Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν· μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων, μήποτε καταπατήσωσιν αὐτοὺς ἐν τοῖς ποσὶν αὐτῶν, καὶ στραφέντες ῥήξωσιν ὑμᾶς.

Κυριακή, Ιουλίου 31, 2011

Γέροντας Κλεόπας Ελίε

Elder Cleopa Ilie - Γέροντας Κλεόπας Ελίε (τρίγλωσσο)

Photo from here

From here

Cleopa Ilie (lay name: Constantin) was born in Suliţa, Botoşani to a family of peasants. He was the fifth of ten children born to Alexandru Ilie. He attended the primary school in his village. Afterwards he was an apprentice for three years to the monk Paisie Olaru, who lived in seclusion at the Cozancea hermitage.

Together with his elder brother, Vasile, Ilie joined the community at Sihastria herm...itage in December 1929. In 1935, he joined the army in the town of Botoşani, but returned a year later to the hermitage, where he was anointed a monk on 2 August 1937, taking the name "Cleopa" (i.e. "guide") at his baptism. In June 1942, he was appointed to hegumen deputy because of abbot Ioanichie Moroi's poor health.

On 27 December 1944, he was ordained a hierodeacon (deacon-monk) and on 23 January 1945 a hieromonk (priest-monk) by the archbishop Galaction Cordun, abbot of the Neamţ Monastery at the time. Afterwards he was officially appointed hegumen of the Sihastria Hermitage.

In 1947, the hermitage became a monastery and vice-archimandrite Cleopa Ilie became archimandrite on approval of Patriarch Nicodim. Because the Communist secret service was looking for him in 1948, he disappeared into the woods surrounding the monastery, staying there for six months. On 30 August 1949, he was appointed abbot of the Slatina Monastery in Suceava county, where he joined 30 other monks from the Sihastria Monastery community as a result of Patriarch Justinian’s decision.

There he founded a community of monks with over 80 people. Between 1952 and 1954 he was being chased again by the Securitate and, together with hieromonk Arsenie Papacioc, escaped to the Stanisoara Mountains. He was brought back to the monastery after two years upon Patriarch Justinian’s order.

In 1956 he returned to Sihastria monastery, where he had been anointed, and in the spring of 1959 he retired for the third time to the Neamţ Mountains, spending the next five years there. He returned to Sihastria in the fall of 1964, as confessor for the entire community and continued to give spiritual advice to both monks and lay people for the next 34 years. He died on 2 December 1998 at Sihăstria Monastery.


[Με ελληνικούς υπότιτλους εδώ

 

Father Cleopa Continues to Make Miracles Even After His Death

From here
04-14-2004. The tomb of Father Ilie Cleopa, who rests at the Sihăstria Monastery, has become a pilgrimage site. Those who met Father Cleopa during the 64 years he spent only at Sihăstria come and worship at his resting place and say that they feel the blessing and the help of the holy man in achieving their wishes, just as when he was alive.Very many ill people have been miraculously cured after having taken earth or flowers from Father Cleopa’s tomb (which they carefully preserved at home) or even oil from the icon lamp at his tomb cross, which they applied on the suffering parts of their body. The miracle of the healings has spread out fast throughout the country and the monks at Sihăstria have to permanently add a layer of earth on the tomb, to replace the amount that is taken for healing. 
„Several buses of pilgrims stop over at Father Cleopa’s tomb and ask for permission to take a handful of earth. Some sprinkle it in their gardens, others keep it as a sample of the Elder’s grace, to be protected from all evil, while others add just a little bit in their food”, a monk told us, adding that several times so far he has had to carry two or three wheelbarrows of earth to to Fr. Cleopa’s grave, to fill in the hollows left by the faithful. A young woman from Cluj, who knew Father Cleopa while he was alive (he had been her spiritual Father), was suffering from a terrible heart disease. She couldn’t manage to get to Sihăstria until after the Elder’s repose. She went to the cemetery and prayed near his grave; when she left, she took a little bit of earth and swallowed it, being certain that the Father’s grace will work upon her. The young woman healed and the news about the miracle spread throughout the villages around Cluj, the monk added. The Father’s cell has been turned into a museum ever since and has been visited by thousands of pilgrims from inside and outside Romania.
 Click: Elder Paisie of Sihastria, a Testament of Divine Love

***

Părintele Cleopa (pe numele de mirean, Constantin) s-a născut într-o familie de ţărani, fiind al cincilea copil din cei zece ai familiei Alexandru Ilie. Urmează cursurile şcolii primare din satul natal, făcând apoi trei ani de ucenicie duhovnicească la schimonahul Paisie Olaru, pustnic în Schitul Cozancea.

În decembrie 1929 se alătură obştii schitului Sihăstria, alături de fratele mai mare, Vasile. Pe 12 decembrie 1932, de ziua Sfântului Ierarh Spiridon, sunt primiţi în obştea schitului. În 1935 este luat în armată, în oraşul Botoşani. În 1936 se reîntoarce la schit şi este tuns în monahism pe 2 august 1937, primind numele "Cleopa". În iunie 1942 este numit locţiitor de egumen, datorită stării de sănătate a stareţului Ioanichie Moroi.

Pe 27 decembrie 1944 este hirotonit ierodiacon, iar pe 23 ianuarie 1945 este hirotonit ieromonah de către Episcopul Galaction Cordun, pe atunci stareţ al Mănăstirii Neamţ. Ulterior este numit oficial egumen al Schitului Sihăstria.

În 1947, Schitul Sihăstria este ridicat la rang de mânăstire, iar Proto-singhelul Cleopa Ilie este făcut arhimandrit, cu aprobarea patriarhului Nicodim Munteanu. În 1948, urmărit de Siguranţă, se retrage pentru şase luni în pădurile din jurul Mânăstirii Sihăstria, iar pe 30 august 1949, Arhimandritul Cleopa Ilie este numit stareţ al Mânăstirii Slatina Suceava unde se transferă alături de 30 de călugari din obştea Mânăstirii Sihăstria, ca urmare a deciziei patriarhului Justinian Marina.

Întemeiază la Mânăstirea Slatina o obşte care numără peste 80 de persoane. Între 1952-1954, este urmărit de Securitate şi se retrage în Munţii Stănişoara, împreună cu ieromonahul Arsenie Papacioc. După 2 ani este readus în manastire, din ordinul Patriarhului Justinian.

În 1956, revine la metanie, iar în primavara anului 1959, se retrage pentru a treia oară în Munţii Neamţ, unde îşi petrece următorii 5 ani. Revine la Mânăstirea Sihăstria în toamna anului 1964, ca duhovnic al întregii obşti, şi povăţuieşte fără întrerupere atât calugări, cât şi mireni, timp de 34 de ani.

Încetează din viaţă pe 2 decembrie 1998.

[Elder Paisius (Olaru) with Elder Cleopa (Ilie) on right]

Γεννήθηκε το 1912 στη Σουλίτσα του νομού Μποντοσάνι από τους ευσεβείς χωρικούς Αλέξανδρο και Άννα, το ένατο από τα δέκα παιδιά τους. Πέντε από αυτά τα παιδιά και ύστερα η μητέρα, όταν γέρασε, εισήλθαν στον Μοναχισμό. Πρώτος του πνευματικός ήταν π. Παΐσιος Ολάρου από τη σκήτη Κοζάντσεα - Μποντοσάνι.
Το 1929 ο κατά κόσμον Κωνσταντίνος, μαζί με δύο από τ' αδέλφια του, αναχώρησαν από την πατρική τους εστία, επιζητώντας τη μοναχική άσκηση στο μοναστήρι Συχαστρία. Μετά από επταετή δοκιμασία (1939) ο δόκιμος Κωνσταντίνος εκάρη Μοναχός, λαμβάνοντας το όνομα Κλεόπας. Διακόνημά του η βοσκή των προβάτων, υποτακτικός ενός θεοπρεπούς Μοναχού του π. Γαλακτίωνος Ίλιε, ασκούμενος έτσι στην υπακοή, την ταπεινοφροσύνη, την προσευχή, την ησυχία, τη σιωπή μέσα στο φυσικό περιβάλλον της διακονίας του, εμβαθύνοντας ταυτόχρονα στα ιερά λειτουργικά βιβλία, αλλά και στους βίους των Αγίων και στα ασκητικά έργα των Πατέρων. Έτσι λαξεύτηκε πνευματικά η αυτοδίδακτη και αγνή προσωπικότητά του, ενώ αγαπήθηκε πολύ από τους συμμοναστές του, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία επιζητούσαν τον λόγο και τη συμβουλή του, που εμβαπτίζονταν πάντοτε στην αγιογραφική και αγιοπατερική εμπειρία. Σημειωτέον, ότι υπήρξε γλυκύτατος και πειστικότατος στις ομιλίες του, αναπαύοντας έτσι ψυχοπνευματικά τους ακροατές του.
Το 1942 ο π. Κλεόπας, αν και ήταν ακόμη Μοναχός, ανέλαβε προσωρινά την ηγουμενεία της Συχαστρίας, επειδή ο Ηγούμενος π. Ιωαννίκιος Μορόι, ασθενούσε, ενώ το 1945 εξελέγη Ηγούμενος, αφού χειροτονήθηκε Διάκονος και Πρεσβύτερος. Κατά την ηγουμενεία του αναμόρφωσε το κτιριακό συγκρότημα της Μονής, επαναφέροντάς την μάλιστα στο κοινοβιακό σύστημα.
Το 1949 ο π. Κλεόπας μετοίκησε στο μοναστήρι Σλάτινα, προκειμένου να τονώσει την πνευματικότητα και της περιοχής εκείνης. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλα πήγαν κατ' ευχήν και ο Γέροντας απέκτησε φήμη αγίου και ελεήμονος Πνευματικού στην ευρύτερη περιφέρεια της βόρειας Μολδαβίας, ενώ άνθρωποι όλων των τάξεων και των ηλικιών προσέτρεχαν στο πετραχήλι του, ώστε ν' απιθώσουν τα καρδιακά τους βάρη, λαμβάνοντας αναψυχή και παραμυθία. Το 1953 παραιτήθηκε από Ηγούμενος. Τρία χρόνια αργότερα (το 1956) επέστρεψε στη Μονή της μετανοίας του, τη Συχαστρία, όπου αφοσιώθηκε στη μελέτη των Γραφών και των Πατερικών Κειμένων, σε συνδυασμό με την πνευματική υποστήριξη όσων είχαν ανάγκη και προσέφευγαν στην αγάπη του.

