Ελληνικά και Ορθόδοξα

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 10, 2014

Γιὰ τὴν Μνησικακία Ἅγιος Δωρόθεος

Ἕνας ἀπό τούς Πατέρες, ὁ Εὐάγριος, εἶπε ὅτι οἱ μοναχοί δέν πρέπει νά ὀργίζονται ἤ νά στενοχωροῦν κανέναν. Καί πάλι εἶπε: Ἄν κάποιος χαλιναγωγήσει τό θυμό, χαλιναγωγεῖ τούς δαίμονες. Ἄν ὅμως ἔχει νικηθεῖ ἀπ’ αὐτό τό πάθος, εἶναι τελείως ξένος ἀπό τή μοναχική ζωή[1] καί ἄλλα σχετικά.Τί λοιπόν πρέπει νά ποῦμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτό μας, πού δέν σταματᾶμε μόνο στό θυμό καί στήν ὀργή, ἀλλά πολλές φορές φτάνουμε καί μέχρι τή μνησικακία; Τί ἄλλο, παρά τό νά πενθήσουμε γι’ αὐτή τήν ἐλεεινή καί ἀπάνθρωπη κατάστασή μας.

Ἄς κρατήσουμε λοιπόν ἄγρυπνα τά μάτια τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, ἀδελφοί μου, καί ἄς βοηθήσουμε¸‘μετά Θεόν’ τούς ἑαυτούς μας, γιά νά γλυτώσουμε ἀπό τήν πίκρα αὐτοῦ τοῦ καταστρεπτικοῦ πάθους. Γιατί συμβαίνει πολλές φορές νά βάζει κανείς μετάνοια στόν ἀδελφό του -ὅταν φυσικά ψυχρανθοῦν ἤ στενοχωρηθοῦν μεταξύ τους- καί νά παραμένει καί μετά τή μετάνοια λυπημένος καί ἔχοντας λογισμούς ἐναντίον του. Δέν πρέπει αὐτός πού πολεμιέται ἀπό τούς λογισμούς ν’ ἀδιαφορήσει γιά τό θέμα, ἀλλά ἀμέσως νά τούς σταματήσει. Γιατί αὐτό εἶναι μνησικακία. Καί εἶναι ἀνάγκη νά προσέξει μέ ἄγρυπνη φροντίδα, νά μετανοήσει, ν’ ἀγωνιστεῖ, ὅπως εἶπα, γιά νά μήν μείνει πολύ καιρό μ’ αὐτούς τούς λογισμούς καί κινδυνεύσει. Γιατί μέ τό νά βάλει μετάνοια, ἁπλῶς συμμορφώνεται σέ μιά πρακτική ἐντολή καί προσωρινά ἀντιμετωπίζει τό θέμα τῆς ὀργῆς, ἀλλά δέν κάνει κανέναν ἀγώνα ἐναντίον τῆς μνησικακίας. Γι’ αὐτό καί παραμένει ἔχοντας τή λύπη ἐναντίον τοῦ ἀδελφοῦ του. Γιατί εἶναι ἄλλο πράγμα ἡ μνησικακία, ἄλλο ἡ ὀργή, ἄλλο ὁ θυμός καί ἄλλο ἡ ταραχή[2].

Καί σᾶς λέω ἕνα παράδειγμα, γιά νά καταλάβετε. Αὐτός πού ἀνάβει φωτιά, στήν ἀρχή ἔχει λίγη θράκα. Θράκα εἶναι ὁ πικρός λόγος τοῦ ἀδελφοῦ πού τόν λύπησε. Δές, ἡ θράκα ἔχει λίγη δύναμη. Γιατί, τί εἶναι μιά λεξούλα τοῦ ἀδελφοῦ σου; Ἄν τήν ὑποφέρεις ἔσβησες τή θράκα. Ἄν ὅμως ἀρχίσεις νά σκέπτεσαι: ‘Γιατί μοῦ τό ’πε; Καί ἐγώ μπορῶ νά τοῦ ἀπαντήσω. Ἄν δέν ἤθελε νά μέ στενοχωρήσει, δέν θά μοῦ τό ’λεγε. Καί, πιστέψτε με, θά τόν κανονίσω ἐγώ!’ Νά, ἔτσι βάζεις μικρά ξυλαράκια ἤ κάποιο ἄλλο προσάναμμα, ὅπως ἀκριβῶς κάνει αὐτός πού θέλει ν’ ἀνάψει φωτιά, καί γεμίζεις τόν τόπο μέ καπνό, πού εἶναι ἡ ταραχή. Ταραχή εἶναι ὁ ἀναβρασμός ἐμπαθῶν καί ἀτάκτων σκέψεων, πού ξεσηκώνουν τήν καρδιά καί τήν κάνουν ἐπιθετική κατά τοῦ πλησίον. Αὐτή δέ ἡ ἐπιθετική διάθεση κατά τοῦ ἀνθρώπου πού μᾶς στενοχώρησε, πολλές φορές παίρνει καί χαρακτήρα ἀπειλητικό, γιατί γίνεται καί ἐκδικητική, ὅπως ἀκριβῶς εἶπε καί ὁ ἀββᾶς Μάρκος: ‘Ἡ κακία πού γίνεται δεκτή μέ τό λογισμό, κάνει τήν καρδιά θυμώδη καί ἀπειλητική, ἐνῶ ὅταν πολεμηθεῖ μέ τήν προσευχή καί τήν ἐλπίδα προκαλεῖ μετάνοια καί συντριβή’[3].

Γιατί ἄν ὑπέφερες τόν ἀσήμαντο λόγο τοῦ ἀδελφοῦ σου, θά ἔσβηνες,ὅπως εἶπα, καί αὐτή τή λίγη θράκα, πρίν ξεσηκωθεῖ ἡ ταραχή. Ὅμως καί αὐτή, ἄν θέλεις, μπορεῖς εὔκολα νά τή σβήσεις, ὅσο εἶναι καιρός, μέ τή σιωπή, μέ τήν προσευχή, μέ μιά μετάνοια ὁλόκαρδη. Ἄν ὅμως παραμείνεις βγάζοντας καπνό, μ’ αὐτό τόν τρόπο ἀποθρασύνεις καί ξεσηκώνεις τήν καρδιά σου στριφογυρίζοντας στό νοῦ σου: ‘Γιατί μοῦ τό ’πε; Μπορῶ νά τοῦ ἀπαντήσω καί ἐγώ’. Ἀπ’ ὅλο αὐτό τό βράσιμο καί τή διαμάχη τῶν λογισμῶν, μέ τούς ὁποίους ἡ καρδιά ἀνάβει καί ξεσηκώνεται μέ ἐμπάθεια, ἀνάβει τό πάθος τοῦ θυμοῦ. Γιατί θυμός εἶναι τό ξάναμμα τοῦ αἵματος, πού βρίσκεται γύρω ἀπ’ τήν καρδιά, ὅπως λέει ὁ Μ. Βασίλειος[4]. Νά, ἔτσι ἀνάβει ὁ θυμός, ἔτσι βρισκόμαστε στήν κατάσταση πού τήν λέμε ὀξυχολία. Ἄν λοιπόν θέλεις μπορεῖς νά τόν σβήσεις καί αὐτόν, πρίν φέρει τήν ὀργή. Ἄν ὅμως συνεχίσεις νά ταράζεις καί νά ταράζεσαι, μοιάζεις σάν κι αὐτόν πού ρίχνει ξύλα στή φωτιά καί μεγαλώνει τή φλόγα. Καί ἔτσι γίνονται τά ἀναμμένα κάρβουνα, πού εἶναι ἡ ὀργή.

Καί αὐτό εἶναι ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς, ὅταν τόν ρώτησαν τί σημαίνει ἡ φράση: ὅπου δέν ὑπάρχει θυμός, σταματάει ἡ διαμάχη. Γιατί, ἄν στήν ἀρχή τῆς ταραχῆς, μόλις ἀρχίσει, ὅπως εἴπαμε, νά βγάζει καπνό καί νά πετάει μερικές σπίθες, προλάβει κανείς καί κατηγορήσει τόν ἑαυτόν του καί βάλει μετάνοια, πρίν ἀκόμα ξεσηκωθεῖ ἡ ταραχή καί γίνει θυμός, τότε μένει εἰρηνικός. Πάλι ἀφοῦ ἀνάψει ὁ θυμός, ἄν δέν ἡσυχάσει, ἀλλά ἀφήσει στήν ψυχή του τήν ταραχή καί τήν ἐκδικητικότητα, μοιάζει, ὅπως εἴπαμε, μ’ αὐτόν πού ρίχνει ξύλα στή φωτιά καί παραμένει ξαναμμένος μέχρι νά φτιάξει μεγάλα κάρβουνα. Ὅπως ἀκριβῶς λοιπόν ἡ θράκα γίνεται κάρβουνα, πού ἀποθηκεύονται καί μένουν πολλά χρόνια χωρίς νά καταστρέφονται, καί ἄν τούς ρίξει κανείς νερό, δέν σαπίζουν, ἔτσι καί ἡ ὀργή. Ἄν μείνει πολύ καιρό στήν ψυχή γίνεται μνησικακία. Καί τότε, ἄν κανείς δέν χύσει τό αἷμα του, δέν ἀπαλλάσσεται ἀπ’ αὐτή. Νά λοιπόν, σᾶς εἶπα τή διαφορά, καταλάβατε. Ἀκούσατε τί εἶναι ἡ πρώτη ταραχή, τί ὁ θυμός, τί ἡ ὀργή, καί τί ἡ μνησικακία. Βλέπετε πῶς ἀπό μιά κουβέντα φτάνουμε σέ τόσο μεγάλο κακό; Γιατί ἄν ἀπό τήν ἀρχή κατηγοροῦσε τόν ἑαυτόν του καί ὑπέμενε τό λόγο τοῦ ἀδελφοῦ του καί δέν κοίταζε νά πάρει ἐκδίκηση καί, ἀντί γιά ἕνα λόγο, νά πεῖ δύο ἤ πέντε λόγους καί ν’ ἀνταποδώσει κακό ἀντί κακοῦ, θά γλύτωνε ἀπ’ ὅλα αὐτά τά κακά. Γι’ αὐτό πάντοτε σᾶς λέω: ὅσο ἀκόμα εἶναι στήν ἀρχή τά πάθη, κόψτε τα, πρίν δυναμώσουν ἐναντίον σας καί σᾶς ταλαιπωρήσουν. Γιατί εἶναι ἄλλο πράγμα νά βγάζεις μικρό χορταράκι καί ἄλλο νά ξεριζώνεις μεγάλο δέντρο.

Δέν παραξενεύομαι γιά τίποτα ἄλλο, παρά μόνο γιά τό ὅτι δέν καταλαβαίνουμε τί ψάλλουμε. Καθημερινά ψάλλουμε καί καταριόμαστε ἔτσι τούς ἑαυτούς μας, χωρίς νά τό καταλαβαίνουμε. Δέν ἔχουμε ὑποχρέωση νά ξέρουμε τί ψάλλουμε; Πάντοτε βέβαια λέμε: ‘Ἄν σ’ αὐτούς πού μοῦ ἀνταπέδωσαν ἀντί τῶν εὐεργεσιῶν θλίψεις, ἔκανα καί ἐγώ τό ἴδιο, τότε ἄς πέσω ἔρημος καί ἀβοήθητος στά χέρια τῶν ἐχθρῶν μου’ (Ψαλ. 7,5). Τί σημαίνει ὅμως νά πέσω; Ὅσο κανείς στέκεται ὄρθιος ἔχει τή δύναμη νά ἀμυνθεῖ κατά τῶν ἐχθρῶν του, κτυπάει, κτυπιέται, νικάει, νικιέται. Γιατί ἀκόμα εἶναι ὄρθιος. Ἄν ὅμως πέσει, πῶς μπορεῖ νά συνεχίσει τήν πάλη μέ τόν ἐχθρό, ἀφοῦ βρίσκεται πεσμένος καταγῆς; Καί καταριόμαστε τούς ἑαυτούς μας,ὄχι μόνο νά πέσουμε στά χέρια τῶν ἐχθρῶν μας, ἀλλά νά πέσουμε καί ἀβοήθητοι. Τί σημαίνει νά πέσει κανείς ἀβοήθητος στά χέρια τῶν ἐχθρῶν του; Εἴπαμε ὅτι νά πέσει κανείς σημαίνει ὅτι δέν ἔχει πιά τή δύναμη ν’ ἀντισταθεῖ, σημαίνει ὅτι βρίσκεται πεσμένος καταγῆς. Τό δέ ἔρημος καί ἀβοήθητος σημαίνει, νά μήν ἔχει ποτέ τίποτα καλό, πού νά τοῦ δώσει τή δύναμη νά σηκωθεῖ. Γιατί ἐκεῖνος πού σηκώνεται, μπορεῖ πάλι νά φροντίσει τόν ἑαυτόν του καί ὅποια στιγμή χρειαστεῖ, νά ξαναπαλαίψει μέ τόν ἐχθρό.

Μετά λέμε: ‘Ἄς καταδιώξει τότε ὁ ἐχθρός τήν ψυχή μου καί ἄς μέ συλλάβει αἰχμάλωτο’. Ὄχι μόνο νά μᾶς καταδιώξει, ἀλλά καί νά μᾶς συλλάβει, ὥστε νά εἴμαστε αἰχμάλωτοι σ’ αὐτόν πάντα, νά μᾶς νικάει, καί σέ καθετί νά μᾶς καταβάλλει, ἄν ἀνταποδίδουμε τό κακό σ’ ὅσους μᾶς ἐκδικοῦνται. Καί δέν εὐχόμαστε μόνον αὐτό, ἀλλά καί νά ποδοπατήσει τή ζωή μας (Ψαλ. 7,6). Τί εἶναι ἡ ζωή μας; Ἡ ζωή μας εἶναι οἱ ἀρετές. Καί παρακαλοῦμε νά ποδοπατηθεῖ ἡ ζωή μας στό χῶμα, γιά νά γίνουμε ἐντελῶς χωμάτινοι, ἔχοντας στραμμένο ὅλο τό λογισμό μας στή γῆ. ‘Καί τή δόξα μας ἄς τή θάψει βαθιά στό χῶμα’. Τί ἄλλο εἶναι ἡ δόξα μας, παρά ἡ γνώση πού γεννιέται στήν ψυχή πού τηρεῖ τίς ἅγιες ἐντολές; Αὐτό λοιπόν λέμε.Δηλαδή νά μᾶς δοξάσει, ὅπως λέει ὁ Ἀπόστολος (Φιλ. 3,19) μέσα στήν αἰσχύνη μας. Νά ποδοπατήσει στό χῶμα τή ζωή μας καί νά κάνει τή ζωή μας καί τή δόξα μας γήϊνα, ὥστε τίποτα νά μήν λογιαζόμαστε, σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα νά σκεπτόμαστε πάντα σωματικά, πάντα σαρκικά σάν αὐτούς γιά τούς ὁποίους λέει ὁ Θεός: ‘Δέν θά παραμείνει γιά πολύ τό πνεῦμα μου σ’ αὐτούς τούς ἀνθρώπους ἐπειδή φρονοῦν καί ζοῦν σαρκικά’(Γεν. 6,3).

Ἔτσι λοιπόν ψέλνοντας ὅλα αὐτά, καταριόμαστε τούς ἑαυτούς μας, ἄν ἀποδίδουμε κακό ἀντί γιά κακό. Καί ὅμως πόσα κακά ἀντί κακῶν ἀποδίδουμε καί δέν μᾶς ἐνδιαφέρει καθόλου, ἀλλά ἀδιαφοροῦμε.

