ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΑ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ

Η συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας και η υπέρβαση της ανθρώπινης εξαθλίωσης έχουν ένα κοινό σημείο. Έχουν ξεπεράσει το απόγειο της ανοχής από την ελληνική κοινωνία που καλείται πλέον επιτακτικά να αναλάβει τις ευθύνες της. Ευθύνες που αντιλαμβάνονται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό οι πλέον αδύναμες πληθυσμιακές ομάδες που πλήττονται περισσότερο όλων όταν τα καθεστωτικά ανδρείκελα εκτελούν ενσυνειδήτως ανθελληνικές εντολές.  

Δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από τους έχοντες και κατέχοντες προνομιακή θέση μέσα στο καθεστώς της σήψης και της κατοχής. Αυτοί ανήκουν συνειδητά στους συνεργάτες του ψευτορωμέϊκου που δεν ενοχλούνται από τον κίνδυνο συρρικνώσεως της πατρίδος και την ταυτόχρονη αύξηση της πείνας. Στην αντίπερα όχθη υπάρχουν σύμφωνα με έρευνες περίπου 20000 Έλληνες άστεγοι που ήταν είτε οικοδόμοι είτε ελεύθεροι επαγγελματίες και οι οποίοι ζητούν μεταξύ άλλων τροφή, στέγη και μέριμνα για να μην υπάρχουν άστεγοι στην πατρίδα μας!

Ναι, αυτοί οι άνθρωποι σκέπτονται μαζί με τους εαυτούς τους και τους συμπατριώτες τους. Διαθέτουν αυτή τη δύναμη ψυχής που είναι μια από τις μεγαλύτερες αρετές της Ελληνικής Φυλής όταν η Αριστερά αδιαφορεί για τη φτωχοποίηση των Ελλήνων και επιτίθεται σε όποιον Έλληνα αντιστέκεται. 

Κάποιοι αδύναμοι συνάνθρωποί μας μαζί με την υγιή πλειοψηφία που υποφέρει ζεσταίνουν τις καρδιές με ενότητα εθνική και λαϊκή όταν οι Τούρκοι σηκώνουν το άγριο και μισερό βλέμμα του βαρβάρου επάνω σε 152 ελληνικά νησιά ζητώντας άμεσα 16 από αυτά. Βλέπετε οι προστάτες τάχα του λαού, οι προστάτες του χαμού στην πραγματικότητα που έρχεται και οι κυβερνητικοί ψευδοσωτήρες θέλουν να κρατήσουν υπνωτισμένο το λαό και διαιρεμένο ανάμεσα στα δύο δικά τους αδιέξοδα. Αδιέξοδα που έχουν όμως την ίδια απόληξη. Μικρότερη Ελλάδα και λιγότερους Έλληνες.

Μικρό βάρος έχει ποιος θα βάλει τους περισσότερους φόρους και ποιος θα αποκόψει περισσότερα στρέμματα ελληνικής γης. Διόλου πρέπει να μας ενδιαφέρει αν θα είναι σοσιαλφιλελεύθερος ή κομμουνιστής ο εκτελεστής του Εθνικού Μας Σώματος. Αυτό που πρέπει να συμβεί είναι να κινήσουμε τον επαναστατικό ανηφορικό δρόμο ώστε να μην ακρωτηριαστεί η Πατρίδα. Να νιώσουμε βαθιά μέσα μας πως το Εθνικό Σώμα το αποτελούν από κοινού και αδιαιρέτως η Ελληνίδα Γη και ο Έλλην Άνθρωπος.

Σήμερα λοιπόν οι βρώμικοι στη ψυχή και οι νόθοι στο αίμα απόβλητοι έχουν βαλθεί να χωρίσουν τα ουσιαστικά συστατικά της υπάρξεως του Ελληνισμού. Έχουν καλλιεργήσει το παρακμιακό στοιχείο της νεκρής συναισθηματικής φύσης μέσα στο λαό μας. Είναι όμως ακόμη πιο εξοργιστικό το άκουσμα των ειδήσεων περί της διαρκώς αυξανόμενης εκχωρήσεως της εθνικής μας κυριαρχίας, ειδικά όταν αυτό συνοδεύεται από τις δραματικές εκκλήσεις των καθεστωτικών ΜΜΕ περί αμβλύνσεως τάχα του ανθρώπινου πόνου μήπως και αποδεχτούν οι ραγιάδες την νέα τακτική. Λιγότερη πατρίδα, λιγότερες δαπάνες, περισσότερη στήριξη του καθεστώτος από την παγκόσμια σιωνιστική διακυβέρνηση.

Δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαία τα γεγονότα του καιρού μας. Δεν είναι τυχαίες οι έρευνες για το γεωφυσικό μας πλούτο, δεν είναι τυχαία η σπορά του μίσους προς τον Λαϊκό Εθνικισμό όταν δυτικοί αναλυτάδες παραδέχονται ότι εμείς θα ανατρέψουμε το σάπιο. Δεν είναι τυχαίες οι τουρκικές απειλές που μας λέγουν πως πουλάμε νησιά, πως υπάρχουν μυστικές προδοτικές συσκέψεις Αθηνών και Άγκυρας, πως ενοχλούνται από την παρουσία του ελληνικού εθνικισμού στη Θράκη και πως θα έρθουν να ζητήσουν πίσω το λογαριασμό των ελληνικών νησιών και της Θράκης που δήθεν δικαιούνται. Δεν είναι τυχαία φυσικά η ευνοϊκή κάθοδος στις δικές μας θερμές θάλασσες σε Αιγαίο και Μεσόγειο του Ρωσικού Στόλου στο σύνολό του σχεδόν όταν οι προσκυνημένοι των Αθηνών παζαρεύουν πατρίδα και ψυχές σε φτώχεια και ευρώ.

Απέναντι στο κύμα των ανθελληνικών μεθοδεύσεων αντιδρούν οι Έλληνες Στρατιωτικοί που αφήνουν επιτέλους την οργή τους να ξεσπάσει για την ολοφάνερη προσπάθεια της αποψιλώσεως του ηθικού και του έμψυχου δυναμικού τη στιγμή που επιβάλλεται εθνική ανάταση κι όχι μιζέρια. Από τους ανθρώπους που γνωρίζουν από μπαρούτι και από πόνο και από εργασιακό κάματο, από Λαό και Στρατό θα στηθεί και πάλι η Πατρίδα στα σωστά της όρια, στο αληθινό της βάθρο.

Ο αυτοκράτορας της μεσαιωνικής ελληνικής αυτοκρατορίας Μέγας Κωνσταντίνος είχε πει: « Αγνοώ που τελειώνουν τα σύνορα της Ελλάδος γιατί τα ορίζουν τα οστά των προγόνων μας και εκεί που φτάνει η λόγχη μας». Για εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές τα σύνορα της πατρίδος μας τα ορίζει το αίμα των προγόνων μας. Αντιθέτως μας εξοργίζει η σπατάλη  του αίματος των συμπατριωτών μας στο βωμό μιας ξένης παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Την Νέα Ελλάδα που έχουμε χρέος να σηκώσουμε στο ύψος που της ανήκει θα την φτιάξουμε μαζί με τους Έλληνες που διαθέτουν αίμα και δάκρυ ελληνικό. Με τους Έλληνες που έχουν μια πυρωμένη ελληνική καρδιά. Ανάμεσα στο λαό και το στρατό μας. Θα σπάσουμε τις αλυσίδες του χειμαζόμενου λαού μας και έτσι ενωμένοι θα θωρακιστούμε και θα κινήσουμε να λευτερώσουμε τις σκλάβες ελληνικές πατρίδες και τους φυλακισμένους τάφους μας. Τα σύνορα της ανθρωπιάς και των εθνικών μας εδαφών δεν είναι στα χέρια βαρβάρων και δειλών αλλά ανδρείων Ελλήνων Εθνικιστών και Πολεμιστών.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ

πηγή

Βιοηθικὴ καὶ τὸ ἦθος τῆς Ὀρθοδοξίας Σκουτέρης Κωνσταντῖνος

(1) Status Questionis.

Ἡ πρόοδος πού ἔχει σημειωθῆ στήν ἰατρική τά τελευταῖα χρόνια, τόσο στόν τομέα τῆς θεραπευτικῆς, ὅσο καί στόν τομέα τῆς γενετικῆς καί τῆς βιολογίας, πέρα τοῦ ὅτι εἶναι ἐντυπωσιακή καί συχνά ἔξω καί ἀπ᾿ αὐτά τά ὅρια τῶν προσδοκιῶν τοῦ ἀνθρώπου, προκαλεῖ τή θεολογία καί φαίνεται νά τήν ἐξωθῆ σέ ἐπανερμηνεία καί ἐπαναθεώρηση τῶν παραδοσιακῶν της ἀντιλήψεων. Ὡστόσο σέ κύκλους θεολόγων, ἀλλά καί μή θεολόγων πλανᾶται τό ἐρώτημα· ῎Εχει ἡ θεολογία τά ἀπαραίτητα ἐφόδια γιά νά δώση ἀπάντηση σέ ἐρωτήματα, τά ὁποῖα ἐπιτακτικά θέτει ἡ σύγχρονη ἐπιστημονική ἔρευνα; Μήπως ἡ ἠθική της εἶναι παρωχημένη καί ἀναποτελεσματική, ἀνίκανη νά ἀντιμετωπίση τά νέα δεδομένα καί τίς ἁλματώδεις ἐξελίξεις πού ἀναφέρονται στή βιολογική ὕπαρξη καί λειτουργία τοῦ ἀνθρώπου; Μήπως ὁ λόγος της ἀφορᾶ μόνο στήν πνευματική σφαῖρα τῆς ὑπάρξεως καί δέν μπορεῖ νά εἶναι συμβατός μέ τήν πραγματικότητα τῆς ἐξελίξεως, ἤ ἀκριβέστερα τῆς ἐπαναστάσεως, πού ἐπιτελεῖται στόν τομέα τῆς βιολογίας καί τῆς ἰατρικῆς; Μήπως τό δόγμα, ἡ πίστη τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐπέβαλε ἕνα τυποποιημένο ἦθος, τό ὁποῖο χαρακτηρίζει ἡ ἀκαμψία, ἡ ἀνελαστικότητα καί ἡ ἀδυναμία προσαρμογῆς στά νέα ἐπιτεύγματα τῆς ἐπιστήμης;

Τά ἐρωτήματα αὐτά ἔχουν πολλές πλευρές καί μπορεῖ νά ἀναγνωρίση κανείς σ᾿ αὐτά ποικίλες ἀφορμές γιά συζήτηση. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ βιοηθική ἔκανε τήν ἐμφάνισή της τά τελευταῖα μόλις χρόνια, ἀρχικά στήν ᾿Αμερική καί στή συνέχεια στήν Εὐρώπη, προφανῶς δέ εἶναι προϊόν τῶν νέων δεδομένων πού ἔθεσε ἡ ἰατρική πρόοδος καί οἱ ἔρευνες στόν τομέα τῆς Βιολογίας. ῾Η Βιοηθική ἦλθε ὡς παρεπόμενο τῶν ἐπιστημονικῶν ἐξελίξεων καί ἀποβλέπει στήν κριτική ἀντιμετώπιση τῶν διλημμάτων καί στήν ἀξιολόγηση τῶν συνεπειῶν πού ἡ νέα γνώση ἔχει φέρει στήν ἐπιφάνεια τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. ῾Η Βιοηθική, λοιπόν, ἐμφανίσθηκε σάν μιά ἀνάγκη νά ἀντιμετωπισθοῦν τά ἠθικά προβλήματα πού συνδέονται μέ τήν πρόοδο τῆς ᾿Ιατρικῆς ἐπιστήμης, ἀλλά καί ἐκεῖνα πού ἀπορρέουν ἀπό τά πειράματα πού σχετίζονται μέ τή βιολογική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου.



(2) Προσέγγιση τῶν ἐννοιῶν.

Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ ὅρος «ἠθική», ὡς δηλωτικός κάποιου τρόπου καί κώδικα συμπεριφορᾶς, ἔχει γίνει ἀφορμή νά διατυπωθοῦν κατά καιρούς ποικίλες γνῶμες, τά τελευταῖα δέ χρόνια ἡ δυτική θεολογία τόν εἶχε γιά καιρό ἀφήσει στό περιθώριο, γιατί θεωροῦσε ὅτι ἐκφράζει μιά πεπαλαιωμένη ἀντίληψη γιά τόν ἄνθρωπο καί τή ζωή. ῾Ο ὅρος «ἠθική» ἔχει τήν ἀφετηρία του στήν ἀρχαία ἑλληνική σκέψη. ᾿Ετυμολογικά προέρχεται ἀπό τόν ὅρο «ἦθος» πού εἶναι ἄλλη γραφή καί ἑρμηνεία τοῦ ὅρου «ἔθος». ῾Ο ᾿Αριστοτέλης θεωρεῖ τήν ἠθική ὡς τό δεύτερο σκέλος τῆς ἀρετῆς, μετά τήν «διανοητική», πιστεύει δέ ὅτι «ἐξ ἔθους παραγίνεται, ὅθεν καί τοὔνομα ἔσχηκε μικρόν παρεκκλῖνον ἀπό τοῦ ἔθους». ῎Ετσι ἡ ἠθική, πού διαμορφώνεται μέ τή συνήθεια, σχετίζεται μέ τό χρόνο. ῾Η ἠθική δηλώνει τή συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία διαμορφώνεται ἀνάλογα μέσα στό χρόνο. ῎Αλλοι ἀρχαῖοι συγγραφεῖς βλέπουν στό ἦθος, πέρα ἀπό τή διαμόρφωση τρόπου συμπεριφορᾶς, ἡ ὁποία ἐπιτυγχάνεται μέ τή συνήθεια, κάτι τό θεῖο. «῏Ηθος ἀνθρώπῳ δαίμων» θά πῆ ὁ ῾Ηράκλειτος, ἐννοῶντας ὅτι ἦθος γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ θεία δύναμη πού κατοικεῖ μέσα του. 'Εδῶ τό ἀνθρώπινο τό ἦθος εἶναι κάτι πέρα ἀπό ἕνα τρόπο πού διαμορφώνει ἡ συνήθεια, εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς σχέσεως μέ τό θεῖο.

