ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ ΤΗΣ ΒΗΘΑΝΙΑΣ

  Ἡ ἱστορία τοῦ Μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ μοιάζει μέ τά παθήματα τοῦ Προμηθέα Δεσμώτη. Πάντα ἐκεῖ ἀσάλευτη καί ἀλυσοδεμένη στούς θρυλικούς βράχους τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς ὑπομένει τό φριχτό μαρτύριο τῆς πρόσκαιρης σιωπῆς ἐνωτιζόμενη τήν φωνή τῶν Προφητῶν τῆς Ρωμηοσύνης τῶν αἰώνων τῶν ἀλλοτινῶν γιά τά ἐπινίκια τῶν ἐπερχομένων ἡμερῶν. Οἱ χιλιετίες τοῦ ἑλληνισμοῦ, οἱ αἰῶνες τοῦ Χριστιανισμοῦ, τά μεγαλειώδη θέατρα καί τά μεγαλοπρεπῆ στάδια τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τά σεβάσματα τῶν θεῶν τοῦ καιροῦ τῆς ἀγνωσίας, οἱ ναοί τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στούς χρόνους τῆς Ἀποκαλύψεως καί τῆς Χάριτος, τά μοναστικά καθιδρύματα τῆς Ὀρθόδοξης πνευματικότητος καί τοῦ ὑψηλοῦ πολιτισμοῦ τῆς ὑπερχιλιετοῦς αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας, ἡ ἀξιοθαύμαστη ἀπαντοχή τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας στούς σκοτεινούς χρόνους τῆς σκλαβιᾶς, ἡ βίαιη καί ἀπάνθρωπη ἐκδίωξη τῶν ἑλλήνων ἀπό τίς πανάρχαιες ἐστίες τους ἀπό τόν Ἀνατολίτη κατακτητή μέ τήν καταφανή συνενοχή τῶν Χριστιανῶν συμμάχων μας τῆς Εὐρώπης ἀποτελοῦν ἀνδιαμφισβήτητες μαρτυρίες καί μεμαρτυρημένα μαρτύρια γιά τόν Προμηθέα Δεσμώτη ἑλληνισμό τῆς Μικρασίας. Γόνος τούτης τῆς πονεμένης γῆς τῆς Ἰωνίας ἦταν καί ὁ μικρός Γιαννάκης, ὁ μετέπειτα γνωστός στήν ὑπ’ οὐρανόν Γέροντας Θεοδόσιος τῆς Βηθανίας, ὁ ὁποῖος μετά παρησσίας πολλῆς, θά ‘λεγε σέ ὁρισμένους σύγχρονους βλάσφημους μινίστρους καί ἀδίστακτους παραχαράκτες τῆς ἱστορίας τοῦ Μικρασιατικοῦ ἑλληνισμοῦ γιά τήν ἠγαπημένη του Σμύρνη χρησιμοποιώντας τά λόγια τοῦ ποιητοῦ: « Ἤθελα, πρίν μές στ’ ἄπειρο σιωπήσω στό αἰώνιο φῶς δύο στίχων νά σέ κλείσω. Κί ὅταν οἱ αἰῶνες πού ἔρχονται ἀλλοιοῦν καί μηδενίζουν τά ὅσα βλέπεις μπρός σου, φύλακες μπρός στόν ἥλιο νά φρουροῦν δύο στίχοι μου τόν τάφο τό δικό σου». Τόν Αὔγουστο τοῦ 1922 τό ὅμορφο λιμάνι τῆς ἑλληνίδος Σμύρνης ἀπό πύλη ἐμπορίου καί ἀναψυχῆς τῆς Μικρασίας μεταποιήθηκε σέ θύρα θανάτου φοβεροῦ τῶν ἑλλήνων Μικρασιατῶν. Πορφύρωσαν τά ὕδατα τοῦ ἔνδοξου λιμένα καί ἔγιναν σάβανο ἐρυθρό γιά τά ματωμένα σώματα τῶν ἑλλήνων χριστιανῶν πού προσμένουν ἀπό τότε τήν κοινή ἀνάσταση.

