ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

1. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ

Καθὼς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν ἁμαρτωλὸ καὶ διεφθαρμένο κόσμο, ἔχουν νὰ ἀντιμετωπίσουν ἕνα μεγάλο πειρασμό: τὴν ἐκκοσμίκευση. Τὸν κίνδυνο δηλαδὴ νὰ παρασυρθοῦν καὶ νὰ ἀποκτήσουν τὰ ἴδια φρονήματα καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου καὶ νὰ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεό. Αὐτὸ τὸν κίνδυνο ἐπισημαίνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴ Β΄ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολή, καὶ γι’ αὐτὸ καλεῖ τοὺς χριστιανοὺς νὰ προσέξουν ἰδιαίτερα:
Ἀδελφοί μου χριστιανοί, τοὺς λέγει, «ὑμεῖς ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος»· μὴν ξεχνᾶτε ὅτι εἶστε ναὸς τοῦ ζω­ντανοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶπε ὅτι «ἐνοικήσω ἐν αὐ­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­τοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω»· θὰ κατοικήσω μέσα τους καὶ θὰ περπατήσω ἀνα­με­σά τους, καὶ θὰ εἶμαι Θεὸς δικός τους κι αὐτοὶ θὰ εἶναι λαός μου.
Γι’ αὐτὸ βγεῖτε ἔξω καὶ φύγετε μακριὰ ἀπὸ τοὺς ἀπίστους καὶ ξεχωρίστε ἀπὸ αὐτούς, λέγει ὁ Κύριος, καὶ μὴν ἀγ­γί­ζετε ὁτιδήποτε ἀκάθαρτο. «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· τότε, λέει ὁ Κύριος ὁ Παντοκράτωρ, κι ἐγὼ θὰ σᾶς δε­χθῶ μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ θὰ εἶμαι Πατέρας σας, κι ἐσεῖς θὰ εἶστε υἱοί μου καὶ θυγατέρες μου.
Πράγματι, ἤδη ἀπὸ τὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὁ Θεὸς εἶχε ὑποσχεθεῖ πολλὲς εὐλογίες στοὺς Ἰσραηλίτες, ἐφόσον τηροῦσαν τὸ Νόμο Του. Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς εὐλογίες ἦταν ἡ ὑπόσχεση ὅτι θὰ βρίσκεται ἀνάμεσά τους καὶ θὰ ἀπολάμβαναν τὴν παρουσία Του (Λευιτ. κς΄ [26] 12).
Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὑπ­ενθυ­μίζει καὶ σ᾿ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς αὐτὴ τὴν ἐπαγγελία τοῦ Κυρίου, διότι, ἂν αὐτὴ ἴσχυε στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, πολὺ περισσότερο ἐφαρμόζεται στὴν ἐποχὴ τῆς Καινῆς Διαθήκης, κατὰ τὴν ὁποία ἱδρύθηκε ἐπὶ τῆς γῆς ἡ Ἐκκλησία, τὸ Σῶμα Χριστοῦ, ποὺ φανερώνει τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας Του.
Τώρα πλέον ὁ βαπτισμένος χριστιανὸς ὁ ὁποῖος πιστεύει καὶ ἀγωνίζεται νὰ τηρεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, λατρεύει τὸν Θεὸ καὶ μὲ κατάλληλη προετοιμασία κοινωνεῖ τὰ ἄχραντα Μυστήρια, ἔχει τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ ἔνοικο στὴν ψυχή του καὶ ἀναπτύσσει διαρκῶς τὸν σύνδεσμο καὶ τὴν κοινωνία μαζί Του. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα τῶν θείων ἐπαγγελιῶν: «Καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας»· ὁ πιστὸς χριστιανὸς ἀ­ποκτᾶ πλέον, σὲ βαθμὸ ἀσύγκριτα ἀνώτερο, τὸ χάρισμα τῆς υἱοθεσίας, δηλαδὴ γίνεται κατὰ χάριν υἱὸς τοῦ Θεοῦ, παιδὶ τοῦ Θεοῦ ἀγαπημένο!
Ὑπάρχει μεγαλύτερη τιμὴ γιὰ τὸν ἄν­θρωπο νὰ τὸν ὀνομάζει ὁ Θεὸς παιδί Του;… Ὑπάρχει μεγαλύτερη εὐλογία ἀπὸ τὸ νὰ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀπευθύνεται στὸ Θεὸ καὶ νὰ Τὸν ὀνομάζει Πατέρα; Ἀλήθεια, πόσο ἀχάριστοι φαινόμαστε, ὅταν περιφρονοῦμε τὸν Κύριο ποὺ μᾶς τιμᾶ μὲ τόσες ἀνεκτίμητες δωρεὲς καὶ τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὶς πρόσκαιρες ἀπολαύσεις καὶ ἡδονὲς τοῦ κόσμου! Ἀλλὰ γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ὁ Ἀπόστολος καταλήγει καὶ ὑπογραμμίζει τὸ ἐπιτακτικὸ χρέος μας.

.

