WikiLeaks αποκάλυψη. Τηλεγράφημα που έφυγε το 2007 από την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας περιγράφει την ύστατη προσπάθεια του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών να καλύψει με τον μανδύα της νομιμότητας τον μοιχεπιβάτη αρχιεπίσκοπο Θαβωρίου Θεόφιλο.

FREE SUNDAY, 12.12.2010

Το ρητό verba volant, scripta manent (τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν) επαληθεύεται για ακόμη μία φορά, γιατί όπως θα διαβάσετε παρακάτω σε ένα από τα διαβαθμισμένα έγγραφα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που αποκαλύφθηκαν από τον ιστότοπο WikiLeaks (και υπάρχει στο www.pressproject.gr) περιγράφονται με σαφήνεια τα όσα συζήτησαν ψιθυριστά πίσω από κλειστές πόρτες ο επικεφαλής της αμερικανικής αντιπροσωπείας στην Αθήνα με κορυφαίο Έλληνα διπλωμάτη για τον μοιχεπιβάτη αρχιεπίσκοπο Θαβωρίου Θεόφιλο.

Πιο συγκεκριμένα λοιπόν και σύμφωνα πάντα με το τηλεγράφημα από την αμερικανική πρεσβεία της Αθήνας στις 18 Μαΐου 2007 ο τότε Αμερικανός πρέσβης Τσαρλς Ρις προσκλήθηκε στο ΥΠΕΞ από τον τότε γενικό γραμματέα Χαράλαμπο Ροκανά κατόπιν εντολής της τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη για να μεσολαβήσουν οι ΗΠΑ

α. στον βασιλιά της Ιορδανίας Αμπντάλα ώστε να μην υπογράψει την άρση αναγνώρισης του μοιχεπιβάτη αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεόφιλου και

β. στην τότε ισραηλινή κυβέρνηση Όλμερτ ώστε να τερματιστεί η διετής μη αναγνώρισή του.

Πιο αναλυτικά:

ID	07ATHENS1022
SUBJECT	GREECE REQUESTS U.S. INTERVENTION IN JERUSALEM
DATE	2007-05-21 00:00:00
CLASSIFICATION	SECRET
ORIGIN	Embassy Athens
TEXT	S E C R E T SECTION 01 OF 02 ATHENS 001022 SIPDIS SIPDIS E.O. 12958: DECL: 05/18/2017 TAGS: GR, KIRF, PHUM, PREL SUBJECT: GREECE REQUESTS U.S. INTERVENTION IN JERUSALEM PATRIARCH AFFAIR ATHENS 00001022 001.3 OF 002 ********************************************* ************ ZFR ZFR ZFR ZFR ********************************************* ************ CABLE CANCELLED - THIS IS A DUPLICATE OF ATHENS 1021 ********************************************* ************ ZFR ZFR ZFR ZFR ********************************************* ************ Classified By: AMBASSADOR CHARLES RIES. REASONS 1.4 (B) AND (D). 1. (U) This is an action request for Department. See paragraph 8. 2. (C) SUMMARY: On May 18, MFA Secretary General Charalambos Rocanas requested U.S. assistance in defusing the leadership crisis in the Jerusalem Patriarchate of the Greek Orthodox Church following the May 12 decision of the Jordanian Council of Ministers to withdrawal recognition of Patriarch Theophilos III. Rocanas said that while the immediate reason for the Jordanian decision was Theophilos' unwillingness to appoint a favored Arab as bishop and his failure to recover land in east Jerusalem sold to the Israelis by his predecessor, behind the decisio were varios nefarious interests, including Jordanian ral-estate power Prince Gazi, the Russian Orthdox Church, and Hamas. Rocnas rquestd the U.S. quietly ask Jordanian King Adullah nt to ratify the Council of Mnisters' ecisin and ask the Israelis to end their two-year non-recognition of Theophilos. Rocanas cited the U.S. interest in maintaining the autonomy and religious freedom of the Jerusalem Patriarchate, stemming the growing hegemony of the Russian Orthodox Church, and keeping Hamas radicals out. END SUMMARY. A COMPLICATED ISSUE ------------------- 3. (C) On May 18, Ambassador was invited to the MFA by SecGen Rocanas at the instruction of FM Bakoyannis to request U.S. help in resolving the leadership crisis in the Jerusalem Patriarchate of the Greek Orthodox Church following the May 12 decision of the Jordanian Council of Ministers to withdrawal recognition of Patriarch Theophilos III. Rocanas painted a complicated picture of competing religious, national, and financial interests that contributed to the crisis. The ostensible reason for the Jordanian de-recognition decision was Theophilos' purported unwillingness to follow-through on a previous commitment to appoint more Arab bishops. Rocanas said Theophilos had been "blackmailed" into making this commitment, but that he nevertheless was willing to meet it. He had, in fact, already appointed an Arab priest, although another had recently died. Theophilos, however, was drawing the line at elevating Arab Orthodox Archimandrite priest Christophoros to the position of bishop, as some powerful Jordanians wished. Another immediate reason for the Jordanian decision, according to Rocanas, was anger amongst Jordanians at Theophilos' failure to recover land in east Jerusalem sold to the Israelis by previous Patriarch Irenaios. Irenaios continues to enjoy official recognition by Israel, which Rocanas said was further complicating the situation and weakening Theophilos' position. NOTE: The Israeli position could be reversed, however, following an expected May 21 ruling by the Israeli Supreme Court on Theophilos' petition to gain recognition by the Israeli government. END NOTE. NEFARIOUS INTERESTS ------------------- 4. (C) Behind these immediate reasons for the Jordanian decision, however, Rocanas cited a number of other more sinister causes. One was Jordanian Prince Gazi bin Muhammad, who had been appointed by King Abdullah to manage religious affairs, though Theophilos believed he lacked qualifications. Rocanas said Gazi wished to exploit religious shrines for personal gain, noting his plans to develop as a paid tourist attraction the site on the River Jordan where some believe Jesus was baptized. Theophilos refused to be part of such exploitation and had "no interest in commercialization." 5. (C) Rocanas suggested that Gazi, in turn, was cozying up to the Russian Orthodox Church for support. Rocanas pointed out that Putin recently visited Jordan, and there are indications that Jordanian attitudes toward Theophilos hardened following Putin's visit. Rocanas said the GoG was afraid Gazi was aligning himself with Russian interests in weakening the Greek Orthodox Church. On top of all this, Palestinian Hamas was piling-on by publicly calling on the Palestinian Authority to remove its recognition of Theophilos, who they believed was remiss in not acting more aggressively to reverse Israeli land purchases approved by Irenaios. WHAT IS TO BE DONE? ------------------- 6. (C) Rocanas said the GoG believed the key to defusing the crisis was to persuade Kind Abdullah not to ratify the ATHENS 00001022 002.2 OF 002 ********************************************* ********* ZFR ZFR ZFR ZFR ZFR ********************************************* ******** CABLE CANCELLED - THIS IS A DUPLICATE OF ATHENS 1021 ********************************************* ********** ZFR ZFR ZFR ZFR ********************************************* ********* decision of the Council of Ministers. The Greeks had approached the Jordanians, telling them that the decision was ill-timed and contrary to Jordanian law, which held that the Council of Ministers was only empowered to ratify decisions of the Orthodox Synod, not take decisions regarding the Church on its own. The GoG believed that the King would support Theophilos if he understood the situation, but access to him was blocked by Prince Gazi and Director of the Jordanian General Intelligence Directorate (GID) Muhammad Dhahabi, who "is more powerful than the Jordanian Prime Minister." FM Dora Bakoyannis would travel to Jordan during her Middle East trip in June, but thus far she had not been granted an audience with the King. The King's brother was visiting Olympia in Greece this Sunday, and Rocanas would try to discuss the situation with him. 7. (S) Rocanas was asking for U.S. assistance because of the access they believed we had to the King. Moreover, the Greeks understood that our Embassy in Amman had special access to Jordanian Intelligence chief Dhahabi. The Greeks were not requesting us to get them or Theophilos an audience with the King. Rather, they wanted us to discuss the situation with the King quietly. They also asked that we discuss with the Israelis their failure to recognize Theophilos, which was increasingly not in their interest, given growing Arab opposition to the Patriarch. For the U.S. the question should be one of religious freedom and respect for the autonomy of the Greek Orthodox Patriarchate in Jerusalem. The centuries-old Patriarchate was one of the few institutions that straddles the Arab-Israeli divide in Jerusalem and the West bank, he added. Rocanas said the U.S. also had an interest in stemming the rising tide of the Russian Orthodox Church's hegemony and keeping Hamas radicals kUt of the situation. 8. (U) Act)on re1ues4ed: Waqhington guidance for respondifeQ 4o the EReek request. RIES
HEADER	VZCZCXRO3673 OO RUEHROV DE RUEHTH #1022/01 1410459 ZNY SSSSS ZZH O 210459Z MAY 07 ZFR ZFR ZFR ZFR ZFR FM AMEMBASSY ATHENS TO RUEHC/SECSTATE WASHDC IMMEDIATE 9146 INFO RUEHXK/ARAB ISRAELI COLLECTIVE PRIORITY RUEHDM/AMEMBASSY DAMASCUS PRIORITY 0261 RUEHMO/AMEMBASSY MOSCOW PRIORITY 0855 RUEHJM/AMCONSUL JERUSALEM PRIORITY 0211 XTAGS: XTAGGR, XTAGKIRF, XTAGPHUM, XTAGPREL XDEST_
TAGS
ADDED	2011-09-05 13:06:15
STAMP	2011-09-05 13:06:15
VOTE_POINTS	0
VOTE_COUNT	0
VOTE_RATING	0
PRIORITY	OO
TWEETS	0
MANUAL	N
SITELINK
ISNEW	Y
FINGERPRINT1

Ακολουθεί η ελληνική μετάφραση:

Η ΕΛΛΑΔΑ ΖΗΤΑΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΗΠΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ

Ταξινομημένο από: ΠΡΕΣΒΗ CHARLES RIES. ΛΟΓΟΙ 1.4 (Β) ΚΑΙ (D).

1. (U) Αυτή είναι αίτηση για δράση για το Department. Βλ. παράγραφο 8.

2. (C) ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Στις 18, ο Γενικός Γραμματέας MFA Χαράλαμπος Ροκανάς ζήτησε τη βοήθεια των ΗΠΑ στην απομάκρυνση του κινδύνου κρίσης για την ηγεσία στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία ακολούθησε της αποφάσεως της 12^ης Μαΐου του Υπουργικού Συμβουλίου της Ιορδανίας να αποσύρει την αναγνώριση του Πατριάρχη του Θεόφιλου Γ’. Ο Ροκανάς είπε ότι, ενώ ο άμεσος λόγος για την απόφαση της Ιορδανίας ήταν η απροθυμία του Θεόφιλου να διορίσει έναν ευνοούμενο ως επίσκοπο και την αποτυχία του να ανακτήσει τη γη της ανατολικής Ιερουσαλήμ που πουλήθηκε στους Ισραηλινούς από τον προκάτοχό του, πίσω από την απόφαση αυτή υπήρχαν ποικίλα άνομα συμφέροντα, που περιλαμβάνουν τη real-estate δύναμη του Ιορδανού Πρίγκηπα Gazi, τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία και τη Χαμάς. Ο Ροκανάς αιτήθηκε στις ΗΠΑ να ζητήσουν σιωπηλά στο Βασιλιά Adullah να μην κυρώσει την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου και να ζητήσει από τους Ισραηλινούς να τερματίσουν τη διετή μη-αναγνώριση του Θεόφιλου. Ο Ροκανάς μνημόνευσε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ στο να διατηρηθεί η αυτονομία και η θρησκευτική ελευθερία του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων, ανακόπτοντας την αυξανόμενη ηγεμονία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και διατηρώντας τη βάση της Χαμάς εκτός.

ΤΕΛΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΗΣ

ΕΝΑ ΠΟΛΥΠΛΟΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

3. (C) Στις 18 Μαΐου, ο Πρέσβης προσκλήθηκε στο MFA από το Γενικό Γραμματέα Ροκανά κατόπιν εντολής της Υπουργού Εξωτερικών Μπακογιάννη για την αίτηση βοήθειας από τις ΗΠΑ για την επίλυση του κινδύνου κρίσης για την ηγεσία στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία ακολούθησε της αποφάσεως της 12^ης Μαΐου του Υπουργικού Συμβουλίου της Ιορδανίας να αποσύρει την αναγνώριση του Πατριάρχη του Θεόφιλου Γ’. Ο Ροκανάς περιέγραψε μία πολύπλοκη εικόνα ανταγωνιζόμενων θρησκευτικών, εθνικών και οικονομικών συμφερόντων που συνέβαλαν στην κρίση. Ο φαινομενικός λόγος για την Ιορδανική απόφαση άρσης της αναγνώρισης ήταν η απροθυμία του Θεόφιλου να ακολουθήσει μία προηγούμενη δέσμευση το διορίσει περισσότερους Άραβες επισκόπους. Ο Ροκανάς είπε ότι ο Θεόφιλος είχε “εκβιαστεί” για να κάνει αυτή τη δέσμευση, αλλά και ότι, παρόλα αυτά, ήταν πρόθυμος να την ικανοποιήσει. Είχε, μάλιστα, ήδη διορίσει έναν Άραβα ιερέα, αν και ένας άλλος είχε πρόσφατα πεθάνει. Ο Θεόφιλος, ωστόσο, έθετε όριο στον προβιβασμό του Άραβα Ορθόδοξου Αρχιμανδρίτη Χριστοφόρου στη θέση του επισκόπου, όπως επιθυμούσαν κάποιοι ισχυροί Ιορδανοί. Ένας ακόμα άμεσος λόγος για την Ιορδανική απόφαση, σύμφωνα με το Ροκανά, ήταν ο θυμός μεταξύ των Ιορδανών εξ αιτίας της αποτυχίας του Θεόφιλου να ανακτήσει τα εδάφη στην ανατολική Ιερουσαλήμ που πωλήθηκαν στους Ισραηλινούς από τον προηγούμενο Πατριάρχη Ειρηναίο. Ο Ειρηναίος συνεχίζει να απολαμβάνει την επίσημη αναγνώριση του Ισραήλ, το οποίο ο Ροκανάς είπε ότι έκανε ακόμη πιο πολύπλοκη την κατάσταση και περισσότερο αδύναμη τη θέση του Θεόφιλου. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η Ισραηλινή θέση θα μπορούσε να αντιστραφεί, ωστόσο, ύστερα από την αναμενόμενη δικαστική απόφαση της 21^ης Μαΐου από το Ισραηλινό Ανώτατο Δικαστήριο όσον αφορά στην αίτηση του Θεόφιλου να πετύχει την αναγνώριση από την Ισραηλινή κυβέρνηση.

ΤΕΛΟΣ ΣΗΜΕΙΩΣΗΣ

ΑΝΟΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ

4. (C) Πίσω από αυτούς τους άμεσους λόγους για την απόφαση της Ιορδανίας, ωστόσο, ο Ροκανάς παρέθεσε έναν αριθμό από άλλες περισσότερο δόλιες αιτίες. Η μία ήταν ο Ιορδανός Πρίγκηπας Gazi bin Muhammad, ο οποίος είχε διοριστεί από το Βασιλιά Abdullah για να χειριστεί τις θρησκευτικές υποθέσεις, αν και υπήρχε η πεποίθηση ότι ο Θεόφιλος στερείτο προσόντων. Ο Ροκανάς είπε ότι ο Gazi ήθελε να εκμεταλλευτεί θρησκευτικούς τόπους (εκκλησίες;) για προσωπικό όφελος, τονίζοντας τα σχέδιά του να αναπτύξει ως μία επί πληρωμή τουριστική ατραξιόν την περιοχή του Ιορδάνη Ποταμού όπου κάποιοι πιστεύουν ότι βαπτίστηκε ο Ιησούς. Ο Θεόφιλος αρνήθηκε να γίνει μέρος μιας τέτοιας εκμετάλλευσης και “δεν είχε κανένα ενδιαφέρον στην εμπορευματοποίηση”.

