Η αναφορά του κ. Θ. Γιάγκου στη θέση –προβληματισμό του μ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθένιου

Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ κ. Θ. ΓΙΑΓΚΟΥ ΣΤΗ ΘΕΣΗ – ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟ ΤΟΥ μ. ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Το πρόσφατο κείμενο του καθηγητή κ. Θεόδωρου Γιάγκου, καθηγητή του Τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας Α.Π.Θ., που τιτλοφορείται «Πτυχές που αποσιωπήθηκαν στον δημόσιο διάλογο περί της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου (Α΄ Μέρος)» (amen.gr), αναφέρεται στη θέση – προβληματισμό, του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθένιου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας.

Ο προβληματισμός του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθένιου, στην Γ΄ Προσυνοδική Διάσκεψη ήταν o εξής : «Εγώ όταν διαλέγομαι με τους Ρωμαιοκαθολικούς – είναι κρίσιμος ερώτησις - παραδέχομαι ότι είναι Εκκλησία ή όχι; Είναι ένα καίριον σημείον. Να πούμε τι είναι αυτοί οι άνθρωποι. Δηλαδή η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη Εκκλησία και όλοι οι άλλοι είναι εκτός Εκκλησίας; Ή έχουν και αυτοί κάτι από την Εκκλησίαν; Τι είναι οι Ρωμαιοκαθολικοί και τι είναι αι Αρχαίαι Ανατολικαί Εκκλησίαι; Εάν παραδεχθώ ότι είναι Εκκλησίαι, θα αρχίσω τουλάχιστον να διαλέγομαι πιο αδελφικά. Εάν όμως δεν είναι Εκκλησίαι, τότε τι γίνεται; Αυτήν την απορίαν έχω και θα ήθελα κάποιαν λύσιν» (Συνοδικά ΙΧ, Γενεύη 2014, σελ. 105)

Ο προβληματισμός - θέση του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθενίου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας δεν πρέπει να αξιολογηθεί ανεξάρτητα από άλλες παρόμοιες ανάφορες του. Στην αναφορά του μ. Πατριάρχη Αλεξανδρείας Παρθενίου, στη ομιλία που είχε εκφωνήσει κατά την Ζ΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που πραγματοποιήθηκε στην Canberra της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, με την ευκαιρία των εξήντα χρόνων από την ίδρυση του Π.Σ.Ε., με θέμα ‘’Το Πνεύμα το Άγιον’’, μεταξύ άλλων είπε τα εξής : «Το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), πορεύεται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Είναι δυνατό να μιλούμε για συμπόρευση με τους αιρετικούς και μάλιστα με τέτοια Αγιοτριαδική αναφορά; Ποιά συμπόρευση για παράδειγμα μπορεί να υπάρξει με τους αιρετικούς Πεντηκοστιανούς; «Τις κοινωνία φωτί προς σκότος;», ερωτά ο Απόστολος Παύλος (Β΄Κορ.)

«Το Συμβούλιό μας δημιουργεί εκκλησιαστική ιστορία», ανέφερε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος. Η Μία Αγία Εκκλησία δημιουργεί Εκκλησιαστική ιστορία και όχι το συνονθύλευμα του Π.Σ.Ε., με το πλήθος των αιρετικών προτεσταντικών παραφυάδων.

«Κάθε Γενική Συνέλευση του», συνέχισε ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, «σύναξη χριστιανών ‘’ομοθυμαδόν επί το αυτό’’ ορίζει την τριαδική του πορεία ‘’εν τω κόσμω τούτω’’ για την Εκκλησία του Θεού που είναι και ο λαός του...Αυτή είναι η πορεία των αδελφών Εκκλησιών, του Παγκοσμίου Συμβουλίου μας, υπέρ ολοκλήρου του κόσμου, της κτίσεως και της δημιουργίας παντού και πάντοτε». Αποτελεί ξεκάθαρη Εκκλησιολογική στρέβλωση η αναφορά του αυτή.

Να υπενθυμίσομε ότι ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, είχε διατελέσει πρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.). Είχε έντονη δραστηριότητα στο λεγόμενο ‘’Οικουμενικό’’ κίνημα και έχει αποκληθεί ως «ο Πατριάρχης των Διαλόγων».

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι ο μ. Πατριάρχης Αλεξανδρείας Παρθένιος, τρισσώς χαρακτήρισε τον Μωάμεθ ως «προφήτη» και το κοράνι «άγιο», γεγονός απαράδεκτο αλλά και βλάσφημο. Πως είναι δυνατό να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους φωτισμένους από το Άγιο Πνεύμα Προφήτες, ο Μωάμεθ που με την συνέργεια του πονηρού δημιούργησε την Θεομάχο, Χριστομάχο και Πνευματομάχο, μωαμεθανική δαιμονιώδη πλάνη;

Η αναφορά λοιπόν στον προβληματισμό – θέση του τότε Μητροπολίτη Καρθαγένης Παρθενίου, μετέπειτα Πατριάρχη Αλεξανδρείας, στην Γ΄ Προσυνοδική Διάσκεψη, θα πρέπει να αξιολογείται σε σχέση και μέ άλλες παρόμοιες αναφορές. Η ομιλία που είχε εκφωνήσει κατά την Ζ΄ Γενική Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), που πραγματοποιήθηκε στην Canberra της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, καθίσταται ένας ακόμα λόγος να μη συμφωνήσει κανείς με τέτοια οικουμενιστική προβληματισμό - τοποθέτηση.

πηγή

Τα Δόγματα της πίστης μας (Μητροπολίτου Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως Ιερεμία)

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2016
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ
ΘΕΟΛΟΓΙΑ

ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ

1. Τό ἔχουμε πεῖ πολλές φορές, ἀδελφοί μου χριστιανοί, ὅτι τό πιό μεγάλο καί τό πιό σημαντικό ἀπό ὅλα εἶναι ἡ ΠΙΣΤΗ μας, ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ μας. Γι᾽ αὐτό καί στήν προσ­ευχή μας καθημερινά πρέπει νά λέμε: «Χριστέ μου, στερέωσέ μου τήν πίστη καί τήν ἀγάπη μου σέ Σένα»! Μόνο ἄν ἔχουμε πίστη ὀρθή καί ζοῦμε αὐτή τήν πίστη στήν καθημερινή μας ζωή θά πετύχουμε τήν σωτηρία μας καί θά ἁγιάσουμε.
Ἡ πίστη μας, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι ἀνθρώπινο κατασκεύασμα, ἀλλά εἶναι ΘΕΙΑ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ. Καί τήν Ἀποκάλυψη αὐτή μᾶς τήν ἔφερε ὁ σαρκωθείς Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

2. Τήν πίστη μας αὐτή τήν διατυπώνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες σέ σύντομες προτάσεις πού καλοῦνται ΔΟΓΜΑΤΑ. Καί τά ΔΟΓΜΑΤΑ εἶναι θεόπνευστα, ὅπως θεόπνευστη εἶναι καί ἡ Ἁγία Γραφή. Γιατί οἱ ἅγιοι Πατέρες διετύπωσαν τά Δόγματα σέ Οἰκουμενικές Συνόδους, ὅπου ἐνεργεῖ τό Ἅγιο Πνεῦμα. Τό Ἅγιο Πνεῦμα «ἀρχιτεκτονεῖ» τήν Ἐκκλησία καί Αὐτό, τό Ἅγιο Πνεῦμα, συνεργεῖ στήν ἔκθεση τῶν «ὀρθῶν τῆς πίστεως Δογμάτων» διά τήν σωτηρία μας.
Ναί! Τά Δόγματα τῆς πίστης μας εἶναι γιά τήν σωτηρία μας. Μᾶς δίνουν τήν σωστή μέθοδο γιά νά θεραπεύσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τά ἁμαρτωλά πάθη καί μᾶς δείχνουν τόν σωστό δρόμο γιά νά βροῦμε καί νά ζήσουμε τόν Θεό. Ἡ αἵρεση δείχνει λανθασμένο δρόμο γιά τόν Θεό, σέ πάει σέ ἄλλο θεό, γι᾽ αὐτό καί τήν ἀποκρούουμε καί τήν πολεμοῦμε. Τό «Φιλιόκβε» γιά παράδειγμα τῶν Καθολικῶν μᾶς μπερδεύει τόν δρόμο μας γιά τόν Θεό. Μᾶς πάει σέ ψευδο-θεό καί ὄχι στόν ἀληθινό Θεό τῆς Ἁγίας Γραφῆς, σ᾽ Αὐτόν πού μᾶς ἀποκάλυψε ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

3. Τά Δόγματα, λοιπόν, τῆς πίστης μας, ἀδελφοί χριστιανοί, δέν εἶναι μερικές θεωρητικές ἀλήθειες, πού πρέπει νά τίς μάθουμε γιά νά «μορφωθοῦμε», ἀλλά εἶναι ἀλήθειες πού ρυθμίζουν τήν ζωή μας μέσα στήν Ἐκκλησία καί τήν πολιτεία μας ὡς χριστιανῶν μέσα στόν κόσμο.
Εἶπα ὅτι τά Δόγματα τῆς πίστης μας εἶναι γιά νά τά ζοῦμε, γιατί ἡ ἐφαρμογή τους στήν ζωή, αὐτό μᾶς φέρει τήν σωτηρία μας. Οἱ Πατέρες ἔζησαν τά Δόγματα, ὅλη ἡ ζωή τους ἦταν μιά ΟΡΘΟΠΡΑΞΙΑ καί γι᾽ αὐτό μιλοῦσαν σωστά γιά τήν ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ. Πρῶτα οἱ ἅγιοι Πατέρες «ἔπαθαν τά θεῖα» καί ἀπό τήν ἐμπειρία τους αὐτή «ἔμαθον τά θεῖα». Γι αὐτό καί ἔγιναν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στήν διατύπωση τῶν Δογμάτων τῆς πίστης μας. Καί γι᾽ αὐτό καί ἡμεῖς τούς δίνουμε ἀπόλυτο ἐμπιστοσύνη, ἐπειδή ὅλη τους ἡ ζωή ἦταν μία ζωντανή ἐφαρμογή τῶν ἀληθειῶν τῆς πίστης μας, δηλαδή τῶν Ὀρθοδόξων Δογμάτων. ῞Οπως λέει ὁ ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, «οὐδέν οἱ φωστῆρες ἐκεῖνοι (οἱ ἅγιοι Πατέρες) ἔγραψαν, ὅπερ πρότερον οὐκ ἐποίησαν καί ποιήσαντες οὐ κατώρθωσαν»!

4. Ἀφοῦ ὅμως τά ἱερά Δόγματα τῆς πίστης μας εἶναι ἡ ζωή μας καί τό βίωμά μας σάν χριστιανῶν, αὐτό σημαίνει ὅτι καί προτοῦ ἀκόμη νά διατυπωθοῦν τά Δόγματα ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους τά πίστευαν καί τά ζοῦσαν οἱ χριστιανοί. Τό ὅτι δηλαδή ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Θεός ὅμοιος μέ τόν Θεό Πατέρα τό γνώριζαν οἱ χριστιανοί ἀπό τήν ἀρχή καί δέν τό ἔμαθαν τό 325 μ.Χ., τότε πού ἔγινε ἡ Α´ Οἰκουμενική Σύνοδος καί διετύπωσε μέ σαφήνεια τό δόγμα τῆς θεότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἔγινε τότε διότι ἐμφανίστηκε ὁ αἱρετικός Ἄρειος, πού ἔλεγε τό ἀντίθετο, καί ἔπρεπε λοιπόν νά πολεμηθεῖ ἡ πλάνη του, γιατί ἔκανε ζημιά. Ἀλλά καί πρίν νά διατυπωθεῖ σέ Δόγμα ἡ ἀλήθεια τῆς θεότητας τοῦ Χριστοῦ ἦταν πιστευτή ἀπό τούς χριστιανούς, ἦταν ἡ ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἔτσι, ὅταν ἡ Ἐκκλησία διατυπώνει σέ Οἰκουμενική Σύνοδο ἕνα Δόγμα, δέν δημιουργεῖ καινούργια πίστη, ἀλλά, ἐπειδή τό ἔφεραν ἔτσι τά πράγματα καί οἱ ἀνάγκες, γι᾽ αὐτό διατυπώνει μέ σαφήνεια μία ἀλήθεια τῆς δοθείσης ἤδη θείας Ἀποκαλύψεως. Προσοχή, σ᾽ αὐτό πού λέγω, Χριστιανοί μου: Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας δέν δημιουργεῖ καινούργια Δόγματα! Αὐτό τό κάνουν οἱ Καθολικοί, οἱ ὁποῖοι ὅλο καί παράγουν καινούργια δόγματα, ὅπως τό δόγμα τους γιά τό «πρωτεῖο» τοῦ Πάπα καί τό «ἀλάθητο» τοῦ Πάπα.

