ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ…. ΟΧΙ Η ΕΛΛΑΣ…

Αχιλλέως Γ. Λαζάρου

Ρωμανιστή-Βαλκανιολόγου

    

     Οι ημέρες είναι σύμβολα του χρόνου. Κάποιες δε υπερβαίνουν την αέναη ροή των αιώνων και γίνονται μάρτυρες αδιάψευστοι των πεπρωμένων του κόσμου.

    Μία και ανεπανάληπτη είναι η 29 Μαΐου 1453, κατά την οποία εάλω η Πόλις, η κατ’ εξοχήν εστία του φωτός, της παιδείας, θύραθεν και κατά Χριστόν.

     Διότι της Κωνσταντινουπόλεως προϋπάρχει το Βυζάντιον, εδραιωμένο στις Συμπληγάδες Πέτρες του Βοσπόρου, τις οποίες σχεδόν αλώβητα διέρχεται το περίπτυστο σκάφος των Αργοναυτών διανοίγοντας διάπλατα τις πύλες μιας παγκόσμιας επίπονης πορείας, απεικονισμένης παραστατικά στις περιπέτειες του Ιάσονος, του Ηρακλέους και των Ηρακλειδών.

    Ο Άγγλος καθηγητής Κάντλερ διακηρύσσει την ελληνική ύπαρξη στη Μικρασία ήδη την 3^η χιλιετία π.Χ. Πανάρχαιη διαπιστώνεται η παρουσία Ελλήνων και στην Ευρώπη, όπως αρχικά ονομάζεται η σημερινή βαλκανική. Κατά τον Ρουμάνο ακαδημαϊκό και καθηγητή του Πανεπιστημίου Βουκουρεστίου VasileParvan, «οι αρχαίες ελληνικές παραδόσεις, σωζόμενες κυρίως στους επικούς κύκλους, από τους οποίους εμπνεύσθηκαν οι Τραγικοί εμπεριέχουν γνώσεις παμπάλαιες, αφ’ ότου οι Έλληνες, Θράκες, Φρύγες ανήκαν οπωσδήποτε σε κοινό των τριών έθνος. Ο Ορφεύς ήταν Θραξ, ο Πέλοψ ήταν Φρυξ, αλλά και οι δύο ταυτόχρονα ήσαν και Έλληνες. Τα ομηρικά ποιήματα εμφανίζουν αυτήν την πνευματική κατάσταση. Τα δε αρχαιολογικά ευρήματα του τελευταίου μισού του αιώνα επιβεβαιώνουν ολοένα και περισσότερο την ακρίβεια των αρχαίων ελληνικών παραδόσεων».

     Όταν το Βυζάντιο του Βοσπόρου επιλέγεται ως έδρα διοικητική ανατολικού διαμερίσματος της απέραντης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και μετονομάστηκε από τον εκλογέα Κωνσταντινούπολις, δεν παραγνωρίζεται ο προηγούμενος ελληνικός πολιτισμός. Πρότυπα άλλως τε παλαιότερα αποτρέπουν οποιαδήποτε παραγνώριση. Ήδη ο κορυφαίος των αποστόλων Παύλος, Ρωμαίος πολίτης και επομένως χρήστης της λατινικής, συννάμα  δε ελληνιστής Ιουδαίος, που συνεπάγεται άρτια γνώση εβραϊκής και ελληνικής, γλώσσα και μορφή σκέψεως έχει ελληνική. Παρόμοια πράττουν και οι μεταγενέστεροι χριστιανοί. Συγκομίζουν από τον Ελληνισμό εκφάνσεις του ελληνικού πνεύματος, προ πάντων το μέτρο, την αρμονία, την ευσχημοσύνη, τη χάρη, την ευγένεια. Καθιστούν οργανικό στοιχείο της νέας θρησκείας τον ελληνικό πολιτισμό. Κλάδοι θεωρητικοί και πρακτικοί της ελληνικής φιλοσοφίας έχουν θέση στη διάπλαση του Χριστιανισμού, όπως αποφαίνονται πολλοί πατέρες, ιδίως δε ο Ωριγένης.

     Γίνεται πλέον απόλυτα κατανοητό πως ο Μέγας Κωνσταντίνος προικίζει την Πόλη του με αριστουργήματα της ελληνικής τέχνης και επισπεύδει τη δημιουργία της καλλιτεχνικής ατμόσφαιρας και αισθητικής των ταλαντούχων χριστιανών, ώστε να μετουσιώνουν βιώματα και συγκινήσεις  της πίστεώς τους σε πρωτότυπα έργα. Μετά δε την προοδευτική άρση παντοίων δυσπιστιών, υποψιών, επιφυλάξεων και προκαταλήψεων έναντι παντός χριστιανικού προβάλλουν πορίσματα εντυπωσιακά σε ποικίλους τομείς, εικονογραφία, αρχιτεκτονική, μουσική κ.α. Με την τελευταία συντελείται ανάπτυξη της θείας λατρείας, καθώς και συνθέσεως απαραμίλλων σε ποίηση και ύψος ιερών λειτουργιών και εκκλησιαστικών ύμνων και συναφών μελωδιών. Π.χ. ο ωραίος εσπερινός ύμνος «Φως ιλαρόν…» θεωρείται από τον Μέγα Βασίλειο αρχαίος και αποκαλείται επιλύχνιος ευχαριστία.

     Εξ ίσου ακμάζουν οι επιστήμες, δίκαιο, ιατρική, μαθηματικά, αστρονομία, στις ιερές μονές, σε διδακτήρια και πανδιδακτήρια, όπως το Πανεπιστήμιο της Κωνσταντινουπόλεως.

     Εν τούτοις ελάχιστοι ακόμη αποτιμούν κατ’ αξίαν τα επιτεύγματα, μεταξύ των οποίων ιδιαίτερα υπογραμμίζεται η εφεύρεση νέου ρυθμού στην αρχιτεκτονική, ο οποίος εφαρμόζεται κιόλας με καταπληκτική επιτυχία στην οικοδομή του ναού της Αγίας Σοφίας. Ο Γάλλος ακαδημαϊκός R. Grousset  τον αντιπαραβάλλει με τον Παρθενώνα και αναγνωρίζει συνέχεια ελληνικού πολιτισμού στο μεγαλοπρεπέστατο μνημείο.

     Ταυτόχρονα η Κωνσταντινούπολις επιδίδεται αδιάκοπα σε φιλαλληλίας και φιλανθρωπίας έργα.

     Η εκκλησία της Κωνσταντινούπολις στρέφει στοργικά το βλέμμα της προς όλους τους λαούς, έως το απώτατο δυτικό άκρο της Ευρώπης, το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο. Στους πρωτοπόρους αποστόλους συναριθμείται και ο Ιωάννης Κασσιανός. Με σταθμούς στο Βρινδήσιο, στο Μονακό, στο PasdeCalais διαβαίνουν τη Μάγχη και αποβιβάζονται στα βρετανικά νησιά. Εκεί εν ονόματι του Χριστού αγωνίζονται να ειρηνοποιήσουν τους βρετανικούς λαούς, που μετά την αποχώρηση, το 407 μ.Χ., των ρωμαϊκών λεγεώνων σπαράσσονται από εμφύλια σύρραξη, η δε πρόσκληση γερμανικών φύλων, Άγγλων και Σαξόνων, προς αποκατάσταση της τάξεως όχι μόνον δεν τελεσφορεί αλλά και περιπλέκει χειρότερα την κατάσταση επαυξάνοντας τις έριδες. Διότι οι προσκεκλημένοι ως ειρηνοποιοί επιβάλλουν στην ανάστατη χώρα απροκάλυπτα την εξουσία τους, την οποία και συνεχίζουν, ενώ αυτόχθονες διαρκώς διεκδικούν δικαιώματα αυτονομίας!

    Οι αποστολές της Κωνσταντινουπόλεως έχουν χαρακτήρα αδιαμφισβήτητα χριστιανικό, φιλειρηνικό, εκπολιτιστικό. Έτσι, κατά τον Grousset, «ο μεσαιωνικός χριστιανισμός προάγει στον ελληνικό πολιτισμό στον γερμανικό και σλαβικό κόσμο».

     Ειδικά για τους Σλάβους ο Τσέχος καθηγητής των Πανεπιστημίων Πράγας και Χάρβαντ FrantisekDvornik παραδέχεται με παρρησία τη σπουδαιότητα της προσφοράς της Κωνσταντινουπόλεως, γράφοντας ακριβώς τα εξής: «Το βυζάντιον διέπλασε τις απειθάρχητες φυλές των Σέρβων, Βουλγάρων, Ρώσσων, Κροατών και τις διεμόρφωσε σε έθνη. Τους έδωσε την θρησκεία του, τους θεσμούς του, και τις παραδόσεις του, και εδίδαξε τους αρχηγούς των πώς να κυβερνούν. Τω όντι, τους έδωσε την ουσία του πολιτισμού – την γραφή και την φιλολογίαν».

    Ευνόητα απολαύουν ανάλογης γενναιοδωρίας και οι λοιποί λαοί, μάλιστα οι πλησιόχωροι, όπως οι Χάκες, πρόγονοι των σημερινών Ρουμάνων, οι παραδουννάβιοι, Σκύθες, Γότθοι κ.α. Οι τελευταίοι ευτυχούν αποκτώντας την Ιερά Γραφή στη γλώσσα τους, γνωστή ως «Βίβλος Γοτθική», έργο του Γούλφιλα ή Ούλφιλα, ο οποίος παρά το ξενικό όνομα είναι ελληνικής καταγωγής, όπως αποδεικνύει ο Ρουμάνος καθηγητής MirceaPacurariu.

