Πεντηκοστή τοῦ 379

Σὰ νὰ μὴ φτάνανε οἱ σκληροὶ ἀρειανοὶ τὰ τελευταῖα χρόνια ἐμφανιστήκανε στὴν πρωτεύουσα καὶ οἱ πνευματομάχοι. Καταφέρανε γρήγορα ν' ἀποκτήσουνε ὀπαδοὺς πολλούς. Οἱ ἐπικεφαλῆς ἤτανε μοναχοί. Καὶ μοναχοὶ ἀπὸ τοὺς αὐστηρούς. Δηλαδὴ ἀσκητικοί, ἐγκρατεῖς καὶ ἀκτήμονες. Δὲν εἶχαν ἀκόμη ὀργανωμένα κοινοβιακὰ μοναστήρια. Ζούσανε ὅμως σὲ ὁμάδες καὶ ἤτανε ὑπόδειγμα στοὺς πολλοὺς χριστιανούς. Κι αὐτὸ φοβότανε περισσότερο ὁ Γρηγόριος. Ὁ κόσμος τοὺς πρόσεχε γιὰ τὴν ἀσκητικὴ ζωή τους καὶ συγχρόνως τοὺς ἐμπιστευότανε σὲ ὅ,τι δίδασκαν.

Ἀλλὰ δίδασκαν ὄχι ὀρθόδοξα. Ἡ θεολογία, βέβαια, τοῦ Ἀθανασίου καὶ τῶν Καππαδοκῶν τοὺς εἴχανε πείσει νὰ ὁμολογοῦν τὸν Υἱὸ (Χριστὸ) τέλειο Θεὸ καὶ ὁμοούσιο πρὸς τὸν πατέρα. Δὲν θέλανε ὅμως νὰ ὁμολογήσουν τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κακόδοξοι, λοιπόν, καὶ τοῦτοι. Καὶ τοὺς ὀνομάσανε Πνευματομάχους. Ὄχι ὅμως τόσο κακόδοξοι, ὅσο οἱ ἀκραῖοι ἀρειανοί. Φέρονταν πιὸ ἤπια πρὸς τοὺς Ὀρθοδόξους. Πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς μάλιστα πηγαίνανε κι ἀκούγανε τὸ Γρηγόριο στὴν Ἀναστασία.

Δὲν ἤτανε λίγοι καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ποὺ σκέφτονταν:

-Εἶναι δυνατό, τέτοιοι ἄνθρωποι, τόσο σεμνοὶ καὶ ἀσκητικοὶ νὰ τιμωρηθοῦνε ἀπὸ τὸ Θεό;

Ἡ δυσκολία τοῦ Γρηγορίου δὲν ἤτανε μικρή. Πῶς νὰ ἐξηγήσει πειστικά, ὅτι ἀληθινὴ εὐσέβεια καὶ ἄσκηση θέλει καὶ ὀρθὴ πίστη. Γνήσια καὶ ἀποτελεσματικὴ ἄσκηση γίνεται ἀπὸ τὸν χριστιανό, ποὺ ἔχει καὶ ὀρθὴ πίστη. Τὸ ἅγιο Πνεῦμα τότε μόνο χαριτώνει τὸν ἀσκητή, τότε μόνο δίνει τὸν στέφανο τῆς θείας δόξας.

Δὲν ἦταν ἀκόμη καιρὸς γιὰ τοὺς Κωνσταντινουπολίτες ν' ἀκούσουνε βαθιὰ θεολογία περὶ ἁγίου Πνεύματος. Ἔτσι τὴ στιγμὴ αὐτὴ νόμιζε ὁ Γρηγόριος. Ἤθελε πρῶτα νὰ καταλάβουνε καλύτερα τὴν ἑνότητα τῆς ἁγίας Τριάδας, νὰ συνηθίσουνε τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ἔπειτα νὰ τοὺς μιλήσει μὲ ἀκρίβεια γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κι ἐφάρμοσε τὸ πρόγραμμα αὐτό, ἀλλὰ μόνο μερικά.

Ἔφτασε ἡ Πεντηκοστή τοῦ 379. Ἔπεφτε στὶς 9 Ἰουνίου τὴ χρονιὰ ἐκείνη. Γέμισε ἀσφυκτικὰ ὁ ναὸς τῆς Ἀναστασίας. Λαμπρὴ γιορτή. Προχωροῦσε ἡ Θεία Λειτουργία καὶ ὁ Γρηγόριος ἔνιωθε ὅλο καὶ πιὸ ἀλλιώτικα. Εἶχε κατακλυστεῖ ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Πνεύματος καὶ ζοῦσε μὲ αὐτὴ καὶ γι’ αὐτό.

Ἦρθε ἡ ὥρα τοῦ κηρύγματος. Στάθηκε στὴν Ὡραία πύλη. Εἶχε σχεδιάσει νὰ τοὺς μιλήσει γιὰ τὴν σημασία τοῦ ἀριθμοῦ ἑπτά. Νὰ ἑρμηνεύσει τὰ σχετικὰ βιβλικὰ κείμενα καὶ τὰ ἱστορικά τῆς Πεντηκοστῆς. Καὶ τὸ 'κανε φυσικά. Μὰ χωρὶς νὰ τὸ καταλάβει, κύλησε ὁ λόγος του γρήγορα στὸ ἅγιο Πνεῦμα.

Ἤτανε καὶ ἡ ἐποχὴ ποὺ εἶχε κληθεῖ στὴν Ἀντιόχεια σύνοδος, κυρίως γιὰ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Κορυφαῖο πρόσωπό της ὁ Μελέτιος Ἀντιοχείας. Ὀρθόδοξος ἄνδρας, γενναῖος ὁμολογητής. Ἐκεῖ, λοιπόν, ὁμολογήθηκε ὀρθὰ ἡ πίστη στὴν θεότητα καὶ τὴν ὁμοουσιότητα τοῦ Πνεύματος καὶ καταδικάσθηκαν οἱ πνευματομάχοι. Ὁ Γρηγόριος παραταῦτα δὲν μπόρεσε νὰ εἶναι αὐστηρὸς καὶ σκληρὸς μὲ τοὺς πνευματομάχους. Ἔβλεπε μερικοὺς μπροστά του, ὅταν στάθηκε στὴν Ὡραία πύλη.

