Ἡ φιλία τοῦ… σατανᾶ

Ὑπάρχουν, δυστυχῶς, ἄνθρωποι, πού γιά νά ἐπιτύχουν αὐτό πού θέλουν,

 πηγαίνουν ἀκόμη καί μέ τό σατανᾶ.

Κάποιος μύθος ἀναφέρει,ὅτι ἕνας ξακουστός μάγος θεραπευτής εἶχε ὑπογράψει 

συμβόλαιο φιλίας μέ τόν «πονηρό» καί σ' ὅ,τι κι ὅποτε τόν χρειαζόταν, τόν 

καλοῦσε καί ἐκεῖνος ἔτρεχε.

Ποτέ δέν τοῦ εἶχε χαλάσει τό χατίρι ὁ σατανᾶς...

Μία μέρα τοῦ ζήτησε τήν ἕξης χάρη: «Θέλω», τοῦ εἶπε «νά μέ βοηθήσεις,

 νά γίνω ὑπουργός».

Καί ὁ σατανᾶς τοῦ ὑποσχέθηκε. «Ναί, θά πάω», τοῦ ἐξήγησε, «νά μπῶ στό

 αὐτί τῆς βασιλοπούλας καί θά τήν κάνω νά εἶναι ἄρρωστη καί νά πονάει 

πολύ. Κανείς δέν θά μπορεῖ νά τήν κάνη καλά. Λοιπόν, θά παρουσιασθεῖς ἐσύ,

 θά κάνεις ὅτι τήν θεραπεύεις καί ἐγώ θά τήν ἐλευθερώσω. Τότε θά ζητήσεις

 ἀπό τόν βασιλιά ὅ,τι θέλεις καί αὐτός θά σέ ἱκανοποιήσει».

Ἔτσι καί ἔγινε. Ἡ σατανική ἐπήρεια ἔκανε τή βασιλοπούλα νά πονᾶ πολύ,

 χωρίς κανείς νά μπορεῖ νά τή θεραπεύσει. Μόνο ὁ μάγος τήν ἔκανε δῆθεν

 καλά. Ὅποτε ὁ βασιλιάς, ἀπό...

εὐχαρίστηση, τόν ἔκανε ὑπουργό.

Δέν πέρασε ὅμως πολύς καιρός καί ἔγινε πραξικόπημα.

Συνέλαβαν καί τόν ὑπουργό καί τόν κρέμασαν. Στό ἰκρίωμα καλοῦσε

 τό φίλο του τόν σατανᾶ.

Ἀλλ' ἐνῶ ἐκεῖνος πάντοτε ἔφθανε ἀμέσως, τώρα ἀργεῖ.

Καλεῖ ὁ ἄνθρωπος, φωνάζει, ἱκετεύει, ἄλλ' ὁ σατανᾶς δέν φαίνεται.

 Ὅμως νά, τίς τελευταῖες του στιγμές, τόν βλέπει νά ἔρχεται ἀπό μακριά,

 φορτωμένος ἕνα γεμάτο τσουβάλι.

— Ἔλα, τοῦ φωνάζει, γιατί χάνομαι!

Κι ὁ σατανᾶς ἔρχεται κοντά, ἀδειάζει στά πόδια τοῦ φίλου του τό τσουβάλι

 πού ἦταν γεμάτο παλιοπάπουτσα καί τοῦ λέει:

— Τά βλέπεις αὐτά; Γι' αὐτό τά χάλασα τόσα χρόνια. Γιά νά σέ ἀνεβάσω στήν

 κρεμάλα. Αὐτό εἶναι τό τέλος σου. Βοήθεια δέν ἔχεις πιά.

Πράγματι, ἀγαπητοί, ὁ σατανᾶς ποτέ δέν γίνεται φίλος τῶν ἀνθρώπων,

 ἄς τό ξέρουμε καλά.

Γιατί αὐτός «ἀνθρωποκτόνος ἤν ἀπ' ἀρχῆς καί ἐν τή ἀληθεία οὔχ ἔστηκεν,

 ὅτι... ψεύστης ἐστίν» (Ἰωάν. ἡ' 44), λέγει ἡ Ἁγία Γραφή.

