Tουρκική φρεγάτα πάλι σάρωσε τις Κυκλάδες και τα Εθνικά Χωρικά Ύδατα - Καμία ενεργητική αντίδραση από πλευράς ΠΝ

Η τουρκική φρεγάτα F497GELIBOLU κλάσης O.H.Perry (το

 σκάφος που βλέπεται στη φωτό) προερχόμενη από ναυτική βάση του Ακσάζ, σήμερα, "σάρωσε" πάλι τις Κυκλάδες και τα Εθνικά Χωρικά Υδατα ως ακολούθως:

• Την 01:00 εισήλθε βόρεια ν. Νάξου και την 04:45 εξήλθε βόρεια ν. Μήλου.
• Από την 04:45 έως την 10:00 παρέμεινε σε διεθνή ύδατα δυτικά ν. Μήλου.
• Την 10:00 εισήλθε βόρεια ν. Μήλου και την 11:30 εξήλθε βόρεια ν. Πάρου

Πλοία και μέσα του Πολεμικού Ναυτικού καθώς και αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας παρακολούθησαν και παρακολουθούν το εν λόγω πολεμικό πλοίο καθ’ όλη την διάρκεια του πλου του, χωρίς να υπάρξει καμία άλλη αντίδραση από ελληνικής πλευράς.
Η F497 TCG-Gelibolu είναι από τις εκσυγχρονισμένες φρεγάτες της κλάσης Gabya Class Anti-Air Warfare (AAW) στην οποία έχει τοποθετηθεί οκταπλό κελί Mk-41 VLS των τεσσάρων βλημάτων και μεταφέρει συνολικά 32 RIM-162 Evolved SeaSparrow Missile (ESSM). Επίσης έχει εγκασταθεί ραντάρ SMART-S Mk2 3D και το σύστημα μάχης GENESIS (Gemi Entegre Savaş İdare Sistemi) της ASELSAN.
Σημειώνεται ότι η επιθετική κίνηση της Άγκυρα γίνεται μεσούσης της άσκησης ΚΑΤΑΙΓΙΣ 2014 του ΠΝ και 24 ώρες πριν την συνάντηση στις Βρυξέλλες του ΥΕΘΑ Δ.Αβραμόπουλου με τον Τούρκο ομόλογό του. 
Οπως πληροφορούμαστε ο Δ.Αβραμόπουλος έχει γίνει έξαλλος με το περιστατικό.
πηγή

Πατριάρχης και Πάπας ενώνουν το Πάσχα… Πλησιάζουν όλα ! Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός πως «το ποθούμενο θα έλθει όταν έλθουν δύο καλοκαίρια συνεχόμενα και δύο Πασχαλιές μαζί»…

 Αρκετοί μπορεί να σκεφτούν όλα τα είχαμε αυτό μας έλειπε. Κι όμως, πρόκειται για ένα ιστορικό βήμα στην παγκόσμια ιστορία της ανθρωπότητας και των Εκκλησιών. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η διαφορετική ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα μεταξύ Ορθόδοξων και Καθολικών προϋπήρξε κατά 800 χρόνια από το Σχίσμα των Εκκλησιών το 1054 που προκάλεσε πολλά δεινά και άλλαξε σε μεγάλο βαθμό την ιστορία της ανθρωπότητας.

Έτσι, και μόνο το γεγονός ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης Βαρθολομαίος συζητά σοβαρά με τον Πάπα της Ρώμης Φραγκίσκο να ενώσουν την ημερομηνία εορτασμού του Πάσχα αποτελεί τεράστια είδηση παγκόσμιας εμβέλειας.
Όπως, μάλιστα, αναφέρει ο ιστότοπος agioreitikovima.gr, την αποκάλυψη έκανε ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος μετά τη συνάντησή του με τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο στους Άγιους Τόπους. Χαρακτήρισε μάλιστα «γελοίο» το να υπάρχει διαφορά μιας εβδομάδας, ενώ κατά τακτά χρονικά διαστήματα να συμπίπτει ο εορτασμός.

Ανεξαρτήτως αυτού, όπως αναφέρουν πληροφορίες κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησής τους Πατριάρχης και Πάπας αποφάσισαν να κάνουν σαφή και σταθερά βήματα στην κατεύθυνση της χριστιανικής ενότητας. Και όπως εκτιμάται από εκκλησιαστικούς κύκλους μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η αγκαλιά μεταξύ Φραγκίσκου και Βαρθολομαίου, μια αγκαλιά που ερμηνεύτηκε ως αγκαλιά ανάμεσα στην Εκκλησία της Ανατολής και της Δύσης.
Προφανώς, υπάρχουν πολλά εμπόδια και πολλοί «σκελετοί» τόσο στο Βατικανό όσο και στο Φανάρι.

Και για όσους μπορούν να αποκωδικοποιούν την φρασεολογία της Εκκλησίας, οι δηλώσεις και των δύο προκαθήμενων δείχνουν ότι τουλάχιστον οι ίδιοι είναι αποφασισμένοι.
Ο κ. Βαρθολομαίος, δήλωσε ότι «η αγάπη διώχνει το φόβο και οι Χριστιανοί που αγαπούν ο ένας τον άλλο πρέπει να γίνουν ένα παράδειγμα για ολόκληρο τον κόσμο». Στο ίδιο μήκος κύματος ο Πάπας σημείωσε: «Ας μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να στερηθούμε την βάση της ελπίδας μας Ας μην στερήσουμε από τον κόσμο το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης!».

Το ιστορικό του διαφορετικού γιορτασμού
Όπως αναφέρεται στη Wikipedia, οι ενδείξεις της διάσπασης που οριστικοποιήθηκε 800 χρόνια αργότερα, το 1054, παρατηρούνται από το 200 μ.Χ. όταν οι εκκλησίες των δύο πλευρών της Αυτοκρατορίας διαφώνησαν για τον προσδιορισμό του Πάσχα. Οι ανατολικοί Χριστιανοί προσδιόρισαν το Πάσχα σύμφωνα με το εβραϊκό ημερολόγιο. Οι Εβραίοι γιόρταζαν τη Διάβαση της Ερυθράς θάλασσας (Εβραϊκό Πάσχα) τη 14η μέρα του μήνα Νισσάν.

Οι δυτικοί Χριστιανοί προσδιόρισαν την ημέρα της Αναστάσεως την πρώτη Κυριακή μετά το Εβραϊκό Πάσχα. Ο Επίσκοπος Ρώμης Βίκτωρ (189 – 199), μελέτησε το ζήτημα και πρότεινε την τήρηση της Κυριακής.
Οι ανατολικοί αρνήθηκαν να το δεχτούν και ο Βίκτωρ διέκοψε τη μεταξύ τους κοινωνία για κάποιο διάστημα.
Το 222 ο Ιππόλυτος συνέταξε έναν κατάλογο ημερομηνιών του Πάσχα βασισμένο σε έναν κύκλο 112 ετών.
Τέλος, η Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας διευθέτησε το ζήτημα. Οι Χριστιανοί συμφώνησαν γενικά να γιορτάζουν το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

ΠΗΓΗ  το είδαμε εδώ

Πρωτοπρ. Άγγελος Αγγελακόπουλος, Προς κοινό εορτασμό Πάσχα Ορθοδόξων και αιρετικών Παπικών;

Ἐν Πειραιεῖ 2-6-2014

ΠΡΟΣ  ΚΟΙΝΟ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΠΑΣΧΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ;

Μέ ἀφορμή συζήτηση μεταξύ «Πάπα» καί Πατριάρχη κατά τή συνάντησή τους στά Ἱεροσόλυμα

Γράφει ο πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλος,

ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Ν. Καλλιπόλεως Πειραιῶς

Αἴσθηση προκάλεσε ἡ δήλωση τοῦ «πάπα» Φραγκίσκουσχετικά μέ τό Πάσχα στούς δημοσιογράφους, πού τόν ρώτησαν στό ἀεροπλάνο κατά τήν ἐπιστροφή του στή Ρώμη ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους γιά τήν σχέση του μέ τούς Ὀρθοδόξους.

«Συζητήσαμε ὥστε νά γίνει κάτι καί γιά τό θέμα τοῦ Πάσχα. Εἶναι ἀστεῖο νά ρωτᾶς πές μου ὁ Χριστός σου πότε ἀνασταίνεται;  Ὁ δικός μου τήν ἑπόμενη ἑβδομάδα. Ὁ δικός μου ἀντιθέτως ἀναστήθηκε τήν προηγούμενη ἑβδομάδα. Μέ τόν Βαρθολομαῖοσυζητᾶμε σάν ἀδέλφια, ἔχουμε μιά σχέση ἀγάπης, λέει ὁ ἕνας στόν ἄλλο τίς δυσκολίες, πού ἀντιμετωπίζει σέ θέματα διοίκησης»[1].

Ἄς πάρουμε,  ὅμως, τά πράγματα ἀπό τήν ἀρχή.

Ὁ κοινός ἄξονας Παπισμοῦ - ΠΣΕ - Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου

Τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ προωθεῖ τὸ Βατικανὸν ἀπὸ τὸ 1960. Τὸν στόχο του αὐτὸν ἐπισημοποίησε κατὰ τὴν Β´ Βατικανὴ ψευδοσύνοδο καὶ τὸν ἀποδέχθηκε Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κυρὸς Ἀθηναγόρας, ὁ ὁποῖος ἔγινε ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς ἰδέας αὐτῆς. Γιὰ πολλὰ ἔτη ὑπῆρχε ἄκρα τοῦ «τάφου σιωπὴ», διότι ὅλοι φοβοῦνταν τίς ἀντιδράσεις κυρίως, τῶν Ὀρθοδόξων. Ὅλα αὐτὰ τὰ ἔτη, ὅμως, συζητούσαν μυστικῶς οἱ κεφαλές τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν Ὀρθοδόξων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Ὅπως ἀποκαλύπτεται στή συνέχεια ἔχει συγκροτηθεῖ γιὰ τὸ θέμα κοινός ἄξονας μεταξὺΠαπισμοῦ, Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν» (μᾶλλον Αἱρέσεων-ΠΣΕ) καὶ  Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου                      κ. Βαρθολομαίου. Ὁ ἄξονας αὐτὸς προέβλεπε, μετὰ τὸ 2001, νὰ ἑορτάζεται ἀπὸ κοινοῦ τὸ Πάσχα μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ ἄλλων πλανεμένων Χριστιανῶν. Τὸν στόχο τὸν ἔθεσε τὸ Βατικανὸ καὶ τὸν προώθησε δυναμικῶς τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο.