Γι’ αὐτό, ἀφήνοντας πολλὰ ἀπ' ὅσα εἶχε σχεδιάσει, μίλησε πατρικά, μὲ ἄπειρη ἀγάπη. Ἤλπιζε ὅτι θὰ μετανοήσουν. Μίλησε ἡ χάρη ποὺ εἶχε μέσα του ὡς θεοπτης. Δὲν μπόρεσε νὰ τὴν κρύψει. Μίλησε καὶ ποιητικά. Ὑπέκυψε στὸ ταλέντο του. Τόσο, ποὺ κομμάτια τοῦ λόγου τούτου, χρησιμοποιηθήκανε κατὰ λέξη ἀπὸ ὑμνογράφους τῆς Ἐκκλησίας μας.

- Ὅ,τι σᾶς λέω, ἀδελφοί μου, εἶναι ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα. Ἐκεῖνο μὲ ὁδηγεῖ αὐτὸ μ' ἐμπνέει νὰ μιλάω ἔτσι ὅπως μιλάω.

Ἂν δὲν τὸν ξέρανε οἱ ἐκκλησιαζόμενοι τὸ Γρηγόριο θὰ τὸν παρεξηγούσανε. Θὰ τὸν κατηγορούσανε ἀκόμη καὶ γιὰ βλασφημία. Βρεθήκανε ὅμως καὶ οἱ κακόβουλοι, ποὺ μέσα τους ἀνακατώθηκαν:

- Ἀκοῦς ἐκεῖ, ἔμπνευση ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα· ὅ,τι μᾶς λέει ἀποκάλυψη τοῦ Πνεύματος!

Ὅσο τὸν κοίταζαν ὅμως καταπρόσωπο, κάτι τοὺς ἠρεμοῦσε. Ἡσυχάσανε καὶ οἱ κακόβουλοι. Ἡ ὁμιλία συνεχίστηκε. Τοὺς εἶπε ὁ Γρηγόριος γιὰ τὴν πανίερη «ἐπιδημία», τὴν παρουσία δηλαδὴ τοῦ ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία. Ἤτανε ἀνάγκη γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἔρθει τὸ Πνεῦμα, ὅταν τελείωσε τὸ ἔργο του στὴ γῆ ὁ Χριστός. Ἀπὸ τότε πιά, θὰ ἐργάζεται στὴ γῆ, στὴν Ἐκκλησία δηλαδή, τὸ Πνεῦμα. Ὄχι πὼς πρὶν δὲν ἐνεργοῦσε, δὲν ἦταν παρὸν σὲ ὅ,τι ἔκανε ὁ Θεὸς Πατέρας καὶ ὁ Υἱός. Παντοῦ καὶ πάντα ἤτανε. Καὶ στοὺς προφῆτες καὶ στοὺς ἀποστόλους. Τὸ ἴδιο Πνεῦμα ἐνεργοῦσε. Μὰ τώρα τὸ ἔργο του ἔχει ἄλλη μορφὴ καὶ ἄλλη ἔκταση.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ δυσκολεύτηκε ὁ Γρηγόριος. Δὲν μποροῦσε νὰ τοὺς ἐξηγήσει μὲ ἀκρίβεια τὴ διαφορὰ καὶ βρῆκε λέξεις πρόχειρες, ὄχι πολὺ πετυχημένες. Τοὺς εἶπε ὅτι μέχρι τὴν Πεντηκοστὴ τὸ Πνεῦμα δροῦσε καὶ ἦταν παρὸν «ἐνέργεια», μὲ τὴν ἐνέργειά του. Ἀπὸ τὴν Πεντηκοστὴ ὅμως καὶ μετὰ ἐνεργεῖ «τελεώτερον» καὶ «οὐσιωδῶς». Ἤθελε νὰ πεῖ ὅτι τώρα, στὴν Ἐκκλησία, τὸ θεῖο πρόσωπο ποὺ ἔχει τὴν κύρια δράση εἶναι τὸ Πνεῦμα. Αὐτὸ τώρα δρᾶ κυρίως, ὅπως στὰ χρόνια τῆς Καινῆς Διαθήκης δροῦσε κυρίως ὁ Υἱὸς καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη δροῦσε κυρίως ὁ Πατέρας. Τότε, στὰ διαθηκικὰ χρόνια, ὁ Υἱὸς συναναστρεφότανε μὲ τοὺς ἀνθρώπους καὶ τοὺς δίδασκε. Τώρα, τὸ Πνεῦμα «συγγίνεται καὶ συμπολιτεύεται» μ' ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Μόνο ποὺ γιὰ νὰ γίνει αὐτὸ στὸν καθένα πραγματικότητα, πρέπει νὰ 'χει πραγματικὴ σχέση μὲ τὸ Πνεῦμα. Νὰ πιστεύει ὀρθὰ ὅτι τὸ Πνεῦμα ἔχει τὴν ἴδια φύση μὲ τὸν Πατέρα καὶ τὸν Υἱό.

Τὸ μάτι τοῦ Γρηγορίου ἔπεσε στοὺς πνευματομάχους καὶ πρόσθεσε:

- Ἂν μερικοὶ φοβοῦνται νὰ χρησιμοποιήσουνε τὴ λέξη φύση γιὰ τὸ Πνεῦμα, ἂς ὁμολογήσουνε γενικὰ ὅτι μία εἶναι ἡ θεότητα τοῦ πατέρα, τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Πνεύματος. Δὲν ἐπιμένουμε πολὺ στὶς λέξεις. Ἀρκεῖ, ἀδελφοί, νὰ ὁμολογεῖτε τὸ ἴδιο πράγμα, τὴν ἴδια δηλαδὴ ἀλήθεια, ὅτι τὸ Πνεῦμα εἶναι κυρίως καὶ πραγματικὰ Θεός. Κάμετε αὐτὸ καὶ τότε ἡ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς θὰ γίνει μέσα σας πανηγύρι περίλαμπρο, θὰ νιώσετε ἄφατη χαρά!

