Κλαίμε για τις κλειστές Τράπεζες και όχι για τις κλειστές καρδιές

Νάντια Νάκου

 Τόσο καιρό στεναχωριόμαστε όλοι για τις κλειστές τράπεζες; Καλά κατάλαβα; Ναι όντως κάποιοι είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιχειρηματίες και έχουν καθημερινές συναλλαγές με αυτές αλλά οι υπόλοιποι γιατί τόση κλάψα και ανησυχία για το κλείσιμο τους; Σήμερα έγινε είδηση ότι οι Financial Times έγραψαν πως θα γίνει κούρεμα των καταθέσεων άνω των 8.000 ευρώ και διαψεύστηκε από το Υπουργείο Οικονομικών.

Όντως θα ήταν αδικία να χάσει κάποιος μέρος των λίγων καταθέσεων. Αλλά κατά τα άλλα έρχομαι και σκέφτομαι πως όσοι έχουν πολλά χρήματα έστω και αν τα έκαναν με το αίμα τους και τον ιδρώτα τους (όπως λένε), αν τα έδιναν στους συνανθρώπους δεν θα φτάναμε εδώ. Όπως π.χ.: Οι εργοδότες να πληρώνουν με το ότι προβλέπει ο νόμος τους εργαζομένους τους και να μην κρατάνε λεφτά στην άκρη για τις σπατάλες τους.

Από τον υπερκαταναλωτισμό του και την απληστία του έφτασε εδώ μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, γι’ αυτό στεναχωριέται για τις κλειστές τράπεζες. Γιατί η καρδιά του ανήκει σ’ αυτόν τον θησαυρό του. Η καρδιά του δεν είναι στον άνθρωπο. Είναι στους λογαριασμούς του και στις θυρίδες του. Και δεν μιλάω για όσους έχουν λίγα χρήματα, αλλά για όσους έχουν πολλά που λένε πως τα κρατάνε για ώρα ανάγκης, για τα γηρατειά, για τα παιδιά, τα εγγόνια. Με συγχωρείτε αλλά τα όμορφα λεφτά όμορφα καίγονται, παραφράζοντας και μια παλιά ταινία.

Οι αποταμιεύσεις στον ουρανό δεν κινδυνεύουν, παρά μόνο οι επίγειες, όπως φάνηκε και τώρα. Τα κλάματα και η απόγνωση δείχνουν πως η ζωή τους εκεί βρίσκεται. Στα χρήματα τους, σ’ αυτά που έκρυβαν στις τράπεζες. Αν τα έδιναν σε όσους έχουν ανάγκη δεν θα είχαμε συσσίτια, ούτε άστεγους, ούτε ανέργους, ούτε αυτόχειρες. «Μαζί τα δουλέψαμε;» «Γιατί να τα δώσω σε σένα χαραμοφάη;» «Γιατί να κάνω μάγκα τον μπαταχτσή;» Είναι από τις συνήθεις φράσεις που λένε.

Ας απαντήσουν οι συνειδήσεις τους στα ερωτήματα τους. Γιατί όταν δίνεις γεμίζει η καρδιά σου, ενώ όταν παίρνεις γεμίζουν τα χέρια σου. Δοκίμασε μια φορά να κόψεις στο μισό ότι τρως και να το δώσεις ή να δώσεις ότι σου περισσεύει και να μην το φυλάξεις, αλλά να το μοιραστείς. Τότε θα καταλάβεις το μεγαλείο να είσαι άνθρωπος και να πονάς τον άλλο.

Μήπως όμως τελικά όλα ξεκινάνε το ότι δεν δίνουμε τίποτα στο Θεό -ούτε τη σκέψη μας- και δεν αγαπάμε καθόλου τον εαυτό μας; Μήπως αισθανόμαστε τόσοι άδειοι που προσπαθούμε να γεμίσουμε με αγαθά που εύκολα χάνονται;  

Μερικοί έως και πολλοί φοβούνται την πείνα λένε. Γιατί; Μήπως επειδή δεν έχουν μάθει στην εγκράτεια; Μέχρι και όσοι πάνε στην εκκλησία ανησυχούν. Τουλάχιστον εμείς οι χριστιανοί ορθόδοξοι έχουμε τις νηστείες μας. Ξέρουμε πως είναι να ζούμε χωρίς κρέας, γαλακτοκομικά, αυγά. Γνωρίζουμε ένα είδος εγκράτειας στο φαγητό. Και φοβόμαστε την πείνα; Δηλαδή η Θεία Κοινωνία σαν βασική τροφή θα μας χαλούσε; Το Σώμα και Αίμα Κυρίου που τρέφει το αίμα και τα κύτταρα μας;

Μπορεί ο Θεός να επιτρέψει και τα χειρότερα, όμως μήπως μπορέσουμε και βρούμε τη σχέση μαζί Του, τη σχέση με το συνάνθρωπο. Αυτόν που έχουμε δίπλα μας και δεν του δίνουμε σημασία. Μπορεί να ναι και ο πιο κοντινός μας. Δεν σου λέω μόνο για τον φίλο, το γείτονα, το συγγενή. Μπορεί να ναι και μέσα στο σπίτι. Γιατί ακούμε και κάποιους ότι είναι μόνοι τους, όμως δεν είναι, απλώς δεν δίνουν σημασία σε όσους είναι κοντά τους. Τα βλέπουμε αυτά και στο Ευαγγέλιο. Αυτό που δεν διαβάζουμε, γιατί προτιμούμε τα ψέματα και όχι την Αλήθεια.

Προς προβληματισμό για όλους μας όλα αυτά, με πρώτη εμένα. Εύχομαι ο Θεός να δώσει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου ζωής που να έχει μέσα την Αγία Τριάδα μας, την Παναγία μας, τους Αγίους μας, τους Αγγέλους. Έτσι θα ανασάνουμε, έτσι θα ευτυχήσουμε, έτσι θα ζήσουμε.
πηγή

ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΛΑΕ ΜΟΥ

Μια εβδομάδα ,σαν ένας αιώνας…
Προσπάθησαν να σε φοβήσουν….
Σου έκλεισαν τις Τράπεζες….
Σου είπαν ότι θα λείψουν τρόφιμα….και φάρμακα…
Σε εκβίασαν να χάσεις τη δουλειά σου….
Είδες τη μικρή σου επιχείρηση να ξεμένει από ρευστό…
Στήθηκες στην ουρά για 60 Ευρώ…
Σου είπαν πως δεν υπάρχει αύριο…
Προσπάθησαν να σε κάνουν να με μισήσεις κι εμένα να σε μισήσω..


Κι ΕΣΥ ΛΑΕ ΜΟΥ…έδειξες ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ….ΚΑΡΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ….ΝΗΦΑΛΙΟΤΗΤΑ….ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ….