Καί ὁ λαός διαπιστώνει: «Διαβολομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα».

 «Πλάνες καί ἡ Ἀλήθεια» 

τοῦ Μητρ. Ἠλείας Γερμανοῦ Παρασκευοπούλου

πηγή

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμό Γερ. Παισιος .

Όλο το κακό που γίνεται στον κόσμο, είναι γιατί λείπει ο θείος φωτισμός.
Και όταν λείπη ο θείος φωτισμός, βρίσκεται στο σκοτάδι ο άνθρωπος. Τότε ο ένας λέει «από ‘δω θα πάμε», ο άλλος λέει «όχι, εγώ ξέρω καλά∙ από ΄δω θα πάμε», ο άλλος «από ‘δω», ο άλλος «από ‘κει». Ο καθένας νομίζει ότι είναι καλό να πάνε από εκεί που λέει αυτός. Όλοι δηλαδή ενδιαφέρονται για το καλό, αλλά βρίσκονται σε μια θαμπομάρα και δεν μπορούν να συνεννοηθούν. Αν δεν υπήρχε θαμπομάρα, δεν θα μάλωναν∙ θα έβλεπαν τον καλύτερο δρόμο και θα τραβούσαν προς τα εκεί. Θέλω να πω ότι όλοι μπορεί να κινούνται με καλή διάθεση, αλλά, επειδή υπάρχει θαμπομάρα, δημιουργούνται πολλά και στην κοινωνία και στην Εκκλησία. Τουλάχιστον στην Εκκλησία οι περισσότεροι δεν έχουν κακή διάθεση, αλλά λείπει ο θείος φωτισμός. Για το καλό αγωνίζονται, αλλά τελικά πού καταλήγουν; Γι’ αυτό να ζητάμε από τον Θεό να μας δίνη έστω και λίγο θείο φωτισμό, γιατί αλλιώς σαν τον τυφλό θα σκοντάφτουμε. Στην Θεία Λειτουργία, όταν λέη ο ιερέας «Τα σα εκ των σων…», προσεύχομαι στον Θεό να φωτίση τον κόσμο, για να βλέπη. Λίγο να φωτίση ο Θεός, να φύγη το σκοτάδι, για να μην σακατεύονται πνευματικά οι άνθρωποι. Και στον δεύτερο Ψαλμό, που ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης τον διάβαζε «για να φωτίση ο Θεός αυτούς που πηγαίνουν σε συνέδρια», λέω: «Να φωτίση ο Θεός όλους τους άρχοντες, μετά να φωτίση την Ιεραρχία και όλους τους Πατέρες της Εκκλησίας, να δέχονται το Άγιο πνεύμα, για να βοηθούν τον κόσμο». Και λίγο έναν να φωτίση και τους άλλους να τους κάνη δεκτικούς, ξέρετε τι καλό μπορεί να γίνη; Μια κουβέντα να πη ένας άρχοντας, όλα αλλάζουν. Έχουν ανάγκη από θείο φωτισμό οι άνθρωποι.

Ο Καλός Θεός δίνει τον θείο φωτισμό Του σ’ αυτούς που έχουν αγαθή προαίρεση 

Γεροντας Παισιος 

Πηγή: "Πνευματική αφύπνιση"

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄. ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ «ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ» ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

πηγή

«Πὲς στὸν κόσμο γιὰ ἐλευθερία χωρὶς ἀγῶνες καί μετάνοια καὶ ὅλοι θὰ σὲ ἀγαπήσουν»

 

