Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Ιουνίου.

Το Ευαγγέλιο της Κυριακής 26 Ιουνίου.

Β΄Ματθαίου : Ματθαίος δ΄18 - 23

Κείμενο
18 Περιπατῶν δὲ παρὰ τὴν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας εἶδεν δύο ἀδελφούς, Σίμωνα τὸν λεγόμενον Πέτρον καὶ Ἀνδρέαν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, βάλλοντας ἀμφίβληστρον εἰς τὴν θάλασσαν· ἦσαν γὰρ ἁλιεῖς. 19 καὶ λέγει αὐτοῖς· Δεῦτε ὀπίσω μου, καὶ ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων. 20 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ. 21 Καὶ προβὰς ἐκεῖθεν εἶδεν ἄλλους δύο ἀδελφούς, Ἰάκωβον τὸν τοῦ Ζεβεδαίου καὶ Ἰωάννην τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, ἐν τῷ πλοίῳ μετὰ Ζεβεδαίου τοῦ πατρὸς αὐτῶν καταρτίζοντας τὰ δίκτυα αὐτῶν· καὶ ἐκάλεσεν αὐτούς. 22 οἱ δὲ εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ. 23 Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς, διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Μετάφραση
Καθώς ο Ιησούς περπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας είδε δύο αδέρφια, το Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδερφό του Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες. «Ακολουθήστε με», τους λέει, «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα από΄ κει, είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδερφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάικο μαζί με τον πατέρα τους το Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυα τους. Τους κάλεσε, κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Ο Ιησούς περιόδευε όλη τη Γαλιλαία. Δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, και γιάτρευε τους ανθρώπους από κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.

Σχόλια:

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
(Ματθ. 4, 18-23)

ΠΡΟΘΥΜΟΙ ΚΑΙ ΘΕΡΜΟΙ !

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Η ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ οποία εγκαινίασε ο Κύριος μας τη δημόσια δράση Του υπήρξε η κλήση των μαθητών Του. Αυτήν ακριβώς μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Η σκηνή ξετυλίγεται «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», δηλαδή τη λίμνη της Τιβεριάδος ή της Γεννησαρέτ, όπως την ονόμαζαν αλλού τα ευαγγέλια λόγω των ομωνύμων πόλεων που ήταν χτισμένες στις όχθες της. Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός εγκαινιάζει την δημόσια δράση Του. Από τους ψαράδες της Γαλιλαίας επιλέγει τους πρώτους μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους γιούς του Ζεβεδαίου.
«Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Είναι το προσκλητήριο που τους απευθύνει. Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και οι μαθητές, προετοιμασμένοι καθώς φαίνεται, σπεύδουν να τον ακολουθήσουν. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα», τονίζει ο ευαγγελιστής, ηκολούθησαν αυτώ»

Η στάση των μαθητών
απέναντι στο προσκλητήριο του Χριστού

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ του Ευαγγελιστού διερμηνεύουν τις διαθέσεις των μαθητών. Μας αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο του Χριστού μας. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του αντί πάσης θυσίας. «Σκόπει δε αυτών την πίστιν και την υπακοήν», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και γαρ εν μέσοις τοις έργοις όντες, ακούσατε αυτού κελεύοντος, ουκ ανεβάλοντο, ουχ υπερέθεντο, ουκ είπον. Υποστρέψαντες οίκαδε, διαλεχθώμεν τοις προσήκουιν, αλλά πάντα αφέντες είποντο».
Το παράδειγμα αυτό των μαθητών του Κυρίου, ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση Του, είναι ανάγκη να προσδιορίζει και τη δική μας στάση, τη συμπεριφορά μας ως χριστιανών απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και το ευαγγέλιο Του.
Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε «κλητοί Ιησού Χριστού» (Ρωμ,1,6). Από την ώρα του βαπτίσματος μας γίναμε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ. 3, 1). Ο Κύριος μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσσ.2, 12). Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που γεννιέται είναι: ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στην κλήση μας αυτή; Με ποιόν τρόπο ανταποκρινόμαστε στα όσα πηγάζουν από τη χριστιανική μας ιδιότητα; Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς.

Η προθυμία και η αυταπάρνηση
βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ η π ρ ο θ υ μ ί α . Προθυμία σημαίνει θερμή διάθεση, ζήλος και ενθουσιασμός, αγάπη και αφοσίωση. Το αντίθετο της προθυμίας είναι η απροθυμία και η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι. Να μας διακρίνει ζήλος. Να μας εμπνέει ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Να μας χαρακτηρίζει η αφοσίωση και η θερμότητα της καρδιάς. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Κύριος όταν υπογραμμίζει ότι «η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς προθυμία δεν κατακτάται η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορούμε να τηρήσουμε το νόμο του Κυρίου. Χωρίς ζήλο και αποφασιστικότητα είναι αδύνατο να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης, καλεί όλους μας να είμαστε «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11), δηλαδή θερμοί στην αγάπη μας προς τον Χριστό, θερμοί και πρόθυμοι στον αγώνα της χριστιανικής ζωής. «Ζειν ημάς κελεύει τω πνεύματι», εξηγεί ένας αρχαίος ερμηνευτής, «και θερμόν έχει περί τα θεία πόθον» (Θεοδώρητος). Ή, όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός, να είμαστε «τη ψυχή διάπυροι περί τας εντολάς του Θεού».
Το δεύτερο γνώρισμα που μας αποκαλύπτει η στάση των μαθητών είναι η α υ τ α π ά ρ ν η σ η, το πνεύμα της θυσίας. Οι μαθηταί πρόθυμα και ανεπιφύλακτα αφήνουν τα πάντα και σπεύδουν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Και η αποστολική πορεία που διέγραψαν σφραγίζεται από το πνεύμα της θυσίας και της αυταπάρνησης.
Η αυταπάρνηση είναι γνώρισμα και κάθε γνήσιου χριστιανού. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα, αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η ευμάρεια. Ο λόγος του Κυρίου για το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν αμαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Ματθ. 16, 24).

