ΣΥΖΥΓΙΑ: ΑΘΛΗΜΑ ΖΩΗΣ

πρωτοπρεσβυτέρου Σταύρου Τρικαλιώτη

Θεολόγου, φιλολόγου

 Σεβασμιώτατοι  ἅγιοι ἀρχιερεῖς, πανοσιολογιώτατοι καί αἰδεσιμολογιώτατοι σεβαστοί πατέρες, ἐκλεκτοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

   Στό θέμα πού θά ἀναπτύξω στήν ἀγάπη σας  θά ἐξετάσω τή συζυγία στό πλαίσιο τοῦ ὀρθοδόξου γάμου καί θά προσπαθήσω νά καταδείξω τήν  ἀνωτερότητα τῆς χριστιανικῆς συζυγίας, ἡ ὁποία θεμελιώνεται ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

   Ἄν θελήσουμε νά δοῦμε τή λέξη συζυγία ἀπό ἑτυμολογικῆς ἀπόψεως, θά λέγαμε ὅτι ἡ λέξη προέρχεται ἀπό τήν ἀρχαιοελληνική λέξη συζυγία καί αὐτή μέ τή σειρά της  ἀπό τή μεταπτωτική βαθμίδα τοῦ θέματος  -συζυγ- πού ἀπαντᾶ στό ἀρχαῖο ²συζεύγνυμι² (συζευγνύω: συνδέω, ἑνώνω).(1)

   Ἑπομένως, συζυγία εἶναι ἡ «σύζευξη», «ἡ ἕνωση» τῶν δύο συζύγων, ὁ γάμος (συν. πάντρεμα, ζευγάρωμα) (2) καί σύζυγος (ὁ, ἡ) εἶναι ὁ νόμιμος σύντροφος, τό ἄτομο μέ τό ὁποῖο κανείς συνδέεται μέ γάμο. (3). Ἐνῶ στήν νεολληνική γλῶσσα τό ρῆμα συζῶ ἔφτασε νά σημαίνει: ζῶ στό ἴδιο σπίτι  μέ τόν / τήν σύντροφό μου χωρίς νά ἔχουμε παντρευτεῖ.

   Τό ἴδιο ρῆμα: ²συζεύγνυμι² ἤ ²συζευγνύω² χρησιμοποίησε καί ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός θέλοντας νά δηλώσει  τήν ἰσχυρή ἕνωση ἀνδρός καί γυναικός, ἕνωση τήν ὁποία ἐπικυρώνει καί διασφαλίζει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Μᾶς λέει λοιπόν ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος ὅτι κάποτε οἱ Φαρισαῖοι θέλοντας νά πειράξουν τόν Κύριό μας τοῦ ἔθεσαν τό ἑξῆς ἐρώτημα: «εἰ ἔξεστιν ἀνθρώπῳ ἀπολῦσαι τὴν γυναῖκα αὐτοῦ κατὰ πᾶσαν αἰτίαν;», δηλ. «Ἐπιτρέπεται νά χωρίζει  κανείς τήν γυναίκα του διά κάθε αἰτία»; Γιά νά λάβουν τήν ἀποστομωτική ἀπάντηση ἀπό τόν Ἰησοῦ: «οὐκ ἀνέγνωτε ὅτι ὁ ποιήσας ἀπ᾽ ἀρχῆς ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»  δηλ. «Δέν διαβάσατε ὅτι ὁ Δημιουργός ἀπό τήν ἀρχή τούς ἐδημιούργησε ἄνδρες καί γυναῖκες» «καὶ εἶπεν, ἕνεκεν τοῦτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα καὶ τὴν μητἐρα καὶ κολληθήσεται τῇ γυναικὶ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν; » δηλ. : «Καί εἶπε ὁ Δημιουργός: ²Διά τοῦτο ὁ ἄνθρωπος θά ἐγκαταλείψει τόν πατέρα καί τήν μητέρα καί θά προσκολληθεῖ στήν γυναίκα του, καί οἱ δύο θά γίνουν μία σάρκα;²» Καί καταλήγει συμπερασματικά ὁ Κύριος: «ὥστε οὐκέτι εἰσὶ δύο, ἀλλὰ σάρξ μία. ὅ οὖν ὁ Θεὸς συνἐξευξεν, ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω», δηλαδή «Ὥστε δέν εἶναι πλέον δύο, ἀλλά μία σάρκα. Ἐκεῖνο λοιπόν πού ὁ Θεός ἕνωσε, ὁ ἄνθρωπος ἄς μήν τό χωρίζει». (5)

    Ὁ Κύριός μας στό σημεῖο αὐτό  ἑρμηνεύει τό κλασικό χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.(6) Τό χωρίο αὐτό εἶναι σημαντικότατο διότι μᾶς δείχνει  ὅτι ὁ  γάμος συνεστήθη ὑπό τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ. Ἄρα  ὁ γάμος εἶναι θεῖος θεσμός καί δέν νοεῖται ὡς γάμος τίποτε ἄλλο , παρά ἡ ἕνωση τοῦ ἄνδρα μέ τή  γυναίκα, ὅπως σαφῶς προσδιορίζεται ἀπό τήν Ἁγ. Γραφή. Ὁ ἑρμηνευτής Εὐθύμιος Ζιγαβηνός μᾶς λέει ὅτι ὁ Θεός ἔπλασε στήν ἀρχή ἕναν ἄνδρα καί μία γυναίκα μέ σκοπό αὐτό τό ζεῦγος νά ἔχει μιά μοναδικότητα. Ἐάν ἤθελε ὁ Θεός ὁ ἄνδρας νά ἀφήσει τήν γυναίκα του καί νά πάρει ἄλλη, θά δημιουργοῦσε περισσότερες γυναῖκες. Ἐπειδή ὅμως δέν ἔπλασε περισσότερες γυναῖκες, θέλει ὁ Θεός νά μήν χωρίζει ὁ ἄνδρας τήν γυναίκα του». (Ἑρμην. Στό Κατά Ματθαῖον εὐαγγέλιον). Στή συνέχεια ὁ Κύριος τονίζει ὅτι ὁ Μωϋσῆς κατά ἄκρα συγκατάβαση καί ἐξ αἰτίας τῆς σκληροκαρδίας τῶν Ἰουδαίων τούς ἔδωσε τήν δυνατότητα νά χωρίζουν τίς γυναῖκες τους καί μέ τήν λέξη ²σκληροκαρδία² ὑποδηλώνει ἐδῶ τήν σκληρότητα καί τήν ὡμότητα πού ἐπεδείκνυαν οἱ Ἰουδαῖοι στίς γυναῖκες τους, «ἐπειδή γιά διάφορους λόγους ἔφταναν νά τίς μισοῦν καί δέν συμφιλιώνονταν μαζί τους» (Ζιγαβηνός). Ἦταν μάλιστα «τόσο σκληροί πρός τίς γυναῖκες τους, ὥστε ἔφταναν καί στό σημεῖο νά τίς φονεύουν» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας).  Γι᾽αὐτό κι ὁ Μωϋσῆς,  προκειμένου ν᾽ ἀποφεύγονται τέτοιου εἴδους ἀκραῖες καταστάσεις, παρεχώρησε τήν δυνατότητα τοῦ διαζυγίου. Ὁ Κύριός μας, ὅμως, διατρανώνοντας τήν ἱερότητα τοῦ θεσμοῦ τοῦ γάμου καί συμπληρώνοντας τόν νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἕνα λόγο δέχεται ὡς εὔλογη αἰτία διαζυγίου:  «ἐπὶ πορνείᾳ», ἐάν δηλαδή ἡ γυναίκα διαπράξει τό ἁμάρτημα τῆς πορνείας μέ κάποιον ἄλλο ἄνδρα. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Ἰησοῦς Χριστός θέλει νά διασφαλίσει «τήν ἀδιάσπαστον ἕνωσιν» (Θεοφύλακτος Βουλγαρίας) πού ὑπάρχει στήν νόμιμη συζυγία.

  Θά ἤθελα, ἀγαπητοί μου, νά σταθοῦμε στήν ἀδιάσπαστη αὐτή ἕνωση πού ὑπάρχει μεταξύ  τοῦ ἄνδρα καί  τῆς γυναίκας. Στήν ἀκολουθία τοῦ γάμου καί πρίν τήν στέψη  καί τήν ἕνωση τῶν χειρῶν τῶν νεονύμφων ἀπό τόν ἱερέα, ὁ ἱερέας διαβάζει μιά πολύ ὄμορφη εὐχή, μεστή θεολογικῶν νοημάτων, ἡ ὁποία προδιαγράφει τή σχέση τοῦ ἀνδρογύνου. Μᾶς λέει λοιπόν ἡ εὐχή: «Ὁ Θεὸς ὁ ἅγιος, ὁ πλάσας ἐκ χοὸς τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἐκ τῆς πλευρᾶς αὐτοῦ ἀνοικοδομήσας γυναῖκα καὶ συζεύξας αὐτῷ βοηθὸν κατ᾽ αὐτόν, διὰ τὸ οὕτως ἀρέσαι τῇ σῇ μεγαλειότητι, μὴ μόνον εἶναι τὸν ἄνθρωπον ἐπὶ τῆς γῆς»· δηλ. «Ὁ Θεός ὁ ἅγιος, πού ἔπλασες ἀπό χῶμα τόν ἄνθρωπο καί ἀπό τήν πλευρά του δημιούργησες τήν γυναίκα, καί τήν ἔδωσες σ᾽αὐτόν ὡς βοηθό, ἐπειδή ἔτσι ἄρεσε στή μεγαλειότητά σου, νά μήν εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος πάνω στή γῆ», «αὐτὸς καὶ νῦν, δέσποτα, ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου σου, καὶ ἅρμοσον τὸν δοῦλον σου (τὸνδε) καὶ τὴν δούλην σου (τὴνδε), ὅτι παρὰ σοὺ ἁρμόζεται ἀνδρὶ γυνή». Δηλαδή «στεῖλε ἀπό μακριά τό χέρι σου ἀπό τό ἅγιο κατοικητήριό σου καί συνένωσε τόν δοῦλον σου (τάδε) καί τήν δούλη σου (τάδε), γιατί ἀπό σένα ἑνώνεται ἡ γυναίκα μέ τόν ἄνδρα».  «Σύζευξον αὐτοὺς ἐν ὁμοφροσύνῃ, στεφάνωσον αὐτοὺς εἰς σάρκα μίαν, χάρισαι αὐτοῖς  καρπὸν κοιλίας, εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν». Δηλαδή «Συνένωσέ τους μέ ἑνότητα φρονήματος καί αἰσθημάτων· στεφάνωσέ τους σέ μιά σάρκα· χάρισαί τους καρπό κοιλίας, ἀπόλαυση καλῶν παιδιῶν». (8)

    Ὁ συντάκτης τῆς εὐχῆς αὐτῆς ἔχει ἀναφορές σέ βασικά  χωρία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (βιβλίο Γενέσεως), τά ὁποῖα καί προσδιορίζουν τήν θεολογία τοῦ γάμου. Ἔτσι λοιπόν, βλέπουμε ὅτι:

   α. Ὁ πρωταρχικός  καί βασικός σκοπός τῆς δημιουργίας τοῦ ἑτέρου ἡμίσεως (δηλ. τῆς γυναίκας) εἶναι γιά νά ὑπάρχει ἡ  συντροφικότητα στό ἀνδρόγυνο καί ἡ βοήθεια τῆς γυναίκας πρός τόν ἄνδρα, χωρίς αὐτό νά ἀποκλείει καί τό ἀντίστροφο.

   β. Ἡ δημιουργία τῆς γυναίκας «ἐκ τῆς πλευρᾶς τοῦ ἀνδρός» δέν δηλώνει δουλική ἐξάρτηση τῆς γυναίκας ἀπό τόν ἄνδρα, ἀλλά μᾶλλον τήν ἰσοτιμία καί τήν οἰκειότητα  τῶν προσώπων.

