Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης, Η ελληνική νεολαία

Η ελληνική νεολαία

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης

Η ελληνική νεολαία σήμερα μπορεί να έχει διάφορα τρωτά. Να φοβάται τον πολύ μόχθο, να αδιαφορεί για ουσιαστικά θέματα, να απορρίπτει δίχως έρευνα σοβαρά νοήματα, να παρασύρεται εύκολα από επιπόλαιες ιδέες. Από την άλλη όμως διατηρεί μεγάλη δίψα για την αλήθεια, μια αναζήτηση για τη γνησιότητα, έχει καλές ευαισθησίες, έναν ωραίο αυθορμητισμό, ευφυία, αυταπάρνηση και ανθρωπιά.

Έχει μια επιφύλαξη για την εκκλησία, που τη συνδυάζει με λάθη εκπροσώπων της. Τον πατριωτισμό σαν να τον φοβάται ύστερα από τα αντιρατσιστικά κηρύγματα κάποιων μοντέρνων απάτριδων. Ειρωνεύεται τους πολιτικούς που έδωσαν αρκετά επιχειρήματα αναξιότητας και φαυλότητας, αλλά δυστυχώς και την πολιτική. Δεν την εμπνέει το ιερό παρελθόν και τη φοβίζει αρκετά το μέλλον. Σε πολλά είναι δικαιολογημένη η στάση των παιδιών μας, αφού γνώρισαν την υποκρισία των μεγάλων που δεν τηρούσαν αυτά που φώναζαν.

Δεν με δυσκολεύουν τα όποια ερωτήματα των νέων, αλλά η από αδιαφορία σιωπή τους. Θα μπορούσα να βοηθήσω, να συνδράμω στην έρευνα, στον έλεγχο, στην αποκάλυψη, στη διαφώτιση. Ο προβληματισμός δεν είναι κακός, η αγωνία είναι καλή όταν κινείται από ενδιαφέρον για μάθηση και λύση αποριών. Είναι συμπαθή τα νεανικά πρόσωπα με τα σπινθηροβόλα μάτια και τις καλοδιάθετες ενστάσεις από διάφορες δουλικές, φοβισμένες, άβουλες και κακομοίρικες στάσεις. Ο καλοπροαίρετος μελετητής και γνήσιος αναζητητής της αλήθειας σίγουρα θα βρει φως, διέξοδο, πληροφορία, αναψυχή και ανάταση.

Μερικοί δεν θέλουν πολλά-πολλά, δεν έχουν υψηλά ενδιαφέροντα, μένουν στο χουζούρι, στο βόλεμα, στο νεσκαφέ, στο “πέρα βρέχει”, δεν θέλουν να βγάλουν κανένα φίδι από την τρύπα. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο για ορισμένους νέους μας. Δεν είναι λίγοι που μαθαίνουν σε όλη τους τη ζωή έτσι, κατηγορώντας μόνο τους άλλους και τη σκάρτη κοινωνία. Ψάχνουν συνεχώς να βρουν προσχήματα και άλλοθι για να δικαιολογούν την απρεπή κατάστασή τους.

Η δυναμική εξανάσταση από τη φτήνια και τη μιζέρια μιας ανούσιας καθημερινότητας, μιας ανέραστης χαμοζωής, μιας πολύχρονης, κουραστικής και φθοροποιού ρουτίνας, θέλει αποφασιστικότητα, αμεσότητα και τολμηρότητα.

Επανάσταση δεν είναι να ρίχνεις μολότοφ, να σπας βιτρίνες και να καις αυτοκίνητα, αλλά προσωπική ρήξη με τον κακό και εμπαθή εαυτό σου, συντριβή του προσωπείου σου, απέκδυση της μάσκας, αναλογισμού ευθύνης και υποχρεώσεων.

Εύκολο είναι να είσαι άπιστος, άθεος, ανεξέλεγκτος. Δύσκολο αρκετά είναι να είσαι υπεύθυνος Χριστιανός, αληθινός πιστός, γνήσιος άνθρωπος του Θεού. Ο σπουδαίος δανός φιλόσοφος Κίρκεγκαρντ λέγει χαρακτηριστικά: “Όπως το βέλος του καλού σκοπευτή, όταν φεύγει από τη φαρέτρα, δεν μπορεί να ησυχάσει πριν φθάσει στον σκοπό του, έτσι και ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό με μόνη κατεύθυνση προς τον Θεό και δεν μπορεί να ησυχάσει αν δεν βρεθεί κοντά του”.

Ένας χριστιανός νέος έχει εμπνευσμένο όραμα, θείο σκοπό, υψηλό στόχο, νοηματισμένη ζωή. Δεν πτοείται και δεν απογοητεύεται εύκολα. Δεν παρασύρεται από την παράλογη ηδονή και τη σκοτεινή διαφθορά. Αντιστέκεται στα αντίθετα και δαιμονοκίνητα πάθη. Επιθυμεί και αγωνίζεται για τις αρετές. Εμπνέεται από την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια, τη σεμνότητα, τη σοβαρότητα και τη μετριότητα. Έχει λιγότερα υλικά κέρδη, αλλά έχει ειρηνική συνείδηση, καρδιακή χαρά και ψυχική αγαλλίαση. Δεν πάσχει από ενοχές, εφιάλτες, μίση, ζήλιες, κακίες, έχθρες, διαβολές και πονηρίες.

Τα έτη της νεότητας, αν κυριευτούν από ψυχικά κενά, θα ταλαιπωρήσουν την κατοπινή ζωή. Έντονες ψυχολογικές διαταραχές δημιουργούν νέες φοβίες μειονεξίες, πλήξη, μοναξιά, ακόμη και μελαγχολία. Μια ζωή δίχως ήθος, ηθική, φραγμό και κανέναν περιορισμό θεωρείται ελεύθερη, αλλά τελικά σκλαβώνει, και η άφθονη ηδονή χαρίζει περισσή οδύνη.

Το πιο λυπηρό είναι μερικοί να επιβουλεύονται ή να εκμεταλλεύονται τα όνειρα των παιδιών μας. Στα περισσότερα παιδιά υπάρχει μέσα τους η επαναστατικότητα, η τάση για αλλαγές, σημαντικές καθώς λέγουν. Η αναθεώρηση και η μετατροπή πιστεύουν για κάτι καλύτερο. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό.

Οι μεγάλοι όμως θέλουν τα παιδιά τους πιστή και ακριβή συνέχειά τους, προέκταση του εγώ τους, πειθήνια και υπάκουα όργανά τους. Γι’ αυτό υπάρχει μια οργανωμένη προσπάθεια προς αποχαύνωση της νεολαίας. Την καθιστούν ευάλωτη με τις νέες ιδέες, τα ναρκωτικά, τα ποτά, τον τρόπο διασκεδάσεως, τα τραγικά επεισόδια στα γήπεδα και στις συναυλίες.

Οι νέοι καλούνται να αποκτήσουν αντιστασιακό πνεύμα και σταθερό φρόνημα προς καθετί ανίερο, άσχημο, βρομερό, ψεύτικο, πρόστυχο και σάπιο. Τα νιάτα είναι πλασμένα για τον ηρωισμό, έλεγε ο Κλοντέλ. Αξίζει στην ελληνική νεολαία μια καλύτερη τύχη, μια γενναιότερη στάση, μια μεγαλύτερη αγωνιστικότητα. Μην παρασυρθεί από επιτήδειους, που θα την ξεγελάσουν και θα την απογοητεύσουν. Οι συζητήσεις μου συχνά στο Άγιον Όρος με νέους μου δίνουν μια χαρά και μια ελπίδα, που με κάνει να συγκινούμαι, αλήθεια, βαθύτατα.

«Μακεδονία»29/05/2011/

Σε ειρηνική επανάσταση καλεί ο Μίκης Θεοδωράκης. Χρειαζόμεθα πιστούς κυβερνήτες. Η μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση

Σέ ειρηνική επανάσταση καλεί ό Μίκης Θεοδωράκης

Μεγάλη απήχηση είχε στο πανελλήνιο ή συγκλονιστική συνέντευξη, πού έδωσε στην τηλεοπτική εκπομπή «Καλημέρα Ελλάδα» του δημοσιογράφου Γεωργίου Παπαδάκη ό γνωστός μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης. Χειμαρρώδης ό λόγος του, αφυπνιστικός, πεπαρρησιασμένος, λειτούργησε ως αντικαταθλιπτικό φάρμακο στις ψυχές των Ελλήνων, ως μία ελπιδοφόρα ακτίνα φωτός μέσα στο ζοφερό σκοτάδι της εθνικής καταθλίψεως, στο όποιο έχει βυθίσει ή οικονομική κρίση την Πατρίδα μας.

Και τί δεν είπε ό δημοφιλής συνθέτης. Δήλωσε, ότι ή «τρόικα» ευρίσκεται παρανόμως στην Ελλάδα, εκφράζοντας την απορία του, πώς δεν έχει επέμβει ακόμη ή Ελληνική Δικαιοσύνη! Υποστήριξε, ότι ή δανειακή σύμβαση πού έχει συνάψει ή Ελλάδα με τούς δανειστές της, είναι παράνομη, αντισυνταγματική και άκυρη, διότι δεν εγκρίθηκε, όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα, από τα 3/5 της Βουλής ούτε επικυρώθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Επισήμανε, ότι «ζούμε σε μία κατάσταση πραξικοπηματική, στην οποία συμμετέχει όλο το σύστημα»! Κατήγγειλε την ταπεινωτι­κή για την Ελλάδα εξωτερική μας πολιτική και τόνισε, ότι ή δανειακή σύμβαση, πού υπέγραψε ό υπουργός Οικονομικών, είναι, όπως υποστηρίζουν κορυφαίοι επιστήμονες σαν τον Συνταγματολόγο Γεώργιο Κασιμάτη, μοναδική στον κόσμο, ή οποία εκχωρεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδος στους δανειστές της και υποθηκεύει όλο τον πλούτο της χώρας μας σ’ αυτούς, καταδικάζοντας τούς σημερινούς Έλληνες, αλλά και τις επερχόμενες γενεές να είναι «μουλάρια με παρωπίδες», πού θα γυρίζουν ασταμάτητα γύρω από το μαγκανοπήγαδο των χρεών και των υπέρογκων τόκων των δανειστών μας!