          Στίς 7 Ἰανουαρίου τοῦ 1913 γιά ἄλλη μιά φορά οἱ καμπάνες τῆς ὑπ’ οὐρανόν Ὀρθοδοξίας ἀνεγγέλλουν τήν Σύναξη τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Καί ἐκεῖ στήν γῆ τῆς Ἰωνίας καί στό θρυλικό προάστειο τῆς Σμύρνης, τόν Μπουρνόβα,  ἐκείνη τήν ἅγια ἡμέρα ἀντικρύζει τό φῶς τοῦ ἡλίου τό δεύτερο ἀπό τά τρία τέκνα τοῦ Κωνσταντίνου καί τῆς Ἀγγελικῆς Μάκου, ὁ ἐπονομασθείς, κατά τήν βάπτισή του, Ἰωάννης. Καί ἡ ἡμέρα τῆς γεννήσεώς του καθῶς καί τό ὄνομα πού ἔλαβε δέν ἦταν τυχαία ἀφοῦ ὁ Μέγας  Ἡγήτωρ τοῦ μοναχικοῦ Τάγματος τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ Τίμιος Πρόδρομος, θά τόν καλέσει, ὅταν ὁ χρόνος πληρωθεῖ, πρός συνάντησή του στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου. Κατά τήν ὥρα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος τοῦ μικροῦ Ἰωάννου σχηματίσθηκε μέσα στήν κολυμβήθρα μέ τό ἡγιασμένο ἔλαιο τό σημεῖο τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Τό ἴδιο σημεῖο εἶδαν οἱ ἐκκλησιαζόμενοι στήν πλάτη τοῦ νεοφώτιστου, ὅταν ὁ ἱερέας παρέδωσε τό παιδί στά χέρια τῆς ἀναδόχου. Ἦταν λοιπόν ὁλοφάνερο ὅτι καί γιά τόν μικρό Ἰωάννη ἴσχυε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πρός τόν θρηνητικότερο  τῶν Προφητῶν Ἱερεμία: « Πρό τοῦ με πλάσαι σε ἐν κοιλίᾳ ἐπίσταμαί σε καί πρό τοῦ σε ἐξελθεῖν ἐκ μῆτρας ἠγίακά σε, προφήτην εἰς ἔθνη τέθεικά σε».  Ἡ εὐλαβέστατη μητέρα του, Ἀγγελική, καί ὁ ταπεινός λευΐτης τοῦ Μπουρνόβα, π. Δημήτριος, ἦταν οἱ πρώτοι του μυσταγωγοί στήν κατά Χριστόν ζωή καί πολιτεία. Τά ἀντηχήματα τῶν μικρασιατικῶν αἰώνων, τῶν πεπληρωμένων φέγγος ἑλληνορθόδοξο, τ’ ἄκουσε ὁ μικρός Ἰωάννης στίς λιθόστροτες αὐλές τῆς ὁμορφοκκλησιᾶς τοῦ Μπουρνόβα. Καί μέ τήν μελωδική φωνή πού ὁ Δημιουργός τοῦ χάρισε, ἔμαθε νά μελωδεῖ σέ ὕφος μελιχρό καί μελλίρυτο τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων του. Ὅμως ὁ μικρός Σμυρνιός, Ἰωάννης πρόκειται νά ὑπηρετήσει τόν Δεσπότη Χριστό ἀπό ὄρους ὑψηλοῦ. Διά τοῦτο καί οἱ δοκιμασίες του θά ἦταν ἀνάλογες τῆς  ἐπερχομένης μεγαλειώδους διακονίας του, γιά νά εὑρεθεῖ δόκιμος καί ἀντάξιος. Σέ ἡλικία πέντε ἐτῶν πεθαίνει ἡ ἠγαπημένη μητέρα του, Ἀγγελική, καί μετά ἀπό λίγο καιρό καί ὁ ἀκούραστος προστάτης τῆς οἰκογενείας του, ὁ πατέρας του, Κωνσταντίνος. Τά τρία ὀρφανά τά ἀναλαμβάνει πλέον ἡ ἀδελφή τοῦ πατέρα του, Ἀγγελική, ἡ ὁποία μέ περισσή ἀγάπη τά φροντίζει. Ὅμως στά τέλη τοῦ Αὐγούστου τοῦ 1922  ἀπό τά ὕψη τοῦ ὄρους Πάγου ἐσάλπισε ὁ ἄγγελος τῆς καλλίστης Σμύρνης καί μιά βοή θανάτου ἀπλώθηκε ὑπεράνω τῆς ἔνδοξης πόλεως πού ὁ Συναξαριστής τῶν ἐσχάτων ἔμελλε νά τήν ἀποκαλέσει καί πόλη μαρτυρική. Τότε ἦταν πού ἄκουσαν καί πάλι ὁ λαός καί ὁ μαρτυρικός ἐκεῖνος ἐπίσκοπος Σμύρνης, ἅγιος Χρυσόστομος, τόν λόγο τῆς Ἀποκαλύψεως ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν νά κατέρχεται ἀπό τοῦ ὄρους:«Μηδέν φοβοῦ ἅ μέλεις παθεῖν. Ἰδού δή μέλλει βαλεῖν ὁ διάβολος ἐξ ὑμῶν εἰς φυλακήν, ἵνα πειρασθῆτε καί ἔξετε θλῖψιν ἡμέρας δέκα. Γίνου πιστός ἄχρι θανάτου καί δώσω σοι τόν στέφανον τῆς ζωῆς». Ἡ μεγάλη ἁμαρτία τοῦ Γένους μας, ἡ διχόνοια καί ἡ ἀπροκάλυπτη προδοσία τῶν δήθεν συμμάχων μας τῆς χριστιανικῆς Εὐρώπης παρέδωσαν τήν ἐξάκουστη Μικρασία στό κεμαλικό ἀσκέρι τοῦ θανάτου, τῆς βαρβαρότητας καί τοῦ ὀλέθρου. Στήν ἀντάρα τῆς καταστροφῆς προλαβαίνει ὁ μικρός Ἰωάννης καί ἐπιβιβάζεται σ΄ ἕνα πλοῖο τό ὁποῖο τόν παίρνει γιά πάντα μακρυά ἀπό τήν γενέθλιο γῆ τῆς Ἰωνίας. Ἔτσι πλέον πορεύεται ἄρμενος καί ποντοπόρος στό ἑλληνικό ἀρχιπέλαγος καί στήν θάλασσα τῆς προσφυγιᾶς, ἔχοντας ὁδηγό καί συνοδίτη τόν ἀφέντη Χριστό καί τήν Κυρά τήν Παναγιά. Τό καράβι ἀφήνει τούς πρόσφυγες στόν Πειραιᾶ καί ὁ μικρός Ἰωάννης μαζί μέ τήν θεία του, Ἀγγελική, καταλύουν σ’ ἕνα ἐργαστάσιο στήν ὁδό Πατησίων, κοντά στό Ἱ. Ναό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ. Τοῦτος ὁ ἱερός ναός μαζί μέ τίς ἱερές Μονές Ἁγ. Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου Λυκόβρυσης καί Παναγίας Κερατέας ἔγιναν τά ἀσφαλῆ καταφύγιά του στούς δύσκολους χρόνους τῆς ὀρφάνιας καί τῆς προσφυγιᾶς. Σ’ αὐτές τίς αὐλές τοῦ Κυρίου αὔξησε τά τάλαντα τοῦ Θεοῦ ὁ Ἰωάννης καί ἀκόμα περισσότερο ἔμαθε νά εἶναι φιλόθεος, φιλάγιος, φιλάνθρωπος, φιλακόλουθος καί ἀσκητικός. Παράλληλα φοίτησε στό δημοτικό σχολεῖο χωρίς νά παραλείπει τήν μελέτη τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν βίων τῶν ἁγίων. Ἐκεῖνος ὅμως ὁ βίος πού τόν συγκλόνισε ἰδιαίτερα ἦταν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου. Καί ἡ ἀγνή ψυχή του ἄκουσε τούς ἠδύλαλους φθόγγους τῆς θαυμαστῆς βιοτῆς τοῦ Καλυβίτου ἀσκητοῦ καί θέλησε νά τόν ἀκολουθήσει. Τότε ἡ οὐράνια ἔλξη μετεβλήθη σέ πύρινη προσευχή πού μεταποιήθηκε σέ πυρίμαχη ἀπόφαση ἐξόδου ἀπό τόν κόσμο καί εἰσόδου στό μέγα στάδιο τῆς μοναχικῆς ζωῆς καί πολιτείας. Στό σεργιάνι του στούς μοναστικούς τόπους τῆς Ἀττικῆς εἶχε ἀκούσει γιά τήν ὁσία βιοτή καί τό προορατικό χάρισμα τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγ. Μάρκου Χίου, γέροντος Γαβριήλ. Ἔτσι σέ ἡλικία 13 ἐτῶν καί χωρίς νά ἀνακοινώσει τίποτε στήν θεία του, Ἀγγελική, καταπλέει στό λιμάνι τῆς Χίου καί μετά τίς σχετικές πληροφορίες καί ἐξηγήσεις ἐντάσσεται ὡς δόκιμος στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Μάρκου, ὅπου παραμένει γιά τρεῖς μῆνες ἐν ὑπακοῇ καί προθυμίᾳ πολλῇ. Ὅμως μετά τήν παρέλευση τοῦ χρόνου αὐτοῦ ὁ Γέροντας Γαβριήλ καλεῖ τόν Ἰωάννη καί τοῦ ἀνακοινώνει ὅτι ἀπό Θεοῦ ἔλαβε τήν πληροφορία ὅτι ὁ τόπος τῆς μοναχικῆς του ἀσκήσεως καί βιοτῆς δέν εἶναι ἡ Χίος ἀλλά ἡ Ἁγία Γῆ τῆς Παλαιστίνης. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης ἐπιστρέφει καί πάλι στήν Ἀθῆνα ὅπου μέχρι τά 18 του ἔτη συνεχίζει νά περιέρχεται ὡς ἔλαφος διψῶσα τά πνευματικά καταφύγια τῆς Ἀττικῆς ἐργαζόμενος παράλληλα καί ἀναμένοντας τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Προσφιλής του προορισμός ἦταν ἡ Ἐξαρχία τοῦ Παναγίου Τάφου στήν Πλάκα. Εἶχε καταθέσει τόν πόθο του στόν Ἔξαρχο τοῦ Παναγίου Τάφου, Ἀρχιμ. Βενέδικτο, τόν μετέπειτα Πατριάρχη Ἱεροσολύμων καί ἐκεῖνος διά τοῦ εὑρισκομένου στήν Ἀθήνα Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Ἁγίου Θεοδοσίου, π. Θεοδοσίου, καί τοῦ κ. Ἰωάννου Μυρσιάδη μετέπειτα Ἐπισκόπου Ναζαρέτ, Ἰσιδώρου, τοῦ ἐξασφάλισε τήν ἄδεια παραμονῆς ἀπό τήν Ἀγγλική Διοίκηση τῆς Παλαιστίνης. Ἔτσι λοιπόν τό 1932 μέ τήν συνοδεία τοῦ Ἀρχιμ. Εὐγενίου καί τοῦ κ. Μυρσιάδη καί σέ ἡλικία 18 ἐτῶν κατέρχεται στήν Ἁγία Γῆ τῆς Παλαιστίνης καταπλέοντας στό λιμάνι τῆς Γιάφφας. Στίς 4 Αὐγούστου 1932 ἔνδακρυς εἰσέρχεται στήν Ἁγία Πόλη Ἱερουσαλήμ. Μετά ἀπό παραμονή τριῶν ἡμερῶν στό Πατριαρχικό Μοναστήρι τῶν Ἁγ. Κωνσταντίνου καί Ἑλένης εἰσέρχεται στό Πατριαρχικό Γραφεῖο ὅπου συναντᾶται μέ τόν Τοποτηρητή τοῦ χηρεύοντος Πατριαρχικοῦ Θρόνου τῶν Ἱεροσολύμων Ἀρχιεπίσκοπο Πτολεμαῒδος, Κελαδίωνα. Μέ ἁπλότητα ὁ Ἰωάννης καταθέτει τήν ἐπιθυμία του στόν Τοποτηρητή καί ἐκεῖνος πατρικῶς τοῦ περιγράφει τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τῆς μοναχικῆς ζωῆς. Ὁ Ἰωάννης διαβεβαιώνει τόν Τοποτηρητή ὅτι γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἔτοιμος νά τά ὑπομείνει ὅλα καί ἐκεῖνος τοῦ δίδει τήν εὐχή του καί τόν ἀποστέλει ὡς δόκιμο μοναχό στό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γερασίμου τοῦ Ἰορδανίτη. Ἔτσι ὁ Ἰωάννης «ἀγαλλομένῳ ποδί» στίς 7 Αὐγούστου 1932 εἰσέρχεται στήν ἱερή Μάνδρα τοῦ Ἀββᾶ Γερασίμου ὅπου ἡ Ἀδελφότης τόν περιβάλλει μέ περισσή ἀγάπη καί φροντίδα. Τοῦ ἀναθέτουν τά διακονήματα τῆς σίτησης δύο ἁγίων ἀσκητῶν πού ἀσκοῦνταν στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου καί τοῦ κανδηλανάπτου τοῦ Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἡ προθυμία καί ἡ ὑπακοή του ἦταν αὐτές πού ὁδήγησαν τήν Ἀδελφότητα στήν ἀπόφαση τῆς ρασοφορίας τοῦ Ἰωάννου στίς 26 Ὀκτωβρίου 1933 κατά τήν Ἀγρυπνία τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου. Ἀπό τότε ὁ ρασοφόρος Ἰωάννης ἀκόμη περισσότερο ἀναλώνεται σέ κόπους ἀσκητικούς, σέ προσευχές παννύχιες καί δεήσεις ἐκτενεῖς. Οἱ πειρασμοί πληθαίνουν μά ἐκεῖνος ὑπό τήν  κραταιά προστασία τῆς ὑπακοῆς πρός τόν Καθηγούμενο καί τήν Ἀδελφότητα ἀνεβαίνει διαρκῶς τήν κλίμακα τῶν ἐνθέων ἀρετῶν. Ὅμως ἡ ὑγρασία τῆς περιοχῆς πλήττει τήν ἀσθενική κράση τοῦ ρασοφόρου Ἰωάννου, ὁ ὁποῖος κατόπιν εἰσηγήσεως τοῦ Καθηγουμένου καί εὐλογίας τοῦ Τοποτηρητοῦ τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου μετατίθεται στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως καί ἐντάσεται στήν συνοδεία τοῦ Σκευοφύλακα, Γέροντος Κυριακοῦ. Έκεῖ ἀναλαμβάνει τό διακόνημα τοῦ κανδηλανάπτου καί τοῦ φύλακα τοῦ Παναγίου Τάφου. Ἤδη τόν σεπτό Θρόνο τῆς Ἁγίας Πόλεως τῶν Ἱεροσολύμων κλεῒζει ὁ Πατριάρχης Τιμόθεος ὁ Α´ ὁ ὁποῖος γνωρίζει τήν ἀρετή τοῦ ρασοφόρου Ἰωάννου καί ἀποφασίζει τήν μοναχική του κουρά τήν ὁποία τελεῖ ὁ ἴδιος στίς 24 Αὐγούστου 1937 καί τοῦ δίδει τό ὄνομα Θεοδόσιος. Στίς 3 Μαρτίου 1941 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀσκάλωνος, Βασίλειος, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριάρχου, χειροτονεῖ τόν π.Θεοδόσιο στόν Πανάγιο Τάφο Διάκονο καί στίς 26 Ὀκτωβρίου Πρεσβύτερο. Ὁ Πατριάρχης Τιμόθεος ἀγαποῦσε ἰδιαιτέρως τόν π. Θεοδόσιο γιά τήν ἀρετή του καί τήν ἀφοσίωσή του στά Πανάγια Προσκυνήματα, γι’ αὐτό καί τόν τοποθετοῦσε ὡς μέλος τῆς συνοδείας του σέ ποιμαντικές περιοδείες καί ἐκκλησιαστικές ἀποστολές. Ὅταν κατά τήν διάρκεια τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου ἡ ἐξόριστη κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος ὑπό τόν Βασιλέα Γεώργιο καί ἑλληνικά στρατεύματα βρέθηκαν στήν Μέση Ἀνατολή ὁ π. Θεοδόσιος, κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριάρχου, ἀναλαμβάνει μετά προθυμίας καί ἐπιτελεῖ μετά θερμοῦ ζήλου τά καθήκοντα τοῦ στρατιωτικοῦ ἱερέως θεραπεύοντας τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν στρατιωτῶν. Δέν παύει παράλληλα νά ἐπιτελεῖ τά ἐφημεριακά του καθήκοντα στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως. Στίς 28 Ἰουλίου τοῦ 1946 λαμβάνει τό Μέγα καί Ἀγγελικό Σχῆμα στήν ἐξάκουστη Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα καί στήν συνέχειᾳ κατόπιν ἐντολῆς τοῦ Πατριαρχείου διορίζεται Ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Λαζάρου, Μάρθας καί Μαρίας τῆς Βηθανίας. Τό Μοναστήρι τότε ἦταν μικρό καί ἐγκαταλελειμμένο. Ὅμως ἡ Θεία Πρόνοια ἐπεφύλαξε στόν Γέροντα Θεοδόσιο νά ἀναδειχθεῖ ὁ νέος κτίτορας τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Καθιδρύματος τῆς Ἁγίας Γῆς καί ὁ συνετός ἡγήτορας τοῦ νεοθαλοῦς αὐτοῦ πνευματικοῦ  Παραδείσου τῶν ἀφιερωμένων εἰς τόν Χριστόν παρθένων. Σέ σύντομο χρονικό διάστημα ἀνεγείρεται ἡ πτέρυγα τῶν κελλιῶν, ὁ ξενῶνας καί τό καμπαναριό. Καλλωπίζεται τό Καθολικό τῆς Μονῆς,  στό ὁποῖο βρίσκεται ἡ πέτρα πού κατά τήν παράδοση ἐκάθισε ὁ Κύριος γιά νά ξεκουραστεῖ ἐρχόμενος νά ἀναστήσει τόν νεκρό Λάζαρο. Ἐπίσης ὁ Γέροντας φρόντισε καί γιά τήν συντήρηση τοῦ τάφου τοῦ Ἁγίου Λαζάρου πάνω ἀπό τόν ὁποῖο ἔχτισε διώροφο Ναό πρός τιμήν τῆς Παναγίας τῆς Μυρτιδιώτισσας καί τοῦ Ἁγίου Λαζάρου. Σημαντική ἦταν καί ἡ γνωριμία τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου μέ τόν Βασιλιά τῆς Ἰορδανίας Ἀβδουλάχ τόν Α,´ ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε σέ μία τελετή στά Ἱεροσόλυμα τό 1938. Ὁ Βασιλιάς ἐντυπωσιάσθηκε ἀπό τήν σύνεση, τήν εὐστροφία καί τήν ἀνωτερότητα τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου καί ἔκτοτε τούς συνέδεσε μιά ἱσχυρή φιλία. Ὁ Ἀβδουλάχ ἀποζητοῦσε τήν ἐπικοινωνία μέ τόν Γέροντα καί πάντοτε εὕρισκε εὐκαιρίες νά τόν συναντᾶ. Ἔτσι καί ἔγινε καί στίς 20 Ἰουλίου τοῦ 1951. Ὁ Ἰορδανός Μονάρχης ζήτησε ἀπό τόν Γέροντα νά τόν συνοδεύσει στό Τέμενος τοῦ Ὀμάρ καί ἐκεῖνος παρ’ ὅλη την δυσκολία του ὡς πρός τόν τόπο προορισμοῦ τόν ἀκολούθησε. Στήν συνοδεία τοῦ Βασιλιᾶ ἦταν καί ὁ ἐγγονός του, ὁ μετέπειτα Βασιλιάς τῆς Ἰορδανίας, Χουσεῒν. Κατά τήν ὥρα ὅμως που εἰσέρχονταν ὁ Βασιλιάς στό Τέμενος δέχεται δολοφονική ἐπίθεση καί πέφτει νεκρός στά χέρια τῶν φρουρῶν του. Ἀμέσως ὁ Γέροντας Θεοδόσιος ἀντιλαμβάνεται ὅτι στόχος θά γίνει καί ὁ ἐγγονός τοῦ Βασιλιᾶ, ὁ μικρός Χουσεῒν, τόν ὁποίο ἀρπάζει στά χέρια του καί τόν φυγαδεύει μακρυά ἀπό τό Τέμενος σέ ἀσφαλές μέρος. Ξυπόλυτος καθώς ἦταν τρέχει στόν Πανίερο Ναό τῆς Ἀναστάσεως καί εἰδοποιεῖ νά κλείσουν τίς μεγάλες θύρες τοῦ Ναοῦ. Στήν συνέχεια ὁδεύει στό Πατριαρχεῖο, ἐνημερώνει τόν Πατριάρχη καί ἐντός ὁλίγου οἱ καμπάνες σημαίνουν προκειμένου οἱ Ἐκκλησίες καί τά Μοναστήρια νά κλείσουν τίς θύρες. Ἀπό τό μεγάλο Τέμενος τοῦ Ὀμάρ ὁ μουσουλμανικός ὄχλος ξεχύθηκε στούς δρόμους τῆς Ἁγίας Πόλεως καταστρέφοντας ὅ,τι εὕρισκε μπροστά του. Ἕνα ἄλλο σημαντικό γεγονός στήν ζωή τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου ἦταν ἡ συμμετοχή του στήν ἐπίσημη ἀντιπροσωπεία τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἡ ὁποία παρέλαβε, μετά ἀπό σχετικές διαβουλεύσεις μέ τό Βατικανό, τό ἄφθορο λείψανο τοῦ ὁσίου Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου καί τό μετέφερε στήν ὁμώνυμη Λαύρα του στήν γῆ τῆς Παλαιστίνης. Ἡ ἀντιπροσωπεία κατέφθασε στήν Βενετία τό 1965 καί μετέφερε μαζί της ὀρθόδοξα ἄμφια γιά νά ἀντικαταστήσει τά λατινικά μέ τά ὁποία οἱ Λατίνοι εἶχαν ἐνδύσει τόν ὅσιο Σάββα. Στή θέα τοῦ σκηνώματος τοῦ ὁσίου μέ τά ἄμφια αὐτά ὁ Γέροντας λυπήθηκε σφόδρα καί προσευχόμενος ἐσωτερικά ἀναρωτήθηκε πώς θά ἀνοίξουν τά χέρια τοῦ ὁσίου τά ὁποία ἦταν σταυρωειδῶς τοποθετημένα ἐπί τοῦ στήθους χωρίς νά προξενήσουν καταστροφή στό τίμιο λείψανο. Καί ὥ τοῦ θαύματος ἀμέσως ὁ ὅσιος Σάββας ἀνοίγει τά χέρια του καί ἀπό τό συγκλονιστικό γεγονός πέφτει λιπόθυμος ὁ Γέροντας. Κατόπιν ὁ Γέροντας Θεοδόσιος καί ὁ Καθηγούμενος τῆς Λαύρας τοῦ Ἁγίου Σάββα, Γέροντας Σεραφείμ, ἐνέδυσαν τό σκῆνος τοῦ ὁσίου μέ τά ὀρθόδοξα ἄμφια καί οἱ Λατίνοι τό τοποθέτησαν μέ τιμές σέ μία γόνδολα γιά νά περάσει γιά τελευταία φορά ἀπό τά κανάλια τῆς Βενετίας. Τότε τά περιστέρια τῆς πλατείας τοῦ Ἁγίου Μάρκου σάν νά ἦταν καθοδηγούμενα σηκώθηκαν εὐθύς καί πέρασαν τιμητικά τό ἕνα πίσω ἀπό τό ἄλλο πάνω ἀπό τήν γόνδολα πού μετέφερε τό ἡγιασμένο λείψανο τοῦ Ἁγίου Σάββα. Ὅσο ὁ Γέροντας ξανοίγονταν στό μέγα πέλαγος τῆς ἐνθέου ταπεινώσεως. τόσο ὁ Κύριος τόν ἀνεδείκνυε ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Ἐπανειλλημμένως ὁ Βασιλικός Οἶκος τῆς Ἰορδανίας τίμησε μέ ὑψηλά παράσημα τόν Γέροντα γιά τήν γενναία διάσωση τοῦ Βασιλιᾶ Χουσεῒν. Τό Πατριαρχεῖο τόν προήγαγε κατά σειρά σέ Πρωτοσύγκελλο καί Ἀρχιμανδρίτη καί στήν συνέχεια τόν διόρισε μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τῆς Σχολικῆς Ἐφορίας καί τῆς ἐπιτροπῆς ἐπιθεωρήσεως τῶν ἡγουμενειῶν καί Ἐκκλησιῶν. Μέ συστολή, ταπείνωση, ἀλλά καί εὐχαριστία ἀρνήθηκε τήν πρόταση πού τοῦ ἔκανε ὁ Πατριάρχης Διόδωρος καί ἡ περί Αὐτόν Ἱερά Σύνοδος γιά προαγωγή του σέ Ἀρχιερέα. Ὀνομάσθηκε ὅμως παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μέγας τοῦ Θρόνου καί Μιτροφόρος γιά τήν τεράστια προσφορά του στήν Σιωνίτιδα Ἐκκλησία. Ὅμως ἡ ὥρα τῆς ἐξόδου τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου ἀπό τά γήινα καί φθαρτά πρός τά οὐράνια καί ἄφθιτα πλησίαζε. Στίς 9 Δεκεμβρίου τοῦ 1990 ὁ Γέροντας παθαίνει ἀνακοπή τῆς καρδιᾶς στήν αὐλή τῆς Μονῆς. Σέ λίγο ὅμως ἐπανῆλθε καί διηγεῖται ὅτι εἶδε ἕναν ἐπίσκοπο συνοδευόμενο ἀπό δύο φωτεινές γυναῖκες πού σίγουρα ἦταν ὁ Ἅγιος Λάζαρος καί οἱ ἀδελφές του Μάρθα καί Μαρία. Στίς 27 Αὐγούστου 1991 ὁ Γέροντας γιά δεύτερη φορά παθαίνει σοβαρό καρδιακό ἐπεισόδιο καί ἐνώ τόν μετέφεραν στό νοσοκομεῖο στήν Γεθσημανῆ κατέναντι τοῦ τάφου τῆς Κυρίας Θεοτόκου, ὁ Γέροντας Θεοδόσιος παρέδωσε τήν μακαρία του ψυχή εἰς χεῖρας Θεοῦ.

          Ἔτσι λοιπόν ὁ μακαριστός Γέροντας Θεοδόσιος πορεύθηκε τήν ὁδό τῶν ἁγίων ἀπό τότε πού ἦταν μικρό παιδί στήν πονεμένη γῆ τῆς Ἰωνίας καί ἡ καθαρή του καρδιά ἀφουγκράσθηκε τούς ὁρισμούς τοῦ Θεοῦ γιά τά ἐπερχόμενα. Ἀνάλαβε μετά προθυμίας τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὑπέμεινε μετά καρτερίας τους πειρασμούς καί τίς θλίψεις, ἀσκήθηκε μετά ζήλου στήν ἀδιάκριτη ὑπακοή, συμφιλιώθηκε μέ τόν Κύριο διά τῆς ἁγίας μετανοίας, ἀνέβηκε σεμνοπρεπῶς τήν νοητή κλίμακα τῶν ἐνθέων ἀρετῶν, ἐνεδύθηκε τήν ὑψοποιό ταπείνωση, φίμωσε τά θράση τῶν παθῶν μέ τήν ὀξεία μάχαιρα τῆς μακαρίας ἀοργησίας. Ὡς γνήσιος μιμητής τῆς ὀρθοδόξου πολιτείας τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας πορεύθηκε στούς θεοσεβεῖς βηματισμούς τους στηλιτεύοντας τίς κακοδοξίες τῆς αἰρετικῆς Δύσης, συνιστώντας προσοχή καί ἐγρήγορση προσφέροντας ὅμως ἀδιακρίτως τήν ὑλική καί πνευματική του συνδρομή σ’ ὅλους ἐκείνους τούς χριστιανούς, μουσουλμάνους καί ἐβραίους πού θά κατέφευγαν στά φιλάνθρωπα αἰσθήματά του. Ὁ Γέροντας ἦταν ἀληθῶς ποταμός φιλανθρωπίας καί κρήνη ἐλέους πρός πάντας ἀνεξαιρέτως.Ἐκείνο ὅμως πού κατέφλεγε τήν καθαρά του καρδία ἦταν ἡ ἐπάνδρωση τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων καί ἡ ἀκώλυτως συνέχιση τῆς διακονίας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους στούς τόπους οὕ ἔστησαν οἱ πανάχραντοι πόδες τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐπιθυμοῦσε σφόδρα οἱ εἰρηνοποιοί ἀκροφύλακες τοῦ Παναγίου Τάφου καί μυστικοί θεωροί τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου τῆς σωτηρίας τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων  νά αὐξάνονται ἀριθμητικά καί νά ἀνέρχονται πνευματικά.

