Άγιοι Ακάκιος ο Οσιομάρτυρας από το Νεοχώρι Θεσσαλονίκης, Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος και Ιγνάτιος ο νέος Οσιομάρτυρας

Eις τον Άγιον Eυθύμιον. Eυθύμιέ μοι, χαίρε, χαίρε πολλάκις, Σφαγείς γαρ εύρες, την άνω χαράν πρόφρων. Eις τον Άγιον Iγνάτιον. Tον Iγνάτιον, άλλον ως άστρον βλέπω, Eκ γης φαεινόν, εις πόλον δι’ αγχόνης. Eις τον Άγιον Aκάκιον. Aρνός δίκην σφάττουσι, φευ! διά ξίφους, Tον κλεινόν Aκάκιον, άνδρες αιμάτων.

Βιογραφία Ο Άγιος Οσιομάρτυρας Ακάκιος, κατά κόσμον Αθανάσιος, καταγόταν από το Νεοχώρι, σημερινό Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης και γεννήθηκε το 1792 μ.Χ. Οι γονείς του είχαν αναγκασθεί για βιοποριστικούς λόγους να μετακομίσουν το 1805 μ.Χ. στις Σέρρες, όπου παρέδωσαν τον εννιάχρονο Αθανάσιο σε κάποιον υποδηματοποιό, για να του διδάξει την τέχνη του. Όμως η σκληρή συμπεριφορά του και η κακομεταχείριση, εξώθησαν τον Αθανάσιο σε άρνηση της πίστης του, για να απαλλαγεί από τα βάσανα. Στην πράξη του αυτή τον προέτρεψαν και δύο Οθωμανές, οι οποίες παρακολουθούσαν την απάνθρωπη συμπεριφορά του αφεντικού του και υποσχόμενες μια καλύτερη ζωή στον μικρό Αθανάσιο, τον έπεισαν την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής να αλλαξοπιστήσει. Μωαμεθανός, πλέον, ο Αθανάσιος δέχθηκε την πονηρή επίθεση της μητριάς του, η οποία, καθώς έβλεπε τον Αθανάσιο να μεγαλώνει και να ανδρώνεται, τον ερωτεύθηκε, όπως στην Παλαιά Διαθήκη ερωτεύθηκε τον Ιωσήφ η γυναίκα του Πετεφρή. Επειδή όμως αυτός δεν υποχώρησε και δεν υπέκυψε στο πάθος της μητριάς του, συκοφαντήθηκε από αυτήν στον θετό πατέρα του, με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί από αυτόν. Εκμεταλλευόμενος αυτήν την ευκαιρία κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη κοντά στους γονείς του, οι οποίοι είχαν εγκαταλείψει τις Σέρρες, μόλις πληροφορήθηκαν την αρνησιθρησκεία του. Στην συνέχεια, ακολουθώντας τις συμβουλές των γονέων του, μετέβη στο Άγιον Όρος, όπου, αφού περιπλανήθηκε σε αρκετές μονές, κατέληξε τελικά στην Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου, στην συνοδεία του Γέροντα Νικηφόρου, ο οποίος τον παρέδωσε ως υποτακτικό στον Γέροντα Ακάκιο, για να τον προετοιμάσει για το μαρτύριο, όπως είχε κάνει και προηγουμένως με τους Οσιομάρτυρες Ευθύμιο και Ιγνάτιο. Μετά από ένα διάστημα συνεχούς ασκήσεως και αδιάλειπτης προσευχής, ο Αθανάσιος, ο οποίος εκάρη μοναχός και μετονομάσθηκε Ακάκιος, έχοντας τις ευλογίες των λοιπών γερόντων ξεκίνησε, συνοδευόμενος από τον μοναχό Γρηγόριο, ο οποίος είχε συνοδεύσει νωρίτερα και τους δύο παραπάνω Οσιομάρτυρες, για την Κωνσταντινούπολη στις 10 Απριλίου. Ο Άγιος βάδιζε με χαρά προς το μαρτύριο. Λίγο πριν την αναχώρησή του, πλήρης Πνεύματος Αγίου, έγραψε την ακόλουθη επιστολή προς τον γέροντα και τους αδελφούς μοναχούς: «Πανοσιώτατε μοι καὶ πνευματικέ μου πάτερ δουλικῶς σοῦ προσκυνῶ καὶ τὴν ἁγίαν δεξιάν σου ἀσπάζομαι. Τὸ παρόν μου ταπεινὸ γράμμα δὲν εἰν’ εἰς ἄλλο τί εἰ μὴ εἰς τὸ νὰ ζητήσω τὴν εὐχήν σας καὶ διὰ νὰ μάθετε καὶ τὸ καλό μας κατεβώδιο μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ μὲ τὶς ἐδικές σας ἁγίες εὐχές. Κατευωδωθήκαμεν εἰς τὴν βασιλεύουσαν τὴ 24η τοῦ Ἀπριλίου μηνὸς [καὶ ἐμπήκαμεν μαζὶ μὲ τὸν γέροντά μου εἰς τὰ ἐργαστήρια τὰ χαβιαρτζίδικα, ὅπου καὶ ἄλλην φορὰ ἐμπῆκεν ὁ γέροντάς μου], καὶ ἐλπίζω μὲ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καὶ τῆς Κυρίας μου Βασίλισσας καὶ μὲ τὶς ἐδικές σου θερμὲς δεήσεις πρὸς τὸν Κύριον καὶ τῶν συναδέλφων μου νὰ λάβη τέλος κι ἡ ὑπόθεσίς μας. Τοὺς συναδέλφους μου πολὺ τοὺς παρακαλῶ καὶ τοὺς χαιρετῶ, νὰ μὴν μὲ λησμονήσουν καὶ ἀκούγοντας τὸ μακάριόν μου τέλος νὰ εὐχαριστήσετε τὸν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ τὴν Κυρίαν μου Βασίλισσα καὶ νὰ δοξολογήσετε καὶ νὰ καταλύσετε ὅλη τὴν ἑβδομάδα ἐν χαρᾷ καὶ ἀγαλλιάσει ψυχῆς. Διὰ τοὺς κόπους ποὺ ἐδοκιμάσατε δι’ ἐμὲ μέχρι σήμερα ἐγὼ δὲν εἶμαι ἱκανὸς νὰ σᾶς εὐχαριστήσω, μόνον ὁ ἐπουράνιος βασιλεύς μου νὰ σᾶς ἀντιβραβεύση ἐν τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ νὰ μᾶς ἀξιώση ὁ Κύριος νὰ συγκατοικήσουμε ὁμού. Καὶ ὅσοι ἀκόμη συνέδραμαν καὶ βοήθησαν εἰς αὐτὸ τὸ ἔργο ἂς λάβουν τὸν μισθό τους ἀπὸ τὸν ἐπουράνιον βασιλέα μου. Ἀκόμη ὅλους τοὺς ἁγίους πατέρας τῆς ἱερᾶς σκήτεώς μας εὐλαβῶς τοὺς προσκυνῶ, τὸν διδάσκαλό μου, τὸν γέροντα Ὀνούφριον τὸν ἀσπάζομαι, καὶ τοὺς συναδέλφους μου γέροντες, Ἀκάκιον, Ἰάκωβον καὶ Καλλίνικον. Χαιρετίσματα καὶ εἰς τὸν διδάσκαλον Γαβριήλ. Προσκυνήματα καὶ εἰς τὸν παπὰ Ἀγαθάγγελον, ἀσπάζομαι τὴν δεξιάν του. Τὸν παπὰ Δοσίθεον μετὰ τοῦ γέροντός του καὶ τῆς συνοδίας του προσκυνῶ, ὡς καὶ τὸν γείτονά μας τὸν Νεόφυτον μὲ τὴν συνοδία του. Ἀσπάζομαι ὁμοίως καὶ τὸν γέροντα Μιχαὴλ καὶ τὴν συνοδίαν του. Ταῦτα γράφω ἐν συντομίᾳ γέροντά μου καὶ πνευματικέ μου. Αὔριο λοιπὸν Παρασκευὴ 28 Ἀπριλίου μέλλω νὰ κινήσω εἰς τὸν δρόμον τῆς ἀθλήσεως καὶ εἴθε οἱ ἅγιες εὐχές σας νὰ μὲ βοηθήσουν. Ἀμήν». Ο πλοίαρχος, άνθρωπος ευλαβής, όταν έμαθε τον σκοπό του ταξιδιού του Ακακίου, υποσχέθηκε στον Γρηγόριο να μεριμνήσει για την εξαγορά του λειψάνου του μετά το μαρτυρικό του τέλος και να το επανακομίσει ο ίδιος στο Άγιον Όρος. Ύστερα από δεκατρείς ημέρες έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη, όπου φιλοξενήθηκαν από κάποιον παντοπώλη, γνώριμο του Γρηγορίου. Το Σάββατο 29 Απριλίου, ο Άγιος Ακάκιος, αφού προετοιμάσθηκε κατάλληλα λαμβάνοντας τα Άχραντα Μυστήρια, ενδύθηκε με ρούχα τουρκικά και με την καθοδήγηση του αδελφού του καπετάνιου έφθασε στο κριτήριο, όπου ομολόγησε ενώπιον όλων των παρισταμένων την επάνοδό του στην πατρώα πίστη. Εξαιτίας αυτής του της ομολογίας κλείσθηκε φυλακή. Καθ' όλη την διάρκεια της φυλακίσεώς του προσπάθησαν επανειλημμένα είτε με κολακείες και υποσχέσεις, είτε με βασανιστήρια και εκφοβισμούς να τον μεταπείσουν. Όλα αυτά όμως δεν κατάφεραν να τον κλονίσουν. Ιδιαίτερα μάλιστα ενισχύθηκε και προετοιμάσθηκε για να αντιμετωπίσει το μαρτύριο, όταν έλαβε τη Θεία Κοινωνία που του μετέφερε κρυφά στην φυλακή ο αδελφός του καπετάνιου με την ευλογία του μοναχού Γρηγορίου από το ναό της Παναγίας της Καταφιανής. Οι Τούρκοι προύχοντες, βλέποντας το σταθερό φρόνημα του Ακακίου, κατάλαβαν πως μάταια κοπιάζουν, γι' αυτό και αποφάσισαν την θανάτωσή του. Έτσι,«εἰς τόπον καλούμενον Δακτυλόπορταν», ο Άγιος Νεομάρτυρας Ακάκιος παρέδωσε το πνεύμα του διά του ξίφους το 1816 μ.Χ. Την τρίτη ημέρα, σύμφωνα με την επικρατούσα συνήθεια, ο μοναχός Γρηγόριος εξαγόρασε το λείψανο του Μάρτυρος με χρήματα που συγκέντρωσε από τους παντοπώλες του Γαλατά και το μετέφερε στη νήσο Πρίγκηπο, όπου επιβιβάστηκαν στο πλοίο με το οποίο είχαν έλθει στην Κωνσταντινούπολη, με προορισμό το Άγιον Όρος. Στις 9 Μαΐου αποβιβάσθηκαν στο λιμενίσκο της μονής Ιβήρων και από εκεί μετέφεραν το τίμιο λείψανο στην Καλύβη του Αγίου Νικολάου, όπου το ενταφίασαν στο παρεκκλήσι των οσιομαρτύρων Ευθυμίου και Ιγνατίου μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, σύμφωνα με την επιθυμία του Οσιομάρτυρα. Μαρτύριο του Αγίου συνέγραψε ο Καισαρείας Μελέτιος. Ακολουθία κοινή με τους συνασκητές του Αγίου, δηλαδή τον Ευθύμιο από τη Δημητσάνα και τον Ιγνάτιο από την παλαιά Ζαγορά, που μαρτύρησαν στην Κωνσταντινούπολη το 1814 μ.Χ., συνέγραψε ο Ιβηρίτης Ονούφριος, που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1862 μ.Χ. Η μνήμη των τριών αυτών Νεομαρτύρων τελείται στη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου την 1η Μαΐου. Λεπτομέρειες για τον βίο του Οσιομάρτυρα Ευθυμίου βλέπε στις 22 Μαρτίουενώ για τον Οσιομάρτυρα Ιγνάτιο τον Νέο βλέπε στις 8 Οκτωβρίου.

