H Oμηρική Eλληνική Γλώσσα: Aυτό το κείμενο διαδώστε το παντού και σε κάθε περίπτωση φυλάξτε τo!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Η Ομηρική (Ελληνική) Γλώσσα, αποτελεί τη βάση επάνω στην οποία στηρίχτηκαν πλήθος σύγχρονων γλωσσών.Ακόμα κι αν δεν υπήρχε καμία άλλη αναφορά, ακόμα κι αν δεν είχε διασωθεί κανένα προκατακλυσμιαίο μνημείο, θα αρκούσε η Ελληνική Γλώσσα ως απόδειξη της ύπαρξης στο παρελθόν, μίας εποχής μεγάλου πολιτισμού... 

Στη γλώσσα μας είναι εμφυτευμένη όλη η γνώση που κατέκτησε ο άνθρωπος, έως την παρούσα στιγμή. Κάθε ελληνική λέξη-όρος φέρει ένα βαρύ φορτίο νόησης, φορτίο που οι προγενέστεροι 'εξόδευσαν', για να κατακτήσουν γνωστικά τη συγκεκριμένη έννοια και να την 'βαπτίσουν' με το συγκεκριμένο όνομα-λέξη». 

Παραδείγματα: 

AFTER = Από το ομηρικό αυτάρ= μετά. Ο Όμηρος λέει: "θα σας διηγηθώ τι έγινε αυτάρ".
AMEN = λατινικά: amen. Το γνωστό αμήν προέρχεται από το αρχαιότατο ή μήν = αληθώς, (Ιλιάδα Ομήρου β291-301), ημέν. Η εξέλιξη του ημέν είναι το σημερινό αμέ!
BANK = λατινικά pango από το
παγιώ, πήγνυμι. Οι τράπεζες πήραν την ονομασία τους από τα πρώτα 'τραπέζια' (πάγκους) της αγοράς...
BAR = λατινικά: barra από το μάρα = εργαλείο σιδηρουργού.
BOSS = από το πόσσις = ο αφέντης του σπιτιού.
BRAVO = λατινικό, από το βραβείο.
BROTHER = λατινικά frater από το φράτωρ.
CARE = από το καρέζω.
COLONIE από το κολώνεια = αποικιακή πόλη.
DAY = Οι Κρητικοί έλεγαν την ημέρα 'δία'. Και: ευδιάθετος = είναι σε καλή μέρα.
DISASTER = από το δυσοίωνος + αστήρ
DOLLAR = από το τάλλαρον = καλάθι που χρησίμευε ως μονάδα μέτρησης στις ανταλλαγές. π.χ. «δώσε μου 5 τάλλαρα σιτάρι». Παράγωγο είναι το τάλληρο, αλλά και το τελλάρo!
DOUBLE = από το διπλούς – διπλός.
EXIST = λατινικά ex+sisto από το έξ+ίστημι= εξέχω, προέχω.
EXIT = από το έξιτε = εξέλθετε
EYES = από το φάεα = μάτια.
FATHER = από το πάτερ (πατήρ).
FLOWER = λατινικά flos από το φλόος.
FRAPPER = από το φραγκικό hrappan που προέρχεται από το (F)ραπίζω = κτυπώ (F= δίγαμμα).
GLAMO UR = λατινικό gramo ur από το γραμμάριο. Οι μάγοι παρασκεύαζαν τις συνταγές τους με συστατικά μετρημένα σε γραμμάρια και επειδή η όλη διαδικασία ήταν γοητευτική και με κύρος, το gramo ur -glamou r , πήρε την σημερινή έννοια.
HEART, CORE = από το κέαρ = καρδιά.
HUMOR = από το χυμόρ = χυμός (Στην ευβοϊκή διάλεκτο, όπως αναφέρεται και στον Κρατύλο του Πλάτωνος, το τελικό 'ς' προφέρεται ως 'ρ'. Π.χ. σκληρότηρ αντί σκληρότης).
I = από το εγώ ή ίω, όπως είναι στην βοιωτική διάλεκτο.
ILLUSION = από το λίζει = παίζει.
ΙS = από το είς.
KARAT = εκ του κεράτιον, (μικρό κέρας για τη στάθμιση βάρους).
KISS ME = εκ του κύσον με = φίλησέ με ( ...;είπε ο Οδυσσέας στην Πηνελόπη).
LORD = εκ του λάρς. Οι Πελασγικές Ακροπόλεις ονομάζονταν Λάρισσες και ο διοικητής τους λάρς ή λαέρτης. Όπως: Λαέρτης – πατέρας του Οδυσσέα).
LOVE = λατινικό: love από το 'λάFω'. Το δίγαμμα (F) γίνεται 'αυ' και 'λάF ω ' σημαίνει "θέλω πολύ".
MARMELADE = λατινικά melimelum από το μελίμηλον = κυδώνι.
MATRIX = από το μήτρα.
MATURITY = λατινικά: maturus από το μαδαρός= υγρός.
MAXIMUM = λατινικά: maximum από το μέγιστος.
MAYONNAISE = από την πόλη Mayon, που πήρε το όνομά της από το Μάχων = ελληνικό όνομα και αδελφός του Αννίβα.
ME = από το με.
MEDICINE = λατινικά :medeor από το μέδομαι, μήδομαι = σκέπτομαι, πράττω επιδέξια. Και μέδω = φροντίζω, μεδέων = προστάτης.
MENACE = από το μήνις.
MENTOR = από το μέντωρ.
MINE = από το Μινώαι (= λιμάνια του Μίνωα, όπου γινόταν εμπόριο μεταλλευμάτων. «Κρητών λιμένες, Μίνωαι καλούμεναι». (Διοδ.Σικελ.Ε'84,2).
MINOR = λατινικά: minor από το μινύς = μικρός. Στα επίσημα γεύματα είχαν το μινύθες γραμμάτιον, ένα μικρό κείμενο στο οποίο αναγραφόταν τι περιελάμβανε το γεύμα. Παράγωγο το ...; menu!
MODEL = από το μήδος= σχέδιο (η ίδια ρίζα με τη μόδα (= moda ).
MOKE = από το μώκος = αυτός που χλευάζει.
MONEY = λατινικό: moneta από το μονία = μόνη επωνυμία της Θεάς Ήρας: Ηραμονία. Στο προαύλιο του ναού της Θεάς στη Ρώμη ήταν το νομισματοκοπείο και τα νομίσματα έφεραν την παράστασή της, (monetae).
MOTHER = από το μάτηρ, μήτηρ.
MOVE = από το ομηρικό αμείβου = κουνήσου!
MOW = από το αμάω = θερίζω.
NIGHT = από το νύχτα.
NO = λατινικό: non, ne εκ του εκ του νη: αρνητικό μόριο ("νέ τρώει, νέ πίνει"), ή ( νηπενθής = απενθής, νηνεμία = έλλειψη ανέμου.
PAUSE = από το παύση.
RESISTANCE = από το ρά + ίστημι.
RESTAURANT = από το ρά + ίσταμαι = έφαγα και στηλώθηκα.
RESTORATION = λατινικά restauro από το ρά+ίστημι, όπου το ρά δείχνει συνάρτηση, ακολουθία, π.χ. ρά-θυμος, και ίστημι = στήνομαι.
SERPENT = λατινικά serpo από το έρπω (ερπετό). H δασεία (') προφέρεται ως σ = σερπετό.
SEX = από το έξις. Η λέξη δασύνεται και η δασεία μετατρέπεται σε σίγμα και = s + έξις.
SIMPLE = από το απλούς (η λέξη δασύνεται).
SPACE = από το σπίζω = εκτείνω διαρκώς.
SPONSOR από το σπένδω = προσφέρω ( σπονδή).
TRANSFER από το τρύω (διαπερνώ) + φέρω. Transatlantic = διαπερνώ τον Ατλαντικό.
TURBO = από το τύρβη = κυκλική ταραχώδης κίνηση.
YES = από το γέ = βεβαίως.
WATER = από το Ύδωρ (νερό), με το δ να μετατρέπεται σε τ. 

Eργασία βασισμένη σε Μελέτη της ομογενούς καθηγήτριας Αναστασίας Γονέου , Με τίτλο «Ελληνική Γλώσσα – τροφός όλων των γλωσσών», η Αναστασία 

eleysis-ellinwn.gr 

Διευκρινίσεις σχετικά με μερικές λέξεις της έρευνας ... 

Τὸ λατινικὸ ἀχώριστο μόριο re (= ἀνά, πάλι), ἐξοῦ retro, δὲν ταυτίζεται μὲ τὰ ἑλληνικὰ ῥά (ἄρα), ῥᾶ (= ῥίζα), ρᾶι (= εὔκολα). Στὴ λέξη resistance ἐκ τοῦ λατινικοῦ resisto τὸ δεύτερο συνθετικὸ προέρχεται ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σί-στη-μι> ἵστημι. Ἡ λέξη transfer εἶναι λατινογενὴς ἐκ τῆς προθέσεως trans (= διά) καὶ ἐκ τοῦ ῥήματος fero< ἐλληνικὸ φέρω. Τὸ τρύω δὲ σημαίνει διαπερνῶ. 

Humor: βεβαίως καὶ εἶναι δάνειο ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ χυμὸς μέσω τῆς λατινικῆς. Δὲν εἶναι ἡ εὐβοϊκὴ διάλεκτος ποὺ χρησιμοποιοῦσε τὸν ῥωτακισμὸ ἀλλὰ ἡ ἐρετρικὴ καὶ ἡ λακωνική, οἱ ὁποῖες εἶχαν σημαντικὴ ἐπίδραση στὴ λατινική, στὴν ὁποία τὸ φαινόμενο τοῦ ῥωτακισμοῦ εἶναι γενικευμένο στὴ γενικὴ πληθυντικοῦ ὅλων τῶν ὀνομάτων, πλὴν τῶν τριτοκλίτων, σὲ πολλὲς πτώσεις τῶν τριτοκλίτων, πλὴν τῆς γενικῆς πληθυντικοῦ, καὶ σὲ προσφύματα καὶ καταλήξεις ῥημάτων καὶ ........ 

