Ἕνα σοβαρό ποιμαντικό
πρόβλημα
Τά
τελευταῖα χρόνια ἡ πατρίδα μας ἔγινε κέντρο πολυπολιτισμικό. Ἄνθρωποι ἀπό ὅλα τά
μέρη τῆς γῆς εὑρῆκαν ἐδῶ καταφύγιο. Κυρίως ἔφηβοι καί νέοι, ἄλλοι μόνοι τους καί
ἄλλοι μέ τίς οἰκογένειές τους, ἐγκαταστάθηκαν στή χώρα μας, εὑρῆκαν δουλειά καί
ἀπολαμβάνουν, οἱ περισσότεροι τουλάχιστον, καλύτερες συνθῆκες διαβίωσης σε σχέση
μέ τή χώρα προέλευσής τους.
Ἡ χώρα
μας, πάντοτε φιλόξενη καί οἱ ἕλληνες ἰδιαίτερα εὐαίσθητοι στό θέμα τῆς
φιλανθρωπίας, πού ἄλλωστε εἶναι καί ἡ πεμπτουσία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μας τῆς
ὁποίας εἶναι μέλη, πρόσφεραν καί προσφέρουν στούς οἰκονομικούς μετανάστες τά
πάντα. Τόν πρῶτο μάλιστα καιρό σημειώθηκαν τέτοια περιστατικά προσφορᾶς καί
θυσίας γιά τήν ἐξυπηρέτηση ὅλων τῶν νομίμως ἐδῶ ἐγκατεστημένων, ἀκόμη καί τῶν
λαθρομεταναστῶν, πού τιμοῦν τόν τόπο μας καί κάνουν τή χώρα μας ἀξιοθαύμαστη
καί ἀξιοσέβαστη.
Ὅλοι
αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι χριστιανοί ὀρθόδοξοι, ἐκτός ἐλάχιστων ἐξαιρέσεων πού
ἀνήκουν σέ διάφορες θρησκεῖες ἀπό τίς πιό γνωστές μέχρι τίς πιό
πρωτάκουστες.
Ἀρκετοί
ἀπό αὐτούς δέν ἀνήκουν σέ καμιά θρησκεία καί δέν πιστεύουν πουθενά, γιατί δέν
τούς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά ἀκούσουν, ἄλλωστε «πῶς πιστεύσωσι χωρίς κηρύσσοντος»,
καί ἄλλοι, διότι δέ θέλησαν.
Ὅλοι αὐτοί οἱ ξενόφερτοι μαζί τους ἔφεραν καί τά ἤθη καί ἔθιμά τους, πού ἀποτελοῦν τοῦ κάθε λαοῦ τήν ὑπόσταση καί δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά τά ἀφήσουν ἐκεῖ ἀπό ὅπου προέρχονται.
Ὅλοι αὐτοί οἱ ξενόφερτοι μαζί τους ἔφεραν καί τά ἤθη καί ἔθιμά τους, πού ἀποτελοῦν τοῦ κάθε λαοῦ τήν ὑπόσταση καί δέν εἶναι καθόλου εὔκολο νά τά ἀφήσουν ἐκεῖ ἀπό ὅπου προέρχονται.
Ὁ
ἄνθρωπος, ὅμως, ὡς δημιούργημα κατά τόν Ἀριστοτέλη «μιμητικόν, ἐπιστήμης
δεκτικόν», αὐτά πού βλέπει καί ἀκούει, ὅταν τοῦ κάνουν ἐντύπωση, προσπαθεῖ νά τά
μιμηθεῖ. Στήν προσπάθεια προσλήψεως τῶν στοιχείων τοῦ θαυμασμοῦ ἤ ἐντυπωσιασμοῦ
συνδέεται μέ τά πρόσωπα καί αὐτός ὁ σύνδεσμος, πού ἀρχίζει ἀπό τό ἐνδιαφέρον καί
τήν καλή περιέργεια γιά μάθηση καί μίμηση, καταλήγει σέ συμπάθεια, σέ ἀγάπη, σέ
ἔρωτα καί φθάνει ἀκόμη σέ γάμο.
Καί στό
σημεῖο αὐτό κάνουν τήν ἐμφάνισή τους σοβαρά προβλήματα πού πρέπει πλέον νά
ἀπασχολήσουν ὄχι μόνο τό κράτος ἀλλά ἰδιαίτερα τήν Ἐκκλησία μας. Ὁ γάμος, ἡ
βάπτιση καί ἡ θεία κοινωνία εἶναι μυστήρια ζωτικῆς σημασίας χωρίς τά ὁποῖα
εἶναι ἀδύνατη ἡ ἔνταξή μας στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ἀνέφικτη ἡ σωτηρία
μας.
Μποροῦμε,
ἄραγε, νά προσφέρουμε αὐτά τά ζωτικά μυστήρια σ΄ ὅλους τούς ξένους πού ἔχουν
κατακλύσει τήν πατρίδα μας, ὅταν τά ζητήσουν;
Τό
κράτος τούς παρέχει, ἐλάχιστες τό τελευταῖο καιρό, εὐκολίες γιά δουλειά καί
ἰατροφαρμακευτική περίθαλψη. Ἐμεῖς ὡς Ἐκκλησία μποροῦμε νά τούς δεχθοῦμε ὡς μέλη
καί νά τούς ἐνσωματώσουμε στούς κόλπους της;
Τό
ἐρώτημα εἶναι πολύ βασικό καί ἔχει πολλές διαστάσεις, ὥστε νά μήν μπορεῖ
ν΄ἀπαντηθεῖ μέ ἕνα ναί ἤ μέ ἕνα ὄχι.
