Μητρόπολη Γλυφάδος: Είμαστε όλοι υποψήφιοι για να μας σκοτώσουν πριν να πεθάνουμε

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΕΩΣ ΔΩΡΕΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ "ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ" 

Σύμφωνα με το νέο Νόμο (3984, ΦΕΚ 150 / 27.6.2011, τεύχος Α΄) περί των μεταμοσχεύσεων, είμαστε όλοι υποχρεωτικά δωρητές των οργάνων του σώματός μας.

Είμαστε όλοι υποψήφιοι για να μας σκοτώσουν πριν να πεθάνουμε.

Ο νόμος δίνει τη δυνατότητα σε όλους τους ενήλικες να αρνηθούν τη δολοφονία τους, αν το δηλώσουν εγκαίρως.

Αντιδράστε με την ακόλουθη διαδικασία:

1. Συμπληρώστε μια υπεύθυνη δήλωση, τονίζοντας ότι δεν επιθυμείτε να γίνετε δωρητές οργάνων, αν διαπιστωθεί ότι είστε νεκροί εγκεφαλικά.

2. Επικυρώστε το έγκυρο της υπογραφής σας σε κάποιο αστυνομικό τμήμα ή Κ.Ε.Π. (Κέντρο Εξυπηρέτησης Πολιτών).

3. Αποστείλατε στον ΕΟΜ την υπεύθυνη δήλωσή σας, με συστημένη επιστολή ή μέσω ΚΕΠ, κρατώντας αντίγραφο.

4. Ζητήστε αριθμό πρωτοκόλλου από τον Ε.Ο.Μ. 
πηγή

Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΡΧΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΣΜΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ

Ιωάννη Ελ. Σιδηρά

Θεολόγου-Εκκλησιαστικού ιστορικού

Νομικού

Με αφορμή την γενικότερη πνευματική, κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση

   Ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος ΚΠόλεως, εκθέτει σε πολλές γραπτές ερμηνευτικές ομιλίες και λόγους του επί των χωρίων της Αγ. Γραφής, τις θεολογικές απόψεις του για τους πολιτικούς άρχοντες και την κοσμική εξουσία.

   Στο παρόν άρθρο μας επιλέξαμε ορισμένες περικοπές από τις ομιλίες του ιερού πατρός σχετικές με το θέμα μας και τις δημοσιεύουμε, καθώς είναι άκρως επίκαιρες οι θέσεις του ιερού πατρός λόγω της κρίσεως του πολιτικού μας συστήματος,

1) Γιατί είναι αναγκαίοι οι άρχοντες; «Γι’ αυτό λοιπόν, υπάρχει αρχηγός, για να μην είμαστε όπως τα ερπετά. Γι’ αυτό υπάρχουν άρχοντες, για να μην κατατρώγουμε ο ένας τον άλλο σαν τα ψάρια».,

2) Σχέσεις αρχόντων-αρχομένων: «Αν λοιπόν ο καθένας προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πολιτεία, όλα τότε μένουν σταθερά. Γιατί, όταν ο άρχοντας αγαπάει τον πολίτη, τότε όλα τακτοποιούνται. Δεν ζητούμε τόσο αγάπη από τον πολίτη, αλλά αγάπη από τον άρχοντα προς τον πολίτη, επειδή ο πολίτης οφείλει υπακοή. Από την άλλη πλευρά ο βουλευτής που είναι ο νομοθέτης πρέπει να εμπνέει τον σεβασμό, αλλά και τον φόβο και να τιμωρεί τους παραβάτες και παράνομους πολίτες».

3) Το έργο-χρέος των αρχόντων: «Οι άριστοι από τους άρχοντες πρέπει να τιμωρούν και να αποκόπτουν από το κοινωνικό σώμα τους κακούς και τους επιζήμιους για το καλό των πολλών, ενώ έχουν υψίστη υποχρέωση να προωθούν τους τίμιους και αγαθούς. Έτσι πρέπει να συμπεριφέρεται ο προϊστάμενος, να μην επιζητεί δηλαδή την δική του τιμή, αλλά προπαντός το κοινό συμφέρον. Έχει καθιερωθεί στην δημόσια πρακτική και πολιτική οι άρχοντές μας να τρέφονται από εμάς, επειδή ακριβώς φροντίζουν για τα κοινά αγαθά και ξοδεύουν όλο τον ελεύθερο χρόνο τους γι’ αυτά, και έτσι μαζί με τα κοινά σώζονται και τα ατομικά αγαθά του καθενός μας. Και για το ότι υπάρχουν άρχοντες και το ότι υπάρχουν δικαστές, πρέπει να αναπέμπουμε στον Θεό μεγάλες ευχαριστίες. Γιατί ο Θεός, φροντίζοντας για την ευταξία μεταξύ των ανθρώπων και για να μη συμπεριφέρονται οι πολλοί πιο παράλογα και από τα άλογα και άγρια θηρία, μας χάρισε τις πολιτικές εξουσίες και τους πολιτικούς, που είναι παρόμοια με την τέχνη του ηνιόχου και του κυβερνήτη του πλοίου».

4) Η ευθύνη των πολιτικών αρχόντων: «Αναρωτιέμαι, αν είναι δυνατόν να σωθεί ποτέ κάποιος από τους άρχοντες και εκπλήσσομαι βλέποντας μερικούς ακόμη και να σπεύδουν και να ρίχνονται στο μεγάλο και δυσβάστακτο βάρος της εξουσίας, παρά τη μεγάλη απειλή, ευθύνη και αδιαφορία που επικρατούν… Πράγματι πρέπει να φοβούμεθα και να τρέμουμε και εξαιτίας της συνειδήσεώς μας και εξαιτίας του βάρους της εξουσίας, και ούτε να παραιτούμεθα, όταν η εξουσία κάποτε μας ανατεθεί ούτε, εάν δεν μας ανατεθεί, να την επιδιώκουμε. Από την άλλη πλευρά όταν οι άρχοντες στερούνται της πολιτικής αρετής και δεν ελέγχονται, τότε καθίστανται οι ίδιοι πρόξενοι ανωμαλίας και κοινωνικής καταστροφής. Όταν οι άρχοντες είναι ηθικά ασθενείς, τότε και ο λαός τους μιμείται στο κακό και στο άδικο. Γιατί, όταν το κεφάλι δεν είναι υγιές, πώς είναι δυνατόν να παραμένει εύρωστο το υπόλοιπο σώμα; Πρόσεξε λοιπόν, άρχοντα, πόση ανωμαλία μπορείς να προκαλέσεις με την ανεντιμότητα στην κοινωνία.

5) Κίνδυνοι που απειλούν τους άρχοντες: «Δεν θα μπορούσε να βρει κανείς ιδιωτικό σπίτι γεμάτο από τόσες συμφορές, όσο γεμάτα από δοκιμασίες είναι τα σπίτια των πολιτικών αρχόντων. Διότι πάνω σε αυτήν την εξουσία πέφτουν προ πάντων και ορφάνιες πρόωρες και χηρείες και θάνατοι βίαιοι, πολύ πιο παράνομοι και πιο οδυνηροί από εκείνους που αναφέρονται στις τραγωδίες. Είναι μεγάλη η έπαρση και η αλαζονεία αυτών που βρίσκονται στην πολιτική εξουσία, που δεν ταπεινώνονται ούτε και με τις μεγαλύτερες συμφορές τους. Ό,σο μεγαλύτερο είναι το πολιτικό αξίωμα, τόσο μεγαλύτεροι είναι και οι κίνδυνοι για τον άρχοντα. Γιατί και ένα μόνο κατόρθωμα να ανεβάσει τον άρχοντα στον ουρανό της αλαζονείας, αλλά και ένα μόνο σφάλμα ή ατόπημα για να τον ρίξει ακόμη και μέσα στην ίδια την κόλαση. Πραγματικά και η κενοδοξία επιτίθεται τότε σφοδρότερα και η φιλαργυρία και η αυθάδεια, επειδή η εξουσία παρέχει τέτοια δυνατότητα που γεννά δυσαρέσκειες στον φτωχό λαό, αλαζονικές προσβολές και χλευασμούς και άπειρα άλλα».

6) Αρετές και προσόντα των καλών αρχόντων: «Δεν είναι μικρό είδος ευεργεσίας το να έχουν οι άνθρωποι αγαθούς άρχοντες. Ο άρχοντας δεν διακρίνεται από την χλαμύδα και την ζώνη, ούτε από την φωνή του κήρυκος που αναγγέλλει την άφιξή του, αλλά από το ότι αναζωογονεί αυτούς που έχουν καταπονηθεί και διορθώνει τα κακώς έχοντα, τιμωρεί την αδικία, δεν επιτρέπει όμως και να διώκεται το δίκαιο από την αλαζονική εξουσία. Άλλωστε, ο άριστος πολιτικός άρχοντας πρέπει να διακρίνεται για το θάρρος του, την παρρησία με την οποία πρέπει να ομιλεί, την περιφρόνηση των βιοτικών, το μίσος του κατά της πονηρίας και υποκρισίας, την ηπιότητα και την φιλανθρωπία προς τον λαό που πάσχει. Ο πολιτικός άρχοντας οφείλει να προνοεί για τους υπηκόους του, να ενδιαφέρεται και να φροντίζει για την ευημερία τους. Γιατί, αυτό που είναι ο γιατρός, αυτό είναι και ό άρχοντας, μάλλον δε περισσότερο από τον γιατρό. Ο γιατρός δηλαδή φροντίζει για την σωτηρία των ανθρώπων με την επιστήμη του, ενώ ο πολιτικός άρχοντας κινδυνεύοντας και ο ίδιος για τον λαό του.