«Πρέπει να γίνει ένα παλλαϊκό, πανεθνικό μέτωπο», τόνισε ό κ. Θεοδωράκης, και πρόσθεσε: «Θα γίνει ειρηνική επανάσταση, πρέπει να γίνει, ή οποία να βγάλει μια κυβέρνηση επαναστατική, να μας βγάλει απ' αυτό το αδιέξοδο, να θεωρούμε ως μη γενόμενα όλες αυτές τις συμβάσεις, τα δάνεια, τα δάνεια απελθόντα, οι τόκοι, πρέπει να κηρυχθούν ειδεχθή, όπως έκανε και ό Ισημερινός, να μη τα πληρώσουμε. Και επίσης, αυτή ή κυβέρνηση πρέπει επι­τέλους, καταργώντας όλους τούς νόμους, πού έχουν κάνει οι ίδιοι για να μη τιμωρεί ό ένας τον άλλον, να τιμωρηθούν όλοι όσοι έχουν ληστέψει το δημόσιο και όλοι όσοι αυτή τη στιγμή παραβαίνουν τούς θεσμούς τού κράτους».

Χρειαζόμεθα πιστούς κυβερνήτες

Ως Έλληνες, πού αγαπούμε τη Πατρίδα μας, χαιρόμεθα για την πατριωτική στάση τού Μίκη Θεοδωράκη. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί όμως έχομε σοβαρές επιφυλάξεις ως προς τα αποτελέσματα της «ειρηνικής επαναστάσεως», πού προτείνει για τη σωτηρία της Ελλάδος. Και εξηγούμεθα: Ποίοι θα ηγηθούν αυτής της επαναστάσεως; Ποία πρόσωπα θα αποτελέσουν την επαναστατική αυτή κυβέρνηση; Δεν αμφιβάλλομε βεβαίως, ότι θα εμφορούνται και αυτά από τα ίδια πατριωτικά και δημοκρατικά αισθήματα. Αρκεί όμως από μόνος του ό πατριωτισμός να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση; Όπως επισημαίνεται από πολλούς, ή κρίση στην Πατρίδα μας είναι κυρίως πνευματική. Χρεοκοπήσαμε πνευματικώς, και ως φυσική συνέπεια της πνευματικής και ηθικής χρεοκοπίας μας ήλθε και ή οικονομική χρεοκοπία. Ή ζωή ημών των νεοελλήνων των τελευταίων δεκαετιών είναι πιστό αντίγραφο της ζωής του ασώτου υιού της παραβολής του Χριστού.

Αποστατήσαμε από τον Θεό Πατέρα μας, «ήμάρτομεν, ήδικήσαμεν, ήσεβήααμεν, ήνομήσαμεν», όπως οι αρχαίοι Ισραηλίτες και ακόμη χειρότερα, «διεσκορπίσαμεν την ούσίαν ημών ζώντες άσώτως» και τώρα φωνάζουμε άγωνιωδώς το «λιμώ άπόλλυμαι»! Ποιος θα μας σώσει; Κάποια επαναστατική κυβέρνηση; Για να γίνει αυτό, πρέπει αυτοί, πού θα την απαρτίζουν, να είναι άνθρωποι δίκαιοι, ηθικοί, άμεμπτοι, αγνοί, ανιδιοτελείς, φιλοπάτριδες, προ πάντων όμως πιστοί και συνειδητοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί, πού θα σέβωνται και θα αγαπούν τον Θεό και θα τηρούν τον Νόμο του.Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σήμερα στην Ελλάδα; Υπάρχουν, αλλά οι σκοτεινές δυνάμεις και τα ΜΜΕ, πού τις υπηρετούν, δεν τους προβάλλουν, δεν τους υποστηρίζουν, δεν τους προωθούν. Πώς επομένως θα κυβερνήσουν;

Ή μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση

Εφ' όσον δεν διστάσαμε να μιμηθούμε τον άσωτο υιό της παρα­βολής, ας τον μιμηθούμε όλοκληρωτικώς. Μιμηθήκαμε -κακώς βεβαίως- το πρώτο μέρος της ζωής του, το καταστροφικό, αυτό της άσωτείας. Δεν έχομε πλέον παρά να μιμηθούμε και το δεύτερο, το σωτήριο, αυτό της μετανοίας. Ιδού ή μόνη ενδεδειγμένη επανάσταση, πού θα μας βγάλει από τα φοβερά αδιέξοδα. Είναι ή μετάνοια.

Αύτη ή επανάσταση αποδεδειγμένα έσωσε, σώζει και θα σώζει από την καταστροφή άτομα, έθνη και λαούς. Αυτή την επανάσταση ας κηρύξωμε όλοι οι Έλληνες. Ας έπαναστατήσωμε εναντίον των παθών μας. Ας πολεμήσωμε τις αμαρτίες μας. Ας άνατρέψωμε τον Διάβολο, πού τον αφήσαμε να εξουσιάζει τις ψυχές μας και ας έγκαταστήσωμε ως κυβερνήτη της ζωής μας τον Χριστό. Ας μετανοήσωμε, ας εξομολογηθούμε, ας αλλάξωμε ζωή. Και ό Θεός, βλέποντας τη μετάνοια μας, θα μας ανασύρει από την δυσχερή, ταπεινωτική και εξευτελιστική θέση, πού ευρισκόμεθα, και θα μάς υψώσει μέχρι τα άστρα του ουρανού. Ας ενθυμηθούμε τον λαό του Ισραήλ. Κάθε αποστασία του από τον Θεό ακολουθούσε ή ήττα, ή ταπείνωση, ή αιχμαλωσία. Κάθε δε φορά, πού μετανοούσε και επέστρεφε στο Θεό, δοξαζόταν και μεγαλουργούσε.

«Ο ΣΤΑΥΡΟΣ», Μάιος 2011

ΕΝΑ ΦΡΕΣΚΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ

Στην εκπομπή της ΝΕΤ για την Κων/πόλη εκτός απο τα ανόητα εκσυγχρονιστικά που ακούστηκαν, για τα οποία έχουμε αποκτήσει πλέον ανοσία. Ακούστηκε και το εξής για τον Πατριάρχη:

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ, Ο ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΗ ΓΗ.

Και κανένας απο το Πατριαρχείο δέν διαμαρτυρήθηκε Τί συμβαίνει ; Έγινε κάτι τόσο σημαντικό και δέν το μάθαμε ; Επικύρωσε ο Κύριος τον κληρικαλισμό;

Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε με τόση ελαφρότητα την εξαφάνιση του Χριστιανισμού;

Γιατί πρέπει σήμερα νὰ θυμώμαστε τὴν Ἅλωση

Κωνσταντῖνος Χολέβας

Πολιτικὸς Ἐπιστήμων

     Πεντακόσια πενήντα χρόνια (τὸ ἄρθρο γράφτηκε τὸ 2003) πέρασαν ἀπὸ τὴν ἀποφράδα ἐκείνη ἡμέρα τῆς 29ης Μαΐου 1453. Τότε ποὺ ἀκούστηκε ἡ κραυγὴ "Ἑάλω ἡ Πόλις" καὶ ἡ Βασιλεύουσα, ἡ Πόλη τῶν Ἁγίων, τῶν Αὐτοκρατόρων καὶ τῶν θρύλων, πέρασε ὑπὸ τὴν κατοχὴ τοῦ Ὀθωμανοῦ δυνάστη. Ἔτσι ἄρχισε ἡ Τουρκοκρατία. Τὸ Γένος ἀπεβίωσε, ἀλλὰ ἡ Κωνσταντινούπολις καὶ ἡ Ἁγιὰ Σοφιὰ παραμένουν σὲ ξένα χέρια. Σήμερα τιμοῦμε τοὺς πεσόντες κατὰ τὴν πολιορκία καὶ κατὰ τὴν Ἅλωση, διαβάζουμε τοὺς θρήνους καὶ τοὺς θρύλους, συγκινούμεθα καὶ διδασκόμεθα. Διότι αὐτὴ εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἱστορικῆς μνήμης. Νὰ ἀποτελεῖ μάθημα ἒς ἀεὶ γιὰ τὶς νεώτερες καὶ τὶς ἀπερχόμενες γενιές.

1) Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωση γιὰ νὰ ἀποτίουμε ἕνα διαρκῆ καὶ μεγάλο φόρο τιμῆς στὸ Βυζαντινὸ κράτος, τὴν Ρωμανία ὅπως τὴν ἀναφέρουν τὰ κείμενα τῆς ἐποχῆς, τὸ ἐκχριστιανισθὲν Ρωμαϊκὸ κράτος τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, ὅπως τὸ χαρακτηρίζει ὁ νεώτερος βυζαντινολόγος Διονύσιος Ζακυνθηνός. Ἡ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία μὲ πρωτεύουσα τὴν Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη ἄντεξε ἐπὶ 11 αἰῶνες. Μετὰ τὴν Ἅλωση ἀπὸ τοὺς Σταυροφόρους τὸ 1204 ἡ ἐδαφική της ἔκταση καὶ τὸ σφρίγος τῆς περιορίσθηκαν σημαντικά.Παρέμεινε ὅμως καθ' ὅλην τὴν διάρκεια τοῦ βίου τῆς τὸ κράτος στὸ ὁποῖο...

