Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΣ

«Ο όσιος Σάββας ζούσε επί Θεοδοσίου του μικρού σε μία κώμη της Καππαδοκίας, που λεγόταν Μουταλάσκη, και οι γονείς του ονομάζονταν Ιωάννης και Σοφία. Ήδη λοιπόν από την αρχή του βίου του πρόστρεξε στη μοναχική ζωή, σε μοναστήρι που λεγόταν Φλαβιανές, και τόσο πολύ από τη νεαρή του ηλικία έγινε εγκρατής, ώστε όταν είδε στον κήπο κάποια φορά ένα μήλο και το επιθύμησε, είπε: «Ήταν ωραίος στην όραση και καλός στη βρώση ο καρπός που με θανάτωσε». Πήρε το μήλο στα χέρια του, αλλά δεν το έφαγε. Αντίθετα το καταπάτησε με τα πόδια του και έθεσε όρο στον εαυτό του να μη φάει ποτέ μήλο. Αλλά  και σε φούρνο  όταν μπήκε κάποια φορά, βγήκε αβλαβής, χωρίς η φωτιά να αγγίξει ούτε τα ιμάτιά του. Στην ηλικία των δεκαοκτώ ετών, τον γνώρισε ο μέγας όσιος Ευθύμιος και τον έστειλε σε κοινόβιο, προς τον όσιο Θεόκτιστο. Από όλους όσους συναντούσε, προσλάμβανε και μάθαινε τους τρόπους και την αρετή τους.  Βλέποντάς τον ο άγιος Ευθύμιος τον προσφωνούσε «παιδαριογέροντα», λόγω της πέρα από τα κοινά μέτρα πνευματικής του καταστάσεως. Όσο περνούσε η ηλικία του, τόσο και αύξανε την αρετή του. Γι’ αυτό και έκανε πολλά θαύματα, όπως και έβγαλε νερό με την προσευχή του σε άνυδρους τόπους. Έγινε μάλιστα και καθηγητής πολλών μοναχών, κι όταν ήλθε   στην Κωνσταντινούπολη,  δύο φορές έστειλε πρέσβεις  και προς τον βασιλιά Αναστάσιο και προς τον Ιουστινιανό, καθώς παρακλήθηκε γι’ αυτό από τους κατά καιρούς πατριάρχες των Ιεροσολύμων. Έφθασε στο ακρότατο της κατά Χριστόν ηλικίας και σε ηλικία ενενήντα τεσσάρων ετών εξεδήμησε προς τον Κύριο».          

Είναι βασική αλήθεια της χριστιανικής πίστεως ότι τον άγιο τον καταλαβαίνει ένας επίσης άγιος. Μόνον όποιος έχει ανεπτυγμένες πνευματικές αισθήσεις μπορεί να «οσφρανθεί» την ευωδία που εκπέμπει η ζωή ενός αγίου. Διαφορετικά, ένας άγευστος της πνευματικής ζωής πορεύεται σαν τυφλός στον κόσμο, συνεπώς αδυνατεί να δει το φως που εκπέμπει η ύπαρξη ενός αγίου. Γιατί το αναφέρουμε αυτό εν σχέσει με τον όσιο Σάββα; Για τον απλούστατο λόγο ότι εκείνος που αμέσως τον κατάλαβε και τον «οσφράνθηκε», που είδε την προχωρημένη πνευματική του κατάσταση ήταν ο μέγας όσιος Ευθύμιος.  Ο όσιος αυτός προσφωνούσε «παιδαριογέροντα» τον νεαρό Σάββα, που σημαίνει ότι στην πραγματικότητα αναγνώριζε την εκ νεότητος αγιότητά του. Από κει και πέρα τα μάτια του μεγάλου Ευθυμίου έγιναν και τα μάτια των υπολοίπων συμμοναστών του, άρχισαν δηλαδή και οι άλλοι να διακρίνουν  τα εκ Θεού χαρίσματά του, τα οποία επιβεβαιώθηκαν περίτρανα με τα θαύματα που ο Θεός επέτρεψε να γίνονται μέσω αυτού, όπως και από τη μυροβολία του αγίου λειψάνου του. Τα παραπάνω προβάλλει και ο υμνογράφος του οσίου, άγιος Θεοφάνης. Και του οσίου Ευθυμίου τη διάκριση καταγράφει («Ιλαρωτάτη σε ψυχή και προσηνεί διαθέσει, αρεταίς κατακοσμούμενον βλέπων ο λαμπρότατος φωστήρ Ευθύμιος εδέξατο», δηλαδή: ο λαμπρότατος πνευματικός ήλιος Ευθύμιος σε δέχτηκε με ιλαρότατη ψυχή και αγαθή διάθεση, βλέποντάς σε να κατακοσμείσαι από αρετές), και τα πάμπολλα θαύματα του αγίου Σάββα αναφέρει («Ξένα τα σα θαυμάσια. Τους γαρ θήρας ημέρωσας…προλέγεις τα μέλλοντα, προφητικώ χαρίσματι, στίφη των δαιμόνων φυγαδεύων ελαύνεις…», δηλαδή: Παράδοξα τα θαυμάσια που γίνονται από εσένα: ημέρωσες τα θηρία, προλέγεις τα μέλλοντα με προφητικό χάρισμα, διώχνεις μακριά τα στίφη των δαιμόνων), και την ευωδία των μύρων από τη θήκη του εξαγγέλλει, που ευφραίνει τους πιστούς («Μυρίζει σου η θήκη πνευματικήν ευωδίαν, πλουσίως ευφραίνουσα τους σους υιούς»).

