Προτεραιότητα ἡ ἄμεση μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! Σημαντική ἀποκάλυψη ἀπό τόν γέροντα ἀσκητή τοῦ Παγγαίου Ὄρους

Νά γιατί προωθεῖται, διαφημίζεται καί νομιμοποιεῖται ἡ ἀνωμαλία ἀνά τόν κόσμο καί βάλλεται πανταχόθεν ὁ θεσμός τῆς οἰκογένειας...

 Τοῦ Διονύση Μακρῆ

Ἀποροῦν πολλοί, ἂν κάποια μύγα τσὲ-τσέ, ὅπως λέγαμε παλιὰ γιὰ νὰ δικαιολογήσουμε τὴν περιστασιακὴ τρέλα κάποιου λογικῶς κατὰ τὰ ἄλλα νοούμενου ἀνθρώπου, τσίμπησε τὶς κυβερνήσεις καὶ σήκωσαν ἐπισήμως τὸ μπαϊράκι τῆς ἀποστασίας ἀπὸ τὸ Θεό!  Γιατί δὲν εἶναι λογικὸ τὸ σύνολο τῶν ὅπου γῆς κυβερνώντων νὰ ἐκλαμβάνουν λ.χ. τὸν κιναιδισμὸ ὡς ψυχασθένεια μέχρι τὸ 1987 καὶ ξαφνικὰ νὰ ἀλλάζουν ριζικὰ ἄποψη καὶ θέση... Οὔτε λογικὸ εἶναι αὐτὸ ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἐκλαμβανόταν ὡς βασικὸ κύτταρο τῆς ἑκάστοτε κοινωνίας, τὸ θεμέλιο αὐτῆς, δηλαδὴ ἡ οἰκογένεια νὰ βρίσκεται σήμερα ἐπισήμως στὸ στόχαστρο τῆς σύγχρονης πολιτικῆς... Οὔτε λογικὸ εἶναι νὰ ποδοπατοῦνται ἱερὰ καὶ ὅσια, ἰδανικὰ καὶ ἀξίες ποὺ στήριζαν τοὺς λαοὺς καὶ καθόριζαν τοὺς ὅρους μίας εἰρηνικῆς διαβίωσης τῶν ἀνθρώπων στὸ ὄνομα τῆς δῆθεν καταπίεσης τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων. Τί πραγματικὰ συμβαίνει; Ἀποστάτησε ὁμαδικὰ ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ Θεό; Ἢ κάποιοι τὸν ὁδηγοῦν μεθοδικὰ στὴν ἀποστασία μέσα ἀπὸ ἰδιοτελῆ σχέδια ἐγκαθίδρυσης μίας παγκόσμιας διακυβέρνησης ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὸν Ἀντίδικο; Ἀποτελοῦν στὴν πραγματικότητα ὄργανα τοῦ Ἀντιδίκου οἱ κυβερνήσεις ἢ ἐκβιάζονται καί ἐνίοτε ἐξαγοράζονται ἀπὸ τὰ διεθνῆ σιωνιστικὰ κέντρα; Καὶ μὲ ποιὸ τρόπο πέφτουν θύματα ὠμῶν στὴν κυριολεξία ἐκβιασμῶν ἢ ἐξαγορῶν συνειδήσεων;

 Ὅλα, μὰ ὅλα, ὅσα βλέπουμε καὶ ὅσα ἀκοῦμε γιὰ τὴ γενικὴ ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ τριαδικοῦ καὶ μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ ἔχουν νὰ κάνουν, σύμφωνα μὲ γέροντα ἀσκητὴ τοῦ Παγγαίου Ὄρους, ποὺ ἔλυσε ἔπειτα ἀπὸ μῆνες προσευχῆς τὴ σιωπή του, μὲ τὴν προσπάθεια μείωσης τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς! «Ὁ Ἀντίδικος κατάφερε καὶ ἔβαλε ὡς βασικὸ στόχο του καὶ προτεραιότητα προκειμένου νὰ ἐγκαθιδρύσει τὸ παγκόσμιο βασίλειο του τὴ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς... Κι αὐτὸ διότι δὲν εἶναι ἀληθινός Θεὸς γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγχει δισεκατομμύρια ἀνθρώπινες ψυχές! Μέσα στὸ πλαίσιο αὐτὸ συνεδρίασαν τὰ ἐγκόσμια ταγκαλάκια (Τριμερὴς Ἐπιτροπή, Λέσχη Μπίλντερμεργκ, Ἰλουμινάτι κ. ἄ.) καὶ ἐξέτασαν κατὰ πόσο καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θὰ μειώσουν τὸν πληθυσμό, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ξεπερνᾶ τὸ πολὺ τὸ ἕνα δισεκατομμύριο ψυχές», εἶπε ὁ γέροντας ἀσκητής. Καί πρόσθεσε: «Χωρίς τή μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά ἰδρύσει τό βασίλειο του. Γι’ αὐτό ἔχει βαλθεῖ νά καταστρέψει τήν οἰκογένεια καί νά διαλύσει τά ἔθνη. Ποιός νέος σήμερα μπορεῖ νά κάνει οἰκογένεια μέ τά ψίχουλα πού τοῦ δίνουν;». Ὁ γέροντας ἀσκητής ἐν συνεχεία μᾶς ἔδωσε τίς κατάλληλες κατευθύνσεις πού μᾶς βοήθησαν νά ἀναλύσουμε τά λεγόμενά του καί νά διαπιστώσουμε πόσο ἀληθινά εἶναι τά ὅσα ὑποστηρίζει.

Ἡ διεξαγωγὴ πολεμικῶν συρράξεων λ.χ. δὲν δύναται νὰ ἐπιφέρει τὸ ποθούμενο γιά τούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἀποτέλεσμα λόγω τῶν ἐξελιγμένων πλέον σύγχρονων ὅπλων, τὰ ὁποῖα στοχεύουν μὲ ἀκρίβεια ὀλίγων ἑκατοστῶν. Ἄλλωστε λόγω τοῦ παγκόσμιου δικτύου ἐνημέρωσης, ἕνα τυφλὸ χτύπημα σὲ ἄμαχο πληθυσμὸ θὰ ξεσήκωνε θύελλα ἀντιδράσεων, κάτι ποὺ θὰ ἀπέτρεπε τὰ μοχθηρὰ σχέδια τοῦ ἀπάνθρωπου διεθνοῦς σιωνισμοῦ. Μόνο ἕνας πόλεμος σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο μὲ τὴ χρησιμοποίηση τοῦ πυρηνικοῦ ὁπλοστασίου θὰ ἔφερνε τὸ πολυπόθητο γι’ αὐτοὺς ἀποτέλεσμα... Αὐτό, ὅμως ἐπὶ τοῦ παρόντος, ἐμπεριέχει πολλαπλοὺς κινδύνους ἀπώλειας τοῦ ἐλέγχου τῆς κατάστασης, ἀπὸ τοὺς ἀρρωστημένους αὐτοὺς ἐγκεφάλους.

Χωρίς νά ἔχουν ἐγκαταλείψει τό ἐνδεχόμενο ἑνός τέτοιου πολέμου τὶς τελευταῖες ἑπτὰ δεκαετίες ἔχουν ἀρχίσει νὰ ἐφαρμόζουν ἕνα ἐναλλακτικό μοχθηρὸ σχέδιο, ποὺ ὡς πυρήνα του ἔχει τὴ διάλυση τῆς οἰκογένειας. Ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1950 λοιπὸν τὰ νοσηρὰ αὐτὰ μυαλὰ ἄρχισαν σταδιακὰ νὰ ἐφαρμόζουν κατὰ γράμμα πλέον τὰ πρωτόκολλα τῶν μυστικῶν συνεδριάσεών τους. Κινητοποίησαν τοὺς κατάλληλους μηχανισμοὺς προπαγάνδας, οἱ ὁποῖοι δοκιμάστηκαν ἐπιτυχῶς ἀπὸ τὸν Γκέμπελ, τὸν καιρὸ τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου γιὰ νὰ προετοιμάσουν τὸ ἔδαφος. Ἐν συντομία στὴ συνέχεια θὰ παρουσιάσουμε τὸ πῶς ἐπιδιώκουν νὰ διαλύσουν τὸν ἱερὸ θεσμὸ τῆς οἰκογένειας!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1950-60 ὁ στόχος ἦταν οἱ γυναῖκες-μητέρες σὲ κάθε κράτος σταδιακά! Ἔπρεπε πάση θυσία νὰ τὶς βγάλουν ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, προκειμένου νὰ ἀναλάβουν οἱ νοσηροὶ αὐτοὶ ἐγκέφαλοι ἐμμέσως, μέσω τοῦ ἐλέγχου τῆς Παιδείας, τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων. Πρὸς τὸ σκοπὸ αὐτὸ διέθεσαν πάρα πολλὰ κονδύλια στὴν διάδοση τοῦ φεμινισμοῦ καὶ καλλιέργησαν στὶς κοινωνίες... τὰ λεγόμενα δικαιώματα τῶν γυναικῶν σὲ ἀντιπαράθεση πάντα μὲ τὸ ἀνδρικὸ φύλο, τὸ ὁποῖο παρουσιαζόταν ὡς φοβερὸς δυνάστης!!! Δημιούργησαν ἐπίσης πολλὲς θέσεις ἐργασίας καὶ αὔξησαν ποικιλοτρόπως τὶς οἰκογενειακὲς ἀνάγκες-δαπάνες, ὥστε νὰ ἐξαναγκάσουν τὴ γυναίκα νὰ ἐγκαταλείψει ὁλότελα ἢ νὰ τελεῖ πλημμελῶς τὸ ρόλο τῆς μάνας καὶ τὰ συζυγικά της καθήκοντα. Ἔβγαλαν τὴ γυναίκα ἀπὸ τὸ σπίτι της καὶ αὐτὸ τὸ ἐκμεταλλεύτηκαν πολλαπλῶς δημιουργώντας μία ὁλάκερη βιομηχανία γύρω ἀπ’ αὐτὴν (λ.χ. μόδα-καλλυντικά). Τὴν ἐκμεταλλεύτηκαν καὶ φορολογικὰ αὐξάνοντας τὰ ἔσοδα τῶν ἐλεγχόμενων ἀπ’ αὐτοὺς τραπεζῶν ( βλ. Τυφώνας Παγκοσμιοποίηση ἐκδ. «Ἀγαθός Λόγος»)! Μέχρι τὸ 1980 ὁ στόχος εἶχε πλήρως ἐπιτευχθεῖ!

Ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἑξῆς μέσω τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ τοῦ ἐλέγχου τῶν πηγῶν ἐνέργειας καὶ ὄχι μόνο οἱ ἐκφραστὲς τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας ἄρχισαν νὰ ἐλέγχουν πιὸ συστηματικὰ κυβερνήσεις καὶ ταυτόχρονα νὰ ἐκπαιδεύουν καὶ νὰ προωθοῦν δικά τους πρόσωπα (βλ. τεκτονικὲς στοὲς) σὲ καίριες κυβερνητικὲς θέσεις! Διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀπόκτησαν τὴ δυνατότητα ἐλέγχου στὸ ἐκπαιδευτικὸ σύστημα, στὸ ὁποῖο μποροῦσαν πλέον νὰ ἐπιβάλλουν ἐκπαιδευτικὰ προγράμματα τῆς ἀρεσκείας τους. Μὲ χίλιους –δύο τρόπους καὶ σατανικὲς μεθόδους κατάφεραν νὰ φυτέψουν στὶς ψυχὲς τῶν νέων τὴν ἀμφιβολία γιὰ τὸ Θεό, νὰ καλλιεργήσουν τὸν ἐγωισμό, τὰ ἀλόγιστα πάθη, τὶς φιλοδοξίες κ. ἄ καὶ νὰ διαδώσουν τὰ ναρκωτικά... Σ’ αὐτὸ συνετέλεσαν καὶ ἀποφάσεις ποὺ νομιμοποιοῦσαν τὴν πορνεία, τὴ μοιχεία, τὴν ἔκτρωση, διευκόλυναν τὰ διαζύγια κ.ἄ.  Μέχρι τὸ 1990 οἱ σπόροι τοῦ Ἀντιδίκου ποὺ φύτεψαν ἄρχισαν νὰ ἀποδίδουν τοὺς πρώτους καρπούς.

