ΟΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ Μοναχού Γερασίμου Μικραγιαννανίτου

ΟΙΚΟΙ ΕΙΚΟΣΙΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΤΩ ΑΓΙΩΝΥΜΩ ΟΡΕΙ ΤΟΥ ΑΘΩ
ΔΙΑΛΑΜΨΑΝΤΑΣ ΟΣΙΟΥΣ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑΣ ΗΜΩΝ

Ποίημα Γερασίμου Μοναχού Μικραγιαννανίτου.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη Υπερμάχω.
 Ως υποφήτας των ενθέων αναβάσεων
Και συστοιχίαν δωρεών των υπέρ έννοιαν
Τους εν Άθω μακαρίσωμεν θεοφόρους
Τους Οσίους Ιεράρχας τε και Μάρτυρας
Ως ημών καθηγεμόνας και εκφάντορας
Τούτοις λέγοντες, χαίροις δήμε θεόλεκτε. 

Άγγελοι εν τω Άθω, διαφόροις εν χρόνοις, ωράθητε Όσιοι Πατέρες (εκ γ’), και συν τη αγγελική ζωή, καταλλήλοις διαλάμπετε χάρισι, δι’ ών καταφαιδρύνετε, υμάς τους πίστει εκβοώντας.

Χαίρετε τύποι της εγκρατείας

Χαίρετε λύχνοι της αληθείας

Χαίρετε κανόνες λαμπρών αναβάσεων

Χαίρετε εικόνες αΰλων εμφάσεων

Χαίρετε όμιλε μακάριε των εν Άθω Ασκητών

Χαίρετε σύστημα ισάγγελον ανωνύμων και γνωστών

Χαίρετε ησυχίας ουρανόφωτοι στύλοι

Χαίρετε αληθείας ουρανόβροντα χείλη

Χαίρετε βότρυες της ασκήσεως

Χαίρετε σάλπιγγες της φρονήσεως

Χαίρετε μύσται Χριστού κοινωνίας

Χαίρετε στήλαι λαμπράς αριστείας

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι

Βίου του ισαγγέλου, ακριβείς χαρακτήρες, ωράθητε εν Άθω Πατέρες, τρόποις τε και θείαις αρεταίς, της μελλούσης λαμπρότητος την έλλαμψιν, εκφαίνοντες εκάστοτε, τοις τω Κυρίω εκβοώσιν.

Αλληλούϊα.

Γεηράς προσπαθείας, χωρισθέντες Πατέρες, προσήλθετε προθύμως εν Άθω, και βίω αμέμπτω εν αυτώ, προς υπερκόσμια όρη υψώθητε, παιδεύοντες τα κρείττονα, τους βοώντας υμίν τοιαύτα˙

Χαίρετε κρίνα της αφθαρσίας

Χαίρετε ρόδα της ευσεβείας

Χαίρε αρχηγέτα υμών Αθανάσιε

Χαίρε Εσφιγμένου βλαστέ Αγαθάγγελε

Χαίρε Πάτερ Αθανάσιε καλλονή Πατριαρχών

Χαίρε Όσιε Ακάκιε νέον άστρον Ασκητών

Χαίρε Βατοπαιδίου ώ Αγάπιε έρνος

Χαίρε Σκήτης Ιβήρων ώ Ακάκιε εύχος

Χαίρε σοφέ Παλαμά Γρηγόριε

Χαίρε λαμπτήρ Ιβήρων Γεώργιε

Χαίρετε ρήτορες δικαιοσύνης

Χαίρετε κήρυκες θεοφροσύνης

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Δύναμιν αληθείας, και πλούτον θεολογίας, δια πράξεως και θεωρίας, Ιεράρχαι οι θεοειδείς, οι εκ του Άθω ως αστέρες λάμψαντες, εν Χριστώ εθησαύρισαν, τη Εκκλησία εκβοώση˙

Αλληλούϊα.

Εκ χωρών διαφόρων, εν καιροίς τοις ιδίοις, δραμόντες εν τω Άθω Πατέρες, οία Χριστού άρνες λογικοί, της μυστικής νομής κατηξιώθητε, εκτρέφοντες ταις πράξεσι, τους ευλαβώς υμίν βοώντας˙

Χαίρε νοητόν Γερμανέ σέλας

Χαίρε Γεράσιμε θείον γέρας

Χαίρε της Μονής σου δομήτορ Γρηγόριε

Χαίρε Ιβηρίτα Γαβριήλ θεόληπτε

Χαίρε Όσιε Γρηγόριε νηπτικής μυσταγωγέ

Χαίρε Γεδεών αήττητε Καρακάλου αρωγέ

Χαίρε Βατοπαιδίου ο Γεννάδιος θρέμμα

Χαίρε Βουλευτηρίων ο Γερόντιος γέρας

Χαίρε Δομέστικε Γρηγόριε

Χαίρε Διονυσιάτα Γεννάδιε

Χαίρετε σκεύη λαμπρών χαρισμάτων

Χαίρετε βρύσεις ποικίλων θαυμάτων

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Ζήλω επτερωμένοι, ακροτάτης αγάπης, έθεσθε σ’ αυτούς υπέρ του πέλας, όσοι κτίτορες σεπτών Μονών, ατρύτοις καμάτοις αυτάς δειμάμενοι, ως ιατρεία κρείττονα, προς σωτηρίαν των βοώντων˙

Αλληλούϊα.

Ήρθη τη ση ελλάμψει, Υπερούσιε Λόγε, απάσης απανθούσης αξίας, η του Άθω Οσία πληθύς, και ταις αρεταίς καλύπτει τα πέρατα, δι’ ών αγιαζόμεθα, οι προς αυτούς βοώντες ταύτα˙

Χαίρετε κόσμου οι λαμπαδούχοι

Χαίρετε Άθω οι πολιούχοι

Χαίρε Κουτλουμουσίου Σκήτης Γεράσιμε

Χαίρε Φιλοθεΐτα θείε Δομέτιε

Χαίρε Πάτερ Διονύσιε κτίτωρ της λαμπράς Μονής

Χαίρε Όσιε Δομέτιε Διονυσίω προσφιλής

Χαίρε Μεγίστης Λαύρας Δαμασκηνέ φυτεία

Χαίρε της Φιλοθέου Δαμιανέ λυχνία

Χαίρε Ιβηρίτα Διονύσιε

Χαίρε Εσφιγμενίτα Δαμιανέ

Χαίρετε άμπελοι πράξεων θείων

Χαίρετε άροτρα πόνων αγίων

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Θαύμασι θεοσδότοις, κοσμηθέντες Πατέρες, ως βίου εναρέτου δοχεία, λαμπρύνετε τον Άθω αεί, τοις υπέρ φύσιν υμών κατορθώμασιν, και μοναστών συστήματα, παιδεύετε Κυρίω ψάλλειν˙

Αλληλούϊα.

Ιεράρχαι και θύται, Όσιοι και οπλίται, Ομολογηταί και Μυροβλύται, πόλιν τον Άθω περιφανή, περί ής δεδοξασμένα λελάληται, πνευματικώς ειργάσασθε, εκ βοώντα υμίν εκ πόθου˙

Χαίρετε πάροικοι των ενύλων

Χαίρετε μέτοχοι των αΰλων

Χαίρε Διονύσιε Ρήτορ μακάριε

Χαίρε Αγιαννανίτα Δαβίδ πανάριστε

Χαίρε Όσιε Ευδόκιμε Βατοπαιδινών χαρά

Χαίρε ένδοξε Ευθύμιε Δοχειαρίου ιδρυτά

Χαίρε Βατοπαιδίου Ευθύμιε ποιμενάρχα

Χαίρε Οσιομάρτυς Ευθύμιε Ιβηρίτα

Χαίρε πυρσέ Ιβήρων Ευθύμιε

Χαίρε κλεινέ Ιεράρχα Θεόληπτε

Χαίρετε όρπηκες αθανασίας

Χαίρετε γνώμονες ποιμαντορίας

Χαίρετε Πατέρες  Όσιοι.

Κλήματα ευσεβείας, νέκταρ της αφθαρσίας, αποστάζοντα τοις εν τω Άθω, ώφθηται Οσιοαθληταί, υπέρ Χριστού το αίμα εκχέαντες˙ ώ νυν συνδοξαζόμενοι, εκβοάτε συν τοις Αγγέλοις˙

Αλληλούϊα.

Λάμψαντες εν τω Άθω, πράξει και θεωρία, και πάσης αρετής φωταυγεία, οίαπερ λαμπάδες φαειναί, η των Οσίων χορεία υπέρτιμος, θείω φωτί λαμπρύνετε, τους εκβοώντας υμίν ούτω˙

Χαίρετε άστρα φωτός αδύτου

Χαίρετε πτώσις εχθρού δολίου

Χαίρε Μυροβλύτα Θεόφιλε Όσιε

Χαίρε Δοχειαρίου Θεόφανες πρόβολε

Χαίρε Θεωνά μακάριε Θεσσαλονίκης φωστήρ

Χαίρε Πάτερ Θεοδόσιε Τραπεζούντος ο αστήρ

Χαίρε Λαύρας η νάβλα ηδύφωνε Ιωάννη

Χαίρε κτίτωρ Ιβήρων ομώνυμε Ιωάννη

Χαίρε κλεινέ Ιβηρίτα Ιάκωβε

Χαίρε αυτού ιχνηλάτα Ιάκωβε

Χαίρετε κτίσεως φωταγωγία

Χαίρετε πίστεως λαμπαδουχία

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Μύρου του ουρανίου, δια βίου  αγίου, θησαυρίσαντες τας απορροίας, οι βλύζοντες μύρον θαυμαστώς, από του τάφου Μυροβλύται Όσιοι, πιστών αεί ευφραίνετε, την διάνοιαν των βοώντων˙

Αλληλούϊα.