Που και πως εκφράζεται
η προθυμία και η αυταπάρνηση

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εκδηλώνουμε προθυμία και ζήλο, θερμότητα και αυταπάρνηση; Μα, σε όλα. Σε κάθε πτυχή της χριστιανικής μας ζωής.
Στην λ α τ ρ ε ί α και την π ρ ο σ ε υ χ ή. Για να λατρεύσουμε τον Κύριο μας, για να συμμετάσχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής χρειάζεται να έχουμε προθυμία. Να το κάνουμε με διάθεση και αγάπη. Ξυπνώντας πρωί. Θυσιάζοντας λίγο από τον ύπνο μας. Αρνούμενοι κάτι άλλο πιο ελκυστικό: μια εκδρομή, ένα μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Αλλά και για να προσευχηθούμε στο σπίτι μας, κι αυτό προϋποθέτει προθυμία και θερμότητα ψυχής. Χρειάζεται να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Να επιμείνουμε.
Στο κ ή ρ υ γ μ α και τη μ ε λ έ τ η του θείου λόγου. Για τους πρώτους χριστιανούς της Βέροιας το βιβλίο των Πράξεων μας διασώζει μια θαυμάσια έκφραση: «εδέξαντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας» (Πραξ. 7,11). Κι εμείς, αγαπώντας το ζωντανό λόγο του Θεού, έχουμε χρέος να τον ακούμε με ζήλο και να τον μελετούμε με προθυμία. Η απροθυμία μας προς το κήρυγμα του θείου λόγου και η αδιαφορία μας για την μελέτη της Αγίας Γραφής είναι, δυστυχώς, η αιτία όλων των κακών που μας παραδέρνουν. Όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς.
Τέλος, προθυμία και ζήλος στα κ α λ ά έ ρ γ α. Η μαρτυρία της πίστεως και τα έργα της αγάπης, χωρίς τα οποία δεν νοείται χριστιανική ζωή, προϋποθέτουν κι αυτά την ύπαρξη προθυμίας και ζήλου. Αν μας διακρίνει απροθυμία και νωθρότητα, τότε θα αδιαφορούμε για το χρέος μας. Και αν δεν έχουμε μέσα μας διάθεση αυταπάρνησης τότε θα στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι των άλλων, στις ανάγκες και τον πόνο τους. Όμως η αποστολική σύσταση είναι να είμαστε «ζηλωταί καλών έργων» (Τιτ. 2, 14). Να επιδεικνύουμε «σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος» και να μη γινόμαστε νωθροί (Εβρ. 6, 11).

* * *
Αδελφοί μου,
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι και θερμοί. Να αποβάλουμε τη νωθρότητα, την αδιαφορία και την αμέλεια μας και να οπλισθούμε με ζήλο, με προθυμία και με αυταπάρνηση. Αυτό μας υποδεικνύει σήμερα το παράδειγμα των μαθητών του Κυρίου. Και αυτό μας επισημαίνει ο φοβερός λόγος της Αποκαλύψεως που δεν απευθύνεται μόνο προς τον Επίσκοπο της Εκκλησίας της Λαοδικείας αλλά και σε κάθε χριστιανό: «Οίδα σου τα έργα, ότι ούτε ψυχρός εί ούτε ζεστός. Όφελον ψυχρός ής ή ζεστός. Ούτως ότι χλιαρός εί, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματος μου» (Αποκ. 3, 15-16).
Ούτε ψυχροί, λοιπόν, ούτε χλιαροί, αλλά π ρ ό θ υ μ ο ι και θ ε ρ μ ο ί !

Τὸ Βατοπαίδι ἦταν μέρος τοῦ σχεδίου Ἀμερικανῶν – Παπανδρέου

Σήμερα διαβάσαμε τὸ ἐν λόγω δημοσίευμα στὴν ἐφημερίδα «Ἑστία» καὶ τὸ δημοσιεύομε, χωρὶς ἀπὸ τὴν πλευρά μας νὰ κάνουμε κάποιο σχόλιο τὰ ὁποία τὰ ἀφήνουμε σὲ ἐσᾶς.

Τὸ δημοσίευμα ἔχει ὡς ἑξῆς:

Νέα τροπὴ φαίνεται νὰ παίρνει καὶ ἡ ὑπόθεση Βατοπεδίου μετὰ καὶ τὶς νέες ἀποκαλύψεις τοῦ περιοδικοῦ "ΕΠΙΚΑΙΡΑ".

Τὸ περιοδικὸ ἐπιμένει ἀκόμα καὶ στὸ χθεσινό του ρεπορτὰζ ὅτι ὁ κ. Ἄλεξ Ρόντος εἶχε ἐνημερώσει τὸν Γιῶργο Παπανδρέου γιὰ τὰ σχέδια τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ποὺ εἶχαν στόχο τὴν πολιτικὴ ἀποσταθεροποίηση καὶ τὴν πολιτικὴ ἢ ἀκόμα καὶ τὴν φυσικὴ ἐξόντωση τοῦ Κώστα Καραμανλῆ.

"Εἶναι προφανὲς" τονίζει ὁ κ. Προκοπῆς Παυλόπουλος μιλώντας στὸ Newpost.gr "ὅτι οἱ εἰσαγγελικὲς καὶ ἀνακριτικὲς ἀρχὲς θὰ πρέπει νὰ ἐξετάσουν σὲ βάθος καὶ πάλι τὴν ὑπόθεση ὑπὸ τὸ πρίσμα τῶν νέων...

 ἀποκαλύψεων".

Μάλιστα ὁ κ. Παυλόπουλος ἐπεσήμανε ὅτι "ὅταν γιὰ ἕνα δημοσίευμα μίας ἐφημερίδαςγίνεται ὁλόκληρη εἰσαγγελικὴ ἔρευνα τί θὰ πρέπει νὰ γίνει γιὰ ἕνα ἐπίσημο ἔγγραφο μίας κρατικῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας ".

Ἀξίζει νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἡ ἁλυσίδα τῶν ἐμπλεκομένων προσώπων ἀκόμα εἶναι ὑπὸ σκιά. Οὐσιαστικὰ τίποτα δὲν ἔχει δεῖ τὸ φῶς τῆς δημοσιότητας.

Γιατί εἶναι πασίδηλο ὅτι κάποια πολιτικὰ πρόσωπα ἐκείνη τὴν περίοδο διακίνησαν τὶς πληροφορίες περὶ σκανδάλου καὶ τὶς ἔδωσαν σὲ δημοσιογράφους. Καὶ φυσικὰ οἱ δημοσιογράφοι ἐνίοτε καὶ μὲ μεγάλες δόσεις ὑπερβολῆς παρουσίασαν τὸ θέμα ὡς ὄφειλαν.

Ἄλλωστε ὅταν κάποιοι παρέλαβαν ὁλόκληρο φάκελο καὶ μάλιστα ἀπὸ πολιτικὰ πρόσωπα δὲν θεώρησαν σκόπιμο νὰ ἐλέγξουν τὴν ἀξιοπιστία τῶν πληροφοριῶν.

Πάντως πῆραν τὶς πληροφορίες ἀπὸ συγκεκριμένους διακινητές. Τὸ ἐρώτημα εἶναι ποιοὶ ἄραγε διακίνησαν τὶς πληροφορίες αὐτές;

Ἕνα δεύτερο ἐρώτημα ἐξ ἴσου κρίσιμο εἶναι ἂν οἱ διακινητὲς εἶχαν ἢ ὄχι συνεργασία μὲ ξένα κέντρα.

Καὶ κάτι τέτοιο προκύπτει ἀπὸ πληροφορίες ποὺ θέλουν τὸν Ἀμερικανὸ πρόξενο στὴν Θεσσαλονίκη νὰ ἐπισκέπτεται τὸ Ἅγιο Ὅρος.

