Τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα». «Καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰ η σ ο ῦ ν » (Ματθ. 1,21) Κυριακὴ πρὸ Χριστοῦ Γεννήσεως (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Ὁ Ἰωσήφ, ἀγαπητοί μου, ὁ δίκαιος Ἰωσὴφ ἀνησυχεῖ. Καὶ πῶς νὰ μὴν ἀνησυχῇ; Δὲν πρόκειται γιὰ κάτι ἀσήμαντο. Ἡ μνηστή του, ἡ παρθένος Μαριάμ, εἶνε ἔγκυος!   Ζάλη λογισμῶν τὸν πιάνει. 

Μέχρι στιγμῆς δὲν ἔχει γνῶσι τοῦ μυστηρίου καὶ ὑ ποπτεύεται κάτι τὸ ἀνθρώπινο· ἀλλὰ καὶ μὴ θέλοντας νὰ μείνῃ στὸ γράμμα τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, ποὺ ἐπέβαλλε αὐστηρὲς κυρώσεις στὶς νέες ποὺ παρεκτρέπονταν ἠθικά, ἀποφασίζει «λάθρα ἀπολῦσαι αὐτήν» (Ματθ. 1,19).

Με τὰ ἀπὸ ποιά ἆραγε δραματικὴ πάλη λογισμῶν θὰ κατέ ληξε στὴν ἀπόφασι αὐτή; Δικαιοσύνη καὶ ἔλεος θὰ συγκρούσθηκαν μέσα του καὶ ὡς μόνο τρό πο συμβιβασμοῦ βρῆκε τὸ νὰ διώξῃ τὴ Μαριὰμ μακριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι του.

Ἀλλὰ ἡ θεία πρόνοια δὲν θὰ ἄφηνε ἐκτεθειμένο τὸ ὄνομα τῆς Παρθένου. «Ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ» ἐμφανίζεται στὸν Ἰωσήφ. Διαλύει τοὺς φόβους του, χύνει φῶς στὸ μυστήριο τῆς ἐγκυμοσύνης της, σύρει τὸ παραπέτασμα τῶν αἰώνων καὶ φανε ρώνει τὸ ἔνδοξο μέλλον τοῦ Υἱοῦ της, ὁ ὁ ποῖ ος θὰ ἐρχόταν στὸν κόσμο κατὰ μοναδικὸ τρόπο. 

Τέλος τοῦ παραγγέλλει νὰ δώσῃ στὸ Θεῖο Βρέφος ὄνομα ποὺ θὰ δείχνῃ μὲ μία καὶ μόνο λέξι ὅλη τὴν ἀποστολή του, τὸ ὄνομα Ἰησοῦς· «Ἰωσὴφ υἱὸς Δαυΐδ, μὴ φοβηθῇς παραλαβεῖν Μαριὰμ τὴν γυναῖκά σου· τὸ γὰρ ἐν αὐτῇ γεννηθὲν ἐκ Πνεύματός ἐστιν ἁγίου· τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰ η σ ο ῦ ν · αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁ μαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. 1,20-21).

Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ ἀγγέλου, τὸ Θεῖο Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ ὠνομάστηκε Ἰησοῦς. Γύρω ἀπ᾽ τὸ ὄνομα αὐτό, ποὺ συγ κινεῖ καὶ θὰ συγκινῇ κάθε εὐγενῆ ὕπαρξι, θὰ ποῦ με λίγες λέξεις, ἀφοῦ προηγουμένως παρακαλέσουμε τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο νὰ καθαρίσῃ τὴν καρδιὰ καὶ ν᾽ ἁγιάσῃ τὰ χείλη μας, διότι δὲν μπορεῖ κανεὶς ν᾿ ἀναφέρῃ τὸ ὄνομα « Κ ύ ρ ι ο ς Ἰ η σ ο ῦ ς , εἰμὴ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ» (Α΄ Κορ. 12,3).

* * *

Ἀπὸ ἀρχαιοτάτης ἐποχῆς ἐπικράτησε ἡ συνήθεια σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ γεννιέται νὰ δίνουν ἕνα ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖο νὰ διακρίνεται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ὡς ἕνα ἰδιαίτερο πρόσωπο, ὄνομα ποὺ θὰ ὑπενθυμίζῃ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους του καὶ θὰ χρησιμεύσῃ ὡς κίνητρο γιὰ μίμησι τῶν προγόνων του. Ἔτσι τὰ ὀνόματα εἶνε καὶ μία ζωντανὴ ἱστορία τοῦ ἔθνους. Τὰ ὀνόματα εἶνε πολλά, ἀναρίθμητα. Καλύτερα εἶνε τὰ χριστιανικά, ὀνόματα τῶν ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ οἱ περισσότεροι ἁγίασαν

σὲ ἔδαφος ἑλληνικό. Αὐτὰ νὰ προτιμοῦν στὶς βαπτίσεις τῶν παιδιῶν τους οἱ Χριστιανοὶ γονεῖς.

Τὸ χριστιανικὸ ὅμως ὄνομά του πρέπει καθένας νὰ τὸ τιμήσῃ, νὰ ζῇ δηλαδὴ ὅπως ὁ ἅγιός του. 

Ὄνομα χωρὶς ζωὴ χριστιανικὴ μοιάζει μὲ χαρτονόμισμα ὀνομαστικῆς ἀ ξίας χωρὶς ἀντίκρυσμα σὲ χρυσό. Πόσοι δυστυχῶς φέρουν ὀνόματα ἀντίθετα μὲ τὴν πραγματικό τητα!  

«Εὔξεινος πόντος» τὸ ὄνομα, «Μαύρη θάλασσα» ἡ πραγματικότης. Ἀλλοίμονο, μόνο τὸ ὄνομα ἔμεινε γιὰ νὰ ὑπενθυμίζῃ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ τὸ φέρει βαπτίσθηκε στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα.

Ὑπάρχει ὅμως ἕνας ποὺ δικαίωσε πλήρως τὸ ὄνομά του· εἶνε ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Σ᾽ αὐτὸν κατὰ θεία ἐντολὴ δόθηκε τὸ ὄνομα Ἰησοῦς. 

Καὶ εἶνε ὁ μόνος στὸν κόσμο ποὺ ὄνομα καὶ πραγματικότης ταυτίζονται ἀπολύτως.

Ἰησοῦς. Γιατί; Ἀπαντᾷ ὁ ἄγγελος· «Αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν».  

Ὁ Ἰησοῦς μᾶς σῴζει. Γιὰ νὰ ἔχουμε μέσα μας τὴ σωστὴ ἔννοια τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου, θὰ ἐπιχειρήσω νὰ σᾶς δείξω τί κίνδυνο διατρέχει ὁ ἄνθρωπος μακριά του καὶ ποιά σωτηρία ἀπολαμβάνει κοντά του.

Κίνδυνος - σωτηρία εἶνε λέξεις ποὺ ἔρχονται συχνὰ στὰ χείλη μας, ἀλλὰ ποιά ἔννοια ἔχουν στὸν Χριστιανισμό; Σωθήκαμε! φωνάζουν πολλοί. Ἐρωτῶ· Ἀπὸ τί σωθήκατε; 

Κι ἀκούω· Ἐγὼ σώθηκα ἀπὸ ἀσθένεια, ἐγὼ ἀπὸ ναυάγιο, ἐγὼ ἀπὸ σεισμό, ἐγὼ ἀπὸ πυρκαϊά, ἐγὼ ἀπὸ θηρία, ἐγὼ ἀπὸ χειρότερα θηρία, ἀνθρώπους δηλαδὴ ποὺ ἤθελαν νὰ μοῦ πιοῦν τὸ αἷμα… 

Ἀλλ᾿ ἐγὼ δὲν ἀναπαύομαι στὶς ἀπαντήσεις αὐτές. Ζητῶ κάτι βαθύτερο, ζητῶ ν᾽ ἀκούσω·

Ἤμουν ἁμαρτωλὸς καὶ μὲ ἔσωσε ὁ Χριστός. Ζητῶ καρδιὲς καὶ χείλη ποὺ νὰ ἐπαναλαμβάνουν τὰ λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν στὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ» (Α΄ Τιμ. 1,15).

Ἀλλὰ γιὰ νὰ κάνῃ ὁ ἄνθρωπος αὐτὴ τὴ διακήρυξι πρέπει νὰ φωτισθῇ ἄνωθεν, νὰ καταλάβῃ ὅτι ἡ ἁμαρτία, ἡ ἀνομία, ἡ καταπάτησι τῶν θείων ἐντολῶν, εἶνε ὁ κίνδυνος, ὁ μεγαλύτερος κίνδυνος, ἀπείρως χειρότερος κι ἀπ᾽ τὸ σεισμὸ κι ἀπ᾽ τὴν πυρκαϊὰ κι ἀπ᾽ τὴν καταιγίδα.

Κι ὅμως οἱ ἄνθρωποι παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία ὅπως τὰ παιδιὰ μὲ τὰ πρωτοχρονιάτικα παιχνίδια. 

Τί ἀναισθησία εἶν᾽ αὐτή! Νά ᾽νε τὸ κεφάλι σου μέσα στὸ στόμα τοῦ θηρίου κι αὐτὸ ἕτοιμο νὰ κλείσῃ τὰ σαγόνια του νὰ σὲ συνθλίψῃ, κ᾽ ἐσὺ νὰ γελᾷς; Γελάει ὁ ἁμαρτωλός!

Ὦ Κύριε, ποὺ θέλεις τὴν κατάλυσι τῆς ἁμαρτίας, φώτισέ μας νὰ καταλάβουμε ἐκεῖνο ποὺ εἶπαν γιὰ τὸν πιστό σου δοῦλο τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο· Αὐτὸς δὲ φοβᾶται τίποτε παρὰ μόνο τὴν ἁμαρτία, νὰ μὴ προσκρούσῃ στὸ θέλημά σου.

Ἡ ἁμαρτία! Στὴν ἀρχαιότητα, λέει κάπου ὁ Ἀριστοτέλης, ὑπῆρχαν λῃσταὶ ποὺ ἐφάρμοζαν τὸν ἑξῆς φρικτὸ τρόπο θανατώσεως τοῦ θύματός τους. Ἔδεναν τὸν ἄνθρωπο σφιχτὰ μὲ τὸ πτῶμα ἑνὸς σκοτωμένου καὶ τὸν ἄφηναν νὰ πεθάνῃ κολλημένος μὲ τὸ νεκρό. Φαντάζεστε τὸ βασανιστήριο;… Νεκρὸς καὶ ζωντανὸς μαζί, ἕως ὅτου κι ὁ ζωντανὸς γίνῃ νεκρὸς κι ἁπλωθῇ σιγὴ θανάτου. Αὐτὴ εἶνε μιὰ εἰκόνα τοῦ ἁμαρτωλοῦ. 

Ἡ ἁμαρτία εἶνε τὸ σῶ μα τοῦ θανάτου. Δεμένος μ᾽ αὐτὴν ὁ ἁμαρτωλός, ὅπου νὰ πάῃ ἀναπνέει τὴ δυσοσμία της. Τὴ μισεῖ, θέλει ν᾽ ἀπαλλαγῇ ἀπὸ τὸν ἐναγκαλισμό της, ἀλλ᾽ αὐτὴ εἶνε κολλημένη πάνω του μὲ δύναμι καὶ τέχνη.

Ὁ ἁμαρτωλὸς σπαράζει· «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος· τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (῾Ρωμ. 7, 24). Ἀκούει τὴ φωνή του ὁ κόσμος μὲ τοὺς ποιητάς, φιλοσόφους, κοινωνιολόγους, στρατηγούς του, μὰ κανείς ἀπ᾽ αὐτοὺς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ.

Τὸν ἀκούει ὁ Ἰησοῦς, ἔρχεται κοντά του –εὐλογημένη στιγμή!–, κόβει τὰ δεσμά, τὸ πτῶμα τοῦ θανάτου πετιέται μακριά, ὁ ἁμαρτωλὸς σηκώνεται ὄρθιος, ἀναπνέει ἐλεύθερος καὶ φωνάζει·  

Μὲ ἔσωσε, μ᾽ ἐλευθέρωσε ὁ Ἰησοῦς. 

Ἰησοῦς! Αὐτὸ τὸ ὄνομα, γιὰ ὅποιον λυτρώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, θὰ γίνῃ τὸ γλυκύτερο.

Μ᾽ αὐτὸ θὰ κοιμᾶται καὶ θὰ ξυπνᾷ, μ᾽ αὐτὸ θὰ γεμίζῃ ὁ νοῦς, θὰ φλογίζεται ἡ καρ διά, θὰ γαλβανίζεται ἡ θέλησι, θ᾽ ἀγάλλεται ὅ λη ἡ ὕπαρξί του καὶ θὰ καλῇ σὲ δοξολογία ὅλους· «Αἰνεσάτωσαν τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐν χορῷ, ἐν τυμ πάνῳ καὶ ψαλτηρίῳ ψαλάτωσαν αὐτῷ» (Ψαλμ. 149,3).