 πραγματοποιήθηκε ἡ ἐπιτυχὴς καὶ δημιουργικὴ συνάντηση Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ Ἑλληνορθόδοξη παράδοση ὑπῆρξε τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς συναντήσεως καὶ τὸ Βυζάντιο τὴν διέδωσε μὲ εἰρηνικὸ τρόπο στοὺς γειτονικοὺς λαούς. Αὐτὴν τὴν ἱεραποστολικὴ δράση τῶν Βυζαντινῶν προγόνων μᾶς καταδεικνύουν καὶ μαρτυροῦν οἱ πολιτισμοὶ τῶν σημερινῶν λαῶν τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Ὁ Ρῶσος Πατριάρχης Ἀλέξιος παραδέχθηκε, ὅταν βρέθηκε τὸ 1992 στὴν Ἀθήνα, ὅτι ἡ Ρωσία εἶναι πνευματικὸ τέκνο τοῦ Ἑλληνοχριστιανικοῦ πολιτισμοῦ τοῦ Βυζαντίου. Ὁ Ρουμάνος Ἱστορικὸς καὶ πολιτικός του 20ου αἰῶνος Νικολάϊ Γιόργκα χαρακτήρισε τὴν Μολδοβλαχία μετὰ τὴν Ἅλωση ὡς "τὸ Βυζάντιο μετὰ τὸ Βυζάντιο". Καὶ τὸ κυριλλικὸ ἑλληνογενὲς ἀλφάβητο ποὺ χρησιμοποιοῦν πολλοὶ σλαβικοὶ λαοὶ ἀποτελεῖ ἔμπρακτη ἐπιβεβαίωση τῆς ἀκτινοβολίας τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ. Αὐτόν, λοιπόν, τὸν πολιτισμὸ πρέπει νὰ διδάσκουμε καὶ νὰ διδασκόμαστε ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες.

          2) Πρέπει νὰ θυμόμαστε τὴν Ἅλωση, διότι μέσα ἀπὸ τὶς διηγήσεις τῶν ἱστορικῶν της ἐποχῆς ξετυλίγεται ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια, ἡ διαχρονικὴ πορεία τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἡ συγκλονιστικὴ ὁμιλία τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στὶς 28 Μαΐου πρὶν ἀπὸ τὴν τελικὴ ἐπίθεση τῶν Ὀθωμανῶν μᾶς διδάσκει γιατί ἀγωνιζόμαστε: Γιὰ τὴν Πίστη, γιὰ τὴν Πατρίδα, γιὰ τοὺς συγγενεῖς μας. Προσθέτει καὶ τὸν βασιλέα, διότι ἐκεῖνο ἦταν τὸ πολίτευμα τῆς ἐποχῆς. Ὅμως τὸ τρίπτυχο Πίστη, Πατρίδα, συγγενεῖς, ποὺ ἀναφέρει ὁ τελευταῖος Αὐτοκράτορας, μᾶς συνδέει μὲ τὸν ὅρκο τῶν ἀρχαίων Ἀθηναίων ἐφήβων καὶ μὲ τὸν παιάνα τῶν Σαλαμινομάχων, τὸ "Ὄτε παῖδες Ἑλλήνων" καὶ φθάνει αὐτὴ ἡ Ἑλληνικὴ Διάρκεια μέχρι τὴν προκήρυξη τοῦ Ἀλεξάνδρου Ὑψηλάντη, ποὺ ἔγραφε τὸν Φεβρουάριο τοῦ 1821 "Μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος", καὶ μέχρι τὰ λόγια του Κολοκοτρώνη πρὸς τοὺς μαθητᾶς τοῦ πρώτου Γυμνασίου τῆς Ἐλεύθερης πλέον Ἀθήνας: "Ὅταν πιάσαμε τ' ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ Πίστεως καὶ ὕστερα ὑπὲρ Πατρίδος" . Αὐτὲς εἶναι οἱ διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸς ὁ ἠθικὸς δεσμὸς ἑνώνει τὸν Παλαιολόγο μὲ τοὺς Σαλαμινομάχους καὶ μὲ τὸν Κολοκοτρόνη καὶ μὲ τὸ 1940. Μαχόμεθα γιὰ τὴν Πίστη, τὴν Πατρίδα, τὴν Οἰκογένεια ὅσο κι ἂν κάποιοι μᾶς χαρακτηρίζουν ....ἀναχρονιστικούς. Τιμώντας τὴν μνήμη τῶν προδρόμων καὶ τῶν μαρτύρων τῆς Ἑλληνικῆς Διάρκειας ἐμεῖς γι' αὐτὰ θὰ συνεχίζουμε νὰ ἀγωνιζόμαστε!

          3) Θυμώμαστε τὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς πρὶν καὶ γύρω ἀπὸ τὴν ἅλωση, διότι μᾶς διδάσκουν τὴν πολύτιμη συμβολὴ τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησίας μας στὴν ἐπιβίωση τοῦ Γένους μας. Λίγες δεκαετίες πρὸ τῆς ἁλώσεως εἴχαμε μία ἔντονη καὶ αὐταρχικὴ παρέμβασή της τότε Πολιτείας πρὸς τὴν ἐκκλησία. Ἡ αὐτοκρατορικὴ ἐξουσία πίστεψε -φεῦ!- ὅτι ἂν ὑπογράψουμε τὴν ὑποταγὴ τῆς Ὀρθοδοξίας στὸν Πάπα, θὰ ἔχουμε μεγάλη βοήθεια ἀπὸ τὴν Δύση κατὰ τῶν Ὀθωμανῶν. Τὸ 1438 -39 στὴν Φερράρα καὶ στὴν Φλωρεντία σύρθηκαν μὲ πιέσεις καὶ ἐξευτελισμοὺς οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἡγέτες στὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοενώσεως τῶν ἐκκλησιῶν. Ὁ Μάρκος ὁ Εὐγενικός, Ἐπίσκοπος Ἐφέσου, ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψει καὶ ἔσωσε τὴν τιμὴ τῆς ἐκκλησίας. Προσέξτε: Δὲν ἀρνήθηκε νὰ συζητήσει, διότι ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἀρνεῖται τὸν διάλογο. Ἀρνεῖται τὴν ὑποταγή. Καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ὑπέγραψαν μία μεγάλη μορφὴ ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφὴ τῆς μόλις ἐπέστεψε στὴν Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται γιὰ τὸν Γεώργιο Σχολάριο, τὸν μετέπειτα Γεννάδιο, πρῶτο Πατριάρχη μετὰ τὴν Ἅλωση.

          Ὁ λαὸς ἀκολούθησε τὸν Μάρκο καὶ τὸν Σχολάριο. Οἱ ἀνθενωτικοὶ εἶχαν δίκαιο, διότι παρὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς ψευδοενώσεως τὰ καράβια τοῦ Πάπα δὲν φάνηκαν ποτὲ στὴν μαχόμενη Βασιλεύουσα. Ὁ Βρετανὸς ἱστορικὸς Στῆβεν Ράνσιμαν στὸ περισπούδαστο ἔργο του "Ἡ Μεγάλη ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσία" δικαιώνει τοὺς ἀνθενωτικοὺς λέγοντας ὅτι διασωσαν τὴν ἑνότητα τῆς ἐκκλησίας καὶ μόνον ἔτσι ἐπεβίωσε ὁ Ἑλληνισμός. Καὶ στὸ ἄλλο σπουδαῖο ἔργο του, τὴν "Ἄωση τῆς Κωνσταντινουπόλως" διαψεύδει ὅλους τους ἐπικριτὲς τῆς ἐκκλησίας καὶ τοῦ μοναχισμοῦ τονίζοντας ὅτι στὰ θαλάσσια τείχη τῆς Βασιλεύουσας ἕναν ἀπὸ τοὺς πύργους τὸν ὑπεράσπιζαν Ἕλληνες μοναχοί.

          4) Θυμόμαστε τὴν Ἅλωση , διότι ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει ὅτι ὅταν οἱ λίγοι ἀποφασίσουν νὰ ἀντισταθοῦν κατὰ τῶν πολλῶν, μπορεῖ νὰ ἡττηθοῦν πρόσκαιρα, ἀλλὰ τελικὰ σὲ βάθος χρόνου κερδίζουν. Ἡ ἀντίσταση στὰ τείχη τῆς Βασιλεύουσας τῶν 5000 χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ τῶν 2000 ξένων συμμάχων τοὺς ἔμεινε στὶς ψυχὲς τῶν ὑποδούλων ὡς τίτλος τιμῆς καὶ δέσμευση γιὰ νέους ἀγῶνες. Ἡ θυσία τοῦ Κωνσταντίνου Παλιολόγου στὴ πύλη τοῦ Ρωμανοῦ ἔθεσε τὶς βάσεις γιὰ τὸ 1821. Τὰ δεκάδες κινήματα τῶν ὑποδούλων ἐτράφησαν ἀπὸ τοὺς θρύλους τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ καὶ τῆς Κόκκινης Μηλιᾶς. Ἂν εἶχαν παραδοθεῖ τὴν 29η Μαΐου 1453, δὲν θὰ ὑπῆρχε ἀντίσταση καὶ ἐθνεγερσία. Ἡ συνθηκολόγηση θὰ ἦταν ἀνεξήτηλη ντροπή. Ἐνῶ ἡ ἠρωϊκὴ ἄμυνα γέννησε τὴν ὑπομονή, τὴν ἐλπίδα, τὴν προσδοκία. Αὐτὴ τὴν ἐλπίδα ἐκφράζει καὶ ὁ Ποντιακὸς θρῆνος:

"...Ἡ Ρωμανία περασεν, Ἡ Ρωμανία πόρθεν,

Ἡ Ρωμανία κι ἂν περασεν ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο..."

          Ἄλλωστε καὶ ὁ Θ. Κολοκοτρόνης ἔλεγε πρὸς τοὺς ξένους συνομιλητές του: "Ὁ βασιλεὺς μᾶς συνθήκην δὲν ἔκαμε, ἡ φρουρὰ τοῦ πολεμᾶ ἀκόμη καὶ τὸ φρούριο τοῦ ἀντιστέκονται". Καὶ ἐξηγοῦσε ὅτι ἀναφερόταν στὸν Κωνσταντῖνο Παλαιολόγο, στοὺς κλεφταρματολούς, στὸ Σούλι καὶ στὴν Μάνη. Οἱ πεσόντες κατὰ τὴν ἅλωση μᾶς δόρησαν τὸ δικαίωμα στὴν Μεγάλη ἰδέα. Καὶ χωρὶς Μεγάλες ἰδέες τὰ ἔθνη δὲν πᾶνε μπροστά.

