Μαγεία & πολυγαμία: δύο συμπτώματα της νόσου του δυτικού ανθρώπου, & η βοήθειά του από την Ορθοδοξία

Δυο posts στο blog του Κόκκινου Ουρανού με έκαναν να αναλογιστώ με φρίκη πόσο έχει προχωρήσει η παράνοια, που έχει προκαλέσει στο δυτικό άνθρωπο η αποκοπή του από το Θεό των πατέρων του, το Χριστό.

Η αποκοπή αυτή είναι δήθεν "απελευθερωτική" (πολλοί μάλιστα νομίζουν πως οφείλεται στην επιστήμη), αλλά στην πραγματικότητα γίνεται επιστροφή σ' ένα νέο Μεσαίωνα. Η "απελευθερωτική" αθεΐα έδωσε τη θέση της σε νέες δεισιδαιμονίες, περνώντας στο επόμενο στάδιο, όπως έχει εξηγήσει ο μεγάλος ορθόδοξος Γάλλος θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν (για τα στάδια του αθεϊσμού βλ.εδώ).

Προβολή της πολυγαμίας

Το πρώτο post γράφει: Και τώρα το επόμενο βήμα: πολυγαμικές οικογένειες (γιατί σημασία έχει "η αγάπη" και τα "ατομικά δικαιώματα". Σωστά;).

Αναφέρεται στην προσπάθεια, μέσα από την αμερικανική τηλεόραση, να καταξιωθεί στη συνείδηση του μέσου τηλεθεατή-καταναλωτή η συνήθεια των Μορμόνων να παντρεύονται πολλές γυναίκες (υποτίθεται μία είναι η "ουράνια σύζυγος", ενώ οι άλλες είναι "επίγειες", άρα δήθεν είναι μονογαμικοί).

Οι Μορμόνοι ("Εκκλησία των αγίων των τελευταίων ημερών") είναι μια προτεσταντική αίρεση, που κυριαρχεί ιδιαίτερα στην πολιτεία της Γιούτα και, εκτός από την Αγία Γραφή, διαθέτει ως ιερό βιβλίο το "Βιβλίο του Μόρμον", ένα κείμενο γραμμένο στο στυλ της Αγίας Γραφής, που υποτίθεται ότι έφερε στους ανθρώπους ο "άγγελος Μορόνι". Οι αποκλίσεις τους από το χριστιανισμό είναιπολλές, ανάμεσα στις οποίες η πίστη σε ...πολλούς θεούς, που ο καθένας ζει και σε ένα άστρο μαζί με τις (πολλές) γυναίκες του!...

Είναι φυσικό κάθε κοινωνική και θρησκευτική ομάδα να θέλει να περάσει την κουλτούρα της στο ευρύ κοινό, είτε για να τη δικαιώσει είτε για να την "προπαγανδίσει". Ωστόσο θα πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι η πολυγαμία των Μορμόνων είναι μια σοβαρή απόκλιση από το χριστιανισμό. Όπως όλοι οι προτεστάντες, οι Μορμόνοι είναι υπερβολικά επηρεασμένοι από την Παλαιά Διαθήκη (ενώ οι άγιοι της αρχαίας Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας ερμηνεύουν την Π. Διαθήκη υπό το φως της Καινής, και ΟΧΙ το αντίστροφο) και ίσως θεωρούν ότι στην Π. Διαθήκη η πολυγαμία ήταν αποδεκτή (κάνουν λάθος, όπως εξηγείται σε αυτό το άρθρο). Κατά τη Βίβλο, ο Θεός έπλασε έναν άντρα και μία γυναίκα, θεσμοθετώντας έτσι (δηλ. ευλογώντας) τη μονογαμία, που αποτελεί και ένα στοιχείο της ισοτιμίας των δύο φύλων.

Αφίσα αμερικάνικου σήριαλ με ήρωες πολυγαμική οικογένεια

Έτσι κι αλλιώς όμως στο χριστιανισμό ισχύει η Καινή Διαθήκη, που αποσκοπεί στην τελειότητα του ανθρώπου (την τέλεια ένωσή του με τον Τριαδικό Θεό εν Χριστώ), ενώ η Παλαιά απευθυνόταν σε ανθρώπους πνευματικά νήπιους (το γράφει και ο απόστολος Παύλος, επιστολή προς Γαλάτας, κεφ. 3). Και στο χριστιανισμό, παρόλο που αναρίθμητοι άγιοι ήταν παντρεμένοι και αναρίθμητοι παντρεμένοι αγίασαν, ΠΟΤΕ δεν υπήρξε πολυγαμία.

Η θρησκεία των Μαγισσών ανεβαίνει!...

Το δεύτερο post αναλύει πώς οι γυναίκες στη Βρετανία εγκαταλείπουν το χριστιανισμό (μαζικά, σύμφωνα με μια βρετανική έρευνα) και προσχωρούν σε μια θρησκεία μαγισσών, γνωστή και "της μόδας" τα τελευταία χρόνια, την περίφημη Wicca!

Υποτίθεται ότι τις τραβάει εκεί η "υψηλή θέση" που κατέχουν οι γυναίκες, δηλαδή οι Μάγισσες!...

Θυμάστε φυσικά την τηλεοπτική σειρά "Οι Μάγισσες", αλλά & πλήθος ταινιών & τηλεοπτικών περιπετειών, όπου η μαγεία παρουσιάζεται ως ένα χάρισμα (κληρονομικό μάλιστα), συναρπαστικό και θετικό, που προσφέρει στον άνθρωπο υπερδυνάμεις, σχετίζεται με τη μελέτη "αρχαίας σοφίας" (άρα κολακεύει τη μανία του σύγχρονου ανθρώπου να το παίζει "ερευνητής") και ανοίγει την πόρτα σ' έναν εξωτικό κόσμο, διαφορετικό από τον πεζό και μίζερο δικό μας & γεμάτο γοητεία.

Εννοείται ότι η μυθολογία του Χάρυ Πότερ εντάσσεται σ' αυτό το πλαίσιο... Οι Μάγοι και οι Μάγισσες σε όλη αυτή την τηλεοπτική φιλολογία "έχουν υψηλές αποστολές": να σώσουν τους κοινούς ανθρώπους από κακούς δαίμονες, αξιοποιώντας το χάρισμά τους.

Δυστυχώς, οι κυρίες που εντάσσονται στη θρησκεία των Μαγισσών δεν αντιλαμβάνονται πολύ βασικά πράγματα:

• Ότι αρνούνται το Χριστό, το Φως του κόσμου, και ξεπέφτουν στην αρχαία ειδωλολατρία, μεταμφιεσμένη σε δήθεν "θρησκεία της Φύσης", υποτίθεται "φεμινιστική". Η φύση δεν είναι θεότητα και συνεπώς δεν είναι σωστό να λατρεύεται - αυτό είναι η ειδωλολατρία. Μόνο στο Θεό πρέπει να αποδίδεται λατρεία. Οι χριστιανοί μάλιστα, στην αρχαία εποχή, τόνιζαν ως ένα από τα πιο σημαντικά θετικά στοιχεία της θρησκείας τους (μας) ότι λατρεύουν το Δημιουργό και όχι τα δημιουργήματα (το Θεό κι όχι τα δέντρα, τα ποτάμια, τον ήλιο, τα άστρα κ.τ.λ.).
• Ότι τις πιάνει κορόιδο το παγκόσμιο κίνημα της Νέας Εποχής (New Age), που δε νοιάζεται καθόλου για το γυναικείο φύλο, αλλά μόνο για την κατάρριψη του χριστιανισμού & την αντικατάστασή του με ένα ανακάτεμα θρησκειών, που καταλήγει στην ειδωλολατρία και τον (καμουφλαρισμένο ή απροκάλυπτο) σατανισμό.
• Ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ "ΚΑΛΗ" ΜΑΓΕΙΑ. Ακόμα κι αν (όπως νομίζουν) η μαγεία είναι επίκληση και χρήση "τυφλών δυνάμεων", το γεγονός ότι τόσο εύκολα μια "μαγική επίκληση" μπορεί (με μια λάθος κίνηση) να ανοίξει μια πόρτα σε κακοποιές δυνάμεις, φανερώνει τη ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΦΥΣΗ των "δυνάμεων" που επικαλούνται. Επιπλέον, οι χριστιανοί άγιοι (της αρχαίας Εκκλησίας και της Ορθόδοξης, εννοώ) ξέρουν από την πείρα τους την πραγματική φύση της μαγείας και των "δυνάμεών" της, καθώς και τη φύση και τα κόλπα του διαβόλου (με τα οποία εξαπατά τους αφελείς & δήθεν "τους βοηθάει", για να πάρει την ψυχή τους) και θα ήταν σοφό κάθε ενδιαφερόμενος/η να ξεπεράσει τις προκαταλήψεις ενάντια στο χριστιανισμό που του έχουν περάσει στο κεφάλι και να μάθει για τη ζωή, τις εμπειρίες και τη διδασκαλία των αγίων μας, ανδρών και γυναικών. 

Οι άγιοι ξέρουν, επειδή πολλοί απ' αυτούς ήταν μάγοι στο παρελθόν, όπως ο άγιος Κυπριανός (άφησε τη μαγεία και έγινε χριστιανός, βλέποντας ότι μια απλή μοναχή τσάκισε όλες του τις δυνάμεις με την προσευχή της και το σύμβολο του σταυρού), αλλά και πολλοί μάγοι παράτησαν τη μαγεία και έγιναν ορθόδοξοι χριστιανοί, βλέποντας ότι ο Χριστός είναι το Φως, ενώ η μαγεία τους φέρνει στο σκοτάδι και το διάβολο. Η πρώτη τέτοια περίπτωση αναφέρεται ήδη στην Καινή Διαθήκη (Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 19, στίχος 19): στην Κόρινθο πολλοί μάγοι έφεραν και έκαψαν δημόσια τα πανάκριβα μαγικά βιβλία τους και έγιναν χριστιανοί, μετά το κήρυγμα & τη δράση του αποστόλου Παύλου και της συνοδείας του.