2. Τὸ χρέος τῶν πιστῶν

Ἀφοῦ λοιπὸν ἔχουμε αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις, ἀγαπητοί, «καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ­ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ». Ἂς καθαρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἀπὸ καθετὶ ποὺ μολύνει τὸ σῶμα καὶ τὸ πνεῦμα μας, κι ἂς ἐπιδιώκουμε νὰ προχωροῦμε καὶ νὰ τελειοποιούμαστε στὴν ἁγιότητα μὲ τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ.
Γιὰ νὰ δοῦμε λοιπὸν αὐτὲς τὶς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ νὰ πραγματοποιοῦνται καὶ στὴ δική μας ζωή, ἔχουμε, σύμφωνα μὲ τὸν θεόπνευστο Ἀπόστολο, τὴν ἑξῆς διπλὴ ὑποχρέωση: πρῶτον, νὰ διατηροῦ­με τὴν καρδιὰ μας καθαρὴ ἀπὸ τὸν μολυ­σμὸ τῆς ἁμαρτίας καί, δεύτερον, νὰ ἐπιδιώκουμε τὸν ἁγιασμό μας.
Τὸ πρῶτο ἀπαιτεῖ καθημερινὸ ἀγώνα καὶ ἀντίσταση κατὰ τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία χαρακτηρίζεται ὡς «μολυσμός», διότι μολύνει τὴν καρδιά μας. Ὅπως λοιπὸν ἀποφεύγουμε τὰ ἀπορρίμματα, τὶς ἀκαθαρσίες ἢ ἄλλες ἑστίες μολύνσεως, γιὰ νὰ μὴν προσβληθοῦμε ἀπὸ κάποια ἀσθένεια, πολὺ περισσότερο ἂς μένουμε μακριὰ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία εἴτε ὡς πράξη εἴτε ὡς σκέψη, ἐπιθυμία καὶ διάθεση. Διότι δὲν ἁμαρτάνουμε μόνο μὲ ἐξωτερικὲς πράξεις ἀλλὰ καὶ ἐσωτερικά, μὲ πάθη ποὺ φωλιάζουν μέσα στὴν ψυχή, ὅπως ἡ ζήλεια, τὸ μίσος, ἡ ὑπερηφάνεια. Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ μποροῦμε σταδιακὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε μὲ τὴ μετάνοια καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα.
Γιὰ νὰ καρποφορήσει ὅμως ὁ ἀγώνας αὐτός, ἔχουμε ἀνάγκη τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὴ θὰ μᾶς ἐνισχύει, ἀλλὰ καὶ θὰ μᾶς ἁγιάζει, ὥστε νὰ προχωροῦμε στὸ δεύτερο σημεῖο ποὺ τονίζει ὁ Ἀπόστολος: τὸν ἁγιασμό μας. Ἁγιασμὸς σημαίνει μετοχὴ στὴν θεία ζωή. Καὶ γιὰ νὰ ἔχουμε αὐτὴ τὴ μετοχὴ καὶ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό, ὀφείλουμε νὰ εἴμαστε συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας, νὰ μετέχουμε στὴ λατρευτικὴ καὶ μυστηριακὴ ζωὴ καὶ νὰ ζοῦμε μὲ εὐαγγελικὲς ἀρετὲς ὅπως ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη, ὥστε νὰ ἑλκύουμε τὴ χάρη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Θεὸς εἶναι ἀξιόπιστος καὶ τηρεῖ τὶς ὑποσχέσεις Του. Ἂς διαχωρίσουμε λοιπὸν τὴ θέση μας ἀπὸ τὸν ψεύτικο καὶ ἀπατηλὸ κόσμο τῆς ἁμαρτίας, γιὰ νὰ πλησιάσουμε τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ νὰ αἰσθανθοῦμε τὴ γλυκύτητα τῆς παρουσίας Του.

.

από την ιστοσελίδα: ο Σωτήρ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΙΖ΄ Ματθαίου: Β΄ Κορ. ς΄ 16 – ζ΄ 1

Ἀδελφοί, ὑμεῖς ἐστε ναὸς Θεοῦ ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παν­τοκράτωρ. Ταύτας οὖν ἔχοντες τὰς ἐπαγγελίας, ἀγαπητοί, ­καθαρίσωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ σαρκὸς καὶ πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁ­­­γιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016 ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

Ε

.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 14 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2016

ΙΖ΄ Ματθαίου: Ματθ. ιε΄ 21-28

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

.

Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος ὁ ἐν τῷ Ὄρει

Ὁ Ὅσιος Αὐξέντιος καταγόταν ἀπὸ τὴν Συρία. Ἔζησε στὴν Κωνσταντινούπολη ἐπὶ αὐτοκράτορα Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ (408 – 450 μ.Χ.) καὶ κατεῖχε τὸ ἀξίωμα τοῦ σχολαρίου τοῦ στρατηλάτου.

Ἡ φιλήσυχη καὶ φιλομόναχη διάθεσή του καὶ ἡ ἀγάπη του γιὰ τὸν ἀσκητικὸ βίο, τὸν ὁδήγησε στὸ νὰ γίνει μοναχός. Ἐγκατέλειψε λοιπὸν τὶς τιμὲς καὶ τὰ ἀξιώματά του καὶ ἀποσύρθηκε σὲ ὄρος πετρῶδες τῆς Χαλκηδόνος, τὴν Ὀξεῖα Πέτρα, ὅπου καὶ ἀσκήτευε, ἐνῷ παράλληλα ἀσχολήθηκε μὲ τὴν μελέτη καὶ σπουδὴ τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τόση δὲ ἦταν ἡ φήμη του γιὰ τὶς σπάνιες ἀρετὲς καὶ τὴν βαθιὰ θεολογικὴ μόρφωσή του, ὥστε προσκλήθηκε στὴν Δ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ποὺ συνεκλήθη τὸ ἔτος 451 στὴν Χαλκηδόνα γιὰ νὰ καταδικάσει τὶς κακοδοξίες τοῦ Εὐτυχοῦς.

Στὸ ἀσκητήριό του καθημερινὰ προσέρχονταν πολλοί, γιὰ νὰ λάβουν τὴν εὐλογία του, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ πολλοὶ πλούσιοι ποὺ τοῦ ἔφερναν τροφὲς καὶ δῶρα.

