Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Ιανουαρίου 13, 2013

Οἰκουμενισμός: Ἕνα στέγαστρο αὐτοκτονίας


«Ἡ ἑνότης τοῦ Χριστοῦ

καί ἡ “ἕνωσις” τῶν ἀντιχρίστων»


Στὸ δημοσιευόμενο κατωτέρω ἄρθρο του, «Ἡ ἑνότης τοῦ Χριστοῦ καί ἡ “ἕνωσις” τῶν ἀντιχρίστων», ὁ π. Χαράλαμπος, ἐκτὸς τῶν ἄλλων, τονίζει καὶ τὰ ἑξῆς:

*     Μᾶς καλοῦν (οἱ Οἰκουμενιστὲς) γιά «ἕνωσι» σ᾽ ἕνα σαθρό στέγαστρο, σ᾽ ἕνα στέγαστρο αὐτοκτονίας, πού συγκεντρώνει ὅλες τίς αἱρέσεις.

*     Ἐργάζεται γιά τόν Οἰκουμενισμό μιά μεγάλη στρατιά ἀντιχρίστων δυνάμεων, πού ἔχουν βάλει σάν στόχο τους νά χτυπήσουν καί νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξία.

*     Ὁ διεθνής Σιωνισμός πρωταγωνιστεῖ σ᾽ αὐτό τό θορυβῶδες ἑνωτικό σχέδιο. Οἱ ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι δυνατόν νά ἐνδιαφέρωνται γιά τήν Ἐκκλησία;

*     Ἡ ἐπιδιωκομένη «ἕνωσι» τῶν Ἐκκλησιῶν, λοιπόν,εἶναι γιά μᾶς διάσπασι.

*     Προσπαθοῦν νά μᾶς διαλύσουν. Νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα.

*     Καλούμεθα σέ συναγερμό καί ἑνότητα μέσα στήν Ὀρθοδοξία μας. 


 νότης το Χριστο καί  «νωσις» τν ντιχρίστων 

Αιωνία αυτού η μνήμη.
Οταν εφευγα απο το κελι του που τον επισκεπτομουνα, μου ελεγε: Φωτιά στα δόντια, φτερά στα πόδια.
Ἀρχιμανδρίτου π. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου

 δημοσιογράφος καί παλαιός συνεργάτης τοῦ «Ο.Τ.» κ. Μιχαήλ Τσώλης μᾶς ἀπέστειλεν ἀπό τό ἀρχεῖον του ἕνα «γραπτόν κήρυγμα» τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος μέ τήν ἑξῆς σημείωσιν:

Κατά τό ἔτος 1975 ἡ Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν εἶχε τιμωρήσει τόν μακαριστόν Γέροντα Ἀρχιμανδρίτην π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον ἀνακοινώνοντάς του ρητῶς «ὅπως ἀπόσχη πάσης ἱεροπραξίας ἔτι δέ καί αὐτοῦ τοῦ κηρύγματος» (!) διά μικρόν χρονικόν διάστημα, διότι ἐκεῖνος εἶχε ἀσκήσει πνευματικόν ἔλεγχον εἰς τόν τότε Προκαθήμενον τῆς Ἐκκλησίας διά πράξεις του κατά παράβασιν τῶν ἱερῶν Κανόνων...

Τότε λοιπόν ὁ ἀείμνηστος Γέροντας δέν ἐσίγησεν, ἀλλά κατέφυγεν εἰς τό «γραπτόν κήρυγμα». Ἔτσι ἐπί ἀρκετές Κυριακές τά κηρύγματά του ἐδημοσιεύοντο εἰς τό Κυριακάτικον φύλλον τῆς ἐφημερίδος «Ἐθνικός Κήρυξ».

Ἀπό τά κείμενά του ἐκεῖνα εἶναι καί τό παρακάτω, τό ὁποῖον ἐδημοσιεύθη κατά τήν Κυριακήν τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων ὑπό τόν τίτλον, «Ἡ ἑνότης τοῦ Χριστοῦ καί ἡ “ἕνωσις” τῶν Ἀντιχρίστων». Αὐτό ἔχει ὡς ἀκολούθως:

“Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου οὕς δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς” (Ἰωάν. ΙΖ´ 1-13).

Μέ θερμή προσευχή, πού ἀπευθύνεται πρός τόν Οὐράνιο Πατέρα, ἐπισφραγίζει τήν θεία Του διδασκαλία, γιά ἑνότητα ὁ Ἰησοῦς στό σημερινό Εὐαγγέλιο. Ζητάει ἀπό τόν Πατέρα Του νά φυλάξη τούς μαθητάς Του ἑνωμένους μεταξύ τους.

Ἑνωμένους, ὄχι μέ ψεύτικους συμβιβασμούς, ὄχι μέ ἐξωτερική ἐπίπλαστη ἑνότητα, ἀλλά ἑνωμένους σ᾽ ἕνα πνευματικό σῶμα.Ἑνωμένους σέ μιά τέλεια καί ἀρραγῆ πνευματική ἑνότητα, σάν ἐκείνη, πού ἑνώνει τόν Πατέρα μέ τόν Υἱόν καί τό Ἅγιον Πνεῦμα στήν Τριαδική Θεότητα. “Ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς” ὑπογραμμίζει.

Ὑψώνει τά μάτια Του στόν οὐρανό καί προσεύχεται ὁ Κύριος, διότι ἐκεῖ ἐπικρατεῖ ἡ ἀπόλυτη ἑνότητα καί ἀπό ἐκεῖ μπορεῖ νά ἔρθη, μέ τήν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ, μέ τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἡ ἀληθινή ἑνότητα.

Ἑνότητα καί ἁρμονία βλέπομε στόν οὐράνιο καί πνευματικό κόσμο. Ἑνωμένος εἶναι ὁ ἀπειράριθμος ἀγγελικός κόσμος, πού ὑπηρετεῖ τόν Δημιουργό. Ἑνιαῖο καί ἁρμονικό δημιούργησε ὁ Θεός τόν Τρισμέγιστο κόσμο καί ἑνιαῖον τόν κυβερνᾶ.

Μέ ἑνότητα, ἁρμονία καί τάξι καταπληκτική στροβιλίζονται στό ἀχανές διάστημα τά ἀναρίθμητα οὐράνια σώματα… Ἑνωμένους στήν Πίστι, στήν προσευχή, ἑνωμένους πνευματικά, θέλει ὅλους τούς ἀνθρώπους ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Ἑνωμένους μέ τόν Θεό καί μεταξύ τους.

Ἡ ἕνωσις αὐτή εἶναι ἐσωτερική, πνευματική καί γίνεται μονάχα διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Τό μυστικό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ στρατευμένη δηλαδή ἐπί γῆς Ἐκκλησία εἶναι ὁ μοναδικός δρόμος, πού ὁδηγεῖ στήν ἑνοποίησι, στή σωτηρία καί τήν ἕνωσι μέ τόν Θεό.

Διά τοῦ Θεανθρώπου, λοιπόν καί μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νά τελειοποιηθοῦν καί νά ἑνωθοῦν μέ τόν Θεό καί μεταξύ τους. Ὅταν ὑπάρχη ἡ ἑνότητα τοῦ Χριστοῦ ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, ἡ ἑνότητα αὐτή ἔχει ὑπερφυσική δύναμι, γιατί ἐκεῖ μέσα βρίσκεται ὁ ἴδιος ὁ Παντοδύναμος Θεός.

“Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν”, εἶπεν ὁ Κύριος. Ἑνωμένη ἡ Ἐκκλησία μας κατώρθωσε θαύματα. Ἑνωμένοι ἐν Χριστῷ καί διά Χριστοῦ οἱ Θεοφόροι Πατέρες, συγκρότησαν Οἰκουμενικές Συνόδους καί ἔδιωξαν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία ψυχοκτόνες πλάνες καί αἱρέσεις. Ἑνωμένοι οἱ Πατέρες καί φωτισμένοι ἀπό τό Πανάγιο Πνεῦμα διεφύλαξαν τό Δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας.

* * *

Στό πέρασμα τοῦ χρόνου ὅμως, τό πνεῦμα τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως, τά ὄργανα τοῦ Ἀντιχρίστου, πολεμοῦν μέ δόλο καί ὑποκρισία τήν ἑνότητα, πού κήρυξε ὁ Χριστός. Γιά ἑνότητα μιλᾶνε βέβαια, ἀλλά μιά ἕνωσι καί μιά ἑνότητα, πού στηρίζεται, στήν πλάνη, στήν ὑποκρισία, στήν ἀπάτη, στόν ὑπολογισμό, στήν πανουργία.

Γιά «ἕνωσι» λένε καί ὑπολογίζουν στήν διάσπασι καί καταβρόχθισι τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιά ἀγάπη μιλᾶνε, ἀλλά μιά ἀγάπη γεμάτη ὑποκρισία. Μιά ἀγάπη πού δέν ἔχει μέσα της τόν πόνο γιά τόν συνάνθρωπο, ὅπως τόν δίδαξε ὁ Χριστός, ἀλλά πού σκοπεύει ἐν ὀνόματι τῆς «ἑνώσεως» νά ὑποτάξη καί νά ὑποδουλώση τά πάντα.

Ἑνότης, εἰρήνη, ἀγάπη, συνεργασία, συμφωνία, κοινό νόμισμα, εἶναι λέξεις ἀπατηλές στήν ἐποχή μας. Εἶναι λέξεις, πού κρύβουν δόλο, γιατί λειτουργοῦν χωρίς τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι λέξεις, πού χρησιμοποιοῦν πλανερά οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας.

Καί φυσική συνέπεια εἶναι ἡ ἔντασι, ἡ ὄξυνσι, οἱ διενέξεις, τά μίση, ἡ βία. Πίσω ἀπό τίς νεκρωμένες αὐτές λέξεις κινοῦνται ἐπιδέξια οἱ ἐχθροί τῆς ἀληθινῆς ἑνότητος, πού ζητάει ὁ Χριστός. Καί ἡ λεγομένη στήν ἐποχή μας προσπάθεια γιά «ἕνωσι τῶν Ἐκκλησιῶν» ἤ ἀλλοιῶς «Οἰκουμενισμός», δέν στηρίζεται στόν Χριστό.

