Οι στρατηγοί μπορεί να μίλησαν, δεν μίλησε όμως ακόμα η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ των Ελλήνων !!!

Οι στρατηγοί μπορεί να μίλησαν αλλά όταν μιλήσει η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ – Υπεραγία Θεοτόκος  μέσα από τα γεγονότα που διαγράφονται ενώπιον μας  τότε η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των όπου γης Ελλήνων θα ολοκληρωθεί και θα είναι συγκλονιστική.

ΚΟΙΝΉ διαπίστωση…

Περιμέναμε τόσα χρόνια για να διαπιστώσουμε ότι οδεύοντας προς το αδιέξοδο, σήμερα προσκρούομε με ταχύτητα ελεύθερης πτώσης σε επανάληψη εθνικής  τραγωδίας.

Διαχείριση προσφυγικής κρίσης και  όποιας άλλης κρίσης εμφανιστεί τις επόμενες μέρες… γίνεται με το γνωστό σχέδιο ¨βλέποντας και κάμνοντας¨

Όλη η Ελλάδα με τις ¨ευλογίες¨ των εταίρων ένα ¨στρατόπεδο συγκέντρωσης¨

¨Σοκ: Η Ειδομένη δεν θα ανοίξει, το προσφυγικό θα κρατήσει 2-3 χρόνια. Τα σύνορα δεν θα ανοίξουν, είπε ο Μουζάλας στους δημάρχους. Η κατάσταση με τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες θα κρατήσει 2-3 χρόνια. «Η προσφυγική κρίση είναι σαν σεισμός, πυρκαγιά και πλημμύρα ταυτόχρονα», είπε

Ζήτησε από τους δημάρχους να βρουν χώρους σε όλη την Ελλάδα για «να τους μαζέψουμε»

Ειδομένη: Το νέο Σιδηρούν Παραπέτασμα που κρατάει στην Ελλάδα τις ορδές των προσφύγων ¨ www.iefimerida.gr/2|03|2016 | 

Συνηθισμένοι οι Γερμανοί από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τείχη του Αίσχους (βλ. Αν. Βερολίνο) έθεσαν σε εφαρμογή ύπουλο σχέδιο συνεργούντων  και των Τούρκων.

Από ετών αρθρογραφούσαμε με την επικεφαλίδα ¨Τοκογλύφοι και Τούρκοι προπονούνται¨

Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι ιστορικά βιώνουμε μέσα  σε συνδυαστικές  συνθήκες   ¨τουρκοκρατίας¨ και ¨γερμανοκρατίας¨.

Τα μνημόνια και η προσφυγική κρίση έδεσαν την συνταγή που λέγεται ¨κατοχή της Ελλάδος¨  υπό το πρίσμα της οικονομικής και ανθρωπιστικής κρίσης.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι … σιγά–σιγά ξυπνάει ο Ελληνικός νους από το όνειρο της εικονικής –τεχνητής ευμάρειας  και τώρα αρχίζει να βλέπει τους εφιάλτες που έζωσαν το σπιτικό του.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των Αγίων Πατέρων μας ¨οι αντίχριστοι δούλεψαν πολλά χρόνια¨ για να θρέψουν τους καρπούς των κόπων τους σε αυτό το  πλούσιο αλωνάκι της Μεσογειακής Λεκάνης.

¨Μας την έφεραν¨  γιατί πολλοί Έλληνες με τις πράξεις τους τόσα χρόνια επιβραβεύουν την προδοσία του Ιούδα.

Και τώρα τι θα κάνουμε ;

Θα παρακολουθούμε το λίκνο της Δημοκρατίας και του Ελληνοχριστιανικού  Πολιτισμού να μεταμορφώνεται σ ένα απέραντο στρατόπεδο ισοπέδωσης αξιών και κοινωνικών θεσμών;

Ποιος μας εγγυάται ότι δεν θα γίνουμε Δαμασκός ή Παρίσι ή Βαγδάτη  και να βλέπουμε ζωές  στα καλά  καθούμενα να ανατινάζονται;

ΜΑ ποια ΑΛΛΗ… από  την ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟ των Ελλήνων.

Στρατηγούς έχουμε πολλούς εν ενεργεία και σε αποστρατεία, όμως η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ του Έθνους δεν μίλησε ακόμα.

25 Μαρτίου του 2015 ανήμερα του Ευαγγελισμού μας επισκέφτηκε από τους Αγίους Τόπους της Παλαιστίνης στην Αθήνα η Αχειροποίητος Εικόνα της Παναγίας της Ιεροσολυμίτισσας και σκόρπισε την Ευλογία ΤΗΣ στους καθημαγμένους από την αμαρτία και τα μνημόνια Έλληνες.

Η Παραμονή της Εφέστιας αυτής Εικόνας παρατάθηκε κατά πολύ, σαν να ήθελε η Υπεραγία Θεοτόκος   να μας πει κάτι…

Ελάχιστες μέρες μετά το τέλος της προσκύνησης ΤΗΣ στο μετόχι του Παναγίου Τάφου στην Πλάκα , ζήσαμε τα  capital control,  το μεγαλειώδες ΟΧΙ του δημοψηφίσματος του Ελληνικού Λαού, τις καλοκαιριάτικες υπαναχωρήσεις των πολιτικών μας έμπροσθεν των εκβιασμών των εταίρων και μέσα στο ΠΑΣΧΑ του Καλοκαιριού  βιώσαμε και βιώνουμε  μαζί με την Ευρώπη την προσφυγική πλημμυρίδα του Ισλάμ.

Τι άλλο θέλουμε για να πειστούμε ότι η Παναγιά μας ακολουθεί και πάλι τα πονεμένα βήματα των παιδιών της στα μαρτύρια και σε αυτό που έρχεται ως καταισχύνη των εχθρών του ΥΙΟΥ ΤΗΣ;

ΦΕΤΟΣ μαζί με τους εκβιασμούς των εταίρων και τις ύπουλες προθέσεις και παγίδες τους συνέβησαν και άλλα.

¨Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΙΤΙΣΣΑ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ 2 ΜΗΝΕΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΝΩ ΗΤΑΝ ΝΑ ΑΝΑΧΩΡΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΣΤΙΣ 17 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2015, ΑΝΑΧΩΡΗΣΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΙΣ 21 ΙΟΥΝΙΟΥ.

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Η ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ;

Η Εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας δεν σηκωνόταν γιατί ήταν βαριά! Παρουσιάστηκε η Παναγία σε μια γυναίκα και είπε: «ΔΕΝ ΑΦΗΝΩ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ»

Τρεις φορές έγινε απόπειρα να τη σηκώσουν οι μοναχοί που τη συνοδεύουν από τα Ιεροσόλυμα και η εικόνα δεν σηκώνονταν… Α.Δ. Η πληροφορία στάλθηκε με email από αναγνώστη Πηγή: pentapostagma.gr http://perivolipanagias.blogspot.gr/http://archangelosmichail.gr/Ιουλίου 18, 2015

Η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ δεν πρόκειται να αφήσει τα παιδία της στις ορέξεις αυτών που θέλουν να καταστρέψουν την ιστορία και το βιός του Ελληνικού περιβολιού ΤΗΣ.

Οι στρατηγοί μπορεί να μίλησαν αλλά όταν μιλήσει η ΑΡΧΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ –Υπεραγία Θεοτόκος  μέσα από τα γεγονότα που διαγράφονται ενώπιον μας  τότε η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ των όπου γης Ελλήνων θα ολοκληρωθεί και θα είναι συγκλονιστική.

Οι Έλληνες με τα τόσα βάσανα τους ενώπιον των διαγραφόμενων επώδυνων εξελίξεων ετοιμάζονται να ομολογήσουν ΧΡΙΣΤΟ και ΕΛΛΑΔΑ γιατί ήδη έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στα είδωλα της πρώην υλιστικής και εικονικής ευμάρειας τους.

Ο χρόνος τελείωσε και ο Ουρανός καλεί σε επιστράτευση τους νέους ¨πνευματικούς συστρατιώτες της Ρωμιοσύνης¨ που έρχεται ακάθεκτη και πρωταγωνιστικά στο προσκήνιο της Παγκόσμιας Ιστορίας.

Με πνευματική  ευθύνη και συνείδηση

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Οι προσευχές καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη έχουν μεγάλη δύναμη

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

«Από τα βάθη της καρδιάς μου φώναξα δυνατά προς εσένα Κύριε, Κύριε άκουσε τη φωνή μου» (Ψαλμ. 129, 1).

Τι σημαίνει «από τα βάθη»; Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται˙ αλλά από τα βάθη της καρδιάς, με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου.

Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις˙ συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξη˙ και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται.

Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμη˙ δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθεί με μεγάλη ορμή ο διάβολος. Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη˙ το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή˙ εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξει ολόκληρη η παράταξη του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρεί˙ ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβεί από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται.

Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβεί κάποιος χτύπος, τον απέσπασε˙ μόλις γίνει κάποιος θόρυβος, τον απομάκρυνε από την προσευχή˙ και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

πηγή

Ἡ πρόταση τῆς ἀποηθικοποίησης τοῦ Χριστιανισμοῦ

Σταῦρος   Ζουμπουλάκης
[...]


Μιὰ ἀπό τίς μείζονες παραφθορές καί ἀλλοιώσεις τοῦ χριστιανισμοῦ ἀποτελεῖ, κατά τόν Χρῆστο Γιανναρᾶ, ἡ ἠθική.

«Ζοῦμε στίς μέρες μας ἕνα γεγονός προοδευτικῆς διαφθορᾶς τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν Ἠθική, σέ φοβερή ἔκταση. Ἡ Ἠθική διαφθείρει τήν Ἐκκλησία, μεταβάλλει τά κριτήρια τῆς Ἐκκλησίας σέ κριτήρια ἐγκόσμια καί συμβατικά, ἀλλοιώνει τό "μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον" σέ ὀρθολογική κοινωνική ἀναγκαιότητα· ἀλλοιώνει καί τήν ἴδια τή δομή τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἀποκλειστικά λειτουργική-εὐχαριστιακή, τήν μεταβάλλει σέ θεσμό προστασίας τῆς κοινωνικῆς εὐνομίας καί εὐταξίας» (ἀποσπάσματα ἀπό κείμενα τοῦ Χ. Γιανναρᾶ).

Κεντρική ἰδέα λοιπόν, ἀντίστοιχα, τῆς θεολογικῆς πρότασης τοῦ Χρ. Γιανναρᾶ εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τά δεσμά τῆς ἠθικῆς, ἡ ἀποηθικοποίηση τοῦ χριστιανισμοῦ, μιὰ ἰδέα πού γνωρίζει ἔκτοτε τεράστια ἀπήχηση καί υἱοθετεῖται χωρίς δεύτερη σκέψη ἀπό θεολογοῦντες καί μή.

Ἀντιλαμβανόμαστε ὅλοι τόν ἀντιρρητικό χαρακτήρα αὐτῆς τῆς ἰδέας, τόν πολεμικό στόχο της, πού δέν εἶναι ἄλλος βέβαια ἀπό τήν περιορισμένη καί περιοριστική ἠθική τῶν ὀργανώσεων, τήν ἀσφυκτική καί μνησίκακη. Ὁ ἀντιπαλος, ὅπως ξέρουμε, μᾶς δεσμεύει, ὁ ἐχθρός μᾶς καθορίζει: ὁ Γιανναρᾶς ἔχει τήν ἴδια ἄποψη γιά τήν ἠθική μέ αὐτήν πού ἔχουν οἱ ὀργανώσεις, ἀκριβέστερα μέ αὐτήν πού θεωρεῖ ὁ ἴδιος ὅτι ἔχουν οἱ ὀργανώσεις, ὅτι δηλαδή ἠθική εἶναι τελικά ἕνα σύστημα κανόνων κοινωνικῆς εὐπρέπειας — μέ τή διαφορά βέβαια ὅτι σέ αὐτήν τήν ἠθική οἱ ὀργανώσεις βάζουν θετικό πρόσημο, ἐνῶ ὁ Γιανναρᾶς ἀρνητικό.