Νόμοις της εγκρατείας, ως σοφοί νομοθέται, κοσμήσαντες υμών τα σεμνεία, γην επαγγελίας μυστικής, τον ουρανομήκη Άθω ειργάσασθε, εν ώ ζωήν αθάνατον, καρπούμεθα οι εκβοώντες˙

Χαίρετε Λόγου η ευωδία

Χαίρετε κόσμου η θυμηδία

Χαίρε των Ιβήρων λαμπάς Ιερόθεε

Χαίρε του Σωτήρος Λευΐτα Ιάκωβε

Χαίρε Ιωάσαφ ένδοξε Νήφωνος ο μαθητής

Χαίρε Σκήτης της Προμήτορος Ιλαρίων οικητής

Χαίρε Διονυσίου Ιωσήφ Μονής δόμα

Χαίρε των Αποστόλων Κοσμά ένθεον στόμα

Χαίρε ποιμήν ποιμένων ώ Κάλλιστε

Χαίρε τρυφή της Λαύρας Κωνστάντιε

Χαίρετε στάχυες θείων καμάτων

Χαίρετε σύσκηνοι των Ασωμάτων

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Ξενωθέντες τελείως, των του βίου φροντίδων, χορός Ησυχαστών μακαρίων, κατά μόνας μόνω τω Θεώ, ησύχω νω λατρεύειν ηρετίσασθε, θεοειδείς δε ώφθητε, τη θεία ενώσει βοώντες˙

Αλληλούϊα.

Όλη λελαμπρυσμένη, αρετών ταις ακτίσι, καθάπερ Εκκλησία εκ μέρους, η εξ Οσίων και Αθλητών, και Ιεραρχών του Άθω συνέλευσις, εκλάμπει εν τοις πέρασι, προς σωτηρίαν των βοώντων˙

Χαίρετε δόξης θείας επόπται

Χαίρετε Όσιοι οι θεόπται

Χαίρε της Ζωγράφου Κοσμά θείον κόσμημα

Χαίρε Κουτλουμουσίου Κυπριανέ ήδυσμα

Χαίρε Σκήτης της Προμήτορος Κοσμά κόσμος μυστικός

Χαίρε της αυτής αγλάϊσμα Λουκά Μάρτυς ο κλεινός

Χαίρε Μονής Προδρόμου ώ Λεόντιε άνθος

Χαίρε της αυτής αύθις ώ Μακάριε αύχος

Χαίρε Καυσοκαλυβίτα Μάξιμε

Χαίρε Αγιαννανίτα Μακάριε

Χαίρετε σύνδεσμοι της ομονοίας

Χαίρετε σύσκηνοι θείας ευκλείας

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Πόλεών τε και νήσων, αρωγοί και χωρίων, ώφθητε Μάρτυρες θεοφόροι, όσοι του Όρους προελθόντες, και τοις εν κόσμω Χριστόν εδοξάσατε, μαρτυρικοίς παλαίσμασι, βοώντες Χριστώ τω Κυρίω˙

Αλληλούϊα.

Ρώμη του Παρακλήτου, αριστεύσαντες  πάντες, οι εν τω Άθω θείοι Πατέρες, οδηγείτε ημάς ασφαλώς, προς εναρέτου ζωής κατορθώματα, ως ποδηγέται άριστοι, των εκβοώντων θεοφόροι˙

Χαίρετε Όσιοι θεηγόροι

Χαίρετε Μάρτυρες θεοφόροι

Χαίρε Αγιαννανίτα θείε Μητρόφανες

Χαίρε Βατοπαιδίου θρέμμα Νεόφυτε

Χαίρε Όσιε Νικόδημε νηπτικής υφηγητά

Χαίρε ένδοξε Νεόφυτε Δοχειαρίου ιδρυτά

Χαίρε Πατριαρχείας Πάτερ Νήφων η φαύσις

Χαίρε άστρον Νικήτα Σκήτης Αγίας Άννης

Χαίρε Μαξίμου Νήφων συνέκδημε

Χαίρε το νέκταρ Καρεών Νεκτάριε

Χαίρε σοφίας Νικόδημε πλήρης

Χαίρε σοφών διδαγμάτων ο μύστης

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Σκήτεων ποδηγέται, και Μονών κυβερνήται, και παντός του Όρους ευεργέται, πέλετε Πατέρες ευκλεείς, εν διαφόροις καιροίς διαλάμψαντες, πολυειδέσι πράξεσι˙ και νυν φρουρείτε τους βοώντας˙

Αλληλούϊα.

Τις αύτη η χορεία, η φαίνουσα εξ ερήμου, η συντεταγμένη ως θάμβος; Η εν τω Άθω παρεμβολή η συγκεκροτημένη θείω Πνεύματι˙ ώ αρμονίας κρείττονος! αλλ’ ούν βοήσωμεν εκ πόθου˙

Χαίρετε όρμοι χειμαζομένων

Χαίρετε βάσεις ριπιζομένων

Χαίρε Πάτερ Νείλε πηγή μύρων εύπνοε

Χαίρε Νικηφόρε τω βίω ισάγγελε

Χαίρε Σκήτης της Προμήτορος ώ Νικόδημε τρυφή

Χαίρε της αυτής ανάστημα ώ Νεκτάριε ηδύ

Χαίρε Οσιομάρτυς Ονούφριε Ιβηρίτα

Χαίρε Χριστού οπλίτα Παύλε Αγιαννανίτα

Χαίρε του Άθω Πέτρε ο πρώμαχος

Χαίρε Μονών σου Παύλε ο όρχαμος

Χαίρετε έφοροι των Μοναζόντων

Χαίρετε φύλακες των εκβοώντων

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Ύμνοις επινικίοις, των εν Άθω Οσίων, υμνήσωμεν τας ανδραγαθίας, των Οσίων και Ησυχαστών, των Ιεραρχών και Αθλοφόρων ομού, των γνωστών και ανωνύμων, βοώντες άπαντες Κυρίω˙

αλληλούΙα.

Φίλοι του Ζωοδότου, και μύσται της Θεοτόκου, ώφθητε θεοφόροι Πατέρες˙ και νυν συν Ασωμάτων χοροίς, της μεγαλοπρεπούς δόξης ετύχετε, υπέρ ημών πρεσβεύοντες, των εκβοώντων υμίν ταύτα˙

Χαίρε Προκόπιε Ιβηρίτα

Χαίρε Παχώμιε παθών λύτα

Χαίρε Ρωμανέ εν αθλήσει στερρόψυχε

Χαίρε Συμεών μονοχίτων θεόληπτε

Χαίρε Συμεών και Σάββα τε κλέος Χιλιανταρινών

Χαίρε Σάββα Οσιώτατε δόξα Βατοπαιδινών

Χαίρε Όσιε Σίμων Ασκητά Μυροφόρε

Χαίρε Αγίας Άννης Σάββα λύχνε φωσφόρε

Χαίρε Σάββα και Πάτερ Φιλόθεε

Χαίρε της Λαύρας θείε Φιλόθεε

Χαίρε Φιλόθεε Διονυσιάτα

Χαίρε Χριστοφόρε Μονής ταύτης χάρμα

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Χάριτος ουρανίου, και φωτός Τρισηλίου, τρυφώντες εν σκηναίς ουρανίοις, ο των γνωστών Οσίων χορός, και η των ανωνύμων θεία συνέλευσις, οι του Άθω πρόβολοι, φρουρείτε αεί τους εκβοώντας˙

Αλληλούϊα.

Ψάλλοντες αιωνίως, τον τρισύνθετον ύμνον, Θεώ τω Τρισηλίω Πατέρες, δέξασθε ημών τους ψελλισμούς, τη συνήθει κεχρημένοι χρηστότητι˙ ότι ου παύομεν πόθω του εκβοάν υμίν απαύστως˙

Χαίρετε Λόγου οι κληρονόμοι

Χαίρετε λύχνοι οι φωτοφόροι

Χαίρε των Οσίων χορεία θεόληπτε

Χαίρε των Μαρτύρων στρατεία θεόλεκτε

Χαίρε άθροισμα θεόσοφον ιερών Ιεραρχών

Χαίρε όμιλε πανεύφημε ευκλεών Ησυχαστών

Χαίρε Μυροχευμόνων μυροφόρε χορεία

Χαίρε ιερολόγων ιερά συνοδεία

Χαίρε πληθύς Πατέρων ανώνυμος

Χαίρε Χριστού εν πάσιν ακόλουθος

Χαίρετε πύργοι κυκλόθεν του Άθω

Χαίρετε σκέπη καμού, διο κράζω

Χαίρετε Πατέρες Όσιοι.

Ώ Πληθύς μακαρία, των εν Άθω Πατέρων, απάντων Μοναζόντων αλείπται (εκ γ’), μη παύσησθε εφοράν αεί, τόδε το Όρος όπερ ηρετίσασθε˙ ιδού γαρ μετά πίστεως, γεραίρει υμάς και κραυγάζει˙

Αλληλούϊα.

Και αύθις το Κοντάκιον.

Ήχος πλ. δ’. Τη Υπερμάχω.