5. (C) Ο Ροκανάς υπονόησε ότι ο Gazi, με τη σειρά του, για να γίνει αρεστός στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για υποστήριξη. Ο Ροκανάς τόνισε ότι ο Πούτιν επισκέφθηκε πρόσφατα την Ιορδανία, και υπάρχουν ενδείξεις ότι η στάση της Ιορδανίας απέναντι στο Θεόφιλο έγινε πιο σκληρή μετά την επίσκεψη του Πούτιν. Ο Ροκανάς είπε ότι ο GoG (σ.σ. εννοεί άραγε “Κυβερνήτης της Ελλάδας” – Governor of Greece;) φοβόταν ότι ο Gazi ευθυγραμμιζόταν με τα Ρωσικά συμφέροντα για την αποδυνάμωση της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πάνω απ’ όλα αυτά, η Παλαιστινιακή Χαμάς ενέτεινε την αγωνία με το δημόσιο κάλεσμά της στην Παλαιστινιακή Αρχή για άρση της αναγνώρισης του Θεόφιλου, ο οποίος πίστευαν ότι ήταν απρόσεκτος στο ότι δεν έδρασε πιο μαχητικά για να ανατρέψει τις Ισραηλινές πωλήσεις γη που εγκρίθηκαν από τον Ειρηναίο.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ;

6. (C) Ο Ροκανάς είπε ότι ο GoG πίστευε ότι το κλειδί για την απομάκρυνση της κρίσης ήταν να πείσει το Βασιλιά Abdullah να μην κυρώσει την απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Οι Έλληνες είχαν προσεγγίσει τους Ιορδανούς, λέγοντάς τους ότι η απόφαση ήταν άκαιρη και ενάντια στον Ιορδανικό νόμο, ο οποίος εξουσιοδοτούσε το Υπουργικό Συμβούλιο να κυρώσει αποφάσεις μόνο της Ορθοδόξου Συνόδου, όχι να πάρει αποφάσεις που αφορούν στην Εκκλησία καθεαυτή. Ο GoG πίστευε ότι ο Βασιλιάς θα υποστήριζε το Θεόφιλο εάν καταλάβαινε την κατάσταση, αλλά η πρόσβαση σε αυτόν είχε μπλοκαριστεί από τον Πρίγκηπα Gazi και τον διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Πληροφοριών της Ιορδανίας Muhammad Dhahabi, ο οποίος “είναι πιο ισχυρός από τον Πρωθυπουργό της Ιορδανίας”. Η Υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη θα ταξίδευε στην Ιορδανία στη διάρκεια του ταξιδιού της στη Μέση Ανατολή τον Ιούνιο, αλλά μέχρι τώρα δεν είχε συμφωνήσει συνάντηση με το Βασιλιά. Ο αδερφός του Βασιλιά επισκεπτόταν την Ολυμπία αυτή την Κυριακή, και ο Ροκανάς θα προσπαθούσε να συζητήσει την κατάσταση μαζί του.

7. (S) Ο Ροκανάς ζητούσε τη βοήθεια των ΗΠΑ εξ αιτίας την πρόσβασης που πίστευαν ότι είχαμε με το Βασιλιά. Επιπρόσθετα, οι Έλληνες κατάλαβαν ότι η Πρεσβεία μας στο Αμμάν είχε ειδική πρόσβαση στον αρχηγό Πληροφοριών της Ιορδανίας Dhahabi. Οι Έλληνες δε ζητούσαν από εμάς να εξασφαλίσουμε σε αυτούς ή το Θεόφιλο ακρόαση με το Βασιλιά. Περισσότερο, ήθελαν από εμάς να συζητήσουμε την κατάσταση με το Βασιλιά σιωπηλά. Ζήτησαν επίσης από εμάς να συζητήσουμε με τους Ισραηλινούς την αποτυχία τους να αναγνωρίσουν το Θεόφιλο, ο οποίος δεν ήταν σύμφωνος με τα συμφέροντά τους όλο και περισσότερο, δεδομένης της αυξανόμενης αντίθεσης των Αράβων στον Πατριάρχη. Το ερώτημα για τις ΗΠΑ ήταν αυτό της θρησκευτικής ελευθερίας και του σεβασμού της αυτονομίας του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου της Ιερουσαλήμ. Το Πατριαρχείο ήταν ένα από τα λίγα ιδρύματα που στέκεται με τα δύο πόδια στη διαίρεση Αράβων-Ισραήλ της Ιερουσαλήμ και της Δυτικής όχθης, πρόσθεσε. Ο Ροκανάς είπε ότι οι ΗΠΑ επίσης είχαν ενδιαφέρον στην αναχαίτιση της αυξανόμενης τάσης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για ηγεμονία και διατηρώντας τη βάση της Χαμάς εκτός της κατάστασης.

Τέλος ελληνικής μετάφρασης

Ντόρα Μπακογιάννη - Τσαρλς Ρις

Υ.Γ. Το blog Ιερή Πλεκτάνη τοποθετεί/εκθέτει με τη σειρά τη χρονική αλληλουχία ορισμένων γεγονότων που τεκμηριώνουν πως όσα άκουσε ο τότε Αμερικανός πρέσβης ήταν αέρας φρέσκος.

1. Το θέμα άρσης της αναγνώρισης του μοιχεπιβάτη αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεόφιλου φάνηκε να ανακύπτει για πρώτη φορά στις 2 Μαΐου 2007 ύστερα από αίτημα των εκπροσώπων των κοινοτήτων των Αράβων ορθοδόξων χριστιανών προς το υπουργικό συμβούλιο της Ιορδανίας επειδή είχε αθετήσει όλες τις δεσμεύσεις που ανέλαβε εγγράφως έναντι της Ιορδανίας στις 18 Ιουλίου 2005, λίγες μέρες προτού η ιορδανική κυβέρνηση καταρτίσει τον κατάλογο των άνομων υποψηφίων για την παράτυπη και παράνομη εκλογή πατριάρχη – στη θέση του νόμιμου και ισόβιου Προκαθημένου της Σιωνίτιδας Εκκλησίας κ.κ. Ειρηναίου Α’.

«ΤΑ ΝΕΑ», 15.05.2007

Η ψυχρολουσία για τον αρχιεπίσκοπο μοιχεπιβάτη Θαβωρίου Θεόφιλο ήταν πως στις 15.5.2007 η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» επιβεβαίωσε αυτές τις ενυπόγραφες «κρυφές» δεσμεύσεις του. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ το τρισέλιδο κείμενο υπέγραψαν και οι υπόλοιποι άνομοι συνδιεκδικητές του πατριαρχικού θρόνου.

Στην ίδια εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» (10.5.2007) και για ότι αφορούσε τα αιτήματα των αραβόφωνων ορθοδόξων ο ιεράρχης του Πατριαρχείου, μητροπολίτης Καπιτωλιάδος Ησύχιος, έλεγε πως για όσα είχαν δεσμευτεί όλοι οι άνομοι υποψήφιοι για τη θέση του Πατριάρχη Ειρηναίου θα πραγματοποιηθούν εν καιρώ. Συμπλήρωνε επίσης ότι πολλά από τα αιτήματα των αραβόφωνων στερούνται λογικής.

2. Στις 13.05.2007 ο Θεόφιλος συναντήθηκε επί περίπου δύομιση ώρες με τον γ.γ. του υπουργείου Εξωτερικών πρέσβη Χαράλαμπο Ροκανά.

3. Την ίδια μέρα σε συνέντευξή του ο μοιχεπιβάτης Θεόφιλος στην εφημερίδα «Καθημερινή» (13.05.2007), απέδιδε την άρση της αναγνώρισής του σε μια «ομάδα αραβόφωνων λαϊκών πιστών, που προέρχονται κυρίως από τη Ναζαρέτ και άλλα μέρη της πνευματικής δικαιοδοσίας του Πατριαρχείου, τα οποία είναι δεδηλωμένοι πολέμιοι του Πατριαρχείου [...] Η ομάδα αυτή σε καμία περίπτωση δεν εκπροσωπεί το ποίμνιό μας [...] Είναι ηλίου φαεινότερον, και είναι γνωστό τοις πάσι ότι πίσω απ’ αυτές τις ενέργειες υποκρύπτονται προσωπικά οικονομικά συμφέροντα και άλλου είδους στόχοι.

Στην ερώτηση του δημοσιογράφου Νίκου Παπαχρήστου για «τις δηλώσεις ορισμένων αραβόφωνων κληρικών που υποστηρίζουν την αραβοποίηση του Πατριαρχείου» και στην αναφορά του «όπως ο Θεοδόσιος» (επειδή στις 06.05.2007 συντάσσονταν ανοιχτά με τους εκπροσώπους των κοινοτήτων) η αντίδραση από τα Ιεροσόλυμα ήταν άμεση.

Με ημερομηνία 14.05.2007 η απάντηση του Θεοδοσίου (Ατάλα Χάνα) προς τα Μ.Μ.Ε. της Ελλάδας ήταν ξεκάθαρη. «Η αγωνία και η αγάπη μας για το Πατριαρχείο, καθώς και το αμέριστο ενδιαφέρον μας για τις ζωτικές ανάγκες, την εκκλησιαστική ζωή και πνευματική προκοπή του Αραβορθόδοξου ποιμνίου του Πατριαρχείου μας το οποίο για δεκάδες χρόνια αισθάνεται αποξενωμένο από την Μητέρα του, την Εκκλησία των Ιεροσολύμων, είναι το κριτήριο και ο γνώμων της συμπεριφοράς μας και όχι η Αραβοποίηση του Πατριαρχείου» (βλ. «Ελεύθερη Ώρα», 20.05.2007).

4. Στις 15.05.2007 ο τότε Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είχε μισή ώρα συνάντηση με την τότε υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη με θέμα συζήτησης το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων (βλ. «Αδέσμευτος Τύπος», 17.05.2007).

5. Την ίδια μέρα η δημοσιογράφος Μαρία Αντωνιάδου επικαλείται αγιοταφίτες χωρίς όνομα και δη «κληρικούς του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων» για να μας ενημερώσει ότι «πίσω από την κρίση που ξέσπασε τις τελευταίες ημέρες στις σχέσεις του Θεόφιλου και μελών της ιορδανικής κυβέρνησης κρύβεται ο ιερός πόλεμος για το real estate των «φιλέτων» των ορθοδόξων προσκυνημάτων στον Ιορδάνη ποταμό [...] Εξαιτίας του βαπτίσματος ξέσπασε μια προσωπική βεντέτα ανάμεσα στον Θεόφιλο και στον άνθρωπο που χειρίζεται τα θρησκευτικά ζητήματα στην Ιορδανία. Πρόκειται για τον πρίγκιπα Γάζι ο οποίος ζητεί επιμόνως από τον Θεόφιλο να αναλάβει η Ιορδανία την ανάπτυξη του βαπτίσματος» (βλ. «Το Βήμα», 15.05.2007). 

6. Στις 18.05.2007 και σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «metro» ο αραβόφωνος κληρικός Θεοδόσιος (Ατάλα Χάνα) χαρακτήριζε ψεύτικες τις πληροφορίες ότι η απόφαση της ιορδανικής κυβέρνησης να προτείνει την άρση της αναγνώρισης του Θεόφιλου είχε σχέση με την αξιοποίηση πατριαρχικής περιουσίας που βρίσκεται στον Ιορδάνη ποταμό. 

7. Σύμφωνα με τις δηλώσεις του μοιχεπιβάτη αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεόφιλου στον ΑΝΤ1 TV, απέδιδε τη σύγκρουσή του με την Ιορδανία σε Ιορδανό επιχειρηματία πρίγκιπα. Για τους γνωρίζοντες, ο Θεόφιλος φωτογράφιζε τον πρίγκιπα Γάζι («Η Βραδυνή», 20.05.2007). 

Παρεπιπτόντως είδατε κατά τις δηλώσεις του μοιχεπιβάτη αρχιεπισκόπου Θαβωρίου Θεόφιλου ποιοι ήταν οι εκπρόσωποι των αραβόφωνων κοινοτήτων; Αρχικά επρόκειτο για «μια ομάδα που δεν εκπροσωπεί το ποίμνιό μας» ... που κατόπιν έγινε «Ιορδανός επιχειρηματίας πρίγκιπας»! Κλαυσίγελως;

8. Στις 03.06.2007 ο ίδιος ο πρίγκιπας Γάζι σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ήταν κατηγορηματικός. «Είναι εντελώς λανθασμένα όσα ακούγονται, είναι ύποπτα και προκαλώ εκείνους που τα ισχυρίζονται να πάνε στο Ναό της Αναστάσεως να ορκιστούν για την αλήθεια των λόγων τους».

9. «Το ενδιαφέρον των ΗΠΑ στο να διατηρηθεί η αυτονομία και η θρησκευτική ελευθερία του Πατριαρχείου των Ιεροσολύμων» η οποία μνημονεύτηκε στη συνάντηση από τον πρέσβη Χαράλαμπο Ροκανά ήταν κατά την εκτίμησή μας μια λεκτική διπλωματική απόπειρα να εξομοιωθεί η τότε διαμορφωθείσα κατάσταση στις σχέσεις Θεόφιλου-Αμμάν με τα βασικά σημεία της επιστολής που απηύθυναν λίγες μόνο ώρες πριν 42 από τα 50 μέλη της πανίσχυρης Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της αμερικανικής Βουλής στον Τούρκο πρωθυπουργό Τ. Ερντογάν εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής της Άγκυρας έναντι των ελληνορθόδοξων πολιτών που απειλούσε άμεσα τη βιωσιμότητα του Οικουμενικού Πατριαρχείου (βλ. «Καθημερινή», 19.05.2007).

10. Για το σκάνδαλο Πύλη της Γιάφφα θα επισημάνουμε τα εξής:

α. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος έπεσε θύμα απάτης του φυγόδικου εκκλησιαστικού υπαλλήλου Ν. Παπαδήμα, αυτουργού του ανίερου σκανδάλου Πύλη της Γιάφφα. Τα δήθεν συμβόλαια τα οποία παρουσίασε η ισραηλινή εφημερίδα “Μααρίβ” το Μάρτιο του 2005 δεν υπογράφονται από το μακαριώτατο, αλλά ούτε η νόμιμη και κανονική Ιερά Σύνοδος της Αγιοταφιτικής Αδελφότητας τα επικύρωσε.

β. Ήδη ο Πατριάρχης Ειρηναίος έχει καταθέσει αγωγή για το ανυπόστατο των δήθεν συμφωνιών Παπαδήμα από τις 31.8.2005.

γ. Επιτροπή Έρευνας της Παλαιστινιακής Αρχής έχουν εκδώσει πόρισμα για το τι συνέβη ακριβώς με τις επίμαχες ιδιοκτησίες του Πατριαρχείου.

δ. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης, ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων για προσωπική εμπλοκή και απόκτηση παράνομου κέρδους από τον Πατριάρχη Ειρηναίο, δεν επιθυμούσε την δημοσιοποίηση του ελληνικού πορίσματος από την ομάδα εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Εξωτερικών, η οποία πήγε στα Ιεροσόλυμα για να ελέγξει τη νομιμότητα των μισθώσεων των ξενοδοχείων «Imperial» και «Πέτρα», παρότι κάτι τέτοιο είχε, εμμέσως πλην σαφώς, προαναγγελθεί από τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο. Τελικώς, έπειτα από παρέμβαση των αρμοδίων για την επικοινωνία του ΥΠΕΞ, ο υπουργός μεταπείσθηκε (βλ. «ΤΑ ΝΕΑ», 31.03.2005).

Και κάτι ακόμη.

Στις 18.05.2006 ο μοιχεπιβάτης αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Θεόφιλος μιλώντας στην αραβική εφημερίδα «Al Quds» και απαντώντας στην ερώτηση αν έχει προσφύγει στη δικαιοσύνη για να ακυρωθούν οι δήθεν συμφωνίες του φυγόδικου εκκλησιαστικού υπαλλήλου Νικόλα Παπαδήμα τόνισε ότι «αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί αυτές οι εταιρείες δεν υπάρχουν, είναι εταιρείες μαϊμού». Τώρα το πώς αυτές οι εταιρείες μαϊμού απέκτησαν μετέπειτα όνομα (Ατερέτ Κοχανίμ) μόνο οι Νίκος Παπαχρήστου και Μαρία Αντωνιάδου που το έγραψαν μπορούν να μας το εξηγήσουν.

Πέμπτη, 27 Οκτωβρίου 2011

Συσχετισμοί συμφερόντων και δημοσίων σχέσεων η αλλαξοπατριαρχία στα Ιεροσόλυμα (Μέρος τρίτο)

Περί Λαυρέντη Λαυρεντιάδη - Πέτρου Κυριακίδη και η σχέση τους με το

Πατριαρχείο Ιεροσολύμων - Οικουμενικό Πατριαρχείο - Αρχιεπισκοπή Αθηνών

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2007)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2009, δες ανάμιξη Κυριακίδη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάρτιος - Απρίλιος 2009, δες ανάμιξη Κυριακίδη στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάιος - Ιούνιος 2009, δείπνο Κυριακίδη-Λαυρεντιάδη με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο)

Περιοδικό Παρακαταθήκη (Μάιος - Ιούνιος 2009, Κυριακίδης με τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίο)

Παρασημοφόρηση Π. Κυριακίδη και Λ. Λαυρεντιάδη στο Π. Ιεροσολύμων!!