Ἐνῶ τό προσωπικό τραυματικό βίωμα τῶν ὀργανώσεων ὁδηγεῖ τόν Γιανναρᾶ νά ἀναζητήσει ἕναν ἄλλο χριστιανισμό, μία ἄλλη Ἐκκλησία ἤ ἐκκλησιολογία, δέν τόν ὁδηγεῖ ὡστόσο νά ὑποψιαστεῖ ὅτι ὁ χριστιανισμός εἶναι πρωτίστως μία ἄλλη ἠθική, ὅτι δηλαδή ἡ ἠθική τῆς Βίβλου καί τῶν χριστιανῶν δέν ταυτίζεται μέ ἐνδυματολογικούς περιορισμούς, ἀλλά εἶναι ἡ ἠθική τῆς εὐθύνης ἔναντι τοῦ ἄλλου ἀνθρώπου, ἡ ἠθική πού ὁρίζει ὡς τόπο συνάντησης τοῦ Θεοῦ τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου, ἡ ἠθική πού ἐπιτάσσει νά γίνω ὁ πλησίον, ἐγώ νά γίνω ὁ πλησίον κάθε ἄγνωστου ξένου, ἰδίως ὅταν αὐτός ἐμπίπτει εἰς τούς ληστάς, ἡ ἠθική τῆς ὀντολογικῆς ταύτισης τοῦ Χριστοῦ μέ κάθε ξένο καί ἄγνωστο συνάνθρωπο, σύμφωνα μέ τό Ματθ. 25, 31-46. Ὅταν βέβαια συγχέεις τή χριστιανική ἠθική μέ τίς κάθε λογῆς αὐθαίρετες, πειθαναγκαστικές συμβάσεις κοινωνικῆς συμπεριφορᾶς, τότε ἡ ἀποηθικοποίηση τοῦ χριστιανισμοῦ ἀποκτᾶ πράγματι ἀπελευθερωτικό χαρακτήρα.

Ἡ κεντρική αὐτή ἰδέα τῆς θεολογικῆς πρότασης τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ θά διαμορφώσει καί τίς ἐπιμέρους ἰδέες του γιά μία σειρά ἄλλων κρίσιμων θεμάτων, ὅπως εἶναι ἡ ἔννοια τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄσκησης, τῶν μυστηρίων, τῆς Ἐκκλησίας τῆς ἴδιας, τῆς σχέσης τῶν χριστιανῶν μέ τόν κόσμο, τήν κοινωνία καί τήν ἱστορία.

Πρώτη συνέπεια αὐτῆς τῆς ἀποηθικοποίησης τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἀποηθικοποίηση τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀπογύμνωσή της ἀπό κάθε ἠθικό περιεχόμενο. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἁπλῶς —πράγμα λίαν ἀνακουφιστικό γιά τόν καθένα μας— ἡ συνολική ὑπαρκτική ἀστοχία καί ἀποτυχία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἁμαρτία εἶναι

«ἡ ἀποτυχία τοῦ προσώπου νά ἀποκατασταθῆ στήν καθολικότητά του (νά συντονιστῆ, σέ ἕνα γεγονός κοινωνίας, μέ τήν ἑνιαία θέληση τῆς καθολικῆς φύσεως), ἡ ἔκπτωσή του σέ ἄτομο, [πού] τό ἀποκόβει καί τό ἀντιθέτει τόσο πρός τήν καθολική φύση ὅσο καί πρός τίς ἀτομικές φύσεις τῶν ἄλλων.

»Ἡ ἐμμονή στήν ἀτομικότητα σημαίνει τήν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά εἶναι αὐτό πού εἶναι, δηλαδή τήν ἔκπτωση ἀπό τό Εἶναι, ἀπό τήν "κατά φύσιν" ὕπαρξη στήν "παρά φύσιν" ἀτομικότητα, στόν τεμαχισμό τῆς φύσεως. Αὐτή ἡ ἔκπτωση εἶναι ἁμαρτία, δηλαδή ἀστοχία ὡς πρός τήν αὐθεντική, τήν "κατά φύσιν" ἀνθρώπινη ὕπαρξη» (σελ. 28, ὑπογραμμίζει ὁ συγγραφέας).

Ὁ χριστιανός, ὁ ἄνθρωπος τῆς Βίβλου γενικότερα, εἶναι ἐκεῖνος πού θέτει τόν ἑαυτό του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί κρίνει διαρκῶς ὅλες τίς σκέψεις καί τίς πράξεις του, μέ μοναδικό κριτήριο ἄν εἶναι σύμφωνες μέ τό λόγο, τίς ἐντολές καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅμως ἡ ἁμαρτία δέν εἶναι παρακοή καί ἀθέτηση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὀδυνηρή ἐκείνη προσωπική ἐμπειρία τῆς προδοσίας τῆς διαθήκης μέ τόν Θεό, δηλαδή τελικά τῆς φιλανθρωπίας του, μία ἐμπειρία πού χαράζει τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ πιστοῦ, ἀλλά ἀποτελεῖ μία γενική ὑπαρκτική συνθήκη, τότε δέν ὑπάρχει πλέον κανένα περιθώριο γιά προσωπικό πνευματικό ἀγώνα, γιά ἠθική προσπάθεια, ὥστε νά καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος ἱκανός νά τηρεῖ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, νά μένει πιστός στό θέλημά του, δηλαδὴ νά ἀγαπάει μέχρι θυσίας, γιατί ἡ ἀγάπη ἀκριβῶς ἀποτελεῖ τή συγκεφαλαίωση τῶν ἐντολῶν καί τήν ἐκπλήρωση τοῦ νόμου: «ὁ γάρ ἀγαπῶν τόν ἕτερον νόμον πεπλήρωκε· τό γάρ οὐ μοιχεύσεις, οὐ φονεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐκ ἐπιθυμήσεις, καί εἴ τις ἑτέρα ἐντολή, ἐν τῷ λόγῳ τούτῳ ἀνακεφαλαιοῦται, ἐν τῷ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν» (Ρωμ. 13, 8-9).

Ὁ Γιανναρᾶς ὡστόσο κάνει πολύ λόγο στήν «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» γιά ἄσκηση, ἐπικαλεῖται τούς ἀσκητικούς πατέρες καί τά συγγράμματά τους. Ναί, ἀλλά ἡ ἄσκηση δέν εἶναι γιά αὐτόν ὁ πόλεμος κατά τῶν παθῶν, ὥστε νά μπορέσει ὁ ἄνθρωπος, νικώντας τόν ἐγωισμό του, νά ζήσει ὡς μαθητής τοῦ Χριστοῦ, ἐργαζόμενος τίς ἐντολές καί κυρίως τήν ἐντολή τῶν ἐντολῶν, τήν ἐντολή τῆς ἀγάπης, ἀλλά εἶναι, γενικά καί ἀόριστα, ἄρνηση τῆς αὐτονομημένης φύσης τοῦ ἀνθρώπου.

Ἡ ἁμαρτία ὡς ὑπαρκτική ἀστοχία καί συνολική ἀνθρώπινη ἀποτυχία δικαιώνεται τελικά καί καταξιώνεται. Καταξιώνεται, ἀφοῦ μᾶς ἀνοίγει τίς πύλες τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς καθιστᾶ μέλη της. Τί χαρά, τί εὐτυχία πού εἴμαστε ἁμαρτωλοί καί μποροῦμε νά γίνουμε, ὡς ἐκ τούτου, μέλη τῆς σωστικῆς κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχει, θά ἔλεγα, στήν «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» ἕνας μυκτηρισμός τῆς ἀρετῆς, ἀφοῦ αὐτή ὁδηγεῖ μᾶλλον στίς ὀργανώσεις, καί ἕνας ναρκισσισμός, ἀπό τήν ἄλλη, τῆς ἁμαρτίας, ἀφοῦ ἐτούτη ὁδηγεῖ στήν Ἐκκλησία. Ἐκεῖ, μέσα στήν Ἐκκλησία, θά ζήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἀληθινή χριστιανική ἠθική, τό μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας:

«ἡ Ἠθική τῶν Χριστιανῶν εἶναι τό γεγονός τῆς Εὐχαριστίας, μία συλλογικὴ πράξη ἑνότητας καί κοινωνίας» (σελ. 72).

Ἐδῶ ἡ Εὐχαριστία ὁρίζεται ὡς ἠθική, ταυτίζεται μέ τήν ἠθική, ἀποτελεῖ τή μόνη ἠθική τῶν χριστιανῶν. Λίγο παρακάτω ὡστόσο διαβάζουμε:

«Γιά νά πετύχη ὁ ἄνθρωπος τή σχέση καί κοινωνία μέ τόν Θεό δέν ἔχει πιά ἀνάγκη ἀπό κανένα Νόμο, ἀπό καμιά Ἠθική καί ἀπό καμιά θρησκεία, δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό θυσίες ἄλλες καί ἐξιλεωτικές ἤ ἀξιόμισθες πράξεις. Ἡ Εὐχαριστία εἶναι τό τέλος κάθε Θρησκείας καί κάθε Ἠθικῆς, εἶναι ἡ ἐπιστροφή στήν αὐθεντική ὕπαρξη, στήν "κατά φύσιν" ζωή» (σελ. 78).

Τώρα ἡ Εὐχαριστία ὁρίζει τό τέλος τῆς ἠθικῆς, ἐνῶ, λίγες ἀράδες παρακάτω, ἡ Εὐχαριστία συνδέεται ξανά μέ τήν ἠθική, ἀλλά μέ ἕναν διαφορετικό αὐτή τή φορά τρόπο:

«Ἡ προέκταση τῆς Εὐχαριστίας σέ κάθε φάση τῆς ζωῆς εἶναι τό προσωπικό ἔργο τοῦ πιστοῦ, ἡ ἠθική του προσπάθεια» (σελ. 79).

