Τὶ πρέπει νὰ ξέρουμε περὶ Δευτέρας Παρουσίας, Κρίσεως καὶ Ἀντιχρίστου

Τὸ ἕβδομο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως λέγει:

« Καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης κρῖναι ζῶντας καὶ νεκρούς, οὗ τῆς βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».


- Ἐρ.: Τί λέει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπ.: «Αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς ποὺ ἀναλήφθηκε ἀπὸ σᾶς στὸν οὐρανό, θὰ ἔρθει κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο, ὅπως τὸν εἴδατε νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανὸ» (Πράξ. 1, 11). Αὐτὸ εἰπώθηκε στοὺς Ἀποστόλους ἀπὸ δύο ἀγγέλους τὴν ἴδια στιγμὴ τῆς ἀνάληψης τοῦ Κυρίου μας.


- Ἐρ.: Πῶς μιλάει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν μελλοντικὴ κρίση τοῦ Χριστοῦ;

Ἄπ.: «Ἔρχεται ὥρα, ποὺ ὅλοι ὅσοι θὰ βρίσκονται στὰ μνημεῖα θὰ ἀκούσουν τὴν φωνή Του καὶ θὰ βγοῦν ἔξω, ἐκεῖνοι μὲν ποὺ ἔκαναν τὸ καλὸ θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ ζωή, ἐκεῖνοι δὲ ποὺ ἔκαναν τὸ κακὸ θὰ ἀναστηθοῦν γιὰ καταδίκη» (Ἰω. 5, 28.29). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ Ἴδιου τοῦ Χριστοῦ.


- Ἐρ.: Τί λέει ἡ ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴν Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ δὲν πρόκειται νὰ ἔχει τέλος; («Οὗ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος»).

Ἀπ.: «Αὐτὸς (ὁ Χριστὸς) θὰ εἶναι μέγας καὶ θὰ ὀνομαστεῖ Υἱὸς τοῦ Ὑψίστου καὶ θὰ τοῦ δώσει ὁ Θεὸς τὸν θρόνο τοῦ Δαυὶδ τοῦ πατέρα Του καὶ θὰ βασιλεύσει στὸν οἶκο τοῦ Ἰακὼβ αἰώνια καὶ ἡ Βασιλεία Του δὲν θὰ ἔχει τέλος»
(Λουκ. 1, 32-33). Αὐτὰ εἶναι λόγια τοῦ ἀγγέλου Γαβριὴλ πρὸς τὴν Παναγία.


- Ἐρ.: Θὰ μοιάζει ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν πρώτη;

Ἀπ.: Ὄχι, θὰ εἶναι πολὺ διαφορετική. Στὴν πρώτη Του παρουσία ὁ Χριστὸς ἦρθε καὶ ὑπέφερε γιὰ 'μᾶς μὲ πολλὴ ταπείνωση, ἀλλὰ στὴν δεύτερη παρουσία Του θὰ ἔρθει νὰ μᾶς κρίνει μὲ ὅλη τὴν δόξα Του καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἁγίους ἀγγέλους Του. Βλ. Ματθ. 25, 31 ἑξ.


- Ἐρ.: Θὰ κρίνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους;

Ἀπ.: Μάλιστα, ὅλους˙ χωρὶς καμμιὰ ἐξαίρεση.


- Ἐρ.: Πῶς θὰ τοὺς κρίνει;

Ἀπ.: Ἡ συνείδηση κάθε ἀνθρώπου θὰ εἶναι σ' ὅλους φανερή. Καὶ δὲν θὰ ἀποκαλυφθοῦν μόνο τὰ ἔργα ποὺ κάναμε σ' ὅλη μας τὴν ζωή, ἀλλὰ καὶ τὰ λόγια μας καὶ οἱ μυστικὲς ἐπιθυμίες μας καὶ οἱ κρυφὲς σκέψεις μας. Ὁ Ἀπόστολος λέει: «Θὰ ἔρθει ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος, θὰ φέρει στὸ φῶς τὰ πράγματα ποὺ κρύβονται στὸ σκοτάδι καὶ θὰ φανερώσει τὶς σκέψεις τῶν καρδιῶν. Τότε ὁ καθένας θὰ πάρει τὸν ἔπαινό του ἀπὸ τὸν Θεὸ» (Α' Κορ. 4, 5).


- Ἐρ.: Καὶ θὰ μᾶς καταδικάσει ἀκόμα καὶ γιὰ τὰ λόγια μας καὶ τὶς σκέψεις μας;

Ἀπ.: Χωρὶς ἀμφιβολία, θὰ μᾶς καταδικάσει... Ἐκτὸς ἂν μετανοήσουμε καὶ τὶς ἐξαλείψουμε μὲ τὸ Ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολόγησης καὶ μὲ τὴν διόρθωση τοῦ τρόπου τῆς ζωῆς μας. Ὁ Κύριος μᾶς λέει: «Γιὰ κάθε λόγο ἀνωφελῆ ποὺ θὰ ποῦν oἱ ἄνθρωποι, θὰ δώσουν λόγο τὴν ἡμέρα τῆς κρίσης» (Ματθ. 12, 36).


Ἐρ.: Θὰ γίνει σύντομα ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπ.: Αὐτὸ δὲν τὸ γνωρίζουμε. Ἑπομένως πρέπει νὰ
ζοῦμε ἔτσι, ὥστε νὰ εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι γι' αὐτήν. «Δὲν καθυστερεῖ ὁ Κύριος τὴν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσής Του, ὅπως νομίζουν μερικοί, ἀλλὰ μακροθυμεῖ γιὰ μᾶς, ἐπειδὴ δὲν θέλει νὰ χαθοῦν μερικοί, ἀλλὰ θέλει νὰ ἔρθουν ὅλοι σὲ μετάνοια» (Β' Πέτρ. 3, 9). «Ἀγρυπνεῖτε, λοιπόν, γιατὶ δὲν ξέρετε οὔτε τὴν ἡμέρα, οὔτε τὴν ὥρα κατὰ τὴν ὁποία ἔρχεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου» (Ματθ. 25, 13).


- Ἐρ.: Ὑπάρχουν σημεῖα ποὺ προμηνύουν τὸν ἐρχομὸ τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ;

Ἀπ.: Ἡ ἁγία Γραφὴ μιλάει γιὰ τὰ σημεῖα αὐτά. Θὰ εἶναι ἡ «ἀποστασία», τὸ ὅτι δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν Θεό˙ θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων˙ θὰ πληθυνθεῖ ἡ ἀνομία˙ θὰ ἔρθουν πολλὲς θλίψεις καὶ συμφορές˙ θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐγγέλιο σ' ὅλα τὰ ἔθνη καὶ θὰ ἔρθει ὁ Ἀντίχριστος. Βλ. Ματθ. κεφ. 24. Λουκ. κεφ. 21. Β' Θεσ. κεφ. 2 καὶ τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου.


Ἐρ.: Τί λέει τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης τοῦ Ἰωάννου; 

Ἀπ.: Λέει αὐτὸ ποὺ εἴπαμε παραπάνω: Τὰ σημεῖα ποὺ
θὰ προηγηθοῦν τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ˙ τὴν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τὸν πόλεμό του κατὰ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ τέλος τὸν ἐρχομὸ τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ κατασυντρίψει τὸν Ἀντίχριστο καὶ γιὰ νὰ πάρει τὰ παιδιά Του στὴν Βασιλεία Του. Γιὰ τὸν Ἀντίχριστο βλ. Β' Θεσ. 2, 3 ἑξ. Ἀποκ. κ. 13.


- Ἐρ.: Στὶς μέρες μας βλέπουμε νὰ πραγματοποιοῦνται πολλὰ σημεῖα τῆς Ἀποκάλυψης˙ τί ἔχετε νὰ πεῖτε γι' αὐτό; Πλησιάζει ἡ δεύτερη παρουσία;

Ἀπ.: Κατὰ πρῶτο ἔχουμε νὰ ποῦμε ὅτι δὲν πρέπει νὰ εἴμαστε ἀδιάφοροι στὰ παρατηρούμενα σημεῖα τῶν καιρῶν. Ὁ Κύριος μᾶς λέει: «Ὑποκριτές, τὸ πρόσωπο τοῦ οὐρανοῦ ξέρετε νὰ τὸ διακρίνετε˙ τὰ σημεῖα τῶν καιρῶν δὲν μπορεῖτε νὰ τὰ διακρίνετε;» (Ματθ. 16, 3). Τὸ ὅτι δέ, πραγματικά, βλέπουμε νὰ ἐκπληρώνονται πολλὰ σημεῖα τῆς Ἀποκάλυψης, αὐτὸ πρέπει νὰ μᾶς ἐμβάλλει σὲ ἀνησυχία καὶ νὰ κάνουμε ἐπὶ τέλους ἀρχὴ γιὰ μετάνοια˙ γιατὶ τὰ σημεῖα αὐτὰ σκοπὸ ἔχουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν σὲ μετάνοια. Πρέπει ὅμως νὰ προσέχουμε στὴν ἑρμηνεία τῆς Ἀποκάλυψης. Θὰ εἶναι λάθος νὰ ποῦμε ὅτι ἔφτασε ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ βλέπουμε νὰ ἐκπληρώνονται μερικὰ προγνωστικά της σημεῖα, ὅπως τὰ περιγράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Τὰ σημεῖα αὐτὰ σὲ κάποια ἔνταση καὶ ἔκταση συμβαίνουν σὲ κάθε ἐποχή. Τὸ βιβλίο τῆς Ἀποκάλυψης πρέπει νὰ τὸ ἑρμηνεύουμε «κυκλικά». Δηλαδή: Σὲ μία ἐποχὴ συμβαίνουν τὰ γεγονότα τῆς Ἀποκάλυψης κατὰ ἕνα μικρὸ κύκλο, κατὰ κάποια ἔνταση. Ἀλλὰ καὶ σὲ ἄλλη ἐποχὴ θὰ συμβοῦν τὰ ἴδια γεγονότα κατὰ μεγαλύτερο κύκλο, κατὰ μεγαλύτερη ἔνταση. Καὶ τελικά, σὲ μία ἄλλη ἐποχὴ θὰ συμβοῦν τὰ γεγονότα αὐτά, τὰ σημεῖα αὐτὰ τῆς Ἀποκάλυψης, κατὰ πολὺ ἰσχυρὴ ἔνταση, σὲ πολὺ -πολὺ εὐρύτερο κύκλο, ὁπότε εἴμαστε στὶς παραμονὲς τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Γιὰ παράδειγμα: Γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, ὡς ἐσχατολογικὸ σημεῖο, ὅτι θὰ πικραθοῦν τὰ νερά (8,10-11). Στὶς μέρες μας μὲ τὸ περίφημο γεγονὸς τοῦ Τσερνομπὶλ εἴδαμε σὲ ἔνταση πραγματοποιούμενη τὴν προφητεία αὐτή. Ἀλλὰ καὶ σὲ πολὺ προηγούμενα χρόνια εἶδαν οἱ ἄνθρωποι κατὰ μικρότερη ὅμως ἔνταση πραγματοποιούμενη πάλι τὴν προφητεία αὐτή. Θὰ ἦταν, λοιπόν, πολὺ λανθασμένο νὰ ἔλεγαν τότε οἱ ἄνθρωποι ὅτι ἔρχεται ἡ δεύτερη παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἐπειδὴ συνέβησαν μερικὰ προγνωστικά της σημεῖα, ποὺ γράφει ἡ Ἀποκάλυψη. Τὰ ἴδια σημεῖα ἐπρόκειτο νὰ συμβοῦν καὶ ἀργότερα, ὅπως καὶ συνέβησαν, γιατὶ ἡ Ἀποκάλυψη ἑρμηνεύεται «κυκλικά». Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι στὶς μέρες μας συμβαίνουν πολλὰ σημεῖα, ποὺ γράφει ἡ Ἀποκάλυψη, σὲ μεγαλύτερη ἔνταση ἀπὸ προηγούμενα χρόνια˙ καὶ αὐτὸ δὲν πρέπει νὰ μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους, ἀλλὰ πρέπει νὰ μᾶς ξυπνήσει ἀπὸ τὴν ἀδιαφορία μας καὶ νὰ μᾶς παρακινήσει σὲ μετάνοια.