Ο άγιος Κυπριανός, ο πρώην μεγάλος μάγος, έγραψε εξορκισμούς (προσευχές προς το Χριστό) ενάντια στις σκοτεινές δυνάμεις της μαγείας. Αγάπησε τόσο το Φως (το Χριστό), που προτίμησε να βασανιστεί μέχρι θανάτου από τους Ρωμαίους παρά να λατρέψει τους ψεύτικους θεούς της αρχαίας θρησκείας. Προσκαλώ κάθε ενδιαφερόμενο σε γνωριμία μαζί του.

• Ξεχνούν επίσης οι πιστοί/ές της Wicca ότι στην αρχαιότερη και αυθεντική μορφή του χριστιανισμού (την Ορθοδοξία), η γυναίκα παίζει πρωταρχικό ρόλο, στο πρόσωπο της Παναγίας. Όχι μόνο η Γυναίκα γεννάει το Θεό ως άνθρωπο (ο Χριστός ως άνθρωπος έχει Μητέρα, αλλά όχι και πατέρα, όπως επισημαίνει κάποιος ορθόδοξος μπλόγκερ) και γίνεται η αιτία της σωτηρίας και η μεγάλη Μητέρα όλων, αλλά υμνείται ως "μετά Θεόν η θεός", βασίλισσα των ουρανών, λαμπρότερη από τους αγγέλους κ.τ.λ.! Όλοι (ακόμα και οι αρχιερείς, ακόμα και οι Οικουμενικές Σύνοδοι - το ανώτατο "όργανο λήψης αποφάσεων" στην Εκκλησία) τιμούν, προσκυνούν και προσεύχονται στην Παναγία, ακόμη και οι πιο μεγάλοι άγιοι θεωρούν ως τη μεγαλύτερη τιμή να τους επισκεφτεί η Παναγία, ενώ όλοι οι πιστοί, άντρες και γυναίκες, την αναγνωρίζουμε για προστάτισσά μας - τι άλλη σπουδαιότερη θέση θα μπορούσε να έχει η Γυναίκα σε μια πνευματική παράδοση;

Η Παναγία ως Ηγουμένη του Αγίου Όρους (που είναι "Το Περιβόλι της Παναγιάς", ολόκληρο αφιερωμένο σ' Αυτήν, και γι' αυτό δε μπαίνουν άλλες γυναίκες). Εικόνα και άρθρο εδώ.

  

Για πιο αναλυτική εξήγηση της ΣΠΟΥΔΑΙΑΣ ΘΕΣΗΣ της Γυναίκας στο χριστιανισμό, και αναφορά σε πολλές μεγάλες αγίες, μη βαρεθείτε να διαβάσετεαυτό. 

Να και μια ιστοσελίδα ειδικά για τις αγίες γυναίκες.

Τι προτείνω κλείνοντας; Τη γνωριμία κάθε γυναίκας με το πρόσωπο της Παναγίας, τη μελέτη της Παράκλησης και των Χαιρετισμών της (τη Μεγάλη Παράκληση μάλιστα την έγραψε ένας αυτοκράτορας, ο Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρις, το 13ο αιώνα), τη συμμετοχή στις λαμπρές γιορτές της (που με τη συμμετοχή των γυναικών γίνονται πιο λαμπρές) και τη διαρκή προσευχή προς Αυτήν, με τα παραπάνω κείμενα που αναφέραμε και με το "Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς".

Υπόψιν ότι η Παναγία είναι πραγματική και όχι "ένα σύμβολο". Προσευχόμενοι σ' Αυτήν απευθυνόμαστε σ' ένα πρόσωπο που ΑΚΟΥΕΙ και δε μιλάμε στο βρόντο.

Επιθυμείς την αρχαία σοφία, αδελφή μου; Ξεκίνα από τη σοφία των γιαγιάδωνμας (των Σούπερ Γιαγιάδων), που και σήμερα ακόμα τιμούν την Παναγία όσο δεν παίρνει. Μάθε απ' αυτές και με τον καιρό γίνε μία απ' αυτές: δασκάλα των παιδιών σου και οδηγός όλης της κοινωνίας, δασκάλα του Φωτός, όχι των σκοτεινών τεχνών.

Το Φως είναι πολύ πιο γοητευτικό από το σκοτάδι. Και το Φως -όπως αποδεικνύει η πείρα- είναι ο Χριστός.

Η Παναγία σταματάει τα τανκς των Ναζί (Ορχομενός Βοιωτίας 10 Σεπτ 1943). Άρθρο εδώ.

Γυναίκες, αναγνωρίστε την αξία σας. Μάθετε για τις αγίες διδασκάλισσες του χριστιανισμού, που τιμήθηκαν και όσο ζούσαν και τιμώνται ακόμη σήμερα. Μάθετε για την Παναγία και επικοινωνήστε μ' Αυτήν. Χρειάζεται βέβαια αγώνας για κάθαρση της καρδιάς και καλλιέργεια της αγάπης - αγώνας και για τον άντρα και για τη γυναίκα. Ίσως για τη γυναίκα ο αγώνας να είναι μικρότερος. Αλλά το τέρμα του δρόμου είναι η Αγάπη, δηλαδή ο Χριστός, ο Θεός.

Φωτο από εδώ

το είδαμε εδώ

ΓΙΑΓΙΑ ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ

 

Λίγα Χρόνια μετά τη κοίμησή του,στα 1939,φέρανε στο μαναστήρι ένα δαιμονισμένο.Τον πήγαν στον τάφο του Δεσπότη.Τότες δεν υπήρχε τα εκκλησάκι πάνω από τον τάφο.Κι ο τάφος ήτανε χαμηλός.Το πεύκο μόνο ήταν κοντά.Οι παπάδες λοιπόν μνημονεύανε το δαιμονισμένο και τόνε διαβάζανε πάνω στον τάφο.Τον κρατούσαν δεμένο με αλυσίδες δύο χωροφύλακες και δύο ναύτες.Δεν μπορούσανε να τον κάνουνε καλά.Τους συντάραζε.Χάλαγε ο κόσμος.

