Τυπικόν της 12ης Aὐγούστου 2012 Κυριακή Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.

,2 Κυριακή: Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ.  Τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φωτίου καί Ἀνικήτου.  Τῶν Ὁσίων Πατέρων ἡμῶν Σεργίου, Στεφάνου,  Κάστορος καί Παλάμωνος. Τῶν Ἁγίων Δώδεκα Μαρτύρων  στρατιωτῶν, τῶν ἐκ Κρήτης.

Ἦχος α΄ – Ἑωθινόν Ι΄. Τῷ Σαββάτῳ ἑσπέρας: Θ΄ ΩΡΑ Ἀπολυτίκιoν:  «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Κοντάκιον:  «Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης...». Ἀπόλυσις:  Μικρά· «Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ...». ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ Προοιμιακός – Ψαλτήριον. Εἰς τό· «Κύριε, ἐκέκραξα...». Ἑσπέρια:  1.– Τά 3 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Τάς ἑσπερινάς ἡμῶν εὐχάς...  – Κυκλώσατε, λαοί, Σιών...  – Δεῦτε, λαοί, ὑμνήσωμεν...».  2.– Τά 3 Στιχηρά Ἀνατολικά·  «Εὐφράνθητε, οὐρανοί...  – Τόν σαρκί ἑκουσίως...  – Τῷ ζωοδόχῳ σου τάφῳ...» καί  3.– Τά 4 Στιχηρά Ἰδιόμελα τῆς Ἑορτῆς·  «Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε, ὄρος οὐρανόν ἐμιμεῖτο...  – Πρό τοῦ Σταυροῦ σου, Κύριε, παραλαβών...  – Εἰς ὄρος ὑψηλόν...  – Ὄρος τό ποτε ζοφῶδες..». Δόξα:  Τό Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς·«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου»,  ζήτει τοῦτο εἰς τό Δόξα, τῆς Λιτῆς. Καί νῦν:  Τό α΄ Θεοτοκίον τοῦ ἤχου· «Τήν παγκόσμιον δόξαν...». Εἴσοδος:  «Φῶς ἱλαρόν...». Τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀπόστιχα:  Τό Ἀναστάσιμον Στιχηρόν·  «Τῷ πάθει σου, Χριστέ...»  καί τά κατ’ Ἀλφάβητον τοῦ ἤχου·  «Ἀγαλλιάσθω ἡ κτίσις...  – Βασιλεύς ὑπάρχων...  – Γυναῖκες μυροφόροι...». Τρισάγιον. Δόξα, Καί νῦν:  Τό ἕτερον Ἰδιόμελον τῆς Ἑορτῆς· «Νόμου καί προφητῶν σε, Χριστέ...», ζήτει καί τοῦτο εἰς τό Καί νῦν, τῆς Λιτῆς. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...» καί  2.– Δόξα, Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Ἀπόλυσις: « Ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ μεταμορφωθείς ἐν δόξῃ ἐνώπιον  τῶν ἁγίων αὐτοῦ μαθητῶν καί Ἀποστόλων καί ἀναστάς  ἐκ νεκρῶν, Χριστός ὁ ἀληθινός...». Τῇ Κυριακῇ πρωΐ: ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΚΟΝ Μετά τόν Ν΄ Ψαλμόν, ὁ Τριαδικός Κανών·  «Μίαν τρισυπόστατον ἀρχήν...», τά  Τριαδικά·  «Ἄξιόν ἐστιν...». Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον  τῆς Ἑορτῆς·«Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». ΟΡΘΡΟΣ Ἑξάψαλμος. Εἰς τό· «Θεός Κύριος...». Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Δόξα, τό αὐτό καί  3.– Καί νῦν, τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Καθίσματα:  Τά Ἀναστάσιμα τῆς α΄ καί β΄ Στιχολογίας καί εἰς τό Καί νῦν,  ἀντί τῶν Θεοτοκίων αὐτῶν, ἀνά ἕν τῆς  Ἑορτῆς·  «Τήν τῶν βροτῶν ἐναλλαγήν...»καί·  «Ἐπί τό ὄρος τό Θαβώρ...». Τά Εὐλογητάρια – ἡ Ὑπακοή –  οἱ Ἀναβαθμοί καί τό Προκείμενον τοῦ ἤχου. Κανόνες:  1.– Ὁ Ἀναστάσιμος· «Σοῦ ἡ τροπαιοῦχος δεξιά...»,  μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ καί  2.– Ὁ α΄ τῆς Ἑορτῆς·  «Ῥήματα ζωῆς...» μετά τῶν Εἱρμῶν αὐτοῦ μετά στίχου·  «Δόξα σοι, ὁ Θεός ἡμῶν, δόξα σοι», ἀμφότεροι εἰς 4. Ἀπό γ΄ ᾨδῆς· Τό Κοντάκιον τῆς Ἑορτῆς (χῦμα) καί τό· Μεσῴδιον Κάθισμα: Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπί τό ὄρος τό Θαβώρ...», ἅπαξ. Ἀφ’ ς΄ ᾨδῆς· Κοντάκιον – Οἶκος: Τά Ἀναστάσιμα. Συναξάριον: Τῆς ἡμέρας. Καταβασίαι: «Σταυρόν χαράξας...». Εὐαγγέλιον Ὄρθρου:  Τό Ι΄ Ἑωθινόν· «Ἐφανέρωσεν ἑαυτόν Ἰησοῦς... ἐπί  τῆς θαλάσσης τῆς Τιβεριάδος...», κτλ. Ἡ Τιμιωτέρα.  «Μυστικός εἶ, Θεοτόκε...». Εἱρμός θ΄ ᾨδῆς: «Ἅγιος Κύριος...». Ἐξαποστειλάρια  1.– Τό Ι΄ Ἀναστάσιμον· «Τιβεριάδος θάλασσα...» καί  2.– Τῆς Ἑορτῆς· «Φῶς ἀναλλοίωτον, Λόγε...». Αἶνοι:  1.– Τά 4 Στιχηρά Ἀναστάσιμα·  «Ὑμνοῦμέν σου, Χριστέ...  – Ὁ Σταυρόν ὑπομείνας...  – Ὁ τόν ᾅδην σκυλεύσας...  – Τήν θεοπρεπῆ σου συγκατάβασιν...» καί 2.– Τά 3 Στιχηρά Προσόμοια τῆς Ἑορτῆς·  «Πρό τοῦ τιμίου Σταυροῦ σου...  – Ὁ πρό αἰώνων ὑπάρχων Θεός...  – Παρθενικῆς ἐκ νεφέλης σε τεχθέντα...»  εἰς 4, τό πρῶτον δίς, μετά στίχων εἰς τά δύο τελευταῖα:  α΄.– «Σοί εἰσιν οἱ οὐρανοί καί σή ἐστιν ἡ γῆ, τήν οἰκουμένην  καί τό πλήρωμα αὐτῆς σύ ἐθεμελίωσας».  β΄.–«Θαβώρ καί Ἑρμών ἐν τῷ ὀνόματί σου ἀγαλλιάσονται». Δόξα:  Τό Ι΄ Ἑωθινόν· «Μετά τήν εἰς ᾅδου κάθοδον...». Καί νῦν:  «Ὑπερευλογημένη...». Δοξολογία:  Μεγάλη. «Σήμερον σωτηρία...». ΕΙΣ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ Ἀντίφωνα:  Τῆς Ἑορτῆς, μετ’ ἐφυμνίων, εἰς μέν τό  β΄· «Σῶσον ἡμᾶς... ὁ ἐν τῷ ὄρει τῷ Θαβώρ...», εἰς δέ τό  γ΄· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...». Εἴσοδος. Εἰσοδικόν:  «Δεῦτε προσκυνήσωμεν... ὁ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν...». Μετά τήν Εἴσοδον. Ἀπολυτίκια:  1.– Τό Ἀναστάσιμον· «Τοῦ λίθου σφραγισθέντος...».  2.– Τῆς Ἑορτῆς·«Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...» καί 3. – Τοῦ Ναοῦ. Κοντάκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Ἐπί τοῦ ὄρους μετεμορφώθης...». Τρισάγιον. Ἀπόστολος:  Κυριακῆς ι΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν· «Ὁ Θεός ἡμᾶς τούς Ἀποστόλους...»(Α΄ Κορ. δ΄ 9-16). Εὐαγγέλιον: Κυριακῆς ι΄ ἑβδομάδος  .Ματθαίου· «Ἄνθρωπός τις προσ­ῆλθε...»(Ματθ. ιζ΄ 14-23). Εἰς τό Ἐξαιρέτως:  «Ἄξιόν ἐστιν...». Κοινωνικόν:  «Αἰνεῖτε...». «Εἴδομεν τό φῶς...», κτλ. Ἀπόλυσις.  Ἡ τοῦ Ἑσπερινοῦ. Τῷ ἑσπέρας τῆς αὐτῆς ἡμέρας ὁ  Ἑσπερινός τῆς Ἀποδόσεως τῆς Ἑορτῆς,  ἄνευ τῶν Ἀναγνωσμάτων καί  ὁ Μέγας  Παρακλητικός Κανών.                                                       Τρισάγιον. Ἀπολυτίκιον:  Τῆς Ἑορτῆς· «Μετεμορφώθης ἐν τῷ ὄρει...»,τρίς.