Ἀπὸ τὸ 1980 καὶ ἑξῆς ἀρχίζουν καὶ γίνονται στόχος οἱ θρησκεῖες καὶ ἰδιαιτέρως ὁ χριστιανισμός. Βέβαια οἱ ἐπιθέσεις εἶχαν ἀρχίσει πολὺ πιὸ πρὶν μὲ ἔμμεσα χτυπήματα σὲ στόχους, ὅπως λ. χ.  οἱ χριστιανικὲς ἀδελφότητες, ποὺ ἀσχολοῦνταν ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν ἐνίσχυση τῆς κατηχήσεως. Τὴ δεκαετία ὡστόσο, τοῦ 1980 καὶ ἑξῆς δίδεται ἡ ἐντολὴ στὰ κέντρα ἀνομίας νὰ προωθοῦν κάθε τί ποὺ ζημιώνει τὴν Ἐκκλησία καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτῆς στὰ μάτια τῶν πιστῶν. Κι αὐτὸ διότι βασική τους ἐπιδίωξη ἦταν νὰ ἐκμηδενίσουν μὲ κάθε τρόπο τὶς ὅποιες ἀντιδράσεις ἔναντι τῶν νόμων καὶ τῶν ἀποφάσεών τους. Ἡ πολυδιαφήμιση τῆς πορνείας καὶ τῆς μοιχείας, οἱ νόμοι γιὰ τὶς ἐκτρώσεις μὲ τὸ γνωστό  σλόγκαν ποὺ ἔλεγαν τότε οἱ γυναῖκες «τὸ σῶμα μοῦ ἀνήκει» καὶ οἱ πρῶτες ἀποφάσεις διευκόλυνσης λύσης τοῦ γάμου περιλαμβάνονταν μέσα στὸ ἀνωτέρω σχέδιο. Προωθοῦνται ἐπίσης νόμοι ποὺ βάλλουν κατὰ τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας (βλ. λ.χ. Πολιτικὸ γάμο) ἐνῶ ξεκινοῦν καὶ οἱ ἐκβιασμοὶ ἢ ἀπειλὲς δήμευσης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, ἀποκάλυψης σκανδάλων κ.ο.κ. Πρὸς τὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 1980 εἰδικὰ στὴν χώρα μας διατίθενται πολλὰ κονδύλια μέσω τῶν κύκλων τῆς ἀνομίας καὶ ἀσκοῦνται ἀφόρητες πιέσεις γιὰ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες (βλ. ἐπίσκεψη Δ.Σ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἑβραίων στὸν τότε πρωθυπουργὸ Ἀνδρ. Παπανδρέου)! Τελικῶς αὐτό ἔγινε ἀπό τήν κυβέρνηση τοῦ Κ. Σημίτη...

Ἐντέχνως καλλιεργεῖται ἐπίσης μέσω τῶν Μαζικῶν Μέσων Ἐνημέρωσης καὶ προβάλλεται ὡς ἰδανικὸ ἡ ἀπόκτηση δύο τέκνων ἀπὸ τὶς νέες οἰκογένειες μὲ τὴ δικαιολογία τῶν ὑπέρογκων ἐξόδων. Στὸ τέλος τῆς δεκαετίας ξεκινοῦν καὶ οἱ πρῶτες πιέσεις προώθησης καὶ κοινωνικῆς ἀποδοχῆς τοῦ κιναιδισμοῦ καὶ κάνουν τὶς πρῶτες ἐπίσημες ἐμφανίσεις τους σὲ κινηματογραφικὲς ταινίες καὶ τηλεοπτικὲς σειρὲς οἱ κίναιδοι. Τὸ ἴδιο διάστημα ἀναπτύσσεται ἡ ἰδιωτικὴ τηλεόραση, ἡ ὁποία προωθεῖ συστηματικὰ στὴ χώρα μας τὴν ὁμοφυλοφιλία-κιναιδισμὸ, ἀκόμη καὶ μέσα ἀπὸ χιουμοριστικὲς ἐκπομπές. Παράλληλα ἀρχίζουν καὶ δημιουργοῦνται οἱ πρῶτες ὀργανώσεις-σύλλογοι ὁμοφυλοφίλων κατὰ τὰ πρότυπα τῆς Εὐρώπης καὶ γιὰ πρώτη φορὰ συνδέεται ὁ κιναιδισμὸς μὲ τὰ λεγόμενα ἀνθρώπινα δικαιώματα...!!!

Τὴ δεκαετία τοῦ 1990 ἀνοίγουν οἱ κάνουλες τοῦ χρηματοπιστωτικοῦ συστήματος καὶ ἐπιχειρεῖται νὰ ἐπικεντρωθεῖ τὸ ἐνδιαφέρον τοῦ Ἕλληνα στὸν εὔκολο πλουτισμό, προκειμένου νά ἀμβλυθοῦν οἱ συνειδήσεις. Πρόκειται στὴν οὐσία γιὰ τὸ προκαταρκτικὸ στάδιο τῆς μετέπειτα οἰκονομικῆς κρίσης μέσω τῆς προώθησης τοῦ δανεισμοῦ τῶν νοικοκυριῶν καὶ τῆς μεθοδευμένης στροφῆς τοῦ ἀνθρώπινου νοῦ σὲ κάθε εἴδους ψυχαγωγία καὶ ἐφήμερη ἀπόλαυση. Στὸ παιχνίδι κυρίαρχο ρόλο παίζει τὸ ἐλεγχόμενο ἀπὸ τοὺς οἴκους τῆς ἀνομίας τραπεζικὸ σύστημα. Ἀκόμη καὶ τὸ χρηματιστήριο μετατρέπεται σὲ οἶκο «τυχερῶν παιγνίων» καὶ ἀπομυζεῖ τοὺς κόπους καὶ τοὺς μόχθους δεκαετιῶν τοῦ παρασυρμένου ἀπὸ τὰ ΜΜΕ Ἕλληνα πολίτη.

Ἡ δεκαετία τοῦ 2000 ξεκινᾶ μὲ τὴν ἀπάλειψη τοῦ θρησκεύματος ἀπὸ τὶς ταυτότητες. Στὴν δεκαετία αὐτὴ παρουσιάζονται καὶ οἱ πιὸ συστηματικὲς πλέον προσπάθειες ὑποβάθμισης τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Παράλληλα κατατίθενται οἱ πρῶτες προτάσεις γιὰ τὴ νομιμοποίηση τοῦ λεγομένου «γάμου» τῶν ὁμοφυλοφίλων (βλ. πρόταση 19 βουλευτῶν τοῦ ΠΑΣΟΚ) ἐνῶ προωθεῖται ἕνας ἕτερος νόμος, σύμφωνο συμβίωσης γιὰ ἑτερόφυλους, γιὰ νὰ προλειάνει τὸ ἔδαφος γιὰ ἐπέκταση καὶ στοὺς ὁμοφυλοφίλους... Τὴν δεκαετία αὐτὴ προωθοῦνται πλέον ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ἀπὸ ΗΠΑ καὶ Ε.Ε. ἐκθέσεις, ἀποφάσεις καὶ ἐμπεριέχονται στὸ εὐρωπαϊκὸ σύνταγμα ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ κτηνοβασία ἀκόμη καὶ ἡ παιδοφιλία ὑπὸ τὸ γενικὸ ὅρο τῆς σεξουαλικῆς διαφορετικότητας. Τὸ ἴδιο διάστημα στὶς ΗΠΑ ξεκινᾶ δειλὰ-δειλὰ τὸ πρῶτο κίνημα στείρωσης τῶν κοριτσιῶν μὲ συνθήματα ὅπως «ἀποφυγὴ ἀνεπιθύμητης ἐγκυμοσύνης», «ζῆσε καὶ ἀπόλαυσε ἐλεύθερα τὸν ἔρωτα» κ.ο.κ.

Στὴν ἀμέσως ἑπόμενη δεκαετία δημιουργεῖται μία ἀμιγῶς τεχνητὴ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ὁλοκλήρωση τοῦ ἐγκλήματος ἢ τοῦ σχεδίου τῶν ἐκφραστῶν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας. Ψηφίζεται καὶ γίνεται ἀποδεκτὴ ἡ περιβόητη ἔκθεση Λούνατσεκ, ἡ ὁποία φέρει τὰ πάνω κάτω στὰ ὅσα μέχρι σήμερα ἴσχυαν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο. Ἡ λαθρομετανάστευση ἀλλὰ καὶ ἡ σταδιακὴ μείωση τῶν μισθῶν ὡς ἀπόρροια τῆς λιτότητας σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν προώθηση νόμων ποὺ καθιστοῦν τὴν ἀνωμαλία ὡς νόμιμη (γάμος ὁμοφυλοφίλων-ἀλλαγὴ ταυτότητας φύλου) καὶ τὴν περιθωριοποίηση τῆς Ἐκκλησίας προκαλοῦν ἕνα καίριο χτύπημα στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια. Ἡ κορύφωση τῆς ἀνεργίας καὶ οἱ πενιχροὶ μισθοὶ τῆς τάξης τῶν 400-500 εὐρὼ ἐκδιώκουν στό ἐξωτερικό σχεδὸν 500.000 νέους! Οἱ ὑπόλοιποι ἀδυνατοῦν νὰ ἀντεπεξέλθουν στά πρός τό ζῆν, γεγονός πού τούς καθιστᾶ ἀντίθετους στήν δημιουργίας οἰκογένειας. Τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἑλληνικὴ οἰκογένεια πλήττεται ἀπὸ μία φορολογικὴ ἐπιδρομὴ ποὺ ἀπώτερο μύχιο σκοπὸ ἔχει τὴν  ἐπιτάχυνση τῆς διάλυσης της. Ἡ λύση τοῦ γάμου γίνεται ἀκόμη πιὸ εὔκολη ὑπόθεση μὲ νόμους ποὺ καθιστοῦν σχεδὸν ὑπεραυτόματο τὸ διαζύγιο. Τώρα ἕπονται σειρὰ ἀλλαγῶν στὸ οἰκογενειακὸ δίκαιο, διαφήμιση τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἀργότερα τῆς κτηνοβασίας καὶ παιδοφιλίας ( μέσω τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ὁρίου ἡλικίας ἀπὸ τὰ 18 στὰ 12) σὲ ὅλες τὶς κοινωνικὲς τάξεις καὶ ἰδιαίτερα σὲ ὅλες τὶς βαθμίδες ἐκπαίδευσης... 

Μακάρι νὰ διαψευσθοῦμε ἀλλὰ ἡ μείωση τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς περιλαμβάνει ἐκτὸς τῶν ἀνωτέρω καὶ σειρὰ χειρότερων καταστάσεων καὶ νὰ ἀναμένεται νὰ ὁλοκληρωθοῦν μὲ τὸ σενάριο ἐπιβολῆς τῆς πείνας καί τῆς διάδοσης ἐπιδημιῶν, ἡ ὑλοποίηση τῶν ὁποίων εἶναι πολὺ-πολὺ κοντά μας. Μάλιστα οἱ ἀρρωστημένοι ἐγκέφαλοι περιμένουν νὰ προκαλέσουν πολλὰ –πολλὰ θύματα, ἀφοῦ ἡ αὐτάρκεια τῶν νοικοκυριῶν τοῦ παρελθόντος ἔχει χτυπηθεῖ μὲ σειρὰ νόμων τὰ τελευταῖα 30 χρόνια... ὄχι μόνο στήν Ἑλλάδα ἀλλά καί σ’ ὅλη τήν Εὐρώπη! Ἀς μήν ξεχνᾶμε ὅμως ὅτι το τελευταῖο πάντα λόγο τόν ἔχει ὁ Θεός.      

       

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ, Θεολόγος, Δημοσιογράφος
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2017

Πρωτοπρ. Αθανάσιος Γιουσμάς, Η περιτομή του Κυρίου και η απαραίτητη δική μας περιτομή

Κάθε πρώτη Ιανουαρίου η Εκκλησία μας γιορτάζει και τα ημερολόγια γράφουν «Περιτομή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού». Ομολογουμένως λίγα γνωρίζουμε ως χριστιανοί γι΄ αυτή τη γιορτή. Ας καταθέσουμε λίγες απλές σκέψεις μας σε στυλ τούτη τη φορά ερωταπαντήσεων, για χάρη συντομίας.

- Τι ήταν η περιτομή;

Όταν το παιδί συμπλήρωνε τις οκτώ μέρες από τη γέννησή του, οι Ιουδαίοι, το έφερναν στον εντεταλμένο της Ιουδαϊκής θρησκείας και με κοφτερή πέτρα ή με χαλύβδινο μαχαίρι το «μοέλ» έκοβαν την πόσθη του ανδρικού γεννητικού οργάνου. Αυτό συνέβη και στον Ιησού, περιετμήθη κι Αυτός οκτώ μέρες μετά την γέννησή Του κι έλαβε το όνομα Ιησούς.(Λουκ. 2, 5). Ιησούς είναι ελληνικός όρος από το Εβραϊκό Γεσούα. Είναι το αυτό με το όνομα «Εμμανουήλ» που αναφέρει ο Ησαΐας, και σημαίνει «ο Θεός είναι μαζί μας».