Ἕνας ἀσθενὴς μπῆκε σὲ χειρουργικὴ κλινική· εἶχε στὸ στόμα καρκίνο καὶ ἔπρεπε νὰ ἀφαιρεθῇ ἡ γλῶσσα του. Οἱ γιατροὶ σκέπτον ται ὅτι μετὰ τὴν ἐγχείρησι δὲν θὰ μπορῇ πιὰ νὰ μιλάῃ. 

Τοῦ λένε λοιπόν, πρὶν ἀρχίσῃ ἡ ἐγχείρησι, νὰ πῇ τὶς τελευταῖες του λέξεις. 

Ὁ ἀσθενής, πιστὸς χριστιανός, μὲ ἠρεμία ἀπαντᾷ· «Ἕνα μόνο λόγο ἔχω νὰ πῶ· Ἂς εἶνε εὐλογημένο τὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ τὸ ὄνομα θέλω νὰ εἶνε ἡ τελευταία μου λέξι».

Ἰησοῦς σημαίνει σωτηρία. Εἶνε τὸ «ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» (Φιλ. 2,9). Δὲν ὑπάρχει ἄλλο ἱκανὸ νὰ μᾶς σώσῃ. Εἶνε τὸ ὄνομα ποὺ πρὸς στιγμὴν τὴ νύχτα τῆς Μεγάλης Πέμπτης ἀρνήθηκε ὁ ἀπόστολος Πέτρος, γιὰ νὰ τὸ κηρύξῃ ὅμως κατόπιν ἀτρόμητος ἐνώπιον χιλιάδων.

Αὐτὸ ἦταν τὸ ὅπλο, μὲ τὸ ὁποῖο μαχόταν καὶ νικοῦσε. Τὸ ὄνομα αὐτὸ ἀνέφερε, κι ἀμέσως ὁ ἐκ γενετῆς «χωλὸς» ἀπέκτησε τὴν ὑγειά του (βλ. Πράξ. 3,1-10). 

Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος τόσο εἶχε ἀγαπήσει τὸν Κύριο, ὥστε τὸ ὄνομα Ἰησοῦς βρίσκεται στὶς ἐπιστολές του διακόσες φορές.

Ὁ Ἰησοῦς! Ἀλλ᾽ ὑπάρχουν καὶ καρδιὲς ψυχρές. Καρδιὰ ποὺ ἀκούει τὸ ὄνομα αὐτὸ καὶ δὲ συγκινεῖται, ἢ ἀκόμη χειρότερα καρδιὰ ποὺ ἀκούει μὲ ἀπάθεια νὰ τὸ βρίζουν, εἶνε νεκρή.

Νὰ βρίζουν τὸν Ἰησοῦ μου, κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν καίγωμαι, νὰ μὴν ἀνοίγω τὸ στόμα νὰ πῶ δυὸ λέξεις διαμαρτυρίας; Θὰ εἶμαι ὁ πιὸ ἀχάριστος.

Ἀλλ᾿ ὄχι. Δὲν θὰ μείνω ἀδιάφορος· θέλω τὸ ὄνομά του νὰ δοξασθῇ ἐδῶ στὴ γῆ αὐτή, ὅπου ἄλλοτε δὲν ἀκουγόταν καμμιά βλασφημία.

* * *

Ἀγαπητοί μου. Διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ λυτρώνονται ὄχι μόνο τὰ ἄτομα ἀλλὰ καὶ κοινωνίες καὶ ἔθνη. Θριαμβεύουν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ἀπόδειξις ἡ μικρή μας πατρίδα. Ὅταν τὸ 1821 ἄρχισε ἡ ἐπανάστασι κατὰ τῶν Τούρκων, ὁ ἱεροκῆρυξ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας Κωνσταντῖνος Οἰκονόμος ὁ ἐξ Οἰκονόμων ἔγραψε στοὺς Ἕλληνες ἀγωνιστὰς περίφημο προτρεπτικὸ λόγο, στὸν ὁποῖο ἀπεδείκνυε ὅτι ἡ ἀπελευθέρωσι τῆς Ἑλλάδος θὰ συντελεσθῇ μὲ τὴν πίστι στὸ Χριστό. «Ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ πᾶν γόνυ κάμψει ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων» (Φιλ. 2,10).

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

῾Ραδιοφωνικὴ ὁμιλία, ἡ ὁποία μεταδόθηκε στὴν καθαρεύουσα ἀπὸ τὸν Σταθμὸ Λαρίσσης τὸν Δεκέμβριο τοῦ 1949. Μεταγλώττισις καὶ σύντμησις 20-11-2012.

Το μυστήριο της αγάπης του Θεού

Τα Χριστούγεννα δίδουν σε όλους μας τη μοναδική ευκαιρία να αναβαπτίσουμε την ύπαρξή μας στο μυστήριο της αγάπης του Θεού, χωρίς το οποίο δεν μπορεί να φωτισθεί και προσεγγισθεί το μυστήριο του ανθρώπου. 

Αν παραμερίσουμε τον ορθολογισμό και σκεπτικισμό μας, την υπερηφάνεια και αυτάρκεια του ανθρώπου που νομίζει ότι όλα τα εξηγεί και κατορθώνει, την αγωνιώδη μέριμνα του βίου, τη ρουτίνα πολλών καθημερινών ματαίων πράξεων και επιδιώξεων που κατατρώγουν τη ζωη μας, τα πάθη και τις αδυναμίες μας, και προσέλθουμε στο σπήλαιο της Βηθλεέμ με ταπείνωση και απλότητα, θα αποκαλυφθεί και σε μας το μεγάλο και μοναδικό μυστήριο που συντελείται εκεί.

Δεν μπορεί κανείς να προσεγγίσει το μυστήριο αυτό αν δεν μετανοήσει, δηλαδή αν δεν αλλάξει νουν, αν δεν παύσει να βλέπει τα πράγματα από τη στενή και φτωχή προοπτική του αρρωστημένου από τον εγωϊσμό ανθρώπου, για να τα δει μέσα στην αιώνια και άπειρη προοπτική του Θεού.

Όταν μιλάμε για την ενανθρώπηση του Θεού Λογου, ως μυστήριο πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε και ως μυστήριο πρέπει να την προσεγγίζουμε, γιατί όλα τα γεγονότα της ενανθρωπήσεως, της σαρκώσεως του Λογου του Θεού έγιναν με θαυμαστό τρόπο που ξεπερνά το νου ανθρώπου. Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι, εάν η θεία ενανθρώπηση ήταν καταληπτή, δεν θα ήταν θεία και παρομοιάζουν όσους αμφιβάλλουν η δεν πιστεύουν, με εκείνον που καθόταν στο σκοτάδι και πληρώθηκε από φως, επειδή όμως δεν γνώριζε το πως ήλθε το φως, δεν δέχθηκε το φωτισμό. Αν πιστεύαμε μόνο σε όσα μπορούσαμε να αντιληφθούμε με τη γνώση, τότε δεν θα έπρεπε να υπάρχει τίποτε πέρα απ' αυτά που ο νους μας συλλαμβάνει και προπαντός δεν θα έπρεπε να υπάρχει ο ακατάληπτος Θεός, εφ' όσον ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να τον αντιληφθεί. Είναι λοιπόν τολμηρό να ερωτάμε πως ο Θεός έγινε άνθρωπος και να προσπαθούμε με τη διάνοιά μας να το εξιχνιάσουμε, όταν αγνοούμε ακόμη και για τον εαυτό μας πως γίναμε άνθρωποι, πως η νοερά ψυχή μας είναι συνδεδεμένη με το σώμα μας. Γι' αυτό ο μόνος τρόπος προσεγγίσεως στο μυστήριο της ενανθρωπήσεως και σαρκώσεως του Θεού είναι η πίστη στην παντοδυναμία της θελήσεως και της αγάπης του Θεού.

Η εορτή των Χριστουγέννων που αποτελεί ως γεγονός "σεισμόν γης", κατά την χαρακτηριστική έκφραση του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, είναι το κεντρικό μυστήριο όλης της Θείας Οικονομίας. Η δημιουργία και η σωτηρία, όλη η ελεημοσύνη και η φιλανθρωπία της αγίας Τριάδος, ανακεφαλαιώνονται στον Θεάνθρωπο Χριστό, που με την εσάρκωσή Του κι όλα τα μυστήρια της ένσαρκης παρουσίας Του, απεκάλυψε τη χριστολογική και χριστοκεντρική ρίζα και προοπτική κάθε πραγματικότητας και ολόκληρης της πραγματικότητας. Έτσι εξηγείται γιατί τα Χριστούγεννα εορτάζονται και πανηγυριζονται σαν "τά σωτήρια του κόσμου, ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ κοινή ἑορτή πάσης της κτίσεως" (Μ. Βασίλειος). Επειδή, ο "ἐπιδημήσας Λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκένωσεν ἑαυτόν, ἴνα τῷ κενώματι αὐτοῦ πληρωθῆ ὁ κόσμος".

"Επειδή ο Θεός," λέγει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, "μας έδωσε να κοινωνήσουμε το καλύτερο και δεν το φυλάξαμε, γι' αυτό μεταλαβαίνει το χειρότερο, εννοώ τη φύση μας, ώστε από τη μια μεριά να ανακαινίση τον εαυτό Του και με τον εαυτό Του το κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν, και από την άλλη να διδάξει και σε μας την ενάρετη πολιτεία, αφού με τον εαυτό Του την έκαμε σε μας δυνατή. Να μας ελευθερώσει από τη φθορά με την κοινωνία της ζωής γενόμενος απαρχή της αναστάσεώς μας. Να ανακαινίσει το σκεύος που αχρειώθηκε και κομματιάστηκε,να μας λυτρώσει από την τυραννία του διαβόλου, με το να μας καλέσει στη θεογνωσία και να τον νεκρώσει, να μας μάθει να παλεύουμε αποτελεσματικά με τον τύραννο, οπλισμένοι με υπομονή και ταπείνωση".

Ο Θεός έγινε τέλειος και αληθινός άνθρωπος, "ἄνθρωπος ἐν πληγῆ", "ἐν δούλου μορφή",  χωρίς να πάψει να είναι τέλειος και αληθινός Θεός, για να κάμει τον άνθρωπο πλήρη και τέλειο υιο του Θεού και Θεο κατά χάριν. " Ὁ Θεός πτωχεύει τήν ἐμήν σάρκα, ἴνα ἐγώ πλουτήσω τήν αὐτοῦ Θεότητα.... κενοῦται τῆς ἑαυτοῦ δόξης ἐπί μικρόν, ἴνα ἐγώ τῆς ἐκείνου μεταλάβω πληρώσεως". Ο Θεός μας έρχεται να κενωθεί, να πτωχεύσει, να κριθεί, να σταυρωθεί, να κατέλθει στον Άδη, να αναστηθεί και να αναληφθεί, για να φανερώσει με όλο αυτό το μυστήριο της κενώσεώς Του, ότι δεν είναι δύναμη, ισχύς, αυθεντία, κυριαρχία, νομοθεσία, καταδίκη, τιμωρία, εκδίκηση. Έρχεται, με άλλα λόγια, να σώσει στην αγάπη και με την αγάπη Του τον άνθρωπο, να βαστάξει όλες τις ασθένειές μας και να σηκώσει όλα τα ανομήματά μας, να μεταμορφώσει όλες τις απελπιστικά ανθρώπινες καταστάσεις σε γνώση της δυνάμεως της Αναστάσεώς Του.

Ο Χριστός γεννιέται και ανακλίνεται πραγματικά στην Εκκλησία, και στο λίκνο της καρδιάς μας, που είναι λίκνο των αλόγων παθών "θέλων ρύσασθαι ἠμᾶς ἐκ τῆς ἀλογίας".

Η φάτνη της σαρκώσεως γίνεται το θυσιαστήριο του κόσμου από το οποίο προσφέρεται ο άρτος του Λογου του Θεού σαν τροφή των λαών της γης· διότι στο μυστήριο των Χριστουγέννων θεάται, προσκυνείται και δοξάζεται ολόκληρη η σωτηρία. Αυτό είναι το μυστήριο που μπορούν να θαυμάζουν όσοι μπορούν να αναγνωρίζουν τη μεγαλειότητα στην ταπείνωση, τον πλούτο στην πτώχεια, την ελευθερία στην υπακοή.