5. Ὅλη ἡ πίστη μας, ἀδελφοί, ὅλα, δηλαδή, τά Δόγματα τῆς Ὀρθόδοξης πίστης μας, βρίσκονται στά λειτουργικά βιβλία τῆς Ἐκκλησίας, σ᾽ αὐτά πού ἀκοῦτε ἐδῶ στήν Ἐκκλησία μας ἀπό τόν παπᾶ καί τόν ψάλτη. Ὅταν, δηλαδή, συναζόμαστε ἐδῶ στήν Ἐκκλησία γιά νά λατρεύσουμε τόν Θεό, μέ αὐτά πού λέμε ἀπό τά λειτουργικά βιβλία, ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας. Καί βέβαια ἔτσι πρέπει νά γίνεται. Γιατί, γιά νά γίνει εἰσακουστή ἡ προσ­ευχή μας στόν Θεό, πρέπει νά ἀπευθυνθεῖ στόν πραγματικό, τόν ἀληθινό Θεό. Γιά νά μάθετε, λοιπόν, χριστιανοί μου, τήν ὀρθόδοξη πίστη, σᾶς συνιστῶ νά ἔρχεστε στήν Ἐκκλησία καί νά προσέχετε τά λόγια καί τά ψαλσίματα τοῦ ἱερέα καί τοῦ ψάλτου, ξαναλέγω, γιατί αὐτά ἔχουν τό «Πιστεύω» μας. Ἀλλά καί στά σπίτια σας νά ἔχετε λειτουργικά βιβλία καί νά τά διαβάζετε. Ὁπωσδήποτε ὅλα τά σπίτια πρέπει νά ἔχουν τήν Σύνοψη, ἤ, καλύτερα, τόν Συνέκδημο. Καί ἀπό ἐκεῖ νά διαβάζετε πρωινές καί βραδυνές Προσευχές, νά διαβάζετε τήν Παράκληση τῆς Παναγίας καί τούς Χαιρετισμούς πάλι στήν Παναγία μας. Αὐτά τά ἱερά ὑμνολογικά δημιουργήματα εἶναι τῶν ἁγίων Πατέρων ἔργα καί τά «πιπίλισαν» στά εὐλαβικά τους στόματα ἀναρίθμητες ἁγιασμένες ψυχές. Συντάσσουν καί σήμερα ἱερές Ἀκολουθίες. Ἀλλά, ὅπως φαίνεται, σέ πολλές ἀπ᾽ αὐτές ἀπουσιάζει παντελῶς ἡ Δογματική διδασκαλία τῆς πίστης μας, πού τήν βρίσκουμε ἄφθονη στά παλαιά Λειτουργικά μας βιβλία. Ἀκόμη περισσότερο γιά τά Δόγματα τῆς πίστης μας συνιστῶ τήν Παρακλητική ἤ Ὀκτάηχο, γιατί ἔχει ὕμνους τοῦ μεγάλου Δογματολόγου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ.

7. Τέλος, τό νά κατανοήσετε τά Δόγματα τῆς πίστης μας, ἀδελφοί μου, δέν εἶναι εὔκολο. Γιατί δέν κατανοοῦνται μέ τήν λογική. Ὄχι ὅτι εἶναι «ἄλογα», ἀλλά εἶναι «ὑπέρλογα». Εἶναι πάνω ἀπό τήν λογική. Ἡ πίστη μας δέν νοεῖται μέ τό μυαλό, ἀλλά γεύεται μέ τήν καρδιά· γι᾽ αὐτό καί λέγεται «πίστη», ἀπό τό ῥῆμα «ἐμπιστεύομαι». Δηλαδή, ἀγαπῶ τόν Θεό καί παραδίδομαι σ᾽ Αὐτόν. Ἔτσι, κατά ἕνα μυστικό θεϊκό τρόπο, ὅταν ἀκοῦμε μέ ἀγάπη στόν Θεό καί μέ εὐλάβεια τά λόγια τῆς θείας λατρείας, ἡ καρδιά μας ἀρχίζει σιγά-σιγά νά ἀποκτᾶ μία γεύση τοῦ Θεοῦ, γλυκαίνεται ἀπ᾽ αὐτόν καί ἔρχεται ἔτσι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ. Ἔρχεται μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Καί ὅταν τά Δόγματα τῆς πίστης μας τά ἐφαρμόζουμε στήν ζωή μας, ὅταν, δηλαδή, ζοῦμε καθαρά, τότε μᾶς ἔρχεται μεγαλύτερη Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω μας καί γευόμαστε καί γνωρίζουμε καλύτερα τήν πίστη μας. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος μᾶς λέγει πάλι: «Εἰ μή πείρᾳ καταλάβοις, γνῶναι ταῦτα οὐκ ἰσχύεις»! Καί ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός μιλώντας γιά τό Δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος καί θέλοντας νά τό νοήσουν οἱ ἀκροατές του ἔλεγε σ᾽ αὐτούς στό κήρυγμά του: «Εἶναι καί ἄλλος τρόπος νά καταλάβετε διά τήν παναγίαν Τριάδα. Πῶς; Νά ἐξομολογηθῆτε παστρικά καί καλά, νά μεταλάβετε τά Ἄχραντα Μυστήρια μέ φόβον, μέ τρόμον καί μέ εὐλάβειαν καί τότες θά σᾶς φωτίσῃ ἡ Χάρις τοῦ παναγίου Πνεύματος νά καταλάβετε, διατί μέ διδασκαλίαν δέν ἠμπορεῖτε νά καταλάβετε»!
Ἄς δεχόμαστε, ἀγαπητοί μου, τά Δόγματα τῆς πίστης μας μέ καθαρότητα καί ἁπλότητα καρδιᾶς καί ὄχι λογιοκρατικά, ὅπως τό κάνουν οἱ Δυτικοί, πού νομίζουν καί πιστεύουν ὅτι μέ τό ἰσχυρό τους νοῦ μποροῦν νά κατανοήσουν τά Δόγματα, ὄχι μόνον, ἀλλά καί νά ἀνακαλύψουν καί νά κατασκευάσουν καί καινούργια!... ῾Ο δογματολόγος πατέρας τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μᾶς λέει: «Δεξώμεθα οὗν τήν παράδοσιν τῆς Ἐκκλησίας ἐν εὐθύτητι καρδίας καί μή ἐν πολλοῖς λογισμοῖς»!

Μέ πολλές εὐχές, 
† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

πηγή

το είδαμε εδώ

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση: Τὸ Εἶναι καὶ τὸ Ἔχειν

(Μάρκ. 8, 34-9, 1)


Ἐκεῖνο ποὺ κυριολεκτικὰ μαστίζει τὸν ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τῆς ἐποχῆς μας, εἶναι τὸ αἴσθημα τῆς ἀνασφάλειας καὶ ἀβεβαιότητας, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ συνέπεια τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἐπαναστατικῆς προσπάθειας δηλ. τοῦ ἀνθρώπου νὰ γίνει αὐτὸς ὁ ἴδιος κυρίαρχος τοῦ ἑαυτοῦ του ξεθρονιάζοντας τὸν Θεὸ ἀπὸ τὴ θέση τοῦ δημιουργοῦ καὶ κυρίου του. Ἔτσι ὅμως δημιουργεῖται μέσα στὸν ἄνθρωπο ἕνα τεράστιο καὶ τρομακτικὸ κενό, τὸ ὁποῖο αἰσθανόμενος ὁ ἄνθρωπος, εἴτε συνειδητὰ εἴτε ἀσυνείδητα, καὶ τρομάζοντας μπροστὰ στὶς ἀβυσσαλέες διαστάσεις του, νομίζει ὅτι τὸ ἀντιμετωπίζει σωρεύοντας πολλά, ὑλικὰ ἀγαθά, ὥστε νὰ ἐξασφαλίσει σιγουριὰ μέσα στὸν κόσμο καὶ νὰ ἀποφύγει τὴν ἐνοχλητικὴ σκέψη τοῦ θανάτου.

Μὲ ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν πετυχαίνει ὁ ἄνθρωπος τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ ξεγελάσει τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Γιατί ἡ φτώχεια ἡ πνευματικὴ δὲν κρύβεται οὔτε μὲ τὰ πιὸ φανταχτερὰ ὑλικὰ ἀγαθά. Ἡ ὕπαρξη προηγεῖται ἀξιολογικὰ τῶν διαφόρων ἀποκτημάτων της. Νὰ μία πολὺ σπουδαία ἀλήθεια ποὺ μᾶς θυμίζει τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα (ποὺ διαβάζεται ἐπίσης καὶ τὴν Γ' Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν) ἰδιαίτερα μὲ τὴ φράση «τί γὰρ ὠφελήσει, ἄνθρωπον ἐὰν κερδίση τὸν κόσμον ὅλον καὶ ζημιωθῆ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;».

Ἡ «ψυχὴ» δηλώνει, σύμφωνα μὲ τὴ βιβλικὴ ὁρολογία, τὴ ζωή, τὸ εἶναι, καὶ «ὁ κόσμος ὅλος» τὸ ἔχειν. Ὅλο τὸ ἔχειν τοῦ κόσμου δὲν ἰσοσταθμίζει τὴ ζωὴ ἑνὸς καὶ μόνο ἀνθρώπου. Τὴν ἀλήθεια αὐτὴ τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου τὴ λησμονεῖ συχνὰ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, ποὺ οἱ τεχνικὲς δυνατότητες, ἡ ἐπιστημονικὴ ἐξέλιξη καὶ ὁ μεγάλος πλοῦτος, τουλάχιστο σὲ ὁρισμένες περιοχὲς τοῦ πλανήτη μας, τὸν κάνουν νὰ συγκεντρώνει τὴν προσοχή του στὴν ἀπόκτηση ἀγαθῶν, στὰ βαρύγδουπα λόγια, στὶς ἠχηρὲς καὶ κούφιες ἐκφράσεις, μὲ μία λέξη στὸ ἔχειν, ποὺ γίνεται μὲ ζημία τοῦ εἶναι, τῆς ἀληθινῆς ὑπάρξεως.

Ἐπίσης, οἱ πράξεις βίας ποὺ ἀφθονοῦν στὴν ἐποχή μας σὲ ἐντυπωσιακὸ βαθμὸ εἶναι ἕνα σημάδι ποὺ δείχνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος ξέχασε τὸ πραγματικὸ εἶναι καὶ ἐνδιαφέρεται μόνο νὰ ἔχει, νὰ κατέχει ὅσο μπορεῖ περισσότερα πράγματα καὶ ὅσο γίνεται περισσότερους ἄλλους ἀνθρώπους, γιὰ νὰ τοὺς καταδυναστεύει ἢ καὶ νὰ τοὺς ἀφανίζει. Ὅσο ὅμως περισσότερο ἐπιθυμεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἔχει καὶ νὰ κατέχει, τόσο περισσότερο παύει νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶναι, παύει νὰ εἶναι ὅπως τὸν ἔπλασε ὁ Θεός· ἀλλοτριώνεται, δηλ. ἀποξενώνεται ἀπὸ τὴν ἀληθινή του φύση, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος, ξένος πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὴν ὕψωσή του γιόρτασε ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ἑβδομάδα ποὺ πέρασε, καλεῖ τὸν ἄνθρωπο νὰ αἰσθανθεῖ τὴ φτώχεια του ποὺ δὲν τὴν σκεπάζει τὸ ἐντυπωσιακὸ ἔχειν καὶ νὰ αὐτοσυγκεντρωθεῖ στὸ εἶναι, στὴν ἀληθινή του ὕπαρξη. Ὁ Χριστὸς ἐπάνω στὸν Σταυρὸ δὲν ἔχει ἀπολύτως τίποτε, εἶναι γυμνός· ἀκόμη καὶ ὁ ἱματισμὸς του γίνεται ἀντικείμενο κληρώσεως τῶν ρωμαίων στρατιωτῶν. Κι ὅμως τὴ στιγμὴ ἀκριβῶς αὐτὴ ἀποκαλύπτεται τὸ εἶναι στὴν πιὸ σημαντική του ἐκδήλωση, στὴν προσφορὰ τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης. Γι' αὐτὸ κι ὁ Σταυρὸς εἶναι ἕνα διαρκὲς προσκλητήριο ἀγάπης πρὸς τὸν κάθε ἀνθρωπο· τοῦ ὑπενθυμΐζει τὴν ξεχασμένη ἀνθρωπιά, τὴν ἀληθινή του ὕπαρξη ποὺ εἶναι συνύπαρξη ἀγάπης μὲ τὸν διπλανό του καὶ ὄχι προσπάθεια ἐπιβολῆς του σ’ αὐτόν,

Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωση τοῦ Σταυροῦ Anthony Bloom

Στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος

Τὴν ἡμέρα ποὺ θυμόμαστε τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, πρέπει νὰ δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχὴ σ’ ὅ,τι εἶναι ἡ Θεϊκὴ ἀγάπη. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο ποὺ θυσίασε τὸν Μονογενῆ του Υἱό, ὥστε κανεὶς ἄνθρωπος δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονηθεῖ καὶ ν’ ἀγνοηθεῖ.