Ἀκούγανε μὲ προσοχὴ οἱ παρόντες πνευματομάχοι. Ἄκουγε μὲ θαυμασμὸ καὶ ὁ παράξενος «φιλόσοφος», ὁ Μάξιμος. Ἀρκετοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τώρα καὶ ἄλλοι τὸ ἑπόμενο ἔτος, τὸ 380, ἑνωθήκανε στὴν Ἐκκλησία, ὅταν ἀκούσανε καὶ τὸν πέμπτο θεολογικὸ Λόγο τοῦ Γρηγορίου Περὶ ἁγίου Πνεύματος.

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μάρκος ο εν Χίω

Μαρτύρησε στις 5 Ιουνίου 1801

Ο Άγιος Νεομάρτυς Μάρκος καταγόταν από τη Σμύρνη. Ως πραματευτής γύριζε στο Κουσάντασι (Νέα Έφεσο), στη Χίο και στις περιοχές τους. Ήταν έγγαμος. Κάποια στιγμή, παρακινημένος από τον αδελφό του, πήγε και εγκαταστάθηκε στην Έφεσο. Εκεί έμπλεξε με κάποια γυναίκα χριστιανή, τη Μαρία και απατούσε τη σύζυγό του. Τον κατέδωσαν όμως στον αγά και μια νύχτα τον συνέλαβαν επ’ αυτοφώρω.

Το πρωί, στο δικαστήριο, εξώμοσαν και οι δύο. Ο μεν Μάρκος, αφού περιετμήθη, υιοθετήθηκε από τον αγά, η δε γυναίκα μπήκε στο χαρέμι του. Αργότερα την άφησε ελεύθερη να ζει σε δικό της σπίτι, δίνοντάς της και μισθό. Ο Μάρκος, ως γιος του αγά, εξωτερικά συμπεριφερόταν σκληρά στους Χριστιανούς, ωστόσο ο έλεγχος της συνειδήσεώς του δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Έτσι κατέφυγε σε έναν έμπειρο πνευματικό να εξομολογηθεί.

Ο πνευματικός αρχικά δεν τον δέχθηκε μήπως υποκρινόταν αλλά τα δάκρυα και η επιμονή του Μάρκου τον έπεισαν. Στον ίδιο πνευματικό πήγαινε και η Μαρία. Και οι δύο ήθελαν οπωσδήποτε να φύγουν από τη Ν. Έφεσο και παρακαλούσαν τον πνευματικό να τους βοηθήσει. Είχαν περάσει ήδη εννιά μήνες από την εξώμοσή τους. Αυτός συμβούλευσε τη γυναίκα να υποκριθεί την άρρωστη.

Ο γιατρός που την «εξέτασε », φίλος του πνευματικού, αποφάνθηκε πως μόνο στη Σμύρνη θα θεραπευόταν. Ο αγάς επέτρεψε να αναχωρήσει η Μαρία με τη συνοδεία του Μάρκου αλλά γρήγορα αντελήφθη την εξαπάτηση και έστειλε μήνυμα στον πασά της Σμύρνης να τους συλλάβει. Ο Μάρκος τότε βρήκε καράβι που αναχωρούσε για Τεργέστη και παίρνοντας τη Μαρία έφυγαν. Από κάποια εμπόδια αναγκάστηκαν όμως να αποβιβαστούν στη Βενετία. Εκεί, αφού χρίσθηκαν με Άγιο Μύρο, επανεντάχθηκαν στην Εκκλησία, ευλογήθηκε ο γάμος τους (πρέπει να είχε πεθάνει η νόμιμη σύζυγός του) και ζούσαν με μετάνοια και συντριβή. Αργότερα όμως,επειδή δεν μπορούσε ο Άγιος να ησυχάσει, εξ αιτίας της άρνησής του, περιπλανήθηκε με την οικογένειά του, μέχρι και τη Ρωσία.

Τελικά επέστρεψε στις τουρκοκρατούμενες περιοχές και εξομολογήθηκε σε πολλούς πνευματικούς, Μητροπολίτες και Πατριάρχες, τον σφοδρότατο πόθο του να μαρτυρήσει. Όλοι, μ’ ένα στόμα, προσπαθούσαν να τον αποτρέψουν, τονίζοντάς του πόσο επικίνδυνο είναι αυτό για τον ίδιο και τους άλλους χριστιανούς αλλά και ότι μπορεί να σωθεί και με την μετάνοια. Ο θερμότατος όμως πόθος του για ομολογία τον οδήγησε στη Ν. Έφεσο, όπου και είχε αρνηθεί τον Χριστό.

Ο πνευματικός του ωστόσο δεν του έδωσε ευλογία να μαρτυρήσει εκεί, επειδή οι Τούρκοι ήσαν εξαγριωμένοι εξαιτίας του μαρτυρίου του Αγίου Νεομάρτυρος Γεωργίου (5 Απριλίου) και της καινούργιας εκκλησίας που χτιζόταν. Γι’ αυτό έφυγε και πήγε στη Χίο, όπου ύστερα από έντονη πνευματική προετοιμασία παρουσιάστηκε στον αγά.

Στην ερώτηση του αγά τι θέλει στο δικαστήριο απάντησε : Εγώ ήμουν Χριστιανός και ονομάζομαι Μάρκος. Κατάγομαι από τη Θεσσαλονίκη και γεννήθηκα στη Σμύρνη από γονείς χριστιανούς.

Στη συνέχεια ο Άγιος ομολόγησε την αγία πίστη του και αποκήρυξε το Ισλάμ. Έβγαλε από το στήθος ένα σταυρό και τον φίλησε, πέταξε κάτω το σαρίκι του και φόρεσε ένα αγιορείτικο σκουφί. Ο αγάς με έκπληξη τον ρώτησε : Είσαι τρελός ή μεθυσμένος, άνθρωπε;

Ούτε τρελός ούτε μεθυσμένος είμαι, απάντησε ο Άγιος, εξάλλου είμαι νηστικός.

Και στις κολακείες του αγά το μόνο που έλεγε ήταν ότι είναι έτοιμος να χύσει το αίμα του για τον Χριστό. Τον έκλεισαν στη φυλακή και του έβαλαν τα πόδια στο τουμπρούκι, το τιμωρητικό ξύλο. Ο Άγιος είχε τόση κατάνυξη που έψαλλε ύμνους και είχε μάλιστα πολύ μελωδική φωνή.