Στό Χριστιανικό κόσμο, καί εἰδικώτερα στή σκέψη τῶν ἑλλήνων Πατέρων, μέ τίς ἔννοιες ἦθος καί ἠθική προσδιορίζεται ὁ χριστιανικός τρόπος ζωῆς, ἡ καινή συμπεριφορά, τήν ὁποία προβάλλει καί ἐπαγγέλλεται ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Βέβαια εἶναι γνωστό, ὅτι οἱ ὅροι «ἦθος» καί «ἠθική» δέν εἶχαν ποτέ στούς ἕλληνες Πατέρες εὑρεῖα διάδοση. ῾Η χρησιμοποίησή τους ἦταν ὁπωσδήποτε περιστασιακή καί περιωρισμένη. ᾿Ακόμα καί ὁ Μ. Βασίλειος, ὁ ὁποῖος συνέταξε λόγους στούς ὁποίους δόθηκε ὁ γενικός τίτλος «᾿Ηθικά», χρησιμοποίησε μιά ἐκκλησιαστική καί θεολογική γλῶσσα, ἡ ὁποία σαφῶς διαφοροποιεῖται ἀπό τή νομική γλῶσσα τῆς ἠθικῆς, ὅπως αὐτή ἀναπτύχθηκε σέ μεταγενέστερες ἐποχές. Κατά τούς νεώτερους χρόνους ἡ λέξη «ἠθική» (Ethics, Ethic, Ethique) χρησιμοποιήθηκε γιά νά δηλωθῆ ἡ ἐπιστήμη πού ἀσχολεῖται μέ τίς ἠθικές γενικά ἀξίες. Στή δυτική ὁρολογία χρησιμοποιήθηκαν παράλληλα οἱ ὅροι Morality, Moral ἤ Morale (ἀπό τό λατινικό mos πού σημαίνει ἦθος) γιά νά προσδιορισθῆ τό ἀντικείμενο τῆς ἠθικῆς, δηλ. ἡ ἠθική συμπεριφορά.

῾Η Βιοηθική ἐμφανίζεται σήμερα ὡς νέος κλάδος τῆς ἠθικῆς ἐπιστήμης ἤ ἔστω ὡς μιά αὐτόνομη ἐπιστήμη, παράλληλη ὅμως πρός τήν ἠθική ἐπιστήμη. ῾Ο κλάδος τῆς Βιοηθικῆς ἀποσκοπεῖ στό νά προσεγγίση τά ἠθικά διλήμματα πού ἀπορρέουν ἀπό τήν πρόοδο στό χῶρο τῆς Βιολογίας καί τῆς ᾿Ιατρικῆς. Βιοηθική εἶναι ἠθική πού ἀφορᾶ στό βίο εἰδικώτερα τοῦ ἀνθρώπου. ῎Εχει ὀρθά ἐπισημανθῆ, ὅτι ἴσως εἶναι καλλίτερα νά μιλᾶμε γιά ἠθική τῆς Βιολογίας καί τῆς ᾿Ιατρικῆς. ῞Οπως καί νἄχη τό πράγμα ἡ Βιοηθική καλεῖται νά ἀντιμετωπίση τούς νέους ἠθικούς προβληματισμούς, τούς ὁποίους δημιούργησε καί συνεχῶς δημιουργεῖ ἡ ἔρευνα στό χῶρο τῆς Βιολογίας καί τῆς ᾿Ιατρικῆς. Τό ἀντικείμενό της εἶναι ἀπόλυτα καινούργιο καί ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπροσδόκητο. Τά ἐπιτεύγματα πού ἀφοροῦν στή βιολογική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συχνά ἔξω ἀπό τόν κύκλο καί αὐτῆς τῆς πιό τολμηρῆς φαντασίας. Συνεπῶς ἡ Βιοηθική ἔχει τήν ἀποστολή νά ἀξιολογήση τήν τολμηρή πρόοδο καί νά δῆ ἄν καί σέ ποιό βαθμό συμβιβάζεται μέ τίς ἐν γένει παραδεκτές ἀξίες πού διέπουν τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ νέοι ὁρίζοντες πού ἀνοίγονται μέ τήν ἐπιστημονική ἔρευνα συνεπάγονται καί νέες προοπτικές στίς ἀξιολογήσεις καί στήν περί ζωῆς φιλοσοφία τοῦ ἀνθρώπου. ῾Υπάρχουν δηλ. ἠθικές συνέπειες πού συνοδεύουν τήν κατά ἕνα τρόπο εὐγενῆ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά ἐπεκτείνη τή γνώση του, νά εὐκολύνη τή ζωή καί νά ἐρευνήση τό χῶρο τῆς βιολογικῆς διαδικασίας.



(3) ῾Η δημιουργικότητα καί ἡ ἔρευνα δῶρα τοῦ Θεοῦ.

Συχνά οἱ κοινωνίες, πού βρίσκονται μπροστά στά ἀπίστευτα ἐπιστημονικά ἐπιτεύγματα ἀντιδροῦν μέ ἀμηχανία ἤ μέ ἀλληλοαναιρούμενες προτάσεις. Πολλοί εἶναι αὐτοί πού ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ ἔρευνα καί ἡ ἐπιστήμη δέν μποροῦν νά ἔχουν φραγμούς, ἄλλοι πάλι θεωροῦν ἐπιβεβλημένο τόν καθορισμό κάποιου νομικοῦ ἤ ἠθικοῦ πλαισίου, γιατί, ὅπως τονίζουν, ἄν δέν ἀναγνωρισθῆ ἡ ἀναγκαιότητα τοῦ ἐλέγχου στά βιολογικά πειράματα καί στην ἰατρική ἔρευνα ὁ ἄνθρωπος ὑποβιβάζεται σέ πειραματόζωο, σέ ἀντικείμενο τοῦ ἐργαστηρίου.

Εἶναι ἀναγκαῖο στό σημεῖο αὐτό νά διευκρινίσουμε ὅτι ἡ ἔρευνα γενικά καί εἰδικώτερα ἡ ἐπιστημονική ἀναζήτηση νέων μεθόδων καί νέων ἐφαρμογῶν πού ἀφοροῦν στή βελτίωση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου ἐντάσσονται στή δυνατότητα πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔχει δώσει στόν ἄνθρωπο νά ἀναζητᾶ καί νά δημιουργῆ. ῾Η τεχνολογία καί κατ᾿ ἐπέκταση ἡ βιοτεχνολογία βρίσκουν τή θεολογική τους δικαίωση στή δυνατότητα πού αὐτός ὁ Θεός ἔδωσε στούς πρωτόπλαστους νά ἐργάζωνται καί νά φυλάσσουν τόν παράδεισο (Γεν. 2:15). ῾Η δημιουργικότητα εἶναι συνυφασμένη μέ τή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος, ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ (Γεν. 1:27) καί ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο ἔχει μιά μοναδικότητα στό στερέωμα τοῦ κτιστοῦ κόσμου. «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον χοῦν ἀπό τῆς γῆς καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν» (Γεν. 2:7). ῾Ο ἄνθρωπος ὡς «ψυχή ζῶσα» εἶναι δημιουργικό πνεῦμα, ἔχει δήλ. στή φύση του κάτι ἀπό τή θεία δημιουργικότητα. Αὐτό εἶναι πράγματι εὐλογία, τή σημασία τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζει καί ἐξαίρει ἡ θεολογία. ῾Ωστόσο ὁ ἄνθρωπος ὡς ἐλεύθερο πρόσωπο ὀφείλει νά λειτουργῆ κριτικά. ῎Αν ἡ δημιουργικότητα εἶναι ἀνεξέλεγκτη καί ἄκριτη, τότε παύει νά εἶναι ὁλοκληρωμένη καί αὐθεντική. ῾Η «διάκρισις τῶν πνευμάτων» (1 Κορ. 12:10) εἶναι ἀνάγκη νά συνοδεύη τή δημιουργικότητα. Στήν ᾿Ορθόδοξη παράδοση ἡ δημιουργικότητα βρίσκει τήν ὁλοκληρία της ὅταν διασώζη τή θεία προέλευσή της. ῾Ο ἄνθρωπος δέν εἶναι μιά αὐτόνομη καί αὐτοκίνητη μηχανή, ἀλλά μπορεῖ νά δημιουργῆ ἐπειδή ἀκριβῶς εἶναι ζῶσα εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Στήν οὐσία ἡ δυνατότητα πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος νά ἐρευνᾶ καί νά ἀνακαλύπτη ἔχει θεία τήν προέλευσή της. Αὐτό σημαίνει, ὅτι ἡ φυσική κλίση τοῦ ἀνθρώπου νά δημιουργῆ, νά ἐρευνᾶ, νά ἀνακαλύπτη δέν χάνει, σέ καμμία περίπτωση, τή θεία καταβολή καί καταξίωσή της. Οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας χρησιμοποιοῦν τήν ἔννοια τῆς «συνεργίας» γιά νά καταδείξουν ὅτι, ὁ ἄνθρωπος ὡς δημιουργική ὀντότης μπορεῖ καί εἶναι συνεργός τοῦ Θεοῦ.

῾Η μετά τοῦ Θεοῦ συνεργία, ἰδιαίτερα στην ἰατρική λειτουργία, ἐξαίρεται στήν ῾Αγία Γραφή. Στή Σοφία Σιράχ καταγράφεται· «Τίμα ἰατρόν πρός τάς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καί γάρ αὐτόν ἔκτισε Κύριος· παρά γάρ ὑψίστου ἐστίν ἴασις ... ἐπιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλήν αὐτοῦ, καί ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα, καί ἀνήρ φρόνιμος οὐ προσοχθιεῖ αὐτοῖς» (38:1-4). Στήν παράδοση ἐξ᾿ ἄλλου τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ὑπάρχει μιά πλειάδα ἁγίων ἰατρῶν, τούς ὁποίους ἰδιαίτερα εὐλαβεῖται ἡ συνείδηση τῶν πιστῶν, ἐνῶ στό ἔργο τῆς ᾿Εκκλησίας συμπεριλαμβανόταν πάντοτε ἡ μέριμνα γιά τήν ἵδρυση νοσοκομείων καί θεραπευτηρίων. ῾Η ᾿Εκκλησία συνεπῶς καταφάσκει στό ἔργο τῆς ἰατρικῆς, τό ὁποῖο θεωρεῖ ἱερή ὑπόθεση, καί ἀκόμα γιατί ἀναγνωρίζει ὅτι τό ἀνθρώπινο σῶμα ἔχει καθ᾿ ἑαυτό μιάν ἱερότητα ὡς ἀναπόσπαστο μέρος τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας. Τό σῶμα εἶναι ὁ ναός τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Στήν ὅλη ἱστορία τοῦ κάθε ἀνθρώπινου προσώπου τό σῶμα ἔχει νά ἐπιτελέση ἕνα μοναδικό ἔργο, εἶναι ὁ χῶρος στόν ὁποῖο ἱερουργεῖται ἡ ζωή καί τό ἐπίπεδο στό ὁποῖο ἐτοιμάζεται ἡ μέλλουσα ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου. Χωρίς τό σῶμα δέν ὑπάρχει ἀνθρώπινο πρόσωπο. ῎Ετσι ἡ ᾿Ιατρική καί ἡ Βιολογία, ὡς ἐπιστῆμες πού ἔχουν ὡς ἀντικείμενό τους τόν ἀνθρώπινο βίο καί πιό συγκεκριμένα τίς σωματικές λειτουργίες, θεωροῦνται ὅτι ἐπιτελοῦν θεῖο ἔργο, στό μέτρο βέβαια πού μέ τίς ἐπιστημονικές παρεμβάσεις τους δέν παραβιάζεται ἡ ἐλευθερία τοῦ προσώπου καί δέν ἀντιμετωπίζεται ὁ ἄνθρωπος ὡς μιά ἀποκλειστικά βιολογικά μηχανή. Τό θέμα εἶναι, ὅτι ἡ ἱερότητα τοῦ ἰατρικοῦ λειτουργήματος προϋποθέτει τήν ἀναγνώριση τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας ὡς μοναδικῆς ψυχοσωματικῆς ὀντότητας.

Τό ζήτημα τοῦ ἰατρικοῦ ἔργου καί τῶν ἐρευνῶν πού ἀφοροῦν στίς βιολογικές λειτουργίες εἶναι λεπτό καί θά πρέπει πάντοτε νά ἐξετάζεται σέ σχέση μέ τήν πραγματικότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου. ῾Η ᾿Ιατρική καί ἡ Βιολογία δέν ἀσχολοῦνται μέ ἄψυχα ἀντικείμενα, δέν εἶναι δηλ. κάτι ἀντίστοιχο μέ τή φυτολογία ἤ ἔστω μέ τή ζωολογία. ᾿Αντικείμενό τους εἶναι ἡ μοναδική πραγματικότητα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ἡ ὁποία εἶναι ἀναπόσπαστα δεμένη μέ τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, τό ὁποῖο ὡς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἔχει τή μοναδική κλήση καί προοπτική τῆς ἀθανασίας. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ᾿Ιατρική καί Βιολογία ὀφείλουν νά λειτουργοῦν ἐπικουρικά καί ὄχι ἐξουσιαστικά καί κυριαρχικά. ῾Ο ἀπόλυτος σεβασμός τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ὄχι ὡς ἐφήμερης βιολογικῆς ὑπάρξεως, ἀλλά ὡς αἰώνιας καί ἀθάνατης ὀντότητας εἶναι προϋπόθεση γιά μιά ἰατρική ἡ ὁποία θά συναινῆ στή ζωή εὐεργετικά καί βοηθητικά. ῾Η ἰατρική παρέμβαση, παραδείγματος χάριν, γιά τή διακοπή τῆς κυήσεως ἀντιστρατεύεται τό δικαίωμα τῆς ζωῆς, τό ὁποῖο εἶναι ἐξ᾿ ἴσου ὑπαρκτό καί ἔγκυρο γιά τό ἔμβρυο, ὅσο καί γιά τόν ὁποιοδήποτε ὥριμο ἄνθρωπο. Πολύ περισσότερο μάλιστα τό ἔμβρυο ὡς ὕπαρξη, στό ὁποῖο ἔχουν ἤδη προσδιορισθῆ τά χαρακτηριστικά τῆς νέας ἀνθρώπινης ζωῆς, ἔχει μεγαλύτερη ἀνάγκη ἰατρικῆς προστασίας. Τό ἔμβρυο τῶν πρώτων ἡμερῶν, τό νεογέννητο βρέφος, ὁ νέος, ὁ ὥριμος ἤ ὁ ἡλικιωμένος ἄνθρωπος εἶναι σταθμοί τῆς ἴδιας ἀνθρώπινης ζωῆς. ῾Η εὐθύνη τῆς ᾿Ιατρικῆς καί τῆς Βιολογίας ἔγκειται στό νά προστατεύη μέ τίς ἀνακαλύψεις καί τίς νέες μεθόδους τό ἀνεκτίμητο δῶρο τῆς ζωῆς, σ᾿ ὅποια φάση κι᾿ ἄν αὐτό τό δῶρο ἐμφάνιζεται. ᾿Από πλευρᾶς Θεολογίας ἡ προστασία αὐτή δέν ἀφορᾶ σέ μιά βιολογική ὕπαρξη πού θά πεθάνη, ἀλλά σέ ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο τό ὁποῖο ἔχει προορισμό νά μή πεθάνη καί τό ὁποῖο στή βιολογική του πορεία ἔχει τήν εὐκαιρία καί τήν ὕψιστη εὐθύνη νά δημιουργήση μιά μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἱστορία.