Από το 1965 άρχισε να καταγράφει τις σκέψεις, τις νουθεσίες, τις εμπειρίες του. Έτσι προέκυψαν διάφορα έργα του, από τα οποία αναφέρουμε τα σπουδαιότερα: "Διάλογος περί οραμάτων και ονείρων", "Αιρεσιολογία" ή "Περί της Ορθοδόξου Πίστεως", "Τα κηρύγματα των εορτών", "Κηρύγματα για μοναχούς", "Κηρύγματα για όλες τις Κυριακές και εορτές του χρόνου" και "Κηρύγματα για λαϊκούς" κ.ά.
Το 1974 ο π. Κλεόπας πραγματοποίησε προσκύνημα στους Αγίους Τόπους, στη Μονή Σινά και στον Άθω, το δε 1977 ξανά στο Άγιον Όρος (όπου θα επιθυμούσε να είχε μονάσει, όπως έλεγε), στη Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κόρινθο, Πελοπόννησο, Κέρκυρα, Ιταλία και Γιουγκοσλαβία, αναψύχοντας -όπου διάβηκε- ψυχές κατατρεγμένες.

Grave at Sihăstria Monastery (from here)

Μετά από μια μακρά ζωή ογδόντα έξι συναπτών χρόνων επί των επάλξεων του πνευματικού αγώνα για την καταξίωση του λαού ως πολιτών τ' Ουρανού στο "αρχαίον κάλλος", κοιμήθηκε οσιακά στις 2 Δεκεμβρίου 1998, αφήνοντας στους μεταγενέστερους μνήμη οσίου και αγιασμένου Γέροντα, για τον οποίον σεμνύνεται η Ρουμανική Ορθόδοξη Εκκλησία και καυχιέται ο Παράδεισος!!! Είναι, άλλωστε, αξιομνημόνευτο, ότι η συνηθέστερη ευχή του π. Κλεόπα ήταν: "Ο Παράδεισος να σάς φάει" !!!

Σαρκικός πόλεμος


Του αγίου Μαξίμου
 
Ο δαίμονας της πορνείας είναι πολύ δυνατός και επιτίθεται με σφοδρότητα σ' εκείνους πού αγωνίζονται εναντίον αυτού του πάθους, και μάλιστα σε όσους δεν προσέχουν στο θέμα της τροφής και συναναστρέφονται με γυναίκες. Γιατί, ξεγελώντας επιτήδεια το νου με την απαλότητα της ηδονής, εμφανίζεται υστέρα την ώρα της ησυχίας, και με τη μνήμη φλογίζει το σώμα και παρουσιάζει στο νου διάφορες μορφές, παρακινώντας τον έτσι να δώσει τη συγκατάθεση του στην αμαρτία. "Αν δεν θέλεις να χρονίζουν μέσα σου αυτές (οι μορφές), καταπιάσου με τη νηστεία και τους κόπους και την αγρυπνία και την καλή ησυχία με διαρκή προσευχή. Όταν οι δαίμονες βγάλουν το νου σου από τη σωφροσύνη και τον περικυκλώσουν με τους λογισμούς της πορνείας, τότε λέγε με δάκρυα στον Κύριο: «Εκβαλόντες με νυνί περίεκύκλωσάν με» (Ψαλμ. 16:11)· «το άγαλλίαμά μου, λύτρωσαί με από των κνκλωσάντων με» (Ψαλμ. 31:7).
 
Από το Γεροντικό
 
Ρώτησαν ένα γέροντα: Από που προέρχεται ο πόλεμος της πορνείας; Και απάντησε:Από το πολύ φαγητό κι από τον πολύ ύπνο.


Είπε πάλι (ο ίδιος γέροντας):
 
Ή φύση (του ανθρώπου) γεννάει τις επιθυμίες, αλλά ή εντατική άσκηση τις εξαφανίζει.

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Παλλάδιο:
 
Πες μου, πάτερ, τι να κάνω; Τρία χρόνια τώρα νηστεύω δυο μέρες συνεχόμενες και τρώγω την τρίτη. και όμως δεν μπορώ να λυτρωθώ από το δαίμονα της πορνείας.
Παιδί μου, αποκρίθηκε ο γέροντας, όταν ο Θεός έστειλε στους Ισραηλίτες τον προφήτη Ησαΐα, του είπε: «Αναβόησαν εν ισχύ και μη φείση, και ανάγγειλαν τω λαό τάς αμαρτίας αυτών εμέ ήμέραν εξ ημέρας ζητούσι και έγγίζειν μοι έπιθυμούσι λέγοντες· τι ότι ένηστεύσαμεν και ουκ είδες; έταπεινώσαμεν τάς ψυχάς ημών και ουκ έγνως;» (πρβλ. Ήσ. 58:1-3). και τους έδωσε αυτή την απόκριση: «Εν τοις ημέρες των νηστειών υμών ευρίσκεστε ποιούντες τα θελήματα υμών και τους υποχείριους υμών κακοποιείτε και πάντας τους ύπεναντίους υμών κατανύσσετε και νηστεύετε εις κρίσεις και μάχας, ώστε άκονστήν γενέσθαι ενώπιον Κυρίου την κραυγή υμών. Ου ταύτην την νηστεία έξελεξάμην, λέγει Κύριος, ουδέ αν κάμψης ως κρίκον τον τράχηλόν σου και σάκκον και σποδόν ύποστρώση ούδ' ούτω κληθήσεται νηστεία δεκτή» (πρβλ. Ήσ. 58:3-5).Κι εσύ λοιπόν, παιδί μου, αν νηστεύεις από φαγητά και κακολογείς κάποιον ή κατακρίνεις ή μνησικακείς ή αποδέχεσαι πονηρούς λογισμούς ή επιθυμείς κάτι ηδονικό ή απαγορευμένο και με το νου σου συγκατατίθεσαι στην επιθυμία, πώς θέλεις να λυτρωθείς από τον πόλεμο της πορνείας; "Η μήπως δεν ξέρεις, πώς οποίος ικανοποιεί νοερά την επιθυμία του, αυτός χορταίνει και μεθάει ακόμα και χωρίς τα υλικά φαγητά (και ποτά); "Αν λοιπόν θέλεις να γίνει δεκτή ή νηστεία σου από το Θεό, φυλάξου πρώτα-πρώτα από κάθε πονηρό λόγο, από κάθε καταλαλιά και κατάκριση, και (γενικά), όπως είναι γραμμένο, «ου παραδέξη άκοήν ματαίαν» (Εξ. 23:1). Καθάρισε την καρδιά σου «από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος» (Β' Κορ. 7:1), από κάθε μνησικακία και αισχροκέρδεια. Δάμασε το σώμα σου με πολλές μετάνοιες και αγρυπνίες και άλλους κόπους, καθώς και με ιδιαίτερη μελέτη (του λόγου του Θεού). και όταν πηγαίνεις για ύπνο, να μην ξαπλώνεις αναπαυτικά στο κρεβάτι, αλλά να κοιμάσαι καθιστός. Μ' αυτά και τα παρόμοια όταν παιδαγωγούνται οι νέοι, μπορούν, με τη χάρη του Θεού, να επιβληθούν στον πόλεμο της πορνείας. Γι' αυτό και οι πατέρες θέσπισαν να μη μένουμε σε κελί ή ερημητήριο, αλλά να ζούμε σε κοινόβιο και να δαμάζουμε τον εαυτό μας με πολλούς κόπους.

Ό άββάς Αντώνιος είπε:
 
Κατά τη γνώμη μου, το σώμα έχει φυσική και έμφυτη κλίση προς τις επιθυμίες, ή οποία όμως δεν ενεργεί χωρίς να θέλει ή ψυχή. Παραμένει απλά στο σώμα σαν μια κλίση απαθής. Υπάρχει βέβαια και άλλη κλίση, (πού γεννιέται) από τη διατροφή και την καλοπέραση του σώματος με φαγητά και ποτά. Άπ' αυτά παράγεται θέρμη, πού διεγείρει το σώμα προς την πραγματοποίηση των επιθυμιών. Γι' αυτό και ο απόστολος παραγγέλλει: «Μη μεθύσκεσθε οίνο, εν ω εστίν ασωτία» (Εφ. 5:18). και ο Κύριος στο Ευαγγέλιο (λέει): «Προσέχετε εαυτοΐς μήποτε βαρηθώσιν υμών αϊ καρδιαι εν κραιπάλη και μέθη» (Λουκ. 21:34). Υπάρχει, τέλος, και μια τρίτη κλίση, πού προκαλείται από την επιβουλή και το φθόνο των δαιμόνων σε όσους αγωνίζονται. Πρέπει λοιπόν να γνωρίζουμε, ότι υπάρχουν τρεις κλίσεις σωματικής επιθυμίας: μία φυσική, μία από κατάχρηση φαγητών και μία από τους δαίμονες. Γι' αυτό, οποίος αγωνίζεται, πρέπει να γνωρίζει καλά τη διαφορά τους και να μην αγνοεί τα αίτια τους, ώστε ν' αντιμετωπίζει την καθεμιά με τον πιο κατάλληλο και πρόσφορο τρόπο.