Ἀφετηρία κι ἐδῶ εἶναι ἡ δολιότης, τό πνεῦμα τῆς αἱρέσεως, πού θέλει νά νοθεύση τό Δόγμα τῆς Ὀρθοδοξίας, νά τήν ἑνώση μέ τίς βλάσφημες ἀντίχριστες αἱρέσεις, νά τήν ὑποδουλώση σ᾽ ἕνα κατασκεύασμα σκοτεινῶν δυνάμεων, πού μπορεῖ νά ὀνομασθῆ παναίρεσις.

Ναί! Γιά τόν Οἰκουμενισμό, τήν ψευτοένωσι, δέν ὑπάρχουν Θρησκεῖες καί Πατρίδες, δέν ὑπάρχουν σύνορα.

Σκοπός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι, ὅλα νά συνθλιβοῦν καί νά ἀφομοιωθοῦν στό ἀβυσσαλέο στόμα του. Καί γιά τόν σκοπόν αὐτόν ἔχουν καταστρώσει σχέδια. Ἔχουν ἐπιστρατεύσει ἐπιτελεῖα ἀντιχρίστων δυνάμεων. Κάνουν προβολή ἐπιδέξια τῆς δραστηριότητός του.

Ἐμφανίζουν τό ἔργο του σάν πρᾶξι τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου: “ἵνα ὦσιν ἕν”.

– Γιά ἑνότητα δέν λέγει ὁ Κύριος; Νά λοιπόν, ἐμεῖς προχωρᾶμε στήν ἕνωσι!, λένε.

Ἀλλά αὐτή δέν εἶναι ἡ ἑνότητα, γιά τήν ὁποία προσεύχεται ὁ Κύριος. Δέν εἶναι ἑνότητα “ἐν Χριστῷ καί διά τοῦ Χριστοῦ”. Εἶναι ἀνακάτεμα. Ἐπιδιώκεται νά ἑνωθοῦν οἱ πλάνες μέ τήν ἀλήθεια. Ἐπιδιώκεται μιά τραγελαφική ἑνότητα, πού δέν ξεχωρίζει τίποτε, πού δέν ἀναγνωρίζει πουθενά τήν Ἀλήθεια.

Μᾶς καλοῦν γιά «ἕνωσι» σ᾽ ἕνα σαθρό στέγαστρο, σ᾽ ἕναστέγαστρο αὐτοκτονίας, πού συγκεντρώνει ὅλες τίς αἱρέσεις καί ὅλα τά ψεύδη.

Μᾶς καλοῦν νά “ἑνωθοῦμε” νά μποῦμε σέ τσουβάλι, νά “συγκολληθοῦμε” μέ βλάσφημες αἱρέσεις, νά μποῦμε στό σκοτάδι, νά χάσωμε τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καί τήν κρυστάλλινη καθαρότητα τῆς Πίστεώς μας!

* * *

Μά εἶναι πιά ὁλοφάνερο, ὅτι δυνάμεις ξένες πρός τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία προωθοῦν τήν λεγόμενη «ἕνωσι». Ἔχει πιά ἀποκαλυφθῆ ὅτι ἐργάζεται γιά τόν Οἰκουμενισμό μιά μεγάλη στρατιά ἀντιχρίστων δυνάμεων, πού ἔχουν βάλει σάν στόχο τους νά χτυπήσουν καί νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξία.

Ὁ διεθνής Σιωνισμός, μέ ὄργανά του, κυρίως τήν Μασωνία, πρωταγωνιστεῖ σ᾽ ὅλο αὐτό τό θορυβῶδες καί πολυδιατυμπανισμένο ἑνωτικό σχέδιο. Οἱ ἀρνηταί τοῦ Χριστοῦ, ὅμως, εἶναι δυνατόν νά ἐνδιαφέρωνται γιά τήν Ἐκκλησία;

Στόν “Οἰκουμενισμό”, στήν “ἕνωσι”, βλέπομε νά παίρνουν μέρος ὀργανισμοί ξένοι πρός τήν Πίστι. Ἀκόμη, ὅπως ἀποκαλύφθηκε πρόσφατα, καί ὄργανα ξένων μυστικῶν ὑπηρεσιῶν ἐνδιαφέρονται γιά τήν ἕνωσι!

Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Τί ἄλλο παρά σχέδια δόλια καί πονηρά. Ἐπιδιώξεις ἀλλότριες, ἀντίχριστες. Ἡ ἐπιδιωκομένη «ἕνωσι» τῶν Ἐκκλησιῶν, λοιπόν, εἶναι γιά μᾶς διάσπασι.

Προσπαθοῦν νά μᾶς διαλύσουν. Νά διαλύσουν τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα. Χτυποῦν τήν Πίστι μας, γιά νά σπάση ἡ συνοχή μας. Ἐμεῖς ὅμως, πού βλέπομε αὐτό τό σκοτεινό σχέδιο ἐξελισσόμενο, καλούμεθα σέ συναγερμό καί ἑνότητα.

Σέ ἑνότητα χριστιανική. Σέ ἑνότητα μέσα στήν Ὀρθοδοξία μας, πού εἶναι ὁλοφώτεινη, ξάστερη, ζωντανή.

Καλούμεθα σέ ἑνότητα καί ἐπαγρύπνησι, διότι ὁ Δούρειος αὐτός ἵππος μᾶς ἀπειλεῖ μέ τρομακτικό σκοτάδι, μέ σύγχυσι καί συμφορές. Μέ συμφορές καί ἐθνικές καί κοινωνικές. Καλούμεθα ἀκόμα σέ προσευχή καί ἀγῶνα.

Ἀγῶνα ἐναντίον τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων, πού ξαπλώνουν τά θανατηφόρα πλοκάμια τους στήν Ὀρθόδοξη Πατρίδα μας, κρυμμένα πίσω ἀπό ἀθῶες κινήσεις.

Ἕνα ἀληθινό ξεσκέπασμα τοῦ φοβεροῦ αὐτοῦ μηχανισμοῦ τῆς “ἑνώσεως” μέ συγκλονιστικά στοιχεῖα ἔκανα πρίν μερικά χρόνια τό 1971, μέ τό βιβλίο μου: “Ὁ Οἰκουμενισμός χωρίς μάσκα”.

Τό βιβλίο αὐτό θά ἔπρεπε νά τό διαβάσουν ἐκεῖνοι κυρίως, πού γοητεύονται καί βαυκαλίζονται μέ τίς λέξεις “Ἕνωσις” καί “Οἰκουμενισμός”, γιά νά μάθουν ποιοί κρύβονται πίσω ἀπ᾽ ὅλα αὐτά καί πόσο σατανικά ἐργάζονται…

«Ὀρθόδοξος Τύπος», ἀρ. 1936  20 Ἰουλίου 2012
πηγή

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΙΣ 12/1/2013 ΠΙΣΤΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΤΕΚΤΕΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ .

"Η ΛΥΣΗ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ"



                                                                                                                                                                                                    ..


"ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΓΕΡΟΝΤΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΕΙ ΜΕ ΔΑΥΤΟΥΣ ...
ΣΑΝ ΜΑΓΕΜΕΝΟΙ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΤΟ ΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΟΤΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ...
ΣΗΜΕΡΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΑΝ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ...
 Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΕΣΒΗΣΕ ...
ΔΕΝ ΟΡΙΖΕΙ ΠΛΕΟΝ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ... 
ΔΕΝ ΑΙΣΙΟΔΟΞΕΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ ΚΑΙ ΞΑΦΝΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ  ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΠΟΔΟΓΥΡΙΣΕΙ ΤΗ ΠΛΑΣΗ ΚΑΙ ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ ΤΟΝ 'ΔΕΣΜΙΟ ΤΟΥ'...
ΕΝΑΝ ΗΓΕΤΗ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ, ΜΙΑ ΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΕΝΑΥΣΜΑ ΚΑΙ ΘΑ ΠΑΡΑΣΥΡΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΛΥΤΡΩΣΗ ... 
ΖΗΤΑΕΙ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ ΣΑΝ ΜΟΝΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΜΩΣ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ ..."

"ΓΙΑΤΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ;
ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ...
ΠΩΣ ΘΑ ΕΚΠΛΗΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΑΝ ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΤΑΝ ΑΥΤΟ ΤΟ 'ΕΚΤΡΩΜΑ' ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ...
"ΘΑ ΒΑΛΛΟΥΝ ΔΙΣΒΑΣΤΑΚΤΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ", ΕΤΣΙ ΔΕΝ  ΠΡΟΟΡΗΣΕ Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ;
ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΨΗΦΙΖΑΝ ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΕΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ;
ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΣΦΡΑΓΙΣΜΑΤΟΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ, ΔΗΛΑΔΗ Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ;
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙ ΝΑ ΧΑΡΟΥΝ ΤΗ ΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ...

"ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΥΤΟ;" 

"ΖΟΥΜΕ ΗΔΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΔΙΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;
ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ; ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ;
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΤΩΡΑ ΠΙΑ, ΛΙΓΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΑΠΟΜΕΝΕΙ ...

"ΓΕΡΟΝΤΑ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ, Η ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ (ΤΟ ΑΛΟΓΟ ΣΤΟ ΑΛΩΝΙ, Η ΤΟ ΒΟΔΙ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ) ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΟΡΗΣΗ ΑΦΟΥ ΟΙ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΕΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΗΚΑΝ;"

"ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΤΗΚΑΝ ΑΠΙΣΤΕ ΘΩΜΑ;
ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ ΤΟΣΗ ΩΡΑ;
ΣΤΕΝΑΖΕΙ Η ΑΦΡΙΚΗ, ΜΑΤΩΝΕΙ Η ΑΣΙΑ ...
Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ "ΓΕΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ" ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ Η ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ, ΟΧΙ ΤΙΣ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΕΣΤΙΕΣ ...
ΞΑΦΝΙΚΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑΡΚΤΗΡΙΟ ΛΑΚΤΙΣΜΑ ...
ΦΥΣΙΚΑ ΑΝ ΤΩΡΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΝ ΣΤΟ ΙΡΑΝ Η ΓΕΝΙΚΕΥΣΗ ΑΝΑΜΕΝΕΤΑΙ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ, ΑΝ ΟΧΙ, ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ...
ΕΤΣΙ ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΟΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ ΜΑΣ ..
ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΣΑΝ ΥΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΤΑΙΩΣΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΑΙΤΙΑ ΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗ ΑΠΛΗΣΤΙΑ ΤΩΝ 5 ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΕΞΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ 'ΕΩΣΦΟΡΟΥ' ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΝ ...