Στην Καστοριά, μεταξύ των 72 βυζαντινών ναών, προεξεχουσα θέση κατέχει ο ναός της Παναγίας της Κουμπελίδικης, όπως λέγεται, εξαιτίας του χαρακτηριστικού και υπερβολικού σε ύψος τρούλου του (κουμπε), του 11ου αιώνα και τοιχογραφίες του 14 ου αιώνα. Στο εξωτερικό τείχωμα της προσόψεως και προ της κεντρικής εισόδου υπάρχει σε φυσικό μέγεθος η εικόνα της Παναγίας με το θείο βρέφος στην αγκαλιά. Ένας βιαστικός επισκέπτης ίσως να εντυπωσιασθεί από τη τεχονοτροπία της εικόνας, αλλά δεν θα υποψιασθεί πως εδώ έχουμε μια ολόκληρη θεολογία και μάλιστα υψηλής συλλήψεως από τον αγιογράφο. Και να γιατί:

Με την εικονογράφηση αυτή τονίζεται το πρωταρχικό δόγμα της ενσαρκώσεως του Λογου. Ο αγιογράφος δεν την τοποθετεί στο μέσα του Ναού αλλά στο έξω μέρος και μάλιστα προ της εισόδου. Τούτο σημαίνει, ότι για να εισέλθει ο άνθρωπος εντός στα εντός του ναού, να μετάσχει λειτουργικά και μυστηριακά στα τελούμενα, για να γίνει ένα πλήρες μέλος της κοινότητας και άξιος της κοινωνίας των πιστών, για να μεταμορφωθεί σε πολίτη της βασιλείας του Θεού, πρέπει να περάσει από το γεγονός της Θείας Ενσαρκώσεως. Στην εικονογραφημένη, όμως, παράσταση υπάρχει και μια λεπτομέτρεια, μοναδική ίσως σε εικόνα της Γεννήσεως. Η λεπτομέρεια αυτή είναι συγκλονιστική για το θεολογικό της βάθος.

Σας περιγράφω την εικόνα: Σε φυσικό μέγεθος και σε όρθια στάση η Παναγία, σαν μητέρα στοργική κρατάει σφιχτά στον κόρφο της το θείο βρέφος. Το πρόσωπο της Παναγίας είναι γλυκύ, νεανικό, με μιάν ανείπωτη έκφραση πληρότητας και ομορφιάς, και ατενίζει τον κόσμο με τρυφερότητα . Το Βρέφος έχει έντονα στραμμένο το κεφάλι του προς το επάνω δεξιό μέρος της εικόνας και ατενίζει με φρίκη τα σύμβολα του Σταυρού. Το πρόσωπό του είναι σκληρό, γηρασμένο, όλο πόνο και οδύνη, ωσάν να έχει τυπωθεί επάνω του όλος ο πόνος και η οδύνη του κόσμου. Αυτό το Παιδίον είανι από τώρα, από τη στιγμη της Γεννησης Του ο Αμνός της σφαγής, "ὁ αἴρων τήν ἀμαρτίαν τοῦ κόσμου” .  Αυτά θεολογικά σημαινουν πως Σαρκωση δε νοείται χωρίς το Σταρό και το Θανατο. Το μυστήριο της Σαρκώσεως κατανοείται στις αήθινές του διαστάσεις μόνο κάτω από το μυστήριο του Σταυρού. Η ορθόδοξη θεολογία της Σαρκώσεως δεν μπορεί να οικοδομηθεί χωρίς τη Θεολογία του Σταυρού. Αλά και μια Θεολογία του Σταυρού χωρίς τη Θεολογία της Αναστάσεως είναι τραγικά ελλιπής και εύκολα οδηγεί σε μια "θεολογία του θανάτου του Θεού". Σαρκωση, λοιπόν, Σταυρός και Ανάσταση, το όλο μυστήριο του Χριστού στον κόσμο.

Οι άνθρωποι δεν είμεθα σήμερα αναπαυμένοι. Δεν μας ικανοποιούν τα υποκατάστατα. Δεν μας ικανοποιούν στην κοπιαστική αναζήτηση της λύτρωσης οι ψευδείς Μεσσίες, οι ανθρώπινοι και φανταστικοί θεοί. Απλά κάνουν πιο έντονο το κενό, τη δυστυχία και την απογοήτευση. Κουραστήκαμε από την κυριαρχία του παλαιού ανθρώπου στην καρδιά μας και ζητάμε να ενδυθούμε τον καινό, τον νέο άνθρωπο. Να γεννήσουμε το Χριστό στις καρδιές μας, να υφανουμε, παρά τις δυσκολίες, εσωτερικές και εξωτερικές, το μεγάλο και παράδοξο μυστήριο, που οι αιώνες και η αλήθεια του το έκαναν τόσο δικό μας.. Μας λείπει, όμως, όπως λέγει το Ευαγγέλιο ένα ακόμη.

Αλλά αυτό το ένα αποκαλύπτει δύο μεγάλες μας αμαρτίες: την αδιαφορία μας για τον Θεο και τον άνθρωπο, τον αδελφό μας. Μας λείπει ο Πατέρας αλλά και η οικογένειά μας. Γιατί η κοινωνία με το Θεο δεν είναι έξω από την κοινωνία με τον άνθρωπο. Και γιατί η κοινωνία με τον άνθρωπο αποκαλύπτει την αγάπη μας στο Θεο. Ένας ίσον κανένας. Αυτό πρωτακούσθηκε μέσα στούς κόλπους της αρχαίας Εκκλησίας. "Ένας χριστιανός, ίσον κανένας χριστιανός! Και η αγάπη που χαρακτηρίζει -πρέπει να χαρακτηρίζει- την κοινωνία μας με το συνάνθρωπό μας και το Θεο μας δεν εξαρτάται από την πορεία του χρόνου, αλλά έχει πάντα δύναμη.

Λεγει χαρακτηριστικά ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: "Μερικοί σκέφτονται πως ο Κυριος γεννήθηκε και έπαθε από αγάπη για τον άνθρωπο· επειδή όμως δεν βρίσκουν μέσα τους αυτή την αγάπη, διαλογίζονται πως αυτό έγινε κάποτε παλιά και πέρασε. Όταν όμως η ψυχή μας γνωρίσει την αγάπη του Θεού, τότε αισθάνεται καθαρά πως ο Κυριος είναι ο Πατέρας μας, ο γνησιότατος, ο πλησιέστατος, ο πιο αγαπημένος, ο αγαθότατος και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το ν' αγαπάς το Θεο με όλο το νου και την καρδιά και τον πλησίον σαν τον εαυτό σου. Κι όταν πια εγκατασταθεί μέσα μας αυτή η αγάπη, τότε όλα χαροποιούν την ψυχή".

Η χάρη έρχεται με την αγάπη για τον αδελφό και μ' αυτή διατηρείται. Σκλήρυναν σήμερα οι καρδιές των ανθρώπων και πάγωσε η αγάπη και έτσι δεν αισθάνονται την αγάπη του Θεού και χάνουν και την πίστη στο Θεο!

Πως γίναμε έτσι οι άνθρωποι! Χωρίς καρδιά για τον αληθινό και ζώντα Θεο, τι άλλο άραγε έχουμε να του προσφέρουμε- ο,τι έχουμε δικό Του. Η όποια αξιομισθία μας αδυνατεί να μας χαρίσει τη Βασιλεια Του, γιατί η αγιότητά Του δεν μετριέται. Πως γίναμε έτσι άσπλαγχνοι, σύνθετοι άνθρωποι, επιτηδευμένοι, μ' ένα σωρό στολίδια και φτιαξίματα στην ψυχή και το πρόσωπο; πως γίναμε τόσο μίζεροι και δυστυχείς, μοιρολάτρες και κακόμοιροι, στερημένοι της μακαρίας ελπίδας;

Αν προσπαθούσαμε να ζήσουμε λίγο περισσότερο την αγάπη του Θεού. Ποσο θα μας πλουτίσει! Πως θα το πετύχουμε αυτό;

Εαν ανακαλύψουμε ότι το σπήλαιο είναι εικόνα της Εκκησίας. Γιατί έξω είναι σκοτάδι φωτισμένο με ψεύτικο φως.

Εαν ανακαλύψουμε ότι ο προορισμός του ανθρώπου, ως αδελφού του Χριστού, είναι ο Θεός,

Εαν ζήσουμε τον εκκλησιαστικό βίο γνήσια και αυθεντικά,

Εαν απελευθερώσουμε το μυαλό μας από τη δουλεία σε μια διδασκαλία που αγνοεί τον Θεο ως τέλειο Θεο και τέλειο άνθρωπο,

Εαν μάθουμε, ότι γνωρίζουμε το Θεο καλλιεργώντας μία σχέση, και όχι κατανοώντας ένα νόημα,

Εαν ξαναζήσουμε την προτεραιότητα της ζωής και όχι της επιβίωσης, και τις ώρες της αδυναμίας μας ας μη ξεχνάμε να παίρνουμε μαζί μας τον Χριστό, την πηγή της ζωής, την ίδια τη ζωη, τη χαρά και την ελπίδα μας.

π. Χρίστος Πιτυρίνης

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ

 ΣΑΛΤΑΟΥΡΑΣ   ΧΡΗΣΤΟΣ

           ΗΔεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, όπως όλες οι εορτές της Εκκλησίας, όπως και η ίδια η Εκκλησία του Χριστού, πολεμείται σφοδρότατα από διάφορους εχθρούς της αληθείας. Στην παρούσα μελέτη θα δούμε ορισμένους τρόπους με τους οποίους διάφοροι αντίχριστοι μάχονται την εορτή των Χριστουγέννων.

Η ΔΗΘΕΝ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΚΑ

            Οι άθεοι (Μαρξιστές, ψευτοσκεπτικιστές, Νεο- Παγανιστές), ισχυρίζονται ότι η Καινή Διαθήκη αντιφάσκει ως προς τον χρόνο της γέννησης του Ιησού Χριστού. Η επιχειρηματολογία τους έχει σε γενικές γραμμές ως εξής :

«Του δὲ᾿Ιησοῦ γεννηθέντοςἐν Βηθλεὲμ τῆς ᾿Ιουδαίαςἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» Ματθαίος 2:1

«Τελευτήσαντος δὲ τοῦ ῾Ηρῴδουἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου κατ᾿ ὄναρ φαίνεται τῷ ᾿Ιωσὴφ ἐν Αἰγύπτῳ  λέγων· ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ πορεύου εἰς γῆν ᾿Ισραήλ· τεθνήκασι γὰρ οἱ ζητοῦντες τὴν ψυχὴν τοῦ παιδίου.  ὁ δὲ ἐγερθεὶς παρέλαβε τὸ παιδίον καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἦλθεν εἰς γῆν ᾿Ισραήλ. ἀκούσας δὲ ὅτι᾿Αρχέλαος βασιλεύειἐπὶ τῆς ᾿Ιουδαίαςἀντὶ ῾Ηρῴδου τοῦ πατρὸς αὐτοῦ, ἐφοβήθη ἐκεῖ ἀπελθεῖν» Ματθαίος 2:19-22

            Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Ματθαίο ο Ιησούς γεννήθηκε «ἐν ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως» του πατρός του Αρχελάου, ο οποίος Αρχέλαος μετά τον θάνατο του Ηρώδη, τον διαδέχθηκε στην διακυβέρνηση της Ιουδαίας. Αυτό σημαίνει ότι ο αναφερόμενος βασιλεύς Ηρώδης είναι ο Ηρώδης ο επονομαζόμενος Μέγας ! ( Σημ : Με το όνομα Ηρώδης υπάρχουν στην Ιστορία της Παλαιστίνης περισσότεροι του ενός βασιλείς). Ο Ματθαίος λοιπόν με τις πληροφορίες που μας δίνει, ξεκαθαρίζει για ποίον Ηρώδη πρόκειται. Πρόκειται για τονΗρώδη τον Μέγα πατέρα του Αρχελάου.

«Εγένετο δὲἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.  αὕτη ἡ ἀπογραφὴ πρώτη ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου.  καὶ ἐπορεύοντο πάντες ἀπογράφεσθαι, ἕκαστος εἰς τὴν ἰδίαν πόλιν.  ἀνέβη δὲ καὶ ᾿Ιωσὴφἀπὸ τῆς Γαλιλαίας ἐκ πόλεως Ναζαρὲτ εἰς τὴν ᾿Ιουδαίαν εἰς πόλιν Δαυΐδ, ἥτις καλεῖται Βηθλεέμ, διὰ τὸ εἶναι αὐτὸν ἐξ οἴκου καὶ πατριᾶς Δαυΐδ,  ἀπογράψασθαι σὺν Μαριὰμ τῇ μεμνηστευμένῃ αὐτῷ γυναικί, οὔσῃ ἐγκύῳ. ἐγένετο δὲ ἐν τῷ εἶναι αὐτοὺς ἐκεῖ ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν,  καὶ ἔτεκε τὸν υἱὸν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον» Λουκάς 2: 1- 7

«ἀνέστη ᾿Ιούδας ὁ Γαλιλαῖος ἐν ταῖς ἡμέραις τῆς ἀπογραφῆςκαὶ ἀπέστησε λαὸν ἱκανὸν ὀπίσω αὐτοῦ· κἀκεῖνος ἀπώλετο, καὶ πάντες ὅσοι ἐπείθοντο αὐτῷ διεσκορπίσθησαν» Πράξεις 5:37

            Σύμφωνα με τον Ευαγγελιστή Λουκά, (συγραφέα του Κατά Λουκάν Ευαγγελίου και των Πράξεων), ο Ιησούς γεννήθηκε κατά την διάρκεια απογραφής που έλαβε χώρα την περίοδο πουηγεμόνευε την Συρία ο Κυρήνιος. Επίσης σύμφωνα με τον Λουκάκατά την διάρκεια απογραφής ξέσπασε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου.

