ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ-ΕΚΚΛΗΣΗ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΥΠΕΡ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ

Παρέμβαση για τον φυλακισμένο Πατριάρχη Ειρηναίο, τον οποίο χαρακτηρίζει "μάρτυρα",  έκανε ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος. 

Κάνει έκκληση στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και στους Προκαθημένους των Ορθοδόξων Εκκλησιών να ασχοληθουν με το θέμα του. 

Κάνει μάλιστα και αναφορά σε προηγούμενο σχετικό άρθρο του"Αγιορείτικου βήματος" 

Ο Μητροπολίτης αναφέρει αναλυτικά:  

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΑΓΙΕ ΓΕΡΟΝΤΑ, ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑ

ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΕ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΤΕ.....

ΜΕ ΤΗΝ ΙΩΒΕΙΟ ΥΠΟΜΟΝΗ ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΕΤΕ

ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΑΔΙΚΙΑ 

Από καιρό τώρα ηθέλαμε να αναφερθούμε στον Μάρτυρα Πατριάρχη των Ιεροσολύμων και πανσεβάσμιο εκκλησιαστικό Άνδρα κ.κ. ΕΙΡΗΝΑΙΟ, Τον Οποίον αφ ενός μεν η κακία μερικών εκκλησιαστικών παραγόντων και αφ΄ετέρου η αδιαφορία των κατά τόπους Προκαθημενων της Ορθοδοξίας κρατάει σιδεροδέσμιο μέσα στο κελλί Του εκεί κάτω στα Ιεροσόλυμα!

Είναι στο κελλί του και έχει να εξέλθει εξ αυτού επτά τόσα χρόνια......! Ούτε γιατρό μπορεί να επισκεφθή, ούτε σε μικροβιολογικές ή άλλες εργαστηριακές εξετάσεις μπορεί να υποβληθή! Τον έχουν κλειδαμπαρωμένο εκεί μέσα στο διαμέρισμα-κελλί Του!

Οι παράγοντες των Ιεροσολύμων διαδίδουν urbi et orbi, παντού, ότι ο Μάρτυρας Πατριάρχης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΣ! Ήλθε όμως η συνέντευξη και το Video της δημοσιογράφου κυρίας Μαρίας Γιαχνάκη (βλ.www.agioritikovima.gr/arthra/11089-ta-kagkela‎) και απέδειξε το ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΜΑ!

Ναι, ο Πατριάρχης κ. Ειρηναίος είναι όντως φυλακισμένος! Είναι φυλακισμένος στο κελλί του, όπου τον έχουν έγκλειστο οι Αρχιερείς και τα λοιπά Μέλη της Αγιοταφικής Αδελφότητος, ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΟΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ!

Αυτό που μας ενοχλεί ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ τοσο η στάση των εκκλησιαστικών Παραγόντων των Ιεροσολύμων, όσο η ΣΙΩΠΗ, η ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ και η ΑΔΡΑΝΕΙΑ όλων τνω Προκαθημένων των Ορθοδόξων Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Με το πρόσχημα, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν επιτρέπουν την επέμβαση μιάς τοπικής Εκκλησίας στα εσωτερικά ζητήματα μιάς άλλης Τοπικής Εκκλησίας -δυστυχώς- καθίστανται συνυπεύθυνοι καί άρα συνένοχοι στο μεγάλο αυτό έγκλημα, που συντελείται στους Αγίους Τόπους!

Εκεί κάτω ένας Αδελφός μας πάσχει και υποφέρει χωρίς αιτία! Όλες οι κατά καιρούς κατ΄Αυτού εκτοξευθείσες κατηγορίες έχουν ήδη πέσει στο κενό. Όλα τα Δικαστήρια, ακόμη και αυτά του Ισραήλ, Τον έχουν απαλλάξει από κάθε κατηγορία! Και όμως ο Πατριάρχης παραμένει καθηρημένος καί κατάκλειστος σέ μια "ειρκτή¨, σε μια φυλακή! Το φαγητό Του το προσφέρουν μερικοί φιλάνθρωποι χριστιανοί των Ιεροσολύμων, το παραλαμβάνει δε με ένα καλάθι, όπως οι ασκητές στα Καρούλια του Αγίου Όρους.Αλλά ο Μακαριώτατος Πατριάρχης κ. Ειρηναίος ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ασκητής στα Καρούλια! Υπήρξε Κορυφή της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων. Δικαιούται, λοιπόν, να έχει ένα πιάτο φαγητού κάθε μέρα, όπως επίσης καί μια ανθρώπινη προστασία και παρηγοριά!

Παρακαλούμε αδελφικά τον νυν Μακαριώτατο Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλο να ξανασκεφθή το ζήτημα. Ο εγκλεισμός ενός Πατριάρχου και η απομόνωσή Του από τόν υπόλοιπο κόσμο αποτελεί μελανό σημάδι στην ιστορία του παλαίφατου Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων! 

Με το σημείωμά μας αυτό απευθύνουμε ευλαβική έκκληση τόσο στον Παναγιώτατο Οικουμενικό  μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο, όσο και πρός όλους ανεξαιρέτως τους Προκαθημένους της ανά τον κόσμο Ορθοδόξου Εκκλησίας να ασχοληθούν επισταμένως με τον αδίκως φυλακισμένο Πατριάρχη κ. Ειρηναίο και να Του αποδώσουν αυτό που δικαιούται, δηλ. το δικαίωμα της ελευθέρας εισόδου και εξόδου από τό κελλί του. Αν δεν το πράξουν, θα είναι υπόλογοι ενώπιον του Δικαιοκρίτου Κριτού!

Στίς 15 Σεπτεμβρίου 2013 ο Μακαριώτατος κ. Ειρηναίος συνεπλήρωσε εννέα (9) χρόνια εγκλεισμού του στο διαμέρισμα-κελλί του! Φθάνει πιά! Ο Κύριος ας μας ελεήσει!

Αίγιον, 2 Δεκεμβρίου 2013

+ Ο ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ,

mkka.blogspot.gr

πηγή

ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ - ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΟΙΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΜΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

ΔΕΝ πρόκειται, δυστυχώς, για μοντάζ: Είναι η ωμή απεικόνιση της σύγχρονης Ελλάδας, των σημερινών εκκλησιαστικών και πολιτικών ταγών.

Η μεν «υπουργός», με τη γνωστή της εμφάνιση...υπουργού που (ως γνήσιο τέκνο της μεταπολιτευτικής Ελλάδας) δείχνει να μην σέβεται τίποτα και ο δε Πατριάρχης τείνει χείρα φιλίας προς την εκπρόσωπο του...τουρισμού, διότι όπως μας λένε κάποιοι μεγάλοι θεολόγοι και...θεολογίζοντες «η Εκκλησία όλους τους δέχεται» (ακόμα και ημίγυμνους).

ΦΑΤΕ ΜΑΤΙΑ ΨΑΡΙΑ: Αυτά μόνο έχουμε (πλέον) ως χώρα, αυτά δείχνουμε. Κι αν κάποιος αντιδρά στο θλιβερό θέαμα, τον βγάζουμε «σκοταδιστή» ή «οπισθοδρομικό» και ξεμπερδεύουμε...

Τέτοια «πρόοδο», σας την χαρίζουμε!


πηγή

ΜΕΣΑ ΤΟΥ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣΕ Η ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ Ένας Ιεράρχης γράφει για τον Όσιο Πορφύριο

Πρόσφατα ανακοινώθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο ότι έγινε η αγιοκατάταξη του Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου, ο οποίος πλέον επισήμως είναι άγιος της Εκκλησίας μας. 

Αυτό μου δίνει ιδιαίτερη χαρά, γιατί πριν δέκα περίπου χρόνια πρότεινα την διαδικασία της αγιοκατατάξεώς του. Πιθανόν να το έχουν κάνει και άλλοι, αλλά εγώ το έκανα επισήμως και ακολούθησα την οδό δια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος. 

Συγκεκριμένα το έτος 2004 απέστειλα στον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, δια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, γράμμα, δια του οποίου ζητούσα την αγιοκατάταξη του π. Πορφυρίου μαζί με άλλους ευλογημένους και εξαγιασμένους Γέροντες. 

Τότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης μου απέστειλε δια της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος ένα πολύ σημαντικό γράμμα, το οποίο κρατώ στο αρχείο μου ως τεκμήριο υψίστης τιμής και στο οποίο με ευχαριστούσε για την «λίαν τεκμηριωμένην» πρότασή μου, εξέφρασε την χαρά του γι' αυτό, διετύπωνε την πεποίθησή του ότι είναι «εν δυνάμει» άγιοι της Εκκλησίας και θα θεωρούσε μεγάλη τιμή να γίνη η αγιοκατάταξή τους κατά την Πατριαρχεία του. Όμως, όπως έγραφε, θα έπρεπε να αναμείνουμε λίγο ακόμη χρονικό διάστημα, πράγμα το οποίο άρχισε να εκδηλώνεται.

Η πρότασή μου για την αγιοκατάταξη στηριζόταν σε θεολογικά κριτήρια. 

Βεβαίως, ο όσιος Πορφύριος είχε προξενήσει μεγάλη εντύπωση στους ανθρώπους που τον πλησίαζαν με την καθαρότητα της καρδιάς και του νού του, που ως αποτέλεσμα είχε να διαθέτη το προορατικό και το διορατικό χάρισμα, καθώς επίσης να θεραπεύη τους λογισμούς και τις πολυποίκιλες ασθένειες των ανθρώπων, να εκδηλώνη ποικιλοτρόπως την καθαρή αγάπη του σε όλους. Έχουν γραφή πολλά άρθρα και βιβλία για το θέμα αυτό. 

Εμένα, όμως, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο λόγος του, που διακρινόταν για την θεολογική ευκρίνεια, την ησυχαστική παράδοση, τον καθαρό έρωτα στον Χριστό, την Εκκλησία και τους ανθρώπους και την αγιοπατερική συγκρότηση. Βεβαίως, ο όσιος Πορφύριος δεν είχε τελειώσει κάποια Θεολογική Σχολή, αλλά ήταν ένας χαρισματικός-εμπειρικός θεολόγος και ο λόγος του ήταν απαύγασμα της καθαρής καρδιάς του. 