Ο Σούμπασης (αστυνόμος) από κακία μπήκε στο κελί και άνοιξε τέρμα το τιμωρητικό ξύλο, ώστε τα πόδια του Αγίου ν’ ανοίξουν τόσο, όσο δεν γινόταν άλλο, προκαλώντας του αφόρητο πόνο. Ύστερα άρχισε να τον κλωτσάει, όπου εύρισκε, με αποτέλεσμα ο Άγιος να αιμορραγεί από το στόμα. Παρόλ’ αυτά ευχαριστούσε συνέχεια τον Θεό για τα παθήματά του.

Κάποιοι χριστιανοί φιλομάρτυρες κατόρθωσαν να μπουν στη φυλακή και να ενισχύσουν τον μάρτυρα. Αυτοί διηγήθηκαν και τον αγώνα του. Μέσα στη φυλακή είχε πολλές αποκαλύψεις που τον στερέωσαν πνευματικά, ώστε να τελειώσει το μαρτυρικό του στάδιο. Επίσης η τοπική εκκλησία φρόντιζε να κοινωνεί ο Άγιος τακτικά μέσα στη φυλακή το σώμα και το αίμα του Χριστού. Ακολούθησε η δεύτερη εξέταση, πότε με υποσχέσεις, πότε με απειλές. Ο Άγιος σταθερά τους ήλεγχε και τους προκαλούσε να πιστέψουν στον Χριστό. Τότε όρμησαν όλοι και τον έσπρωχναν με λύσσα και τον χτυπούσαν τόσο που τον γκρέμισαν από τη σκάλα. Σ’ όλο το δρόμο για τη φυλακή ο σούμπασης και οι άλλοι τον ράβδιζαν και στη φυλακή τόσο πολύ άνοιξαν το ξύλο, ώστε κυριολεκτικά διαλύθηκαν τα πόδια του. Κι ο Άγιος συνεχώς έψελνε και έλεγε : Κύριε, δέξε με, τον αρνητή Σου.

Πολλοί χριστιανοί, από την πρώτη μέρα που συνελήφθη και βασανιζόταν ο Άγιος άρχισαν αυστηρή νηστεία, και πολλή προσευχή. Όλες οι εκκλησίες λειτουργούσαν κάθε μέρα και έψαλλαν συνέχεια την παράκληση όχι μόνο στις εκκλησίες αλλά και στα σπίτια, θέλοντας να ενισχύσουν τον μάρτυρα. Ο ίδιος ο Άγιος παρακαλούσε τους Χριστιανούς να προσεύχονται και να μη λυπούνται γι’ αυτόν. Αύριο γίνεται ο γάμος μου, έλεγε χαρακτηριστικά, να χαίρεστε όχι να λυπάστε και να κλαίτε. Ο ίδιος προείδε τον θάνατό του και ζήτησε συγχώρεση απ’ όλους, τις προσευχές όλων και έστειλε τις ευχαριστίες του σ’ όσους του συμπαραστάθηκαν και τα σέβη του στους ιερωμένους.

Τον έβγαλαν τέλος από τη φυλακή και, δέρνοντας, σπρώχνοντας και βρίζοντας,τον έφεραν στο δικαστήριο. Ήταν μαζεμένοι όλοι οι αγάδες και ο Μουφτής. Μετά την τρίτη ομολογία του, στις 5 Ιουνίου 1801, καταδικάστηκε στον δια ξίφους θάνατο. Βγήκε από το δικαστήριο καταχαρούμενος, το πρόσωπό του έλαμπε. Και, παρόλο που τα πόδια του ήταν τσακισμένα και είχε δεμένα τα χέρια, κυριολεκτικά έτρεχε προς τον τόπο της εκτέλεσης σαν να μην πατούσε στη γη. Γεγονός που το αντιλήφθηκαν κι οι φύλακες κι έλεγαν μάλιστα ότι οι δαίμονες τον πήγαιναν σηκωτόν στον αέρα, τόσο πολύ αναγκάζονταν να τρέχουν μαζί του.

Ο διοικητής και οι φύλακες με τα ξύλα στα χέρια αγωνίζονταν να συγκρατήσουν το πλήθος που μαζεύονταν για να δουν την άθληση του μάρτυρος. Όταν έφθασαν στον συνηθισμένο τόπο ο Άγιος με χαρά γονάτισε μόνος του και είπε στον δήμιο : Έλα, κτύπα. Ο δήμιος, από αδεξιότητα,δεν κατάφερε με μια σπαθιά να τον αποκεφαλίσει και όχι μόνο αυτό αλλά του έφυγε και το σπαθί από τα χέρια. Ο Άγιος έπεσε κάτω μαζεμένος, ακίνητος, χωρίς να ταράσσεται, ή να φωνάζει. Ο δήμιος άρπαξε το σπαθί και με πολλά και γρήγορα χτυπήματα τον αποκεφάλισε. Οι Χριστιανοί δόξαζαν τον Θεό. Πολλοί έτρεξαν στις εκκλησίες, όπου εξέφραζαν τη χαρά τους ψάλλοντας ύμνους μαρτυρικούς.. Όλοι με ασυγκράτητη ορμή χωρίς να υπολογίζουν χρήματα ζητούσαν ν’ αποκτήσουν κάτι από τον μάρτυρα. Χώμα βρεγμένο με το αίμα του ή κομμάτι από τα ρούχα του.

Το Άγιο λείψανο, που ευωδίαζε,κατόρθωσαν οι Χριστιανοί να το πάρουν και να το ενταφιάσουν δίνοντας πάρα πολλά χρήματα.

Από την πρώτη στιγμή της άθλησης του Αγίου Νεομάρτυρος Μάρκου άρχισαν να γίνονται καταπληκτικά θαύματα, τα οποία αναφέρονται στο συναξάρι του.

Οι Όσιοι Αγάπιος και Νικόδημος οι δοχειάριοι

Οι όσιοι και θεοφόροι πατέρες Αγάπιος και Νικόδημος ήταν μοναχοί της μονής Βατοπαιδίου και είχαν το διακόνημα του δοχειάρη. Διακονούσαν πρόθυμα και υπάκουα στήν ελαιαποθήκη και υπήρξαν ευπειθείς μαθητές του οσίου Γενναδίου του Δοχειάρη. Αξιώθηκαν μαζί του να δουν το υπερφυές θαύμα της πληρώσεως των κενών πίθων του δοχείου, δια θαυμαστής επεμβάσεως της Εφόρου της μονής, της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, της Κυρίας Ελαιοβρύτιδος.