Ἡ Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1995

Τὸ τελευταῖο μὲ τὴν ὑπ᾽ ἀριθ. 150 πρωτ. 420/26.5.1995 ἐγκύκλιόν του[2], ἡ ὁποία ἀναφερόταν «εἰς τὸν καθορισμὸν κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ ὑφ᾽ ἁπάντων τῶν χριστιανῶν τῆς Μεγάλης ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα», ἔθεσε ἐπὶ τάπητος μία σειρὰν προβλημάτων ἱστορικοῦ, κανονικοῦ καὶ δογματικοῦ χαρακτῆρος. «Ἡ ἀνακίνησις τοῦ ὅλου ζητήματος ἔδωσε τὴν εὐκαιρία νὰ  κατανοηθῆ πλήρως ὅτι ὁ ἀπὸ κοινοῦ παγχριστιανικὸς ἑορτασμὸς τοῦ ῾Αγίου Πάσχα δὲν ἀπετέλεσε ποτὲ ἐσωτερικὸ ποιμαντικὸ πρόβλημα τῆς ῾Αγιωτάτης ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἀλλὰ προέκυψε σαφῶς ἀπὸ τὴν Οἰκουμενικὴ Κίνησι ἐντεῦθεν τοῦ 1920· αὐτὴ βλέπει, ὅτι - μέσῳ σταθερῶν πρακτικῶν βημάτων - ἐπιτυγχάνεται ἡ ἐξωτερικὴ (ὁμοσπονδιακὴ) ἑνότης τῶν διϊσταμένων Χριστιανῶν καὶ τοιουτοτρόπως προκαλεῖται στὸν κόσμο ἡ ψευδαίσθησις μιᾶς κοινῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας, παρὰ τὶς ὑφιστάμενες ἀκόμη ἀγεφύρωτες δογματικὲς διαφορές»[3].

Δύο ἔτη μετὰ τὴν ἀνωτέρω ᾿Εγκύκλιο, ἕνα Δελτίο Τύπου τοῦ λεγομένου “Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Π.Σ.Ε.”) (24.3.1997), μὲ τίτλο “῾Η ἡμερομηνία τοῦ Πάσχα : ἡ ἐπιστήμη προσφέρει λύσι σὲ ἕνα ἀρχαῖο θρησκευτικὸ πρόβλημα”, ὑπογραμμίζει τὴν ἡγετικὴ συμβολὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ αὐτοῦ ᾿Οργανισμοῦ τῆς Γενεύης, ἀλλὰ καὶ εὐρύτερα τῶν Οἰκουμενιστικῶν ᾿Οργανισμῶν, στὴν προώθησι τοῦ ζητήματος.

῾Η ὀργάνωσι μιᾶς παγχριστιανικῆς συσκέψεως, ὅπως ἀναφέρει τὸ Δελτίο Τύπου, στὸ Χαλέπιο τῆς Συρίας (5–10.3.1997) ἀπὸ τὸ “Π.Σ.Ε.” καὶ τὸ “Συμβούλιο ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) μὲ ἀντικείμενο τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα ἀπὸ τοῦ 2001 καὶ ἑξῆς, μᾶς δίδει τὴν εὐκαιρία νὰ προβοῦμε σὲ μία σύντομη ἱστορικὴ ἀναφορὰ σὲ μερικὲς πτυχὲς τοῦ ζητήματος.

1. Εἶναι γνωστό ὅτι μὲ τὸν πλέον ἐπίσημο τρόπο τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ἀπὸ ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς τέθηκε μὲ πρωτοβουλία τοῦ “Π.Σ.Ε.” καὶ τῆς Γραμματείας ἐπὶ τῆς ῾Ενότητος τῶν Χριστιανῶν τοῦ Βατικανοῦ, κατὰ τὸ ἔτος 1975 στὴν Ε´ Γενικὴ Συνέλευσι τοῦ “Π.Σ.Ε.” στὴν Ναϊρόμπι τῆς Κένυας (23.11-10.12.1975)[4].

2. Τὸν ᾿Απρίλιο τοῦ 1994, ἐκπρόσωποι τῆς “Συνελεύσεως Εὐρωπαϊκῶν ᾿Εκκλησιῶν” (“Σ.Ε.Ε.”/ “Κ.Ε.Κ.”) (συμμετείχαν ὀρθόδοξοι καὶ προτεστάντες τῆς Εὐρώπης) καὶ τοῦ “Συμβουλίου Καθολικῶν ᾿Επισκοπικῶν Συνόδων Εὐρώπης” (“Σ.Κ.Ε.Σ.Ε.”/“C.C.E.E.”) συνῆλθαν στὸ Λεανυφάλου τῆς Οὑγγαρίας, γιὰ τὴν προετοιμασία καὶ ὀργάνωσι τῆς “Β´ Οἰκουμενικῆς Συναντήσεως ᾿Εκκλησιῶν Εὐρώπης” στὸ Γκρὰτς τῆς Αὐστρίας τὸν ᾿Ιούνιο τοῦ 1997. ῾Η προπαρασκευαστικὴ Μικτὴ ᾿Επιτροπὴ ἀσχολήθηκε ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μετὰ τὸ ἔτος 2001 καὶ ἔθεσε τοῦτο ὡς θέμα συζητήσεως στὴν “Οἰκουμενικὴ Συνάντησι” τοῦ Γκράτς[5].

3. Μετὰ ἀπὸ πέντε μῆνες (14.9.1994), πραγματοποιήθηκε στὸ Φανάρι ἡ “Β´ Σύναξις τῆς ἐν ἐνεργείᾳ ῾Ιεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου”. ῾Ο Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας κ. Στυλιανὸς κατέκλεισε τὴν Εἰσήγησί του “Λειτουργικὰ προβλήματα ἐν τῇ Διασπορᾷ”, μὲ τὴν ἑξῆς χαρακτηριστικὴ ἀποστροφή : “Κατακλείοντες, θὰ ἔπρεπεν ἴσως ἐκ τοῦ ὅλου κύκλου τῶν ἐν τῇ Διασπορᾷ λειτουργικῶν προβλημάτων, νὰ ὑπενθυμίσωμενἐνταῦθα ἰδιαιτέρως τὸ συνεχῶς μετὰ ηὐξημένου ἐνδιαφέροντος ἐπανατιθέμενον αἴτημα τῶν ἀποδήμων διὰ κοινὸν ἑορτασμὸν τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν λοιπῶν Χριστιανῶν, ὅπερ διὰ τοῦτο καὶ ἀποβαίνει ἰδιαιτέρας ποιμαντικῆς ἀνάγκης ζήτημα. Τὸ κατ᾿ ἀρχὴν δικαιώτατον καὶ ἱερὸν τοῦτο αἴτημα, ἀπασχολεῖ ζωηρῶς τὸ πλῆθος καὶ τῶν ᾿Ορθοδόξωνἐν τῇ Διασπορᾷ πιστῶν, ὡς ἐκ τοῦ λόγου ὅτι, ζῶντες οὗτοι ὡς μειονότης ἐν μέσῳπολυανθρώπων καὶ συμπαγῶν κοινωνιῶν ἑτεροδόξων χριστιανῶν, ἀπὸ κοινοῦἑορταζόντων τὸ Πάσχα, ὄχι μόνον αἰσθάνονται περιθωριοποιούμενοι ἤ καὶ πλήρωςἀποκεκομμένοι, ἀλλὰ καὶ ὑφίστανται ὀδυνηρὰς πολλάκις πρακτικὰς συνεπείας εἰς τὰςἐπαγγελματικάς, κοινωνικὰς καὶ ἄλλας σχέσεις των ἐν γένει. Καὶ πρέπει νὰ λεχθῇ ἐνταῦθαἀπεριφράστως ὅτι εἶναι αὐτόχρημα τραγελαφικὸν τὸ γεγονὸς ὅτι, τὴν μὲν Κυριακὴνἡμέραν τῆς ἑβδομάδος - ἥτις εἶναι τὸ ἐπαναλαμβανόμενον ἀντίγραφον τῆς μοναδικῆςἡμέρας τῆς ᾿Αναστάσεως - δεχόμεθα νὰ ἑορτάζωμεν ἀπὸ κοινοῦ μετὰ πάντων τῶνἑτεροδόξων, τῶν ἀλλοθρήσκων, ἀκόμη δὲ καὶ τῶν ἀθέων, αὐτὴν δὲ ταύτην τὴν ἡμέραν τῆς ᾿Αναστάσεως, ἥτις ἀποτελεῖ καὶ τὸ "πρωτότυπον", οὕτως εἰπεῖν, νὰ ἀρνούμεθα νὰἑορτάσωμεν ἀπὸ κοινοῦ”[6]. 

4. Τὸν ἴδιο μῆνα (14-19.9.1994), συνῆλθε στὸ Βουκουρέστι τῆς Ρουμανίας ἡ ᾿Εκτελεστικὴ ᾿Επιτροπὴ τοῦ “Π.Σ.Ε.”, ἡ ὁποία ἀποφάσισε, μεταξὺ ἄλλων, ὅπως τὸ Τμῆμα “Πίστις καὶ Τάξις” καὶ ἡ Γραμματεία ἐπὶ τῆς Λατρείας καὶ τῆς Πνευματικότητος “μελετήσουν ἐκ νέου τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα”, μάλιστα δὲ ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ πρότεινε ὅτι πρέπει νὰ σχεδιασθῆ μία σειρὰ “εὐκαιριῶν γιὰ κοινὴ μαρτυρία καὶ ἑορτασμό, ἐκκινώντας ἀπὸ τὴν ῾Εβδομάδα Προσευχῆς τὸν ᾿Ιανουάριο τοῦ 2000 καὶ διὰ τῆς Πεντηκοστῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων νὰ φθάσωμε στὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τὸ ἔτος 2001”[7]. 