(4). Οἱ ἐξελίξεις στόν τομέα τῆς Βιοτεχνολογίας καί τά διλήμματα πού προκύπτουν.

῾Ωρισμένοι βιολόγοι, γιατροί, νομικοί, ἀκόμα καί θεολόγοι θεωροῦν, ὅτι ἡ Βιοηθική θά ἐπιλύση ὅλα τά προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ ἔρευνα καί οἱ ἀνακαλύψεις στόν τομέα τῆς Βιοτεχνολογίας. ᾿Αντιλαμβάνονται τή Βιοηθική ὡς τόν ἀπό μηχανῆς θεό τῆς ἀρχαίας τραγωδίας. Εἶναι γνωστό ὅτι στό ἀρχαῖο θέατρο, ὅταν ἡ τραγωδία ἔφθανε σέ ἀδιέξοδο, ξαφνικά ἐμφανιζόταν, μέ μιά μηχανική ὑποστήριξη, κάποιος «θεός», ὁ ὁποῖος ἔδινε τή λύση στό ἀδιέξοδο. ῾Ο θεός αὐτός πῆρε τό ὄνομα «ἀπό μηχανῆς θεός». Κάπως ἔτσι φαντάζονται ὡρισμένοι καί τό ρόλο τῆς Βιοηθικῆς. Αὐτό προφανῶς ἀποτελεῖ ἀνεδαφική ἐλπίδα, ἁπλούστατα γιατί οἱ ἐξελίξεις στή Βιοτεχνολογία εἶναι, ὡς ἐπί τό πλεῖστον, ἀνεξέλεγκτες καί δέν μποροῦν νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἠθικές ἐντολές ἤ παραινέσεις. Θά πρέπει νά δώσουμε ὡρισμένα παραδείγματα γιά νά γίνει σαφές ὅτι τά προβλήματα καί τά διλήμματα πού ἐμφανίζονται μέ τήν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης εἶναι μεγάλα καί πολύπλοκα, ἡ δέ ἀντιμετώπισή τους ἀπαιτεῖ μιά ριζικά καινή νοοτροπία καί μιά περί ζωῆς φιλοσοφία ἡ ὁποία δέν ἐξαντλεῖται σέ ἐντολές καί στήν καταγραφή κανόνων.

῾Υπάρχουν προτάσεις τῆς Βιοτεχνολογίας γιά τίς ὁποῖες ἡ κοινή γνώμη ἐκφράζει ἀποτροπιασμό καί ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ἠθικές της καταβολές, ἀντιδρᾶ. ῾Η συζήτηση γιά τήν ἀνδρική ἐγκυμοσύνη εἶναι ἕνα θέμα πού προκαλεῖ τή φυσική ἀπέχθεια στόν ὁποιονδήποτε φυσιολογικό ἄνθρωπο. ῾Η ἀνακοίνωση ἐπίσης τοῦ Βρετανοῦ ἐμβρυολόγου Τζόναθαν Σλάκ, τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μπάθ, ὅτι μέ τήν τροποποίηση ὡρισμένων γονιδίων κατώρθωσε νά δημιουργήση ἀκέφαλα ἔμβρυα βατράχου, καί ὅτι μέ τήν ἴδια μέθοδο θά μποροῦσε διά τοῦ κλωνισμοῦ νά δημιουργήση ἀνθρωποειδῆ γιά τήν παραγωγή ἀνθρωπίνων ὀργάνων γιά τίς μεταμοσχεύσεις, εἶναι θέμα γιά τό ὁποῖο ὁ κοινός ἄνθρωπος αἰσθάνεται ἀπέχθεια. ῾Η προοπτική δημιουργίας ἀκέφαλων ἀνθρώπων, γιά τήν κατά παραγγελία παραγωγή ἀνθρωπίνων ὀργάνων, ὑποκρύπτει μιά κυνικότητα καί ἕναν ὑποβιβασμό τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί τῆς βιολογικῆς λειτουργίας. ῾Η κατά παραγγελίαν δημιουργία ὄντων, ἤ ἀκριβέστερα τεράτων, πού θά ἔχουν μοναδικό προορισμό νά προσφέρουν τούς ἱστούς καί τά ὄργανά τους σέ κάποιον ἄνθρωπο ἀφέντη, ἔστω καί ἄν φαίνεται ὡς προοπτική πού θά λειτουργήση «ἐπ᾿ ἀγαθῷ» τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι προκλητική καί ὁπωσδήποτε ἐνοχλεῖ τόν καθημερινό ἄνθρωπο. ᾿Αντίδραση στόν κοινό νοῦ προκαλεῖ, σέ γενικές γραμμές, καί ἡ συζήτηση γιά τήν περιβόητη κλωνοποίηση. Μέ τόν κλωνισμό μπορεῖ νά ἐπιτευχθῆ ἡ παραγωγή ἀπεριορίστου ἀριθμοῦ πανομοιότυπων ὄντων, ἀνθρώπων κλώνων, ἐνῶ μέ τή γενετική παρέμβαση εἶναι δυνατό τά ἀντίγραφα αὐτά νά βελτιωθοῦν. Τό ἐρώτημα εἶναι γιατί ἀνθρώπινα ἀντίγραφα, καί ποιός θά κρίνη γιά τή γενετική τροποποίηση καί τίς σκοπιμότητές της; Πῶς, τέλος, κατανοεῖται ἡ περιβόητη βελτίωση τῶν κυττάρων;

῾Υπάρχουν ἄλλα ζητήματα ἀπό τή βιολογική ἐπανάσταση, γιά τά ὁποῖα οἱ καθημερινοί ἄνθρωποι ἐκφράζουν ποικίλες γνῶμες καί συχνά ἀλληλοσυγκρουόμενες ἀπόψεις. Γιά τήν τεχνητή γονιμοποίηση ἡ κοινή γνώμη ἔχει γενικά μεγαλύτερη συμπάθεια ἀπ᾿ ὅτι γιά ἄλλα ζητήματα τῆς Βιοτεχνολογίας. ῾Ο λόγος εἶναι προφανής. Μέ τήν τεχνητή γονιμοποίηση, λέγεται, ὅτι χρησιμοποιοῦνται τά μέσα τῆς ἐπιστήμης γιά νά ἔλθη στόν κόσμο μιά νέα ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Πέρα ὅμως ἀπ᾿ αὐτή τήν ἁπλοποιημένη τοποθέτηση, τό θέμα ἔχει καί τίς ποικίλες προεκτάσεις του, καί τίς κοινωνικές παρενέργειές του. ῾Η διατήρηση τοῦ σπέρματος εἶναι ἕνα θέμα πού ἔχει πολλές πλευρές. Σέ μερικές περιπτώσεις αὐτό γίνεται ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει προσβληθῆ ἀπό ἀσθένεια πού ἀπαιτεῖ θεραπευτική ἀγωγή ἡ ὁποία ἐνέχει τόν κίνδυνο τῆς στειρότητας. Στήν περίπτωση αὐτή ἡ διατήρηση τοῦ σπέρματος εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιά νά γίνη τεχνητή γονιμοποίηση. Πιό ἀκραία καί βέβαια ἠθικά ἀπαράδεκτη εἶναι ἡ διατήρηση τοῦ σπέρματος γιά λόγους «συμφέροντος». ῎Εχει γραφῆ ὅτι «πολλοί νέοι ᾿Αμερικάνοι καταθέτουν τό σπέρμα τους στήν τράπεζα σπέρματος καί στήν συνέχεια ὑποβάλλονται σέ στείρωση. ῎Ετσι ἔχουν "ἄνετες" σεξουαλικές σχέσεις, καί ὅταν θελήσουν νά ἀποκτήσουν παιδί ἀπευθύνονται στήν «τράπεζά τους». ῾Υπῆρξαν καί περιπτώσεις πού τό σπέρμα παρέμεινε στήν τράπεζα γιά χρόνια μετά τό θάνατο τοῦ δότη συζύγου, καί ἡ χήρα του ζήτησε τή γονιμοποίησή του πολύ μετά τό θάνατο τοῦ συζύγου της. ῎Ετσι, τό παιδί πού γεννήθηκε ἦταν ἀναγκαστικά ὀρφανό, παιδί ἑνός «πατέρα» πού εἶχε πεθάνει χρόνια πρίν. ᾿Ακόμα πιό πολύπλοκα εἶναι τά ζητήματα ὅταν πρόκειται γιά τήν καταφυγή στό σπέρμα ἑνός δότη. ῾Ωρισμένοι γονεῖς στήν ἀπελπισία τους καί στήν φυσική ἀνάγκη τους νά ἀποκτήσουν παιδί καταφεύγουν σ᾿ αὐτή τήν ἠθικά ἐπιλήψιμη λύση. ῎Οχι σπάνια οἱ δότες καί αὐτοί πού ἀποθηκεύουν ἤ μεταβιβάζουν τό σπέρμα λειτουργοῦν στή βάση τῆς οἰκονομικῆς συναλλαγῆς. Οἱ παρεμβάσεις τῶν ῾Υπουργείων ῾Υγείας εἶναι κυρίως γιά νά ρυθμισθοῦν προβλήματα νομικά καί διαδικαστικά. Παραμένει ὡστόσο τό κρίσιμο ἐρώτημα, ἄν ἡ προσφυγή στο σπέρμα ἑνός δότη εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη καί ἠθικά ἀποδεκτή λύση. ῞Ενα ἄλλο ζήτημα παρεμφερές εἶναι, ὅτι συνήθως στήν περίπτωση τῆς τεχνητῆς γονιμοποίησης ἐπιδιώκεται νά διατηρηθῆ ἡ ἀνωνυμία τοῦ δότη, γιά νά διασφαλισθῆ ἔτσι ἡ αὐτοτέλεια καί ἡ συνοχή τῆς οἰκογένειας πού ἀναγκάστηκε νά καταφύγη σ᾿ αὐτή τή λύση. Μέ τόν τρόπο ὅμως αὐτό δημιουργοῦνται ἄλλα προβλήματα πού ἔχουν σχέση μέ τήν ὑγεία τοῦ παιδιοῦ πού πρόκειται νά ἔλθη στόν κόσμο. ῞Οταν δέν εἶναι γνωστή ἡ προέλευση τοῦ σπέρματος δέν εἶναι γνωστές καί οἱ κληρονομικές καταβολές, μέ συνέπεια ἡ ὑγιεινή προστασία τοῦ παιδιοῦ νά μήν εἶναι ἐξασφαλισμένη.

Τά παραδείγματα αὐτά δέν κάνουν ἄλλο παρά νά καταγράφουν τά κρίσιμα προβλήματα πού δημιουργεῖ ἡ ἐπιστημονική ἐξέλιξη, καί εἰδικώτερα οἱ ἀνακαλύψεις στόν τομέα τῆς τεχνητῆς γονιμοποιήσεως. ᾿Ανάλογα προβλήματα ὑπάρχουν καί σέ ἄλλα ζητήματα πού προκύπτουν ἀπό τήν πρόοδο στήν Βιολογία καί στήν ᾿Ιατρική, πρόοδο πού καλύπτει ὅλο τό φάσμα τῆς ζωῆς, ἀπό τή σύλληψη ἤ καί τήν πρό τῆς συλλήψεως διαδικασία, μέχρι τό θάνατο. Τό καίριο ὅμως ἐρώτημα εἶναι, μποροῦν τά προβλήματα αὐτά νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ ἁπλές νομικές ρυθμίσεις; Μποροῦν νά ἀντιμετωπισθοῦν μέ μιά «ἀνανεωμένη» καί προσαρμοσμένη στίς νέες ἀπαιτήσεις ἠθική διδασκαλία; Πολλοί κοινωνιολόγοι, ἰατροί, νομικοί ἤ καί θεολόγοι πιστεύουν πώς ναί. ῾Η ἄποψή τους εἶναι, ὅτι στά προβλήματα μπορεῖ νά δοθῆ ἀπάντηση ἄν ἀνανεώσουμε τήν ἠθική μας, ἄν προσαρμόσουμε στίς νέες ἀπαιτήσεις τῶν καιρῶν τίς ἠθικές μας ἀντιλήψεις. ᾿Αλλά καί πάλι προκύπτει ἕνα σοβαρό ἐρώτημα, εἶναι ἡ ἠθική ἕνα σύστημα ἀξιῶν πού διαμορφώνεται ἀπό τίς διάφορες περιστάσεις καί τίς «ἀνάγκες» πού ἐμφανίζονται κατά καιρούς ἤ μήπως ἔχει διαχρονική καί διαπροσωπική σημασία καί ἀξία;



(5). «Descriptive and prescriptive Bioethics».

῾Ο Δρ. Darryl Macer τοῦ ᾿Ινστιτούτου Βιολογικῶν ᾿Επιστημῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Tsukuba τῆς ᾿Ιαπωνίας θεωρεῖ, ὅτι ὑπάρχουν δύο τύποι Βιοηθικῆς. ῾Ο πρῶτος τύπος εἶναι ἡ «περιγραφική Βιοηθική» («descriptive bioethics»). ῾Ο τύπος αὐτός ἀφορᾶ στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο οἱ ἄνθρωποι βλέπουν τή ζωή καί τίς ἠθικές ἀλληλεπιδράσεις καί εὐθῦνες τους σέ σχέση μέ τούς ζωντανούς ὀργανισμούς τῆς ζωῆς. ῾Ο δεύτερος τύπος εἶναι ῾Η «συνταγογραφική βιοηθική» («prescriptive bioethics»). Μέ τόν τύπο αὐτό δηλώνεται στούς ἄλλους τί εἶναι καλό καί τί κακό, ποιές ἀρχές εἶναι μεγαλύτερης σημασίας, καί ὅτι ὡρισμένοι ἔχουν δικαίωματα καί γι' αὐτό ἄλλοι ἔχουν εὐθῦνες ἔναντί τους. Κατά τόν ἴδιο ἐπιστήμονα ἡ Βιοηθική ἀσχολεῖται μέ τή μελέτη ζητημάτων πού προκύπτουν ἀπό τή ζωή, εἶναι τό ἀποτέλεσμα αὐτοῦ πού ὀνομάζει «ἀγάπη τῆς ζωῆς». ῾Η ἀγάπη συνυπάρχει μέ τή διακινδύνευση, εἶναι μιά προσπάθεια ἰσορροπίας μεταξύ ρίσκου καί ὠφέλειας, μεταξύ ἐπιλογῶν καί ἀποφάσεων. ῾Η ἀγάπη στηρίζεται στή φιλαλληλία καί εἶναι ἀντίθετη πρός τήν ἐγωϊστική αὐτονομία. ῾Ο D. Macer πιστεύει, ὅτι στίς περισσότερες θρησκεῖες ἡ ἀγάπη θεωρεῖται ἀνώτερη ἀπό τή φιλαυτία, καί θεωρητικά οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι συμφωνοῦν σ᾿ αὐτό χωρίς ὅμως νά τό ἀποδεικνύουν στήν πράξη. Τό συμπέρασμα εἶναι ὅτι μιά ἀληθινή Βιοηθική δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη αὐτόνομα, ἔξω ἀπό τήν ἀγάπη.