            Από την Ιστορία γνωρίζουμε ότι ο Ιούδας ο Γαλιλαίος πράγματι επαναστάτησε κατά την διάρκεια απόγραφής στα χρόνια που ηγεμόνευε την Συρία ο Κυρήνιος και συγκεκριμέναη επανάσταση αυτή του Ιούδα καθώς και η απογραφή που αναφέρονται στις Πράξεις, έγιναν γύρω στο6  μ.Χ.

            Από την άλλη μεριά,ο Ηρώδης ο Μέγας, ο πατήρ του Αρχελάου, πέθανε το έτος 4 π.Χ  όταν ηγεμόνευε την Συρία ο Σέντιος Σατουρνίνος και όχι ο Κυρήνιος!!!

Συνεπώς, σύμφωνα με τους αντιχρίστους προπαγανδιστές, οι Ευαγγελιστές αντιφάσκουν ως προς τον χρόνο της Γεννήσεως του Ιησού Χριστού !!!

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

«Εγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἐξῆλθε δόγμα παρὰ Καίσαρος Αὐγούστου ἀπογράφεσθαι πᾶσαν τὴν οἰκουμένην.  αὕτη ἡ ἀπογραφὴπρώτηἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» Λουκάς 2:1-2

            Ο Λουκάς λέγει ότι η απογραφή κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς ήταν η ΠΡΩΤΗ που έγινε ηγεμονεύοντος του Κυρηνίου της Συρίας. Αυτό σημαίνει ότι στα χρόνια του Κυρηνίου δεν έγινε μία μόνο απογραφή ! Διαφορετικά ο Λουκάς θα έγραφε «αὕτη ἡ ἀπογραφὴ  ἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου» και όχι «αὕτη ἡ ἀπογραφὴπρώτηἐγένετο ἡγεμονεύοντος τῆς Συρίας Κυρηνίου». Ο Ευαγγελιστής αναφέρει ως ΠΡΩΤΗ την απογραφή κατά την οποία εγεννήθη ο Ιησούς για να την ξεχωρίσει από την κατοπινή απογραφή κατά την οποία έγινε η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου και την οποία αναφέρει στις Πράξεις ! Δύο διαφορετικές απογραφές έχουμε λοιπόν και όχι μία. Η επανάσταση του Ιούδα του Γαλιλαίου έγινε στην δεύτερη απογραφή και όχι στην πρώτη κατά την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς.

            Μέσα από μελέτη των πηγών, προκύπτει ότι η πρώτη ηγεμονία του Κυρηνίου, τοποθετείται μεταξύ των ετών 12-8 π.Χ. Η πρώτη λύση που δόθηκε στο πρόβλημα της χρονολόγησης ήταν να υποτεθεί πως ο Κυρήνιος εκτέλεσε την απογραφή προς το τέλος της θητείας του (8 π.Χ.), όπως διέταξε ο Αύγουστος Οκταβιανός. Η απογραφή αυτή επειδή ήταν η "πρώτη" που γινόταν στους Ιουδαίους διήρκεσε πολύ χρόνο και την έφερε εις πέρας, σύμφωνα και με τον Τερτυλλιανό, ο διάδοχος του στην ηγεμονία της Συρίας, ο Σέντιος Σατουρνίνος. Έτσι, οι μεν Ρωμαίοι ανέφεραν στα ρωμαϊκά έγγραφα το όνομα εκείνου που ολοκλήρωσε την απογραφή, του Σέντιου Σατουρνίνου, οι δε Ιουδαίοι, από τους οποίους άντλησε την πληροφορία ο Ευαγγελιστής Λουκάς, κράτησαν στη μνήμη τους το όνομα αυτού που την άρχισε και ο οποίος αργότερα, το 6-7 μ.Χ., διενήργησε και την άλλη απογραφή. Συνεπώς, αφού ο Ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει "απογραφή πρώτη εγένετο", εννοείται ότι γνώριζε τη δεύτερη απογραφή του 6-7 μ.Χ. και χρησιμοποίησε το επίθετο "πρώτη" σε αντιδιαστολή προς τη δεύτερη απογραφή. Η απογραφή, επομένως, που αναφέρει ο Λουκάς πρέπει να αποφασίσθηκε την περίοδο 12 π.Χ. έως 8 π.Χ. και να συνδέθηκε με το όνομα του Κυρήνιου αντί του Σατουρνίνου.Πιθανή δε είναι η άποψη η οποία δέχεται μεν επί Κυρηνίου την αρχή της απογραφής περί το 9 π.Χ., η πρακτική ολοκλήρωση της όμως, ιδιαίτερα στις περιοχές της Συρίας, Παλαιστίνης κ.λπ., πραγματοποιήθηκε από το διάδοχο του, Σατουρνίνο, έξαρχο της Συρίας από το 8-6 π.Χ. Αλλά η απογραφή συνέχιζε να ονομάζεται "απογραφή Κυρηνίου" εξαιτίας σχετικού διατάγματος, και προς την οποία είναι σύμφωνο το σχετικό κείμενο του Λουκά. Δεν πρέπει δε να αποκλείστεί η συνύπαρξη δύο έξαρχων σε κάποια περιοχή, σύμφωνα με πρακτική της εποχής εκείνης, ιδιαίτερα κατά την περίοδο διαδοχής, για ενημέρωση και ομαλή μεταβίβαση της εξουσίας. Μπορεί έτσι να υποτεθεί ότι κατά τη χρονική περίοδο μεταξύ των ετών 8-6 π.Χ., κατά τό σύστημα της συνδιοίκησης υπάρχουν στην εξαρχία της Συρίας δύο αξιωματούχοι, ο Κυρήνιος και ο Σατουρνίνος, εκδοχή που προσφέρει μία ακόμη λύση στο πρόβλημα της απογραφής. Και στις δύο  απογραφές ηγεμόνευε ο Κυρήνιος. Στην πρώτη απογραφή ως  ηγεμόνας, στη δεύτερη ως Λεγάτος. Το 1828 βρέθηκε στη Ρώμη επιγραφή, που ανέφερε ότι ο Κυρήνιος υπήρξε δύο φορές κυβερνήτης της Συρίας (J.P. Free, Archaeology and Bible History, σελ. 286) ο δε Ράμσεϋ βρήκε πριν από τον Α΄ Παγκ. Πόλεμο μια επιγραφή στην Αντιόχεια της Πισιδίας, που επιβεβαίωνε τις δύο διοικητικές περιόδους του Κυρηνίου.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ;

            Διάφοροι αιρετικοί ισχυρίζονται ότι δεν πρέπει να εορτάζουμε τα Χριστούγεννα διότι ο Ιησούς και οι πρώτοι Χριστιανοί δεν εόρταζαν Χριστούγεννα και γενέθλια και ούτε η Αγία Γραφή μας λέγει πότε γεννήθηκε ο Ιησούς.

            Οι αιρετικοί, πιστοί στην τακτική τους, ανακατεύουν την αλήθεια με το ψεύδος και συκοφαντούν τις πρακτικές της Εκκλησίας. Είναι αλήθεια ότι η Γραφή δεν μας λέγει πότε γεννήθηκε ο Ιησούς. Είναι αλήθεια ότι οι Εβραίοι δεν εόρταζαν γενέθλια. Είναι όμως ψεύδος ότι η Χριστιανοί δεν εόρταζαν τα Χριστούγεννα !Οι αρχαίοι Χριστιανοί εόρταζαν τα Χριστούγεννα την 6^ηΙανουαρίου μαζί με την Βάπτιση του Ιησού.

« καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν.  καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθε·ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ,  ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος, ἐν πόλει Δαυΐδ. καὶ τοῦτο ὑμῖν τὸ σημεῖον· εὑρήσετε βρέφος ἐσπαργανωμένον, κείμενον ἐν φάτνῃ. καὶ ἐξαίφνηςἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων·  δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. καὶ ἐγένετο ὡς ἀπῆλθον ἀπ᾿ αὐτῶν εἰς τὸν οὐρανὸν οἱ ἄγγελοι, καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ ποιμένες εἶπον πρὸς ἀλλήλους· διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὃ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν.  καὶ ἦλθον σπεύσαντες, καὶ ἀνεῦρον τήν τε Μαριὰμ καὶ τὸν ᾿Ιωσὴφ καὶ τὸ βρέφος κείμενον ἐν τῇ φάτνῃ.  ἰδόντες δὲ διεγνώρισαν περὶ τοῦ ρήματος τοῦ λαληθέντος αὐτοῖς περὶ τοῦ παιδίου τούτου·  καὶ πάντες οἱ ἀκούσαντες ἐθαύμασαν περὶ τῶν λαληθέντων ὑπὸ τῶν ποιμένων πρὸς αὐτούς.  ἡ δὲ Μαριὰμ πάντα συνετήρει τὰ ρήματα ταῦτα συμβάλλουσα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. καὶὑπέστρεψαν οἱ ποιμένες δοξάζοντες καὶ αἰνοῦντες τὸν Θεὸν ἐπὶ πᾶσιν οἷς ἤκουσαν καὶ εἶδονκαθὼς ἐλαλήθη πρὸς αὐτούς» Λουκάς 2: 9- 20.

            Η Αγία Γραφή μας διδάσκει ότι είναι χαρμόσυνο γεγονός η Γέννηση του Σωτήρος και οι Άγγελοι εόρτασαν το γεγονός και οι ποιμένες επίσης. Οι αρνητές του εορτασμού της Γέννησης του Χριστού είναι αιρετικοί – θύματα του Διαβόλου. Δεικνύουν συμπεριφορά αντίθετη από τους Αγγέλους και τους ποιμένες ! Ορισμένοι δε αιρετικοί, όπως οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά ούτε την Ανάσταση του Ιησού εορτάζουν αλλά εορτάζουν τον θάνατο του Ιησού μόνο !!! Διαβολάνθρωποι πραγματικοί…

Ο ΜΗΝΑΣ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

            Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το εξής σημαντικό : Άλλο πράγμα είναι το γεγονός της Γεννήσεως του Ιησού και άλλο πράγμα το πότε η Εκκλησία όρισε την εορτή των Χριστουγέννων.

            Προηγουμένως είπαμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί εόρταζαν τα Χριστούγεννα στις 6 Ιανουαρίου μαζί με την Βάπτιση. Αυτό συνέβη διότι η Εκκλησία τιμούσε τα γεγονότα αυτά για τα οποία όμως η Γραφή δεν αναφέρει πότε συνέβησαν. Ακόμη και για την εορτή του Πάσχα που οι πρώτοι Χριστιανοί την εόρταζαν ως σταθερή και όχι κινητη εορτή, η Εκκλησία όρισε τελικά η εορτή του Πάσχα να εορτάζεται ως κινητή εορτή παρόλο που είναι γνωστή η ημερομηνία της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού (16 του μηνός Αβίβ ή Νισάν σύμφωνα με το Εβραϊκό ημερολόγιο) και παρόλο που η αρχαία Εκκλησία εόρταζε το Χριστιανικό Πάσχα μαζί με τους Εβραίους την 14 Αβίβ/ Νισάν. Στην Εκκλησία σημασία έχουν τα γεγονότα και η τιμή προς αυτά και όχι οι ημερομηνίες… Ακουέτωσαν αυτά και οι σχισματικοί παλαιοημερολογήτες !  Η Εκκλησία ως οδηγούμενη εις πάσαν την αλήθεια υπό του Αγίου Πνεύματος, ως στύλος και εδραίωμα της αληθείας ( Α Τιμόθεο 3:15), έχει την εξουσία να ορίζει και να μεταθέτει εορτές - « ἡμέρας παρατηρεῖσθε καὶ μῆνας καὶ καιροὺς καὶ ἐνιαυτούς!  φοβοῦμαι ὑμᾶς μήπως εἰκῆ κεκοπίακα εἰς ὑμᾶς» Γαλάτας 4:10-11.

