Οι κριτές, μας.

«Ουκ οίδατε,  ότι οι άγιοι τον κόσμον κρινούσιν;»

  Θεωρώ τον αποστολικό αυτό λόγο πολύ ωφέλιμο αλλά και πάντοτε επίκαιρο, καθώς η Άγια Εκκλησία μας, ως γνωστόν, κάθε ημέρα εορτάζει ένα ή και περισσοτέρους αγίους.
Ο Απόστολος μας αποκαλύπτει ότι οι Άγιοι του Θεού κρίνουν τον παρόντα και τον μέλλοντα κόσμο. Αλλά πώς τον κρίνουν, θα ρωτήσει ίσως κανείς, αφού είναι δεδομένο ότι οι άγιοι τηρούν την εντολή: «μη κρίνετε, ίνα μη κριθητε»; (Ματθ. 7,1).
Οι άγιοι, δεν κρίνουν τους ανθρώπους με τον τρόπο που εμείς κρίνουμε ή κατακρίνουμε τους άλλους. Αλλά με μόνο το γεγονός ότι είναι άγιοι. Ότι δεν γεννήθηκαν, αλλά έγιναν άγιοι.
Όταν πλησιάζει κανείς το Χριστό, κρίνεται, όχι διότι τον κρίνει Αυτός, αφού είπε: «ουκ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον», αλλά κρίνεται από μόνος του. Αφ’ εαυτού του ο καθένας συντρίβεται και εξουθενώνεται ενώπιόν Του ανορθωτικά. Όταν οι υπηρέτες των Φαρισαίων και Αρχιερέων πήγαν να συλλάβουν τον Κύριο στη Γεθσημανή, πράος εκείνος και γλυκύς, τους ρώτησε: «Τίνα ζητείτε;».  Του είπαν: «Ιησούν τον Ναζωραίον». «Είπεν αυτοίς ο Ιησούς: Εγώ ειμί». Στο άκουσμα αυτό οι σκληροί και άγριοι εκείνοι άνδρες «απήλθον εις τα οπίσω και έπεσον χαμαί» (Ιωαν. 18, 4-6). Δεν άντεξαν την παρουσία Του. Συγκλονίσθηκαν, ελέγχθηκαν και έλιωσαν «ως τήκεται κηρός από προσώπου πυρός»!
Το ίδιο συμβαίνει και όταν συναντά κανείς τον κάθε άγιο. «Γίνεται ο κινούμενος στόχος του. Έτσι καθώς βηματίζει, τον σημαδεύει, χωρίς κακό σκοπό» (Αλ. Σταυρόπουλος). Τί είναι ο Άγιος; Το αντίτυπο του Χριστού. Είναι η παρουσία του Χριστού, που παρατείνεται μέσα στον κόσμο. Γνωρίζοντάς τον γνωρίζεις τον ίδιο το Θεό. Κάθε λοιπόν άγιος είναι το μέτρο κρίσεώς μας. Είναι ο δεύτερος όρος της συγκρίσεως. Είναι μέλος ζωντανό της Εκκλησίας και μέτρο κρίσεως για ολόκληρη την Εκκλησία στο δόγμα και στο ήθος. Είναι βέβαια αόρατος, αλλά δεν είναι ανύπαρκτος. Είναι αόρατος, όπως αόρατος είναι ο Θεός. Όπως αόρατη είναι και η ψυχή μας. Έζησε όμως κάποτε στον κόσμο μας, εν τόπω και χρόνω, σωματικά και ορατά. Τώρα ζει εν τω Θεώ και διά του Θεού εν παντί καιρώ και τόπω. Γι’ αυτό είναι πάντοτε σύγχρονος. Του δόθηκε κατά χάριν «πάσα εξουσία εν ούρανώ και επί γης. Στην ύπαρξή του υπάρχει ολόκληρη η χάρη της Εκκλησίας. Γι’ αυτό είναι η ψυχή και η παρηγοριά του κόσμου». (Αββάς Ισαάκ ο Σύρος).
Στον Άγιο ακόμη και οι δαίμονες κρίνονται, όπως γράφει ο Αββάς Ισαάκ ο Σύρος, «όταν τον πλησιάζουν γίνονται σκόνη».
Οι άγιοι φαινομενικά απόντες, ως παρόντες συναναστρέφονται μαζί μας. Μας είναι γνωστοί και οικείοι. Στα πρόσωπά τους ο καθένας ανακαλύπτει τον αντίστοιχό του, στον οποίον μπορεί να βρει στοιχεία που ταιριάζουν στον εαυτό του, στη θέση του, στην ηλικία του, στη μόρφωση και την ψυχοσύνθεσή του, στους πόθους και τα βάσανά του. Ακόμη και στις πτώσεις του. Γιατί ήταν και αυτοί σαν κι’ εμάς άνθρωποι «σάρκα φορούντες και τον αμαρτωλόν αυτόν κόσμον οικούντες». Η διαφορά είναι ότι αυτοί κατόρθωσαν να γίνουν άγιοι, αξιοποιώντας τη Χάρη του Θεού και τη θέση τους μέσα στην Εκκλησία του Χριστού. Και γι’ αυτό νίκησαν κόσμο και κοσμοκράτορα, φθορά και αμαρτία. Και με τον τρόπο αυτό μας δείχνουν πού μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος. Πόσο μπορεί «να διασταλεί η ύπαρξή του», φθάνοντας ως τα έσχατα όρια της φύσεώς του, στη θέωση. Μας δείχνουν ακόμη ότι, εφ’ όσον και ένας, της ιδίας φύσεως με μας, έφθασε εκεί, άρα μπορούμε να φθάσουμε και εμείς.
«Ουκ οϊδατε, λοιπόν, φωνάζει ο Παύλος, ότι οι άγιοι τον κόσμον κρινούσιν;».
Μας κρίνουν με το λόγο τους αλλά και με τη σιωπή τους. «Η σιωπή του Ιησού ενέτρεψε Πιλάτον» τον ντρόπιασε, γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. Προπαντός όμως μας κρίνουν με τον βίο τους. Όποιοι κι’ αν είμαστε, ασήμαντοι ή σπουδαίοι. Στον βίο του Μ. Βασιλείου, ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος
γράφει ότι, όταν κάποτε ο αυτοκράτορας Ουάλης βρέθηκε την ήμερα των Θεοφανείων
στη Καισαρεία, επισκέφτηκε την εκκλησία, όπου
ιερουργούσε ο ουρανοφάντωρ Βασίλειος. Όταν
προχώρησε προς το Βήμα και αντίκρισε την σεπτή
και ουράνια μορφή του θείου ιεράρχη, κατελήφθη
από θάμβος και έκπληξη, τόσον, ώστε ζαλίσθηκε και
παραλίγο θα σωριαζόταν στο δάπεδο, αν δεν έτρεχαν κάποιοι να τον στηρίξουν!       
Μας κρίνουν όμως ευεργετικά, χωρίς να μας πληγώνουν. «Επειδή μας αγαπούν δεν πληγώνουν κανένα. Ο άγιος είναι ανίκανος να πληγώσει. Έτσι, μπορεί να σε γνωρίζει. Να σε κατανοεί. Και σε αφήνει ελεύθερο να κινηθείς να γνωρίσεις το είναι σου». Μας αποκαλύπτει, με αυτό που είναι αυτός, τα εσώτατα βάθη μας. Με την παράφορη μετάνοια και τα δάκρυά του, ελέγχει την σκληροκαρδία μας. Με την αυταπάρνηση και την αγάπη του, κρίνει τη φιλαυτία και την υψηλοφροσύνη μας. Με την εγκράτεια και ασκητικότητά του, διαφωνεί με το να εκτιμάται κάποιος από το τί έχει και όχι από το τί είναι. Μας αναστατώνει, μας προβληματίζει, καλώντας μας σε μια ανώτερη ζωή, με άλλη λογική. Διότι παρ’ όλον ότι, όλα τα στοιχεία της άγιότητος κάθε άγιου, τα βρίσκουμε ασυμβίβαστα και ελεγκτικά προς αυτά που ζούμε εμείς οι αμαρτωλοί, εν τούτοις νοιώθουμε ότι αυτά τα στοιχεία ανταποκρίνονται στη βαθύτερή μας φύση και ότι έχουμε πλασθεί όλοι μας γι’ αυτά. Με την αληθινότητά του, ο Άγιος, «τινάζει στον αέρα την κούφια και ψεύτικη ευσεβοφάνειά μας. Κανείς ευσεβοφανής δεν μπορεί να σταθεί κοντά του σαν άγιος». Όποιος κι’ αν είμαι, είτε κληρικός, είτε μοναχός, είτε λαϊκός, με αναγκάζει να διερωτηθώ και να πω: «Εγώ τί κάνω μπροστά σ’ αυτά που έκανε εκείνος; Τί σκοπό έχω στη ζωή μου; Τί αξία έχει η όποια επιτυχία μου; Και τί θα κερδίσω, αν κατορθώσω όσα επιζητώ;». Οι ενδόμυχοι αυτοί αυτοέλεγχοι, ακόμη και έναν άγιο άνθρωπο μπορούν να τον δονήσουν.
Όταν ο Πατήρ Πατέρων και κορυφαίος των ασκητών Μ. Αντώνιος επισκέφθηκε στη σπηλιά του τον μακάριο και όσιο Παύλο τον Θηβαίο, τόσο θαμπώθηκε από την προσωπικότητα του άστε, επιστρέφοντας στην καλύβη του, είπε στους μαθητές του; «Αλλοίμονο σε μένα τον άθλιο, παιδιά μου, γιατί ψευδώς φορώ το ένδυμα του μοναχού, όντας ένα μηδέν μπροστά σ’ εκείνον τον οσιότατο άνδρα».
Οι άγιοι είναι σύγχρονα, αλλά και εσχατολογικά πρόσωπα. Όσο ζουν στον παρόντα κόσμο, βιώνουν το Παύλειο σύνθημα: «ημών το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει». Και ο ακλινής προσανατολισμός τους είναι τα έσχατα, η βασιλεία του Θεού. Όταν όμως φθάνουν εκεί, στον ουρανό, το ενδιαφέρον της αγάπης τους στρέφεται προς εμάς. Προτού να ξεψυχήσει ο Άγιος Διονύσιος, ο έν Ολύμπω υποσχέθηκε στα πνευματικά του παιδιά που

περικύκλωναν την κλίνη του: «Εάν εύρω παρρησία στον Θεό, θα παρακαλώ πάντοτε για σας». Το ίδιο είπαν και πολλοί άλλοι άγιοι. Αυτή η υπόσχεσή τους ισχύει βεβαίως και για όλους εμάς, τα σημερινά πνευματικά τους παιδιά. Τους έχουμε στο Θεό πρεσβευτές μας ακοίμητους. Και η παρουσία της αγάπης τους εκδηλώνεται συνεχώς -πολλές φορές θαυματουργικά- στη ζωή όλων εκείνων που τους επικαλούνται μεν πίστη.
          Ο βίος τους όμως πρέπει να είναι και να παραμείνει το σταθερό σημείο αναφοράς μας, συγκρίσεως και ανακρίσεως. Εκείνοι υπήρξαν αντίγραφα του Χριστού. Εμείς ας αντιγράψουμε εκείνους, μέσα στις δικές μας συνθήκες. Έτσι θα γίνουμε όμοιοι με τον Χριστό, κατά την προτροπή του Παύλου: «μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ Χριστοί)» (Α’ Κορ. 11,1). Αμήν.
         
     (Αρχιμ. Αθηναγόρα Καραμανζτάνη, «Ο χριστιανός στο 21^ο αιώνα»)

Συνομιλώντας με τον πατέρα Συμεών από το Περού

Ερώτηση: Σεις π. Συμεών πώς βρεθήκατε από το Περού στο Άγιο Όρος; Πριν γίνεται ορθόδοξος τι είσασταν; 
Απάντηση: Καθολικός.

Ερώτηση: Και πώς ήλθατε εδώ; Είναι ενδιαφέρον.
Απάντηση: Από νεαρός, όταν ήμουν περίπου 16 χρονών, κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι άλλο.

Ερώτηση: Οι γονείς σας ήσαν Χριστιανοί; Ήσαν άνθρωποι της Εκκλησίας;
Απάντηση: Ή οικογένεια μου...Ή μητέρα μου είναι μια θαυμάσια γυναίκα με πνευματικότητα και βάθος πολύ. Ό πατέρας μου είναι άνθρωπος με λεβεντιά και με μεγάλη καρδιά. Είναι μια αρχοντική, μποέμικοι οικογένεια του Περού. Ξέρετε ποιοι είναι μποέμ; Όσοι γλεντούν τη ζωή τους. Οι καλλιτέχνες και οι διανοούμενοι. Ό πατέρας ανήκει σ' αυτούς. Αγαπούσε την οικογένεια του πολύ και Ιδιαίτερα εμένα. Οι γονείς μου, λοιπόν, πήγαιναν στην Εκκλησία, αλλά τίποτε πάρα πέρα. Εγώ φοιτούσα σ' ένα καθολικό γυμνάσιο, όπου οι καθηγητές ήσαν κληρικοί όμως ήταν αδύνατο να δεχτώ το Χριστιανισμό όπως μου τον παρουσίαζαν. Πίστευα πώς, ασφαλώς, θα υπήρχε κάτι άλλο. Από μικρός είχα διαβάσει βιβλία πολλά και είχα ασχοληθεί, με τις ανατολικές θρησκείες. όμως, όλα αυτά μίλαγαν πιο πολύ για μια ηθική για την υποχρέωση δηλαδή του ανθρώπου να ζει ηθικά και καλά πάνω στη γη, ενώ δεν έλεγαν τίποτε για την ανάγκη της μυστικής εν Χριστώ ζωής. Ή Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία έχει ενταχθεί τόσο πολύ μέσα στα πλαίσια του κόσμου, πού γίνεται κοσμική αξία. Μια κοσμική αξία πού προσωπικά ήταν αδύνατο να την δεχτώ γιατί πάντα ζητούσα αυτή την υπέρβαση της αμεσότητας. Ήταν τότε πού ήμουν πολύ επηρεασμένος από τον Αμπώ πού για μένα είναι από τους μεγαλύτερους σουρεαλιστές της εποχής μας. Άφησα τις σπουδές και εγκατέλειψα το Περού. Δεν ενδιαφερόμουνα ποτέ να πάρω ένα πτυχίο. Έψαχνα. Πήγα στην Ευρώπη, στο Παρίσι και το Λονδίνο αναζητώντας το κάτι άλλο. Λες και βρισκόμουν σ' ένα λαβύρινθο από τον όποιο ζητούσα να βγω. Στο Παρίσι γνώρισα κάποιον πού κι αυτός πρώτα, ήταν καθολικός και αργότερα έγινε ορθόδοξος μοναχός. Μετά ήλθα στην Ελλάδα και βρήκα τον παπα-Γιώργη πού μ' έκανε ορθόδοξο.