          5) Ἡ ἀντίσταση τῶν τελευταίων μαχητὼν τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ τὸ "πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἠμῶν" ἐμπνέει ἔκτοτε τὸ ΟΧΙ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Τὸ 1940 κατὰ τοῦ Μουσσολίνι, τὸ 1941 κατὰ τοῦ Χίτλερ, τὸ 1955 στὴν Κύπρο κατὰ τῆς ἀποικιοκρατίας καὶ τοῦ ἀφελληνισμοῦ. Σήμερα ὀφείλουμε νὰ συνεχίζουμε νὰ ἀντιστεκόμαστε μὲ κάθε τρόπο. Οἱ σημερινὲς ἁλώσεις εἶναι μικρὲς καὶ καθημερινές. Ἄρα ὕπουλες καὶ ἐξίσου ἐπικίνδυνες. Ἡ ὑπονόμευση τῆς γλώσσας μας, ἡ ἄγνοια τῆς ἱστορίας μας, ἡ ξενομανία, οἱ συκοφαντίες κατὰ τῆς Ἑλληνορθοδόξου Παραδόσεώς μας, οἱ ὑποχωρήσεις ἀπέναντι σὲ Τούρκους, Σκοπιανοὺς καὶ Ἀλβανούς, ὅλα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτελοῦν μικρὲς ἁλώσεις ποὺ ἀπαιτοῦν γνώση, ἀντίσταση καὶ μαχητικότητα. Δὲν ἀρνούμαστε τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὴν συνεργασία μὲ ἄλλους λαοὺς καὶ πολιτισμούς. Ὁ Ἑλληνισμὸς ποτὲ δὲ κλείστηκε στὸ καβούκι του. Θὰ ἀρνηθοῦμε ὅμως τὴν ἀφομοίωση, τὴν ἀλλοτρίωση, τὶς γκρίζες ζῶνες στὰ ἐδάφη μας, στὰ πελάγη μας, στὴν Ταυτότητά μας καὶ στὶς ταυτότητές μας. Θὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ ὄπλα πρωτίστως πνευματικὰ καὶ ἠθικά. Καὶ θὰ διδασκόμαστε ἀπὸ τὴν Παράδοση καὶ τὸ βίωμα τῆς ἐκκλησίας μας. Ἡ Ἅλωση καὶ οἱ μετέπειτα ἐξελήξεις μᾶς διδάσκουν ὅτι τελικὰ ἐπιβιώσαμε μέχρι σήμερα χάρις στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Διότι ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση εἶναι Σταυροαναστάσιμη. Μᾶς θυμίζει ὅτι μετὰ τὴν  κάθε Σταύρωση τοῦ Γένους ἀκολουθεῖ ἡ Ἀνάσταση. Ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστέψουμε

Άδεια τα παγκάρια στις Εκκλησίες ελέω κρίσης

Τα παγκάρια των εκκλησιών του νομού Θεσσαλονίκης αλλά και γενικότερα της Βόρειας Ελλάδας «χτύπησε» η οικονομική κρίση.
Τα έσοδα των ναών σημειώνουν ελεύθερη πτώση, που φτάνει έως και το 30%, η οποία αποδίδεται στις οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες στον καιρό του μνημονίου.
Σύμφωνα δε με την εικόνα που μεταφέρουν εκπρόσωποι των μητροπόλεων, αρκετοί ναοί αδυνατούν να καλύψουν τα έξοδά τους αλλά και να συνεχίσουν το φιλανθρωπικό τους έργο με συσσίτια και ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων.
Η μείωση των εσόδων από τις εισφορές πιστών στη μητρόπολη Θεσσαλονίκης υπολογίζεται στο 20%, σύμφωνα με τον πρωτοσύγκελο π. Στέφανο.
«Η περίοδος που διανύουμε είναι δύσκολη για όλους μας και για την Εκκλησία. Υπάρχουν ναοί που δυσκολεύονται πλέον να καλύψουν τα έξοδά τους, όπως οι μισθοί νεωκόρων, ΔΕΗ κ.λπ. Είναι επόμενο και οι ναοί να προχωρήσουν σε περικοπές δαπανών από τα τρέχοντα έξοδα. Και δεν είναι μόνον η μείωση των εισφορών των πιστών στους πάγκους των κεριών ή στο δίσκο που βγαίνει στις εκκλησίες. Πολλοί δεν έχουν χρήματα να δώσουν ακόμη και για την τέλεση μυστηρίων», αναφέρει.
Για τον ίδιο, είναι ενθαρρυντικό το γεγονός ότι ο κόσμος εξακολουθεί να πηγαίνει στις εκκλησίες, αναζητώντας ελπίδα για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Χειρότερη είναι η εικόνα που μεταφέρει σε ό,τι αφορά τα έσοδα των ενοριών ο π. Ελευθέριος, εφημέριος του ναού Αγίου Γεωργίου στη μητρόπολη Νεαπόλεως, που έχει στη δικαιοδοσία τις περιοχές της δυτικής Θεσσαλονίκης.
«Ο κόσμος υποφέρει κι αυτό φαίνεται από την αύξηση που καταγράφεται στους προσερχόμενους στα συσσίτια της μητροπόλεώς μας. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι στις ενορίες όπου υπάρχει μεγάλη μείωση εσόδων αυξάνεται ο αριθμός των ατόμων στα συσσίτια. Συγκριτικά με πέρσι, η μείωση φτάνει σε περιπτώσεις στο 30%», τονίζει.
Στη Βόρεια Ελλάδα
Ανάλογη εικόνα παρουσιάζουν αρκετές μητροπόλεις της Βόρειας Ελλάδας. Η μείωση προσδιορίζεται από 17% έως 20%.
Μητροπολίτης από τη Μακεδονία, μάλιστα, ανέθεσε σε υπαλλήλους να συντάξουν μελέτη, ώστε να αναλυθούν έσοδα και έξοδα και να δρομολογηθεί το φιλανθρωπικό έργο για τα επόμενα χρόνια βάσει των χρημάτων που φτάνουν στα ταμεία των ενοριών, αλλά και πού θα πρέπει να υπάρξουν περικοπές ώστε να καλυφθεί το έλλειμμα.
(Δαχτυλογράφηση από την έντυπη έκδοση - Romfea.gr)

Οικουμενικό Πατριαρχείο: "Η σταυρωμένη Εκκλησία"