Μητρόπολη Καλαβρύτων: Η «Ελληνική Ιεραποστολική Ένωση» ανήκει σε Προτεσταντική αίρεση


Περί της Ελληνικής Ιεραποστολικής Ενώσεως
Γνωστοποιούμε ότι κατά τις ημέρες αυτές, ομάδες αιρετικών από την ονομαζόμενη «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» περιέρχονται τις επαρχίες Αιγιαλείας και Καλαβρύτων, μοιράζοντας μία Αγία Γραφή, καθώς και αιρετικά φυλλάδια μέσα σε τσάντες της οποίες κρεμούν ανεξαιρέτως έξω από τις πόρτες των σπιτιών.
Γνωστοποιούμε λοιπον, ότι, κατόπιν έρευνας που πραγματοποίησε η Ιερά Μητρόπολις, όσο μεν αφορά την Αγία Γραφή, που είναι μεταφρασμένη στη νέα Ελληνική γλώσσα, είναι έκδοση της Ελληνικής Βιβλικής Εταιρείας, που πραγματοποιήθηκε υπό την επιστασία εγκρίτων Θεολόγων Καθηγητών της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, φέρει την έγκριση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος και επομένως παρακαλούνται οι πιστοί να την κρατήσουν. Όσον όμως αφορά τα φυλλάδια που την συνοδεύουν, θα πρέπει να μην γίνουν αποδεκτά από τους πιστούς αλλά να καταστραφούν, καθώς το περιεχόμενό τους δεν εκφράζει την Ορθόδοξη πίστη όπως διατυπώθηκε από τον Κύριό μας, τους Αγίους Αποστόλους και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας.
Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΝΩΣΗ» ανήκει σε Προτεσταντική αίρεση που δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Επομένως, καλούνται οι πιστοί να μην έχουν καμία επικοινωνία με τους εκπροσώπους της.
Δια οποιαδήποτε περαιτέρω πληροφορία χρειαστούν οι ευσεβείς χριστιανοί να επικοινωνήσουν άμεσα με τον Ιερέα της Ενορίας τους η με την Αντιαιρετική Επιτροπή της Ιεράς Μητροπόλεως στο τηλέφωνο 26910 – 21777.

Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις, από αυτό θα πληρωθείς! (Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης)

 


 
Οι απομακρυσμένοι άνθρωποι από το Θεό πάντα απαρηγόρητοι βρίσκονται και διπλά βασανίζονται.
Όποιος δεν πιστεύει στο Θεό και στη μέλλουσα ζωή, εκτός που μένει απαρηγόρητος, καταδικάζει και τη ψυχή του αιώνια. Σε όποιο αφεντικό δουλεύεις, από αυτό θα πληρωθείς. Αν δουλεύεις στο μαύρο αφεντικό, σου κάνει τη ζωή μαύρη από εδώ.
Αν δουλεύεις στην αμαρτία, θα πληρωθείς από το διάβολο. Αν εργάζεσαι την αρετή, θα πληρωθείς από το Χριστό.
Και όσο εργάζεσαι στο Χριστό, τόσο θα λαμπικάρεσαι, θα αγάλλεσαι.
Αλλά εμείς λέμε: Χαμένο τόχουμε να εργασθούμε στον Χριστό;
Μα είναι φοβερό! Να μην αναγνωρίζουμε τη θυσία του Χριστού για τον άνθρωπο!
Σταυρώθηκε ο Χριστός, για να μας λυτρώσει από την αμαρτία, για να εξαγνισθεί όλο το ανθρώπινο γένος.
Τί έκανε ο Χριστός για μας; Τί κάνουμε εμείς για το Χριστό;
Ο κόσμος θέλει να αμαρτάνει και θέλει το Θεό καλό. Αυτός να μας συγχωράει και εμείς να αμαρτάνουμε.
Εμείς δηλαδή να κάνουμε ό,τι θέλουμε και Εκείνος να μας συγχωράει. Να μας συγχωράει συνέχεια και εμείς το βιολί μας.
Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν, γι’ αυτό ορμούν στην αμαρτία. Όλο το κακό από κει ξεκινάει, από την απιστία.
Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή, οπότε δεν υπολογίζουν τίποτε.
Αδικούν, εγκαταλείπουν τα παιδιά τους … Γίνονται πράγματα …, σοβαρές αμαρτίες.
Ούτε οι Άγιοι Πατέρες έχουν προβλέψει τέτοιες αμαρτίες στους Ιερούς Κανόνες· όπως για τα Σόδομα και Γόμορρα είχε πει ο Θεός:
“Δεν πιστεύω να γίνονται τέτοιες αμαρτίες, να πάω να δω!”
Αν δεν μετανοήσουν οι άνθρωποι, αν δεν επιστρέψουν στο Θεό, χάνουν την αιώνια ζωή.
Πρέπει να βοηθηθεί ο άνθρωπος, να νιώσει το βαθύτερο νόημα της ζωής, να συνέλθει, για να νιώσει τη θεία παρηγοριά.
Σκοπός είναι να ανεβεί πνευματικά ο άνθρωπος, όχι απλώς να μην αμαρτάνει!

Παράδοξο σημείο (Aπό τον βίο του Αγίου Σάββα του εν Καλύμνω)



undefined
Ο σύγχρονός  μας άγιος Σάββας (1862-1948), προστάτης και πολιούχος της Καλύμνου, τελούσε τη θεία λειτουργία με τέλεια προσήλωση στο μυστήριο.
Πολλές φορές συλλειτουργούσε και συνομιλούσε με αγίους, κάποτε μάλιστα με τους τρεις Ιεράρχες, ενώ συγχρόνως τον περιέβαλλαν χοροί αγγέλων.
Την ώρα της θείας μεταλήψεως, όπως είχαν παρατηρήσει συλλειτουργοί του η και άλλοι πιστοί, φούσκωνε και ξεχείλιζε το άγιο ποτήριο, χωρίς όμως να χύνεται η θεία Κοινωνία.
Η Νίκη Κουτελαίνα, αργότερα μοναχή Σαλώμη, είδε κάποτε τον όσιο στην προσκομιδή πολύ υψωμένο, ενώ τριγύρω παραστέκονταν αγγελικά τάγματα. Παρατήρησε μάλιστα κι αυτή ότι το άγιο ποτήριο φούσκωνε.
Φοβήθηκε η γυναίκα, αλλά δεν μίλησε. Αργότερα φανέρωσε στον άγιο Σάββα αυτά που είδε. Εκείνος όμως της είπε: Ω, παιδί μου, μη προς Θεού! μην τα πεις πουθενά!

(Παπανικολάου Βασ.,«Ο Άγιος Σάββας ο νέος, ο εν Καλύμνω»)

ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνσταντινίδη
===============

Η ζήλεια δεν είναι μόνο φαρισαϊκό φαινόμενο. Δυστυχώς ο ιός της (περισσότερο επικίνδυνος απ’ όλους τους ιούς), μπορεί να προσβάλλει τον καθένα, σε όποιο επίπεδο «πνευματικότητας» κι αν βρίσκεται. Όταν μάλιστα ο χώρος της καρδιάς δεν απολυμαίνεται προσεκτικά μέσω της αυτοεξέτασης και των ιερών μυστηρίων, κυρίως της εξομολογήσεως, τότε τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα. Όταν Χριστιανικές κοινότητες ή ομάδες, συνεχίζουν να παραμένουν μόνο στα «επιδερμικά» και λησμονούν τα αναγκαία πνευματικά «τσεκάπ» για διάγνωση και στη συνέχεια τη συστηματική θεραπεία, τότε κινδυνεύουμε να παρουσιαστεί πανδημία...
Δε γνωρίζω, φίλοι μου, αν έχουμε επισημάνει το μέγεθος της κακίας που ονομάζεται ζήλεια και που ο λόγος του Θεού το αποτυπώνει τόσο χαρακτηριστικά. (Αν και δεν είναι ασθένεια «βουβή», αλλά αμέσως κάνει γνωστά τα συμπτώματά της, και έτσι όποιος αισθάνεται τα δήγματά της, εγκαίρως μπορεί να περάσει από τη διάγνωση στη θεραπεία). Πάντως οφείλουμε, αν θέλουμε να ζούμε με την Χάρη και την Χαρά του Κυρίου Ιησού, να γινόμαστε πολύ προσεκτικοί στην καθημερινή μας συμπεριφορά, ακόμα και μέσα σ’ αυτόν τον ευλογημένο χώρο της Εκκλησίας.
Αλησμόνητος θα παραμένει πάντοτε ο λόγος του ιερού Χρυστοστόμου που αναφέρει τα εξής για το θέμα αυτό: «Όπως η σκουριά κατατρώει το σίδερο, κατά παρόμοιο τρόπο και η ζήλεια, το σαράκι αυτό της ψυχής, καταδυναστεύει, απομυζά και καταστρέφει εξολοκλήρου αυτόν που το φιλοξενεί στην ψυχή του».
Και η θεραπεία; Με το δίκιο του τώρα θα ρωτήσει κάποιος.
Η θεραπεία! Εύκολη και απλή, αρκεί να το θελήσουμε και να την θέσουμε σε εφαρμογή.
Και ποιά είναι;
Μα η αγάπη αδελφοί μου! Να αγαπούμε όχι «μίζερα» αλλά απλόχερα, χωρίς κρατούμενα, δίχως ιδιοτέλεια, χωρίς φραγμούς. Να θαυμάζουμε και να χαιρόμαστε με τις επιτυχίες των άλλων συνανθρώπων μας, και να δοξάζουμε τον Θεό ολοένα και περισσότερο όταν βλέπουμε οι αδελφοί μας να παρουσιάζουν χαρίσματα και ορισμένοι να αναδεικνύονται σε χαρισματικές προσωπικότητες. Να χαιρόμαστε που ο Θεός φέρνει κοντά μας ανθρώπους που πρέπει να αγαπήσουμε, να συναναστραφούμε και να συναθληθούμε.
Και τελειώνοντας. Ας μη σβήνει από το καντράν της συνειδήσεώς μας, ο υπέροχος λόγος του Κυρίου μας: «Οι άνθρωποι δεν θα μας αναγνωρίζουν ως παιδιά του Θεού από το αν κάνουμε θαύματα, αλλά από το αν ζούμε ένα παμμέγιστο θαύμα που λέγεται αδελφική αγάπη» (Ιω. ιγ΄, 35).

