Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ταυτότητα δράσεων των ΜΜΕ και των Οικουμενιστών

Ταυτότητα δράσεων τῶν ΜΜΕ καὶ τῶν Οἰκουμενιστῶν

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

ἐφημέριος τοῦ Ἱεροῦ Βυζαντινοῦ Ναοῦ Προφήτου Ἠλιού Θεσσαλονίκης

Παράδοξη ταυτότητα στὴ διαχείριση τῶν κρίσεων παρατηρεῖται στὶς ἡμέρες μας. Ἀπὸ τὴ μία, πολὺ φυσική μᾶς φαίνεται πλέον ἡ πρακτικὴ τῶν μέσων μαζικῆς ἐνημέρωσης (ΜΜΕ) νὰ ἀποκρύπτουν ἀπὸ τὸ κοινό τους, τὴ δυστυχία τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ἔτσι, ἔπαψαν νὰ προβάλουν εἰκόνες δυστυχισμένων ἀνθρώπων ποὺ ἀναζητοῦν τὸν ἐπιούσιο στοὺς κάδους ἀπορριμμάτων· δὲν ἀκούγονται εἰδήσεις γιὰ τοὺς δυστυχεῖς αὐτόχειρες, ποὺ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς οἰκονομικῆς Κρίσης, ὁ ἀριθμὸς τους νομίζουμε πὼς σταμάτησε σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀκούγαμε ἕνα χρόνο πρίν· καὶ ἄλλα πολλὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν καθημερινότητά μας, ἀποκρύπτονται. Εἰδήσεις πραγματικὲς γιὰ τὸν ἐξευτελισμὸ τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας ἐξαιτίας τῆς κοινωνικῆς ἀναλγησίας τοῦ Κράτους, ἐξαφανίζονται. Στὴν κατευθυνόμενη πρακτική τους αὐτήν, οἱ ὑπεύθυνοι τῆς ἐνημέρωσης, ἔκοψαν τὶς ἐνημερωτικὲς ἐκπομπὲς γύρω ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῶν μνημονίων στὴν πατρίδα μας. Λίγες ποὺ ἐπιβίωσαν στὰ «μεγάλα κανάλια», εἶναι στὴν κυριολεξία, ἐλεγχόμενες ἀπὸ τὸ σύστημα, ἐπενδυμένες σαφῶς μὲ τὸ νεοταξικὸ τρόπο ἐπικοινωνίας μὲ τὸ λαό, δηλαδὴ τὸ φασιστικό.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο κάτι παρόμοιο συμβαίνει. Ἐνῶ ὁ ἐχθρός τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται ἐντὸς τῶν τειχῶν της, οἱ ὑπεύθυνοι ποιμένες ἀσχολοῦνται μὲ ἄλλα πράγματα καθησυχάζοντας τὸν λαό. Ἡ μεγαλύτερη αἵρεση ποὺ πολέμησε ποτὲ τὴν Ἐκκλησία, ὁ Οἰκουμενισμός, δρᾶ ἀνεμπόδιστος ἁρπάζοντας ἀπὸ τὸ ποίμνιο ψυχὲς ἀνυπεράσπιστων χριστιανῶν. Οἱ πνευματικοὶ πατέρες ὅμως δὲν ἀσχολοῦνται. Συνεχίζουν νὰ ὁμιλοῦν γιὰ ἄλλες αἱρέσεις, ἐξωτερικές, γιὰ ἄλλα θέματα ἢ καλύτερα γιὰ ὅλα τὰ θέματα, ἐκτός τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Δὲν ἀνοίγουν αὐτὸ τὸ θέμα. Δὲν γίνονται ἡμερίδες, συνέδρια, συνάξεις στὶς μητροπόλεις ἢ στὶς ἐνορίες μὲ σκοπὸ τὴν ἐνημέρωση καὶ τὴν καταπολέμηση αὐτῆς τῆς αἵρεσης. Οὔτε καν τὰ ὑπεύθυνα γραφεῖα τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγώνα τῶν ἱερῶν μητροπόλεων δὲν ἀκουμποῦν αὐτὸ τὸ ζήτημα· ἂς εἶναι ζωῆς καὶ θανάτου! Μάλιστα, ἐξαιτίας τοῦ γεγονότος ὅτι στὴν αἵρεση αὐτὴν ἀνήκουν πρωτοκλασάτα στελέχη τῆς Ἐκκλησίας, οἱ κατέχοντες τὴν ἐξουσία, ὁρμηνεύουν τοὺς πιστούς, ἱερεῖς καὶ λαϊκούς, νὰ μὴν ἀσχολοῦνται μὲ αὐτὸ τὸ θέμα! Θέτουν πάνω ἀπὸ ὅλα, τὴν χωρὶς ὅρια ὑπακοὴ στοὺς διοικοῦντες, μετονομάζοντας την ὡς ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία!

Ἡ κοινὴ διαχείριση τῶν κρίσεων, τόσο ἀπὸ τὰ κατευθυνόμενα συστημικὰ μέσα ἐνημέρωσης στὰ ζητήματα τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ὅσο καὶ ἀπὸ τοὺς ὑπεύθυνους πνευματικοὺς ἀνθρώπους τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀντιμετώπιση τῆς παναίρεσης τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἔχει ἕναν κοινὸ παρονομαστή. Τὸν Φόβο. Τὸ στοιχεῖο αὐτὸ κατέχει κεντρικὸ ρόλο στὴν προπαγάνδα τῶν ὑπευθύνων. Ὁ φόβος τῆς τιμωρίας, τῆς ἀπόλυσης, οὐσιαστικά της «καρατόμησης» ἐκείνου ποὺ θέλει νὰ ἀκολουθήσει διαφορετικὴ γραμμή, ἐπιβάλλεται μὲ τὸν πιὸ ἀπροκάλυπτο τρόπο. Ἀπειλὲς καὶ ἐκβιασμοί, συκοφαντήσεις καὶ δημόσιοι ἐξευτελισμοὶ εἶναι ἡ μόνιμη πρακτικὴ ὅσων θέλουν νὰ κλείσουν τὰ στόματα τῶν ἀντιδρώντων. Ἰδιαιτέρως στὸν ἐκκλησιαστικὸ χῶρο, ἡ ἀπειλὴ τῆς καθαίρεσης γιὰ τοὺς ἱερεῖς ποὺ πολεμοῦν τὸν Οἰκουμενισμό, εἶναι τὸ σύνηθες.

Ποιὸς ἱερέας τολμᾶ νὰ ἀντιδράσει στὸ σύστημα; Ὁ λόγος ποὺ δὲν ἀκούγεται ἀντιπαπικὸ καὶ ἀντιοικουμενιστικὸ κήρυγμα, εἶναι ὁ φόβος. Φοβοῦνται οἱ ἱερεῖς, μὰ καὶ οἱ μητροπολίτες νὰ ποῦν πὼς ὁ Πάπας δὲν ἔχει ἱεροσύνη, πὼς ἡ παπικὴ ἐκκλησία δὲν ἔχει Χάρη, πὼς τὰ παπικὰ μυστήρια δὲν εἶναι ἔγκυρα, εἶναι ἀχαρίτωτα. Δὲν τολμοῦν νὰ ἐλέγξουν τοὺς ταγοὺς τῆς ἐκκλησίας γιὰ τὶς ντροπιαστικὲς συμπροσευχὲς καὶ τοὺς ἐξευτελιστικοὺς οἰκουμενιστικοὺς διαλόγους. Οἱ μητροπολίτες, φοβοῦνται γιὰ τὴν πατερίτσα τους, νὰ μὴν πέσουν στὴ δυσμένεια τῶν συναδέλφων τους. Οἱ ἄγαμοι ἱερεῖς φοβοῦνται πὼς ἡ σταδιοδρομία τους θὰ σταματήσει ἀδόξως κάπου ἐκεῖ, μὲ τὸ ὀφίκιο τοῦ ἀρχιμανδρίτη. Οἱ  ἔγγαμοι ἱερεῖς, βλέπουν τὴν οἰκογένεια πίσω τους καὶ οὔτε ποὺ σκέφτονται νὰ ἀντιπαρατεθοῦν στὴν αἵρεση. Μία δυσμενὴς μετάθεση, ἕνας προϊστάμενος τοῦ συστήματος εἰδικὸς νὰ κάνει τὸν βίο ἀβίωτο, εἶναι ἀρκετὰ ἱκανὰ ὥστε νὰ θέσουν τὴν ὁποιαδήποτε ἀγωνιστικὴ διάθεση, στὶς καλένδες. Ὁπλίζονται δὲ ὅλοι αὐτοὶ καὶ μὲ τὴν ἀνιστόρητη ὑποχρέωση τῆς ἀπόλυτης ψευτοϋπακοῆς στὴν Ἐκκλησία καὶ ἠρεμοῦν τὶς συνειδήσεις…  

Όπότε, θὰ ἀφήσουμε νὰ ἐπιβάλει ὁ φόβος τοὺς κανόνες του; Θὰ ἀφήσουμε τὸν οἰκουμενιστὴ διάβολο νὰ ἐπικρατήσει μὲ τὰ ὄργανά του;

Πιστεύω πὼς αὐτὸ ποὺ πράγματι χρειάζεται, εἶναι νὰ ἐνδυθεῖ κάθε ἄνθρωπος σὲ ὅποια θέση καὶ ἂν βρίσκεται, μὲ τὴν Πίστη στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Σκέπη τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτό, νὰ ζητᾶ ἐπιμόνως τὴν αὔξηση τῆς Πίστης. Νὰ παρακαλᾶ ἰδιαιτέρως ὅμως γιὰ δύο πράγματα. Πρῶτον, νὰ ἐνισχυθεῖ στὴν Ὁμολογία τῆς Πίστεως καὶ στὴν προάσπισή της ἀπέναντι στὴν κυριότερη ἐκ τῶν αἱρέσεων, τὸν Οἰκουμενισμό. Δεύτερον, νὰ βάλει ὡς ἀρχὴ καὶ νὰ τὸ κάνει ὡς θέμα στὴν προσευχή του, νὰ μὴν ἐναντιώνεται σὲ ὅσους ἀντιστέκονται. Νὰ μὴν τοὺς ἐχθρεύεται, νὰ μὴν τοὺς πολεμᾶ, νὰ μὴν τοὺς συκοφαντεῖ, ἀλλὰ μυστικὰ νὰ προσεύχεται γιὰ αὐτούς, νὰ τοὺς παραδέχεται καὶ νὰ τοὺς θαυμάζει. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, θὰ δεχτεῖ εἰδικὴ Χάρη ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, γρήγορα θὰ ξεπεράσει τὸν φόβο. Γιατί ἀλήθεια, πραγματικὸς ἀγωνιστής, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δὲ φοβᾶται, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ τιθασεύει τὸν φόβο του.