Ἂν εἶναι ἀλήθεια αὐτό, πῶς θὰ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον; Ἂν ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς σημαίνει τόσα πολλὰ γιὰ τὸν Θεό, ἐὰν Ἐκεῖνος ἀγαπάει τὸν ἄνθρωπο σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ θυσιάσει τὴν ζωή Του, ὁ θάνατός Του εἶναι εὐπρόσδεκτος- πῶς θὰ πρέπει λοιπὸν νὰ φερόμαστε στὸν πλησίον μας;

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγαπᾶμε ἐκ φύσεως, ποὺ μὲ τόσους πολλοὺς τρόπους μοιάζουν μὲ μᾶς στὸ μυαλό, τὸ συναίσθημα – ἀλλὰ εἶναι αὐτὸ ἀγάπη; Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἀγαπᾶμε αὐτὸ τὸ πρόσωπο σὰν τὸ πιὸ πολύτιμο πρόσωπο στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ δικά μου, ἐπειδὴ λαχταρῶ νὰ εἶμαι μὲ τὸν Θεό, νὰ μοιράζομαι τὶς σκέψεις Του, τὴ στάση Του ἀπέναντι στὴ ζωή.

Καὶ πόσοι ἄνθρωποι ὑπάρχουν ποὺ τοὺς φερόμαστε μὲ ἀδιαφορία, δὲν εὐχόμαστε κάτι κακὸ γι’ αὐτοὺς – δὲν ὑπάρχουν γιὰ μᾶς! Ἂς ρίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω μας σὲ τούτη τὴ συνάθροιση καὶ γιὰ μῆνες ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «τί σημαίνει αὐτὸ τὸ πρόσωπο γιὰ μένα;» - Τίποτα· ἁπλὰ κάποιος ποὺ παρευρίσκεται στὴν ἴδια ἐκκλησία, ποὺ πιστεύει στὸν ἴδιο Θεό, ποὺ λαμβάνει τὴν ἴδια κοινωνία- καὶ λησμονοῦμε ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ λαμβάνουν τὴν ἴδια κοινωνία, ἔχουν γίνει μέρος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ζεῖ μέσα τους, ὅτι θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε σ’ αὐτούς, νὰ τοὺς κοιτάξουμε, καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ἀποτελοῦν ναὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μιὰ συνέχεια τῆς Ἐνσάρκωσης.

Ἂς θέσουμε στὸν ἑαυτὸ μας σοβαρὰ καὶ κρίσιμα ἐρωτήματα γιὰ τὸ πῶς φερόμαστε καὶ πῶς βλέπουμε τὸν διπλανό μας. Ἂς ἀφιερώσουμε ὅλη τὴν ἑβδομάδα γιὰ νὰ σκεφτοῦμε τὸ ἕνα πρόσωπο μετὰ τὸ ἄλλο καὶ ἂς ἀναρωτηθοῦμε: «ὑπάρχει ἀγάπη στὴν καρδιά μου; » Ὄχι μιὰ συναισθηματικὴ ἀγάπη, ἀλλὰ μιὰ ἀγάπη ποὺ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ κάνει ἕναν ἄνθρωπο πολύτιμο, - πολύτιμο στὸ βαθμὸ ποὺ θὰ πρέπει νὰ εἶμαι προετοιμασμένος νὰ δώσω τὴν ζωή μου γι’αὐτὸ τὸ πρόσωπο. Καὶ ὅταν τὴν ἑπόμενη ἑβδομάδα προσέλθουμε στὸ μυστήριο τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως, ἀνάμεσα στὰ ἄλλα, ἂς φέρουμε, ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ τὸ ἐρώτημα: «Ὑπάρχει γιὰ μένα ὁ πλησίον; Τί σημαίνει γιὰ μένα; » Γιὰ τὸν Θεὸ εἶναι τὰ πάντα· ἐὰν γιὰ μένα δὲν εἶναι τίποτα, ποιὰ εἶναι ἡ θέση μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ; Ἀμήν.

Ὁ Ἰησοῦς προλέγει τὸ πάθος Του (Μάρκ. 8,31-9,1)

Ὁ Ἰησοῦς προλέγει διὰ πρώτην φορὰν τὸ πάθος καὶ τὸν θάνατόν Του. 

(Ματθ. 16,21 — 28. Μάρκ. 8,31-9,1. Λουκ. 9,22—27)

Μέχρι τῆς ἡμέρας ταύτης οὐδὲν εἶχεν εἴπει ὁ Κύριος περὶ τοῦ πάθους Του. «Ἀπὸ τότε» ὅτε δηλαδὴ ὁ Χριστὸς ὠμολογήθη ὑπὸ τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, ὅτι εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ «ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ, ὅτι δεῖ αὐτὸν εἰς Ἱεροσόλυμα ἀπελθεῖν καὶ πολλὰ παθεῖν ἀπὸ τῶν Πρεσβυτέρων καὶ Ἀρχιερέων καὶ Γραμματέων καὶ ἀποκτανθῆναι καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι». Ὁ Κύριος δηλαδὴ ἀπεδείκνυε διὰ τῶν προφητῶν τὸν τόπον ὅπου ἔμελλε νὰ θυσιασθῇ, τὴν Ἱερουσαλήμ, ὅπου προσεφέροντο αἱ θυσίαι, τὸ ἀπαραίτητον τοῦ πάθους Του «δεῖ παθεῖν». Ὁ Χριστὸς ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ πάθῃ λόγῳ τῆς ἐχθρότητος τῶν ἀνθρώπων, τῆς μὴ ἀντιστάσεως του εἰς τὴν βίαν αὐτῶν καὶ τοῦ σχεδίου τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ ὁποῖον ὁ θάνατός Του ἀπετέλει τὸ κεντρικὸν σημεῖον ἐν τῇ Ἀπολυτρώσει. Καὶ τέλος προέλεγε τὴν τριήμερον ἀνάστασίν Του. «Καὶ παρρησίᾳ τὸν λόγον ἐλάλει» καθαρὰ καὶ μετὰ θάρρους δηλαδὴ ἐνώπιον τῶν μαθητῶν ἔλεγε ταῦτα, ἐνῷ μέχρι τώρα ὑπαινιγμοὺς μόνον ἔκαμε περὶ τοῦ πάθους Του. Ἰωὰν 2,19. 3,14—16. Ματθ. 9,15. Πρεσβύτεροι, ἀρχιερεῖς καὶ Γραμματεῖς ἦσαν τρεῖς τάξεις τοῦ Μεγ. Ἰουδαϊκοῦ Συνεδρίου, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν παραδώσουν εἰς τὸ πάθος. Αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ Τὸν γνωρίσουν ὡς Μεσσίαν, Τὸν θανατώνουν ὡς κακοῦργον!

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος σκανδαλισθείς, διότι ὁ τόσον ἔνδοξος Χριστὸς θὰ πάθῃ πολλὰ καὶ θὰ ἀποθάνῃ «προσλαβόμενος Αὐτὸν» λαβών δηλαδὴ τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ τὸ χέρι ἤ ἀπὸ τὸ ἔνδυμά Του κατὰ μέρος ἐκ σεβασμοῦ ἰδιαιτέρως «ἤρξατο ἐπιτιμᾶν Αὐτῷ λέγων˙ ἵλεώς σοι Κύριε˙ οὐ μὴ ἔσται σοι τοῦτο». Ὁ Πέτρος δηλαδὴ ἐπιπλήττει τὸν Χριστόν, διότι εἶπεν, ὅτι θὰ πάθῃ καὶ πρέπει νὰ πάθῃ καὶ ταυτοχρόνως παρακαλεῖ τὸν Θεόν, ὅπως φανῇ ἵλεως, εὐμενὴς πρὸς τὸν Ἰησοῦν καὶ μὴ ὑποστῇ τὸ πάθος τοῦτο. Ὁ Πέτρος σκανδαλισθείς γίνεται σκάνδαλον εἰς τὸν Χριστόν, διότι κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον συνιστᾷ εἰς Αὐτὸν πράγματα ἀντίθετα ἀπὸ ἐκεῖνα, τὰ ὁποῖα ἔπρεπε νὰ γίνουν, νὰ μὴ πάθῃ δηλαδὴ ὁ Χριστός. Ἀποτέλεσμα τούτου θὰ ἦτο νὰ μὴ ἀπολυτρωθῇ τὸ ἀνθρώπινον γένος. Ἡ συμβουλὴ ἑπομένως αὕτη τοῦ Πέτρου ἦτο σατανική.

Ἐπειδὴ ὅμως οἱ ὀλίγον ὄπισθεν τοῦ Κυρίου ἄλλοι μαθηταὶ ἤκουσαν τὴν σύστασιν ταύτην τοῦ Πέτρου, ὁ Κύριος «στραφείς καὶ ἰδὼν τοὺς μαθητάς αὐτοῦ ἐπετίμησε τῷ Πέτρῳ καὶ λέγει˙ ὕπαγε ὀπίσω μου σατανᾶ, σκάνδαλόν μου εἶ, ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων». Ὅπως ὁ Διάβολος πειράζων τὸν Ἰησοῦν ἐν ἐρήμῳ ὑπέδειξεν εὔκολον καὶ σύντομον ὁδὸν τῆς ζωῆς Του, τὴν ὁδὸν τῆς θαυματουργίας καὶ οὐχὶ τῆς ὑπομονῆς τῶν θλίψεων, ἵνα φανῇ, ὅτι εἶναι υἱὸς τοῦ Θεοῦ, κατὰ παρόμοιον τρόπον καὶ ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὁμολογῶν Αὐτὸν υἱὸν Θεοῦ δὲν ἐπιθυμεῖ τὸ πάθος Του, εἶναι Σατανᾶς. Διά τοῦτο λέγει ὁ Χριστὸς πρὸς αὐτόν. Φύγε ἀπ’ ἐδῶ Σατανᾶ, ἐμπόδιον μοῦ ἔγινες, διότι δὲν φρονεῖς τὴν διὰ τοῦ πάθους Μου ἀπολύτρωσιν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν ὁποίαν ὁ Πατὴρ ἀπεφάσισεν, ἀλλὰ ἀνθρωπίνως σκεπτόμενος θεωρεῖς τὸ πάθος καὶ τὴν θλίψιν ὡς μειωτικὰ Ἐμοῦ ὡς Μεσσίου ἐξ ἀδυναμίας ἀνθρωπίνης δῆθεν προερχόμενα. Οὕτω ἡ πέτρα ὁμολογίας ὁ Πέτρος γίνεται πέτρα σκανδάλου εἰς τὸν οἰκοδόμον Χριστόν! Πόση ἡ ἀδυναμία τοῦ Πέτρου ὡς ἀνθρώπου!

Ὁ Κύριος, ἵνα δώσῃ περισσότερον τόνον εἰς τὸ πάθος Του «προσκαλεσάμενος» τὸν εἰς ἀπόστασιν τινα εὑρισκόμενον λαὸν «σὺν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ» λέγει: Ὄχι ἐγὼ μόνον πρέπει νὰ πάθω καὶ νὰ σταυρωθῷ, ἀλλὰ καὶ σεῖς. Καὶ συγκεκριμένως˙ «εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ’ ἡμέραν καὶ ἀκολουθήτω μοι». Ἂν θέλετε δηλαδὴ νὰ εἶσθε μαθηταί Μου, πρέπει νὰ σηκώσητε ἕκαστος ἐξ ὑμῶν τὸν ἰδιαίτερόν του σταυρόν, καθημερινῶς θέτων εἰς ἐφαρμογὴν τὴν διδασκαλίαν Μου. Ἄρνησις τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἀπομάκρυνσις παντὸς τὸ ὁποῖον μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεόν. Σήκωμα τοῦ σταυροῦ μας εἶναι ὁ βαθμὸς τῆς ἀρνήσεως τοῦ ἑαυτοῦ μας ἡ ὑπομονὴ δηλ. τῶν βασάνων μας μέχρι θανάτου. Ἀκολούθησις τοῦ Χριστοῦ εἶναι νὰ ὑποφέρωμεν καὶ ὑπομένωμεν ὄχι δι’ ἄλλην τινὰ αἰτίαν ὡς κακοποιοί, ἀλλὰ ὡς ἐνάρετοι ὅπως ὑπέφερε καὶ ὁ Χριστὸς βαδίζοντες εἰς τὰ ἴχνη Αὐτοῦ.

Ἐπειδὴ ὅμως ἡ ἀπάρνησις τῶν ἁμαρτωλῶν μας ὀρέξεων πίπτει πολὺ βαρεῖα εἰς τὴν ἀνθρώπινην φιλαυτίαν, ὁ Κύριος προβάλλει πρὸς ὑπερνίκησιν ταύτης τὸ μέλλον Δικαστήριον, ἐνώπιον τοῦ ὁποίου θὰ κριθῶμεν. Φροντίζει μὲ τὸν φόβον ἐκείνου τοῦ Δικαστηρίου νὰ νικήσῃ τὸν ἐπίγειον φόβον καὶ λέγει: «ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, ὃς δ’ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν Ἐμοῦ καὶ τοῦ Εὐαγγελίου σώσει αὐτήν». Ἐνταῦθα ἡ λέξις ψυχὴ ἔχει δύο ἐννοίας. Σημαίνει τὴν ἐδῶ ζωὴν καὶ τὴν ἐκεῖ αἰωνιότητα. Ἑπομένως ὅποιος θελήσει ὑπακούων εἰς τὴν φιλαυτίαν του νὰ μὴ θυσιάσῃ τὴν ζωὴν του χάριν τῆς ἀληθείας, οὗτος «ἀπολέσει τὴν ψυχὴν» θὰ κατακριθῇ ὑπὸ τοῦ Θείου Δικαστηρίου καὶ θὰ χάσῃ τὴν ἐκεῖ αἰωνίαν μακαριότητα. Ὅποιος ὅμως θυσιάσει τὴν ζωὴν του χάριν τῆς ἀληθείας τοῦ Εὐαγγελίου «οὗτος σώσει τὴν ψυχὴν αὐτοῦ» θὰ κερδίσῃ τὴν αἰωνίαν μακαριότητα.