- Ἐρ.: Τί εἶναι ὁ Ἀντίχριστος;

Ἀπ.: Ὁ Ἀντίχριστος θὰ εἶναι ἄνθρωπος κανονικὸς γεννημένος ἀπὸ πατέρα καὶ μητέρα, μέσα στὸν ὁποῖο ὅμως θὰ μπεῖ ὁ διάβολος καὶ θὰ τὸν κάνει ὄργανό του, τὸ κατ' ἐξοχὴν ὄργανό του, γιὰ νὰ πολεμήσει τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 


- Ἐρ.: Γιατί λέγεται «Ἀντίχριστος»;

Ἄπ.: Λέγεται ἔτσι γιατὶ εἶναι ἀντίθετος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν ἄλλο λόγο, γιατί, γιὰ νὰ παραπλανήσει πολλούς, θὰ πάρει ἐξωτερικὰ τὴν μορφὴ τοῦ Χριστοῦ. Θὰ φαίνεται ὡς καλός, ὡς ἀρνίο, ἐνῶ θὰ εἶναι θηρίο στὴν καρδιά. Ἀκοῦστε τί λέγει γι' αὐτὸν σ' ἕνα στίχο ὁ ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης: «Εἶδα ἕνα θηρίο νὰ ἀνεβαίνει ἀπὸ τὴν γῆ˙ εἶχε δύο κέρατα σὰν ἀρνιοῦ, ἀλλὰ μιλοῦσε σὰν δράκος» (Ἀποκ. 13, 11). Ἐξωτερικὰ ὁ Ἀντίχριστος θὰ προσπαθεῖ νὰ πάρει τὴν μορφὴ ἀρνίου, γιατὶ ὡς Ἀρνίο παριστάνεται ὁ Χριστός μας (βλ. Ἀποκ. 14,1). - Ὁ Ἀντίχριστος, λοιπόν, θὰ προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ ἐξωτερικὰ τὸν Χριστό, γιὰ νὰ παραπλανήσει πολλούς. Θαύματα ἔκανε ὁ Χριστός μας; Θαύματα θὰ παραχωρηθεῖ νὰ κάνει καὶ ὁ Ἀντίχριστος (βλ. Ἀποκ. 13, 13-15α). Σημεῖο ἔχει ὁ Χριστός, τὸν Τίμιο Σταυρό; Σημεῖο, «χάραγμα», ὅπως λέγεται (Ἀποκ. 13, 17), θὰ ἔχει καὶ ὁ Ἀντίχριστος.


- Ἐρ.: Ποιό εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ Ἀντιχρίστου;

Ἀπ.: Εἶναι ὁ ἀριθμὸς τῶν γραμμάτων χξς', 666 (βλ. Ἀποκ. 13, 18).


Ἐρ.: Τί σημαίνει τὸ σημεῖο αὐτό, ὁ ἀριθμὸς αὐτός; 

Ἀπ.: Τὸ τριγράμματο χξς', ποὺ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666,
ἔχει τὰ ἀκραῖα γράμματα χς' ποὺ παριστάνουν τὸν Χριστό. Ὁ Ἀντίχριστος ἐξωτερικὰ θὰ προσπαθεῖ νὰ φαίνεται σὰν Χριστός, ὅπως εἴπαμε. Στὴν καρδιά του ὅμως, στὴν πραγματικότητα, θὰ εἶναι ξ, ὅπως δηλώνει τὸ μεσαῖο γράμμα τοῦ τριγράμματου σημείου του. Τὸ ξ εἶναι περίεργο γράμμα, δηλώνει τὸν ἰδιότροπο χαρακτήρα, παριστάνει τὸ φίδι. Ἔτσι θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος: Θὰ εἶναι «ξ», παρὰ τὸ ὅτι θὰ φαίνεται «χς'». Θὰ ἔχει μέσα του τὸν καταραμένο ὄφι.


- Ἐρ.: Τί εἶναι ὁ ἀριθμὸς 666;

Ἀπ.: Ὑπῆρχε συνήθεια στοὺς Ἰουδαίους καὶ στοὺς Ἕλληνες ἕνα ὄνομα νὰ τὸ ἐκφράζουν μὲ τὸν ἀριθμό του. Βρισκόταν δὲ ὁ ἀριθμὸς ἑνὸς ὀνόματος μὲ τὴν πρόσθεση τῶν ἀριθμῶν ποὺ ἀντιπροσωπεύουν τὰ γράμματα τοῦ ὀνόματος. Σχετικὰ μὲ τὸν Ἀντίχριστο ἡ Ἀποκάλυψη δὲν λέει τὸ ὄνομά του, ἀλλὰ τὸν ἀριθμό του. Εἶναι δὲ ὁ ἀριθμὸς τῶν γραμμάτων τοῦ σημείου του χξς'. Τὸ χ εἶναι τὸ 600. Τὸ ξ τὸ 60 καὶ τὸ ς' τὸ 6. Ὅλο τὸ τριγράμματο δίνει τὸν ἀριθμὸ 666. Τὸν ἀριθμὸ αὐτὸ ἔδιδε τὸ ὄνομα κάποιου προσώπου, Ρωμαίου αὐτοκράτορα, διώκτου τῆς Ἐκκλησίας, στὰ χρόνια ποὺ ὁ Ἰωάννης ἔγραφε τὴν Ἀποκάλυψη. Ὅπως λένε οἱ ἑρμηνευτές, ὁ Ἰωάννης εἶχε ὑπόψη του τὸν αὐτοκράτορα Νέρωνα. Ἡ ἔκφραση «Καίσαρ Νέρων» γραφόμενη ἑβραϊκὰ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666. Ὅπως περιγράφει ὁ Ἰωάννης τὸν Ἀντίχριστο στὸ κεφ. 13 τῆς Ἀποκάλυψης, ταιριάζει μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ Νέρωνα. Σ' αὐτόν, λοιπόν, ὁ Ἰωάννης, ἢ σὲ ἄλλο σύγχρονό του πρόσωπο, ἐφαρμόζει τὸν ἀριθμὸ 666, γιατὶ τὸ ὄνομά του ἔδινε αὐτὸν τὸν ἀριθμό. Ἀλλὰ ὁ ἀριθμὸς αὐτὸς ἁρμόζει καὶ σ' ὅλους τοὺς προδρόμους τοῦ Ἀντιχρίστου, ὅλων τῶν ἐποχῶν, κυρίως δὲ ἁρμόζει στὸν κυρίως Ἀντίχριστο, στὸν ὁποῖο καὶ ἐφαρμόζονται ἀκριβῶς ὅλα ὅσα χαρακτηριστικά, λέει γι' αὐτὸν ὁ Ἰωάννης στὴν Ἀποκάλυψή Του.


— Ἐρ.: Καὶ ὅλοι οἱ πρόδρομοι τοῦ Ἀντχρίστου, ἀπὸ τὸν Νέρωνα μέχρι τὸν κυρίως Ἀντίχριστο, θὰ ἔχουν τέτοιο ὄνομα, ὥστε νὰ δίνει τὸν ἀριθμὸ 666;

Ἀπ.: Αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ ἐρώτημα μᾶς κάνει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ ἀριθμὸς 666 ἐκφράζει κάτι βαθύτερο, τὸν γενικὸ χαρακτήρα τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ δὲν δίνει ἁπλῶς τὸ ὄνομά του˙ ὅπως καὶ τὸ τρίγραμμα χξς' ἐκφράζει τὸν χαρακτήρα τοῦ Ἀντιχρίστου. - Ὁ ἀριθμὸς 666 πραγματικὰ εἶναι μυστηριώδης ἀριθμός. Ἀποτελεῖται ἀπὸ τρία 6˙ τὸ τετράγωνο τοῦ 6 εἶναι 36˙ ἂν προσθέσουμε ὅλους τοὺς ἀριθμοὺς ἀπὸ τὸ 1 μέχρι τὸ 36, λαβαίνουμε ἄθροισμα 666. Ἄλλος ἑρμήνευσε ὅτι τὸ 666 εἶναι σύμβολο τῆς ἀοριστίας, τοῦ χάους. Εἶναι καὶ αὐτὸ σύμβολο τοῦ Ἀντιχρίστου. 


- Ἐρ.: Γεννήθηκε ὁ Ἀντίχριστος;

Ἀπ.: Δὲν τὸ ξέρουμε. Μπορεῖ καὶ νὰ γεννήθηκε, γιατὶ κάποτε ἀσφαλῶς θὰ γεννηθεῖ. Ἀλλὰ δὲν ἐπιτρέπεται νὰ μιλᾶμε μὲ βεβαιότητα γιὰ τὸ θέμα αὐτό, γιατὶ προγνωστικὰ σημεῖα τῆς δεύτερης παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, ποὺ παρατηροῦνται στὴν ἐποχή μας, συμβαίνουν σὲ κάθε ἐποχή. Εἶναι ὅμως ἀλήθεια, ὅπως εἴπαμε, ὅτι στὴν ἐποχή μας παρατηροῦνται πιὸ ἔντονα τὰ σημεῖα αὐτὰ καὶ σὲ μεγαλύτερη ἔκταση. Πάντως, ὅπως μᾶς λέει ὁ Κύριός μας, πρέπει νὰ εἴμαστε πάντα ἄγρυπνοι, γιατὶ δὲν ξέρουμε τὴν ἡμέρα οὔτε τὴν ὥρα, ποὺ θὰ ἔρθει (Ματθ. 25, 13).


- Ἐρ.: Τί εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, γιὰ τὴν ὁποία μιλάει αὐτὸ τὸ ἕβδομο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστης μας;

Ἀπ.: Βασιλεία τοῦ Χριστοῦ εἶναι πρῶτα ὅλος ὁ κόσμος˙ δεύτερο, εἶναι ὅλοι οἱ πιστοὶ πάνω στὴν γῆ καὶ τρίτο εἶναι οἱ σεσωσμένοι στὸν οὐρανό.
Τὸ πρῶτο ὀνομάζεται βασίλειο τῆς φύσης, τὸ δεύτερο βασίλειο τῆς χάρης καὶ τὸ τρίτο βασίλειο τῆς δόξας.


- Ἐρ.: Ποιό ἀπὸ τὰ βασίλεια αὐτὰ ἐννοεῖται, ὅταν λέμε στὸ «Πιστεύω» ὅτι «οὐκ ἔσται τέλος»;

Ἀπ.: Τὸ βασίλειο τῆς δόξας.


