Φυσικὰ καὶ ἀδιάβλητα πάθη τοῦ Χριστοῦ

Ὁ Χριστὸς ἀνέλαβε ὅλα τὰ τοῦ ἀνθρώπου ἐκτός τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς φύσεώς μας. Τὴν ἀποκτήσαμε θεληματικὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Διαβόλου. Καὶ φυσικὰ «ἕξις ἐπαναλαμβανόμενη δευτέρα φύσις καθίσταται». Ἀλλὰ δὲν εἶναι γνώρισμα τῆς ἀρχικῆς μας φύσεως. Εἶναι γνώρισμα τῆς μεταπτωτικῆς καταστάσεως, «οὗ βία ὅμως ἠμῶν κρατοῦσα». Δὲν ἐπιβάλλεται δηλαδὴ σὲ μᾶς ἀναγκαστικά. Ἀδιάβλητα πάθη εἶναι ὅσα δὲν ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὴ θέλησή μας πλὴν ὅμως εἰσῆλθαν μετὰ τὴν παράβαση στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, δάκρυ, φθορά, θάνατος, δειλία, ἀγωνία, ὕπνος, ἀσθένεια.

Ὁ Χριστὸς ὅμως ἀκόμη καὶ αὐτὰ τὰ ἔχει κατὰ παραχώρηση ἐπειδὴ θέλησε. Δὲν ὑπέρκεινται τῆς θελήσεώς του. Πεινᾶ, διψᾶ, κουράζεται, πονάει, δακρύζει, πεθαίνει, δειλιάζει γιατί τὸ θέλει. Τὰ ἀδιάβλητα πάθη στὸ Χριστὸ εἶναι κατὰ φύση ὅταν παραχωρεῖ ὁ ἴδιος στὴ σάρκα του νὰ τὰ ὑφίσταται. Εἶναι ὅμως καὶ ὑπὲρ φύση διότι δὲν ἔχουν τὸν ἀναγκαστικὸ χαρακτήρα ποὺ ἔχουν σέ μας. Ἡ θέληση τοῦ Κυρίου ἔχει τὸ προβάδισμα.

Ὁ Χριστὸς λόγω τοῦ ἀναμαρτήτου του, καὶ λόγω τοῦ ὅτι δὲν ἔχει τὸ ‘‘σπερματικὸν καὶ γενετικόν’’, ὅπως λέγει ὁ μεγάλος δογματικὸς θεολόγος τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ Ἰωάννης...

Δαμασκηνός, ἔχει διαφορὲς μὲ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους.

Α) Ἡ προσευχή του δὲν ἔχει κατάνυξη

Διότι δὲν ἔχει τύψεις. Εἶναι ὅπως ἡ προσευχὴ τοῦ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο πρὶν τὴν πτώση. Ὁ Χριστὸς ποτὲ δὲν εἶπε στὴν προσευχή του, ὡς ἄνθρωπος βέβαια, «ἐλέησόν με, ὁ Θεός…». Ἡ προσευχὴ του ἦταν δοξολογία καὶ εὐχαριστία. Οὔτε χρειαζόταν ὁ Χριστὸς νὰ ζητήσει κάτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἀφοῦ ἦταν ὁ ἴδιος Θεός. Ἀκόμη καὶ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴ Θεία. Καὶ ὑπάρχει ὅπως λένε οἱ θεολόγοι ἄμεση ἀντίδοση ἰδιωμάτων. Δηλαδὴ ἡ ἀνθρώπινη φύση μετέχει ἄμεσα τῶν ἐνεργειῶν τῆς θείας χωρὶς νὰ χρειάζεται αἴτηση προσευχῆς γι’ αὐτό. Ὁ Χριστὸς προσεύχεται, γιὰ νὰ διδάξει ἐμᾶς ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο νὰ προσευχόμαστε, καὶ τὸν τρόπο ποὺ πρέπει νὰ προσευχόμαστε. Ἐπίσης γιὰ νὰ δείξει ὅτι δὲν εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸ Θεὸ Πατέρα. Ὅταν δὲ ἔλεγε· «Πάτερ εἰ δυνατόν, παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο. πλὴν οὒχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ ὡς σὺ» (Ματθ.26,39), τὸ ἔλεγε διδάσκοντας ἐμᾶς νὰ ζητοῦμε στοὺς πειρασμοὺς τὴν βοήθεια μόνο ἀπὸ τὸν Θεό, καὶ νὰ προτιμοῦμε τὸ θεῖο θέλημα ἀπὸ τὸ δικό μας. Ἡ δὲ δειλία τοῦ Χριστοῦ ποὺ φαίνεται στὸ ‘‘παρελθέτω ἀπ’ ἐμοῦ τὸ ποτήριον…’’ δὲν τὴν ἔχει ἀναγκαστικά, ἀλλὰ γιατί τὸ θέλησε, καὶ γιὰ νὰ τοὺς διδάξει ὅτι πρέπει νὰ τὴν ἀντιμετωπίζουν μὲ τὴν προσευχή.

Β) Ὁ Χριστὸς δὲν γελᾶ

Πουθενὰ δὲν τὸν παρουσιάζει ἡ Ἁγία Γραφὴ νὰ γελᾶ. Ὁ ἄνθρωπος γελᾶ μὲ ξαφνικὰ καὶ ἀπροσδόκητα γεγονότα καὶ φαινόμενα ποὺ τοῦ παρουσιάζονται. Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν ἔχει τίποτα ξαφνικὸ καὶ ἀπροσδόκητο. Ἐπίσης ὁ ἄνθρωπος γελᾶ ἀπὸ ἐλαφρότητα καὶ ἐπιπολαιότητα. Καὶ αὐτὰ ὅμως δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἐκτὸς τούτου ὁ ἁμαρτωλὸς ἄνθρωπος γελᾶ μερικὲς φορές, ὅταν ἀκούσει χυδαία ἀνέκδοτα. Αὐτὸ ὅμως εἶναι μεταπτωτικὸ πάθος καὶ φυσικὰ δὲν ὑπάρχει στὸ Χριστό. Γέλιο στὸ Χριστὸ εἶναι ἁπλῶς τὸ ἱλαρὸ καὶ φωτεινὸ καὶ ἤρεμο πρόσωπο. Εἶναι ἡ γλυκύτητα τοῦ προσώπου, ὅπως λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος.

Γ) Ὁ Χριστὸς δὲν πεινᾶ. Πρβλ. τὴν ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ πρὸς τοὺς μαθητὲς Του ὅταν συζητοῦσε μὲ τὴ Σαμαρείτιδα δίπλα στὸ Φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ «ἐμὸν βρῶμα (φαγητὸ) ἐστὶν ἴνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον» (Ἰω.4,34). Πεινᾶ γιατί τὸ θέλει. Ἡ πείνα δὲν ὑπέρκειται τῆς θελήσεώς του.