Ερώτηση: Ό μοναχός, τι λέτε, πρέπει να υπακούει σε καθετί πού θα του πει ό ηγούμενος, ακόμα κι όταν αυτό δεν εδράζεται στην αλήθεια;

Απάντηση: Υπακοή μόνο εν Αγίω Πνεύματι. Οι Πατέρες το καθορίζουν σαφώς. Όταν ό Γέροντας ακολουθεί γραμμή αιρετική και ανήθικη, τότε δεν είσαι υποχρεωμένος να υπακούσεις. Όταν όμως ή συμπεριφορά του συμβαδίζει με την Αλήθεια πού είναι ό Χριστός και με το πνεύμα των Πατέρων της Εκκλησίας, τότε οφείλεις υπακοή.

Ερώτηση: τι σημαίνει το ότι θα διαφωνήσει κανείς με τη γνώμη του Γέροντα;
Απάντηση: Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις πού πιο πάνω αναφέραμε, διαφωνία με τη γνώμη του Γέροντα, σημαίνει ότι παύεις να στηρίζεσαι στον άλλον και κλείνεσαι στον εαυτό σου. Αυτό δείχνει υπερηφάνεια. Αλλά οι μοναχοί είναι σαν τα παιδιά. Κάποιος φίλος μου είδε δυο μοναχούς στη Θεσσαλονίκη να ρωτάει ο ένας , τον άλλον: Καλά πώς και δεν πέφτει το ταβάνι του δωματίου αφού κρέμεται στον αέρα; Κι ο άλλος απάντησε: Α, δεν ξέρω, θα ρωτήσω το γέροντα μου. Ό Αγιορείτης για όλα θα ρωτήσει το γέροντα. Είναι σαν το παιδί Οι μοναχοί στο Άγιο Όρος βιώνουν μια συνεχή απαλλαγή από το φρόνημα το σαρκικό. Είναι αυτό πού στη γλώσσα της
ψυχαναλυτικής ονομάζουμε "συμβολικό ευνουχισμό". Όταν από τη ζωή του μονάχου λείπει ή ερωτική συνάντηση με τον Νυμφίο, τότε ο "συμβολικός ευνουχισμός" αποδεικνύεται κόλαση. Κατάσταση ανυπόφορη που κάνει το μοναχό ψυχρό σαν γερμανική μηχανή. Μονό οι νεκροί και οι ευνούχοι μπορούν να ζουν όντως ερωτικά.
Και τέτοιοι είναι και οι μοναχοί. Οι μοναχοί ζουν εν Χριστώ και γι' αυτό ερωτεύονται τα πάντα που τα προσφέρουν με τρόπο ερωτικό μπροστά στο θρόνο , του Θεού Κάθε χριστιανός είναι καλεσμένος να εκτελεί μέσα του καθημερινά και διηνεκώς τη θεία αναφορά, τη Θεια Λειτουργία, λέγοντας διηνεκώς μυστικά και μ' όλη την ύπαρξη του το "Τα Σα εκ των Σων, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". Σήμερα γίνεται ένα αδιάκοπο
γκρέμισμα και είναι προνόμιο να ζούμε σ' ένα πολιτισμό πού χάνεται, πού καταστρέφεται, πού είναι ερείπιο.

Ερώτηση: Γιατί προνόμιο;
Απάντηση: Προνόμιο γιατί ο πολιτισμός αυτός είναι ψεύτικος. Φτιάχτηκε απ' τον άνθρωπο πού θέλησε δίχως Θεό να γίνει Θεός. Τώρα αυτός ο πολιτισμός γκρεμίζεται Πέφτει το ψεύτικο και ο άνθρωπος αναγκαστικά συνειδητοποιεί το αδιέξοδο πού δημιουργήθηκε γύρω του απ' τον πολιτισμό. Και δεν υπάρχει αμφιβολία, πως ο άνθρωπος θα αναγκασθεί να ψάξει και να βρει τη μοναδική αυθεντική αξία πού είναι το πρόσωπο του Θεού. Είναι ή αύρα πού θα θεραπεύσει την ψυχή του βασανισμένου και πονεμένου σημερινού ανθρώπου. Από αυτή την άποψη, ζούμε σε προνομιακή εποχή.

Ερώτηση: Και ο Αρχαίος Ελληνικός Πολιτισμός; 
Απάντηση: Ό Αρχαίος Ελληνικός πολιτισμός ήταν ένας θαυμάσιος πολιτισμός πού δεν έχει καμιά σχέση με το Δυτικό Πολιτισμό. Οι διανοούμενοι λένε ότι ο Δυτικός Πολιτισμός εμπνέεται και βασίζεται στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό. Αυτό δεν είναι αλήθεια γιατί ή Αναγέννηση της οποίας και ο σημερινός πολιτισμός αποτελεί εξέλιξη, ήταν μια παρερμηνεία του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Οι Αρχαίοι Έλληνες δεν ήσαν ορθολογιστές. Αρκεί να διαβάσει κανείς την Ιλιάδα ή τον Πίνδαρο και θα δει ότι οι Έλληνες δεν έκαναν κανένα βήμα χωρίς αναφορά στους θεούς. Συνέχεια οι θεοί ήσαν παρόντες στην καθημερινή τους ζωή. Και υπήρχε στους Αρχαίους Έλληνες μια αναμονή του Αληθινού Θεού. Οι ουμανιστές της Δύσης είναι ορθολογιστές και πιστεύουν σε αφηρημένες ιδέες. Αντίθετα οι Έλληνες πίστευαν σε συγκεκριμένες μορφές ιδεών.

Ερώτηση: Ό Άγιος Ισαάκ ο Σύρος είχε πει: "Μοναχός εστίν ο έξωθεν του κόσμου καθήμενος και αεί δεόμενος του Θεού τυχείν των μελλόντων αγαθών". Αυτό τι σημαίνει; Γιατί θα μπορούσε κανείς να ισχυρισθεί ότι ο μοναχός είναι απόκοσμος και ατομιστής.
Απάντηση: Απόκοσμος είναι ο μοναχός. Δεν συμμετέχει στα του κόσμου και σ' αυτό διαφέρει από τους δυτικούς μοναχούς και κληρικούς πού βρίσκονται μέσα στον κόσμο και ασκούν κοινωνικά επαγγέλματα. Ό ορθόδοξος μοναχός είναι εκτός κόσμου και σκάνδαλο για τον κόσμο γιατί ο Χριστός είναι μια μπόμπα για το ανατίναγμα του κόσμου.
Να ανατιναχθεί ο κόσμος, ώστε να πάψει να είναι κόσμος και να γίνει Εκκλησία. Άλλα, δυστυχώς, υπάρχουν και στην Ορθόδοξη Εκκλησία μερικοί κληρικοί οι όποιοι έχουν αλλοτριωθεί από το δυτικό φρόνημα και προσπαθούν και αυτοί, όπως ακριβώς συμβαίνει με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, να εντάξουν την Εκκλησία στα καλούπια του κόσμου. Αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα για ένα χριστιανό. Είναι φοβερό, να βάζεις το Χριστό στα καλούπια του κόσμου. Αυτό σημαίνει, πλήρη εκκοσμίκευση της Εκκλησίας. Ό κόσμος για μας είναι τα πάθη. Ή Εκκλησία βρίσκεται μέσα στον κόσμο, αλλά δεν υποτάσσεται στον κόσμο.

Ερώτηση: Αν δείτε στο μοναστήρι κάποιο μοναχό να αμαρτάνει στο κελί του, πώς θ' αντιδράσετε;
Απάντηση: Πάντοτε σκέφτομαι αυτό πού αναφέρει το Γεροντικό. Κάποτε σ' ένα μοναστήρι μερικοί μοναχοί πήγαν στον ηγούμενο λέγοντας του ότι ο τάδε μοναχός έχει στο κελί του μία γυναίκα. Ό ηγούμενος τους είπε να πάνε μαζί του να δουν. Μπήκανε στο δωμάτιο και το μόνο πού υπήρχε εκεί ήταν ένα βαρέλι. Κατάλαβε ο Γέροντας πώς ή γυναίκα είχε κρυφτεί στο βαρέλι και θέλησε να την κρύψει. Πήγε και κάθισε πάνω σ' αυτό, ενώ συγχρόνως μίλησε αυστηρά στους μοναχούς για το λάθος τους και τους επέβαλε να ζητήσουν συγγνώμη.
Ξέρετε, το Άγιο Όρος δεν είναι τόπος αγιότητας, αλλά μετάνοιας. Είναι κοινωνία αγωνιζομένων και όχι τελείων ανθρώπων. Ή συνουσία των κοσμικών, ή σαρκική συνουσία είναι μια εμπειρία θανάτου. Ό άνθρωπος πεθαίνει για μια στιγμή. Ό μοναχός, πού δεν έχει μια άμεση ερωτική σχέση, όλη την ερωτική δύναμη του την προσανατολίζει πνευματικά, ώστε συνεχώς πεθαίνει. Και επειδή ακριβώς συνεχώς πεθαίνει, βρίσκεται σε μια συνεχή και διαρκή συνουσία. Πεθαίνει κατά σάρκα και γι' αυτό ζει αυτή την ερωτική συνουσία. Ένας μοναχός πού συνεχώς μετανοεί, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά ένα συνεχή ερωτά. Σκοπός της ζωής μας θα πρέπει να είναι ή συνουσία. Ή ένωση με το Θεό. Έτσι γίνεται πνεύμα, αδρά, φως. Και έτσι αγκαλιάζει όλη την κτίση μέσα σε μια ερωτική σχέση.

Ερώτηση: Δηλαδή π. Συμεών αν έδινε κανείς σε κάποιο άρθρο του ή βιβλίο τον τίτλο: "Άθως: Όρος Αγιον Τόπος συνουσίας" θα συμφωνούσατε;
Απάντηση: Όχι. Δεν κάνει γιατί τότε θα παίρναμε πολύ ψηλά τον αμανέ.

Ερώτηση: Διάβασα σε κάποιο μοναστήρι και το εξής: "Αγιον Όρος. Προθάλαμος του Παραδείσου". Τι θα είχατε να πείτε;
Απάντηση: Όχι, όχι. Αυτά δεν είναι σωστά. Μπορεί κανείς να πει: "Άγιο Όρος - Υδατόστρωτος τάφος". Είναι ο τίτλος κάποιου ποιήματος μου. Τάφος είναι το Άγιο Όρος.

Ερώτηση: Μερικοί λένε ότι το Άγιον Όρος το έχουν καταλάβει άνθρωποι θρησκευτικών οργανώσεων με σκοπό μια μέρα να καταλάβουν τα διάφορα εκκλησιαστικά πόστα. τι λέτε;
Απάντηση: Οι άνθρωποι προβάλλουν τους φόβους τους. Φοβούνται πώς θα έλθουν άνθρωποι από άλλους πλανήτες για να κατακτήσουν τον κόσμο; Και γιατί; Μήπως επειδή ο άνθρωπος του πλανήτη μας έχει φθαρεί κι είναι όλος εγωισμό; Μήπως επειδή ο άνθρωπος αυτός θέλει να υποτάξει τα πάντα και να αντικειμενοποιήσει τα πάντα; Γιατί οι άνθρωποι άλλων πλανητών, αν υπάρχουν τέτοια οντά, γιατί να 'χουν κακές διαθέσεις; Μπορεί να 'ναι άγιοι. Μπορεί να μην έχουν τον εγωισμό πού έχουμε εμείς και Ίσως θελήσουν να μας κάνουν καλό και όχι κακό. Γιατί έχουμε γεμίσει το στερέωμα από τέρατα;

Ερώτηση: Δηλαδή, μπορεί μια μέρα κι από το Άγιο Όρος να ξεπηδήσουν και τέτοιες περιπτώσεις; Δηλαδή άνθρωποι πού θα πάρουν τα πόστα τα εκκλησιαστικά;
Απάντηση: Δεν μπορεί να έλθει κανείς στο Άγιο Όρος με τέτοιες διαθέσεις γιατί δεν θα μπορέσει να μείνει ούτε 15 ημέρες. Τα παιδιά πού έχουν έλθει στο Άγιο Όρος είναι νέοι της εποχής μας πού αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο του πολιτισμού. Καταλαβαίνουν πόσο ψεύτικη είναι ή κοινωνία μας και αναζητάνε κάτι αληθινό. Ήλθαν εδώ για να πεθάνουν. Πολλοί απ' αυτούς ήλθαν απ' τα μπουζούκια και τα νυχτερινά κέντρα. Όσοι προβάλλουν τέτοιους ισχυρισμούς είναι άνθρωποι με κακές διαθέσεις πού προβάλλουν τα πάθη τους και τους φόβους τους.
ΑΘΩΣ ΟΡΟΣ ΑΓΙΟ - ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ. ΤΑΣΟΣ ΜΙΧΑΛΑΣ 1981

Πηγή: http://www.pigizois.net/pneumatikoi_logoi/simeon_peroy/simeon_peroy.htm

Η εικόνα του Χριστού που μάτωσε!

Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας βρίσκεται το χωριό Derjavino. Στις 5 Μάιου 1999 στο σπίτι της Antonina Ivanovna Εfimova οι εικόνες άρχισαν να τρέχουν μύρο. Αυτόπτες μάρτυρες η Antonina και η κόρη της Όλγα 33 ετών. Την Μεγ. Τετάρτη του 2000 από το δεξί χέρι μιας εικόνας τους Χριστού άρχισε να τρέχει μύρο από μία ανοιχτή πληγή. Έπειτα στο κεφάλι του στο σημείο που άφησε σημάδια ο ακάνθινος στέφανος εμφανίστηκαν κόκκινες κηλίδες. Σιγα-σιγά κυλώντας το αίμα και το μύρο σχημάτισαν μια κρούστα πορφυρόχρωμη.
Το αίμα άρχισε να πήζει. Σε 19 διαφορετικές εικόνες των δύο αυτών πιστών άρχισε να τρέχει μύρο και αίμα.
Ο αρχιεπίσκοπος Σαμάρειας Σέργιος λέει: «Στην αρχή είχα αμφιβολία μέχρι που είδα την εικόνα του Χριστού. Μια οσμή αίματος αληθινά υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Πράγμα το οποίο αποδείχτηκε μετά από χημικές αναλύσεις. Με την ευλογία του αρχιεπισκόπου Σαμάριας η εικόνα τέθηκε σε προσκύνηση σε διάφορες πόλεις της Ρωσίας.
Στη Μόσχα, στην Εκκλησία των Αγ. 9 μαρτύρων του Cizic που εορτάζονται στις 14 Δεκεμβρίου, δεκάδες χιλιάδες πιστών προσκύνησαν την εικόνα του Χριστού από το Derjavino. Ο πρωθιερέας Ioan Bukotkin συγκλονισμένος απ’ αυτό που έβλεπε με δάκρυα στα μάτια προσευχήθηκε: « Ω Κύριε και Θεέ μου! Ούτε οι γραμματείς και οι φαρισαίοι δε σε σταύρωσαν έτσι όπως σε σταυρώνουμε εμείς με τις αμαρτίες μας».
Εκείνη τη στιγμή το μύρο και το αίμα άρχισαν να τρέχουν αφθόνως.
Οι εικόνες στο σπίτι της Antonina Efimova δεν είναι παλιές, ούτε καν αγιογραφία. Οι πιο πολλές είναι χάρτινες. Όσοι προσκυνούν τις εικόνες αισθάνονται μια άρρητη ψυχική χαρά ενώ έχουν γίνει πολλά θαύματα.
(περιοδικό Lumea credintei)/μετάφραση www.proskynitis.blogspot.com

 

Τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο: «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;»(1).

Βυθίζομαι μὲ τὴ σκέψη στὴν παρατήρηση τῶν διχτυῶν τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁπλωμένα ὄχι μόνο ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μέσα του. Τὸ ἕνα δίχτυ εἶναι σφιχτοδεμένο μὲ τὸ ἄλλο. Κάποια δίχτυα εἶναι στημένα σὲ σειρές. Ἄλλα ἀφήνουν μεγάλα ἀνοίγματα, αὐτὰ ὅμως ὁδηγοῦν σὲ ἀναρίθμητες πτυχώσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει κανείς. Θρηνῶ πικρά, βλέποντας τὰ πολύπλοκα σατανικὰ δίχτυα! Αὐθόρμητα ρωτάω κι ἐγώ, ὅπως ὁ ἐρημίτης ὅσιος: "Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ γλιτώσει ἀπ’ αὐτά;".

Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ διάφορα βιβλία ποὺ μεταδίδουν δῆθεν τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βυθίζουν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ μὲ τὴν ἀπροκάλυπτη ἤ συγκαλυμμένη ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ καὶ μοχθηροῦ κοσμοκράτορα. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ προέρχονται ἀπὸ λογικὴ ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη λόγω τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν «τὴν ἀνθρώπινη δολιότητα καὶ τὰ τεχνάσματα ποὺ μηχανεύεται ἡ ἀπάτη», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου(2), καθὼς προέρχονται ἀπὸ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι «χωρὶς λόγο ὑπερηφανεύονται μὲ τὸ ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία μυαλὸ τους»(3).

Ὁ πλησίον, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὀφείλω νὰ ἀναζητῶ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς γίνεται γιὰ μένα δίχτυ, ποὺ μὲ παγιδεύει καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅταν ὁ νοῦς του εἶναι πιασμένος στὰ δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιῶν καὶ πλανερῶν σοφιστειῶν.

Ὁ δικός μου νοῦς εἶναι σημαδεμένος ἀπὸ τὴν πτώση, εἶναι καλυμμένος μὲ τὸ πέπλο τοῦ ζόφου, εἶναι δηλητηριασμένος ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ ἴδιος ὁ νοῦς μου, λοιπόν, πλανεμένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα, ἁπλώνει ἀνεπίγνωστα τὰ δικά του δίχτυα, γιὰ νὰ αὐτοπαγιδευθεῖ. Ἀκόμα κι ὅταν ἦταν στὸν παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, ἀδιάκριτα καὶ ἀπερίσκεπτα θέλησε ν’ ἀποκτήσει μία γνώση ὀλέθρια, θανάσιμη!(4). Καὶ μετὰ τὴν πτώση του, ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀδιάκριτος, ἀκόμα πιὸ ἀπερίσκεπτος. Μὲ θρασύτητα μεθᾶ ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς φαρμακερῆς γνώσεως, διώχνοντας ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴν ἐπιθυμία νὰ γευθεῖ τὸ θεϊκὸ ποτήρι τῆς σωτήριας γνώσεως.

Καὶ γιὰ τὴν καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρὰ καὶ δίχτυα λεπτά! Ποιὰ ἀπ’ αὐτὰ νὰ θεωρήσω πιὸ ἐπικίνδυνα, πιὸ φοβερά; Δὲν ξέρω. Ὁ κυνηγὸς εἶναι ἔμπειρος καὶ ἐπιδέξιος· αὐτὸν ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χοντρὰ δίχτυα του, θὰ τὸν πιάσει στὰ λεπτά. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυνηγιοῦ εἶναι ἕνας: ἡ ψυχικὴ καταστροφή.

Τὰ δίχτυα εἶναι στημένα καὶ καμουφλαρισμένα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ἐξαιρετικὴ τέχνη. Ἡ πτώση εἶναι μεταμφιεσμένη, εἶναι ντυμένη μὲ ροῦχα θριάμβου —μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κενοδοξία, μὲ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια— καὶ κρύβει ἀπατηλὰ τὸ σκοτεινὸ πρόσωπό της πίσω ἀπὸ ἕνα πνευματικό, ἕνα οὐράνιο προσωπεῖο ἀρετῆς. Ἡ ἀκόλαστη ἀγάπη εἶναι συχνὰ κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιά φαινομενικὰ ἁγία ἀγάπη. Ἡ σαρκικὴ γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνὰ σὰν γλυκύτητα πνευματική. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὸν ἄνθρωπο δεμένο μὲ τὴ φθαρμένη φύση του. Κι αὐτὸ φτάνει γιὰ τὴν ἀποξένωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ἔστω καὶ χωρὶς μεγάλες πτώσεις στὴν ἁμαρτία. Τὰ βαριὰ ἁμαρτήματα τὰ ὑποκαθιστᾶ ὁλοκληρωτικά, σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμοὺς τοῦ νοητοῦ κυνηγοῦ, τὸ ὑπερήφανο φρόνημα ἑνὸς χριστιανοῦ ἱκανοποιημένου ἀπὸ τὶς ἀρετές του, τὶς ἀρετὲς τῆς φθαρμένης φύσεως, ἑνὸς χριστιανοῦ πεσμένου στὴν αὐταπάτη· αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Κύριο.

Καὶ γιὰ τὸ σῶμα μου πόσα δίχτυα! Τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τί δίχτυ ποὺ εἶναι! Καὶ πόσο ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτὸ ὁ κοσμοκράτορας! Συγκαταβαίνοντας στὶς κατώτερες ροπὲς καὶ ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, φτάνουμε νὰ μοιάζουμε στὰ ἄλογα ζῶα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴ θεία ὁμοίωση! Φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πέφτουμε σ’ αὐτὸν τὸν βαθὺ καὶ φοβερὸ γκρεμό, ὅταν παραδινόμαστε στὶς βαριὲς σαρκικὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, ἀκριβῶς γιὰ τὴ βαρύτητά τους, ὀνομάζονται πτώσεις(5). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλαφριὲς σαρκικὲς ἀπολαύσεις δὲν εἶναι λιγότερο ὀλέθριες. Γιὰ χάρη τους παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας καὶ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν οὐρανό, τὴν αἰωνιότητα, τὸν προορισμό μας. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις κατορθώνει νὰ μᾶς κρατᾶ σὲ διαρκή περισπασμὸ καὶ νὰ μᾶς προξενεῖ νοητικὸ σκοτισμό. Οἱ θύρες, διαμέσου τῶν ὁποίων ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο, εἶναι οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις. Μέσ’ ἀπ’ αὐτές, λοιπόν, τὶς θύρες ὁ κοσμοκράτορας εἰσάγει ἀκατάπαυστα στὴν ψυχὴ αἰσθητικὲς ἱκανοποιήσεις, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Ἐντυπωσιακὰ ἠχεῖ ἡ μουσικὴ στὶς περιβόητες ἐπίγειες συναυλίες, μία μουσικὴ ποὺ ἐκφράζει καὶ ξεσηκώνει διάφορα πάθη. Τέτοια πάθη προβάλλονται καὶ στὶς ἐπίγειες θεατρικὲς παραστάσεις, τέτοια πάθη ἀναμοχλεύονται μ’ ὅλες τὶς ἐπίγειες τέρψεις. Ὁ ἄνθρωπος μὲ κάθε δυνατὸ μέσο κυνηγᾶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ ποὺ τὸν σκοτώνει. Μεθυσμένος ἀπ’ αὐτό, λησμονεῖ τὸ σωτήριο θεῖο ἀγαθὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.

Νὰ μιά ἁπλὴ ἀπεικόνιση τῶν διχτυῶν ποὺ ἔχει ἁπλώσει ὁ κοσμοκράτορας γιὰ τὴ σύλληψη τῶν χριστιανῶν. Ναί, μόνο ἕνα ἄτεχνο ζωγράφισμά τους ἐπιχείρησα, ἀδελφοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σᾶς προκάλεσε τρόμο, ἀσφαλῶς θὰ γέννησε μέσα σας τὸ ἐρώτημα: "Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα;".
Ἀκόμα δὲν τελείωσε, ὅμως, ὁ φοβερὸς πίνακας! Ἀκόμα κινεῖται ὁ χρωστήρας μου ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!

Τί λέει. λοιπόν, ὁ Θεός; Κάνει μία προφητεία, ποὺ ἤδη ἐπαληθεύεται. Στοὺς ἔσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ»(6). Ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ πιὸ στέρεος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ αὐξηθοῦν τόσο τὰ διαβολικὰ δίχτυα ὅσο καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιάνονται σ’ αὐτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τὸν κόσμο. Καὶ τί βλέπω; Τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, ἂν τὰ συγκρίνουμε μ’ ἐκεῖνα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, αὐξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ἀνυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τὰ βιβλία μὲ τὶς ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορες πλάνες καὶ τὶς μεταδίδουν στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ λίγοι, ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγία ἀλήθεια. Ἐνισχύθηκε ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς φυσικὲς ἀρετὲς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ γνώση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν μειώθηκε καὶ ἡ ἔμπρακτη ἐργασία τους σχεδὸν ἐξαφανίστηκε. Ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ κυριαρχεῖ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τρεμοσβήνει. Οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καταβροχθίζουν τὸν χρόνο μας. Δὲν ἔχουμε καιρὸ οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸν Θεό. «Ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν», κι ἐκείνων ἀκόμα ποὺ θὰ ἀγαποῦσαν θερμὰ τὸν Θεό, ἂν τὸ κακὸ δὲν ἦταν τόσο διάχυτο, ἂν τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου δὲν εἶχαν τόσο πολλαπλασιαστεῖ.

Δικαιολογημένη ἦταν ἡ λύπη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Πιὸ δικαιολογημένη εἶναι ἡ λύπη τοῦ χριστιανοῦ τοῦ καιροῦ μας, ποὺ βλέπει τὰ σατανικὰ δίχτυα. Εὔλογο εἶναι τὸ θρηνητικὸ ἐρώτημά του: "Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;".

Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ὁ Κύριος στὸν μεγάλο ὅσιο τῆς ἐρήμου: «Ἡ ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν!»(7).

Θεϊκὴ ἀπάντηση! Ἀπάντηση ποὺ διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιὰ κάθε ἀμφιβολία. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μὲ δυὸ λόγια ἀποκαλύπτει τὸν σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως τοῦ ἐχθροῦ μας, τὸν σίγουρο τρόπο διαλύσεως τῶν πολύπλοκων παγίδων του, ποὺ στήνει μὲ μαεστρία χάρη στὴν πολυχρόνια καὶ καταχθόνια ἐμπειρία του.

Ἂς περιτειχίσουμε μὲ τὴν ταπείνωση τὸν νοῦ, μὴν ἀφήνοντάς τον νὰ κυνηγᾶ τὶς γνώσεις ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπερίσκεπτα. Ἂς τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, ποὺ κρύβονται συχνὰ πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸ προσωπεῖο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἂς τὸν κάνουμε νὰ ὑπακούει ταπεινὰ στὴν Ἐκκλησία, «ἀνατρέποντας ψεύτικους ἰσχυρισμοὺς καὶ καθετὶ ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ»(8. Ὅλος θλίψη, ὅλος δυσκολία εἶναι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν νοῦ ὁ στενὸς δρόμος(9 τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Τελικά, ὅμως, αὐτὸς ὁ δρόμος τὸν φέρνει στὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πνευματικῆς γνώσεως. Μπροστὰ στὴν πνευματικὴ γνώση ἐξαφανίζονται ὅλες οἱ ἐνστάσεις τῆς σαρκικῆς καὶ τῆς ψυχικῆς λογικῆς ἐναντίον τῆς ἀκριβοῦς ὑποταγῆς στὴν Ἐκκλησία.

Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὸν νοῦ μας τὴ μελέτη πνευματικῶν βιβλίων πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν συντάξει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ συγγραφεῖς γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει σαφὴς ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία ὅτι ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μελετᾶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων αὐτῶν συγγραφέων, ὁπωσδήποτε κοινωνεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ οἰκοῦσε μέσα τους καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τους. Ὅποιος, ἀντίθετα, μελετᾶ τὰ συγγράμματα τῶν αἱρετικῶν, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀποκαλοῦνταν ἅγιοι, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς πλάνης(10 καί, δείχνοντας τὸν κρυφὸ ἐγωισμό του μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα.

Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν καρδιά μας; Αὐτὴ τὴν ἀγριελιὰ ἂς τὴν μπολιάσουμε μ’ ἕνα κλαδάκι ἀπὸ ἥμερη καὶ καρποφόρα ἐλιά, ἂς τὴν κεντρίσουμε μὲ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ, ἂς τῆς μεταδώσουμε τὴν εὐαγγελικὴ ταπείνωση, ἂς τὴν ἀναγκάσουμε νὰ οἰκειωθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θὰ διαπιστώσουμε τότε τὴν ἐναντίωσή της στὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀκατάπαυστη ἀντιλογία της στὶς θεῖες ἐντολές, τὴν πεισματικὴ ἀνυποταξία της στὸν Κύριο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση τῆς καρδιᾶς μας θὰ δοῦμε σὰν σὲ καθρέφτη τὴν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ἂς κλάψουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Πλάστη καὶ Σωτήρα μας, ἂς πονέσουμε λυτρωτικά. Καὶ ὅσο δὲν θεραπευόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ἂς παραμένουμε σ’ αὐτὸν τὸν πόνο. Γιατί «καρδιὰ συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς»(11), δὲν θὰ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Θεός, ὡς Πλάστης μας καὶ ἀπόλυτος Κύριός μας, μπορεῖ νὰ ἀναπλάσει τὴν καρδιά μας, ἂν αὐτὴ ἀδιάλειπτα Τὸν ἱκετεύει μὲ δάκρυα καὶ νὰ τὴ μεταβάλει ἀπὸ καρδιὰ φιλάμαρτη σὲ καρδιὰ φιλόθεη, ἁγία.

Ἂς φυλᾶμε συνεχῶς τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, μὴν ἀφήνοντας τὴν ἁμαρτία νὰ περνᾶ μέσ’ ἀπ’ αὐτὲς στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Ἂς χαλιναγωγήσουμε τὰ φιλοπερίεργα μάτια μας καὶ τὰ φιλοπερίεργα αὐτιά μας. Ἂς ἐπιβάλουμε σκληρὴ τιμωρία στὴ γλώσσα μας, τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματος ποὺ προκαλεῖ τόσο ἰσχυροὺς σεισμούς. Ἂς ταπεινώσουμε τὶς ἄλογες σαρκικὲς ὁρμὲς μὲ τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἀγρυπνία, τὸν σωματικὸ κόπο, τὴ συχνὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴν ἀδιάλειπτη καὶ προσεκτικὴ προσευχή. Πόσο λίγο διαρκοῦν οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις! Καὶ μὲ πόση δυσοσμία τελειώνουν! Ἀπεναντίας, ὅταν τὸ σῶμα, περιτειχισμένο μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, λουσμένο στὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας καὶ ἁγιασμένο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλες οἱ ἀπόπειρες τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τὴν παγίδευση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτυχαίνουν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει ὅλα τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν! Ἀμήν.
Ἔρημος Ἁγίου Σεργίου
1846


Σημειώσεις

1. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26.
2. Ἐφ. 4:14.
3. Κολ 2:18.
4. Βλ. Γεν. 2:16-17 3:1-6.
5. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. ὅ.π., ΙΕ΄, 40.
6. Ματθ. 24:12.
7. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, ὅ.π.
8. Β΄ Κορ. 10:4-5.
9. Πρβλ Ματθ. 7:14.
10. Πρβλ. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Βιβλίον Α΄. Περὶ διακρίσεως.
11. Πρβλ. Ψαλμ. 50:19

η μετάνοια του εκλύτου συνταγματάρχη.

Στο Πατερικό του Γκλίνσκ διαβάζουμε το εξής θαυμαστό γεγονός:
Ο Βασίλειος Μιλόνωφ ήταν συνταγματάρχης και γνωστός για τον έκλυτο βίο του. Δεν πίστευε τίποτα. Βλασφημούσε και περιγελούσε κάθε τι που είχε σχέση με την θρησκεία. Η ηλικιωμένη μητέρα του είχε βαθιά πίστη κι ευλάβεια και τον εκλιπαρούσε να συμμορφωθεί, μα του κάκου. Οι προσευχές της όμως δεν πήγαν χαμένες. Ο Κύριος που θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι την άκουσε και να τι έγινε.
Μια φορά ο Μιλόνωφ είχε μεθύσει με τους φίλους του και μετά γύρισε στο σπίτι και ξάπλωσε να ξεκουραστεί. Δεν είχε καλά καλά κλείσει τα μάτια του κι άκουσε μια φωνή πίσω από τη στόφα να του λέει:
-Μιλόνωφ, πάρε ένα όπλο και πυροβολήσου.
Ξαφνιάστηκε. Νόμισε πως κάποιος του κάνει κακόγουστο αστείο. Έριξε μια ματιά γύρω στο δωμάτιο κι αφού δεν είδε κανένα, νόμισε πως ήταν παραίσθηση. Σε λίγο όμως ξανάκουσε τη φωνή. Αυτή τη φορά μάλιστα ήταν πιο επιτακτική και του απαιτούσε να πάρει αμέσως το όπλο και να αυτοπυροβοληθεί. Αναστατωμένος φώναξε τον ιπποκόμο του και του τα διηγήθηκε όλα. Ο ιπποκόμος του ήταν πιστός και του είπε πως όλ’ αυτά ήταν δαιμονικά και πως έπρεπε να κάνει το σταυρό του και να προσευχηθεί. Ο Μιλόνωφ είχε πολύ καιρό να κάνει το σταυρό του ή να προσευχηθεί και γι’ αυτό του φάνηκε αστεία η πρόταση του ιπποκόμου. Γέλασε με τη δεισιδαιμονία του. Εκείνος όμως επέμεινε και του είπε την άλλη φορά που θ’ ακούσει τη φωνή, να κάνει το σταυρό του.
-Τότε θα δεις, του είπε, πως υπάρχει Θεός, υπάρχουν και δαίμονες. Η φωνή θα σταματήσει, αφού είναι ολοφάνερο πως προέρχεται από το δαίμονα και θέλει να σκοτωθείς για να κολαστείς αιώνια.
Ο Μιλόνωφ έδιωξε τον ιπποκόμο και ξανάκουσε τη φωνή. Τότε αποφάσισε να κάνει το σταυρό του. Στη στιγμή η φωνή σταμάτησε κι αυτό του ’κανε μεγάλη εντύπωση. Άρχισε ξαφνικά να σκέφτεται όλη την προηγούμενη ζωή του. Ένας ακαθόριστος φόβος τον έπιασε κι αποφάσισε να τα παρατήσει όλα και ν’ αφιερώσει το υπόλοιπο της ζωής του στη μετάνοια για τις αμαρτίες του.
Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό έστειλε την παραίτησή του, φόρεσε μια προβιά και κίνησε για το Κίεβο. Ήθελε να μονάσει στη λαύρα των Σπηλαίων. Ο ηγούμενος δυσκολεύτηκε να τον κρατήσει και του είπε να πάει προσωπικά στο μητροπολίτη. Εκείνος με τη σειρά του ξαφνιάστηκε που είδε μπροστά του ένα συνταγματάρχη με ρούχα ζητιάνου. Κι όταν ο τελευταίος του μίλησε ανοιχτά για τη ζωή του τον συμβούλεψε να μην πάει στη λαύρα, που βρισκόταν κοντά σε μια θορυβώδη πόλη, αλλά στο ερημητήριο του Γκλίνσκ, στον ηγούμενο Φιλάρετο. Με τη δική του έμπειρη καθοδήγηση του είπε ν’ αγωνιστεί για τη σωτηρία της ψυχής του. Κι ο Μιλόνωφ τον άκουσε, πήγε στο Γκλίνσκ κι έγινε εκεί υπόδειγμα πραγματικής μετάνοιας.
Το Γεροντικό του Βορρά, Β΄ τόμος,
Π. Μπότση, Αθήνα, 2001, σ. 108 -110.
Από το περιοδικό «ΚΙΒΩΤΟΣ», Τεύχος υπ’ αριθμ. 24, Χειμώνας 2010, σελ. 12 -13.
Η/Υ επιμέλεια, Κωνσταντίνας Κυριακούλη.

Ο ραβίνος Μορντεχάϊ Φριζής περιγράφει τον ...επερχόμενο μεσσία!

Αφιερωμένο ειδικά σε όσους εκ των Χριστιανών μας σπρώχνουν προς την πανθρησκεία και την αποστασία

Ορθόδοξο Παρατηρητήριο

Αντί εισαγωγικού σχολίου θα παραθέσουμε ένα μικρό απόσπασμα απο ομιλία του π. Θεοδώρου Ζήση με τίτλο "ΒΑΣΙΚΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑΣΤΙΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ "

(απο το http://www.theodromia.gr/F304D4FE.el.aspx)

«Ἀνίσως καὶ θέλετε νὰ σᾶς εἰπῶ ἕνα παράδειγμα γιὰ νὰ καταλάβετε τὴν δύναμη τοῦ Σταυροῦ, σᾶς τὸ λέγω. Εἰς τὴν Αἴγυπτον, εἰς τὸ Μισίρι, ἦτον ἕνας βασιλεὺς ἀσεβής. Εἶχε ἕναν Ἑβραῖο βεζύρη καὶ ἀπὸ Ἑβραῖος ὁποὺ ἦτον ἔγινε καὶ Τοῦρκος -τοὺς ἐξευτελίζει καὶ τοὺς δύο ἐδῶ μὲ μιὰ διήγηση!- Ἄφησε τὸν ἕνα διάβολο καὶ πῆγε μὲ τὸν ἄλλον. Ἔφυγε ἀπὸ τὸν Ἑβραῖο καὶ πῆγε μὲ τὸν ἄλλο διάβολο. Ἤξευρε γράμματα ἑβραϊκὰ καὶ τούρκικα.

Εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν ἦτον ἕνας Πατριάρχης, τὸ ὄνομά του Ἰωακείμ, ἁγιώτατος ἄνθρωπος, σοφὸς και ἐνάρετος. Ἀκούγοντας ὁ βασιλεὺς τὸν Πατριάρχην, πὼς ἦτον ἅγιος ἄνθρωπος τὸν ἀγάπα κατὰ πολλά. Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ βασιλέως. Κάτι πολλὴν ἀγάπην ἔχεις μὲ τὸν Πατριάρχην. Τοῦ λέγει ὁ Βασιλεὺς. ὁ Ἰωακείμ, ὁ Πατριάρχης, εἶναι καλός, δίκαιος ἄνθρωπος. Τοῦ λέγει ὁ Ἑβραῖος, σὰν βεζύρης ὁποῦ ἦτον: Κράξε, Βασιλεῦ, τὸν Πατριάρχην νὰ ἔλθη. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος, ἐπειδὴ καὶ ἤξευρε τὸ εὐαγγέλιον. ἐγὼ θέλω, Πατριάρχη, νὰ φιλονικήσωμεν μερικὰ καὶ περὶ πίστεως, γιὰ τὰ δόγματα. Λέγει του ὁ Πατριάρχης. μὲ τὸν ὁρισμό σου, βασιλεῦ, ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὴν πίστιν μου νὰ χύσω καὶ τὸ αἷμα μου. Καὶ κάνοντας ἀρχὴν ὁ Πατριάρχης νὰ φιλονικᾶ μὲ τὸν Ἑβραῖο, μ' ἕναν τρόπον ἐπιδέξιον πάντοτε τὸν ἀποστόμωνε τὸν Ἑβραῖον.

Λέγει ὁ Ἑβραῖος τοῦ Πατριάρχου. τί θέλομεν νὰ φιλονικῶμεν; Ἐγὼ ἀκούω, ὁποὺ λέγει ὁ Χριστός σας εἰς τὸ εὐαγγέλιον πὼς ὅποιος ἔχει πίστιν ὅσον μὲ ἕνα σπυρὶ σινάπι μετατοπᾶ ἕνα βουνὸ ἀπὸ τὸν τόπον του καὶ πηγαίνει σ' ἄλλο μέρος. Λέγει ὁ Πατριάρχης. ἀληθινὰ ἔτσι τὸ λέγει τὸ εὐαγγέλιον. Λέγει του ὁ Ἑβραῖος λοιπόν, ἂν εἶσαι ἄξιος, πρόσταξε καὶ σὺ νὰ σηκωθῆ ἀπὸ τὸν τόπον του τὸ βουνὸ καὶ τότε νὰ πιστεύσω. Ἐζήτησε ὁ Πατριάρχης τρεῖς ἡμέρες καὶ τρεῖς νύκτες διορίαν. Τότε ἔρχεται ὁ Πατριάρχης καὶ λέγει τοῦ βασιλέως. ἕτοιμος εἶμαι διὰ τὸ πρόσταγμα, ὅπου μὲ πρόσταξες.