Ως υποφήτας των ενθέων αναβάσεων

Και συστοιχίαν δωρεών των υπέρ έννοιαν

Τους εν Άθω μακαρίσωμεν θεοφόρους

Τους Οσίους, Ιεράρχας τε και Μάρτυρας

Ως ημών καθηγεμόνας και εκφάντορας

Τούτοις λέγοντες, χαίροις δήμε θεόλεκτε.

Δίστιχον.

Πληθύς πολυάριθμε Οσίων Άθω

Γεράσιμον ρύσασθε ροπής Χειρόνων.

ΠΗΓΗ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Με την σημερινή Κυριακή αρχίζουμε τα γραπτά Κηρύγματα, που καθιερώθηκε να διαβάζωνται κατά τους μήνες του Καλοκαιριού σε όλους τους ναούς της Ιεράς Μητροπόλεως. Είναι και αυτό μια επικοινωνία με όλους τους Χριστιανούς της Μητροπόλεως, αυτούς που παραμένουν μονίμως στην περιοχή αυτή και αυτούς που έρχονται κατά την διάρκεια του Καλοκαιριού. Τα φετινά κηρύγματα θα αναλύουν φράσεις από τα αποστολικά αναγνώσματα που διαβάζονται κατά την θεία Λειτουργία των Κυριακών.

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αναφέρεται στην ανάλυση που κάνει ο Απόστολος Παύλος της Σκηνής του Μαρτυρίου που είχε θεσπίσει ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη. Όπως είναι γνωστόν η Σκηνή του Μαρτυρίου είχε καθιερωθή κατόπιν οδηγιών του Θεού, πριν κτιστή ο Ναός του Σολομώντος στα Ιεροσόλυμα και βέβαια θεωρείται και προτύπωση του χριστιανικού Ναού.

Σύμφωνα με την περιγραφή της προς Εβραίους επιστολής η Σκηνή του Μαρτυρίου ήταν χωρισμένη σε δύο τμήματα, ήτοι το άγιο, και το εσωτερικό που ονομαζόταν άγια αγίων. Και φυσικά έξω από την σκηνή υπήρχε μία αυλή που λεγόταν κοσμικόν. Στον αύλειο χώρο, που είχε την ονομασία κοσμικό παρέμεναν οι Ιουδαίοι, οι Ναζιραίοι, οι προσήλυτοι και οι ειδωλολάτρες. Στο εσωτερικό, δηλαδή στο άγιον, εισέρχονταν οι ιερείς, που επιτελούσαν τα της λατρείας και εκεί υπήρχεν η λυχνία, η τράπεζα και η πρόθεση των άρτων. Και τέλος, στο εσωτερικό της σκηνής ήταν τα άγια των αγίων, όπου εισέρχονταν μόνο ο Αρχιερεύς και μάλιστα μια φορά τον χρόνο, κατά την ημέρα του εξιλασμού και εκεί υπήρχαν το χρυσούν θυμιατήριο και η Κιβωτός της Διαθήκης, μέσα στην οποία φυλασσόταν η στάμνα η χρυσή που είχε το μάννα, η ράβδος του Ααρών που βλάστησε και οι πλάκες της Διαθήκης, επάνω στις οποίες εγράφη ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Μωϋσή.

Αυτός ο τύπος της Σκηνής του μαρτυρίου ήταν πρότυπο του Χριστιανικού Ναού, που είναι χωρισμένος σε τρία μέρη, τον Νάρθηκα, τον κυρίως Ναό και το ιερό Βήμα, όπου τελείται η αναίμακτη μυσταγωγία. Ο Χριστιανισμός αποτελεί την νέα Διαθήκη, η οποία έχει οικουμενικό χαρακτήρα, αυτή είναι που σώζει τον άνθρωπο, αφού τον οδηγεί στην τελεία κοινωνία και ένωσή του με τον Θεό εν προσώπω Ιησού Χριστού.

Αυτή η περικοπή διαβάζεται σήμερα γιατί εορτάζουμε την Κατάθεση της τιμίας Εσθήτος της Παναγίας στον ναό των Βλαχερνών. Και βέβαια, στην ερμηνεία των αγίων Πατέρων φαίνεται ότι η Παναγία είναι στην πραγματικότητα η έμψυχη σκηνή του Θεού, αυτή είναι η λυχνία, η τράπεζα και η πρόθεση των άρτων, αυτή είναι το χρυσούν θυμιατήριο, η Κιβωτός της Διαθήκης, η στάμνα, η ράβδος του Ααρών και οι πλάκες της Διαθήκης. Όλα όσα έγιναν στην παλαιά Διαθήκη απέβλεπαν στο να προετοιμασθή ο λαός, να ευρεθή το κατάλληλο πρόσωπο, από το οποίο θα εγεννάτο ο Χριστός. Γι’ αυτό τιμούμε πολύ την Παναγία μας, που είναι η χαρά, η ελπίδα, η παρηγοριά και η θερμή μας πρεσβεία.

Και βέβαια, πρέπει να πούμε ότι, όπως η Παλαιά Διαθήκη είναι προτύπωση της Καινής Διαθήκης, έτσι και η Καινή Διαθήκη και όσα τελούνται στην λατρεία μας είναι προτύπωση και βίωση των όσων θα ακολουθήσουν στον ουρανό μετά την συντέλεια του κόσμου. Η Παναγία, που έγινε αιτία της ενσαρκώσεως του Χριστού, να γίνη και η γέφυρα, που θα μας οδηγήση στην επουράνια και αιώνια λατρεία.

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, «Αλιείς ανθρώπων» (Κυριακή Β΄ Ματθαίου)

«ΑΛΙΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης
Μέ ἁπλό τρόπο ὁ Χριστός κάλεσε τούς ψαράδες τῆς Γαλιλαίας νά γίνουν μαθητές του. Δέν ἔκανε καμιά προεργασία, δέν προηγήθηκαν συναντήσεις γνωριμίας, δέν ζήτησε πληροφορίες γιά τό ἦθος τους καί τή ζωή τους. Τούς εἶδε νά ψαρεύουν καί τούς εἶπε νά τόν ἀκολουθήσουν, γιά νά γίνουν ἁλιεῖς ἀνθρώπων. Ἐντυπωσιάζει τό γεγονός ὅτι ὁ Χριστός διάλεξε ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ καί τῆς σκληρῆς βιοπάλης νά γίνουν μαθητές του. Ἀρνήθηκε νά διαλέξει ἀνθρώπους τῶν γραμμάτων, ἱκανούς κατά κόσμον οὔτε ἀξιωματούχους τῆς θρησκευτικῆς ἤ κοσμικῆς ἐξουσίας. Ἁπλούς, ἁπλούστατους ἀνθρώπους κάλεσε, γιατί ἤξερε ὅτι αὐτοί θα ἀποδέχονταν τήν πρόσκληση καί θά ἀφιερώνονταν στο πνευματικό ἔργο, πού θά τούς ἀνέθετε. Καί πράγματι ἔτσι ἔγινε. Οἱ ψαράδες ἀμέσως, χωρίς καθυστέρηση, ἄφησαν τά δίχτυα καί τόν πατέρα τους καί τόν ἀκολούθησαν..
Ἡ ἀνταπόκριση στό κάλεσμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἄμεση. Οἱ ψαράδες δέν ζήτησαν χρόνο γιά νά σκεφτοῦν, γιά νά τακτοποιήσουν τίς ὑποθέσεις τους καί νά μάθουν περισσότερες πληροφορίες γιά τό ἔργο πού θά ἀναλάμβαναν. Εἶπαν τό «ναι» καί ἀκολούθησαν ἐκείνη τήν ὥρα. Ἡ πρόσκληση τοῦ Χριστοῦ ἄναψε φλόγα στίς καρδιές τῶν ψαράδων, οἱ ὁποῖοι μέ ἀφοσίωση, ὑπακοή καί πειθαρχία στίς ὑποδείξεις του θά ἐπιδίδονταν στό πνευματικό ἔργο.
Στήν ἐποχή μας εἶναι δύσκολο νά βρεῖ ἡἘκκλησία ἄξιους κληρικούς, γιά να συνεχίσουν μέ ἱεραποστολικό ζῆλο το ἔργο τῶν Ἀποστόλων. Κληρικούς ἔχει καί μάλιστα μέ μόρφωση καί πανεπιστημιακούς τίτλους, λείπει ὅμως ἡ φλόγα, ἡ ἀφοσίωση καί ἡ συνέπεια στήν τήρηση τῶν θείων ἐντολῶν. Δυστυχῶς οἱ περισσότεροι εἶναι ἐπαγγελματίες καί δεν ἔχουν καμιά διάθεση νά δυσκολέψουν τή ζωή τους, προκειμένου νά πρωτοστατήσουν σέ κάποια ἱεραποστολική προσπάθεια. Οὔτε καί στήν ἐνορία τους κάνουν κάτι σπουδαῖο. Περιορίζονται στήν τυπική ἐκτέλεση μερικῶν καθηκόντων τους ὑπολογίζοντας πάντα καί τήν αὔξηση τῶν ἐσόδων τους…
Εὐχή ὅλων εἶναι νά βρεθοῦν κληρικοί, πού θά εἶναι ἄξιοι συνεχιστές τοῦ ἔργου τῶν Ἀποστόλων καί θά χειραγωγοῦν τούς πιστούς στήν κατά Θεόν ζωή.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 4/6/2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Μθ. 4, 18-23

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 4, 18-23)

Πε­ρι­πα­τῶν­τας ὁ Κύ­ρι­ος «πα­ρὰ τὴν θά­λασ­σαν τῆς Γα­λι­λαί­ας», συ­νάν­τη­σε τέσ­σε­ρεις ψα­ρά­δες, τὰ ἀ­δέλ­φια Σί­μω­να καὶ Ἀν­δρέ­α καὶ τὰ ἀ­δέλ­φια Ἰ­ά­κω­βο καὶ Ἰ­ω­άν­νη. Τοὺς κά­λε­σε νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σουν καὶ αὐ­τοὶ ἀ­μέ­σως καὶ χω­ρὶς χρο­νο­τρι­βὴ ἀν­τα­πο­κρί­θη­καν στὴν κλή­ση του: «οἱ δὲ εὐ­θέ­ως ἀ­φέν­τες τὸ πλοῖ­ον καὶ τὸν πα­τέ­ρα αὐ­τῶν ἠ­κο­λού­θη­σαν αὐ­τῷ».