Δ) Ὁ Χριστὸς δὲν δακρύζει, δὲν πενθεῖ

Στὴν κοίμηση τοῦ Λάζαρου ποὺ φαίνεται νὰ δακρύζει, τὸ δάκρυ του λέγει, ὁ Μέγας Βασίλειος, «εἶναι συμπαθητικὸν καὶ διδακτικόν». Δηλαδὴ δακρύζει γιὰ νὰ φανερώσει τὴ συμπάθεια καὶ τὴν ἀγάπη Του πρὸς τὸν Λάζαρο καὶ γιὰ νὰ διδάξει μέχρι ποὺ πρέπει νὰ φθάνει ἡ λύπη καὶ τὸ πένθος μας. Ὄχι ὑστερικὲς κραυγές, μοιρολόγια καὶ μαλλιοτραβήγματα. Τὸ ὅτι ἔτσι ἑρμηνεύεται τὸ δάκρυ του φαίνεται καὶ ἀπὸ τὰ ἀκόλουθα χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς· α)«Αὐτὴ ἡ ἀσθένεια οὐκ ἐστὶ πρὸς θάνατον, ἀλλ’ ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, ἴνα δοξασθῆ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ δι’ αὐτῆς». β)«Λάζαρος ὁ φίλος ἠμῶν κεκοίμηται. Ἀλλὰ πορεύομαι ἴνα ἐξυπνίσω αὐτόν». γ) ‘‘Λάζαρος ἀπέθανε καὶ χαίρω δι’ ὑμᾶς ἴνα πιστεύσητε.’’ (Ἰω.11). Ὁ Χριστὸς γνώριζε ὅτι ὁ θάνατος τοῦ Λαζάρου ἔγινε γιὰ νὰ δοξασθεῖ ὁ Θεὸς καὶ γνώριζε ὅτι θὰ τὸν ἀναστήσει. Συνεπῶς δὲν ὑπῆρχε λόγος νὰ δακρύσει. Δάκρυσε μόνο γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ἀποκαλύψει τὴ συμπάθειά του στὸν Λάζαρο ὅπως προαναφέραμε.

Ε) Ὁ Χριστὸς δὲν νυμφεύεται

Ὁ γάμος εἶναι ἀναγκαῖος γιὰ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων μετὰ τὴ πτώση, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος. Ὁ Χριστὸς πάει στὸ γάμο τῆς Κανά, τὸν ἁγιάζει, τὸν ὑψώνει σὲ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς μεταπτωτικὸ ὅμως φαινόμενο ὁ γάμος δὲν ἀγγίζει τὸ Χριστό. Τὰ θρυλούμενα σὲ διάφορες «βιογραφίες» τοῦ Χριστοῦ ποὺ δὲν βασίζονται στὴν ἱστορικὴ ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶχε δῆθεν σαρκικὰ πάθη εἶναι παντελῶς ψευδῆ καὶ ἀνυπόστατα. Γράφτηκαν δὲ πρὸς ἐντυπωσιασμὸ γιὰ ἐμπορικοὺς λόγους καὶ ἀποτελοῦν προβολὴ τῶν βιωμάτων καὶ συναισθημάτων τῶν συγγραφέων τῶν «βιογραφιῶν».

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΠΗΡΕ ΤΑ ΑΔΙΑΒΛΗΤΑ ΠΑΘΗ

α) Γιὰ νὰ τὰ ἁγιάσει καὶ μέσω αὐτῶν, νὰ ἁγιάσει τὸν ἄνθρωπο

β) Γιὰ νὰ διδάξει. π.χ. τὸ δάκρυσμα τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸ θάνατο τοῦ Λαζάρου, ἔγινε, ὅπως προαναφέραμε, γιὰ νὰ μᾶς συμβουλεύσει νὰ μὴν εἴμαστε στωϊκοὶ ἢ βουδιστὲς στὸ φρόνημα. Νὰ ἔχουμε συμπάθεια ἀλλὰ ὄχι νὰ πενθοῦμε ὅπως οἱ εἰδωλολάτρες μὲ κοπετούς, μοιρολόγια, μαλλιοτραβήγματα. Τὸ πένθος μας νὰ φθάνει μέχρι τὸ δάκρυ.

γ) Γιὰ νὰ φέρει εἰς πέρας τὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων. Κουράζεται στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακὼβ γιὰ νὰ πιάσει συζήτηση καὶ νὰ σώσει τὴν Σαμαρείτιδα. Πάει στὸ γάμο τῆς Κανὰ γιὰ νὰ φανερώσει τὴ θεία του φύση. Πονᾶ, σταυρώνεται, πεθαίνει καὶ τὸ χειρότερο δειλιάζει στὴ Γεσθημανὴ γιὰ νὰ φανερώσει τὴν ἀγάπη του στὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν τραβήξει κοντὰ του ὄχι μὲ βίαιη δύναμη, ἀλλὰ κεντρίζοντάς τον στὰ πιὸ λεπτὰ καὶ τρυφερὰ αἰσθήματά του. Πληρώνει φόρο, ἂν καὶ δὲν ὑποχρεοῦται, γιὰ νὰ διδάξει τὴν ὑποταγὴ στὸ κράτος. Τηρεῖ τὸν νόμο αὐτὸς ὁ ποιητὴς τοῦ νόμου, γιὰ νὰ δώσει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ τὸν ὑπερβεῖ μέσω τῆς χάριτος τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Δοκιμάζει τοὺς πειρασμοὺς καὶ νικᾶ, γιὰ νὰ χαρίσει στὴ φύση μας τὴ δύναμη νὰ νικᾶ τὸν ἀντίπαλο Διάβολο.

Ὁ Χριστὸς δέχεται τὴν ἀνθρώπινη ἀσθένεια καὶ ἀδυναμία γιὰ νὰ ἐμβολιάσει τὸν ἄνθρωπο νὰ γίνει δυνατός.

Ὁ Χριστὸς πεθαίνει γιὰ νὰ μᾶς δώσει τὴν ἀνάσταση

πηγή

το είδαμε εδώ

Φωτογραφίες κατά σάρκα συγγενών σύγχρονων αγίων και γερόντων

Μαριώρα Κεφαλά, η αδελφή του Αγίου Νεκταρίου.

Η μητέρα του Αγίου Λουκά με την εγγονή της Vera Voyno-Yasenetsky στο γάμο Prozorovskaya

Η σύζυγος του Αγίου Λουκά Άννα

Φωτογραφίες του Αγίου Λουκα με την οικογένειά του

Η Αγία νεομάρτυς Ελισάβετ φεοντόροβνα με τον σύζυγό της μέγα πρίγκιπα Σέργιο Αλεξάνδροβιτς, αδελφό του τσάρου Αλεξάνδρου Γ΄

Η σύζυγος του Αγίου Ιωάννου της Κρονστάνδης Ελισάβετ Κωνσταντίνοβα

Ο Άγιος Πορφύριος με την αδελφή του

Ο γέροντας Αμβρόσιος με την αδελφή του γέροντα Πορφύριου

 

Ο γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης με τις αδελφές του Αμαλία Σαριδάκη Λουκιανάκη και Ευγενία Σαριδάκη Μπαντά

Ο αδελφός του Αγίου Παϊσίου Ραφαήλ

Η αδελφή του Αγίου Παϊσιου Χριστίνα

Οι γονείς του Αγίου Παϊσίου

Ο Άγιος νεομάρτυς Αλέξιος Μετσώφ(ΕΔΩ)με την οικογένειά του.