Η εκ παιδός σοφία του οσίου Σάββα, σοφία βεβαίως κατά Θεόν -  την οποία σημειωτέον ερμηνεύει ο άγιος υμνογράφος και σε αναφορά με τη μητέρα του καλουμένη Σοφία: «Σοφίας υπάρχων βλάστημα, Σάββα όσιε, παιδιόθεν επόθησας Σοφίαν την ενυπόστατον», δηλαδή: Ήσουν παιδί της Σοφίας, Σάββα όσιε, γι’ αυτό και πόθησες από παιδί την ενυπόστατη Σοφία, τον Χριστό – αποδεικνύεται ανάγλυφα από το γεγονός ότι όπου πήγαινε είχε ανοικτά τα μάτια του για να βλέπει την κατά Χριστόν πολιτεία των αφιερωμένων στον Θεό και να αντιγράφει τους άθλους και τις αρετές τους. Δεν επικέντρωνε στις αδυναμίες των άλλων, που ασφαλώς ως άνθρωποι είχαν. Η έγνοια του, λόγω του μεγάλου πόθου του για τον Θεό, ήταν πώς να προχωρεί πνευματικά. Κι αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να εκμεταλλευτεί κάθε τι που παρουσιαζόταν στον δρόμο του. Θυμίζει η περίπτωσή του τον μέγα Γέροντα των αιώνων, τον όσιο Αντώνιο, ο οποίος και εκείνος προσπαθούσε να μαζέψει σαν τη μέλισσα ό,τι καλό του προσέφεραν οι άγιοι αφιερωμένοι στον Θεό άνθρωποι της εποχής του. Κι όπως εκείνος, γι’  αυτόν τον λόγο, έγινε «θεοφιλής», τον αγαπούσε δηλαδή ο Θεός, το ίδιο και ο όσιος Σάββας. Μέγα δίδαγμα για όλους τους χριστιανούς, ιδίως της εποχής μας, που δυστυχώς σε ένα μεγάλο ποσοστό η προσοχή μας είναι στραμμένη στα αρνητικά των άλλων, στις αδυναμίες τους, χωρίς να μπορούμε να βλέπουμε τα θετικά τους και τις αρετές τους προς παραδειγματισμό. Για να χρησιμοποιήσουμε την εν προκειμένω έκφραση του Γέροντος Παϊσίου του αγιορείτου, μεγάλου αγίου της εποχής μας, ο όσιος Σάββας ζούσε και λειτουργούσε στον κόσμο ως μέλισσα που συλλέγει τον καλό καρπό, και όχι ως μύγα, που επιζητεί πάντοτε την ακαθαρσία.

Αποτέλεσμα αυτής της σοφίας και της σύνεσης του οσίου ήταν ακριβώς να γεμίσει ο όσιος Σάββας με όλες τις αρετές. Όπως σημειώνει και ο σχετικός ύμνος: «μέτριος, άκακος, πράος, απλούς, ησύχιος, ως χρηματίσας, Πάτερ, υπέρ άνθρωπον όντως, και άυλος εν ύλη, οίκος Θεού καθωράθης» (Πάτερ, φάνηκες οίκος Θεού, διότι υπήρξες μέτριος, άκακος, πράος, απλός, ήσυχος, πράγματι πάνω από τα ανθρώπινα, και σαν άυλος μέσα σε ύλη). Ο υμνογράφος του όμως έχει επίγνωση ότι όλες οι αρετές από μόνες τους δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία, αν δεν καταλήγουν στο πλήρωμα των αρετών, την αγάπη. Αν η αγάπη δεν αποτελεί την κατάληξη της όποιας αρετής, παύει αυτή να χαρακτηρίζεται χριστιανική. Διότι βεβαίως λείπει ο ίδιος ο Θεός που είναι αγάπη. Γι’ αυτό και επισημαίνει: «Αγάπην προς τον Θεόν και τον πλησίον κτησάμενος, του Νόμου και των Προφητών πληροίς το κεφάλαιον. Την γαρ υπερέχουσαν πασών ασυγκρίτως αρετήν, Πάτερ,  κατώρθωσας». (Απόκτησες την αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, γι’ αυτό και συγκεφαλαιώνεις τον Νόμο και τους Προφήτες. Διότι κατόρθωσες, Πάτερ, την μεγαλύτερη, κατά ασύγκριτο τρόπο από όλες, αρετή).  Και ξέρει βεβαίως επίσης ο υμνογράφος ότι κανείς δεν μπορεί να φτάσει σ’ αυτήν την αγάπη, αν δεν την κτίσει με τον φόβο του Θεού, που κάνει τον άνθρωπο να τηρεί τις άγιες εντολές Του. «Αρχήν σοφίας επόθησας, τον φόβον τον του Θεού. Ω και στοιχειούμενος, προς την τελειότητα, την ενδεχομένην τοις ανθρώποις, Πάτερ, έφθασας». (Πόθησες την αρχή της σοφίας, δηλαδή τον φόβο του Θεού. Με αυτόν τον φόβο έκτισες τη ζωή σου κι έφτασες, Πάτερ, στην τελειότητα, αυτήν που μπορούν βεβαίως οι άνθρωποι).

Μία τέτοια αγιασμένη ζωή, σαν του αγίου Σάββα, επάνω δηλαδή στα ίχνη του Χριστού και των Αποστόλων, ήταν ευνόητο να εξακτινωθεί και να γίνει ιεραποστολική φλόγα. Οι συμμοναστές του, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος που τον γνώρισε, κυρίως με το παράδειγμά του, αλλά και με τον λόγο του – ο άγιος κήρυσσε τα δόγματα της Εκκλησίας μας με πολλή δύναμη και πειθώ: «κήρυξ θείων δογμάτων μεγαλοφωνότατος κεχειροτόνησαι» - άλλαζαν και μεταστρέφονταν. Πολλοί μάλιστα εγκατέλειπαν την ενασχόλησή τους με τα πράγματα του κόσμου και γίνονταν μοναχοί. «Του αγίου εγένου συνόμιλος Πνεύματος. Όθεν και προς ζήλον τους λαούς διεγείρων, τας πόλεις εκένωσας και ερήμους επόλισας, θεοφόρε Πατήρ ημών». (Έγινες συνόμιλος του αγίου Πνεύματος. Γι’  αυτό και διέγειρες τον ζήλο των λαών, με αποτέλεσμα να αδειάσουν οι πόλεις και να γίνουν πόλεις οι έρημοι, θεοφόρες πατήρ ημών). 

