Συναξαριστής 15 Νοεμβρίου

Οἱ Ἅγιοι Γουρίας, Σαμωνᾶς καὶ Ἄβιβος οἱ Ὁμολογητὲς

(Ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων)

Ὁ Γουρίας καὶ ὁ Σαμωνᾶς, ἀγωνιζόμενοι τὸν ἱερὸ ἀγῶνα τῆς χριστιανικῆς πίστης, συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἡγεμόνα Ἀντωνῖνο, κατὰ τὸ διωγμὸ ἐπὶ Διοκλητιανοῦ. Καὶ ἀφοῦ ὑπέστησαν μὲ θαυμαστὴ ὑπομονὴ πολλὰ βάσανα, ἀποκεφαλίσθηκαν.

Ὁ Ἄβιβος ἔζησε λίγα χρόνια ἀργότερα καὶ ἦταν ἀπὸ ἕνα χωριὸ τῆς Ἔδεσσας ποὺ ὀνομαζόταν Ἀποθελσαία. Τότε βασιλιὰς ἦταν ὁ Λικίνιος, ὁ γνωστὸς ἀντίπαλος τοῦ Μ. Κωνσταντίνου.

Ὁ Ἄβιβος, λοιπόν, προχειρίσθηκε ἱεροδιάκονος καὶ διακρινόταν γιὰ τὴν μεγάλη εὐσέβειά του καὶ τὸν πολὺ ζῆλο γιὰ τὸ ὑπούργημά του. Ἰδιαίτερα, ὅμως, διακρινόταν γιὰ τὴν θερμὴ ἀγάπη του στὸ ἱερὸ κήρυγμα, τηρῶντας τὸ θεόπνευστο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λέει: «Κήρυξαν τὸν λόγον, ἐπιστήθι εὐκαίρως ἀκαίρως, ἔλεγξαν, ἐπιτίμησαν, παρακάλεσαν, ἐν πάσῃ μακροθυμίᾳ καὶ διδαχῇ». Κήρυξε, δηλαδή, τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, στάσου ἐπιτηρητὴς καὶ καθοδηγὸς στοὺς ἀκροατές σου, ὄχι μόνο σὲ κατάλληλες περιστάσεις, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἐκεῖνες ποὺ φαίνονται ἀκατάλληλες περιστάσεις, ἔλεγξε, ἐπίπληξε, παρηγόρησε μὲ κάθε μακροθυμία καὶ μὲ κάθε μέθοδο διδασκαλίας.

Ὁ ἡγεμόνας Λυσανίας, ὅταν εἶδε τὸν Ἄβιβο νὰ προσελκύει πολλοὺς εἰδωλολάτρες μὲ τὸ θερμό του κήρυγμα, τὸν συνέλαβε. Καὶ ἀφοῦ τὸν κρέμασε σὲ στύλο καὶ τὸν ἔσχισε μὲ σιδερένια νύχια, ἔπειτα τὸν ὁδήγησε ἔξω ἀπὸ τὴν πόλη, ὅπου τὸν ἔριξε μέσα στὴ φωτιά, καὶ ἔτσι ὁ Ἄβιβος παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στὸ Θεό.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Tριάδος ἰσάριθμοι τῆς Ὑπερθέου, σαφῶς Γουρίας καὶ Ἄβιβος καὶ Σαμωνᾶς ὁ κλεινός, ἔνθεοι ὑπάρχοντες ταύτην τοῖς ἀσεβέσιν ὡμολόγησαν ἅμα ἄθλων τὴν τρικυμίαν ἀβλαβῶς διελθόντες· καὶ νῦν ἡμᾶς κυβερνῶσιν ὅρμον πρὸς ἄκλυστον.

Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ἐξ ὕψους σοφοί, τὴν χάριν κομισάμενοι, τῶν ἐν πειρασμοῖς, προΐστασθε πανεύφημοι· διὸ κόρην Ἅγιοι, ἐκ θανάτου πικροῦ ἐῤῥύσασθε· ὑμεῖς γὰρ ὄντως ὑπάρχετε, Ἐδέσσης ἡ δόξα, καὶ τοῦ κόσμου χαρά.

Ὁ Οἶκος
Τῆς τοῦ ἐχθροῦ δουλείας με ῥῦσαι, Ἰησοῦ ζωοδότα, ταῖς τῶν σῶν ἀθλητῶν ἐντεύξεσι δυσωπούμενος, ὅπως ἀδούλωτον κεκτημένος, τῶν παθῶν τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, ἀνευφημῶ τὴν αὐτῶν ὀξυτάτην βοήθειαν· προφθάσαντες γάρ, τοῦ θανάτου ἐρρύσαντο κράζουσαν τὴν κόρην, ἣν περ παρέθετο ἐκβοῶσα ἡ μήτηρ τοῖς μάρτυσιν· Ὑμεῖς ὄντως ὑπάρχετε, Ἐδέσσης ἡ δόξα, καὶ τοῦ κόσμου χαρά.

Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ.
Τριάδος τῆς σεπτῆς, καταγγέλλοντες πίστιν, πολύθεον Σοφοί, τῶν εἰδώλων ἀπάτην, ἀνδρείως καθείλετε, ὡς τῆς πίστεως πρόμαχοι, κόρην ζῶσαν δέ, κατακλεισθεῖσαν ἐν τάφῳ, διεσώσατε, θανατηφόρου κινδύνου, ὑμᾶς μακαρίζουσαν.

---

Ὁ Ὅσιος Κυντίων (ἢ Κυντιρίων ἢ Κυντιανὸς ἢ Κυντιριανός) ἐπίσκοπος Σελευκείας

Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς 318 Πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Ὑπῆρξε ἀσκητικός, ἀλλὰ καὶ θαυματουργός. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

---

Μνήμη τῶν εὐσεβῶν βασιλέων Ἰουστίνου καὶ Θεοδώρας

Ἐδῶ τὰ πράγματα εἶναι λίγο συγκεχυμένα. Ἄλλες πῆγες ἀναφέρουν αὐτὴ τὴν μέρα τὴν μνήμη Ἰουστινιανοῦ καὶ Θεοδώρας καὶ ἄλλες Ἰουστίνου καὶ Εὐφημίας.

Πάντως ὅσο ἀφορᾷ τὸν Ἰουστίνο, καταγόταν ἀπὸ τὴν Θρᾴκη καὶ προηγουμένως ἦταν βοσκὸς προβάτων καὶ χοίρων. Κατόπιν ἔγινε στρατιώτης, ἔπειτα κόμης καὶ στὸ τέλος βασιλιὰς τὸ 518.

Εἶχε δὲ γυναῖκα κάποια Λουπικία, ποὺ τὴν ἔκανε Αὐγούστα καὶ μετονόμασε Εὐφημία. Ὅταν πέθανε ἡ γυναῖκα του αὐτή, πῆρε ἄλλη μὲ τὸ ὄνομα Θεοδώρα.

Ὁ Ἰουστίνος, ἂν καὶ ἀγράμματος, συμμάζεψε καὶ νοικύρεψε τὸ κράτος καὶ ὑπῆρξε πολὺ εὐσεβὴς χριστιανὸς βασιλιάς, βοηθῶντας παντοιοτρόπως τὴν Ἐκκλησία. Βασίλευσε ἐννέα χρόνια καὶ 33 ἡμέρες.

---

Οἱ Ἅγιοι Ἐλπίδιος, Μάρκελλος καὶ Εὐστόχιος

Ὁ Ἐλπίδιος, μέλος τῆς Συγκλήτου, ἔζησε ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Ἰουλιανὸς ὁ παραβάτης (361 μ.Χ.). Ὁ ὁποῖος ἀφοῦ τὸν ἔπιασε, τοῦ εἶπε νὰ διαλέξει μεταξὺ τῆς ἄρνησης τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου. Ὁ Ἐλπίδιος χωρὶς περιστροφὲς διάλεξε τὸ δεύτερο.

Μαζὶ μ᾿ αὐτὸν συμβάδισαν πρὸς τὸ μαρτύριο καὶ δυὸ συνάδελφοι φίλοι του, ὁ Μάρκελλος καὶ ὁ Εὐστοχίας. Ἀφοῦ στὶς σάρκες τους ἔριξαν καυτὸ νερό, κατόπιν ἔσπασαν τὰ ἄκρα τῶν σωμάτων τους μὲ βαρειὰ σιδερένια ῥαβδιά. Καὶ ἡ μανία τῶν ἀπίστων δὲν σταμάτησε ἐδῶ. Ἀλλὰ καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν κατάσταση ποὺ βρίσκονταν, τοὺς ἔριξαν στὴ φωτιὰ καὶ ἔτσι παρέδωσαν τὸ πνεῦμα τους, μαρτυρικὰ ὁλοκαυτώματα ὑπὲρ τῆς ἁγίας πίστης.

---

Ὁ Ἅγιος Δημήτριος

Συνελήφθη στὰ χρόνια τοῦ βασιλιᾶ Μαξιμιανοῦ καὶ τοῦ ἄρχοντα Πουπλίου τὸ 298. Ἀφοῦ ὑπέστη πολλὰ βασανιστήρια γιὰ τὸν Χριστό, στὸ τέλος τὸν ἀποκεφάλισαν.
(Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Δαβούδιο, ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν πόλη Ἀμάπασος).

---

Οἱ Ἅγιοι Εὐψύχιος, Νέαρχος καὶ Καρτέριος

Ἡ μνήμη τῶν τριῶν αὐτῶν μαρτύρων, ἀναφέρεται στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1578 καὶ στὸν Πατμιακὸ 266 μετὰ τῆς συνοδείας αὐτῶν. Περισσότερες πληροφορίες γιὰ τὴ ζωή τους δὲν ὑπάρχουν.

---

Ὁ Ὅσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (Ρῶσος)

Ἐπιγραμματικὰ καὶ μὲ χρονολογικὴ σειρὰ ἀναφέρουμε τὰ σημαντικότερα γεγονότα τῆς ζωῆς του:

Γεννήθηκε στὶς 21 Δεκεμβρίου τοῦ 1722. Τὸ 1734 εἰσάγεται στὴ Θεολογικὴ Σχολὴ τοῦ Κιέβου. Τὸ 1738 μπαίνει στὰ μοναστήρια Λιούμπετζ καὶ Μετθεντόφσκυ κοντὰ στὸ Κίεβο.

Τὸ 1741 γίνεται ῥασοφόρος μοναχός, μετονομασθεὶς Πλάτων. Τὸ 1743 μετακομίζει στὶς σκῆτες τῆς Βλαχίας, ὅπου ζεῖ μὲ τὸν γέροντα Βασίλειο. Τὸ 1746 πηγαίνει στὸ Ἅγιον Ὄρος.

Τὸ 1750 κείρεται μοναχὸς ἀπ᾿ τὸν γέροντα Βασίλειο, μετονομασθεὶς Παΐσιος. Τὸ 1754 ξεκινᾷ τὴν κοινοβιακὴ ζωὴ μὲ τὸ Βησσαρίωνα.

Τὸ 1758 χειροτονεῖται ἱερέας καὶ ἱδρύει τὴν σκήτη τοῦ Προφ. Ἠλία. Τὸ 1763 μετακινεῖται στὴ Δραγομίρνα. Τὸ 1775 στὴ μονὴ Σεκούλ. Τὸ 1779 στὴ μονὴ Νιαμέτς.

Τὸ 1790 γίνεται ἀρχιμανδρίτης καὶ πεθαίνει στὶς 15 Νοεμβρίου τοῦ 1794.

Ἡ νηστεία εἶναι προκοπὴ τῶν οἴκων - Μέγας Βασίλειος

 

Ἡ νηστεία ἀναπέμπει τὴν προσευχὴ στὸν οὐρανό, μὲ τὸ νὰ γίνεται σ᾿ αὐτὴν κατὰ κάποιο τρόπο φτερὸ πρὸς τὴν ἄνω πορεία της. Ἡ νηστεία εἶναι προκοπὴ τῶν οἴκων, ὑγείας μητέρα, νεότητος παιδαγωγός, στολίδι στοὺς γέροντες, καλὴ συνοδοιπόρος στοὺς πεζοπόρους, ἀσφαλὴς ὁμόσκηνος στοὺς συγκατοίκους. Ὁ ἄνδρας δὲν ὑποψιάζεται κίνδυνο τοῦ γάμου, ὅταν βλέπει τὴν γυναῖκα νὰ ζεῖ μὲ τὴ νηστεία. Δὲν λυώνει ἡ γυναῖκα ἀπὸ τὴν ζηλοτυπία, ὅταν βλέπει τὸν ἄνδρα νὰ νηστεύει. Ποιὸς ἐζημίωσε τὸ σπίτι του μὲ τὴ νηστεία; Ὑπολόγισε σήμερα τὰ πράγματα τοῦ σπιτιοῦ καὶ ὑπολόγισε τὰ καὶ μετά· δὲν θὰ λείψει τίποτε μὲ τὴ νηστεία ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντα στὸ σπίτι. Κανένα ζῷο δὲν βγάζει κραυγὲς θανάτου, πουθενὰ αἷμα, πουθενὰ ἀπόφαση, ποὺ ὑπαγορεύεται κατὰ τῶν ζῴων ἀπὸ τὴν ἄκαμπτη κοιλιά. Ἔχει σταματήσει τὸ μαχαῖρι τῶν μαγείρων· τὸ τραπέζι ἀρκεῖται στὰ πρόχειρα. Τὸ Σάββατο ἐδόθηκε στοὺς Ἰουδαίους, «γιὰ νὰ ἀναπαυθεῖ, λέγει, τὸ ὑποζύγιό σου καὶ o δοῦλος σου» (Ἔξοδ. 20, 10).

Μέγας Βασίλειος

 

 

 

αναστασιος

Τρία θεολογικά μηνύματα από τα άγια λείψανα

Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

Κήρυγμα κατά τό υπαίθριο πολυαρχιερατικό συλλείτουργο στήν εορτή τής οσίας Παρασκευής τής Επιβατινής, στό Ιάσιο (14 Οκτωβρίου 2011) (απομαγνητοφωνημένο)*

Θά ήθελα νά ευχαριστήσω τόν Σεβ. Μητροπολίτη Μολδαβίας καί Μπουκοβίνας κ. Θεοφάνη καί διότι μέ προσκάλεσε αυτήν τήν μεγάλη καί σημαντική μέρα νά έρθω στήν Μητρόπολή του, καί γενικότερα στήν Ρουμανία, σήμερα πού γιορτάζει η μεγάλη Αγία μας, η αγία Παρασκευή, η οποία ενώνει όλους τούς Ορθοδόξους τών Βαλκανίων καί νά μεταφέρω τά λείψανα τού αγίου Ιερομάρτυρος Πολυκάρπου, ο οποίος είναι ένας από τούς αποστολικούς Πατέρας τής Εκκλησίας μας, τόν οποίον χειροτόνησε ο Ευαγγελισής Ιωάννης ο Θεολόγος καί υπήρξε Επίσκοπος στήν Εκκλησία τής Σμύρνης καί μαρτύρησε γιά τήν δόξα καί τήν αγάπη τού Χριστού. Οι αποστολικοί Πατέρες, μεταξύ τών οποίων καί ο ιερός Πολύκαρπος, είναι η γέφυρα εκείνη πού μετέφερε τήν Παράδοσή μας από τούς Αποστόλους στίς μετέπειτα γενιές.