   Επιπλέον πρέπει να διακρίνεται ο άρχοντας ως αδιάβλητος, εγκρατής, σεμνός, φιλόξενος, δάσκαλος και καθοδηγητής του λαού.

   Ο άρχοντας δεν πρέπει να υπερέχει από τους αρχομένους στις τιμές, αλλά στις αρετές. Ο άρχοντας σ’ αυτό κυρίως πρέπει να άρχει, να νικά δηλαδή με την αρετή του. Αν όμως νικάται δεν είναι πλέον άρχων. Να είναι φιλόστοργος με τον λαό με τον οποίο πρέπει να συζητεί και να διαπραγματεύεται με τρόπο περισσότερο ήπιο και φιλάνθρωπο. Όπως οι υπήκοοι οφείλουν να είναι πειθαρχικοί και υπάκουοι, έτσι και οι άρχοντες οφείλουν να είναι άγρυπνοι και προσεκτικοί υπέρ του λαού. Ν’ αναγνωρίσει την κρίση του λαού και να αποδέχεται τις επιλογές.

   Εκείνος λοιπόν που έχει τη δύναμη να ρυθμίσει την ψυχή του και την συμπεριφορά του και είναι σε θέση να άρχει και να άρχεται, αυτός θα μπορέσει να κυβερνήσει και την οικογένειά του. Εκείνος που μπορεί να κυβερνήσει το σπίτι του, θα μπορέσει να κυβερνήσει και πόλη και κράτος και όλη την οικουμένη. Αν όμως δεν είναι σε θέση να ρυθμίσει τον ψυχικό του κόσμο, πώς θα μπορέσει να κυβερνήσει την πολιτεία; Πες μας ποιο είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα του άρχοντος; Δεν είναι το να ωφελεί και να ευεργετεί αυτούς που κυβερνά; Πώς όμως θα ωφελήσει άλλους, αυτός που δεν μπόρεσε να ωφελήσει τον εαυτό του; Εκείνος που έχει στην ψυχή του άπειρα τυραννικά πάθη, πώς θα μπορέσει να αποκόψει τα τυραννικά πάθη των άλλων;

   Είναι ανάξιοι και λίαν υποκριτές εκείνοι οι πολιτικοί άρχοντες, που από το ένα μέρος απαιτούν από τους άλλους ακρίβεια βίου και από το άλλο μέρος επιτρέπουν για τον εαυτό τους την μεγαλύτερη ευκαιρία που φθάνει μέχρι την ασυδοσία. Πράττουν δηλαδή το αντίθετο από εκείνο που πρέπει να εφαρμόζει ο άριστος άρχων, να είναι δηλαδή αδυσώπητος και αυστηρός δικαστής για τον εαυτό του και τις πράξεις του, ενώ συγχωρητικός και ήμερος για τις πράξεις και ενέργειες των αρχομένων.

   Ο άρχων πρέπει να είναι λαμπρότερος από κάθε λαμπτήρα και να έχει βίο ακηλίδωτο, ώστε να τον έχουν όλοι ως παράδειγμα για να συγκρίνουν και να συμμορφώνουν την ζωή τους προς την δική του ζωή. Ούτε εκείνος που ασκεί την πολιτική εξουσία ούτε εκείνος που ασκεί την πνευματική, θα μπορέσουν να τις διαχειρισθούν δίκαια, εάν προηγουμένως δεν κυβερνήσουν τον εαυτό τους όπως πρέπει και εάν δεν τηρήσουν με μεγάλη ακρίβεια και τους πολιτικούς και τους θρησκευτικούς νόμους της πολιτείας.

7) Οι κακοί και ανάξιοι άρχοντες: «Οι άνθρωποι, όταν αναλάβουν την εξουσία χρησιμοποιούν αυτή την δύναμή τους για να πράττουν αδικίες. Δεν υπάρχει τίποτε αθλιότερο από τον άρχοντα εκείνον, που δεν ωφελεί καθόλου και σε τίποτα αυτούς που κυβερνά. Είναι σημάδι πάρα πολύ μεγάλης αρρώστιας και δείγμα διαστροφής το να ενθαρρύνουν οι γιατροί τις αρρώστιες. Γιατί έργο των αρχόντων είναι να αναχαιτίζουν τις αταξίες του λαού, να τον κατευθύνουν προς το ορθό και να κάνουν τους πολίτες να είναι υπάκουοι και πειθαρχικοί στον νόμο. Όταν όμως αυτοί πρώτοι (οι πολιτικοί άρχοντες) παραβαίνουν τον νόμο, πώς θα μπορούσαν να γίνουν δάσκαλοι στους άλλους; Εάν λοιπόν η ρίζα είναι σάπια, τι καλό είναι δυνατόν να περιμένει κάποιος από τα κλαδιά;

   Εκείνοι που δεν έχουν άρχοντα, τότε στερούνται απλώς εκείνον που θα τους οδηγήσει στο ορθό. Εκείνοι όμως που έχουν κακό άρχοντα, έχουν εκείνον που τους οδηγεί στους γκρεμούς και στους βούρκους.

   Ίσως μου πει κάποιος, ότι υπάρχει και άλλο κακό, που δεν είναι άλλο από το να είναι κακός ο ίδιος ο πολιτικός άρχων. Το ξέρω κι εγώ. Δεν είναι μικρό το κακό αυτό, αλλά είναι πολύ χειρότερο και από την αναρχία, επειδή είναι προτιμότερο να μη διοικείται από κακό και τρισάθλιο ηγέτη.

   Πολλοί από τους πολιτικούς ηγήτορες, όταν κλέβουν, επιεικείς και μετριοπαθείς και καταδεκτικοί όχι επειδή το θέλουν, αλλά επειδή τους αναγκάζει η συνείδησή τους, αφού τα κλεμμένα τους αφαιρούν την παρρησία. Από την άλλη πλευρά οι αδωροδόκητοι είναι φορτικοί και κουραστικοί, επειδή ωθούνται από κάποια κενοδοξία και από την αλαζονική ιδέα ότι είναι καθαροί από παράνομα κέρδη.

   Στους πολιτικούς άρχοντες παρατηρείται και η εξής φοβερή διαστροφή και αρρώστια. Συναντούμε δηλαδή τους απερχόμενους πολιτικούς ηγήτορες να εύχονται όσοι θα έλθουν μετά απ’ αυτούς στην εξουσία να είναι φαύλοι και πονηροί. Διότι, εάν τύχει να είναι γενναίοι, αυτοί που απέρχονται, νομίζουν ότι θα δοξασθούν περισσότερο, εάν οι διάδοχοί τους στην εξουσία δεν είναι καλοί και ικανοί. Εάν πάλι είναι βάναυσοι και διεφθαρμένοι, νομίζουν ότι η κακία του επόμενου πολιτικού άρχοντος θα αποτελέσει την δικαιολογία της δικής τους κακίας. Ο δε λαός πρέπει να εκλέγει ως άρχοντές του όχι τους νεαρούς αλλά τους έμπειρους, οι οποίοι κυβερνούν με βάση τον νόμο και γι’ αυτό προτιμούν να είναι νομοταγείς και όχι αρεστοί στον λαό. Και ενώ ο λαός την κρίσιμη στιγμή της εκλογής έχει πάντοτε ορθή κρίση, εντούτοις δεν έχουν την αναγκαία γενναιότητα να εκλέξουν τους άξιους. Γιατί αναλόγως του επιπέδου του λαού εκλέγονται και οι άξιοι ή οι ανάξιοι άρχοντες. Αλλά και από την άλλη πλευρά και αν είναι ο πολιτικός άρχων πάρα πολύ ενάρετος, μόνη η δικαιοσύνη και η αρετή του δεν θα μπορέσει να σκεπάσει τα αμέτρητα παραπτώματα των υπηκόων».