Ὁ Κύριος συνεχίζων τὸν λόγον του, ὅτι πρέπει νὰ θυσιασθῶμεν ἐδῶ χάριν τῆς ἄλλης μακαριότητος, φέρει τὰς δύο ὑπάρξεις μας παροῦσαν καὶ μέλλουσαν καὶ λέγει: «τί γὰρ ὠφεληθήσεται ἄνθρωπος, ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ τὴν δὲ ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσας ἤ ζημιωθείς;» Τί σημασίαν δηλαδὴ ἔχει ἐὰν κερδίσωμεν ὄχι μόνον τὴν ζωὴν μας ἀποφεύγοντες τὸν μαρτυρικὸν θάνατον χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρον τὸν παρόντα κόσμον μὲ ὅλα τὰ ἀγαθά του, κατακριθῶμεν ὅμως βάσει μικρᾶς ἤ μεγάλης ἁμαρτίας ὑπὸ τοῦ Θείου Δικαστηρίου; «ἤ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» Ἡ αἰωνία ψυχὴ μας εἶναι ἀνωτέρα ὅλου τοῦ κόσμου, ὥστε οὐδὲν ἀντάλλαγμα αὐτῆς ὑπάρχει!

Ὁ Κύριος παρουσιάζει ἐν συνεχείᾳ τὸν φόβον ἤ τὴν λαμπρότητα τοῦ Δικαστηρίου ἐκείνου, ὅπου θὰ δικασθῇ τὸ πολυτιμότερον, τὸ ὁποῖον ἔχομεν, ἡ ψυχή μας, ἵνα νικήσῃ τὸν φόβον τοῦ ἐπιγείου μαρτυρικοῦ θανάτου καὶ λέγει: «ὃς γὰρ ἐὰν ἐπαισχυνθῇ μὲ καὶ τοὺς ἐμούς λόγους ἐν τῇ γενεᾷ ταύτῃ τῇ μοιχαλίδι καὶ ἁμαρτωλῷ καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐπαισχυνθήσεται αὐτόν, ὅταν ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Πατρὸς αὐτοῦ μετὰ τῶν ἀγγέλων τῶν ἁγίων καὶ τότε ἀποδώσει ἐκάστῳ κατὰ τὴν πράξιν αὐτοῦ». Ὁ Κύριος ὀνομάζει τὴν γενεὰν ταύτην μοιχαλίδα, διότι ζῇ ἐν ἁμαρτίᾳ καὶ ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ εὑρισκομένη ἔχει πάρει διαζύγιον ἀπὸ τὸν Θεόν. Ὁ Χριστὸς θὰ ἐντραπῇ τότε ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι θὰ Τὸν ἐντραποῦν ἐδῶ. Ἐκεῖνοι ὅμως οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ δειλιάσουν ἐδῶ, θὰ δοξασθοῦν ἐκεῖ. Ὅσος εἶναι ὁ τρόμος τῶν καταδικαζομένων, ἄλλη τόση θὰ εἶναι ἡ δόξα τῶν ἀμειβομένων ἐκεῖ, ὅπου ἕκαστος θὰ ἀμειφθῇ δικαίως.

Ὁ Κύριος περιγράφει ἐκτενέστερον τὸ Δικαστήριον ἐκεῖνο καὶ λέγει: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅτι εἰσί τινες τῶν ὧδε ἐστηκότων, οἵτινες οὐ μὴ γεύσωνται θανάτου, ἕως ἂν ἴδωσι τὸν Υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἐληλυθυῖαν ἐν δυνάμει». Περὶ τίνος πρόκειται ἐνταῦθα; Ἰδού! Ἡ μέλλουσα κρίσις θὰ γίνῃ κατὰ τὸ τέλος τοῦ κόσμου. Ἡ ἐποχὴ ἐκείνη ὡς λίαν ἀπομεμακρυσμένη δὲν θὰ ἴδῃ οὐδένα ἐκ τῶν ζώντων τότε Ἀποστόλων. Ἀλλὰ ἡ Μεσσιανικὴ ἐποχὴ καὶ ἑπομένως καὶ τὸ Μεσσιανικὸν θεῖον Δικαστήριον ἐκτείνεται ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ Κυρίου μέχρι τέλους κόσμου. Δύο μεγάλαι δίκαι καὶ καταδίκαι θὰ λάβωσι χώραν κατὰ τὴν Μεσσιανικὴν ταύτην περίοδον. Ἡ μία ἀφορᾷ τὴν δίκην καὶ καταδίκην τῆς Ἱερουσαλὴμ καὶ κεῖται εἰς τὴν ἀρχὴν τῆς Μεσσιανικῆς περιόδου ταύτης. Ἡ πρώτη εἶναι εἰκὼν τῆς δευτέρας. Ἡ πρώτη δίκη καὶ καταδίκη εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, ἥτις ἔγινε τὸ 70 μ.Χ. Κατὰ τὴν καταστροφὴν ταύτην ἔζων τινὲς τῶν Ἀποστόλων καὶ ἐκ τοῦ λαοῦ τοῦ παρευρισκομένου μετὰ τοῦ Ἰησοῦ. Κατὰ ταύτην ἦλθεν «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐν δυνάμει», διότι ἐφάνη ἡ θαυματουργικὴ δύναμις τοῦ Ἀρχηγοῦ τῆς Ἐκκλησίας καθ’ ὅσον ἡ μὲν Ἱερουσαλὴμ κατεστράφη τιμωρηθεῖσα, ἡ δὲ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐξηπλώθη εἰς ὁλόκληρον τὸν κόσμον. Μικρὰ εἶναι ἡ δύναμις αὕτη τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ; Κάθε ἄλλο!

Ἰδοὺ τὸ τρομερὸν δικαστήριον, ἡ ἅλωσις τῆς Ἱερουσαλήμ! Ἑπομένως, λέγει ὁ Κύριος, νικήσατε τὸν φόβον τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου χάριν ἐμοῦ, μὲ τὸν φόβον τοῦ μέλλοντος τρομεροῦ δικαστηρίου, τὸ ὁποῖον θὰ γίνῃ πέραν τοῦ κόσμου τούτου καὶ τοῦ ὁποίου εἰκὼν εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Ἱερουσαλήμ, τῆς ὁποίας τινὲς ἐξ ὑμῶν τῶν Ἀποστόλων καὶ παρισταμένων θὰ γίνετε αὐτόπται μάρτυρες.



Θέμα: Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου καὶ ἡμῶν

Ἐνταῦθα ὁ λόγος εἶναι περὶ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡμῶν.

Καὶ Α. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ. Τρία πρόσωπα εἶναι σπουδαῖα ἐνταῦθα. Ὁ Χριστός, ὁ Ἀπόστολος Πέτρος καὶ ὁ Διάβολος. Ὁ Χριστὸς καὶ ὁ Πέτρος εἶναι τὰ ἁγιώτερα πρόσωπα εἰς τὴν γῆν καὶ τὸν Οὐρανόν. Ὁ Διάβολος εἶναι τὸ βρωμερώτερον πρόσωπον ἐδῶ καὶ εἰς τὸν ἄλλον κόσμον. Ὁ Χριστὸς ὀνομάζει τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Διάβολον! Πόσον τρομερὸν εἶναι τὸ πρᾶγμα, ἂν σκεφθῶμεν, ὅτι ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὠνομάσθη διάβολος, διότι δὲν ἠθέλησε νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστὸς ἀπὸ ἀγάπην του πρὸς Αὐτόν. Ὀνομάζει δὲ ὁ Χριστὸς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον διάβολον, διότι εἶχε μεγάλην ἐπιθυμίαν νὰ σταυρωθῇ, ἵνα ἐξιλεώσῃ ἡμᾶς ἔναντι τοῦ Πατρὸς του διὰ τὸ προπατορικὸν ἁμάρτημα τοῦ Ἀδάμ. Ἐρωτᾶται ὅμως. Διατὶ ἔχει τόσην ἐπιθυμίαν νὰ σταυρωθῇ ὁ Χριστός, ὥστε ὀνομάζει τὸν Ἀπόστολον Πέτρον διάβολον καὶ δὲν συγχωρεῖ τὸ ἁμάρτημά μας διὰ λόγου, ἀλλὰ δὶ’ αἵματος σταυρικοῦ; Ἰδού! Μὲ τὸν σταυρικὸν θάνατον τοῦ Χριστοῦ φαίνονται δύο ἀντίθετα πράγματα τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἀνθρώπου.

Πρῶτον τοῦ Θεοῦ. Δία τοῦ σταυρικοῦ θανάτου φαίνονται ἡ αὐστηρότης τῆς θείας δικαιοσύνης καὶ ἡ θεία εὐσπλαγχνία. Ἡ Δικαιοσύνη του! Δὲν ἦτο ἄλλος καταλληλότερος τρόπος ἐκφράσεως τῆς θείας δικαιοσύνης ἐν τῇ ὑψίστῃ αὐστηρότητι παρὰ διὰ μίαν μόνην ἁμαρτίαν τῶν πρωτοπλάστων καὶ ἐκείνην πρὸ χιλιάδων ἐτῶν καὶ κατὰ πρώτην φορὰν γενομένην καὶ εἰς μορφὴν μικρᾶς βαρύτητος—βρῶσις ἀπηγορευμένου καρποῦ!—νὰ ὑποστῇ ὁ μονογενής Του Υἱὸς τὴν ἐσχάτην τῶν ποινῶν, τὸν θάνατον καὶ τοῦτον ἐν τῇ ἀτιμωτικῇ καὶ πολυωδύνῳ μορφῇ τοῦ σταυροῦ! Ἀλλὰ ταυτοχρόνως δὲν ὑπάρχει καλλίτερος τρόπος ἐκφράσεως τῆς θείας εὐσπλαγχνίας πρὸς τοὺς ἁμαρτωλοὺς ἀπὸ τοῦ νὰ μὴ πάθῃ τίποτε ἀπὸ τὴν ποινὴν ταύτην ὁ ἁμαρτήσας ἄνθρωπος ἀλλὰ ὁ ἀναμάρτητος Ἰησοῦς, ἡμεῖς δὲ νὰ σωζώμεθα δωρεὰν οὐχὶ διὰ λόγου, ἀλλὰ διὰ τοῦ αἵματος τοῦ σταυρωθέντος Ἰησοῦ. Ὥστε μὲ τὸν σταυρικὸν θάνατον Του ὁ Χριστὸς ἔδειξε τὴν αὐστηρότητα τῆς θείας δικαιοσύνης κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τὴν μεγάλην Του ἀγάπην πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς. Πόσον ἐπιτυχὴς καὶ ἀνάγλυφος εἶναι ὁ τραγικὸς συνδυασμὸς τῶν δύο ἰδιοτήτων τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνης καὶ ἀγάπης ἐν τῷ σταυρῷ!

Δεύτερον. Τοῦ ἀνθρώπου: Ὁ Σταυρὸς ὅμως τοῦ Κυρίου συνδυάζει καὶ ζυγίζει καὶ δύο ἄλλας ἀντιθέσεις, αἵτινες ὑπάρχουσιν εἰς τὸν ἄνθρωπον, τὴν βρωμιά του καὶ τὸ μεγαλεῖον του. Βρωμιὰ εἶναι αἱ ἁμαρτίαι του καὶ μεγαλεῖον του εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς. Πόσον βαρεῖα εἶναι καὶ τί ζυγίζει ἡ ἁμαρτία, μία ζυγαριὰ μόνον ἠδύνατο νὰ τὰ ζυγίσῃ, ἕνας μεγάλος ζυγιστὴς ἠδύνατο νὰ κρατήσῃ εἰς τὸ χέρι του τὴν ζυγαριὰν αὐτὴν καὶ εἰδικὰ δράμια ἔπρεπε πρὸς τοῦτο νὰ εὑρεθῶσι. Καὶ αὐτὰ εἶναι: Ζυγὸς μὲν ὁ Σταυρός, ζυγιστὴς ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς καὶ δράμια τὸ αἷμα Του! Δὲν ὑπάρχει βαρύτερον πρᾶγμα ἀπὸ τὸν σταυρόν, δὲν ὑπάρχει δυνατώτερος ἀπὸ τὸν Θεόν. Δὲν ὑπάρχουν ἐλαφρότερα δράμια, ὥστε νὰ ζυγίζουν καὶ τὰ ἐλάχιστα βάρη, βαρύτερα δράμια, ὥστε νὰ ζυγίζουν μεγάλα βάρη ἀπὸ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὰ τρία αὐτὰ ἐζύγισαν τὴν μίαν, τὴν πρώτην τὴν πρὸ χιλιάδων ἐτῶν ἁμαρτίαν καὶ ἐχύθη τόσον καὶ τοιοῦτον αἷμα. Πόσον βαρεῖα εἶναι ἡ ἁμαρτία!

