Ἀναίρεση θλιβερῶν συκοφαντειῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας

Ἱερὰ Μητρόπολις Πειραιῶς, γραφεῖο ἐπὶ τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν παραθρησκειῶν

Φαίνεται πὼς ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ ἰδιωτικοῦ καὶ δημοσίου βίου μας εἶναι βαθειὰ καὶ μὴ ἀναστρέψιμη. Τὰ διδάγματα τῆς «Νέας Ἐποχῆς» καὶ τῆς «Νέας Τάξεως Πραγμάτων», οἱ ὁποῖες σχεδιάστηκαν ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα ἐξουσίας ἐδῶ καὶ δεκαετίες, κατόπιν δαιμονικοῦ σχεδιασμοῦ, μὲ ἀπώτερο στόχο τὴν κατάκτηση τοῦ κόσμου, ἔχουν διαβρώσει σὲ μεγάλο βαθμὸ τὸν λαό μας καὶ τείνουν νὰ ἀποτελέσουν πλέον τὰ νέα «ἰδανικά» του. Ἦρθαν νὰ ἐκτοπίσουν πανανθρώπινες ἠθικὲς ἀξίες, οἱ ὁποῖες διαμορφώθηκαν στὸ διάβα τῶν αἰώνων στὴ συνάντησή τους καὶ στὸ ζύμωμά τους μὲ τὶς αἰώνιες ἠθικὲς ἀξίες τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ νὰ ἀποτελέσουν τὶς βασικὲς ἀρχές, ποὺ θὰ ὁρίζουν τὴν πορεία της. Τέτοιες εἶναι: ἡ πίστη στὸν ἀληθινὸ Θεό, ἡ φιλοπατρία, ἡ τιμιότητα, ὁ σεβασμὸς τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας, ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἐλευθερία, ὁ σεβασμὸς τὸ θεσμοῦ τῆς οἰκογενειακῆς ζωῆς, τῶν θρησκευτικῶν ἐλευθεριῶν, τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, κλπ. Ἐπειδὴ δὲ σὲ κάθε ἐποχὴ ὑπάρχουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι παραβαίνουν αὐτὲς τὶς ἀξίες καὶ...

ἐπιχειροῦν νὰ τὶς καταλύσουν, ἀνατέθηκε στὶς πολιτισμένες κυβερνήσεις νὰ τὶς τηροῦν καὶ νὰ τὶς ἐπιβάλλουν μὲ κατάλληλες νομοθετικὲς ρυθμίσεις.

Τώρα δυστυχῶς ὅλα αὐτὰ θεωροῦνται ξεπερασμένα, κατάλοιπα παλαιῶν, παρωχημένων ἐποχῶν, ποὺ ἔδωσαν τὴ θέση τους στὴ «νέα ἠθική» τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀκριβῶς ἀντίστροφη τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς. Ἡ ὀργανωμένη κοινωνία καὶ κυρίως οἱ κυβερνήσεις τῶν κρατῶν, ὄχι μόνον ἔπαψαν νὰ εἶναι οἱ θεματοφύλακες τῶν προαιώνιων ἀξιῶν καὶ τοῦ διαμορφωθέντος παγκοσμίου κώδικα ἠθικῆς, ἀλλὰ ἀντιθέτως μάλιστα, ὁλοφάνερα καὶ ἀπροκάλυπτα πλέον, συντάσσονται μὲ τὶς ἀρχὲς τῆς Νέας Ἐποχῆς, οἱ ὁποῖες περιβάλλονται μὲ νομικὸ κύρος καὶ μεταβάλλονται σὲ νόμους τοῦ κράτους. Τρανταχτὰ παραδείγματα τὰ νομοθετήματα τῶν τελευταίων χρόνων, (ἀλλαγὴ τοῦ ἀστικοῦ κώδικα, σύμφωνο συμβίωσης ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, ἀλλαγὴ ταυτότητας φύλου, ποινικοποίηση κάθε ἀντίδρασης κατάλυσης τῶν παραδοσιακῶν ἀξιῶν, ἀλλαγὴ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν σὲ θρησκειολογικὸ κλπ), τὰ ὁποία ἦταν ἀδιανόητα πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες.

Ἀφορμὴ γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατο δημοσίευμα ἀξιωματικοῦ τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας. Πρόκειται γιὰ τὸν κ. Μιχάλη Λώλη, Ὑπαστυνόμο Α΄ τοῦ Τμήματος Ρατσιστικῆς Βίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας (Ἰστ. https://left.gr), ὁ ὁποῖος δημοσίευσε ἄρθρο του στὸ Ἰστολόγιο: http://www.bloko.gr/2017/11/blog-post_5208.html, μὲ τίτλο: «Θρησκεία, φύλο καὶ σεξουαλικότητα, ὅταν ἡ πίστη γίνεται ρατσισμός». Μελετήσαμε μὲ προσοχὴ τὸ ἄρθρο μὲ τὸ ὁποῖο ὑποτίθεται ὅτι θέλει νὰ στηλιτεύσει τὸ ρατσισμό. Στὴν πραγματικότητα ὅμως, ὅπως θὰ φανεῖ στὴ συνέχεια, ἀντὶ νὰ τὸν στηλιτεύσει, τὸν προωθεῖ! 
Οὔτε λίγο οὔτε πολὺ προσπαθεῖ νὰ ἀποδείξει καὶ νὰ πείσει ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι θρησκεία, ἡ ὁποία προωθεῖ τὸν πάσης φύσεως ρατσισμὸ καὶ χρησιμοποιεῖ κηρύγματα μίσους. Δὲν γνωρίζουμε τὶς ἱστορικὲς καὶ κοινωνιολογικὲς γνώσεις τοῦ ἀρθρογράφου. Διαπιστώσαμε ὅμως ἀβίαστα μία φοβερὴ ἄγνοια στοιχειώδους θεολογικῆς παιδείας. Μία ἀναπαραγωγὴ σαθρῶν καὶ χιλιοειπωμένων ἐπιχειρημάτων, προκειμένου νὰ μπορέσει νὰ «θεμελιώσει» τὶς ἀπόψεις του, οἱ ὁποῖες σὲ τελικὴ ἀνάλυση δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ συνθηματικὲς «ρουκέτες», συνήθης πρακτικὴ στὴν ἀντιχριστιανικὴ πολεμική. Δὲν μᾶς λέει τίποτε τὸ καινούργιο, ἀλλὰ ἀναμασᾶ τὴν περιρρέουσα ἀντιχριστιανικὴ «φιλολογία».

Παραθέτουμε μερικὰ ἀποσπάσματα. Παίρνοντας ἀφορμὴ ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, γράφει: «Δὲν πρέπει ὅμως νὰ παραβλέψουμε κάτι πολὺ σημαντικὸ καὶ σοβαρό, ὅτι ἡ δογματικὴ αὐτὴ παραδοχὴ τῆς Παρθενίας τῆς γυναίκας ποὺ γέννησε ἕνα παιδί, χωρὶς δηλαδὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή, εἶναι καθαρὰ μία σεξιστική, μισογυνίστικη καὶ ἔτσι Ρατσιστικὴ ρητορική. Ὑπακούει στὴ σεξιστικὴ ἀντίληψη ποὺ θέλει τὴ γυναίκα καθαρή, ἄσπιλη καὶ ἀμόλυντη, χωρὶς πάθη καὶ ἀνάγκες. Μίας γυναίκας ποὺ μόνο ὡς Παρθένα μπορεῖ νὰ γίνει Παναγία, ὑποβιβάζοντας τὴν γυναικεία φύση καὶ σεξουαλικότητα σὲ κάτι βρώμικο καὶ ἁμαρτωλό. Καὶ φυσικὰ σὲ καμία περίπτωση δὲν εἶναι ἰσότιμη θεότητα μὲ τὸ Θεό, ὁ ὁποῖος εἶναι ἄντρας, ὁ μοναδικός, ὁ ἕνας, ὁ πατὴρ μαζὶ μὲ τὸ πρωτότοκο υἱό του». Τί νὰ πεῖ κανεὶς καὶ τί νὰ ἀπαντήσει σὲ ἕναν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι «βαθειὰ νυχτωμένος» γύρω ἀπὸ τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, γύρω ἀπὸ τὴν ἀξία καὶ τὸ ὕψος τῆς παρθενίας, γύρω ἀπὸ τὸν θεσμὸ τοῦ γάμου ὡς μυστηρίου τῆς ἐκκλησίας μας, γύρω ἀπὸ τὴ θέση τῶν γενετησίων σχέσεων μέσα στὰ πλαίσια τοῦ γάμου, γύρω ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας σχετικὰ μὲ τὸ τριαδικὸ δόγμα;

Ἡ ὅλη δομὴ τῆς σκέψεώς του εἶναι τόσο στρεβλή, ὥστε εἶναι μᾶλλον ἀδύνατον νὰ βοηθήσουμε καὶ νὰ πείσουμε τὸν ἄνθρωπο αὐτόν, νὰ καταλάβει, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὄχι μόνο δὲν ὑποβιβάζει τὴν γυναικεία φύση, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα, τὴν ἐξυψώνει. Ὅτι οἱ γενετήσιες σχέσεις, μέσα στὰ πλαίσια τοῦ γάμου, ὄχι μόνο δὲν εἶναι κάτι τὸ βρώμικο καὶ ἁμαρτωλό, ἀλλὰ ἀπεναντίας μάλιστα, ἐξαγιάζονται διὰ τοῦ ἱεροῦ μυστηρίου τοῦ γάμου. Αὐτὰ ποὺ εἶναι αὐτονόητα γιὰ ἕναν ὁποιοδήποτε ἁπλὸ πιστό, γιὰ τὸν κ. Μ. Λώλη εἶναι «γρίφος»!

Τοῦ ἀπευθύνουμε τὰ ἑξῆς ἁπλὰ ἐρωτήματα: Πῶς «ἀποδεικνύει» ὅτι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας στὴν ἀειπαρθενία τῆς Θεοτόκου εἶναι «σεξιστικὴ ἀντίληψη»; Πῶς «ὑποβιβάζεται» ἡ γυναικεία φύση ἀπὸ τὴν χριστιανικὴ πίστη τῆς ἐκ Παρθένου γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ; Γνωρίζει ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦταν μόνον τέλειος ἄνθρωπος, ἀλλὰ καὶ τέλειος Θεός, ὁ Θεὸς ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ἑπομένως ἡ γέννησή του ἦταν θεοπρεπῆς, δηλαδὴ μία γέννηση πού συνδύαζε τὸ φυσικὸ μὲ τὸ ὑπερφυσικό, τὸ ἀνθρώπινο μὲ τὸ θεϊκό; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἀποδείξει, σὲ ποιὸ σημεῖο στὴν ἁγία Γραφὴ ἀναφέρεται ὅτι ὁ Θεὸς ἔχει φύλο καὶ εἶναι ἄντρας; Γνωρίζει τὴ θέση τῆς γυναίκας στὸν προχριστιανικὸ κόσμο, ἀκόμα καὶ στὴν «πολιτισμένη» ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ τὴν Ρώμη, ὅπου αὐτὴ θεωροῦνταν res (πράγμα); Γνωρίζει μήπως τὶς περὶ γυναικὸς ἀντιλήψεις καὶ αὐτῶν τῶν κορυφαίων φιλοσόφων τοῦ Πλάτωνος καὶ τοῦ Ἀριστοτέλους; Γνωρίζει ὅτι γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας ἡ γυναίκα καταξιώθηκε ὡς ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ἀπόλυτα ἰσότιμη μὲ τὸν ἄνδρα, μὲ τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν πρακτική τῆς Ἐκκλησίας; Ἂν δὲν πιστεύει στὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας μας (καὶ εἶναι δικαίωμά του), οὐδεὶς τὸν ψέγει, ἀλλὰ ὅταν κάνει τέτοια «χοντρὰ» λάθη, τὰ ὁποῖα ἔχουν ὡς στόχο νὰ παραπληροφορήσουν, τότε εἴμαστε ἀναγκασμένοι νὰ ἀπαντήσουμε. 

Παρὰ κάτω κάνει ἕναν, πέρα γιὰ πέρα, ἀνιστόρητο συλλογισμό, ἐντελῶς ἄγνωστο στὴν παγκόσμια ἱστοριογραφία. Συνδυάζει τὴν καθιέρωση τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου μὲ τὴν ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ! Γράφει ὅτι ἡ καθιέρωση τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου, «ἱστορικὰ ἐξηγεῖται ἀπὸ τὴν ἀνάγκη προσηλυτισμοῦ στὸ Χριστιανικὸ δόγμα, σὲ μία καθαρὰ μονοθεϊστικὴ θρησκεία, ἀνθρώπων - πιστῶν τῶν τότε κυριαρχουσῶν πολυθεϊστικῶν θρησκειῶν, ἀναπόσπαστο μέρος τῶν ὁποίων ἀποτελοῦσαν καὶ γυναικεῖες θεότητες. Ἔτσι ἡ ἀναγωγὴ τῆς Μαρίας ὡς ἁπλῆς γυναίκας καὶ μητέρας τοῦ Χριστοῦ, σὲ Ὑπεραγία Θεοτόκο καὶ Παναγία Παρθένο, ἐξυπηρετοῦσε καθαρὰ τὴν ἀνάγκη γιὰ εὐκολότερη ἐξάπλωση τοῦ Χριστιανισμοῦ, καὶ κατ’ ἐπέκταση τῆς ἐξάπλωσης τῆς ἐξουσίας τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Ἡ τότε χριστιανικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἐξουσία, κατάλαβε αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν ἀνάγκη τῶν ἀνθρώπων νὰ λατρεύουν μία γυναικεία θεότητα»!