Μια στιγμή λοιπόν,ο δαιμονισμένος άρχισε να φωνάζει τόσο δυνατά,που φοβηθήκαμε όλοι: «’Αγιε Νεκτάριε,μ’ έκαψες».Φώναζε το δαιμόνιο που ταλαιπωριόταν από τον ’Αγιο.Σε λίγο,ο άνθρωπος έπεσε σαν νεκρός.Αυτό ήταν.Θεραπεύτηκε!Σηκώθηκε και με δάκρυα στα μάτια προσκύνησε τον τάφο, λέγοντας και ξαναλέγοντας: «’Αγιε Νεκτάριε, μ’ έσωσες, σ’ ευχαριστώ»!’Αλλη μια φορά,φέρανε μια κοπέλα δαιμονισμένη.Ούρλιαζε σαν το θεριό.'Ολοι όσοι ήμασταν γύρω-τριγύρω, φοβόμασταν.Το πρόσωπό της ήταν αγριωπό σαν αγρίμι.Την ώρα που βαγίνανε τα Άγια,έγινε καλά.Μέρεψε.Γαλήνεψε η μορφή της.Έγινε πεντάμορφη.Κλαίγαμε όλοι μας.Βάραγαν οι καμπάνες.Κάποιος νέος διηγόταν:«Είμαι Πειραιώτης.Μόλις επέστρεψα από το αλβανικό μέτωπο.Κινδύνεψα.Δίπλα μου ακριβώςε,έπεσε μια οβίδα.’Ανοιξε ολόκληρο πηγάδι.Εκείνη τη στιγμή,έρχεται αστραπιαία ένας παπάς –που βρέθηκε;- και μου δίνει μια γερή σπρωξιά.Μ΄ έριξε στο χώμα,αντίθετα από την οβίδα.Γλίτωσα,κυριολεκτικά από θαύμα.Όταν γύρισα στο Πειραιά,άρχισα να ρωτώ γνωστούς παπάδες και να κοιτάζω φωτογραφίες ιερωμένων,για να βρω τον παπά μου μ΄έσωσε.Εκείνος,μόλις μ΄ έσπρωξε,εξαφανίστηκε.Ταραγμένος όπως ήμουν,ούτε που μου ’ κοψε να τον αναζητήσω εκείνη τη στιγμή.Ανάμεσα στις φωτογραφίες που μου δείξανε,ήταν και μια του Αγίου Νεκταρίου.Αυτός είναι! Φώναξα ανατριχιασμένος.Γι΄αυτό έρχομαι στο μοναστήρι.Ήθελα κι εγώ,κάτι να προσφέρω στο μοναστήρι του.Ρώτησα κι έμαθα,ότι έσπασαν τα κεραμίδια τους και δεν είχαν χρήματα οι μοναχές να τα επισκευάσουν.Ανέλαβα εγώ.Θα τα κάνω καινούργια απ΄την αρχή.Γι΄αυτό πηγαίνω.Είναι η δεύτερη φορά.Όταν πρωτοπήγα,με υποδέχτηκαν οι μοναχές,δίχως να με γνωρίζουν.«Ήρθατε για τα κεραμίδια;» με ρώτησαν!Τα΄ χασα.Δεν είχα πει τίποτα σε κανένα.Βλέποντας την απορία μου, μου είπαν:« Ήρθε χτες βράδυ χαρούμενος ο Δεσπότης μας (σ.σ. ο Άγιος) και μας το είπε!…»».Αυτά μου διηγήθηκε το παληκάρι.Ανεβήκαμε όλοι μαζί στο μοναστήρι.Πήγα στον τάφο,γονάτισα κι άρχισα να κλάιω με λυγμούς. Εκείνη τη στιγμή μια υπέροχη μυρωδιά γιασεμιού απλώθηκε.Άρχισα να ψάχνω μέσα στην αυλή την κρεβατίνα με το γιασεμί.Η Γερόντισσα Παρασκευή με ρώτησε τι ψάχνω.Όταν της εξήγησα,μου είπε:«Δεν έχουμε γιασεμί στο μοναστήρι.Ούτε βασιλικό.Σε υποδέχτηκε ο Άγιος, παιδί μου!».Από τότε,πίστεψα πιο δυνατά στη χάρη του.Ο Δεσπότης ήταν άγιος από ζωντανός.Ένα πρωί, ήρθε μια πλουσιοτάτη οικογένεια από τις κυκλάδες.Οι γονιοί κι ένα κορίτσι.Τη μικρή την είχαν πάει στην Αγγλία.Την εξέτασαν οι γιατροί και είπαν ότι,άμα γίνει δεκατριών χρονών θα πεθάνει.Το λοιπόν,ξαναπήγαν το παιδί στην Αγγλία,για δεύτερη φορά.Τίποτα.Ήρθαν και πάλι άπρακτοι στο νησί τους.Τότε η μάνα του παιδιού είδε στον ύπνο της το Δεσπότη τον Άγιο Νεκτάριο.Της είπε:''Παντού το πήγατε το παιδί,παντού το γυρίσατε.Φέρτε το και στο σπίτι μου,στην Αίγινα.Με λένε Νεκτάριο.Μην το ταλιπωρείτε.Αυτό είναι όπως το γέννησες,ολόκαλο!…Γι αυτό ήρθαν στην Αίγινα.Τους πήγα στο μοναστήρι.Κάνανε λειτουργία και κοινωνήσανε από το Δεσπότη.Εκείνος το σταύρωσε και τους είπε,ότι ο Θεός θα το κάνει καλά.Φύγανε οι άνθρωποι.Ύστερ΄από λίγο καιρό,νά΄σου κι ήρθανε πάλι.Το κορίτσι τους ήταν πεντάγερο.Με βρήκανε στην αγορά και σαλτάραν πάνω στην καρότσα να τους πάω στο μοναστήρι.Κάνανε πάλι λειτουργία.Κλαίγανε και γελούσανε μαζί, απ΄τη χαρά τους.Ο Δεσπότης το θεράπευσε το παιδί…Αμέτρητα θαύματα γίνονταν από τότε (όταν ζούσε).Δαιμονισμένοι λυτρώνονταν,άρρωστοι θεραπεύονταν,χίλια δυό.Τα μαθαίναμε όλοι οι Αιγινήτες και σταυροκοπιόμασταν. Πολλά,πολλά…Μόνο που τον έβλεπες,αισθανόσουνα,πως ήταν θαυματουργός. Γαλήνια η μορφή του.Πράος, γλυκός.Άνθρωπος με πνεύμα Θεού…Τρέχω στο κελί του Αγίου.Μόλις μπήκα στην τραπεζαρία του,βλέπω την εσωτερική πόρτα ανοιχτή.Αυτό που αντίκρυσα στη συνέχεια,όπως θα καταλάβετε με άφησε άναυδη.Με γέμισε θαυμασμό.Ο Άγιος δεν πατούσε στο πάτωμα!Στεκότανε στον αέρα,δύο σπιθαμές πάνω από το έδαφος!Τα χέρια του ήσαν υψωμένα προς το εικονοστάσιο του,στην Παναγία και προσευχόταν.Το πρόσωπό του είχε υποστεί μιαν αλλοίωση.Πρόσωπο Αγίου.Όταν είδα αυτό το θαύμα,συγκινήθηκα βαθύτατα…’Οταν γύρισα το 1920 από τη Μικρασιατική οπισθοχώρηση έμαθα, πως λίγες ημέρες πριν,μια φτωχιά γυναίκα πήγε ξυπόλητη στο μοναστήρι.Μόλις την είδε ο ’Αγιος,έβγαλε τις παντόφλες του και τις έδωσε. Ύστερ΄ από λίγο,πήγε μα άλλη φτωχιά που πείναγε.Λέει τότε ο Άγιος στις Γερόντισσες:Δώστε της να φάει.Δεν έχουμε τίποτα,Σεβασμιώτατε,εκτός από λιγοστό ψωμάκι.Να το δώσετε αμέσως τους είπε…κι έχει ο Θεός!Το πρωί,να΄σου ένας πλούσιος με δύο γαίδουράκια,φορτωμένα ρύζι,ζάχαρη,μακαρόνια,αλεύρι.Δωρεά στη μονή.Το ξέρω,γιατί βοήθησα στο ξεφόρτωμα.Θυμάμαι,γύρισε ο Άγιος εκείνη τη στιγμή και λέει με σημασία στην ηγουμένη:Γερόντισσα,έχει ο Θεός…Κι έκανε το σταυρό του.Άλλη μια φορά,πήγανε χωρικοί από τον Κοντό και του είπαν,ότι με την ανομβρία θα πάθουνε πολλές ζημιές.Ο ’Αγιος έκανε δέηση και άρχισε αμέσως δυνατή βροχή!Τα θυμάμαι πολύ καλά.Τι ευλογία,γιαγιά,να ζήσει στο νησί σας ο Άγιος Νεκτάριος!…Άκου δω.Παντού γίνανε του κόσμου τα εγκλήματα.Κάψανε τα Καλάβρυτα,κάψαν τα χωριά όλα.Εδώ,δεν εράγισε ούτε πέτρα.Δεν άνοιξε μύτη. Για τη χάρη του Αγίου παιδί μου.

Μιλώ για την Κατοχή.Ο γερμανός διοικητής Αθηνών, έλεγε,ότι άμα περνάγανε τ΄αεροπλάνα τους και πήγαιναν στην Κρήτη,δεν βλέπανε την Αίγινα.Ούτε καταχνιά ήταν,ούτε τίποτα.Κι όμως!Η Αίγινα πουθενά.Τη σκέπαζε ο Άγιος.Από τον καιρό,που ήρθε ο Άγιος στον τόπο μας,πάμε από το καλό στο καλύτερο! 

Από το βιβλίο του Μανώλη Μελινού:«Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάριο» Β΄ Τόμος.Τίτλος,επιμέλεια κειμένου ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ.

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης

http://353agios.blogspot.gr/2015/05/blog-post_11.html

Αναρτήθηκε από Ιστολόγιο ΑΓΙΟΚΥΠΡΙΑΝΙΤΗΣ 
το είδαμε εδώ

Ἡ Κυριακὴ τοῦ τυφλοῦ Anthony Bloom

 

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Στὸ τέλος τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος, ὑπάρχουν λέξεις ποὺ τὶς προσπερνᾶμε πολὺ συχνά. Ὁ τυφλός λέει στὸν Χριστό, «Καὶ ποιὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ;» κι ὁ Χριστὸς ἀπαντᾶ «Τὸν ἔχεις δεῖ, εἶναι ἐκεῖνος ποὺ μιλάει μαζὶ σου».

Γιὰ μᾶς, οἱ πρῶτες αὐτὲς λέξεις εἶναι τόσο φυσικές· τὸ πρῶτο γεγονὸς στὴν ζωή μας, τὸ πρῶτο γεγονὸς σὲ μιὰ συνάντηση εἶναι ὅταν δοῦμε ἕνα πρόσωπο, ἀλλά τὶ θαῦμα ἦταν γι’ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο ποὺ δὲν εἶχε ξαναδεῖ τίποτα στὸν κόσμο καὶ ὁ ὁποῖος μὲ τὸ ἄγγιγμα τοῦ ζωοδότη Χριστοῦ, ξαφνικὰ βλέπει! Κι τὸ πρῶτο πρόσωπο ποὺ εἶδε ἦταν ὁ Κύριος καὶ Θεός Του, ὁ Χριστὸς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ.

Θυμᾶμαι ἕναν Ρουμάνο συγγραφέα νὰ λέει στὴν βιογραφία του, πόσο καθοριστική, πόσο βαθειὰ ἐντύπωση τοῦ ἔκανε τὸ πρόσωπο τοῦ πρώτου ἀνθρώπου ποὺ θυμᾶται. Θυμᾶται τὸν ἑαυτό του σὰν παιδί, καὶ ἐπάνω του τὸ ἀνείπωτα ὄμορφο πρόσωπο τοῦ πατέρα του ὁ ὁποῖος ἦταν ἱερέας, νὰ τὸν κοιτάζει, μὲ ὅλη τὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη, μ’ ὅλη τὴν τρυφερότητα, ὅλο τὸ βάθος μιᾶς ἀνθρώπινης ματιᾶς. Καὶ λέει ὅτι αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη εἰκόνα του, ἡ εἰκόνα ποὺ ἕνα ἀνθρώπινο πρόσωπο μπορεῖ νὰ ἔχει ὅταν φωτίζεται ἀπὸ μιὰν ἐσωτερικὴ ἀγάπη, μιὰ κατανόηση, ἕνα βάθος καὶ τὴν αἰωνιότητα, μιὰ εἰκόνα Θεοῦ. Ἐδῶ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶδε τὸν Θεὸ μὲ τὰ χαρακτηριστικά Ἐκείνου ποὺ ἦταν Θεὸς καὶ ποὺ εἶχε γίνει Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου.