11.000 νεομάρτυρες Κληρικοὶ καὶ Μοναχοὶ πυροβολήθηκαν τὸ 1918 στὴ Μονὴ Ὀράνκι τῆς Ρωσίας ἀπὸ τοὺς Κομμουνιστές

Ἡ Ἱερὰ Μονὴ Ὀράνκι τῆς Ρωσίας ἱδρύθηκε τὸν 18ο αἰώνα κοντὰ στὸ ποτάμι Βόλγα γιὰ τοὺς Ρώσους ἀριστοκράτες. Λειτούργησε μέχρι τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1918, ὅποτε καὶ κλείστηκε ἀπὸ τοὺς ἀθέους καὶ μετατράπηκε σὲ φυλακή. Τοὺς τοίχους τοῦ Ναοῦ τοὺς ἔβαψαν μὲ ἀσβέστη γιὰ νὰ σκεπαστοῦν οἱ τοιχογραφίες. Τὴν μετέβαλαν σὲ φυλακὴ γυναικών. Τὸ 1942 ἔγινε στρατόπεδο συγκεντρώσεως γιὰ τοὺς αἰχμαλώτους πολέμου. Τώρα εἶναι πάλι γυναικεία φυλακή.

- Πεῖτε μας, πάτερ Δημήτριε, κάτι γιὰ τὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως στὴ Μονὴ Ὀράνκι, καὶ γιὰ τοὺς μοναχοὺς ποῦ μαρτύρησαν ἐκεῖ;

- Ὀράνκι ἦταν τὸ Μοναστήρι τῶν Ρώσων ἀριστοκρατῶν καὶ βρισκόταν στὸ κέντρο τῆς Ρωσίας, κοντὰ στὸν ποταμὸ Βόλγα. Τὸ 1918 οἱ κομουνιστὲς τὸ κατάργησαν καὶ ἔκαναν ἐκεῖ τὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως γιὰ τοὺς μοναχούς, μαζεύοντας ἐκεῖ πάνω ἀπὸ 11.000 μοναχοὺς ἀπὸ ὅλα τὰ μοναστήρια τῆς Ρωσίας. Ἦταν καὶ ἱερομόναχοι ἀλλὰ καὶ παντρεμένοι ἱερεῖς, μὲ ἐπικεφαλῆς ἕναν Ἐπίσκοπον.
Τὸ 1918 ἦρθε ἀπὸ τὴν Μόσχα μία στρατιωτικὴ κομουνιστικὴ ἐπιτροπεία καὶ τοὺς εἶπε: «Ἔρχεστε μαζί μας, ἢ ὄχι; Ἔχετε 24 ὧρες νὰ σκεφθεῖτε!». Ὁ Ἐπίσκοπος ὅμως τοὺς εἶπε: «Εἶναι πάρα πολὺ μέχρι αὔριο. Θὰ σᾶς δώσουμε τὴν ἀπάντηση σὲ 10 λεπτά». Τότε ὁ Ἐπίσκοπος στράφηκε πρὸς τοὺς μοναχοὺς καὶ τοὺς εἶπε «Ἀδελφοί, τώρα ἔχετε τὴν εὐκαιρία νὰ γίνετε Μάρτυρες γιὰ τὸν Χριστό. Θέλετε νὰ ἑνωθεῖτε μὲ τοὺς κομουνιστές, ἢ θέλετε νὰ παραδώσετε τὴν ζωή σας γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ συγκραταριθμηθῆτε στὴν χορία τῶν ἁγίων μαρτύρων; Μὴ φοβάστε. Ὁ Χριστὸς εἶναι μαζί μας. Ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ σ' Αὐτόν!». Τότε φώναξαν ὅλοι ὁμόφωνα : «Θέλουμε νὰ...

 πεθάνουμε γιὰ τὸν Χριστόν», καὶ στὴν συνέχεια τοὺς σκότωσαν ὅλους. Τοὺς πυροβολοῦσαν στὸ κεφάλι. Σὲ ἕνα μήνα, ἀπὸ 300 - 500 ἄτομα τὴν ἡμέρα, τοὺς ἐξετέλεσαν ὅλους καὶ τοὺς ἔθαψαν σὲ μία μεγάλη χαράδρα στὴν αὐλὴ τοῦ Μοναστηριοῦ. Μερικοὶ ἔσκαβαν μία τάφρο, μετὰ τοὺς σκότωσαν, ἄλλοι τοὺς σκέπαζαν μὲ χῶμα καὶ ἔσκαβαν στὴ συνέχεια τὴν τάφρο μετὰ καὶ αὐτούς, μὲ τὴν σειρά τους, τοὺς σκότωναν, μέχρι ποὺ τοὺς ἔθαψαν ὅλους. Τὸν Ἐπίσκοπο τὸν σκότωσαν στὸ τέλος καὶ τὸν ἔθαψαν καθισμένο σὲ μία μικρὴ καρέκλα.

Ἦταν μία μαζικὴ σφαγὴ τῶν Ρώσων μοναχῶν ἀπὸ τοὺς κομουνιστές, μοναδικὴ στὴν ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία κανεὶς δὲν λέγει τίποτε, οὔτε γράφτηκε κάτι μέχρι τώρα. Ἐγὼ εἶμαι ὁ μοναδικὸς ὀρθόδοξος ἱερέας ποὺ ζῶ ἀκόμη, αὐτόπτης μάρτυς στὴν ἀποκάλυψη τῶν λειψάνων τῶν ἁγίων μαρτύρων ἀπὸ τὸ Ὀράνκι, ὅπου ἔμεινα στὸ στρατόπεδο ὡς στρατιωτικὸς ἱερεὺς μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1942-1948. ἔγραψα καὶ ἕνα βιβλίο, σχετικὰ μὲ αὐτὸ τὸ γεγονός, ποὺ ὀνομάζεται «Ὀράνκι».

Στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως στὸ Ὀράνκι ἤμασταν περίπου 14.00 αἰχμάλωτοι πολέμου ἀπὸ τὸ Στάλινγραντ, Ρουμάνοι, Γερμανοὶ καὶ ἄλλες εὐρωπαϊκὲς ἐθνότητες, καὶ ἦταν ἀνάγκη γιὰ ἀποχωρητήρια. Τότε ὁ διοικητής, τοῦ στρατοπέδου ἔβαλε μερικοὺς στρατιῶτες νὰ σκάψουν ἕνα μεγάλο λάκκο πίσω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Σκάβοντας ἐκεῖ βρῆκαν τὰ λείψανα αὐτῶν τῶν μοναχῶν.

Τότε μερικοὶ Ρουμάνοι στρατιῶτες ἦρθαν σ' ἐμένα καὶ μοῦ εἶπαν:

Πάτερ Μπεζᾶν, βρήκαμε μία τάφρο γεμάτη μὲ σώματα μοναχῶν, πυροβολημένων στὸ κεφάλι, ντυμένοι σὲ μαῦρα μοναχικὰ ροῦχα, τί νὰ κάνουμε;

-Συνεχίσετε νὰ σκάβετε μὲ προσοχὴ καὶ νὰ δοῦμε τί θὰ βροῦμε ἀκόμη! Σὲ λίγο ξαναῆρθαν σ' ἐμένα.

-Πάτερ Μπεζᾶν, βρήκαμε ἕνα ἡλικιωμένον ἱερέα ποὺ δὲν ἀλλοιώθηκε, καθισμένος σὲ μία καρέκλα. Φαίνεται καλὰ ποὺ τὸν πυροβόλησαν στὸ κεφάλι΄ φοράει μία ἁλυσίδα μὲ σταυρὸ καὶ μία μεταλλικὴ εἰκόνα τῆς Θεοτόκου.

Ἀδελφοί, τοὺς εἶπα, πηγαίνετε στὸν διοικητὴ τοῦ στρατοπέδου καὶ ἀναφέρετε αὐτὰ ποὺ βλέπετε, ὅτι ἐδῶ συμβαίνει ἕνα μεγάλο θαῦμα. Ὅλοι αὐτοὶ οἱ μοναχοί, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν ἀναλλοίωτον Ἐπίσκοπον εἶναι ἅγιοι, εἶναι μάρτυρες ποὺ σκοτώθηκαν ἀπὸ τοὺς κομουνιστᾶς μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1918-1920.

Πάνω σὲ μία μικρὴ καρέκλα καθόταν ἕνας ἀρχιερέας. Φοροῦσε ἕνα ἐγκόλπιο καὶ ἕνα σταυρό. Τὸν σταυρὸ τὸν ἔκλεψαν αὐτοὶ ποὺ ἔσκαβαν. Τὸ τεμάχισαν καὶ τὸ μοιράσθηκαν. Τὸ ἐγκόλπιο τὸ πῆρα ἐγώ, ἀλλά μου τὸ πῆρε ὁ διοικητής. Κάλεσε τὸν διοικητὴ ἐκεῖ, καὶ εἶπε: «Αὐτὸς γιατί ταλαιπωρεῖται στὴν καρέκλα; Βγάλτε τὸν ἀπὸ ἐδῶ καὶ θάψτε τὸν κάπου, σὰν ἄνθρωπο!» Καὶ μὲ διέταξε ἐμένα νὰ τὸ κάνω αὐτό.

Μίλησα στὸ συνεργεῖο τοῦ στρατοπέδου καὶ τοῦ κάναμε μία καρέκλα ἀπὸ βαλανιδιά. Τὸν βάλαμε στὴν καρέκλα καὶ τὸν δέσαμε. Τὸν ράντισα μὲ ἁγιασμό, ἐπίσης ράντισα καὶ ὅλα τὰ ἄλλα λείψανα. Μετὰ τὸν κηδέψαμε ἀρχιερατικά, κοντὰ σὲ μία κρήνη στὸ προαύλιο τῆς Μονῆς.