1ο Συνέδριο ΜΚΟ «Ρωμηοσύνη». Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο μοιχεπιβάτης Αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Θεόφιλος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και ο διαχειριστής της ΜΚΟ Πέτρος Κυριακίδης

Ποιους να εννοεί άραγε «διαπλεκόμενα» στον πρωτοσέλιδο τίτλο της η εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος»;;

Κατά το Διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο Ελληνοτουρκικής Συνεργασίας που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη ο κ. Μιχάλης Κυριακίδης συναντήθηκε με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο εκπροσωπώντας τους κ.κ. Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη

Πατριάρχης Βαρθολομαίος, Μιχάλης και Γιώργος Κυριακίδης

2ο Συνέδριο ΜΚΟ «Ρωμηοσύνη». Παρευρέθηκαν μεταξύ άλλων ο μοιχεπιβάτης Αρχιεπίσκοπος Θαβωρίου Θεόφιλος, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και ο διαχειριστής της ΜΚΟ Πέτρος Κυριακίδης

Δημόσιες ευχαριστίες του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου στο Λαυρέντη Λαυρεντιάδη κατά την παρουσίαση ίδρυσης της ΜΚΟ «Αποστολή» παρουσία του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος απένειμε στους κυρίους Λαυρεντιάδη και Κυριακίδη την ανώτατη τιμητική διάκριση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Παρόντας στα εγκαίνια των γραφείων της «Αποστολής» και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας.

Δημοσίευμα για την «Αποστολή» και φωτογραφικό στιγμιότυπο-ντοκουμέντο από την τελετή εγκαινίων: Ο ΠτΔ Κ. Παπούλιας, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος και ο επιχειρηματίας Λ. Λαυρεντιάδης

Συνεχίζεται...

Σ' ευγνωμονούμε, Νεοκλή Σαρρή

Με τον Λάζαρο Μαύρο
Μ Ε ΑΠΕΡΑΝΤΗ ευγνωμοσύνη και βαθύτατη θλίψη κατευοδώνουμε τον εκλιπόντα,
προχθές Σάββατο 19η Νοεμβρίου στην Αθήνα, Κωνσταντινουπολίτη μας, Νεοκλή
Σαρρή. Ευγνωμοσύνη, επειδή, από το 1978 μέχρι τον ύστατο κτύπο της καρδιάς
του, υπήρξε ο πρώτος, ο μακράν σπουδαιότερος, ο συνεπέστερος, ο ακούραστα
προθυμότερος και αποδεδειγμένα ικανότερος, ανιδιοτελής Δάσκαλός μας.
Στη
μέγιστης ζωτικής σημασίας, για τον Ελληνισμό, επιστημονική ΓΝΩΣΗ τής
Τουρκίας και των Τούρκων. Ο εγκυρότερος και εγκαιρότερος και σφαιρικότερος
και βαθύτερος εξιχνιαστής τής εκάστοτε τουρκικής πολιτικής. Και, κατά
συνέπεια, ο καταλληλότερος για να επισημαίνει πάντοτε τις ψευδαισθήσεις, την
αναποτελεσματικότητα και την ανεπάρκεια τής πολιτικής ημών των Ελλήνων,
Αθηνών και Λευκωσίας, έναντι της Τουρκίας.

Γ Ν Ω Ρ Ι Σ Α Μ Ε τον Νεοκλή Σαρρή το 1978, μόλις εκδόθηκε ο 1ος τόμος τού
πάντα πολύτιμου βιβλίου του «Η Άλλη Πλευρά - Πολιτική χρονογραφία της
εισβολής στην Κύπρο με βάση τουρκικές πηγές». Στον Νεοκλή Σαρρή καταφεύγαμε
έκτοτε αδιαλείπτως για ν' αντλούμε ΓΝΩΣΗ Τουρκίας. Και, προπάντων, για να
ζυγίζουμε και να μετράμε τα «επιστημονικά» γράδα όσων κατά καιρούς -επί
τρεις δεκαετίες- εμφανίζονταν στην Αθήνα, στη Λευκωσία και. όπου γης, ως
«έγκυροι αναλυτές» και ως «γνώστες» της τουρκικής πολιτικής, τους
τσαρλατανισμούς (και. «πρακτορισμούς») των οποίων υιοθετούσαν, φευ, οι
εκάστοτε κυβερνώντες! Η ίδια η ζωή απέδειξε και αποδεικνύει επί 33 χρόνια
την ορθότητα της επιστημονικής ΓΝΩΣΗΣ του Νεοκλή Σαρρή:
«Ένας απλός διαμελισμός [της Κύπρου] δεν ικανοποιεί τα τουρκικά συμφέροντα
[.] σήμερα η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας αποβλέπει στη διζωνική
ομοσπονδία [ώστε] μέσω του ''ομόσπονδου τ/κ κράτους'', η Τουρκία ελπίζει ότι
θα θέσει υπό τον έλεγχό της το ΣΥΝΟΛΟ τής Κύπρου», έγραφε, ανέλυε,
τεκμηρίωνε ΜΕ ΒΑΣΗ τις τουρκικές πηγές, τον Νοέμβριο 1978 ο Νεοκλής Σαρρής
στον πρόλογο τής «Άλλης Πλευράς». Το 2001, το βιβλίο «Στρατηγικό Βάθος» τού
(από το 2009 υπ.Εξ. της Τουρκίας) καθηγητή Αχμέτ Νταβούτογλου, ήρθε να
επαληθεύσει όσα αποκάλυπτε και δίδασκε επί 30 χρόνια ο Σαρρής.
Μ Ε Μ Φ Ο Μ Α Σ Τ Ε τις από το 1978 κυπριακές κυβερνήσεις. Στη Λευκωσία
έπρεπε να εγκαταστήσουν τον Νεοκλή Σαρρή: Πρωτοσύμβουλο τού εκάστοτε
Προέδρου της Δημοκρατίας. Και του Εθνικού Συμβουλίου. Κι επικεφαλής κέντρου
τουρκικών σπουδών και ερευνών. Άλλη και, κατά παρασάγγας, αποτελεσματικότερη
θα ήταν η πορεία μας (η πολιτική του Ελληνισμού), μακριά από το βάραθρο που
μας οδήγησε η πολιτική των ψευδαισθήσεων, εάν οι κυβερνώντες αντλούσαν ΓΝΩΣΗ
Τουρκίας από τον Νεοκλή Σαρρή...

Προβλημαστισμός περί του Εράνου της Αγάπης - Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β΄

 

"Πώς να κτυπήσουμε τις πόρτες στα σπίτια των ανθρώπων που έχουν πληγεί και οι ίδιοι από την οικονομική κρίση και να ζητήσουμε τη συνδρομή τους; Σε μια στιγμή που οι αποδοχές μειώνονται, οι εισφορές αυξάνουν και πολλοί άνθρωποι μένουν χωρίς εργασία, σε ποιους ενορίτες θα απευθυνθούν οι εθελοντές του Εράνου της Αγάπης ζητώντας τη στήριξη του φιλανθρωπικού έργου;"  

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος Β΄

πηγη Αναστάσιος

« ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΟΥΛΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ….»

 

             ΥΠΑΡΧΟΥΝ μερικές λέξεις στην εποχή μας που δεν ακούγονται ευχάριστα. Δεν μπορεί κανείς να τις πει χωρίς να μην πειραχτούν εκείνοι που τις ακούνε. Μια τέτοια είναι η λέξη δ ο ύ λ ο ς. Πως μπορεί να είναι κανείς δούλος; Ποιος έχει το δικαίωμα να πουλάει και να αγοράζει τον άλλο άνθρωπο σαν να είναι αντικείμενο; Γιατί αυτό θα πει δούλος, να μην ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά σε κάποιον άλλο, σε κάποιο αφεντικό.

            Η δουλεία ήταν ένας θεσμός του αρχαίου κόσμου που σιγά-σιγά με την επίδραση του Ευαγγελίου καταργήθηκε. Καταργήθηκε βέβαια επίσημα, αλλά στην εποχή μας υπάρχουν άλλου είδους δουλείες χειρότερες του αρχαίου κόσμου. Οι πόλεμοι και οι επαναστάσεις έγιναν για να ελευθερωθούν δήθεν οι άνθρωποι, αλλά ουσιαστικά υποδουλώνονται περισσότερο κι ας φωνάζουν όλοι για ελευθερία.

            Στην Εκκλησία όμως διαρκώς ακούμε τη λέξη δούλος. « Υπέρ των δούλων του Θεού….» δέεται ο ιερεύς σε κάθε ιερά Ακολουθία. Λ.χ. η Θεοτόκος όταν δέχτηκε τον αγγελικό χαιρετισμό απάντησε: « Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτο μοι κατά το ρήμα σου». Ο δε Απ. Παύλος αρχίζει την προς Ρωμαίους επιστολή γράφοντας : « Παύλος δούλος Ιησού Χριστού…». Η λέξη δούλος στο χώρο της Εκκλησίας και στην η Αγ. Γραφή είναι ιερή.

            Πως πρέπει να  εννοήσουμε αυτές τις εκφράσεις;

            Κάποιοι όταν ακούνε να δέεται η Εκκλησία: « υπέρ των δούλων του Θεού…»  ενοχλούνται. Εδώ πρόκειται για παρεξήγηση. Ο Θεός βλέπει τους ανθρώπους ως παιδιά Του και ο Χριστός τους καλεί φίλους. « υμείς φίλοι μου εστέ». Αυτό δεν σημαίνει πως τα παιδιά του Θεού και οι φίλοι Του δεν πρέπει να αισθάνονται τον εαυτό τους δουλικά κείμενα.

            Γιατί η λέξη δούλος θα πει δέσμιος: « Παύλος δέσμιος Ιησού χριστού …». Και είχε λόγο να το γράψει αυτό έτσι, γιατί ο Ονήσιμος για τον οποίο γράφει την επιστολή, ήταν δούλος του Φιλήμονα. Αλλά σ’ αυτή την επιστολή βλέπουμε πως η Εκκλησία αντιμετώπισε το κοινωνικό πρόβλημα της δουλείας και πως είδε αυτούς που ο κόσμος τους ονόμαζε δούλους και τους θεωρούσε πως ήταν αντικείμενα στην απόλυτη κυριότητα του ιδιοκτήτη.

            Άλλο η δουλεία στους ανθρώπους και άλλο η δουλεία στο Θεό. Η δουλεία στο Θεό είναι η πραγματική ελευθερία. Κάθε ονομαζόμενη ελευθερία δεν είναι πάντα ελευθερία, αλλά πολλές φορές μεγάλη δουλεία.

            Το θέμα όμως είναι πολύ μεγάλο και δεν εξαντλείται σ’ ένα σημείωμα. Αρκεί μόνο να πούμε πως πολλές φορές οι άνθρωποι σκεπάζουν κάθε κακία τους κάτω από το όνομα της ελευθερίας. «επικάλυμμα της κακίας έχοντες την ελευθερίαν», γράφει ο Απ. Πέτρος. Θεωρούν πως είναι ελεύθεροι ενώ είναι δούλοι. Πραγματικά ελεύθερος είναι όποιος αισθάνεται και είναι δούλος Ιησού Χριστού. 

π.Γ.Στ.

Ευαγγέλιο και Παράδοση

  Παντελής Πάσχος

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας στηρίζεται πάνω στην αγία Γραφή και στην ιερά Παράδοση, δηλ. στο Άγιον Ευαγγέλιο και στους αγίους Πατέρας. Όλος ο αγώνας των τέκνων της Εκκλησίας ειναι να φτάσουν στη θείαν αλήθεια και σωτηρία της ψυχής τους, διά μέσου της αγιότητος, που διδάσκει το άγιο και ιερόν Ευαγγέλιο. Γι' αυτό κ' ένας νεώτερος συγγραφέας λέγει για την Εκκλησία του Θεού, πώς «είναι oι κληθέντες άγιοι, η συνάθροισις των πιστών, των κληθέντων εις αγιότητα» (Κορέσιος). Για να φτάσουμε, όμως, στη σώζουσα αλήθεια του Ευαγγελίου, χρειαζόμαστε ένα έμπειρον οδηγό· γιατί, κι αμαρτωλότητα πολλή έχει σκοτίσει τα πνευματικά μάτια μας, και η πείρα μας λείπει για πνευματικές πορείες τόσο φοβερές, και oι κίνδυνοι που μας περιμένουν σ' αυτό το δρόμο είναι μεγάλοι και δυσκολοπολέμητοι. Κι αυτός ο οδηγός δεν είναι άλλος απ' την Παράδοση των Πατέρων της Ορθοδοξίας. Oι φωτεινότεροι οδηγοί της πορείας μας προς τη σωτηρία είναι oι άγιοι Πατέρες. Έξω απ' αυτούς καραδοκεί ο κίνδυνος των αιρέσεων.

Τα άκρα του Προτεσταντισμού και του Ρωμαιοκαθολικισμού δεν ανήκoυν στις συνήθειες της Ορθοδοξίας, η οποία πλησιάζει τον απλό αλλά βαθύ και υψηλό σε σώζοντα νοήματα λόγο του Θεού, με την ταπείνωση και την αγιότητα των αγίων Πατέρων. Η Εκκλησία μας τάχει ενωμένα Ευαγγέλιο και Παράδοση. Ούτε Ευαγγέλιο θα υπήρχε, αν δεν μας τα διέσωζε η Παράδοση και δεν το ερμήνευαν oι πνευματέμφοροι άγιοι Πατέρες· ούτε άγιοι Πατέρες μπορούν να νοηθούν δίχως τη θεωρία του Ευαγγελίου. Οι άγιοι Πατέρες είναι η πράξη του Ευαγγελίου. Μια πράξη, που ενώνει διά των μυστηρίων της σωτηρίας τη ζωή όλης της Εκκλησίας κάτω απ' το σταυρό του Χριστού. «το γαρ της Εκκλησίας όνομα, λέγει ο θείος Χρυσόστομος, ου χωρισμού, αλλ' ενώσεως και συμφωνίας εστίν όνομα».

"Έρως ορθοδοξίας"

Corbman Marjorie: "Στη μέση της ερήμου". Η αναζήτηση μιας εφήβου για νόημα ζωής.

Από την εβραϊκή θρησκεία στην ορθοδοξη πίστη 

"...Οι σημερινοί έφηβοι έχουν ό,τι είχαν οι άλλες γενιές, μόνο που το έχουν σε υπερβολικό βαθμό, ενώ κάποιες φορές η εξαίρεση γίνεται ο κανόνας. Αυτοκτονούμε περισσότερο, παίρνουμε περισσότερα ναρκωτικά και πιο "σκληρά" απ' τους γονείς μας. Οι αυτοκτονίες, τα ναρκωτικά, η έκλυτη σεξουαλική ζωή -όλα είναι μια προσπάθεια να δραπετεύσουμε από τον κόσμο που μας περιβάλλει. Ο αυτοτραυματισμός μαστίζει. Στα χρόνια της μεγαλύτερης απελπισίας μου, έπαιρνα το κουζινομάχαιρο και το πίεζα στο κορμί μου -όχι τόσο δυνατά, όπως άλλοι που γνωρίζω. Ήμουν άδεια, δυστυχισμένη, ήθελα πάντα να φθάσω στα άκρα, για να γλυτώσω από την έρημο που βρισκόμουν...

Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ανδρώθηκε στην ερημιά, και ο Ιησούς κατατρόπωσε τον Σατανά καταμεσής στην έρημο... Η εφηβεία είναι κι αυτή, κατά κάποιο τρόπο, μια έρημος· ο κόσμος της παιδικής ηλικίας δεν ισχύει πια, ταυτόχρονα όμως είναι ακόμη αδύνατον να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Είναι μια περίοδος κατά την οποία η απόγνωση, η σύγχυση και η μοναξιά εντείνονται - είναι μια αληθινή πνευματική ξηρασία, και ακριβώς τότε βρίσκουμε τον Θεό. Μας πλησιάζει την ώρα της πιο βαθιάς λύπης, της πιο ανείπωτης θλίψης. Σκουπίζει κάθε δάκρυ από τα μάτια μας και μας γεμίζει ελπίδα, και εμείς Τον αναγνωρίζουμε, επειδή έχουμε φθάσει στα πιο απύθμενα βάθη...".

Από εδώ (όπου μπορείτε να προμηθευτείτε το βιβλίο). Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Εν Πλω.