Κυριακή Ι Ματθαίου, Η υγιής μερίδα Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού

,

Αγίων Αναργύρων Υωτίου και Ανικήτου
Η υγιής μερίδα

Δύο εκ των εικοσιενός, συνολικά, Αγίων Μαρτύρων και Ιατρών
Αναργύρων, τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αγαπητοί μου, διαρκούσης
της Θεομητορικής περιόδου του Δεκαπενταυγούστου. Πρόκειται για
τους Αγίους Ανίκητο και Υώτιο, συγγενείς κατά σάρκα, θείο και
ανιψιό, αντίστοιχα.  Κατάγονταν από τη Νικομήδεια. Όταν ο
Διοκλητιανός θέλησε να κινήσει διωγμό κατά των Φριστιανών, μίλησε
μπροστά στην ΢ύγκλητο με τους πιο υβριστικούς λόγους εναντίον
τους. Εκεί ήταν παρών και ο Ανίκητος, που, όταν άκουσε τα λόγια του
βασιλιά, όχι μόνο δεν φοβήθηκε, αλλά σηκώθηκε με θάρρος, δήλωσε
ότι είναι Φριστιανός και είπε στο Διοκλητιανό: «Πλανάσαι, βασιλιά, αν
νομίζεις ότι με τα μέτρα κατά των Φριστιανών θα πετύχεις τους
ασεβείς σκοπούς σου. Μάθε ότι οι Φριστιανοί αποτελούν σήμερα την
υγιέστερη μερίδα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Και θα ήταν ανόητοι
και αναίσθητοι αν πίστευαν στα είδωλα. Γι’ αυτό, όποια μέτρα και αν
πάρεις εναντίον τους, στο τέλος ζημιωμένος θα είσαι εσύ, ενώ αυτοί θα
είναι ένδοξοι μάρτυρες».
Ο Διοκλητιανός, προσβεβλημένος από την παρατήρηση του
Ανικήτου, διέταξε και τον έριξαν τροφή σε ένα τρομερό λιοντάρι.
Αλλά το λιοντάρι σταμάτησε την άγρια ορμή του και ημέρεψε σαν
πρόβατο, μπροστά στον άνθρωπο του Θεού. Σότε έγινε μεγάλος σεισμός
και συνετρίβησαν πολλά ειδωλολατρικά αγάλματα. Κατόπιν, τον
έβαλαν σε τροχό, πάνω από αναμμένη φωτιά. Αλλά, ω του θαύματος, ο
τροχός σταμάτησε και η φωτιά έσβησε. Σότε έτρεξε και τον αγκάλιασε
ο ανεψιός του Υώτιος. Μόλις είδαν αυτό οι ειδωλολάτρες, έδεσαν και
τους δύο μέσα στο λεγόμενο λουτρό του Αντωνίου. Και, αφού
υπερθέρμαναν το νερό, παρέδωσαν και οι δύο ένδοξα το πνεύμα τους.
Εντύπωση προκαλεί, πέραν της μαρτυρικής παρρησίας του
Ανικήτου και του Υωτίου, ο λόγος που ο πρώτος απηύθυνε προς τον
ειδωλολάτρη αυτοκράτορα, σύμφωνα με την οποία οι Φριστιανοί είναι
η πλέον υγιής μερίδα της αυτοκρατορίας. Ο λόγος αυτός δεν είχε
τίποτα το εγωπαθές και υπερήφανο. Αντιθέτως, ήταν λόγος της
αυτοσυνειδησίας ανθρώπων που βίωναν την αυθεντικότητα της
Φριστιανικής αλήθειας, ζούσαν μέσα στην αλήθεια της πρώτης
μαρτυρικής Εκκλησίας, με τρόπο καθαρό και γνήσιο.
Η βίωση της Φριστιανικής πίστεως, διαχρονικά καθιστά τους
Φριστιανούς την πλέον υγιή μερίδα της κοινωνίας. Και δε θα
μπορούσε να συμβαίνει διαφορετικά, αφού οι Φριστιανοί μετέχουν της

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Παροναξίας

Το θαύμα της θεραπείας του σεληνιαζομένου νέου που ακούσαμε αγαπητοί μου αδελφοί στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, συνέβη μετά την κάθοδο του Χριστού από το όρος Θαβώρ, όπου μεταμορφώθηκε δείχνοντας την δόξα της Θεότητάς Του στους τρεις Μαθητές που παρευρέθηκαν στο θαυμαστό αυτό γεγονός, γεγονός που εορτάσαμε και εμείς την περασμένη Δευτέρα έξι Αυγούστου.

Πλησίασε, μας λέει η σημερινή περικοπή, ένας άνθρωπος τον Ιησού, και γονατιστός Τον παρακαλούσε να λυπηθεί και να σώσει το παιδί του, το οποίο σεληνιάζονταν και ταλαιπωρούνταν πολύ, γιατί πολλές φορές έριχνε τον εαυτό του στη φωτιά ή στο νερό. Απελπισμένος, είχε απευθυνθεί προηγουμένως στους μαθητές του Χριστού, αλλά εκείνοι δεν μπόρεσαν να θεραπεύσουν το παιδί, οπότε κατέφυγε στον ίδιο τον Κύριο. Τότε ο Ιησούς είπε: “ Ω γενεά άπιστη και διεφθαρμένη, μέχρι πότε θα είμαι μαζί σας; έως πότε θα σας ανέχομαι; φέρτε μου το παιδί εδώ”. Και με ένα Του λόγο έδιωξε το δαιμόνιο και από εκείνη τη στιγμή το παιδί θεραπεύτηκε.

Όταν οι μαθητές ιδιαιτέρως Τον ρώτησαν για ποιο λόγο δεν μπόρεσαν οι ίδιοι να διώξουν το δαιμόνιο, ο Χριστός τους απάντησε: Εξαιτίας της απιστίας σας. Αλήθεια σας λέω, ότι εάν έχετε πίστη σαν το σπόρο του σιναπιού, θα πείτε σε αυτό το βουνό «μετατοπίσου από εκεί» και αυτό θα μετατοπιστεί, και τίποτα δεν θα σας είναι αδύνατο. Αυτό δε το γένος του δαιμονίου που ήταν στο παιδί δεν βγαίνει παρά μόνο με «προσευχή και νηστεία».

           Ένα παρόμοιο ερώτημα σαν αυτό των μαθητών μπορεί να το κάνει ο κάθε ένας από εμάς. Γιατί δεν μας ακούει Θεός; γιατί δεν εισακούγονται οι προσευχές μας; γιατί δεν εκπληρώνονται τα αιτήματά μας; Η απάντηση είναι ότι ο Θεός σιωπά στην προσευχή μας γιατί προσευχόμαστε χωρίς βαθιά και ζωντανή πίστη. Τα όσα του ζητάμε μένουν ανεκπλήρωτα και αναπάντητα, διότι δεν τον πλησιάζομε με εμπιστοσύνη και δεν τον παρακαλούμε με θερμή αγάπη και καθαρή καρδιά. Η πίστη, η εμπιστοσύνη και η αγάπη προς τον Θεό ανοίγει τον δρόμο της αληθινής επικοινωνίας μαζί Του. Ο ίδιος ο Κύριος μας διδάσκει λεγοντας: « Αιτείτε και δοθήσεται υμίν, ζητείτε και ευρήσετε, κρούετε και ανοιγήσεται υμίν» (Ματθ.7,7.) μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται με θερμή πίστη, όπως επισημαίνει αλλού: «όσα αν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθε» (Ματθ.21,22.) Δεν έχει σημασία να νιώθουμε, η να λέμε ότι πιστεύουμε πολύ, αλλά αρκεί το λίγο, σαν τον κόκκο του σιναπιού, αρκεί η πίστη μας αυτή να είναι σταθερή, δυνατή, ακράδαντη. Αν πιστέψουμε ότι ο Θεός βρίσκεται δίπλα μας και έχει τη δύναμη να μας βοηθήσει σε κάθε είδους σωματικής, η πνευματικής δυσκολίας, τότε πράγματι στον αγώνα μας θα έχουμε τον ισχυρότερο σύμμαχο, τον νικητή του θανάτου, την πηγή της ζωής, τον Αναστημένο Κύριο. Ο Ιησούς όμως προσθέτει και κάτι άλλο που φωτίζει το ερώτημα των μαθητών και το δικό μας: «τούτο δε το γένος ουκ εκπορεύεται ει μη εν προσευχή και νηστεία». Η χριστιανική μας υπόσταση δεν ορίζεται μόνο από την πίστη, μια πίστη που πολλές φορές μπορεί να είναι θεωρητική και άκαρπη. Η πίστη μόνη στον Θεό δεν αρκεί, αλλά χρειάζεται αγώνας πνευματικός, χρειάζεται άσκηση στη ζωή μας. Αξεχώριστο και συστατικό στοιχείο πίστης είναι η πράξη, όχι μόνο η ορθοδοξία αλλά και η ορθοπραξία.