Ἀλλὰ ἐκεῖνος χρησιμοποιοῦσε γιὰ τὸν ἑαυτό του λίγο ψωμὶ γιὰ τὴ συντήρησή του καὶ κερὶ γιὰ τὸ παρεκκλῆσι του. Τὰ ὑπόλοιπα τὰ διαμοίραζε στοὺς πτωχούς. Ὁ σεβασμὸς πρὸς τὸν Ὅσιο ἔγινε αἰτία νὰ ἱδρυθεῖ στοὺς πρόποδες τοῦ βουνοῦ γυναικεία μονή.
Ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀξίωσε τὸν Ἅγιο Αὐξέντιο τοῦ χαρίσματος τῆς θαυματουργίας καὶ ἔτσι ἐπιτέλεσε πολλὰ θαύματα. Ὁ Ὅσιος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη μεταξὺ τῶν ἐτῶν 470 – 472 μ.Χ. Στὸ Συναξάριον τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀναφέρεται ὅτι τὸ τίμιο λείψανο τοῦ Ἁγίου κατατέθηκε στὸν εὐκτήριο οἶκο τῆς γυναικείας μονῆς ποὺ ἵδρυσε καὶ ἡ ὁποία ὀνομαζόταν Τριχιναρία. Ἡ Σύναξη αὐτοῦ ἐτελεῖτο στὴ μονὴ τοῦ Καλλιστράτου ἐντὸς τῆς Κωνσταντινουπόλεως.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ὥσπερ φοῖνιξ ηὐξήθης Πάτερ ὑψίκομος, δικαιοσύνης ἐκφέρων τοὺς ψυχοτρόφους καρπούς· σὺ γὰρ βίον ἱερὸν πολιτευσάμενος, τῆς Ἐκκλησίας στηριγμός, καὶ θαυμάτων αὐτουργός, Αὐξέντιε ἀνεδείχθης, διὰ παντὸς ἱκετεύων, ἐλεηθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.

Ἐγκρατείας ὕδασι, πανευκλεῶς ἐκβλαστήσας, ὡς ἐλαία εὔκαρπος, ἐν τοῖς Ὁσίοις ἐφάνης· κόσμου γάρ, ἀπαρνησάμενος τὴν ἀπάτην, γέγονας, ὑπερκοσμίου φωτὸς δοχεῖον, δι’ οὗ λάμπρυνον ἐνθέως, τοὺς σὲ τιμῶντας, Πάτερ Αὐξέντιε.

Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τὴν ἐν πρεσβείαις.
Κατατρυφήσας θεόφρον τῆς ἐγκρατείας, καὶ τὰς ὀρέξεις τῆς σαρκὸς χαλινώσας, ὤφθης τῇ πίστει σου αὐξανόμενος, καὶ ὡς φυτὸν ἐν μέσῳ τοῦ Παραδείσου ἐξήνθησας, Αὐξέντιε Πάτερ ἱερώτατε.

Μεγαλυνάριον.
Κατηγλαϊσμένος ταῖς ἀρεταῖς, ὤφθης ἐν τῶ βίῳ, θεοφόρε περιφανής, ἄιγλῃ εὐσεβείας, καὶ χάριτι θαυμάτων, Αὐξέντιε ῥυθμίζων, τοὺς προσιόντας σοι.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Ἱερομάρτυρας ἐκ Τραπεζούντας

Ὁ Ἅγιος Ἱερομάρτυς Νικόλαος καταγόταν ἀπὸ τὴν Τραπεζούντα καὶ ἔζησε στὴν πόλη Κατίγογι τοῦ Πόντου τῆς ἐπαρχίας Ἀμασείας καὶ Ἀμισοῦ. Ἀπὸ μικρὴ ἡλικία ποθοῦσε νὰ ἀφιερωθεῖ στὸν Θεό, ἀλλὰ οἱ ἀδελφοί του δὲν τὸν ἄφηναν. Μετὰ ἀπὸ πιέσεις, γιὰ νὰ μὴν γίνει μοναχός, νυμφεύθηκε ἀλλὰ γρήγορα ἡ γυναῖκα του πέθανε μαζὶ μὲ τὸ ἕνα παιδί του, ἐνῷ τὸ ἄλλο τὸ πῆρε ὑπὸ τὴν προστασία του κάποιος συγγενής. Ὁ Ἅγιος τότε ἀφιερώθηκε στὴ μελέτη καὶ στὴν προσευχή.

Ἦλθε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου ἔμαθε τὴν ἰατρικὴ τέχνη καὶ θεράπευσε πολλοὺς ἀσθενεῖς. Λίγο ἀργότερα ἐκάρη μοναχὸς καὶ χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στὴν περιοχὴ τῆς Ἀμισοῦ. Ὁ Ἅγιος Θεός, ποὺ ἔβλεπε τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα τοῦ Ἁγίου, τὸν ἀξίωσε καὶ τοῦ προορατικοῦ χαρίσματος.
Ὁ Ἅγιος Νικόλαος συνελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὰ μαρτύρια παρέδωσε τὴν ἁγία του ψυχὴ στὸν Θεὸ τὸ ἔτος 1920.

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Νεομάρτυρας ὁ ἐξ Ἰχθύος τῆς Κορινθίας

Ὁ Νεομάρτυς Νικόλαος καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ψάρι τῆς Κορινθίας. Οἱ γονεῖς του ὀνομάζονταν Ἰωάννης καὶ Καλὴ καὶ ἦταν εὐσεβεῖς καὶ φιλόθεοι. Ὁ Ἅγιος, σὲ ἡλικία 12 ἐτῶν, ἔμεινε ὀρφανὸς ἀπὸ πατέρα. Ἔτσι ἔφυγε στὴ Σηλυβρία, ὅπου ἀργότερα νυμφεύθηκε καὶ ἀπέκτησε παιδιά. Ἀπὸ ἐκεῖ μετέβη στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ ἀσκοῦσε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ πλανόδιου παντοπώλη. Κατηγορήθηκε ἀπὸ Ἀγαρηνοὺς συναδέλφους του ὅτι ἐξύβρισε τὴ θρησκεία τοῦ Μωάμεθ. Γι’ αὐτὸ συνελήφθη, ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ σουλτάνου Σουλεϊμᾶν Α’ (1520 – 1566) καὶ ὁδηγήθηκε στὸν κριτή. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁμολόγησε τὴν πίστη του στὸν Χριστὸ καὶ ἔλεγξε τὴ θρησκεία τῶν Τούρκων ὡς ψευδή. Δὲν ὑπέκυψε στὰ βασανιστήρια καὶ τὶς κολακεῖες. Ἔτσι τὸν ἔριξαν πρῶτα στὴν πυρὰ καὶ ὕστερα τὸν ἀποκεφάλισαν. Ἦταν τὸ ἔτος 1554. Ἀκολουθία τοῦ μάρτυρος συνέγραψε ὁ Ἱερομόναχος Δαμασκηνός, ὁ μετέπειτα Ἐπίσκοπος Λιτῆς καὶ Ρενδίνης, τὴν ὁποία ἀργότερα ἐξέδωσε καὶ ὁ Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων Ἰεζεκιήλ.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ΜΑΤΘΑΙΟΥ (ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ματθ. ιε΄, 21-28