τὸ sponsor δὲν προέρχεται ἀπ' εὐθείας ἀπὸ τὸ σπένδω> σπονδή, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ὕπτιο τοῦ λατινικοῦ ῥήματος τῆς 2ης συζυγίας spondeo, spopondi, sponsum, spondere. Τὸ δὲ λατινικὸ spondeo ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ σπένδω> σπονδή. 

Τὸ ἀμὴν δὲν εἶναι ἑλληνικὴ λέξη. Εἶναι δάνειο ἐκ τοῦ ἑβραϊκοῦ amen (=εἴθε) καὶ ἀπαντᾶται διὰ πρώτη φορὰ στὴν Καινὴ Διαθήκη ὡς ἀμήν. Ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ ἀμὴν τὸ λατινικὸ amen κατὰ τὴ μετἀφραση τῆς Καινῆς Διαθήκης στὴ Λατινική. 

Τὸ exit δὲν προἐρχεται ἀπ' εὐθείας ἐκ τοῦ ἔξιτε. Προέρχεται ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ ὑπτίου τοῦ συνθέτου ῥήματος ex-eo, ex-ii, ex-itum (>exitus= ἔξοδος ), ex-ire= ἐξέρχομαι. Τὸ eo (i-v-i, itum, ire) προέρχεται ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ εἶμι= θὰ ἔρθω, θὰ πάω. 

Ἡ λέξη illusion (γαλλικὴ καὶ ἀγγλική) σημαίνει αὐταπάτη, προέρχεται δὲ ἀπὸ τὸ ὕπτιο τοῦ λατινικοῦ ῥήματος illudo, illusi, illusum (> illusio= χλευασμός, εἰρωνεία), illudere, τὸ ὁποῖο εἶναι σύνθετο in+ludo> illudo. Τὰ παραδοθὲντα ὑπὸ τοῦ Ἡσυχίου "λίζει= παίζει, λίζουσι= παίζουσι" δὲν εἶναι βέβαιο ὅτι εἶναι ἑλληνικἀ, διότι οὐδεμία τοιαύτη ἑλληνικὴ ῥίζα ἀπαντᾶται σὲ κάποιο κείμενο. Τὸ τοῦ φιλοσόφου Εὐσταθίου λίζω (τοῦ 11ου μ.Χ., αἰώνα) σημαίνει χαράσσω ἢ σχίζω ἐπιπόλαια, τὸ ὁποῖο παρέχει τὴ ῥίζα τοῦ λίγδην, ἐπιλίγδην. 

Τὸ serpent προῆλθε ἀπὸ τὴ μετοχὴ τῆς λατινικῆς serpens (> serpentis) τοῦ ῥήματο serpo, τὸ ὁποῖο ἐλήφθη ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ σέρπω προτοῦ σιγηθεῖ τὸ ἀρχικὸ σ> ἕρπω. Ἂν λαμβανόταν ἀπὸ τὸ ἕρπω, (ὅταν πλέον εἶχε σιγηθεῖ τὸ σ), τότε θὰ ἔπρεπε ὁ λατινικὸς τύπος νὰ εἶναι herpo, διό τὸ h στὴ λατινικὴ παρίστανε τὴ δασεῖα ὡς προελθὸν ἐκ τοῦ ἑλληνικοῦ Η, προτοῦ καταστεῖ φωνῆεν μακρό.
Πηγή 
Το είδαμε εδώ

ΜΕ ΛΕΝΕ ΡΑΦΑΗΛ...Η ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΠΟΡΕΙΑ ΩΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ-ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ, ΕΙΡΗΝΗ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Η Κ.ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΡΑΛΛΗ ΕΙΝΑΙ 90 ΧΡΟΝΩΝ.ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ ΤΗΣ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΤΑ ΛΕΙΨΑΝΑ 
ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΡΑΦΑΗΛ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗΣ.ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΚΑΔΕΣ ΑΛΛΟΥΣ.

Αυτός που περπάτησε στο λόφο των Καρυών, αυτός που ξυπνούσε τους κατοίκους της Θέρμης από τον ύπνο για να τους συστηθεί και να πει τα βασανιστήριά του –προς δόξαν Θεού-, αυτός που άλλαξε τις ζωές πολλών στη Μυτιλήνη και στον κόσμο ολόκληρο, που επανέφερε την αγιοσύνη στους καιρούς που την απαρνήθηκαν, που «αποκατέστησε» το θαύμα ως καθημερινό γεγονός –φέρνοντάς το από τα εκκλησιαστικά χρονοντούλαπα στην καθημερινή ζωή- , ο Ραφαήλ της Λέσβου, είχε έλθει από μακριά.

Η καταγωγή του από την Ιθάκη και ήταν ο Γεώργιος Λασκαρίδης, γυιός του Διονυσίου και της Μαρίας, γεννημένος στα 1410.

Στον Μυστρά σπουδάζει φιλοσοφία και ιατρική και στη συνέχεια υπηρετεί ως εκατόνταρχος και χιλίαρχος στον στρατό της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Οι ανώτερες σπουδές και οι σημαντικές θέσεις τον κάνουν απαιτητικό.

 Ετσι, ζητώντας να κατακτήσει τους υψηλότερους των στόχων, ντύνεται το καλογερικό ράσο, χειροτονείται ιερέας και ως Ραφαήλ πλέον, βάζει πλώρη για τα …ιδανικότερα των αξιωμάτων: Εκείνα που έχουν το τιμητικό χαρακτηριστικό να μην κατακτώνται με τίποτε λιγώτερο από το «άχρι θανάτου»…

Ως εφημέριος και ιεροκήρυκας υπηρέτησε, για λίγο,στο Ναό του Αγίου Δημητρίου Μυροβλύτη στην Αθήνα (που κατόπιν ονομάστηκε, Λουμπαρδιάρης).

Η μόρφωση όμως που είχε και η προσωπικότητά του τον έκαναν χρήσιμο για τον αυτοκράτορα ο οποίος τον κάλεσε στην Πόλη και τον έκανε Αρχιερέα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Σε μια αποστολή στο Morlaix της Γαλλίας, γνωρίζεται με τον γυιό ενός συμβολαιογράφου, που σπουδάζει εκεί ιατρική.

Πρόκειται για τον Νικόλαο που, συναναστρεφόμενος τον άνθρωπο του Θεού, αντιλαμβάνεται ότι είναι η ώρα του μεγάλου «ναι» της ζωής του, -η ώρα που του «έκλεισε μάτι ο Θεός»-, ακολουθεί τον Ραφαήλ στην Ελλάδα και γίνεται μοναχός.

Η Πόλη ζει τις τελευταίες της μέρες…..

Η απελπισία του αυτοκράτορα, οι υποσχέσεις των δήθεν φίλων της Ευρώπης, η προδοσία τους και, πριν από αυτή, η προδοσία της ορθόδοξης πίστης που κορυφώνεται με την λειτουργία της ένωσης των Εκκλησιών, βρίσκουν τους δύο φίλους, από επιλογή, μακριά.

Οι Αγιοι Ραφαήλ και Νικόλαος δεν παρέστησαν στην λειτουργία που έλαβε χώρα στις 12 Δεκεμβρίου 1452, στην Αγία Σοφία.

Είχαν ήδη εγκαταλείψει την Βασιλεύουσα, νιώθοντας προδομένοι από τις ενδοτικές προς στους Δυτικούς κινήσεις, και βρίσκονταν στη Θράκη.

Μετά την πτώση της Πόλης, καθώς οι Τούρκοι σαρώνουν την Βόρειο Ελλάδα, ο Ραφαήλ και ο Νικόλαος, μέσω Αλεξανδρούπολης, βρίσκουν καταφύγιο στο λιμάνι της Θέρμης, στη Λέσβο.

Ηταν 14 Μαρτίου 1454.

Η Λέσβος απολάμβανε, ακόμη, υψηλών προνομίων από τον Σουλτάνο, ο  ηγεμόνας της έδειχνε σεβασμό στους χριστιανούς και επιπλέον είχε τη Μονή των Καρυών, που την γνώριζε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και πιθανότατα και ο Ραφαήλ.

Ισως όλα αυτά να έπαιξαν ρόλο για την επιλογή του νησιού, ως τόπου προορισμού τους.

ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ - Η ΑΓΙΑ ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΟΛΥΜΠΙΑ

Η ιστορική Μονή ήταν αφιερωμένη στο γεγονός των Γενεθλίων της Θεοτόκου και στην Αγία Παρασκευή.

Επρόκειτο για ένα μοναστήρι στο λόφο των Καρυών, πάνω από την Λουτρόπολη της Θέρμης που προϋπήρξε ως γυναικείο και είχε καταστραφεί το 1235 από τους Σαρακηνούς.

Πρώτη κτητόρισα ήταν η αυτοκράτειρα του Βυζαντίου Ειρήνη η Αθηναία, η οποία εξορίστηκε στη Λέσβο όπου και πέθανε το 803 μ.Χ.

Η κατασκευή του μοναστηριού πρέπει να έγινε εκείνα τα χρόνια (801- 802) που ήταν παρούσα η ίδια στο νησί.

Το Μοναστήρι ήταν γυναικείο και γεμάτο ζωή μέχρι την 11η Μαίου 1235, οπότε και δέχθηκε επίθεση από Σαρακηνούς.

Ηγουμένη ήταν τότε η Ολυμπία (μετέπειτα Αγία), η οποία υπέστη και τα χειρότερα βασανιστήρια

 Η Ολυμπία είχε μεγάλη αρετή και αγιότητα.