Τελειώνω μὲ μία φράση τοῦ ὁσίου πατρὸς ἠμῶν Ἰουστίνου Πόποβιτς: «Ἡ Ἐλπὶς ἠμῶν νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων καὶ εἰς ὅλην τὴν αἰωνιότητα εἶναι μία καὶ μοναδική:  Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐν τῷ Θεανθρωπίνω του σώματι, ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων… Πάντα ταῦτα διεφυλάχθησαν ἀλώβητα  μόνον ἐν τῇ ἁγιοπατερικῇ Ὀρθοδοξίᾳ, περὶ τῆς ὁποίας οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ εἶναι κεκλημένοι νὰ μαρτυροῦν ἀφόβως ἐνώπιον τῆς Δύσεως καὶ τῆς ψευδοπίστεώς της καὶ τῆς ψευδοαγάπης της».

Νὰ ἔχουμε ὅλοι τὴν Χάρη Τοῦ Χριστοῦ μας. Καλὴ Παναγιὰ.

πηγή το είδαμε εδώ

Η Παναγία θύμιαζε στη Μεγίστη Λαύρα



Παναγία η Βηματάρισσα - Ιερά Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου. 

Ο γέρο-Θεόφιλος, αδελφός της Μονής αυτής, σε μια πνευματική συζήτηση που είχαμε, πριν από 40 περίπου χρόνια, μου είπε τα εξής : «Αδελφέ πάτερ Ανδρέα, επειδή και συ είσαι εξαρτηματικός αδελφός της Ιεράς Μονής Μεγίστης Λαύρας, κι εδώ έβαλες μετάνοια για να γίνεις μοναχός και επομένως σαν παράδελφος μου, που είσαι, σου λέγω, πως πρέπει πάντοτε να είμαστε προσεκτικοί και νηφάλιοι. Η προσευχή με την υπακοή πρέπει αδελφές να είναι ενωμένες, όπως είναι οι φτερούγες στα πουλιά, για να μπορεί ο άνθρωπος να έχει πνευματική προκοπή και να πετάει με το νου του, από τα γήινα στα ουράνια.




Γι΄ αυτό να προσέχεις μου είπε, όταν πηγαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς ή να ψάλλεις : α) να μην παίρνεις ποτέ ψηλά τα ίσια και να μην ψάλλεις με άτακτες φωνές, β) και όταν μπαίνεις στην εκκλησία για να προσευχηθείς, θα πρέπει κάθε έννοια, κάθε φροντίδα και μέριμνα, που σε αποσπά και χωρίζει από τη προσευχή, να την αφήνεις έξω από την πόρτα της εκκλησίας, αν θέλεις να δέχεται ο Θεός την προσευχή και την ψαλμωδία σου, και να έχεις μισθό αιώνιο και όχι κατάκριση. Και αντί να ωφελείσαι από τη προσευχή σου, να ζημιώνεις και να βλάπτεσαι από την απροσεξία σου. Για να βεβαιωθείς πως αυτά που σου λέγω είναι αλήθεια, άκουσε τι μου διηγήθηκε ο γέρο-Κορνήλιος, που κι αυτός τα είχε ακούσει, από ένα πολύ ενάρετο Γέροντα του Μοναστηριού μας, το γέρο-Ηλιόδωρο, ο οποίο έζησε πριν περίπου 150 χρόνια.


Ο γέρο-Ηλιόδωρος ήταν παραγουμενιάρης και υπηρετούσε τον ηγούμενο της Μονής, όταν το Μοναστήρι μας ήταν ακόμη κοινόβιο, αυτός έλεγε, πως σε μια ολονύκτια αγρυπνία, βρισκότανε στο ιερό και ετοίμαζε τα θυμιατά, για να θυμιάσουν οι ιερείς και διάκονοι, όταν αρχίναγε η εννάτη ωδή που ψάλλεται η «Τιμιωτέρα των Χερουβείμ…».


Από τη θέση εκείνη, του ιερού, ο γέρο-Ηλιόδωρος, κάθε μέρα όταν αρχίναγε ο ψάλτης το «Αινούμεν, ευλογούμεν και προσκυνούμεν τον Κύριον», έβλεπε με τα μάτια της ψυχής, σαν όραμα, μια μαυροφορεμένη, μεγαλόπρεπη γυναίκα, που τη συνόδευαν δύο Άγγελοι με ολόχρυσο θυμιατό στο χέρι και θυμίαζε το ναό. Περνούσε σε από τα στασίδια των μοναχών και θυμίαζε μέχρι που τελείωνε η «Τιμιωτέρα» και η εννάτη ωδή.


Μια μέρα, ο ψάλτης, πήρε πολύ ψηλά ίσια στις «Καταβασίες» και την ημέρα εκείνη, η γυναίκα αυτή, που δεν ήταν άλλη παρά, η Έφορος και προστάτης των μοναχών και του Αγιώνυμου Όρους, Κυρία και Δέσποινα Θεοτόκος και Αειπάρθενος Μαρία, δε φάνηκε να θυμιάσει, όπως έκανε κάθε μέρα, επειδή τα ψηλά ίσια διώχνουν την κατάνυξη και την ευλάβεια.


Άλλη μέρα πάλι, στην Αγρυπνία μετά το Απόδειπνο, ο ευλογημένος αυτός Ηλιόδωρος, βλέπει την Παναγία να θυμιάζει όλο το Ναό. Πήγαινε στα στασίδια των μοναχών, μερικά από τα οποία δεν είχαν μοναχούς και η Παναγία υα θυμίαζε, και πολλά στασίδια που είχανε μοναχούς δεν τα θυμίαζε. Τούτο κίνησε την περιέργεια του Γέροντα Ηλιόδωρου και γεννήθηκε η απορία μέσα του, γιατί άραγε τα στασίδια που έχουν μοναχούς δεν τα θυμιάζει και θύμιαζε τα στασίδια που δεν είχαν μοναχούς ;


Με δάκρυα ο ενάρετος αυτός μοναχός, παρακάλεσε την Παναγία να πληροφορήσει την απορία του αυτή. Οπόταν μετά τριήμερη προσευχή παρουσιάστηκε στον ύπνο του, η Παναγία και του είπε : «Ηλιόδωρε, μάθε πως τα στασίδια που είναι άδεια τα θυμιάζω γιατί, οι μοναχοί που κάθονται σ΄ αυτά και παρακολουθούν τις ιερές προσευχές και ακολουθίες, βρίσκονται σε υπηρεσίες και διακονήματα της Μονής, αλλά ΄κει που είναι και εργάζονται, έχουν συνέχεια το νου τους, στην κοινή προσευχή, που γίνεται δω στο Ναό, από τους άλλους αδερφούς, κι έτσι συμπροσεύχονται κι εκείνοι, απ΄ εκεί που βρίσκονται. Αυτοί είναι εκείνοι που και οι ιερείς μνημονεύουν και λένε στις δεήσεις τους : «και υπέρ των δι΄ ευλόγους αιτίας απολειφθέντων πατέρων και αδελφών ημών…», αυτούς κι εγώ τους βλέπω παρόντες, με το νου, και τους θυμιάζω σαν να βρίσκονται στα στασίδια τους. Αυτοί έχουν διπλό μισθό. Ενώ πολλοί από τους μοναχούς, που κάθονται στα στασίδια τους και δεν προσεύχονται νοερά, με τους άλλους αδελφούς, αλλά, άλλοτε συζητούν μεταξύ τους, άλλοτε σκέπτονται άσχετα με την προσευχή πράγματα, άλλοτε κατακρίνουν, άλλοτε ζηλεύουν, που οι άλλοι ψάλλουν και δοξολογούν τον Ύψιστον , και αντί να δοξολογούν κι αυτοί μαζί τους, το πάντιμο και μεγαλοπρεπές όνομά Του, αυτοί κάνουν το αντίθετο, επιφέρουν κρίσεις εναντίον των αδελφών τους, αλλά και πολλές φορές σκέπτονται πονηρά και αμαρτωλά πράγματα. Οι μοναχοί αυτοί, καίτοι βρίσκονται στις θέσεις τους και κάθονται στα στασίδια τους, δεν υπολογίζονται με τους παρόντες, αλλά θεωρούνται ως απόντες και επειδή δεν προσεύχονται καθαρά, δεν τους αξίζει να τους θυμιάσω, διότι το θυμίαμα σημαίνει τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος, που δεν κατοικεί στους ανθρώπους αυτούς, αλλά τους αποστρέφεται.


«Γι΄ αυτό θα πρέπει, αυτά που είδες, κι αυτά που σου είπα, να τα κάμεις γνωστά σε όλους τους μοναχούς και σε όλους τους χριστιανούς, και να τα γράψεις, για να μαθαίνουν όλοι, πώς πρέπει, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, αλλά και πάντοτε όταν προσεύχονται, να έχουν το νου τους και την καρδιά τους συγκεντρωμένα στο Θεό, τον οποίον πρέπει να δοξολογούμε και να ευχαριστούμε, για τα καλά που μας χαρίζει, αλλάκαι για τα κακά, που, κατά Θεία παραχώρηση μας συμβαίνουν. Πρέπει για όλα αυτά, να ευχαριστούμε τον Θεό μέσα στην εκκλησία Του, όπως λέγει και το Πνεύμα το Άγιον στην Αγία Γραφή : «εν τω Ναώ αυτού – Θεού εισερχόμενος – πας τις λέγει δόξαν».


«Μεγάλη και ασυγχώρητη αμαρτία είναι, όταν κουβεντιάζουμε στην εκκλησία, κατά την ώρα της προσευχής, διότι περιφρονούμε κατά πρόσωπο το Θεό και λυπούμε το Πνεύμα το Άγιον, πράγμα το οποίον εγγίζει το κρίμα της βλασφημίας κατά του Αγίου Πνεύματος, αμαρτία η οποία δεν συγχωρείται «ούτε εν τω παρόντι ούτε εν τω μέλλοντι αιώνα» (Ματθ. 12, 32). Γι΄ αυτό προτιμότερο θα ήταν, οι άνθρωποι αυτοί, να μην πηγαίνουν στην εκκλησία, παρά να πηγαίνουν, και να καταφρονούν την εντολή του Θεού και να γίνονται αιτία σκανδάλων μέσα στην εκκλησία του Θεού».

ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σ. 206 κ.ε.

πηγη     το είδαμε εδώ

Μέ ποιά γλώσσα καί μέ ποιόν τρόπο πρέπει νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό; (ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ)

M.Σ. εκπαιδευτικός

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Μέ ποιά γλῶσσα καί μέ ποιόν τρόπο

πρέπει νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό;

Συμβαίνει μέ τούς πλείστους: Δέν ἀσχολούμαστε μαζί Του...νά μήν ἀσχολεῖται μαζί μας!...

