Το μόνιμο «επιχείρημα» των υποστηρικτών του «ΝΑΙ» (από αρχηγούς κομμάτων, άλαλους πρώην πρωθυπουργούς, διαπλεκόμενους εκκλησιαστικούς ταγούς, μέχρι και τηλεμαϊντανούς) είναι αυτό: «Αν ψηφίσετε "ΟΧΙ" θα φύγουμε από το Ευρώ και θα επιστρέψουμε στη Δραχμή. Θα καταστραφούμε».
Σε όσους λοιπόν μας τρομοκρατούν με μια ΠΙΘΑΝΗ μετάβαση από Ευρώ σε Δραχμή, χρειάζεται λοιπόν να δοθεί μια μικρή απάντηση, που δεν θα περιέχει ούτε συναισθηματισμό, ούτε κομματική χροιά. Απλά θα περιγράφει τα γεγονότα μιας εποχής που οι θιασώτες του «ΝΑΙ» κάνουν ότι δεν θυμούνται: Της ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ μετάβασης από την Δραχμή στο Ευρώ, το 2002.
Γυρίζουμε λοιπόν το ρολόι του χρόνου 13 χρόνια πίσω. Τελευταίες μέρες του 2001 και οι Έλληνες ετοιμάζονται πυρετωδώς για την είσοδο στο νέο τους νόμισμα, το Ευρώ. Όπως και σήμερα, έτσι και τότε τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης εκπέμπουν ενθουσιασμό για «το κοινό μας νόμισμα», διάφοροι «ανεξάρτητοι άνθρωποι του πνεύματος» κάνουν διθυραμβικές δηλώσεις για το «λαμπρό μέλλον που μας περιμένει», ενώ ο μέσος νεοέλληνας φουσκώνει από υπερηφάνεια που επιτέλους, θα έχει το ίδιο νόμισμα με τον πλούσιο Γερμανό, Γάλλο, Ιταλό κλπ.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως σχηματίζονταν ουρές τότε στα γκισέ των τραπεζών από πολίτες που έπαιρναν το «κιτ του Ευρώ», δηλαδή τα νομίσματα μόνο, έτσι ώστε να τα...συνηθίσει. «Μας άφησαν να βάλουμε στην πίσω όψη των κερμάτων ό,τι θέλαμε εμείς», ακούγονταν υπερήφανες πατριωτικές φωνές, όταν έβλεπαν την ελληνική κουκουβάγια στο μονόευρω, αντί για τις ψυχρές ευρωπαϊκές αρχιτεκτονικές αναπαραστάσεις των χαρτονομισμάτων.
Τα χαρτονομίσματα; Α, ναι. Τα είδαμε κι αυτά! Παραμονή Πρωτοχρονιάς, όλη η Ελλάδα ήταν στημένη στις τηλεοράσεις για να δει τον Σημίτη να βγάζει «πρώτος σε όλο τον κόσμο», όπως μας διαβεβαίωναν τα δελτία ειδήσεων, χαρτονόμισμα Ευρώ από ΑΤΜ!
Ρίγη εθνικής υπερηφάνειας! Βλέπαμε τον μεγάλο αυτό ηγέτη, συνοδευόμενο από έναν άλλο γελαστό κυριούλη (πρόκειται για τον τότε διοικητή της ΤτΕ και μετέπειτα διορισμένο πρωθυπουργό, Λουκά Παπαδήμο) να ανεμίζει τα χαρτονομίσματα μ' εκείνο το σατανικό του χαμόγελο, σα να μας λέει: «Ορίστε, Έλληνες. Επιτέλους γίνατε Ευρωπαίοι!»
Ανυποψίαστος ο μέσος νεοέλληνας, γλέντησε εκείνο το βράδυ την είσοδο του νέου χρόνου. Μέλλον λαμπρό προδιαγραφόταν: Επιτέλους, η Ψωρωκώσταινα ήταν στην ίδια μοίρα με τους «μεγάλους» της Ευρώπης! Όχι, παίζουμε...