Εν πρώτοις θά ήθελα νά πώ ότι γνωρίζω τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη σας από τότε πού ήταν Μητροπολίτης Ολτένιας καί εκτιμώ τήν αγάπη τήν οποίαν έχει πρός τόν Θεό καί τήν Εκκλησία, τήν αγάπη πού έχει στόν Μοναχισμό καί στήν Ορθόδοξη Παράδοση καί εκφράζω τήν αγάπη μου καί τόν σεβασμό μου στό πρόσωπό του.

Αυτές τίς ημέρες τό κέντρο τής προσοχής μας είναι τά δύο ιερά λείψανα, τής αγίας Παρασκευής, τήν οποίαν τόσο πολύ αγαπάτε, καί τής δεξιάς χειρός τού αγίου Πολυκάρπου. Όσες φορές προσκυνώ τήν δεξιά χείρα τού αγίου Πολυκάρπου, συγκινούμαι βαθύτατα γιατί αισθάνομαι ότι αυτό τό χέρι έκανε πολλές χειροτονίες Επισκόπων, αυτό τό χέρι ευλόγησε πάρα πολλά χρόνια τόν λαό τού Θεού, στήν πρώτη εκείνη αποστολική καί ζωντανή Εκκλησία.

Σκέφτηκα, λοιπόν, νά σάς πώ λίγα πράγματα γύρω από τήν αξία τών ιερών λειψάνων. Τό ερώτημα είναι: γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι αγαπάμε πάρα πολύ τά ιερά λείψανα; Υπάρχουν βαθύτατοι λόγοι πού δείχνουν ότι τά ιερά λείψανα τά αγαπούμε γιατί εκφράζουν τήν θεολογία τής Εκκλησίας μας.

Πρώτον, τά ιερά λείψανα μάς δείχνουν την ύπαρξη τού Θεού. Υπάρχουν μερικοί πού δέν πιστεύουν καί αρνούνται τόν Θεό καί υπάρχει καί κάποιος φιλόσοφος παλαιότερα πού έλεγε ότι ο Θεός απέθανε. Εμείς οι Χριστιανοί πολλές φορές χρησιμοποιούμε διάφορα επιχειρήματα γιά νά αποδείξουμε τήν ύπαρξη τού Θεού, επιχειρήματα φιλοσοφικά, οντολογικά, κοσμολογικά καί ηθικά. Η μεγαλύτερη απόδειξη τής υπάρξεως τού Θεού είναι τά ιερά λείψανα. Αυτά δείχνουν ότι ο Θεός υπάρχει καί είναι ζωντανός. Δέν είναι ο Θεός τών φιλοσόφων καί τών στοχαστών, αλλά ο Θεός τών Αγίων. Είναι ο Θεός τής αγίας Παρασκευής καί ο Θεός τού αγίου Πολυκάρπου. Υπάρχουν πολλά λείψανα τά οποία παραμένουν άφθαρτα, δέν λιώνουν καί άλλα ιερά λείψανα τά οποία ευωδιάζουν καί κάνουν θαύματα. Προχθές πού ερχόμουν στό Βουκουρέστι, στό αεροδρόμιο, τό έμαθαν πολλοί (άνθρωποι) καί ήρθαν 500 περίπου άνθρωποι γιά νά προσκυνήσουν τό λείψανο τού αγίου Πολυκάρπου καί παρετήρησα ότι μέσα από τά λείψανα έβγαινε πολλή ευωδία. Απόδειξις ότι μέσα εκεί υπάρχει η χάρη τού Αγίου Πνεύματος.

Όταν πεθαίνη ο άνθρωπος καί φεύγη η ψυχή από τό σώμα, τό δέρμα πρέπει νά καταστραφή, νά λιώση. Τό δέρμα είναι γεμάτο από κύτταρα καί έπρεπε αυτά νά διαλυθούν μέ τόν θάνατο. Τί είναι όμως εκείνο πού κάνει τά ιερά λείψανα νά παραμένουν άφθαρτα καί νά διατηρήται τό δέρμα; Είναι η Χάρη τού Θεού καί αυτό δείχνει ότι ο Θεός ο δικός μας είναι ζωντανός. Δέν είναι μιά αξία καί μιά ιδέα, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, δέν είναι κάποιος ο οποίος κατοικεί στούς ουρανούς καί από εκεί διευθύνει τόν κόσμο. Ο Θεός αναπαύεται στούς αγίους καί αυτό φαίνεται καθαρά στά άγια λείψανα.

Δεύτερο θεολογικό μήνυμα είναι ότι η Εκκλησία είναι Σώμα Χριστού, αλλά είναι, όμως, καί κοινωνία τής θεώσεως, διότι φθάνουμε στήν θέωση, στήν ένωση μέ τόν Θεό. Η Εκκλησία δέν είναι μιά φιλανθρωπική οργάνωση, δέν είναι μιά θρησκεία, όπως οι άλλες θρησκείες, δέν είναι ένα ανθρώπινο σωματείο, αλλά η Εκκλησία είναι τό Σώμα τού Χριστού. Καί τά ιερά λείψανα είναι τά μέλη τού Σώματος τού Χριστού. Γιατί, όπως έλεγα προηγουμένως, ο Χριστός κατοικεί μέσα στούς Αγίους. Αυτό δείχνει καί ποιός είναι ο σκοπός τής Εκκλησίας μας.

Ο βαθύτερος σκοπός τής Εκκλησίας είναι νά κάνη τόν άνθρωπο άγιο. Η Εκκλησία μέ τά άγια Μυστήρια καί τήν ασκητική ζωή οδηγεί τόν άνθρωπο στήν θέωση καί τόν αγιασμό. Η Εκκλησία είναι τό εργαστήριο τής αγιότητος. Η Εκκλησία έχει σκοπό νά κάνη τόν άνθρωπο ιερό λείψανο. Αυτός είναι ο βαθύς σκοπός τής ζωής μας. Νά γίνουμε άγιοι, όπως η αγία Παρασκευή καί ο άγιος Πολύκαρπος.

Καί τρίτο σημείο, θεολογικό μήνυμα τών ιερών λειψάνων, είναι ότι καταργήθηκε ο θάνατος. Πρίν τήν ενανθρώπηση τού Χριστού ο θάνατος ήταν ένα φοβερό θηρίο. Κανένας δέν μπορούσε νά τόν νικήση. Μετά, όμως, τήν Ανάσταση τού Χριστού, όσοι ενώνονται μέ τόν Χριστό νικούν τόν θάνατο. Ο θάνατος, όπως έλεγε ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, είναι ένας μεγάλος ύπνος. Έβλεπα αυτές τίς ημέρες τό ιερό λείψανο τής αγίας Παρασκευής. Είναι σάν νά κοιμάται καί περιμένει τήν φωνή τού Αρχαγγέλου γιά νά ξυπνήση στήν Δευτέρα Παρουσία τού Χριστού. Ο θάνατος τώρα δέν είναι φοβερός καί τρομερός. Μετά τήν Ανάσταση τού Χριστού, όπως είπα προηγουμένως, είναι ένας ύπνος. Μέ τόν θάνατο μεταβαίνουμε από τήν παρούσα ζωή στήν άλλη ζωή. Από αυτόν τόν κτιστό ναό οδηγούμαστε στόν άκτιστο ναό. Ο θάνατος είναι μιά συνάντηση τού ανθρώπου μέ τόν Θεό, τήν Παναγία καί όλους τούς Αγίους.

Αυτά είναι τά τρία μεγάλα θεολογικά μηνύματα τά οποία βγαίνουν από τά λείψανα τών Αγίων μας. Ότι δηλαδή ο Θεός υπάρχει, είναι ζωντανός Θεός, ότι η Εκκλησία είναι τό εργαστήριο τής αγιότητος καί ο θάνατος έχει καταργηθή, είναι ένας ύπνος.

Γι’ αυτό προσκυνούμε μέ τόση μεγάλη αγάπη καί σεβασμό τά ιερά λείψανα. Γι’ αυτό εγκαινιάζουμε τούς Ιερούς Ναούς, θέτοντας τά άγια λείψανα τών μαρτύρων στήν Αγία Τράπεζα. Γι’ αυτό αυτές τίς ημέρες αισθάνθηκα πολύ μεγάλη χαρά βλέποντας τήν ευλάβειά σας. Άνθρωποι πού παρέμειναν πολλές ώρες –άκουσα καί τριάντα ώρες– γιά νά προσκυνήσουν τά λείψανα τής αγίας Παρασκευής.

Έχω έρθει πολλές φορές στήν Ρουμανία, αλλά αυτήν τήν φορά άγγιξα περισσότερο τό βάθος τής ψυχής τής δικής σας, τού Ρουμανικού λαού. Θαυμάζω τήν αγάπη σας στήν Εκκλησία, στόν Θεό καί τούς Αγίους. Συγκινούμαι πού σάς βλέπω εδώ μπροστά αυτήν τήν ώρα μέ τό κρύο νά στέκεστε μέ πολλή ευλάβεια καί προσευχή. Εμείς οι Ορθόδοξοι είμαστε πολύ δυνατοί γιατί έχουμε τόν Χριστό καί τούς Αγίους. Θά πάω στήν Ελλάδα καί θά μιλάω συνεχώς γιά τήν ευλάβεια τήν οποίαν έχετε.

Σεβασμιώτατε, άγιε αδελφέ,

Καμαρώνω καί συγχαίρω γιά τό εκλεκτό ποίμνιο πού έχετε, ένα ποίμνιο πού αγαπά πολύ τόν Χριστό καί τήν Εκκλησία καί εσάς καί εύχομαι ο Θεός νά σάς δίνη δύναμη γιά νά ποιμαίνετε αυτόν τόν λαό πρός νομάς σωτηρίους, στήν πηγή τής ζωής. Καί παρακαλώ καί τούς αγίους αδελφούς –καί χαίρομαι διότι σήμερα συλλειτουργώ μέ πολλούς καί εκλεκτούς αγίους Επισκόπους– καί παρακαλώ νά προσευχηθήτε στόν Θεό, στούς Αγίους, νά δίνη ο Θεός σέ μάς δύναμη καί αγιασμό, γιά νά αυξηθή η πίστη μας καί η αγάπη μας πρός τόν Θεό καί στήν καρδιά μας νά ανάψη μιά πολύ μεγάλη φωτιά, φωτιά αγάπης γιά τόν Θεό, διότι έτσι θά αποκτήσουμε κι εμείς νόημα ζωής. Καί μακάρι νά γίνουμε κι εμείς άγιοι.

Χρόνια πολλά καί ευλογημένα!

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2011

http://www.parembasis.gr/2011/11_10_12.htm

Αντώνιος Αλεβιζόπουλος, Χριστιανοί μαθητές των Γκουρού

Όσα αναφέρθησαν κάνουν φανερό, πως ένας χρι­στιανός δεν μπορεί να γίνει οπαδός γκουρουϊσμού, χωρίς να αρνηθεί τον Χριστό σαν μοναδικό Σωτήρα. Ο Χριστός είναι για μας η πύλη της Θεο-κοινωνίας. «Διότι αυτός είναι η ειρήνη ημών, ο οποίος συνήνωσε τα δύο μέρη και κατέρριψε το μεσότοιχον τού φραγ­μού, δηλαδή την έχθραν, καταργήσας δια της σαρκός αυτού τον νόμον των εντολών, που συνίστατο εις διαταγάς, δια να δημιουργήσει εις τον εαυτόν του, από τα δύο μέρη, ένα νέον άνθρωπον και να φέρη ειρήνην και να συμφιλιώσει με τον Θεόν και τα δύο μέρη εις ένα σώμα δια του σταυρού, δια τού οποίου εθανάτωσε την έχθραν. Και όταν ήλθε, εκήρυξε το ευαγγέλιο της ειρήνης εις εσάς που είσαστε μακρυά και εις τους πλη­σίον, διότι δι' αυτού έχομεν και οι δύο την είσοδον προς τον Πατέρα με ένα Πνεύμα» (Εφεσ. β' 14-17).

Όμως στις γκουρουιστικές κινήσεις ο Χριστός αντι­καθίσταται από τον Γκουρού. Στην καλλίτερη περίπτωση ο Χριστός λογίζεται ένας Γκουρού του παρελθόντος, όχι σαν «ζωντανός δάσκαλος» και επομένως δεν μπορεί να βοηθήσει σε τίποτα!

Για τον γκουρουϊσμό, ο Γκουρού ενσαρκώνεται για τη σωτηρία των μαθητών του. Κατά τα άλλα αποτελεί θεία πραγματικότητα. Γι' αυτό το Σατυαναντασράμ βγά­ζει το συμπέρασμα: «Επομένως, ο μόνος λόγος που ο Γκουρού διατηρεί την ατομικότητά του, αντί να συγχωνευθεί με το Απόλυτο, είναι επειδή τον χρειαζόμαστε» (Γιόγκα 7/80,σ. 4).

Ο Γκουρού είναι «η πύλη προς το άπειρο»: «Ο σκοπός στην πνευματική ζωή, αδιάφορο για πια θρησκεία ή φιλοσοφία πρόκειται, είναι να φθάσει σε μια προσωπική αντίληψη της άπειρης πραγματικότητας, γνωστής σαν Θεός. Ο Γκουρού είναι η πύλη προς το άπειρο, μέσω της οποίας ο μαθητής μπορεί να περάσει» (Γιόγκα 4/80, σ. 4).

Το ότι οι γκουρουιστικές ομάδες ανέχονται τους χριστιανούς, είναι γιατί τους κατατάσσουν στο «νηπιαγω­γείο». Σε ένα όμως προχωρημένο πνευματικό στάδιο, πρέπει να εγκαταλείψουν τον Χριστό ή τη λατρεία του μόνου αληθινού Θεού- γιατί οποίος έχει «βαθειά επί­γνωση», όπως ο αληθινός μαθητής του Γκουρού, δεν έχει ανάγκη από σύμβολα, όπως λογίζεται ο προσωπι­κός Θεός!