1. Τσέρνομπιλ εἶναι μιὰ μικρὴ πόλη τῆς Οὐκρανίας τῆς Ρωσσίας, ὁποὺ τὸ ἔτος 1986 ἔγινε Ἔκρηξη τοῦ πυρηνικοῦ ἀντιδραστήρα καὶ μολύνθηκαν τὰ νερὰ τοῦ ποταμοῦ Δνείπερου, ποὺ περιβρέχει τὸ Τσέρνομπιλ˙ καὶ ὁ λαμπαδιασμένος θερμοπυρηνικὸς ἀντιδραστήρας ὡς «ἀστὴρ μέγας καιόμενος ὡς λαμπὰς» (Ἀποκ. 8,10) βυθίστηκε στὰ σπλάγχνα τῆς γῆς γιὰ νὰ μολύνει τὶς ὑπόγειες ὑδροδεξαμενὲς καὶ τὶς θάλασσες, στὶς ὁπολῖες ἐκβάλλουν ὅλα αὐτὰ τὰ νερά. «Τίς οὗτος (ὁ Ἀντίχριστος) ἐστιν; Ἆρα ὁ Σατανᾶς; Οὐδαμῶς˙ ἀλλ' ἄνθρωπός τις πᾶσαν αὐτοῦ δεχόμενος τὴν ἐνέργειαν» (Χρυσόστομος).
πηγή

Ὅταν τὸ διαζύγιο καταφθάνει -Ἀρχιμανδρίτης Νικηφόρος Κομπότης

Ἡ ἀλληλεγγύη καί ἡ συμπαράσταση, ἐκδηλώνονται σχεδόν πάντοτε μετά ἀπό κάθε φυσικό «τσουνάμι». Ὅταν ὅμως μοῦ μιλᾶνε γιά κάποιους πνευματικούς «κατακλυσμούς», αὐτό πού ἀκούω πάντοτε εἶναι ἡ λέξη «μοναξιά».


Ἡ Ἀμαλία, ὁ Γιῶργος, ἡ Μαρία ζοῦν καί οἱ τρεῖς ἕνα «τσουνάμι»· τό διαζύγιό τους. 


Ἡ Ἀμαλία τό ἀποφάσισε, ἀφοῦ ἔζησε δέκα χρόνια γάμο μαρτυρικό.


Ὁ Γιῶργος δέ μπορεῖ πιά νά ὑποφέρει τόν ἀλκοολισμό τῆς γυναίκας του, καί ἀναρρωτιέται ποιά λύση, θά εἶναι ἡ λιγότερο ἐπώδυνη, γιά τά παιδιά του.


Ἡ Μαρία εἶναι ἐγκαταλελειμμένη. Ὁ σύζυγός της ἔφυγε, μέ μιά ἄλλη. Τώρα εἶναι χωρίς δουλειά, μέ τέσσερα παιδιά. Καί φεύγοντας τῆς εἶπε: «Εἶσαι δυνατή. Θά τά καταφέρεις...».

* * *

Τό διαζύγιο μᾶς συγκλονίζει τρομακτικά· μᾶς κάνει καί χάνομε τήν ἴδια μας τήν «ταυτότητα».


Λέει ἕνας σύγρονος στοχαστής, ὅτι: Ἀγάπη σημαίνει Ζωή. Ὅταν ἕνας σύζυγος λέει στόν ἄλλο (ἤ τόν κάνει νά αἰσθάνεται) ὅτι «ἐγώ δέν σέ ἀγαπῶ πιά», οὐσιαστικά τοῦ ἀναγγέλλει ἀπόφαση «καταδίκης σέ θάνατο». Οὐσιαστικά τοῦ λέει: «Μπορεῖς νά πεθάνεις. Ὁ θάνατός σου, δέν μέ ἀπασχολεῖ».


Ἀπό τή στιγμή τῆς γέννησής μας, «ζοῦμε» χάρις στό βλέμμα τῆς ἀγάπης τῶν γύρω μας. Ὅταν τό βλέμμα αὐτό παύει, τό μωρό οὐρλιάζει, γιατί αἰσθάνεται νά μήν ὑπάρχει· «χάνεται». Ὅσοι ζοῦν τήν στέρηση τῆς ἀγάπης, (μέ ὅλα της τά ἐπακόλουθα), περιμένουν νά διαβάσουν στό βλέμμα τῶν ἄλλων τήν φράση: «Σέ ἀγαπᾶμε. Ἔχεις γιά μᾶς ἀξία· εἶσαι κάτι μπροστά στά μάτια μας».


Ἀφηγεῖται ἡ Ἀμαλία γεμάτη παράπονο: «Ὅταν τό διαζύγιό μου ἔγινε γνωστό, τό τηλέφωνό μου ἔπαψε πιά νά κτυπᾶ! Οἱ κλήσεις ἔγιναν σπάνιες. Αἰσθάνομαι νά μέ ἀντιμετωπίζουν, σάν νά ἔχω κολλητική ἀρρώστια».

* * *

Τό διαζύγιο «σκοτώνει» ἐκείνους πού τό ὑφίστανται: συζύγους· παιδιά· γονεῖς· συγγενεῖς.


Τό διαζύγιο εἶναι ὀσμή θανάτου· ἕνα ξἀνοιγμα στόν θάνατο· μιά γεύση θανάτου.


Τό διαζύγιο εἶναι μία βόμβα, πού σκάζει καί ἀφήνει γιά πάντα τραυματισμένους, ἄτομα δυστυχισμένα «μέ εἰδικές ἀνάγκες», πολλούς: πνευματικά μισοπεθαμένους.


Γίνε καλός σαμαρείτης. Κάνε καί σύ κάτι νά λιγοστεύει τό κακό
πηγή

Τὰ τελευταῖα λόγια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου

 

«Ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, μή μοῦ ἐπιλάθεσθε ὅταν ὑμνεῖτε τόν Κύριον, ἀλλά μνήσθητέ μου τοῦ πόθου καί τῆς ἀγάπης καί ἱκετεύσατε τόν Θεόν, ἵνα μέ ἀναπαύσῃ μετά τῶν δικαίων ὁ Κύριος».

Ὅταν θά διαβάζονται οἱ γραμμές αὐτές ἐγώ δέν θά εὑρίσκομαι πλέον εἰς αὐτήν τήν ζωήν. Ἡ ἐλπίς μου εἶναι ὅτι θά εὑρίσκομαι εἰς τό ἔλεος τοῦ Κυρίου.

Δέν ἔχω τίποτε ἄλλο βέβαιον παρά μόνον τήν ἐλπίδα εἰς τόν Κύριον. Δέν μοῦ ἀπομένει τίποτε ἄλλο παρά μόνον ἡ αἴτησις ὁ Κύριος νά δείξει ἐπιείκεια εἰς τήν κρίσιν Του καί νά μέ συγχωρέσει.

Ἠγάπησα τόν Σωτήρα μου μέ ὅσην δύναμιν εἶχε ἡ ψύχη μου. Ἐκεῖνος πού ἐτάζει καρδίας καί νεφρούς τό γνωρίζει. Πολλές φορές ὁ Σατανᾶς μέ ἔσπρωξε νά κάμω πράξεις καί σχέδια καί νά λάβω ἀποφάσεις πού φοβοῦμαι ὅτι ἐπίκραναν τόν Κύριόν μου, τόν πολυεύσπλαγχον, ὁ ὁποῖος πολλά τάλαντα μοῦ ἐνεπιστεύθη.

Τάχα ἐμιμήθην τόν τά πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ἠργάσθην διά τήν δόξαν Του ἤ μήπως ἐπεδίωξα τήν ἰδικήν μου δόξα καί προβολή;

Αὐτό δέν μπόρεσα νά ξεχωρίσω καί φεύγω ἀπό τόν κόσμον φοβούμενος ὅτι δέν ἑκατόρθωσα νά διακρίνω πάντοτε τήν διαφοράν.

Ἐργάσθηκα ἐπάνω εἰς τό καθῆκον μου μέ ὅσην δύναμιν εἶχα καί μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ πολλά ἑκατόρθωσα. Ὅμως ὅσες φορές ἐσημείωνα ἐπιτυχίες, ἠσθανόμην μεγάλην ψυχικήν ἱκανοποίησιν.

Τάχα οἱ κόποι μου νά εἶχον αὐτόν τόν σκοπόν; Καί νά ἐπραγματοποιήθη λοιπόν ἐκεῖνο ποὺ εἶπε ὁ Κύριός μου, δι΄ ὅσους ἱκανοποιοῦνται γιά μίαν καλήν πράξιν των, ὅτι ὡς ἐκ τούτου ἀπέχουσι τοῦ μισθοῦ αὐτῶν;

Τό μόνον πού μέ παρηγορεῖ καί μέ φωτίζει εἶναι ὅτι τό ἔλεος καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπείρως μεγαλυτέρα πάσης ἁμαρτίας, καί ἡ προσευχή εἶναι ἡ ὁδός τῆς σωτηρίας καί τῆς ἀληθοῦς χαρᾶς.

Γι΄ αὐτό καί σᾶς ἱκετεύω μέ ὅσην δύναμιν ἔχει πλέον ἡ φωνή μου, ἀδελφοί μου καί τέκνα μου, μή μέ λησμονῆτε εἰς τάς προσευχάς σας. Κάμετε καί δι΄ ἐμένα ἕνα Σταυρόν ἀπό τήν καρδιά σας. Ἀνάψατε ἕνα κεράκι γιά τήν ψυχή μου.

Εἰς τόν βίον μου, ἀφεύκτως πολλούς ἀδελφούς μου ἐπίκρανα, εἴτε δικαίως εἴτε ἀδίκως – ποίαν σημασίαν ἔχει ἡ διάκρισις αὐτή; Ἡ Διοίκησις καθίσταται εἰς ἐκεῖνον πού βαρύνεται μέ τήν εὐθύνην ἀσκήσεώς της, πολλάκις ὡς δῆγμα φοβερόν. Τέκνα μου, ἡ σφραγίδα τῆς Διοικήσεως ἔχει ἀγκάθια πολλά.

Γονατίζω ἐμπρός εἰς ὅσους ἠδίκησα – ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως – καί τούς ἱκετεύω νά μέ συγχωρήσουν ἀπό τά βάθη τῆς καρδίας των, διά νά εὕρῃ ἔλεος καί ἀνάπαυσιν ἡ ψυχή μου ἐνώπιον τοῦ Δικαίου Κριτοῦ.

Ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μου συγχωρῶ ὅλους ὅσους τυχόν μέ ἠδίκησαν. Αὐτή εἶναι ἡ ζωή τῶν ἀνθρώπων – πόθοι, ὄνειρα καί ἐπιδιώξεις, προσπάθειαι καί τόσαι ἄλλαι φροντίδες διά τήν ἐπίγειον ζωήν, πού δέν μᾶς ἀφήνουν νά κατανοήσωμεν εἰς βάθος, ὅτι εἴμεθα περαστικοί διαβάτες εἰς τόν κόσμον τόν ἐπίγειον.

Καθώς εἶπεν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, «ὄναρ ἐσμὲν οὐχ ἱστάμενον, φύσημά τι μή κρατούμενον, πτῆσις ὀρνέου παρερχομένου, ναῦς ἐπί θαλάττης ἴχνος οὐκ ἔχουσα».

Πρίν κλείσω τά μάτια μου, ὅσον ἔχω ἀκόμη πλήρεις τάς αἰσθήσεις μου, εἰς ὅλους ἀφήνω τήν εὐχή μου ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου.