Ἄς δοῦμε ἀρχικῶς, μέ ποιά γλῶσσα νά μιλᾶμε στόν Θεό:

Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔπαψαν νά ὁμιλοῦν στόν Θεό. Ἔπαψαν νά ρωτοῦνε τόν Θεό. Ἔπαψαν νά ἀναζητοῦνε τόν Θεό, νά προσεύχονται στόν Θεό, νά ἀκοῦνε τόν Θεό, νά νοιώθουν τόν Θεό,  νά ὑπακοῦνε στόν Θεό, νά ζοῦνε μέ τόν Θεό, νά ζοῦνε γιά τόν Θεό, νά ἀγαποῦνε τόν Θεό. Διέκοψαν κάθε σχέση κι ἐπαφή μαζί Του, σά νά μήν ὑπάρχει ὁ Ὥν, τό Ὕδωρ τό Ζῶν, ἡ Ὄντως Ζωή! Τόν ἀπορρίπτουνε σά νά εἶναι ἕνας σκάρτος καί προδότης φίλος, ἤ ἕνας ἐπικίνδυνος ἐχθρός, ἤ ἕνας στραβός παραξενιάρης γείτονας! Τόν ἀποφεύγουνε πλήρως σά νά εἶναι ἕνα "κακό κι ἐπικίνδυνο σημαδάκι" ψηλά στόν οὐρανό! Τόν ἀποφεύγουνε σά νά εἶναι ἕνα ἄπιαστο καί μακρινό ἄστρο πού θά μείνει γιά πάντα ἀπλησίαστο, ἄρα μάταιο πρᾶγμα νά ἀσχοληθεῖ κανείς μαζί Του! Αὐτός ἐκεῖ πάνω (ὁ Πανταχοῦ Παρών) κι ἐμεῖς ἐδῶ κάτω, ἀπό μακριά κι ἀγαπημένοι...! Συνεννόηση μηδέν! Ἀπόσταση....ἔτη φωτός!

Ἀλλά ἀκόμη καί σέ ἐμᾶς, "τούς λεγομένους πιστούς", πού δέν κόβουμε τά νήματα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό καί πού θεωρούμαστε (λόγοις μᾶλλον...) δοῦλοι Του καί μαθητές Του, παραμένει ἀκόμη ἄγνωστος ὁ κώδικας στόν ὁποῖον ἀρέσκονται τά ὦτα Τουκαί στόν ὁποῖον πρόθυμα ἀνταποκρίνεται ὅταν μιά φωνή ἀπευθύνεται πρός Αὐτόν. Τά μπερδέψαμε αὐτά τά νήματα καί τά κάναμε κόμπους ἄλυτους καί περίπλοκους: 

• εἴτε γεμάτους παράσιτα, 
• εἴτε μή δυναμένους ἀπό τή σύγχυσή τους νά μεταφέρουν κἄν δεήσεις, αἰτήσεις, εὐχαριστίες καί ὁ,τιδήποτε ἄλλο πρός τόν Κύριο! 

Βλέπετε, ἐνῶ ὁ Θεός ὡς Παντογνώστης καταλαβαίνει ὅλες τίς γλῶσσες, ὅμως, σέ συγκεκριμένη γλώσσα ἀναπαύεται, μέ συγκεκριμένη συχνότητα συντονίζεται καί σέ συγκεκριμένη γλῶσσα ἀπαντᾶ καί μάλιστα ἄμεσα, ὡς προσεχτικός ἀκροατής καί Φιλάνθρωπος-Πολυεύσπλαγχνος συνομιλητής! Νά μήν ἀποροῦμε λοιπόν καί λέμε παραπονετικῶς:  
-Ὁ Θεός δέ μέ ἀκούει. Ἐμένα μέ ξέχασε.
-Ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ. Εἶναι κουφός καί σκληρός μαζί μου.
-Τοῦ Θεοῦ ἄλλα Τοῦ ζητῶ καί ἄλλα παίρνω. Γιατί; (Ἄχ αὐτό τό βλάσφημο, ἀδιέξοδο κι ἀνούσιο αὐτοδικαιωτικό "γιατί"....)!
Καί ἄλλα παρόμοια καί αἴολα...

Ἄς μποῦμε λιγάκι γιά ἕνα λεπτό στήν θέση τοῦ Θεοῦ, παρ' ἀνθρώποις τό λεγόμενον...
Ἐρώτηση:
-Ἄν ἐμεῖς, οἱ εἰκόνες τοῦ Θεοῦ, μιλήσουμε μέ ἄσχημο τρόπο σέ κάποιον, τί γίνεται κατά τό σύνηθες;
Ἀπάντηση:
-Ἤ θά μᾶς περιφρονήσει αὐτός ὁ κάποιος (γιά νά μή γίνει καυγάς καί μέχρι νά συνετιστοῦμε), ἤ θά μᾶς συμπεριφερθεῖ ἐπιθετικά κι αὐτός κι ἀπρόσμενα πολλές φορές.  Καί τότε, ὄχι μόνο δέν θά ὑπάρξει ἡ ποθούμενη συνεννόηση, ἀλλά μᾶλλον "ἡ κουβέντα" θά ὁδηγήσει σέ ἀντίθετα ἀπό τά προσδοκώμενα ἀπό ἐμᾶς ἀποτελέσματα.
Τό ἴδιο συμβαίνει λοιπόν καί μέ τόν Θεό πού μᾶς ἔπλασε κατ' εἰκόνα Του! Τοῦ μιλᾶμε συνήθως μέ ἄσχημο κι ἀνάρμοστο τρόπο καί Αὐτός μέ τήν σειρά Του:

"Ο Θεός κλείνει τά αὐτιά Του στόν φαρισαϊσμό!"

• εἴτε τραβᾶ τήν χάρη Του ἀπό ἐμᾶς καί ἐσκεμμένα κωφεύει (προκειμένου νά ἀναβάλλει τήν ὅποια τιμωρία-παιδαγωγία μας καί μέχρι νά συνετισθοῦμε),
• εἴτε μᾶς ἀπαντᾶ μέ αὐστηρό παιδαγωγικό τρόπο πρός σωφρονισμό μας, ἐφόσον δέν συνήλθαμε "εἰς ἑαυτόν" κι ἐμεῖς  τό ἐκλαμβάνουμε αὐτό ἐσφαλμένως πώς:ἄλλο Τοῦ ζητᾶμε (δέν καταλαβαίνει κιόλας ὀ Πάνσοφος...) κι ἄλλο παίρνουμε (ἀπό αὐτό πού ἐγωιστικά νομίζουμε πώς μᾶς ἄξιζε...).

"Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε..."(Ἰάκ. 4, 3), λέγει ξεκάθαρα τό Εὐαγγέλιο. Μιλοῦμε μέ λάθος γλῶσσα καί μέ ἀνάρμοστο ὕφος στόν Ὕψιστο Θεό καί ἐπιπρόσθετα, πολλές φορές ζητοῦμε καί πράγματα ζημιογόνα τόσο γιά ἐμᾶς, ὅσο καί γιά τούς ἄλλους, εἴτε ἐπίγεια, εἴτε ἐπουράνια. 
"Αἰτεῖτε καὶ οὐ λαμβάνετε, διότι κακῶς αἰτεῖσθε, ἵνα ἐν ταῖς ἡδοναῖς ὑμῶν δαπανήσητε", συμπληρώνει τό Εὐαγγέλιο. Ἔχει σημασία καί γιά ποιόν λόγο μιλοῦμε στόν Θεό. Τοῦ ἀπευθυνόμαστε μέ ἐφαλτήριο τήν ἀγάπη καί τόν πόθο σωτηρίας ἤ μέ ἐφαλτήριο τό θέλημά μας καί τά πάθη μας;...

Ἡ γλῶσσα πού ἐμεῖς μιλᾶμε συνήθως στόν Θεό, εἶναι ἡ ἑξῆς:
ὑπερήφανα, ἀναίσχυντα, μέ ὕφος ἔντονο, ἀπαιτητικά, ὑποκριτικά-ψευδοταπεινωτικά-φαρισαϊκά, σά νά εἶναι δοῦλος μας καί ὀφείλει νά μᾶς ὑπακούει, σά νά εἶναι χρεώστης μας καί ὀφείλει νά μᾶς ἀποδίδει, Τόν μαλώνουμε, Τοῦ ὑποδεικνύουμε, Τόν διορθώνουμε, Τόν περιφρονοῦμε ὅταν δέν γίνεται τό θέλημά μας καί σέ ἀκραῖες περιπτώσεις μάλιστα, πού ἔχουμε παρεκτραπεῖ τελείως καί δαιμονικῶς, Τόν ὑβρίζουμε καί Τόν βλασφημοῦμε παρακαλῶ...

Τήν γλῶσσα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, μᾶς τήν δίδαξαν λόγῳ καί ἔργῳ ὅλοι οἱ Ἅγιοι, προπαντός δέ ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, καθώς καί πλεῖστοι μετανοηθέντες πρώην βαριά ἁμαρτωλοί.  Ἡ γλῶσσα ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό, ὀνομάζεται: ταπείνωση-ἀγάπη! 

Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη βαδίζουν πάντα καί ἁρμονικά σφιχταγγαλιασμένες. Δέν γίνεται νά χωρίσουν ἄν ἐπιθυμοῦμε ὄχι μόνο οὐσιαστική καί ὁμαλή συνομιλία μέ τόν Θεό, ἀλλά καί μέ τούς συνανθρώπους μας. Διότι ἄν λείψει ἡ ταπείνωση, τότε στό κενό ποὐ ἀφήνει πίσω της παρεισφρύει ἡ ὑπερηφάνεια πού διώχνει τήν ἀγάπη. Ἄν λείψει ἡ ἀγάπη, τότε στό κενό πού ἀφήνει πίσω της παρεισφρύει τό μίσος πού διώχνει τήν ταπείνωση. Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη, λοιπόν, ἐνεργοῦν σωστά μόνο ὡς σιαμαῖες ἀδελφές. Μέ αὐτές τίς δύο μίλησε ὁ τελώνης στόν Θεό μέσα στόν Οἶκο Του καί ἐνῶ δέν εἶχε ἔργα καλά, παρά ἁμαρτίες, εἰσακούσθηκε, συγχωρέθηκε, δικαιώθηκε καί σώθηκε! 

Τό κλειδί πού ξεκλειδώνει τά ὦτα τοῦ Θεοῦ: ταπείνωση-ἀγάπη!