Δύο αποσπάσματα από το Γκουρού Σατυα­νάντα διαφωτίζουν πλήρως το ζήτημα:

«Όλα εξαρτώνται από την επίγνωση που έχει ο καθένας - Εάν θέλεις να εισέλθεις στον ναό του Θεού, στην αρχή φυσικά, μπορείς να το κάνεις εξωτερικά, αλλά αυτό μόνο του δεν θα σε φέρει στον Θεό. Να επισκέπτεσαι ναούς είναι σαν να πηγαίνεις στο νηπια­γωγείο. Ο ύψιστος ναός, η πραγματική κατοικία τού Σίβα, βρίσκεται μόνο μέσα μας».

Ερώτηση: Τι σημαίνει Θεός για τους σαννυάσιν;

Απάντηση: Αισθανόμαστε, ότι ο Θεός είναι μέσα μας. Ο Θεός είναι το λεπτεπίλεπτο ή το πνευματικό σώμα μέσα στον καθένα μας. Ο Θεός είναι σύμβολο για τον αρχάριο. Αλλά αυτός που είναι διαφωτισμένος έχει βρει τον Θεό μέσα του. Όταν αρχίζεις σχολείο, αρχίζεις από το Α, Β, Γ, Δ. Αλλά ένας μεγαλύτερος μα­θητής που ήδη ξέρει την αλφάβητο, δεν πρέπει να πάει στο νηπιαγωγείο. Για τον αρχάριο είναι απαραίτη­το ένα σύμβολο, όπως ο σταυρός- ένα λουλούδι, το λίνγκαμ κ.λπ. Αλλά όταν η επίγνωση είναι βαθειά, μεγαλειώδης, τότε ποια είναι η ανάγκη για σύμβολα;» (Γιόγκα 5/80, σ. 15).

Ο Χριστός δεν είναι μοναδικός στην ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι ένας «Γκουρού, όπως... ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Ράμα, ο Μαχαβίρ», οι οποίοι «εγκατέστη­σαν δίκτυα πνευματικής δύναμης σ' όλο τον κόσμο». Όμως τα «δίκτυα» αυτά «περιμένουν εκείνη τη στιγμή της εξέλιξης, όταν μια δύναμη θα ανυψώσει την ανθρω­πότητα σε ένα ψηλότερο επίπεδο εξέλιξης», (Γιόγκα 4/80, σ. 4).

Δεν είναι λοιπόν δυνατόν σε ένα χριστιανό, που θέλει να μείνει χριστιανός, να γίνει μαθητής ενός Γκουρού, γιατί μ' αυτόν τον τρόπο προδίδει τη χριστιανική του ελπίδα, το ευαγγέλιο τού Χριστού και αυτόν τον ίδιο τον Κύριο.

Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο γεγονός, ότι οι μαθητές των Γκουρού γιορτάζουν με μεγάλη αφοσίωση τις Ινδουιστικές θρησκευτικές εορτές· και ιδιαίτερα τα γεγονότα πού συνδέονται με τη ζωή του Γκουρού. Έτσι η ιερότερη εορτή για τους χριστιανούς μαθητές των Γκουρού δεν είναι τα Χριστούγεννα, το Πάσχα ή η Πεντηκοστή, αλλά η «Γκουρού πουρνίμα» κατά την πανσέλη­νο τού Ιουλίου. Το Σατυανάντασραμ αναφέρει· πως η εορτή αυτή εορτάζεται «σαν σύμβολο της ευγνωμοσύ­νης που νοιώθει ο μαθητής προς τον Γκουρού» (Σατυα­νάντα, Φως, σ. 126).

Η εορτή αυτή αποτελεί ευκαιρία αληθινής λατρείας του Γκουρού από μέρους των μαθητών. Το Σα­τυανάντασραμ αναφέρει σχετικά ότι κατά την ημέρα αυτή«συρρέουν χιλιάδες ανθρώπων στο Άσραμ του Γκουρού, για να τού προσφέρουν ο,τι έχουν»:

«Δεν μετράνε τα περιουσιακά τους στοιχεία. Δεν τους νοιάζει με τι θα απομείνουν, αν δώσουν τα υλικά τους αγαθά στον Γκουρού. Απλώς προσφέρουν με α­νοιχτές καρδιές γεμάτες αγάπη. Κανένα δώρο δεν είναι υπερβολικά μεγαλόψυχο, αν προσφέρεται στον Γκουρού. Αυτός αληθινά αξίζει όλα όσα έχετε, γιατί έχει δεσμευθεί να σας υπηρετεί ανιδιοτελώς (sic)» (Σατυα­νάντα, Φως, σ. 126)!..

Για να γιορτάσουν την Γκουρού Πουρνίμα οι μα­θητές των Γκουρού κοντά στο λατρευτό τους πρόσωπο, ταξιδεύουν ακόμη και σε άλλες Ηπείρους!

Κλείνοντας παρατηρούμε, πως στη σύγχρονη «υπε­ραγορά - θρησκεία» υπάρχουν πολλές προσφορές που υπόσχονται «τη λύση» στα υπαρξιακά προβλήματα του ανθρώπου και ταυτόχρονα την εισαγωγή του σε μια «Νέα Εποχή», πού θα φέρει δήθεν την ειρήνη, την αρμονία, την ελευθερία, την αλήθεια.

Όμως οι επαγγελίες αυτές δεν φαίνεται να εναρ­μονίζονται με την πραγματικότητα, πού επικρατεί στις ομάδες αυτές. Σε ότι αφορά τον γκουρουϊσμό, τα άτομα οδηγούνται σε απόλυτη εξάρτηση και καταρράκωση της προσωπικότητας, στην επαγγελματική και κοινωνική τους ζωή.

Η ιδιότητα του μαθητή ενός γκουρού είναι ασυμ­βίβαστη με τη χριστιανική ιδιότητα, γιατί η λατρεία πού προσφέρεται στους γκουρού είναι λατρεία «άλλων θεών» (Έξοδ. κ' 2-5. Δευτερ. στ' 6-9).

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΣ, ΓΚΟΥΡΟΥΪΣΜΟΣ, ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ΑΘΗΝΑ 1997 – 4Η ΕΚΔΟΣΗ

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον

Μεγάλη ἡ ὠφέλεια ἀπὸ τὰ Σαρανταλείτουργα

Δανιήλ Κατουνακιώτης (Ἱερομόναχος, (1846-1929))

(Τὸ ἀξιοπρόσεκτο γεγονὸς ποὺ ἀκολουθεῖ σὲ ἐλαφρὰ διασκευὴ τῆς γλώσσης τὸ ἀναφέρει ὁ διακριτικότατος ἀσκητὴς Δανιὴλ Κατουνακιώτης σὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Ἀλέξανδρον Μωραϊτίδην. Ἔχει δὲ ὡς ἑξῆς:)


Ἕνας γνωστός του καὶ ἐνάρετος οἰκογενιάρχης ἀπὸ τὴν Σμύρνη, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριο, ἀφοῦ κατάλαβε τὸ τέλος του κάλεσε τὸν υἱόν του Γεώργιο, ὁ μόνος εὐσεβῆς, διότι τὰ ἄλλα τρία του παιδιὰ καὶ ἡ γυναίκα του ζοῦσαν μὲ κοσμικότητα, καὶ τοῦ ἀπεκάλυψε ὅσα ἀκολουθοῦν, καὶ τὰ ὁποῖα ὁ υἱός του ὁ πιστὸς φανέρωσε εἰς τὸν π. Δανιήλ.

Ἀφοῦ ὁ πατέρας μου ἔφθασε εἰς τὸ τέλος αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ἐγνώρισε τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου του, ἐκείνην τὴν ἡμέρα ἐκάλεσε ἕνα σεβάσμιο ἱερέα, ποὺ τὸν ἔλεγαν Δημήτριον, ἄνθρωπον πολὺ ἁπλὸν καὶ ἐνάρετον, εἰς τὸν ὁποῖον μὲ πολλὴ εὐλάβεια εἶπε· «ἐγὼ πνευματικέ μου πάτερ, σήμερα πεθαίνω, καὶ παρακαλῶ ὁδήγησέ με σὲ αὐτὴν τὴν κρίσιμη στιγμὴ τί ὀφείλω νὰ πράξω;» ὁ δὲ ἱερεὺς γνωρίζοντας τὴν θεάρεστον ζωὴν τοῦ πατέρα μου καὶ ὅτι ἦταν σὲ ὅλα ἕτοιμος, διότι εἶχαν προηγηθῆ τὰ πραγματικὰ ἐφόδια, δηλαδὴ ἐξομολόγησις, εὐχέλαιο, συχνὲς ἱερὲς μεταλήψεις, ἐπειδὴ ἕνεκα ποὺ διετέλεσε πολλὲς ἡμέρες ἄρρωστος μεταλάμβανε συνεχῶς ἀπὸ τὰ ἄχραντα μυστήρια τοῦ Χριστοῦ, τὸν ὑπέδειξε ἕνα ἀκόμη νὰ κάμη· «ἐὰν ἦταν εὔκολο νὰ δώσης ἐντολὴ νὰ σοῦ κάμουν μετὰ τὸν Θάνατό σου ἕνα τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομά σου, τὸ ὁποῖο νὰ ἐκτέλεση κάποιος ἱερεὺς μακρὰν τῆς πόλεως» ἐγὼ δὲ ἂν καὶ ἄπορος ἔδωσα ὕποσχεσι, ὅτι μὲ πολὺ προθυμία θὰ ἐκτελέσω αὐτό, ἀρκεῖ μόνον νὰ λάβω τὴν εὐχή του, τὴν ὁποία καὶ ἐπῆρα.

Αὐτὰ ἀφοῦ ἄκουσε καὶ εὐχαριστηθεὶς ὁ πατέρας μου μὲ προσκάλεσε μὲ πολλὴ συγκίνησι καὶ δάκρυα, καὶ μὲ παρεκάλεσε νὰ τὸν κάμω μετὰ τὸν θάνατό του ἕνα 40λείτουργον.

Μετὰ ἀπὸ διάστημα δυὸ ὡρῶν ἀπέθανε ὁ ἀείμνηστος πατέρας μου καὶ ἀμέσως προσκάλεσα τὸν ἱερέα Δημήτριον, χωρὶς νὰ γνωρίζω ὅτι ὁ ἴδιος εἶχε ὑποβάλλει τὸ ζήτημα τοῦ 40λείτουργου εἰς τὸν πατέρα μου, καὶ λέγω εἰς αὐτόν. Ἐπειδὴ ὁ πατέρας μου μοῦ ἔδωσε ἐντολὴ νὰ τὸν κάμω ἕνα τακτικὸ 40λείτουργο ἔξω τῆς πόλεως καὶ ἐπειδὴ ἡ αἰδεσιμότης σου ἡσυχάζεις εἰς τὸν ἔξω τῆς πόλεως ναΐσκο τῶν Ἅγιων Ἀποστόλων, δι᾿ αὐτὸ σὲ παρακαλῶ νὰ λάβης τὸν κόπον καὶ νὰ φροντίσης τὴν ἐκτέλεσι αὐτοῦ καὶ ἐγὼ θὰ πληρώσω τὸν κόπον σου καὶ τὰ σχετικὰ μὲ τὰ ἔξοδα τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ. Ὁ ἱερεὺς ὅταν ἄκουσε αὐτὰ μοῦ ἀπάντησε μὲ δάκρυα στὰ μάτια. Ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, ἔχω δώσει σήμερα στὸν πατέρα σου τὴν γνώμη αὐτή, καὶ ὀφείλω ὅσο ζῶ νὰ τὸν μνημονεύω πάντοτε.

Ἐγὼ δὲ γνωρίσας τὴν πολλὴ εὐλάβεια τοῦ ἱερέως καὶ τὴν ἐκτίμησι τὴν ὁποίαν εἶχε πρὸς τὸν πατέρα μου ἐπέμενα παρακαλώντας καὶ ἔτσι τὸν ἔπεισα νὰ δεχθῆ τὴν πρότασί μου, καὶ ἐπῆγε στὸ σπίτι του, πρὸς τὴν πρεσβυτέρα καὶ τὶς κόρες του καὶ λέγει πρὸς αὐτὲς «ἐγὼ ἐπειδὴ θὰ κάνω τακτικὸν 40λείτουργον στὸ ὄνομα τοῦ καλοῦ ἐκείνου εὐεργέτου μου Δημητρίου, δι᾿ αὐτὸ ἐπὶ 40 ἡμέρες νὰ μὴ μὲ περιμένετε ἐδῶ, διότι θὰ ἡσυχάζω συνέχεια εἰς τὸν ἱερὸν Ναὸν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, γιὰ νὰ ἐξακολουθῶ τακτικώτατα τὸ 40λείτουργο», καὶ ἔτσι ἐπῆγε καὶ ἄρχισε μὲ εὐλάβεια καὶ προθυμία τὸ 40λείτουργον. Ἔγιναν 39 Θεῖες Λειτουργίες καλῶς, τὴν παραμονὴ δὲ τῆς τελευταίας, Σάββατο βράδυ, ξαφνικὰ παρουσιάστηκε σφοδρὸς πονόδοντος στὸν ἱερέα καὶ ἀναγκάστηκε τὴν νύκτα νὰ ἔλθη μὲ πόνους στὸ σπίτι του, καὶ προσκάλεσε ἡ πρεσβυτέρα τὸν κουρέα καὶ τοῦ ἔβγαλε τὸ σάπιο δόντι καὶ ἔτσι ἔγλυτωσε ἀπὸ τοὺς πόνους. Λόγω ὅμως ποὺ ἔτρεχε αἷμα ἀπεφάσισε νὰ συμπλήρωση τὴν τελευταία Θεία Λειτουργία τὴν ἑπομένη.