Ἀλλὰ ὁ σταυρὸς δηλοῖ καὶ τὴν ἀξίαν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἰδοὺ πῶς! Προκειμένου νὰ καθαρίσωμεν οἱονδήποτε ὕφασμα ἐξετάζομεν πόσον θὰ μᾶς στοιχίσουν τὰ καθαριστικά. Ἑπομένως ἀπὸ τὴν ἀξίαν τοῦ καθαριστικοῦ μέσου ἐξάγεται ἡ ἀξία τοῦ καθοριζομένου ὑφάσματος. Καὶ ἐδῶ καθαρτήριον μέσον εἶναι τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Καθαριζόμενον πρᾶγμα ἡ ψυχή μας. Ἄπειρη εἶναι ἡ ἀξία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ; Ἄπειρη εἶναι καὶ ἡ ἀξία τῆς ψυχῆς μας. Ὥστε ἰδοὺ ὁ σταυρὸς δεικνύει τὸ βάρος τῆς ἁμαρτίας, τὴν ἀξίαν τοῦ ἀνθρώπου!

Ἑπομένως ὁ σταυρὸς δηλοῖ πόσον δίκαιος καὶ ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεός, πόσον βάρος ἔχει ἡ ἁμαρτία καὶ ἀξίαν ὁ ἄνθρωπος!

Β.Οἱ ἰδικοὶ μας σταυροί; Τὸ ἴδιον καὶ οὗτοι φανερώνουν: Τὴν ἀγάπην καὶ δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, τὴν ἀξίαν καὶ τὴν βρωμιάν μας. Καὶ συγκεκριμένως. Ἔχεις κι σὺ τὰ σταυρουλάκια σου: Πτωχείαν, ἀσθένειαν, γείτονα κακόν, νοικάρην ὀχληρόν, ἀδελφὸν καὶ συγγενῇ ἰδιότροπον, ἄνδρα ἤ γυναῖκα τύραννον, φίλον συκοφάντην, συνάδελφον κουτσομπόλην ἤ ὑβριστὴν κ.λ.π. Μέσα εἰς αὐτὰ θὰ φανῇ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία σου καὶ ἡ βρωμιά σου. Πράγματι! Πότε ὁ Θεὸς θὰ δείξῃ τὴν ἀγάπην Του πρὸς ἐσέ; Ὅταν εἶσαι πτωχός, ἀσθενής, ὅταν ἔχῃς γείτονα ὀχληρόν, ὅταν ἀδικῆσαι ἀπὸ τὸν ἄνδρα σου, τὴν γυναῖκα σου, τὸν φίλον σου, τὸν συνάδελφόν σου. Ὅταν δὲν ἀδικῆσαι, δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ ἐκδηλωθῇ τόση ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Πότε σὺ χαϊδεύεις τὸ μάτι σου, τὸ χέρι σου, τὸ πόδι σου; Ὅταν ἔχῃ πληγὴν τινα. Πότε ἡ μητέρα φιλεῖ τὸ παιδί της καὶ ἐκδηλοῖ τὴν ἀγάπην της; Ὅταν ἀσθενῇ. Τὸ ἴδιον κάμνει καὶ ὁ Θεὸς πρὸς ἡμᾶς, ὅταν ὑποφέρωμεν.

Εἰς τοὺς σταυρούς μας δὲν φαίνεται μόνον ἡ ἀγάπη Τοῦ ἀλλὰ καὶ ἡ δικαιοσύνη Του. Πόσοι ἀπὸ τοὺς σταυροὺς αὐτοὺς εἶναι τιμωρία μας! Σὲ κουτσομπολεύει αὐτή, διότι καὶ σὺ κάποιον ἄλλον ἐκουτσομπόλευσες. Σὲ συκοφαντεῖ ἐκεῖνος, διότι καὶ σὺ εἰς κἄποιον λόγον συκοφαντίας ἐξετόξευσες,. Εἶσαι ἀσθενής; Ἀποκλείεται, ὥστε ἀπὸ τῶν πολλῶν σου ἁμαρτιῶν νὰ ἀσθενῇ τὸ σῶμα; Εἶσαι πτωχός; Ἀποκλείεται ἡ τεμπελιά, ἡ σπατάλη νὰ σὲ ἔφερον εἰς τὸ σημεῖον αὐτό; Εἶναι τύραννος ὁ ἄνδρας σου; Ποῦ ξέρω ἂν τὸν βασανίζῃς καὶ σὺ μὲ τοὺς ἰδικούς σου γυναικείους τρόπους; Εἶσαι ἐν τάξει εἰς αὐτὰ καὶ ἀδικεῖσαι; Αἴ, τότε θὰ ἐκδηλωθῇ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς σέ.
Ἀλλὰ εἰς τοὺς σταυροὺς αὐτοὺς φαίνεται ἡ βρωμιά μας καὶ ἡ ἀξία μας Ἐπάνω εἰς τὴν πίεσιν τῆς ἀδικίας, τῆς συκοφαντίας, τῆς πτωχείας, τῆς ἀσθενείας, θὰ ξεράσῃς ὅ,τι ἔχεις μέσα σου κατὰ τοῦ γείτονός σου, τοῦ ἰδιοκτήτου σου, τοῦ νοικάρη, τοῦ φίλου, τοῦ συναδέλφου σου, τῆς φίλης. Τότε θὰ δείξῃς καὶ τὸ μεγαλεῖον τῆς ψυχῆς σου διὰ τῆς ὑπομονῆς εἰς τὴν πτωχείαν καὶ νόσον, διὰ τῆς μεγαλοκαρδίας σου εἰς τοὺς συκοφάντας σου, διὰ τῆς σιωπῆς εἰς τὰς ἐξάψεις τοῦ θυμοῦ τοῦ ἀνδρός σου, διὰ τῆς συγγνώμης σου πρὸς τοὺς βλάψαντάς σε, γενικῶς διὰ τῆς προσπαθείας σου νὰ ῥίπτῃς νερὸ καὶ ὄχι λάδι στὴ φωτιά. Ἰδοὺ καὶ οἱ ἰδικοὶ μας σταυροί, καθρέπται τῆς ἀγάπης καὶ δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ, τῆς βρωμιᾶς καὶ τοῦ μεγαλείου μας! Ἰδοὺ διατ’ ὁ Χριστὸς τόσον πολὺ ἐπεθύμει νὰ σταυρωθῇ, ὥστε νὰ εἴπῃ τὸν Πέτρον, ὅστις τοῦ συνέστησε νὰ μὴ σταυρωθῇ, Διάβολον. Ἰδοὺ διατὶ συνέστησεν, ὅτι πρέπει νὰ προσέχωμεν εἰς τοὺς σταυρούς μας, ὥστε νὰ ὑπομένωμεν αὐτούς.

Παράδειγμα σπουδαιότατον καὶ εἰκὼν φωτεινότατη, πόσον ἡ θλίψις ἐξαγνίζει τὸν ἄνθρωπον καὶ ἀναδεικνύει τὸν Θεόν, εἶναι ὄχι μόνον τῶν ἁγίων, οἱ ὁποῖοι διὰ τῶν βασάνων ἐξελαμπικαρίσθησαν ὡς χρυσὸς ἐν χωνευτηρίῳ, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὸν κατακλυσμόν. Κατὰ τὸν κατακλυσμὸν δηλαδὴ τοῦ Νῶε, ὅσον ὁ κατακλυσμὸς ἐμεγάλωνε, τόσον ἡ κιβωτὸς τῶν 8 δικαίων ψυχῶν ἀνυψοῦτο εἰς ὑψηλότερον ὕψος. Ὅσον περισσότεροι ἀσεβεῖς ἐπνίγοντο, τόσον ἡ κιβωτὸς τῆς σωτηρίας τῶν δικαίων ἤγγιζε πρὸς τὸν Οὐρανόν. Τὸ γεγονὸς τοῦτο εἶναι ἐκφραστικωτάτη εἰκὼν τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ πρὸς τοὺς ἁμαρτωλούς, ἀγάπης Του πρὸς τοὺς δικαίους καὶ δεῖγμα τῆς ἀνθρωπίνης βρωμιᾶς, ἀλλὰ καὶ ἀξίας, ἀφοῦ 8 ἄνθρωποι ἐσώθησαν μέσα εἰς τόσην κοσμοχαλασιά.

Μία ἀπορία. Εἶπεν ὁ Χριστὸς τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Σατανᾶν. Ἑπομένως ἐπιτρέπεται καὶ ἡμεῖς νὰ εἴπωμεν τὸν ἄλλον Σατανᾶν ἤ νὰ διαβολοστείλωμεν ἄλλον ἄνθρωπον; Ἀπαντῶ. 1) Ὁ Χριστὸς θὰ στείλῃ εἰς τὸν Διάβολον κατὰ τὴν μεγάλην Κρίσιν, ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι εἰργάσθησαν αὐτὸν διὰ τοῦ «ὑπάγετε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἠτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ». Ἑπομένως ὁ Χριστὸς ἔχει δικαίωμα νὰ στείλῃ ἀνθρώπους, ὑπηρέτας τοῦ Σατανᾶ, εἰς τὸν Σατανᾶν, διότι ἡ παγγνωσία του γνωρίζει ἂν ὁ Α εἶναι διάβολος ἤ ἀξίζει νὰ πάῃ εἰς τὸν διάβολον, ἐνῷ ἡμεῖς οὔτε γνῶσιν οὔτε δικαίωμα ἔχομεν. 2) Ὁ Χριστὸς εἶπε τὸν Ἀπόστολον Πέτρον Σατανᾶν, διότι τοῦ εἶπε νὰ μὴ σταυρωθῇ. Σὺ ὅμως λέγεις τὸν ἄλλον Σατανᾶν, διότι σὲ σταυρώνει. Πόση διαφορά!

Άγιος Παΐσιος: "Σε κάθε δύσκολη περίοδο δεν παρασύρονται όλοι - Ο Θεός διατηρεί μια ζύμη για τις επόμενες γενιές"

Στην κατάσταση που είναι σήμερα οι άνθρωποι, ό,τι τους λέει ο λογισμός κάνουν.

Άλλοι είναι με χάπια, άλλοι παίρνουν ναρκωτικά… Κάθε τόσο τρεις-τέσσερις ξεκινούν να κάνουν μία νέα θρησκεία.

Ανάλογα ,λίγα γίνονται, εγκλήματα, δυστυχήματα κ.λπ. Βοηθάει ο Θεός. Ήρθε ένας στο Καλύβι και μου λέει: «Έχεις καμμιά κιθάρα;». Πίνει χασίς, έχει όρεξη να μιλάη- δεν σε ρωτά αν έχης εσύ όρεξη- θέλει και μια κιθάρα!

Άλλοι βαρέθηκαν τη ζωή τους και θέλουν να αυτοκτονήσουν ή να κάνουν κανένα κακό, για να γίνη σαματάς.

Δεν είναι ότι τους περνάει αυτό σαν βλάσφημος λογισμός και τον διώχνουν. Βαρέθηκαν την ζωή τους και δεν ξέρουν τί να κάνουν. Μου είπε ένας: «Θέλω να με γράψουν οι εφημερίδες ότι είμαι ήρωας». Οι άλλοι χρησιμοποιούν μερικούς τέτοιους και κάνουν την δουλειά τους. Πάλι καλά, ανάλογα, λίγα γίνονται.

Το καλό είναι που δεν μας εγκαταλείπει ο Θεός. Ο Καλός Θεός τον σημερινό κόσμο τον φυλάει με τα δυο Του χέρια ∙ παλιότερα μόνο με το ένα. Σήμερα, μέσα στους τόσους κινδύνους που ζει ο άνθρωπος, ο Θεός τον φυλάει όπως φυλάει η μάνα το μικρό παιδί, όταν αρχίζη να περπατάη. Τώρα μας βοηθούν πιο πολύ ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πού θα ήταν ο κόσμος αν δεν βοηθούσαν!…

Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων παίρνει χάπια και είναι σε μια κατάσταση… Άλλος μεθυσμένος, άλλος απογοητευμένος, άλλος ζαλισμένος, άλλος από τους πόνους ξενυχτισμένος. Όλοι αυτοί βλέπεις να οδηγούν αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, να κάνουν επικίνδυνες δουλειές, να χειρίζονται επικίνδυνα μηχανήματα. Είναι όλοι αυτοί σε κατάσταση να οδηγούν; Μπορούσε να είχε σακατευθή ο κόσμος. Πώς μας φυλάει ο Θεός και δεν το καταλαβαίνουμε!