Η μητέρα της καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη και ήταν κόρη ιερέως. Είχε δε τρείς αδελφές και έναν αδελφό που ήταν αρχιμανδρίτης.

Μία από αυτές, η Δωροθέα , έγινε μοναχή και κατόπιν ηγουμένη στο Μοναστήρι των Καρυών της Μυτιλήνης.

Η μητέρα της Ολυμπίας , καθώς και οι άλλες αδελφές της, παντρεύτηκαν.

Ο πατέρας της Ολυμπίας έγινε ιερεύς και έζησε στην Πελοπόννησο.

Εκεί γεννήθηκε η Ολυμπία, που πήρε το όνομά της από την ομώνυμη πόλη στην Ηλεία.

Μετά τον θάνατο του πατέρα της πέθανε και η μητέρα της, από τη λύπη της. Ετσι, έμεινε η Ολυμπία ορφανή και ολομόναχη, σε ηλικία δέκα ετών και την έστειλαν στη Θερμή της Μυτιλήνης , που ήταν ηγουμένη η θεία της Δωροθέα. Η Ολυμπία προόδευσε πολύ στην αρετή και στα 19 της χρόνια έγινε μοναχή. Οταν κοιμήθηκε εν Κυρίω η θεία της Δωροθέα , εξελέγη ηγουμένη.

Ετσι ,σε ηλικία μόλις 25 ετών, έγινε πνευματική μητέρα τριάντα μοναχών.

Στις 11 Μαίου 1235 το μοναστήρι δέχθηκε την επιδρομή πειρατών που είχαν στόχο την ατίμωση των μοναχών.

Κάποιες πρόλαβαν να ξεφύγουν και να καταφύγουν στα βουνά, όπου πολλές τρελλάθηκαν από την φρίκη της επίθεσης, ενώ όσες αντιστάθηκαν σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση μιας γερόντισσας μοναχής, της Ευφροσύνης, που δεν μπορούσε να περπατήσει και να φύγει και αφού την βασάνισαν απάνθρωπα, την κρέμασαν σε ένα δέντρο και την έκαψαν ζωντανή.

Φρικτό ήταν και το μαρτύριο της ηγουμένης  Ολυμπίας η οποία δεν  θέλησε να εγκαταλείψει το Μοναστήρι.

Οι Τούρκοι με αναμμένες λαμπάδες έκαιγαν τις σάρκες της.

Επειτα πύρωσαν μια σιδερένια βέργα και την έβαλαν από το ένα αυτί της και βγήκε στο άλλο.

Κατόπιν , την ξάπλωσαν γυμνή επάνω σε μια σιδερένια πόρτα (θυρόφυλλο) και όπως ήταν την κάρφωσαν επάνω στο σανίδι.

Της έμπηξαν στο σώμα είκοσι μεγάλα καρφιά. Αλλα τρία ακόμη μεγαλύτερα, τα έμπηξαν στο κεφάλι της. Τα δύο μέσα στ' αυτιά της και το τρίτο μέσα στο κρανίο.

Κατόπιν, έβαλαν φωτιά και έκαψαν το Μοναστήρι ολόκληρο, συμπεριλαμβανομένου και του καθολικού.

 Τα οστά της μαρτυρικής ηγουμένης βρέθηκαν, μαζί με τα καρφιά, 725 χρόνια μετά, όπως και των άλλων Αγίων.

Ή Αγία Μεγαλομάρτυς Ολυμπία , ή Οσια Ευφροσύνη και οι 30 Οσιοπαρθένες του Λόφου των Καρυών.

Εκατόν ενενήντα οκτώ χρόνια πέρασαν από την εποχή εκείνη, μέχρι την ημέρα που μια ευκατάστατη  και ευσεβής γυναίκα,  η Μελπομένη, το 1433, με ηγέτη Μυτιλήνης τον  Δορίνο Γαττελούζο αποφασίζει να ξαναφτιάξει το Μοναστήρι -μετά από τάμα προς την Θεοτόκο που θεράπευσε θαυματουργικά το παιδί της Ακίνδυνο-.

 Μετά την θεραπεία, η Μελπομένη αφιέρωσε μέρος της περιουσίας της στο Μοναστήρι και τον ίδιο τον Ακίνδυνο σαν επιστάτη.

Το νέο μοναστήρι λοιπόν, κατασκευάστηκε επάνω από τα ερείπια της παλαιάς γυναικείας Μονής.

Είκοσι χρόνια μετά, όταν έφτασαν στο μοναστήρι ο Ραφαήλ και ο Νικόλαος, βρήκαν εκεί έναν καλόγερο τον Ρουβήμ και τον προαναφερθέντα Ακίνδυνο.

Η αδελφότητα, υπό την ηγουμενία του Αγίου Ραφαήλ,  πέρασε εννέα έτη ομόνοιας αδελφικής, άσκησης και ησυχίας, χάρη στους Γατελούζους - Γενουάτες που είχαν για χρόνια την κυριαρχία του νησιού.

Ο Αγιος φιλοξενούσε στη Μονή φτωχά παιδιά τα οποία βοηθούσε να προκόψουν και στα γράμματα ενώ με τις ιατρικές τους γνώσεις, τόσο ο ίδιος όσο και ο διάκονος Νικόλαος, προσέφεραν σημαντικές ιατρικές υπηρεσίες και λειτουργούσαν στο Μοναστήρι το "PREVENTORIUM", σαν κέντρο προληπτικής ιατρικής.

Την λέξη αυτή είδε χαραγμένη στον τοίχο της Παλαιάς Μονής, η Βασιλική Ράλλη, σε ενύπνιο της.

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΥΡΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

 Στις 17 Σεπτεμβρίου 1462, μετά από δεκαεπτά ημερών πολιορκία, το νησί πέφτει στα χέρια των Τούρκων οι οποίοι, αν και καταστρέφουν όλα τα μοναστήρια, δεν πειράζουν το ησυχαστήριο του Αγίου.

Ενδέχεται η συγκεκριμένη Μονή να απολάμβανε των ιδιαίτερων προνομίων που έδιδε τότε –επιλεκτικά- ο πρώτος Πατριάρχης της σκλαβωμένης Πόλης, με την συναίνεση του Σουλτάνου.

Ωστόσο οι καλές μέρες τελείωσαν, έξη μήνες μετά, όταν τον Απρίλιο του 1463 μια τοπική εξέγερση κατά των κατακτητών αλλά και οι διαβολές κάποιου Γερμανού ιατρού, που τον ονομάζει ο Αγιος Ραφαήλ, φέρνουν στο Μοναστήρι τους ξενότουρκους.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή, βρέχει καταρρακτωδώς  και στο Μοναστήρι βρίσκονται ο Ηγούμενος  Ραφαήλ, ο Διάκονος Νικόλαος, ο Προεστός Βασίλειος , η γυναίκα του με το μωρό τους, τον μικρό Ραφαήλ, η κόρη τους Ειρήνη, η ανεψιά του προεστού Ελένη και ο Δάσκαλος Θεόδωρος.

 Ο Ραφαήλ στέλνει στο βουνό, στην σπηλιά του γέροντα ασκητή Ιωσήφ, τον επιστάτη Ακίνδυνο και τον μοναχό Σταύρο.

Τα άγια σκεύη, τις εικόνες και τα άμφια, ο ηγούμενος τα είχε, ήδη, ασφαλίσει σε ειδική κρύπτη.

Ο Αγιος Ραφαήλ βγαίνει στην πόρτα της Μονής και αντικρίζει τους Τούρκους που πλησιάζουν.

 Τους φωνάζει ότι το σώμα του μπορούν να το κάνουν ότι θέλουν ,η ψυχή του όμως ανήκει στον Θεό του.

Αυτοί εξαγριώθηκαν, όρμησαν επάνω τους και άρχισε εκείνο το μαρτυρικό τριήμερο που όμοιο του, σε αγριότητα, δεν ξανάγινε.

Οι Αγιοι αφηγήθηκαν οι ίδιοι, παρουσιαζόμενοι σε ενύπνια και οράματα, τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υπεβλήθησαν.

«Οι Τούρκοι μου έκαναν πολλά μαρτύρια», είπε ο Αγιος Ραφαήλ.

«Πρώτα με χτύπησαν με τα ρόπαλα τους και με έριξαν κάτω παράλυτο.

Έπειτα με κεντούσαν με τα κοντάρια τους, με τραβούσαν από τα γένια και με έσερναν καταγής. Ύστερα με έδεσαν σε μια καρυδιά και με χτυπούσαν απάνθρωπα επί ένα εικοσιτετράωρο".

Όταν με βασάνιζαν, είπα θα αντέξω τα πάντα για το θέλημα του Κυρίου, μέχρι την τελευταία μου πνοή.

Κρεμασμένος, έβλεπα που κλωτσούσαν και κτυπούσαν τους άλλους καλογήρους αλλά έλεγα εδώ, στον αγώνα μέχρι την τελευταία μου πνοή. Γι αυτό είχα και έχω αυτές τις δυνάμεις" φανέρωσε ο μάρτυρας ηγούμενος σε ενύπνιο της Μαρίας Τσολάκη.

Σε ένα άλλο ενύπνιο, τον Ιανουάριο του 1960, ο Αγιος της παρουσίασε, τους τόπους των μαρτυρίων του.

Της έδειξε ένα σημείο κοντά στο Εκκλησάκι και της είπε: "Από εδώ με έσερναν από τα γένια και με κτυπούσαν.

Με κατέβαζαν έως κάτω και πάλι με ανέβαζαν επάνω και με ξανακατέβαζαν, σέρνοντας με στις πέτρες που είχαν βαφτεί κόκκινες, από το αίμα μου. Έπειτα με κρέμασαν ανάποδα, εικοσιτέσσερις ώρες, σε αυτήν την καρυδιά.

