ΙΝΑ ΣΟΥ Η ΠΡΟΚΟΠΗ ΦΑΝΕΡΑ Η ΕΝ ΠΑΣΙΝ

               

Οι άνθρωποι ζητούμε προκοπή σε κάποιους βασικούς τομείς της ζωής μας. Να έχουμε μία εργασία από αξιοπρεπή έως καλή, να έχουμε ανταμοιβή  μέσα από αυτήν, να έχουμε αποδοχή από τους άλλους ανθρώπους, να αισθανόμαστε ότι ελέγχουμε την ζωή μας, να απολαμβάνουμε όσα περισσότερα μπορούμε, να μαθαίνουμε γράμματα και να μπορούμε να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες της ζωής με ψηλά το κεφάλι, να ζητούν οι άλλοι την γνώμη μας, να μας αναγνωρίζονται οι κόποι μας. Υπάρχει όμως ένας τομέας της ζωής τον οποίο δεν συμπεριλαμβάνουμε στα προαπαιτούμενα της προόδου μας. Αυτός έχει να κάνει με την πνευματική μας πορεία και κατάσταση. Την αρετή κατά Θεόν. Οι γονείς απαιτούμε από τα παιδιά μας καλούς βαθμούς στο σχολείο και πρόοδο στο Πανεπιστήμιο. Απαιτούμε από αυτά να μην μας ενοχλούν με κακές συμπεριφορές, να έχουν δηλαδή την ετικέτα του «καλού παιδιού», και να μπορούν να μας κάνουν υπερήφανους. Δεν σκεπτόμαστε όμως ότι υπάρχει τόσο για μας όσο και για εκείνα μια άλλη διάσταση προόδου που είναι και η πιο σημαντική στην ζωή.

        Είναι η πρόοδος κατά Θεόν. Είναι η δυνατότητα του ανθρώπου να στρέφεται προς τον ουρανό, αλλά και προς τον πλησίον και προς τον εαυτό του και να επιλέγει συγκεκριμένους αγώνες και κόπους, βάζοντας στόχο να αγαπά τον Θεό με όλη του την καρδιά και την ύπαρξη και αυτό να φαίνεται στην αλήθεια, την αρετή και την αγάπη. Αν κάποιος προοδεύσει σ’  αυτά τα μονοπάτια, τότε έχει προοδεύσει εν πάσι και όχι μόνο αυτό. Η πρόοδός του γίνεται εμφανής. «Τύπος γίνου των πιστών, εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία...πρόσεχε τη αναγνώσει, τη παρακλήσει, τη διδασκαλία, μη αμέλει του εν σοι χαρίσματος, ό εδόθη σοι διά προφητείας μετά επιθέσεως των χειρών του πρεσβυτερίου. Ταύτα μελέτα, εν τούτοις ίσθι, ίνα σου η προκοπή φανερά η εν πάσιν» (Α’  Τιμ. 4, 15). « Να γίνεις υπόδειγμα για τους πιστούς με τον λόγο, με την συμπεριφορά σου, με την αγάπη, με την πνευματική ζωή, με την πίστη, με την αγνότητα. Συγκέντρωσε την προσοχή σου στην ανάγνωση των Γραφών, στις συμβουλές και στην διδασκαλία. Μην αφήνεις αχρησιμοποίητο το χάρισμα που έχεις και που σου δόθηκε όταν ύστερα από υπόδειξη των προφητών της εκκλησίας, σε χειροτόνησαν οι πρεσβύτεροι. Αυτά να έχεις στον νου σου, μ’  αυτά να ασχολείσαι, ώστε η πρόοδός σου να είναι φανερή σε όλα», λέει ο απόστολος Παύλος στον μαθητή του Τιμόθεο, επίσκοπο Εφέσου.     

         Όλα όσα αναφέρει ο απόστολος μαρτυρούν την επίγνωση ότι υπάρχει μία άλλη πρόοδος.  Είναι αυτή που πηγάζει από τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και βιώνεται με τον τρόπο της Εκκλησίας. Είναι η πρόοδος στην αλήθεια, στην επίγνωση δηλαδή ότι ο Θεός όχι μόνο μας δημιούργησε και μας ανακαίνισε διά Ιησού Χριστού, αλλά και ότι είναι παρών στην ζωή μας.  Αυτό σημαίνει ότι εντός της υπάρξεώς μας, αλλά και σε κάθε κίνηση μπορούμε να βιώνουμε την παρουσία Του, την ανακαινιστική Του πνοή, το νόημα που μας δίνει Αυτός, προχωρώντας προς μία συνεχή επιστροφή προς Εκείνον, την Αρχή και το Τέλος μας. Αυτή η αλήθεια βιώνεται αυθεντικά μόνο στην ζωή της Εκκλησίας, στην οποία δεν είμαστε μόνο αποδέκτες της χάριτος  του Θεού διά των μυστηρίων, αλλά και αγωνιστές, καταθέτουμε δηλαδή την δική μας προαίρεση, τον δικό μας αγώνα, το δικό μας μάτωμα να νικήσουμε πάθη, λογισμούς, αισθήματα ανωτερότητας και να παλέψουμε στρεφόμενοι προς τον Θεό να διαχειριστούμε τις περιστάσεις μας.

Η αλήθεια του Θεού δεν είναι για παθητική κατανάλωση, η οποία δίνει η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας. Είναι προτροπή και υπόμνηση για δυναμική μετοχή σ’  αυτήν, μέσα από τον κόπο τόσο της καρδιάς, όσο και όλης της  ύπαρξης για αρετή. Η αρετή δεν είναι μόνο στην εξωτερική συμπεριφορά, διότι τότε θα μας έδινε ένα προσωπείο, υποκριτικό τις περισσότερες φορές και όχι μεταμορφωτικό. Η αρετή έγκειται στην επιλογή μας να μη συμβιβαζόμαστε με τις ρίζες των παθών μας, αλλά να παλεύουμε να τις μεταποιήσουμε οχήματα που θα μας οδηγούν στον δρόμο του Θεού. Τον θυμό σε δημιουργικότητα εναντίον του κακού. Την υπερηφάνεια σε χαρά γιατί είμαστε μέλη του σώματος του Χριστού και κατανόηση στους αδελφούς μας για ό,τι δεν είναι. Την εξωστρέφεια και την περιέργεια για τον κόσμο και τους άλλους, σε δίψα για μάθηση των τρόπων με τους οποίους ο Θεός παρεμβαίνει στην Ιστορία και καλλιέργεια πνευματικότητας. Την τάση για ψέμα σε ταπείνωση. Την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, σε ελπίδα προς τον Θεό. Την τάση για εξουσία και επικράτηση σε ταπεινή διακονία και προσφορά. Και βεβαίως μία συνεχή μετάνοια, η οποία οδηγεί στην επαναβεβαίωση της επιθυμίας μας ο Θεός να είναι ο οδηγός μας.

Τέλος, υπάρχει η πρόοδος στην αγάπη. Δεν είναι μόνο η βοήθεια στις ανάγκες του πλησίον μας. Είναι και η προσευχή γι’  αυτόν. Είναι το άνοιγμα της καρδιάς σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις. Είναι η προσφορά των χαρισμάτων μας στον πλησίον και όχι η κατακράτησή τους για τον εαυτό μας. Είναι «το διδόναι μάλλον ή το λαμβάνειν». Είναι η θυσία. Η παραίτηση από το εγώ μας, για να το ξαναβρούμε μέσα από την χαρά του άλλου. Είναι το να γίνει ο άνθρωπος παράδειγμα, όχι γιατί το επιδιώκει, αλλά μέσα από την φωτεινότητα της ζωής του, η οποία χαρακτηρίζεται από την σταυρική αγάπη τόσο για τον Θεό όσο και για τον συνάνθρωπο. Δεν είναι η πρόοδος στην αγάπη μία ακτιβιστική έκφραση καλών πράξεων, αλλά μία συνειδητή επιλογή να γίνουμε ο πλησίον του πλησίον μας.