Θὰ ἤθελα νὰ ἑστιάσω τὴν προσοχή σας σὲ κάτι διαφορετικό. Σὲ μιὰ ἄλλη περίπτωση ποὺ διαβάζουμε στὴν ἱστορία τοῦ παραλυτικοῦ ποὺ θεραπεύτηκε ἀπὸ τὸν Χριστό· καὶ ἡ Ἐκκλησία, ψάλλοντας ὕμνους στὸν Θεὸ γι αὐτή τὴν περίπτωση λέει, «Καθὼς αὐτὸς ὁ ἄνδρας δὲν βρῆκε κανέναν νὰ δείξει ἔλεος, συμπόνια, ἐνδιαφέρον, ὁ Υἱὸς τῆς Μαρίας, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἔσκυψε νὰ τὸν συναντήσει στὴν ἀνάγκη του» Ἐπειδὴ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν βρῆκε ἄλλον ἄνθρωπο νὰ τοῦ δείξει εὐσπλαχνία, νὰ δείξει συμπόνια, νὰ τὸν νοιαστεῖ, ὁ Θεὸς ἦλθε σ’ αὐτόν. Τώρα ζοῦμε σ’ ἄλλη ἐποχή, ζοῦμε σὲ καιροὺς ποὺ ὁ Θεὸς ἔχει πράγματι γίνει ἄνθρωπος καὶ ζεῖ ἀνάμεσα μας, κι ἀκόμα περισσότερο: μᾶς ἔκανε ζωντανὰ μέλη τοῦ σώματος Του, μιὰ σαρκωμένη, συγκεκριμένη παρουσία τῆς Ἐνσάρκωσης Του, ναοὺς τοῦ Πνεύματος, τόπο τῆς Παρουσίας Του. Τώρα κάθε ἄνθρωπος ποὺ βρίσκεται σὲ ἀνάγκη μπορεῖ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ βρεῖ στὸν καθένα ἀπὸ μᾶς κάποιον ποὺ κινεῖται ἀπὸ συμπόνια, ποὺ ἔχει μάθει τὸ ἔλεος καὶ κατάλαβε ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ τὴν ἴδια στιγμή, ταυτόχρονα, καθὼς μᾶς συναντᾶ, θὰ μποροῦσε νὰ δεῖ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στὰ μάτια μας, καὶ νὰ ἀντιληφθεῖ, τὴν ἐνεργή, ἐφευρετική, δημιουργικὴ ἐνέργεια τῆς θεϊκῆς εὐεργεσίας στὰ λόγια μας καὶ τὶς πράξεις μας.

Ἀπὸ τότε ποὺ ἦρθε ὁ Χριστὸς στὸν κόσμο, ἦλθε καὶ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὁ καιρός· ἀλλὰ ὄχι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀποκόπηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ποὺ χωρίστηκε ἀπὸ Αὐτόν, ἔγινε ξένος γι’ Αὐτόν, ἀλλὰ μία ὑπέροχη περίοδος ὅπου στὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου, σ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀνακαλύψει τὸν Χριστό, ποὺ πίστεψαν σ’ Αὐτόν, ποὺ ἔγιναν ἕνα μὲ Ἐκεῖνον - ἐκεῖνοι στοὺς ὁποίους ἔχει ἐμπιστευθεῖ τὴν φροντίδα τοῦ κόσμου Του – οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ δεχτοῦν μαζὶ τὴν θεία καὶ τὴν ἀνθρώπινη εὐσπλαχνία καὶ νὰ γνωρίσουν τὴν ἀνθρώπινη συμπόνια, τὴν ἀγάπη, τὴν χαρά.

Δὲν εἶναι αὐτὸ ἕνα σπουδαῖο κάλεσμα, δὲν εἶναι κάτι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ μᾶς κάνει ἱκανούς γιὰ μεγάλα πράγματα; Ὁ χρόνος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ χρόνος τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνας, ὄχι μόνο μέσα ἀπὸ τὸν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ μέσα ἀπὸ τὴν μυστηριακὴ σαρκωμένη παρουσία ποὺ ὁ καθένας μας συμβολίζει, ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴν σάρκα, στὴν ἀνθρώπινη συμπόνια, στὴν ἀνθρώπινη ἀγάπη, κι αὐτό εἶναι μιὰ σοβαρὴ ἀξίωση καὶ μιὰ πρόκληση ποὺ τὸ Εὐαγγέλιο μᾶς παρουσιάζει. Ἔχουμε γιὰ τὸν πλησίον μας καὶ γιὰ ὅσους βρίσκονται πιὸ μακριὰ, αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς ἀνθρωπιᾶς; Νέα ἀνθρωπιά, νέα πλάσματα, νέοι ἄνθρωποι μὲ μιὰ φρεσκάδα μιᾶς ζωῆς ἀνακαινισμένης, τῆς ζωῆς τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ καλούμαστε να γίνουμε.

Ἄς προβληματιστοῦμε πάνω σ’ αὐτό, ἄς πάρουμε μιὰ ἀπόφαση, ἄς κάνουμε μιὰ κίνηση κι ἄς γίνουμε μιὰ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνο μὲ τὴν ἀγάπη νὰ λάμπει στὰ μάτια μας, ὄχι μόνο μὲ τὰ λόγια ποὺ θὰ ποῦμε, ἀλλὰ ἐπίσης σὲ κάθε ἐνέργεια καὶ πράξη, τότε ὁ ἀνθρώπινος χρόνος θὰ γίνει ἡ ἡμέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Ἀμήν

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!

Ἡ θεραπεία τοῦ τυφλοῦ Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας

 

«Εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς»

Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ εἶναι ἕνας φοβερὸς ἔλεγχος γιὰ τοὺς Φαρισαίους ποὺ δὲ θέλουν νὰ παραδεχθοῦν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ. Πρὶν ἀπὸ τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονὸς ὁ Χριστὸς ἔκανε ἕνα μεγάλο διάλογο μὲ τοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους. Στὸ διάλογο αὐτὸ ὁ Κύριος τοὺς εἶπε: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, πρὶν Ἀβραὰμ γενέσθαι ἐγὼ εἰμὶ" (Ἰω. 8,58). Ἐξαγριωμένοι τότε οἱ Ἰουδαῖοι, ἐπειδὴ δὲν κατάλαβαν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, σήκωσαν λίθους γιὰ νὰ Τὸν κτυπήσουν (ὅπ. π. στίχ. 59). Ὁ Χριστός, γιὰ νὰ καταπραΰνει τὸ θυμὸ τους ἐκρύβη καὶ ἐξῆλθεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ» (ὅπ. π.). Μετὰ τὸ γεγονὸς αὐτὸ συνάντησε τὸν ἐκ γενετῆς τυφλὸ καὶ τὸν θεράπευσε, γιὰ νὰ γίνει ἡ ἴασή του ἐκτὸς τῶν ἄλλων καὶ μία ἀπάντηση στοὺς ἐχθρούς του, ποὺ ὑποτιμοῦσαν τὸ πρόσωπό Του.


Ὁ ἐκ γενετῆς τυφλὸς

Οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ νόμιζαν πὼς ἢ αὐτὸς ἁμάρτησε ἢ οἱ γονεῖς του γιὰ νὰ γεννηθεῖ τυφλός. Στὴ συνέχεια ὅμως ὁ Κύριος ἀποκλείει καὶ τὸ ἕνα καὶ τὸ ἄλλο. Γεννήθηκε τυφλὸς γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀντίληψη τῶν μαθητῶν εἶναι ἐσφαλμένη, γιατί πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ πέσει κάποιος στὴν ἁμαρτία πρὶν νὰ γεννηθεῖ; Μόνον οἱ εἰδωλολάτρες εἶχαν τέτοιες δοξασίες καὶ τέτοια ἀνόητα δόγματα. Ὁ Κύριος εἶναι κατηγορηματικός. Κάθε ἕνας εἶναι ὑπεύθυνος γιὰ τὰ δικά του ἁμαρτήματα. Ἡ ἁμαρτία ποὺ διαπράττουμε εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς ταλαιπωρεῖ. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πὼς ἡ ὠφέλεια στὸν ἄνθρωπο εἶναι μεγάλη, ὅταν γνωρίζει τὴ σωστὴ διδασκαλία τοῦ Θεοῦ. Δὲν πέφτει σὲ σφάλματα οὔτε ἑρμηνεύει λάθος τὰ γεγονότα.