Ἦτον ἕνα βουνὸ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον ἔως τρεῖς ὧρες μακριά. Λέγει ὁ Ἑβραῖος. Βασιλέα, πρόσταξε τὸν Πατριάρχη νὰ σηκώση ἐκεῖνο τὸ βουνὸ νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἐμεῖς. Τότε πιάνει ὁ Πατριάρχης καὶ θυμιάζει ἀπὸ μακριὰ ἐκεῖνο τὸ βουνὸ καὶ κάμνοντας τὸν Σταυρόν του τρεῖς φορές, λέγοντας καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Σὲ προστάζω ἐσὲ βουνὸ νὰ σηκωθῆς καὶ νὰ ἔρθης ἐδῶ. Καί, ὦ τοῦ θαύματος! Εὐθὺς ἐσηκώθη ἐκεῖνο τὸ βουνὸ καὶ ἔγινε τρία, εἰς τύπον τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ ἐκκίνησε καὶ ἐρχόταν. Φωνάζει ὁ βασιλεὺς καὶ λέγει. γιὰ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Βοήθησέ μας καὶ ἐχαθήκαμε. Ἐρχόταν ἀπάνω τους τὸ βουνό. Καὶ κάνοντας πάλιν δέησιν ὁ Πατριάρχης ἐστάθη τὸ βουνὸ ἔως ἕξι μίλια μακριὰ ἀπὸ τὴν Αἴγυπτον καὶ τὸ ὠνόμασαν Ντοὺρ ντὰγ. θέλει νὰ εἰπῆ. στάσου βουνὸ πάλιν.

Ὁ Ἑβραῖος δὲν ἐπίστευσεν καὶ λέγει τοῦ Βασιλέως. Πάλιν λέγει τὸ Εὐαγγέλιον πὼς ὅποιος ἔχει πίστιν, ἀνίσως καὶ τύχη ἀνάγκη νὰ πιῆ θανάσιμον φαρμάκι, δὲν ἀποθαίνει. λοιπὸν πρόσταξε τὸν Πατριάρχην νὰ τοῦ κάμω ἕνα φαρμάκι νὰ τὸ πίη καί, ἀνίσως καὶ δὲν ἀποθάνη, νὰ πιστεύσωμεν καὶ ἐμεῖς». Ἔγινε καὶ τὸ θαῦμα αὐτό. Ὁ Ἑβραῖος παρεσκεύασε ἰδίαις χερσὶν ἕνα φαρμάκι, τὸ ὁποῖο μόνο νὰ τὸ ἤγγιζες στὰ χείλη θὰ ἀπέθνησκες. Ὁ Πατριάρχης ἤπιε ὅλο τὸ ποτήρι καὶ δὲν ἔπαθε τίποτε. Καὶ λέγει τώρα στὸν βασιλιὰ. «Πὲς του νὰ ξεπλύνη τώρα τὸ ποτήρι καὶ νὰ πιῆ τὸ ξέπλυμα». Καὶ μὸλις τὸ ἤπιε ὁ Ἑβραῖος πέθανε μπροστὰ σὲ ὅλους!------------

(Το παρακάτω  άρθρο και Video  μας το έστειλε ο φίλος του ιστοογίου Β.Π )

«Ο Μεσσίας σύμφωνα με τον ορθόδοξο Ιουδαϊσμό θα είναι άνθρωπος, θνητός, γεννημένος με φυσιολογικό τρόπο από θνητούς γονείς, θα δημιουργήσει την δική του οικογένεια, θα παντρευτεί και κατά πάσα πιθανότητα θα έχει και ο ίδιος παιδιά. Δεν θα διαθέτει θεϊκές δυνάμεις.

Θα είναι ο μεγαλύτερος θρησκευτικός, πολιτικός και στρατιωτικός ηγέτης που θα εμφανιστεί από την εποχή του Μωυσή, επιλεγμένος από τον Θεό.

Πάντως μέχρι οι προφητείες να επαληθευτούν, μέχρι να γίνουν τα γεγονότα δεν είμαστε ακριβώς σίγουροι πώς θα γίνουν. Μεσσίας σημαίνει κεχρισμένος, Χριστός. Και ο Μεσσίας πριν αναλάβει τα καθήκοντά του θα χριστεί με λάδι ελιάς και έτσι θα βασιλεύσει στον Ιουδαϊκό λαό.

Γιατί χρειαζόμαστε τον Μεσσία;

Ο Μεσσίας θα φέρει την Λύτρωση, την Σωτηρία (Geula), αρχικά στον Ιουδαϊκό λαό και μετά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Λύτρωση, δηλαδή το κλείσιμο του κύκλου που άρχισε... με το προπατορικό αμάρτημα. Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Χαβά, Εύα και τους έβαλε στον Παράδεισο του οποίου επίκεντρο είναι η Ιερουσαλήμ και τους έβαλε σε μια δοκιμασία. Να μη φάνε από το δένδρο της γνώσης του καλού και του κακού. Με τη λογική αποφασίζουμε μεταξύ σωστού και λάθους. Με το συναίσθημα, τα πάθη, τις παρορμήσεις αποφασίζουμε μεταξύ καλού και κακού. Πρέπει να υπάρχει και η λογική και το συναίσθημα αλλά τα ινία πρέπει να τα έχει η λογική. Αν το συναίσθημα παίρνει το πάνω χέρι επί της λογικής τότε ο άνθρωπος καταλήγει σε λανθασμένες αποφάσεις. Όταν οι πρωτόπλαστοι έφαγαν τον καρπό πέρασαν από τον χώρο της λογικής στο χώρο της κυριαρχίας του συναισθήματος. Ξέπεσαν από το στάδιο του σωστού και του λάθους, από την κυριαρχία της λογικής στο στάδιο του καλού και του κακού στην κυριαρχία του συναισθήματος και των παρορμήσεων.

Σύμφωνα με τον Ιουδαϊσμό, σίγουρα χρειαζόμαστε τη βοήθεια του Θεού, αλλά ο άνθρωπος μπορεί με τις δικές του δυνάμεις να ξεπεράσει και να νικήσει το προπατορικό αμάρτημα και να διορθώσει τον εαυτό του.

(σχ. Ο.Π: Η γνωστή εωσφορική θεωρία  της αυτοσωτηρίας , αυτοδικαίωσης, αυτοπραγμάτωσης)

Πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε το προπατορικό αμάρτημα και να κυριαρχήσει η λογική επί του συναισθήματος και να είμαστε ηθικά ορθοί; Ο Ιουδαϊσμός βάζει ορισμένα βήματα. Πρώτο βήμα για τους Εβραίους είναι να τηρούν τους 613 νόμους της Τορά, της προφορικής και γραπτής του Νόμου. Όταν ο Εβραίος τηρεί αυτούς τους 613 νόμους βάζει τη λογική πάνω από το συναίσθημα. Όχι να εξαφανίσουμε το συναίσθημα και οι παρορμήσεις αλλά να τις χαλιναγωγήσουμε. Αυτή είναι η όλη ουσία του Νόμου. Τα υπόλοιπα έθνη για να βάλουν την λογική πάνω από το συναίσθημα πρέπει να τηρούν τους 7 βασικούς νόμους του Νώε. Αυτό είναι το πρώτο στάδιο σ' αυτόν τον κόσμο που γνωρίζουμε. Όμως δεν μπορούμε να γίνουμε τέλειοι 100%, αρκεί η προσπάθεια και η συνεχής βελτίωση, κάθε μέρα να διορθώσουμε κάτι περισσότερο, η ουσία είναι η προσπάθεια να φτάσουμε την τελειότητα. Για να φτάσουμε όμως σε αυτό το στάδιο όπου πραγματικά θα καταφέρουμε όλοι μας και όχι μόνο οι δίκαιοι, όλοι μας και οι Εβραίοι και οι μη Εβραίοι, όλη η ανθρωπότητα, να καταφέρουμε να φτάσουμε στον στόχο όπου η ηθική, η θεϊκή ηθική, και η λογική θα έχουν το πάνω χέρι σε σχέση με το συναίσθημα, και το συναίσθημα θα λειτουργεί σύμφωνα με τους κανονισμούς αυτής της θεϊκής ηθικής, όπου όλοι θα ανεβούμε τόσο ηθικά όσο και πνευματικά, ψυχικά. Γι' αυτό χρειάζεται η εποχή της Λύτρωσης. Το πιο σημαντικό κομμάτι αυτής της εποχής είναι ότι θα μας οδηγήσει στο λεγόμενο ξεκαθάρισμα ανάμεσα στους δίκαιους και στους άδικους. Ενώ στον κόσμο μας τα πράγματα είναι μπερδεμένα, το καλό και το κακό είναι μπερδεμένα. Αυτό θα ξεκαθαρίσει στην εποχή του Μεσσία, την εποχή της Λύτρωσης. Γιατί η παγίδα είναι όταν ανακατεύουμε ψέμα με αλήθεια και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιο είναι το ψέμα και ποια η αλήθεια, γι' αυτό πρέπει να γίνει το ξεκαθάρισμα. Ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε ιδεολογίες και πιστεύω, ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε πράξεις, ξεκαθάρισμα ανάμεσα σε ανθρώπους καλούς και κακούς, δίκαιους και άδικους.

(σχ. Ο.Π : Εφ΄όσον βέβαια  θα έχει επικρατήσει  η εωσφορική  συνείδηση της,τότε   θα  γίνει το  τελικό "ξεκαθάρισμα" με κριτήρια που έχουν κατά   καιρούς  περιγραφεί απο τον  Σιωνισμό, ο οποίος  αποτελεί φυσικά   το πολιτικό "έμβολο"  του Ιουδαϊσμού)

Και για να γίνει μια μεγάλη ιστορική αλλαγή πάντα χρειάζεται έναν μεγάλο αληθινό ηγέτη. Θα είναι διαλεγμένος από τον Θεό, άνθρωπος σοφός, δίκαιος και καλός. Εβραίος στο θρήσκευμα και στη καταγωγή και θα κατάγεται από τη βασιλική φυλή του Ιούδα, από τη γενιά του Δαβίδ και του Σολομώντα.

Πώς θα τον αναγνωρίσουμε ως Μεσσία;

Ο Ιουδαϊσμός πιστεύει ότι σε κάθε εποχή, σε κάθε γενιά γεννιέται κάποιος ο οποίος φέρει το χάρισμα και τη δυνατότητα να είναι υπό δοκιμή Μεσσίας. Αυτός γεννιέται με τη δυνατότητα να γίνει ο Μεσσίας εάν ο ίδιος ανταποκριθεί και πετύχει στο σκοπό του και τηρήσει τις εντολές του Θεού και αν ο Εβραϊκός λαός και η ανθρωπότητα γενικότερα σταθούν στη θέση τους και κάνουν αυτό που πρέπει. Αν λοιπόν αυτός, και ο Εβραϊκός λαός και ολόκληρη η ανθρωπότητα τηρήσουν τις προϋποθέσεις τότε η Σωτηρία, η Λύτρωση θα έρθει. Αλλιώς μεταπηδάει για την επόμενη γενιά, για την επόμενη εποχή, για τον επόμενο υπό δοκιμήν Μεσσία.

(σχ. Ο.Π: Μήπως τα παραπάνω  σας  θυμίζουν  την "μετενσάρκωση" των ανατολικών θρησκειών  που  τόσο έχει διαφημιστεί  απο όλες τις  παραφυάδες της "Νέας Εποχής";)

Τα κριτήρια του σωστού υπό δοκιμήν Μεσσία:

Θα είναι δίκαιος ως άνθρωπος και ως Εβραίος , θα είναι μεγάλος ραββίνος, θα κατέχει άριστα τη γνώση της Τορά, ίσως και την εσωτερική γνώση της Τορά, την Καμπαλά, θα διαθέτει ηγετική φυσιογνωμία, θα πείσει τον λαό του Ισραήλ να υπηρετεί τον Νόμο του Θεού, θα τον γυρίσει πίσω στις ρίζες του, πίσω στην εβραϊκή θρησκεία, θα είναι ταυτόχρονα και πολιτικός, στρατιωτικός ηγέτης του λαού του Ισραήλ. 

Θα κηρύξει πόλεμο εναντίον όλων των εχθρών του Ισραήλ, εσωτερικών και εξωτερικών. Θα αγωνιστεί για την ακεραιότητα της γης του Ισραήλ και θα αγωνιστεί να φέρει όλο τον λαό του Ισραήλ που είναι στη διασπορά στη γη του Ισραήλ. Και τέλος θα χτίσει τον τρίτο αιώνιο Ναό στο όρος του Ναού, στο συγκεκριμένο του μέρος όπου σήμερα βρίσκονται τα αυθαίρετα ισλαμικά τεμένη, Ομάρ (τέμενος του Βράχου) και Αλ-Άκσα. Όταν θα αρχίσει όλη αυτή την πορεία θα σηκωθούμε και θα πούμε, “α, ίσως αυτός φέρει το χάρισμα! Ίσως αυτός είναι όντως ο υπό δοκιμήν Μεσσίας”. Και θα δούμε αν όντως θα φέρει σε πέρας την αποστολή του.

Για να αναγνωρίσουμε κάποιον ως Μεσσία πρέπει να φέρει σε πέρας τρεις δύσκολες αποστολές:

1. Να επιμεληθεί την ανοικοδόμηση του τρίτου ιερού Ναού στην ίδια ακριβώς θέση που ήταν χτισμένοι και οι δύο προηγούμενοι ναοί, στο όρος του Ναού στην Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με άλλη ερμηνεία ο εβραϊκός λαός θα οικοδομήσει τον Ναό πριν τον ερχομό του Μεσσία. Όμως αν δεν έχει χτιστεί μέχρι την εμφάνιση του Μεσσία θα χρειαστεί να τον χτίσει ο ίδιος.

2. Πρέπει να επιστρέψει όλον τον Εβραϊκό λαό στη γη του Ισραήλ όπου θα υπάρχει ήδη απόλυτη εβραϊκή κυριαρχία σε όλη τη γη του Ισραήλ, περιλαμβανομένης Ιουδαίας, Σαμάρειας και Γάζας.

3. Θα επιφέρει αληθινή ειρήνη παγκοσμίως, ανάμεσα στα έθνη, είτε με ειρηνικό τρόπο είτε με πόλεμο, εφόσον συντρίψει όλους τους εχθρούς του εβραϊκού λαού.