Τό πρωτεῖο τῆς ἀγάπης ἀναμφίβολα προσδιορίζει ἕνα πλαίσιο Βιοηθικῆς, παρά ταῦτα εἶναι ἀπαραίτητο νά γίνουν μερικές ἐξηγήσεις, ἁπλούστατα γιατί μπορεῖ μέν ἡ ἀγάπη νά μή συμβιβάζεται μέ τή φιλαυτία καί τήν ἐγωϊστική αὐτάρκεια, ὡστόσο μπορεῖ νά ὑπηρετῆ μιά κοινωνία πού εἶναι ἐγωϊστικά καί ἀνθρωποκεντρικά δομημένη. Αὐτό πού θέλω νά πῶ εἶναι, ὅτι ἡ ἀγάπη γιά νά εἶναι αὐθεντική πρέπει νά βλέπη τό κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο ὄχι στά ὅρια μόνο τῆς βιολογικῆς του ζωῆς, ἀλλά στήν προοπτική τῆς αἰώνιας ὑπάρξεώς του.



(6) ῾Η ἐσχατολογική θεώρηση τῆς ζωῆς ἤ ἡ πρόταση τῆς ᾿Ορθόδοξης θεολογίας.

Στό σημεῖο αὐτό ἡ ᾿Ορθόδοξη θεολογία καί παράδοση ἔχει πολλά νά πῆ. ῾Η ᾿Ορθόδοξη ἀνθρωπολογία εἶναι ρεαλιστική, ἀλλά συγχρόνως καί ἔντονα ἀσκητική καί ἐσχατολογική. Αὐτό πού προσδιορίζει τόν ἀνθρώπινο βίο δέν εἶναι ἡ βιολογική συμπεριφορά καί ἡ βιολογική ἔκτασή του, ἀλλά αὐτό πού μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά φθάση μέ τήν ἄσκησή του καί τήν ἀνάδειξή του στή χριστιανική κοινωνία. Στήν ᾿Ορθόδοξη παράδοση τό εἶναι τοῦ ἀνθρώπου φωτίζεται ἀπ᾿ αὐτό πού πρόκειται νά γίνη. ῎Ετσι, ἡ ἔσχατη ζωή βαρύνει περισσότερο ἀπό τήν παροῦσα. Στή συνείδηση τῆς ᾿Εκκλησίας ἀσφαλῶς μετράει αὐτό πού εἴμαστε, ὡστόσο ἔχει ἀνυπολόγιστη σημασία αὐτό γιά τό ὁποῖο ἔχουμε κληθῆ. «Οἴδαμεν γάρ ὅτι ἐάν ἡ ἐπίγειος ἡμῶν οἰκία τοῦ σκήνους καταλυθῇ, οἰκοδομήν ἐκ Θεοῦ ἔχομεν οἰκίαν ἀχειροποίητον αἰώνιον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Καί γάρ ἐν τούτῳ στενάζομεν, τό οἰκητήριον ἡμῶν τό ἐξ οὐρανοῦ ἐπενδύσασθαι ἐπιποθοῦντες» (2 Κορ. 5:1-2).

Μέσα ἀπ᾿ αὐτή τήν ἐσχατολογική θεώρηση τῆς ζωῆς τά βιοηθικά διλήμματα φωτίζονται διαφορετικά. Τό μεῖζον πρόβλημα τῆς Βιοηθικῆς σήμερα εἶναι, ὅτι προσπαθεῖ νά δώση ἀπαντήσεις σέ ἐρωτήματα τοῦ παρόντος, γιά ἕναν ἄνθρωπο πού θά πεθάνη, ἐγκλωβίζοντας ἔτσι τήν ἀνθρώπινη διάσταση στά ὅρια τῆς ἐγκόσμιας ὑλικῆς πραγματικότητας. ῾Η Βιοτεχνολογία καί κατ᾿ ἀκολουθία καί ἡ Βιοηθική, σ᾿ ἕνα μεγάλο βαθμό, ὑπηρετοῦν τίς ὑλικές, καί ἑπομένως τίς φθαρτές ἀνάγκες τοῦ ἀνθρώπου. Φιλοδοξοῦν νά ὑπηρετήσουν τίς ἀνάγκες τῆς βιολογικῆς ὑπάρξεως, συχνά ἀγνοῶντας τήν πνευματική διάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Φαίνεται νά ἀγνοῆ ἡ σύγχρονη Βιοηθική τήν αἰώνια, δηλ. τή θεία προοπτική τοῦ ἀνθρώπου. Μποροῦμε συνεπῶς νά μιλᾶμε γιά ἐκκοσμικευμένη Βιοηθική πού ὑπηρετεῖ τίς ἀνάγκες ἑνός ἐκκοσμικευμένου κόσμου.

῎Αν ἀξιολογήση κανείς τή βιολογική ζωή στή βάση τοῦ θανάτου, θά καταλήξη σέ συμπεράσματα τελείως διαφορετικά ἀπ᾿ αὐτά πού θά τοῦ ὑπαγορεύη μιά ἐκτίμηση, ἡ ὁποία θά στηρίζεται στήν πίστη ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὑπάρχει γιά νά μή πεθάνη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ βιολογική ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου ἔχει μοναδική καί ἀνεκτίμητη ἀξία ὄχι γιατί εἶναι σύντομη καί τελειώνει μέ τό θάνατο, ἀλλά γιατί εἶναι μοναδική εὐκαιρία ἀθανασίας. ῎Αν δῆ κανείς τή βιολογική ζωή ὡς ἀνυπολόγιστη δωρεά τοῦ Θεοῦ γιά τήν προετοιμασία τῆς πνευματικῆς ζωῆς, τότε οἱ ἐκτιμήσεις του γιά τά πράγματα τοῦ κόσμου θά ἀξιολογοῦνται διαφορετικά. «Καί γάρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι, ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τό θνητόν ὑπό τῆς ζωῆς. ῾Ο δέ κατεργασάμενος ἡμᾶς εἰς αὐτό τοῦτο Θεός, ὁ δούς ἡμῖν τόν ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος. Θαρροῦντες οὖν πάντοτε καί εἰδότες ὅτι ἐνδημοῦντες ἐν τῷ σώματι ἐκδημοῦμεν ὑπό τοῦ Κυρίου, διά πίστεως γάρ περιπατοῦμεν οὐ διά εἴδους· θαρροῦμεν δέ καί εὐδοκοῦμεν μᾶλλον ἐκδημῆσαι ἐκ τοῦ σώματος καί ἐνδημῆσαι πρός τόν Κύριον. Διό καί φιλοτιμούμεθα, εἴτε ἐνδημοῦντες εἴτε ἐκδημοῦντες, εὐάρεστοι αὐτῷ εἶναι» (2 Κορ. 5:4-9).



(7) Τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα θεμέλιο γιά μιά αὐθεντική Βιοηθική.

῾Η Βιοηθική μπορεῖ νά λειτουργῆ λυτρωτικά πράγματι γιά τόν ἄνθρωπο, ὅταν θεμελιώνεται στό χριστιανικό φρόνημα καί δηλώνη τό ἦθος τῆς θεώσεως. Εἶναι λάθος νά πιστεύουμε ὅτι ἡ Βιοηθική, ὡς σύστημα κανόνων καί ἠθικῶν ἐπιταγῶν, θά μπορῆ νά ἐλευθερώση τόν ἄνθρωπο ἀπό τά διλήμματα, στά ὁποῖα τόν ὁδηγεῖ ἡ πρόοδος τῆς Βιοτεχνολογίας. ῾Ο κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἐλεύθερο καί ἀνεπανάληπτο πρόσωπο, τό ὁποῖο μέσα στή δική του ἱστορία ἔρχεται νά ἀντιμετωπίση καταστάσεις πού ἀφοροῦν ἀποκλειστικά αὐτόν τόν ἴδιο. Καμμιά κωδικοποίηση κανόνων καί ἠθικῶν ἐντολῶν μπορεῖ νά ἐπιλύση τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ὁ ὅποιος συγκεκριμένος ἄνθρωπος. Τό ζήτημα εἶναι, ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ζῆ στό φάσμα τῆς τεχνολογίας καί τῆς προόδου, νά ἔχη νοῦν Χριστοῦ, ὥστε νά διακρίνη τά πράγματα. ῎Αν συσχηματίζεται καί προσαρμόζεται ἄκριτα σέ ὅσα ὁ παρών αἰῶνας ἀναδεικνύει, τότε ὁ νοῦς του χάνει τή διαύγειά του. ῾Ο Παῦλος ἀναφέρεται στή μεταμόρφωση τοῦ νοῦ καί πιστεύουμε ὅτι ὁ λόγος του εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρος σήμερα. «Καί μή συσχηματίζεσθε τῷ αἰῶνι τούτῳ, ἀλλά μεταμορφοῦσθαι τῇ ἀνακαινώσει τοῦ νοός ὑμῶν, εἰς τό δοκιμάζειν ὑμᾶς τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. 12:2).

῾Η Βιοηθική, γιά νά εἶναι αὐθεντική ἀνθρώπινη ἐλπίδα καί γιά νά βοηθάη οὐσιαστικά στή λύση τῶν προβλημάτων καί στήν ὀρθή ἀντιμετώπιση τῶν διλημμάτων πού ἐγείρει ἡ πρόοδος τῆς ἐπιστήμης, θά πρέπει νά μή εἶναι ἁπλή θεραπενίδα τῆς εὐημερίας. Θά πρέπει νά δῆ τόν ἄνθρωπο στήν πραγματική του διάσταση καί ὄχι ἀποκλειστικά καί μονιστικά στή βιολογική του ὕπαρξη καί στήν ὑλική ἀνάπαυσή του. ῾Ο ἄνθρωπος δέν εἶναι μόνο ὑλικοσωματική ὀντότης. Τό πολυτιμώτερο πού ἔχει δέν εἶναι τό σῶμα, ἀλλά ἡ ἀθάνατη ψυχή του πού τόν καθιστᾶ ἐλεύθερο πρόσωπο, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μπορεῖ νά ἀξιολογῆ ὅσα ἀνήκουν στόν ἄνθρωπο καί ὅσα τόν περιβάλλουν. Εἶναι ἀνάγκη νά ὑπάρχη διαβάθμιση τῶν ἀξιῶν καί ἐκκλησιαστική ἀξιολόγηση τῆς ζωῆς. ῾Ο ἄνθρωπος εἶναι πάνω ἀπ᾿ ὅλα ἀθάνατη ψυχή γιά τήν ὁποία ἐπιφυλάσσεται αἰώνια θεία κοινωνία. ῾Ο Μ. Βασίλειος ὡραιότατα διευκρινίζει τό ζήτημα. «Πρόσεχε οὖν σεαυτῷ· τουτέστι, μήτε τοῖς σοῖς μήτε τοῖς περί σε, ἀλλά σεαυτῷ μόνῳ πρόσεχε. ῎Αλλο γάρ ἐσμέν ἡμεῖς αὐτοί, καί ἄλλο τά ἡμέτερα, καί ἄλλο τά περί ἡμᾶς. ῾Ημεῖς μέν οὖν ἐσμεν ἡ ψυχή καί ὁ νοῦς, καθό κατ᾿ εἰκόνα τοῦ κτίσαντος γεγενήμεθα· ἡμέτερον δέ τό σῶμα καί αἱ δι᾿ αὐτοῦ αἰσθήσεις· περί ἡμᾶς δέ χρήματα, τέχναι καί ἡ λοιπή τοῦ βίου κατασκευή. Τί οὖν φησιν ὁ λόγος; Μή τῇ σαρκί πρόσεχε, μηδέ τό ταύτης ἀγαθόν ἐκ παντώς τρόπου δίωκε· ὑγείαν καί κάλλος καί ἡδονῶν ἀπολαύσεις, καί μακροβίωσιν· μηδέ χρήματα καί δόξαν, καί δυναστείαν θαύμαζε· μηδέ ὅσα σοι τῆς προσκαίρου ζωῆς τῆς ὑπῆρεσίαν πληροῖ, ταῦτα μεγάλα νομίσας, τῇ περί ταῦτα σπουδῇ τῆς προηγουμένης σεαυτοῦ ζωῆς καταμέλει· ἀλλά πρόσεχε σεαυτῷ· τουτέστι, τῇ ψυχῇ σου. Ταύτην κατακόσμει, καί ταύτης ἐπιμελοῦ».