      Αργότερα απόστολοι της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως δεν αγνοούν και τους ευρωποιημένους Ούγγρους. Ατελείωτος είναι ο κατάλογος αποστόλων – μαρτύρων Ελλήνων ανά τα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου.

     Παράλληλα στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας η όλη ζωή ρυθμίζεται πάλιν «υπό το φως της Εκκλησίας». Στην ελληνική Ανατολή δεν παρατηρούνται φυλετικά φαινόμενα. Αυτά είναι εισαγόμενα. Πολύτιμα και άκρως επίκαιρα σε πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο αναδεικνύεται η μαρτυρία του διαπρεπούς Βυζαντινολόγου LouisBrehier: «Οι Σταυροφόροι είναι εκείνοι, που εισήγαγαν τον αντισημιτισμό στο Βυζάντιο, όπου άλλως τε απαλυμένος δεν προκαλεί ποτέ μαζικές απελάσεις και ακόμη ολιγώτερο πογκρόμ».

     Στο Βυζάντιο οι υπήκοοι, που είναι προικισμένοι, φίλεργοι, ταλαντούχοι, ανέρχονται και στα ανώτατα αξιώματα, ακόμη και στο αυτοκρατορικό, ανεξάρτητα από καταγωγή, θρησκεία, γλώσσα, ώστε να ωχριούν διακηρύξεις των ημερών μας για ανθρώπινα δικαιώματα. Διότι “quidlegessimemoribus”.

    Αποκάλυψη του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού του Βυζαντίου στις πραγματικές διαστάσεις, μεγαλύτερες και ανώτερες και των πλέον δημοκρατικών χωρών της τρέχουσας τρίτης χιλιετίας μ.Χ. πραγματώνει με καίριες επισημάνσεις ο Γάλλος ακαδημαϊκός Φρεντ Μπεράνς: «Εις μίαν εποχήν – γράφει – όπου οι ηγεμόνες της Δύσεως εθεώρησαν το κράτος ατομικήν των ιδιοκτησίαν, η περιουσία του αυτοκράτορος του Βυζαντίου υπέκειτο εις φορολογίαν… Τα νοσοκομεία εξέπλητταν τους ξένους με την υγιεινήν των και περισσότερον ακόμη με την παρουσία ιατρών γυναικών, που περιέθαλπαν τας ασθενείς του φύλου των Βυζαντινοί αυτοκράτορες εν τη επιθυμία των να πραγματοποιήσουν επί γης την βασιλείαν του Χριστού συνεκάλουν συμβούλια δια ζητήματα ηθικής και συνειδήσεως ηρνούντο να παραδώσουν τους φυγοδίκους, με τους δε Μουσουλμάνους έκαμναν τακτικήν ανταλλαγήν αιχμαλώτων.

     Προ του Χαρούν αλ Ρασήντ, οι αυτοκράτορες μετεμφιέζοντο δια να κάμουν επιθεωρήσεις εις την πρωτεύουσαν, να ελέγξουν τας τιμάς της αγοράς, να μάθουν μόνοι των ό,τι οι υπουργοί προσεπάθουν να κρύψουν από αυτούς. Οι πτωχοί ημπορούσαν να καταφύγουν εις τα δικαστήρια, χωρίς να επιβαρυνθούν με έξοδα, και ένα παιδί ταπεινής οικογενείας εάν είχεν ιδιοφυΐαν, ημπορούσε να σπουδάση και κατόπιν να ανέλθη όλας τα βαθμίδας της ιεραρχίας, να γίνη υπουργός, ναύαρχος, διοικητής επαρχίας».

     Επιπρόσθετα ο ξένος σοφός, ο καθηγητής Μπερνάνς, ομολογεί: «Εις όλους τους τομείς, τους νόμους, την αρχιτεκτονικήν, την τέχνην, είμεθα είτε αμέσως είτε μέσω της ιταλικής Αναγεννήσεως οι κληρονόμοι του Βυζαντίου. Κληρονόμοι μιας κληρονομίας, την οποίαν επί μακρόν περιφρονήσαμεν, διότι δεν αντελαμβανόμεθα την λεπτήν και πολλαπλήν της αξίαν: κληρονόμοι επίσης της βεβαρημένης συνειδήσεως των προγόνων μας, οι οποίοι επρόδωσαν την υπόθεσιν του πολιτισμού, εφοβούμεθα το μεγαλείον, αλλά και την πικρίαν συγχρόνως ενός μαθήματος πλουσίου εις διδασκαλίαν. Μαθήματος, που θα είναι επίκαιρον, όσο θα υπάρχη η γη». Επομένως επιτακτικός αποβαίνει ο επανεξελληνισμός της Ευρώπης και όχι ο εξευρωπαϊσμός της Ελλάδος.

     Ιδού τι σημαίνει εάλω η Πόλις. Ιδού πως κατανοείται των πολιτών της και όλων των λαών η καταλύπηση, η οποία αυθόρμητη, πηγαία, εμπερίστατη μαρτυρείται τόσο σε λόγια όσο και σε δημώδη πνευματικής δημιουργήματα.

     Ο ιστορικός της Αλώσεως Δούκας αναφωνεί: «Ω Πόλις, Πόλις, πόλεων πασών κεφαλή ω Πόλις, κέντρον των τεσσάρων του κόσμου μερών ω Πόλις, Πόλις, χριστιανών καύχημα και βαρβάρων έχουσα ένδον φυτά παντοία βρίθονται καρπούς πνευματικούς. Πού σου το κάλλος παράδεισε, πού σου η των χαρίτων του πνεύματος ευεργετική ρώσις ψυχής τε και σώματος; Πού τα των αποστόλων του Κυρίου μου σώματα τα προ πολλού φυτευθέντα εν τω αειθαλεί παραδείσω, έχοντα εν μέσω τούτων το πορφυρούν ιμάτιον, την λόγχην, τον σπόγγον, τον κάλαμον, άτινα ασπάζοντες εφανταζόμεθα τον εν σταυρώ υψωθέντα οράν που τα των οσίων λείψανα; Πού τα των μαρτύρων; Πού τα του μεγάλου Κωνσταντίνου και των λοιπών βασιλείου πτώματα; Αι αγνιαί, τα περίαυλα, αι τρίοδοι, οι αγροί, οι των αμπέλων περιφραγμοί τα πάντα πλήρως μεστά λείψανα αγίων σωμάτων ευγενών, σωμάτων αγενών, ασκητών, ασκητριών. Ω της ζημίας έθεντο, Κύριε, τα θνησιμαία των δούλων σου βρώματα τοις πετεινοίς του ουρανού, τας σάρκας των οσίων σου τοις θηρίοις της γης κύκλω της Νέας Σιών και ουκ ην ο θάπτων».   

     Ο Ανδρόνικος Κάλλιστος στη «Μονωδία επί τη δυστυχεί Κωνσταντινούπολη» υπενθυμίζει επιγραμματικά: «Πού δε νοσοκομεία και γηροκομεία και πτωχοκομεία, ων η Πόλις πολλήν εποίει (!) σπουδήν;» Με άφατη δε οδύνη προειδοποιεί: «Νυν η κοινή των Ελλήνων εστία, η διατριβή των μουσών, η της επιστήμης απάσης διδάσκαλος, η των πόλεων βασιλίς εάλω, φευ, χερσίν ασεβών».

     Η απανθρωπιά των ασεβών κατακτητών σκιαγραφείται με χρώματα μελανά στο έμμετρο «Ανακάλημα της Κωνσταντινούπολης»:

Ήλιες μου ανάτειλε παντού, σ’ ούλον τον κόσμο φέγγε

κ’ εκτίνε τας ακτίνας σου σ’ όλην την οικουμένη

κ’ εις την Κωνσταντινούπολην, την πρώην φουμισμένην

και τώρα την Τουρκόπολην, δεν πρέπει πιο να φέγγης.

Αλλ’ ουδέ τας ακτίνας σου πρέπει εκεί να στέλλης

να βλέπουν τ’ άνομα σκυλιά τες ανομίες να κάμνουν,

να ποίσου στάβλους εκκλησίες, να καίουν τας εικόνας,

να σχίζουν, να καταπατούν τα ‘λόχρυσα βαγγέλια,

να καθυβρίζουν τους σταυρούς, να τους κατατσακίζουν,

να παίρνουν τ’ ασήμια τους και τα μαργαριτάρια

και των αγίων τα λείψανα τα μοσχομυρισμένα

να καίουν, ν’ αφανίζουν, στην θάλασσα να ρίπτουν,

να παίρνουν τα λιθάρια των και την ευκόσησίν των

και στ’ άγια δισκοπότηρα κούπες κρασί να πίνουν.

    Εξ άλλου σε θρήνο ανώνυμο, που δεν διαφέρει από γνήσιο δημοτικό τραγούδι, επισημαίνεται η οικουμενικότητα της Πόλης:

Εσείς βουνά θρηνήσητε και πέτραι ραγισθήτε

και ποταμοί φυράσετε και βρύσες ξεραθήτε

διατί εχάθη το κλειδί όλης της Οικουμένης

το μάτι της Ανατολής και της Χριστιανοσύνης.

Και συ σελήνη τουρανού την γην μη την φωτίσης

και σεις νερά τρεχάμενα σταθήτε, μην κινήσθε

και θάλασσα βρυχήσθητι την συμφορά της Πόλης.