Ὁ τρόπος τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ

Ἀξιοθαύμαστος εἶναι ὁ τρόπος θεραπείας τοῦ τυφλοῦ. Μποροῦσε ὁ Χριστὸς νὰ τὸν θεραπεύσει διὰ λόγου χωρὶς νὰ χρησιμοποιήσει πηλὸ καὶ νὰ τοῦ ἀλείψει τὰ μάτια. Πρῶτα πρῶτα ἤθελε νὰ τοῦ διεγείρει τὴν πίστη. Ἔπειτα, μὲ τὴν πράξη Του αὐτὴ ἔδειξε τὴ δημιουργική Του δύναμη. Ὅπως ἕνας οἰκοδόμος τὴν μισοτελειωμένη οἰκία του τὴ συμπληρώνει (κτίζοντας μὲ νέα ὑλικά), ἔτσι καὶ ὁ Χριστὸς στὸ θαῦμα τοῦ τυφλοῦ «τὸ σῶμα τὸ ἡμέτερον συγκολλᾶ καὶ ἀναπληροῖ», δηλαδὴ συμπληρώνει τὶς ἀτέλειες τοῦ σώματός μας, γράφει ὁ Χρυσόστομος. Μὲ χῶμα δημιούργησε τὸν Ἀδάμ, μὲ χῶμα δημιούργησε καὶ τὰ μάτια τοῦ τυφλοῦ. Μετά, κατὰ τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου τοῦ εἶπε νὰ πάει νὰ πλύνει τὸ πρόσωπό του στὴν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ. Ὁ τυφλὸς ὑπάκουσε ἀμέσως. Μέχρι νὰ πάει στὴ δεξαμενὴ ἀπὸ τὸ σημεῖο ποὺ τὸν διέταξε ὁ Κύριος, ἀσφαλῶς θὰ συνάντησε πολλοὺς ἀνθρώπους ποὺ θὰ τὸν ρωτοῦσαν ποῦ πάει καὶ γιατί ἔχει λάσπη στὰ μάτια του. Ἤθελε ὁ Κύριος νὰ γίνει τὸ σημεῖο ἐνδεικτικώτερο. Μετὰ τὴν θεραπεία θὰ ξαναγύριζε πάλι ἀπὸ τὸν ἴδιο δρόμο καὶ θὰ γινόταν κατὰ κάποιο τρόπο μία λιτάνευση τοῦ σημείου, θὰ γινόταν γνωστὸ τὸ θαῦμα χωρὶς εἰδικὴ σύσταση καὶ διάδοση. Βέβαια καὶ οἱ συνεχεῖς ἀνακρίσεις ποὺ κάνανε στὴ συνέχεια οἱ Φαρισαῖοι, χωρὶς νὰ τὸ θέλουν, κάνουν γνωστὸ σ’ ὅλους τὸ θαῦμα. Ὅπως λέγουν οἱ Πατέρες, ὁ Θεὸς «ἐκ τῶν ἐναντίων τὰ ἐνάντια κατασκευάζει», θεραπεύτηκε ὁ τυφλὸς μὲ τὴ ζωοποιὸ ἐνέργεια τοῦ Κυρίου.


Ἡ πνευματικὴ Σιλωὰμ

Ὁ Κύριος εἶναι ἡ πνευματικὴ πέτρα καὶ ἡ πνευματικὴ κολυμβήθρα τοῦ Σιλωὰμ ποὺ καθαρίζονται ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες οἱ ἄνθρωποι. Ὁ Χριστὸς εἶναι ἕνας μεγάλος χείμαρρος ποὺ δρόσισε καὶ ἀνέψυξε ὅλους τοὺς ἀνθρώπους. Στὶς πάσης φύσεως ἀρρώστιες μας, συμβουλεύει ὁ Μ. Βασίλειος, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς γιατροὺς νὰ καταφεύγουμε στὴ θεία χάρη. Ἡ μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου, λέγει ἕνας Ἐπίσκοπος, εἶναι ἡ ἁμαρτία του. Ὄχι ἁπλῶς ὅτι ἁμάρτησε, ἀλλ’ ὅτι ἡ ἁμαρτία του «μένει». Στὴ διαμάχη μεταξὺ τυφλοῦ καὶ Φαρισαίων δὲν εἶναι ἡ ἀνεύρεση τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία. Δὲν ἐνδιαφέρονται τόσο γιὰ τὴν ἀργία τοῦ Σαββάτου, ἀλλ’ ὅτι θίγεται ὁ ἐγωισμὸς τῶν Φαρισαίων. Ὁ ἐγωισμός μας δὲ μᾶς ἀφήνει νὰ παραδεχθοῦμε τὶς ἐνέργειες καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ. Βλέπουμε τὰ μικρὰ καὶ ἀφήνουμε τὰ μεγάλα. Ἐγκλωβίζεται ἡ καλή μας θέληση καὶ ἀρνούμεθα νὰ παραδεχθοῦμε τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς. Στὸ βάθος πιστεύουμε μόνον στὸν ἑαυτό μας καὶ στὰ χαρίσματά μας.


Ἀδελφοί μου,

Ἂς σπάσουμε αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα τοῦ ἐγωισμοῦ μας κι ἂς παραδεχθοῦμε τὰ σφάλματά μας, ἂς ἀφήσουμε τὸ Θεὸ νὰ ἐνεργήσει ἐπάνω μας ὅπως Αὐτὸς γνωρίζει καὶ μὲ ὅποιον τρόπο θέλει. Ἐὰν γίνουμε ὄργανο γιὰ νὰ φανερωθεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ, τότε ἂς ὑποστοῦμε καὶ τὶς μεγαλύτερες θυσίες.

Για την Διαρκή Ι.Σύνοδο που "δικάζει" τὸν π. Ν. Μανώλη: Η Μητρόπολη Θεσ/νίκης τιμωρεί τον π. Νικόλαο και αγκαλιάζει το Ρόταρυ;

 

ΑΙΣΧΟΣ:

εκδήλωση των Ρόταρυ στο ξενοδοχείο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, με την ευλογία του μητροπολίτη Άνθιμου;

Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης παρέλαβε φιλανθρωπική βοήθεια από το Ρόταρυ;

Όπως υποσχεθήκαμε, μετά την ανάρτηση μας:

• ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Τι σχέση έχουν με το ROTARY, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ;;;

προχωράμε στην σημερινή μας αποκάλυψη :

Επισκεπτόμαστε την επίσημη ιστοσελίδα του Ρόταρυ. Διαβάζουμε την πρόσκληση :

"Ο Ροταριανός Όμιλος Θεσσαλονίκης Ανατόλια με τα Ροταράκτ του και ο Ροταριανός Όμιλος Δυτικής Θεσσαλονίκης, με την ευγενική υποστήριξη του Τάγματος των Ιπποτών του Ναού της Ιερουσαλήμ, και του 1ου Σοροπτιμιστικού Ομίλου Θεσσαλονίκης και άλλων οργανώσεων της Θεσσαλονίκης, σας καλούν στην εκδήλωση:

« Θεσσαλονίκη & φιλότιμο »

η οποία θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015 και ώρα 12:00, στην αίθουσα συνεδρίων του Ξενοδοχείου ΔΙΑΚΟΝΙΑ, Νικολάου Πλαστήρα 65, Πυλαία, Θεσσαλονίκη, το οποίο αποτελεί πραγματικό στολίδι για την πόλη μας.

Στην εκδήλωση θα παραστεί και θα ευλογήσει ο Παναγιότατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κος Άνθιμος και θα παραδοθούν σε διάφορα ιδρύματα της πόλης μας (ΦΑΡΟΣ του πατρός Αθηναγόρα, Σύλλογος Πολυτέκνων κ.α.), ρουχισμός, παπούτσια, παιχνίδια, κουβέρτες και είδη οικιακού εξοπλισμού.

Πρέπει να επισημάνουμε ότι η Μητέρα Εκκλησία ανοίγει για πολλοστή φορά την αγκαλιά της σε όλους και όλες μας, (...)"

Ποιο να είναι άραγε αυτό  Ξενοδοχείο "ΔΙΑΚΟΝΙΑ", στην "Νικολάου Πλαστήρα 65, στην Πυλαία Θεσσαλονίκης";
Για να δούμε τι άλλο βρίσκεται εκεί.
Στην επίσημη ιστοσελίδα της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης διαβάζουμε:

"Άγιοι Πάντες οι εν Θεσσαλονίκη,  Δείτε τον χάρτη,  Ν.Πλαστήρα 65 Θεσσαλονίκη,  2310 306 886, 

Λιβανίδης Βασίλειος (Πρωτοπρεσβύτερος), Υπεύθυνος Παρεκκλησίου, Κόνιας Μιχαήλ (Οικονόμος)"




Για να δούμε και στον χάρτη :

Εκκλησία των "Αγίων Πάντων της Θεσσαλονίκης"! Μέσα σε ξενοδοχείο;
Και με 2 εφημερίους!!! Παράξενα πράγματα.. Τι είδους ξενοδοχείο να είναι αυτό μεεκκλησία και με 2 εφημερίους;

Οι Θεσσαλονικείς γνωρίζουν πολύ καλά ότι κάπου στην Πυλαία βρίσκεται και ηΑνωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Θεσσαλονίκης. Για να μπούμε στην επίσημηιστοσελίδα της:

Κι αυτή βρίσκεται στην "Νικολάου Πλαστήρα 65"!!! Δείτε:

Ξενοδοχείο, με ναό, και με Εκκλησιαστική Ακαδημία!! 

Με μία ακόμη αναζήτηση διαπιστώνουμε ότι στο ίδιο συγκρότημα, βρίσκεται και το ΚΕΚ της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης!!!

Ας επισκεφθούμε τώρα την ιστοσελίδα 902.gr για να διαβάσουμε την ερώτηση που υπέβαλαν 2 βουλευτές του ΚΚΕ και αφορά το ξενοδοχείο "ΔΙΑΚΟΝΙΑ":

"Η Ερώτησή μας μετά τις νέες εξελίξεις είναι η παρακάτω:

Τρομοκρατία και απειλές δέχονται από την εργοδοσία οι εργαζόμενοι του ξενοδοχείου "Διακονία", ιδιοκτησίας της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, "

Ας δούμε και το πανό:

Στο πανό γράφει: "Απαιτούμε τα δεδουλευμένα από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης"!!!