Γέροντας Ελπίδιος Νεοσκητιώτης,δίδυμος αδελφός του Αγίου νεομάρτυρος Φιλουμένου

Η μητέρα του Ρουμάνου γέροντος Κλεόπα Ιλία μοναχή Αγάθη

Μοναχή Θεοφανώ-Μητέρα του γέροντος Εφραίμ Φιλοθεϊτου

Τις φωτογραφίες συνέλεξε από το διαδύκτιο το proskynitis.blogspot.gr

Προορατικοί λόγοι των Πατέρων για την σημερινή κατάσταση

~ Είμαστε στην εποχή αυτή των παραλογισμών, που στην Ελλάδα τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο ενδυναμωμένοι, και που όσο συνεχίζονται θα προκαλούν όλο και πιο περίεργα και πρωτάκουστα γεγονότα σύμφωνα με τα λόγια του γέροντος Αμβροσίου (+2006): 
– Από εδώ και πέρα, δεν έχεις διανοηθεί τί θα δεις και τι θα ακούσεις. ∆εν έχουν ξαναγίνει ποτέ στον κόσμο, είπε μια μέρα το καλοκαίρι του 2005. – Στην Ελλάδα θα συμβούν; – Σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς. Και γιατί; Γιατί εμείς, λέει, είμαστε ο φάρος της Ορθοδοξίας, αλλά καταντήσαμε από την αμαρτία χειρότεροι από τους άθεους. (Από το βιβλίο: Ιερά Μονή ∆αδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα» Γέρων Αμβρόσιος Λάζαρης Ο Πνευματικός της Μονής ∆αδίου, σελ. 178. Είναι το 04 της Α συλλογής υπό ΛΜ∆) Αν ο άνθρωπος απομακρυνθεί από το Θεό, δηλ. δεν εφαρμόζει τις εντολές Του στην ζωή του, τότε θα υποστεί τις συνέπειες. Αυτό είναι πνευματικός νόμος, και δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, διότι μετά θα δούμε μπροστά μας τον Θεό σαν τιμωρό.Έλεγε ο γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης (+1988): «Τίποτε δεν είναι γλυκύτερο και σημαντικότερο από αυτό που δημιούργησε ο Θεός και καλούμαστε να κοπιάσουμε κι’ εμείς λίγο για να γίνει ο κόσμος, κόσμος χαράς, ευφροσύνης και αγαλλιάσεως. Ο Θεός λέγει διά του προφήτου Ησαΐου: «Εάν θέλητε και εισακούσητέ μου, τα αγαθά της γης φάγεσθε. Εάν δε μη θέλητε μηδέ εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται». Ο προφήτης μας λέει πως δεν θα μπορέσει ο άνθρωπος να ιδεί ημέρες χαράς και γαλήνης και απολαύσεως των αγαθών, που έδωσε άφθονα ο Θεός στη γη ετούτη, αν δεν υπάρξει υπακοή στο θέλημά του. Σε αντίθετη περίπτωση, θα φάει τον άνθρωπο το μαχαίρι, δηλαδή θα βρίσκεται ο άνθρωπος σε αντίθεση και με τον ίδιο τον εαυτό του και με τους άλλους». (Αποφθέγματα του π. Σίμωνος Αρβανίτη σελ. 7) Ο γέροντας Σίμων έλεγε επίσης πολλά για την κατάσταση της κοινωνίας. «Θα έλθουν, έλεγε, πολύ δύσκολες ημέρες. Ο κόσμος έχει ξεφύγει από τον δρόμο (του Θεού)». Μια φορά ρωτήθηκε ο πατήρ Σίμων: Τι γίνεται με τις βόμβες που πέφτουν συνέχεια στην Αθήνα; Ήταν η χρονιά του 1982 ή 83 και ο γέροντας είπε: «Αυτά δεν είναι τίποτα. Πάρα πολλά θα δείτε. Πάρα πολλά για να δοκιμαστεί ο λαός που δεν καταλαβαίνει». (Αποφθέγματα του π. Σίμωνος Αρβανίτη σελ. 9) Μια άλλη φορά, στο ίδιο παραπάνω πρόσωπο, ο γέροντας Σίμων είπε, ότι θα έρθει μια τέτοια πείνα, που η πείνα του 1941 δεν είναι τίποτα, μπροστά σ’ αυτή που έρχεται. Η κυρία τον ρώτησε, αν θα γίνει πόλεμος και απάντησε: Κάτι άλλο θα γίνει, παιδί μου… (Αποφθέγματα του π. Σίμωνος Αρβανίτη σελ. 9)Ας ευχηθούμε να μην χειροτερέψουν τόσο τα πράγματα ώστε να συμβεί το παρακάτω που είπε επίσης ο γέροντας Σίμων: «Να θυμάσαι, Μαρίνα, παιδί μου, θα έρθει η μέρα, που θα γεμίσει η άσφαλτος με αίμα νέων παιδιών». Και εγώ του λέω, γιατί; Και ο γέροντας είπε: «Θα βλέπουμε τόσους θανάτους κάθε μέρα, θα γεμίσει η άσφαλτος με αίμα, και τα νεκροταφεία με νέα παιδιά». (Αποφθέγματα του π. Σίμωνος Αρβανίτη σελ. 16) http://yiorgosthalassis.blogspot.com/2015/12/blog-post_592.html
πηγή: http://www.imdleo.gr/ simeiakairwn.wordpress.com
το είδαμε εδώ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ Ευαγγέλιο: Μτθ. 2, 13-23 Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Η ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΙΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

          Εν ολίγοις

   Το περιεχόμενο της σημερινής ευαγγελικής διήγησης που  αναφέρεται στη σφαγή από τον Ηρώδη, αλλά και τη φυγή και επιστροφή από την Αίγυπτο, μας προσγειώνει σε μία σκληρή πραγματικότητα. Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι μία ρομαντική ιστορία μιας νοσταλγικής παιδικής εποχής, αλλά η φανέρωση μιας αντίφασης στη σχέση ανθρώπου και Θεού.

 Το μυστήριο της θείας ενσαρκώσεως προσκρούει στην τρομακτική αντίδραση των ανθρώπων. Εκεί που ανατέλλει η ελπίδα, πολύ  γρήγορα μετατρέπεται σε απόγνωση και τραγωδία.

  Είναι φοβερό! Κάποτε – κάποτε, και σήμερα πολύ συχνά, η ανθρώπινη παραφροσύνη δεν έχει όρια. Διότι όταν πεισματικά αντιστρατευόμαστε το θέλημα του Θεού, τότε ο Θεός μας παραδίδει «εις αδόκιμον νουν, ποιείν τα μη καθήκοντα». Και αυτή είναι η χειρότερη ώρα του θανάτου, η πιο σκληρή τιμωρία του, δηλ. όταν εγκαταλείπει τον άνθρωπο η χάρη του Θεού.

     Μία τέτοια θλιβερή και αχαρακτήριστη κατάσταση απογυμνωμένη από κάθε ίχνος θεϊκού στοιχείου φαίνεται στη σημερινή περικοπή του ευαγγελίου. Στο σημερινό ευαγγέλιο  δεσπόζει η αποτροπιαστική και θηριώδης μορφή του Ηρώδη, ο οποίος υποκριτικά εξέφρασε την διάθεση στους μάγους να προσκυνήσει κι αυτός το Βρέφος Ιησού, με απώτερο σκοπό να το εξοντώσει.

    Αλλά «ο δρασσόμενος τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών» φώτισε τους μάγους να επιστρέψουν στη χώρα τους «δ’ άλλης οδού». Ο Ηρώδης τότε συλλαμβάνει ένα φοβερό σχέδιο γενοκτονίας. Στρέφεται κατά των αθώων νηπίων της Βηθλεέμ και περιχώρων. Εκεί παίχτηκε ένα από τα πιο συγκλονιστικά δράματα της ιστορίας.

      Το στόμα του προφήτου Ιερεμία μας περιγράφει  τη πιο δραματική περιγραφή του δράματος της Βηθλεέμ. « Φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν».

     Έτσι η χαρά της Γεννήσεως του Σωτήρος Χριστού επισκιάσθηκε από τη βάρβαρη και άδικη σφαγή των αθώων νηπίων. Και τα μεν νήπια της Βηθλεέμ, τα πρώτα ιερά θύματα του ονόματος του Χριστού, βρέθηκαν στη βασιλεία του Θεού, ενώ οι αποτρόπαιοι σφαγείς πήραν την «ανταπόδοση» που τους άρμοζε από τον Θεό. Ο εμπνευστής αυτής της τραγωδίας είχε τον πικρό θάνατο των αμαρτωλών.