- Σε ποιον δόθηκε η εντολή αυτή της περιτομής;

Στον Αβραάμ ο Θεός είπε: «Θα διατηρήσεις αυτή τη διαθήκη, τη συμφωνία, εσύ και το σπέρμα σου, κάθε αρσενικός απόγονός σου, θα ππεριτέμνεται στην ηλικία των οκτώ ημερών από την ημέρα της γέννησής του» (Γεν. 17, 10). Και αυτό τηρήθηκε απ΄ όλους τους Ιουδαίους και τηρείται ως σήμερα. Ο Ηρόδοτος αναφέρει πως περιτέμνονταν και οι Αιγύπτιοι και οι Αιθίοπες. Σήμερα και οι Μωαμεθανοί.

- Γιατί δόθηκε αυτή η εντολή;

Ήταν μια προσφορά του παιδιού στο Θεό. Από εκείνη τη στιγμή το παιδί σήμαινε πως ανήκε στο Θεό. Ήταν μια υπενθύμιση πως ο Ιουδαίος όφειλε να διαφέρει απ΄ όλους τους άλλους και στην πίστη και να μην προσκυνά τα είδωλα των γειτονικών λαών. Είχε δοθεί και για λόγους υγιεινής, για πρόληψη ασθενειών και μολύνσεων. Οι Ιουδαίοι ήταν περιπλανώμενος λαός και λαός που δεν τον χαρακτήριζε η προσήλωσή του στην καθαριότητα.

- Γιατί η περιτομή αφορούσε τη χώρα των γεννητικών οργάνων;

Πρώτα γιατί έκοπταν ένα ευτελές σαρκίο κι έπειτα γιατί, αιτία του κατακλυσμού και της καταστροφής των Σοδόμων και Γομόρας ήταν η ακράτεια της γενετήσιας ορμής. Σαρκολάτρες ήταν οι συμπολίτες του Νώε και ομοφυλόφιλοι οι κάτοικοι των Σοδόμων και Γομόρων. Όρισε ο Θεός, η περιτομή να γίνεται στη χώρα των γεννητικών οργάνων, γιατί σ΄ αυτά χρειαζόταν και χρειάζεται ένας κάποιος περιορισμός και αρκετή εγκράτεια.

- Γιατί περιετμήθη ο Χριστός;

Υπάκουσε κι αυτός στο έθος της εποχής, στο Μωσαϊκό νόμο! Ό,τι περιετμήθη είναι δείγμα πως ήταν Ιουδαίος, δικός τους κι όχι εθνικός ή Σαμαρείτης. Δυστυχώς, αν και δικός τους οι δικοί του δεν τον δέχτηκαν, τον θανάτωσαν!

- Γιατί δεν κάνουμε κι εμείς περιτομή σήμερα;

Αντιμετωπίστηκε αυτό το σοβαρό πρόβλημα, αρχικά στην πρώτη Εκκλησία. Αναρωτήθηκαν και οι Απόστολοι αν θα πρέπει όλοι οι Χριστιανοί, δεδομένου ό,τι προέρχονταν και από τον ειδωλολατρικό κόσμο, να περιτέμνονται ή όχι. Και λύθηκε με δημοκρατικό και διαλογικό τρόπο στην Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων, με την επίκληση του Αγίου Πνεύματος.Για μας περιτομή, δείγμα της αφοσίωσής μας στο Θεό, είναι το Βάπτισμα. Με το Βάπτισμα παύουμε να είμαστε «τέκνα σώματος» γινόμαστε «τέκνα της Βασιλείας του Θεού».Προσπαθώντας να θέσω έναν επίλογο σ΄ αυτό μας το άρθρο κλείνω γράφοντας τα εξής: Υποδεχτήκαμε έναν καινούριο χρόνο, το 2007. Μακάρι, όλοι μας μέσα στο νέο χρόνο να περιτέμνουμε τα πάθη μας και οι συνάνθρωποί μας κι εμείς οι ίδιοι να περιτέμνουμε, να περιορίσουμε τη σαρκική μας ακράτεια. Ροζ τηλέφωνα, αμαρτωλές συζεύξεις, ανώμαλες καταστάσεις, ηδονοβλεψίες των βίντεο και των κομπιούτερ, εξωσυζυγικές ή προγαμιαίες σχέσεις και πάει λέγοντας! Μακάρι «πάσας τας σαρκικάς επιθυμίας» αφού καταπατήσουμε, «πνευματική πολιτεία» να ζήσουμε όλες τις 365 μέρες του χρόνου. Πιο καθαροί, πιο αγνοί, πιο τίμιοι από χθες, φέτος για να ζήσει η οικογένεια που κλυδωνίζεται από τα ολοένα αυξανόμενα διαζύγια, για να ζήσουμε όλοι μας

Πιο αγνά, πιο σεμνά, πιο θεάρεστα. Αμήν. Καλή Χρονιά!

του π. Αθανασίου Γιουσμά

 * Εφημερίδα Εμπρός, 3 Ιανουαρίου 2007

Πρωτοχρονιὰ - Ο μακάβριος χορὸς (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ὁ μακάβριος χορὸς

(Ομιλία του †Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

«Ποία ἡ ζωὴ ὑμῶν; ἀτμὶς γὰρ ἔσται ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» (Ἰακ. 4,14)

Ενα ἀκόμη ἔτος πέρασε, ἀγαπητοί μου. Μὲ τὴν ἀνατολὴ τοῦ νέου ἔτους ἂς κάνουμε λί- γες σκέψεις πάνω στὸ μεγάλο θέμα τοῦ χρόνου.

Τί εἶνε ἕνα ἔτος ἐν συγκρίσει μὲ τὴν αἰωνιότητα; Μία σταγόνα ἐμπρὸς στὸν ὠκεανὸ τοῦ χρόνου. Ἂς ὑποθέσουμε ὅτι ἕνα μυστηριῶδες πουλί, στὸ τέλος κάθε ἔτους πετάει πάνω ἀπ᾿τὸν ὠκεανὸ καὶ παίρνει μὲ τὸ ῥάμφος του μία σταγόνα. Μπορεῖτε νὰ φαντασθῆτε πόσα δισεκατομμύρια καὶ τρισεκατομμύρια χρόνια θὰ περάσουν μέχρις ὅτου τὸ πουλὶ πάρῃ καὶ τὴν τελευταία σταγόνα τοῦ ὠκεανοῦ; Κι ὁ μεγαλύτερος μαθηματικὸς θὰ καταληφθῇ ἀπὸ ἴλιγγο.

Ἀπέραντος καὶ ἀσύλληπτος εἶνε καὶ ὁ ἄλλος ἐκεῖνος ὠκεανὸς ποὺ λέγεται αἰωνιότης.Πότε ἄρχισε ὁ χρόνος; Πόσα χρόνια πέρασαν μέχρι τώρα; Πόσα θὰ περάσουν μέχρι νὰ λήξῃ ὁ κόσμος, ποὺ μὲ τὴ δημιουργία του συνδέεται ὁ χρόνος; Σταγόνα στὸν ὠκεανὸ εἶνε τὸ ἕνα ἔτος. Τί εἶνε ἡ ζωή μας μπροστὰ στὴν αἰωνιότητα;

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, σὲ ἐπικήδεια ὁμιλία του στὸν Καισάριο, ὡς ἑξῆς περιγράφει τὴ ματαιότητα τῆς ζωῆς.«Τέτοια εἶνε, ἀδελφοί, ἡ πρόσκαιρη ζωή μας.Τέτοιο τὸ παιχνίδι ποὺ παίζεται πάνω στὴ γῆ· ἐνῷ δὲν ὑπάρχουμε νὰ γενηθοῦμε, κι ἀφοῦ γεννηθοῦμε νὰ πεθάνουμε. Ὄνειρο εἴμαστε ποὺ δὲν παραμένει, φάντασμα ποὺ δὲ μπορεῖς νὰ τὸ πιάσῃς, πέταγμα πουλιοῦ περαστικοῦ, πλοῖο ποὺδὲν ἀφήνει ἴχνη στὴ θάλασσα, σκόνη, ἀτμός,πρωινὴ δροσιά, λουλούδι ποὺ ἀνθίζει στὸν και-ό του καὶ στὸν καιρό του μαραίνεται. Καλὰ φιλοσόφησε γιὰ τὴν ἀσθένειά μας ὁ θεῖος Δαυΐδ·“Οἱ ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου εἶνε σὰν τὸ χορτάρι· σὰν λουλούδι τοῦ ἀγροῦ, ἔτσι θὰ  πέσῃ”».

Ἂς φέρουμε καὶ μιὰ εἰκόνα ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ ἁγία Γραφή. «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη», ὅπως λέει ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβοςστὴ θεόπνευστη Ἐπιστολή του(Ἰακ. 4,14). Ἡ ζωή μας, λέει, ὡς πρὸς τὴ διάρκειά της μοιάζει μὲ λεπτὸ ἀτμό, ποὺ βγαίνει ἀπὸ ἕνα καζάνι καθὼς τὸ νερό του βράζει καὶ ἐξατμίζεται. Παρατηρήσατε ποτὲ τὸν ἀτμό; Τὸν βλέπουμε γιὰ λίγο ν᾿ ἀνεβαίνῃ κ᾿ ἔπειτα νὰ ἐξαφανίζεται. Ἀλλ᾿ ἐνῷ αὐτὴ εἶνε ἡ πραγματικότητα, οἱ ἄνθρωποι, ἀπορροφημένοι συνήθως ἀπὸ μέριμνες, ζοῦν σὰν νὰ εἶνε αἰώνιοι πάνω στὴ γῆ. Δὲν σκέπτονται τὸ τέλος τους. Κι ἂν κανεὶς τοὺς τὸ θυμίσῃ, τρομάζουν καὶ… χτυποῦν ξύλο!

Ὁ φόβος τοῦ θανάτου κάνει νὰ διώχνουν ἀπ᾽ τὴ σκέψι τὴν ἰδέα του. Ἂν τὸν σκέπτοντανσοβαρά, διαφορετικὴ θὰ ἦταν ἡ συμπεριφορά τους. Ὅπως λέει ἀρχαῖος σοφὸς πρόγονός μας, «μνήμη θανάτου ὅρος φιλοσοφίας». Ἡ δὲ Σοφία Σειρὰχ ἀκόμη πιὸ ζωηρὰ καὶ πιὸ συγκεκριμένα προτρέπει· «Ἐν πᾶσι τοῖς λόγοις σου μιμνήσκου τὰ ἔσχατά σου, καὶ εἰς τὸν αἰῶνα οὐχ  ἁμαρτήσεις» (Σ. Σειρ. 7,36), δηλαδή· Ἄνθρωπε, νὰ θυμᾶσαι πάντοτε τὸ θάνατο, καὶ ἡ σκέψι τοῦ θανάτου θὰ σὲ συγκρατῇ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Καὶ ἕνας ἀρχαῖος φιλόσοφος παρουσιάζει σὲ ἔργο του κάποιον νὰ περιοδεύῃ ὅλη τὴ γῆ, νὰ ἐπισκέπτεται ἀνάκτορα καὶ καλύβες, ν᾿ ἀκούῃ ποικίλες συζητήσεις, μὰ γιὰ τὸ θάνατο τίποτε. Καὶ τελειώνει· «Οἷά ἐστι τὰ τῶν κακοδαιμόνων ἀνθρώπων πράγματα· βασιλεῖς, πλίνθοι χρυσαῖ, ἑκατόμβαι, μάχαι. Χάρωνος δὲ οὐδὲ εἷς λόγος».