Ακούστε αποσπάσματα σε ραδιοφωνική παρουσίαση εδώ

Στη στρατιά των Αγίων η Γερόντισσα Σοφία της Ιεράς Μονής Κλεισούρας

 

Η Ιερά Μητρόπολη Καστορίας με βαθειά συγκίνηση ἐνημερώνει τὸ χριστεπώνυμο πλήρωμα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἀλλὰ καὶ τοὺς κατοίκους ὁλοκλήρου της Δυτικῆς Μακεδονίας, πὼς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, μὲ πρῶτο τὸν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαῖο καὶ τὴν περὶ αὐτὸν Ἁγία καὶ Ἱερὰ Σύνοδο, κατέγραψε καὶ συναρίθμησε στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας, τὴν Ἀσκήτρια τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Κλεισούρας, Γερόντισσα Σοφία. Ἔτσι ἀπὸ τώρα καὶ εἰς τὸν αἰώνα τὸν ἅπαντα, ἡ διανύσασα «τὸν ἀγώνα τὸν καλὸν» ἀφανῶς στὴν Μονὴ τῆς Παναγίας, Σοφία ἡ Ἀσκήτρια, θὰ τιμᾶται ὡς Ἁγία καὶ θὰ γεραίρεται μὲ ὕμνους καὶ ὠδὲς πνευματικὲς ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἰδιαιτέρως δὲ κατὰ τὴν 6ην Μαΐου, ἡμέρα τῆς ὁσίας κοιμήσεώς της.
Γι’ αὐτὸ καὶ τὴν Κυριακὴ 27 Νοεμβρίου 2011, στὴν Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Κλεισούρας, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Ὄρθρου, πρὶν ἀπὸ τὴν Θεία Λειτουργία, στὴν ὁποία θὰ συλλειτουργήσουν οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Δράμας κ.κ. Παῦλος καὶ ὁ Ποιμενάρχης μᾶς Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ, θὰ τεθοῦν μὲ ἐπίσημη τελετὴ τὰ λείψανα τῆς Ὁσίας Σοφίας σὲ προσκύνηση καὶ ἁγιασμὸ ὅλων μας. Τέλος, ἀπὸ ἡμέρα σὲ ἡμέρα ἀναμένεται νὰ ἔλθει ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο ἡ Συνοδικὴ πράξη Ἁγιοκατατάξεως, ὅποτε καὶ διὰ τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου θὰ ρυθμιστοῦν καὶ θὰ ἀναγγελθοῦν ἐπισήμως οἱ τελετὲς ἁγιοκατατάξεως.

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ - ΒΙΟΣ - ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Τὸ 1883 γεννιέται σὲ χωριὸ τῆς Τραπεζούντας τοῦ Πόντου ἡ Σοφία Χορτοκορίδου, ἡ «ἀσκήτισσα τῆς Παναγιᾶς».Παντρεμένη στὸν Πόντο μὲ ἕνα σύζυγο ποὺ ἐξαφανίστηκε (μᾶλλον ὄχι μὲ δική του εὐθύνη) μετὰ ἀπὸ ἑπτὰ χρόνια γάμου καὶ μητέρα ἑνὸς παιδιοῦ πού, νεογέννητο, φαγώθηκε ἀπὸ χοίρους, ἦρθε στὴν Ἑλλάδα παρασυρμένη ἀπὸ τὴ λαίλαπα τοῦ πολέμου καὶ ὁλοκλήρωσε τὴ ζωή της στὸ μοναστήρι τοῦ Γενέθλιού της Θεοτόκου στὴν Κλεισούρα Καστοριᾶς.

Ἡ ψυχὴ τῆς ἀνέπνεε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία μὲ τὴν ἁπλοϊκὴ ἀγάπη τῶν ταπεινῶν, ποὺ αἰσθάνονται τὰ ἱερὰ πρόσωπα τῆς πίστης ὡς φίλους καὶ συγγενεῖς τους, ἐμβαθύνοντας στὸ μυστήριο τῆς πανανθρώπινης ἀγάπης ἁπλὰ καὶ συγκλονιστικά, μὲ τὴν τρομακτικὴ εὐθύτητα καὶ τὴν εἰλικρίνεια ἑνὸς παιδιοῦ, ποὺ προκαλεῖ τὸ σεβασμό, ἀλλὰ καὶ τρομάζει γιατί ἀφαιρεῖ τὶς μάσκες τῆς ἀτσαλάκωτης καὶ καθὼς πρέπει «ἐντιμότητάς μας» καὶ τῆς καλῆς μας ὑπόληψης, ποὺ νομίζει ὅτι ζεῖ ἐνάρετα χωρὶς νὰ ρίχνεται στὸ ἡφαίστειο τῆς ἀγάπης. Εἶναι οἱ περίφημοι "πτωχοὶ τῷ πνεύματι" τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ζοῦν τὰ διδάγματα τοῦ χριστιανισμοῦ χωρὶς νὰ διυλίζουν τὸν κώνωπα μὲ τὴ βοήθεια τῆς ἀκαδημαϊκῆς θεολογίας.

«Ἕνας εἶναι ὁ Κύριος καὶ μία ἡ Κυρία» ἔλεγε (ἐννοοῦσε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία), «ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἀδελφοί». Δασκάλα πολλῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων, κυρίως γυναικών, μετέδιδε τὴν ταπείνωση καὶ τὴν ἀγάπη μὲ κάθε λόγο καὶ κάθε κίνησή της ἦταν μία θαυμαστὴ προσωπικότητα χωρὶς μελανὰ σημεῖα, ἕνα χόρτο τῆς γής, παρόμοιο σὲ πολλὰ μὲ τοὺς διὰ Χριστὸν σαλούς, ἀθέατο ἀπὸ τοὺς ὑπερήφανους καὶ μορφωμένους, ἀλλὰ ἐκτιμημένο ἀπὸ τοὺς ταπεινούς, τοὺς ὁμοίους της.


ΘΑΥΜΑΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Ἀγάπησε τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους μὲ θαυμαστὴ δύναμη καὶ ἡ ζωὴ τῆς πλουτίστηκε ἀπὸ ἐντυπωσιακὲς ἐμπειρίες ἐπαφῆς μὲ τὴ Θεοτόκο καὶ διαφόρους ἁγίους.

Τὸ 1967 χειρουργήθηκε ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριήλ, στὸν καταυλισμὸ προσκόπων τοῦ Ἀμύνταιου, ὅπου τὴν εἶχαν περιθάλψει σὲ κακὰ χάλια -δὲν ὑπῆρξαν αὐτόπτες μάρτυρες τοῦ θαύματος -τί χαρὰ γιὰ τὸ ρεαλισμό μας!- ἀλλὰ πλῆθος ἀνθρώπων, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ γιατροί, τὴν εἶδαν τὸ βράδυ μισοπεθαμένη ἀπὸ μία βρομερὴ πληγὴ ποὺ διαρκοῦσε μέρες καὶ τὴν ἑπομένη τὴ βρῆκαν μὲ μία καλοραμμένη χειρουργικὴ μαχαιριὰ ποὺ εἶχε γίνει μέσα στὸν καταυλισμό, γιατί δὲ βγῆκε).

Ὅπως καὶ πολλοὶ ἅγιοι, εἶχε ἐπικοινωνία μὲ τὰ ἄγρια ζῶα, καὶ ἰδιαίτερα μὲ μία ἀρκούδα τοῦ δάσους, ἀλλὰ καὶ μὲ φίδια καὶ πουλιά.Θὰ ἀρκεστοῦμε ἐνδεικτικὰ μόνο σὲ αὐτά,ἂν καὶ εἶχε καὶ πολλὰ ἄλλα χαρίσματα ποὺ ἔδειχναν ὅτι ἦταν ἐν ζωὴ Ἁγία καὶ αὐτὴ εἶναι ἄλλωστε καὶ ἄποψη ὅσων τὴν γνώρισαν.


ΝΕΟ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Ἀπὸ τότε ποὺ ἄλλαξαν τὰ ἡμερολόγια, νήστευε καὶ μὲ τὸ παλαιὸ καὶ μὲ τὸ νέο, γιὰ νὰ μὴ σκανδαλίζει κανέναν. Ποτὲ δὲ δέχτηκε τιμές, ἂν καὶ ὅσοι τὴ γνώρισαν φύλαξαν τὰ λόγια της ὡς θησαυροὺς τῆς συνείδησης. Εἶναι μία «Γερόντισσα», μία Μητέρα τῆς Ἐκκλησίας καὶ πνευματικὴ μητέρα πολλῶν ἀνθρώπων. Ἤδη ἔχουν γραφτεῖ πρὸς τιμὴν τῆς τροπάρια, ἀπὸ ἀνώνυμο πνευματικό της παιδί, στὴ νεοελληνικὴ γλώσσα.

Ὑπάρχει ἱστορικὰ δυστυχῶς ἡ τάση σὲ αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο νὰ οἰκειοποιηθοῦν,τὴν Γερόντισσα,κάτι ποὺ δὲν ἀνταποκρίνεται βεβαίως στὴν πραγματικότητα,μέχρι νὰ τὴν ἀπαγάγουν προσπάθησαν ὅσο ζοῦσε,ἀλλὰ αὐτὸ καὶ ἄλλα λυπηρὰ γεγονότα δὲν εἶναι τοῦ παρόντος καὶ θὰ μείνουμε μόνο σὲ αὐτὴ τὴν ἐπισήμανση ἁπλῶς πρὸς χάρη τῆς ἱστορικῆς ἀλήθειας.


ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ
Ἔλεγε: «Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ κάνει σοφὸ τὸν ἄνθρωπο. Ποιὸς εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ; Ὄχι νὰ φοβᾶσαι τὸ Θεό, ἀλλὰ νὰ φοβᾶσαι νὰ μὴ στενοχωρήσεις τὸν ἄλλο, νὰ μὴν τὸν βλάψεις, νὰ μὴν τὸν ἀδικήσεις, νὰ μὴν τὸν κατηγορήσεις. Αὐτὴ εἶναι ἡ σοφία. Ὕστερα τὰ ἄλλα, γιὰ νὰ ζήσεις, σὲ φωτίζει ὁ Θεὸς τί νὰ κάνεις»

«Νὰ ψάχνετε νὰ βρίσκετε τοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ μαζεύετε νὰ πάτε νὰ τοὺς βοηθᾶτε. Αὐτὰ θέλει ὁ Θεός, ὄχι νὰ πηγαίνετε τάχα νὰ προσεύχεστε στὴν ἐκκλησία»

«Ἡ ἐλεημοσύνη κρυφὴ νὰ εἶναι, μόνον ὁ Θεὸς νὰ ξέρει»

«Ἄχ, νὰ ξέρατε τί ἔπαθε ὁ Κύριος τὴν Τετάρτη καὶ τὴν Παρασκευή, τίποτα δὲ θὰ βάζατε στὸ στόμα σας. Οὔτε ψωμί, ὄχι λάδι. Μὴ μαντζιρίζετε (=τρῶτε ἀρτύσιμα) Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ»

«Οἱ ἄγγελοι μιλᾶνε κάθε μέρα. Ὁ Θεὸς στέλνει τοὺς ἀγγέλους, νὰ δοῦν ἂν ὁ κόσμος μετανοεῖ»

«Ἡ Παναγία κλαίει, κάθε μέρα κλαίει. Λέει στὸν Υἱό της: Υἱέ μου καὶ Θεέ μου, δῶσε στὸν κόσμο σοφία, συγχώρησε τὸν κόσμο»

«Τὸ στόμα νὰ γίνει βασιλικὸς καὶ τριαντάφυλλο».


ΝΕΩΤΕΡΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΤΗΣ
Τὸ 2009 στὴν Καστοριὰ καὶ στὴν διημερίδα ποὺ ὀργάνωσε ἡ Ἱερὰ Μητρόπολη Καστοριᾶς μὲ θέμα τοὺς "Ἐν Καστορία τιμωμένους Ἁγίους" ἔγινε ἐκτενῆ ἀναφορὰ στὸν βίο της,ἐνῶ ὁ ἐπιχώριος Ἐπίσκοπος Καστορίας κ.κ.Σεραφεὶμ τόνισε τὴν προσωπική του πίστη,ὅπως καὶ τοῦ ποιμνίου τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας,στὴν Ἁγιότητά της,ἐπισήμανε ὅτι ὑπάρχει ἤδη ἀκολουθία καὶ εἰκόνα της,ἐνῶ πρόσθεσε ὅτι ἔχουν ξεκινήσει καὶ θὰ γίνουν καὶ τὰ ἑπόμενα ἔτη,ὅλες οἱ κανονικὲς ἐνέργειες ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Καστορίας γιὰ τὴν ἐπίσημη Ἁγιοποίησή της ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως,ὅπως ἀπαιτεῖ ἡ κανονικὴ τάξη τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ἀπολυτίκιο. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.

Σοφίας γέγονας, μῆτερ ἀοίδημε, Σοφία, σέμνωμα, τῆς Θεομήτορος, ἐν τὴ Μονὴ ἀσκητικῶς τὸν βίον σου διελθοῦσα,ὅθεν καὶ ἀπείληφας τῶν καμάτων σου ἔπαινον, κατατραυματίσασσα τῶν δαιμόνων τὰς φάλαγγας, καὶ πρέσβειρα Χριστῷ παρεστώσα, μὴ ἐπιλάθου τῶν πόθω τιμώντων σέ.

Μεγαλυνάριο.

Σοφισθεῖσα, μῆτερ, πνευματικῶς, ὅλον σου τὸν βίον ἐν τελεία ὑπομονὴ διῆλθες, Σοφία, καὶ νὴν τού σου Νυμφίου τὸ κάλλος ἐποπτεύεις ἐν ταῖς παστάσιν αὐτοῦ.

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΟΥΡΑΣ
Ἡ Μονὴ τοῦ Γεννεθλίου τῆς Θεοτόκου ὅπου ἀσκήτευσε ἡ Γερόντισσα,βρίσκεται σὲ ὑψόμετρο 970 μέτρα στὰ ὅρια τῶν νομῶν Καστοριᾶς καὶ Φλώρινας καὶ ἀπέχει 35 χίλ. ἀπὸ τὴν Καστορία, 70 χίλ. ἀπὸ τὴν Φλώρινα καὶ 22 χίλ. ἀπὸ τὴν Πτολεμαΐδα. Ἱδρύθηκε περίπου στὰ 1314 ἀπὸ τὸν Κλεισουριώτη ἱερομόναχο Νεόφυτο καὶ ἀνακαινίστηκε τὸ 1813 ἀπὸ τὸν Κλεισουριώτη ἱερομόναχο τῆς Μονῆς Ἰβήρων τοῦ Ἁγίου Ὅρους Ἠσαΐα Πίστα μετὰ ἀπὸ ὅραμα τῆς Παναγίας.

Εἶναι ρυθμοῦ τρίκλιτης ξυλοστέγης τρουλαίας βασιλικῆς μὲ νάρθηκα καὶ περιβάλλεται ἀπὸ ἕνα τεράστιο ὀρθογώνιο φρουριακὸ συγκρότημα, ἐντός του ὁποίου εἶναι κτισμένο τὸ καθολικό. Κοσμεῖται μὲ ἀξιόλογες τοιχογραφίες, ἔργα τῶν Χιοναδιτῶν ἁγιογράφων Γεωργίου καὶ Γεωργίου. Τὸ ξυλόγλυπτο τέμπλο χρυσώθηκε τὸ 1772 ἀπὸ τὸν Κωνσταντῖνο Κτίπα ἀπὸ τὸ Λινοτόπι.
Κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα ἡ Μονὴ φιλοξένησε καὶ περιέθαλψε πολλοὺς Μακεδονομάχους μὲ πρῶτο τὸν Παῦλο Μελά, ἀλλὰ καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Κατοχῆς ὑπῆρξε κρησφύγετο ὅλων ταλαιπωρημένων ἀπὸ τοὺς Γερμανοὺς κατοίκων τῆς περιοχῆς. Ὅταν τὸ 1903 οἱ Τοῦρκοι ἔκαψαν τὸ γειτονικὸ χωριὸ Βαρικὸ πολλοὶ κάτοικοί του βρῆκαν καταφύγιο στὸ μοναστήρι. Ἀπὸ τὸ 1993 λειτουργεῖ ὡς γυναικεία κοινοβιακὴ Μονὴ μὲ ἡγουμένη τὴ γερόντισσα Ἀνυσία, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν ὑπόλοιπη μοναστικὴ ἀδελφότητα προσπαθοῦν νὰ «ἀναστήσουν» τὸ σημαντικὸ αὐτὸ λατρευτικὸ κέντρο τῆς Δυτικῆς Μακεδονίας.