Παρέδωσες για μια ακόμα φορά,σ’όλο τον κόσμο ,πανάκριβα ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ….
Κι όλος ο Κόσμος κοιτάει τώρα εσένα….
Αυτή η μικρή κουκίδα στην Υδρόγειο ,έγινε για ακόμα μια φορά Φάρος …Φάρος ΕΛΠΙΔΑΣ …
Για ακόμα μια φορά όλος ο Κόσμος ακουμπάει πάνω σου ΛΑΕ ΜΟΥ…
Η επικράτηση του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ ,έρχεται σε δεύτερη μοίρα τώρα…
Εχεις ήδη βγει ΝΙΚΗΤΗΣ ,ΛΑΕ ΜΟΥ….
Κράτησες ψηλά το κεφάλι,μετά από μια απίστευτη εβδομάδα και είσαι έτοιμος να πάς νηφάλια να ψηφίσεις…..Πανάρχαια συνήθεια…
Τα κατάφερες ΕΛΛΗΝΑ….
ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΤΗΝ ΧΑΡΗ ΣΟΥ ΛΑΕ ΜΟΥ !!!
Γιάννης Ταμπάκης
το είδαμε εδώ

Ἡ θεραπεία τῶν Γεργεσηνῶν Anthony Bloom

 

30 Ἰουνίου 1991
 

Στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Πόσο οἰκεία μᾶς εἶναι αὐτή ἡ ἱστορία. Κάθε φορὰ πού τή διαβάζουμε, ἀνακαλύπτουμε ξανά κάτι πού ἀγγίζει τήν καρδιά μας ἤ φωτίζει μέ ἕνα νέο φῶς τό νοῦ μας. Καί σήμερα θά ἤθελα νά στρέψω τήν προσοχή σας σέ τρία χαρακτηριστικά σημεῖα αὐτοῦ τοῦ κειμένου.

Τό πρῶτο εἶναι ἡ συμπεριφορά τοῦ δαιμόνων, τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ, στά θύματά τους. Οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ δέν ἔχουν ἄλλο σκοπό ἤ ἐπιθυμία ἀπό τό νά κυριέψουν ἕνα ζωντανό πλάσμα, νά τό κάμουν νά ὑποφέρει καί νά ἐκπληρώνει τό θέλημά τους. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς διδάσκουν ὅτι οἱ δαίμονες δέν δροῦν ἄμεσα στόν κόσμο· αὐτό πού μποροῦν νά κάνουν εἶναι νά σκλαβώνουν τά ἀνθρώπινα ὄντα καί νά τά χρησιμοποιοῦν γιά νά κάμουν τό κακό. Ἔτσι σ’ αὐτό ἀποσκοποῦσαν αὐτές οἱ δυνάμεις τοῦ κακοῦ: νά σκλαβώσουν αὐτούς τούς ἄνδρες καί νά τούς κάνουν ὄργανο καταστροφῆς καί συνάμα νά ὑποφέρουν.

Ὅταν ὁ Χριστός τούς διέταξε νά ἀφήσουν τά θύματά τους ἔκραξαν μέ φωνή μεγάλη, ζητώντας ἕνα μέρος νά καταφύγουν, ἕνα μέρος ὅπου θά μποροῦσαν νά διαμείνουν καί νά κάμουν τό καταστροφικό τους ἔργο. Καί ὁ Κύριος τοὺς ἐπέτρεψε νά πᾶνε στούς χοίρους. Οἱ χοῖροι, γιά τούς Ἑβραίους, συμβόλιζαν τήν ἀκαθαρσία· τό αἴτημά τους νά κατοικήσουν ἐκεῖ ἦταν ἕνα σημεῖο προφανές γιά τόν καθένα πού μποροῦσε νά καταλάβει – καί κάθε Ἑβραῖος καταλάβαινε – ὅτι ἦταν τόσο ἀκάθαρτοι ὅσο τά πιό βρώμικα ἀπό τά ζῶα. Ἀλλά αὐτό πού ἀκολούθησε μετά, ἦταν μία ἀπόδειξη γιά τούς ἀνθρώπους τοῦ τί συμβαίνει ὅταν ἐπιτρέπουμε στόν ἑαυτό μας νά καταληφθεῖ ἀπό τό κακό, ὅταν ἐπιτρέπουμε στά πάθη νά ἀποκτήσουν ἰσχύ ἐπάνω μας- στό μίσος, στή λαγνεία, στή ζήλεια, καί σ’ ὅλα τά πάθη τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος. Ὑπό τήν ἐξουσία τῶν παθῶν, εἴμαστε καταδικασμένοι νά καταστραφοῦμε, ὅπως αὐτό τό κοπάδι πού ὁδηγήθηκε στό χαμό.

 

Θά πρέπει αὐτό νά τό θυμόμαστε, ἐπειδή δέν συνειδητοποιοῦμε πάντα πόσο πολύ εἴμαστε ἀγκιστρωμένοι στήν δύναμη αὐτῶν τῶν πραγμάτων πού κυβερνοῦν τήν ζωή μας: συμπάθειες, ἀντιπάθειες, μίση, μνησικακίες. Δέν εἴμαστε μοναχά ὑπό τό κράτος τῶν παθῶν αὐτῶν, ἀλλά δουλεύουμε στό κακό ὄντας ὑποταγμένοι στήν δύναμή του. Καί ἡ προειδοποίηση εἶναι ξεκάθαρη : ἐάν μόνο ἐπιτρέψουμε στό κακό νά κυριαρχήσει στή ζωή μας, αὐτό θά σημάνει τὸν θάνατο· ὄχι ἕναν φυσικό θάνατο, ἀλλά μιὰ ὁλοκληρωτική, τραγική ἀλλοτρίωση ἀπ’ ὅ,τι σημαίνει ἡ ζωή: ἀπό τόν Θεό, ἀπό τήν ἀγάπη, ἀπό τήν ὀμορφιά, ἀπό κάθε νόημα ζωῆς. Δέν μποροῦμε νά πάψουμε νά ὑπάρχουμε, ἀλλά ζοῦμε μέσα ἀπό μία ὕπαρξη χωρίς ζωή, χωρίς περιεχόμενο – ἕνα ἀδειανό κοχύλι, καί ἀκόμη ἕνα μαρτύριο.

Σέ ἀντίθεση μέ αὐτό, βλέπουμε τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, νά ἐνδύεται τήν ἀνθρώπινη σάρκα. Αὐτός εἶναι ὁ Δημιουργός, αὐτός εἶναι ὁ Κύριος, ὁ Σωτήρας ὅλου τοῦ κόσμου, ἔχει ξεχάσει τά πάντα, ὅλη τήν κτήση, γιά νά δώσει προσοχή μόνο σ’ αὐτούς τούς δύο ἄνδρες πού ἔχουν ἀνάγκη νά σωθοῦν, πράγματι εἶναι διατεθειμένος ν’ ἀφήσει ἐνενήντα ἐννέα δίκαιους, ἐνάρετους ἀνθρώπους πού δέν Τόν χρειάζονται ἐκείνη τήν στιγμή, γιά νά δώσει ὅλη τήν προσοχή, τήν ζωή Του, ὅλη Του τήν δύναμη, προκειμένου νά σώσει αὐτούς τούς δύο ἀνθρώπους. Μπορεῖ νά δεῖ, μπροστά στίς ἀνάγκες ὅλου τοῦ κόσμου, κάθε προσωπική ἀνάγκη καί νά ἀνταποκριθεῖ μέ ὅλη τήν ἀγάπη Του, μέ συμπόνια, μέ ὅλη τήν κατανόηση καί μέ τήν Θεική Τοῦ δύναμη πού σώζει καί θεραπεύει.