     Δυστυχώς η γενοκτονία αθώων υπάρξεων δεν σταμάτησε, αλλά συνεχίζεται  και αυτή η παραφροσύνη δυστυχώς δεν συνέτισε τους μεταγενεστέρους.

       Τι πιο όμορφο πράγμα από το ωραίο και ελκυστικό πρόσωπο ενός αθώου μωρού παιδιού!

      Κι’ όμως υπάρχουν άνθρωποι που στην καρδιά τους έχει λείψει αυτή η ευαισθησία και χωρίς φόβο Θεού μιμούνται την κακουργία του Ηρώδη. Χωρίς αισθήματα αποστρέφονται και κακοποιούν  τα παιδιά. Τα χτυπούν, τα βασανίζουν, τα κακομεταχειρίζονται, τα εκμεταλλεύονται για ανίερους χρηματισμούς. Χιλιάδες παιδιά κακοποιημένα από εργάτες του κακού, ιδιαίτερα στις υπανάπτυκτες χώρες, δεν μπόρεσαν ποτέ  να ζήσουν την παιδική τους ηλικία.

          Οπωσδήποτε είναι θλιβερό το φαινόμενο αυτό, αλλά θλιβερότερο είναι, όταν οι ίδιοι οι γονείς γίνονται βασανιστές των παιδιών τους. Όταν καταστρέφουν τα ανυπεράσπιστα έμβρυα με ελαφρά τη καρδία σαν να μην συμβαίνει τίποτα!

         Οι άγιοι Πατέρες στρέφουν την προσοχή τους από το μερικό στο γενικό αυτό φαινόμενο. Έχοντας κατά νουν, ότι το παιδί δεν είναι μόνο σώμα, αλλά και ψυχή, επεκτείνουν τον έλεγχό τους στην αχαρακτήριστη συμπεριφορά προς την τρυφερή παιδική ψυχή. Κακίζουν και ελέγχουν εκείνους τους γονείς, που, ενώ προσφέρουν το παν για μια άνετη και ευχάριστη ζωή στο παιδί τους, δεν δείχνουν και το ανάλογο ενδιαφέρον για την ψυχική και πνευματική του καλλιέργεια.

      Συγκεκριμένα ο άγιος Ι. Χρυσόστομος λέγει: τούτους εγώ τους πατέρες, που παραμελούν  το έργο της ανατροφής, και «αυτών των παιδοκτόνων χείρους είναι φαίνη αν», δηλ. θα τους χαρακτήριζα ως τους χειροτέρους φονιάδες.

        Μετά απ’ αυτά αντιλαμβανόμαστε, ότι η Εκκλησία απέναντι στην αθώα παιδική ψυχή  είναι σοβαρή. Όπως επίσης κατακριτέα είναι και η σκανδαλώδης ζωή μας γιατί σκανδαλίζει αυτές τις αθώες υπάρξεις, κάτι για το οποίο ο Χριστός μίλησε με αυστηρή γλώσσα για τους σκανδαλοποιούς.

         Επιτέλους ας πάψουμε να είμαστε  παιδοκτόνοι και ας μιμηθούμε τα παιδιά στην αθωότητα, την απλότητα. Ας στραφούμε προς τα παιδιά, γιατί σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού κάνεις δεν πρόκειται να γευτεί της βασιλείας του Θεού αν δεν νηπιάζει ως προς την κακία.

          Καλή Κυριακή- χρόνια πολλά και καλά

          π. γ. στ.

πηγή

Γέρων Γεώργιος: "Υπάρχει ελπίδα για το αύριο.."

Συγκλονιστική ομιλία του γέροντα Γεωργίου του Καυσοκαλυβίτου που

 πραγματοποιήθηκε τα Χριστούγεννα του 2015.

 Σε αυτή γίνεται αναφορά στον Άγιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, ο 

οποίος παρομοίασε την εποχή μας με την αθλία κατάσταση που 

επικρατούσε λίγο πριν έλθει ο Χριστός και επίσης ο Άγιος Πορφύριος

 δίνοντας ελπίδα για το αύριο  προφήτεψε  ότι μέσα από τη συμφορά θα 

εμφανιστεί ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού που θα συνεγείρει

 και θα ενώσει τον κόσμο στο καλό.

Η ομιλία αφιερώνεται στη σημερινή ημέρα προσκύνησης των Μάγων, 

που συμβολίζει ότι τα έθνη πρώτα θα αναγνωρίσουν την Βασιλεία και 

τη Θεότητα του Χριστού.

Πηγή

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς :Σχετικά με τον χαιρετισμό «Χριστός ετέχθη»

Ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά λέμε: «Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε», ἤ «ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε», ἤ «ὁ Σωτήρας γεννήθηκε»!
Μέ τόν χαιρετισμό αὐτό ἰσχυριζόμαστε καί μαρτυροῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅτι ἦρθε στόν κόσμο Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά ἔρθει γιά τή σωτηρία τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι ἐκτός Αὐτοῦ ἄλλον δέν πρέπει νά περιμένουμε.

Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς προπάτορές μας ὅταν διώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο,
Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οἱ ἀσεβεῖς λαοί μόλις πού διαισθάνονταν,
Ἐκεῖνος πού οἱ Ἑβραῖοι προφῆτες ξεκάθαρα προφήτευσαν,
Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε,
Ἐκεῖνος ἔλαμψε στή γῆ ὅπως ὁ ἥλιος μετά ἀπό μακριά νύχτα.
Κι ἔτσι ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη»,μαρτυροῦμε καί ὅτι ὁ Ὕψιστος κράτησε τήν ὑπόσχεσή Του, καί ὅτι ἡ προαίσθηση τῆς ἀνθρωπότητας ἐκπληρώθηκε, καί ὅτι οἱ προφητεῖες τῶν προφητῶν πραγματοποιήθηκαν, καί ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοί χόρτασαν χαρά.


«Χριστός ἐτέχθη»
Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε, ὁ Πανθαύμαστος, ταυτόχρονα Ἄνθρωπος καί Θεός, ἦρθε γιά νά ξεκουραστοῦν ἐπάνω Του τά κουρασμένα ἀνθρώπινα μάτια καί νά μήν κοιτάξουν ἄλλον Μεσσία.

Ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε, Ἐκεῖνος πού εἶναι Παντοδύναμος καί Ἐλεήμων καί ταυτόχρονα κρατᾶ τό σκῆπτρο τῆς δύναμης καί τό καντήλι τοῦ ἐλέους ἦρθε στόν κόσμο μας γιά νά σταθοῦν ὄρθιοι καί οἱ ἐλάχιστοι καί νά φωνάξουν: «Ἐμεῖς εἴμαστε παιδιά τοῦ βασιλιᾶ»!

Ὁ Ἥρωας γεννήθηκε, ὁ Ἀκατανίκητος, γιά νά ὑπερασπιστεῖ τούς δίκαιους, γιά νά κατακτήσει τούς ἁμαρτωλούς, γιά νά καταρρίψει τά πνεύματα τῆς μοχθηρίας κάτω ἀπό τόν οὐρανό.

Ὁ Ὁδηγός γεννήθηκε, ὁ Πανορατικός, γιά νά βγάλει στό δρόμο τούς χαμένους καί νά τούς ὁδηγήσει.

Ὁ Διαφωτιστής γεννήθηκε, ὁ Πανφωτισμένος, γιά νά διώξει τό σκότος καί νά διαφωτίσει τούς σκοτισμένους.