Σάν τό φῶς τῆς ἀστραπῆς λοιπόν  ἐξήστραψε ὁ ὁσιακός βίος τοῦ Γέροντος Θεοδοσίου στό μέγα κλίτος τοῦ παλαιφάτου ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων καί τώρα ἀπό τά οὐράνια σκηνώματα «ἔνθα ὁ τῶν ἑορταζόντων ἦχος ὁ ἀκατάπαυστος καί ἡ ἀπέραντος ἡδονή τῶν καθορώντων τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου τό κάλλος τό ἄρρητον» θά ἱκετεύει ὑπέρ ἐνισχύσεως καί διαφυλάξεως τοῦ Πατριάρχου καί τῆς Ἁγιοταφιτικῆς Ἀδελφότητος καί ὑπέρ τῆς ἀκυμάντου πορείας τοῦ ἑλληνορθοδόξου Πατριαρχείου τῶν Ἱεροσολύμων, γιά νά βεβαιώνει μέχρι τερμάτων αἰῶνος τούς ἐγγύς καί τούς μακράν ὅτι « Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».  

Αρχ.Ιερεμία Γεωργαλή

Κατευθυνθήτω η προσευχή μου...

Κατευθυνθήτω η προσευχή μου...

 

Η προσφορά του θυμιάματος

Τό θυμίαμα στη λατρεία του Θεού εχρησιμοποιείτο και από τους Εβραίους και άπό τους ειδωλολάτρες.Ήταν δείγμα αναγνώρισης της υπερέχουσας αξίας του Θεοϋ, ήταν σύμβολο υποταγής και αφοσίωσης.Στήν Παλαιά Διαθήκη έχουμε την περιγραφή του και το μείγμα από το όποίο άπετελείτο. Συγκεκριμένα,στο Εξόδου 30,34-38 ό Θεός δίδει εντολή να αποτελείται το θυμίαμα από 4 συστατικά στοιχεία, από στακτή,όνυχα,χαλβάνη και λίβανο.Γι' αυτό και οι έννοιες «θυμίαμα» (ή μοσχοθυμίαμα) και «λιβάνι» δεν ταυτίζονται.Το λιβάνι είναι ένα από τα στοιχεία από τα όποια απαρτίζεται το θυμίαμα.Στά χρόνια του Κυρίου το εβραϊκό θυμίαμα άπετελείτο από 13 άρωματώδη στοιχεία.όπως μαρτυρεί ό Ίώσηπος. Η Σκηνή του Μαρτυρίου περιείχεν,εκτός των άλλων,και το «χρυσούν θυμιατήριον», μέσα στο οποίον έκαιαν κάρβουνα και ό Ιερέας πετούσε αρκετό θυμίαμα και έπειτα γονάτιζε και προσευχόταν στον Θεό.Στό ναό του Σολομώντος υπήρχε το θυσιαστήριο του θυμιάματος,στο όποιο εθυμίαζε κάθε ήμερα ένας Ιερεύς.Ό Ιερεύς δε,πού του έπεφτε ό κλήρος να θυμιάσει,εθεωρείτο ότι αξιωνόταν μεγάλης τιμής από τον Θεό.Τούτο συνέβη και με τον Ζαχαρία, πατέρα του τιμίου Προδρόμου,πού κατά την ώρα του θυμιάματος δέχθηκε από τον Αγγελο την πληροφορία ότι θα γεννήσει σ' αυτή την προχωρημένη ηλικία και με τη γυναίκα του στείρα τον Βαπτιστή. Ή ώρα του θυμιάματος στους Εβραίους ήταν συγκλονιστική για τους συμβολισμούς της. Και οι ειδωλολάτρες χρησιμοποιούσαν θυμίαμα στη λατρεία τους, όπως οι αρχαίοι Έλληνες, οι Αιγύπτιοι, οι Φοίνικες, οι Άσσύριοι, οι Βαβυλώνιοι κλπ. Σάς υπενθυμίζω τις περιπτώσεις αγίων χριστιανών μαρτύρων πού,επειδή δεν έδέχθησαν να ρίψουν θυμίαμα εμπρός στα είδωλα, έθυσιάσθησαν οι ίδιοι, θυμίαμα προσεφέρέτο και προς τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα, πού έλατρεύετο ως Θεός.Το ίδιο συνέβαινε και για άλλους επιφανείς ανθρώπους πού είχαν δοξασθή από τους ανθρώπους. Κατά τον ιστορικό Θεοδώρητο.ό Ιουλιανός Παραβάτης άξίωνε να του καίνε θυμίαμα.
-Συμβολισμοί

Ή χριστιανική θρησκεία παρέλαβε από τους Εβραίους το θυμίαμα και το καθιέρωσε και στη δική της λατρεία. Του προσέδωσε δε πνευματικούς συμβολισμούς,πού αξίζει να θυμηθούμε. 1.Το θυμίαμα εν πρώτοις συμβολίζει την προσευχή, πού ανεβαίνει προς τον θρόνον του Θεού, «Κατευθυνθήτω ή προσευχή μου ως θυμίαμα ένώπιόν Σου...». Είναι ή ορμή της ψυχής προς τα άνω. Και ταυτόχρονα συμβολίζει και την ζέουσαν επιθυμία μας να γίνει ή προσευχή μας δεκτή «εις όσμήν ευωδιάς πνευματικής». Γράφει ό ιερός Χρυσόστομος «ώσπερ το θυμίαμα και καθ'εαυτό καλόν και ευώδες, τότε δε μάλιστα έπιδείκνυται την ευωδίαν, όταν όμιλήση τω πυρί. Ούτω δε και η ευχή καλή μεν καθ' έαυτήν, καλλίων δε και ευωδεστέρα γίνεται, όταν μετά και ζεούσης ψυχής άναφέρηται, Οταν θνμιατήριον ή ψυχή γένηται και πυρ άνάπτη σφοδρόν». Γι' αυτό και πρέπει να διδάσκουμε το λαό ότι, όταν προσεύχεται, καλόν είναι να καίει θυμίαμα στο σττίτι.
2. Συμβολίζει ακόμη τις γλώσσες πυρός της Αγίας Πεντηκοστής, όταν ό Κύριος εξαπέστειλε στους Μαθητές Του το Παναγιόν Του Πνεύμα «εν ειδει πύρινων γλωσσών». Στήν ευχή πού λέγει ό ιερεύς, όταν ευλογεί το θυμίαμα στην Πρόθεση, αναφέρει «θυμίαμα Σοι προσφέρομεν Χρίστε ο Θεός εις όσμήν ευωδιάς πνευματικής, ό προσδεξάμενος εις το ύπερουράνιόν Σου θυσιαστήριον,άντικατά-πεμψον ήμίν την χάριν τον Παναγίου Σου Πνεύματος».Με το θυμίαμα δηλ.ζητούμε άπό τον Κύριο να μας στείλει την άγιοπνευματικήν Του χάρη. Γι αυτό και οι πιστοί, όταν τους θυμιάζει ό Ιερεύς, κλίνουν ελαφρώς την κεφαλή σε δείγμα άποδοχής της χάριτος αυτής. Ό άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης ερμηνεύει ως εξής την σημασίαν του θυμιάματος: «Δηλοί την άπ' ουρανού χάριν και δωρεάν έκχυθείσαν τω κοσμώ δια Ίησού Χρίστου και εύωδίαν του Πνεύματος και πάλιν εις τον ούρανόν δί' αυτόν άναχθεϊσαν».
3. Το ευώδες θυμίαμα συμβολίζει εξ άλλου και τον αίνον,πού απευθύνεται πρός τον Θεό. Ή καύση του θυμιάματος σημαίνει τη λατρεία και τον εξιλασμό. Το δε ευχάριστο συναίσθημα, πού δημιουργείται άπό το άρωμα του θυμιάματος σε όλο το χώρο του Ί.Ναού, σημαίνει την πλήρωση της καρδίας μας από τη θεία εύαρέστηση, πού είναι ό καρπός της αγάπης μας προς τον Θεό.Στήν
περίπτωση αύτη κάθε πιστός μετατρέπεται σε «ευωδία Χρίστου».
4. Το δε θυμιατήριον, όπου καίγονται τα κάρβουνα και τοποθετείται το θυμίαμα, συμβολίζει την κοιλίαν της Θεοτόκου, ή οποία δέχθηκε στα σπλάγχνα της σωματικώς την Θεότητα, πού είναι «πυρ καταναλίσκον»,χωρίς να ύποστή φθορά ν ή αλλοίωση. Κατά τον "Αγιο Γερμανό, Πατριάρχη Κων/λεως «Ο θυμιατήρ υποδεικνύει την ανθρωπότητα του Χρίστου, το πυρ την θεότητα και ό ευώδης
καπνός μηνύει την ευωδιά του Άγιου Πνεύματος προπορευόμενων».
Και άλλου: «Ή γαστήρ του θυμιατηρίου νοηθεί αν ήμίν ή ηγιασμένη μήτρα της Θεοτόκου φέρουσα τον θείον άνθρακα Χριστόν, εν ώ κατοικεί πάν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς. Διό και την όσμήν της ευωδιάς άναδίδωσιν ευωδιάζον τα σύμπαντα». Με άπλά λόγια και ό άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός περιγράφει αυτόν τον συμβολισμόν, λέγοντας: «Το θυμιατό σημαίνει την Δέσποινα, την Θεοτόκο."Οπως τα κάρβουνα είναι μέσα στο θυμιατό και δεν καίεται, έτσι και ή Δέσποινα ή Θεοτόκος έδέχθηκε τον Χριστόν και δεν έκάηκε, αλλά μάλιστα έφωτίσθηκε».
Λειτουργική Χρήση
1. Ή Εκκλησία μας εισήγαγε το θυμίαμα με νέους συμβολισμούς στη θεία λατρεία άπό την αρχή. Κατά τον 3ο Αποστολικό Κανόνα μόνο θυμίαμα και έλαιο είναι επιτρεπτά στο "Αγιον Θυσιαστήριον. Ό δε Ίουστινιανός έδώρησε στην Αγία Σοφία 36 χρυσά θυμιατήρια με πολύτιμους λίθους, κατά δε μαρτυρίαν του Κωνσταντίνου Πορφυρογεννήτου οι βασιλείς στο Βυζάντιο εισερχόμενοι στην εκκλησία προσέφεραν θυμίαμα στα ειδικά θυμιατήρια, τα καλούμενα «κα­πνιστά». Το θυμιατόν, κατά ταϋτα, ως ένα ιερό σκεύος αφιερωμένο στη λατρεία του Θε­ού, πρέπει να είναι καθαρό και όχι μαυρι­σμένο από τον καπνό, να είναι από καλό μέ­ταλλο και όχι ευτελές και να συμμορφώνε­ται ως πρός το σχήμα προς την λειτουργική παράδοση της Εκκλησίας μας. Το «κατζίον» είναι ειδικής χρήσεως θυμιατόν, πού χρησι­μοποιείται στις Αγρυπνίες και στις κατα­νυκτικές Ακολουθίες της Μεγ. Τεσσαρακο­στής και της Μεγ. Εβδομάδος. Το δε χρη­σιμοποιούμενο θυμίαμα πρέπει να είναι άρωματώδες, ως εκείνο πού παράγεται στο "Αγιον "Ορος και στις άλλες μονές μας.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γηροκομήτισσας από την Ι. Μητρόπολη Πατρών στη Νάουσα.

Την Πέμπτη 31 Μαρτίου το απόγευμα αφίχθη στη Νάουσα η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας Γηροκομήτισσας από την ιερά Μητρόπολη Πατρών, κατόπιν προσκλήσεως του σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.

Την θαυματουργή εικόνα, που εξέρχεται για πρώτη φορά από τον τόπο της, μετέφεραν ο Πρωτοσύγκελλος της ιεράς Μητροπόλεως Πατρών και Καθηγούμενος της ιεράς μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Πατρών Αρχιμ Συμεών Χατζής, συνοδευόμενος από τον ηγουμενοσύμβουλο αρχιμ. Θεοδόσιο Τσιτσιβό, υποδέχθηκε στο προαύλιο του μητροπολιτικού ιερού ναού Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Ναούσης ο σεβασμιώτατος, ο ιερός κλήρος, οι τοπικές πολιτικές και στρατιωτικές αρχές και μεγάλο πλήθος πιστών. Ακολούθησε δέηση και στη συνέχεια ο σεβασμιώτατος κατά την προσφώνησή του ευχαρίστησε πρωτίστως τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ. Χρυσόστομο για την ευλογία και κανομική άδεια που παρέσχε για την έλευση της εικόνος στη Νάουσα, κια στη συνέχεια ευχαρίστησε του κληρικούς που τη μετέφεραν για την θυσία τους να ταξιδέψουν τόσο μακριά ιδιαίτερα κατά την περίοδο της αγίας και μεγάλης Τεσσαρακοστής.

Ο Πρωτοσύγκελλος αρχιχμ. Συμεών κατά την αντιφώνησή του ευχαρίστησε τον σεβασμιώτατο για την λαμπρά υποδοχή που επεφύλαξε στην Παναγία νας κλήρος και λαός της «ευδαίμονος και ηρωικής πόλεως της Ναούσης», όπως χαρακτηριστικά τόνισε.

Η Εικόνα θα παραμείνει στη Νάουσα μέχρι τη Δευτέρα 4 Απριλίου το πρωί, ενώ την Κυριακή θα λειτουργήσει ο σεβασμιώτατος.

Ιστορικά στοιχεία για την Εικόνα.

Η πανίερη και θαυματουρός εικόνα της Παναγίας Γηροκομήτισσας (4ος αι.) είναι η εφέστιος εικόνα της ιεράς μονής Κοιμήσεως Θεοτόκου Γηροκομείου Πατρών, που είναι μία από τις αρχαιότερες μονές της Ελλάδος, της οποίας κτίτωρ είναι ο άγιος μεγαλομέρτυρας Αρτέμιος. Πήρε τό όνομά της διότι την βυζαντινή περίοδο στην μονή λειτουργούσε γηροκομείο και η εικόνα ήταν η παρηγοριά των ηληκιωμένων.