8) Η τιμή του λαού προς τους άρχοντες: «Να υπακούετε στους πολιτικούς άρχοντες, ώστε να εκτελούν το έργο τους με χαρά και όχι με στενοχώρια. Διότι το να δυσφορούν και να στενάζουν οι προεστοί σας, είναι ασύμφορο για εσάς τους ίδιους(τον λαό). Εάν περιφρονείται και καταφρονείται ο πολιτικός, τότε αδρανεί και αδιαφορεί για το καθήκον και την αποστολή του. Συνεπώς, ο λογικός λαός τιμώντας τους άρχοντές του, στο τέλος δέχεται την τιμή και το όφελος από την προσφορά και το έργο των αρχόντων του. Η σχέση είναι αμφίδρομη και ο λαός έχει την ανάγκη της διοικήσεως από τους άρχοντές του, αλλά και οι άρχοντες υφίστανται και δικαιολογούν την ύπαρξή τους χάριν του λαού, που οφείλουν να διακονούν.

πηγή

Αμερικανοί ισοβίτες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.

Αμερικανοί ισοβίτες και βαρυποινίτες που βρίσκονται φυλακισμένοι σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στις ΗΠΑ ασπάστηκαν την Ορθοδοξία και κάποιοι από αυτούς εκάρησαν μοναχοί, ενώ κάποιοι άλλοι αναδείχθησαν σε μεγάλους αγιογράφους!
Δεν πρόκειται για ιστορία φαντασίας, αλλά για πραγματικότητα που ξεκίνησε από το 2009 στις αμερικανικές φυλακές υψίστης ασφαλείας  του Κολοράντο των ΗΠΑ (USA Penitentiary Maximum Colorando).

Τις φυλακές επισκεπτόταν τακτικά ένας δυναμικός ιεραπόστολος ο π. Στέφαν Πόουλεϊ (φωτογραφία), ο οποίος υπήρξε πρώην ευαγγελιστής προτεστάντης, χειροτονήθηκε στην Αντιοχειανή Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή των ΗΠΑ (Πατριαρχείο Αντιοχείας) και εδώ και αρκετά χρόνια είναι κληρικός της Ελληνορθόδοξης Αρχιεπισκοπής (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Ι. Μητρόπολις Ντένβερ). Ο π. Στέφαν είχε συζητήσεις με φυλακισμένους, και στο βάθος του χρόνου διαπίστωσε ότι αρκετοί από αυτούς, τουλάχιστον πέντε, εξέφρασαν έντονο ενδιαφέρον να μάθουν για την Ορθόδοξη Χριστιανική Πιστη και ζήτησαν από τον π. Στέφαν να τους προμηθεύσει έντυπο υλικό χριστινικού περιεχομένου. Σε διάστημα περισσότερο του ενός έτους οι ισοβίτες εξέφρασαν την επιθυμία να βαπτιστούν Ορθόδοξοι Χριστιανοί.Έγιναν Ορθόδοξοι μέσα στη φυλακή, ύστερα από επιλογή τους και προσωπική αναζήτηση.

Σήμερα στις συγκεκριμένες φυλακές διαβιούν πέντε ισοβίτες και βαρυποινίτες που έχουν ασπαστεί την Ορθόδοξη Χριστιανική Θρησκεία και δύο από αυτούς εκάρησαν και μοναχοί, λαμβάνοντας μοναχικά ονόματα όπως Αντώνιος και Ματθαίος. Μάλιστα ο μοναχός Αντώνιος έχει φιλοτεχνήσει την εικόνα του Αγίου Αντωνίου (φωτογραφία), ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι τόσο ο ίδιος όπως και ο μοναχός Ματθαίος ο οποίος κατασκευάζει υπέροχα κομποσκοίνια, δεν έχουν μπεί σε Ορθόδοξη Εκκλησία ούτε έχουν παρευρεθεί "ζωντανά" σε λειτουργία ή σε άλλη ακολουθία, παρά μόνο έχουν παρακολουθήσει βιντεοσκοπημένη Θεία Λειτουργία, πολλές φορές.

Όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της Μητρόπολης του Χονγκ-Κονγκ που πήρε την είδηση από την ιστοσελίδα της Μητρόπολης του Ντένβερ,"οι Ορθόδοξοι της Penitentiary Maximum Security δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, αφού στη φυλακή αυτή ο προαυλισμός γίνεται ατομικά και οι κρατούμενοι είναι τελείως απομονωμένοι. Έχουν όμως τη δυνατότητα αλληλογραφίας με τον "έξω κόσμο", με την τήρηση φυσικά συγκεκριμένων προϋποθέσεων και με επίγνωση του γεγονότος ότι το περιεχόμενο των επιστολών ελέγχεται. Οι αδελφοί μας αυτοί γνωρίζουν την Ορθοδοξία πολύ περισσότερο από ό,τι θα περίμενε κανείς".      

     πηγή

«Ο ΙΗΣΟΥΣ ως ΕΡΩΤΑΣ και ΕΡΑΣΤΗΣ»

Κεφάλαια Περί Αγάπης

Πρώτη Εικοσάδα Κεφαλαίων Περί Αγάπης

1. Η αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, η οποία την κάνει να μην προτιμά κανένα από τα όντα περισσότερο από τη γνώση του Θεού. Είναι όμως αδύνατο να φτάσει ν’ αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι από τα γήινα.

2. Την αγάπη την γεννά η απάθεια. την απάθεια την γεννά η ελπίδα στον Θεό. την ελπίδα, η υπομονή και η μακροθυμία. Αυτές τις γεννά η καθολική εγκράτεια. την εγκράτεια, ο φόβος του Θεού. το φόβο του Θεού τον γεννά η πίστη.

3. Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση. Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση, εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν. Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν, θα αποκτήσει την ελπίδα στον Θεό. Η ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την αγάπη προς τον Θεό.

4. Εκείνος που αγαπά το Θεό, πάνω από όλα τα κτίσματά Του προτιμά την γνώση Του κι αδιάλειπτα με πόθο την προσμένει.

5. Αν όλα τα όντα έγιναν από το Θεό και για το Θεό, και ο Θεός είναι καλύτερος από τα δημιουργήματά Του, εκείνος που εγκαταλείπει το Θεό και στρέφεται στα χειρότερα, φανερώνεται ότι προτιμά περισσότερο τα δημιουργήματα από το Θεό.

6. Εκείνος που έχει προσηλωμένο το νου του στην αγάπη του Θεού, καταφρονεί όλα τα ορατά, και το σώμα του ακόμη, σαν να είναι ξένο.

7. Αφού η ψυχή είναι ανώτερη από το σώμα, και ασυγκρίτως ανώτερος από τον κόσμο ο Δημιουργός Θεός, εκείνος που προτιμά το σώμα από την ψυχή και τον κόσμο από το Θεό που τον δημιούργησε, αυτός δε διαφέρει διόλου από αυτούς που λατρεύουν τα είδωλα.

8. Εκείνος που χώρισε το νου του από την αγάπη του Θεού και τη θεωρία, και τον έχει δεμένο σε κάποιο από τα αισθητά, αυτός είναι που προτιμά το σώμα από την ψυχή και τα κτίσματα από το Θεό που τα δημιούργησε.

9. Αν η ζωή του νου είναι ο φωτισμός που δίνει η πνευματική γνώση, κι αυτόν τον γεννά η αγάπη προς τον Θεό, ορθά έχει λεχθεί πως δεν είναι τίποτε πιο μεγάλο από τη θεία αγάπη.

10. Όταν με τον έρωτα της αγάπης ο νους μεταβαίνει προς το Θεό, τότε δεν έχει διόλου αίσθηση για κανένα από τα κτίσματα. Καθώς καταφωτίζεται από το θείο και άπειρο φως, γίνεται αναίσθητος για όλα τα κτίσματα, όπως τα μάτια δεν βλέπουν τα άστρα όταν ανατέλλει ο ήλιος.

11. Όλες οι αρετές βοηθούν το νου για να αποκτήσει τον θείο έρωτα, περισσότερο όμως απ’ όλες η καθαρή προσευχή. Γιατί με αυτήν ο νους παίρνει φτερά και πετά προς το Θεό, και βγαίνει έξω από όλα τα όντα.

12. Όταν ο νους αρπαχθεί μέσω της αγάπης από τη θεία γνώση, και αφού βρεθεί έξω από τα όντα, αισθάνεται την απειρία του Θεού. τότε, όπως συνέβη στον Ησαΐα, από την έκπληξη έρχεται σε συναίσθηση της μηδαμινότητάς του και λέει με κατάνυξη τα λόγια του προφήτη: «Ω έγω, ο άθλιος, τι συντριβή νιώθω! Εγώ, ένας άνθρωπος που έχω χείλη ακάθαρτα, και ανάμεσα σε λαό που έχει χείλη ακάθαρτα κατοικώ, είδα με τα μάτια μου τον Βασιλέα, τον Κύριο Σαββαώθ»(1).

13. Όποιος αγαπά το Θεό, δεν μπορεί να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του, αν και τον δυσαρεστούν τα πάθη εκείνων που δεν έχουν ακόμα καθαριστεί. Γι’ αυτό και χαίρεται με αμέτρητη και ανέκφραστη χαρά για τη διόρθωσή τους.