    Εύλογα λοιπόν, κατά τον Ανδρόνικο Κάλλιστο: «Νυν θρηνήσουσιν Ιταλοί, νυν οι Κελτοί κλαύσουσι, νυν Γαλάται και Βρεταννοί, νυν Γερμανοί και Ιλλυριοί και Θράκες και Παίονες, νυν Ίβηρες ανοιμώξουσι, νυν Ινδοί σκυθρωπάσουσι, νυν γένος άπαν και νήσοι και ήπειροι κατακόψονται..»

     Την 29 Μαΐου 1453, με την άλωση της Πόλης, καταλύεται η Πολιτεία, τα κατάλοιπα μιας άλλοτε κραταιάς και μακραίωνης αυτοκρατορίας. Ο δε τελευταίος αρχηγός της, Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος, καλεί τον Προκαθήμενο της Εκκλησίας, τον Ασκητή Γεώργιο Σχολάριο, για την οριστική αντιμετώπιση του χρέους..:

Έλα στο χάρο αδελφικά να μοιραστούμε

εγώ στα τείχη να σταθώ να πολεμήσω,

ανέλπιδα, χωρίς λιποψυχιά, τη Μοίρα

και συ, Ασκητή, τα γυναικόπαιδα διαφέντεψε,

που στριμωγμένα στην Αγιά Σοφιά θρηνούνε

να σκοτωθώ πρέπο ναι εγώ, και συ να ζήσης.

      Θρήνων, κλαυθμών και οδυρμών γυναικόπαιδα απότοκο είναι το «Δημοτικό Τραγούδι της Αγία Σοφιάς» και παμμέγιστο πειστήριο της λαϊκής πίστεως για την επαναπόκτηση των πατριών. Ευγλωττότατα τα γυναικόπαιδα εκφράζονται στον επίλογό του:

«Σώπα, Κυρία Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης

Πάλε με χρόνους, με καιρούς, πάλε δικά σου είναι»

      Ομολογουμένως λακωνικά σε δύο μόνον στίχους, διατυπώνεται η Μεγάλη Ιδέα, η οποία γεννάται εντός της Αγια–Σοφιάς από τα τρομαγμένα πλήθη των πιστών και διαφυλάσσεται ως Κιβωτός από την Εκκλησία, η οποία πράγματι επιβιώνει. Επωμίζεται δε το βάρος της διασώσεως των ιερών και οσίων, καθώς και την αποστολή της προστασίας της γλώσσας, του εθνισμού, του Ελληνισμού, θυσιάζοντας στον βωμό της πίστεως και της πατρίδος 10 Πατριάρχες, 100 Ιεράρχες και 6.000 κληρικούς, ενώ τα μέλη της, που αγωνίζονται για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία, είναι αναρίθμητα.

     Μολονότι η προσφορά της Εκκλησίας μετά την Άλωση της Πόλης μαρτυρείται από τις ιστορικές πηγές και αναγνωρίζεται από επιστήμονες ιστορικούς, ακόμη και μαρξιστές, όπως ο Νίκος Σβορώνος, μόλις συγκροτείται ελληνικό κράτος, επιχειρείται η αγνόησή της και η καταπτόησή της.

      Εννοώντας τους αγωνιστές τους αγωνιστές του 21 ο στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει στον Όθωνα: «Εκείνοι θέλουν νάχουν την θρησκείαν τους και να δοξάζουν τον Θεόν με το μέσον της θρησκείας, και τότε λέγεσθε κι εσείς δίκαιοι βασιλείς επίτροποι του Θεού, όταν τους αφήνετε ελεύθερους εις τα αιτήματά τους. Όχι να κάθεσαι εσύ, ένας μεγάλος Βασιλέας και να καταγένεσαι ν’ αλλαξοπιστήσεις μια χούφτα ανθρώπους, οπού ήταν τόσους αιώνες χαμένοι και σβυσμένοι από την κοινωνία. Εκείνος οπού τους κυρίεψε τους έκαιγε εις τους φούρνους, τους έκοβε γλώσσες, τους παλούκωνε ν’ αλλάξουν την θρησκείαν τους και δεν μπορούσε να κάμη τίποτα. Τώρα ο Θεός ο δίκιος και Παντοδύναμος, οπού ορίζει και σένα, ανάστησε αυτείνο το μικρό έθνος και θέλει να δοξάζεται απ’ αυτό το μικρό ορθόδοξο έθνος ορθοδόξως και ανατολικώς, καθώς οι εδικοί σου υπήκοοι τον δοξάζουν δυτικώς… και καταγίνεσαι ο βασιλέας να γυρίση από την θρησκείαν τους τούς απογόνους των παληών Ελλήνων, τα παιδιά του Ρήγα, του Μάρκο Μπότσαρη, του Καραϊσκάκη, του Δυσσέα, του Διάκου, του Κολοκοτρώνη, του Νικήτα, του Κυργιακούλη, του Μιαούλη, του Κανάρη, των Υψηλάντη και αλλονών πολλών, όπου θυσίασαν και την ζωήν τους και την κατάστασίν τους δι’ αυτείνη την ορθόδοξη θρησκεία και δι’ αυτείνη την ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα».

      Ένας άλλος ανυποχώρητος παρά τις απηνείς διώξεις υπέρμαχος της ελληνορθοδοξίας, ο Παπουλάκος, καταγγέλει τη διαβρωτική διείσδυση της αθεΐας μέσα στα σχολεία των χρόνων του, η οποία στις ημέρες μας αποκτά επίφοβα πλοκάμια και εμφανίζει φλέγουσα επικαιρότητα: «Τ’ άθεα γράμματα παραμέρισαν τους άγιους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρή τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχθή πως δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να σιγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, αλλά ξέρουν το σιγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστεψαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε, να μας αποκόψουνε  από τον Χριστό, και πασχίζουμε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, πούναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους….. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους…»

   Αν στα χρόνια του Παπουλάκου οι δήθεν αθεϊστές, κουλτουριάρηδες ή τυχοδιώκτες, και οι ριψάσπιδες ή απόντες από την ένοπλη εθνική επανάσταση, κάνουν τα πάντα, για ν’ αποκόψουν τους Έλληνες από την Ορδοθοξία, σήμερα το 2014, δεν μεθοδεύουν απλώς την εξάλειψη της ιδιότητας του Ορθοδόξου Χριστιανού από τις ταυτότητες, αλλά μηχανεύονται την Άλωση της Ελλάδος αποκόπτοντας και τους αγωνιστές και τους εθνικούς ευεργέτες από τον Ελληνισμό.

     Ας αναφέρουμε το μεταθανάτιο πάθημα του Ευαγγέλου Ζάππα, αφού παραπέσουμε αποσπασματικά προσωπική επιστολή του, αληθινή και πολύτιμη ιστορική πηγή, εξομολόγησή του σεμνή, ανεπιτήδευτης σαφή, ειλικρινή: «Από το 1821 μέχρι το 1830 εδούλευσα πιστότατα την πατρίδα μου στρατιωτικώς. Πάντα υπό την οδηγία του μακαρίτου Μάρκου Μπότσαρη σ’ όλους τους πολέμους του Σουλίου μέχρι τελευταίως της Σπλάντζας με τον Λάμπρον ΒΕΪΚΟΝ και τον Βασ. ΖΕΡΒΑΝ. Μετέπειτα απέρασα εις τα Σάλωνα υπό την οδηγία του Πανουριά και Ι. Γκούρα. Εις όλους τους πολέμους της Αν. Ελλάδος, Βασιλικών, Θερμοπυλών, Νευρόπολιν, Πατρατζικίου, Αϊτού, Γραβιάν και εσχάτως της Αμπλιανής υπό την οδηγία του αθανάτου καπ. Κίτσου Τζαβέλλα, επικεφαλής όλων των Βλαχοχωρίων του Σαλώνου με βαθμό ταξιάρχου της ενεργείας και τελευταίως επικεφαλής των στρατιωτών μου και των στρατιωτών του Ν. Πανουρία…» Τεκμηριώνει δε όσα γράφει επικαλούμενος ως μάρτυρας «τους πολλά ολίγους τους εκ του επαναστατικού πολέμου σωθέντας ήρωας, αθάνατον κ. Τζαβέλλα, Σπύρον Μίλιον, Ν. Πανουρίαν, Γ. Δυοβουνιώτην, Δ. Λιούλιαν, Ι. Βαϊρακτάρην, Παπακώστα Σαλονίτην και τον Ν. Ζέρβαν και εν γένει τους υπό την οδηγίαν τους αξιωματικούς και στρατιώτας, με τους οποίους εσυμπολεμήσαμεν εις αυτάς τα μάχας θάπτοντας συγγενείς και στρατιώτας, βάφοντας πέτρες και την γη με το αίμα μας υπέρ της ελευθερίας της φιλτάτης ημών πατρίδος, και μετά το τέλος όλων αυτών ήλθα εδώ εις Βουκουρέστιον μετερχόμενος το εμπόριον και αενάως βοηθών και συνδράμων τους εδώ πτωχούς και αδυνάτους Έλληνας…»

    Ο Ζάππας, του οποίου το Ζάππειο της ελληνικής πρωτεύουσας υπήρξε το καταλληλότερο μέγαρο έως το 1981 προς υποδοχή των Ευρωπαίων αρχηγών κρατών για την υπογραφή της εντάξεως της Ελλάδος στην Ε.Ο.Κ. συνάμα δε τα διάσπαρτα στη γενέτειρά του, Βόρειο Ήπειρο, στην Κωνσταντινούπολη και στον απανταχού Ελληνισμό, Ζάππεια σχολεία, καθώς και των άλλων Βορειοηπειρωτών Αρσάκη, Ζωγράφων, Μπάγκα, Σίνα κ.α. που αποβαίνουν τηλαυγείς φάροι ελληνικής παιδείας, και επιπρόσθετα, ενώ της τεράστιας περιουσίας του, αποκτημένης στη Ρουμανία, καθιστά κληρονόμο το ελληνικό κράτος, στις ημέρες μας ο ίδιος μέγας ευεργέτης και οι συναναφερόμενοί του δεν κατατάσσονται από ελληνικό ίδρυμα στην … ελληνική εθνότητα!