Ο όσιος Πορφύριος ήταν ένας ζωντανός πνευματικά οργανισμός, γιατίκατοικούσε μέσα του η Χάρη του Αγίου Πνεύματος που τον καθοδηγούσε συνεχώς και ως τέτοιος ζωντανός οργανισμός γεννούσε διαρκώς θεολογικό λόγο και αναγεννούσε τους ανθρώπους. 

Είχα μαζί του μια επικοινωνία κατά διαστήματα. Δύο ή τρεις φορές τον συνάντησα προσωπικά και μιλήσαμε για διάφορα θέματα, αλλά κυρίως μου τηλεφωνούσε κατά καιρούς για να με ευχαριστήση για κάποιο κείμενό μου που είχε διαβάσει. 

Δεν θέλω εδώ να παρουσιάσω το τί ακριβώς μου έλεγε, αλλά κυρίως θέλω να αποκαλύψω την γνώμη του που είχε για τον Γέροντα Σωφρόνιο Σαχάρωφ. Έλεγε ότι είναι μεγάλη ευλογία από τον Θεό σε κάποιον να συναντήση τον Γέροντα Σωφρόνιο, έστω και μια φορά στην ζωή του, γιατί ο λόγος του είναι φωτιά που αναγεννά, αποτέλεσμα μιας βαθειάς μετάνοιας και εμπειρίας. Και με θεώρησε ευνοημένο από την Χάρη του Θεού που αξιώθηκα να έχω διαρκή επικοινωνία μαζί του.

Αυτό δείχνει την πνευματική ευαισθησία με την οποία μπορούσε να καταλάβη την εσωτερική κατάσταση ενός εξαγιασμένου ανθρώπου καί, κυρίως, την βαθειά μετάνοια και την πυρφόρα προσευχή που είναι φωνή θεολογική.

Διαβάζοντας τα λόγια του οσίου Πορφυρίου, κυρίως στο βιβλίο «Βίος και λόγοι» (εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων), πρόσεχα περισσότερο τον θεολογικό του λόγο και αυτός με εντυπωσίαζε. Είναι ένας λόγος ζωντανός που συνδέει νοερά προσευχή, θεολογία αποστολική, αγνό έρωτα για τον Χριστό, είναι συνδυασμός ασκήσεως και Μυστηρίων, απόλυτης εγκαταλείψεως του εαυτού του στον Θεό, βαθειά αίσθηση της εσωτερικής ζωής της Εκκλησίας και πολλά άλλα. 

Προσωπικά θεωρώ ότι όλη η ζωή του οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου ερμηνεύεται από δύο γεγονότα που έγιναν στην αρχή της μοναχικής ζωής του. 

Το πρώτο γεγονός είναι η θεωρία του γερο-Δημά, ενός ασκητού στα Καυσοκαλύβια που τον είδε να προσεύχεται πριν αρχίσει η ακολουθία του όρθρου στον πρόναο του Κυριακού, ενώ εκείνος ήταν αθέατος και προσευχόταν. Βλέποντας τον Γερο-Δημά να προσεύχεται, τον είδε να λάμπη στο φώς, εισήλθε μέσα στην καρδιά του η νοερά προσευχή, δηλαδή ο νούς κατέβηκε στην καρδιά και άρχισε να προσεύχεται. Διηγείται ο ίδιος: 

«Ένα πρωί, κατά τις τρεισήμισι, επήγα στο Καθολικό, στην Αγία Τριάδα, για την ακολουθία. Ήταν νωρίς ακόμη. Δεν είχε χτυπήσει ακόμη το σήμαντρο. Κανείς δεν ήταν μές στην εκκλησία. Κάθισα στον πρόναο, κάτω από μία σκάλα. Ήμουν αθέατος και προσευχόμουν. 

Σε μια στιγμή ανοίγει η πόρτα της εκκλησίας και μπαίνει ένας ψηλός κι ηλικιωμένος μοναχός. Ήταν ο Γερο-Δημάς. Μόλις μπήκε, κοίταξε δεξιά-αριστερά- δεν είδε κανένα. Τότε, λοιπόν, κρατώντας ένα μεγάλο κομποσχοίνι, άρχισε τις μετάνοιες τις στρωτές, πολλές και γρήγορες, κι έλεγε συνεχώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με... Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς». Σε λίγο έπεσε σ' έκσταση. Δεν μπορώ, δεν βρίσκω λόγια να σας περιγράψω τη συμπεριφορά του απέναντι στον Θεό κινήσεις αγάπης και λατρείας, κινήσεις θείου έρωτος, θείας αγάπης κι αφοσιώσεως. 

Τόν είδα να στέκεται, ν' ανοίγει τα χέρια του όρθιος, σε σχήμα σταυρού, όπως έκανε ο Μωυσής στή θάλασσα, κι έκανε ένα πράγμα: «Ούουουουου!...». Τί ήταν αυτό;».

Ήταν μέσα στην χάρι. Έλαμπε μέσα στο φώς. Αυτό ήταν! Αμέσως μου μετέδωσε την ευχή. Αμέσως μπήκα στή δική του ατμόσφαιρα. Δεν με είχε δεί. Ακούστε με. Συγκινήθηκα κι άρχισα να κλαίω. Ήλθε σ' εμένανε τον ταπεινό κι ανάξιο η χάρις του Θεού. Πώς να σας το πώ; Μού μετέδωσε την χάρι. Δηλαδή η χάρις που είχε εκείνος ο άγιος ακτινοβόλησε και στή δική μου την ψυχή. Μού μετέδωσε τα χαρίσματά του τα πνευματικά».

Στην συνέχεια γράφει: 

«Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά κι αγαλλίαση. Τρέλα! Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την καλύβη. Μέ πάθος έτρεχα μές στο δάσος, πηδούσα απ' τη χαρά μου, άνοιγα σ' έκσταση τα χέρια μ' ενθουσιασμό, δυνατά, και φώναζα: "Δόξα Σοι ο Θεοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοός!" Ναί, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο, ξύλο, κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. Δηλαδή, αν με έβλεπες απ' το πίσω μέρος θα έβλεπες ένα σταυρό. 

Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά πήγαινε να πετάξει. Αυτό που σας λέγω είναι αλήθεια, το είχα πάθει. Πόση ώρα ήμουν σ' αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου».

Βεβαίως, δεν μπορώ να αμφισβητήσω την ευλογημένη κατάσταση του Γερο-Δημά, αλλά θεωρώ ότι ο ίδιος ο μικρός τότε Πορφύριος ήταν σε μια τέτοια πνευματική κατάσταση για να δη τον Γερο-Δημά να προσεύχεται μέσα στο φώς. Αυτό έχει σχέση με το χωρίο «εν τώ φωτί σου οψόμεθα φώς» (Ψαλμ. λε', 10). Και αυτό του δημιουργούσε μια θεία τρέλα.

Το δεύτερο γεγονός που πάλι προέρχεται από την αρχή της μοναχικής του ζωής στον Άγιον Όρος που έκανε τέλεια υπακοή, είχε καθαρότητα νού και είχε νοερά προσευχή, ύστερα από την συνάντηση με τον Γερο-Δημά. 

Τότε στην έρημο του Αγίου Όρους άκουσε ένα αηδονάκι να κελαηδά κρυμμένο στις φυλλωσιές των δένδρων και κατάλαβε ότι κελαηδούσε μέσα στην ησυχία δοξάζοντας τον Θεό. Είναι εκπληκτική η διήγηση αυτού του περιστατικού που έκανε στα μετέπειτα χρόνια: 

«Μιά μέρα, ένα πρωινό προχώρησα μόνος μου στο παρθένο δάσος. Όλα, δροσισμένα από την πρωινή δροσιά, λαμπύριζαν στον ήλιο. Βρέθηκα σε μια χαράδρα. Την πέρασα. Κάθισα σ’ ένα βράχο. Δίπλα μου κρύα νερά κυλούσαν ήσυχα κι έλεγα την ευχή. Ησυχία απόλυτη. Τίποτα δεν ακουγόταν. 

Σε λίγο, μέσα στην ησυχία ακούω μια γλυκιά φωνή, μεθυστική, να ψάλλει, να υμνεί τον Πλάστη. Κοιτάζω, δεν διακρίνω τίποτα. Τελικά, απέναντι σ’ ένα κλαδί βλέπω ένα πουλάκι ήταν αηδόνι. Κι ακούω το αηδονάκι να κελαηδάει, να σχίζεται μάλλιασε, που λέμε, η γλώσσα του, φούσκωσε απ’ τους λαρυγγισμούς ο λαιμός του. Αυτό το πουλάκι το μικροσκοπικό να κάνει κατά πίσω τα φτερά του, για να έχει δύναμη και να βγάζει αυτούς τους γλυκύτατους τόνους, αυτή την ωραία φωνή και να φουσκώνει ο λάρυγγάς του! Πώ, πώ, πώ! Να ‘χα ένα ποτηράκι με νερό, για να πηγαίνει να πίνει και να ξεδιψάει!

Μού ήρθαν δάκρυα στα μάτια. Τα ίδια εκείνα δάκρυα της χάριτος που κυλούσαν αβίαστα και τα οποία απέκτησα απ’ τον Γερο-Δημά. Ήταν η δεύτερη φορά που το δοκίμαζα.

Δεν μπορώ να σας μεταφέρω αυτά που ένιωσα. Αυτά που αισθάνθηκα. Σάς φανέρωσα, όμως, το μυστήριο. Και σκεπτόμουν. «Γιατί το αηδονάκι να βγάζει αυτούς τους λαρυγγισμούς; Γιατί να κάνει αυτές τις τρίλιες; Γιατί να ψάλλει αυτό το υπέροχο άσμα; Γιατί, γιατί, γιατί… γιατί να ξελαρυγγιάζεται; Γιατί, γιατί, για ποίο σκοπό; Μήπως περιμένει να το επαινέσει κανείς; Όχι, βέβαια, εκεί κανείς δεν θα το κάνει αυτό». Μόνος μου φιλοσοφούσα. Αυτό τ’ απέκτησα μετά το γεγονός με τον Γερο-Δημά. Πρίν απ’ αυτό δεν το έκανα. 