Παλιά, θυμάμαι, πήγαιναν οι γονείς μας στα χωράφια και πολλές φορές μας άφηναν στην γειτόνισσα να μας προσέχη μαζί με τα παιδιά τα δικά της. Αλλά τότε ήταν ισορροπημένα τα παιδιά. Μια ματιά έρριχνε η γειτόνισσα και έκανε τις δουλειές της και εμείς παίζαμε ήσυχα. Έτσι και ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι παλιά με μια ματιά παρακολουθούσαν τον κόσμο. Σήμερα και ο Χριστός και η Παναγία και οι Άγιοι τον έναν πιάνουν από ‘δω, τον άλλον από ‘κει, γιατί οι άνθρωποι δεν είναι ισορροπημένοι. Τώρα είναι μια κατάσταση… Θεός φυλάξοι!

Σαν μια μητέρα να έχη δυο-τρία προβληματικά παιδιά, το ένα λίγο χαζούλικο, το άλλο λίγο αλλοίθωρο, το άλλο λίγο ανάποδο, να έχη και κανα-δυό της γειτόνισσας να τα προσέχη, και το ένα να ανεβαίνη ψηλά και να κινδυνεύη να πέση κάτω, το άλλο να παίρνη το μαχαίρι να κόψη το λαιμό του, το άλλο να πάη να κάνη κακό στο άλλο, και αυτή συνέχεια να βρίσκεται σε εγρήγορση, να τα παρακολουθή, και εκείνα να μην καταλαβαίνουν την αγωνία της.

Έτσι και ο κόσμος δεν καταλαβαίνει την βοήθεια του Θεού. Με τόσα επικίνδυνα μέσα που υπάρχουν σήμερα θα είχε σακατευθή, αν δεν βοηθούσε ο Θεός. Αλλά έχουμε και Πατέρα τον Θεό και Μάνα την Παναγία και αδέλφια τους Αγίους και τους Αγγέλους, που μας προστατεύουν.

Πόσο μισεί ο διάβολος το ανθρώπινο γένος και θέλει να το εξαφανίση! Και εμείς ξεχνούμε με ποιόν παλεύουμε. Να ξέρατε πόσες φορές ο διάβολος τύλιξε την γη με την ουρά του ,για να την καταστρέψη! Δεν τον αφήνει όμως ο Θεός∙ του χαλάει τα σχέδια. Και το κακό που πάει να κάνη το ταγκαλάκι, ο Θεός το αξιοποιεί και βγάζει μεγάλο καλό. Ο διάβολος τώρα οργώνει, ο Χριστός όμως θα σπείρη τελικά.

Και πάντα βλέπουμε ότι ο Καλός Θεός στις μεγάλες δοκιμασίες δεν αφήνει να περάσουν περισσότερες από τρεις γενιές, για να υπάρχη προζύμι. Πριν την Βαβυλώνια αιχμαλωσία οι ισραηλίτες έρριξαν σε ένα ξεροπήγαδο την φωτιά από την τελευταία θυσία που έκαναν, ώστε να βρουν μετά από την ίδια φωτιά και να αρχίσουν πάλι τις θυσίες. Και πράγματι, μετά από εβδομήντα χρόνια, όταν επέστρεψαν, βρήκαν από εκείνη την φωτιά και άρχισαν τις θυσίες.

Σε κάθε δύσκολη περίοδο δεν παρασύρονται όλοι. Ο Θεός διατηρεί μία ζύμη για τις επόμενες γενιές. Οι Κομμουνιστές δούλεψαν εβδομήντα χρόνια και κράτησαν εβδομήντα πέντε χρόνια∙ πάλι τρεις γενιές. Οι Σιωνιστές, πόσα χρόνια έχουν που δουλεύουν, αλλά ούτε επτά χρόνια δεν θα κρατήσουν.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ – ΛΟΓΟΙ Α΄- ΜΕ ΠΟΝΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΩΠΟ» - ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ – «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» – ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

πηγή

το είδαμε εδώ

Κυριακή μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού -Η ουσία της χριστιανικής ζωής

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Γαλ. β΄ 16-20

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάρκ. η΄ 34 - θ΄ 1 

Η ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ

1. Δὲν μᾶς σώζει ὁ Νόμος ἀλλὰ ὁ Χριστὸς

Ἡ σημερινὴ «Κυριακὴ μετὰ τὴν Ὕψωσιν» τοῦ Τιμίου Σταυροῦ μᾶς ὑπενθυμίζει, μέσα ἀπὸ τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἱερὰ Ἀναγνώσματα, τὴν ἀνεκτίμητη δωρεὰ τῆς ἀφέσεως καὶ τῆς σωτηρίας ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸ «ζωοπάροχον ξύλον», τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου.

Μέσα στὰ πλαίσια αὐτὰ ἀναγινώσκεται ἡ περικοπὴ ἀπὸ τὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅπου ὁ Ἀπόστολος γράφει τὰ ἑξῆς:

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί, ὅλοι γνωρίζουμε καλὰ ὅτι κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ βρεθεῖ τελείως ἀνένοχος, ἂν ἐξετασθεῖ μὲ βάση τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Μόνο «διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἀθωώνεται καὶ σώζεται ὁ ἄνθρωπος. Γι’ αὐτό, ἀκόμα κι ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε Ἰουδαῖοι, πιστεύσαμε στὸ Χριστό, προκειμένου νὰ σωθοῦμε μὲ τὴν πίστη μας σ’ Ἐκεῖνον κι ὄχι χάρη στὴν τήρηση τῶν διατάξεων τοῦ Νόμου, «διότι οὐ δικαιωθήσε­ται ἐξ ἔργων νόμου πᾶσα σάρξ»· δὲν πρόκειται νὰ δικαιωθεῖ κανεὶς ἄνθρωπος, ἂν στηριχθεῖ στὴν τήρηση τοῦ Νόμου.

Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀκολουθήσαμε τὴν ὁδὸ τοῦ Χριστοῦ, ἀφήσαμε πίσω τὸ Νόμο καὶ τὶς ἀτελείωτες διατάξεις του. Ἀλλὰ ἂν αὐτὸς ὁ δρόμος, τῆς πίστεως στὸ Χριστό, θεωρεῖται ἁμαρτωλὸς κι ἐμεῖς ἁμαρτωλοί, τότε λοιπὸν θὰ ποῦμε ὅτι κι ὁ Χριστὸς εἶναι διάκονος τῆς ἁμαρτίας; «μὴ γένοιτο»!

Δυστυχῶς σ᾿ αὐτὴ τὴ βλασφημία φθάνει ὅποιος παραθεωρεῖ τὴν πίστη στὸ Χριστὸ καὶ ἐξαρτᾶ τὴ σωτηρία του ἀπὸ τὸ Νόμο. Ἀλίμονο! Διότι ἂν ἀρχίζω πάλι νὰ ἀκολουθῶ τὶς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, σημαίνει ὅτι τὶς θεωρῶ ἔγκυρες κι ὅτι τόσο καιρό, ποὺ εἶχα σταματήσει νὰ τὶς ἐκτελῶ, ἤμουν παραβάτης!

Μὲ τὰ λόγια αὐτὰ ὁ θεόπνευστος Ἀπό­στολος θέλει νὰ τονίσει πόσο ἀντιφατικὴ καὶ παράλογη εἶναι ἡ στάση ἐκείνων τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς του ποὺ ἤθελαν νὰ ἐπιβάλλουν τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Γενικὰ στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος στηλιτεύει τὴν πλάνη κάποιων Ἰουδαίων ψευδοδιδασκάλων ποὺ δίδασκαν ὅτι ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ τὴ σωτηρία εἶναι ἡ τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου καὶ μάλιστα τῆς περιτομῆς. Γι’ αὐτὸ καὶ συνεχῶς ὑπογραμμίζει ὅτι ἡ πίστη στὸ Σωτήρα Χριστὸ μᾶς σώζει κι ὄχι ἡ ἐκτέλεση κάποιων τυπικῶν διατάξεων.

Ὡστόσο αὐτὴ τὴν ἐπισήμανση ἀξίζει νὰ τὴν προσέξουμε κι ἐμεῖς, οἱ σύγχρονοι Χριστιανοί. Διότι ἴσως κάποτε ξεχνοῦμε τὴ δωρεὰ τῆς Χάριτος ποὺ μᾶς προσφέρει τὸ ἀπολυτρωτικὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ καὶ θεωροῦμε ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ μᾶς σώσει εἶναι ἡ τήρηση κάποιων τύπων ἢ ἡ ἐκτέλεση κάποιων καθηκόντων. Καλὲς εἶναι οἱ νηστεῖες, οἱ προσευχὲς καὶ οἱ μετάνοι­ες, ἀπαραίτητη εἶναι καὶ ἡ τήρηση τῶν ἐν­τολῶν, ἀλλὰ δὲν εἶναι σωστὸ νὰ νομίζουμε ὅτι αὐτὰ ἀπὸ μόνα τους μποροῦν νὰ μᾶς δικαιώσουν. Ἐκεῖνο ποὺ μᾶς σώζει εἶναι τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.

Ἂς μὴν καλλιεργοῦμε λοιπὸν τὴν ἰδέα ὅτι ἀξίζουμε κάτι καὶ δικαιούμαστε νὰ σωθοῦμε, ἐπειδὴ τάχα τηροῦμε μὲ ἀκρίβεια κάποιους ἠθικοὺς κανόνες. Ὅ,τι καὶ νὰ κά­­νουμε, εἶναι ἐλλιπές. Γι’ αὐτὸ ἂς μὴ στηριζόμαστε στὶς δυνάμεις μας, ἀλλὰ στὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀτενίζουμε μὲ πίστη καὶ εὐγνωμοσύνη τὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἔγινε πηγὴ ἀνεξάντλητων δωρεῶν: «Πάντα γὰρ διὰ Σταυροῦ ἐπέλαμψεν ἡμῖν τὰ χαρίσματα» (Δοξαστικὸ Ἑ­­σπερινοῦ 18ης Σεπτεμβρίου).

Μὲ αὐτὸ τὸ φρόνημα ζοῦν οἱ Ἅγιοι. Ἔτσι ἔζησε κι ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅπως ὁμολογεῖ στὴ συνέχεια τῆς περικοπῆς:

2. Ζωή μας ὁ Χριστὸς

Σύμφωνα μὲ τὸ Νόμο, ἐγὼ ἔπρεπε τώρα νὰ εἶμαι νεκρός. Διότι κάθε παραβάτης τοῦ Νόμου τιμωρεῖται μὲ θάνατο. Ἀλλὰ συνειδητὰ ἔγινα νεκρὸς γιὰ τὸ Νόμο, ὥστε νὰ ζήσω πρὸς δόξαν Θεοῦ. Μὲ τὸ Βάπτισμα στὴν οὐσία ἔχω κι ἐγὼ σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ τώρα πλέον δὲν ζῶ ἐγώ, ἀλλὰ ζεῖ μέσα μου ὁ Χριστός: «Χριστῷ συν­εσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Ἡ ζωή μου ἐμπνέεται πλέον καὶ κατευ­θύνεται ἀπὸ τὴν πίστη στὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε προσωπικὰ καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό Του γιὰ τὴ δική μου σωτηρία.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός! Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ ποὺ ἀπολαμβάνει ὅποιος πεθάνει ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Ὅποιος ἀγωνίζεται νὰ νεκρώσει τὰ ὁρμητικὰ πάθη, τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες καὶ τὸ ἐγωιστικό του θέλημα, ζεῖ μιὰ νέα, ἀναγεννημένη ζωή, ὅπου ὁ Χριστὸς γίνεται τὸ κέν­τρο τῆς ὑπάρξεώς του. Αὐτὸ συμ­βολίζει τὸ ἅγιο Βάπτισμα, ποὺ δέχεται κάθε νέο μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ: Ἡ κατάδυση σημαίνει τὴ νέκρωση καὶ τὸν ἐνταφιασμὸ τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ ἀνάδυση ἀπὸ τὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας τὴν ἀνάσταση σὲ νέα ζωὴ «ἐν Χριστῷ». Δὲν ἀρκεῖ ὅμως τὸ Βάπτισμα ποὺ δεχθήκαμε. Ὀφείλουμε κάθε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας νὰ ζοῦμε μέσα σὲ αὐτὴ τὴν προοπτική. Νὰ νεκρώνουμε τὴν ἁμαρτία μέσα μας καὶ νὰ μετέχουμε στὰ χαριτόβρυτα ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκ­κλησίας μας, γιὰ νὰ ἔχουμε τὸν Χριστὸ ἔνοικο τῆς ψυχῆς μας καὶ νὰ μποροῦμε κι ἐμεῖς νὰ ὁμολογοῦμε μὲ εὐγνωμοσύνη μαζὶ μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

πηγή

ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (ΣΥΝΤΟΜΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΑΙΡΕΣΕΙΣ)

"Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία συνάθροισις ἀνθρώπων

βαπτισμένων εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρός, καὶ τοῦ Υἱοῦ, καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,

καὶ ἑνωμένων ὁ εἷς μὲ τὸν ἕτερον διὰ τῆς ὁμολογίας τῆς αὐτῆς πίστεως,

καὶ διὰ τῆς κοινωνίας, καὶ μεθέξεως τῶν Μυστηρίων,

ὑπὸ τὴν προστασία γνησίων καὶ κανονικῶν Ἐπισκόπων,

ὁποῦ γινώσκουσι μίαν καὶ μόνην κεφαλήν τους, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν"

(Μελέτιος Μήτρος, Μητροπολίτης Ἀθηνῶν, +1714)

Οι αιρέσεις, ως διδασκαλίες που διαστρεβλώνουν την Αλήθεια της Ορθοδοξίας, διακρίνονται σε δύο κατηγορίες ανάλογα με την προέλευσή τους. Αυτές είναι δυνατόν να προέρχονται και να εκφράζονται είτε από πρόσωπα τα οποία ανήκουν σε ομάδες ήδη αποκομμένες από την Εκκλησία (π.χ. αιρέσεις Γνωστικών, Χιλιαστών, Προτεσταντών), είτε από πρόσωπα τα οποία βρίσκονται στους κόλπους της Εκκλησίας, κληρικούς κυρίως [1], παρουσιαζόμενες, σε αυτήν την περίπτωση, ως ορθόδοξες θέσεις (έτσι ξεκίνησαν, για παράδειγμα, να παρουσιάζονται οι διδασκαλίες του Αρειανισμού, του Νεστοριανισμού, του Μονοφυσιτισμού).