14. Ακάθαρτη είναι η ψυχή που είναι γεμάτη από κακούς λογισμούς, από επιθυμία και μίσος.

15. Εκείνος που βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του, προς οποιονδήποτε άνθρωπο για οποιοδήποτε φταίξιμό του, είναι εντελώς ξένος από την αγάπη προς τον Θεό. Γιατί η αγάπη προς το Θεό δεν ανέχεται διόλου το μίσος κατά του ανθρώπου.

16. «Όποιος με αγαπά – λέει ο Κύριος – θα τηρήσει τις εντολές Μου(2). Και η δική Μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλον(3)». Άρα λοιπόν εκείνος που δεν αγαπά τον πλησίον του, δεν τηρεί την εντολή του Κυρίου. Εκείνος που δεν τηρεί την εντολή, ούτε τον Κύριο μπορεί να αγαπήσει.

17. Μακάριος ο άνθρωπος που μπορεί να αγαπήσει κάθε άνθρωπο στον ίδιο βαθμό.

18. Μακάριος ο άνθρωπος που δεν προσηλώνεται σε κανένα πράγμα φθαρτό ή πρόσκαιρο.

19. Μακάριος ο νους που προσπέρασε όλα τα όντα και απολαμβάνει συνεχώς την θεία ωραιότητα.

20. Εκείνος που φροντίζει για τη σάρκα, πώς να ικανοποιεί τις επιθυμίες της, και για πρόσκαιρα πράγματα έχει μνησικακία προς τον πλησίον του, αυτός λατρεύει την κτίση αντί του Δημιουργού

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

πηγή

ΠΛΗΣΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ

     πηγή                                                   Αρχιμ. Κύριλλος

Τι είναι αυτό που λείπει σήμερα από τον κόσμο; Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί  ειλικρινά ότι η κοινωνία μας βαδίζει από το κακό στο χειρότερο; Η διαφθορά, η σήψη, η ανηθικότητα, η κατάρρευση των θεσμών της κοινωνίας, η διάλυση των οικογενειών, η εγκληματικότητα, η ανεργία των νέων, τα ναρκωτικά και οι ασθένειες αποτελούν την κυρίαρχη εικόνα του σημερινού κόσμου που ζούμε, την στιγμή που έννοιες και αξίες όπως η πίστη, η εμπιστοσύνη, η φιλία, η αλληλοϋποστήριξη, η συμπόνοια και η αγάπη μοιάζουν να αμφισβητούνται, να θεωρούνται ξεπερασμένες και ακούγονται σαν συνθήματα αδειανά από εκείνους που συνήθως υποκριτικά και ψεύτικα τις επικαλούνται για να καλύψουν ιδιοτελή κίνητρα. Όσες προσπάθειες έγιναν κατά καιρούς και όσα συστήματα ή μεταρρυθμίσεις προτάθηκαν από κοινωνικούς αναμορφωτές για την καλυτέρευση της ζωής του ανθρώπου- αιώνες τώρα-  είχαν ως στόχο τους να διορθώσουν τις εργασιακές, κοινωνικές, μορφωτικές συνθήκες ζωής, άφησαν όμως τον εσωτερικό άνθρωπο με τα πάθη, τις κακίες και τα άγρια αισθήματα της ανηθικότητας και της αντιπαλότητας.    Ο άνθρωπος απέτυχε διότι η πηγή του κακού και η ροπή της αμαρτίας υπάρχει μέσα του, μέσα στην καρδιά του. 
Πρέπει ειλικρινά να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει τον άνθρωπο, να τον μεταμορφώσει βαθιά και ουσιαστικά; Η απάντηση είναι ο Χριστός. Εκεί που ο άνθρωπος απέτυχε με τις δικές του περιορισμένες δυνατότητες έρχεται ο Χριστός, η μοναδική λύση, που έχει την δύναμη να αλλάξει τον άνθρωπο ριζικά, να τον αναμορφώσει, να του χαρίσει την γαλήνη και την ειρήνη της ψυχής του αλλά και με τους άλλους και να του δώσει νόημα στην ανθρώπινη ύπαρξη, να του χαρίσει την αιώνια ζωή. Η αλήθεια του Χριστού μας δείχνει την σωστή πορεία και τον δρόμο της σωτηρίας που ο Θεός μας προσφέρει. Μόνον αν γνωρίσουμε τον Αληθινό Θεό και δεχθούμε την απέραντη αγάπη Του για μας τότε η ζωή μας μπορεί να αλλάξει και να γίνουμε πραγματικά ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Ο Θεός αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο ώστε έστειλε τον μονογενή Του Υιό να πεθάνει υπέρ των αμαρτωλών, για να καταργήσει την αμαρτία και την κακία πάνω στον Σταυρό, να αποκαταστήσει τις τραυματισμένες από την αμαρτία σχέσεις του ανθρώπου με τον Θεό, να μας  χαρίσει την προοπτική της αιωνίου ζωής.
1) Κανείς δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το μέλλον, ούτε καν η αυριανή ημέρα. Χρειαζόμαστε κάποιο φως να φωτίσει το σκοτεινό μας μέλλον. Η ανησυχία και η αβεβαιότητα για το αύριο ταράζει και διώχνει την γαλήνη. Ωστόσο, υπάρχει κάτι που μπορεί να μας δώσει ασφάλεια για το μέλλον. Ο Θεός υπόσχεται να αναλάβει την ζωή μας υπό την προστασία Του, φθάνει με εμπιστοσύνη να αφήσουμε τον εαυτό μας στα χέρια Του. 
2) Πάντοτε, όταν θέλουμε να κάνουμε μία νέα αρχή στην ζωή μας, μας συναρπάζει η προοπτική της αλλαγής και οι νέες ευκαιρίες που ανοίγονται μπροστά μας. Οι ευκαιρίες για αλλαγή είναι άφθονες, και κανείς δεν είναι τόσο νέος ή ηλικιωμένος, δυνατός ή αδύναμος, υγιής ή άρρωστος ώστε να μην μπορεί να αλλάξει την ζωή του κάθε μέρα, κάθε  στιγμή. Φθάνει να ζητήσουμε με πόθο τον Θεό και να αξιοποιήσουμε κάθε καινούργια ευκαιρία που μας δίνει ο  Χριστός να διορθώσουμε την ζωή μας. 
3) Κάθε καινούρια αρχή, κάθε νέα ημέρα, κάθε νέος χρόνος είναι μία ακόμη ευκαιρία να αποδεχθούμε την πρόσκληση του Κυρίου και να Τον πλησιάσουμε με πίστη και μετάνοια για να λάβουμε την χάρη Του, την συγχώρεση των αμαρτιών μας και την αιώνια ζωή. Κάποτε, κάποιοι οδοιπόροι είχαν απομακρυνθεί από το χωριό τους και καθώς είχε νυχτώσει και σκοτεινιάσει πίστεψαν ότι είχαν χάσει τον δρόμο τους, όταν ξαφνικά είδαν από μακριά ένα μικρό φως. Ακολουθώντας το φως έφθασαν σε ένα μικρό σπίτι που ο ιδιοκτήτης του είχε ανάψει ένα μικρό  κεράκι για να φωτίζει το δωμάτιο. Έτσι, κατάφεραν να σωθούν και δέχθηκαν την φιλοξενία του οικοδεσπότη. Ας προσέξουμε και μεις να μην χάσουμε τον προσανατολισμό μας και να μην απομακρυνθούμε από  το Φως του Χριστού. » Για λίγο ακόμη το φως θα είναι μαζί σας. Περπατάτε όσο έχετε το φως για να μην προφθάσει το σκοτάδι. Γιατί όποιος περπατάει στο σκοτάδι, δεν ξέρει που πηγαίνει» (Ιω. 12, 36).  Πόσες φορές η ζωή μας μοιάζει με ένα σκοτεινό μονοπάτι που δεν βρίσκει κάποιο φως για να την καθοδηγήσει σε κάποιο κατάλυμα, όπως το ταπεινό εκείνο σπίτι που βρήκαν οι κουρασμένοι οδοιπόροι. Πόσες φορές τα έργα της αμαρτίας σκοτεινιάζουν την σκέψη και το μυαλό μας και δεν μας αφήνουν να δούμε το φως του Χριστού. Μόνον όταν έλθει στην ζωή μας το φως του Ευαγγελίου του Χριστού τότε θα διαπιστώσουμε πόσο άσχημη και σκοτεινή ήταν η προηγούμενή μας ζωή. Μπροστά στο φως της αλήθειας αποκαλύπτεται το σκοτάδι της ψυχής μας, το πόσο πονηρή και διεφθαρμένη είναι η καρδιά και το μυαλό μας. Ο Λόγος του Κυρίου έρχεται σαν ένα κερί να φωτίσει τις σκοτεινές διαδρομές, να μας αποκαλύψει την πραγματική μας πνευματική κατάσταση αλλά και να μας καθαρίσει και να μας σώσει. Όπως μία ηλιαχτίδα, ένα μικρό φως μπαίνει σε ένα κλειστό χώρο και αμέσως το σκοτάδι διαλύεται έτσι και όταν εμείς αρχίσουμε να ζούμε μαζί με τον Χριστό και για τον Χριστό θα δούμε το λαμπρό Του φως να λάμπει στην νέα μας πορεία. »Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθεί εμένα, δεν θα περπατήσει στο σκοτάδι, αλλά θα έχει το φως της ζωής» (Ιω 8, 12).
4) Ο Χριστός μας δίνει πολλές ευκαιρίες να μετανοήσουμε και να επιστρέψουμε σε Αυτόν. Ωστόσο, συχνά αδιαφορούμε για το κάλεσμά Του και συνεχίζουμε αδιόρθωτοι. Αυτό το παράπονο έχει εκφράσει ο Κύριος με την χαρακτηριστική Του φράση: »πόσες φορές θέλησα να περιμαζέψω τα παιδιά σου, όπως μαζεύει η κλώσα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της, όμως δεν θελήσατε!» (Ματθ 23, 37-38). Αλήθεια, πόσες φορές μας κάλεσε ο Χριστός κοντά Του, θέλοντας να μας σκεπάσει με το έλεός Του και εμείς αρνηθήκαμε; Πόσες φορές απορρίψαμε την προσφορά της θεϊκής Του αγάπης και συγχώρησης; Η πρόσκληση του Κυρίου είναι για μια νέα ζωή. Κάποιος βασιλέας με πολύ καμάρι είχε πει για την πρωτεύουσα του βασιλείου του ότι »την βρήκα χτισμένη με τούβλα και την αφήνω με όμορφα κτίρια και μαρμάρινα οικοδομήματα». Το ίδιο κάνει και ο Χριστός. Μας βρίσκει αμαρτωλούς, με τις ψυχές μας εξαθλιωμένες και κουρελιασμένες από τα πάθη και τις κακίες και μας μεταμορφώνει κατά το δικό Του πρότυπο, μας ντύνει με το ένδυμα της δικαιοσύνης και της αγιότητας. Η θυσία Του πάνω στον Σταυρό μας εξαγνίζει, μας αναγεννά και μας κάνει μία καινή κτίση, ένα νέο δημιούργημα της αγάπης Του.  »Αν κανείς ανήκει στον Χριστό, είναι καινούργια κτίση. Τα παλιά πέρασαν, όλα έχουν γίνει καινούρια!» (Β’ Κορ 5,17).  Ας αφεθούμε με πίστη στον Χριστό και ας Του επιτρέψουμε να έλθει στην ζωή μας και να την μεταμορφώσει προς το καλύτερο.