Ἀπολυτίκιον Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα. Λυχνία τρίφωτος, κόσμω ἐδείχθητε, Ὁσιομάρτυρες, Χριστοῦ τρισάριθμοι, τὴν Ἐκκλησίαν τοὶς αὐγαὶς πυρσεύοντες τῶν ἀγώνων, ἔνδοξε Εὐθύμιε, ἀφθαρσίας τὸ στέλεχος, ἱερὲ Ἰγνάτιε, ἐγκράτειας τὸ ἔσοπτρον, καὶ ρόδον ἀκακίας Ἀκάκιε, ὅθεν ὑμᾶς ὑμνολογοῦμεν.

Αγιογραφίες / Φωτογραφίες

Άγιοι Ακάκος ο Οσιομάρτυρας από το Νεοχώρι Θεσσαλονίκης, Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος και Ιγνάτιος ο νέος Οσιομάρτυρας

Άγιοι Ακάκος ο Οσιομάρτυρας από το Νεοχώρι Θεσσαλονίκης, Ευθύμιος ο Πελοποννήσιος και Ιγνάτιος ο νέος Οσιομάρτυρας

Συναξαριστής 1 Μαίου

Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας

«Ἐπιστράφητε, υἱοὶ ἀφεστηκότες... καὶ ἰάσομαι τὰ συντρίμματα ὑμῶν». Ἐπιστρέψτε μὲ μετάνοια σεῖς οἱ γιοὶ τῆς ἀποστασίας, καὶ ἐγὼ θὰ θεραπεύσω τὰ συντρίμμια σας.
Αὐτὰ ἔλεγε ὁ Κύριος με τὸ στόμα τοῦ προφήτη Ἱερεμία στὸν ἀποστατημένο λαὸ τοῦ Ἰσραήλ.

Ὁ Ἱερεμίας ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς τέσσερις μεγάλους προφῆτες τοῦ Ἰσραὴλ καὶ καταγόταν ἀπὸ τὴν κωμόπολη Ἀναθώθ. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Χελκίας καὶ ἦταν ἱερέας, ἀπὸ τὴν τάξη τῶν πρωθιερέων. Ἡ γέννηση τοῦ Ἱερεμία τοποθετεῖται στὸ 650 π.Χ.

Ἀνατράφηκε μέσα στὰ πλαίσια τῶν Μωσαϊκῶν παραδόσεων καὶ ἀπέκτησε τὸ προφητικὸ χάρισμα ἀπὸ τὸ Θεὸ σὲ ἀρκετὰ μικρὴ ἡλικία, γύρω στὰ 25. Πολλὲς φορὲς κινδύνευσε νὰ χάσει τὴν ζωή του, διότι μὲ τὶς προφητεῖες του ἤλεγχε τὴν ζωὴ τῶν Ἰσραηλιτῶν.

Κάποτε, μάλιστα, τοῦ ἀπαγόρευσαν νὰ μιλάει, ἀλλὰ αὐτὸς ὑπαγόρευσε τοὺς λόγους του στὸν γραμματέα του Βαρούχ, ποὺ τοὺς ἀνέγνωσε στὸ λαό, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλοι νὰ κηρύξουν νηστεία. Ὁ βασιλιάς, ὅμως, Ἰωακεὶμ δὲν ὑπάκουσε, καὶ ἦλθε καιρὸς ποὺ σύρθηκε ἁλυσοδεμένος ἀπὸ τὸ βασιλιὰ τῶν Χαλδαίων Ναβουχοδονόσορα.

Ἐπίσης, ὁ Ἱερεμίας προφήτευσε καὶ γιὰ τὴν Νέα Διαθήκη: «Ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, φησὶ Κύριος, καὶ διαθήσομαι τῷ οἴκῳ Ἰσραήλ καὶ τῷ οἴκῳ Ἰούδα διαθήκην καινήν». Νά, ἔρχονται εὐτυχισμένες μέρες, λέει ὁ Κύριος, καὶ θὰ συνάψω μὲ τοὺς Ἰσραηλίτες καὶ τοὺς Ἰουδαίους νέα διαθήκη.

Οἱ πληροφορίες γιὰ τὸ ποῦ καὶ πότε πέθανε δὲν εἶναι σαφεῖς.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Ἐκ γαστρὸς ἠγιάσθης τὴ προγνώσει τοῦ Κτίσαντος, καὶ προφητικῆς ἐπληρώθης ἐκ σπαργάνων συνέσεως, ἐθρήνησας τὴν πτῶσιν Ἰσραήλ, σοφὲ Ἱερεμία ἐν στοργῇ, διὰ τοῦτο ὡς Προφήτην καὶ Ἀθλητήν, τιμῶμεν σὲ κραυγάζοντες, δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ χορηγούντι διὰ σοῦ, ἠμὶν τὰ κρείττονα.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον Ἦχος β’.
Τοῦ προφήτου σου Ἰερεμίου τὴν μνήμην, Κύριε, ἑορτάζοντες, δι᾽ αὐτοῦ σὲ δυσωποῦμεν· Σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν. 

---

Ὁ Ἅγιος Βάτας ὁ Πέρσης ἱερομάρτυρας

Ἀνήκει καὶ αὐτὸς στὰ ἱερὰ θύματα, ποὺ προσφέρθηκαν ὁλοκαυτώματα στὸ βωμὸ τῆς πίστης στὴ χώρα τῆς Περσίας, κατὰ τὸν 4ο αἰῶνα μ.Χ. Στὴν ἀρχὴ ἔζησε μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ μὲ τέτοιο πνευματικὸ τρόπο, ποὺ θὰ νόμιζε κάποιος ὅτι ἦταν ἐκτὸς κόσμου. Κατόπιν ἀκολούθησε τὴν ζωὴ τῶν μοναχῶν καὶ διακρίθηκε καὶ ἐδῶ μὲ ὅλες τὶς ἀσκητικὲς ἀρετές.

Ἀλλ᾿ ἦλθε ὁ καιρὸς τῶν διωγμῶν, καὶ ἡ θύελλά τους ἀπὸ τὶς πόλεις ἐπεκτάθηκε στὰ μοναστήρια. Ὁ θάνατος καὶ τὸ μαχαῖρι, προχωροῦσαν καὶ στὴ Μονὴ ποὺ ἦταν ὁ Βάτας. Τότε οἱ ἄλλοι μοναχοὶ προτίμησαν νὰ ἀπομακρυνθοῦν. Ἐκεῖνος ὅμως, ἔκρινε ὅτι ὄφειλε νὰ σταθεῖ καὶ νὰ μαρτυρήσει, γιὰ νὰ ἔχουν οἱ ἄπιστοι δείγματα τῆς χριστιανικῆς γενναιότητας καὶ αὐταπάρνησης.

Ὅταν λοιπὸν οἱ ἐχθροὶ εἶδαν ὅτι ὅλοι εἶχαν ἀναχωρήσει, ἡ ὀργὴ ὅλη καὶ ἡ μανία τους στράφηκε κατὰ τοῦ Βάτα. Ἀφοῦ τὸν κακοποίησαν ἄγρια, τὸν ἔφεραν μπροστὰ στὸν ἀδελφὸ τοῦ ἄρχοντα Βαρζαναβᾶ, Ἰασδήχ. Αὐτός, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν μποροῦσε νὰ ἀλλαξοπιστήσει τὸν Βάτα με ὑποσχέσεις τιμῶν καὶ ἀξιωμάτων, διέταξε τὸ θάνατό του μὲ σκληρὰ βασανιστήρια. Οἱ δήμιοι, ἀφοῦ ἐξάρθρωσαν τοὺς ὤμους του, τὸν ἔδειραν μὲ χοντρὰ ῥαβδιά, καὶ τοῦ ἔκοψαν μὲ μαχαίρια τὶς ὠμοπλάτες, τελικὰ τὸν ἀποκεφάλισαν.

---

Ὁ Ἅγιος Φιλόσοφος

Πατρίδα του ἦταν ἡ Ἀλεξάνδρεια, καὶ καθώς μᾶς διηγεῖται ὁ Μέγας Ἀντώνιος, μαρτύρησε ὡς ἑξῆς: Τὸν ἔδεσαν χειροπόδαρα πάνω σ᾿ ἕνα κρεβάτι, ποὺ βρισκόταν μέσα σ᾿ ἕνα ὡραῖο κῆπο. Κατόπιν ἔφεραν μία πόρνη, ποὺ μὲ ἐρωτικὰ λόγια καὶ ἄσεμνες χειρονομίες προσπαθοῦσε νὰ μιάνει τὸν Ἅγιο. Τότε ὁ Ἅγιος ἔκλεισε τὰ μάτια του γιὰ νὰ μὴ βλέπει τὴν πόρνη καὶ ἔπειτα δάγκωσε τὴν γλῶσσα του, ὥστε τὸ αἷμα ἔτρεχε ποτάμι ἀπὸ τὸ στόμα του. Ὅταν πλησίασε στὸ πρόσωπό του ἡ πόρνη, ὁ φιλόσοφος τὴν ἔφτυσε στὸ πρόσωπο καὶ στὰ ῥοῦχα. Ἡ πόρνη βλέποντας ἐπάνω της τὸ αἷμα, φοβήθηκε καὶ ἀποτραβήχτηκε ἀπὸ τὸ αἰσχρὸ ἔργο της. Ἔτσι ὁ Ἅγιος νίκησε καὶ διαφυλάχτηκε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Στὴ συνέχεια τὸν ἀποκεφάλισαν καὶ ἀπῆλθε νικηφόρα στὰ οὐράνια σκηνώματα.