'Η ᾿Ορθοδοξία μέ τό ἀσκητικό της φρόνημα καί την ἡσυχαστική παράδοσή της βλέπει τόν ἄνθρωπο ὄχι στά στεγανά ὅρια τῆς ἐπίγειας ζωῆς του, ἀλλά στήν ἐσχατολογική του δόξα. ῞Οταν ὁ ἄνθρωπος ἀξιολογήση τή βιολογική μέ κριτήριο τήν ἐκκλησιολογική του ὕπαρξη, ἡ ὅλη συμπεριφορά του φωτίζεται καί ἀποκτᾶ νέο νόημα ἡ κάθε πράξη του. ῾Η ᾿Ορθόδοξη παράδοση σταθερά ἐπαγγέλλεται, ὅτι μεγαλύτερη ἀξία ἀπ᾿ ὅτι εἶναι, ἔχει γιά τόν ἄνθρωπο αὐτό πού μπορεῖ νά γίνη, θεός κατά χάρη. ῎Αν δοῦμε τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου σ᾿ αὐτή της τή θεολογική καί ἐκκλησιοκεντρική ἔκταση, ἡ θεώρηση τῶν διλημμάτων πού δημιουργοῦν οἱ βιοϊατρικές μέθοδοι ἐκλαμβάνει ἄλλο χαρακτῆρα. Τότε μποροῦμε νά καταλάβουμε, ὅτι κάθε νέα μέθοδος τῆς ᾿Ιατρικῆς καί κάθε πρόοδος τῆς Βιολογίας εἶναι εὐλογημένη, ἄν ἀποβλέπη στόν ὅλο ἄνθρωπο, πού ζῆ μέν στόν παρόντα αἰῶνα πορεύεται ὅμως στόν αἰῶνα τόν μένοντα. ᾿Αντίθετα κάθε ἀνακάλυψη στόν τομέα τῆς Βιοτεχνολογίας πού ἐγκλωβίζει τόν ἄνθρωπο στά στεγανά ὅρια τῆς βιολογικῆς του ζωῆς, ὅσο καί ἄν διευκολύνει τή γήϊνη ζωή καί ἀναπαύει τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, ὑποκρύπτει μιά τραγικότητα. Τό συμπέρασμα εἶναι, ὅτι τό ἐκκλησιαστικό φρόνημα εἶναι ἐκεῖνο πού μπορεῖ νά ξεπεράση τά ὅποια βιοηθικά διλήμματα. Δέν μπορῶ νά μή ἀναγνωρίσω τήν ἐπικαιρότητα τῶν λόγων τοῦ Παύλου. «Οἱ κατά σάρκα ὄντες τά τῆς σαρκός φρονοῦσιν, οἱ δέ κατά πνεῦμα τά τοῦ Πνεύματος. Τό γάρ φρόνημα τῆς σαρκός θάνατος, τό δέ φρόνημα τοῦ Πνεύματος ζωή καί εἰρήνη... ῾Υμεῖς δέ οὐκ ἐστέ ἐν σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν Πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν» (Ρωμ. 8:5-9).




ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (Κατ᾿ ἐπιλογήν)

Beauchamp, Tom. L. - Walter, LeRoy, Contemporary Issues in Bioethics (3rd ed.), Belmont, California 1989

J. Bernard, Bioethics (Greek translation Eleni Spanou), Athens 1996

Breck, John, "Bioethical dilemmas and Orthodoxy", Sourozh, No 71

British Medical Association, Our Genetic Future: The Science and the Ethics of Genetic Technology, Oxford 1992

Egelhardt, H. Tristam, The Foundations of Bioethics, New York - Oxford 1986

Grigger, Bette-Jane (Ed.), Cases in Bioethics. Selection from the Hastings Center Report (2nd ed.), New York

Harakas Stanley Samuel, "Eastern Orthodox Bioethics", Theological Developments in Bioethics, 1989-1990, pp. 85-101

Harakas Stanley Samuel, Health and Medicine in the Eastern Orthodox Tradition, New York 1990

Hare, R.M., Essays in Bioethics, Oxford 1993

Jonsen, Albert R., The Birth of Bioethics, New York - Oxford 1998

Μαντζαρίδη, Γ.Ἰ., Χριστιανική Ἠθική (4η ἔκδοση) Θεσσαλονίκη 1995

Rifkin, Jeremy, The Age of Biothechnology. The genetic marketplace and the dawn of the wonderful new world (Μετ. Ἀ. Αλιβιζάτου), Athens 1998

Robb, M. "Bioethics and the Ethos of Orthodoxy", Youth Centre, Parish of St. Athanasios Polydroso, Polydroso - Athens 1999, pp.55-59

Walters, Le Roy - Palmer, Julie Gage, The Ethics of Human Gene Therapy, New York - Oxford 1997

Wertz, C. Dorothy - Fletscher, J.C. (Eds), Ethics and Human Genetics. A Cross - Cultural Perspective, Berlin - Heidelberg 1989.

πηγή

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΑΟΥΪΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΡΡΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΑΥΤΗ ΘΑ ΛΗΞΕΙ

Ο Γεώργιος Τάουϊλ κάνει την συγκλονιστική αποκάλυψη ότι ο Αγ. Γέρων Παΐσιος του είχε πεί το 1985 για την κρίση στην Ελλάδα και πόσο θα διαρκέσει...

 

Για πρώτη φορά "το παιδί του πατρός Παϊσίου" αποκαλύπτει ότι από το 1985, ο Άγ. Γέροντας Παΐσιος του είχε πεί ότι η Ελλάδα θα μπεί σε πολύ μεγάλη φτώχεια, αλλά όταν της τα πάρουν όλα μετά θα αρχίσει η άνοδός της αποκαλύπτοντάς του τα χρόνια που θα γίνουν όλα αυτά!!!

Μιλάει ακόμα στο παρόν βίντεο για τον Πούτιν και για την προσευχή που κάνουν οι Αγιορείτες πατέρες γιαυτόν, για τους μισθοφόρους που χρηματοδοτεί ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας για να σφάζουν στη Συρία, για την Ηγεσία της ΝΑSA που είναι...Γερμανική!!!

Δείτε τα όλα αυτά στο συγκλονιστικότερο απ΄όλα 5ο Μέρος της ομιλίας του Γ. Τάουϊλ

ΟΙ ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΝΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ Η ΠΡΟΡΡΗΣΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΟΙ ΔΥΤΙΚΟΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΟΥΤΟ ΜΑΣ!

πηγή

ΥΠΕΡ ΠΟΙΩΝ ΙΔΕΩΝ 'ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΞΙΖΕΙ ;

Της Γιώτας Παμπάλου
Απομεσήμερο,Γενάρης Μήνας στην πορεία μιας παγωμένης Ελλάδας.Εκατομμύρια 'Ελληνες- Ελληνίδες να προσπαθούν να ζεσταθούν  στο αντάμωμα με τον ήλιο που σε λίγο θα αποτραβηχτεί προς την Δύση ,ακόμη μία μέρα.Είναι οι μόνες ώρες ετούτες που ο παγετός ,από τις άσχημες καιρικές συνθήκες του χειμώνα ,ζεσταίνουν λίγο το κορμί και την καρδιά.

Χιλιάδες άνθρωποι  στο πέρασμα του χρόνου που μας πέρασε, παραιτήθηκαν από την ίδια τους την ζωή ,πιστεύοντας πως δεν μπορούσαν να υπο- στηρίξουν ο,τι πολυτιμώτερο είχαν,...οικογένεια(;),...η΄ό,τι πολυτιμώτερο για τον καθένα τους ήταν αυτό! 
Αναρωτιέμαι πως φτάσαμε εμείς οι άνθρωποι της Ευλογημένης Γης(όπως έχουν 'Αγιες μορφές πει ,πως ειναι η Ελλάδα μας) ,να έχουμε τυφλωθεί και να μην βλέπαμε,..να μην βλέπαμε!

Πως εμείς οι 'Ελληνες - Ελληνίδες πιστέψαμε σε λάθος ανθρώπους-είδωλα και όχι σε ανθρώπους -πρότυπα για την ορθή Ανάπλαση Πολιτισμού - Πνεύματος - Ιδεών!
Νεοέλληνες των τελευταίων δεκαετιών τυφλωθήκαμε και ζήσαμε στην χώρα του φωτός του Πνεύματος και της Ορθοδοξίας χωρίς να βλέπουμε!

Στην χώρα του Ελύτη ,του Παπαδιαμάντη ,του Κόντογλου ,του Μακρυγιάννη, του Καποδίστρια ,του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά , του Πλαστήρα ,του Μ.Αλεξάνδρου,του Πλάτωνος ,του Αριστοτέλη , του Αγ.Κοσμά του Αιτωλού ,του
Αγ.Αθανασίου,τουΑγ.Νεκταρίου,της Αγ.Ματρώνας , της Αγ.Φιλοθέης, του Γέροντος Παϊσίου ,του π.Πορφυρίου,...και τόσων άλλων αγίων και άξιων μορφών ,μα κύρια στην Χώρα που ο Λόγος του Ιησού Χριστού ,είναι σύμβολο Πίστης ,Αγάπης και Ελπίδας μαζί με την Ελλάδα μας!Δεν είναι τυχαίο ,το σύμβολο του Σταυρού στην Ελληνική σημαία,ως σύμβολο Πίστης -Ορθοδοξίας-Χριστιανισμού μαζί με την Ελλάδα μας!

Κι όμως αφήσαμε να  σκεπάσει η σκόνη του υλισμού τα πανωφόρια και την  ψυχή μας και έτσι θάμπωσαν τα πιο σημαντικά ιδανικά μας.

'Ετσι κάποιοι μας πρόδωσαν στο όνομα της πολυπόθητης Ανεξαρτησίας μας, Ελευθερίας μας, και της Ελπίδας μας ως άνθρωποι για μια καλύτερη ζωή ,εμείς που στο διάβα των αιώνων υπόδουλοι , πρόσφυγες υπήρξαμε!Δεν ήταν όμως τίποτε άλλο , μα μοναχά  κάλπικες υποσχέσεις στο θυσιαστήριο προς θυσία των ίδιων Ελλήνων,στο όνομα της αισχροκέρδιας για το προσωπικό συμφέρον κάποιων ,άγνωστων - γνωστών.Γενιές γαλουχήθηκαν με αγώνες,υποστηρίζοντας πολιτικά συστήματα ,κομματικές παρατάξεις ελπίζοντας στο όραμα μιας Ελλάδας Ελεύθερης ,Ανεξάρτητης ,Ικανής , Αναπτυσσώμενης!

Αναρωτιέμαι που πήγαν όλοι αυτοί που ελπίδες τάξαν , και υποσχέσεις (τελικώς ανεκπλήρωτες),...και είμαστε στο διάβα του 2013 μ.χ,..με άπορους, άστεγους στα πεζοδρόμια..........

Αναρωτιέμαι πως επιτρέψαμε εμείς οι'Ελληνες- Ελληνίδες να γίνουμε λεία και να 'μαστε σα να μας πάσαραν σκλάβους στο παζάρι!
Αναρωτιέμαι πως ξεχάσαμε Χριστό και αφεθήκαμε στα πολυτελή σπίτια και αυτοκίνητα μας (οι περισσότεροι από όλους μας δυστυχώς),και όχι μόνον σε αυτά, που πλέον για εκατομμύρια 'Ελληνες- Ελληνίδες έχουν λείψει πια ,μα και τα άκρως απαραίτητα για την επιβίωση!
'Ωρες επαναπροσδιορισμού 'Η κρίση που προέκυψε"....'Ισως υπερβολικό ,ίσως βλάσθημο,συγχωρέστε με, μα ναι για μένα μοιάζει Ευλογία ,για να ξαναγεννηθεί η Πατρίδα μας,από τις στάχτες της ,όπως στην Ιστορία της ξανά.Θα θυμηθώ  κλείνοντας από τους Λόγους  του Γέροντα Παϊσίου όταν το 1996 μ.χ,...μας έλεγε τότε ,για  την Ελλάδα του σήμερα:

<<Την Ορθοδοξία μας σαν Έλληνες την οφείλουμε στον Χριστό και τους αγίους Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας μας• και την ελευθερία μας την οφείλουμε στους ήρωες της Πατρίδας μας, που έχυσαν το αίμα τους για μας. Αυτήν την αγία κληρονομιά οφείλουμε να την τιμήσουμε και να την διατηρήσουμε και όχι να την εξαφανίσουμε στις μέρες μας.

Είναι κρίμα να χαθή ένα τέτοιο έθνος! Και βλέπουμε τώρα, όπως πριν αρχίση ένας πόλεμος στέλνουν ατομικές προσκλήσεις, έτσι και ο Θεός με ατομικές προσκλήσεις μαζεύει ανθρώπους, για να κρατηθή κάτι και να σωθή το πλάσμα Του>>

'Ετσι λοιπόν,δεν θα αφήσει ο Θεός, αλλά οφείλουμε και εμείς να κάνουμε ό,τι μπορούμε ,για ό,τι δεν μπορούμε να κάνουμε ανθρωπίνως, να προσευχόμαστε  να βοηθήσει ο Θεός για να χτυπήσουν οι καμπάνες της Αγιας Σοφιάς ξανά!
πηγή

Λόγος ΙΕ΄ – Η Υπεραγία Θεοτόκος απευθύνεται στους κερδοσκόπους, στούς ασώτους και κάθε είδους κακούργους, οι οποίοι ελπίζουν να Την ευαρεστήσουν με κανόνες και ψαλμούς

Όταν δώ ότι με τα έργα σου εκτελείς τις εντολές του Υιού μου, ότι αποφεύγεις γενικώς κάθε κακό, την ασωτία, το ψεύδος, την υπερ­ηφάνεια, τον δόλο και την άδικη αρπαγή ξένης περιουσίας, θα με ευχαριστεί το «Χαίρε!» πού μου ψάλλεις συχνά, το οποίο είναι δημιούργημα του σοφού Θεού. Όσο όμως κάνεις αυτές τις πράξεις, και μάλιστα τις χαίρεσαι, όσο πίνεις χαρούμενα το αίμα των πτωχών με διπλούς τόκους και ρουφάς το μεδούλι από τα κόκαλά τους με αμέτρητα καταναγκαστικά έργα, μέχρι τότε δεν θα διαφέρεις για εμένα σε τίποτα από τον αλλόθρησκο, τον Σκύθη η τον οποιονδήποτε διώκτη του Χριστού, όσο και αν καυχιέσαι για το βάπτισμά σου. Δεν θα εισακούσω καθόλου τις προσευχές σου, έστω και αν μου ψάλλεις με ευχάριστη φωνή. «Έλεος θέλω και ου θυσίαν και επίγνωσιν Θεού η ολοκαυτώματα»[1].

Εσύ όμως σαν χοίρος παραδίδεσαι σε κάθε ασέλγεια και σαν άγριος λύκος αρπάζεις ξένες περιουσίες και αδικείς δυστυχισμένες χήρες. Είσαι πλεονέκτης σε όλα και πλήρης ανόμων πράξεων, σαν Τατάρος, καθώς διασκεδάζεις και μεθάς, παίζοντας πάντοτε το γούσλι[2] και απολαμβάνοντας αισχρά και ακόλαστα τραγούδια. Έχεις διώξει από την ψυχή σου εντελώς τον φόβο του Θεού, ελπίζεις δε να με ευχαριστήσεις με τους πολλούς κανόνες και τα στιχάρια, ψάλλοντάς τα με δυνατή φωνή; Δεν ακούς τον Απόστολο πού λέγει ότι όσοι πράττουν αυτά δεν κληρονομούν την βασιλεία του Θεού[3], αλλά μάλλον εκείνα τα πικρά βάσανα κάτω από την γή; Μην εξαπατάς τον εαυτό σου! Αν όμως επιθυμείς να γλυτώσεις από τα βάσανα και να κληρονομήσεις την βασιλεία του Θεού μαζί με όλους τους εναρέτους, τότε να απαρνηθείς όλες απολύτως τις κακές πράξεις σου και να αγαπήσεις ολόψυχα τις αρετές, να στηρίξεις την σκέψη σου στον φόβο του Θεού και στην αγάπη και την επιθυμία των ουράνιων αγαθών. Αλλιώς δεν θα μπορέσεις να γλυτώσεις από την τιμωρία ούτε να εξιλεωθείς πριν από την φοβερή Κρίση.