Παρά τήν ὅποια φραστική ταλάντευση, εἶναι βέβαιο πώς, ἄν ἡ ἠθική βρίσκει μέσα στήν «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» ἕναν τόπο γιά νά ὑπάρξει, αὐτός ὁ τόπος εἶναι ἡ Εὐχαριστία καί τά μυστήρια ἐν γένει. Ἡ ἰδέα εἶναι καινοφανής καί ἀνήκουστη. Ἡ πατερική καί ἐκκλησιαστική σκέψη δέν θεώρησε ποτέ τά μυστήρια καί τήν Εὐχαριστία ὡς ἠθική πράξη, γι' αὐτό ἄλλωστε καί ὁ Γιανναρᾶς δέν προσκομίζει καμία πατερική μαρτυρία σχετικῶς. Μά πῶς γίνεται νά εἶναι τά μυστήρια ἠθική, ἀφοῦ δέν τά ἐνεργεῖ ὁ ἄνθρωπος ἄλλα ὁ ἴδιος ὁ Θεός; Ὁ ἄνθρωπος πάσχει τά μυστήρια. Τά μυστήρια τά ἐνεργεῖ ὁ Θεός καί στόν ἄνθρωπο ἐνεργοῦνται ὑπό προϋποθέσεις. Ἡ Εὐχαριστία, τό κατεξοχήν μυστήριο στό ὁποῖο ὁ Γιανναρᾶς ἀναφέρεται ξεχωριστά, ἔρχεται νά ἐπισφραγίσει μία ζωή πού εἶναι ἤδη χριστιανική, γι' αὐτό ἀκριβῶς καί ἡ μετοχή σέ αὐτήν δέν εἶναι ἀπροϋπόθετη. Καί δέν ἐννοοῦμε μόνο τή νηστεία πού πρέπει νά προηγηθεῖ, ἀλλά ἐννοοῦμε προϋποθέσεις ἠθικές. Δέν ἀποτελεῖ κοινή συνείδηση τῶν πιστῶν ὅτι ἠθικά παραπτώματα, παραβάσεις τῶν θείων ἐντολῶν μᾶς στεροῦν τή δυνατότητα μετοχῆς στό μυστήριο τῆς Εὐχαριστίας; Δέν διαβάζουμε στό Εὐαγγέλιο, στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία, ὅτι πρέπει νά πᾶς πρῶτα νά συμφιλιωθεῖς μέ τόν ἀδερφό σου καί μετά νά προσφέρεις τό δῶρο σου στό θυσιαστήριο (Ματθ. 5, 23-24), νά λειτουργήσεις ἤ νά λειτουργηθεῖς, ὅπως θά λέγαμε σήμερα (Βλ. ἀντί πολλῶν, ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΒΑΣΙΛΑ, «Εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν»);

Τί εἶναι αὐτό ἄραγε ποῦ ὁδηγεῖ τόν Γιανναρά νά θεωρεῖ ὅτι τά μυστήρια εἶναι ἡ ἠθική τῆς Ἐκκλησίας; Ἡ πολεμική του, θά ἀπαντοῦσα, κατά τῆς ἀτομικότητας, τό γεγονός ὅτι θεωρεῖ τήν ἀτομικότητα ταυτόσημη τῆς ἁμαρτίας, συνώνυμη τῆς πτώσης, αἵρεση. Μά ἡ ἀρετή εἶναι ἀτομική, δέν ὑπάρχει συλλογική ἀρετή, ὅπως δέν ὑπάρχει συλλογική ἁμαρτία, συλλογική εὐθύνη ἤ συλλογική ἐνοχή. Ἀτομική βέβαια διόλου δέν σημαίνει περίκλειστη σέ ἕνα ἐγώ καί ἀκοινώνητη. Ὅπως ἀκριβῶς ἡ εὐθύνη εἶναι ἀτομική, ἀναλαμβάνεται σέ πρῶτο ἑνικό πρόσωπο ἀλλά ἀφορᾶ ὅλους, ἰσχύει ἔναντι ὅλων, τό ἴδιο ἀκριβῶς γίνεται μέ τήν καλοσύνη καί τήν ἁμαρτία, τίς πράττει ἕνας ἀλλά ἀφοροῦν καί ἐπηρεάζουν ὅλη τήν ἀνθρωπότητα. Θά προσθέσω ἐδῶ παρενθετικά ὅτι ἡ διακριση ἀτόμου καί προσώπου, θεμέλιο ὅλης τῆς σκέψης τοῦ Γιανναρᾶ, εἶναι κατ' ἐμέ παιχνίδι μέ τίς λέξεις —ἕνα ἄτομο ποὺ ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη του ἔναντι τῶν ἄλλων δέν εἶναι πρόσωπο;— καί ἐν πάσῃ περιπτώσει ἡ περί προσώπου θεωρία στό ἔργο του ἀποτελεῖ τελικά ἕνα ταμπούρι γιά νά πολεμήσει τήν ἔννοια τῆς νεωτερικῆς ἀτομικότητας. Γράφει λοιπόν ὁ Γιανναρᾶς:

«Νά γιατί ἡ Ἠθική της Ἐκκλησίας βρίσκεται στούς ἀντίποδες κάθε φιλοσοφικής, κοινωνικῆς καί θρησκευτικῆς Ἠθικῆς: γιατί ἀρνεῖται τήν ἀτομική ἀρετή, τό ἰδιωτικό ἐπίτευγμα, τήν ἀτομική ἀξιολόγηση. Τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἦθος λειτουργικό, ἦθος κοινωνίας καί ἑνότητος, προσωπική μετοχή στό Σῶμα τοῦ Θεοῦ Λόγου. [...] Ἁμαρτία εἶναι ὅ,τι ἀποκόβει καί ἀποξενώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀρετή ὅ,τι τόν ἐπισυνάγει καί τόν ἐγκεντρίζει στήν "καλλιέλαιο" τῆς Χάρης» (σελ. 72, ὑπογραμμίζει ὁ συγγραφέας).

Ἡ ἁμαρτία ποὺ μέ ἀποκόβει ἀπό τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας ποιανοῦ εἶναι, ποιός τή διαπράττει, ποιός ἐνδίδει σέ αὐτήν; Δέν εἶναι ἡ δική μου ἁμαρτία; Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν ἀρετή, μέ τήν ἑξῆς διαφορά: σύμφωνα μέ τή βιβλική ἠθική ἡ ἀρετή δέν μπορεῖ νά εἶναι ἀποκλειστικά ἀνθρώπινο κατόρθωμα. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος τό κακό πού δέν θέλει νά κάνει αὐτό ἀκριβῶς κάνει, γιατί ὑπάρχει μέσα του, στά μέλη του, ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας πού ἀντιστρατεύεται τόν νόμο τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. 7, 15-23), χρειάζεται τό ἔλεος καί ἡ χάρη του. Στόν ἄνθρωπο ἀνήκει ἡ ἠθική προσπάθεια, ὁ ἐπίπονος ἀγώνας, ἡ πραγμάτωση τῆς ἀρετῆς ὅμως δέν μπορεῖ νά γίνει χωρίς τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, εἶναι τελικά δῶρο Θεοῦ. Ἡ δίδυμη ἐντολή, ἀξεχώριστα δίδυμη, ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου καί ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν (Ματθ. 22, 37-40), δέν μπορεῖ νά πραγματωθεῖ χωρίς τή θεϊκή συνδρομή. Ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα καί ἡ ἀγάπη εἶναι δῶρα τοῦ Χριστοῦ στόν ἄνθρωπο πού ἀγωνίζεται μέ τήν ψυχή καί μέ τό σῶμα μέσα στόν κόσμο γιά νά ζήσει ὡς μαθητής του. Γιά αὐτό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ παρακαλεῖ ὁ χριστιανός μέ τήν προσευχή, στήν καθημερινή πάλη του νά ἀγαπήσει τόν ἄλλο, νά γίνει ὁ πλησίον τοῦ ἐχθροῦ. Δέν εἶναι τυχαῖο βέβαια πού στήν «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» δέν γίνεται πουθενά, σέ κανένα σημεῖο, ἀναφορά στήν προσευχή, ἐνῶ γίνεται πληθωρικά λόγος γιά λατρευτική σύναξη καί λειτουργία. Δέν ἔχω ἀμφιβολίες γιά τό λόγο: ἡ προσευχή εἶναι ὕποπτη ἀτομικότητας.

Αὐτή ἡ ἀπόρριψη κάθε ἔννοιας ἀτομικότητας θά ὁδηγήσει τόν Γιανναρᾶ καί ὅλο τό ἐν λόγῳ ρεῦμα σκέψης νά ἀναγάγει σέ κριτήριο τῆς ἀλήθειας τόν λαό, τόν εὐλαβῆ λαό τοῦ Θεοῦ.

«Ὁ φιλελευθερισμός τοῦ κοινωνικοῦ ἤθους τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως βιώθηκε στά χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, ἔγκειται σέ μία οὐσιαστική καταξίωση τῶν λαϊκῶν ἀξιῶν, ὡς κοινωνικῶν-λειτουργικῶν ἀξιῶν, στήν ἐφαρμογή μέσα στόν κοινωνικό βίο τῶν κριτηρίων τῆς λαϊκῆς παραδόσεως καί τῆς αὐθεντικῆς λαϊκῆς πνευματικότητος. Ὁ λαός γιά τήν Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς ἀλήθειας, καί κάτι περισσότερο: εἶναι τό σῶμα τῆς ἀλήθειας, ἡ ἐνσάρκωση τῆς ἀληθείας, δέν ὑπάρχει ἀλήθεια ἔξω ἀπό τό λαό» (σελ. 163).

Κορυφαία ἔκφραση αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί τῆς εὐλάβειάς του ἀναγορεύεται τό πανηγύρι τοῦ χωριοῦ γύρω ἀπό τή μνήμη ἑνός ἁγίου. Ὁ Γιανναρᾶς μάλιστα θά φτάσει νά κάνει λόγο γιά «ἐορτολογικό σοσιαλισμό» (σελ. 164). Ἀφέλειες. Τήν ἐποχή πού γράφεται τό βιβλίο, ὁ χριστιανισμός τῶν ἀγροτικῶν κοινοτήτων, ἕνας χριστιανισμός στόν ὁποῖο πλεονάζουν τά παγανιστικά στοιχεῖα, ἡ δεισιδαιμονία, οἱ προλήψεις, ἡ συμβολική καί κοινωνική βία, εἶναι πρό πολλοῦ πεθαμένος στήν Ἑλλάδα. Ἐκεῖνο ὅμως πού δέν συνιστᾶ ἀφέλεια ἀλλά μπορεῖ νά γίνει ἐφιάλτης εἶναι ἡ ἰδέα, τήν ὁποία ὁ Γιανναρᾶς καί ἡ θεολογία τοῦ «Συνόρου» παραλαμβάνουν ἀπό τούς Ρώσους σλαβόφιλους, ὅτι ἡ ἀλήθεια ταυτίζεται μέ τό λαό. Ἡ ἀναγόρευση τοῦ λαοῦ σέ κριτήριο ἀλήθειας δέν εἶναι μόνο θεολογικά ἄκυρη ἀλλά εἶναι καί ἰδεολογικοπολιτικά ἐπικίνδυνη. Ἡ ἐξιδανίκευση τῆς λαϊκῆς εὐλάβειας, αὐτή ἡ Ὀρθοδοξία τοῦ πανηγυριοῦ, εἶναι ἕνα ἀκόμη παρεπόμενο τῆς ἀποηθικοποίησης τοῦ χριστιανισμοῦ πού πρότεινε ἡ θεολογία τοῦ «Συνόρου» καί ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς.

Αὐτός ὁ χριστιανισμός ἀπομακρύνεται ἀπό τόν βιβλικό ἄνθρωπο πού τοποθετεῖ διαρκῶς τόν ἑαυτό του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἀναρωτιέται μέ ἀγωνία σέ κάθε του διάβημα ἄν ἀκολουθεῖ τήν ὁδό τοῦ Θεοῦ, πού προσεύχεται δίδαξόν με τοῦ ποιεῖν τό θέλημά σου, πού ξέρει ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ τηρητής τοῦ Νόμου, ὁ μόνος πού τήρησε τόν Νόμο στήν πληρότητά του (οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλά πληρῶσαι σημαίνει ἀκριβῶς αὐτό: νά ἐκπληρώσω) καί πού ὁ ἴδιος, ὡς μαθητής τοῦ Χριστοῦ, προσπαθεῖ νά πορευτεῖ στά ἴχνη του. Ὁ Χρ. Γιανναρᾶς, ἕνας θεολόγος τοῦ προσώπου καί τῆς σχέσης, πού καταδικάζει τήν ἠθική ὡς ἀπρόσωπο νόμο, παραβλέπει ὅτι οἱ ἐντολές ἀπευθύνονται ὅλες σέ δεύτερο ἑνικό πρόσωπο, ὅτι ἀντηχεῖ μέσα τους, ἀνά τούς αἰῶνες, τό σύ τοῦ Θεοῦ πρός τόν καθέναν ἀπό μας, καί ἄρα συγκροτοῦν μέ αὐτή τήν κλήση τόν ἄνθρωπο ὡς ὑποκείμενο, ὑποκείμενο εὐθύνης. 