Ὁ καρδιακός πόνος, ἡ μετάνοια, τά δάκρυα, ἡ αὐτομεμψία, οἱ στεναγμοί καί τό ἱκευτικό ὗφος, στέλνουν τή φωνή μας στά ὦτα τοῦ Ὕψίστου τόσο γρήγορα, σά νά εἶναι ὁ λόγος μας ἤδη μέσα σέ αὐτά! Τίποτε ἄλλο δέν ταξιδεύει τίς προσευχές μας πρός τόν Θεό μέ τέτοια ταχύτητα καί δέν ἐξασφαλίζει τόσο ἄριστη εὐκρίνεια στήν ἐπικοινωνία μας μαζί Του, ὅσο τό "καλωδιακό δίδυμο μεταφορᾶς": ταπείνωση-ἀγάπη! Καί τίποτε ἄλλο δέν γεννᾶ τήν καλή παρρησία καί δέν προκαλεῖ τήν φιλάνθρωπη προσοχή τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς, ὅσο οἱ: ταπείνωση-ἀγάπη! Ἡ ταπείνωση καί ἡ ἀγάπη εἶναι, ἄς ποῦμε μέ τούς σύγχρονους τεχνολογικούς ὅρους, "ὁ κωδικός τοῦ Θεοῦ", "τό password τοῦ Θεοῦ", τό ὁποῖο μᾶς ἐπιτρέπει τήν εἴσοδο σέ διάλογο μαζί Του καί τήν ἄμεση κι εὐμενῆ ἀνταπόκρισή Του!  Μέ τήν ἀγάπη καί τήν ταπείνωση, γλυκά- γλυκά δεσμεύουμε Θεό κι ἀνθρώπους καί τούς αἰχμαλωτίζουμε μέ τήν θέλησή τους! Μᾶς παραδίδονται οἰκειοθελῶς! Εἶναι ἀφοπλιστικές κι ἀνίκητες!

Ἄς δοῦμε στή συνέχεια, μέ ποιόν τρόπο νά ἀπευθυνόμαστε στόν Θεό.

Τό παράδειγμα ἱκεσίας τοῦ τελώνη πρός τόν Θεό, ὄπως περιγράφεται στό Εὐαγγέλιο, μᾶς ἀγγίζει ὅλους πολύ,  διότι κι ἐμεῖς οἱ περισσότεροι εἴμαστε πολύ ἁμαρτωλοί  καί ἴσως λιγότερο, ὅλοι ἀνεξεραίτως! Εἶναι πολύ παρήγορο γιά ἐμᾶς, νά γνωρίζουμε ὅτι ἔχουμε ἕναν δυνατό (στό θέμα ταπείνωσης) ἐκπρόσωπο (τόν τελώνη), ὁ ὁποῖος τράβηξε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, παρά τό βαρύ του ποινικό μητρῶο ἁμαρτιῶν! Μᾶς γεμίζει ἐλπίδα αὐτό τό παράδειγμα.

Τό ἴδιο ἰσχύει καί μέ  τήν περίπτωση τῆς ἄγνωστης πόρνης. Μάλιστα μέ αὐτή τήν πολύ ἁμαρτωλή γυναῖκα, συμβαίνουν τά ἑξῆς ἀξιοπρόσεχτα: 

1. Δέ φαίνεται πουθενά μέσα στό Εὐαγγέλιο, νά μίλησε στόν Κύριο. Οὔτε μία λέξη! Βουβῷ τῷ τρόπῳ, ἔδειξε τήν ἀγάπη της καί τήν ταπείνωσή της στόν Κύριό της. Ὅμως, ὁ ἱκετευτικός τρόπος της καί ἡ λατρεία πού Τοῦ ἔδειξε ἔμπρακτα, ἦταν γλῶσσα καρδιᾶς καί "ἄλαλα λόγια" στάζοντα ἀπό ἀγαπητική-ἐν μετανοίᾳ πληγή ψυχῆς, ἠχηρότερα ἀπό κάθε φωνή, λόγο καί κραυγή διά στόματος. Οἱ μελίρρυτες πράξεις της ποτισμένες στά κλάματά της, ἦταν ὁ καλύτερος τρόπος γιά νά ἀπευθυνθεῖ στόν Θεό. Καί ὁ πιό ἀποτελεσματικός ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος.
2. Εἶχε τόση ταπείνωση δέ, πού ὄχι μόνο δέν τόλμησε νά βγάλει λαλιά καί νά ὑψώσει τή ματιά της πιό πάνω ἀπό τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλά ὅπως λέγει τό Εὐαγγέλιο, κάτι πού περνᾶ ἀπαρατήρητο, δέν ἔσκυψε κάτω ἁπλῶς γιά νά κλάψει, νά φιλήσει, νά πλύνει, νά σκουπίσει τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ μέ τά μαλλιά της καί νά τά μυρώσει, ἀλλά στάθηκε καί "ὀπίσω" τῶν ποδῶν Του!"Καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα, ἤρξατο βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ" (Λουκ. 7, 38). Κάτω, στά πόδια Του, καί ὀπίσω Τους, σάν μαύρη ντροπαλή κι ἀσήμαντη σκιά πού δέν ἀξίζει νά ἀκούει καί νά βλέπει κανείς! Ταπεινώθηκε πλήρως. Ἱκέτεψε πλήρως. Ἀγάπησε ὑπερβαλλόντως.
3. Εἶχε τόση ἀγάπη δέ, πού ἀψήφησε τόν ὅποιο κίνδυνο πού πιθανόν θά διέτρεχε μέ τήν ἐμφάνισή της στό σπίτι μέ τούς "εὐϋπόληπτους" καλεσμένους, μιά πού ἦταν γνωστό τό κακό ποιόν της δημοσίως. Ρίσκαρε τόν ὅποιον πιθανό ἐξευτελισμό της μπροστά στόν κόσμο, γιά μιά μονάχα πολύτιμη ἀγαπητική στιγμή μέ τόν Χριστό, πού δέν ἤθελε νά χάσει μέ κανένα κόστος εἰς βάρος της! Ἐπίσης, Τοῦ ἀγόρασε καί δῶρο, ἕνα πανάκριβο μύρο! Προέβην σέ αὐτήν τήν λεπτή, εὐωδιαστή χειρονομία, χωρίς νά γνωρίζει ἄν θά κατάφερνε τελικά νά ἀλείψει τό μύρο στά πόδια Του, ὅπως ποθοῦσε, καί χωρίς νά ὑπολογίσει τήν ἀπώλεια τοῦ κομποδέματός της. Ρίσκαρε τήν περιουσία της. Ὅλα γιά τόν Χριστό.
4. Καί κάτι ἄλλο πού ἐπίσης περνᾶ ἀπαρατήρητο, ἀλλά εἶναι σημαντικότατον: κανένας ἄλλος, ἐκτός ἀπό τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, δέν φαίνεται πουθενᾶ στό Εὐαγγέλιο καί στήν ἐπίγεια ζωή Του, νά Τόν κατεφίλησε τόσο, ὅσο αὐτή ἡ ταπεινωθεῖσα κι ἀγαπῶσα πόρνη! Τί εὐλογία τῆς ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς μέ αὐτήν τήν ἀξιοζήλευτη παραχώρηση! Ὁ Κύριος, ὄχι μόνο ἐπέτρεψε στήν πόρνη νά Τόν καταφιλεῖ, ἀλλά ἐπιπλέον εἶπε γιά αὐτήν σέ ὅλους:«Ἀφέωνται αἱ ἁμαρτίαι αὐτῆς αἱ πολλαί, ὅτι ἠγάπησε πολύ» (Λουκ. 7,47)! Μέ αὐτόν τόν λόγο Του, φανέρωσε δύο τινά ὁ Χριστός στούς παρευρισκομένους πού κοιτοῦσαν ἄναυδοι τίς ἐκδηλώσεις τῆς πόρνης: τόσο ὅτι συγχωρέθηκε, ὅσο καί τό γιατί συγχωρέθηκε. Ταυτόχρονα, ἀμέσως τήν παρουσίασε ὡς παράδειγμα πρός μίμησιν ὁ Ἴδιος Αὐτοπροσώπως!

Ἄς παραδειγματιστοῦμε, λοιπόν, ὑπάκουα κι ἐμεῖς ἀπό ὅλους αὐτούς πού κατάφεραν νά ἑλκύσουν τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά λάβουν συγχώρεση καί ζωή αἰώνια, 

1. μιλῶντας μέ τήν γλῶσσα τῆς ἀγάπης καί τῆς ταπείνωσης 
2. καί φερόμενοι μέ τόν ἱκετευτικό ἐν δάκρυσιν τρόπο τους στόν Θεό! 

Ἄς ρίχνουμε κι ἐμεῖς ἀγαπητικά καί ταπεινά τόν ἑαυτό μας στό ὑποπόδιον τῶν ποδῶν τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό διαλυμένο σέ βίδες μηχάνημα ἐπάνω στόν πάγκο τοῦ συνεργείου ἐπισκευῆς καί στά χέρια τοῦ ἔμπειρου τεχνίτη, πρός ἐπιδιόρθωσιν.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στήν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου, στήν Παναγία καί στούς Ἁγίους, ὅπως ρίχνεται ὁ βαρειά ἀσθενής στό κρεβάτι τοῦ νοσοκομείου καί στά ἔμπειρα χέρια τῶν ἰατρῶν, πρός ἴασιν κι ἀποκατάστασιν.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἀδύναμο μωρό, πού μέ ἐμπιστοσύνη κι ἀσφάλεια ἀποκοιμιέται στήν μητρική ἀγκαλιά, πρός κοίμησιν τῶν παθῶν μας.
Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στίς ἐντολές καί στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό εὔθραστο πουλάκι πού περιμένει κρυμμένο στήν φωλιά καί μέ ἀνοιχτό τό στόμα, τήν πολύτιμη τροφή του ἀπό τόν κηδεμόνα του, πρός πνευματικήν μας τροφοδοσία.

Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας ὑπάκοα στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, ὅπως τά φύλλα τῶν δένδρων πού χορεύουν ἁρμονικά, ἀκολουθώντας ἀναντίρρητα τά βήματα τῶν φυσηγμάτων τοῦ ἀνέμου, πρός ἀσφάλειάν μας καί ὀρθήν καθοδήγησιν καί πορεία μας.
Ἄς ρίχνουμε τόν ἑαυτό μας στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό κύμα πού ὁρίζεται ἀπό τά ρεύματα τῆς ἀπέραντης θαλάσσσης καί πού τελικά τό ταξιδεύουν στά πιό ὄμορφα καί μοναδικά ἀκρογιάλια καί λιμάνια τοῦ κόσμου, πρός σωτηρίαν μας καί κατάληξιν καί ἡμῶν στόν εὔδιον λιμένα τοῦ Θεοῦ!

Μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη γλῶσσα ἀπευθυνθοῦμε στόν Θεό ἐκτός τῆς ταπείνωσης-ἀγάπης καί μέ ὁποιονδήποτε ἄλλον τρόπο Τοῦ ἀπευθυνθοῦμε  ἐκτός ἀπό τό ὑπάκουο ἱκετευτικό ἀκούμπισμά μας σέ Αὐτόν, θά μᾶς ὁδηγήσουν σέ χωρισμό μαζί Του καί θά μᾶς μετατρέψουν σέ μαῦρες σκιές πού θά ἀκολουθήσουν ἁμαρτωλά μονοπάτια, ὁδηγοῦντα σέ κρημνούς ἀποτυχίας κι ἀπωλείας. Ἄς πατήσουμε ἐν σοφίᾳ ἐπάνω στά χνάρια τοῦ Προφητάνακτος Δαυΐδ κι ἄς ἑνώσουμε καί τήν δική μας φωνή μέ τήν δική του, δηλώνοντας κι ἐμεῖς ἀποφασιστικά στήν ψυχή μας καί στόν Ἀγαπημένο Νυμφίο τῆς Ἐκκλησίας μας:

«Ἐξελεξάμην παραρριπτεῖσθαι ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Θεοῦ μου μᾶλλον ἤ οἰκεῖν μέ ἐν σκηνώμασιν ἁμαρτωλῶν» (Ψαλμ. 38). 