Όποιος τα πετύχει αυτά τα τρία εν ζωή θα είναι ο αληθινός Μεσσίας. Και μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να χρειαστεί να κάνει ούτε ένα θαύμα ή ίσως και να χρειαστεί να κάνει.

Σε κάθε γενιά μπορούμε να επισπεύσουμε τον ερχομό του Μεσσία ανάλογα με τις δικές μας πράξεις. Και αν το καταφέρουμε η Λύτρωση θα έλθει γρήγορα και αβίαστα χωρίς προστριβές. Αυτό είναι το σενάριο της Γρήγορης Λύτρωσηςπου θα έρθει με τρόπο ειρηνικό. Στην περίπτωση όμως που θα το αναβάλλουμε συνέχεια από γενιά σε γενιά εξ αιτίας λαθών είτε δικών μας είτε του ίδιου του υπό δοκιμήν Μεσσία, ο Θεός έχει καθορίσει εξ αρχής μία ημερομηνία όπου αν δεν επιφέρουμε την Σωτηρία μέχρι τότε, τότε Εκείνος θα φέρει τη Λύτρωση και τον Μεσσία ακόμα κι αν δεν το αξίζουμε, αλλά με τρόπο δύσκολο, με τρόπο δοκιμασίας τόσο για ολόκληρη την ανθρωπότητα όσο και για τον Εβραϊκό λαό. Το δεύτερο αυτό σενάριο ονομάζεται Προκαθορισμένη Λύτρωση. 

Το 2011 ο κόσμος είναι 5.771 χρόνων ... Η Προκαθορισμένη Λύτρωση θα γίνει τελικά το 6.000, δηλαδή σε 229 χρόνια από σήμερα αν δεν γίνει πιο νωρίς η Γρήγορη Λύτρωση. Μετά θα ακολουθήσει η χιλιετία της βασιλείας του Μεσσία, θα βασιλεύσει σε όλο το λαό του Ισραήλ και μετέπειτα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα.  

(Σχ.Ο.Π: Μήπως σας θυμίζει τίποτα αυτή η θεωρία;)

Όταν λέμε ότι θα βασιλεύσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα δεν εννοούμε ότι θα υπάρχει μία, Θεός φυλάξει, γενική κυβέρνηση σε όλους, το λέει και ο Μαϊμωνίδης ότι “εμείς σαν Εβραίοι δεν ενδιαφερόμαστε να εξουσιάζουμε τα άλλα έθνη”. Αλλά ο βασιλιάς Μεσσίας θα βασιλεύσει με την έννοια ότι θα φέρει αυτόν τον πλέον ηθικό τρόπο σκέψης και εφαρμογής και ηθικής, θεϊκής ηθικής στα υπόλοιπα έθνη δια μέσον της τήρησης των εφτά νόμων του Νώε, σε όλη την ανθρωπότητα. Κάθε κράτος, κάθε λαός, θα κάμνει την δικιά του ζωή, θα έχει τους δικούς του ηγέτες, τη δικιά του εξουσία, μόνο που ο καθένας θα πιστεύει στον ένα και μοναδικό άυλο Θεό και θα τηρεί τους εφτά νόμους του Νώε και την θεϊκή ηθική. Δεν πρόκειται να υπάρχει όπως κάποιοι λένε μία κυβέρνηση η οποία θα έχει τη δύναμη όλου του κόσμου. Δεν είναι αυτό στα όνειρα των Εβραίων.  (Σχ. Ο.Π: Μια προσεκτική ανάηνωση των προηγουμένων  εξάγει τα αντίθετα συμπεράσματα.Συνεπώς και αυτή   η τοποθέτηση μόνο ως σκοπίμως εμβόλιμη και αντιφατική  μπορεί να χαρακτηρισθεί)Αυτό που ονειρευόμαστε είναι ότι ο βασιλιάς Μεσσίας θα βασιλεύσει πολιτικά, θρησκευτικά και στρατιωτικά στο λαό του Ισραήλ, στη γη του Ισραήλ και θα ζούμε πια ήρεμα, με ειρήνη με όλα τα υπόλοιπα έθνη, ώστε να μπορούμε ο καθένας μας να εμβαθύνουμε στο δρόμο του Θεού και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και μετά, την ημέρα την όγδοη, θα γίνει η ανάσταση των νεκρών και θα μπούμε σε άλλο εντελώς στάδιο. Η έβδομη χιλιετία ξεκινάει με το έτος 6.000. Αν δεν φέρουμε τον Μεσσία πιο πριν θα έρθει τότε, αλλά με πολύ δύσκολο τρόπο, με πολέμους και μάλιστα με τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ ή αυτόν που ο Χριστιανισμός τον αποκαλεί Αρμαγεδδώνα.(Σχ. Ο.Π:Για περισσότερες  "πληροφορίες" πάνω σε αυτό το θέμα  πρέπει να συμβουλευτείτε  κάποιον απο την   εβραιογενή χιλιαστικήεταιρεία "Σκοπιά")

Η Μεσσιανική εποχή είναι ακόμα ένα είδος ενδιάμεσης εποχής, ανάμεσα στον κόσμο όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, και η μεσσιανική εποχή θα συνεχίζει κατά πολύ να μοιάζει με αυτόν τον κόσμο που τον γνωρίζουμε σήμερα μόνο που θα είμαστε πιο ηθικοί και πιο πνευματικοί και ανώτεροι ψυχικά, αλλά μετά θα μπούμε σε ένα εντελώς διαφορετικό στάδιο που δεν το γνωρίζουμε και αυτή είναι η ανάσταση των νεκρών.

Εκτός από τον Μεσσία υπάρχουν δύο ακόμη που θα παίξουν σημαντικό ρόλο κατά τον ερχομό του Μεσσία.

1. Ο ένας είναι ο Προφήτης ο οποίος θα χρίσει τον Μεσσία βασιλιά. Δηλαδή θα επιστρέψει το χάρισμα της προφητείας που χάθηκε σταδιακά μετά τη καταστροφή του πρώτου Ναού και τη Βαβυλώνια αιχμαλωσία και από τον εβραϊκό λαό και από τα υπόλοιπα έθνη. Και θα ξαναγυρίσει το χάρισμα της προφητείας λίγο πριν τον ερχομό του Μεσσία. Αυτός ο προφήτης θα είναι ο προφήτης Ηλίας.(Σχ.Ο.Π: Πρόκειται   για τον "ψευδοπροφήτη" )

2. Η άλλη μορφή θα είναι ένα είδος απομίμηση Μεσσία ο οποίος θα κατάγεται από τις υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ και όχι από τη φυλή του Ιούδα και θα προετοιμάσει τον κόσμο για τον ερχομό του καθαυτού Μεσσία, θα είναι Πρόδρομος του Μεσσία και θα έρθει στην περίπτωση που θα επικρατήσει το σενάριο της Προκαθορισμένης Λύτρωσης, το δύσκολο σενάριο που οι περισσότεροι ραββίνοι αυτό προβλέπουν ότι θα συμβεί. Θα έρθει με έναν τρόπο δοκιμασίας, με έναν τελικό τρομερό πόλεμο, τον λεγόμενο Γωγ και Μαγώγ. Ο Γωγ είναι ένας ηγέτης ο οποίος θα συγκεντρώσει όλα τα άλλα έθνη εναντίον του λαού του Ισραήλ στη γη του Ισραήλ. Ο Γωγ της γης Μαγώγ. Πάντως ο πόλεμος θα έχει ως επίκεντρο την Ιερουσαλήμ και θα διεξαχθεί ανάμεσα στον Εβραϊκό λαό από την μία, με ηγέτη τον Βασιλιά Μεσσία (τον καθαυτού) και από την άλλη μεριά, τους στρατούς όλων των εχθρών του Ισραήλ. Σύμφωνα με μια ερμηνεία, οι Άραβες θα είναι εκείνοι που θα οδηγήσουν μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας και τον βασιλιά Γωγ εναντίον του Ισραήλ και της Ιερουσαλήμ. Στον πόλεμο αυτόν που θα δοκιμαστεί η πίστη του εβραϊκού λαού και ολόκληρης της ανθρωπότητας, ο λαός του Ισραήλ τελικά, παρ’ όλες τις αντιξοότητες και παρόλο το βαρύ τίμημα, θα κατατροπώσει όλους του τους εχθρούς, όλους τους αντισημίτες και μόνο τότε θα βασιλέψει πια αληθινή ειρήνη σε όλο τον κόσμο. Γι' αυτόν τον πόλεμο μιλάει και το Κοράνιο και η Αποκάλυψη του Ιωάννη που τον αναφέρει ως πόλεμο του Αρμαγεδδώνα, δηλαδή πόλεμο που θα ξεσπάσει στο βουνό ή στο λόφο Μεγκιντώ που είναι ένας από τους λόφους της Ιερουσαλήμ.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι αφού πλησιάζουμε κατά πάσα πιθανότητα σε αυτό που οι προφήτες ονομάζουν τελικό πόλεμο, τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ, όπου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας θα έρθει εναντίον της γης του Ισραήλ, εναντίον του λαού του Ισραήλ και ιδιαίτερα εναντίον της Ιερουσαλήμ, και οι γιοί του Ισμαήλ θα είναι αυτοί οι οποίοι θα φέρουν τον Γωγ και τα υπόλοιπα βασίλεια εναντίον του λαού του Ισραήλ, αναφέρω με μεγάλη μου λύπη ότι κάποιοι παράγοντες μέσα στον Χριστιανισμό σήμερα σε όλες τις Εκκλησίες του και μέσα στο Ισλάμ έρχονται και διαστρεβλώνουν την ιστορία της Λύτρωσης, της Γκεουλά, και εμφανίζουν τον αληθινό Μεσσία που θα έρθει ως τον λεγόμενο ως Αντίχριστο. Λένε αυθαίρετα ότι ο λεγόμενος Αντίχριστος θα είναι εκείνος ο οποίος θα χτίσει τον τρίτο Ναό, θα συγκεντρώσει όλο το λαό του Ισραήλ στη γη του Ισραήλ, ότι θα βασιλεύσει στο λαό του Ισραήλ και όλα τα άλλα έθνη θα τον αναγνωρίσουν ως Μεσσία, δηλαδή έχουνε πάρει και έχουνε ράψει όσα θα κάνει ο πραγματικός Μεσσίας στα μέτρα του λεγόμενου ως Αντίχριστου. Το ίδιο λένε και οι Μουσουλμάνοι. Αυτό που λυπάμαι είναι ότι κάποιοι μέσα στον Χριστιανισμό και κάποιοι μέσα στο Ισλάμ ανοίγουν την πόρτα για αυτόν τον πόλεμο του Γωγ και Μαγώγ, τον πόλεμο του Αρμαγεδδώνα όπως τον αποκαλούν οι Χριστιανοί. Δυστυχώς. Ενώ θα μπορούσαμε να φέρουμε τα πάντα με την ειρήνη, χωρίς να χυθεί καθόλου αίμα. Αλλά εδώ ερχόμαστε και καλούμε τα άλλα έθνη, γυρίστε στο δρόμο του Θεού. Πρώτα απ’ όλα κι εμείς, ως Εβραϊκός λαός πρέπει να γυρίσουμε στο δρόμο του Θεού. Να γυρίσουμε όλοι μας, εμείς οι Εβραίοι τηρώντας τους 613 νόμους κι εσείς τα υπόλοιπα έθνη δια μέσου των εφτά νόμων του Νώε. Όλοι, στο δρόμο του ενός και μοναδικού άυλου Θεού, στο δρόμο της θεϊκής ηθικής, και όλοι μαζί ας χτίσουμε έναν κόσμο ειρηνικό, αληθινά ειρηνικό, χωρίς πολέμους. Είναι στο χέρι μας να φέρουμε τη Λύτρωση τώρα, γρήγορα, με τρόπο ειρηνικό

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_742.html#ixzz1OXZ27dRi

Διαζύγιο με το κράτος λόγω κρίσης - Αλλαγή status ζητεί η Εκκλησία

πηγη  Ελευθεροτυπία. Μ. Παπουτσάκη

 

Ο περιορισμός των διορισμών εφημερίων, η δέσμευση μεγάλου τμήματος της εκκλησιαστικής περιουσίας, σε συνδυασμό με την υψηλή φορολόγηση, δίνουν αφορμή σε ορισμένους μητροπολίτες να λένε ότι «ήρθε η ώρα να χωρίσουμε τα τσανάκια μας με το κράτος».