Ὑπάρχει μία τρίτη ὁμάδα ἀνθρώπων πού βλέπουμε νά ἐνεργοῦν σ’ αὐτήν τήν ἱστορία· εἶναι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς. Γνώριζαν τήν ἀπελπιστική κατάσταση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων· τούς εἶπαν τί ἔκαμε σ’ αὐτούς ὁ Κύριος, τούς εἶπαν ποιός ἦταν ὁ ἀφέντης τους, ὁ βασανιστής τους· δέν θά ὄφειλαν νά ἔρθουν νά δοξάσουν τόν Κύριο καί νά Τόν εὐχαριστήσουν ποὺ λύτρωσε τούς δύο ἄνδρες ἀπό τήν ἐξουσία τοῦ κακοῦ; ΟΧΙ! Αὐτό πού εἶδαν στήν πράξη τοῦ Χριστοῦ, ἦταν ὅτι στερήθηκαν τό κοπάδι τῶν χοίρων. Τί σήμαινε γι’ αὐτούς ἡ ζωή, ἡ ὑγεία, ἡ σωτηρία αὐτῶν τῶν δύο ἀνθρώπων; Στεροῦνταν ὅ,τι τούς ἦταν σημαντικό, περισσότερο ἀπό τήν ἀνθρώπινη ζωή, καί ζήτησαν ἀπό τόν Κύριο νά φύγει ἀπό τά σύνορά τους, ἐπειδή δέν ἤθελαν νά ριψοκινδυνέψουν ἄλλο ἕνα θαῦμα πού θά τούς στοίχιζε. Τί τραγική – ὄχι τερατώδης, ἀλλά τραγική ἀντίθεση ἀνάμεσα στήν στάση τοῦ Θεοῦ καί τήν στάση αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων.

Ἄς σκεφθοῦμε καί ἄς ρωτήσουμε τούς ἑαυτούς μας, ποῦ βρισκόμαστε ; Φυσικά τό πρῶτο πράγμα πού θά ποῦμε, «ὅτι εἴμαστε μέ τό μέρος τοῦ Θεοῦ» - δέν εἶναι ἀλήθεια. Ὅταν ὑπάρχει μία τραγική ἀνάγκη καί ἡ ἀξία τῆς βοήθειας δέν θά εἶναι ἴσως γιά μᾶς μιὰ καταστροφή, ἀλλά πόνος ἤ ἀπώλεια, τί θά διαλέγαμε; Ἄς προβληματιστοῦμε σχετικά μέ αὐτό: εἴμαστε στ’ ἀλήθεια μέ τό μέρος τοῦ Χριστοῦ πού μπορεῖ νά συγχωρέσει ὅλο τόν κόσμο, ἐξαιτίας τῆς συμπόνιας πού διαπερνᾶ τήν καρδιά Του, ἤ – ἐπιτρέπουμε στήν καρδιά μας νά συγκινηθεῖ γιά μιὰ στιγμή καί τότε ὑπολογίζοντας ξανά τό τίμημα, νά ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τήν ἀνάγκη;

Ἄς συλλογιστοῦμε· ἐπειδή κάθε μία ἀπό αὐτές τίς ἱστορίες, κάθε παραβολή, κάθε εἰκόνα, κάθε ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά μᾶς μία πρόκληση: Ποῦ βρίσκεσαι; Ποιός εἶσαι; Ὁ δαιμονισμένος τῆς παραβολῆς· σέ τί βαθμό; Ἕνας ὀπαδός τοῦ Χριστοῦ ἕτοιμος νά λησμονήσει τά πάντα γιά μιὰ ἀπελπιστική ἀνάγκη; Ἤ ἴσως ἕνας ἀπό ἐκείνους πού λένε στόν Χριστό: Φύγε, φύγε μακρυά – Διαταράσσεις τήν εἰρήνη μας, τήν ἁρμονία τῆς ζωῆς μας καί τήν ἀσφάλειά μας;

Ἄς ἀναλογιστοῦμε σέ βάθος· ὄχι μόνο νά σκεφτοῦμε, ἄς πάρουμε τίς ἀποφάσεις μας καί ἄς ἐνεργήσουμε. 

Ἀμήν.

Εορτή του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου

Τη μνήμη του Οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και των έξι μαθητών του τιμά σήμερα, 5 Ιουλίου, η Εκκλησία μας.

Ο Όσιος Αθανάσιος, ο οποίος καταγόταν από την Τραπεζούντα, προέρχονταν από πολύ ευσεβή και εύπορη οικογένεια. Η οικογένειά του, του προσέφερε όλα τα απαραίτητα εφόδια για τις σπουδές του, τις οποίες τις ολοκλήρωσε στην Κωνσταντινούπολη.

Εκεί του γεννήθηκε μέσα στην ψυχή του η επιθυμία να γίνει μοναχός και να φθάσει στα άκρα της ασκητικής ζωής.

Γι' αυτό ακριβώς τον λόγο, πήγε στο όρος Κυμινάς της Μικράς Ασίας, όπου βρισκόταν ένα μοναστήρι του οποίου ηγούμενος ήταν ο Μιχαήλ, ο επονομαζόμενος Μαλείνος.

Έτσι ανάμεσα στους μοναχούς, συγκαταριθμήθηκε και ο Αθανάσιος. Στο λίγο χρονικό διάστημα που ήταν στο Μοναστήρι, διακρίθηκε για τις αρετές και για την ασκητική του ζωή. Επειδή όμως έφθασε σε ύψιστα σημεία αρετής και τον τιμούσαν όλοι, αποφάσισε να φύγει και πήγε στον Άθωνα κοντά σε ένα γέρο ασκητή υπακούοντας σ' αυτόν με μεγάλη ταπεινοφροσύνη.

Εν συνεχεία μετά από Θεία αποκάλυψη, έφυγε από εκεί και πήγε στα ενδότερα του Αγίου Όρους. Εκεί μετά από πολλές παρακλήσεις του αυτοκράτορα Νικηφόρου Φωκά, με τον οποίο γνωρίζονταν, έχτισε έναν ναό προς τιμήν της Παναγίας. Επίσης έφτιαξε πολλά κελιά για τούς μοναχούς. Μετά λοιπόν από πολλούς κόπους και θυσίες, δημιούργησε την ιερά Μονή της Μεγίστης Λαύρας, η οποία είναι η αρχαιότερη μονή στο Όρος και τιμάται επ' ονόματι του Οσίου Αθανασίου (963 μ.Χ.).