Ὁ Γεώργιος ὅμως μὴ γνωρίζοντας τὴν πάθησι τοῦ ἱερέως τὴν παραμονὴν ἐκείνη ἑτοίμασε, μὲ δάνειο, τὸ ὀφειλόμενον ποσόν, γιὰ τὸν κόπον τοῦ ἱερέως μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ἐπιδώση τὴν ἑπομένη. Κατὰ τὰ μεσάνυκτα ὅμως ἐκείνου τοῦ Σαββάτου, ἐσηκώθηκα νὰ προσευχηθῶ. Προσευχόμενος δὲ μὲ πολλὴ κατάνυξι καὶ ἀφοῦ κουράστηκα ἐκάθησα στὸ κρεββάτι καὶ ἄρχισα νὰ ἐνθυμοῦμαι τὶς ἀρετὲς τοῦ πατέρα μου καὶ τὶς παρεκτροπὲς καὶ παιδικές μου παρακοὲς ποὺ εἶχα κάνει κατὰ καιρούς, καὶ συνάμα ἔλεγα στὸν ἑαυτό μου, ἄραγε ὠφελεῖ τὸ 40λείτουργον τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου ἢ χάριν μικρῆς ἀνακουφίσεως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αὐτὸ ἔχει συστήσει;

Αὐτὰ σκεπτόμενος μὲ πόνο ψυχῆς καὶ δάκρυα, καὶ ἐκζητώντας τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μοῦ φάνηκε ὅτι κοιμήθηκα λίγο, καὶ ἀμέσως βρέθηκα σὲ μιὰ πεδιάδα ὡραιότατη, τῆς ὁποίας ἡ ὀμορφιὰ ἦταν ἀπερίγραπτος, μὴ ἔχουσα σύγκρισι μὲ τὰ εὐχάριστα τοῦ κόσμου. Ἐνῶ εὑρισκόμουν ἐκεῖ μοῦ ἐπῆλθε φόβος πολύς, ποὺ ὑπαγορευόταν ἀπὸ τὴν συνείδησί μου, ἐπειδὴ ἐγνώρισα τὸν ἑαυτό μου ἀκατάλληλον διὰ τὴν ἐκεῖ ἀπόλαυσι. Καὶ ἐνῶ διατελοῦσα κάτω ἀπὸ αὐτὴν τὴν ἀμηχανία, μὲ ἦλθε θάρρος καὶ εἶπα εἰς τὸν ἑαυτόν μου, μιὰ καὶ ὁ Πανάγαθος Θεὸς ἠθέλησε νὰ μὲ φέρη ἐδῶ ἴσως ἡ ἀγαθότητά Του μὲ ἐλεήση καὶ στὴν συνέχεια μετανοήσω, διότι ὅπως βλέπω εὑρίσκομαι μαζὶ μὲ τὸ σῶμα μου.

Αὐτὰ συζητώντας μὲ τὸν ἑαυτό μου καὶ παρηγορηθείς, εἶδα μικρὸ φῶς διαυγέστατο, καὶ ἀφοῦ ἐπῆγα πρὸς τὸ μέρος ἐκεῖνο, εἶδα μὲ ἀνέκφραστη ἔκπληξι τὴν ἀπερίγραπτη ἐκείνη ὡραιότητα τοῦ ἀπέραντου δάσους, ποὺ ἀπόπνεε ἄρρητη εὐωδία. Ὢ ποία μακαριότης ἀναμένει ἐκείνους ποῦ ζοῦν ἐνάρετα εἰς τὸν κόσμον;

Ἀναθεωρώντας δὲ μὲ μεγάλη ἔκπληξι καὶ χαρὰ τὴν ὑπερκόσμια ἐκείνη ὡραιότητα εἶδα ἕνα ὡραιότατο παλάτι... ὅταν δὲ πλησίασα κοντὰ βλέπω μὲ πολλὴ ἀγαλλίαση τὸν πατέρα μου Δημήτριον, λαμπροφόρο καὶ γεμάτον ὅλο φῶς, ὁ ὁποῖος ἐστέκετο μπροστὰ σὲ ἐκείνη τὴν πόρτα τοῦ παλατιοῦ, καὶ ἀφοῦ μὲ ἀτένισε μὲ πατρικὴ στοργὴ καὶ τὴν γνωστή του ἐπιείκεια καὶ πραότητα, μοῦ εἶπε: «πῶς ἦλθες ἐδῶ παιδί μου;» ἐγὼ δὲ τὸν ἀπήντησα, «καὶ ἐγὼ, πατέρα μου, ἀπορῶ, διότι ὅπως βλέπω δὲν εἶμαι ἄξιος διὰ τὸν τόπο. Ἀλλὰ πές μου, πατέρα μου, πῶς εὑρίσκεσαι ἐδῶ καὶ σὲ ποιὸν ἀνήκει τὸ παλάτι αὐτό;». Ἐκεῖνος δὲ μὲ πολλὴ φαιδρότητα μοῦ εἶπε: «Ἡ ἄκρα τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν ἀγαθότης διὰ πρεσβειῶν τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου, εἰς τὴν ὁποίαν εἶχα, ὅπως εἶναι γνωστόν, μεγίστην εὐλάβειαν, μὲ ἠξίωσε νὰ καταταχθῶ εἰς τὸ μέρος αὐτό. Εἰς αὐτὸ δὲ τὸ παλάτι ἤθελον εἴσελθη σήμερον, ἀλλ᾿ ἐπειδὴ ὁ οἰκοδόμος αὐτοῦ ἔβγαλε σήμερον τὸ δόντι του καὶ δὲν ἐτελείωσαν αἱ 40ντα ἡμέραι τῆς οἰκοδομῆς αὐτοῦ, δι᾿ αὐτὸ αὔριο θὰ εἰσέλθω».

Ὅταν εἶδα καὶ ἄκουσα αὐτὰ ἐγὼ ὁ ἐλάχιστος ἐξύπνησα μὲ ἔκπληξι καὶ γεμάτος δάκρυα ἐθαύμαζα δι᾿ ὅλα ὅσα εἶδα. Ὅλη ἐκείνη τὴν νύκτα ἔμεινα ἄυπνος εὐχαριστῶν καὶ δοξολογῶν τὸν Πανάγαθον Θεόν... Τὴν ἑπόμενη ἡμέρα ἐπῆγα εἰς τὸν ἱερέα Δημήτριον καὶ τὸν εὑρῆκα νὰ κάθεται, ὁ ὁποῖος ἀφοῦ μὲ ἐδέχθηκε μὲ χαρὰ μοῦ εἶπε· «νὰ καὶ ἐγὼ πρὸ ὀλίγου ἐβγῆκα ἀπὸ τὴν λειτουργία, τελειώσας εὐτυχῶς τὸ 40λείτουργον». Αὐτὸ δὲ εἶπε διὰ νὰ μὴ μὲ λυπήση, διότι ἐμποδίστηκε μία ἡμέρα ἡ λειτουργία, τὴν ὁποίαν βέβαια ἤθελε πρόσθεση τὴν ἑπομένη. Τότε ἐγὼ ἄρχισα νὰ διηγοῦμαι εἰς τὸν ἱερέα τὰ ὅσα εἶδα μὲ λεπτομέρεια καὶ πολλὴ συγκίνησι, καὶ ὅταν ἔφθασα εἰς τὴν ἐξαγωγὴ τοῦ δοντιοῦ καὶ ὅτι τὴν ἑπομένη θὰ τελειωθῆ ἡ οἰκοδομὴ καὶ θὰ εἰσέλθη ὁ πατέρας μου εἰς τὸ παλάτι, τότε ὁ ἱερεὺς κατεληφθεὶς ἀπὸ θαυμασμὸ ἐβόησε· «ἐγώ, ἀγαπητέ μου Γεώργιε, εἶμαι ὁ οἰκοδόμος ἐκεῖνος»...

Αὐτὰ ὁ πατὴρ Δανιὴλ τὰ ἐβεβαίωσε καὶ ἀπὸ τὸν πατέρα Δημήτριον τὸν ὁποῖον ἐπεσκέφθη, ὁ ὁποῖος π. Δημήτριος μὲ παρεκάλεσε ὅπως γράψω ἀκριβῶς τὴν ὠφελιμωτάτην αὐτὴν διήγησιν. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ ἔλαβε χῶραν ἀρχὰς τοῦ 20ου αἰῶνος.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 11/11/2011

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΕΙΡΑΣΜΟΥΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ συχνὰ ἀντιμετωπίζουν πειρασμούς, οἱ ὁποῖοι τοὺς ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδο. Προσπαθοῦν νὰ τοὺς ἐξηγήσουν καὶ νὰ βγάλουν μερικὰ συμπεράσματα, χρήσιμα γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους. Μόνοι τους δὲν πετυχαίνουν πολλὰ πράγματα. Χρειάζεται νὰ καταφύγουν σὲ ἔμπειρους πνευματικούς, γιὰ νὰ ἐνισχύονται προκειμένου νὰ τοὺς ἀντιμετωπίζουν μὲ ἐπιτυχία. Παράλληλα νὰ προσεύχονται μὲ θέρμη καὶ νὰ ζητοῦν τὴν ἐκ Θεοῦ βοήθεια. Ὡστόσο, πρέπει νὰ ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες προϋποθέσεις, γιὰ νὰ εἰσακούονται οἱ προσευχές τους καὶ νὰ ἱκανοποιοῦνται τὰ αἰτήματά τους.

Στὸν Θεὸ δὲν πρέπει νὰ ἀπευθυνόμαστε μὲ ἐπιπόλαιο καὶ μηχανικὸ τρόπο, ἀλλὰ ταπεινὰ καὶ προσεκτικὰ καὶ μὲ σταθερὴ πίστη. Πάντα νὰ ἔχουμε τὴ βεβαιότητα ὅτι αὐτὸ ποὺ ζητᾶμε θὰ γίνει, ἀρκεῖ νὰ εἶναι θεοφιλές...

Ὁ χρόνος τῆς ἱκανοποίησης τῶν αἰτημάτων δὲν μᾶς εἶναι γνωστός. Ἐντάσσεται στὸ ἄγνωστο σὲ μᾶς σχέδιο τοῦ Θεοῦ. Ἴσως νὰ γίνει σήμερα, ἴσως αὔριο, ἴσως μετὰ ἀπὸ μῆνες. Νὰ μὴ ξεχνοῦμε δὲ ὅτι οἱ ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων δὲν ἔχουν τελειωμό. Συνεχῶς παρουσιάζονται νέες. Γιʼ αὐτὸ καὶ ἡ σύνδεσή μας μὲ τὸ Θεὸ πρέπει νὰ εἶναι διαρκής. Μάλιστα ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας λέει ὅτι καὶ οἱ πειρασμοὶ εἶναι συνεχεῖς. Δὲν μᾶς ἀφήνει σὲ χλωρὸ κλαρὶ ὁ διάβολος.

Ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος τονίζει ὅτι ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει τοὺς πειρασμοὺς γιὰ πολλοὺς πνευματικοὺς σκοπούς, χωρὶς αὐτὸ νὰ σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείπει τοὺς πιστοὺς ἢ ἀδιαφορεῖ, ὅταν οἱ ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου εἶναι μεγαλύτερες ἀπὸ τὴ δύναμή τους. «Ὅταν δεῖ ὁ Θεὸς ὅτι τὸ φορτίο εἶναι μεγαλύτερο ἀπὸ τὴ δύναμή τους, ἁπλώνει τὸ χέρι του καὶ τοὺς ἀνακουφίζει ἀπὸ τὸν πειρασμό». Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ἀναφέρει ἐνδεικτικὰ μερικοὺς σκοπούς, γιὰ νὰ πείσει τοὺς πειραζόμενους πιστοὺς ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι κοντά τους καὶ θέλει νὰ τοὺς ἐξασκήσει στοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνες. Ἀπευθύνεται προσωπικὰ στὸν κάθε πειραζόμενο: «Πρῶτα μὲν γιὰ νὰ μάθεις ὅτι ἔχεις γίνει πολὺ ἰσχυρότερος· ἔπειτα, γιὰ νὰ παραμένεις ταπεινὸς καὶ νὰ μὴ ὑπερηφανευθεῖς ἀπὸ τὸ μέγεθος τῶν δωρεῶν, ἐπειδὴ οἱ πειρασμοὶ μποροῦν νὰ σὲ ταπεινώσουν· ἀκόμη γιὰ νὰ πεισθεῖ ὁ πονηρὸς δαίμονας ὅτι τὸν ἐγκατέλειψες ἐντελῶς καὶ ἀπομακρύνθηκες ἀπʼ αὐτόν. Τέταρτο, γιὰ νὰ γίνεις ἔτσι ἰσχυρότερος καὶ ἀνθεκτικότερος ἀπὸ κάθε σίδερο καὶ πέμπτο, γιὰ νὰ λάβεις σαφῆ ἀπόδειξη τῶν θησαυρῶν, πού σοῦ ἔχουν ἐμπιστευθεῖ».

Ὁ ἀγωνιζόμενος κατὰ τῶν πειρασμῶν πρέπει νὰ εἶναι σταθερὸς καὶ νὰ μὴ λησμονεῖ ὅτι οἱ ἐπιθέσεις ἔρχονται καὶ φεύγουν. Δὲν εἶναι ὅλες οἱ ὧρες πικρές, ἐπικίνδυνες καὶ ἀνυπόφορες. Οἱ δικές του δυνάμεις μποροῦν νὰ ἀπωθοῦν τοὺς πειρασμοὺς καὶ ἂς τοῦ δημιουργεῖται μερικὲς φορὲς ἡ αἴσθηση ὅτι ὅπου νὰ ʻναι θὰ καταποντισθεῖ στὸ βυθὸ τῆς ἁμαρτίας. Δὲν πρέπει νὰ φαντάζεται φοβερὲς καταστάσεις οὔτε καὶ νὰ θεωρεῖ τὸν ἑαυτὸ του ἀδύναμο, ποὺ μὲ ἕνα ἰσχυρὸ φύσημα τοῦ διαβόλου θὰ συντριβεῖ. Κάτι τέτοιο δὲν μπορεῖ νὰ συμβεῖ, ὅταν διατηρεῖ, μέσῳ τῆς προσευχῆς του, ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεό.Τελικὰ ὅλα βρίσκονται στὸ χέρι του. Ὅ,τι θέλει ἐπιλέγει. Καὶ ὅ,τι δὲν θέλει τὸ ἀπορρίπτει. Ὁ χριστιανὸς δὲν πρέπει νὰ εἶναι τὸ εὔκολο θῦμα τοῦ διαβόλου. Ἡ στάση του πρέπει νὰ τὸν ἀπογοητεύει καὶ νὰ τὸν ἀπομακρύνει

Μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας: Καὶ ένας μόνο Ιεράρχης να αντιστέκεται… η Εκκλησία δεν θα νικηθεί !