5. Μετὰ ἀπὸ δύο μῆνες (15-20.11.1994) συνῆλθε στὴν Λεμεσὸ τῆς Κύπρου ἡ ΣΤ´ Γενικὴ Συνέλευσις τοῦ “Συμβουλίου ᾿Εκκλησιῶν Μέσης ᾿Ανατολῆς” (“Σ.Ε.Μ.Α.”) καὶ στὰ πλαίσια τῶν δραστηριοτήτων τοῦ Τμήματος “Πίστις καὶ ῾Ενότης” συζητήθηκε τὸ θέμα τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τελικῶς δὲ ἐγκρίθηκε σχετικὸ μήνυμα τοῦ αἱρεσιάρχουΠάπα ᾿Ιωάννου Παύλου Β´. ᾿Εκ μέρους τοῦ Βατικανοῦ, ὁ Καρδινάλιος ᾿Εδουάρδος Κάσσιντυ, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφικίου Συμβουλίου γιὰ τὴν προώθησι τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος, “πρότεινε συνάντηση τῶν Προκαθημένων τῶν ᾿Εκκλησιῶν κατὰ τὸ ἔτος 2000 μὲ σκοπὸ τὴ λήψη ἀποφάσεως γιὰ κοινὴ ἡμερομηνία ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα καὶ γιὰ ἐργασία γιὰ τὴ χριστιανικὴ ἑνότητα”. ᾿Επίσης, ὁ Γενικὸς Γραμματεὺς τοῦ “Π.Σ.Ε.” Δρ Κ. Ρέϊζερ ὡμίλησε σχετικῶς καὶ “ἐξέφρασε τὴν εὐχὴ τὸ ἔτος 2001” “νὰ γίνει αἰτία ἐξευρέσεως κοινῆς ἡμερομηνίας ἑορτασμοῦ τῆς ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου”[8].

Εἶναι προφανές ὅτι ἡ σχετικὴ ᾿Εγκύκλιος τοῦ  Φαναρίου (150/420/26.5.1995) δὲν ἔπεσε ὡς κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ, οὔτε ἔφερε στὸ φῶς ἕνα ἐνδο-ορθόδοξο ζήτημα, ἀλλὰ ἀποτελεῖ “ὁδηγία” τῶν διπλωματῶν Οἰκουμενιστῶν τῆς Γενεύης, τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ Φαναρίου, οἱ ὁποῖοι σύρουν τὴν ᾿Ορθοδοξία σὲ νέα σχίσματα καὶ τραγωδίες.

Ἀκολούθησαν τά παρακάτω  :

6. Κατά τήν τελέση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2011 στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί ἡ περί αὐτόν Ἱερά Σύνοδος, ἀποδέχθηκαν ὅλως ἀντικανονικῶς τήν συμμετοχή μέ πλήρη ἐπίσημη λειτουργική ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, δηλονότι ἑνός Παπικοῦ «ἱερέως» καί ἑνός Ἀρμενίου «διακόνου»[9].

7. Εἶναι γνωστή ἡ συμφωνία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου μέ τόν Παπικό «Ἐπίσκοπο» τῆς Γερμανίας γιὰ τὴν ἔναρξη συζητήσεων μὲ σκοπὸ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα τῶν Ὀρθοδόξων μέ τούς Παπικούς. Ἡ  Μικτή Ἐπιτροπή τῆς Διάσκεψης  Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν Ἐπισκόπων στή Γερμανία, στίς 13-3-2012 ἀνακοίνωσε τήν ὁλοκλήρωση τῆς συνάντησής τους στό Johann Adam Mohler Οἰκουμενικό Ἰνστιτοῦτο στό Paderborn. Σέ κοινή ἀνακοίνωση, πού ἐκδόθηκε στό τέλος τῆς Διάσκεψης, καλοῦν γιά ἕνα κοινό ἑορτασμό τοῦ Πάσχα σάν μιά ἔνδειξη τῆς ἑνότητας τῶν Χριστιανῶν σέ ὅλο τόν κόσμο. Ἐπικεφαλῆς τῶν δύο ἀντιπροσωπειῶν ὑπῆρξαν ὁ Ὀρθόδοξος Σεβ. Μητροπολίτης Γερμανίας κ. Αὐγουστίνος καί ὁ Παπικός «ἐπίσκοπος»Γκέρχαρντ Λούντβιχ Μίλερ[10].

8. Στίς 4-11-2012 τά παπικά Μ.Μ.Ε., ἀνέφεραν : “Ὡς χειρονομία ὑπέρ τῆς ἑνότητας καί τοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ Παπικοί τῆς Ἱερουσαλήμ ἀπό τό 2013 θά ἑορτάζουν τό Πάσχα στούς Ἁγίους Τόπους μέ τούς Ὀρθοδόξους’ [11].

9.  Σχετικά μέ τό Πάσχα στή Σύρο, διαβάζουμε στήν ἐφημερίδα τό "ΒΗΜΑ" τῆς 25^ηςἈπριλίου 2013 : «Δέν ὑπάρχει σχίσμα στό συριανό Πάσχα. Μπορεῖ τό ἐφετινό Πάσχα τῶν καθολικῶν νά ἑορτάστηκε μέ κάθε λαμπρότητα στίς 31 Μαρτίου, στό νησί τῆς Σύρου ὅμως οἱ καθολικοί θά γιορτάσουν ξανά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ μαζί μέ τούς ὀρθοδόξους. Ἡ Ἐρμούπολη εἶναι ἀπό τά λίγα σημεῖα στόν κόσμο ὅπου ὀρθόδοξοι καί καθολικοί γιορτάζουν μέ κατάνυξη τό Πάσχα, παραμερίζοντας τίς ὅποιες σχισματικές διαφορές τῶν δύο ἐκκλησιῶν»[12].

10. Κατά τήν τελέση τῆς πανευσήμου ἀκολουθίας τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης τοῦ Πάσχα 2014 στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, ὁ Παναγιώτατος Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ περί αὐτόν, ἀποδέχθηκαν ὅλως ἀντικανονικῶς τήν συμμετοχή μέ πλήρη ἐπίσημη λειτουργική ἀμφίεση κατεγνωσμένων αἱρετικῶν, δηλονότι ἑνός Παπικοῦ «ἱερέως» καί ἑνός Προτεστάντου πάστορος, οἱ ὁποῖοι διάβασαν τό Εὐαγγέλιο καθένας στή γλώσσα τους καί ἔπειτα εἰσῆλθαν εἰς τό  Ἅγιον Βῆμα, διά τῆς Ὡραίας καί Βασιλικῆς Πύλης, συνοδεία κληρικοῦ τοῦ Πατριαρχείου[13].

Ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι : 

1^ον) οἱ πρωτοβουλίες τοῦ Βατικανοῦ, ὅπως εἶναι οἱ ἡμέρες οἰκουμενιστικῆς προσευχῆς ὑπὲρ διαφόρων ζητημάτων, ἀποβλέπουν μακροπροθέσμως στὴν ἄμβλυνση τοῦ Ὀρθοδόξου φρονήματος, μὲ τὴν συμμετοχὴ Ἀρχιερέων καὶ Θεολόγων στις οἰκουμενιστικές αὐτές προσευχές, μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ὑλοποίηση τῶν στόχων τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου. Καὶ ἕνας ἐξ αὐτῶν τῶν στόχων εἶναι ὁ κοινὸς ἑορτασμὸς τοῦ Πάσχα. 

2^ον) Τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο φέρεται νά ὑλοποιεῖ τίς ἀποφάσεις τῆς Β´ Βατικανῆς ψευδοσυνόδου, ἀλλὰ καὶ τοῦ λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν ἢ μᾶλλον Αἱρέσεων. Σήμερα, διαπιστώνοντας τὴν παρακμὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ τὴν μὴ ἐνασχόλησή του μὲ ἐκκλησιαστικὰ καὶ πνευματικὰ θέματα, ἐξ αἰτίας τῆς μεγάλης οἰκονομικῆς κρίσεως καὶ τῶν προβλημάτων, που προέρχονται ἀπ΄ αὐτήν, πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ κατάλληλη εὐκαιρία, γιὰ νὰ προωθοῦν τὰ σχέδια Βατικανοῦ-ΠΣΕ-Φαναρίου γιὰ τὸν κοινὸ ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα μετὰ τῶν πλανεμένων Χριστιανῶν. Ἡ συμφωνία ἢ καλλύτερα τὸ προσύμφωνο τοῦ Σεβ. Γερμανίας μέ τόν τοπικό Παπικό «Ἐπίσκοπο», ἀποκαλύπτει τὰ «κρυφὰ σχέδια» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν  μέσῳ βαθυτάτης οἰκονομικῆς, πολιτικῆς, κοινωνικῆς καὶ πολιτιστικῆς κρίσεως στὴν Ἑλλάδα[14].

Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης :                                                                                                                                     Σχισματικοί οἱ Λατῖνοι, ἐπειδή ἐκαινοτόμησαν τό πασχάλιο καί τό καλαντάριο

Ἄς δοῦμε, ὅμως, στό σημεῖο αὐτό, ποιά εἶναι ἡ θέση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας γιά τούς Λατίνους ὅσον ἀφορᾶ τό Πάσχα, ὅπως μᾶς τήν παρουσιάζει ὁ Ὅσιος Νικόδημοςὁ Ἁγιορείτης[15]. Σχολιάζοντας τόν ζ’ Ἀποστολικό Κανόνα,  ὁ ὁποῖος ὁρίζει  ὅτι «Εἴτις Ἐπίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος τήν ἁγίαν του Πάσχα ἡμέρα πρό της ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά Ἰουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω», ἀναφέρει ὅτι ὁ Ματθαίος Βλάσταριςλέει πώς ἡ Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος συνεκρότησε καί ἐξέδωσε ἐξαίρετο καί τό καλύτερο Κανόνιο περί της εὑρέσεως του Πάσχα, κατά τόν α΄ Κανόνα τῆς ἐν Ἀντιοχείατοπικῆς Συνόδου. Ὁ ἑορτασμός τοῦ Ἁγίου Πάσχα ἀποτελεῖ ὅρο τῆς Α΄ Ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί ἑπομένως εἶναι ὅρος πίστεως καί δέν μεταβάλλεται αἰωνίως. Γι’ αὐτό καί ἡ τυχόν ἀλλαγή τοῦ πασχαλίου κανόνος (ὅρα Ἐκκλησία τῆς Φιλανδίας) ἐνέχει τόν κίνδυνο καί νέων σχισμάτων καί ἐμπίπτει εἰς τόν ἀναθεματισμόν ὑπό τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων. Στή συνέχεια ὁ Ὅσιος Νικόδημος ἀναφέρει ὅτι τέσσερεις εἶναι οἱ ἀναγκαῖες καί ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά τόν ἑορτασμό τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου Πάσχα. Πρῶτον, τό Πάσχα πρέπει νά γίνεται πάντοτε ὕστερα ἀπό τήν ἰσημερία τῆς ἀνοίξεως. Δεύτερον, τό Πάσχα δέν πρέπει νά γίνεται τήν ἴδια ἡμέρα μέ τό νομικό φάσκα των Ἰουδαίων (αὐτά τά δύο διορίζονται ἀπό τόν ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα).Τρίτον, τό Πάσχα νά μήν γίνεται ἁπλῶς καί ἀορίστως ὕστερα ἀπό τήν ἰσημερία, ἀλλά ὕστερα ἀπό τήν πρώτη πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, πού θά τύχει μετά τήν ἰσημερία. Καίτέταρτον, τό Πάσχα νά γίνεται τήν πρώτη Κυριακή, πού θά τύχει ὕστερα ἀπό τήν πανσέληνο (αὐτά τά δύο τά ἔχουμε ἐκ παραδόσεως καί ὄχι ἀπό κανόνα). Γιά νά φυλάττονται καί οἱ τέσσερεις αὐτοί διορισμοί ἐξίσου σέ ὅλη τήν οἰκουμένη καί νά ἑορτάζουμε οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τόν ἴδιο χρόνο καί τήν ἴδια ἡμέρα τό Ἅγιον Πάσχα καί νά μήν χρειαζόμαστε κάθε χρόνο ἀστρονόμους καί συνόδους, συνήρμοσαν οἱ θεόσοφοιΠατέρες τό κανόνιο περί τοῦ Πάσχα.

Στό σημεῖο αὐτό, σημειώνει ὁ Ὅσιος ὅτι, ἐξαιτίας τῆς ἀνωμαλίας τῆς κινήσεως τῆς σελήνης, δέν φυλάττεται πάντα ὁ τέταρτος διορισμός, ἀλλά κάποτε παραβαίνεται, ἐπειδή, κατά τόν Βλάσταρη, μετά ἀπό τριακόσια (300) ἔτη καί δύο (2) ἡμέρες μετά τήν πρώτη πανσέληνο, συμβαίνει νά γίνεται τό νομικό φάσκα τήν ἡμέρα τῆς Κυριακῆς. Αὐτές οἱ δύο ἡμέρες, πού περισσεύουν ἀπό αὐτή τήν ἀνωμαλία, προστιθέμενες, ὑπερβαίνουν κάποτε τήν πρώτη Κυριακή, πού τυχαίνει ὕστερα ἀπό τήν πανσέληνο τοῦ Μαρτίου, κατά τήν ὁποία Κυριακή τότε ἑορτάζουμε τά Βάϊα καί κατά τήν ἐρχομένη κάνουμε Πάσχα. Ἀπό τήν λίγη αὐτή παράβαση, δέν ἀκολουθεῖ καμμία παρατροπή τῆς εὐσεβείας, οὔτε κάτι ἄτοπο ἤ ψυχικός κίνδυνος. Γι'αὐτό καί ὁ θεῖος Χρυσόστομος στόν λόγο του «εἰς τούς τά πρῶτα Πάσχα νηστεύοντας» λέει˙ «Χρόνων ἀκρίβειαν καί ἡμερῶν παρατήρησιν δέν ἠξεύρει ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία. Ἐπειδή ὅσαις φοραῖς τρώγει τόν ζωοποιόν ἄρτον τοῦτον καί τό ποτήριον τοῦτο πίνει, καταγγέλλει τόν θάνατον τοῦ Κυρίου καί Πάσχα ἐπιτελεῖ˙ ἀλλ'ἐπειδή εἰς τήν πρώτην σύνοδον ἐσυνάχθησαν οἱ Πατέρες καί ἐδιώρισαν πότε νά γίνεται τό Πάσχα, τιμῶσα ἡ Ἐκκλησία πανταχοῦ τήν συμφωνίαν καί ἕνωσιν, ἐδέχθη τόν διορισμόν, ὁποῦ ἐκεῖνοι ἔκαμαν»[16]. Ἔπρεπε, λοιπόν, κατά τόν ἱερό Χρυσόστομο, νά προτιμήσουν καί οἱ Λατίνοι τήν συμφωνία καί ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, περισσότερο ἀπό τήν παρατήρηση τῶν χρόνων (τῆς ἰσημερίας δηλαδή, πού κατέβηκε τώρα στίς 11 Μαρτίου, ἐνῶ τόν καιρό τῆς Α΄ Συνόδου ἦταν στίς 21 Μαρτίου) καί νά ἑορτάζουν τό Πάσχα μ'ἐμᾶς τούς Γραικούς καί ὄχι νά ἀτιμάζουν τούς τριακοσίουςδέκα καί ὀκτώ ἐκείνους θεοφόρους καί πνευματοφόρους Πατέρες, πού τό νομοθέτησαν, κατά θεῖο φωτισμό, νομίζοντάς τους ὡς ἀνοήτους καί ὑβρίζοντας τήν κοινή μητέρα ὅλων μας Ἐκκλησία, διότι (λέει ἀκολούθως ὁ χρυσούς ρήτωρ) ἄν καί ἡ Ἐκκλησία ἔσφαλλε, βέβαια δέν θά κατορθωνόταν τόσο μεγάλο κακό ἀπό αὐτή τήν ἀκριβή φύλαξη τοῦ καιροῦ, ὅσο μεγάλο κακό θά προξενοῦνταν ἀπό αὐτή τήν διαίρεση καί τό σχίσμα ἀπό τήν Καθολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἐπειδή λέει˙ «δέν φροντίζει ὁ Θεός καί ἡ Ἐκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν τῶν χρόνων καί ἡμερῶν, πάρεξ διά μοναχήν τήν ὁμόνοιαν καί εἰρήνην».

Κατά τα ἄλλα ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος σχεδιάζει συνάντηση μέτόν ἀθετοῦντα τούς 318 ὁσίους καί θεοφόρους πατέρας αἱρεσιάρχη «Πάπα» Φραγκίσκο τό 2025 στήν Νίκαια, ὅπου συνεκλήθη ἡ Α' οἰκουμενική σύνοδος[17]. 

Μᾶς παροτρύνει ὁ Ὅσιος Νικόδημος νά προσέξουμε πώς ὁ θεῖος Χρυσόστομος ὀνομάζεισχισματικούς τούς Λατίνους, ἐπειδή ἐκαινοτόμησαν τό πασχάλιό τους καί Καλαντάριο, ὄχι ἐπειδή αὐτό δέν εἶναι ὀρθό, κατά τήν ἰσημερία – διότι βλέπουμε ὅτι ἡ ἰσημερία ἀληθῶς ἔμεινε πίσω 11 ἡμέρες – ἀλλά γιατί χωρίσθηκαν γι'αὐτό ἀπό’μᾶς, τό ὁποῖο εἶναι ἔγκλημα ἀσυγχώρητο, κατά τόν ἴδιο ἅγιο. Γιατί, λέει στόν ἴδιο λόγο, ὅτι τό νά νηστεύσει κανείς καί τό νά κάνει Πάσχα σ'αὐτόν τόν καιρό ἤ σ'ἐκείνον, μετά τήν 21^ηΜαρτίου, ὑποθετικά, ὅπως κάνουμε ἐμεῖς οἱ Γραικοί, ἤ μετά τήν 11^η  Μαρτίου, ὅπως κάνουν οἱ Λατίνοι, αὐτό δέν εἶναι ἔγκλημα. «Τό δέ νά σχίση τινάς τήν Ἐκκλησίαν καί νά ἀντιστέκηται φιλονείκως καί νά κάμνη διχοστασίας καί διαιρέσεις καί νά χωρίζη τόν ἑαυτό του πάντοτε ἀπό τήν κοινήν σύνοδον της Ἐκκλησίας, τοῦτο εἶναι ἁμάρτημα ἀσυγχώρητον καί κατηγορίας ἄξιον καί πολλήν ἔχει κόλασιν καί τιμωρίαν». Γιατί, ἅς γνωρίζουν οἱ Λατίνοι ὅτι καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, πού ἔγιναν μετά τήν πρώτη, καί οἱ ὑπόλοιποι Πατέρες, ἔβλεπαν καί αὐτοί, ὡς σοφοί πού ἦταν, πώς κατέβηκε πολύ ἡ ἰσημερία˙ ἀλλ'ὅμως δέν θέλησαν νά τήν μεταθέσουν ἀπό τήν 21^η Μαρτίου, πού τήν βρῆκε ἡ Α΄ Σύνοδος, προτιμώντας περισσότερο τήν συμφωνία καί ἕνωση τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ἀκρίβεια τῆς ἰσημερίας, ἡ ὁποία δέν προξενεῖ, οὔτε στήν εὕρεση τοῦ δικοῦ μας Πάσχα καμμία σύγχυση, οὔτε βλάβη στήν εὐσέβεια, μάλιστα δέ προξενεῖ αὐτή ἡ ἀκρίβεια στούς Λατίνους δύο μεγάλες ἀτοπίες, τό νά ἑορτάζουν δηλαδή τό Πάσχα ἤ μαζί μέ τούς Ἰουδαίους, τό ὁποῖο εἶναι ἐναντίον στόν ζ΄ Ἀποστολικό Κανόνα, ἤ πρίν τούς Ἰουδαίους.