Η κατά Θεόν πρόοδος έρχεται να συναντήσει την αντίληψη του κόσμου για την πρόοδο. Η Εκκλησία δεν είναι μία πρόταση αναχωρητισμού, ούτε μία πρόταση ιδιωτείας στην ζωή. Ο αναχωρητισμός είναι χάρισμα που δίδεται σε εκείνους που ο Θεός επιλέγει. Για τους υπόλοιπους  η κατά Θεόν πρόοδος συναντά την κατά κόσμον, την μπολιάζει, την ανακαινίζει, υποδεικνύει την σχετικότητά της και μας κάνει να γνωρίζουμε το αιώνιο και να το εμπιστευόμαστε, πέρα από το πρόσκαιρο. Μας κάνει με ελευθερία να παραδίδουμε την καρδιά μας και την ζωή μας στο θέλημα του Θεού, να κοπιάζουμε χωρίς αγωνία και να ζητούμε την αναπλήρωση των όσων μας λείπουν από Αυτόν που αν Τον έχουμε, έχουμε βρει το Παν. Διότι ο Χριστός είναι το Παν στην ζωή μας και η πρόοδός κοντά Του είναι πρόοδος εν πάσι.

Κέρκυρα, 21 Ιανουαρίου 2018

πηγή

Κυριακη Ζακχαίου(ΙΕ Λουκά)-Η νοσταλγία για κάτι διαφορετικό (Αλεξ.Σμέμαν)

Η Όρθόδοξη Εκκλησία για να μας προετοιμάσει για τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή,αρχίζει να μας αναγγέλλει τον ερχομό της έναν ολόκληρο μήνα πρίν αυτή αρχίσει. Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει ό άνθρωπος πώς πέρα από την αφοσίωση του στίς αναρίθμητες ασχολίες της ζωής, θα πρέπει να αφιερώσει επίσης φροντίδα για την ψυχή, για τον εσωτερικό του κόσμο.

 'Άν είμασταν λίγο πιο σοβαροί, θα βλέπαμε πόσο σημα­ντική, ουσιαστική καί θεμελιώδης είναι ή φροντίδα της ψυχής. Θα κατανοούσαμε τότε τον αργό καί μυ­στηριώδη ρυθμό της εκκλησιαστικής ζωής. Γνωρί­ζουμε φυσικά το νόημα πού έχει ή τροφή για τη ζωή μας. Μερικές τροφές είναι καλές καί θρεπτικές, άλ­λες είναι ανθυγιεινές· κάποιες είναι βαριές, πρέπει να προσέξουμε. Προσπαθούμε πολύ να εξασφαλί­σουμε πώς ή τροφή πού τρώμε είναι καλή για μας. 

Καί είναι κάτι πολύ περισσότερο από ευσεβές ρητο­ρικό σχήμα όταν λέμε πώς καί ή ψυχή χρειάζεται να τραφεί, πώς "ουκ έπ'άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος" (Ματθ. 4,4).Όλοι μας ξέρουμε πώς χρειαζόμαστε χρόνο για διάβασμα, για στοχασμό, για συζήτηση,για διασκέδαση. Ακόμη κι αυτά όμως τα φροντίζου­με πολύ λίγο,τα προσέχουμε ελάχιστα, ακόμη καί από την άποψη της υγιεινής. Επιδιώκουμε το ελα­φρύ διάβασμα, τα πειράγματα αντί για τη συζήτηση, τη διασκέδαση αντί για την ψυχαγωγία.

 Δεν κατα­λαβαίνουμε πώς ή ψυχή παθαίνει δυσκοιλιότητα πολύ ευκολότερα άπ' ο,τι το πεπτικό μας σύστημα, καί πώς οι συνέπειες μιας δυσκοίλιας ψυχής είναι πολύ πιο επιβλαβείς. Τόσος χρόνος αφιερώνεται στα εξωτερικά πράγματα, καί πολύ λίγος στην εσω­τερική ζωή.Πλησιάζουμε όμως τώρα αυτή την εποχή του έτους πού ή Εκκλησία μας καλει να θυμηθούμε την ύπαρξη αυτού του εσωτερικού ανθρώπου καί να θορυβηθούμε από την αμνησία μας, από τον δίχως νόημα παραλογισμό μέσα στον όποιο βρισκόμαστε, από τη σπατάλη του πολύτιμου χρόνου πού μας έχει δοθεί τόσο φειδωλά, από την άγαρμπη καί μικροπρεπή σύγχυση μέσα στην οποία ζούμε.

Ή Σαρακοστή είναι καιρός μετανοίας, καί μετά­νοια είναι ή επανεξέταση, ή επανεκτίμηση, το να βα­θύνει κανείς καί να φέρει τα πάνω κάτω. Μετάνοια είναι το επώδυνο ξεσκεπασμα του παραμελημένου, ξεχασμένου, μολυσμένου "εσωτερικού" ανθρώπου.

   Ή πρώτη αναγγελία της σαρακοστής, ή πρώτη υ­πενθύμιση προέρχεται από μια μικρή ευαγγελική Ι­στορία για έναν εντελώς ασήμαντο άνθρωπο, "μι­κρόν τω δέμας",πού το επάγγελμα του φοροεισπράκτορα πού εξασκούσε, τον χαρακτήριζε, την ε­ποχή εκείνη καί σ'εκείνη την κοινωνία, ως πλεονέκτη, απάνθρωπο καί ανέντιμο.

Ό Ζακχαΐος ήθελε να δει τον Χριστό· το ήθελε τόσο πολύ, ώστε ή επιθυμία του τράβηξε την προσο­χή του Ιησού. Ή επιθυμία είναι ή αρχή του παντός. Όπως λέει το ευαγγέλιο, "οπού γαρ εστίν ό θησαυ­ρός υμών, εκεί εσται καί ή καρδία υμών" (Ματθ.6,21).Τα πάντα στη ζωή μας αρχίζουν με κάποια επιθυμία, επειδή ό,τι επιθυμούμε είναι καί αυτό πού αγαπούμε, αυτό πού μας τραβάει από τα μέσα, αυτό στο όποιο παραδινόμαστε. Γνωρίζουμε πώς ό Ζακχαίος αγαπούσε το χρήμα, καί κατά τη δική του παραδοχή γνωρίζουμε πώς για να το αποκτήσει δεν είχε κανένα ενδοιασμό να κλέβει άλλους. Ό Ζακχαί­ος ήταν πλούσιος καί αγαπούσε τον πλούτο, αλλά μέσα του ανακάλυψε μία άλλη επιθυμία,ήθελε κάτι άλλο, καί αυτή ή επιθυμία έγινε κεντρική στιγμή της ζωής του.

Αυτή ή ευαγγελική ιστορία θέτει ένα ερώτημα στον καθένα μας: τί αγαπάμε, τί επιθυμούμε, -όχι φυσικά επιπόλαια, αλλά βαθιά. 

Δεν υπάρχει κανέ­νας μυστηριώδης δάσκαλος πού να περπατά στην πόλη σας, πού να περιβάλλεται από το πλήθος. Εί­ναι όμως έτσι; Δεν υπάρχει κάποια μυστηριώδης κλήση πού περνά κάθε στιγμή από τη ζωή σας· καί κάπου στα βάθη της ψυχής σας, δεν αίσθάνεσθε κά­ποιες φορές μια νοσταλγία για κάτι το διαφορετικό άπ' αυτό πού γεμίζει τη ζωή σας από το πρωί μέχρι το βράδυ; Σταματήστε για μια στιγμή, προσέξτε, εισέλθετε στην καρδιά σας,αφουγκραστείτε το εσω­τερικό σας, καί θα βρείτε μέσα σας την ίδια ακριβώςπαράξενη καί όμορφη επιθυμία. 

Ό Ζακχαϊος ήρθε αντιμέτωπος χωρίς αυτό κανείς δεν μπορεί να ζή­σει,είναι κάτι όμως πού σχεδόν όλοι μας φοβούμα­στε καί το καταπιέζουμε με το θόρυβο καί τη μαται­ότητα όλων αυτών πού μας περιστοιχίζουν. "Ιδού εστηκα επί την θύραν καί κρούω" (Άποκ. 3,20). Άκούς το σιγανό κτύπημα;Αυτή είναι η πρώτη πρόσκληση της εκκλησίας,του Ευαγγελίου, καί του Χρίστου: επιθύμησε κάτι άλλο, πάρε μια βαθιά ανα­πνοή από κάτι άλλο,θυμήσου κάτι άλλο. Καί τη στιγμή ακριβώς πού σταματάμε για να ακούσουμε αυτή την κλήση είναι σαν ένα φρέσκο καί ευχάριστο αεράκι να φυσά στο μουχλιασμένο αέρα της άχαρης ζωής μας, καί αρχίζει έτσι ή αργή επιστροφή.