Σε αυτό το κείμενο γίνεται μία σύντομη αναφορά σε σύγχρονες εκκλησιολογικές αιρέσεις που ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία, η οποία, όπως καταλαβαίνει κανείς, είναι και η πιο επικίνδυνη, λόγω του ότι εκτός από την διαστροφή της Ορθοδόξου Διδασκαλίας, που επιτυγχάνεται με την διακήρυξη αυτών των αιρέσεων, υπάρχει και ο κίνδυνος αποσπάσεως μέρους του Ποιμνίου της Εκκλησίας και δημιουργίας νέων σχισμάτων (ως παράδειγμα, ας θυμηθεί κανείς τί απώλειες στοίχισε στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Μονοφυσιτισμός με τις σχισματοαιρετικές "εκκλησίες" - τις λεγόμενες προχαλκηδόνιες - που δημιούργησε, των Κοπτών, Αιθιόπων, Αρμενίων, Ινδών και άλλων πρώην ορθοδόξων αδελφών μας, που απέσπασε με τις κακοδοξίες του).
Και ενώ στο παρελθόν αυτές οι αιρέσεις ήταν τριαδολογικές ή χριστολογικές (αναφέρονταν δηλαδή είτε στο δόγμα της Αγίας Τριάδος, είτε στο Πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού), σήμερα οι αιρέσεις αυτές είναι εκκλησιολογικές, αναφέρονται δηλαδή στα σχετικά με την Εκκλησία του Χριστού και τα όριά Της.
Οι κυριότερες αυτές αιρέσεις είναι ο Οικουμενισμός και οι δημιουργηθείσες με αφορμή ή παράλληλα με αυτόν [2]: ο Ματθαιϊσμός, ο Επισκοποκεντρισμός και ο Σεργιανισμός. Για όλες αυτές θα γίνει λόγος ευθύς αμέσως.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ

Για τον Οικουμενισμό έχουν γραφτεί πάρα πολλά και κατατοπιστικά κείμενα, έχουν δε κατακριθεί οι διδασκαλίες του ως αιρετικές, τόσο από συγχρόνους Πατέρες και Διδασκάλους, όσο και από Συνόδους (όπως από την Σύνοδο των Ρώσων της Διασποράς το 1982).
Ο Οικουμενισμός έχει την ιδιαιτερότητα να ανήκει και στις δύο κατηγορίες που αναφέρθηκαν στην αρχή. Είναι δηλαδή αίρεση που εκφράστηκε και εκφράζεται τόσο από πρόσωπα που ανήκουν σε ομάδες εκτός Εκκλησίας (προτεσταντικός ή παπικός Οικουμενισμός), όσο και από πρόσωπα που βρίσκονται τυπικώς εντός Εκκλησίας (εξ ορθοδόξων Οικουμενισμός).
Η αίρεση αυτή διευρύνει τα όρια της Εκκλησίας, για την Οποία είτε θεωρεί ότι περιλαμβάνει μαζί με την Ανατολική (και Γνησία) Εκκλησία, και την Δυτική "εκκλησία" (θεωρία των δύο πνευμόνων), είτε, ακόμη παραπέρα, όλες τις "εκκλησίες" - αναδενδράδες (θεωρία των κλάδων), είτε ακόμη το σύνολο όλων των "βαπτισμένων" - και ραντισμένων - (βαπτισματική θεολογία),  ενώ οι πιο ακραίοι εκ των θιασωτών της συμπεριλαμβάνουν ακόμη και τους αλλοθρήσκους, και μάλιστα όχι απαραίτητα τους μονοθεϊστές!
Αυτή ακριβώς η διεύρυνση είναι η αιτία που χαρακτηρίστηκε ο Οικουμενισμός παναίρεση, αφού δι' αυτής νομιμοποιείται κάθε αίρεση! Είναι δε φανερή η ιδεολογική συγγένεια αυτής με τον Τεκτονισμό. Άλλωστε και οι δύο μεγαλύτεροι, εξ ορθοδόξων, εκφραστές της αιρέσεως αυτής (Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Μελέτιος Μεταξάκης και Αθηναγόρας Σπύρου) υπήρξαν υψηλόβαθμοι Τέκτονες. 
Oι Οικουμενιστές με το να τοποθετούν με την βία στην σωστική Κιβωτό, την Εκκλησία, αυτούς οι οποίοι εκουσίως απεκόπησαν από Αυτήν ή αρνούνται να ενταχθούν σε Αυτήν, παρουσιάζουν έναν Θεό άδικο, που δεν σέβεται το αυτεξούσιο των πλασμάτων του και στερεί από τον άνθρωπο το κορυφαίο δώρο που του χάρισε, δηλαδή την ελεύθερη βούληση, ενώ οι ίδιοι παρουσιάζονται και βλάσφημοι ότι τάχα είναι αυτοί φιλανθρωπότεροι από τον Θεό!

ΜΑΤΘΑΙΪΣΜΟΣ: ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ

Στον αντίποδα της αιρέσεως του Οικουμενισμού έχουμε μια εκκλησιολογική αίρεση η οποία συρρικνώνει τα όρια της Εκκλησίας. Την αίρεση αυτή την χαρακτηρίζουμε Ματθαιϊσμό [3], μιας και ο Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαίος Καρπαθάκης ήταν ο πρώτος και κύριος εκφραστής της. Δεν είναι όμως εκφραστές της μόνο (ή απαραίτητα) Ματθαιϊκοί (και δεν εννοούμε φυσικά τους απλοϊκούς πιστούς, οι οποίοι ακολουθούν από αγνό ζήλο τους ποιμένες τους), αλλά και μη Ματθαιϊκοί (όπως, παραδείγματος χάριν, στο παρελθόν, η Μαγδαληνή μοναχή). 
Το κύριο χαρακτηριστικό της αιρέσεως αυτής, που αναπτύχθηκε μέσα στους κόλπους των Παλαιοημερολογιτών, είναι η θεωρία περί αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία όλων των παραβατών (είτε πρόκειται για απλό πιστό, είτε ακόμη και για ολόκληρη Σύνοδο μιας Τοπικής Εκκλησίας) και η μη αναγκαιότητα Συνοδικής Κρίσεως για την παράβαση. Έτσι, κατά τον Ματθαίο, με την Ημερολογιακή Καινοτομία του 1924 τόσο "αἱ Έκκλησία αἱ δεχθείσαι τὴν καινοτομία ταύτην κατέστησαν σχισματικαὶ"[4], όσο και "ἐκεῖναι αἱ ἐπὶ μέρους Ἐκκλησίαι αἵτινες συλλειτουργοῦν ἢ συμπροσεύχονται γενικῶς μετὰ τῶν καινοτομησασῶν Ἐκκλησιῶν"[5]. Μάλιστα αυτή η θεωρία περί αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία, θεωρήθηκε εκ των ων ουκ άνευ, με ισχύ δόγματος (την ονόμασαν "Ορθόδοξη Ομολογία"), με αποτέλεσμα να στιγματιστούν ως μη ορθόδοξοι όσοι δεν την αποδεχόντουσαν και οι θιασώτες της να θεωρήσουν έτσι ακόμη και αδελφούς τους Παλαιοημερολογίτες ως "εκτός Εκκλησίας" και να τους αποκηρύξουν το 1937, δημιουργώντας το γνωστό Ματθαιϊκό Σχίσμα! Η πίστη στην αιρετική αυτή θεώρηση της αυτόματης αποκοπής από την Εκκλησία οδηγεί σε μια πρωτοφανή συρρίκνωση των ορίων Αυτής, όπως έχει επισημανθεί και σε σχετικό κείμενο [6].
Oι Ματθαιϊκοί με το να αποκόπτουν αυθαιρέτως από την σωστική Κιβωτό, την Εκκλησία, όλους όσους κατά την γνώμη τους, έχουν πέσει σε κάποια αίρεση, υπαρκτή ή φανταστική (για να δικαιολογήσουν τα νέα σχίσματα που προέκυψαν στους κόλπους τους, έχουν εφεύρει την "νεοεικονομαχία", την "εκκλησιομαχία", την "χριστομαχία" και άλλες "αιρέσεις"), παρουσιάζουν και αυτοί έναν Θεό άδικο, Ο Οποίος μάλιστα απέτυχε στο σωστικό έργο Του (άπαγε της βλασφημίας!), αφού με τον άδικο αυτοματισμό του (ο Ματθαιϊσμός) θεωρεί εξοστρακισμένους από την Εκκλησία πλήθος πιστών που δεν γνωρίζουν τις ποικίλες εκκλησιολογικές εκτροπές, είτε γιατί μετενόησαν την ενάτη ή την ενδεκάτη ώρα, είτε λόγω αγραμματοσύνης, είτε ελλείψεως διανοητικής ικανότητας ή εν τέλει λόγω ηλικιακής καταστάσεως (π.χ. κάτω των 18 ετών) και που εκ των πραγμάτων αδυνατούν να γνωρίζουν τα εκκλησιαστικά δρώμενα, ώστε να τους καταλογίζεται ευθύνη. Και γι' αυτό φυσικά επιβάλλεται η συνοδική διάγνωση και κατάγνωση, για να γνωρίσουν οι πάντες ποιοί είναι οι αιρετικοί και ποιοί κάνουν σχίσματα [7].
Κατά του Ματθαιϊσμού συνέγραψε, μεταξύ άλλων, και ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ: ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ

Ο Επισκοποκεντρισμός ως αίρεση εκφράστηκε κυρίως από τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο [8] και γεννήθηκε ως αντίδραση στον Ματθαιϊσμό (τον οποίο ονομάζει "Ζηλωτισμό" συμπεριλαμβάνοντας όμως σε αυτόν και άλλες διδασκαλίες, κατά πάντα ορθές, όπως την απομάκρυνση από τους ακρίτους αιρετικούς). Αποτελεί δε την πιο επικίνδυνη εκκλησιολογική αίρεση της εποχής μας, μαζί με τον Οικουμενισμό, τον οποίο και υπηρετεί άριστα.
Η αίρεση αυτή μεταθέτει τα όρια της Εκκλησίας από την Αλήθεια της Πίστεως, στα πρόσωπα που την διοικούν, θεωρώντας τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς "εντός Εκκλησίας" το να κοινωνεί με τους εκάστοτε διοικούντες αυτήν, ακόμη και αν αυτοί είναι αιρετικοί, εφόσον όμως δεν έχουν αποκοπεί επισήμως από το Σώμα της Εκκλησίας!
Η εκκλησιολογική αυτή αίρεση έρχεται σε ευθεία αντίθεση τόσο με την διδασκαλία της Εκκλησίας, όπως έχει εκφραστεί διά των Συνόδων και των Αγίων Πατέρων, όσο και με την πράξη των τελευταίων, αλλά και όλων των ορθοδόξων εν καιρώ εμφανιζομένης, εντός των κόλπων της Εκκλησίας, αιρέσεως.
Για τους Αγίους τεκμήριο του να βρίσκεται κανείς ουσιαστικά εντός Εκκλησίας είναι η Αλήθεια της Πίστεως [9], ήτοι η Ορθόδοξη Ομολογία [10].
Έτσι ουδόλως θεώρησαν εαυτούς και ουδέποτε θεωρήθηκαν "εκτός Εκκλησίας" οι Ορθόδοξοι οι οποίοι διέκοπταν την κοινωνία με τους εκάστοτε διοικούντες τους, όταν αυτοί έπεφταν σε κάποια αίρεση [11].
Η πρωτοφανής αυτή διδασκαλία της κοινωνίας με τους ακρίτους αιρετικούς διοικούντες, ακυρώνει όλον τον Ορθόδοξο Αγώνα που προηγείτο πάντοτε της Συνοδικής κατακρίσεως μιας αιρέσεως, κατακρίσεως η οποία λύτρωνε την Εκκλησία από τους μερισμούς και τα σχίσματα, τα οποία επέφερε η αίρεση σε Αυτήν [12].
Αυτή η αίρεση δυστυχώς έχει αχρηστεύσει και ένα μεγάλο μέρος ορθοδόξως μεν φρονούντων κατά τα άλλα, οι οποίοι όμως επί δεκαετίες δεν τολμούν να πράξουν το αυτονόητο (να διακόψουν δηλαδή εκκλησιαστική κοινωνία με τους αιρετίζοντες) υπό τον φόβο μήπως βρεθούν "εκτός Εκκλησίας" [13]! 
Κατά της αιρέσεως αυτής συνέγραψε διαφωτιστικά, κυρίως ο αείμνηστος σύγχρονος Πατέρας της Εκκλησίας π. Θεοδώρητος (Μαύρος). 