Καί εἰς ἐκείνους πού ὡς Μητροπολίτης Δημητριάδος ἐποίμανα καί ἐδίδαξα ἐπί 24 ὁλόκληρα χρόνια, καί εἰς τό ἀγαπητό μου ποίμνιο τῶν Ἀθηνῶν πού ἐπί 10 ἔτη ἐποίμανα, καί πρός ὅλους τοὺς Ἕλληνας, ἐντός καί ἐκτός τῶν συνόρων της Ἑλλάδος.

Ἰδικός σας πατέρας ἤμουν τέκνα μου ἀγαπητά, καί μέ καθοδηγοῦσεν ἡ πίστις ὅτι ἔχω τήν εὐθύνην σας. Πρός σᾶς, λοιπόν, ἀπευθύνω τάς τελευταίας μου εὐχάς.

Τό γνωρίζετε ὅτι σᾶς ἔδωσα ὅλην μου τήν ἀγάπην. Ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου τήν σωτηρίαν σας. Ἡ βαθυτάτη πίστις μου ὅτι προσεύχομαι εἰς Κύριον γιά σᾶς, ὑπῆρξεν ἡ μόνη πηγή ἀπό τήν ὁποία ἀντλοῦσα τάς δυνάμεις μου.

Ἤθελα μέ ὅσην δύναμιν εἶχε ἡ πτωχή μου ψυχή, νά γλυκάνω τούς πόνους σας, νά τονώσω τό φρόνημά σας, νά σᾶς πείσω, ὅτι μόνον ἄν βάλετε ρυθμιστήν τῶν παλμῶν τῆς καρδιᾶς σας τό ἅγιον τοῦ Θεοῦ θέλημα, μόνον τότε δέν θά σβήσῃ ἀπό τά χείλη σας τό χαμόγελο τῆς πραγματικῆς χαρᾶς, ὅσης εἶναι δυνατόν νά εὑρεθῇ εἰς αὐτόν τόν κόσμον.

 

Μήν ζητήσετε ἀλλοῦ τήν εὐτυχίαν σας, διότι ἄδικα θά κοπιάσετε, καί δέν θά τήν συναντήσετε. Μή λησμονῆτε ποτέ τά λόγια τοῦ Κυρίου: «Ζητῆτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσονται ὑμῖν».

Φωτίζετε πάντοτε τίς σκέψεις σας καί τόν δρόμον τῆς ζωῆς σας μέ τόν ἅγιον θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά θερμάνη καί τίς καρδιές σας γιά νά εἶναι πάντοτε γεμάτες μέ τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί τούς ἀδελφούς σας συνανθρώπους, ἀλλά θά σᾶς δίνη καί τήν γλυκυτάτην δύναμιν νά αἰσθάνεσθε τούς πόνους τῶν ἄλλων σάν ἰδικούς σας πόνους καί τήν χαράν των σάν ἰδικήν σας χαράν.

Μέ αὐτόν τόν τρόπον θά εὑρεθῆτε μέσα εἰς τό σχέδιον τῆς σωτηρίας. Τότε τά ὀνόματά σας θά γραφοῦν εἰς τά αἰώνια βιβλία τῶν οὐρανῶν. Ἔτσι μόνον καί ὅση χαρά, ἀληθινή χαρά, θά ἠμπορῆ νά ὑπάρχη εἰς τόν κόσμον αὐτόν, θά πλημμυρίζη τίς καρδιές σας.

Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς τό ἐβεβαίωσεν, ὅταν οἱ 70 μαθηταί Του ἐπέστρεψαν μετὰ χαρᾶς μεγάλης λέγοντες: «Κύριε καί τά δαιμόνια ὑποτάσσονται ὑμῖν ἐν τῷ ὀνόματί σου».

Καί ἐκεῖνος τούς ἐπληροφόρησεν μέ τά παρήγορα αὐτά λόγια του. «Ἐν τούτῳ μή χαίρετε, ὅτι τά δαιμόνια ὑποτάσσονται ὑμῖν, χαίρετε δέ, ὅτι τά ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς Οὐρανοῖς».

Ποῖος λοιπόν ἠμπορεῖ νά ἀμφιβάλλη περί τούτου; Καί κάτι ἀκόμη περισσότερον. Εἰς ὅλους ἔδωκε τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, χωρίς κανείς ἀπό αὐτούς νά ἠμπορέση νά φράξη τόν δρόμον των.

Σεῖς ξέρετε πόσους ἀνθρώπους ὁ Σατανᾶς εὑρίσκει καί χρησιμοποιεῖ ὡς ὄργανά του διά νά φράξουν τόν δρόμο τῆς Σωτηρίας ἐκείνων πού θέλουν νά σωθοῦν. Διαστρέφει τίς σκέψεις των, πορώνει τίς καρδίες των καί τυφλώνει τό φῶς των, ὥστε νά μή βλέπουν τό καλόν καί νά μεταχειρίζωνται καί τά ἄδικα καί τά πιό σκληρά ἀπάνθρωπα μέσα γιά νά σταθοῦν ἐμπόδιον εἰς τόν δρόμο τῆς Σωτηρίας.

Αὐτοί ὅλοι, ὅσον καί ἐάν ὁμοιάζουν μέ φίδια καί σκορπιούς, συντρίβονται μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός νά μήν ἀξιώση κανένα ἀπό Σᾶς, τέκνα μου ἀγαπητά, νά κανταντήση εἰς αὐτό τό σημεῖον.

Εἰς ὅλους σας εὔχομαι νά σᾶς σκεπάζη πάντοτε ἡ Θείας Χάρις.

Ἀγαπητά μου τέκνα καί ἀδελφοί μου, μήν ἀπομακρυνθῆτε ἀπό τόν δρόμον τοῦ Θεοῦ. Ἀγαπήσατε τόν Θεόν καί «μηδέν προτιμήσατε τῆς ἀγάπης Αὐτοῦ». Πλημμυρίσατε τίς καρδιές σας ἀπό Χριστόν καί Ἑλλάδα.

Τέκνα μου ἀγαπητά καί ἀδελφοί μου, μή βλέπετε ποτέ τήν Ἑλλάδα μέ ἀδιαφορίαν ἤ μέ στεναχωρίαν. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Πατέρας μας, καί μᾶς ἔδωσε τήν Ἑλλάδα ὡς τόν οἶκον μας. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε παιδιά Του, καί οὐδείς εἶναι ὑπέρτερος τοῦ ἄλλου ἕνεκα τῆς πατρίδος αὐτοῦ.

Ἄς μάθουμε νά βλέπουμε ὡς δωρεά τοῦ Κυρίου ἕκαστος τήν πατρίδα, τήν παράδοσιν καί τήν γλῶσσαν του. Εἰδικῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἐλάβαμε τήν κληρονομίαν νά εἴμεθα φορεῖς καί διδάσκαλοι πολιτισμοῦ μεγάλου, τιμωμένου ἀπό ὅλον τόν κόσμον.

Ἄς ζῶμεν λοιπόν κατά τρόπον πού δοξάζει τά ἱερά μας, τιμᾶ τούς προγόνους, διατηρεῖ τήν γλῶσσαν ὡς ἔκφρασιν πνεύματος καί ὄχι ἁπλῶς ὡς μέσου συννενοήσεως.

Ἄς ἔχουμε στήν καρδιά μας εὐγνωμοσύνην πρός ὅσους προσέφεραν στήν πατρίδα μας. Κυρίως ἐμεῖς, οἱ ἀκολουθοῦντες τόν Κύριον, ἄς ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν ὅτι ὁ χριστιανός δέν ἁγιάζεται ἀπό τό περιβάλλον του ἀλλά τό ἁγιάζει.

Τέκνα μου, μήν κάμετε ποτέ κακόν εἰς τούς συνανθρώπους σας. Σκορπίσατε παντοῦ ἔργα ἀγάπης. Ὅποιος ἔχει ἀνάγκη ἀπό σᾶς καί ἠμπορεῖτε νά γλυκάνετε τόν πόνο του, μήν τό ἀρνηθῆτε.

Μήν ἐξετάζετε ἄν εἶναι συγγενής ἤ ξένος, γνωστός ἤ ἄγνωστος, ὁμοεθνής ἤ ἀλλοεθνής, ὁμόδοξος ἤ ἑτερόδοξος, ὁμόθρησκος ἤ ἀλλόθρησκος, φίλος ἤ ἐχθρός. Ὅποιος ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ἀγάπην σας εἶναι ὁ πλησίον σας.

Μήν παραλείπετε τά θρησκευτικά σας καθήκοντα. Ὅσες φορές εὑρεθῆτε μολυσμένοι μέ τήν ἁμαρτίαν, ὁποιανδήποτε ἁμαρτίαν μικρὰν ἤ μεγάλην, ἀμέσως νά σπεύσετε νά ἐξαγνισθῆτε μέ τό μέγα μυστήριον τῆς Θείας καί Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καί νά ἑνωθῆτε μέ τόν Θεόν διά τῆς μεταλήψεως τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.

Κρατῆστε πάντοτε ἑτοίμην τήν ψυχήν σας, ὥστε ὁποιανδήποτε στιγμήν ὁ Κύριός μας σᾶς καλέσει νά εἴσαστε ἄξιοι τῆς οὐρανίου Βασιλείας.

Ἰδιαιτέρως ἀπευθύνομαι αὐτήν τήν στιγμήν πρός σᾶς, τούς προσφιλεῖς μου συνεργάτας, ἀπό τόν πρῶτο ἕως τόν τελευταῖο, ἀπό τόν παλαιότερο ἕως τόν νεότερο, ἀπό τόν μεγαλύτερο ἕως τόν μικρότερο.

Τέκνα μου ἀγαπημένα, κληρικοί καί λαϊκοί, δέν θά εἶμαι πλέον κοντά σας. Θά μένη ὅμως γιά πάντα μαζί σας ἡ ἀγάπη μου καί ἡ εὐχή μου. Μήν ἐγκαταλείψετε τό ἅγιον ἔργον τῆς διαφωτίσεως τοῦ λαοῦ, ἰδιαιτέρως ἐσεῖς ἀδελφοί μου Ἀρχιερεῖς, Ἱερεῖς καί Διάκονοι στήν Ἀθήνα, στό Βόλο ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα.

Ὅταν θά πηγαίνετε στίς Ἐκκλησίες μας καί θά κηρύττετε τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, θά δροσίζεται καί ἡ δική μου ψυχή στούς οὐρανούς. Μή μοῦ στερήσετε αὐτήν τήν δροσιά, Σταθῆτε πιστοί συνεργᾶται, γύρω εἰς τόν διάδοχόν μου Ἀρχιεπίσκοπον, ὅποιος κι ἄν εἶναι, καί δώσατέ του τόν ἄπειρον σεβασμόν καί τήν ἀγάπη σας καί τήν ἀφοσίωσήν σας.

Θά σᾶς ἀγαπήση ὅσον σᾶς ἠγάπησα καί ἐγώ καί θά στηρίξη μαζί σας τήν Ἐκκλησία μας, διά νά πραγματοποιήση τούς ἱερούς σκοπούς της.