Στὸν κόσμο ἂν πεῖς δυσάρεστα πράγματα ἢ ἂν τὸν ἐλέγξεις δὲν ἀρέσει. Σὲ κατατάσσει στοὺς κακούς. Δὲς στὴν παλιὰ διαθήκη πόσους προφῆτες σκοτώσανε οἱ ἰσραηλίτες. Ἀκόμη καὶ τὸν Θεὸ τοὺς σκοτώσανε ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ἐπειδὴ αὐτὰ ποὺ τοὺς ἔλεγε δὲν χαιδεύανε τὰ αὐτιά τους. Πὲς στὸν κόσμο γιὰ ἐλευθερία χωρὶς ἀγῶνες, γιὰ αὐτὲς τὶς προφητεῖες περὶ ξανθοῦ γένους καὶ κόκκινης μηλιᾶς χωρὶς νὰ βάλεις μέσα τὴν λέξη μετάνοια καὶ ὅλοι θὰ σὲ ἀγαπήσουν. Μόλις βάλεις αὐτὴ τὴ λέξη ὅλοι θὰ ἀποστρέψουν τὸ πρόσωπό τους. Δὲν ἔχουμε συνηθίσει τὸν ἔλεγχο γιατί δὲν ἔχουμε ταπείνωση. Λέει στὴν παλιὰ διαθήκη «μὴ ἔλεγχε κακοὺς ἴνα μὴ μισησωσει σέ, ἔλεγχε σοφὸ καὶ ἀγαπήσει σέ».

Γιὰ τὸν κάθε ἕναν μας τὸ τέλος τοῦ κόσμου τούτου ἔρχεται μὲ τὴν κοίμησή του. Ἐκεῖ μόνοι μας ἀπέναντι στὸν Θεὸ θὰ δώσουμε λόγο γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας, γιὰ τὶς καλές μας πράξεις. Ὑπάρχει μία ζυγαριά, καὶ ἀπὸ τὴν μία μπαίνουν οἱ ἁμαρτίες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅλα τὰ καλὰ ποὺ ἔχουμε κάνει, οἱ ἀγῶνες ποὺ ἔχουμε δώσει γιὰ τὴν σωτηρία μας, ἡ πίστη μας. Ἀλλὰ ὅσο καὶ νὰ προσπαθήσουμε δὲν εἶναι πότε δυνατὸν νὰ καταφέρουμε νὰ γείρουμε τὴν ζυγαριὰ πρὸς τὸ μέρος ποὺ θέλουμε μὲ τὶς δικές μας δυνάμεις. Πρέπει νὰ κρατᾶμε στὸ χέρι μας ἀκόμη μία…. ἀρετή. Τὴν ταπείνωση. Αὐτὴ θὰ τὴν δώσουμε στὸν Θεό μας καὶ θὰ τὸν παρακαλέσουμε νὰ τὴν βαρύνει τόσο ὥστε νὰ γείρει ἡ ζυγαριὰ πρὸς τὴν σωτηρία.Μετάνοια ἀδελφέ μου, μετάνοια… Μόνο ἔτσι θὰ κερδίσουμε τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, μόνο ἔτσι θὰ λυπηθεῖ ὁ Θεὸς τὴν πατρίδα μας καὶ θὰ μᾶς ἐλεήσει.

Πηγή

Η Οσία Ειρήνη Χρυσοβαλάντου στην Ορθόδοξη Αγιογραφία.

πηγή

27ΙΟΥΛ

Η θαυματουργός εικόνα της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου στην Αστόρια.

Στην ορθόδοξη αγιογραφία, η αγία απεικονίζεται με το ένδυμα της ηγουμένης, να κρατάει στο δεξί χέρι της τα τρία θεόσταλτα μήλα. Ο άγγελος, ο οποίος την βοηθούσε στο δύσκολο έργο της σωτηρίας των ψυχών, στέκεται μπροστά της κρατώντας ειλητάριο με τμήμα του χαιρετισμού που της απηύθυνε («Χαίρε δούλη του Υψίστου, Ειρήνη…»). Ειλητάριο κρατεί και η αγία στο αριστερό της χέρι, το οποίο αναγράφει παραινέσεις της οσίας (συνήθως, διαβάζεται η φράση: «Φως μοναχών, άγγελοι˙ φως κοσμικών, μοναχοί…»). Δίπλα στην αγία, αγιογραφείται το κυπαρίσσι που λύγιζε, όταν εκείνη προσευχόταν με δεμένο το λευκό πανί στην κορυφή του, ενώ στο βάθος φαίνεται η μονή του Χρυσοβαλάντου. Συχνά,  απεικονίζεται η καλόγρια που είδε την αγία να αιωρείται προσευχόμενη.