Δηλαδή· «Νά ποιά εἶνε τὰ ἐνδιαφέροντα, γιὰ τὰ ὁποῖα νοιάζονται καὶ συζητοῦν οἱ ταλαίπωροι οἱ ἄνθρωποι· βασίλεια, χρυσὲς πλάκες, ἑκατόμβες, πόλεμοι. Μὰ γιὰ τὸ Χάρο οὔτε λέξι». Θεωρεῖται τόσο δυσάρεστος ὁ  θάνατος , ὥστε καὶ σὰν λέξι ἀκόμη ἐνοχλεῖ. Δὲν ἀποκλείεται νὰ βρεθοῦν καὶ ἀκροαταί, ποὺ δὲν θέλουν ν᾽ ἀκοῦνε τέτοια κηρύγματα, τώρα μάλιστα ποὺ ὅλοι εὔχονται «χρόνια πολλά». Ἀλλ᾿ἔτσι ἀντιμετωπίζεται ὁ θάνατος;Ἂς ῥίξουμε μιὰ ματιὰ στὸ χρόνο ποὺ πέρασε. Πόσοι ἀπὸ ᾿κείνους, ποὺ πέρυσι τέτοια μέρα εὔχονταν «χρόνια πολλά», σήμερα ἀπουσιάζουν ἀπ᾽ τὸ πρωτοχρονιάτικο τραπέζι! Δὲνζοῦν, καὶ ἡ ἀπουσία τους προκαλεῖ πόνο σὲσυγγενεῖς καὶ φίλους. Τὸ ληξιαρχεῖο μᾶς πλη-ροφορεῖ, ὅτι τὸ ποσοστὸ τῶν θανάτων εἶνε ἕνας στοὺς ἑκατὸ κατοίκους! Ἐὰν μ᾿ αὐτὴ τὴ βάσι ὑπολογίσουμε τὸν ἀριθμὸ ὅσων πέθανανσ᾿ ὅλη τὴ γῆ, πόσα ἑκατομμύρια ἄνθρωποι ἀναχώρησαν γιὰ τὴν αἰωνιότητα τὸ ἔτος αὐτό!… Ἦταν ὅλοι γέροι; Ὄχι δυστυχῶς. Ὁ χάρος,ὅπως τὸν παριστάνει ἡ λαϊκὴ παράδοσι, εἶνε τυφλὸς καὶ κουφός. Τυφλός, γιὰ νὰ μὴ διακρίνῃ γέρο ἀπὸ παιδί, φτωχὸ ἀπὸ πλούσιο, ἀγράμματο ἀπὸ ἐπιστήμονα.Κουφός, γιὰ νὰ μὴν ἀκούῃ τὶς σπαρακτικὲς φωνὲς τῶν φίλων καὶ τῶν συγγενῶν. Πέρα ὅμως ἀπὸ τὶς διάφορες λαϊκὲς παραδόσεις γιὰ τὸ χάρο, ὑπάρχει ἡ

χριστιανικὴ ἀλήθεια, ποὺ διδάσκει ὅτι ἡ διάρ-κεια τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ γέννησι καὶ ὁ θάνατος, δὲν εἶνε τυχαῖα γεγονότα· εἶνε ἀντικείμενο τῆς φροντίδος τοῦ παναγάθου πανσόφου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ. Τὸ διεκήρυ-ξε ὁ Χριστὸς λέγοντας «Καὶ αἱ τρίχες τῆς κε-φαλῆς ὑμῶν πᾶσαι ἠριθμημέναι εἰσί»(Ματθ. 10,30). Ἑπομένως ἡ διάρκεια τῆς ζωῆς τοῦ καθενὸς εἶνε ἀπ᾽ τὸ Θεὸ καθωρισμένη , ἐκτὸς ἂν ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος ἀνατρέπῃ τοὺς ὅρους μιᾶ ςεὐτυχισμένης φυσικῆς ζωῆς.Οἱ στατιστικὲς μᾶς πληροφοροῦν, ὅτι ὁ ἀ-ριθμὸς τῶν νηπίων, παιδιῶν καὶ νέων ποὺ πεθαίνουν εἶνε μεγαλύτερος ἀπὸ τῶν γερόντων.

Ὁ θάνατος μοιάζει μὲ σφοδρὴ καταιγίδα , ποὺπάνω στὴν ὁρμή της σπάζει πολλὰ τρυφερὰ κλαδιὰ καὶ ξερριζώνει πολλὰ δενδρύλλια, ἀλλὰ παλιὰ καὶ γέρικα δέντρα λίγα ξερριζώνει.Γι᾿ αὐτὸ κανείς, ὅσο νέος καὶ ὑγιὴς κι ἂν εἶνε,μὴ  νομίζῃ πὼς ὁ θάνατος γι᾿ αὐτὸν εἶνε μακριά. Ἐνῷ δὲν τὸν περιμένεις, ἔρχεται ξαφνικὰ καὶκόβει τὸ νῆμα πάνω στὸ ἄνθος τῆς ζωῆς.Στὶς μέρες μας μάλιστα οἱ περιπτώσεις θανάτου νεαρῶν ἀτόμων εἶνε περισσότερες λόγῳ τοῦ τεχνικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς μανίας τῶν Νέων νὰ τρέχουν δαιμονιωδῶς μὲ μηχανάκια καὶ αὐτοκίνητα. Συχνὰ βγαίνουν

ἀπ᾽ τὰ νυχτερινὰ κέντρα μεθυσμένοι, ὁδηγώντας συγκρούονται καὶ τερματίζουν ἄδοξα τὴ ζωή τους. Ὁ τεχνικὸς πολιτισμός , γιὰ τὸν ὁποῖο καυχώμαστε, ἀντὶ νὰ ἐλαττώσῃ αὔξησε τοὺς θανάτους.

Ἡ δὲ πιὸ μεγάλη ἀγωνία, ποὺ γίνεται ἄγχος καὶ πιέζει ὅλους, εἶνε ὅτι ὁ τεχνικὸς πολιτισμὸς κατασκεύασε τὶς ἀτομικὲς βόμβες, ποὺ ἂν —μὴ γένοιτο!— ἐκραγῇ πυρηνικὸς πόλεμος θὰ καταστρέψουν πόλεις καὶ θ᾽ ἀφανίσουν,ὅπως λέει ἡ Ἀποκάλυψις (8,7-12) , τὸ ἕνα τρίτο τοῦ πληθυσμοῦ. Νά ὁ θάνατος στὴν πιὸ τραγικὴ μορφή του, θάνατος ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴ μανία αὐτοκαταστροφῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ θάνατος, ἀγαπητοί μου, ἐνεδρεύει παντοῦ. Μὴν τρομάξετε ἀπ᾿ αὐτὸ ποὺ θὰ ποῦμε.Γιὰ πόσους καὶ γιὰ πόσες ὁ νέος χρόνος, ποὺ τὸν χαιρετίζουμε αἰσιόδοξα, θὰ εἶνε ὁ τελευταῖος χρόνος τῆς ζωῆς τους ; Μήπως ἀνάμεσα σ᾿ αὐτοὺς εἴμαστε κ᾿ ἐμεῖς; «Ἀτμὶς ἔσται ἡ ζωὴ ὑμῶν ἡ πρὸς ὀλίγον φαινομένη, ἔπειτα δὲ καὶ ἀφανιζομένη» ! Ἕνας διάσημος ζωγράφος, σὲ μιὰ τοιχογραφία παριστάνει ὡς ἑξῆς τὴ ματαιότητα τῆς ἐπίγειας ζωῆς. «Νέοι καὶ νέες, γέροι καὶ γριές, σὲ μιὰ εὐρύ-χωρη αἴθουσα στροβιλίζονται σ᾿ ἕνα μανιώδη χορό. Ἡ αἴθουσα ἔχει πολλὲς πόρτες, ἀπ᾿ τὶς ὁποῖες συνωθεῖται πλῆθος πολύ, περιμένοντας σειρὰ γιὰ νὰ λάβῃ μέρος στὸ χορό. Σὲ μιὰ ἄκρη τῆς αἰθούσης σαρκαστικὰ ἐνεδρεύει ὁ θά νατος καὶ παρακολουθεῖ.

Κάθε στιγμὴ ἀνοίγει μιὰ καταπακτὴ κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τῶν χορευ-ῶν καὶ ἕνας - ἕνας ἐξαφανίζονται. Οἱ ὑπόλοιποι ῥίχνουν μιὰ στιγμὴ ἕνα βλέμμα μελαγχολικὸ σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἀπορροφᾷ ἡ καταπακτή, καὶ …ἐξακολουθοῦν τὸ χορό. Μερικοὶ κλείνουν τὰ μάτια, νὰ μὴ δοῦν τὸ ἄνοιγμα τῆς μυστηριώδους καταπακτῆς. Κι αὐτὴ διαρκῶς ἀνοιγοκλείνει, καὶ οἱ χορευταὶ μὲ παθολογικὴ ἀπάθεια βλέπουν τὸ ἔδαφος νὰ φεύγῃ κάτω ἀπ᾽τὰ πόδια τους, καὶ τὸ θάνατο νὰ ἐπιχαίρῃ γιὰ τὴν ἔκβασι τοῦ μακάβριου αὐτοῦ χοροῦ…».

Δὲν εἶνε ἡ εἰκόνα μιᾶς μεγάλης μερίδος τῆς συγχρόνου κοινωνίας, ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται σοβαρὰ γιὰ τὸ σπουδαιότερο πρόβλημα, πόθεν ἔρχεται, γιατί ζῇ καὶ ποῦ κατευθύνεται;

Στὸ κατώφλι τοῦ νέου ἔτους ἂς σκεφτοῦμε σοβαρὰ πάνω στὸ θέμα τοῦ χρόνου. Μιὰ σταγόνα εἶνε ἡ ζωή μας, μιὰ ἀτμίδα ποὺ μόλις φανῇ ἐξαφανίζεται. Ναί, ἀλλ᾿ ἀπ᾽ αὐτὴν ἐξαρτᾶται τὸ αἰώνιο μέλλον μας. Πόσο ἀξίζει μιὰ σταγόνα!

Μὴ λησμονοῦμε, ὅτι ἡ ζωὴ στὴ γῆ τελειώνει ,ἐνῷ ἡ ζωὴ τῆς ψυχῆς συνεχίζεται αἰωνίως.Στὸ μικρὸ αὐτὸ διάστημα νὰ ζήσουμε ὅπως θέλει ὁ Θεὸ στὸ Εὐαγγέλιο, σὰν Χριστιανοί.Νὰ ζήσουμε σὰν «πάροικοι καὶ παρεπίδημοι» (Α΄ Πέτρ. 2,11) , μὲ ἀκλόνητη τὴν πεποίθησι ποὺ διακηρύσσεται στὸ τελευταῖο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως· «Προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἀμήν».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἐπισκοπικὴ ἐγκύκλιος ὑπ᾽ ἀριθμ. 394/24-12-1984 γιὰ τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1985 ἀπὸ τὸ περιοδικὸ«Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» 

Ο Όσιος Μάρκος ο νεκροθάφτης της Λαύρας των Σπηλαίων

Ο Όσιος Μάρκος ο νεκροθάφτης της Λαύρας των Σπηλαίων και οι Όσιοι Ιωάννης και Θεόφιλος

Ο ΜΑΚΑΡΙΟΣ Μάρκος, ασκήτεψε στη μονή των Σπηλαίων στα χρόνια του ηγουμένου Ιωάννου, τότε που έγινε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του οσίου Θεοδοσίου από το σπήλαιο στη μεγάλη εκκλησία. Από τότε που έλαβε το άγιο αγγελικό σχήμα, δεν έδωσε «ύπνων τοις οφθαλμοίς και τοις βλεφάροις νυσταγμόν και ανάπαυσιν τοις κροτάφοις» του, αλλά τις περισσότερες ώρες της νύχτας αγρυπνούσε προσευχόμενος. Ελάχιστο χρόνο διέθετε νια σωματική ανάπαυση. Την ημέρα, όταν δεν συνέχιζε την προσευχή χωμένος βαθιά στο σκοτεινό του σπήλαιο, έσκαβε λάκκους για την ταφή των κεκοιμημένων αδελφών.

Ό όσιος Μάρκος ήταν ολιγαρκής και λιτοδίαιτος. Οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια του, φρόντιζε να το δώσει αμέσως σε κάποιο φτωχό. Όχι μόνο τροφή, αλλά και νερό γευόταν με μεγάλη εγκράτεια, πίνοντας πάντοτε λιγότερο απ’ όσο χρειαζόταν για να ξεδιψάσει. Και για μεγαλύτερη ακόμη άσκηση, τύλιξε το σώμα του, μέσα από το τριμμένο μοναχικό ένδυμα, με βαριά και βασανιστικά σίδερα. Αυτά τα σίδερα του πίεζαν το σώμα, τον βάραιναν, τον πλήγωναν, τον εμπόδιζαν στην εργασία και στη νυχτερινή ανάπαυση. Όμως ποτέ όσο ζούσε δεν τα έβγαλε από πάνω του.

Μ’ αυτή τη σκληρή ασκητική ζωή, με τις νυχθημερές προσευχές, με τις παθοκτόνες νηστείες, με τους σωματικούς κόπους, με την άσκηση της σιωπής, ο γενναίος Μάρκος, νέκρωσε τη σάρκα και το σαρκικό φρόνημα.
Κι άλλο πόθο δεν είχε, παρά να φύγει το συντομότερο για τον άλλο, τον ουράνιο κόσμο, και να συναντήσει τον Κύριο και Νυμφίο του.
Ο θάνατος όχι μόνο δεν τον τρόμαζε, αλλά τον γέμιζε χαρά και θεία προσδοκία. Γι` αυτό κι έλαβε από το Θεό το υπερφυσικό χάρισμα να συνομιλεί με τους νεκρούς!