Αὐτὸ τὸ γνωρίζει ἢ ὄχι ὁ κ. Προκοπῆς Παυλόπουλος ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ τότε ὁ πολιτικὸς προϊστάμενος τῆς ΕΥΠ;

Ἀλλὰ καὶ γιατί μετὰ τὸν θόρυβο ποῦ δημιουργήθηκε μὲ τὸ ἔγγραφό της μυστικῆς ρωσικῆς ὑπηρεσίας δὲν ἔχουν κληθεῖ ἀκόμα ὅσοι γνώριζαν;

"Ναὶ ὁ ἁρμόδιος εἰσαγγελέας πρέπει νὰ διερευνήσει σὲ βάθος τὸ θέμα" ἐπιμένει ὁ κ. Παυλόπουλος ἀλλὰ ταυτόχρονα διατυπώνει τὸ ἐρώτημα: "Γιατί ἄραγε στὸν φάκελο τῆς δικογραφίας δὲν συμπεριλαμβάνεται τὸ ὄνομα τοῦ γαμβροῦ τῆς κ. Μαντέλη ὁ ποῖος ὑπηρετοῦσε στὴν ΕΥΠ καὶ ἔχει παίξει ρόλο στὴν ἱστορία;"

Κορυφαῖος πολιτικὸς παράγοντας διερμηνεύοντας τὰ γεγονότα σημειώνει ὅτι: "Τὸ ζήτημα ἀφοροῦσε γενικὰ τὴν πολιτικὴ ἀποσταθεροποίηση στὴν χώρα καὶ κυρίως τὸν Κώστα Καραμανλή. Ἄλλωστε αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἀντιμετωπίστηκε μὲ τόση αὐστηρότητα ἄδικη κατὰ τὴν γνώμη μου ὁ κ. Γιάννης Ἀγγέλου.

Ἡ ἴδια πηγὴ τονίζει ὅτι "ὅλοι μιλοῦσαν γιὰ συντονιστὴ καὶ ἔδειχναν τὸ Θεόδωρο Ρουσόπουλο. Ἀλλὰ ἡ Βουλὴ τὸν ἀπήλλαξε.

Οἱ ἴδιοι κύκλοι ἔλεγαν ὅτι εἶχε πλουτίσει ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ὑπόθεσης.

Τόσο τὸ ΣΔΟΕ ὅσο καὶ ἡ ἁρμόδια Ἐπιτροπὴ τῆς Βουλῆς ποὺ διενήργησαν ἐπὶ ἑνάμισι χρόνο ἔλεγχο στὰ λογιστικά του βιβλία δὲν βρῆκαν ἀπολύτως τίποτα.

Τελικὰ ὑπῆρχε συντονιστὴς ἀλλὰ ἄλλου τύπου. Πρέπει ἡ δικαιοσύνη νὰ ψάξει καὶ νὰ ξετυλίξει τὸ κουβάρι καὶ σίγουρα θὰ ἔχουμε πολλὲς ἐκπλήξεις

Γιώργης, ο δια Χριστόν σαλός

Παλιά ήταν ένας δια Χριστόν σαλός, όλοι τον ήξεραν σα Γιώργη.
Ήταν ρακένδυτος , κάτι κουρέλια σκέπαζαν το κορμί του. Ανάμεσα  στα βάτα αν άνοιγε τα χέρια του δεν ήξερες αν ήταν άνθρωπος ή αϊτός.
Δε μαγείρευε ποτέ.
Έτρωγε βατόμουρα, κάστανα, κούμαρα, και στο τέλος βελανίδια.
Ζούσε έξω από την Εσφιγμένου και γυρνούσε στα πανηγύρια. Δεν έτρωγε τίποτε.
Κοινωνούσε εκεί κι ύστερα πασάλειβε με αυγά και φαγιά τα γένια του και νόμιζες πως πάντα τρώει. Φεύγοντας απ΄τα πανηγύρια φώναζε φαΐ -ζωή, νηστεία -θάνατος.
Στην αρχή τον είχα για δαιμονισμένο. Όλοι τον έλεγαν ο δαιμονισμένος.
Μα ο π.Γερμανός, ένας γέροντας πάνω από 85 χρόνια, που είχε προορατικό μού είπε να το εξομολογηθώ.
Τότε ήμουν τραπεζάρης.
Ήρθε λοιπόν ο Γιώργης , και τον παραφύλαξα.
Κάθονταν έξω και ήξερε όλους τους ήχους, τα πάντα, όλη την τάξη τής εκκλησίας απ΄έξω.

(από διηγήσεις του π.Παϊσίου στη Σιμωνόπετρα, στις 3 Νοεμβρίου του 1979)

Την ερχόμενη Κυριακή κηδεύεται ο ευρεθείς αγνοούμενος Παπαεπιφάνιος Ιωάννου

Ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος, την ερχόμενη Κυριακή, 26 Ιουνίου 2011 και ώρα 2.30 μ.μ., θα προστεί της Εξοδίου Ακολουθίας του ευρεθέντος αγνοουμένου ιερέα της Αγκαστίνας (Αμμοχώστου) Παπαεπιφάνιου Ιωάννη, στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου Λατσιών. Τα οστά αυτού του ακούραστου λειτουργού της Εκκλησίας και φλογερού αγωνιστή της Ελευθερίας βρέθηκαν σε τοποθεσία του χωριού Μια Μηλιά και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο DNA.

''Δεν θα βρεις πόλεις χωρίς βωμούς…”

Ο Πλούταρχος έλεγε ότι δεν θα βρεις πόλεις χωρίς βωμούς. Και σήμερα μπορεί να βρεις πολλές Εκκλησίες, αλλά και πληθώρα αθέων. Και δε μιλάμε για αυτούς που δηλώνουν άθεοι αλλά για αυτούς που λειτουργούν σαν άθεοι.
Για αυτούς που Σταύρωσαν το Χριστό και καταδικάζουν τον Χριστιανισμό. Οι ρυτίδες αυτού του είδους αθεϊσμού είναι κάτι δραματικό.
Στην αρχαιότητα και στον μεσαίωνα είχαν και έντιμες ποινές, ήταν η «custodia honesta» η «έντιμη φυλάκιση» όπου, δηλαδή, ο κρατούμενος διατηρούσε όλες τις τιμές, αλλά απλώς για λόγους σκοπιμότητας η Πολιτεία τον είχε κρατούμενο.
Τον Χριστό όχι μόνο τον φυλάκισαν αλλά του επέβαλλαν και τον πιο οδυνηρό και ατιμωτικό θάνατο.
Αν ζούσε τώρα; Στις μέρες μας; Θα τον χαρακτηρίζαμε ως άκρως επικίνδυνο και θα το συλλαμβάναμε ως ύποπτο μόνο και μόνο επειδή ούτε επάγγελμα θα είχε ούτε διεύθυνση κατοικίας ούτε οικονομικά γνωστά, ούτε τίποτα. Φυσικά ούτε λόγος για την Διδασκαλία Του αλλοίμονο αν του δίναμε και την ευκαιρία να ξαναπεί το περίφημο «Ουαί» Του. Βλέπετε, όσο εκπολιτιζόμαστε τόσο πιο αρχέγονα γίνονται τα ένστικτά μας. Αλλά αγαπητοί μου, η πίστη στο Θεό, είναι η πιο φυσιολογική και αβίαστη πορεία του ανθρώπινου νου.
Ούτε στην επιστήμη αντιτίθεται ούτε στη λογική.
Άθεος με την αρχαία έννοια του όρου, με την Αγιογραφική έννοια, θα πει, περίπου, ορφανός.
Άθεος θα πει, χωρίς Πατέρα, χωρίς Θεό. Αν και αυτός που υποστηρίζει κάτι τέτοιο, εκφράζει ήδη μια μορφή πίστης και αποδέχεται μία διαλεκτική, επομένως αυτοαναιρείται. Αυτή την ορφάνια, όμως, την χωρίς Θεό ορφάνια την φοβάμαι.
Βρε αδελφέ, δεν θα μπορούμε πλέον να λέμε ούτε αυτό το … «έχει ο Θεός» ? αυτή τη μικρή λαϊκή φράση που «σήκωνε» τον καημό από γενιές και γενιές Ελλήνων. Αυτό το «έχει ο Θεός» που θα το ζήλευε και ο μεγαλύτερος ψυχαναλυτής, γιατί είναι η δικλείδα ασφαλείας μας, γιατί θεραπεύει κόσμο. Πάντως ότι κι αν πούμε φίλοι μου, δύο χιλιάδες χρόνια τώρα η ανθρωπότητα ψηλαφεί τον Χριστό, δια της Ιστορίας. Γιατί εμείς μπορεί να μην είδαμε το θαύμα του παραλύτου, το θαύμα όμως των είκοσι αιώνων το είδαμε και το βλέπουμε και το ζούμε.
Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Καλτεζών
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αρκαδικοί Ορίζοντες»