 «Ταις πρεσβείαις του οσίου πατρός ημών Σάββα, Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον και σώσον ημάς».

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Η κακή τιμή προς τους Αγίους

Ίσως απ’ αυτά να δίνεις λίγα χρήματα, στολίζεις μια εικόνα ή κτίζεις ναό στο όνομα κάποιου αγίου. Φαντάζεσαι έτσι ότι μεγάλα κατορθώματα έκανες. Όμως την εικόνα την στόλισες με τους καρπούς της πλεονεξίας. Γι’ αυτό και την άγια εικόνα την βρώμισες και δεν την στόλισες με τα προϊόντα της πλεονεξίας. Όμως ο άγιος, που δήθεν του στόλισες την εικόνα, σου λέει: «Νόμισες, με τρόπο ανόητο και άνομο, ότι θα είμαι όμοιός σου».

Πηγή:pmeletios.com

Προσφορές κλεπτών και πλεονεκτών «μπροστά στον Κύριο είναι αποκρουστικές. Με τρόπο παράνομο τις προσφέρουν». «Τίμα τον Κύριο προσφέροντάς Του απ’ τα αγαθά σου κι απ’ τους πρώτους καρπούς της σοδειάς σου». Εγώ κατοικώ στη βασιλεία των ουρανών. Δεν έχω ανάγκη των δικών σου αγαθών. Εκείνοι, που αδικήθηκαν από την πλεονεξία σου, πιέζονται από φτώχεια μεγάλη. Εκείνοι έχουν ανάγκη ειδών διαβίωσης, τροφών, ποτών, ενδυμάτων και σκεπασμάτων. Εκείνους να ευεργετήσεις, που αδικήθηκαν από σένα.

Άκουσες ότι αν η αρετή σας δεν ξεπεράσει την αρετή των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών; Αν και συ συμβαίνει ν’ ανήκεις στην τάξη των φτωχών, μη έχοντας τί να διαμοιράσεις, στάσου μακριά από τις κλοπές και τις πλεονεξίες. Κι αν είσαι φτωχότερος απ’ τους φτωχούς, και μεταδώσεις έστω κι ένα ποτήρι δροσερού νερού, δεν θα χάσεις τον μισθό σου, λέγει ο Κύριος. Και η χήρα του ευαγγελίου εξαγόρασε τη βασιλεία με τα δύο νομίσματα. «Καθένας που οργίζεται χωρίς λόγο εναντίον του αδελφού του, να παραπεμφθεί σαν ένοχος στην κρίση». Ο οργιζόμενος χωρίς λόγο, δηλαδή άδικα και με έπαρση, που δεν λογαριάζει ότι όλοι είμεθα αδελφοί κι έχουμε κοινό πατέρα, το Θεό, με τη χάρη του θείου βαπτίσματος και οργίζεται, χωρίς λόγο, γιατί θεωρεί τον αδελφό του φτωχό και χωρικό. Αυτός, λοιπόν, θα είναι ένοχος μπροστά στην κρίση.

«Αυτός που θα πει στον αδελφό του, «Ανόητε», να παραπεμφθεί σαν ένοχος στο συνέδριο» (στο μεγάλο δικαστήριο). Σαν υβριστής και αυθάδης παραπέμπεται στο μεγάλο δικαστήριο. Θέλοντας ο Κύριος να διακόψει την αμαρτία, σταμάτησε το περίεργο βλέμμα, λέγοντας, ότι «εκείνος, που βλέπει με πονηρή διάθεση μια γυναίκα, ήδη τη μοίχευσε στην καρδιά του». Έτσι κι εδώ. Θέλοντας να εμποδίσει, ή καλλίτερα να σταματήσει τους υβριστές, δίνει εντολή να παραπεμφθούν ως υπεύθυνοι στο μεγάλο δικαστήριο.

«Όποιος θα πει τον αδελφό του, «ανόητε», θα είναι ένοχος στη γέεννα του πυρός» (στην κόλαση).

Όπως ο άριστος γιατρός, μεθοδεύει το διαιτολόγιο των ασθενών και απαγορεύει κάθε είδους βλαβερή διατροφή, για να μη πεθάνουν (ξέρει ότι με την ακράτεια των τροφών παρατείνεται η ασθένεια και προκαλείται θάνατος), έτσι και ο Χριστός. Γνωρίζει ότι το κακό σταδιακά αυξάνεται κι απ’ την οργή προκαλείται ύβρη. Από την ύβρη προχωρεί στο κτύπημα. Κι απ’ το κτύπημα συμβαίνει και φόνος. Όπως το περίεργο βλέμμα προκαλεί επιθυμία κι η επιθυμία υποβάλλει τη συγκατάθεση, κι απ’ αυτή γίνεται η πραγματοποίηση του κακού. Γι’ αυτό, (ο Κύριος), στην αρχή ανακόπτει τη χωρίς λόγο οργή κατά του αδελφού. Ύστερα εμποδίζει την ύβρη δηλ. να μην λέει τον αδελφό του «ανόητο» και ορίζει μέτριες τιμωρίες.

Αυτές, νομίζω (τις εντολές) ονόμασε «ελάχιστες», λέγοντας ότι όποιος καταργήσει μια εντολή, από τις ελάχιστες, ελάχιστος θα είναι για τη βασιλεία των ουρανών (θ’ αποκλεισθεί απ’ αυτή). Και πριν απ’ αυτές απείλησε (ο Κύριος), για να μη τολμήσει οποιοσδήποτε να πει, τί σημαίνει το να οργιστώ ή το να πω «ανόητε»; Για το «μωρέ»-ανόητε, μεγάλη είναι η απειλή του Κυρίου και πραγματικά φρικτή. «Θα είναι», λέει, «ένοχος στη γέεννα του πυρός», στην αιώνια κόλαση, όποιος πει στον αδελφό του «μωρέ», ανόητε.