Μητροπολίτης Ἀνδρέας: Καὶ ἕνας μόνο Ἱεράρχης νὰ ἀντιστέκεται εἴτε στὰ ἀνόσια σχέδια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἴτε στὴν φτώχεια τῶν ἐπιχειρημάτων κομματικῶν στελεχῶν, ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ νικηθεῖ! Θὰ νικάει πάντα!!!

Νέος πύρινος λόγος τοῦ Μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ἀνδρέα σὲ ἐκδήλωση ποῦ πραγματοποιήθηκε γιὰ τὰ 190 ἔτη ἀπὸ τὸν μαρτυρικὸ θάνατο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ε’. Ὁ δυναμικὸς πατριωτικός του λόγος ἔχει κάνει πολλοὺς νὰ τὸν χαρακτηρίσουν ὡς ἕνα νέο Παπαφλέσσα ποῦ ἀγωνίζεται ὅσο λίγοι Ἱεράρχες γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα.

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό

Η νηστεία και η εγκράτεια - Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

Η νηστεία και η εγκράτεια τις μεν επαναστάσεις του σώματος τις κοιμίζουν, την λύσσα του θυμού και της επιθυμίας την μαραίνουν, φέρνουν αιθρία καθαρή και ανέφελη στην διάνοια, καθαρίζοντάς την από τους ατμούς που βγαίνουν από το πλήθος των βρωμάτων και από την αχλύ που προκαλούν αυτοί.

Με την νηστεία και την εγκράτεια, φθείρεται ο εξωτερικός άνθρωπος. Και όσο φθείρεται αυτός, τόσο ανακαινίζεται ο εσωτερικός, κατά τον Απόστολο.

Είπε κάποιος, «παχιά κοιλιά δεν γεννά λεπτό νου». Ενώ αυτή που λεπτύνεται με νηστεία και εγκράτεια λεπτύνει οπωσδήποτε τον νου.

Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ

Να πως να παντρευτείς… Κάνει θαύματα η προσευχή!

Έβαλε ο π.Πορφύριος μια κοπέλα που αγαπούσε κάποιον και δεν ήξερε αν αυτός την ήθελε, λέει: «Πάτερ, θέλω να τον παντρευτώ. Και της είπε: «Θα κάνεις προσευχή και συ και θα κάνω και γω την τάδε ώρα. Θα κάνουμε και οι δυο προσευχή γι’αυτόν. Και άμα θέλει ο Θεός, θα τον φωτίσει». (Για να δείτε που είναι πρακτικό.Δεν είναι θεωρία). Και έκανε πολύ προσευχή και αυτή και ο π.Πορφύριος. Και αυτός ο άνθρωπος, αυτός ο άντρας εκείνη την ώρα κάτι ένιωθε στην καρδιά του. Ένιωθε μια θερμότητα, ένα κύμα αγάπης, μια χαρά, κάτι, κάτι… Και πάει στον π.Πορφύριο (γιατί και αυτός τον ήξερε) και του λέει: «Πάτερ, κάτι γίνεται τον τελευταίο καιρό. Την τάδε ώρα κάθε μέρα, κάτι γίνεται και με πιάνει κάτι στην καρδιά μου».

Του λέει:
-Τι σε πιάνει;
-Ένα μούδιασμα, μια θερμότητα, μια γλυκύτητα. Κάτι γίνεται. Και θέλω να σας πω και κάτι άλλο πάτερ. Τώρα που ήρθα,έξω από εδώ που ήρθα να εξομολογηθώ, είδα μια κοπέλα που κάθεται. Αυτή η κοπέλα πάτερ είναι ελεύθερη; Μου’κανε πολύ καλή εντύπωση.
- Θα δούμε, λέει ο π.Πορφύριος. Θα τη γνωρίσεις και θα δεις.
Και τελικά, όπως καταλαβαίνετε, παντρευτήκανε. Πώς τα καταφέρανε αυτά; Δεν του μίλησε ούτε έβαλε τη λογική της ούτε την εξυπνάδα της… Δηλαδή εξυπνάδα έβαλε, αλλά εξυπνάδα πνευματικού τύπου. Δεν κινήθηκε ανθρώπινα. Δεν κινήθηκε με την μαεστρία την εγκόσμια, αλλά δια της προσευχής. Πρακτικά πράγματα ε; Έγινε μια ωραία οικογένεια με την προσευχή του π.Πορφυρίου και της κοπέλας που πήγε να εξομολογηθεί στον π.Πορφύριο.
Κάνει θαύματα η προσευχή!

Πηγή: ομιλία π.Ανδρέα Κονάνου – Αθέατα περάσματα http://www.atheataperasmata.com
Πηγή: Αόρατη Γωνία

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/11/blog-post_6890.html#ixzz1dj1eNncC

Προσκυνητής στη μακρινή Αλάσκα στα μέρη που περπάτησε ο Αγ.Γερμανός της Αλάσκας

Φτάνοντας στην άκρη του κόσμου,σ'ένα μέρος ειδωλολατρικό,στα πλαίσια μιας ορθόδοξης αποστολής η οποία είχε ξεκινήσει από τη Μονή Βαλαάμ το 1764 προς την Αλάσκα-γη ρωσική τότε-ο Άγιος Γερμανός έφερε μαζί του δυό πράγματα:Την ευχή του Ιησού και ένα αντίγραφο της Φιλοκαλίας στα σλαβονικά μεταφρασμένη από τον Άγ.Παίσιο Βελιτσικόφσκυ στη Μονή Νεάμτς.Εξ'άλλου μια τοιχογραφία στο εκκλησάκι του που βρίσκεται στο νησί Σπρούς γράφει:«The repose of Saint Herman on the day of his beloved St.Paisius»(Ο Άγιος Γερμανός εκοιμήθη την ημέρα που τιμούμε τη μνήμη του αγαπητού του Αγ.Παισίου

18 Φεβρουαρίου 2009
Στα παγωμένα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού,πάνω σε μια μηχανοκίνητη βάρκα,κατευθυνόμαστε προς το νησί Σπρούς,αναζητώντας τα μέρη όπου έζησε ο Άγ.Γερμανός της Αλάσκας,ο πρώτος ορθόδοξος άγιος της Αμερικής.Όταν οι μοναχοί της Μονής Πλάτινα της Καλιφόρνιας άκουσαν ότι θέλουμε να πάμε στην Αλάσκα αυτήν την περίοδο(ήταν Φεβρουάριος)γέλασαν συγκαβατικά.:''Να ξέρετε ότι και το καλοκαίρι μπορείς να μείνεις αποκλεισμένος στο νησί Κόντιακ για μία εβδομάδα,μέχρι να γίνει κατάλληλος ο καιρός για να ταξιδέψεις μέχρι το νησί του Αγ.Γερμανού!Ο ωκεανός δεν σε δέχεται οποτεδήποτε...Ας γίνει όμως το θέλημα του Αγ.Γερμανού!''Έτσι μας είπαν αργότερα και οι νεαροί ορθόδοξοι αμερικανοί μοναχοί,οι οποίοι βρίσκονται απομονωμένοι στον Ειρηνικό Ωκεανό όπως κάποτε οι πρώτοι μοναχοί στην έρημο της Αιγύπτου ή ο Άγ.Νείλος Σόρσκυ στην απεραντοσύνη της τούνδρας της Βόρειας Ρωσίας
Τόσο η σκήτη στο νησί Νίλους(όπου μονάζουν τέσσερις μοναχές,όσο και η σκήτη του Αρχαγγέλου Μιχαήλ στο νησί Σπρούς(όπου μονάζουν τρεις μοναχοί)είναι μετόχια του μοναστηριού του Αγ.Γερμανού που βρίσκεται στην Πλάτινα της Καλιφόρνια.
17 Φεβρουαρίου 2009
Έφτασα με το φέρυ-μπώτ στο νησί Κόντιακ στο Saint Paul Harbour.Η πρώτη μας στάση ήταν στην πρωτεύουσα του νησιού στο Monk's Rock Cafe,το καφενείο της Ακαδημίας του Αγ.Ιννοκεντίου,στο οποίο απασχολούνται νεαροί ορθόδοξοι αμερικάνοι.Αγόρασα όσες εικόνες του Αγ.Γερμανού βρήκα.Καμία δεν υπήρχε δυο φορές επειδή κανείς δεν περίμενε να έρθουν προσκυνητές τέτοια εποχή,έτσι δεν είχαν κάνει νέες παραγγελίες.Συνήθως οι προσκυνητές φτάνουν στηνΑλάσκα από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο,όπως και όλοι οι τουρίστες.
Το απόγευμα έκανα την πρώτη απόπειρα να περάσουμε με μια μηχανοκίνητη βάρκα στο νησί Σπρούς.Αν και τα νερά φαινομενικά ήταν ήρεμα,βγαίνοντας στα ανοιχτά η θάλασσα άρχισε να φουρτουνιάζει,έτσι αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε.Παγωμένη και απογοητευμένη,ρώτησα τον π.Μαρτύριο που με συνόδευε:«Εξαιτίας των αμαρτιών μας δεν φτάσαμε άραγε σήμερα στο νησί του Άγ.Γερμανού»;...Χαμογέλασε με την ερώτησή μου...Όλοι οι άνθρωποι της θάλασσας ξέρουν ότι ο καιρός είναι απρόβλεπτος...Μου απάντησε:«Ήταν μια μικρή περιπέτεια στην Αλάσκα.Εαν αύριο εσείς φτάσετε στον προορισμό σας και εγώ όχι(θα έφευγε το πρωί προς την Πλάτινα)αυτό σημαίνει ότι φταίνε οι δικές μου αμαρτίες;!
 

Το λείψανο του Αγ΄Γερμανού της Αλάσκας

Για να με παρηγορήσει τηλεφώνησε στον καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως του Κόντιακ,γαι να πάμε να προσκυνήσουμε τα λείψανα του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας.Μέχρι να φτάσουμε από το λιμάνι στην εκκλησία,ο πατέρας Ιννοκέντιος-ένας νεαρός και πράος ιερέας-ήδη μας περίμενε καθαρίζοντας νοικοκυρεμένα την είσοδο από το χιόνι.Κοιτάζοντας τον με πόσην ευλάβεια ανοίγει την λάρνακα του Αγ.Γερμανου,κατάλαβα τι σημαίνει να αγαπάς με όλη σου την ψυχή εκείνον που είναι προστάτης σου κάθε λεπτό της ζωής σου!Ο π.Ιννοκέντιος αρνήθηκε να πάρει διαβατήριο και έτσι μια ολόκληρη ζωή θα μείνει κοντά στον αγαπημένο του Άγ.Γερμανό!Στην εκκλησία αυτή υπάρχει και η εικόνα της Παναγίας,στην οποία προσευχόνταν ο Άγ.Γερμανός Την επόμενη ημέρα το πρωί,κάναμε νέα απόπειρα για να διασχίσουμε τα 18χλμ που μας χώριζαν από το απομονωμένο νησί του Πεύκου,εκεί όπου αποτραβήχθηκε ο Άγ.Γερμανός μαζί με τα παιδιά των Αλεουτίων τα οποία είχε βαπτίσει και πάρει υπό την προστασία του μετά τον θάνατο των γονέων τους από επιδημία.Αυτήν τη φορά τα νερά του Ειρηνικού ήταν ήρεμα...Κοντά στο νησί Sprouce ξεπροβάλει ξαφνικά ο μυτερός Monk's Rock(ο βράχος του μοναχού)Στο νερό πλέουν πολλά φύκια,ενώ ένα ελάφι ξεπροβάλει μέσα από τα δέντρα κοντά στο ξύλινο εκκλησάκι το οποίο βλέπουμε από μακρυά.Μόλις έχουμε αφήσει πίσω μας μια αποικία φωκιών,σε έναν κολπίσκο ο οποίος ανήκει αποκλειστικά σ'αυτές.Η ημέρα είναι ηλιόλουστη,χωρίς ίχνος ομίχλης!

Ο τάφος του Αγ.Γερμανού της Αλάσκας

Ο π.Αντριους-ο αμερικανός μοναχός ο οποίος έξι μήνες μένει στην Πλάτινα εργαζόμενος ως τυπογράφος και έξι μήνες στο νησί Sprouce στη σκήτη του Αγ.Μιχαήλ-διασχίζει με ακρίβεια τα νερά του ωκεανού,ψάχνοντας με το μάτι το κατάλληλο μέρος για να σταματήσουμε.Βρισκόμαστε στην νότια πλευρά του νησιού Sprouce,στη Monk's Lagoon.Εδώ έζησαν ο ΆγΓερμανός με τα παιδιά.
Η σκήτη του Αγ.Μιχαήλ είναι κτισμένη στην κορυφή ενός λόφου στο μέσον του νησιού,ενώ η περιοχή Ouzinkie,όπου ζουν οι απόγονοι των ορθοδόξων ορφανών,βρίσκεται στο βορειότερο μέρος του νησιού.Στο Όρος Άγ.Γερμανός,η ορθόδοξη κοινότητα του Κόντιακ έστησε το 2007 έναν ατσάλινο σταυρό ύψους επτά μέτρων,σχεδιασμένος ώστε να αντέχει στους ανέμους οι οποίοι κινούνται με 160 χλμ την ώρα.Στο υπόλοιπο νησί βρίσκεις μόνο δάση με πεύκα.
Το εκκλησάκι της Υπαπαντής του Κυρίου ,το έκτισαν οι μοναχοί στην νότια πλευρά του νησιού,χωρίς οι μοναχοί να γνωρίζουν ακριβώς το σημείο όπου βρισκόνταν ο ναός αρχικά.Πρόκειται για μια πολύ μικρή εκκλησία μέσα στην οποία είναι αγιογραφημένος ο βίος του Αγ.Γερμανού:Η άφιξη του 13χρονου-μετέπειτα αγίου-στο Σαρώφ.Ο Άγ.Γερμανός ταίζοντας μια αρκούδα -όπως κάποτε ο Άγ.Σεραφείμ-(μόνο που οι αρκούδες στο Κόντιακ είναι διάσημες για το ύψος τους,φτάνουν τα τρία μέτρα!).Ο Άγ.Γερμανός δείχνοντας στα παιδιά που θα ζήσουν.Το θαύμα του Άγ.Γερμανού,ο οποίος σταμάτησε τα νερά λιτανεύοντας μια εικόνα της Παναγίας.Τα ορφανά στο προσκεφάλι του αγίου,λίγο πριν πεθάνει,γεγονός που συνέβη κατά την ημέρα μνήμης του αγαπημένου του Αγ.Παισίου Βελιτσικόφσκυ(15 Νοεμβρίου)
Περπατώντας σ'αυτό το παράξενο ντεκόρ-βγαλμένο λες από άλλον κόσμο-ενός δάσους ντυμένου με τις πράσινες βελόνες των πεύκων ακόμα και στο μέσο ενός πολικού χειμώνα,ακολουθούμε τα ίχνη του Αγ.Γερμανού προσκυνώντας τις εικόνες που έχουν τοποθετήσει στους κορμούς των δέντρων.'Ολο το νησί μοιάζει με ένα απέραντο μοναστήρι,εξ'άλλου ο Αγ.Γερμανός το είχε ονομάσει Νέο Βαλαάμ...