Ὁ Ποιμήν γεννήθηκε, ὁ Πάμπλουτος, γιά νά ταΐσει τούς πεινασμένους, ὄχι μέ τή γῆ ἀλλά μέ τόν οὐρανό, μέ τό οὐράνιο σῶμα Του καί μέ τό πύρινο αἷμα Του.

Ὁ Φιλάνθρωπος γεννήθηκε, ὁ σπάνιος, γιά νά ἀγκαλιάσει στά στήθη Του, καί νά ζωντανέψει μέ τήν ἀγάπη τά ἀμέτρητα ὀρφανά Του, πού γιά πολύ καιρό πήγαιναν ἀπό τόν τάφο τῆς ζωῆς στόν τάφο τοῦ θανάτου.

Ὁ τῆς ἀποκαλύψεως Θεός γεννήθηκε, ὁ Μέγιστος, γιά νά τραβήξει τήν αὐλαία καί νά ἀποκαλύψει στούς θνητούς τό ἀθάνατο Βασίλειο τῶν Οὐρανῶν.

Ὅλα αὐτά σημαίνουν ἐκεῖνα τά θαυμάσια λόγια, μέ τά ὁποῖα οἱ χριστιανοί τά Χριστούγεννα χαιρετιοῦνται καί μέ τά ὁποῖα καί ἐγώ ἀδελφοί ἐσᾶς χαιρετῶ:
Χριστός ἐτέχθη!
Xριστός ἐτέχθη ἐπί γῆς ἐν
φάτνη σπάργανα φορέσας
τά δεσμά διαρήξας τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν.(δίς)
* (Στίς Σλαβικές χῶρες συνηθίζεται ὁ χαιρετισμός αὐτός τά Χριστούγεννα,
κατ᾿ ἀναλογία μέ τόν χαιρετισμό τοῦ Πάσχα, δηλαδή «Χριστός ἐτέχθη»
καί ἡ ἀπάντηση «Ἀληθῶς ἐτέχθη»).

(Ἀπό τό βιβλίο: «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Α΄, Ἐκδόσεις «Ἐν πλῷ»)

ΠΗΓΗ/αντιγραφή

το είδαμε εδώ

Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Ματθ. 2,13-23) ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ… «Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13) + Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Κυριακὴ μετὰ Χρ. Γέννησιν (Ματθ. 2,13-23)

ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ…

«Ἀναχωρησάντων τῶν μάγων…» (Ματθ. 2,13)

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου
ΕΟΡΤΕΣ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, ἑορτὲς ποὺ  διαρκοῦν ὄχι μία καὶ δύο, ἀλλὰ δώδεκα  ἡμέρες, μέχρι τὰ Φῶτα.
Πρώτη ἡ ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων, ἡ  ἀρχὴ καὶ ἡ ῥίζα ὅλων τῶν χριστιανικῶν  ἑορτῶν. Ἤρθαμε στοὺς ναοὺς καὶ  προσκυνήσαμε τὸ Χριστὸ ὡς Θεῖο βρέφος,  ποὺ ἡ φτωχὴ μητέρα του δὲν εἶχε ποῦ νὰ τὸ  βάλῃ καὶ τὸ ἀκούμπησε στὴ φάτνη ὅπου οἱ  βοσκοὶ βάζουν τὸ χορτάρι γιὰ τὰ ζῷα.  Ποιός θὰ τὸ φανταζόταν, ὅτι τὸ παιδὶ  αὐτό, ποὺ δὲν εἶχε ποῦ νὰ σταθῇ καὶ τὸ  καταδίωκαν νὰ τὸ θανατώσουν, εἶνε ὁ  βασιλιᾶς τοῦ κόσμου;
Προσκυνοῦμε τὸ Θεῖο βρέφος.  Ἑκατομμύρια τῶν ἑκατομμυρίων  ἄνθρωποι τὸ προσκυνοῦν, καὶ θὰ  ἐξακολουθοῦν νὰ τὸ προσκυνοῦν, εἰς  πεῖσμα τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀθέων.  Καμμία δύναμι δὲ᾿ θὰ μπορέσῃ ποτὲ νὰ  σβήσῃ τὴ μεγάλη αὐτὴ ἑορτή. Ἐφ᾿ ὅσον  ἀνατέλλει ὁ ἥλιος καὶ λάμπουν τὰ ἄστρα  καὶ τρέχουν οἱ ποταμοὶ καὶ ὑπάρχουν  καρδιὲς ποὺ πιστεύουν, δὲ᾿ θὰ παύσῃ ὁ  Χριστὸς νὰ ὑμνῆται καὶ νὰ δοξάζεται· ἀπ᾿  τὸ βορρᾶ μέχρι τὸ νότο καὶ ἀπ᾿ τὴν  ἀνατολὴ μέχρι τὴ δύσι, «πᾶσα γλῶσσα θὰ  ἐξομολογῆται ὅτι εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος,  Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός.  Ἀμήν» (Φιλ. 2,11 καὶ θ. Λειτ.).
Προσκυνοῦμε καὶ σήμερα τὸ Θεῖο βρέφος.  Ποιοί τὸ προσκύνησαν πρῶτοι; Πλούσιοι,  μεγιστᾶνες, στρατηγοί, βασιλεῖς, σοφοὶ  καὶ ἐπιστήμονες; Ὄχι. Βοσκοὶ ἦταν οἱ  πρῶτοι προσκυνηταί του. Αὐτοὶ πού,  ἐνῷ εὐεργετοῦν τὸν κόσμο,  περιφρονοῦνται ἀπὸ τὸν κόσμο. Ὤ  μεγαλεῖο τῆς θρησκείας μας, ποὺ ἄρχισε  ἀπὸ βοσκούς, ἀπὸ ψαρᾶδες, ἀπὸ μικρὰ  παιδιά, ἀπὸ ταπεινοὺς τῆς γῆς! Ἔχει  μεγάλη σημασία αὐτό. Δείχνει, ὅτι ὁ  Χριστὸς δὲν κατοικεῖ σὲ παλάτια, δὲν  συχνάζει σὲ πανεπιστήμια καὶ μεγάλες  σχολές, δὲ᾿ βρίσκεται ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἡ  δύναμι καὶ ἡ βία· ἀρέσκεται στὶς  καλύβες τῶν φτωχῶν, κατοικεῖ μέσα σὲ  καρδιὲς ταπεινῶν ὅπως οἱ βοσκοί. Εἶσαι  ταπεινός; νιώθεις τὸ Χριστό· δὲν εἶσαι  ταπεινός; δὲ᾿ νιώθεις τίποτα. Μέσα στὶς  πολιτεῖες ὑπάρχουν τέρατα,  ἐπιστήμονες ἄθεοι· πάνω στὰ βουνὰ τὰ  εὐλογημένα ὑπάρχουν τσοπαναραῖοι,  ποὺ ἅμα ἀκοῦν τὰ σήμαντρα νὰ χτυπᾶνε  γονατίζουν καὶ προσεύχονται. Αὐτοὶ  εἶνε ἡ Ἑλλάς, αὐτοὶ εἶνε Χριστιανοί,  αὐτοὶ εἶνε οἱ πιστοὶ τοῦ Χριστοῦ.