Πετᾶμε ἐπιπόλαια τόσα χρόνια πολύτιμης ζωῆς τόν ἑαυτό μας στήν ἀποστασία ἀπό τόν Θεό καί στήν ἀσυνενοησία μαζί Του, στίςἁμαρτίες καί σέ ἀπόκρημνους τόπους, μέ ἀποτυχημένα καί δεινά πολλές φορές ἀποτελέσματα. Καιρός πιά νά τόν "παραπετάξουμε", ἐμπιστευτικά κι ἄνευ ὅρων, στόν Τέλειο Θεό καί στήν Ἐκκλησία Του! Καί τότε, Αὐτός θά μᾶς ἀναστηλώσει κατά τήν ὑπόσχεσή Του: "ὑποστηρίζει Κύριος πάντας τοὺς καταπίπτοντας καὶ ἀνορθοῖ πάντας τοὺς κατερραγμένους" (Ψαλμ. 144, 14). Θά μᾶς ἀναλάβει στοργικά ὑπό τῶν πτερύγων Του καί θά πετάξουμε μαζί Του καί μέ πᾶσα ἀσφάλεια στήν Οὐράνια Βασιλεία Του, ᾧ ἠ δόξα καί ἡ τιμή καί ἡ προσκύνησις, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων! Ἀμήν.

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞΑ!

πηγή

«Άκουσον Θύγατερ και ίδε και κλίνον το ους σου και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου και επιθυμήσει ο Βασιλεύς του Κάλλους σου»

Την Υπερένδοξη Μητέρα του Θεού, την Πάναγνο Θεοτόκο, την γυναίκα που έγινε το μέσο της Ενανθρωπήσεως του Θεού, την Μητέρα της Ζωής τιμά σήμερα και εορτάζει ο πιστός λαός μας. Και γίνεται η ημέρα της εκδημίας της ημέρα χαράς και πανηγύρεως, γιατί η Παναγία δεν πέθανε, αλλά μετέστη, μαζί με το σώμα της, και μετέβη προς τον Υιό της, προς την όντως Ζωή!

Ο ψαλμωδός αναφέρεται στην Υπεραγία Θεοτόκο με πολύ κολακευτικά λόγια, διότι αυτή είναι η θυγάτηρ του Θεού και αυτή της οποίας το κάλλος επιθυμεί ο Βασιλεύς. Αυτό το κάλλος της Παναγίας μας, αυτή την μυστική ομορφιά καλούμαστε κι εμείς να ανακαλύψουμε και να ενστερνιστούμε. Η Παναγία είναι η υπέρτατη ανθρώπινη ομορφιά. Όχι αυτή που ο κόσμος μας ταυτίζει με την σωματική εμφάνιση, την υγεία, την ευρωστία. Αυτή η ομορφιά είναι και ψεύτικη και, δυστυχώς, εφήμερη. Το κάλλος της Παναγίας είναι εσωτερικό και πνευματικό και γι” αυτό γίνεται επιθυμητό από όλο τον κόσμο, υλικό και πνευματικό.

Η Παναγία μας δίδει ένα άλλο πρότυπο ομορφιάς και μας διδάσκει με τον βίο της πάμπολλα.Αυτό διότι: ακούει (Άκουσον θύγατερ): ακούει τον λόγο του Θεού και παραμένει πιστή σ” αυτόν. 

Από τη στιγμή του Ευαγγελισμού της μέχρι το Σταυρό, από τη στιγμή που αντηχεί το “Δόξα εν Υψίστοις…” των αγγέλων, τότε που ο Συμεών της λέει στην Υπαπαντή τα όσα αναφέρονται στον Υιό της, αλλά και καθόλη την επίγεια πορεία του Ιησού βρίσκεται πάντα διακριτικά κοντά Του, ακούει τον Λόγο Του και τα βάζει όλα μέσα στην καρδία της, ακόμα και μέχρι το φρικτό Σταυρό, που ο Υιός της τής απευθύνει τις τελευταίες λέξεις «γύναι, ιδού ο υιός σου». 

Αλλά είναι και η πρώτη που μαζί με τις Μυροφόρες πληροφορείται την Ανάσταση. Μας διδάσκει λοιπόν ότι ομορφιά είναι να έχει κανείς τα ώτα της ψυχής του αφιερωμένα στο Θεό, μακριά από τις Σειρήνες του κόσμου και κάθε τι που προκαλεί σύγχυση.

Βλέπει (και ίδε): Βλέπει τον εσωτερικό κόσμο της αρετής, έχει τους οφθαλμούς της να ατενίζουν και να φροντίζουν το εσωτερικό κάλλος που προέρχεται από την άσκηση, την παρθενία, την εγκράτεια, αρετές που οδηγούν τελικά στην όραση του Θεού.
Η Παναγία ορά τον Ιησού Χριστό, όχι μόνο όταν ήταν αισθητώς εν τω κόσμω, αλλά και κατόπιν, δια της καρδιακής προσευχής, καθώς ο πνευματικός οφθαλμός της ήταν κεκαθαρμένος και ο λογισμός της παραδομένος αγαπητικώς στον Ιησού Χριστό. Γι” αυτό και η Κοίμησή της είναι γι” αυτήν η στιγμή της επιστροφής στον ηγαπημένο της Υιό, που την εμπειρία Του διαρκώς είχε μέσα στην καρδία της.

Υπακούει (και κλίνον το ους σου): Η Παναγία αποτελεί το πρότυπο της υπακοής στο Θεό. Ο Κύριος είπε ότι όποιος με αγαπά, υπακούει και τηρεί τις εντολές μου και η Παναγία ετήρησε τις εντολές του Θεού, όντας παρθένος, όντας χαριτωμένη, όντας η γυναίκα που στο πρόσωπό της αίρεται η ανυπακοή της πρώτης Εύας. Η πρώτη Εύα δια της ανυπακοής οδηγεί τον άνθρωπο στο θάνατο, η Παναγία δια της υπακοής μας επανασυνδέει με τη Ζωή. Μας διδάσκει με το παράδειγμά της ότι «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις» και ότι ο πιστός δεν μπορεί να υπακούει σε τίποτε άλλο από τις εντολές του Θεού, που είναι καταγεγραμμένες στο Ευαγγέλιο και εκφράζονται δια των ποιμένων του και δια της Εκκλησίας.

Αποτάσσεται την ματαιότητα και ζει ασκητικά (και επιλάθου του λαού σου και του οίκου του πατρός σου): Η Παναγία αποτελεί το υπόδειγμα του μονήρους βίου, το καύχημα των μοναχών και των ασκητών. Γι” αυτό πλείστα όσα μοναστήρια την έχουν προστάτιδα, και οι περισσότερες των Θαυματουργών Εικόνων της κοσμούν τις Ιερές Μονές μας: διότι απετάχθη την ματαιότητα του κόσμου, ζώσα εν τω κόσμω. Εδημιούργησε οικογένεια, ζώντας εν παρθενία.

Απέταξε τους δεσμούς τους φυλετικούς, τους εθνικούς, τους προσωπικούς και ταυτόχρονα προσεύχεται και δέεται για όλον τον κόσμο. Έζησε μέσα στον κόσμο, παρέμεινε όμως αλώβητη της αμαρτίας και της ηδονής. Με απλά λόγια, η Παναγία βίωσε το εσωτερικό κάλλος, παραδομένη στην χάρη του Θεού και αποτινάσσοντας κάθε ζυγό του κοσμικού πνεύματος. Με τον ίδιο τρόπο και οι μοναχοί, αποτελούν πνευματική οικογένεια ζώντας ασκητικά, είναι ξένοι τω κόσμω, αλλά ταυτόχρονα αγαπούν και δέονται υπέρ της σωτηρίας του κόσμου, αγωνίζονται να διέλθουν εκ της ζωής του κόσμου, δαμάζοντας χάριτι Θεού τους λογισμούς και τις επιθυμίες της δόξας, της ηδονής, της φιλαυτίας.

Το κάλλος της Παναγίας γίνεται επιθυμητό υπό του Βασιλέως (και επιθυμήσει ο βασιλεύς του κάλλους σου). Έχει ανάγκη ο Θεός από το ανθρώπινο κάλλος; Όχι, αλλά το κάλλος της Παναγίας είναι καρπός της χάριτος του Θεού, της ενεργείας Του. Η Παναγία με την καλλιέργεια των αρετών που περιγράψαμε αποκτά το πνευματικό κάλλος, γίνεται το πρότυπο της πνευματικής ομορφιάς και ελκύει το Θεό, κατοικεί μέσα της το Άγιον Πνεύμα, γίνεται η ευλογημένη, η κεχαριτωμένη, και καθίσταται η Υψηλοτέρα των Ουρανών, η καθαρωτέρα των ηλιακών λαμπηδόνων που φωτίζεται από τον κυοφορηθέντα Υιό Της, ώστε να μας λυτρώνει εκ της κατάρας και να καθίσταται μεσίτρια για όλο τον κόσμο.

Αυτό το μεγάλο μήνυμα της πνευματικής ομορφιάς κρύβει μέσα της η εορτή της Κοιμήσεως της Παναγίας. Αυτό το πνευματικό περιεχόμενο είναι που καθιστά την εκδημία της Θεοτόκου γεγονός άκρως χαρμόσυνο και αίτιο πανηγυρισμού. Αυτό το κάλλος καλούμαστε σήμερα να προσεγγίσουμε, να ψηλαφίσουμε, να γευτούμε, να ενστερνιστούμε. Είναι καιρός να προσανατολίσουμε τη ζωή μας στην αναζήτηση της πνευματικής ομορφιάς.

Μέσα σ” έναν κόσμο που θορυβεί, που δεν βλέπει ή βλέπει ότι θέλει και ότι τον συμφέρει, που δεν κλίνει την κεφαλή για να ακούσει τον άλλο και να κάμει την υπακοή, οι χριστιανοί καλούμαστε να ζήσουμε διαφορετικά.

 Να σιωπήσουμε, να απομονώσουμε τους θορύβους του κόσμου και να ακούσουμε τον έσω άνθρωπο.

 Να ακούσουμε πάνω απ” όλα τον λόγο του Θεού, να τον βάλουμε καλά μέσα στην καρδιά μας και να τον κάνουμε πράξη. 

Να δούμε καθαρά με τα μάτια της ψυχής μας και να κάνουμε πρώτο μέλημά μας την καλλιέργεια των αρετών.

 Να υπακούσουμε στις εντολές του Θεού, στο Ευαγγέλιο, στην Εκκλησία, στους πνευματικούς μας πατέρες, γιατί τελικά μόνο η υπακοή θα μας οδηγήσει πίσω στον Παράδεισο.