Ὅλη ἡ Βίβλος, ὅλος ὁ ἰουδαιο-χριστιανικός μονοθεϊσμός, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή ἡ ἠθικοποίηση τῆς θρησκείας. Μιλήσαμε ἀρκετά σέ αὐτό τό συνέδριο γιά σωτηρία, τήν ὁδό πάντως πού ὀδηγεῖ σέ αὐτήν τήν ὅρισε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, καί ἡ Ἐκκλησία διαβάζει τά λόγια του στό Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τῦς Ἀπόκρεω (ἤ τῆς Κρίσεως): εἶναι ἡ ὁδός τοῦ «ἐπείνασα γάρ καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καί συνηγάγετέ με, γυμνός καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καί ἐπισκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καί ἤλθετε πρός με» (Ματθ. 25, 31-46). Τό πρόσωπο τοῦ ἐλάχίστου ἀδελφοῦ εἶναι ὁ τόπος συνάντησης τοῦ Χριστοῦ («ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» εἶναι ἡ ἀπάντησή του στήν ἔκπληκτη ἀπορία τῶν δικαίων), ὁ ἕνας καί μόνος Θεός, ὁ βασιλεύς τοῦ κόσμου, ταυτίζεται μέ τόν τελευταῖο ἀπό μᾶς, μέ κάθε ἀνθρώπινο κουρέλι. Αὐτή ἡ συγκλονιστική ἠθική καί πνευματική πρόταση, ἡ συμπύκνωση πραγματικά ὅλης τῆς Βίβλου, ὑποτιμᾶται ἀπό τή θεολογία γιά τήν ὁποία σᾶς μιλάω ὡς ἀλτρουισμός, φιλαλληλία ἤ προσκοπισμός.

Ὁ χριστιανισμός χωρίς τήν ἀκραία ἠθική ἀπαίτηση τοῦ Εὐαγγελίου πού φτάνει μέχρι τήν ἄρνηση τῆς ἴδιας τῆς αὐτοσυντήρησης («ὅστις σέ ραπίσει ἐπί τήν δεξιάν σιαγόνα, στρέψον αὐτῷ καί τήν ἄλλην», Ματθ. 5, 39) χάνει κάθε ἔνταση καί κάθε σημασία, δέν ἀξίζει τόν κόπο, γίνεται κάτι εὔκολο, θολό, συγκεχυμένο, μία ποιητικορητορεία. Τί σημαίνει, ἐπί παραδείγματι, ἡ προέκταση τῆς Εὐχαριστίας στήν καθημερινή ζωή πού προτείνει ὁ Γιανναρᾶς (σελ. 94); Πῶς γίνεται αὐτό; Δέν μπόρεσα ποτέ νά τό καταλάβω. Χωρίς τήν εὐαγγελική ἠθική τῆς ἀγάπης, πού δέν εἶναι ἕνα συναίσθημα ἀλλά ἔμπονη πράξη ὑπέρ τοῦ ἄλλου («μή ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδέ τῇ γλώσσῃ, ἀλλά ἐν ἔργῳ καί ἀληθείᾳ», Α' Ἰω. 3, 18), τότε μυστήρια, θεία Εὐχαριστία, λειτουργία, εἰκόνες, ἀρχιτεκτονικές καί τά πάντα γίνονται εἰδωλολατρία, καθαρή δεισιδαιμονία, ὁ δέ ἐπίσκοπος, γιά τόν ὁποῖο τόση θεολογία ἀναπτύξαμε τήν ἴδια δεκαετία, δέν εἶναι οὔτε τύπος οὔτε τόπος Χριστοῦ, ἀλλά ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς διαχείρισης μιᾶς δεισιδαιμονίας.

Ἡ θεολογία τήν ὁποία συζητᾶμε σέ αὐτό τό συνέδριο ἀναπτύσσεται ἀκριβῶς κατά τήν περίφημη παγκοσμίως δεκαετία τοῦ '60, τήν δεκαετία τῆς πολιτιστικῆς ἐπανάστασης, σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅσο καί στήν Ἑλλάδα. Δίπλα στήν «Ἐπιθεώρηση τέχνης» καί τίς «Ἐποχές» ἔρχεται νά πάρει τή θέση τοῦ τό «Σύνορο». Ἡ «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» ἐκδίδεται τό 1970. Ἔχει προηγηθεῖ ὁ Μάης τοῦ '68. Τό βιβλίο μάλιστα στήν πρώτη μορφή του γράφεται στά γαλλικά τό 1969 καί ἐκδίδεται στή Γαλλία. Πνέει παντοῦ ἕνα πνεῦμα ἀμφισβήτησης, ἀντισυμβατικότητας, ἀπελευθέρωσης, ἀπαγόρευσης τῶν ἀπαγορεύσεων. Στό φιλοσοφικό πεδίο ἡ Ἠθική θεωρεῖται πρό πολλοῦ τελειωμένη ὑπόθεση καί ὅσοι ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐξακολουθοῦν νά διατυπώνουν ἕναν ἠθικό φιλοσοφικό λόγο (π.χ. Λεβινάς) δέν ἔχουν ἀκροατήριο. Μέσα σέ αὐτό τό σαρωτικό κλῖμα, ὁ Γιανναρᾶς προσπαθεῖ νά διατυπώσει τήν Ὀρθόδοξη θεολογική πρόταση μέ τρόπο ζωντανό, πειστικό, ἑλκυστικό καί κυρίως, πρός τιμήν του, νά τήν διατυπώσει σέ συνομιλία μέ τήν ἐποχή του. Ἡ «Ἐλευθερία τοῦ ἤθους» στήν πρώτη —καί καλύτερη, ὅπως προεῖπα— μορφή της, εἶναι ὁ Μάης τοῦ '68 στήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί ἠθική. Σήμερα τά πράγματα εἶναι ὁλότελα διαφορετικά, ὄχι μόνο στό κοινωνικοπολιτικό ἀλλά καί στό διανοητικό πεδίο. Ἡ Ἠθική ἔχει ἐπιστρέψει στό κέντρο τῆς φιλοσοφικῆς συζήτησης. Ἡ νέα θεολογική γενιά πρέπει νά θεολογήσει σέ συνομιλία μέ τή δική της ἐποχή. Τό '60 εἶναι πιά μακριά.



Ἀπόσπασμα Εἰσήγησης σέ θεολογικό συνέδριο μέ τίτλο «Ἀναταράξεις στή μεταπολεμική θεολογία – Ἡ “θεολογία” τοῦ ’60», 6-8 Μαΐου 2005, Ἐκδόσεις «Ἴνδικτος» 2009



(*) O Σταῦρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε τό 1953 στή Συκιά Λακωνίας. Σπούδασε νομική καί φιλολογία στήν Ἀθήνα καί φιλοσοφία στό Παρίσι. Δίδαξε πολλά χρόνια στή μέση ἐκπαίδευση. Ἀπό τό 1998 διευθύνει τό περιοδικό "Νέα Ἑστία".
πηγή

Οι άρχοντες απλοί παρατηρητές ή μάλλον συνεργοί των θλιβερών, ιστορικών γεγονότων στις ημέρες μας...

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος 

   Σχολιάσαμε και ξανασχολιάσαμε και συνεχίζουμε να σχολιάζουμε τα γεγονότα και τα πρόσωπα. Νομίζουμε πως κάναμε το χρέος μας; Λάθος. Νομίζουμε πως θα τελειώσουν τώρα τα συμβαίνοντα; Όχι. Τώρα μαγειρεύονται όλα. Έχουν πέσει όλα τα υλικά στην κατσαρόλα και περιμένουμε το αποτέλεσμα. Άπαντες παρακολουθούμε ενεώς τα τεκταινόμενα. Σύγχυση και απορία! Και όσοι έχουμε κάποια πίστη στο Θεό, λέμε: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του»!

 Μπροστά στα μάτια μας χορεύει ο διάβολος με τα όργανά του - ναι είναι δαιμονικός χορός αυτό που συμβαίνει σήμερα, είναι ο χορός της Σαλώμης - κι εμείς ανάπηροι ψυχή τε και σώματι, παρακολουθούμε να απλώνεται το σκοτάδι, χωρίς να έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε. Τι κακό για έναν λαό, που δεν του αξίζει αυτή η κατάντια!

 Η καλοσύνη και η φιλανθρωπία που δείχνει ο ελληνικός λαός στους ανθρώπους που βρέθηκαν στα μέρη μας, είναι κληρονομιά των προγόνων μας, δώρο δικό τους. Το στολίδι μας αυτό, το οποίο, αν μπορούσαν, θα το αμφισβητούσαν. Το παραλάβαμε. Μάλλον δεν το αυξήσαμε. Δίνουμε όμως απ` αυτό που μας κληροδότησαν οι παππούδες μας. Απ` ό,τι μας έμεινε. Διότι δεν πρέπει να  θεωρείται αυτονόητη η αρετή της φιλοξενίας. Οι Ευρωπαίοι δεν μπορούν να καταλάβουν τι νοιώθει η ελληνική καρδιά σε τέτοιες καταστάσεις, όπως και ο Έλληνας δεν μπορεί να κατανοήσει την απουσία αυτής της αυθόρμητης αυτοδιάθεσης στο συνάνθρωπο.

Αλλά έτερον εκάτερον. Άλλο η φιλανθρωπία και άλλο η οργάνωση του κράτους και ο έλεγχος της τάξης και της ασφάλειας μέσα σ` αυτό, ευθύνη καθαρά των αρχόντων.

Οι κυβερνώντες εξέπεσαν σε άλλους ρόλους, έξω απ` αυτούς που τους όρισε ο  λαός. Λες και δεν έχουν την αίσθηση της ευθύνης, που τους επιφορτίζει το αξίωμα, το οποίο φέρουν. Λες και προέρχονται από άλλη πατρίδα, από άλλο γένος, από άλλους κόσμους, απ` το υπερπέραν. Κάνουν τα πάντα, εκτός από το να κυβερνούν.Κάνουν προβλέψεις και υποθέσεις. Προαναγγέλλουν γεγονότα, σαν τους μάντεις της αρχαιότητας. Αναγγέλλουν πληροφορίες και ειδήσεις, σαν  δημοσιογράφοι από δεύτερο χέρι. Καθησυχάζουν τα πλήθη, ενώ γύρω μας γίνονται συγκλονιστικές ανακατατάξεις. Δεν αντιλαμβάνονται τη σοβαρότητα της έλλειψης ενημέρωσης του λαού; Όλα γίνονται εν κρυπτώ, ερήμην του λαού. Αιωρείται παντού η αίσθηση, πως δεν υπάρχει καπετάνιος σ` αυτό το καράβι.

Προσπαθούν να προβάλλουν άλλη εικόνα του εαυτού τους απ` αυτήν που πραγματικά είναι, χρησιμοποιώντας γελοία τεχνάσματα. Ένα τίποτα, με αποτέλεσμα το κενό, μάλλον την καταστροφή. Ανέχονται ή επιδιώκουν σκόπιμα την αλλοίωση της εθνικής υπόστασης της Ελλάδας. Τα φαινόμενα δεν απατούν. Οδηγούμαστε τάχιστα σε αυτήν την κατάσταση, με το πρόσχημα της προσωρινότητας. Όποιο από τα δύο κι αν ισχύει, είναι προδοσία.