   Δεύτερο ελληνικό σωματείο τους απογόνους διακεκριμένων συμπολεμιστών του Ζάππα, π.χ. του Μάρκου Μπότσαρη, Κίτσου Τζαβέλλα, Γκούρα κ.α.  δεν τους θέλει… Έλληνες! Αποσκοπώντας δε στην είσπραξη ευρωκονδυλίων «οργανώνει» ψευδοσυνέδρια για τα Βλάχινα και Αρβανίτικα, όπως στη Λάρισα  και Λιβαδειά, ερήμην επαϊόντων και εκπροσώπων συλλόγων, καθ’ ύλην αρμοδίων και αμέσως ενδιαφερόμενων. Δικαιολογημένες ανησυχίες και πολλούς προβληματισμούς γεννούν οι απαράδεκτες αυτές συνάξεις σε συνάρτηση  μετά καιρούς καταστροφικές παρεμβάσεις στην ελληνική γλώσσα, όπως πρωτίστως ο ισχυρισμός, ότι η νεοελληνική είναι αυτοτελής γλώσσα και όχι μορφή της ενιαίας ελληνικής την οποία υποστηρίζουν και διακηρύσσουν και οι εγκριτότεροι ξένοι Ελληνιστές.

     Συγκεκριμέναο Roger Goossens μεταπολεμικά (1946) σεμελέτημάτου, επιγραφόμενο grec ancien et grec moderne ou la Grece eternelle μαςδιαβεβαιώνει: «Entre la langue des diux d’ Homere et la langue de Kostis Palamas, il ya une longue et lente evolution;  il n’ yapas de solution de continuite. Il n’ y a qu’ une langue grecque, comme il n’ y a qu’ un peuple grec, comme il n’ y a qu’ une nation grecque, la Grece d’ autrefois, d’ aujourd’ hui, de demain, la Grece eternelle» Τοεπιλογίζειελληνικά, παραπέτονταςστίχουςτουΠαλαμά:

Ήλθανε χρόνια δίσεχτα, τα ομηρικά τραγούδια

α! σώπασαν βουβάθηκαν οι Πλάτωνες για πάντα,

και των βουνών σου οι μέλισσες μακρειά σε ξένα χείλη

το παραιτούν το μέλι τους, και οι ποιηταί, που τώρα

με τα συντρίμμια απόμειναν στην έρημην Ελλάδα,

μιλούν γλώσσα ανυπόταχτη, λαχταριστή, θρεμμένη

με των ελληνικών βουνών το πάναγνον αέρα

αλλά γλυκειά και γνώριμη στα θεϊκά τ αυτιά σου,

γιατ’ είναι γλώσσα της ζωής και γλώσσα της αλήθειας.

     Παρά ταύτα το σύγχρονό μας ελληνικό κράτος με νόμο επέβαλε το μονοτονικό, που καταντά αγνώριστο ή ατονικό, ενώ «φωστήρες», ακόμη και πανεπιστημίου, προπαγανδίζουν την επιβολή του λατινικού αλφαβήτου!

     Πάντως δεν χαρακτηρίζονται πλέον ως Έλληνες όσοι πότισαν το δένδρο της ελευθερίας των Ελλήνων με το αίμα τους και ενδυνάμωσαν οπωσδήποτε, με ολικές ή μερικές συνεισφορές την Ελλάδα, συντελώντας στην ίδρυση της πρώτης Ναυτικής Σχολής της Σχολής Ευελπίδων, της Ιεράς Μητροπόλεως Αθηνών, της Ακαδημίας Αθηνών, του Εθνικού Οφθαλμιατρείου, του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της Εθνικής Τράπεζας, του Εθνικού Αστεροσκοπείου, του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, της Αρχαιολογικής Εταιρείας, της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας, της Ιατρικής Εταιρείας Ελλάδος, του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσός κ.α. ή διέσωσαν την εθνική αξιοπρέπεια και τιμή διευρύνοντας τα όρια της επικράτειας του καχεκτικού Βασιλείου Δομοκού απελευθερώνοντας αλύτρωτα ελληνικά εδάφη με αλλεπάλληλες επαναστάσεις, 1854, 1866, 1878, ακόμη και με τον επώδυνο ατυχή Πόλεμο 1897, χάρη στον Κωνσταντίνο Σμολένσκη, Μοσχοπολίτη Βορειοηπειρώτη, που στη μάχη του Βελεστίνου καταπλήσσει τους πάντες, με το Ολοκαύτωμα της Κουτσούφλιανης 1898, τον υπέροχο Μακεδονικό Αγώνα, με τους νικηφόρους απελευθερωτικούς πολέμους 12 – 13, μετά τους οποίους η Ελλάς γίνεται σεβαστή στους φίλους και φοβερή στους εχθρούς. Όμως βασικοί συντελεστές των λαμπρών νικών και σωστικών επιτυχιών στο Αιγαίο, όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ, που εξασφαλίζει στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό το ομώνυμο και περίπυστο θωρηκτό, και ο Παύλος Κουντουριώτης, κυβερνήτης του και αρχηγός του στόλου, με κύρια ευθύνη του σημερινού μας ελληνικού κράτους δεν αποκαλούνται….Έλληνες, αλλά εξελληνισμένοι ξένοι, μειονοτικοί (!) στην ίδια την πατρίδα τους, αν και η ελληνικότητά τους αποδεικνύεται και διεπιστημονικά.

     Διανοήθηκαν την αποξένωση από τον Ελληνισμό εκείνων που ξανάφκειασαν το Ρωμαίικο!

     Εάλω η Πόλις… Όχι η Ελλάς…

πηγή

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ

Κωνσταντίνου Γανωτή

            Το λέω χωρίς διάθεση να κινδυνολογήσω. Το βλέπω, το ζω. Πολλοί στις μέρες μας ζουν σαν να μην ανήκουν σε κανένα έθνος. Κι αν ακούσουν την ανήσυχη κραυγή μας “το έθνος κινδυνεύει”, θα σου απαντήσουν: Ε, και τι με νοιάζει εμένα; Τι χάνω δηλαδή; Είναι οι Έλληνες, που θα μπορούσαν να μεταναστεύουν σ’ ένα κράτος με καλούς μισθούς και να ζήσουν σαν πολίτες και ομοεθνείς σ’ αυτό το κράτος ξεχνώντας κάθε ανάμνηση, ακόμα και τη γλώσσα της τέως πατρίδας τους.

            Έθνος είναι ένα σύνολο ανθρώπων, που τους συνδέει ένα κοινό αίσθημα σαν μία πλατιά οικογένεια, με κοινές ιστορικές αναμνήσεις, συχνά και κοινή θρησκεία και γλώσσα. Η κοινή γλώσσα κάποτε εκβιάζεται από ιστορικές περιστάσεις, όπως έγινε με περιοχές των Ελλήνων της Καππαδοκίας. Η κοινή θρησκεία είναι πολύ δυνατό στοιχείο εθνικής ενότητας, αλλά κι αυτό το στοιχείο κάποτε σκοντάφτει σε περιστάσεις ή υπερβαίνεται, όταν ζήσει κανείς πολλά χρόνια σε κάποιον τόπο. Τώρα καταλαβαίνουμε πώς χάνεται ένα έθνος· χάνεται, όταν ατονήσουν και τελικά σβήσουν οι κοινές εμπειρίες, οι κοινές περιστάσεις, που ενώνουν τους ομοεθνείς. Μαζί με αυτά χάνεται και η κοινή γλώσσα και η κοινή θρησκεία. Τότε οι άνθρωποι καταπίνονται εθνικά και αφομοιώνονται από άλλο έθνος (ή άλλα έθνη), που ακόμα ζει και συντηρείται. Έτσι οι πολίτες των ΗΠΑ στην αρχή της μετανάστευσης των Ευρωπαίων αφομοιώθηκαν από τις συμπαγείς και πιο οργανωμένες πρώτες αποικίες των Ανατολικών πολιτειών, όπου κυριαρχούσαν οι Ιρλανδοί, κι έτσι έγιναν ένα Αγγλόφωνο κράτος, που με την κοινή Ιστορία από κει και ύστερα άρχισαν να νιώθουν σαν έθνος κι έγιναν έθνος.

            Ένας σημερινός κάτοικος της Ελλάδας με ταυτότητα ελληνική, που έχει ως κύριο μέλημά του το εισόδημά του, την ψυχαγωγία, κατά προτίμηση “ξένη”-ώστε να νιώθει παγκόσμιος άνθρωπος, την απόκτηση όλων των ανέσεων και απολαύσεων, και είναι αδιάφορος θρησκευτικά και χρησιμοποιεί περισσότερο μία διεθνή γλώσσα όπως λ.χ. τα Αγγλικά, αυτός ο άνθρωπος δεν είναι πια Έλληνας, έχει πεθάνει εθνικά. Γι’ αυτόν η γλώσσα είναι μόνο μέσο επικοινωνίας και αυτός ο άνθρωπος προτιμάει την ευκολότερη γραφή και γι’ αυτό βολεύεται με τις ευκολότερες γλώσσες, όπως είναι η Αγγλική.