Εξαιτίας της υγρασίας τα βρύα καλύπτουν το κάθε κλαδάκι σε μια αρμονική συμβίωση με τα δέντρα στα οποία δεν αφήνει ούτε ένα εκατοστό εκτεθειμένο στον ήλιο,στον αέρα
Φτάνουμε στο παρεκκλήσι με την εικόνα της Παναγίας της Καλούγκα(ΕΔΩ),όπου βρίσκεται το κελί και ο τάφος του αρχιμανδρίτου Gherasim Schmaltz(ρώσος ο οποίος από το 1935 ζούσε απομωνομένος στο νησί Sprouce)και έπειτα πιο βαθειά στο δάσος βρίσκουμε το ναο τον αφιερωμένο στους Αγίους Σέργιο και Γερμανό τους ιδρυτές της Μονής Βαλαάμ(10ος αιώνας)κοντά στη λίμνη Λαντόγκα.Εδώ σ'αυτόν τον ναό βρίσκεται ο τάφος του Αγ.Γερμανού
Φεύγοντας ο π.Αντριάν μου έδειξε την πηγή του Αγ.Γερμανού και το μέρος όπου γίνεται ετήσια λειτανία-προσκύνημα στις 9 Αυγούστου.μέρα της αγιοποιήσεώς του(27 Ιουλίου/9 Αυγούστου).
Μετά από λίγο ο π.Αντριάν μου λέει σκεφτικός:«Αυτή ήταν η πρώτη ηλιόλουστη ημέρα αυτού του χειμώνα,χωρίς ομίχλη και με νερά γαλήνια...Ο Άγ.Γερμανός έδωσε την ευλογία του να έρθετε εδώ!
Κατάλαβα τα λόγια τούτα το ίδιο βράδυ κατά την αναχώρηση μου με το φέρρυ-μπόουτ,όταν για 22 ώρες δεν μπορούσα να βγω στη γέφυρα εξαιτίας του σφοδρού ανέμου,του κρύου και της ομίχλης η οποία είχε κατεβεί στο επίπεδο του νερού!
Αυτή λοιπόν ήταν η Αλάσκα του Φεβρουαρίου!Ίσως ο Άγ.Γερμανός να μαλάκωσε τον καιρό για να χαιρετήσει δια μεσου ημών τη Ρουμανία του αγαπημένου του αγίου Παισίου Βελιτσκόφσκυ!
μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com/περιοδικό Lumea

ΤΟ ΙΕΡΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Την Αγία Τεσσαρακοστή των Χριστουγέννων τελείται το καθιερωμένο και ευλογημένο Ιερό Σαρανταλείτουργο στο υπέρ ελέους, σωτηρίας και θεραπείας ψυχών και σωμάτων πάντων ημών και υπέρ αναπαύσεως και συγχωρήσεως πάντων των κεκοιμημένων αδελφών ημών.

Στην Θεία Λειτουργία τελετουργείται ή μυστική σχέσις του πιστού με τον Σωτήρα Χριστόν και κορυφώνεται στο υπέρτατο και πλέον φρικτό μυστήριο της Εκκλησίας μας, στην Θεία Ευχαριστία. Πόσο χαρίζει ευφροσύνη και παλμό στην καρδιά ή σκέψις ότι όλοι οι ορθόδοξοι χριστιανοί αποτελούν μια πνευματική βασιλεία του Θεού, ένα σώμα, ένα πνεύμα, ένα κλήμα με πολλά σταφύλια! Σ' όλους βασιλεύει ό Ιησούς Χριστός και σ' όλους ζει το Πνεύμα του Θεού. Θαυμαστή είναι ή θεία Λειτουργία με την πλατειά εκείνη αγάπη, πού αγκαλιάζει όλο τον κόσμο, όχι μόνο τον επίγειο αλλά και τον ουράνιο. (Άγ. Ιωάννης της Κρονστάνδης, έκδ. Ί, Μονής Παρακλήτου )

Όχι μόνο όμως οι ζώντες ωφελούμεθα αλλά και οι κεκοιμημένοι τα μέγιστα ωφελούνται από την αναίμακτο θυσία, καθώς τονίζει ό Άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης: όταν αποχαιρετήσουμε τον προσφιλή μας νεκρό με τον τελευταίον ασπασμό, δεν τον λησμονούμε για πάντα αλλά καθ' εσπέρα και πρωί δεν παύονται αι υπέρ του τελευτήσαντος προσευχαί έπειτα τα νόμιμα και συνηθισμένα μνημόσυνα εκτελούνται, έξαιρέτως δε και κυρίως ή καθ' ημέρα αναίμακτος θυσία (θεία Λειτουργία), παρά την οποίαν κανένα άλλο δεν είναι τόσον ωφέλιμο εις τους κεκοιμημένους μήτε τόσης ευφροσύνης αίτιον και φωτισμού και ενώσεως προς τον Θεόν, καθώς αυτό, διότι αυτό το ίδιον Αίμα του Κυρίου είναι εκείνο, το όποιον χύνεται υπέρ ημών των αχρείων εις αυτήν την θυσία και αυτό το ίδιον θείον Σώμα είναι εκείνο, το όποιον θυσιάζεται επάνω εις το Άγιο Θυσιαστήριο. Αυτήν δε την θυσία και οι οικείοι κατά σάρκα του αποθανόντος και οι κατά πνεύμα ηνωμένοι με αυτόν και οι περισσότερο αγαπώντες αυτόν αδιαλείπτως και καθ' ημέρα προσφέρουσιν όλον τον χρόνο και εις όλην τους την ζωήν και όσον πλέον την προσφέρουσι τόσον περισσότερο ωφελούσι και τούς κεκοιμημένους και εαυτούς, διότι ποιον άλλο έπωφελέστερον του να θύεται και ο Χριστός δι ημάς; Άλλοι δε προσφέρουσι, καθ' όσον δύνανται και προαιρούνται, και άλλοι τουλάχιστον μέχρι των τεσσαράκοντα ημερών προσάγουσι καθ' ημέρα αυτήν την θυσία,,.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα των ανωτέρω είναι και ή κάτωθι διήγησης από το βιβλίο του άρχ. Ιγνατίου "Που πηγαίνει ή ψυχή μετά τον θάνατον,,: Ένας χριστιανός, ενώ έσκαπτε με πολλούς μαζί σ' ένα νταμάρι, έπεσε βράχος και τούς καταπλάκωσε. Ή γυναίκα αυτού του ενός, έδωσε ότι είχε από το υστέρημα της εις έναν ιερέα να κάμη 40 λειτουργίες διά την ψυχή του ανδρός της. Καθημερινώς δε πήγαινε μία προσφορά, ένα μπουκάλι με κρασί, και μία λαμπάδα, σαν πτωχή που ήταν. Όταν έφθασε ό ιερεύς εις τας 20 λειτουργίας, ό διάβολος φθόνησε την ευλάβεια της και της είπε, ότι ό ιερεύς έφυγε διότι είχε δουλειά βιαστική και γι' αυτό μη κοπιάζεις και αύριο πηγαίνεις την προσφορά σου. Αυτό της το έκαμε 3 φορές εις το διάστημα των 40 λειτουργιών. Εν τω μεταξύ έγινε εκχωμάτωσης, για να βγάλουν τα πτώματα. Όταν έφθασαν εις ένα μέρος άκουσαν φωνή που έλεγε: Προσέξατε, σκάψατε με προσοχή, διότι επάνω μου είναι δυο πέτρες, μην πέσουν και με θανατώσουν,,. Αυτοί θαύμασαν, και σκάπτοντες πλαγίως βρήκαν τον άνθρωπο ζωντανό και το ανήγγειλαν εις την γυναίκα του. Απορούσαν δε όλοι, πώς έζησε επί 40 ημέρες χωρίς τροφή. Αυτός δε είπε κάθε μέρα μου έδινε κάποιος, αοράτως, ένα ψωμί και ένα δοχείο κρασί και μία λαμπάδα ήταν μπροστά μου και έτσι έτρωγα, εκτός από 3 ημέρας, όπου δεν έφαγα τίποτε, ούτε φώς είδα και πικράθηκα πολύ, οδυρόμενος διά τας αμαρτίας μου. Κατόπιν είδα την αναμμένη λαμπάδα, το ψωμί και το κρασί, σαν πρώτα και δόξασα τον Θεό, όπου δεν με εγκατέλειψε μέχρι τέλος,,.

Αυτά είναι τα θαύματα της πίστεως μας και θα ήτο ευχής έργον, να υπήρχε ή δυνατότης να γίνουν αντιληπτά και βιώσιμα από όλους μας.

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΆΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Read more: http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.com/2011/11/blog-post_05.html#ixzz1dix7EPmR

Οικονομικό έλλειμμα των αγορών ή θρησκευτικό κενό των λαών;

του π. Αυγουστίνου Μπαϊραχτάρη- 16.11
Στο σημερινό κόσμο της κοινωνικής καταπίεσης, της οικονομικής ανέχειας και της ανεξέλεγκτης βιομηχανικής εκμετάλλευσης των ανθρώπων και των φυσικών πόρων ο «παραδοσιακός εχθρός» του ευαγγελισμού της Εκκλησίας δεν είναι η αθεΐα, δεν είναι η πρώην κομμουνιστική ή η νυν σοσιαλιστική ιδεολογία, ούτε η καπιταλιστική και η νέο-φιλελεύθερη πολιτική, που οδήγησε στη λογική και στην πρακτική της ελεύθερης οικονομίας και του ελεύθερου εμπορίου, αλλά η συνεχής παραγωγή ειδώλων μέσα από τους οικονομικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς σχηματισμούς και μηχανισμούς, ενώ η παράλληλη προβολή των ειδώλων αυτών ως των μοναδικών προτύπων στη ζωή του ανθρώπου έρχεται να προσθέσει ακόμη περισσότερο άγχος στον τρόπο δόμησης της κοινωνίας, αυξάνοντας τον αριθμό των φτωχών και παράλληλα τον πλούτο των λίγων πλουσίων.


Συγκεκριμένα το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει το 82,7 του παγκόσμιου εισοδήματος.

Μάλιστα η πλειοψηφία αυτών των προτύπων-ειδώλων διεκδικεί και παρουσιάζει μια επιδιωκόμενη κατάσταση «ισοθεΐας», η οποία προαναγγέλλει είτε τον θάνατο, είτε τη μη-ανάγκη ύπαρξης του Θεού στις ανθρώπινες σχέσεις και κοινωνίες.

Όταν ο άνθρωπος γίνεται πλούσιος λατρεύει τον πλούτο και ξεχνά τον Θεό με τραγική συνέπεια να γίνεται δούλος και ταυτόχρονα θύμα της οικονομικής παραγωγής.

Η σημασία του ειδώλου έχει πολυποίκιλη διάσταση, καθώς συνδέεται με την έννοια και την πράξη της απληστίας, της αρπαγής, της άδικης κατοχής γης και αγαθών, του φθόνου, του εγωϊσμού, της ζήλιας και κυρίως μ’ αυτήν της πλεονεξίας.

Μέσα από μία προσεκτική προσέγγιση της Βίβλου διαπιστώνεται ότι, ο αγώνας εναντίον της μισαλλοδοξίας, της ειδωλολατρίας (όποια και όπου εάν αυτή εντοπίζεται), της βίας, της αδικίας, του μίσους και της περιβαλλοντολογικής καταστροφής δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις, προκειμένου να λάβει χώρα η μετακομιδή από την «οικουμένη της κυριαρχίας και της δύναμης, στην οικουμένη της αλληλεγγύης και της ζωής για όλους» (π. Γ.Τσέτσης, «Συνοπτικό χρονικό και γενική αποτίμηση της Η΄ Γενικής Συνελεύσεως του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών»). Έρχεται ως αποτέλεσμα μίας εσωτερικής, όσο και εξωτερικής κρίσης, και όχι ως απόρροια ενός τυχαίου γεγονότος, καθώς για να υπάρξει μία πνευματική γένεση, προαπαιτείται μία πνευματική ωδίνη.

Επίσης κάτι ανάλογο ισχύει και για την περίοδο των πρωτοχριστιανικών κοινοτήτων, που αρνούνταν να υποκύψουν στις εξουσιαστικές δυνάμεις και στις ειδωλολατρικές επιθυμίες και συνήθειες της αυτοκρατορίας, μ’ αποτέλεσμα το ξέσπασμα των διωγμών.

Μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και λίγο μετά, τα οικονομικά συστήματα που εφαρμόσθηκαν διαδοχικά είχαν σαν συνέπεια την υπανάπτυξη αυτών που ονομάζουμε «χώρες του τρίτου κόσμου», γεγονός που συνδυάστηκε τραγικά με την οικονομική τους εξάρτηση από τα πλούσια – ισχυρά κράτη μέσω της πρακτικής της υπερχρέωσης και του δανεισμού.

Συγκεκριμένα, ο ιμπεριαλισμός κατά τον 16^ο αιώνα, ο μερκαντιλισμός του εμπορίου τον 17^ο αιώνα, η αποικιοκρατική πολιτική τον 18^ο αιώνα, η εμφάνιση του καπιταλισμού ως αντίπαλη ιδεολογία του κομμουνισμού τον 19^ο αιώνα και η επικράτηση του φιλελευθερισμού και του ελεύθερου εμπορίου τον 20^ο αιώνα οδήγησαν το παγκόσμιο σύστημα να είναι δεσμευμένο από τη διεθνοποίηση του κεφαλαίου και των αγορών. Χρηματιστικό, εμπορικό και βιομηχανικό κεφάλαιο συμπλέχθηκαν, άρμοσαν τις δυνάμεις τους, ενάντια στην υγιή πολιτική ανοίγοντας τη ψαλίδα του πλούτου μεταξύ της Δύσης και της Ανατολής, του Βορρά και του Νότου.