Πόσα δεν μου είπε το αηδονάκι! Και πόσα του είπα μές στή σιωπή: «Αηδονάκι μου, ποιός σου είπε ότι εγώ θα περνούσα από δώ; Εδώ κανείς δεν πλησιάζει. Είναι τόσο απρόσιτο το μέρος. Πόσο ωραία κάνεις χωρίς διακοπή το καθήκον σου, την προσευχή σου στον Θεό! Πόσα μου λές, αηδονάκι μου, πόσα με διδάσκεις! Θεέ μου, συγκινούμαι. Αηδόνι μου, μου δείχνεις με το κελάηδημά σου πως να υμνώ τον Θεό, μου λές χίλια, πολλά, πάρα πολλά…».

Δεν είμαι καλά από υγεία, να τα πω όπως τα νιώθω. Θα μπορούσε να γραφεί ένα ολόκληρο πεζογράφημα. Το αγάπησα πολύ το αηδόνι. Το αγάπησα και μ’ ενέπνευσε. Σκέφτηκα: «Γιατί εκείνο κι όχι κι εγώ; Γιατί εκείνο να κρύβεται κι όχι κι εγώ;». Και μου ήρθε στο νού ότι πρέπει να φύγω, πρέπει να χαθώ, πρέπει να μήν υπάρχω. Είπα: «Γιατί; Είχε αυτό κόσμο μπροστά του; Ήξερε ότι ήμουν εγώ και τ’ άκουγα;

Ποιός τ’ άκουγε που ξελαρυγγιάζονταν; Γιατί πήγαινε σε τέτοια κρυφά μέρη; Αλλά κι εκείνα τ’ αηδόνια μές στο λόγγο, μές στή ρεματιά που βρισκόντουσαν τη νύκτα και την ημέρα, το βράδυ και το πρωί, ποιός τ’ άκουγε που ξελαρυγγιαζόντουσαν όλα; Και γιατί το κάνανε αυτό το πράγμα; Και γιατί πηγαίνανε σε τέτοια κρυφά μέρη; Γιατί σπάζανε το λάρυγγά τους; Ο σκοπός ήταν η λατρεία, το ψάλσιμο στον Δημιουργό τους, η λατρεία στον Θεό. Έτσι τα εξηγούσα». 

Θεωρώ ότι αυτό το περιστατικό δεν ήταν απλώς μια συναισθηματική στιγμή και μια αισθητική κατάσταση, αλλά ήταν η θεωρία των λόγων των όντων μέσα από την δική του καθαρότητα και προσευχή. Ζούσε ο ίδιος μέσα στην Χάρη του Θεού και έβλεπε τους λόγους των όντων, δηλαδή την άκτιστη δημιουργική και συνεκτική ενέργεια του Θεού, σε όλη την κτίση.

Αυτά τα δύο εκπληκτικά γεγονότα, που δείχνουν την πραγματική ζωντανή θεολογία, εκφράζουν στην ολότητα τον όσιο Πορφύριο.Βρισκόταν ο ίδιος μέσα στο Φως της θείας Χάριτος και είδε την Χάρη του Θεού. Έτσι εξηγείται το πώς ζούσε μέσα στην Ομόνοια και είχε συνεχή κοινωνία με τον Θεό, έτρεφε αγάπη για όλη την κτίση και τους ανθρώπους και όπου πήγαινε βρισκόταν μέσα στο Φως της Χάριτος, όπως γύρω από την γή υπάρχει η ατμόσφαιρα που μετακινείται και αυτή μαζί με την γή. 

Έτσι, ακόμη, εξηγείται το ότι στην πνευματική του διαθήκη ευχόταν,στά πνευματικά του παιδιά και σε όλους να μας αξιώση ο Θεός «νά μπούμε στην επίγειο άκτιστη Εκκλησία Του», που είναι η μετοχή της δόξης του Θεού από την ζωή αυτή. 

Έτσι εξηγείται το ότι βλέποντας να πλησιάζη η έξοδός του από την ζωή αυτή αποσύρθηκε στο Άγιον Όρος για να ζήση και να κοιμηθή ησυχαστικά και μάλιστα παρακάλεσε ώστε και το σώμα του να παραμείνη θαμμένο σε άγνωστο μέρος. 

Νομίζω ότι η θεωρία του φωτός του γερο-Δημά και η θεωρία των λόγων των όντων στο κελάηδημα του αηδονιού, που είχαν σχέση με την εσωτερική του ζωή, είναι εκείνα που τον οδήγησαν στο να κοιμηθή απομακρυσμένος από τα βλέμματα των ανθρώπων, ψάλλοντας σaν το αηδονάκι κρυφά στον Θεό και προσευχόμενος ωσάν τον γερο-Δημά. 

Νομίζω ότι τον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη πρέπει να τον ερμηνεύουμε μέσα από θεολογικά κριτήρια, μέσα από την μέθεξη της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, σύμφωνα με την όλη Παράδοση της Εκκλησίας, που είναι η βασική προϋπόθεση της θεώσεως του ανθρώπου. 

Όποιος βλέπει τον όσιο Πορφύριο μέσα από συναισθηματισμούς και από μια αγάπη προς όλους, έξω από τις ασκητικές προϋποθέσεις της αληθινής αγάπης, σφάλλει. Οπότε και στην περίπτωση του οσίου Πορφυρίου μπορούμε να εντοπίσουμε τις πραγματικές προϋποθέσεις της αγιότητος, που είναι η ουσία της ορθοδόξου θεολογίας και της Ορθοδόξου Παραδόσεως. 

Ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης είναι μια ζωντανή «θεολογία γεγονότων». Μέσα από αυτή την προοπτική διάβασα τους λόγους του, είδα το πρόσωπό του και στην συνέχεια πρότεινα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο την αγιοκατάταξή του. 

Νά έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του.
πηγή

Γεώργιος Κόρδης: Η φάτνη βρίσκεται στο χέρι που προσφέρει

φώτο by sophia-siglitiki.blogspot.gr

Η κεφαλή της Εκκλησίας, ο Χριστός, φανέρωσε με τα θαύματά του στον άνθρωπο πως η αγάπη είναι ζωοδόχος πηγή που σώζει και ενώνει τον κόσμο, ακόμη κι όταν συναντά το κακό – χαρακτηριστική είναι η παραβολή του καλού Σαμαρείτη.

Τούτη η έμπρακτη και άνευ όρων προσφορά φανερώνεται σε όλη την ιστορία της Θείας Οικονομίας, στο σχέδιο δηλαδή και τις ενέργειες του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Την αγάπη αυτή, που κορυφώνεται στη θυσία του Θεανθρώπου, αποκαλύπτουν και οι Άγιοι ως αληθινοί εκφραστές της ζωής του Ιησού. Με τη θαυματουργή τους δράση σώζουν τον άνθρωπο, με την προσφορά τους “μεταγγίζουν” στον πιστό την αγάπη του Χριστού. 

Η τέχνη της εικονογράφησης, με το χρωστήρα των Αγίων εικονογράφων, “σαρκώνει” σκηνές από την προσφορά του Σωτήρα, το βίο και τα θαύματα των Αγίων κι “αγκαλιάζει” το ποίμνιο με την αγάπη του Θεού.

Ήδη, η ίδια η πράξη της Δημιουργίας του κόσμου απο το Θεό Λόγο είναι φανέρωση της αγάπης Του (εικ. 1).

Την ίδια αγάπη συνεχίζει ο άδολος και αθώος Αδάμ όταν δίνει ονόματα στα ζώα, τα συνδέει μαζί του και τα αναδεικνύει σε πλάσματα αγαπημένα και μοναδικά. (εικ. 2) 

Ο Θεός δεν αφήνει τον άνθρωπο σε άγνοια της Ύπαρξης Του και μετά την πτώσηΤου φανερώνεται στη Φιλοξενία του Αβραάμ (εικ. 3). 

Η μέγιστη όμως πράξη προσφοράς του Θεού φωλιάζει στη Γέννηση (εικ. 4). 

Ο Χριστός κάνει θαύματα, δείχνει τη Βασιλεία των Ουρανών στον άνθρωπο και τον ανακουφίζει προσωρινά από την ασθένεια της σαρκός. 

Θεραπεύει τυφλούς, την πενθερά του αγαπημένου Του Πέτρου (εικ. 5), πολλαπλασιάζει τα ψωμιά και τα οψάρια για να φάει ο κόσμος στην ερημιά (εικ. 6). 

Φανερώνει την ύπαρξη Του στη Σαμαρείτιδα γυναίκα (εικ. 7) και ακόμη πιο πολύ διώχνει το σκοτάδι της άγνοιας του πεπτωκότος ανθρώπου με τη μέγιστη και λαμπρή Μεταμόρφωσή Του μπροστά στα μάτια των έκπληκτων μαθητών (εικ. 8). 

Ο Χριστός είναι πάντα με τις ενέργειές Του κοντά στον άνθρωπο. Και τελικά σταυρώνεται για χάρη του και ανασταίνεται για να τον σώσει, εγείροντας τον από το σκοτάδι του θανάτου, τον Άδη (εικ. 9). 

Αλλά και ο άνθρωπος του Θεού, ο Άγιος, στα ίδια βήματα βαδίζει (εικ. 10). 

Έτσι κι εκείνος συμπαρίσταται στο Χριστό, στη δύσκολη στιγμή του θανάτου. Τον κατεβάζει από τον Σταυρό Του (εικ. 11) και τον ενταφιάζει (εικ. 12). 

Κάθε φορά που οι Άγιοι κάνουν κι αυτοί με τη σειρά τους θαύματα, μας θυμίζουν τον Κύριό μας και δείχνουν τη μελλούμενη Βασιλεία των Ουρανών (εικ. 13). 

Ο Χριστός δεν εγκατέλειψε τον άνθρωπο κι όπως φρόντισε την αγαπημένηΠαναγία μητέρα Του μετά την Κοίμησή της (εικ. 14), με την ίδια στοργή συμπαρίσταται μέσα από τα θαύματά του, αποκαλύπτεται σε κάθε προσωπική “θυσία”, «γεννιέται στο χέρι που προσφέρει». 