«Όταν έλθει καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

«

«Όταν έλθη καύμα…»('Ιερεμ. ιζ' 8)

   Ή θερμοκρασία ανεβαίνει. Ζέστη. Ζέστη πού ώρα με την ώρα γίνεται πιο αισθητή. Ό αέρας ακίνητος. Μια δυσφορία πιέζει το στήθος. Έρχεται ό καύσωνας, ανυπόφορος και απειλητικός.    Το «καύμα» φθάνει. Τα δένδρα τρέμουν. Σαν να αισθάνονται ότι ό καύσωνας θα τα συντρίψει, θα τα ξεράνει, θα τα κάψει μέσα στην πύρινη αγκάλη του.Φοβούνται τα δέντρα.

Όχι όμως όλα. ' Υπάρχουν κι εκείνα πού δεν φοβούνται: «ού φοβηθήσονται, όταν έλθη καύμα» ('Ιερεμ. ιζ' 8). Δεν θα τρομάξουν στην επίθεση του καύσωνα. Όσο κι αν είναι σφοδρός, όσο κι άν στο πέρασμά του ξεραίνει τα πάντα, ορισμένα δέντρα δεν τον υπολογίζουν. Μπορούν να διατηρούνται ολόδροσα. Μέσα στην αποπνικτική ζέστη απλώνουν το φρέσκο φύλλωμά τους και είναι φορτωμένα καρπό. Δεν φοβούνται το καύμα. Ή εξήγηση είναι απλή. Δίπλα τους περνάει το ποτάμι. Οι ρίζες τους βυθίζονται στα βάθη της γης τα πάντοτε υγρά. «Ξύλων εύθηνούν παρ ’ύδατα και επί ικμάδα βαλεί ρίζαν αυτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθη καύμα» (' Ιερεμ.ιζ' 8).

Ή ζωή μας δεν είναι μια συνεχής άνοιξη. Το ξέρεις πολύ καλά. Ή εποχή πού όλα είναι πράσινα και δροσερά και όλα ανθισμένα και γελαστά δεν κρατάει πολύ. Ό ευχάριστος καιρός με τον φρέσκο ευωδιαστό αέρα και το νοτισμένο χώμα περνάει γρήγορα. Έρχεται το καλοκαίρι. Και μαζί του έρχεται και ή ζέστη. Και πολύ συχνά ή ζέστη μεταβάλλεται σε καύσωνα. Γίνεται καύμα πού κατακαίει στη φλογισμένη επαφή του τα πάντα.

  Στη ζωή του κάθε ανθρώπου θα υπάρξει οπωσδήποτε αυτή ή επίσκεψη τού καύσωνα. Θα νιώσει μια καυτή ατμόσφαιρα να τυλίγει την ψυχή του, να της αφαιρεί κάθε δροσιά και δύναμη.

Θα έλθει το καύμα πού λέγεται θάνατος άγαπημένου προσώπου.Θα έλθει το καύμα πού λέγεται απώλεια μιας θέσης, ανέχεια και στέρηση.Θα φθάσει ό καύσωνας πού ονομάζεται άρρώ- στια. Αρρώστια μακρά, βαριά, δαπανηρή, ανίατη.Θα φυσήξει ίσως ό λίβας του κακού και της αμαρτίας μέσα στο σπίτι. Και τότε από το στήθος του πατέρα ή της μάνας θα βγει ό στεναγμός της οδύνης: Μπήκε φωτιά στην οικογένεια μας. Καιγόμαστε. Πάμε να σκάσουμε.

  Θα έλθει κάποτε το καύμα στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Τότε ή αγωνία θα πλακώσει την ψυχή.