Συμβαίνει δέ πολλές φορές ν’ ἀποδίδει κανείς κακό ἀντί γιά κακό ὄχι μόνο μέ πράξη, ἀλλά καί μέ λόγο καί μέ τή στάση του. Καί παρουσιάζεται ἐξωτερικά ὅτι δέν ἀνταπέδωσε μέ πράξη τό κακό, ἀλλά βλέπει ὅτι τό ἀνταπέδωσε μέ λόγο ἤ, ὅπως εἶπα, μέ τή συμπεριφορά του. Γιατί πολλές φορές κάνει κανείς ἕνα μορφασμό ἤ μιά κίνηση ἤ ρίχνει ἕνα βλέμμα καί ταράσσει τόν ἀδελφό του. Γιατί μπορεῖ κανείς καί μ’ ἕνα βλέμμα καί μέ μιά κίνηση νά πληγώσει τόν ἀδελφό του. Καί εἶναι καί αὐτό ἀνταπόδωση κακοῦ ἀντί κακοῦ. Ἄλλος προσπαθεῖ νά μήν ἀνταποδώσει τό κακό οὔτε μέ πράξη, οὔτε μέ λόγο, οὔτε μέ μορφασμό ἤ μέ κίνηση. Λυπᾶται ὅμως στήν ψυχή του γιά τόν ἀδελφό του καί στενοχωριέται μαζί του. Βλέπετε πόση διαφορά καταστάσεων! Ἄλλος πάλι δέν τρέφει καμιά λύπη γιά τόν ἀδελφό του. Ἄν ὅμως ἀκούσει ὅτι κάποτε κάποιος τόν στενοχώρησε ἤ γόγγυσε ἐναντίον του ἤ τόν ἔβρισε, εὐχαριστιέται πού τ’ ἀκούει καί βρίσκεται καί αὐτός στήν κατάσταση ν’ ἀποδίδει κακό ἀντί γιά κακό μέσα στήν καρδιά του. Ἄλλος οὔτε κακία κρατάει, οὔτε χαίρεται ὅταν ἀκούει κακολογία γιÕ αὐτόν πού τόν ἔθλιψε, ἀλλά στενοχωριέται βαθιά ἄν ἐκεῖνος λυπηθεῖ. Δέν αἰσθάνεται ὅμως εὐχάριστα ἄν τοῦ συμβεῖ κάτι καλό, ἀλλά ἄν τόν δεῖ νά δοξάζεται ἤ ν’ ἀναπαύεται, στενοχωριέται. Καί εἶναι καί αὐτό ἕνα εἶδος μνησικακίας, ἐλαφρότερο, ὅμως πραγματικό. Πρέπει δέ νά χαίρεται κανείς γιά τά καλά τοῦ ἀδελφοῦ του καί νά κάνει τά πάντα γιά νά τόν ἐξυπηρετήσει καί μέ καθετί νά φροντίζει νά τόν τιμάει καί νά τόν ἀναπαύει.

Στήν ἀρχή τοῦ λόγου εἴπαμε ὅτι πολλές φορές συμβαίνει νά βάλει κάποιος μετάνοια στόν ἀδελφό του καί μετά τή μετάνοια νά παραμένει ἀκόμα λυπημένος μαζί του.Τότε λέμε ὅτι, βάζοντας μετάνοια, τήν μέν ὀργή θεράπευσε μ’ αὐτή τή μετάνοια, ἐναντίον ὅμως τῆς μνησικακίας δέν ἀγωνίστηκε ἀκόμα. Ὑπάρχει δέ καί ἄλλος πού ἄν συμβεῖ νά στενοχωρηθεῖ μέ κάποιον καί βάλουν μετάνοια καί συγχωρεθοῦν εἰρηνεύει ἀπέναντί του καί δέν βαστάει στήν καρδιά του καμία κακή ἀνάμνηση γιά αὐτόν. Ἄν ὅμως συμβεῖ, μετά ἀπό μερικές ἡμέρες, νά τοῦ πεῖ κάτι πού νά τόν στενοχωρήσει, ἀρχίζει νά ξαναθυμᾶται καί τά πρῶτα καί ν’ ἀναστατώνεται, ὄχι μόνο γιά τά δεύτερα, ἀλλά καί γιά τά πρῶτα. Αὐτός μοιάζει μέ ἄνθρωπο πού ἔχει πληγή καί βάζει ἔμπλαστρο. Καί προσωρινά μέ τό ἔμπλαστρο τήν ἐπουλώνει. Εἶναι ὅμως ἀκόμα τό μέρος εὐαίσθητο καί ὁποιαδήποτε στιγμή τοῦ ρίξει κανείς μιά πέτρα, πληγώνεται πιό εὔκολα ἀπ’ ὅλο τό ἄλλο σῶμα καί ἀρχίζει ἀμέσως νά αἱμορραγεῖ. Ἔτσι παθαίνει καί αὐτός. Εἶχε πληγή καί τῆς ἔβαλε ἐπάνω ἔμπλαστρο, πού εἶναι ἡ μετάνοια. Καί προσωρινά μέν θεράπευσε τήν πληγή ἀκριβῶς ὅπως καί ὁ πρῶτος, δηλαδή θεράπευσε τήν ὀργή, καί ἄρχισε νά φροντίζει καί γιά τή μνησικακία προσπαθώντας νά μήν κρατήσει καμιά κακή ἐνθύμηση στήν καρδιά του. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἐπούλωση τοῦ τραύματος. Δέν τό ἐξαφάνισε ὅμως μέχρι τώρα ἐντελῶς, ἀλλά ἀκόμα ἔχει τό ἔλλειμμα τῆς μνησικακίας, πού εἶναι ἡ οὐλή ἀπ’ ὅπου εὔκολα ξανανοίγει ὅλο τό τραῦμα, ὅταν δεχτεῖ μικρό κτύπημα. Πρέπει λοιπόν ν’ ἀγωνιστεῖ, γιά νά ἐξαφανίσει ἐντελῶς τήν οὐλή, ὥστε καί νά ξαναβγάλει τρίχες τό μέρος ἐκεῖνο καί νά μήν μείνει καμιά ἀσχήμια, οὔτε νά γίνεται καθόλου ἀντιληπτό ὅτι βρισκόταν σ’ ἐκεῖνο τό μέρος τραῦμα.

Πῶς ὅμως μπορεῖ νά τό κατορθώσει κανείς αὐτό; Μέ τό νά προσεύχεται μ’ ὅλη του τήν καρδιά γι’ αὐτόν πού τόν λύπησε καί νά λέει: ‘Θέε μου, βοήθησε τόν ἀδελφό μου καί μέ τίς εὐχές του καί μένα’. Καί βρίσκεται στή θέση νά προσεύχεται γιά τόν ἀδελφό του -πράγμα πού ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης καί τῆς συμπάθειας- καί νά ταπεινώνεται ζητώντας βοήθεια μέ τίς εὐχές του. Ὅπου δέ ὑπάρχει συμπάθεια, ἀγάπη καί ταπείνωση,πῶς μπορεῖ νά ὑπερισχύσει θυμός ἤ μνησικακία ἤ κάποιο ἄλλο πάθος; Καθώς εἶπε καί ὁ ἀββάς Ζωσιμᾶς: ‘Καί ἄν ἀκόμα ξεσηκώσει ὅλα τά σύνεργα τῆς κακίας του ὁ διάβολος μέ ὅλα τά δαιμόνιά του, ὅλες οἱ πονηρίες του ἀχρηστεύονται καί συντρίβονται ἀπό τήν ταπείνωση, πού φέρνει ἡ τήρηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Χριστοῦ’ [5]. Λέει δέ κάποιος ἄλλος Γέροντας: ‘Αὐτός πού προσεύχεται γιά τούς ἐχθρούς του, δέν ἔχει μέσα του μνησικακία’ [6].

Κατανοῆστε καλά ὅ, τι ἀκοῦτε καί κάνετέ τα πράξη. Γιατί πραγματικά, ἄν πρακτικά δέν τά ἐφαρμόσετε, μέ τά λόγια δέν μπορεῖτε αὐτά νά τά μάθετε. Ποιός ἄνθρωπος πού θέλει νά μάθει μιά τέχνη, τή μαθαίνει μόνο μέ τά λόγια; Ὁπωσδήποτε πρῶτα φτιάχνει καί χαλάει καί ξαναφτιάχνει καί ξαναχαλάει και ἔτσι, κοπιάζοντας λίγο καί ὑπομένοντας, μαθαίνει τήν τέχνη, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πού βλέπει τήν προαίρεση καί τόν κόπο του καί τόν δυναμώνει στό ἔργο. Καί ἐμεῖς θέλουμε νά μάθουμε τήν μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλες τίς τέχνες[7], χωρίς νά καταπιαστοῦμε μέ ἔργα; Πῶς εἶναι δυνατόν; Ἄς προσέξουμε τούς ἑαυτούς μας, ἀδελφοί μου, καί ἄς δουλέψουμε μέ πολλή ἐπιμέλεια, ὅσο ἔχουμε ἀκόμα καιρό. Ὁ Θεός νά δώσει νά θυμόμαστε καί νά φυλᾶμε ἐκεῖνα πού ἀκοῦμε, γιά νά μήν μᾶς ἐπιβαρύνουν τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Σημειώσεις:

1) Εἴ τις θυμοῦ κεκράτηκεν, οὗτος δαιμόνων κeκράτηκεν, εἰ δέ τις τούτῳ τῷ πάθει δεδούλωται, οὗτος μοναδικοῦ βίου ἐστί παντελῶς ἀλλότριος, καί ξένος τῶν ὁδῶν τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν· εἴπερ αὐτός ὁ Κύριος ἡμῶν λέγεται διδάσκειν τούς πραεῖς τάς ὁδούς αὐτοῦ· διό καί δυσθήρατος γίνεται τῶν ἀναχωρούντων ὁ νοῦς, εἰς τό τῆς πραότητος φεύγων πεδίον οὐδεμίαν γάρ τῶν ἀρετῶν σχεδόν οὕτω δεδοίκασιν οἱ δαίμονες, ὡς πραΰτητα·ταύτην γάρ καί Μωϋσῆς ἐκεῖνος ἐκέκτητο, πραΰς παρά πάντας τούς ἀνθρώπους κληθείς. Καί ὁ ἅγιος δέ Δαυΐδ ἀξίαν ταύτην τῆς τοῦ Θεοῦ μνήμης ἀπεφθέγξατο εἶναι· ‘Μνήσθητι Κύριε’, λέγων, ‘τοῦ Δαυΐδ καί πάσης τῆς πραότητος αὐτοῦ’. Ἀλλά καί αὐτός ὁ Σωτήρ μιμητάς ἡμᾶς ἐκέλευσε γενέσθαι τῆς ἐκείνου πραότητος· ‘Μάθετε ἀπ’ ἐμοῦ’ λέγων, ’ὅτι, πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῷν‘. Εἰ δέ τις βρωμάτων μέν, καί πομάτων, ἀπέχοιτο, θυμόν δέ λογισμοῖς πονηροῖς ἐρεθίζει, οὗτος ἔοικε ποντοπορούσῃ νηΐ, καί ἐχούσῃ δαίμονα κυβερνήτην, διό προσεκτέον ὅση δύναμις, τῷ ἡμετέρῳ κυνί, καί διδακτέον αὐτόν, τούς λύκους μόνους διαφθείρειν, καί μή τά πρόβατα κατεσθίειν, πᾶσαν ἐνδεικνύμενον πραότητα πρός πάντας ἀνθρώπους>.
(Εὐάγριος P.G.79. 1216BC).

2) Μ. Βασ. P.G. 31,369.

3) P.G. 65, 908A.

4) Μ. Βασ. P.G. 30, 424A.
Μ. Βασ. P.G. 31, 356C.
Γρ. Νύσ. P.G. 44, 160D.
Γρηγ. Ναζ. P.G. 37, 948.
Εὐάγρ. P.G. 40, 1273.
Γρηγ. Νύσ. P.G. 46, 56.
Ἰωάν. Κλιμ. P.G. 88, 836D.

5) Ἐν παντί ἁμαρτήματι ἐταπείνωσεν ἡμᾶς ὁ διάβολος, καί ὀφείλομεν εὐγνώμονες γενέσθαι τῆς ταπεινώσεως ἡμῶν· οἱ γάρ εὐγνώμονες γενόμενοι τῆς αὐτῶν ταπεινώσεως συντρίβουσι τόν διάβολον. Καί καθώς εἶπον οἱ ἅγιοι Πατέρες· ἐάν κατενεχθῇ ἡ ταπείνωσις εἰς τόν ᾅδην, εἰς τόν οὐρανόν ἀνάγεται· καί ἐάν ὑψωθῇ ἡ ὑπερηφανία ἕως τοῦ οὐρανοῦ, κατάγεται εἰς τόν ᾅδην· τίς πείθει ποτέ τεταπεινωμένον πλέξαι λογισμούς κατά τινος, ἤ κἄν ἀνέξεσθαι μέμψασθαί τινα, ἤ βάλλειν ἐπάνω ἄλλου αἰτίαν; πᾶν γάρ ὁτιοῦν πάθῃ ὁ ταπεινός ἤ ἀκούσει, ἀφορμήν λαμβάνει εἰς τό καταμέμφεσθαι καί ὑβρίζειν ἑαυτόν· καί ἐμέμνητο τοῦ ἀββᾶ Μωϋσέως ὅτε ἐξέβαλλον αὐτόν οἱ κληρικοί τοῦ ἱερατείου, εἰπόντες αὐτῷ·Ὕπαγε ἔξω, Αἰθίοψ. Καί ἤρξατο ἑαυτόν ἐπιπλήττειν καί λέγειν· Σποδόδερμε, μελανέ, καλῶς σοι ἐποίησαν· μή ὤν ἄνθρωπος ἔρχῃ εἰς τό μέσον τῶν ἀνθρώπων· καί καλῶς σοι ἐποίησαν>.
(Ἀββᾶς Ζωσιμᾶς P.G. 78, 1688A)

6) P.G. 40, 1277D.

7) <Ἀλλ’ ἔστω τις μήτε κακός, καί ἀρετῆς ἥκων εἰς τό ἀκρότατον· οὐχ ὁρῶ, τίνα λαβών ἐπιστήμην, ἤ ποίᾳ δυνάμει πιστεύσας, ταύτην ἄν θαρροίη τήν προστασίαν·τῷ ὄντι γάρ αὕτη μοι φαίνεται τέχνη τις εἶναι τεχνῶν, καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν, ἄνθρωπον ἄγειν, τό πολυτροπώτατον ζῶον καί ποικιλώτατον. Γνοίη δ’ ἄν τις τῇ τῶν σωμάτων θεραπείᾳ, τήν τῶν ψυχῶν ἰατρείαν ἀντεξετάσαι· καί ὅσῳ μέν ἐργώδης ἐκείνη καταμαθών, ὅσω δέ ἡ καθ’ ἡμᾶς ἐργωδεστέρα προσεξετάσας, καί τῇ φύσει τῆς ὕλης, καί τῇ δυνάμει τῆς ἐπιστήμης, καί τῷ τέλει τῆς ἐνεργείας τιμιωτέρα>.
(Γρηγ. Θεολ. P.G. 35, 425A,
Πρβλ. καί Εὐαγρ. P.G. 79, 748-49).
πηγή

Ἡ ἀγάπη τοῦ «Ξένου» πρός τούς ξένους κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο.

Ἡ ἀγάπη τοῦ «Ξένου» πρός τούς ξένους

κατά τόν Ἰωάννη τό Χρυσόστομο.