Σ’αυτό το δέντρο τελούσαμε κάθε χρόνο την Ανάσταση.

Στο τέλος, με πριόνισαν μέσα στο στόμα και με αποκεφάλισαν".

Η Βασιλική Ράλλη, στις 7 Μαίου 1961, είδε ότι βρέθηκε στις Καρυές, όπου ήταν πολλά παιδιά και έπαιζαν.

 Της έκανε εντύπωση ένα χαμογελαστό κοριτσάκι, περίπου δώδεκα χρονών και το ρώτησε "Τίνος είσαι, καλέ;".

 "Η Ρηνούλα είμαι που με βασάνισαν εδώ οι Τούρκοι"της αποκρίθηκε.

Η Βασιλική αμέσως το αγκάλιασε και άρχισε να το φιλά.

Την αγκάλιασε κι εκείνο και της έλεγε με δάκρυα στα μάτια:

"Να ξέρατε τι υποφέραμε όλοι! 

Να ξέρατε τι μαρτύρια μας έκαναν οι Τούρκοι!

Εμένα, μπροστά στους γονείς μου, μου έριχναν βραστό νερό μέσα στο στόμα, αλλά ο πατέρας μου δεν πρόδωσε τους Έλληνες.

 Έκλαιγε μόνο, που έβλεπε να με βασανίζουν και η μητέρα μου φώναζε σπαρακτικά".

Στις 3 Οκτωβρίου 1961 η Μαρία Τσολάκη είδε ότι ήταν στις Καρυές και κοντά στο κιούπι της αγίας Ειρήνης στεκόταν μια όμορφη γυναίκα, λίγο ψηλή και παχειά, γύρω στα σαράντα. Γυρίζει και της λέει:

"Ξέρεις ποιά είμαι εγώ;  Είμαι η μητέρα της Ειρήνης.

 Το όνομα μου είναι Μαρία.

Να ήξερες τι υποφέραμε από τους Τούρκους!   Όταν μας συνέλαβαν εδώ που είχαμε ανεβεί να κρυφτούμε, πρώτα άρχισαν να βασανίζουν τη Ρηνούλα μου μπροστά στα μάτια όλων.

 Αρπαξαν και το βρέφος, τον μικρό Ραφαήλ που σήκωνα στην αγκαλιά μου, το πέταξαν κάτω και το τσαλαπάτησαν με τα πόδια τους.

Το σκότωσαν μπροστά στα μάτια μου.

 Από τον πόνο μου παραφρόνησα, φώναζα και ορμούσα να το πάρω.

Με έδεσαν τότε σε ένα δένδρο και με υποχρέωσαν, με αυτόν τον τρόπο, να παρακολουθήσω το μαρτύριο των παιδιών μου.

Δεν άντεξα όμως. Παρόλο που έκλεινα τα μάτια μου να μη βλέπω, ενώ βασάνιζαν τη Ρηνούλα μου, απελπίστηκα πάρα πολύ και μου ήλθε συγκοπή. Εγώ δεν μαρτύρησα, αλλά ο άνδρας μου τράβηξε πολλά μαρτύρια.

Τον Αγιο  Νικόλαο τον είχαν  δέσει σε μια  καρυδιά και βλέποντας να πριονίζουν τον αγαπημένο του Ηγούμενο, με τις πρώτες λόγχες που τον κέντούσαν, έπαθε συγκοπή.

Μετά έβαλαν φωτιά στο Μοναστήρι και έφυγαν.»

Τις  επόμενες ημέρες, ο επιστάτης Ακίνδυνος και ο μοναχός Σταύρος,  βρήκαν τους νεκρούς και αμέσως έτρεξαν στον Σάββα, τον ιερέα του χωριού και με κλάματα, διηγήθηκαν τα όσα συνέβησαν.

 Τυφλός και ανήμπορος στα 112 χρόνια του ο ιερέας κατάφερε με την βοήθεια των δύο άλλων, να ανέβει στο Λόφο των Καρυών κρυφά.

«Οταν φθάσαμε , αφηγείται ο ίδιος, «γονάτισα πάνω απο το Αγίασμα και παρακάλεσα :

Θεέ μου , δός μου το φώς μου να τους ιδώ για τελευταία φορά.

 Επλυνα τα μάτια μου με λίγο αγίασμα, που μου έδωσε ο Ακίνδυνος .

Την ίδια στιγμή βγήκε μια λάμψη και ανέβλεψα.

Ομως αυτό που είδα να μην αξιώνεται κανείς να το βλέπει. Το Αγίασμα γεμάτο αίματα, τα σώματα των Μαρτύρων μέσα στο αίμα και ο πολυαγαπημένος  μου ηγούμενος Ραφαήλ, κρεμασμένος ανάποδα σε μια καρυδιά και σφαγμένος.

Τους θάψαμε με κλάματα και έπειτα ο Ακίνδυνος με τον Σταύρο με κατέβασαν πάλι στο χωριό.

Ο λευίτης έζησε άλλες εννέα ημέρες και πέθανε σε ηλικία 112 χρονών.

Τον άγιο Ραφαήλ, σαν ηγούμενο, τον έθαψαν μέσα στην καμένη Εκκλησία ενώ τον άγιο Νικόλαο στο αριστερό προαύλιο.

 Ο μοναχός Σταύρος προσωρινά μόνο, γλίτωσε από την σφαγή.

Οπως αποκάλυψε η ίδια η αγία Ειρήνη στον Κώστα Κανέλλο -στο ενύπνιο της 2ας Δεκεμβρίου 1961-  ένας από τους καλογήρους , ο πατήρ Σταύρος,

έφυγε και σώθηκε.

 «Ειναι αυτός που μας έθαψε» είπε η Αγία «Επειδή δεν μπορούσαν να τον βρούν , βγήκαν αποσπάσματα στα βουνά και τον γύρευαν.

Τέλος τον έπιασαν ,τον κατέβασαν στο ίδιο μέρος όπου σκότωσαν εμάς και τον σκότωσαν και εκείνον.

Ενας χριστιανός τον έθαψε κοντά στην εκκλησία.»

Εμεινε μόνος του πια ( στο βουνό ) ο επιστάτης Ακίνδυνος να περιμένει τον Ηγούμενο Ραφαήλ να έρθει να τον πάρει, όπως του είχε υποσχεθεί.

Ένα χρόνο μετά την σφαγή, Τούρκοι πιάνουν και αυτόν και τον αποκεφαλίζουν, κλείνοντας το λουτρό αίματος. 

Μετά την σφαγή στο Μοναστήρι, επάνω από τον τάφο του αγίου, έκτισαν ένα χαμηλοτάβανο εκκλησάκι, με πορτούλα, για να μπαίνουν και να προσκυνούν το λείψανο του.

Από τότε μέχρι σήμερα (και πιστεύουμε καιέως της συντελείας), ο Αγιος Ραφαήλ και οι συναθλήσαντες Αγιοι των Καρυών μπαινοβγαίνουν στις ζωές των ανθρώπων, φορτωμένοι τα δώρα Θεού, οι δε μεσιτείες τους -με τα θάρρητα των μαρτυρικών τους αιμάτων- βρίσκουν θέση στα πόδια του παντοδότη Χριστού.

(Τα κείμενα των Αγίων άρχισαν να δημοσιεύονται εδώ, την ημέρα των γενεθλίων της κόρης μου –που απολαμβάνει τις ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ- και ολοκληρώνονται σήμερα που είναι η γενέθλια ημέρα του γυιού της Παντελεήμονα- Ραφαήλ, για τον οποίον ζητούμε, ταπεινά, τις πρεσβείες των εν Θερμή αγίων.)

Πως και γιατί η ευχή «Χριστός Ανέστη», αντικαταστάθηκε από το «χρόνια πολλά»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

παπα-Δημήτρης Θεοφίλου M.D

Είναι προφανείς πλέον οι λόγοι, που οδήγησαν τον σημερινό νεοέλληνα, ακόμη και οι ευχές που ανταλλάσσει με τους συνανθρώπους του, να είναι κενές περιεχομένου, σε πλήρη αντιστοιχία με το κενό νοήματος που υπάρχει, στην συγκεχυμένη  (διαταραγμένη) καθημερινότητά  του.

Εδώ και μερικές δεκαετίες, ευχές που έχουν στοιχεία ταυτότητας και σχέσης με συλλογικούς υπαρξιακούς προσανατολισμούς, επιμελώς έχουν «αποσυρθεί» και εντέχνως μέσα από μια συστημική πλύση εγκεφάλου, έχουν επιβληθεί «ευχές» πομφόλυγες, που εστιάζουν τόσο στη σωματικότητα – βιολογικότητα, όσο και στη πεπερασμένη χρονικότητα του ανθρώπινου προσώπου, στο οποίο προσδίδονται με απόλυτο τρόπο, χαρακτηριστικά ατομικότητας και ιδιωτικότητας.

Οι έννοιες της ατομικότητας και της ιδιωτικότητας είναι «εισαγόμενες», και αποτελούν γνήσια τέκνα της νεωτερικότητας. Εκεί όπου η έννοια της κοινότητας δεν υφίστανται και η πρακτική της σύναξης, αποτελεί «απειλή» για τη όποια δημόσια τάξη!

Στις γεωγραφικές συντεταγμένες που βρίσκεται τούτος ο τόπος, που αποκαλούμε οι περισσότεροι πατρίδα, άλλοι με επίγνωση και κάποιοι ανεπίγνωστα, αυτόν τον τόπο που έχει μια ιδιαίτερη ιδιοπροσωπία, από πολύ παλιά τον χαρακτήριζε η κοινοτική θέσπιση της κοινωνίας του. Και αυτό αναδεικνύονταν στους γάμους, στις βαπτίσεις, στα ξόδια, στις μεγάλες γιορτές, της κοινής τότε εμπιστοσύνης (πίστης) του, σε κάτι υπεραισθητό και αιώνιο.