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΡΔΗΣ
«Η φάτνη βρίσκεται στο χέρι που προσφέρει»
πηγή

ΜΟΝΑΧΟΣ ΜΩΥΣΗΣ, ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ο ΑΪ-ΝΙΚΟΛΑΣ

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης
Ο Αϊ-Νικόλας ο θαλασσοδαρμένος, των θαλασσών ο άγιος, ο φιλόλαος και προστάτης των ναυτικών, τιμάται ιδιαίτερα στο Άγιον Όρος.
Πανηγυρίζουν η μονή Σταυρονικήτα, η μονή Γρηγορίου και πολλά κελιά. Ο άγιος υπήρξε αρχιεπίσκοπος Μύρων στη Λυκία της Μικράς Ασίας, όπου ο τάφος του και τα ερείπια του παλαιού ναού του. Ήταν φιλάνθρωπος και φιλόπτωχος, υπερασπιστής της αλήθειας και του δικαίου.
Οι άγιοι έχουν προνόμιο να παρηγορούν τους πιστούς. Η μεγάλη ταραχή του κόσμου έχει ανάγκη την επίσκεψη των αγίων. Η οικονομική, πνευματική και ηθική κρίση των ημερών μας ελπίζει και αναμένει μια ανώτερη βοήθεια. Ο Άγιος Νικόλαος στην εποχή του υπήρξε προστάτης των πενομένων και των πονεμένων συνανθρώπων του. Πολλά τα θαύματά του. Η εποχή μοιάζει με τη δική μας. Υπήρχε στέρηση, φτώχεια, ανάγκες, δυστυχίες και απογοητεύσεις, αλλά και ελεημοσύνη, παρηγοριά και πνευματική τόνωση.


Ο Άγιος Νικόλαος είναι ένα φωτεινό παράδειγμα. Σε μια εποχή που μπορεί να έχει κάποιες ευκολίες και ανέσεις, αλλά συγχρόνως σύγχυση και ταραχή, ο άγιος καθοδηγεί από ψηλά. Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν να πάρουν τη θέση του Θεού στη ζωή μας. Η πονηρία και κακία βρίσκει τρόπους να μπει στα βάθη της ψυχής μας. Ο Άγιος Νικόλαος μας ξεπαγιδεύει.

Μερικοί «προτεσταντίζουν» υποτιμώντας τους αγίους και άλλοι υπερτιμούν τους αγίους υποτιμώντας τον Χριστό. Οι άγιοι, όπως έχουμε ξαναπεί, είναι καλοί και έμπιστοι φίλοι, διακαείς πρεσβευτές, στοργικοί μεσίτες. Ο Άγιος Νικόλαος διαβαίνει θάλασσες και στεριές για να προστατεύει και να σώζει τους αναγκεμένους. Είναι ένας γνωστός, αγαπητός και σεβαστός άγιος. Έχει θάρρος στον Χριστό κι εκείνος τον ακούει πρόθυμα.

Γι’ αυτό είναι τόσο λαοφίλητος. Οι εικόνες του με τα ασημένια «πουκάμισα», με τα πολλά τάματα και τα καντήλια θαυματουργούν σε όσους τις ασπάζονται με θερμή πίστη.
Σε όλους τους εορτάζοντες εύχομαι έτη πολλά κι ευλογημένα. Ο Αϊ-Νικόλας να τους προστατεύει όλους.

Εις την Ἁγία Βαρβάρα

Ὁ π. Ἰουστίνος Πόποβιτς, ἕνας Σέρβος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, λέει ὅτι οἱ βίοι τῶν Ἁγίων φανερώνουν σαφῶς καί ἀποδεικνύουν, ὅτι κάθε ἅγιος εἶναι ὁ Χριστός ἐπαναλαμβανόμενος. Στό πρόσωπο κάθε ἁγίου βλέπουμε τόν Χριστό. Στήν πραγματικότητα αὐτό εἶναι καί κάθε χριστιανός, κατά τό μέτρο βέβαια τῆς πίστεώς του. Ὅσο περισσότερο πιστεύει, τόσο περισσότερο ἅγιος εἶναι, τόσο περισσότερο ἁγιοποιεῖται.

Τό πρῶτο μας ἐπάγγελμα δέν εἶναι τό βιοποριστικό, αὐτό πού κάνει ὁ καθένας μας, γιά νά βγάλει τό ψωμί του, τό ψωμί τῶν παιδιῶν του, τῆς οἰκογένειάς του. Τό πρῶτο μας ἐπάγγελμα εἶναι ἡ χριστιανική μας ἰδιότητα. Δηλαδή ὅπου βρεθοῦμε καί ὅπου σταθοῦμε, μέ τήν παρουσία μας, μέ τά λόγια μας, μέ ὅλη μας τήν ζωή νά ἀναγγέλουμε, νά κηρύττουμε, νά φανερώνουμε στόν κόσμο τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ Ἐκκλησία μας μέ τίς ἀκολουθίες της, τά κηρύγματά της, μέ ὅλες τίς ἐκδηλώσεις της δέν κάνει τίποτε ἄλλο, ἀπό τό νά μᾶς προσκαλεῖ σ᾿ αὐτό. Νά μιμούμεθα καί νά ἐπαναλαμβάνουμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ μαζί μέ τόν ἅγιο, πού γιορτάζουμε.

Αὐτό πού σᾶς λέω τώρα ἔχει σχέση μέ τήν ἁγία Βαρβάρα, πού γιορτάζουμε σήμερα. Ὅπως λέει τό συναξάρι της, ὁ βίος της, ἦταν ὡραιότατη καί στό σῶμα καί στήν ψυχή, γι᾿ αὐτό καί πολλοί μνηστῆρες τήν ζητοῦσαν σέ γάμο. Ὁ πατέρας της, γιά νά τήν προστατεύσει, ἔχτισε ἕναν πύργο καί τήν ἔβαλε μέσα.

Κάποια μέρα χτύπησε ἡ πόρτα τοῦ ἀρχοντικοῦ της. Κατέβηκε νά ἀνοίξει ἡ ἴδια ἡ Βαρβάρα, πού ἀκόμη δέν εἶχε γίνει χριστιανή, καί βλέπει μπροστά της μία νέα, ἄγνωστη, πού πουλοῦσε κεντήματα. Τήν ἀνέβασε πάνω στό σπίτι της καί ἔβλεπε τά κεντήματα τῆς κοπέλας.

Τά μάτια τῆς Βαρβάρας ἔπεσαν σέ ἕνα κέντημα, πού εἶχε ἕνα πρόβατο. Τί εἶναι αὐτό; ρώτησε. Ἄ, αὐτό εἶναι ὁ Θεός μου, ἀπάντησε ἡ ξένη. Πῶς εἶναι δυνατόν, ἕνα πρόβατο νά εἶναι Θεός; ρώτησε πάλι μέ ἀπορία. Ἡ ἄγνωστη κοπέλα τότε βρῆκε εὐκαιρία καί τῆς μίλησε γιά τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ὁ αἵρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Ἔτσι ξεκίνησε ἡ κατήχηση τῆς Βαρβάρας. Κατόπιν τήν ὁδήγησε σ᾿ ἕναν πνευματικό, ὁ ὁποῖος τήν ἐδίδαξε συστηματικότερα τίς ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου καί τήν βάπτισε χριστιανή.

Τό περιστατικό αὐτό ἐξηγεῖ καί ἑρμηνεύει ἐκεῖνο, πού σᾶς εἶπα πιό μπροστά, ὅτι ὅλοι μας παντοῦ καί πάντοτε, ὅπου βρεθοῦμε καί ὅπου σταθοῦμε, μποροῦμε καί πρέπει νά κηρύττουμε τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Οἱ διάφοροι αἱρετικοί, πού πηγαίνουν ἀπό πόρτα σέ πόρτα καί διαδίδουν τά ψεύδη καί τίς πλάνες τους, εἴτε προτεστάνται λέγονται, εἴτε χιλιασταί λέγονται, εἴτε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, δέν εἶναι οἱ παπάδες καί οἱ δεσποτάδες τους. Ἁπλοί ἄνθρωποι εἶναι. Ἔχουν ὅμως ζῆλο γιά τήν πλάνη τους καί προσπαθοῦν νά τήν διαδώσουν καί νά παρασύρουν καί ἄλλους ἀνθρώπους μαζί τους στήν καταστροφή. Ἄν δεῖτε τήν Ἁγία Γραφή, πού κρατοῦν στά χέρια τους, τήν ἔχουν φάει κυριολεκτικά. Τήν ἔλειωσαν μέ τά δάχτυλά τους ἀπό τήν συνεχῆ ἀνάγνωση. Οἱ δικές μας, ἄν ἔχουμε,  εἶναι ὁλοκαίνουργιες, ἄθικτες, γιατί δέν τίς ἀνοίγουμε ποτέ νά μελετήσουμε τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, ὅπως εἶπε καί ὁ Κύριος, οἱ υἱοί τοῦ σκότους εἶναι φρονιμότεροι, εἶναι καλύτεροι καί πιό δραστήριοι ἀπό ἐμᾶς, τοὐλάχιστον σ᾿ αὐτό τό σημεῖο.