---

Ἡ Ὁσία Ἰσιδώρα

Ἀναφέρεται στὰ Γεροντικὰ ὅτι ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν (τιμᾶται 29 Νοεμβρίου) πληροφορήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς Ὁσίας Ἰσιδώρας καὶ ἀφοῦ ἐπισκέφθηκε τὴ μονὴ αὐτῆς ζήτησε νὰ συγκεντρωθοῦν ὅλες οἱ μοναχές. Ὅταν ἦλθαν αὐτές, ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν δὲν διέκρινε σὲ καμία φωτοστέφανο, ὅπως εἶχε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐπιβεβαιωθεῖ ὅτι θὰ ἔχει ἡ Ὁσία Ἰσιδώρα. Τότε ζήτησε νὰ πληροφορηθεῖ ἐὰν ὑπῆρχε ἄλλη μοναχὴ στὴ μονή. Ἀναφέρθηκε λοιπὸν στὸν Ἅγιο ὅτι ὑπῆρχε μία σαλή. Ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν παρακάλεσε νὰ κληθεῖ καὶ ἡ σαλή. Κατὰ τὴν εἴσοδο τῆς Ὁσίας Ἰσιδώρας, ὁ Ὅσιος Πιτυροῦν διέκρινε τὸ φωτοστέφανο ἐπὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς καὶ ἔτσι ἀποκαλύφθηκε ὅτι ἡ Ὁσία Ἰσιδώρα ὑποκρινόταν τὴν σαλὴ καὶ τοῦτο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Ἀπεβίωσε εἰρηνικά.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ'. Τὴν ὡραιότητα.
Τὴν ὡραιότητα Χριστοῦ ποθήσασα, Μῆτερ τρισόλβιε, ὁδὸν τὴν σύντομον, τὴν ὁδηγούσαν πρὸς Αὐτόν, προείλου τὴν ταπείνωσιν, ὅθεν σε ἀνέδειξε, μοναζόντων διδάσκαλον, ἄκρον τε ὑπόδειγμα, τῆς Αὐτοῦ ἐκμιμήσεως, διὸ χαρμονικῶς σοι βοῶμεν, χαῖρε, ὢ Ἰσιδώρα παμμακάριστε.

Κοντάκιον 
Ἦχος β'. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Ποθούσα τυχεῖν, τῆς ἄνω Μῆτερ στάσεως, ταχεῖαν ὁδόν, προείλου τὴν ταπείνωσιν, δι’ ἧς ἤχθης Χριστῷ ὡς καρπὸς εὐκλεὴς καὶ τερπνὸς Ἰσιδώρα παναοίδιμε, βραβεία λαμβάνουσα τὰ ἄφθαρτα.

Ὁ Οἶκος 
Φρονίμους πολλοὺς εἰς ἑαυτοὺς κατώκτειρα καὶ πλάνην τὴν αὐτῶν ὁλοψύχως ἐμίσησα, ὅτι εἰ καὶ πόνοις καθυποβάλλονται καὶ σκάμμασι Βασιλείαν Θεοῦ οἴμοι οὐ λαμβάνουσι διὰ τὸ αὐθαίρετον. Σε ὅμως, Ἰσιδώρα ταπεινόνους, προβάλλομαι κάμου καὶ πάντων σωτηρίας ταχείας λαμπρὸν ὑπόδειγμα, ὅτι μωραίνουσα ψευδῶς τὸν πονηρὸν κατεμώρανας, καὶ συμμοναστριῶν τὰ σκώμματα ἐν εὐχαριστία ὑπομενοῦσα, ἐν καιρῷ δεκτῷ εἱσηκούσθης παρὰ τοὺς πτωχοὺς τῷ πνεύματι ἀγαπῶντος καὶ ἤχθης ἐνώπιον Αὐτοῦ, βραβεία λαμβάνουσα τὰ ἄφθαρτα.

Μεγαλυνάριον 
Ταπεινοφροσύνης οἶκος λαμπρός, παρθενίας δόξα, ἄνθος θεῖον ὑπομονῆς, ἀκενοδοξίας τῆς ἄκρας Ἰσιδώρα, ἐργάτις ἀνεδείχθης, διὰ τὸν Κύριον.

Ἕτερον Μεγαλυνάριον 
Σύνεσιν παράσχου μοι ἐκ Θεοῦ, ὡς σοι συνωνύμω, ἡ σαλὴ διὰ τὸν Χριστόν, ἵνα ἐπιτύχω, τῆς δόξης Ἰσιδώρα, ἧς νῦν ἐπαπολαύεις· δὸς μοι τὴν αἴτησιν. 

---

Ὁ Ἅγιος Σάββας

Μαρτύρησε ἀφοῦ τὸν κρέμασαν ἐπάνω σὲ μία συκιά.

---

Ἐγκαίνια τῆς Νέας Ἐκκλησίας

Ἐδῶ στοὺς Συναξαριστὲς βρίσκουμε τὴν ἑξῆς φράση: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ συνεισέρχεται ὁ Πατριάρχης ἐν τῷ σπηλαίῳ, ἐκεῖθεν δὲ ἀπέρχεται μετὰ λιτῆς εἰς τὴν Νέαν Ἐκκλησίαν, ὅπου καὶ λειτουργεῖ».

---

Μνήμη Σεισμοῦ

Ἡ συγκεκριμένη μνήμη τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ἀναφέρεται στὸν Σιναϊτικὸ Κώδικα 1097 καὶ λέγεται ὅτι ἔγινε τὸ 1201 καὶ ἀφανίστηκαν πολλὰ κελιὰ καὶ πύργοι (βλ. Δημητριεύσκη, Τυπικά, Β´, σελ. 415).

---

Ὁ Ἅγιος Ἀφρικανός Ἐπίσκοπος Λουγδούνου

---

Ὁ Ἅγιος Μαῦρος ὁ ἱερομάρτυρας καὶ «οἱ σὺν αὐτῷ»

Ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα. Στὸν Συναξαριστὴ τοῦ Delehaye (σελ. 647) καλεῖται ἱερομάρτυρας καὶ στὸν Κώδικα Δ δ, II Κρυπτοφέρης (φ. 59), ὅπου καὶ ἡ Ἀκολουθία του, ἁπλῶς μάρτυρας.

---

Ὁ Ὅσιος Μιχαὴλ ὁ Θαυματουργὸς

Καὶ αὐτὸς ὁ Ὅσιος εἶναι ἄγνωστος στοὺς Συναξαριστὲς καὶ τὰ Μηναῖα. Στὸν Ὅσιο αὐτό, ὑπάρχει Ἀκολουθία πλήρης στὸν Παρισινὸ Κώδικα 1574 φ. 153α, ποὺ ἐξυμνοῦνται οἱ ἀσκητικές του ἀρετὲς καὶ οἱ θαυματουργικὲς δυνάμεις ποὺ βγαίνουν ἀπὸ τὸν τάφο του.

---

Ὁ Ἅγιος Πανάρετος (+ 1793) Ἀρχιεπίσκοπος Πάφου τῆς Κύπρου

Γεννήθηκε στὴν Κύπρο καὶ ἡ μεγάλη του ἀρετὴ τὸν ἀνέδειξε Ἀρχιεπίσκοπο Πάφου. Ἀφοῦ ἔζησε ζωὴ ἁγία καὶ πολὺ ἀσκητική, ἀπεβίωσε εἰρηνικά, ἀφοῦ εἶχε προβλέψει -θείᾳ χάριτι- τὸν θάνατό του. Λέγεται μάλιστα ὅτι, μετὰ τὸν θάνατό του ἔκανε καὶ θαύματα.

---

Ὁ Νέος Ὁσιομάρτυς Ἀκάκιος ἀπὸ τὸ Νεοχώρι Θεσσαλονίκης

Τὸ ἀρχικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος καὶ καταγόταν ἀπὸ τὸ Νεοχώριον τῆς Θεσσαλονίκης.

Παιδὶ ἀκόμα, ἀσπάσθηκε μὲ τὴν βία τὸν Ἰσλαμισμὸ στὴν Κωνσταντινούπολη. Ὅταν μεγάλωσε στὴν ἡλικία, ἦλθε στὸ Ἅγιον Ὄρος, ὅπου ἐκάρη μοναχός με τὸ ὄνομα Ἀκάκιος. Ἀργότερα ἐπανῆλθε στὴν Κων/πολη, ἐπεζήτησε τὸ μαρτύριο καὶ ἀφοῦ ποδοπάτησε τὸ τούρκικο φέσι του, μπροστὰ στὸν Ἱεροδικαστή, ἀποκήρυξε τὸν Ἰσλαμισμό.

Ὁμολογώντας τὴν Χριστιανική του πίστη, βασανίστηκε σκληρὰ καὶ ἀποκεφαλίστηκε στὴν Κων/πολη τὴν 1η Μαΐου 1815.
Μαρτύριο τοῦ Ἁγίου συνέγραψε ὁ Καισαρείας Μελέτιος.

Ἀκολουθία κοινὴ μὲ τοὺς συνασκητὲς τοῦ Ἁγίου, δηλαδὴ τὸν Εὐθύμιο ἀπὸ τὴν Δημητσάνα καὶ τὸν Ἰγνάτιο ἀπὸ τὴν παλαιὰ Ζαγορά, ποὺ μαρτύρησαν στὴν Κων/πολη τὸ 1814, συνέγραψε ὁ Ἰβηρίτης Ὀνούφριος, ποὺ ἐκδόθηκε στὴν Ἀθήνα τὸ 1862. Ἡ μνήμη τῶν τριῶν αὐτῶν Νεομαρτύρων τελεῖται στὴ Σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τὴν 1η Μαΐου.

Ἐπιστολὴ τοῦ ὁσιομάρτυρα αὐτοῦ, ποὺ ἀπευθύνθηκε τρεῖς μέρες πρὸ τοῦ μαρτυρίου του στὴν Κων/πολη πρὸς κάποιον πνευματικό του πατέρα, ἐκτυπώθηκε στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸν μοναχὸ Ἀκάκιο Προδρομίτη. Ἡ ἐπιστολὴ αὐτὴ χρονολογεῖται 27 Ἀπριλίου 1816 καὶ ὁδηγεῖ στὸ συμπέρασμα ὅτι ὁ μάρτυρας μαρτύρησε τὴν 1η Μαΐου 1816.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Λυχνία τρίφωτος, κόσμω ἐδείχθητε, Ὁσιομάρτυρες, Χριστοῦ τρισάριθμοι, τὴν Ἐκκλησίαν τοὶς αὐγαὶς πυρσεύοντες τῶν ἀγώνων, ἔνδοξε Εὐθύμιε, ἀφθαρσίας τὸ στέλεχος, ἱερὲ Ἰγνάτιε, ἐγκράτειας τὸ ἔσοπτρον, καὶ ρόδον ἀκακίας Ἀκάκιε, ὅθεν ὑμᾶς ὑμνολογοῦμεν.

---

Ὁ Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Χίος

Γεννήθηκε στὰ Καρδάμυλα τῆς Χίου τὸ 1750 ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς καὶ τὸ ἀρχικό του ὄνομα ἦταν Γεώργιος.