Επιθυμία. Ή ψυχή παίρνει μια βαθιά ανάσα. Ό­λα γίνονται -έχουν κιόλας γίνει- διαφορετικά, νέα, απεριόριστα σημαντικά. Ό ανθρωπάκος, με τα ματια του καρφωμένα στο χώμα πάνω σε γήινες επιθυ­μίες, τώρα παύει να είναι ανθρωπάκος καθώς αρχί­ζει ή νίκη μέσα του. Εδώ βρίσκεται ή αρχή, το πρώ­το βήμα από τα έξω προς τα μέσα, προς αύτη τημυστηριώδη πατρίδα πού όλοι οι άνθρωποι, συχνά ασυνείδητα, νοσταλγούν καί επιθυμούν.

Αλεξ.Σμέμαν''Εορτολόγιο''εκδ.Ακρίτας/

πηγή

Πως ένας χρεοκοπημένος προκαθήμενος εκποιεί τον ανεκτίμητο θησαυρό της Αγίας του Χριστού Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

 Αγαπητέ αναγνώστη, τούτο είναι ένα θέμα το οποίο θα πρέπει να σε εξοργίσει, να σου προκαλέσει εκείνον τον άγιο θυμό για να κάνεις κάτι. Να θυμώσεις και με τον ίδιο σου τον εαυτό, να μην στέκεσαι άπραγος μπροστά στην ιεροσυλία που διαπράττεται μπροστά στα μάτια σου.

Αν η λεγόμενη ‘κρίση’ ανέδειξε κάτι, αυτό είναι το ηθικό και κυρίως το πνευματικό απόθεμα του καθενός μας. Βλέπουμε τα πάντα γύρω μας να ‘βγαίνουν στο σφυρί’, και κάθε φορά που αυτό γίνεται ‘κοστολογείται’ και η αξία του καθενός μας. Διότι κάθε φορά που αποδεχόμαστε την απώλεια κάποιου πράγματος, είτε αυτό έχει να κάνει με την γη μας, είτε με το μέλλον των παιδιών μας, είτε με τις ελληνορθόδοξες αξίες μας, αυτό είναι δείκτης μιας ανάλογης πνευματικής δικής μας έλλειψης.

Όλα δίνονται σε τιμή ευκαιρίας, και αυτό που θα μείνει στο τέλος θα είναι αυτό που πραγματικά μας αξίζει.

Υπάρχει όμως και μια άλλη ‘περιουσία’, ένας ανεκτίμητος θησαυρός που δεν μας ανήκει και τον εκποιούμε και αυτόν. Ανήκει στην Αγία Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού και είναι οι Άγιοί μας τους οποίους καλούμαστε να μιμηθούμε. Κι όμως στις μέρες μας ειδικά οι Άγιοι εκποιούνται, και είναι τόσο συχνό το φαινόμενο αυτό που δεν μας κάνει πια εντύπωση. Τούτο συμβαίνει προφανώς επειδή εμείς οι ίδιοι δεν τους μιμούμαστε, ενώ παράλληλα πάσχουμε και από μια βαρειά μορφή επισκοπίτιδας, η οποία δεν μας επιτρέπει να δούμε τα πράγματα όπως είναι. Ίσως πάλι το θέατρο που βλέπουμε να μας αρέσει και να μας βολεύει, διότι και εμείς παίζουμε το ίδιο θέατρο.

Πέφτει λοιπόν το μάτι μου στην «Τελετή ανακηρύξεως Αγίου Γεωργίου Φουστανελά σε προστάτη της Προεδρικής Φρουράς» [στο Romfea], και αρχίζουν να μου ανάβουν τα λαμπάκια. Παραμονές μιας μεγάλης εθνικής προδοσίας και αφού ο προκαθήμενος της Εκκλησίας γύρισε την πλάτη του στον λαό λέγοντάς του να μην βγάλει άχνα για την Μακεδονία, έπαιξε το μεγάλο του ‘χαρτί’, τον Άγιο Γεώργιο εν Ιωαννίνοις που φοράει φουστανέλα. Τον Άγιο του οποίου το παρουσιαστικό συνοψίζει την Πατρίδα και την Ορθοδοξία.

Και βλέπω μπροστά στον Άγιο έναν χρεοκοπημένο προκαθήμενο ο οποίος διέσυρε την Εκκλησία της Ελλάδος στην συνοδική κατοχύρωση της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Έναν προκαθήμενο ο οποίος με την στάση του έχει συναινέσει, αλλά και συμβάλει, στις πιο αντίχριστες και αντεθνικές πολιτικές που έχει ζήσει ποτέ η Ελλάδα. Και δίπλα του στέκεται ο «Πρόεδρος»-γλάστρα, το χέρι του οποίου φαίνεται να είναι το μόνο ζωντανό μέλος του σώματός του, αφού δουλεύει υπερωρίες για να υπογράφει αδιαμαρτύρητα ό,τι του σερβίρουν.

Στέκονται και οι δύο μπροστά στο «ΑΤΜ» γιατί ξέμειναν… Ξέμειναν από Ορθοδοξία, ξέμειναν από Πατρίδα. ΠΟΥΛΗΣΑΝ ΑΒΕΡΤΑ και τώρα πάλι ξέμειναν.

Κράτησε καλά αυτήν την εικόνα. Τόσος κόπος. ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΕΓΙΝΕ. Κράτησέ την για τον επόμενο γύρο ξεπουλήματος.

Πριν όμως αγοράσεις διάβασε σε παρακαλώ τον βίο του Αγίου Γεωργίου εν Ιωανίννοις. Κλήθηκε στη ζωή του να ομολογήσει την Πίστη του πολλές φορές και ουδέποτε ενέδωσε. Τον απείλησαν, τον βασάνισαν φριχτά και αυτός φώναζε συνέχεια με όλη του την ψυχή: «Είμαι Χριστιανός», «Είμαι Χριστιανός και Χριστιανός θέλω να πεθάνω». Μέχρι που τον απαγχόνισαν.

Και σκέψου μετά ότι αυτοί που στέκονται μπροστά στον Άγιο λένε στα δικά μας τα παιδιά «ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως». Ότι η Ορθοδοξία έχει απλά ένα μερίδιο της αλήθειας και είναι άλλος ένας τρόπος βιώματος. Ότι ο Χριστός είναι και Αυτός ένα «θρησκευτικό φαινόμενο»· φαίνεται ο Χριστός, δεν είναι Ο Ων. Ότι η Πίστη τους είναι απλά μία «άλλη άποψη» μέσα σε ένα περιβάλλον «θρησκευτικής ετερότητας». Ότι «η ωραιότητα φανερώνεται στην ποικιλομορφία και στον σεβασμό στην άλλη άποψη», όχι στον Χριστό. Και ότι όταν έρθει ο αλλόθρησκος με την δική του «άποψη» δεν χρειάζεται να ομολογήσουν, λίγη κουβεντούλα να πιάσουν μαζί του και θα τα βρουν. Μπορούνε κάλλιστα και να αλλαξοπιστήσουν για να βιώσουν λίγη ποικιλία.

Έχουν αναιρέσει αυτόν τον Άγιο χίλιες φορές, αλλά τώρα στέκονται μπροστά του και ζητάνε κάτι από σένα.

Κι εσύ κάθε φορά τους το δίνεις….

Πήγαινε όμως κι εκεί στα Αγιοταφίτικα Μοναστήρια στους Αγίους Τόπους. Εκεί που αυτήν την στιγμή που μιλάμε κάτι γεροντάκια δεν πουλάνε ούτε αγοράζουν, αλλά αντιθέτως ποτίζουν με την αυτοθυσιαστική ομολογία τους τούτον τον ανεκτίμητο θησαυρό. Ολομόναχα γεροντάκια ανάμεσα στους λύκους. Χτυπημένα, βασανισμένα, κυνηγημένα κρατάνε Θερμοπύλες για να μπεκροπίνουμε εμείς με τους θησαυρούς της Αγίας του Χριστού Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Γιατί η ζήτηση καθορίζει την αγορά και ο Ιερώνυμος μας πουλάει αυτό που ζητάμε. Γιατί εσύ κι εγώ μάθαμε να αγοράζουμε την Πίστη μας σε ‘βολικά πακέτα’ και όχι να την ποτίζουμε. Γιατί πολύ δύσκολα θα αποδεχθούμε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας και πολύ πιο εύκολα θα κατηγορήσουμε αυτόν που μας το περιγράφει ως συκοφάντη και όργανο σκοπιμοτήτων. Γιατί αν το αποδεχτούμε θα πρέπει να κάνουμε κάτι κι εμείς βαριόμαστε. Γιατί βολευτήκαμε στους εύκολους καθωσπρεπισμούς και στις τυπικότητες.