Εἶ­ναι πο­λὺ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κὸ ὅ­τι καὶ οἱ τέσ­σε­ρεις ἄ­φη­σαν ἀ­μέ­σως τὰ πάν­τα καὶ ἐ­πέ­δει­ξαν με­γά­λη προ­θυ­μί­α καὶ αὐ­τα­πάρ­νη­ση στὴν κλή­ση τοῦ Χρι­στοῦ. Δὲν ἔ­κα­τσαν νὰ σκε­φτοῦν πε­ρὶ τοῦ πρα­κτέ­ου. Δὲν ζή­τη­σαν προ­θε­σμί­α γιὰ νὰ δώ­σουν κά­ποια ἀ­πάν­τη­ση. Δὲν σκέ­φθη­καν νὰ πᾶ­νε πρῶ­τα στὰ σπί­τια τους καὶ νὰ συ­ζη­τή­σουν μὲ τοὺς δι­κούς τους. Ἀντ᾽ αὐ­τοῦ ἄ­φη­σαν τὰ πάν­τα πί­σω τους, καὶ οἰ­κεί­ους καὶ ἐρ­γα­σί­α καὶ πλοῖ­ο καὶ δί­κτυ­α καὶ πε­ρι­ου­σί­α, καὶ στρά­φη­καν μὲ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα πρὸς τὸν Χρι­στό. Εἶ­χαν φαί­νε­ται δι­α­πι­στώ­σει, μέ­σα στὴν ἁ­πλό­τη­τά τους, ποιὰ εἶ­ναι ἡ πραγ­μα­τι­κὴ ἀ­ξί­α τῆς ζω­ῆς καὶ ποῦ βρί­σκε­ται ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πε­ρι­ου­σί­α. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ἐρ­γά­στη­καν ὡς ἁ­λι­εῖς ἀν­θρώ­πων γιὰ τὴ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ καὶ πλού­τη­σαν ἀ­πὸ τὸν πο­λύ­τι­μο μαρ­γα­ρί­τη, τὸν ἴδιο τὸν Χριστό.

Τὸ ἐ­ρώ­τη­μα ποὺ προ­κύ­πτει εἶ­ναι ἐ­ὰν ἐ­μεῖς δεί­χνου­με τέ­τοια αὐ­τα­πάρ­νη­ση καὶ προ­θυ­μί­α στὴν κλή­ση τοῦ Θε­οῦ. Δι­ό­τι ὁ Κύ­ρι­ος μᾶς κα­λεῖ καὶ ἐ­μᾶς, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς καὶ τοὺς τέσ­σε­ρεις ψα­ρά­δες. Μᾶς ζη­τᾶ νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τὰ πάν­τα καὶ νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σου­με. Ζη­τᾶ νὰ ἐγ­κα­τα­λεί­ψου­με τὰ πά­θη µας, τὸ ἁ­μαρ­τω­λὸ θέ­λη­μά µας, τὸν ἁ­μαρ­τω­λὸ ἑ­αυ­τό μας καὶ νὰ στρα­φοῦ­με μὲ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα πρὸς αὐ­τόν. Ἡ στρο­φή μας πρὸς τὸν Χρι­στὸ ἀ­φο­ρᾶ στὴ με­τά­νοι­α καὶ στὴ συ­νει­δη­τὴ τή­ρη­ση τοῦ θε­λή­μα­τός του. Ἡ δὲ κλή­ση τοῦ Χρι­στοῦ γί­νε­ται μὲ τὸν ἀ­νά­λο­γο μὲ τὴν ἐ­πο­χή μας τρό­πο· μὲ τὴ φω­νὴ τῶν Πνευ­μα­τι­κῶν µας πα­τέ­ρων, τὶς συμ­βου­λὲς καὶ τὶς νου­θε­σί­ες τους, τὴν Ἁ­γί­α Γρα­φή, τοὺς λό­γους τῶν πνευ­μα­τι­κῶν ἀν­θρώ­πων καὶ τὰ κη­ρύγ­μα­τα στὴν Ἐκ­κλη­σί­α. Καὶ ἐ­μεῖς ἀν­τί­στοι­χα ἀ­κο­λου­θοῦ­με τὸν Χρι­στὸ μὲ τὸν ἀ­νά­λο­γο τρό­πο· πο­λε­μοῦ­με τὰ πά­θη καὶ τὶς ἀ­δυ­να­μί­ες μας, ἀ­γω­νι­ζό­μα­στε ἐ­νάν­τι­α στὰ ἐ­λατ­τώ­μα­τά μας, καλ­λι­ερ­γοῦ­με τὶς ἀ­ρε­τές, κά­νου­με ἔρ­γα ἀ­γά­πης καὶ φι­λαν­θρω­πί­ας, προ­σφέ­ρου­με σὲ ὅ­σους ἔ­χουν ἀ­νάγ­κη τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ἢ ὑ­λι­κή μας στή­ρι­ξη καὶ συν­δρο­μή.

Οἱ δυ­να­τό­τη­τες ἀν­τα­πό­κρι­σης στὴν κλή­ση τοῦ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χουν. Ἐ­μεῖς ὅ­μως τὶς ἐκ­με­ταλ­λευ­ό­μα­στε; Ὁ πνευ­μα­τι­κός µας πα­τέ­ρας, µᾶς δί­νει συμ­βου­λὲς γιὰ τὴν πνευ­μα­τι­κὴ ζω­ή. Τὶς ἀ­πο­δε­χό­μα­στε χω­ρὶς ἀν­τίρ­ρη­ση, ἀν­τί­δρα­ση καὶ σκε­πτι­κι­σμό; Ὑ­πα­κού­ου­με σὲ αὐ­τὲς ἄ­με­σα καὶ μὲ προ­θυ­μί­α; Ἔ­χου­με τὴ δι­ά­θε­ση νὰ ἀ­γω­νι­σθοῦ­με, ὥ­στε νὰ δι­ορ­θώ­σου­με τὴν πο­ρεί­α τῆς ζω­ῆς µας καὶ νὰ τὴν στρέ­ψου­με πρὸς τὸν Χρι­στό; Εἶ­ναι τρα­γι­κὸ νὰ µᾶς κα­λεῖ ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ὸς καὶ ἐ­μεῖς νὰ ἀρ­νού­μα­στε νὰ ἀν­τα­πο­κρι­θοῦ­με ἄ­με­σα. Ἂς μὴν ξε­χνᾶ­με αὐ­τὸ ποὺ λέ­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος˙ γνή­σι­οι μα­θη­τὲς ἔμ­προ­σθέν τοῦ Θε­οῦ δὲν εἶ­ναι ὅ­σοι ἁ­πλῶς ἀ­κοῦ­νε τὰ λό­γι­α τοῦ Εὐ­αγ­γε­λί­ου, ἀλ­λὰ ὅ­σοι τὰ ἀ­κοῦ­νε καὶ ἀ­γω­νί­ζον­ται νὰ τὰ τη­ρή­σουν: «οὐ γὰρ οἱ ἀ­κρο­α­ταὶ τοῦ νό­μου δί­και­οι πα­ρὰ τῷ Θε­ῶ, ἀλλ' οἱ ποι­η­ταὶ τοῦ νό­μου δι­και­ω­θή­σον­ται». Δὲν ὑ­πάρ­χει νό­η­μα ἢ ὠ­φέ­λει­α, λέ­ει ὁ ἅ­γι­ος Ἰ­ω­άν­νης Χρυ­σό­στο­μος, νὰ εἶ­ναι κά­ποιος ὀρ­θό­δο­ξος στὴν πί­στη καὶ νὰ ζεῖ μὲ ἀ­σέ­βει­α. Ἡ ἄ­με­ση καὶ συ­νει­δη­τὴ ἀν­τα­πό­κρι­ση τῶν ψα­ρά­δων στὴν κλή­ση τοῦ Χρι­στοῦ, σή­μαι­νε καὶ ἀλ­λα­γὴ τοῦ τρό­που ζω­ῆς τους. Τὸ ἴ­διο πρέ­πει νὰ γί­νε­ται καὶ μὲ ἐμᾶς, δηλαδὴ νὰ ἀ­κοῦ­με τὸν λό­γο του ὄ­χι γιὰ νὰ ἀ­πο­κτή­σου­με θρη­σκευ­τι­κὲς γνώ­σεις, ἀλ­λὰ γιὰ νὰ κα­θρε­φτί­σου­με πά­νω του τὰ πά­θη μας καὶ τὰ ἐ­λατ­τώ­μα­τά μας καὶ νὰ ἀ­γω­νι­στοῦ­με νὰ με­τα­νο­ή­σου­με. Συ­νε­πῶς ἡ ἀν­τα­πό­κρι­ση στὴν κλή­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι ἡ τή­ρη­ση τοῦ νό­μου του.