Ιερά Μητρόπολις Βεροίας

Οι Πατέρες για την Νηστεία (Β)

Μέγας Βασίλειος  

 

MΗΝ ΠΕΡΙΟΡΙΖΕΙΣ ὅμως τὸ καλὸ τῆς νηστείας μόνο στὴν ἀποχὴ ἀπὸ τὸ φαγητό. Γιατὶ πραγματικὴ νηστεία εἶναι νὰ μὴν κάνεις τίποτε ἄδικο. “Νὰ λύνεις κάθε δεσμὸ ἀδικίας” [Ησ. 58,6]. Συγχώρησε τὸν πλησίον σου γιὰ τὸ κακὸ ποὺ σοῦ ἔκανε καὶ ξέχασε αὐτὰ ποὺ σοῦ χρωστάει. “῾Η νηστεία σας νὰ εἶναι καθαρὴ ἀπὸ δικαστικὲς πράξεις καὶ προστριβές” [Ησ. 63,4]. Κρέας δὲν τρῶς ἀλλὰ κατασπαράζεις τὸν ἀδελφό σου. Νηστεύεις τὸ κρασὶ ἀλλὰ εἶσαι σπάταλος σὲ ἀδικίες. Περιμένεις νὰ ἔρθει τὸ βράδυ γιὰ νὰ φᾶς ἀλλὰ ξοδεύεις ὅλη τὴν ἡμέρα σου στὰ δικαστήρια. “ Ἀλοίμονο σὲ κείνους ποὺ δὲν μεθᾶνε ἀπὸ κρασὶ [ἀλλὰ ἀπὸ τὶς ἀδικίες]”[Ησ. 28,1]

- Περὶ νηστείας Α΄ 10

 

ΝΟΜΙΖΩ λοιπὸν ὅτι καμμιὰ συμβουλὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀγγίξει τόσο τὴν ψυχὴ τοῦ λαίμαργου καὶ νὰ τὴν ἀλλάξει ὅσο καὶ μιὰ τυχαία μόνο συνάντηση μὲ τὸν ἐγκρατῆ. Καὶ μοῦ φαίνεται πὼς αὐτὸ σημαίνει νὰ τρῶς καὶ νὰ πίνεις μὲ τέτοιο τρόπο ποὺ ν᾽ ἀποτελεῖ τιμὴ γιὰ τὸ Θεό, ὥστε ἀκόμα καὶ στὸ τραπέζι νὰ λάμπει ἡ ζωή μας ἕνα καλὸ ἔργο, καὶ νὰ δοξάζεται ὁ οὐράνιος Πατέρας μας.

- Ὅροι κατὰ πλάτος, 17

Εὐάγριος Μοναχός  

 

ΜΕ ΟΛΗ ΣΟΥ τὴ δύναμη νὰ νηστεύεις μπροστὰ στὸν Θεό.῾Η νηστεία αὐτὴ θὰ καθαρίσει τὶς ἀνομίες καὶ τὶς ἁμαρτίες σου [Ησ. 6,7]· συμμορφώνει τὴν ψυχή, ἁγιάζει τὸ φρόνημα, διώχνει τοὺς δαίμονες καὶ μᾶς ἀξιώνει νὰ πλησιάζουμε τὸν Θεό.  Ἂν φᾶς μιὰ φορὰ τὴν ἡμέρα μὴ θελήσεις καὶ δεύτερη, γιὰ νὰ μὴ γίνεις πολυδάπανος καὶ γιὰ νὰ μὴ κλονιστεῖ τὸ φρόνημά σου.  Ἔτσι θὰ σοῦ μείνει περιουσία γιὰ νὰ κάνεις ἀγαθοεργίες καὶ θὰ νεκρώσεις τὰ πάθη τοῦ δικοῦ σου σώματος. Κι ἂν τύχει νὰ συναντηθεῖς μὲ ἀδελφοὺς καὶ χρειαστεῖ νὰ φᾶς καὶ δύο καὶ τρεῖς φορές, μὴ στενοχωρηθεῖς, ἀλλὰ ἀντιθέτως νὰ χαρεῖς ποὺ ὑπάκουσες σὲ μιὰ ἀνάγκη καὶ νὰ εὐχαριστεῖς τὸν Θεὸ ποὺ ἀκολούθησες τὸν νόμο τῆς ἀγάπης καὶ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς θ᾽ ἀναλάβει τὴ διαχείριση τῆς ζωῆς σου. Καὶ ἀκόμη θὰ συμβεῖ κάποτε νὰ ἀρρωστήσεις καὶ νὰ χρειαστεῖ νὰ φᾶς δύο, τρεῖς ἢ πολλὲς φορές, ἀλλὰ μὴ λυπηθεῖς· δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συνεχίζεις τοὺς κόπους τῆς ἄσκησης καὶ σὲ καιρὸ ἀρρώστειας ἀλλὰ νὰ ὑποχωρεῖς σὲ μερικὰ γιὰ νὰ μπορέσεις ἀκριβῶς νὰ συνεχίσεις τὴν ἄσκησή σου.  Ὅσο γιὰ τὴν ἀποχὴ ἀπὸ ὁρισμένες τροφές, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καμμία δὲν ἀπαγόρευσε ἀλλὰ εἶπε: “σᾶς ἔδωσα τὰ πάντα σὰν νὰ εἶναι λάχανα νὰ τρῶτε χωρὶς δισταγμό” [Γεν. 9,3· Α΄ Κορ. 10,26], καὶ “δὲν εἶναι τὰ φαγητὰ αὐτὰ ποὺ μολύνουν τὸν ἄνθρωπο” [Ματθ. 15,11].῾Η ἀποχὴ λοιπὸν ἀπὸ ὁρισμένα φαγητὰ εἶναι δική μας ἐπιλογὴ καὶ ἄσκηση τῆς ψυχῆς.

-  Υποτύπωσις μοναχική

 

Ὅσιος Μάρκος ὁ  Ἀσκητής  

 

ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΘΛΙΒΕΤΑΙ μὲ τὸ νοῦ του καὶ ἀναπαύει τὸ σῶμα του, εἶναι ὅμοιος μ᾽ ἐκεῖνον ποὺ καταπονεῖ τὸ σῶμα του καὶ διασκορπίζει τὸ νοῦ του.

-  Περὶ τῶν οἰομένων ἐξ ἔργων δικαιοῦσθαι, 45 

Ὅσιος Θαλάσσιος ὁ Λίβυος  

 

ΟΤΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΙΣ τὸ κρασὶ μὴ φουσκώνεις μὲ νερό, γιατὶ ἂν τὸ κάνεις παρέχεις τὸ ἴδιο ὑλικὸ στὴν πορνεία.

- Περὶ ἀγάπης καὶ ἐγκρατείας ἑκατοντὰς τετάρτη, 33

Ὅσιος Ἠλίας ὁ  Ἔκδικος  

 

ΜΕΡΙΚΟΙ προσέχουν πολὺ τὴν εἴσοδο τῶν φαγητῶν, ἀλλὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὴν ἔξοδο τῶν λόγων. Δὲν ἔχουν μάθει νὰ διώχνουν τὴν ὀργὴ ἀπ᾽ τὴν καρδιά τους [Ἐκκλησ. 11,10], καὶ τὴν ἐπιθυμία ἀπὸ τὴ σάρκα τους, ὅπως λέει ὁ  Ἐκκλησιαστής· ὅμως, ἔτσι μόνο κτίζεται ἡ καθαρὴ καρδιὰ ἀπὸ τὸ Πνεῦμα ποὺ ἀνακαινίζει.

- Ἀνθολόγιον γνωμικὸν φιλοσόφων σπουδαίων, 53

ellopos.gr

 

 

ΟΙ πατέρες για την νηστεία (Α)

Ἀββᾶς  Ἀντώνιος  

 

ΠΟΛΛΟΙ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ τὸ σῶμα τους μὲ ἀσκήσεις ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν κατόρθωσαν ν᾽ ἀποκτήσουν διάκριση βρέθηκαν μακριὰ ἀπ᾽ τὸν Θεό.

- Γεροντικόν, η΄ 

Ἀββᾶς  Ἰσίδωρος ὁ πρεσβύτερος  

 

ΑΝ ΝΗΣΤΕΥΕΤΕ κανονικὰ μὴν ὑπερηφανεύεσθε, διαφορετικὰ καλύτερα νὰ τρῶτε κρέας. Γιατὶ περισσότερο συμφέρει τὸν ἄνθρωπο νὰ τρώει κρέας παρὰ νὰ εἶναι ὑπερήφανος καὶ ἀλλαζόνας.

Ἀββᾶς Ποιμήν  

 

ΡΩΤΗΣΕ ὁ ἀββᾶς  Ἰωσὴφ τὸν ἀββᾶ Ποιμένα πῶς πρέπει νὰ νηστεύουμε. Καὶ ὁ ἀββᾶς Ποιμὴν τοῦ λέει

     -  Ἐγὼ θέλω νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα τόσο λίγο ὥστε νὰ μὴ χορταίνει.

Τοῦ λέει τότε ὁ ἀββᾶς  Ἰωσήφ

     -  Ὅταν ἦσουν πιὸ νέος, ἀββᾶ, δὲν νήστευες δύο δύο ΄μέρες;

Καὶ ὁ γέροντας τοῦ ἀπάντησε

     - Φυσικὰ καὶ τρεῖς καὶ τέσσερεις ΄μέρες κι ἑβδομάδα ἀκόμη. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ δοκίμασαν οἱ πατέρες γιατὶ ἦταν δυνατοί· ἀλλὰ θεώρησαν καλύτερο νὰ τρώει κανεὶς κάθε ΄μέρα ἀλλὰ λίγο· μᾶς παρέδωσαν λοιπὸν τὴ βασιλικὴ ὁδὸ ποὺ εἶναι ἐλαφρή.

- Γεροντικόν, λα΄

Ἀββᾶς Δωρόθεος  

 

ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΣΗΣ νὰ προσέχει νὰ μὴ διακόπτει τὴ νηστεία ἂν δὲν ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη, νὰ μὴ ζητάει τὰ νόστιμα φαγητά, καὶ νὰ μὴ φορτώνει τὸν ἑαυτό του μὲ μεγάλες ποσότητες φαγητῶν καὶ ποτῶν.῾Υπάρχουν δύο εἴδη γαστριμαργίας.  Ἔτσι ἑνὸς ἀνθρώπου ἀντίπαλος εἶναι ἡ νοστιμιά, καὶ δὲν ζητάει συνεχῶς νὰ τρώει πολύ, ἀλλὰ κυνηγάει τὰ νόστιμα φαγητά. Καὶ συμβαίνει τότε νὰ τρώει ἕνα φαγητὸ ποὺ τοῦ ἀρέσει καὶ τόσο τὸν καταβάλλει ἡ ἀπόλαυση ποὺ αἰσθάνεται ὥστε κρατάει τὴν τροφὴ στὸ στόμα του καὶ τὴν μασάει ἀρκετὴ ὥρα χωρὶς ν᾽ ἀντέχει νὰ τὴν καταπιεῖ ἀπὸ τὴν ἀπόλαυση. Αὐτὴ λέγεται λαιμαργία. Τοῦ ἄλλου ἀντίπαλος εἶναι ἡ ποσότητα, καὶ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τὰ καλὰ φαγητὰ οὔτε γιὰ τὴ νοστιμιά, ἀλλὰ εἴτε καλὰ εἶναι εἴτε ὄχι, ἐκεῖνος δὲν νοιάζεται παρὰ μόνο νὰ φάει καὶ ὅ,τι κι ἂν εἶναι δὲν τὸν ἐνδιαφέρει ἀρκεῖ νὰ γεμίσει τὴν κοιλιά του. Αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία. Καὶ θὰ σᾶς ἐξηγήσω τὴν προέλευση αὐτῶν τῶν ὀνομάτων. “Μαργαίνω” ὅπως λένε οἱ φιλόλογοι σημαίνει τρελαίνομαι, καὶ μάργος εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει τρελαθεῖ.  Ὅταν λοιπὸν ἀρρωσταίνει κανεὶς ἀπὸ τὴν τρέλα νὰ γεμίζει τὴν κοιλιά του, ἡ ἀρρώστεια αὐτὴ λέγεται γαστριμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τῆς κοιλιᾶς του.  Ὅταν ὅμως ἀρρωσταίνει μόνο μὲ τὴ μανία τῆς ἀπόλαυσης στὸ λαιμό, λέγεται λαιμαργία, ἀπὸ τὴ μανία τοῦ λαιμοῦ.

- Περὶ τῶν ἁγίων νηστειῶν, 3

 

Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί; (Γέροντος Παϊσίου)

 

Μας έλεγε ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης ότι κάποτε τον επισκέφθηκε στο κελλί του ένας νέος με σοβαρά ψυχικά προβλήματα. Την πρώτη φορά που τον συνάντησε, όπως μας έλεγε, κάθισε μαζί του επί οκτώ ώρες. Ούτε τα πόδια του δεν κουνούσε, για να μη νομίσει ότι τον κουράζει. Τον άκουγε προσεκτικά κι ελάχιστα μιλούσε. Το παιδί αυτό πρώτη φορά μιλούσε τόσο άνετα στη ζωή του. Όλοι τον παρατηρούσαν· ανόητε, δεν ξέρεις τί λες, πάψε, δεν ξέρεις τί σου γίνεται… Τελειώνοντας το παιδί του είπε: Εκεί που πας, παιδάκι μου, και κάνεις ηλεκτροσόκ, δεν έρχεσαι σ’ έμενα; Τον ρώτησα περίεργα: Τί του κάνατε Γέροντα; Μου απάντησε με μία καλογερική έκφραση: Του ανέπαυα τον λογισμό. Στράβωνε ο νους του ότι δεν τον αγαπούν οι δικοί του και ότι τον μισεί ο κόσμος. Το παιδί πήγαινε κατά καιρούς στον Γέροντα και γινόταν όλο και καλύτερα. Την τελευταία φορά είχε πάει μαζί του και ο πατέρας του, φέρνοντας κι ένα γράμμα από τη μητέρα του. Έγραφε η μητέρα στο γράμμα, έλεγε κι ο πατέρας: Πάτερ Παΐσιε, το παιδί μας σάς αγαπάει, σάς εκτιμάει, σάς ακούει. Να του πείτε, όταν έχουμε εορτή στο σπίτι, να μη βγαίνει, γιατί μας εκθέτει στους καλεσμένους, και να μη πηγαίνει στην εργασία του πατέρα του -ήταν διευθυντής τραπέζης-, γιατί τον εκθέτει στους υπαλλήλους του. Τότε σηκώνεται το παιδί και λέει στον πατέρα του, ενώπιον του πατρός Παϊσίου: Δεν μπορείς να ταπεινωθείς και να παραδεχθείς ότι έχεις ένα παιδί άρρωστο και αν το υπομείνεις, θάχεις και μισθό στον ουρανό; Και μας λέει ο π. Παΐσιος: Πέστε μου ποιός είναι άρρωστος; Ο νομιζόμενος άρρωστος η ο νομιζόμενος  γνωστικός; Αφού το βλέπεις το παιδί και είναι δυσκολεμένο, τί του βάζεις τα δύο πόδια σ’ ένα παπούτσι; Έτσι δεν είναι; Τελικά είναι ένα ζήτημα: ποιοί είναι πράγματι τρελοί και ποιοι λογικοί;

(Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Η αγιότητα είναι κατορθωτή σήμερα;», εκδ. Τήνος)

Πώς λειτουργεί η ύπαρξη; (Ι. Κορναράκη)