Με φυσικότητα και απλότητα, όπως βίωνε ο ίδιος την πραγματικότητα του θανάτου και της άλλης ζωής, επικοινωνούσε με τους κεκοιμημένους σαν να ήταν ζωντανοί. Τους μιλούσε, τους έδινε εντολές, τους έστελνε μηνύματα και παραγγελίες. Κι εκείνοι, με παραχώρηση του Θεού, εκτελούσαν όλες τις εντολές του. Η απλότητα και η αγιότητα του μακαρίου, συνέτριβε κι αυτά τα άλυτα δεσμά του θανάτου!

Κάποτε ο όσιος, έσκαψε ένα τάφο για κάποιο κεκοιμημένο αδελφό. Εξαντλημένος όμως καθώς ήταν από τη νυχτερινή αγρυπνία και ορθοστασία, δεν μπόρεσε να τον κάνη αρκετά ευρύχωρο. Όταν έφεραν το σώμα του νεκρού και δοκίμασαν να το τοποθετήσουν στον τάφο, διαπίστωσαν ότι μόλις και μετά βίας χωρούσε μέσα. Άρχισαν τότε οι αδελφοί να παραπονιούνται και να βαρυγκωμούν κατά του οσίου Μάρκου.
—Αδελφέ, του έλεγαν, τι μνήμα είν’ αυτό που έσκαψες; Ούτε το νεκρό μπορούμε να θάψουμε καλά, ούτε να τον περιχύσουμε με λάδι, όπως συνηθίζεται. Γιατί το ‘ κάνες τόσο στενό;

Ό όσιος έβαλε ταπεινά μετάνοια.
— Συγχωρέστε με πατέρες, είπε, γιατί από σωματική αδυναμία δεν έκανα σωστά την εργασία.
Εκείνοι όμως δεν ησύχασαν, αλλά πολλαπλασίασαν τα παράπονα και τις διαμαρτυρίες.
Τότε ο όσιος στράφηκε στο νεκρό.
- Επειδή είναι στενός ο χώρος του τάφου σου αδελφέ, του είπε με απλότητα, βολέψου μόνος σου μέσα. Να, πάρε και το λάδι και χύσε στο σώμα σου όσο πρέπει.

Χωρίς δεύτερη προτροπή, ο νεκρός κινήθηκε και τακτοποίησε το σώμα του μέσα στο λάκκο. Έπειτα άπλωσε το χέρι, πήρε το λάδι κι έχυσε στο πρόσωπο και στο στήθος του σταυροειδώς. Έβαλε τέλος πάλι το δοχείο στα χέρια του οσίου, ξάπλωσε ήσυχα κι έμεινε ακίνητος.
Φόβος και τρόμος κυρίεψε όλους τους αδελφούς μ’ αυτό το εξαίσιο θαύμα. Δεν άργησαν όμως να δουν και άλλο παρόμοιο.

Συνέβη, δηλαδή, να πεθάνει κάποιος άλλος αδελφός μετά από μακροχρόνια ασθένεια. Ο ηγούμενος ανέθεσε σ’ ένα μοναχό να ετοιμάσει το νεκρό για την ταφή. Πράγματι, αφού εκείνος σκούπισε το λείψανο με το σφουγγάρι, πήγε στο σπήλαιο να δη τον τόπο της ταφής. Βρήκε τον όσιο Μάρκο και τον ρώτησε:
— Που θα βάλουμε πάτερ Μάρκε τον αδελφό μας που αναπαύτηκε; Δεν βλέπω να ‘χεις τόπο ετοιμασμένο.
— Πήγαινε και πες στον αδελφό να περιμένει μέχρι αύριο το πρωί, γιατί δεν έχω σκαμμένο τάφο. Ας μ’ αφήσει τη νύχτα να του ετοιμάσω το μνήμα, κι έπειτα αναχωρεί για τον ουρανό!
- Μα…, πάτερ Μάρκε, αποκρίθηκε σαστισμένος ο άλλος μοναχός, εγώ ο ίδιος σκούπισα κιόλας με τα χέρια μου το σώμα του νεκρού. Σε ποιόν μου λες να μεταφέρω την παραγγελία σου;
-Καλά, δεν Βλέπεις αδελφέ μου; ξαναείπε ο απλούστατος Μάρκος. Δεν είν’ ακόμα έτοιμος ο τόπος για την ταφή. Πήγαινε σου λέω και πες στο νεκρό: «Ο αμαρτωλός Μάρκος σε παρακαλεί να παραμείνεις σ’ αυτό τον κόσμο ακόμη μια μέρα. Ας είναι μέχρι αύριο το πρωί. Και τότε φεύγεις και πάς στον αγαπημένο σου Χριστό. Στο μεταξύ αυτός θα ετοιμάσει τον τάφο σου και θα σε ειδοποίηση».

Ο μοναχός γέμισε λογισμούς με την παράδοξη προσταγή του οσίου. Έκανε όμως υπακοή. Γύρισε στο μοναστήρι την ώρα που οι πατέρες έψελναν κιόλας την εξόδιο ακολουθία. Πλησίασε στο νεκροκρέβατο, έσκυψε στ’ αυτί του νεκρού και του ψιθύρισε:
— Αδελφέ, ο πατήρ Μάρκος με στέλνει να σου πω ότι ο τάφος σου δεν είναι έτοιμος. Γι’ αυτό σε παρακαλεί να περιμένεις τουλάχιστον μέχρι το πρωί, οπότε θα σε ειδοποίηση.

Αμέσως ο νεκρός άνοιξε τα μάτια! Με κατάπληξη οι πατέρες είδαν να επιστρέφει η ψυχή στο νεκρό σώμα, που άρχισε ν’ αναπνέει και να ζει κανονικά! Δεν κινήθηκε όμως καθόλου από τη νεκρική στάση, ούτε είπε σε κανένα τίποτε.

Έμεινε εκεί, ακίνητος και αμίλητος, αλλά ζωντανός μέχρι το πρωί. Τότε πήγε πάλι στο σπήλαιο ο ίδιος αδελφός.
— Είν’ έτοιμο το μνήμα; ρώτησε το μακάριο Μάρκο.
— Έτοιμο είναι. Πήγαινε τώρα και πες σ’ εκείνον που με περιμένει: «Ο αμαρτωλός Μάρκος σου παραγγέλλει ν’ αφήσεις πια το μάταιο κόσμο και να φύγεις για την αιωνιότητα. Παράδωσε το πνεύμα σου στα χέρια του Θεού και άφησε το σώμα σου να τοποθετηθεί στο σπήλαιο του οσίου Αντωνίου, μαζί με τους άλλους αγίους πατέρες. Ο τόπος σου είναι έτοιμος, δίπλα σ’ αυτούς».

Η παραγγελία του θεσπέσιου Μάρκου, μεταφέρθηκε αμέσως στον αδελφό που καθυστερούσε την αναχώρησή του. Κι εκείνος, μόλις την άκουσε, έκλεισε τα μάτια και ξεψύχησε οριστικά.

Το πρωτάκουστο αυτό θαύμα γέμισε δέος τους πατέρες της Λαύρας και όλους τους κατοίκους της χώρας του Κιέβου, που δεν άργησαν να το πληροφορηθούν. Όλοι δόξασαν το Θεό για τα θαυμαστά έργα που επιτελεί η πίστη και η αγιότητα των αγαθών δούλων Του.

Δεν πρέπει όμως ν’ αποσιωπήσουμε και τη διακριτική παιδαγωγία από τον Όσιο Μάρκο ενός αδελφού, που έπεσε κάποτε σε παράπτωμα, γιατί είναι πολύ μεγάλη η ωφέλεια που μας παρέχει το πάθημα, αλλά και η μετάνοιά του.

Το λείψανο του Οσίου Μάρκου του νεκροθάφτη της Λαύρας των Σπηλαίων

Εγκαταβίωναν τότε στη μονή των Σπηλαίων δύο μοναχοί, ο Θεόφιλος και ο Ιωάννης.
Αυτοί, είχαν στενό ψυχικό σύνδεσμο από τα παιδικά τους χρόνια, πάντοτε «το αυτό εις αλλήλους φρονούντες», «εν τω αυτώ νοι και εν τη αύτη γνώμη». Μαζί ήρθαν και στο μοναστήρι, δίνοντας σ’ όλους το παράδειγμα της αδελφικής αγάπης και ομόνοιας.
Οι δύο αυτοί αδελφοί, παρακάλεσαν τον όσιο Μάρκο να ετοιμάσει ένα κοινό τόπο ταφής, για να είναι αχώριστοι ακόμη και στον τάφο, όταν ο Κύριος θα διέκοπτε την επίγεια ζωή τους.

Κάποτε ο μεγαλύτερος αδελφός, ο Θεόφιλος, έφυγε από την Πετσέρσκαγια για υποθέσεις της μονής. Στη διάρκεια της απουσίας του ασθένησε ο μικρότερος, ο Ιωάννης, κι έφυγε απροσδόκητα για τον ουρανό. Όταν επέστρεψε ο Θεόφιλος, είχε ήδη τοποθετηθεί το νεκρό σώμα στον ετοιμασμένο από τον όσιο Μάρκο τόπο. Έκλαψε πικρά ο μακάριος Θεόφιλος τον αγαπημένο του αδελφό, παρηγορήθηκε όμως με τη σκέψη ότι η όσια ψυχή του, θ’ αναπαυόταν τώρα στους κόλπους του Κυρίου.
Θέλησε αμέσως να επισκεφθεί τον τάφο του νεκρού. Πήγε στο σπήλαιο με τη συνοδεία μερικών ακόμη πατέρων και βρήκε τον Ιωάννη τοποθετημένο στο διπλό τάφο, που είχε ανοίξει ο όσιος Μάρκος, αλλά στην πρώτη θέση.
Παρακινημένος τότε από τον πονηρό, αγανάκτησε κι έβαλε τις φωνές.

- Πάτερ Μάρκε, φώναξε στον όσιο, γιατί τον έβαλες σ’ αυτή τη θέση; Εγώ είμαι μεγαλύτερος και πρέπει να ταφώ στην πρώτη σειρά. Τι είν’ αυτά τα πράγματα; Δεν ήξερες ότι ο μακαρίτης ο Ιωάννης είναι νεώτερος μου;
Ό ταπεινός Μάρκος έβαλε μετάνοια και είπε απλά:
— Συγχώρεσέ με, πάτερ. Αμάρτησα.
Έπειτα στράφηκε στο νεκρό και τον πρόσταξε:
— Σήκω αδελφέ και παραχώρησε την πρώτη θέση στο μεγαλύτερό σου. Εσύ βολέψου στη δεύτερη σειρά.

Με φρίκη είδαν τότε οι πατέρες το νεκρό να σηκώνεται και ν’ αλλάζει θέση!
Αμέσως, ο μακάριος Θεόφιλος ήρθε στον εαυτό του, συναισθάνθηκε την αμαρτία του κι έπεσε στα πόδια του οσίου Μάρκου, θρηνώντας και λέγοντας:
— Αμάρτησα, πάτερ! Συγχώρεσέ με! Δεν έπρεπε να ζητήσω τη μετακίνηση του αδελφού. Σε ικετεύω, πες του να επιστρέψει πάλι στην πρώτη θέση!

Αλλά ο όσιος αποκρίθηκε:
—Δεν είμ’ εγώ που τον μετακίνησα, μα ο ίδιος ο Κύριος. Θέλησε να διαλύσει τη δυσφορία σου εναντίον μου και να σε διδάξει την ταπείνωση. Αλλά και ο μακάριος Ιωάννης σου έδειξε έτσι και μετά θάνατο, την αγάπη του, παραχωρώντας ταπεινά την πρώτη θέση σε σένα, σαν αρχαιότερο. Η έγερση των νεκρών είναι έργο του Θεού. Δεν μπορώ λοιπόν εγώ χωρίς την εντολή και τη βούλησή Του, να μετακινήσω πάλι το νεκρό. Πες του εσύ αν θέλεις, να επανέλθει στην προηγούμενη θέση του. Ίσως να σ’ ακούσει. Γνώριζε ωστόσο και τούτο: Θα έπρεπε εσύ να μη βγεις τώρα από δω μέσα, αλλά να ξαπλώσεις αμέσως σ’ αυτό το μνήμα και να κληρονομήσεις την ιεραρχική προτεραιότητα, που τόσο ζηλότυπα επιζητείς! Επειδή όμως δεν είσαι ακόμη έτοιμος για την έξοδό σου, πήγαινε και φρόντισε για τη σωτηρία της ψυχής σου. Πριν περάσει πολύς καιρός, θα σε φέρουν πάλι εδώ, οριστικά αυτή τη φορά!