Αν δεν ακούσεις αυτές τις συμβουλές μου, ανόητε, και συνεχίσεις να παραμένεις στο άνομο ήθος σου, θα καταλάβεις την ανοησία σου, όταν βρεθείς αλυσοδεμένος χειροπόδαρα, επειδή δεν θα έχεις την κατάλληλη για τον πνευματικό γάμο ενδυμασία. Θα σε ρίξουν στα υποχθόνια ατελείωτα πύρινα βάσανα, όταν σαν τα άχρηστα ψάρια σε πετάξουν έξω, όπως εκείνον πού δεν ανατράφηκε στα καθαρά νερά της ευσεβείας, αλλά σε θολά αμαρτωλά έλη και ζούσε μέσα στην ασωτία, θεωρώντας ζωή για τον εαυτό του την απόλαυση της επιθυμίας και θα ακούσεις τα λόγια: «Αμήν λέγω υμίν, ουκ οίδα υμάς»[4]. Απομακρυνθείτε από μένα, αφού διαπράξατε την ανομία. Τότε θα κλείσει για εσένα η πύλη του νοερού γάμου, καθώς δεν δέχθηκες στο σκεύος σου το έλαιο, αλλά νικημένος από την φιλαργυρία δεν έπαψες ποτέ να αδικείς τους πάντες χωρίς λόγο και να μισείς τους πένητες. Τότε, ανόητε, θα μάθεις αληθινά και θα κλαίς μάταια και άσκοπα, όταν κατανοήσεις πλήρως ότι είναι αψευδείς αυτές οι εντολές του Υιού μου, με τις οποίες Αυτός προανήγγειλε την τιμωρία και τα αιώνια αγαθά. Έτσι, σε όσους ακούν τον λόγο Του έχει ετοιμασθεί η αγαλλίαση, ενώ στους ανυπάκουους το αιώνιο πύρ[5].

Επομένως, αν πράγματι επιθυμείς να έχεις την βοήθειά μου και να ευχαριστήσεις τον Θεό, τον Βασιλέα των όλων, τότε να προσπαθείς να μου ψάλλεις «Χαίρε!» με σωφροσύνη και ελεημοσύνη προς τους πένητες.

Πηγή: Άπαντα Αγίου Μαξίμου Γραικού, Αγίου Μαξίμου Γραικού Λόγοι, Τόμος Α΄, Μετάφραση: Μάξιμος Τσυμπένκο – Τιμόθεος Γκίμον, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 2011.

——————————————————————————–

[1]. Ωσ. 6,6.

[2]. Παραδοσιακό ρωσικό έγχορδο όργανο.

[3]. Πρβλ. Α´ Κορ. 6,10.

[4]. Ματθ. 25, 12.

[5]. Βλ. Ματθ. 25,41.

 πηγή

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΙΝΑΣ ΤΗΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 14 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Νίνας της Ισαποστόλου.

Η Αγία Νίνα (ή Νίνω) γεννήθηκε στην Καππαδοκία, όπου κατοικούσαν πολλοί Γεωργιανοί και φέρεται ως συγγενείς του Αγίου Μεγαλομάρτυρα Γεωργίου του Τροπαιοφόρου. Ο πατέρας της, Ζαβουλών, ευσεβής και φημισμένος στρατιωτικός, πριν ακόμα νυμφευθεί, είχε φύγει από την πατρίδα του Καππαδοκία, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αυτοκράτορα Μαξιμιανό. Η μητέρα της, Σωσάννα, ήταν αδελφή του Επισκόπου Ιεροσολύμων Ιουβεναλίου.

Ο πατέρας της, φλεγόμενος από αγάπη προς τον Θεό, έγινε, με την συγκατάθεση της συζύγου του, μοναχός στην έρημο του Ιορδάνη. Η μητέρα της Αγίας Νίνας τοποθετήθηκε ως διακόνισσα στο Ναό της Αναστάσεως. Την Αγία Νίνα την παρέδωσαν στην ευλαβέστατη Γερόντισσα Νιοφόρα, για να την αναθρέψει.

Όταν η Αγία Νίνα μελετούσε το Ευαγγέλιο και έφθασε στο κεφάλαιο που έγραφε για την σταύρωση του Κυρίου, ο λογισμός της σταμάτησε στον χιτώνα του Χριστού. Αναρωτήθηκε που αν βρίσκεται άραγε η επίγεια πορφύρα του Υιού του Θεού. Της είπαν, λοιπόν, ότι κατά την παράδοση, αυτή φυλασσόταν στην πόλη Μιτσχέτη της Ιβηρίας (Γεωργίας). Τη μετέφερε εκεί ο ραβίνος της πόλεως που ονομαζόταν Ελιόζ, ο οποίος την είχε παραλάβει από το στρατιώτη που την κέρδισε στην κλήρωση κάτω από τον Σταυρό.

Τα λόγια αυτά χαράχτηκαν βαθιά στην καρδιά της. Και παρακάλεσε την Θεοτόκο να την αξιώσει να πάει στην Χώρα των Ιβήρων, για να προσκυνήσει τον χιτώνα του Υιού και Θεού της. Η Παναγία άκουσε την προσευχή της και εμφανίσθηκε στον ύπνο της Αγίας. Την προέτρεψε να πάει στην Ιβηρία να κηρύξει το Ευαγγέλιο του Χριστού και της πρόσφερε ένα Σταυρό από κληματόβεργες, που θα ήταν η ασπίδα και ο φύλακάς της. Η Αγία ξύπνησε και είδε στα χέρια της το θαυμαστό Σταυρό.

Τον ασπάσθηκε, έκοψε μια κοτσίδα από τα μαλλιά της, την έπλεξε στον Σταυρό και πήγε να συναντήσει αμέσως το θείο της Επίσκοπο Ιουβενάλιο. Εκείνος διέκρινε το θέλημα του Θεού και της έδωσε την ευχή του. Έτσι μετά από εντολή της Θεοτόκου, κήρυξε το Ευαγγέλιο στη Γεωργία, περί τον 3ο Αιώνα μ.Χ. Η αποστολική της δράση και το χάρισμα της θαυματουργίας οδήγησαν τους βασιλείς της Γεωργίας Μιριάν (265-342 μ.Χ.) και Νάνα στην αλήθεια του Χριστού.

Η Αγία βρήκε τον τόπο, όπου είχε εναποτεθεί ο χιτώνας του Χριστού, στον κήπο των ανακτόρων και εκεί ανήγειρε το Ναό του Αγίου Στύλου.

Η Αγία Νίνα κοιμήθηκε οσίως με ειρήνη και ο Θεός την δόξασε διατηρώντας το τίμιο λείψανό της άφθαρτο.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ α' . Τον συνάναρχον λόγον
Ως ωραίοι οι πόδες σου οι ζηλώσαντες ακολουθήσαι ταίς τρίβοις των αποστόλων Χριστού, Νίνα σκεύος Παρακλήτου παμφαέστατον' όθεν τιμώντες σε πιστώς, Γεωργίας φρυκτωρέ φωτόλαμπρε, σε αιτούμεν' ημών τα σκότη λιταίς σου της αγνωσίας πόρρω σκέδασον.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Παντού κηδείες και μνημόσυνα ( γέμισε η Ελλάδα νεο-ορφανά του μνημονίου ), οι μισοί “γάμοι” είναι -πια- πολιτικοί, οι γεννήσεις στο ναδίρ και εμείς … “άδομεν” !!!

Όποιος, έστω και λίγο, κυκλοφορεί ανάμεσα στο κόσμο βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σωρό προβλήματα ( που όλα – σχεδόν – έχουν πνευματική, θρησκευτική  και εκκλησιαστική διάσταση ). Δεν ξέρω από που να αρχίσω και που να τελειώσω. Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι ο ξαφνικός θάνατος του “αρχηγού” των μικρομολογιούχων, ενός ανθρώπου- πατέρα 49 χρονών,  που του αφαίρεσαν κάποιοι ( ηθικοί αυτουργοί ) και τις αποταμιεύσεις μιας  ζωής και -τελικά- και τη ζωή του ( εμείς ευχόμαστε και προσευχόμαστε να βρει έλεος παρά Κυρίου  και ο Θεός να αναπαύσει τη ψυχούλα του και όλων των “μνημονιομαρτύρων” και να έχει κερδίσει την ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ! ). Και σωρηδόν, εδώ και 4 χρόνια, οι αυτοκτονίες, οι ξαφνικοί θάνατοι από καρδιακά και εγκεφαλικά και από άλλες ασθένειες ψυχοσωματικές ! Παντού αγγελτήρια κηδειών και μνημοσύνων, γέμισε η Ελλάδα μας νεο-ορφανά του Μνημονίου και της Τρόικα ! Από την άλλη, ας μη τα ξαναγράψουμε αναλυτικά και γίνουμε κουραστικοί- η δραματική μείωση των γεννήσεων και των γάμων, αλλά – τώρα και κάτι καινούριο για την Ορθόδοξη Ελλάδα μας, δηλαδή η μεγάλη μείωση των θρησκευτικών γάμων, περίπου ίσα με τους πολιτικούς ! Οι μισοί  βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι νέοι επιλέγουν – τουλάχιστον αρχικά- να μην πάρουν την ευλογία του Χριστού για την οικογένειά τους, δεν νοιώθουν ή δεν αντιλαμβάνονται – ίσως- τον Γάμο ως Μυστήριο και επιλέγουν σύμφωνα ελεύθερης συμβίωσης ή την “ευλογία” του δημάρχουν(!!! ).

Οι περισσότεροι νέοι 12 έως 30 ετών έχουν  ξεχάσει την Κυριακή ως “ημέρα Κυρίου”και την έχουν μετατρέψει σε ημέρα “ΝΥΧΤΕΡΙΝΗΣ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗΣ” ( από το βράδυ του Σαββάτου μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Κυριακής ) και “ΓΗΠΕΔΟΥ” ! Αυτοί όλοι θέλουν να παραμείνει η Κυριακή ως αργία, για να μπορούν να “αποθεώνουν” το ΟΥΙΣΚΙ και τη ΝΤΟΛΤΣΕ ΒΙΤΑ από τη μια και την ΟΜΑΔΑΡΑ τους από την άλλη ! Και το φαινόμενο δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Για παράδειγμα στην Αγγλία, όσοι δήλωσαν Χριστιανοί στην απογραφή του 2011 ήταν λιγοτεροι κατά 13% από το 2001 ( από 72% έπεσαν στο 59% ) ! 

Μπροστά σε αυτό το τεράστιο αριθμό προβλημάτων η ΕΚΚΛΗΣΙΑ φαίνεται να είναι ΑΠΟΥΣΑ ! Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να γίνει για να αλλάξουν τα θέματα που απασχολούν τις ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙΣ των τοπικών Συνόδων των Ορθοδόξων Εκκλησιών ; Τις  ανακοινώσεις της Ιεράς Συνόδου της Ελλάδας, της Κρήτης, των Μητροπόλεων, της Κύπρου, ποιος τις ακούει ; Εμείς και εμείς που πάμε τακτικά ή περιστασιακά στη Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία ! Οι άλλοι που θα τα ακούσουν ; Στη καφετέρια ή στο χιονοδρομικό κέντρο ; Στο μπαράκι ή στα εμπορικά κέντρα ; Στα γήπεδα ή στα ίντερνετ καφέ ή όπου αλλού συχνάζει η νεολαία ;  Ή μήπως θα τα δουν στο διαδίκτυο ;

Κανονικά θα έπρεπε οι Επίσκοποι και οι ιερείς να συσκέπτονται σε καθημερινή βάση ( πέρα από τη προσευχητική στάση υπέρ της νεολαίας )  για το πως θα πλησιάσουν τους νέους ανθρώπους και να τους φέρουν κοντά στην Εκκλησία ! Κανονικά η Εκκλησία θα έπρεπε να αναρωτηθεί γιατί ο κόσμος επιλέγει άλλους δρόμους μακριά από τον Χριστό και το Σώμα Του, την Εκκλησία ! Αυτό θα έπρεπε να είναι η καθημερινή αγωνία των Επισκόπων ! Είναι, όμως ; Και πως φαίνεται αυτό από τη καθημερινή πρακτική της επίσημης Εκκλησίας ;

Πως θα παρηγορήσουν τα χιλιάδες ορφανά του “Μνημονιοπολέμου”, όταν ορώνται να ασπάζονται και να επαινούν τους νεοΗρώδηδες ; Πως θα παρηγορήσουν τους πονεμένους ή πως θα προσελκύσουν τους άνεργους νέους ή οικογενειάρχες, όταν αφήνουν τη σάπια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ηγεσία του τόπου να λαμβάνει μέτρα εξοντωτικά για τα πνευματικά τους παιδιά ; Πως θα πάνε αύριο, αυτοί οι σιωπηλοί Επίσκοποι, να ζητήσουν από τα πνευματικά τους παιδιά να παντρευτούν και να κάνουν “πολλά παιδιά”, όταν ανέχονται σιωπηλά την Πολιτεία και τους διάφορους Υπουργίσκους να λαμβάνουν σωρηδόν ΑΝΤΙΤΕΚΝΙΚΑ μέτρα ; Γιατί σιωπούν για τη 4ετή συνεχή ψυχοσωματική βία σε βάρος των Ελλήνων και των παιδιών τους ; Γιατί αφήνουν τους ΗΘΙΚΟΥΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΥΣ των χιλιάδων άμεσων ή έμμεσων δολοφονιών ( εδώ και 4 χρόνια αλλά και μελλοντικά ) Ελλήνων Ρωμιών να κυκλοφορούν επιδεικτικά και υποκριτικά σε ναούς και θρησκευτικές εκδηλώσεις και να κάνουν τον “καλό χριστιανό” φαινομενικά από τη μια και από την άλλη να “σφαγιάζουν” ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΑ, γενοκτονικά τον Ελληνισμό, το Ελληνορθόδοξο γένος των Ρωμιών ;

Θα αρκεστούμε, άραγε, πάλι σε φωτογραφίες από τους λαμπρούς “πανηγυρισμούς” των εορτών των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων ; Θα αρκεστούμε,άραγε, πάλι στο γεγονός ότι – εθιμοτυπικά και παραδοσιακά – γέμισαν οι εκκλησιές μας 1-2 φορές στις γιορτές του δεκαπενθημέρου, αλλά οι πλείστοι έμειναν στα εξωτερικά ή αλλοτριωμένα έθιμα- ελληνικά ή εισαγόμενα- χωρίς καμία εμβάθυνση στα Μυστήρια της Εκκλησίας μας  ;

Για μια ακόμα φορά τα ερωτήματα θα παραμείνουν αναπάντητα.