Σ” αυτή την όντως δύσκολη πορεία μας ας αντλήσουμε δύναμη και κουράγιο από το πάνσεπτο πρόσωπο της Παναγίας μας, ώστε μιμούμενοι τον τρόπο του βίου, της αγάπης για τον Θεό, της υπέρβασης της αμαρτίας, της ασκητικής παρθενίας, να γίνουμε κάλλει ωραίοι ελκύοντας επάνω μας την αγάπη του Ιησού και την σωτήριο χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Πουθενά αλλού μακριά από την Εκκλησία δεν θα βρούμε αυτή την υπέρτατη πνευματική ομορφιά, γιατί ακριβώς εδώ βρίσκεται η Παναγία, η Μήτηρ της Ζωής, η Μεσίτρια, το ακατανόητον θαύμα, το κεκρυμμένον Μυστήριον, η Μήτηρ όλων μας, η ηγαπημένη!

πηγή το είδαμε  εδώ

Τά δῶρα καί οἱ εὐλογίες τῆς Παναγίας μας ἀπό τό Περιβόλι Της, τό Ἅγιο Ὄρος

Ἡ προσφορά-εὐλογία τῆς Ἁγίας Θεοτόκου γίνεται μόνο ὅταν ὁ προσκυνητής τῆς προσκομίσει ὡς μοναδικό δῶρο τήν καρδιά του!

Τοῦ Διονύση Μακρῆ

 

Ὅταν κάποιος ἐπισκέπτεται συγγενεῖς ἤ φίλους εἴθισται νά προσφέρει καί νά λαμβάνει δῶρα ἀντίστοιχα! Ὁ ἑκάστοτε οἰκοδεσπότης μάλιστα πού δέχεται τήν ἐπίσκεψη εἴθισται νά προσφέρει τά πάντα προκειμένου νά εὐαρεστήσει τόν φιλοξενούμενο! Ἐνίοτε μάλιστα στρώνεται τράπεζα φιλοξενίας... Κάτι ἀνάλογο σέ μέγιστο βαθμό συναντᾶ ὁ ἐπισκέπτης -προσκυνητής στό Ἅγιο Ὄρος! Ἐκεῖ οἰκοδεσπότης εἶναι ἡ Παναγία μας, ἡ ὁποία φροντίζει μέσω τῶν διακόνων τῆς (μοναχῶν) νά παρέχει πολύτιμα δῶρα ὑπό ἕνα ὅμως ἀπαραβίαστο ὅρο. Ἡ προσφορά -εὐλογία τῆς Ἁγίας Θεοτόκου γίνεται μόνο ὅταν ὁ προσκυνητής τῆς προσκομίσει ὡς μοναδικό δῶρο τήν καρδιά του. Δηλαδή μόνο ὅταν μέ εἰλικρίνεια ἀνοίξει ἔστω καί μία χαραμάδα τῆς πόρτας τῆς ψυχῆς του ἔτσι ὥστε ἡ Παναγία νά καταφέρει μέσα σ’ αὐτήν νά ἐναποθέσει δῶρα -εὐλογίες, πού λογίζονται ὡς ἀνεκτίμητοι οὐράνιοι θησαυροί.

Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι πώς ὅσοι ἐκ τῶν προσκυνητῶν μέ ταπείνωση ἀνοίξουν ἔστω καί τήν ἐλάχιστη αὐτή χαραμάδα τῆς ψυχῆς τους τότε ὡς ἀντίδωρο αὐτῆς τῆς προσφορᾶς τους λαμβάνουν τίς εὐλογίες τῆς Παναγίας μας, γεμίζουν τό χωραφάκι τῆς ψυχῆς τους μέ γλυκύτατους μοναδικούς καρπούς ἀπό τό Περιβόλι Της, τό Ἅγιο Ὄρος! Καί τότε κάλλιστα μποροῦν νά ἀτενίσουν ἔστω καί γιά λίγο τόν κόσμο μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς. Τότε μιλᾶ ἡ καρδιά καί ὁ λόγος τῆς ἀποτυπώνεται μέ τό νά καθιστᾶ τά πρόσωπα εὐλογημένα καί λαμπροφόρα.

Μά εὔλογα κάποιοι θά ἀναρωτηθοῦν ἄν ἔχει μάτια ἡ ψυχή ἤ ἔχει καί στόμα; Μήπως ἔχει καί αὐτιά; Κι ποιά γλώσσα χρησιμοποιεῖ;

Καλοί μου Χριστιανοί ἡ ἀνθρώπινη ψυχή καί μάτια ἔχει καί αὐτιά ἔχει καί στόμα ἔχει! Τό θέμα ὡστόσο εἶναι ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι καί μάλιστα καί Χριστιανοί εἴτε ἐν γνώσει εἴτε ἐν ἀγνοία ἐπιλέγουμε νά κρατοῦμε ἑρμητικά κλειστά τά μάτια τῆς ψυχῆς. Καί ἐπιπλέον εἴθισται τήν ψυχή μας νά τήν κρατοῦμε ἀτροφική καί ἄτονη. Ὡς ἐκ τούτου ἡ καρδιά μας δέν μπορεῖ νά πάλλεται σέ παλμούς καί ἤχους οὐράνιους...

Πῶς ὅμως μπορεῖ κάποιος νά δεῖ μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς του; Ποιό μονοπάτι ὁδηγεῖ τόν χριστιανό στό μοναδικό κόσμο τῆς ψυχῆς, ἐκεῖ ὅπου ὡς ἀδιάλειπτη μελωδία ἀναπέμπονται εὐχαριστιακοί καί δοξολογικοί ὕμνοι πρός τόν τριαδικό Θεό; 

Μέ ἀφορμή λοιπόν τήν πανήγυρη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλου κατάφερα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά μεταβῶ γιά μία ἀκόμη φορά στό Περιβόλι τῆς Παναγίας μας! Κάθε φορά πού ἐπισκέπτομαι αὐτό τό ὀρθόδοξο πνευματικό φάρο τοῦ Ἁγίου Ὄρους ὁμολογῶ πώς νιώθω σάν μαθητούδι πού κρέμεται ἀπό τό στόμα τοῦ δασκάλου γιά νά ἐντρυφήσει στή μάθηση. Νιώθω σάν τή μέλισσα πού ἀποκαλύπτει τό πιό ὄμορφο λουλούδι καί πέφτει μέ ὅλη τή δύναμή της νά ρουφήξει τό νέκταρ του! Νιώθω σάν τό ἐλάφι πού ἐναγωνίως ἀναζητᾶ τήν πηγή τοῦ ὕδατος προκειμένου νά ἀποφύγει τό θάνατο ἀπό τό δηλητήριο πού τρέχει στό αἷμα του (βλ. ἑρμ. Ἁγ. Ἐπιφανίου)!

Ἐφέτος λοιπόν πρίν μεταβῶ στό πανηγύρι τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Καρακάλου ἐπισκέφθηκα ἕνα ἄλλο ἐξαίσιο πνευματικό μετερίζι τοῦ Ἄθω, τήν Ἱερά Μονή Μεγίστης Βατοπαιδίου, μέ τίς ἑπτά θαυματουργές εἰκόνες τῆς Παναγίας μας καί τήν Τιμία Ζώνη Αὐτῆς. Κι αὐτό γιατί, ἡ Ἁγία Θεοτόκος χάρισε σέ μένα καί τή σύζυγό μου, μετά 23 χρόνια γάμου, δύο πραγματικά ἀγγελούδια, τήν Ἀναστασία μου καί τήν Αἰκατερίνη μου. Θεωρῶ λοιπόν ὡς ἐλάχιστη ὑποχρέωση νά μεταβαίνω στήν Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου καί νά εὐχαριστῶ ἀπό κοντά τήν Παναγία μας. Καί μέ τήν εὐκαιρία νά σᾶς ἀποκαλύψω ἕνα μεγάλο μυστικό πού κυρίως ἀφορᾶ τά ἄτεκνα ζευγάρια. Γυναίκα πού φοράει μέ ἀληθινή πίστη τήν Τιμία Ζώνη τῆς Παναγίας δέν ὑπάρχει περίπτωση, οὔτε μία στό ἑκατομμύριο νά μήν τεκνοποιήσει... Πάνω ἀπό 1500 ἀπελπισμένες Ρωσίδες ἄλλωστε πού κατάφεραν καί ἀσπάστηκαν τήν Τιμία Ζώνη καί τή φόρεσαν πάνω τους ὡς εὐλογία ἔγιναν μητέρες. Κι αὐτό γιατί ἡ Παναγία μας ἀφουγκράζεται ἄμεσα τά αἰτήματά μας καί παρακαλεῖ συνεχῶς τόν Υἱό Της, τόν γλυκύτατο Χριστό μας νά τά ὑλοποιήσει. Χιλιάδες γράμματα εὐχαριστίας ἔχει συγκεντρώσει ἡ πολυάριθμη ἀδελφότητα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Βατοπαιδίου. Ἴσως κάποτε τό μοναστήρι προβεῖ στήν ἔκδοση αὐτῶν τῶν θαυμαστῶν γεγονότων πού κάθε ἐπιστολή περιγράφει.

Κατά τήν καθιερωμένη λοιπόν προσκύνηση τῶν Ἱερῶν Λειψάνων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἡ σκέψη μου καρφώθηκε θά ἔλεγα στήν εὐωδιάζουσα κάρα τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου. Ἐκεῖ μπορεῖ κάλλιστα νά διακρίνει κανείς ξεκάθαρα ὁλόκληρο τό αὐτί τοῦ Ἁγίου πού παραμένει ἀναλλοίωτο ἐδῶ καί 1700 περίπου χρόνια. Ὁ ἱερομόναχος ὑποστήριξε ὅτι αὐτό τό θαυμαστό γεγονός ὀφείλεται στό ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀνταποκρινόμενος στό αἴτημα τοῦ ἁγίου του ψιθύριζε τήν ἑρμηνεία τῶν ἐπιστολῶν του. Ὁ ἅγιος Χρυσόστομος δηλαδή ἀφουγκραζόταν τήν ἑρμηνεία πού τοῦ ψιθύριζε ὁ θεῖος Παῦλος. Πρόκειται γιά μία συνομιλία γῆς καί οὐρανοῦ πού ἄφησε ἀναλλοίωτα στό χρόνο τά σημάδια της.