"Η ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ"

ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ Ο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΚΑΙ Η ΒΙΑ ΚΥΝΗΓΗΣΑΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ...

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΙΣΜΟΣ, ΑΛΛΑ Ο ΙΔΙΟΡΥΘΜΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ...

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΝΔΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΙΠΠΟΤΙΚΟΥΣ ΣΑΛΑΔΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ, Η ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΜΑΥΡΙΤΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ...

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΤΗΝ ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥΣ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΑΝ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΗΚΑΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΤΙΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΤΟΥΣ  ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΩΣ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ...

ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΠΗΓΑΝ ΑΙΜΑ ΕΣΤΑΖΕ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥΣ...

ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥΣ, ΕΓΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΤΗ ΒΙΑ, ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ...

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ,ΤΗΝ ΣΚΛΗΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΕΠΙΒΛΗΘΗΚΑΝ...

Η ΒΑΡΒΑΡΗ ΑΥΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΓΙΑ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΕΙΧΕ ΥΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΤΙΣ ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΕΣ ΧΩΡΕΣ ΤΗΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΙΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ...

ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΕΧΕΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΗΣΕΙ ΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ, ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ, ΤΗΣ ΝΙΚΟΜΗΔΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ, ΤΩΝ ΙΕΡΟΥΣΑΛΥΜΩΝ, ΤΗΣ ΔΑΜΑΣΚΟΥ, ΤΗΣ ΝΙΝΕΥΪ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ, ΤΗΣ ΜΕΚΚΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΒΑΓΔΑΤΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΝΤΑΣ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ  ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ...

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΑΝ ΔΡΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ...

ΕΙΧΑΝ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ ΠΟΥ ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΑΝ ΜΕ ΤΙΣ 10 ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ ΤΟ ΣΤΡΩΣΙΜΟ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ''ΠΟΛΗ'' ΤΟ 1453, ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΚΑΘ' ΟΛΗ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟ

''ΔΟΓΜΑ ΜΕΤΕΡΝΙΧ'', ΣΥΝΤΗΡΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ..

ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΩΝ ΣΦΑΓΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΤΗΣ Μ.ΑΣΙΑΣ ΤΟ 19' ΚΑΙ ΤΟ 22' (ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΦΑΙΡΕΘΗΚΕ Η ΛΕΞΗ ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΟΣ)...

Η ΙΔΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙΣΡΑΗΛΙΝΟΑΓΓΛΟΣΑΞΩΝΕΣ ΝΑ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΝΟΥΝ ΤΟ ΚΛΙΜΑ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ...

ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ, ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ Ο ''ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ'' ΔΗΛΑΔΗ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΠΟΥ ΚΥΝΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΑ ''ΣΥΝΩΣΤΙΣΤΟΥΝ'' ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΚΑΙ ΘΑ ΛΑΒΟΥΝ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ''ΕΜΠΛΟΚΗ'' ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΥΜΒΕΙ ΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ...

ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΙΜΗΜΑ, ΓΙΑΤΙ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΝ ΚΑΙ ΥΠΟΒΟΗΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΝΑ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ Μ. ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΞΟΝΤΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ...

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΔΙΚΗΣ ΕΦΤΑΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΟΥ ΤΑΛΑΙΠΩΡΗΣΕ ΤΟΣΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΘΑ ΧΑΘΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ...

ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΡΟΜΕΡΗ ΚΑΤΑΛΗΞΗ ΟΠΟΥ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΟΥΡΚΩΝ ΘΑ ΘΑΝΑΤΩΘΟΥΝ, ΑΛΛΑ ΤΟΣΟ ΘΑ ΣΤΡΙΜΩΧΘΟΥΝ ΣΕ ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟ ΣΑΝ ΤΗ ΚΡΗΤΗ ΣΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΜΕ ΤΟ ΙΡΑΚ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΘΑ ΑΛΛΟΙΩΘΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ, ΕΝΩ ΑΛΛΑ 20 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΤΩΡΑ ΕΚΕΙ ΘΑ ΣΥΓΧΩΝΕΥΤΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΥΠΟΛΟΙΠΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ...

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΦΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΟΥΝ ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΥΨΩΣΟΥΝ ΕΝΑ ΑΛΛΟ, ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΠΟΥ

ΕΔΩ ΚΑΙ 2000 ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟΝ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟ ΙΗΣΟΥ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΑΝ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ...

ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΕ ΑΓΙΟΥΣ, ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΩΣΑΝ ΓΕΜΙΣΑΝ ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΜΕ ΑΠΙΣΤΟΥΣ, ΤΟΝ ΑΔΗ ΜΕ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ...

ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΜΑΣ ΤΟ ΦΥΛΑΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ ΩΣ ΤΗΝ ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΑΦΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΩΤΟΔΟΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ...

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΝ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΘΑ ΑΠΩΛΕΣΤΟΥΝ, ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΟ ΛΟΓΟ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ''

+++

πηγή

Η Κιβωτός του Θεού

 

Ήταν μυστήρια αυτά που λέγει η Γραφή
Και τύπος αυτών που επρόκειτο να γίνουν όπως
Η Εκκλησία είναι η κιβωτός
Ο Νώε ο Χριστός
Το περιστέρι το Πνεύμα το Άγιο
Το φύλλο της ελιάς η φιλανθρωπία του Θεού.
Το ήμερο ζώο στελνόταν και βγήκε από την κιβωτό
Αλλά εκείνα ήταν τύπος, ενώ αυτά είναι η αλήθεια.
Και πρόσεχε την αλήθεια, πόσο άφθονη είναι.
Όπως ακριβώς η κιβωτός στο μέσο του πελάγους
Διέσωζε αυτούς που ήταν μέσα
Έτσι και η Εκκλησία διασώζει όλους τους πλανημένους.
Αλλά η κιβωτός έσωζε μόνο, ενώ η Εκκλησία κάνει κάτι περισσότερο.
Για παράδειγμα έλαβε η κιβωτός τα άλογα και έσωσε άλογα
Έλαβε η Εκκλησία ανθρώπους χωρίς λογικό και όχι μόνο τους σώζει, αλλά και τους μεταβάλλει.
Έλαβε η κιβωτός κόρακα και έστειλε κόρακα
Παίρνει η Εκκλησία κόρακα και στέλνει περιστέρι
Παίρνει λύκο, και τον στέλνει πρόβατο.
Διότι όταν μπει εδώ μέσα ένας άνθρωπος κλέφτης, πλεονέκτης
Και ακούσει τη διδασκαλία των Θείων λόγων, αλλάζει γνώμη
Και ενώ ήταν λύκος γίνεται πρόβατο!
Καθόσον ο λύκος αρπάζει και τα ξένα, ενώ το πρόβατο χαρίζει και το μαλλί του.