            Αυτός ο άνθρωπος θα σας κοιτάξει κάποτε στα μάτια και θα σας ρωτήσει: “Ε, και τι έπαθα εγώ, που είμαι τέτοιος; Δεν είμαι okay;”. Τι θα απαντήσετε αλήθεια; Αυτός ο ίδιος, αν εγκαταλείψει σύζυγο και παιδιά και κάνει άλλη σχέση, που να τον ευχαριστεί περισσότερο, θα μπορεί να σας κάνει την ίδια ερώτηση σηκώνοντας τους ώμους: “Ε, τι έπαθα δηλαδή; Δεν είμαι και σ’ αυτό okay;”. Δεν θα σας είναι εύκολο να του πείτε πως είναι δυστυχής, όπως δεν μπορείς να μιλήσεις με έναν πεθαμένο και να του πείσεις ότι ήταν καλύτερα ζωντανός.

            Όλος ο παγκόσμιος πολιτισμός έχει ως αυτονόητο σκοπό την ευημερία του ανθρώπου, βασικά την οικονομική ευημερία και ως συνέπεια κάθε άλλη ανάπτυξη. Σ’ αυτό το σημείο συμπίπτουν όλα τα συστήματα, από καπιταλισμό μέχρι κομμουνισμό. Η ικανοποίηση των επιθυμιών, των υλικών κυρίως ή έστω και των ψυχολογικών επιθυμιών είναι ο κύριος σκοπός του πολιτισμού σε όλους τους αιώνες. Το έθνος αν και χρήσιμο σ’ αυτόν τον σκοπό, το συντηρούμε. Αλλιώς το ξεχνούμε. Όταν λ.χ. ξεκίνησε ο Χίτλερ να κατακτήσει τον κόσμο, χρειάστηκε τη Γερμανική εθνότητα, για να συσπειρώσει τους πολίτες και τον στρατό, και για να ξέρουν ποιοι θα καρπωθούν τα κέρδη των κατακτήσεων. Και γι’ αυτό ετόνισε τα εθνικά-φυλετικά στοιχεία.

            Βέβαια, θα πει και αυτός ο αστός, ότι και κάποιες εθνικές φιέστες, κανένας χορός, κάποιοι φουστανελάδες, λίγες σημαίες και τέτοια “φολκλορικά” δεν ενοχλούν, ίσα-ίσα αποτελούν μία ποικιλία ψυχαγωγίας. Έτσι υποβιβάζεται το έθνος σε τύπο κι από τύπο σε καραγκιόζη και γελοιοποιείται. Παραμένει σαν γραφικότητα διακοσμητικής της αστικής μηδενιστικής κοινωνίας.

            Βέβαια κάποιες αναμνήσεις μένουν, κι από τα βάθη της ψυχής σε ώρες έντονου συναισθηματισμού, όπως σε γάμους ή σε θρησκευτικές εορτές, βγαίνουν στην επιφάνεια για λίγο κι ύστερα απωθούνται πάλι. Πολύ συχνά σε ομαδικές διασκεδάσεις αρχίζουν με τα ροκ και άλλα ξένα και τελειώνουν με τσάμικα και τσιφτετέλια. Άλλοτε πάλι γίνεται το αντίστροφο. Αυτό είναι σύμπτωμα της πολιτιστικής μας σχιζοφρένειας.

            Αυτή η σχιζοφρένεια είχε αρχίσει προ πολλού, ίσως προ αιώνων. Οι ιστορικοί της λογοτεχνίας την ανιχνεύουν από την εποχή των Σταυροφοριών. Όταν πρωτογνώρισαν οι πρόγονοι το γλυκανάλατο ύφος των Ευρωπαϊκών μυθιστοριών, άρχισαν να δελεάζονται από το κοσμικό πνεύμα, που τους έβγαζε από το σοβαρό εκκλησιαστικό ύφος. Ιδιαίτερα οι βασιλείς και οι άρχοντες έφεραν μέσα στην Ρωμανία έθιμα αλλά και ήθη των δυτικών κι έτσι άρχισε η διάβρωση της παράδοσής μας.

            Οι άνθρωποι επεθύμησαν και ονειρεύτηκαν την εποχή της “ευημερίας και της προόδου” και αυτή η νέα διάθεση έγινε σιγά-σιγά μεσσιανισμός. Μετά τις μυθιστορίες και τους τροβαδούρους η νεωτεριστική ψυχολογία προχώρησε σε όλες τις μορφές της ζωής και εξελίχθηκε και σε φιλοσοφία. Δυσκολεύτηκε λίγο να γίνει και δογματική θεολογία, με τις διστακτικές ερωτοτροπίες με τον παπισμό, αλλά κατάφερε να υπογράψουν οι Πατέρες το πρακτικό της Φλωρεντίας-Φερράρας και να δημιουργήσουν την Ουνία. Μας έσωσε “παρά τρίχα” η αυθεντία του Μάρκου του Ευγενικού και η αθωότητα του Ευρωπαϊκού κόσμου, εποχή που εμείς εδώ ζούσαμε την Τουρκοκρατία μας, ο κόσμος ονειρεύτηκε την απόλυτη κατάκτηση του ιδανικού της ευημερίας. Μετά από μία απεγνωσμένη προβολή των εθνικών συμφερόντων, που οδήγησαν στους τελευταίους μεγάλους πολέμους, οι λαοί προσκύνησαν το είδωλο του πλουτισμού παραμερίζοντας τα εθνικά συναισθήματα. Έτσι ένας πλούσιος Γερμανός μπορούσε να ζει άνετα στην Αγγλία, ένας πρίγκιπας Ρώσος να περνάει τον καιρό του στο Παρίσι κ.ο.κ Ήταν ιστορική η προσχώρηση της αριστοκρατίας των Ευρωπαϊκών λαών στην Γαλλική κουλτούρα μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνος. Ο ζωγράφος Τσαρούχης εξομολογείται ότι στην οικογένειά του ακόμα και τα εσώρουχά τους έρχονταν από την Γαλλία· και οι πρώτες ζωγραφιές του ήταν αντιγραφές από γαλλικά περιοδικά. Χρειάστηκε υψηλός ηρωισμός, για να συντηρήσουν όσοι τον συντήρησαν τον εθνικό χαρακτήρα τους. Εμάς μας έσωσαν τα άλυτα εθνικά μας προβλήματα, που χρειάστηκαν οι πόλεμοι, για να τα λύσουν, κι έτσι καλλιεργήθηκε για ακόμα έναν αιώνα η εθνική μας συνείδηση. Προς το τέλος όμως του 20^ου αιώνα το έθνος μας ατόνησε και άρχισε να πεθαίνει. 

            Στις αρχές του 20^ου αιώνα καλλιεργήθηκε η φανατική πίστη στις τεράστιες δυνάμεις της επιστήμης και επειδή το Γερμανικό έθνος είχε και έχει μεγάλες ικανότητες στην θεότητα Επιστήμη, επεκράτησε η πεποίθηση ότι οι Γερμανοί είναι αήττητοι. Σ’ αυτή την προπαγάνδα οφείλεται η γερμανοφοβία των άλλων Ευρωπαίων, που φαίνονταν αδύναμοι μπροστά στα γερμανικά όπλα.

            Μετά την αναμέτρηση των παγκόσμιων πολέμων οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι δεν τους συμφέρει να σκοτώνονται μεταξύ τους και μετέθεσαν τους αιματηρούς πολέμους στις “αναπτυσσόμενες” χώρες, για να μην αναπτυχθούν ασφαλώς. Ύστερα χρησιμοποίησαν τον αφορισμό του Μαρξ “το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα” κι έτσι δημιουργήθηκαν δύο έθνη σ’ όλη την Ευρώπη, το έθνος των προνομιούχων πλουσίων και το έθνος των εργαζομένων. Τα παλιά εθνικά χαρακτηριστικά ατόνησαν και πηγαίνουν να σβήσουν. Αυτό συμβαίνει και στην Ελλάδα βέβαια.

            Από την κατανοητή ψυχολογικά πτώση του εθνικού φρονήματος στους ευημερούντες λαούς, περνάμε στην ηθική πτώση, που την ταλάνισε και ο Χριστός μας μ’ εκείνο το “πως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες…”. Μία σκέψη όμως πρέπει να μας προβληματίζει. Στους δυο τελευταίους αιώνες (19^ο και 20^ο) είχαμε πολλούς πλουσίους Έλληνες που είχαν πολύ υψηλό εθνικό φρόνημα γι’ αυτό κι έγιναν εθνικοί ευεργέτες με πολύ, πάρα πολύ μεγάλες δωρεές. Πώς αυτοί δεν παρασύρθηκαν από τον πλούτο τους στον ηθικό και θρησκευτικό μηδενισμό, αλλά πλούτισαν την πατρίδα τους και τις γύρω χώρες των Βαλκανίων και της Μ. Ασίας με πλούσια κληροδοτήματα; Επιχειρώ μία εξήγηση και λέω πως αυτοί οι ευεργέτες ήταν πρώην φτωχοί, αλλά χαρισματικοί άνθρωποι, που στο σκληρό αγώνα να φτιάξουν περιουσίες δεν είχαν τις συνθήκες να ψευτομορφωθούν και να εισπνεύσουν τα ρεύματα του μηδενισμού. Άλλωστε το γένος μας ήταν ακόμα σκλαβωμένο και τραβούσε τη συμπάθεια. Ίσως οι απόγονοί τους, όσοι βρήκαν υπόλοιπα των μεγάλων περιουσιών, να έγιναν “προοδευτικοί” και ευδαιμονιστές. Γι’ αυτό δεν ακούγονται ως ευεργέτες κι αυτοί.