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΡΟΦΗ

            Ορισμένοι πολέμιοι της Εκκλησίας και της εορτής των Χριστουγέννων, χρησιμοποιούν την εξής τακτική ενάντια στην 25^ηΔεκεμβρίου ως ημέρας εορτής της Γέννησης του Ιησού :

Η Γραφή, λέγουν ψευδόμενοι, προσδιορίζει τον μήνα Οκτώβριο ως μήνα της  Γέννησης του Ιησού, συνεπώς το να εορτάζονται τα Χριστούγεννα 25 Δεκεμβρίου είναι λάθος !  

Η αιρετική αυτή διαστροφή της Γραφής αποσκοπεί να παραπλανήσει τους αφελείς ως προς την ορθότητα του ορισμού από την Εκκλησία της 25^ηςΔεκεμβρίου ως ημέρας εορτασμού της Γέννησης. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι η Εκκλησία δίνει σημασία στα εορταζόμενα γεγονότα και όχι στις ημερομηνίες. Αν η Γραφή προσδιόριζε την Γέννηση τον Οκτώβριο θα το γνώριζαμε όχι μόνο εμείς αλλά και οι αρχαίοι Χριστιανοί που εόρταζαν την 6^ηΙανουαρίου. Επίσης οι αιρετικοί που επικαλούνται την δήθεν διδασκαλία για Οκτώβριο δεν τιμούν καθόλου τα Χριστούγεννα. Δηλαδή ούτε τον Οκτώβριο τιμούν την Γέννηση του Χριστού !!! Τόσο αντιφατικοί και υποκριτές είναι !

Η ΑΙΡΕΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

            Οι Αιρετικοί αναφέρουν τα εξής ευλογοφανή εκ πρώτης όψεως , πλην έωλα επιχειρήματα….

« ᾿Εγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις ῾Ηρῴδου τοῦ βασιλέως τῆς ᾿Ιουδαίαςἱερεύςτις ὀνόματι Ζαχαρίας ἐξἐφημερίας ᾿Αβιά» Λουκάς 1:5

« ᾿Εγένετο δὲἐν τῷ ἱερατεύειν αὐτὸν ἐν τῇ τάξει τῆς ἐφημερίας αὐτοῦἔναντι τοῦ Θεοῦ» Λουκάς 1:8

« καὶ ἐγένετοὡς ἐπλήσθησαν αἱ ἡμέραι τῆς λειτουργίας αὐτοῦ, ἀπῆλθεν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ.  Μετὰ δὲ ταύτας τὰς ἡμέρας συνέλαβεν ᾿Ελισάβετ ἡ γυνὴ αὐτοῦ» Λουκάς 1:23-24

« ᾿Εν δὲτῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ,  πρὸς παρθένον μεμνηστευμένην ἀνδρί, ᾧ ὄνομα ᾿Ιωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυΐδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς παρθένου Μαριάμ» Λουκάς 1 :26-27

« καὶ ἰδοὺ ᾿Ελισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνειληφυῖα υἱὸν ἐν γήρει αὐτῆς, καὶ οὗτοςμὴν ἕκτος ἐστὶν αὐτῇτῇ καλουμένῃ στείρᾳ» Λουκάς 1: 36

« ῎Εμεινε δὲ Μαριὰμ σὺν αὐτῇ ὡσεὶμῆνας τρεῖςκαὶ ὑπέστρεψεν εἰς τὸν οἶκον αὐτῆς.Τῇ δὲ ᾿Ελισάβετ ἐπλήσθη ὁ χρόνος τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ ἐγέννησεν υἱόν» Λουκάς 1:56-57

            Σύμφωνα με τα ανωτέρω, η γέννηση του Ιησού συσχετίζεται με την γέννηση του Ιωάννου του Βαπτιστή διότι η ηλικιακή διαφορά των δύο είναι 6 μήνες (ο Ιωάννης είναι 6 μήνες μεγαλύτερος του Ιησού) . Η δε σύλληψη του Ιωάννου και η έπειτα από 9 μήνες γέννηση του συσχετίζεται από τους αιρετικούς με την λήξη της εφημερίας του πατρός του Ζαχαρία στον Ναό. Δηλαδή αμέσως μετά την λήξη της εφημερίας του Ζαχαρία στον Ναό έγινε η σύλληψη του Ιωάννη, 6 μήνες αργότερα έγινε η σύλληψη του Ιησού, 9 μήνες μετά το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία γεννήθηκε ο Ιωάννης και 6 μήνες αργότερα , δηλαδή 15 μήνες μετά το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρια στον Ναό γεννήθηκε ο Ιησούς. Αν λοιπόν προσδιοριστεί  το τέλος της εφημερίας του Ζαχαρία στον Ναό του Σολομώντα προσδιορίζεται και η γέννηση του Ιησού Χριστού !

ΟΙ 24 ΕΦΗΜΕΡΙΕΣ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ

« καὶ ἐξῆλθεν ὁ κλῆρος ὁ πρῶτος τῷ ᾿Ιωαρίμ, τῷ ᾿Ιεδίᾳ ὁ δεύτερος,  τῷ Χαρὶβ ὁ τρίτος, τῷ Σεωρὶμ ὁ τέταρτος,  τῷ Μελχίᾳ ὁ πέμπτος, τῷ Μεϊαμὶν ὁ ἕκτος,  τῷ Κὼς ὁ ἕβδομος,τῷ ᾿Αβίᾳ ὁ ὄγδοος,  τῷ ᾿Ιησοῦ ὁ ἔνατος, τῷ Σεχενίᾳ ὁ δέκατος,  τῷ ᾿Ελιαβὶ ὁ ἑνδέκατος, τῷ ᾿Ιακὶμ ὁ δωδέκατος, τῷ ᾿Οπφᾷ ὁ τρισκαιδέκατος, τῷ ᾿Ιεσβαὰλ ὁ τεσσαρεσκαιδέκατος,  τῷ Βελγᾷ ὁ πεντεκαιδέκατος, τῷ ᾿Εμμὴρ ὁ ἑκκαιδέκατος, τῷ Χηζὶν ὁ ἑπτακαιδέκατος, τῷ ᾿Αφεσὴ ὁ ὀκτωκαιδέκατος,  τῷ Φεταίᾳ ὁ ἐννεακαιδέκατος, τῷ ᾿Εζεκὴλ ὁ εἰκοστός,  τῷ ᾿Αχὶμ ὁ εἷς καὶ εἰκοστός, τῷ Γαμοὺλ ὁ δεύτερος καὶ εἰκοστός,  τῷ ᾿Αδαλλαὶ ὁ τρίτος καὶ εἰκοστός, τῷ Μαασαὶ ὁ τέταρτος καὶ εἰκοστός.  αὕτη ἡ ἐπίσκεψις αὐτῶν κατὰ τὴν λειτουργίαν αὐτῶν τοῦ εἰσπορεύεσθαι εἰς οἶκον Κυρίου κατὰ τὴν κρίσιν αὐτῶν διὰ χειρὸς ᾿Ααρὼν πατρὸς αὐτῶν, ὡς ἐνετείλατο Κύριος ὁ Θεὸς ᾿Ισραήλ» Α Παραλειπομένων/ Α Χρονικών 24:7-19

            Η κάθε εφημερία λειτουργούσε για μία εβδομάδα από Σάββατο σε Σάββατο μέχρι της εξαντλήσεως των 24 εφημεριών και κατόπιν άρχιζαν από την αρχή. Υπήρχαν τρείς εβδομάδες κατά την διάρκεια του έτους που λειτουργούσαν όλες οι εφημερίες μαζί (Άζυμα, Πεντηκοστή, Σκηνοπηγία) – « τρεῖς καιροὺς τοῦ ἐνιαυτοῦ ὀφθήσεται πᾶν ἀρσενικόν σου ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται αὐτὸν Κύριος, ἐν τῇ ἑορτῇ τῶν ἀζύμων καὶ ἐν τῇ ἑορτῇ τῶν ἑβδομάδων καὶ ἐν τῇ ἑορτῇ τῆς σκηνοπηγίας» Δευτερονόμιο 16:16. Οι εφημερίες άρχιζαν με την αρχή του έτους, δηλαδή με τον πρώτο μήνα του Εβραϊκού ημερολογίου , τον μήνα Αβίβ/ Νισάν.

Σύμφωνα με τα παραπάνω που παραθέτουν οι αιρετικοί έχουμε τα εξής:

Ο Ζαχαρίας ο πατέρας του Ιωάννου ανήκει στην εφημερία Αβιά που είναι η 8^ηκατά σειρά στην διαδοχή των εφημεριών. Όμως υπάρχουν και οι εορτές των Αζύμων και της Πεντηκοστής που όλοι οι Ιερείς ήταν παρόντες στον Ναό. Σύμφωνα λοιπόν με τους αιρετικούς υπολογισμούς η εφημερία Αβιά ιεράτευε την 10^ηεβδομάδα από την αρχή του έτους (1^ηΝισάν) δηλαδή την δεύτερη εβδομάδα του μηνός Σιβάν.

 

 

ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΩΝ

            Οι Αιρετικοί ξεχνούν ότι το ημερολόγιο των Εβραίων είναι Σεληνιακό και όχι Ηλιακό. Αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο λάθος στους παραπάνω υπολογισμούς που κάνουν. Ο υπολογισμός τους έχει στην πραγματικότητα αρκετά λάθη αλλά εδώ θα αναφερθούμε στο πλέον σπουδαίο που κονιορτοποιεί πλήρως το αιρετικό οικοδόμημα. Σύμφωνα με τους αιρετικούς οι εφημερίες διαδέχονται η μία την άλλη ανά εβδομάδα μέχρι να τελειώσουν και οι 24. Κατόπιν επαναλαμβάνεται η ίδια διαδοχή άλλη μία φορά στο ίδιο έτος. Λαμβανομένου υπόψιν και των τριών εβδομάδων που όλοι οι Ιερείς είναι παρόντες στον Ναό, καταλήγουμε στο εξής: Κάθε εφημερία λειτουργεί στον Ναό μόνη της δύο φορές τον χρόνο συν άλλες τρείς φορές μαζί με τις υπόλοιπες. Οι αιρετικοί δεν μας εξηγούν γιατί η θεωρούν ότι η σύλληψη του Ιωάννη του Βαπτιστή έλαβε χώρα αμέσως μετά το τέλος της πρώτης φοράς που η 8^ηεφημερία του Αβιά τελείωσε και όχι όταν τελείωσε η ίδια εφημερία για δεύτερη φορά το ίδιο έτος (αφού κάθε εφημερία δύο φορές υπηρετούσε στον Ναό κάθε έτος μόνη της – αφήνουμε στην άκρη τις τρείς φορές που υπηρετούσε μαζί με τις άλλες). Μερικοί ισχυρίζονται (αλλάζοντας λίγο τον αιρετικό συλλογισμό) ,ότι η κάθε εφημερία υπηρετούσε συνεχόμενες δύο εβδομάδες ! Πράγμα αυθαίρετο και αναπόδεικτο…

            Όμως όπως είπαμε το σπουδαίο λάθος των αιρετικών είναι ότι έχουν άγνοια του Εβραϊκού ημερολογίου το οποίο είναι Σεληνιακό. Επειδή ως γνωστόν το Σεληνιακό έτος είναι μικρότερο του Ηλιακού μερικές ημέρες αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι Εβραίοι να διορθώνουν σε τακτά διαστήματα το ημερολόγιό τους με έναν εμβόλιμο μήνα που ονομάζεται ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΑΔΑΡ (Βε Αδάρ). Σύμφωνα με την διόρθωση αυτή σε έναν κύκλο 19 ετών τα 12 έτη έχουν 12 μήνες το κάθε ένα και τα 7 έτη έχουν 13 μήνες το κάθε ένα. Ο κύκλος αυτός ονομάζεται Μετωνικός κύκλος.

            Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι εφόσον κάποια έτη το Εβραϊκό ημερολόγιο έχει 13 και όχι 12 μήνες, τότε εφόσον η σειρά διαδοχής των εφημεριών δεν άλλαζε (όπως και οι αιρετικοί παραδέχονται), ο πρώτος μήνας κάθε έτους (Νισάν) δεν άρχιζε με την ίδια εφημερία πάντα. Οπότε δεν ξέρουμε πότε η εφημερία του Αβιά υπηρετούσε στον Ναό. Οι εφημερίες δηλαδή έκαναν κύκλο και δεν ήταν σε σταθερά χρονικά διαστήματα όπως αφελώς νομίζουν ή θέλουν να παρουσιάσουν οι διαστροφείς της Γραφής ! Δεν μπορεί να προσδιοριστεί η χρονική περίοδος της εφημερίας Αβιά, ούτε συνεπώς η σύλληψη του Ιωάννου, ούτε η σύλληψη και γένηση του Ιησού Χριστού. Ο μήνας Βε Αδάρ τινάζει στον αέρα τον αιρετικό υπολογισμό !!!