Ἑλλαδισμός, τὸ τέλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

ἐφημ. «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», 20.01.13

.          Φίλος Βρετανός, μὲ ἐνδιαφέρον ἐπενδεδυμένο σὲ σοβαρὴ κατάρτιση γιὰ τὸν πολιτισμικὸ χῶρο τῆς Μέσης Ἀνατολῆς, μοῦ ἔθεσε ἕνα ἐρώτημα σχετικὸ μὲ τὴν ἑλληνικὴ διαχείριση τῆς τύχης τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Μοιάζει ἐρώτημα περιθωρίου, ἐρώτημα πολυτελείας τὴν ὥρα ποὺ ἔχει ἐπίσημα καταλυθεῖ ἡ ἐθνική μας κυριαρχία καὶ τὸ ἑλλαδικὸ κράτος βρίσκεται ὑπὸ ἀπηνῆ ἐπιτρόπευση. Ὅμως, χτίζοντας τὴν πληροφόρηση ποὺ ἀπαιτοῦσε τὸ ἐρώτημα ἑνὸς ἀλλοδαποῦ ἐνδιαφερόμενου, τόλμησα νὰ προϋποθέσω τὴ χρησιμότητά της καὶ γιὰ τὸν ἐλλειπτικὰ ἴσως ἐνημερωμένο Ἑλλαδίτη σήμερα, κυρίως αὐτὸν ποὺ θὰ ἤθελε νὰ ὑπολογίσει τὸ προσδόκιμο ἱστορικῆς ἐπιβίωσης τοῦ κρατιδίου μας.
.           Τὸ ἐρώτημα τοῦ φίλου ἔλεγε: «Ἀπὸ τὴν ὀθωμανικὴ ἀκόμα περίοδο, ἡ ἐκλογὴ τοῦ πατριάρχη Ἱεροσολύμων ἐλέγχεται ἀπὸ τὴν Ἁγιοταφικὴ Ἀδελφότητα – ποὺ συγκροτεῖται μόνο ἀπὸ Ἕλληνες. Στὴ διάρκεια τοῦ 20^οῦ αἰώνα, ἡ ἱστορία αὐτοῦ τοῦ πατριαρχείου ἐξελίχθηκε μὲ θλιβερὸ τρόπο: τὰ ἑλληνικὰ συμφέροντα ἔκαναν πολλὲς προσπάθειες νὰ ἀποσοβήσουν τὴν «ἀραβοποίηση» τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας στὰ Ἱεροσόλυμα, παρ᾽ ὅλο ποὺ ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν πιστῶν εἶναι Ἄραβες. Αὐτὴ ἡ προσπάθεια διατήρησης τοῦ ἑλληνικοῦ ἐλέγχου δὲν ἔχει ἀποβεῖ ἐπιβλαβὴς γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία; Ἡ δυνατότητα νὰ εἶναι ὁ πατριάρχης ἀληθινὸς πατέρας (γεννήτορας) τῆς ὀρθόδοξης πίστης, ἔχει σπαταληθεῖ. Βλέπεις νὰ ὑπάρχει ἐλπίδα ἀλλαγῆς νοοτροπίας στὸν 21ο αἰώνα»;
.           Τοῦ ἀπάντησα: Γιὰ νὰ διακρίνουμε λύση στὸ συγκεκριμένο, πολὺ ὀδυνηρὸ πρόβλημα, μᾶλλον πρέπει νὰ ἀπαντήσουμε πρῶτα σὲ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα: Πρὶν ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ ἑλλαδικοῦ ἐθνικοῦ κράτους, τὸ 1822, ποιά ἦταν τὰ γεωγραφικὰ σύνορα τοῦ Ἑλληνισμοῦ; Τὴν 1η Ἰανουαρίου τοῦ 1822 ἡ πρώτη Ἐθνικὴ Συνέλευση στὴν Ἐπίδαυρο διακήρυξε, «ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων», «τὴν Πολιτικὴν ὕπαρξιν καὶ ἀνεξαρτησίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους, τοῦ ἀποσείσαντος τὸν βαρύτατον καὶ ἀπαραδειγμάτιστον ζυγὸν τῆς τυραννίας ὑπὸ τὴν φρικώδη Ὀθωμανικὴν δυναστείαν». Πρὶν ἀπὸ αὐτὴ τὴ διακήρυξη, ποῦ καὶ πῶς ἐντοπιζόταν ἡ ὕπαρξη καὶ ἡ ταυτότητα τῶν Ἑλλήνων;
.           Αὐτὸ τὸ «πρὶν» περιλαμβάνει τέσσερις σχεδὸν χιλιάδες χρόνια – ἡ ἀρχαιολογικὴ σκαπάνη πιστοποιεῖ ὅτι, ἀπὸ τὸ 1900 π. X., εἴκοσι δύο ἑλληνικὰ φύλα εἶναι ἐγκατεστημένα ἢ περιφερόμενα (νομαδικὰ) στὴ γεωγραφικὴ περιοχὴ ἀπὸ τὴ σημερινὴ Κροατία ὣς τὸ ἀκρωτήριο Ταίναρο, τὴν Κρήτη, τὰ Μικρασιατικὰ παράλια, τὸ ἐνδιάμεσο ἀρχιπέλαγος, τὴν Κύπρο. Μὲ κοινὴ γλώσσα, κοινὴ τέχνη ἐργαλείων, κοσμημάτων, κεραμικῆς. Καὶ αὐτὴ τὴν ἑλληνικὴ ἐνοείδεια, τουλάχιστον τὴ γλωσσική, τὴν πιστοποιεῖ ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης νὰ σώζεται, σχεδὸν ὣς τὶς μέρες μας. Γράφει: «Ὅσο περίεργο κι ἂν φαίνεται, ὁ πρὶν ἀπὸ τοὺς δύο παγκόσμιους πολέμους ὑπήκοος τοῦ μικροσκοπικοῦ (ἑλλαδικοῦ) κράτους ἀνάσαινε τὸν ἀέρα μιᾶς περίπου αὐτοκρατορίας. Οἱ δυνατότητές του νὰ κινηθεῖ χωρὶς διαβατήριο γλώσσας, καλύπτανε μεγάλα μέρη τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Αὐστρίας, ὁλόκληρη τὴν Αἴγυπτο, τὴ νότια Βουλγαρία, τὴ Ρουμανία, τὴ Ρωσία τοῦ Καυκάσου καί, φυσικά, τὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὴν ἐνδοχώρα της ὣς κάτω, κατὰ μῆκος τοῦ Αἰγαίου, τὴ λεγόμενη στὶς μέρες μας νοτιοδυτικὴ Τουρκία». Θὰ πρόσθετα τὴ Συρία καὶ τὴν Παλαιστίνη.
.           Ὁ Ἑλληνισμὸς μπῆκε δυναμικὰ στὴν Ἱστορία ὡς ἰδιαιτερότητα «τρόπου»:Πάλη γιὰ νὰ φωτιστεῖ ἡ ἐγκυρότητα τῆς γνώσης καὶ ἡ «κατ᾽ ἀλήθειαν» ὕπαρξη, «κοινὸν ἄθλημα» γιὰ νὰ πραγματωθεῖ ἡ «κοινωνία τοῦ ἀληθοῦς» στὴν «πόλιν» μὲ γλώσσα καὶ Τέχνη ὑπηρετικὲς τοῦ «πολιτικοῦ ἀθλήματος». Μὲ τὶς ἐκστρατεῖες τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου ὁ ἑλληνικὸς «τρόπος» διεθνοποιεῖται, ἐνδιαφέρει πανανθρώπινα, γίνεται αὐτονόητα οἰκουμενικός, κοσμοπολίτικος. «Τρόπος» – πολιτισμὸς χωρὶς σύνορα, ἀλλὰ μὲ σαφῆ ταυτότητα καὶ συγκεκριμένη καταγωγή. Καὶ χάρη στὴν πρόσληψη τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀπὸ τοὺς πληθυσμοὺς τῆς ἐξελληνισμένης ρωμαϊκῆς οἰκουμένης, σάρκωσε ὁ Ἑλληνισμὸς τὴ δυναμικὴ τῆς παγκοσμιότητας τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ εὐ-αγγελίου.
.           Μὲ τὴν ἱστορικὴ αὐτὴ ἀναδρομὴ θέλω νὰ πῶ ὅτι ἡ ἑλληνικότητα (ἂν ἀκόμα ὑπῆρχε) θὰ ἦταν ἡ μοναδικὴ δυνατότητα γιὰ νὰ παραμείνει καὶ τὸ παλαίφατο Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων (ἀλλὰ καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Ἀλεξανδρείας) ὑπερεθνικό, δηλαδὴ πραγματικὰ ἐκκλησιαστικό. Νὰ μείνει ἀνυπότακτο στὸν ἐπαρχιωτισμό, στὴ μιζέρια καὶ στὶς ἰδιοτέλειες τῶν ἐθνικισμῶν – νὰ σαρκώνει τὴν ἐκκλησιαστικὴ καθολικότητα. Ἀλλὰ πῶς νὰ γίνει αὐτό, ὅταν οἱ κάποτε ἀνθοῦσες ἑλληνικὲς κοινότητες τῆς Παλαιστίνης καὶ τῆς Συρίας ἔχουν ἐκλείψει καὶ τὸ Πατριαρχεῖο Ἱεροσολύμων ἐπανδρώνεται κυρίως ἀπὸ Ἑλλαδίτες, ποὺ μᾶλλον γιὰ «καλύτερη τύχη», δηλαδὴ γιὰ βιοπορισμό, καταφεύγουν ἐκεῖ, ὄχι ἀπὸ ζῆλο διακονίας τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκουμενικότητας;
.           Ὁ ἐθνικιστικὸς ἑλλαδισμὸς φοβᾶται τὸν ἀραβικὸ πληθυσμὸ ποὺ ἀποτελεῖ τὸ λαϊκὸ σῶμα (τὴ σημερινὴ ἱστορικὴ σάρκα) τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων. Ἂν καταλαβαίναμε οἱ Ἑλλαδίτες ὅτι ἡ ἑλληνικότητα δὲν ἐντοπίζεται στὸ αἷμα, στὴ βιολογικὴ διαδοχή, ἀλλὰ στὴ διαδοχὴ τοῦ «τρόπου» ποὺ ἀφορᾶ πανανθρώπινα, εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ οἰκουμενικὸς (καὶ μόνο ὑπηρετεῖται αὐτὸς ὁ «τρόπος», δὲν ἐξουσιάζει), τότε θὰ εἴχαμε πείσει τοὺς Ἄραβες γιὰ τὸ προφανὲς καὶ αὐτονόητο: Ὅτι ἂν τὸ Πατριαρχεῖο γίνει ἀραβικὸ ἢ ἑλλαδικό, θὰ σβήσει ἀναπότρεπτα μέσα στὴ μιζέρια τοῦ ἐπαρχιωτικοῦ ἐθνικισμοῦ καὶ στὴν πλημμυρίδα τῆς μουσουλμανικῆς θρησκοληψίας. Θὰ μποροῦσε νὰ ξαναγίνει ζωντανὸς ἄξονας τῆς ἐκκλησιαστικῆς «κατὰ τὴν οἰκουμένην» καθολικότητας, μόνο ἂν γινόταν νὰ ξαναβρεῖ τὴν ἑλληνικότητά του, τὸν ἑλληνικὸ κοσμοπολιτισμό του.
.           Ἀλλὰ αὐτὰ ὅλα εἶναι μία σκέτη οὐτοπία, ἀφοῦ τὸ ἴδιο τὸ ἑλληνώνυμοἐθνικὸ κράτος ἔχει πιὰ ἀφελληνιστεῖ. Πασχίζει, 190 χρόνια τώρα, νὰ ἀποβάλει, μὲ κάθε τρόπο, τὴν εὐθύνη καὶ τὴν προνομία τῆς ἑλληνικῆς οἰκουμενικότητας, νὰ ὑποταχθεῖ, ἀπὸ ἐπαρχιώτικη ξιπασιὰ καὶ μόνο, στὸν μιμητισμό, στὸν μεταπρατισμό. Δύο αἰῶνες τώρα παλεύουμε νὰ ἀποδείξουμε ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τὴν Δύσιν»: ἐπιλέξαμε νὰ εἴμαστε μία καθυστερημένη στὸ διηνεκές, ὡς πρὸς τὸ εὐρω-ἀμερικανικὸ ἴνδαλμά μας, βαλκανικὴ ἐπαρχία.
.           Μὲ ποιὸν νὰ συζητήσεις στὸ σημερινὸ Ἑλλαδιστὰν ἔστω καὶ τὸθεωρητικὸ ἐνδεχόμενο ρεαλιστικῆς ἐπανίδρυσης τοῦ ἐθνικοῦ κράτους τῶνἙλλήνων μὲ στόχο νὰ ὑπηρετεῖ ὁ πολιτειακὸς – κρατικὸς ὀργανισμὸς (μὲ τὴν κάθε παραμικρὴ θεσμικὴ πτυχὴ καὶ λειτουργία του) τὴν πανανθρώπινη ἐμβέλεια τῆς ἑλληνικῆς ἰδιαιτερότητας; Ἰδιαιτερότητας τῆς πολιτικῆς, τῆς γλώσσας, τῆς μεταφυσικῆς ἀναζήτησης. Τὸ λεξιλόγιο τῶν διαχειριστῶν ἢ διεκδικητῶν τῆς ἐξουσίας στὸ ἐθνικό μας κράτος δὲν ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ ἀντιληφθοῦν τὴ διαφορὰ τοῦ ἐθνικιστικοῦ ἐπαρχιωτισμοῦ ἀπὸ τὴν πολιτισμικὴ οἰκουμενικότητα – ἔχουν «ἄγνωστες λέξεις», σχεδὸν ὅλες, καὶ μόνο στὴ διατύπωση τοῦ προβληματισμοῦ.