Με τρόμο άκουσε τα λόγια του οσίου Μάρκου ο Θεόφιλος. Φοβήθηκε πως δεν θα προλάβει ούτε στο μοναστήρι να φτάσει, αλλά θα πέσει κάτω νεκρός, τιμωρημένος σκληρά, αλλά δίκαια, για την υπεροψία του, απέναντι στον κεκοιμημένο αδελφό.

Με δυσκολία έφτασε μέχρι το κελί του. Μοίρασε αμέσως στους άλλους πατέρες τα λίγα πράγματα που είχε — βιβλία, ρούχα, έπιπλα — κρατώντας μόνο το νεκρικό μανδύα για την ταφή του σώματός του. Την ίδια κιόλας ημέρα, κλείστηκε στο άδειο κελί του κι άρχισε να κλαίει και να οδύρεται νύχτα και μέρα, περιμένοντας κάθε στιγμή το θάνατο.
Κανείς δεν μπόρεσε να σταματήσει ή να μετριάσει τον ακατάπαυστο και γοερό θρήνο του ευλογημένου Θεοφίλου. Ούτε ο ηγούμενος ούτε κανένας άλλος αδελφός. Οι προσπάθειες όλων να τον παρηγορήσουν, γεννούσαν περισσότερα δάκρυα μετανοίας, μεγαλύτερη συντριβή και βαθύτερο ψυχικό πόνο στο μακάριο μοναχό.
Φαγητό μαγειρεμένο δεν ήθελε να γευτεί. Ελάχιστη μόνο ξερή τροφή έπαιρνε, κι αυτή μετά από αυστηρή εντολή του ηγουμένου. Τα δάκρυά του ήταν ο επιούσιος άρτος του. Κάθε πρωί, φώναζε θρηνώντας όπως ο ψαλμωδός: «Εγενήθη τα δάκρυα μου εμοί άρτος ημέρας και νυκτός», γιατί δεν γνωρίζω πόσες ώρες ζωής έχω ακόμη. Άραγε θα ζήσω μέχρι το βράδυ;
Κάθε βράδυ πάλι έσβηνε τη φλόγα της ψυχικής οδύνης του με άλλα δάκρυα ικεσίας:
— «Κύριε, μη τω θυμώ σου ελέγξης με, μηδέ τη οργή σου παίδευσης με… εκοπίασα εν τω στεναγμοί μου, λούσω καθ’ εκάστην νύκτα την κλίνην μου, εν δάκρυσί μου την στρωμνήν μου βρέξω», γιατί δεν γνωρίζω, θα ζήσω άραγε μέχρι την ανατολή του ήλιου;

Σ’ αυτή την κατάσταση της συντριβής έζησε ο μακάριος Θεόφιλος πολλά χρόνια. Από την εξάντληση της νηστείας και της αϋπνίας, το σώμα του αδυνάτισε τόσο, ώστε κάτω από το δέρμα μπορούσε κανείς να διακρίνει όλα τα κόκαλα.
Τελικά, από το αδιάκοπο κλάμα, έχασε την όρασή του και τυφλώθηκε εντελώς.

Το σιδερένιο''καπέλο''του του Οσίου Μάρκου του νεκροθάφτη της Λαύρας των Σπηλαίων

Κάποτε ο όσιος Μάρκος, πληροφορήθηκε από τον Κύριο ότι πλησίαζε η ώρα της κοιμήσεώς του. Κάλεσε τότε τον ευλογημένο Θεόφιλο και του είπε:
- Συγχώρεσέ με αδελφέ που σε λύπησα και σ’ έκανα να κλαις τόσα χρόνια. Προσευχήσου για μένα, γιατί αναχωρώ από τη γη. Κι αν βρω παρρησία στο Θεό, δεν θα ξεχάσω να Τον παρακαλέσω για σένα, ώστε ν’ αξιωθείς κι εσύ να κληρονομήσεις «τον θείον νυμφώνα της δόξης Αυτού» και να βλέπεις αιώνια, μαζί με τους οσίους πατέρες μας Αντώνιο και Θεοδόσιο, το άρρητο κάλλος του προσώπου του Θεού.

Τ’ ασταμάτητα δάκρυα του μακαρίου Θεοφίλου, έγιναν τώρα χείμαρρος ορμητικός.

- Γιατί πάτερ μ’ εγκαταλείπεις εδώ; παραπονέθηκε. Ή πάρε με μαζί σου ή χάρισέ μου πάλι το φως των ματιών μου. Είν’ αλήθεια πως αμάρτησα βαριά τότε στο σπήλαιο. Θα ‘πρεπε να είχα πεθάνει εκεί, μπροστά στα πόδια σου, όταν μετακίνησες για χάρη μου το λείψανο του αδελφού Ιωάννου. Αλλά ο Κύριος με λυπήθηκε και μου χάρισε καιρό μετανοίας. Τώρα όμως που φεύγεις, βοήθησε με.
Παρακάλεσε τον Κύριο ή να μου δώσει πάλι την όραση ή να μ’ αξιώσει να φύγω μαζί σου για την άλλη ζωή.

Αδελφέ, αποκρίθηκε ο όσιος Μάρκος, μη θλίβεσαι για την τύφλωσή σου. Ο Θεός επέτρεψε να τυφλωθούν τα σωματικά σου μάτια για ν’ ανοιχτούν τα πνευματικά. Δεν είμαι εγώ, ούτε ο Θεός, που σου στερήσαμε το φως σου. Η μεγάλη σου μετάνοια στο στέρησε. Έτσι όμως ταπεινώθηκες και κέρδισες την αιωνιότητα, γιατί «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουδενώσει». Έτσι εξαγόρασες τον παράδεισο κι έσωσες την ψυχή σου. Δεν υπάρχει λοιπόν ανάγκη να δεις το πρόσκαιρο γήινο φως. Ο Κύριος θα σ’ αξιώσει να δεις το αιώνιο και αιδοίο φως της θείας δόξης Του. Και μην επιδιώκεις το θάνατο. Θα έρθει τη στιγμή που πρέπει, έστω κι αν δεν τον επιζήτησης. Μάθε όμως από τώρα ότι ο Κύριος θα σε προειδοποίηση για την αναχώρησή σου μ’ αυτό το σημείο: Τρεις ήμερες Πριν από την κοίμησή σου, θα ξαναβρείς το φως σου. Μετά θα φύγεις από δω και θα πας να συναντήσεις το Φως του κόσμου!

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του οσίου Μάρκου προς τον ευλογημένο Θεόφιλο. Μετά από λίγο, έκλινε την οσία κεφαλή του και «παρέδωκε το πνεύμα», μεταβαίνοντας «εκ του θανάτου εις την ζωήν».

Τα τίμια λείψανά του, τοποθετήθηκαν μέσα στο σπήλαιο, στον τάφο που ο ίδιος είχε ανοίξει για τον εαυτό του, κι έγιναν αμέσως αστείρευτη πηγή θαυματουργιών και ιάσεων ψυχών και σωμάτων. Εδώ τοποθετήθηκαν επίσης τα σίδερα που φορούσε πάντοτε ο όσιος, καθώς και ο ορειχάλκινος θαυματουργός σταυρός του.

Μετά την κοίμηση του θεσπέσιου Μάρκου, ο μακάριος Θεόφιλος αύξησε τους θρήνους, τη νηστεία και τις ασκήσεις, περιμένοντας με πόθο και λαχτάρα την εκπλήρωση της προρρήσεως του οσίου. Έβαζε μπροστά του ένα μεγάλο πήλινο αγγείο κι έκλαιγε πάνω του, χύνοντας εκεί μέσα τα δάκρυα.
Όταν μετά από καιρό το σκεύος εκείνο γέμισε, ο όσιος απέκτησε την όρασή του! Κατάλαβε τότε ότι πλησίαζε το τέλος του. Ύψωσε τα χέρια στον ουρανό και προσευχήθηκε:
- Δέσποτα φιλάνθρωπε, Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μου! Εσύ που δεν θέλεις το θάνατο του αμαρτωλού, αλλά περιμένεις μακρόθυμα τη μετάνοιά του, Εσύ που γνωρίζεις τα πανιά, ακόμη και τις πιο κρυφές προθέσεις μας, στείλε μου, Σε παρακαλώ, την ώρα τούτη το έλεός Σου! Δέξου τα πικρά μου δάκρυα, Παράκλητε αγαθέ και ευδόκησε να με σκεπάσει η χάρη Σου, με τις προσευχές των οσίων πατέρων Αντωνίου και Θεοδοσίου και πάντων των αγίων, για να μη μ’ αρπάξουν τα εναέρια τελώνια και με κερδίσει ο άρχοντας του σκότους.

Και να! Ξαφνικά εμφανίζεται μπροστά στον προσευχόμενο όσιο, άγγελος Κυρίου, σαν νέος λευκοφορεμένος κι επιβλητικός.

- Θεοφιλώς προσεύχεσαι, Θεόφιλε! είπε με φωνή απόκοσμη, ουράνια. Γνώριζε ότι δεν είναι μόνο τα δάκρυα που μάζεψες εσύ στο σκεύος σου. Είναι κι εκείνα που μάζεψα εγώ, που ήμουν δίπλα σου όταν προσευχόσουν, εκείνα που σκούπιζες με την παλάμη ή με το μανίκι ή με την άκρη του ζωστικού σου. Όλ’ αυτά τα δάκρυα, βρίσκονται μέσα σε τούτο το αγγείο που κρατώ. Ο Θεός μ’ έστειλε τώρα να σου αναγγείλω τη χαρμόσυνη είδηση: Φεύγεις για τον Κύριό σου! Φεύγεις για Εκείνον που βεβαίωσε: «Μακάριοι οι πενθούντες ότι αυτοί παρακληθήσονται»! «Μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε»! «Ευ, δούλε αγαθέ και πιστέ Θεόφιλε! Είσελθε λοιπόν, εις την χαράν του Κυρίου σου»!

Και λέγοντες αυτά ο άγγελος, άφησε μπροστά στα πόδια του οσίου ένα μεγάλο αγγείο, που ανέδιδε άρρητη ευωδιά, κι έγινε άφαντος.

Συνεπαρμένος από το όραμα ο θαυμάσιος Θεόφιλος, κάλεσε τον ηγούμενο, του διηγήθηκε την εμφάνιση και αποκάλυψη του αγγέλου, και του έδειξε τα δυο σκεύη γεμάτα δάκρυα.
- Σε παρακαλώ, τίμιε Γέροντα, αν είν’ ευλογημένο, μόλις αναχωρήσει η ψυχή μου για τον ουρανό, ας περιχύσουν οι αδελφοί στο σώμα μου το περιεχόμενο του αγγελικού αγγείου.

Ο ηγούμενος αποδέχθηκε συγκινημένος την παράκληση του οσίου και τον ασπάστηκε με δέος και πνευματική ευφροσύνη.

Σε λίγο, η μακαρία ψυχή του αναχώρησε πράγματι για τους κόλπους του Αβραάμ, για τις ουράνιες σκηνές των δικαίων.

Ήταν η τρίτη μέρα από τότε που ξαναβρήκε την όρασή του.

Τα άφθαρτα λείψανα των Οσίων Ιωάννη και Θεοφίλου

Το τίμιο σώμα του, τοποθετήθηκε στο σπήλαιο, δίπλα στο σκήνωμα του μακαριστού αδελφού Ιωάννου και όχι μακριά από το άγιο λείψανο του οσίου Μάρκου. Όταν το άλειψαν με το περιεχόμενο του αγγελικού αγγείου, ο τόπος γέμισε από μεθυστική, ουράνια ευωδία.

Κατόπιν έχυσαν επάνω του και το περιεχόμενο του δικού του δοχείου, τα δάκρυα με τα οποία πότισε τον αγρό της ψυχής του, για να θερίσει τα στάχυα της αιωνίας μακαριότητας, στον αγρό της βασιλείας του Θεού.

Η μνήμη των τριών αυτών αγίων τιμάται στις 29 Δεκεμβρίου

πηγή./αντιγραφή

Ήταν 14.000 τα νήπια που σφαγιάστηκαν από τον Ηρώδη;

Υπό τους αυστηρούς όρους τής επιστημονικής ιστορικής ακρίβειας, ο αριθμός τών 14.000 θανατωθέντων νηπίων κατά την παράδοση δημιουργεί – ακόμα και για τα δεδομένα τού δολοφόνου Ηρώδη- ανυπέρβλητα προβλήματα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι πηγές και ιδιαίτερα ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος – σύγχρονος τών Ευαγγελιστών Λουκά και Ιωάννη – και άρα […]

Υπό τους αυστηρούς όρους τής επιστημονικής ιστορικής ακρίβειας, ο αριθμός τών 14.000 θανατωθέντων νηπίων κατά την παράδοση δημιουργεί – ακόμα και για τα δεδομένα τού δολοφόνου Ηρώδη- ανυπέρβλητα προβλήματα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που μας παρέχουν οι πηγές και ιδιαίτερα ο Ιουδαίος ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος – σύγχρονος τών Ευαγγελιστών Λουκά και Ιωάννη – και άρα καλός γνώστης τής εποχής τών ευαγγελικών γεγονότων – η κωμόπολη τής αρχαίας Βηθλεέμ και τα περίχωρά της θα πρέπει τότε να είχαν πληθυσμό ίσως λίγο μεγαλύτερο από χιλίους κατοίκους. Η σφαγή τών αρρένων νηπίων «από διετούς και κατωτέρω» δεν θα ήταν, επομένως, στην πραγματικότητα δυνατό να αφορά περισσότερα από 30 η το ανώτατο 40, με βάση τα στατιστικά δεδομένα που προκύπτουν από την πληθυσμιακή κατανομή τής συγκεκριμένης περιοχής.