Καί τώρα ἀγαπητά μου τέκνα καί φίλοι μου, «ἰδού κεῖμαι ἐν μέσῳ πάντων σιγηλός καί ἄφωνος. Τό στόμα ἤργησεν. Ἡ γλῶσσα πέπαυται καί τά χείλη κεκόλληνται, αἱ χεῖρες συνδέδενται καί οἱ πόδες συμπλέκονται, ἡ μορφή ἠλλοίωται, οἱ ὀφθαλμοί ἐσβέσθησαν καί οὐ κατανοοῦσι τούς θρηνοῦντας, ἡ ἀκοή οὐ παραδέχεται τῶν λυπουμένων τόν ὀλοφυρμόν, ἡ ρίς οὐκ ὀσφραίνεται τοῦ θυμιάματος τήν εὐωδίαν, ἡ δέ ἀληθινή ἀγάπη οὐδέποτε νεκροῦται, δι’ ὅ ἱκετεύω πάντας τούς γνωστούς καί προσφιλεῖς μου μνείαν ποιεῖσθαι μου ἐν ἡμέραις κρίσεως, ἵνα εὕρω ἔλεος ἐπί τοῦ βήματος ἐκείνου τοῦ φοβεροῦ.»

ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ.»

Ποιὰ ἡ μεσιτεία τῆς Θεοτόκου στὸ γάμο τῆς Κανᾶ; Anthony Bloom

Θὰ ἤθελα νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὴν Ἱστορία τοῦ Γάμου τῆς Κανᾶ ποὺ μᾶς δίνει, ἕνα παράδειγμα γιὰ τὴν προσευχητικὴ μεσιτεία ὡς παρουσία.

Γνωρίζετε τὸ φόντο τῆς ἱστορίας: ἕνας χωριάτικος γάμος, φτωχὸς καὶ ἁπλός, μὲ καλεσμένους τὴ Θεοτόκο, τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς μαθητές Του. Πολὺ πρὶν οἱ καρδιὲς καταληφθοῦν ἀπὸ ἑόρτια χαρά, πολὺ πρὶν ξεχειλίσουν ἀπὸ ζωή, οἱ ἀνθρώπινες συνθῆκες τῆς χαρᾶς ἄρχισαν νὰ ἐξαντλοῦνται. Ἀναμφίβολα τὰ φῶτα ἄρχισαν νὰ σκοτεινιάζουν, τὸ ψωμὶ εἶχε φαγωθεῖ καὶ τὸ κρασὶ λιγόστευε. Ἐκείνη τὴ στιγμή, ἡ Παρθένος Μαρία προβαίνει σὲ μιὰ πράξη παρουσίας, ὄχι μὲ τὴν κοινὴ ἔννοια ποὺ χρησιμοποιοῦμε ὅταν θέλουμε νὰ μιλήσουμε γιὰ μιὰ ἐνέργεια ποὺ ἀντιδιαστέλλεται ἀπὸ τὴν ἐσωτερικὴ ἐμπλοκή. Προβαίνει σὲ μιὰ ἐνέργεια ποὺ δηλώνει ὅτι εἶναι παροῦσα ἐκεῖ. ἐμπλέκεται πλήρως καὶ ὁλοκληρωτικά.

Ὅπως θὰ διαπιστώσετε, ἐμπλέκεται ἀκριβῶς μὲ τὸν δίπτυχο τρόπο ποὺ κάνει τὴν ἐνατένιση δραστήρια καὶ τὴν πράξη ἐνατενιστική. Στρέφεται πρὸς τὸν Κύριο καὶ Τοῦ λέει: «Δὲν ἔχουν ἄλλο κρασί». Τί εἶναι αὐτὸ ποὺ ζητᾶ ἡ Παρθένος Μαρία; Ἐπιζητᾶ ἄραγε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ τελέσει μία μαγικὴ ἐνέργεια καὶ νὰ πολλαπλασιάσει τὸ κρασί, ὥστε οἱ καλεσμένοι νὰ πιοῦν τόσο ποὺ νὰ μὴν μποροῦν νὰ σηκωθοῦν ἀπὸ τὸ τραπέζι; Αὐτὴ εἶναι ἄραγε ἡ χαρὰ ποὺ θέλει γι’ αὐτούς;

Εἶναι ἀδιανόητο κάτι τέτοιο. Ὁπότε ὑπάρχει κάτι περισσότερο ἐδῶ· ὑπάρχει μία προαίσθηση, ἕνα προμάντεμα: ἂν ὁ Χριστὸς τοὺς δώσει ὅ,τι ἡ γῆ τοὺς ἀρνεῖται, τότε αὐτὸ θὰ εἶναι συνάμα ἕνα δῶρο τῆς τάξεως τῆς αἰώνιας ζωῆς. Τότε ὁ Χριστὸς στρέφεται πρὸς ἐκείνη καὶ τῆς λέει: «Τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; οὔπω ἤκει ἡ ὥρα μου». Γνωρίζω ὅτι ὑπάρχουν εὐσεβεῖς ἑρμηνεῖες ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ ἀποφύγουν μιὰ φράση ποὺ μοιάζει ἀκατανόητη καὶ δύσκολη, μιὰ φράση ποὺ μοιάζει σὰν προσβολὴ πρὸς τὴν Παρθένο Μαρία, καὶ βάζουν τὰ δυνατά τους νὰ μεταφράσουν τὴ φράση πολὺ σύντομα, ὥστε νὰ εἶναι τελείως ξεκάθαρη σημασιολογικά: «Τί μᾶς νοιάζει ἐμένα καὶ ἐσένα;». Ὅμως τὸ «τί μᾶς νοιάζει ἐμᾶς» θὰ ἦταν τελείως ἀπάνθρωπο νὰ τὸ πεῖ ὁ Χριστός. «Τί μὲ νοιάζει ἐμένα ποὺ ἡ χαρὰ τοὺς σβήνει, τί μὲ νοιάζει ἐμένα ποὺ ἡ γιορτὴ δὲν ὁλοκληρώνεται καὶ δὲν φτάνει στὴν τελείωσή της; Δὲν εἴμαστε καλὰ ἐμεῖς, ποὺ παραμένουμε νηφάλιοι καὶ φάγαμε ἀρκετά;». Αὐτὸ ἄραγε ἐννοεῖ ὁ Χριστός; Σίγουρα ὄχι, ἀφοῦ τὸ «δὲν ἔχει ἔρθει ἀκόμα ἡ ὥρα μου» ἀποτελεῖ μία δήλωση ποὺ ἀναφέρεται στὴν αἰώνια ζωὴ καὶ τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας καὶ ὄχι ἁπλὰ στὸ ἔργο ἑνὸς θαυματοποιοῦ.

«Τί ἐμοὶ καὶ σοὶ γύναι;». Πῶς πρέπει νὰ ἐννοήσουμε αὐτὴ τὴ φράση; Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος τὴ σχολιάζει μὲ ἕναν τρόπο πού μοῦ φαίνεται κάτι περισσότερο ἀπὸ παράξενος: εἶναι νομίζω σύστοιχος μὲ μιὰ συγκεκριμένη γραμμὴ τῆς σύγχρονης ψυχολογίας, ποὺ βλέπει πάντοτε ὅλα τὰ κακὰ νὰ προέρχονται ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῶν γονέων. Ἐδῶ, σύμφωνα μὲ τὸν Χρυσόστομο, οὔτε ἡ Παρθένος Μαρία ἀπέφυγε τὴν τάση ποὺ ἔχουν ὅλες οἱ μητέρες νὰ πιστεύουν ὅτι ἐπειδὴ ἔφεραν στὸν κόσμο ἕνα παιδί, ἔχουν προδιαγεγραμμένα δικαιώματα πάνω του ἐσαεί. Ὁπότε στὴν περικοπή, ἡ Παναγία ἐπεμβαίνει ἄκομψα προκειμένου νὰ διεκδικήσει τὰ δικαιώματά της… καὶ ὁ Χριστὸς τὴ βάζει πίσω στὴ θέση της. Μολονότι ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, νομίζω πὼς στὸ συγκεκριμένο σημεῖο ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔχει παρανοήσει τὸ κείμενο, ὄχι ἀσφαλῶς λόγω ἐλλειποῦς εὐσέβειας.

Κάποια ἄλλα σχόλια μοῦ φαίνονται πιὸ ἀκριβῆ. «Τί κοινὸ ἔχουμε ἐμεῖς οἱ δύο γυναίκα; Γιατί εἶσαι ἐσὺ ποὺ ὑποβάλλεις αὐτὸ τὸ αἴτημα; Εἶναι μήπως ἐπειδὴ εἶσαι κατὰ σάρκα μητέρα μου καὶ αἰσθάνεσαι ὅτι ἔχεις δικαιώματα πάνω μου;» (βρισκόμαστε κι ἐδῶ στὴν ἑρμηνευτικὴ γραμμὴ τοῦ Χρυσοστόμου). Ἢ «Μήπως ὅσα ἔμαθες ἀπὸ τὸν ἄγγελο, ὅλα ὅσα κράτησες στὴν καρδιά σου καὶ καλοζύγιασες στὸ κύλισμα τοῦ βίου σου, σοῦ ἀποκάλυψαν πὼς «εἶμαι παρών», εἶμαι μιὰ παρουσία ποὺ κάνει αὐτὸ τὸν ἀνθρώπινο γάμο νὰ ξανοίγεται στὶς διαστάσεις τοῦ Γάμου τοῦ Ἀρνίου;

Ἂν ἀπευθύνεσαι σὲ μένα ἐπειδὴ εἶσαι μητέρα μου κατὰ σάρκα, ἡ ὥρα μου δὲν ἔχει ἀκόμα ἔρθει». Ἀφήνει τὴν ἐρώτηση ξεκρέμαστη. Ἡ Παρθένος Μαρία δὲν ἀπαντᾶ: «Δὲν εἶμαι μητέρα σου; Δὲν γνωρίζεις πόση πίστη σοῦ ἔχω;». Τοῦ ἀπαντᾶ μονάχα μὲ μιὰ χειρονομία, ἀλλὰ εἶναι πολὺ πιὸ πειστικὴ ἀπὸ ὅλες τὶς φράσεις ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ξεστομίσει. Στρέφεται στοὺς ὑπηρέτες καὶ τοὺς παραγγέλλει: «Κάντε ὅ,τι σᾶς πεῖ νὰ κάνετε». Προβαίνει σὲ μιὰ ὁλοκληρωτική, πλήρη καὶ ἀπεριόριστη πράξη πίστης, μιᾶς πίστης πάνω στὴν ὁποία ὁ ἴδιος ὁ Εὐαγγελισμὸς βασίστηκε. Ἡ πίστη ποὺ μαρτυροῦσε τὸ γεγονὸς ὅτι ἔγινε μητέρα τοῦ Θεανθρώπου ἔρχεται τώρα στὸ φῶς σὲ ὅλη της τὴν πληρότητα. Ἐπειδὴ πίστευε μὲ τρόπο τέλειο, ἐγκαθιδρύει σ’ αὐτὴ τὴν περίσταση, σ’ αὐτὸ τὸν χωριάτικο γάμο, τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διότι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι αὐτὸ στὸ ὁποῖο προσφέρουμε, μὲ καθαρὴ καρδιά, μιὰ ἀψεγάδιαστη πίστη στὸ Θεό. Ὑπάρχει ἕνα παλιὸ λόγιο τοῦ Ἰσραήλ: «Ὁ Θεὸς εἶναι παντοῦ, ὅπου ὁ ἄνθρωπος Τοῦ ἐπιτρέπει νὰ εἰσέλθει».