Θαύματα πού ἀποδεικνύουν ὅτι ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός εὐαρεστεῖται εὐαρεστεῖται στήν τάξη τοῦ Ὀρθοδόξου καί ὄχι τοῦ Λατινικοῦ πασχαλίου - καλανταρίου

Τό ὅτι ὁ Θεός περισσότερο εὐαρεστεῖται στήν τάξη τοῦ πασχαλίου καί ἁπλῶς εἰπεῖν τοῦ καλανταρίου τοῦ δικοῦ μας, τοῦ Ὀρθοδόξου, παρά στήν ἀκρίβεια τοῦ πασχαλίου καί καλανταρίου τῶν Λατίνων, γίνεται φανερό ἀπό τά θαύματα, πού ἔδειξε καί δείχνει ἕως τώρα γι'αὐτό. Διότι, α) στά μέρη τῆς Ἡλιουπόλεως τῆς Αἰγύπτου, ὅπου εἶναι οἱ δύο μεγάλες Πυραμίδες, ἐνεργεῖ ὁ Θεός κάθε χρόνο αὐτό τό παράδοξο˙ δηλαδή κατά τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης τῆς δικῆς μας (ὄχι τῶν Λατίνων), ξερνᾶ ἡ γῆ λείψανα καί κόκκαλα παλαιά ἀνθρώπινα, ἀπό τά ὁποία γεμίζει ἕνας εὐρύχωρος κάμπος, τά ὁποίαστέκονται ἕως τήν Πέμπτη τῆς Ἀναλήψεως, καί τότε κρύβονται καί παντελῶς δέν φαίνονται, μέχρι νά ἔλθει πάλι ἡ Μεγάλη Πέμπτη. Αὐτό δέν εἶναι κανένας μύθος, ἀλλά ἀληθινό καί βέβαιο, μαρτυρημένο ἀπό παλαιούς καί νέους ἱστορικούς, μάλιστα δέ ἀπό τόν Γεώργιο Κορέσσιο τόν Χίο καί ἀπό τόν ἀοίδιμο πατριάρχη Ἱεροσολύμων Νεκτάριο[18], ὁ ὁποῖος τό διηγεῖται στόν ἀραβικό χρονογράφο, πού ἔγραψε, καί φαίνεται, ἀπ'ὅσα λέει παρακάτω, ὅτι τό εἶδε μέ τά μάτια του˙ (τά ἀνθρώπινα αὐτά κόκκαλα προμηνύουν τήν μέλλουσα ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὅπως τά εἶδε καί ὁ προφήτης Ἱεζεκιήλ). β) Ἐπίσης, ὁ ρηθείς Κορέσσιος γράφει ὅτι ὁ Πασχασίνος ἔγραφε πρός τόν Λέοντα ὅτι, ὅταν ἑόρταζαν κάποτε τό Πάσχα οἱ μέν ἀνατολικοί τήν 22^α Ἀπριλίου, οἱ δέ δυτικοί τήν 25^η Μαρτίου, μιά βρύση, ἡ ὁποία προηγουμένως ἦταν ξηρά, γέμισε ἀπό νερό τήν 22^α Ἀπριλίου, δηλαδή στό δικό μας Πάσχα καί ὄχι τῶν Λατίνων. γ) Τέλος, ὁ Δοσίθεος Ἱεροσολύμων[19] στό ιβ΄βιβλίο του περί τῶν ἐν Ἱεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, διηγεῖται ὅτι, εὑρισκόμενος κάποτε ὁ Ἱεροσολύμων Παΐσιος στό Βελλιγράδι, ἀκολούθησε ἕνα θαῦμα, βεβαιωτικό μέν τοῦ δικοῦ μας καλανταρίου, ἀναιρετικό δέ τοῦ τῶν Λατίνων˙ δηλαδή ἡ ζύμη, πούζυμώθηκε ἀπό κάποια Λατίνα κατά τήν ἡμέρα τοῦ προφήτου Ἠλιού, μεταβλήθηκε σέ πέτρα σκληρή, κίσσηρα[20].

Συνοδικός ἀναθεματισμός τοῦ Λατινικοῦ καλανταρίου ἀπό τή Σύνοδο τῆς Κων/λεως τοῦ 1593

Ὁ αὐτός Δοσίθεος ἀναφέρει ὅτι τόν Φεβρουάριο τοῦ 1593 συνεκλήθη Σύνοδος στήν Κων/λη στόν ναό τῆς Παμμακαρίστου, στήν ὁποία συμμετεῖχαν ὁ Κων/λεως Ἱερεμίας, ὁ Ἀλεξανδρείας Μελέτιος, ὁ ὁποῖος ἐπεῖχε καί τόν τόπο τοῦ Ἀντιοχείας Ἰωακείμ καί ὁ Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος, ἡ ὁποία καθόρισε νά γίνεται τό Πάσχα, ὅπως τό διόρισε ἡ Α΄ Ἁγία καί Οἰκουμενική Σύνοδος, καί ἀναθεμάτισε τό νέο καλαντάριο, πού ἐπινοήθηκε ἀπό τούς Λατίνους[21].

Διαφορά πίστεως στόν Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση

Πέραν τῶν ἀνωτέρω δέν μπορεῖ ἐκ τῶν πραγμάτων νά ὑπάρξει κοινό Πάσχα Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν, διότι αὐτοί δέν πιστεύουν στό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία. Ὑπάρχει μέγα χάσμα μεταξύ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σχετικά μέ τό Σταυρό καί τήν Ἀνάσταση. Ὡς γνωστόν, οἱ αἱρετικοί Παπικοί ὑπερτονίζουν τή Σταύρωση καί ὑποτονίζουν τήν Ἀνάσταση. Κέντρο τους εἶναι ὁ Σταυρός καί ὄχι ἡ Ἀνάσταση. Τό γεγονός αὐτό, βεβαίως, ἔρχεται ὡς φυσικός ἀπότοκος καί ἀπόρροια τῆς κακόδοξης διδασκαλίας τους περί ἱκανοποιήσεως τῆς θείας δικαιοσύνης, ἀλλά καί τῆς ἀπογυμνώσεως τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν Θεότητα, μέ ἀποτέλεσμα τόν οὐμανισμό, ἀνθρωπισμό. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅμως, κέντρο παραμένει, ὄχι ὁ Ἐσταυρωμένος, ἀλλά ὁ Ἀναστημένος Θεάνθρωπος, χωρίς βεβαίως νά παραγνωρίζεται καί νά παραγκωνίζεται ἡ σημασία τῆς Σταυρικῆς Θυσίας. Χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι ὁ σταυροαναστάσιμος χαρακτήρας, ἡ χαρμολύπη. Στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὅπου ἀσκούμασθε σταυρικά, λαμβάνουμε τήν πείρα τῆς Ἀναστάσεως. Ὅλα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι ἀναστάσιμα, γιατί ὅλα εἶναι σταυρικά. Ἡ Ἐκκλησία μας εἶναι Ἐκκλησία τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως. Χωρίς Σταυρό δέν ὑπάρχει Ἀνάσταση. Ἀλλά οὔτε καί Σταυρός ὑπάρχει, πού νά μήν ἀκολουθεῖται ἀπό τήν Ἀνάσταση. Γι’αὐτό οἱ Ὀρθόδοξοι ἑορτάζουμε καί τή Μ. Παρασκευή ἀναστάσιμα, ἐνῶ οἱ Δυτικοί καί τό Πάσχα σταυρώσιμο[22].

Ἐπίλογος

Ἐν κατακλεῖδι, μετά τά ἀνωτέρω, πιστεύουμε ὅτι ἀπαιτεῖται ἄμεσα ἀντίδραση, γιά νά ματαιωθοῦν τά σχέδια τοῦ Βατικανοῦ, τοῦ ΠΣΕ καί τοῦ Φαναρίου. Κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει, ἐάν τό Βατικανό δέν ἀποκηρύξει τίς πλάνες του καί τίς αἱρέσεις του καί ἐάν ὁ Πάπας δέν ἀποκηρύξει τίς θέσεις του ὅτι εἶναι τοποτηρητής τοῦ Χριστοῦ στή γῆ, ἀλάθητος καί ἄρα ἡμίθεος κ.λπ. Ἐάν τό Βατικανό καί ὁ Παπισμός του δέν ἀποκηρύξει ὅλες τίς αἱρέσεις του, θά εἶναι σάν οἱ Ὀρθόδοξοι νά τίς νομιμοποιοῦν καί νά ἀποδέχονται τήν αἵρεση στούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα προϋποθέτει καί Συλλείτουργο μεταξύ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί Πάπα.Αὐτό σημαίνει ὅτι σέ μία τέτοια περίπτωση θά ἔχουμε καί κοινό ποτήριο, ἄνευ τῆς ἀποκηρύξεως ὑπό τοῦ παπισμοῦ τῶν αἱρέσεων, τῶν κακοδοξιῶν του καί τῆς διαστρεβλώσεως τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν διδαχῶν τῶν Ἀποστόλων, δηλ. ψευδοένωση μέ ἀπρόβλεπτες συνέπειες γιά την ἑνότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιά τίς ὁποῖες μοναδικοί ὑπαίτιοι καί ὑπεύθυνοι θά εἶναι πρωτίστως ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καί οἱ συνοδοιποροῦντες αὐτῶ.

      

---

[1] Ἐφημερίδα La Stampa 27-5-2014,  http://www.amen.gr/article18180

[2] «Συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μέ τούς ἑτεροδόξους ἀνακινεῖ τό Πατριαρχεῖον»,Ὀρθόδοξος Τύπος (9-2-1996)

[3] Περιοδικὸ «Ὀρθόδοξος Ἐνημέρωσις», ἀρ. 23 (Ἰανουάριος - Μάρτιος 1977) σσ. 83-84.

[4] ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Θ. ΣΤΑΥΡΙΔΗΣ, ῾Ιστορία τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως, ἔκδ. β´, σσ. 213-14, 223-24, 365-66, Θεσσαλονίκη 1984.

[5] ἐφημ.. “Καθολική”, ἀριθ. 2744/ 21.6. 1994, σ. 1.

[6] Περιοδ. “᾿Εκκλησία”, ἀριθ. 2/1.2. 1995, σ. 76 καὶ περιοδ. “᾿Επίσκεψις”, ἀριθ. 509/30.9.1994, σσ. 3–12.