Σχετικά με την καύση ή ταφή των νεκρών

του Μητρ. Κυρηνείας κ. Παύλου
Τί έχει υποχρέωση να γνωρίζει ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός;

“Η Εκκλησία καταδικάζει την καύση των νεκρών και τη θεωρεί ως αντίθετη προς τη δογματική της διδασκαλία και ως πράξη αποκρουστική, η οποία προσβάλλει βάναυσα τους κεκοιμημένους”.

1) Η ταφή του νεκρού ως θεία εντολή, «γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. 3, 19), είναι πράξη τιμής και σεβασμού προς το ανθρώπινο σώμα και ταυτόχρονα σύμβολο ελπίδας και αναστάσεως. Στην Παλαιά Διαθήκη ο πατριάρχης Ιακώβ ζήτησε από τον υιό του Ιωσήφ όταν πεθάνει να τον θάψει και μάλιστα στον τάφο των πατέρων του (Γεν. 47, 30).
2) Στην Καινή Διαθήκη ο ίδιος ο Κύριος δέχθηκε τον ενταφιασμό του σώματός του, λέγοντας στον Ιούδα: «Άφες αυτήν, εις την ημέραν του ενταφιασμού μου τετήρηκεν αυτό» (Ίωάν. 12, 7).
Η θεόσωμη ταφή του Κυρίου ύπηρξε το αποκορύφωμα της επί γης κενώσεώς του. Το άψυχο σώμα του Χριστού ενωμένο με τη Θεότητα ενταφιάζεται. Ο αρχηγός της ζωής τίθεται εν τάφω. Ο ενταφιασμός του σαρκωθέντος Λόγου μάς υποδεικνύει τον τρόπο και της δικής μας εξόδου από τον πρόσκαιρο αυτό βίο. Κατά τον απόστολο Παύλο το ανθρώπινο σώμα «σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία» ( Α’ Κορ. 15, 42).
3) Ο Μέγας Αντώνιος εκφράζων την παράδοση της Εκκλησίας ζήτησε από τους μαθητές του να τον ενταφιάσουν. «Θάφτε, λοιπόν το σώμα μου σεις και κρύψτε το υπό την γην… διότι εγώ κατά ταν ανάστασιν των νεκρών θα το πάρω πάλι από τον Σωτήρα άφθαρτο» ( Ο Μέγας Αντώνιος, Βίος καί Πολιτεία, εκδόσεις Ρηγόπουλου, Θεσσαλονίκη, 2000, σ. 150).
4) Ο 7ος Κανόνας της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου επιτάσσει όπως ο καθαγιασμός της Αγίας Τράπεζας γίνεται με την τοποθέτηση σ’ αυτή λειψάνων αγίων μαρτύρων (Πηδάλιον, έκδοση “ Αστέρος” , Αθήνα, 1970, σ. 328).
Είναι δε αυτονόητο ότι η ύπαρξη των λειψάνων προϋποθέτει την προηγηθείσα ταφή τους. Η καύση λοιπόν των νεκρών αντιστρατεύεται το θείο θέλημα, γιατί στερεί τους πιστούς της δυνατότητας να αγιάζονται από τα αδιάφθορα και χαριτόβρυτα λείψανα των αγίων.
5) Ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και μεγάλος λειτουργιολόγος, αναφέρει ότι η έκχυση του ελαίου πάνω στο ένταφιασμένο λείψανο ανάγει την αρχή του στους αγίους αποστόλους (Ρ.G. 166, 686).
6) Από τις αρχαιολογικές έρευνες και ανασκαφές, τις κατακόμβες, τους τάφους των αγίων μαρτύρων και τα πλήθη των κοιμητηρίων μαρτυρείται η συνείδηση των πιστών και το αρχαίον έθος της Εκκλησίας στην ταφή των νεκρών.
7) Η ταφή των νεκρών εκφράζει την πίστη της Εκκλησίας προς την Ανάσταση καί τήν αιώνιο ζωή. Ο σεβασμός προς τα λείψανα των κεκοιμημένων αποδεικνύει την πίστη μας στην αθάνατη ψυχή.
Η ταφή λοιπόν των νεκρών αποτελεί αρχαία και αδιάκοπη παράδοση της Εκκλησίας, η οποία στηρίζεται στο σεβασμό του ανθρωπίνου σώματος ως «ναόν του Θεού» (Πρβλ. Α’ Κορ. 3, 16).
8) Η καύση των νεκρών αποτελεί ασέβεια προς τον Πλάστη και Δημιουργό, διότι αποδεικνύει απιστία προς τη μέλλουσα ζωή καί συμβολίζει τον αφανισμό και την ανυπαρξία. Είναι ταυτόχρονα αντίθετη προς τους υπό του Δημιουργού τιθέντας νόμους της φύσεως, oι οποίοι προνοούν φθορά και αποσύνθεση και όχι καύση. Η καύση των νεκρών είναι βιασμός της φύσεως, όπως ακριβώς οι πυρκαγιές των δασών φέρνουν την οικολογική καταστροφή.
9) Οι υπέρμαχοι της καύσης των νεκρών επικαλούνται κυρίως ως λόγους, την εξοικονόμηση χώρου και τη μόλυνση του υπεδάφους. Οι δικαιολογίες όμως αυτές δεν ευσταθούν καί είναι «προφάσεις εν αμαρτίαις». Αφού oι άνθρωποι έχουν μολύνει την ατμόσφαιρα και απειλούν το όλο οικοσύστημα με τις καταχρήσεις και την ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση των πόρων της Γης, υποκριτικά ισχυρίζονται ότι κινδυνεύει η υγεία τους από τους νεκρούς.
Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί με την καύση των νεκρών. Τα αποτεφρωτήρια θα είναι εστίες οχληρίας και θα επιβαρύνουν την ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Επί πλέον, θα υπάρχει ο κίνδυνος συγκάλυψης εγκληματικών ενεργειών με την καταστροφή των τεκμηρίων.
10) Τα βαθύτερα αίτια της επιθυμίας για την καύση των νεκρών είναι ο αγνωστικισμός, η αθεΐα και η έλλειψη πίστεως στη μετά θάνατο ζωή.
Η καύση των νεκρών είναι αποτέλεσμα της μηδενιστικής αντίληψης της ζωής και δουλικής υποταγής σε συνθήκες ξένες προς τη λειτουργία της φύσεως. Μόνο ελάχιστοι άθεοι, oι όποιοι τρέμουν με την ιδέα ότι είναι «κατ’ εικόνα Θεού» πλασμένοι, λόγω του εσωτερικού κενού της ψυχής τους και της διχασμένης προσωπικότητάς τους, ίσως να θελήσουν να εκφράσουν την επιθυμία να αποτεφρωθεί η σωρός τους, εκδιπλώνοντας έτσι την εωσφορική εγωκεντρική ιδιορρυθμία τους.
Με την αλαζονική αυτή συμπεριφορά τους, αποκαλύπτουν την άσέβειά τους προς τον Θεό και την έλλειψη πίστεως στην ύπαρξη της αιωνίου ζωής. Φανερώνουν ακόμη το φόβο που τους διακατέχει και την απεγνωσμένη προσπάθειά τους να φιμώσουν την εξεγειρόμενη συνείδησή τους. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι με την αποτέφρωση του σώματός τους θα καταλήξουν στην ανυπαρξία και το μηδενισμό. Με τον τρόπο όμως αυτό αποκόπτουν τους εαυτούς τους από την Εκκλησία δείχνοντας ότι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών και στον παντοδύναμο Θεό, ο οποίος δύναται στους έσχατους καιρούς να αναστήσει όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως του τρόπου του θανάτου τους.
Με μόνη διαφορά ότι θα αναστηθούν «οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής», «οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως» (Ίωάν. 5, 29).
11) Όσοι από τους ορθοδόξους χριστιανούς επιθυμούν την καύση των νεκρών σωμάτων τους, ας γνωρίζουν ότι αποκόπτουν τους εαυτούς τους από το θεανθρώπινο σώμα του Χρίστου. Η Εκκλησία, συνεπής προς τη διδασκαλία του ιερού Ευαγγελίου, έχει κάθε δικαίωμα να αρνηθεί την τέλεση της εκκλησιαστικής κηδείας και των εκκκλησιαστικών μνημοσυνών, σε όσους θελήσουν νά αποτεφρωθούν μετά το θάνατο τα σώματά τους. Ουδείς δύναται να εξαναγκάσει την Εκκλησία να ενεργήσει αντίθετα προς τις πεποιθήσεις της