πηγη ΡΟΜΦΑΙΑ

Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr» με αφορμή την επέτειο της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης, δημοσιεύει σήμερα από την εφημερίδα «Δημοκρατία» ένα αφιέρωμα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Από τον
Κώστα Φράγκο – (Δακτυλογράφηση από την έντυπη έκδοση – Romfea.gr)
«Πώς να περιγράψει κανείς τα κλάματα και τα βογκητά στο παλάτι; Ούτε από πέτρα ή ξύλο να ήταν φτιαγμένος κανείς δεν θα μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του».
Με αυτά τα λόγια κατέγραψε ο βυζαντινός Γεώργιος Σφραντζής τη βαριά ατμόσφαιρα που επικρατούσε στο παλάτι τα ξημερώματα της 29ης Μάιου, όταν ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος αποχαιρέτησε ένα προς ένα τα μέλη της οικογένειάς του, προτού ξεκινήσει για την τελευταία επιθεώρηση των τειχών της Βασιλεύουσας.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Παλάτι των Βλαχερνών βρισκόταν η Κερκόπορτα, που θα έμενε για πάντα στη μνήμη του Γένους των Ρωμιών ως η πύλη της προδοσίας .
Από εκεί, σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, μπόρεσαν και μπήκαν στην απόρθητη μέχρι τότε Πόλη βάζοντας ένα τέλος στην υπερχιλιόχρονη χριστιανική Αυτοκρατορία.
Ζωντανή μαρτυρία
Σήμερα, περπατώντας στα μισοερειπωμένα θεοδοσιανά Τείχη τής άλλοτε πρωτεύουσας του Βυζαντίου και μετέπειτα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ασυναίσθητα τα μάτια σου ψάχνουν να βρουν την Κερκόπορτα.
Σε αυτά τα ίδια τείχη που ανθίζουν οι κουτσουπιές, όπως και τότε, περπάτησε ο Κωνσταντίνος, έκαναν δεήσεις οι ιερείς της Πόλης για να εμψυχώσουν τον στρατό και τον λαό της, άφησαν την τελευταία τους πνοή όσοι αγωνίστηκαν για την Αυτοκρατορία του Χριστού.
Η Κερκόπορτα δεν υπάρχει πια. Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου για τα παιδιά του μαχαλά, που εφάπτεται με τα μισογκρεμισμένα τείχη, έχει πάρει τη θέση της. Μοναδικό σημάδι του αλλοτινού βυζαντινού μεγαλείου της περιοχής είναι τα απομεινάρια του ανακτόρου του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου.
Κι αν η βυζαντινή πολιτική εξουσία τελείωσε το 1453, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως παραμένει ζωντανή, συνεχίζοντας την αδιάλειπτη παρουσία της από τον 1ο αιώνα μ.Χ. μέχρι τις μέρες μας.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, 270ος διάδοχος του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου, που δίδαξε τον χριστιανισμό στην πόλη του Βυζαντίου, συνεχίζει το έργο των προκατόχων του, δίνοντας τη χριστιανική μαρτυρία και στηρίζοντας τη Ρωμιοσύνη, η οποία, παρά τις αντίξοες συνθήκες, εξακολουθεί να ζει στη γη των προγόνων.
Στο Φανάρι με τα λιθόστρωτα σοκάκια και τα ξεχασμένα από τον χρόνο και τους ανθρώπους αρχοντικά των παλιών Ρωμιών, βρίσκεται η έδρα της Πρωτόθρονης και μαρτυρικής Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.
Σύμβολο της πανορθόδοξης οικογένειας, της άνευ γεωγραφικών ορίων οικουμενικής πατριαρχικής διακονίας και δικαιοδοσίας. Ιερό κέντρο για την ελληνόφωνη αλλά και σλαβόφωνη ορθοδοξία.
Ζωντανή μαρτυρία της αυτοθυσίας χιλιάδων χριστιανών μαρτύρων και φορέας διατήρησης της ιστορικής μνήμης και διάσωσης της παράδοσης του Γένους.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο στέκει όρθιο, ζωντανό και φωτίζει ως λύχνος από το Φανάρι την οικουμένη.
Έδρα της Πρωτόθρονης Εκκλησίας από το 1601, όταν μετά τις περιπετειώδεις μετακινήσεις του που ακολούθησαν την Άλωση της Πόλης το 1453 βρήκε καταφύγιο στην ταπεινή γυναικεία Μονή του Αγίου Γεωργίου.
Από τότε, με τον χρόνο, η περιοχή απέκτησε την αίγλη που της χάριζε η λάμψη ακόμη και αυτού του σκλαβωμένου κέντρου της ορθοδοξίας.
Λάμψη που δεν έσβησε ακόμη κι όταν Πατριάρχες βρήκαν μαρτυρικό θάνατο, όπως ο Γρηγόριος ο Ε', τον οποίο στις 10 Απριλίου του 1821, ανήμερα του Πάσχα, οι Οθωμανοί κρέμασαν από την κεντρική πύλη του πατριαρχικού οίκου.
Από την ημέρα εκείνη η πόρτα αυτή παραμένει σφραγισμένη σε ένδειξη σιωπηρής διαμαρτυρίας και διαρκούς πένθους.
Έστω κι αν μέχρι και πρόσφατα πολλές φορές οι οπαδοί των Γκρίζων Λύκων διαδήλωσαν έξω από το Πατριαρχείο απαιτώντας να ανοίξει η πόρτα του μίσους όπως την ονομάζουν.
Χρέος τιμής
Κάτι που, όπως πολλές φορές έχει πει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος, δεν πρόκειται να συμβεί γιατί αποτελεί χρέος τιμής προς τον Γρηγόριο τον Ε'.
Να σημειωθεί ότι ο δρόμος μπροστά από το Πατριαρχείο μετά την επικράτηση των Νεοτούρκων μετονομάστηκε σε οδό Σατρατζάμ Αλή Πασά, ο οποίος ήταν εκείνος που έδωσε την εντολή να κρεμαστεί ο Πατριάρχης Γρηγόριος.
Λες και κάποιοι θέλουν να υπενθυμίζουν το γεγονός στο αγωνιζόμενο Πατριαρχείο και τους Ρωμιούς της Πόλης. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που στους ναούς της Πόλης ο Χριστός ποτέ δεν κατεβαίνει από τον Σταυρό του, ποτέ δεν αποκαθηλώνεται.
Ακόμη και το πρωινό της Μεγάλης Παρασκευής. Για να θυμίζει σε όλους ότι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία παραμένει σταυρωμένη και περιμένει να έλθει η Ανάσταση.
«Οι ομογενείς από την Πόλη, από την Αντιόχεια και οι εξ Ελλάδος, οι οποίοι έρχονται τον τελευταίο καιρό στην Πόλη είτε για ανώτερες σπουδές είτε για να αναζητήσουν μία εργασία, για εμάς, για το Πατριαρχείο, για την Εκκλησία, για εμένα προσωπικώς ως Αρχιεπίσκοπο της Πόλεως και Πατριάρχη είστε όλοι μία ενιαία και αδιαίρετος οικογένεια. Δεν κάνουμε καμία διάκριση μεταξύ των Ρωμιών της Πόλεως, της Αντιοχείας και των εξ Ελλάδος που βρίσκονται στην Πόλη είτε για σπουδές είτε για εργασία».
Ήταν μία από τις πολλές φορές που ο κ. Βαρθολομαίος, σε μία από τις εκδρομές που διοργάνωσε για τους νέους της ομογένειας, συζήτησε μαζί τους για τα προβλήματα, τους αγώνες και τις αγωνίες τους.
Τακτικά ο Πατριάρχης του Γένους, πάντοτε αθόρυβα, επισκέπτεται τους γέροντες της ομογένειας.
Είτε στα σπίτια τους είτε σε ιδρύματα όπου φιλοξενούνται. Συζητά μαζί τους, μα περισσότερο τους ακούει.
Μοιράζεται τις σκέψεις και τους προβληματισμούς τους. Τους κρατάει συντροφιά. Αλλά και έπειτα από κάθε Λειτουργία ή Εσπερινό που τελεί σε έναν από τους ναούς της Πόλης, ο Πατριάρχης κάθεται μαζί με τους συγκεντρωμένους πιστούς στην αίθουσα της κοινότητας, για να πάρουν ένα κέρασμα, να τους μεταφέρει τα νέα από τις δραστηριότητες του Πατριαρχείου και να ακούσει τις ανάγκες του ποιμνίου του.
Όπως λένε αυτοί που τον γνωρίζουν, ο Πατριάρχης δεν ξεχνάει ποτέ. Για κάθε πρόβλημα προσπαθεί να βρει τη λύση.
Σε συνεργασία πάντοτε με τις εφοροεπιτροπές των κοινοτήτων, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μετά την ανάδειξη σε αυτές, ύστερα από εκλογές που είχαν να γίνουν δεκαετίες, νέων και δυναμικών Ρωμιών της ομογένειας.
Άλλωστε το αδιάκοπο εν διαφέρον του Πατριάρχη για την αρχιεπισκοπική επαρχία και το ποίμνιο του εκδηλώθηκε από την πρώτη στιγμή μετά την εκλογή του, πριν από 20 χρόνια, φροντίζοντας για την ανακαίνιση δεκάδων ναών και κοινοτικών κτιρίων, αλλά και για την προστασία της ομογενειακής περιουσίας.
Κορυφαία στιγμή ήταν η δικαίωση του Πατριαρχείου από το Διεθνές Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου που με απόφασή του επέστρεψε στον νόμιμο ιδιοκτήτη του το Ορφανοτροφείο της Πριγκίπου.
Παράλληλα ο Πατριάρχης δεν σταμάτησε ούτε μία στιγμή να αγωνίζεται για την επαναλειτουργία της θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που παραμένει 40 χρόνια σιωπηλή.
Διάκονος του κόσμου
Αναμφισβήτητα ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος στα 20 χρόνια της πατριαρχίας του έχει εργαστεί ώστε το μήνυμα της Ορθοδοξίας να φτάσει και στην πιο απομακρυσμένη γωνιά του πλανήτη.
Από τον παγωμένο Βόρειο Πόλο και τους παγετώνες της Γροιλανδίας μέχρι τις τροπικές ζούγκλες του Αμαζονίου και από την Κορέα μέχρι την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο ο κ. Βαρθολομαίος μεταφέρει το μήνυμα του Φαναριού, ένα μήνυμα για την προστασία της κτίσης και της δημιουργίας του Θεού, σεβασμού του φυσικού περιβάλλοντος, ειρηνικής συνύπαρξης, αλληλογνωριμίας και καταλλαγής μεταξύ ανθρώπων διαφορετικής εθνοτικής, πολιτιστικής, ακόμη και θρησκευτικής προέλευσης.
Πατώντας στα βήματα του προκατόχου του σπουδαίου Πατριάρχη Αθηναγόρα, που ξεκίνησε την προσέγγιση και τον διάλογο με την Εκκλησία της Ρώμης και τον Πάπα Παύλο τον Στ', ο κ. Βαρθολομαίος, ως πρώτος μεταξύ ίσων στην Ορθόδοξη Εκκλησία και εκφραστής του συντονιστικού ρόλου της Πρωτόθρονης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, εργάζεται για τον διαχριστιανικό διάλογο είτε με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία είτε με τις άλλες χριστιανικές ομολογίες.
Παράλληλα όμως, σε μία εποχή που πολλοί μίλησαν για τον κίνδυνο σύγκρουσης των πολιτισμών, ιδιαίτερα δε μετά την τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους πριν από δέκα χρόνια, ο Οικουμενικός Πατριάρχης εργάστηκε συστηματικά, μέσω των διαθρησκειακών του πρωτοβουλιών και του διαλόγου που προώθησε μεταξύ των τριών μονοθεϊστικών θρησκειών, να σταλεί το μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι κάθε έγκλημα εν ονόματι της θρησκείας είναι έγκλημα κατά της ίδιας της θρησκείας.
Ο Βαρθολομαίος όμως είναι ο Πατριάρχης που περισσότερο από όλους τους προκατόχους του ενημέρωσε ηγέτες κρατών και διεθνή φόρα για τον αγώνα επιβίωσης και την καθημερινή διακονία της σταυρωμένης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως.
Η προσωπική του ακτινοβολία και η αναγνώριση των προσπαθειών του τον κατέστησαν, σύμφωνα με το περιοδικό ΤΙΜΕ , έναν από τους 25 ηγέτες του πλανήτη με τη μεγαλύτερη επιρροή.
Και όμως, πόση συγκίνηση νιώθει κανείς όταν βλέπει τον Οικουμενικό Πατριάρχη με μεγάλη ταπεινότητα πολλές φορές στους «μοναχικούς» ναούς της Πόλης να κάνει ο ίδιος τον ψάλτη στον Εσπερινό, ψάλλοντας το «Φως Ιλαρόν» και θυμίζοντας σε όλους ότι, ανεξάρτητα από τα αξιώματα, η Ρωμιοσύνη για να συνεχίσει να υπάρχει χρειάζεται διακόνους που με αυταπάρνηση και ζήλο θα εργάζονται για το Γένος.

Σκέψεις γιὰ τὸν θάνατο

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov

Ὁ κλῆρος ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς γῆς, κλῆρος ἀναπόφευκτος, εἶναι ὁ θάνατος. Τὸν φοβόμαστε ὡς τὸν πιὸ ἄσπονδο ἐχθρό μας. Τὰ θύματά του τὰ κλαῖμε πικρά. Ὡστόσο ζοῦμε σὰν νὰ μὴν ὑπῆρχε θάνατος, ζοῦμε σὰν νὰ εἴμαστε αἰώνιοι πάνω στὴ γῆ.