Παριστάνουν τους σοφούς, με θεωρίες «ανεμομαζώματα, διαολοσκορπίσματα». Εκφοβίζουν τάχα τους εχθρούς της «πατρίδας». Ποιας πατρίδας άραγε; Κολακεύουν και γλύφουν κράτη και εξουσίες, τις οποίες παλιότερα ούτε καν φαντάζονταν πως θα τις έπαιρναν στο στόμα τους. Αντιφάσεις επί αντιφάσεων. Ανύπαρκτοι, άπρακτοι  θεατές με τεράστια ευθύνη απέναντι στην ιστορία αυτού του έθνους. Θολωμένες ψυχές, ανερμάτιστες από την έλλειψη πίστης σε υψηλά ιδανικά, που ξέρουν μόνο να παίζουν θεατράκι, σαν τα παιδιά του δημοτικού. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς τους χρεώνονται επίσημα, με τους νόμους που ψήφισαν και εξέγειραν την οργή του Θεού, στον οποίο δεν πιστεύουν αλλά ούτε και σέβονται.

 Πού να ακουμπήσετε, υπουργοί και διάφοροι άρχοντες; Πού; Στα παχιά λόγια και στις θεωρίες σας, όταν ήσασταν έξω από το χορό; Τώρα φαίνεται η αξία σας, μάλλον η αξία του πιστεύω σας. Όταν δεν υπάρχουν ιδανικά, για να είσαι έτοιμος να δώσεις το αίμα σου και τον ιδρώτα σου γι` αυτά, τα πάντα δικαιολογούνται με προφάσεις λογικοφανείς. Απλά το είπε ο ποιητής, αλλά εσείς τον περιγελάτε: «Η μεγαλοσύνη στα έθνη δε μετριέται με το στρέμμα, αλλά με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα». Σας αποστομώνουν όμως οι νεομάρτυρες, οι ήρωες και οι αληθινοί ηγέτες του παρελθόντος. Κι αν αυτό δε φαίνεται τώρα, διότι όλοι βρισκόμαστε σε κατάσταση «ζάλης», αύριο, μεθαύριο, σε λίγο καιρό θα φωνάξει η αλήθεια. Θα κράξει και θα ζητήσει τα δικαιώματά της. Ήταν σχεδιασμένο να κυβερνάτε τέτοιες δύσκολες ώρες, αλλά θα σας γράψει η ιστορία. 

Αύριο θα σας ζητηθεί λόγος, τι θα πείτε; Εκφοβίζετε τους ατάκτους, δηλαδή αυτούς που δε συμφωνούν με τις ανοησίες σας και τα ακατανόητά σας. 

Τρέμετε και καλοπιάνετε ακόμη και τους επικίνδυνους, τους εχθρούς μας, που είναι έτοιμοι να ατιμάσουν τα ιερά και τα όσια. Φοβάστε να ορθώσετε παλικαρίσια το ανάστημα: Ναι, αν χρειαστεί, θα πάρουμε και τα όπλα! Θα σας πολεμήσουμε, όσοι επιχειρήσετε κατά της πατρίδας μας.

 Πιστεύουμε πως έχουμε λαό έτοιμο για θυσίες. Δεν εννοούμε οικονομικές, αλλά θυσίες αντάξιες της ιστορικής συνέχειας, καθώς οι πρόγονοί μας μας δίδαξαν. Διότι δεν «σάπισε», δεν «χάλασε» ο Έλληνας. Θα το δείξει σύντομα. Έστω κι αν φαίνεται πως είναι αργά. Διότι δεν θα είναι αργά. Διότι ο Έλληνας θα συμπληρώσει, θα καλύψει το χαμένο χρόνο με την ορμή της καρδιάς του. Διότι με τον Έλληνα, όχι με τον καθένα, με τον Έλληνα, συμβαίνει κάτι παράδοξο: Ό,τι κάνει, ποτέ δεν είναι αργά.

πηγή

ΑΜΠΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ – ΔΥΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ ΠΟΡΕΙΕΣ

Χατζηαποστόλου Χρυσοστόμου ἀρχιτέκτονος-μηχανικοῦ

«Θεοτόκε, σὺ ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινὴ ἡ βλαστήσασα τὸν καρπὸν τῆς ζωῆς. Σὲ ἰκετεύομεν, πρέσβευε, Δ έσποινα, μετὰ τῶν Ὁσίων καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν».(Τριώδιον, Σάββατο πρωΐ Τυρινῆς, Ἦχος πλ. β’).

«Ἡ ψυχή μου ἔχει μία περίεργη ἰδιοτροπία ποὺ θέλει νὰ μοιράζεται μὲ ἄλλους τὶς συγκινήσεις της» γράφει ὁ Φώτης Κόντογλου.

 Ἔτσι κι ἐγὼ θὰ ἤθελα νὰ μεταφέρω καὶ νὰ μοιραστῶ μαζί σας τὶς συμβουλὲς ἑνὸς σοφοῦ Γέροντα ποὺ συνάντησα σ’ ἕνα ταξίδι μου στὴ Μακεδονία γύρω ἀπὸ τὴν ἄμπελο καὶ τὴν τεχνικὴ τῆς παρασκευῆς τοῦ οἴνου, παραλληλίζοντάς τες μὲ πνευματικὲς σκέψεις. «Ὡς ἐφηπλώθη ἐπὶ ξύλου ἄμπελος, ἡ ἀγεώργητος οἶνον ἡμῖν θείας, χάριτος ἀπέσταξε, καρδίας τὸν εὐφραίνοντα καὶ τῆς πλάνης τὴν μέθην ὁλοσχερῶς ἀναστέλλοντα καὶ τὴν ἁμαρτίαν καθαίροντα». (Ὠδὴ α’, Παρακλητική, Ἦχος πλ. δ’). Πίνοντας ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς ἀγάπης του τὶς πρῶτες γουλιὲς ἑνὸς εὔγευστου καὶ ἀρωματικοῦ κόκκινου κρασιοῦ τὸν ρώτησα:

«Γέροντα, τί θὰ μοῦ λέγατε γι΄ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο φυτὸ ποὺ διάλεξε ὁ Θεός μας γιὰ νὰ τὸ μετουσιώνει σὲ κάθε Θ. Λειτουργία σὲ αἷμα Χριστοῦ;». -Ἄκουσε παιδί μου. Ἡ ἱστορία τῆς ἀμπέλου καὶ τοῦ οἴνου κρατάει ἀπὸ πολὺ παλιά, ἔχει τὴν ἀφετηρία της στὸν Νῶε. Δηλαδή, ἡ πρώτη ἐνέργεια ποὺ ἔκανε αὐτὸς ἀμέσως μετὰ τὸν κατακλυσμὸ ἦταν «καὶ ἤρξατο Νῶε ἄνθρωπος γεωργὸς γῆς καὶ ἐφύτευσε ἀμπελῶνα» (Γέν. θ’ 20) γράφει ὁ βιβλικὸς συγγραφέας. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη ἀναφορὰ στὴν ἄμπελο ποὺ ὑπάρχει στὴν Ἁγία Γραφή. Δηλαδή, ὁ Νῶε τὸ πρῶτο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ ἀσχοληθεῖ μὲ τὴν γεωργία καὶ μὲ τί, μὲ τὸ νὰ φυτέψει ἕνα ἀμπέλι. Ἡ «Γένεσις» ἐπίσης ἀναφέρει ὅτι ἡ Κιβωτὸς ἄραξε σὲ μία ἀπὸ τὶς κορυφὲς τοῦ ὄρους Ἀραρὰτ ποὺ ἀνήκει στὴν Ν. Ἀρμενία κοντὰ στὴν Γεωργία. Στὴν συνέχεια ἡ ἀμπελοκαλλιέργεια ἐξαπλώθηκε ἀπὸ τοὺς μεταναστευτικοὺς λαοὺς ἀπὸ τὴν περιοχὴ τοῦ Καυκάσου πρὸς τὴν Ἀνατολικὴ καὶ τὴν Μ. Ἀσία, τὴν Περσία καὶ τὴν Ἀρμενία. Στὸ τέλος τῆς 5ης π.χ. χιλιετίας μεταδόθηκε καὶ στὴ Μεσοποταμία καὶ στὰ παράλια της Ἀνατολικῆς Μεσογείου (Αἰγαῖο, Αἴγυπτο, Συρία). Ἐν τῷ μεταξύ, 2.000 χρόνια π.χ. οἱ Ἀχαιοὶ ποὺ ἦταν ἡ ἀνατολικὴ πρωτοπορία τῶν Ἀρίων λάτρευαν τὸν θεὸ Σόμα. Ὁ θεὸς Σόμα ποὺ ἀγαποῦσε τὸν ἄνθρωπο τὸν ὀνόμαζαν καὶ Βίνο, δηλαδὴ ἀγαπητός. Τὸ ἐπίθετο αὐτὸ τὸ ἔδωσαν οἱ Ἅριοι στὸ χυμὸ τοῦ σταφυλιοῦ, ποὺ συνάντησαν γιὰ πρώτη φορὰ στὸν Καύκασο. Ἦλθε λοιπὸν στὴν Ἑλλάδα ἐδῶ καὶ 4.000 χρόνια ἡ λέξη οἶνος, ποὺ σημαίνει ἀγαπητός. «Τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἡ νοητὴ καὶ ἀληθὴς ἄμπελος, ἐπὶ σταυροῦ κρέμα- ται, πᾶσιν ἀμβροσίαν πηγάζουσα». (Παρακλητική, Κυριακή, Ὠδὴ γ΄, Ἦχος δ΄).

-Γέροντα, σᾶς ἀρέσει τὸ κρασί; -Πῶς δὲ μ΄ ἀρέσει, βρὲ παιδί μου, ἀλλὰ ὅμως μὲ μέτρο. Τὸ λένε καὶ οἱ γιατροὶ ὅτι κάνει καλὸ στὴν καρδιά, γιατί ἔχει ἀντιοξειδωτικὲς οὐσίες οἱ ὁποῖες δὲν ἐπιτρέπουν νὰ βουλώσουν οἱ ἀρτηρίες τῆς καρδιᾶς. «Ὡς βότρυες ἀμπέλου ζωῆς, τοῦ μαρτυρίου οἶνον ἔβλησαν, πιστὸν καρδίας ἐφραίνοντες τοῦ Θεοῦ ἡμῶν οἱ μάρτυρες». (Παρακλητική, Παρασκευὴ πρωΐ, Ὠδὴ γ΄, Ἦχος πλ. α΄).

-Μὴ μοῦ πεῖτε ὅτι κάνετε καὶ κρασί; -Φυσικά, καὶ κάνω μόνος μου. Εἶναι εὔκολο. Καὶ ξέρεις, τὸ ἄρχισα ἀπὸ τὴν προτροπὴ τοῦ Πνευματικοῦ μου, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε, οἱ ἄνδρες νὰ κάνετε κρασὶ καὶ οἱ γυναῖκες πρόσφορο, νὰ τὰ φέρνετε στὴν Ἐκκλησία νὰ ἁγιάζονται καὶ νὰ ἐπιστρέφουν σὲ σᾶς σὰν δῶρα ὡς σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ. Ἄκου πῶς γίνεται τὸ κρασί… «Ἀνυμνοῦμεν σὲ βοῶντες, χαῖρε ὄχημα ἡλίου τοῦ νοητοῦ, ἄμπελος ἀληθινή, τὸν βότρυν τὸν πέπειρον ἡ γεωργήσασα, οἶνον στάζοντα, τὸν τὰς ψυχᾶς ἐφραίνοντα τῶν πιστῶς σὲ δοξαζόντων». (Τριώ- διον, Παρασκευή, Ὠδὴ ζ΄).