Γέμισε λοιπόν πάλι τις αποσκευές του ο Ιερώνυμος και αμέσως την επόμενη μέρα έτρεξε να κάνει κατάθεση στον Τσίπρα. Αυτήν την φορά του έφερε πακεταρισμένον τον Άγιο Γεώργιο τον εν Ιωαννίνοις που φοράει φουστανέλα, για την «εθνική συναίνεση» που αναζητά. Και βγήκε και μας είπε μετά να εμπιστευτούμε τους βωμούς των προγόνων μας στο ανέκδοτο που λέγεται Τσίπρας!!

Δεν είναι μυστήριο λοιπόν οι πνευματικοί νόμοι. Είναι εδώ, είναι δίπλα μας και μας κοιτάνε κατάματα. Συμμετέχουμε κι εμείς σε μία βρώμικη συνδιαλλαγή αδιαμαρτύρητα. Δεν κρατάμε πια Θερμοπύλες πουθενά. 

Kαι όποιος δεν κρατάει Θερμοπύλες, χάνεται….

***

Φαίη για το ιστολόγιο ΑΒΕΡΩΦ.

το μεταφέρουμε απο εδώ

Τα σημεία των καιρών που αρνήθηκαν να δούν, στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας

 

Γράφει ο Ιωάννης Σ. Κορνιλάκης 

"Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι; " ( Ματθ. ΙΣΤ, 3 ).

Υπήρξε μια προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ Ανατολής και Δύσεως 14-15 χρόνια πριν την Άλωση Κωνσταντινουπόλεως. Είναι ιστορικά γνωστή ως η Σύνοδος Φερράρας - Φλωρεντίας το 1438-39.

Μια ψευδοσύνοδος, που κατέληξε σε μιά ψευδοένωση των Εκκλησιών, αλλά Θεϊκή Ευδοκία εκεί θα λάμψει το άστρο του Στύλου της Ορθοδοξίας, του Μητροπολίτη Εφέσου Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Τα λόγια του Πάπα Ευγένιου Δ', πληροφορούμενου ότι ο Μάρκος δεν υπέγραψε τον Ενωτικό Όρο τα λέει όλα : "Λοιπόν, ουδέν εποιήσαμεν ".

Όμως, και ανεξάρτητα των πολιτικών κινήτρων του Αυτοκράτορα της εποχής Ιωάννη Η' Παλαιολόγου, που εναγωνίως αναζητά βοήθεια ανθρώπινη απο τη Δύση, έναντι του ερχόμενου εξ' Ανατολών κινδύνου των Τούρκων, η βοήθεια έπρεπε να αναζητηθεί στους Ουρανούς.

Ο Αυτοκράτορας κυρίως, αλλά και οι Εκκλησιαστικοί της εποχής αναζήτησαν τη βοήθεια στη γη...

Η έλλειψη πίστης στο Θεό τους κατέστησε υποκριτές, που αδυνατούσαν εκεί μπροστά στα μάτια τους να Τον δούν.  Να δουν δηλαδή τα Σημεία των καιρών.

Απο το 1422 ο Ιωάννης Η' κυβερνά, μιάς και ο πατέρας του Μανουήλ Β' Παλαιολόγος έχει καταπέσει λόγω σοβαρής ασθένειας.

Το έτος αυτό θα στείλει μια επιστολή στον Πάπα Μαρτίνο Ε' ( 1417-1431 ).

Ιδού μερικά της σημεία. "... Δέον να συγκροτηθεί Οικουμενική Σύνοδος κατά τας επτά Οικουμενικάς Συνόδους. Ο τόπος έσται η Κωνσταντινούπολις, όμως αδυνατούμε να υποβληθούμε εις τας δαπάνες ταύτας. Δια τούτο παρακαλούμε Υμάς να φροντίσετε περί των δεόντων... Ημείς εσμέν σχεδόν τελείως κατεστραμμένοι... Ως προς τον χρόνον ημείς ηθέλομεν ίνα η Ένωσις γίνει και σήμερον...".

Όταν ο Αυτοκράτωρ γράφει αυτά υπολείπονται 30 και πλέον ολόκληρα χρόνια για να επέλθει οριστικά και αμετάκλητα ο κίνδυνος των Τούρκων με την άλωση...

Ο Πάπας Μαρτίνος; Δεν θα χάσει την ευκαιρία. Θα αποστείλει εκπρόσωπο του τον Αντώνιο Μάσσα, ο οποίος ενώπιον του Πατριάρχου Ιωσήφ και της Συνόδου θα πει τα εξής ταπεινωτικά λόγια:

"Εάν έχετε σκοπόν ο τε Βασιλεύς και ο Πατριάρχης γενέσθαι την ένωσιν, προς πίστιν ήν κατέχει η Ρωμαϊκή εκκλησία και γενέσθαι υποταγήν προς τον Πάπαν... Όστις θεός έν τη γη...".

Και όμως, ο Πατριάρχης και η Σύνοδος τον ακούν. Έν τω μεταξύ ο Πάπας Μαρτίνος πεθαίνει και τον διαδέχεται ο Πάπας Ευγένιος Δ' το 1431. Ο Ευγένιος βρίσκεται απροετοίμαστος να συμμετέχει σε μια Λατινική Σύνοδο στην Βασιλεία, που ξεκίνησε τις εργασίες της στις 23 Ιουλίου 1431.

Η Σύνοδος αυτή επιθυμούσε πράγματι να κάνει ανάμορφωτικό έργο και ξεκίνησε απ' την κεφαλή, αυτόν τον Πάπα. Ο Πάπας διαμαρτυρήθηκε και αφού δεν εισακούστηκε, διέκοψε την επαφή με τη Σύνοδο.

Η Σύνοδος της Βασιλείας ζήτησε εκπροσώπους της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας με σκοπό την ένωση. Οι εργασίες της Συνόδου τραβούν σε μάκρος.

Φθάνουμε έτσι στις 8 Ιανουαρίου 1438, που ο Πάπας Ευγένιος εκήρυξε την έναρξη των εργασιών άλλης Συνόδου στη Φερράρα της Ιταλίας.

Το έτος αυτό η Δυτική Εκκλησία είναι διασπασμένη και υπάρχουν δυο έν λειτουργία Σύνοδοι, που διεξάγουν πόλεμο μεταξύ τους, δια των όπλων του αφορισμού, των καθαιρέσεων και των απαγορεύσεων.

Οι της Ανατολής επιζητούν την ένωση με τους Λατίνους οι οποίοι μεταξύ τους μάχονται και ειναι οι ίδιοι διχασμένοι. Και όμως διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού. " Ο πτωχό-αλαζών Αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης καθώς ετοιμάζοντο, ίνα αποδημήσωσιν εις την Ιταλίαν, ήριζον τις των δυο να λάβη το πλείον των 15.000 Φλωρίων, όσπερ ο Πάπας ως μισθόν δουλείας αυτών, εστειλεν αυτοίς...".

Ποιός μας τα διασώζει αυτά; Μα ένας εκ των Αρχόντων της Εκκλησιας της Κωνσταντινουπόλεως, που συμμετέχει αυτοπροσώπως, ο Μέγας Εκκλησιάρχης και Δικαιοφύλαξ, Σίλβεστρος Συρόπουλος.

Θα συμπλήρωνα όχι μόνο ως μισθόν δουλείας αλλά ως ανταπόδοση προδοσίας. Στα χρόνια του Χριστού υπήρξε ένας, ο Ιούδας, τώρα υπάρχουν δυο. Τελικά ο απόπλους απ' την Κωνσταντινούπολη θα γίνει 27 Νοεμβρίου 1437.

Δεν θα προλάβουν να εγκαταλείψουν τον Βόσπορο και τα σημεία των καιρών παρουσιάζονται. 

Δυο ισχυρότατοι σεισμοί σείουν συνθέμελα την Κωνσταντίνου Πόλιν.