Στὰ χρόνια ποὺ στὴ Μονὴ δὲν ὑπῆρχε μοναστικὴ ἀδελφότητα καὶ ὀργανωμένη κοινοβιακὴ ζωή, ἀσκήτευσε ἡ γερόντισσα Σοφία ποὺ καταγόταν ἀπὸ τὸν Πόντο. Ἦρθε νέα καὶ δούλευε πολὺ ὡς τὰ βαθιὰ γεράματά της καὶ τὴν ἀγαπούσανε ὅλο τὸ χωριό.

Ἐκοιμήθη στὶς 6 Μαΐου 1974 καὶ τάφηκε ἐκεῖ καὶ θεωρεῖται ἁγία ἀπὸ πολλοὺς Δυτικομακεδονὲς ποὺ τὴν γνώρισαν. Τὰ λείψανά της σώζονται στὸ μοναστήρι καὶ ἐκτίθενται πρὸς προσκύνηση στοὺς ἐπισκέπτες, ἂν τὸ ζητήσουν ἀπὸ τὶς μοναχές.

ΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜA

 

Ιωάννη Καρδάση, Χημικού-Οικονομολόγου

Το κείμενο αυτό αποτελεί επιστολή πρός τόν Πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, η οποία απεστάλη την 10. 7. 2003.