ΤΡΥΓΟΣ

Ἀπὸ τὰ μέσα Αὐγούστου ἕως τὸ τέλος Σεπτέμβρη κρατάει ὁ τρύγος, δηλαδὴ τὸ μάζεμα τῶν σταφυλιῶν. Παίρνουμε καθαρὰ τελάρα, ἡ καθαριότητα στὴν κα- τασκευὴ τοῦ κρασιοῦ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ στοιχεῖα τῆς ὅλης διαδικασίας γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ τὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα. Κάτι ἀντίστοιχο εἶναι καὶ στὸν ἄνθρωπο ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς ἐπεμβαίνει καὶ ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματα τῶν ἀνθρώπων οἱ ὁποῖοι εἶναι «καθαροὶ» τὸ κατὰ δύναμιν. Καθαροὶ σημαίνει καὶ προσε- κτικοί, δηλ. αὐτοὶ ποὺ προσέχουν νὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολές Του. Σὲ μία βρόμικη κατσαρόλα μπορεῖς νὰ κάνεις φαγητό; Ἀφοῦ παίρνουμε λοιπὸν τὰ καθαρὰ τελά- ρα ἀρχίζουμε νὰ μαζεύουμε τὰ καθαρὰ σταφύλια γιατί ἔχει καὶ ζούφια, αὐτὰ ποὺ προσβλήθηκαν ἀπὸ ἀρρώστια. « Χ ρ ι σ τ ὸ ς ἡ ἄμπελος, ὡραίους βότρυας, ὑμᾶς ἠνέγκατο, γλεῦκος σωτήριον, ἐναποστάζοντας τῇ γῇ, Ἀπόστολοι θεοφόροι· ὅθεν με λυτρώσατε, ἡδονῶν μέθης δέομαι, ῥεῖθρα κ α τ α ν ύ ξ ε ω ς , τῇ ψυχῇ μου δ ω ρ ο ύ μ ε ν ο ι , τῇ θείᾳ τῆς Νη- στείας ἡμέρᾳ, ὅπως σωθείς, ζωῆς ἐπιτύχω». (Τριώδιον, Πέ- μπτη, Κάθισμα, Ἦχος γ΄). Μετὰ ἀκολουθεῖ τὸ πάτημα. Δηλαδὴ τὸ σπάσιμο τῆς ρόγας. Μέσα σὲ μεγάλες πλαστικὲς δεξαμενὲς ρίχνουμε τὰ σταφύλια τὰ ὁποῖα ἔχουμε περάσει ἀπὸ ἕνα μηχάνημα τὸ ὁποῖο σπάζει τὶς ρόγες. Ἔτσι δημιουργεῖται ἕνας πολτὸς ἀπὸ ρόγες καὶ ὑγρό. Μετρᾶμε μὲ ἕνα ὄργανο, τὸ μπομόμετρο, τὰ μπομὲ τοῦ ὑγροῦ, δηλαδὴ τί ζάκχαρα ἔχει. Γιὰ ἕνα καλὸ κρασί, θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἔχουμε τὴν ἔνδειξη 12 μπομὲ καὶ ἄνω. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο γίνεται ἡ ἕνωση τῆς φλούδας πάνω στὴν ὁποία ἀφενὸς μὲν ὑπάρχει ὁ ζυμομύκητας ὁ ὁποῖος θὰ δημιουργήσει τὸν βρασμὸ καὶ θὰ μετατρέψει τὰ ζάκχαρα τὰ ὁποῖα ὑπάρχουν στὴ σάρκα τῆς ρόγας σὲ οἰνόπνευμα, καὶ ἀφετέρου ἔχει τὶς χρωστικὲς οὐσίες οἱ ὁποῖες δίνουν τὸ χρῶμα στὸ ὑγρό, γιατί ἡ σάρκα τῆς ρόγας εἶναι ἄχρωμη. «Μέθην ἡδονῶν, ψυχο- φθόρων σβέσαντες, τὸ τῆς κα- τανύξεως, διὰ νηστείας ἐμφορ η θ ῶ μ ε ν » . (Τριώδιον, Πέ- μπτη, Ὠδὴ α΄, Ἦχος γ΄). Μετὰ τὸ πάτημα σὲ μία ἢ δύο μέρες ἀρχίζει ὁ βρασμός, δηλαδὴ ἕνα τσιτσίρι- σμα στὸ ὑγρό, τὸ ὁποῖο ἀρχίζει νὰ ἀφρίζει καὶ νὰ παράγεται διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα. Γιὰ νὰ κάνουμε κόκκινο κρασὶ ἀφήνουμε τὸ μεῖγμα μέσα στὴ δεξαμενὴ 6-7 ἡμέρες καὶ μετὰ ἀπομακρύνουμε τὸ ὑγρὸ τὸ ὁποῖο εἶναι ὁ λεγόμενος μοῦστος. Ἐὰν θέλουμε νὰ κάνουμε ροζὲ κρασί, τότε ἀφαιροῦμε τὸν μοῦστο σὲ μία ἡμέρα γιὰ νὰ μὴν πάρει πολλὲς χρωστικές. Ἂν θέλουμε νὰ κάνουμε λευκὸ κρασί, ἀφαιροῦμε τὸ ὑγρὸ ἀμέσως μετὰ τὸ πάτημα. Ἀφοῦ τραβήξουμε τὸν μοῦστο τὸν βάζουμε σὲ ἀνοιχτὸ βαρέλι, γιατί χρειάζεται ὀξυγόνο γιὰ τὸν βρασμό του, τὸ σκεπάζουμε μὲ ἕνα τούλι καὶ ἔπειτα τὸ τοποθετοῦμε σὲ ἀνοιχτὸ χῶρο, διότι ἐκπέμπεται διοξείδιο 7 τοῦ ἄνθρακα. Ὁ βρασμὸς διαρκεῖ περίπου 20-30 μέρες καὶ μόλις ἡ ἐπιφάνεια τοῦ ὑγροῦ γίνει λεία καὶ δὲν ἀκούγεται τσιτσίρισμα σημαίνει ὅτι τελείωσε ὁ βρα- σμός. Μετὰ ἀπὸ μία ἡμέρα μεταφέρουμε τὸ ὑγρὸ σὲ ἕνα καθαρὸ βαρέλι. Μὲ τὸν βρασμὸ μετατράπηκαν τὰ ζάκχαρα σὲ οἰνόπνευμα, τὸ ὁποῖο μαζὶ μὲ τὰ ἄλλα συστατικὰ συνθέτουν τὸν οἶνο. Τὸ κρασί μας εἶναι σχεδὸν ἕτοιμο. Σφραγίζουμε αὐτὸ τὸ βαρέλι καὶ ἐπιδιώκουμε νὰ μὴν ὑπάρξει ἐπαφὴ μὲ τὸ ὀξυγόνο, διότι τὸ ὀξυγόνο σ΄ αὐτὴ τὴ φάση εἶναι ἐχθρός του κρασιοῦ, μπορεῖ νὰ τὸ ὀξειδώσει καὶ νὰ τὸ μετατρέψει σὲ ξύδι. Σὲ διάστημα περίπου δύο μηνῶν τὸ κρασὶ θὰ ἔχει κα- θαρίσει πλήρως καὶ θὰ εἶναι ἔτσι γιὰ νὰ τὸ πιοῦμε. Γιὰ ὅλη αὐτὴν τὴ διαδικασία, θὰ εἶναι καλὸ νὰ συμβουλευτεῖς καὶ ἕνα σχετικὸ βιβλίο μὲ περισσότερες λεπτομέ- ρειες πάνω στὸ χωρικὸ κρασί. «Ὁ τὸν ἀμπελῶνα φυτεύσας καὶ τοὺς ἐργάτας καλέσας, ἐγγὺς ὑπάρχει Σωτήρ, δεῦτε οἱ τῆς νηστείας ἀγωνισταί, μισθὸν ἀπολαύσωμεν, ὅτι πλούσιος ὑπάρχει, ὁ δοτὴρ καὶ ἐλεήμων, μικρὸν ἐργασάμενοι, κομισώμεθα τὸ τῆς ψυχῆς ἔλεος». (Τριώδιον, Κυριακή, Ἀπόστιχα, Ἦχος βαρύς). Ἤθελα νὰ σοῦ πῶ ὅμως ὅτι ὅλη ἡ διαδικασία τῆς καλλιέργειας τῆς ἀμπέλου ἔχει τὴν ἴδια πορεία μὲ τὴν πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ φθάσει στὸ ἐπιθυμητὸ ἀποτέλεσμα τῆς σωτηρίας του, δηλαδή:

ΣΚΑΛΙΣΜΑ–ΛΙΠΑΝΣΗ–ΡΑΝΤΙΣΜΑ

Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ χειμῶνα καὶ ἀρχὴ τῆς ἄνοιξης κάνουμε διάφορες προεργασίες, ὅπως τὸ σκάλισμα στὴ ρίζα τῆς ἀμπέλου, ρίχνουμε κοπριὰ ἢ λίπασμα καὶ κάνουμε καὶ ραντίσματα (τώρα πλέον οἰκολογικά). Δυστυχῶς, ἂν δὲν ραντίσουμε, δὲν παίρνουμε καρπὸ μὲ αὐτὴ τὴν ἀτμόσφαιρα ποὺ δημιουργήσαμε. Ἔχει ὁρισμένες ράτσες σταφυλιῶν ὅμως ποὺ δὲν θέλουν ράντισμα ἀκόμη μέχρι σήμερα. Ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ παίρνει πνευματικὴ τροφή, διαβάζοντας τὴν Ἁγία Γραφή, βίους Ἁγίων, οἱ ὁποῖοι ἦταν ἄνθρωποι κι αὐτοὶ σὰν ἐμᾶς, ἀλλὰ συγχρόνως μὲ τὶς δουλειές τους ἔβλεπαν καὶ πρὸς τὰ ἐπάνω, ἔβλεπαν στὸν συ- νάνθρωπό τους τὸ πρόσωπο τοῦ Θεοῦ καὶ ἔριχναν τὸ ἐγώ τους. «Ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται». Ἔτσι λοιπὸν κι ἐμεῖς πρέπει νὰ σκαλίζουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ κάνουμε αὐτοκριτική, νὰ βρίσκουμε τὶς καλές μας προθέσεις ποὺ ἔχουμε καὶ νὰ τὶς βγάζουμε πρὸς τὰ ἔξω, νὰ μὴν τὶς ἀφήνουμε νὰ κοιμοῦνται καὶ νὰ εἶναι ἀνενεργές, ἀλλὰ νὰ τὶς ραντίζουμε μὲ τὶς ἀγαθὲς σκέψεις τῶν Ἁγίων μας, διαβάζοντας τοὺς Βίους τους, οἱ ὁποῖοι σὲ τελευταία ἀνάλυση εἶναι ἡ φωνὴ καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Δεῦτε ἐργασώμεθα, ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι, καρποὺς μετανοίας ἐν τούτῳ ποιούμενοι, οὐκ ἐν βρώμασι καὶ πόμασι κοπιῶντες, ἀλλ΄ ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις, τὰς ἀρετὰς κατορθοῦντες, τούτοις ἀρεσκόμενος ὁ Κύριος τοῦ ἔργου, δηνάριον παρέχει, δι΄ οὗ ψυχὰς λυτροῦται, χρέους ἁμαρτίας, ὁ μόνος πολυέλεος». (Τριώδιον, Κυριακή, Αἴνους, Ἦχος α’).