Δύο από τις βασικές εκδηλώσεις μιας γνήσιας χριστιανικής ζωής είναι η προσευχή και η νηστεία. Για να μας ακούσει ο Θεός οφείλουμε να προσευχόμαστε. Να προσευχόμαστε με εμπιστοσύνη, όπως είπαμε, και θερμή διάθεση, με επιμονή και αφοσίωση. Στο ναό μαζί με όλους τους άλλους αδερφούς μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας, στο δρόμο, στη πόλη, στην εξοχή, την ημέρα, την νύχτα. Τότε ακουγόμαστε και αυτό αποδεικνύεται από την προσευχή των Αγίων με την δύναμη της οποίας γίνονται θαύματα. Ο Κύριος δίπλα στην προσευχή τοποθετεί και τη νηστεία. Την προσπάθεια για την προσευχή πρέπει να τη συνοδεύει και η άσκηση του σώματος. Η προσευχή και η νηστεία δεν αποτελούν ούτε έθιμο, ούτε υποχρέωση, αλλά οφείλουν να είναι εκούσιες κινήσεις της καρδιάς μας προς τον Θεό

Η προσευχή και η νηστεία αποτελούν μίμηση του Χριστού, ο οποίος μετά την Βάπτισή Του επί σαράντα ημέρες αποσύρθηκε στην έρημο, νηστεύοντας και προσευχόμενος στον Θεό – Πατέρα. Αν ο ίδιος ο θεάνθρωπος Κύριος νήστεψε, κατανοούμε πόσο απαραίτητη είναι η νηστεία για εμάς. Η νηστεία δεν βοηθά μόνο τον άνθρωπο στον αγώνα του για την χαλιναγώγηση των παθών, αλλά κάνει την προσευχή του ακόμα πιο δυνατή και τον καθιστά έτοιμο στο να ελκύσει αφ' ενός μεν την χάρη του Θεού, και αφ' ετέρου στο να αποκρούσει επιτυχώς κάθε πειρασμική προσβολή. Η νηστεία δεν αποτελεί αποστροφή προς τις τροφές, ούτε διαδικασία «εξαγνισμού», καμία τροφή δεν θεωρείται ακάθαρτη. Η νηστεία αποτελεί άσκηση, δηλαδή μέσα από την εκούσια αποχή από συγκεκριμένες τροφές εξασκούμε- εκπαιδεύουμε το νου και την ψυχή μας στο να αντιστέκεται στους διάφορους λογισμούς και στις επιθυμίες. Δεν είναι σκοπός αλλά εργαλείο μέσο για να ανεβούμε πνευματικά. Με την νηστεία , σε συνδυασμό πάντα με την προσευχή, σταδιακά καθαρίζεται η ψυχή από τους πονηρούς λογισμούς και τελικά προσεγγίζει ακόμα πιο πολύ τον Θεό.

Η ακράδαντη πίστη στον Θεό, η προσευχή και η άσκηση μέσα από τη νηστεία, αποτελούν και σήμερα, που όλα γύρω μας κλονίζονται και τείνουν να καταρρεύσουν, την σιγουριά της πνευματικής μας ανόρθωσης, την σιγουριά ότι ο Θεός ακούει αυτά για τον οποίο τον παρακαλούμε.

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, (Ματθ. ιζ΄ 14-23) «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ» (Ἡ γέννηση καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν) Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης

(Ματθ. ιζ΄ 14-23)

  «ΚΥΡΙΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΟΥ ΤΟΝ ΥΙΟΝ»

(Ἡ γέννηση καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν)

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅσοι ἔχουν παιδιά μποροῦν νά καταλάβουν τόν πόνο ἐκείνου τοῦ πατέρα, πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τόν παρακάλεσε γιά τό ἄρρωστο παιδί του. Μιά ἀρρώστια τοῦ παιδιοῦ εἶναι πάντα μεγάλη δοκιμασία γιά τούς γονεῖς, καί μάλιστα ὅταν ἡ ἀρρώστια εἶναι ἀνίατη. Ὁ πατέρας, γιά τόν ὁποῖο λέει τό σημερινό Εὐαγγέλιο, δέν παρέλειψε νά περιγράψῃ τήν τραγική εἰκόνα τοῦ παιδιοῦ του, πού συχνά ἔβλεπαν τά μάτια του· «σεληνιάζεται καί κακῶς πάσχει· πολλάκις πίπτει εἰς τό πῦρ καί πολλάκις εἰς τό ὕδωρ»· σεληνιάζεται καί βασανίζεται πολύ· πολλές φορές πέφτει στή φωτιά καί πολλές φορές στό νερό. Μιά τέτοια εἰκόνα εἶναι σπαραγμός καί μαχαίρι στίς καρδιές τῶν γονέων.  Καταλαβαίνουμε λοιπόν μέ τί καημό καί μέ ποιά ἐλπίδα ὁ πατέρας ἔφερε τό ἄρρωστο παιδί του στόν Ἰησοῦ Χριστό, καί μέ τί πόνο μέσα του καί μέ τί τόνο στή φωνή του εἶπε τό «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Κύριε, λυπήσου το παιδί μου. Τό παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ πατέρα μᾶς δίνει ἀφορμή νά μιλήσουμε σήμερα γιά τούς γονεῖς καί γιά τά παιδιά τους.

Ἡ μεγάλη τιμή, πού ἔδωκε ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, εἶναι ὅτι τόν κάλεσε συνεργό του στό μεγάλο καί δημιουργικό ἔργο τῆς διαδοχῆς τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἀπάνω στή γῆ. Κανένα ἀπό τά ἔργα τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι τόσο ἱερό καί σπουδαῖο, ὅσο ἡ γέννηση παιδιῶν. Ἡ «ἔννομος συζυγία καί ἡ ἐξ αὐτῆς παιδοποιΐα», καθώς τό ἀκοῦμε στήν ἀκολουθία τοῦ Γάμου, ὄχι μόνο εἶναι θεῖο θέλημα, ἀλλά καί μέγιστη τιμή καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία εὔχεται στούς νυμφίους, στήν ὥρα τῆς ἱερῆς ἀκολουθίας τοῦ Γάμου «καρπόν κοιλίας», «τήν ἐπί τέκνοις χάριν» καί «εὐτεκνίας ἀπόλαυσιν». Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νά πλάσῃ τή γυναῖκα, ὁ Θεός εἶπε: «Οὐ καλόν εἶναι τόν ἄνθρωπον μόνον ἐπί τῆς γῆς· ποιήσωμεν αὐτῷ βοηθόν κατ’ αὐτόν»· δέν εἶναι καλό πρᾶγμα νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος μόνος ἀπάνω στή γῆ· ἄς κάμωμεν σ’ αὐτόν βοηθό, ὅμοιο μέ αὐτόν. Ἔτσι μέ τό γάμο ἁρμόζεται ἡ γυναῖκα μέ τόν ἄνδρα, «εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων»· γιά νά βοηθᾶνε ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί νά συνεχίζεται τό ἀνθρώπινο γένος.

Λένε γιά τό Λεωνίδη τόν πατέρα τοῦ Ὠριγένη πώς, ὅταν ὁ Ὠριγένης ἦταν νήπιο στήν κούνια, πήγαινε κρυφά, ὅταν κοιμότανε, καί τόν φιλοῦσε στό στῆθος· αἰσθανότανε ὁ πατέρας κι ἔβλεπε σ’ ἐκεῖνο τό νήπιο τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ μέσα στό σπίτι του. Πραγματικά τά παιδιά εἶναι ἡ εὐλογία καί ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ στήν οἰκογένεια. Οἱ φροντίδες καί οἱ κόποι γι’ αὐτά εἶναι ἡ χαρά τῶν γονέων τους. Ἡ μητέρα, ὅταν ἔρθῃ ἡ ὥρα νά γεννήσῃ, ἔχει λύπη· κυριεύεται ἀπό φόβο καί ἀγωνία, δοκιμάζει πόνους μεγάλους, ὥστε κάθε μεγάλος σωματικός πόνος νά παραβάλλεται μέ «ὠδῖνας τικτούσης», μέ πόνους πού ὑποφέρει ἡ γυναῖκα ὅταν γεννᾶ. Ἀλλά μόλις γεννήσῃ τό παιδί, «οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διά τήν χαράν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τόν κόσμον»· ἡ χαρά πού αἰσθάνεται ἡ μητέρα μόλις γεννήσῃ τό παιδί, τήν κάνει νά ξεχάσῃ κάθε θλίψη καί κάθε πόνο. Γεννήθηκε ἄνθρωπος στόν κόσμο! Τί άλλο παραπάνω ἀπ’ αὐτό; Ἕνας νέος ἄνθρωπος ἦρθε στό σπίτι, ἕνα καινούριο μέλος προστέθηκε στήν οἰκογένεια· μιά ἔμψυχη ὕπαρξη, ἕνα πρόσωπο, μέ τή θέση του στόν κόσμο καί τά δικαιώματά του, μέ τήν εὐθύνη του καί τόν προορισμό του.

Ἀλλά τά παιδιά δέν εἶναι μόνο ἡ χαρά τῶν γονέων τους, εἶναι κι ἡ ἐλπίδα κι ἡ προσδοκία τους. Γιά τά παιδιά τους οἱ γονεῖς κάνουν ὄνειρα καί στά παιδιά τους ἀκουμπᾶνε τόν ἑαυτό τους. Ὅταν ἐκεῖνοι θά γεράσουν, αὐτά θά τούς κρατήσουν, αὐτά θά τούς στηρίξουν, αὐτά θά τούς περιθάλψουν, αὐτά θά τούς τιμήσουν, αὐτά θά τούς κλείσουν τά μάτια. Λένε γιά τούς πελαργούς πώς ἀνοίγουν τήν πλευρά τους καί ποτίζουν μέ τό αἷμα τους τά μικρά πουλιά τους. Ὕστερα τά παιδιά τους αὐτά, ὡδηγημένα ἀπό αἴσθημα, πού ὁ Θεός ἔβαλε φυσικά μέσα τους, ὅταν γεράσουν οἱ γονεῖς τους καί πέσουν τά φτερά τους, μαζεύονται γύρω τους καί τούς σκεπάζουν καί τούς ζεσταίνουν μέ τά δικά τους φτερά, τούς φέρνουν τροφή καί στά μεγάλα τους ταξίδια τούς σηκώνουν στή ράχη τους. Ἀπό αὐτό ὑπάρχει στήν ἑλληνική γλῶσσα ἡ λέξη «ἀντιπελάργησις», πού θά πῇ· ἡ ἀνταπόδοση τῆς εὐεργεσίας ἀπό τά παιδιά στούς γονεῖς, καί γενικά ἡ ἀνταπόδοση κάθε εὐεργεσίας σέ κάθε ἄνθρωπο.