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΟΡΗΣΕ Ο ΒΑΤΟΠΕΔΙΝΟΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΨΗΦΙΣΗ;

"ΔΙΑΝΥΟΥΜΕ ΗΔΗ ΤΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΑΝΩΜΑΛΙΑ, ΤΗΝ ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ..."

"ΔΗΛΑΔΗ ΜΕΤΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ;"

"ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΘΑ ΦΥΓΕΙ ΑΦΟΥ ΠΕΤΥΧΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΔΕΣΙΜΟ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ  ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΤΗΝ ΤΑΧΕΙΑ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ, ΓΙΑΤΙ Ο ΛΟΓΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ ΤΑ ΕΥΡΩ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΟΥΝ ΤΟΝ ΟΡΥΚΤΟ ΠΛΟΥΤΟ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΠΟΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΑΝΕΙΑ ΜΑΣ ...
ΗΔΗ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΤΟΥ ΠΡΙΝΟΥ ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ...
ΟΤΙ ΕΣΟΔΟ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΤΑΜΕΙΟ, ΑΣΧΕΤΑ ΒΕΒΑΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ..."

"ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ;"

"ΑΥΤΟΙ ΣΧΕΔΙΑΖΑΝ ΜΙΑ ΒΑΘΙΑ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΑΠΟ ΑΚΡΗ ΣΕ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ...
Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΦΟΡΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΗ, ΟΠΩΣ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΜΑΣ ...
ΟΜΩΣ ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΞΕΝΟΔΟΧΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ ... 
 Ο ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΞΑΦΝΙΚΟΣ "ΓΕΝΙΚΟΣ" ΠΟΛΕΜΟΣ ΘΑ ΤΟΥΣ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΟΥΝ ΤΗ ΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ...
ΘΑ ΣΤΡΑΦΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΟΤΙ ΜΕΣΟ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ  ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΟΥΝ ...
ΟΥΤΕ ΠΛΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΤΣΙΠΑΡΙΣΜΑΤΑ ΘΑ ΠΡΟΛΑΒΟΥΝ ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ ...
ΘΑ ΤΟΥΣ ΜΕΙΝΟΥΝ 'ΑΜΑΝΑΤΙ' ΟΠΩΣ ΤΑ ΕΜΒΟΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΣΤΕΛΝΑΝ ΤΟΝ ΜΙΣΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΑΔΙΑΒΑΣΤΟ, ΑΛΛΑ ΕΔΕΗΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΠΩΣ ΘΑ ΔΕΗΣΕΙ  ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΕΣ ...
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΡΟΥΝ ΟΥΤΕ  ΚΑΙ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ...
ΟΤΑΝ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ 'ΙΕΡΑΤΕΙΑ' ΤΟΥΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΑΝ ΤΟ ΩΡΙΜΟ ΦΡΟΥΤΟ ΘΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΦΘΟΥΝ ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ  ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΧΛΟΥ, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ Η ΧΡΗΜΑΤΑ ..."

"ΓΙΑΤΙ ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ; 
ΤΟΣΑ  ΚΑΙ ΤΟΣΑ ΔΕΝ ΕΒΓΑΛΑΝ ΕΞΩ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ;"

"Η ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΘΑ ΕΠΕΚΤΑΘΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΛΛΑΓΕΣ ΘΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΧΡΗΜΑΤΑ ...
ΟΠΟΙΟΣ ΤΑ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΘΑ  ΚΡΑΤΑΕΙ ΑΠΛΑ ΧΑΡΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΑ, ΕΙΤΕ ΤΑ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ, ΕΙΤΕ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ...
ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΘΑ ΓΙΝΕΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ  ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ ...
'ΟΙ ΔΕ ΕΚΖΗΤΟΥΝΤΕΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΟΥΚ ΕΛΑΤΤΩΘΗΣΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΟΣ ΑΓΑΘΟΥ", ΛΕΝΕ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΟΘΗΚΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΨΥΧΗ ΤΟΥΣ ΤΙΣ ΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ ...
   ΑΚΟΛΟΥΘΑ ΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ...
 Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΙΑ ...
ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΟΥ ΤΟΝ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ ...

"ΜΕΣ ' ΣΤΟ 13 ΓΕΡΟΝΤΑ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ;

"ΟΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΘΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΓΡΗΓΟΡΑ ...
ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΦΑΡΜΟΣΤΟΥΝ  ΚΑΙ Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΔΙΑΓΕΓΡΑΜΜΕΝΗ ...
ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ...
ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΟΖ ΠΟΥ ΑΡΧΙΣΑΝ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΟΥΝ ΤΗ ΠΡΟΟΡΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΟΤΙ:
"ΑΝ ΑΚΟΥΣΕΤΑΙ ΝΑ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΤΟΤΕ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ" ... 
ΒΕΒΑΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ Η ΥΦΑΛΟΚΡΗΠΙΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΑΟΖ ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΑΚΙ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ... 
ΤΟ 13 ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΟΡΟΣΗΜΟ, ΙΣΩΣ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΕΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ...
ΘΑ ΚΑΤΑΛΥΘΟΥΝ ΒΕΒΑΙΑ ΤΑ ΚΕΚΤΗΜΕΝΑ ΤΩΝ "ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΩΝ" ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΑΛΛΑΧΘΕΙ ΑΥΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΕΣ ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ, ΟΜΩΣ Ο ΦΟΒΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΘΑ ΤΟΝ ΑΝΑΓΚΑΣΟΥΝ ΝΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΕΧΕΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΩΝ ΦΩΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΗ ...   



Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΓΡΗΓΟΡΑ !!!  
     
πηγή

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος: "Η κατ' οίκον Εκκλησία"

Περί εαυτού



*  Όσα προγράμματα έκανα εγώ ,
 όλα απέτυχαν . Γι`αυτό αφήνω το
 πρόγραμμα της ζωής να το κάνει ο Θεός.

*   Χειρότερη κόλαση για μένα είναι να
 γνωρίζω  ότι ελύπησα ένα αγαπημένο πρόσωπο.

*   Ένα δικαίωμα εκράτησα : 
να μην έχω κανένα δικαίωμα

*  Στον Θεό δεν έχω να προσφέρω ενάρετο βίο. 
Λίγο κόπο μόνο έχω να του προσφέρω .

*   Παιδιά μου , να ανέχεσθε ο ένας τον άλλο. Εγώ δεν έχω να επιδείξω 
στον Κύριο ούτε μεγάλη άσκηση ούτε σπουδαίες αρετές. Του ζητάω  όμως 
με παρρησία στην προσευχή : '' Κύριε , όπως εγώ ανέχομαι και υπομένω 
τόσες αδυναμίες και παραξενιές , 
έτσι και Σύ να με ανεχθείς '' . Και πιστεύω ότι το κάνει . 

                                                                  πηγή                          π. Επιφάνιος  Θεοδωρόπουλος 

Πιστοί: Βλοσυροί ή χαρούμενοι;


Aπόσπασμα από το διάλογο του Μητροπολίτη Αντωνίου (Βloom) με τη συγγραφέα Μαργκανίτα Λάσκι.
Μαργκανίτα Λάσκι: … Ένας άλλος λόγος, για τον οποίο τόσο εσείς όσο και οι κοσμικοί ηθικολόγοι έχουν αποτύχει, είναι η απόρριψη του κόσμου όχι μόνο διά του εγκλεισμού σε ένα δωμάτιο και της μη διάπραξης του καλού, όπως είπατε, αλλά και διά της αίσθησης ότι ο κόσμος (ιδιαίτερα ο κόσμος των σύγχρονων αστικών κέντρων) είναι μια κόλαση, ένα σατανικό αλεστήρι, κάτι αποφευκτέο. Δεν υπάρχει φερ’ ειπείν ευθυμία στη θρησκεία, δεν υπάρχει η απόλαυση μιας χαρούμενης ζωής. Οι χαρές που η κοινωνία χαίρεται ως φυσιολογικές – ακόμα, αν θέλετε, η χαρά της συσσώρευσης αγαθών, η χαρά τού να μένουμε στη μικρή μας φωλίτσα, με το ψυγείο μας και τα παιδιά να παίζουν ανάμεσα στα πόδια μας – όλες αυτές είναι για μένα υγιείς χαρές. Νομίζω όμως ότι οι σοβαροί άνθρωποι, θρησκευόμενοι και μη, θεωρούσαν πάντοτε αυτά τα πράγματα, που ως άνθρωποι όντως χαιρόμαστε, ως φραγμούς στην πορεία προς μια ηθική ζωή.
Μητροπολίτης Αντώνιος: Νομίζω πως έχουν δίκιο μέχρις ενός βαθμού. Νομίζω πως απαιτείται πολύ μεγάλη αυτογνωσία, προκειμένου να μη λησμονηθεί αυτό που είναι βαθύτερο στον άνθρωπο, στο όνομα εκείνου που είναι επιφανειακότερο. Είναι πιο εύκολο να είναι κανείς επιφανειακός παρά βαθύς, είναι πιο εύκολο να βρίσκεται κανείς σ’ αυτό το επίπεδο, παρά να αντιμετωπίζει καταστάσεις που είναι ίσως τραγικές. Βλέπετε, το πρόβλημα είναι ότι δημιουργήσαμε μια ψεύτικη ηθική, σύμφωνα με την οποία εάν είσαι χριστιανός, οφείλεις να είσαι βλοσυρός, σχεδόν μοχθηρός, να μη γελάς ποτέ…
Μαργκανίτα Λάσκι: Ή να είσαι πολύ πολύ απλοϊκός, τόσο αθώος και αφελής, που η πραγματικότητα της ζωής να μοιάζει άσχετη για σένα.
Μητροπολίτης Αντώνιος: Ναι. Αλλά εάν έχεις αληθινή συναίσθηση της κατάστασης και επίγνωση της τραγικότητας της ζωής, τότε η διασκέδασή σου θα γίνει πιο συγκρατημένη. Άλλο πράγμα είναι η χαρά. Είναι δυνατόν να βιώνει κανείς μια έντονη εσωτερική χαρά και αγαλλίαση· βρίσκω όμως δύσκολο το να απολαμβάνει κανείς εξωτερικά τη ζωή του, γνωρίζοντας ότι ταυτόχρονα τόσοι πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Όταν εργαζόμουν, είχαμε πάρει με τη μητέρα μου την απόφαση να μην υπερβούμε ποτέ το ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης που απαιτείται για στέγαση και διατροφή. Κι αυτό, γιατί πιστεύαμε (και ακόμα το πιστεύω) πως οτιδήποτε ξοδεύεις πέραν αυτού, το αφαιρείς από κάποιον άλλο που, εν αντιθέσει με σένα, το έχει ανάγκη. Αυτό δεν σε κάνει μοχθηρό· αντίθετα, σου χαρίζει ένα αίσθημα χαράς, επειδή μοιράζεσαι με τους άλλους – δίνεις και παίρνεις. Αλλά νιώθω, πως όντως, όσο υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που πεινά, οι υπερβολικές χαρές και απολαύσεις συνιστούν κλοπή.
Μαργκανίτα Λάσκι: Κι ωστόσο, κάθε άνθρωπος είναι τόσο ευάλωτος, τέτοια είναι η ροπή του προς την τραγωδία, τέτοιος ο φόβος να βρεθεί σε κίνδυνο, ώστε όταν, ας πούμε, βλέπω ανθρώπους στην παραλία να διασκεδάζουν καθ’ υπερβολήν, με πλήθος πραγμάτων γύρω τους, εκεί θαρρώ λαμβάνει χώρα μία από εκείνες τις μικρές στιγμές χαράς και ευθυμίας που δεν είναι κακό πράγμα.
Μητροπολίτης Αντώνιος: Δεν θα ‘λεγα πως είναι κακό. Νομίζω όμως ότι η χαρά αυτή θα μπορούσε να είναι βαθύτερη και πιο μόνιμη. Ένα από τα προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου είναι πως κατέχει τόσα πολλά πράγματα, που δεν μπορεί πια να χαρεί τις μικρές χαρές. Στο παρελθόν, φερ’ ειπείν, όταν η ζωή ήταν τρομερά δύσκολη, ακόμη κι η μικρότερη χαρά αποτελούσε ένα θαύμα – εκ πείρας μιλώ. Σήμερα ο πήχυς του θαύματος είναι μέσα μου πιο «ψηλός»: για να πιστέψω πως κάτι είναι θαυμαστό, χρειάζεται να συμβούν περισσότερα απ’ όσα στο παρελθόν.
Από το βιβλίο «Ο Μητροπολίτης και η άθεη», μετάφρ. Χ. Μακρόπουλος, εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2006, σελ. 51-56.