   γ. Ἡ φράση: «διὰ τὸ οὕτως ἀρέσαι τῇ σῇ μεγαλειότητι» ὑποδηλώνει τήν ἐλευθερία τῶν ἐπιλογῶν τοῦ Θεοῦ κατά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί τή βασική θέση ὅτι ἡ κρίση τοῦ  πανσόφου Δημιουργοῦ δέν ὑπόκειται σέ τυχόν  ἀνθρώπινες ἀμφισβητήσεις. Ὁ Θεός σέ καμμία περίπτωση δέν καθίσταται ὑπόλογος σέ ἐνστάσεις καί «γιατί» τῶν ἐλλόγων δημιουργημάτων του.

   δ. Ἡ ἕνωση τοῦ ἀνδρογύνου στό μυστήριο τοῦ γάμου γίνεται μέ θεία ἐνέργεια καί εὐλογία. Ἑπομένως ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας εἶναι θεοσύστατος καί κάθε  ἀνθρώπινη ἐνέργεια πού ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ,  ἀποβαίνει σέ τελευταία ἀνάλυση θεομάχος. Ἀλλά ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει καί ἡ θεία Γραφή:  «σκληρὸν» γιά τόν ἀνθρωπο τό «πρὸς κέντρα λακτίζειν». (9)

   ε. Τό «Σύζευξον αὐτοὺς ἐν ὁμοφροσύνῃ» ὑποδηλώνει σαφῶς ὅτι ἡ ἐπίτευξη συνεννοήσεως, ἀλληλοκατανοήσεως καί εἰρήνης μεταξύ τοῦ ἀνδρογύνου, ἀποτελεῖ ἱκανή καί ἀναγκαία συνθήκη γιά νά στερεωθεῖ ὁ γάμος καί αὐτό γίνεται καί μέ τήν προσπάθεια τῶν συζύγων (ἀνθρώπινος παράγοντας) καί μέ τήν θεία βοήθεια, διότι, ὅπως μᾶς ἔχει πεῖ καί ὁ Κύριός μας: «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν». (10)

   στ. Τέλος, ἡ δημιουργία τέκνων καί ἡ χαρά πού προσφέρει στό ἀνδρόγυνο ἡ τεκνογονία εἶναι ἕνα δῶρο καί εὐλογία  τοῦ Θεοῦ,  τό ὁποῖο παρέχεται στόν ἀνδρόγυνο σύμφωνα μέ τίς βουλές τοῦ Θεοῦ. Δέν πρέπει ὅμως νά ἀπολυτοποιεῖται, γιατί μπορεῖ νά ὑπάρξει καί ζευγάρι πού νά ζεῖ σύμφωνα μέ τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί παρ᾽ ὅλα αὐτά νά εἶναι ἄτεκνο. Σκοπός τοῦ γάμου εἶναι νά κερδίσουν ἀμφότεροι οἱ σύζυγοι τήν βασιλεία του Θεοῦ μέ ἤ χωρίς παιδιά. Ἡ τεκνογονία εἶναι μέν   μεγίστη εὐλογία ἀπό τόν Θεό, ταυτόχρονα ὅμως ἀποτελεῖ  καί μεγίστη εὐθύνη γιά τούς γονεῖς,  ἐφ᾽ ὅσον προϋποθέτει πνεῦμα αὐτοθυσίας καί αὐταπαρνήσεως καί τῶν δύο συζύγων.

   Ἡ χριστιανική  συζυγία, ὅπως προσδιορίζεται ἀπό τίς ὑψηλές προδιαγραφές πού θέτουν ἡ Ἁγία Γραφή καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν εἶναι κάτι πού ἐπιτυγχάνεται  ²μαγικῷ τῷ τρόπῳ² ἀπό τή στιγμή πού ἡ Ἐκκλησία μας ἑνώνει μέ τά δεσμά τοῦ γάμου δύο πρόσωπα. Στό ἱερό μυστήριο παρέχονται οἱ προϋποθέσεις ἑνός ἐπιτυχημένου γάμου. Ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἐναπόκειται στό ζευγάρι πῶς μέσα ἀπό τήν ἐλευθερία καί τόν σεβασμό τῶν προσώπων, θά κατορθώσει νά διαπλεύσει τό πέλαγος τοῦ βίου καί θά ὁδηγήσει τό σκάφος τῆς συζυγίας σέ ἀκύμαντο λιμάνι. Ὁ βίος δέν εἶναι ἀνθόσπαρτος! Ἀντίθετα, εἶναι σπαρμένος μέ πολλά ἀγκάθια καί τριβόλια, πειρασμούς καί δοκιμασίες πού ἀναφύονται στήν πορεία τοῦ ἔγγαμου βίου καί προσπαθοῦν νά πνίξουν τήν ἀγάπη τῶν συζύγων.

   Ἄν γιά τήν συνύπαρξη καί συμβίωση δύο ἀδελφῶν (πού προέρχονται ἀπό τόν ἴδιο πατέρα καί ἀπό τήν ἴδια μητέρα) ὑπάρχουν προβλήματα καί δυσκολίες, πόσο μᾶλλον ἀπό τήν συμβίωση δύο ἐντελῶς ξένων μεταξύ τους προσώπων, δύο διαφορετικῶν κόσμων, μέ διαφορετικές ἤ καί ἀντίθετες πολλές φορές  νοοτροπίες, κοινωνικές καί οἰκονομικές καταβολές, ἐμπειρίες   καί πνευματικό ἤ   μορφωτικό ἐπιπέδο.

  Καί ἀκριβῶς ἐπειδή ὑπάρχουν ὅλες αὐτές οἱ ἀντιθέσεις καί δυσκολίες πού προαναφέραμε, γι᾽αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας θέτει ὡς βάση καί ὡς ὅρο ἀπαράβατο γιά τήν ἁρμονική συνύπαρξη τοῦ ζεύγους τήν ἀγάπη. Ἡ Ἐκκλησία μας προσεύχεται γιά τούς νεονύμφους: «Ὑπέρ τοῦ καταπεμφθῆναι αὐτοῖς ἀγάπην τελείαν, εἰρηνικὴν καί βοήθειαν». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὡς  ἀλάνθαστος ἀνατόμος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς τονίζει πόσο σημαντικό εἶναι νά ὑπάρχει ἀγάπη μεταξύ τῶν συζύγων καί προσδιορίζει τήν ὑφή αὐτῆς τῆς ²ὑπερβάλλουσας ἀγάπης²: «Δέν ὑπάρχει τόσο μεγάλη οἰκειότητα ἄνδρα πρός ἄνδρα, ὅση τῆς γυναίκας πρός τόν ἄνδρα, ἐάν εἶναι κανείς συνεζευγμένος  ὅπως πρέπει». Ὁ ἅγιος κατόπιν μᾶς μιλάει γιά τήν τυραννίδα αὐτῆς τῆς ἀγάπης καί τήν σφοδρότητά της  καθώς καί γιά τό γεγονός ὅτι ἔχει τήν ἰδιότητα νά παραμένει σταθερή, «ἀμάραντος», χωρίς νά μαραίνεται. Καί ἐξηγεῖ τό γιατί ὁ ἱερός πατήρ: « Ὑπάρχει κάποιος ἔρωτας πού ἐμφωλεύει στή φύση καί  διαφεύγει τῆς προσοχῆς μας, ὁ ὁποῖος ἔρωτας συμπλέκει αὐτά τά σώματα. Γι᾽ αὐτό καί ἀρχικά ἡ γυναίκα πλάσθηκε ἀπό τόν ἄνδρα, καί κατόπιν ἀπό τόν ἄνδρα καί τήν γυναίκα ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα».  Πάλι ἐπανέρχεται ὁ ἱερός πατήρ καί μᾶς τονίζει τήν σπουδαιότητα πού ἔχει ὁ ἔρωτας τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας στήν συγκρότηση τοῦ ἀνθρώπινου βίου: « Τίποτε δέν ἑνώνει τόσο τή ζωή μας, ὅσο ὁ ἔρωτας τοῦ ἄνδρα καί τῆς γυναίκας· ἐξαιτίας αὐτοῦ τοῦ ἔρωτα πολλοί καταθέτουν καί τά ὅπλα, χάριν αὐτοῦ παραδίδουν καί τήν ψυχή τους». Κατόπιν  ὁ ἱερός πατήρ μᾶς ἐπεξηγεῖ: « Δέν θά ἦταν δυνατόν λοιπόν ἔτσι ἁπλῶς καί χωρίς λόγο ὁ Παῦλος νά φρόντιζε πολύ ὑπέρ αὐτοῦ τοῦ πράγματος λέγοντας· ²Αἱ γυναῖκες, τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε, ὡς τῷ Κυρίῳ². (11) Γιατί λοιπόν; Διότι ἐάν ἔχουν αὐτοί ὁμόνοια καί τά παιδιά ἀνατρέφονται καλῶς καί οἱ ὑπηρέτες πειθαρχοῦν καί ὑπακοῦν, καί οἱ γείτονες ἀπολαμβάνουν τήν εὐωδία καί οἱ φίλοι καί οἱ συγγενεῖς. Ἐάν ὅμως συμβαίνει τό ἀντίθετο, ὅλα ἀνατρέπονται καί ἀναστατώνονται. Καί ὅπως, ὅταν εἰρηνεύουν οἱ στρατηγοί, τά πάντα ἀκολουθοῦν ὁμαλά καί ὅταν πάλι ἐκεῖνοι ταράσσονται, ὅλα γίνονται ἄνω κάτω, ἔτσι λοιπόν καί τώρα». (12)