Ευαρέστησαν τον Κύριο με την ισάγγελο πολιτεία τους και βοήθησαν πολλούς με το παράδειγμα τους. Απήλθαν ειρηνικά προς τον Κύριο.

Η μνήμη τους τιμάται στις 5 Ιουνίου. Ακολουθία προς τιμή τους συνέθεσε ο υμνογράφος κ. Χαραλάμπης Μπούσιας. Οι τίμιες και χαριτόβρυτες κάρες τους σώζονται στη μονή Βατοπαιδίου και εκπέμπουν ευωδία.

πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι, Εκδ. Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Άγιον Όρος, 2007

Προσοχή! Το μυαλό είναι ο στόχος...!

  

Ένας από τους στόχους που το σύστημα πρέπει να πετύχει είναι η πνευματική αποπλάνηση του λαού και κυρίως της νεολαίας, η οργάνωση του σκοταδισμού και η καταδίωξη της μαθήσεως
Tου Φάνη Ζουρόπουλου 

Το όνειρο κάθε μέσης Ελληνικής οικογένειας ήταν η θέση στο δημόσιο για τον κανακάρη της και το βόλεμα σε κάποια τράπεζα για την κόρη. Πάνω σε αυτές τις ύπατες «φιλοδοξίες» οικοδομήθηκε το ελληνικό πολιτικό πελατειακό σύστημα και δημιουργήθηκε όλο αυτό το διεφθαρμένο και σπάταλο δημόσιο μόρφωμα, που φέρει και την κύρια ευθύνη για την κατάσταση χρεοκοπίας και πλήρους αναξιοπιστίας στην οποία βρίσκεται η χώρα. 
Είναι δε σαφές ότι το σύστημα αυτό, ενώ ξεγυμνώθηκε και εξευτελίστηκε διεθνώς πλέον, εντούτοις δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για να διατηρήσει τα κεκτημένα και να συντηρήσει τους μηχανισμούς εξουσίας που το ίδιο δημιούργησε.

Στο πλαίσιο αυτό, ένας από τους στόχους που το σύστημα πρέπει να πετύχει είναι η 
πνευματική αποπλάνηση του λαού και κυρίως της νεολαίας, η οργάνωση του σκοταδισμού και η καταδίωξη της μαθήσεως. 

Στο επίπεδο αυτό έπρεπε να επιτευχθούν δύο στόχοι. Πρώτον, να ισοπεδωθεί η ελληνική παιδεία και, δεύτερον, να αλωθούν όσο γίνεται περισσότερο τα μέσα μαζικής επικοινωνίας - κυρίως τα ραδιοτηλεοπτικά, προσφάτως δε και τα ηλεκτρονικά. Αμφότεροι οι στόχοι έχουν σήμερα επιτευχθεί σε μεγάλο βαθμό. Η ελληνική παιδεία έχει καταρρεύσει και η όποια ανόρθωση της είναι αδύνατη πριν περάσουν πολλά χρόνια. Όσο για τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, δεν νομίζουμε ότι μπορούν να πάνε ακόμη πιο κάτω σε αφερεγγυότητα, αθλιότητα και συνειδητή παραπλάνηση της κοινής γνώμης.

Είναι έτσι κατάδηλο ότι το πνευματικό και ιδεολογικό τοπίο στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί κατά τρόπο τέτοιον ώστε να εξυπηρετηθεί τα συμφέροντα διαφόρων εξουσιών, με κυρίαρχη βέβαια την πολιτικο-οικονομική και συνδικαλιστική εξουσία.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι θλιβερό να βλέπει κανείς το πιο ζωντανό κομμάτι μιας κοινωνίας, που είναι οι νέοι της, να πορεύεται προς το μέλλον τρέχοντας πίσω από το παρελθόν της. Είναι καταθλιπτικό να διαπιστώνει κανείς σε ποιον βαθμό οι υπέροχες προθέσεις της γραμματικής χρησιμοποιούνται για να συγκαλύψουν τις ολέθριες προθέσεις της πολιτικής. 

Με αποτέλεσμα, οι λέξεις να ορφανεύουν από νόημα και ουσία και να μετατρέπονται σε απλό εργαλείο εξόντωσης της μάθησης και της αναζήτησης γνώσης.

Από την άλλη πλευρά, οι μηχανισμοί που καταδιώκουν μάθηση και γνώση έχουν σχεδόν πλήρως αλώσει και το επικοινωνιακό πεδίο, με αποτέλεσμα την καταδυνάστευση της ουσιαστικής επικοινωνίας και της ελευθερίας του λόγου. Οι παράγοντες καταδυνάστευσης της ουσιαστικής επικοινωνίας και της ελευθερίας του λόγου έχουν επικίνδυνα πολλαπλασιασθεί στην σύγχρονη δημοκρατία. Ο ξύλινος πολιτικός λόγος και η αντιπολιτευτική κομματικοποίηση όλων των μηνυμάτων, εκπαιδευτικών, επαγγελματικών και κοινωνικών, η μονολιθική και μονοσήμαντη λειτουργία της τηλεόρασης, η προπαγάνδα του Τύπου που υπαγορεύεται από ολιγοπωλιακά συμφέροντα, η μυθολογία της «αυθεντίας» στην οποία πρέπει να υποκλίνονται χωρίς σκέψη και αντίρρηση ο καθένας, είναι μόνο λίγα από τα κέντρα καταδυνάστευσης της ουσιαστικής λειτουργίας της έκφρασης στις μέρες μας.

Μέσα από τον συνθηματικό και μονοσήμαντα επαναλαμβανόμενο λόγο δεν περιορίζεται μόνο ο κώδικας επικοινωνίας αλλά, το χειρότερο, παγιδεύεται η ίδια η σκέψη, που υποκύπτει σε δοσμένα σχήματα, περιορίζοντας τις προοπτικές αναζήτησής της. Η προπαγάνδα, ο άτεγκτα κομματικοποιημένος λόγος , η έλλειψη πολυσημίας στα μηνύματα και η επανάληψη αυτών που «πρέπει» να προβληθούν, έχουν περιορίσει τον λόγο σε σύνθημα. Ακόμη, έχουν συμβάλει στο να εκπέσει ο διάλογος σε διαφήμιση - ηχηρά, δηλαδή, μηνύματα που δεν επιτρέπουν στην μάζα να σκεφθεί ορθολογικά.