Αιδεσιμολογιώτατε π. Θεόδωρε, την ευχή σας.
Με μεγάλο ενδιαφέρον μελετήθηκαν οι πολύ επιτυχημένες και άκρως επίκαιρες εισηγήσεις του διεξαχθέντος συνεδρίου “Το μεγαλείο της Θείας Λατρείας” με αφορμή την προετοιμαζόμενη “Λειτουργική Αναγέννηση“, οι οποίες δημοσιεύθηκαν στο τεύχος 1-3 του 2002 της “Θεοδρομίας“.
Είναι γνωστό, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία (το Σώμα Χριστού, το σώμα των Αγίων), έχει πλήρως υιοθετήσει την πολύ γνωστή ρήση του αγίου Μάξιμου του Ομολογητή σχετικά με τις εμφανιζόμενες κατά καιρούς καινοτομίες: “Πάσα λέξις και φωνή μη τοις πατράσιν ειρημένη καινοτομία προδήλως καθέστηκε” και όπως επίσης είναι γνωστό, κάθε καινοτομία σημαίνει αίρεση.
Σύμφωνα λοιπόν με την ανωτέρω διατυπωμένη αρχή θα σταθούμε σε ένα σημείο της εισήγησης του Αιδεσιμολογιωτάτου Πρωτοπρεσβυτέρου π. Λάμπρου Φωτόπουλου: “Προβλήματα περί την Εξόδιον Ακολουθίαν” και ειδικά στο μέρος: “3. Εκκλησιαστική κήδευση των νηπίων” και θα παρατηρήσουμε ότι τα καταγραφόμενα δεν είναι σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πίστη και την Πατερική Παράδοση και έχουν εμφιλοχωρήσει, ίσως από την μη πλήρη κατανόηση των σχετικών με το Προπατορικό Αμάρτημα και των συνεπειών του, που στο παρατιθέμενο κείμενο φαίνεται να αποπνέουν την περί του θέματος Δυτική θεολογική θεώρηση, η οποία έχει ως γενεσιουργό αιτία τις περί του θέματος σχετικές αντιλήψεις του αγίου Αυγουστίνου Ιππώνος και οι οποίες αντιλήψεις αντιστρατεύονται τις περί του Προπατορικού αμαρτήματος θωρήσεις των Πατέρων της Ανατολής.
Δυστυχώς οι αντιλήψεις περί του Προπατορικού Αμαρτήματος του ανωτέρου Αγίου, αλλά και άλλες, όπως η ικανοποίηση της Θείας Δικαιοσύνης, έχουν εμφιλοχωρήσει στην Εκκλησία μας και διδάσκονται στους θέλοντες να εισέλθουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και θέλοντες να κατηχηθούν (Πρβλ. Κων. Καλλίνικου “Ιερά Κατήχησις” έκδ. Αποστολικής Διακονίας, σελ. 55 και 56, όπου ο θάνατος του Ιησού επί του Σταυρού εγένετο: 1/ “δια να εξιλεωθή ο άπειρος Θεός” και 2/ “ώστε να κάμψη τα σπλάγχνα του Απείρου Θεού“).
Με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον μελετήθηκε η Εγκύκλιος 2716/3.7.01 της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία κοινοποιήθηκε στις Ι. Μητροπόλεις προς εφαρμογή και η οποία Εγκύκλιος επιτάσσει την κήδευση των αβάπτιστων νηπίων. Στο σκεπτικό της απόφασης αυτής αναφέρεται, ότι καίτοι τα αβάπτιστα νήπια “ως φορείς του Προπατορικού Αμαρτήματος δεν δύνανται να εισέλθουν εις την Βασιλείαν του Θεού“, πλην όμως “δύναται κατ’ αρχήν και δια λόγους φιλανθρωπίας να τελεσθή επ’ αυτών η Νεκρώσιμος Ακολουθία“. Στις προτάσεις βέβαια αυτές εμπεριέχεται μια εκκλησιολογική ασυμφωνία, η οποία δημιουργεί ποικίλα ερωτήματα.
Πάνω στην εγκύκλιο αυτή της ΔΙΣ είδαν το φως της δημοσιότητας διάφορα άρθρα, στα οποία αυτή η Εγκύκλιος χαρακτηρίζεται ως εκκλησιολογική αυθαιρεσία, επιστρατεύονται οι ακροβασίες της λογικής, ο επιστημονισμός, το μπάλωμα Πατερικών χωρίων και χαρακτηρίζεται η απόφαση της ΔΙΣ λανθασμένη και παράνομη, ώστε να κλονίζεται όλη η διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας περί του Προπατορικού Αμαρτήματος και των συνεπειών του για τον άνθρωπο. Τα άρθρα αυτά σε γενικές γραμμές υποστηρίζουν, ότι:
1.- Χρησιμοποιείται η έννοια της Εκκλησιαστικής Οικονομίας με ασάφεια και αοριστία, κάτι σαν συγχωροχάρτι, από εκείνους που αγνοούν την εσωτερική δομή της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
2.- “Η Ορθόδοξη Εκκλησία γνωρίζει ότι το Προπατορικό Αμάρτημα συνοδεύει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο“.
3.- “Τα αβάπτιστα νήπια ως φορείς του Προπατορικού Αμαρτήματος δεν δύνανται να εισέλθουν εις την Βασιλείαν του Θεού“.
4.- “Η Εκκλησία ασχολήθηκε σοβαρά με το θέμα των αβάπτιστων νηπίων, αλλά επικέντρωσε τον προβληματισμό της στην ουσία του προβλήματος, στην ευθύνη δηλαδή των γονέων όχι σε ψευτοπαρηγοριές και μπορούμε να ανατρέξουμε στον ΚΔ΄ κανόνα του αγ. Ιωάννου του Νηστευτού που επιτιμά με τρία χρόνια αποχή από την θ. κοινωνία τους γονείς που δεν βάπτισαν εγκαίρως το παιδί τους“.
5.- “Αστοχεί η απόφαση (της ΔΙΣ) επικαλούμενη τόσο την προσωπική αθωότητα των νηπίων (Άγ. Γρηγόριος Νύσσης) όσο και τον ποινικό χαρακτήρα της στέρησης των επικηδείων προσευχών“
6.- Κατά την κήδευση των μελών της η Εκκλησία “εύχεται για τις τυχόν αμαρτίες τους (όχι για την απάλειψη του Προπατορικού Αμαρτήματος)“.
7.- “Συμπλέκει την προσωπική αθωότητα των νηπίων με την προτεινόμενη επικήδεια Ακολουθία κατά την οποίαν ούτε λίγο ούτε πολύ δέχεται ότι το Προπατορικό Αμάρτημα δεν εμποδίζει τα νήπια να πάνε στον Παράδεισο” και “ουσιαστικά αρνείται την σημασία του Προπατορικού Αμαρτήματος, το οποίον σε τελευταία ανάλυση το θεωρεί περιττό“.
8.- “Όλη αυτή η μεθόδευση οδηγεί στην αίρεση του Πελαγιανισμού” όπου “ο νηπιοβαπτισμός δεν έχει κανένα νόημα και τα νήπια είναι στην ίδια κατάσταση αθωότητας που ήταν ο Αδάμ πριν από το Προπατορικό Αμάρτημα“.
Εκ των ανωτέρω εκτεθέντων σημείων των δημοσιευθέντων άρθρων, καθώς και της εισήγησης του π. Φωτόπουλου καταφαίνεται, ότι το Προπατορικόν Αμάρτημα (η ανυπακοή στο Δημιουργό) κληρονομείται σε κάθε άνθρωπο, ο οποίος γεννιέται και τούτο μόνο δια του Βαπτίσματος απαλείφεται και ότι τα αβάπτιστα νήπια, όταν αποθάνουν, δεν εισέρχονται στη Βασιλείαν του Θεού και επομένως δεν δικαιούνται Εκκλησιαστικής ταφής.
Πάνω στα ανωτέρω εκτεθέντα αντιπαρατίθενται οι παρακάτω Αγιογραφικές και Αγιοπατερικές θέσεις, καθώς και αναλύσεις για το ζήτημα αυτό από έγκριτους και έγκυρους θεολόγους, που θητεύουν ή θήτευσαν από υπεύθυνες θέσεις στην Εκκλησία μας και θεωρούνται έγκυροι αναλυτές των Πατερικών μας κειμένων:
1.- “Ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, και οι υιοί ουκ αποθανούνται υπέρ πατέρων. έκαστος εν τη αυτού αμαρτία αποθανείται“(Δευτ. 24. 16).
2.- “Τότε Ηρώδης ιδών ότι ενεπαίχθη υπό των μάγων, εθυμώθη λίαν, και αποστείλας ανείλε πάντας τους παίδας τους εν Βηθλεέμ και εν πάσι τοις ορίοις αυτοίς από διετούς και κατωτέρω, κατά τον χρόνον ον ηκρίβωσε παρά των μάγων. τότε επληρώθη το ρηθέν υπό Ιερεμίου του προφήτου λέγοντος. φωνή εν Ραμά ηκούσθη, θρήνος και κλαυθμός και οδυρμός πολύς. Ραχήλ κλαίουσα τα τέκνα αυτής, και ουκ ήθελε παρακληθήναι, ότι ουκ εισίν“ (Ματθ. 2. 16-18). Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, ότι για τα σφαγιασθέντα άγια νήπια (και μη βαπτισθέντα) ορθά υποστηρίζεται ότι το αίμα του μαρτυρίου τους υπήρξε και το Βάπτισμά τους.
3.- “Εάν μη στραφήτε και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών“ (Ματθ. 18. 3). Εάν δεν μετανοήσετε και δεν γίνετε σαν τα παιδιά, δεν θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών. Τα παιδιά δεν έχουν ανάγκη μετανοίας, καθότι δεν φέρουν κρινόμενα αμαρτήματα.
4.- “Ιδόντες δε οι Αρχιερείς και οι Γραμματείς τα θαυμάσια ά εποίησε και τους παίδας κράζοντας εν τω ιερώ και λέγοντας, ωσαννά τω υιώ Δαυείδ, ηγανάκτησαν και είπον αυτώ. ακούεις τι ούτοι λέγουσιν; ο δε Ιησούς λέγει αυτοίς. ναι. ουδέπωτε ανέγνωτε ότι εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων κατηρτίσω αίνον; (Ματθ. 21. 15-16). Ο ύμνος προς τον Θεόν εκφέρεται μόνον από στόματα νηπίων, δηλ. αυτά βρίσκονται σε επικοινωνία με την θεότητα και την υμνούν.
5.- “Άφετε τα παιδία έρχεσθαι προς με … των γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία του Θεού“ (Μαρκ. 10. 14, Λουκ. 18. 16). Τυπικά τα παιδιά εκείνα ήταν αβάπτιστα, όπως και οι γονείς τους, που όμως δεν ήτανε άπιστοι, αλλά ζητούσαν την ευλογία του Θεού.
6.- “Ει τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτού, μη αφιέτω αυτήν. και γυνή ει τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ’ αυτής, μη αφιέτω αυτόν, ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί. επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτα εστι, νυν δε άγιά εστιν“ (Κορινθ. Α΄ 7. 12-15). Δηλ. εάν ένας πιστός αδελφός συγκατοικεί με γυναίκα άπιστη, ας μη την αφίνει. Και εάν μια γυναίκα πιστή συγκατοικεί με άνδρα άπιστο, ας μην τον αφήνει. Γιατί ο άπιστος άνδρας αγιάζεται μέσω της γυναίκας και η άπιστη γυναίκα αγιάζεται μέσω του άνδρα. Αν δεν συνέβαινε τούτο τα τέκνα θα ήταν ακάθαρτα. Τώρα όμως, λόγω του ότι γεννήθηκαν από γονείς που έχουν αγιασμό, είναι και αυτά άγια, μετέχουν δηλαδή και μεταλαμβάνουν της πίστης και του αγιασμού του πιστού μέλους.
7.- “Αδελφοί, μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε“ (Κορινθ. Α΄ 14. 20). Τα νήπια δεν φέρουν καμία κακία και έτσι πρέπει να μην έχουν κακία και οι μεγάλοι.
8.- “Το δε απειρόκακον νήπιον, μηδεμιάς νόσου των της ψυχής ομμάτων προς την του φωτός μετουσίαν επιπροσθούσης, εν τω κατά φύσιν γίνεται, μη δεόμενον της εκ του καθαρθήναι υγιείας, ότι μηδέ την αρχήν την νόσον τη ψυχή παρεδέξατο” (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: “Περί των νηπίων των προ ώρας αφαρπαζομένων” μέρος 8). Δηλ. Το απειρόκακο όμως νήπιο καταλήγει στη φυσική ζωή, εφόσον καμιά ασθένεια δεν παρεμβάλλεται στα μάτια της ψυχής για την κοινωνία του φωτός, και δεν έχει ανάγκη την υγεία, που προέρχεται από τον εξαγνισμό, επειδή ούτε στην αρχή δεν δέχτηκε στην ψυχή την ασθένεια.
9.- “Πως αμαρτωλοί δι’ αυτόν κατεστάθησαν οι πολλοί; Τι προς ημάς τα εκείνου πταίσματα; πως δε όλως οι μήπω γεγενημένοι καταδεδικάσμεθα συν αυτώ, καίτοι Θεού λέγοντος. ουκ αποθανούνται πατέρες υπέρ τέκνων, ούτε τέκνα υπέρ Πατέρων, ψυχή η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται; Ουκούν ψυχή μεν η αμαρτάνουσα αυτή αποθανείται. Αμαρτωλοί δε γεγόναμεν δια της παρακοής του Αδάμ δια τοιόνδε τρόπον. πεποίητο μεν γαρ επί αφθαρσία και ζωή, ην δε αυτώ και ο βίος αγιοπρεπής εν τω παραδείσω της τρυφής, όλος ην και δια παντός εν θεοπτίαις ο νους, εν ευδεία δε και γαλήνη το σώμα, κατηρεμούσης απάσης αισχράς ηδονής. ου γαρ ην εκτόπων κινημάτων θόρυβος εν αυτώ. Επειδή δε πέπτωκεν υφ’ αμαρτίαν και κατώλισθεν εις φθοράν, εντεύθεν εισέδραμον την της σαρκός φύσιν ηδοναί τε και ακαθαρσίαι, ανέφυ δε και ο εν τοις μέλεσιν ημών αγριαίνων νόμος. Νενόσηκεν ουν η φύσις την αμαρτίαν δια της παρακοής του ενός, τουτέστιν Αδάμ. …..” (Αγ. Κυρίλλου Αλεξανδρείας: Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους Επιστολήν, Migne, P.G., 74, 788-789).
10.- “Η γαρ άωρος τελευτή των νηπίων ούτε εν αλγεινοίς είναι τον ούτω του ζην παυσάμενον νοείν υποτίθεται ούτε κατά το ίσον τοις δια πάσης αρετής κατά τον τήδε βίον κεκαθαρμένοις γίνεται“ (Αγ. Γρηγορίου Νύσσης: Προς Ιέριον περί των προ ώρας αναρπαζομένων νηπίων, P.G. 46, 192).
11.- “Μήτε δοξασθήσεται, μήτε κολασθήσεται παρά του δικαίου κριτού, ως ασφραγίστους μεν, απονήρους δε, αλλά παθόντας μάλλον την ζημίαν ή δράσαντας. ου γαρ όστις ου κολάσεως άξιος, ήδη και τιμής“ (Αγ. Γρηγορίου Θεολόγου: Λόγος μ΄. Εις το άγιον Βάπτισμα, P.G. 36, 389).
12.- “Σας θυμίζω αυτό που λέει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ότι, όταν έπλασε ο Θεός τον άνθρωπο και τον έβαλε στον παράδεισο, και ο άνθρωπος είχε τα πάντα, προκειμένου να κάνει τον δρόμο αυτό που χρειαζόταν, για να ανδρωθεί, του έδωσε μία εντολή. Ήταν τέλειος ο άνθρωπος, όπως ένα νήπιο. Ένα νήπιο όλα τα έχει, αλλά είναι νήπιο. πρέπει να ζήσει, για να ανδρωθεί.” (Συμεών Κραγιόπουλου, Πρεσβύτερου: “Αδάμ, που εί;”, σελ. 125).
13.- Ο Ιερός Χρυσόστομος παρατηρεί ότι βαπτίζουμε και τα νήπια “καίτοι αμαρτήματα ουκ έχοντα“, ώστε να προστεθή “αγιασμός, δικαιοσύνη, υιοθεσία, κληρονομία, αδελφότης του Χριστού τα μέλη είναι, το κατοικητήριον γενέσθαι του πνεύματος“ (Θεοδώρου Ζήση, Πρεσβυτέρου, καθ. Α.Π.Θ. : “Άνθρωπος και κόσμος εν τη οικονομία του Θεού κατά τον Ι. Χρυσόστομον“, σελ. 119).
14.- “Γεγόναμεν της εν Αδάμ κατάρας κληρονόμοι. Ου γαρ πάντως ως συν εκείνω παρακούσαντες της θείας εκείνης εντολής τετιμωρήμεθα, αλλ’ ότι θνητός γεγονώς, εις το εξ αυτού σπέρμα παρέπεμψε την αμαρτίαν. θνητοί γαρ γεγόναμεν εκ θνητού.” (Άγ. Αναστάσιος Σιναϊτης).
15.- “Περί Νηπίων δυο ή τριών χρόνων. Πάλιν δε εχώρισεν ο Κύριος άλλην συναγωγήν, η οποία εσταμάτησεν εμπρός Του τετυφλωμένη, πλην οδηγουμένη υπό Θεού επήγεν. Εις ταύτην δεν εβάρυνεν ούτε καλόν ούτε κακόν. Τα δε πρόσωπά των ήσαν ωσεί χνους. Και ούτε εντρέποντο ούτε εδοξάζοντο. τα δε φορέματά των ήσαν πενιχρά και τα χέρια και τα πόδια των γυμνά. όμως εις ταύτα όλα δεν εντρέποντο, ούτε ο Κύριος ωργίσθη κατ’ αυτών, αι αμαρτίαι των ήσαν εις τους γονείς των. Επρόσταξε δε ο Κύριος να τους δώσουν ολίγης απολαύσεως ανάπαυσιν. Εν τούτοις ο τόπος της αναπαύσεως εκείνης δεν ήτο εις την Βασιλείαν των Ουρανών ούτε εις την Αγίαν Πόλιν, αλλά εις τόπον της ανατολής, εις τον οποίον τους έβαλεν ο Κύριος, διότι εβόησαν παράκλησιν προς τον φοβερόν Κριτήν και είπον: “Κύριε, λυπήσου μας, ότι Χριστιανών τέκνα είμεθα και δεν μας άφησεν ο αιφνίδιος θάνατος να δεχθώμεν την σφραγίδα Σου, το Άγιον Βάπτισμα. Και αν ίσως ηθέλαμεν ζήσει εις τον κόσμον, ηθέλαμεν σπουδάσει να Σου αρέσωμεν και μας ήθελες βάλει εις την Βασιλείαν Σου”. Ταύτα έγιναν και εις τούτην την συναγωγήν, εις την οποίαν ήσαν παιδιά Χριστιανών αβάπτιστα και τα ανέστησεν ο Κύριος ο Θεός εις την ηλικίαν των άλλων ανθρώπων και εισήκουσε την παράκλησίν των“. (Αποκαλυπτικό όραμα αγ. Βασιλείου του νέου, 10ος αιώνας. Πρωθ. Ευγ. Τόμπρου: Στόμα Θανάτου, 1971, σελ. 76-77).
16.- “Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύαν νήπια και έθεσεν αυτούς εν τω παραδείσω“ (Ιωάννη Ρωμανίδη, πρεσβυτέρου, Καθηγητή Α.Π.Θ.: “Το προπατορικόν Αμάρτημα“, σελ. 156).
17.- “Διό ουχ ως φθονών αυτώ ο Θεός, ως οίονταί τινες, εκέλευσεν μη εσθίειν από της γνώσεως. Έτι μην και εβούλετο δοκιμάσαι αυτόν, ει υπήκοος γίνεται τη εντολή αυτού“ (Θεόφιλος Αντιοχείας: Προς Αυτόλυκον Β΄, 24). Ο άνθρωπος, “έτι νήπιος ων” κατά τον Θεόφιλο, είχεν ανάγκην ικανής πνευματικής ασκήσεως και δοκιμασίας, ίνα φθάση εις την δυνατότητα να φάγη ακινδύνως εκ του ξύλου της γνώσεως (Ι. Ρωμανίδη, πρεσβ. καθ. ΑΠΘ: Το προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 122).
18.- “Ερωτήθη και περί τούτου ο Πατήρ ούτος, από ποίαν ηλικίαν του ανθρώπου κρίνονται παρά Θεού τα αμαρτήματα; και αποκρίνεται ότι, κατά την γνώσιν και την φρόνησιν του κάθε ανθρώπου, έτσι κρίνονται και τα αμαρτήματά του. Διότι, εκείνα μεν τα παιδία όπου είναι φύσεως δεξιάς και έξυπνα, αυτά ευκολώτερα και ογλιγωρότερα διακρίνουσι το καλόν από το κακόν, δια τούτο και από δέκα χρόνων κρίνονται παρά Θεού τα αμαρτήματά των. Εκείνα δε όπου εξ εναντίας είναι φύσεως νωθράς, και νοός αποκοιμημένου, δυσκολώτερα και αργότερα έρχονται εις την του καλού και κακού διάκρισιν, όθεν και από περισσοτέρους χρόνους της ηλικίας των κρίνονται παρά Κυρίου τα αμαρτήματά των. Όρα και την υποσημ. του μ΄ της s´”. (Ερμηνεία ΙΗ΄ κανόνος Τιμοθέου Αλεξανδρείας. Πηδάλιο, σελ. 676). Επομένως τα παιδιά μέχρι τουλάχιστον 10 ετών δεν διαπράττουν αμαρτήματα κρινόμενα, καθότι δεν διαθέτουν την απαιτούμενη κρίση και λογική.
19.- “Καθ’ όσον δε η νεωτέρα συστηματική της δογματικής διατύπωσις (του προπατορικού αμαρτήματος) εγένετο υπό την αναντίρρητον επίδρασιν της σχολαστικής θεολογίας, η δε επιστημονική θεολογική κίνησις των Διαμαρτυρομένων μεταδίδεται και εις την ημετέραν Θεολογίαν, η περί προσωπικής ευθύνης επί τη αρχεγόνω αμαρτία δόξα φέρεται εν επιγνώσει ή ανεπιγνώστως και παρ’ ημίν, πρώτος δε ο μακαρίτης καθηγητής του πανεπιστημίου Δαμαλάς εξήλεγξεν αυτήν ως απάδουσαν τη Γραφή και τη διδασκαλία των Πατέρων αρνούμενος εν γένει πάσαν επί τη αρχεγόνω αμαρτία ενοχήν“ (Χ. Ανδρούτσου, καθ. Πανεπ.: Δεύτερον μάθημα περί του Προπατορικού αμαρτήματος, Κωνσταντινούπολη 1896, σελ. 5).
20.- “Ευτυχώς τα περί του ανευθύνου του ανθρώπου επί τη αρχεγόνω αμαρτία παρά τοις Πατράσι αμέσως ή εμμέσως φερόμενα είναι ούτω σαφή και αναμφισβήτητα, ώστε ευχερώς δύναταί τις να συνεικάση το περί τούτου φρόνημα των Πατέρων καταρτίζων αυτό ένθεν μεν προφανώς και αναμφισβητήτως εξ όσων περί νηπιοβαπτισμού και τύχης νηπίων αβαπτίστων απεφήναντο, ένθεν δε και εξ ετέρων μαρτυριών αυτών“ (Χ. Ανδρούτσου, ως ανωτέρω, σελ. 37).
21.- “Δεν υφίσταται δια τους Έλληνας Πατέρας το υπό δικανικήν μορφήν τεθέν πρόβλημα περί της κληρονομικότητος της ενοχής του Αδάμ και περί της επακολουθησάσης τιμωρίας της ανθρωπότητος λόγω προσβολής της θείας δικαιοσύνης ή φύσεως“ (Ι. Ρωμανίδη: πρεσβ. καθ. ΑΠΘ: “Το προπατορικόν αμάρτημα” 1992, σελ. 19).
22.- “Ούτω μεταχειριζόμενος τον Χριστόν ως την κλείδα της αρχεγόνου καταστάσεως περιγράφει ο Ειρηναίος (Λουγδούνων) την προς την τελείωσιν και αθανασίαν πορείαν των πρωτοπλάστων. Επομένως, όπως ο Χριστός εγεννήθη νήπιος και ακολούθως ηυξήθη σωμα -τικώς, ηνδρώθη και προέκοψε και ετελειοποιήθη (όχι από της αμαρτίας προς την τελείωσιν, αλλά εκ καταστάσεως βρέφους εις τέλειον ηνδρωμένον διανοητικώς και σωματικώς, και δια πειρασμού ακόμη, άνθρωπον), ούτω και οι πρωτόπλαστοι εκτίσθησαν παρομοίως νήπιοι, ίνα αυξηθούν, ανδρωθούν και γίνουν τέλειοι σωματικώς και ψυχικώς. Ο Χριστός εγεννήθη άνευ αμαρτίας ή ελλείψεως. εν τούτοις όμως προέκοψε και ετελειοποιήθη. Ούτω και οι πρώτοι άνθρωποι επλάσθησαν άνευ αμαρτίας ή ελλείψεως, ίνα προκόψουν και γίνουν τέλειοι. Όπως ο Χριστός έγινε κατά την ανθρωπίνην φύσιν άφθαρτος και απαθής μετά την ανάστασιν, ούτω και ο άνθρωπος τέλειος γενόμενος θα έφθανε την αφθαρσίαν….. Κατά τον Ειρηναίον (Λουγδούνων) και τον Θεόφιλον (Αντιοχείας) οι πρωτόπλαστοι όντες νήπιοι προσεβλήθησαν υπό του σατανά και αδίκως επλήγησαν. Η δυνατότης της παρακοής της θείας εντολής τη συστάσει του όφεως οφείλεται κατά πολύ εις το γεγονός ότι οι πρώτοι άνθρωποι δεν είχον ακόμη τελειοποιηθή“ (Ερμηνεία από το χωρίο: Ειρηναίου Λουγδούνων, Έλεγχος και ανατροπή της ψευδωνύμου γνώσεως, Δ΄ XXXVII, 3. Ι. Ρωμανίδη, ως ανωτέρω, σελ. 150-151).
23.- “Άπαξ γίνει δεκτόν ότι η φθορά και ο θάνατος αποτελούν εκ Θεού τιμωρίαν όλων των ανθρώπων (όπως δια τον Αυγουστίνον η εις χείρας του διαβόλου και εις θάνατον καταδί-κη του ανθρώπου είναι, ένεκα της εν τω Αδάμ συνενοχής όλων των ανθρώπων, θέλημα Θεού), δημιουργείται αδιέξοδον όσον αφορά την μετάδοσιν αυτών εις τους απογόνους του Αδάμ. Δια να διαφυλαχθή υπό τας προϋποθέσεις αυτάς η αγαθότης του Θεού, πρέπει κατά κάποιον τρόπον να είναι ένοχος της πτώσεως όλη η ανθρωπότης. Αλλά δια τους συγγραφείς (Έλληνες Πατέρες) δεν υφίσταται τοιούτον θέμα, απλούστατα διότι, κατ’ αυτούς ο θάνατος δεν είναι εκ Θεού. επετράπη ο θάνατος υπό του Θεού ουχί ένεκα τιμωρού τινός διαθέσεως της θείας δικαιοσύνης, αλλά τουναντίον ένεκα της θείας προς τον άνθρωπον ευσπλαγχνίας” (Ι. Ρωμανίδη, ως ανωτέρω, σελ. 154-155).
24.- “Κατά την Δυτική αντίληψη η κληρονόμηση του θανάτου είναι κληρονόμηση της ενοχής, ωσάν ο κάθε άνθρωπος να αμάρτησε στο πρόσωπο του Αδάμ και, επομένως, ο καθένας είναι αίτιος του δικού του θανάτου. Όμως στην διδασκαλία των αγίων Πατέρων φαίνεται ότι δεν πρόκειται για κληρονόμηση ενοχής, αλλά για κληρονόμηση των συνεπειών της αμαρτίας του Αδάμ, που είναι η φθορά και η θνητότητα“ (Ιεροθέου, Μητροπολίτη Ναυπάκτου: “Η ζωή μετά τον θάνατο” σελ. 48-49).
25.- “Ο Αυγουστίνος, που επηρέασε πολύ την σχολαστική θεολογία της Δύσεως και στο θέμα της κληρονομήσεως του θανάτου, υποστήριζε ότι κληρονομήσαμε την ίδια την αμαρτία του Αδάμ, ενώ στην πατερική παράδοση φαίνεται ότι κληρονομούμε τις συνέπειες της αμαρτίας, που είναι η φθορά και η θνητότητα, οι οποίες μεταδίδονται μέσα από την σωματική γέννηση“ (Ιεροθέου, όπως ανωτέρω, σελ. 49).
26.- “Η Ορθόδοξη Θεολογία δεν διδάσκει αυτό που λέγει η Δυτική Θεολογία, ότι ο άνθρωπος κληρονομεί την ενοχή του Προπατορικού Αμαρτήματος. Γιατί πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος με την γέννησή του έχει καθαρό νου, ο νους του βρίσκεται στον φωτισμό, που συνιστά το κατά φύσιν“ (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108).
27.- “Αφού τα νήπια έχουν καθαρό νου, ο οποίος βρίσκεται στον φωτισμό, και το νήπιο κάνει νοερά προσευχή, τότε γιατί τα βαπτίζουμε; Η απάντηση, όπως φαίνεται σε όλη την πατερική παράδοση, είναι ότι δια του αγίου Βαπτίσματος δεν απαλλασσόμαστε από την ενοχή του προπατορικού αμαρτήματος (γιατί τέτοιο αμάρτημα δεν φέρομε), αλλά εκκεντριζόμαστε στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία, και αποκτούμε την δυνατότητα να νικήσουμε τον θάνατο” (Ιεροθέου, ως ανωτέρω, σελ. 108-109).
28.- “Το βάπτισμα του νηπίου ορίζεται και εξαρτάται από τη θέληση των γονιών του και αυτό το έχει αποδεχθεί και θεσπίσει η Εκκλησία, καθότι το αβάπτιστο νήπιο είναι ανεύθυνο. Η υπάρχουσα πιθανώς ευθύνη των πιστών γονέων ως προς την καθυστέρηση και αναβολή του βαπτίσματος δεν υποδηλώνει ούτε απιστία ούτε δόλο των ιδίων, αλλ’ ούτε ασφαλώς και του ανεύθυνου και αθώου νηπίου. Έτσι όταν οι γονείς ζητούν την ευλογία και χάρη της Εκκλησίας για την κήδευση και ταφή του θανόντος νηπίου τους, ασφαλώς θα τη ζητούσαν και για τη βάπτισή του. Και η πρόθεσή τους αυτή μπορεί να διαπιστωθεί, αν μάλιστα ο θάνατος επήλθε μετά το Σαραντισμό, που είναι ο πρώτος εκκλησιασμός του νηπίου και γι’ αυτό η σχετική ευχή λέγεται και προβαπτισματική. Και το αυτό ισχύει και για τις επίσης προβαπτισματικές ευχές “εις γυναίκα λεχώ τη πρώτη ημέρα της γεννήσεως του παιδίου αυτής” και “εις το κατασφρα -γίσαι παιδίον λαμβάνον όνομα τη ογδόη ημέρα της γεννήσεως αυτού”, όταν γίνεται η σχετική τελετή της ονοματοδοσίας του παιδιού” (Μοναχού Νικόδημου Μπιλάλη: Περιοδικό Πολύτεκνη Οικογένεια αρ. φ. 89, σελ. 21).
29.- “Πουθενά στην Π. Διαθήκη δεν γίνεται λόγος για ένα αμάρτημα που μεταβιβάζεται κληρονομικά ως ενοχή στους απογόνους του Αδάμ, όπως το παρουσίασε κυρίως η δυτική θεολογία….. Νομίζω, όλη η ιστορία της Π. Διαθήκης είναι η επανάληψη του προπατορικού αμαρτήματος, ως παρακοής στο θέλημα του Θεού με όλες τις γνωστές συνέπειες. Με άλλα λόγια τα μεταπατορικά αμαρτήματα, ως παρακοή στο θέλημα του Θεού με τις γνωστές συνέπειες της έκπτωσης και της απώλειας αγαθών, έχουν ουκ ολίγη ομοιότητα με το προπατορικόν αμάρτημα, που φυσικά δεν είναι η σεξουαλικότητα!” (Ν. Ματσούκα, καθ. Θεολογικής ΑΠΘ. Επιστήμη, φιλοσοφία και θεολογία στην εξαήμερο του Μ. Βασιλείου, σελ. 39).
30.- “Η Πατερική θεολογία είδε το Προπατορικό Αμάρτημα ως αρρώστια και δεν έκανε λόγο για καμιά κληρονομική ενοχή παρά μονάχα για την κληρονόμηση της φθοράς και του θανάτου“. Όμως: “Επηρεασμένος ο άνθρωπος κυρίως από το νομικό πνεύμα και τη δικαιική τάξη, στο εκδηλούμενο κακό, θέλει πάντοτε ν’ αναζητεί ευθύνη και τιμωρία!” (Ι. Κορναράκη, καθ. Θεολογικής Παν. Αθηνών. Η κρίση της Θεολογικής αυτοσυνειδησίας. “Παρακαταθήκη” αρ. 35, σελ. 6).
31.- “Ο πάνσοφος Παύλος έγραψε να μη γινόμαστε παιδιά στο μυαλό, αλλά να είμαστε σαν τα νήπια ως προς την κακία, ενώ στη σκέψη να τελειοποιούμαστε. Διότι δεν είναι δυνατόν, αν πρώτα δεν καθαρισθούμε από την κακία και δεν γίνουμε αγνοί σαν τα νήπια, να γίνουμε τέλειοι στη σκέψη ή τέλειοι άνθρωποι και τίμιοι εργάτες της αλήθειας“ (Αγ. Ισίδωρου Πηλουσιώτη, Επιστολές, ΕΠΕ Α΄ 442).
Από τα ανωτέρω αναφερόμενα Αγιογραφικά και Αγιοπατερικά κείμενα καταφαίνεται, ότι η σοφία των Πατέρων αντιμετωπίζει τελείως διαφορετικά το θέμα του Προπατορικού Αμαρτήματος, απ’ ότι η Δυτική θεολογία, η θέση τους δε αυτή βεβαίως καθίσταται και θέση της καθόλου Εκκλησίας.
Σύμφωνα λοιπόν με τα ανωτέρω, ο άνθρωπος δεν κληρονομεί το Προπατορικό Αμάρτημα, αλλά την φθορά και την θνητότητα, από τα οποία δεν τον απαλλάσσει το Βάπτισμα. Τα νήπια κανένα αμάρτημα δεν κατέχουν (ούτε και το Προπατορικό), το αντίθετο μάλιστα, καθότι βρίσκονται σε άμεση κοινωνία με τον Θεό επειδή έχουν καθαρό νου και ο νους τους βρίσκεται σε κοινωνία με τον Θεό, αυτός δε ο νους τους βρίσκεται στην κατάσταση του φωτισμού (όπως ο προπτωτικός Αδάμ), η δε βάπτιση των νηπίων είναι ο εκκεντρισμός τους, ως μέλη της Εκκλησίας και όχι η απαλλαγή τους από το Προπατορικό Αμάρτημα (το οποίον βέβαια δεν φέρουν).
Όσον αφορά δε την είσοδο ή μη των αβάπτιστων παιδιών στη Βασιλεία του Θεού καταφαίνεται σαφώς, ότι ο ίδιος ο Θεός και μόνο γνωρίζει, εμείς δε οπωσδήποτε δεν μπορούμε να πούμε, ότι είναι στον Παράδεισο, ούτε βέβαια μπορούμε να πούμε (όπως το αποκλείει ο άγιος Γρηγόριος), ότι είναι στην κόλαση.
Θεωρείται επομένως, ότι η απόφαση της ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος, να επιτρέπεται η εκκλησιαστική κήδευση των θανόντων αβάπτιστων βρεφών (αν και σφαλερώς παραδέχεται την κληρονόμηση του Προπατορικού Αμαρτήματος), δεν αποτελεί εκκλησιολογική αυθαιρεσία (αν και δεν υπάρχει παράδοση στην κήδευση αυτή), όμως συμφωνεί με την Πατερική θεολογία, ενώ το αντίθετο εισάγει στην Ορθόδοξη Εκκλησία θέσεις και απόψεις της Δυτικής σχολαστικής θεολογίας, οι οποίες έχουν τις βάσεις τους στην Αυγουστινιανή Θεολογία, η οποία αναπτύχθηκε περαιτέρω και εδραιώθηκε από τον Αβελάρδο, τον Άνσελμο, τον Θωμά Ακινάτη και τους υπόλοιπους Δυτικούς σχολαστικούς θεολόγους.
ΣΗΜ : Την κληρονόμηση του Προπατορικού Αμαρτήματος, πρώτη καθιερώνει η Τοπική Σύνοδος της Καρθαγένης το 419, με τον ρκα΄ Κανόνα της. Η Σύνοδος αυτή δογμάτισε κατ’ αυτό τον τρόπο, υπό την επίδραση της θεολογίας του παρόντος σ’ αυτήν επ. Ιππώνος Αυγουστίνου, η δε θεολογία αυτή έκτοτε έγινε βασικό δόγμα των Λατίνων. Τον Κανόνα αυτόν επικυρώνει και ο β΄ Κανόνας της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου, αναφέρεται δε και στις μετέπειτα Τοπικές Συνόδους Κων/πόλεως 1638 και 1672, καθώς και Ιεροσολύμων 1672