Ένας τέτοιος αριθμός θα καθιστούσε πολύ πιο πιθανό κατά τους ιστορικούς, ο Ηρώδης να αποτόλμησε όντως ακόμη ένα τραγικό εγχείρημα προκειμένου να διασφαλίσει την εξουσία του από την έσω και ευποθετική απειλή τής εμφανίσεως ενός διεκδικητή τού θρόνου. Η «αναίρεση» μερικών δεκάδων νηπίων, άσημων αγροτικών οικογενειών μιας απομακρυσμένης και αγνοημένης περιοχής, δεν θα αποτελούσε «παρά μόνο ένα μικρό και ασήμαντο επεισόδιο» στο βίο και την πολιτεία του, όπως εύστοχα παρατηρεί ένας σύγχρονος ερευνητής, ένα πταίσμα σε σύγκριση με τα άλλα του εγκλήματα, που δεν επιβάρυνε αισθητά τον ήδη μακρύ κατάλογο τών θυμάτων τής καχυποψίας του, και δεν διαφοροποιούσε ιδιαίτερα την ούτως ή άλλως έκρυθμη τοπική κατάσταση ώστε να προκαλέσει την παρέμβαση τής Ρώμης στο συγκεριμένο ζήτημα.

Εν προκειμένω, είναι γεγονός ότι πουθενά στα ιερά κείμενα τών Ευαγγελίων δεν καταγράφεται συγκεκριμένος αριθμός «αναιρεθέντων νηπίων». Η αναφορά στη σφαγή «χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων» αρρένων τέκνων προέρχεται αντίθετα από την ιερή παράδοση τής Εκκλησίας μας – από το εορτολογικό Συναξάρι τής συγκεκριμένης ημέρας – και μάλιστα με την πεισήμανση ότι τα νήπια αυτά εντάσσονται στο χώρο τών Μαρτύρων τής Εκκλησίας και θεωρούνται ως οι πρώτοι ανώνυμοι και «αναρίθμητοι» μάρτυρες τής Χριστιανικής πίστεως. Αυτό ακριβώς το στοιχείο προσδίδει επομένως στο όλο ζήτημα παράλληλα προς την ιστορική, και μια ιδιαίτερη «συμβολική» παράμετρο, που καθιστά απαραίτητη τη θεολογική ερμηνευτική προσέγγιση.

Η Θεολογική σημειολογία τού αριθμού τών «αναιρεθέντων νηπίων».

Όπως ήδη επισημάνθηκε, τα Ευαγγέλια δεν επέχουν θέση «χρονικών» ή απλών «δημοσιογραφικών εκθέσεων» επί τών ιστορικών γεγονότων. Σκοπός τους δεν είναι η απλή ενημέρωση κάποιων αναγνωστών, αλλά η πνευματική καθοδήγηση και η θεολογική παίδευση τών πιστών στο πλαίσιο τού καατηχητικού και ποιμαντικού ρόλου τής Εκκλησίας. Υπό το πρίσμα αυτό, η σφαγή τών νηπίων έχει ιδιαίτερο θεολογικό νόημα για τα ιερά κείμενα, και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ερμηνευτική προσέγγιση και κατανόηση τής σημειολογίας τών γεγονότων στην ευαγγελική διήγηση.

Στην παράδοση τού Ιουδαϊκού λαού και τη θεολογία τής Παλαιάς Διαθήκης υπήρχε το «ιστορικό» προηγούμενο ακόμη μιας δίωξης και «σφαγής». Συγκεκριμένα, η εξιστόρηση τού βιβλίου τής Εξόδου εμφανίζει τον αλλοεθνή και αλλόθρησκο Φαραώ τής Αιγύπτου να είχε διατάξει τη θανάτωση με πνιγμό στον Νείλο ποταμό τών αγοριών τών Ισραηλιτών, μια πραγματική γενοκτονία, που σκοπό είχε τη μείωση τού αριθμού τών δούλων Εβραίων οι οποίοι αυξάνονταν με ανησυχητικό ρυθμό στη χώρα.

Το στοιχείο αυτό εξιοποιήθηκε από τους ιερούς συγγραφείς τής Καινής Διαθήκης ως θεολογικό προηγούμενο στη γλώσσα τής ερμηνευτικής «προτύπωσης» για την παράλληλη θεολογική προσέγγιση και ερμηνεία τού αντίστοιχου γεγονότος τής σφαγής τών νηπίων από ένα «νέο Φαραώ», τον αλλόθρησκο και μισητό βασιλιά τής Ιουδαίας Ηρώδη. Όπως ο παλιός Φαραώ εξέφραζε τις αντίπαλες δυνάμεις τού σκότους και τής καταπίεσης αντιδρώντας στα «σημεία» τής εφαρμογής τού σχεδίου τού Θεούγια τη σωτηρία και ιστορική καταξίωση τού Ισραήλ, και όπως φόνευσε παιδιά για να μην γεννηθεί ο πρώτος προφήτης τής Εξόδου ο Μωυσής, έτσι και ο Ηρώδης ως «νέος Φαραώ» ενσαρκώνει με τις πράξεις του τις ίδιες δαιμονικές δνάμεις. Παρεμποδίζει την έλευση τού Σωτήρα τού κόσμου και την ιστορική καταξίωση τού νέου Ισραήλ τής Εκκλησίας.

Κατά το Ευαγγέλιο τού Ματθαίου, ο Ιησούς αποκαλύπτεται από τη βρεφική ήδη ηλικία ως ο Χριστός και ο Κύριος, ο απεσταλμένος τού Θεού για τη σωτηρία τού κόσμου. Και ο Ηρώδης, που κατά ένα μανιακό και πράφρονα τρόπο «ζητεί την ψυχήν τού Παιδίου», φανερώνεται με τις ενέργειές του ως εκπρόσωπος τών δυνάμεων τού κακού και παρουσιάζεται με τη μορφή Αντιχρίστου (Δες Αποκάλυψη κεφ. 12/ιβ΄). Ο ισχυρός τού παρόντος, όμως, είανι ο ουσιαστικά αδύναμος, και το ευάλωτο Βρέφος θα αναδειχθεί ο τελικός νικητής. Το γεγονός τής σφαγής τών νηπίων αποκτά έτσι και μια σωτηριολογική και εσχατολογική προοπτική, εφόσον εντάσσεται παράλληλα μεταξύ τών «σημείων τών εσχάτων» που προϊδεάζουν και προετοιμάζουν για την τελική συντριβή τού κακού και την επικράτηση τού καλού.

Σε αυτή τη γραμμή τής θεολογικής σημειολογίας, η σφαγή τών νηπίων φέρνει επίσης στο νου και την προφητεία τού Ιερεμία, ο οποίος επτά αιώνες πριν είχε προαναγγείλει προφητικά και περιγράψει ποιητικά την ακόλουθη αποκαλυπτική σκηνή: «Φωνή εν Ραμά ηκούσθη θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν» (Ιερεμίας 31/λα΄ 15). Ο ιστορικός ευαγγελιστής Ματθαίος κάνει χρήση τής προφητικής αυτής ρήσης και θεολογεί ερμηνευτικά πάνω στο σύγχρονό του γεγονός τού «θρήνου, τού κλαυθμού και τού οδυρμού» τής Βηθλεέμ (Ματθαίος 2/β΄ 18). Η αρχαία προφητεία αναφερόταν στις θυσίες κατά την έξοδο τού παλαιού Ισραήλ από την Αίγυπτο. και όπως τότε ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού τού Ναυή οδήγησαν το λαό τού Θεού μακριά από την Αίγυπτο και την «αιγυπτιώδη αναλευθερία», από τον Φαραώ και τη φαραωνική δουλεία προς τη γη τής επαγγελίας και τής ελευθερίας, έτσι και τώρα ένας «νέος Μωυσής» και «νέος Ιησούς» θα οδηγήσει το λαό του σε μια νέα έξοδο προς μια νέα γη τής επαγγελίας, προς μια εσχατολογική χώρα ελευθερίας και αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό ο ευαγγελιστής Ματθαίος εμπνευσμένα υπογραμμίζει σε αυτόν το θεολογικό συμβολισμό και την «προτύπωση» γεγονότων, ότι «εξ Αιγύπτου» και πάλι ο Θεός κάλεσε ηγέτη για το λαό Του και για τη μεγάλη «έξοδο» στην ιστορία τών νέων χρόνων (Ματθαίος 2/β΄ 15).

Ο απόστολος Παύλος και πολλοί ερμηνευτές Πατέρες τής Εκκλησίας, κάνουν εκτεταμένη χρήση τών θεολογικών πλέον όρων «Αίγυπτος» και «Φαραώ» στην τυπολογική τους ερμηνεία με καθαρά θεολογικό χαρακτήρα. Η φυγή τού Θείου Βρέφους στην Αίγυπτο ως επακόλουθο τής σφαγής τών νηπίων τής Βηθλεέμ, αποκτά, πέρα από την ιστορική της σημασία, και εσχατολογικές προεκτάσεις ωσάν μια άλλη «κάθοδος τού Υιού τού Θεού στον Άδη». Εκεί, στον «Άδη τής Αιγύπτου», ο Ιησούς Χριστός ως «νέος Μωυσής» θα συναντήσει το λαό του και θα τον καλέσει σε μια νέα εσχατολογική «έξοδο» προς τη νέα γη τής επαγγελίας, τη Βασιλεία τού Θεού. (Δες Δευτερονόμιο 18/ιη΄ 15, όπου ο Μωυσής λέει: «προφήτην εκ των αδελφών σου ως εμέ αναστήσει σοι Κύριος ο Θεός σου, αυτού ακούσεσθε»).

Ο αριθμός 14.000

Όσον αφορά, τέλος, τον αριθμό 14.000 που η ιερή παράδοση διασώζει για τα σφαγιασθέντα νήπια, αυτός δεν οφείλεται σε λογιστικό σφάλμα, αλλά προέρχεται από την επίδραση τής Ιουδαϊκής αποκαλυπτικής αριθμολογίας. Πρόκειται στην ουσία για πολλαπλάσιο τού ιερού αριθμού 7 τών Εβραίων, ο οποίος συμβολίζει την ολότητα και την καθολικότητα. Ομοίως στην Αποκάλυψη του Ιωάννη συναντάται σημειολογική αναφορά στον έτερο ιερό αριθμό 12 και στα πολλαπλάσιά του, με την επισήμανση ότι κατά τους έσχατους χρόνους ο Ιησούς Χριστός θα συνοδεύεται και πάλι από τους μάρτυρές του, που στην ολότητα και τελειότητά τους ανέρχονται συμβολικά σε 144.000 (Αποκάλυψις 14/ιδ΄ 1 και 7/ζ΄4). Και σε αυτήν ασφαλώς την περίπτωση, δεν πρόκειται για πραγματικό αριθμό, αλλά για θεολογικό συμβολισμό τής καθολικότητας τής Εκκλησίας, η οποία συγκροτείται και εκπροσωπείται στην ιστορία από τους Μάρτυρες. Οι ανά τους αιώνες θυσιαζόμενοι και μαρτυρούντες Άγιοι, εκφράζουν την ιστορική και εσχατολογική ενότητα τής Εκκλησίας. Όσοι προσεταιρίζονται την εξουσία και τη δύναμη, συντάσσονται με τους εκάστοτε «Φαραώ» και «Ηρώδεις» τής ιστορίας.