Η φιλοσοφική παράδοση στον Αυγουστίνο -Στυλιανός Γ. Παπαδόπουλος


Έγινε και γίνεται πολύς λόγος για την πυκνή παρουσία της φιλοσοφίας στο έργο του Αυγουστίνου, που όντως προσπάθησε συνειδητά να την συνδυάσει με την πίστη και την διδασκαλία της Εκκλησίας. Υποστηρίζεται ότι εκχριστιάνισε τον νεοπλατωνισμό, αλλά τον Αυγουστίνο συγκινούσε κυρίως, ήδη από την εποχή της θητείας του στον Μανιχαϊσμό, τον Νεοπλατωνισμό ἠ τους Ακαδημεικούς, η θρησκεύουσα και πιο συγκεκριμένα η ηθικολογούσα πρακτική φιλοσοφία, που κυριαρχούσε στους ρωμαϊκούς χρόνους. Από τον φιλοσοφικό χώρο τον ενδιέφεραν όσα κυρίως αναφέρονταν στα προβλήματα της ζωής και δη της μακαρίας ζωής (beata vita) και όχι οι ποικίλες θεωρίες περί του όντως όντος η η πλωτινική θεωρία περί της τριαδικής απορροής (emanatio) των όντων.
Υιοθέτησε κυρίως τα πρακτικά στοιχεία της φιλοσοφίας και τα παρουσίασε, όσο έκρινε και μπόρεσε, εμποτισμένα με το πνεύμα της Εκκλησίας. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θεός αποτελεί το ύψιστο αγαθό, το τέλειο, το άκρο εφετό, στο οποίο πρέπει να επανέλθει και με το οποίο πρέπει να ενωθεί η ψυχή. Η ένωση αυτή συνιστά την μακαριότητα, την beata vita. Είναι αποτέλεσμα μετοχής στην θεότητα, στην οποία όμως δεν διακρίνει θεία φύση και άκτιστες ενέργειες. Άρα επιζητεί μετοχή-σχέση με την θεία φύση. Ο Αυγουστίνος, ενώ ομολογούσε ότι «φλυαρούσε τόσα χρόνια ως γνώστης» της φιλοσοφίας (Εξομολογήσεις Ζ 20, 26), ήτανε πεπεισμένος ότι οι πλατωνικοί φιλόσοφοι είπανε και δίδαξαν πολλά τα αληθή. Γι’ αυτό βεβαιώνει ότι στον απόστολο Παύλο εύρισκε κάθε αλήθεια που γνώριζε από τους «πλατωνικούς». Αυτοί όμως, παρ’ όλα τα ορθά τους, δε γνωρίσανε την οδό προς τον Χριστό, διότι δε ζούσανε με ευσέβεια (Εξομολογήσεις Ε 4). Ακόμα και «αν βρούνε την αλήθεια και γνωρίσουνε τον Θεό, δεν τον τιμούν ως Θεό και δεν τον ευγνωμονούν» (αυτόθι).
«… κατάλαβα (= διαβάζοντας «άπλειστα» τον Παύλο) ότι κάθε αλήθεια που είχα διαβάσει στους πλατωνικούς λεγόταν κι εδώ∙ όμως εδώ ήταν θεμελιωμένη στη Χάρη σου, για να μην μπορεί να καυχιέται αυτός που βλέπει ότι είδε μόνος του και να αναγνωρίζει ότι του δόθηκε όχι μόνο αυτό που βλέπει, αλλά και η ικανότητα να βλέπει. Τι έχει όμως που δεν του το δώρισες εσύ»; (Εξομολογήσεις Ζ 21, 27. Βλ. και Ζ 10, 16).
Οι φιλόσοφοι, λοιπόν, έχουνε πολλά τα αληθή, αλλά στους πιστούς τα αποκαλύπτει και τα παρέχει όλα ο Θεός, ώστε να μην υπερηφανεύονται. Αντιλήψεις λίγο η πολύ αφελείς, που μερικώς επαναφέρουνε στο κλίμα των Απολογητών του Β  καὶ Γ  αἰώνα και δείχνουν πόσο δύσκολα σύρεται η γραμμή μεταξύ θεολογικής σκέψεως και λαϊκοφιλοσοφικών αντιλήψεων. Κι ενώ με την θεωρία του περί απολύτου προορισμού αποκλείει την δυνατότητα μετακινήσεως του ανθρώπου προς τον Θεόν, εάν δεν τον έχει ήδη προορίσει σ’ αυτό ο ίδιος ο Θεός, περί το 427, όταν οριστικοποιούσε τα περί προορισμού, εξηγούσε ότι «μολύνεσθαι πέφυκεν» η ανθρώπινη φύση, αλλ’ αυτή συνεχίζει να είναι «μεγάλη φύσις», διότι «της άκρας φύσεως (= της θείας) χωρητική εστι και μέτοχος είναι δύναται ταύτης» (Περί Τριάδος ΙΔ  4). Παρά την πτώση, δηλαδή, η ανθρώπινη φύση μπορεί να γίνει «μέτοχος» της θείας φύσεως.
Ακόμα και στα πιο συνθετικά του έργα οι ερευνητές νιώθουν ενίοτε δυσκολία να διακρίνουν με σαφήνεια τον φιλοσοφικό από τον θεολογικό λόγο, πότε πρόκειται για φιλοσοφική αλήθεια και στοχασμό και πότε για σαφώς διδασκαλία της Εκκλησίας. Στο ασαφές αυτό κλίμα κατανοείται και η φράση του «intellige ut credas, crede ut  intelligas» (π.χ.  εις Sermo 43, 7). Πρέπει να σκέπτεσαι για να πιστέψεις, αλλά και να πιστεύεις για να σκεφθείς – κατανοήσεις (De praedestinatione 2, 5.  De vera religione24, 45). Είναι προφανές, ότι ο Αυγουστίνος αγωνίσθηκε πολύ να συνδυάσει και μάλλον να συμφιλιώσει φιλοσοφικό στοχασμό και πίστη της Εκκλησίας, αλλά τελείωσε την ζωή του κυμαινόμενος, αμφιβάλλοντας ο ίδιος για τις απόψεις του και μη μπορώντας να δώσει λύση στο πρόβλημα.

Γέροντας Παϊσιος: «Η τράπεζα του Χριστού δίνει πολύ μεγάλο τόκο»




Γέροντα, κάθε μέρα λέω: «Από αύριο θα προσέχω, θα διορθωθώ», αλλά και πάλι πέφτω στα ίδια.


Να βάζης τον Θεό μπροστά∙ να λες: «με την δύναμη του Θεού, θα προσπαθήσω να διορθωθώ», ώστε να βοηθήση ο Θεός. Το ότι θέλεις να διορθωθής, αυτό σημαίνει ότι δέχεσαι βοήθεια. Ζητάς και από τον Θεό να σε βοηθήση και ρίχνει ο Θεός το βλέμμα Του επάνω σου.
Κάνεις και την μικρή σου προσπάθεια και προχωρείς.


Ποιός, όταν δη ένα μικρό παιδάκι να προσπαθή με τα χεράκια του να κυλήση μια κοτρώνα, δεν θα τρέξη να το βοηθήση, για να μην παιδεύεται; Έτσι και ο Θεός, όταν δη την μικρή σου προσπάθεια, θα σε βοηθήση να νικήσης. Μερικοί, ενώ δεν καταβάλλουν καμμιά προσπάθεια να διορθωθούν, λένε: «Χριστέ μου, έχω αυτά τα πάθη.

Εσύ μπορείς να με απαλλάξης∙ απάλλαξέ με». Ε, πώς να βοηθήση τότε ο Θεός; Για να βοηθήση ο Θεός, πρέπει να καταβάλλη ο άνθρωπος την προσπάθεια που μπορεί. Δηλαδή είναι μερικά πράγματα που πρέπει να κάνη ο ίδιος ο άνθρωπος, για να βοηθήση μετά ο Θεός.