Μια από τις κυρίαρχες ευκαιρίες λαοσύναξης στην ιστορική μετεξέλιξη, υπήρξε η Μεγάλη Εβδομάδα με την συγκλονιστικό Πάθος της Μεγάλης Παρασκευής, και την κορύφωση της Ανάστασης, με την ευχαριστιακή σύναξη, το  Μεγάλο Σάββατο το βράδυ.

Σήμερα αυτοί οι σταθμοί, πνευματικού ανεφοδιασμού, όπου υπάρχει η πρόσκληση συνάντησης με τον Θεό - Πατέρα και τα αδέλφια μας, έχουν ξεθωριάσει και απολιθωθεί, αφού έχασαν το βαθύτερο νόημά τους, που τους συνέδεε με την ουσία και το περιεχόμενο των διαδραματιζόμενων γεγονότων. Έτσι όσα απέμειναν να συμβαίνουν τελούνται με ένα μηχανιστικό, εθιμικό και αρκετές φορές παγανιστικό και φολκλορικό τρόπο. Ενώ λοιπόν χάθηκε στη πορεία ο τρόπος (δρόμος), κάπου εκεί εξανεμίστηκε και το νοηματικό περιεχόμενο.

Δηλωτικό όλων των ανωτέρω είναι η αδυναμία και η άρνηση, του σύγχρονου «ημίπιστου παγανιστή - χριστιανού» να χαιρετίσει τον συνάνθρωπό του, τουλάχιστον για τις 40 μέρες από την Ανάσταση και μετά, με τον επίκαιρο ως προς τον τελούμενο εορτασμό, νοηματοδοτημένο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη», που από αυτονόητος, έχει καταστεί ζητούμενος.

Σύμπτωμα και αυτό της μετανεωτερικότητας, όπου επικράτησαν η λοβοτομική λήθη και η απορρόφηση, από εξαρτησιογόνες μορφές τεχνολογίας.

Οι νέοι άνθρωποι στερούνται αναφορών, ώστε να μπορέσουν να κάνουν αναγωγές μνήμης και  να συνδέσουν βιωματικά, το χθες με το τώρα, ώστε να κατορθώσουν  να οδηγηθούν στο αύριο. Έτσι ενώ ζουν στον ίδιο τόπο με τους προγόνους τους, αυτά που τους συνδέουν μαζί τους, είναι ολοένα και λιγότερα, αποτελώντας για αυτούς, «παραστάσεις» βωβού κινηματογράφου στερούμενες υπότιτλων…

Η «ευχή» χρόνια πολλά, που επιχειρεί να αναπληρώσει το χαμένο περιεχόμενο και την ουσία, εξόχως συγκλονιστικών γεγονότων, τόσο σε υπαρξιακή όσο και σε εσχατολογική διάσταση, κρύβει μια υφέρπουσα αγωνία, για την παράταση ενός άσκοπου – άστοχου βιολογικού κύκλου, που εστιάζει στη ποσότητα και χάνει την όμορφη σημαντικότητα  της ποιότητας.

Το «χρόνια πολλά» είναι τόσο καθόλου, τόσο τίποτε, τόσο λίγο, τόσο ασήμαντο, μπροστά στο «Χριστός Ανέστη», επειδή το πρώτο εκφράζει μια μιζέρια και αγωνία για το φόβο του θανάτου, ενώ το δεύτερο διατρανώνει με παρρησία, τη νίκη της όντως ζωής, επάνω στο θάνατο, τον οποίο σχετικοποιεί, διαλύει και καταργεί οριστικά.

ΠΗΓΗ

Απολύτρωση και απελευθέρωση

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Όχι στον άνθρωπο αλλά, κατά τρόπο μοναδικό, στο Θεάνθρωπο «έχουμε την απολύτρωσιν» από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο. Γιατί; Γιατί Αυτός ο «Μονογενής» έδειξε και φανέρωσε σε μας το σώμα του ανθρώπου χωρίς αμαρτία. Είναι γεγονός ότι ό διάβολος και ο θάνατος, με την αμαρτία, κρατούν, χωρίς εξαίρεση, στη δουλεία όλους τους ανθρώπους. Ενώ το σώμα του Θεανθρώπου είναι χωρίς αμαρτία και γι’ αυτό ο διάβολος και ο θάνατος δεν έχουν εξουσία εναντίον Του και το οποίο αφού αναστήθηκε και με την ανάστασή Του νίκησε τον θάνατο, άνοιξε και το δρόμο σε κάθε «σώμα» για την ανάσταση και την αιώνια ζωή. Παρών είναι ο Κύριος και στο «τεθνηκός» σώμα Του στο τάφο και στη ψυχή Του, με την οποία κατέβηκε στον άδη, ο Σωτήρας είναι σαν να λέει στο διάβολο: ιδού το «τεθνηκός» σώμα μου. Ο θάνατός του, δείχνει ότι Αυτό είναι πραγματικά ανθρώπινο. Ιδού η ψυχή μου, η οποία είναι μαζί μου στον άδη. Δείτε ότι στο σώμα μου και στη ψυχή μου, δεν υπάρχει ούτε η παραμικρή αμαρτία. Ολοκληρωτικά είναι αναμάρτητα και άγια και γι’ αυτό δεν μπορείτε να τα κρατήσετε ούτε στη «δουλεία» του θανάτου, ούτε στη «δουλεία» του άδη. Το σώμα μου το αναμάρτητο, με την «αναμαρτησία», τη θεϊκή καθαρότητα και την αγιότητά Του, απολυτρώνει την ανθρώπινη φύση από την αμαρτία, το θάνατο και το διάβολο, απελευθερώνει από τη δουλεία αυτών τους ανθρώπους και ανοίγει το δρόμο σε κάθε ανθρώπινο «ον» για την ανάσταση και την αιώνια ζωή.

«Έχομεν την απολύτρωσιν διά του αίματος αυτού». Γιατί «διά του αίματος αυτού»; Γιατί το αίμα του σώματός Του «κατέστη», έγινε θεϊκό και με την θεϊκή του «παναξία» απολύτρωσε την ανθρώπινη φύση από το θάνατο. Και γιατί ακόμη; Γιατί το αίμα του σώματός Του είναι θεϊκό και ζωοδοτικό και αιώνια έμεινε τέτοιο και στο σώμα Αυτού, την Εκκλησία. Και εμείς «έχομεν την απολύτρω¬σιν διά του αίματος αυτού» γιατί ζώντες στο σώμα Αυτού, την Εκκλησία, ζούμε με το Πανάγιο και ζωοδοτικό αίμα Αυτού. Γιατί ακόμη; Γιατί με Αυτό το Άγιο και ζωοδοτι¬κό αίμα κοινωνούμε στη θεία Ευχαριστία και Αυτό «καθίσταται», γίνεται η ζωή μας, η χωρίς λάθη ζωή μας, η αθανασία μας, η αγιότητά μας, η σωτηρία μας, η θέωσή μας. «Έχομε την άφεσιν των παραπτωμάτων, διά του αί¬ματος αυτού», γιατί το θεϊκό, το πανάχραντο και ατίμητο αίμα Του χύθηκε για τις αμαρτίες μας. Μετά από «την ροή» του αίματός του, καμιά ανθρώπινη αμαρτία δεν έμεινε χωρίς άφεση, ασυγχώρητη. Όσος είναι ο «πλούτος» της χάριτος του Χριστού, τόση είναι και η δύναμη του αίματός Του. Σε αυτό το πανάκριβο και παν-ζωοδοτικό αίμα μπορεί να βρει την «απολύτρωση» και την συγχώρηση των αμαρτιών του, καθένας που «συσσω¬ματώνεται» με τον Χριστό, καθένας που καθίσταται, που γίνεται «σύσσωμος» με το θεανθρώπινο σώμα Του, που είναι η Εκκλησία.

(Αγ. Ιουστἰνου Πόποβιτς, «Προς Εφεσίους επιστολή του Απ. Παύλου»)

ΠΗΓΗ

Έχοντας τον Χριστό για πάντα μαζί μας

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Γ΄

«ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ»

«Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι». Εγώ, ο Λόγος, η σοφία του Πατρός, η αρχή και το τέλος, το Α και το Ω. Είμαι μαζί σας «πάσας τας ημέρας»· και στις ημέρες τις ανέφελες, όπου όλα εξελίσσονται ομαλά, και στις ημέρες τις θολές, όπου η ομίχλη της αβεβαιότητος τις σκεπάζει, και στις μέρες της αμφιβολίας και αδυναμίας, όταν η θύελλα μαίνεται. Και στην ώρα της δειλίας σας μέσα στην τρικυμία, για να σας πω όπως στον Πέτρο: «Ολιγόπιστε, εις τί εδίστασας;». Στην ώρα της αθέλητης προδοσίας, για να σας οδηγήσω στη μετάνοια. Στην ώρα της μαρτυρίας ή του μαρτυρίου που υφίστασθε για την αγάπη μου κατά τη σύγκρουσή σας με τις δαιμονικές δυνάμεις του μίσους, της αδικίας, της απάτης.

Η συνείδηση της παρουσίας του Αγαπημένου, ο οποίος είναι το πλήρωμα της αγάπης. αποτελεί το ουσιαστικότερο στοιχείο της χριστιανικής εμπειρίας. Αυτή η συναίσθηση μάς δυναμώνει και στις πιο οδυνηρές στιγμές. Μας παρηγορεί και ειρηνεύει την ύπαρξή μας, όταν χείμαρροι ανομίας μας ταράζουν και «ώδινες άδου» μας περικυκλώνουν (Ψαλμ. 17:5-6). Μας ενισχύει και μας εμπνέει, ιδιαίτερα την ώρα της δημιουργικής προσπάθειας. Αυτή η παρουσία μας γεμίζει με σταθερή αγαλλίαση και ήρεμο φως.