(ΤΗΣ ΧΑΝΑΝΑΙΑΣ)

Ευρισκόμενος ο Κύριός μας στα μέρη Τύρου και Σιδώνος, έγινε αποδέκτης της προσευχητικής
κραυγής και ικεσίας μιας πονεμένης μητέρας, η οποία έβλεπε το παιδί της
να υποφέρει, έχοντας καταληφθεί από δαιμονικές δυνάμεις. Ο Ευαγγελιστής
Ματθαίος διηγείται ότι οι Μαθητές προσπάθησαν να απομακρύνουν τη
γυναίκα, θέλοντας, ίσως, να προστατέψουν τον Διδάσκαλό τους από την
ενοχλητική παρουσία της. Εκείνος, όμως, τους επετίμησε και, αφού
δοκίμασε την πίστη της Χαναναίας, επιδεικνύοντας, κατ' αρχήν, αδιαφορία,
την επιβράβευσε θεραπεύοντας το παιδί της.

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μας δίνει την ευκαιρία να αναλύσουμε, τον
τρόπο με τον οποίο πρέπει να προσευχόμαστε, ούτως ώστε ο Κύριος να
εισακούει των προσευχών μας και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε την
καθυστέρηση της ανταπόκρισης ή και την μη ανταπόκριση Εκείνου προς τα
αιτήματά μας. Οδηγός μας στην προσέγγιση αυτή θα είναι ο Άγιος Ιωάννης ο
Χρυσόστομος, ο οποίος, με Θεόπνευστο τρόπο, ερμήνευσε την Ευαγγελική
διήγηση στην οποία αναφερόμαστε.

Ο Ιερός της Εκκλησίας Πατήρ σημειώνει ότι η προσευχή μας, για να γίνει αποδεκτή
από τον Θεό, πρέπει να διακρίνεται από κάποια ιδιαίτερα γνωρίσματα.
Σημειώνει χαρακτηριστικά: Μέγα όπλον εστίν, εάν μετά εκτενείας
γίνεται, εάν χωρίς κενοδοξίας, εάν μετά ψυχής ειλικρινούς...αύτη φάρμακον
εστί σωτήριον και κωλυτικόν των αμαρτημάτων και ιατρείον των
πλημμελημάτων... Δηλαδή, η προσευχή μας πρέπει να έχει συνέχεια, να μη
διακρίνεται από κενοδοξία και να προέρχεται από ψυχή που κατακλύζεται
από ειλικρινή αγάπη προς τον Θεό. Αυτού του είδους η προσευχή είναι
φάρμακο σωτήριο για τον άνθρωπο, εμποδίζει την ροπή της ψυχής προς την
αμαρτία και καθίσταται θεραπευτήριο των πτώσεων και των πλημμελημάτων
μας. Σε άλλο σημείο, μάλιστα, ο Άγιος Ιωάννης συμπληρώνει:

Ούτοι ακούονται ευχόμενοι, οι ταπεινοί τη καρδία και συντετριμμένοι. Πανταχού όχημα ευχής η ταπεινοφροσύνη.

Kαρπός ταπεινοφροσύνης και συντριβής καρδίας, για να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα ενώπιον του Θεού.

Στη συνέχεια ο Ιερός Πατήρ, ερμηνεύοντας την σημερινή περικοπή, επισημαίνει
τους λόγους εξαιτίας των οποίων η προσευχή δεν γίνεται αποδεκτή από τον
Θεό: όταν τοις αμαρτήμασιν επιμένοντες ευχόμεθα. Και όταν κατ' εχθρών αιτώμεν...
Η εμμονή μας δηλαδή στην αμαρτία καθιστά την προσευχή μας μη ευάρεστη
στον Θεό, καθώς, επίσης και η δέηση που αποσκοπεί στο κακό εκείνων που
μάς έβλαψαν και μάς εχθρεύονται. Η προσευχή δε μπορεί να γίνεται για
κακό σκοπό, αλλά μόνο για την επίτευξη του αγαθού. Και συμπληρώνει: Πολλαί
αι αιτίαι του αποτυγχάνειν: ή ασύμφορα αιτούσιν, ή ανάξιοι, ή κατά των
λελυπηκότων εύχονται ή αμετανόητα αμαρτάνοντες αιτούσιν έλεον, όπερ
εστίν αδύνατον λαβείν Οι αιτίες της αποτυχίας της προσευχής μας
είναι πολλές: όταν ζητούμε πράγματα που θα προκαλέσουν βλάβη στην ψυχή
μας και δε συμφέρουν στον πνευματικό μας αγώνα, όταν είμαστε ανάξιοι να
σταθούμε ενώπιον του Θεού, καθότι η ζωή μας δεν συμβαδίζει με το θέλημά
Του, όταν καταφερόμαστε εναντίον εκείνων που μάς λύπησαν, όταν δε
βιώνουμε την μετάνοια, έχοντας επίγνωση των αμαρτιών μας. Υπ' αυτές τις
συνθήκες, είναι αδύνατο να λάβουμε από τον Θεό αυτό που ζητούμε στις
προσευχές μας.

Παρόλα αυτά, εμείς οι άνθρωποι συχνά απογοητευόμαστε όταν διαπιστώνουμε ότι ο
Χριστός δεν ανταποκρίνεται στις προσευχές μας. Φθάνουμε, μάλιστα, σε
σημείο να καταφερόμαστε εναντίον Του, θεωρώντας ότι μάς αγνοεί και δε
μάς αγαπά. Αλλά δεν πρέπει να αδημονούμε ή να απογοητευόμαστε.
Αντιθέτως, οφείλουμε να επανερχόμαστε στα αιτήματά μας ασκούμενοι στην
υπομονή. Επ' αυτού δε ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος παρατηρεί: Μένωμεν
παρακαλούντες, δεόμενοι και μηδέποτε αποστώμεν καν λάβωμεν καν μη
λάβωμεν. Ει γαρ του δούναι κύριος και του πότε δούνε κύριος εστί και τον
καιρόν ακριβώς οίδεν αυτός.Να επιμένουμε, δηλ. στην προσευχή,
παρακαλούντες και να μην απομακρυνόμαστε, είτε ικανοποιούνται, είτε όχι
τα αιτήματά μας. Γιατί ο Χριστός, επειδή είναι κύριος της προσφοράς και
του ελέους γνωρίζει ακριβώς και τον καιρό της προσφοράς. Σε εμάς
εναπόκειται να έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στο θέλημά Του. ΑΜΗΝ!

ΝΕΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΓΥΣ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!

Η   ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΜΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΣΕ ΕΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!

Εις το όνομα της αγίας Τριάδος.

Τα δύσκολα πια έρχονται, Έλληνες ετοιμαστείτε,

 να δώσετε τη μάχη σας, όλοι μαζί ενωθείτε.

Αφήστε τους εγωισμούς, τα μίση, τις κακίες, 

αυτά που σας συνόδευαν, σε’ όλες τις ηλικίες.

Η αγάπη κι η ένωση αλλά και η προσευχή σας,

 θα φέρουν το αποτέλεσμα να φύγουν οι εχθροί σας.

Έχετε τον κανόνα σας ακόμα χρεωμένο,

 τότε απ’ τον εμφύλιο χρόνια πολλά δοσμένο.

Τον κουβαλάτε σαν σακί, στην πλάτη φορτωμένο,

 γιατί αίμα αθώο χύθηκε πολύ αδικημένο.

Και τώρα που έφτασε ο καιρός να δείξετε ανδρεία,

 να δείξετε πως έχετε στη χώρα αυτή ευλογία,

μη πέσετε στα δίχτυα τους και μέσα στην παγίδα,

 αυτή που στήνουν οι εχθροί να κάνετε τα ίδια.

Γιατί να ξέρετε καλά τέκνα μου αγαπημένα,

 πως αγάπη αν δεν έχετε, θα χάσετε Εμένα!

Είναι οι ώρες δύσκολες γιατί θ’ αντιληφθείτε,

 πως μέσα στην πατρίδα σας πρέπει ν’ αντισταθείτε.

Να δώσετε τη μάχη σας με όπλα την αγάπη,

 νηστεία, μετάνοια, προσευχή, στα μάτια σας το δάκρυ.

Θα δείτε πλέον καθαρά όλα τα σχέδιά τους,

 αυτά που έκρυβαν καλά στο χαρτοφύλακά τους.

Ο Κύριός σας, σάς μιλώ που πάντα σας φροντίζω,

 και όποιος μ’ εμπιστεύεται δώρα θα τον γεμίζω.

Θέλω να νιώσετε καλά τα λόγια τα Θεϊκά μου,

 πώς ΕΓΩ διοικώ τη χώρα αυτή, γιατί είναι δικιά μου!

Και αν έφτασε να γίνει πια η Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι,

 είναι γιατί ξεφύγατε απ’ του Θεού το χέρι.

Δεν φταίνε οι πολιτικοί για το κατάντημά σας,

 φταίνε οι αμαρτίες σας και η διχόνοιά σας.

Όμως ποτέ δεν είναι αργά «ήμαρτον» για να πείτε,

 γιατί έτσι αν πράξετε, το θαύμα μου θα δείτε…

Γίνετε όλοι μια γροθιά κρατήστε την Ορθοδοξία,

 τα ήθη και τα έθιμα, τη γλώσσα, την παιδεία.

Γιατί δεν είναι μακριά που ο πόλεμος θα φτάσει,

 παγκόσμιος σιγά – σιγά θα γίνει, θα ξεσπάσει.

Και όλοι πια οι Έλληνες στη χώρα τους θα ‘ρθούνε,

 έντρομοι απ’ την λαίλαπα θα τρομοκρατηθούνε.

Παρ’ όλα τα προβλήματα που θα έχει η Ελλάδα,

 θα είναι η πιο ασφαλής από τα κράτη τ’ άλλα.

Και όσο για την Κύπρο μας που τώρα υποφέρει,

 δεν θα αργήσει ο καιρός που ελεύθερη θα γένει.

Πριν όμως να έρθει η λευτεριά που αναίμακτα θα γίνει,

 ένα μικρό επισόδειο δεν θα το αποφύγει. 

Σας είπα περιληπτικά λίγα απ’ τα γεγονότα,

 όμως μη μείνετε σ’ αυτά ποια δεύτερα, ποια πρώτα.

Μείνετε στη μετάνοια, μείνετε στην αγάπη,

 γιατί αυτές οι αρετές έλκουν τη Θεία Χάρη.

Ένα να ξέρετε καλά και πάντα να θυμάστε,

 πως θα ελευθερωθεί η Ελλάδα μας και ήσυχοι να κοιμάστε.

Τώρα νοσεί πολύ βαριά, μα λίγο πριν πεθάνει,

 θα έρθει η Ανάσταση και ο κόσμος θ’ ανασάνει. 

Όπως το κάνει πάντοτε κακία δεν κρατάει,

 και όποιος εχθρός την πλήγωσε Εκείνη τον βοηθάει. 

Και όσο τώρα και αν υποφέρετε, και όσο και αν πληγωθείτε,

 όταν θα έρθει ο καιρός που θα ελευθερωθείτε, 

πρώτοι εσείς θα τρέξετε να δώσετε βοήθεια,

 γιατί όλοι οι άλλοι οι λαοί θα έχουν γίνει συντρίμμια. 

Έτσι σας θέλω τέκνα μου, η αγάπη να υπερέχει,

 δύναμη στον αγώνα σας και η Παναγιά σας θα σας σκέπη!

Εδώ θα κλείσω το γραπτό θα έρθω όμως πάλι,

 για να σας δώσω δύναμη, ελπίδα, Θεία Χάρη.

 Αμήν. 