Αλλά τί είναι αυτό το «μωρέ», για να είναι αυτός που το ξεστόμισε τόσο υπεύθυνος, ώστε να καταδικάζεται στη «γέεννα του πυρός»; Μωρό αυτό είναι και λέγεται, το τελείως ανενέργητο, όπως όταν λέγει «αν το αλάτι χάσει, την αλμύρα του, με τί θα την αποκτήσει ξανά; Δεν είναι πια για τίποτε, παρά να πεταχτεί έξω και να καταπατηθεί από τους ανθρώπους». Όμως ο άνθρωπος, που δημιουργήθηκε να είναι εικόνα του Θεού και ομοίωση, δεν είναι μωρός, κι ούτε λέγεται μωρός. Γι’ αυτό κι όποιος τον λέγει μωρό, είναι ένοχος στην αιώνια κόλαση. Κι αν μόνο αυτό, καθιστά υπεύθυνους όσους το ξεστομίζουν, στην αιώνια κόλαση, τί συμβαίνει μ’ αυτούς, που ξεπερνούν αυτά τα όρια και με θηριωδία απάνθρωπα κτυπούν τους άλλους;

Μακάρι μ’ εμείς και αυτή την εντολή και όλες τις άλλες θείες εντολές να τηρούμε, ώστε να αποφύγουμε τις απειλούμενες τιμωρίες. Να αξιωθούμε τα μελλοντικά αιωνία αγαθά που μας υποσχέθηκε και να λάβουμε μέρος στις θείες δωρεές που απολαμβάνουν οι προαναφερθέντες άγιοι που φύλαξαν το κατ’ εικόνα, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού. Ας είναι δοξασμένος μαζί με τον Πατέρα και το άγιο Πνεύμα τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.

(Λόγος Ε΄ στις Άγιες εντολές του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού- απόσπασμα)

πηγή

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ

Από την Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 1944 μέχρι την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 1945, για πέντε ολόκληρες εβδομάδες, η πρωτεύουσα της Ελλάδος, η Αθήνα, έγινε το πεδίον μάχης μιας ανείπωτης αλληλοσφαγής των Ελλήνων, μιας μάχης της οποίας το αποτέλεσμα έκρινε το μέλλον της Ελλάδος για τα επόμενα τουλάχιστον 50 χρόνια. Τα όσα συνέβησαν τον τραγικό εκείνο Δεκέμβριο σημαδεύουν ακόμα την ελληνική ιστορία, έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην πολιτική ζωή της χώρας.
Σφάλλουν όσοι πιστεύουν ότι με αφορμή τα αιματηρά επεισόδια, που έλαβαν χώρα στο συλλαλητήριο της Πλατείας Συντάγματος, άρχισε ο κόκκινος Δεκέμβρης. Αυτά ήσαν μόνο η αφορμή. Ο κόκκινος Δεκέμβρης στην πραγματικότητα είχε ξεκινήσει πολύ ενωρίτερα, από το 1943 τουλάχιστον, όταν οι ελεγχόμενες από το ΚΚΕ δυνάμεις του ΕΛΑΣ εξόντωναν κάθε εθνικό και αντικομμουνιστικό στοιχείο υπήρχε στην Ελλάδα. Τρεις ολόκληρους μήνες πριν την μάχη των Αθηνών, ο ΕΛΑΣ είχε σφαγιάσει με πρωτοφανή αγριότητα 2.000 ανθρώπους στο Μελιγαλά και λίγες ημέρες μετά τη σφαγή ο εκπρόσωπος της "δεξιάς" Παναγιώτης Κανελλόπουλος, είχε κάνει δημόσια εμφάνιση στον Πύργο της Ηλείας με τον γνωστό για τα έργα και τις ημέρες του, Άρη Βελουχιώτη!

Ήλπιζαν ακόμη σε μία ειρηνική διευθέτηση των διαφορών με τον ΕΛΑΣ και φυσικά δεν έδιναν "δεκάρα τσακιστή" για το αίμα των εθνικιστών, που είχε χυθεί και χυνόταν. Στις 3 Δεκεμβρίου το πρώτο Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ εκδίδει διαταγή επιχειρήσεων και η μάχη των Αθηνών αρχίζει.

Στις 12 Οκτωβρίου, ως γνωστόν, τα Γερμανικά στρατεύματα αποχωρούν από την Αθήνα. Την ίδια ακριβώς ημέρα, όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του ο Στρατάρχης Παπάγος, ο ραδιοφωνικός σταθμός του Βερολίνου δια στόματος Γιόζεφ Γκαίμπελς, λέγει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

"Οι Έλληνες θα νοσταλγήσουν συντόμως τας ημέρας της κατοχής. Ο ελλοχεύων κομμουνισμός θα εξορμήσει μετά την αποχώρηση των στρατευμάτων μας και θα εγκαθιδρύσει καθεστώς τρόμου και σφαγής".