Μά τά παιδιά γιά τούς γονεῖς δέν εἶναι μόνο χαρά καί προσδοκία, εἶναι καί εὐθύνη καί χρέος, πού ἔχουν οἱ γονεῖς γι’ αὐτά. Γιατί δέν εἶναι ἀρκετό οἱ γονεῖς νά φέρουν παιδιά στόν κόσμο, καί δέν φτάνει μόνο νά τά θρέψουν καί τά μεγαλώσουν, μά πρέπει καί τά ἀναθρέψουν· οἱ χριστιανοί γονεῖς, σύμφωνα μέ τήν παραγγελία τοῦ Ἀποστόλου, νά ἀναθρέψουν τά παιδιά τους «ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου». Οἱ γονεῖς εἶναι οἱ φυσικοί προστάτες πρῶτα τῆς σωματικῆς ὑγείας τῶν παιδιῶν τους. Περισσότερο ἀπό τά ἄλλα ζῶα ὁ ἄνθρωπος γεννιέται γυμνός καί ἄοπλος, καί χρειάζονται πολλά χρόνια γιά νά ἀνδρωθῇ καί νά μπορῇ νά προστατέψῃ καί να συντηρήσῃ τόν ἑαυτό του. Τό σῶμα εἶναι ἡ βάση τῆς φυσικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου σέ τοῦτο τόν κόσμο καί οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους, καί πρίν νά τά γεννήσουν κι ὅταν θά τά φέρουν στόν κόσμο. Ἡ τροφή καί ἡ ἐνδυμασία καί ἡ ἄλλη φροντίδα γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν εἶναι ἱερό χρέος τῶν γονέων, πού δέν μποροῦν νά ἔχουν λιγώτερη στοργή ἀπό κείνη πού ἔχουν τά ζῶα πρός τά νεογνά τους. Εἶναι πραγματικά συγκινητικός καί πολύ διδακτικός ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο τά τετράποδα καί τά πουλιά φροντίζουν γιά τήν τροφή καί τήν προστασία τῶν παιδιῶν τους.

Ἕνα ἀπό τά ἁγιώτερα αἰσθήματα στόν κόσμο εἶναι ἡ μητρότητα. Οὔτε μποροῦμε νά περιγράψουμε τί αἰσθάνεται ἡ μητέρα, ὅταν ἐννιά μῆνες κυοφορῇ μέσα της κι ὅταν ὕστερα κρατάῃ στούς κόλπους της καί θηλάζῃ τό παιδί της, ὅταν θυσιάζεται καί δίνῃ τή ζωή της γιά τή ζωή τοῦ παιδιοῦ της. Αὐτό μόνο μία μητέρα τό ξέρει καί μπορεῖ νά τό περιγράψῃ. Ἀλλά περισσότερο ἀπό τή φυσική ζωή εἶναι ἡ ψυχή τοῦ παιδιοῦ καί περισσότερο ἀπό τήν ἔγνοια γιά τήν τροφή ἤ, γιά νά τό ποῦμε μετριώτερα, ἴση μέ αὐτή εἶναι ἡ φροντίδα γιά τήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ. Ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν εἶναι μέγα καί δύσκολο ἔργο· ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέει πώς εἶναι «τέχνη τεχνῶν καί ἐπιστήμη ἐπιστημῶν». Καί, καθώς τό εἴπαμε, αὐτό εἶναι χρέος μά καί δικαίωμα τῶν γονέων· κανένας δέν μπορεῖ νά ὑποκατασταθῇ στό δικαίωμά τους αὐτό. Μέσα στό σπίτι πού γεννήθηκε, μέσα στήν οἰκογένεια ἀνατρέφεται ὁ ἄνθρωπος καί, καθώς λένε οἱ παιδαγωγοί, ὁ καθένας γίνεται ὅ,τι θά γίνη κοντά στούς γονεῖς του μέσα στά πέντε πρῶτα χρόνια. Χωρίς αὐτή τήν ἀνατροφή, εἶναι μάταιος ὁ κόπος τῶν γονέων μόνο γιά τή σωματική ὑγεία τῶν παιδιῶν τους καί νά ἐξασφαλίσουν σ’ αὐτά γιά τή ζωή τούς μόνο ὑλικά ἀγαθά.

Οἱ γονεῖς ἔχουν χρέος νά φροντίσουν γιά τήν παιδεία καί γιά τήν ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση τῶν παιδιῶν τους, ἀλλά πρίν ἀπό αὐτά καί μαζί μέ αὐτά νά τά ἀναθρέψουν μέσα στό σπίτι μέ τό λόγο καί μέ τό παράδειγμά τους. Μάλιστα ἡ μητέρα ἔχει τό μέγα προνόμιο,  μαζί μέ τό γάλα καί τό αἷμα της, νά ποτίσῃ τό παιδί της μέ τήν εὐσέβεια καί τό φόβο τοῦ Θεοῦ. Γιατί ἐκεῖνο, πού ὅταν λείπῃ οἱ ἄνθρωποι χάνουν τόν ἑαυτό τους καί τόν προορισμό τους, εἶναι ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ἔχομε πλεῖστα παραδείγματα, ὅπου μεγάλοι ἄνδρες καί ἅγιοι της Ἐκκλησίας ὅ,τι ἔγιναν τό χρεωστοῦσαν στίς μητέρες τους καί στήν ἀνατροφή πού πῆραν μέσα στήν οἰκογένειά τους. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, πού ἀκριβῶς ὅ,τι ἦταν τό χρεωστοῦσε στή μητέρα του λέει τά ἑξῆς· «… ὁ λόγος, γιά τόν ὁποῖο ἡ κακία τοῦ κόσμου εἶναι δυσκολοξερίζωτη, εἶναι γιατί κανένας δέν φροντίζει γιά τά παιδιά του… Δέν παύω νά σᾶς προτρέπω καί νά σᾶς παρακαλῶ καί νά σᾶς ἐξορκίζω· πρίν ἀπ’ ὅλα δῶστε καλή ἀνατροφή στά παιδιά σας».

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Τό θέμα τοῦ κηρύγματός μας σήμερα εἶναι ἀπό τά πιό σπουδαία καί κρίσιμα θέματα κάθε καιροῦ. Ἄς τελειώσουμε ὅμως γιά σήμερα κι ἄς ξαναφέρωμε στή σκέψη μας τόν πατέρα τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, πού πῆρε τό ἄρρωστο παιδί καί τό πῆγε στόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος», πού γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων γεννήθηκε «παιδίον νέον» καί κρατήθηκε στίς ἀγκάλες κι ἀνατράφηκε στά χέρια τῆς γυναίκας καί μητέρας, πού ἡ Ἐκκλησία τήν ὀνόμασε Παναγία καί Θεοτόκο. Κάθε μητέρα καί κάθε πατέρας, μέσα στούς τόσους κινδύνους πού διατρέχουν τά παιδιά σήμερα, ὀφείλει νά πάρῃ τό παιδί του καί νά ζητήσῃ τήν προστασία καί τήν προτροπή του κοντά στόν Ἰησοῦ Χριστό, μέ τά ἴδια ἐκεῖνα λόγια· «Κύριε, ἐλέησόν μου τόν υἱόν». Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Κυριακή Ι' Ματθαίου- Τα κατά την λογικήν του Θεού συμβαίνοντα (Αποστολικό Ανάγνωσμα) Αρχιμανδρίτης Καλλίνικος Νικολάου

Α΄ Κορινθίους δ΄ 9-16

ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΛΟΓΙΚΗΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΝΤΑ

    Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κατά τόν θεῖο ἀπόστολο Παῦλον δέν ἔχουν τήν ἴδια λογική μέ τούς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας. Διαφέρει ἡ λογική τους. Διαφέρει ἡ συμπεριφορά τους. Διαφέρει ὁ τρόπος ἐνεργείας τους. Καί ὄχι μόνο διαφέρει ἀλλά εἶναι καί ἀντίθετος. Ἀναιρεῖ τήν λογική τῶν ἁμαρτωλῶν ἡ ἀνθρώπινη λογική τοῦ Θεοῦ.

Μερικά τέτοια παραδείγματα μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα.

Κατά τήν λογική τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας ὁ ἄνθρωπος πρέπει νά ἔχει δύναμη. Θαυμάζονται οἱ ἄνθρωποι πού διαθέτουν ἐξουσία, πού εἶναι οἱ ἀξιωματοῦχοι τῆς κοινωνίας, μιᾶς διεφθαρμένης κοινωνίας. Θεωροῦνται ἐπιτυχημένοι ὅσοι ἔκαναν περιουσία, ὅσοι ἀπέκτησαν ὑλικά ἀγαθά, ὅσοι ἔκαναν ἐπιχειρήσεις. Δόξα καί πλοῦτος. Ἐξουσία καί δύναμη. Σοφία καί ἔπαρση. Αὐτά εἶναι τά ἀγαθά πού θαυμάζουν καί ὀρέγονται οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου τῆς ἁμαρτίας.

Κι ὅμως κατά τήν λογική τοῦ Θεοῦ ὅλα αὐτά εἶναι τιποτένια, μηδαμινά, ἀσήμαντα ἴσως καί ἐπιζήμια. Γιά τόν Θεό ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ ἀληθινή δύναμη. Γιά τόν Θεό σοφία θεωρεῖται ἡ γνώση τῶν μυστηρίων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν Θεό θεωρήσαι ἀσήμαντος, ἄγνωστος, ἀδύναμος, ἀνίσχυρος, δέν εἶναι ὑποτιμητικό.

Γιά τό Θεό περιφρόνηση θεωρεῖται ἡ ἁμαρτία, ὁ ἐγωϊσμός θεωρεῖται ἀδυναμία, ὁ πλοῦτος δυσκολία, ἡ κοσμική ἐξουσία τυραννία, τά ἀξιώματα μάταια.