Ἡ Παρθένος Μαρία, μὲ αὐτὴ τὴν πράξη πίστης, ἐγκαθιδρύει τὶς συνθῆκες τῆς Βασιλείας καὶ ἀνοίγει στὸ Θεὸ τὶς πόρτες αὐτοῦ τοῦ γάμου. Ἔτσι, προκύπτει πὼς ἡ ὥρα τοῦ Κυρίου ἔχει ἔρθει: εἶναι ἡ ὥρα τῆς Βασιλείας, ὅπου καθετὶ εἶναι σὲ ἁρμονία μὲ τὸν Θεὸ ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος ἔδειξε πίστη.

Καὶ Ἐκεῖνος εὐλογεῖ τὰ ἐξαντλημένα νερά, τὰ ἄχρηστα νερά. τὰ λερωμένα ἀπὸ τὸ πλύσιμο νερά, καὶ τὰ μεταμορφώνει σὲ κρασὶ τῆς Βασιλείας, σὲ φανέρωση κάποιας μεγαλύτερης πραγματικότητας, πράγμα ποὺ κάνει αὐτὸ τὸν γάμο, ἐνῶ ξεκίνησε ὡς ἀνθρώπινο γεγονός, νὰ καταλήγει νὰ ξεδιπλώνεται στὸ μέτρο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ.

Εύρεσις του Τιμίου Λειψάνου του Οσίου Νείλου του Νέου του Μυροβλήτη

Ο Όσιος Νείλος καταγόταν (σύμφωνα με την Ακολουθία του που εκδόθηκε το 1847 μ.Χ.) από τον Άγιο Πέτρο Κυνουρίας και έζησε κατά το πρώτο ήμισυ του 17ου αιώνα μ.Χ. Από νεαρή ηλικία παρελήφθη από τον θείο του, ιερομόναχο Μακάριο, στην εκεί ιερά μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την καλουμένη του Μαλεβή, όπου και αφού εκπαιδεύθηκε με θεοσέβεια, χειροτονήθηκε διάκονος. 

Ποθώντας όμως και οι δύο ακόμη πιο ασκητικό βίο, μετέβησαν στο Άγιον Όρος, όπου, αφού για λίγο χρόνο ασκήτεψαν στο σπήλαιο που είχε ασκητέψει ο Όσιος Πέτρος ο Αθωνίτης (τιμάται 12 Ιουνίου), στη συνέχεια μετέβησαν σε έρημη έκταση κοντά στη Λαύρα του Οσίου Αθανασίου, έκτισαν ναό τιμώμενο στο όνομα της Υπαπαντής και παρέμειναν εκεί ασκητεύοντας με αυστηρότητα.

Αργότερα ο Όσιος Νείλος, για μεγαλύτερη άσκηση, κατέφυγε σε σπήλαιο που βρισκόταν σε πολύ απόκρημνο βράχο, όπου, αφού ανήγειρε μικρό ναό, παρέμεινε ασκούμενος και νυχθημερόν προσευχόμενος καθ' όλο τον υπόλοιπο βίο αυτού.

Ο Όσιος Νείλος κοιμήθηκε με ειρήνη στις 12 Νοεμβρίου του 1651 μ.Χ. και ενταφιάσθηκε πλησίον του σπηλαίου του. Μετά την οσία ταφή του, μύρο ευώδες ανέβλυσε από τον τάφο του, που παρείχε την ίαση σε όσους ασθενείς προσέφευγαν εκεί με πίστη.

Αργότερα, λόγω εδαφικών μεταβολών, ο τάφος του Οσίου εξαφανίσθηκε και παρέμεινε άγνωστος για πολλά χρόνια. Το 1815 μ.Χ., ο Όσιος Νείλος παρουσιάσθηκε σε κάποιον μοναχό, που ονομαζόταν Αιχμάλωτος και αφού του προείπε πολλά μέλλοντα, στην συνέχεια τον πρόσταξε να καταστήσει βατή τον οδό προς το σπήλαιό του, για να μεταβαίνουν οι μοναχοί να προσκυνούν και να λειτουργούν το ναό που είχε ιδρύσει. Αμέσως ο μοναχός Αιχμάλωτος ανακοίνωσε στους υπόλοιπους πατέρες όσα προστάχθηκαν από τον Όσιο, αυτοί δε έσπευσαν με προθυμία όχι μόνο να διανοίξουν την οδό, αλλά και να οικοδομήσουν νέο ναό προς τιμήν του Οσίου. Κατά την εκσκαφή των θεμελίων του ναού, ανευρέθη ο τάφος του και τα σεπτά λείψανά του, τα οποία ανέδιδαν άρρητη ευωδία.

Προφητεία του Οσίου Νείλου του Νέου και Μυροβλύτου

Προφητεία τοῦ Ὁσίου Νείλου τοῦ Νέου τοῦ καὶ Μυροβλύτου, τοῦ ἐν τῷ Ἁγίῳ Ὄρει τοῦ Ἄθωνος ἀσκήσαντος, πρὸ 600 ἐτῶν, περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου καὶ τῶν ἐν τέλει τοῦ αἰῶνος ἀνθρώπων.

«Κατὰ τὸ 1900 ἔτος βαδίζοντες πρὸς τὸν μεσασμὸν τοῦ 8ου αἰῶνος ἄρχεται ὁ κόσμος τοῦ καιροῦ ἐκείνου, νὰ γίνεται ἀγνώριστος. Ὅταν πλησιάσῃ ὁ καιρὸς τῆς ἐλεύσεως τοῦ Ἀντιχρίστου θὰ σκοτισθῆ ἡ διάνοια τῶν ἀνθρώπων ἀπὸ τὰ πάθη τὰ τῆς σαρκὸς καὶ θὰ πληθυνθῆ σφόδρα ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ ἀνομία. Τότε ἔρχεται ὁ κόσμος νὰ γίνεται ἀγνώριστος, μετασχηματίζωνται αἱ μορφαὶ τῶν ἀνθρώπων καὶ δὲν θὰ γνωρίζωνται οἱ ἄνδρες ἀπὸ τὰς γυναῖκας διὰ τῆς ἀναισχύντου ἐνδυμασίας καὶ τῶν τριχῶν τῆς κεφαλῆς· οἱ τότε ἄνθρωποι θὰ ἀγριέψουν καὶ θὰ γενοῦν ὡσὰν θηρία ἀπὸ τὴν πλάνην τοῦ Ἀντιχρίστου. Δὲν θὰ ὑπάρχει σεβασμὸς εἰς τοὺς γονεῖς καὶ γεροντότερους, ἡ ἀγάπη θὰ ἐκλείψη, οἱ δὲ Ποιμένες τῶν Χριστιανῶν, Ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, θὰ εἶναι τότε ἄνδρες κενόδοξοι, παντελῶς μὴ γνωρίζοντες τὴν δεξιὰν ὁδὸν ἀπὸ τὴν ἀριστεράν, θὰ ἀλλάξουν τὰ ἤθη, αἱ παραδόσεις τῶν Χριστιανῶν καὶ τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ σωφροσύνη θὰ ἀπολεσθῆ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ θὰ βασιλεύση ἡ ἀσωτεία. Τὸ ψεῦδος καὶ ἡ φιλαργυρία θὰ φθάσουν εἰς τὸν μέγιστον βαθμόν, καὶ οὐαὶ εἰς τοὺς θησαυρίζοντας ἀργύρια. Αἱ πορνεῖαι, μοιχείαι, ἀρσενοκοιτίαι, κλοπαὶ καὶ φόνοι, θὰ πολιτεύωνται, ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ διὰ τὴν ἐνέργειαν τῆς μεγίστης ἁμαρτίας καὶ ἀσελγείας, οἱ ἄνθρωποι θέλουν στερηθῇ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὅπου ἔλαβον εἰς τὸ Ἅγιον Βάπτισμα ὡς καὶ τὴν τύψιν τῆς συνειδήσεως.

Αἱ Ἐκκλησίαι δὲ τοῦ Θεοῦ θὰ στερηθοῦν εὐλαβῶν καὶ εὐσεβῶν Ποιμένων καὶ ἀλλοίμονον τότε εἰς τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ εὑρισκομένους Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι θὰ στερηθοῦν τελείως τὴν πίστιν, διότι θὰ ἀναχωροῦν ἀπὸ τὸν κόσμον εἰς τὰ ἱερὰ Καταφύγια διὰ νὰ εὕρουν ψυχικὴν ἀνακούφισιν τῶν θλίψεών των καὶ παντοῦ θὰ εὑρίσκουν ἐμπόδια καὶ στενοχώριας. Κὰ πάντα ταῦτα γεννήσονται διὰ τὸ ὅτι ὁ Ἀντίχριστος θέλει κυριεύσῃ τὰ πάντα, καὶ γεννήσεται ἐξουσιαστὴς πάσης τῆς Οἰκουμένης καὶ θὰ ποιῇ τέρατα καὶ σημεῖα κατὰ φαντασίαν, θέλῃ δὲ δώσῃ πονηρᾶν σοφίαν εἰς τὸν ταλαίπωρον ἄνθρωπον, διὰ νὰ ἐφεύρῃ, νὰ ὁμιλῇ ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλον, ἀπὸ τὴν μίαν ἄκραν της γῆς, ἕως τὴν ἄλλην, τότε θὰ πέτανται στὸν ἀέρα ὡς πτηνὰ καὶ διασχίζοντες τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης ὡς ἰχθύες.

Καὶ ταῦτα πάντα ποιοῦντες οἱ δυστυχεῖς ἄνθρωποι, διαβιοῦντες ἐν ἀνέσει, μὴ γνωρίζοντες οἱ ταλαίπωροι ὅτι ταῦτα ἐστὶ πλάνη τοῦ Ἀντιχρίστου. Καὶ τόσον θὰ προοδεύση τὴν ἐπιστήμην κατὰ φαντασίαν ὁ πονηρός, ὥστε ἀποπλανῆσαι τοὺς ἀνθρώπους καὶ μὴ πιστεύῃ εἰς τὴν ὕπαρξιν τοῦ τρισυποστάτου Θεοῦ.

Τότε βλέπων ὁ Πανάγαθος Θεὸς τὴν ἀπώλειαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, θέλει κωλοβώσῃ τὰς ἡμέρας, διὰ τοὺς ὀλίγους σῳζόμενους, διότι θέλει πλανῆσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς. Τότε αἰφνιδίως θέλει ἔλθῃ ἡ δύστομος ῥομφαῖα καὶ θὰ θανατώση τὸν πλάνον καὶ τοὺς ὀπαδοὺς αὐτοῦ».

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Ὡς ἄνθη πανεύοσμα, τῆς αἰδίου ζωῆς, τὰ θεία σου λείψανα, ἐκ τῶν ταμείων τῆς γῆς, ἠμὶν ἀνεφάνησαν. Ὅθεν μνείαν τελοῦντες, τῆς εὑρέσεως τούτων, μέλπομεν Πάτερ Νεῖλε, τὴν δοθείσαν σοι χάριν, δι' ἧς πάσι προστάτης, εὑρίσκῃ θερμότατος.

Κοντάκιον

Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.

Τὰ σεπτά σου λείψανα περικυκλοῦντες, ἐξ αὐτῶν λαμβάνομεν, ἁγιασμοῦ τὰς δωρεάς, Μυροβλυτῶν ἐγκαλλώπισμα, Νεῖλε θεόφρον, Ἀγγέλων ὁμόσκηνε.

Μεγαλυνάριον

Μύρου ἀποπνέοντα τὴν ὀσμήν, καὶ μελλούσης δόξης, ἐκδηλοῦντα τᾶ ἀγαθά, ὤφθησαν τοῖς πᾶσι, τὰ θεῖα λείψανά σου· διό σε Μυροβλῦτα, Νεῖλε γεραίρομεν.