Δεν πρόκειται για κάτι εγκεφαλικό, που συντελείται στη νοητική σφαίρα. Αλλά για ακτινοβολία της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, που διαπερνά και που φωτίζει όλη την ύπαρξή μας. Πρόκειται για ζωή «εν Χριστώ». Η συναίσθηση της παρουσίας Του βιώνεται την ώρα της προσευχής, του στοχασμού του λόγου του Θεού, αλλά κυρίως την ώρα της λατρείας. Μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας ζούμε κατεξοχήν τη μυστική ένωση με τον αναστάντα Κύριο. Η πρόοδος της πνευματικής ζωής συνίσταται στη συνεχή αύξηση της βιώσεως αυτής της προσωπικής σχέσεως· στην προέκταση του λειτουργικού μας βιώματος με τη συνέχιση της Λειτουργίας μετά τη Θεία Λειτουργία, σε κάθε στιγμή του καθημερινού μας χρέους. Όσο εντονότερη είναι η συναίσθηση της παρουσίας του αναστάντος Χριστού στη ζωή μας, τόσο πιο ειρηνική, δυνατή και δημιουργική είναι η κάθε μας ημέρα.

Εκείνο που χαρακτήριζε τους πρωτοπόρους της θεολογικής κινήσεως «Πίστις και Τάξις», ήταν ο ενθουσιασμός να αγωνισθούν για να ξεπερασθούν οι εχθρότητες και παρανοήσεις που συσσώρευσε το παρελθόν και που χωρίζουν ακόμη τις χριστιανικές Εκκλησίες και κοινότητες. Αναμφισβήτητα, έγιναν σημαντικά βήματα στα εβδομήντα πέντε χρόνια που πέρασαν και είμαστε ευγνώμονες στους διακεκριμένους θεολόγους, οι οποίοι συνέβαλαν στη διερεύνηση σοβαρών θεμάτων που ενώνουν τους χριστιανούς, αλλά και άλλων που εξακολουθούν να τους κρατούν χωρισμένους. Έτσι βοήθησαν σε μια ρεαλιστική συμβίωση με αποδοχή του «άλλου», του διαφορετικού. Τα γεγονότα εντούτοις απέδειξαν ότι οι αντιστάσεις στο όραμα της ενότητος είναι πολύ ανθεκτικές και δυσεπίλυτες. Σήμερα έχουμε να αντιμετωπίσουμε εκτός των άλλων και ποικίλους στιγματισμούς από τους λεγόμενους «δικούς» μας. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι, παρά ταύτα, εξακολουθούμε να διαλεγόμαστε, να σκεπτόμαστε μαζί· να βρισκόμαστε μαζί, εν πίστει, αγάπη και ελπίδι. Κανείς βέβαια δεν είναι διατεθειμένος να προχωρήσει σε ένοχους συμβιβασμούς. Επ’ ουδενί όμως δικαιούμεθα να επιστρέψουμε στα κλειστά φρούρια των περασμένων εποχών και να αγνοήσουμε την παγκόσμια ευθύνη μας και τη θερμή δέηση του Χριστού προς τον Πατέρα Του, «ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι συ με απέστειλας» (Ιω. 17:21).

Διατηρώντας ό,τι πιο πολύτιμο μας δόθηκε, χωρίς αφελείς απλουστεύσεις και ωραιοποιήσεις, συνεχίζουμε τις προσπάθειες για την προσέγγιση και την κοινή μαρτυρία, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12:2)• «έως της συντέλειας του αιώνος», σε οποιαδήποτε φάση κι αν έλθει η ανθρωπότητα με την εξέλιξη της επιστήμης, της τεχνολογίας, των ανθρωπίνων αναζητήσεων και επιτευγμάτων.

* * *

Επιτρέψατέ μου να τελειώσω με μια προσωπική εμπειρία. Ήταν Αύγουστος, πριν από δώδεκα χρόνια, στην Ουγκάντα. Επιστρέφοντας από μια Ιεραποστολική κατασκήνωση σ’ ένα χωριό της ενδοχώρας, φθάσαμε βράδυ στην πρωτεύουσα, την Καμπάλα. Μέσα στο πυκνό σκοτάδι, το παλιό αυτοκίνητό μας κάπου προσέκρουσε. Ο μπροστινός υαλοπίνακας θρυμματισμένος έπεσε επάνω μου. Πολλά μικρά κομματάκια γυαλιού είχαν εισδύσει και στα δύο μάτια, που ήταν αδύνατο να ανοίξουν. Στο εγκαταλελειμμένο αφρικανικό νοσοκομείο, όπου πήγαμε, η απόγνωση μεγάλωσε. Δεν υπήρχε ούτε γιατρός. ούτε νοσοκόμος, ούτε αποσταγμένο νερό, ούτε καν νερό. Η τύφλωση έμοιαζε ότι ήταν οριστική. Δεν έβλεπα καθόλου. Στην τραγικότητα εκείνης της ώρας ξαναήρθε στη σκέψη μου ένα ζωτικό ερώτημα, με το οποίο είχε αρχίσει η ιεραποστολική μου διακονία: Σου φθάνει ο Θεός; Μια απροσδιόριστη ειρήνη απλώθηκε στην ψυχή. Η συναίσθηση τηξς παρουσίας Εκείνου, ο όποιος βεβαίωσε τους μαθητές Του: «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι». Μέσα στα μεσάνυκτα, έφθασε τελικά ένας νεαρός Ουγκαντός οφθαλμίατρος, ο Χριστόφορος Μαγκίμπι, που τον είχαμε βοηθήσει να σπουδάσει στην Αθήνα, Χρησιμοποιώντας τη σχισμοειδή λυχνία αγωνίσθηκε να απομακρύνει τα γυάλινα ψήγματα που είχαν εισδύσει στα δυο μάτια. Έβγαλε είκοσι τέσσερα από αυτά. Την επόμενη μέρα επιστρέψαμε στη Ναϊρόμπη και στη συνέχεια στην Ευρώπη για να συνεχισθούν οι εξετάσεις και η επούλωση. Η θεραπεία συνοδευόταν από την ακτινοβολία της βεβαιότητος «και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας». Ενώ φάνηκε ότι το γεγονός εκείνο τερμάτιζε μια ολόκληρη προσπάθεια, έγινε αντίθετα αφορμή για νέα διακονία, με ανανεωμένη πίστη, σε πιο απαιτητικό μέτωπο: στην Αλβανία.

Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από τους παρόντες έχουν ανάλογες εμπειρίες σε κρίσιμες φάσεις της ζωής τους. Η δική μου συνοπτική αναφορά ίσως βοηθεί για να τις ανακαλέσουν στη μνήμη τους. Οι υποσχέσεις του αναστάντος Χριστού επαναβιώνονται σε κάθε γενιά, σε μυριάδες περιπτώσεις. Όχι μόνο στις ημέρες της ομίχλης και των καταιγίδων η παρουσία του αναστάντος Χριστού ζωογονεί με τη μυστική θέρμη της την ψυχή μας, αλλά γενικότερα, οι πιο εκπληκτικές ημέρες του βίου μας, οι πιο δημιουργικές, υπήρξαν εκείνες όπου η παρουσία του Αγαπημένου ήταν πιο αισθητή. Αυτός παραμένει παρών στην πορεία μας, όπως ο ήλιος που στηρίζει τη ζωή πάνω στη γη, μέρα και νύχτα, θέρος και χειμώνα. Εξακολουθούμε λοιπόν να ελπίζουμε και να καταθέτουμε τη χριστιανική μαρτυρία μας σε διάφορα περιβάλλοντα, όχι στηριζόμενοι στη δική μας ικανότητα, γνώση και ευφυΐα, αλλά στη βεβαιότητα ότι δεν είμαστε μόνοι σ’ αυτή την προσπάθεια· ότι υπακούουμε στο θέλημα του Χριστού. Με απόλυτη εμπιστοσύνη σ’ Εκείνον, στον οποίο εδόθη «πάσα εξουσία εν ούρανώ και επί γης», με τη χαρούμενη βεβαιότητα που δωρίζει η υπόσχεσή Του. «Και ιδού εγώ μεθ’ υμών είμι πάσας τας ημέρας μέχρι της συντέλειας του αιώνος».

(Ιεραποστολή στα ίχνη του Χριστού, Εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 325-332).

Οἱ συνέπειες τῆς Ἀναστάσεως στὴν καθημερινὴ ζωή - π.Ἰωνᾶς Μοῦρτος

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πιὸ σημαντικὸ μήνυμα στὴ ζωή μας. Ἂς προσπαθήσουμε νὰ τὸ δοῦμε ὄχι μόνο ἀπὸ τὴν θεολογικὴ - θρησκευτική του πλευρά, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ὀπτικὴ γωνία τοῦ κοινοῦ, τοῦ καθημερινοῦ ἀνθρώπου.

Ὅπου καὶ νὰ κοιτάξω στὴν ζωή μου βλέπω τὸν θάνατο νὰ παραμονεύει. Πρῶτα-πρῶτα ὅλοι ξέρουμε ὅτι εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τὸν τελευταῖο λόγο, ὁ τελικὸς νικητής. Τὸ ξέρει καὶ τὸ ξέρουμε ὅτι δὲν θὰ τοῦ ξεφύγουμε στὸ τέλος.