πηγή

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ ΤΟΝ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ ΕΒΡΑΙΟ; Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΑΜΕ

ΤΟΝ  ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟ  ΕΒΡΑΙΟ;

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

Περί της εβραϊκής καταγωγής της Υπεραγίας Θεοτόκου

   Προσπαθώ να σάς μάθω τις βασικές αλήθειες της χριστιανικής μας πίστεως. Το έργο αυτό δεν είναι εύ­κολο, αλλά γίνεται ακόμα πιο δύσκολο, διότι οι πολ­λοί από σάς, ίσως και περισσότεροι, δεν είναι προε­τοιμασμένοι να ακούνε αυτά που λέμε και συχνά παρεξηγούν τα λόγια μου.

Πριν λίγες μέρες άκουσα από κάποιον, ότι τα λό­για μου που είπα σε μία από τις ομιλίες μου, ότι δηλα­δή ηΥπεραγία Θεοτόκος ήταν Εβραία, σε μερικούς προκάλεσαν μεγάλη έκπληξη και απορία. «Ήταν Ε­βραία η Παναγία μας;»

Εσείς τι θέλετε; Να ήταν Ρωσίδα; Αλλά ο ρωσι­κός λαός τότε ακόμα δεν υπήρχε. Μ’ αυτή την λογική και οι Γάλλοι θα έπρεπε να θέλουν να είναι Γαλλίδα και οι Γερμανοί Γερμανίδα και οι Ιταλοί Ιταλίδα. Αλλά ήταν Εβραία. Λένε ακόμα^.«Και ο Χριστός ή­ταν Εβραίος και πρέπει να προσκυνάμε τον εσταυρω­μένο Εβραίο;»

Αχ, Θεέ μου. Πολύ με στενοχώρησαν τα ανόητα και βλάσφημα αυτά λόγια. Αυτά δείχνουν απουσία κάθε γνώσεως της Ιεράς ιστορίας. Δεν γνωρίζετε ότι ο προπάτορας Αβραάμ ήταν γενάρχης του ισραηλιτικού δηλαδή του εβραϊκού λαού; Δεν γνωρίζετε ότι ό­λοι οι άγιοι προφήτες ήταν Εβραίοι; Δεν έχετε διαβά­σει ποτέ τι λέει ο άγιος απόστολος Παύλος στην προς Εβραίους επιστολή του; «Πρόδηλον γαρ ότι εξ Ιούδα ανατέταλκεν ο Κύριος ημών» (Εβ. 7, 14). Ποια είναι αυτή η φυλή του Ιούδα; Η φυλή του Ιούδα είναι μία από τις δώδεκα φυλές του Ισραήλ, του εβραϊκού δη­λαδή λαού.

Κάποιους δεν τους αρέσει ότι ο Χριστός ήταν Ε­βραίος.Γιατί να μην μας αρέσει; Γιατί να μην μας α­ρέσει ο λαός που τον διάλεξε ο ίδιος ο Θεός. Δεν μας αρέσει γιατί υπάρχει ακόμα στην κοινωνία μας αυτή η αντιπάθεια προς τους Εβραίους. Οφείλουμε όμως να την ξεπεράσουμε. Αν ο λαός αυτός εκλέχτηκε από τον Θεό, εμείς πρέπει να τον αγαπάμε και να τον σε­βόμαστε.

Ο χριστιανισμός άρχισε από τον εβραϊκό λαό. Οι πρώτοι χριστιανοί ήταν Εβραίοι. Πως μπορούμε να μην αγαπάμε τον λαό από τον οποίο καταγόταν ο Χρι­στός και στον οποίο έχει την αρχή του ο χριστιανι­σμός;

Δυστυχώς για μας και πιο πολύ για τους ίδιους τους Εβραίους, ο λαός αυτός αρνήθηκε τον Μεσσία και τον Σωτήρα του, τον Χριστό και δεν πιστεύει σ’ Αυτόν. Να λυπόμαστε γι’ αυτούς με όλη την καρδιά μας, να τους θρηνούμε, αλλά να μην ξεχνάμε και τον λόγο τού αποστόλου Παύλου που στην προς Ρω­μαίους επιστολή του λέει για τον λαό τού Ισραήλ το εξής^.«Ου γαρ θέλω υμάς αγνοείν, αδελφοί, το μυστή­ριον τούτο, ίνα μη ήτε παρ’ εαυτοίς φρόνιμοι, ότι πώ­ρωσις από μέρους τω Ισραήλ γέγονεν άχρις ου το πλήρωμα των εθνών εισέλθη, και ούτωπας Ισραήλ σωθήσεται,καθώς γέγραπται» (Ρω. 11, 25-26).

Αρνήθηκαν τον Λυτρωτή της Σιών, τον Χριστό Κύριο και θα εξακολουθούν να τον αρνούνται έως να συμπληρωθεί ο αριθμός των εθνικών. Αλλά το κατάλειμμα τού εκλεκτού λαού τού Ισραήλ θα πιστέψει στον Χριστό και θα είναι οι πιο στενοί και οι πιο αγαπητοί φίλοι και αδελφοί μας.

Να κλείσει το ασεβές εκείνο στόμα που τόλμησε να πει^.«Πως μπορούμε να προσκυνάμε τον εσταυρωμένο Εβραίο;»Ναι, Τον προσκυνάμε, διότι ο Ε­βραίος αυτός, είναι ο Υιός τού Θεού. Να τιμούμε με όλη την καρδιά μας και την Υπεραγία Θεοτόκο και να μην σκανδαλιζόμαστε από το γεγονός ότι ήταν Ε­βραία. Αλλά να δοξάζουμε τον Θεό που προνόησε έ­τσι, ώστε μία από τις κόρες των Εβραίων έγινε Πανα­γία Μητέρα τού Θεού μας. Αμήν.

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

Από το βιβλίο «ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ» ΤΟΜΟΣ Β’ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ (σελ. 60-62)

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΙΑ΄ Λουκά

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

 

Κυριακή των Προπατόρων σήμερα. Κάθε χρόνο η προτελευταία Κυριακή πριν την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, είναι η Κυριακή των Προπατόρων και πάντοτε διαβάζεται η ευαγγελική περικοπή από το Ευαγγέλιο του Λουκά, που αναφέρεται στο Μεγάλο Δείπνο.

Η Αγία μας Εκκλησία όλη αυτή την περίοδο, με τους ύμνους, τις αποστολικές και ευαγγελικές περικοπές, μάς προετοιμάζει κατάλληλα να υποδεχθούμε την κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Γι’ αυτό σήμερα εορτάζει και πανηγυρίζει τους Προπάτορες του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στην εορτή αυτή προεξάρχει ο Πατριάρχης Αβραάμ, ο Γενάρχης του Χριστού μας.

Η παραβολή του μεγάλου δείπνου εικονίζει καθαρά την Εκκλησία, που εκφράζεται μέσα από το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Δηλαδή η πρόσκληση να συμμετάσχουν όλοι στο μεγάλο δείπνο είναι μια διαχρονική πρόσκληση για να γίνουν μέλη της Εκκλησίας, να κοινωνήσουν του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Η πρόσκληση αυτή απευθύνεται και στον καθένα από εμάς προσωπικά και συνεχίζεται μέσα στη Θεία Λειτουργία, «το μυστήριο των μυστηρίων». Αυτό ακριβώς το μυστήριο αποτελεί την ουσία και την κορύφωση της εκκλησιαστικής λατρείας.

Ονομάζεται θεία ευχαριστία, γιατί εκφράζει την ευγνωμοσύνη της Εκκλησίας προς τον Θεό. Φανερώνει τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού, «τοῖς εἰς ἡμᾶς γεγενημένες» και συγκεφαλαιώνει το έργο της πρόνοιάς του για τον κόσμο. Όλες οι υπόλοιπες ακολουθίες αποτελούν προπαρασκευή ή προέκταση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας. Αλλά και ολόκληρη η ζωή του χριστιανού βρίσκει τον σωστό προσανατολισμό της στο μυστήριο αυτό. Ο πιστός καλείται να προσφέρει ολόκληρη την ύπαρξη του ως ζωντανή θυσία, ευάρεστη στον Θεό· «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, παραστῆσαι τὰ σώματα ὑμῶν θυσίαν ζῶσαν, ἁγίαν, εὐάρεστον τῷ Θεῷ, τὴν λογικὴν λατρείαν ὑμῶν» .

«Ἐστιάτωρ» του μεγάλου δείπνου είναι ο ίδιος ο Κύριος, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Εκείνος «ποιεῖ» το δείπνο. Η θεία Ευχαριστία είναι το δείπνο της Βασιλείας. Είναι το μυστικό δείπνο που συνεχίζεται και θα συνεχίζεται στο διάβα των αιώνων. Όπου κι αν τελείται το μυστήριο της ευχαριστίας παρίσταται ο Χριστός. Εκείνος είναι ο προσφέρων και ο προσφερόμενος.

Είναι μέγα το δείπνο του Κυρίου, διότι είναι μέγα αυτό που παρατίθεται, αυτό που μας προσφέρεται. Είναι το Πανάγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του αμώμου και ασπίλου Ιησού. Ο άρτος και ο οίνος της Ευχαριστίας μετά τη μεταβολή που ενεργεί το Άγιο Πνεύμα, «τοῦ σαρκοποιηθέντος Ἰησοῦ καί σάρκα καί αἷμα ἐδιδάχθημεν εἶναι».

Και ο Κύριος προσφέρει το Σώμα και το Αίμα του για να ζήσει ο κόσμος. «Ὁ τρώγων μου τήν σάρκα καί πίνων μου τό αἷμα ἒχει ζωήν αἰώνιον». Με τη συμμετοχή μας στη θεία Κοινωνία ενωνόμαστε με τον Χριστό. Μετέχουμε στη θεία ζωή. Ανατέλλει στις ψυχές μας η μέλλουσα Βασιλεία. Το «μέγα δεῖπνον» της Βασιλείας δεν είναι τίποτε περισσότερο από το Ευχαριστιακό δείπνο.

Το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας αποτελεί την τελική και πληρέστερη δωρεά του Θεού. Με τη θεία κοινωνία οι διασπαρμένοι άνθρωποι ενώνονται με τον Θεό αλλά και μεταξύ τους. Γίνονται μέλη του σώματος του Χριστού και παιδιά του Θεού. Επίσης η συμμετοχή στη θεία Ευχαριστία επισκιάζει κάθε κοινωνικές, συγγενικές οι άλλες σχέσεις των πιστών, δημιουργώντας νέες σχέσεις πνευματικής φύσης στην προοπτική της αιώνιας και αληθινής ζωής.

Η συμμετοχή στη θεία Ευχαριστία είναι συμμετοχή στη ζωή των χαρισμάτων του Θεού μέσα στην Εκκλησία. Με την ευχή του άρτου και του οίνου ο λειτουργός της αναίμακτης αυτής θυσίας ζητάει από τον Θεό να στείλει το Άγιο Πνεύμα στους πιστούς και ακολούθως στα τίμια Δώρα, «κατάπεμψον τό Πνεύμα σου τό ἂγιον ἐφ’ ἡμᾶς καί ἐπί τά προκείμενα δώρα ταύτα». Και με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Χριστού ομολογούμε τη μετοχή μας στη χάρη αυτή: «Εἲδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον». Στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας προσφέρονται όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό προϋπόθεση της συμμετοχής μας στην ευχαριστιακή κοινωνία είναι η αλληλοσυγχώρηση των πιστών, η καταλλαγή μεταξύ τους.

Με τη συμμετοχή μας στη θεία Ευχαριστία η ζωή μας, η ζωή του κάθε πιστού, ενώνεται με τη ζωή του Θεού. Ο άνθρωπος προσφέρει τον εαυτό του στον Θεό και ο Θεός έρχεται και κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Αυτή η ένωση αναπτύσσεται και υλοποιείται στην καθημερινή ζωή. Έτσι ο άνθρωπος αποκτά το φρόνημα του Χριστού, που δεν είναι άλλο από την ταπείνωση και την αγάπη.

Αυτές οι δύο μεγάλες αρετές, η ταπείνωση και η αγάπη, αποτελούν τη βασική προϋπόθεση άξιας συμμετοχής στη θεία Ευχαριστία. Η αγάπη ιδιαίτερα πρέπει να συνοδεύει κάθε άνθρωπο, όταν προσέρχεται στη θεία κοινωνία. Ο Απόστολος των εθνών Παύλος προτρέπει τους πιστούς να ελέγχουν προηγουμένως στο ζήτημα αυτό και ύστερα να προσέρχονται στη θεία Κοινωνία· «ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου» .

Το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας είναι επαναλαμβανόμενο μυστήριο, το οποίο τελείται καθημερινά «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Για να μπορούμε να έχουμε ανάπτυξη και διατήρηση της χριστιανικής ζωής είναι απαραίτητη η τακτική συμμετοχή μας στο ιερό αυτό μυστήριο.