Οι ιεράρχες μιλούν πλέον δημοσίως για την ανάγκη να θέσει η ίδια η Εκκλησία το ζήτημα του χωρισμού, αφού προηγουμένως βέβαια θα έχει προετοιμαστεί για ένα «βελούδινο» διαζύγιο...
Κατά την πρόσφατη συνάντηση στο μέγαρο Μαξίμου εκπροσώπων της Εκκλησίας με τον πρωθυπουργό ελήφθη η απόφαση να συγκροτηθούν μεικτές επιτροπές που θα συζητήσουν όλες τις εκκρεμότητες. Αρκετοί μητροπολίτες εκτιμούν ότι έχουν ωριμάσει οι συνθήκες ώστε να αρχίσουν οι συζητήσεις για τις σχέσεις των δύο θεσμών. Ομως μέσα στην Ιεραρχία δεν υπάρχει ενιαία φωνή. Πολλοί δεν θέλουν να ακούσουν ούτε λέξη για αλλαγή, ενώ άλλοι, όπως ο Μεσογαίας Νικόλαος, πιστεύουν ότι όσο πιο αποδεσμευμένη είναι η Εκκλησία από το κράτος, τόσο πιο κοντά είναι στην αποστολή της.
Οταν, πριν από λίγους μήνες, ο Ιερώνυμος αποφάσισε να συγκροτηθεί επιτροπή υπό τον μητροπολίτη Φιλίππων Προκόπιο, ο οποίος διαφωνεί ριζικά με οποιαδήποτε αλλαγή του σημερινού status quo, οι ιεράρχες δεν κατάφεραν ούτε καν να αρχίσουν τη συζήτηση.
Ενδεικτικό του κλίματος είναι το γεγονός ότι στην έκτακτη ιεραρχία του Δεκεμβρίου ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος, υπό την πίεση της οικονομικής κρίσης, πρότεινε να αναλάβει τη μισθοδοσία των αρχιερέων η ίδια η Εκκλησία, καταβάλλοντας 600 ευρώ στον κάθε ιερέα, απαλλάσσοντας το Δημόσιο από ένα σημαντικό κονδύλι. Η πρόταση απερρίφθη... σιωπηλώς.
Ο μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, όμως, είναι ένας από τους αρχιερείς που δημοσίως έθεσε το θέμα των σχέσεων, πριν από λίγες ημέρες, σε εκδήλωση στο Βόλο, παρουσία εκπροσώπων των τοπικών αρχών και των πολιτικών κομμάτων. Αναφέρθηκε στην «παύση της μισθοδοσίας νέων κληρικών, που οδηγεί στον περιορισμό των χειροτονιών» και πρόσθεσε ότι «είναι ανάγκη η Εκκλησία να αποκτήσει αυτονομία και ανεξαρτησία, λειτουργώντας αδέσμευτα από την κρατική μέγκενη».
Ο μητροπολίτης μιλώντας στην «Κ.Ε.» τάσσεται υπέρ της αλλαγής των σχέσεων και της καθιέρωσης ειδικού καθεστώτος που θα απελευθερώνει την Εκκλησία από τις σημερινές δεσμεύσεις της με την πολιτεία, χωρίς να προκληθούν εντάσεις.
«Η οικονομική κρίση», λέει ο μητροπολίτης, «είναι μια ευκαιρία για την Εκκλησία να σκεφθεί και να αποσείσει από πάνω της την αίσθηση ότι αποτελεί κομμάτι της κρατικής μηχανής, με αποτέλεσμα να ταυτίζεται με την εξουσία.
Να αναλάβει το ουσιαστικό της έργο που είναι η διακονία του λαού, συνεχίζοντας να παραμένει ενοποιός δύναμη. Ταυτόχρονα η οικονομική κρίση κάνει απόλυτα φανερό ότι θα πρέπει να αποκτήσει ίδιες δυνάμεις η Εκκλησία, αξιοποιώντας στο έπακρον ό,τι της έχει απομείνει προκειμένου να συνεχίσει και το κοινωνικό της έργο. Να διαμορφωθούν, δηλαδή, νέες σχέσεις Εκκλησίας-κράτους.
»Αυτό βέβαια προϋποθέτει και συνταγματική αλλαγή, αν θέλουμε ουσιαστική παρέμβαση. Προϋποθέτει και κλίμα εμπιστοσύνης και ηρεμίας. Νομίζω όμως ότι ωριμάζει η σκέψη. Ολοι έχουν κατανοήσει ότι δεν πρέπει να προχωρήσουμε σε εχθρικό χωρισμό, ούτε και σε ένα λαϊκό κράτος, τύπου Γαλλίας. Αλλά σε αυτό που εμείς ονομάζουμε "ειδικό καθεστώς".
Αυτό θα διαφυλάξει τη συνοδικότητα, που σημαίνει ενότητα, τις σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όπου εγγυητής θα παραμένει το κράτος, και ταυτόχρονα η Εκκλησία θα είναι ζωντανή και ελεύθερη. Νομίζω ότι έχουμε καθυστερήσει και ότι η Εκκλησία πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία να οριοθετήσει τι πραγματικά θέλει και να είναι έτοιμη ακόμη και να ζητήσει η ίδια την έναρξη του σχετικού διαλόγου».
Ενδιαφέρον έχει η παρατήρησή του ότι ριζικός ή εχθρικός χωρισμός θα καταστήσει την Εκκλησία έρμαιο των πιο συντηρητικών δυνάμεων, ενώ δεν πρέπει να αποκλείεται και η εμφάνιση ενός «κόμματος της Εκκλησίας» που θα καλύψει τις ακραίες τάσεις και φωνές της ελληνικής κοινωνίας.
Αλλά και ο μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος υποστηρίζει την ανάγκη αλλαγής του σημερινού καθεστώτος. Οπως λέει, «ο λεγόμενος χωρισμός Εκκλησίας και Πολιτείας είναι ένα σύνθημα που πολλές φορές λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και ιδεολογικά. Γιατί, ήδη υφίσταται η διακριτότητα των ρόλων μεταξύ εκκλησιαστικής και πολιτικής διοίκησης σε πολλά θέματα όπως την καθορίζει το άρθρο 3 του Συντάγματος.
Πολλά θέματα κακώς εμπλέκονται στις σχέσεις Εκκλησίας-Πολιτείας, γιατί άλλα από αυτά καθορίζονται από τις συμβάσεις που έχουν υπογραφεί, όπως η μισθοδοσία του κλήρου και άλλα καθορίζονται με το άρθρο 13 του Συντάγματος που ρυθμίζει την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως η οποία είναι απαραβίαστη.
»Εκείνο που μπορεί να γίνει, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι πρέπει να καταρτισθεί νέος Καταστατικός Χάρτης (Κ.Χ.), που θα έχει λίγα άρθρα και θα καθορίζει τη νομική προσωπικότητα της Εκκλησίας ως Νομικό Πρόσωπο Εκκλησιαστικού Δικαίου (sui generis ) και θα δίνει εξουσιοδοτήσεις ώστε η εκκλησία να αυτοδιοικείται, ελεύθερη, βάσει των ιερών κανόνων.
Σ' αυτό το θέμα υπήρξε συμφωνία μεταξύ Εκκλησίας-Πολιτείας το 1988. Συγκροτήθηκε μάλιστα και σχέδιο Κ.Χ. ύστερα από 36 πολύωρες συνεδριάσεις που δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ας αναζητηθεί αυτή όλη η εργασία και η συμφωνία και ας είναι η βάση των περαιτέρω συζητήσεων».
Πολλοί ιεράρχες πιστεύουν ότι πρέπει να διοικούν απερίσπαστοι, με βάση τους κανόνες και χωρίς τις παρεμβάσεις, για παράδειγμα των κοσμικών δικαστηρίων που συχνά ανατρέπουν αποφάσεις βασισμένες στους κανόνες της Εκκλησίας.
Εκείνο που η πλειοψηφία των ιεραρχών δεν συζητεί είναι να σταματήσει το κράτος να πληρώνει τους ιερείς, καθώς αυτό, όπως λένε, αποτελεί υποχρέωση της πολιτείας που απορρέει από συγκεκριμένη συμφωνία, σε αντιστάθμισμα της περιουσίας που είχε προσφέρει τότε η Εκκλησία στο Δημόσιο.
Οσο για την εκκλησιαστική περιουσία, οι μητροπολίτες υποστηρίζουν ότι πρέπει να αποδεσμευθούν τα 125 ακίνητα-φιλέτα, τα οποία θα αξιοποιήσουν, όπως λένε, προς όφελος του λαού.

Η ογκωδέστερη ειρηνική διαμαρτυρία των τελευταίων χρόνων

Με αμείωτο πάθος, ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες, σφυρίζοντας και φωνάζοντας συνθήματα όπως «Δεν υπάρχουν αρχηγοί, είμαστε όλοι μαζί», χιλιάδες Αγανακτισμένοι πολίτες, από κάθε γωνιά της Ελλάδας, παρέμειναν όλο το βράδυ μπροστά από τη Βουλή των Ελλήνων, στην κατάμεστη πλατεία Συντάγματος, παρατείνοντας και σε χρόνο την ογκωδέστερη ειρηνική διαμαρτυρία που έχει πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια στη χώρα.
«Ευρωπαίοι ξυπνήσαμε. Εσείς;» έγραφε ένα από τα πανό που είχαν αναρτήσει οι διαδηλωτές, στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τους Ευρωπαίους Αγανακτισμένους, οι οποίοι κατέκλυσαν και αυτοί με τη σειρά τους κεντρικές πλατείες όλης της Ευρώπης, πιστοί στο δεύτερο ραντεβού τους. Οι πολίτες έστειλαν, έτσι, μήνυμα κατά της οικονομικής κρίσης, των αυστηρών μέτρων λιτότητας και της ανάγκης να αναλάβουν οι πολιτικοί της ευθύνες τους.
Χαρακτηριστικό της ολονύχτιας διαμαρτυρίας ήταν η δυναμική παρουσία της νεολαίας, η οποία δηλώνει άκρως απογοητευμένη από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, τόσο σε εγχώριο, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Χιλιάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών, από νησιά, πόλεις και χωριά της ηπειρωτικής χώρας, έφτασαν με αεροπλάνα, τρένα και βαπόρια στην καρδιά της Αθήνας, για να δώσουν το παρών τους στην ειρηνική διαμαρτυρία, με ένα κεντρικό σύνθημα: «Ελλάς, Ελλάς».

Αν ο Χριστός χτυπήσει την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;

Θα έλθει ίσως σαν άλλοτε φτωχός
Κι αποδιωγμένος.
Σαν ένας εργάτης,
Σαν ένας άεργος
Η ένας απεργός που αγωνίζεται σε δίκαιη απεργία.
Μπορεί να είναι ασφαλιστής
Κι ακόμη πωλητής ανεμιστήρων…
Θ’ ανεβαίνει, αδιάκοπα σκαλοπάτια,
Θα σταματά σε κεφαλόσκαλα
Μ΄ ένα χαμόγελο γλυκό
Στο θλιμμένο του πρόσωπο…
Μα το κατώφλι σας είναι τόσο σκοτεινό…
Άλλωστε, πως να δεις το χαμόγελο αυτών που διώχνεις!
«Δεν μ’ ενδιαφέρει…», θα πείτε,
πριν ακόμη τον ακούσετε.
Κι αν βγει η μικρή σας υπηρέτρια, θα επαναλάβει το μάθημά της:
«Η κυρία έχει τους φτωχούς της»
και θα βροντήξει την πόρτα
καταπρόσωπο στον Φτωχό
που είναι ο ίδιος ο Σωτήρας.
Μπορεί ακόμη να είναι πρόσφυγας,
Ένας από τα δεκαπέντε εκατομμύρια προσφύγων,
Με κάποιο διαβατήριο του Ο.Η.Ε. στο χέρι,
Ένας από αυτούς που κανείς δεν τους θέλει
Και που περιπλανιούνται σ’ αυτή την έρημο,
Τον Κόσμο,
Ένας από εκείνους που πρέπει να πεθάνουν,
«γιατί κανείς δεν ξέρει από που έρχονται
άνθρωποι σαν κι αυτούς…».
Μπορεί να είναι κάποιος μαύρος,
Στην Αμερική,
Ένας νέγρος, όπως τον λεν,
Που κατάκοπος ζητιανεύει άσυλο μες στα ξενοδοχεία της Νέας Υόρκη,
Σαν άλλοτε, στην Ναζαρέτ,
Η Παναγία.
Αν ο Χριστός χτυπήσει αύριο την πόρτα σας, θα τον αναγνωρίσετε;
Θα έχει όψη κουρασμένη,
Καθώς είναι εξαντλημένος,
Συντριμμένος,
Αφού πρέπει να βαστάζει
Όλα τα βάσανα της γης…
Πρόσεξε!…Κανείς δεν δίνει δουλειά
Σ’ έναν τόσο κουρασμένο…
Καθώς μάλιστα αν Τον ρωτήσεις:
«Τι ξέρεις να κάνης;»
Δεν μπορεί ν’ απαντήσει: όλα.
«Από που έρχεσαι;»
Δεν μπορεί να σου πει: από παντού.
«Τι θέλεις να κερδίσεις:»
Δεν μπορεί να πει: εσάς!
Έτσι, θα ξαναφύγει,
πιο κουρασμένος και συντριμμένος,
παίρνοντας μαζί Του, μες στα γυμνά Του χέρια,
την Ειρήνη.

Ραούλ Φολλερώ

Να αγαπάμε αλλήλους

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

ΝΑ ΑΓΑΠΟΥΜΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

Ο Κύριος μάς έδωσε την εντολή ν' αγαπούμε αλλήλους. Σ' αυτό έγκειται η ελευθερία: Στην αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον.

Εδώ βρίσκεται και η ελευθερία και η ισότητα.

Στην κοσμική τάξη είναι αδύνατο να υπάρξει ισότητα - αυτό όμως δεν έχει σημασία για την ψυχή.

Δεν μπορεί να είναι ο καθένας βασιλιάς η άρχοντας, πατριάρχης η ηγούμενος η διοικητής.

Μπορείς όμως σε κάθε τάξη ν' αγαπάς τον Θεό και να είσαι ευάρεστος σ' Αυτόν - κι αυτό είναι το σπουδαίο.

Κι όσοι αγαπούν περισσότερο τον Θεό επί γης, θα έχουν μεγαλύτερη δόξα στη Βασιλεία και θα είναι πιο κοντά στον Κύριο.

Ο καθένας θα δοξασθει κατά το μέτρο της αγάπης του.

Έμαθα πως η αγάπη ποικίλλει ως προς την ένταση της.

Όποιος φοβάται τον Θεό, φοβάται να Τον λυπήσει με κάτι, αυτός είναι ο πρώτος βαθμός.

Όποιος έχει το νου καθαρό από εμπαθείς λογισμούς, αυτό είναι ο δεύτερος βαθμός, μεγαλύτερος από τον πρώτο.

Όποιος αισθητά έχει τη χάρη στην ψυχή του, αυτός είναι ο τρίτος βαθμός της αγάπης, ο ακόμα μεγαλύτερος.

Η τέταρτη βαθμίδα, η τέλεια αγάπη για τον Θεό είναι όταν έχει κανείς τη χάρη τού Αγίου Πνεύματος και στην ψυχή και στο σώμα.

Αυτών των ανθρώπων αγιάζουν τα σώματα και μετά τον θάνατο τους γίνονται άγια λείψανα. Έτσι γίνεται με τα σώματα των αγίων μαρτύρων, των προφητών, των οσίων ανδρών....