Μία
γενική ἀπάντηση εἶναι, ὅτι ὅποιος ἐπιθυμεῖ νά γίνει χριστιανός ὀρθόδοξος πρέπει
πρῶτα νά κατηχηθεῖ μέ προσοχή καί ὑπομονή καί νά δώσει τή διαβεβαίωση ὅτι θά
τηρήσει τοῦ Θεοῦ τίς ἅγιες ἐντολές καί θ΄ἀποδεχθεῖ τήν Ἁγία Γραφή καί τίς
παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας μας. Τότε καί μόνο τότε γίνεται εὐχαρίστως ἀποδεκτός
καί, ἀφοῦ βαπτιστεῖ, δικαιοῦται νά λαμβάνει μέρος σ΄ὅλα τά Μυστήρια τῆς
Ἐκκλησίας μας.
Πρίν
βαπτισθεῖ, ἀκόμη καί στήν περίοδο τῆς κατηχήσεώς του, δέν ἐπιτρέπεται ἡ
συμμετοχή του σέ κανένα Μυστήριο, ἑπομένως ἀπαγορεύεται ἡ μετάδοση σ΄αὐτόν καί
τῆς θείας κοινωνίας.
Καί ἐδῶ
ἀποκαλύπτεται τό μεγάλο ποιμαντικό πρόβλημα, πού πρέπει νά τό ἀντιμετωπίσουμε οἱ
κληρικοί καί οἱ δάσκαλοι μέ σοβαρότητα καί εὐθύνη.
Ὅταν
ὑπάρχουν στά Σχολεῖα μας παιδιά ἀβάπτιστα, δέν πρέπει νά κοινωνοῦν τῶν ἀχράντων
μυστηρίων, ἔστω καί ἄν τό ἐπιθυμοῦν, μιμούμενα τά βαπτισμένα παιδιά τῶν
ὀρθοδόξων.
Ἡ
ἀπαγόρευση δέν ἔχει καμία σχέση μέ τήν περιφρόνηση αὐτῶν τῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα
ὀνομάζουμε πολλές φορές περιφρονητικά «τριτοκοσμικά». Ἡ ἀπαγόρευση ἔχει σχέση μέ
τή θέση τους στήν Ἐκκλησία.
Μόνο τά
μέλη τῆς Ἐκκλησίας τά βαπτισμένα στό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος ἔχουν τό δικαίωμα
τῆς θείας κοινωνίας καί τῆς συμμετοχῆς τους σ΄ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας
μας.
Εἶναι
ἀνάγκη νά προηγηθεῖ ἡ βάπτιση αὐτῶν τῶν παιδιῶν καί ὕστερα ὡς μέλη τῆς μεγάλης
αὐτῆς οἰκογένειας πού λέγεται ἐπί γῆς στρατευομένη Ἐκκλησία νά κινηθοῦν ἐλεύθερα
στό χῶρο της, ἀπολαμβάνοντας τίς θεῖες εὐλογίες της.
Γιά
τούς λόγους αὐτούς εἶναι ἐπιτακτική ἀνάγκη οἱ ἱερεῖς μας καί οἱ ἐκπαιδευτικοί
νά ἐνημερώνουν αὐτούς τούς μαθητές πού δέν ἔχουν κάνει βάπτιση, ὅτι δέν
ἐπιτρέπεται νά κοινωνοῦν, ὅταν βλέπουν τά ἄλλα ὀρθόδοξα καί βαπτισμένα παιδιά
νά προσέρχονται στή θεία κοινωνία.
Καί
βέβαια θά πρέπει ὁ τρόπος τῆς ἀπαγόρευσης νά γίνεται μέ εὐγένεια, καλοσύνη καί
διάκριση, γιά νά μήν πληγώσουμε τίς εὐαίσθητες ψυχές τους, ἀλλά καί ἐμεῖς νά μή
γίνουμε αἰτία βεβηλώσεως τοῦ ἱεροῦ Μυστηρίου.
Νά
σημειώσω ἐδῶ καί ἕνα παράδοξο, πού μοῦ ἔλεγε ἐκπαιδευτικός, ὅτι ἕνας πατέρας
ἕλληνας ὀρθόδοξος χριστιανός δέν ἔχει βαπτίσει τό παιδί του πού εἶναι περίπου 6
ἐτῶν. Ἔχει, ὅμως, τήν ἀπαίτηση νά τό κοινωνεῖ ὁ ἱερέας ἔστω ἀβάπτιστο καί
προσθέτει ὅτι θά τό βαπτίσει, ὅταν μεγαλώσει καί τό θελήσει μόνο του. Εἶναι καί
αὐτό τό περιστατικό ἀπό τά τόσα περίεργα πού παρατηροῦνται στό χῶρο τῆς
ὀρθοδοξίας μας.
Ἐξυπακούεται
ὅτι οὔτε αὐτό τό παιδί τῶν «ὀρθοδόξων χριστιανῶν» ἐπιτρέπεται νά κοινωνήσει
ἀβάπτιστο. Τό Μυστήριο τοῦ βαπτίσματος εἶναι ἡ θύρα ἀπό τήν ὁποία εἰσέρχεται
στήν περιοχή τῆς χάριτος ὁ κάθε ἄνθρωπος.
Ἐλπίζω
ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας θά ἔχει συμπαραστάτη καί βοηθό κάθε ὀρθόδοξο Χριστιανό καί
στό θέμα αὐτό τῆς ἐνημερώσεως τῶν φιλοξενουμένων στήν πατρίδα μας ἀλλόθρησκων
συνανθρώπων μας.
Ὁ
Μονεμβασίας καί Σπάρτης ΕΥΣΤΑΘΙΟΣ