Και ενώ μέχρι πριν από λίγο καιρό αυτό αποτελούσε μία προβληματική κατάσταση για χώρες εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου, σήμερα βλέπουμε τα ίδια συμπτώματα να εμφανίζονται απειλητικά ακόμη και για τις ισχυρές χώρες της υφηλίου, ακόμη και για τα μέλη της ευρωζώνης εξαιτίας της λεγόμενης κρίσης των χρεών.

Αιώνες πριν, όταν διαμορφωνόταν ο ευρωπαϊκός γεωγραφικός και πολιτικός χάρτης η ομολογία πίστεως ήταν ένα από τα πιο καθοριστικά σημεία αυτοπροσδιορισμού ενός έθνους (cuius regio, eius religio).

Σήμερα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα το Σύμβολο πίστεως έχει αντικατασταθεί ουσιαστικά από το Σύμβολο οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης με όρια που δεν ταυτίζονται μ’ αυτά των κρατών και μ’ επιπτώσεις που δεν περιορίζονται στα σύνορα μίας χώρας ή μίας συμμαχίας.

Το ζητούμενο και το επιδιωκόμενο από τη μεριά των οικονομικών φορέων και ιδρυμάτων είναι η σταθερότητα της διεθνούς οικονομικής τάξης με οποιοδήποτε κόστος. Αποτελεί κοινή εκτίμηση ότι το ισχύον σύστημα μέσα από τις χρηματιστικές συναλλαγές υψηλής κερδοσκοπίας έχει προκαλέσει μεγάλες και απρόσμενες δομικές αλλαγές στην κοινωνία.

Σ’ αυτή την εξελικτική οικονομική διαδικασία ο παράγοντας άνθρωπος δεν έχει τη σημασία της εικόνας και της δημιουργίας του Θεού, παρά την έννοια του αναλώσιμου στοιχείου, που θυσιάζεται στο βωμό της «υγείας» των υπολογισμών. Η οικονομία πλέον αναπτύσσεται για την οικονομία, αδιαφορώντας για τον άνθρωπο και θανατώνοντας τις προϋποθέσεις για μια φυσική ζωή.

Με άλλα λόγια η οικονομία δεν αποβλέπει στη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του ανθρώπου, αλλά στη βελτίωση των στατιστικών και των αριθμών.

Είναι τραγική διαπίστωση από πολλούς ότι ο σύγχρονος οικονομικός άνθρωπος έχει απολέσει τελείως τον ιερατικό και μυσταγωγικό του ρόλο στην κτίση.

Και γιατί εξελίσσεται γύρω μας αυτή η κατάσταση; Συμβαίνει γιατί το κίνητρο που ο άνθρωπος έχει προκειμένου να συντηρηθεί στη ζωή το αντικατέστησε με το κίνητρο της αύξησης του κέρδους, δικαιολογώντας σε πολλές περιπτώσεις αυτήν την προκοπή και αυτή την πρακτική ως ευλογία εκ μέρους της θείας χάριτος! Η αύξηση των οικονομικών αγαθών σ’ έναν άνθρωπο ταυτίστηκε με την έννοια της θείας δικαιοσύνης και της προεπιλογής του από τη μεριά του Θεού!

Συνάμα, ο άνθρωπος επηρεασμένος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αγωνίζεται όχι για να καλύψει πλέον τις βιοτικές του ανάγκες, αλλά για να ικανοποιήσει τις τεχνητές του επιθυμίες, που δημιουργεί το ακόρεστο φαινόμενο του καταναλωτισμού. Σύμφωνα με το κυρίαρχο σύστημα ο άνθρωπος έχει αξία για όσο διάστημα είναι ικανός να είναι κάτοχος ατομικής ιδιοκτησίας, καθώς έτσι μπορεί να φορολογείται, προκειμένου να καλύπτονται οι ανάγκες του κράτους.

Η οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη θεωρείται συνώνυμο της ειρήνης. Η έννοια ωστόσο της ανάπτυξης εάν δεν συμπεριλαμβάνει τόσο θεωρητικά, όσο και πρακτικά την αξία της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ισότητας, τότε είναι αναπόφευκτο το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό και οικολογικό αδιέξοδο.

Το δένδρο της ειρήνης τρέφεται από τους χυμούς της δικαιοσύνης, ώστε να δώσει τους καρπούς της αγάπης. Όμως η φιλοσοφία που στηρίζει το παρόν οικονομικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς δεν αποδέχεται και δεν περιορίζεται από την αξία του «μέτρου» και του «αρκετού». Η μη ύπαρξη ορίων στην κούρσα της τεχνολογικής ανάπτυξης κουράζει τον παράγοντα άνθρωπο.

Επίσης μία άλλη τακτική που ακολουθεί το ελεύθερο εμπόριο και οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς είναι να παρουσιάζει στους λαούς τη θέση ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές προτάσεις για τα προβλήματα της ανθρωπότητας.

Με λύπη παρατηρείται ότι οι τέχνες και τα γράμματα χάνουν ολοένα και περισσότερο τη δυναμική της επιρροής τους πάνω στα ανθρώπινα σύνολα, καθώς ο γρήγορος τρόπος ζωής που καθιερώθηκε στην κοινωνία δεν ευνοεί την υπομονή που ζητά ο πολιτισμός, προκειμένου να καλλιεργήσει και ν’ αποδώσει εύγεστους καρπούς. Συνεπώς ποιά πρέπει να είναι η θέση, η στάση και ο λόγος των Χριστιανικών Εκκλησιών στη συνάφεια αυτή των πραγμάτων;

Οι Χριστιανικές Εκκλησίες δικαιώνουν το μυστηριακό τους χαρακτήρα κάθε φορά που αποκαλύπτουν την ενανθρώπιση του Λόγου στον άνθρωπο της κάθε εποχής και όταν ο ευχαριστιακός και κηρυγματικός τους λόγος είναι σύγχρονος και κατανοητός από τους σημερινούς ανθρώπους.

Τα σημερινά προβλήματα διακρίνονται τόσο για την οικουμενικότητά τους, όσο και για την έντασή τους. Συνεπώς και η απάντηση εκ μέρους της Εκκλησίας οφείλει να έχει πανανθρώπινο, συστηματικό και οργανωμένο χαρακτήρα, χωρίς να βασίζεται αποκλειστικά στην εθελοντική εργασία και στη συμπτωματική λύση.

Είναι αναγκαίο οι Εκκλησίες να χρησιμοποιήσουν μία νέα κοινωνική πυξίδα και ν’ αρχίσουν να αντιμετωπίζουν τα ποικίλα προβλήματα όχι μόνο μέσα από την πρακτική της φιλανθρωπίας, αλλά κυρίως μέσω μιας συστημικής αντίδρασης, προτείνοντας στην κοινωνία μία εναλλακτική πορεία.

Δηλαδή με άλλα λόγια η Εκκλησία μπορεί να δώσει απαντήσεις και να προτείνει λύσεις σε προβλήματα, όπως η φτώχεια, η ανέχεια, η κοινωνική περιθωριοποίηση, ο φονταμενταλισμός, η οικολογική καταστροφή κ.α., εμπνεόμενη μέσα από το βιβλικό περιβάλλον.

Το πρωτεύον δεν είναι να αντιμετωπίζονται οι πρακτικές συνέπειες της φτώχειας λόγου χάρη, αλλά να εντοπίζονται και να εκτοπίζονται οι αιτίες που δημιουργούν τη φτώχεια. Εάν δεν θεραπευτεί η αιτία της παθογένειας ενός φαινομένου, τότε η αγωγή όσο καλή και να είναι δεν περιορίζει τον αριθμό των ασθενών.

Τέτοιου είδους βήματα έχουν γίνει, και πραγματοποιούνται συνεχώς μέσα στο πλαίσιο του οικουμενικού διαλόγου των Εκκλησιών, πράγμα όμως που στην ελληνική πραγματικότητα περνά δυστυχώς με τη μορφή υποτίτλων.

Η παγκοσμιοποίηση με τη μορφή που έχει σήμερα μπορεί να αποτέλεσε για το Συμβούλιο μία εκκλησιολογική πρόκληση με την οποία ασχολήθηκε συστηματικά από το Μάρτιο του 1990 και εξής, και συγκεκριμένα μετά την Παγκόσμια Σύσκεψη του Π.Σ.Ε. στη Σεούλ, ωστόσο ήδη από το 1920, δηλαδή από τα πρώτα βήματα της οικουμενικής τους πορείας οι Εκκλησίες είχαν διαπιστώσει ότι η πολιτική και η οικονομία είναι δύο παράγοντες που επηρεάζουν βαθιά τη ζωή των ανθρώπων, τις δομές της κοινωνίας, το μέλλον του περιβάλλοντος και κατ’ επέκταση τη στάση των Εκκλησιών.

Ειδικότερα το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης οδήγησε το Π.Σ.Ε. καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’90 σε μία διαδικασία εσωτερικής αναδιαμόρφωσης (reconfiguration) και αναζήτησης, προκειμένου να χαραχτούν οι νέες κατευθυντήριες γραμμές δράσης των Χριστιανικών Εκκλησιών, προβάλλοντας τη δική τους ευαγγελική και συνάμα εναλλακτική οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντολογική πρόταση έναντι των προβλημάτων του σύγχρονου μεταβαλλόμενου κόσμου.

Το Π.Σ.Ε. έχει προτείνει μέχρι σήμερα τρία διαφορετικά μοντέλα πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτά διαδοχικά είναι τα εξής: 1) «Υπεύθυνη Κοινωνία», 2) «Δίκαιη, Συμμετοχική και Βιώσιμη Κοινωνία», 3) «Δικαιοσύνη, Ειρήνη και Ακεραιότητα του Περιβάλλοντος».

Οι Χριστιανικές Εκκλησίες κάνουν λόγο για μια οικονομία όχι της χρηματιστηριακής μετοχής, αλλά της ανθρώπινης συμμετοχής στη λήψη των αποφάσεων.

Μιλούν για μια οικονομία, που τίθεται στην υπηρεσία και όχι στην επιβίωση του ανθρώπου, για μια οικονομία που στόχο έχει την εξυπηρέτηση των αναγκών των πολλών ανθρώπων και όχι την αύξηση των αποθεματικών των λίγων.

Κατά συνέπεια η οικονομία και η δημοκρατία έχει αξία όταν ορίζεται ως συμμετοχική δημοκρατία, όταν δηλαδή οι λαοί μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στα τεκταινόμενα των χωρών τους.

Κάθε φορά που οι θρησκείες σιωπούν έναντι των προβλημάτων δίνουν χώρο διαδήλωσης των φονταμενταλιστικών απόψεων και δράσεων.

Την έλλειψη της εκκλησιαστικής δράσης έρχονται να την αναπληρώσουν κακότροπα φορείς που δεν έχουν καμία σχέση με το χριστιανικό ευαγγέλιο.

Οι Εκκλησίες με άξονα τη δισχιλιοστή ευαγγελική τους πορεία καλούνται ν’ αγωνιστούν με βάση τα κριτήρια της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της δικαιοσύνης και του σεβασμού του περιβάλλοντος, προκειμένου να μεταμορφώσουν, να αλλοιώσουν και να μετασκευάσουν κατά την Παλαμική θεολογία την προαίρεση και τις αισθήσεις του ανθρώπου.

Γι’ αυτό η Εκκλησία επιβάλλεται να κρατήσει μία στάση κριτική και καταγγελτική έναντι των ποικίλων και πολλών αδικιών που συμβαίνουν εις βάρος του ποιμνίου της. Έτσι η Εκκλησία χωρίς να συνταχθεί με κάποια πολιτική ιδεολογία ή πλατφόρμα πρέπει ν’ αναπτύξει δημόσιο, θαρρετό, λόγο με αναφορά στα θέματα του πολίτη, γιατί το ποίμνιό της το συγκροτούν οι πολίτες της κοινωνίας.

Συνεπώς όταν ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματά του, η Εκκλησία δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ εκείνων των προβλημάτων που αφορούν τη δική της αρμοδιότητα και εκείνων που αφορούν το κράτος. Όταν ο άνθρωπος πάσχει, τότε πάσχει ο όλος άνθρωπος και η Εκκλησία καλείται να θεραπεύσει και να διακονήσει τον όλον άνθρωπο.

Δεν είναι δυνατόν ακόμη να χωρίζουμε τον άνθρωπο σε σώμα και ψυχή, αφιερώνοντας το πρώτο στο κράτος και το δεύτερο στη θρησκεία! Αυτός ο δυαδισμός, αυτή η μανιχαϊστική διαίρεση μεταξύ πνεύματος και σώματος μόνο κακό κάνει από όλες τις απόψεις. Η ευθύνη της Εκκλησίας για τη σωτηρία δε σταματά στα νομοκανονικά της όρια, αλλά επεκτείνεται σ’ όλη τη δημιουργία.

Όπως ο Λυτρωτής Χριστός δεν είναι λυτρωτής μόνο για την Εκκλησία, αλλά για ολόκληρο τον κόσμο, έτσι και η Εκκλησία ακολουθώντας το παράδειγμά Του καλείται με τρόπο υπεύθυνο να δρα, να δέεται και να λαμβάνει στο λυτρωτικό της έργο όλο τον κόσμο.

Ο Χριστιανισμός είναι επείγον να θυμηθεί εκ νέου την εσχατολογική του ταυτότητα και να την εφαρμόσει σήμερα, αποφεύγοντας τον σκόπελο του φονταμενταλισμού και επιπλέον είναι η ώρα να διαλεχτεί υγιώς με τα ρεύματα της νεωτερικότητας.

Το μοντέλο του Régis Debray που υποστηρίζει την «ουδετεροθρησκεία της αναρμοδιότητας» και την πλήρη απομόνωση της θρησκείας από τη δημόσια ζωή ενός τόπου έχει αποτύχει, ή τουλάχιστον, όπου έχει εφαρμοστεί, δεν έχει τα αποτελέσματα τα οποία αναμένονταν. Αντίθετα ευνόησε την εμφάνιση του νοσηρού φαινομένου του φονταμενταλισμού. Ο διάλογος όλων με όλους αποτελεί όχι την καλύτερη, αλλά τη μοναδική λύση ως πρακτική εφαρμογή για την έξοδο από την κρίση

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/11/blog-post_4446.html#ixzz1ddNf2oqb

Η αγάπη πρώτη εις την Αγιοπνευματικήν αξιολόγησιν

από την εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 4/2/2011.