Όσοι λένε ψέματα στις επαγγελματικές τους συναλλαγές , φέρνουν τον διάβολο μέσα στην εργασία τους. (Αγ. Νικοδήμου του Αγιορείτη)

 

         Αδελφοί μου. εσείς, από το ένα μέρος παρακαλείτε τον Θεό να είναι παρών και με τη Χάρη Του να ευοδώνει τις εργασίες σας και να ευλογεί τους κόπους των χεριών σας και να αυξάνει τα υπάρχοντά σας και από το άλλο, φέρνετε τον διάβολο με τις ψευδολογίες σας μέσα στις εργασίες σας και διώχνετε τον Θεό. Διότι, όπου το ψέμα επικρατεί και λέγεται ασύστολα, από εκεί φεύγει ο Θεός. ο οποίος μισεί το ψεύδος και έρχεται ο διάβολος, ο πατέρας του ψεύδους. Στην εργασία όμως και στο επάγγελμα, από το οποίο αποδιώκεται ο Θεός και διαφεντεύει ο διάβολος, τί ευλογία ή τί καλό μπορεί να ακολουθήσει; Οπωσδήποτε κανένα. Και όχι μόνο δεν μπορεί να επέλθει εκεί κανένα καλό, αλλά κατάρα και δυστυχία και κάθε μορφή κακού θα επικρατήσει.
Έπειτα συλλογισθείτε και τούτο: Αν μια φορά φανείτε ψεύτες στις συναλλαγές σας. Μετά, και αλήθεια να λέτε, κανείς πια δεν θα σας πιστεύει, καθώς το λέει και ο ιερός Χρυσόστομος : «Μην αποδείξεις στο φίλο σου πως δεν είσαι άξιος της εμπιστοσύνης του, με το να του λες ψέματα, γιατί και όταν θα λες την αλήθεια δεν θα σε πιστεύει. Διότι αυτός που θα πιαστεί να λέει ψέματα σε μια υπόθεση, δεν θα τον πιστέψουν ποτέ, έστω κι αν χρησιμοποιεί κατά κόρον την αλήθεια».

Γι’ αυτό. αδελφοί μου, για να μη λέτε ψέματα, όταν λ.χ. έρχονται πολλοί ενδιαφερόμενοι και σας ζητούν να αναλάβετε να τους εξυπηρετήσετε, μη δίνετε σε όλους υποσχέσεις που θα αποδειχθούν σε λίγο ψεύτικες, αλλά φερθείτε με ειλικρίνεια και στείλτε όσους δεν προλαβαίνετε να τους εξυπηρετήσετε σε άλλους συντεχνίτες σας. Διότι, επειδή δεν έχετε τη δυνατότητα να φυλάξετε τις υποσχέσεις που δίνετε, υποδεικνύεσθε ψεύτες και σκανδαλίζετε τους ανθρώπους που σας εμπιστεύονται. Κι αν σας ενοχλεί ο λογισμός σας και σας λέει ότι έτσι χάνετε τον πελάτη σας, μην τον ακούτε αυτό το λογισμό. αλλά να επιρρίπτετε την ελπίδα σας στον Θεό και Εκείνος θα σας στείλει άλλους πελάτες, όταν θα τους έχετε ανάγκη.

(«Το ψέμα και η δολιότητα», εκδ. Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου – Καρέας 2007, σ. 43-45)

Σχετικά μέ τό νά μήν ἀπελπιζόμαστε

 

Ἅγιος Ἀμφιλόχιος (Ἐπίσκοπος Ἰκονίου)

Κάποιος ἀδελφός νικήθηκε ἀπό τό πάθος τῆς πορνείας καί ἔκανε τήν ἁμαρτία καθημερινά., ἀλλά καί καθημερινά ζητοῦσε ἔλεος ἀπό τόν Κύριό του μέ δάκρυα καί προσευχές. Ἐνεργώντας λοιπόν ἔτσι, τόν ξεγελοῦσε ἡ κακή συνήθεια, καί ἔκανε τήν ἁμαρτία· ἔπειτα πάλι, μετά τήν ἁμαρτία, πήγαινε στήν ἐκκλησία, καί βλέποντας τήν ἱερή καί σεβάσμια εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἔπεφτε μπροστά της μέ πικρά δάκρυα καί ἔλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, καί πάρε ἀπό ἐπάνω μου αὐτόν τόν ὕπουλο πειρασμό, γιατί μέ ταλαιπωρεῖ φοβερά καί μέ τραυματίζει μέ τίς πικρές ἡδονές. Δέν ἔχω πρόσωπο, Κύριε, νά ἀντικρύσω καί νά δῶ τήν ἁγία εἰκόνα σου καί τήν ὑπέρλαμπρη μορφή τοῦ προσώπου σου, ὥστε νά γλυκαθεῖ ἡ καρδιά μου».

Τέτοια ἔλεγε, καί ὅταν ἔβγαινε ἀπό τήν ἐκκλησία ἔπεφτε πάλι στόν βοῦρκο. Ὅμως καί πάλι δέν ἀπελπιζόταν γιά τή σωτηρία του, ἀλλά ἀπό τήν ἁμαρτία ξαναγύριζε στήν ἐκκλησία καί ἔλεγε τά παρόμοια πρός τόν φιλάνθρωπο Κύριο καί Θεό: «Ἐσένα, Κύριε, βάζω ἐγγυητή, ὅτι ἀπό ἐδῶ καί πέρα δέν θά ξανακάνω αὐτή τήν ἁμαρτία· μόνο, ἀγαθέ, συγχώρησέ μου ὅσες ἁμαρτίες σοῦ ἔκανα ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τώρα». Καί ἀφοῦ ἔδινε αὐτές τίς φοβερές ὑποσχέσεις, πάλι γύριζε στή βαριά ἁμαρτία του. Καί ἔβλεπε κανείς τή γλυκύτατη φιλανθρωπία καί τήν ἄπειρη ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ νά ἀνέχεται καθημερινά καί νά ὑπομένει τήν ἀδιόρθωτη καί βαριά παράβαση καί τήν ἀχαριστία τοῦ ἀδελφοῦ καί νά θέλει ἀπό πολλή εὐσπλαχνία τή μετάνοιά του καί τήν ὁριστική ἐπιστροφή του. Γιατί αὐτό δέν γινόταν γιά ἕνα, δύο ἤ τρία χρόνια, ἀλλά γιά δέκα καί περισσότερο.

Βλέπετε ἀδελφοί, τήν ἄμετρη ἀνοχή καί τήν ἄπειρη φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου; Πῶς κάθε φορὰ δείχνει μακροθυμία καί καλοσύνη, ὑπομένοντας τίς βαριές ἀνομίες καί ἁμαρτίες μας; Γιατί αὐτό πού συγκλονίζει καί προκαλεῖ θαυμασμό σχετικά μέ τήν πλούσια εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι ὁ ἀδελφός, ἐνῶ ὑποσχόταν καί συμφωνοῦσε νά μήν ξανακάνει τήν ἁμαρτία, ἀποδεικνυόταν ψεύτης.

Μία μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αὐτό, ὁ ἀδερφός, ἀφοῦ ἔκανε τήν ἁμαρτία, πῆγε τρέχοντας στήν ἐκκλησία, θρηνώντας καί στενάζοντας καί κλαίγοντας καί βιάζοντας τὴν εὐσπλαχνία τοῦ ἀγαθοῦ Θεοῦ νά τόν λυπηθεῖ καί νά τόν γλυτώσει ἀπό τόν βοῦρκο τῆς ἀσωτείας. Καθώς λοιπόν ὁ ἀδελφός παρακαλοῦσε τόν φιλάνθρωπο Θεό, ὁ ἀρχέκακος διάβολος, ἡ καταστροφή τῶν ψυχῶν μας, εἶδε ὅτι τίποτε δέν κάνει, ἀλλά ὅσο αὐτός ἔραβε μέ τήν ἁμαρτία, ὁ ἀδελφός τά ξήλωνε μέ τή μετάνοια. Μέ θράσος λοιπόν τοῦ παρουσιάστηκε φανερά καί, στρέφοντας τό πρόσωπό του πρός τή σεβάσμια εἰκόνα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, κραύγαζε καί ἔλεγε: «Τί θά γίνει μ’ ἐμᾶς τούς δύο, Ἰησοῦ Χριστέ; Ἡ ἄπειρη συμπάθειά σου μέ νικᾶ καί μέ ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αὐτόν τόν πόρνο, τόν ἄσωτο, πού κάθε μέρα σοῦ λέει ψέματα καί δέν λογαριάζει τήν ἐξουσία σου. Γιατί λοιπόν δέν τόν καῖς, ἀλλά μακροθυμεῖς καί τόν ἀνέχεσαι; Ἐσύ πρόκειται νά δικάσεις τοῦ μοιχούς καί τούς πόρνους καί νά ἐξολοθρεύσεις ὅλους τοὺς ἁμαρτωλούς. Πράγματι, δέν εἶσαι δίκαιος κριτής, ἀλλά ὅπου νομίσει ἡ ἐξουσία σου, κρίνεις ἄδικα καί παραβλέπεις. Ἐμένα, γιά τή μικρή παράβαση τῆς ὑπερηφάνειας, μέ ἔριξες ἀπό τόν οὐρανό κάτω· καί αὐτός εἶναι ψεύτης καί πόρνος καί ἄσωτος, καί ἐπειδή πέφτει μπροστά σου, τοῦ χαρίζεις ἀτάραχος τήν εὐμένειά σου. Γιατί λοιπόν σέ λένε δίκαιο κριτή; Ὅπως βλέπω, καί ἐσύ χαρίζεσαι σέ πρόσωπα ἀπό τήν πολλή σου ἀγαθότητα καί παραβλέπεις τό δίκαιο». Καί αὐτά ὁ διάβολος τά ἔλεγε πνιγμένος ἀπό τήν πολλή πίκρα του καί βγάζοντας φλόγες καί καπνό ἀπό τά ρουθούνια του.