πηγή

“Προσεύχεσθε μή γίνει μ’ ἐμᾶς ἡ ἀρχή”

 

Αγίου Γέροντα Παϊσίου Αγιορείτου
Ο κόσμος μοιάζει σήμερα, σαν μια κοχλάζουσα χύτρα ταχύτητος, με πολλές βαλβίδες! Θα σκάσει εδώ, θα σκάσει εκεί. Προσεύχεσθε μη γίνει μ’ εμάς η αρχή. Nα ζήτε όσο μπορείτε πιο απλά. Μη δυσκολεύετε από μόνοι σας τη ζωή σας. Οι πολλές ευκολίες κάνουν δέσμιους τους ανθρώπους σήμερα. – Γέροντα, γιατί οι άνθρωποι νοιώθουνε σήμερα ανασφάλεια; – Γιατί όλοι είμαστε ασφαλισμένοι ! Ασφαλίζουμε το αυτοκίνητό μας, το σπίτι μας, τη ζωή μας. Κάνοντας λοιπόν την κοσμική ασφάλεια, παραμερίζουμε την προστασία και Πρόνοια του Θεού!.. – Γέροντα, σ’ αυτά τα δύσκολα χρόνια θα επέμβει ο Χριστός; – Ναι. Εδώ βλέπεις, σε έναν αδικημένο που έχει καλή διάθεση, επειδή δικαιούται την θεία βοήθεια, παρουσιάζονται πολλές φορές οι Άγιοι, η Παναγία, ο Χριστός, για να τον σώσουν. Πόσο μάλλον τώρα που θα βρίσκεται σε τόσο δύσκολη κατάσταση ο καημένος ο κόσμος. Τώρα μια μπόρα θα είναι, μια μικρή κατοχή του αντίχριστου σατανά. Θα φάει μετά μια σφαλιάρα από τον Χριστό, θα συγκλονισθούν όλα τα έθνη και θα έρθει η γαλήνη στον κόσμο για πολλά χρόνια. Αυτήν την φορά θα δώσει ο Χριστός μια ευκαιρία, για να σωθεί το πλάσμα Του. Θα αφήσει το πλάσμα του ο Χριστός; Θα παρουσιασθεί στο αδιέξοδο των ανθρώπων, για να τους σώσει από τα χέρια του Πονηρού. Θα επιστρέψουν στο Χριστό και θα έρθει μια πνευματική γαλήνη σε όλη την οικουμένη για πολλά χρόνια. Δεν θα είναι η Δευτέρα Παρουσία του Χριστού, όταν έρθει ως Κριτής, αλλά μια επέμβαση του Χριστού, γιατί είναι τόσα γεγονότα που δεν έχουν γίνει ακόμη. Θα επέμβει ο Χριστός, θα δώσει μια σφαλιάρα σε όλο αυτό το σύστημα, θα πατάξει όλο το κακό, και θα βγάλει απ’ αυτό, καλό τελικά. Θα γεμίσουν οι δρόμοι προσκυνητάρια. Έξω τα λεωφορεία θα έχουν εικόνες. Θα πιστέψουν όλοι οι άνθρωποι. Θα σε τραβάν, για να τους πεις για το Χριστό! Έτσι θα κηρυχθεί το Ευαγγέλιο σε ολόκληρη την οικουμένη και μετά (αργότερα), ο Χριστός θα έρθει ως Κριτής, να κρίνει τον κόσμο.
Άλλο Κρίση, άλλο μια επέμβαση του Χριστού, για να βοηθήσει το πλάσμα Του.

(Από το βιβλίο “Πνευματική Αφύπνιση”, Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, έκδοση Ιερού

Ησυχαστηρίου
Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος – Σουρωτή Θεσσαλονίκης)

πηγή

Γιατί νὰ ἀναζητοῦμε ὑποκατάστατα κι ὄχι αὐθεντικὰ πρότυπα;

Τοῦ π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

«Ὁ ἀμφίβολος ἐκκλησιαστικὰ καὶ ἱστορικὰ Ἄγιος Βαλεντίνος ἔχει κατασκευαστεί για τὴν ἐμπορευματοποίηση καὶ τῶν ἀνθρώπινων συναισθημάτων»

«Δεκάδες οἱ γιορτὲς κοσμικοῦ χαρακτήρα που καθιερώνονται ἀπὸ τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age) καὶ τείνουν νὰ περιθωριοποιήσουν τὶς χριστιανικὲς ἐορτές καὶ τὴ δυναμική τους στὴν κοινωνία μας»

«Δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπιχειρεῖται ἡ ἐκχριστιάνιση ὅλων αὐτῶν τῶν κοσμικῶν ἐορτολογικῶν προτάσεων, ὥστε νὰ ἀναζητοῦνται  τὰ ἀντίστοιχα χριστιανικὰ πρότυπά τους. Διότι, καὶ ἂν ἐπισημανθοῦν χριστιανικὰ ὑποκατάστατα -δὲν εἶναι δύσκολο αὐτό-, τὸ περιεχόμενο τοὺς καμία ἐννοιολογικὴ σύμπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει με τὰ ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενα. Εἶναι «ἄλλο καὶ ἄλλο»!»

Πρώτον: Στὰ εἰσαγόμενα ἀπὸ τὴ Δύση, κατὰ τὴ μακρόσυρτη διαδικασία τῆς μετακένωσης, ἀνήκει καὶ ἡ γιορτὴ τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου, προστάτη τῶν ἐρωτευμένων κάθε εἴδους (14 Φεβρουαρίου).

Δὲν νομίζω πὼς συνιστᾶ ἀνεπίτρεπτη ὑπερβολὴ ἡ θεώρηση τοῦ ἀμφίβολου ἱστορικὰ καὶ κυρίως ἐκκλησιαστικὰ «Ἁγίου» ὡς μιὰ ἄλλη (ἀρσενική!) ἐκδοχὴ τῆς ἀρχαιοελληνικῆς Ἀφροδίτης, μὲ ρίζες στὸν εὐρωπαϊκὸ Μεσαίωνα. Πρόκειται γιὰ ἕναν κατασκευασμένο «Ἅγιο», ἐπιστρατευμένο στὴν ἐμπορευματοποίηση καὶ τῶν ἀνθρώπινων συναισθημάτων, ποὺ θυσιάζονται καὶ αὐτὰ στὸν ἀδηφάγο Μολὼχ τῆς κατανάλωσης καὶ τοῦ κέρδους. Ὑπάρχει, βέβαια, καὶ ἀκούγεται στὴν ἄλλη Εὐρώπη ἡ ἐκδοχὴ ὅτι κάτω ἀπὸ τὸν γλυκερὸ Ἅγιο Βαλεντίνο κρύπτεται γιὰ πολλοὺς ὁ ἠθοποιὸς τοῦ Μεσοπολέμου Ροντόλφο Βαλεντίνο (Ῥ1926), ποὺ λατρεύτηκε καὶ αὐτὸς ὡς «θεὸς» τοῦ ἔρωτα καὶ....