Γιά τόν Θεό θεωρεῖται ἄτιμο ἡ κλοπή, ἡ πλεονεξία, ἡ ματαιοδοξία, ἡ χλιδή, ἡ ἐπίδειξη δυνάμεως καί πλούτου. Ἀποστρέφεται τούς τρυφώντες στίς ἠδονές καί ἀπολαύσεις. Τό ἀληθινό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου κατά τοῦ Θεοῦ βρίσκεται στήν δύναμη τοῦ ἀνθρώπου νά ἀγαπᾶ, νά ταπεινώνεται, νά θυσιάζεται, νά μακροθυμεῖ.

Ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας θεωρεῖ ντροπή τήν πείνα, τήν δίψα, τήν στέρηση. Δέν θέλει νά εἶναι κακοντυμένος. Δέν ἀνέχεται νά τόν περιφρονοῦν, νά τό ποδοπατοῦν. Θεωρεῖ ἀνωτέρους του ἐκείνους πού κερδίζουν χωρίς νά κοπιάζουν. Εἶναι οἱ ἔξυπνοι, οἱ καπάτσοι, οἱ καταφερτζῆδες πού ξέρουν νά ἐλίσσονται μέσα στό βοῦρκο τῆς ζωῆς αὐτῆς. Κι ὅμως ὅλα αὐτά εἶναι βδελυκτά κατά τόν Θεό. Γιά ὅλα αὐτά πρέπει νά ντρέπεται ὁ ἄνθρωπος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δέν ντρεπόταν ὅταν ἔγραφε στούς Κορινθίους «Ἕως αὐτή τήν στιγμή καί πεινᾶμε καί διψᾶμε. Εἴμαστε κακοντυμένοι, δεχόμαστε ραπίσματα, διάγομεν βίον πλανώδιον, κοπιάζουμε ἐργαζόμενοι μέ τά ἴδια μας τά χέρια».

Ἐπειδή οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας ἀπέχουν ἀπ’ αὐτήν τήν λογική βασανίζονται στήν ζωή τους, ταλαιπωροῦνται γιατί δέν εἶναι συμβιβαζόμενοι μέ τήν στέρηση, τήν ἐγκράτεια, τήν λιτότητα τοῦ βίου, τόν τόπο τῆς ἐργασίας.

Κι ὅμως αὐτά εἶναι ἐπαινετά ἀπό τόν Θεό καί ἀξιοζήλευτα. Ὅσοι μπόρεσαν καί τά ἐπέτυχαν δοξάσθηκαν ἀπό τόν Θεό καί τιμήθηκαν πλήρως καί ὑψώθηκαν στήν βασιλεία του.

Ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας θεωρεῖ λογικό καί φυσικό νά ἀνταποδώσει στήν ὕβρη, ὕβρη· στόν διωγμό, διωγμό· στήν συκοφαντία, πόλεμο· στήν περιφρόνηση, περιφρόνηση· στήν κακία, κακία. Ὅποιος δέν μπορέσει νά συμπεριφερθεῖ ἔτσι θεωρεῖται ἀδύναμος, βλάκας, ἀνίσχυρος, παιχνίδι στά χέρια τῶν ἔξυπνων. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τήν τακτική τῆς πιό πάνω λογικῆς γιά τούς ἀνθρώπους τῆς ἁμαρτίας δέν ἀξίζει νά ζεῖ ἀνάμεσά τους.

Κι ὅμως οὔτε ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι ἀκολούθησαν αὐτήν τήν τακτική, αὐτήν τήν λογική. Ἐμεῖς γράφει ὁ Ἀπόστολος καί τό ἀκούσαμε σήμερα ὅταν μᾶς βρίζουν εὐλογοῦμεν, ὅταν μᾶς διώκουν δείχνουμε ἀνοχή, ὅταν μᾶς συκοφαντοῦν, μιλᾶμε εὐγενικά.

Μιά τέτοια συμπεριφορά οἱ ἄνθρωποι τῆς ἁμαρτίας τήν θεωροῦν ἀσήμαντη. Κι ὅμως γιά τόν Θεό πιό μεγάλο κατόρθωμα πιό δύσκολο πρᾶγμα θεωρεῖται νά νικᾶς τήν κακία μέ τό ἀγαθό. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός ὑπερύψωσε πρῶτον ἀπ’ ὅλους τόν Ἰησοῦ Χριστό γιατί κατόρθωσε αὐτά τά δύσκολα καί θαυμαστά ἔργα καί ἔπειτα ὅλους ὅσους ἀκολούθησαν τήν λογική αὐτή καί τό παράδειγμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κανείς δέν θεωρήθηκε σπουδαῖος καί ἄξιος νά τιμηθεῖ ἀπό ἐκείνους πού στό μῖσος ἀπάντησαν μέ μῖσος, στήν συκοφαντία μέ συκοφαντία στήν ἀπάτη μέ ἀπάτη. Ἀντίθετα θεωρήθηκαν μεγάλοι ὅσοι ὑπέμειναν διωγμούς, ὅσοι ἀνέχθηκαν τήν προπέτεια καί τό θράσος, ὅσοι ἐσυγχώρησαν, ὅσοι ξέχασαν ὅ, τι κακό τούς ἔκαναν οἱ συνανθρωποί τους.

Ἀδελφοί μου

Σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς ἐδίδαξε μέ ποιό πνεῦμα ζοῦν οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό Πνεῦμα ἀναδεικνύει τούς κατά Θεόν μεγάλους δυνατούς σοφούς ἀνθρώπους πού ἀξίζουν τόν ἔπαινο του καί τά ἀγαθά του.

Ἄς ἀποκτήσουμε αὐτό τό πνεῦμα καί ἄς ζήσουμε μέ αὐτό. Εἶναι τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ

Άπιστη καί διεστραμμένη γενιά. Ναυπάκτου Ιερόθεος:«..όταν θεολογούν, έξω από την εκκλησιαστική, πατερική παράδοση, ..προσφέρουν την «θεολογία των παθών» τους».

Κυριακή Ι' Ματθαίου

Άπιστη καί διεστραμμένη γενιά

 Τό σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στήν θεραπεία τού σεληνιαζομένου νέου πού έγινε από τόν Χριστό. Στόν λόγο τού πατέρα τού νέου αυτού ότι δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν οι Μαθητές Του, ο Χριστός απάντησε: «ώ γενεά άπιστος καί διεστραμμένη!» (Ματθ. ιζ', 17). Μέ τόν λόγο αυτόν ο Χριστός συνδέει τήν απιστία μέ τήν διαστροφή καί κατ’ επέκταση τήν πίστη μέ τήν ορθότητα τού ήθους καί τής ζωής.

Πράγματι, συνδέεται πολύ στενά η πίστη μέ τήν όλη ζωή τού ανθρώπου. Όταν κανείς πιστεύη στόν Θεό, προσαρμόζεται σέ αυτήν τήν κατάσταση καί τό ήθος του καί η εν γένει κοινωνική του συμπεριφορά είναι σέ ορθή κατεύθυνση. Δέν είναι δυνατόν νά πιστεύη κανείς στόν Θεό, νά δέχεται τήν διδασκαλία Του, νά Τόν θεωρή δημιουργό του, πού τόν αγαπά, νά πιστεύη ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος γιά νά τόν σώση, νά διαβάζη τήν Αγία Γραφή καί νά μή διαποτίζεται η ζωή του από τόν ευαγγελικό λόγο. Δέν είναι δυνατόν νά αισθάνεται κανείς τήν αγάπη τού Θεού καί όμως αυτός νά μήν ανταποκρίνεται σέ αυτήν τήν αγάπη καί νά μήν αγαπά τόν Θεό καί τούς ανθρώπους. Πάντοτε, αυτό πού κυριαρχεί στόν διανοητικό καί καρδιακό χώρο τού ανθρώπου εκφράζεται καί εξωτερικά. Άν, όμως, ο άνθρωπος λέγη ότι πιστεύει στόν Θεό, αλλά αυτό δέν επηρεάζει τήν διαγωγή του καί τήν εξωτερική συμπεριφορά του, αυτό σημαίνει ότι η πίστη του είναι αναιμική, είναι ανίσχυρη.

Στήν Δογματική τής Εκκλησίας γίνεται λόγος γιά τήν σχέση μεταξύ τού δόγματος καί τής ηθικής ή καλύτερα μεταξύ τής διδασκαλίας τής Εκκλησίας, όπως εκφράσθηκε στίς Οικουμενικές Συνόδους από τούς Πατέρες, καί τού ήθους, τής ασκητικής. Τό δόγμα είναι η θεωρία καί η ασκητική είναι η πράξη. Ούτε η θεωρία χωρίς τήν πράξη μπορεί νά είναι αποτελεσματική ούτε καί η πράξη χωρίς τήν θεωρία μπορεί νά σώση τόν άνθρωπο. Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής διδάσκει ότι η πίστη χωρίς τά έργα είναι φαντασία καί τά έργα χωρίς τήν πίστη είναι ειδωλολατρεία. Αυτό λέγεται καί από τόν Αδελφόθεο Ιάκωβο, όταν διδάσκη ότι «η πίστις χωρίς τών έργων νεκρά εστιν» (Ιάκ. β', 20).

Εάν αυτό συμβαίνη μεταξύ πίστεως καί έργων, οπωσδήποτε συμβαίνει καί μεταξύ απιστίας καί διαστροφής. Όποιος δέν πιστεύει στόν Θεό καί δέν έχει μιά αναφορά στόν Θεό, καί επομένως στηρίζεται στόν εαυτό του καί στά πάθη του, είναι επόμενο νά έχη διεστραμμένο ήθος. Όταν τό διανοητικό μέρος τής ψυχής του δέν λειτουργή σωστά, τότε καί τό παθητικό μέρος τής ψυχής, ήτοι τό επιθυμητικό καί θυμικό, επηρεάζονται από τά πάθη καί γι’ αυτό γίνονται μεγάλα εγκλήματα. Η απιστία συνδέεται μέ τήν διαστροφή τού ήθους. Βέβαια, μπορεί νά υπάρχουν μερικοί ανθρωπιστές, πού είναι άθεοι, αλλά έχουν μερικές βασικές αρχές στήν ζωή τους, όμως καί σέ αυτήν τήν περίπτωση η συμπεριφορά τους δέν διακρίνεται από τήν λεπτότητα πού καθορίζει η διδασκαλία τού Χριστού. Άλλωστε, είναι γνωστόν ότι ένα ρεύμα τής δυτικής φιλοσοφίας τών τελευταίων αιώνων έχει φθάσει στό σημείο νά πή ότι «ο Θεός απέθανε» καί επομένως «όλα επιτρέπονται», ήτοι δέν υπάρχει διάκριση μεταξύ ηθικού καλού καί κακού.