Εἰρήνης Ἀρτέμη

Θεολόγου- Φιλολόγου ΜΑ & PhD Θεολογίας

ΑΘΗΝΑ 2014

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΩΣ ΞΕΝΟΣ

Τή Μεγάλη Παρασκευή κατά τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου ἀκούγονται τά παρακάτω λόγια, τά ὁποῖα ὁ βυζαντινός ὑμνογράφος Γεώργιος Ἀκροπολίτης τό 13^ο αἰώνα συνέθεσε καί ἔβαλε στά χείλη τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Ὁ Ἰωσήφ ζητάει τό σῶμα τοῦ νεκροῦ Χριστοῦ, λέγοντας στόν Πιλάτο: «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, τόν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ὁμόφυλοι μισοῦντες θανατοῦσιν ὡς ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν ξενίζομαι βλέπων τοῦ θανάτου τόν ξένον. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅστις οἶδε ξενίζειν τούς πτωχούς καί τούς ξένους. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ὅν Ἑβραῖοι τῷ φθόνῳ ἀπεξένωσαν κόσμῳ. Δός μοι τοῦτον τόν ξένον, ἵνα κρύψω ἐν τάφῳ, ὅς ὡς ξένος οὐκ ἔχει τήν κεφαλήν ποῦ κλῖναι».

Εὔλογο ἐρώτημα γεννιέται στή σκέψη κάθε Χριστιανοῦ, γιατί ὁ Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας ἀποκαλεῖ ξένο τό Χριστό. Ὁ Χριστός ὡς ἄνθρωπος οἰκοποιήθηκε τήν ἀνθρώπινη φύση ἀλλά ἦταν ξένος πρός τήν ἁμαρτία. Ὁ Θεῖος Λόγος ἐνανθρωπίστηκε. Ἡ θεότητα ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση. Ἡ τελευταία, ὅμως, εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπό κάθε ρύπο ἁμαρτίας καί κάθε ροπή πρός αὐτήν. Ἄλλωστε ἡ ἁμαρτία τῆς ἀνθρώπινης φύσεως εἶναι συνέπεια τῆς πτώσεως τῶν Πρωτοπλάστων. Ὁ Θεῖος Λόγος ἑνώνεται μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ἀναμάρτητον καί τήν ἀμόλυντον, ὅπως αὐτή δημιουργήθηκε ἀρχικά ἀπό τήν Ἁγία Τριάδα.

Ὁ Χριστός ἦρθε νά σώσει τούς ξένους ἀπό τήν ἀλύτρωτη ξενιτιά τους, προσέλαβε τή μορφή τους, πῆρε πάνω του τήν ξενιτεία τους καί σάν ξένος πολιτεύτηκε σέ αὐτό τόν κόσμο. Γεννήθηκε σέ ξένο τόπο, δέχτηκε ξένια δῶρα ἀπό ξένους πού ἦρθαν ἀπό τά ξένα νά τόν προσκυνήσουν, σάν ξένος φυγαδεύτηκε στήν Αἴγυπτο. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ πρῶτος πρόσφυγας, ὁ πρῶτος ἀπόδημος μετανάστης ἀπό τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, χωρίς διεύθυνση μόνιμης κατοικίας στή γῆ, ὅπου ἐσκήνωσε πρόσκαιρα καί δέν εἶχε πού τήν κεφαλήν κλίναι. Ὁ Χριστός μᾶς διδάσκει πώς εἴμαστε ὅλοι ξένοι πάνω στή γῆ, πάροικοι καί παρεπίδημοι, πρόσφυγες, μέ τελικό προορισμό τόν Οἶκο τοῦ Πατρός ἀπό ὅπου ἐξοριστήκαμε, τόν ἀρχικό Οἶκο τοῦ Πατρός ὅπου μας χαρίστηκε ἡ ζωή πού χάσαμε στά ξένα. Ἀφοῦ εἴμαστε ὅλοι ξένοι δέν ὑπάρχει λόγος νά φοβόμαστε τόν ξένο, τόν ἄλλο πού δέ διαφέρει σέ τίποτα ἀπό ἐμᾶς καί ἀπό τόν Χριστό στήν ξενιτεία του[1].

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ σαρκωθείς δηλαδή Θεός Λόγος, ὑπάρχων προαιωνίως ὡς Θεός Λόγος ἐνανθρώπησε ἐν χρόνῳ καί ἔλαβε «μορφή δούλου» καί «ἐταπείνωσε ἑαυτόν» ὑπέρ τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου μέσω τοῦ κατά σάρκα Του σταυρικοῦ θανάτου Του, ἀφοῦ κατά τή Θεότητα παρέμεινε ἀπαθής[2]. Ἔγινε, λοιπόν, ἕνας ἀπό ἐμᾶς, παραμένοντας ξένος ὡς πρός τήν κακία καί τά ἄλλα πάθη πού μᾶς κυριεύουν. Ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία πού εἶναι τό σῶμα Του. Στό σῶμα αὐτό μέλη εἶναι ὅλοι ὅσοι ἀνήκουν σέ αὐτήν, κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος.

Ὅσοι θέλουν νά ἐνωθοῦν μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τό Θεό Πατέρα γνωρίζουν ὅτι αὐτή ἡ ἕνωση γίνεται στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία. Ἕνωση, λοιπόν, ἔχουμε ὄχι φυσικά μέ την Θεία ουσία, αλλά μέ τή θεωμένη ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἕνωση, ὅμως, αὐτή μέ τό Χριστό δέν εἶναι ἐξωτερική, οὔτε ἁπλῶς ἠθική. Δέν εἴμαστε ὁπαδοί τοῦ Χριστού, ὅπως κάποιοι ἄνθρωποι δηλώνουν ὁπαδοί ενός φιλόσοφου ἤ ἑνός διδασκάλου. Εἴμαστε πραγματικά μέλη τοῦ σώματος του Χριστοῦ. Εἴμαστε ἀδελφοί Του. Ὁ Χριστός δίνει τή δυνατότητα σέ ἐμᾶς τούς Χριστιανούς, παρά τά πάθη καί τίς ἀδυναμίες μας, νά γίνουμε μέλη τοῦ σώματός Του, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας Του, «μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτού, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὁστέων αὐτοῦ»[3].

Ὁ Χριστός μᾶς προέτρεψε νά ἀγαπᾶμε ὅλους τούς ἀνθρώπους καί νά νοιαζόμαστε γιά ὅλους τούς ξένους μέ πραγματική ἀγάπη, γιατί καί Ἐκεῖνος ἄν καί ξένος πρός τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας ἔγινε ἕνας ἀπό ἐμᾶς μέ σκοπό νά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία. Ἡ θέση, λοιπόν, τοῦ Χριστοῦ καί κατά συνέπεια τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς συνόλου καί κάθε χριστιανοῦ προσωπικά, εἶναι ὁ σεβασμός παντός ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀνεξαρτήτως καταγωγῆς ἡ γλώσσας, ἰδιαιτέρως, ὅταν βρίσκεται σέ δοκιμασία καί ἀνάγκη. Ἡ φράση τοῦ Χριστοῦ «ξένος ἤμην καί συνηγάγετε μέ»[4] μέ τήν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ταυτίζεται μέ τόν ξένο, καθορίζει τό ἐκκλησιαστικό μας χρέος. Σέ αὐτήν τήν κατηγορία ἀνήκουν ἀναμφισβήτητα ὅλοι οἱ ξένοι καί ἡ Ἐκκλησία αὐτό τό πνεῦμα καλλιεργεῖ καί ἐνισχύει, στηλιτεύοντας τό ρατσισμό, τήν ξενοφοβία καί κηρύττοντας τήν ἰσότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους, ἐνώ προτρέπει ὅλους τούς πιστούς στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, τοῦ ξένου νά βλέπουν τόν ἀδελφό τους[5].

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α:

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ

1) Ἡ σημασία τοῦ νά εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ στή σχέση μας πρός τούς ἄλλους.

Τι σημαίνει, ὅμως, νά εἴμαστε μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τοῦ Σώματος τοῦ Θεανθρώπου; Σημαίνει ὅτι βαπτιζόμενοι ἀρχικά στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, ἀναγεννιόμαστε, ἐγκαταλείπουμε τόν παλιό ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας, «...τὰ πρότερα ἀπενίψατο πάντα διὰ τοῦ βαπτίσματος»[6]͵ καί εἴμαστε ἐνδεδυμένοι τό Χριστό[7]. Ὁ ἐνδυσάμενος τό Χριστό ἑνώνεται μέ Αὐτόν σέ μία ὑπαρξιακή σχέση: συσταύρωση καί συνέγερση μέ τό Χριστό σημαίνει συζῆν μέ Αὐτόν, ὄχι ὡς δύο χωριστές, παράπλευρες καί παράλληλες ζωές, ἀλλά ὡς μία ζωή, στήν ὁποία ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ ἑνώνεται μυστικά μέ τή ζωή τοῦ συσταυρωθέντα μέ Ἐκεῖνον: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι∙ ζῶ ἐν οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός»[8]. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἀναλύοντας τή συγκεκριμένη φράση τοῦ Παύλου, σημειώνει ὅτι: «Οὐδὲν γίνεται͵ φησὶν͵ ὑπ΄ ἐμοῦ͵ ὧν ὁ Χριστὸς οὐ βούλεται. Ὥσπερ γὰρ θάνατον λέγει οὐ τοῦτον τὸν κοινὸν͵ ἀλλὰ τὸν ἐκ τῶν ἁμαρτιῶν͵ οὕτω καὶ ζωὴν͵ τὴν ἐκείνων ἀπαλλαγήν· Θεῷ γὰρ οὐκ ἔστιν ἄλλως ζῇν, ἀλλ΄ ἢ νεκρωθέντα τῇ ἁμαρτίᾳ. Ὥσπερ οὖν ὁ Χριστὸς τὸν σωματικὸν ὑπέστη θάνατον͵ οὕτως ἐγὼ τὸν κατὰ τῆς ἁμαρτίας»[9].

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἔχει «νοῦ Χριστοῦ»[10], σκέπτεται, ζεῖ καί πράττει ὅπως ὁ Χριστός[11]. Ἡ πίστη του εἶναι ἄμεσα συνδεδεμένη μέ τή ζωή του. Περπατώντας πάνω στά βήματα τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας ἀλλά καί γενικότερα πρός τόν πλησίον μας. Τό πρόσωπο τοῦ πλησίον μας σύμφωνα μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη δέν εἶναι ὁ οἰκεῖος μας, ὁ ὁμόθρησκός μας, ὁ ὁμοεθνής μας ἀλλά καί ὁ ὁποιοσδήποτε ξένος. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀδελφός ἤ ἀδελφή μας[12].

Ὁ Θεός ταυτίζει κατά κάποιο τρόπο Ἐκεῖνον πρός τόν πλησίον. Γίνεται ὁ Ξένος καί καλεῖ τόν πιστό νά συμπεριφερθεῖ πρός κάθε ξένο, ὅπως θά συμπεριφερόταν πρός τόν ἴδιο τό Θεό: «ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἐνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε»[13]. Ὁ Θεός τίθεται ἀλληλέγγυος πρός τόν πλησίον, πρός τόν ξένον, στίς δοκιμασίες καί στίς ἀνάγκες αὐτοῦ καί καλεῖ τούς βεβαπτισμένους στό ὄνομά Του νά πράξουν καί ἐκεῖνοι τό ἴδιο ὡς μιμητές τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄλλο, δηλώνει τήν ἀγάπη πρός τόν ἴδιο τό Θεό. Ἀγάπη πρός τό Θεό καί ἀδιαφορία πρός τόν ἄλλο ἤ χειρότερα μίσος πρός τόν ξένον εἶναι ἀσυμβίβαστα πράγματα γιά ἕναν Χριστιανό: «Ἐάν τις εἴπῃ ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τό ἀδελφόν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν»[14]. Ὁ Χρυσόστομος ἐπισημαίνει ὅτι ὅτι ὅποιος κάνει κακό ἤ καλό στόν ἀδελφό του, εἶναι σάν νά τό κάνει στόν ἴδιο τό Χριστό: «Ὁ γὰρ ἀγαπῶν τὸν Θεὸν οὐ περιόψεται τὸν ἀδελφὸν͵ οὐδὲ τὰ χρήματα τοῦ οἰκείου μέλους προτιμήσει͵ ἀλλὰ πολλὴν περὶ αὐτὸν ἐπιδείξεται τὴν φιλοτιμίαν͵ μεμνημένος τοῦ εἰρηκότος͵ ὅτι ^«Ὁ ποιήσας ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων͵ ἐμοὶ ἐποίησε^»»[15].

Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρεται συχνά στό ἔργο του στίς σχέσεις τῶν Χριστιανῶν μέ τόν πλησίον τους, μέ τούς ξένους, ἔχοντας ὡς πρότυπο μίμησης τόν ἴδιο τό Θεάνθρωπο. Ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη στή θεολογική σκέψη ἀλλά καί στήν προσωπική ζωή τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου συνδέονται ἄρρηκτα καί ἀλληλοπεριχωροῦνται. Ἡ πίστη, πού ἐδῶ νοεῖται πάντοτε ζωντανή καί βιούμενη, ἀποτελεῖ τό ἀδιαμφισβήτητο θεμέλιο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἐνῶ ἡ ἔμπρακτη ἀγάπη συνθέτει τήν ὅλη οἰκοδομή τῆς ζωῆς αὐτῆς, τήν πληρότητα καί τήν τελειότητά της. Στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, τά πιστευόμενα βιοῦνται στό ἱστορικό παρόν τῶν πιστῶν ὡς πραγματικά πρόσωπα καί γεγονότα. Ἡ βιούμενη πίστη ὁδηγεῖ ἄμεσα στήν ἀγάπη, ἡ ὁποία φανερώνεται ὡς ἐνεργοποίηση τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί πιστοποιεῖται μέ τήν τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ. Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν συγκεκριμενοποιεῖται στά ἔργα ἀγάπης τῶν πιστῶν, τά ὁποία εἶναι ἔργα τοῦ Θεοῦ δί' ἠμῶν[16].

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε τόν ἄλλο ὅπως τόν ἑαυτό μας. Αὐτό εἶναι συνώνυμο μέ τήν ἔκφραση «μέ ὅλη μας τήν καρδιά». Ἐάν ὑπῆρχε τέτοια ἀγάπη μεταξύ των ἀνθρώπων δέ θά ὑπῆρχε οὔτε δοῦλος, οὔτε ἐλεύθερος, οὔτε ἄρχοντας, οὔτε πλούσιος, οὔτε φτωχός, οὔτε μικρός, οὔτε μέγα[17]ς καί τό κυριότερο οὔτε ὁ διάβολος θά ἦταν γνωστός[18]. Ἡ ἀντιμετώπιση τοῦ ἄλλου σάν τόν ἑαυτό μας θά λειτουργοῦσε ἀποτρεπτικά ἀπέναντι στή διάπραξη ὁποιασδήποτε ἁμαρτίας λόγῳ ἤ ἔργῳ[19].

Ὁ Θεῖος Λόγος, ὡς πρός τή φύση Του εἶναι ἄκτιστος καί ἀίδιος, αὐτός ὁ Ξένος ἀρχικά πρός τήν κτιστή ἀνθρώπινη φύση ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος γιά νά φέρει τήν ἀγάπη σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ἔτσι ὥστε στό πρόσωπο τοῦ ἄλλου νά μή βλέπουμε ἕναν ξένο ἀλλά ἕναν ἄνθρωπο πού ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὅπως μᾶς ἀγάπησε ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος. Τοῦ τελευταίου μάλιστα ἡ ἀγάπη ἦταν τόσο μεγάλη πού ἔφτασε στό Πάθος καί τό Θάνατο, γιά νά μᾶς σώσει ἀπό τά δεσμά τοῦ βροτοφάγου δαίμονα[20]. Ἡ ἀγάπη πρός τόν ἄλλο θά εἶναι ὁ τρόπος σύνδεσής μας μέ τό Θεάνθρωπο[21].