Ο Άγιος μάρτυς Κοδράτος

Ο Άγιος μάρτυς Κοδράτος βρισκόταν στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Δεκίου (249-251) και Βαλεριανού (253-259). Εξαιτίας της πίστεώς του στο Χριστό τον συνέλαβαν, μαζί με πολ­λούς άλλους χριστιανούς, οι ειδωλολάτρες και τον παρέδω­σαν στον ανθύπατο της πόλεως. Ο Άγιος, χωρίς να φοβη­θεί το παραμικρό, διακήρυξε με παρρησία την πίστη του στο Χριστό. Ύστερα δε από τη διακήρυξή του αυτή υποβλήθηκε σε φοβερά βασανιστήρια. Συγκεκριμένα, τον ξά­πλωσαν καταγής οι βασανιστές και τον χτύπησαν ανηλεώς με ξερά βούνευρα, ώστε σε όλο του το σώμα ανοίχτηκαν βαθιές πληγές και το αίμα που έρευσε από αυτές γέμισε το έδαφος κάτω και γύρω του. Στη συνέχεια τον έκλεισαν σε μια φυλακή με απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.

Ακολούθως ο ανθύπατος οδήγησε τον Άγιο στη Νί­καια της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας, όπου και πάλι τον υπέβαλε σε ανήκουστα βασανιστήρια. Εκεί δε ο Μάρτυς είδε κάποιους από τους χριστιανούς, που ήταν μαζί του, να κλονίζονται από τα επαπειλούμενα βασανιστήρια και να ετοιμάζονται να προσφέρουν θυσίες στα είδωλα. Εκείνος όμως τους υπενθύμισε το φόβο του Θεού και τους στήριξε στην πίστη τους, οπότε ο διοικητής τους παρέδωσε στο πυρ και οι άγιοι αυτοί έλαβαν τους στεφάνους του μαρτυρίου.

Τότε ο άγιος μάρτυς Κοδράτος μπήκε στο ναό των ειδώλων και συνέτριψε όλα τα ξόανα (ξύλινα αγάλματα) που βρίσκονταν μέσα σ’ αυτόν. Για την ενέργειά του αυτή τον κρέμασαν και του καταξέσχισαν το σώμα με σιδερένια νύχια. Εν συνεχεία, αφού τον έβαλαν σε έναν λάκκο, τον χτύπησαν ανηλεώς με βούρδουλα. Βλέποντας δε την πίστη και την καρτερία του Μάρτυρος δύο ειδωλολάτρες, ο Σατορνίνος και ο Ρουφίνος, προσχώρησαν στην πίστη του Χριστού. Αμέσως τότε οι ειδωλολάτρες τους συνέλαβαν και, αφού πρώτα τους κρέμασαν και τους καταξέσχισαν το σώμα με σιδερένια νύχια, τους αποκεφάλισαν. Έτσι και ο Σατορνίνος και ο Ρουφίνος κοσμήθηκαν με τους στεφά­νους του μαρτυρίου.

Εν τω μεταξύ ο ανθύπατος αναχώρησε για την Απολ­λωνία και πρόσταξε να τον ακολουθήσει δέσμιος και ο Κοδράτος. Μόλις έφτασαν στην πόλη αυτή, ο ανθύπατος υπέβαλε τον Άγιο πάλι σε φρικτά βασανιστήρια. Συγκε­κριμένα, ανάμειξε αλμύρα με ξίδι και ρίχνοντας το κράμα αυτό στις πληγές του τις έτριβε με σκληρό τρίχινο ύφασμα. Αφού δε το απανθρωπότατο αυτό βασανιστήριο κράτησε πάρα πολλή ώρα, ακολούθησε και άλλο εξίσου φρικτό: πυ­ράκτωσαν σίδερα και του κατέκαυσαν τις πλευρές του.

Κατόπιν ο ανθύπατος διέβη τον Ρουνδακό ποταμό και έφτασε στην κωμόπολη Σερούκομη, είχε πάρει δε μαζί του και τον άγιο Κοδράτο, δεμένον μάλιστα πάνω σε μια άμαξα, επειδή εξαιτίας των βασανιστηρίων δεν μπορούσε να βαδίσει. Όταν λοιπόν έφτασαν στην κωμόπολη αυτή, ο ανθύπατος ρώτησε, παρουσία όλου του λαού, τον Άγιο αν σωφρονίστηκε ή όχι κι εκείνος του απάντησε: «Έχω σώες τις φρένες μου εξ απαλών ονύχων και είμαι χριστιανός από την κοιλιά της μητέρας μου, άλλον Θεό δεν γνωρίζω, παρά μόνον τον Ιησού Χριστό. Κάμε λοιπόν ό,τι θέλεις και ό,τι μπορείς. Τότε ο ανθύπατος φούντωσε από την οργή του και πρόσταξε να πυρακτώσουν σχάρα και να ξα­πλώσουν πάνω σ’ αυτήν τον Μάρτυρα, επιπλέον δε να τον ραντίζουν με λάδι και με πίσσα. Η προσταγή εκτελέστηκε κατά γράμμα. Ο Μάρτυς όμως δεν έπαθε απολύτως τίποτε από την πυρακτωμένη σχάρα, λες και ήταν ξαπλωμένος σε αναπαυτικό κρεβάτι. Τελικά ο ανθύπατος πρόσταξε και τον αποκεφάλισαν. Έτσι λοιπόν ολοκληρώθηκε η άθληση του αγίου Κοδράτου και ο Κύριος τον στεφάνωσε με τον αμάραντο στέφανο του μαρτυρίου.

(Γεωργίου Δ. Παπαδημητρόπουλου, Θεολόγου-Φιλολόγου-Λυκειάρχου, Με τους Αγίους μας, Μάϊος, εκδ. Αποστολ. Διακονία, σ. 46-49)

Οσιομάρτυς Παχώμιος (+1730)

Οσιομάρτυρας Παχώμιος. Λεπτομέρεια φορητής εικόνας Ι. Κοινότητος

 Καταγόταν από τη μικρή Ρωσία. Νέος σκλαβώθηκε από τους Τατάρους και πουλήθηκε σε Τούρκο βυρσοδέψη στο Ουσάκι της Φιλαδέλφειας. Επί είκοσι επτά έτη υπηρέτησε με προθυμία τον αφέντη του, υπομένοντας όμως πολλούς βασανισμούς, για να μην αρνηθεί τον Χριστό.

Φεύγοντας από το Ουσάκι πηγαίνει στη Σμύρνη, όπου πετά τα τουρκικά ρούχα, που του φόρεσαν με τη βία, και έρχεται στο Άγιον Όρος. Στην περιοχή της μονής του Αγίου Παύλου συναντά τον φημισμένο για την αρετή του Γέροντα Ιωσήφ και μένει στην υπακοή του επί δωδεκαετία. Αφού εξομολογήθηκε τις αμαρτίες, του φόρεσε το μοναχικό σχήμα.

Ακούγοντας για τον όσιο Ακάκιο τον Καυσοκαλυβίτη, μετοικίζει στα Καυσοκαλύβια και περνά μία εξαετία όλο σκληρούς αγώνες πλησίον του. «Έγινε, εις όλους τους εκεί πατέρας, τύπος και παράδειγμα της μοναχικής πολιτείας, και μάλιστα ήταν τόσον γλυκύς, και χαριτωμένος, και εις το έξω φαινόμενο ήθος του προσώπου του, οπού διά τούτο ηγαπάτο από όλους».

Με τις ευχές κι ευλογίες του όσιου Ακακίου αναχωρεί για το Ουσάκι. Φλεγόμενος από τον πόθο του μαρτυρίου, με συνοδό τον πρώτο Γέροντα του Ιωσήφ. Εκεί αναγνωρίζεται από τους Τούρκους, οδηγείται στον κριτή, και με μεγαλοψυχία ομολογεί τον Χριστό Θεό τέλειο, μόνο και αληθινό. Υπέμεινε τις κακουχίες της φυλακής και τις δοκιμασίες του πλήθους των μουσουλμάνων απτόητα. Αποκεφαλίσθηκε στον τόπο που έσφαζαν τα πρόβατα, στις 7 Μαΐου του 1730, ήμερα Πέμπτη της Αναλήψεως. Στον φοβισμένο δήμιο του ο γενναίος οσιομάρτυρας είπε: «Τελείωσον εκείνο οπού επροστάχθης, και μη χάνεις μα­ταίως τον καιρόν».

Το τίμιο λείψανο του, μετά τριήμερο, ενταφιάσθηκε από τους ευσεβείς χριστιανούς. Γυναίκα που θεραπεύθηκε από τον οσιομάρτυρα παρήγγειλε την εικόνα του σε Αγιορείτη αγιογράφο, λίγο μετά το μαρτύριο του. Σήμερα το τίμιο λείψανο του βρίσκεται στην ιερά μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου της Πάτμου. Τεμάχιο του παραχωρήθηκε το 1953 στην ιερά μονή Αγίου Παύλου. Ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης έγραψε νέα ακολουθία στον οσιομάρτυρα με την ευκαιρία αυτή. Παλαιότερη ακολουθία υπάρχει στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος. Τον ένδοξο οσιομάρτυρα Παχώμιο αναφέρουν όλοι οι νεώτεροι συναξαριστές.

Η νέα Εκκλησία του Οικουμενισμού: Ο «Αναστάσιος» μας παρουσιάζει τον μεγάλο αγωνιστή της Ορθοδοξίας Πατριάρχη Βαρθολομαίο!!

Ὑπάρχει ἕνα ἱστολόγιο στὴν Πάτρα, μὲ τὴν ὀνομασία «Ἀναστάσιος». Ὁ ἰδιοκτήτης του δὲν κρύβει τὴν συμπάθειά του πρὸς τὸ Φανάρι.

Παρὰ ταῦτα πολλοὶ ὀργανωσιακοὶ συνταυτίζονται μαζί του, γιατὶ καταφρονοῦντες τὶς διδασκαλίες τῶν Πατέρων γιὰ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς (καὶ παρ’ ὅτι «ἀγωνίζονται» θεωρητικὰ κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ), τὰ μέλη τους δὲν αἰσθάνονται καμία δυσκολία νὰ κοινωνοῦν μὲ Οἰκουμενιστὲς Μητροπολίτες, νὰ συμμετέχουν ἐνεργὰ στὶς κατὰ πόλεις ὑποδοχὲς τοῦ ἀρχηγέτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου· καὶ ὅπως πρόσφατα μάθαμε (κατὰ τὴν ἐπίσκεψη του Πατριάρχη στὶς Σέρρες), δίδαξαν μικροὺς μαθητές, πὼς εἶναι μεγάλο πρᾶγμα νὰ παίρνεις τὴν εὐλογία τοῦ αἱρεσιάρχη Πατριάρχη!

Ἂς διαβάσουν, λοιπόν, τί ἔγραψε ὁ «μεγάλος» Ἀναστάσιος Κωστόπουλος στὸ ἱστολόγιό τους κι ἂς ἀποφασίσουν: Εἶναι αἱρετικὸς ὁ ΠατριάρχηςΒαρθολομαῖος, ἢ εἶναι ἀγωνιστὴς τῆς Ὀρθοδοξίας, κι ἄρα μποροῦμε νὰ παίρνουμε εὐλογίες ἀπ’ αὐτόν, ὡς ἀπὸ ἔχοντα καθοδηγητικὸ «ὀρθόδοξο φρόνημα»; (ὅπως ἀποφαίνεται ὁ «Ἀναστάσιος»!).