Σὲ νεαρὴ ἡλικία ἀφιερώθηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς του στὴν ἐκκλησία γιὰ νὰ διασωθεῖ ἀπὸ τὴν ἀῤῥώστια τοῦ λοιμοῦ. Μπῆκε στὴ Νέα Μονὴ σὰν δόκιμος καὶ διέπρεψε στὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν εὐσέβεια, καθὼς ἐπίσης διακρίθηκε γιὰ τὴν εὐφυΐα καὶ τὴν φιλομάθειά του.

Γι᾿ αὐτὸ οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς τὸν ἔστειλαν στὴ Χώρα, ὅπου μὲ τὴν χειραγωγία τοῦ τότε διδασκάλου Νεοφύτου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, τοῦ ἐξ Ἑβραίων, μορφώθηκε καλὰ καὶ ἔπειτα ἔγινε διδάσκαλος στὴ σχολὴ αὐτή, ἐπὶ σχολαρχείας Ἀθανασίου τοῦ Πάριου. Στὴ σχολὴ δίδαξε μέχρι τὸ 1802, ὅποτε ἀνέλαβε τὴν διεύθυνση τῆς Νέας Μονῆς σὰν ἡγούμενος καὶ συνέγραψε τὴν Ἱστορία της.

Ἀλλ᾿ ἡ ἀκαταστασία στὴ Μονὴ καὶ οἱ ἀντιδράσεις γιὰ τὴν διακυβέρνησή της, τὸν ἀπομάκρυναν ἀπ᾿ αὐτὴ καὶ κατέφυγε στὰ Ῥέστα στὸ μονύδριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου μόναζε καὶ ὁ Ἰωσὴφ ἀπὸ τὰ Ἄγραφα. Κάποτε ὅμως ἀῤῥώστησε στὴ Χώρα στὸ σπίτι τῆς ἀδελφῆς του καὶ πέθανε ἀφοῦ ἔζησε Ὁσία ζωή, τὸ καλοκαῖρι τοῦ 1821.

---

Οἱ Ἅγιοι Εὐθύμιος ὁ Πελοποννήσιος καὶ Ἰγνάτιος ὁ νέος ὁσιομάρτυρας

Γιὰ μὲν τὸν πρῶτο βλέπε βιογραφία του 22 Μαρτίου, γιὰ δὲ τὸν δεύτερο 8 Ὀκτωβρίου, ὅπου καὶ οἱ κυρίως μνῆμες τῶν ἁγίων αὐτῶν.

---

Ὁ Ὅσιος Παφνούτιος Μποραβίας (Ῥῶσος)

ὁ Θεοφόρος καὶ θαυματουργὸς (+ 1479).

---

Ὁ Ὅσιος Γεράσιμος Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίας Τριάδος ἐν Μπολτίνκ

Ῥῶσος (+ 13ος ἀϊ.).

---

Ὁ Ἅγιος Asarh (Οὐαλός)

Ὁ Ἅγιος Asaph (Ἀσάφιος) ἔζησε κατὰ τὸ δεύτερο ἥμισύ του 6ου αἰώνα μ.Χ. καὶ ἦταν Ἐπίσκοπος Οὐαλίας. Ἀσκήτεψε σὲ μονὴ ποὺ βρισκόταν κοντὰ στὶς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ Ἔλγουι τῆς βόρειας Οὐαλίας, ἡ ὁποία καὶ εἶχε ἱδρυθεῖ ἀπὸ τὸν Ἅγιο Κεντιγκέρνο, Ἐπίσκοπο Γλασκώβης (τιμᾶται 13 Ἰανουαρίου). Ὁ Θεὸς τὸν ἀξίωσε μὲ τὸ χάρισμα τῆς θαυματουργίας. Ὁ Ἅγιος συνέγραψε μοναχικοὺς κανόνες, τυπικὲς διατάξεις γιὰ τὴν Ἐκκλησία του καὶ ἄλλα ἔργα καὶ κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη.

Λεπτομέρειες γιὰ τὴν ζωὴ αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τῆς ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο «Οἱ Ἅγιοι τῶν Βρεττανικῶν Νήσων», τοῦ Χριστόφορου Κων. Κομμοδάτου, ἐπισκόπου Τελμησσοῦ, Ἀθῆναι 1985

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ, ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ!

Μια φωτογραφία, χίλιες (τουλάχιστον) λέξεις:

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΑΓΙΑΖΕΙ ΤΑ ΠΑΝΙΣΧΥΡΑ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ 

LEOPARD ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΟΥΣ!

Γενικαί Σκέψεις τοῦ Μακρυγιάννη

Χάριτες μεγάλες χρωστάγει ἡ πατρίδα σ᾿ ὅλους τούς εὐεργέτες καὶ κατεξοχὴ σ᾿ αὐτοὺς τοὺς γενναίους κι᾿ ἀγαθοὺς ἄντρες. Ὅτι αὐτεῖνοι, ἀφοῦ οἱ συνεισφορὲς τους ἦταν κι᾿ ὄντως μεγάλες καὶ μᾶς ἀνάστησαν εἰς τὰ δεινά μας, δὲν θυσιάσαν ποτὲς δόλο κι᾿ ἀπάτη, νὰ κατατρέχουν πεθαμένους ἀνθρώπους οἱ ζωντανοὶ καὶ οἱ ἀντρεῖγοι· δὲν θέλουν τὴν γῆς καὶ τὴν θάλασσα νὰ τὴν ρουφήσουν αὐτεῖνοι, νὰ μὴν ζήσουν ἄλλοι δυστυχεῖς καὶ κατασκλαβωμένοι καὶ καταφρονεμένοι τόσους αἰῶνες. Ἀφοῦ ὁ Θεὸς τοὺς λυπήθη καὶ θέλει νὰ τοὺς ἀναστήση, οἱ ἄνθρωποι τοὺς καταπολεμοῦν νὰ τοὺς φάνε, νὰ τοὺς χάσουνε, νὰ τοὺς σβύσουνε νὰ μὴν ξαναειπωθοῦν Ἕλληνες.

Καὶ τί σᾶς ἔκαμεν αὐτὸ τ᾿ ὄνομα τῶν Ἑλλήνων ἐσᾶς τῶν γενναίων ἀντρῶν τῆς Εὐρώπης, ἐσᾶς τῶν προκομμένων, ἐσᾶς τῶν πλούσιων; Ὅλοι οἱ προκομμένοι ἄντρες τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων, οἱ γοναῖγοι ὅλης της ἀνθρωπότης, ὁ Λυκοῦργος, ὁ Πλάτων, ὁ Σωκράτης, ὁ Ἀριστείδης, ὁ Θεμιστοκλῆς, ὁ Λεωνίδας, ὁ Θρασύβουλος, ὁ Δημοστένης καὶ οἱ ἐπίλοιποι πατέρες γενικῶς τῆς ἀνθρωπότης κοπιάζαν καὶ βασανίζονταν νύχτα καὶ ἡμέρα μ᾿ ἀρετή, μὲ ῾λικρίνειαν, μὲ καθαρὸν ἐνθουσιασμὸν νὰ φωτίσουνε τὴν ἀνθρωπότη καὶ νὰ τὴν ἀναστήσουν νά ῾χη ἀρετὴ καὶ φῶτα, γενναιότητα καὶ πατριωτισμόν.

Ὅλοι αὐτεῖνοι οἱ μεγάλοι ἄντρες τοῦ κόσμου κατοικοῦνε τόσους αἰῶνες εἰς τὸν Ἅδη ῾σ ἕναν τόπον σκοτεινὸν καὶ κλαῖνε καὶ βασανίζονται διὰ τὰ πολλὰ δεινὰ ὁποῦ τραβάγει ἡ δυστυχισμένη μερικὴ πατρίδα τους. Χάνοντας αὐτεῖνοι, ἐχάθη καὶ ἡ πατρίδα τους ἡ Ἑλλάς, ἔσβυσε τ᾿ ὄνομά της. Αὐτεῖνοι δὲν τήραγαν νὰ θησαυρίσουνε μάταια καὶ προσωρινά, τήραγαν νὰ φωτίσουν τὸν κόσμο μὲ φῶτα παντοτινά. Ἕντυναν τοὺς ἀνθρώπους ἀρετή, τοὺς γύμνωναν ἀπὸ τὴν κακὴ διαγωή· καὶ τοιούτως θεωροῦσαν γενικῶς τὴν ἀνθρωπότη καὶ γένονταν δάσκαλοι τῆς ἀλήθειας.

Κάνουν καὶ οἱ μαθηταὶ τους οἱ Εὐρωπαῖοι τὴν ἀνταμοιβὴ εἰς τοὺς ἀπογόνους ἐμᾶς – γύμναση τῆς κακίας καὶ παραλυσίας. Τέτοι᾿ ἀρετὴ ἔχουν, τέτοια φῶτα μας δίνουν. Μιὰ χούφτα ἀπογόνοι ἐκεινῶν τῶν παλαιῶν Ἑλλήνων χωρὶς ντουφέκια καὶ πολεμοφόδια καὶ τ᾿ ἄλλα τ᾿ ἀναγκαῖα του πολέμου ξεσκεπάσαμεν τὴν μάσκαρα τοῦ Γκράν Σινιόρε, τοῦ Σουλτάνου, ὁποῦ ῾χε εἰς τὸ πρόσωπόν του κ᾿ ἔσκιαζε ἐσέναν τὸν μεγάλον Εὐρωπαῖον. Καὶ τοῦ πλέρωνες χαράτζι ἐσὺ ὁ δυνατός, ἐσὺ ὁ πλούσιος, ἐσὺ ὁ φωτισμένος, καὶ τὸν ἔλεγες Γκρἀν Σινιόρε, φοβώσουνε νὰ τὸν εἰπῆς Σουλτάνο.

Ὅταν ὁ φτωχὸς ὁ ‘Ἕλληνας τὸν καταπολέμησε ξυπόλυτος καὶ γυμνὸς καὶ τοῦ σκότωσε περίτου ἀπὸ τετρακόσες χιλιάδες ἀνθρώπους, τότε πολέμαγε καὶ μ᾿ ἐσένα τὸν χριστιανὸν – μὲ τῆς ἀντενέργεις σου καὶ τὸν δόλο σου καὶ τὴν ἀπάτη σου κ᾿ ἐφόδιασμα τῆς πρῶτες χρονιὲς τῶν κάστρων. Ἂν δὲν τὰ ῾φόδιαζες ἐσὺ ὁ Εὐρωπαῖγος, ἤξερες ποὺ θὰ πηγαίναμεν μ᾿ ἐκείνη τὴν ὁρμή.