Ἡ ἀγάπη πού θα δείξουμε σέ κάθε ξένο εἶναι καί ἕνα ἀπό τά κριτήρια μέ τό ὁποῖο κατά τή Δευτέρα Παρουσία θά μᾶς κρίνει ὁ Κύριος. Χαρακτηριστικά ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος γράφει: «Καὶ σκόπει τὸ πρὸς φιλανθρωπίαν ἐπιῤῥεπές· οὔπω γὰρ τῶν ἀγωνιστῶν γενομένων͵ οἱ στέφανοι προητοιμάσθησαν͵ καὶ τὰ βραβεῖα προπαρεσκευάσθησαν. Κληρονομήσατε γὰρ, φησὶ, τὴν βασιλείαν τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν πρὸ καταβολῆς κόσμου»[22]. Ὁ Χρυσόστομος τοποθετεῖ τή φιλανθρωπία πρός τόν ξένο σέ πολύ υψηλή θέση. Τή θεωρεῖ μάλιστα ἰσάξια τῆς Παρθενίας[23]. Ἐπαναλαμβάνει, σέ ἄλλο ἔργο του, μέ παραστατικό τρόπο ὅτι ὅποιος δανείζει ἤ δίνει κάτι σέ ξένο στήν πραγματικότητα τό δανείζει στόν ἴδιο τό Θεάνθρωπο, «Ἐφ΄ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων͵ ἐμοὶ ἐποιήσατε[24]», καί κάνει κατάθεση στόν Οὐρανό: «Δίδως ἄρτον͵ καὶ λαμβάνεις ζωὴν αἰώνιον· δίδως ἱμάτιον͵ καὶ λαμβάνεις ἀφθαρσίας περιβόλαιον· δίδως κοινωνίαν στέγης͵ καὶ λαμβάνεις βασιλείαν οὐρανῶν· παρέχεις τὰ ἀπολλύμενα͵ καὶ δέχῃ τὰ διηνεκῶς μένοντα»[25].

Ὁ Χριστός μέ τή ζωή Του ἔδειξε ὅτι κανένας ἄνθρωπος δέν πρέπει νά εἶναι ξένος πρός ἐμᾶς. Δέν δίστασε νά συναναστραφεῖ μέ τελῶνες[26], πόρνες[27], κλέφτες, ἄρχοντες καί πένητες, ἄνδρες, γυναῖκες, ἐλεύθερους, δούλους, Ρωμαίους, Ἰουδαίους καί Σαμαρεῖτες. Ὅσο ἁμαρτωλοί καί ἄν ἦταν οἱ ἄνθρωποι γύρω Του, Ἐκεῖνος τούς ἄπλωνε τό χέρι, γιά νά τούς βγάλει ἀπό τό σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας καί νά τούς φέρει στό φῶς τῆς ἀλήθειας. Διακήρυττε ὅτι γιά Ἐκεῖνον κανένας δέν ἦταν ξένος ἀλλά κάποιος ἀγαπημένος Του πού νοσοῦσε καί χρειαζόταν τή βοήθειά Του. Ἐξάλλου γιά τό λόγο αὐτό ἦρθε στή γῆ, νά σώσει ὅλο τό ἀνθρώπινο φύρμα ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τοῦ χορηγήσει τή δυνατότητα τῆς ἀντικειμενικῆς σωτηρίας.

Φυσικά, σημειώνει ὁ Χρυσόστομος δέν πρέπει νά δείχνουμε ἀγάπη πρός τόν ξένο, ὅπως ἔδειξε στήν γνωστή παραβολή ὁ Σαμαρείτης πρός τόν χτυπημένο Ἰουδαῖο καί νά ἀδιαφοροῦμε γιά τόν οἰκεῖο μας: «Εἰ δὲ ὁ Σαμαρείτης οὕτω φιλάνθρωπος καὶ ἥμερος γέγονε περὶ ἄνθρωπον ἄγνωστον͵ τίνα ἂν ἔχοιμεν συγγνώμην ἡμεῖς͵ τῶν ἀδελφῶν τῶν οἰκείων ἀμελοῦντες ἐπὶ μείζοσι κακοῖς»[28]. Ἡ ἀδιαφορία, ὅμως πρός τόν οἰκεῖο μας ἀλλά καί πρός τόν ξένο δέν ἔχει σχέση μόνο μέ τήν κάλυψη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἀλλά καί μέ τήν ἐσωτερική ἔνδεια στήν ὁποία βρίσκεται κάποιος ἤ στήν πλάνη πού ἔχει πέσει. Ἔχουν ἀνάγκη καί ὅποιοι «Οὐ γὰρ τὰ ἱμάτια αὐτῶν περιέῤῥηξαν͵ οὐδὲ τῷ σώματι πληγὰς ἐπήγαγον, ..., ἀλλὰ τὴν ψυχὴν κατέτρωσαν͵ καὶ μυρία αὐτῇ τραύματα δόντες͵ οὕτως ἀπῆλθον͵ ἀφέντες ἐν τῷ λάκκῳ τῆς ἀσεβείας κειμένους»[29].

Ἡ συμπεριφορά μας πρός τόν ἄλλο, τόν ξένο δέν πρέπει νά εἶναι ἀδιάφορη, οὔτε νά λέει κανείς ὁ τάδε δέν εἶναι φίλος μου, οὔτε συγγενής, οὔτε γείτονας, οὔτε ἔχω τίποτα κοινό πρός αὐτόν πῶς νά τόν πλησιάσω; Διότι καί ἄν δέν εἶναι συγγενής, οὔτε φίλος, εἶναι, ὅμως, ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ἰδίαν μέ ἐσένα φύση, τόν ἴδιον Δεσπότη, εἶναι σύνδουλός σου καί ζεῖ εἰς τήν ἰδίαν σκηνή, ἀφοῦ ὑπάρχει στόν ἴδιον κόσμο[30].Εἶναι ὁ πλησίον μας. Πλησίον, ἐξηγεῖ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ἑρμηνεύοντας τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, ὁ Χριστός δέν ὀνόμασε οὔτε τόν ἱερέα, οὔτε τό Λευΐτη, ἀλλά ἐκεῖνον, πού σύμφωνα μέ τίς θρησκευτικές ἀντιλήψεις χαρακτηριζόταν ἀπό τούς Ἰουδαίους ὡς παραπεταμένος, ὡς μίασμα, ὡς ξένος. Αὐτός ὁ ξένος, ὁ ἀποξενωμένος ἐχθρός δέν ἦταν ἄλλος ἀπό τό Σαμαρείτη. Ποιό, ὅμως, εἶναι τό παράδοξο στήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτη; Ὁ ξένος γιά τούς Ἰουδαίους Σαμαρείτης εἶναι ὁ ἀληθινά πλησίον γιά τό Θεό, ἐπειδή στίς πράξεις του βρῆκαν ἀπόλυτη ἐφαρμογή ἡ διδασκαλία τῆς πραγματικῆς καί ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους.

Στήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχουν ξένοι. Ἡ σχέση τῶν ἀνθρώπων μεταξύ τους πρέπει νά εἶναι προσωπική, θεληματική, ὑπεύθυνη. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ κάνει τήν ὑπέρβαση σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τό συνάνθρωπο. Πλησίον εἶναι ὁ κάθε ἄνθρωπος εἴτε ἀνήκει σέ ἄλλο θρήσκευμα, εἴτε ἔχει διαφορετική ἐθνικότητα, εἴτε ἔχει ἄλλο χρῶμα, εἴτε γενικότερα διαφέρει ὁλοκληρωτικά ἀπό ἐμᾶς. Στόν συνάνθρωπό μας διακρίνουμε τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ἀγαπώντας τόν πλησίον μας, τόν ξένο, ἀγαπᾶμε τόν Χριστό, τοῦ Ὁποίου κάθε ἄνθρωπος εἶναι εἰκόνα.

Σ' αὐτήν τήν ἔννοια τοῦ πλησίον κρύβεται καί ἡ βαθύτερη σημασία τῆς Χριστιανικῆς ἀγάπης. Δέν ἀγαπᾶμε κατά καθῆκον, ὅπως συνήθως λέμε. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ ἀναπνοή τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὁ φυσικός τρόπος τῆς ὑπάρξεώς του. Δέν ἀγαπῶ, λοιπόν τόν πλησίον μου μέ τήν ἔννοια τοῦ οἴκτου, τῆς εὐσπλαχνίας, τῆς ἐλεημοσύνης, ἀλλά τόν ἀγαπῶ, διότι μέσα του εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ πλησίον, τοῦ ξένου στό Εὐαγγέλιο εἶναι πρωταρχικά ἐνεργητική - ἀγαπητική καί ὄχι παθητική. Χωρίς αὐτή τήν κοινωνία μέ τόν πλησίον εἶναι ἀδύνατη ἡ κοινωνία μέ τόν Θεό καί ἡ σωτηρία[31].

Γι' αὐτό ἀκριβῶς ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅταν μιλάει γιά τόν πλησίον, μιλάει γιά τό «μυστήριο τοῦ ἀδελφοῦ»:

Σὲ τέλεια συνάρτηση καί σέ πλήρη ἁρμονία μὲ τὰ παραπάνω, τὰ λόγια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι διαφωτιστικὰ: «Νά ἀγαπήσεις Κύριο τὸν Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδία καὶ μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλο σου τὸ νοῦν». Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δεύτερη ὅμοια μὲ αὐτήν, εἶναι τό, «Νά ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτὸ σου»[32]. Ἐάν κάποιος ἐνεργεῖ μὲ κίνητρο τὴν ἀγάπη πρὸς ὅλους καὶ πρὸς τὸν Θεό, δεν χρειάζεται κανένας νόμος. Γιατὶ ἂν ἀγαπᾷ τοὺς συνανθρώπους τοῦ, δεν θὰ κάνει κάτι που θὰ τοὺς βλάψει. Καὶ ἂν ἀγαπάει τὸν Θεό, δέ θὰ κάνει κάτι πού θὰ τοῦ προκαλεῖ πόνο καί στεναχώρια. Νοιάζεται γιά τὸν ἄλλο ἄσχετα μὲ ποιόν ἔχει ἀπέναντι του, γιατὶ ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρα ἀνατέλλει τὸν ἥλιο Του σὲ πονηροὺς καὶ ἀγαθούς, καὶ βρέχει σὲ δικαίους καὶ ἀδίκους», ὀφείλουμε καὶ ἐμεῖς νά ἐκδηλώνουμε τὸ ἔμπρακτο ἐνδιαφέρον μας γιά ὅποιον ἄνθρωπο ζητᾶ ἢ χρειάζεται τή βοήθειά μας[33].

2. Ἡ ἐλεημοσύνη πρός τόν ξένο εἶναι στήν πραγματικότητα ἐλεημοσύνη πρός τόν Ξένο.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ[34] Ὁ ἅγιος Ιωάννης ὁ Χρυσορρήμων, ἐξαίρων τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τῆς δημιουργικῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ, ὑπογραμμίζει ὅτι γιά ὅλη τή κτίση χρησιμοποιεῖται τό ρῆμα «γενηθήτω», γιά τόν ἄνθρωπο μόνο χρησιμοποιεῖται τό «ποιήσωμεν» καί σπεύδει νά συμπληρώσει «Ἄνθρωπός ἐστι, τό μέγα ζῶον καί θαυμαστόν, καί τῆς κτίσεως ἁπάσης τῷ Θεῷ τιμιώτερον»[35]. Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι ἕνα ἀποτύπωμα, ἀπείκασμα τῆς ἀσυλλήπτου μεγαλοπρέπειας τοῦ Θεοῦ, παρά τήν τραγικότητα στήν ὁποία πολλές φορές ζεῖ[36]. Στό πρόσωπο τοῦ κάθε ἀνθρώπου, λοιπόν, ὑπάρχει τό «κατ’ εἰκόνα» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄλλος, ὁ ξένος, πρέπει νά ἀντιμετωπίζεται ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀνεξάρτητα ἀπό ποῦ εἶναι, ποιά εἶναι τά χαρακτηριστικά τοῦ προσώπου του καί σέ τι διαφέρει ἀπό ἐμᾶς. Ὁ Θεός, ἐπισημαίνει ὁ χρυσορρήμων Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, μᾶς προτρέπει νά εἴμαστε σπλαχνικοί πρός τούς ἀνθρώπους χωρίς ἐξαιρέσεις. Ὀφείλουμε νά εἴμαστε σπλαχνικοί καί οἰκτίρμονες, ὅπως ὁ οὐράνιος Πατέρας μας. Ἡ ἐλεημοσύνη ὑπογραμμίζει ὁ μεγάλος ἅγιος εἶναι ἡ βασίλισσα τῶν ἀρετῶν καί ἡ μητέρα τῆς ἀγάπης. Ἐκεῖνο μέ τό ὁποῖο μποροῦμε νά μοιάσουμε μέ τόν Θεόν, εἶναι ἡ ἐλεημοσύνη καί ἡ εὐσπλαχνία πρός τόν πάσχοντα, εἴτε αὐτός εἶναι φίλος, εἴτε εἶναι ἐχθρός, εἴτε εἶναι συγγενής, εἴτε εἶναι ξένος καί ἄγνωστος, εἴτε εἶναι καλός, εἴτε εἶναι ἀκόμα καί κακός. Ὅταν στερούμεθα αὐτοῦ του εἴδους τήν ἀρετή, εἴμεθα γυμνοί καί ἀπό τίς ἄλλες. Δέν εἶπε ὁ Κύριος ἄν νηστεύετε, ἄν ἀγρυπνεῖτε, ἄν ἐγκρατεύεστε, ἄν παρθενεύετε καί ἄν πολλᾶς δυνάμεις ποιεῖτε, καί ἄν ἀκόμα καί τέρατα καί σημεῖα ποιεῖτε, ὅτι θά εἶσθε ὅμοιοι μέ τόν οὐράνιο Πατέρα, ὄχι, διότι μέ κανένα ἀπό αὐτά δέν ἀσχολεῖται ὁ Θεός, οὔτε καί Τόν ἐνδιαφέρουν αὐτές οἱ μικροαρετές. Ἀλλά τί λέγει; Ἄν θέλεις νά ἀποδείξεις ὅτι εἶσαι ἄξιος μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ὀφείλεις νά εἶσαι ἐλεήμων.