Μοναδικές νουθεσίες

Τό ἴδιο βράδυ ὁ γέροντας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀρχιμανδρίτης Ἐφραίμ στήν καθιερωμένη συνάντησή του μέ τούς προσκυνητές ἐπικέντρωσε τήν ὁμιλία του στό πῶς μπορεῖ ὁ μοναχός ἤ καί ὁ λαϊκός νά γίνει ἀποδέκτης τῆς θείας χάρης καί νά εἰσέλθει σέ ἕναν κόσμο νέο, στόν κόσμο τῆς τέλειας ψυχικῆς ἀγαλλίασης, στόν κόσμο τῆς ἀδιάλειπτης ἐπικοινωνίας μέ τόν οὐρανό, στόν κόσμο τῶν ἀγγελικῶν δυνάμεων, οἱ ὁποῖες δοξολογοῦν τόν Θεό, στόν κόσμο τῶν ἁγίων μας, στόν κόσμο τοῦ Παραδείσου. Μέ ὁδηγό τήν ἐμπειρία πού εἶχε ἀποκτήσει ἀπό τή συναναστροφή του μέ τόν γέροντα Σωφρόνιο ἀλλά κι ἄλλους ἁγίους γέροντες τοῦ Ἄθω, τόνισε τό πόσο σημαντική εἶναι ἡ ἀρετή τῆς ὑπακοῆς, ἡ ὁποία οὐσιαστικά ἀποτελεῖ τό δοχεῖο μέσα στό ὁποῖο συσσωρεύεται ἡ ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση καλοί μου Χριστιανοί εἶναι ἡ βενζίνη πού κινητοποιεῖ τόν ἄνθρωπο στήν προσέγγισή του μέ τόν τριαδικό καί μόνο ἀληθινό Θεό! Δηλαδή ἡ ὑπακοή εἶναι τό μονοπάτι θά λέγαμε πού μᾶς εἰσάγει στόν κόσμο τῆς ψυχῆς. Πῶς ὅμως ἐνεργοποιεῖται ἡ ὑπακοή; Ἐνεργοποιεῖται μέ τό μυστήριο τῆς μετανοίας, τή Θεία Ἐξομολόγηση. Γιατί οὐσιαστικά μέγα τοῦτο μυστήριο ὁ πιστός δηλώνει ὑπακοή στό νόμο τοῦ Θεοῦ, δηλώνει ἁπλός διάκονος τοῦ Ἀμπελώνα πού λέγεται πλανήτης γῆ. Καί ἡ διακονία αὐτή μέσα ἀπό τήν ὑπακοή τόν ὁδηγεῖ σέ μοναδικές πνευματικές ὀάσεις, οἱ ὁποῖες τρέφουν καί ἐνεργοποιοῦν τήν ψυχή, ἔτσι ὥστε νά ἀνοίξει δειλά-δειλά τά μάτια της καί νά ἀνακαλύψει ἕναν πραγματικά παραδεισένιο κόσμο. Ἕναν κόσμο πού πορεύεται μέ ἔλεος καί ἀγάπη...γιά νά συνομιλήσει μέ τόν Θεό!

«Μέ τήν ἀναζήτηση τῆς ὑλικῆς τους ἄνεσης, οἱ ἄνθρωποι ἔχασαν τήν πνευματική ἄνεση», ἐπεσήμανε ὁ π. Ἐφραίμ στή σύναξη μέ τούς προσκυνητές μεταφέροντάς μας τούς λόγους τοῦ γέροντα Σωφρονίου. Ἐγκαθιστώντας στίς καρδιές τους -συνέχιζε- τά λίθινα εἴδωλα τῶν διαφόρων κτήσεων ἔγιναν ὁλόκληροι στό τέλος λίθινες μηχανές πού δουλεύουν μέ δαιμονικό παραλογισμό, γιά τήν ὅλο καί χειρότερη ὑποδούλωσή τους στήν ἐπινοημένη ἀπό αὐτούς τούς ἴδιους βασανιστική ματαιότητα. Γι’ αὐτό «καί ὁ σύγχρονος ὑλικός δυναμισμός ὁ ὁποῖος δεσπόζει ἐπί τῶν πνευμάτων καί τῶν καρδιῶν τοῦ αἰῶνος τούτου, περιβάλλεται ὅλο καί περισσότερο ἀπό δαιμονικό χαρακτήρα. Καί αὐτό δέν εἶναι ἐκπληκτικό, καθ’ ὅσον τίποτε ἄλλο δέν ἐκφράζει παρά τήν δυναμικότητα τῆς ἁμαρτίας». Καί ἐπειδή ἡ ἁμαρτία ὁδηγεῖ στήν καταστροφή, ἔλεγε ἀλλοῦ ὁ γέροντας, ὅτι ἡ σύγχρονη κουλτούρα εἶναι κουλτούρα πτώσεως, καί «στόν κόσμο ζοῦμε στήν ἀτμόσφαιρα καί τή λατρεία τῆς πτώσεως». Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει φθάσει στήν τελειότητα ἡ βούλησή του δέν εἶναι ἀλάνθαστη, γιατί εἶναι ἀνθρώπινη, γι’ αὐτό δέν πρέπει νά ἀπαιτεῖ τήν ὑπακοή μέ ἀκρίβεια σέ ὅποιον προστάζει, ἔστω καί ἄν εἶναι πνευματικός: «Ὁ πνευματικός ὁδηγός δέν φονεύει τήν θέληση τοῦ ὑποτακτικοῦ, καί δέν τήν ὑποδουλώνει αὐθαίρετα στήν δική του ἀνθρώπινη θέληση, ἀλλ’ ἀναλαμβάνει ὑπεύθυνα τό βαρύ φορτίο τῆς ἱερῆς ὑπηρεσίας, διά τῆς ὁποίας μετέχει στήν θεία πράξη τῆς δημιουργίας του (πνευματικοῦ) ἀνθρώπου».

Ἡ ἐξουσία πάνω σέ ἄλλους ὅταν εἶναι Χριστιανική πρέπει νά βαστάζει ὅπως ὁ Χριστός τό φορτίο τους, καί αὐτό πρέπει νά τηρεῖται ἰδιαιτέρως μέσα στήν Ἐκκλησία: «Ἀλλ’ ἐάν στίς Μονές ὁ Ἡγούμενος καί οἱ ἄλλοι ὁδηγοί ἀναγκασθοῦν νά προσφεύγουν στόν ἀνθρώπινο ἐξαναγκασμό τῆς ἀδελφότητας, δηλ. τήν πειθαρχία, αὐτό εἶναι σαφές σημεῖο κατάπτωσης τοῦ μοναχισμοῦ, ἴσως ἡ τελεία λήθη τοῦ σκοποῦ καί τῆς οὐσίας αὐτοῦ». Γι’ αὐτό: «Διακονώντας καί ὄχι ἐξουσιάζοντας τόν ἀδελφό γινόμαστε ὅμοιοι μέ τόν Κύριο». Ἄλλωστε ὁ Χριστός μας δέν εἶπε πώς ὅποιος θέλει νά καταστεῖ πρῶτος ὀφείλει νά εἶναι διάκονος ὅλων;

Ὁ γέροντας Σωφρόνιος, τόνισε ὁ ἡγούμενος π. Ἐφραίμ περιγράφει τή σύγχρονη πραγματικότητα καί μᾶς συμβουλεύει καί προειδοποιεῖ μέ βάση τίς ἱερές Γραφές. Προβάλει τή διαφορά τῆς ἐποχῆς μας στήν ἀρετή, ἀπό τά πρῶτα Χριστιανικά χρόνια, καί ἔτσι μᾶς δίνει ἕνα πνευματικῆς διάστασης ἐσχατολογικό μήνυμα.

Θά μπορούσαμε νά φέρουμε ὄχι ἕνα ἀλλά ἑκατοντάδες παραδείγματα ἀπό τό γεροντικό ἀλλά καί τά Συναξάρια τῶν ἁγίων γιά τήν ἀρετή τῆς ὑπακοῆς, ἡ ὁποία σέ εἰσάγει στό ἀλφάβητο τῆς καρδιᾶς, ἐπεσήμανε μέ νόημα ὁ π. Ἐφραίμ. Καί ἡ ὑπακοή, θά πρέπει ὅλοι μας νά συνειδητοποιήσουμε δέν ὑπάγεται σέ καμιά λογική! Μέ τήν ὑπακοή μαλακώνουμε τήν ψυχή, ἔτσι ὥστε νά εἶναι ἕτοιμη νά δεχθεῖ τόν σπόρο καί νά τόν γονιμοποιήσει. Καί ὁ σπόρος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος σταυρώνεται κουβαλώντας τίς προσωπικές μας ἁμαρτίες καί τά λάθη καί ἀνασταίνεται μέ τήν πλούσια καρποφορία πού εἰσάγει τόν ἄνθρωπο καί πάλι στόν Παράδεισο.

Μέ τίς σκέψεις αὐτές περί τῆς ὑπακοῆς ἀναχώρησα ἀπό τήν Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου πρός τήν Ἱερά Μονή Καρακάλου γιά τό πανηγύρι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ὁ π. Θεοδόσιος καί ὁ π. Θεολόγος ὁ πορτάρης εἶχαν πληροφορηθεῖ τήν ἄφιξή μου καί μ’ ἀναζητοῦσαν νά συζητήσουμε. Ὁ π. Θεολόγος φυσικομαθηματικός στίς σπουδές μοῦ εἶπε: «Ἀδελφέ μου ἄν θέλουμε πραγματικά νά καταστοῦμε ἀληθινοί Χριστιανοί ὀφείλουμε νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἐπιβάλλεται νά κατεβάσουμε τή θρησκεία ἀπό τό νοῦ στήν καρδιά μας. Γράφεις στήν ἐφημερίδα «Στύλος Ὀρθοδοξίας» καί μιλᾶς στίς ἐκπομπές σου γιά τή μετάνοια. Πρέπει κατά τή γνώμη μου νά τονίσεις τί εἶναι ἡ μετάνοια; Νά ἐπισημάνεις ὅτι μετάνοια εἶναι ἡ ὁδός πού κατεβάζει τόν Ἰησοῦ ἀπό τό νοῦ στήν καρδιά. Καί στήν ὁδό αὐτό νά τονίσεις ὅτι ἔχεις μόνο δύο συνοδούς-ὁδηγούς, τήν προσευχή καί τή νηστεία»! Κι ὁ π. Θεολόγος, ὅπως καί ὁ π. Θεοδόσιος λές καί πῆραν μήνυμα ἀπό τήν Παναγία νά συνεχίσουν τή συζήτηση πού εἶχε ἀρχίσει ὁ γέροντας Ἐφραίμ στό Βατοπαίδι.

Ὁ π. Θεολόγος μάλιστα μοῦ μίλησε γιά τά «πνευματικά κυάλια» πού διαθέτει ὁ ἅγιος γέροντας ἡγούμενος τῆς Μονῆς Καρακάλου π. Φιλόθεος καί μοῦ συνέστησε νά διαβάσω τό βιβλίο ἐξ ὅλης καρδίας τοῦ ἀρχιμανδρίτη Σεβαστιανοῦ Τοπάλη. Ὡς φυσικομαθηματικός μάλιστα ἔφερε ἀτράνταχτες προσωπικές διαπιστώσεις τό πῶς ὁλόκληρη ἡ φύση ὁδηγεῖ στόν Θεό. 

ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr

Τό  ἀνωτέρω κείμενο δημοσιεύεται στήν ἐφημερίδα ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τευχ. 158 που κυκλοφορεῖ σ' ὅλα τά περίπτερα τῆς χώρας.