ΚΛΑΔΕΜΑ

Κατὰ τὸ κλάδεμα κόβουμε τὰ ἄχρηστα κλωνάρια τῆς ἀμπέλου, τὶς κληματσίδες, καὶ ἀφήνουμε αὐτὰ τὰ ὁποία θὰ δώσουν καρπό. Ἔτσι καὶ στὰ πνευματικά, θὰ πρέπει νὰ κόβουμε τὸ δικό μας θέλημα, ποὺ εἶναι τὰ διάφορα κλωνάρια ποὺ μᾶς πᾶνε σὲ δρόμους ἀπὸ δῶ καὶ ἀπὸ κεῖ ὅπως π.χ. κακοτοπιές, χαρτοπαιξία, ναρκωτικά, κακὲς συνήθειες κ.τ.λ. καὶ νὰ κάνουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει νὰ φέρουμε πνευ- ματικοὺς καρπούς. «Ἀμπελὼν ἐγενήθητε, Χριστῷ τῷ ὄντως ἀγαπημένῳ, τὸν γὰρ οἶνον τὸν τοῦ Πνεύματος, ἐξεβλύσατε τῷ κόσμῳ Ἀπόστολοι». (Τριώδιον, Πέμπτη, Ὠδὴ δ’, Ἦχος πλ. δ’).

ΒΡΑΣΜΟΣ

Μὲ τὸν βρασμὸ γίνεται καὶ ὁ καθαρισμὸς τοῦ ὑγροῦ ἀπὸ τὶς διάφορες βρωμιὲς ποὺ ὑπάρχουν πάνω στὰ τσαμπιά, στὶς ρόγες, ἐνδεχομένως χρώματα, χορταράκια κ.τ.λ. ἂν παρατηρήσουμε γίνεται ἕνα ἀνακάτεμα καὶ ἐκπέμπεται διοξείδιο τοῦ ἄνθρακα. Στὸ τέλος τοῦ βρασμοῦ ὅλα αὐτὰ τὰ ἄχρηστα κάθονται κάτω σὰν λάσπη καὶ ἀπομένει τὸ κρασὶ τὸ ὁποῖο εἶναι θολὸ καὶ θὰ ἀκολουθή- σει τὸ λαμπικάρισμα ὅπου καὶ θὰ ἔλθει στὴν τελική του μορφή. Ἔτσι λοιπὸν στὰ πνευματικὰ ὁ βρασμὸς εἶναι ἡ ἐξομολόγηση, ἡ πάλη τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν ἐγωϊσμό του, τὶς ἁμαρτίες τους (τὶς βρωμιὲς) τὶς ὁποῖες ἐναποθέτει στὰ πόδια τοῦ πνευματικοῦ σὰν λάσπη καὶ βγαίνει πλέον ἀνακουφισμένος καὶ καθαρὸς (λαμπικαρισμένος) στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ὅπου πλέον ἐπεμβαίνει Ἐκεῖνος καὶ ἱκανοποιεῖ τὰ αἰτήματά του. Ὅπως ἐμεῖς γινόμαστε τὸ ὡραῖο κρασὶ μὲ τὸ ὡραῖο χρῶμα του καὶ τὴν ὡραία γεύση του καὶ μᾶς κάνει καλὸ μὲ τὶς οὐσίες του, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρω- πος γεύεται τὶς δωρεὲς τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ καὶ ζεῖ τὸν Παράδεισο ἀκόμη ἀπὸ τὴν ὕπαρξή του πάνω στὴν Γῆ, τρανὸ παράδειγμα εἶναι οἱ Ἅγιοί μας. «Ὡς βότρυες θεῖοι γεγονότες, ἀμπέ- λου τῆς θείας ἀληθῶς, ἀθλήσαντες προ- χέουσιν, οἶνον ἡμῖν οἱ μάρτυρες, πνευ- ματικῶς ἐφραίνοντα τὰς διανοίας ἐν χά- ριτι». (Παρακλητική, Ὠδὴ γ’, ἦχος δ’). Ὅπως βλέπεις ὑπάρχει μία συνεργασία μεταξύ τῆς ἀμπέλου σὰν φυτὸ καὶ τοῦ ἀνθρώπου. Παθαίνει κάτι ἡ ἄμπελος καὶ ἀπὸ πίσω ὁ ἄνθρωπος ἐνεργεῖ καὶ τῆς συμπαραστέκεται, ὅπως π.χ. γιὰ νὰ τοῦ πεῖ τοῦ ἀνθρώπου ὅτι δὲν ἔχω φαγητὸ καὶ νερὸ δὲν μεγαλώνει καὶ ξεραίνεται, αὐτὴ εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ μιλᾶνε τὰ φυτά. Ἀμέσως βλέποντας τὸ αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος τῆς συμπαραστέκεται καὶ τὴν βοηθάει, τῆς βάζει κοπριά, λίπασμα καὶ νερό, δηλα- δή, ὑπάρχει διάλογος. Ἔτσι λοιπόν, καὶ στὰ πνευματικὰ ὁ Θεὸς μὲ τὸν ἄνθρωπο. Γιατί, μὲ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου μπῆκε ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποία ἀπομάκρυνε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Δημιουργό του καὶ συγχρόνως καὶ τὸ σύμπαν πῆρε ἄλλη τροπή. Ἔτσι ἄρχισε μία πορεία σὲ δύσκο- λα μονοπάτια. Ὁ καλὸς Θεὸς ὅμως τοῦ ἔδειξε τὴν παρουσία Του μὲ διάφορους τρόπους σεβόμενος σὲ μεγάλο βαθμὸ μέ- χρι καὶ σήμερα τὴν ἐλευθερία ποὺ τοῦ Πρέπει νὰ σκαλίζουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ κάνουμε αὐτοκριτική, νὰ βρίσκουμε τὶς καλές μας προθέσεις ποὺ ἔχουμε καὶ νὰ τὶς βγάζουμε πρὸς τὰ ἔξω, νὰ μὴν τὶς ἀφήνουμε νὰ κοιμοῦνται καὶ νὰ εἶναι ἀνενεργές, ἀλλὰ νὰ τὶς ραντίζουμε μὲ τὶς ἀγαθὲς σκέψεις τῶν Ἁγίων μας, διαβάζοντας τοὺς Βίους τους, οἱ ὁποῖοι σὲ τελευταία ἀνάλυση εἶναι ἡ φωνὴ καὶ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Δεῦτε ἐργασώμεθα, ἐν τῷ μυστικῷ ἀμπελῶνι, καρποὺς μετανοίας ἐν τούτῳ ποιούμενοι, οὐκ ἐν βρώμασι καὶ πόμασι κοπιῶντες, ἀλλ΄ ἐν προσευχαῖς καὶ νηστείαις, τὰς ἀρετὰς κατορθοῦντες…» χάρισε ἀπ΄ ἀρχῆς. Βλέποντας τὴν κατάντια του τοῦ ἔστειλε τὸν Υἱόν Του, ὁ ὁποῖος τοῦ εἶπε: Ἐγὼ ἦρθα, εἶμαι ἐδῶ γιὰ νὰ σὲ βοηθήσω στὰ προβλήματά σου, ἐὰν θέλεις. Ἔλα κοντά μου καὶ θὰ σωθεῖς. (Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν…) ὄχι μὲ τὸ ζόρι. Ἀλλὰ ὅμως, ἂν ἔλθεις κοντά μου, θὰ πρέπει νὰ ἀκολουθήσεις ὁρισμένες συνταγὲς ποὺ θὰ σοῦ πῶ καὶ θὰ σωθεῖς (Μετάνοια, Ἐξομολόγηση, Θεία Κοινωνία). Μὲ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ Γῆ, ὁ ἄνθρωπος ἔχει πλέον νὰ ἐπιλέξει ποιὸν δρόμο νὰ ἀκολουθήσει ἀπὸ μόνος του, χωρὶς νὰ τὸν ἀναγκάσει κανείς. Μόνος του ἢ σὺν Θεῷ. Θεὸς μὲ ἄνθρωπο, εἶναι ὅπως πατέρας μὲ παιδί. Ἄμπελος μὲ γεωργό. Εἶναι δυνατὸν τὸ παιδί σου νὰ μὴν τὸ βοηθήσεις ἃν σοῦ ζητήσει κάτι; Ὑπάρχει διάλογος μεταξύ τοῦ Δημιουργοῦ καὶ τοῦ δημιουργήματος, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου γίνεται μὲ λέξεις, ἐνῷ ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Θεοῦ ἡ ἀπάντηση ἔρχεται μὲ γεγονότα ἢ μὲ φωνὴ διὰ μέσῳ τοῦ στόματος τῶν συνανθρώπων μας, π.χ. ἔχασες κάτι; Καὶ ἐκεῖ ποὺ ψάχνεις καὶ δὲν τὸ βρίσκεις ἔρχεται ἡ μητέρα σου ἢ ὁ φίλος σου καὶ σοῦ λέει: «Δὲν ψάχνεις κι ἐκεῖ;» Καὶ πᾶς καὶ τὸ βρίσκεις. Ἔτσι λοιπὸν ὁ Θεός μας ὡς Θεός, βρίσκει τρόπους ἀρκεῖ νὰ Τοῦ τὸ ζητήσουμε. Καὶ τὸ πιὸ σημαντικὸ ἀπ΄ ὅλα, ἤθελα νὰ σοῦ πῶ ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ μοναδικὸς πάνω στὴ Γῆ ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι εἶμαι Θεὸς καὶ τὸ ἀπέδειξε μὲ τὴν Ἀνάστασή Του, γιατί ἐὰν δὲν ὑπῆρχε Ἀνάσταση «ματαία ἡ πίστις ἡμῶν» ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. «Ἡ κατάκαρπος ὡς κλῆμα, ἐκβλαστάνει σε ἄμπελος, Ἰησοῦς Παμμάκαρ, φέρων ἐπιγνώσεως βότρυας, ἐν τοῖς ληνοῖς μαρτυρίου οἶνον βλύζοντας, τὰς καρδίας πάντων, πιστῶν τὸν εὐφραίνοντα» (24 Νοεμβρίου, Ὠδὴ δ’).