[7] Περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”,  Ι-1994/9, σ. 6 καὶ περιοδ. “MECC News – Report”, Νο 11-12/November – December 1994, p. 4.

[8] Περιοδ. “᾿Απόστολος Βαρνάβας” Κύπρου, Μάρτιος 1995, σσ. 120 –130,  περιοδ. “᾿Ενημέρωσις”, Ι– 1994/11–12, σσ. 3–4,  ἐφημερ. “Καθολική”,

  ἀριθ. 2765/17.1.1995, σ. 1,  περιοδ. “Πάνταινος” ᾿Αλεξανδρείας, ᾿Οκτώβριος – Δεκέμβριος 1994, σελ. 29, περιοδ. “MECC News - Report”, Νο 11-

  12/November – December 1994, p. 9,  περιοδ. “Ecumenical News International” - Bulletin, Νο 6/21.11.1994, p. 15-17.

[9] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, «Συμμετοχή κατεγνωσμένων αἱρετικῶν στή θεία Λατρεία», Θεοδρομία ΙΓ΄ ² (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2011)   250-252.

[10] http://aktines.blogspot.gr/2012/03/blog-post_1650.html.

[11] http://aktines.blogspot.gr/2012/11/2013_30.html.

[12] http://katanixis.blogspot.gr/2013/04/blog-post_947.html

[13] http://katanixis.blogspot.gr/2014/04/2-2014-2014.html

[14] Γ. ΖΕΡΒΟΣ, «Νέαι ἀποκαλύψεις διά τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα μεταξύ Ὀρθοδόξων καί Παπικῶν», Ὀρθόδοξος Τύπος (9-11-2012) http://entoytwnika.blogspot.com/2012/11/blog-post_9.html#ixzz2QWv9E2qq 

[15] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τήν Α.Θ.Π., τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον,27-6-2013

[16] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος εἰς τούς τά πρώτα Πάσχα νηστεύοντας.

[17] http://www.agioritikovima.gr/oikpa/item/34148.

[18] ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Ἀραβικός χρονογράφος, σ. 266.

[19] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος˙ περί τῶν ἐν Ιεροσολύμοις πατριαρχευσάντων, βιβλίο 12^ο, κεφ. 2^ο, § β ΄, ἐκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1983,  σσ. 105-106.

[20] ἈΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ἈΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 8-9.

[21]ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, ἔνθ' ἀνωτ, σσ. 231-232.

[22] ΣΕΒ. ΜΗΤΡ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ, Ἐπιστολή πρός τήν Α.Θ.Π., τόν Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως καί Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον,27-6-2013 καί ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ καί ἡ σημασία του στή ζωή μας, ἐκδ. Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου, Ἅγιον Ὄρος 1993, σσ. 46-47.

πηγή

Ο Άγιος Κωνσταντίνος προσευχόμενος

Πολλά έχουν γραφεί και έχουν λεχθεί περί της προσωπικότητος του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου  και της μητέρας του της Αγίας Ελένης. Τόσο θετικά τα οποία στηρίζονται στην ίδια την ιστορία, όσο και αρνητικά που αποκαλύπτουν ιδιοτέλεια, άκρατο υποκειμενισμό και άγνοια της χριστιανικής πραγματικότητας.

Ας περάσουμε όμως να δούμε τον άγιο Κωνσταντίνο σε σχέση με την πνευματική ζωή και συγκεκριμένως την προσευχητική του διάθεση και αυτήν την ίδια την προσευχή του.

Τίθεται λοιπόν εξ' αρχής το ερώτημα: «προσηύχετο ο ιδρυτής της Κωνσταντινουπόλεως και πρώτος αυτοκράτορας της Βυζαντινής μας αυτοκρατορίας; Προσηύχετο ο υιός της αγίας Ελένης; Προσηύχετο ο Άγιος, ο Μέγας και Ισαπόστολος;»

Μόνο ως ρητορικό μπορεί να σταθεί το ερώτημα και τούτο για να μας δώσει την αφορμή ώστε μαζί με την παρουσίαση της δικής του προσωπικότητος να αναθεωρήσουμε την έκβασιν και της δικής μας αναστροφής, κατά τον λόγο του Αποστόλου των εθνών, και να προκόψουμε επί πλέον στο στάδιο της προσευχής.

Μια μητέρα, όταν προσεύχεται, δεν μπορεί παρά και το παιδί της να την ακολουθήσει. Πόσο μάλλον όταν εδώ πρόκειται περί της αγίας Ελένης, της οποίας η προσευχή ήταν ως η αναπνοή της κατά τους ιερούς συναξαριστές.

Εδέχθη το λοιπόν και έμαθε ο μέγας Κωνσταντίνος, εξ' απαλών ονύχων την ευλογία και την τέχνη της προσευχής. Όχι βεβαίως μιας εξωτερικής προσευχής, όπως έπρατταν οι ειδωλολάτρες της τότε εποχής αλλά και οι σύγχρονοι. Ο μέγας Κωσταντίνος διδάχθηκε την χριστιανική προσευχή, που η όλη ύπαρξη στρέφεται προς τον δημιουργό της και από το θυσιαστήριον της καρδίας αναπέμπεται πρώτον η δοξολογία, δεύτερον η συγγνώμη για τα λάθη και τέλος η δέησις και τα αιτήματα προς τον Τριαδικό Θεό.

Αλλά μπορεί να τεθεί το ερώτημα περί της ψυχικής διαθέσεως και προσευχητικής ευφορίας του αγίου Κωνσταντίνου όταν στο καταμεσήμερο εμφανίζεται ο τίμιος του Κυρίου Σταυρός, με την προτροπή «εν τούτω νίκα»;

Μπορεί κανείς να αμφιβάλλει όταν ο ίδιος και οι γενναίοι του αξιωματικοί και στρατιώτες, κατασκευάζουν το λάβαρο και τίθενται υπό την προστασία του τιμίου Σταυρού; Η ίδια η Ιστορία καταγράφει στις χρυσές της σελίδες τα γεγονότα. «Δυναμωμένος πλέον και χαρούμενος, μετά το όραμα, εκάλεσε τους φίλους του, τους διηγήθηκε και τους περιέγραψε το γεγονός τονίζοντας την σημασία και την ερμηνεία». Στην συνέχεια, κάλεσε χωρίς αργοπορία χρυσοχόους τεχνίτες, που σύμφωνα με τις υποδείξεις του, κατεσκεύασαν το σήμα, που ο Μ. Κωνσταντίνος το επονόμασε «Λάβαρον» και έτοιμο πλέον, το προέβαλλε στο στράτευμα»!

Στην αρχή, πέρασαν τις Άλπεις, έφθασαν στο Τουρίνο, στο Μιλάνο και στη Βρέσια και σε άλλες πόλεις που τους άνοιξαν τις πύλες, άλλες με λίγη και άλλες με περισσότερη αντίσταση. Έτσι στις 28 Οκτωβρίου του 312 προπορευομένου του Λαβάρου και υπό την σκέπην του Τιμίου Σταυρού, ο Μ. Κων/νος έφθασε κάτω από τα τείχη της Ρώμης.

                                                   

Όμως «επιλήψει με διηγούμενον ο χρόνος» τα καθαυτό συγκινητικά και ένδοξα ιστορικά γεγονότα, τα οποία οφείλουμε ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και δη Έλληνες, να τα γνωρίζουμε στην αυθεντική τους μορφή, και όχι όπως τα παραχαράσουν οι στρατευμένοι «ιστορικοί».

Εκείνο που έχει σημασία για το θέμα μας, είναι πως ο μετέπειτα Μονοκράτωρ βίωνε την προσευχή και γνώριζε πολύ καλώς την δύναμή της.

Πριν από 1300 περίπου χρόνια από την εποχή του Μ. Κωνσταντίνου, ένας άλλος μεγάλος και γενναίος, ο προφητάναξ Δαυίδ, με τους τόσους πολέμους και τις τόσες περιπέτειες, αλλά και τις τόσες ευθύνες του βασιλείου του, σημείωνε στο βιβλίο των ψαλμών του, απευθυνόμενος προς τον Κύριο: «επτάκις την ημέραν ήνεσάν σε», τόσο πολύ δηλ. επιθυμούσα και διψούσα την επικοινωνία μαζί σου Κύριε, ώστε επτά φορές την ημέρα σε δοξολογούσα και προσευχόμουν σ΄ εσένα. Και αν αυτό συνέβαινε με τον προφήτη και βασιλέα Δαυίδ, εύκολον τώρα να σκεφθούμε ότι αυτό θα συνέβαινε έτι πλέον με το σκεύος της εκλογής, τον Ισαπόστολο Άγιο Κωνσταντίνο.

Και στο σημείο αυτό που φθάσαμε, ας τονιστεί και τούτο προς τους άδικους κριτές του ιδρυτού  της Κωνσταντινουπόλεως. Όπως ο Δαυίδ, ως άνθρωπος ξέπεσε από τα ύψη της πνευματικότητος που ευρίσκετο, λόγω του γνωστού, διπλού του και μεγάλου αμαρτήματος, η συντριπτική του όμως μετάνοια τον ανεβίβασε κατόπιν σε μεγαλύτερα από τα ύψη που ευρισκόταν πριν, και έτσι κατέστη εις τους αιώνας παράδειγμα μετανοίας, ούτω πως και ο Μ. Κωνσταντίνος, με το δικό του «ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου», δια του Ιερού δηλ. Μυστηρίου του Βαπτίσματος, ελευκάνθη από οτιδήποτε είχε προηγηθεί   και έτσι έφθασε στα ύψη της αγιότητος. Και επιτέλους, αυτή είναι η δύναμις η πνευματική που κατέχει η Εκκλησία μας. Να παίρνει τον κόρακα και να τον μεταβάλει σε περιστερά, κατά τον λόγο του πρυτάνεως των ιεροκηρύκων, του Ιερού Χρυσοστόμου. Να λαμβάνει η χάρις του Θεού τον Σαύλον και να τον αναδεικνύει εις Παύλον και των εθνών Απόστολον. Να εμβαπτίζει τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο και να τον παραδίδει άγιον και μάλιστα ένα των μεγαλυτέρων αγίων, μαζί με την αγία του μητέρα Ελένη.