Τάφε μου! Γιατί σὲ ξεχνῶ; Ἐσὺ μὲ περιμένεις. Περιμένεις νὰ γίνω ὁ κάτοικός σου. Καὶ θὰ γίνω. Γιατί, λοιπόν, σὲ ξεχνῶ καὶ ζῶ σὰν νὰ περιμένεις κάθε ἄλλον ἄνθρωπο ἐκτὸς ἀπὸ μένα;

Ἡ ἁμαρτία μοῦ στέρησε καὶ μοῦ στερεῖ τὴ γνώση καὶ τὴν αἴσθηση κάθε ἀλήθειας. Μοῦ κλέβει, μοῦ ἁρπάζει ἀπὸ τὸν νοῦ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τοῦ τελευταίου καὶ συνάμα τοῦ πιὸ σημαντικοῦ καὶ τοῦ πιὸ βέβαιου γεγονότος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Γιὰ νὰ θυμόμαστε τὸν θάνατο, πρέπει νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ. Μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ καθαρίζονται, νεκρώνονται γιὰ τὸν κόσμο καὶ ἀναζωογονοῦνται γιὰ τὸν Κύριο. Ὁ νοῦς, ὅσο ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τοὺς κακοὺς ἤ καὶ ἁπλῶς μάταιους λογισμούς, τόσο συλλογίζεται τὸν θάνατο. Ἡ καρδιά, ὅσο ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὰ πάθη, τόσο τὸν προαισθάνεται. Καὶ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά, ὅσο ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο, τόσο στρέφονται πρὸς τὴν αἰωνιότητα· ὅσο ἀγαποῦν τὸν Χριστό, τόσο ποθοῦν νὰ βρεθοῦν κοντά Του, μολονότι, ἔχοντας συναίσθηση τοῦ μεγαλείου τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς δικῆς τους ἁμαρτωλότητας, ἀναλογίζονται μὲ τρόμο τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Φοβερὸς παρουσιάζεται μπροστά τους ὁ θάνατος μαζὶ μὲ τὸν ἀγώνα του. Τὸν ποθοῦν, ὡστόσο, γιὰ νὰ λυτρωθοῦν ἀπὸ τὴν ἐπίγεια αἰχμαλωσία.

Ἂν ἐμεῖς δὲν μποροῦμε νὰ ποθοῦμε τὸν θάνατο λόγω τῆς ψυχρότητάς μας ἀπέναντι στὸν Χριστὸ καὶ τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὰ φθαρτά, ἂς χρησιμοποιήσουμε τουλάχιστο τὴ μνήμη τοῦ θανάτου σὰν ἕνα πικρὸ φάρμακο ἐνάντια στὴν ἁμαρτωλότητά μας. Γιατί ἡ ψυχή, ὅταν οἰκειωθεῖ τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, διαλύει τὴ φιλία της μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ ἀπομακρύνεται ἀπ’ ὅλες τὶς ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις.

«Μόνο αὐτὸς ποὺ γνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου», εἶπε κάποιος ἀπὸ τοὺς ὁσίους πατέρες, «δὲν θὰ μπορέσει ποτὲ πιὰ ν’ ἁμαρτήσει»1. «Νὰ θυμᾶσαι πάντα τὰ τέλη τῆς ζωῆς σου», λέει καὶ ἡ Γραφή, «καὶ δὲν θὰ ἁμαρτήσεις ποτὲ».

Νὰ σηκώνεσαι ἀπὸ τὸ κρεβάτι σου σὰν ἀναστημένος ἀπὸ τοὺς νεκρούς. Νὰ ξαπλώνεις στὸ κρεβάτι σου σὰν νεκρὸς ποὺ τοποθετεῖται στὸν τάφο. Ὁ ὕπνος εἶναι συμβολισμὸς τοῦ θανάτου. Καὶ τὸ σκοτάδι τῆς νύχτας εἶναι προάγγελος τοῦ σκοταδιοῦ τοῦ τάφου, ποὺ θὰ τὸ διαλύσει τὸ φῶς τῆς ἀναστάσεως, φῶς χαρμόσυνο γιὰ τοὺς φίλους τοῦ Χριστοῦ καὶ φοβερὸ γιὰ τοὺς ἐχθρούς Του.

Ἕνα πυκνὸ σύννεφο, μολονότι δὲν εἶναι παρὰ μιά λεπτὴ μάζα ὑδρατμῶν, κρύβει ἀπὸ τὰ μάτια τοῦ σώματός μας τὸ φῶς τοῦ ἥλιου. Ἔτσι καὶ τὸ πυκνὸ σύννεφο τῶν σαρκικῶν ἀπολαύσεων, τοῦ περισπασμοῦ καὶ τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν κρύβει ἀπὸ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς μας τὴ μεγαλειώδη αἰωνιότητα.

Γιὰ τὰ τυφλωμένα μάτια δὲν ὑπάρχει ὁ λαμπερὸς ἥλιος στὸν καθαρὸ οὐρανό. Γιὰ τὴν καρδιὰ ποὺ ἔχει τυφλωθεῖ ἀπὸ τὴν ἐμπάθεια, ἀπὸ τὴν προσκόλληση στὸν πλοῦτο καὶ τὴ δόξα καὶ τὶς ἡδονὲς τῆς γῆς, δὲν ὑπάρχει αἰωνιότητα.

«Κακὸς εἶναι ὁ θάνατος τῶν ἁμαρτωλῶν»3 καὶ τοὺς ἐπισκέπτεται τὴ στιγμὴ ποὺ δὲν τὸν περιμένουν, βρίσκοντάς τους ἐντελῶς ἀπροετοίμαστους γιὰ τὴν αἰωνιότητα. Τοὺς ἁρπάζει, λοιπόν, ἀπὸ τὴ γῆ, ὅπου ἄλλο τίποτα δὲν ἔκαναν παρὰ νὰ παροργίζουν τὸν Θεό, καὶ τοὺς ρίχνει γιὰ πάντα στὴ φυλακὴ τοῦ ἅδη.

Θέλεις νὰ θυμᾶσαι τὸν θάνατο; Νὰ εἶσαι αὐστηρὰ μετρημένος στὴ διατροφή σου, στὴν ἔνδυσή σου, στὴ χρήση ὑλικῶν ἀντικειμένων γενικά. Νὰ προσέχεις μήπως τὰ εἴδη πρώτης ἀνάγκης φτάσουν νὰ γίνουν εἴδη πολυτελείας. Νὰ μελετᾶς μὲ πνεῦμα μαθητείας τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ μέρα καὶ νύχτα ἤ ὅσο μπορεῖς συχνότερα. Ἔτσι θὰ κρατήσεις τὴ μνήμη τοῦ θανάτου. Καὶ θὰ τὴν κρατήσεις σταθερά, μόνιμα, ἀκλόνητα, ἂν τὴν ἑνώσεις μὲ τὴ βαθιὰ μετάνοια γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου, μὲ τὴν εἰλικρινή διάθεσή σου γιὰ διόρθωση, μὲ τὰ ποτάμια τῶν κατανυκτικῶν δακρύων, μὲ ἐγκάρδιες καὶ πολλὲς προσευχές.

Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ἔμεινε γιὰ πάντα σωματικὰ ζωντανὸς στὴ γῆ; Κανένας. Θ’ ἀκολουθήσω, λοιπόν, κι ἐγὼ τ’ ἀχνάρια τῶν γονιῶν μου, τῶν παππούδων μου, τῶν ἀδελφῶν μου καὶ ὅλων τῶν συνανθρώπων μου. Τὸ σῶμα μου θὰ κλειστεῖ στὸν σκοτεινὸ τάφο. Ἡ κατάσταση τῆς ψυχῆς μου θὰ εἶναι μυστήριο ἀξεδιάλυτο γιὰ ὅσους θὰ βρίσκονται ἀκόμα στὴ γῆ.

Θὰ κλάψουν γιὰ μένα οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ φίλοι μου. Ἴσως νὰ κλάψουν πολὺ πικρά. Σύντομα, ὅμως, θὰ μὲ λησμονήσουν. Ἔτσι θρηνήθηκαν καὶ ἔτσι λησμονήθηκαν ἀναρίθμητοι ἄνθρωποι πρὶν ἀπὸ μένα. Τώρα δὲν τοὺς θυμᾶται παρὰ μόνο ὁ ὑπερτέλειος Θεός.

Ἀμέσως μετὰ τὴ γέννησή μου, ἤ μᾶλλον ἀμέσως μετὰ τὴ σύλληψή μου, ὁ θάνατος ἔβαλε πάνω μου τὴ σφραγίδα του. "Εἶναι δικός μου κι αὐτός", εἶπε, ἑτοιμάζοντας χωρὶς χρονοτριβή τὸ δρεπάνι του. Ὁποιαδήποτε στιγμὴ μπορῶ νὰ γίνω θύμα του! Ἴσως νὰ μοῦ κατάφερε ἤδη —καὶ πράγματι μοῦ κατάφερε— πολλὰ ἄστοχα χτυπήματα. Ἀναπόφευκτα, ὅμως, θὰ ἔρθει καὶ τὸ εὔστοχο, τὸ καίριο καὶ τελευταῖο χτύπημα.

Μὲ παγερὸ χαμόγελο καὶ ὑπεροπτικὸ ὕφος κοιτάζει ὁ θάνατος τὰ ἐπίγεια ἔργα τῶν ἀνθρώπων. Κοιτάζει τὸν ἀρχιτέκτονα νὰ σχεδιάζει ἕνα κολοσσιαῖο κτίριο, κοιτάζει τὸν ζωγράφο νὰ φιλοτεχνεῖ ἕναν ὑπέροχο πίνακα, κοιτάζει τὸν μεγαλοφυή στοχαστὴ νὰ καταγράφει τὶς ἰδέες του. Καὶ ξαφνικὰ ἔρχεται ἀπρόσκλητος, ἀπρόσμενος ἀλλὰ καὶ ἀδυσώπητος στοὺς μεγάλους τῆς γῆς, παίρνει τὴ ζωή τους καὶ ἀκυρώνει τὰ φιλόδοξα σχέδιά τους.