-Η ανθρώπινη ύπαρξη λειτουργεί!
-Ναι! Λειτουργεί…!
Τώρα μπορούμε να ειπούμε ότι η ανθρώπινη ύπαρξη λειτουργεί σε δύο ποιότητες ή υπαρκτικές διαφάνειες· σε μια δαιμονική και μια χριστοποιητική! Και οι δυο αυτές ποιότητες υπάρξεως είναι διαδικασίες λειτουργικές με την έννοια ενός «θρησκευτικού» τυπικού! Ο Διάβολος ιερουργεί το μυστήριο της ανομίας. Στην Εκκλησία εξ άλλου ιερουργείται το μυστήριο της σωτηρίας του ανθρώπου διά του Ιησού Χριστού. Τελικά ολόκληρος ο κόσμος λειτουργεί θρησκευτικά με δυο κορυφαίους· το Χριστό και τον Αντί-χριστο!
Η σύγχρονη αυτή λειτουργία δύο θρησκευτικών τυπικών δείχνει ότι το πρόβλημα της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας είναι πάντοτε το ίδιο: η νοθεία της με ανυποψίαστα βιώματα δαιμονικής γοητείας! Ο δαιμονισμός, με τη φιδίσια δεξιοτεχνία, παρεισφρύει στο χώρο της αυτοσυνειδησίας αυτής και δημιουργεί εκπληκτικές καταστάσεις πνευματικής παραισθήσεως και ψευδαισθήσεως!
Ας μη ξεχνούμε! Η ειδωλολατρεία, σαν το αθωότερο προσωπείο της δαιμονολατρείας, κυριαρχεί και στην εποχή μας με κάθε δυνατό τρόπο. Το είδωλο είναι πάντοτε παρόν στη ζωή μας και ασκεί πάντοτε επάνω μας τη δαιμονική του γοητεία. Το αναζητούμε κάθε φορά που η συνάντηση μας με τον αληθινό Θεό…καθυστερεί ή δεν πραγματοποιείται. Το είδωλο είναι ο «χρυσούς μόσχος» που έχουμε ανάγκη να λατρεύσουμε όταν δεν έχουμε το… Θεό μας, δηλ. αυθεντική σχέση με το μόνο αληθινό Θεό!
Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι «ευσεβείς» ισραηλίτες εζήτησαν από τον Ααρών να τους φειάξει είδωλο (Εξοδ. 32, 1 εξ.). Στην ισραηλιτική συνείδηση ο αληθινός Θεός αντικαταστάθηκε με ένα είδωλο, επειδή καθυστερούσε να κατέβει από το όρος Σινά ο Μωυσής! Αυτό το γεγονός αποτελεί μια βιβλική διαφάνεια πειστική για την τάση του ανθρώπου να αναζητεί το είδωλο, όταν του λείπει ο αληθινός Θεός. Και φυσικά ο Θεός δεν λείπει ποτέ από τη ζωή μας με δική του…πρωτοβουλία! Είναι πάντοτε κοντά μας και μάλιστα πιο πολύ στην περίπτωση που εμείς βρισκόμαστε μακρυά Του. Αλλά καθώς εμείς βρισκόμαστε μακρυά Του με τη δική μας πρωτοβουλία και την ανυποψίαστη δαιμονική ενθάρρυνση, βιώνουμε (όπως φαίνεται) μια ασήκωτη μεταφυσική μοναξιά. Αυτή τη μοναξιά θέλουμε να την γεμίσουμε μ’ ένα πλήθος ειδώλων που στην εποχή μας μάλιστα και πληθωρικά είναι και πρωτότυπα! Πολλά από αυτά είναι πράγματι σατανικής εμπνεύσεως και φαινομενικώς προσφέρονται…δωρεάν. Η αφοσίωση δηλ. στο είδωλο και η λατρεία του φαίνεται, εκ πρώτης όψεως, τόσο αδάπανη, όσο αδάπανη παρουσιάσθηκε στα μάτια του αδαμικού ανθρώπου η άμεση θεοποίησή του, σύμφωνα με την απατηλή δαιμονική διαβεβαίωση! Μας φαίνεται ευκολώτερη (και πιο φυσιολογική) η λατρεία των ειδώλων από την λατρεία του αληθινού Θεού! Το είδωλο φαίνεται πως δεν έχει απαιτήσεις και δεν επιβάλλει περιορισμούς και στερήσεις. Αντίθετα! Η λατρεία του αληθινού Θεού αρχίζει με ενσυνείδητες απαιτήσεις, με περιορισμούς, με την αναγκαιότητα ωρισμένων επιλογών.
Εξ άλλου το είδωλο, δυνάμει της δαιμονικής υποβολής, δεν προλαμβαίνεις να το επιλέξεις. Μόλις το συνειδητοποιήσεις σαν τέτοιο (σαν είδωλο), το έχεις ήδη επιλέξει σαν Θεό σου. Ο απ. Πέτρος μόνο όταν άκουσε· «Ύπαγε οπίσω μου, σατανά», αντιλήφθηκε ότι είχε περάσει, με μια παραίσθηση αφοσιώσεως του στο Χριστό, στο χώρο του δαιμονισμού.
Το παράδειγμα αυτό της ανυποψίαστης νοθείας της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας είναι από τα πιο τραγικά και τα πιο πειστικά. Να  ν ο μ ί ζ ε ις  πως λατρεύεις τον αληθινό Θεό κι’ Εκείνος να σε βλέπει φιλακόλουθο της δαιμονικής λατρείας, μιας ωμής ειδωλολατρείας! Πρόκειται πράγματι για το τραγικώτερο μπέρδεμα της χριστιανικής αυτοσυνειδησίας!
Σ’ αυτό το μπέρδεμα προσπαθεί να ρίξει φως ο απ. Παύλος με τα λόγια του: «Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων· ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων» ( Α΄ Κορ. 19,21).
Δέν μπορεί ένας καλοπροαίρετος χριστιανός να μετέχει σε δυο «ιερατικές» συνάξεις με διαμετρικά αντίθετες υπαρκτικές ποιότητες. Δεν μπορεί να λατρεύει δύο κυρίους. Και όπου συμβαίνει αυτό, μαρτυρείται απουσία  ν ή ψ ε ω ς  και  ε γ ρ η γ ό ρ σ ε ω ς! Και απουσία νήψεως θα πεί αυταπάτη, παραίσθηση, ψευδαίσθηση. Να νομίζεις ότι είσαι χριστιανός τη στιγμή που υποκλίνεσαι με την ετικέττα μιας υψηλής ευγενείας (δηλ. δουλικότητος) στο Διάβολο! Στο κατ’ εξοχήν  ε ρ π ε τ ό !
Όταν πολλοί από μας τους καλοπροαίρετους χριστιανούς συνειδητοποιούμε τις παραισθήσεις και ψευδαισθήσεις της πνευματικής ζωής που μας οδηγούν στην τ ρ ο μ ε ρ ή  αυτή εμπειρία, φθάνουμε φυσιολογικά στο ερώτημα· είναι λοιπόν τόσο  α φ ά ν τ α σ τ α  ευαίσθητη η πνευματική εν Χριστώ ζωή; Τόσο εύκολα περνάει κανείς από τη διαφάνεια της γνησιότητος στην παγίδα της νοθείας, από την αλήθεια στο ψεύδος, από την αυθεντικότητα της χριστιανικής εκφράσεως στο δαιμονικό προσωπείο;
-Ναι! Τόσο εύκολα! Θα απαντήσει ο απόστολος των Εθνών και θα βρει την ευκαιρία να συστήσει·
-Γι’ αυτό ακριβώς «μετά φ ό β ο υ  και  τ ρ ό μ ο υ  την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε…ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι, τέκνα Θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διαστραμμένης» (Φιλ. 2, 12,15).
-Ναι! Μετά φόβου και τρόμου…! Μετά φόβου και τρόμου…!

( Ι. Κορναράκη, «Η Θεία Λειτουργία της Υπάρξεως»)

Ποιὸς νὰ περιγράψει τὰ μεγαλεῖα σου, Παρθένε;

 

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς

Ἔγινες Θεομήτωρ, ἕνωσες τὸ νοῦ μὲ τὸ Θεό, ἕνωσες τὸ Θεὸ μὲ τὴ σάρκα, ἔκανες τὸ Θεὸ υἱὸ ἀνθρώπου καὶ τὸν ἄνθρωπο υἱὸ Θεοῦ, συμφιλίωσες τὸν κόσμο μὲ τὸν ποιητὴ τοῦ κόσμου.
Μᾶς δίδαξες μὲ ἔργα ὅτι τὸ θεωρεῖν δὲν προσγίνεται μόνο μὲ αἴσθηση ἢ καὶ λογισμὸ στοὺς πραγματικοὺς ἀνθρώπους (διότι τότε θὰ ἦσαν λίγο μόνο καλύτεροι ἀπὸ τὰ ἄλογα), ἀλλὰ πολὺ περισσότερο μὲ τὴ κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τὴ μέθεξη τῆς θείας χάριτος, κατὰ τὴν ὁποία ἐντρυφοῦμε στὰ θεοειδῆ κάλλη ὄχι μὲ λογισμούς, ἀλλὰ μὲ ἄυλες ἐπαφές.
Ἔκαμες τοὺς ἀνθρώπους ὁμοδίαιτους μὲ τοὺς ἀγγέλους, ἢ μᾶλλον ἀξίωσες καὶ μεγαλύτερων βραβείων, ἀφοῦ συνέλαβες ἀπὸ τὸ ἅγιο Πνεῦμα θεανδρικὴ μορφὴ καὶ τὴν γέννησες παράδοξα καὶ κατέστησες τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπορρήτως συμφυῆ καί, θὰ λέγαμε, ὁμόθεη μὲ τὴ θεία φύση.
Ἂς φυλάττουμε ἑπομένως τὴ πρὸς τὸ Θεὸ καὶ πρὸς ἀλλήλους ἑνότητα, ποὺ ἔχει ἐντυπωθεῖ σ’ ἐμᾶς ἀπὸ τὸ Θεὸ θείως, διὰ τῶν δεσμῶν τῆς ἀγάπης.
Ἂς βλέπουμε πάντοτε πρὸς τὸν ἄνω γεννήτορα.
Ἂς ὑψώσουμε ἄνω πρὸς αὐτὸν τὴ καρδία μας.
Ἂς παρατηρήσουμε τὸ μέγα τοῦτο θέαμα, τὴ φύση μας νὰ συνδιαιωνίζει ἀΰλως μὲ τὸ πῦρ τῆς Θεότητος, καί, ἀποβάλλοντας τοὺς δερμάτινους χιτῶνες, ποὺ ἔχουμε ἐνδυθεῖ ἀπὸ τὴ παράβαση, ἂς σταθοῦμε σὲ ἁγία γῆ, ἀναδεικνύοντας ὁ καθένας μας τὴ δική του γῆ ἁγία διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πρὸς τὸ Θεὸ σταθερῆς ἀφοσιώσεως, νὰ φωτισθοῦμε καὶ φωτιζόμενοι νὰ συνδιαιωνίσουμε σὲ δόξα τῆς τρισήλιας Θεότητος ποὺ πρέπει κάθε δόξα, κράτος, τιμὴ καὶ προσκύνηση τώρα καὶ στοὺς ἀτέλειωτους αἰῶνες. Ἀμὴν

Συνοχή Εθνών εν απορία.

Επίκαιρο άρθρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως, Τραϊανουπόλεως .& Σαμοθράκης κ. Άνθιμου

Όσοι βλέπουν μακρυά οπωσδήποτε θα βλέπουν καλύτερα, αλλά και όσοι δημοσιογραφικά παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, απορούμε και ανησυχούμε έντονα.
Να είναι άραγε τυχαία η εμπλοκή με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλων ανεξαιρέτως των κρατών που βρέχονται από την θάλασσα αυτή; Εξηγούμαι:
Η Ελλάδα χρεωκοπημένη για την επόμενη 50ετία και αδύναμη εθνικά με διχασμένο τον πολιτικό της κόσμο και με χαλαρή πνευματική συνοχή.
Η Τουρκία σε επίφαση ευμάρειας του λαού της, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, με την γεωργία και την κτηνοτροφία της να καταστρέφεται, ενώ το Ισλάμ της “προτεσταντοποιείται”. Και κυρίως, με τις πηγές του Τίγρη και του Εφράτη να μην της ανήκουν πιά.
Η κατεχόμενη Κύπρος έτοιμη να χειραφετηθεί από την “μητέρα Τουρκία”.
Η Συρία και ο Λίβανος με τη δαμόκλεια σπάθη εξέγερσης του λαού, επάνω τους και την αποδόμηση του ψεύτικου παραδείσου τους.
Η βόρεια Αφρική να βιώνει την επίμονη απαίτηση εξωγενών παραγόντων για αλλαγή των ηγετών της, με τον κίνδυνο, πλεον, της χειραφέτησης των φυλών μόνιμο και διαρκή. Προηγούμενο παράδειγμα, η Ρουάντα.
Μπορεί σήμερα οι “αδελφοί μουσουλμάνοι” να είναι διχασμένοι, όμως αύριο;
Μπορεί η Σαουδική Αραβία να συμπλέει σήμερα, για τους λόγους της, με τη Δύση, όμως αύριο;
Το πιο εύκολο πράγμα που μπορεί να ενώσει το Ισλάμ σήμερα, είναι το κήρυγμα για “αναβίωση των Σταυροφοριών” οι οποίες στη συνείδηση των απλών μουσουλμάνων δεν έχουν τελειώσει.
Η πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία θα καταστήσει πιό ασφυκτικό τον κλειό στο λαιμό αδύναμων χωρών, οικονομικά και εθνολογικά.
Το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε δεν μπορεί να αναστρέψει τον ενεργειακό μονόδρομο προς τα πυρηνικά, ομως, θα οδηγήσει σε σπασμωδικές ενέργειες εξόρυξης των τελευταίων κοιτασμάτων πετρελαίου.
Η Πατρίδα μας έχει πρόβλημα συμμαχιών. Τώρα βέβαια η θηλειά γύρω από το λαιμό μας έσφιξε, όμως για όσο χρονικό διάστημα η Τουρκία δεν έχει βαθύτερη σχέση με την ΕΕ. Μετά;
Για το γεωγραφικό διαμέρισμα της Θράκης, το πρόβλημα είναι μόνο δημογραφικό, όμως αποτελεί άσσο στο μανίκι πολλών. Για τα νησιά μας στο κεντρικό Αιγαίο και στις ΑΟΖ, το πρόβλημα είναι απλώς γεωπολιτικό και «άχρι καιρού».
Η αντίδρασή μας στην ποινικοποίηση της αμφισβήτησης των γενοκτονιών, ήδη μείωσε τους παραδοσιακούς μας φίλους.
Ο πρόχειρος και άσφαιρος λεκτικός μας αντισημιτισμός στερεί από τη Χώρα μας ισχυρούς συμμάχους.
Η έλλειψη πνευματικής συνοχής του λαού μας καθιστά τις αντιστάσεις μας μηδενικές. Η απόρριψη των συμβόλων μας και η αμφισβήτηση της κάθε παραδόσεώς μας, μετεωρίζει τους κοινωνικούς βηματισμούς μας. Η σιωπή της Εκκλησίας, την οποία πολλοί χειροκροτούν, θα κατασταθεί η τιμωρία του λαού μας. Η πολιτική, για πρώτη φορά στην ιστορία του τόπου, φοβάται και σαστισμένη δεν μπορεί να δώσει λύσεις. Ο έστω ξύλινος πολιτικός λόγος δεν αποφασίζει να βγει από το έρκος των οδόντων και η αμηχανία των πολιτικών είναι έκδηλη. Η ραστώνη και η μισαλοδοξία τ! ων δημοσίων υπαλλήλων έναντι κάθε ντόπιου και ξένου επενδυτή αποτελούν τροχοπέδη σε κάθε μορφής ανάπτυξη. Η επιείκεια στην ατιμωρησία έχει γίνει πιό σκανδαλώδης από τα εγκλήματα και συσσωρεύει οργή και φθόνο. Ο ευνουχισμός της δημοσιογραφίας εντείνει την αγωνία για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Το κομματικό στίψιμο των πνευματικών ανθρώπων και η απομόνωσή τους στις ίντριγκες των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, δεν αφήνει περιθώρια ελπίδων. Ο λαός μας άρχισε να πένεται και το «μαύρο χρήμα» που ακόμα κυκλοφορεί δεν επιτρέπει να αντιληφ! θούμε ξεκάθαρα την τραγωδία. Που δ! εν εΠ�ναι «επί θύραις», αλλά έφτασε.
Δεν πιστεύω στις μετά Χριστόν προφητείες και με ενοχλεί αφάνταστα η πρόσφατη εσχατολογία, την θεωρώ σύμπτωμα της γενικής σήψης, όμως, τον τίτλο του παρόντος μπαίνω στον πειρασμό να σας τον παρουσιάσω ολόκληρο: «…επί της γης συνοχή εθνών εν απορίᾳ ηχούσης θαλάσσης και σάλου, αποψυχόντων ανθρώπων από φόβου και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη» (Λουκ. 21, 25-26).