Οι απόστολοι και οι άγιοι νήστευαν και προσεύχονταν! (Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

 

 

…Όσο ο άνθρωπος απλώς φιλοσοφεί περί Θεού, είναι αδύναμος κι εντελώς ανήμπορος έναντι ενός πονηρού πνεύματος. Το πονηρό πνεύμα λοιδορεί τις ανήμπορες σοφιστείες του κόσμου. Αλλά μόλις ένας άνθρωπος αρχίσει να νηστεύει και να προσεύχεται στον Θεό, το πονηρό πνεύμα κυριεύεται από απερίγραπτο φόβο. Με κανέναν τρόπο δεν μπορεί το κακό πνεύμα να ανεχθεί το ηδύπνοον της προσευχής και της νηστείας. Ασφυκτιά και αδυνατίζει μέχρι εξαντλήσεως. Στον άνθρωπο ο οποίος μόνον φιλοσοφεί περί πίστεως, υπάρχει άπλετος χώρος μέσα του για τα δαιμόνια. Αντίθετα, στον άνθρωπο που με ειλικρίνεια αρχίζει να νηστεύει και να προσεύχεται στον Θεό, με υπομονή και ελπίδα, ο χώρος αυτός στενεύει, το δαιμόνιο στενοχωρείται και αναγκάζεται να φύγει από έναν τέτοιο άνθρωπο. Για ορισμένες σωματικές ασθένειες υπάρχει μία μόνο γιατρειά. Για τη μεγαλύτερη αρρώστια της ψυχής, τη δαιμονική καταληψία, υπάρχουν δύο θεραπείες που πρέπει να εφαρμοστούν μαζί και ταυτοχρόνως: η νηστεία και η προσευχή. Οι απόστολοι και οι άγιοι νήστευαν και προσεύχονταν στον Θεό. Γι’ αυτό ήταν τόσο ισχυροί εναντίον των πονηρών πνευμάτων.
Φιλάνθρωπε Κύριε, Ιατρέ και Αρωγέ μας σε κάθε συμφορά, δυνάμωσέ μας με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, ώστε να μπορούμε να ακλουθούμε τις σωτήριες συνταγές Σου για τη νηστεία και την προσευχή προς χάριν της σωτηρίας, της δίκης μας αλλά και των συνανθρώπων μας.
Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνηση εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

(Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Πρόλογος της Αχρίδος», εκδ. Άθως)

ΒΑΣΚΑΝΙΑ. Η ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΒΑΣΚΑΝΙΑΣ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ. ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ «ΞΕΜΑΤΙΑΣΜΑ»

Η βασκανία (ΚΑΙ Ο Π. ΠΑΪΣΙΟΣ)

Η ζήλεια, όταν έχει κακότητα, μπορεί να κάνει ζημιά. Αυτή είναι η βασκανία· είναι μια δαιμονική ενέργεια.

- Γέροντα, τη βασκανία την παραδέχεται η Εκκλησία;

- Ναι, υπάρχει και ειδική ευχή (Ο Γέροντας τόνιζε πως μόνο ο ιερέας μπορεί να διαβάζει την ευχή για βασκανία). Όταν κανείς λέει κάτι με φθόνο, τότε πιάνει το «μάτι».

- Πολλοί, Γέροντα, ζητούν «ματάκια» για τα μωρά, για να μην τα ματιάζουν. Κάνει να φορούν τέτοια;

- Όχι, δεν κάνει. Να λέτε στις μητέρες σταυρό να τα φορούν.