Ἡ ἀ­μοι­βὴ τῆς ἀν­τα­πό­κρι­σης στὴν κλή­ση τοῦ Χρι­στοῦ καὶ στὸν ἀ­γῶ­να τή­ρη­σης τῶν ἐν­το­λῶν του εἶ­ναι ὁ ἁ­γι­α­σμὸς καὶ ἡ δό­ξα μας. Αὐ­τὸ ἀ­κρι­βῶς λέ­ει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος: «δό­ξα δὲ καὶ τι­μὴ καὶ εἰ­ρή­νη παν­τὶ τῷ ἐρ­γα­ζο­μέ­νῳ τὸ ἀ­γα­θόν». Ἡ δό­ξα καὶ ἡ τι­μὴ καὶ ἡ εἰ­ρή­νη, ποὺ ὁ Χρι­στὸς χα­ρί­ζει στοὺς πι­στοὺς ἀ­κο­λού­θους του, δὲν εἶ­ναι τί­πο­τα ἄλ­λο ἀ­πὸ τὴν ἴ­δια τὴ βα­σι­λεί­α τῶν οὐ­ρα­νῶν. Καὶ αὐ­τὴ ἡ βα­σι­λεί­α δὲν βρί­σκε­ται κά­που ἀ­πό­μα­κρα καὶ ἐ­μεῖς θὰ πρέ­πει νὰ φτά­σου­με ἐ­κεῖ. Ὄ­χι! Ναὶ μὲν ἡ βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ δὲν εἶ­ναι «ἐκ τοῦ κό­σμου τού­του», ὅ­μως εἶ­ναι στὸν κό­σμο τοῦ­το. Βρί­σκε­ται, ὡς δω­ρε­ὰ τοῦ ἀ­γα­θοῦ Θε­οῦ, στὶς καρ­δί­ες τῶν πι­στῶν δού­λων καὶ ἀ­κο­λού­θων του καὶ σὲ αὐ­τοὺς ποὺ τὸν ἀ­πο­δέ­χον­ται ἔμ­πρα­κτα ὡς Κύ­ρι­ο καὶ βα­σι­λέ­α. Αὐ­τὴ ἡ βα­σι­λεί­α ξε­κι­νά­ει ἀ­πὸ τὴ γῆ καὶ συ­νε­χί­ζει στὴν ἀ­τε­λεύ­τη­το αἰ­ω­νι­ό­τη­τα, με­τὰ τὴν ἐκ­δη­μί­α μας, ὅ­που καὶ θὰ δο­θεῖ στὴν πλη­ρό­τη­τά της. Σ’ αὐ­τὴ τὴ βα­σι­λεί­α κυ­ρι­αρ­χεῖ ἡ ἀ­γά­πη καὶ ὄ­χι τὸ μῖσος, τὸ φῶς τοῦ Χρι­στοῦ καὶ ὄ­χι τὸ σκό­τος τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἡ θεί­α Χά­ρη καὶ τὰ ὑ­περ­φυ­ῆ ἀ­γα­θὰ καὶ ὄ­χι ἡ ὑ­λι­κό­τη­τα τοῦ κό­σμου τού­του.

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Ἀπὸ τὸν πατέρα Παναγιώτη Γκέζο

«Ὅσοι ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται καὶ ὅσοι ἐν νόμῳ ἥμαρτον, διὰ νόμου κριθήσονται»

Πολλοὶ εἶναι, ἀδελφοί μου, αὐτοὶ ποὺ ρωτᾶνε· μὲ ποιὰ κριτήρια θὰ κρίνη ὁ Θεὸς τοὺς ἀνθρώπους; Θὰ κριθοῦν ὅλοι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο; Τί θὰ γίνουν ὅσοι ἔζησαν πρὶν ἀκόμα ἔρθη στὸν κόσμο ὁ Χριστός; Μὲ ποιὸ νόμο θὰ τοὺς κρίνη, θὰ τοὺς δικάση; Σὲ αὐτὴ τὴν ἀπορία ἀπαντᾶ ὁ θεῖος Παῦλος στὴν πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολή του. Ὅσοι, λέει, δὲν εἶχαν λάβει γραπτὸ νόμο, θὰ καταδικαστοῦν χωρὶς νὰ ἔχουν γιὰ κατήγορο τὸν νόμο, δηλαδὴ μὲ ἐπιείκεια. Ὅσοι ὅμως ἁμάρτησαν ἔχοντας στὴν διάθεσή τους νόμο, αὐτοὶ θὰ κριθοῦν μὲ κριτήριο τὸν νόμο τοῦτο, δηλαδὴ αὐστηρότερα. Θὰ ἔχουν δύο μάρτυρες κατηγορίας, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ εἰδωλολάτρες θὰ ἔχουν μονάχα ἕνα. Ποιοὶ ὅμως εἶναι οἱ δύο αὐτοὶ νόμοι;

Ὁ πρῶτος νόμος ποὺ δόθηκε στοὺς ἀνθρώπους ἀπὸ τὸν πάνσοφο Νομοθέτη, τὸν Θεό, ἦταν ἄγραφος. Ἦταν χαραγμένος στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων & εἶναι ὁ νόμος ποὺ ἐκφράζεται μὲ τὴν πανίσχυρη φωνὴ τῆς συνείδησης. Εἶναι ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, τὸ ἠθικὸ ἀλφάβητο τῶν ἀνθρώπων. «Ὅταν γάρ ἔθνη τὰ μὴ νόμον ἔχοντα φύσει τὰ τοῦ νόμου ποιῇ, οὗτοι νόμον μὴ ἔχοντες ἑαυτοῖς εἰσὶ νόμος, οἵτινες ἐνδείκνυνται τὸ ἔργον τοῦ νόμου ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν» (Ρωμ. 2-15-15)· γιατί, ὅταν ἔθνη ποὺ δὲν ἔχουν πάρει νόμο ἐκ φύσεως, τηροῦν ὅ,τι λέει ὁ νόμος, ἄρα αὐτοὶ εἶναι οἱ ἴδιοι νόμος γιὰ τὸν ἑαυτό τους καὶ ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτὰ ποὺ ὁρίζει ὁ νόμος τὰ ἔχουν γραμμένα μέσα στὴν καρδιά τους. Ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ ἄγραφου νόμου ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικὰ ἀπὸ τὴν ἀβίαστη βούληση καὶ ἐπιλογὴ τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἔργο εἶναι διπλὸ τοῦ πανανθρώπινου τούτου νόμου. Ἀλλοίμονο ἂν δὲν ὑπῆρχε νόμος. Θὰ βασίλευε ἡ ἀνομία καὶ μαζὶ μὲ αὐτὴν ἡ παρανομία. Ὁ ἔμφυτος νόμος τῆς συνείδησης μοιάζει μὲ τὶς ρίζες τοῦ δέντρου, ποὺ ὅσοι ἄνεμοι καὶ ἂν χτυπᾶνε τοὺς κλώνους καὶ τὰ φύλλα καὶ ὅσες βαρυχειμωνιὲς καὶ ἄν ἔλθουν, αὐτὲς παραμένουν ἀπείραχτες καὶ ἀνέγγιχτες.

Ὁ Θεὸς ὅμως, ἀδελφοί μου, δὲν μᾶς ἄφησε μόνο μὲ τὸν ἄγραφο νόμο, ἀλλὰ μᾶς χάρισε καὶ τὸν γραπτὸ νόμο, τὸν τελειότερο καὶ καθαρότερο. Εἶναι καὶ λέγεται «ἀποκεκαλυμμένος», γιατὶ τὸν ἀποκάλυψε ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὴ ἡ ἀποκάλυψη τοῦ θείου νόμου ἔγινε σὲ δύο στάδια. Τὴν πρώτη φορὰ δόθηκε στὸν Ἰσραὴλ μὲ τὸν Μωϋσῆ καὶ τοὺς Προφῆτες καὶ τὴν δεύτερη μὲ τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Τὸ πρῶτο στάδιο ἦταν ἡ Μωσαϊκὴ νομοθεσία. Τὸ δεύτερο ἦταν μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη ἦταν ὁ πρόδρομος καὶ ἡ προτύπωση τῆς Καινῆς Διαθήκης. «Πρὸ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα, ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστὸν» (Γάλ. 3, 23-24).