Ἡ ἀποδοχή τοῦ ξένου πρέπει νά εἶναι ὡς συνανθρώπου ἐμπερίστατου, πού ἔχει ἀνάγκη τήν βοήθεια καί προστασία μας. Καί ὑπάρχει πλῆθος προτύπων συμπεριφορῶν αὐτοῦ του εἴδους, ὅπως π.χ. ἡ παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου[37], πού προαναφέρθηκε, Μέσα ἀπό τήν εὐαγγελική αὐτή περικοπή κωδικοποιεῖται ἡ στάση τοῦ ἴδιου του Θεανθρώπου ἀπέναντι σέ κάθε ἄνθρωπο καί κατά συνέπεια μᾶς δείχνει ποιά πρέπει νά εἶναι ἡ δική μας. Ὁ Χριστός μέ τή διήγηση αὐτή διδάσκει πῶς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά γίνει «πλησίον» γιά τόν Ἄλλον, τόν συνάνθρωπό του. Ὁ Χριστός μᾶς προβάλλει ὡς «πλησίον», πρῶτα ἐκεῖνον πού «ποιεῖ τό ἔλεος» -δείχνει δηλαδή ἀγάπη- καί ὄχι τόν δεχόμενο τήν φιλανθρωπία, καί δεύτερο αὐτός πού δέχεται τήν ἀγάπη δέν εἶναι συγγενής καί ὁμόφυλος, ἀλλά ξένος καί πρακτικά ἐχθρός καί ἀντίπαλος, ὅπως οἱ Σαμαρεῖτες ἀπέναντι στούς Ἰουδαίους. Ὁ Σαμαρείτης, κατά τόν ἅγιο Κύριλλο Ἀλεξανδρείας, μολονότι «ἀλλογενής... πεπλήρωκε τῆς ἀγάπης τόν νόμον». Συμπληρώνει δέ ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Οὕτω τοίνυν καί σύ, ἄν ἴδης τινά κακῶς πάσχοντα, μηδέν περιεργάζου λοιπόν. Ἔχει τό δικαίωμα τῆς βοηθείας τό κακῶς παθεῖν αὐτόν». Καί μόνον ἡ κατάσταση τοῦ πάσχοντος συνανθρώπου ἀπαιτεῖ τήν συμπαράστασή μας. Τό ὀρθό ἐρώτημα, λοιπόν, δέν εἶναι «τίς ἐστί μου πλησίον», πού ἔθεσε ὁ νομικός της παραβολῆς, ἀλλά «σέ ποιόν εἶμαι ἐγώ πλησίον». «Πλησίον» γινόμεθα στόν ἑκάστοτε ξένο, ὅταν τόν ἀποδεχόμεθα, ὅπως εἶναι, «καθώς καί ὁ Χριστός ἠμᾶς προσελάβετο».[38]

Ἡ σωστά ἐκδηλωμένη ἐλεημοσύνη πρός τόν πλησίον καί πρός τό Θεό, εἶναι «τοῦτο ἐλεημοσύνη͵ τοῦτο φιλανθρωπία͵ τοῦτο εἰς δόξαν διαβαίνει Θεοῦ͵ καὶ τὴν τῶν ὁρώντων καὶ τὴν τῶν πασχόντων καὶ τὴν τῶν ποιούντων ὠφέλειαν κατασκευάζει», κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Χρυσόστομο[39]. Κανείς Χριστιανός, σημειώνει ὁ χρυσορρήμων ἅγιος, δέν μπορεῖ νά ἐπικαλεσθεῖ ἀδυναμία προσφορᾶς. Τονίζει μέ ἔμφαση ὅτι δεν ὑπάρχει πιὸ κρύο πρᾶγμα ἀπὸ τὸ χριστιανό πού δέν σῴζει ἄλλους εἴτε ἠθικά εἴτε ὑλικά. Δέν μπορεῖ κάποιος ἐδῶ νά ἐπικαλεσθεῖ τὴ φτώχεια, διότι θὰ βρεθεῖ κατηγορούμενος ἀπό τη χήρα που κατέβαλε τὰ δύο λεπτά… Δέν μπορεῖ κάποιος νά ἐπικαλεστεῖ τὴν ταπεινὴ του καταγωγή, διότι καὶ οἱ ἀπόστολοι ἦταν ἄσημοι καὶ κατάγονταν ἀπὸ ἀσήμους, ἀλλά ἔγιναν πρωταθλητές στήν ἐλεημοσύνη. Δέν μπορεῖ κάποιος νά προβάλει τὴν ἀγραμματοσύνη σου, γιατί κι ἐκεῖνοι ἤταν ἀγράμματοι. Ἀκόμη κι ἂν κάποιος εἶναι δοῦλος, κι ἂν εἶναι δραπέτης, θὰ μπορέσει νά ἐκπληρώσει τὸ καθῆκόν του, διότι καὶ ὁ Ὀνήσιμος τέτοιος ἤταν. Ἄς ἔχει ὡς κανόνα ζωῆς τά λόγια τοῦ ἀποστλου πού τὸν καλεῖ καὶ σὲ τὶ ὑψηλὸ ἀξίωμα τὸν ἀνεβάζει ὁ ἀπόστολος· «ἵνα κοινωνῇ μοι», λέγει, «ἐν τοῖς δεσμοῖς μου». Δέν μπορεῖ κάποιος νά προφασιστεῖ τὴν ἀσθένεια, διότι καὶ ὁ Τιμόθεος τέτοιος ἤταν, εἶχε «πυκνὰς ἀσθενείας»… . Ὅποιος νοιάζεται μόνο γιά τό ἐγώ του μοιάζει μέ τὰ δένδρα τὰ ἄκαρπα πού εἶναι γερά, πού εἶναι ὡραία, μεγάλα, λεία καὶ ψηλά, ἀλλὰ ἂν στόν κῆπο του, θὰ προτιμούσε ὁ νοικοκύρης νά ἔχει ῥοδιὲς καὶ ἐλιὲς καρποφόρες παρὰ αὐτά, διότι αὐτὰ εἶναι για τὴν τέρψη καὶ ὄχι γιά τὴν ὠφέλειά μᾶς· ἐλάχιστα ὠφελοῦν. Τέτοιοι εἶναι οἱ χριστιανοί που φροντίζουν μόνο για τὰ δικὰ τούς, ἢ μᾶλλον οὔτε τέτοιοι, διότι αὐτοὶ εἶναι γιά τή φωτιά, ἐνῶ τὰ καλλωπιστικὰ δένδρα χρησιμοποιοῦνται καὶ για τὴν οἰκοδόμηση καὶ για τὴν ἀσφάλεια τῶν ἰδιοκτήτων[40].

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Σήμερα, περισσότερο ἀπό ποτέ ὁ ἄνθρωπος καί κυρίως ὁ Χριστιανός πρέπει νά ἀναζητήσει τόν ἀληθινό ἄνθρωπο. Σάν ἄλλος Διογένης ὀφείλει νά ψάξει τόν ἀληθινό ἄνθρωπο, ἀρχίζοντας ἀπό τόν ἑαυτό του. Ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀρχῆς τοῦ εἰκοστοῦ πρώτου αἰώνα ζεῖ σέ μία ἐποχή θάμβους καί παράκρουσης. Ἔχει γίνει ἰσχυρός καί ταυτόχρονα ἀποδεικνύεται τόσο ἀνίσχυρος. Ἡ ἔλλειψη τῆς ἐκδήλωσης ἀνθρωπισμοῦ πρός τόν ἄλλο ἀποτελεῖ τό Πάρθιο βέλος τοῦ πολιτισμοῦ του. ἀπογύμνωσε τό ἑαυτό του ἀπό κάθε καλό συναίσθημα πρός τόν ἄλλο, φίλο καί ξένο. Ἐνδιαφέρεται μόνο γιά τόν ἑαυτό του. Θαμπώθηκε ἀπό τή δύναμή του καί πίστεψε ὅτι ἔγινε ὑπεράνθρωπος. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, ἔγινε ἀπάνθρωπος. Γύρισε τήν πλάτη πρός τόν ἄλλο καί ἡ μοῖρα τοῦ ἄλλου ἔπαψε νά τόν ἀπασχολεῖ. Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ σχετικά μέ τήν ἀγάπη πρός τό συνάνθρωπό του ἔγινε θολή ἤ παρέμεινε μόνο στήν ΚΔ ή στά συγγράμματα καί στά κηρύγματα τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἴμαστε ἄνθρωποι, ὅταν γινόμαστε πραγματικά συνάνθρωποι. Γιά ἐκείνους πού μέ πεῖσμα ἐθελοτυφλοῦν θεωρώντας ὅτι ὁ κόσμος τους ἀρχίζει καί τελειώνει στά σκαλιά τῆς πόρτας τοῦ σπιτιοῦ τους, θά παραθέσουμε ὄχι τή διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ πού παραμένει ὅσο ποτέ ἄλλοτε ἐπίκαιρη ἀλλά τούς στίχους τοῦ Ἄγγλου ποιητῆ Τζών Ντόουν: «Κανένας ἄνθρωπος δέν εἶναι νησί, ἀκέραιος, μοναχός του, εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς στεργιάς ... Κάθε ἀνθρώπου ὁ θάνατος εἶναι καί δικός σου θάνατος- γι’ αὐτό μη στέλνεις ποτέ νά ρωτήσεις γιά ποιόν χτυπᾶ ἡ καμπάνα. Χτυπᾶ γιά σένα»[41].

Ὁ τρόπος της συμπεριφορᾶς μας πρός τόν κάθε ἄλλο, τόν ξένο πρέπει νά μιμεῖται τό Σίμωνα τόν Κυρηναῖο. Ἐκεῖνος σήκωσε τό Σταυρό ἑνός καταδικασμένου στή συνείδηση τῶν πολλῶν, πού ἦταν, ὅμως, Ἐκεῖνος πού δέν εἶχε φταίξει σέ τίποτα, οὔτε εἶχε ἀμαυρωθεῖ ποτέ ἀπό τό ρύπο τῆς ἁμαρτίας, τοῦτ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Μποροῦμε καί ἐμεῖς μέ τήν ἔμπρακτη ἀγάπη μας πρός τόν ξένο νά τόν ξελαφρώσουμε λίγο ἀπό τό μαρτύριό του καί νά σηκώσουμε ἔστω καί γιά λίγο τό σταυρό του. Ἡ συμπεριφορά μας πρός τόν ξένο πρέπει νά ἔχει μπούσουλα τήν ἀγάπη, μόνο τότε θά καταφέρουμε στό πρόσωπο τοῦ ἑκάστοτε ξένου νά δοῦμε τόν ἑαυτό μας ἤ καλύτερα νά ἑνωθοῦμε μέ τό Χριστό, τό δικό μας Ξένο. Κλείνοντας θεωροῦμε ὅτι δέν ὑπάρχει καλύτερος ἐπίλογος σέ αὐτή μικρή μελέτη μερικούς στίχους ἀπό τόν ὕμνο τῆς ἀγάπης τοῦ ἀποστόλου Παύλου: Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω,γέγονα χάλκος ἤχων ἤ κύμβαλον ἀλαλάζον... νυνί δέ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τά τρία ταῦτα μείζων δέ τούτων ἡ ἀγάπη»[42].

[1] Λ. Καμπερίδη, ἱερέως, «Ξενιτεία του Χριστού - Ξενιτεία του Κόσμου», F:\ΞΕΝΟΣ\zoiforos_gr - «Ξενιτεία του Χριστού - Ξενιτεία του Κόσμου», του π_ Λάμπρου Καμπερίδη,.htm.

[2] Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατά τῶν Νεστορίου δυσφημιῶν, V, 2, ACO, τ. 1, Ι, 6, σ. 97^7-9 (=PG 76, 224B).

[3] Ἐφ. 5,30.

[4] Ματθ. 25, 35.

[5] Συνέντευξη τοῦ Ἀναστασίου Γιαννουλάτου, ἀρχιεπισκ. Ἀλβανίας, www.Apodimos.com

[6] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Λόγος πρός Στελέχιον καί περί κατανύξεως, PG 47, 421AB.

[7] «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», Γαλ. 3,27.

[8] Γαλ. 3, 19. Πρβλ. Γ. Γαλίτη, «Νόμος καί Χάρις», Διακονία καί Λόγος, χαριστήριος τόμος πρός τιμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Χριστοδούλου, ἐκδ. Ἁρμός, Ἀθήνα 2004, σσ. 39-51, σ. 48.

[9] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν πρός Γαλάτας, Β΄, PG 61,645D.

[10] Α Κορ. 2,16.

[11]Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Α΄ πρός Κορινθίους, Ζ΄, PG 61, 62BC: «Τουτέστι͵ πνευματικὸν͵ θεῖον͵ οὐδὲν ἀνθρώπινον ἔχοντα».

[12] Ἀναστάσιος Γιαννουλάτος, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας, «Facing People of Other Faiths», Greek Orthodox Theological Review, 38, 1-4 (1993, 140.

[13] Ματθ. 25, 40. Πρβλ. Μ. Φαράντου, Δογματική καί Ἠθική. Εἰσαγωγικά, Ἀθῆναι 1973, σ. 178.

[14] Α΄ Ἰω. 4, 20. Πρβλ. Μ. Φαράντου, Δογματική..., σ. 178.

[15] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, .Ὁμιλία εἰς τήν Γένεσιν, ΝΕ΄, PG 54, 483B.

[16] Δ. Τσιλεγγίδη, «Πίστη καί ἀγάπη. Τό θεμέλιο καί ἡ τελειότητα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς κατά τόν Ἱερό Χρυσόστομο», http://www.impantokratoros.gr/D556FEE4.el.aspx

[17] Γαλ.. 3, 25-29.

[18] «^«Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν^». Καὶ ὅρα πῶς μετὰ τῆς αὐτῆς σχεδὸν ὑπερβολῆς ἀπαιτεῖ καὶ ταύτην· περὶ μὲν γὰρ τοῦ Θεοῦ φησιν͵ Ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου·∙περὶ δὲ τοῦ πλησίον σου, Ὡς σεαυτόν· ὅπερ ἴσον ἐστὶ τῷ ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου. Καὶ γὰρ εἰ μετὰ ἀκριβείας τοῦτο ἐφυλάττετο, οὐ δοῦλος͵ οὐκ ἐλεύθερος ἦν͵ οὐκ ἄρχων, οὐκ ἀρχόμενος, οὐ πλούσιος͵ οὐ πένης, οὐ μικρὸς, οὐ μέγας, οὐ διάβολος ἂν ἐγνώσθη ποτέ», Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τήν Α πρός Κορινθίους, ΛΒ΄, PG 63, 576D. Ματθ. 19,19.

[19] Ρωμ. 13, 9-10: «τὸ γὰρ οὐ μοιχεύσεις, οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις, καὶ εἴ τις ἑτέρα ἐντολή, ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ ἀνακεφαλαιοῦται ἐν τῷ ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. ἡ ἀγάπη τῷ πλησίον κακὸν οὐκ ἐργάζεται».·

[20] «Πλήρωμα νόμου ἡ ἀγάπη· ὃ καὶ ἐνταῦθα λέγει. Εἰ γὰρ τὸ μεῖναι ἀπὸ τῆς ἀγάπης γίνεται͵ ἡ δὲ ἀγάπη ἀπὸ τῆς τῶν ἐντολῶν τηρήσεως͵ ἡ δὲ ἐντολή ἐστιν͵ ἵνα ἀγαπῶμεν ἀλλήλους· τὸ μεῖναι ἐν τῷ Θεῷ͵ ἀπὸ τῆς πρὸς ἀλλήλους ἀγάπης γίνεται. Καὶ οὐχ ἁπλῶς ἀγάπην φησὶν͵ ἀλλὰ καὶ τὸν τρόπον δηλοῖ· Καθὼς ἐγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς.» Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Ἰωάννην Ὁμιλίας, ΟΖ΄, PG 59, 415B.

[21] Αὐτόθι.

[22] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Η΄- Εἰς τά ὑπόλοιπα κατά αἱρετικῶν, καί περί κρίσεως καί ἐλεημοσύνης, καί εἰς τήν αἴτησιν τῆς μητρός τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου, PG 48, 770CD.

[23] Αὐτόθι, PG 48, 770BC.

[24] Τοῦ ἰδίου, Ὁμιλίαι εἰς τήν Γένεσιν, ΜΑ΄, PG 53,384C.

[25]Τοῦ ἰδίου, Ὁμιλία Η΄- Εἰς τά ὑπόλοιπα κατά αἱρετικῶν, καί περί κρίσεως καί ἐλεημοσύνης, καί εἰς τήν αἴτησιν τῆς μητρός τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου PG 48, 771Α.

[26] Ματθ. 11,19. Λουκ. 5,30.

[27] Ματθ. 21,31.

[28] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ὁμιλία Η΄-Κατά Ἰουδαίων, PG 48, 932B.

[29] Αὐτόθι, PG 48, 932C .

[30] Τοῦ ἰδίου, Ὁμιλία Γ, Περί ἐλεημοσύνης, καί εἰς τάς δέκας παρθένας, PG49, 298D.

[31]http://www.apostoliki-diakonia.gr/ gr_main/catehism/theologia_zoi/
themata.asp?contents=selides_katixisis/contents_Triodion.asp&main=kat008&file=1.4.htm

[32] Ματθ. 22, 40.