Στὶς 6 Αὐγούστου ἔρχονται σ' αὐτὴ τὴν κρήνη οἱ ἱερεῖς ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὶς φυλακές, μερικοὶ ἀνάπηροι, ποὺ σώθηκαν ζωντανοὶ ἀπὸ τὶς φυλακὲς τῆς Σιβηρίας καὶ τελοῦν τὴν Θεία Λειτουργία.

Μὲ τὴν διαταγὴ τοῦ διοικητῆ τοῦ κάναμε καὶ ἕνα σκελετὸ ἀπὸ βαλανίδια, γιὰ νὰ μὴν βουλιάζει. Εἶδα ὅμως ἕνα θαῦμα. Ὅταν βγάλαμε ἔξω τὸ ἀναλλοίωτο σῶμα του, ἁπλώθηκε σὰν νὰ εἶχε πεθάνει τότε.

Αὐτὸ τὸ διηγήθηκα σὲ δύο Ρώσους διανοουμένους, ὁ ἕνας Ρουμανικῆς καταγωγῆς, γεγονὸς ποὺ τοὺς ἐντυπωσίασε. Κατόπιν αὐτοὶ ἐπῆγαν στὸ Ὀράνκι νὰ διαπιστώσουν ἂν οἱ 11.000 μάρτυρες βρίσκονται ἐκεῖ. Ὅμως δὲν μπόρεσαν, ἐπειδὴ στὸ Ὀράνκι, ποὺ ἤμασταν ἐμεῖς αἰχμάλωτοι, ἔγινε μία γυναικεία φυλακὴ καὶ δὲν τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ πλησιάσουν. Μετὰ ὅμως ἔσκαψαν λίγο καὶ διαπίστωσαν ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ τοὺς εἶπα. Βρῆκαν τὰ λείψανα, δὲν βρῆκαν ὅμως τὸν ἀρχιερέα, ἐπειδὴ δὲν ἔσκαψαν ἀκριβῶς πάνω στὸ σημεῖο, σύμφωνα μὲ τὸ σχεδιάγραμμα ποὺ τοὺς ἔδωσα. Ἦρθαν κατόπιν σ' ἐμένα καὶ ἐπιβεβαίωσαν αὐτὰ ποὺ εἶπα.

-Πότε βρήκατε τὰ λείψανα;

-Τὰ ἀνακάλυψα τὸ φθινόπωρο τοῦ 1942.

-Σημαίνει ὅτι αὐτὰ τὰ ὑπολείμματα εἶναι λείψανα ἁγίων ἀνθρώπων!

-Βέβαια. Εἶναι ἀληθινοὶ μάρτυρες, ὅπως καὶ στὸν καιρὸ τῶν Ρωμαϊκῶν διωγμῶν. Πολλοὶ εἶναι οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως, ποὺ σκοτώθηκαν ἀπὸ τοὺς κομουνιστᾶς.

-Ἐπέτρεψαν οἱ ἀρχὲς στοὺς δύο νέους νὰ πάρουν ἀπὸ τὰ λείψανα τῶν μαρτύρων ἀπὸ τὸ Ὀράνκι;

Ὄχι, τίποτα. Μόνο αὐτό, νὰ διαπιστώσουν ὅτι ὑπάρχουν. Οἱ ἀρχὲς ἔκαναν σὰν νὰ μὴ γνωρίζουν τίποτε. Τί τοὺς ἐνδιέφερε;

Ἐγὼ τοὺς ἔστειλα σ' ἕναν αὐτόπτη μάρτυρα, δὲν ξέρω ἂν ζεῖ ἀκόμη, ὁ ὁποῖος τὸ 1918 κατάφερε νὰ γλυτώσει. Ἔγινε μυλωνὰς στὸ δάσος στὴ Ταίγκα. Ὀνομαζόταν Θεοδοτός. Ἦταν ρασοφόρος. Τὸν γνώρισα τὸ 1944-1945, καὶ ὅλα τὰ στοιχεῖα γιὰ αὐτὸ τὸ ὁμαδικὸ σκότωμα αὐτός μου τὰ ἔδωσε.

-Πῶς τὸν συναντήσατε;

-Σ' ἕνα βαρὺ χειμώνα μᾶς ἔβγαλαν νὰ κόψουμε ξύλα σ' ἕνα δάσος βόρειά του στρατοπέδου. Μᾶς φύλαγαν Ρῶσοι, μὴ στρατιωτικοί, πολιτικοὶ ποὺ ὁπλοφοροῦσαν. Ὅπως περπατοῦσα μέσα στὸ δάσος, βρῆκα ἕνα μικρὸ σπίτι στὴν κοιλάδα ἑνὸς ρυακιοῦ. Χτύπησα τὴν πόρτα βγῆκε ἕνας ἡλικιωμένος Ρῶσος μὲ γένια καὶ μὲ ρώτησε ποιὸς εἶμαι καὶ τί θέλω.

Τοῦ εἶπα ὅτι εἶμαι στὸ Ὀράνκι καὶ ὅτι εἶμαι Ρουμάνος ὀρθόδοξος ἱερέας. Εἶχε τριάντα χρόνια νὰ δὴ ἕναν ὀρθόδοξο ἱερέα. Ἦταν μέσα στὸ δάσος. Ἐκεῖ στὸν μύλο ἔζησε πολὺ καλὰ τὸν Χριστιανισμό. Ἤμουν ἕνας ξένος γι' αὐτόν, ὅμως μὲ ἐμπιστεύτηκε. Ἦταν ἁπλὸς μοναχὸς καὶ δὲν μποροῦσε νὰ τελεῖ τὰ τῆς ἱεροσύνης. Εἶχε ἕνα βιβλίο ἀπὸ ὅπου διάβαζε τὸν κανόνα του. Ἦταν πολὺ πιστός. Μὲ ἐρώτησε:

-Εἶσαι ὀρθόδοξος ἱερέας; Καὶ ἄρχισε νὰ κλαίει.

-Ναί, τοῦ ἀπάντησα.

-Τότε θὰ σοὺ πῶ ἕνα μυστικὸ εἶμαι μοναχὸς ἀπὸ τὴν Μονὴ Ὀράνκι. Ὀνομάζομαι Θεόδωρος. Τὸ 1918, ὅταν ἤμουν νέος, ἔφυγα τὴν νύχτα, γιὰ νὰ μὴν μὲ σκοτώσουν. Ἔκτισα ἕνα σπίτι καὶ τὸ μύλο σ' αὐτὸ τὸ δάσος. Δὲν συνάντησα ἕνα ὀρθόδοξο ἱερέα ἀπὸ τότε ποὺ ἔφυγα ἀπὸ τὸ Ὀράνκι! Καὶ μοῦ διηγήθηκε πῶς σκότωσαν οἱ κομουνιστὲς τοὺς 11.000 μάρτυρες.

 
Ἀναμνήσεις ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς παραμονῆς μου στὸ στρατόπεδο συγκεντρώσεως.



Στὰ ρωσικὰ στρατόπεδα συγκεντρώσεως πέθαναν πάρα πολλοί. Ἐμεῖς τοὺς κουβαλούσαμε μὲ ξύλινη φορτάμαξα. Σκάβαμε μία μεγάλη τάφρο, τοὺς βάζαμε ἐκεῖ καὶ τοὺς σκεπάζαμε μὲ λίγο χῶμα. Μετὰ ἐρχόταν ἄλλοι μὲ τὴν σειρά, κάθε ἡμέρα. Μόνο μία φορά μου ἐπέτρεψαν νὰ τελέσω μία γενικὴ ἀκολουθία γιὰ ὅλους τους κεκοιμημένους. Ἦταν χιλιάδες. Ἐτέλεσα ἕνα μνημόσυνο μὲ ὅσα τροπάρια τῆς νεκρωσίμου ἀκολουθίας μποροῦσα νὰ θυμηθῶ.

Τότε ἤμουν στὸ στρατόπεδο Μοναστήρκα. Στὴν Μονὴ Ὀράνκι ἦταν δύο στρατόπεδα. Τὸ ἕνα μὲ Ρώσους κρατουμένους καὶ στὸ ἄλλο μὲ αἰχμαλώτους πολέμου. Οἱ Ρῶσοι ἐκτόπισαν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες σὲ ὅλη τὴν Σιβηρία. Στὴν Ρωσικὴ κόλαση (γούλαγκ). Ἔπρεπε νὰ εἶσαι ἕτοιμος γιὰ τὸν θάνατο. Ὅλοι ἦταν ἕτοιμοι γιὰ τὸν θάνατο...

-Ἐσᾶς σᾶς ἔσωσε ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν θάνατο!

-Ναί, σώθηκα μὲ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ εἶμαι ζωντανός. Πέρασα ἀπὸ πολλοὺς κινδύνους, πέρασα πολλά, ἀλλὰ γλύτωσα, καὶ πολὺ παράξενο πῶς τὸ μυαλό μου δουλεύει ἀκόμη καλά. Δόξα τῷ Θεῶ γιὰ ὅλα.

Εἶναι μεγάλο πράγμα ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, μᾶς σκεπάζει ὅλους, ποὺ πιστεύουμε σ' Αὐτόν.

Ἂν ἤξερες, πάτερ, πόσα κόκαλα ζώων ἔφαγα μόνον νὰ μὴν αἰσθάνομαι πείνα. Τὴν πείνα τὴν αἰσθάνεσαι μέχρι τὴν Τετάρτη ἡμέρα, μετὰ νιώθεις κάτι πολὺ γλυκὸ στὸ σῶμα, σὰν νὰ τρῶς ζάχαρη καὶ λιποθυμᾶς΄ συνέχεια λιποθυμᾶς καὶ γελᾶς μέχρι νὰ πεθάνεις.