Στην συνέχεια εξεδήμησε προς Κύριον και μάλιστα κατά τρόπο μαρτυρικό. Συγκεκριμένα υπήρχε ανάγκη να μετασκευαστεί η οροφή του Ναού της Μονής. Ο Όσιος, αν και σε μεγάλη ηλικία, ανέβηκε και αυτός μαζί με άλλους αδελφούς της μονής για να κάνουν το έργο. Η οροφή όμως κατέρρευσε και καταπλάκωσε τον Όσιο μαζί με τους υπόλοιπους αδελφούς.

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Την ωραιότητα.Την εν σαρκί ζωήν, σού κατεπλάγησαν, Αγγέλων τάγματα, πως μετά σώματος, προς αοράτους συμπλοκάς, εχώρησας πανεύφημε, και κατετραυμάτισας, των δαιμόνων, τας φάλαγγας· όθεν Αθανάσιε, ο Χριστός σε ημείψατο, πλουσίαις δωρεαίς· διό Πάτερ, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Άγιος Πορφύριος: «Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας»

 Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης είπε:

Είναι συγκινητική η διακριτικότητα της αγάπης του Θεού, όπως μας την απεκάλυψε ο Γέροντας. Ήμασταν μια φιλική συντροφιά, στα Καλλίσια, δίπλα στους βράχους του Μοναστηριού, έχοντας ανάμεσά μας το Γέροντα. Ήταν νύχτα, παραμονή του Αγίου Πνεύματος.

Ο Γέροντας μας έκανε μια κατανυκτική, εξωτερική και εσωτερική, περιγραφή των Αγιορείτικων αγρυπνιών στα Καυσοκαλύβια, τότε πού, όπως έλεγε, «το Άγιο Πνεύμα ερχόταν και πλημμύριζε με ουράνια χαρά τις ψυχές των μοναχών». Και λέγοντας αυτά, μας άφησε ένα αφυπνιστικό μήνυμα:

«Και τώρα το Άγιο Πνεύμα θέλει να μπει στις ψυχές μας, όπως και τότε, αλλά σέβεται την ελευθερία μας, δε θέλει να την παραβιάσει.
Περιμένει να του ανοίξουμε μόνοι μας την πόρτα και τότε θα μπει στην ψυχή μας και θα τη μεταμορφώσει».

Τα λόγια του μου θύμιζαν την Αποκάλυψη: «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω, εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού».

Ο Παντοδύναμος Θεός χτυπά διακριτικά την πόρτα της ψυχής του αδύναμου ανθρώπου και περιμένει υπομονητικά να του ανοίξει, για να τον κάνει αληθινά ευτυχή, κι αυτός τις πιο πολλές φορές, κάνοντας κακή χρήση της ελευθερίας του, που Εκείνος του χάρισε, δεν του ανοίγει, μένοντας κλεισμένος στη δυστυχία του.

Πόσοι από εμάς άραγε έχουμε τη φρόνηση να κάνουμε πράξη την ικεσία:
«Παράκλητε, το Πνεύμα της αληθείας, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν»;
Πόσοι από μας, λέγοντας αυτή την προσευχή δεν αμπαρωνόμαστε στη μοναξιά της ανασφάλειάς μας;

Και ο Θεός σέβεται την αφροσύνη μας, γιατί κι αυτή αποτελεί έκφραση της ελευθερίας μας.
Μια μέρα ο Γέροντας μου είπε: «Ο Θεός σέβεται το θέλημά μας».
Και μια άλλη: «Ό,τι κάνεις να το κάνεις επειδή το θέλεις, ελεύθερα, υπεύθυνα και με ευχαρίστηση».
Προσπαθούσα να εμβαθύνω στις επιγραμματικές, αλλά πολυσήμαντες αυτές συμβουλές του.

*από το βιβλίο: «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ» (ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006)

πηγή

Δεν τα χάσαμε όλα παιδιά μου! Την ψυχή μας κανένας δεν μπορεί να την πάρει αν δεν την δώσουμε εμείς οι ίδιοι!

Είναι ώρα που χρειάζεται να βρούμε ξανά τα Άγια Όπλα μας: την μετάνοια για τις πράξεις μας, την προσευχή, που έχει πυρηνική δύναμη, τον εκκλησιασμό μας, για να γεμίζουν οι μπαταρίες των ψυχών μας, την Αγία Μετάληψη, για να μπει ο Αναστάς Χριστός της Χαράς, της Ειρήνης, της Δύναμης και της Αγάπης μέσα σε όλη την ύπαρξή μας!!! Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε και να γίνουμε Ένα!

                      

«Ένα είναι το ζητούμενο στη ζωή μας, η αγάπη, η λατρεία στον Χριστό και η αγάπη στους συνανθρώπους μας. Να είμαστε όλοι ένα με κεφαλή τον Χριστό. Έτσι μόνο θ΄αποκτήσουμε την χάρι, τον ουρανό, την αιώνια ζωή». Οσίου Πορφυρίου (Βίος και Λόγοι, σ. 381)

Αγαπημένα μου παιδιά κι αδέλφια.

Ζώντας αυτές τις μέρες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε όλοι στα βιοποριστικά και στα εθνικά μας ζητήματα, ας θυμηθούμε τα παρήγορα λόγια του Οσίου Γέροντος Πορφυρίου που μας στηρίζουν στον αληθινό δρόμο της ζωής, που είναι γεμάτος από την αγαπητική και φιλάνθρωπη παρουσία του Θεού μας. Ο αγαπημένος μας Χριστός μάς είπε ότι του Θεού τα παιδιά ζουν «ως πρόβατα εν μέσω λύκων» (Ματθ. 10, 16) κι αυτό γίνεται με διαφορετικές μορφές κάθε φορά. Πάλι ο Όσιος Γέροντας μας λέει: «Τι να κάνετε; Ν΄ αδιαφορείτε εξωτερικά, αλλά να προσεύχεσθε μέσα σας. Να είστε έτοιμοι, καταρτισμένοι, με παρρησία, αλλά και με αγιότητα, πραότητα, προσευχή» (Βίος και Λόγοι, σ. 396). Αγαπημένοι μου. Ο Χριστός είναι το παν. Η υπέρτατη αξία που μας ενώνει, μας στηρίζει, μας συγκινεί, μας αδελφώνει, μας εμψυχώνει, μας δείχνει την αλήθεια για την Ζωή, μας γαληνεύει, μας χαρίζει την πληρότητα και μέσα στην πιο μεγάλη τραγωδία του κόσμου αυτού που ποτέ δεν ήταν ο Παράδεισος. Ο κόσμος με τις δυνάμεις του πονηρού, μας αναστατώνει, μας ταράζει, μας γεμίζει φόβο, μας εγκλωβίζει στα συμφέροντα, στις ιδεολογίες, στον φανατισμό, στην απάτη του θεοποιημένου χρήματος, μας ευτελίζει και μας υποδουλώνει στην εξουσία του Άρχοντα του σκότους, του αιώνος τούτου, του απατεώνος και τέλος μας διχάζει, γιατί αυτό είναι το έργο του Διαβόλου (διαβολή) και των οργάνων του.