Ἀπό τό πιό πάνω περιστατικό, πού ἀναφέραμε, βλέπουμε τήν ἀξία, πού ἔχουν οἱ εἰκόνες. Λένε, μιά εἰκόνα, χίλιες λέξεις. Στήν Ὀρθόδοξη πίστη μας οἱ ἅγιες εἰκόνες ἔχουν τήν ἴδια ἀξία μέ τά ἱερά Εὐαγγέλια. Μή μᾶς φαίνεται ὑπερβολικό. Βέβαια οἱ διάφοροι αἱρετικοί μᾶς κατηγοροῦν, ὅτι τάχα εἴμαστε εἰδωλολάτρες, γιατί ἀσπαζόμαστε καί τιμοῦμε τίς ἅγιες εἰκόνες. Ἄς δοῦμε ὅμως εἶναι ἔτσι;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης ὀνομάζει τίς εἰκόνες γλωττοφόρον βιβλίον. Ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής ἔγραψε τό Εὐαγγέλιο, τό ὁποῖο δέχονται καί οἱ αἱρετικοί καί μάλιστα κόπτονται δῆθεν γι᾿ αὐτό. Τί ἔγραψε στό Εὐαγγέλιο; Ὅλη τήν ἔνσαρκη οἰκονομία τοῦ Χριστοῦ. Ἔ, καί ὁ ζωγράφος τό ἴδιο ἀκριβῶς ἔκανε. Ὁ ἕνας στό χαρτί, ὁ ἄλλος πάνω στό σανίδι. Καί οἱ δυό τό ἴδιο μᾶς διδάσκουν. Γιατί ψευδομάρτυρες τοῦ Ἱεχωβᾶ καί λοιποί αἱρετικοί προσκυνεῖτε δῆθεν τήν Βίβλο, ἀλλά καταπατεῖτε καί βδελύσσεσθε τήν εἰκόνα; Σέ τί διαφέρει τό χαρτί ἀπό τό σανίδι ἤ τόν ἀσβέστη; Σέ τί διαφέρει τό μελάνι ἀπό τά χρώματα; Ὅλα εἶναι ὕλη  καί προσφέρουν τήν ἴδια ἐργασία. Δέν τιμοῦμε τό σανίδι ἤ τά χρώματα, ἀλλά τό πρόσωπο, πού εἰκονίζει. Πολύ σωστά γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος: Ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει. Δέν λατρεύουμε τήν εἰκόνα, ἀλλά τόν ἐν αὐτῇ εἰκονιζόμενο Χριστό.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, πού γιορτάζει σήμερα μέ τήν Ἁγία Βαρβάρα λέει. Ἐάν κάποιος ἀπό τούς ἀπίστους ἤ τούς εἰδωλολάτρες σοῦ πεῖ, δεῖξε μου τήν πίστη σου, γιά νά πιστεύσω κι᾿ ἐγώ, τόν φέρνεις στήν Ἐκκλησία καί τοῦ δείχνεις ὅλον τόν διάκοσμο τῶν ἱερῶν εἰκόνων, τίς μορφές τῶν Ἁγίων. Ρωτάει ὁ ἄπιστος, ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἐσταυρωμένος; Ποιός εἶναι αὐτός, πού καταπατεῖ τήν κεφαλήν τοῦ γηραιοῦ τούτου; (τοῦ ἅδη δηλαδή). Τότε ἀπό τήν εἰκόνα λαμβάνεις ἀφορμή καί τοῦ διδάσκεις ὅλα γύρω ἀπό τόν Χριστό καί τό σωτηριῶδες ἔργο, πού ἐπετέλεσε. Δηλαδή ὅ,τι ἀκριβῶς ἔκανε ἐκείνη ἡ ἄγνωστη κοπέλα στήν ἁγία Βαρβάρα, πού πῆρε ἀφορμή ἀπό ἕνα κέντημα μέ τό πρόβατο καί τῆς μίλησε γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ἀλλά, ἀγαπητοί μου, γιά νά τελειώσουμε, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὁ ἄνθρωπος. Ὁ Θεός μᾶς ἐδημιούργησε κατ᾿ εἰκόνα δική Του. Αὐτό σημαίνει, ὅτι δέν μποροῦμε νά περιφρονοῦμε, δέν ἐπιτρέπεται νά ὑποτιμοῦμε τόν ἄνθρωπο. Δέν εἶναι σωστό νά προσβάλουμε, νά φτύνουμε, νά μουτζώνουμε κανένα ἄνθρωπο. Ὅλοι ἔχουν τήν ἴδια ἀξία εἴτε εἶναι πλούσιοι εἴτε φτωχοί, εἴτε εἶναι πτυχιοῦχοι ἤ ἀγράμματοι.

 Ὅταν ἔχουμε κάποιον στή δούλεψή μας, τοῦ δίνουμε τό κανονικό μεροκάματο; Ἐμεῖς ζητοῦμε ὁλόκληρο τόν μισθό μας. Γιατί μειώνουμε τόν μισθό τοῦ ἄλλου; Δέν ἐκμεταλευόμαστε τούς ξένους, τούς ἀλλοδαπούς. Καί αὐτοί παιδιά τοῦ ἴδιου Θεοῦ εἶναι, ἄσχετα ἄν δέν τόν γνωρίζουν. Κι᾿ ἐμεῖς πού τόν γνωρίζουμε, πόσο καλύτεροι καί ἀνώτεροι εἴμαστε; Μέ τό νά τούς ἐκμεταλλευώμαστε, προσβάλλουμε τόν ἴδιο τόν Θεό.

Ἀκόμη δέν ἀλλοιώνουμε τό πρόσωπό μας μέ τά ὑπερβολικά βαψίματα. Ἔτσι χαλοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί βάζουμε προσωπεῖο. Φοροῦμε δηλαδή μάσκα, εἰκόνα τοῦ διαβόλου. Δείχνουμε ἐκεῖνο, πού πραγματικά εἴμαστε, ἀλλά τό κρύβουμε καί τό ἀποκαλύπτουμε τίς ἀποκριές. Ὅτι δηλαδή εἴμαστε μασκαράδες.

Ἐπίσης δέν καταστρέφουμε τό σῶμα μας μέ τίς ἁμαρτίες καί ἀπροσεξίες μας. Δέν τό ξεγυμνώνουμε, δέν τό περιφέρουμε προκλητικά γυμνό ἐδῶ κι᾿ ἐκεῖ,  ἀλλά τό σεβόμαστε, τό τιμοῦμε, τό διατηροῦμε ἁγνό καί καθαρό, γιατί δέν εἶναι κάποια κιλά κρέατος, εἶναι ναός τοῦ ἐν ἡμῖν ἁγίου Πνεύματος, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου.

Ἕνα ἀπό τά βασανιστήρια τῆς ἁγίας Βαρβάρας ἦταν νά τήν ξεγυγνώσουν καί γυμνή νά τήν περιφέρουν στούς δρόμους, γιά νά τήν διαπομπεύσουν καί νά τήν ρεζιλέψουν. Ὅμως ὁ Θεός δέν ἐπέτρεψε κάτι τέτοιο. Τήν διεφύλαξε μέ θαυμαστό τρόπο. Τήν στιγμή, πού προσπαθοῦσαν νά τήν ξεγυμνώσουν, τήν ἴδια στιγμή ὁ Θεός τήν ἔντυνε μέ ἄλλα ἐνδύματα καλύτερα καί λαμπρότερα. Ἕνα σύννεφο κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό καί τήν σκέπασε, τύλιξε τό ἁγνό σῶμα της, μή ἐπιτρέποντας σέ κανένα νά τό δεῖ. Ὅταν λοιπόν ὁ Θεός θέλει ντυμένο τό σῶμα μας καί σκεπασμένο μέ σεμνή ἐνδυμασία, ἐμεῖς δέν ἐπιτρέπεται  νά τό ξεγυμνώνουμε καί νά τό προσβάλουμε.

Νά τιμοῦμε τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέ τόν καλύτερο τρόπο, γιά νά τιμήσει κι᾿ ἐμᾶς ὁ Θεός. Ἡ καλύτερη τιμή εἶναι νά μᾶς κάνει παιδιά του, νά μᾶς βάλει στόν Παράδεισο, νά μᾶς χαρίσει τήν Βασιλεία Του. Ἀμήν.-

Η καταγωγή του Χριστού.

Ο Χριστός είναι ο Λόγος του Θεού που ενανθρώπησε. Δεν ήρθε ουρανοκατέβατος, αλλά δια Παρθένου Γυναικός δια Πνεύματος Αγίου, και ως εκ τούτου έχει καταγωγή κατά σάρκα. 

Παρατηρείται η προσπάθεια «Ελληνοποίησεως» του Χριστού και της Παναγίας, η οποία προέρχεται από κύκλους «αρχαιολατρών». Οι «αρχαιολάτρες» θέλουν το κάθε τι Ελληνικό. Δεν είναι μόνο εκείνοι που βρίζουν την Χριστιανική πίστη και τον Χριστό, αλλά είναι και εκείνη η μερίδα που κινείται στο άλλο άκρο. Και που είναι το κακό, ίσως διερωτηθεί κανείς. Εφόσον υπέρ του Χριστού μιλούν. Που είναι το κακό εάν είναι Έλληνας στην καταγωγή; Δεν θα ήταν αυτό κακό, διότι από οποιοδήποτε έθνος και αν προερχόταν κατά σάρκα ο Κύριος Ιησούς Χριστός, αυτό δεν θα έπαιζε κανένα ρόλο στην σωτηρία του ανθρώπου. Γίνεται όμως κακό, όταν κατά αυτό τον τρόπο αμφισβητείται η Αγία Γραφή, που είναι ξεκάθαρη ότι ο Χριστός προέρχεται κατά την ανθρωπότητά του, από τον Ισραήλ. Επίσης, έχουμε αμφισβήτηση της Εκκλησίας, αλλά και των αγίων και θεοφόρων Πατέρων, οι οποίοι βέβαια συμφωνούν με την Αγία Γραφή. Επειδή παρατηρείται μία σχεδόν φρενίτιδα από αυτό, που έχει μάλιστα επηρεάσει και Χριστιανούς ακόμα- σαν να μην υπάρχουν οι Θείες Γραφές και οι Πατέρες, θα επιχειρηθεί να δοθεί μια απάντηση, χωρίς να εξαντλήσουμε όλη την Αγία Γραφή, μιας και αυτή έχει άπειρο βάθος.

Ο Χριστός είναι και κτιστός και άκτιστος. Είναι ο Λόγος που προσέλαβε και έκανε δική του την ανθρώπινη φύση που προσέλαβε από την υπεραγία Θεοτόκο, χωρίς να πάψει να είναι ότι ήταν και πριν, δηλαδή Θεός Λόγος.

Εξηγεί ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης:

«Ο Χριστός είναι και κτιστός και Άκτιστος. Ονομάζουμε δε άκτιστη τη αίδια και προαιώνια και δημιουργική όλων των όντων φύση Του· ενώ λέμε κτιστό το σώμα που κατά την ενανθρώπιση του για χάρη μας ενώθηκε με το δικό μας ανθρώπινο σώμα της ταπείνωσης. Αλλά είναι προτιμότερο να αναφέρω με τα ίδια τα λόγια της Γραφής το νόημα για αυτό. Άκτιστον ονομάζουμε τον Λόγο, ο οποίος υπήρχε εν αρχή και που ήταν πάντοτε κοντά στον Θεό και τον Θεό που είναι ο Λόγος [..] κτιστόν ονομάζουμεν αυτόν που σαρκώθηκε και σκήνωσε ανάμεσά μας».