Όλοι γνώριζαν, λοιπόν, αυτό το οποίο θα συνέβαινε τον μοιραίο εκείνο Δεκέμβρη και κανείς δεν φρόντισε να ανατρέψει την αιματηρή πορεία των γεγονότων. Ισχυρές δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν περιζώσει την Αθήνα απ' άκρη σ' άκρη. Από τις πρώτες ημέρες του Δεκεμβρίου σκληρές μάχες μεταξύ εθνικιστών και κομμουνιστών λαμβάνουν χώρα σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Ο ΕΛΑΣ καταλαμβάνει τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα και εκτελεί με πρωτοφανή αγριότητα τους εκεί ευρισκόμενους άνδρες της Αστυνομίας Πόλεων. Μέχρι πριν λίγα χρόνια οι φωτογραφίες των σφαγιασθέντων ήσαν ανηρτημένες στα κατά τόπους τμήματα της Αστυνομίας Πόλεων. Σήμερα έχουν εξαφανιστεί! Ταυτόχρονα, συλλαμβάνονται από τις δυνάμεις της περιφήμου αιμοσταγούς ΟΠΛΑ δεκάδες χιλιάδες πολιτών με εθνικιστικά φρονήματα και εκτελούνται με τον αγριότερο τρόπο. Στο Θησείο οι Χίτες δίνουν μάχη σώμα με σώμα με τους κομμουνιστές. Το ίδιο συμβαίνει και στο Γουδί. Η Αθήνα έχει περιοριστεί σε λίγα μόλις τετράγωνα. Την νύκτα της 5ης Δεκεμβρίου αρχίζει η επίθεση δύο βαρέως εξοπλισμένων Συνταγμάτων του ΕΛΑΣ κατά του στρατοπέδου Χωροφυλακής Μακρυγιάννη στο οποίο βρίσκονται 30 περίπου αξιωματικοί και υπαξιωματικοί και 450 οπλίτες με διοικητή τον ηρωικό Γ. Σαμουήλ. Την ίδια νύκτα ο διοικητής του Συντάγματος Χωροφυλακής καλεί στο γραφείο του τους Αξιωματικούς, τους ενημερώνει για την κατάσταση και τελειώνει τον γεμάτο φλόγα και αποφασιστικότητα λόγο του με τα λόγια: "Ο εχθρός δεν πρέπει να καταλάβει το οχυρό μας. ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!".

Για την χρυσή σελίδα δόξης, που γράφτηκε στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, αναφέρει ο ίδιος διοικητής του Γ. Σαμουήλ στο σχετικό βιβλίο του:

"Και πράγματι εντός ελαχίστων λεπτών, κάτω από το συννεφιασμένο ουρανό του χειμερινού όρθρου, εξέσπασε πρωτοφανής αγρία και απερίγραπτος επίθεσις των κομμουνιστών. Η ατμόσφαιρα επληρώθη από βουή, καπνό, αστραπές και δαιμονιώδη θόρυβο. Δύο πλήρη πολεμικά ερυθρά συντάγματα, αχαλίνωτα και φανατικά βοηθούμενα από τον εφεδρικό ΕΛΑΣ εξαπέλυαν φωτιά και σίδερο κατά του οικήματος και των εξωτερικών φυλακίων. Ένοπλα στίφη κατέκλυζαν τας παρόδους. Τα επιθετικά κύματα του εχθρού δημιουργούσαν κόλασιν πυρός και ολέθρου, η βροντή των όπλων, ο πάταγος των χειροβομβίδων ο κροταλισμός των πολυβόλων, ο μηκυθμός του πυροβολικού που άρχισε να βάλλη από τους λόφους του Αρδητού και του Φιλοπάππου, συνέθεταν το προϊμιο της φρικτής συμφωνίας του αίματος και του θανάτου δια τους Ελασίτας, και του θριάμβου το εμβατήριο δια το Σύνταγμα..." και συνεχίζει "Όταν ξημέρωσε θυμήθηκα ότι η μέρα εκείνη ήταν αφιερωμένη στη μνήμη του Αγ. Νικολάου. Χωρίς να χάσω στιγμή, με μύριες προφυλάξεις, ωδηγήθηκα στο εκκλησάκι του Συντάγματος. Η πόρτα του ήτο μισάνοιχτη και μπροστά στον εσταυρωμένο έκαιγε ακόμη το ασημένιο κανδήλι που φώτιζε το ναό. Άναψα ένα κερί, έκαμα το σταυρό μου και ασπάστηκα την εικόνα του Αγ. Νικολάου. Ύστερα γονάτισα και προσευχήθηκα: "Άγιε Νικόλα... προστάτευσε εμάς τους πιστούς σου που σήμερα αγωνιζόμεθα για την Θρησκεία, την Πατρίδα, την Οικογένεια, για το Δίκαιο και την Ελευθερία"... και ο Μακρυγιάννης κράτησε... οι ερυθροί συνωμότες ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΑΝ"!!!

Περισσότερες από δέκα ημέρες κράτησαν οι λυσσώδεις επιθέσεις του ΕΛΑΣ κατά του Συντάγματος Μακρυγιάννη. Χρυσές σελίδες δόξης γραμμένης με αίμα και πνεύμα θυσίας γράφτηκαν στον ηρωικό αυτό μαντρότοιχο, που βρίσκεται κάτω από την σκιά της Ακροπόλεως. Σε κάθε γωνία, σε κάθε συνοικία της Αθήνας το αίμα έρρεε άφθονο. Όλα αυτά μέχρι την Δευτέρα 8 Ιανουαρίου 1945, οπότε οι δυνάμεις των κομμουνιστών, ηττημένες πλέον οριστικά, αρχίζουν να αποχωρούν από το λεκανοπέδιο της Αττικής και να πορεύονται προς Στερεά Ελλάδα και Εύβοια.

Ανάλογο με την Ελλάδα πόλεμο εσωτερικό είχε γνωρίσει λίγα χρόνια πριν και η Ισπανία, πόλεμο στον οποίο νικητής τελικά είχε αναδειχθή ο Στρατηγός Φράνκο. Λίγα χιλιόμετρα έξω από την Μαδρίτη είναι θαμμένοι περισσότεροι από δέκα χιλιάδες Ισπανοί και των δύο παρατάξεων. Πάνω από το μνημείο των αριστερών ο Στρατηγός Φράνκο έδωσε την εντολή να γραφεί η φράση: "Πολέμησαν και αυτοί γενναία, γιατί ήταν και αυτοί Ισπανοί". Η εθνική συμφιλίωση στην Ελλάδα όμως δεν ήλθε ποτέ γιατί αυτοί που πολιτικά χειρίστηκαν την παράταξη και των μεν και των δε είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους, πράγματα που βρισκόντουσαν πέρα από το εθνικό συμφέρον... Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ενώ πριν τον Δεκέμβρη του 1944 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ είχαν πρόβλημα εφοδίων και όχι προσωπικού, μετά τον Δεκέμβριο στον λεγόμενο δεύτερο γύρο είχαν άφθονα πολεμοφόδια, αλλά έλλειψη ανδρών! Ο λαός είχε καταλάβει ότι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ποτέ το πατριωτικό κίνημα, που πάλευε για την ελευθερία της Ελλάδος...                     