Ρωτᾶμε τὸν κ. Μ. Λώλη: Γνωρίζει κάτω ἀπὸ ποιὲς συνθῆκες ἐξαπλώθηκε ὁ Χριστιανισμός; Ποιοὺς καὶ πόσους φοβεροὺς διωγμοὺς ἀντιμετώπισε ἤδη στὸ ξεκίνημά του καὶ καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἱστορικῆς του πορείας, ἰδιαίτερα στοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ὅταν οἱ χριστιανοὶ διώκονταν ἀπηνῶς μέχρι θανάτου ἀπὸ τοὺς εἰδωλολάτρες; Μπορεῖ νὰ μᾶς ἐξηγήσει, πῶς ὁ Χριστιανισμὸς δὲν πνίγηκε μέσα στὸ αἷμα τῶν ἑκατομμυρίων μαρτύρων, ἀλλὰ ἀντίθετα μάλιστα, μετὰ τὴν κατάπαυση τῶν διωγμῶν, ἐξῆλθε νικητὴς καὶ θριαμβευτής, ἐνῶ ὁ ἀρχαῖος εἰδωλολατρικὸς κόσμος κατέρρεε σὰν χάρτινος πύργος;

Ποιὸ συμφέρον εἶχε ἡ Ἐκκλησία νὰ στηριχθεῖ πάνω στὰ δεκανίκια τῆς θνήσκουσας εἰδωλολατρίας γιὰ τὴν ἐπέκτασή της, ὅταν πλέον ἡ Ἐκκλησία βγῆκε ἀπὸ τὶς κατακόμβες, καὶ οἱ πιστοί της ἀριθμοῦσαν περισσότερο ἀπὸ τὸ ἥμισυ τῶν ἀνθρώπων τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας; Γνωρίζει ὅτι ἡ πολεμικὴ κατὰ τοῦ προσώπου τῆς Θεοτόκου ἀναπτύχθηκε μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ αἱρετικούς, (ὅπως ὁ Νεστόριος), τοὺς ὁποίους καταπολέμησε ἡ Ἐκκλησία συνοδικῶς μέσω τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου; Πότε λατρεύτηκε στὴν Ἐκκλησία ἡ Παναγία ὡς Θεός; Γνωρίζει τὴν δογματική τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου; Γνωρίζει ὅτι ἡ ἀνακήρυξή της σὲ θεότητα ἔγινε στὴν αἱρετικὴ Δύση τὴν δεύτερη χιλιετία; Ἄρα πῶς βοήθησε στὴν κατάκτηση τοῦ κόσμου ἡ ἀνύπαρκτη λατρεία τῆς Θεοτόκου;   

Συνεχίζοντας, προσπαθεῖ νὰ θεολογήσει. Γράφει: «Ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μέσα ἀπὸ τὸ δόγμα της, ὅπως αὐτὸ κατασκευάστηκε καὶ διαμορφώθηκε στὴν πορεία τῆς ἱστορίας ἀπὸ τὴν ἐκκλησία, μὲ ἀξιωματικὲς παραδοχές, οἱ ὁποῖες ἐπιβλήθηκαν στοὺς πιστούς, ἀναπαράγει γιὰ αἰῶνες μέχρι καὶ σήμερα τὴν ἀναχρονιστικὴ καὶ συντηρητικὴ πλέον ἀντίληψη ποὺ θέλει τὴ γυναίκα κατώτερη τοῦ ἄνδρα. Μίας γυναίκας ποὺ φτιάχτηκε μετὰ τὸν ἄνδρα καὶ μάλιστα ἀπὸ τὰ πλευρὰ τοῦ ἄνδρα»! Ἂν ὁ κ. Λώλης ἔκανε τὸν κόπο νὰ ἀνοίξει καὶ μελετήσει τὰ εὐαγγελικὰ κείμενα θὰ μποροῦσε εὔκολα νὰ διακρίνει καὶ νὰ διαπιστώσει, ποιὰ στάση κράτησε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας ἀπέναντι στὶς γυναῖκες τῆς ἐποχῆς του. Ποιὸ νέο πρωτοποριακὸ πνεῦμα ἐγκαινίασε μέσα στὴν Ἐκκλησία, τὸ ὁποῖο ἐρχόταν σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τὶς περὶ γυναικὸς ἀντιλήψεις τοῦ εἰδωλολατρικοῦ κόσμου, εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ ρόλο καὶ τὴ θέση τῆς γυναίκας στὴν οἰκογένεια καὶ γενικότερα στὴν κοινωνία.

Θὰ διαπίστωνε πόσο συχνὰ ὁ Χριστὸς συνομιλοῦσε μὲ γυναῖκες, πολλὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἦταν περιθωριακές. Πόσο εὔκολα ἒπιανε συζήτηση μ’ αὐτές, ὅπως μὲ τὴ Σαμαρείτιδα. Στὴν περίπτωση τῆς Σαμαρείτιδος ἀποτελεῖ ἔνδειξη ἰδιαιτέρας τιμῆς πρὸς τὸ γυναικεῖο φύλο, τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Κύριος ὄχι ἁπλῶς ἀνοίγει θεολογικὸ διάλογο μὲ μία ἁμαρτωλὴ γυναίκα, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀποκαλύπτει τὴν μεσσιανική του ἰδιότητα, πράγμα ποὺ δὲν τὸ ἔκανε σὲ συζητήσεις μὲ τοὺς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς του. Βλέπουμε τὸν Κύριο νὰ μὴν ἀποστρέφεται τὴν αἱμορροοῦσα γυναίκα, ποὺ ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτη, ἀλλὰ ἀπεναντίας μάλιστα τὴν ἐγκωμιάζει καὶ προβάλλει τὴν πίστη της. Τὸν βλέπουμε νὰ θεραπεύει τὴν θυγατέρα τῆς Χαναναίας, μίας ἀλλοεθνοῦς, ὑπερβαίνοντας τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο καὶ ἐγκαινιάζοντας τὸ ἄνοιγμά Του στὸν γυναικεῖο ἐθνικὸ κόσμο. Τὸν βλέπουμε νὰ παίρνει θέση καὶ νὰ ἀποτρέπει τὸν παρ’ ὀλίγο λιθοβολισμὸ μίας μοιχαλίδας μὲ τὴν ἀποστομωτικὰ προκλητική Του ἀπάντηση: «Ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον ἐπ’ αὐτὴν» (Ἰω. 8,7).

Ἡ καλύτερη ἀπόδειξη τοῦ νέου ριζικοῦ τρόπου ἀξιολογήσεως τοῦ γυναικείου φύλου ἀπὸ τὴν πλευρὰ τοῦ Κυρίου μας ἔγκειται στὸ ζήτημα τῶν γυναικὼν μαθητριῶν του. Μὲ τὸ νὰ προσλάβει ὄχι μόνον ἄνδρες, ἀλλὰ καὶ γυναῖκες, στὰ πλαίσια ἑνὸς εὐρύτερου κύκλου μαθητριῶν, τοποθετεῖται ἐνάντια στὶς τότε κοινωνικὲς ἀντιλήψεις καὶ προκαλεῖ σκόπιμα τὰ ἔθιμα τῆς ἐποχῆς Του. Σύνολο μαθητριῶν γυναικῶν κοντὰ σ’ ἕναν ἄνδρα ἦταν ἕνα ἐκπληκτικὸ γεγονός, κάτι τὸ ἀδιανόητο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους τῆς Παλαιστίνης καὶ γενικά τοῦ ἀρχαίου κόσμου καὶ ὄχι μόνον τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Ἡ παρουσία τῶν γυναικῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου στὰ γεγονότα τοῦ πάθους μνημονεύεται ἀπὸ ὅλους τούς εὐαγγελιστές. Καθ’ ὂν χρόνον οἱ ἄλλοι μαθητὲς ἐξ’ αἰτίας τοῦ φόβου τῶν Ἰουδαίων διασκορπίζονται καὶ φεύγουν, οἱ γυναῖκες εἶναι παροῦσες κατὰ τὴν ὥρα τῆς σταυρώσεως καὶ τῆς ταφῆς. Οἱ μυροφόρες γυναῖκες πρῶτες ἀξιώνονται νὰ γίνουν οἱ πρῶτες αὐτόπτες μάρτυρες τῆς ἀναστάσεως. Ἀργότερα, ὅπως μαρτυροῦν οἱ Πράξεις, οἱ ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, θὰ παίξουν σημαντικότατο ρόλο στὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ὡς συνεργάτες καὶ συνοδοὶ τῶν Ἀποστόλων.

Ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τοῦ Παύλου περιοριζόμαστε νὰ μνημονεύσουμε τὸν καταπληκτικό του λόγο: «οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ. Πάντες γὰρ ὑμεῖς εἰς ἐστὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28). Μπορεῖ νὰ μᾶς ὑποδείξει παρόμοια ἀναφορὰ ἰσότητας καὶ ἀδελφότητας ὅλων τῶν ἀνθρώπων στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο; Ὑπάρχει πιὸ ἐπαναστατικὴ διακήρυξη, γιὰ τὴν ἐποχὴ ἐκείνη, τῆς βαρβαρότητας καὶ τῆς αὐθαιρεσίας, ἀπὸ αὐτὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου; Γνωρίζει τὴν χρηστικὴ μεταχείριση τῆς γυναίκας ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους παγανιστὲς προγόνους μας, ὅπως ἀποτυπώνεται στὴ μνημειώδη φράση τοῦ Δημοσθένη: «τὶς συζύγους ἔχουμε γιὰ παιδοποιία, τὶς ἑταῖρες γιὰ τέρψη καὶ τὶς παλλακίδες γιὰ τὴν περιποίηση τοῦ σώματός μας»; Πότε ἄλλοτε καὶ ποῦ ἀλλοῦ ἡ γυναίκα καταξιώθηκε, νὰ στέκεται δίπλα στὸν ἄνδρα ἰσότιμα μ’ αὐτόν, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία;

Παρὰ κάτω ἀναφέρεται στὴν χιλιοειπωμένη ἀπὸ τοὺς χριστιανομάχους πρακτική τῆς Ἐκκλησίας, νὰ ἐμποδίζεται ἡ γυναίκα νὰ εἰσέρχεται στὴν  Ἐκκλησία, νὰ κοινωνεῖ καὶ νὰ ἀσπάζεται τὶς ἅγιες εἰκόνες, ὅταν βρίσκεται σὲ κατάσταση ἐμμήνου ρήσεως ἢ λοχείας, τονίζοντας: «Ὅλα αὐτὰ φαίνονται μὲ διάφορες ἐκφάνσεις σὲ ὅλη τὴ χριστιανικὴ παράδοση ποὺ ἀπαγορεύει μεταξὺ ἄλλων στὴ γυναίκα νὰ ἱερουργεῖ, νὰ μπαίνει στὸ Ἱερὸ Βῆμα τῶν ναῶν, νὰ ἀσπάζεται τὶς εἰκόνες ὅταν βρίσκεται σὲ ἔμμηνο ρύση, οἱ ὁποῖες ἐπίσης ὑποβιβάζουν τὴν γυναίκα καὶ τὴ γυναικεία φύση, καθὼς καὶ τὴν γυναικεία σεξουαλικότητα καὶ ἐν γένει τὴ σεξουαλικὴ ἐπαφή. Ἀναπαράγουν τὴ συντηρητικὴ καὶ ἀναχρονιστική, πατριαρχικὴ καὶ φαλλοκρατικὴ ὑπεροχή, ποὺ τότε ἦταν αὐτονόητη καὶ κοινωνικὰ παραδεκτή, ἀλλὰ σήμερα ἔχει πιὰ ξεπεραστεῖ».

Γνωρίζει ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἐκκλησία ἀπαγόρευσε ἐπισήμως στὶς γυναῖκες, ποὺ βρίσκονται σὲ κατάσταση ἐμμήνου ρήσεως, ἢ λοχείας νὰ εἰσέρχονται στοὺς ναοὺς καὶ νὰ ἀσπάζονται τὶς ἅγιες εἰκόνες, ἔχοντας ὑπ’ ὄψη της τὴν στάση πού κράτησε ὁ Κύριός μας ἀπέναντι στὴν αἱμορροοῦσα, ὅπως ἐξηγήσαμε παραπάνω; Μόνο τὴν θεία Κοινωνία ἀπαγόρευσε ἐξ’ αἰτίας τῆς αἱμορραγίας καὶ ὄχι διότι τὴν θεώρησε ἀκάθαρτη, ἀφοῦ ἡ ἔμμηνος ρύση καὶ ἡ αἱμορραγία κατὰ τὴν περίοδο τῆς λοχείας, δὲν ἀποτελεῖ ἁμαρτία, ἀλλὰ μία λειτουργία τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ, τὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ὅρισε στὴν ἀνθρώπινη φύση. Θὰ τὸν συμβουλεύαμε νὰ μελετήσει ἐπισταμένως, τὸν προχριστιανικὸ κόσμο, ἀλλὰ καὶ τὸν μετέπειτα ἐξωχριστιανικό, γιὰ νὰ δεῖ ποῦ πραγματικὰ ἡ γυναίκα θεωροῦνταν καὶ συνεχίζει νὰ θεωρεῖται «μιασμένη».

Ποῦ ὑπῆρξε ἡ γυναίκα πραγματικὰ ὑποβιβασμένη. Σὲ ποιὰ ὄντως «πατριαρχικὴ καὶ φαλλοκρατικὴ» κοινωνία ἦταν ἀναγκασμένη νὰ ὑπηρετεῖ τὴν ἀνδρικὴ σεξουαλικότητα, ἀκόμα καὶ μὲ τὴν θεσμοθετημένη «Ἱερὴ Πορνεία». Προφανῶς δὲν γνωρίζει ὁ ἀρθρογράφος ἀξιωματικός, πὼς ὁ Χριστιανισμός, μὲ τὸ ἀνθρωπιστικό του κήρυγμα, ἂδειασε τὰ πολυπληθῆ «Ἱερὰ Πορνεία» τοῦ τότε ἐθνισμοῦ, ἀπὸ τὶς χιλιάδες γυναῖκες ἱεροδούλους, οἱ ὁποῖες ἐξαναγκάζονταν νὰ ἐκδίδονται, πρὸς χάριν τῆς ἀνδρικῆς σεξουαλικότητας, γεγονὸς ποὺ ἐξόργιζε ὑπερβαλλόντως τὸν εἰδωλολατρικὸ ἀνδρικὸ πληθυσμό, ἐντείνοντας τοὺς διωγμοὺς κατὰ τῶν Χριστιανῶν.

Καταλήγει μὲ τὸν ἑξῆς ἀπίστευτο συλλογισμό: «Τέλος θὰ ἐνισχύσω τὴ ρατσιστικὴ φύση τοῦ Χριστιανισμοῦ, (καὶ τῶν ἀντίστοιχων μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν), καθὼς ἀπορρίπτει ἐντελῶς τὴν ὁμοφυλοφιλία καὶ τὴν κοινωνικὴ ταυτότητα φύλου δηλαδὴ τὴν διεμφυλικότητα, τὰ ὁποία ἂν καὶ εἶναι στοιχεῖα τῆς ἀνθρώπινης φύσης, τὰ καταδικάζει ὡς ἁμαρτία, χαρακτηρίζοντάς τα ὡς ἀνωμαλία, μὴ φυσιολογικὰ καὶ πάρα φύση. Ἔτσι ἕνα σημαντικὸ πλῆθος ἀνθρώπων, ὅπως τὰ ΛΟΑΔ ἄτομα, θεωροῦνται ἀπὸ τὸ Χριστιανισμὸ ὄχι ἁπλὰ κατώτεροι, ὅπως οἱ γυναῖκες, ἀλλὰ ὡς μὴ-ἄνθρωποι, στερούμενοι πλήρως κάθε δικαίωμα ὄχι ἁπλὰ ἰσότητας ἀλλὰ καὶ ὕπαρξης»! Δὲν εἶναι προφανῶς σὲ θέση νὰ διακρίνει ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας, ἀπὸ καταβολῆς Της, στηλιτεύει τὴν πλάνη καὶ προσπαθεῖ μὲ ἀγάπη νὰ συνεφέρει τὸν πλανεμένο. Ἀρχὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι: «ἀγάπη γιὰ τὸν πλανεμένο, ἀποστροφὴ καὶ ἀγώνας κατὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πλάνης». Θὰ τὸν παρακαλούσαμε νὰ μᾶς ὑποδείξει ἔστω καὶ ἕνα ἐπίσημο βιβλικὸ ἢ ἐκκλησιαστικὸ κείμενο, ποὺ νὰ θεωρεῖ καὶ νὰ χαρακτηρίζει τοὺς ὁμοφυλόφιλους ὡς κατώτερους, ἢ ὡς μὴ-ἀνθρώπους!