Εμείς, βαπτισμένοι στο Όνομα της Αγίας Τριάδος, γίναμε παιδιά Του, αδέλφια μεταξύ μας και μαθητές Του, που με τη ζωή μας, την έμπρακτη αγάπη, το μοίρασμα, με την προσευχή μας, με τον καλό λόγο και τον όμορφο λογισμό, με Τροφή τον Σταυρωμένο κι Αναστάντα Φίλο μας Χριστό, εκπέμπουμε ό,τι πιο άγιο και ουράνιο βάζει ο Θεός μέσα μας: την Ειρήνη Του, την Αγάπη, την Συγγνώμη, την Αρετή, την Καλοσύνη, την Ανοχή, την Ενότητα, την Εργατικότητα, την Δημιουργικότητα, την Συμπαράσταση, το Όραμα, την Χαρά!!! Είναι ξένο και πειρασμικό κάθε ίχνος φόβου, ανασφάλειας, κακίας, κατάκρισης, διχόνοιας, ιδιοτέλειας κι εγωισμού, που οδηγεί στον φανατισμό και στον διχασμό του Ορθόδοξου λαού μας και της κοινωνίας μας, στις γειτονιές και τις Ενορίες μας, στις οικογένειές μας και στη Χώρα μας! Είναι ώρα που χρειάζεται να βρούμε ξανά τα Άγια Όπλα μας: την μετάνοια για τις πράξεις μας, την προσευχή, που έχει πυρηνική δύναμη, τον εκκλησιασμό μας, για να γεμίζουν οι μπαταρίες των ψυχών μας, την Αγία Μετάληψη, για να μπει ο Αναστάς Χριστός της Χαράς, της Ειρήνης, της Δύναμης και της Αγάπης μέσα σε όλη την ύπαρξή μας!!! Είναι η ώρα να ξυπνήσουμε και να γίνουμε Ένα! Μία ευκαιρία μας προσφέρεται, παιδιά μου, μέσα από τούτη την δυσκολία: να κάνουμε το κακό, καλό! Να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον! Να πάψουμε να κατηγορούμε τους όποιους υπεύθυνους-ανεύθυνους και να ψάξουμε μέσα μας ποια ευθύνη μας αναλογεί στην καλλιέργεια της προσωπικότητάς μας και στους τρόπους, που πέσαμε με τα μούτρα στην ύλη, στον κόσμο, στα χρήματα, στην σαρκική και ηδονική πλάνη, στο ξερίζωμα των αξιών που μας χαρίζουν αξιο-πρέπεια, ήθος, αρετές, στόχους και όραμα με Θεό, κοινωνία αγαπημένων προσώπων, πατρίδα Μαρτύρων και Αγίων.

Δεν τα χάσαμε όλα παιδιά μου! Την ψυχή μας κανένας δεν μπορεί να την πάρει αν δεν την δώσουμε εμείς οι ίδιοι! Ο Θεός μας δημιουργεί εκ του μηδενός κι αυτό έκαναν όλοι οι πρόγονοί μας στηριγμένοι σ΄ Εκείνον!

Πίστη στον Χριστό μας, ενότητα μεταξύ μας, Αγάπη για όλον τον κόσμο, που μας έδωσε Εκείνος να διαχειριστούμε με κόπο και όρεξη, προσευχή ειλικρινή και με πόνο ψυχής για τα παιδιά μας κι όλα τα αδέλφια μας γύρω μας, αισιοδοξία με ρίζες στην πρόνοια του Θεού και στην Σκέπη της Παναγίας μας, δίψα για αγιότητα και μοίρασμα, διάθεση για ευλογημένη και τίμια δουλειά και θα τα καταφέρουμε με την ευχή Του, με την μεσιτεία των Αγίων μας, που παρακολουθούν και προσεύχονται για μας!

Παιδιά μου κι αδέλφια μου,

«Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου!»

«Ει Θεός μεθ΄ ημών, ουδείς καθ΄ ημών!»

«Ο Θεός Αγάπη εστί και η Αγάπη έξω βάλλει τον φόβο…» Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Σ΄ αυτές τις δύσκολες στιγμές να θυμόμαστε με ευγνωμοσύνη την προσευχή του Χριστού μας στο Όρος των Ελαιών, όταν ο πόνος Του για μας τα παιδιά Του όλων των εποχών, έτρεχε στο Άγιο Πρόσωπό Του σαν θρόμβοι αίματος, παρακαλώντας με την φιλάνθρωπη καρδιά Του στον Ουράνιο Πατέρα μας: «Ίνα πάντες έν ώσιν»…

Να γίνουμε όλοι ΕΝΑ, παιδιά μου. Στην προσευχή, στην αλληλεγγύη, στην ομόνοια, στον αγώνα για το καλό, στην πίστη για το αύριο και στην Αιωνιότητα!

Με την ευχή της πατρικής μου καρδιάς,

πατήρ Δημήτριος Καταπίδης

πηγή

το εισαγωγικό σχόλιο και η  φωτογραφία από εδώ

Η Προσευχή του Μακρυγιάννη για την Ελευθερία της Πατρίδος.

Εἰς τὴν δόξα, εἰς τὴν δόξα, εἰς τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀγιά Τριάδος, τῆς Θεοτόκος, τοῦ ἃ-Γιάννη τοῦ Βαφτιστῆ καὶ πάντα τῶν ἁγίων καὶ τοῦ ἁγίου Βασιλείου, νὰ πρεσβέψει εἰς τὴν παντοδυναμίαν του καὶ εἰς τὴν βασιλείαν του, νὰ μᾶς λευτερώσει τώρα εἰς τὸ νέον ἔτος, νὰ μᾶς λευτερώσει ἀπὸ τὴν κακία μας, ἀπὸ τὴν διοτέλειά μας καὶ ἀπὸ τὰ πάθη μας καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιβουλίαν τῶν ξένων.

Ἡ παντοδυναμία σου εἶσαι πολυέλεος, πολυεύσπλαχνος, ἡ ἀγαθότη σου εἶναι ἄβυσσος τῆς θαλάσσης. Ἔλεος ζητῶ, νὰ μοῦ καθαρίσεις τὴν ἁμαρτωλή μου ψυχὴ καὶ τὰ βρωμερά μου σπλάχνα καὶ νὰ μοῦ δώσεις ταπεινοσύνη, σωφροσύνη καὶ πίστη καθαρά, νὰ δυνηθῶ νὰ σὲ προσκυνήσω καὶ νὰ σὲ δοξολογήσω καὶ νὰ σὲ εὐνογήσω μὲ καθαρότης καὶ νὰ σὲ περικαλέσω, ὁ ἁμαρτωλός, διὰ τῆς πρεσβείας τῆς Θεοτόκος καὶ τῶν ἁγίων, νὰ σώσει τὴν ματοκυλισμένη μου πατρίδα καὶ θρησκείαν καὶ γενικῶς τοὺς τίμιους ἀνθρώπους, ὅσοι φέρνουν δοξολογίαν εἷς τὴν παντοδυναμίαν σου καὶ εἰς τὴν βασιλείαν σου, τρισυπόστατε Θεέ, σωτήρα τοῦ παντός, νὰ μᾶς σώσεις, νὰ μᾶς λευτερώσεις ἀπὸ τὰ κοφτερὰ δόντια τῶν γουρνόλυκων.