ΣΕΡΓΙΑΝΙΣΜΟΣ: ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΤΩΝ ΟΡΙΩΝ

Η ονομασία "Σεργιανισμός"  είναι νεολογισμός τον οποίο δημιούργησε ο σύγχρονος Ρώσος Ομολογητής Μπόρις Ταλάντωφ [14]. Η αίρεση αυτή (η οποία πήρε το όνομά της από τον Πατριάρχη Ρωσίας Σέργιο Στραγκορόντσκυ, ο οποίος το 1927 υποτάχθηκε στο αθεϊστικό κράτος της Σοβιετικής Ενώσεως) διαστρεβλώνει τα όρια της Εκκλησίας διά της απορρίψεως της  ευθαρσούς και εν τη πράξει Ορθοδόξου Ομολογίας, αφού χρησιμοποιεί την απάτη ως μέσο δήθεν διαφυλάξεως της Εκκλησίας, δηλαδή του διοικητικού περιβλήματος Αυτής [15]. 
Έτσι έχουμε μία κατ' όνομα Τοπική Εκκλησία, η οποία αναγνωρίζεται μεν ως επίσημη από το στρατευμένο αντιεκκλησιαστικό Κράτος στο οποίο ανήκει, αλλά ουσιαστικά δεν αποτελεί μέρος της Εκκλησίας του Χριστού, μιας και δεν ομολογεί την Αλήθεια της Πίστεως, αλλά αποδέχεται και υπηρετεί το ψεύδος, την πλάνη και την ανομία του αντιχρίστου κράτους!
Και ναι μεν ο Σεργιανισμός γεννήθηκε στις ποτέ κομμουνιστικές χώρες, είναι όμως αίρεση που πλήττει την Εκκλησία και σήμερα, στα λεγόμενα νεοφιλελεύθερα καπιταλιστικά κράτη, στα οποία οι Τοπικές Εκκλησίες χάριν της αναγνωρίσεώς τους από το άθεο κράτος (ως νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου [16]), σιωπούν στην θεσμοθέτηση ολοένα και περισσοτέρων αντιχρίστων νόμων (νομιμοποίηση μοιχείας, φόνου διά εκτρώσεων, ομοφυλοφιλίας διά συμφώνου συμβιώσεως, αθεϊστικής παιδείας, "αντιρατσισμού" , ηλεκτρονικού φακελώματος κλπ.), υπό τον φόβο ότι αν αντιδράσουν θα πάψουν η αναγνώριση και τα προνόμια που τους παρέχονται.
Σε σημαντική Εκκλησιολογική Διακήρυξη της ελευθέρας και ζώσας (ακόμη) Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων της Ελλάδος επισημάνθηκε προσφυώς πως ο Σεργιανισμός "ἔχων πρὸ πολλοῦ ἐνσωµατώσει εἰς τὸ ἐνδότερον αὐτοῦ εἶναι τὸ κοσμικὸν πνεῦμα, τὴν ἀσυνειδησίαν, τὴν ἐξαπάτησιν καὶ τὴν παθολογικὴν δουλικότητα ἔναντι τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσµου τούτου, συνεχίζει νὰ προδίδῃ τὴν Ἐκκλησίαν, ὄχι πλέον ἐξ αἰτίας δῆθεν τοῦ φόβου τῶν ἀντιποίνων ἐκ μέρους τῶν ἀθέων Κρατούντων, ἀλλὰ χάριν ἰδιοτελῶν καὶ ἐγκοσμιοκρατικῶν κινήτρων, ὑπὸ τὸ πέπλον δὲ δῆθεν τῆς Κανονικότητος, ἐκποιεῖ πλέον τὴν ἐλευθερίαν τῆς Ἐκκλησίας, µὲ ἀντάλλαγµα τὸ κέρδος τῆς φιλίας μετὰ τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσµου τούτου, µεθ’ ὅλων βεβαίως τῶν συναφῶν ὑλικῶν συµφερόντων καὶ τῆς περιόπτου κοινωνικῆς θέσεως" [17].

Είναι δε χρέος της μελλούσης αυθεντικής Μεγάλης Συνόδου των Ορθοδόξων (η Οποία θα καταδικάσει την Ψευδοσύνοδο της Κρήτης) να αποκρούσει τις παραπάνω διδασκαλίες, διαφυλλάτοντας τοιουτοτρόπως το Πλήρωμα της Εκκλησίας από τους ψευδοδιδασκάλους που εισήγαγαν αιρέσεις απωλείας [18].

Νικόλαος Μάννης

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] "Ὅτι αἱρέσεων καὶ τῶν κακῶν πάντων αἴτιοι οἱ ποιμένες" παρατηρεί ο Άγιος Μελέτιος ο Ομολογητής.
[2] Πρέπει να σημειωθεί πως ο Οικουμενισμός θυμίζει τον Αρειανισμό ως προς την αναστάστωση που προκαλεί στην Εκκλησία, μιας και εκείνη η αίρεση διήρκησε πολλά έτη και έγινε αιτία να γεννηθούν και άλλες αιρέσεις, ακόμη και φαινομενικά πολέμιές της (Απολλιναρισμός, Λουκιφεριανισμός, Πνευματομάχοι κλπ.).
[3] Αυτή η αίρεση θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί επίσης και "ακραίος Ζηλωτισμός". Ο μακαριστός π. Σεραφείμ Ρόουζ την αποκαλεί εύστοχα "Υπερορθότητα" (Super-Correctness).
[4] Εγκύκλιος Βρεσθένης Ματθαίου (21-9-1944). Το "σχισματικαί" εδώ εννοείται "ενεργεία σχισματικές", δηλαδή ήδη αποκομμένες από την Εκκλησία του Χριστού, όχι "δυνάμει σχισματικές" όπως θεωρούσε ο Άγιος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, δηλαδή υπόδικες, σε αρμόδια Μεγάλη Σύνοδο, για σχίσμα.
[5] Αυτόθι.

[6] Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΝΗ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ
( http://krufo-sxoleio.blogspot.gr/2016/03/blog-post_4.html )
[7] Αυτήν την στιγμή υπάρχουν στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο ολιγάριθμες εκκλησιαστικές κοινότητες (όχι απαραίτητα αυτοπροσδιοριζόμενες ως Ματθαιϊκές), εμφορούμενες με τις αρχές της αιρέσεως αυτής, οι οποίες αυτοπροσδιορίζονται ως Η Εκκλησία, γεγονός το οποίο δείχνει ξεκάθαρα ότι μια τέτοια θεώρηση είναι αιρετική και πηγάζει από μια υπερηφάνεια καλυμμένη με ένδυμα ζήλου.
[8] Προτιμήθηκε ο όρος "Επισκοποκεντρισμός" (Δεσποτοκρατία) από το "Επιφανισμός", μιας και σήμερα η αίρεση αυτή έχει εξελιχθεί επιπλέον και με τις διδασκαλίες του κυριοτέρου πλέον φορέα αυτής Μητροπολίτου Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα. Διότι ο μεν π. Επιφάνιος Θ. υπηρέτησε, και υπηρετεί με τα κείμενά του, άριστα την αίρεση αυτή (κυρίως δε με την θεωρία του περί αξιωματικών και στρατιωτών στην Εκκλησία, αφαιρώντας το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα στους δευτέρους να ενίστανται και να έχουν λόγο στα καίρια της πίστεως, καθώς επίσης και με την βλάσφημη και κακουργηματική δυνητική θεώρηση του 15ου κανόνα της ΑΒ΄ συνόδου), αλλά ο Περγάμου είναι εκείνος ο οποίος την διοικητική δικαιοδοσία του επισκόπου στα της Εκκλησίας την ανήγαγε σε δόγμα δογμάτων, κατά το πρότυπο της παποκεντρικής εξουσίας (ένα πρόσφατο παράδειγμα, η συμπεριφορά του Φλωρίνης Θεοκλήτου απέναντι στον π. Παΐσιο Παπαδόπουλο).
[9] "Oἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί· καὶ οἱ μὴ τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδὲ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καὶ τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἂν καὶ σφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καὶ ἀρχιποιμένας ἱεροὺς ἑαυτοὺς καλούντες καὶ ὑπ' ἀλλήλων καλούμενοι· μηδὲ γὰρ προσώποις τὸν χριστιανισμόν, ἀλλ' ἀληθεία καὶ ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα" (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, Ε.Π.Ε., τόμ. γ΄, σελ. 608).
[10] "Καθολικὴν Ἐκκλησίαν (σ. ημ. ονόμασε) τὴν ὀρθὴν καὶ σωτήριον τῆς εἰς Aὐτὸν (σ. ημ. τον Χριστόν) πίστεως ὁμολογίαν" (Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, P.G. 90, 132).
[11] "Ευσταθιανοί" επί αρειανοφρόνων επισκόπων Αντιοχείας, Ορθόδοξοι επί Νεστορίου Κωνσταντινουπόλεως, Άγιος Μάξιμος Ομολογητής και οι συν αυτώ επί Μονοθελητισμού, "Εικονόφιλοι" επί Εικονομαχίας, "Ανθενωτικοί" επί Ψευδοσυνόδων Λυών και Φερράρας-Φλωρεντίας κ.λπ.
[12]  Γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς και ο ΙΕ΄ Κανόνας της ΑΒας Συνόδου επαινεί τους αποτειχιζόμενους από τους αιρετικούς αυτούς "ψευδεπισκόπους", διότι "σχισμάτων καὶ μερισμῶν τὴν ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ῥύσασθαι".
[13] Επιπροσθέτως, η αίρεση αυτή έχει επηρεάσει και μέρος Νεοαποτειχισθέντων, από τον Οικουμενισμό, ορθοδόξων, οι οποίοι θεωρούν πως ο αντιαιρετικός αγώνας, σταματά μόνο στην Αποτείχιση και κάθε περαιτέρω ενέργεια, όπως οι χειροτονίες Ορθοδόξων Επισκόπων, αποτελεί "σχίσμα" και "δημιουργία νέας Εκκλησίας", δεχόμενοι έτσι ως "κανονικούς"... τους πεσόντες στην αίρεση Επισκόπους, από τους οποίους αποτειχίστηκαν!
[14] Κοιμήθηκε το 1971 στο νοσοκομείο φυλακών της Σοβιετικής Ενώσεως από τις κακουχίες.
https://ru.wikipedia.org/wiki/Талантов,_Борис_Владимирович
http://www.eshatologia.org/328-boris-talantov.html
http://tapirr.livejournal.com/3539680.html
[15] Είναι εμφανής λοιπόν η συγγένεια Επισκοποκεντρισμού και Σεργιανισμού.
[16] Έγραφε προφητικά ο Μητροπολίτης Σιατίστης Πολύκαρπος Λιώσης (+1996) πως η επίσημη Εκκλησία με τον τότε Καταστατικό της Χάρτη και την μετατροπή της σε Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου  (1969) "'ἐπισήμως καὶ τελεσιδίκως ἀπέκοψε τὴν κεφαλὴν τῆς Ἐκκλησίας, ἥτις ἐστὶν ὁ Χριστός, καὶ ἀντ' αὐτῆς ἔθεσε τὸν Νόμον τοῦ Κράτους, αὐτὸς δὲ ὡς κεφαλὴ τοῦ Νομικοῦ Προσώπου "Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος", αὐτὸς θὰ κατευθύνῃ τὴν Ἐκκλησίαν, ὡς κεφαλὴ πλέον. ὅπου βούλεται, καὶ εἰς τὴνδιάλυσιν ἀκόμη" (Μητρ. Σισανίου Πολυκάρπου Λιώση, Η Εκκλησία του Χριστού θεοσύστατον ίδρυμα και ουχί Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου, Αθήναι, 1969, σελ. 37).
[17] Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔναντι τῆς Αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, Θέματα Δογματικὰ καὶ Κανονικὰ ( http://www.ecclesiagoc.gr/index.php/ekklisiologika/384-i-gnisia-or8odoksi-ekklisia-enanti-tisairesews-tou-oikoymenismou-8emata-dogmatika-kanonika ).
[18] Πρβλ. Β΄ Πέτρ. β΄, 1.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Τα τρία τελευταία σκίτσα προέρχονται από τεύχη του περιοδικού "Χριστιανική Σπίθα" του πρ. Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου (+2010).

πηγή