Κλείνοντας, θὰ θέλαμε νὰ ἐκφράσουμε τὴ λύπη μας, γιὰ τὸ ἐν λόγω, συνθηματικοῦ χαρακτήρα, ἀντιχριστιανικὸ δημοσίευμα, τὸ ὁποῖο στερεῖται ἔστω καὶ στοιχειώδους ἐπιστημονικῆς τεκμηριώσεως. Ὡστόσο ὁ ἐν λόγω ἀρθρογράφος δὲν εἶναι ὁ οἱοσδήποτε. Εἶναι κρατικὸς λειτουργός, ὁ ὁποῖος ὁρκίστηκε νὰ σέβεται καὶ νὰ διαφυλάττει τὴν ἔννομη τάξη, πίστη στὸ Σύνταγμα καὶ τοὺς νόμους τοῦ Κράτους. Ὅμως μὲ τὸ νὰ συκοφαντεῖ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι ἔχει «ρατσιστικὴ φύση» καὶ τὴν πίστη τοῦ 97% τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅτι «γίνεται ρατσισμός», νομίζουμε ὅτι ὄχι ἁπλὰ δὲν τὴν ὑπερασπίζεται, ἀλλὰ τὴν παραβαίνει ὁ ἴδιος.

Μὲ φθηνούς, σοφιστικοῦ τύπου, ἀφορισμοὺς συκοφαντεῖ τὴν ἐπίσημη καὶ κρατοῦσα θρησκεία, τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ὡς ρατσιστικὴ καὶ τοὺς «ἱεράρχες της (νὰ) ἀναπαράγουν γιὰ αἰῶνες μία ρητορικὴ μίσους». Νομίζουμε ὅτι ἐκεῖνος εἶναι πού, μέσα ἀπὸ τὸ εἰρημένο κείμενό του, ἐκφράζει, ἀνοικτά, ρητορικὴ μίσους, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε δυνητικὰ νὰ ὁδηγήσει κάποιους σὲ πράξεις βίας ἐναντίον πιστῶν. Νομίζουμε ὅτι ἔχει παραβεῖ τὸν ἰσχύοντα ἀντιρατσιστικὸ νόμο, παρ’ ὅλο ποὺ ἡ Πολιτεία τοῦ ἀνέθεσε νὰ ὑπηρετεῖ στὸν εὐαίσθητο τομέα τῆς καταστολῆς τῶν φαινομένων ρατσισμοῦ, στὴν Ἑλληνικὴ Ἀστυνομία. Ἀφήνουμε τὸ θέμα στὴν ἴδια τὴν Ὑπηρεσία του νὰ διερευνήσει τὸ θέμα. Ἐμεῖς ἀρκεστήκαμε νὰ ἀσκήσουμε τὴ νόμιμη κριτική μας στὴ δημόσια τοποθέτησή του. 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 8ῃ Ἰανουαρίου 2018

πηγή

Για τον πιστό δεν υπάρχουν αδιέξοδα.

Πόσοι, αλήθεια, άνθρωποι αγωνιούν χωρίς την πίστη!
Τι θα γίνει αύριο;

Πώς θα τα βγάλουμε πέρα;

Τι θα κάνουμε;
“Τι τέξεται η επιούσα”;
 

Ποιους κινδύνους μάς επιφυλάσσει το μέλλον;
Όλα αυτά, διότι λείπει η πίστη. 
Όταν όμως υπάρχει η πίστη, τότε ο άνθρωπος ζει χωρίς αγωνία, ζει χωρίς δυσκολίες.
Ο πιστός είναι ο άνθρωπος ο ειρηνικός, ο οποίος αναθέτει τον εαυτό του στα χέρια του Θεού. Η πίστη τον πληροφορεί ότι υπάρχει ο Θεός, ότι γνωρίζει ο Θεός και βλέπει τα προβλήματά του και είναι ο Δυνατός, ώστε εκεί που εμείς οι άνθρωποι βλέπουμε αδιέξοδο, να δώσει Εκείνος διέξοδο και μάλιστα διέξοδο πολύ καλή. Όλα αυτά η πίστη τα εμπνέει.
Όταν όμως ο άνθρωπος στερείται αυτής της πίστεως, ζει μέσα σε καθημερινή αγωνία και σε καθημερινή ψυχική ταλαιπωρία και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσει.
Το παράδειγμα των αγίων Τριών Παίδων και η απάντηση, που έδωσαν τότε στο βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, είναι επίσης εξαίρετη και θαυμαστή.
Τι του απάντησαν; 
“Έστι γαρ Θεός ημών εν ουρανοίς”. Υπάρχει ο Θεός, “ώ ημείς λατρεύομεν, δυνατός εξελέσθαι ημάς εκ της καμίνου του πυρός της καιομένης, και εκ των χειρών σου, βασιλεύ, ρύσεται ημάς” (Δαν. γ΄ 17). Ο Θεός μας είναι δυνατόν να μας βγάλει μέσα από το πυρ της καμίνου και από τα χέρια σου να μας γλυτώσει.
Όπως και πράγματι έγινε.
Διέλυσε ο Θεός τον καυστικό πειρασμό, τον κυριολεκτικώς καυστικό μέσα στο καμίνι της φωτιάς, όπου ρίχτηκαν οι νέοι εκείνοι. Διότι ακριβώς ήταν οπλισμένοι με το θυρεό της πίστεως (Εφεσ. 6 16). Αυτό συμβαίνει και με κάθε άνθρωπο, ο οποίος έχει αυτή την πίστη, αυτό το θυρεό, τον οποίο προβάλλει εναντίον των πειρασμών, οι οποίοι τον κτυπούν.
Και μπροστά σ’ αυτό το θυρεό, διαλύονται οι πειρασμοί και μένει ο άνθρωπος ειρηνικός μέσα στη ζωή του. Είναι, λοιπόν, σπουδαίο κεφάλαιο η απόκτηση του θυρεού της πίστεως, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας.
πηγή

Ἡ ζωὴ στὸ Ἅγιον Ὅρος

Φωτογραφία «Ῥωμαίικου Ὁδοιπορικοῦ»: Καρυές - Ἅγιον Ὄρος

Γράφει ὁ Μοναχὸς Νεόφυτος Γρηγοριάτης 

Ἡ ζωή στό Ἅγιον Ὄρος εἶναι κεκρυμμένη ἐν τῷ Χριστῷ. Εἶναι μυστήριο πίστεως καί λογικῆς λατρείας. Χωρίς τήν αἴσθηση ὅτι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι μυστηριακή, δηλαδή ἀσκητική καί λατρευτική, ἐκκλησιολογική καί Χριστοκεντρική, δέν μποροῦμε  νά κατανοήσουμε τίποτα ὅσον ἀφορᾶ τό Ἅγιον Ὄρος. 

Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι τό Ἅγιον Ὄρος εἶναι μοναστικό κέντρο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ ἴδια ἡ Παναγία Θεοτόκος Μαρία ὑποσχέθηκε στόν Ἅγιο Πέτρο τόν Ἀθωνίτη ὅτι ὁ Ἄθως θά γίνει κατοικητήριο μοναστῶν, ὅπου οἱ μοναχοί θά δοξολογοῦν ἀκατάπαυστα τόν Τριαδικό Θεό μέχρι τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων. Ἡ ἴδια ἐβεβαίωσε ὅτι θά εἶναι τροφός, ἰατρός, μεσίτης καί Μητέρα τῶν Ἁγιορειτῶν, γιά τούς ὁποίους θά πρεσβεύσει κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ νά συγχωρεθοῦν ὅλες οἱ ἁμαρτίες τους.

Τό Ἅγιον Ὄρος διεμόρφωσε κατά τήν διάρκεια τῆς τελευταίας χιλιετίας τρεῖς δρόμους μοναχισμοῦ: τόν κοινοβιακό, τόν σκητιωτικό καί τόν ἡσυχαστικό ἤ ἀναχωρητικό...

α) Ὁ κοινοβιακός μοναχισμός στηρίζεται στή ρήση τοῦ ἁγίου Προφητάνακτος Δαυΐδ, ὁ ὁποῖος λέγει: «ἰδού δή τί καλόν ἤ τί τερπνόν, ἀλλ' ἤ τό κατοικεῖν ἀδελφούς ἐπί τό αὐτό»[1]; (Κοιτάξτε, λοιπόν, τί πιό ὡραῖο καί τί πιό πνευματικά ἀπολαυστικό ὑπάρχει, ἀπό τό γεγονός τῆς συγκατοικήσεως καί πνευματικῆς κοινωνίας ἀδελφῶν στό ἴδιο μέρος;). Καί στίς πρῶτες χριστιανικές κοινότητες ἀγάπης, ὅπου «ἥν ἅπαντα κοινά καί ἦσαν ὁμοθυμαδόν ἐπί τό αὐτό αἰνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν διά παντός» (Καί τό πλῆθος ὅσων ἐπίστευσαν εἶχαν μιά ψυχή καί μιά καρδιά καί οὔτε ἕνας τους δέν ἐλογάριαζε μόνο δικό του κάτι ἀπό τά ὑπάρχοντά του, ἀλλά τα εἶχαν ὅλα κοινά. Καί ἦσαν ὅλοι μαζί οἱ πρῶτοι χριστιανοί στό ἴδιο μέρος, ψάλλοντας δοξολογίες καί εὐλογῶντας τόν Θεόν συνεχῶς)[2]. 

Βέβαια, πρότυπο τοῦ κοινοβίου εἶναι ἡ κοινωνία τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὅπου δεσπόζει ἡ ἀγάπη.

Ἕνα δεῖγμα τῆς ἀγάπης, πού ἐπικρατοῦσε καί ἐπικρατεῖ στά κοινόβια τοῦ Ἁγίου Ὄρους, εἶναι καί τό ἑξῆς:

«Ἐλησμονοῦσε νά κοιμηθεῖ καί προσευχόταν ἀδιαλείπτως ὁ π. Ἰσαάκ ὁ Διονυσιάτης. Μάλιστα, προσευχόταν ἰδιαιτέρως τίς νύκτες ὑπέρ ὑγείας καί σωτηρίας τῶν ἐργατῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς του, συχνά μέ δάκρυα, μέ πόνον τῆς ἀγαπώσης καρδίας του.

Κατά τήν διάρκεια τῆς παραμονῆς του σέ ἕνα ἀπό τά μετόχια τῆς Μονῆς του στόν ἐπάνω ὄροφο, τόν ἄκουσαν οἱ ἐργάτες νά προσεύχεται μέ θρῆνο καί φωνές : Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησον τούς ἐργάτες. Χάρισέ τους τό ψωμάκι τους. Ἐλέησέ τους, πού τόσο κοπιάζουν, γιά νά ὑπανδρεύσουν τά κορίτσια τους, γιά νά σπουδάσουν τά παιδιά τους»[3].

Βλέπουμε ἐδῶ ὅτι ὁ μοναχός εἶναι «καῦσις καρδίας ὑπέρ πάσης τῆς κτίσεως καί ὑπέρ τῶν δαιμόνων» (Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος).

Οἱ μοναχοί ἀποτάσσονται τόν κόσμο (φεύγουν μακρυά ἀπό τόν κόσμο καί πᾶνε σέ ἔρημους τόπους), ὄχι γιατί τόν μισοῦν, ἀλλά γιατί θέλουν νά ἀντικαταστήσουν τήν ἐμπαθή σχέση, πού ἔχουν μαζί του, μέ μιά εὐλογημένη καί μεταμορφωμένη καί ὑπερβατική ἀγάπη, πού νά εἶναι ἀπόρροια τῆς ἀγάπης τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ (ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Ξένος πρός ὅλους καί φίλος μέ ὅλους.

Ἡ ἀγάπη, πού εἴδαμε στόν π. Ἰσαάκ τόν Διονυσιάτη, καλλιεργεῖται εἰς βάρος τῆς φιλαυτίας, τῶν παθῶν, τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας, μέ τήν ὑπακοή πρός ὅλους, πού σημαίνει θάνατος τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καί γέννηση νέου, κατά τό ρῆμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ : «Ἰδού ποιῶ πάντα καινά» (κοιτάξτε ὅτι ὅλα ἐγώ ὡς Θεός τά κάνω καινούργια, νέα, μεταμορφωμένα, ἁγιασμένα)[4]. Ἡ Ἀγάπη πηγάζει μόνο ἀπό τήν ἀληθινή καί ἀδιάκριτη ὑπακοή στόν Γέροντα καί στούς ἀδελφούς, μοναχούς καί λαϊκούς.

Λέγει πολύ χαρακτηριστικά ὁ παπά–Ἐφραίμ ὁ Κατουνακιώτης, ἕνας ἀπό τούς ἐναρέτους, διορατικούς καί προορατικούς Γέροντες τοῦ Ἁγίου Ὄρους :

«Δέν πᾶς νά μεταλαμβάνεις δέκα φορές τήν ἡμέρα; Δέν πᾶς νά κάνεις νοερά προσευχή; Δέν πᾶς νά κάνεις ἀγρυπνία; Δέν πᾶς νά κάνεις νηστεία; Δέν κάνουν τίποτες. Ἡ ὑπακοή. Ἔκανες ὑπακοή, θά πᾶς στόν Παράδεισο. Ἔκανες παρακοή, θά πᾶς στήν Κόλαση. Μέσος ὄρος δέν ὑπάρχει. Ὁ Ἀδάμ ἔκανε παρακοή: ἔξω ἀπό τόν Παράδεισο. Δέν ἔχει μέσον ὅρον. Ἔτσι εἶναι.

Τόν μόνον ἄνθρωπο, τόν ὁποῖο ἀγάπησα, καί τόν μόνον ἄνθρωπο, τόν ὁποῖον ἐφοβήθηκα, ἤτανε ὁ Γέρων Ἰωσήφ ὁ Σπηλαιώτης. Μπορεῖ ἕνα λόγο νά σοῦ εἰπεῖ ὁ Γέροντας καί ἐπιφανειακῶς νά εἶναι στραβό. Ἐσύ κάνε τήν ὑπακοή σου˙ κάνε τελεία ὑπακοή˙ τόν καρπό τῆς τελείας ὑπακοῆς ἐδοκίμασα στόν Γέροντα. Δέν φοβόμουνα τόν Θεό. Τό στόμα τοῦ Γέροντος τί λέγει; Συγχωρεμένος. Νά ’ναι ἐὐλογημένον»[5].