Καὶ ὁ ἄγραφος καὶ ὁ γραπτὸς νόμος καταγράφουν καὶ διδάσκουν τὴν ἀλήθεια ποὺ σώζει καὶ λυτρώνει. Ἂν ὅμως τοὺς συγκρίνουμε, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὁ ἕνας μοιάζει μὲ νήπιο, ὁ ἄλλος μὲ ὥριμο ἄνθρωπο. Γιὰ τὴν προχριστιανικὴ ἐποχὴ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη καὶ ἰδιαίτερα ὁ Δεκάλογος ἦταν ὁ πιὸ ἄρτιος ἠθικὸς κώδικας μὲ ἀνάγλυφη τοῦ Θεοῦ τὴν Σοφία. Τὰ θεόφραστα λόγια τοῦ Νόμου ἦταν γιὰ αὐτοὺς «ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον». Ἰδιαιτέρως ὁ Δεκάλογος. Ἀδελφοί μου, ὁ Εὐαγγελικὸς νόμος ποὺ δόθηκε μὲ τὸν Χριστό μας εἶναι ἡ τέλεια ἀποκάλυψη τοῦ θείου θελήματος. Εἶναι «νόμος ἀγάπης» καὶ «νόμος χάριτος», «Νόμος Πνεύματος». Τώρα «οὐκ ἐσμὲν ὑπὸ νόμον ἀλλὰ ὑπὸ χάριν», γιατὶ γνωρίσαμε τὴν «καινὴν ἐντολὴν» τῆς ἀγάπης καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγαπᾶ «νόμος οὐ κεῖται». Τέλος, ἀδελφοί, οἱ εἰδωλολάτρες (ὄχι οἱ νεοειδωλολάτρες, οἱ ἀρνητὲς) θὰ κριθοῦν μὲ συγκατάβαση. Οἱ Ἰσραηλῖτες αὐστηρότερα, οἱ χριστιανοὶ παραβάτες τοῦ θείου Νόμου (ἄγραφου καὶ γραπτοῦ) αὐστηρότατα. «Στῶμεν», λοιπόν, «καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου». Ἀμήν.

Ἀπὸ αὐτὰ ὅμως τώρα μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε τὸ δικό μας καθῆκον. Ἐμεῖς δὲν εἴμαστε οὔτε σὰν τοὺς εἰδωλολάτρες μὲ μόνο τὸν νόμο τῆς συνειδήσεως, οὔτε σὰν τοὺς Ἰουδαίους μὲ μόνο τὸν ἀτελὴ καὶ περιορισμένο Μωσαϊκὸ νόμο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἐμεῖς πιστεύουμε στὸν Χριστὸ καὶ ἔχουμε πάρει ἀπὸ αὐτὸν τὸν τέλειο ἠθικὸ νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι ἐξαιρετικὴ ἡ τιμὴ καὶ τὸ προνόμιο αὐτὸ, ἀλλὰ καὶ πιὸ αὐστηρὴ ἡ τιμωρία, ἐὰν τυχόν – Θεὸς φυλάξοι – δὲν ἐφαρμόσουμε τὸν νόμο τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Μὲ ὁδηγὸ λοιπὸν τὸν θεόσδοτο νόμο τοῦ Εὐαγγελίου, ἀκολουθώντας πιστὰ τὶς ὑποδείξεις τῆς συνειδήσεώς μας καὶ μὲ τὴ χάρι τοῦ Κυρίου ποὺ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἄς προσπαθοῦμε νὰ ἐφαρμόζουμε ὅσα ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ διατάζει, γιὰ νὰ πραγματοποιηθοῦν καὶ σ’ ἐμᾶς οἱ λόγοι τοῦ θείου ἀποστόλου Παύλου: «Δόξα καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῶ ἐργαζομένω τὸ ἀγαθόν».

Πηγή: Ἀρχιμ. Νικηφόρου Α.Κυπριανοῦ καὶ ἀρχιμ. Χριστοφοροῦ Ν.Παπουτσοπουλοῦ

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Η ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ οποία εγκαινίασε ο Κύριος μας τη δημόσια δράση Του υπήρξε η κλήση των μαθητών Του. Αυτήν ακριβώς μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Η σκηνή ξετυλίγεται «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», δηλαδή τη λίμνη της Τιβεριάδος ή της Γεννησαρέτ, όπως την ονόμαζαν αλλού τα ευαγγέλια λόγω των ομωνύμων πόλεων που ήταν χτισμένες στις όχθες της. Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός εγκαινιάζει την δημόσια δράση Του. Από τους ψαράδες της Γαλιλαίας επιλέγει τους πρώτους μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους γιούς του Ζεβεδαίου.
«Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Είναι το προσκλητήριο που τους απευθύνει. Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και οι μαθητές, προετοιμασμένοι καθώς φαίνεται, σπεύδουν να τον ακολουθήσουν. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα», τονίζει ο ευαγγελιστής, ηκολούθησαν αυτώ»

Η στάση των μαθητών
απέναντι στο προσκλητήριο του Χριστού

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ του Ευαγγελιστού διερμηνεύουν τις διαθέσεις των μαθητών. Μας αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο του Χριστού μας. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του αντί πάσης θυσίας. «Σκόπει δε αυτών την πίστιν και την υπακοήν», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και γαρ εν μέσοις τοις έργοις όντες, ακούσατε αυτού κελεύοντος, ουκ ανεβάλοντο, ουχ υπερέθεντο, ουκ είπον. Υποστρέψαντες οίκαδε, διαλεχθώμεν τοις προσήκουιν, αλλά πάντα αφέντες είποντο».
Το παράδειγμα αυτό των μαθητών του Κυρίου, ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση Του, είναι ανάγκη να προσδιορίζει και τη δική μας στάση, τη συμπεριφορά μας ως χριστιανών απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και το ευαγγέλιο Του.
Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε «κλητοί Ιησού Χριστού» (Ρωμ,1,6). Από την ώρα του βαπτίσματος μας γίναμε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ. 3, 1). Ο Κύριος μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσσ.2, 12). Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που γεννιέται είναι: ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στην κλήση μας αυτή; Με ποιόν τρόπο ανταποκρινόμαστε στα όσα πηγάζουν από τη χριστιανική μας ιδιότητα; Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς.

Η προθυμία και η αυταπάρνηση
βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ η π ρ ο θ υ μ ί α . Προθυμία σημαίνει θερμή διάθεση, ζήλος και ενθουσιασμός, αγάπη και αφοσίωση. Το αντίθετο της προθυμίας είναι η απροθυμία και η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι. Να μας διακρίνει ζήλος. Να μας εμπνέει ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Να μας χαρακτηρίζει η αφοσίωση και η θερμότητα της καρδιάς. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Κύριος όταν υπογραμμίζει ότι «η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς προθυμία δεν κατακτάται η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορούμε να τηρήσουμε το νόμο του Κυρίου. Χωρίς ζήλο και αποφασιστικότητα είναι αδύνατο να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης, καλεί όλους μας να είμαστε «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11), δηλαδή θερμοί στην αγάπη μας προς τον Χριστό, θερμοί και πρόθυμοι στον αγώνα της χριστιανικής ζωής. «Ζειν ημάς κελεύει τω πνεύματι», εξηγεί ένας αρχαίος ερμηνευτής, «και θερμόν έχει περί τα θεία πόθον» (Θεοδώρητος). Ή, όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός, να είμαστε «τη ψυχή διάπυροι περί τας εντολάς του Θεού».
Το δεύτερο γνώρισμα που μας αποκαλύπτει η στάση των μαθητών είναι η α υ τ α π ά ρ ν η σ η, το πνεύμα της θυσίας. Οι μαθηταί πρόθυμα και ανεπιφύλακτα αφήνουν τα πάντα και σπεύδουν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Και η αποστολική πορεία που διέγραψαν σφραγίζεται από το πνεύμα της θυσίας και της αυταπάρνησης.
Η αυταπάρνηση είναι γνώρισμα και κάθε γνήσιου χριστιανού. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα, αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η ευμάρεια. Ο λόγος του Κυρίου για το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν αμαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Ματθ. 16, 24).

Που και πως εκφράζεται
η προθυμία και η αυταπάρνηση

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εκδηλώνουμε προθυμία και ζήλο, θερμότητα και αυταπάρνηση; Μα, σε όλα. Σε κάθε πτυχή της χριστιανικής μας ζωής.
Στην λ α τ ρ ε ί α και την π ρ ο σ ε υ χ ή. Για να λατρεύσουμε τον Κύριο μας, για να συμμετάσχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής χρειάζεται να έχουμε προθυμία. Να το κάνουμε με διάθεση και αγάπη. Ξυπνώντας πρωί. Θυσιάζοντας λίγο από τον ύπνο μας. Αρνούμενοι κάτι άλλο πιο ελκυστικό: μια εκδρομή, ένα μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Αλλά και για να προσευχηθούμε στο σπίτι μας, κι αυτό προϋποθέτει προθυμία και θερμότητα ψυχής. Χρειάζεται να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Να επιμείνουμε.
Στο κ ή ρ υ γ μ α και τη μ ε λ έ τ η του θείου λόγου. Για τους πρώτους χριστιανούς της Βέροιας το βιβλίο των Πράξεων μας διασώζει μια θαυμάσια έκφραση: «εδέξαντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας» (Πραξ. 7,11). Κι εμείς, αγαπώντας το ζωντανό λόγο του Θεού, έχουμε χρέος να τον ακούμε με ζήλο και να τον μελετούμε με προθυμία. Η απροθυμία μας προς το κήρυγμα του θείου λόγου και η αδιαφορία μας για την μελέτη της Αγίας Γραφής είναι, δυστυχώς, η αιτία όλων των κακών που μας παραδέρνουν. Όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς.
Τέλος, προθυμία και ζήλος στα κ α λ ά έ ρ γ α. Η μαρτυρία της πίστεως και τα έργα της αγάπης, χωρίς τα οποία δεν νοείται χριστιανική ζωή, προϋποθέτουν κι αυτά την ύπαρξη προθυμίας και ζήλου. Αν μας διακρίνει απροθυμία και νωθρότητα, τότε θα αδιαφορούμε για το χρέος μας. Και αν δεν έχουμε μέσα μας διάθεση αυταπάρνησης τότε θα στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι των άλλων, στις ανάγκες και τον πόνο τους. Όμως η αποστολική σύσταση είναι να είμαστε «ζηλωταί καλών έργων» (Τιτ. 2, 14). Να επιδεικνύουμε «σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος» και να μη γινόμαστε νωθροί (Εβρ. 6, 11).