Ἀφοῦ τά εἶπε αὐτά ὁ διάβολος, σώπασε· καί ἀμέσως ἀκούστηκε μία φωνή σάν ἀπό τό ἅγιο βῆμα νά λέει: «Παμπόνηρε καί ὀλέθριε δράκοντα, δέν χόρτασε ἡ κακία σου πού κατάπιες ὅλο τόν κόσμο, ἀλλά καί αὐτόν πού κατέφυγε στό ἄπειρο ἔλεος τῆς εὐσπλαχνίας μου πασχίζεις νά τόν ἁρπάξεις καί νά τόν καταπιεῖς; Ἔχεις νά παρουσιάσεις ἁμαρτήματα τόσα ποὺ νά ζυγίζουν βαρύτερα ἀπό τό πολύτιμο αἷμα ποὺ ἔχυσα γι’ αὐτόν ἐπάνω στόν σταυρό; Μάθε ὅτι ἡ σταύρωση καί ὁ θάνατός μου συγχώρησαν τίς ἁμαρτίες του. Καί ἐσύ βέβαια, ὅταν αὐτός πηγαίνει στήν ἁμαρτία, δέν τόν διώχνεις, ἀλλά τόν δέχεσαι μέ χαρά καί δέν τόν ἀποστρέφεσαι, οὔτε τόν ἐμποδίζεις, γιατί ἐλπίζεις νά τόν κερδίσεις. Ἐγώ λοπόν, πού εἶμαι τέτοιος σπλαχνικός καί φιλάνθρωπος, πού ἔδωσα ἐντολή στόν κορυφαῖο μου ἀπόστολο Πέτρο νά συγχωρεῖ ὥς ἑβδομήντα φορές τό ἑπτά αὐτόν πού ἁμαρτάνει καθημερινά, ἄραγε δέν θά συγχωρήσω καί δέν θά τόν σπλαχνιστῶ; Ναί, σοῦ λέω· καί ἐπειδή καταφεύγει σ’ ἐμένα, δέν θά τόν ἀποστραφῶ, ὥσπου νά τόν πάρω δικό μου· γιατί ἐγώ γιά τούς ἁμαρτωλούς σταυρώθηκα καί γι’ αὐτούς ἅπλωσα τά ἄχραντα χέρια μου, ἔτσι ὥστε ὅποιος θέλει νά σωθεῖ, νά καταφεύγει σ’ ἐμένα καί σώζεται. Κανέναν δέν ἀποστρέφομαι οὔτε διώχνω· ἀκόμη καί μύριες φορές τή μέρα νά ἁμαρτήσει κάποιος καί μύριες φορές νά ἔρθει σ’ ἐμένα, δέν θά φύγει λυπημένος. Γιατί δέν ἦρθα νά καλέσω σέ μετάνοια τούς ἐνάρετους ἀλλά τούς ἁμαρτωλούς».

Μόλις ἀκούστηκαν αὐτά τά λόγια, ὁ διάβολος ἔμεινε στή θέση του τρέμοντας, χωρίς νά μπορεῖ νά φύγει. Καί ἀκούστηκε πάλι ἡ φωνή: « Ἄκουσε, ἀπατεώνα, καί σχετικά μέ αὐτό πού εἶπες, ὅτι δηλαδή εἶμαι ἄδικος. Γιατί ἐγώ εἶμαι δίκαιος σέ ὅλους, καί σέ ὅποια κατάσταση βρῶ κάποιον, σύμφωνα μέ αὐτή τόν κρίνω. Δές, λοιπόν· αὐτόν τόν βρῆκα τώρα σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή, πεσμένο μπροστά στά πόδια μου καί νικητή σου. Θά τόν πάρω λοιπόν καί θά σώσω τήν ψυχή του, ἐπειδή δέν ἀπελπίστηκε γιά τή σωτηρία του. Καί ἐσύ, βλέποντας τήν τιμή πού τοῦ κάνω, νά σουβλιστεῖς ἀπό τόν φθόνο σου καί νά καταντροπιαστεῖς».

Καί ὅπως ἦταν ὁ ἀδελφός πεσμένος μπρούμυτα καί θρηνοῦσε, παρέδωσε τήν ψυχή του· καί ἀμέσως ἦρθε ὀργή μεγάλη σάν φωτιά καί ἔπεσε ἐπάνω στόν σατανᾶ καί τόν κατέκαιγε. Ἀπό αὐτό λοιπόν ἄς μάθουμε, ἀδελφοί, τήν ἄμετρη εὐσπλαχνία καί φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ καί πόσο καλό Κύριο ἔχουμε, καί ποτέ νά μήν ἀπελπιστοῦμε ἤ νά ἀμελήσουμε τή σωτηρία μας.

Κάποιος ἄλλος πάλι πού μετανόησε μετά τήν ἁμαρτία ἀποσύρθηκε στήν ἡσυχία· συνέβη ὅμως τότε νά χτυπήσει σέ πέτρα καί νά πληγωθεῖ στό πόδι, καί τόσο αἷμα νά τρέξει ἀπό τήν πληγή, ὥστε νά ξεψυχήσει ἀπό τόν αἱμοραγία. Ἦρθαν λοιπόν οἱ δαίμονες θέλοντας νά πάρουν τήν ψυχή του· καί τούς λένε οἱ ἄγγελοι: «Κοιτάξτε στήν πέτρα καί δεῖτε τό αἷμα του πού ἔχυσε γιά τόν Κύριο». Καί μέ αὐτό πού εἶπαν οἱ ἄγγελοι, ἀφέθηκε ἐλεύθερη ἡ ψυχή.

Σέ κάποιον ἀδερφό πού ἔπεσε σέ ἁμαρτία, παρουσιάστηκε ὁ σατανᾶς καί εἶπε: «Δέν εἶσαι χριστιανός». Ὁ ἀδελφός τοῦ ἀποκρίθηκε: «ὅποιος καί νά εἶμαι, πάντως εἶμαι καλύτερός σου». Ὁ σατανᾶς εἶπε πάλι: «Σοῦ λέω, θά πᾶς στήν κόλαση». Καί ὁ ἀδελφός τοῦ ἀπάντησε: «Δέν εἶσαι ἐσύ κριτής μου οὔτε ὁ Θεός μου». Ἔτσι ὁ σατανᾶς ἔφυγε ἄπρακτος, ἐνῶ ὁ ἀδελφός ἔδειξε εἰλικρινῆ μετάνοια στόν Θεό καί ἔγινε ἄξιος.

Ἕνας ἀδελφός ποὺ εἶχε κυριευθεῖ ἀπό λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τί νά κάνω; Οἱ λογισμοί μου λένε ὅτι ἄδικα ἀπαρνήθηκα τόν κόσμο καί ὅτι δέν μπορῶ νά σωθῶ». Καί ὁ γέροντας ἀποκρίθηκε: «Ἀκόμη καί ἄν δέν μποροῦμε νά μποῦμε στή Γῆ τῆς ἐπαγγελίας, μᾶς συμφέρει νά ἀφήσουμε τά κόκκαλά μας στήν ἔρημο παρά νά γυρίσουμε πίσω στή Αἴγυπτο».

Ἄλλος ἀδελφός ρώτησε τόν ἴδιο γέροντα: «Πάτερ, τί ἐννοεῖ ὁ προφήτης ὅταν λέει: ‘‘ Δέν ὑπάρχει γι’ αὐτό σωτηρία ἀπό τόν Θεό του’’;» καί ὁ γέροντας εἶπε: «Ἐννοεῖ τούς λογισμούς τῆς ἀπελπισίας πού σπέρνονται ἀπό τούς δαίμονες σέ αὐτόν πού ἁμάρτησε καί τοῦ λένε• ‘‘Δέν ὑπάρχει πιά γιά σένα σωτηρία ἀπό τόν Θεό’’, καί προσπαθοῦν νά τόν γκρεμίσουν στήν ἀπελπισία. Αὐτούς πρέπει κανείς νά τούς ἀντιμάχεται λέγοντας• ‘‘ Καταφύγιό μου εἶναι ὁ Κύριος, καί αὐτός θά ἐλευθερώσει ἀπό τήν παγίδα τά πόδια μου’’».

Κάποιος ἀπό τούς πατέρες διηγήθηκε ὅτι στήν Θεσσαλονίκη ὑπῆρχε ἕνα ἀσκητήριο παρθένων. Μία ἀπό αὐτές, ἀπό ἐνέργεια τοῦ κοινοῦ ἐχθροῦ, ἔφυγε ἀπό τό μοναστήρι καί ἔπεσε σέ πορνεία, καί ἔμεινε στό πάθος αὐτό ἀρκετό καιρό. Κάποτε ὅμως, μέ τή βοήθεια τοῦ φιλάνθρωπου Θεοῦ, μετανόησε καί γύρισε στό κοινόβιό της. Καί φτάνοντας μπροστά στήν πύλη, ἔπεσε νεκρή.

Ὁ θάνατός της ἀποκαλύφθηκε σέ κάποιον ἅγιο, ὁ ὁποῖος εἶδε τούς ἁγίους ἀγγέλους πού ἦρθαν νά πάρουν τήν ψυχή της, καί δαίμονες πού τούς ἀκολουθοῦσαν. Στόν διάλογο πού ἔγινε μεταξύ τους, οἱ ἅγιοι ἄγγελοι ἔλεγαν ὅτι γύρισε μέ μετάνοια. Οἱ δαίμονες πάλι ἀντέλεγαν: «Τόσο καιρό εἶναι ὑποδουλωμένη σ’ ἐμᾶς καί εἶναι δική μας· ἄλλωστε δέν πρόλαβε οὔτε νά μπεῖ στό κοινόβιο, καί πῶς λέτε ὅτι μετανόησε;» καί εἶπαν οἱ ἄγγελοι: «Ἀπό τή στιγμή πού εἶδε ὁ Θεός τήν πρόθεσή της νά ἔχει κλίση στόν σκοπό αὐτό, δέχτηκε τή μετάνοιά της· καί ἡ μετάνοια βέβαια ἦταν στήν ἐξουσία της, λόγω τοῦ σκοποῦ πού ἔβαλε, ἡ ζωή της ὅμως ἦταν στήν ἐξουσία τοῦ Κυρίου τοῦ σύμπαντος». Μέ τά λόγια αὐτά ντροπιάστηκαν οἱ δαίμονες καί ἔφυγαν. Καί αὐτός πού εἶδε τήν ἀποκάλυψη, τή διηγήθηκε στούς παρόντες.

Ὁ ἀββάς Ἁλώνιος εἶπε ὅτι, ἄν θέλει ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ ἀπό τό πρωί ὥς τό βράδι νά φτάσει σέ θεῖα μέτρα.

Ἕνας ἀδελφός ρώτησε τόν ἀββᾶ Μωυσῆ: «Ἔστω ὅτι κάποιος δέρνει τόν δοῦλο του γιά κάποιο σφάλμα ποὺ ἔκανε· τί θά πεῖ ὁ δοῦλος;». Ἀποκρίθηκε ὁ γέροντας: «Ἄν εἶναι δοῦλος καλός, θά πεῖ· ‘‘Σπλαχνίσου με ἔσφαλα’’». «Δέν λέει τίποτε ἄλλο;» ξαναρώτησε ὁ ἀδελφός. «Τίποτε», ἀπάντησε ὁ γέροντας· «γιατί ἀπό τή στιγμή πού θά ἀναγνωρίσει τό σφάλμα του καί θά πεῖ ὅτι ἔσφαλε, ἀμέσως τόν σπλαχνίζεται ὁ κύριος του».

Κάποιος ἀδελφός εἶπε στόν ἀββᾶ Ποιμένα: «Ἄν πέσω σέ ἀξιοδάκρυτο παράπτωμα, μέ κατατρώει ὁ λογισμός μου καί μέ κατηγορεῖ πού ἔπεσα». Ὁ γέροντας ἀπάντησε: «Ἄν, τήν ὥρα πού ἄνθρωπος πέσει σέ σφάλμα, πεῖ ‘‘ἁμάρτησα’’, ἀμέσως παύει ὁ λογισμός».

Κάποιας νέας, πού λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οἱ γονεῖς καί ἔμεινε ὀρφανή. Αὐτή τότε μετέτρεψε τό σπίτι της σέ ξενώνα τῶν πατέρων τῆς Σκήτης καί γιά πολύ καιρό τούς δεχόταν καί τούς φιλοξενοῦσε. Ὅταν ὅμως ξόδεψε ὅσα εἶχε, ἄρχισε νά στερεῖται. Τήν πλησίασαν τότε ἄνθρωποι διεστραμμένοι καί τήν ἔβγαλαν ἀπό τόν καλό δρόμο. Καί ζοῦσε πλέον ἁμαρτωλά,. Ἔτσι πού κατάντησε καί στήν πορνεία.

Ὅταν τό ἔμαθαν οἱ πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ καί κάλεσαν τόν ἀββᾶ Ἰωάννη τόν Κολοβό καί τοῦ εἶπαν: «Ἀκούσαμε γιά τήν τάδε ἀδελφή ὅτι ζεῖ στήν ἁμαρτία. Αὐτή, ὅταν μποροῦσε, εἶχε δείξει ἀγάπη σ’ ἐμᾶς· ἄς τή βοηθήσουμε καί ἐμεῖς τώρα, ὅπως μποροῦμε. Κάνε λοιπόν τόν κόπο νά πᾶς σέ αὐτήν καί μέ σοφία πού σοῦ ἔδωσε ὁ Θεός, φρόντισε γιά τή διόρθωσή της».

Πῆγε λοιπόν ὁ γέροντας σέ αὐτήν, καί εἶπε στή γριά πού φύλαγε στήν πόρτα: «Πές στήν κυρία σου ὅτι ἦρθα». Ἐκείνη τόν ἔδιωξε λέγοντας: «Ἐσεῖς παλιά τῆς τά φάγατε ὅλα καί τώρα εἶναι φτωχή». Ὁ γέροντας ἐπέμενε: «Πές της, καί θά δεῖ πολύ καλό ἀπό ἐμένα». Ἀνέβηκε λοιπόν ἡ γριά καί ἀνέφερε στή νέα γιά τόν γέροντα. Ἀκούγοντάς την ἐκείνη εἶπε: «Αὐτοί οἱ μοναχοί ὅλο γυρίζουν κατά τήν Ἐρυθρά Θάλασσα καί βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στό κρεβάτι καί εἶπε στή θυρωρό: «Φέρε τον ἐδῶ».

Ὅταν μπῆκε ὁ ἀββάς Ἰωάννης, κάθισε κοντά της καί, κοιτώντας την στό πρόσωπο, τῆς εἶπε: «Τί σέ ἔκανε νά ἀπορρίψεις τόν Ἰησοῦ, ὥστε νά φτάσεις σέ αὐτή τήν κατάσταση;» Αὐτή, ἀκούγοντας τά λόγια του, πάγωσε· καί ὁ γέροντας, σκύβοντας τό κεφάλι, ἄρχισε νά κλαίει πικρά. «Ἀββᾶ, γιατί κλαῖς;» τόν ρώτησε. Αὐτός σήκωσε λίγο τό κεφάλι του, καί σκύβοντας πάλι εἶπε: «Βλέπω τόν σατανᾶ νά χορεύει στό πρόσωπό σου, καί πῶς νά μήν κλάψω;» «Ὑπάρχει μετάνοια, ἀββᾶ;» ρώτησε ἡ κόρη. «Ναί», τῆς εἶπε ὁ γέροντας. Καί ἐκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, ὅπου νομίζεις». «Πᾶμε», εἶπε ὁ γέροντας, καί αὐτή ἀμέσως σηκώθηκε νά τόν ἀκολουθήσει. Ὁ γέροντας παρατήρησε ὅτι δέν ἄφησε καμιά παραγγελία γιά τό σπίτι της καί θαύμασε.

Κοντεύοντας στήν ἔρημο, τούς πρόλαβε τό βράδυ. Καί ὁ γέροντας τῆς ἑτοίμασε ἕνα μικρό προσκέφαλο, τό σταύρωσε καί τῆς εἶπε νά κοιμηθεῖ ἐκεῖ. Ἔκανε ἔπειτα καί γιά τόν ἑαυτό του πιό πέρα καί ἀφοῦ τελείωσε τίς προσευχές του πλαγίασε καί αὐτός.

Τά μεσάνυχτα ξύπνησε καί βλέπει κάτι σάν δρόμο ἀπό φῶς νά ξεκινᾶ ἀπό αὐτήν καί νά καταλήγει στόν οὐρανό, καί εἶδε τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβάζουν τήν ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε καί τή σκούντηξε μέ τό πόδι. Ὅταν κατάλαβε ὅτι ἦταν νεκρή, γονάτισε μέ τό πρόσωπο στή γῆ καί παρακαλοῦσε τόν Θεό. Καί ἄκουσε μία φωνή νά τοῦ λέει ὅτι ἡ μία ὥρα τῆς μετανοίας της ἔγινε δεκτή περισσότερο ἀπό τή μετάνοια πολλῶν ἄλλων, πού διαρκεῖ πολύν καιρό ἀλλά δέν ἔχει θέρμη