   Στό σημεῖο αὐτό καί γιά νά μήν ὑπάρξουν παρανοήσεις καί παρερμηνεῖες, θά ἤθελα νά παρατηρήσω ὅτι τόσο ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅσο καί ὁ ἑρμηνευτής του ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, περιγράφουν τίς σχέσεις ἄνδρα καί γυναίκας τονίζοντας τούς διαφορετικούς ρόλους τῶν δύο φύλων. Βέβαια, ἐάν τό ἑρμηνεύσει κάποιος αὐτό τό χωρίο μέ τίς τρέχουσες λανθασμένες φεμινιστικές ἀντιλήψεις,  ἴσως φτάσει στό μή ὀρθό συμπέρασμα ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι κατώτερη ἀπό τόν ἄνδρα καί ὅτι ἀπό τήν Ἐκκλησία ζητεῖται ἀπό τήν γυναίκα ἡ  δουλική ὑποταγή στόν ἄνδρα, κάτι πού ἀσφαλῶς δέν ἰσχύει. Ἡ γυναίκα καλεῖται νά σεβαστεῖ καί νά συνεργαστεῖ μέ τόν ἄνδρα ὡς τήν πρώτη ἀρχή, ἀλλά ταυτόχρονα καί ὁ ἄνδρας καλεῖται νά θυσιαστεῖ γιά τήν γυναίκα καί νά κάνει τά πάντα γιά τήν γυναίκα του, ὅπως καί ὁ Χριστός θυσιἀστηκε γιά τήν Ἐκκλησία καί «ἑαυτὸν παρέδωκε ἵνα σταυρωθῇ». Στό σημεῖο αὐτό ἀξίζει νά δανειστοῦμε τήν χρυσοστόμειο ἑρμηνεία, ἡ ὁποία καί τοποθετεῖ τά πράγματα στήν ἁρμόζουσα τάξη καί σειρά.  Μᾶς λέει λοιπόν ὁ ἱερός πατήρ: «Ἄκουσες τήν ὑπερβολή τῆς ὑποταγῆς· ἐπαίνεσες καί ἐθαύμασες τόν Παῦλο, καθόσον συγκροτεῖ τή ζωή μας, ὡς ἕνα θαυμαστό καί πνευματικό ἄνδρα. Ἔχει καλῶς. Ἀλλ᾽ ἄκουσε καί ἐκεῖνα, τά ὁποῖα ἀπαιτεῖ ἀπό σένα.  Πάλι βέβαια χρησιμοποιεῖ τό ἴδιο παράδειγμα· ²Οἱ ἄνδρες, λέγει, νά ἀγαπᾶτε τίς γυναῖκες σας, καθώς καί ὁ Χριστός ἀγάπησε τήν Ἐκκλησία². (13) Εἶδες τό μέγεθος τῆς ὑπακοῆς; Ἄκουσε καί τό μέγεθος τῆς ἀγάπης. Θέλεις νά ὑπακούει σέ σένα ἡ γυναίκα σου, ²καθώς ἡ Ἐκκκλησία στόν  Χριστό²;  Φρόντιζε κι ἐσύ αὐτήν, ὅπως ὁ Χριστός φροντίζει τήν Ἐκκλησία. Εἶτε πρέπει νά δώσεις τήν ψυχή σου γιά χάρη τῆς γυναίκας σου, εἴτε πρέπει  νά πληγωθεῖς χίλιες φορές, εἴτε νά ὑπομείνεις καί νά πάθεις ὁ,τιδήποτε, νά μήν τό ἀποφύγεις· καί ἄν ἀκόμη πάθεις αὐτά, τίποτε ἀκόμη δέν κατόρθωσες, ὅπως ὁ Χριστός».  (14) Σέ κάποια ἄλλη ὁμιλία ὁ ἱερός πατήρ ἀποδεικνύει ὅτι ἡ γυναίκα ἐπλάσθηκε  ὡς λογική φύση ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἄνδρα («ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» ) καί δόθηκε  στόν ἄνδρα  «ὡς βοηθὸς κατ᾽αὐτόν» , δηλ. δόθηκε ἡ γυναίκα ὡς παρηγορία στόν ἄνδρα (²παραμυθία²). Στήν ἴδια ὁμιλία μᾶς ἀναφέρει ὅτι ἡ γυναίκα εἶναι ὁμότιμη μέ τόν ἄνδρα καί ὅτι πλάσθηκε κατόπιν συσκέψεως Πατρός πρός τόν Υἱόν, τόν ²Θαυμαστὸν σύμβουλον²:  «Ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾽ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾽ ὁμοίωσιν («διαλέγεται ὁ Πατήρ πρὸς τὸν ἐξ αὐτοῦ γεννηθέντα)». (15) Στήν Ἐκκλησία μας σύμφωνα καί μέ τήν παύλειο θέση δέν ὑπάρχουν διακρίσεις ὡς πρός τό φῦλο: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ. Πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (16), ἀλλά διαφοροποίηση ρόλων καί κοινή ἐν Χριστῷ πορεία πρός τήν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ὁ γάμος εἶναι μυστήριο ἀγάπης, μᾶς τονίζει κάπου ἀλλοῦ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος:  «μυστήριον ἀγάπης ἐστὶν ὁ γάμος. Γυνὴ γὰρ καὶ ἀνὴρ οὐκ εἰσὶν ἄνθρωποι δύο, ἀλλὰ ἄνθρωπος εἷς …». (17)

    Σέ κοσμικά κυρίως περιβάλλοντα ἤ σέ ἀνθρώπους πού εἶναι χαλαρά (ἤ ὑποκριτικά ) συνδεδεμένοι μέ τήν Ἐκκλησία, παρατηρεῖται μιά τάση ὑποβάθμισης  καί ὑποτίμησης τῆς  γυναίκας. Οἱ ἐφήμερες σχέσεις (ἐκτός γάμου), τό σχιζοφρενικό μοντέλο τῆς ἐναλλαγῆς «ἐρωτικῶν συντρόφων», ὁ περιορισμός τοῦ ρόλου τῆς γυναίκας ἀπό τούς ἄνδρες σέ ἀντικείμενο μόνο ἡδονῆς καί ἡ ἀνάλογη ἐμπορευματοποίηση τοῦ φαινομένου, ἡ οἰκονομική ἐκμετάλλευση τῆς γυναίκας, ἀκόμα (καί τό χειρότερο) ἡ χειροδικία τῶν ἀνδρῶν κατά τῶν γυναικῶν, ἀποτελοῦν μερικά μόνο  παραδείγματα γιά τό ποῦ μπορεῖ νά φτάσει ὁ ἐξευτελισμός τῆς γυναίκας ἀπό ἀνθρώπους πού δέν βιώνουν τήν γνησιότητα τῆς ὀρθόδοξης παράδοσης.

   Μόνο στήν γνήσια ἐν Χριστῷ ζωή τό πρόσωπο τῆς γυναίκας βρίσκει τήν πλήρη καταξίωσή του. Στό εὐλογημένο πλαίσιο τοῦ γάμου (ὁ ὁποῖος εἶναι τύπος τῆς παρουσίας τοῦ ἴδιου τοῦ Χριστοῦ) (18),  τά ἐπιμέρους ἐγώ, τά διάφορα πάθη καί οἱ μικρότητες πού δηλητηριάζουν τίς σχέσεις τῶν συζύγων, ὑποχωροῦν γιά  χάρη τῆς συζυγικῆς ἀγάπης καί τῆς ἁρμονικῆς συμβιώσεως. Ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς συνέστηνε στά ζευγάρια –πνευματικά του παιδιά- κάθε βράδυ μετά τήν κοινή  προσευχή τοῦ  Ἀποδείπνου νά  βάζουν οἱ σύζυγοι ἀπό μία μετάνοια ὁ ἕνας στόν ἄλλο,  εἴτε ἔχουν ψυχρανθεῖ εἴτε ὄχι (προληπτικά). Αὐτό βοηθάει πάρα πολύ στήν ταπείνωση. Καί ὅπου ὑπάρχει ἀληθινή ταπείνωση, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ἀσφάλεια καί εἰρήνη, φυγαδεύονται οἱ δαίμονες  καί δίνεται πλούσια ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Γι᾽αὐτό καί πάλι μᾶς διδάσκει πολύ εὔστοχα ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἄς γίνει τό σπίτι σου στίβος καί παλαίστρα ἀρετῆς· ἀφοῦ γυμνασθεῖς ἐκεῖ μέσα καλῶς, νά ἀγωνισθεῖς μέ πολλή τέχνη καί στήν ἀγορά». (19) Ἀλλοῦ ὁ ἴδιος ἅγιος χαρακτηρίζει τόν γάμο ὡς «λιμάνι» καί ἔτσι πρέπει νά εἶναι: ἕνα ἀπάγγειο λιμάνι, ὅπου βρίσκουμε ζεστασιά καί θαλπωρή ἀπό τόν πολυκύμαντο ἀγώνα τῆς ζωῆς.

   Στό σημεῖο αὐτό πρέπει νά τονίσουμε τόν εὐεργετικό ρόλο πού διαδραματίζει στό ζεῦγος ἡ παρουσία ἑνός καλοῦ πνευματικοῦ πατέρα στή ζωή τους (εἰ δυνατόν κοινοῦ), ὁ ὁποῖος ὡς ἀντικειμενικός κριτής θά διορθώσει πνευματικά τίς ἑκατέρωθεν παρεκκλίσεις, θά ἀναλάβει ρόλο εἰρηνοποιοῦ σέ ὁριακές καταστάσεις,  ὅπου κλυδονίζεται ἡ συζυγική ἀγάπη  καί μέ τήν προσευχή του καί τήν δύναμη καί χάρη τοῦ  Μυστηρίου τῆς Ἱερᾶς  Ἐξομολογήσεως,  θά βοηθήσει τό ἀνδρόγυνο  νά ἀποφύγει τούς ὑφάλους πού κρύβει ὁ ἔγγαμος βίος καί τήν ὀδυνηρή ἐμπειρία ἑνός διαζυγίου ἤ μιᾶς ἐξωσυζυγικῆς σχέσης.

   Ὁ ἱερός Χρυσόστομος στήν περίπτωση ἐνδεχόμενης μοιχείας εἶναι σαφής καί κατηγορηματικός: « Τήν γυναίκα πού σοῦ ἔλαχε ἀπό τήν ἀρχή, αὐτήν νά ἔχεις συνέχεια».  Γι᾽αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται: «Τίμιος ὁ γάμος καὶ ἡ κοίτη ἀμίαντος». Ἐδῶ πρέπει νά κάνουμε εἰδική μνεία γιά τήν εὐθύνη πού ἔχει ὁ ἄνδρας ὥστε ἡ γυναίκα νά εἶναι «ἁγία καὶ ἄμωμος» συμφώνως πρός τήν   παύλειο προτροπή. (20)  Ὁ ἄνδρας πρέπει νά συμβουλεύει τήν γυναίκα, νά θυσιάζεται γι᾽αὐτήν, νά κάνει διάλογο μαζί της καί νά προσπαθεῖ μέ κάθε τρόπο νά ἐξασφαλίσει τήν σωτηρία της. Νά μήν ἀφήνει τήν γυναίκα του νά ἔχει συναισθηματικά κενά καί ἐλλείψεις, τά ὁποῖα μπορεῖ νά ἐκμεταλλευτεῖ ὁ πονηρός καί νά τήν ὁδηγήσει σέ παράνομα ὑποκατάστατα πού θά βάλουν «βόμβα» στά θεμέλια τοῦ γάμου.  «Πῶς εἶναι δυνατόν»  λέει στόν ἄνδρα ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «νά λείπεις ὅλη μέρα μέ τούς φίλους σου καί νά γυρνᾶς στό σπίτι τό ἀπόγευμα καί νά μήν ξέρει πού βρίσκεσαι καί νά τήν βάζεις νά ἔχει ὑπόνοιες γιά σένα» . «Κι ὅταν» , λέει στόν ἄνδρα ὁ ἱερός πατήρ, «σέ κατηγορήσει γιά τήν συμπεριφορά σου αὐτή, ἐσύ νά μήν δυσανασχετεῖς, γιατί ἡ ἐνέργειά της αὐτή εἶναι δεῖγμα ἀγάπης καί ὄχι ἄλογη ἀντίδραση. Οἱ κατηγορίες της εἶναι δεῖγμα θερμῆς φιλίας καί φόβου μήπως κάποια ἄλλη τῆς ἔκλεψε τήν συζυγική κλίνη». (21)

   Κάποιος διανοούμενος εἶχε πεῖ τό ἑξῆς χαρακτηριστικό: «Τό πρόβλημα μέ τόν γάμο εἶναι ὅτι ἐρωτευόμαστε μιά προσωπικότητα καί πρέπει νά ζήσουμε μέ ἕνα χαρακτήρα». Ἐγώ αὐτό τό καταλαβαίνω ὡς ἑξῆς: Στήν ἀρχή τοῦ γάμου βλέπουμε μόνο τά θετικά στοιχεῖα τοῦ ἄλλου, μᾶς ἑλκύει μιά ἰδανική εἰκόνα πού σχηματίζουμε γι᾽ αὐτόν. Στήν πορεία τῆς συζυγικῆς ζωῆς, ὅμως, ἀνακαλύπτουμε καί τόν χαρακτήρα τοῦ ἄλλου μέ ὅλα τά ἀρνητικά στοιχεῖα πού αὐτός«φέρει». Κι ἐδῶ ἀκριβῶς ἔγκειται ὁ ἀγώνας τῶν συζύγων: «Νά ξεπεράσουν τόν ἐγωκεντρισμό τους καί νά ἐπανατοποθετηθοῦν στόν δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν κοινωνία τῶν προσώπων, στήν ἑνότητα τῆς μίας ἀνθρώπινης φύσης, ²Εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν ᾽Εκκλησίαν²». (22)

   Γιά νά εἶναι ἐπιτυχημένη αὐτή ἡ συνοδοιπορία τοῦ ζεύγους  στόν δρόμο γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, θά πρέπει νά βάλουν καί οἱ δύο  ὁρισμένα ὅρια καί νά δουλέψουν στήν οἰκοδόμηση τῆς μεταξύ τους ἀγάπης. Ποιά εἶναι αὐτά τά ὅρια;

α) Ἀμφότεροι οἱ γονεῖς τῶν συζύγων θά πρέπει νά τηροῦν μιά διακριτική ἀπόσταση ἀσφαλείας, ἀλλά καί τό ζεῦγος θά πρέπει νά ἀποδίδει στούς γονεῖς τήν ὀφειλομένη τιμή καί  σεβασμό. Κάποτε ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης ἔγραψε σέ εὐχετήρια κάρτα πού ἀπευθυνόταν σέ νιόπαντρο ζευγάρι: «Ὁ Χριστός καί ἡ Παναγία μαζί σας. Σοῦ δίνω τήν εὐλογία, Δημήτρη, νά μαλώνεις μέ ὅλον τόν κόσμο, ἐκτός ἀπό τήν Μαρία! Τό ἴδιο καί στήν Μαρία» (23)

β) Ἡ ἀγάπη τῶν τέκνων δέν πρέπει νά ὑποκαθιστᾶ τήν συζυγική ἀγάπη. Ἀγαπᾶμε τά παιδιά ἐξ αἰτίας τοῦ (τῆς) συζύγου ( Ἅγ. Ἰω.  Χρυσόστομος).