Θα φθάσουν στη Βενετία στις 8 Φεβρουαρίου 1438. Ο Πατριάρχης με τον κλήρο μετέβησαν στον ναό του Αγίου Μάρκου, και ως γράφει ο Συρόπουλος είδαν και τα κλεμμένα...

Μπροστά στα μάτια τους ο Θεός τους δείχνει τα σημεία των καιρών και εκείνοι συνεχίζουν να διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού.

Οι Λατίνοι τους οδηγούν στο σημείο που έχουν τοποθετήσει τα κλεμμένα απ' την Κωνσταντινούπολη απο την Δ' Σταυροφορία και δεν αντιλαμβάνονται που, με ποιούς, και γιατί, πρόκειται να συνέλθουν.

Μετά απο 20 ημερες αναχώρησαν για τη Φερράρα. 

Έξι Λατίνοι Επίσκοποι πρόφτασαν στο δρόμο τον Πατριάρχη και απαίτησαν όταν συναντηθεί με τον Πάπα να ασπασθεί τον πόδα του. Ο Πατριάρχης βέβαια αντέδρασε και δεν το έπραξε...

Ο Θεός βοά. Στις Πράξεις των Αποστόλων ( 10, 25-26 ), ο εκατόνταρχος Ρωμαίος Κορνήλιος πέφτει γονατιστός στα πόδια του Αποστόλου Πέτρου. Και ο Απόστολος θα του πει: "Ανάστηθι, καγώ άνθρωπος ειμί ".

Ο Απόστολος Πέτρος δηλώνει άνθρωπος και ο Πάπας, υποτίθεται στην έδρα του Πέτρου καθεζόμενος δηλώνει Θεός. 

Και όμως και πάλι οι δικοί μας διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού...

Τελικώς η Σύνοδος της Φερράρας ανεκηρύχθη την 9η Απριλίου 1438. Ποια όμως ημέρα ήταν αυτή;

"Συμπτωματικά " Μεγάλη Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη πραγματοποιήθηκε και η προδοσία του Ιούδα. Προϋπήρξαν τα Φλωρία της προδοσίας, ιδού τώρα και η Ουράνια επιβεβαίωση. Και όμως συνεχίζουν να διακρίνουν το πρόσωπο του ουρανού.

Οι μήνες περνούσαν, και ο Αυτοκράτωρ με τους κόλακες του είχαν επιδοθεί στο " πνευματικό " έργο του κυνηγίου.

Έφτασε μάλιστα να ζητιανεύει απ' τον Πάπα να του στείλει άλογα. Και πράγματι μετά απο παρακάλια τριών μηνών του εστειλε δέκα άλογα. (...)

Έν τω μεταξύ ξεσπά στη Φερράρα λοιμώδης νόσος. Πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά. Οι Λατίνοι Καρδινάλιοι φοβήθηκαν. Απο τους έντεκα παριστάμενους έφυγαν οι έξι.

Απο τους 150 Λατίνους Επισκόπους έφυγαν οι 100... Απο τους δικούς μας " Θεία χάριτι ουδείς έπαθεν κακόν η ενόσησεν κατα τον καιρόν τον του λοιμού. Όπερ εφάνη λίαν παράδοξον" ( Συρόπουλος ). Και όμως δεν ηβουλήθησαν συνιέναι...

Ο καιρός περνά και ο Θεός υπομονετικά τους διαφυλάσσει και τους δείχνει Σημεία.

Οι Λατίνοι κυκλοφορούν φυλλάδια στα οποία κατηγορούν την Ορθόδοξη Εκκλησία για 54 αιρέσεις. Τελικά στις 10 Ιανουαρίου 1439 αποφασίζεται η μεταφορά στη Φλωρεντία.

Στις 29 Φεβρουαρίου ξεκινούν οι εργασίες στο παλάτι του Πάπα.

Ο ´Αγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανθίσταται. Βοά ότι η προσθήκη "και εκ του Υιού " δηλαδή το Filoque αποτελεί αίρεση.

Ο Μητροπολίτης Νίκαιας Βησσαρίων θα αποδειχθεί προδότης του δόγματος. Μάλιστα θα αποκαλέσει τον Άγιο Μάρκο Ευγενικό δαιμονισμένο, και θα κινηθεί και απειλητικά εναντίον του...

Οι Λατίνοι ζητούν οικονομία και συγκατάβαση απ' τον Μάρκο, ο οποίος απαντούσε ότι δεν επιτρέπεται οικονομία και συγκατάβαση στα της πίστεως.

Ο Νίκαιας Βησσαρίων και ο Ρωσίας Ισίδωρος ( έτερος προδότης του δόγματος ), έδιναν τον υπέρ πάντων αγώνα. Η διάσπαση προ των πυλών. Και όμως τα σημεία των καιρών ου ηδηνήθησαν γνώναι. Και ο Πατριάρχης Ιωσήφ τι απέγινε; Ιδού τα τελευταία του λόγια: "Ενούμαι αυτοίς και συγκοινωνώ ". 

Τελικά ο συγκεκριμένος Πατριάρχης δεν θα υπογράψει τον Ενωτικό Όρο.

Οκτώ μόλις ημερες πριν την υπογραφή του " δειπνήσας, απήλθε εις τον κοιτώνα του, αποθανόντος εκ συγκοπής η αποπληξίας αιφνιδίως ".

Ακόμη και μετά απ' αυτό το αναμφισβήτητο τραγικό Σημείο των καιρών η υποκρισία συνεχίζεται.

Θα υπογράψουν όλοι πλην του Εφέσου Μάρκου Ευγενικού, του αδελφού του Ιωάννη Ευγενικού και του Σταυρουπόλεως Ησαία που θα αποδράσει για να μην υπογράψει.

Στις 5 Ιουλίου 1439 υπεγράφη ο Όρος της ενώσεως απο Λατίνους και Έλληνες.

Την επόμενη εντός του ναού Ανεγνώσθη μετά την δοξολογία. Τελικά οι υποσχέσεις του Πάπα για βοήθεια παρέμειναν στα λόγια.

Στις 19 Οκτωβρίου η αποστολή των Ελλήνων αναχώρησε απο την Ιταλία και έφτασε στην Κωνσταντινούπολη την 1η Φεβρουαρίου 1440.

Η επιστροφή τους όμως δεν βρήκε αυτούς χωρίς σημεία των καιρών.

 Η σύζυγος του Αυτοκράτορος ήδη νεκρή.

Η σύζυγος του αδελφού του, Δημητρίου Παλαιολόγου και αυτή νεκρή. 

Στην Κωνσταντινούπολη αναζητείται Πατριάρχης ενωτικός. Το σκάφος της Εκκλησίας κλυδωνίζεται...

Η άλωση δεν θα αργήσει ως Υπέρτατο Σημείο...

Όσον αφορά τους προδότες του δόγματος Βησσαρίωνα και Ισίδωρο και οι δυο έγιναν Καρδινάλιοι. Οι πρώτος μαλιστα παρ' ολίγον και Πάπας. Πέθανε στις 18 Νοεμβρίου 1472 στη Ραβένα, στο σπίτι του Διοικητή της πόλης Αντώνιου Δανδόλου.

Αντιλαμβανόμενος το τέλος του ζήτησε να τον μεταφέρουν με το κρεββάτι στην αυλή. Εκεί μπροστά σε πλήθος κόσμου είπε το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη του Filioque. Αμετανόητος...

Τα σημεία δεν αποτελούν συμπτώσεις. 

Η λέξη ειναι απλά περιγραφική των φαινομένων και όχι επεξηγηματική. 

Ο Λόγος που επεξηγεί τα φαινόμενα ειναι ο Λόγος του Ιησού. "Τα Σημεία των καιρών ".

"Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι; " ( Ματθ. ΙΣΤ, 3 ).

(Τα σημεία των καιρών που αρνήθηκαν να δούν στη Σύνοδο Φερράρας - Φλωρεντίας. ~ Ιωάννης Σ. Κορνιλάκης πηγή: Romfea.gr)\

το είδαμε εδώ

Ο Όσιος Μακάριος ο Αλεξανδρεύς

Ο Όσιος Μακάριος, ο Αλεξανδρεύς, χρημάτισε ιερέας των λεγόμενων κελιών. Υπήρξε υπόδειγμα εγκράτειας και υπομονής και έτσι προικίσθηκε από τον Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Τις αρετές του τις θαύμασε και αυτός ο Μέγας Αντώνιος και  είπε: «Ιδού, επαναπαύθηκε επί σε το  Πνεύμα το  Άγιο και  στο εξής θα είσαι κληρονόμος των  αγώνων μου».