Κυριακή Β΄ Ματθαίου – Η κλήση των τεσσάρων μαθητών (Ματ. δ’, 18-23)

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφέρεται στην κλήση των τεσσάρων μαθητών του Κυρίου, δηλαδή του Ανδρέα του Πέτρου του Ιάκωβου και του Ιωάννη, οι οποίοι άφησαν τα δίκτυα και ακολούθησαν Αυτόν. Κατόπιν προσχώρησαν και οι υπόλοιποι μαθητές και έτσι συμπληρώθηκε ο αριθμός των δώδεκα.

Ο μαγνήτης όμως του Χριστού σαγηνεύει τους ανθρώπους και έτσι πολλοί άλλοι προστέθηκαν στους ακολούθους Του εις τρόπον ώστε ο κύκλος μεγάλωσε με την προσέλευση των εβδομήκοντα, των πεντακοσίων, καθώς και των τριών χιλιάδων που προστέθηκαν στην Εκκλησία κατά την ημέρα της Πεντηκοστής. Αλλά και στη συνέχεια η εκκλησιαστική κοινωνία των πιστών συνεχώς μεγάλωνε με την προσέλευση μυριάδων ανθρώπων από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Έγινε αυτό, γιατί   η Εκκλησία έχει στόχο να συμπεριλάβει όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους που θα αποτελούν μία οικογένεια με πατέρα το Θεό.

Οι πύλες της Εκκλησίας παραμένουν διαρκώς ανοιχτές ώστε κάθε συνετός άνθρωπος να μπορεί να εισέλθει σ” Αυτή ελεύθερα εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία, γιατί οι ημέρες είναι πονηρές.

Ο Θεός φυσικά δεν εκβιάζει κανένα να γίνει μέλος της Εκκλησίας.   Οι προσερχόμενοι όμως αναλαμβάνουν την υποχρέωση να είναι συνεπείς με τα καθήκοντα τους ως χριστιανοί, γιατί η χριστιανική ζωή είναι αγώνας και δεν είναι αρκετό να είναι κανείς χριστιανός μόνο των τύπων. Πολλοί είναι εκείνοι οι οποίοι αγνοούν το περιεχόμενο του Ευαγγελίου και συνεχίζουν να βρίσκονται στους κόλπους της αμαρτίας. Άλλοι πάλι δεν προσέχουν το Ευαγγέλιο και συνεχίζουν να ζουν στο βασίλειο της ανομίας αν και άκουσαν τη χριστιανική διδασκαλία   και διαπίστωσαν ποια είναι η αλήθεια και η οδός της ζωής. Αυτοί αν και νομίζουν ότι απολαμβάνουν τη ζωή, κατά βάθος είναι δυστυχείς, δούλοι των παθών και της αμαρτίας, αφού «πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλος εστί της αμαρτίας». Ασκεί δε τέτοια γοητεία και δύναμη η αμαρτία σ” εκείνους που υποτάσσονται σ” αυτή ώστε όχι μόνο η σκέψη τους ρέπει επιμελώς στα πονηρά αλλά και όλα τα κέντρα της ψυχής μαγνητίζονται, και έλκονται από αυτή.

Μοναδικός δρόμος σωτηρίας είναι η χριστιανική διδασκαλία την οποία απολαμβάνουν όσοι είναι αφοσιωμένοι σ” αυτή.

Μόνο η πνευματική καθαρότητα και η συνεχής πειθαρχία στη διδασκαλία του Κυρίου εξασφαλίζουν τη σωτηρία του ανθρώπου καθότι χωρίς αυτούς τους δύο σημαντικούς παράγοντες δεν είναι δυνατή η ελπίδα σωτήριας του ανθρώπου.

Τα ρήματα της χριστιανικής διδασκαλίας αρδεύουν όλη την οικουμένη, αποτελούν ζωηφόρα νάματα κάθε ψυχής, εμποτίζουν την ανθρώπινη οντότητα, φρεσκάρουν τη δύναμη της ανθρώπινης προσωπικότητας, τονώνουν την τάση της ψυχής προς το αγαθό, διατηρούν τη λαμπρότητα της πνευματικής στολής, προσθέτουν ενθουσιασμό και αισιοδοξία και κάνουν τα φτερά της ψυχής καθαρά.

Έτσι η πίστη δυναμώνει και ο πιστός ατενίζει τον ουράνιο κόσμο και συμμετέχει και προγεύεται τα ουράνια αγαθά, τα οποία οφθαλμός δεν είδε, αυτιά δεν άκουσαν και καρδιά ανθρώπινη δεν ένιωσε.

Όταν όμως ο πιστός βρεθεί στον ουρανό τότε θα ολοκληρωθεί η γνώση του και θα γνωρίσει «πρόσωπον προς πρόσωπον» την ουράνια πραγματικότητα, την οποία μακάρι να απολαύσουμε όλοι μας. Αμήν.

π. Χ.Φ.

Κυριακή Β” Ματθαίου (Ματθ.4,18-23) π.Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ο Χριστός παραδίδει το ευαγγέλιό του στους Αποστόλους, τους οποίους κάνει αλιείς των ανθρώπων. Συνεργός στο έργο αυτό είναι το Αγ. Πνεύμα, το οποίο αποκαλύπτει στους Αποστόλους το μυστήριο του Χριστού και τους φωνάζει να το μαρτυρήσουν στον κόσμο. Σε άλλο σημείο της Αγ. Γραφής γίνεται πάλι λόγος, ότι άλλοι απόστολοι σπέρνουν την θεία σπορά και άλλοι την ποτίζουν. Ωστόσο εκείνος που αυξάνει την σπορά είναι ο Θεός .

Το έργο της ιεραποστολής ολοκληρώνεται με την εγκατάσταση της εκκλησιαστικής Ιεραρχίας, που είναι και αυτό έργο του Αγ. Πνεύματος .

Η ιεροσύνη είναι διακονία που δόθηκε από τον Θεό στους ιερείς ως θείο χάρισμα. Και ενώ ασκείται στη γη ανήκει στην τάξη των επουράνιων. Γι’ αυτό το ιερατικό αξίωμα χαρακτηρίζεται «αγγελικό».

Το λειτούργημα της ιεροσύνης δεν το ίδρυσε ούτε άγγελος, ούτε καμία άλλη κτιστή δύναμη, αλλά αυτός ο Παράκλητος. Και ενώ οι ιερείς είναι αδύναμοι άνθρωποι, το Άγ. Πνεύμα τους κατέστησε ικανούς να επιτελούν αγγελικό έργο. Το ύψιστο έργο της τελέσεως της Θ. Ευχαριστίας και των ιερών μυστηρίων τελετουργεί το Αγ. Πνεύμα δια των χειρών και της γλώσσας των ιερέων. (Ν. Καβάσιλας )

Ο Άγ. Σιλουανός μπροστά στο αξίωμα του ιερουργού έλεγε «Αν θα έβλεπαν οι άνθρωποι σε ποια δόξα λειτουργεί ο ιερέας, θα έπεφταν καταγής μπροστά στο όραμα αυτό. Κι αν ο ίδιος ο ιερέας έβλεπε την εικόνα του, σε ποια ουράνια δόξα βρίσκεται όταν λειτουργεί, τότε θα γινόταν μεγάλος ασκητής και θα αγωνιζόταν να μην λυπήσει ποτέ την χάρη του Αγ. Πνεύματος που ζει μέσα του .

Ο επίσκοπος είναι ο φύλακας της αποστολικής παραδόσεως .

Το χάρισμα της αλήθειας που αποδίδει ο Αγ. Ειρηναίος στους επισκόπους, δεν αποτελεί ατομικό χάρισμα του επισκόπου, αλλά θεωρείται ως η αυθεντική έκφραση της υπ’ αυτού αποστολικής παραδόσεως που βιώνεται από την εκκλησία και αποδεικνύεται με την αδιάκοπη αποστολική διαδοχή του επισκόπου .

Ο επίσκοπος θεωρείται ως αντιπρόσωπος του Χριστού στην Εκκλησία, όχι με την έννοια της νομικής, αλλά της παραστατικής εκπροσωπήσεως, γιατί η εκκλησία δεν αντιπροσωπεύει τον Χριστό, είναι ο Χριστός επί της γης « ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος , ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἐστίν, ὥσπερ ὅπου ἄν ῇ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ καθολική ἐκκλησία» (αγ. Ιγνάτιος ). Γι αυτό και ο επίσκοπος αποτελεί την ορατή κεφαλή του σώματος του Χριστού σε κάθε τοπική εκκλησία .