Όσο για το ζήτημα των Ορθόδοξων Ιεραποστολών, τι μπορεί να πει κανείς ; Βρισκόμαστε ακόμα σε νηπιακό στάδιο, ειδικά στην Ασία, όπου οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι ελάχιστοι μέσα σε 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους, χωρίς καμία ορατή δυνατότητα για αύξηση ( αριθμητική, γιατί για το “ποιοτική” μόνο ο Θεός το  ξέρει ακόμα και για εμάς τους ιδίους που είμαστε ελεεινοί και τρισάθλιοι πνευματικά ) ! Το ίδιο συμβαίνει και σε αρκετές αφρικανικές χώρες που η Ορθόδοξη παρουσία είναι μικρή, όπως  στη Ζάμπια, Ζιμπάμπουε, Μοζαμβίκη, Μποτσουάνα, Μπουρούντι,Νότια Αφρική και ανύπαρκτη, όπως στην Αγκόλα και τη Ναμίμπια, το Λεσότο και τη Σουαζιλάνδη κλπ. Τα ίδια και στην Αμερική, τα ίδια και στις Δυτικές Ευρωπαϊκές χώρες και στην Ωκεανία. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί είναι μια “σταγόνα” στον ωκεανό θρησκειών και αιρέσεων, χωρίς ενότητα  σε πολλές περιοχές …

Το τραγικό δυστύχημα που έγινε στη πρωτεύουσα την Αγκόλα, αρχές Ιανουαρίου, όπου για μια συγκέντρωση νεοπεντηκοστιανής ομολογίας συνάχθηκαν πάνω από 70.000 άνθρωποι, αποκαλύπτει το πόσο ΠΙΣΩ είμαστε σε θέματα ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ακόμα και από χριστιανικές ομολογίες- αιρέσεις που δημιουργήθηκαν πριν μερικές δεκαετίες !!! Γιατί ;;; Το έχουμε αναλύσει αρκετές φορές, αλλά σχεδόν κανένας δεν ΑΚΟΥΕΙ ! Και τώρα που ήρθε και η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ στην Ελλάδα η προσπάθεια των Ορθοδόξων Ιεραποστολών γίνεται ακόμα δυσκολότερη, αλλά ελπίζουμε, ευχόμαστε και προσευχόμαστε ” ο Θεός να βάλει το χέρι Του” ! Αντί, λοιπόν, οι τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες να ασχοληθούν με την Ιεραποστολή, ασχολούνται πέρα του δέοντος με εσωτερικές διαμάχες και διοικητικές ρυθμίσεις ! Εκεί είναι το πρόβλημα που παραμένει άλυτο μέχρι σήμερα και δεν βλέπουμε διάθεση να λυθεί. Ο Θεός να βάλει το χέρι Του !

πηγή

ΠΕΤΡΑΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ:«Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Η αγαπημένη μας Πατρίδα, η Ελλάδα, δοκιμάζεται φρικτά τελευταία. Η έννοια της Πατρίδας, όπως παρατηρούμε, συνεχώς παραμερίζεται ή και θυσιάζεται στο όραμα της νέας εποχής. Αυτά τα συμπτώματα είναι επικίνδυνα. Θα έχουν τραγικές συνέπειες.

Πρέπει να αγαπούμε την Πατρίδα μας; Ο Χριστός, μας λέγει το Ευαγγέλιο, αγάπησε την Πατρίδα Του και πολλές φορές έκλαψε γι’ αυτήν. Μ’ αυτό υπαγορεύει και σε μας να αγαπούμε την Πατρίδα μας, να την πονούμε, να την υπερασπιζόμαστε. Όταν, μάλιστα, οι Έλληνες ζήτησαν να τον συναντήσουν, καθώς τους είδε από μακριά, είπε: «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του Ανθρώπου». 
Ο Χριστός χάρηκε που συνάντησε τους Έλληνες. Είναι οι πρώτοι από τα έθνη που δέχθηκαν τον Χριστιανισμό. Ο Χριστός επέλεξε την ελληνική γλώσσα στην οποία εγράφη η Καινή Διαθήκη. Είναι η γλώσσα των Ευαγγελίων, που κηρύχθηκε το μήνυμα της σωτηρίας εις πάντα τα έθνη. Τι τιμή, τι ευλογία!

Χριστιανισμός και Ελληνισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένα. Δεν διασπώνται. Γι’ αυτό είναι επίκαιρος ο αφυπνιστικός λόγος του διδάχου Αγίου Κοσμά του Αιτωλού: «Αδέλφια μου, Χριστός και Ελλάδα μας χρειάζονται». «Ύστερα από την αγάπη στον Θεό είναι η αγάπη της Πατρί-δας», έγραψε ο Κωστής Παλαμάς.
Αν η επίγεια Πατρίδα μας είναι συντονισμένη με την ουράνια Πατρίδα μας και το πολίτευμά της, τότε αυτή η Πατρίδα είναι Εκκλησία Θεού, Έθνος άγιον, ο,τι πιο υψηλό, ο,τι πιο ιερό υπάρχει. Αυτή ήταν η Ελλάδα μας, που τη σημάδεψε ο Χριστός, που την εκκέντρισαν στην καλλιέλαιο του Θεού οι Απόστολοι, χώρα Αγίων, τόπος πολλών θεοσημειών.

Η Πατρίδα μας βλέπουμε τελευταία ότι συνεχώς καθίσταται μία πολυφυλετική και πολυπολιτισμική χώρα. Αυτό το θεωρούμε ευλογία, πρόκληση εσωτερικής ιεραποστολής. Η Εκκλησία αγκαλιάζει όλο τον κόσμο. Δεν διακατέχεται από εθνοφυλετικά σύνδρομα και ρατσιστικές συμπεριφορές. Δεν δαιμονοποιεί την πρόοδο και την εξέλιξη. Όλοι απολαμβάνουμε τις ευεργεσίες της επιστήμης και ευχαριστούμε τον Θεό και γι’ αυτές τις δωρεές Του. Όμως έχουμε χρέος να αγαπούμε την Πατρίδα μας, την παράδοσή μας και να παραμένουμε αμετακίνητοι στις ακατάλυτες αξίες και στα αιώνια ιδανικά της φυλής μας, αυτά που μεγαλούργησαν το Γένος μας, αυτά που εγγυώνται τη συνέχεια του.


Η Εκκλησία, ως γνωστόν, υπερμάχησε πάντοτε σε όλους τους εθνικούς αγώνες του Ελληνισμού. Έδωσε τα πάντα, περιουσίες, κειμήλια, ακόμη και τα καντήλια προσέφερε για την ελευθερία της Πατρίδας. Σελίδες από εκατόμβες θυσιών συνθέτει η ιστορία της. Το «Τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια…» υπήρξε ο Εθνικός Ύμνος του δούλου Γένους μας. Η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η Μητέρα, η Τροφός και μόνο μ’ αυτή ζεί ο Ελληνισμός. Αυτή συνέθεσε την ωραιότερη έκφραση πολιτισμού και ταυτότητος, τη Ρωμιοσύνη. Αυτή μόρφωσε γενεές γενεών. Αυτή  διεφύλαξε διαμέσου πολλών αιώνων την Ελληνική παιδεία.
Αληθινός πατριώτης είναι αυτός που αγαπά πάνω και από τη ζωή του την Πατρίδα του, που αγωνίζεται γι’ αυτήν, που τιμά ο,τι συνδέεται με την ιστορία, την παράδοση και τη γλώσσα της, που λιτανεύει στο ήθος και στο φρόνημά του τη λεβεντιά και την αξιοπρέπεια των προγόνων του. Πόσο καμαρώνουμε στα ευλογημένα χωριά μας αγράμματους ανθρώπους αλλά αληθινά ευπατρίδεις, που δακρύζουν, όταν αναφέρονται στους πολέμους του Γένους μας.

Ακούτε καθημερινά τους Ιερείς μας, όταν ιερουργούν, να ικετεύουν τον Θεό υπέρ του ευσεβούς ημών Έθνους, να προσεύχονται υπέρ του στρατού και των αγώνων του, να μνημονεύουν τους πεσόντας υπέρ της ελευθερίας του Γένους μας. Αυτό είναι το χρέος μας. Δεν πρέπει να μετακινούμαστε ποτέ απ’ αυτό.

Γι’ αυτό εμείς οι Κληρικοί φορούμε το ράσο, μελανοχίτωνες για την αγάπη του Θεού, στρατευμένοι στο καθήκον υπέρ Πίστεως και Πατρίδας.

Σήμερα όμως βλέπουμε και λυπούμαστε βαθύτατα γι’ αυτό, ότι η Πατρίδα μας συνεχώς ευτελίζεται. Μερικοί ντρέπονται να μιλούν γι’ αυτήν. Με όσα μάλιστα έχουν συμβεί, έχει αποσταθεροποιηθεί επικίνδυνα το Πολίτευμά της. Έχουμε διασυρθεί παγκοσμίως, είμαστε υπερχρεωμένοι, δούλοι στα ποικίλα συμφέροντα.

Βαθύτατα μας πικραίνουν και οι δηλώσεις μερικών αξιωματούχων από το εξωτερικό, που δεν έχουν το δικαίωμα να μιλούν περιφρονητικά για την Ελλάδα, την Πατρίδα μας που ευεργέτησε την ανθρωπότητα, κοιτίδα πολιτισμού πανανθρώπινων αξιών.

Δεν έχουν το δικαίωμα να μας δίδουν μαθήματα. Η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ κατακτητικούς πολέμους.Μερικοί όμως από τους τιμητές μας και γνωρίζουν όλοι ποιοί είναι αυτοί, διέπραξαν ανομολόγητα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Η Πατρίδα μας δεν είναι διεφθαρμένη. Μην την κατηγορείτε. Μπορεί να είναι φτωχή χώρα, όμως δεν είναι άτιμη. Η πλειονότητα των Ελλήνων είναι έντιμοι οικογενειάρχες, είναι υπερήφανοι Έλληνες, που αγωνίζονται με πάθος για την ευημερία της Πατρίδας μας.

Διαπιστώνουμε καθημερινά πόσο πληγωμένο είναι το εθνικό γόητρο των Ελλήνων, μ’ αυτήν την κρίση που μας ενέσκυψε. Την κρίση στην οποία μας οδήγησαν, με σατανική μαεστρία, πολλοί για ανομολόγητους σκοπούς και στόχους, καθώς η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι Ηπείρων, μέσα σε έναν κυκλώνα όπου, λόγω της ιδιαίτερης γεωπολιτικής σημασίας της περιοχής, παίζονται μεγάλα παιχνίδια και αποτυπώνονται μεγάλα συμφέροντα.


Η Ελλάδα είναι οικουμενική χώρα και δεν ανήκει μόνο σε μας. Αισθανόμαστε την ευθύνη μας και εδώ εκφράζουμε τα παράπονά μας. Τα τελευταία χρόνια, ομολογουμένως, ακολουθήθηκε μία λανθασμένη τακτική. Απε¬μπο¬λη¬θηκε η μεγάλη ιδέα του Γένους μας. Ξεχάσαμε την ιστορία μας. Έγιναν λάθη στην εσωτερική και εξωτερική μας πολιτική και αυτά τα λάθη πληρώνουμε τώρα.

Πιστεύσαμε ότι η ενωμένη Ευρώπη με τα προγράμματά της, τα δανεικά και τις επιδοτήσεις, θα μας φέρουν τον παράδεισο της ευδαιμονίας. Καί τελικά όλα αυτά και κυρίως η απατηλή ευδαιμονία των τελευταίων ετών, έγιναν αιτία να υποδουλωθούμε στην απληστία μας.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι τα τελευταία πενήντα χρόνια πολλά άλλαξαν στον τόπο μας. Γνωρίζουμε ότι οι εξελίξεις τρέχουν, μερικές όμως απ’ αυτές δημιουργούν νέες καταστάσεις, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Μία δε απ’ αυτές τις καταστάσεις είναι ότι εγκαταλείψαμε τα χωριά μας, παρασυρόμενοι από το ρεύμα της αστυφιλίας. Χάσαμε την απλότητα, την ηρεμία της ζωής των χωριών μας. Παράλληλα περιφρονήσαμε τα ευγενέστερα των επαγγελμάτων και ανεπάγγελτοι οι περισσότεροι, γίναμε μισθωτοί στον παραλυμένο κρατικό μηχανισμό. Γίναμε εργαλεία των κομματικών στρατών των συνδικάτων, ζώντας με δανεικά, έχοντας ως όραμα τις διεκδικήσεις, τα δικαιώματά μας, τη ραστώνη μας και όχι τα καθήκοντά μας.

Τώρα πλέον συνεπαρμένοι από μία ψεύτικη εικόνα ευμάρειας ασφυκτιούμε στις πόλεις για λίγη ανόθευτη τροφή, συνωστιζόμαστε για ένα μεροκάματο και τρεφόμαστε με είδη εισαγόμενα, πολλές φορές κακής ποιότητος. Να το ομολογήσουμε: όπου η γη παραμένει ακαλλιέργητη, σβήνουν σχεδόν και οι άλλες τέχνες στην ξηρά και στη θάλασσα. Η κρίση γι’ αυτούς που μένουν στις πόλεις θα είναι περισσότερο επώδυνη. Τα χωριά μας προσφέρουν πολλές εναλλακτικές λύσεις επιβίωσης.


Διαμαρτυρόμαστε σήμερα επειδή εξαρτώμαστε από τη «μεγαλοψυχία» ή την τοκογλυφία των ξένων, ενώ η υποδούλωσή μας έχει αρχίσει προ πολλού, καθώς ειμαστε απολύτως εξαρτημένοι από εισαγωγές για να καλύψουμε τις διατροφικές μας ανάγκες. Πονάει κανείς, όταν βλέπει την αφθονοπάροχο γη του τόπου μας να είναι χέρσα και ακαλλιέργητη.

Αυτή η ζωή των Νεοελλήνων, ας το ομολογήσουμε, είναι ξένη με τις παραδόσεις και τις αξίες μας. Αυτή η ζωή μας διέφθειρε όλους και γέμισε ο τόπος μας από μικρά και μεγάλα σκάνδαλα, η αποφορά των οποίων έχει ευτελίσει την Πατρίδα μας, σ’ όλους τους τομείς, με συνέπεια να μειώνονται συνεχώς οι αντιστάσεις των τιμίων ανθρώπων. Δεν κάναμε όλοι μας το χρέος μας, γι’ αυτό μας ήλθαν τα άλλα χρέη, που μας πήραν το πιο πολύτιμο αγαθό, την πνευματική μας ελευθερία, με κίνδυνο, όπως επισημαίνουν ειδήμονες, να χάσουμε την εθνική μας υπόσταση.