γ) Τά τυχόν περιουσιακά στοιχεῖα τῶν συζύγων δέν πρέπει νά γίνονται πρόσκομμα στήν συζυγική ἀγάπη. Πρέπει στό ζευγάρι ὅλα νά εἶναι κοινά. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε στούς πρώτους χριστιανούς, ὅπου «ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά» (24)

   Καί τέλος, ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι τό καλό κρασί τῆς συζυγικῆς ἀγάπης δίνεται στό ζευγάρι στό τέλος, ὅταν ὡριμάσουν καί οἱ δυό μέσα ἀπό τίς ἀντιξοότητες καί τίς δυσχέρειες τοῦ ἔγγαμου βίου, ὁ ὁποῖος, ὅπως προείπαμε, εἶναι «ἄθλημα ζωῆς».

………………………………………………………………………………………….

ΠΗΓΕΣ – ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

1. Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΚΟ ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ, ΑΘΗΝΑ 2009, σελ. 1353)
2. Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΑΘΗΝΑ 1998, σελ. 1698
3. Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ, ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ, ΑΘΗΝΑ 1998, σελ. 1699
4. Χρηστικό λεξικό τῆς Νεοελληνικής Γλώσσας, Ἐκδ. Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν, ΑΘΗΝΑ 2014, σελ. 1505. Σύνταξη – ἐπιμέλεια: Χριστόφορος Χαραλαμπάκης.
5. Ματθ. ιθ´, 4- 6.
6. Γεν. α´, 27.
7. (Ματ. ιθ´, 9)
8. Ο ΓΑΜΟΣ (Ἰω. Β. Κογκούλη, Χρ. Οἰκονόμου, Παν. Σκαλτῆ), σελ. 92, 93, ἔκδ. «ΛΥΔΙΑ», Θες/ νίκη, 1996
9. Πράξ. κστ´, 14
10. Ἰω. ε´, 5
11. Ἐφ. ε´, 22
12. Ἰω. Χρυσοστόμου, ὁμιλ. Κ´εἰς τὴν Πρὸς Ἐφεσίους, Ε.Π.Ε. τ. 21, σελ. 194, 196.
13. Ἐφ. ε´, 25
14. Ἰω. Χρυσοστόμου, ὁμιλ. Κ ´εἰς τὴν Πρὸς Ἐφεσίους, Ε.Π.Ε. τ. 21, σελ. 198.
15. Γεν. α´, 26. Ἰω. Χρυσοστόμου, ὁμιλ. ΙΔ´ Εἰς τὴν Γένεσιν, Ε.Π.Ε. τ. 2, σελ. 206, 208 & σελ. 368, 370
16. (Γαλ. γ, 28)

17. Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Κολοσσαεῖς, Ὁμιλία ΙΒ, ΕΠΕ 22, 342)

18. Ἰω. Χρυσοστόμου, Πρὸς Κολοσσαεῖς, Ὁμιλία ΙΒ, ΕΠΕ 22, 346

19. «Ἀγὼν ἔστω καὶ παλαίστρα ἀρετῆς ἡ οἰκία, ἵνα ἐκεῖ καλῶς γυμνασάμενος, μετὰ πολλῆς τῆς ἐπιστήμης τοῖς ἐν ἀγορᾷ προσβάλλῃς» (Ἰω. Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον, ὁμ. ΙΑ’, ΕΠΕ 9, 376).

20. Ἐφεσ. ε´,27

21. Ἰω. Χρυσοστόμου, ὁμιλ. Κ ´εἰς τὴν Πρὸς Ἐφεσίους, Ε.Π.Ε. τ. 21, σελ. 224

22. ( Πρωτ. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου, “Εγχειρίδιο αἱρέσεων καί παραχριστιανικῶν ὁμάδων”)

23. Λόγοι Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, τ.Δ´, ἔκδ. Ἱ. Μ. Ἁγίου Ἰωάννου Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

24. Πράξ. δ´, 32
25. το είδαμε εδώ

Συμβουλές για Γονείς: Πώς να (μην) οδηγήσετε τα παιδιά σας στον Χριστό

Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλύβιτου

Να βλέπουμε τον Θεό στο πρόσωπο των παιδιών και να δώσουμε την αγάπη του Θεού στα παιδιά.

Να μάθουν και τα παιδιά να προσεύχονται. Για να προσεύχονται τα παιδιά , πρέπει να έχουν αίμα προσευχομένων γονέων. Εδώ πέφτουν έξω μερικοί και λένε : « Εφόσον οι γονείς προσεύχονται, είναι ευσεβείς, μελετούν την Αγία Γραφή ανέθρεψαν εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, επόμενο είναι να γίνουν καλά παιδιά ». Ορίστε, όμως, που βλέπουμε αντίθετα αποτελέσματα λόγω της καταπιέσεως.

Δεν είναι αρκετό να είναι οι γονείς ευσεβείς. Πρέπει να μην καταπιέζουν τα παιδιά, για να τα κάνουν καλά με τη βία. Είναι δυνατόν να διώξουμε τα παιδιά από τον Χριστό, όταν ακολουθούμε τα της θρησκείας, με εγωισμό. Τα παιδιά δεν θέλουν καταπίεση. Μην τα εξαναγκάζετε να σας ακολουθήσουν στην εκκλησία. Μπορείτε να πείτε: « Όποιος θέλει, μπορεί να έλθει τώρα μαζί μου ή αργότερα ». Αφήστε να μιλήσει στις ψυχές τους ο Θεός.

Η αιτία που μερικών ευσεβών γονέων τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, γίνονται ατίθασα κι αφήνουν και την Εκκλησία κι όλα και τρέχουν αλλού να ικανοποιηθούν είναι αυτή η καταπίεση που τους ακούν οι «καλοί» γονείς. Οι τάχα «ευσεβείς» γονείς, που είχαν τη φροντίδα να κάνουν τα παιδιά τους «καλούς χριστιανούς», μ΄αυτή την αγάπη τους, την ανθρώπινη, τα καταπίεσαν κι έγινε το αντίθετο. Πιέζονται, δηλαδή, όταν είναι μικρά τα παιδιά κι όταν γίνουν δεκαέξι χρονών, δεκαεφτά, δεκαοχτώ, φθάνουν στο αντίθετο αποτέλεσμα. Αρχίζουν από αντίδραση να πηγαίνουν με παλιοπαρέες και να λένε παλιόλογα.

Ενώ, όταν αναπτύσσονται μέσα στην ελευθερία, βλέποντας συγχρόνως το καλό παράδειγμα των μεγάλων, χαιρόμαστε να τα βλέπουμε. Αυτό είναι το μυστικό, να είσαι καλός, να είσαι άγιος, για να εμπνέεις, να ακτινοβολείς. Η ζωή των παιδιών φαίνεται να επηρεάζεται από την ακτινοβολία των γονέων.

Επιμένουν οι γονείς: «Άντε να εξομολογηθείς, άντε να μεταλάβεις, άντε να κάνεις εκείνο…». Τίποτα δεν γίνεται…Ενώ βλέπει εσένανε; Αυτό που ζείς, αυτό και ακτινοβολείς. Ακτινοβολεί ο Χριστός μέσα σου; Αυτό πηγαίνει στο παιδί σου. Εκεί βρίσκεται το μυστικό. Κι αν γίνει αυτό, όταν το παιδί είναι μικρό, δεν θα χρειαστεί να κοπιάσει πολύ, όταν μεγαλώσει.

Όταν οι γονείς είναι άγιοι και το μεταδώσουν αυτό στο παιδί και του δώσουν αγωγή εν Κυρίω, τότε το παιδί ό, τι επιδράσεις κακές κι αν έχει από το περιβάλλον του, δεν επηρεάζεται, διότι έξω από την πόρτα του είναι η Σοφία, ο Χριστός. Δεν θα κοπιάσει, για να την αποκτήσει. Φαίνεται πολύ δύσκολο να γίνεις καλός αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο, όταν από μικρός ξεκινήσεις με καλά βιώματα.

Μεγαλώνοντας δεν χρειάζεται κόπος, το έχεις μέσα σου το καλό, το ζεις. Δεν κοπιάζεις, το έχεις ζήσει, είναι περιουσία σου, που τη διατηρείς, αν προσέξεις σε όλη σου τη ζωή.

Βιβλίο Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλύβιτου – Βίος Και Λόγοι, εκδ. Ιεράς Μονής Χρυσοπηγής Χανίων

ΠΗΓΗ

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΜΟΝΩΝ ΜΑΤΣΟΥΚΑΣ ΠΟΝΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΝ ΤΟΥ 1821*