            Όταν είπε ο Κύριος “πως οι δυσκόλως τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την βασιλείαν των ουρανών”, οι μαθητές αμέσως ρώτησαν: “Και τις δύναται σωθήναι;”. Η εύκολη απάντηση ήταν: Οι μη έχοντες τα χρήματα, αλλά οι μαθητές κάτι άλλο είχαν στο νου τους και γι’ αυτό είχαν την απορία. Και μ’ αυτούς που δεν έχουν τα χρήματα, αλλά μοναδικός τους πόθος και όνειρο είναι να τ’ αποκτήσουν, τι γίνεται;

            Πράγματι το ιδανικό της ευημερίας, ο πόθος της εύκολης υλιστικής ζωής είναι απλωμένος στον κόσμο και γίνεται βιοθεωρία, φιλοσοφία  ζωής και σπρώχνει τον κόσμο στον ηδονισμό με όσες δυνατότητες έχει ο καθένας. Οι πιο φτωχοί τρώνε το μεροκάματο στο κρασί ή στα χαρτιά. Ολόκληροι λαοί παραδομένοι στο παραλήρημα της υλιστικής ευημερίας κάνουν αυτονόητο τον μηδενισμό και βγάζουν (όσο μπορούν) στο περιθώριο τους πατριώτες και τους ευσυνείδητους.

            Και μέχρι εδώ κατανοούμε την κατάσταση ως κατά κάποιο τρόπο φυσική εξέλιξη της πτώσης των ανθρώπων, που δεν φωτίστηκαν να ασκήσουν μία αντίσταση. Πώς συμβαίνει όμως να σχεδιάζεται, να χρηματοδοτείται και να εφαρμόζεται μία τέτοια παιδεία, που διαφθείρει μικρούς και μεγάλους; Αυτός ο εκμαυλισμός του λαού μας είναι το μεγάλο και σκοτεινό πρόβλημα της εποχής μας. Είναι δυνατόν κάποιοι να επενδύσουν στη διαφθορά του λαού μας;! Αυτό είναι μία ύπουλη και εξοντωτική επίθεση στην εθνική μας ύπαρξη.

            Θα μπορούσε κανείς να αναθεματίσει τους ενόχους αυτής της δόλιας επίθεσης, αν δεν έβλεπε την τόσο εκούσια συγκατάθεση των πολλών Ελλήνων. Όσοι δεν τρέχουν πρόθυμα να πέσουν στον εθνικό μηδενισμό, είναι σε μεγάλο βαθμό απαθείς, σαν να μη τρέχει τίποτα και ουσιαστικά κάνουν και αυτοί το ίδιο.

            Ξέρουμε βέβαια ότι διάφορα συμφέροντα ξένων και ντόπιων παραγόντων εξυπηρετούνται από την εθνική εξαχρείωσή μας. Οικονομικά συμφέροντα, στρατηγικά συμφέροντα… Δεν αρκούν όμως αυτά. Εμείς, οι Ορθόδοξοι, που υπολογίζουμε τον Θεό, υπολογίζουμε και τον διάβολο. Τόσο μεγάλο κακό στον άνθρωπο δεν μπορεί να κάνει κανείς άλλος άνθρωπος· μόνον ο διάβολος, που είναι ανθρωποκτόνος απ’ αρχής, μπορεί να σχεδιάζει και να εκτελεί τόσο καταχθόνια σχέδια και βέβαια με τη δική μας θέληση και συνεργασία.

            Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός προφήτεψε: “Το κακό θα σας έρθει από τους σπουδαγμένους”. Και το βλέπουμε τόσο καθαρά στις μέρες μας.  Εγκάθετοι των μηδενιστικών και ανήθικων κινήσεων κρύβονται στα υπουργεία, στα παιδαγωγικά ινστιτούτα, στις διευθυντικές θέσεις και αφανίζουν κάθε υγιές εθνικό ίχνος στις καρδιές των παιδιών και των μεγάλων.

            Έτσι καταλήγουμε στην ανακάλυψη του διαβόλου, που και ανθρωποκτόνος είναι και εθνοκτόνος. Χωρίς όμως την ανοχή μας δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η μόνη ελπίδα λοιπόν μετά τη βοήθεια του Θεού, οι συμφορές και οι θλίψεις, τραντάζουν τις ψυχές και σπρώχνουν τους ανθρώπους στη μετάνοια. Η μεγάλη ανασφάλεια, που συγκλονίζει τις αστικές κοινωνίες, ο πανικός σε κάθε απότομη αλλαγή συνθηκών της ζωής, η αφάνταστη εξάπλωση των ναρκωτικών κα αυτοκτονιών, των ψυχικών νοσημάτων, του έιτζ κα άλλων τέτοιων εφιαλτικών συνεπειών του εθνικού και θρησκευτικού μηδενισμού, που έγινε δυνατός και καλλιεργήθηκε στις κοινωνίες των “ανεπτυγμένων χωρών”, αυτά όλα τα οδυνηρά συμπτώματα μπορούν με λίγη καλή θέληση και κατήχηση να φέρουν τη μετάνοια.

            Πολλοί ρίχνουν τα βάρη της διόρθωσής μας στους ώμους της παιδείας. Κάποτε είχε πράγματι επωμιστεί μεγάλες ευθύνες η παιδεία  για τη χειραγώγηση της κοινωνίας και έχει μείνει στη μνήμη μας η δόξα της. Τώρα όμως που έχασε τον ιεραποστολικό της χαρακτήρα μέσα στον έντονο επαγγελματισμό των εκπαιδευτικών, οι ελπίδες μας μεταναστεύουν στους ώμους της οικογένειας. Η οικογένεια ακόμα στις μέρες μας αντέχει τρεμουλιαστά στα χτυπήματα του μηδενισμού. Ο ασυνείδητος και συνειδητός πόνος για τα σκοτωμένα έμβρυα των εκτρώσεων αντιμάχεται την ξεγνοιασιά και γεννάει μέσα στις ψυχές τον πόνο της ερήμωσης. Ποιος θα αξιοποιήσει αυτό τον πόνο ώστε να τον οδηγήσει στην μετάνοια; Ποιος θα μας θυμίσει το φόβο του Θεού, που είναι τόσο γλυκός σαν τη στοργή του πατέρα στα παιδικά μας χρόνια; Ποιος θα μας θυμίσει τους ήρωες των απελευθερωτικών μας πολέμων, τις γυναίκες του Ζαλόγγου, τις δραματικές θυσίες στο Κούγκι, στο Αρκάδι, τις εκατόμβες των ηρώων του Μπιζανίου του Λαχανά, του Σκρά, των Αλβανικών βουνών; Τα θύματα του ΄41, της κατοχής στην Ελλάδα, τους νεαρούς ήρωες της Κύπρου; Πότε θα συγκλονιζόμαστε γι’ αυτά περισσότερο από τα γκολ του ποδοσφαίρου; Η προσεκτική μελέτη της Ιστορίας μας δείχνει ότι μόνο τα παραδείγματα επηρεάζουν και πείθουν τους ανθρώπους είτε στο κακό, είτε στο καλό. Ύστερα οι άνθρωποι κατέφυγαν στη μελέτη των θεωριών και των μανιφέστων, για να δώσουν μία ευπρεπή εικόνα των αποκρυσταλλωμένων συναισθημάτων τους.

            Στο καλό μπορεί να προκόψει μία κοινωνία περισσότεροι από τους δασκάλους και τους γονείς με το παράδειγμα των μαρτύρων. Όποιος δείξει ότι θυσιάζει και τη ζωή του γι’ αυτό που πιστεύει, αυτός πείθει και  πείθοντας χειραγωγεί την κοινωνία. Γι’ αυτό ύστερα από τη διαπίστωση ότι το έθνος μας πεθαίνει, αναζητούμε μάρτυρες. Αναζητούμε αυτούς που αγαπούν τον διπλανό τους μέχρι θανάτου. Σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο βρίσκεται σήμερα η εθνική μας ιστορία, η ελευθερία του έθνους μας, που είναι απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά!

 πηγή

ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΟ ΤΩΡΑ!!! OIKOYΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΝΕΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ!!!

..Με τον εντυπωσιακό τίτλο « Οικουμενική προσευχή άνευ προηγουμένου στα Ιεροσόλυμα » το ελβετικό πρακτορείο apic(15/05/2014) προαναγγέλει όλο το πρόγραμμα της 3ημερης επίσκεψης του πάπα Φραγκίσκου στους αγίους Τόπους όπως το εξέδωσε το Βατικανό.

Η επίσκεψη του πάπα θα πραγματοποιηθεί από 24 έως 26 Μαίου. 

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησε στις 15 Μαίου ο εκπρόσωπος τύπου του Βατικανού π. Federico Lombardi παρουσίασε εκτενώς ολόκληρο το πρόγραμμα της 3ημερης επίσκεψης του ποντίφηκα σε 3 χώρες την Ιορδανία,την Παλαιστίνη και το Ισραήλ.

Το σημείο σύγκλισης και κορύφωσης της επίσκεψης θα είναι η οικουμενιστική συμπροσευχή στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού με τη συμμετοχή του πάπα Φραγκίσκου, του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου και όλων των θρησκευτικών αρχηγών των διαφόρων εκκλησιών της Ιερουσαλήμ.