ΕΚΦΡΑΣΗ
ΔΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ
ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΚΡΗ
τεύχος 128 - ΜΑΙΟΣ 2011

Ορθόδοξοι Άγιοι της Δύσης

π. ΤΙΜΟΘΕΟΣ ΚΙΛΙΦΗΣ-Α Ν Ο Ι Κ Τ Η Ε Π Ι Σ Τ Ο Λ Η

Πεντέλη, 12 Μαρτίου 2010

Προς τον Πρωθυπουργό,
κ. ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
ΑΘΗΝΑ

Μπροστά στην τραγωδία μας


Κύριε Πρωθυπουργέ,

Ευτύχησα να γνωρίσω από κοντά, τόσο τον παππού σας, το «Γέρο της Δημοκρατίας», όσο και τον αείμνηστο πατέρα σας, Ανδρέα Παπανδρέου και διατηρώ στη μνήμη μου εξαιρετικές εντυπώσεις και για τους δύο.

Εξετίμησα πολύ την τόλμη και την αποφασιστικότητά τους σε θέματα, που αφορούσαν αφ’ ενός το πολίτευμα της Δημοκρατίας, αφ’ ετέρου τα δίκαια του λαού και μάλιστα των μοχθούντων και εργαζομένων.

Πιστεύω, Κύριε Πρωθυπουργέ, ότι ήρθε η ώρα να αποδείξετε κι εσείς, ότι είστε συνεχιστής της ίδιας γραμμής ικανότητας και αποφασιστικότητας. Γι’ αυτό ακριβώς σας απευθύνω και αυτή την ανοικτή επιστολή.

Το ότι η Ελλάδα μας, εξ αφορμής φοβερών εγκληματικών, πολιτικών λαθών, βρίσκεται σε τραγική κρίση, είναι αναμφισβήτητο. Επίσης, αναμφισβήτητες για κάθε αμερόληπτο κριτή, είναι και οι εντατικές προσπάθειές σας, για την ανόρθωση της οικονομίας μας.

Προσωπικά, σας συγχαίρω και, παρ’ ότι δεν είμαι ούτε πολιτικός, ούτε κάποιος παράγων, αλλά ένας απλός πολίτης, που όμως παρακολουθώ λεπτομερώς τα σύγχρονα δρώμενα, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις ακόλουθες σκέψεις μου:

Εφ’ όσον θέλετε πραγματικά να ανορθώσετε τη χώρα και να την διασώσετε από τη χρεωκοπία, νομίζω ότι πρέπει «να βάλετε το μαχαίρι βαθειά στο κόκκαλο», περικόπτοντας όλες τις δαπάνες που δεν είναι απολύτως αναγκαίες για το δημόσιο βίο και βάζοντας φρένο σε κάθε τομέα που διαπιστώνεται κρατική διαφθορά.

Ενδεικτικά αναφέρω:
- Το πλήθος των αργόμισθων, των διπλοθεσιτών και πολυθεσιτών, των συμβούλων, των επιτροπών και άλλων… «τρωκτικών»… στις διάφορες Δημόσιες Υπηρεσίες.
- Τις σπατάλες των διαφόρων Υπουργείων, όπου δαπανώνται εκατομμύρια ευρώ στις αλόγιστες χορηγίες σε Συλλόγους, Σωματεία, Μ.Κ.Ο., Ομάδες, Εταιρείες, άσκοπες «καλλιτεχνικές», πολιτιστικές διοργανώσεις και άλλα παρόμοια, που επιβαρύνουν μονάχα τον φορολογούμενο πολίτη, κατασπαταλώντας το δημόσιο χρήμα.
- Τις ανεξέλεγκτες δαπάνες στον τομέα της Υγειονομικής Περίθαλψης.
- Τους «Μαϊμού» συνταξιούχους και τόσους άλλους παρατρεχάμενους στα Υπουργεία και τη Δημόσια Διοίκηση και τα Μ.Μ.Ε. κ.λπ.
- Το νέο Φορολογικό σύστημα να εξαντλεί κάθε δυνατότητα φορολόγησης των συστηματικά κατεχόντων και μονίμως και ποικιλλοτρόπως διαφευγόντων.

Και, για να μη μακρυγορώ, να περικοπούν –όπου χρειάζεται– κάθε είδους παροχές, που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα, ώστε η χώρα να ευημερίσει όπως της αξίζει και όχι να χρεωκοπήσει.

- Ακόμη, να περικοπούν οι υψηλοί μισθοί, τόσο ο προσωπικός σας, όσο και όλων των βουλευτών, τουλάχιστον κατά 50%, καθώς και οι μισθοί όλων των υψηλόμισθων του Δημοσίου, ανεξαιρέτως. (Όπως, προς τιμήν του, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας εζήτησε για τον εαυτό του και μακάρι να τον μιμηθούν και οι τέως Πρόεδροι της Δημοκρατίας).
- Επίσης, να συμφωνήσετε με την Αντιπολίτευση και τα άλλα Κόμματα, να μειωθεί οπωσδήποτε ο αριθμός των βουλευτών από 300 (τριακόσιους) σε τουλάχιστον 200 (διακόσιους) –και πολλοί θα είναι πάλι– δεδομένου ότι, Ευρωπαϊκά Κράτη πολυπληθέστερα από εμάς κατ’ αναλογία, έχουν πολύ λιγώτερους. Και να περικοπούν οι πολύμορφες δαπάνες τους (ακολουθίες, αυτοκίνητα, φρουροί, έξοδα παραστάσεως, ταξίδια και πολλά άλλα…).

Όσο για την ανάπτυξη της παραγωγικότητας, χωρίς να είμαι βέβαια ειδικός, για να σας υποδείξω τρόπους, αναφέρω μόνο την ανάγκη εκμετάλλευσης του ποικίλου ορυκτού πλούτου της χώρας, π.χ. πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσός, ουράνιο κ.λπ. Ας αξιοποιηθεί επί τέλους δεόντως.

Και, τέλος, επ’ ευκαιρία, απευθύνομαι και στο σύνολο των πολιτικών μας και άλλων παραγόντων του δημόσιου βίου (Σωματεία, Οργανώσεις, Συλλόγους κ.λπ.) μηδέ εξαιρουμένης και της Εκκλησίας και παρακαλώ, να αρθούν εις το ύψος τους, ώστε –μακρυά από κομματικά και άλλα ιδιοτελή μικροσυμφέροντα– να συνεργαστούμε όλοι και να συντρέξουμε στην ανόρθωση της Ελλάδας μας.

Προς Θεού, Κύριε Πρωθυπουργέ, να μην πληρώσει ο φτωχός λαός και ο μεροκαματιάρης «τα σπασμένα» των αδηφάγων πάσης φύσεως κερδοσκόπων, οι οποίοι, θα πρέπει –αν υπάρχει αληθινή Δικαιοσύνη– (και πιστεύω πως υπάρχει), να τιμωρηθούν υποδειγματικά, όσοι ευθύνονται και όποιοι κι αν είναι, ώστε να κλείσει οριστικά αυτός ο φαύλος κύκλος της διαφθοράς, του διασυρμού και της καταστροφής του Έθνους μας.

ΤΙΜΟΘΕΟΣ Κ. ΚΙΛΙΦΗΣ
Αρχιμανδρίτης
Ι. Μ. Πεντέλης

Η χάρη της προσευχής φέρνει το νου σε επαφή με το Θεό

Η συνεχής προσευχή χωρίζει το νου απ’ όλα τα νοήματα και έτσι τον εμφανίζει γυμνό από περισπασμούς ενώπιον του Θεού· διότι τα νοήματα προκαλούνται από διάφορα πράγματα. Τα δε πράγματα είναι άλλα αισθητά και άλλα νοητά. Εφ’ όσον λοιπόν ο νους διακινείται μέσα στην περιοχή των πραγμάτων αυτών, αυτά συλλαμβάνει και αυτά τα νοήματα περιφέρει. Η δε χάρη της προσευχής φέρνει τον νου σε επαφή με το Θεό. Αφού δε τον ενώσει με το Θεό, τον χωρίζει απ’ όλα τα
νοήματα· τότε ο νους γυμνός πλέον επικοινωνεί μαζί Του και γίνεται θεοειδής. Αφού δε γίνει θεοειδής, ζητεί από το Θεό τα πρέποντα κι έτσι δεν σφάλλει ποτέ στα αιτήματά του, διότι πάντοτε η παράκλησή του πραγματοποιείται από το Θεό. Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος μας διατάσσει: «αδιαλείπτως προσεύχεσθε…», για να πετύχουμε με την διαρκή συνάφεια του νου μας με το Θεό, σιγά-σιγά την αποκοπή του από κάθε προσκόλληση στα υλικά.

Ερώτηση: Και πώς ο νους μπορεί να προσεύχεται συνεχώς, εφ’ όσον όταν ψάλλουμε ή διαβάζουμε ή συνομιλούμε ή διακονούμε, ο νους διαμοιράζεται σε πολλά νοήματα και θεωρήματα;

Απόκριση: Η Αγία Γραφή τίποτε το αδύνατον δεν προστάζει, αφού κι ο ίδιος ο Απόστολος και έψαλλε και διάβαζε και δίδασκε και διακονούσε και υπέφερε από τους διωγμούς, κι όμως προσευχόταν αδιαλείπτως. Διότι αδιάλειπτος προσευχή είναι το να έχουμε το νου πάντοτε προσηλωμένο με πολλή ευλάβεια και πόθο στο Θεό· να εξαρτάται πάντοτε ο άνθρωπος από την ελπίδα προς Αυτόν και να στηρίζει το θάρρος του για όλα τα έργα του σ’ Αυτόν όλα όσα συμβαίνουν να τα αντιμετωπίζει όπως ο Απόστολος, που έλεγε σ’ όλες τις περιστάσεις: «ποιός μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; θλίψη ή στενοχώρια ή πείνα…, ή μαχαίρι;» (Ρωμ. 8, 35). Και κατόπιν διαβεβαιώνει, συνεχίζοντας: «είμαι βέβαιος ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε άγγελοι ούτε αρχές ούτε άλλες ουράνιες δυνάμεις ούτε παρόντα ούτε μελλοντικά ούτε ύψωμα ούτε βάθος ούτε κάποιο άλλο δημιούργημα θα μπορέσουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του Θεού, όπως φανερώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού του Κυρίου μας». Αυτή λοιπόν την εσωτερική εργασία είχε ο Απόστολος προσευχόμενος συνεχώς και αδιαλείπτως· διότι σε όλα του τα έργα, όπως είπαμε, και σε όλα όσα του συνέβαιναν είχε εξαρτήσει τον εαυτό του από την ελπίδα προς το Θεό. Γι’ αυτό και όλοι οι Άγιοι έχαιραν πάντοτε στις θλίψεις που τους συνέβαιναν, για να συνηθίσουν να ελπίζουν στο Θεό. Έχω λοιπόν τη γνώμη, ότι αυτή είναι η ασύγκριτη και καθαρή κατάσταση της προσευχής. Να κατορθώσει δηλαδή ο νους να βρεθεί έξω από τη σάρκα και τον κόσμο και να προσεύχεται τελείως απαλλαγμένος από την ύλη και τις μορφές του κόσμου.

Αυτός λοιπόν που θα κατορθώσει να διατηρήσει ακέραιη αυτή την κατάσταση της ψυχής, αυτός πραγματικά προσεύχεται αδιαλείπτως.

Κίνημα κατεπείγον

«Εάν η Εκκλησία δεν πρωτοστατεί όταν ο λαός  υποφέρει, δοκιμάζεται και πεινάει, η Εκκλησία δεν είναι άξια της αποστολής της». Συνέντευξη του π. Τιμόθεου Κιλίφη στον Τέρενς Κουίκ του Kontra TV, Απρίλιος 2011.

Άρθρο στην εφημερίδα Τα Νέα της 7ης Φεβρουαρίου 2011:

Η παρατεινόµενη κρίση στη χώρα µας, δυστυχώς, αποτελεί γεγονός αναµφισβήτητο. Η κρίση είναι πρώτα οντολογική και υπαρξιακή, και µετά οικονοµική, πολιτική, εθνική, κοινωνική, θρησκευτική κ.ο.κ. Οντολογική σηµαίνει ότι η ύπαρξή µας έχει διακόψει τις σωστές σχέσεις µε τον δηµιουργό της, τον πλαστουργό της, τον Θεό και έκτοτε η διάσπαση των σχέσεων αυτών δηµιουργεί και τις πολλαπλές σηµερινές κρίσεις.
Εξ αυτής, λοιπόν,της αδυναµίας παρατηρούνται όλα τα παρατράγουδα που δηµιουργούν τις αλλεπάλληλες κρίσεις και τις εκρήξεις σε όλους τους τοµείς της ζωής µας. Και το δυστύχηµα είναι – κατόπιν αυτών – ότι οι αρµόδιοι αρνούνται να αντιληφθούν, µε έργα βέβαια και όχι µε λόγια, τα αίτια της κρίσης και γι’ αυτό ακριβώς δεν φαίνεται φως στο τούνελ και η τραγωδία µας επιµηκύνεται.
Εάν οι πολιτικοίµας δεν αλλάξουν τρόπο ζωής, µεστροφή 180 µοιρών και δεν αλλάξει και το διάτρητο Σύνταγµά µας (που σε αρκετά σηµεία του µεροληπτεί υπέρ των εξουσιαστών και των κατεχόντων) και δεν αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας, για ένα διάστηµα τουλάχιστον µίας τριετίας, κυβέρνηση αδιάβλητων προσωπικοτήτων εξωκοµµατικών, αλλά και η Εκκλησία, αν δεν προσπαθήσει ακόµα πιο έντονα και έµπρακτα να αγκαλιάσει τον λαό, συµπάσχουσα µαζί του και ορισµένοι ταγοί της αν δεν πάψουν να προκαλούν µε την πολυτελή, προκλητική συµπεριφορά τους, τότε δεν υπάρχει ελπίδα να ξεπεραστεί η κρίση.
Τιµόθεος Κιλίφης ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ – Ι.Μ. ΠΕΝΤΕΛΗΣ