 

Σήμερα, βεβαίως, η πραγματική ιστορία, τα αληθινά γεγονότα, όχι μόνο είναι άγνωστα, αλλά έχουν στρεβλωθεί με τρόπο τουλάχιστον τραγικό! Ο Κλαούζεβιτς γράφει πως πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Κατ' αναλογίαν και πολιτική είναι η συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα... Αυτοί που πολέμησαν στου Μακρυγιάννη, αυτοί που αντιστάθηκαν στην κόκκινη τρομοκρατία, δεν είχαν άξιους συνεχιστές στη μάχη του πολιτικού πολέμου. Έτσι φτάσαμε σήμερα στο σημείο με ευθύνη προ παντός της λεγομένης "δεξιάς" να μη γνωρίζει τίποτε ο λαός για όσα συνέβησαν τον τραγικό εκείνο Δεκέμβρη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος άνθρωπος, που βγήκε δημόσια στο βήμα μαζί με τον Άρη Βελουχιώτη χέρι-χέρι, λίγες ημέρες μετά τη σφαγή του Μελιγαλά, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ήταν εκείνος που είχε πει στον αμερικανό στρατηγό Βαν Φλήτ το "Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας" και είχε αποκαλέσει την Μακρόνησο "Νέο Παρθενώνα"... 

                                         

ΠΗΓΗ: ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ

πηγή

“Χριστούγεννα…Και…τι έγινε;…”

Προβληματισμοί για το νόημα των Χριστουγέννων και τον πραγματικό εορτασμό τους… μέσα σε ένα κείμενο γραμμένο για νέους και μεγαλύτερα παιδιά.

- Χριστούγεννα… 
πρόλαβα μόνο νά πω θέλοντας νά μιλήσουμε στην τάξη μας για τη μεγάλη γιορτή πού πλησίαζε.
- Και…τι έγινε; 
Σχηματίστηκε στό βλέμμα σου πρώτα κι ύστερα στά χείλη σου λακωνικό αλλά πολύ σημαντικό καί πολυ-σήμαντο τό ερώτημα.
- Τι άραγε  νά έννοείς;
- Έρχονταιγιορτινές μέρες κι ίσως φέρουν μαζί τους δώρα καί γλυκά, για να σου τα χαρίσουν μαζί μέ λίγες στιγμές ξενοιασιάς κι ύστερα… πάλι δυσκολίες, προβλήματα, διλήμματα… 
Κι αν άπ‘ τή γορταστική ατμόσφαιρα λείψουν όσα το βαλάντιό μας δέν  επιτρέψει,Θά γίνει πιό αισθητή ή στέρηση, αφού… έρχονται Χριστούγεννα. 
Τί έγινε λοιπόν άν σπάσει τή ρουτίνα μας μιά ακόμη μεγάλη γιορτή; με ρωτάς…

- Δεν θα απαντήσω στο ερώτημά σου με δικούς σου συλλογισμούς και λόγους. Προτιμώ να βρεις την προσωπική σου απάντηση, αφού προσπαθήσω να σου μεταφέρω την απάντηση κάποιων Πνευματοκίνητων Πατέρων σε κάποιο άλλο επίκαιρο ερώτημα:

Τί έγινε τά Χριστούγεννα…;

Στό σκοτεινό κόσμο μας ανέτειλε ό “Ηλιος της δικαιοσύνης, ό Κύριος Ίησους Χριστός.
“Ελαμψε τό φως της γνώσης καί φανέρωσε πώς υπάρχει “Ενας Θεός Πατέρας, Αγαθός,  Σοφός καί Δυνατός. Θεός-άγάπη… γι’ αυτό, «ένώ έμεινε αυτό πού ήταν (Θεός), έγινε κάτι πού δέν ήταν» (Άγ. Θεοφύλακτος Βουλγαρίας).

“Εγινε άνθρωπος γιά νά λυτρώσει τόν άνθρωπο άπό τή δουλεία. Ό πονηρός κοσμοκράτορας πού μέ πανουργία μέσα στον παράδεισο «νίκησε τόν άνθρωπο, έπρεπε νά νικηθεί άπό τή νικημένη ανθρώπινη φύση… χρειαζόταν λοιπόν νά υπάρξει ενα άναμάρτητος… γι’ αυτό ό μόνος άναμάρτητος Υιός καί Λόγος του Θεού, έγινε υιός ανθρώπου» (Άγ. Γρηγόριος Παλαμάς).

«Ό άσαρκος έλαβε σάρκα, ό αόρατος έγινε ορατός… ό Υιός του Θεού, έγινε υιός άνθρώπου. Παρέμεινε τέλειος Θεός καί έγινε τέλειος άνθρωπος, όμοιος σέ όλα μέ εμάς έκτο άπό τήν αμαρτία μας. Έκείνος πού χαρίζει πλούτο στον κόσμο έγινε φτωχός, λαμβάνοντας τή σάρκα μου, γιά νά πλουτίσω εγώ μέ τή θεότητα Του. Άδειασε γιά λίγο καιρό άπό τή δόξα Του, γιά νά γεμίζει παντοτινά ή δική μου ψυχή άπό τό δικό Του μεγαλείο ” (Άγ. Γρηγόριος Θεολόγος).