“Αυτό το γεγονός αποτελεί μια μεγάλη οικουμενιστική πρωτοβουλία γιατί μια τέτοια κοινή προσευχή των διαφορετικών ομολογιών στους αγίους τόπους της Ιερουσαλήμ δεν έχει ξαναγίνει ποτέ” τόνισε με νόημα.

Ενδεικτική είναι και η συνοδεία του πάπα.

 Μεταξύ άλλων ο Leonardo Sandri préfet de la Congrégation για τις εκκλησίες της Ανατολής,ο Jean-Louis Tauran, πρόεδρος του Συμβουλίου του ποντίφικα για τον διαθρησκευτικό διάλογο,ο Kurt Koch πρόεδρος του ίδιου συμβουλίου για την προώθηση της ενότητας των χριστιανών και πρόεδρος της επιτροπής για τις διαθρησκευτικές σχέσεις με τον Ιουδαισμό.Θα τον συνοδεύουν επίσης 2 εξ αργεντινής φίλοι του : o ραββίνος Abraham Skorka και ο ιμάμης Omar Abboud.

Στην Ιερουσαλήμ ο πάπας θα επισκεφθεί το μνημείο του ολοκαυτώματος Shoah Yad Vashem και θα έχει συνάντηση με τον μεγάλο μουφτή και τους 2 μεγάλους ραββίνους του Ισραήλ..

Την Κυριακή 25 Μαίου θα βρίσκεται στην Παλαιστίνη.

Θα έχει ιδιωτική συνάντηση με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο που θα πραγματοποιηθεί εκεί όπου έγινε η συμφωνία Αθηναγόρα και Paul VI.
Στις 25 .05.14 στις 7.ΟΟ μμ στον Πανάγιο Τάφο θα γίνει η συμπροσευχή.

Θα ακολουθήσει δείπνο των συμμετεχόντων.

Στις 26 θα επισκεφθεί την Αυλή των τζαμιών και θα συναντηθεί με τον μεγάλο μουφτή.Θα κατευθυνθεί στον Τοίχο των Δακρύων όπου και θα προσευχηθεί. 

Θα καταθέσει στεφάνι στο εθνικό κοιμητήριο Mont Herzl υψηλό τόπο του σιονισμού όπου έχουν ταφεί πολλοί ισραηλινοί πρωθυπουργοί και πρόεδροι.

Θα ξανασυναντηθεί με τον Βαρθολομαίο στην ορθόδοξη εκκλησία του όρους των Ελαιών.

Δεν θα λείψουν και oι πολιτικές συναντήσεις με τον βασιλιά Abdallah II της Ιορδανίας,με τον παλαιστίνιο πρόεδρο Mahmoud Abbas και τους ισραηλινούς Shimon Peres και Benyamin Netanyahou Το Σάββατο 24 Μαίου θα επισκεφθεί στην Ιορδανία και στρατόπεδο σύριων προσφύγων.(I.Media , apic)

Πηγή

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ

Γίναμε δέκτες παραπόνων ὅτι κάποιοι ὑποψήφιοι Εὐρωβουλευτές ἤ ἐκπρόσωποι συνδυασμῶν ὑποστηρίζουν σέ κατά τόπους προεκλογικές συγκεντρώσεις ὅτι ἔχουν τή στήριξη τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης, ἤ ὅτι ἡ Ἑνωμένη Ρωμηοσύνη βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ὑποψηφιότητά τους.

Ἀρνούμαστε κατηγορηματικά τυχόν τέτοιους ἰσχυρισμούς ὑποψηφίων ἤ κομμάτων καί θλιβόμαστε πραγματικά τόσο γιά αὐτούς ὅσο καί γιά ἐκείνους πού πιστεύουν ἤ προβληματίζονται ἀπό τέτοιους ἰσχυρισμούς. Καί τοῦτο  γιατί εἶναι προφανές ὅτι δέν ἔχουν ἀντιληφθεῖ τόν σκοπό τῆς προσπάθειας τῆς Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης. Ὅπως ἀναφέρουμε ρητά τόσο στήν ταυτότητα του σωματείου ὅσο καί στό καταστατικό μας, «Τό σωματεῖο δέν σχετίζεται μέ κανέναν τρόπο μέ τήν πολιτική. Ἀπό τό καταστατικό του δέν γίνονται δεκτά ὡς μέλη πολιτικά πρόσωπα ὅσο διάστημα ἀσχολοῦνται μέ τήν πολιτική.»

            Ἀντί ἄλλων, σᾶς παραπέμπουμε στή, δυστυχῶς, ἀκόμη ἐπίκαιρη ἀνακοίνωσή μας, τόν Ἰούνιο τοῦ 2012, ἐνόψει τῶν τότε Ἐθνικῶν Ἐκλογῶν, τό κείμενο τῆς ὁποίας μπορεῖτε νά διαβάσετε ἐδῶ.

ΠΙΣΤΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ Ο χρωματισμός της ζωής μας

Πολλές φορές συναντάμε ανθρώπους που γεμάτοι από κατήφεια και μελαγχολική διάθεση προσπαθούν να μας πείσουν πόσο μαύρη είναι η ζωή τους: όλα τούς πάνε ανάποδα, όλοι τούς εχθρεύονται και τους υπονομεύουν, οι ίδιοι πονάνε παντού και πάσχουν από διάφορες αρρώστιες, τα οικονομικά τους βρίσκονται σε στενότητα... Πρόκειται γι᾽ ανθρώπους που η απαισιοδοξία τούς ἔχει καταβάλει και είναι αυτοί που ο λαός μας λέει ότι ῾βλέπουν το ποτήρι όχι μισογεμάτο, μα μισοάδειο᾽. Θυμίζει η περίπτωσή τους τους οπαδούς της φιλοσοφίας του αθέου υπαρξισμού, οι οποίοι εκκινώντας από τα φοβερά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν κατά τον 20ό αι. – παγκόσμιους πολέμους, αύξηση εγκληματικότητας, έξαρση ναρκωτικών – τόνιζαν και τονίζουν ότι δεν υπάρχει τίποτε καλό στον πλανήτη μας, ότι ο χαρακτηρισμός ῾κόσμος᾽ που είχαν δώσει οι αρχαίοι ´Ελληνες στον κόσμο μας, δηλαδή ότι είναι κόσμημα: κάτι που έχει τάξη και ομορφιά, δεν ισχύει, ότι η μόνη βεβαιότητα είναι ο φόβος που φωλιάζει στον άνθρωπο και η συνακόλουθη ανασφάλεια.

Από την άλλη μεριά, στον αντίποδα, μπορεί να συναντήσουμε αγίους ανθρώπους της Εκκλησίας, οι οποίοι ζουν στον ίδιο με τους παραπάνω κόσμο, μα η διάθεσή τους είναι παντελώς διαφορετική: έχουν μία πνευματική ισορροπία καταπλήσσουσα, είναι γαληνεμένοι και ειρηνικοί στη ζωή τους, το άγχος και η ανασφάλεια είναι ξένες προς αυτούς καταστάσεις, κι ακόμη: η χαρά και η ευτυχία φαίνεται καθαρά ότι διακατέχουν τον εσωτερικό τους κόσμο.

Βεβαίως στη δεύτερη αυτή περίπτωση είμαστε υποχρεωμένοι να πούμε ότι η χαρά και η ευτυχία των αγίων αυτών δεν είναι μία μόνιμη και συνεχής κατάσταση. Υπάρχουν και γι᾽ αυτούς στιγμές ή περίοδοι μεγαλύτεροι στη ζωή τους, που βιώνουν τη θλίψη, τη στενοχώρια, την απαισιοδοξία, τον φόβο και την ανασφάλεια. Αλλά πρόκειται για διαπαιδαγώγηση του Θεού προκειμένου να παγιωθούν στη χαρά και όχι για αρνητική θεώρηση της ζωής και μάλιστα μερικές φορές με φιλοσοφικές προϋποθέσεις.

Τι είναι εκείνο άραγε το οποίο προκαλεί τις διαφορετικές θεωρήσεις των δύο παραπάνω περιπτώσεων; Πώς άλλοι άνθρωποι τα βλέπουν όλα μαύρα, κατά το κοινώς λεγόμενο, και άλλοι τα βλέπουν πλημμυρισμένα στο φως, αφού και οι μεν και οι δε βρίσκονται κάτω από τον ίδιο παρανομαστή: να ζουν τη ζωή αυτού του κόσμου;

Εκείνο που διαφοροποιεί τους ανθρώπους είναι η οπτική γωνία από την οποία βλέπουν τον κόσμο και τη ζωή. Και την οπτική αυτή γωνία τη δημιουργεί η υπάρχουσα ή μη πίστη τους στον Θεό. Ο καθένας βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της ψυχής. Αν η ψυχή είναι δεμένη με τον Θεό και φωτίζεται από Αυτόν, τότε μπορεί να επισημάνει την παρουσία Του σε κάθε τι από τη δημιουργία, οπότε βλέπει το νόημα των πραγμάτων και έχει λόγους να χαίρεται. Αν όμως ο άνθρωπος δεν πιστεύει στον Θεό ή γενικώς παρουσιάζει μία λειψή πίστη, αυτό που ονομάζουμε ολιγοπιστία, τότε τον κόσμο θα τον δει με τα κυριαρχημένα από τα πάθη του και τις ανασφάλειές του μάτια της ψυχής του, οπότε ο χρωματισμός του κόσμου θα είναι ανάλογος: όλα κακά και άσχημα.