* * *

Οἱ βοσκοὶ λοιπὸν ἀξιώθηκαν ν᾿ ἀσπασθοῦν  πρῶτοι τὸ Χριστό. Μετὰ ἀπὸ τοὺς βοσκοὺς  ἦρθαν κάποιοι ἄλλοι καὶ τὸν  προσκύνησαν. Ποιοί εἶνε αὐτοί; Τὸ λέει  σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· εἶνε οἱ μάγοι.  Ἀκούγοντας μάγους μὴν πάῃ τὸ μυαλό σας  σ᾿ αὐτοὺς τοὺς μάγους καὶ τὶς μάγισσες  ποὺ μέσα στὶς πόλεις ἢ γυρίζοντας ἀπὸ  τόπο σὲ τόπο ξεγελοῦν κ᾿  ἐκμεταλλεύονται τοὺς ἀφελεῖς.  Δυστυχῶς ἡ μαγεία, μὲ μάσκα  ἐπιστημονική, ὀργιάζει. Οἱ σημερινοὶ  μάγοι εἶνε ὄργανα σατανικά. Πιστεύεις  στὸ Χριστό; Ἂν πιστεύῃς, τότε ὄχι ἕνας  μάγος, ὅλοι οἱ μάγοι νὰ μαζευτοῦνε κι  ὅλα τὰ μάγια νὰ κάνουνε, ἂν ἐσὺ ἔχῃς  καθαρὴ καρδιὰ καὶ λὲς τὸ «Κύριέ μου,  ἐλέησόν με» καὶ τὰ μάτια σου δακρύζουν,  οἱ μάγοι καὶ οἱ μάγισσες διαλύονται  σὰν κάπνος.
Ὅταν λέει λοιπὸν τὸ εὐαγγέλιο γιὰ  μάγους δὲν ἐννοεῖ μάγους καὶ μάγισσες  σὰν τοὺς σημερινούς. Ἐκεῖνοι οἱ μάγοι  ἦταν ἄλλο εἶδος· ἦταν οἱ ἀστρονόμοι τῆς  ἐποχῆς, ἔξοχοι ἐπιστήμονες καὶ σοφοί.  Ζοῦσαν στὰ μέρη τῆς Περσίας, ὅπου ὁ  ἥλιος λάμπει καὶ ἡ ἀτμόσφαιρα εἶνε  διαυγὴς καὶ τὰ ἄστρα φαίνονται  καθαρώτερα τὸ καλοκαίρι. Ἐκεῖ λοιπόν,  στὸ περιβάλλον ἐκεῖνο, οἱ ἐπιστήμονες  μάγοι ἀνέβαιναν στὶς κορυφὲς κι ὅλη τὴ  νύχτα παρατηροῦσαν τὸ πανόραμα τοῦ  οὐρανοῦ.
Ὅλοι οἱ ἀστρονόμοι εἶνε πιστοί. Δὲν  ὑπάρχει ἀστρονόμος ἄπιστος καὶ ἄθεος.  Διότι τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ εἶνε ἕνα ἀπὸ  τὰ καταπληκτικώτερα πράγματα τοῦ  κόσμου. Λένε μερικοὶ ἀνόητοι ὅτι θὰ  γκρεμίσουν τὶς ἐκκλησίες. Μπορεῖ νὰ τὶς  γκρεμίσουν, νὰ σβήσουν τὰ καντήλια, νὰ  μὴν ὑπάρχῃ πλέον ἐκκλησιὰ στὸν κόσμο·  ἀλλὰ ὁ Χριστὸς ἔχει ἄλλα καντήλια, ποὺ  εἶνε ψηλὰ στοὺς οὐρανοὺς καὶ φωτίζουν  τὸν κόσμο· εἶνε τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ.
Λοιπὸν οἱ μάγοι αὐτοὶ πίστευαν στὸ Θεό.  Καὶ ξαφνικὰ ἕνα βράδυ βλέπουν ἕνα  ἄστρο νὰ λάμπῃ πιὸ πολὺ ἀπὸ τὰ ἄλλα. ῎ Αστρο μὲ ἀσυνήθιστη λάμψι.  Παραξενεύτηκαν. Ἄνοιξαν τὰ βιβλία,  διάβασαν τὶς προφητεῖες, καὶ εἶδαν ὅτι  τὸ ἄστρο αὐτὸ ἦταν τὸ μήνυμα ὅτι  γεννήθηκε ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου. Ἀφοῦ  πείσθηκαν πλέον γι᾿ αὐτό, φόρτωσαν τὶς  καμῆλες τους μὲ δῶρα πολύτιμα,  ἀνέβηκαν σ᾿ αὐτὲς καὶ ξεκίνησαν.  Πέρασαν βουνά, λαγκάδια, ποτάμια… Μετὰ  ἀπὸ ἐπικίνδυνο ταξίδι ―γιατί οἱ  συγκοινωνίες τότε δὲν ἦταν ἀσφαλεῖς―  ἔφτασαν στὰ Ἰεροσόλυμα, καὶ τέλος στὴ  Βηθλεέμ. Ἐκεῖ τὸ ἄστρο στάθηκε. Βρῆκαν τὸ  Χριστό, τὸν προσκύνησαν ―δεύτεροι μετὰ  τοὺς βοσκούς―, ἄνοιξαν τὰ κουτιὰ καὶ  τοῦ προσέφεραν χρυσάφι σμύρνα καὶ  λιβάνι.
Γιατί χρυσάφι; Γιὰ νὰ δείξουν, ὅτι ὁ  Χριστὸς εἶνε ὁ βασιλιᾶς τοῦ κόσμου.  Γιατί σμύρνα; Γιὰ νὰ φανῇ, ὅτι ὁ Χριστὸς  θὰ θανατωθῇ. Ἡ σμύρνα εἶνε φυτὸ ποὺ μὲ τὸ  ἄρωμά του ῥαντίζουν τοὺς νεκροὺς μέχρι  καὶ σήμερα στὰ μέρη τῆς Ἀνατολῆς· κι  ὅπως θὰ θυμᾶστε, ὅταν ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὸ  Νικόδημο ἀποκαθήλωσε τὸ σῶμα τοῦ  Χριστοῦ μας ἀπὸ τὸ σταυρό, πῆρε καθαρὰ  σινδόνα, σμύρνα καὶ ἀλόη καὶ ἄλειψε τὸ  σῶμα του. Καὶ τὸ λιβάνι; Γιὰ νὰ δείξουν,  ὅτι εἶνε Θεός. Τὸ λιβάνι προσφέρεται  μόνο στὸ Θεό, καὶ δὲν πρέπει νὰ  λιβανίζουμε ἀνθρώπους γιὰ λόγους  συμφέροντος. Αὐτὰ σημαίνουν τὰ δῶρα·  χρυσάφι, Χριστὲ εἶσαι ὁ Βασιλεύς·  σμύρνα, θὰ πεθάνῃς γιὰ μᾶς τοὺς  ἁμαρτωλούς· λιβάνι, εἶσαι ὁ Θεὸς ὁ  ἀθάνατος.
Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ οἱ μάγοι, λέει τὸ  εὐαγγέλιο, γύρισαν στὴν πατρίδα τους. ῎ Οχι ὅμως ἀπὸ τὸν διο δρόμο. Γιατί ὄχι ἀπὸ  τὸν διο δρόμο; Διότι τέτοια ἐντολὴ  ἔλαβαν. Δὲν ἐπέστρεψαν νὰ ποῦν στὸν  Ἡρώδη ποῦ γεννήθηκε ὁ Χριστός, κι αὐτὸς  κατάλαβε ὅτι τὸν γέλασαν.