ἀναδείχθηκε ἴνδαλμα τῶν ἐρωτευμένων.

Δεύτερον: Εἶναι, βέβαια, γεγονὸς ὅτι ἀναζητήθηκαν ὀρθόδοξα ὑποκατάστατα τοῦ ξένοφερτου «Ἁγίου», γεγονὸς ποὺ ἐπέβαλε ἡ εὐρεία ἀποδοχὴ τῆς γιορτῆς, μὲ τὴν ἔντεχνη προβολή της. Ἡ πρόταση ὑποκατάστατων ὑποδηλώνει τὴ θέληση νὰ μὴν τρωθεῖ τὸ ἐθνικὸ φιλότιμό μας, μὲ τὴν παράδοση τοῦ ἐρωτικοῦ αἰσθήματος σὲ ἔπηλυ(ξένο) ἁγιολογικὸ προστάτη. Προστέθηκε, ἔτσι, ὁ Ἅγιος Ὑάκινθος, μάρτυρας τοῦ 2ου αἰώνα, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε σὲ ἡλικία 20 ἐτῶν καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν ἁγνότητά του. Κατὰ τοὺς ὑποστηρικτὲς αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς, μπορεῖ νὰ προβληθεῖ χριστιανικὰ ἕνα πρότυπο ἁγνότητας γιὰ τοὺς νέους της Ἑλλάδας καὶ νὰ παρακαμφθεῖ ἡ περίπτωση τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου, ποὺ κάθε ἄλλο παρὰ τὴ χριστιανικὴ ἁγνότητα προστατεύει. Στὴν ὀρθόδοξη παράδοση, ἄλλωστε, ὑμνεῖται ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ ὁ «πάγκαλος Ἰωσὴφ» ὡς πρότυπο ἁγνότητας καὶ παρθενίας (Ἀκολουθία Μ. Δευτέρας), ὅταν, ἔφηβος σχεδόν, «καταλιπῶν τὸν χιτώνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν» (πρβλ. Γέν. 39), καὶ καλύπτει πλήρως αὐτὸ ποὺ χριστιανικὰ ἐμπεριέχει ὁ ὅρος «ἁγιότητα». Γι' αὐτὸ ἀναδείχθηκε πανορθόδοξο καὶ παγχριστιανικὸ ὑπόδειγμα χριστιανικοῦ ἤθους.

Ἄλλοι, ἐπικεντρώνοντας τὸ θέμα στὸν συζυγικὸ ἔρωτα καὶ στὸ ἰδανικό της οἰκογένειας, πρότειναν τὸ καινοδιαθηκικὸ ζεῦγος τῶν -συζύγων καὶ μαρτύρων-Ἀποστόλων Ἀκύλα καὶ Πρίσκιλλας, συνεργατῶν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ποὺ ἡ μνήμη τοὺς τιμᾶται στὶς 13 Φεβρουαρίου. Τὴν ἐκκλησιαστική, μάλιστα, τιμὴ τοὺς καταξιώνει ἡ σχετικὴ Ὁμιλία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου (Ε.Π. 51,187-206).

Τρίτον: Τὸ ἐρώτημα ὅμως εἶναι πρακτικὸ καὶ γι' αὐτὸ οὐσιαστικό. Ποιὰ εἶναι ἡ εὔλογη αἰτία ποῦ ἀναζητοῦμε παραδοσιακὰ ὑποκατάστατα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου; Εἶναι ἡ βούληση γιὰ ὀρθοδοξοποίηση καὶ ἐλληνοποίηση τῆς ξενόφερτης γιορτῆς, ποὺ ἐπηρεάζει μεγάλο ἀριθμὸ βαπτισμένων χριστιανῶν, ξένων ὅμως πρὸς τὴν ὀρθόδοξη παράδοσή μας. Καὶ παρόμοιες ἐνέργειες δὲν εἶναι ἄγνωστες στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία μας. Ἀρκεῖ νὰ φέρουμε στὴ μνήμη τὸν χωρισμὸ (μέσα 4ου αἱ.) τῆς ἑορτῆς τῶν Χριστουγέννων ἀπὸ τὴν ἑορτὴ τῆς Βαπτίσεως τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τοποθετηθοῦν τὰ Χριστούγεννα στὰ τέλη τοῦ Δεκεμβρίου, ὅταν ὁ εἰδωλολατρικὸς θεὸς Μίθρας λατρευόταν ὡς «ἀνίκητος Ἥλιος». Τὴ θέση του, χριστιανικά, κατέλαβε ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ὡς ὁ «ἥλιος τῆς δικαιοσύνης», γιὰ νὰ μὴν παρασύρονται οἱ προερχόμενοι ἀπὸ τὸ ἐθνικὸ περιβάλλον χριστιανοί. Ἀλίμονο ὅμως ἂν ἐπεκταθεῖ αὐτὴ ἡ κίνηση. Διότι στὶς τελευταῖες δεκαετίες εἴναι δεκαδες οἱ γιορτὲς κοσμικοῦ χαρακτήρα ποὺ καθιερώνονται ἀπὸ τοὺς ἀρχιτέκτονες τῆς Νέας Ἐποχῆς (New Age) καὶ τείνουν νὰ περιθωριοποιήσουν τὶς χριστιανικὲς ἑορτὲς καὶ τὴ δυναμική τους στὴν κοινωνία μας. Νομίζω ὅτι δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπιχειρεῖται ἡ ἐκχριστιάνιση ὅλων αὐτῶν τῶν κοσμικῶν ἐορτολογικῶν προτάσεων, ὥστε νὰ ἀναζητοῦνται τὰ ἀντίστοιχα χριστιανικὰ πρότυπά τους. Διότι, καὶ ἂν ἐπισημανθοῦν χριστιανικὰ ὑποκατάστατα -δὲν εἶναι δύσκολο αὐτό-, τὸ περιεχόμενο τοὺς καμία ἐννοιολογικὴ σύμπτωση δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει μὲ τὰ ἔξωθεν ἐπιβαλλόμενα. Εἶναι «ἄλλο καὶ ἄλλο»!