Σε καμμιά περίπτωση δεν βοηθιέται, αν δεν θέλη να βοηθήση ο ίδιος τον εαυτό του. Εμείς μερικές φορές πάμε να αποκτήσουμε την Χάρη και τα χαρίσματα του θεού με έναν μαγικό τρόπο. Νομίζουμε πως χωρίς αγώνα θα αποκτήσουμε μια αρετή ή ακόμη και θα αγιάσουμε. Για να δώση όμως ο Θεός, πρέπει να σπείρουμε. Πώς θα δώση ο Θεός χωρίς να εργασθούμε; Τι λέει το τροπάριο; «Της ερήμου το άγονον εγεώργησας».

Ο Θεός ρίχνει- ρίχνει βροχή, μαλακώνει το χώμα, αλλά και εμείς πρέπει να «γεωργήσουμε» το χωράφι μας. Το χώμα είναι έτοιμο, αλλά πρέπει να βάλουμε το υνί στο χωράφι και να το σπείρουμε∙ και ό,τι σπείρουμε, θα θερίσουμε. Αν όμως δεν οργώσουμε, πώς θα σπείρουμε; Κι αν δεν σπείρουμε, τι θα θερίσουμε; Γι’ αυτό να μη ρωτάτε μόνον τί μπορεί να κάνη ο Θεός, αλλά να ρωτάτε και τον εαυτό σας τί μπορείτε να κάνετε κι εσείς. Η τράπεζα του Χριστού δίνει πολύ μεγάλο τόκο. Αλλά, αν δεν κάναμε κατάθεση στην τράπεζα, πώς θα κάνουμε ανάληψη;
πηγή

Άγιοι Τριάντα Τρεις Πατέρες εν Ραϊθώ αναιρεθέντες

Ὡς πρὶν Ῥαχὴλ τὰ τέκνα, νῦν τοὺς Ἀββάδας,
Κλαίει Ῥαϊθώ, συγκεκομμένους σπάθαις.
Βιογραφία
Δύο μέρες μακριά από το όρος Σινά, προς την Ερυθρά θάλασσα, ήταν η έρημος της Ραϊθού, στο εσωτερικό της οποίας ζούσαν χριστιανοί αναχωρητές. Ήταν δε συγκεντρωμένοι πάνω σ' ένα όρος. Αλλά την ίδια μέρα (κατ' άλλους την 22α Δεκεμβρίου), που έγινε η σφαγή των πατέρων στο όρος Σινά, οι βάρβαροι αποφάσισαν να εξολοθρεύσουν και τους πατέρες που βρίσκονταν στην έρημο της Ραϊθού. Ο ηγούμενος της Μονής, Παύλος, ο οποίος θεωρείται ότι καταγόταν από την πόλη των Πατρών, μόλις είδε τον κίνδυνο, συγκέντρωσε τους αδελφούς όλους μέσα στο ναό και τους απηύθυνε λόγια γενναία και συγκινητικά. Τους θύμισε ότι σκοπός της ζωής τους είναι ο Χριστός και η Βασιλεία Του. Οτι γι' αύτήν ήταν όλες οι προσευχές, οι μελέτες, οι πόθοι και τα έργα τους. Και ότι τώρα τους παρουσιάζεται λαμπρότατη ευκαιρία ν' αποκτήσουν τα ωραιότερα στεφάνια, χύνοντας και αυτό το αίμα τους για τον μισθαποδότη Κύριο τους. Τους παρεκίνησε επίσης να ευχηθούν, ακόμα και γι αυτούς τους δυστυχισμένους που θα τους σκότωναν. Οι πατέρες συμφώνησαν με τα λόγια αυτά, και όλοι μαζί προσευχήθηκαν. Μόλις τελείωσαν την προσευχή τους, μπήκαν στο μοναστήρι οι βάρβαροι και έσπειραν παντού το θάνατο.
Τις σφαγές αυτές και τις αναιρέσεις διηγούνται ο μακάριος Νείλος ο Ασκητής, ο οποίος είχε διατελέσει έπαρχος Κωνσταντινουπόλεως, ο Αμμώνιος μοναχός στη Διήγησή του, καθώς και ο Αναστάσιος μοναχός ο Σιναΐτης κατά τον 7ο μ.Χ. αιώνα. Αρχικά η μνήμη τους εορταζόταν στις 28 Δεκεμβρίου, επικράτησε όμως να εορτάζεται σήμερα.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεῖς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς ἁγιόλεκτος τοῦ Λόγου χορεία, ἐν τῷ Σινᾷ καὶ Ραϊθῶ οἱ Ἀββάδες, ἀγγελικῶς ἠρίστευσαν ἀγώσιν ἱεροὶς ἰδρώσι γὰρ ἀσκήσεως, τῶν αἱμάτων τοὺς ὄμβρους, μυστικῶς κεράσαντες, χαρισμάτων κρατήρα, πνευματικῶς προτίθενται ἠμίν, ἐξ οὐ τρυφῶντες, αὐτοὺς μακαρίσωμεν.

Άγιοι Τριάντα Οκτώ Πατέρες εν Σινά αναιρεθέντες

Άγιοι Τριάντα Οκτώ Πατέρες εν Σινά αναιρεθέντες


Σπάθαι τὸ πράξαν ὧδε τοὺς πολλοὺς φόνους,
Τὸ δ' αὖ πεπονθός, ἄνδρες ἀρετῆς φίλοι.
Ἀββάδας ἀμφὶ τετάρτῃ καὶ δεκάτῃ κτάνε χαλκός.
Βιογραφία
Οι Άγιοι αυτοί Πατέρες ζούσαν μέσα στις σπηλιές του όρους Σινά την αγία μοναχική ζωή (κατά τον 5ο αιώνα μ.Χ.). Αλλά η ευσεβής ζωή τους ταράζεται ξαφνικά μια μέρα, με τρόπο άγριο και αιματηρό. Στίφη βαρβάρων, που λυσσούσαν κατά της χριστιανικής πίστης, φάνηκαν στις κατοικίες των χριστιανών αναχωρητών. Στην εμφάνιση αυτή οι Άγιοι ταράζονται στην αρχή. Συνέρχονται, όμως, αμέσως και μπροστά στη σφαγή και το θάνατο δείχνουν θαυμαστή ανδρεία και αφοβία. Δεν αρνείται κανένας την πίστη του. Οι βάρβαροι τους σφάζουν μέσα στις καλύβες και τους κήπους τους και αυτοί πεθαίνουν προσευχόμενοι, ψάλλοντας ύμνους, δοξολογίες και ευχαριστίες στο θεό. Και όπως θα έλεγε ο θεοκίνητος Απ. Παύλος, «τον καλό αγώνα της πίστης αγωνίστηκαν, το δρόμο τους τελείωσαν και την πίστη τους μέχρι θανάτου έτήρησαν». Από τα φονικά σπαθιά διεσώθησαν δύο Άγιοι, ο Σάββας και ο Ησαΐας, οι οποίοι και έθαψαν τους φονευθέντες και διηγήθηκαν τα σχετικά με αυτούς. (Αρκετά από τα ονόματα των πιο πάνω Οσιομαρτύρων Πατέρων βλέπε και 4η Διακαινησίμου στο Συναξάρι του Πεντηκοσταρίου).

Αγία Νίνα Ισαπόστολος

                                              Αγία Νίνα Ισαπόστολος               
Βιογραφία  
 Αγία Νίνα (ή Νίνω) γεννήθηκε στην Καππαδοκία, όπου κατοικούσαν πολλοί Γεωργιανοί και φέρεται ως συγγενείς του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ο πατέρας της, Ζαβουλών, ευσεβής και φημισμένος στρατιωτικός, πριν ακόμα νυμφευθεί, είχε φύγει από την πατρίδα του Καππαδοκία, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Η μητέρα της, Σωσάννα, ήταν αδελφή του Επισκόπου Ιεροσολύμων Ιουβεναλίου. Ο πατέρας της, φλεγόμενος από αγάπη προς τον Θεό, έγινε, με την συγκατάθεση της συζύγου του, μοναχός στην έρημο του Ιορδάνη. Η μητέρα της Αγίας Νίνας τοποθετήθηκε ως διακόνισσα στο Ναό της Αναστάσεως. Την Αγία Νίνα την παρέδωσαν στην ευλαβέστατη Γερόντισσα Νιοφόρα, για να την αναθρέψει.

Όταν η Αγία Νίνα μελετούσε το Ευαγγέλιο και έφθασε στο κεφάλαιο που έγραφε για την σταύρωση του Κυρίου, ο λογισμός της σταμάτησε στον χιτώνα του Χριστού. Αναρωτήθηκε που αν βρίσκεται άραγε η επίγεια πορφύρα του Υιού του Θεού. Της είπαν, λοιπόν, ότι κατά την παράδοση, αυτή φυλασσόταν στην πόλη Μιτσχέτη της Ιβηρίας (Γεωργίας). Τη μετέφερε εκεί ο ραβίνος της πόλεως που ονομαζόταν Ελιόζ, ο οποίος την είχε παραλάβει από το στρατιώτη που την κέρδισε στην κλήρωση κάτω από τον Σταυρό. Τα λόγια αυτά χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά της. Και παρακάλεσε την Θεοτόκο να την αξιώσει να πάει στην Χώρα των Ιβήρων, για να προσκυνήσει τον χιτώνα του Υιού και Θεού της. Η Παναγία άκουσε την προσευχή της και εμφανίσθηκε στον ύπνο της Αγίας. Την προέτρεψε να πάει στην Ιβηρία να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού και της πρόσφερε ένα Σταυρό από κληματόβεργες, που θα ήταν η ασπίδα και ο φύλακάς της. Η Αγία ξύπνησε και είδε στα χέρια της το θαυμαστό Σταυρό. Τον ασπάσθηκε, έκοψε μια κοτσίδα από τα μαλλιά της, την έπλεξε στον Σταυρό και πήγε να συναντήσει αμέσως το θείο της Επίσκοπο Ιουβενάλιο. Εκείνος διέκρινε το θέλημα του Θεού και της έδωσε την ευχή του. Έτσι μετά από εντολή της Θεοτόκου, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Γεωργία, περί τον 3ο Αιώνα μ.Χ. Η αποστολική της δράση και το χάρισμα της θαυματουργίας οδήγησαν τους βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν (265-342 μ.Χ.) και Νάνα στην αλήθεια του Χριστού.

Η Αγία βρήκε τον τόπο, όπου είχε εναποτεθεί ο χιτώνας του Χριστού, στον κήπο των ανακτόρων και εκεί ανήγειρε το Ναό του Αγίου Στύλου.