- Γέροντα, αν κανείς επαινέσει ένα ωραίο έργο, και αυτοί που το έφτιαξαν δεχθούν τον έπαινο με υπερήφανο λογισμό και γίνει ζημιά, αυτό είναι βασκανία;

- Αυτό δεν είναι βασκανία. Σ^’ αυτήν την περίπτωση λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι. Παίρνει τη Χάρη Του ο Θεός από τον άνθρωπο, και τότε γίνεται ζημιά. Βασκανία υπάρχει σε σπάνιες περιπτώσεις. Ιδίως oι άνθρωποι που έχουν ζήλεια και κακότητα – λίγοι είναι τέτοιοι – αυτοί είναι που ματιάζουν. Μια γυναίκα λ.χ. βλέπει ένα παιδάκι χαριτωμένο με την μάνα του και λέει με κακότητα: «Γιατί να μην το είχα εγώ αυτό το παιδί; Γιατί να το δώσει ο Θεός σ’ αύτη;» Τότε το παιδάκι εκείνο μπορεί να πάθει ζημιά- να μην κοιμάται, να κλαίει, να ταλαιπωρείται, γιατί εκείνη το είπε με μια κακότητα. Και αν αρρώσταινε και πέθαινε το παιδί, θα ένιωθε χαρά μέσα της. Άλλος βλέπει ένα μοσχαράκι, το λαχταρά, και αμέσως εκείνο ψοφάει.

Πολλές φορές όμως μπορεί να ταλαιπωρείται το παιδί και να φταίει η ίδια η μάνα. Μπορεί δηλαδή η μάνα να είδε καμιά φορά κανένα αδύνατο παιδάκι και να είπε: «Τί είναι αυτό; Τί σκελετωμένο παιδί!» Να καμάρωνε το δικό της και να κατηγόρησε το ξένο. Και αυτό που είπε με κακία για το ξένο παιδί, πιάνει στο παιδί της. Μετά το παιδί ταλαιπωρείται εξ αιτίας της μάνας, χωρίς να φταίει. Λειώνει-λειώνει το καημένο, για να τιμωρηθεί η μάνα και να καταλάβει το σφάλμα της. Τότε φυσικά το παιδί θα πάει μάρτυρας! Τα κρίματα του Θεού είναι άβυσσος.

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Α΄, Με πόνο και αγάπη για το σύγχρονο άνθρωπο, Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος» Σουρωτή Θεσσαλονίκης 1998,σ. 109).

Μάτιασμα»και «ξεμάτιασμα»

Παρερμηνείες της βασκανίας

Από τους χρόνους της αρχαιότητας η βασκανία συνδέθηκε και μ’ αυτό που σήμερα αποκαλούμε «μάτιασμα». Σήμερα μάλιστα όταν ακούμε τη λέξη βασκανία αμέσως εννοούμε μόνον το μάτιασμα και τίποτε άλλο. Πρόκειται για μια παλιά πρόληψη και δεισιδαιμονία ότι ο κακός με το βλέμμα του και μόνο μπορεί να βλάψει τον φθονούμενο. Αυτό φυσικά δεν είναι σωστό, και η Εκκλησία μας δεν το παραδέχεται. Βεβαίως η Εκκλησία έχει ευχές που κάνουν λόγο για «βάσκανον οφθαλμόν». Οι αναφορές αυτές εξηγούνται εύκολα, χρειάζεται όμως μια προσοχή, για να μην υπάρξουν παρανοήσεις. Η φράση «βάσκανος οφθαλμός» προέρχεται από την Αγία Γραφή και σημαίνει το φθονερό άνθρωπο, τον κακό, τον ανελεήμονα, τον άσπλαχνο, ενώ το αντίθετο, «καλό μάτι», σημαίνει τον καλόν άνθρωπο, τον εύσπλαχνο, τον ψυχόπονο. Ας μη ξεχνάμε ότι στα αρχαία ελληνικά το μάτι λέγεται και όψις, και ότι στην Αγία Γραφή «μάτι» και «όψις» και «οφθαλμός» και «είδος» λέγεται και η εμφάνιση του ανθρώπου, το παρουσιαστικό του, και ο όλος άνθρωπος. Κατ’ αρχάς εννοείται ότι, ο φθονερός άνθρωπος όταν δει το θύμα του και το φθονήσει, αυτό είναι η ρίζα του κακού που μπορεί να ακολουθήσει. Επομένως αυτή η φθονερή ματιά, είναι από όλους ανεπιθύμητη. Στην συνέχεια η φράση «βάσκανος οφθαλμός» επεκτάθηκε στους ανθρώπους που σαν υποχείρια του σατανά ασχολούνται με μαγείες, μαντείες, ξόρκια και όλα τα σχετικά. Έτσι λοιπόν ξεκαθαρίζονται τα πράγματα πως η Εκκλησία μας από τη μια δεν παραδέχεται το μάτιασμα και από την άλλη αναφέρεται στις ευχές της εναντίον της βασκανίας. Δεν πρόκειται για αντίφαση, αλλά για διαχωρισμό δυο διαφορετικών πραγμάτων. Σε αντίφαση και σύγχυση βρίσκονται όσοι λεγόμενοι Χριστιανοί από τη μια κάνουν το σταυρό τους και από την άλλη τρέχουν σε ξόρκια και μάγια. Βασκανία εννοεί η Εκκλησία τον φθόνο και το κακό που κάνουν κάποιοι κινούμενοι από φθόνο· το κακό αυτό μπορεί να είναι μία βλαπτική πράξη ή μία συκοφαντία ή μία κατάρα ή μία δαιμονική ενέργεια ή επίδραση. Η Εκκλησία δεν δέχεται ότι η απλή ματιά ενός ανθρώπου μπορεί από απόσταση να προκαλέσει με μαγικό τρόπο κακό σε κάποιον άλλο. Είναι απαράδεκτες για ανθρώπους της Εκκλησίας οι προλήψεις και δεισιδαιμονίες ότι κάποιος είναι βάσκανος, μόνο και μόνο επειδή γεννήθηκε την τάδε μέρα ή επειδή έχει στο πρόσωπο του κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ή ότι κάποιος είναι ιδιαίτερα επιρρεπής στη βασκανία (ότι δηλαδή «ματιάζεται» εύκολα), ή ότι μπορεί να αισθανθεί άσχημα και αδιάθετος, επειδή τάχα κάποιος τον «μάτιασε», και άλλες τέτοιες αηδίες

Δεν θα κάνουμε επομένως καμιά αναφορά στο λεγόμενο «ξεμάτιασμα», που γίνεται από λαϊκούς ανθρώπους (όπως επικλήσεις, χειρονομίες, χάνδρες κλπ.), οι οποίοι εμπειρικώς τα μαθαίνουν από άλλους και εμπειρικά τα εφαρμόζουν και κανείς δεν γνωρίζει το «πώς» και το «γιατί», αφού είναι σκοτεινή και άδηλη και ανεξερεύνητη η προέλευση αυτού του «ξεματιάσματος». Και δεν έχει σχέση με τη διδασκαλία της Εκκλησίας και προφανώς προέρχεται από λαϊκές και παλιές ειδωλολατρικές δοξασίες και πρακτικές ακαθόριστες, γι’ αυτό και είναι απαράδεκτες ανάμεσα στους πιστούς και δεν τιμούν τη σύγχρονη «προοδευτική» εποχή μας. Είναι εκδηλώσεις άγνοιας και απιστίας και παγανισμού.