Ὕστερα μᾶς γιομώσετε καὶ φατρίες – ὁ Ντώκινς μᾶς θέλει Ἄγγλους, ὁ Ρουγάν Γάλλους, ὁ Κατακάζης Ρούσσους· καὶ δὲν ἀφήσετε κανέναν Ἕλληνα – πῆρε ὁ καθείς σας τὸ μερίδιον του· καὶ μᾶς καταντήσετε μπαλαρῖνες σας· καὶ μᾶς λέτε ἀνάξιους τῆς λευτεριᾶς μας, ὅτι δὲν τὴν αἰστανόμαστε. Τὸ παιδὶ ὅταν γεννιέται, δὲν γεννιέται μὲ γνώση· οἱ προκομμένοι ἄνθρωποι τὸ ἀναστήνουν καὶ τὸ προκόβουν. Τέτοια ἠθικὴ εἴχετε ἐσεῖς καὶ προκοπή, τέτοιους καταντήσετε κ᾿ ἐμᾶς τοὺς δυστυχεῖς.

Ὅμως τοῦ κάκου κοπιάζετε. Ἂν δὲν ὑπάρχει σ' ἐσᾶς ἀρετή, ὑπάρχει ἡ δικαιοσύνη τοῦ μεγάλου Θεοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ βασιλέα. Ὅτι ἐκεινοῦ ἡ δικαιοσύνη μᾶς ἔσωσε καὶ θέλει μᾶς σώση· ὅτι ὅσα εἶπε αὐτὸς εἶναι ὅλα ἀληθινὰ καὶ δίκαια – καὶ τὰ δικά σας ψέματα δολερά. Κι᾿ ὅλοι οἱ τίμιοι Ἕλληνες δὲν θέλει κανένας οὔτε νὰ σᾶς ἀκούση, οὔτε νὰ σᾶς ἰδῆ, ὅτι μᾶς φαρμάκωσε ἡ κακία σας, ὄχι τῶν φιλανθρώπων ὑπηκόγωνέ σας, ἐσᾶς τῶν ἀνθρωποφάγων ὀπ᾿ οὖλο ζωντανοὺς τρῶτε τοὺς ἀνθρώπους καὶ ῾περασπίζεστε τοὺς ἄτιμους καὶ παραλυμένους· καὶ καταντήσετε τὴν κοινωνία παραλυσία.

Ὁ περίφημος Ναπολέων, ὁ βασιλέας τῆς Γαλλίας, ὁποῦ τίμησε τὴν ἀντρεία καὶ τὴν σοφία τοῦ πολέμου κι᾿ ἀπὸ μικρὸς ἄνθρωπος ἔγινε αὐτοκράτορας, βασιλέας ἀπολέμηστος – ὁ Χάρος τὸν σκότωσε μὲ χωρὶς ντουφέκι καὶ σπαθί, καὶ κατέβηκε εἰς τὸν Ἅδη μὲ φόρεμα ἐννιὰ πῆχες πανί. Ὅλος ὁ κόσμος δὲν τὸν χώραγε, ὅλα τὰ πλούτη τοῦ κόσμου δὲν τοῦ φτάναν, ἐννιὰ πῆχες πανὶ τοῦ ἔφτασε καὶ τοῦ περίσσεψε.


Εἰς τὸν Ἅδη κατέβηκε μὲ τὸ ἴδιον φόρεμα κι᾿ ὁ βασιλέας τῆς Ρουσσίας ὁ Ἀλέξανδρος· καὶ χαιρετιῶνται οἱ δυὸ βασιλείς· «Τί ἔλεγες, βασιλέα Ἀλέξαντρε, δὲν θὰ πέθαινες καὶ νὰ ῾ρθης ἐδῶ σὲ τούτην τὴν ζωὴν ντυμένος μ᾿ αὐτὸ τὸ φόρεμα; Ποῦ ῾ναι τὰ παράσημά σου; Ποῦ ῾ναι ἡ μεγάλη σου στολή; Ποῦ οἱ καναπέδες οἱ χρυσοί; Ποῦ οἱ κόλακες νὰ μᾶς λένε μυθολογίες καὶ νὰ τοὺς πιστεύωμεν καὶ νὰ χάνωμεν τὴν δικαιοσύνην εἰς τὴν ἀνθρωπότη καὶ νὰ τρῶμεν τοὺς τίμιους ἀνθρώπους ζωντανοὺς καὶ τοὺς ἄτιμους νὰ τοὺς πιστεύωμεν καὶ νὰ τοὺς δοξάζωμεν; Καὶ νὰ μᾶς τυφλώνουν αὐτεῖνοι οἱ ἀπατεῶνες, νὰ χάνωμεν τὴν δικαιοσύνη καὶ νὰ μᾶς ἀναθεματοῦν ὅλοι οἱ ἀθῶοι ὅτι τοὺς φάγαμεν ζωντανοὺς καὶ ὅτι τοὺς ἀφίναμεν νηστικούς, ξυπόλυτους καὶ γυμνούς; Κ᾿ ἐδῶ οἱ δίκαιοι βασιλεῖς, οἱ ἀληθινοὶ φιλόσοφοι εἶναι ντυμένοι λαμπρὰ καὶ οἱ ἄδικοι γυμνοὶ ἀπὸ τὸν Θεόν, τὸν δίκαιον βασιλέα τοῦ παντός, ὀργισμένοι κι᾿ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους κι᾿ ἀναθεματισμένοι. Ὅτι ὅποιον ἀδικᾶς τιμή, ζωὴ καὶ λευτεριὰ καὶ δὲν τὸν ἀφίνεις ῾σ τὴν προσωρινὴ ζωὴ νὰ ζήση ὡς ἄνθρωπος, αὐτὸς σ᾿ ἀναθεματάγει, δὲν σὲ συχωράγει.

– Ὅσο τὰ θυμήθης ἐσύ, Ναπολέων, αὐτὰ ὁποῦ μου τὰ λὲς καὶ μὲ συνβουλεύεις τώρα, ἄλλη τόση προσοχὴ εἶχα κ᾿ ἐγὼ κι᾿ ὅλοι οἱ ὅμοιοί μας. Ὅσοι πιστεύουν τοὺς κόλακες κι᾿ ἀπατεῶνες, τοὺς γλυκόγλωσσους, οἱ βασιλεῖς κ᾿ οἱ ἄλλοι σημαντικοί, τοῦ διαβόλου τὸ φόρεμα θὰ φορέσουν κ᾿ ἐκεῖνοι. Πᾶμε, Ναπολέων, νὰ ἰδοῦμεν τοὺς παλιούς τους Ἕλληνες εἰς τὸ μέρος ὁποῦ κατοικοῦνε, νὰ ῾βρούμε τὸν γέρο Σωκράτη, τὸν Πλάτωνα, τὸν Θεμιστοκλῆ, τὸν λεβέντη Λεωνίδα καὶ νὰ τοὺς εἰποῦμεν τῆς χαροποιὲς εἴδησες, ὅτι ἀναστήθηκαν οἱ ἀπόγονοί τους, ὁποῦ ἦταν χαμένοι καὶ σβυσμένοι ἀπὸ τὸν κατάλογον τῆς ἀνθρωπότης. Αὐτεῖνοι οἱ ἀγαθοὶ καὶ δίκαιγοι, τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας, οἱ γενναῖγοι ῾περασπισταί τῆς λευτεριᾶς, μὲ πατριωτισμόν, μὲ καθαρὴ ἀντρεία, μ᾿ ἀρετὴ κι᾿ ὄχι δόλον κι᾿ ἀπάτη ἐπλούτηναν τὴν ἀνθρωπότη ἀπὸ αὐτά· κι᾿ ἂν ἦταν αὐτεῖνοι φτωχοὶ εἰς τὰ προσωρινὰ καὶ μάταια, εἶναι πλούσιοι πολὺ εἰς τὰ ῾στορικά τοῦ κόσμου. Δι᾿ αὐτοὺς ἦταν τὰ ἔργα τοὺς ἀγῶνες τῆς ἀρετῆς.

" Διὰ τοῦτο θέλησε ὁ Θεὸς ὁ δίκιος κι᾿ ἀνάστησε καὶ τοὺς ἀπογόνους τους, ὁποῦ ἦταν χαμένη τόσους αἰῶνες ἡ πατρίδα τους, Καὶ διὰ νὰ θυμῶνται πίστη, ὁ Θεὸς ὁ ἀληθινός τους ἀνάστησε· ξυπόλυτους, γυμνούς, νηστικούς, δεμένα τὰ ντουφέκια τους μὲ σκοινιά, τὰ καλά τους τὰ σύναζε ὁ Τοῦρκος κάθε καιρόν· οἱ περισσότεροι πολεμοῦσαν μὲ τὰ ξύλα καὶ χωρὶς τ᾿ ἀναγκαῖα· οἱ Τοῦρκοι ἦταν πλῆθος καὶ γυμνασμένοι· οἱ δυστυχεῖς Ἕλληνες ὀλίγοι κι᾿ ἀγύμναστοι νίκησαν τὸν δικόνε μας τὸν σύντροφον, τὸν Γκρᾶν Σινιόρε. Τοὺς κατάτρεξαν οἱ Εὐρωπαῖγοι τοὺς δυστυχεῖς Ἕλληνες.

" Εἰς τῆς πρῶτες χρονιὲς ἐφόδιαζαν τὰ κάστρα τῶν Τούρκων· τοὺς κατάτρεχαν καὶ τοὺς κατατρέχουν ὁλοένα διὰ νὰ μὴν ὑπάρξουν. Ἡ Ἀγγλία τοὺς θέλει νὰ τοὺς κάμη Ἄγγλους μὲ τὴν δικαιοσύνην τὴν ἀγγλική, καθὼς οἱ Μαλτέζοι ξυπόλυτους καὶ νηστικούς, οἱ Γάλλοι Γάλλους, οἱ Ροῦσσοι Ρούσσους κι᾿ ὁ Μετερνὶκ τῆς Ἀούστριας Ἀουστριακοὺς – κι᾿ ὅποιος τοὺς φάγη ἀπὸ τοὺς τέσσερους. Καὶ τοὺς λευτερώνουν χερότερα κι᾿ ἀπὸ τοὺς Τούρκους. Καὶ οἱ τέσσεροι καλὰ φρονοῦν, ὅμως νὰ ἰδοῦμεν τί λέγει κι᾿ αὐτὸς ὁ μάστορης ὁ Γερόθεος. Διὰ νὰ βγοῦνε εἰς τὴν κοινωνία τοῦ κόσμου δὲν ἐβήκαν μόνοι τους, τοὺς προστατεύει αὐτὸς ὁ δίκαιος καὶ παντοτινὸς βασιλέας. Αὐτός, ὁ δίκιος Θεὸς – ὅποιος τοὺς κιντυνέψη, θὰ τὸν φάγη τὸ δικέφαλον· αὐτὸς εἶναι ὁ ῾περασπιστής τῶν ἀθώων καὶ τῶν ἀδυνάτων».