.           Ὁ Βρετανὸς νομίζω θὰ μὲ καταλάβει. Γιατί «μετέχει ἑλληνικῆς παιδεύσεως».

Κήρυγμα θρησκευτικού φανατισμού

Η Μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος

Την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 2013 ο έκπτωτος πρώην ηγούμενος και ακοινώνητος Ιερομόναχος π. Σπυρίδων Λογοθέτης, μίλησε σε εκδήλωση των Συλλόγων Φίλων της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, και το βίντεο της ομιλίας του αναρτήθηκε στο διαδίκτυο.

Ο λόγος του π. Σπυρίδωνος Λογοθέτη αποδεικνύει ότι η πηγή της παρα¬πληρο¬φόρησης και η αιτία του φανατισμού των «Φίλων της Μονής» είναι ο ίδιος.

Άν και το βίντεο είναι αποκαλυπτικό, σημειώνουμε κατωτέρω ορισμένα απαραίτητα σχόλια για την ενημέρωση των Χριστιανών και εν γένει των συμπολιτών μας.

1. Ο π. Σπυρίδων Λογοθέτης αναδεικνύεται ως Ιεροκήρυκας του θρησκευτικού φανατισμού. Αποδεικνύεται τουλάχιστον ηθικός αυτουργός των αθλιοτήτων που έγιναν το τελευταίο διά¬στημα στην πόλη μας κατά της Εκκλησίας, επαινώντας και ευχαριστώντας τους φυσικούς αυτουργούς που είχε ενώπιόν του.

2. Ο π. Σπυρίδων Λογοθέτης απειλεί σύμπασα την εκκλησιαστική και πολιτική διοίκηση, από την Ιερά Σύνοδο μέχρι τον Υπουργό Παιδείας, την Κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Δεν υπολογίζουν την οργή του λαού, που θα διαπράξουν αυτοί πρώτοι το έγκλημα στην Ελλάδα; Τούς συνιστώ και τους προτρέπω, να μήν το κάνουν!». 

3. Καλεί τον λαό σε ομαδικές πράξεις οργής, χρησιμοποιώντας πολλές φορές φράσεις που περιέχουν ευθείες ή κεκαλυμμένες απειλές για πράξεις βίας.

4. Κάνει χρήση συκοφαντιών κατά του Μητροπολίτου, όπως περί δήθεν απαίτησης χρημάτων, και παραπλανά τον λαό μιλώντας περί δήθεν δικαίωσης της Μονής από τα Δικαστήρια ή περί δήθεν ελέγχων που απέδειξαν άριστη την διαχείριση των οικονομικών της. 

5. Ψεύδεται ασυστόλως ισχυριζόμενος ότι «ζητάει ο Μητροπολίτης 1.500.000 μαζί με την κυρία, την σύζυγο του οδηγού του». Αποφεύγει εσκεμμένως να παραδεχθή  ότι τα χρήματα αυτά τα ζητά το Κράτος από το οποίο με αδιαφανείς τρόπους παρανόμως τα εισέπραξε ως επιστροφή ΦΠΑ, όπως έδειξαν επανειλημμένες έρευνες περί της διαδικασίας επιστροφής του ΦΠΑ που διενήργησε η Εφορία και επικύρωσαν τα αρμόδια Δικαστήρια.