Κάθε φορά που ο Όσιος αντιλαμβανόταν ότι κάποιος επιτελούσε ένα σπουδαίο ασκητικό αγώνισμα, υποκινούμενος από έναν Άγιο ζήλο, τον μιμείτο και έκανε και  αυτός το ίδιο αγώνισμα. Έτσι, όταν άκουσε ότι οι Ταβεννησιώτες μοναχοί, καθ’ όλη την διάρκεια της Τεσσαρακοστής, έτρωγαν άβραστο φαγητό, πήρε την απόφαση και επί επτά χρόνια δεν έφαγε κανένα μαγειρευμένο φαγητό. Τρεφόταν μόνο με λάχανα  ωμά  και όσπρια. Επίσης και τον ύπνο του  αγωνίσθηκε να περιορίσει στο  ελάχιστο. Και, για να το κατορθώσει αυτό, δεν μπήκε κάτω από στέγη επί είκοσι ολόκληρα ημερόνυχτα, φλεγόμενος από τον καύσωνα της ημέρας και ξεπαγιάζοντας  από το ψύχος  της  νύχτας.

Μια φορά ο Όσιος ενοχλήθηκε από το δαίμονα της πορνείας και, προκειμένου να εξουδετερώσει τον δαίμονα αυτό, κατέφυγε σε ένα εντελώς έρημο και ελώδη τόπο, όπου παρέμεινε επί έξι μήνες. Εκεί υπήρχαν κουνούπια πολύ μεγάλα, σαν σφήκες, τα οποία με τα τσιμπήματά τους τον καταπλήγωναν σε όλο του το σώμα. Όταν, λοιπόν, ύστερα από τους έξι μήνες γύρισε στο  κελί του, αναγνωριζόταν μόνο  από την φωνή του, αφού το σώμα του εξωτερικά είχε παραμορφωθεί και έμοιαζαν με το σώμα ανθρώπων που πάσχουν από την ασθένεια  της ελεφαντίασης.

Κάποια φορά ο Όσιος καθόταν στην αυλή  και  έλεγε λόγους  ωφέλιμους σε παρευρισκόμενους εκεί  Χριστιανούς. Τότε μία ύαινα, αφού πήρε μαζί  της το νεογνό της, το οποίο ήταν τυφλό, πλησίασε τον  Άγιο  και  το  έριξε  στα πόδια του. Εκείνος, αφού  έπτυσε στα  μάτια του μικρού   ζώου, του χάρισε το φως. Έτσι, θεραπευμένο πλέον, το πήρε η  ύαινα και έφυγε. Την  άλλη μέρα πρωί – πρωί  όμως, αυτή γύρισε πάλι  στον  Άγιο, φέρνοντάς του  από ευγνωμοσύνη μία μεγάλη προβιά για στρώμα. Εκείνος όμως είπε στην ύαινα: «πράγματα προερχόμενα  από  αδικία  εγώ δεν τα δέχομαι». Εκείνη τότε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε από την αυλή.
Έτσι, λοιπόν, αφού  ασκήθηκε ο Όσιος Μακάριος και  έφθασε σε βαθύ γήρας, κοιμήθηκε  με ειρήνη.

Απολυτίκιον. Ήχος  α’. Της  ερήμου  πολίτης.        
Ζωής της μακαρίας φερωνύμως ετύχετε, ως πολιτευθέντες οσίως,  θεοφόροι Μακάριοι· εν  νόμω  γαρ  τω  θείω  ευσεβώς,  ιθύναντες  τας  τρίβους  της  ζωής, θείας  δόξης  ανεδείχθητε κοινωνοί,  σώζοντες  τους  κραυγάζοντας· δόξα  τω ενισχύσαντι  υμάς,  δόξα  τω  στεφανώσαντι,  δόξα  τω  ενεργούντι  δι’ υμών, πάσιν  ιάματα.

Κοντάκιον.  Ήχος  δ’. Επεφάνης  σήμερον.  
Εν τω οίκω Κύριος της εγκρατείας, ως αστέρας έθετο, υμάς Πατέρες απλανείς,  φωταγωγούντας  τα  πέρατα,  φωτί  αΰλω,  Μακάριοι Όσιοι.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις της Αιγύπτου γόνος σεπτός, Μακάριε Πάτερ, των Ὁσίων η καλλονή· χαίροις θεοφόρε, Μακάριε παμμάκαρ, Αλεξανδρείας κλέος, και θείον βλάστημα.

Πηγή

Ο 9ος των Φυλακισμένων Μνημάτων 18 Ιανουαρίου 1957 Μάρκος Δράκος

Λάζαρος Μαύρος

πηγή · 

ΕΙΡΗΣΘΩ ΠΕ 18.1.2018
Ο 9ος των Φυλακισμένων Μνημάτων
18 Ιανουαρίου 1957 Μάρκος Δράκος

Π Α Ρ Α Σ Κ Ε Υ Η 18 Ιανουαρίου 1957 θυσιάστηκε στην Ευρύχου, πολεμώντας τον στρατό των Εγγλέζων Κατακτητών ο 25χρονος Αντάρτης της Ε.Ο.Κ.Α. Μάρκος Δράκος. Ο αρχιαντάρτης «πάνω στου Τζύκκου τα βουνά».

- Επικεφαλής των βομβιστών της αγιότερης Παρασκευής της Κυπριακής Επανάστασης, της 1ης Απριλίου 1955, που επέδραμαν και ανατίναξαν τον ραδιοφωνικό σταθμό των Εγγλέζων, την «Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία» εκεί που μέχρι σήμερα εδρεύει το ΡΙΚ.

- Ο επικεφαλής της απόδρασης 23.9.1955 από την φυλακή του Κάστρου της Κερύνειας.

- Ο επικεφαλής της ομάδας ανταρτών «Ουρανός» της Ε.Ο.Κ.Α. στα βουνά του Κύκκου κι επικεφαλής πλειάδας ενεδρών κατά των αγγλικών στρατευμάτων.

- Συν-αντάρτης του Αρχηγού Διγενή απ’ τον Ιανουάριο έως τον Μάιο 1956 στον Κύκκο.

- Γιός των ηρωοτόκων Κυριάκου και Δέσποινας, ο οποίος μεγάλωσε στον Καλοπαναγιώτη, τη Βατυλή και τη Λεύκα, αδελφός της Μεγαλύνης και της Μαρίας, στέλεχος της ΟΧΕΝ του Παπασταύρου και συνδικαλιστής της ΣΕΚ, με την Αγία Γραφή στην τσέπη του.

Κ Ι ΟΤΑΝ οι αγγλικές αρχές κάλεσαν τον πατέρα του στο Νοσοκομείο της Πεντάγυιας κι αναγνώρισε τον νεκρό του γιό, βγαίνοντας απ’ το νεκροτομείο ο Κυριάκος Δράκος, μ’ ένα πλατύ χαμόγελο στο δακρυσμένο πρόσωπο του ανάγγειλε στους απ’ έξω ότι:

«Στο στήθος του Μάρκου είναι οι σφαίρες
των Άγγλων. Όχι στην πλάτη»!

ΟΙ ΕΓΓΛΕΖΟΙ του Κυβερνήτη της Colony of Cyprus, στρατάρχη σερ Τζων Χάρντινγκ, δεν έδωσαν τον Νεκρό Ήρωα να τον κηδεύσουν οι δικοί του.

- Τον έθαψαν στα Φυλακισμένα Μνήματα:

- Ένατο μετά τους πρώτους Οκτώ Απαγχονισθέντες Συναγωνιστές του της ΕΟΚΑ, Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου 10 Μαΐου 1956, Ιάκωβο Πατάτσο, Χαρίλαο Μιχαήλ, Ανδρέα Ζάκο 9 Αυγούστου 1956, Στέλιο Μαυρομμάτη, Μιχάλη Κουτσόφτα και Ανδρέα Παναγίδη 21 Σεπτεμβρίου 1956.