Η σωτηρία της Ελλάδος δεν βρίσκεται έξω από εμάς. Κάποιοι αναζητούν αυτά τα κλειδιά έξω από την Ελλάδα, σε άλλα κέντρα. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Δεν θα μας σώσουν οι άλλοι, οι ξένοι, όπως δεν μας έσωσαν ποτέ, γιατί δεν αγαπούν την Πατρίδα μας. Τα ενδιαφέροντά τους αφορούν την αύξηση των κερδών και των επιρροών τους. Το ακούσαμε: «Ή θα πουλήσετε και θα πουληθείτε ή θα πεθάνετε», μας είπαν.


Εάν εμείς δεν μετανοήσουμε, εάν δεν διορθωθούμε, εάν δεν κάνουμε το χρέος μας, εάν δεν εμπνεύσουμε τους νέους μας με τα ιδανικά και τις αξίες της φυλής μας, εάν δεν ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας, εάν δεν συνεγείρουμε τους Νεοέλληνες με εθνικό φιλότιμο να εργαστούν, μάταια κοπιάζουμε. Θα γίνονται περικοπές, κατασχέσεις, δημεύσεις που θα εξεγείρουν δίκαια τον λαό. Θα βρισκόμαστε κάτω από την απειλή της ποικίλης πτώχευσης και το φάσμα του θανάτου της Πατρίδας μας.

Θέλω ακόμη σ’ αυτό το κείμενό μου να επισημάνω ότι, ως νεόπλουτοι, οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια, πέταξαν, περιφρόνησαν, ποδοπάτησαν, βεβήλωσαν, λοιδόρησαν όχι μόνο ιδανικά και αξίες για τα οποία θυσιάστηκαν εκατομμύρια Έλληνες, αλλά και αυτήν ακόμη την Εκκλησία.

Την αμφισβήτησαν και την ενέπλεξαν στα συμφέροντά τους και βρίσκουν συνεχώς τρόπους να την ευτελίζουν και να την διασύρουν, ότι δήθεν δεν πληρώνει φόρους και ότι έχει αμύθητη περιουσία. Καί όλα αυτά, γιατί ονειρεύονται μερικοί ένα άθεο κράτος. Να χωρίσει η Εκκλησία από την Πολιτεία. Ναί, αλλά η Εκκλησία δύο χιλιάδες χρόνια τώρα έζησε εδώ και αλλού. Καί με τόσο πόλεμο. Δεν είναι η Εκκλησία μας διεφθαρμένη. Καί θα ζήσει και χωρίς την πολιτειακή στήριξη. Το Κράτος όμως θα υποστεί τις συνέπειες αυτής της εκκλησιαστικής απεσάρκωσης.
Ας το ομολογήσουμε με ειλικρίνεια, το μέγιστο αμάρτημα είναι η καλοπέραση. Αυτή μας έφερε σ’ αυτό το χάλι. Αυτή οδήγησε πολλούς σήμερα στην κατάθλιψη. Αυτή, με την υπερκατανάλωση διέβρωσε όλους τους θεσμούς και λυπούμαστε βαθύτατα όταν βλέπουμε ανθρώπους που είχαν ορκιστεί να υπηρετούν τίμια και ευσυνείδητα την Πατρίδα, να εμπλέκονται στα μεγαλύτερα σκάνδαλα.
Παλαιότερα έμπαινες πλούσιος στην πολιτική και έβγαινες πτωχός.

Τώρα κάνετε τις συγκρίσεις. Τώρα κυριαρχεί παντού το συμφέρον, γι’ αυτό γίνονται τα πάντα, ακόμη και τα πιο ειδεχθή και ανομολόγητα πράγματα. Υπάρχουν όμως, δόξα τω Θεώ και τίμιοι, που δεν προσκύνησαν τον Βάαλ του χρήματος. Υπάρχουν ευπατρίδεις που τους ανήκει ο τίμιος έπαινος.


Διαμαρτύρομαι εντονότατα γι’ αυτό που προτρέπουν τους νέους τελευταία, να φύγουν από την Ελλάδα. Η νέα γενιά, οι νέοι άνθρωποι, έχουν χρέος να μείνουν στον τόπο τους. Είναι στρατευμένοι τώρα για τη σωτηρία της Πατρίδας. Απ’ αυτούς περιμένουμε την υπέρβαση της κρίσεως. Είναι ντροπή να λέμε στα παιδιά μας φύγετε στο εξωτερικό για να βρείτε δουλειά. Εδώ πρέπει να μείνουν. Οι νέοι έχουν τα ζώπυρα της φιλογένειας. Οι νέοι, που είναι καλά και μορφωμένα παιδιά, μπορούν να βοηθήσουν.

Εδώ λοιπόν οφείλουμε να αγωνισθούμε όλοι, μικροί και μεγάλοι, για να υψώσουμε τη σημαία της Πατρίδας μας, για να αποκαθάρουμε τον πολιτικό χώρο από τους

 διεφθαρμένους. Να στηρίξουμε τους πτωχούς και τους αδύνατους με το πλεόνασμα της αγάπης μας. Να τους μεταγγίσουμε με αλληλεγγύη, ελπίδα. Να συνεγείρουμε τους πάντες που μπορούν και έχουν να βοηθήσουν. Να αγωνισθούμε για τα παιδιά και τα εγγόνια μας για ένα καλύτερο αύριο.

Είναι μεγάλη αδικία αρκετοί αδελφοί μας να πένονται, να αναζητούν τροφή στους κάδους των απορριμμάτων και άλλοι, σε καιρούς κρίσεως, να σπαταλούν προκλητικά. Είναι ατιμία του χειρίστου είδους μερικοί να ενδιαφέρονται πως θα πλουτίσουν, πως θα κερδοσκοπήσουν, πως θα βγάλουν τα χρήματά τους έξω, για να μην φανούν. Όλοι αυτοί στο τέλος θα πεινάσουν, γιατί οι πνευματικοί νόμοι είναι αμείλικτοι.
Σας παρακαλώ να μην φοβείσθε τις κρίσεις του αιώνος τούτου, να μην απελπίζεσθε.

Ο Χριστός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην ιστορία του κόσμου. Ο,τι επιτρέπει η αγάπη Του είναι για τη σωτηρία μας. Καλύτεροι θα βγούμε απ’ αυτήν την κρίση, εάν συνέλθουμε όλοι μας, μικροί και μεγάλοι.

Ως Επίσκοπός σας, σας ικετεύω, αγαπήσετε την ευλογημένη γη μας. Υπάρχουν πολλοί καλοί και αναγκαιότατοι λόγοι να επιστρέψουμε στη γεωργία που εγκαταλείψαμε. Η εργασία είναι τιμή και η καλλιέργεια της γης ευλογία. Ο μεγάλος Γεωργός ευλογεί και αμοίβει τον κόπο και τον ιδρώτα του κοπιάζοντος γεωργού.
Η Παναγία μας είναι η Δέσποινα του κόσμου. Δεν θα μας αφήσει απαράκλητους, μόνους και αβοήθητους.


 Η πρεσβεία Της θα συντάμει τον χρόνο της δοκιμασίας μας. Στηριχθείτε στην πίστη. Η Εκκλησία, που δίδει αφειδώλευτα και θα δώσει τα πάντα σ’ αυτόν τον αγώνα, μπορεί μόνο να εμπνεύσει, να κρατήσει αρραγή τον κοινωνικό και εθνικό μας ιστό, που είναι πολύ χαλαρός τα τελευταία χρόνια.

Ο Ιερός Κλήρος έχει το καθήκον να πυκνώσει τις προσευχές, τις λειτουργίες, για τη σωτηρία του λαού του Θεού, για να κρατηθεί το Κράτος μας απροσμάχητον από κάθε ορατή και αόρατη επιβουλή. Όλοι έχουμε το χρέος να προσφέρουμε σ’ αυτούς που ομολογουμένως έχουν ανάγκη. Ας δίδουμε πρώτοι εμείς, οι εκκλησιαζόμενοι Χριστιανοί, το καλό παράδειγμα.
Εύχομαι η αγαπημένη μας Πατρίδα να υπερβεί τα προβλήματά της.

Παρακαλώ, όλοι μας, απ’ όποια σκοπιά κι αν βρισκόμαστε, να υπερμαχούμε γι’ αυτήν.

ο μητροπολίτης Πέτρας και Χερσονήσου κ.κ. Νεκτάριος
 πηγή

Πρωτοπρ. Βασίλειος Καλλιακμάνης, Διάλογοι του Αββά Αντωνίου

πηγή

Διάλογοι του Αββά Αντωνίου

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης

α) Όταν η θεία χάρη επισκεφθεί τους χριστιανούς, τους «καθαίρει, τους λαμπρύνει και φωτός ποιεί μετόχους».Το ιλαρό φως του Χριστού φωτίζει τον νου, ώστε να βλέπουν καθαρά και να διακρίνουν με διαύγεια τα πράγματα. Ο Αββάς Αντώνιος και θεοδίδακτος ασκητής φωτίστηκε από το θείο φως, προικίστηκε με διάκριση, και παρά το ότι ήταν κατά κόσμον αγράμματος, διαλεγόταν επιτυχώς με όσους τον επισκέπτονταν.

β) Διασώζονται εξαιρετικοί διάλογοι του Αγίου Αντωνίου με μοναχούς, αιρετικούς, φιλοσόφους, έλληνες σοφούς, κυνηγούς, αλλά και απλούς ανθρώπους. Τον αναγνώστη εντυπωσιάζει η απλότητα, οξυδέρκεια και ευστοχία των διαλόγων αυτών. Σκοπός του Αγίου δεν ήταν να εξουθενώσει τους συνομιλητές του, αλλά να τους οδηγήσει, ώστε να ανακαλύψουν οι ίδιοι την αλήθεια. Στους διαλόγους που ακολουθούν, φανερώνεται η λαγαρή του σκέψη, απόρροια της ενδιάθετης πίστης.

γ) Όπως αναφέρει ο Άγιος Αθανάσιος, κάποιοι φιλόσοφοι νόμισαν ότι θα μπορούσαν να ειρωνευτούν τον Άγιο επειδή δεν γνώριζε γράμματα. Ο Αντώνιος τους ερωτά μέσω διερμηνέα, αφού δεν γνώριζε ελληνικά αλλά κοπτικά: -Τι προηγείται, ο νους ή τα γράμματα; Ποιο είναι το αίτιο, ο νους των γραμμάτων ή τα γράμματα του νου; Όταν εκείνοι απάντησαν ότι ο νους είναι πρώτος αλλά και εφευρέτης των γραμμάτων, εκείνος τους είπε. -Σε εκείνον που ο νους υγιαίνει, «τούτω ουκ αναγκαία τα γράμματα». Η απάντηση εξέπληξε τους φιλοσόφους, που έφυγαν θαυμάζοντας τη σύνεση ενός απλού ανθρώπου.

δ) Αργότερα, επισκέφθηκαν τον Αββά Αντώνιο κάποιοι που θεωρούνταν από τους Έλληνες σοφοί. Αυτοί απαιτούσαν να συζητήσουν για τη χριστιανική πίστη. Επιχειρούσαν να διατυπώσουν ειρωνικούς συλλογισμούς για τον Σταυρό του Χριστού. Αφού σιώπησε για λίγο ο Άγιος και «οικτήρας την άγνοιά των», είπε: -Τι είναι καλύτερο, να ομολογεί κάποιος τον σταυρό, ή να αποδίδει μοιχείες και διαφθορές παιδιών στους λεγόμενους θεούς σας; Ο Σταυρός που πιστεύουμε εμείς είναι τεκμήριο ανδρείας και γνώρισμα καταφρόνησης του θανάτου, ενώ τα δικά σας είναι πάθη αισχρότητας.

ε) Και συνέχισε: -Τι είναι καλύτερο, να υπομένει κάποιος εκούσια σταυρό και να μη φοβάται τον επερχόμενο θάνατο, ή να διηγείται μύθους περί πλανών του Όσιρη και της Ίσιδας, των μηχανορραφιών του Τυφώνος, της φυγής του Κρόνου, της βρώσεως τέκνων και πατροκτονιών; Και κατέληξε: -Πώς όμως, ενώ χλευάζετε το σταυρό, δεν θαυμάζετε και την ανάσταση; Διότι αυτοί που μίλησαν για το σταυρό, έγραψαν και για την ανάσταση!

στ) Στη συνέχεια, εξαίροντας την ανωτερότητα της χριστιανικής πίστεως και την απήχησή της στο λαό, παρά τους διωγμούς, ο Μέγας Αντώνιος ανάγκασε τους συνομιλητές του να παραδεχθούν την αδυναμία των σοφιστειών τους. Δίδαξε και άλλα, ώστε θαύμαζαν οι φιλόσοφοι και άρχισαν να αναχωρούν «κατασπαζόμενοι αυτόν», ομολογώντας ότι ωφελήθηκαν από αυτόν! Εξάλλου, ήταν πάντοτε «χαρίεις και πολιτικός» (κοινωνικός), κανείς δεν τον φθονούσε και όλοι χαίρονταν την παρουσία του.

ζ) Αξιομνημόνευτος και ο διάλογος που διασώζεται στο «Γεροντικόν»: Κάποιος κυνηγός, όταν είδε τον Αντώνιο να αστειεύεται με τους αδελφούς, σκανδαλίστηκε. Θέλοντας εκείνος να τον διδάξει, λέγει: -«Βάλε μια σαΐτα στο τόξο σου και τέντωσέ το». Εκείνος το έκαμε. Του λέγει: -«Τέντωσέ το πιο πολύ». Το τέντωσε. Και πάλι του λέγει: -«Ακόμη πιο πολύ». Τότε, του απαντά ο κυνηγός: -«Αν το τεντώσω υπερβολικά, θα σπάσει το τόξο». Και ο γέροντας τον διδάσκει νηφάλια: -«Έτσι και στο έργο του Θεού. Αν τεντώσουμε υπερβολικά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους αδελφούς, θα σπάσουν και αυτοί. Πρέπει λοιπόν κάποιες φορές να συγκαταβαίνουμε στους αδελφούς!». Ο κυνηγός ωφελήθηκε πολύ. Όμως, για να διαλέγεται κάποιος όπως ο Όσιος Αντώνιος, χρειάζεται σταθερή πίστη, πνευματικό βάθος, διάκριση και θείος φωτισμός.

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 13/1/2013