Τί έγινε τά Χριστούγεννα; Τί μπορεί νά γίνει τά Χριστούγεννα;

Ήρθε ό Θεός ανάμεσα μας γιά νά ανέβει στό Γολγοθά της Θυσίας Του βαδίζοντας στούς δρόμους της γης μας, χωρίς ποτέ νά πέσει καί νά πληγωθεί άπό τήν αμαρτία.
Ακολουθώντας τά ίχνη Του προχωρείς μέ ασφάλεια τό δρόμο σου.

Μάς επισκέφθηκε ό Θεός, έζησε τή δύσκολη ζωή μας. Ένιωσε τήν πείνα καί τή δίψα μας.  Έζησε τόν πόνο καί τόν κόπο μας. Πάλεψε μέ τήν κάθε δοκιμασία μας. Μάς καταλαβαίνει λοιπόν καί μπορεί καί θέλει νά μάς βοηθήσει, τήν κάθε στιγμή πού όπως υποσχέθηκε είναι κοντά μας, άν έμείς Τόν θέλουμε.

«Έγινε ό Θεός αυτό πού είμαστε, γιά νά γίνουμε έμείς αυτό πού είναι» (Άγ. Ειρηναίος) «Έγινε άνθρωπος, γιά νά γίνουμε έμείς θεοί» (Μ. Αθανάσιος).

• Αδύνατον, ανέφικτο, ουτοπιστικό, ϊσως σκέπτεσαι τώρα καί απορείς. ‘Εγώ θεός;
• Ναι, κατά χάριν θεός, τίποτα λιγότερο. Μέ τή χάρη Του θεός κι έσύ,… κι ό κάθε άνθρωπος, ό πιό αμαρτωλός… πού αποφασίζει νά ξεφύγει άπό τά χέρια του έχθροΰ διαβόλου νά πέσει στην αγκαλιά τοϋ Θεού.

Τό βεβαιώνουν οι άνθρωποι εκείνοι πού έχουν τά «χαρακτηριστικά» Του, πού Του «μοιάζουν”,  οι Άγιοι πού έζησαν καί ζουν δίπλα μας κάνοντας ζωή τους τό θέλημα Του.
Αυτοί πρώτοι φανερώνουν τί έγινε στή γη μας καί τί μπορεί νά γίνει στή ζωή μας, άφού ήρθε Λυτρωτής.

Έλα νά κάνουμε μαζί τους Χριστούγεννα στην Εκκληοία...

Τότε τίς μικροχαρές πού τά έθιμα των ήμερων χαρίζουν εύκολα θα τις μοιραστείς με όσους τίς στερούνται. Κι άν κάτι κι εσύ στερηθείς , θα απολαμβάνεις τα άλλα, τα μυστικά, τα ακριβά δώρα που δίνει ο Θεός στους δικούς του…την Ειρήνη και την χαρά Του…

Έλα να ετοιμαστούμε για τη μεγάλη γιορτή…να καθαρίσουμε την καρδιά μας να κοινωνήσει τον Χριστό…να γίνουν Χριστούγεννα μέσα μας…
Τότε και εσύ και πολλοί γύρω σου, θα μάθουν τι μπορεί να γίνει τα Χριστούγεννα.

Μ.
από το περιοδικό Προς τη Νίκη, Δεκέμβριος 2014, τεύχος 778

για την αντιγραφή: ιστολόγιο “Αντέχουμε…”

To είδαμε εδώ

ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΣΥΝΕΧΗ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΟΡΑΤΟ ΚΟΣΜΟ - ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ)

Aπό την αρχή της δημιουργίας του κόσμου και του χρόνου, όλοι οι λαοί της γης πιστεύουν πώς ό πνευματικός κόσμος υπάρχει και πώς τα αόρατα πνεύματα είναι αληθινά. Πολλοί άνθρωποι όμως έχουν πλανηθεί σ’ αυτό το σημείο. Υποστηρίζουν πώς τα πονηρά πνεύματα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα αγαθά. Με την πάροδο του χρόνου μάλιστα προχώρησαν στη θεοποίηση των πονηρών πνευμάτων, τούς έφτιαξαν ναούς, πρόσφεραν θυσίες και προσευχές και πρόστρεχαν σ’ αυτά για όλα τα θέματα.

'Όσο περνούσε ό καιρός πολλοί ήταν εκείνοι πού εγκατέλειψαν τελείως την πίστη στα αγαθά πνεύματα και κράτησαν την πίστη τους μόνο στα πονηρά, ή στους κακούς «θεούς», όπως τούς αποκαλούσαν. Έτσι αυτός ό κόσμος άρχισε να μοιάζει  μ’ ένα στίβο, όπου άνθρωποι και πονηρά πνεύματα ανταγωνίζονταν μεταξύ τους. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν όλο και περισσότερο τούς ανθρώπους και τούς τύφλωναν, με αποκλειστικό στόχο να σβήσουν από το νου τους κάθε ιδέα για τον καλό Θεό και για τη μεγάλη και θεόσδοτη δύναμη των αγαθών πνευμάτων.

Στις μέρες μας όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν στην ύπαρξη των πνευμάτων. Κι ή πίστη αυτή κατ’ αρχάς είναι σωστή. Εκείνοι πού αρνούνται τον πνευματικό κόσμο, το κάνουν επειδή κοιτάζουν μόνο με τα σωματικά τους μάτια κι έτσι δεν μπορούν να τον δουν. Ό κόσμος αυτός όμως δέ θα ήταν πνευματικός, αν ήταν ορατός στη σωματική όραση. Κάθε άνθρωπος επομένως, πού ό νους του δεν έχει τυφλωθεί κι ή καρδιά του δεν έχει γίνει αναίσθητη από την αμαρτία, μπορεί κάθε μέρα και κάθε ώρα να νιώθει με όλη του την ύπαρξη πώς στον κόσμο αυτόν δεν είμαστε μόνοι, με αποκλειστική συντροφιά την άψυχη φύση, τούς βράχους, τα φυτά, τα ζώα κι άλλα πλάσματα, στοιχεία και φαινόμενα.