Τέταρτον: Ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς δὲν τιμᾶ ἁπλῶς τὴν ἐρωτικὴ σχέση, ἔστω καὶ στὴν πιὸ ἐξιδανικευμένη μορφή της, διότι ὁ ἐρωτάς του δὲν ἐγκλωβίζεται στὴ σάρκα. Ἡ ἐρωτικὴ ὁρμὴ ἀναγνωρίζεται ὡς θεοσδοτη, μὲ δυναμικὴ ὅμως ποὺ ὁδηγεῖ στὸν γάμο (ὄχι ἁπλῶς στὴν τεκνοποιία καὶ τὴ δημιουργία οἰκογένειας ὡς «κατ' οἶκον ἐκκλησίας»). Ὅλα τα συζυγικὰ ζεύγη τῶν Ἁγίων μας δὲν τιμῶνται γιὰ τὸν ἐρωτά τους, ἀλλὰ γιὰ τὴ μεταμόρφωση τοῦ ἔρωτα σὲ ἀγάπη μέσα στὴ θεία χάρη, μὲ τὴν ἐν Χριστῷ ὑπέρβαση τῆς «ἐμπαθοῦς ἡδονῆς», τοῦ σαρκικοῦ φρονήματος καὶ τὴ βαθμιαία εἴσοδό τους στὴ ζωὴ τῆς ἄσκησης καὶ παρθενίας. Ὅπως λέει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (+390) γιὰ τὴν ἔγγαμη ἀδελφή τοῦ Γοργονία, «τὸ ὅτι ἑνώθηκε μὲ τὴ σάρκα δὲν σημαίνει ὅτι χωρίσθηκε ἀπὸ τὸ Πνεῦμα [...], ἀλλά, ἀφοῦ ὑπηρέτησε γιὰ λίγο τὸν κόσμο καὶ τὴ φύση [...], ἀφιερώθηκε ὁλόκληρη στὸν Θεό»! Αὐτὴ τὴν πορεία γνωρίζει ὁ χριστιανικὸς ἔρωτας.

Ἄν, λοιπόν, τὰ ὑποκατάστατα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου δὲν προσφέρουν τὸ ἀληθινὸ περιεχόμενο τοῦ χριστιανικοῦ ἔρωτα καὶ δὲν εἰσάγουν στὸν ἐν Χριστῷ τρόπο ὑπάρξεως, ἐκκοσμικεύεται ἡ Ἐκκλησία καὶ δὲν ἐν-χριστώνεται ὁ κόσμος, ἔστω καὶ ἂν τὰ ὀνόματα ἀλλάζουν. Γι' αὐτὸ πρέπει νὰ ἐπαινεθεῖ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ποὺ μὲ παλαιότερη ἐγκύκλιο τῆς (ἄρ. 2659/14.10.99) καθιέρωσε τὴ δεύτερη Κυριακή του Ἰανουαρίου «ὡς ἡμέρα μνήμης καὶ τιμῆς τῆς οἰκογένειας τοῦ Μ. Βασιλείου», γιὰ «τὴν προβολὴ τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας», ὅπως ἁγιάσθηκε στὰ πρόσωπα τῆς πολυμελοῦς αὐτῆς οἰκογένειας, ποὺ σχεδὸν ὅλα τα μέλη τῆς εἶναι διακηρυγμένοι Ἅγιοί της Ἐκκλησίας μας, μὲ καταφανῆ τὰ δείγματα τῆς ἁγιότητάς τους. Κατὰ τὴν ἴδια ἐγκύκλιο, οἱ γονεῖς τοῦ Μ. Βασιλείου Βασίλειος καὶ Ἐμμέλεια «ἀποτελοῦν διαχρονικὸν παράδειγμα οἰκογενειακῆς συζυγίας, ὁμονοίας καὶ ἑνότητος», ποὺ προσφέρεται στοὺς χριστιανοὺς κάθε ἐποχῆς.

Ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξη Ἀλήθεια» καὶ τὴ στήλη «Στιγμιότυπα Ἑλληνοορθοδοξίας», 10  Φεβρουαρίου 2016

το είδαμε εδώ

«Ὁ Χριστὸς εἶναι φίλος καὶ τὸ φωνάζει». Γέρων Πορφύριος

                                                                               

«Ὁ Χριστὸς εἶναι φίλος καὶ τὸ φωνάζει:

Σᾶς ἔχω φίλους, βρὲ δὲν τὸ καταλαβαίνετε; Εἴμαστε ἀδέλφια.
Βρέ, ἐγὼ δὲν βαστάω τὴν κόλαση στὰ χέρια, δὲν σᾶς φοβερίζω·
σᾶς ἀγαπάω!»

«Ἀγαπήσατε τὸν Χριστὸν
καὶ μηδὲν προτιμῆστε τῆς Ἀγάπης Αὐτοῦ»

 «Νὰ εὔχεσαι ἔτσι ἁπλά, ἁπλὰ καὶ ταπεινά, μὲ πίστη ἁπλή, χωρὶς νὰ περιμένεις νὰ σοῦ ἀπαντήσει ὁ Θεός. Χωρὶς νὰ δεῖς τὸ χέρι του ἢ τὸ πρόσωπό του ἢ τὸ φωτισμό του. Τίποτα! Νὰ πιστεύεις!
Ἐφόσον μιλᾶς μὲ τὸν Θεό, μιλᾶς πραγματικὰ μὲ τὸν Θεό».

Γέρων Πορφύριος