Ό φόβος θα θρονιαστεί στην καρδιά και μαζί του ό πόνος. Τα μάτια θα γεμίσουν σκιές και ή όψη θα μαραθεί. Ό άνθρωπος θα μοιάζει με δέντρο πού το χτύπησε και το ξέρανε ό καύσωνας. Θα τρέμει, θα πνίγεται, θα άναζητάει λίγη δροσιά, μια κάποια ανακούφιση. Θα ζητάει γαλήνη, ασφάλεια...

  Δεν θα είναι όμως μόνο έτσι. Θα υπάρξουν πολλοί πού θα αντιμετωπίσουν διαφορετικά τον ερχομό του καύματος. Θα τον αντιμετωπίσουν με ηρεμία και θάρρος. Χωρίς φόβο. Χωρίς τρομοκρατημένο βλέμμα. Θα ακούσουν το βήμα του θανάτου πού πλησιάζει, θα ακούσουν το χτύπημα της αρρώστιας στην πόρτα του σπιτιού τους, θα οσφρανθούν την οικονομική καταστροφή, πού έρχεται. Και όμως δεν θα φοβηθούν. Γιατί θα είναι οι ευλογημένοι άνθρωποι, όπως τούς ονομάζει ό προφήτης Ιερεμίας.«Ευλογημένος ό άνθρωπος, ός πέποιθεν έπί τώ Κυρίω και έσται Κύριος έλπίς αυτού και έσται ώς ξύλον εύθυνούν παρ ’ ύδατα και έπί ικμάδα βαλεί ρίζαν αύτού και ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα» (' Ιερεμ. ιζ' 7-8). Ευλογημένος είναι ό άνθρωπος πού έχει στηρίξει την πεποίθησή του στον Θεό και ό Κύριος είναι ή ελπίδα του. Θα είναι για πάντα πολύκαρπο και εύσκιόφυλλο δέντρο και ποτέ δεν θα φοβηθεί τον καύσωνα.

Είναι μεγάλη ευλογία να έχει ό άνθρωπος βαθιές ρίζες. Να είναι ριζωμένος στον Θεό. Να στηρίζεται γεμάτος εμπιστοσύνη σ ’ Αυτόν. Ή ύπαρξή του να φυτρώνει δίπλα στον μεγάλο ποταμό τού λόγου τού Θεού και να ζωογονείται από την πεποίθησή του στον Κύριο. Τότε δεν θα έχει να φοβηθεί τον καύσωνα. Σαν το δέντρο, πού οι ρίζες του βυθίζονται στα βάθη της Γής είναι πάντοτε υγρά, έτσι κι αυτός θα δέχεται ήρεμα και θαρραλέα τον απειλητικό καύσωνα. «Ού φοβηθήσεται, όταν έλθει καύμα». Από όπου κι άν έλθει, οσοδήποτε σφοδρό κι άν είναι, όσο κι άν διαρκεί.

  Μέσα στην ανυπόφορη ζέστη, πού θα βασανίζει την ψυχή του, ό πιστός στον Θεό άνθρωπος θα νιώθει τη δροσιά και την αναψυχή πού χαρίζει ό Κύριος. Θα τη νιώθει βαθιά και γεμάτος ευγνωμοσύνη θα προσεύχεται:

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος, γιατί είσαι ό μεγάλος ποταμός πού με ζωογονεί μέσα στον καύσωνα της ζωής.

Κύριε, ας είσαι δοξασμένος, γιατί μάς κάνεις το ασύγκριτο δώρο να μάς αξιώνεις να ριζώσουμε σε Σένα. Όσο μεγάλη κι άν είναι ή ξηρασία, δεν φοβόμαστε. Ή δροσιά Σου δεν θα μάς λείψει ποτέ...

Κύριε, ας είσαι ευλογημένος!

Θερμά Σε ικετεύω, κάνε με σαν το δέντρο το φυτευμένο στα άφθονα τρεχούμενα νερά πού θα φερνή πλούσιους και ώριμους καρπούς στον κατάλληλο καιρό και τα καταπράσινα φύλλα του θα διατηρούνται για πάντα. (Ψαλμός α' 3).