Οι ψυχές μας βρίσκονται σέ συνεχή επαφή με τον αόρατο κόσμο, με αόρατες υπάρξεις. Και κάνουν μεγάλο λάθος όσοι καταργούν τα αγαθά πνεύματα και θεοποιούν τα πονηρά και τα προσκυνούν.

Όταν ό Κύριος Ιησούς εμφανίστηκε στον κόσμο, ουσιαστικά όλοι οι λαοί πίστευαν στη δύναμη και την υπεροχή τού κακού έναντι τού καλού. Οι πονηρές δυνάμεις επικρατούσαν στον κόσμο, γι’ αυτό κι ό Χριστός ό ίδιος αποκάλεσε τον αρχηγό τους άρχοντα τού κόσμου τούτου. Ακόμα κι οι ηγέτες των Ιουδαίων απέδιδαν όλα τα θαύματα του Χριστού στους δαίμονες και στη δύναμή τους.

Ό Κύριος Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να σπάσει, να ξεριζώσει την αδύναμη πίστη των ανθρώπων στον πονηρό και να σπείρει την πίστη του αγαθού στις ψυχές τους. Να στηρίξει την πίστη στην παντοδύναμη ισχύ του αγαθού, στην ακατανίκητη και παντοτινή φύση του.

 Ό Χριστός δεν κατάργησε, άλλ’ επιβεβαίωσε την αρχαία και παγκόσμια πίστη στα πνεύματα. Αποκάλυψε όμως τον πνευματικό κόσμο όπως πραγματικά είναι, όχι όπως τον πίστευαν οι άνθρωποι κάτω από την απατηλή διαβολική επιρροή. Ό ένας, αγαθός, σοφός και παντοδύναμος Θεός είναι ό Κύριος τόσο του πνευματικού όσο και του υλικού κόσμου, ορατού και αόρατου. Τα αγαθά πνεύματα είναι οι άγγελοι και είναι δύσκολο να υπολογίσεις το πλήθος τους.

Τα αγαθά πνεύματα, οι άγγελοι, είναι ασύγκριτα πιο ισχυρά από τα πονηρά πνεύματα. Τα πονηρά πνεύματα στην ουσία είναι εντελώς ανίσχυρα να κάνουν οτιδήποτε, αν δεν τούς το επιτρέψει ό παντεπόπτης Θεός. Αλλά και τα πονηρά πνεύματα είναι αμέτρητα. Σ’ έναν μόνο δαιμονισμένο στα Γάδαρα, πού τον θεράπευσε ό Κύριος, κατοικούσε ολόκληρη λεγεώνα, δηλαδή μερικές χιλιάδες πονηρά πνεύματα. Τα πονηρά αυτά πνεύματα απατούσαν τούς ανθρώπους ή και λαούς ολόκληρους εκείνη την εποχή, όπως σήμερα εξαπατούν πολλούς αμαρτωλούς και τούς πείθουν πώς είναι παντοδύναμοι- πώς είναι τάχα οι μόνοι θεοί, πώς δεν υπάρχουν άλλοι θεοί εκτός απ’ αυτούς και πώς αγαθά πνεύματα δεν υπάρχουν. Όπου όμως εμφανιζόταν ό Κύριος, εκείνοι έφευγαν έντρομοι. 

Αναγνώριζαν σ’ εκείνον τόσο εξουσία όσο και δικαίωμα κρίσης, πώς μπορούσε να τούς εκβάλει, να τούς απομακρύνει απ’ αυτόν τον κόσμο και να τούς καταδικάσει στην άβυσσο της κόλασης. Δημιουργούσαν αναταραχές σ’ αυτόν τον κόσμο με την άδεια και την ανοχή του Θεού. Έπεφταν καταπάνω στο ανθρώπινο γένος σαν μύγες πάνω σέ θνησιμαίο και λογάριαζαν τον κόσμο αυτόν σαν καταφύγιό τους, σαν φωλιά τους και σαν τραπέζι για το φαγητό τους.

Ξαφνικά ό φορέας του αγαθού, ό Κύριος Ιησούς Χριστός, εμφανίστηκε μπροστά τους. Εκείνοι, γεμάτοι φόβο και τρόμο έκραξαν: «Ήλθες ώδε προ κακού βασανίσαι ημάς;»  (Ματθ. η'29).

Κανένας δέ φοβάται τόσο τα βάσανα όσο ό βασανιστής. Τα πονηρά πνεύματα βασάνιζαν την ανθρωπότητα για χιλιάδες χρόνια, έβρισκαν Ικανοποίηση στα βάσανα αυτά. Όταν όμως είδαν το Χριστό άρχισαν να τρέμουν από φόβο μπροστά στο μεγαλύτερο βασανιστή τους κι ήταν έτοιμα να βγουν από τούς ανθρώπους, να πάνε στους χοίρους ή σέ οποιοδήποτε άλλο πλάσμα, έφτανε μόνο να μην οδηγηθούν εντελώς έξω από τον κόσμο αυτόν.

Ό Χριστός δέ σκεφτόταν να τούς εκβάλει αμέσως απ’ αυτόν τον κόσμο. Ό κόσμος αυτός είναι ένας χώρος με ανάμικτες δυνάμεις. Ό κόσμος αυτός είναι πεδίο μάχης, όπου οι άνθρωποι, είτε το θέλουν είτε όχι, έχουν να διαλέξουν συνειδητά αν θ’ ακολουθήσουν το Νικητή Χριστό ή θα προσκολληθούν στους ακάθαρτους δαίμονες. Ό Χριστός ήρθε επειδή αγαπά το ανθρώπινο γένος, ήρθε για να δείξει τη δύναμη του καλού πάνω στο κακό, να βεβαιώσει την πίστη των ανθρώπων στο καλό, μόνο στο καλό.

ΠΗΓΗ: ΑΠΑΝΤΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Το είδαμε εδώ