Βέβαια, ο λόγος τού Χριστού πού είδαμε στό σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, «ώ γενεά άπιστος καί διεστραμμένη!», δέν αναφερόταν στήν απιστία-αθεΐα, αλλά στήν έλλειψη τής πίστεως εκ θεωρίας, η οποία πίστη είναι ανώτερη από τήν πίστη εξ ακοής. Επομένως, άλλο είναι η πίστη από αυτά πού ακούμε γιά τόν Θεό καί άλλο είναι η πίστη από τήν όραση τού Θεού. Έτσι, όταν φθάση κανείς στήν θεωρία τής δόξης τού Θεού, τότε θεούται, μεταμορφώνονται όλες οι δυνάμεις τής ψυχής καί τού σώματος, οπότε ο άνθρωπος δέν μπορεί νά επηρεασθή από τίς δαιμονικές ενέργειες. Αυτός ο άνθρωπος λέγεται θεούμενος.

Πάντως, ο λόγος αυτός τού Χριστού ισχύει καί γιά τούς ανθρώπους τής εποχής μας, γιά όλους μας. Κάνουμε λόγο γιά κρίση στήν εποχή μας καί τήν περιορίζουμε στά οικονομικά, στά πολιτιστικά, στά κοινωνικά καί στά οικογενειακά θέματα. Όμως, η κρίση είναι πνευματική καί θεολογική. Οι άνθρωποι τής εποχής μας έχουν απομακρυνθή από τόν Θεό καί τήν διδασκαλία τού Χριστού, δέν προσεύχονται, δέν εκκλησιάζονται, δέν διαβάζουν τήν Αγία Γραφή, τά Πατερικά βιβλία καί τούς βίους τών αγίων, οπότε έχουν αγριέψει. Δέν στηρίζονται στόν Θεό, αλλά στόν εαυτό τους καί τά πάθη τους. Ακόμη, καί όταν θεολογούν, έξω από τήν εκκλησιαστική, πατερική παράδοση, τό κάνουν μέσα από τά πάθη τους καί προσφέρουν τήν «θεολογία τών παθών» τους. Η κρίση προέρχεται από τήν διαστροφή τού ήθους καί αυτή έχει αιτία τήν απιστία ή τήν αθεΐα καί τήν υποκριτική πίστη. Η επιστροφή τού ανθρώπου στόν Χριστό καί τήν Εκκλησία Του προσφέρει πίστη καί μεταμορφώνει τό ήθος.

Ο Μητροπολιτης

† Ο Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου ΙΕΡΟΘΕΟΣ

Κυριακή Ι´ Ματθαίου: Παιδαγωγία Χριστού εκ της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου

,.

“πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ ”

Τη θεραπεία του παιδιού του ζητούσε εναγωνίως ο τραγικός πατέρας που το έβλεπε με πόνο ψυχής να ταλαιπωρείται από ακάθαρτο πνεύμα. Η περιγραφή που ο ίδιος δίνει, αποκαλύπτει το μέγεθος της τραγωδίας που βίωναν: “πολλάκις πίπτει εις το πύρ, και πολλάκις εις το ύδωρ”. Η σκηνή που ξεδιπλώνει μπροστά μας ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δίνει το στίγμα της δουλείας στην οποία περιέρχεται ο άνθρωπος από τις δυνάμεις του κακού, όταν παραλείπει να ακολουθεί το δρόμο που μας υποδεικνύει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Πραγματικά, ο νέος εκείνος από μικρό παιδί είχε παγιδευτεί στα πλοκάμια του διαβόλου και κάτω από τη σκοτεινή εξουσία του είχε καταντήσει τραγική ύπαρξη.

 

Η ευθύνη των γονέων

Η προτροπή του Κυρίου μας “φέρετέ μοι αυτόν ώδε” μας δίνει την πληροφορία ότι μόνο κοντά στην αγάπη Του είναι δυνατόν ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τη δυναστεία του κακού και να γίνει μια νέα ύπαρξη. Μόνο κοντά στον Χριστό μπορούμε να γνωρίσουμε το φως της μεταμόρφωσης που εκπέμπει τόσο ισχυρά η αυριανή μεγάλη εορτή. Οι σκέψεις αυτές δείχνουν την τεράστια ευθύνη που έχουν οι γονείς να οδηγούν τα παιδιά τους κοντά στο Χριστό, η παρουσία του Οποίου ανοίγει τους ορίζοντες της αιωνιότητας μπροστά τους.

Το παράδειγμα

Στη λυτρωτική αυτή πορεία της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα πλοκάμια του σατανά και της ένταξής του στην ανακαινιστική δύναμη της Εκκλησίας, πολύ σημαντικό ρόλο έχει το παράδειγμα των γονέων. Ίσως είναι το πιο βασικό στοιχείο για την εν Χριστώ ανατροφή των παιδιών.

Δυστυχώς όμως, ιδιαίτερα στις μέρες μας, βλέπουμε γονείς που δεν έχουν αυτή την αίσθηση της ευθύνης, παραμελούν το έργο τους και δυστυχώς παραδίδουν πολλές φορές τα παιδιά τους σε χέρια ή καταστάσεις που γκρεμίζουν τις αθώες τρυφερές τους ψυχές. Δεν είναι σε θέση σε αρκετές περιπτώσεις για να ελέγξουν τι είναι πραγματικά ωφέλιμο και τι ψυχοφθόρο για να παράσχουν προστασία στα παιδιά τους. Δεν αφιερώνουν αρκετό χρόνο για να επικοινωνήσουν μαζί τους κατά τρόπο που να τα οδηγούν στο Χριστό και την Εκκλησία Του και να τα προστατεύουν ταυτόχρονα από όλες εκείνες τις επικίνδυνες σειρήνες που ηχούν τόσο δυνατά.

Αυτά τα δεδομένα καθιστούν ιδιαίτερα επίκαιρο το παράγγελμα του Χριστού που ακούσαμε σήμερα στην ευαγγελική περικοπή “φέρετέ μοι αυτόν ώδε”. Απευθύνεται σε όλους τους γονείς αλλά και σε όσους εμπλέκονται στο θέμα της αγωγής των νέων μας. Κοντά στον Χριστό, οι αθώες παιδικές ψυχές μεγαλώνουν προφυλαγμένες από τους καταστροφικούς ανέμους, αλλά και τις επικίνδυνες καταιγίδες που ξεσπούν μέσα στης κοινωνίας τις μεγάλες φουρτούνες. Και αφού βέβαια σταθεροποιηθούν, όπως μας διδάσκει η πατερική σοφία, μπορούν τότε να αποκτήσουν γερές βάσεις και εφόδια για να σφυφηλατηθούν μέσα τους αντοχές τέτοιες για να είναι ικανά να αποκρούουν τις πολύμοφρες επιθέσεις του πονηρού και να εξέρχονται αλώβητα από αυτές.

Κοντά στον Χριστό

Οι γονείς όταν επιτελούν το καθήκον τους και ανταποκρίνονται στην μεγάλη ευθύνη της ανατροφής των τέκνων τους, τότε και οι ίδιοι καταξιώνονται στη μεγάλη αποστολή που τους εμπειστεύεται ο Θεός. Ο Χριστός είναι πάντοτε ο καλύτερος παιδαγωγός, ο τρυφερός φίλος και ο πιο ισχυρός προστάτης, στις αγκάλες Του οποίου μπορούμε να εναποθέτουμε με απόλυτη εμπιστοσύνη τα παιδιά μας. Ο Χριστός είναι Εκείνος που ποτέ δεν απογοητεύει και κοντά του πάντοτε ο άνθρωπος ανυψώνεται σε αιθέρες ουράνιους και αιώνιους.