Σὲ δύο περιπτώσεις ὁ θάνατος δὲν ἦταν βαρύς, ὅταν σὲ πυροβολοῦσαν καὶ ὅταν πέθαινες ἀπὸ πείνα ἢ παγωνιά.

Παραδείγματος χάρη, ὅταν μᾶς πήγαιναν ἀπὸ τὸ σταθμὸ μέχρι κάποιο στρατόπεδο, πηγαίναμε περίπου ἑκατὸ χιλιόμετρα ἀπὸ μεγάλα χιόνια μέχρι τὸ λαιμό. Οἱ περισσότεροι ἔμειναν πίσω, γονάτισαν, προσκύνησαν καλὰ καὶ φώναξαν δυνατά: «Ἀδελφοί, συγχωρῆστε μέ!». Καὶ ὁ Ρῶσος ποὺ ἦταν πίσω τὸν πυροβολοῦσε στὸ κεφάλι, καὶ ἔμενε ἐκεῖ.

Ἐμεῖς δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀντέξουμε. Ὁ Θεὸς δίνει στὸν καθένα τὸ δικό του μερίδιο. Δὲν τοῦ δίνει περισσότερο ἀπ' ὅσο μπορεῖ νὰ ἀντέξει. Πιστεύετε αὐτό;

Ἐπιτρέπει καὶ περισσότερο, ἀλλὰ τοῦ δίνει καὶ δύναμη. Μερικὲς φορὲς αἰσθανόμουν τιμωρημένος, ἀλλὰ δὲν γόγγυζα. Ἔπαιρνα πάνω μου τὶς ἁμαρτίες τῶν ἄλλων.

Εἶμαι εὐτυχὴς ποὺ εἶχα αὐτὴ τὴν ἐμπειρία. Ναί, πάτερ, ἤμουν καὶ εἶμαι εὐτυχισμένος. Πέθαινα ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὸ κρύο, ἀλλὰ ἤμουν εὐτυχισμένος΄ χαμογελοῦσα καὶ ἔκλεινα τὰ μάτια αὐτῶν ποὺ πέθαιναν. Ἦταν γεμάτοι ψείρα καὶ πέθαιναν ἀπὸ τὸν τύφον, ἐνῶ ἐγὼ δὲν εἶχα τίποτα.

-Σᾶς φύλαγε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ!

-Ναί, αὐτὸ τὸ ἐνίωθα. Σᾶς τὸ εἶπα. Καὶ στὸν πόλεμο τὸ ἐνίωσα δύο φορές, ὅταν μᾶς βομβάρδισαν οἱ Ρῶσοι. Ὅταν πηγαίναμε στὴν Βεσσαραβία, μείναμε στὸ μεγάλο χωριὸ Ἰσάκοβα. Ἦταν Σάββατο. Κάναμε ἑσπερινό. Ἔβαλα στὴν ἐκκλησία ἕνα τάγμα στρατιωτῶν, τοὺς ἐξομολόγησα καὶ τοὺς κοινώνησα. Ἄρχισαν νὰ βομβαρδίζουν. Ἐγὼ ἔμεινα στὸ Ἱερὸ γιὰ νὰ μαζεύω τὸ ἀντιμήνσιο καὶ τὸ Ἅγιο Ποτήριο. Κτύπησαν καὶ τὴν Ἐκκλησία, χωρὶς ὅμως νὰ τὴν νικήσουν.

-Ὅταν σὲ διώκουν εἶναι καλὰ νὰ ὑπερασπίζεσαι καὶ νὰ δικαιολογεῖσαι; Ἢ εἶναι καλύτερα νὰ ὑποφέρεις ὅλα γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ;

-Νὰ ὑποφέρεις ὅλα γιὰ τὸν Χριστό.

-Εἶναι καλὰ νὰ ὑπερασπίζεσαι τὸν ἑαυτό σου μπροστὰ στὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀρχές;

-Δὲν ἔχεις τί νὰ κάνεις μὲ τὴν δικαιοσύνη. Ποτὲ νὰ μὴν κάνεις ἔκκληση στὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεός Του.

Πρέπει νὰ σκεπτώμεθα τὴν καλοσύνη τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς καὶ μὲ τὴν σειρά μας νὰ εἴμαστε καὶ ἐμεῖς καλοὶ μὲ τοὺς ἄλλους.

Κατ' ἐξοχὴν αὐτὴ εἶναι ἡ βασικὴ ἀρετὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἡ ἀγάπη, ἡ πραότητα, ἡ συγχωρητικότητα. Ὅλα θὰ περάσουν ἡ ἀγάπη ὅμως θὰ μείνει γιὰ πάντα. Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.

-Τί διαθήκη θέλετε νὰ ἀφήσετε, μετὰ τὸν θάνατό σας, σ' αὐτοὺς ποῦ σᾶς ἀγαποῦν;

-Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος στὰ γεράματά του μόνον αὐτὰ ἔλεγε στοὺς μαθητές του: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους», ἐπειδὴ ἡ ἀγάπη μπορεῖ νὰ κατορθώσει τὰ πάντα, Ἀμὴν

-Εἴχατε ἀναγκαστικὸ τόπο διαμονῆς;

-Ναί, μέχρι στὶς 22 Δεκεμβρίου τοῦ 1989.

-Σᾶς ἔκαμναν ἔλεγχο στὸ σπίτι ποῦ μένατε;

-Εἶχα ἕνα ταγματάρχη τῆς ἀσφάλειας ποὺ ἦταν καθημερινὰ ἐδῶ. Τοὺς πιστοὺς ποὺ ἐρχόταν σ' ἐμένα τοὺς ρωτοῦσε διάφορα, καμιὰ φορᾶ τοὺς ἐδίωχνε.

-Τὰ γράμματά σας τὰ διάβαζαν;

-Ναί, μοῦ τὰ ἔλεγχαν ὅλα. Αὐτοὶ ἀπὸ τὸ Ἰάσιο μὲ ἔβριζαν καὶ μὲ κτυποῦσαν. Δὲν ἦταν χριστιανοί. Αὐτὸς ἀπὸ τὸ Χιρλάου ἦταν καλός. Ἔκαμνε τακτικὰ τὶς ἀναφορές του. Μία νύκτα μετὰ τὴν ἐπανάστασή μου ἔδειξε τοὺς φακέλους. Περιεῖχαν τὶς δηλώσεις τῶν γνωστῶν καὶ τῶν ἐντοπίων. Τοὺς συγχώρησα ὅλους. Προσεύχομαι γι' αὐτούς, νὰ μὴν τοὺς ὑπολογίσει ὁ Θεὸς αὐτὴ τὴν ἁμαρτία. Τοὺς εἶπα, ὅταν τοὺς συνάντησα: «Ἀδελφοί, ἐγὼ σᾶς συγχώρησα ὅλους, καὶ ὁ Θεὸς νὰ σᾶς συγχωρήσει».

-Μᾶς εἴπατε ὅτι τὴν νύκτα στὶς 21-22 Δεκεμβρίου τοῦ 1989 κρύφτηκαν ἐδῶ σ' ἐσᾶς οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀσφάλειας.

-Ναί, ἦρθαν τὸ πρωί. Ἦταν ὁ συνταγματάρχης ἀπὸ τὸ Ἰάσιο μαζὶ μὲ δύο ταγματάρχες, ποὺ ἦταν Ἑβραῖοι. Αὐτοὶ μὲ κατεδίωξαν πιὸ πολύ. Μίλησαν μαζί μου καὶ ζήτησαν συγνώμη. Εἰλικρινὰ τοὺς συγχώρησα.

Εὐχαριστῶ τὸν Θεὸ ποὺ βρέθηκα σ' αὐτὲς τὶς δοκιμασίες καὶ βγῆκα μὲ τὴν συνείδηση καθαρή. Δὲν ἔχω τίποτα στὴν συνείδησή μου παρὰ μόνο τὶς προσωπικές μου ἁμαρτίες.

-Ποιὸ εἶναι τὸ μυστικὸ γιὰ νὰ βγεῖς ὠφελημένος ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς διωγμούς;

-Περνᾶς πολὺ εὔκολα, ὅταν πιστεύεις στὸν Θεό. Ποτὲ δὲν μποροῦσα νὰ ἀμφιβάλω στὴν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ.

Στὶς φυλακὲς μὲ χτυποῦσαν. Ἤμουν συνηθισμένος μὲ τὴν δουλειὰ ἀπὸ τὰ ρωσικὰ στρατόπεδα. Πρέπει νὰ δέχεσαι τὴν ταλαιπωρία. Ἂν δὲν τὴν δέχεσαι καὶ μουρμουρίζεις, ἐναντιώνεσαι στὸν Χριστὸ καὶ ἡ ταλαιπωρία εἶναι μάταια. Μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ δὲν νιώθεις τίποτα, δὲν σὲ πονάει τίποτα. Εἶναι κάποιος ποὺ στέκεται δίπλα σου. Δούλεψα καὶ σὲ ὀρυχεῖο καὶ σὲ διώρυγα καὶ δὲν ἔπαθα τίποτα. Πάντα ἔδιδα μία ἐλπίδα καὶ στοὺς ἄλλους.


Ἀπὸ τὸ βιβλίο "Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑΣ" τοῦ μαρτυρικοῦ ἱερέως Δημητρίου Μπεζᾶν

Ἐκδόσεις "Ὀρθόδοξος Κυψέλη" Θεσσαλονίκη

Μην κτυπάς ξύλο!