Πῶς ἡ ζωὴ τῶν κατοίκων σώθηκε ἀντὶ τῶν 15.000 γροσίων

Κατὰ τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν τοῦ 1821 καὶ πρὸ αὐτῆς ἡ συντεχνία τῶν χαλκέων (καζαντζήδων) ἐν Κων/πόλει, εὑρίσκετο εἰς μεγάλας σχέσεις μετὰ πολλῶν ἀρχόντων καὶ αὐλικῶν, ὡς καὶ γενιτσάρων καταγομένων ἐκ Ματσούκας Πόντου καὶ ἀλλαχόθεν (τοῦ Μουσταφᾶ Γενιτσάρα- γα ἐκ Σπέλιας τῆς Ματσούκας, Ντανγρὶ Μπιλμὲζ ἐκ Καπίκιοϊ, Ὀτοὺζ Πὶρ ἐξ Ἄνω Χορτοκοπίου καὶ ἄλλων κρυπτοχριστιανῶν). Ἡ ὡς ἄνω συντεχνία ἔμα- θεν παρ΄αὐτῶν ὅτι ἑτοιμάζεται γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν καὶ ἐν Πόντῳ, διότι ὁ Σουλτᾶνος ὑποψιάζετο (ἐπειδὴ ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, ἀρχηγὸς τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας, κατήγετο ἐκ Πόντου) μήπως καὶ οἱ Πόντιοι χριστιανοὶ ἐπαναστατήσουν ὡς πατριῶται τοῦ ἀνωτέρω, διὰ τοῦτο καὶ διέταξεν τὴν σφαγὴν τῶν ἐν Πόντῳ χριστιανῶν. Διὰ νὰ προληφθῆ ἡ ἐξόντωσις τοῦ ἑλληνισμοῦ τῆς Ματσούκας ἐστάλη κρυφίως εἰς Ματσούκαν, διὰ νὰ εἰδοποιήση τοὺς ἡγουμένους τῶν Ἱ. Μονῶν Βαζελῶνος, Σουμελᾶ καὶ Ἁγίου Γεωργίου Περιστερεῶτα, ὁ Γεώργιος Τραντα- πούρης ἐκ Χορτοκοπίου Ματσούκας, γραμματεὺς τῆς συντεχνίας. Κατωτέρω ἀναφέρονται λεπτομερῶς τὰ διαδραματισθέντα ἐν συνεχείᾳ: Μετὰ τὸν ἀπαγχονισμὸν τοῦ Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ Ε’ τὸ 1821, ἐστάλη ἐκ μέρους τῆς συντεχνίας τῶν Χαλκέων ὁ τότε γραμματεὺς αὐτῶν Γεώργιος Τρανταπούρης ἐκ Χορ- τοκοπίου εἰς τὴν Ἐπαρχίαν Βαζελῶνος, διὰ νὰ εἰδοποιήση τοὺς ἡγουμένους τῶν τριῶν Μονῶν, ὅτι ἐξερράγη ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις εἰς τὴν Κάτω Ἑλλάδα καὶ ὅτι ἀπηγχονίσθη ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄εἰς τὴν μεσαίαν πύλην τοῦ Πατριαρχείου τὴν ἡμέραν τοῦ Ἁγίου Πάσχα κατὰ διαταγὴν τοῦ Σουλτάνου. Οἱ τρεῖς ἡγούμενοι, συνελθόντες εἰς μυστικὴν σύσκεψιν, ἀνέθεσαν εἰς τὸν ἡγούμενον Βαζελῶνος Χρύσανθον νὰ προβῃ εἰς τὰς δέουσας ἐνεργείας διὰ τὴν διάσωσιν τῶν Ἑλλήνων χριστιανῶν καὶ νὰ τοὺς κρατῆ ἐνήμερους. Ἀνετέθη δὲ τὸ ἔργον τοῦτο εἰς τὸν ἡγούμενον Χρύσανθον, διότι εἰς τὴν περιφέρειαν αὐτοῦ εἶχον τὰς κατοικίας των οἱ ἀγάδες τῆς Ματσούκας καὶ διότι οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὑπηρετῶν τους (στρατιωτῶν) ἦσαν κρυπτοχριστιανοὶ καὶ μεταξὺ αὐτῶν ὁ Μπελίκ-Μπάσης, Κοστέλ-ἀγάς (Κωνσταντῖνος Κοστέλα- γας) ἐκ τοῦ χωρίου Θέρσα τῆς Ματσούκας. Ὡς γνωρίζομεν, μετὰ τὸν ἀπαγχονισμὸν τοῦ Πατριάρχου ἐξεδόθησαν μυστικαὶ διαταγαὶ εἰς τοὺς κατὰ τόπους τιμαριώτας καὶ Διοικητὰς, ἀπὸ τὸν Σουλτᾶνον Μαχμούτ τὸν Β΄, νὰ σφάξουν τοὺς ἐν τῇ περιφερείᾳ τῆς δικαιοδοσίας των Ἕλληνας.