Όπως έγραφε παλαιότερα και η κυρία Μαίρη Κουτσελίνη - Ιωαννίδου στο περιοδικό «Ευθύνη» η ελευθερία του λόγου κατοχυρώνεται και η φιλελεύθερη σκέψη εκφράζεται μόνον όταν υπάρχουν οι συνθήκες να γεννηθεί μια τέτοια σκέψη, ελεύθερη. Ο καταιγισμός μονοσήμαντων μηνυμάτων από πολιτικούς, μέσα μαζικής ενημέρωσης και δημοσιογράφους αυθεντίες, κατά συρροή και ανεξέλεγκτα, γίνεται μέσο κοινωνικοποίησης των νέων, οι οποίοι, με την σειρά τους, περιορίζουν τον λόγο τους σε συνθήματα, αμβλύνοντας την ικανότητα τους για βαθιά σκέψη.

Αυτή η τελευταία, όμως, είναι ο μεγάλος εχθρός όταν μια κοινωνία πρέπει να χειραγωγηθεί και να αποτελέσει απλό όχημα ανόδου στην εξουσία των μέτριων, των ανάξιων των τυχάρπαστων. Όλων αυτών των γελωτοποιών που, πριν απ' όλα, αισθάνονται άσβεστο μίσος προς την ελευθερία. Γι' αυτό και έχουν στείλει την μάθηση στο απόσπασμα...

* Ο Φάνης Ζουρόπουλος είναι τ. πρόεδρος της Ε.Ι.Ε.Τ. και εκτελεστικός πρόεδρος της Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων (Ε.Ε.Δ.)


Πηγή
το είδαμε εδώ

Οσιος Παίσιος: Και μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρεις παρηγοριά

- Γέροντα, όταν είμαι στενοχωρημένη, πως θα βρω παρηγοριά;

- Να καταφύγεις στην προσευχή. Καί μόνον το κεφάλι σου να ακουμπήσεις σε μία εικόνα, θα βρείς  παρηγοριά. Κάνε το κελλί σου σαν εκκλησάκι με εικόνες που σε αναπαύουν , και θα δης, θα βρίσκεις μέσα σε αυτό πολλή παρηγοριά.

- Μερικές φορές, Γέροντα, κατά την ώρα της προσευχής ασπάζομαι τις εικόνες. Είναι σωστό;
- Σωστό είναι . Κανονικά έτσι πρέπει να ασπαζόμαστε τις εικόνες: Να ξεχειλίζει η καρδιά μας από αγάπη προς τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους, και να πέφτουμε , να προσκυνούμε τις άγιες εικόνες τους.

Μία χρονιά, στις 26 Μαρτίου, που γιορτάζουμε την Σύναξη του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, προσευχόμουν όρθιος μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Γιά μία στιγμή βλέπω τον Χριστό και την Παναγία να κινούνται σαν ζωντανοί! «Χριστέ μου, είπα, ευλόγησε με». Καί, καθώς έπεφτα να προσκυνήσω, μία έντονη ευωδία γέμισε το κελλί. Με επίασε τρέλλα! Το χαλάκι που είχα στρωμένο κάτω, αν και ήταν γεμάτο χώμα, ακόμη και αυτό ευωδίαζε. Έμεινα γονατιστός και.... ασπαζόμουν αυτό το χαλάκι. Τέτοια ευωδία!

- Γέροντα, όταν προσεύχομαι, βοηθάει να φέρω στον νού μου την εικόνα του Χριστού;

- Κοίταξε, όταν προσεύχεσαι μπροστά σε μία εικόνα, η εικόνα βοηθάει, γιατί από την εικόνα περνάς στο εικονιζόμενο πρόσωπο . Όταν όμως προσεύχεσαι νοερώς και είσαι σκυμμένη με κλειστά τα μάτια, δεν πρέπει να φέρνης στην φαντασία σου εικόνες, γιατί μπορεί να το εκμεταλλευθή το ταγκαλάκι και να σού τα παρουσιάση σαν οράματα, για να σε πλανήση και να σού κάνει κακό.

Ιδίως η ευχή καλά είναι να γίνεται με καθαρό νού, χωρίς λογισμούς η παραστάσεις, έστω κι αν αυτές είναι εικόνες του Χριστού η παραστάσεις από την Αγία Γραφή, γιατί αυτό είναι επικίνδυνο, ιδιαίτερα για όσους έχουν πολλή φαντασία και υπερηφάνεια. Μόνον όταν έρχονται ρυπαροί η βλάσφημοι λογισμοί , μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε παραστάσεις από την Αγία Γραφή. Η καλύτερη όμως «παράσταση» είναι η συναίσθηση της αμαρτωλότητός μας και της αχαριστίας μας.

Από το βιβλίο "Γέροντος Παισίου Αγιορείτου- Λόγοι ΣΤ΄ Περί Προσευχής"

πηγή

Εορτή του Αγίου Δωροθέου του Επισκόπου Τύρου

Τη μνήμη του Αγίου Δωροθέου του Επισκόπου Τύρου τιμά σήμερα, 5 Ιουνίου, η Εκκλησία μας.

Ο Άγιος Δωρόθεος ήταν ποιμένας που είχε «τήν μόρφωσιν τής γνώσεως καί τής αληθείας εν τώ νόμω» (προς Ρωμαίους, β' 20). Δηλαδή, την ακριβή γνώση και αλήθεια, που βρίσκεται μέσα στο Νόμο, στην Παλαιά και Καινή Διαθήκη.

Όταν ξέσπασε ο φονικός διωγμός κατά της Εκκλησίας στα χρόνια του Διοκλητιανου, το ποίμνιό του, προκειμένου να χάσει τον πολύτιμο ποιμένα του, με θερμές παρακλήσεις κατάφερε και τον έπεισε να απομακρυνθεί από τον τόπο των διωγμών. Αποχώρησε στη Δυσσό, πόλη της Θράκης, και εκεί ασκήτευε μέχρι να περάσει ο άγριος αυτός διωγμός.