Ώστε αυτό το ξενοδοχείο, αυτό το  "στολίδι για την πόλη μας" όπως το αποκαλούν οι Ροταριανοί, ανήκει στην Μητρόπολη Θεσσαλονίκης!!!

Ας δούμε την είδηση και σε ειδησιογραφική ιστοσελίδα της Θεσσαλονίκης:

"Διαμαρτυρία έξω από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για απολύσεις στο ξενοδοχείο "Διακονία""

"Διαμαρτυρία έξω από τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για απολύσεις στο ξενοδοχείο "Διακονία"

Να λοιπόν που ανήκει το ξενοδοχείο "ΔΙΑΚΟΝΙΑ", Νικολάου Πλαστήρα 65, Πυλαία Θεσσαλονίκης, στο οποίο έκαναν την εκδήλωσή τους οι Ροταριανοί!

(ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ: επειδή δεν θέλουμε να βάζουμε σε κόπο τους "Παρ' Αρείω Πάγω" δικηγόρους του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, να μας στέλνουν και εμάς email σε μορφή εξώδικου και να μας απειλούν  με "τα προβλεπόμενα από το νόμο μέτρα" εντός 48 ωρών, όπως έκαναν  πρόσφατα σε 2 ορθόδοξα ιστολόγια (δείτε εδώ), διευκρινίζουμε ότι το ξενοδοχείο ΔΙΑΚΟΝΙΑ ανήκει σε ίδρυμα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης)


Και αφού οριστικοποιήσαμε για το που ανήκει το ξενοδοχείο,
ας εστιάσουμε και στην ίδια την πρόσκληση των Ροταριανών (και των Ροταράκτ, των Ναϊτών Ιπποτών, των Σοροπτιμιστών κλπ)

"Στην εκδήλωση θα παραστεί και θα ευλογήσει ο Παναγιότατος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, κος Άνθιμος και θα παραδοθούν σε διάφορα ιδρύματα της πόλης μας (ΦΑΡΟΣ του πατρός Αθηναγόρα, Σύλλογος Πολυτέκνων κ.α.), (...).

Πρέπει να επισημάνουμε ότι η Μητέρα Εκκλησία ανοίγει για πολλοστή φορά την αγκαλιά της σε όλους και όλες μας, (...)"

Αναγγέλλουν ότι θα παραστεί και θα ευλογήσει ο μητροπολίτης Άνθιμος !
Και επισημαίνουν ότι "η μητέρα εκκλησία" (;) "ανοίγει για πολλοστή φορά την αγκαλιά της σε όλους και όλες μας"!


Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιές ήταν ΟΛΕΣ οι άλλες φορές που "η μητέρα εκκλησία" "άνοιξε την αγκαλιά της" στους Ροταριανούς.
Γνωρίζουμε όμως ότι στις 13/2/2012, οι Ροταριανοί  ευχαριστούσαν τον πατήρ Γεώργιο Θεοδωρή, -ιερέα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης- που παραβρέθηκε στην εκδήλωσή τους, ως εκπρόσωπος του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ.Άνθιμου. (δείτε εδώ).



Θα αναρωτιέστε και ποιος είναι αυτός ο "π.Αθηναγόρας" και ποιος ο "Φάρος" που αναφέρουν οι Ροταριανοί.
Πρόκειται για ίδρυμα της
Μητρόπολης Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως (νομού Θεσσαλονίκης). Βλέπετε προσβάσεις οι Ροταριανοί;;

Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα του "Φάρου":

Δείτε και τον ιερέα (αρχιμανδρίτης, αν κρίνουμε από την αλλαγή του ονόματός του), με  τζόκεϊ καπέλο και με γαλάζιο ράσο :

ο π.Αθηναγόρας Λουκατάρης, υπεύθυνος του Φάρου του Κόσμου, η φωτογραφία από το δημόσιο προφίλ τους στο facebook, εδώ

Ας δούμε και μερικές ακόμη φωτογραφίες του π.Αθηναγόρα:

Και  αυτή η φωτογραφία, με το ωραίο τζόκεϊ,  από το δημόσιο προφίλ στο facebook, εδώ

Και πάλι με το γαλάζιο του ράσο, η φωτογραφία από εδώ

και η έκπληξη!! εδώ με καφέ ράσο!! Η φωτογραφία από εδώ

και με ωραίο καπέλο!! Τζέντλεμαν! Πως να μην το τιμούν μετά οι Ροταριανοί, η φωτογραφία από εδώ

επί τέλους,  μια φωτογραφία του π.Αθηναγόρα με μαύρο ράσο! Δεν κάναμε φωτομοντάζ, η φωτογραφία από εδώ

Μήπως στα χνάρια του συνονόματου του, Οικουμενιστή Πατριάρχη Αθηναγόρα ; Δείτε τι έστελνε στους Ροταριανούς :

από το ροταριανό περιοδικό "Rotary Ελλάδος" (αρ. 4-5, Ιαν.-Ιουλ. 1951). Τις 2 φωτοτυπίες είδαμε εδώ

Επιστρέφοντας στο κυρίως θέμα μας, ας δούμε πως πρόβαλαν την εκδήλωση τους οι Ροταριανοί μετά την πραγματοποίησή της (επίσημη σελίδα τους στο facebook):

"Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προσευχή από τον πανοσιολογιότατο Αρχιμανδρίτη και Διευθυντή του Κέντρου, π. Αλέξανδρο, ακολούθησε(...) 
Ο π. Αλέξανδρος παρουσίασε με σύντομη ομιλία του το μεγάλο φιλανθρωπικό έργο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης και αμέσως μετά έγινε η παραλαβή του ρουχισμού,των παπουτσιών, των παιχνιδιών και ειδών οικιακού εξοπλισμού,"

Η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης λοιπόν τίμησε δεόντως με την παρουσία της την εκδήλωση των Ροταριανών και παρέλαβε τον ρουχισμό, τα παπούτσια, τα παιχνίδια κλπ.


Και για να μην έχετε ΚΑΜΙΑ αμφιβολία, δείτε και τις φωτογραφίες (και πάλι από το facebook των Ροταριανών):

Προσέξτε το σήμα των Ρόταρυ, στο κέντρο (χαμηλά) 

ο π.Αλέξανδρος, μιλάει για το έργο της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, στην εκδήλωση των Ρόταρυ

Ας δούμε και ποιός είναι ο π.Αλέξανδρος. Διαβάζουμε :

"Ο Αλέξανδρος Σαλμάς ... "(Αλέξανδρος σκέτο, ούτε πάτερ Αλέξανδρος ούτε τίποτε, βρε παράξενες συνήθειες αυτοί οι αρχιμανδρίτες..)
"Σήμερα, διατελεί, Γενικός Διευθυντής του Εκπαιδευτικού και Πολιτιστικού Ιδρύματος “ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ” της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης,Διευθυντής του ξενοδοχείου “ΔΙΑΚΟΝΙΑ” και Διευθυντής Έκδοσης του επίσημου περιοδικού οργάνου της Ιερά Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης “ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ”."

Και όπως βλέπετε στην φωτογραφία, η ίδια διεύθυνση, Ν.Πλαστήρα 65, συσχετισμένη με ένα ακόμη ίδρυμα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης (Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό Ίδρυμα Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς").
Και επειδή όπως είπαμε δεν θέλουμε να έχετε ΚΑΜΙΑ αμφιβολία, δείτε την ανακοίνωση των Ρόταρυ και στην επίσημη ιστοσελίδα τους, εδώ:

Μετά από όλα αυτά, καταλαβαίνετε με ποιους έρχονται αντιμέτωποι όσοι ευλαβείς ιερείς τολμούν να μιλήσουν για τον Οικουμενισμό. Αληθινή Λερναία Ύδρα..

Άγιος Γερμανός πατριάρχης Κων/λεως(+12 Μαίου) και η εικόνα της Παναγίας της Λήδδας

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς γεννήθηκε στὴν Κωνσταντινούπολη περὶ τὸ 640 καὶ ἦταν υἱὸς τοῦ πατρικίου Ἰουστινιανοῦ. Σὲ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν ἔμεινε ὀρφανός, ὅταν ὁ πατέρας του ἐκτελέσθηκε ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κωνσταντίνο Δ’ τὸν Πωγωνάτο (668 – 685 μ.Χ.), ἐπειδὴ θεωρήθηκε ὅτι ἐνεχόταν στὴν δολοφονία τοῦ πατέρα του Κώνσταντος Β’. 

Τὸν Γερμανό, ἀφοῦ τὸν εὐνούχισε, τὸν κατέταξε στὸν κλῆρο τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ἐπιδόθηκε μὲ ζῆλο στὴ μελέτη τῶν ἱερῶν γραμμάτων, ἔγινε βαθὺς γνώστης αὐτῶν καὶ διακρίθηκε γιὰ τὴν ἁγιότητα τοῦ βίου καὶ τὴν ἀρετή του. Στὴν συνέχεια ἐπισκέφθηκε τὰ Ἱεροσόλυμα καί, ἀφοῦ προσκύνησε τοὺς Ἁγίους Τόπους, ἐπέστρεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, ὅπου χειροτονήθηκε ἱερεύς. Τὸ 709  ἐξελέγη ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κύρο Ἐπίσκοπος Κυζίκου.