Ἡ ὑπακοή τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ στόν Θεό Πατέρα, ἡ ὑπακοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν Υἱό, ἡ ὑπακοή τῶν Ἀποστόλων στόν Χριστό καί στό Ἅγιο Πνεῦμα, ἡ ὑπακοή τῶν πατέρων, τῶν μαρτύρων, τῶν ὁμολογητῶν, τῶν ἱεραρχῶν, τῶν μοναχῶν στούς Ἀποστόλους, ἡ ὑπακοή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στήν Παράδοση, ἐξασφαλίζει τήν συνέχεια, τήν ἑνότητα, τήν πιστότητα, τήν ὁμαλή λειτουργία τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, πού ὁδηγεῖ σύντομα καί σίγουρα στήν θέωση.

Ὁ παπά–Χαράλαμπος Διονυσιάτης, προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Διονυσίου Ἁγίου Ὄρους, εἶπε τά ἑξῆς: «Στό κοινόβιο, ἄν θέλεις νά σωθεῖς, ὀφείλεις νά κάνεις ὑπακοή καί προσευχή. 50% τῆς σωτηρίας ἐξασφαλίζεται μέ τήν ὑπακοή καί 50% μέ τήν προσευχή. Βέβαια, καί ἡ προσευχή κατά βάθος εἶναι ὑπακοή, ἄν γίνεται μέ τήν εὐλογία τοῦ Γέροντος.

Ἄλλωστε, ἐντολή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι, ἐν παντί καιρῷ καί τόπῳ εὐχαριστεῖτε τόν Θεόν» (Νά προσεύχεσθε συνέχεια, σέ κάθε καιρό καί τόπο νά εὐχαριστεῖτε, δοξολογῶντας τόν Θεό)[6].

Στά τρισευλογημένα Κατουνάκια τοῦ Ἁγίου Ὄρους πνέει ἡ ἑρημητική αὔρα τῆς προσευχῆς. Ἐκεῖ ἐζοῦσε πρό πολλῶν ἐτῶν ἕνας ἡσυχαστής, ὁ π. Ἄνθιμος. Ἀσκήτευσε σέ μία καλύβη πάνω ἀπό τούς Δανιηλαίους. Ἔλεγε συχνά : «Ἡ εὐχή τοῦ Ἰησοῦ θεώνει τόν ἄνθρωπο, ἐνῶ ἡ προσευχή πρός τήν Παναγία τόν ἑτοιμάζει γιά τήν θέωση»[7].

Ἐκτός ἀπό τήν ὑπακοή καί τήν προσευχή ὁ κοινοβιάτης μοναχός ἔχει καί ἐργασία σωματική, διακόνημα: «Σῶμα ἐργάζου, ἵνα τραφῆς, ψυχή νῆφε, ἵνα σωθῆς». Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας κάποτε ἔπεσε σέ ἀκηδία (πνευματική τεμπελιά καί ἀδράνεια). Παρεκάλεσε τόν Θεό νά τόν λυτρώσει ἀπό τόν κίνδυνο. Ὁ Θεός ἔστειλε ἕνα ἄγγελο ὑπό τήν μορφήν του Ἁγίου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος πότε καθότανε καί ἐργαζότανε καί πότε σηκωνότανε καί προσευχότανε. Μετά τοῦ εἶπε : «Τοῦτο ποίει καί σώζου» (Αὐτό θά κάνεις καί θά σωθείς).

Στό κοινόβιο ξυπνᾶμε στίς 3:00 π.μ., γιά νά κάνουμε τόν κανόνα τῆς προσευχῆς γιά μιά ὥρα. Ὁ κανόνας τῆς προσευχῆς ἀποτελεῖται ἀπό (12) δώδεκα κομβοσχοίνια μέ σταυρό, λέγοντας τήν νοερά προσευχή «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καί (120) ἑκατόν εἴκοσι στρωτές μετάνοιες τό λιγότερο. Βέβαια, καθορίζεται ἀπό τόν Γέροντα ὁ κανόνας. Μετά ὅλοι οἱ μοναχοί μαζεύονται στόν κεντρικό ναό τῆς Μονῆς γιά τήν καθημερινή ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ, Ὄρθρου, Ὡρῶν καί Θείας Λειτουργίας. 

Ἡ παρακολούθηση καί συμμετοχή στήν κοινή λατρεία τῆς ἐκκλησίας ὅλων τῶν μοναχῶν τῆς Μονῆς βοηθάει πολύ νά βιώσουμε τό Μυστήριο τῆς θεώσεως, τῆς ἑνώσεως μέ τόν Θεό. Γι' αὐτό οἱ ἀκολουθίες γίνονται μέ κατάνυξη, ἐνεργό δράση ὅλων τῶν μοναχῶν καί βαθειά εὐλάβεια, προσοχή καί προσευχή. Δηλαδή, ἄλλος κανοναρχεῖ, ἄλλος ψάλλει, ἄλλος εἶναι νεωκόρος, ἄλλος στό στασίδι του. Μετά τήν Θεία Λειτουργία ἀκολουθεῖ κοινή τράπεζα, πού εἶναι συνέχεια τῆς ἀκολουθίας. 

Κατ' ἀρχήν τρέφουμε ψυχή καί σῶμα μέ ἀνάγνωση πατερικῶν κειμένων καί φαγητό νηστίσιμο ἤ ἀρτίσιμο ἀνάλογα μέ τήν ἡμέρα. Δευτέρα, Τετάρτη καί Παρασκευή τρῶμε ἀλάδωτα, κάνουμε τήν παράκληση τῆς Παναγίας μία ὥρα μετά τήν Θεία Λειτουργία καί ἔχουμε μία ἐπίσημη Τράπεζα. Τήν Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο καί Κυριακή κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Ἡ συχνή Θεία Κοινωνία εἶναι τό σημαντικότερον γεγονός τῆς ζωῆς τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ. Χωρίς αὐτό δέν μποροῦμε νά κάνουμε τίποτε. «Ἄνευ ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν», λέγει ὁ Χριστός. (Χωρίς ἐμένα δέν μπορεῖτε νά κάνετε τίποτε σωστό)[8].

Διηγεῖτο ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης ὁ Ἁγιορείτης γιά τόν ἀείμνηστο ἀσκητή παπα–Τύχωνα, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε δεκαπέντε χρόνια στήν βαθύτερη ἔρημο, τά Καρούλια, τρώγοντας παξιμάδι, καί ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ σέ ἕνα κάθισμα, δηλαδή σπίτι ἐρημιτικό τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυρονικήτα.

Ὅταν λειτουργοῦσε ὁ παπα–Τύχων, συχνά ἁρπαζόταν σέ θεωρία. Μερικές φορές, μισή ὥρα ἤ καί περισσότερο, ἐλέγαμε τό Χερουβικό καί τό ἐπαναλαμβάναμε πολλές φορές, μέχρις ὅτου συνέλθει καί ἀπαντήσει. Μιά φορά τόν παρακάλεσα θερμά νά μοῦ πεῖ τί συμβαίνει καί μοῦ εἶπε τά ἑξῆς: «Νά, παιδί μου, ὁ ἄγγελός μου μέ ἁρπάζει ἐπάνω ἐκεῖ, ὅπου τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ ὑμνοῦν τόν Θεόν. Κατόπιν, μέ κατεβάζει καί συνέρχομαι καί βλέπω ὅτι εἶμαι στήν Θεία Λειτουργία, στήν ἐκκλησία».

Δέν ἄφηνε κανένα νά εἶναι μέσα στό Ἱερό Βῆμα κατά τήν διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας[9].

Ἡ ἐμπειρία τοῦ μακαριστοῦ παπα–Τύχωνος δέν εἶναι ἡ μοναδική. Τέτοιες ἐμπειρίες ἔχουν καί πολλοί κοινοβιάτες, στούς ὁποίους ὁ Θεός ἀποκαλύπτει τά μυστήριά του καί οἱ ὁποῖοι δέν ἀποκαλύπτουν στόν καθένα τίς ἐμπειρίες τους, παρά μόνον στόν πνευματικό τους.

Μετά τήν Τράπεζα οἱ μοναχοί ἀσχολοῦνται μέ τά διακονήματά τους. Ἀρχονταρίκι (ξενώνας), μαγειρεῖο, κολλυβάδικο, δοχειό (ἀποθήκη τροφίμων), καθαριότητα αὐλῶν καί τῆς ἐκκλησίας, ραφεῖο, γραφεῖο, θυρωρεῖο, βιβλιοθήκη, βιβλιοδετεῖο κλπ. μέχρι τόν ἑσπερινό, πού γίνεται στίς 4:00 μ.μ. συνήθως. Ἀκολουθεῖ Τράπεζα, μιά ὥρα ἐλεύθερη καί Ἀπόδειπνο μέ Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας. Στό τέλος τοῦ Ἀποδείπνου ὅλοι οἱ μοναχοί βάζουν στρωτή μετάνοια ὁ ἕνας πρός ὅλους καί ὅλοι πρός ἕναν καί λέγουν ἐσωτερικά : Συγχωρῆστε μέ καί ὁ Θεός νά σᾶς συγχωρέσει. Ἔτσι, ἀγαπημένοι, συγχωρημένοι καί ἑνωμένοι πνευματικά μέ τόν Γέροντα καί τούς πατέρες πηγαίνουμε γιά δύωρη προσευχή καί ἀνάγνωση στό κελλί μας, χωρίς ὁμιλίες μεταξύ μας. Μετά ἀκολουθεῖ ἀνάπαυση.

β) Αὐτή μέ λίγα λόγια εἶναι ἡ ζωή στό κοινόβιο τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ἄς δοῦμε τώρα καί τόν σκητιωτικό βίο:

Σκήτη εἶναι χωριό μέ σπίτια μοναχῶν, πού μένουν ὁ ἕνας κοντά στόν ἄλλο. Εἶναι σάν χωριό. Μένουν ἕνας–ἕνας, δύο–δύο, μέχρι δέκα μαζί, σέ ἕνα σπίτι. Κάθε σπίτι ἔχει τόν Γέροντά του. Στό κέντρο τῆς Σκήτης ὑπάρχει τό Κυριακό, δηλαδή ὁ Κεντρικός ναός τῆς Σκήτης, ὅπου ὅλοι οἱ Σκητιῶτες μαζεύονται τίς Κυριακές καί τίς μεγάλες γιορτές, γιά νά γιορτάσουν ὅλοι μαζί ἀδελφωμένοι καί ἀγαπημένοι.

Κάθε κελλί–σπίτι κάνει μόνο του ἀκολουθίες ὅλη τήν ἑβδομάδα, σύντομες. Λειτουργίες γίνονται μία φορά τήν ἑβδομάδα. Ἡ ζωή ἐδῶ εἶναι πιό ἡσυχαστική ἀπό τά κοινόβια καί δίνεται προσοχή στήν καλλιέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς κατά μόνας, στήν ψαλμωδία καί στό ἐργόχειρο, δηλαδή ἐργασία κατάλληλη γιά μοναχούς, ὅπως ἁγιογραφία, ξυλογλυπτική, κομβοσχοίνια, σταυρουδάκια κλπ. Ἕνας σκητιώτης ἀναλαμβάνει πολλά διακονήματα μέσα στό κάθε σπίτι, ἀλλά καί, ἄν χρειασθεῖ, ὑπηρετεῖ στό Κυριακό τῆς Σκήτης. 

Ἡ ζωή εἶναι πιό σκληρή, τραχεῖα ἀπό τό κοινόβιο, ἔχει λιγότερες κατ' ἄνθρωπον παρηγορίες, ἡ νηστεία εἶναι αὐστηρότερη καί οἱ σχέσεις μεταξύ τῶν σκητιωτῶν εἶναι μέσα στά πλαίσια τοῦ ἡσυχαστικοῦ προγράμματος. Στή Σκήτη οἱ μοναχοί ἀσκοῦν βέβαια τήν ὑπακοή, ἀκτημοσύνη, παρθενία καί προσευχή, ὅπως στά κοινόβια, μέ τή διαφορά ὅτι στή Σκήτη κάθε σπίτι εἶναι αὐτοδιοίκητο πνευματικά καί οἰκονομικά, μέ τήν προϋπόθεση πάντοτε ὅτι τό κάθε σπίτι μνημονεύει τόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο τοῦ Ἁγίου Ὄρους, δηλαδή τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη. 

Ὑπάρχουν ζηλωτές, δηλαδή σχισματικοί Παλαιοημερολογίτες στίς Σκῆτες τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Αὐτό συμβαίνει, διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης, ὅταν ἕνας εἶναι αὐτοδιοίκητος, πέφτει πολύ πιό εὔκολα στήν πλάνη, παρά ἄν κάνει ὑπακοή στήν Ἐκκλησία. Ἤ τοῦ ὕψους ἤ τοῦ βάθους. Πάντως, ὅπου ἐπισκιάζει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐκεῖ ὑπάρχουν καί οἱ καρποί του, δηλαδή χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία καί κυρίως ἑνότητα στήν πίστη, στήν διοίκηση καί λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ, ὅπου ἐπισκιάζει ἡ ἐνέργεια τοῦ διαβόλου, ἐκεῖ ὑπάρχει ἡ διάσπαση, τό σχῖσμα, ἡ ταραχή, ἡ ὑποκρισία καί τό μίσος. Ἄς εὐχηθοῦμε ὅτι θά συνέλθουν καί θά αἰσθανθοῦν τήν πλάνη τους οἱ ζηλωτές καί θά ἑνωθοῦν μέ τήν Ἐκκλησία.

«Ὑπῆρξεν ἕνας ἀσκητής στά Καρούλια, ὀνόματι Παχώμιος, ὁ ὁποῖος εἶχε πέσει σέ φοβερή πλάνη (λανθασμένη ἐγωϊστική γνώμη). Ὑπεστήριζεν ὅτι δέν ὑπάρχει ἱερεύς ἄξιος νά τόν κοινωνήσει. Ἐπερίμενε, λοιπόν, ἄγγελον ἐξ οὐρανοῦ νά τοῦ φέρει τά Ἅγια Μυστήρια, γιά νά κοινωνήσει. Τό τέλος ἦταν τραγικό. Ἔπεσε σέ ἕναν γκρεμμό καί πνίγηκε στήν θάλασσα. Τόν βρῆκαν μισοφαγωμένο ἀπό τά μεγάλα ψάρια στήν ἀπέναντι ἀκτή τῆς Συκιᾶς, χωριό τῆς Σιθωνίας Χαλκιδικῆς»[10].