Σε κάθε θεία λειτουργία ο ιερέας προσκαλεί όλους τους πιστούς να προσέλθουν στη μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Δικαιολογούνται να απέχουν από το μυστήριο μόνο όσοι έχουν κάποιο πνευματικό κώλυμμα ή επιτίμιο από τον πνευματικό τους. Η αδικαιολόγητη αποχή από το Ποτήριο της ζωής αποτελεί σοβαρή παράληψη στην πνευματική ζωή. Είναι όμως και προσβολή του Θεού, που σαν τον οικοδεσπότη της ευαγγελικής περικοπής παραθέτει πλουσιοπάροχα το σώμα και το αίμα του κι εμείς αρνούμαστε.

Η θεία Ευχαριστία δεν είναι υπόθεση περιστασιακή που να καθορίζεται χρονικά. Τις μεγάλες εορτές της Εκκλησίας, όπως τα Χριστούγεννα που πλησιάζουν πολλοί πιστοί προσέρχονται στη θεία Κοινωνία, συνήθως χωρίς πνευματική προετοιμασία και ίσως με τη διάθεση να εκπληρώσουν απλά και μόνο ένα θρησκευτικό έθιμο. Η θεία Κοινωνία δεν είναι ούτε ένα εορταστικό έθιμο, ούτε μια ευκαιριακή κατάσταση. Είναι το αποκλειστικό δώρο του Θεού στον άνθρωπο, όπως ο αέρας και ο ήλιος. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να στερεί τον εαυτό του από τη ζωογόνο επενέργεια του αέρα και του ήλιου. 

Πολλοί είναι εκείνοι που δεν προσέρχονται στη θεία Κοινωνία γιατί θεωρούν τον εαυτό τους ανάξιο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Κασσιανός γράφει: «Δεν πρέπει να αποφεύγουμε τη Θεία Κοινωνία, επειδή θεωρούμε τον εαυτό μας αμαρτωλό. Πρέπει να προσερχόμαστε πολύ πιο συχνά για τη θεραπεία της ψυχής  και την καθαρότητα του Πνεύματος, αλλά με τέτοια ταπείνωση και πίστη που να θεωρούμε τον εαυτό μας ανάξιο. Διότι η αγιότητα του Χριστού και όχι η δική μας που μάς κάνει αξίους να προσεγγίσουμε και να λάβουμε τα άγια Δώρα». Ένας σύγχρονος Επίσκοπος λέει ότι η θεία Κοινωνία δεν είναι βραβείο αγιότητας αλλά εφόδιο να αγωνιστούμε και να κατακτήσουμε την αγιότητα.

Το ότι η παραβολή του μεγάλου δείπνου διαβάζεται στην Εκκλησία μας σήμερα, έχει τη σημασία της. Θα κληθούμε να μετάσχουμε στη χαρά της Γέννησης του Θεανθρώπου Σωτήρα μας και μέσω αυτής στην εσχατολογική τοποθέτησή μας στη βίωση από το τώρα της ζωής μας στο δείπνο της βασιλείας του Θεού. 

Γι’ αυτό ας καλλωπίσουμε το σπίτι της ψυχής μας θεόπρεπα και με την ιερά εξομολόγηση και τη θεία Κοινωνία ως εφόδια να οδεύσουμε προς τον Νυμφώνα της Θείας Βασιλείας του Θεού. ΑΜΗΝ.

Ἡ Ἁγία Ἀνθία

Πρόκειται γιὰ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, ποὺ ὅταν ἀγκάλιασε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ γιοῦ της, οἱ δήμιοι ἀποκεφάλισαν καὶ αὐτή.

Ἡ Ἁγία Σωσάννα ἡ Ὁσιομάρτυς

Γυναῖκα μὲ μεγάλη καὶ ἁγία ἀποφασιστικότητα ἡ Σωσάννα, ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. Γεννήθηκε στὴν Παλαιστίνη ἀπὸ πατέρα εἰδωλολάτρη ἱερέα τὸν Ἀρτέμιο καὶ μητέρα Ἰουδαία τὴν Μάρθα. Ἡ ἴδια ὅμως, ἀπὸ εὐσεβεῖς γυναῖκες γνώρισε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ κρυφὰ βαπτίστηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Σιλουανό.

Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων της, ἡ ἐπικοινωνία της μὲ τοὺς χριστιανοὺς ἔγινε φανερή. Αὐτὸ ἐξόργισε τόσο πολύ τους εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε ἔφτασαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἑνωθοῦν μὲ σχέδιο νὰ τὴν σκοτώσουν. Ὁ ἐπίσκοπος τὸ πληροφορήθηκε καὶ ἐπειδὴ ἡ μανία τους μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ κατὰ τῶν ἄλλων χριστιανῶν, σκεφτόταν τί μποροῦσε νὰ κάνει γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὸν κίνδυνο.

Τὴ λύση ὅμως, ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Σωσάννα. Διαμοίρασε ὅλη της τὴν περιουσία στοὺς φτωχούς, ντύθηκε ἀνδρικὰ καὶ ἐγκατάλειψε τὰ Ἱεροσόλυμα. Στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἔρημο συνάντησε ἀναχωρητήριο εὐσεβῶν ἀνδρῶν, στὸ ὁποῖο καὶ ζήτησε καταφυγή.

Λέγεται μάλιστα, ὅτι ἐκεῖ μετονομάστηκε σὲ Ἰωάννης καὶ ἀσκήτεψε εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἐλευθερούπολη, ἀφοῦ ἔβαλε πάλι τὴν γυναικεία της στολή. Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἡ Σωσάννα ἐξακολούθησε φανερὰ νὰ λατρεύει καὶ νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό.

Συνελήφθη γι᾿ αὐτὸ καὶ καταδικάστηκε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ θάνατο. Καὶ ἐκείνους μὲν ἀποκεφάλισαν, αὐτὴ δὲ ῥίχτηκε στὴ φωτιά, μέσα στὴν ὁποία καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της.

(Ἡ μνήμη της, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, τοποθετεῖται καὶ τὴν 19η Σεπτεμβρίου).

Ὁ Ἅγιος Βάκχος ὁ Νέος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780-797). Ἦταν γιὸς γονέων χριστιανῶν, ἀλλὰ ὁ πατέρας του ἀρνήθηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔγινε μωαμεθανός. 

Ἕνας ἀπὸ τοὺς γιούς του ὅμως ὁ Δαχάκ, θέλησε νὰ ἐπανέλθει στὸν χριστιανισμό, παρακινῶντας καὶ τὴν εὐσεβὴ μητέρα του καὶ κατέφυγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου βαπτίσθηκε καὶ ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Βάκχος. 

Ἀλλ᾿ ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, φοβούμενος τυχῶν ἐκδίκηση τῶν Τούρκων, ἔδιωξε τὸν Βάκχο ἀπὸ τὴν Μονή. Στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἅγιος βρῆκε τὴν μητέρα καὶ τὰ ἀδέλφια του, ποὺ ἐπανέφερε στὴ Χριστιανικὴ πίστη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν κατάγγειλε στοὺς Τούρκους. 

Οἱ Τοῦρκοι ἀμέσως συνέλαβαν τὸν Βάκχο καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Ὁ Ἅγιος, μπροστὰ σ᾿ ὅλους τοὺς παρευρισκόμενους μωαμεθανούς, ὁμολόγησε τὴν χριστιανική του πίστη καὶ ἔτσι ἀποκεφαλίστηκε.

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Νέος ποὺ ἀσκήτευε στὸ Λάτριο ὄρος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἐλαία, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν Πέργαμο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Ἀντίοχο καὶ τὴν Εὐδοκία, οἱ ὁποῖοι νωρὶς πέθαναν καὶ ἄφησαν τὸν Παῦλο ὀρφανὸ καὶ ἀπροστάτευτο. 

Ἔτσι ὁ Παῦλος ἀναγκάστηκε νὰ βόσκει χοίρους γιὰ νὰ ζήσει. Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του Βασίλειος, ποὺ ἀσκήτευε στὸ ὄρος Λάτρος (Δυτικὴ Μ. Ἀσία, κοντὰ στὴν ἀρχαία Μίλητο), ἔμαθε τὴν κατάσταση τοῦ Παύλου καὶ ἔστειλε κάποιο μοναχὸ νὰ τὸν βρεῖ καὶ νὰ τὸν φέρει στὴ Μονή.
 
Στὴν ἀρχὴ οἱ χωρικοὶ ἀρνήθηκαν νὰ δώσουν τὸν ὀρφανό, ἀλλὰ ὁ ἀδελφός του τὸν ἐμπιστεύθηκε στὸν ἀσκητὴ Πέτρο σὰ μαθητευόμενο. Κοντὰ στὸν Πέτρο, ὁ Παῦλος διδάχτηκε τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τόσο πολὺ διακρίθηκε σ᾿ αὐτή, ὥστε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πέτρου οἱ μοναχοὶ τὸν κάλεσαν στὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς. 

Αὐτὸς ὅμως δὲν δέχτηκε καὶ ἔφυγε πιὸ μέσα στὸ βουνὸ καὶ ζοῦσε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔπειτα κατέβηκε στὰ κάτω μέρη τοῦ βουνοῦ καὶ ἔκτισε ὡραῖο ναὸ στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀφοῦ ἔκανε καὶ πολλὰ θαύματα. 

Μερικοὶ Συναξαριστὲς ἀναφέρουν ὅτι πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα τὸ 896.

Συναξαριστής της 15ης Δεκεμβρίου

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος Ἱερομάρτυρας

 

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος γεννήθηκε στὴν Ἑλλάδα καὶ ἔζησε τὸ 2ο αἰῶνα μ.Χ. Τότε αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Κόμμοδος καὶ ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος. Ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα, ἀνατράφηκε σύμφωνα μὲ τὶς ἐπιταγὲς τοῦ Εὐαγγελίου ἀπὸ τὴν εὐσεβέστατη καὶ φιλάνθρωπη μητέρα του, Ἀνθία. Διακαὴς πόθος τῆς Ἀνθίας, ἦταν νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν Ῥώμη, ποὺ τὰ χώματά της εἶχαν βαφεῖ μὲ τὸ αἷμα τῶν Ἀποστόλων, Πέτρου καὶ Παύλου.

Κάποτε λοιπόν, ἀποφάσισε καὶ πῆγε. Μαζὶ πῆρε καὶ τὸ νεαρὸ γιό της Ἐλευθέριο. Ὁ ἐπίσκοπος Ῥώμης, ὅταν εἶδε τὸν Ἐλευθέριο, ἐκτιμῶντας τὴν πολλὴ νοημοσύνη του, τὴν θερμὴ πίστη καὶ τὸ ἁγνὸ ἦθος του, τὸν ἔλαβε ὑπὸ τὴν προστασίαν του.

Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια τὸν χειροτόνησε διάκονο καὶ ἔπειτα ἱερέα. Ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ ὁ Ἐλευθέριος ἀγωνίστηκε μὲ ζῆλο γιὰ τὴν διδαχὴ τοῦ ποιμνίου καὶ σὲ ἔργα φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ ἔτος 182 μ.Χ., μὲ κοινὴ ψῆφο κλήρου καὶ λαοῦ, ἀνῆλθε στὸν ἐπισκοπικὸ θρόνο τῆς Ῥώμης.

Ἡ φήμη τῆς ἀρετῆς του ἔφθασε μέχρι τὴ Βρετανία. Ἔτσι, ὁ βασιλιὰς αὐτῆς Λούκιος, ἔγραψε ἐπιστολὴ στὸν Ἐλευθέριο καὶ τοῦ δήλωνε ὅτι αὐτὸς καὶ ὁ λαός του ἐπιθυμοῦσαν νὰ γίνουν χριστιανοί. Ὁ Ἐλευθέριος ἀμέσως ἀνταποκρίθηκε, στέλνοντας δυὸ ἐκπαιδευμένους στὴν πίστη ἄνδρες, ποὺ κατήχησαν καὶ βάπτισαν χριστιανοὺς τὸ Λούκιο μὲ τὸ λαό του.

Ὅταν ὁ Σεπτίμιος Σεβῆρος ἐξήγειρε διωγμὸ κατὰ τῶν χριστιανῶν, ὁ Ἐλευθέριος τὸν ἤλεγξε θαῤῥαλέα. Τότε διατάχθηκε ὁ μαρτυρικὸς θάνατός του, μαζὶ μὲ τὴν μητέρα του Ἀνθία. Ἔτσι ὁ Ἐλευθέριος πέρασε «εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ», δηλαδὴ στὴν ἐλευθερία τῆς ἔνδοξης κατάστασης τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος δ’.
Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἱερέων ποδήρει κατακοσμούμενος, καὶ αἱμάτων τοῖς ῥείθροις ἐπισταζόμενος, τῷ Δεσπότῃ σου Χριστῷ μάκαρ ἀνέδραμες, Ἐλευθέριε σοφέ, καθαιρέτα τοῦ Σατᾶν. Διὸ μὴ παύσῃ πρεσβεύων, ὑπὲρ τῶν πίστει τιμώντων, τὴν μακαρίαν σου ἄθλησιν.