Ἡ διαταγὴ αὐτὴ ἔφθασε καὶ εἰς τοὺς ἀγάδες τῆς Ματσούκας, οἱ ὁποῖοι τότε ἦσαν ὁ Σολάκ-Ὀμέρ ἀγάς, ὡς πρωτεύων ἀγὰς καὶ εἶχε τὰ μέγαρά του ἐπὶ τοῦ λόφου Τούφα ἀπέναντι τοῦ Ματαρατσῆ. Δευτερεύων ἦτο ὁ Ὀσμάν ἀγάς, υἱὸς τοῦ ἀποθανόντος θηριομόρφου τέρατος Ἀπτή-ἀγᾶ καὶ εἶχε τὰ μέγαρά του εἰς τὸ χωρίον Σπέλια. Οὗτοι εἰδοποίησαν ὅλους τοὺς Τούρκους νὰ εἶναι ἕτοιμοι κατὰ τὴν ταχθεῖσαν ἡμέραν τῆς σφαγῆς καὶ νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλοι εἰς ἕνα ὁρισμένον σημεῖον ποὺ ἐλέγετο «Μέξυλα» εἰς τὴν συμβολὴν τοῦ ποταμοῦ Πρυτάνεως καὶ Δανείαχας-Κουσσεράς. Τὴν διαταγὴν αὐτὴν πληροφορηθεὶς ὁ Κοστέλ-ἀγάς, μεταβαίνει νύκτα εἰς τὸ Μοναστήρι Βαζελῶνος πρὸς συνάντησιν τοῦ ἡγουμένου Χρυσάνθου, διὰ νὰ ἀνακοινώση εἰς αὐτὸν τὰ τῆς σουλτανικῆς διαταγῆς, καίτοι ὁ ἡγούμενος Χρύσανθος ἐγνώριζεν τὴν διαταγήν. Ὁ Χρύσανθος τότε μὲ δάκρυα στὰ μάτια, καθὼς καὶ ὅλοι οἱ καλόγηροι, πίπτουν εἰς τὰ πόδια τοῦ Κοστέλ-ἀγᾶ καὶ ἐκλιπαροῦν νὰ εὑρεθῆ τρόπος ἀποφυγῆς τῆς σφαγῆς τῶν χριστιανῶν. Ὁ Κοστέλ-ἀγάς κλαίοντας καὶ αὐτὸς προβάλλει ἐν τῇ ἀπελπισίᾳ του τὸ ἀδύνατον τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος τοῦ ἡγουμένου καὶ προτείνει νὰ εἰδοποιηθοῦν νὰ κρυφθοῦν εἰς τὰ ἀπέραντα δάση τῶν μονῶν οἱ χριστιανοὶ τὴν ἡμέραν τῆς σφαγῆς. Ἀλλά, λέγει πάλιν ὁ ἴδιος, πῶς θὰ τραφοῦν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ποὺ ἀνέρχονται εἰς χιλιάδας; Ἂς ἀναλάβω νὰ θρέψω κι ἐγὼ 100-150 οἰκογένειες. Ἄλλες τόσες ἂς θρέψουν οἱ Μονές. Τί θὰ γίνουν οἱ ὑπόλοιποι; Ἐπὶ τέσσαρας ὥρας καὶ πλέον συνεσκέπτοντο μὲ ποῖον τρόπον θὰ μπορέσουν νὰ σώσουν τοὺς χριστιανούς. Τέλος ἀποφασίζουν, κατὰ πρότασιν τοῦ Κοστέλ-ἀγᾶ, νὰ ἐπισκεφθοῦν τὴν ἰδίαν νύκτα τὸν Ὀσμὰν-ἀγὰ ὡς πλησιέ- στερον πρὸς τὴν μονήν. Ἡ Σπέλια ἀπέχει ἀπὸ τὴν μονὴν δύο (2) ὥρας καὶ ἔτσι ξεκινοῦν διὰ νὰ τὸν παρακαλέσουν νὰ ἀφήσῃ ἀνενέργητον τὴν διαταγὴν περὶ σφαγῆς τῶν χριστιανῶν καὶ νὰ τοῦ δώ- σουν ὅσα χρήματα καὶ δῶρα ἐπιθυμοῦσε. Ὅταν ἔφθασαν εἰς τὸ μέγαρόν του, τὸν βρῆκαν ξαπλωμένον εἰς τὸ ντιβάνι καὶ ἕτοιμον νὰ κοιμηθῇ. Μόλις εἶδε τὸν Κοστέλ-ἀγὰ καὶ τὸν  Χρύσανθον, εἰς μὲν τὸν πρῶτον ἔδωσε διαταγὴν νὰ καθήση εἰς δὲ τὸν Χρύσανθον οὔτε τὸν συνήθη χαιρετισμὸν ἀπέδωσε. Τοὺς ἐρώτησεν εἰς γλῶσσαν ἑλληνικήν, τὴν ὁποίαν ὡς μητρικὴν ὡμιλοῦσε, τὶ θέλετε; Τότε ὁ Κοστὲλ-ἀγὰς λέγει: «Πολλὰ τὰ χρόνια σου, δοξασμένε μου ἀγά. Ὁ ἡγούμενος Χρύσανθος ποὺ στέκεται ἐδῶ, ἐπειδὴ ἔμαθεν ὅτι ἐπίκειται σφαγὴ εἰς τὸ ἄπιστον ἔθνος τῶν Ρωμαίων, ἐλυπήθηκε καὶ μὲ ἔκαμεν ἀνήσυχον μὲ τὰ παρακάλια του καὶ μὲ τὰ δάκρυά του. Ἐπειδὴ ἐγὼ ταπεινὸς δοῦλος σας δὲν ἔχω καμμίαν ἐξουσίαν νὰ ἀποτρέψω τοιαύτας διαταγάς, δι΄αὐτὸ τὸν ὡδήγησα εἰς ἐσᾶς διὰ νὰ ἀποφασίσετε τὶ πρέπει νὰ γίνῃ. Εἶναι ἕτοιμος νὰ σᾶς δώσῃ ὁτιδήποτε θὰ θελήσετε, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ αἷμα τῶν ὁμοεθνῶν του». Στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Κοστέλ-ἀγᾶ, ὁ ἀγὰς καλοκάθησε στὸ ντιβάνι του καὶ μὲ αὐστηρὸν τόνον εἶπε: «Τὶ νὰ ζητήσω; Μήπως ὅλα τὰ ὑπάρχοντα τῶν χριστιανῶν δὲν εἶναι δικά μου τὴν ἄλλην ἡμέραν; Ἐγὼ θὰ ἐκτελέσω τὴν διαταγὴν τοῦ Σουλτάνου. Ὅ,τι διέταξε θὰ γίνῃ», καὶ τοὺς ἔδειξε τὴν πόρταν. Ρῖγος, τρόμος καὶ ἀφασία κατέλαβε τὸν Χρύσανθον, ὅταν ἄκουσε τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ σκληροῦ ἀγᾶ. Ὁ Χρύσανθος καὶ ὁ Κοστὲλ-ἀγὰς ἀμέσως ἀπεχαιρέτησαν τὸν ἀγὰ καὶ ἀπεχώρησαν. Κατὰ τὰ ξημερώματα ἔφθασαν εἰς τὸ ἐντὸς τοῦ δάσους τῆς Μονῆς Μετόχιον. Τόση δὲ ἦτο ἡ στενοχώρια τοῦ ἡγουμένου Χρυσάνθου, ὥστε τὰ μάτια του ἀπὸ τὰ δάκρυα ἐκοκκίνησαν καὶ ὅλος ὁ δρόμος ἀπὸ τὴ Σπέλια ἕως τὸ Μετόχι ἐβράχη ἀπὸ τὰ δάκρυά του. Ἐκεῖ ἐκάθησαν νὰ ξεκουρασθοῦν καὶ ἀπεφάσισαν τὴν ἑπομένην νὰ μεταβοῦν εἰς τὴν Τούφαν, εἰς τὸν πρωτεύοντα Ὀμὲρ-ἀγά. Τὴν ἑπομένην ἡμέραν τὸ βράδυ ἐπανῆλθεν ὁ Κοστέλ-ἀγάς ἀπὸ τὴν ἐν Θέρσᾳ οἰκίαν του εἰς τὸ Μετόχιον καὶ μόλις ἐνύκτωσε καλὰ, ἀνεχώρησαν διὰ τὴν Τούφαν πρὸς συνάντησιν τοῦ Ὀμέρ- ἀγᾶ. Μετὰ πορείαν 4 ½ ὡρῶν καὶ πλέον, φθάνουν εἰς τὴν ἐξώθυραν τοῦ Μεγάρου τοῦ ἀγᾶ καὶ κτυποῦν τὴν θύραν. Ἀμέσως παρουσιάζεται ὁ ἀρχιθυρωρός, ἀλλὰ ἀρνεῖται νὰ ἀνοίξῃ διότι, λέγει, «εἶναι νύκτα καὶ ὁ ἀγὰς κοιμᾶται καὶ ὅτι ἄν εἴσασθε ἄνθρωποι καλοί, ἔπρεπε νὰ ‘ρθῆτε ἡμέραν». Ὁ Κοστέλ-ἀγὰς τότε βλέποντας τὴν ἐπίμονον ἄρνησιν τοῦ ἀρχιθυρωροῦ, τοῦ λέγει: «Ἄκουσε ‘δῶ, ἡ ὑπό- θεσις διὰ τὴν ὁποίαν ἤρθαμε εἶναι τόσον σοβαρή, ὥστε, ἐὰν αὐτὴν τὴν στιγμὴν δὲν εἰδοποιήσῃς τὸν ἀγὰν διὰ τὸν ἐρχομόν μας, νὰ ἦσαι βέβαιος ὅτι αὔριον ἡ ἀποκεφάλισίς σου θὰ εἶναι ἀναπόφευκτος». Ἀκούοντας αὐτὰ ὁ ἀρχιθυρωρός, τρέχει καὶ εἰδοποιεῖ τὸν Ὀμέρ-ἀγά διὰ τὴν ἐπίσκεψιν τῶν ἀνωτέρω καὶ συνάμα λέγει καὶ ὅσα ἤκουσε ἀπὸ τὸν Κοστέλ- Ἀγά. Ὁ Ὀμέρ-ἀγάς ἀμέσως σηκώνεται ἀπὸ τὸ κρεβάτι του, φορεῖ τὸ καφτάνι του καὶ διατάσσει νὰ ὁδηγηθοῦν εἰς τὴν αἴθουσαν τῆς ὑποδοχῆς, ἡ ὁποία ἄστραφτε ἀπὸ τὸν χρυσόν, διότι ὁλόκληρος ἡ ὀροφή του ἦταν σκεπασμένη μὲ χρυσᾶ φλωριά, οἱ δὲ τοῖχοι μὲ χαλιὰ περσικὰ, κατὰ μαρτυρίαν αυτόπτου μάρτυρος κ. Ἰωάννου Χατζηαποστόλου Μαρνοπού- λου, συγχωριανοῦ μου καὶ παρὰ τοῦ ὁποίου ἤκουσα τὴν ἱστορίαν αὐτὴν κατὰ τὰς μακρὰς νύκτας τοῦ χειμῶνος εἰς τὸ χωρίον μου Χορτοκόπι τὸ ἔτος 1907. Μόλις ἐκάθησαν, ἔρχεται πρὸς συνάντησίν των, τοὺς χαιρετᾶ ἑλληνιστί «Καλῶς ὡρίσετεν» καὶ τοὺς ἐρωτᾶ τὴν αἰτίαν τῆς ἐπισκέψεώς των εἰς μίαν τόσον προχωρημένην ὥραν. Ὁ Χρύσανθος, λόγῳ τοῦ ἰσχυροῦ νευρικοῦ κλονισμοῦ, δὲν δύναται νὰ ἀπαντήση καὶ ἀντ΄αὐτοῦ ἀπαντᾶ ὁ Κοστέλ-ἀγάς καὶ λέγει ὅλα ὅσα εἶπε τὴν προτεραίαν νύκτα εἰς τὸν Ὀσμάν ἀγά. Μόλις ἤκουσεν ὁ Ὀμέρ ἀγάς τὀν σκοπὸν τῆς ἐπισκέψεως καὶ ὕστερα ἀπὸ βαθειὰ σκέψη, ἀπαντᾶ καὶ λέγει: «Καλὰ ἐποίκετεν καὶ ἔρθετεν ἀοῦτο τὴν νύχταν, γιατὶ αὔριον θὰ ἔτονε πολλὰ ἀργά. Ἀλλὰ γιατὶ κ’ ἐπήγετεν στὸν ἀγάν ἐσοὺν τὸν Ὀσμάν- ἀγά;» Καὶ ὁ Κοστέλ-ἀγὰς ἀπαντᾶ: «Γιατὶ νὰ ἐπηγαίναμεν σὲ κεῖνον, ἀφοῦ ἐσεῖς εἶσθε ὁ πρῶτος ὅλων;». Ὁ Ὀμέρ ἀγὰς ἀπαντᾶ καὶ λέγει: «Ἐγὼ γνωρίζω καλὰ ὅτι ἐπήγατε καὶ σὲ κεῖνον, ἀλλὰ ἐκεῖνος εἶναι ἄνθρωπος κακός, ἀγενὴς καὶ ἀφιλάνθρω- πος καὶ νομίζω ὅτι οὔτε καὶ «καθῆστε» δἐν σᾶς εἶπε. Ἀλλὰ ἐσεῖς μὴν πῆτε σὲ κανέναν ὅτι πήγατε». Καὶ διατάσσει νὰ στρώσουν τὸ τραπέζι εἰς τὸ ὁποῖον κάθεται καὶ ὁ ἴδιος καὶ φροντίζει μὲ διάφορα ἐνθαρρυντικὰ λόγια νὰ διαλύση τὴν ἀφασίαν τοῦ ἡγουμένου Χρύσανθου. Καὶ στὸ τέλος λέγει ρητῶς: «Ἀφοῦ ἔρθετεν σὲ μέναν, κανεὶς χριστιανὸς τι δὲν κι θὰ παθάν΄, μὴ φοβᾶσαι καὶ μὴ κλαῖς, Γούμενε, ἀλλὰ θὰ δῶτε με 30 πουγγιά (1 πουγγὶ ἦταν 500 γρόσια)». Ὕστερα ἀπὸ τὰ παρηγορητικά αυτὰ λόγια τοῦ Ὀμέρ- ἀγᾶ, ὁ ἡγούμενος συνέρχεται καὶ παρακαλεῖ τὸν ἀγὰ νὰ τοὺς δώση 12ωρον προθεσμίαν, νὰ ἀνεβοῦν στὸ μοναστήρι καὶ νὰ στείλουν τὰ χρήματα. Ἀλλὰ ὁ ἀγὰς λέει: «Τέτοιες δουλειὲς δὲν γίνονται ἐπὶ πιστώσει». Στενοχώρια καὶ κατήφεια συνάμα καταλαμβάνει τοὺς δύο ἥρωας τῆς νυχτερινῆς ἐπισκέψεως, διότι δὲν εἶχαν μαζί τους τὸ ζητηθὲν ποσόν. Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Ομὲρ-ἀγὰς ἐξέρχεται διὰ φυσικὴν τινα ἀνάγκην. Ἡ γυναῖκα του ὅμως, ἡ ὁποία ἐκοιμᾶτο εἰς τὸ διπλανὸν δωμάτιον, ἤκουσε ὅλην αὐτὴν τὴν συνομιλίαν, ἑτοιμάζει ἀμέσως τὸ αἰτηθὲν ποσόν, εἰσέρχεται γρήγορα γρή- γορα εἰς τὸ δωμάτιον καὶ δίδει εἰς τὸν Χρύσανθον τὸ χρῆμα καὶ λέγει: «Ἔπαρ καὶ δώσατα νὰ βάλιατα σ’ ὀμάτιατ τὴ παρὰς τὴν ἀνάγκη ἔχ» καὶ πάλι γρήγορα βγῆκε. Ὅταν γύρισεν ὁ ἀγάς, ὁ Χρύσανθος καὶ ὁ Κοστέλ-ἀγάς προσποιοῦνται ὅτι ψάχνουν τὶς τσέπες των καὶ ἀφοῦ συνεπλήρωσαν τὸ ποσόν, τὸ ἔδωσαν εἰς τὸν Ἀγάν. Ἐκεῖνος δέχεται τὰ χρήματα καὶ γελῶντας λέγει: «ἡ γυναῖκα μου πιὸ φιλάνθρωπη ἐφάνηκε ἀπό μένα, καὶ αὐτὸ ἂς εἶναι πρὸς τιμήν της». Ὑστερα ἀπὸ αὐτὸ λέγει εἰς τὸν Χρύσανθον: «Τώρα μπορεῖς νὰ κοιμηθῇς ἐλεύθερα καὶ νὰ μὴν ἔχης καμμίαν σκέψιν γιὰ τὴν τύχην τῶν χριστιανῶν, ὁ λόγος μου εἶναι λόγος, πηγαίνετε στὸ καλό». Λέγο- ντας αὐτά, καλεῖ δύο σωματοφύλακας καὶ τοὺς διατάσσει νὰ συνοδεύσουν τοὺς ξένους μέχρις ὅτου ξημερώσῃ. Ὁ Χρύσανθος καὶ ὁ Κοστέλ-ἀγὰς χαρούμενοι περπατοῦν σὰν νὰ ἔχουν φτερὰ εἰς τὰ πόδια των, διότι τὸ συναίσθημα τῆς ἐκτελέσεως τοῦ καθήκοντός των ἐστέφθη ὑπὸ ἐπιτυχίας. Καὶ ὅταν ἔφθασαν κοντὰ εἰς τὸ χωριὸ Χαμουρί, κάθονται διὰ νὰ ξεκουρασθοῦν Ἱερὰ Βασιλικὴ Πατριαρχικὴ καὶ Σταυροπηγιακὴ Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Περιστερεώτα κοντὰ εἰς τὸ ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Μανωμένου, καὶ, ἀφοῦ ἐφιλοδώρησαν τοὺς σωματοφύλακας, τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ ἐπιστρέψουν, διότι ἄρχισε νὰ ξημερώνῃ. Οἱ δύο ἥρωες ἀνέβηκαν εἰς τὸ μοναστήρι, ἑτοίμασαν τὸ δανεισθὲν ποσὸν καὶ τὸ ἔστειλαν εἰς τὴν χανούμισαν δι΄ἰδιαιτέρου ἀπεσταλμένου μὲ τὴν ἐντολήν νὰ δώσῃ τὰ χρήματα εἰς τὴν χανούμισαν χωρὶς νὰ τὸν ἰδῇ κανείς. Τὴν ἄλλην ἡμέραν τὸ πρωί, ὁ ἀγάς προσκαλεῖ τοὺς ἀνδρειοτέρους τῶν σωματοφυλάκων του, ἑξῆντα (60) περίπου τὸν ἀριθμὸν, καὶ καβαλλικεύοντας τὸ καλύτερο ἄλογό του ξεκινᾶ διὰ νὰ ἀνταμώσῃ τὸν Ὀ σ μ ά ν – ἀ γ ά ν , τὸν ὁποῖον εἶχεν ε ἰ δ ο π ο ι ή σ ε ι προηγουμένως δι’ ἰδιαιτέρου ἀπεσταλμένου. Ὁ Ὀσμάν-ἀγάς, ὅταν ἔμαθε ὅτι ἔρχεται ὁ Ὀμέρ- ἀγὰς καὶ ἐπειδὴ ἐνόμισεν ὅτι ὁ σκοπὸς τοῦ ἐρχομοῦ του ἦταν νὰ δώση τὸ σύνθημα τῆς σφαγῆς τῶν χριστιανῶν, ἐκάλεσεν ὅλους τοὺς πιστοὺς Ὀθωμανοὺς τῆς περιφερείας του καὶ μαζὶ μὲ αὐτοὺς ὁπλισμένους μὲ διάφορα φονικὰ ὄργανα, ὅπως μαχαίρια, δρεπάνια, ἀξινάρια, κρεπία κ.λπ., κατεβαίνει εἰς τὴν θέσιν Μέξυλα πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ Ὀμέρ-ἀγά. Ἀκόμη καὶ μέχρι σήμερον σώζονται τὰ ἴχνη τοῦ ἀκονίσματος τῶν φονικῶν ὀργάνων. Μόλις ἔφθασεν ὁ Ὀμέρ-ἀγὰς μὲ τὴν συνοδείαν του, ὁ Ὀσμάν-ἀγὰς ἔσπευσε νὰ ἀσπασθῇ τὸ κράσπεδον τῆς χλαμύδος του. Ὁ Ὀμέρ-ἀγὰς ὅμως μὲ βροντερὴ φωνὴ τὸν ἐρωτᾶ: «Δείξατέ μου ποῖος ἀπὸ σᾶς διωρίσθη ἀπὸ τὸν Σεβαστὸν Σουλτᾶνον γενικὸς ἀγάς; Νὰ πέσω νὰ προσκυνήσω καὶ ἐγώ;». Καὶ ἐνῶ ἐκεῖνοι κλίναντες τὴν κεφαλὴν ἐσιωποῦσαν, ὁ ἀγάς ἐσυνέ- χισεν. «Ἀφοῦ κανεὶς ἐκτὸς ἀπὸ ἐμένα δὲν κρατεῖ αὐτὴν τὴν θέσιν, τότε σᾶς ἐρωτῶ, ἐγὼ διατὶ δὲν ἔχω καμμίαν εἴδησιν περὶ διαταγῆς ποὺ ἀφορᾶ τὴν σφαγὴν τῶν χριστιανῶν; Ἐνῷ ἐσεῖς διαδίδετε ὅτι ἦρθαν τέτοια φιρμάνια καὶ ἑτοιμάζεσθε;». Καὶ ἀφοῦ εἶπεν αὐτὰ, κτυπᾶ μὲ τὸ μαστίγιόν του μερικοὺς, οἱ ὁποῖοι ἦσαν κοντά του, καὶ μὲ θυμὸν τοὺς διατάσσει νὰ ἡσυχάσουν καὶ νὰ διαλυθοῦν καὶ ὅτι δὲν θὰ ἀφήσῃ ζωντανὸν κανέναν, ἐὰν καὶ μιὰ σταγόνα χριστιανικοῦ αἵματος χυθῇ. Καὶ χωρὶς νὰ κατεβῇ ἀπὸ τὸ ἄλογό του, ἐγύρισεν ὀπίσω εἰς τὸ μέγαρόν του. Ἡ διαταγή του ἐξεπληρώθη κατὰ γράμμα. Οὐδεὶς χριστιανὸς ἔπαθεν, ἀπὸ τὴν Ὄλασα ἕως τὴν Ζύγανα, δηλαδὴ ὅλοι οἱ κάτοικοι τῶν τριῶν Ἐξαρχιῶν, Γαλιαίνης, Σουμελᾶ καὶ Βαζελῶνος, διότι ἡ ζωή τους ἠγοράσθη ὑπὸ τοῦ Χρυσάνθου καὶ τοῦ Κοστέλ-ἀγᾶ ἀντὶ ποταμῶν δακρύων καὶ 15.000 γροσίων. Τοὺς κατοίκους τῆς Περιφερείας Τραπεζοῦντος ἔσωσεν ὁ συνταξιοῦχος Σατήρ ζατέ Ὀσμὰν πασάς, ὁ ὁποῖος κρυφίως συνεννοηθεὶς μὲ τὸν Μητροπολίτην Παρθένιον διεβεβαίωσεν εἰς τὸ ἐπὶ τούτῳ συγκροτηθὲν συμβούλιον τῶν πρου- χόντων Τούρκων Τραπεζοῦντος, ὅτι οἱ χριστιανοὶ τοῦ Βιλαετίου Τραπεζοῦντος εἶναι μὲν χριστιανοὶ κατὰ τὸ θρήσκευμα Ὀρθόδοξοι ὅπως καὶ οἱ ἐπαναστατήσαντες ἀλλὰ διαφορετικοῦ γένους, διότι ὅπως ξέρετε εἶχαν καὶ ἰδιαίτερον κράτος καὶ βασίλειον. Τὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Ὀσμάν-πασᾶ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ Μητροπολίτης Παρθένιος, ὡς εἶχον συνεννοηθεῖ. Κάποιος ὅμως ἐκ τῶν συνέδρων, φανατικὸς Τοῦρκος, λέγει: «Προχθὲς ἐπέρασα ἀπὸ τὸ μοναστήρι τῆς Θεοσκεπάστου καὶ εἶδα ἀπὸ μίαν ἀνοιχτὴν πόρτα ὅτι ἔχουν στημένα κανόνια καὶ μόλις μὲ εἶδαν ὅτι τὰ εἶδα, μία γριὰ καλογριὰ ἔτρεξε καὶ ἐκλείδωσε τὴν πόρτα καὶ μὲ ἔδιωξε». Τὸ συμβούλιον, ὅταν ἄκουσε τὰ λόγια αὐτά, ταράχθηκε καὶ ἐρώτησε τὸν Μητροπολίτην, «ποιὰ εἶναι ἡ ἀπάντησίς σου»; Καὶ ὁ Μητροπολίτης ἀπαντᾶ καὶ λέγει: «Τὸ μοναστήρι δὲν εἶναι μακριά, ἂς πᾶμε ὡς ἐκεῖ καὶ μαζὶ καὶ ὁ καταμαρτυρῶν, νὰ δοῦμε τὶ συμβαίνει. Καὶ ἂν λέγῃ τὴν ἀλήθειαν, ἐκεῖ ἐπὶ τόπου νὰ μὲ κρεμάσετε ἐμένα». Πράγματι, ἀνέβηκαν εἰς τὸ μοναστήρι τῆς Θεοσκεπάστου καὶ ὁ Μητροπολίτης διέταξε τὶς καλογριὲς νὰ ἀνοίξουν τὶς πόρτες τῶν δωματίων καὶ τῶν ὑπογείων. Καὶ ὅταν ἄνοιξαν τὴν ὑποδειχθεῖσαν ὑπὸ τοῦ καταδότου πόρταν, τὶ νὰ ἰδοῦν; Τὰ ληφθέντα ὡς κανόνια ἦσαν φέρετρα ἀποθανουσῶν καλογραιῶν. Μετὰ τὴν πιστοποίησιν τῶν ἀνωτέρω ἐξεδόθη διαταγὴ τοῦ Νομάρχου Τραπεζοῦντος ὅτι δὲν πρέπει νὰ θιγῇ κανεὶς χριστιανὸς τοῦ Νομοῦ Τραπε- ζοῦντος, διότι εἶναι διαφορετικοῦ γένους ἀπὸ τοὺς ἐπαναστάτας. Ἔτσι ἐσώθη ὁ χριστιανικὸς πλη- θυσμὸς τοῦ Νομοῦ Τραπεζοῦντος καὶ τῶν τριῶν Ἐξαρχιῶν. 

ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ, ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ, ΛΟΓΙΟΙ, ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ, ΠΟΥ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

H.-G. Beck, ἱστορικός: «Ἡ αὐτοκρατορία ἔγινε «βυ- ζαντινὴ» ἐπειδὴ ἡ κατακτημένη Ἑλλάδα εἶχε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ νικήσει στὸ πνευματικὸ πεδίο καὶ μποροῦσε πιὰ νὰ θεωρήσει τὴν κρατικὴ ἐξουσία καὶ τὴν κρατικὴ ὀργάνωση, ποὺ ἀρχικὰ τῆς ἦταν τόσο ξένες, ὡς ἕνα πλαίσιο μέσα στὸ ὁποῖο μποροῦσε κανεὶς νὰ σταδιοδρομήσει, καὶ νὰ διαπρέψει χωρὶς νὰ εἶναι πιὰ ἀνάγκη νὰ ἀφήνει τὰ κοινὰ στοὺς Λατίνους»Ἡ βυζαντινὴ Χιλιετία, σ. 38.

St. Runciman, ἱστορικός: «Δὲν νομίζω ὅτι οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες εἶναι περισσότερο Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς Βυζαντινοὺς».

Ν. Σβορῶνος, ἱστορικός: «Δὲν μπόρεσα νὰ κάνω ποτέ μου τὸ διαχωρισμὸ ἀνάμεσα στὸ Βυζάντιο καὶ τὸν νέο ἑλληνισμό». Νίκου Σβορώνου, Ἡ μέθοδος τῆς ἱστορίας, σ. 104.

*Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὑπὸ ἔκδοση βιβλίο, «Ο ΕΩΡΑΚΩΣ ΕΝ ΠΟΝΤῼ ΜΕΜΑΡΤΥΡΗ- ΚΕΝ». (Μνῆμες ἀπὸ τὸν ἀλησμόνητο Πόντο) Ἀντώνιος Χαρ. Παπαδόπουλος Διδάσκαλος τοῦ Πόντου, 1883-1977 ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις τῆς ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟ- ΣΥΝΗΣ

πηγή

ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΙΕΡΕΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΗ ΤΗΣ ΚΗΔΑΡ[ΒΟΡΕΙΑ ΣΑΟΥΔΙΚΗ ΑΡΑΒΙΑ].

ΣΧΟΛΙΟ : Με την ευκαιρία των μεγαλύτερων στρατιωτικών ασκήσεων από 25 χώρες του Μουσουλμανικού τόξου,στη Βόρεια Σαουδική Αραβία,αναρτούμε την προφητεία του Ιερεμία ,από την Αγία Γραφή,που αφορά την περιοχή που γίνονται οι στρατιωτικές ασκήσεις.

 ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΙΕΡΕΜΙΑ.(Μασ. ΜΘ´, 28-33 ). Οὕτως εἶπε Κύριος· ἀνάστητε καὶ ἀνάβητε ἐπὶ Κηδὰρ καὶ πλήσατε τοὺς υἱοὺς Κεδέμ· 7 σκηνὰς αὐτῶν καὶ τὰ πρόβατα αὐτῶν λήψονται, ἱμάτια αὐτῶν καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῶν καὶ καμήλους αὐτῶν λήψονται ἑαυτοῖς· καὶ καλέσατε ἐπ’ αὐτοὺς ἀπώλειαν κυκλόθεν. 8 φεύγετε λίαν, βαθύνατε εἰς κάθισιν, καθήμενοι ἐν τῇ αὐλῇ, ὅτι ἐβουλεύσατο ἐφ’ ὑμᾶς βασιλεὺς Βαβυλῶνος βουλὴν καὶ ἐλογίσατο ἐφ’ ὑμᾶς λογισμόν. 9 ἀνάστηθι καὶ ἀνάβηθι ἐπ’ ἔθνος εὐσταθοῦν, καθήμενον εἰς ἀναψυχήν, οἷς οὐκ εἰσὶ θύραι, οὐ βάλανοι, οὐ μοχλοί, μόνοι καταλύουσι. 10 καὶ ἔσονται κάμηλοι αὐτῶν εἰς προνομὴν καὶ πλῆθος κτηνῶν αὐτῶν εἰς ἀπώλειαν· καὶ λικμήσω αὐτοὺς παντὶ πνεύματι κεκαρμένους πρὸ προσώπου αὐτῶν, ἐκ παντὸς πέραν αὐτῶν οἴσω τὴν τροπὴν αὐτῶν, εἶπε Κύριος. 11 καὶ ἔσται ἡ αὐλὴ διατριβὴ στρουθῶν καὶ ἄβατος ἕως αἰῶνος, οὐ μὴ καθίσῃ ἐκεῖ ἄνθρωπος, καὶ οὐ μὴ κατοικήσῃ ἐκεῖ υἱὸς ἀνθρώπου.H κρίση ενάντια στην Kηδάρ
 

28 ΓIA THN KHΔAP, και για τα βασίλεια της Aσώρ, πoυ πάταξε o Nαβoυχoδoνόσoρας, o βασιλιάς τής Bαβυλώνας. 'Eτσι λέει o Kύριoς: Σηκωθείτε, ανεβείτε στην Kηδάρ, και λεηλατήστε τoύς γιoυς τής Aνατoλής.

29 Θα κυριεύσoυν τις σκηνές τoυς, και τα κoπάδια τoυς θα πάρoυν για τoν εαυτό τoυς τα παραπετάσματά τoυς, και oλόκληρη την απoσκευή τoυς, και τις καμήλες τoυς και θα βoήσoυν πρoς αυτoύς: Tρόμoς από παντoύ.

30 Φύγετε, πηγαίνετε μακριά, να κάνετε βαθείς τόπoυς για κατoικία, κάτoικoι της Aσώρ, λέει o Kύριoς επειδή, o Nαβoυχoδoνόσoρας, o βασιλιάς τής Bαβυλώνας, βoυλεύθηκε εναντίoν σας βoυλή, και συλλoγίστηκε εναντίoν σας λoγισμoύς.

31 Σηκωθείτε, ανεβείτε στo ήσυχo έθνoς, πoυ κατoικεί με ασφάλεια, λέει o Kύριoς αυτoί δεν έχoυν πύλες oύτε μoχλoύς, αλλά κατoικoύν μόνoι

32 και oι καμήλες τoυς θα είναι λεηλασία, και τo πλήθoς των κτηνών τoυς λάφυρo και θα τoυς διασκoρπίσω σε όλoυς τoύς ανέμoυς, πρoς εκείνoυς πoυ κατoικoύν στα απώτατα μέρη και θα φέρω επάνω τoυς τoν όλεθρό τoυς από όλα τα πέρατά τoυς, λέει o Kύριoς.