(Μυστική Θεολογία, αρχ. Π. Μπρούσαλης, απόσπασμα από τα σχόλια του αγίου Γρηγορίου εις το Άσμα Ασμάτων, σελ. 615).

Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής αναφέρει, ότι «Πριν από την φανερή και σαρκική παρουσία του, υπήρχε πνευματικά ο Λόγος του Θεού στους πατριάρχες και τους προφήτες κάνοντας προτύπωση των μυστηρίων της παρουσίας Του» (Τ. Φ 14, σελ. 519). Έχει ενεργό ρόλο ο Λόγος του Θεού, άσαρκος τότε, αναφορικά με το Ευαγγέλιό Του, με την μέλλουσα ενανθρώπισή Του. 

Το πνεύμα της προφητείας της Αγίας Γραφής, ανάμεσα στα πολλά χαρακτηριστικά που δίνει για τον Μεσσία, δίνει επίσης και για την καταγωγή του. Θα αναφέρουμε αυτά τα ξεκάθαρα εδάφια, για να ξεκαθαρίσει μια και καλή το θέμα. Όσο προχωράμε πιο κοντά στην γέννηση του Χριστού, τόσο πιο ξεκάθαρες γίνονται και οι σχετικές προφητείες. Ο προφητικός λόγος της Παλαιάς Διαθήκης λειτουργεί ως λυχνάρι και δίνει φως τόσο όσο χρειάζεται για να φτάσει κανείς στον Χριστό, μέχρι που να ανατείλει ο Χριστός στην καρδιά μας, κατά τον φωτισμό.

«Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητεως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών· τούτο πρώτον εξεύροντες, ότι ουδεμία προφητεία της γραφής γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως· διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του Πνεύματος του Αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού» (Β’ Πέτρου, 1:19-21).

Η πρώτη προφητεία που υπάρχει στην Αγία Γραφή για την υπόσχεση του ερχομού του Μεσσία, του Χριστού δηλαδή, βρίσκεται στο τρίτο κεφάλαιο της Γενέσεως, στο εδάφιο 15: «έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου καιτου σπέρματος αυτής· αυτό (‘’αυτός’’, κατά τους Εβδομήκοντα) θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού».

Είναι η προφητεία πάνω στην οποία στηρίζεται όλο το Χριστιανικό Ευαγγέλιο. Είναι η πρώτη απάντηση στην πτώση του ανθρώπου. Ο Θεός λέει ότι το σπέρμα της γυναικός θα σύντριβε την κεφαλή του φιδιού, το οποίο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο διάβολος, ο όφης ο αρχαίος. Μιλάει για μια συγκεκριμένη γυναίκα («της γυναικός», όχι απλά «γυναικός»), χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες. Το ότι λέει για «σπέρμα της γυναικός», υπονοεί ακριβώς ότι ο Ερχόμενος, θα γεννηθεί από Παρθένο, εφόσον η γυναίκα δεν έχει σπέρμα. Αυτός που θα γεννηθεί, θα σύντριβε κάποτε τον διάβολο.

Η αποκάλυψη όμως που δόθηκε, δεν σταμάτησε εκεί. Σε όλη την πορεία της ανθρωπότητας, ο Θεός έδινε περισσότερα στοιχεία και πιο συγκεκριμένα, σχετικά με την αποκάλυψη περί της γεννήσεως του Μεσσία. Στην Αγία Γραφή προβάλλονται τα πρόσωπα τα οποία διαδραμάτισαν ρόλο σημαντικό.

Η Αγία Γραφή αναφέρεται στον Αβραάμ, ο οποίος εκλήθη από τον Θεό να βγει από τα όριά του, δίδοντάς του την επαγγελία που αποτελεί και συμπληρωματικό στοιχείο της ίδιας αποκάλυψης που είχε δώσει κάποτε στους πρωτόπλαστους.

«[..] θέλω σε κάμει εις έθνος μέγα· και θέλω σε ευλογήσει, και θέλω μεγαλύνει το όνομά σου· και θέλεις είσθαι εις ευλογίαν· και θέλω ευλογήσει τους ευλογούντάς σε, και τους καταρωμένους σε θέλω καταρασθή· και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι πάσαι αι φυλαί της γης» (Γένεση 12: 2-3).

Αυτό το «εν σοι», ότι δηλαδή, θα ευλογηθούν όλες οι φυλές της γης «εν σοι», σήμαινε ακριβώς ότι μέσα από τους απογόνους του θα έρχονταν ο Χριστός. Ο Θεός θα χάριζε παιδί στον Αβραάμ και στην Σάρρα. Ο απ Παύλος, έτσι το εξηγεί: «Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ’ ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός» (Γαλάτας, 3:16).

Η κατά σάρκα καταγωγή του Χριστού γίνεται πιο σαφής. Θα έρθει από απόγονο του Αβραάμ, ο οποίος Αβραάμ είναι ο γενάρχης του Ισραήλ.  Ακόμα πιο συγκεκριμένα, από τον γιό του τον Ισαάκ και όχι από τον Ισμαήλ, καθόσον είχε δύο γιούς από διαφορετικές γυναίκες. Ο Ισμαήλ εκ της Άγαρ, έγινε άλλο έθνος.  

«Και είπεν ο Θεός, Ναι η γυνή σου Σάρρα θέλει γεννήσει υιόν εις σε, και θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ισαάκ· και θέλω στήσει την διαθήκην μου προς αυτόν εις διαθήκην αιώνιον, και προς το σπέρμα αυτού μετ’ αυτόν· περί δε του Ισμαήλ σου εισήκουσα· Ιδού, ευλόγησα αυτόν, και θέλω αυξήσει αυτόν, και θέλω πληθύνει αυτόν σφόδρα σφόδρα· δώδεκα άρχοντας θέλει γεννήσει, και θέλω κάμει αυτόν έθνος μέγα· αλλά την διαθήκην μου θέλω στήσει προς τον Ισαάκ, τον οποίον θέλει γεννήσει η Σάρρα εις σε το ερχόμενον έτος, εν τω αυτώ τούτω καιρώ» (Γένεση, 17:19-21).

Ακόμα πιο ξεκάθαρο, ότι η Διαθήκη στήνεται προς τον απόγονο του Αβραάμ, τον Ισαάκ. Όχι στον Ισμαήλ, τον μετέπειτα γενάρχη των Αράβων.

Το ίδιο λέει ξανά ο Θεός, αφού δοκιμάστηκε η πίστη του Αβραάμ. «εν τω σπέρματί σου θέλουσιν ευλογηθή πάντα τα έθνη της γής· διότι υπήκουσας εις την φωνήν μου» (Γένεση, 22: 18).

«Προς δε τον Αβραάμ ελαλήθησαν αι επαγγελίαι και προς το σπέρμα αυτού· δεν λέγει, Και προς τα σπέρματα, ως περί πολλών, αλλ’ ως περί ενός, Και προς το σπέρμα σου, όστις είναι ο Χριστός» (Γαλάτες, 3:16).

Ο Μεσσίας πρέπει να είναι από την γενιά του Σήμ, ώστε να είναι «σπέρμα του Αβραάμ», εφόσον ο Αβραάμ είναι απόγονος του συγκεκριμένου γιού του Νώε, σύμφωνα με την Αγία Γραφή (Γένεση, 11: 10- 26).

Ακόμα πιο συγκεκριμένο γίνεται το πράγμα, όταν ο Θεός λέει τα ίδια πράγματα με αυτά που είπε στον Αβραάμ, στον Ιακώβ, που ήταν γιος του Ισαάκ, δηλαδή εγγονός του Αβραάμ.

«και θέλουσιν ευλογηθή εν σοι, και εν τω σπέρματί σου πάσαι αι φυλαί της γής» (Γένεση, 28:14).

Και αυτό πολύ σπουδαίο, καθόσον ο Ισαάκ είχε δύο γιούς. Όμως, η επαγγελία δίδεται στον Ιακώβ και όχι στον Ησαύ. Η Αγία Γραφή δείχνει όλη την σειρά και την γραμμή.

Ο Ιακώβ, όταν ήταν να αναχωρήσει από αυτό τον κόσμο, ευλόγησε τα παιδιά του. Ο Ιακώβ, στο μεταξύ είχε μετονομαστεί σε «Ισραήλ» (Γένεση, 32:28). Τα παιδιά του, επρόκειτο να γίνουν οι φυλές του λαού αυτού. Στον γιό του τον Ιούδα, προφητεύει τα εξής που έχουν άμεση σχέση με τον Μεσσία:

«Ιούδα, σε αινέσαισαν οι αδελφοί σου, αι χείρες σου επί νώτου των εχθρών σου, προσκυνήσουσιν σοι οι υιοί του πατρός σου· σκύμνος λέοντος Ιούδα. Εκ βλαστού υιε μου ανέβης· αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος· τις εγέρει αυτόν; Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ και αυτός προσδοκία εθνών» (Γένεση, 49: 8-10).

Εδώ, δηλώνεται η ανωτερότητα του Ιούδα έναντι των αδελφών εξ αιτίας του Μεσσία, εφόσον οι αδελφοί του θα τον αινέσουν και θα τον προσκυνήσουν. Η Γέννηση του Χριστού παραλληλίζεται στην Αγία Γραφή με ένα τρυφερό φυτό που μεγαλώνει και αναπτύσσεται. Στον Ησαία αναφέρεται ως «άνθος» (Ησαίας, 11:1), ως «ρίζα και τρυφερό φυτό» (Ησαίας. 53:2). Επίσης, αναφέρεται και ο θάνατος του Χριστού και η ανάσταση, στην προφητεία του Ιακώβ. Λέων, είναι ο Μεσσίας (Αποκάλυψη, 5:5). Η προσδοκία των εθνών θα προέλθει εκ της φυλής του Ιούδα. Απόδειξη, ότι ο Μεσσίας είναι για όλα τα έθνη. Ο απ Παύλος, ο μεγάλος αυτός διδάσκαλος, θα γράψει αργότερα: «Επειδή είναι πρόδηλον ότι εξ Ιούδα ανέτειλεν ο Κύριος ημών» (Προς Εβραίους, 7:14).