Από το πρωινό της 1ης Ιανουαρίου 2002, άρχισαν τα προβλήματα. Δηλαδή, από την ώρα που οι συναλλαγές γίνονταν πλέον με το «κοινό νόμισμα»! Βέβαια, είχε δοθεί ένα χρονικό περιθώριο τριών μηνών για συναλλαγές με Δρχαμή ή Ευρώ, όμως ο νεοέλληνας, ως κλασικός ευρωλιγούρης το είχε για ντροπή (!!!) να χρησιμοποιεί ακόμα τις δραχμούλες! Έτσι λοιπόν, ευθύς εξαρχής το 99% των συναλλαγών, από την πρώτη μέρα της εισόδου του στην καθημερινότητά μας, γινόταν με Ευρώ.
Θυμάμαι μάλιστα τα κομπιουτεράκια, όπως αυτό της φωτογραφίας πάνω: Μετέτρεπαν αμέσως το ποσό από Δραχμές σε Ευρώ, στην «κλειδωμένη» ισοτιμία του 340, 75. Τέτοια πούλαγαν τα περίπτερα και γίνονταν ανάρπαστα, ενώ έδιναν και δωρεάν κάποιες τράπεζες.
Ο αρχικός ενθουσιασμός για το νέο, όμως, γρήγορα μετατράπηκε σε προβληματισμό και δυσφορία. Και πώς να μην γίνει αυτό, όταν ο πολίτης έβλεπε προϊόντα και υπηρεσίες την τιμή των οποίων γνώριζε καλά σε Δραχμές, να έχουν γίνει ΑΚΡΙΒΟΤΕΡΑ σε Ευρώ!
Με απλά λόγια: Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου του 2002, ήταν τέτοιες οι ΑΝΑΤΙΜΗΣΕΙΣ που ο λαός έχασε...τα αυγά και τα πασχάλια! Όσο και να πάσχιζε με τα κομπιουτεράκια, δεν μπορούσε να εμποδίσει την κατακόρυφη άνοδο των τιμών, ενώ οι αρχικά ακριβείς μετατροπές γίνονταν «στρογγυλοποιήσεις» πάντα προς τα πάνω, με αποτέλεσμα ο κόσμος να δυσανασχετεί.
Δεν έχω ξεχάσει τις γκρίνιες εκείνης της «ευρωπαϊκής» εποχής: Ο ένας κοίταζε καχύποπτα τον άλλον και κάθε συναλλαγή συνοδεύοταν από καυγά, όταν άλλα έβγαζε το κομπιουτεράκι κι άλλα ζήταγε ο καταστηματάρχης ή πωλητής από τον πελάτη! Έγιναν μεγάλες απάτες τότε, ειδικά σε βάρος ηλικιωμένων που δεν μπορούσαν να εξοικιωθούν με το νέο νόμισμα.
Όλοι μας όμως, μικροί και μεγάλοι, νιώσαμε αμέσως πως τα χρήματα που είχαμε στην τσέπη μας ήταν...αέρας κοπανιστός! Θυμόμασταν πως μέχρι πρότινος, όποιος κυκλοφορούσε με ένα χιλιάρικο (Δραχμές) είχε κάτι, ενώ όποιος είχε πεντοχίλιαρο ήταν...βασιλιάς! Και με τα αντίστοιχα Ευρώ (περίπου 3 και περίπου 15) βλέπαμε, λόγω της κατακόρυφης αύξησης των τιμών, πως δεν είχαμε τίποτα!!!
Κι όμως, δεν διαμαρτυρόμασταν γιατί είχαμε πλέον Ευρώ! Είμασταν Ευρωπαίοι!Αλλοίμονο σε όποιον τολμούσε να πεί «με τη δραχμή δεν ήταν καλύτερα» ή κάτι παρόμοιο! Χαρακτηριζόταν αμέσως ως οπισθοδρομικός, συντηρητικός, ακόμα και χαζός, αφού η πλειοψηφία των «έξυπνων» νεοελλήνων ΠΛΗΡΩΝΕ ΔΙΠΛΑ, ΤΡΙΠΛΑ, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑΠΛΑ τα ίδια προϊόντα με το Ευρώ, αλλά...γούσταρε γιατί αισθανόταν Ευρωπαίος!!!
Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος μας τότε. Έπρεπε να υψώσουμε ανάστημα σε αυτή την κατάσταση, αυτή τη ΒΙΑΙΗ μετάβαση από τη Δραχμή στο Ευρώ. Δεν το κάναμε όμως. Θυμάμαι πως, μονάχα στην τιμή του εμφιαλωμένου νερού, μετά από σφοδρές αντιδράσεις τουριστών κι αφού είχε φτάσει από 100 δρχ. να πωλείται μέχρι και 2 ευρώ (!!!), μπήκε πλαφόν στα 50 λεπτά (=170 δρχ. δηλαδή και πάλι ακριβότερο από πριν!).
Καμία άλλη αντίδραση δεν υπήρξε. Βλέπαμε ότι μονομιάς μειώθηκε η αγοραστική μας δύναμη τουλάχιστον κατά 50%, αλλά εκστασιασμένοι από «το κοινό μας νόμισμα» δεν μιλούσαμε!Ήρθε μετά και η «εθνική υπόθεση» των Ολυμπιακών Αγώνων, ήρθε ο τρελός δανεισμός με πιστωτικές, στεγαστικά, καταναλωτικά δάνεια, ήρθαν οι πρασινο-γαλάζιοι διορισμοί εκατοντάδων χιλιάδων στο Δημόσιο, οπότε ο κοιμισμένος νεοέλληνας πίστευε πως όλα πάνε καλά...
...Μέχρι να σκάσει η φούσκα, κάπου μεταξύ 2008 και 2009! Τότε συνειδητοποιήσαμε πόσο κακό μας έκανε το Ευρώ, μαζί με τους ανάξιους πολιτικούς κι εμάς τους ίδιους φυσικά! Κι αρχίσαμε δειλά-δειλά να προβληματιζόμαστε...
Φυσικά, ο νεοέλληνας φοβάται οποιαδήποτε αλλαγή όχι μόνο στο νόμισμα, αλλά γενικά στη ζωή του. Κάτι τέτοιο ως ένα βαθμό είναι θεμιτό, ΑΛΛΑ όχι με κάθε κόστος! Όχι με κόστος την εξαθλίωση, την ανεργία και τη φτώχεια που βιώνουμε με το Ευρώ!
Τότε, το 2002, ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΡΩΤΗΣΕ αν θέλουμε ή όχι να αλλάξουμε νόμισμα. ΚΑΝΕΙΣ δεν μας είπε τι θα χάσουμε από αυτό. ΚΑΝΕΙΣ δεν μας προειδοποίησε. Όλοι, μονόπλευρα υπερτόνιζαν τα...θετικά του νέου νομίσματος, συνοδευόμενα πάντα από τη φράση «επιτέλους, γινόμαστε ισότιμοι Ευρωπαίοι»! Βλέπετε, αυτό ήταν πάντα το σύμπλεγμα κατωτερότητας του νεοέλληνα: Να γίνει...Ευρωπαίος! Κι αυτό εκμεταλλεύτηκαν οι Ευρω-ΔΥΝΑΣΤΕΣ μας...!
Τουλάχιστον σήμερα, μιας και μας δίνεται η ευκαιρία, ας κάνουμε την σωστή επιλογή! Δεν πρόκειται απλά για Ευρώ η Δραχμή. Ούτε για συμφωνία με δανειστές ή όχι. Ούτε για Σύριζα ή Νέα Δημοκρατία. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ή «φιλοευρωπαίοι»!
Ας κάνουμε λοιπόν το αυτονόητο: Ας πούμε το μεγάλο ΟΧΙ!...
...Αυτό, που θα έπρεπε να είχαμε πει ήδη από το 2002...