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ-ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2014

Όταν φύγω από αυτή τη ζωή, τότε, όταν με ζητάτε, θα είμαι αμέσως κοντά σας. Αγιος Πορφύριος.

Μερικές αναφορές από την πλούσια πνευματική του παρακαταθήκη σε μας:
«Ο Χριστός είναι το παν. Αγαπήστε το Χριστό και μηδέν προτιμήστε της αγάπης αυτού».

« Ο Χριστός είναι η αγάπη μας, αυτός είναι ο έρωτάς μας. Ο έρωτας προς το Χριστό δεν έχει τέλος, δεν έχει χορτασμό. Οι άλλες αγάπες έχουν κορεσμό».
« Δώσου εξ ολοκλήρου στο Χριστό, με ένθερμο έρωτα, με λαχτάρα».

« Τίποτε στη ζωή μας δεν είναι τυχαίο. Ο Θεός φροντίζει ακόμη και για τις πιο μικρές λεπτομέρειες της ζωής μας. Μας αγαπά πολύ, μας έχει στο νου του κάθε στιγμή και μας προστατεύει. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό και να μη φοβόμαστε τίποτε».
« Η υπακοή κάνει θαύματα».
« Δεν θέλω με το φόβο του θανάτου να πλησιάσεις το Θεό. Θέλω με την πολλή αγάπη προς αυτόν να το κάνεις. Αυτό είναι το ανώτερο, παιδί μου».

«Αυτά που θέλετε να πείτε στα παιδιά σας, να τα λέτε με την προσευχή σας. Τα παιδιά δεν ακούν με τα αφτιά. Μόνον όταν έρχεται η Χάρις που τα φωτίζει, τότε ακούνε αυτά που θέλουμε να τους πούμε».

«Συν Χριστώ πανταχού φόβος ουδαμού».
«Αν τα χαλάσω με τον επίσκοπο, αν ο επίσκοπος είναι θυμωμένος μαζί μου, η προσευχή μου δεν ανεβαίνει στον ουρανό».

« Η μετάβαση στην άλλη ζωή γίνεται όπως όταν ανοίγεις μια πόρτα και βρίσκεσαι σε διπλανό χώρο. Δεν πρέπει να μας τρομάζει ο θάνατος».
« Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας. Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση».
«Να εξομολογείσαι τακτικά και καλά, γιατί και Πατριάρχης να είσαι, αν δεν εξομολογείσαι, δε σώζεσαι».
« Αν πρόκειται να ζήσεις μέσα στον κόσμο, να ακολουθείς το ημερολόγιο που έχει η εκκλησία, για να μη φέρνεις αναστάτωση στον κόσμο, εκτός και επιθυμείς να ζήσεις στο Άγιον Όρος».
« Ο τελειότερος τρόπος προσευχής είναι ο σιωπηλός».
« Φοβάμαι μην πάω στην κόλαση από την πολλή ‘;οικονομία’;’;».
« Πιο πολύ θα προσεύχεσθε για τους άλλους παρά για τον εαυτό σας. Όλοι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα, είμαστε όλοι ένα. Για αυτό όταν προσευχόμαστε για τους άλλους λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» και όχι «ελέησέ τους». Τους κάνουμε έτσι ένα με τον εαυτό μας».

« Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσομε το εσωτερικό μας απ’; τα μπερδέματα και τα πάθη. Και αυτό βέβαια μόνο συν Χριστώ γίνεται. Στον Χριστό είναι η χαρά. Και ο κόσμος σήμερα αυτό ζητάει και παίρνει τα δηλητήρια και τα ναρκωτικά, για να έλθει σε κόσμους χαράς, αλλά ψεύτικης χαράς».
« Όλα τα προβλήματά μας, τα υλικά, τα σωματικά, τα πάντα, να τα αναθέτουμε στο Θεό».
«Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Είμαστε ένα ακόμη και με τους ανθρώπους που δεν είναι κοντά στην εκκλησία. Να κάνουμε προσευχή ο Θεός να τους φωτίσει και να τους αλλάξει».
« Προτιμώ να πλανώμαι μέσα στην Εκκλησία παρά να φύγω από την Εκκλησία».
« Δεν θα ήθελα να σωθώ μόνος μου δίχως την Εκκλησία και δεν θα εγκατέλειπα το πλοίο της Εκκλησίας, γιατί έπαθε ρωγμή ή γιατί κινδυνεύει».
«Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία, στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο το Χριστό. Να πονάμε για την Εκκλησία. Να μη δεχόμαστε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους της.

Στο Άγιο Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και κατακρίσεις. Να μην πιστεύουμε τους ιεροκατηγόρους.Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται από κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύομε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα λαϊκά μέλη της εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε βέβαια το Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζομε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει» (Α’; Πέτρ. 2,23) 

[εκ του βιβλίου Βίος και Λόγοι*Γέροντος Πορφυρίου, εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής, Χανιά 2007].«Όταν φύγω από αυτή τη ζωή, τότε, όταν με ζητάτε, θα είμαι αμέσως κοντά σας».

πηγή

Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή Θ΄ Ματθαίου

Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λαρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης

«Ἒκραξε λέγων· Κύριε, σῶσον με».
Όλη τη νύκτα οι Μαθητές ήταν αντιμέτωποι με τα φουρτουνιασμένα κύματα και μόλις «τετάρτῃ φυλακῇ τῆς νυκτός», δηλαδή κατά τα χαράματα, παρουσιάζεται ο Κύριος. Τότε ο ορμητικός Πέτρος, με τη συγκατάθεση του Διδασκάλου, περπατά πάνω στα κύματα και τον πλησιάζει.
Η αρχή υπέροχη. Η πίστη του αποστόλου Πέτρου δυνατή. Και κατορθώνει το υπέροχο και αξιοθαύμαστο αυτό γεγονός. Όσο βλέπει τον Διδάσκαλό του, όσο κατευθύνεται προς Αυτόν, μπορεί να περπατάει στην υδάτινη επιφάνεια της λίμνης της Τιβεριάδος.
Ο άνεμος όμως ήταν ισχυρός. Ο Απόστολος άρχισε να παρατηρεί γύρω του. Καταλαμβάνεται από φόβο. Και τότε ο πολύπειρος ψαράς και δεινός κολυμβητής, άρχισε να βουλιάζει, να βυθίζεται.
Δεν έμεινε όμως σ’ αυτή τη φάση την τόσο επικίνδυνη. Ζήτησε αμέσως την θεία συμπαράσταση. «Βλέπων τόν ἂνεμον ἰσχυρόν ἐφοβήθη καί ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἒκραξε λέγων· Κύριε, σῶσόν με…». Κι αμέσως ο Κύριος απλώνει το χέρι του, τον αρπάζει και του λέει: «Ὀλιγόπιστε! Εἰς τί ἐδιλίασας;». Γιατί ενώ ξεκίνησες με θάρρος αργότερα δείλιασες; Γιατί όπως λέει ένας ερμηνευτής, Εκείνος που σε ενίσχυσε να περπατάς πάνω στα κύματα, ο ίδιος θα σε ενισχύσει να αντισταθείς και στον άνεμο.
Ο Κύριος όπως τότε με τον Πέτρο έτσι και σήμερα είναι παρών και στους αιώνες. Σήμερα όμως όλοι εμείς έχουμε αντικαταστήσει τον Απόστολο Πέτρο. Οι άνθρωποι της εποχής μας. Και λίμνη της Τιβεριάδος είναι για μας σήμερα η θάλασσα του καθημερινού βίου. Παρόμοια γεγονότα επαναλαμβάνονται συχνά στον πνευματικό τομέα.
Κάποτε, στο απώτερο ή στο πρόσφατο παρελθόν, ακούσαμε τη φωνή του Κυρίου και ξεκινήσαμε για μια χριστιανική ζωή. Ατενίζοντας τον Κύριο, εμπνεόμενοι από το παράδειγμά Του, προχωρούσαμε στην δύσκολη αυτή ζωή, πάνω στα κύματα των πειρασμών, των ειρωνειών, των αντιξοοτήτων, των πειρασμών, των ποικίλων δοκιμασιών. Προχωρούσαμε πιστοί στο θέλημά Του, προσπαθώντας να εφαρμόσουμε καθημερινά τις θείες Του εντολές.
Έρχονται όμως και περίοδοι στη ζωή μας που σβήνει από μπροστά μας το θείο φως. Αποσύρουμε το μάτι μας από τον αιώνιο Αρχηγό μας, τον Ιησού Χριστό. Και τότε τα κύματα του κακού μάς φαίνονται πιο ορμητικά, ο άνεμος πιο ισχυρός και αρχίζουμε να κλονιζόμαστε και να καταποντιζόμαστε. Έτσι κάνουν όλοι. Το κακό σήμερα είναι πιο ισχυρό από άλλοτε. Δεν μπορεί κανείς στην εποχή μας να ζει με το Ευαγγέλιο στο χέρι.
Με αποτέλεσμα να υποχωρούμε στην αμαρτία, στην αδικία, στην κλοπή, στις απάτες. Αρχίζουμε έτσι να ζούμε διπλή ζωή. Να ζητούμε όλα να τα συμβιβάσουμε.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι τρεις εκείνες περίφημες λέξεις του Αποστόλου Πέτρου: «Κύριε, σῶσον με», που στα χείλη του καθενός μας μπορούν να έχουν απίστευτη δύναμη. Θα επαναληφθεί ότι έγινε με τον μαθητή στη Τιβεριάδα. Οι τρεις αυτές λέξεις ανοίγουν τον ουρανό. Ελκύουν την θεία χάρη, προσελκύουν την δύναμη του Θεού.
Πριν ακόμα τον καλέσουμε σε κάθε μας δυσκολία, σε κάθε αντιξοότητα, πειρασμό και δοκιμασία είναι κοντά μας, στο πλευρό μας. Άπλωσε σ’ Αυτόν τα χέρια σου και θα δεις ότι Εκείνος έχει ήδη απλώσει προς εσένα τα δικά Του παντοδύναμα χέρια. Εκείνος είναι κοντά μας, πριν ακόμα εμείς αποφασίσουμε να Τον πλησιάσουμε.
Ας ανοίξουμε την καρδιά μας στον Χριστό. Ας Τον παρακαλέσουμε να μας ανασηκώσει, όπως τον Απόστολο Πέτρο, και θα το κάνει. Θα νιώσουμε δύναμη από τη δύναμή Του για να συνεχίσουμε τον πνευματικό αγώνα με πίστη ακράδαντη, με θερμή φλόγα και ενθουσιασμό.
Καιρός δεν μένει για σκέψεις, ταλαντεύσεις, δισταγμούς και απαισιοδοξίες. Η τόσο δύσκολη, ηθικά πεσμένη εποχή μας καλεί σε μεγάλες αποφάσεις, σε πορεία ανοδική με τέρμα τη βασιλεία του Θεού. Αμήν.