Η σύγχρονη ψυχολογία έχει επισημάνει την αλήθεια αυτή, όταν χρησιμοποιεί τον όρο π ρ ο β ο λ ή, για να ερμηνεύσει τους χαρακτηρισμούς και τις αξιολογήσεις  των ανθρώπων σχετικά με τη ζωή τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει. Υποστηρίζει δηλαδή ότι όταν προβαίνουμε σε κάποια αξιολόγηση ενός γεγονότος ή μιας καταστάσεως, στην πραγματικότητα προβάλλουμε προς τα έξω ό,τι κυριαρχεί στον εσωτερικό μας κόσμο: αν ο κόσμος μας αυτός είναι ισορροπημένος, ισορροπημένα θα βλέπουμε και τα γύρω μας· αν υπάρχει κάποια εμπλοκή μέσα μας, την εμπλοκή αυτή θα προβάλλουμε και προς τα έξω. Γι᾽ αυτό και οι κρίσεις μας τις περισσότερες φορές  είναι επισφαλείς και υπό αμφισβήτηση: εξαρτώνται άμεσα από το τι κυριαρχεί μέσα μας.

Ο απόστολος Παύλος τη σχέση αυτή μεταξύ της ψυχής και του κόσμου από πλευράς αξιολογήσεως την κατέγραψε με τη φράση: ῾πάντα καθαρά τοις καθαροίς᾽ (Τίτ. 1, 15). ´Ολα είναι καθαρά γι᾽ αυτούς που είναι καθαροί στην ψυχή. Η επισήμανση έτσι της πονηρίας και της κακίας στόν κόσμο συνιστά ταυτοχρόνως και φανέρωση της πονηρίας και της κακίας στη δική μας ψυχή. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης, ο νεώτερος αυτός Πατέρας της Εκκλησίας, ως εξής επισημαίνει την παραπάνω αλήθεια: 

῾´Ηξευρε γαρ πως, όταν αριστερώς λογιάσης κανένα κακόν του αδελφού σου, είναι κάποια ρίζα του αυτού κακού και εις την καρδίαν την εδικήν σου· ήτις, κατά την διάθεσιν, και το πάθος, οπού έχει, έτσι εμπαθώς κρίνει και τα των άλλων, ως γέγραπται. ῾Ο πονηρός άνθρωπος, εκ του πονηρού θησαυρού της καρδίας εκβάλλει τα πονηρά᾽ (Ματθ. ιβ´ 35). Διατί, κατά άλλον τρόπον, ένας καθαρός και απαθής οφθαλμός, απαθώς βλέπει και τα πράγματα, και όχι πονηρώς. ῾Καθαρός ο οφθαλμός του μη οράν πονηρά᾽ (Αββακ. α´ 13). ´Οθεν, όταν έλθη εις τον λογισμόν σου να κρίνης άλλους δια κανένα ελάττωμα, αγανάκτησε κατά του εαυτού σου, ως πταίστου, και εργάτου του ιδίου σφάλματος, και ειπέ εις την καρδίαν σου· ῾Πώς εγώ ο ταλαίπωρος, ευρισκόμενος εις το ίδιον σφάλμα, και εις άλλα βαρύτερα ελαττώματα, θέλω αποτολμήσει να υψώσω την κεφαλήν, δια να ιδώ, και να κρίνω των άλλων τα σφάλματα;᾽ Και ούτω, τα άρματα, οπού θέλεις να μεταχειρισθής κατά των άλλων μεταχειρίσου τα κατά σου δια να δώσης ιατρείαν εις τας πληγάς σου᾽.

Από την πατερική μας παράδοση είναι πολύ γνωστό εν προκειμένω το περιστατικό που καταγράφει ο αββάς Δωρόθεος, κατά το οποίο τρεις διερχόμενοι από ένα δρόμο άνθρωποι το σούρουπο και βλέποντας κάποιον να περιμένει στη γωνία, έκαναν τρεις διαφορετικές σκέψεις γι᾽ αυτόν: ο ένας σκέφτηκε ότι πρόκειται για κλέφτη που περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να κλέψει τα σπίτια· ο άλλος σκέφτηκε ότι περιμένει τη φίλη του για να πάνε να πορνέψουν· και ο τρίτος έκανε τη σκέψη ότι περιμένει τον φίλο του για να πάνε στην αγρυπνία της παρακείμενης Εκκλησίας. Είναι φανερό ότι στο περιστατικό έχουμε ανάγλυφη την περίπτωση του φαινομένου της ψυχολογικής προβολής: ο καθένας ερμήνευσε τα πράγματα σύμφωνα με το περιεχόμενο της καρδιάς του.

Το τί πρέπει να κάνουμε, πιστεύουμε, είναι πια αυτονόητο. Χρειάζεται να αγωνιζόμαστε ως πιστοί στην καλλιέργεια των λεγομένων καλών λογισμών. Να αρχίσουμε συστηματικά δηλαδή να βλέπουμε τον κόσμο μας, τους συνανθρώπους μας, τον εαυτό μας, τη φύση με τα μάτια που μας έχει πει να βλέπουμε ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι άγιοί μας. Κι αυτό πιο συγκεκριμένα σημαίνει:

- να επιμένουμε στην αίσθηση καταρχάς της πανταχού παρουσίας του Θεού μας. Ο κόσμος όλος είναι δημιούργημα του Τριαδικού Θεού και εξαρτάται απολύτως από Αυτόν. Η πιο φυσική λοιπόν σκέψη και αίσθηση είναι να νιώθει κανείς την παρουσία Εκείνου στα πάντα·

- να συνηθίσουμε να βλέπουμε την παρουσία του Χριστού στο πρόσωπο των συνανθρώπων μας. ´Ο,τι κι αν είναι ο συνάνθρωπος κι ό,τι κι αν κάνει, δεν παύει ν᾽ αποτελεί εικόνα του Θεού και μυστική παρουσία Εκείνου. ῾Εφ᾽ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε᾽ (Ματθ. 25, 40)·

- να αρχίσουμε να βλέπουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό σε σχέση άμεση με τον Χριστό: αποτελούμε ως βαπτισμένοι στο όνομά Του, πέρα από εικόνες Του, και μέλη του σώματός Του, κατοικητήριά Του, ναούς του αγίου Πνεύματός Του.

Η συστηματική καλλιέργεια των λογισμών αυτών δεν μας οδηγεί σε χώρους ουτοπίας, δεν μας βγάζει από την πραγματικότητα. ´Ισα ίσα μας προσγειώνει στην καθαυτό αλήθεια, αφού μας κάνει να μη μένουμε στην επιφάνεια των γεγονότων και του κόσμου, αλλά νά βλέπουμε το βάθος τους. ´Αλλωστε ποιος άλλος γνωρίζει καλύτερα τον κόσμο και τον άνθρωπο από τον ίδιο τον Δημιουργό τους, τον Κύριο Ιησού Χριστό; ´Οταν λοιπόν μας προσανατολίζει ο ίδιος ο Χριστός σ᾽ αυτήν την όραση των πραγμάτων, ποιος θα᾽ ναι εκείνος, εκτός από τον άπιστο άνθρωπο, που θα την αμφισβητήσει;

Ο γνωστός άγιος Γέροντας Παΐσιος επί του προκειμένου είχε πει πάρα πολλά. Συνήθιζε μάλιστα να επαναλαμβάνει:

῾Πρέπει πάντοτε να προσέχουμε και να έχουμε μία συνεχή αμφιβολία για το αν τα πράγματα είναι έτσι που τα σκεπτόμαστε. Γιατί, όταν κανείς συνεχώς ασχολείται με τους λογισμούς του και τους εμπιστεύεται, τα φέρνει έτσι ο διάβολος, ώστε να κάνει τον άνθρωπο πονηρό, έστω κι αν είναι από τη φύση του αγαθός... Πρέπει να έχουμε καλούς λογισμούς. Αν δεν έχουμε, τότε και ο Μέγας Αντώνιος να είναι γέροντάς μας και νά κάνει συνέχεια θαύματα, δεν θα μπορέσει σε τίποτε να μας βοηθήσει᾽!

Το πρόβλημά μας όμως είναι ακριβώς τούτο: η πίστη μας. ´Η θα αυξήσουμε την πίστη μας για να συνδεθούμε με τον Χριστό και την παναγία Τριάδα, ή θα ταλαιπωρούμαστε από την ολιγοπιστία και την απιστία μας, βουλιάζοντας μέσα στην ανισορροπία των παθών και των κακιών μας και γενόμενοι έρμαια του διαβόλου. Από την απάντηση που θα δώσουμε και τη στάση που θα κρατήσουμε, εξαρτάται αν θα ζούμε τη ζωή μας – και την εδώ και την αιώνια – ως κόλαση ή ως παράδεισο!

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται;

 Ερωτήματα των νέων

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

- Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπονται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;
...Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.
- Άκουσε παιδί μου, θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμη να απαλλαγής από αυτό το πάθος και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!
Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου σε κάτι καλό και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσεις και εις τους άλλους.
Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.
Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.
Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».

α) «Αμαρτία»,ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.
Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες.Παράδειγμα τρανταχτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα…
β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:
«Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».

Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.
Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία», αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.

γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι, δεν καταλαβαίνω την προσευχή,τότε δεν προσεύχομαι.

Απαντούμε με τον εξής τρόπο:

Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός ( ευλογεί τον κόπο και την προσπάθειά σου ) .
Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.

δ) Επί πλέον, διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:

«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς, και ουδένα έτερο».
Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;

Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.
Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του.
Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα.
Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου...

πηγή  το είδαμε εδώ