[33] Ματθ. 5, 43-48.

[34] Γεν. 1, 26.

[35] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς Γένεσιν, ΙΙ, 1, PG 54, 587.

[36] Ν. Ξεξάκη, Ὀρθόδοξος Δογματική. Ἡ περί δημιουργίας διδασκαλία, ἐκδόσεις Ἔννοια, Ἀθήνα 2006, σ. 162.

[37] Λουκ. 10, 30-37.

[38]Ρωμ. 15, 7. Γ. Δ. Μεταλληνοῦ, «Ἡ ἄγαμη μητέρα στά μάτια ἑνός πατερικά Ὀρθοδόξου», http://www.impantokratoros.gr/agamh-mhtera.el.aspx

[39]Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Πρός τούς ἔχοντας παρθένους συνεισάκτους, PG 47, 503.

[40] Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Εἰς τάς Πράξεις, PG .. Πράξ 20, 4

[41] Τζων Ντόουν (1573 - 1631): Ἄγγλος ποιητής, θεολόγος, φιλόσοφος. Ἀπό τούς κορυφαίους ποιητές τῆς Ἀγγλίας τοῦ 17^ου αἰ. Από τούς στίχους αὐτούς δανείστηκε ο Χεμινγουαίυ τόν τίτλο τοῦ μυθιστορήματός του «Γιά ποιόν χτυπᾶ ἡ καμπάνα» καί τούς χρησιμοποίησε σάν μότο στήν αρχή τοῦ βιβλίου.

[42] Α΄ Κορ. 13, 1-13.

πηγή

Το είδαμε εδω

Οι άγιοι Μάρτυρες Μηνάς ο Καλλικέλαδος, Ερμογένης και Εύγραφος

Οι μάρτυρες Μήνας και Ερμογένης γεννήθηκαν στην Αθήνα. Ζούσαν στο Βυζάντιο, ως τιμώμενα πρόσωπα, τόσο από τον αυτοκράτορα όσο και από τους ανθρώπους. Ο Μηνάς διακρινόταν για τη ρητορική ευγλωττία του και, μολονότι εξωτερικά συμπεριφερόταν σαν ειδωλολάτρης, στην καρδιά του ήταν συνειδητός χριστιανός. Ο Ερμογένης ήταν έπαρχος του Βυζαντίου και συμπεριφερόταν σαν ειδωλολάτρης, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά· ήταν όμως συμπονετικός και έκανε πολλές αγαθοεργίες.

Όταν επί, βασιλείας Μαξιμιανού ξέσπασε έντονα διαμάχη ανάμεσα στους χριστιανούς και τους ειδωλολάτρες στην Αλεξάνδρεια, ο αυτοκράτορας απέστειλε έναν έμπιστο άνθρωπό του, τον Μηνά, για να κατασιγάσει την κοινωνική αναταραχή και να εκδιώξει τους χριστιανούς από την πρωτεύουσα της Αιγύπτου. Ο Μηνάς πήγε πράγματι στην Αλεξάνδρεια και αποκατέστησε την ειρήνη. Όμως εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να ομολογήσει ότι ήταν χριστιανός. Τότε μετέστρεψε πολλούς ειδωλολάτρες στην αληθινή Πίστη, με την ευφράδεια και την καλλιφωνία του (σ.τ.μ. εξ ου και η προσωνυμία του «καλλικέλαδος»), αλλά και χάρις στα πολλά θαύματά του. Πληροφορήθηκε ο αυτοκράτορας αυτά τα γεγονότα και απέστειλε τον Ερμογένη, για να τιμωρήσει τον Μηνά και να καταπνίξει τη διάδοση του Ευαγγελίου στην Αλεξάνδρεια.

Ο Ερμογένης έσυρε τον Μηνά σε ανάκριση. Του έκοψαν τη γλώσσα, του έγδαραν τα πόδια, του έβγαλαν τα μάτια και ύστερα τον πέταξαν στη φυλακή. Εκεί όμως παρουσιάστηκε ο ίδιος ο Χριστός στον άγιο μάρτυρά Του Μηνά, τον παρηγόρησε και θεράπευσε όλες τις πληγές του.

Όταν ο Ερμογένης αντίκρισε τον Μηνά τελείως θεραπευμένο, πίστεψε, ομολόγησε και βαπτίστηκε. Έγινε ο ίδιος κήρυκας του υπέροχου λόγου του Ευαγγελίου του Χριστού και μάλιστα, καθ’ υπόδειξιν του αγίου Μηνά, χειροτονήθηκε Επίσκοπος Αλεξάνδρειας.

Έξω φρένων ο δυσσεβής αυτοκράτορας Μαξιμιανός πήγε αυτοπροσώπως στην Αλεξάνδρεια. Υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια τον Μηνά και τον Ερμογένη, οι οποίοι όμως υπέμειναν καρτεροψύχως, με τη χάρη του Θεού. Τότε ένας γραμματέας και φίλος του αγίου Μηνά, ο Εύγραφος, βλέποντας την ανδρεία αυτών των στρατιωτών του Χριστού και τα οφθαλμοφανή θαύματα του Θεού, εμφανίστηκε στο κριτήριο και ομολόγησε ενώπιον του αυτοκράτορα: «κι εγώ χριστιανός είμαι!». Ο αυτοκράτορας τράβηξε αμέσως σπαθί και αποκεφάλισε τον άγιο Εύγραφο. Μετά ο δυσσεβής άρχοντας διέταξε την άμεση αποτομή των κεφαλών των αγίων μαρτύρων Μηνά και Ερμογένους. Τα τίμια λείψανά τους τα έριξαν στη θάλασσα, αλλά αυτά θαυματουργικά κατέπλευσαν μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Ο επίσκοπος, πληροφορηθείς σε όνειρο την παρουσία των λειψάνων, τα βρήκε και τα ενταφίασε μεγαλοπρεπώς με τις δέουσες τιμές.

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Δεκέμβριος, εκδ. Ἀθως, σ. 95-97)

Ὁ Ἅγιος Γέμελος ὁ Πολύαθλος

Ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Ἰουλιανοῦ τοῦ παραβάτη (361-363) καὶ πατρίδα του ἦταν ἡ Ἄγκυρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας.

Ὅταν κάποτε ὁ Ἰουλιανὸς πέρασε ἀπὸ τὴν πατρίδα του, πληροφορήθηκε, ὅτι ὁ Χριστιανὸς αὐτὸς δὲν ἔπαψε νὰ ἀγωνίζεται καὶ νὰ προσελκύει εἰδωλολάτρες στὴ χριστιανικὴ πίστη

. Ὅταν διέταξε καὶ τὸν ὁδήγησαν μπροστά του, ὁ Γέμελος δὲν δίστασε καὶ ἐκεῖ νὰ ὁμολογήσει τὰ τῆς χριστιανικῆς πίστης. Ὁ Ἰουλιανὸς ἐξοργισμένος, διέταξε καὶ τοῦ ἔμπηξαν μυτερὰ ξύλα κατὰ μῆκος τῶν δακτύλων του. Κατόπιν ἔβαλαν πάνω στὸ σῶμα του πυρακτωμένο σίδερο καὶ στὴ συνέχεια τὸν χτύπησαν ἀλύπητα μὲ σιδερένια καὶ ἀγκυλωτὰ ῥαβδιά. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Γέμελος δὲν πτοήθηκε, τὸν σταύρωσαν καὶ ἔτσι παρέδωσε στὸν στεφανοδότη Κύριο τὴν ἁγία του ψυχή.

Ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ὁ Δεφουρκινός

Μὲ τὴν προσευχή, τὴν ἐξομολόγηση, τὴν μελέτη, τὴν ἀγρυπνία, τὴν μεγάλη ἐγκράτεια καὶ τὴν θεία κοινωνία, ἐνισχυόταν ἀπὸ τὸν Θεὸ ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ὅταν ἦταν νέος, ἀπὸ τοὺς μολυσμοὺς τῆς σάρκας καὶ τοῦ πνεύματος.

Ἔζησε τὸν 9ο μ. Χ. αἰῶνα, καὶ ἡ πατρίδα του βρισκόταν στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Κυμιναίου. Ἀνατράφηκε χριστιανικὰ ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, διατηρῶντας τὴν πίστη καὶ τὴν ἁγνότητά του ἀπὸ τὴν νεανική του ἀνάπτυξη.

Κινούμενος ἀπὸ ἱερὸ πόθο ὁ Θωμᾶς, ἐπισκέφθηκε πολλὰ μοναστήρια καὶ ἀποκόμισε πολλὲς ἀρετὲς ἀπὸ τὰ ἐκεῖ μεγάλα ὑποδείγματα τῆς εὐσέβειας. Ἀργότερα ἔγινε καὶ ἴδιος μοναχὸς καὶ δίδασκε μὲ ζῆλο τὸ Εὐαγγέλιο μαζὶ μὲ ἄλλους μοναχοὺς σὲ πόλεις καὶ χωριά, κατὰ τὶς τεσσαρακοστές.

Ὁ ἐκεῖ ἐπίσκοπος, ἐκτιμοῦσε τόσο πολὺ τὶς μεγάλες ἀρετὲς τοῦ Θωμᾶ, ὥστε ὅταν κάποιος μεγιστάνας τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἔκτισε Μονὴ κοντὰ στὸ Σαγκάριο ποταμό, τὸν διόρισε ἡγούμενό της. Ἡ προτίμηση αὐτὴ δικαιώθηκε περίτρανα, διότι ὁ Θωμᾶς κυβέρνησε τὸ μοναστήρι μὲ πολλὴ τάξη καὶ ὑπῆρξε πρότυπο μοναχικῆς ζωῆς στοὺς συμμοναστές του. Ἰδιαίτερα πολλαπλασίασε τοὺς οἰκονομικοὺς πόρους τῆς Μονῆς, γιὰ νὰ βοηθάει αὐτοὺς ποὺ προσέφευγαν σ᾿ αὐτή.

Ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ἀξιώθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος. Κάποτε μάλιστα, ἔγραψε ἀπάντηση στὸν βασιλιὰ Λέοντα τὸ σοφό, χωρὶς ν᾿ ἀνοίξει τὴν ἐπιστολὴ ποὺ τοῦ ἔστειλε! Ἀργότερα ὁ Θωμᾶς, ἀποσύρθηκε σὲ κάποιο εἰρηνικὸ ἡσυχαστήριο καὶ ἐκεῖ τὸν βρῆκε ὁ θάνατος σὲ βαθιὰ γεράματα, ἀλλὰ καὶ σὲ συνεχὴ πνευματικὴ ἄνθιση καὶ ἀκμή.

Συναξαριστης της 10ης Δεκεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Μηνᾶς ὁ Καλλικέλαδος, Ἑρμογένης καὶ Εὔγραφος

Ὁ Μηνᾶς ἦταν Ἀθηναῖος καὶ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά του εἰδωλολάτρης. Ὅταν ὅμως ἐκπαιδεύτηκε καὶ μορφώθηκε ἀρκετά, διαπίστωσε ὅτι ἡ πολυθεΐα ἦταν μᾶλλον ψέμα καὶ πλάνη.

Στὴ μελέτη τῶν φιλοσόφων ἐπίσης, δὲν μπόρεσε νὰ βρεῖ κάτι τὸ ἀληθινό. Τότε προχώρησε στὴ μελέτη χριστιανικῶν συγγραμμάτων καὶ ἔπειτα τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου καὶ βρῆκε αὐτὸ ποὺ τὸν γέμιζε ψυχικά, δηλαδὴ τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια.

Ἔτσι, ὁ Μῆνας ἔγινε χριστιανός. Ἀργότερα, ὁ βασιλιὰς Μαξιμίνος (311-313), μὴ γνωρίζοντας ὅτι εἶναι χριστιανός, τὸν ἔκανε ἔπαρχο Ἀλεξανδρείας. Ἀλλὰ ὅταν ὁ βασιλιὰς αὐτὸς διέταξε διωγμοὺς στὴν πόλη αὐτή, ὁ Μηνᾶς ὄχι μόνο δὲν ἐξετέλεσε τὴν διαταγή, ἀλλὰ καὶ συνετέλεσε νὰ πληθυνθοῦν οἱ χριστιανικὲς τάξεις.

Τότε ὁ Μαξιμίνος ἔστειλε νέο ἔπαρχο, τὸν Ἀθηναῖο λόγιο Ἑρμογένη. Αὐτός, τηρῶντας τὸ γράμμα τοῦ νόμου, βασάνισε σκληρὰ τὸ Μηνᾶ καὶ τὸν ἔκλεισε στὴ φυλακή, γιὰ νὰ πεθάνει ἐκεῖ μέσα ἀπὸ τὶς πληγές του. Μετὰ ἀπὸ καιρό, ὅταν ὁ Ἑρμογένης ἔστειλε νὰ διαπιστώσουν ἂν καὶ πότε πέθανε ὁ Μηνᾶς, διαπίστωσαν ὅτι ὄχι μόνο δὲν εἶχε πεθάνει, ἀλλὰ καὶ οἱ πληγές του θεραπεύθηκαν.

(Ἁγιος Ἐρμογένης)

Τότε δημόσια τὸν ῥώτησε πὼς ἔγινε αὐτό. Ὁ Μηνᾶς ἀπάντησε ὅτι θεραπεύθηκε τὴν ὥρα ποὺ πεσμένος στὸ ἔδαφος ἔψαλλε: «Ἐὰν πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ Κύριε». Ἐὰν δηλαδὴ ἀντικρίσω τὸ θάνατο, δὲ θὰ φοβηθῶ μήπως πάθω κακό, διότι σὺ εἶσαι μαζί μου, Κύριε. Ἡ ἀπάντηση εἶχε σὰν ἀποτέλεσμα νὰ γίνει χριστιανὸς ὁ Ἐρμογένης καὶ κάποιος διακεκριμένος πολίτης, ὁ Εὔγραφος. Ἀργότερα, ὅλους μαζὶ τοὺς ἀποκεφάλισαν.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’. Τὸ προσταχθὲν.
Δι' ἐγκρατείας, τῶν παθῶν τὰς πυριφλέκτους, ἀπονεκρώσαντες ὁρμὰς καὶ τὰς κινήσεις, τοῦ Χριστοῦ οἱ Μάρτυρες ἔλαβον τὴν χάριν, τὰς νόσους ἀποδιώκειν τῶν ἀσθενῶν, καὶ ζῶντες καὶ μετὰ τέλος θαυματουργεῖν· ὄντως θαῦμα παράδοξον! ὅτι ὀστέα γυμνά, ἐκβλύζουσιν ἰάματα. Δόξα τῷ μόνῳ Θεῷ ἡμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Ἡ καλλικέλαδος, θεόφρον γλῶσσα σου, λαμπρῶς κηρύξασα, Χριστοῦ τὴν σάρκωσιν, συναθλητᾶς σοὶ εὐκλεεῖς, εἰλκύσατο ἐν σταδίῳ, Μηνᾷ παμμακάριστε, Ἐρμογένην τὸν ἔνδοξον, καὶ τὸν θεῖον Εὔγραφον, μεθ' ὧν χαίρων ἠγώνισαι. Καὶ νῦν τὴν Παναγίαν Τριάδα, ὑπὲρ ἠμῶν ἐκδυσωπεῖτε.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Τῆς στρατείας ἥρπασε, σὲ τῆς προσκαίρου, καὶ ἀφθάρτου ἔδειξε, συγκληρονόμον ὦ Μηνᾶ, σὺν τοῖς συνάθλοις σου Κύριος, ὁ παρασχών σοι τὸν ἄφθαρτον στέφανον.