Τρέχομεν εἰς τὸ ἔλεός σου καὶ εἰς τὴν ἐσπλαχνίαν σου καὶ τῆς βασιλείας σου. Τὸ ἔλεός σου ζητοῦμεν, οἱ ἁμαρτωλοὶ καὶ οἱ ἀδύνατοι, οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι σου καὶ σκλάβοι σου. Συχώρησε μὲ , Κύριέ μου, ὀποὶ σὲ βάρυνα. Ποῦ ἀλλοῦ νὰ τρέξω; Ποῦ ἀλλοῦ νὰ τρέξομεν οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι σου, ποῦ ἀλλοῦ οἱ ἀδύνατοι νὰ βροῦμεν δικιοσύνη, ποιὸς ποιμένας καὶ πίτροπός σου ἔχει δικιοσύνη νὰ δικιώσει τὸ δίκιον τοῦ κάθε ἀνθρώπου; Θεὲ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γὴς καὶ τῆς θάλασσας.

Σῶσε μας, ἡ παντοδυναμία σου, ὅτι χαθήκαμεν ἐδῶ καὶ εἰς τὴν ἄλλη ζωή. Κύριε, μὲ τί στόμα νὰ σὲ περικαλέσουμεν, μὲ τί μάτια νὰ σηκώσουμεν νὰ σὲ τηράξομεν καὶ νὰ περικαλέσουμεν τὸ πανάγαθό σου ὄνομα καὶ τῆς βασιλείας σου;

Κύριε, ἡ παντοδυναμία σου ἐπολέμησες, ἀγωνίστης, ἐσπαλχνίστης, ἡ παντοδυναμία σου καὶ ἡ βασιλεία σου, καὶ ἀνάστησες νεκρούς, πεθαμένους, λιωμένους τόσες αἰῶνες, καὶ τοὺς πεθαμένους καὶ λιωμένους καὶ ὀλίγους καὶ ἀδύνατους καὶ ἀμαθεῖς, μὲ δεμένα σκοινιὰ τὰ περισσότερα τουφέκια, καὶ μὲ χωρὶς ἀναγκαία του πολέμου, ξιπόλυτοι καὶ γυμνοὶ καὶ νηστικοὶ τὶς περισσότερες φορές, καὶ ἀντινέργειες τῶν δυνατῶν, πενήντα χιλιάδες δὲν ἤμαστεν ποτὲς εἰς τὸν πόλεμον, στεριὰ καὶ τοῦ πελάου, καὶ ν’ ἀφανιστοῦν περίτου τετρακόσιες χιλιάδες ψυχές, ντόπιοι καὶ ξένοι Τοῦρκοι, δύναμη δική μας ἦτον, ἀντρεία δική μας ἦταν, ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸς δικός μας ἦταν, ὅτι πατριωτισμὸν καὶ ἀρετὴ θυσιάζομεν.

Καὶ τώρα χερότερον εἴχαμεν, καὶ τότε μᾶς ἔσωσες, πανάγαθε Θεέ, μᾶς ἀνάστησες καὶ μᾶς σώνεις κάθε στιγμὴν καὶ κάθε… ἀπὸ τὴν διοτέλειά μας, ἀπὸ τὴν χαμέρπειά μας, ἀπὸ τὴν ἀπιστία μᾶς πωλοῦμεν, καὶ τὴν παντοδυναμίαν σου καὶ τὴν βασιλείαν σου κατακρένομεν, καταλαλοῦμεν.

Καταπωλήσαμεν μέσα εἰς τὶς ἀγορὲς καὶ σοκάκια δισκοπότηρα, ὅτι δὲν ματαείχαμεν τὴν ἀνάγκη τους νὰ μεταλάβομεν, πουλήσαμεν τὰ πολυτίμητα εὐαγγέλια καὶ ὅλα τὰ γερὰ τῶν ναῶν σου, καὶ ζωντανὰ καὶ τόπους, καὶ κατακερματίσαμεν καὶ τ’ ἅγια μοναστήρια καὶ τὶς ἐκκλησίες, καὶ τὶς φκιάσαμεν σπίτια, ἀχούρια καὶ τὰ ἑξῆς.

Ὅ,τι ἀνταμεβῆ ἧβρες ἀπὸ τοὺς Ὁβραίους, ὁπού ’ταν ἀλλόθρησκοι καὶ σὲ σταύρωσαν, ἧβρες καὶ ἀπὸ ἐκείνους ὁπού κοπίασες καὶ κοπιάζεις καὶ ἀνάστησες καὶ ἀναστήνεις, ἀπὸ τοὺς ὀρθόδοξους χριστιανούς.

Μὲ τί πρόσωπον, Κύριέ μου, νὰ παρουσιαστῶμεν ὀμπρός σου, καὶ μὲ τί στόμα καὶ γλώσσα νὰ σὲ περιλέσουμεν καὶ εἰς τὸ ἑξῆς, ὁπού κιντυνεύομεν, οἱ ἀχάριστοι, οἱ διοτελεῖς, οἱ κακοὶ τεμπέληδές του κόσμου, οἱ προδότες καὶ ἀσεβεῖς, κάθε γερὸν πράμα!

Θεοτόκε, μητέρα τοῦ παντός, τὸ καύκημα τῆς παρθενίας, τὸ καύκημα τῆς ἀρετῆς καὶ τὰ πάντα τῆς ἀγαθότης, προστρέχομεν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀδύνατοι, εἰς ἐσπλαχνίαν τῆς ἀγαθότης σου, νὰ λυπηθεῖς τοὺς ἀθώους ἐκείνους ὁπού φέρνουν τὴν ἁμαρτωλή τους προσευχὴ ’λικρινώς εἰς τὸν παντουργὸν καὶ εἰς τὴν βασιλείαν του, ἐκείνους ὁπού ’τρεξαν ξιπόλυτοι καὶ γυμνοί, ἐκείνους ὁπού ἄφησαν χῆρες καὶ ἀρφανά, ἐκείνους ὁπού ’χυσαν τὸ αἷμα τους, κατὰ τὸν ὅρκον τους, ν’ ἀναστηθεῖ διὰ τῆς δυνάμεως τοῦ Παντοκράτορα ἡ σκλαβωμένη τοὺς πατρίδα καὶ νὰ λαμπρυθεῖ ὁ σταυρὸς τῆς ὀρθοδοξίας, καὶ δὶ’ αὐτὸν τὸν ὅρκον αὐτεῖνοι πέθαναν δὶ αὐτείνη τὴν πατρίδα καὶ θρησκεία, καὶ θυσίασαν καὶ τὸ ἔχει τους, καὶ πολλῶν οἱ γυναῖκες τους, τὰ παιδιά τους, οἱ συγγενεῖς τους διακονεύουν καὶ ταλαιπωροῦνται ξιπόλυτοι, γυμνοί, νηστικοὶ στὰ σοκάκια ἐκείνης τῆς ματοκυλισμένης πατρίδος ὁπού ζύμωσαν οἱ γονέοι τους καὶ οἱ συγγενεῖς τους μὲ τὸ αἷμα τους, καὶ τὴν γοδέρουν σήμερα καὶ τὴν τρῶνε καὶ τὴν προδίνουν οἱ γουρνόλυκοι μὲ τ’ ἀκονισμένα δόντια καὶ οἱ σύντροφοί τους αὐτεινῶν οἱ τοιοῦτοι. Θεοτόκο, μήτηρ τοῦ παντός, αὐτοὺς τοὺς ἀθώους νὰ λυπηθεῖς, αὐτοὺς τοὺς γυμνοὺς καὶ ταλαίπωρους.