- Μετά από τον Μάρκο Δράκο, 10ος στα Φυλακισμένα Μνήματα ο Γρηγόρης Αυξεντίου 3 Μαρτίου 1957. Ακολούθησε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης 14.3.1957, ο Στυλιανός Λένας 28.3.57 και 13ος και τελευταίος ο Κυριάκος Μάτσης 19 Νοεμβρίου 1958.

- Οι Αρχάγγελοι της Λευτεριάς στην έκτοτε Κιβωτό με τα Αγιότερα των Αγίων του κυπριακού Ελληνισμού.

Σ Τ Α ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ αλώνια της τελικής αναμέτρησης του Μάρκου Δράκου με τον στρατό των Εγγλέζων αποικιοκρατών, τον «πρόδωσε» το όπλο του. Κατ’ ακρίβειαν ένα από τα φυσίγγιά του:

- Στη μάχη με τους ενεδρεύοντες Άγγλους στρατιώτες του Suffolk Regiment της 3ης βρετανικής Ταξιαρχίας, ώρα 23:10 της Παρασκευής 18 Ιανουαρίου 1957, στα βουνά της Σολέας, ενάμιση μίλι νοτιοανατολικά της Ευρύχου, το εγγλέζικο αυτόματο όπλο Στεν, με το οποίο ο Δράκος ανταπέδιδε τα πυρά στους διώκτες του, έπαθε εμπλοκή καθώς το 13ο φυσίγγιο στην θαλάμη είχε αφλογιστία.

ΤΟ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ οι ίδιοι οι Εγγλέζοι: Οι επικεφαλής μίας εκ των ομάδων της ενέδρας, ο δεκανέας Brian King κι ο υποδεκανέας Henry Kenneth Fowler, στην έρευνα που ακολούθησε για εξακρίβωση των αιτιών θανάτου του Μάρκου Δράκου. Και τον βρετανικό φάκελο εντόπισε στο Κρατικό Αρχείο Κύπρου, ο ιστορικός ερευνητής Ανδρέας Κάρυος.

Κ Α Τ Ε Θ Ε Σ Ε ο Brian King: «Περίπου η ώρα 23:10 αλλάξαμε τις δύο ομάδες της ενέδρας μας. Αντιληφθήκαμε έναν άνδρα ακριβώς μέσα στη γραμμή πυρός μας. Μια από τις ομάδες των στρατιωτών μας αμέσως άνοιξε πυρ και την ίδια στιγμή αυτός ο άνδρας άνοιξε πυρ εναντίον μας. Είχε ένα όπλο Sten. Πυροβόλησε περίπου 12 φορές. Ο Fowler κι εγώ ανταποδώσαμε τα πυρά […] Αυτός ο άνδρας θεάθηκε να πέφτει στο έδαφος περίπου δέκα γιάρδες [σ.σ. περίπου εννέα μέτρα] μακριά από μένα […] Έπειτα προσεγγίσαμε το σώμα του άνδρα στο έδαφος, το οποίο δεν κινήθηκε από τότε που έπεσε. Πρώτα πήραμε το όπλο του. Ήταν γεμισμένο με ένα αριθμό σφαιρών στον γεμιστήρα. Ήταν ένα όπλο Sten […] Ο λόγος για τον οποίο ο συγκεκριμένος άνδρας σταμάτησε να πυροβολεί ήταν ότι υπήρξε μια σφαίρα που απέτυχε να πυροδοτηθεί μέσα στο όπλο» [σ.σ. μέσα στην θαλάμη το φυσίγγιο με αφλογιστία που παύει τη λειτουργία του Στεν]…

Δ Η Λ Α Δ Η :

Τα κρίσιμα δευτερόλεπτα της εκ του συστάδην μάχης, ένα φυσίγγιο αφλογιστίας μέσα στην θαλάμη, προκάλεσε εμπλοκή στο Στεν του Μάρκου Δράκου. Την πιο μοιραία γι’ αυτόν στιγμή.

Το άγνωστο, επί 56 χρόνια σημαντικό αυτό στοιχείο, περιλαμβάνεται στο κείμενο του ιστορικού ερευνητή Α. Κάρυου «Οι βρετανικές αρχειακές πηγές και οι επιμέρους πτυχές του κυπριακού αγώνα», που δημοσίευσε το 2013 στο 31ο τεύχος του περιοδικού, «Εθνική Φρουρά & Ιστορία» που εκδίδει κάθε εξάμηνο η Διεύθυνση Ιστορίας του ΓΕΕΦ…

«Μες τες καρκιές μας εν’ να ζιείς, λεβέντη μας εν θα χαθείς», τραγούδησε και τραγουδάει ακόμη ο κυπριακός Ελληνισμός, κάθε 18η Ιανουαρίου, με το τραγούδι « Ο Αντάρτης - Πάνω στου Τζύκκου τα βουνά», του Μιχάλη Βιολάρη, την θυσία του Μάρκου Δράκου, κορυφαίου εκ των Αρχαγγέλων του αγώνα απελευθέρωσης της Κύπρου.
ΛΑΖΑΡΟΣ Α. ΜΑΥΡΟΣ

Εις τον Άγιον Αντώνιον τον Μέγαν (17 Ιανουαρίου)

᾿Αδελφοί  μου χριστιανοί,

Σήμερα τήν Κυριακήν συμπίπτει ἡ ῾Εορτή τοῦ ῾Αγίου καί ῾Οσίου ᾿Αντωνίου τοῦ Μεγάλου, καί θά ἀφιερώσωμεν τό Κήρυγμα εἰς τήν ἱεράν Μνήμην του.

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αντώνιος γεννήθηκε εἰς Κόμαν τῆς νοτίου Μέμφιδος ἐπί τῆς ἀνατολικῆς ὄχθης τοῦ ποταμοῦ Νείλου τῆς Μέσης Αἰγύπτου τό 251, καί ἐκοιμήθη εἰς αὐστηράν ἄσκησιν, εἰς ἡλικίαν 105 ἐτῶν τό 356 εἰς τό ἐρημητήριον του, παρά τήν ᾿Ερυθράν θάλασσαν. Θεωρεῖται ὡς ὁ Πατήρ τοῦ Μοναχισμοῦ τῆς Αἰγύπτου, καίτοι προηγήθη αὐτοῦ ὁ γέροντας καί διδάσκαλος του ὁ ῞Αγιος Παῦλος ὁ Θηβαῖος, ὁ ὁποῖος κατώκησε τήν ἔρημον τῆς Αἰγύπτου καί ἔγινε ὁ πρόδρομος τῶν μεγάλων καί πολυπληθῶν μοναχῶν, οἱ ὁποῖοι συνετέλεσαν εἰς τήν διαμόρφωσιν τοῦ ἀναχωρητικοῦ καί τοῦ κοινοβιακοῦ βίου. Πρῶτος τοῦ ἀναχωρητικοῦ καί ἐρημικοῦ βίου ἀνεδείχθη ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος, διά τήν θαυμαστήν καί αὐστηράν ἄσκησιν του, διά τήν ὁποίαν καί ἀπεκλήθη Μέγας. Μέγας εἰς τόν μονήρη βίον. Μέγας εἰς τήν ἔρημον. Μέγας εἰς τήν αὐστηράν ἄσκησιν, τήν νηστείαν καί τήν προσευχήν.

῾Ο Μέγας ᾿Αντώνιος, καίτοι δέν ὑπῆρξεν ὁ πρῶτος μοναχός καί ἀσκητής τῆς Αἰγυπτιακῆς ἐρήμου, ἀφοῦ προηγήθηκε ὁ Παῦλος ὁ Θηβαῖος, θεωρεῖται ὡς ὁ πατήρ καί θεμελιωτής τοῦ Μοναχικοῦ βίου, ὁ ἀντιπροσωπευτικός τύπος τοῦ ἀναχωριστισμοῦ καί τοῦ ἀσκητισμοῦ, διότι μέ τήν μακροχρόνιον διατριβήν του εἰς τήν ἔρημον, ἀφῆκεν ἔξοχον παράδειγμα αὐστηρᾶς ἀσκήσεως, μέσα εἰς μίαν αὐστηράν μόνωσιν καί νηστείαν καί προσευχήν καί διεμόρφωσε τό ἀπαράμιλλον πρότυπον τοῦ Μοναστοῦ τῆς ἐρήμου.