Ο άγιος Ιππόλυτος Ρώμης ερμηνεύει πολύ όμορφα την προφητεία του Ιακώβ. Η φράση «αι χείρες σου επί νώτου των εχθρών σου» εφαρμόζονται στον Μεσσία και δείχνει, κατά την ερμηνεία του αγίου, ότι ο λαός θα Τον αποστραφεί και θα του γυρίσει την πλάτη, αλλά στα έσχατα θα Τον δοξάσουν (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 116).

Η φράση, «σκύμνος λέοντος Ιούδα», αναφέρεται στον Χριστό που θα έλθει από την φυλή Ιούδα (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 200).

Η φράση, «Εκ βλαστού υιε μου ανέβης», δηλώνει την εκ Παρθένου γέννηση (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 200).

Η φράση, «αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος», είναι η κοίμηση του Χριστού, ενώ το «τις εγέρει αυτόν», η Ανάσταση (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 200).

Και η φράση, «Ουκ εκλείψει άρχων εξ Ιούδα και ηγούμενος εκ των μηρών αυτού, έως αν έλθη τα αποκείμενα αυτώ και αυτός προσδοκία εθνών», είναι η διαδρομή του βασιλικού γένους από την φυλή του Ιούδα μέχρι τον Χριστό. (ΒΕΠΕΣ 6, σελ. 201).

Ο Μωυσής αργότερα, στην εποχή του Νόμου, λέει προφητικά αναφερόμενος στον Μεσσία, και επιβεβαιώνοντας την Ισραηλιτική του καταγωγή:

«Προφήτην εκ μέσου σου θέλει αναστήσει εις σε Κύριος ο Θεός σου εκ των αδελφών σου, ως εμέ· αυτού θέλετε ακούει» (Δευτερονόμιο, 18:15).

Ο προφήτης Ησαίας, αναφέρει ότι ο Μεσσίας θα προέλθει από την γενιά του Ιεσσαί:

«Και θέλει εξέλθει ράβδος εκ του κορμού του Ιεσσαί, και κλάδος θέλει αναβή εκ των ριζών αυτού» (Ησαίας, 11:1).

Η ράβδος είναι η Παναγία που είναι απόγονος του Ιεσσαί, και ο κλάδος είναι ο Χριστός. Ο Ιεσσαί, είναι ο πατέρας του Δαβίδ, που ήταν βασιλιάς στον Ισραήλ. Η συνέχεια της γενεαλογικής γραμμής περνά από τον Δαβίδ.

«Άπαξ ώμοσα εις την αγιότητά μου, ότι δεν θέλω ψευσθή προς τον Δαβίδ. Το σπέρμα αυτού θέλει διαμένει εις τον αιώνα και ο θρόνος αυτού ως ο ήλιος, ενώπιον μου» (Ψαλμός 89:35- 36).

Ο απ Πέτρος θα κηρύξει την ημέρα της Πεντηκοστής περί του Χριστού αναφερόμενος στον Δαβίδ ότι: «[..] ήξευρεν ότι μεθ' όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν [..]» (Πράξεις, 2: 30).

Ο άγιος ευαγγελιστής Ματθαίος θα γράψει στο Ευαγγέλιό του: «Βίβλος της γενεαλογίας του Ιησού Χριστού, υιού του Δαβίδ, υιού του Αβραάμ» (1:1), παραθέτοντας το γενεαλογικό δέντρο του Μεσσία, βάση των Γραφών. Επειδή ακριβώς ήξεραν οι Εβραίοι, με βάση τις προφητείες, ότι ο Μεσσίας θα έρχονταν από τον Νώε, Αβραάμ, Ισαάκ, Ιακώβ, Ιούδα, και Δαβίδ, και έτσι αυτό λειτουργούσε ως ένα επί πλέον κριτήριο για την διάκριση των ψεύτικων μεσσίων, που ο Κύριος χαρακτήρισε ως ''κλέπτες'' και ''ληστές''.

Ο ευαγγελιστής δίδει την γενεαλογία του Ιωσήφ, επειδή ο Ιωσήφ ήταν ο νομιζόμενος  πατέρας του Ιησού Χριστού, και πάντα δίδονταν τότε οι γενεαλογίες των ανδρών, εφόσον τα κληρονομικά δικαιώματα κληρονομούνταν από τους πατέρες και όχι από τις μητέρες. Βέβαια, και η Παναγία ήταν από τον οίκο του Δαβίδ όπως και ο Ιωσήφ.

«Εν δε τω μηνί τω έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ υπό του Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας ονομαζομένην Ναζαρέτ, προς παρθένον ηρραβωνισμένην με άνδρα ονομαζόμενον Ιωσήφ, εξ οίκου Δαβίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ» (Λουκάς, 1:26-27).

Το «εξ οίκου Δαβίδ», αναφέρεται όχι στον Ιωσήφ στο χωρίο αυτό, αλλά στην Παρθένο Μαρία, εφόσον το κεντρικό πρόσωπο του χωρίου είναι η Μαρία και όχι ο Ιωσήφ, και ο ευαγγελιστής δίδει πληροφορίες για αυτήν. Αυτό είναι αποδεκτό από όλους τους ερμηνευτές, όπως τον Χρυσόστομο, τον Ζιγαβηνό, τον Ιουστίνο, τον Ειρηναίο, τον Τερτυλλιανό (πρβλ. Υπόμνημα Π. Τρεμπέλα, εις το Κατά Ματθαίον, σελ. 31).

Αλλά και ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος είναι σαφής: «Διότι ο Θεός μας Ιησούς Χριστός κυοφορήθηκε από τη Μαρία κατ’ οικονομία Θεού, προερχόμενος από τη γενιά βέβαια του Δαβίδ, αλλά δια του Αγίου Πνεύματος [..]» (Επιστολή προς Εφεσίους, ΧVIII, 2). 

Από την στιγμή που έλαβε το σώμα από την Παρθένο Μαρία, συνεπώς και η Παρθένος είναι από την γενιά του Δαβίδ, όπως ο Χριστός.

Όλη η Αγία Γραφή δηλώνει καθαρά την κατά σάρκα καταγωγή του Κυρίου από το Ισραήλ. Οτιδήποτε και αν πει ο καθένας, θα θεωρηθεί ως αμφισβήτηση των Γραφών, και συνεπώς δεν είναι καν Χριστιανός.

Πέρα από όσα παραθέσαμε, μπορείτε να δείτε τα ακόλουθα χωρία, από τα πολλά που υπάρχουν:

Προς Ρωμαίους 9:7, Προς Ρωμαίους 9:4-5, Προς Ρωμαίους 1:3,

Προς Εβραίους 11:18, Λουκάς 1: 32, Β’ Τιμοθέου 2: 8, Πράξεις 13:22-23

Αριθμοί 24:17, 19. Ματθαίος 9:27, Ματθαίος 15:22, Ματθαίος 9:27, 12:22-23, 15:22, 20:30-31, 21:9, 15, Μάρκος 10:47-48, Λουκάς 18:38-39. Ματθαίος 22:41-46.

Οι γονείς της Παναγίας ήταν Εβραίοι, το όνομα «Μαρία- Μύριαμ» είναι Εβραϊκό. Η Εβραϊκή καταγωγή όχι μόνο δεν αμφισβητήθηκε κατά την αρχαιότητα, αλλά ομολογείται και από τους αρνητές της Πίστεως. Σχετικές αναφορές κάνει ο Κέλσος στον «Αληθή λόγο», και ο Πορφύριος στο «Κατά Χριστιανών».

Πολύ σημαντικό είναι να πούμε κάτι που παρερμηνεύεται. Ο Ιωσήφ και η Παναγία μετανάστευσαν μεν στην Γαλιλαία «των εθνών», αλλά ήταν από την Ιουδαία.

Αυτό φαίνεται καθαρά από την απογραφή. Λέει ο ευαγγελιστής Λουκάς: « Εν εκείναις δε ταις ημέραις εξήλθε διάταγμα παρά του Καίσαρος Αυγούστου να απογραφή πάσα η οικουμένη. Αύτη η απογραφή έγεινε πρώτη, ότε ηγεμόνευε της Συρίας ο Κυρήνιος. Και ήρχοντο πάντες να απογράφωνται, έκαστος εις την εαυτού πόλιν. Ανέβη δε και Ιωσήφ από της Γαλιλαίας εκ της πόλεως Ναζαρέτ εις την Ιουδαίαν εις την πόλιν του Δαβίδ, ήτις καλείται Βηθλεέμ,επειδή αυτός ήτο εκ του οίκου και της πατριάς του Δαβίδ, διά να απογραφή μετά της Μαριάμ της ηρραβωνισμένης με αυτόν εις γυναίκα, ήτις ήτο έγκυος». (Λουκάς, 2: 1-5).

Από την Γαλιλαία που διέμεναν, πήγαν στην Ιουδαία από όπου και κατάγονταν προκειμένου να απογραφούν.

Στην Γαλιλαία, και πιο συγκεκριμένα στην Ναζαρέτ, ο Ιησούς ανατράφηκε, μεγάλωσε δηλαδή, για αυτό και την αποκαλεί πατρίδα του (Λουκάς 4: 16 και 4: 24 αντίστοιχα). Όχι ότι καταγόταν από εκεί.

Στον διάλογο με την Σαμαρείτισσα, εκείνη τον αποκάλεσε Ιουδαίο, και Εκείνος δεν την διόρθωσε.

«Λέγει λοιπόν προς αυτόν η γυνή η Σαμαρείτις· Πως συ, Ιουδαίος ων, ζητείς να πίης παρ' εμού, ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; Διότι δεν συγκοινωνούσιν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας» (Ιωάννης, 4: 9).