Η Αγία Νίνα κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη και ο Θεός την δόξασε διατηρώντας το τίμιο λείψανό της άφθαρτο.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ήχος πλ α' . Τον συνάναρχον λόγον
Ως ωραίοι οι πόδες σου οι ζηλώσαντες ακολουθήσαι ταίς τρίβοις των αποστόλων Χριστού, Νίνα σκεύος Παρακλήτου παμφαέστατον’ όθεν τιμώντες σε πιστώς, Γεωργίας φρυκτωρέ φωτόλαμπρε, σε αιτούμεν’ ημών τα σκότη λιταίς σου της αγνωσίας πόρρω σκέδασον.

Όσιος Σάββας πρώτος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας και κτήτωρ Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου

                                             Όσιος Σάββας πρώτος Αρχιεπίσκοπος Σερβίας και κτήτωρ Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου


Φωστήρ εδείχθης φωτίσας την Σερβίαν,
Έργοις λόγοις τε Σάββα των Σέρβων κλέος.
Βιογραφία
Ο Όσιος Σάββας έζησε στα τέλη του 12ου αιώνα και στις αρχές του 13ου αιώνα μ.Χ. Ήταν δευτερότοκος γιος του ηγεμόνα της Σερβίας Στεφάνου Α' Νεμάνια (στις βυζαντινές πηγές αναφέρεται Νεεμάν) και της πριγκίπισσας Άννας. Το λαϊκό του όνομα ήταν Ρέσκο. Από μικρό παιδί είχε μεγάλη συμπάθεια στις χριστιανικές αρετές και σε ηλικία 17 χρονών πήγε στο Άγιο Όρος, όπου με συγκατάθεση του βασιλιά πατέρα του έγινε μοναχός στη Μονή Βατοπεδίου και μετονομάστηκε Σάββας. Αργότερα, μετά τον θάνατο της γυναίκας του, ήλθε εκεί και ο βασιλιάς πατέρας του, Συμεών. Το βασιλικό παράδειγμα ακολούθησαν και άλλοι Σέρβοι ιδιώτες. Έτσι, περί το 1195, κτίστηκε η Σέρβικη Μονή Χιλιανδαρίου, με πρωτοβουλία του οσίου Σάββα. Στην εποχή του βασιλιά Θεοδώρου Λασκάρεως, ο όσιος Σάββας εστάλη από την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους στη Νίκαια για σπουδαίες υποθέσεις της. Τα προσωπικά όμως χαρίσματα του Όσιου έκαναν μεγάλη εντύπωση στον βασιλιά και τον Πατριάρχη, και τον ανάγκασαν να δεχτεί το αξίωμα του Αρχιεπισκόπου Σερβίας. Οι Σέρβοι τον υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά. Πράγματι ο όσιος Σάββας, εκτέλεσε τη διακονία του με θαυμαστό ζήλο. Υπήρξε ελεήμονας, αφιλοχρήματος και ανακούφιζε τους φτωχούς. Αργότερα ξαναπήγε στο Άγιο Όρος, από κει για προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, και ξαναεπέστρεψε στη Σερβία για να στηρίξει την πίστη των ομοεθνών του. Ο Άγιος Σάββας, αφού εργάσθηκε κατά Θεόν, κοιμήθηκε με ειρήνη στο Τύρνοβο το έτος 1236. Το ιερό λείψανό του βρέθηκε άφθορο, αλλά κάηκε το έτος 1594 από τον Σινάν πασά στο Βελιγράδι.


Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Αν βαριέσαι την προσευχή (διάλογος μ’έναν ασκητή)


Γέροντα, πολλές φορές, όταν πάω να προσευχηθώ, χίλιες δύο δουλειές μού παρουσιάζονται. Τι να κάνω;
- Όχι, παιδί μου. Δεν πρέπει να σταματάς τότε την προσευχή σου. Να θυμάσαι ότι με όλα αυτά “δοκιμάζει” ο Θεός αν έχουμε πραγματικά διάθεση για προσευχή. Οπότε, αν προσπαθήσεις και επιμείνεις στην προσευχή, έρχεται ο Θεός σε βοήθεια και σκορπάει όλες τις δυσκολίες.
 
 
Πολλές φορές, γέροντα, πάω να κάνω προσευχή και βαριέμαι!
- Όλα αυτά είναι του πονηρού, παιδί μου, που προσπαθεί να μας νεκρώσει πνευματικά. Αλλά εμείς δεν πρέπει να σταματάμε. Άκου αυτή την ιστορία απ’το γεροντικό: Υπήρχε κάποιος μοναχός και κάθε φορά που ήταν να κάνει την προσευχή του, τον έπιανε ρίγος και πυρετός και το κεφάλι του πονούσε. Και έτσι έλεγε μέσα του: “Να. Είμαι άρρωστος και κοντεύω να πεθάνω. Ας σηκωθώ, λοιπόν, πριν πεθάνω και ας κάνω την προσευχή”. Μ’αυτό, λοιπόν, τον λογισμό βίαζε τον εαυτό του και έκανε την προσευχή. Και μόλις τελείωνε η προσευχή, τελείωνε και ο πυρετός. Και πάλι μ’αυτό το λογισμό, ο μοναχός αντιστάθηκε και έκανε την προσευχή και έτσι νίκησε -με τη Χάρη του Θεού- τον πονηρό… Αυτό, παιδί μου, είναι παράδειγμα για όλους μας…

Ο υποκριτής κατά τον Μέγα Βασίλειο


o ypokritis kata ton mega vasileio

«Υποκριτής είναι εκείνος που υποδύεται ξένο πρόσωπο στο θέατρο

Ενώ είναι δούλος, πολλές φορές υποδύεται το πρόσωπο του Κυρίου,
 και ενώ είναι κοινός πολίτης, υποδύεται το πρόσωπο του Βασιλιά.

Έτσι και η ζωή αυτή. Οι πιο πολλοί παίζουν θέατρο, σαν να παίζουν 
στη σκηνή της δικής τους ζωής, έχοντας άλλα στην καρδιά και 
επιδεικνύοντας άλλα φανερά στους ανθρώπους.

Οι υποκριτές μοιάζουν με τις υφάλους. Ενώ κρύβουν βαθιά στις
 ψυχή τους το φθόνο και το μίσος, δείχνουν στο πρόσωπο τους τα
 χρώματα της αγάπης. Έτσι μοιάζουν με τις υφάλους, τις βραχώδεις 
προεκτάσεις που μόλις καλύπτονται από την επιφάνεια της θάλασσας, 
και κρύβουν μεγάλο κίνδυνο για τα σκάφη που θα πέσουν επάνω τους».

Μέγας Βασίλειος

ΤΙ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΕΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ π. ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ



Πολλές φορές, σε συζητήσεις με νέους ανθρώπους, μας ρωτούνε «τι έχει να πει η Εκκλησία στο σύγχρονο άνθρωπο και μάλιστα στο νέο;». Ζούμε σε μια εποχή εικονικής πραγματικότητας. Η νεανική γλώσσα, εκτός από ελλειπτική, είναι και αυτή εικονική. Η σκέψη έπαψε να είναι πολύπλοκη και αναλυτική και είναι απλή και σύντομη, όσο μια εικόνα κι ένα τραγούδι που ανεβαίνει στο Facebook. Παράλληλα, τα πάντα πορεύονται στη λογική της επιβίωσης, της χρηματικής, αλλά και της εργασιακής. Ποιος ασχολείται με ιδέες; Ποιος αναφέρεται σε μεταφυσικές αναζητήσεις, ενώ το παρόν, το «εδώ και τώρα’ που είναι πολύ δύσκολο μας αφορά. Το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο λειτουργεί στη λογική του συμπληρώματος του σχολικού προγράμματος, ενώ αρκετά παιδιά, και μάλιστα καλοί μαθητές, είναι πρόθυμοι να απαλλαγούν από αυτό, για να μην έχουν φόρτο εργασίας και να μπορούν να ασχοληθούν με τα σημαντικά για το πέρασμα στο Πανεπιστήμιο μαθήματα. Η κατήχηση θεωρείται μια ξεπερασμένη διαδικασία. Μόνο ίσως στην κατασκήνωση και στις γιορτές, όπου πολλά παιδιά ζούνε κάτι από τον τρόπο της Εκκλησίας να μπορεί να απομένει ένα ίχνος πνευματικής αναζήτησης.
                Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν για δρόμο που οδηγεί στην απελπισία και στο κλείσιμο στον εκκλησιαστικό εαυτό μας. Ας πούμε τα λιγοστά μας λόγια γι’ αυτούς που έμαθαν και θέλουν να τα ακούσουν. Είναι όμως έτσι;
                Ας μην λησμονούμε ότι η Εκκλησία εμφανίστηκε σε έναν κόσμο κακίας, διαφθοράς, εξουσίας, βίας, εκμετάλλευσης, ισοπέδωσης της αξίας του ανθρώπινου προσώπου. Ο αρχηγός της γεύτηκε στην ύπαρξή του το μαρτύριο, τόσο της απόρριψης  από τους ιδίους του, αλλά και από την εξουσία του κόσμου, φθάνοντας στο θάνατο της αισχύνης. Το ίδιο και οι απόστολοι, που συνέχισαν το έργο Του. Όμως, μέσα από τη δική Του Ανάσταση, οι χριστιανοί πάλεψαν και άλλαξαν τον κόσμο. Πρώτα με το λόγο, που εμφορούνταν από το ήθος της αγάπης. Μια παρέα αγάπης που άλλαξε τον κόσμο και τις ζωές όλων όσων εντάχτηκαν σ’ αυτήν ήταν η κοινότητα της πρώτης Εκκλησίας. Αφύπνισε συνειδήσεις αυτή η κοινότητα. Έδωσε μία νέα θέα στον κόσμο. Γιατί μίλησε στις βαθύτερες ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης: να νικήσει τον θάνατο, να μπορεί να ξεπεράσει με την αγάπη κάθε κακία, κάθε εξουσία, κάθε απόρριψη.
                Αυτό λοιπόν έχουμε να πούμε και σήμερα στους νέους ανθρώπους, αλλά και στον κόσμο. Μπορεί οι μεγαλύτεροι να κουβαλάμε φορτία και μάλιστα δυσβάσταχτα. Φορτία αποτυχίας, λύπης, απουσίας οραματισμού. Φορτία προσωπικής νωθρότητας, απαισιοδοξίας, συμβιβασμού. Την παράδοσή όμως της ύπαρξής μας σ’ αυτά δεν δικαιούμαστε να την μεταφέρουμε στη νέα γενιά. Γιατί έτσι τη θέλει κι εκείνη ο πολιτισμός. Νωθρή, συμβιβασμένη, απαισιόδοξη. Για να την κρατά καθηλωμένη στην ανάγκη από αυτόν και να κρύβει την ελπίδα.
                Ζούμε όμως αυτή την προσωπική νωθρότητα, την απαισιοδοξία και τον συμβιβασμό στην Εκκλησία σήμερα. Στην καλύτερη περίπτωση αντιδρούμε με έναν ακτιβισμό, που να λέει ότι κάτι προσπαθούμε να κάνουμε. Συνήθως όμως καταφεύγουμε στις ακολουθίες και τις προσευχές μας, στις παραδόσεις και τα έθιμά μας και καθηλωνόμαστε σε μία ανιστορική προσέγγιση του κόσμου. Ζούμε στο παρελθόν και είμαστε κι ευχαριστημένοι που το κρατούμε αλώβητο. Επίσκοποι, ιερείς, λαϊκοί φτάσαμε στο σημείο να έχουμε παραδοθεί στο χθες. Εγκλωβισμένοι στη συνήθεια, στο γεγονός ότι το παρελθόν μας έχει αγίους, έχει μνημεία, έχει γιορτές που θα κάνουν κι αυτή τη γενιά να συνεχίσει να το αγγίζει. Πού είναι η φρεσκάδα του Ευαγγελίου όμως;
                Το πώς θα μιλήσουμε στον άνθρωπο και ιδιαίτερα στο νέο είναι πρόβλημα. Και δεν αρκεί ο λόγος. Χρειάζεται να επανέλθουμε στο ήθος και τον τρόπο της κοινότητας που θα κάνει τους νεώτερους να χαίρονται να είναι μέλη της. Αυτό που ζούμε στην κατασκήνωση, στην οποία με λαχτάρα πολλά παιδιά και νέοι, ακόμη κι αν δεν συμμετέχουν τον υπόλοιπο χρόνο στη ζωή της Εκκλησίας, σπεύδουν να συμμετάσχουν και να συνυπάρξουν, ανοίγοντας στις ψυχές τους χώρο για το Χριστό και την αγάπη. Αυτό γιατί δεν μπορεί να συμβεί στις ενορίες μας; Μήπως γιατί δεν λαμβάνουμε ιδιαίτερα υπόψιν τον κόσμο στον οποίο ζούμε; Ή έχουμε περιορίσει τη στόχευση και το ενδιαφέρον μας στην ανακούφιση των υλικών αναγκών των ανθρώπων, οι οποίοι όμως δεν έχουν σχέση με τις ενορίες τους.  Γίνονται λήπτες βοήθειας, χωρίς να προβληματίζονται για τη ζωή από την οποία ξεκινά η θέληση για βοήθεια.  
                Χρειάζεται να ξαναβρούμε τις πνευματικές μας υποδομές. Τη λατρεία, την αγάπη, το μοίρασμα, τη ζεστασιά των ψυχών. Τη φυσική παρουσία του ιερέα και των λαϊκών στη ζωή των άλλων ανθρώπων και ιδίως των νέων. Δεν είναι πάντοτε ο Επίσκοπος και ο ιερέας οι καταλληλότεροι για να κάνουν τους δασκάλους και τους κατηχητές στη ζωή των νέων. Σίγουρα όμως δεν μπορεί να απουσιάζουν από αυτή τη ζωή. Να οχυρώνονται πίσω από διοικητικά ή άλλα καθήκοντα, πίσω από τις πανηγύρεις και τα έθιμα και τη διατήρηση του χθες, ξεχνώντας ότι στην Εκκλησία ισχύει το «σήμερον», το αιώνιο και δυνατό.
                Το υλικό της κατήχησης είναι ένας δρόμος. Ο κατηχητής όμως, το πρόσωπο, αξιοποιεί και δίνει ζωή στο υλικό ή το αφήνει να σβήνει και να χάνεται. Το υλικό δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για την απουσία ζήλου, για την διαρκή ανανέωση της ψυχής και της διάθεσης την οποία καλείται να χτίζει μέσα από τη σχέση του με το Χριστό και την Εκκλησία εκείνος που θέλει να μοιραστεί την προφητική του αποστολή με τους άλλους και ιδίως τα παιδιά και τους νέους.
                Τι έχει και τι θέλει να πει η Εκκλησία στο σύγχρονο άνθρωπο και ιδιαίτερα στο νέο;
                Σίγουρα πολλά. Κατά τη γνώμη μας όμως τρεις είναι οι κύριοι άξονες της κατηχητικής και της εν γένει διακονίας όλων μας στο έργο της ιεραποστολής. Ο Χριστός, η σωτηρία και η Βασιλεία του Θεού. Ο Χριστός ως Πρόσωπο και όχι ως Ιδέα. Ο Χριστός ως η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή, που γίνεται συνοδοιπόρος μας μέσα από την προσευχή και το μυστήριο της Ευχαριστίας. Μέσα από την αγάπη την οποία αντλούμε καλώντας Τον στην δική μας πορεία και μιμούμενοι το παράδειγμα των αγίων Του, όλων εκείνων δηλαδή που προηγήθηκαν στο δρόμο αυτό. Η σωτηρία που σημαίνει Ανάσταση από κάθε θάνατο. Από τα πάθη, από το μίσος, τη διάσπαση της ψυχής και της ύπαρξης, τους περισπασμούς των βιοτικών και της κρίσης. Ανάσταση από την κυριαρχία του χρόνου και του εγωκεντρισμού. Η Βασιλεία του Θεού που έγκειται  στην αναβίωση της κοινότητας που είναι η αυθεντική εκκλησιαστική ζωή. Όπου ο καθένας θα χαίρεται το χάρισμα του προσώπου μέσα στη συνάντηση με το «εμείς». Στην ενορία που θα λειτουργεί ως οικογένεια, στην οποία όποιος θέλει θα μπορεί να είναι μέλος, αρκεί να σέβεται και τους άλλους, να μπορεί να τους αγαπά και να δίνει τον εαυτό του.
                Όλα αυτά μέσα από μια γλώσσα που να έχει να κάνει με το πάντοτε ανακαινίζον του χαροποιού οίνου  της πίστης, αλλά και με την ανάγκη να  γίνουν καινοί οι ασκοί για να μπορούν να αντέξουν την ορμή του. Ναι, χρειάζεται να αξιοποιήσουμε το Διαδίκτυο. Να συζητήσουμε με τον κόσμο με τον τρόπο που εκείνος καταλαβαίνει, μέσα από την μουσική, τα πολυμέσα, τα social networks, αλλά χωρίς να αφιστάμεθα των πηγών μας και της αλήθειας που δίνουν στη ζωή. Μέσα από το Ευαγγέλιο και την Παλαιά Διαθήκη, μέσα από την πατερική παράδοση, την ασκητική μαρτυρία, τη σύγχρονη θεματική. Να προσπαθήσουμε να μεταφράσουμε το δόγμα σε αλήθεια, σε ήθος, σε στάση ζωής. Να μη λυγίσουμε μπροστά στην υπονόμευση και την απόρριψη των ΜΜΕ, του σχολείου, της οικογένειας. Για όλους είναι το μήνυμα, όχι μόνο για τους δικούς μας. Και το μήνυμα γεννά νόημα, χαρά και ελπίδα και δεν μένει σε μία ηθικιστική βελτίωση του ανθρώπου.
                Πώς να μιλήσεις όμως  για ό,τι δεν ζεις ή δεν θέλεις να ζήσεις; Τα πρόσωπα είναι που μεταδίδουν την αλήθεια. Και είναι γνώση η αλήθεια, αλλά και βίωμα. Είναι κοινωνία με το Χριστό και κοινωνία με τους ανθρώπους. Τα πρόσωπα είμαστε εμείς. Ο καθένας μας. Κληρικός και λαϊκός που δεν εφησυχάζει. Που δεν υποτάσσει το είναι του στην νωθρότητα, τον συμβιβασμό, την απαισιοδοξία. Ο κόσμος περιμένει χρήμα και περιουσίες. Γι’ αυτά μιλά. Η Εκκλησία όμως παλεύει εναντίον του πνεύματος του πονηρού, το οποίο με αφροσύνη διαλύει κάθε ελπίδα, καθιστώντας τη ζωή του καθενός κόλαση όταν δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους άλλους. Όταν παραμένει στα δικαιώματά του, στις αλήθειες του, στους τρόπους του. Όταν για όλα του φταίνε εκείνοι και ποτέ ο ίδιος. Η Εκκλησία δείχνει και προκαταγγέλλει το Χριστό τοις πάσι. Κι αυτός ο δρόμος είναι για όλους και για τους νέους και για τους μεγαλύτερους. Ας συνεργαστούμε για να μην τον αποκρύψουμε.
 Εισήγηση στην τριήμερη συνάντηση εργασίας
για την ανανέωση του κατηχητικού λόγου
που έγινε στη Λευκάδα 16-18 Νοεμβρίου 2012  

«Συνάντηση ενός ηλιθίου με μια ιδέα» Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φθιώτιδος Νικολάου