Δύο αδέλφια που αγίασαν: ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης και η Οσία Άννα η Παρθένος

Η πόλη της Δράμας την Κυριακή Δ Νηστειών εορτάζει την σύναξη του Οσίου Γεωργίου του νέου στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Δράμας.  Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης, είναι ο λατρεμένος όσιος του ποντιακού στοιχείου ενώ ελάχιστοι γνωρίζουν ότι και η αδελφή του Οσίου είναι ενταγμένη στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Πρόκειται για την Οσία Άννα την Παρθένο, που εκοιμήθη το 1910 σε ηλικία 14 ετών.
Την Κυριακή  στη Δράμα θα τελεστεί πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία προεξάρχοντος του μητροπολίτη Δράμας Παύλου και χοροστατούντων των μητροπολιτών Σερρών Θεολόγου, Εδέσσης Ιωήλ  και Γλυφάδας Παύλου. 
Είναι ένας σύγχρονος άγιος, από τους προστάτες του ποντιακού ελληνισμού και από τους τελευταίους -στη σειρά- άγιος που εντάχθηκαν στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Ο Όσιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής είναι ένας ακόμη θαυματουργός στρατιώτης της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η μνήμη του οποίου εορτάζεται στις 4 Νοεμβρίου.
Είναι άγνωστος στο ευρύ κοινό, αφού η αγιοκατάταξή του έγινε το Νοέμβριο του 2008. Όμως, στη Δράμα και όπου αλλού υπάρχει ποντιακό στοιχείο είναι ο λατρεμένος άγιος.
Ο Άγιος Γεώργιος Καρσλίδης (το βαπτιστικό του όνομα ήταν Αθανάσιος) γεννήθηκε το 1901 στην Αργυρούπολη του Πόντου (Γκιουμούς Χανέ). Ορφάνεψε πολύ μικρός και μεγάλωσε με την ευσεβή γιαγιά του. Το 1917 εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ζωοδόχου Πηγής (Γεωργία) παίρνοντας το όνομα Συμεών, ενώ όταν χειροτονήθηκε ιερομόναχος ονομάστηκε Γεώργιος (όπως του είχε προειπεί ο άγιος Γεώργιος, που τον είχε δει καβαλάρη στην παιδική του ηλικία).
Ο Γεώργιος ήρθε το 1930 στη Δράμα, στο χωριό Ταξιάρχες, όπου -μετά από παράκληση των κατοίκων- του παραχωρήθηκε από τη Διεύθυνση Γεωργίας αγροτεμάχιο 5-6 στρεμμάτων. Εκεί, με τη βοήθεια της τοπικής κοινότητας, ίδρυσε το Μοναστήρι της Αναλήψεως του Σωτήρος, όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του, ώς το 1959. Λόγω της αρετής του, έγινε ευρύτατα γνωστός και αναδείχτηκε σε μεγάλο γέροντα, διδάσκαλο και πνευματικό πατέρα πολλών ανθρώπων. Κηδεύτηκε στη μονή του.
Στις 9 Φεβρουαρίου 2006, έγινε η ανακομιδή των ιερών λειψάνων του από τον μητροπολίτη Δράμας Παύλο, τα όποια ετέθησαν σε ιερή λειψανοθήκη για τον αγιασμό των πιστών. Ο άγιος ετάφη χωρίς φέρετρο, κατά την τάξη των μοναχών. Την ημέρα της κοίμησής του δύο κυπαρίσσια, που βρίσκονταν στην αυλή του μοναστηριού λύγισαν και παρέμειναν λυγισμένα για σαράντα μέρες. Μετά την κοίμησή του έχουν σημειωθεί πλήθος θαύματα και εμφανίσεις του.
Αλλά και η αδελφή του αγίου, η Οσία Άννα η Παρθένος (εκοιμήθη το 1910, σε ηλικία 14 ετών) είναι επίσης ενταγμένη στο Ορθόδοξο Αγιολόγιο. Τρία χρόνια μετά την κοίμησή της, ένας Τούρκος που ζούσε στην πόλη (Αργυρούπολη του Πόντου) συνήθιζε να πηγαίνει να κάθεται σε ύψωμα απέναντι από το νεκροταφείο των χριστιανών. Κάποτε άρχισε να βλέπει κάθε βράδυ ένα φως να βγαίνει από έναν τάφο. Πήρε λοιπόν μια παρέα μουσουλμάνους και πήγαν εκεί για να διαπιστώσουν από ποιον τάφο έβγαινε το φως: έβγαινε από τον τάφο της μικρής Άννας. Ο ιμάμης της περιοχής ενημέρωσε τον χριστιανό επίσκοπο, πήγαν οι χριστιανοί και άνοιξαν τον τάφο. Τότε είδαν, ότι η καρδιά και το δεξί χέρι της μικρής Άννας ήταν άφθαρτα, σκεπασμένα από μια χρυσαφένια σκέπη και τα υπόλοιπα λείψανά της ήταν κίτρινα σαν το κερί. Η μικρή Άννα είχε αγιάσει. 
Ο αδελφός της Άννας ζήτησε ένα μέρος των ιερών λειψάνων από τον επίσκοπο του τόπου, βεβαιώνοντάς τον ότι θα γίνει μοναχός και θα τα κρατήσει ως φυλαχτό σε όλη του τη ζωή και θα τα τιμήσει. Τότε, ο δεσπότης τού έδωσε μέρος της καρδιάς και μετά από χρόνια ο μοναχός Γεώργιος πλέον επέστρεψε στην Αργυρούπολη και πήρε και τα υπόλοιπα. 
Σήμερα τα λείψανα της Ογίας Άννας φυλάσσονται στη μονή Σίψα, στη Δράμα, σε ένα ασημένιο κιβώτιο μπροστά στην εικόνα της Παναγίας.

Κερδίζεις όταν δίνεις

Ο φούρναρης γκρίνιαζε συνέχεια την γυναίκα του που έτρεχε στις εκκλησίες και έδινε στους φτωχούς και στους εράνους. Μια μέρα, εκεί που έβγαλε το ζεστό ψωμί και μοσχοβόλησε η γειτονιά, ήρθε και στάθηκε στην πόρτα του ένας θεόφτωχος.
-Αφεντικό, όλα αυτά τα ψωμιά είναι δικά σου;
-Αμ΄ τίνος να ‘ναι;
-Και δεν τα τρως;
-Βρε φύγε από δω!
-Δος μου και μένα ένα ψωμάκι που πεινάω.
-Φύγε σου είπα, παράτα με.
-Αφεντικό!
-Φεύγεις ἤ δεν φεύγεις;
-Αφεντικό! παρακαλούσε ο φτωχός.
Δεν πρόλαβε να τελειώσει, και ο φούρναρης εκσφενδονίζει ένα ψωμί στο κεφάλι του. Έσκυψε ο φτωχός και το ψωμί τον πήρε ξυστά και έπεσε παραπέρα. Τρέχει, το αρπάζει, κάθεται σε μια γωνιά και το πελεκάει. Ο φούρναρης όλη μέρα ήταν φουρκισμένος για τον γρουσούζη επισκέπτη και το ψωμί που έχασε. Ας τολμήσει να ξανάλθει!
Νύχτα, κάπου δύο μετά τα μεσάνυχτα, πετάγεται ο φούρναρης από τον ύπνο του τρομαγμένος, καταϊδρωμένος.
-Γυναίκα, σήκω, ξύπνα. Φανέλα να αλλάξω και να σου πω… Γυναίκα, πέθανα λέει, και μαζεύτηκαν γύρω μου Άγγελοι και διάβολοι. Ποιός να πάρει την ψυχή μου. Σε μια μεγάλη ζυγαριά όλο και πρόσθεταν οι τρισκατάρατοι τα κρίματά μου. Και ο ζυγός βάρυνε και βάρυνε και οι Άγγελοι δεν είχαν τίποτα να βάλουν και λυπόντουσαν. Σε μια στιγμή, ένας Άγγελος φωνάζει: Το ψωμί! Αυτό που χόρτασε τον πεινασμένο. Βάλτε το στον άλλο ζυγό. Οι διάβολοι επαναστάτησαν: Το ψωμί δεν το έδωσε. Το έριξε να σπάσει το κεφάλι του φτωχού. Και απάντησαν οι Άγγελοι: Όμως χόρτασε τον πεινασμένο και εκείνος έδωσε την ευχή του. Και που λες γυναικούλα μου, εκείνο το ψωμί έκανε και έγειρε η ζυγαριά αντίθετα και σώθηκα. Το λοιπόν, δίνε, δίνε και μη σταματάς. Και εγώ θα δίνω. Αχ, και να ξανάρθει εκείνος ο φτωχός!
Επιτέλους το κατάλαβε και ο φούρναρης ότι κερδίζει όταν δίνει. Εμείς όμως; Το έχουμε καταλάβει; Μήπως φοβούμαστε να δώσουμε; Μήπως η “κρίση“ μάς βούλιαξε στην ολιγοπιστία; Καιρός να αρχίσουμε να γινόμαστε και λίγο χριστιανοί. Και να πιστεύουμε ακλόνητα, πως όταν δίνουμε, αντί να φτωχαίνουμε, πλουτίζουμε. Ας το αποδείξουμε εμπράκτως. Το Πάσχα έρχεται. Κάποιοι φτωχοί περιμένουν. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

ΑΡΓΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΑ «ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ»

Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ἡ καταδίκη  τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν σὲ ἀργὸ θάνατο συνιστᾶ μιὰ εὐφυεστάτη ἐπινόηση
τῶν Ἐργολάβων τῆς Ἀλλοτριώσεως.
Γενικῶς πέφτουν “τίτλοι τέλους”.Ὅσοι ἔχουν μάτια βλέπουν: Ἀπὸ τὰ μετρητάἕως τὴν ταυτοποίηση τοῦ Πολίτου 
καὶ τὴν «ἰδιοκτησία» του στὸ σῶμα του!
(βλ. ἑπόμενη ἀνάρτηση γιὰ τὸν νέο νόμο περὶ εἰκαζομένης συναινέσως δωρητοῦ ὀργάνων)

.           Τὴν ἐνίσχυση καὶ ὄχι τὴν μείωση τοῦ Ὀρθοδόξου χαρακτήρα τοῦ περιεχόμενου τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, σύμφωνα μὲ τὴν Συνταγματικὴ ἐπιταγὴ – πὼς τὸ κράτος πρέπει νὰ φροντίζει γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης – καθὼς καὶ τὸ ὑποχρεωτικὸ δίωρο διδασκαλίας καὶ στὶς τρεῖς τάξεις τοῦ Λυκείου, ζητάει ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων μὲ ἐπιστολή της πρὸς τὴν ὑπουργὸ Παιδείας. Ἡ ΠΕΘ στὴν ἐπιστολή της πρὸς τὴν Ἄννα Διαμαντοπούλου, ἕνα 24ωρο μετὰ τὴν δημοσιοποίηση τοῦ ἀναμορφωμένου προγράμματος σπουδῶν γιὰ τὸ Λύκειο, ἐκφράζει «τὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴ βαθιὰ λύπη της γιὰ τὴν ἀνακοίνωση σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν τὸ ὁποῖο ἐντελῶς αὐθαίρετα καὶ ἀντιδεοντολογικὰ μετονομάζεται: Θρησκεία καὶ Κόσμος».
.          Ἡ Ἕνωση Θεολόγων διατυπώνει καὶ ἐρώτημα γιὰ ἐνδεχομένη ριζικὴ ἀλλαγὴ στὸν χαρακτήρα τοῦ μαθήματος ἀναφέροντας χαρακτηριστικὰ ὅτι «ἀναρωτιόμαστε μήπως ἡ μετονομασία σημαίνει καὶ ἀλλαγὴ τοῦ Ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ περιεχομένου σὲ ἀποκλειστικὰ θρησκειολογικό. Ἀξίζει σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὁ γενικὸς γραμματέας τοῦ ὑπουργείου Παιδείας Βασίλης Κουλαϊδὴς κατὰ τὴν παρουσίαση τοῦ νέου προγράμματος σπουδῶν γιὰ τὸ Λύκειο ἄφησε ἀνοιχτὰ ὅλα τὰ ἐνδεχόμενα ὑποστηρίζοντας ὅτι τὸ μάθημα στὸ νέο Λύκειο δὲν θὰ ἔχει οὔτε ὁμολογιακό, ἀλλὰ οὔτε καὶ θρησκειολογικὸ χαρακτήρα. Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων διαμαρτύρεται πρὸς τὸ ὑπουργεῖο Παιδείας, διότι τὸ ὑποχρεωτικὸ δίωρο ἑβδομαδιαίας διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν διατηρεῖται μόνο στὴν Α´ Λυκείου, ἐνῶ ἡ νομιμότητα καὶ ἡ ἰδιαιτέρως ἀδήριτη κοινωνικὴ καὶ παιδαγωγικὴ ἀνάγκη καὶ ἡ ἀστάθεια τῶν διαχρονικῶν ἀξιῶν τῆς ἐποχῆς ἐπιβάλλουν τὸ ὑποχρεωτικὸ δίωρο διδασκαλίας τοῦ μαθήματος καὶ στὶς Β´ καὶ Γ΄ τάξεις τοῦ Λυκείου, γιὰ τὴν ὁποία ἡ ΠΕΘ ἔχει ἤδη ἐκφράσει σχετικὴ ἐπιχειρηματολογία».
.         Ἡ Ἕνωση Θεολόγων καλεῖ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία τοῦ ὑπουργείου Παιδείας «γιὰ τὴν δεοντολογία τῆς Παιδείας καὶ τὸ συμφέρον τῆς κοινωνίας γενικότερα, νὰ ἀναθεωρήσει τὶς ὅποιες ἀμφίσημες καὶ ἴσως ἀνεύθυνες προτάσεις εἰδικὰ γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀλλὰ καὶ γενικῶς γιὰ τὴν Παιδεία». Μάλιστα, ἐπισημαίνει ὅτι «κάθε ἄλλη παρέκκλιση ἔρχεται σὲ σύγκρουση καὶ ἀντίθεση μὲ τὸ λαϊκὸ αἴσθημα καὶ τὴν θρησκευτικὴ καὶ ἐθνικὴ ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν μας»

ΠΗΓΗ: amen.gr

Δὲν θὰ ἀνεχτοῦμε τὴν πολύπλευρη ὑποβάθμιση τῶν Θρησκευτικῶν στὸ Νέο Λύκειο
τοῦ Ἰωάννη Τάτση, Θεολόγου