Η Εκκλησία θέλοντας να βοηθήσει τα μέλη της συμπεριφέρεται με πολλή συγκατάβαση και περιέλαβε στις ευχές της τις σχετικές με τη βασκανία λέξεις, αλλά τους έδωσε το σωστό νόημα. Δυστυχώς πολλές φορές παρατηρείται η εσφαλμένη λαϊκή δοξασία να επικρατεί, να επιβάλλεται και σιγά-σιγά να αλλοιώνει τη γνήσια ορθόδοξη διδασκαλία, σε σημείο άλλα να λέμε και άλλα να καταλαβαίνουμε.

Η Εκκλησία τη βασκανία με την έννοια της εξ αποστάσεως φθοροποιού μαγικής επιδράσεως μόνο με το βλέμμα (που μπορεί καμιά φορά να συνοδεύεται και από κάποιο λόγον ή ενδόμυχη σκέψη θαυμασμού ή φθόνου) τη θεωρεί, δεισιδαιμονία. Οι εκκλησιαστικοί συγγράφεις και οι πατέρες της Εκκλησίας δεν αρνούνται την πραγματική βασκανία, δηλαδή τον φθόνο και τις βλαπτικές ενέργειες που εκπορεύονται από αυτόν. Ειδικά μάλιστα τις περιπτώσεις βασκανίας που δεν έχουν εμφανή τη προέλευσή τους τις αποδίδουν στην επήρεια του πονηρού. Γενικά θεωρούν τη βασκανία ως έργο του διαβόλου και πράξη φθόνου. Ο Μέγας Βασίλειος έγραψε και λόγο «περί φθόνου και βασκανίας». Η Εκκλησία συνέθεσε και ειδική ευχή κατά της βασκανίας, με την έννοια του φθόνου.

Με όσα αναφέραμε και εξηγήσαμε μέχρι εδώ ξεκαθαρίζεται το θέμα της βασκανίας από ορθόδοξη άποψη. Επίσης εξηγούνται και εκφράσεις όπως «η βασκανία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποβεί θανατηφόρος», δεν εννοείται ότι κάποιος μπορεί με το βλέμμα του να σκοτώσει έναν άλλο (αυτό είναι ανόητη, μαγική, ειδωλολατρική και αντιχριστιανική αντίληψη), διότι τότε θα είχαν φονευθεί οι μισοί άνθρωποι της γης χωρίς πολέμους και εγκλήματα και φονικά όπλα, αλλά εννοείται ότι αυτός που φθονεί και μισεί τον συνάνθρωπό του σε μερικές περιπτώσεις είναι δυνατόν να τον εξοντώσει και σωματικά. Σχεδόν πάντοτε ο φθονερός προσπαθεί να εξοντώσει το θύμα του ηθικά-ψυχικά, γι’ αυτό ο κατ’ εξοχήν βάσκανος και φθονερός διάβολος ονομάζεται και ανθρωποκτόνος και μισάνθρωπος.

Μέσα προστασίας

Όσοι άνθρωποι αισθανθούν οι ίδιοι ή κάποιος δικός τους την επήρεια της βασκανίας, πρέπει να τρέχουν στον πνευματικό ιερέα να τους σταυρώσει με το σταυρό, που έχει μεγάλη δύναμη κατά των πονηρών πνευμάτων, και να τους διαβάσει την ειδική ευχή κατά της βασκανίας.

Πολλοί άνθρωποι επινόησαν κατά της βασκανίας διάφορα μέσα, όπως τα φυλαχτά, για να τα φοράνε όσοι βασκαίνονται. Η Εκκλησία προσπαθώντας να προφυλάξει τα μέλη της από κάθε πλάνη δεν επιτρέπει στους Χριστιανούς να χρησιμοποιούν αυτά τα φυλαχτά (χάντρες, φύλλα, λουλούδια, εκκλησιαστικά αντικείμενα και λοιπά), γιατί όλα αυτά προϋποθέτουν μια μαγική αντίληψη λειτουργίας και προστασίας, τελείως αντιχριστιανική. Επίσης απαγορεύεται να χρησιμοποιούνται διάφορα «εξορκιστικά» λόγια κατά του «ματιάσματος» από άντρες ή γυναίκες, γιατί όλα αυτά τα «λαϊκά» μέσα και οι σχετικές αντιλήψεις και δεισιδαιμονίες είναι είδος μαγείας και παγανισμού, όπως αναφέρει και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης στο βιβλίο του «Χρηστοήθεια των Χριστιανών». Κάθε άλλο πέρα από τις ευχές της Εκκλησίας αποτελεί άρνηση της πίστεως· κάθε άλλο «ξόρκι» απομακρύνει από τον άνθρωπο τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και τον αφήνει ανίσχυρο μπροστά στις «μεθοδείες του πονηρού». Όποιος χρησιμοποιεί «ξόρκια» και «φυλαχτά» και «χαϊμαλιά» είτε για τον εαυτό του είτε για δικούς του ανθρώπους, πρέπει να ξέρει ότι έτσι μολύνει το βάπτισμά του, δείχνει απιστία και ασέβεια προς το Θεό, και επομένως αντί να προστατεύεται από το κακό, παραδίδει τον εαυτό του σε μισάνθρωπες επιρροές.

Υπάρχουν βέβαια τα χριστιανικά φυλαχτά της Εκκλησίας, τα οποία μπορούν και πρέπει να μεταχειρίζονται οι πιστοί. Πολύ αποτελεσματικό φυλαχτό είναι ο σταυρός, που πρέπει να φοράνε όλοι οι Χριστιανοί, γιατί οι δαίμονες φοβούνται τη δύναμή του, γιατί είναι το φυλακτήριο όλου του κόσμου.

Υπάρχουν βέβαια και άλλα μέσα της πίστεως μας, με τα οποία επικαλούμαστε τη δύναμη του μεγάλου Θεού και μπορούμε να αποτρέψουμε κάθε κακό. Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι κανένα αγιαστικό μέσο της Εκκλησίας δεν μας βοηθά χωρίς μία απαραίτητη προϋπόθεση, την πίστη. Πρέπει να έχουμε πίστη σταθερή και ακλόνητη και χωρίς αμφιβολίες στο Κύριο μας Ιησού Χριστό και στη διδασκαλία του. Και αυτή η πίστη μεταφράζεται σε έργα, τα οποία είναι η πίστη στα θεόπνευστα λόγια της Αγίας Γραφής· το να εφαρμόζουμε και να ακολουθούμε τις εντολές του Θεού στη ζωή μας, το να εκκλησιαζόμαστε τακτικά, η θερμή προσευχή, να εξομολογούμαστε συχνά, και να κοινωνούμε. Τότε βεβαίως κανένα κακό, καμία επιβουλή, καμία βασκανία δεν μπορεί να μας βλάψει, και κυρίως δεν μπορεί να μας απομακρύνει από την πίστη και από τη σωτηρία της ψυχής μας. Με την προσευχή επικοινωνούμε με το Θεό. Με την εξομολόγηση απαλλασσόμαστε από τις αμαρτίες μας, οι οποίες είναι βάρος στη ψυχή μας και τείχος που εμποδίζει τη χάρη του Θεού να μας αγιάσει και να μας προστατέψει. Με τη θεία κοινωνία ενωνόμαστε με τον ίδιο το Θεό και γινόμαστε και εμείς «θεοί κατά χάριν». Αυτά είναι τα κυριότερα αγιαστικά μέσα και φυλαχτά που με πολλή αγάπη προσφέρει η μητέρα Εκκλησία σε κάθε παιδί της, πιστό μέλος της. Από αυτά ξεκινώντας και με τις συμβουλές πάντοτε του πνευματικού μας πρέπει να χρησιμοποιούμε και τα υπόλοιπα, το σημείο του Σταυρού, τις ευχές από τον ιερέα, τον μικρό και τον μεγάλο αγιασμό και λοιπά. Προσοχή λοιπόν και μακριά από κάθε τι που δεν είναι εκκλησιαστικό μέσο αγιασμού· προσοχή και από κάποια φυλαχτά που ορισμένοι επιτήδειοι παρουσιάζουν ως «της εκκλησίας», με σακουλάκια, φυλλαράκια, ξόρκια, χαρτάκια, ψωμάκια, πανάκια και τα όμοια, διότι έτσι ξεγελούν τους απλούστερους και εκμεταλλεύονται το θρησκευτικό συναίσθημα και την ανασφάλεια πολλών, με σκοπό τη βεβήλωση της πίστης και τον προσπορισμό εύκολου πλουτισμού.