Κάθισμα
Ἦχος πλ. δ’. Τὴν Σοφίαν καὶ Λόγον.
Παρωσάμενοι δόξαν τὴν κοσμικήν, ἐπτερώθησαν δόξῃ τῇ θεϊκῇ, Μηνᾶς Ἑρμογένης τε, καὶ ὁ ἔνδοξος Εὔγραφος, καὶ προθύμῳ γνώμῃ, τὸν ὄγκον ὑπέμειναν, τῶν δεινῶν βασάνων, σαρκὸς μὴ φεισάμενοι· ὅθεν μετὰ τέλος, εἰς βυθοὺς θαλαττίους, ῥιφέντες ἰθύνθησαν, πρὸς λιμένα οὐράνιον, οἷς ἐν πίστει βοήσωμεν. Πρεσβεύσατε Χριστῷ τῷ Θεῷ, τῶν πταισμάτων ἄφεσιν δωρήσασθαι, τοῖς ἑορτάζουσι πόθῳ, τὴν ἁγίαν μνήμην ὑμῶν.

Ὁ Ἅγιος Γέμελος ὁ Πολύαθλος

Ὁ Ὅσιος Θωμᾶς ὁ Δεφουρκινός

Ὁ Ἅγιος Θεότεκνος

Μαρτύρησε διὰ ξίφους.

Ὁ Ἅγιος Μαριανός

Μαρτύρησε διὰ λιθοβολισμοῦ.

Ὁ Ἅγιος Εὐγένιος

Μαρτύρησε, ἀφοῦ τὸν χτύπησαν μὲ ξύλα μέχρι θανάτου. σ᾿ ἄλλο Συναξαριστὴ ἡ μνήμη του ἀναφέρεται μετὰ τοῦ Ἁγίου Μαρίνου.

Σύναξις Άρχιστρατήγου Μιχαὴλ «ἐν τοῖς Ἄδδα» (ἢ Ἀδδᾶ)

Γιὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ δὲν ἔχουμε καμιὰ ἄλλη πληροφορία.

Χριστούγεννα με Τανκς στους Δρόμους της Αθήνας! Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες Ετοιμάζουν να Αποσταθεροποιήσουν τη Χώρα, για να επέμβει ο Στρατός!

Χριστούγεννα με Τανκς στους Δρόμους της Αθήνας Αποφάσισε η Τρόικα! Ποιοι κρύβονται πίσω από την Οργανωμένη Εκπαίδευση των Αναρχικών στο Αντάρτικο πόλεμο τον πόλεων! Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες Ετοιμάζουν να Αποσταθεροποιήσουν τη Χώρα, για να επέμβει ο Στρατός!
Σε μια λαθος αποφαση προχωρησε η Συγκυβερνηση………να επισπεύσει τις διαδικασίες για την εκλογη απο την βουλη νεου Προέδρου της Δημοκρατίας στις 17 Δεκεμβρίου, οπου και θα γίνει η πρώτη ψηφοφορία. Αυτή

απαιτεί 200 ψήφους για την εκλογή του Προέδρου. Σε περίπτωση που δεν συγκεντρωθούν οι απαιτούμενες ψήφοι, η ψηφοφορία επαναλαμβάνεται μετά από πέντε ημέρες, όπου πάλι απαιτείται η συγκέντρωση 200 ψήφων. Αν και πάλι δεν εκλεγεί Πρόεδρος πάμε σε τρίτη ψηφοφορία, επίσης 5 ημέρες μετά, αλλά με 180 ψήφους να απαιτούνται για την εκλογή. Η διαδικασία εκλογής Προέδρου θα έχει ολοκληρωθεί έως τις 27 Δεκεμβρίου,σε περίπτωση που δεν υπάρξει συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων σε ένα πρόσωπο και δεν εκλεγεί Πρόεδρος μετά και την τρίτη ψηφοφορία, τότε οδηγούμαστε σε διάλυση της Βουλής και σε εθνικές εκλογές.
Για ποιο λόγο όμως προχώρησε σε αυτή την κίνηση η κυβέρνηση; Ο Α.Σαμαράς ισχυριζοταν ότι τους έχει βρει τους 180 βουλευτές, αλλά στην τρόικα αμφιβάλουν. Και από εκεί ξεκίνησε η αλυσίδα των γεγονότων που οδήγησαν στην πρόωρη προεδρική εκλογή μέσα στα Χριστούγεννα! Ηταν εδω και μερες σαφή τα μηνυματα που μας εστειλε η τρόικα και ειδικότερα το Βερολίνο που θέλει να ξεκαθαριστεί η κατάσταση «εδώ και τώρα». Δυστυχως αυτη ειναι η πραγματικοτητα, την χώρα μας την διοικουν οι δανειστες μας μεσω e-mail, και παιζουν με την τυχη της πατριδας μας, αδιαφορώντας αν βλαπτουν τα εθνικα μας συμφεροντα, και με την αποφαση τους αυτη αποσταθεροποιουν ενα κρατος την περιοδο τον χριστουγεννων!
Κατα την ταπεινη μου αποψη θα ηταν προτιμοτερο να ξεκινησει η διαδικασια εκλογης προεδρου δημοκρατιας, με τα την γιορτινη περιοδο τον χριστουγεννων, και μονο με μια ψηφοφορια αντι τον τριον που επιτάσσει το συνταγμα, για να γλιτώσουμε ενα σωρο παρατραγουδα! Τα σεναρια για την αποφαση αυτη εξακολουθουν να ειναι πολλα, συμφωνα με διαφορα δημοσιευματα, μετά τη συμφωνία στο Eurogroup για δίμηνη παράταση του ελληνικού προγράμματος, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι ερρίφθη ο κύβος για τις διαδικασίες εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας.
»Το Eurogroup πιεζε την Ελληνικη κυβερνηση ότι όλες οι σχετικές διαδικασίες πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέσα στους δυο πρώτους μήνες του 2015. »Έτσι το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα είναι κρίσιμο: για την ολοκλήρωση της νέας συμφωνίας και για την διευθέτηση όλων των θεμάτων, συμπεριλαμβανομένου του ζητήματος του χρέους. Αλλο ενα σεναριο ανέφερε οτι ο νυν Προεδρος της Δημοκρατιας Καρολος Παπουλιας, ειχε ανακοινωσει στους Πολιτικους Αρχηγους την πρόθεσή του για προωρη παραιτηση του ,μετα απο την γιορτινη περιοδο τον χριστουγεννων!
Το πιο ακραιο σεναριο που υπάρχει είναι ο φοβος της Συγκυβερνησης για μια γενικευμενη επανασταση, σε περιπτωση θανατου του Ρωμανου απο την απεργια πεινας! Ένα τετοιο γεγονος θα εφερνε τεραστια εκρηξη βιας,αναρχιας, και καθημερινων συγκρουσεων, οχι μονο στην αθηνα,αλλα σε ολη την Ελλαδα! Ενα ολοκληρο Κρατος ετρεχε να δημιουργησει την τελευταια στιγμη ενα νομοθετικο νομο ώστε να ικανοποιηθούν τα δικαια αιτηματα ρωμανου για εκπαιδευση, αλλα δεν εχει σημασια αν ειναι τορα ο ρωμανος ,και αυριο ειναι καποιο αλλο παιδι που θα προβεί σε αυτου του ειδους διαμαρτυρια! Το Κρατος οφειλει να εχει μια πιο ελαστικοι νομοθεσια κυριους για νεους ανθρωπους μεχρι 25 χρονων , με νεους νομους που να συμβαδίσουν στο σημερα, με κατάργηση τον υπαρχουσών νομων εποχης 1950-60, οπου να προβλεπουν ολες της περιπτωσεις για το δικαιωμα εκπαιδευσης αυτων των ανθρωπων, και να μην τρεχει ενα ολοκληρο κρατος την τελευταια στιγμη…….να προλάβει είτε το μοιραιο…..αλλα και να μην καει η Αθηνα!
Δυστυχως ακομα και για αυτην την περιπτωση Ρωμανου, δειξαμε το ποσο διχασμενη κοινωνια ειμαστε…….με αλλους να θελουν να ηρωποιησουν ως επαναστατη τον Ρωμανο, και αλλους να παιρνουν το μερος μιας ποιο σκληρης αντιμετωπισης της υποθεσης! Σε καθε περιπτωση και οι δυο αποψεις επεσαν στην παγιδα του διχασμου και της πολιτικοποίησης αυτου του γεγονοτος, και φανταστειτε οτι η Ελλαδα διχαστηκε για ενα απλο παιδι! Δηλαδη σε ενα πραγματικο (κινδυνο-γεγονος-αιτια) τι εχει να γινει!? Παντως μεγαλο προβληματισμο εχουν φερει στην Αστυνομια οι νεες μεθοδοι που χρησιμοποιουσαν στις διαδηλώσεις της 6 δεκεμβρίου, μια καλα και αρτια εξοπλισμενη μεριδα των διαδηλωτών…….μαλιστα ηταν αριστα εκπαιδευμενη στις μεθόδους του λεγομενου Ανταρτικου πολεως!
Ειναι γνωστο οτι η Ελλαδα εχει γινει το κεντρο πολλών ξενων Μυστικών Υπηρεσιών, που η δουλειά τους ειναι σαν ενα φιδι διπροσωπο, αλλοτε βοηθουν την Συν κυβερνηση, και αλλοτε δουλευουν για την αποσταθεροποίηση της χωρας! Αληθεια πια σκοτεινη υπηρεσια- δυναμη,κρυβεται πισω απο την τοση καλη οργανωση τον Αναρχικων? Γιατι εδω μιλαμε για μια αρτια Στρατηγικη μεθοδος,με πλανο και σχεδιο,που οπως ειπα αυτη η ανθρωποι θα επρεπε να ηταν εκπαιδευμενοι……..πραγμα που αυτο ειναι αδυνατον να γινει απο καποιους δεκαδες αναρχικους! Η δε Αστυνομια,για πρωτη φορα στα χρονικα, ηταν πολυ καλα οργανωμενη, δεν εφνιδιαστηκε-ουτε επεσε στις διαφορες παγιδες τοω φερομενων αναρχικων! Ηταν σαν να γνωριζει τα παντα….για τα υποτιθεμενα σχεδια,πλανα,και ενεργειες τον αναρχικον, Δεν ξερω και δεν μου αρεσουν η θεωριες συνομωσιας, ολο το σκηνικο θυμιζε φτιαχτω-στημενο,προβοκατσια…..Ερωτημα, τι θα γινει αν δεν κατορθώσουν τα πολιτικα κομματα να εκλέξουν Προεδρο Δημοκρατιας και οδηγηθούμε σε εκλογες? Με τι πολωση και φανατισμο θα διεξαχθούν…….θα διεξαχθούν ομαλα!
Σε μια ενδεχομενη νικη του Συριζα θα την αποδεχτούν οι Ευρωατλαντική Συμμαχοι μας?…….η θα ωθήσουν την χωρα μας σε ενα καλα οργανωμενο σχεδιο με την επικειμενη διαφωνια με την πολιτικη του Συριζα, διακοπης της οικονομικης βοηθειας-που αμεσα θα φερει βιαιες διαδηλώσεις και αναρχια………που θα αναγκάσει την παρεμβαση του Στρατου! Να ξερετε οτι και τα πιο απιστευτα σεναρια επιστημονικης φαντασιας καποτε υλοποιούνται……..Ευχομαι αυτα τα σεναρια να μην πραγματοποιηθούν!
Σπυρος Πριφτης
Το ειδαμε εδώ

Η αξία της Προσευχής προς τους Αγίους και η σημασία της Δοξολογίας προς τον Θεό

Στάρετς Νεκταρίου της Όπτινας
Γράφει ή μοναχή Νεκταρία (Κοντσέβιτς):

Ό Γέροντας μου είχε βάλει να κάνω κανόνα στο κελί μου· να λέω
30 φορές “Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με την αμαρτωλή”,
10 φορές το “Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον με”,
10 φορές το “Άγιε άγγελε φύλακα μου, πρέσβευε στον Θεό για μένα” και
10 φορές το “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού”. Και πρόσθεσε: «Καθώς θα λες “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ εμού”, όλοι οι Άγιοι στον Παράδεισο θα λένε “Κύριε ελεησόν” και θα είναι αυτό ένα κέρδος για σένα».

Τώρα κάθε φορά πού λέω “Άγιοι Πάντες πρεσβεύσατε υπέρ
εμού”, αναλογίζομαι πώς όλοι μαζί οι Άγιοι στον Παράδεισο γονατίζουν μπροστά στον θρόνο του Θεού και λένε “Κύριε ελεησόν”.

Ευχαριστία, δοξολογία
Υπενθύμιζε επανειλημμένως στα πνευματικά του τέκνα να ευχαριστούν τον Κύριο για όλα τα ελέη του. Σαν παράδειγμα ειλικρινούς ευγνωμοσύνης ανέφερε τον όσιο Ελεάζαρ της Σκήτης του Ανζέρσκ:

Ό Όσιος αυτός βγήκε μια νύχτα στον εξώστη του κελιού του και ατενίζοντας την ομορφιά και την γαλήνη της φύσεως της Σκήτης του Άνζέρσκ, πού τον περιέβαλλε, αισθάνθηκε συγκίνηση μέχρι του σημείου να δακρύσει. Και μέσα από την καρδιά του πού πλημμύρισε από θεία αγάπη, βγήκε ένας βαθύς αναστεναγμός: «”Ω Κύριε, τι ομορφιά είναι αυτή πού έχεις δημιουργήσει για μας! Με τι μέσα και τι τρόπους μπορώ εγώ, ένα αξιοκαταφρόνητο σκουλήκι, να σ’ ευχαριστήσω για όλα τα μεγάλα και πλούσια ελέη πού μου έχεις δώσει;».

Ή δύναμη του αναστεναγμού και ή προσευχή του οσίου άνοιξαν τους ουρανούς και μπροστά στα μάτια της ψυχής του εμφανίστηκαν μυριάδες Άγγελοι φωτεινοί, πού έψαλλαν την μεγάλη αγγελική δοξολογία “Δόξα εν ύψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν άνθρώποις ευδοκία”, ενώ μια αόρατη φωνή είπε στον Όσιο:

-Και συ επίσης, Ελεάζαρ, να ευχαριστείς τον Πλάστη και Δημιουργό σου μ’ αυτά τα λόγια της δοξολογίας.
Και ό στάρετς Νεκτάριος υπογράμμισε αναστενάζοντας:
– Ή σημερινή γενιά έχει σταματήσει ν’ απευθύνει ευχαριστήριες
προσευχές προς τον Κύριο, και περιορίζεται να του απευθύνει συνεχώς μόνο αιτήματα σαν τον αχάριστο ζητιάνο.