. Ἡ πολυαναμενομένη ἐπίσημη ἀνακοίνωση τοῦ Νέου Λυκείου πραγματοποιήθηκε. Τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ὑποβαθμίζεται γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ποικιλοτρόπως.
.     Στὴν Γ΄ Λυκείου τὰ Θρησκευτικὰ μετατρέπονται σὲ ἐπιλεγόμενο μάθημα καὶ ἐντάσσονται σὲ μία λίστα μαζὶ μὲ ἐπιλεγόμενα «ἐμβάθυνσης» στὰ μαθήματα τῶν πανελλαδικῶν ἐξετάσεων. Οὐσιαστικὰ στὴν Γ΄ τάξη τὰ Θρησκευτικὰ θὰ εἶναι ἐπιλεγόμενο μάθημα ποὺ κανένας μαθητὴς δὲν θὰ ἐπιλέγει! Εἶναι αὐτονόητο ὅτι ὁ μαθητὴς τῆς Γ΄ τάξεως ποὺ στοχεύει στὴν εἴσοδό του στὸ πανεπιστήμιο θὰ προτιμήσει τὴν «ἐμβάθυνση» στὰ μαθήματα ποὺ θὰ ἐξεταστεῖ πανελλαδικὰ καὶ ὄχι τὸ ἐπιλεγόμενο μάθημα Θρησκευτικῶν…
.       Στὴν Β΄ Λυκείου τὰ Θρησκευτικά, ἂν καὶ παραμένουν ὑποχρεωτικά, χάνουν τὴν μία ἀπὸ τὶς δύο ὧρες διδασκαλίας τους. Μετατρέπονται σὲ μονόωρο μάθημα, τὸ μοναδικὸ μονόωρο τοῦ Νέου Λυκείου. Προφανῶς οἱ Θεολόγοι ἀποτελοῦμε τὴν ἐξαίρεση στὸν κανόνα ποὺ ἔθεσαν τὰ στελέχη τοῦ Ὑπουργείου γιὰ τὸ Νέο Λύκειο σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο «Στὸ Νέο Λύκειο δὲν ὑφίσταται ἡ ἔννοια τοῦ μονόωρου μαθήματος»!
.        Τέλος, ἡ διατήρηση ὑποχρεωτικοῦ δίωρου μαθήματος στὴν Α΄ Λυκείου δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρεῖται χάρη τοῦ Ὑπουργείου πρὸς τὸ μάθημά μας. Ἡ Α΄ τάξη τοῦ Νέου Λυκείου δὲν ἔχει ἐπιλεγόμενα μαθήματα καὶ δὲν θὰ μποροῦσε πάλι τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νὰ ἀποτελέσει τὴν ἐξαίρεση.
.      Ἡ ἀνακοίνωση τοῦ Νέου Λυκείου ἀπὸ τὰ στελέχη τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἔχει δημιουργήσει μεγάλη ἀναστάτωση στὸν θεολογικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ κόσμο. Δὲν πρόκειται νὰ ἀνεχθοῦμε τέτοια κοροϊδία καὶ τόση ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματός μας. Ἤδη ἡ κατὰ τὸ παρελθὸν μείωση τῶν ὡρῶν διδασκαλίας τῶν Θρησκευτικῶν στὴν Γ΄ Λυκείου ἀπὸ δύο σὲ μία ἔχει κριθεῖ παράνομη. Ὁμοίως καὶ ἡ τωρινὴ γενικότερη ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος εἶναι ἀντισυνταγματική, ἀφοῦ ὡς γνωστόν, κατὰ τὸ Σύνταγμα ἡ Πολιτεία ὑποχρεοῦται νὰ προσφέρει παιδεία ποὺ νὰ καλλιεργεῖ τὴν θρησκευτικὴ συνείδηση τῶν μαθητῶν. [Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛ.» : Ἄραγε ὑπάρχει Σύνταγμα; ! Καὶ αὐτὸ ἀκόμη ἔχει ὑπονομευθεῖ μὲ τὴν ΑΝΟΧΗ ὅμως τοῦ Λαοῦ, ὁ ὀποῖος εἶναι καὶ ὁ τελικὸς “ὑπερασπιστής” του]

ΔΗΛΩΣΕ ΤΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ) ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΩΣΕΙΣ (ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΥΠΕΣ)

ΝΜεταμοσχεύσεις: ἂν δὲν ἀρνηθεῖς ἐγγράφως, γίνεσαι αὐτόματα δωρητὴς ὀργάνων

Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» ΔΗΛΩΣΕ ΤΟ (ΤΟ ΣΩΜΑ ΣΟΥ) ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΣΩΣΕΙΣ (ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΥΠΕΣ): Ἄλλη μία νομοθετικὴ ἐπιτυχία.
Ἀκόμα λίγο μετατοπίσθηκε ἡ γραμμὴ τοῦ Ἀνθρώπου πρὸς τὰ πίσω.
Ἀκόμα λίγο μὲ τὴν δικονομικὴ ἀντιστροφὴ «τοῦ βάρους ἀποδείξεως» παραχωρήθηκε ζωτικὸς χῶρος τοῦ Ἀνθρώπου.
Ἀκόμα λίγο πιὸ πίσω ἡ ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια γιὰ χάρη τῶν Γυπῶν ποὺ λιγουρεύονται «πτώματα» γιὰ ἐκμετάλλευση.
Ἀκόμη λίγο πιὸ πίσω: νὰ πρέπει νὰ δηλώνεις ὅτι ΣΟΥ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ, γιὰ μὴ σὲ «φᾶνε» οἱ ΓΥΠΕΣ !
Ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀλλοτρίωση τῆς ἀνθρωπίνης ὑπάρξεως δὲν φαίνεται νὰ βραδύνει.

Τῆς ΣΟΦΙΑΣ ΝΕΤΑ

.         Ἐν δυνάμει δωρητὲς ὀργάνων θὰ γίνονται πλέον ὅλοι οἱ θανόντες ἐνήλικοι πολίτες, μὲ «εἰκαζόμενη συναίνεση» ἐφ᾽ ὅσον δὲν ἔχουν δηλώσει ὅσο ζοῦσαν τὴν ἀντίθεσή τους.
.       Ἐπίσης, «ἀνοίγει» ὁ κύκλος τῶν προσώπων ποὺ θὰ μποροῦν νὰ προσφέρουν ἐν ζωῇ ὄργανο γιὰ μεταμόσχευση, ὅπως προβλέπει τὸ προσχέδιο νόμου ποὺ κατατέθηκε χθὲς στὸ ὑπουργικὸ συμβούλιο καὶ θὰ συζητηθεῖ ἀπὸ ἀρχὲς Ἀπριλίου.
.      Ὅπως προβλέπει τὸ προσχέδιο νόμου, «θὰ τηρεῖται ἀρχεῖο [Σχόλιο «Χ.Β.»: Καὶ ποιός ΓΥΠΑΣ ἐγγυᾶται τὴν ΑΣΦΑΛΗ τήρηση τῶν ΔΗΛΩΣΕΩΝ;] ὅπου θὰ καταχωρίζονται οἱ δηλώσεις τῶν πολιτῶν περὶ ἀντιθέσεώς τους στὴν ἀφαίρεση ὀργάνων τους μετὰ θάνατον. Κάθε ἐνήλικος πολίτης μπορεῖ νὰ ἀποστέλλει στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων σχετικὴ δήλωσή του, μὲ βεβαιωμένο τὸ γνήσιό της ὑπογραφῆς».
.      Σημειώνεται ὅτι γιὰ τὴν δήλωση αὐτὴ δὲν ἀπαιτεῖται συγκεκριμένος τύπος, ἀρκεῖ νὰ συνάγεται ρητὰ καὶ ἀβίαστα ἡ ἀκριβὴς βούληση τοῦ προσώπου, ἐνῶ ἡ δήλωση εἶναι ἐλεύθερα ἀνακλητή. Ἡ ἀνάκληση γίνεται μὲ νεώτερη δήλωση ἀνακλήσεως, ἡ ὁποία ἀποστέλλεται ὁμοίως στὸν Ἐθνικὸ Ὀργανισμὸ Μεταμοσχεύσεων. Ἐν συνεχείᾳ ἡ ἀρχικὴ δήλωση διαγράφεται ἀπὸ τὸ ἀρχεῖο καὶ θεωρεῖται ὡς μὴ γενομένη.
.     Ὅσον ἀφορᾶ στὴν ἀφαίρεση ὀργάνων ἀπὸ ζῶντα [!] δότη, ἐπιτρέπεται μόνον ὅταν πρόκειται νὰ γίνει μεταμόσχευση στὸ σύζυγό του, σὲ ἀσθενῆ μὲ τὸν ὁποῖο ὁ δότης συνδέεται μὲ τὸ σύμφωνο ἐλεύθερης συμβίωσης, σὲ συγγενῆ μέχρι καὶ τὸν τέταρτο βαθμὸ ἐξ αἵματος σὲ εὐθεία ἢ πλάγια γραμμὴ (γονεῖς, παιδιά, ἐγγόνια, δισέγγονα, ἀδέλφια, ξαδέλφια, ἀνίψια, θεῖοι), σὲ συγγενῆ μέχρι τὸν δεύτερο βαθμὸ ἐξ ἀγχιστείας (γονεῖς καὶ ἀδέλφια συζύγου), καθὼς καὶ «σὲ πρόσωπο μὲ τὸ ὁποῖο ἔχει προσωπικὴ σχέση καὶ συνδέεται συναισθηματικά». [Σχόλιο: Τί πάει νὰ πεῖ «συναισθηματικά»; ]
.     Γιὰ τὴν τελευταία περίπτωση, σύμφωνα μὲ τὸ προσχέδιο, θὰ ἀπαιτεῖται ἄδεια μὲ δικαστικὴ ἀπόφαση, ποὺ ἐκδίδεται κατόπιν ἐλέγχου ὅλων τῶν προϋποθέσεων ἀφαίρεσης ὀργάνου ἀπὸ ζῶντα πρόσωπο καὶ ἐπιπλέον τῆς ψυχικῆς ὑγείας τοῦ δυνητικοῦ δότη, τῆς προσωπικῆς σχέσεως καὶ τοῦ συναισθηματικοῦ δεσμοῦ του μὲ τὸν ὑποψήφιο λήπτη, ὅπως καὶ τὴν ἀνιδιοτέλεια τῆς προσφορᾶς.
.        Σημειώνεται ὅτι εἰδικὰ στὴν περίπτωση ποὺ σύζυγος ἢ συγγενής, μὲ βαθμὸ συγγένειας ὡς ἄνω, ἀσθενοῦς ποὺ χρήζει μεταμόσχευσης ἐπιθυμοῦν νὰ κάνουν δωρεὰ τοῦ ἀναγκαίου ὀργάνου, ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἱστοσυμβατότητα, πραγματοποιεῖται ἡ ἀφαίρεση τοῦ ὀργάνου καὶ ταυτόχρονα ὁ ἀσθενὴς προτάσσεται στὴν κατάταξη στὸ Ἐθνικὸ Μητρῶο.
.       Τέλος, μὲ τὸ ἄρθρο 15 ὁρίζεται ὅτι οἱ μεταμοσχεύσεις ἱστῶν καὶ ὀργάνων διενεργοῦνται «ἀποκλειστικὰ σὲ εἰδικὰ πρὸς τοῦτο ὀργανωμένες μονάδες, τὶς “ Μονάδες Μεταμοσχεύσεως” νοσηλευτικῶν ἱδρυμάτων ΝΠΔΔ ἢ ΝΠΙΔ κοινωφελοῦς καὶ μὴ κερδοσκοπικοῦ χαρακτήρα».

ΑΝΑΙΜΑΚΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Οἱ Χριστιανοὶ στὴν Εὐρώπη ὁδηγοῦνται
πρὸς ἕνα «ἀναίμακτο διωγμό».

.        ΛΟΝΔΙΝΟ. Ἀκριβῶς μία ἑβδομάδα ἀφ᾽ ὅτου οἱ χριστιανοὶ ἰδιοκτῆτες ἑνὸς ξενώνα στὴν Κορνουάλη ὑποχρεώθηκαν νὰ καταβάλουν ἀποζημίωση σὲ δύο ὁμοφυλόφιλους ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι προσεβλήθησαν, ὅταν τοὺς γνωστοποίησαν ὅτι ὁ ξενώνας φιλοξενεῖ μόνο παντρεμένα (ἑτεροφυλόφιλα) ζευγάρια, δύο ἄλλοι ὁμοφυλόφιλοι μηνύουν τοὺς ἰδιοκτῆτες μίας πανσιὸν στὸν Τάμεση. (Σημείωση Ἱστολογίου «Κόκ. Οὐρανός».: Στὸν ξενώνα δὲν γινόταν δεκτό, γιὰ λόγους θρησκευτικῆς συνείδησης, καὶ ἕνα ἑτεροφυλόφιλο ζευγάρι, ἕνας ἄντρας καὶ μία γυναίκα ποὺ δὲν ἦταν ὅμως παντρεμένοι. Ποτὲ κανένας ὅμως δὲν διαμαρτυρήθηκε.)..   Παίρνοντας θάρρος ἀπὸ τὴν πρόσφατη νίκη τοῦ ὁμοφυλοφιλικοῦ λόμπι, ὁ 63χρονος Michael Black καὶ ὁ 58χρονος John Morgan, ἰσχυρίζονται ὅτι ἀντιμετώπισαν ‘σεξουαλικὴ διάκριση’ ἀπὸ τὴν ἰδιοκτήτρια Susanne Wilkinson, ἡ ὁποία τοὺς ἔδιωξε ἀπὸ τὴν πανσιὸν ‘Swiss B&B’ (Bed & Breakfast), τὸν περασμένο Μάρτιο. «Ἡ νομικὴ κατάσταση εἶναι ὅτι ἡ ἄρση τῶν διακρίσεων σεξουαλικὴ πράξη δὲν εἶναι ποινικὸ ἀδίκημα, ὥστε δὲν θὰ ὑπῆρχε συνέπειες γιὰ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ B & B, ἂν δὲν λαμβάναμε νομικὰ μέτρα», ἀνέφερε ὁ Black στὰ ΜΜΕ. «Οἱ περιπτώσεις αὐτὲς ἐνισχύουν τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ διακρίσεις ὁποιουδήποτε εἴδους εἶναι λάθος, τόσο νομικὰ ὅσο καὶ ἠθικά» [Σχόλιο «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.»: Ὥστε ὑπάρχει Ἠθική;! Πολὺ ἀξιοπρόσεκτο αὐτό!].        Ἡ ‘Daily Mail’ ἀναφέρει ὅτι οἱ δύο ἄνδρες, κράτησαν online τὸ δωμάτιό τους, ἀλλὰ ὅταν ἔφτασαν στὴν πανσιόν, ἡ κα Wilkinson τοὺς εἶπε ὅτι «εἶναι ἐνάντια στὶς πεποιθήσεις μου δύο ἄνδρες νὰ μοιράζονται ἕνα κρεβάτι», προσθέτοντας: «ἐδῶ εἶναι καὶ ἡ προσωπική μου οἰκία». Ἡ Wilkinson ἐπέστρεψε τὴν προκαταβολὴ καὶ τοὺς ζήτησε, εὐγενικά, νὰ φύγουν. «Εἶπε ὅτι λυπήθηκε καὶ ἦταν εὐγενικὴ μὲ ἕνα κρύο τρόπο καὶ δὲν μᾶς προσέβαλε, γιὰ αὐτὸ ζητήσαμε τὰ χρήματά μας πίσω καὶ μᾶς τὰ ἔδωσε», εἶπε ὁ Black στὴν Mail. Ὁ Black ἄφησε νὰ ἐννοηθεῖ ὅτι ἡ “λύση” εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν τὶς παραδοσιακὲς βρετανικὲς χριστιανικὲς ἠθικὲς ἀξίες νὰ μένουν ἔξω ἀπὸ κάθε ἐπιχειρηματικὴ ἐνασχόληση ποὺ θὰ τοὺς φέρνει σὲ ἐπαφὴ μὲ τὸ κοινό. «Ἂν κάποιος νομίζει ὅτι ἡ παροχὴ ὑπηρεσίας στὸ κοινὸ μπορεῖ νὰ ἔρχεται σὲ σύγκρουση μὲ τὶς θρησκευτικὲς πεποιθήσεις του, θὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθεῖ μήπως αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ κατάλληλη δουλειὰ γιὰ αὐτόν». Τὰ πρῶτα ἱδρύματα ποὺ πρόκειται νὰ ἐξαφανιστοῦν κάτω ἀπὸ τὸν πρόσφατα ψηφισμένο Νόμο περὶ “Γενετήσιου Προσανατολισμοῦ καὶ Ἰσότητας” (‘Sexual Orientation Regulations of the Equality Act’), ποὺ εἰσήχθη ἀπὸ τὴν κυβέρνηση τῶν Ἐργατικῶν τοῦ Τόνυ Μπλέρ, εἶναι τὰ καθολικὰ ἱδρύματα ποὺ ἀσχολοῦνται μὲ τὴν υἱοθεσία. Ὅλα τους εἶναι ἀναγκασμένα ἢ νὰ κλείσουν ἢ νὰ διακόψουν τοὺς δεσμούς τους μὲ τὴν Καθολικὴ Ἐκκλησία μὲ τὴν προτροπὴ ὅτι θὰ πρέπει νὰ ἐξετάζουν καὶ ὁμοφυλόφιλα ζευγάρια ὡς ὑποψηφἰους γιὰ υἱοθεσία παιδιῶν..      Σὲ συζητήσεις στὴν Βουλή, ὁρισμένοι Βρετανοὶ βουλευτὲς εἶχαν προειδοποιήσει ὅτι οἱ νόμοι περὶ “Ἰσότητας” θὰ μποροῦσαν νὰ δημιουργήσουν νομικὲς διαφορὲς μεταξὺ ὁμοφυλοφίλων καὶ συνειδητοποιημένων χριστιανῶν ξενοδόχων, ὅπως ὁ Peter καὶ ἡ Hazelmary Bull, οἱ ἰδιοκτῆτες τοῦ ξενώνα στὴν Κορνουάλη, ποὺ διατάχθηκαν πρόσφατα, ἀπὸ δικαστὴ νὰ πληρώσουν £ 3.600 στὸ ζευγάρι ὁμοφυλοφίλων μὲ σύμφωνο συμβιώσεως, Martyn Hall καὶ Steven Preddy.
.       Οἱ Bulls φαίνεται νὰ λειτούργησαν ὡς “δοκιμὴ” γιὰ τὸ τί θὰ ἀκολουθήσει, ἀπὸ τὴν ὁμοφυλόφιλη ἀκτιβιστικὴ ὁμάδα ‘Stonewall’. Οἱ δύο ἄνδρες, σύμφωνα μὲ τὴν κατάθεσή τους στὸ δικαστήριο, προσπάθησαν νὰ κλείσουν ἕνα δωμάτιο στὸν ξενώνα Penzance κάνοντας ἐγγραφὴ ὡς “ ὁ κ. καὶ ἡ κα Preddy” ἕνα μήνα ἀφ᾽ ὅτου οἱ Μποὺλς ἔλαβαν ἀπειλητικὴ ἐπιστολὴ ἀπὸ τὴν ὀργάνωση ‘Stonewall’.
.       Οἱ Bulls, οἱ ὁποῖοι ἄσκησαν ἔφεση κατὰ τῆς ἀποφάσεως, λένε ὅτι ὁδηγοῦνται νὰ διακόψουν τὴν δουλειά τους ἀπὸ μία “ἐκστρατεία μίσους”, καὶ ἔχουν λάβει ὑβριστικὰ τηλεφωνήματα, ἐνῶ ἀρνητικὰ σχόλια γιὰ τὸ ξενοδοχεῖο τους ἔχουν ἀναρτηθεῖ σὲ ταξιδιωτικὴ ἱστοσελίδα. Ἀρκετοὶ ὁμοφυλόφιλοι ἄνδρες τοὺς ἔχουν καλέσει καὶ ἔχουν ἀπαιτήσει νὰ κλείσουν δωμάτια, ἀπειλώντας ὅτι θὰ κινηθοῦν νομικὰ σὲ περίπτωση ἄρνησης. Ἡ κ. Bull εἶπε στὴν Daily Telegraph, «Ἕνας μοῦ εἶπε ὅτι εἶμαι ἕνα βδέλυγμα καὶ θὰ πάω κατ᾽ εὐθείαν στὴν κόλαση. Αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι δὲν γνωρίζουν τίποτα γιὰ τὸν τρόπο ζωῆς μου, καὶ ἔχω μείνει ἔκπληκτη ἀπὸ τὴ σκληρότητά τους».
.      Μετὰ τὴν ἀπόφαση τοῦ δικαστηρίου γιὰ τοὺς Bulls, ὁ πρόεδρος τοῦ ‘Stonewall’, Ben Summerskill, ἔγραψε ἕνα ἄρθρο στὴν ἀριστερῆς ἀποχρώσεως ἐφημερίδα Guardian γελοιοποιώντας τὴν ἰδέα ὅτι οἱ Χριστιανοὶ στοχοποιοῦνται ἀπὸ τὸ ὁμοφυλοφιλικὸ λόμπι ἢ ὑποφέρουν ἀπὸ κάθε εἴδους διώξεις γιὰ τὶς πεποιθήσεις τους.
.       Ἀλλὰ ἡ περίπτωση τῶν Bulls ἔχει προσελκύσει τὴν διεθνῆ προσοχή. Τὸ περιστατικὸ ἀναφέρθηκε συγκεκριμένα σὲ μία ἔκθεση ἀπὸ μία ὁμάδα Παρατήρησης τῆς ΕΕ σχετικὰ μὲ τὴν θρησκευτικὴ ἐλευθερία, ὡς ἕνα παράδειγμα τῆς αὐξανομένης “ὁλοκληρωτικοῦ τύπου” ἐκκοσμικεύσεως, ποὺ ἔχει στόχο τοὺς χριστιανοὺς πιστοὺς ποὺ τολμοῦν νὰ προσπαθήσουν νὰ ζήσουν σύμφωνα μὲ τὴν πίστη τους στὴν δημόσια σφαίρα.