Ὁ Χριστιανισμὸς ὡς Ὀρθοδοξία δὲν ἀναφέρεται σὲ «ἀξίες» -καρπὸ ἀνθρώπινης ἀξιολόγησης-, ἀλλὰ σὲ «ἁγιοπνευματικὲς ἀρετές», καρπὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὴν «καθαρὰν καρδίαν» (Ψαλμ. 50,12) τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτὸ λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστὶν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια» (Γαλ. 5, 22). Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια ἡ πρώτη χριστιανικὴ «ἀξία» εἶναι ἡ ἀγάπη, ποὺ πραγματώνεται ὡς ἀνθρωπιὰ, φιλανθρωπία.
Ὁ μόνος κατ᾽ οὐσίαν φιλάνθρωπος εἶναι, βέβαια, ὁ Τριαδικὸς Θεός μας. Ὁ ἄνθρωπος, ἐντασσόμενος στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (αὐτὸ εἶναι ἡ Ἐκκλησία) γίνεται φιλάνθρωπος «κατὰ χάριν», μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ὑπονοεῖ ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μας: «Γίνεσθε οὖν οἰ κτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστίν», γεμάτος δηλαδὴ ἀγάπη καὶ φιλανθρωπία (Λουκ. 6, 36).
Γι᾽ αὐτό στὸ ἐκκλησιαστικὸ Σῶμα, ὅταν φυσικὰ λειτουργεῖ ἀποστολικὰ καὶ ἁγιοπατερικά, ἀναπτύσσεται καὶ πραγματώνεται - ὅπως συμβαίνει στοὺς Ἁγίους- ἕνα φρόνημα-συνείδηση, ποὺ ὁδηγεῖ στὶς ἀκόλουθες ἀγαπητικὲς σχέσεις: α) Τοῦ ἀδελφοῦ: Τὸ βάπτισμά μας μᾶς ἀναγεννᾶ μέσα στὴν πνευματικὴ «κοιλία» («μήτρα» λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος) τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ στὴν κολυμβήθρα ἤ βαπτιστήριο, καὶ μᾶς καταξιώνει σὲ ἀδελφούς, σὲ μιὰ νέα ἀδελφοσύνη μὲ τὴν ἐν Χριστῷ υἱοθεσία μας. β) Τοῦ συνδούλου (πρβλ. Ματθ. 18, 23-35). Ὡς ἁμαρτωλοί, εἴμαστε ὅλοι χρεῶστες στὸν Θεό, τὸν Κύριό μας, καὶ συνεπῶς συνδοῦλοι μεταξύ μας. Γι᾽ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει ὅριο συγχωρητικότητας μεταξύ μας, ἀφοῦ ὅλοι ἔχουμε ἀνάγκη τὸ ἔλεος καὶ τὴν συγχώρηση τοῦ Θεοῦ. Ἡ σημαντικότερη ὅμως σχέση μεταξύ τῶν ἀληθινῶν χριστιανῶν εἶναι αὐτὴ τοῦ «πλησίον», στὴν ὁποία κορυφώνεται ἡ ἀδελφοσύνη μας, ὡς ἔκφραση καὶ βίωση τῆς τέλειας καὶ ὁλόκληρης ἀγάπης. Αὐτὸ μᾶς διδάσκει ὁ Χριστός μας, ἐπιλέγοντας τὸ παράδειγμα τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτη» (Λουκ. 10, 25-37).
1) Ἡ πειρακτικὴ διάθεση ἑνὸς νομομαθοῦς Ἑβραίου δίνει τὴν εὐκαιρία στὸν Χριστὸ νὰ διηγηθεῖ μιὰ ἀπὸ τὶς σημαντικότερες παραβολές Του. Τὴν παραβολὴ τοῦ «καλοῦ Σαμαρείτου» ἤ «τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τοὺς ληστάς», ὅπως ἄλλοι τὴν ὀνομάζουν. Τὴν διήγηση αὐτὴ τὴν ἔχουμε ἀκούσει πολλὲς φορὲς στὴ θ. Λειτουργία καὶ φανερώνει τὴν ἀγάπη, ὅπως ὁ Χριστὸς τὴν δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμα τῆς θυσίας Του. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη χωρὶς ὅρια καὶ προϋποθέσεις, ἡ τέλεια ἀγάπη.
Τὸ ἐρώτημα τοῦ ἑβραίου Νομικοῦ δὲν ἔχει σχέση κἄν μὲ τὴν ἀγάπη. Ὡς Φαρισαῖος ἐνδιαφέρεται γιὰ τὸ πῶς θὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή. Θὰ αἰσθάνθηκε, φυσικά, μεγάλη ἔκπληξη ὁ Νέος, διότι ἀναζητοῦσε ἰδεατὰ τὴν αἰωνιότητα, ἐνῶ ἀλλοῦ τὸν παραπέμπει ὁ Χριστός, στὸ χῶρο τῆς πράξης. Θὰ τοῦ ὑποδηλώσει πὼς εἶναι δυνατὸν νὰ συζευχθοῦν ἁρμονικὰ ὁ εὐσεβὴς στοχασμὸς μὲ τὴν κοινωνικὴ πράξη, τὴν διακονία. Καὶ αὐτὸ σ᾽ ὅλη τὴν ἔκταση τοῦ καθημερινοῦ μας βίου, γιὰ ὅλα τά προβλήματά μας, ἀπὸ τὰ πνευματικότερα μέχρι τὰ πρακτικότερα, ὅπως εἶναι νὰ σώσεις ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ ἔπεσε θύμα ληστῶν. Ὁποιωνδήποτε ληστῶν.
Ὁ Χριστὸς λοιπόν, τὸν ἀποσπᾶ ἀπὸ τὶς αἰθέριες πτήσεις του καὶ τὸν προσγειώνει στὸ θέμα τοῦ «πλησίον».
2) Ἡ παραβολή, ποὺ διηγήθηκε ὁ Χριστὸς, ἀπαντᾶ στὸ ἐρώτημα τοῦ Νομικοῦ, ποὺ ἤθελε νὰ δικαιώσει τὸν ἑαυτό του: «Καὶ τὶς ἐστί μου πλησίον;» -ρώτησε. Ἀλλὰ ὁ Χριστός, ἀντὶ νὰ δηλώσει μὲ μιὰ λέξη ποιὸς εἶναι ὁ πλησίον, ὁδηγεῖ στὴ ἔννοια τοῦ πλησίον μέσα ἀπὸ τὸ μονοπάτι τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης. Πλησίον, πρωταρχικά, δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ δέχεται παθητικὰ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης, ἀλλ᾽ ἐκεῖνος ποὺ προσφέρει τὴν ἀγάπη. «Ὁ ποιήσας τὸ ἔλεος μετ᾽ αὐτοῦ» εἶναι ὁ πλησίον γιὰ τὸν ἄλλο. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται πλησίον τοῦ ἄλλου, ὅταν τὸν περιβάλλει μὲ τὴν ἔμπρακτη ἀγάπη του. Καὶ στὴ συνέχεια δείχνει ἀνάγλυφα ὁ Χριστὸς μας τί σημαίνει ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπο, τὸν πλησίον μας. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον εἶναι θεία ἐντολή, ποὺ ἀναδύεται συχνὰ στὴν Ἁγία Γραφὴ ὡς βασικὴ ἐντολὴ (Α´ Κορ. 13, 1-8), παράλληλα μὲ τὴν θεϊκὴ ἀγάπη (Ρωμ. 8, 35-39). Στὸν λόγο ὅμως τοῦ Χριστοῦ ἡ πρὸς τὸν πλησίον ἀγάπη παρουσιάζει μιὰ κλιμάκωση: Ἡ πρώτη βαθμίδα εἶναι ὁ γνωστὸς «χρυσοῦς κανόνας»: «Πάν τα οὖν ὅσα ἂν θέλητε, ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς» (Ματθ. 7,12). Μία ἀνώτερη βαθμίδα εἶναι: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν», διότι δὲν ὑπάρχει ἀγάπη μεγαλύτερη ἀπὸ ἐκείνη πρὸς τὸν ἑαυτό μας. Ἡ Τρίτη -καὶ ἀνώτερη- βαθμίδα ἀγάπης εἶναι ἡ ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθὼς ἐγὼ ἠγάπησα ὑμᾶς» (Ἰωάν. 15, 12). Αὐτὴ εἶναι ἡ τέλεια ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ μας. (Ἰωάν. 15, 8). Ὁ Χριστὸς ἐνσαρκώνει τὴν δική Του ἀγάπη στὸ πρόσωπο καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ Σαμαρείτη.
3) Στὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ θὰ ἐπιχειρήσουμε κάποιες βασικὲς ἐπισημάνσεις: Ἡ ἀγάπη ποὺ δείχνει ὁ Σαμαρείτης στὸν πληγωμένο ἄγνωστο συνάνθρωπό του, καὶ μάλιστα Ἰουδαῖο, δηλαδὴ κατὰ παράδοση ἐχθρό του, ἀποδεικνύεται ἀγάπη χωρὶς ὅρια. Πρῶτα γιατί ἀπευθύνεται πρὸς ἕνα ἐχθρό, ὅταν μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ ἑβραϊκὸς νόμος δίδασκε: «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου καὶ μισήσεις τὸν ἐχθρόν σου» (Ματθ. 5, 43-Λευιτ. 19,18). Ὁ Σαμαρείτης δηλαδὴ σπάζει τὸ φράγμα τοῦ Νόμου καὶ κινεῖται στὴν περιοχὴ τῆς Χάρης. Εἶναι, ἔπειτα, ἀγάπη, ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ τέλεια αὐταπάρνηση. Αὐτὸ σημαίνει ὑπέρβαση τοῦ ΕΓΩ. Καὶ εἶναι πολὺ δύσκολο νὰ κατανοηθεῖ πόσα ἐμπόδια συναντᾶ ἕνα τέτοιο ἐγχείρημα. Ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου βιώνεται ὡς ὑπερτροφία τοῦ ΕΓΩ μας ὡς ἀτομισμός. Τώρα ἔρχεται ὁ Χριστὸς μέ τό παράδειγμά Του νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἀνάγκη νὰ συντριβεῖ ἡ αἰτία τῆς ἀδρανοποίησης τῆς ἄκτιστης Χάρης τοῦ Θεοῦ μέσα μας. Νὰ νικηθεῖ ἡ τυραννία τοῦ ΕΓΩ στὴν ὕπαρξή μας. Τὸ ΕΓΩ ὅμως τότε μόνο νικιέται, ὅταν θυσιάζεται μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο γιὰ τοὺς ἄλλους. Σ᾽ αὐτὴ τὴν ἀπρόσμενη κίνηση μπόρεσε νὰ προχωρήσει ὁ Σαμαρείτης. Δίνει στὸν ἄλλο ὅ,τι κανεὶς κρατᾶ μόνο γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὴν ἴδια τὴν ὕπαρξή του. Ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν ἐρημιά, γιὰ τοὺς κινδύνους. Κάνει τὸ πᾶν, γιὰ νὰ σώσει τὸν πληγωμένο.
4) Εἶναι, τέλος, τέλεια ἀγάπη, διότι εἶναι ὁλόκληρη. Δὲν περιορίζεται δηλαδὴ σὲ μιὰ «φιλανθρωπία» τῆς στιγμῆς. Πόσες φορὲς δὲν γίνονται φευγαλέες ἐκδηλώσεις «ἀγάπης», ποὺ ἔχουν ὅμως σκοπὸ ὄχι τόσο τὴν βοήθεια τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ τὴν δική μας προβολὴ καὶ ἀπόλαυση. Τὴν διαφήμιση τῶν φιλάνθρωπων αἰσθημάτων μας. Τέτοιες ἐκδηλώσεις συνήθως τὶς χαρακτηρίζουμε «φιλανθρωπικές»... Φιλανθρωπία ὅμως καὶ προσωπικὸ κέρδος δὲν μποροῦν νὰ συνυπάρξουν. Διότι τότε παίρνουμε, δὲν δίνουμε... Ὁ Σαμαρείτης δὲν ἀπολαμβάνει τίποτε ὑλικὸ ἀπὸ τὴν ἔκφραση τῆς ἀγάπης του. Παραδίνοντας, μάλιστα, τὸν πληγωμένο στὸ Πανδοχέα, θὰ μποροῦσε νὰ ἀποχωρήσει, μὲ ἥσυχη τὴν συνείδησή του, ὅτι ἔκαμε τό καθῆκον του καὶ ὅτι εἶχε ὁλοκληρωθεῖ ἡ ἀποστολή του, ὅπως θὰ κάναμε ἐμεῖς μὲ τὴν κοσμικὴ νοοτροπία μας. Καὶ ὅμως! Ἀκολουθεῖ ἄλλο δρόμο. Δὲν πληρώνει μόνο γιὰ τὴ συνέχεια τῆς περίθαλψής του, ἀλλὰ καὶ θὰ ἐπιστρέψει, γιὰ νὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὴν ὁλοκλήρωσή της.
5) Γιατί ὅμως ὅλα αὐτά; Διότι δὲν βλέπει τὸν ἄλλο ὡς ξένο, ἀλλὰ ὡς ἀδελφό του. Καὶ κάτι περισσότερο, τὸν βλέπει ὡς τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του. Ποιὸς ἐγκαταλείπει ποτὲ ἀβοήθητο τὸν ἑαυτό του; Ποιὸς ἀδιαφορεῖ γιὰ τὸν ἑαυτό του; Αὐτὴ εἶναι λοιπόν, ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, ποὺ διδάσκει ὁ Χριστός μας. Τὴν ἀγάπη τὴ δική Του γιὰ τὸ πλάσμα Του. Δὲν ἀναλήφθηκε στοὺς οὐρανούς, πρὶν ὁλοκληρώσει τὸ σωτήριο ἔργο Του. Πρὶν κάμει ὅλα ὅσα εἶναι ἀναγκαῖα γιὰ τὴ σωτηρία μας. Αὐτὸ λέγει πρὸς τὸν Χριστὸ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὴν Θεία Λειτουργία: «Καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν». Παρόλη τὴν χριστιανική μας «κουλτούρα», γιὰ τὴν ὁποία μάλιστα καυχόμαστε, εἶναι γνωστὴ ἡ ἐλλειμματικὴ χριστιανικότητα τῆς κοινωνίας μας. Μόνο οἱ Ἅγιοι φθάνουν στὸ ὕψος καὶ τὴν γνησιότητα τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ποὺ μένει σὲ μᾶς εἶναι νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀτέλεια τῆς δικῆς μας ἀγάπης καὶ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ποὺ ἀκόμη χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ γίνουμε «ἄξιοί Του» (Ματθ. 10,37).

πηγή: http://www.alopsis.gr/alopsis/agapi2.htm