Ἐσύ, Κύριε, θ᾿ ἀναστήσης τοὺς πεθαμένους Ἕλληνες, τοὺς ἀπογόνους αὐτεινῶν τῶν περίφημων ἀνθρώπων, ὁποῦ στόλισαν τὴν ἀνθρωπότη μ᾿ ἀρετή. Καὶ μὲ τὴν δύναμή σου καὶ τὴν δικαιοσύνη σου θέλεις νὰ ξαναζωντανέψης τοὺς πεθαμένους· καὶ ἡ ἀπόφασή σου ἡ δίκια εἶναι νὰ ματαειπωθῆ Ἑλλάς, νὰ λαμπρυθῆ αὐτείνη καὶ ἡ θρησκεία τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ ὑπάρξουν οἱ τίμιοι καὶ οἱ ἀγαθοὶ ἄνθρωποι, ἐκεῖνοι ὁποῦ ῾περασπίζονται τὸ δίκιον· καὶ οἱ ἀνθρωποφάγοι – ὁ Ἅδης θὰ τοὺς ρουφήση· καὶ οἱ ἄνθρωποι οἱ τίμιοι θὰ τοὺς ἀναθεματοῦν κατὰ τὰ ἔργα τους· καὶ οἱ προδότες τῆς πατρίδος καὶ οἱ ἀγορασμένοι – κακὸν μπελὰ νὰ τοὺς δώσης καὶ συντρόφους τοῦ Κάγη νὰ τοὺς κάμης.


Μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸ κ᾿ ἔγινε. Οἱ ξυπόλυτοι καὶ οἱ γυμνοὶ τὰ σπαθιὰ τῶν Τούρκων τὰ ντιμισκιὰ τὰ πῆραν αὐτεῖνοι οἱ ὀλίγοι μὲ τῆς μαχαιροῦλες, τὰ φλωροκαπνισμένα τοὺς ντουφέκια τὰ πῆραν μὲ ὁποῦ ῾ταν δεμένα μὲ σκοινιά, τοὺς πῆραν καὶ τοὺς ζαϊρέδες κι᾿ ὅλα τ᾿ ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου. Οἱ ἀνθρωποφάγοι φτόνησαν αὐτὸ καὶ μᾶς ἔσπειραν τὴν ἀρετή τους, διχόνοια, φατρία, κατασκοπεία, τῆς ἀκαθαρσίες τῆς δικές τους, κ᾿ ἔφκειασαν τὴν πατρίδα μας παλιόψαθα μὲ τὰ φῶτα τοῦ Φαναργιοῦ, μὲ τὴν ἀρετὴ τῆς Κεφαλλωνιᾶς, μὲ τὸν μαθητὴ τοῦ Ἀλήπασσα, μὲ τὸν μέγα φιλόσοφον τῶν Κορφῶν.


Τώρα, ἀφοῦ μας γύμνωσαν ἀπὸ τὴν ἀρετὴ καὶ πατριωτισμὸν καὶ ταλαιπωροῦνε ὅλους τους ἀγωνιστᾶς καὶ χῆρες τῶν σκοτωμένων κι᾿ ἀρφανᾶ τους κι᾿ ὅσους θυσιάσαν τὸ δικόν τους διὰ τὴν λευτεριὰ τῆς πατρίδας, μᾶς λένε ἀνάξιούς της λευτεριᾶς, κι᾿ ὁ ψευτογιατρὸς τῶν Καλαβρύτων ὁ Ζωγράφος λέγει εἰς τὴν προκήρυξή του ὅτι οἱ ἀγωνισταὶ εἶναι λησταί. Αὐτὸς εἶναι σωτήρας! Τοιούτως συσταίνουν τοὺς ἀγωνιστᾶς. Γενναῖγοι προπατέρες, Μιλτιάδη, Θεμιστοκλῆ, Ἀριστείδη, Λεωνίδα κ᾿ ἐπίλοιποι γενναῖγοι ἄντρες, μὴν περηφανεύεστε ὁποῦ κάμετε τόσα μεγάλα καὶ γενναῖα κατορθώματα καὶ σᾶς ἐγκωμιάζουν ὅλος ὁ κόσμος – δὲν τὰ κάμετε ἐσεῖς μόνοι σας· οἱ στρατιωτικοὶ καὶ οἱ πολιτικοί σας βοηθοῦσαν, σᾶς βοηθοῦσαν οἱ φιλόσοφοι μ᾿ ἀρετή, μὲ φῶτα πατριωτικά. Ἐκεῖνοι εἶχαν ἀρετὴ καὶ φῶτα, σεῖς γενναιότητα καὶ καθαρὸν πατριωτισμόν. Καὶ δι᾿ αὐτὸ δοξαστήκετε.


Νὰ εἴχετε πολιτικὸν τὸν Μαυροκορδᾶτο, νὰ εἴχετε τὸν Κωλέτη, νὰ εἴχετε τὸν Ζαΐμη, τὸν Μεταξᾶ κι᾿ ἄλλους τοιούτους, νὰ θέλουν ἄλλος τὴν Ἀγγλία, ἄλλος τὴν Γαλλία, ἄλλος τὴν Ρουσσία, ἄλλος τὴν Ἀούστρια κι᾿ ἄλλος τὴν Μπαυαρία καὶ νὰ κάνουν χιλιάδες ἀντενέργειες καὶ συχνοὺς ἐφύλιους πολέμους, κι᾿ ὅσους θέλαν νὰ βαστήξουν τὴν πατρίδα, ὅταν οἱ Τοῦρκοι τὴν κιντύνευαν, ζητοῦσαν νὰ τοὺς σκοτώσουν μὲ τῆς ἀντενέργειες τους· καὶ τοὺς σκότωσαν· καὶ χάθη ὅλο τ᾿ ἄνθος τῶν Ἑλλήνων εἰς τοὺς ἐφύλιους πολέμους.


ΒΙΒΛΙΟΝ  Γ΄

Σήμερα ξαναγεννιέται ἡ πατρίδα κι᾿ ἀναστένεται, ὁποῦ ἦταν τόσον καιρὸ χαμένη καὶ σβυσμένη. Σήμερα ἀναστένονται οἱ ἀγωνισταί, πολιτικοί, θρησκευτικοὶ καὶ στρατιωτικοί, ὅτι ἦρθε ὁ Βασιλέας μας, ὁποῦ ἀποχτήσαμεν μὲ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δόξα νά ῾χη τὸ πανάγαθό σου ὄνομα, Κύριε, παντοδύναμε, πολυέλεγε, πολυέσπλαχνε!

O ΠΑΣΣΑΡΗΣ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΤΟ ΑΓΙΟ ΟΡΟΣ

Ο διαβόητος κακοποιός και ο πνευματικός του π.Γερβάσιος
Έβαψε τα χέρια του με αίμα αθώων πολιτών και αστυνομικών, κατάφερε να διασύρει και να «αποκεφαλίσει» την Ελληνική Αστυνομία διαφεύγοντας από συλλήψεις και διαπράττοντας σωρεία κακουργηματικών πράξεων και σήμερα δηλώνει έτοιμος να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό ελπίζοντας πως -όταν και αν αποφυλακιστεί- θα γίνει μοναχός στο Αγιο Ορος…

Ο διαβόητος κακοποιός Κώστας Πάσσαρης, ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε ως «θεριό των Βαλκανίων» και που από το 2001 κρατείται στις φυλακές υψίστης ασφαλείας Γκέρλας στη Ρουμανία, εμφανίζεται να μετανιώνει για το αμαρτωλό παρελθόν του και ως άλλο «απολωλός πρόβατο» να προσεύχεται γονατιστός μέσα στο στενό κελί του ζητώντας άφεση αμαρτιών και προσδοκώντας πως κάποια μέρα θα καταφέρει να .... φορέσει ράσα και να αφιερωθεί ολοκληρωτικά στον Κύριο και δημιουργό του.
Αυτό άλλωστε ισχυρίστηκε σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα «Jurnalul National» του Βουκουρεστίου ο ιερωμένος στον οποίο οφείλεται η θεαματική μεταστροφή του κακοποιού, ο «άγιος» των φυλακισμένων αρχιμανδρίτης Γερβάσιος Ιωάννης Ραπτόπουλος.

Ο 80χρονος αρχιμανδρίτης, ιδρυτής της αδελφότητας «Οσία Ξένη – Διακονία Αποφυλακίσεως Απόρων Κρατουμένων και Φυγόποινων», ήρθε σε επαφή με τον Πάσσαρη το περασμένο Πάσχα όταν, ενώ βρισκόταν στη Ρουμανία, έμαθε πως ο 34χρονος κακοποιός ζητούσε απεγνωσμένα να τον συναντήσει.

Μετά την εξασφάλιση της απαραίτητης άδειας από το ρουμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης, ο πατέρας Γερβάσιος συνάντησε τον Πάσσαρη παρουσία του διευθυντή των φυλακών, αλλά και ακόμη τεσσάρων πάνοπλων φρουρών που παρακολουθούσαν τη συνάντηση με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Έκτοτε, η επικοινωνία τους έγινε συχνότερη, ο «πνευματικός πατέρας» του Πάσσαρη άρχισε να τον επισκέπτεται και να τον προμηθεύει εκκλησιαστικά βιβλία (κάποια από τα οποία -όπως «τα ασκητιικά» του Αββά Δωροθέου- θεωρούνται εξαιρετικά «δύσκολα» και διαβάζονται από μοναχούς στο Αγιο Ορος), ενώ από τη μεριά του, ο κακοποιός υιοθέτησε ένα μοναστηριακό και ιδιαίτερα σκληρό τρόπο ζωής και άρχισε να νηστεύει κάθε Τετάρτη και Παρασκευή, αδιαφορώντας μάλιστα για τους χλευασμούς από πολλούς συγκρατούμενούς του.


Σύμφωνα με πληροφορίες, το καθημερινό «εκκλησιαστικό» πρόγραμμα του έγκλειστου κακοποιού ξεκινάει νωρίς το πρωί, αφού μόλις ξυπνάει διαβάζει τον Ορθρο της ημέρας. Λίγες ώρες αργότερα τελεί Παράκληση, το απόγευμα τον Εσπερινό, ενώ το βράδυ κλείνει με το Μικρό Απόδειπνο.

Μάλιστα, στις 3:00 τα ξημερώματα, ο Πάσσαρης ξυπνάει και τελεί Μεσονυκτική Ακολουθία, ενώ αμέσως μετά εκτελεί Μοναχικό Κανόνα (εκκλησιαστική προσευχή μοναχικού τύπου). Συγκεκριμένα, παίρνει στα χέρια του ένα κομποσκοίνι και αρχίζει να προσεύχεται, ενώ ταυτόχρονα κάνει μετάνοιες! Σύμφωνα με τις δηλώσεις του αρχιμανδρίτη στη ρουμανική εφημερίδα, η φυλακή άλλαξε ριζικά τον Πάσσαρη, ο οποίος πλέον επικοινωνεί καλύτερα και είναι πιο ανοιχτός, έχοντας στραφεί προς τον Θεό.