Η αναφορά τού ευαγγελιστή στο γεγονός τής σφαγής και τής θυσίας εκφράζει κατά τον πλέον εναργή τρόπο, ότι ο Ιησούς και οι πιστοί του δεν πραγματοποιούν την ιστορική τους πορεία μέσα σε έναν κόσμο ρομαντικό και ειδυλλιακό, αλλά κυριαρχούμενο από το ρεαλισμό τής βίας, τής ανελευθερίας, τών καταπιέσεων και τών διωγμών. Οι ισχυροί «Φαραώ» και «Ηρώδεις» που διαφεντεύουν συνήθως τις τύχες τών λαών, εκπροσωπούν τις αντίθετες και δαιμονικές δυνάμεις, διαιωνίζοντας και επαυξάνοντας το κακό και την αδικία σε βάρος τών αδυνάτων. Το Θείο Βρέφος, που από την πρώτη στιγμή δοκίμασε την απειλή και τη βία, την αμφισβήτηση και την απόρριψη, καθορισε το πρότυπο τής μαρτυρικής ζωής εκείνων που θα ακολουθήσουν πιστά τα ίχνη Του, μέχρις εσχάτων τού ιστορικού χρόνου.

Η ιστορία τής Εκκλησίας με το πλήθος τών μαρτύρων επαληθεύει συνεχώς την τραγική πραγματικότητα πως δεν μπορεί να υπάρξει καμία αλλαγή στον κόσμο χωρίς τους ομολογητές τής αλήθειας και τους μάρτυρες τής ελευθερίας. Δια της αφήγησης τού περιστατικού τής σφαγής τών νηπίων υπογραμμίζεται, λοιπόν, για ακόμη μια φορά το μόνιμο ιστορικό ερώτημα με ποιους οφείλει κανείς τελικά να συντάσσεται, με τους ισχυρούς «Ηρώδεις» ή με τους αθώους και αδύναμους ανθρώπους που ως τέκνα τού «εσφαγμένου Αρνίου» και αθώα νήπια, γίνονται μάρτυρες τής αλήθειας «από καταβολής κόσμου»; (Αποκάλυψις 13/ιγ΄ 8). Αυτό άλλωστε είναι και ένα από τα καίρια ερωτήματα στα οποία επιχειρεί να δώσει απάντηση ο Χριστιανισμός δια τών ιερών του κειμένων.

πηγή: άρθρο του καθηγητή Γεωργίου Πατρώνου στην Εφημερίδα Ελευθεροτυπία το 2003

το είδαμε εδώ

Ότι το ευαγγέλιο δεν γεννήθηκε σε φάτνη χρυσή ή ποιοί είναι οι φίλοι του Χριστού

Tω αυτώ μηνί KΘ΄, μνήμη των Aγίων Nηπίων των υπό Hρώδου αναιρεθέντων, χιλιάδων όντων δεκατεσσάρων.      

Tη αυτή ημέρα μνήμη πάντων των Xριστιανών των εν λιμώ και δίψη και μαχαίρα και κρύει τελειωθέντων. Tελείται δε η αυτών Σύναξις εν τω Nαώ της Yπεραγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου εν τοις Xαλκοπρατείοις, ένθα κείται η αγία Σορός.

από την σφαγή των αρμενίων... αλλά και από κάθε σφαγή

Εἰς τὰ ὦτα τοῦ Κυρίου Σαβαώθ, εἰσεληλύθει ἡ σφαγὴ ὑμῶν, Βρέφη τίμια· δι' αὐτὸν γὰρ τὸ αἷμα ἐξεχέατε, καὶ ἐν κόλποις Ἀβραὰμ ἐπαναπαύεσθε, καὶ τὴν Ἡρῴδου εἰς αἰῶνας, μισητὴν κακίαν καταγγέλλετε, δυνάμει τοῦ τεχθέντος Χριστοῦ.

 πηγή

Υπάρχουν άραγε τα ιερά λείψανα των αγίων Νηπίων;

Στον Ναό , πίσω από την Βασιλική της Γέννησης στην αγία Βηθλεέμ. Κατεβαίνοντας στο παρεκκλήσιο αυτό, σε συνεπαίρνει μια ευωδία από τα ιερά λείψανα των αγίων Νηπίων, πού φυλάσσονται εκεί.Πλάι στο λίκνο του Χριστού έβαλαν το επιτάφιο των νηπίων, να θυμίζει την κακία του κόσμου που θέλησε να σβήσει το φως και δεν μπόρεσε. Έπειτα η επαφή σου με την τεράστια εικόνα της βρεφοκτονίας και τα άγια λειψανάκια των παιδιών αυτών, σου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Πανταχού της οικουμένης και όλους τους καιρούς σκοτώνουν τους μικρούς και τους αδύναμους. Θυμάσαι την θηριώδη παράνοια του Ηρώδη. Όλη η εκδίκηση της εξουσίας ξέσπασε πάνω στα τρυφερά αυτά κοκαλάκια.Είναι σαν να βλέπεις όλο το άδικο του κόσμου να στέκεται βουβό και παραπονεμένο μπροστά σου. Τί να πείς; Ο Ηρώδης πέθανε σκουληκιασμένος ενώ ήταν ακόμα ζωντανός, πριν κατέβει στον τάφο και εξαφανιστεί κι αυτός όπως τόσοι άλλοι και τα μωρά αυτά έρχονται από τα πέρατα του κόσμου και τα προσκυνάνε οι λαοί. Δεν ξέρω αν αυτό είναι παρηγοριά πνευματική αλλά δεν μπορεί κανείς να σταματήσει να βλέπει με αποτροπιασμό και αγανάκτηση τους ψυχανώμαλους της εξουσίας, που γαντζώνονται σε έναν θρόνο και παριστάνουν τον θεούλη, μοιράζοντας ζωή και θάνατο, πριν πεθάνουν και αυτοί μέσα στις κατάρες των πολλών.Για να θυμηθώ τον ποιητή πόσοι γονείς μοιράζουν στα πεινασμένα παιδιά τους, αντί ψωμί φιλιά και δάκρυα για να τα παρηγορήσουν , ενώ αυτοί οι αντίχριστοι πίνουν από χρυσά ποτήρια το κρασί της ανομίας τους! Είναι ανόητη περηφάνια να καταλογίζει κάποιος στον θεό όλα τα δεινά του κόσμου τα δικά μας αμαρτήματα δηλαδή. Πιο αβάσταχτη βλασφημία όμως θεωρώ να σιωπάς και να μην σκιρτά έστω η καρδιά σου για όλον αυτό τον πόνο. Ημέρα Κυρίου έρχεται. Και θα εξαλείψει παν δάκρυον από το πρόσωπο των ταπεινών. Ας μην μας βρει κοιμισμένους σαν τα κτήνη.

πηγή

Τι λέει η επιγραφή στον τάφο του Μ. Κωνσταντίνου; Προφητείες που βγήκαν αληθινές και υπάρχει... συνέχεια!

"Οι Έλληνες θα επιστρέψουν στην Πόλη"
Ο τάφος αυτός βρίσκεται στο Ναό των Αγίων Αποστόλων της Βασιλεύουσας. Για πάνω από 1.000 χρόνια το κείμενό της παρέμενε ένα μεγάλο μυστήριο. Εκείνος που μπόρεσε να την αποκρυπτογραφήσει ήταν, 13 μόλις χρόνια πριν από την αποφράδα μέρα της Άλωσης της Πόλης, ο μετέπειτα Πατριάρχης και σοφός της Ορθοδοξίας, ο Γεννάδιος Σχολάριος.

Το κείμενο της επιγραφής-προφητείας, όπως ακριβώς βρέθηκε πάνω στην πλάκα του μνήματος, ήταν το εξής:
Τ. πτ. τ. ιδτ. Η βελ. τ. ιμλ. Ο Κλμν. μαμθ. μ. δ. ν. τρπσ. γν. τ. πλολγ. τ. επτλφ. κρτσ. εσθ. βελε. εθν. ππλ. κτξ. κ. τ. νσ. ερμσ. μχρ. τ. εξν. πτ. ιστργτν. πθσ. τ. ινδκτ. πλυσ. κτδ. τ. εντ. τ. ιδκτ. ε. τβρ. τ. μρ. μλ. δ. ν. στρτσ. τ. δκτ. τ. ιδκτ. τ. δμτ. τρπσ. πλ. επστψ. ετ. χν. τ. δμτ. πλμ. εγρ. μγ. μρκτ. στρβν. κ. τ. πλθ. κ. τ. φλ. σνδ. τ. επρ. δ. θλσ. κ. ξρ. τ. πλμ. σνω. κ. τ. ισμλ. τρπσ. τ. απγν. ατ. βσλσ. ελτ. μκρ. ολγ. τ. δ. ξθ. γν. αμ. μτ. τ. πκτρ. ολ. ιμλ. τπσ. τ. επλφ. επρο. μετ. τ. πρμ. ττ. πλμ. εγρ. εφλ. ηγρων. μχ. τ. ππτ. ωρ. κ. φν. βσ. ττ. στ. στ. μτ. φβ. σπστ. πλ. σδω. ε. τ. δξ. τ. μρ. αδ. ερτ. γν. θμστ. κ. ρμλο. ττ. εξτ. δσπυ. φλ. γ. εμ. υπχ. κ. ατ. πρλβτ. θλμ. εμ. πλρτ.
Το αινιγματικό κείμενο της επιγραφής-προφητείας το αποκωδικοποίησε μόλις το 1440 ο Γεννάδιος Σχολάριος:
"Τη πρώτη της Ινδίκτου, η βασιλεία του Ισμαήλ ο καλούμενος Μωάμεθ, μέλλει δια να τροπώση γένος των Παλαιολόγων, την Επτάλοφον κρατήσει, έσωθεν βασιλεύσει, έθνη πάμπολα κατάρξει, και τας νήσους ερημώσει μέχρι του Ευξείνου Πόντου. Ιστρογείτονας πορθήσει τη ογδόη της Ινδίκτου, εις τα βόρεια τα μέρη μέλλει δια να στρατεύση τη δεκάτη της Ινδίκτου τους Δαλμάτας τροπώσει, πάλιν επιστρέψει έτι χρόνον, τοις Δαλμάτοις πόλεμον εγείρει μέγαν μερικόν τε συντριβήναι και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν, και τον Ισμαήλ τροπώσουν. Το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον. Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων.
Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον, μέχρι της πεμπταίας ώρας και φωνή βοήσει τρίτον, στήτε, στήτε, στήτε, μετά φόβου σπεύσατε πολλά σπουδαίως εις τα δεξιά τα μέρη άνδρα εύρητε γενναίον θαυμαστόν και ρωμαλέον, τούτον έξετε. Δεσπότην, φίλος γαρ εμού υπάρχει. Και αυτόν παραλαβόντες, θέλημα εμού πληρούται".
Η επιγραφή-προφητεία του τάφου του Μεγ. Κωνσταντίνου αφορά σε γεγονότα 17 ολόκληρων αιώνων! Από την εποχή του Κωνσταντίνου (4ος αιώνας μ.Χ.) μέχρι και… τη δική μας. Προλέγει την ακμή και την εξάπλωση των Τούρκων (οθωμανική αυτοκρατορία) και την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453. Προλέγει τη νίκη των Ασιατών επί των βόρειων λαών (τους Δαλμάτας τροπώσει – Δαλμάτες ήτανε οι λαοί που ζούσανε πάνω από το Δούναβη).
Προλέγει δηλ. την πολιορκία της Βιέννης από τους Τούρκους το 1683. Αλλά προλέγει και τη συντριβή των εχθρών μας στους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913 (και τα πλήθη και τα φύλα συνοδή των εσπερίων δια θαλάσσης και ξηράς τον πόλεμον συνάψουν και τον Ισμαήλ τροπώσουν). Τέλος, επαληθεύτηκε και η γέννηση-δημιουργία της νέας Τουρκίας πάνω στις στάχτες της οθωμανικής αυτοκρατορίας υπό τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ (το απόγονον αυτού βασιλεύσει έλαττον μικρόν ολίγον)… Μέχρι αυτό το σημείο η προφητεία της θαυμαστής επιγραφής επαληθεύτηκε απόλυτα!
Μένει τώρα να επαληθευτεί και το υπόλοιπο μέρος της, που αρχίζει από την φράση "Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν και τελειώνει στο θέλημα εμού πληρούται".
Ως Ισμαήλ στο Βυζάντιο αναφέρονταν στους Τούρκους-Μουσουλμάνους και βέβαια ξανθό γένος είναι οι Ομόδοξοί μας, οι Ρώσοι!
Αναφέρεται λοιπόν στη συντριβή των Τούρκων από τη Ρωσία και τους δορυφόρους της (πράκτορες στο κείμενο) σε έναν πόλεμο που... ίσως γίνει σύντομα! Προλέγει πως η Κωνσταντινούπολη θα κυριευθεί από τους Ορθόδοξους Ρώσους (Το δε ξανθόν γένος άμα μετά των πρακτόρων όλον Ισμαήλ τροπώσουν, την Επτάλοφον επάρουν μετά των προνομίων). Και εκεί πέρα θα ακολουθήσει και θα γίνει φοβερός πόλεμος (Τότε πόλεμον εγείρουν έμφυλον ηγριωμένον)…


pronews.gr