Ὅμως, δέν λείπει ἡ ἀρετή ἀπό τίς Σκῆτες: «Στήν καλύβη τῆς «Ἁγίας Τριάδος» τῆς Σκήτης τῆς Ἁγίας Ἄννας, ἐζοῦσαν πρίν πολλά χρόνια πέντε κατά σάρκα ἀδελφοί. Ἀπό φθόνο τοῦ διαβόλου ἔπεσαν σέ κάποια φιλονικία μεταξύ τους, ὥστε μερικοί τούς ἀποκαλοῦσαν ταραχοποιούς. Κάθε βράδυ, ὅμως, αὐτοί ἔβαζαν μετάνοια καί συνεχωροῦντο μεταξύ τους.

Πέρασαν πολλά χρόνια σέ αὐτή τήν κατάσταση. Κάποτε δέν ἀκουγόταν ἀπό τήν ταραχοποιό ἐκείνη καλύβη οὔτε φωνή, οὔτε ἀκρόαση. Ὁ Δικαῖος τῆς Σκήτης, δηλαδή ὁ Πρόεδρος τοῦ χωριοῦ τῶν μοναχῶν ἐκεῖ, ἀφοῦ πληροφορήθηκε, σέ ὄνειρο πού εἶδε, ὅτι οἱ ἀδελφοί αὐτοί ἐκοιμήθησαν ἐν Κυρίῳ, ἔτρεξε μέ ἄλλους πατέρες στήν καλύβη τους καί τί νά δοῦν; Οἱ πέντε ἐκεῖνοι κατά σάρκα ἀδελφοί ἦσαν κεκοιμημένοι τήν στιγμή, πού ἔβαζαν μετάνοια στρωτή, γονατιστοί καί μέ τό μέτωπο ἀκουμπισμένο στό πάτωμα μετά τό Ἀπόδειπνο καί ἐζητοῦσαν ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο συγχώρεση, τούς ἐπῆρε ὁ Θεός τίς ψυχές τους, γιά νά σωθοῦν. Ὁ Θεός τούς συγχώρεσε»[11].

γ) Ἄς δοῦμε τώρα καί τόν ἡσυχαστικό ἤ ἀναχωρητικό μοναχισμό τοῦ Ἁγίου Ὄρους:

Οἱ ἀναχωρητές ἤ ἡσυχαστές μοναχοί στό Ἅγιον Ὄρος εἶναι λίγοι καί ἐκλεκτοί. Ἀκολουθοῦν τήν μέθοδο τῆς σιωπῆς, τῆς προσευχῆς καί τῆς θεωρίας τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ἀσκοῦνται ὡς ἑξῆς : Κάνουν μόνοι τους ὅλη τήν ἑβδομάδα τήν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ, Ὄρθρου, Ὡρῶν, Ἑσπερινοῦ καί Ἀποδείπνου μέ κομβοσχοίνι, λέγοντας νοερῶς τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με». Ὕστερα ψάλλουν. Ὅταν κουρασθοῦν, διαβάζουν κάτι πατερικό. Μετά κάνουν ἐργόχειρο γιά λίγο καί μετά ἀσχολοῦνται μέ τήν νοερά προσευχή.

Ὁ μακαριστός παπα–Τύχων ὁ Ρῶσσος ἔλεγε: «Μιά ὥρα ἐργασία, μιά ὥρα προσευχή» κλπ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης ἔχει χωρίσει τό 24ωρο κατά μία–μία ὥρα καί προσευχόταν μία ὥρα γιά κάθε κατηγορία ἀνθρώπων : Γιά τούς ἐργαζομένους, γιά τούς ἱερωμένους καί μοναχούς, γιά τήν νεολαία, γιά τό ἔθνος κλπ.

Νά, ἕνα θαῦμα τῆς προσευχῆς τοῦ ἁγίου Παϊσίου: «Ἕνας πατέρας μέ τό ἀγοράκι του ἐταξίδευε ἀπό τήν Ἀθήνα, πηγαίνοντας πρός Θεσσαλονίκη. Στή Λάρισα, ὡς συνήθως, ἔκανε στάση τό λεωφορεῖο, γιά νά ἀνασάνουν λίγο οἱ ἐπιβάτες. Κατέβηκαν ἀπό τό λεωφορεῖο καί ὁ πατέρας καί τό παιδί του καί ἐπῆγαν νά περάσουν ἀπέναντι. Τό παιδί ἐξέφυγε ἀπό τόν πατέρα μιά στιγμή καί βρέθηκε στή μέση τοῦ δρόμου. Τότε ἐπέρασε ἕνα φορτηγό αὐτοκίνητο πάνω ἀπό τό παιδί. Ὁ πατέρας εἶπε: «Παναγία μου, τό παιδί μου»! Τό παιδί δέν ἔπαθε τίποτε. Μόλις συνῆλθε, εἶπε στόν πατέρα του: «Πατέρα, τήν ὥρα, πού ἐπέρασε τό φορτηγό ἀπό πάνω μου, ἕνας καλόγερος ἔπεσε ἀπό πάνω μου καί μέ ἐσκέπασε καί ἔτσι ἐγλύτωσα». Ὁ πατέρας εἶπε : «Ποιός καλόγερος, παιδί μου; Δέν εἶδα, οὔτε ἐπέρασε ἀπό ἐδῶ καλόγερος». «Ὄχι, πατέρα, εἶδα τόν καλόγερο, τό πρόσωπό του ἦταν φωτεινό», εἶπε τό παιδί.

Ἄρχισε, λοιπόν, ὁ πατέρας νά πηγαίνει σέ διάφορα ἀνδρικά μοναστήρια μέ τό παιδί του, ψάχνοντας τόν σωτῆρα τοῦ παιδιοῦ του. Ἐπῆγε κάποτε στήν Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα τοῦ Ἁγίου Ὄρους σέ μιά ἀγρυπνία, ὅπου ἦταν καί ὁ ἅγιος Παΐσιος. Μόλις τό παιδί εἶδε τόν ἅγιο Παΐσιο, ἐφώναξε δυνατά: «Αὐτός, πατέρα, εἶναι ὁ καλόγερος, πού μέ ἐσκέπασε, καί δέν σκοτώθηκα». Ἀμέσως ὁ πατέρας ἐρώτησε τόν ἅγιο Παΐσιο ποιός εἶναι καί πῶς βρέθηκε στή Λάρισα ἐκεῖνο τό βράδυ. Ὁ ἅγιος Παΐσιος τοῦ εἶπε τό ὄνομά του καί τόν ἐρώτησε λεπτομέρειες. Ὁ πατέρας ἐξήγησε στόν ἅγιο Παΐσιο τό περιστατικό καί ὁ ἅγιος Παΐσιος τόν ἐρώτησε: «Τί ὥρα συνέβη τό παρ' ὀλίγον δυστύχημα»; Αὐτός εἶπε: «Μία ἡ ὥρα τό πρωΐ». Ὁ ἅγιος Παΐσιος εἶπε: «Ἐκείνη τήν ὥρα προσεύχομαι γιά τούς ταξιδιῶτες».

Καί ἄλλα πολλά μποροῦμε νά ποῦμε γιά τόν ἅγιο Παΐσιο, ἀλλά θά ξεφύγουμε ἀπό τό θέμα. Ἐκεῖνο, πού θέλουμε νά τονίσουμε γιά τούς σωστούς ἡσυχαστές, εἶναι ὅτι ἔχουν σέ μεγάλο βαθμό τήν ταπείνωση.

Λέγει κάποιος γέρων ἡσυχαστής: «Μπορεῖ κάποιος νά ἀγωνίζεται πού καί πού μέ φιλότιμο, ἀλλά νά μήν ἔχει μεγάλη πρόοδο, διότι δέν ἔχει ταπείνωση. Ἐνῶ ἄλλοι ἀγωνίζονται λιγότερο στήν ἄσκηση καί τή νηστεία καί προοδεύουν πολύ περισσότερο, διότι ἔχουν πολλή ταπείνωση καί αὐτή ἀναπληρώνει πολλά»[12].

Ἄλλωστε, ὁ Χριστός λέγει ὅτι «Μάθετε ἀπ' ἐμοῦ ὅτι πρᾶός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ καί εὑρήσεται ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαίς ὑμῶν» (Μάθετε ἀπό ἐμένα ὅτι εἶμαι πρᾶος καί ταπεινός στήν καρδιά καί τότε θά βρεῖτε ἀνάπαυση πνευματική στίς ψυχές σας)[13].

Ἄν ὁ ἡσυχαστής, δέν ἀσκεῖται στήν ταπείνωση, θά πλανηθεῖ καί θά γίνει παίγνιο δαιμόνων. Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Καππαδόκης Ἁγιορείτης συνιστᾶ τήν ἑξῆς μέθοδο, γιά νά ἔλθει ἡ ταπείνωση καί ἡ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος : Ἐνθύμηση ἁμαρτιῶν, μετά αὐτοκατηγορία γιά τίς ἁμαρτίες μας, μνήμη θανάτου, Κρίσεως καί Κολάσεως, καί ταπείνωση, ἡ ὁποία ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, εἶναι ἕτοιμος κανείς νά ἀρχίσει τό κύριο ἔργο τοῦ ἡσυχαστῆ, πού εἶναι ἡ νοερά προσευχή, χωρίς κίνδυνο νά πλανηθεῖ. Βέβαια, πρέπει ὁ ἡσυχαστής νά ἐξομολογεῖται τούς λογισμούς, τά λόγια καί τίς πράξεις του σέ κάποιον διακριτικό Γέροντα καί νά μεταλαμβάνει συχνά τά Θεία Μυστήρια, γιά νά λαμβάνει θεία ἡδονή καί παρηγορία ἀπό τόν ἠγαπημένο Νυμφίο του, Χριστό.

Οἱ σωστοί ἡσυχαστές βλέπουν καί ὁράματα ἤ ἀποκαλύψεις, ὅποτε τό ἐπιτρέψει ὁ Θεός πρός παρηγορίαν τους ἤ γιά νά τούς ἑτοιμάσουν γιά κάποιο θλιβερό γεγονός.

Μέ πλῆθος ἱερῶν ἀποκαλύψεων εἶναι γεμᾶτος ὁ ἔνθεος βίος τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Ζωγραφίτου, Βουλγάρου Ἁγιορείτου. Ἦλθε στό Ἅγιον Ὄρος τό 1280. Ἀφοῦ ἐκοινοβίασε γιά λίγο διάστημα στήν Ἱερά Μονή Ζωγράφου, ἡσύχασε σέ ἕνα κοντινό ἀσκητήριο. Ἀξιώθηκε νά ἔχει τό διορατικό καί προορατικό. Εἶδε τήν ψυχή τοῦ ἡγουμένου τοῦ Χιλιανδαρίου νά βασανίζεται ἀπό τούς δαίμονες. Εἶδε τήν Παναγία στό Βατοπέδι κατά τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ νά ὑπηρετεῖ στήν Ἐκκλησία καί στήν Τράπεζα. Ὑπέστη πολλές δαιμονικές ἐπιθέσεις.

Ὅταν στήν ἐπικήδειο ἀκολουθία τοῦ ὁσίου ἔψαλλον οἱ ἀδελφοί, συγκεντρώθηκαν ὅλα τά ζῶα τῆς περιοχῆς, χερσαῖα καί πετεινά, καί, μετά τήν ταφή, ἐφώναξε τό καθένα μέ τήν δική του φωνή, σάν νά ἤθελαν νά δώσουν στόν ἅγιον αὐτόν ἀσκητή τόν τελευταῖο ἀσπασμό. Τό λείψανό του, ἀφοῦ ἀναζητήθηκε κατά τήν ἐκταφή, δέν βρέθηκε[14].

Ὁ ἡσυχασμός εἶναι τό κέντρον τοῦ σκητιώτικου μοναχισμοῦ. Ὁ σκητιώτικος μοναχισμός εἶναι τό κέντρο τοῦ κοινοβιακοῦ μοναχισμοῦ. Καί τό κέντρο τοῦ ἐν Χριστῷ γάμου εἶναι ὁ κοινοβιακός μοναχισμός. «Φῶς μοναχοῖς ἄγγελοι. Φῶς κοσμικῶν ἡ μοναδική (μοναχική) πολιτεία». (Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος).

Ὁ ἐν Χριστῷ γάμος καί ἡ ἐν Χριστῷ παρθενία δέν ἔρχονται σέ ἀντίθεση, ἀλλά ἀλληλοσυμπληρώνονται καί ἀλληλοβοηθοῦνται μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν εἶναι μόνο γιά τούς μοναχούς ἤ μόνο γιά τούς λαϊκούς χριστιανούς. Εἶναι γιά ὅλους ὅσοι ἐπιθυμοῦν τήν σωτηρία τους. Ἔτσι, τό Ἅγιον Ὄρος δέν ἀνήκει μόνο στούς Ἁγιορεῖτες, οὔτε σώζει μόνο αὐτούς, ἀλλά καί ὅσους συνδέονται μαζί τους μέ ὁποιονδήποτε θεμιτό καί κατά Χριστόν τρόπο. Τό Ἅγιον Ὄρος δέν εἶναι ὑπεράνω τῆς Ἐκκλησίας, οὔτε κάτι παράλληλο πρός τήν Ἐκκλησία, οὔτε ἕνα τμῆμα της ἐκφράζει, ἀλλά ἀποτελεῖ τήν αὐθεντικότερη μορφή τῆς μοναδικότητος, τῆς ἁγιότητος, τῆς καθολικότητος καί τῆς Ἀποστολικότητος τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτή εἶναι ἡ ζωή στό Ἅγιον Ὄρος μέ δυό λόγια. Ἄς κλείσουμε τό παρόν κείμενο μέ τήν σημασία τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Ὄρους γιά τήν σύγχρονη κοινωνία.

Ὄλοι γνωρίζουμε τά ἀδιέξοδα τῆς σύγχρονης κοινωνίας. Ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη, ἡ πολιτική καί ἡ φιλοσοφία, ἡ τέχνη καί ἡ παιδεία προσπάθησαν φιλότιμα νά λύσουν τά ἀνθρωπολογικά καί κοινωνικά προβλήματα, μέ σκοπό νά καλλιτερεύσουν τήν ζωή τῶν ἀνθρώπων. Βασίστηκαν, ὅμως, στήν αὐτονομία τοῦ λογικοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί στή δύναμη, ὄχι στήν ἀγάπη. Γι' αὐτό ἀνεζήτησαν οἱ ἀνεπτυγμένοι κυρίως λαοί νά βροῦν τήν ψυχοσωματική τους ἰσορροπία στίς ἀνατολικές θρησκεῖες, στή μαγεία, στό σέξ καί στόν ἀποκρυφισμό. Προσπάθησαν νά καλύψουν τό κενό τῆς ψυχῆς, τήν ἀπουσία τοῦ νοήματος τῆς ζωῆς καί τήν ἀπουσία τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν νά περιπλεχθοῦν περισσότερο, νά διασπασθοῦν ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά, νά μήν ἔχουν εἰρήνη, χαρά καί ἀγάπη.

Ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἡ μόνη διέξοδος στά ἀδιέξοδα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, ὄχι διότι μόνο στό Ἅγιον Ὄρος ὑπάρχει αὐτή ἡ ζωή, ἀλλά διότι ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους φανερώνει γνήσια καί αὐθεντικά τήν ζωή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί κατ' ἐπέκτασιν τήν ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Στό Ἅγιον Ὄρος διατηρεῖται ἀκόμη ἡ ζωή αὐτή, διότι οἱ Ἁγιορεῖτες δίνουν αἷμα καί λαμβάνουν Πνεῦμα Ἅγιο.

Ἡ νηστεία π. χ. τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἡ μόνη λύση γιά τήν σωστή διατροφή τοῦ ἀνθρώπου σωματικῶς καί ψυχικῶς.

Ἡ ἀρχιτεκτονική δομή τῆς ὁποιασδήποτε Μονῆς ἤ Καθίσματος ἤ Κελλιοῦ εἶναι ἡ μόνη λύση γιά τήν σωστή πολεοδομία τῶν οἰκισμῶν, πού κατασκευάζουν οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι.

Ἡ νήψη καί ἡ προσευχή τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἡ μόνη λύση γιά τό πλήρωμα (τό γέμισμα) τῆς ψυχῆς τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κάλυψη τοῦ κενοῦ, πού προκαλεῖ ἡ τεχνολογία καί ἡ ἐπιστήμη. Πολλά ψυχολογικά προβλήματα θά λυθοῦν ἀπό τήν ἕνωση Θεοῦ καί ἀνθρώπου διά τῆς προσευχῆς μέσα στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Ἡ λειτουργική καί λατρευτική ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους εἶναι ἡ μόνη λύση τοῦ οἰκολογικοῦ προβλήματος, μέ τό νά μάθουμε νά χρησιμοποιοῦμε τήν κτίση τοῦ Θεοῦ ὡς δῶρον Θεοῦ, τό ὁποῖο θά προσφέρουμε στόν Θεό, γιά νά τήν ἁγιάσει, μεταμορφώσει καί ξαναδώσει στούς ἀνθρώπους μεταμορφωμένη καί ἁγιασμένη.

Τέλος, ἄς ποῦμε τό ἑξῆς : Ὁ τρόπος ζωῆς εἶναι, πού ἁγιάζει, καί ὄχι ὁ τόπος. Ἑπομένως, ὁπουδήποτε στή γῆ καί ἄν ἐφαρμοσθεῖ ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Ὄρους, πιστεύω ὅτι θά πᾶμε πολύ καλύτερα καί θά διατηρήσουμε ἕνα βιώσιμο κόσμο, πού θά εἶναι ὁ προθάλαμος τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, τῆς ὁποίας, μακάρι, νά ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας. Ἀμήν.

---

[1] Ψαλμ. 132, 1.

[2] Πράξ. 2, 44. 4,32. 1,14. 2,1. 5,12.

[3] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, Ἀθωνικόν Γεροντικόν, Θεσσαλονίκη 1991, σσ. 19-20.

[4] Ἀποκ. 21,5.

[5] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ' ἀνωτ., σσ. 376-377.

[6] Α' Θεσ. 5, 17-18.

[7] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ' ἀνωτ., σσ. 209-210.

[8] Ἰω. 15, 5.

[9] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ' ἀνωτ., σ. 193.

[10] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σσ. 300 – 301.

[11]ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 251.

[12] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σ. 351.

[13] Ματθ. 11, 29.

[14] ΑΡΧΙΜ. Π. ΙΩΑΝΝΙΚΙΟΣ, ἔνθ’ ἀνωτ., σσ. 267-268

θρησκευτικά

το μεταφέρουμε από εδώ

"ΠΕΘΕΡΑ Η ΠΟΛΥΩΝΥΜΟΣ - ΠΩΣ ΦΕΡΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΠΕΘΕΡΑ"

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

Ἡ πεθερὰ ξεκινάει τὴν ζωή της ἀπὸ μάννα. Μετὰ γίνεται καὶ δεύτερη μάννα. Μετὰ γίνεται μάμμη, γιαγιά, γλυκειὰ ὅπως τὴν ἀποκαλοῦνε στὰ νησιά. Κι ὅλες αὐτὲς οἱ προσφωνήσεις πραγματικὰ ἀξίζει νὰ ἀκούγωνται. Εἶναι ἀντάξιες τοῦ προορισμοῦ της καὶ τῆς προσφορᾶς της μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλες προσφωνήσεις δυσάρεστες, ποὺ καθόλου δὲν ἀκούγονται εὐχάριστα καὶ ἔχουν μάλιστα μελοποιηθῆ ἀπὸ τὸν λαό. Κακοῦργα, ἀνακατώστρα, διαλύστρα τοῦ γάμου, σκύλα καὶ ἄλλα πολλά, ποὺ ἴσως δὲν πρέπει νὰ ἀκούγωνται.

Ρώτησα μία πεθερά:

– Πῶς περνᾶς μὲ τὴν νύφη ποὺ ἔβαλες μέσα στὸ σπίτι σου;

– Ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ μπῆκε, Γέροντα, στὸ σπίτι μου μέσα καὶ ἄλλο πρόσωπο, εἶπα μέσα μου: «Ἂν θέλης νὰ περάσης καλά, ἀπὸ τοῦδε καὶ στὸ ἑξῆς δὲν θὰ ἔχης μάτια, δὲν θὰ ἔχης αὐτιά, δὲν θὰ ἔχης στόμα· θὰ ἔχης μόνον χέρια καὶ πόδια νὰ διακονῆς. Καὶ ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ κάνης μὲ πνεῦμα ἀπολύτου ὑπακοῆς. Τὸ πρωὶ ποὺ ξυπνᾶς νὰ νίψης τὸ πρόσωπό σου καὶ τὰ χέρια σου, θὰ σταθῆς σὲ στάση παρακλητικὴ καὶ θὰ πῆς στὸ ζευγάρι: “Στὴν διάθεσή σας. Ὅ,τι θέλετε καὶ ὅπως τὸ θέλετε.”» Ἰδίως ἡ γλῶσσα, Γέροντα, πρέπει νὰ εἶναι τελείως ἀφανισμένη. Καὶ ἄρχισε ἔτσι ἡ ζωή μου καὶ παρακάλα τὸν Θεὸ ἔτσι νὰ τελειώσω, νὰ μὴ προσκρούσω οὔτε σὲ γιὸ οὔτε σὲ νύφη οὔτε σὲ ἐγγόνι. Ὄχι μόνον ἅλατι ἠρτυμένος ὁ λόγος, ἀλλὰ μᾶλλον πάντῃ κομμένος. Ἔτσι θὰ σταθῆ ἡ οἰκογένεια.

Ἀλλὰ καὶ ἡ μάμμη μου αὐτὰ μὲ δίδαξε. Ἐρχόταν ἡ γειτόνισσα:

– Κυρα-Ζαχαρώ, μοῦ δίνεις τὸν πετρόμυλο νὰ κόψω φάβα;

– Δὲν εἶμαι, παιδί μου, πιὰ νοικοκυρά. Ὅλα τὰ παρέδωσα. Νά ᾽ρθη ἡ νοικοκυρὰ καὶ ζήτα τον.

– Μά, κυρα-Ζαχαρώ, ἐσὺ μ᾽ αὐτὰ δουλεύεις ὅλη μέρα.

– Ἀλήθεια τὰ δουλεύω, ἀλλὰ δὲν τὰ διαφεντεύω.

Καὶ στὰ κακοφερσίματα τοῦ γαμπροῦ, πάντοτε ἔλεγε: «Καὶ τὰ καλὰ δεχούμενα καὶ τὰ κακὰ δεχούμενα. Ἐδῶ μία φύσις, ἕνας ὁλόκληρος κόσμος ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν Θεό, δὲν μᾶς προσφέρει πάντοτε αὐτὰ ποὺ μᾶς ἀρέσουν, ἀλλὰ αὐτὰ ποὺ μᾶς ὠφελοῦν. Καὶ κουβέντες νὰ μὴ γίνωνται.»

Διακονεῖ καὶ δὲν στοχάζεται ἂν ἀπὸ αὐτὰ ποὺ προσφέρει θὰ φάγη ἢ δὲν θὰ φάγη, ἂν τῆς ἀξίζη νὰ καθίση στὴν γωνιὰ τοῦ τραπεζιοῦ, σὰν τὴν παραδουλεύτρα τοῦ φαραώ. Ἔτσι, γεμίζει καὶ ὀμορφαίνει τὴν γωνιά της. Εἶναι ἡ στοργικὴ καὶ ἀγαπητὴ γωνιὰ τῆς γιαγιᾶς. Ἀτάραχη, σὰν τὴν θάλασσα ποὺ δὲν σηκώνει κύματα, βρίσκεται μέσα στὴν οἰκογένεια. Ὅλοι παίρνουν ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὸν καλὸ λόγο καὶ τὸ ὄμορφο φαγητό, τὸ ἐπιμελημένο, καὶ τὰ καθαρὰ νοικοκυριὰ καὶ κατάλευκα ροῦχα. Εἶναι πραγματικὰ θησαυρὸς ἀναντικατάστατος, πρόσωπο ἀγαπητό, βράχος στὸν ὁποῖον ὅλοι στηριζόμαστε, ὅλοι ἀγαποῦμε, ὅλοι δεχόμαστε. Ἡ παλιὰ αὐτὴ γωνιὰ εἶναι γεμάτη ἀναμνήσεις. Ὅλοι θυμόμαστε αὐτὸ τὸ φιλντισένιο μπαοῦλο στὴν γωνιὰ τοῦ σπιτιοῦ, ποὺ εἶναι πάντα γεμᾶτο, ἀλλὰ καὶ ἄδειο νὰ εἶναι, τὸ ἀγαποῦμε: ἡ κασέλα τῆς γιαγιᾶς. Αὐτὴ εἶναι πιὰ κατάσταση, ἀλλὰ καλὴ κατάσταση μέσα στοῦ σπιτιοῦ τὰ ὑποστατικά. Καὶ φτωχειὰ νὰ εἶναι, ἀφοῦ ἦταν ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, θησαυρὸς ἀνεκτίμητος θὰ μένη. Αὐτὸ θὰ εἶναι τὸ κειμηλιαρχεῖο τοῦ σπιτιοῦ.

Οἱ παλιοὶ λέγαν «ἕνα Τετραβάγγελο ἑφτὰ γενιὲς κρατάει». Ἐγὼ λέγω «μιὰ καλὴ πεθερὰ ὅλες τὶς γενιὲς κρατάει».

Ἂν ὅμως ἡ γιαγιὰ δὲν διαβιώνη μέσα στὸ σπίτι σὰν μάννα φιλόστοργη, ἀλλὰ σὰν ἄνθρωπος ἐξουσιαστικός, «ἐγὼ τὰ ξέρω ὅλα, ἐγὼ τὰ ἔφτιαξα ὅλα, ὅλα εἶναι δικά μου, ὅλα τὰ κουμαντάρω ἐγώ», τότε δὲν φέρει αὐτοὺς τοὺς θησαυροὺς μέσα της. Πάντα περιμένει στὴν γωνιὰ μὲ τὴν καραμπίνα, νὰ τὴν ἀνάψη, ἀκόμα καὶ στὸ ἴδιο τὸ παιδί της! Ὅλα τῆς φαίνονται ἄσχημα, γιὰ ὅλα πονηρεύεται, πάντοτε εἶναι φουρκισμένη, δὲν χωνεύει κανένα. Καὶ τὸ κατοικίδιο ζωάκι εἶναι ἕτοιμη νὰ τὸ πνίξη. Στὰ ἐγγόνια της θὰ διηγηθῆ ὅλα τὰ στραβὰ τοῦ ἄνδρα της, ὅλες τὶς δύσκολες ἡμέρες ποὺ πέρασε. Μιὰ μέρα γι᾽ αὐτὴν δὲν ἦταν καλή! Φυγαδευμένη ἡ εἰρήνη καὶ κυνηγημένη μέχρι τὴν τελευταία της στιγμή, δεικνύει τὴν κακία της, τὴν συμφορὰ μέσα στὸ σπίτι. Πουθενὰ δροσιά, πουθενὰ χαρά, παντοῦ ξεραΐλα, παντοῦ γκρίνια. Καὶ ὅταν ἀκόμα μίλαγε γιὰ τὸν Χριστὸ στὰ ἐγγόνια της, μισητὴ γινότανε, γιατὶ ὁ Χριστὸς ποὺ παρουσίαζε ἦταν ἄδικος, ἄστοργος, ἀναποδιασμένος. Ἂν μάλιστα βασιλεύη μέσα της καὶ ἡ ἀθεΐα, ποιός θὰ πιστέψη ὅτι κάποτε ἀγάπησε τὸν Χριστὸ κι ἔκανε συντροφιὰ μὲ τὴν Παναγία, εἶδε κάποιον Ἅγιο στὴν ζωή της νὰ τὴν βοηθᾶ, κάθισε στὸ τραπέζι νὰ φάη μὲ τὸν Χριστό; Πώ, πώ, μαυρίλα σ᾽ αὐτὸ τὸ σπίτι! Καὶ τὸ ψωμὶ μαῦρο καὶ τὰ ντουβάρια μαῦρα καὶ ὁ παπποῦς κακός.

Ἔφυγε καὶ σὰν μαγνήτης τράβηξε ἐπάνω της κι ὅλα τὰ κακά. Τὴν οἰκογένεια τὴν διέλυσε. Φούρκα ἔβαλε σὲ ὅλους. Ποιός θὰ ἀναμνησθῆ τοὺς λόγους της, τὶς συμβουλὲς της καὶ τὶς ἅγιες ἡμέρες ποὺ πέρασε μαζί της; Ποῦ νὰ τὴν θυμηθῆς; Στὴν ἐκκλησία; Μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα νὰ ἀνάβη τὸ καντήλι; Μὲ τὸ θυμιατὸ νὰ θυμιάζη τὸ σπίτι; Νὰ θυμίζη τὶς νηστεῖες ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ κρατᾶ, γιὰ νὰ ξεχωρίζη ἀπὸ τοὺς ἀλλόθρησκους καὶ τὶς γιορτὲς ποὺ ἔπρεπε νὰ φέρνη μέσα στὸ σπίτι, τὰ παραδοσιακὰ τραγούδια ποὺ ἔπρεπε νὰ τραγουδᾶ καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς χοροὺς ποὺ ἔπρεπε νὰ χορεύη; Τὶς μνῆμες τῶν καλῶν ἀνθρώπων, τὶς παρακλήσεις, τὶς ἀγρυπνίες ποὺ ἐπιτελοῦσε στὸ σπίτι της; Αὐτὴ ἡ γυναίκα οὔτε ζύγια βαστοῦσε, οὔτε ἰσορροπίες στὸ σπίτι. Ἦταν αὐτὴ ποὺ πάντρευε καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τὸν διάβολο μαζί. Εἶναι ὁ χαμένος θησαυρός, ποὺ δὲν κράτησε τὴν οἰκογένεια, τὴν κατρακύλισε στὴν ἄβυσσο τοῦ ἀφανισμοῦ.