Πηγή

Το είδαμε : Εδώ

Μετά το Χρηματιστήριο παίρνουν σειρά τα Εθνικά Θέματα;

Και όμως Έλληνα και Ελληνίδα πρέπει να αντέξεις εδώ και τώρα με πρωτόγνωρη λεβεντιά στο τσουνάμι των εντυπώσεων που ξεκίνησαν να προκαλούν οι μέσα και οι έξω καραγκιόζηδες . Δίχως να θέλουμε να υποτιμήσουμε τον Καραγκιόζη φαίνεται ότι κάποιοι θέλουν να μας δώσουν ακόμα περισσότερο πόνο και αγωνία τέτοιες Άγιες μέρες που έρχονται.
Την θεατρική σκηνή την έχουν στήσει εδώ και πολύ καιρό και μόλις πριν από λίγες ώρες άνοιξαν τον καραγκιοζο- μπερντέ για να παρακολουθήσουμε την παράσταση του δράματος ή της τραγωδίας που γράφηκε από ξένους σκηνοθέτες- σκηνογράφους.
¨Χάος στο ΧΑ -13% στις 901 μον. – Κραχ στις μετοχές έως -29%, πανικόβλητοι επενδυτές προβλέπουν εκλογές.
Δραματικό κραχ, πραγματική καταστροφή, σημειώνεται στο ελληνικό χρηματιστήριο μετά την κίνηση ακραίου πολιτικού ρίσκου της κυβέρνησης να επισπεύσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας με κρίσιμες ημερομηνίες πλέον στις 17 και 29 Δεκεμβρίου του 2014 όπου θα κριθεί αν η χώρα οδηγηθεί ή όχι σε εκλογές.¨ http://www.bankingnews.gr/ 09/12/2014 – 16:58
Οι Έλληνες blogger καταγράφουν την επικαιρότητα συμμετέχοντας στην ίδια αγωνία και τον πόνο που διακατέχει όλους .
Όμως στο χέρι μας είναι να μην πέσουμε πάλι στην παγίδα των μιαρών εκβιασμών και του ψυχο- τρόμου.
Αυτοί που νοιάζονται για να πάρουν πίσω τα τοκογλυφικά χρήματα τους αποφάσισαν να μας δώσουν τις δόσεις του φόβου και του τρόμου από επίπεδο σε επίπεδο.
Σήμερα κτύπησαν το χρηματιστήριο…
Και τι έγινε:
Όταν οι μικρο-ομολογιούχοι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους με ένα χαρατσο-κούρεμα;
Αύριο μπορεί να έχουν σειρά τα Εθνικά θέματα που δεν βρίσκονται και στο καλύτερο επίπεδο. ( ΑΟΖ, Αιγαίο, Κύπρος , Αλβανία, Σκόπια κ.α)
Άραγε ο Νταβούντογλου σαν παμπόνηρος που είναι γνώριζε ότι μετά δύο μέρες από την επίσκεψη του στην Αθήνα θα ζούσαμε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις με την επίσπευση των προεδρικών εκλογών;
Όμως ο Αχμέτ φρόντισε και μας προειδοποίησε…
¨Μιλώντας αμέσως μετά την ολοκλήρωση των επαφών που είχε με τον Έλληνα ομόλογό του, Αντώνη Σαμαρά, στο πλαίσιο του τρίτου Ανώτατου συμβουλίου Συνεργασίας στην Αθήνα, ο κ. Νταβουτογλου διαμηνύει ότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την Τουρκία από την αξιοποίηση των πηγών ενέργειας στην Αν. Μεσόγειο, δηλώνει ευθέως ότι η Τουρκία δεν θα αναγνωρίσει ενδεχόμενη οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, και καλεί την Αθήνα να μην προχωρήσει σε μια τέτοια κίνηση, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να προηγηθεί η ανάλογη διαδικασία μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας¨ http://national-pride.org/Posted on Δεκεμβρίου 7, 2014
Ακριβώς γιατί γνώριζε ο κ. Νταβούντογλου το παρακάτω γεγονός..
¨Από το Γενικό Επιτελείο Ναυτικού ανακοινώνεται ότι από 8 έως 13 Δεκεμβρίου 2014, διεξάγεται η άσκηση «ALEXANDROUPOLIS 14». Πρόκειται για διμερή ναυτική άσκηση μεταξύ Ελλάδας και Αιγύπτου, η οποία περιλαμβάνει:
– Εν όρμω εκπαίδευση από 8 έως 10 Δεκεμβρίου 2014, με τη συγκέντρωση των ναυτικών μονάδων στο Ναύσταθμο Κρήτης (ΝΚ), και διεξαγωγή εκπαίδευσης στο Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) σε σενάρια επιχειρήσεων ναυτικής αποτροπής.
Στην άσκηση συμμετέχουν από ελληνικής πλευράς, οι φρεγάτες ΕΛΛΗ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΦΩΚΑΣ, το πλοίο γενικής υποστηρίξεως ΑΞΙΟΣ, η πυραυλάκατος ΣΤΑΡΑΚΗΣ, το υποβρύχιο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ, ομάδα της ΔΥΚ και αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας, ενώ από αιγυπτιακής πλευράς η φρεγάτα ENS SHARM EL SHEIKH, οι πυραυλάκατοι ENS YARMOUK και ENS BADR, το βοηθητικό ENS HALAYEB και τα παράκτια περιπολικά ENS WAKIL και ENS RAFEAA.¨ http://www.onalert.gr/
Αδέλφια… μας έβαλαν για τα καλά στις Συμπληγάδες για να μας αποτελειώσουν. Είναι η στιγμή που πρέπει όλοι να μοιάσουμε τον πολυμήχανο πρόγονο μας Οδυσσέα. Να βγούμε αλώβητοι από τις παγίδες και να διεκδικήσουμε τα ΔΙΚΑΙΑ μας.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΚΛΕΨΑΝ ΚΑΝΕΝΑΝ
Άλλοι έκλεψαν από τους Έλληνες …και αυτό αποδεικνύεται πολύ εύκολα αρκεί να είμαστε τουλάχιστον μια φορά ενωμένοι.
Και αυτή η στιγμή είναι η τωρινή!!!
Αν το δοκιμάσουμε μετά δεν θα ξεκολλάει κανένας από τον άλλον.
Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Τρίτη, Δεκεμβρίου 09, 2014

Καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης (Εκκλησιαστής).

Του αγίου Γρηγορίου Νύσσης

«Γιατί, λέγει, ότι· Υπάρχει κατάλληλος χρόνος για τον πόλεμο και υπάρχει η ευκαιρία για την ειρήνη. Λάβε υπόψη σου τον πόλεμο των αντίθετων παθών, δηλαδή τον νόμο της σάρκας [1], που αντιμάχεται τον νόμο του νου σου και σε αιχμαλωτίζει με τον νόμο της αμαρτίας. Πρόσεξε την ποικιλόμορφη προπαρασκευή της μάχης, πως έχει καταστρώσει ο εχθρός με αμέτρητους τρόπους τα στρατηγικά του σχέδια εναντίον της πόλης σου. Στέλνει κατασκόπους, προσεταιρίζεται προδότες, παραμονεύει στους δρόμους, συγκροτεί λόχους, στήνει ενέδρες, προσκαλεί συμμάχους, κατασκευάζει μηχανές, χρησιμοποιεί σφενδονητές και τοξότες και αυτούς, που πολεμούν από κοντά και με τη δύναμη του ιππικού. Με όλα τα παρόμοια εξοπλίζεται εναντίον σου.

Και βέβαια δεν αγνοείς το νόημα αυτών που αναφέραμε. Ποιος είναι ο προδότης, ποιος ο κατάσκοπος, ποιοι είναι αυτοί, που στήνονται στις ενέδρες, ποιοι είναι οι σφενδονητές και οι ακοντιστές και οι τοξότες και ποιοι είναι αυτοί που πολεμούν από κοντά και ο λόχος των ιππέων και ποιες είναι οι μηχανές, με τις οποίες γκρεμίζεται το κάστρο της ψυχής. Όταν βλέπουμε, λοιπόν, όλα αυτά, επιβάλλεται και τους εαυτούς μας να εξοπλίζουμε και τους συμμάχους να παρακαλούμε, και να διακρίνουμε μεταξύ των υπηρετών [2] μήπως έχει κανείς από αυτούς τα φρονήματα των εχθρών. Να προσέχουμε και τις πλάγιες ενέδρες και να προφυλασσόμαστε με ασπίδες από τις βολές και να αντιστεκόμαστε σ’ αυτούς, που έρχονται να συμπλακούν μαζί μας από κοντά και να κλείνουμε με τάφρο το πέρασμα των ιππέων εναντίον μας και να ασφαλίζουμε καλά τα τείχη με κάποια φρούρια και με προπύργια, ώστε να μη γκρεμιστούν από τις πολεμικές μηχανές.

Αλλά οπωσδήποτε δεν έχουμε ανάγκη για κανένα λόγο, να ερμηνεύσουμε το καθένα απ’ αυτά. Πως δηλαδή ο εχθρός της πόλης [3]του καθενός από εμάς, η οποία έχει κτισθεί μέσα στην ψυχή μας από τον Θεό, αποπειράται να καταβάλει τη δύναμη με κατασκόπους. Και ποια από τα συστατικά του ίδιου του εαυτού μας χρησιμοποιεί, τα οποία γίνονται προδότες της δύναμής μας. Προκειμένου όμως να φανερωθεί ακόμη καλύτερα το νόημα αυτών των λόγων, λέγω ότι πρώτη έρχεται η προσβολή του πειρασμού, από την οποία αρχίζουν τα πάθη. Αυτή η προσβολή γίνεται κατάσκοπος της δύναμής μας, όταν για παράδειγμα πέφτει στο μάτι κάποια εικόνα, που μπορεί να υποκινήσει την επιθυμία. Με αυτήν, λοιπόν, κατασκοπεύει ο εχθρός τη δύναμη, που υπάρχει μέσα σου, είτε είσαι κάποιος ισχυρός και εξοπλισμένος, είτε αδύναμος και ευάλωτος. Γιατί αν δεν λυγίσεις με την εικόνα, και αν δεν παραλύσει η δύναμη του νου σου μπροστά σε αυτό που είδες, αλλά με απάθεια προσπερνάς αυτό που συναντάς, αμέσως πανικοβάλεις τον κατάσκοπο, δείχνοντας στον εχθρό μια άλλη φάλαγγα στρατιωτών, που κινείται με δόρατα, και εννοώ την προετοιμασία των λογισμών [4]. Αν όμως γλυκαθεί η αίσθηση και το είδωλο της εικόνας [5] δια των οφθαλμών εισχωρήσει στην διάνοια, τότε βάλλεται ο στρατηγός του εσωτερικού μετώπου, δηλαδή ο νους. Επειδή δεν έχει τίποτε το ανδρικό και αρρενωπό, και εφόσον έχει γίνει νωθρός και ακόλαστος, επιτρέπει να συγκεντρωθεί γύρω από τον κατάσκοπο ένα πλήθος προδότες από το σύνολο των λογισμών. Και αυτοί είναι οι προδότες εκείνοι, για τους οποίους ο Κύριος λέει ότι Εχθροί του ανθρώπου είναι οι οικείοι του, που ξεφυτρώνουν από την καρδιά του και μολύνουν τον άνθρωπο. Τα ονόματά τους μπορείς να τα μάθεις με σαφήνεια από το Ευαγγέλιο.

Μετά από αυτό δεν θα σου ήταν δύσκολο να καταλάβεις στη συνέχεια τις επί μέρους λεπτομέρειες εκείνης της πολεμικής παρασκευής. Ποιοι είναι εκείνοι, που στήνουν κρυφά τις ενέδρες, στις οποίες πέφτουν όσοι βαδίζουν απρόσεκτα στο δρόμο της ζωής. Γιατί παραμονεύουν στους δρόμους και με το πρόσχημα της αγάπης και της συμπάθειας παρασύρουν στον όλεθρο της αμαρτίας, εκείνον που θα τους πιστέψει. Αυτοί είναι που περιφέρονται στους δρόμους και επαινούν την ηδονή και οδηγούν στα θέατρα, και υποδεικνύουν την ευκολία για το κακό. Αυτοί και με όσα πράττουν προσκαλούν και άλλους, για να τους μιμηθούν στα ίδια, αποκαλώντας τους εαυτούς τους αδελφούς και φίλους, επί ζημία όμως αυτών που χάνονται. Για αυτούς έχει γραφτεί· Κάθε αδελφός ανατρέπει την πτέρνα, και κάθε φίλος πορεύεται με δόλο (Ιερεμίας 9:4).

Αν καταλάβαμε ποιες είναι οι ενέδρες, φαίνεται καθαρά ποιο είναι και το πυκνό πλήθος των σφενδονητών και των τοξοτών και των ακοντιστών. Γιατί πληγώνουν κατάκαρδα αυτούς, που βαδίζουν χωρίς θωράκιση και χωρίς προφύλαξη οι υβριστές και οι θυμώδεις και οι λοίδοροι, αρχίζοντας πρώτοι τις ύβρεις, με το να εκτοξεύουν και να εκσφενδονίζουν και να εξακοντίζουν αντί για βέλη ή πέτρες λόγια ερεθιστικά. Αν παρομοιάσει κανείς το πάθος της έπαρσης και της υπερηφάνειας με την αλαζονεία των ίππων, δεν θα κάνει λάθος. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν με μερικούς ίππους, που σηκώνουν αδέξια τον αυχένα ψηλά και κατακόρυφα και με τα παραφουσκωμένα λόγια της αλαζονείας, σαν με άλλα γαμψά νύχια, καταπληγώνουν τους ταπεινούς. Αυτοί είναι εκείνοι για τους οποίους η Γραφή λέει· Ας μη με πλησιάσει πόδι υπερηφάνου (Ψαλμός 35:12). Και τα μηχανήματα, με τα οποία διαλύεται η συνοχή του τείχους, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι η φιλοχρηματία. Γιατί τίποτε δεν φαίνεται τόσο σκληρό και δύσκολο να κατανικηθεί στη σύγκρουση με τους αντιπάλους, όσο η παγίδα της φιλαργυρίας. Γιατί ακόμη και αν περικλείσουμε με τείχος γεροδεμένο τις άλλες αρετές μέσα στις ψυχές, αυτό το μηχάνημα διεισδύει πολλές φορές όχι λιγότερο και μέσα απ’ αυτό. Γιατί είναι δυνατόν να δεις τη φιλαργυρία να εισβάλλει και μέσα από τη σωφροσύνη και την πίστη και την προσεκτική εκτέλεση των μυστηρίων, και μέσα από την εγκράτεια και την ταπεινοφροσύνη. Και μέσα από όλα αυτά να γίνεται στο εσωτερικό της ψυχής αυτή η σκληρή και ακαταμάχητη επίθεση του κακού. Και για αυτό αδυνατούν να αντισταθούν σε αυτό το πάθος μερικοί εγκρατείς και σώφρονες και φλογεροί στην πίστη και πράοι στην συμπεριφορά και μετριόφρονες στο χαρακτήρα».

(Απόσπασμα από τον 8^ο λόγο του αγίου Γρηγορίου Νύσσης, «Εις τον Εκκλησιαστήν», μετάφραση αρχ. Π. Μπρούσαλη, σελ. 263-269).

Σημειώσεις:

[1] «Σάρκα» στην Πατερική γραμματεία, είναι το μεταπτωτικό φρόνημα που είναι ενάντιο στο θέλημα του Θεού και όχι το σώμα. Άλλωστε το κακό δεν έχει ουσία αλλά βρίσκεται στην προαίρεση του ανθρώπου.

[2] «Υπηρέτες», εννοεί το θυμοειδές και το επιθυμητικό, που είναι υπηρέτες του λογιστικού. Και τα τρία, αποτελούν μέρη της ψυχής.

[3] «Πόλη» είναι ο νους, δηλαδή το λογιστικό μέρος της ψυχής. Οι αισθήσεις λειτουργούν ως θυρίδες που μεταφέρουν στον νου γνώσεις. Ο νους τις τοποθετεί στην σωστή τους θέση, αλλά συχνά το θυμοειδές και το επιθυμητικό, τον προδίδουν. Ο στόχος του εχθρού, είναι η προσβολή και η εξουδετέρωση του νου.

[4] Προετοιμασία, είναι το πρόγραμμα της πνευματικής ζωής, το οποίο συνίσταται κυρίως στην προσευχή, στην άσκηση και στην μελέτη. Αυτά είναι τα μέσα που δίδονται κατά την λειτουργική ζωή.

[5] Η εικόνα λειτουργεί ως ο πρώτος «κατάσκοπος». Είναι η αρχή της «προσβολής- πειρασμού», χωρίς να είναι αμαρτία, αλλά μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοια με βάση την προαίρεση του ανθρώπου, και αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά (με την περιφρόνηση συνήθως και την απάθεια).
πηγή