(Β.Σ.Βασιλοπούλου, «Η βασκανία στη ζωή μας»,εκδ. «Αποκάλυψις» 2003- αποσπάσματα).

Όταν τα παιδιά τα μικρά συμβεί να πάθουν εκ βασκανίας, θα παίρνετε ολίγο βαμβάκι, θα το βουτάτε εις το κανδήλι πού έχετε εις τας εικόνας, θα αλείφετε το παιδί εις το μέτωπον και το πρόσωπον σταυροειδώς και θα λέγετε τα εξής τροπάρια:

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης,

Σταυρός η ώραιότης της Εκκλησίας,

Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,

Σταυρός πιστών το στήριγμα,

Σταυρός Αγγέλων η δόξα καί των δαιμόνων το τραύμα.

Εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω Σταυρώ προσηλωθείς και τη λόγχη κεντηθείς την αθανασίαν επήγασας ημίν Σωτήρ ημών Δόξα Σοι.

Ημπορείτε και με ένα Σταυρό μικρό να τα σταυρώνετε και να λέγετε τα ανωτέρω τροπάρια. Όταν υπάρχει Ιερεύς να τα σταυρώνη εκείνος και να λέγη την εύχήν της βασκανίας.

Μετά πατρικής αγάπης καί ευχών εγκαρδίων ο πνευματικός σας

Πατήρ Αρχιμανδρίτης Φιλόθεος Ζερβάκος

Άκουσον τους λόγους μου αγαθέ μου Υιέ (9)

Απόκρισις περί αναξίων αρχόντων

Γιατί ο Θεός επιτρέπει οι “ελέω Θεού” άρχοντές μας, να είναι συχνά ΑΝΑΞΙΟΙ; Και αν είναι “ελέω Θεού”, και “τεταγμένοι από τον Θεό” κατά την Αγία Γραφή, πώς γίνεται να είναι συχνά ανάξιοι; Ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναϊτης, μας εξηγεί…

Ερώτησις: Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι οι εξουσίες τού κόσμου έχουν ταχθή από τον Θεό. Πρέπει λοιπόν να δεχθούμε ότι κάθε άρχοντας η βασιλεύς ή Επίσκοπος προχειρίζεται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό;
Απόκρισις: Ο Θεός λέει στον Νόμο: «Θα σας δώσω άρχοντας σύμφωνα με τις καρδιές σας». Είναι λοιπόν φανερό ότι οι μεν άρχοντες και οι βασιλείς που είναι άξιοι αυτής της τιμής προχειρίζονται στο αξίωμα αυτό από τον Θεό. Οι άλλοι πάλι που είναι ανάξιοι προχειρίζονται κατά παραχώρησιν η και βούλησιν τού Θεού σε ανάξιο λαό εξ αιτίας αυτής ακριβώς της αναξιότητός των. Και άκουσε σχετικά μερικές διηγήσεις.
Όταν είχε γίνει βασιλεύς ο Φωκάς ο τύραννος και άρχισε εκείνες τις αιματοχυσίες με τον Βονόσο τον δήμιο, υπήρχε κάποιος μοναχός στην Κωνσταντινούπολι, άγιος άνθρωπος, που έχοντας πολλή παρρησία προς τον Θεό, σαν να δικαζόταν με τον Θεό και έλεγε με απλότητα: «Κύριε, γιατί έκανες τέτοιον βασιλέα;» Και τότε, αφού το έλεγε αυτό για αρκετές ημέρες, τού ήλθε φωνή εκ Θεού που έλεγε: «Διότι δεν βρήκα άλλον χειρότερο».
Υπήρχε και κάποια άλλη πόλις στην περιοχή της Θηβαΐδος που ήταν γεμάτη παρανομία, της οποίας οι πολίτες διέπρατταν πολλά μιαρά και άτοπα πράγματα. Σ’ αυτήν λοιπόν κάποιος άνθρωπος του ιπποδρόμου διεφθαρμένος στο έπακρον απόκτησε ξαφνικά κάποια ψευδοκατάνυξι και πήγε και κουρεύτηκε μοναχός και ντύθηκε το μοναχικό σχήμα. Αλλ’ όμως καθόλου δεν σταμάτησε τις πονηρές πράξεις του. Συνέβη λοιπόν να πεθάνη ο Επίσκοπος της πόλεως αυτής. Τότε παρουσιάσθηκε σε κάποιον άγιο άνθρωπο άγγελος Κυρίου και του λέει: «Πήγαινε και προετοίμασε την πόλι, για να χειροτονήσουν Επίσκοπο τον πρώην άνθρωπο τού Ιπποδρόμου». Πήγε λοιπόν αυτός και έκανε ό,τι του παρηγγέλθη. Αφού λοιπόν χειροτονήθηκε ο προαναφερθείς πρώην η μάλλον έτι φαυλόβιος, άρχισε με τον νου του να φαντάζεται ότι κάτι είναι και να υψηλοφρονή. Τότε τού παρουσιάσθηκε άγγελος Κυρίου και τού λέει: «Γιατί υψηλοφρονείς, άθλιε; Σου λέω αλήθεια ότι δεν έγινες Επίσκοπος, επειδή ήσουν άξιος για ιερωσύνη, αλλά γιατί αυτής της πόλεως τέτοιος Επίσκοπος της άξιζε».
Γι’ αυτό λοιπόν, αν ποτέ δης κάποιον ανάξιο και πονηρό βασιλέα η άρχοντα η Επίσκοπο, μην απορήσης, μήτε να κατηγορήσης την πρόνοια τού Θεού. Αλλά μάλλον μάθε απ’ αυτό και πίστευε ότι παραδιδόμεθα σε τέτοιους τυράννους εξ αιτίας των ανομιών μας, κι όμως πάλι δεν αφήνουμε τα κακά μας έργα.

Πηγή: http://www.oodegr.com/oode/