* * *

Οἱ μάγοι θὰ μᾶς δικάσουν, ἀγαπητοί μου,  ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως. Γιατί θὰ μᾶς  δικάσουν; Γιὰ τρεῖς λόγους.
 Ἀπὸ ποῦ ξεκίνησαν οἱ μάγοι; Ἀπὸ τὴν  Περσία. Ἡ Περσία ἀπέχει ἀπὸ τὴν  Παλαιστίνη δύο χιλιάδες χιλιόμετρα.  Τί θέλω νὰ πῶ· ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ἐδῶ  ὑπῆρχε μία μόνο ἐκκλησία κι αὐτὴ ἦταν  μακριά μας χίλια χιλιόμετρα, ποιός ἀπὸ  μᾶς θὰ πήγαινε νὰ ἐκκλησιαστῇ; Οὔτε  ἕνας. Γιὰ τὸ ἄτιμο τὸ χρῆμα ξεκινάει ὁ  ἄλλος καὶ πάει μέχρι τὰ ἄκρα τῆς γῆς·  γιὰ τὸ Χριστὸ ποιός θὰ ξεκινήσῃ; Πόσο  ἀπέχουν τὰ σπίτια μας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία;  Λίγα μέτρα. Γιατί δὲν ἐκκλησιαζόμεθα;  Οἱ μάγοι ἔκαναν δυὸ χιλιάδες  χιλιόμετρα γιὰ νὰ δοῦν τὸ Χριστό. Γι᾿  αὐτὸ αὐτοί θὰ δικάσουν ἐκείνους ποὺ  ἀκοῦνε τὴν καμπάνα καὶ ἀδιαφοροῦν.
 Ἀλλὰ θὰ μᾶς δικάσουν καὶ γιὰ κάτι ἄλλο  οἱ μάγοι. Τοὺς εἴδαμε νὰ γεμίζουν τὰ  σακκιά τους μὲ πολύτιμα δῶρα, χρυσάφι  λιβάνι καὶ σμύρνα, καὶ νὰ τὰ προσφέρουν  στὸ Χριστό. Μᾶς διδάσκουν λοιπὸν νὰ  προσφέρουμε κ᾿ ἐμεῖς ὅπως αὐτοί, νὰ εἴμεθα ἐλεήμονες. Ποιός σήμερα εἶνε  ἐλεήμων; Πολλοὶ ἔχουν καταθέσεις.  Γέμισαν οἱ τράπεζες, ἀναστενάζουν τὰ  ταμιευτήρια. Καὶ χτυπάει τὴν πόρτα τους  ὁ φτωχός, ἡ χήρα, τὸ ὀρφανό· τοὺς  χτυπάει τὴν πόρτα τὸ σχολεῖο, ἡ  ἐκκλησία, ἡ πατρίδα ἡ ἔρημη, κι αὐτοὶ  δραχμή δὲ᾿ δίνουν· οὔτε νερὸ στὸν  ἄγγελό τους! Τί Χριστιανοὶ εἶνε αὐτοί;
 Θὰ μᾶς ἐλέγξουν οἱ μάγοι ἐν ἡμέρᾳ  κρίσεως γιατὶ δὲν ἐκκλησιαζόμεθα καὶ  γιατὶ δὲν ἀνοίγουμε τὸ πορτοφόλι μας. Θὰ  μᾶς ἐλέγξουν ὅμως καὶ γιὰ ἕναν ἀκόμη  λόγο. Ποιόν; Ὅτι ἐκεῖνοι δὲν  ἐπέστρεψαν στὴν Περσία ἀπὸ τὸν διο  δρόμο, ἀλλὰ ἄλλαξαν δρόμο. Τί σημαίνει  αὐτὸ γιὰ μᾶς; Ὅτι ἀφοῦ πιστέψαμε στὸ  Χριστὸ πρέπει ν᾿ ἀλλάξουμε δρόμο, ν᾿  ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς. Ὄχι πλέον ἀπὸ τὸ  δρόμο τὸν παλιό, τὸ δρόμο ποὺ πηγαίνουν  ὅλοι. Οἱ μάγοι μᾶς φωνάζουν· Ἀλλάξτε  δρόμο! Πλούσιοι καὶ φτωχοί, μικροὶ καὶ  μεγάλοι, πράσινοι καὶ κόκκινοι, λευκοὶ  καὶ μαῦροι, ἂν δὲν ἀλλάξουμε δρόμο,  χαθήκαμε. Ὁ δρόμος ποὺ περπατᾶμε, ὁ  δρόμος τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας,  τῆς φιλαργυρίας καὶ τῆς πλεονεξίας,  τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς ἀθεΐας, ὁδηγεῖ  στὴν καταστροφή. Ὅλοι ν᾿ ἀλλάξουμε  δρόμο. Μὲ τὸν καινούργιο χρόνο, ποὺ  ἔρχεται, ν᾿ ἀφήσουμε τὰ πάθη, τὶς  κακίες, τὰ ἐλαττώματα, γιὰ νά ᾿χουμε τὴν  εὐλογία τοῦ Θεοῦ.
Οἱ μάγοι φωνάζουν· ἐκκλησιάζεσθε,  ἐλεεῖτε, ἀλλάξτε δρόμο – μετανοεῖτε. ῎ Αμποτες ὅλοι ν᾿ ἀκούσουμε τὴ φωνὴ τῶν  μάγων, τῶν μεγάλων αὐτῶν σοφῶν καὶ  ἐπιστημόνων, ν᾿ ἀκολουθήσουμε τὸ  Χριστό, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία του  εἰς αἰῶνας αἰώνων· ἀμήν.

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

(ἱ. ναὸς Ἁγίου Bασιλείου Φιλώτα -  Aμυνταίου 26-12-1976)

ΚΑΤΑΛΥΣΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟΝ ΤΟΥΤΟΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΑ ΕΘΗ

                Ο Χριστός υπήρξε από την αρχή της επίγειας ζωής Του «σημείον αντιλεγόμενον» για τον κόσμο. Πρωτίστως οι θρησκευόμενοι της εποχής Του, δεν μπόρεσαν να αποδεχτούν γιατί ήρθε και Ποιος τελικά ήταν.  Θεώρησαν ότι ήταν ένας ανατροπέας της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων. Ότι ήρθε για να γκρεμίσει τον ναό ως τόπο λατρείας του Θεού και άρα ήταν ένας βλάσφημος αρνητής της πατροπαραδότου παραδόσεως των Εβραίων και την ίδια στιγμή ότι θα άλλαζε τους θεσμούς, τις συνήθειες, τα έθιμα που ο Μωυσής, η υπέρτατη αυθεντία για τους τυπολάτρες, είχε καθορίσει. «Ιησούς ο Ναζωραίος ούτος καταλύσει τον τόπον τούτον και αλλάξει τα έθη ά παρέδωκεν ημίν Μωυσής» (Πράξ. 6, 14).  Στο πρόσωπο του Χριστού έβλεπαν την απειλή εκείνη που θα έκανε την πίστη τους να κλονιστεί, τον λαό που τους ακολουθούσε να σκανδαλιστεί και να βρεθεί σε σύγχυση και την ίδια στιγμή να απειλείται ο ίδιος ο Θεός ουσιαστικά και η σταθερότητα της θρησκείας τους από το Πρόσωπό Του. Γι’  αυτό και τον σταύρωσαν. Γι’  αυτό και οδήγησαν στο μαρτύριο πολλούς από όσους Τον ακολούθησαν, μεταξύ των οποίων και τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον διάκονο. Η πίστη στον Χριστό αισθάνονταν ότι απειλούσε τελικά και τη δική τους υπόσταση, τη δική τους ταυτότητα μέσα στον κόσμο.