Ποιος γνωρίζει σήμερα, όταν ο επίσκοπος εισέρχεται στο ναό να λειτουργήσει, ότι το γεγονός αυτό είναι ένα μέγα τελετουργικό γεγονός, διότι εικονίζει τον ερχομό του Χριστού στον κόσμο; ( Α και Β παρουσία Του )-(Αγ. Μάξιμος ομολογητής )

Η ενότητα του επισκόπου με την τοπική εκκλησία στηρίζεται στο πρότυπο της ενότητας του Ιησού Χριστού με την εκκλησία και γι αυτό ο Άγ. Ιγνάτιος ο Θεοφόρος παραγγέλλει στους πιστούς ότι « ὁ Κύριος ἄνευ πατρός οὐδέν ἐποίησεν, ἠνωμένος ὤν, οὔτε δι’ ἐαυτού , οὔτε διά τῶν ἀποστόλων , οὔτε καί ἡμεῖς ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου καί τῶν πρεσβυτέρων μηδέν πράσσετε …» αλλά « ὑποτάγητε τοῦ ἐπισκόπου καί ἀλλήλοις ὡς ὁ Χριστός τῷ Πατρί κατά σάρκα , καί οἱ ἀπόστολοι ταῷ Χριστῷ καί ταῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι , ἵνα ἡ ἕνωσις ἡ σαρκική τε καί πνευματική».

Ας προσευχόμαστε για τους ποιμένες μας, λοιπόν και ας παρακαλάμε το Θεό να μας χαρίζει πνεύμα αληθείας και υπακοής προς εκείνους οι οποίοι ιερουργούν το μυστήριο της Θ. Οικονομίας .

ΚΥΡΙΑΚΗ Β’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Η ΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΗΝ οποία εγκαινίασε ο Κύριος μας τη δημόσια δράση Του υπήρξε η κλήση των μαθητών Του. Αυτήν ακριβώς μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Ματθαίος στην ευαγγελική περικοπή που ακούσαμε σήμερα.
Η σκηνή ξετυλίγεται «παρά την θάλασσαν της Γαλιλαίας», δηλαδή τη λίμνη της Τιβεριάδος ή της Γεννησαρέτ, όπως την ονόμαζαν αλλού τα ευαγγέλια λόγω των ομωνύμων πόλεων που ήταν χτισμένες στις όχθες της. Εδώ, λοιπόν, ο Χριστός εγκαινιάζει την δημόσια δράση Του. Από τους ψαράδες της Γαλιλαίας επιλέγει τους πρώτους μαθητές Του, τον Πέτρο και τον Ανδρέα, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, τους γιούς του Ζεβεδαίου.
«Δεύτε οπίσω μου, και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων». Είναι το προσκλητήριο που τους απευθύνει. Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων. Και οι μαθητές, προετοιμασμένοι καθώς φαίνεται, σπεύδουν να τον ακολουθήσουν. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα», τονίζει ο ευαγγελιστής, ηκολούθησαν αυτώ»

Η στάση των μαθητών
απέναντι στο προσκλητήριο του Χριστού

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΑΥΤΑ του Ευαγγελιστού διερμηνεύουν τις διαθέσεις των μαθητών. Μας αποκαλύπτουν τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίθηκαν στο προσκλητήριο του Χριστού μας. «Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του αντί πάσης θυσίας. «Σκόπει δε αυτών την πίστιν και την υπακοήν», ερμηνεύει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Και γαρ εν μέσοις τοις έργοις όντες, ακούσατε αυτού κελεύοντος, ουκ ανεβάλοντο, ουχ υπερέθεντο, ουκ είπον. Υποστρέψαντες οίκαδε, διαλεχθώμεν τοις προσήκουιν, αλλά πάντα αφέντες είποντο».
Το παράδειγμα αυτό των μαθητών του Κυρίου, ο τρόπος με τον οποίον ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση Του, είναι ανάγκη να προσδιορίζει και τη δική μας στάση, τη συμπεριφορά μας ως χριστιανών απέναντι στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και το ευαγγέλιο Του.
Ως χριστιανοί κι εμείς είμαστε «κλητοί Ιησού Χριστού» (Ρωμ,1,6). Από την ώρα του βαπτίσματος μας γίναμε «μέτοχοι κλήσεως επουρανίου» (Εβρ. 3, 1). Ο Κύριος μας κάλεσε «εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν» (Α’ Θεσσ.2, 12). Το καίριο ερώτημα, λοιπόν, που γεννιέται είναι: ποια στάση υιοθετούμε απέναντι στην κλήση μας αυτή; Με ποιόν τρόπο ανταποκρινόμαστε στα όσα πηγάζουν από τη χριστιανική μας ιδιότητα; Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς.

Η προθυμία και η αυταπάρνηση
βασικά γνωρίσματα του χριστιανού

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΙΝΑΙ η π ρ ο θ υ μ ί α . Προθυμία σημαίνει θερμή διάθεση, ζήλος και ενθουσιασμός, αγάπη και αφοσίωση. Το αντίθετο της προθυμίας είναι η απροθυμία και η νωθρότητα, η ανία και η αδιαφορία.
Ως χριστιανοί οφείλουμε να είμαστε πρόθυμοι. Να μας διακρίνει ζήλος. Να μας εμπνέει ο κατά Χριστόν ενθουσιασμός. Να μας χαρακτηρίζει η αφοσίωση και η θερμότητα της καρδιάς. Αυτό ακριβώς θέλει να πει ο Κύριος όταν υπογραμμίζει ότι «η Βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11, 12). Χωρίς προθυμία δεν κατακτάται η Βασιλεία του Θεού. Χωρίς προσπάθεια δεν μπορούμε να τηρήσουμε το νόμο του Κυρίου. Χωρίς ζήλο και αποφασιστικότητα είναι αδύνατο να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή.
Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας προς τους χριστιανούς της Ρώμης, καλεί όλους μας να είμαστε «τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12,11), δηλαδή θερμοί στην αγάπη μας προς τον Χριστό, θερμοί και πρόθυμοι στον αγώνα της χριστιανικής ζωής. «Ζειν ημάς κελεύει τω πνεύματι», εξηγεί ένας αρχαίος ερμηνευτής, «και θερμόν έχει περί τα θεία πόθον» (Θεοδώρητος). Ή, όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός, να είμαστε «τη ψυχή διάπυροι περί τας εντολάς του Θεού».
Το δεύτερο γνώρισμα που μας αποκαλύπτει η στάση των μαθητών είναι η α υ τ α π ά ρ ν η σ η, το πνεύμα της θυσίας. Οι μαθηταί πρόθυμα και ανεπιφύλακτα αφήνουν τα πάντα και σπεύδουν ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό. Και η αποστολική πορεία που διέγραψαν σφραγίζεται από το πνεύμα της θυσίας και της αυταπάρνησης.
Η αυταπάρνηση είναι γνώρισμα και κάθε γνήσιου χριστιανού. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής. Αντίθετα, αυτό που την αλλοιώνει και την αναιρεί είναι ο ατομισμός, η εγωπάθεια, η τρυφή και η ευμάρεια. Ο λόγος του Κυρίου για το ζήτημα αυτό είναι ξεκάθαρος: «Εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν αμαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι» (Ματθ. 16, 24).

Που και πως εκφράζεται
η προθυμία και η αυταπάρνηση

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ να εκδηλώνουμε προθυμία και ζήλο, θερμότητα και αυταπάρνηση; Μα, σε όλα. Σε κάθε πτυχή της χριστιανικής μας ζωής.
Στην λ α τ ρ ε ί α και την π ρ ο σ ε υ χ ή. Για να λατρεύσουμε τον Κύριο μας, για να συμμετάσχουμε στην ευχαριστιακή σύναξη της Κυριακής χρειάζεται να έχουμε προθυμία. Να το κάνουμε με διάθεση και αγάπη. Ξυπνώντας πρωί. Θυσιάζοντας λίγο από τον ύπνο μας. Αρνούμενοι κάτι άλλο πιο ελκυστικό: μια εκδρομή, ένα μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαίρι. Αλλά και για να προσευχηθούμε στο σπίτι μας, κι αυτό προϋποθέτει προθυμία και θερμότητα ψυχής. Χρειάζεται να επιδείξουμε αποφασιστικότητα. Να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Να επιμείνουμε.
Στο κ ή ρ υ γ μ α και τη μ ε λ έ τ η του θείου λόγου. Για τους πρώτους χριστιανούς της Βέροιας το βιβλίο των Πράξεων μας διασώζει μια θαυμάσια έκφραση: «εδέξαντο τον λόγον μετά πάσης προθυμίας» (Πραξ. 7,11). Κι εμείς, αγαπώντας το ζωντανό λόγο του Θεού, έχουμε χρέος να τον ακούμε με ζήλο και να τον μελετούμε με προθυμία. Η απροθυμία μας προς το κήρυγμα του θείου λόγου και η αδιαφορία μας για την μελέτη της Αγίας Γραφής είναι, δυστυχώς, η αιτία όλων των κακών που μας παραδέρνουν. Όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς.
Τέλος, προθυμία και ζήλος στα κ α λ ά έ ρ γ α. Η μαρτυρία της πίστεως και τα έργα της αγάπης, χωρίς τα οποία δεν νοείται χριστιανική ζωή, προϋποθέτουν κι αυτά την ύπαρξη προθυμίας και ζήλου. Αν μας διακρίνει απροθυμία και νωθρότητα, τότε θα αδιαφορούμε για το χρέος μας. Και αν δεν έχουμε μέσα μας διάθεση αυταπάρνησης τότε θα στεκόμαστε ψυχροί και αδιάφοροι απέναντι των άλλων, στις ανάγκες και τον πόνο τους. Όμως η αποστολική σύσταση είναι να είμαστε «ζηλωταί καλών έργων» (Τιτ. 2, 14). Να επιδεικνύουμε «σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος» και να μη γινόμαστε νωθροί (Εβρ. 6, 11).