Όταν πέρασε η μπόρα του διωγμού, επανήλθε στο ποίμνιό του και με όλη την πατρική στοργή που τον διέκρινε, στήριζε στην πίστη τους αδυνάτους και πρωτοστατούσε στη βοήθεια των χηρών, ορφανών, ασθενών, και γενικά, των θλιβομένων.

Έζησε πολλά χρόνια. Πρόλαβε μέχρι και τη βασιλεία του Ιουλιανού του Παραβάτη. Οι ειδωλολάτρες, όμως, που ήταν προστατευόμενοι αυτού του αυτοκράτορα, έπιασαν το Δωρόθεο και αφού τον βασάνισαν ανελέητα τον σκότωσαν το 362 μ.Χ. Έτσι κέρδισε το στεφάνι του μαρτυρίου. Τότε ο Δωρόθεος ήταν 107 χρονών.

Σήμερα σώζεται εκκλησιαστικό σύγγραμμά του, για τους 70 μαθητές του Ιησού Χριστού.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ως δώρημα τέλειον, εκ τού τών φώτων Πατρός, σοφίας τήν έλλαμψιν, ως Ιεράρχης σοφός, εδέξω Δωρόθεε, όθεν καί πλεονάσας, τόν σόν τάλαντον μάκαρ, ήθλησας υπέρ φύσιν, βαθυτάτω εν γήρα, πρεσβεύων Ιερομάρτυς, υπέρ τών ψυχών ημών.

ΣΥΖΟΥΜΕ. ΘΕΛΕΙ Η ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ, ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΕΓΩ, ΤΙ ΚΑΚΟ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Μου έσπασε το κεφάλι για να εγκρίνω τον εφάμαρτο δεσμό του!

Κάποτε ήλθε για εξομολόγηση στους Τρεις Ιεράρχες στόν π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ένας φοιτητής, μέλος γνωστής χριστιανικής νεολαίας. Εκεί άρχισε μια συζήτηση για διάφορα θέματα , αλλά κυρίως για τα σαρκικά…

– Γιατί πάτερ Επιφάνιε να απαγορεύεται αυτό και κείνο και το άλλο, όταν πραγματοποιούνται από «ειλικρινή αγάπη», ερωτούσε ο νέος για τα διάφορα σαρκικά παραπτώματα ; Γιατί να μην επιτρέπονται οι «δεσμοί» των νέων αγοριών και κοριτσιών;

…Η συζήτησις ήταν μακρά και κοπιώδης, διότι ο νέος δεν εδέχετο να αντιληφθή την πραγματικότητα, ότι δηλ. ο Χριστός αναζητά καθαρότητα βίου εις κάθε τομέα, προ πάντων δε εις τον σαρκικό. Μας ξεκαθαρίζει με σαφήνεια ότι και το παραμικρό βλέμμα με σκοπό την επιθυμία της σαρκός αποτελεί μοιχεία μέσα εις την καρδία.

– Άκουσε παιδί μου, θεωρώ πιο τίμιο να αποδεχθής ότι δεν διαθέτης τη δύναμη να απαλλαγής από αυτό το πάθος και να ζητήσης να σε ελεήση ο Θεός, παρά να ισχυρίζεσαι ότι αυτό δεν είναι αμαρτία. Πρόσεχε, αυτό αποτελεί τραγικό λάθος σου!

Μάλιστα , διαπράττεις κάτι πολύ χειρότερο από την αμαρτία της πορνείας! Μετατρέπεις το πάθος σου σε κάτι καλό και το κάνεις σημαία. Τροποποιείς το μεγάλο ατόπημα και προσπαθείς να το διαδώσεις και εις τους άλλους.

Φρονώ πως δεν αμαρτάνεις πλέον από αδυναμία, αλλά από ιδεολογία. Αυτή η κατάστασις παγιώνει την ασθένειά σου εις αθεράπευτο και θανατηφόρο πνευματικό νόσημα.

Δυστυχώς τα πάθη δημιουργούν τη δική τους παράλογη και αθεράπευτη λογική.

Είναι εις όλους γνωστόν ότι η διαστροφή του Νόμου του Θεού συντελείται με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς είναι η αλλαγή του ορισμού της λέξεως «αμαρτία».

α) «Αμαρτία»,ισχυρίζονται με πονηρία, υπάρχει μόνον όταν διαπράττω κακό εις κάποιον.

Εάν ίσχυε ο συγκεκριμένος ορισμός, τότε πλήθος πράξεων που είναι βαρύτατες δεν θα εθεωρούντο αμαρτίες.Παράδειγμα τρανταχτό, τα ναρκωτικά, η ομοφυλοφιλία, το κάπνισμα, τα ποτά, η διαφθορά και όλα γενικώς τα σαρκικά αμαρτήματα, δεν θα ήσαν αμαρτία, καθ’ ότι υποτίθεται ότι δεν προκαλούν κακό εις τρίτα πρόσωπα…

β) Τα ίδια τα διεφθαρμένα άτομα διατυπώνουν μια ακόμα πονηρά άποψι, ώστε να αιτιολογήσουν την απνευμάτιστη ζωή τους:

«Δεν πρέπει να πράττουμε κάτι, εάν δεν το νιώθει η καρδιά μας!».

Με βάσι αυτή τη συλλογιστική, ο άνθρωπος δεν προσεύχεται, δεν εκκλησιάζεται, δεν νηστεύει, δεν διαβιώνει ηθικά, εφ’ όσον δεν το νιώθει ως επιτακτική ανάγκη μέσα του. Μα, άνθρωπέ μου, και εις το σχολείο δεν νιώθει κανείς ότι πρέπει να φοιτήση, αλλά είναι υποχρεωμένος να το πράξη, διότι διαφορετικά θα παραμείνη αγράμματος.

Προφανέστατα, λοιπόν, το επιχείρημα του «τί νιώθει η καρδία», αποτελεί καταστρεπτικό στοιχείο του πεπτωκότος ανθρώπου.

γ) Εάν δεν αντιλαμβάνομαι,δεν καταλαβαίνω την προσευχή,τότε δεν προσεύχομαι.

Απαντούμε με τον εξής τρόπο:

Ο καθηγητής κρατά εις τα χέρια του το γραπτό που εσύ παρέδωσες μαθαίνοντας το μάθημα «παπαγαλία». Και όμως , αυτός σε βαθμολογεί με άριστα, καθότι κατέβαλες κόπο για να το αποστηθίσης. Έτσι ενεργεί και ο Θεός ( ευλογεί τον κόπο και την προσπάθειά σου ) .