Αὐτεῖνοι φέρνουν δοξολογίαν εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὴν βασιλείαν του. Νὰ πρεσβέψεις εἰς τὴν παντοδυναμίαν τοῦ ν’ ἀναστήσει πίσου τοὺς γερούς του ναούς, τ’ ἅγια τὰ μοναστήρια ὁπού τρώγαν ψωμὶ οἱ δυστυχισμένοι, ἀφοῦ αὐτὰ ὅπου ζοῦσαν πολὺ ἀδύνατοι ἀπὸ τὴν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπὸ τοὺς κόπους τῶν πατέρων, τῶν καλογέρων – δὲν ἦταν καπιτσίνοι δυτικοί, ἦταν ὑπηρέτες τῶν μαναστηριῶν τῆς ὀρθοδοξίας.

Δὲν ἦταν τεμπέληδες, δούλευαν καὶ προσκυνοῦσαν. Καὶ εἰς τὸν ἀγώνα τῆς πατρίδος σ΄ αὐτὰ τὰ μοναστήρια γενόταν τὰ μυστικοσυμβούλια, συναζόταν τὰ ὀλίγα ἀναγκαῖα του πολέμου, καὶ εἰς τὸν πόλεμον θυσίαζαν καὶ σκοτωνόταν αὐτεῖνοι οἱ ὑπηρέτες τῶν μαναστηριῶν καὶ τῶν ἐκκλησιῶν – τριάντα εἶναι μόνον μὲ μένα σκοτωμένοι ἔξω εἰς τοὺς πολέμους καὶ εἰς τὸ τὸ Νιόκαστρο, καὶ εἰς τὴν Ἀθήνα.

Ἔλιωσαν αὐτεῖνοι οἱ πατέρες, τώρα εἰς τὰ γερατειὰ τοὺς βασανίζονται πολὺ εἰς τοὺς δρόμους. Θεοτόκο μου, νὰ περικαλέσεις τὸν ἀφέντη μας καὶ τὸν μονογενῆ σου ν’ ἀναστήσει πίσου αὐτά, καὶ τὶς ἅγιες ἐκκλησίες του, ὁπού κατακερματίσαμεν ἐμεῖς οἱ ἀχάριστοι καὶ μᾶς ἧβρε ἡ δίκια τοῦ ὀργὴ καὶ τῆς βασιλείας του, νὰ τὸν περικαλέσεις, Θεοτόκο μου, νὰ τὰ ἀναστήσει πίσου, καὶ νὰ σηκώσει τὴ δίκια τοῦ ὀργὴ ὁπού ’χει σὲ μᾶς τοὺς ἀχάριστους καὶ νὰ φέρει πίσου τὴν εὐκή του καὶ τὴν εὐλογία του καὶ τῆς βασιλείας του, ὁπού τὴν στερηθήκαμεν ἀπὸ τὴν κακία μας καὶ διοτέλειά μας καὶ ἐγίναμεν ἡ παλιοψάθα τῆς κοινωνίας, καὶ ἐγίναμεν καθὼς φαινόμαστε ὡς τὴν σήμερον.

Τὸ ἔλεός του εἶναι ἄβυσσος τῆς θαλάσσης, καὶ τοὺς ἀνόητους ἐμᾶς καὶ τοὺς διοτελεῖς νὰ μᾶς ἑνώσει καὶ νὰ μᾶς φωτίσει καὶ νὰ μᾶς δώσει εἰς τὸ ἑξῆς πατριωτικὰ αἰστήματα διὰ τὴν πατρίδα μας καὶ θρησκεία μας, καὶ πίστη καθερὰ νὰ ’χωμεν εἰς τὸν παντουργό μας καὶ εἰς τὴν βασιλείαν του, νὰ μᾶς σώσει ἐδῶ καὶ εἰς τὴν παντοτινὴ ζωή, νὰ δώσει τοῦ γερατείου τοῦ ρήνη καὶ ὁμόνοιαν, τὴν εὐκή του καὶ τὴν εὐλογία του, καὶ εἰς τοὺς προκρίτους, τοὺς ποιμένες, καὶ γενικῶς τὸν λαόν του, νὰ ’ρθει πίσου ἡ νεκρανάστασή του διὰ τῆς εὐλογίας του.

Προστρέχομεν οἱ ἁμαρτωλοί, οἱ ἀνάξιοι δοῦλοι σου καὶ οἱ σκλάβοι σου εἰς τὸ ἔλεός σου καὶ εἰς τὴν ἐσπλαχνίαν σου καὶ τῆς βασιλείας σου. ἔλεος ζητοῦμεν, νὰ μᾶς δώσεις καθαρὰ σπλάχνα καὶ καθαρὰ ψυχή, νὰ δυνηθῶμεν νὰ σὲ προσκυνήσουμεν καὶ νὰ σὲ δοξολογήσουμεν μ’ ἐξ ὅλης καρδίας, εὐεργέτη καὶ προστάτη ἀληθινέ.

Πηγή: Έλλας- Ορθοδοξία

Ξέρεις γιατί σε πολεμάνε;

Όταν θα καταλάβουμε ότι πολεμάνε την πίστη μας, τότε θα είναι πολύ αργά ακόμη και για δάκρυα.

Όταν θα καταλάβουμε την παγίδα που μας έστησαν με τις δοτές κυβερνήσεις και τα ενδιάμεσα διαλείμματα ψεύτικης ελευθερίας, με απώτερο σκοπό να μας πάρουν τις αξίες και τα ιδανικά μας για να μείνουμε τελικά ανυπεράσπιστοι στο έλεός τους, τότε θα είναι πολύ αργά για να καταλάβουμε πόσο ανόητα φερθήκαμε, αλλά πολύ αργά και για να ζητήσουμε συγνώμη από νεκρούς και αγέννητους.