Μόνο μπροστὰ στὸν μαθητὴ τοῦ Χριστοῦ στέκεται εὐλαβικὰ ὁ σκληρὸς θάνατος. Νικημένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν ἀναστημένο Θεάνθρωπο, σέβεται μόνο τὴν «ἐν Χριστῷ» ζωή. Συχνὰ οὐράνιος ἀγγελιοφόρος πληροφορεῖ τοὺς ὑπηρέτες τῆς Ἀλήθειας γιὰ τὴν ἐπικείμενη μετοίκησή τους στὴν αἰώνια μακαριότητα. Ἔτσι, προετοιμασμένοι γιὰ τὸν θάνατο μὲ τὴν πνευματικὴ ζωή, παρηγορημένοι ἀπὸ τὴ μαρτυρία τῆς συνειδήσεώς τους καὶ ἀπὸ τὴν οὐράνια ὑπόσχεση, κοιμοῦνται τὸν αἰώνιο ὕπνο ἥσυχα, μὲ τὸ χαμόγελο στὰ χείλη.

Ἔχεις δεῖ σῶμα ἁγίου μετὰ τὴν ἔξοδο τῆς ψυχῆς του; Δὲν ἀναδίδει δυσοσμία. Δὲν ἐμπνέει φόβο. Ὅταν ἐνταφιάζεται, τὴ διάχυτη θλίψη τῶν παρόντων ἀνθρώπων τὴ σκορπίζει καὶ τὴν ἐξαφανίζει μία ἀκατάληπτη χαρά. Τὸ πρόσωπο, μὲ τὰ χαρακτηριστικά του ἀναλλοίωτα, ἀναπαύεται μέσα σὲ μιὰ βαθιὰ εἰρήνη καὶ συνάμα λάμπει ἀπὸ μιάν ἀπερίγραπτη εὐφροσύνη, τὴν εὐφροσύνη τῶν τερπνῶν συναντήσεων καὶ ἀσπασμῶν μὲ τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ παραλάβουν τὴν ψυχή.

Ἔλα, λοιπόν, μνήμη τοῦ θανάτου μου! Ἔλα ἐσύ, ἡ τόσο πικρὴ ἀλλὰ καὶ τόσο ρεαλιστικὴ καὶ ἀναγκαία καὶ ὠφέλιμη μνήμη! Ἀπομάκρυνέ με ἀπὸ τὴν ἁμαρτία! Βάλε με στὸν δρόμο τοῦ Χριστοῦ! Παράλυσε τὰ μέλη μου γιὰ κάθε κούφια, κάθε μάταιη, κάθε ἁμαρτωλὴ ἐνέργεια.

Ἔλα, μνήμη τοῦ θανάτου μου! Ἔλα, καὶ θὰ διώξω μακριά μου τὴν κενοδοξία καὶ τὴ φιληδονία, ποὺ θέλουν νὰ μὲ αἰχμαλωτίσουν. Ἔλα, καὶ θὰ ἀποσύρω ἀπὸ τὸ τραπέζι μου τὰ ἀχνιστά, πλούσια φαγητά. Ἔλα, καὶ θὰ βγάλω τὰ φανταχτερά μου ροῦχα, γιὰ νὰ βάλω πένθιμα. Ἔλα, καὶ θὰ κλάψω ζωντανὸς τὸν ἑαυτό μου, τὸν νεκρὸ ἀπὸ τὴ γέννησή του.

"Ἔτσι!", μοῦ ἀποκρίνεται ἡ μνήμη τοῦ θανάτου. “Θρήνησε τὸν ἑαυτό σου ὅσο ἀκόμα εἶσαι ζωντανός! Ἐγὼ ἦρθα γιὰ νὰ σὲ πικράνω εὐεργετικά, φέρνοντας μαζί μου σκέψεις πολλές, σκέψεις ὠφέλιμες γιὰ τὴν ψυχή σου. Πούλησε ὅσα ἀπὸ τὰ ὑπάρχοντά σου δὲν σοῦ εἶναι ἀπόλυτα ἀναγκαῖα καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς, στέλνοντας μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο προκαταβολικά τούς θησαυρούς σου στὸν οὐρανό, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος. Ὅταν πᾶς κι ἐσὺ ἐκεῖ, θὰ βρεῖς τοὺς θησαυρούς σου αὐξημένους ἑκατὸ φορές. Κλάψε πικρὰ καὶ προσευχήσου θερμὰ γιὰ τὸν ἑαυτό σου. Ποιὸς θὰ σὲ μνημονεύει τόσο ἐπίμονα καὶ ἐγκάρδια μετὰ τὸν θάνατό σου ὅσο ἐσύ ὁ ἴδιος πρὶν ἀπὸ τὸν θάνατό σου; Μὴν ἐμπιστεύεσαι τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς σου σὲ ἄλλους, ὅταν μπορεῖς μόνος σου νὰ ἐπιτελέσεις αὐτὸ τὸ ἔργο, τὸ πιὸ σημαντικό, τὸ πιὸ ἐπιτακτικό, ἀλλὰ καὶ τὸ πιὸ ἐπεῖγον ἔργο τῆς ζωῆς σου! Γιατί νὰ τρέχεις πίσω ἀπὸ τὴ φθορά, ὅταν ὁ θάνατος ὁπωσδήποτε θὰ σοῦ ἀφαιρέσει ὅλα τὰ φθαρτά; Ὁ θάνατος εἶναι ἐκτελεστής τῶν ἐντολῶν τοῦ παναγίου Θεοῦ. Μόλις ἀκούσει μιάν ἐντολή Του, σπεύδει νὰ τὴν ἐκτελέσει μὲ ταχύτητα ἀστραπῆς. Δὲν ντρέπεται οὔτε τὸν πλούσιο οὔτε τὸν ἄρχοντα οὔτε τὸν ἥρωα οὔτε τὸν μεγαλοφυή. Δὲν λυπᾶται οὔτε τὰ νιάτα οὔτε τὴν ὀμορφιὰ οὔτε τὴν ἐγκόσμια εὐτυχία. Μεταφέρει στὴν αἰωνιότητα κάθε ἄνθρωπο˙ τὸν φίλο τοῦ Θεοῦ στὴν αἰώνια μακαριότητα καὶ τὸν ἐχθρό τοῦ Θεοῦ στὴν αἰώνια κόλαση".

«Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ», εἶπαν οἱ πατέρες. Κι αὐτὸ τὸ δῶρο δίνεται στοὺς τηρητὲς τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ τοὺς τελειοποιήσει στὸν ἱερὸ ἀγώνα τῆς μετάνοιας καὶ τῆς σωτηρίας.

Ἡ εὐεργετικὴ καὶ θεοδώρητη μνήμη τοῦ θανάτου προϋποθέτει πάντοτε τὴν ἔντονη προσωπικὴ προσπάθεια γιὰ τὴν οἰκείωση αὐτῆς τῆς μνήμης. Μὴ σταματήσεις, λοιπόν, νὰ ἀσκεῖς στὸν ἑαυτό σου ὅση βία χρειάζεται γιὰ νὰ θυμᾶται —ἀδιάλειπτα, ἂν εἶναι δυνατόν— τὴν ὥρα τοῦ τέλους του. Ἀνάγκαζέ τον, μὲ συνεχεῖς ὑπομνήσεις, νὰ συλλογίζεται τὴν ἀναμφισβήτητη τούτη ἀλήθεια, ὅτι ὁπωσδήποτε κάποτε, ἄγνωστο πότε ἀκριβῶς, θὰ πεθάνει. Ἔπειτα ἀπὸ ὀλιγόχρονη ἄσκηση βίας καὶ χάρη στὶς ὑπομνήσεις σου, ἡ μνήμη τοῦ θανάτου θ’ ἀρχίσει νὰ ἔρχεται ἀπὸ μόνη της στὸν νοῦ, νὰ ἔρχεται ὅλο καὶ πιὸ συχνά, νὰ ἔρχεται δυνατὴ καὶ συνταρακτική, χτυπώντας μὲ τὸ θανατηφόρο ξίφος της κάθε ἁμάρτημα πρὶν καλὰ-καλὰ γεννηθεῖ.

Ξένος πρὸς τὸ πνευματικὸ αὐτὸ δῶρο εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀγαπᾶ τὴν ἁμαρτία. Ὁ φίλος τῆς ἁμαρτίας καὶ λίγο πρὶν τοποθετηθεῖ στὸν τάφο ἀποζητάει τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις. Καταπρόσωπο βλέπει τὸν θάνατο, καὶ δὲν προβληματίζεται. Ἀντίθετα, ὁ μαθητὴς τοῦ Χριστοῦ, ἀκόμα κι ἂν βρίσκεται σὲ μεγαλόπρεπα ἀνάκτορα, θυμᾶται τὸν τάφο, ποὺ τὸν προσμένει, καὶ χύνει δάκρυα σωτήρια γιὰ τὴν ψυχή του. Ἀμήν.

Σπάνιο βιβλίο του 1631 πιστοποιεί την Ελληνικότητα των Μακεδόνων

Το 1631 τυπώθηκε από τον Ιωάννη Αντωνίω τω Ιουλιανώ, “Βιβλίον ιστορικόν περιέχον εν συνόψει διαφόρους και εξόχους ιστορίας “. θεωρείται ως ένα από τα πιο σπάνια διασωζόμενα Ιστορικά βιβλία του 17ου αι. και το οποίο περιέχει την ιστορία από “κτίσεως κόσμου” μέχρι της “αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως“.

Στο βιβλίο γίνεται αναφορά και στην
βασιλεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου για την οποία αναφέρεται:

“Τέλος της τω Περσών Βασιλείας. Βασιλείας αρχή Ελλήνων και όθεν ήρξαντο”
Δηλαδή μετά το τέλος της Βασιλείας των Περσών έχουνμε την έναρξη της εποχής κατά την οποίαν εβασίλευσαν εφ’εξής οι Έλληνες (το σημείο από το οποίο άρχισαν αυτοί να άρχουν)

''Βιβλίον ιστορικόν περιέχον εν συνόψει διαφόρους και εξόχους ιστορίας : Αρχόμενον από κτίσεως Κόσμου μέχρι της αλώσεως Κωνσταντινουπόλεως, και επέκεινα / Συλλεχθέν μεν εκ διαφόρων ακριβών ιστοριών και εις την κοινήν γλώσσαν μεταγλωτισθέν παρά του ιερωτάτου μητροπολίτου Μονεμβασίας Κυρίου Δωροθέου. Νεωστί δε τυπωθέν περιέχον και πίνακα πλουσιώτατον πάντων των αξιομνημονεύτων πραγμάτων''

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/1631.html#ixzz1NmbtHAP6

Κοντά στους «αγανακτισμένους» και ο Άνθιμος

Αλληλέγγυος με το κίνημα των αγανακτισμένων τάχθηκε από άμβωνος ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης, Άνθιμος...
«Καλά κάνουν όλοι αυτοί και συγκεντρώνονται στις μεγάλες πόλεις. Σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Πάτρα και αλλού χωρίς κομματικές διακρίσεις αλλά διεκδικώντας, λέγοντας δηλαδή στους Ευρωπαίους ότι θα σας δώσουμε πίσω τα χρήματά σας αλλά μην μας πιέζετε. Μην μας βάζετε προθεσμίες και μας απειλείτε ότι θα μας βγάλετε από την Ευρωπαϊκή Ένωση» τόνισε χαρακτηριστικά.