Εἰς ἡλικίαν εἴκοσι ἐτῶν ἔχασε τούς γονεῖς του, καί ἐμοίρασε ὅλην τήν μεγάλην περιουσίαν του εἰς τούς πτωχούς, εἰσήγαγε τήν ἀδελφήν του εἰς παρθενῶνα ἀσκουμένων γυναικῶν καί ἀνεχώρησε διά τήν ἔρημον, ὅπου ἔμεινε ἐπί ὀγδόντα πέντε ὁλόκληρα χρόνια, μέσα εἰς μίαν αὐστηράν ἄσκησιν. Δέν ἐγνώριζε γράμματα, ἀλλά ἀνεδείχθη σοφός καί συνετός κατά Θεόν, ὅπως γράφει εἰς τόν βίον του ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος. ᾿Επεσκέπτετο ὅλες τίς Μοναστικές ᾿Αδελφότητες τῆς ἐρήμου καί συνεβούλευε τούς Μοναχούς εἰς τήν αὐστηράν ἄσκησιν. Δέν ἔτρωγε, παρά μόνον δύο τρεῖς φορές τήν ἑβδομάδα, ξηρόν ἄρτον.

Τόσον ὑπῆρξε μεγάλη ἡ φήμη τῆς αὐστηρᾶς ἀσκήσεως καί τῆς ἁγιότητος του, ὥστε πολλοί συνέρρεον εἰς τό ἀσκητήριον του, διά νά τόν ἰδοῦν καί νά τόν συμβουλευθοῦν. Γράμματα πολλά ἔπαιρνε ἀπό πολλούς, πού ζητοῦσαν τήν συμβολήν του. ῾Ο Μέγας Κωνσταντῖνος, ἀκούσας περί τῆς φήμης τῆς ἁγιότητος του, ἔγραψε εἰς τόν Μέγαν ᾿Αντώνιον, καθώς ἐν συνεχείᾳ καί οἱ υἱοί του καί τοῦ ζητοῦσαν τίς συμβουλές του. «῎Εγραφον ὡς πατρί καί ηὔχοντο λαμβάνειν ἀντίγραφα παρ᾿ αὐτοῦ», σημειώνει ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος. Καί ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ἔλεγε. «Μή θαυμάζετε εἰ γράφει βασιλεύς πρός ἡμᾶς, ἄνθρωπος γάρ ἐστι. ᾿Αλλά μᾶλλον θαυμάζετε ὅτι ὁ Θεός τόν νόμον ἀνθρώποις ἔγραψε καί διά τοῦ ἰδίου Υἱοῦ λελάληκεν ἡμῖν».

῞Οταν ἐμένοντο οἱ ᾿Αρειανοί εἰς τήν ᾿Αλεξάνδρειαν ἐναντίον τοῦ Μεγάλου ᾿Αθανασίου. ὁ ῞Αγιος ᾿Αντώνιος ἐγκατέλειψε τό ἐρημητήριον του καί ἐπεσκέφθη τήν ᾿Αλεξάνδρειαν, διά νά στηρίξη τούς χριστιανούς εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν τό 338. «Παρακληθείς παρά τε τῶν ᾿Επισκόπων καί τῶν ἀδελφῶν πάντων, κατῆλθεν ἀπό τοῦ ὄρους τῆς ἀσκήσεως του, καί εἰσελθών εἰς τήν ᾿Αλεξάνδρειαν, τούς ἀρειανούς ἀπεκήρυξεν, αἵρεσιν ἐσχάτην λέγων εἶναι ταύτην καί πρόδρομον τοῦ ᾿Αντιχρίστου».

῾Η ἁγιότητα του προκαλοῦσε τόν παγκόσμιον θαυμασμόν. ῎Οχι μόνον οἱ χριστιανοί, ἀλλά καί αὐτοί οἱ ἐθνικοί προσέτρεχαν διά νά τόν ἰδοῦν καί νά τόν ἀκούσουν. «Οὕτω παρά πάντων ἦτο προσφιλής καί ὅλοι ἠξίουν νά τόν ἔχουν πνευματικόν πατέρα», γράφει ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος, ὁ ὁποῖος καί σημειώνει ἐπιγραμματικά: «Σάν ἰατρόν ἐπέστειλεν ὁ Θεός τόν ῞Αγιον ᾿Αντώνιον εἰς τήν Αἴγυπτον. Διότι ποῖος ἤρχετο πρός αὐτόν λυπούμενος καί δέν ὑπέστρεφε χαίρων; Ποῖος ἤρχετο θρηνῶν διά θάνατον προσφιλῶν του προσώπων καί ἀμέσως ἀπέβαλε τό πένθος; Ποῖος ἤρχετο ὀργιζόμενος καί εἰς φιλίαν μετεβάλλετο; Ποῖος νέος ἤρχετο εἰς τό ὄρος τῆς ἀσκήσεως του καί θεωρήσας τόν ἀσκητήν ᾿Αντώνιον δέν ἠρνεῖτο ἀμέσως τίς ἡδονές καί ἠγάπα τήν σωφροσύνην;».

῾Ο Μέγας ᾿Αντώνιος, καίτοι δέν ἐγνώριζε γράμματα, διεκρίνατο ὅμως διά τήν εὐστροφίαν τοῦ πνεύματος του καί τήν διαλεκτικήν ἱκανότητα του, ἦτο θεοδίδακτος καί ἐγνωρίζετο διά τήν θεοσέβειαν του. ῾Η διδασκαλία του εἶναι ἡ αὐστηρά ἄσκησις του, ἡ μόνωσις του εἰς τήν ἔρημον, ἡ αὐστηρά νηστεία καί ἡ ταπείνωσις του, ἡ διαρκής προσευχή καί ἡ ἀνάτασις ὅλου τοῦ εἶναι του εἰς τόν Θεόν. ῾Ο Μοναχός καί ὁ κάθε χριστιανός πρέπει νά ρυθμίζη τόν πνευματικόν βίον του, σύμφωνα μέ τίς θεμελιώδεις ἀρχές τῆς Πίστεως, νά ἀγωνίζεται διαρκῶς κατά τῶν παντοίων παθῶν τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῆς σαρκός, νά ἀγαπᾶ καί νά μιμῆται τόν Χριστόν, ἀποβλέπων εἰς τήν ἠθικήν τελείωσιν. ῾Η δέ ἐπαναγωγή τῆς ψυχῆς εἰς τήν ἀρχέγονον καθαρότητα της, ἀποτελεῖ τήν ἀληθινήν προσπάθειαν πρός τήν ἠθικήν τελείωσιν.

῾Ο Μέγας ᾿Αθανάσιος χαρακτηρίζει τόν Μέγαν ᾿Αντώνιον εἰς τήν βιογραφίαν του, ὡς ἅγιον τοῦ Θεοῦ καί αὐστηρόν ἀσκητήν, πού ἔχει μέ πολύν ὀξυδέρκειαν καί τό πνεῦμα τῆς φυσικῆς σοφίας, τό ὁποῖον καλλιεργοῦσε μέ τήν παρατεταμένην αὐτοσυγκέντρωσιν του. ῏Ητο αὐτάρκης καί ὀλιγαρκής, φιλήσυχος καί ἀνεξίκακος, μέ μεγάλην ταπείνωσιν. ῾Η πίστις του καθαρά καί ἡ ἄσκησις του αὐστηρά. ῾Η αὐτοπειθαρχία του καί ὁ αὐτοέλεγχος ἦσαν ἀνυπέρβλητοι. ῾Η αὐστηρά νηστεία, ἡ δουλαγώγησις τοῦ σώματος, ἡ τραχύτης τοῦ βίου καί προσκαρτέρησις του εἰς τήν ἀγρυπνίαν καί τήν προσευχήν ἦσαν ὁ κανών τῆς μοναστικῆς του ζωῆς».

Μέσα εἰς αὐτήν τήν σκληράν ἐποχήν τῆς σαρκολατρείας, ὅπου ζοῦμεν, ἔχομεν ἀνάγκην νά ἀκούσωμεν αὐτήν τήν φωνήν τῆς ἐρήμου, διά νά συνέλθωμεν εἰς ἑαυτούς καί νά ἱεραρχήσωμεν τά πράγματα εἰς τήν ζωήν μας, ἀποβλέποντες πάντοτε εἰς τήν σωτηρίαν μας. ᾿Αμήν.

Σελίδα ΙΜ Ιερισσού, Ιανουάριος 2010