 "ΖΩΗ" Ιούνιος 2012

αντιγραφή απο...

Πρωτοπρ. Διονύσιος Τάτσης, Οι οικουμενισταί σβήνουν το φως της Ανατολής

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΣΒΗΝΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ εἶναι ὁ μεγάλος πειρασμὸς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Εὑρισκόμενη σὲ μιὰ μουσουλμανικὴ σήμερα χώρα, χωρὶς ποίμνιο πιά, ἀσχολεῖται ἐντατικὰ μὲ τοὺς ἑτεροδόξους, παπικοὺς καὶ προτεστάντες, καὶ μὲ τοὺς ἀλλόθρησκους. Συμμετέχει στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους, συσκέπτεται μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ συμπροσεύχεται μαζί τους, καλλιεργώντας στὸ λαὸ πνεῦμα χαλάρωσης καὶ ραθυμίας ἀπέναντι στὰ θέματα τῆς πίστεως, προκειμένου νὰ φτάσει στὴν ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μὲ τὶς καταχρηστικῶς λεγόμενες «ἐκκλησίες» τῶν ἑτεροδόξων!
Μερικῶς ἡ ἕνωση ἔχει γίνει, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης καὶ οἱ συνεργάτες του ἀναγνωρίζουν ὡς ἰσότιμες μὲ τὴν Ὀρθοδοξία τὶς «ἐκκλησίες» τους, συμπροσεύχονται καὶ παράλληλα διαλέγονται, γιὰ νὰ ταυτίσουν τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα. Οἱ θεολογικοὶ διάλογοι, ποὺ διαρκοῦν δεκαετίες καὶ τὰ ἀποτελέσματά τους εἶναι μηδενικά, συνεχίζονται καὶ μεθοδεύονται μὲ πρωτεργάτες «κορυφαίους» θεολόγους, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦν μὲ τὴν κατὰ κόσμον σοφία τους νὰ λύσουν τὰ προβλήματα, ἐνῶ εἶναι πνευματικὰ πτωχοί.

Οἱ οἰκουμενιστὲς θέτουν στὸ τραπέζι τοῦ διαλόγου θέματα, ποὺ γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους εἶναι ἀπὸ αἰῶνες λυμένα. Τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν θεωροῦν τοὺς ἑτεροδόξους αἱρετικούς, ἀλλὰ πεφιλημένους ἀδελφοὺς τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν», ἀποκαλύπτει τὰ εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ὕπουλα σχέδια τους. Γι᾽ αὐτοὺς μᾶλλον δὲν ὑπάρχουν αἱρετικοί. Οἱ μόνοι ποὺ τοὺς ἐνοχλοῦν εἶναι οἱ ὑπερασπιστὲς τῆς Ὀρθοδοξίας, γι᾽ αὐτὸ καὶ συχνὰ τοὺς ἀπειλοῦν μὲ ἀφορισμοὺς καὶ ἀκοινωνησίες.