.       Ἡ Gudrun Kugler, διευθύντρια τοῦ Παρατηρητηρίου γιὰ τὴν Μισαλλοδοξία καὶ τὶς Διακρίσεις κατὰ τῶν Χριστιανῶν στὴν Εὐρώπη (‘Observatory on Intolerance and Discrimination Against Christians in Europe’), εἶπε ὅτι «οἱ Χριστιανοὶ στὴν Εὐρώπη ὁδηγοῦνται πρὸς ἕνα “ἀναίμακτο διωγμό”. Οἱ Χριστιανοὶ ὁλοένα καὶ πιὸ πολὺ περιθωριοποιοῦνται καὶ ἐμφανίζονται πιὸ συχνὰ στὰ δικαστήρια γιὰ θέματα ποὺ σχετίζονται μὲ τὴν πίστη τους».
.      Αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα, ἡ πρώην συντηρητικὴ βουλευτὴς Ann Widdecombe ὑπερασπίστηκε τοὺς χριστιανοὺς ξενοδόχους, γράφοντας στὴν ἐφημερίδα Daily Express, «Ὑπάρχει μία διαφορὰ μεταξὺ τοῦ νὰ διακρίνεις κάποιον, γιὰ αὐτὸ ποὺ εἶναι καὶ τοῦ νὰ ἀρνεῖσαι νὰ προωθήσεις ἢ νὰ διευκολύνεις αὐτὸ ποὺ κάνει. Ἐὰν οἱ Μποὺλς εἶχαν ἕνα παντοπωλεῖο καὶ ἀρνοῦνταν νὰ ἐξυπηρετήσουν τοὺς ὁμοφυλοφίλους τότε αὐτὸ θὰ ἦταν διάκριση, ἀλλὰ τὸ νὰ ἀρνεῖσαι νὰ διευκολύνεις τὴν δραστηριότητά τους ἢ τὴν δραστηριότητα ἑνὸς ζευγαριοῦ μὴ παντρεμένων ἐνηλίκων ἑτεροφυλοφίλων, παρέχοντάς τους ἕνα διπλὸ κρεβάτι, δὲν εἶναι. Εἶναι ἡ μία νόμιμη ἄσκηση τῆς συνειδήσεως εἰς βάρος συγκεκριμένων πράξεων».
.     Ὁ Robert Leitch, ὁμοφυλόφιλος ἀκτιβιστὴς στὸ συντηρητικὸ κόμμα τῶν Τόρις, συμφώνησε, γράφοντας στὸ blog ConservativeHome, «Ἡ ἀντίδραση σὲ αὐτὴ τὴν κάπως “παραδοσιακὴ” ἀλλὰ ἀβλαβῆ πολιτικὴ ὑπῆρξε ἀξιοσημείωτη. Στὸν κ. καὶ τὴν κ. Bull κολλήθηκε ἡ ἐτικέτα τοῦ “ὁμοφοβικοῦ” καὶ στὸ δικαστήριο ἀναγκάστηκαν νὰ δικαιολογήσουν τὴν κατὰ γράμμα ἑρμηνεία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ δικαστὴς ποὺ δίκαζε νὰ τοὺς πεῖ ὅτι οἱ ἀπόψεις τους εἶναι “ξεπερασμένες” καί, τέλος, νὰ τοὺς ἐπιβάλει μία τιμωρία, ἡ ὁποία θὰ προξενήσει σημαντικὴ ζημία στὰ οἰκονομικὰ τῆς ἐπιχειρήσεώς τους. Σὲ τελικὴ ἀνάλυση, ἡ ποινὴ ποὺ ἐπιβάλλεται, ἐπειδὴ ἔχει κάποιος μία διαφορετικὴ ἄποψη, εἶναι ἀκραία».
.     Ὁ Michael Portillo, πρώην ὑπουργός, σχολίασε στὸ BBC Radio 4, ὅτι ἡ ὑπόθεση εἶναι ἕνα παράδειγμα τοῦ κινδύνου ποὺ ἀντιμετωπίζει ἡ Βρετανία νὰ μετατραπεῖ σὲ μία «κοσμικὴ θεοκρατία». Εἶπε: «Δὲν εἶμαι θρῆσκος. Ὅμως, μπορῶ εὔκολα νὰ φανταστῶ πὼς θὰ ἤμουν σὲ ἕνα κόσμο μίας μελλοντικῆς νομοθεσίας».
.     Στὴν ἴδια ἐκπομπή, ἡ Claire Fox, διευθύντρια τοῦ Ἰνστιτούτου Ἰδεῶν (‘Institute of Ideas’), ἐξέφρασε ἀνησυχίες γιὰ τὴν διάβρωση τῶν παραδοσιακῶν ἐλευθεριῶν. Οἱ ἀποφάσεις αὐτὲς σημαίνουν ὅτι οἱ Χριστιανοὶ «ἐπιτρέπεται νὰ ἔχουν αὐτὲς τὶς ἀπόψεις, ἀλλὰ δὲν τοὺς ἐπιτρέπεται νὰ κάνουν τίποτα μὲ αὐτές. Θέλω νὰ πῶ ὅτι στὴν οὐσία σὲ τέτοιες ὑποθέσεις, δημιουργεῖται μία παρωδία τῆς θρησκείας. Εἶναι τὸ εἶδος μίας ‘θρησκείας- λάιτ’. Μπορεῖς νὰ σκέφτεσαι στὴν μυστικότητα τῆς κρεβατοκάμαράς σου, ὅπως ἔχουμε συνηθίσει νὰ λέμε, ἀλλὰ σίγουρα δὲν μπορεῖς νὰ κάνεις τίποτα γιὰ αὐτό».

ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!

ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!

ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ!

(ΣΧΟΛΙΟ «ΧΡ. ΒΙΒΙΛΙΟΓΡ.»: ὅπως ἔγραψε ἡ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ» πρὸ τριμήνου: «Ζητεῖται ΜΩΥΣΗΣ»! βλ. σχετ.: http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/12/19/ὁ-«τρελλὸς»-γόρτυνος-τσάκισε-τὴν-ἡτ/)

=============

. «Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται ἡ Ἑλλαδα εἶναι ἕνας νέος ἥρωας», τόνισε σὲ ἄρθρο της τῆς 28ης Φεβρουαρίου ἡ µεγάλης ἐµβελείας ἀµερικανικὴ ἱστοσελίδα Huffington Post.

. «Ὅσο ἀναγκαία εἶναι ἡ ξένη βοήθεια, τόσο ἀνεπαρκὴς εἶναι ... Ἡ δύναµη ποὺ χρειάζεται γιὰ ριζικὴ καὶ µόνιµη ἀλλαγὴ τῆς συµπεριφορᾶς πρέπει νὰ προέρχεται ἀπὸ παρεµβάσεις ποὺ µιλοῦν στὴν καρδιὰ καὶ ὄχι στὸ µυαλὸ ... Καὶ εἰδικὰ µεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ποὺ εὐδοκιµοῦν στὸ πάθος καὶ δράµα, τίποτε ἄλλο δὲν θὰ µιλήσει στὴν καρδιά τους περισσότερο ἀπὸ ἕναν ἥρωα τῆς δικῆς τους κουλτούρας, ὁ ὁποῖος θὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὴ νηφαλιότητα, πείθοντάς τους ὅτι εἶναι ἱκανοὶ νὰ ἀλλάξουν συµπεριφορὰ χτίζοντας ἔτσι ἕνα ἀσφαλὲς µέλλον». Αὐτὸς ὁ νέος ἥρωας, τονίζει τὸ ἄρθρο, «θὰ πρέπει νὰ ἀναµοχλεύσει τὶς ξεχασµένες ἀξίες τῶν Ἑλλήνων».

. Χρειάζεται ἕνας νέος ἥρωας ποὺ θὰ ἀναµοχλεύσει τὶς ξεχασµένες ἀξίες τῶν Ἑλλήνων!

. Δὲν εἶναι αὐτὸ µόνο ἐπισήµανση τῆς Huffington Post. Εἶναι αἴτηµα ὅλων τῶν Ἑλλήνων, οἱ ὁποῖοι εἶναι παντελῶς ἀπογοητευµένοι ἀπὸ τὴν πολιτική τους ἡγεσία τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Μιὰ ἡγεσία ποὺ καλλιέργησε τὸ πνεῦµα τοῦ ἄκοπου πλουτισµοῦ καὶ τῆς ἀποκοπῆς ἀπὸ τὶς ρίζες τῆς παραδόσεώς µας.

. Αὐτὸ ποὺ πρωτίστως χρειάζεται καὶ ἀναζητεῖ ἡ σηµερινὴ Ἑλλάδα εἶναι ἕνας ἡγέτης ποὺ θὰ τῆς λέει τὴν ἀλήθεια. Ποτὲ ὁ Ἕλληνας δὲν ἀρνήθηκε τὴν θυσία γιὰ χάρη τῆς Πατρίδας. Ἀλλὰ δὲν µπορεῖ νὰ ἀνεχθεῖ νὰ τὸν ἐµπαίζουν διαρκῶς οἱ ἡγέτες του.

. Σήµερα, µέσα στὸν κυκεώνα τῆς µεγαλύτερης κρίσεως τῆς νεώτερης ἱστορίας του, ὁ λαὸς δὲν τοὺς ἐµπιστεύεται, ὑποψιάζεται ὅτι παίζονται ἄθλια παιχνίδια πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη του. Πῶς ἀλλιῶς νὰ ἐξηγήσει τὴν παρανοϊκὴ ἐπιµονὴ τῶν κυβερνώντων νὰ ἁλυσοδέσουν τὴν ἐλευθερία του µὲ τὶς περίφηµες ἠλεκτρονικὲς κάρτες; Πῶς νὰ ἐρµηνεύσει τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ πρόεδρος τῆς Ἀρχῆς Προστασίας Προσωπικῶν Δεδοµένων µετὰ τὸ ἠχηρὸ ὄχι τῆς Ἀρχῆς στὴν λεγοµένη “Φοροκάρτα”, ἀνακοινώνει στὶς 21 Φεβρουαρίου τὴν παραίτησή του; Ποιοί τὸν ὁδήγησαν σ᾽ αὐτήν; Καὶ πῶς νὰ ἐξηγήσει ὁ λαὸς ὅτι αὐτὸ γίνεται τὴν ὥρα ποὺ ἡ κυβέρνηση ἑτοιµάζει νέο νόµο περὶ προστασίας τῶν προσωπικῶν δεδοµένων;

. Πῶς ἀκόµη νὰ ἐξηγήσει τὴν ἀπίστευτη καὶ προκλητικὴ διαστρέβλωση τῆς ἱστορίας του, τὴν διαφαινοµένη ἐκποίηση τῆς κρατικῆς περιουσίας στοὺς ἀδιστάκτους τοκογλύφους, τὴν διαθρυλουµένη ἐγκατάλειψη τῶν µεγάλων ἐθνικῶν θεµάτων; Πῶς νὰ δεχθεῖ τὸν εὐτελισµὸ τῆς παιδείας, τὸν συστηµατικὸ καὶ περιφρονητικὸ παραµερισµὸ τῆς πίστεως ἀπὸ αὐτὴν καὶ τὴν συνεχῆ ὑπονόµευση καὶ κατασυκοφάντηση τῆς Ἐκκλησίας;

. Ποιόν ἄραγε ἐµπαίζει τόσο προκλητικὰ ἡ σηµερινὴ ἡγεσία (καὶ δὲν ἐννοοῦµε µόνο τὴν πολιτική); Καὶ πῶς περιµένει µὲ τέτοιες µυστικὲς καὶ ὕπουλες ἐνέργειες νὰ ἔχει τὴν συµπαράσταση τοῦ λαοῦ;

. Ὁ λαός µας ὄντως ἀναζητεῖ καὶ χρειάζεται ἕνα νέο ἥρωα, ποὺ θὰ ἀναµοχλεύσει τὶς ξεχασµένες ἀξίες τῶν Ἑλλήνων!