Μάλιστα, σε παλαιότερη συνέντευξή του στην εκπομπή «Ηξεις αφήξεις» της τηλεόρασης Super ο αρχιμανδρίτης είχε εκμυστηρευτεί στον δημοσιογράφο Θοδωρή Δούκα: «Οταν τον είδα πρώτη φορά, το παιδί ήταν συντετριμμένο και εξομολογήθηκε για περίπου μιάμιση ώρα. Του έδωσα μια ωραία εικόνα της Παναγίας και του είπα: “Κώστα, αυτή είναι μια εικόνα που με συγκινεί βαθύτατα”.

Αυτός μου απάντησε: “Γέροντα, δώστε μου να τη φιλήσω, αλλά με συγχωρείτε, δεν θα την κρατήσω για να μη μου θυμίζει τη μητέρα μου”. Αυτό το παιδί δεν γνώρισε ποτέ μητέρα. Για μένα βρίσκεται στο δρόμο της μετανοίας και αγαπάει πολύ τους αγιορείτες πατέρες. Ολα τα βιβλία που διαβάζει μιλούν για μετάνοια. Είναι το πνευματικό μου τέκνο».

Το… διαβατήριο για τον οίκο του Θεού Η Ορθοδοξία δέχεται στην αγκαλιά της όλους τους ανθρώπους και δεν κάνει διακρίσεις ακόμη και όταν πρόκειται για τους πιο επικίνδυνους κακοποιούς. Η ιδιάζουσα περίπτωση του Κώστα Πάσσαρη δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση καθώς, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, ο ίδιος φέρεται να έχει μετανιώσει για τις πράξεις του και μέσω της εξομολόγησης στον πνευματικό του πατέρα να έχει ζητήσει άφεση αμαρτιών και να έχει εκφράσει την επιθυμία να μονάσει. Ωστόσο, για να μπορέσει να ακολουθήσει το δρόμο του μοναχισμού θα πρέπει κατ’ αρχάς να αποφυλακιστεί καθώς εκτίει ποινή δις ισόβια.

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο τότε θα μπορούσε να πάει σε κάποιο μοναστήρι, να καταθέσει το ποινικό του μητρώο και να περάσει με επιτυχία τη δοκιμαστική περίοδο των λίγων μηνών που ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους δόκιμους μοναχούς.


Κατά τη διάρκεια της δοκιμαστικής περιόδου οι δόκιμοι κυκλοφορούν με πολιτικά ρούχα και όχι με ράσα. Το αν πληροί τις προϋποθέσεις και αν είναι ικανός να γίνει μοναχός είναι κάτι που θα το κρίνει ο πνευματικός του πατέρας, ο οποίος πιστοποιεί την πνευματική του μεταμέλεια. Από εκεί και πέρα θα πρέπει να είναι αποφασισμένος και έτοιμος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και όπως όλοι οι μοναχοί να ακολουθήσει το δρόμο του Θεού.
πηγή

Ἀποκαλεῖ «δερβίσηδες» τοὺς ὑπερμάχους τῶν Ἱερῶν Κανόνων : Προκλητικός ο σύμβουλος του Φαναρίου, Αντιμετωπίζει τους Μονοφυσίτας ως μη αιρετικους χριστιανούς

   Ὁ γνωστὸς σύμβουλος τοῦ Οἰκ. Πατριάρχου εἰς τὴν Ἑλλάδα κ. Ἀριστείδης Πανώτης, ὑπέρμαχος τῶν προσπαθειῶν τοῦ Φαναρίου διὰ τὴν ἕνωσιν τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν Παπικῶν, κατεχώρησεν ἄρθρον εἰς ἐκκλησιαστικὸν Πρακτορεῖον Εἰδήσεων, μὲ τὸ ὁποῖ ον ἐξυμνεῖ τὴν προσωπικότητα τοῦ θανόντος Πατριάρχου τῶν μονοφυσιτῶν τῆς Αἰγύπτου, τὸν ὁποῖ ον ἀντιμετωπίζει ὡς κανονικὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας. Παραλλήλως ἐπιτίθεται εἰς ὅσους διαφωνοῦν μὲ τὴν Οἰκουμενιστικὴν πορείαν τοῦ Φαναρίου καὶ πολλῶν Ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (ὁμιλεῖ διὰ «κάποιους ἀγέννητους καὶ ἀδιάβαστους δερβίσηδες τοῦ ἐγχώριου φονταμενταλισμοῦ»).

   Ὁ κ. Πανώτης ἂν καὶ κατηρτισμένος θεολογικῶς καταφεύγει εἰς ὕβρεις, εἰρωνείας καὶ χλευαστικὰ σχόλια ἐναντίον ὅσων ζητοῦν τὴν ἐφαρμογὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τιμοῦν τοὺς ἀντιπαπικοὺς καὶ ἀντιαιρετικοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ὑπερασπίζονται τὴν πίστιν διακηρύσσοντες ὅτι οἱ «Σουλτάνοι» τοῦ Φαναρίου καὶ τὸ «ἀσκέρι» τῶν συμ βούλων του δὲν ἔχουν τὸ δικαίωμα νὰ ἐξισώνουν τὴν Ἀλήθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως μὲ τὴν πλά νην καὶ τὸ σκότος, διακηρύσσοντες ὅτι ὅλαι αἱ «Ἐκκλησίαι» σώζουν καὶ εἶναι «ἀδελφαί». Εἰς αὐτὸ τὸ ἄρθρον τοῦ κ. Πανώτη ἔδ ωσεν ἀπάντησιν ὁ κ. Χαράλαμπος Ἄνδραλης. Τὸ ἄρθρον του αὐτὸ ἀνηρτήθη εἰς τὸ ἱστολόγιον «Ἀναβάσεις». Τὸ ἄρθρον Τὸ πλῆρες κείμενον τοῦ ἄρθρου ἀπάντησις εἰς τὸν κ. Πανώτην ἔχει ὡς ἀκολούθως:

   «Τὶς τελευταῖες μέρες, παρατηροῦμε μὲ λύπη τὴ συσπείρωση ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν ἐπισκόπων καὶ θεολόγων, οἱ ὁποῖοι ἐξαπολύουν ὕβρεις καὶ ἀπειλὲς κατὰ κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, ποὺ παραμένουν πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ πολυδιαφημισμένη “ἀγάπη” τῶν κακοδόξων οἰκουμενιστῶν ξεσκεπάζεται, ἀποκαλύπτοντας πλήρως τὸ θανατηφόρο μῖσος, ποὺ κρύβουν στὶς ψυχές τους κατὰ τῶν διαφωνούντων μὲ τὴν παναίρεσή τους. Μεταξὺ ἄλλων, διαβάσαμε σὲ νεο εποχήτικο πρακτορεῖο ἐκκλησιαστικῶν εἰδήσεων, ἕνα ἄρθρο τοῦ ἀδιαμφισβήτητου κύρους καὶ μόρφωσης θεολόγου–ἱστορικοῦ κ. Πανώτη, ποὺ ἐξέφρασε κάποιες σκέψεις γιὰ τὸν προσφάτως θανόντα πατριάρχη τῶν μονοφυσιτῶν Αἰγυπτίων. Ἀρχικὰ δὲν διαφωνοῦμε μὲ αὐτὴν τὴν πράξη. Οὔτε ἀμφισβητοῦμε τὴν προσωπικότητα τοῦ Σενούντα Γ΄. 

   Διαβάζοντας ὅμως τὸ κείμενο, παρατηροῦμε μία ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία τοῦ συγγραφέα, ποὺ ἐκφράζεται μὲ φράσεις ὅπως: “κάποιοι "δερβίσηδες" τοῦ ἐγχώριου "Φονταμενταλισμοῦ", "Καὶ αὐτὰ συμβαίνουν, ὅταν κάποιοι ἀγέννητοι καὶ ἀδιάβαστοι μυκτηρίζουν τοὺς πάντες περιφρονοῦντες τὸ ψαλμικὸ ὅτι: ῾ἐξολοθρεύσει Κύριος γλῶσσαν μεγαλορρήμονα᾽". (ια΄ 4.)”. Ποιὸς εἶναι ὁ μεγαλορρήμονας διαβασμένε κ. Πανώτη; Πῶς ἐσεῖς, ὡς οἰκουμενιστές, ποὺ διαλαλεῖτε ὅτι ἀγαπᾶτε τοὺς πάντες ἐκφράζεστε τόσο ἀπαξιωτικὰ γιὰ τοὺς ἀδελφούς σας; Πῶς πέφτετε σὲ τέτοιο ἀντιεκκλησιαστικὸ ἐπίπεδο; Τὸ πιὸ λυπηρὸ ὅμως εἶναι ὅτι ὁ οἰκουμενιστὴς θεολόγος ἀναφέρεται στὸν κατὰ τὰ ἄλλα σεβαστὸ Σενούντα σὰν νὰ εἶναι κανονικὸς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. 

   Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων: “Διαπίστωνα ὅτι ὁ νέος Προκαθήμενος ἐνεργοῦσε μὲ τὴν βιωματικὴ ἀποστολικότητα τῶν προκατόχων του κατὰ τὸ ἀρχαῖο προνόμιο τοῦ Ἀλεξανδρινοῦ Πάπα, μὲ τὸ ὁποῖο τιμώνταν καὶ ὁ Πάπας τῆς Ρώμης, ὡς ἡ ὁρατὴ ὕπατη κεφαλὴ τῆς τοπικῆς ἱεραρχίας του”. Μέγιστη προσβολὴ κατὰ τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας! Ἐφόσον ὁ Σενούντας εἶχε τὴν ἀποστολικὴ διαδοχή, ὁ δικός μας πατριάρχης περισσεύει… Δὲν παραλείπει βέβαια νὰ κάνει τὴν ἀναφορά του στὸν μέντορα καὶ ὁδηγὸ τῆς οἰκουμενικῆς παναίρεσης, ἐκπεσόντα πάπα Ρώμης…Ὤ, τῆς παποφιλίας! 

   Δὲν μπαίνω σὲ περισσότερες λεπτομέρειες. Ὑπάρχουν, δόξα τῷ Θεῷ, πιὸ καταρτισμένοι ὀρθόδοξοι, ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἀναδείξουν περισσότερες ἀστοχίες στὸ γεμάτο ἀλαζονεία καὶ μῖσος ἄρθρο τοῦ πολὺ κ. Πανώτη. Ξεκίνησε νὰ γράψει ἕνα ἐπικήδειο καὶ κατέληξε νὰ ὑβρίζει καὶ νὰ εἰρωνεύεται ὅσους ἀκολουθοῦν τὴ γραμμὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων καὶ τῶν συγχρόνων Γερόντων, ποὺ ὡς συνεχιστὲς τῆς πατερικῆς θεολογίας κατακεραύνωναν τὴν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Συμβουλεύουμε τὸν κ. Πανώτη νὰ ἀρκεσθεῖ στὴν πολεμικὴ κατὰ τῆς ρωσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, γιὰ τὴν ὁποία πρόσφατα τιμήθηκε ἀπὸ τὸν Οἰκ. Πατριάρχη. Ἡ “ἀγάπη” τῶν οἰκουμενιστῶν σταματάει ἐκεῖ ποὺ ἀρχίζει ἡ Ὀρθοδοξία».