Αλλά εκεί που βλέπουμε τον Μ. Κωνσταντίνο να προσεύχεται και μάλιστα για την εσωτερική ειρήνευση της εκκλησίας, αφού είχε επέλθει η εξωτερική δια του διατάγματος των Μεδιολάνων το 313 είναι όταν προεδρεύει της πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Ας μεταφερθούμε, μέσω των πνευματικών του δυνάμεων στον χώρο της Συνόδου.

Νίκαια της Βιθυνία 325 μ.Χ. τα αείποτε ελληνικά χώματα τα πορφυρωμένα από το αίμα των μαρτύρων της πίστεως και των ηρώων της φυλής.

Ομολογητές και Όσιοι Ιεράρχες παρευρίσκονται επί το αυτό. Στη θέα τούτων των ιερών ανδρών που στα ασκητικά τους σώματα φέρουν τα στίγματα του Κυρίου Ιησού δηλ. των διωγμών, ρίγη συγκινήσεως καταλαμβάνουν τους πιστούς. Μεταξύ δε αυτών, και οι άγιοι Νικόλαος, Σπυρίδων, Μ. Αθανάσιος αλλά και τόσοι άλλοι των οποίων τα ονόματα κοσμούν τα ιερά μας συναξάρια, 318 τον αριθμόν. Προσωπικότητες δηλ. που εκτός των άλλων εβίωναν την προσευχή, την νοερά-καρδιακή προσευχή. Είχαν ξεπεράσει την κάθαρση και ευρίσκονταν στον φωτισμό και πλείστοι εξ΄αυτών στην θέωση. Εν μέσω δε αυτών των επουρανίων ανθρώπων και επιγείων αγγέλων, τοποθετώντας στον αυτοκρατορικό θρόνο, που ευρισκόταν στο κέντρο, το Ιερό Ευαγγέλιο, και καθήμενος επί ταπεινού βάθρου «επί σκαμνίου», προσευχόμενος και παρακολουθώντας  τις εργασίες της Συνόδου, ο ίδιος ο Μ. Κωνσταντίνος!

Εάν δε μελετήσει κανείς τα της Α' Οικουμενικής συνόδου, οπωσδήποτε θα βιώσει τον αγώνα, την αγωνία και την έμπονη προσευχή του Αυτοκράτορος για την ειρήνευση της Εκκλησίας και κατ' επέκτασιν της Αυτοκρατορίας.

Χρειάζεται άραγε, να σχολιαστεί η στάση αυτή του Μ. Κωνσταντίνου, τόσο από την σκοπιά της  προσευχής, όσο και από την σκοπιά της αγάπης προς την Εκκλησία; Χρειάζεται άραγε σχόλιο σε σχέση με το σήμερα; Τούτο μόνο λέμε: εάν αγαπητοί μου μας έχει απομείνει κάποιος σταλαγμός δακρύων, ας τον προσφέρουμε ως σπονδή για το Ταλαίπωρο Ελληνικό μας Έθνος, για την Εκκλησία μας και  ιδίως για την νεολαία μας.

Αλλά, ο αυτοκράτωρ αισθάνεται ότι οι ημέρες των ετών του παρήλθαν και οσονούπω φθάνει η ώρα που θα αφήσει τούτη την ζωή. Όλα καλά. Ναι, όμως έτι εν σοι λείπει Κωνσταντίνε για να ολοκληρωθείς. Και δίχως αυτό δεν γίνεται. Είναι εκ των ων ουκ άνευ για την σωτηρία. Και έρχεται τώρα η ώρα του αγίου Βαπτίσματος. Τα νερά της κολυμβήθρας δέχονται μαζί με την ύπαρξη και τα καυτά δάκρυα του μεγάλου ανδρός. «Βαπτίζεται ο δούλος του Θεού Κωνσταντίνος εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος». «Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε»! Έως τότε, όλα ήσαν καλά. Τώρα όλα είναι άριστα και άγια και επιπλέον συνεχώς ανοικτός ο δίαυλος επικοινωνίας με τον ουρανό μέσω της ιεράς προσευχής.

Η νοερά-καρδιακή προσευχή, ενεργεί ασταμάτητα. Η δε βασιλική αλουργίδα; Κάπου παραπεταμένη, αφού τώρα ο χιτών του βαπτίσματος, που αρνείται να απεκδυθεί, συμβολίζει το φως της Χάριτος. «Χιτώνα μοι παράσχου φωτεινόν ο αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον»!

Καμμία διάθεση τώρα για τις κοσμικές υποθέσεις. Αναπνοή η προσευχή γι' αυτό και πληθαίνουν οι επισκέψεις των αγίων. Ο ίδιος ο Μέγας Παΐσιος, που θαυμαστώ τω τρόπω τον επισκέπτεται, του αποκαλύπτει πως οι τέλειοι μοναχοί, φθάνουν ενώπιον του θρόνου του Θεού, δίχως η ψυχή τους να περάσει τα φοβερά τελώνια των δαιμόνων!

Πόσο θα ήθελε τώρα ο «νεοφώτιστος άγιος» να γύριζε πίσω τον χρόνο, να αρνείτο την αυτοκρατορική δόξα και να ενδύετο το μέγα και αγγελικό σχήμα των μοναχών! Πόσο λαχταρούσε να συμπεριλαμβάνεται στους «εν ερημίαις, όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπές της γης», αγωνιζομένους και αθλουμένους, αγνώστους για τον κόσμο, γνωστούς όμως και φίλους του Θεού! Είναι όμως άγιος! Τα πρώτα προσευχητικά ψελίσματα που είχε λάβει από την αγία του μητέρα, τώρα, ξαναβρίσκοντας την παιδική του αθωότητα και εντελώς καθαρός, τα αποδίδει με την προσευχή των τελείων. Εβάδιζε την οδόν της ατελευτήτου τελειότητος. Τώρα ο μεγάλος μας άγιος, απολύτως ήσυχος και παραδίδοντας τα πάντα στα χέρια του Θεού, προσεύχεται υπέρ της αυτοκρατορίας που ίδρυσε, δέεται «υπέρ των αγίων του Θεού Εκκλησιών», προσεύχεται για τους συγγενείς του και απογόνους του και για τον εαυτόν του ψελλίζει το «χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών...». Η δε αγία του μητέρα, η αγία Ελένη, έρχεται και πάλι με την αγία της ψυχή. Τώρα όμως για να τον συνοδεύσει μαζί με τον φύλακα άγγελο και τους φίλους του Μάρτυρες, Ομολογητές, και Οσίους εις τον ακύμαντον λιμένα της Βασιλείας των ουρανών!

Αλλ' όχι αδελφοί μου. Δεν μας εγκατέλειψε ο μεγάλος μας άγιος. Πρεσβεύει υπέρ του Εθνους μας, υπέρ της Εκκλησίας μας και όλων των όπου γης ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Ταυτοχρόνως δε, μας δίνει ένα ουράνιο μήνυμα, το μήνυμα της προσευχής και της ελπίδας. Ας μην αποκάμουμε λοιπόν. «Ουκ εάσει ημάς πειρασθήναι υπέρ ω δυνάμεθα» η αγάπη του Θεού. Και επειδή είδαμε μερικούς από τους προσευχητικούς σταθμούς του Αγίου και Μ. Κωνσταντίνου, ας κλείσουμε με τον άγιο Ησύχιο: «Δεν είναι δυνατόν να κοιμάται εκείνος που θέλει να μείνει για πάντα άτρωτος, διότι ένα από τα δύο πρέπει να συμβεί. Ή θα περιπέσει σε αφροντισιά κι αφού χάσει τις αρετές του θα χαθεί κι ο ίδιος ή θα στέκεται πάντοτε στο νου, προσευχόμενος, διότι ο εχθρός παραμένει πάντοτε άγρυπνος, καιροφυλακτεί για να εφορμήσει εναντίον μας μόλις μας δει ανέτοιμους και έτσι να λάβει το τρόπαιον της νίκης».

Το λοιπόν αδελφοί, αγώνας, προσευχή και ελπίδα!

Είθε οι άγιες ευχές του υιού και της μητρός, δηλ. του Μ. Κωνσταντίνου και της Αγίας Ελένης να μας συνοδεύουν πάντοτε και να μας προστατεύουν από κάθε κακό.

Αμήν.

 Αρχιμ. Ιωήλ  Κωνστάνταρος

ΚΕΡΚΟΠΟΡΤΑ

Με την άλωση της βασιλεύουσας των πόλεων είναι συνυφασμένος ο θρύλος της «Κερκόπορτας». Κι ήταν αυτή μια ασήμαντη μικρή θύρα στο πλήθος των μεγάλων πυλών που διέκοπταν το απόρθητο τείχος της, αυτό που άντεξε επί χιλιετία στις βαρβαρικές επιδρομές. Σύμφωνα με τον θρύλο μια εκ πρώτης όψεως ασήμαντη αβλεψία στάθηκε αρκετή, ώστε να ακουστεί η κραυγή απόγνωσης: «Η Πόλις εάλω»!

Άραγε οι λαοί διαχρονικά επιζητούν τρόπους δικαίωσής τους σε καιρούς παρακμής; Διότι ασφαλώς η Πόλη δεν έπεσε, επειδή λησμονήθηκε ανοικτή κάποια θύρα. Το τείχος της είχε διαλυθεί από το διαρκές σφυροκόπημα των τηλεβόλων του «χριστιανού» Ουρβανού και οι πολιορκητές εφόρμησαν επάνω από τους σωρούς των ερειπίων! Η άλωση επισημοποίησε τον θάνατο του από αιώνα κλινικά νεκρού. Δυστυχώς ποτέ δεν θελήσαμε να διδαχθούμε από τα σφάλματα των προγόνων μας, ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα συμβάντα των μελανών σελίδων της ιστορίας μας.