Ἔχεις κακὴ πεθερὰ στὸ σπίτι; 

Εἶναι σὰν τὴν αὐγὴ ποὺ δὲν ἔχει φῶτα. Ἀφεγγιὰ καὶ μαύρη σκοτίλα.

– Γιατί, καλή μου πεθερά, δὲν ζῆς κάτω ἀπὸ τὸ ἄστρο τῆς αὐγῆς;

 Γιατί δέρνεσαι μέσα στὰ σκοτάδια; 

Γιατί δὲν φέγγει τὸ ἄστρο σου; 

Γιατί τὰ βλέπεις ὅλα μαῦρα; 

Ὅλα σοῦ τά ᾽δωσε ὁ Θεός.

 Καὶ σύζυγο σοῦ ἔδωσε καὶ παιδιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ ἐκκλησιὰ σοῦ ἔδωσε καὶ λυχνάρι ἄσβεστο νὰ φωτίζη τὸν δρόμο σου. Κράτησέ το ἀναμμένο, γιὰ νὰ φέξης. Πολλοὶ περιμένουν νὰ δοῦνε κι ἀπὸ τὸ δικό σου φῶς. Γλυκειὰ σ᾽ ἔφτιαξε ὁ Θεός, μὴ γίνεσαι πικρόχολη. Ἀγωνίσου. Κάτω ἀπ᾽ τὰ φύλλα τοῦ ἀμπελιοῦ σου πολλοὶ νὰ δροσιστοῦνε, πολλοὶ νὰ σκεπαστοῦνε. Ζέστανε τὰ χνότα σου· μὴ τά ᾽χης πάντα παγωμένα. Μὴ ποτίζης τοὺς συντρόφους τῆς ζωῆς σου μὲ χολὴ καὶ ξύδι. Παρακάλεσε τὸν Χριστὸ νὰ ὡριμάση μέσα σου τὸ καλό. Μὴν εἶσαι βδελυκτή, μὴν εἶσαι κακοφέρτα, μὴν εἶσαι στυφή. Στάλαξε, στάλαξε τὴν δροσιὰ τοῦ οὐρανοῦ στὶς καρδιὲς τῶν δικῶν σου. Ὄχι κακόμοιτση, ὄχι κακομούτσουνη, ὄχι μόνον σάρκα καὶ κόκκαλα. Στάσου συμπάθεια στοὺς δικούς σου. Ἀγάπησε, θυσίασε, θυσιάσου. Μὴ μουσκεύης τὸ ψωμὶ μόνον γιὰ τὸν ἑαυτό σου, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἐγγὺς καὶ τὸν μακρὰν ἀπὸ σοῦ εὑρισκόμενον. Μὴ καταριέσαι. Εὔχου. Δέηση κάνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σ᾽ ἀγαποῦνε καὶ γι᾽ αὐτοὺς ποὺ σὲ μισοῦνε. Γίνε μυλωνοῦ, ποὺ μόνον καθάριο σιτάρι θὰ ἀλέθη ὁ μύλος σου. Μὴν ἀγαπᾶς μόνον αὐτοὺς ποὺ σὲ ἀγαποῦνε, μὴ συμπαθῆς αὐτοὺς μόνον ποὺ σὲ συμπαθᾶνε. Μὴ γίνεσαι μαντρόσκυλο στὴν γειτονιά σου, ἀλλὰ τὸ χαϊδεμένο οἰκόσκυλο. Μὴ βάνης κακοὺς λογισμοὺς καὶ γίνεσαι πονηρόμυαλη. Μὴ φορᾶς τὴν μάσκα τοῦ διαβόλου. Μὴ μεταδίδης ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ τὴν κακότητα, τὴν κακομοιριά, τὰ ἄσχημα καὶ τὰ βδελυκτά. Ἂν ζῆς ἔτσι, πόσο ψηλὰ θὰ εἶσαι. Μὴ σβήσης ποτὲ τὸ φῶς τοῦ λυχναριοῦ σου. Ὅλοι θὰ σὲ θυμούμαστε.

 Ὅλοι θὰ σὲ ἀγαποῦμε. Ὅλοι θὰ εἴμαστε κοντά σου. Ποτὲ δὲν θὰ σ᾽ ἀφήσουμε μόνη σου. Δὲν θὰ γευθῆς ποτὲ τὴν πικρὴ μοναξιά. Σὰν ἐλαία κατάκαρπη θὰ στέκεσαι στὴν καρδιά μας.

Πεθερά,

 πρόσεχε τὸν ρόλο ποὺ παίζεις μέσα στὴν κοινωνία καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια. Οὔτε μάγισσα οὔτε νὰ προτρέπης τὰ παιδιά σου νὰ πᾶνε στοὺς μάντεις. Ἅγιος ἄγγελος νὰ παραμείνης στὸ σπίτι σου. Ὄχι γιὰ σένα τὸ τραγούδι «Καημένε Ἀθανασόπουλε, τί σοῦ ᾽μελλε νὰ πάθης· ἀπὸ κακοῦργα πεθερὰ τὰ νιάτα σου νὰ χάσης». Κορώνα νὰ σ᾽ ἔχη ὁ γαμπρός σου καὶ ἡ νύφη σου καὶ ἡ γειτονιά σου καὶ τὸ σπίτι σου.

ΠΗΓΗ

 το είδαμε εδώ

«3 λόγοι που με έκαναν να ενταχθώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία»

Του Michael Witcoff (Return of the Kings) / ΚΟ

Ο Αμερικάνος Michael Witcoff είναι χριστιανός, πτυχιούχος Ψυχολογίας, copywriter, συγγραφέας και σύμβουλος μάρκετινγκ. Πιστεύει ότι η Δύση βιώνει την θεία οργή επειδή όλοι μας στρέψαμε την πλάτη μας στο Θεό και ότι η μόνη ελπίδα για σωτηρία είναι να ενωθούμε κάτω από ένα πιστό έμβλημα, όπως οι εχθροί μας έχουν ενωθεί κάτω από τα δικά τους.

Φίλοι και αδέλφια, μετά από αρκετό καιρό από την τελευταία φορά που έγραψα, αποφάσισα να ξαναγράψω στο Return Of Kings. Το θέμα μου είναι η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, κάτι για το οποίο ούτε καν είχα ακούσει από τότε που δημοσιεύθηκε το τελευταίο μου άρθρο εδώ. Αλλά από τότε το έψαξα πολύ και πρόσφατα αποφάσισα να αφήσω πίσω μου την Γουεσλεϊανική* ζωή μου και να γίνω πλήρες μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα θελα να μοιραστώ μαζί σας τους τρεις βασικότερους λόγους που με έκαναν να το πράξω.

1. Είναι η εκκλησία που ίδρυσε ο Χριστός

Κατά τη διάρκεια της ζωής μου ως Προτεστάντης, ποτέ δεν μου φάνηκε ότι υπήρξε μια χριστιανική ομολογία που η αφετηρία της έφθανε πίσω μέχρι την εποχή των αποστόλων.

Μόλις συνειδητοποίησα ότι υπήρχε μια αδιάσπαστη αλυσίδα παράδοσης που φτάνει πίσω σχεδόν 2.000 χρόνια, άρχισα να θέτω ένα εντελώς νέο είδος ερώτησης. Τι δίδασκαν; Πώς λάτρευαν; Τι πίστευαν; Πώς αυτά μεταδόθηκαν μέσα από τους αιώνες;

Πάντα πίστευα πως, ό, τι κι αν προσπαθείς να κάνεις στη ζωή, είναι συνήθως καλύτερο να πηγαίνεις κατευθείαν στις πρώτες πηγές παρά να τηρείς νεότερες ερμηνείες. Είναι εξίσου αληθινό με τον Χριστιανισμό, όπως είναι και με το copywriting, και εξακολουθώ να θεωρώ τα παλιά Schwartz και Hopkins διαφημιστικά βιβλία να ξεπερνούν σχεδόν όλα όσα ήρθαν μετά από τότε.

Ανακάλυψα ότι οι μαθητές των αποστόλων είχαν καταγράψει αρκετά στοιχεία σχετικά με την αρχαία χριστιανική πρακτική και πίστη. Από εκείνη τη στιγμή, δεν θα μπορούσα ποτέ να κοιτάξω τον Προτεσταντισμό μέσα από το ίδιο φως.

Άλλωστε, γιατί να ακολουθώ τα δόγματα του 16ου αιώνα, όταν θα μπορούσα αντ’ αυτού να ακολουθήσω τα δόγματα του 1ου αιώνα; Απλώς δεν έχει κανένα νόημα για μένα ότι κάποιος που δεν γνώριζε προσωπικά τον Χριστό ή τους αποστόλους θα μπορούσε να έχει περισσότερη κατανόηση και γνώση από εκείνους τους ανθρώπους που γνώριζαν.

Ο Χριστός έδωσε κάποιες συγκεκριμένες κατευθύνσεις στους αποστόλους και ο απ. Παύλος δίδαξε αυτές τις παραδόσεις σε όλες τις εκκλησίες που ίδρυσε και επισκέφθηκε κατά τη διάρκεια της διακονίας του. Οι μαθητές των αποστόλων υποστήριζαν τις παραδόσεις και τις δίδασκαν στους δικούς τους μαθητές και ούτω καθεξής μέχρι και σήμερα.

Και το κυριότερο, οι ορθόδοξες λειτουργίες δίνουν την αίσθηση ότι μεταμοσχεύθηκαν απευθείας από τον αρχαίο χριστιανικό κόσμο. Αυτή η αίσθηση του σεβασμού, της αγιότητας και της τελετουργίας μπορεί να εμπνεύσει την ψυχή με τρόπο που η μουσική της κιθάρας απλά δεν μπορεί.

2. Είναι αήττητη  από τον πολιτιστικό μαρξισμό

Δεν είναι ασυνήθιστο, ανάμεσα στις προτεσταντικές εκκλησίες, να ακούμε ένα κήρυγμα που ευθυγραμμίζεται πλήρως με την (liberal) ιδεολογία του «Social Justice» και τον πολιτιστικό μαρξισμό που το δημιούργησε. Αυτό παίρνει διαφορετικές μορφές και εκδηλώνεται σε διαφορετικούς βαθμούς, αλλά μπορεί να φθάσει σε επίπεδα που - στα χειρότερα - κάνουν το κήρυγμα μιας εκκλησίας εντελώς πανομοιότυπο με αυτό που θα ακούσετε σε ένα τυπικό liberal κολέγιο τεχνών.

Αυτό (το κήρυγμα) δεν δημιουργεί μόνο αντίδραση στους περισσότερους φυσιολογικούς και υγιείς άνδρες, αλλά τείνει επίσης να οδηγήσει σε χαμηλότερη συμμετοχή στην εκκλησία. Είναι καλά τεκμηριωμένο ότι "όσο πιο λίμπεραλ είναι η εκκλησία, τόσο πιο άδεια από πιστούς".

Μεταξύ της χειροτονίας αμετανόητων αμαρτωλών και της κήρυξης του «ευαγγελίου ευημερίας», δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Προτεσταντισμός χάνει το βασικό αρσενικό ακροατήριό του. Αυτό είναι κάτι παραπάνω από στατιστικό γεγονός. Είναι μια τραγωδία.

Η Αγία Γραφή αδιαμφισβήτητα μας λέει, ότι οι άνδρες πρέπει να οδηγούν τόσο την εκκλησία όσο και το σπίτι. Με την έλλειψη ανδρικής ηγεσίας που ως αποτέλεσμα θα μετασχηματίσει μια νέα γενιά νεαρών αγοριών σε ανεπτυγμένους και αποτελεσματικούς ηγέτες, ολόκληρη η κοινωνία υποφέρει.

Ωστόσο, δεν θα βρείτε τέτοιου είδους προβλήματα στην Ανατολική Ορθοδοξία. Το 100% του κλήρου είναι άνδρες και ακολουθούν μια αρχαία παράδοση ιεραρχίας και τάξης.

Αυτή η παράδοση - για χιλιάδες χρόνια - έχει φυσικά διδάξει στους νεαρούς άνδρες την υγιή δυναμική τόσο της υπακοής όσο και της διοίκησης. Ο καρπός αυτής της προσπάθειας είναι μια ατελείωτη αλυσίδα ανθρώπων που είναι έτοιμοι για το ρόλο τους ως ηγέτες στην κοινωνία.

Εξίσου σημαντικό είναι ότι δεν υπάρχει κανένα ίχνος του «Ευαγγελικού Σιωνισμού» με τον οποίον είχα ήδη απογοητευτεί πριν ανακαλύψω την Ορθοδοξία. Σε αντίθεση με τα περισσότερα προτεσταντικά δόγματα, η Ορθοδοξία ακολουθεί την ορθή κατανόηση της Αγίας Γραφής ότι οι πιστοί στο Χριστό είναι ο πραγματικός "λαός του Ισραήλ".

Στον Ματθαίον 16:18, ο Ιησούς λέει στον απόστολο Πέτρο ότι «οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερνικήσουν» την Εκκλησία Του.

Μπορείτε να αποφασίσετε αν οι λεσβιακοί σιωνιστές ή alpha male πατριάρχες αντιπροσωπεύουν καλύτερα την Εκκλησία που είχε ο Ιησούς στο μυαλό Του.

3. Προσφέρει βαθύτερη θεολογία και πλουσιότερη εκκλησιαστική εμπειρία

Δεν προσπαθώ να επιτεθώ σε όλον τον Προτεσταντισμός με αυτό το άρθρο. Είμαι ακόμα φίλος με τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί και διατηρώ βαθιά αγάπη για τους πάστορες και το πάθος που έχουν για το Θεό.

Είμαι βαθιά ευγνώμων για την εμπειρία μου στην Wesleyan* ομολογία μου και ποτέ δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα εάν δεν μάθαινα τα βασικά στοιχεία του χριστιανισμού εκεί.

Αλλά αυτό είναι το θέμα... σταματά στα βασικά. Ο Ιησούς πέθανε για τις αμαρτίες σου, τώρα είσαι σωσμένος και εκεί τελειώνει το πράγμα.

Η Ορθοδοξία, με βάση τη μοναστική σοφία που χρονολογείται τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα, προσκαλεί τον αναζητητή σε μια βαθιά μυστική κατανόηση του Θεού, που ξεπερνά κατά πολύ την τυπική εμπειρία.

“Hillsong; Τι είναι αυτό;”

Δεν πρόκειται να καθίσω εδώ και να σας πω ότι έχω μια πραγματική κατανόηση του ορθόδοξου μυστηρίου, γιατί μόλις χτύπησα στην πόρτα. Ωστόσο, μπορώ να αισθανθώ την εξουσία που προέρχεται από την άλλη πλευρά και πολύ ανυπομονώ να την διερευνήσω περαιτέρω.