Θεωρῶ χρήσιμο νὰ ὑπενθυμίσω τί ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος γιὰ τὰ διάφορα συνέδρια, ποὺ γίνονται μὲ τοὺς ἑτεροδόξους καὶ πῶς περιέγραφε τοὺς συμμετέχοντες σὲ αὐτά. Ἴσως ἀφυπνίσουν κάποιους, οἱ ὁποῖοι ἔβαλαν ὡς μοναδικὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς του τὴν πραγματοποίηση τῶν σχεδίων τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Ὑπάρχει καὶ ἕνας πρόσθετος λόγος. Τὰ λόγια τοῦ Γέροντα εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρα τὴν ὥρα, ποὺ μερικοὶ οἰκουμενιστὲς δολίως «ἀξιοποιοῦν» κάποιο λόγο του ἢ διηγοῦνται κάποιο περιστατικὸ ἢ ἑρμηνεύουν κάποιο ἀστεῖο του καὶ τὸν ἐμφανίζουν πὼς τάχα ἀποδεχόταν τὸν οἰκουμενισμὸ καὶ συμφωνοῦσε μὲ τὰ ὅσα διαπράττουν οἱ οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου. Καὶ τὸ κάνουν αὐτό, γιατὶ στὸ λαὸ δὲν ἔχουν καμιὰ ἀπήχηση οἱ βαθυστόχα- στες ἀναλύσεις τους. Εὐτυχῶς ποὺ οἱ ἁπλοὶ κληρικοὶ καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἔχουν ἐμπιστοσύνη μόνο στοὺς ἐνάρετους Γέροντες καὶ ὄχι στοὺς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστὲς καὶ τοὺς «μεγάλους» θεολόγους, ποὺ τοὺς λείπει ἡ παρρησία, ἡ ὁμολογία πίστεως καὶ ἡ ἁγνότητα τῶν προθέσεων.

Ἔλεγε λοιπὸν ὁ Γέροντας ὅτι μερικοὶ ὀρθόδοξοι ἄρχοντες «μόνον σωματικὰ βρίσκονται στὴν Ἀνατολικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ὅλο τὸ εἶναι τους βρίσκεται στὴν Δύση, ποὺ τὴν βλέπουν νὰ βασιλεύη κοσμικά. Ἐὰν ἔβλεπαν τὴν Δύση πνευματικά, μὲ τὸ φῶς τῆς Ἀνατολῆς, μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, τότε θὰ ἔβλεπαν τὸ πνευματικὸ ἡλιοβασίλεμα τῆς Δύσης, ποὺ χάνει σιγὰ – σιγὰ τὸ φῶς τοῦ νοητοῦ Ἡλίου, τοῦ Χριστοῦ καὶ προχωρεῖ γιὰ τὸ βαθὺ σκοτάδι. Μαζεύονται καὶ συνεδριάζουν καὶ κάνουν συζητήσεις ἀτέλειωτες γιὰ πράγματα, ποὺ δὲν χωράει συζήτηση, ποὺ οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες συζήτησαν ἐδῶ καὶ τόσα χρόνια. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἐνέργειες εἶναι τοῦ πονηροῦ, γιὰ νὰ ζαλίζουν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τοὺς πιστοὺς καὶ νὰ τοὺς σπρώχνουν ἄλλους στὴν αἵρεση καὶ ἄλλους σὲ σχίσματα, καὶ νὰ κερδίζη ἔδαφος ὁ διάβολος. Πά, πά …βασανίζουν καὶ μπερδεύουν τὸν κόσμο αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι!». Καὶ κατέληγε ὁ Γέροντας σὲ ἕνα ἐνδιαφέρον συμπέρασμα: «Ὅποιος τροχάει συνέχεια μὲ γνώσεις τὸ μυαλό του καὶ ζῆ ἀπομακρυσμένος ἀπὸ τὸν Θεό, τὸ κάνει τελικὰ δίκοπο, καὶ μὲ τὸ ἕνα μέρος σφάζεται σιγὰ – σιγὰ ὁ ἴδιος καὶ μὲ τὸ ἄλλο κόβει ἀνθρώπους μὲ τὶς ἀπόλυτες ἀνθρώπινες ἐγκεφαλικὲς λύσεις του. Ἡ ἀνθρώπινη γνώση, ὅταν ἁγιασθῆ, γίνη θεία, τότε βοηθάει. Διαφορετικὰ εἶναι ἀνθρώπινη ἀντιμετώπιση, μυαλό, κοσμικὴ λογική! Τὸ σκέτο μυαλὸ εἶναι μπαστούνι σιδερένιο, δίχως μαγνήτη, ποὺ χτυπάει τὰ μέταλλα, γιὰ νὰ κολλήσουν, καὶ αὐτὰ τσαλακώνονται καὶ δὲν κολλοῦν».

Ορθόδοξος Τύπος, 27/07/2012

πηγή