Το Σώμα του Χριστού, παρατεινόμενο στους αιώνες, είναι η Εκκλησία. Στη μυστηριακή ζωή της, λοιπόν, πρέπει να καθοδηγούμε τα παιδιά μας. Η πρόσκληση του Χριστού “άφετε τα παιδία ελθείν προς με” απευθύνεται σε όλους εμάς που έχουμε τη μεγάλη ευθύνη για την ανατροφή των τέκνων μας “εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου”.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

,Μορφές σύγχρονης απιστίας. (Κυριακή Ι΄Ματθαίου)

Ο σημερινός πολιτισμένος άνθρωπος μαζί με άλλα έχασε και τον καθρέπτη του Θεού, την φύση. Δεν ζει πια τόσο πολύ σε επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Η φύσις σήμερα παρουσιάζει ενδιαφέρον από πλευράς τουριστικής και εκμεταλλεύσεως. Ολίγοι όμως είναι εκείνοι που βλέπουν σ’ αυτήν τα μεγαλεία του Θεού και που δοξάζουν τον Δημιουργό της. Ο άνθρωπος γύρω και επάνω του βλέπει τα έργα των χειρών του, τις μηχανές, τα οικοδομικά μεγαθήρια, τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους,  τους πυραύλους, τα διαστημόπλοια και τόσα άλλα μέσα ασύλληπτα μέχρι χθες και με την φαντασία ακόμη.  Όλα αυτά τον απομακρύνουν από την φύση, όπου είναι χαραγμένα τα ίχνη του Θεού, όπου γίνεται ανάγλυφη η παρουσία Του. Έτσι μεγαλώνει η πεποίθησης του ανθρώπου στον εαυτόν του και τις δυνατότητες του και απεναντίας σβήνει η ανάγκη της παρουσίας και της επεμβάσεως του Θεού. έτσι δημιουργείται η γενεά των αδιαφόρων, των ψυχρών,των απίστων ανθρώπων, που όμως δεν διακηρύττουν φανερά πως είναι άπιστοι. Τι κρίμα! Οι ανακαλύψεις που δεν είναι παρά αποκαλύψεις δυνάμεων, που ο Θεός δημιούργησε, οι ανακαλύψεις λέγω να γίνονται για μερικούς αφορμή υποσυνείδητης απιστίας! Αλλά γιατί είμεθα ανόητοι; Η πρόοδος αυτή δεν επιβεβαιώνει, ότι ο άνθρωπος επλάσθει «κατ΄εικόνα  Θεού»; και δεν παραδειγματιζόμαστε από τους μεγάλους σοφούς και θεμελιωτές των επιστημών, που όσο ανακαλύπτουν τα μυστήρια αυτά της δημιουργίας,τόσο περισσότερο γίνονται πιστοί και ευσεβείς και αναφωνούν το  «ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας»;Και επιτέλους παρ’ όλες αυτές τις προόδους, τι ουσιαστικός επέτυχε ο άνθρωπος; Κατέστησε μήπως τον εαυτόν του ευτυχέστερο; Εξασφάλισε την διατροφή του; Μην ξεχνούμε ότι το ένα τρίτον του πληθυσμού της γης λιμοκτονεί και το άλλο ένα τρίτο υποσιτίζεται. Σταθεροποίησε μήπως την ειρήνη επάνω στη γη; Έγινε κύριος της ζωής και του θανάτου; Μην επαιρώμεθα, μην παρεκτρεπώμεθα, μην απιστούμε λοιπόν,αδελφοί μου, μπροστά στη θεία Μεγαλοσύνη.  Αδελφοί μου, ένας άθεος .έλεγε: « ορκίζομαι εις τον Θεόν, ότι είμαι άθεος».  Το χαρακτηριστικό αυτό παράδειγμα δείχνει, ότι άθεος στην πραγματικότητα κανείς δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος εκ φύσεως θρησκεύει, πιστεύει στον Θεόν. Διάφορες όμως εξωτερικές επιδράσεις κλονίζουν  ή νοθεύουν την πίστη του ανθρώπου. Γι’ αυτό πρέπει ο Χριστιανός συχνά να ανανεώνει και να τροφοδοτεί την πίστη του.  Πρέπει όμως και να παρακαλεί τον Θεόν να  του αυξάνει την πίστη αυτή. Οι   Απόστολοι  οι  ίδιοι παρακαλούσαν  «Κύριε, πρόσθες ημίν πίστιν» (Λουκ.ιζ, 5)

Και εμείς ας απευθυνθούμε με θέρμη και ας παρακαλέσουμε: Κύριε, πιστεύουμε στην παντοδυναμία  και την Πρόνοιά Σου.  Πιστεύουμε στην αλήθεια του Ευαγγελίου  και της Εκκλησία Σου. Και αν προς στιγμήν οι ανακαλύψεις της επιστήμης μας ξιπάζουν και μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση, ΄τι γίναμε θεοί, αρκεί ΄ένας καταποντισμός ή μία ασθένεια για να αποκαλυφθεί η γύμνια και η αδυναμία μας.  Και αν αναζητούμε σε ύποπτους δρόμους την αλήθεια, το κάνουμε από άγνοια. Φώτισε μας και κράτησε μας κοντά στην Εκκλησία Σου, μέσα στην Ορθοδοξία μας.  Και αν οι αντιπρόσωποί Σου, εδώ στη γη είναι μερικές φορές ανάξιοι του αξιώματος στον οποίο τους αναβίβασες, δώσε να καταλάβουμε, ότι Συ παραμένεις πάντα αμόλυντος και η χάρις Σου δεν αλλοιώνεται, έστω και αν μεταβιβάζεται με ανάξια και ακάθαρτα σκεύη. Και αν, Κύριε, ο αιώνιος εχθρός μας, ο διάβολος, από μίσος μας παρασύρει πολλές φορές και μας χαλκεύει δεσμά αμαρτίας, βοήθησε μας να απαλλαγούμε από το φορτίο αυτό.

Κυριακή Ι΄ Ματθαίου κήρυγμα εκ της Ιεράς Μητροπόλεως Κωνσταντίας και Αμμοχώστου

τη σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει το περιστατικό της θεραπείας του δαιμονιζόμενου εκείνου νέου τον οποίο ο διάβολος τυραννούσε για χρόνια, ρίχνοντάς τον άλλοτε στη φωτιά και άλλοτε στο νερό για να τον εξολοθρεύσει.  Ο νέος μεταφέρεται εμπρός στον Ιησού από τον ίδιο τον πατέρα του,  ο οποίος «γονυπετών» παρακαλεί και λεει: «Κύριε, ελεησόν μου τον υιόν, ότι σεληνιάζεται και κακώς πάσχει». Μάλιστα λέει στον Κύριο ότι τον έφερε εις τους μαθητές Του και δεν μπόρεσαν να τον θεραπεύσουν.

Η θεραπεία

 Ο Κύριος λοιπόν με την άμετρη δύναμή Του, αλλά και την άρρητη φιλανθρωπία Του θεραπεύει τον νέο και απαλλάσσει «το έργο των χειρών Του» από την τυραννία του διαβόλου, επεμβαίνει τη στιγμή που το δαιμόνιο  για ακόμη μια φορά επιτίθεται στο δυστυχισμένο νέο ρίχνοντας και κτυπώντας τον στο έδαφος.  Και ενώ οι μαθητές «ουκ ηδυνήθησαν αυτόν θεραπεύεσαι» , ο Ιησούς το «επιτίμησε» και έφυγε από το νέο και έγινε εντελώς καλά.

 Βλέπουμε τον άνθρωπο όταν βρίσκεται μακράν του Θεού να είναι ανίκανος να φυλάξει τον εαυτό του.  Τα πάθη και οι αμαρτίες τον υποδουλώνουν και γίνεται υποχείριο των δαιμόνων, μη μπορώντας να απαλλαγεί.  Η συνάντηση όμως και επαφή με τον Χριστό δίνει στον άνθρωπο την ελευθερία του.

Προϋποθέσεις για το Θαύμα

 Γιατί όμως οι μαθητές του Χριστού παρόλο που με τη χάρη Του, τους έδωσε εξουσία εναντίων των ακαθάρτων πνευμάτων, δεν μπόρεσαν να διώξουν το δαιμόνιο από το νέο;   Για να γίνει το θαύμα σύμφωνα με όσα ο Χριστός δίδασκε, απαιτούνται κάποιες προϋποθέσεις.

α) Πίστη

Βασική προϋπόθεση είναι η πίστη απ’  όσους τον πλησιάζουν τον Κύριο και τον επικαλούνται.  Την αδυναμία των Μαθητών να θεραπεύσουν τον δαιμονισμένο, ο Χρίστος την αποδίδει αρχικά στη μεγάλη απιστία του πατέρα. «Ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι», του είπε, σύμφωνα με όσα αναφέρει στο παράλληλο κείμενο ο ευαγγελιστής Μάρκος.  Αν δηλαδή πιστεύεις, όχι μόνο το δαιμόνιο θα φύγει, αλλά και όλα μπορούν να γίνουν κατορθωτά.  Ακόμη ο Χριστός, ταλανίζει την απιστία των συμπατριωτών του και συνεπώς και του πατέρα του παιδιού, αλλά και των Μαθητών Του, όπως θα δούμε πιο κάτω: «ω γενεά άπιστος και διεστραμμένη! Εώς πότε έσομαι μεθ’ υμών; Εώς πότε ανέξομαι υμών;»

 Εάν όμως η απιστία αυτού που προσήλθε ήταν η αιτία να μην εξέλθει ο δαίμονας, τότε γιατί κατηγορεί και τους Μαθητές Του, όπως φαίνεται στη συνέχεια της περικοπής; O άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος απαντώντας στο ερώτημα λέει πως θέλει να τους δείξει, ότι και χωρίς την πίστη αυτών που πλησιάζουν, πολλές φορές είναι δυνατόν αυτοί που έχουν τη χάρη να τους θεραπεύουν.  Διότι εξηγεί όπως πολλές φορές στο παρελθόν η πίστη αυτού που ζητούσε  θεραπεία  φάνηκε αρκετή για να εκπληρωθεί το αίτημα ακόμη και από πολύ κατώτερους από τους Αποστόλους, έτσι ακριβώς πολλές φορές άρκεσε η δύναμη εκείνων που θεράπευαν, να θαυματουργήσουν και χωρίς να πιστεύουν οι ασθενείς.  Θυμίζει εδώ ο Άγιος την περίπτωση του Προφήτη Ελισσαίου κατά την οποία ο νεκρός αναστήθηκε παρόλο που κανένας δεν πίστευε.  Διότι αυτοί που τοποθέτησαν το νεκρό σώμα μέσα στο μνήμα του Ελισσαίου το έκαναν από φόβο και δειλία και όχι από πίστη.  Εντούτοις όμως με μόνη τη δύναμη του αγίου σώματος του προφήτη, ο νεκρός αναστήθηκε.