Πως κατάλαβε ότι ήταν Ιουδαίος; Απαντά ο Χρυσόστομος: «Και πως αυτή αντελήφθη ότι ο Χριστός ήτο Ιουδαίος; Ίσως από την ενδυμασία του, ίσως από την προφοράν του. Εσύ όμως παρατήρησε, πόσο οξυδερκής ήτο η γυνή» (ΕΠΕ 13, σελ. 529). 

Μάλιστα, παρακάτω, εκπλήσσονται οι μαθητές, επειδή μιλάει με γυναίκα. 

«Και επάνω εις τούτο ήλθον οι μαθηταί αυτού και εθαύμασαν ότι ελάλει μετά γυναικός· ουδείς όμως είπε, Τι ζητείς; ή Τι λαλείς μετ' αυτής;» (Ιωάννης, 4: 27).

Ως προς τι ο θαυμασμός; Μήπως δεν είχε μιλήσει με γυναίκα άλλη φορά; Και βέβαια είχε μιλήσει και είχε θεραπεύσει κιόλας, όπως αφηγούνται τα Ευαγγέλια. Σκοπίμως ο ευαγγελιστής υπογραμμίζει το ότι οι Ιουδαίοι δεν είχαν επικοινωνία με τους Σαμαρείτες.

Λέει ο ιερός Χρυσόστομος πάλι: «Διατί όμως απορούν; Δια την προσήνειαν και την υπερβολικήν ταπεινότητα, διότι ενώ ήτο τόσον περίβλεπτος, ηνείχετο να συζητεί με τόσην ταπεινοφροσύνην με πτωχήν γυναίκα και μάλιστα Σαμαρείτιν» (ΕΠΕ 13 Α, σελ. 45).

Γενικότερα, μέσα από τον διάλογο, προκύπτει ότι ο Χριστός ήταν Ιουδαίος. 

«Βλέπεις με ποιον τρόπον θέλει να παρουσιάσει την Ιουδαικήν καταγωγήν;» (ΕΠΕ 13, σελ. 533).

Συνέβη ένα περιστατικό, κατά το οποίο έγινε σχίσμα στον όχλο για την καταγωγή του Χριστού. Επίσης, φαίνεται ότι είχαν παρερμηνεύσει τον Μωυσή, και θεωρούσαν ότι άλλος είναι ''ο Προφήτης'', και άλλος ο Χριστός.

Αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης: «Πολλοί λοιπόν εκ του όχλου ακούσαντες τον λόγον, έλεγον· Ούτος είναι αληθώς ο προφήτης. Άλλοι έλεγον· Ούτος είναι ο Χριστός. Άλλοι δε έλεγον· Μη γαρ εκ της Γαλιλαίας έρχεται ο Χριστός; Δεν είπεν η γραφή ότι εκ του σπέρματος του Δαβίδ και από της κώμης Βηθλεέμ, όπου ήτο ο Δαβίδ, έρχεται ο Χριστός; Σχίσμα λοιπόν έγεινε μεταξύ του όχλου δι' αυτόν. Τινές δε εξ αυτών ήθελον να πιάσωσιν αυτόν, αλλ' ουδείς επέβαλεν επ' αυτόν τας χείρας. (7:40-44).

Εφόσον ο Χριστός ήταν Ιουδαίος, λένε κάποιοι, γιατί δεν τους το είπε; Άρα, για να μην μιλάει, είναι από την εξελληνισμένη Γαλιλαία. Το συμπέρασμα αυτό όμως είναι πολύ πρόχειρο, διότι προκύπτει άνευ όλων των δεδομένων που έχουμε, και διότι στηρίζεται όχι σε σαφή ρήση του Χριστού, αλλά στην σιωπή του Χριστού.

Γιατί λοιπόν, ο Χριστός δεν είπε ότι είναι Ιουδαίος;

Ας δούμε πως το ερμηνεύει ο ιερός Χρυσόστομος.

«Διότι η γνώμη των είχε διαφθαρεί. Διότι άλλοι έλεγαν, ''Αυτός είναι πραγματικά ο Προφήτης'', άλλοι έλεγαν ότι ''Πλανά τον λαό'', άλλοι έλεγαν ''Δεν θα έλθει από την Γαλιλαία ο Χριστός, αλλά από την κώμη της Βηθλεέμ'', και άλλοι, ''Όταν έλθει ο Χριστός, κανείς δεν θα εξεύρει από που είναι''. Και αι γνώμαι μέσα εις αυτό το ταραγμένο πλήθος ήσαν διαφορετικαί. Διότι ούτε ήκουαν με προσοχήν τα λόγια του, ούτε είχαν την επιθυμίαν να μάθουν. Δια αυτό λοιπόν δεν απαντά τίποτε εις αυτούς αν και ισχυρίζονται, ''Μήπως ο Χριστός θα έλθει από την Γαλιλαία;'', ενώ ο Ναθαναήλ, ο οποίος είχε εκφραστεί οξύτερον και σκληρότερο, ''Είναι δυνατόν να προέλθει κάτι καλόν από την Γαλιλαίαν;'', επήνεσε ως αληθινόν Ισραηλίτην. Διότι αυτοί εδώ και οι Φαρισαίοι που είπαν εις τον Νικόδημον, ''Να ερευνήσεις και θα ιδείς, ότι δεν έχει έλθει Προφήτης από την Γαλιλαίαν'', δεν τα έλεγαν αυτά επειδή ήθελαν να μάθουν, αλλά επειδή ήθελαν να ανατρέψουν την γνώμην περί του Χριστού. Εκείνος όμως επειδή ηγάπα την αλήθειαν και εγνώριζε λεπτομερώς όλα τα παλαιά, εξεφράζετο κατ’ αυτόν τον τρόπον, αλλ’ οι Φαρισαίοι μόνον εις εν απέβλεπον, εις το να ανατρέψουν την γνώμην ότι αυτός είναι ο Χριστός. Δι αυτόν τον λόγον δεν απεκάλυπτε τίποτε εις αυτούς. Διότι αυτοί οι οποίοι αντέφασκον προς τον εαυτόν τους λέγοντες ‘’Κανείς δεν εξεύρει από πού θα έλθει’’, και άλλοτε ‘’Από τη Βηθλεέμ’’, είναι ολοφάνερον ότι θα προέβαλλαν αντιρρήσεις, εάν μάθαιναν. Αλλά έστω, δεν γνώριζαν τον τόπον, δηλαδή ότι ήτο από την Βηθλεέμ, διότι έζησεν εις την Ναζαρέτ, αν και ούτε αυτό συγχωρείται, διότι δεν εγεννήθη εκεί, άραγε δεν εγνώριζον ούτε την καταγωγήν του, ότι ήτο από τον οίκο και την οικογένειαν του Δαβίδ; Διατί τότε έλεγον, ‘’Δεν έρχεται ο Χριστός από το σπέρμα του Δαβίδ;’’. Αλλά και τούτο ήθελαν κατ’ εκείνον τον τρόπον να συσκοτίσουν, ομιλούντες περί όλων δολίως. Διατί δεν επλησίασαν να τον ρωτήσουν· ''Επειδή σε θαυμάζομεν  δι’ όλα τα άλλα, μας προτρέπεις μάλιστα να πιστεύσωμεν εις εσέ σύμφωνα με τας Γραφάς, ειπέ μας, διατί μεν αι Γραφαί λέγουν ότι ο Χριστός πρέπει να έλθει από την Βηθλεέμ, ενώ εσύ έχεις έλθει από την Γαλιλαίαν;''. Δεν του έκαμαν καμίαν τέτοιαν ερώτησιν, αλλά ομίλουν δι’ όλα με πονηρία. Το ότι βέβαια δεν ερευνούσαν ούτε ήθελαν να μάθουν, το απέδειξεν ο ευαγγελιστής, ο οποίος αμέσως πρόσθεσε· ‘’Μερικοί ήθελαν να τον πιάσουν, αλλά κανείς δεν έβαλε χέρι επάνω του’’» (ΕΠΕ 13 Α, σελ. 435- 436). 

Συνεπώς, δεν αντέδρασαν έτσι επειδή ήταν δήθεν η καταγωγή του Χριστού από την εξελληνισμένη Γαλιλαία, αλλά εξ αιτίας της κακής τους προαίρεσης. 

 Οι σοφοί που έψαχναν τον Χριστό για να Τον προσκυνήσουν, οι οποίοι ήρθαν από την Ανατολή και πιθανότατα ήξεραν την προφητεία του Βαλαάμ περί του αστέρος (Αριθμοί 24:17), τον αποκαλούν «Βασιλέα των Ιουδαίων».

«Αφού δε εγεννήθη ο Ιησούς εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας επί των ημερών Ηρώδου του βασιλέως, ιδού, μάγοι από ανατολών ήλθον εις Ιεροσόλυμα, λέγοντες· Που είναι ο γεννηθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; διότι είδομεν τον αστέρα αυτού εν τη ανατολή και ήλθομεν διά να προσκυνήσωμεν αυτόν. Ακούσας δε Ηρώδης ο βασιλεύς, εταράχθη και πάσα η Ιεροσόλυμα μετ' αυτού, και συνάξας πάντας τους αρχιερείς και γραμματείς του λαού, ηρώτα να μάθη παρ' αυτών που ο Χριστός γεννάται. Εκείνοι δε είπον προς αυτόν· Εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας· διότι ούτως είναι γεγραμμένον διά του προφήτου· Και συ, Βηθλεέμ, γη Ιούδα, δεν είσαι ουδόλως ελαχίστη μεταξύ των ηγεμόνων του Ιούδα· διότι εκ σου θέλει εξέλθει ηγούμενος, όστις θέλει ποιμάνει τον λαόν μου τον Ισραήλ» (Ματθαίος, 2: 1-6).

Είναι πολλά ακόμα τα στοιχεία από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες που αποδεικνύουν όλα αυτά, τα οποία δεν έβαλα στο ήδη μεγάλο σε έκταση άρθρο. Του Θεού θέλοντος, μιας και έρχονται αυτές οι άγιες μέρες, θα αναρτήσουμε σχετικά με τους Πατέρες και τις προφητείες της Αγίας Γραφής αναφορικά με την γέννηση του Χριστού και Θεού μας, που αφορούν και άλλα επί μέρους θέματα, πέρα της καταγωγής.