33 Kαι η Aσώρ θα είναι κατoικία τσακαλιών, έρημη παντoτινά εκεί δεν θα κατoικεί άνθρωπoς, και γιoς ανθρώπoυ δεν θα παρoικεί σ' αυτή. 

Κηδάρ=υιός του Ισμαήλ,που κατοικούσε στην Πετραία Αραβία,ήταν πολυάριθμη φυλή αλλά όχι καλής φήμης.

Ασώρ=πρωτεύουσα της Βορείου Χαναάν κοντά στη λίμνη Μερώμ.

Ναβουχοδονόσορας=Βαβυλώνιος βασιλιάς που κατέστρεψε τον πρώτο Ναό του Σολωμόντα.Ο αγωγός Nabucco στην Τουρκία φέρει τα αρχικά του Ονόματός του.

Καρναβάλι, η μούχλα που γίνεται δηλητήριο

Πριν από χρόνια σ’ ένα εξώφυλλο περιοδικού, υπήρχε η φωτογραφία ενός ανθρώπινου εγκεφάλου και γύρω από αυτόν συρματοπλέγματα. Σ’ ελεύθερη μετάφραση, θα μπορούσε να πει κάποιος, ότι έβλεπε έναν ανθρώπινο νου εγκλωβισμένο, μία σκέψη φυλακισμένη και μία βούληση αγκιστρωμένη. Αν δεχθούμε ότι το μυαλό είναι η αρχική και η τελική δύναμη της ανθρώπινης ύπαρξης, έχουμε μία φωτογραφία ενός ανθρώπου που έχει χάσει την ελευθερία του.

Την ελευθερία αυτήν στον άνθρωπο την έδωσε ο Θεός και τη σεβάστηκε και ο Χριστός με την ζωή του και με τον Λόγο Του, “όποιος θέλει” είπε. Η εικόνα ενός σκλαβωμένου ανθρώπου, ενός ανθρώπου που υπακούει στο πλήθος-κόσμο, χωρίς βούληση, σκέψη και γνώση μαρτυρεί τον πνευματικό μαρασμό του. Είναι σίγουρα μία τελείως διαφορετική εικόνα αυτής που ο Χριστός σεβάστηκε, διασφάλισε και σφράγισε με το πολύτιμο αίμα Του, με το βασανιστικό, άτιμο και σταυρικό θάνατό Του.

Παλιότερα το πλήθος-κόσμος ή αν θέλετε οι ιερείς των ειδωλολατρικών ναών πρόσταζαν ειδωλολατρικές πομπές προς τιμή θεών-ειδώλων, βακχικές γιορτές προς τιμή του Διόνυσου του θεού της μέθης. Πομπές που διακωμωδούσαν καταστάσεις, πρόσωπα και γεγονότα, αλλά και που μεταμόρφωναν, χαράκωναν, αλλοίωναν και ισοπέδωναν την ανθρώπινη μορφή, την ανθρώπινη εικόνα! Αυτήν που έδωσε ο Δημιουργός και πλάστης του Θεός. Σήμερα το λέμε “καρναβάλι” και παίρνει θέση και έχει λόγο στην περίοδο του Τριωδίου. Μία περίοδος προετοιμασίας για μετάνοια, αλλαγή ζωής και εισόδου στην Μεγάλη Τεσσαρακοστή που έρχεται. Ένα καρναβάλι χωρίς “μάσκες”, αποκαλυπτικό και ενδεικτικό της αμετανοησίας, της πνευματικής οκνηρίας, της αδυσώπητης υποταγής στην απόλαυση της ύλης, του σώματος, τη διασκέδαση και καλοπέραση. Ακολουθεί τους ίδιους ακριβώς κανόνες που ακολουθούσαν οι ειδωλολατρικές πομπές όταν ακόμα ο Θεός ήταν άγνωστος.

Και όταν ο Θεός έγινε γνωστός, υπαρκτός, φανερός ήρθαν τα παγανιστικά φερέφωνα να δώσουν στο καρναβάλι διαστάσεις πανδημίας και επιβολής μιας ανάγκης που δημιούργησε η άγνοια, η παύση της προσωπικής ελευθερίας και η έλλειψη πίστης.

Αυτήν την άγνοια έρχεται η εκκλησία να την κάνει γνώση με τον 620 κανόνα της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου όπου καταδικάζεται με έντονο χαρακτήρα οι μεταμφιέσεις και αναλύονται όλοι οι λόγοι για τους οποίους δεν γίνονται δεκτές αυτές οι πομπές. Όπως επίσης και ο ΞΒ’ κανόνα της Στ’ Οικουμενικής Συνόδου, όπου “προστάζει ότι μήτε άνδρας να φορεί γυναικεία, ούτε γυναίκα ρούχα ανδρικά, αλλά μήτε προσωπεία κωμικά ή σατυρικά ή τραγικά υποδύσεσθαι”. Δύο κανόνες ξεκάθαροι, αμείλικτοι και αμετακίνητοι για τις θέσεις της Εκκλησίας έναντι των εκδηλώσεων του καρναβαλιού, αλλά και των υπόλοιπων παγανιστικών φαινομένων.

Και έρχεται ο Χριστιανός που βλέπει αυτά που γίνονται στις πόλεις, στα χωριά, γύρω του, να αναρωτηθεί, πώς να ζητήσεις μετάνοια από τον αδελφό σου που έχει χάσει την ελευθερία του. Που ελευθερία θεωρεί το να συλλέγει εμπειρίες και απολαύσεις, που για να γεμίσει την φαρέτρα της ζωής του δοκιμάζει τα πάντα! Τι πρέπει να πούμε και τι πρέπει να κάνουμε; Και έρχεται η Προφητική φράση να δώσει απάντηση «Καὶ ἀντὶ τῆς εὐχάριστης εὐωδίας, θὰ ὑπάρχη μοῦχλα» (Ἡσ. 3,23). Δική μας είναι η επιλογή. Αν θέλουμε την μούχλα είναι εύκολο να τη βρούμε. Είναι στα πόδια μας. Αν θέλουμε την ευωδία κάνε την κούφια ελπίδα, ζωντανή και ζώσα μέσα στην Αγία και Αποστολική Εκκλησία, η οποία με την θεαθρώπινη δύναμη που κατέχει μπορεί να γκρεμίσει τους ψεύτικους καρνάβαλους, να εξαφανίσει τις υπαρκτές μούχλες και να εξασφαλίσει τη πραγματική χαρά. Τη χαρά να ζεις τον Χριστό!!!

Αμήν.

πηγή

''Κόκκινη κάρτα'' στον Αρτέμη Σώρρα από την Ιερά Σύνοδο!

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης

---

Ρατσιστικό λόγο και αρχαιολατρικό, αντιεκκλησιαστικό και εθνικιστικό χαρακτήρα έχει η οργάνωση "Ελλήνων Συνέλευσις" σύμφωνα με απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Η μη κυβερνητική οργάνωση "Ελλήνων Συνέλευσις" ανήκει στον γνωστό στο πανελλήνιο Αρτέμη Σώρρα ο οποίος υποσχόταν μέσω τηλεοράσεων ότι είχε στα χέρια του επιταγές ομογενών οι οποίες θα μπορούσαν να ... εξοφλήσουν το χρέος της Ελλάδος!

Όταν αποκαλύφθηκε πως οι επιταγές ήταν χωρίς ουσιαστικό αντίκρυσμα ο Αρτέμης Σώρρας σύστησε τη ΜΚΟ "Ελλήνων Συνέλευσις".

Η Ιερά Σύνοδος, σύμφωνα με επιστολή που έχει στα χέρια της η αποκλειστικά η Romfea.gr, καταδικάζει τη συγκεκριμένη οργάνωση μετά από σύσταση της επιτροπής αιρέσεων της Εκκλησίας.

Η οργάνωση, κατά την Ιερά Σύνοδο, έχει εθνικιστικό, αντιεκκλησιαστικό, αρχαιολατρικό χαρακτήρα και ρατσιστικό λόγο.

Ως εκ τούτου οι πιστοί και οι Μητροπολίτες καλούνται να μην ενθαρρύνουν ή να υποστηρίζουν τη συγκεκριμένη ή παρόμοιες πρωτοβουλίες, αναφέρει η επιστολή της Ιεράς Συνόδου.

πηγή

Ποιοι ιεράρχες και γιατί αρνήθηκαν την συμμετοχή τους στην Μεγάλη Σύνοδο

Αναδημοσίευση από το http://orthodoxia.info

Αλυσιδωτή αντίδραση προκάλεσε η άρνηση του μητροπολίτη Νέας Σμύρνης να συμμετάσχει στην αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ελλάδος στην επερχόμενη Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές του orthodoxia.info ο μητροπολίτης κ. Συμεών θα ήταν ένας εκ των ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος λόγω της συμμετοχής του ως αναπληρωματικό μέλος στην επιτροπή Διορθοδόξων.

Ο κ. Συμεών αρνήθηκε να συμμετάσχει με τον ισχυρισμό πως δεν τον ενδιαφέρει από την στιγμή που δεν θα έχει ψήφο, σύμφωνα με τον κανονισμό της Πανορθόδοξης.

Για την κάλυψη της θέσεως του κ. Συμεών η Ι.Σ.Ι. στράφηκε προς τα μέλη της επόμενης Δ.Ι.Σ. (2016-2017) ξεκινώντας από τους ιεράρχες της Αυτοκεφάλου. Ο μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος αρνήθηκε. Το ίδιο έπραξε και ο μητροπολίτης Μάνης. Επόμενος στην σειρά ήταν ο μητροπολίτης Δημητριάδος ο οποίος συμμετέχει ήδη ως μέλος της επιτροπής Διορθοδόξων. Έτσι το ερώτημα τέθηκε στον επόμενο, Καισαριανής κ. Δανιήλ ο οποίος αρνήθηκε κατηγορηματικά. Εξίσου κατηγορηματική ήταν η άρνηση του μητροπολίτη Πειραιώς.

Τελικά αυτός που δέχθηκε από την επόμενη σύνθεση της Δ.Ι.Σ. να συμμετάσχει καλύπτοντας το κενό του μητροπολίτη Νέας Σμύρνης ήταν ο Ύδρας κ. Εφραίμ.

Η αιτιολόγηση που χρησιμοποίησαν ορισμένοι εκ των μητροπολιτών που αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην αποστολή συνοψιζόταν στην φράση «δεν είμαι μαριονέτα».

Καθήκοντα αναπληρωματικών θα αναλάβουν οι μητροπολίτες των Νέων Χωρών της επόμενης Δ.Ι.Σ., δηλαδή οι μητροπολίτες Εδέσσης, Ζιχνών, Ελευθερουπόλεως, Σερβίων, Αλεξανδρουπόλεως και Νεαπόλεως.

ΚΑΙ ΑΛΛΗ ΣΥΓΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ;

Σύμφωνα με τις ίδιες πηγές του orthodoxia.info δεν αποκλείεται μετά το Πάσχα να συνέλθει εκ νέου σε έκτακτη συνεδρίαση η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας, προκειμένου να συζητήσει επί των κειμένων της Πανορθοδόξου, για πολλά εκ των οποίων υπάρχουν αντιρρήσεις και αντιπροτάσεις.

Η αυριανή συνεδρίαση της Ι.Σ.Ι. αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αφού όπως όλα δείχνουν το μάθημα των θρησκευτικών που έχει προγραμματιστεί να συζητηθεί θεωρείται από πολλούς ιεράρχες ως ευκαιρία μιας ευρύτερης συζήτησης για τις σχέσεις Εκκλησίας – Κυβέρνησης και ειδικά Εκκλησίας – Υπουργείου Παιδείας.

πηγή