Καὶ περιμένουμε νὰ δοῦμε: Κάποιοι σωτηρικοὶ ἀρχιμανδρίτες, θὰ ἀπαγορεύσουν στὸν «Ἀναστάσιο» −ἕνα ἱστολόγιο ποὺ ὑμνεῖ τὸν αἱρεσιάρχη Πατριάρχη− νὰ δημοσιεύει τὰ κηρύγματά τους;

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ τοῦ κ. Ἀναστάσιου Κωστόπουλου μὲ τοὺς σχολιογράφους, ἡ λατρεία του πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Πατριάρχη καὶ ἡ τραγικὴ ἐπιμονή του νὰ προσπαθεῖ ἀνοήτως νὰ ὑποστηρίζει ὅτι εἶναι ὀρθόδοξος!

Σχόλια:

Αναστάσιος είπε...

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, μας διδάσκει την πατερική σκέψη και το πατερικό φρόνημα σε κάθε κήρυγμα και ομιλία του.

Αυτός, επί τα 24 έτη της Πατριαρχίας του, μας εμπνέει την βαθιά αγάπη στη Ορθοδοξία. Με τα κείμενά του, μας βοηθά να κατανοήσομε το βαθύτερο νόημα της πίστεως μας, και να αντιληφθούμε τι σημαίνει ορθόδοξο φρόνημα.

Αυτός, οδηγεί τα βήματά μας, με την ζωή και την διδασκαλία του, αργά και σταθερά, στο «μέγα της ευσεβείας μυστήριο».

Στην προσωπικότητα του Πατριάρχη μας Βαρθολομαίουβλέπει κάθε καλόπιστος χριστιανός τι σημαίνει: πίστη και βίωμα, αγάπη, ταπείνωση, σιωπή, διορατικότητα, σύνεση, εκκλησιαστικό φρόνημα, αγωνιστικό πνεύμα, διεισδυτικότητα στο πνεύμα της Αγίας Γραφής, των Αγίων Πατέρων, και των λειτουργικών κειμένων και ύμνων. Διαθέτει μια ξεχωριστή ευγένεια και αρχοντιά, την αρχοντιά της Χάριτος του Θεού.

Θα έλεγα ότι «ἡ ζωή αυτού κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ γ΄, 4).

Τέλος επί χρόνια ανέχεται τους υβριστές εν σιωπή και προσευχή.

Ασπάζομαι με ευλάβεια τα αρχιερατικά του χέρια και εκζητώ ταπεινά τις Πατριαρχικές ευχές του.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς για σένα κε Κωστόπουλε υπάρχει άφθονο δημοσιογραφικό υλικό το οποίο αποδεικνύει τα αντίθετα απ αυτά που ισχυρίζεσαι. Και δεν μπορείς να επικαλεσθείς άγνοια. Η τοποθέτησή σου είναι για κλάματα!

Ανώνυμος είπε...

Προς π. Αρσένιο: από πού κι ως πού ρίχνουν λάσπη όσοι κριτικάρουν την πολιτική του πατριάρχη με βάση ακράδαντα στοιχεία και αδιάσειστα ντοκουμέντα; Σας αναπαύουν, εσάς που είστε κληρικός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι συμπροσευχές με αιρετικούς και αλλοθρήσκους, τα θλιβερά γεγονότα του Σαμπεζύ, του Μπάλαμαντ, της Γροιλανδίας, του Πουσάν, η θρονική εορτή στο Φανάρι με τη σκανδαλώδη παρουσία του πάπα της Ρώμης, ο επίσης σκανδαλωδέστατος επισκοποκεντρικός μονισμός των μητροπολιτών Περγάμου και Προύσης, ο άνευ κανονικής δίκης και απολογίας αφορισμός δεινών και εκλεκτών αντιαιρετικών θεολόγων αλλά και τόσα άλλα; Τι έχετε να πείτε επ αυτών;

Αναστάσιος είπε...

Η ερώτηση είναι προς τον π. Αρσένιο αλλά παίρνω αφορμή.

Αυτός ο κατάλογος με τα «αδιάσειστα ντοκουμέντα» πηγαινοέρχεται συνεχώς. Έχουν απαντηθεί πολλές φορές. Μια μικρή μερίδα συνεχίζει την επανάληψη σε κάθε ευκαιρία. Ο Κύριος έχει πει: «ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω» (Λουκ. 8,8).

Ως απάντηση -από μέρους μου- σας επαναλαμβάνω τους λόγους του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου: «… δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν.

 Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος δογματίζει ὅτι ὁ Θεός «ἀεί μεθ᾿ ἡμῶν διαλέγεται». Ἑπομένως καί ἡμεῖς οἱ ὁποῖοι θέλομεν νά πορευώμεθα κατά τό ὑπόδειγμα Αὐτοῦ ὀφείλομεν νά διαλεγώμεθα μετά πάντων ὅσων ἐπιθυμοῦν καί θέλουν νά ἀκούσουν τάς ἀπόψεις, τάς πεποιθήσεις, τήν πίστιν καί τά δόγματα τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας. Ἐάν παύσωμεν νά διαλεγώμεθα μετ᾿ αὐτῶν, παρακούομεν τήν ἐντολήν τοῦ Θεοῦ ὅπως μαθητεύωμεν πάντα τά ἔθνη (πρβλ. Ματθ. κη΄, 19).»

Πέραν αυτών… έτερον ουδέν.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

Ανώνυμος είπε...

"Ως απάντηση -από μέρους μου- σας επαναλαμβάνω τους λόγους του Παναγιωτάτου Οικουμενικού μας Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου: «… δέν προδίδομεν τήν Ὀρθοδοξίαν, ὡς κατηγορούμεθα, οὔτε ὑποστηρίζομεν οἰκουμενιστικάς ἀντιλήψεις, ἀλλά κηρύσσομεν πρός τούς ἑτεροδόξους καί πρός πάντας τήν Ὀρθόδοξον ἀλήθειαν".

Επειδή ισχυρίζεται, τα όσα ισχυρίζεται, ο πατριάρχης για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα ισχύουν αυτά και στην πραγματικότητα; Ίσα-ίσα που συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.

"ΟΥΧ ΟΙΣ ΛΕΓΟΜΕΝ ΑΛΛ ΟΙΣ ΠΡΑΤΤΟΜΕΝ ΠΡΟΣΕΧΟΥΣΙ ΠΑΝΤΕΣ", άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ανώνυμος είπε...

Αναστάσιε

3 ερωτήσεις:

1)Το να μπαίνει -με τιμές και με θυμιατό- ο Πάπας στον Ορθόδοξο ναό στο Φανάρι, την ώρα της ακολουθίας, να γίνεται λειτουργικός ασπασμός και να απαγγέλει δημόσια κατά την διάρκεια της ακολουθίας το "Πάτερ Ημών", είναι συμπροσευχή ή όχι;;;

2) Το να μαζεύονται Δεσποτάδες Ορθόδοξοι, μαζί με αλλοδόξους και ετεροδόξους σε ημερίδες ή βραδιές ή συναντήσεις συμπροσευχής, σε διάφορα μέρη της γης, είναι συνπροσευχή ή όχι; Αν όχι, τότε γιατί μαζεύονται να συμπροσευχηθούνε;

3) Αφού είναι τόσο "αγαθός" ο Πατριάρχης και "υπομένει" όλες τις συκοφαντίες ...

τότε πως γίνεται να καταδιώκονται τιμωρούνται ο ένας μετά τον άλλον οι ιερείς και οι ιερομόναχοι που μιλάνε για τον Οικουμενισμό;

Ποιος δίνει την εντολή να διωχθούν;

Περιμένω τις απαντήσεις σου.

Ευχαριστώ.

Αναστάσιος είπε...

Στις 3 ερωτήσεις σου με χαρά θα απαντήσω προσωπικά.

Είμαι στην διάθεσή σου.

Επιστρέφω στην Ελλάδα την 21η Μαΐου. Έλα να βρεθούμε "ενώπιος ενωπίω" θα χαρώ χαράν μεγάλην.

Αν σου απαντούσα εδώ τώρα θα γινόταν ένας άγονος διάλογος.

Αναμένω.

Αναστάσιος Κωστόπουλος

Ανώνυμος είπε...

2:58 εθελοτυφλούντες είναι αυτοί που ενώ βλέπουν τα πατριαρχικά παραστρατήματα κάνουν πως δεν τα βλέπουν.

Αναστάσιος είπε...

Ο Πατριάρχης ακολουθεί τα όσα η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου αποφασίζει. Δεν παραστρατεί αλλά ορθοτομεί. Με την πορεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου συμφωνούν και συμπορεύονται και οι κατά τόπους Εκκλησίες με αποφάσεις των εκεί Ιερών Συνόδων. Υπάρχει ενότητα.

Ανώνυμος είπε...

Θα περιμένεις για αρκετό χρόνο μέχρι να τον δεις και να συζητήσεις. Δεν τολμούν τον διάλογο. Τους αρέσει να γράφουν τα δικά τους και να πάνε από το ένα θέμα στο άλλο.

το είδαμε εδώ

Η Αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον..

Του Αγίου Γέροντα Παισίου

Γέροντα, πώς θα δείξω αγάπη;

–Να δείξω αγάπη; Δεν το καταλαβαίνω. Αυτό είναι κάτι ψεύτικο, υποκριτικό. Να υπάρχη η αγάπη μέσα μας και να μας προδώση, ναι. Η αληθινή αγάπη πληροφορεί τον άλλον χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Αγάπη είναι να ακούσης με πόνο την στενοχώρια του άλλου. Αγάπη είναι κι ένα βλέμμα πονεμένο κι ένας λόγος που θα πης με πόνο στον άλλον, όταν αντιμετωπίζη κάποια δυσκολία. Αγάπη είναι να συμμερισθής την λύπη του, να τον αναπαύσης στην δυσκολία του. Αγάπη είναι να σηκώσης έναν βαρύ λόγο που θα σου πη. Όλα αυτά βοηθούν περισσότερο από τα πολλά λόγια και τις εξωτερικές εκδηλώσεις.

Όταν πονάς εσωτερικά για τον άλλον, ο Θεός τον πληροφορεί για την αγάπη σου και την καταλαβαίνει χωρίς εξωτερικές εκδηλώσεις. Όπως και όταν δεν εκδηλώνεται η κακία μας, αλλά είναι εσωτερική, πάλι ο άλλος την καταλαβαίνει. Βλέπεις, και ο διάβολος, όταν παρουσιάζεται ως «άγγελος φωτός», φέρνει ταραχή, ενώ ο Άγγελος ο πραγματικός φέρνει μια απαλή ανέκφραστη αγαλλίαση.

–Τι είναι αυτό, Γέροντα, που με εμποδίζει να πληροφορούμαι την αγάπη των άλλων;

–Μήπως δεν έχεις καλλιεργήσει την αγάπη; Όποιος αγαπάει, πληροφορείται για την αγάπη του άλλου, αλλά και πληροφορεί τον άλλον για την αγάπη του.

Καταλαβαίνει ο άλλος αν υποκρίνεσαι ή αν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί πάει σαν τηλεγράφημα η αγάπη…

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ – ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»,
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, 2007

πηγή