ΥΓ: Θὰ γνωρίζει ὁ κ. Πανώτης ὅτι πολλὲς φορὲς στὴ δισχιλιετῆ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, φάνηκε νὰ ἐπικρατοῦν αἱρετικὲς θέσεις κυρίως λόγῳ τῆς πλειοψηφίας τῶν αἱρετικῶν ἐπισκόπων. Ἀρκοῦσε μόνο ΕΝΑ “ἀρρωστημένο μυαλὸ” (κατὰ δήλωση τοῦ Μύρων Χρυσοστόμου), ποὺ μὲ τὴ θεία φώτιση κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία. (βλ. Ἅγιοι Ἀθανάσιος, Μάξιμος Ὁμολογητής, Γρηγόριος Παλαμᾶς, Μᾶρκος Εὐγενικός). Κι ἐνῶ οἱ ὑψηλῆς μορφώσεως αἱρετικοὶ (βλ. Ἄρειος, Νεστόριος, Βαρλαὰμ κ.λπ.) φάνηκε πρὸς στιγμὴ νὰ κερδίζουν, λογάριασαν χωρὶς τὸν Ξενοδόχο… καὶ τώρα ἀναθεματίζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία εἴτε τὸ θέλουν κάποιοι εἴτε ὄχι. Μὴ ξεχνᾶτε ἀγαπητοὶ οἰκουμενιστὲς ὅτι ὑπάρχει καὶ ὁ Θεός. Αὐτός, ἀκόμα καὶ ἂν ἐπιτρέπει πρὸς στιγμὴν τοὺς διωγμοὺς τῶν Ὀρθοδόξων (καθὼς μᾶς ἀπειλεῖτε), στὸ τέλος ἀναδεικνύει πανηγυρικὰ τὴν Ἀλήθεια. Καὶ πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ἔχουν κερδίσει ἐπάξια μία θέση στὰ ἀναθέματα τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας. Χαράλαμπος Ἄνδραλης»

Ορθόδοξος Τύπος (ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 1924  27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012) 

πηγή

Εφόδιον Ορθοδοξίας Βασική Δογματική Διδασκαλία Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας

Εφόδιον Ορθοδοξίας Βασική Δογματική Διδασκαλία  Πρωτοπρ. Αντωνίου Γ. Αλεβιζόπουλου Δρ. Θεολογίας Δρ. Φιλοσοφίας  © Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος Ιασίου 1,115 21 Αθήνα τηλ. 210-7272381, fax 210-7272380. Ιστοσελίδα:www.apostolikidiakonia.gr e-mail: apostolikidiakonia@ath.forthnet.gr Έκδοση Α' 1974, Δ΄ 1986, Ε' 1993 Έκδοση ΣΤ' 2007 (Με νέα στοιχειοθεσία). Κ.Α. 99.11.011. ISBN 978-960-315-583-6 ******************************************************************* Στους αείμνηστους γονείς μου Γεώργιο και Παναγιώτα *******************************************************************

Ο μακαριστός π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος

Περιεχόμενα

Προλογικό Σημείωμα Πρόλογος του Συγγραφέως Κεφάλαιον α'           Η Σωτήριος Αλήθεια Κεφάλαιον β'           Η Γνώσις της Αληθείας Κεφάλαιον γ'           Αι Θείαι Ενέργειαι Κεφάλαιον δ’           Ποίος Είναι Ο Θεός της Αποκαλύψεως Κεφάλαιον ε’           Το Έργον Του Τριαδικού Θεού Εντός Του Χρόνου Κεφάλαιον στ'         Η Εικών Του Τριαδικού Θεού Κεφάλαιον ζ'           Η Πτώσις Κεφάλαιον η'           Η Ανόρθωσις Κεφάλαιον θ'           Το Πρόσωπον Του Θεανθρώπου Κεφάλαιον ι'            Το Πρόσωπον Του Αγίου Πνεύματος Κεφάλαιον ια'          Η Παναγία Μητέρα Ολόκληρου Του Κόσμου Κεφάλαιον ιβ'          Η Εκκλησία Σώμα Του Χριστού Κεφάλαιον ιγ'          Η Ιερά Παρακαταθήκη της Εκκλησίας Κεφάλαιον ιδ'          Η Ενσωμάτωσις Του Ανθρώπου εις την Εκκλησίαν Κεφάλαιον ιε'          Η Θέσις Των Λαϊκών εις την Εκκλησίαν Κεφάλαιον ιστ'        Το Ειδικόν Χάρισμα της Ιερωσύνης Κεφάλαιον ιζ'          Η Σύναξις Των Διεσκορπισμένων Κεφάλαιον ιη'          Η Ενορία Μας Κεφάλαιον ιθ'          Η Μετάνοια εις την Ζωήν Μας Κεφάλαιον κ'           Το Μυστήριον Του Ιερού Ευχελαίου Κεφάλαιον κα'        Το Χάρισμα Του Γάμου Κεφάλαιον κβ'        Οι Άγιοι της Εκκλησίας Μας Κεφάλαιον κγ'         Αι άγιαι Εικόνες Κεφάλαιον κδ'        Ο Τίμιος Σταυρός Κεφάλαιον κε’         Η Μεταμόρφωσις Του Κόσμου Κεφάλαιον κστ'      Η Αληθινή Μας Πατρίς Κεφάλαιον κζ'         Η Τωρινή Μας Πατρίς Κεφάλαιον κη'        Το Λειτουργικόν Έτος Κεφάλαιον κθ'         Το Ορθόδοξον Ήθος Αλφαβητικό ευρετήριο σελ. 11-12σελ. 13-15 σελ. 17-24 σελ. 25-38 σελ. 39-45 σελ. 47-63 σελ. 65-70 σελ. 71-79 σελ. 81-88 σελ. 89-105 σελ. 107-130 σελ. 131-143 σελ. 145-156 σελ. 157-183 σελ. 185-200 σελ. 201-218 σελ. 219-230 σελ. 231-251 σελ. 253-263 σελ. 265-275 σελ. 277-284 σελ. 285-290 σελ. 291-305 σελ. 307-328 σελ. 329-342 σελ. 343-356 σελ. 357-381 σελ. 383-433 σελ. 435-443 σελ. 445-457 σελ. 459-477 σελ. 479-482

Προλογικό Σημείωμα Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση παραδίδουμε στο αναγνωστικό κοινό την έκτη έκδοση του παρόντος βιβλίου. Η υποδοχή που είχε από τον Ορθόδοξο χριστεπώνυμο λαό ήταν αξιοθαύμαστη και οι κριτικές που γράφησαν και ελέχθησαν εκ μέρους κορυφαίων Ορθοδόξων θεολογικών προσωπικοτήτων ήταν λίαν θετικές. Κι αυτό διότι το βιβλίο αυτό αποτελεί αναντιλέκτως «Εφόδιον Ορθοδοξίας», περιέχον τη βασική δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας μας με πλήθος αγιογραφικών, λειτουργικών και πατερικών εδαφίων. Υπ' αυτή την προοπτική εισάγει τον αναγνώστη στην Ορθόδοξη πίστη και ζωή, του επιτρέπει μια Ορθόδοξη τοποθέτηση στο σύγχρονο κόσμο και κυρίως του προσφέρει διατυπωμένη τη μοναδική εν Χριστώ Ορθόδοξη εμπειρία, όπως την έζησε ο ίδιος ο συγγραφέας εντός της Εκκλησίας. Ο αείμνηστος πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος (1931-2. 5. 1996) υπήρξε πραγματικός ακάματος Λευΐτης της Εκκλησίας μας, ένας από τους κορυφαίους μελετητές του φαινομένου των νεοφανών αιρέσεων στον ευρωπαϊκό χώρο, υπηρετήσας για πολλά χρόνια στη νευραλγική θέση του Γραμματέως της Συνοδικής Επιτροπής επί των Αιρέσεων. Αξίζει μόνον να αναφέρουμε τα γραφέντα υπό του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστοδούλου για τον π. Αντώνιο: «Εγνωρίσαμεν τούτον καλώς και μαρτυρούμεν, ότι έφερεν εν εαυτώ γνήσια γνωρίσματα Αποστολικού ανδρός, ανεπαίσχυντου εργάτου του ευαγγελίου. Έζησε δια τον Χριστόν και την Εκκλησίαν. Ανήρ αγαθός, πλήρης Πνεύματος Αγίου, σεμνός, του ιδίου οίκου καλώς προϊστάμενος, ακαταπόνητος, ακατάβλητος, μαχητικός, ανυποχώρητος, θείω ζήλω πυρπολούμενος, ποιμήν άριστος και φιλοστοργώτατος πατήρ, μεθοδικός, εργατικός, σκεύος εκλογής του Θεού και την μάχαιραν του Πνεύματος εναντίον ψυχοκτόνων οργανώσεων και κινήσεων». Η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος προσβλέπουσα στην κατά το δυνατόν αρτιότερη κατάρτιση του πιστού λαού της Ορθοδόξου Εκκλησίας, προέβη στην παρούσα νέα έκδοση, με άψογη τυπογραφική επιμέλεια και με αλφαβητικό ευρετήριο, ώστε η ανάγνωση του βιβλίου να γίνει πιο προσιτή και πιο ελκυστική. Ευελπιστούμε ότι την αυχμηρή εποχή που διανύουμε, το βιβλίο τούτο θα συνεχίσει να οικοδομεί και να στηρίζει τις κλονισμένες ψυχές των ανθρώπων ως ανεκτίμητο «Εφόδιον Ορθοδοξίας». † Ο Φαναρίου Αγαθάγγελος Γενικός Διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας

Σκανάρισμα βιβλίου: Κ. Ν.

Μετατροπή σε Μονοτονικό - Βασικές διορθώσεις με μακροεντολές - Κατασκευή: Ν. Μ.

Τελικές διορθώσεις - Μορφοποίηση: Κ. Ν.

πηγή

ΠΡΟΦΗΤΟΥ ΙΕΡΕΜΙΟΥ

ΤῊ Α' ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΜΑΪΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἱερεμίου.
Τῇ Α' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἱερεμίου.

Ψυχαὶ λιθώδεις καὶ ξέναι θείου φόβου,
Λίθοις ἀνεῖλον θεῖον Ἱερεμίαν.
Πρώτῃ- ἐν Μαΐοιο λίθοις κτάνον Ἱερεμίαν.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς ἀθλήσεως τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος 

Βατᾶ τοῦ Πέρσου.

Καὶ τῷ Βατᾷ, τμηθέντι τὴν κάραν ξίφει,
Βατὰ πρεπόντως οὐρανοῦ τὰ χωρία.

Ταῖς τῶν Ἁγίων σου πρεσβείαις, ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.