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/blog-post_7807.html#ixzz1NmbLx9pe

ΤὸΆγιον Πνέυμα μεταμορφώνει σὲ χαρὰ οτι αγγίξει…( Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ)

  «Ἤτανε μία συννεφιασμένη μέρα. Χιόνι πολὺ εἶχε σκεπάσει τὴ γῆ, καὶ πέφτανε πυκνὲς οἱ ἄσπρες μπαμπακοῦρες. Ὁ πάτερ Σεραφεὶμ μ᾿ ἔβαλε νὰ καθίσω δίπλα του, ἀπάνω σ᾿ ἕνα κομμένο δέντρο, σ᾿ ἕνα ξέφωτο μέσα στὸ δάσος. Ὕστερά μου εἶπε: «Ὁ Θεός μου φανέρωσε πὼς στὰ παιδικὰ χρόνια σου ἤθελες νὰ μάθης ποιὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Σὲ συμβουλεύανε νὰ πηγαίνης στὴν ἐκκλησία, νὰ κάνης τὴν προσευχή σου στὸ σπίτι, νὰ δίνης ἐλεημοσύνη καὶ νὰ κάνης ὅλα τὰ καλὰ τὰ ἔργα, γιατὶ σ᾿ αὐτὰ βρίσκεται ὁ σκοπὸς τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Μὰ δὲν σὲ ἱκανοποιούσανε αὐτὰ μοναχά. Λοιπόν σου λέγω πὼς ἡ προσευχή, ἡ νηστεία, οἱ ἀγρυπνίες καὶ κάθε ἄλλο χριστιανικὸ ἔργο εἶναι πολὺ καλά. Ἀλλὰ ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας δὲν εἶναι νὰ κάνουμε μοναχὰ αὐτὰ τὰ ἔργα, ἐπειδὴ αὐτὰ εἶναι τὰ μέσα ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ σκοπὸ τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.

Ὁ ἀληθινὸς προορισμὸς τοῦ χριστιανοῦ εἶναι νὰ ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Γνώριζε πὼς κανένα καλὸ ἔργο δὲν φέρνει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἂν δὲν γίνεται γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι μοναχὰ ἡ ἀπόκτηση τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ἐγὼ τότε τὸν ρώτησα: «Τί ἐννοεῖς, πάτερ, λέγοντας ἀπόκτηση; Δὲν καταλαβαίνω καθαρά». Ὁ Ἅγιος μου εἶπε: «Ἀποκτῶ εἶναι τὸ ἴδιο μὲ τὸ κερδίζω. Ξέρεις τί θὰ πῆ κερδίζω χρήματα. Ἀποκτῶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι τὸ ἴδιο πράγμα. Στὴ ζωή, οἱ συνηθισμένοι ἄνθρωποι ἔχουνε γιὰ σκοπὸ νὰ κερδίσουνε χρήματα, καὶ κεῖνοι ποὺ στέκουνται πιὸ ψηλὰ στὴν κοινωνία, θέλουνε νὰ κερδίσουνε τιμὲς καὶ δόξα. Τὸ νὰ ἀποκτήση κανένας τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι σὰν νὰ κερδίζη ἕνα αἰώνιο ἀπόκτημα, τὴν αἰώνια ζωή, ἕνα θησαυρὸ ποὺ δὲν καταστρέφεται κι᾿ οὔτε χάνεται ποτέ. Κάθε καλὸ ἔργο, ποὺ κάνουμε γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, μᾶς δίνει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀλλὰ περισσότερο ἀπ᾿ ὅλα μας δίνει αὐτὴ τὴ χάρη ἡ προσευχή, γιατὶ ὁ καθένας μπορεῖ νὰ προσευχηθῆ, πλούσιος ἢ φτωχός, ἄρχοντας ἢ χωριάτης, δυνατὸς ἢ ἀδύνατος, γερὸς ἢ ἄρρωστος, ἐνάρετος ἢ ἁμαρτωλός.

Λοιπὸν ἂς συνάξουμε τὸ θησαυρὸ τῆς θεϊκῆς εὐσπλαχνίας. Ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ζητᾶ νάβρη τὴ σωτηρία του καὶ ποὺ μετανοεῖ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, μπορεῖ μὲ τὶς καλὲς πράξεις νὰ ἀποκτήση τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, ποὺ ἐργάζεται μέσα μας καὶ μᾶς εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μ᾿ ὅλα τὰ πεσίματά μας, μ᾿ ὅλο τὸ σκοτάδι ποὺ περιζώνει τὴν ψυχή μας, ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ μᾶς δόθηκε μὲ τὸ βάπτισμα, δὲν παύει νὰ λάμπη μέσα στὴν καρδιά μας μὲ τὸ φῶς τῆς μετανοίας. Αὐτὸ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ σβήνει ὅλα τὰ σημάδια ποὺ ἀφήσανε τὰ παλιὰ ἁμαρτήματά μας καὶ μᾶς ντύνει μ᾿ ἕνα μανδύα ἄφθαρτον ποὺ εἶναι καμωμένος ἀπὸ τὴ χάρη».

Τοῦ λέγω: «Πάτερ μου, μοῦ μιλᾶς γιὰ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλὰ πὼς μπορῶ νὰ τὴ δῶ; Τὰ καλὰ τὰ ἔργα τὰ βλέπουμε, μὰ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα πὼς μπορεῖ νὰ τὸ δὴ κανένας; Πῶς μπορῶ νὰ γνωρίσω ἂν βρίσκεται ἢ δὲν βρίσκεται μέσα μου;» Ὁ Ἅγιος μου ἀποκρίθηκε: «Ὅταν κατεβαίνη τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ εἰσχωρεῖ μέσα του, ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου γεμίζει ἀπὸ μία χαρὰ ἀνέκφραστη, γιατὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα μεταμορφώνει σὲ χαρὰ ὅ,τι ἀγγίξει. Φανερώνεται σὰν ἕνα ἀνιστόρητο φῶς σ᾿ ἐκείνους ποὺ ἐκδηλώνεται ἡ θεϊκὴ ἐνέργεια. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι γνωρίσανε μὲ τὶς αἰσθήσεις τοὺς τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Τότε τὸν ρώτησα: «Πῶς θὰ μπορέσω νὰ τὸ δῶ κ᾿ ἐγὼ μὲ τὰ μάτια μου;» Ἀπάνω σ᾿ αὐτά, ὁ πάτερ Σεραφεὶμ ἔβαλε τὰ χέρια του στοὺς ὤμους μου καὶ μοῦ εἶπε: «Τέκνον μου, βρισκόμαστε κ᾿ οἱ δυό μας μέσα στὸ Ἅγιον Πνεῦμα… Γιατί δὲν θέλεις νὰ μὲ κοιτάξης;» «Πάτερ μου, τοῦ εἶπα, δὲν μπορῶ νὰ σὲ κοιτάξω. Τὰ μάτια σου βγάζουνε ἀστραπές. Τὸ πρόσωπό σου ἔχει γίνει πιὸ ἀστραφτερὸ ἀπὸ τὸν ἥλιο, καὶ τὰ μάτια μου θαμπώσανε ἀπὸ τὸ φῶς». «Μὴ φοβᾶσαι, τέκνο τοῦ Θεοῦ, εἶπε ὁ γέροντας. Κ᾿ ἐσὺ εἶσαι ὁλόφωτος ὅπως εἶμ᾿ ἐγώ. Γιατὶ βρίσκεσαι μέσα στὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Ἀλλιῶς δὲν θὰ μποροῦσες νὰ μὲ δῆς μὲ τὴν ὄψη ποὺ μὲ βλέπεις».

Ἔσκυψε ἀπάνω μου καὶ μοῦ εἶπε σιγανὰ στὸ αὐτί: «Εὐχαρίστησε τὸν Ὕψιστο γιὰ τὴν ἄπειρη καλοσύνη του. Προσευχήθηκα μυστικὰ στὸν Κύριο καὶ εἶπα μέσα μου: Κύριε, ἀξίωσε τὸν νὰ ἰδῆ καθαρὰ μὲ τὰ σωματικὰ μάτια τοῦ τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματός Σου, ποὺ τὴ φανερώνεις στοὺς δούλους σου ὅποτε καταδέχεσαι νὰ παρουσιασθὴς μέσα στὸ μεγαλοπρεπὲς φῶς τῆς δόξης Σου. Κι᾿ ὅπως βλέπεις, ὁ Κύριος ἀμέσως δέχθηκε τὴν προσευχὴ τοῦ τιποτένιου Σεραφείμ. Πόση εὐγνωμοσύνη πρέπει νὰ χρωστοῦμε στὸ Θεὸ γιὰ τοῦτο τὸ ἀνείπωτο δῶρο ποὺ μᾶς ἔδωσε! Μήτε οἱ Πατέρες τῆς ἐρήμου δὲν ἀξιώνονταν πάντα νὰ δοῦνε τέτοια φανερώματα τῆς ἀγαθότητός Του. Λοιπόν, τέκνον μου, κοίταξέ με ἐλεύθερα. Μὴ φοβᾶσαι, ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας».

πηγή: Φώτης Κόντογλου – Ὁ Πολυαγαπημένος Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