Στην αυτοκρατορία εκδηλώθηκε ο πρώτος κλονισμός περί τα μέσα του 11^ου αιώνα. Σειρά αναξίων αυτοκρατόρων αναρριχήθηκαν στον θρόνο, που ως κύριο μέλημά τους είχαν τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, το οποίο είχε σωρεύσει ο ικανός και ολιγαρκής αυτοκράτωρ Βασίλειος, ο επονομασθείς «βουλγαροκτόνος». Σήμερα οι εθνομηδενιστές αναφέρονται με περισσή ειρωνεία στο πρόσωπό του, ωσάν να έδωσε ο ίδιος τον τίτλο στον εαυτό του, ενώ ουδεμία κρίση εκφέρουν κατά των αναξίων διαδόχων του! Η αναξιότητα είχε ως συνέπεια την αμφισβήτηση της κεντρικής εξουσίας και την τάση αποστασιοποίησης απ' αυτήν. Κατά τον τρόπο αυτό η ρωμαίικη αυτοκρατορία κατέπεσε σε είδος φεουδαρχίας κατά το πρότυπο της πολυδιασπασμένης τότε Δύσης. Οι κατά τόπους ισχυροί άρχισαν να κατατυραννούν τους χωρικούς, που αισθάνονταν πλέον ξένοι στη γη τους. Δεν είχαν κανένα λόγο να παραμένουν πιστοί φύλακες των συνόρων, όπως κατά την εποχή των «Ακριτών». Έτσι προήλθε η πρώτη δεινή ήττα στο Μάτζικερτ από τους Σελτζούκους Τούρκους (1071). Οι πρώιμοι εξισλαμισμοί των Ρωμηών της Μικρασίας δεν μας απασχόλησαν ποτέ. Προβάλαμε «κερκόπορτες» και «κερκόπορτες» για να δικαιολογήσουμε τις δεινές μας ήττες. Έτσι τους εξισλαμισμούς αποδώσαμε στο σύνολό τους στη βία των φανατικών μουσουλμάνων επιδρομέων. Κι όμως οι περισσότεροι ήσαν εκούσιοι. Και οι πρώτοι που έδιναν το κακό παράδειγμα ήσαν οι οικονομικά ισχυροί, που δεν ήθελαν να χάσουν την περιουσία τους στην κατακτημένη γη, που οι ίδιοι ή οι πρόγονοί τους είχαν σφετεριστεί από τους φτωχούς καλλιεργητές της. Και το κακό παράδειγμα αυτών ακολούθησε στη συνέχεια και ο λαός, που δεν είχε τις δυνάμεις να υπομένει τη βία, τις αγγαρείες, την εκμετάλλευση, την αρπαγή και τον χλευασμό! ΟΙ εξισλαμισμοί έδειξαν περίτρανα το έλλειμμα πίστης, που χαρακτήριζε τους Ρωμηούς κατά την περίοδο της παρακμής της Ρωμανίας, τότε που αυτοί είχαν ασφαλίσει τη θύρα της ψυχής τους, για να μην εισέλθει ο Χριστός.

Κύλισαν τετρακόσια ακόμη έτη. Οι Ρωμηοί υποχωρούσαν άτακτα καθώς η επιθετικότητα των Οθωμανών πλέον Τούρκων σάρωνε τη Μικρά Ασία. Και οι αυτοκράτορες, ικανοί και ανίκανοι, αναζητούσαν εναγωνίως λύση. Σε περιόδους παρακμής πρυτανεύει η λύση της προσφυγής στον ξένο παράγοντα προς αναζήτηση βοήθειας. Και υποθηκεύτηκαν αρχικά όλες οι πρόσοδοι στις ανερχόμενες δυνάμεις των ιταλικών πόλεων, οι οποίες μονοπωλούσαν πλέον, ως διαθέτουσες ισχυρό στόλο το εμπόριο στη Μαύρη θάλασσα και στο Αιγαίο! Αυτό στη σύγχρονη γλώσσα της οικονομίας λέγεται ξένες επενδύσεις σε λιμάνια και μεταφορικά μέσα! Και εντάθηκαν οι επιστρατεύσεις μισθοφόρων με υποσχέσεις για αμοιβές τους από ταμεία άδεια πλέον από καιρό. Και εκείνοι οργισμένοι από την εξαπάτησή τους ρήμαζαν τα όποια εδάφη απόμειναν ελεύθερα κατά τρόπο αγριότερο και απ' εκείνο του πλέον βαρβάρου επιδρομέα. Και ο χωρικός έπεφτε καθημερινά θύμα των διασταυρουμένων συμφερόντων των ισχυρών. Και σαν να μην έφθανε αυτό άρχισαν οι άγριες αντιπαραθέσεις διεκδικητών του θρόνου. Και ένας απ' αυτούς ζήτησε τη βοήθεια της Δύσης. Έτσι φθάσαμε στην πρώτη άλωση της Πόλης (1204). Όλοι σπεύδουμε να καταγγείλουμε τους Φράγκους για τη λεηλασία και τους Βενετούς για την αρπαγή. Κρύβουμε όμως επιμελώς κάτι πολύ σημαντικό: Για να συμβεί η πρώτη άλωση άνοιξαν πολλές και όχι μία «κερκόπορτες» από τους οπαδούς του προδότη διεκδικητή του θρόνου (αξίζει να αναφέρω το όνομά του! Έκτοτε η αυτοκρατορία, αν και σύντομα ανασυντάχθηκε και ευδόκησε να έχει κάποιους πολύ άξιους αυτοκράτορες, δεν κατάφερε να «σταθεί σταθερά στα πόδια της». Οι πρόσοδοι του δημοσίου ταμείου είχαν οριστικά εξανεμιστεί και άλλοι δεν ήταν δυνατόν να εισρεύσουν σ' αυτό. Η γη είχε μειωθεί σημαντικά, ιδιαίτερα μετά το πέρασμα των Οθωμανών στη Βαλκανική. Έτσι οι αστοί (κάτοικοι του άστεως), που αισθάνονταν τον βίο τους ασφαλή μέσα στα τείχη, που είχαν αντέξει επιδρομές και επιδρομές, άρχισαν να αποσύρουν τα χρήματα από τους κρυψώνες και να τα διαθέτουν για την επιβίωσή τους, όπως στην τελευταία κατοχή οι κάτοικοι της Αθήνας.

Όταν μια κοινωνία βιώνει την παρακμή νοιάζεται μόνο για το παρόν. Έτσι, αν και έβλεπαν ότι το τέλος πλησιάζει με μαθηματική ακρίβεια, οι κατέχοντες σπαταλούσαν για τις καθημερινές τους απολαύσεις. Η έκλυση των ηθών ήταν έκδηλη στο ανώτερο κοινωνικά στρώμα των αστικών κέντρων. Αντί να σκέπτονται να ασφαλίσουν έστω τα τείχη ασφάλιζαν τις γαστέρες, ώστε να μην εξέρχονται παιδιά στον κόσμο. Φρόντιζαν οι πάντες να μη μείνει ανοικτή κάποια «κερκόπορτα» και περάσουν τα παιδιά στον κόσμο τους. Συνήθως επικαλούμαστε την αρπακτικότητα των κατακτητών, που ήθελε να επανδρώνει με Ρωμηούς τα γενιτσαρικά του τάγματα. Κανένας λόγος για την τότε, όπως και σήμερα, δημογραφική κατάρρευση! Θρηνούμε, γιατί δεν φυλάσσονται επαρκώς τα σύνορά μας, τώρα που δεν διαθέτουμε τείχη, αδιαφορούμε όμως για τη δημογραφική συρρίκνωσή μας και την εξώθηση προς διαρκείς μεταναστεύσεις λόγω παραχωρήσεως των προσόδων μας στους ξένους «εταίρους», «φίλους», «συμμάχους»!

Και αφού, με τα ταμεία άδεια, κάθε ελπίδα για βοήθεια είχε εκλείψει σκέφθηκαν εκείνοι, οι ελάχιστοι, αυλικοί, εκκλησιομάχοι διανοούμενοι και επίορκοι κληρικοί, που δήθεν νοιάζονταν για τη σωτηρία του υπολείμματος της αυτοκρατορίας, να εκποιήσουν στη Δύση την πίστη του λαού, το πολυτίμητο τζιβαϊρικό, κατά τον Μακρυγιάννη! Και βγαίνουν σήμερα οι εθνομηδενιστές, οι πάντοτε πρόθυμοι να εκποιήσουν στις σύγχρονες αγορές της Δύσης κάθε τι που ο λαός μας διαχρονικά θεωρεί πολύτιμο, και μέμφονται τους φανατικούς της θρησκείας, γιατί συντέλεσαν στην άλωση της Πόλης! Αυτοί οι πάντοτε διαχωρίζοντες τη θέση τους απ' εκείνη του λαού, τον οποίο διαχρονικά θυσιάζουν «δια μιαν δολεράν καλημέραν των (δυτικών) πρέσβεγων», κατά τον Μακρυγιάννη. Και ψηφίζουν όλα εκείνα τα άρθρα τα ενάντια στην πίστη του λαού ενισχυόμενοι από την θλιβερή σιωπή ποιμένων και θεολόγων, αρκετοί από τους οποίους έχουν μαγευτεί από τα «φώτα» της Δύσης υπό την επίδραση της κινήσεως του οικουμενισμού και φθάνουν να θεωρούν φανατικούς ή ξεπερασμένους τους Πατέρες της Εκκλησίας!

Η Ελλάδα σήμερα πρέπει να διαθέτει όχι τείχη, αλλά άλλα μέσα για την υπεράσπισή της. Αυτή όμως έχει αναθέσει την παντοία άμυνά της στους δυτικούς, οι οποίοι φροντίζουν για τον εκμαυλισμό των τέκνων της, για την οικονομική εξαθλίωσή τους, για τη φυγή από τη χώρα και για την κάλυψη των δημογραφικών απωλειών με την εγκατάσταση νέων κατοίκων όχι ως κατακτητών, όπως αρκετοί τους εκλαμβάνουν, αλλά ως θύματα άγριας εκμετάλλευσης και εδώ, όπως και στις χώρες προέλευσής τους. Και εμείς συνεχίζουμε να αναζητούμε κάποια ανοικτή «κερκόπορτα», για να δικαιολογήσουμε τα παντελώς αδικαιολόγητα, ενώ αποκοπήκαμε από τις ρίζες μας και ανοίξαμε όλες τις πύλες διάπλατα και με τη θέλησή μας.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

πηγή