Έχει διαπιστωθεί ότι τα τελευταία χρόνια το φαινόμενο του φανατισμού παρουσιάζει επικίνδυνη έξαρση. Και δεν είναι μόνο ο χώρος του Ισλάμ που ως εκ φύσεώς του έχει ιδιαιτερότητα να εκτρέφει φανατισμένες συνειδήσεις, αλλά ακόμα και μέσα στο χώρο της ελευθερίας, στην Εκκλησία του Χριστού συναντά κανείς μικρόνοες που ζουν την εξαλλοσύνη του μεγαλείου μιας παραποιημένης ιδέας κι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μ’ αυτό τον τρόπο, με τις ακρότητες και τη βία, επιτελούν έργο θεάρεστο.
Αιτία και πηγή φανατισμού είναι ο εγωισμός και η παράνοια.  Ο φανατικός επιζητεί να επιβάλει διαπαντός μέσου και τρόπου το δικό του πιστεύω αγνοώντας με τον τρόπο αυτό την ελευθερία των άλλων προσώπων. Η μεγαλομανία και ο εγωκεντρισμός τον οδηγούν σε κρίσεις και αντιθέσεις προς το περιβάλλον του. Η επιμονή που τον διακρίνει στην επιβουλή των ιδεών του δεν είναι ζήλος, αλλά έλλειψη του γνησίου χριστιανικού πνεύματος, που βασίζεται στη φράση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν…» (Μαρκ. η΄ 34).
Βλέπει κανείς εκδηλώσεις φανατισμού και απορεί πως υπάρχουν άνθρωποι που γίνονται κομβολόι στα χέρια των δημαγωγών, ποδοπατώντας έτσι το μεγάλο δώρο της ελευθερίας που τους έδωσε ο Θεός να σκέπτονται αβίαστα, αντικειμενικά, ήρεμα, και να αποφασίζουν ανεπηρέαστα. Το τραγικό δε σ’ αυτούς τους τύπους των ανθρώπων δεν είναι μόνο η επιμονή σε μια ιδέα, αλλά η επιβολή της στους άλλους με κάθε τρόπο ακόμα και με βία.
Ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός γι’ αυτούς είναι εκείνος που δίνει το παρακάτω απόφθεγμα: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δυστύχημα από τη συνάντηση ενός ηλιθίου με μια ιδέα».
Τελικά οι φανατικοί δεν είναι μόνο φαρισαίοι και εγωκεντρικοί, είναι και παρανοϊκοί. Ο Κικέρων τους φανατικούς ονομάζει δαιμονισμένους και οι Πατέρες της Εκκλησίας μας «Ψευδοπροφήτες» Είναι μια αρρώστια της προσωπικότητας που αν δεν αντιμετωπισθεί με τα φάρμακα της αγάπης και της μακροθυμίας κινδυνεύει να προκαλέσει ανεπανόρθωτα τραύματα στο σώμα της κοινωνίας. Η Εκκλησία μας βλέπει με κατανόηση το απόστημα αυτό του μυστικού Σώματός της. Για την θεραπεία του δεν ακολουθεί τα άκρα, αλλά με σύνεση και μητρική κατανόηση ανέχεται και μακροθυμεί. Όπου δε επιβάλλεται, παίρνει τα απαραίτητα παιδαγωγικά μέτρα για τη διαφύλαξη του πληρώματός της από την επικίνδυνη αυτή υστερία.
Άλλωστε μόνος του ο οργανισμός της Εκκλησίας αποβάλλει κάθε περιττό που δεν ακολουθεί την όλη λειτουργία του. Στην Εκκλησία όλοι μαζί ενωμένοι με μια καρδιά και ένα πνεύμα πορευόμαστε το δρόμο του αγιασμού και της τελειώσεως. Κανείς δεν διεκδικεί το αλάθητο και το αναμάρτητο. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μέσα από την αμαρτία μπορεί να ξεπηδήσει η αρετή και ότι μέσα από την φαινομενική αρετή μπορεί να ξεπηδήσει η διαφθορά. Εκείνος που ενεργεί τη σωτηρία της Εκκλησίας είναι ο Ιησούς Χριστός. Η αγωνιστικότητα και ο ένθεος ζήλος δεν αποκλείονται από την Εκκλησία όταν προέρχονται από ταπεινή και αγαπώσα καρδία.
Ο ζήλος και ο ενθουσιασμός ενός συνειδητού χριστιανού δεν έχουν καμία σχέση με το φανατισμό, διότι ο πιστός που εμφορείται από γνήσιο εκκλησιαστικό πνεύμα, γνωρίζει να υποχωρεί, να ταπεινώνεται και να υπακούει. Πάνω απ’ όλα δε να εμπιστεύεται τα πάντα στα χέρια του προνοητού Θεού, ο οποίος και «εκ των λίθων δύναται εγείραι τέκνα τω Αβραάμ» (Λουκ. γ΄ 8).
Ο θρησκευτικός φανατισμός σε τούτο διαφέρει και καθίσταται πιο επικίνδυνος από τους άλλους, πολιτικούς, φυλετικούς κ.λπ. φανατισμούς, ότι παρέχει την ψευδαίσθηση της νομιμότητας και της ηθικότητας, ότι δηλαδή ο αγώνας γίνεται για την αλήθεια και την ηθική.
Υπάρχει όμως αλήθεια και ηθική εκεί όπου δεν υπάρχει ταπείνωση και αγάπη; Ας προσέξουμε. Μην αφήσουμε το διάβολο να μας κτυπήσει εκ δεξιών. Αν υποκύψουμε, η πλάνη μας θα είναι μεγάλη.
Ο Θεός θέλει να συνοδεύονται ο ενθουσιασμός και ο ζήλος από την αγάπη και τη συναίσθηση ότι κι αν εμείς σήμερα στέκουμε, δεν αποκλείεται  αύριο να πέσουμε και να συντριβούμε.

Στο σκάφος της πατρίδας δεν είμαστε μόνο συνεπιβάτες αλλά και συνυπόλογοι του Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου,



από το Σαββατιάτικο ένθετο της «δημοκρατίας» για την Ορθοδοξία
Σε εποχή κυριαρχίας των περιώνυμων και ποικιλώνυμων αγορών, οι οποίες έχουν εισβάλει τα τελευταία χρόνια στη διεθνή σκηνή, έχουν ανατρέψει οικονομίες και κυβερνήσεις, έχουν εξουθενώσει λαούς και έχουν εξαφανίσει μεγάλες επιχειρήσεις, μας έχει διαφύγει η πολυαιώνια ύπαρξη και λειτουργία μιας άλλης αγοράς, που ρυθμίζει,  σταθμίζει και αξιολογεί του καθενός μας την ύπαρξη και τη ζωή!
Είναι η αγορά του χρόνου, η μοναδική αγορά για την οποία γίνεται λόγος στην Αγία Γραφή, με την περίφημη παύλεια προτροπή «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισι». 
Σαν τα ορμητικά ποτάμια κυλούν οι μέρες της επίγειας ζωής μας, χωρίς να το συναισθανόμαστε, χωρίς να συνειδητοποιούμε, μέσα στη δίνη της καθημερινότητάς μας πότε ήμασταν μικρά παιδιά, πότε φτάσαμε στη σημερινή μας ηλικία…
Και όταν σε στιγμές αυτοσυγκέντρωσης και αυτοσυνειδησίας επιχειρούμε έναν απολογισμό της ζωής μας, σχεδόν πάντα μια γεύση πικρή απομένει, καθώς διαπιστώνουμε ότι δεν κάναμε όσα μπορούσαμε και έπρεπε, δεν εκτιμήσαμε πρόσωπα και καταστάσεις, δεν εκμεταλλευτήκαμε τον χρόνο  και τις ευκαιρίες  που μας δόθηκαν και χωρίς επιστροφή στη χοάνη του παρελθόντος βυθίστηκαν.
Η ζωή, όταν δεν εκμεταλλευόμαστε κατάλληλα τον χρόνο, βλέποντάς την προς τα εμπρός, μας φαίνεται, ίσως, μεγάλη. Βλέποντας, όμως, προς τα πίσω, μας φαίνεται απελπιστικά μικρή.
Αν, όμως, ζήσουμε δημιουργικά, τότε κοιτάζοντας προς το μέλλον η ζωή φαίνεται μικρή, αλλά στρέφοντας το βλέμμα μας προς το παρελθόν μάς φαίνεται μεγάλη.
Οι Λατίνοι έλεγαν ότι «η ζωή είναι μικρή αλλ’, αν ξέρεις να τη χρησιμοποιείς, είναι μεγάλη», ενώ ένας Γερμανός σοφός έλεγε ότι «θα γινόταν πάμπλουτος, αν ζητούσε και έπαιρνε, σαν ελεημοσύνη, από τους ανθρώπους κάθε άσκοπα χαμένη στιγμή της ζωής τους»!
Αλλωστε, καταπώς επισημαίνει και ο Δημοσθένης,  «όσοι δεν εκμεταλλεύονται σωστά τις ευκαιρίες, που τους προσφέρει ο χρόνος, ούτε κι  αν τους συνέβη κάτι καλό από τους θεούς δεν το θυμούνται».
Η έλευση του νέου ημερολογιακού έτους 2013 σηματοδοτεί για όλους μας μια ακόμα ευκαιρία για εκμετάλλευση, για αλλαγή τρόπου σκέψης και πορείας ζωής, μια και «αι ημέραι πονηραί εισι»!
Σκιάστηκε, βέβαια, ο ερχομός του από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα κατάθλιψης, ανασφάλειας και απελπισίας, από τα δεινά που το 2012 κληροδότησε στην πατρίδα μας και στον καθένα μας χωριστά.
Ταυτόχρονα, όμως, οι ευχές που αντηλλάγησαν όλες έκρυβαν την ελπίδα της αλλαγής, την προσμονή  μιας καλύτερης ζωής, το ξημέρωμα μιας νέας, καλύτερης για την πατρίδα μας εποχής.
Αλλά οι ευχές δεν πρέπει να παραμείνουν ευχές, πρέπει να εξαργυρωθούν στο χρηματιστήριο του χρόνου, επιβάλλεται να γίνουν πραγματικότητα!
Ας μην ξεχνάμε ότι «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή»!
Και μας περιμένει πολλή δουλειά τον καινούργιο χρόνο, για να συντηρήσουμε τις ελπίδες μας, να πραγματώσουμε τα όνειρά μας, να δημιουργήσουμε μια καλύτερη Ελλάδα για τα παιδιά μας!
Ας σταματήσουμε να αναρωτιόμαστε τι κάνει η πατρίδα μας για μας και ας προβληματιστούμε τι κάνουμε εμείς για την πατρίδα μας!
Ας συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, ότι  στο σκάφος της όλοι είμαστε όχι μόνο συνεπιβάτες αλλά και για την πορεία του συνυπεύθυνοι και για το ναυάγιό του απέναντι στις προηγούμενες και τις μελλοντικές γενιές συνυπόλογοι!
Ας υποδεχθούμε, λοιπόν, τον νέο χρόνο με αποφασιστικότητα, θέληση και διάθεση δημιουργίας και με «καρδίαν καινήν» (Ἱεζ. 36,26), ως «καινοί άνθρωποι» (Εφεσ. 4,24) και με «όνομα καινόν» (Αποκ. 2,17) ας βιώσουμε το νέο έτος ψάλλοντας την «καινήν ωδήν» (Αποκ. 5,9 και 14,3), της αγάπης, της φιλαδελφείας, της κοινωνικής αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης, υποστηρίζοντας με τόλμη τις αλήθειες του Θεού και τα δικαιώματα του ανθρώπου!   

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...