Ακόμη και όταν προσευχόμεθα, αλλά δεν καταφέρνουμε να κατανοούμε σωστά το περιεχόμενο. Εκείνος αποδέχεται ευχαρίστως την πρόθεσι, τη διάθεσι, την απόφασι, τον κόπο, την προσφορά του χρόνου και ολόκληρου του εαυτού μας προς Αυτόν. Τα παραλαμβάνει και τα επιμετρά με το πλήθος των οικτιρμών Του. Τα επευλογή κατά το μέγα Έλεός Του και την άπειρο αγάπη Του.

δ) Επί πλέον, διατυπώνουν το κατάπτυστο επιχείρημα:

«Κάμε ό,τι σου επιτάσσει η καρδιά σου. Αυτή να ακούς, και ουδένα έτερο».

Αυτή η συλλογιστική καταλήγει εις μεγάλη ανηθικότητα. Μήπως «υπακούων εις την καρδιά σου», ήτοι εις τα σαρκικά πάθη, ελευθέρως δύνασαι να πορνεύης, να απατάς τη σύζυγό σου, να διαλύης τον γάμο σου κ.τ.λ.;

Μα, άνθρωπέ μου, και η σύζυγός σου ενδεχομένως να νιώθη ότι «η καρδία της συγκινείται από τον γείτονα!». Είναι μήπως ελεύθερη να αμαρτήση; Ασφαλώς όχι.

Αυτά και άλλα πολλά πονηρά επιχειρήματα προβάλλει ο Διάβολος , για να σπρώξη τον άνθρωπο μέσα εις τα φοβερά τα δίκτυα του.

Και δυστυχώς, πολλοί χριστιανοί, συνεργούσης και της σαρκός, συλλαμβάνονται από την πονηρά παγίδα.

Υιοθετούν αυτές τις καταστρεπτικές απόψεις. Αυτές που τις εισήγαγε ο εχθρός διαστρέφοντας τη λογική τους με πολλή τέχνη και μαεστρία. Εις το τέλος, βεβαίως, το αποτέλεσμα επέρχεται τραγικό και καταστρεπτικό για την πορεία και την ευτυχία του ανθρώπου…

Εν κατακλείδι σημειώνουμε τα εξής:

– Ο δρόμος προς την υγεία διέρχεται μέσα από την προσεκτική εφαρμογή των ιατρικών εντολών και την λήψι των κατάλληλων φαρμάκων.

– Ο δρόμος προς την ασφαλή οικοδομή διέρχεται μέσα από την προσεκτική εκτέλεση των σχεδίων του μηχανικού.

– Και φυσικά, ο δρόμος προς την ευτυχία διέρχεται μέσα από την ακριβή και προσεκτική εφαρμογή όλων των εντολών του Θεού. Και φυσικά και όλων εκείνων που αναφέρονται εις την αγνότητα, την εγκράτεια και τον πόλεμο του σαρκικού φρονήματος.

Από το βιβλίο: «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ” του π. Επιφάνιου»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΥΠΑΚΟΗ”

Επιμέλεια θέματος: Δέσποινα Σεμερτζίδου

πηγη

το είδαμε εδώ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Μέχρι πότε θα διαρκέσει η κρίση ;

σχόλιο  : Από τα πιο αξιόλογα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ. 

 

«Ο ΣΩΤΗΡ» Τεῦχος 2059 15-1-2013  
https://docs.google.com/viewerng/viewer?url=http://www.osotir.org//el/ta-periodika-mas/o-sotir/item/download/71_85ed739925cbc5a3c4b7cca7b08c9fc8
το είδαμε εδώ

Πρώτες εικόνες και video από την μεγαλύτερη λιτανεία του κόσμου (Αγίου Νικολάου Velikoretsky) που βρίσκεται σε εξέλιξη

Στις 3 Ιουνίου 2015 ξεκίνησε η φετεινή λιτανεία της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου Velikoretsky, από την πόλη της Kirov στο χωριό Velikoretskoye, στις όχθες του μεγάλου ποταμού, όπου πρίν από 600 χρόνια έχει ανακαλυφθεί θαυματουργή εικόνα.

Η λιτανεία ξεκινά από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Σεραφείμ στο Κίροφ, περνάει μέσα από το χωριό Makar, το χωριό Bobino, και καταλήγει στο χωριό Velikoretskoye.Οι προσκυνητές, που συμμετέχουν στην λιτανεία, πρέπει να περάσουν μέσα από τα χωράφια, δάση και βάλτους διανύοντας απόσταση πάνω από 150 χιλιόμετρα. Οι πληροφορίες λένε ότι στην φετεινή λιτανεία συμμετέχουν πάνω από 36.000 άνθρωποι.

Η παράδοση της πομπής Velikoretsky έχει πάνω από έξι αιώνες.Η ανακάλυψη της εικόνας του Αγίου Νικολάου έγινε το 1383. Ο αγρότης από το χωριό Agalakov Krutitsy βρήκε την εικόνα στις όχθες του Μεγάλου Ποταμού Great, κοντά στο χωριό Velikoretskoye, εξ ου και το όνομα, της λιτανευτικής πομπής – Velikoretskaya.

Γύρω στα 1400 η εικόνα στέλνεται, για λόγους ασφαλείας, στην πόλη Khlynov που τότε ονομαζόταν Vyatka, και αργότερα – Κίροφ.

Σε ανάμνηση της εύρεσης της εικόνας του Αγίου Νικολάου, καθιερώθηκε από τα πρώτα χρόνια, η λιτανευτική πομπή στον τόπο της ανεύρεσης της και έτσι δημιουργήθηκε η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya

Η θαυματουργή όμως εικόνα χάθηκε το 1935 με την καταστροφή του καθεδρικού ναού Vyatkian Τριάδα Cathedral..Το 1930 η λιτανευτική πομπή Velikoretskaya είχε απαγορευτεί και άρχισε να ξαναπραγματοποιείται το 1989, λιτανεύοντας ένα πιστό αντίγραφο της θαυματουργής εικόνας του Αγίου Νικολάου.

πρωτοπρεσβύτερος Δημήτριος Αθανασίου.

 

το είδαμε εδώ