Διάφορες κακές συνήθειες στη ζωή των ανθρώπων, παρουσιάζονται λαθεμένα ως λαϊκές παραδόσεις, ενώ πρόκειται για πλάνες και παραλογισμούς που όπως όλα τα «ανθρωποκαμώματα» διαδόθηκαν στο πέρασμα των αιώνων. Επί παραδείγματι, όταν κάποια άτομα συνομιλούν και αναφέρονται σε κάτι κακό, όπως θάνατο, αρρώστια, ή συμφορά, τότε κτυπούν ξύλο νομίζοντας ότι τα κακά αυτά που σημαίνουν οι λέξεις που ανέφεραν, θα μεταφερθούν στο ξύλο(;) και όχι σ’ εκείνους, ή ότι δεν θα ακούσουν οι δαίμονες λόγω του θορύβου που προκαλεί το κτύπημα του ξύλου, και έτσι δεν θα πειράξουν τους συνομιλούντες(;)!...



Στις περιπτώσεις αυτές οι άνθρωποι αψηφούν ότι το κακό δεν δημιουργείται από τις λέξεις, αλλά από την αμαρτωλότητα εκείνων που δεν έχουν σωστή πνευματική ζωή και σχέση με τον Θεό. Ο συνειδητός Χριστιανός γνωρίζει ότι οι δοκιμασίες παραχωρούνται στην ζωή του, για να τον ωφελήσουν στον αγώνα για την σωτηρία του. Ο πιστός που προσεύχεται, νηστεύει, εξομολογείται καθαρά και κοινωνεί τον Χριστό δεν έχει να φοβηθεί τις «κακές λέξεις», νομίζοντας ότι έχουν αρνητική επήρεια στη ζωή του που εξαλείφετε με το χτύπημα του ξύλου! Εάν σε διάφορες περιστάσεις της ζωής του, ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος και φοβισμένος, είναι πρέπον να κάνει τον Σταυρό Του. Αυτό είναι το ξύλο της ζωής!
Σ.A.


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/07/blog-post_7591.html#ixzz1Tcrqenl2

Το μυστήριο της εξόδου της ψυχής από το σώμα




Ο θάνατος ονομάζεται στην παράδοση της Εκκλησίας μυστήριο. Και πραγματικά είναι μυστήριο όχι με την έννοια των μυστήριων, δια των οποίων μετέχουμε της  ακτίστου Χάριτος του Θεού, αλλά από την άποψη ότι κατά την ώρα του θανάτου και μετά από αυτόν γίνονται μυστήρια πράγματα, τα οποία δεν μπορεί να συλλάβη η λογική του ανθρώπου από τώρα.
Πέρα από αυτό, το μυστήριο του....
θανάτου έγκειται στο ότι διασπάται η ενότητα ψυχής και σώματος...


 Γνωρίζουμε καλά από την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι υπάρχει στενή σχέση και μεγάλη ενότητα μεταξύ ψυχής και σώματος. Η ένωση αυτή έγινε με την δημιουργία του ανθρώπου, αμέσως με την σύλληψή του στην κοιλία της μητέρας του και συνεχίζεται μέχρι την ώρα του θανάτου. Ο άνθρωπος είναι ψυχοσωματικό ον, πού σημαίνει ότι η ψυχή δεν αποτελεί τον όλον άνθρωπο, αλλά ούτε και το σώμα συνιστά τον όλον άνθρωπο. Έτσι, λοιπόν, την στιγμή κατά την οποία, λόγω του θανάτου, χωρίζεται η ψυχή από το σώμα γίνονται μυστηριώδη πράγματα. Η ψυχή δεν ζούσε πριν την δημιουργία του σώματος, γι'; αυτό και δεν θέλει να ζήση χωρίς αυτό. Η έξοδος της ψυχής από το σώμα γίνεται βιαίως, και αυτό είναι το μυστήριο του θανάτου. Εμείς, βέβαια, θεωρούμε ότι το μυστήριο του θανάτου είναι φοβερό, γιατί διασπά την ενότητα μεταξύ των αγαπημένων, γιατί χάνουμε ένα αγαπητό μας πρόσωπο. Και αυτό είναι μια μεγάλη αλήθεια, πού την ζουν εκείνοι πού έχασαν τα αγαπητά τους πρόσωπα. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι το φοβερό του θανάτου είναι ότι επέρχεται αυτός ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα.
Την αλήθεια αυτήν την βλέπουμε καθαρά σε ένα τροπάριο, πού ψάλλεται κατά την εξόδιο ακολουθία και είναι γραμμένο από τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό. Λέγεται:«Όντως φοβερώτατον το του θανάτου μυστήριον, πώς ψυχή εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται εκ της αρμονίας, και της συμφυΐας ο φυσικότατος δεσμός, θείω βουλήματι αποτέμενεται».
Εδώ παρουσιάζονται μερικές μεγάλες αλήθειες.
Η μία, ότι υπάρχει στενός και φυσικότατος δεσμός μεταξύ ψυχής και σώματος και μεγάλη αρμονία. Η δεύτερη αλήθεια, ότι αυτή η σχέση διασπάται βιαίως. Και αυτό το βίαιο συνιστά το φοβερό μυστήριο του θανάτου. Γι'; αυτό, όπως θα δούμε πιο κάτω, η ψυχή τρέμει και δειλιά. Η τρίτη αλήθεια, ότι αυτή η διάσπαση γίνεται με την βούληση του Θεού. Βέβαια, δεν είναι ο Θεός αίτιος του θανάτου, αλλά ο Θεός επέτρεψε να έλθη στην ζωή του ανθρώπου, αφού τίποτε δεν γίνεται στον κόσμο χωρίς το θέλημά Του.



 Όπως και ο ίδιος ο Χριστός, έτσι και η Παναγία ΔΕΝ απέφυγε το θάνατο. Όμως γι' αυτούς, αλλά και για κάθε χριστιανό, ο θάνατος δεν έχει πια καμιά δύναμη. Αφηνόμαστε στα χέρια του Χριστού & ΔΕ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ. Ο φόβος οφείλεται στο ότι συνεχώς κάνουμε αμαρτίες. "Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον ΑΜΑΡΤΩΛΟ" λοιπόν...                                                         Έτσι, λοιπόν, η ώρα του θανάτου είναι φοβερή για κάθε άνθρωπο. Το φοβερό του θανάτου δεν έγκειται ακόμη στο ότι εγκαταλείπουμε αυτόν τον κόσμο, με τον οποίο είχαμε δεθεί, αλλά στο ότι αρχίζουν να ενεργούν διάφορα μυστήρια, τα οποία προηγουμένως με την παχύτητα των αισθητηρίων οργάνων του σώματος δεν μπορούσαμε να αντιληφθούμε. Τον κρίσιμο εκείνο καιρό ο άνθρωπος, χωρίς να το έχει προγραμματίσει, καταλαβαίνει πολύ καλά τον εαυτό του. Παρουσιάζεται μπροστά του ολόκληρη η ζωή, πού έχει ζήσει, σαν κινηματογραφική ταινία. Ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης θα πή ότι οι υπερήφανοι, πού νόμιζαν ότι ήταν απαθείς, «την οικείαν πενίαν εν εξόδω εωράκασιν». Δηλαδή, οι υπερήφανοι βλέπουν τότε την εσωτερική πνευματική τους πτώχεια. Πόσο μάλλον όσοι έχουν εμπλακή σε πολλές άλλες πράξεις, πού διαπράττονται με τις δυνάμεις της ψυχής και του σώματος. Ένας σύγχρονος Γέροντας λέγει ότι κατά την ώρα του θανάτου θα δη κανείς και την παραμικρή πράξη πού έκανε στην ζωή του, όπως βλέπει σε κλάσματα δευτερολέπτου κάποια μικρή ακαθαρσία μέσα σε ένα ποτήρι νερό.
Ο φόβος όμως προ του μυστηρίου του θανάτου έγκειται στο ότι αρχίζει μια καινούρια ζωή για τον άνθρωπο. Και, φυσικά, αυτό συνδέεται και με την αιώνια κατάσταση της ψυχής και του σώματος του. Κατά τον όσιο Θεόγνωστο η ώρα του θανάτου είναι μια νέα γέννηση, αφού, ο άνθρωπος, ιδίως ο δίκαιος, εξέρχεται, σαν από κάποια άλλη δεύτερη μήτρα σκοτεινή και πορεύεται προς τα άυλα και φωτεινά. Γι'; αυτό συνιστά ότι ο άνθρωπος πρέπει να χαίρεται, επειδή διαπορθμεύεται δια του θανάτου προς τα ελπιζόμενα αγαθά. Παράλληλα όμως συνιστά να είναι προσεκτικός «δια τους κύκλω περιπατούντας ασεβείς δαίμονας», οι οποίοι επιδιώκουν μέχρι την τελευταία στιγμή να τον βλάψουν. Έτσι, ο άνθρωπος πρέπει να χαίρεται, γιατί οδηγείται στην απόλαυση των αιωνίων αγαθών, αλλά και να νήφη, να είναι προσεκτικός για το άδηλο του μέλλοντος, λόγω της τρεπτότητός του.