Κοντάκιον 
Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.
Ὡς καλλονὴν τῶν ἱερέων Ὅσιε, καὶ προτροπὴν τῶν Ἀθλοφόρων ἅπαντες, εὐφημοῦμεν καὶ αἰτοῦμέν σε, Ἱερομάρτυς Ἐλευθέριε· Τοὺς πόθῳ σου τὴν μνὴμην ἑορτάζοντας, κινδύνων πολυτρόπων ἐλευθέρωσον, πρεσβεύων ἀπαύστως, ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Ὁ Οἶκος 
Ἔπιδε εὔσπλαγχνε Ζωοδότα, ὡς φιλάνθρωπος μόνος καὶ οἰκτίρμων Θεός, τὴν τῆς ψυχῆς μου σκοτόμαιναν, καὶ πανσθενεῖ δεξιᾷ σου Λόγε, τῶν παθῶν ἐλευθέρωσον τῆς αἰσχύνης, ὅπως τὸν σὸν Ἱεράρχην ὑμνήσω Ἐλευθέριον· αὐτὸς γὰρ ὄντως ἐκ μήτρας ἐγνωρίσθη σοι, καὶ καθηγίασται, καὶ ἀνετέθη σοι, ὡς Σαμουήλ, ἀπὸ μητρὸς ἱερᾶς σοι τῷ Κτίσαντι, πρεσβεύων ἀπαύστως ὑπὲρ πάντων ἡμῶν.

Κάθισμα 
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Ἐλεύθερον τὸν νοῦν, ἐκ παθῶν κεκτημένος, ἐγένου τοῦ Θεοῦ, γνησιώτατος δοῦλος, καὶ πλάνης ἠλευθέρωσας, τοὺς καλῶς σοι ποθήσαντας, ἐναθλήσας δέ, ὡς ἱερεύς τε καὶ Μάρτυς, Ἐλευθέριε, διπλοῦν ἐδέξω τὸ στέφος, πρεσβεύων σωθῆναι ἡμᾶς.

---

 

Ἡ Ἁγία Ἀνθία

 

Πρόκειται γιὰ τὴν μητέρα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου, ποὺ ὅταν ἀγκάλιασε τὸ νεκρὸ σῶμα τοῦ γιοῦ της, οἱ δήμιοι ἀποκεφάλισαν καὶ αὐτή.

---

 

Ὁ Ἅγιος Κορέμων ὁ ἔπαρχος

Αὐτὸς ἦταν ἔπαρχος Ῥώμης στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἀδριανοῦ (117-138). Ἦταν παρὼν στὸ μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου πίστεψε στὸν Χριστό, τὸν ὁμολόγησε καὶ στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Δύο δήμιοι

Μαρτύρησαν καὶ αὐτοὶ στὴ Ῥώμη ἐπὶ Ἀδριανοῦ (117-138). Πίστεψαν στὸ Χριστὸ ἀπὸ τὰ θαύματα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἀποκεφαλίστηκαν.

---

 

Ὁ Ἅγιος Ἐλευθέριος ὁ Κουβικουλάριος

Ἐπίσημος Κωνσταντινουπολίτης, συγκλητικὸς στὸ ἀξίωμα, ποὺ ἀνατράφηκε καὶ μορφώθηκε μέσα στὰ ἀνάκτορα. Μερικοὶ ἀπὸ τοὺς Συναξαριστὲς ἀναφέρουν, ὅτι τὸ ἀποκορύφωμα τῆς δόξας τοῦ Ἐλευθερίου ἦταν στὴν ἐποχὴ τοῦ Μαξιμιανοῦ (286-305), μὲ τὸν ὁποῖο εἶχε φιλία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν φαίνεται πιθανό.

Ὁ Ἐλευθέριος θέλησε νὰ γίνει χριστιανὸς καὶ προφασιζόμενος λόγους ὑγείας, ἀπομακρύνθηκε τῶν αὐλικῶν θορύβων καὶ ἐγκαταστάθηκε σ᾿ ἕνα χωριὸ κοντὰ στὸ Σαγγάριο ποταμό, ὅπου ἔκτισε ὑπόγειο εὐκτήριο οἶκο. Ἐκεῖ βαπτίσθηκε καὶ κοινωνοῦσε τῶν ἀχράντων μυστηρίων.

Ὅταν ὁ βασιλιὰς ἔμαθε γι᾿ αὐτόν, πῆγε στὸν τόπο αὐτό, τὸν ἀνακάλυψε καὶ προσπάθησε μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ τὸν ἐπαναφέρει στὴν εἰδωλολατρία, πρᾶγμα ποὺ δὲν τὸ κατάφερε καὶ ἔτσι τὸν ἀποκεφάλισε.

---

 

Ἡ Ἁγία Σωσάννα ἡ Ὁσιομάρτυς

Γυναῖκα μὲ μεγάλη καὶ ἁγία ἀποφασιστικότητα ἡ Σωσάννα, ἔζησε στὰ τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰῶνα. Γεννήθηκε στὴν Παλαιστίνη ἀπὸ πατέρα εἰδωλολάτρη ἱερέα τὸν Ἀρτέμιο καὶ μητέρα Ἰουδαία τὴν Μάρθα. Ἡ ἴδια ὅμως, ἀπὸ εὐσεβεῖς γυναῖκες γνώρισε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ κρυφὰ βαπτίστηκε ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο Σιλουανό.

Μετὰ τὸ θάνατο τῶν γονέων της, ἡ ἐπικοινωνία της μὲ τοὺς χριστιανοὺς ἔγινε φανερή. Αὐτὸ ἐξόργισε τόσο πολύ τους εἰδωλολάτρες καὶ τοὺς Ἑβραίους, ὥστε ἔφτασαν μέχρι τοῦ σημείου νὰ ἑνωθοῦν μὲ σχέδιο νὰ τὴν σκοτώσουν. Ὁ ἐπίσκοπος τὸ πληροφορήθηκε καὶ ἐπειδὴ ἡ μανία τους μποροῦσε νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ κατὰ τῶν ἄλλων χριστιανῶν, σκεφτόταν τί μποροῦσε νὰ κάνει γιὰ νὰ ἀποτρέψει τὸν κίνδυνο.

Τὴ λύση ὅμως, ἔδωσε ἡ ἴδια ἡ Σωσάννα. Διαμοίρασε ὅλη της τὴν περιουσία στοὺς φτωχούς, ντύθηκε ἀνδρικὰ καὶ ἐγκατάλειψε τὰ Ἱεροσόλυμα. Στὸ δρόμο πρὸς τὴν ἔρημο συνάντησε ἀναχωρητήριο εὐσεβῶν ἀνδρῶν, στὸ ὁποῖο καὶ ζήτησε καταφυγή.

Λέγεται μάλιστα, ὅτι ἐκεῖ μετονομάστηκε σὲ Ἰωάννης καὶ ἀσκήτεψε εἴκοσι ὁλόκληρα χρόνια. Ἀργότερα πῆγε στὴν Ἐλευθερούπολη, ἀφοῦ ἔβαλε πάλι τὴν γυναικεία της στολή. Ὅταν ἔγινε ὁ διωγμὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας ὑπὸ τοῦ Διοκλητιανοῦ, ἡ Σωσάννα ἐξακολούθησε φανερὰ νὰ λατρεύει καὶ νὰ ὁμολογεῖ τὸν Χριστό.

Συνελήφθη γι᾿ αὐτὸ καὶ καταδικάστηκε μαζὶ μὲ ἄλλους σὲ θάνατο. Καὶ ἐκείνους μὲν ἀποκεφάλισαν, αὐτὴ δὲ ῥίχτηκε στὴ φωτιά, μέσα στὴν ὁποία καὶ παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή της.

(Ἡ μνήμη της, ἀπὸ ὁρισμένους Συναξαριστές, τοποθετεῖται καὶ τὴν 19η Σεπτεμβρίου).

---

 

Ὁ Ἅγιος Βάκχος ὁ Νέος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν Βασιλέων Κωνσταντίνου καὶ Εἰρήνης (780-797). Ἦταν γιὸς γονέων χριστιανῶν, ἀλλὰ ὁ πατέρας του ἀρνήθηκε τὴ χριστιανικὴ πίστη καὶ ἔγινε μωαμεθανός.

Ἕνας ἀπὸ τοὺς γιούς του ὅμως ὁ Δαχάκ, θέλησε νὰ ἐπανέλθει στὸν χριστιανισμό, παρακινῶντας καὶ τὴν εὐσεβὴ μητέρα του καὶ κατέφυγε στὰ Ἱεροσόλυμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ στὴ Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα, ὅπου βαπτίσθηκε καὶ ἔγινε μοναχὸς μὲ τὸ ὄνομα Βάκχος.

Ἀλλ᾿ ὁ ἡγούμενος τῆς Μονῆς, φοβούμενος τυχῶν ἐκδίκηση τῶν Τούρκων, ἔδιωξε τὸν Βάκχο ἀπὸ τὴν Μονή. Στὰ Ἱεροσόλυμα ὁ Ἅγιος βρῆκε τὴν μητέρα καὶ τὰ ἀδέλφια του, ποὺ ἐπανέφερε στὴ Χριστιανικὴ πίστη, ἐκτὸς ἀπὸ ἕναν, ὁ ὁποῖος καὶ τὸν κατάγγειλε στοὺς Τούρκους.

Οἱ Τοῦρκοι ἀμέσως συνέλαβαν τὸν Βάκχο καὶ τὸν ὁδήγησαν στὸν κριτή. Ὁ Ἅγιος, μπροστὰ σ᾿ ὅλους τοὺς παρευρισκόμενους μωαμεθανούς, ὁμολόγησε τὴν χριστιανική του πίστη καὶ ἔτσι ἀποκεφαλίστηκε.

---

 

Ὁ Ὅσιος Παῦλος ὁ Νέος ποὺ ἀσκήτευε στὸ Λάτριο ὄρος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν πόλη Ἐλαία, ποὺ βρίσκεται κοντὰ στὴν Πέργαμο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Γεννήθηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς, τὸν Ἀντίοχο καὶ τὴν Εὐδοκία, οἱ ὁποῖοι νωρὶς πέθαναν καὶ ἄφησαν τὸν Παῦλο ὀρφανὸ καὶ ἀπροστάτευτο.

Ἔτσι ὁ Παῦλος ἀναγκάστηκε νὰ βόσκει χοίρους γιὰ νὰ ζήσει. Ὁ μεγαλύτερος ἀδελφός του Βασίλειος, ποὺ ἀσκήτευε στὸ ὄρος Λάτρος (Δυτικὴ Μ. Ἀσία, κοντὰ στὴν ἀρχαία Μίλητο), ἔμαθε τὴν κατάσταση τοῦ Παύλου καὶ ἔστειλε κάποιο μοναχὸ νὰ τὸν βρεῖ καὶ νὰ τὸν φέρει στὴ Μονή.

Στὴν ἀρχὴ οἱ χωρικοὶ ἀρνήθηκαν νὰ δώσουν τὸν ὀρφανό, ἀλλὰ ὁ ἀδελφός του τὸν ἐμπιστεύθηκε στὸν ἀσκητὴ Πέτρο σὰ μαθητευόμενο. Κοντὰ στὸν Πέτρο, ὁ Παῦλος διδάχτηκε τὴν μοναχικὴ ζωὴ καὶ τόσο πολὺ διακρίθηκε σ᾿ αὐτή, ὥστε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Πέτρου οἱ μοναχοὶ τὸν κάλεσαν στὴν ἡγουμενία τῆς Μονῆς.

Αὐτὸς ὅμως δὲν δέχτηκε καὶ ἔφυγε πιὸ μέσα στὸ βουνὸ καὶ ζοῦσε μὲ αὐστηρὴ νηστεία καὶ προσευχή. Ἔπειτα κατέβηκε στὰ κάτω μέρη τοῦ βουνοῦ καὶ ἔκτισε ὡραῖο ναὸ στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του, ἀφοῦ ἔκανε καὶ πολλὰ θαύματα.

Μερικοὶ Συναξαριστὲς ἀναφέρουν ὅτι πέθανε σὲ βαθιὰ γεράματα τὸ 896.

---

 

Μνήμη Χειροτονίας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Αὐτὴν τὴν ἡμέρα, μὲ κοινὴ γνώμη κλήρου, βασιλέων καὶ λαοῦ, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χειροτονήθηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (15 Δεκεμβρίου 397 μ.Χ.).

---

 

Ὁ Ἅγιος Στέφανος Ἀρχιεπίσκοπος Σουρόζας 

Ρῶσος