 Γι’  αυτό ο Χριστός απαντώντας ιδιαιτέρως στους Μαθητές Του και θέλοντας να τους διδάξει περισσότερο, τους λέει ότι εξαιτίας της δικής τους απιστίας δεν έγινε το θαύμα.  Μπορούμε όμως να πούμε ότι οι Απόστολοι δεν είχαν πίστην «ως κόκκον συνάπεως»;  Απαντώντας και πάλιν στο ερώτημα ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, μας λέει πως πράγματι η πίστη των Αποστόλων δεν ήταν εξ αρχής η ίδια.  Η πίστη τους αυξήθηκε μετά την Ανάσταση του Κυρίου, την Ανάληψη του, αλλα και μετά από την Πεντηκοστή.

β) Προσευχή και νηστεία

Ο Χριστός λοιπόν θέλοντας να διδάξει και αυτούς αλλά κι εμάς τους μετέπειτα Χριστιανούς και μαθητές του πως αποκτούνται τα πνευματικά χαρίσματα, λεει στους Αποστόλους: «αυτό το γένος δεν εκδιώκεται με άλλον τρόπο, παρά μόνο με προσευχή και νηστεία».

 Η νηστεία μαζί με την πίστη προσφέρει μεγάλη δύναμη.  Αυξάνει την ευσέβεια και μεταβάλλει τον άνθρωπο σε άγγελο και μπορεί έτσι να αγωνίζεται εναντίον των ασωμάτων δαιμόνων.  Αυτό όμως δεν μπορεί να το κάνει από μόνη της η νηστεία, αλλά χρειάζεται  και προσευχή και μάλιστα η προσευχή είναι αυτή που κατέχει την πρώτη θέση.

 Αυτός που νηστεύει είναι απαλλαγμένος από περιττά βάρη, ελαφραίνει το σώμα και αποκτά φτερά για να μπορεί να προσεύχεται με καθαρή καρδιά.  Η νηστεία σβήνει τις πονηρές επιθυμίες, ταπεινώνει την υπερηφανευόμενη ψυχή και εξευμενίζει τον Θεό.  Καθώς ο άνθρωπος καθαρίζεται από τις περιττές ανάγκες και μέριμνες με τη νηστεία, μπορεί και προσεύχεται πιο δυνατά και ειλικρινά.  Αυτή η προσευχή γίνεται δυνατότερη από τη φωτιά και προσελκύει ευκολότερα τη χάρη του Θεού.

 Η στέρηση από τη νηστεία και η αποφυγή των άλλων αμαρτωλών παθών, είναι μερικές θυσίες, που μας κάνουν έστω και στο ελάχιστο κοινωνούς στη θυσία και τα παθήματα του Κυρίου μας.  Γι αυτό ο Κύριος, αφού μίλησε στους Μαθητές Του για νηστεία, στη συνέχεια αναφέρθηκε στο θάνατό Του, ίσως γιατί και με τη μικρή θυσία της νηστείας, γινόμαστε «κοινωνοί» στη δική Του Θυσία.  Με την πίστη, αναγνωρίζει την αποτυχία του να τελειωθεί μακριά από τον Θεό και επιστρέφει στην πηγή της ζωής, τον Θεό, που εγκατέλειψε.  Έτσι γίνεται κοινωνός της Χάριτος και νικά τον διάβολο.

Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ : Κυριακή Ι' Ματθαίου

     Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

Βρισκόμαστε στή δέκατη Κυριακή τῶν Εὐαγγελικῶν Περικοπῶν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ματθαίου, τήν μεθέορτη Κυριακή τῆς Δεσποτικῆς ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας, καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τῶν ἁγίων Μαρτύρων Φωτίου καί Ἀνικήτου.

Ἡ σημερινή μεθέορτη αὐτή Κυριακή βρίσκεται ἀνάμεσα σέ δύο μεγάλες ἑορτές τῆς Χριστιανοσύνης : Τή Δεσποτική γιορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου μας, τή γιορτή τοῦ θείου Θαβωρίου φωτός, τοῦ ἐκθαμβωτικοῦ ἐκείνου καί Παραδεισένιου θείου φωτός καί τήν Θεομητορική ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τῆς μεταστάσεως εἰς τά οὐράνια «τῆς Θεοτόκου καί Μητέρας τοῦ Φωτός», «τῆς ὑψηλοτέρας τῶν Οὐρανῶν καί καθαρωτέρας λαμπηδόνων ἡλιακῶν».

Καί οἱ δυό αὐτές μεγάλες ἑορτές τῆς Ἐκκλησίας μας παρουσιάζουν μέ μεγάλη εὐκρίνεια καί μᾶς παραπέμπουν στήν μακάρια καί τρισευδαίμονα ζωή τῆς αἰωνιότητος, στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στήν ἐπουράνια Βασιλεία τοῦ Θείου Φωτός. Μᾶς ὁδηγοῦν καί μᾶς ἀποκαλύπτουν τά Μυστήρια τῆς ἀτέρμονης καί πανευτυχισμένης ζωῆς τοῦ ἐπουρανίου Παραδείσου, τῆς μακαρίας ζωῆς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, πού προσδοκοῦμε σύμφωνα μέ τό ἱερό Σύμβολο τῆς πίστεώς μας.

Τό θεῖο καί ἄκτιστο φῶς τῆς Θείας Μεταμορφώσεως, πού φανερώθηκε σέ ὥρα προσευχῆς στούς ἁγίους Μαθητές καί Ἀποστόλους καί μέ τήν παρουσία καί χάρι του ἔλαμψε τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὡς ὁ ἥλιος καί τά ἐνδύματα αὐτοῦ ἔγιναν λευκά σάν τό φῶς, προεικόνιζε τήν πανευφρόσυνη καί ἀπερίγραπτη ζωή τοῦ Παραδείσου, τή φωτόλουστη καί πάντερπνη.

Μέσα σ' αὐτή τήν οὐράνια καί φωτοπλημμυρισμένη πραγματικότητα οἱ παρευρεθέντες συνομιλητές τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου μας, ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἠλίας, συνομιλοῦσαν γιά τόν σταυρικό Του θάνατο, πού σέ λίγες ἡμέρες θά συνέβαινε στά Ἱεροσόλυμα καί γιά τά Μυστήρια τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν.

Ἡ Θεοτόκος καί Μητέρα τοῦ Φωτός, ἡ Παναγία μας, ἀφοῦ ἔζησε στόν κόσμο αὐτό μιά ἁγία καί ἄμεμπτη ζωή, ἁγνή καί παρθενική, μέ βαθειά ταπείνωσι καί ὑπακοή, μιά ζωή φωτόλουστη στή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ζωή προσευχῆς καί ἁγιότητος, ἔλαβε τό μήνυμα τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας της τρεῖς μέρες ἐνωρίτερα ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, προετοιμάσθηκε μέ σκιρτήματα χαρᾶς καί εὐφροσύνης γιά τό αἰώνιο καί οὐράνιο ταξίδι της καί γιά τήν συνάντησι καί αἰώνια συνδιαγωγή στά οὐράνια δώματα μέ τόν ἠγαπημένο Υἱό της καί Θεό, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Εὐπρέπισε καί ἑτοίμασε ὅπως ἔπρεπε τήν κατοικία της. Ἑτοίμασε τήν νεκρική της κλίνη καί, ἀφοῦ προηγουμένως εἰδοποίησε τούς συγγενεῖς καί γνωστούς, ἐσχημάτισε τό ἅγιο σῶμα της ἐπάνω στήν νεκρική κλίνη, ὅπως τό βλέπουμε στίς βυζαντινές εἰκονογραφίες, παρέδωσε τό πνεῦμα της στόν ἀγαπημένο Υἱό της καί Θεό.

Τήν ὥρα ἐκείνη τῆς ἐκδημίας πρός τόν Θεόν τῆς ψυχῆς τῆς Παναχράντου Θεοτόκου οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ἅγιοι Ἱεράρχαι ἀπό τά πέρατα τοῦ κόσμου μέ θεῖο νεῦμα συναθροίσθησαν, φερόμενοι ὑπό νεφελῶν, στή Γεσθημανῆ, ὅπου καί ἐνεταφιάσθη τό ἱερό σκῆνος τῆς Παναγίας Θεομήτορος.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί ἅγιοι Ἱεράρχες, ὅπως οἱ Ἐπίσκοποι Τιμόθεος Ἐφέσου, Ἱερόθεος Ἀθηνῶν καί Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ἔψαλαν συγκινημένοι βαθύτατα τήν ἐξόδιο Ἀκολουθία, ἐνῷ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ μυριάδες Ἀγγέλων καί χιλιάδες Ἀρχαγγέλων παρελάμβανε τήν παναγία ψυχή της καί τήν ἀνέβαζε στά οὐράνια ἀνακτόρια.

Εἶναι αὐτό πού συγκινητικά περιγράφει ὁ ἱερός ὑμνογράφος, λέγοντας : «Εἰς τά οὐράνια ἡ νοερά σου ψυχή, εἰς τόν Παράδεισον, ἡ καθαρά σου σκηνή, μετατεθεῖσα ἐκ φθορᾶς ἀγάλλεται Παναγία...».

Καί οἱ δυό, λοιπόν, αὐτές μεγάλες γιορτές τῆς πίστεώς μας ὁμιλοῦν εὔγλωττα γιά τήν αἰώνια ζωή, γιά τίς ἀσύλληπτες καί ἀνέκφραστες χαρές καί τό πανεφρόσυνο θεῖον φῶς τοῦ Παραδείσου. Αὐτά πού ἀποτελοῦν τή γλυκειά ἀπαντοχή καί τήν ἐλπίδα τῶν πιστῶν καί ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.                       

Μέ τό καλό, ἀδελφοί μου, νά γιορτάσωμε μεθαύριο τήν μεγάλη Θεομητορική γιορτή τοῦ καλοκαιριοῦ, τήν Κοίμησι τῆς Παναγίας μας.Ἀμήν.-

† Ὁ Κ.Σ.

                                                                 (12-08-2012)