Η κάθε μέρα της μελέτης μου με τραβάει βαθύτερα και βαθύτερα, καθώς μου αποκαλύπτονται νέα επίπεδα τόσο της δόξας του Θεού όσο και της αμαρτίας μου σε σύγκριση με αυτήν την δόξα. Νιώθω ταπείνωση, νιώθω δύναμη και απολαμβάνω μια πληρέστερη εμπειρία από ό, τι ήξερα ότι υπήρχε μόλις λίγους μήνες πριν.

Οι προτεστάντες έχουν το ορεκτικό. Οι Ορθόδοξοι σερβίρουν το κυρίως γεύμα.

Αν είστε έτοιμοι να εμβαθύνετε τη σχέση σας με τον Ιησού Χριστό ή ακόμα και να ξεκινήσετε μια τέτοια σχέση... με τον τρόπο που έκαναν όλοι οι απόστολοι και οι μαθητές τους ... σας συνιστώ να πάτε να δείτε κάποια στιγμή μια Ορθόδοξη λειτουργία και να την εξετάσετε μόνοι σας.

Οι ιερείς είναι απίστευτα χρήσιμοι σε εκείνους που κάνουν ερωτήσεις και αρκετοί από αυτούς ξόδεψαν χρόνο για να με καθοδηγήσουν σε διάφορες πηγές ή να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Ακόμη και αν η πλησιέστερη Ορθόδοξη Εκκλησία σας είναι 20 ή 30 λεπτά μακριά, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να πάτε σε ένα Εσπερινό (το βράδυ του Σαββάτου) ή μια Θεία Λειτουργία (το πρωί της Κυριακής) για να δείτε αν αυτό που προσφέρει είναι αυτό που ψάχνετε.

* Ιωάννης Γουέσλευ (John Wesley 1703-1791): Αγγλικανός κληρικός και θεολόγος. Ιδρυτής του Μεθοδιστικού κινήματος. Αγάπησε την πνευματική και ασκητική ζωή, είχε βαθύ σεβασμό για τους Πατέρες της Εκκλησίας, μένοντας όμως μέχρι τέλους στους κόλπους τη Αγγλικανικής "Εκκλησίας" προσπαθώντας να την ανανεώσει...) 

Πηγή

το μεταφέρουμε από εδώ

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος: Εάν όλοι οι χριστιανοί ακολουθούσαν κατά γράμμα τους επισκόπους, σε όλα, ούτε Εκκλησία, ούτε και ορθόδοξος χριστιανός θα υπήρχε!

Ἐάν ὅλοι οἱ χριστιανοί ἀκολουθοῦσαν κατά γράμμα τούς ἐπισκοπους, σέ ὅλα,  οὔτε Ἐκκλησία, οὔτε καί ὀρθόδοξος χριστιανός θά ὑπῆρχε!

Ἀρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος (1884-1980)

Ἐάν, Σεβασμιώτατε, (ἐγράφη τό 1930 πρός τόν Μητροπολίτην Αἰτ/νίας Ἱερόθεο) τήν γνώμη τού θεοφόρου πατρός ἡμῶν Ἰγνατίου ἀκολουθοῦσαν ὅλοι οι χριστιανοί κατά γράμμα, νά ἀκολουθοῦν δηλαδή τούς ἐπισκόπους σέ ὅλα, ἀλλοίμονον τότε, οὔτε Ὀρθοδοξία, οὔτε Ἐκκλησία θά ὑπῆρχε σήμερα. Ἐάν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀκολουθοῦσαν τούς πατριάρχες καί ἐπισκόπους· Ἀπολιναρίους, Μακεδονίους, Εὐτυχεῖς, Διοσκόρους, Σαββελίους, Σεβήρους, Εὐσεβίους καί πολλούς ἄλλους καί δεχόνταν τά φρονήματά τους, ποῦ τότε Ὀρθοδοξία; Ποῦ χριστιανός εὐσεβής καί ὀρθόδοξος!! Καί τί λέγω ἀνθρώπους πατριάρχες καί μητροπολίτες και δέν λέγω Συνόδους ἀπό 100, 200 καί 348 μητροπολίτες καί ἐπισκόπους ἀποτελούμενες; Διότι 348 τόν ἀριθμό συνῆλθαν στήν Κωνσταντινούπολη τό 754 καί ἐξέδωσαν ὅρο πού ἔχει ὡς ἑξῆς:
Μία ἀπό τίς "κακοτεχνίες" κατά τούς κακόδοξους εικονομάχους!
"Ὁμόφωνα ὁρίζομε νά εἶναι ἀπόβλητη καί ξένη καί βδελυγμένη ἀπό τῆς Ἐκκλησίας τῶν Χριστιανῶν κάθε εἰκόνα ἀπό κάθε ὕλη καί χρωματουργική τῶν ζωγράφων κακοτεχνία κατασκευασμένη. Στό ἑξῆς νά μή τολμήσει ὁ ὁποιοσδήποτε ἄνθρωπος νά ἀσκεῖ αὐτό τό ἀσεβές καί βδελυρό ἔργο, ὅποιος ὄμως θά τολμήσει στό ἑξῆς νά κατασκευάσει εἰκόνα ἤ νά προσκυνήσει ἤ νά τοποθετήσει σέ ἐκκλησία, ἤ σέ ἰδιωτικό σπίτι, ἤ νά κρύψει, ἐάν μέν εἶναι ἐπίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος, νά καθαίρεται, ἐάν δέ εἶναι μοναχός ἤ λαϊκός, νά ἀναθεματίζεται καί νά εἶναι ὑπόλογος στούς νόμους τούς βασιλικούς, ὡς ἀντιμέτωπος στά προστάγματα τοῦ Θεοῦ, καί ἐχθρός στά δόμγατα τῶν πατέρων".
Ὁ ἀριθμός 348, Σεβασμιώτατε, εἶναι πολύ σεβαστός (σημ. δική μας: ἐννοεῖ μεγάλος καί ὄχι ἀμελητέος). Ἐν τούτοις τόν τότε πατριάρχη Κωνσταντίνο καί τόν βασιλέα Κοπρώνυμο καί τούς 348 μητροπολίτες, πολλοί μοναχοί, κληρικοί καί λαϊκοί, δέν τούς ἄκουσαν, ἀποσχίσθηκαν ἀπό αὐτούς, τούς ἔλεγχαν καί τούς ἀποκαλοῦσαν κακοδόξους, εἰκονομάχους κλπ. καί ἐξακολουθοῦσαν νά ἀσπάζωνται καί νά σέβωνται καί νά τιμοῦν τίς ἅγιες εἰκόνες. (Σημ. δική μας: οὐσιαστικά, ὅποιος αἱρετίζει ἀποκόπτεται οἰκειοθελῶς ἀπό τήν Ἄμπελο τήν Ἀληθινή, ὡς ξερό κλαρί πού αὐτονομεῖται, ἐπειδή δέν κοινωνεῖ καί δέν τρέφεται πλέον ἀπό τήν Ἄμπελο. Οἱ ὀρθῶς καί ἀπλανῶς φρονοῦντες, αὐτοί παραμένουν ὑγειῶς κοινωνοῦντες μέ τήν Ἄμπελο, δηλαδή μέ τόν Χριστό)
Ἄρἀ γε οἱ τέτοιοι εἶναι σχισματικοί, αἱρετικοί, κακόδοξοι, κολασμένοι, ἀναθεματισμένοι, καί μαζί μέ αὐτούς καί ἐμεῖς, πού προσκυνοῦμε καί σεβόμαστε σχετικῶς καί κατά τήν παράδοση, τίς ἅγιες εἰκόνες; Ἐμεῖς ἔχουμε τήν γνώμη καί ὁμολογοῦμε ὅτι εἶναι ἄξιοι κάθε ἐπαίνου γιατί δέν πειθάρχησαν καί ἀποσχίσθηκαν, καί ἀξιώθηκαν οὐρανίων στεφάνων γιά τήν παρακοή τους ἐκείνη (σημ. δική μας: γιά τήν ἁγία ἀνυπακοή τους), καί σήμερα τούς τιμοῦμε ὡς Ἁγίους καί τούς ὀνομάζουμε· Ὁ Ἅγιος Γερμανός, ὁ Ἅγιος Νικηφόρος, ὁ Ἅγιος Μεθόδιος, ὁ Ἅγιος Ταράσιος, οἱ Ἅγιοι Στέφανος καί Θεόδωρος καί Θεοφάνης οἱ Γραπτοί, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης κλπ.· τήν δέ σύνοδο τοῦ 754 ὀνομάζουμε παρά νόμον, μιαράν καί Καϊαφικό συνέδριο...
Ὁ Θεοκῆρυξ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παργγέλει · "ἐάν τις εὐαγγελίζεται ὑμῖν παρ' ὅ εὐαγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα" (Γαλ 1, 9).
Πατήρ δέ τῆς Ἐκκλησίας λέγει τά ἑξῆς: "Πᾶς ὁ λέγων παρά τά διατεταγμένα, κἄν ἀξιόπιστος ᾖ, κἄν νηστεύῃ, κἄν παρθενεύῃ, κἄν φθοράν προβάτων κατεργαζόμενος"· καί ἡ Ζ' Οἰκομ. Σύνοδος ὁρίζει· "εἴ τις πᾶσαν παράδοσιν ἐκκλησιαστική ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ· ἀνάθεμα"...

ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

(Λόγοι πόνου καί ἀγάπης)

Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη

το είδαμε εδώ

Γαντζωμένοι σὰν τὰ στρείδια

Στὰ Σεπτεμβριανὰ ὅλες οἱ ἐκκλησίες τῆς Πόλεως καὶ τῶν ὁμόρων Μητροπόλεων ὑπέστησαν δηώσεις, καταστροφὲς καὶ ἱεροσυλίες ἀφάνταστες. Μία, ὅμως, ἐγλύτωσε. Ποιά; Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι στὸ Φερίκιοϊ.

Τὸ τί θὰ συνέβαινε ἐκείνη τὴν φοβερὴ ἀποφράδα νύχτα, στοὺς λεγάμενους (στοὺς τούρκους δηλαδή) ἦταν γνωστὸ ἀπὸ ἡμερῶν πολλῶν. Ἔγινε θέμα συζητήσεως στοὺς θαμῶνες τοῦ ἀπέναντι τοῦ ἱεροῦ ναοῦ καφενείου. Ψιλοκουβεντιάζουν οἱ τοῦρκοι μεταξύ τους. Ἄλλοι ὑπέρ, ἄλλοι κατά. Κάποιος ἐπεμβαίνει.

—Πρέπει νὰ προστατέψουμε τὴν ρωμαίϊκη ἐκκλησία, διότι σ’ αὐτήν, τὸ ξέρετε ὅλοι, εἶναι ἕνας παπὰς ποὺ μᾶς βοηθάει στὶς ἀνάγκες μας, στὶς ἀρρώστιες μας, στὴν ἀνέχειά μας.

—Πάψε, ρέ! Παραμύθια! λένε οἱ φωνασκοῦντες ἀντιτιθέμενοι.

—Θὰ σᾶς τὸ ἀποδείξω! Ἀμέσως κιόλας. Δὲν ἔχω οὔτε μία λίρα πάνω μου, ψάξτε με! Θὰ πάω στὸ σπίτι τοῦ παπᾶ καὶ θὰ σᾶς φέρω 500 λίρες!

Πάει, λοιπόν, καὶ χτυπάει τὴν πόρτα. Ζητάει τὰ χρήματα παρακαλώντας, λέγοντας πὼς ἔχει μεγάλη ἀνάγκη, ἄρρωστη γυναίκα καὶ ἄλλα τέτοια. Ὁ παπὰς ἀπαντᾶ:

—Βρὲ παιδί μου, δὲν ἔχω τόσα χρήματα πάνω μου, καὶ μάλιστα τέτοια ὥρα. Θὰ ζητήσω καὶ ἀπὸ τὶς ἀδελφές μου, ὅμως. Περίμενε!
Συγκεντρώνει τὸ ποσὸν καὶ τοῦ τὸ δίδει. Τότε ὁ τοῦρκος τρέχει στὸ καφενεῖο καὶ κρατώντας τὰ χρήματα στὰ χέρια του ψηλὰ καὶ δείχνοντάς τα φωνάζει στοὺς ὁμοφύλους του:

—Βλέπετε, ὅλοι; Αὐτὸς εἶναι ὁ παπάς!

Ἔτσι, λοιπόν, ἐκεῖνο τὸ φρικτὸ βράδυ τοῦ 1955, ὅλοι οἱ τοῦρκοι γείτονες περικύκλωσαν τὴν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ ὅταν ἄρχισαν νὰ ἔρχονται οἱ παρακρατικοὶ τραμποῦκοι καὶ ὁ μαινόμενος ὄχλος μὲ ρόπαλα καὶ μαχαίρια, βρῆκαν τοὺς ὁμοθρήσκους τους νὰ προασπίζονται ἀποφασισμένοι τὸν ἱερὸ ναό· «Θὰ περάσετε πάνω ἀπ’ τὰ πτώματά μας καὶ ὕστερα θὰ πειράξετε τὸν ναὸ καὶ τὸν παπά»!

Τὸ ὄνομα τοῦ ἐφημερίου; Δημήτριος Παπαδόπουλος. «Ἄνους», κατὰ τὸν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα. Ταπεινὸς καὶ ἀπέριττος, εὐλαβὴς καὶ ἀφανής. Ποιός Δημήτριος; Ὁ κατόπιν Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος! Ἀπὸ τοὺς καλυτέρους Πατριάρχας τοῦ 20οῦ αἰῶνος!

Ἂς εἶναι αὐτὰ τὰ ὀλίγα, ταπεινὸ μνημόσυνο γι’ αὐτὸν τὸν ὑπέροχο Πατριάρχη!

Αὐτοὶ οἱ πρεσβύτεροι ἀξίζουν τὸν θαυμασμό μας. Χωρὶς ποίμνιο, χωρὶς «τυχερά», χωρὶς κρατικὴ ἐνίσχυσι, χωρὶς καμμιὰ ἐξουσία (σημειωτέον πὼς ἡ κρατικὴ ἐξουσία ἐκεῖ δὲν ἀναγνωρίζει καθόλου τοὺς κληρικοὺς παρὰ μόνον τοὺς ἐφοροεπιτρόπους τῶν βακουφιῶν, οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ἐπίσκοποι εἶναι ὡς μὴ ὑπάρχοντες), γαντζωμένοι σὰν τὰ στρείδια στὸν βράχο τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, χτυποῦν καμπάνα καὶ μ’ αὐτὴν διαλαλοῦν ὅτι ὑπάρχουν, ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη ζῆ καὶ θὰ ζῆ ἕως ὅτου ἔλθη ὁ Εὐλογημένος. Ἀμήν