                Δεν ήταν κατ’  ανάγκην κακό το κίνητρο των κατηγόρων του Χριστού, των κατηγόρων του Στεφάνου, των κατηγόρων των χριστιανών. Εμφορούνταν από έναν ζήλο ου κατ’  επίγνωσιν. Ταύτιζαν την ύπαρξή τους με τη διατήρηση της παραδόσεώς τους. Κάθε απόκλιση από αυτήν θεωρούσαν ότι μπορούσε να κλονίσει το κύρος και την αυθεντία της πίστης τους και έβλεπαν στο πρόσωπο του κάθε τολμητία τον κίνδυνο και για τους ίδιους και για όσους ακολουθούσαν την πίστη τους. Έκαναν ένα μεγάλο λάθος, το οποίο επαναλαμβάνουν όσοι σε κάθε εποχή αισθάνονται ότι η θρησκευτική πίστη κινδυνεύει από όσους την ερμηνεύουν διαφορετικά. Απολυτοποιούν το γράμμα και αφήνουν στην άκρη όχι μόνο το πνεύμα, αλλά και το Πρόσωπο το οποίο εκφράζει το διαφορετικό. Στην περίπτωση του Χριστού και του ακολούθου Του, πρωτομάρτυρος Στεφάνου, διαστρέβλωσαν τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, μη βλέποντας ότι τόσο τον ναό όσο και τον νόμο ο τριαδικός Θεός έδωσαν στους ανθρώπους. Ότι ο Θεός προηγείται και όχι ο νόμος. Ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπο και μάλιστα τον καθέναν και όχι μόνο τους Εβραίους. Ότι οι θεσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις υπάρχουν για να βοηθούν τους ανθρώπους να λατρεύουν τον Θεό και όχι για να τηρούνται επιφανειακά και εξωτερικά, για να αγκιστρώνουν τους ανθρώπους στο γράμμα τους και να μην τους αφήνουν να δούνε το βάθος, που είναι η αγάπη του Θεού για τον καθέναν, ακόμη κι αν δεν είναι έτοιμος και ώριμος να δει πίσω από το γράμμα το Πρόσωπο. Γιατί έβλεπαν διατάξεις, τυπικά, τον ναό ως τόπο και δεν έβλεπαν το Πρόσωπο του Θεού που υποδείκνυε τον τρόπο, ακόμη και μέσα από τον νόμο. Την συγκατάβαση που αγιάζει ακόμη και τους τύπους, γιατί πηγάζει από την Αγάπη.

                Ο Θεός δίνει τους νόμους και τον ναό. Ο Θεός καταργεί την αξία τους και ανα-νοηματοδοτεί τη ζωή του κόσμου και των ανθρώπων. Γι’  αυτό και το μόνο που είναι σταθερό είναι η πίστη. Και μετά τον ερχομό του Χριστού, η Εκκλησία. Αυτή αγιάζει δια των μυστηρίων της, τα οποία έχουν και το τυπικό στοιχείο, αλλά δε λειτουργούν μαγικά, διότι προϋποθέτουν την αγάπη προς τον Θεό και την εκζήτηση της παρουσίας Του, τουλάχιστον όταν ο άνθρωπος είναι σε θέση να συναισθανθεί τι θέλει από τη ζωή του. Αυτή μπορεί να αλλάξει και τον τόπο λατρείας και τους θεσμούς και τα ήθη και τις παραδόσεις, κινούμενη από αγάπη και με γνώμονα τη σωτηρία του κόσμου. Η Εκκλησία είναι η αυθεντία και όχι οι θεσμοί. Η Εκκλησία ως τρόπος φανέρωσης και παρουσίας του Αγίου Πνεύματος, στηριγμένη στο Αίμα του Υιού και Λόγου του  Θεού που μεταμορφώνει, αγιάζει και σώζει τον άνθρωπο, αλλά και στο μυστήριο της Θείας οικονομίας, το οποίο ο Πατήρ ηυδόκησεν, ώστε να πραγματοποιηθεί. Και είναι η αγάπη το κίνητρο της Εκκλησίας, διότι αυτή μόνο μπορεί να φανερώσει την αλήθεια, όχι για να διασώσει προνόμια ούτε διότι αλλιώς κινδυνεύει η πίστη, αλλά για να λυτρώσει τον άνθρωπο από τον θάνατο. Δεν σώζουν οι τύποι, αλλά η κοινωνία με τον Θεό.

                Ο Χριστός, μέσα στο όλο απολυτρωτικό Του έργο, τόνισε ότι «το Σάββατον δια τον άνθρωπον εγένετο,  ουχ ο άνθρωπος δια το Σάββατον» (Μάρκ. 2, 27). Ο λόγος αυτός, όπως και η όλη στάση Του έναντι της τυπολατρίας, έκανε αυτούς που αισθάνονταν χρήσιμοι μόνο ως τηρητές των τύπων, αυτούς που έχουν τους τύπους ως ταυτότητά τους, να Τον απορρίψουν. Εκτός από τους μιμητές τους, τυπολάτρες, φανατικούς και φοβικούς, υπάρχουν και εκείνοι που επικρίνουν τους προηγούμενους, αλλά που βολεύονται με την ύπαρξή τους, για να δικαιολογούν  τη δική τους απιστία έναντι του Θεού. Ταυτίζοντας την πίστη με την τυπολατρία, την απορρίπτουν διότι έχει τυπολάτρες! Όταν πάλι η πίστη υπερβαίνει την τυπολατρία, βρίσκουν άλλες προφάσεις για να παραμείνουν αρνητές. Ζητούν από την πίστη να επιβεβαιώνει την ακρίβεια της διδασκαλίας της, όμως όταν αυτό γίνεται δεν τους αρέσει, διότι κρίνονται. Κι έτσι, προτιμούν να ζούνε χωρίς Χριστό, για να πορεύονται κατά το θέλημά τους.

                Άλλοι πάλι, κρατούνε τους τύπους, για να είναι εντάξει με την ιστορία, την παράδοση, τα καθιερωμένα, αλλά η καρδιά τους προσπερνά αδιάφορα τον Χριστό. Γιορτάζουν, όχι όμως για να αλλάξουν, αλλά για να ξεχάσουν για λίγο τη ζωή και τα προβλήματά της κι έτσι θα παραμείνουν αδιάφοροι έναντι της αδικίας, του θανάτου, της αμαρτίας, της απουσίας της αγάπης. Δε θα κάνουν κακό, αλλά θα παραμείνουν ακόλουθοι μιας ζωής η οποία δεν  έχει αιωνιότητα. Δεν έχει Χριστό.

                Οι κατηγορίες, η δίκη και το μαρτύριο του Αγίου Στεφάνου, όπως και όλων των χριστιανών μαρτύρων, αναδεικνύουν το «σημείον αντιλεγόμενον» της παρουσίας του Χριστού. Οι διώκτες  υπήρξαν άλλοτε οι θρησκευτικοί τυπολάτρες, άλλοτε οι εχθροί της πίστης, διότι αυτή ζητά αγάπη και όχι εξουσία, και οι οποίοι αξιοποίησαν ως υλικό  κατηγορίας είτε τους τύπους είτε την απουσία τους. Υπάρχουν και εκείνοι, οι οποίοι ακολουθούν τους τύπους, αλλά όχι την αγάπη και το ήθος της σωτηρίας που ο Χριστός ως Θεανθρώπινο Πρόσωπο έφερε στον κόσμο. Παραμένουν αδιάφοροι για την Εκκλησία και αισθάνονται ικανοποιημένοι επειδή δεν παραβιάζουν  τα θέσμια.  Μάρτυρες όπως ο άγιος Στέφανος, μας δείχνουν ότι χρειάζεται ζέουσα καρδιά, που χωρίς να περιφρονήσει όσους τύπους βοηθούν στην προσέγγιση του Θεού, θα εμμείνει στην αγάπη, στην κοινωνία με τον Γεννηθέντα Κύριο στην Εκκλησία, με οποιοδήποτε κόστος. Ας κρίνουμε τους εαυτούς μας και ας αποφασίσουμε και πώς  γιορτάζουμε και πώς βλέπουμε την πίστη.πηγ

Κέρκυρα, 27 Δεκεμβρίου 2015      

πηγή