-Τί θὰ μοῦ λέγατε ἄλλο, Γέροντα, γι΄ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο φυτὸ ποὺ τόσο ἡ Ἐκκλησία μας, ἀλλὰ καὶ οἱ ὑμνογράφοι της τὸ ἀναφέρουν στὰ τροπάρια τους;

-Ὄντως εἶναι εὐλογημένο, ὅπως εἶπες. Ὅταν τὸν χειμῶνα κλαδεύουμε τὶς κληματσίδες του, τὶς κρατᾶμε καὶ τὶς ἔχουμε γιὰ προσάναμμα τὸ Πάσχα γιὰ νὰ ἀνάβουμε φωτιὰ γιὰ τὸ ἀρνὶ ποὺ ψήνουμε, κάνουν πολὺ καλὴ καρβουνιά, ἐπίσης κρατᾶμε κλωνάρια καὶ τὰ κάνουμε στεφάνια τὴν πρωτομαγιὰ καὶ πλέκουμε τὰ λουλούδια τοῦ στεφανιοῦ. Τὰ φύλλα του μᾶς παρέχουν πλούσιο ἴσκιο καὶ δροσιὰ τὸ καλοκαίρι στὶς ὄμορφες κληματαριὲς τῶν σπιτιῶν. Ἀκόμη μποροῦμε νὰ τὰ κάνουμε σαρμαδάκια. Τὶς φρέσκες κληματσίδες τὶς κάνουμε σαλάτα μὲ ξυδάκι. Τὸν καρπό του φυσικὰ τὸν τρῶμε, πρέπει νὰ ξέρεις πὼς ὁ καρπὸς καὶ ὁ χυμὸς τοῦ σταφυλιοῦ περιέχουν τὶς περισσότερες βιταμίνες ἀπ΄ ὅλα τὰ φροῦτα, ἔχουν ἀντιοξειδωτικὲς ἱκανότητες καὶ ὅπως εἴπαμε καὶ τὸ κρασὶ ποὺ πίνουμε ὡς συνοδευτικὸ τῶν φαγητῶν μᾶς κάνει καλό. Πάντα μὲ μέτρο ὅμως, ὅπως καὶ τὸ φαγητό. Ἀπὸ τὸν μοῦστο κάνουμε μουσταλευριὰ γιὰ τὰ μουστοκούλουρα καὶ ἀπὸ τὰ ἀπομεινάρια τοῦ βρασμοῦ τὰ «τσίπουρα» ποὺ λένε, τὰ βράζουμε σὲ καζάνι ἀπόσταξης καὶ παίρνουμε τὸ τσίπουρο, πολὺ ὡραῖο ἀπεριτὶφ καὶ τὸ προσφέρουν στὰ διάφορα προσκυνήματα μὲ λουκουμάκι στοὺς κουρασμένους προσκυνητές. Ἀλλὰ καὶ ὅταν μᾶς ξυνίσει τὸ κρασί, πάλι δὲν τὸ πετᾶμε, ἀλλὰ τὸ κάνουμε πολὺ καλῆς ποιότητας ξύδι, ποὺ εἶναι χρήσιμο στὴν μαγειρική. Εἶδες λοιπὸν ἀπ΄ αὐτὸ τὸ εὐλογημένο φυτό, ὅπως εἶπες, δὲν πετᾶμε τίποτα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος. «Ὥριμόν σε βότρυν τῆς ζωῆς προσήγαγε, γεωργίᾳ τῇ τοῦ Πνεύματος, Πέτρος ὡς κλῆμα τῆς ἀμπέλου, ὑπάρχων Ἰησοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν, καὶ οἶνον εὐσεβείας ἀπέσταξας, τῆς ἀθεΐας μέθην παύοντα» (24 Νοεμβρίου, Ἁγίου Κλήμεντος, Ὠδὴ θ’).

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ Ε.ΡΩ. ΤΕΥΧΟΣ 15

το είδαμε εδώ

Πάτερ, είμαι μόνος μου στα τόσα βάσανα!

Θα ακούω καθημερινά,από διαφορετικά άτομα,πάνω από διακόσια: “Πάτερ, είμαι μόνος μου, μόνη μου στα τόσα βάσανα!Δεν υπάρχει κανείς σιμά μου!Ούτε σύζυγος, ούτε συγγενής,φίλος…κανείς!”

Απαντώ:”Παιδί μου καλό,κι εγώ μόνος είμαι,όλοι μας μόνοι μας είμαστε,και μάλιστα στις πιό πονεμένες μας στιγμές! 
Δεν έχουμε ένα Κυρηναίο!
Εχουμε όμως το Χριστό μας!
ΑΥΤΟΣ είναι τα πάντα για μας! Θεός, φίλος, αδελφός,…
Κυρηναίος να μας βοηθήσει στο βάρος του σταυρού που λυγίζουμε!

Που πέφτουμε….,που δεν αντέχουμε!Δύναμη , καλό μου,δύναμη….. 
Κουράγιο και υπομονή μέχρι την ημέρα της ταφής μας!
 Στο τάφο θα χαθούν όλα!Στο τάφο ξεκινάει η γέννησή μας για την άνω ζωή! 
Υπόμενε, και υπομένω…. –
πηγή

Η αγνεία της πόρνης κι η πορνεία των "αγνών"…

παπα-Λίβυος

"Πάντα στην καρδιά μιας πόρνης θα κρύβεται μια παρθένος αγνή και στην καρδιά ενός μαθητής ένας προδότης"

Έχουμε πει πολλές φορές ότι η εκκλησία είναι ενας παράδοξος χώρος, γιατι παράδοξη για την κοσμική λογική είναι η αγάπη του Θεού.

Στην εκκλησιαστική εμπειρία δεν υπάρχει δικαιοσύνη όπως την γνωρίζουμε στον κόσμο, αλλά μια παραδοξότητα αγάπης, που ως λέει και Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, είναι αδικία κατά κόσμο. Διότι ο Θεός δεν έχει δικαιοσύνη αλλά έλεος. Βασίσου λέει στην αδικία του Θεού που είναι η αγάπη Του.

Έτσι αυτές τις μέρες, μέσα στο πνευματικό και κατανυκτικό κλίμα της Μ. Εβδομάδος, θα ζήσουμε δύο αντιφατικά γεγονότα για την λογοκρατούμενη ηθική μας. Θα αντικρίσουμε μια πόρνη να έρχεται σε ρήξη με το αμαρτωλό παρελθόν της, και ανατρέποντας κάθε έννοια ηθικής ευταξίας και νομικού φορμαλισμού, τύπου και κανόνων, να ελευθερώνεται μέσα στην αποδοχή και αγάπη του Θεού. Και από την άλλη έναν μαθητή, ένα ακόλουθο του Χριστού, να μετατρέπεται σε προδότη και ηθικό δήμιο του Κυρίου Του. Στους ναούς, θα ακούσουμε το τροπάριο της Κασσιανής, το οποίο αναφέρεται σε μια πόρνη γυναίκα που αγάπησε πολύ τον Χριστός μας, και μετανοεί για την ζωή που πήρε λάθος.

Και συγρόνως με σπαρακτικό τρόπο θα απορρίσουμε γεμάτοι ερωτήματα στην καρδιά μας, για την προδοσία ενός κοντινού και οικείου μαθητού. Ετσι για να μην ξεχνάμε οτι το να ακολουθείς τυπικά κάποιον δεν σημαίνει οτι τον αγαπάς ουσιαστικά.

Γιατί άραγε όμως οι άνθρωποι έχουν αγαπήσει αυτόν τον ύμνο, αυτό το περιστατικό και προσέρχονται σήμερα περισσότεροι από τις προηγούμενες μέρες στους ναούς μόνο και μόνο για να ακούσουν και να αισθανθούν αυτόν το ύμνο; Να οφείλεται μονάχα στο ωραίο μουσικό μέλος; Όχι βέβαια. Οπότε;

Αισθάνομαι ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να συγκλονίζονται από το τροπάριο αυτό, είναι το περιγραφόμενο περιστατικό και το βαθύτερο νόημα που αυτό προσκομίζει στην ανθρώπινη ψυχή.
Μια πόρνη, ένας βαθιά αμαρτωλός άνθρωπος, μια πόρνη γυναίκα, περιθωριοποιημένη, αποτυχημένη κοινωνικά, ψυχικά και πνευματικά, βρίσκει όχι μονάχα εκ νέου την χαμένη ταυτότητα της, αλλά το σημαντικότερο γνωρίζει την αγάπη του Θεού, ερχόμενη σε βαθιά συμφιλίωση με την ψυχή της.
Οι άνθρωποι απόψε το βράδυ, θα ταυτιστούν μαζί της. Θα αισθανθούν την δική τους αποτυχία να υπάρξουν σε ακεραιότητα και πληρότητα ζωής. Μια ζωής που έκτισαν χωρίς την παρουσία του Χριστού. Νιώθουν τα λάθη τους, τις δικές τους ελλείψεις, μά πάνω από όλα μια ζωή που χάθηκε σε αλλότρια πράγματα ανίκανα να θρέψουν την πείνα και την δίψα της ύπαρξης τους. Θα αισθανθούν ότι μέσα στο χώρο της εκκλησίας, στο βλέμμα του Χριστού, υπάρχει χώρος και χρόνος μετανοίας. Αλλαγής, επίγνωσης, νέας ευκαιρίας να χτίσουν μια κατά Θεό ζωή.

Μόνο μια κατηγορία ανθρώπων δεν μπορεί να νιώσει την ταπείνωση και την μετάνοια της πόρνης γυναικός, μα και την μεγάλη άνευ προϋποθέσεων αγάπη του Θεού. Κι αυτοί δυστυχώς από την εποχή του Χριστού μέχρι και σήμερα είναι οι λεγόμενοι «θρησκευόμενοι». Ας μην ξεχνάμε ότι η πόρνη μετανοεί και ο μαθητής προδίδει.

Γιατί όμως διαχρονικά αυτοί οι άνθρωποι δυσκολεύονται στην μετάνοια;

Διότι πρώτον η ζωή που ζουν, όσο και αν φαινομενικά περιγράφεται ως χριστιανική στην πραγματικότητα έχει απόλυτα κοσμικά στοιχεία, εξουσίας, δύναμης, αυτοδικαίωσης, ιδιοτέλειας, προβολής και επιβολής κ.α. που απλά ενδύονται ως λέει ο μέγας Ιωάννης της Κλιμακος, θρησκευτικό μανδύα. Δεύτερον, γιατί στην εκκλησιαστική εμπειρία ο στόχος της πνευματικής ζωής δεν είναι η νέκρωση και απώθηση των επιθυμιών ή παθών μας, αλλά η μεταμόρφωση τους. Οι «αμαρτωλοί», οι άνθρωποι της κοσμικής ζωής όπως αναφέρουμε νάρκισσα πολλές φορές, αγαπούν, ερωτεύονται, υποφέρουν, κάνουν λάθη και αστοχούν, αλλά ζει και πάλετε μέσα τους η ζωή, οι επιθυμίες. Απλά είναι σε λάθος κατεύθυνση, είναι διαστρεβλωμένα και στραμμένα σε λάθος στόχους και σκοπούς.

Όταν έρθει όμως η ώρα και βιώσουν το αδιέξοδο των επιλογών τους, τότε η μετάνοια τους, έχει δύναμη και ορμή. Η ίδια καρδιά που είχε την τόλμη και το θράσος της αμαρτίας ή ίδια έχει την ορμή και την δίψα της μετανοίας. Γιατί όταν ζεις μπορείς να πέσεις αλλά και να σηκωθείς, όταν όμως είσαι νεκρός η διαρκής πτώσης σου φαίνεται ύπνος και μακαριότητα. Τότε προσποιείσαι τις αρετές για να καλύψεις τον φόβο και την ενοχή σου μπροστά στην ζωή. Τότε υποτάσσεσαι στο νόμο ώστε ποτέ να μην γευθείς την Χάρι που ζητά αλήθεια, ειλικρίνεια, πρόσωπο να συνδιαλέγει και καρδιά να αγαπηθεί.

Γι αυτό μην απορείτε όταν μεγάλοι αμαρτωλοί μεταμορφώνονται σε μεγάλους αγίους. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, ναι έκαναν λάθος χρήση της θελήσεως, της επιθυμίας και των παθών τους, αλλά δεν κρύφτηκαν από την ζωή, ούτε πίστεψαν στην τελειότητα τους, πολλώ δε μάλλον δε κατήργησαν την καρδιά που ο Θεός έθεσε στα στήθη της υπάρξεως τους, έτσι ώστε να εφαρμόζεται σε αυτούς, το «Ει έχεις καρδίαν δύνασαι σωθήναι ..»

   πηγή

το είδαμε εδώ