Μυστηριώδεις εμπειρίες πριν το θάνατο

Είναι πολύ χαρακτηριστικό να λεχθεί ότι όχι μόνο μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα, αλλά και όταν πλησιάζει ο καιρός να εξέλθει η ψυχή, κατά την μαρτυρία αγίων ανθρώπων, ο άνθρωπος βιώνει διάφορες εμπειρίες. Επειδή ζει σε οριακό σημείο, γι'; αυτό δικαιολογούνται όλες αυτές οι καταστάσεις. Δηλαδή, μπορεί να δη οπτασίες αγίων ανθρώπων, φως θεϊκό κ.λ.π. αλλά και οπτασίες δαιμόνων, οι οποίοι προσπαθούν να τον φοβίσουν περισσότερο και να τον κατάσχουν. Μέσα στην φιλανθρωπία του Θεού εντάσσεται και το γεγονός ότι οι δίκαιοι βλέπουν οπτασίες αγίων ανθρώπων, ώστε, όπως λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, να μη δειλιάσουν με την έλευση του θανάτου βλέποντας με ποιους πρόκειται να είναι συμμέτοχοι, και έτσι «εκ του δεσμού της σαρκός άνευ πόνου και φόβου απολυθώσι». Και εδώ φαίνεται αυτό πού λέγαμε προηγουμένως, ότι δημιουργείται πόνος από τον χωρισμό και δι'; αυτού του τρόπου διασκεδάζονται και οι φόβοι και η δειλία.
Αναφέρεται από τον άγιο Γρηγόριο Διάλογο η περίπτωση μιας Ταρσίλας, η οποία, κατά τον καιρό της εξόδου της και ενώ βρίσκονταν πολλοί άνθρωποι πλησίον της, είδε τον Ιησού ερχόμενον. Τότε με μεγάλη προθυμία και κραυγή έλεγε σε όλους τους παρευρισκομένους: «απόστητε, απόστητε, ο Ιησούς έρχεται». Και βλέποντας αυτήν την θεωρία εξήλθε η ψυχή της από το σώμα. Αναφέρεται επίσης από τον ίδιο άγιο ότι κάποια γυναίκα, ονομαζόμενη Μούσα, πριν εξέλθη η ψυχή της, είδε την Θεοτόκο πού ερχόταν προς αυτήν. Τότε με βλέμμα κατακόκκινο από ντροπή και σεβασμό, και φωνή πραότατη αποκρίθηκε: «Ιδού Κυρία έρχομαι· ιδού Κυρία έρχομαι». Και με αυτόν τον τρόπο παρέδωκε το πνεύμα της.
Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος θα πη: «Όταν εξέλθει εκ του σώματος ψυχή ανθρώπου μυστήριον τι μέγα επιτελείται». Αυτά τα μυστήρια αρχίζουν να ενεργούνται όταν η ψυχή ετοιμάζεται για την έξοδο.




Δεν συμβαίνουν μυστήρια πράγματα μόνον πριν την έξοδο, αλλά και κατά την διάρκεια πού η ψυχή εξέρχεται από το σώμα. Υπάρχουν κείμενα Πατέρων πού μας φανερώνουν ότι η ψυχή, όταν εξέρχεται από το σώμα μερικές φορές κάνει έκδηλη την αναχώρησή της, αλλά και την παρουσία της στον οίκο πού βρίσκεται ο κεκοιμημένος. Κυρίως αυτό γίνεται στους αγίους ανθρώπους. Ο άγιος Φιλόθεος ο Κόκκινος, περιγράφοντας την μακαριά τελευτή του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, λέγει ότι κατά την ώρα της εξόδου της ψυχής του από το σώμα. παράδοξο φως περιέλαμψε το δωμάτιο στο όποιο βρισκόταν το σώμα του αγίου Γρηγορίου, καθώς επίσης κατέλαμψε το πρόσωπο του. Μάλιστα λέγει ότι δύο λογάδες της Θεσσαλονίκης, εκ των οποίων ο ένας ήταν ιερωμένος και ο άλλος μοναχός, με πολλές αρετές και οι δυο τους, είδαν την λαμπρότητα εκείνη «της ψυχής του σώματος απιούοης». Με άλλα λόγια, η ψυχή εξερχομένη του σώματος άφησε μια λαμπρότητα. Όλος όμως ο λαός ήταν μάρτυρας της υπερφυούς αίγλης του προσώπου του. Και ο άγιος Φιλόθεος, θεολογικότατα ερμηνεύοντας αυτό το γεγονός, λέγει ότι οφειλόταν στην Χάρη του Αγίου Πνεύματος πού βρισκόταν και στην ψυχή και στο σώμα. Φυσικά, η έλλαμψη του φωτός εκείνου ήταν συνέπεια του ότι ο άγιος Γρηγόριος ήταν μέτοχος, αλλά και κήρυξ του Φωτός σε όλη του την ζωή.

Επομένως, όσοι έχουν την σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος και είναι πραγματικοί Χριστιανοί δεν δειλιούν, αλλά χαίρουν, γιατί έχουν τον οίκο τον αχειροποίητο, πού είναι η δύναμη του Πνεύματος πού κατοικεί μέσα τους. Η διδασκαλία αυτή, όμως δεν προέρχεται μόνον από τους Πατέρες, αλλά επιμαρτυρείτε από το αδιάψευστο στόμα του Χριστού. Στην παραβολή του Πλουσίου και του Λαζάρου λέγεται ότι ο Λάζαρος οδηγήθηκε από τους αγγέλους στους κόλπους του Αβραάμ. «Εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν και απενεχθήναι αυτόν υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ»(Λουκ. ιστ';. 22). Στην παραβολή όμως του άφρονος Πλουσίου μας διδάσκει ο Χριστός ότι την ψυχή των αμετανόητων αμαρτωλών την παραλαμβάνουν οι δαίμονες. Αυτός είναι ο λόγος πού είπε στον άφρονα πλούσιο: «Αφρόν, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σου», δηλαδή οι δαίμονες (Λουκ. ιβ';. 20).

Διδασκαλίες από τα τροπάρια
της κηδείας (& όχι μόνο...)

Η παράδοση αυτή πέρασε και στην λατρεία της Εκκλησίας μας. Είναι χαρακτηριστικό ένα τροπάριο κατά την εξόδιο ακολουθία, στο οποίο φαίνεται ο αγώνας της ψυχής κατά την ώρα της εξόδου της από το σώμα. Η ψυχή του αμαρτωλού ανθρώπου στρέφεται και προς τους αγγέλους και προς τους ανθρώπους και κανείς δεν μπορεί να την βοηθήσει. Λέγεται στο τροπάριο αυτό: «Οίμοι, οίον αγώνα έχει η ψυχή, χωριζόμενη εκ του σώματος! Οίμοι, πόσα δακρύει τότε και ούχ υπάρχει ο ελεών αυτήν! Προς τους Αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει· προς τους ανθρώπους τάς χείρας έκτείνουσα ουκ έχει τον βοηθούντα».
Αυτήν την πραγματικότητα γνωρίζει ο Χριστιανός, γι'; αυτό κατά την ακολουθία του Αποδείπνου, πού διαβάζει κάθε βράδυ πριν κοιμηθή, παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήση κατά την ώρα του θανάτου, να αποφυγή τις πονηρές όψεις των δαιμόνων:Και κατά τον καιρόν της εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τάς σκοτεινός όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα».
 Πραγματικά, μετά την έξοδο της ψυχής από το σώμα γίνονται μυστηριώδη πράγματα, τα οποία δεν μπορούμε τώρα να φαντασθούμε και τα οποία μας απεκάλυψαν οι άγιοι Πατέρες, όχι για να μας τρομάξουν, αλλά για να μας ενθαρρύνουν, ώστε να προετοιμασθούμε για την φρικτή αυτήν ώρα. Όλος ο χριστιανικός βίος είναι ετοιμασία για τον θάνατο. Φυσικά αυτή η ετοιμασία δεν γίνεται με άγχος, αλλά με χαρά και αισιοδοξία, αφού εμπνέεται από την Χάρη του Θεού και κάνει ανθρωπινότερη την ζωή. Γιατί, όποιος ετοιμάζεται για την έξοδο του, γνωρίζει να αντιμετωπίζει κατά τον καλύτερο τρόπο όλα όσα συμβαίνουν στην ζωή και είναι ο πλέον κοινωνικός άνθρωπος.


AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
ΤΟΥ π. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ΒΛΑΧΟΥ, ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ 
& ΑΓΙΟΥ ΒΛΑΣΙΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΓΕΝΕΘΛΙΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ


ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/07/blog-post_4939.html#ixzz1TcqnyxFc

Σάββατο, Ιουλίου 30, 2011

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ "ΠΑΝΑΓΙΑ ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ ΔΡΥΑΛΟΥ"


Ευρίσκεται εφαπτομένη του κεντρικού δημοσίου δρόμου μεταξύ Αρεόπολης και Γερολιμένα, κοντά στο χωριό Φραγκούλια ή Φραγκουλιάνικα, στο κέντρο δηλαδή των οικισμών της Μέσα Μάνης.
Ο ναός, αφιερωμένος στην Παναγία την Φανερωμένη, μονόχωρος, κεραμοσκέπαστος με τυφλά αψιδώματα και σφενδόνια, χτίστηκε το έτος 1079 από τον αρχιμάστορα Γεώργιο με χορηγία του μοναχού Νίκωνος και του λαϊκού Θαλού από το γειτονικό χωριό Κουσκούνι, όπως μαρτυρείται από την εγχάρακτη μαρμάρινη επιγραφή του τέμπλου του ναού.
Η πρώτη ανακαίνιση του ναού τούτου έγινε τον επόμενο αιώνα με επί πλέον προσθήκη προστώου επάνω από την είσοδο του ναού με κεραμοσκεπή επικάλυψη. Τα έτη 1322-1323 επί Ανδρονίκου Παλαιολόγου, αυτοκράτορος Κωνσταντινουπόλεως, έγινε ριζική ανακαίνισις του ναού υπό των μνημονευομένων στην σωζόμενη δεύτερη αναμνηστική επιγραφή επωνύμων ιερέων, των χαρακτηριζομένων ως ιδιοκτητών και κτιτόρων.
Ο ναός της Φανερωμένης Δρυάλου αποτελεί σπουδαίο μνημείο αρχιτεκτονικής με τις πολύ ενδιαφέρουσες τοιχογραφίες της Παλαιολόγειας Εποχής, όπως περιγράφονται στην μελέτη της βυζαντινολόγου Χαράς Κωνσταντινίδη, με τίτλο “ο Ναός της Φανερωμένης στα Φραγκουλιάνικα της Μέσα Μάνης”, έκδοσις της Εταιρίας Λακωνικών Σπουδών, Αθήναι 1998.
Σήμερα λειτουργεί ως γυναικεία Μονή και είναι σημάδι Ορθοδοξίας και Ελληνισμού, δείγμα της ευσεβείας και της ευαισθησίας των ηρωικών Μανιατών.

  Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα τὸ στό...