6. Τέλος, από θεολογική, εκκλησιαστική και εκκλησιολογική πλευρά ο λόγος του τον εκθέτει ανεπανόρ¬θωτα, αφού βρίθει θεολογικών και εκκλησιο¬λογικών λαθών και έχει ιστορικές ανακρίβειες. Οι λόγοι των Τριών Ιεραρχών και ιδιαίτερα του Μ. Βασιλείου, στους οποίους αναφέρεται, είναι «πύρ καταναλίσκον», φωτιά που κατακαίει ως χόρτο το μοναστικό ιδεώδες του π. Σπυρίδωνος.

Η δημοσιοποίηση του βίντεο με τον λόγο του π. Σπυρίδωνος Λογοθέτη προξενεί θλίψη, αποτελεί όμως και μία αποκάλυψη, γιατί δείχνει σε όλους τους Χριστιανούς και τους πολίτες της Ναυπάκτου την αλήθεια για το υπόβαθρο του έργου της Μονής, καθώς και την πηγή και αιτία της εκκλησιαστικής αναταραχής. Ο π. Σπυρίδων Λογοθέτης αναδεικνύεται πράγματι Ιεροκήρυκας του θρησκευτικού φανατισμού.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΜΑΞΙΜΟΥ, ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 21 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Οσίου Μαξίμου, του Ομολογητού.

Ο Όσιος Μάξιμος ο Ομολογιτής γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 580 μ.Χ. από πλούσιους και ευγενείς γονείς. Πραγματοποίησε λαμπρές θεολογικές, φιλολογικές και φιλοσοφικές σπουδές. Για τα πνευματικά αλλά και τα διοικητικά του χαρίσματα προσλαμβάνεται ως αρχιγραμματέας του αυτοκράτορα Ηρακλείου.

Παραιτήθηκε όμως γρήγορα για να υπερασπισθεί τις αλήθειες της πίστεώς του από την αίρεση των Μονοθελητών. Γίνεται μοναχός και αρχίζει ένα σκληρό και ανελέητο αγώνα κατά των αιρετικών. Στον αγώνα του αυτό συναντά πολλά εμπόδια, κυρίως από τον αυτοκράτορα Κώνστα, ο οποίος ήταν υπέρμαχος των Μονοθελητών και έφθασε στο σημείο να συγκαλέσει ψευδο-σύνοδο, η οποία καταδίκασε και αναθεμάτισε τον όσιο και τέλος τον παρέδωσε στον έπαρχο της πόλης για να τιμωρηθεί.

Μαστιγώνεται και τέλος του κόβουν τη γλώσσα και το δεξί του χέρι. Το ακρωτηριασμένο του σώμα άντεξε με θαυματουργικό τρόπο τρία χρόνια στην υπηρεσία της υγείας της ψυχής και ήταν η πιο εύγλωττη μαρτυρία της πίστεως και της αφοσιώσεώς του στο Θεό.

Μετά από ολιγοήμερη ασθένεια αφήνει τη μακάριά του ψυχή στον τόπο της εξορίας του (Λαζική του Πόντου, στο φρούριο Σχίμαρις) το 662 μ.Χ. Το τίμιο λείψανό του ενταφιάσθηκε στη μονή του Αγίου Αρσενίου, στη χώρα των Λαζών. Από τον τάφο του έβγαινε φως κάθε νύχτα και φώτιζε την περιοχή, γεγονός που πιστοποιούσε την αγιότητά του.

Σημείωση: Η Ανακομιδή και μετάθεση του Λειψάνου του Οσίου Μάξιμου του Ομολογητή εορτάζεται στις 13 Αυγούστου, ενώ η μνήμη του επαναλαμβάνεται στις 20 Σεπτεμβρίου.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος γ'. Θείας πίστεως.
Θείου Πνεύματος, τη επομβρία, ρείθρα έβλυσας, τη Εκκλησία, υπερκοσμίων δογμάτων πανεύφημε, θεολόγων δε του Λόγου την κένωσιν, ομολογίας αγώσι διέλαμψας. Πάτερ Μάξιμε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθσι ημίν το μέγα έλεος.

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή 

ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ

Τῌ ΚΑ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ,
 καὶ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.

Τῇ ΚΑ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ.
Ἄχειρ, ἄγλωττος, χεῖρα καὶ γλῶτταν φύεις
Καὶ χερσὶ Θεοῦ, Μάξιμε, ψυχὴν δίδως.
Εἰκάδι πρώτῃ πότμος Μαξίμου ὄσσ’ ἐκάλυψεν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Νεοφύτου.

Τὸν Νεόφυτον ἐκριζοῖ γῆθεν δόρυ,
Νέου φυτοῦ κάλλιστον οἷὰ περ θάλος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνὴμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ζωσίμου, 
Ἐπισκόπου Συρακούσης, Σικελῶν νήσου.

Μετάστασιν Ζώσιμος εὗρεν ἐκ βίου,
ᾯ καὶ πρὸ ταύτης πᾶς μετάστασις βίος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἄθλησις τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Εὐγενίου, Οὐαλλεριανοῦ,
 Κανδίδου, καὶ Ἀκύλα.

Τὸν Εὐγένιον, καὶ συνάθλους τρεῖς ἅμα,
Δι’ εὐγένειαν ψυχικὴν κτείνει ξίφος.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, ἡ Σύναξις τῆς Ἁγίας Εἰρήνης, 
τῇ ἁγιωτάτῃ Ἐκκλησίᾳ τῇ οὔσῃ πρὸς θάλασσαν 
καὶ Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἁγνῆς.

Ὑπὲρ νέον σοι μόσχον, ὡς Δαυὶδ λέγει
Ἤρεσκεν Ἁγνὴ πυρπολουμένη, Λόγε.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, οἱ ἅγιοι τέσσαρες Μάρτυρες, οἱ ἐν Τύρῳ, 
ξίφει τελειοῦνται.

Στερρῶν ἀθλητῶν τεσσάρων φωνὴ μία·
Ἡμῖν τὸ θνῄσκειν ἐκ ξίφους εὐθυμία.

Ταῖς τῶν ἁγίων σου πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Ο Καθηγητής Ιωάννης Κορναράκης περί της ενώσεως των εκκλησιών

Ἡ ἕνωση τοῦ Πατριαρχείου μὲ τὸν Παπισμὸ θὰ γίνει ὁπωσδήποτε. 

Καί, κάποια στιγμή, ὁ ὀρθόδοξος κόσμος, ποὺ ἀγνοεῖ τὴν

 πραγματικότητα, ἢ ἐκεῖνοι ποὺ νομίζουν ὅτι ἡ ἕνωση αὐτὴ

 δὲν πρόκειται νὰ πραγματοποιηθεῖ, θὰ ἐκπλαγοῦν.
Τὸ θέμα τῆς πραγματοποιήσεως αὐτῆς ἔχει ἤδη «κλειδώσει», 

πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια, στὸν γνωστὸ διάλογο μεταξὺ ὀρθοδόξων

 καὶ παπικῶν στὴν Ραβέννα τῆς Ἰταλίας.

Στὸν διάλογο αὐτόν, οἱ ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι ἐψήφισαν καὶ 

ἀποδέχθηκαν, αὐτούσιο, τὸ παπικὸ κείμενο ποὺ τοὺς παρουσίασαν

 οἱ παπικοὶ «ἑταῖροι» τους.
Σύμφωνα μὲ τὸ κείμενο αὐτό, ἡ παπικὴ ἐξουσία 

ἐπὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποτυπώνεται μὲ τὴν εἰκόνα 

πυραμίδος. 

Στὴν κορυφὴ τῆς πυραμίδος, εἶναι ὁ Πάπας.

 Ὅποιος Ἐπίσκοπος δὲν θὰ ἀποδέχεται τὸν Πάπα, θὰ μένει ἐκτὸς

 τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας», ποὺ εἶναι ἡ μόνη ὁλοκληρωμένη καὶ 

ὁριστικῶς διαμορφωμένη μὲ τὴν ρωμαϊκὴ παράδοση.Ὁ Πατριάρχης ἔχει προωθήσει αὐτὴν τὴν ἕνωση μὲ τὴν 

ἀρωγὴ τοῦ πρωτοπαλλήκαρου τῆς ἑνώσεως αὐτῆς: 

τοῦ Μητροπολίτη Περγάμου, Ἰωάννη Ζηζιούλα, 

ὁ ὁποῖος εἶναι πασίγνωστος γιὰ τὴν διαχρονική του ἐπιμονὴ

 στὸ κυρίαρχο καὶ ἐξουσιαστικὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα,

 καὶ ὄχι στὸ πρωτεῖο τιμῆς.
Ξαφνικά, λοιπόν, θὰ πληρώσουν τοὺς ναούς μας 

παπικοὶ πιστοί, γιὰ τὴν πραγματοποίηση τοῦ κοινοῦ 

Ποτηρίου τοῦ Πάσχα τῶν ὀρθοδόξων μὲ τοὺς παπικούς! 

πηγή