Το πρόβλημά τους δεν είναι τα λεφτά, αφού αυτά είναι χαρτάκια που οι ίδιοι τους δίνουν αξία και τα "κόβουν" όποτε θέλουν και για όποιον θέλουν. Όταν θα καταλάβουμε ότι μας διάβρωσαν για να μας κάνουν στη συνέχεια κομμάτια χωρίς να δυσκολευτούν, τότε θα είναι πολύ αργά για να κλείσουμε τα μάτια μας έχοντας ένα ελάχιστο ίχνος περηφάνειας.

Την Κυριακή, ο τελευταίος που θα ψηφίζει σε κάθε τμήμα, ας κλείνει και την πόρτα γνωρίζοντας πως έκλεισε την πόρτα που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στην αξιοπρέπεια και στην ελευθερία που τόσο πάσχιζε να αποκτήσει, αλλά ποτέ δεν είδε ότι την είχε μέσα του και την παρέδωσε για 30 αργύρια...

Δείτε τριγύρω σας και καταλάβετέ το. Την πίστη μας πολεμάνε, όπως κάποτε έτσι και τώρα. Δείτε από τη Συρία μέχρι την Ρωσία. Ανάμεσα Κύπρος και Ελλάδα. Χώρες γεμάτες με Ορθοδοξία. Κι όλες χτυπιούνται ανελέητα, είτε με πόλεμο, είτε με απειλές και εκβιασμούς, είτε με το "μεγάλο όπλο", το χρήμα...!

Σας χαιρετώ όλους και σας δίνω ραντεβού στην κόλαση που άλλοι σχεδίασαν, αλλά εμείς με τα χέρια μας την χτίσαμε για να μπούμε μέσα και να γίνουμε κατάδικοί της...

Κωνσταντίνος

πηγή

το είδαμε εδώ

τα δαιμόνια και τα μνημόνια…

Πιστεύω ότι οι ακροατές των κηρυγμάτων της σειράς «απαγορευμένα κηρύγματα» θα αποζημιωθούν με το ιδιαίτερα επίκαιρο κήρυγμα της Ε.΄ Κυριακής Ματθαίου, που αναφέρεται στους δαιμονισμένους των Γεργεσηνών.
Και λέω «ιδιαίτερα επίκαιρο», γιατί κι εμείς σήμερα μοιάζουμε με τους Γεργεσηνούς. Οι οποίοι, όταν ο Χριστός τους απελευθέρωσε απ’ τα δαιμόνια, του ζήτησαν να εγκαταλείψει την πατρίδα τους.
Όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς. Οι οποίοι, όταν κάποιοι θέλουν να μας απαλλάξουν απ’ τα μνημόνια, που είναι η κυριαρχία του Αντίχριστου στην πατρίδα μας, ακούμε τη φωνή των δαιμονίων, που είναι οι ευρωσυμμορίτες των Βρυξελλών και οι ευρωλιγούριδες των Αθηνών, και όχι του δίκιου, που είναι η φωνή του Θεού.
Όποιος θέλει μπορεί να βρει το σχετικό κήρυγμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση:

Και όπως πάντα σας δίνω την ηλεκτρονική διεύθυνση του συνόλου των «απαγορευμένων» απ’ τον Σ/το Μητροπολίτη Αιτ/νίας κηρυγμάτων μου:

https://www.youtube.com/channel/UCNoHI5MVnPZbqszIfoqBozg

Ευχαριστώ όσους θα μπούνε στον κόπο να τ’ ακούσουν και για όσους ενδεχομένως θέλουν να διατυπώσουν την οποιαδήποτε κριτική τους.

παπα-Ηλίας

https://papailiasyfantis.wordpress.com

βίβλος προδοσίας…

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πρόδωσε τον Γεώργιο Παπαπανδρέου. Ο Σαμαράς πρόδωσε τον Μητσοτάκη. Ο Σημίτης παγίδευσε τον ελληνικό λαό με το Χρηματιστήριο, με αποτέλεσμα να χάσει τα χρήματά του. Η πρωθυπουργική θητεία του Κώστα Καραμανλή (του μικρού) ήταν μια περίοδος αλλεπάλληλων σκανδάλων. Ο Γιωργάκης, κατά την ταπεινή μου γνώμη διέπραξε στα νεότερα χρόνια τη μεγαλύτερη προδοσία σε βάρος της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Και αυτόν-όπως κάποιοι αφήνουν να εννοηθεί -τον πρόδωσε το πρωτοπαλίκαρό, του ο Βενιζέλος. Ο Οποίος, όπως λέγεται, είναι ο αρχιτέκτονας του 86 άρθρου του Συντάγματος, που προβλέπει την ασυλία των κλεφτών και απατεώνων πολιτικών
Πέραν αυτών, κι όλοι οι άλλοι ευρωλιγούρηδες του ΠΑΣΟΚ και της ΝεουΔούλης του Μαμωνά, σε συνεργασία με τους ευρωσυμμορίτες των Βρυξελλών έστησαν σε βάρος μας την παγίδα του επονείδιστου χρέους. Στο όνομα του οποίου συμφώνησαν την άνευ όρων παραίτηση απ’ την εθνική μας κυριαρχία. Προκειμένου να πραγματοποιηθεί η καταστροφή της πατρίδα μας και η γενοκτονία του λαού μας. Με παράλληλο σκοπό να κερδοσκοπήσουν σε βάρος μας οι τράπεζες (γερμανικές , γαλλικές και άλλες ευρωπαϊκές και ελληνικές ) και οι τοκογλύφοι.
Και έρχονται τώρα όλοι αυτοί οι πρωταθλητές της απάτης και των πολυποίκιλων σκανδάλων, που έγραψαν τη μαύρη βίβλο της έσχατης προδοσίας της νεότερης Ελλάδας να μας υποδείξουν να υπερψηφίσουμε την κατοχή της Ελλάδας και της γενοκτονίας των Ελλήνων εκ μέρους των τραπεζιτών τοκογλύφων και των Γερμανών νεοναζί. Προκειμένου να οδηγήσουν την πατρίδα μας σε παντοτινή σκλαβιά κι εμάς και τις επόμενες γενιές σε αργό και επώδυνο θάνατο. Και μας ζητούν ύστερα απ’ όλα αυτά να τους εμπιστευτούμε.
Κι εμείς αναρωτιόμαστε τι πρέπει να κάμουμε!!!
Και η απάντηση είναι απλή: Αν τους εμπιστευτούμε και ακολουθήσουμε τις υποδείξεις τους θα σημαίνει ένα από τα δυο: Ή ότι είμαστε κι εμείς συμμέτοχοι και συνένοχοι στην εσχάτη προδοσία σε βάρος της πατρίδας και του μέλλοντος του λαού μας ή ότι είμαστε αθεράπευτα ηλίθιοι.
Τέτοιες ιστορικές ντροπές τις αντέχει η συνείδησή μας;

παπα-Ηλίας

https://papailiasyfantis.wordpress.com
e mail: papailias6391@gmail.com

παπα-Ηλίας