Στὸ διάβα στῆς ζωῆς μου βιώνω πολλοὺς θανάτους πρὶν ἀπὸ τὸν τελικό. Τὸ θάνατο τῶν ἐλπίδων μου καὶ τῶν προσδοκιῶν μου γιὰ μιὰ καλλίτερη ζωή. Τὴν ἀποτυχία πολλῶν σχεδίων. Ἡ ζωή μας εἶναι τόσα ὄνειρα, τόσες ὡραῖες προσδοκίες, ἀλλὰ οἱ πιὸ πολλὲς πεθαίνουν, δὲν πραγματοποιοῦνται, καὶ τελικὰ ἀφήνουν τὴν πίκρα, ἢ τὴν δικαιολογία τῆς συνθηκολόγησης, ὅτι ἔτσι εἶναι ἡ ζωή.

Τὸν διακρίνω νὰ ἀρχίζει νὰ ροκανίζει τὴν δύναμή μου, τὴν νιότη μου, πιὸ πολὺ τὴν διανοητική μου ἱκανότητα. Προσπαθεῖ νὰ σβήσει τὴ μνήμη μου. Ἀσπρίζει τὰ μαλλιά μου. Δὲν μὲ ἀφήνει νὰ βλέπω τὸν κόσμο.

Πολλὰ θὰ μποροῦσα νὰ πῶ ἀλλὰ ἴσως δὲν χρειάζεται, ὅλοι μας ξέρουμε πῶς εἶναι τὸ ἄσχημο πρόσωπο τοῦ θανάτου (Χεμινγουέι). Καὶ ἂν πεῖ κανείς, δὲν μὲ νοιάζει μπορῶ νὰ τὸν κοιτάζω κατάματα, μὲ περιφρόνηση καὶ εἰρωνεία, καὶ νὰ τὸν φτύσω καταπρόσωπο τὴν ὥρα ποὺ θὰ μοῦ παίρνει τὴ ζωή, θὰ τὸ καταλάβαινα, ξέρω τί θὰ πεῖ νὰ πεθαίνεις μὲ ἀξιοπρέπεια τουλάχιστον, ὁ Ἀλμπὲρ Καμὺ τὸ ἐξέφρασε τόσο ὄμορφα, ὅμως καὶ πάλι μὲ νικᾶ.

Ὁ θάνατος αὐτῶν ποὺ ἀγαπῶ εἶναι πιὸ ὀδυνηρός. Πῶς θὰ ἀντέξω νὰ πεθαίνει ὅτι ἀγάπησα; Πόσο ὀδυνηρὸ εἶναι νὰ πεθαίνουν τὰ λουλούδια, νὰ πεθαίνει κάθε ὀμορφιά! Πολὺ περισσότερο εἶναι τρομερὸ νὰ πεθαίνει τὸ πρόσωπο ἢ τὰ πρόσωπα ποὺ ἀγαπῶ. Ὅτι ἀγαπῶ εἶναι αὐτὸ ποὺ στοιχειοθετεῖ τὴν ζωή μου. Εἶναι αὐτὸ ποὺ τῆς δίνει νόημα. Ἡ ζωή μου εἶναι μιὰ σχέση. Τελικὰ ὁ ἄλλος ἢ ἡ ἄλλη εἶναι ἡ ζωή μου. Ἡ φιλοσοφία τὸ λέει τόσο ὡραία. Ἡ ζωή μου εἶναι μιὰ σχέση ἕνας διαρκὴς διάλογος μὲ τὸν ἄλλο. Ἀκόμα καὶ ἡ σκέψη δὲν εἶναι παρὰ ἕνας διάλογος. Πεθαίνοντας ὁ ἄλλος πεθαίνω καὶ ἐγὼ σιγὰ-σιγά. Γιατὶ σταματοῦν πιὰ οἱ σχέσεις μου. Ἡ μοναξιὰ μὲ κυριεύει.

Ἡ ὀσμὴ τοῦ θανάτου κρύβεται παντοῦ καὶ ἀναδύεται τὴ νύχτα ποὺ κι αὐτὴ εἶναι ἕνας θάνατος. Ὁ Χεμινγουέι τὴν περιγράφει μὲ ἄφθαστο τρόπο στὰ λόγια τῆς Πίλαρ...

Τώρα μπορῶ νὰ δῶ γιατί ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τόσο σημαντικὴ γιὰ τὴ ζωή μου. Ἐπειδὴ Αὐτὸς ἀναστήθηκε θὰ ἀναστηθῶ καὶ ἐγώ. Μὰ τί λέγω; Θὰ ἀναστηθεῖ τὸ πρόσωπο ἢ τὰ πρόσωπα ποὺ ἀγάπησα. Θὰ ἀναστηθεῖ γιατὶ ἀνέστη ὁ Χριστός. Θὰ ἀναστηθεῖ καὶ θὰ γίνει τέλειο, θὰ μοιάζει μὲ τὸν Χριστό.

Ἐπειδὴ ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε σωματικά, ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι γιὰ πάντα ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, καὶ ποτὲ πιὰ δὲν θὰ χωρίσει. Ἡ πτώση μου, δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλάξει τὸ γεγονὸς αὐτὸ μὲ τίποτα. Αὐτὴ εἶναι καὶ ἡ βαθιὰ σημασία τοῦ δόγματος τῆς Χαλκηδόνος, τῆς 4ης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Πρὶν ἀπὸ τὴν πτώση, ἡ ἀνθρώπινη φύση δὲν ἦταν ἑνωμένη μὲ τὸ Θεό, καὶ μὲ τὴν πτώση εἰσῆλθε ἡ κατεύθυνση πρὸς τὸ μηδέν, τὸ εἶναι πρὸς θάνατον. Μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ἀνάληψη, ἡ φύση μας εἶναι ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἀτρέπτως ἀδιαιρέτως, ἀσυγχύτως καὶ ἀχωρίστως. Ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς σώζει μόνο ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, θὰ ἀρκοῦσε ἡ ἁπλὴ συγνώμη του γιὰ αὐτό. Μὰ ἦρθε καὶ νίκησε τὸ θάνατο. Γιατί αὐτὸ εἶναι τελικὰ τὸ πιὸ σημαντικό.

Μερικοὶ σὰν γνήσιοι ὀπαδοὶ τοῦ Πλάτωνα λένε ὅταν πεθαίνει κανείς: «Πρέπει νὰ χαίρεσαι γιατί ἡ ψυχή του εἶναι κοντὰ στὸ Θεό». Ὅμως τότε τί νόημα ἔχει ἡ ἀνάσταση; Ὄχι! Ὁ θάνατος εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ κλάψουμε, μᾶς καλεῖ νὰ κλάψουμε ἡ νεκρώσιμη ἀκολουθία τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀνάστασης αὐτῶν ποὺ ἀγαπῶ ἀλλὰ καὶ μιᾶς ἄλλης ποιότητας ζωῆς. Γιατὶ τώρα ἡ ἀνθρώπινη φύση εἶναι γιὰ πάντα ἑνωμένη μὲ τὸν Θεό, ἀχώριστα καὶ ἀσύγχυτα. Εἶναι τὸ ἔσχατο μυστήριο, τὸ μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἄλλο νὰ ἀγαπᾶς κάτι, πχ. τὸ σκύλο σου καὶ ἄλλο νὰ γίνεσαι σκύλος. Ἄλλο τὸ συναίσθημα καὶ ἄλλο τὸ νὰ γίνεσαι ἕνα μὲ κάτι. Τὸ ἴδιο ἔκανε ὁ Θεὸς γιὰ μᾶς. Γιατὶ μᾶς ἀγαπᾶ. Μᾶς ἀγαπᾶ χωρὶς κανένα λόγο, καμία ἀναγκαιότητα, οὔτε γιατί τὸ ἀξίζουμε ἡ ὄχι.

* * *

Τὸ σῶμα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ μέλλοντος αὐτῶν ποὺ ἀγαπῶ καὶ τοῦ δικοῦ μου βέβαια. Τέλειο, πέρα ἀπὸ κάθε ἀνάγκη, πάνω ἀπὸ τοὺς νόμους τῆς φύσης, τῆς βαρύτητας τῆς ἀνάγκης κτλ. Ἔτσι θὰ εἶναι καὶ τὸ σῶμα μας, μιὰ τέλεια ὀμορφιὰ μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ.

Θὰ μοῦ ἔλεγε ὁ φίλος μου ἀπὸ τὴν Κίνα, ὅτι γιὰ μένα δὲν ἔχει σημασία ὁ θάνατος, ἀφοῦ ἐγὼ πιστεύω στὴν μετεμψύχωση. Ὅμως τελικὰ μήπως ἡ μετεμψύχωση δὲν εἶναι ὁ χειρότερος, θάνατος; Γιατὶ μὲ τὴν μετεμψύχωση δὲν μπορῶ νὰ ἀγαπήσω γιὰ πάντα. Πῶς μπορῶ νὰ πῶ σὲ αὐτὴν ποῦ ἀγαπῶ, σὲ ἀγαπῶ γιὰ πάντα; Δὲν μπορῶ νὰ πῶ γιὰ πάντα, γιατὶ σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ σὲ ἀγαπῶ, ἀλλὰ στὴν ἄλλη μετεμψύχωση θὰ ἀγαπῶ μιὰ ἄλλη, ἄλλοτε θὰ εἶμαι ἄνδρας γυναίκα, ζῶο. Συνεπῶς ἡ ποιότητα τῶν σχέσεών μου εἶναι πολὺ χαμηλή.

Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι δὲν πειράζει αὐξάνονται οἱ ἐμπειρίες μου, ὡριμάζω μέσα σὲ τόσες μετεμψυχώσεις. Ὅμως ἀκόμα κι ἂν παρακάμψουμε τὸ πρόβλημα τοῦ ποιὸς εἶμαι τελικὰ ἐγώ, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ λέει ὅτι εἶμαι ἐγὼ σὲ κάθε μετεμψύχωση, πάλι δὲν παύει νὰ εἶναι φανερὴ ἡ ἔλλειψη τῆς τέλειας ἀγάπης, ἀφοῦ χρησιμοποιῶ τὸν ἄλλο ἔστω γιὰ τὴν τελείωσή μου, ἀλλὰ δὲν μπορῶ νὰ ἑνωθῶ μαζί του τελικά. Κι ἂν ἑνωθῶ θὰ ἑνωθῶ περιστασιακά. Πόσο νιώθουν ὅλοι αὐτὸ τὸ βαρὺ καὶ βουβὸ θάνατο στὴν ἀνατολικὴ φιλοσοφία... Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ προσπάθεια γιὰ τὸ σπάσιμο τοῦ ὀδυνηροῦ κύκλου τῆς μετεμψύχωσης. Τὸ σταμάτημα τῶν ζωῶν ποὺ εἶναι θάνατοι. Εἶναι φοβερὸ νὰ ξέρεις ὅτι ἡ ζωὴ εἶναι τελικὰ ἕνας θάνατος. Ὁ Σὰρτρ εἶπε, μᾶς ἔδειξε, πὼς ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου, γιατὶ βλέπω σὲ αὐτὸν τὸν περιορισμό μου, ἡ μετεμψύχωσή μου δείχνει πὼς ἡ ἴδια ἡ ζωὴ εἶναι ὁ θάνατος ἀφοῦ τελικὰ δὲν μπορῶ νὰ ἀγαπῶ γιὰ πάντα. Ὅμως ὅταν σπάσει ὁ κύκλος τῶν μετεμψυχώσεων, τί γίνεται; Ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει τὸ πρόσωπο ὑπάρχει μόνο μιὰ γενικὴ κατάσταση ποὺ ὀνομάζεται εὐτυχία. Ὅμως δὲν εἶναι ἀγάπη. Πρῶτα γιατί δὲν ὑπάρχει σάρκα, καὶ ἐγὼ ξέρω ὅτι ἀγαπῶ ἀνθρώπους μὲ σάρκα καὶ μετὰ γιατί δὲν ὑπάρχει Θεὸς συνεπῶς δὲν ὑπάρχει προσωπικὴ ὕπαρξη τέλεια καὶ γιὰ πάντα.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη, ὄχι μόνο ἔχει ἀγάπη ἀλλὰ εἶναι ἀγάπη. Ἐγὼ μπορεῖ νὰ ἔχω λίγη ἀγάπη ἀλλὰ δὲν εἶμαι ἀγάπη. Ὁ Θεὸς εἶναι ἀγάπη γιατὶ εἶναι κοινωνία τριῶν προσώπων, Πατὴρ Υἱὸς Ἅγιο Πνεῦμα. Ἂν ἕνα πρόσωπο ἀπὸ αὐτὰ δὲν ὑπάρχει δὲν ὑπάρχει Θεός, δὲν ὑπάρχουν καὶ τὰ ἄλλα δύο. Ὅμως ἂν δὲν ὑπάρχει ὁ φίλος μου, ἢ ἂν δὲ μὲ ἀγαπᾶ κάποιος, ἐγὼ θὰ ὑπάρχω. Ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ σὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τῆς ὕπαρξης. Τὸ νὰ ὑπάρχουμε στὴν νιρβάνα, εἶναι ἀκόμα τὸ νὰ ὑπάρχουμε μέσα στὸν κτιστὸ κόσμο, χωρὶς τὴν δυνατότητά του νὰ ὑπάρχουμε ἐπειδὴ συνυπάρχουμε ὅπως ὑπάρχει ὁ Θεὸς καὶ ὅπως μᾶς κάνει δῶρο αὐτὸ τὸν μοναδικὸ τρόπο ζωῆς.

Καὶ ἐπειδὴ δέχομαι αὐτὸ τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ μπορῶ νὰ ἀγαπῶ κάποιον γιὰ πάντα.

Ὅταν λοιπὸν θὰ στολίζω μὲ λουλούδια τὸν ἐπιτάφιο, τὸ φέρετρο τοῦ Χριστοῦ, καταλαβαίνω ὅτι τὰ λουλούδια δὲν ἔχουν πιὰ τὴν ὀσμὴ τοῦ θανάτου ἀλλὰ τὴν εὐωδία τοῦ παράδεισου. Γιατὶ ἀκόμα κι αὐτά, ὁλόκληρη ἡ κτίση θὰ ζήσει, ἀφοῦ τελικὰ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρει ὅλη τὴν κτίση, ζεῖ μέσα στὴν τελειότητα τοῦ Θεοῦ. Τώρα πιὰ ἀκόμα καὶ ὁλόκληρη ἡ κτίση μπορεῖ νὰ ἐλπίζει. Ὁ Παῦλος ποὺ ἄκουσε τὸ κρυφὸ κλάμα καὶ τὸ στεναγμὸ τῆς κτίσης ὅλης, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ μεγάλοι δάσκαλοι τῆς Ἀνατολῆς, ποὺ ἀναζητοῦν τὴν τελειότητα στὸ δρόμο τῆς ἁρμονίας τῆς φύσης, - ἁρμονίας ποὺ πρὶν δὲν ὑπῆρχε γιατί πίσω ἀπὸ τὴν ὀμορφιὰ κρύβεται ὁ θάνατος- μόνο τώρα μποροῦν νὰ μοῦ ποῦν γιατὶ τὰ ἄνθη τῆς κερασιᾶς εἶναι ὄμορφα.
το είδαμε εδώ

Πάτρα: Έπεσε το Ιερό Δισκοπότηρο την ώρα της Θείας Κοινωνίας – Δείτε τι έκανε ο ιερέας

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !!!

ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!

Σκηνές που προκαλούν δέος και ανατριχίλα εκτυλίχθηκαν σε εκκλησία της Πάτρας, με αφορμή τη θέα της… αναπάντεχης πτώσης του Ιερού Δισκοπότηρου, που είχε ως αποτέλεσμα να χυθεί όλη η Αγία Κοινωνία!

Και άπαντες οι πιστοί ένιωσαν ρίγος βλέποντας την απίστευτη αντίδραση του ιερωμένου: Ο οποίος, δίχως να το σκεφτεί στιγμή, γονάτισε και έγλυψε το πάτωμα!



Το περιστατικό συνέβη την Κυριακή των Βαϊων, στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων.Και είναι από τα συμβάντα που τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο δεν έχει ακουστεί ποτέ ξανά στο παρελθόν.

Σε πολλούς βέβαια υπάρχει η απορία, πως θα αντιδρούσε ένας ιερέας εάν από κάποιο λάθος αναποδογύριζε το Άγιο Δικοπότηρο. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, είχαμε την απάντηση στην πράξη και ομολογουμένως, η ενέργεια του παπά προξενεί εντύπωση και θαυμασμό.

Μόνο που το Άγιο Δικοπότηρο δεν αναποδογύρισε από κάποιο λάθος του κληρικού αλλά από την… βιασύνη μιας ηλικιωμένης πιστής η οποία έσπρωχνε τους υπόλοιπους για να βγει μπροστά και να προλάβει να κοινωνήσει πιο γρήγορα. Και αυτό παρά τις συνεχείς εκκλήσεις του ιερέα ώστε οι πιστοί να έχουν υπομονή και με πνεύμα κατάνυξης και ταπεινότητας να προσέλθουν εμπρός στο ιερό.

Όλα αυτά δεν εισακούστηκαν από την ηλικιωμένη η οποία πάνω στα σπρωξίματα και φθάνοντας δίπλα στον ιερέα, μάλλον έχασε την ισορροπία της και για να μην πέσει πιάστηκε από πάνω του, με αποτέλεσμα να …ρίξει το Άγιο Δισκοπότηρο στο πάτωμα και να χυθεί όλη η ποσότητα της Αγίας Κοινωνίας.

Και τότε ακολούθησε η σκηνή που «πάγωσε» άπαντες τους πιστούς. Ο παπάς δεν είπε λέξη στην ηλικιωμένη. Γονάτισε αμέσως, έσκυψε και άρχισε να γλύφει όλο το πάτωμα και τα σκαλοπάτια, προκειμένου να μην μείνει ούτε σταγόνα Αγίας Κοινωνίας χυμένη!

Ο παπάς έκλαιγε και οι πιστοί του φώναζαν: «Άξιος»!Οι πιστοί έκαναν τον Σταυρό τους. Κάποιοι δάκρυσαν στη θέα του ιερέα και του φώναζαν «άξιος»! Μόλις ο ιερέας ολοκλήρωσε, πήρε ένα οινόπνευμα και καθάρισε όλη την περιοχή ώστε ούτε ίχνος Αγίας Κοινωνίας να μην πατηθεί από παπούτσι πιστού…

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο παπάς δεν σταμάτησε να κλαίει για αυτό που συνέβη ενώ κάθε τόσο σήκωνε το κεφάλι του προς τα πάνω ζητώντας συγγνώμη από τον Χριστό. Επίσης αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έκανε την παραμικρή παρατήρηση στην ηλικιωμένη που από το λάθος της προκάλεσε το συμβάν.

Μία ακόμα απόδειξη της καλοσύνης του εν λόγω ιερωμένου ο οποίος είναι γνωστός στην ενορία του για το θεάρεστο έργο του, την ταπεινότητα και την κατανόησή του. Το θέμα είναι πως όσοι πιστοί ήθελαν να κοινωνήσουν έπρεπε να περιμένουν νέα Παρασκευή ή να απευθυνθούν σε άλλο Ιερό Ναό.

http://stoxoscy.blogspot.gr/2015/04/blog-post.html

Πηγή: neotera.gr
το είδαμε εδώ