Ἀπὸ τὴν ὑψηλὴ αὐτὴ θέση ἀγωνίσθηκε σθεναρὰ κατὰ τῶν αἱρετικῶν Μονοθελητῶν. Ὅταν καθαιρέθηκε ὁ Πατριάρχης Κύρος καὶ πέθανε ὁ διάδοχος αὐτοῦ Ἰωάννης ΣΤ’, ἐξελέγη στὶς 9 Αὐγούστου τοῦ 715, μὲ τὴν ἐπίνευση τοῦ βασιλέως Ἀναστασίου, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

Ὅταν ὁ Ἅγιος ἔγινε Πατριάρχης, ἀφιέρωσε ὅλες τὶς πνευματικὲς καὶ ἠθικές του δυνάμεις στὴ διακονία τοῦ ποιμνίου του, διδάσκοντας καὶ νουθετώντας αὐτὸ μὲ τὰ ἐμπνευσμένα κηρύγματά του.

Ὅταν ἀνῆλθε στὸ θρόνο ὁ εἰκονομάχος αὐτοκράτορας Λέων Γ’ ὁ Ἴσαυρος (717 – 741), πιεζόμενος ὁ Πατριάρχης Γερμανὸς ἀπὸ αὐτόν, γιὰ νὰ τὸν βοηθήσει μὲ σκοπὸ τὴν ἐπικράτηση τῆς εἰκονομαχικῆς αἱρέσεως, ὄχι μόνο ἀρνήθηκε, ἀλλὰ τὸν μὲν Λέοντα ἔλεγξε γιὰ τὶς ἀνίερες πράξεις του, τὸν δὲ λαὸ παρότρυνε σὲ ἀντίσταση κατὰ τῶν εἰκονομάχων. Βλέποντας ὁ αὐτοκράτορας Λέων ὅτι τίποτα δὲν κατόρθωνε, διὰ πραξικοπήματος ἀνάγκασε τὸν Ἅγιο νὰ παραιτηθεῖ. Ἔτσι, στὶς 6 Ἰανουαρίου τοῦ 730,ἀφοῦ κατέθεσε τὸ ὠμοφόριό του στὴν Ἁγία Τράπεζα τοῦ παλατιοῦ, ἀποσύρθηκε στὴν πατρική του οἰκία στὸ Πλατάνι, ὅπου ἔζησε ἀσκητεύοντας καὶ συνθέτοντας ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους.

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς κοιμήθηκε, μετὰ σύντομη ἀσθένεια, τὸ 740 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονὴ τῆς Χώρας.

Ἐνῷ ἀρχικὰ καθαιρέθηκε καὶ ἀναθεματίσθηκε ἀπὸ τὴ ψευδοσύνοδο τῆς Ἱερείας τὸ 754 στὴν συνέχεια δικαιώθηκε καὶ ἐξυμνήθηκε ἀπὸ τὴν Ζ’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τὸ 787,ἡ ὁποία καταδίκασε τοὺς εἰκονομάχους καὶ ἀναστήλωσε τὶς ἱερὲς εἰκόνες. Ἐπὶ τῆς Πατριαρχίας τοῦ Ἁγίου, ὅταν τὸ 718  διασώθηκε ἡ Κωνσταντινούπολη ἀπὸ βαρβαρικὴ ἐπιδρομή, συμπληρώθηκε ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀνδρέα Κρήτης ὁ Ἀκάθιστος Ὕμνος.

Ὁ Ἅγιος Γερμανὸς κατέλιπε ἀξιόλογο ὑμνογραφικὸ καὶ συγγραφικὸ ἔργο, δυστυχῶς ὅμως τὰ περισσότερα ἔργα του κατακάηκαν μὲ διαταγὴ τοῦ Λέοντος. Περισώθηκαν δὲ ἀπὸ μὲν τοὺς ὕμνους, 104 Στιχηρὰ καὶ 22 Κανόνες, ἀπὸ δὲ τὰ συγγράμματά του τὰ ἑξῆς: α)«Περὶ αἱρέσεων καὶ Συνόδων», β) «Τρεῖς δογματικαὶ ἐπιστολαὶ ἐπὶ τῶν εἰκονομάχων» (πρὸς Ἰωάννην, Ἐπίσκοπον Συνάδων, πρὸς Κωνσταντίνον, Ἐπίσκοπον Νακαλείας, καὶ πρὸς Θωμᾶν, Ἐπίσκοπον Κλαυδιουπόλεως), γ) «Ὀκτὼ λόγοι» (δύο στὴν προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Σταυροπροσκυνήσεως καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, δύο στὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου, τρεῖς στὴν Κοίμηση τῆς Θεοτόκου καὶ ἕνας στὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου), δ) «Ὁμιλία» (στὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Θεοτόκου καὶ τὰ ἅγια σπάργανα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ).
Ἡ Σύναξη τοῦ Ἁγίου Γερμανοῦ ἐτελεῖτο στὴ Μεγάλη Ἐκκλησία.

πηγή

Διαβάστε και:Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Λήδδας ή Ρωμαίας και ο Άγιος Γερμανός πατριάρχης Κων/λεως

ΕΔΩ

πηγή

Με σεμνές έννοιες κατορθώνεται η αγάπη προς το Θεό

Αν παρακολουθείς τον εαυτό σου και τον δοκιμάζεις, θα δεις ότι οι άρχοντες και τα αφεντικά έχουν εξουσία μόνο του σώματος, όχι και της ψυχής.

Και να το θυμάσαι αυτό πάντοτε. Γι' αυτό, αν διατάζουν φόνους ή τίποτε άτοπα ή άδικα και ψυχοβλαβή, δεν πρέπει να υπακούμε σ' αυτούς και αν μας βασανίζουν ακόμα. Γιατί ο Θεός δημιούργησε την ψυχή ελεύθερη και αυτεξούσια σε όλα όσα κάνει, καλά η κακά.

Η λογική ψυχή φροντίζει με κάθε τρόπο να ξεφύγει από όσα δεν οδηγούν πουθενά, την οίηση, την υπερηφάνεια, την απάτη, το φθόνο, την αρπαγή και τα παρόμοια, όσα δηλαδή είναι έργα δαιμονικά και κακής προαιρέσεως. Όλα κατορθώνονται με επιμέλεια και επίμονη προσοχή και μελέτη από εκείνον τον άνθρωπο, του οποίου η επιθυμία δεν τρέχει στις κακές ηδονές.

Εκείνοι πού ζουν μετρημένη και περιορισμένη ζωή, και από κινδύνους γλιτώνουν, και δεν έχουν ανάγκη από φύλακες. Με το να νικούν την επιθυμία σε όλες τις περιπτώσεις, βρίσκουν το δρόμο προς το Θεό εύκολα. Οι άνθρωποι πού τούς οδηγεί το λογικό, δεν χρειάζεται να μοιράζουν την προσοχή τους σε πολλές συντροφιές, αλλά μόνο στις ωφέλιμες και μάλιστα σ' εκείνες όπου πρυτανεύει το θέλημα του Θεού. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι προχωρούν πάλι στην κατά Θεό ζωή και το αιώνιο φως.

Πρέπει εκείνοι πού επιδιώκουν την ενάρετη και θεοφιλή ζωή, να είναι απαλλαγμένοι από οίηση και κάθε κούφια ματαιοδοξία και να φροντίζουν με όλη τη δύναμη τους να διορθώνουν τη ζωή τους και την εσωτερική τους διάθεση προς το καλύτερο. Επειδή νους πού αγαπά το Θεό και δεν μεταβάλλεται από την καλή κατάστασή του, είναι ανύψωση και δρόμος προς το Θεό.

Άγιος Αντώνιος

Ποιό είναι το ζητούμενο
Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα θελήματά σου, γιατί οπωσδήποτε δεν συμφωνούν με το θέλημα του Θεού· αλλά μάλλον καθώς διδάχθηκες λέγε στην προσευχή σου: «Γενηθήτω το θέλημά Σου εν εμοί». Και σε κάθε πράγμα έτσι να ζητάς από Αυτόν, να γίνει το θέλημά Σου, γιατί ο Θεός θέλει το αγαθό και συμφέρον της ψυχής σου. Ενώ εσύ οπωσδήποτε δεν ζητείς πάντοτε το συμφέρον σου. Πολλές φορές ζήτησα με την προσευχή από το Θεό, να μου γίνει κάτι πού το νόμιζα καλό, και επέμενα παράλογα να το ζητώ βιάζοντας το θέλημα του Θεού, και δεν Σον άφηνα να οικονομήσει Εκείνος ότι γνωρίζει ως συμφέρον δικό μου. Και λοιπόν αφού έλαβα ότι ζήτησα, στενοχωρήθηκα ύστερα πολύ πού δεν είχα ζητήσει μάλλον να γίνει το θέλημα του Θεού. Γιατί δεν μου ήρθε το πράγμα έτσι όπως το νόμιζα.

Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Η φροντίδα του νου
Με μεγάλο αγώνα και κόπο του νου, με σεμνές έννοιες και με συνεχή φροντίδα όλων των καλών κατορθώνεται η αγάπη προς το Θεό, όπως προείπαμε. Και αυτό γιατί ο εχθρός εμποδίζει το νου και δεν τον αφήνει να προσηλώνεται στον θειο έρωτα με τη μνήμη των καλών, αλλά του ερεθίζει την αίσθηση προς τις γήινες επιθυμίες. Γιατί ο θάνατος του εχθρού και η αγχόνη του, μπορούμε να πούμε, είναι όταν ο νους χωρίς περισπασμό ενδιατρίβει στην αγάπη και στη μνήμη του Θεού. Από αυτό μπορεί να γεννηθεί και η ειλικρινής αγάπη του πλησίον· επίσης και η αληθινή απλότητα, η πραότητα, η ταπείνωση, η ακεραιότητα, η αγαθότητα και η προσευχή, και γενικά όλο το πανέμορφο στεφάνι των αρετών, από τη μία και μόνη και πρώτη εντολή, την αγάπη προς το Θεό, αντλεί την τελειότητα. Έχουμε λοιπόν ανάγκη από μεγάλο αγώνα και πόνο κρυφό και εσωτερικό, από έρευνα των λογισμών και γύμναση των εξασθενημένων αισθητηρίων της ψυχής για να διακρίνουν το καλό και το κακό, και από ενδυνάμωση και αναζωπύρωση των καταπονημένων μελών της ψυχής με την επιμελή ύψωση του νου προς το Θεό. Γιατί όταν ο νους μας συνεχώς προσκολλάται με τέτοιο τρόπο στο Θεό, θα γίνει ένα πνεύμα με τον Κύριο, σύμφωνα με το ρητό του Παύλου.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος

πηγή

Νέα αναστάτωση με το πρωτείο στην Ορθοδοξία μετά από δηλώσεις του Μητρ. Ανδριανουπόλεως που ζητάει...υπέρβαση!

Μπορεί να μην εξελέγη Μητροπολίτης Ιωαννίνων προ μηνών παρόλο που ήταν ο εκλεκτός του Φαναρίου, αλλά μετά από λίγο εξελέγη Μητροπολίτης Αδριανουπόλεως. Έγινε και το μάτι του Φαναρίου στην Αθήνα όταν αντικατέστησε τον παραιτηθέντα Μητροπολίτη Περγάμου στη θέση του Διευθυντού του εν Αθήναις Γραφείου Εκπροσωπήσεως του Οικουμενικού Πατριαρχείου.Ο λόγος για τον Αμφιλόχιο Στεργίου, ο οποίος χθες Κυριακή της Σαμαρείτιδος μίλησε για το πρωτείο στην Ορθοδοξία. Χαρακτηρισε μάλιστα χρέος των ορθοδόξων την υπέρβαση "των τοπικιστικών και εθνοτικών κριτηρίων"... Παρομοίασε μάλιστα με τη νΣαμαρείτιδα λέγοντας πως εκείνη "έχει ήδη κάμει την μεγάλην υπέρβασιν, έχει υπερβή περιορισμούς εθνικούς και θρησκευτικούς",,

Συγκεκριμένα ανέφερε μεταξύ άλλων: 

"επειδή η πίστις των ορθοδόξων δεν αποτελεί θεώρημα και ιδέαν, αλλ’ ανιστορείται έργω και λόγω, η Μήτηρ Εκκλησία, επιπεφορτισμένη πρωτευθύνως την ευχαριστιακήν εν Χριστώ συνοχήν των ανά την οικουμένην τοπικών καθ’έκαστα Εκκλησιών και τετιμημένη μετά προνομίων θυσίας και σταυροσχήμου μαρτυρίου, ασκεί μεθ’ ιερότητος και ευαγγελικής λεπτομερείας τα από των ιερών κανόνων και των θεσπισμάτων των αγίων και Οικουμενικών Συνόδων – ως ταύτα μακραιώνως, αυθεντικώς και αγίως ηρμηνεύθησαν – τα πρωτεία της διακονίας, πρωτεία ουχί ασφαλώς, ως λέγεται συνήθως, τιμητικά, αλλά ουσιαστικά.

Γράφει περί του προκειμένου ο αοίδιμος Μητροπολίτης Πατρών Νικόδημος ο Βαλληνδράς: «…το προβάδισμα αυτό της τιμής περιεβλήθη εν συνεχεία με την σημασίαν του κέντρου ενότητος και συμφωνίας (consensus) και συντονισμού και συμπράξεως όλων των ανά την οικουμένην τμημάτων της Ορθοδοξίας∙ (εξ ου και οι τίτλοι «Οικουμενικός Πατριάρχης» και «Οικουμενικόν Πατριαρχείον»∙ τίτλοι πάντως ουχί ψιλοί και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου)». Καί συνεχίζει ο μακαριστός Ιεράρχης: «…αυτά ταύτα τα πρεσβεία τιμής δεν μένουν ξηρόν γράμμα, αλλά προσδίδουν εν τη πράξει (de facto) –και είναι τούτο αναπόφευκτον όσον και απαραίτητον- ουσιαστικόν νόημα και κύρος εις την αρχηγικήν υπόστασιν του Οικουμενικού Πατριάρχου και Πατριαρχείου»[8]. Καί η αρχηγική αυτή υπόστασις της Κωνσταντινουπόλεως είναι ξένη και διάφορος προς την έννοιαν της επιβολής, του ματαιόφρονος ζήλου, της αποξενώσεως, της αποφυγής του μόχθου, της απολαύσεως και εν τέλει της κοσμικής θεωρήσεως των πρωτείων και της αρχηγεσίας. Το πρωτείον της Εκκλησίας των του Χριστού πενήτων είναι η ανάδειξις και η επαναφορά της Σταυροαναστασίμου πνοής της Εκκλησίας πάντοτε και παντού. Η μακρά, επίπονος, κεχαριτωμένη και πολύμορφος εμπειρία των Αγίων Επισκόπων της Βασιλίδος αναδεικνύει το μυστήριον της Καθολικότητος της Εκκλησίας. Μυστήριον συνηρμοσμένον αδιαστάτως μετά της Μεγάλης Εκκλησίας και ταυτόσημον του είναι της. Αυτήν την καθολικότητα, ορθοδόξω λόγω και τρόπω,δεν την συνεδύασε μετ’ αριθμητικής προοπτικής, διά τούτο η Οικουμενική της διάστασις ουδέποτε διεσαλεύθη ούτε και κατά τους δυσχειμέρους χρόνους αυτής. Εξ άλλου, οι σήμερον τιμώμενοι άγιοι διά του βίου και της πολιτείας των απομακρύνουν κάθε σκέψιν κοσμικής θεωρήσεως των εκκλησιαστικών πραγμάτων και επιβεβαιώνουν ότι η δύναμις του Χριστού τελειούται εν τη ασθενεία, καθώς εις το μικρόν κατ’ αριθμόν ποίμνιον εμφυτεύεται και διασώζεται η γνησιότης της Εκκλησίας. Η πολύμοχθος μεν, αλλά πνευματέμφορος συγκρότησις και πορεία της Μεγάλης Εκκλησίας, άνευ της πολιτειακής επιστηρίξεως, επιβεβαιοί την αυθεντικότητά της. Μόνος ασφαλής προήγορος και εγγυητής της ευθυδρομίας της, η Αγιότης της Εκκλησίας, την οποίαν επιχορηγεί και ανανεοί η επιπαφλάζουσα εις αυτήν χάρις του Αγίου Πνεύματος.

Η συνήθης μομφή κατά της Μεγάλης Εκκλησίας ότι απήντλησε την υπεραρχικήν της αξίαν εκ της συναρμογής της και μόνον μετά της Ρωμαικής πολιτείας, αποτελεί μύθευμα και φαντασίαν. Κάθε τι ιδικόν της εδράζεται εις την πίστιν και εξαντλείται εις την Εκκλησίαν. Αυτήν την έννοιαν και αυτήν την σημασίαν έχει η από κοινού μνήμη των Αγίων Επισκόπων της Βασιλίδος σήμερον. Είναι τόσον κήρυγμα προς τους μακράν, όσον και αναβαπτισμός των εγγύς διακόνων της Μητρός Εκκλησίας προς ο,τι άγιον και σωτήριον αύτη ευαγγελίζεται. Είναι η εμφάνειά της εις τον σύγχρονον κόσμον. Η αγία από ετών συνήθεια του ενταύθα προσκυνήματος των οφφικιάλων, δίδει την ευκαιρίαν διά συναίσθησιν της διακονικής ευθύνης ενός εκάστου ημών – από του Πρώτου, του Πατριάρχου, έως του εσχάτου – των μετά αφοσιώσεως υπηρετούντων, κατά κλήσιν Θεού, την υπόθεσιν της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, διά έτι και πλέον και πέραν των μικρών ημετέρων ορίων και δυνατοτήτων παράδοσιν εις το άγιον θέλημα του Θεού. Σήμερον, πέραν των άλλων, καθίσταται επιτακτικόν και επάναγκες χρέος των ορθοδόξων η υπέρβασις των τοπικιστικών και εθνοτικών κριτηρίων, τα οποία ατυχώς απετέλεσαν πολλάκις εν τοις πράγμασι την βάσιν διά την κατίσχυσιν καταστάσεων και πραγμάτων,κυρωθέντων εκ μακροθυμίας και θυσιαστικής εξαντλήσεως της Μητρός Εκκλησίας, χάριν της ειρήνης και της εν Θεώ ενότητος.

Έχει αναδειχθή εκ της μελέτης του παρελθόντος ότι η επικέντρωσις του ενδιαφέροντος του εκκλησιαστικού σώματος εις δευτερευούσας πτυχάς της ζωής του και η παραθεώρησις της εκκλησιολογίας, η οποία εδράζεται εις την αληθή και ορθόδοξον πίστιν, ουδόλως ωφέλησεν αυτό, αλλ’ αντιθέτως επεσκίασεν άνευ λόγου την ομοθυμαδόν και επί το αυτό πορείαν των τοπικών Εκκλησιών, προς την αληθινήν και μόνην Οδόν, τον Ιησούν Χριστόν. Ήλθεν η ώρα διά την αναστολήν και διόρθωσιν των εσφαλμένων και την ανάδειξιν των ορθών και παραδεδομένων"

πηγή