Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης, Ο όσιος πατήρ ημών Μωυσής ο Αιθίοψ

Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΤΗΡ ΗΜΩΝ ΜΩΥΣΗΣ

 Ο ΑΙΘΙΟΨ

Του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Δορμπαράκη

῾Αυτός ο μακάριος ήταν κατά το γένος Αιθίοπας,

 ως προς το χρώμα κατάμαυρος, κι ήταν 

δούλος ενός άρχοντα. Ο ίδιος ο κύριός του,

 μην αντέχοντας τον δύστροπο χαρακτήρα

 του και τη ληστρική διαγωγή του, τον έδιωξε 

από κοντά του. Ο Μωυσής κάποτε κράτησε

 κακία σε κάποιο βοσκό, γιατί τον παρεμπόδισε 

από το να κλέψει, γι᾽ αυτό και σκέφτηκε να 

τον σκοτώσει. Έμαθε ότι ο βοσκός 

βρισκόταν πέραν του Νείλου ποταμού 

και παρόλη την πλημμύρα του ποταμού, 

αφού έβαλε στα δόντια το μαχαίρι του και 

τα ρούχα του στο κεφάλι του, 

κολύμβησε και πέρασε απέναντι. 

Προαισθάνθηκε όμως ο βοσκός τον

 ερχομό του και γι᾽ αυτό έφυγε γρήγορα.

 Από την οργή του ο Μωυσής έσφαξε τέσσερα διαλεκτά κριάρια από \

το εγκαταλειμμένο κοπάδι, τα έδεσε σε σειρά, και τα πέρασε κολυμπώντας

 στην αντίπερη και πάλι όχθη του Νείλου. Τα κρέατα τα έφαγε μόνος του, 

ενώ τα δέρματα τα πούλησε, κι έπειτα επέστρεψε προς τους φίλους του. 

Αυτά τα διηγήθηκα, για να δείξω ότι είναι δυνατόν, γι᾽ αυτούς που θέλουν, 

να σωθούν διά της μετανοίας. Ο Μωυσής κάποτε ένιωσε τη νύξη της θείας

 χάρης, από κάποιο γεγονός, και θέλησε να πάει σε μοναστήρι να γίνει

 καλόγερος. Τόσο βαθιά μετανόησε, ώστε και τους συντρόφους του ληστές

 να οδηγήσει στον Χριστό. Καθώς κάποια φορά καθόταν στο κελλί του, 

ήλθαν ληστές , χωρίς να ξέρουν ότι αυτός είναι ο Μωυσής. Αυτός ο

 μακάριος λοιπόν, με την τεράστια δύναμή του, τους ακινητοποίησε αμέσως

 και τους έδεσε με σχοινί, όπως δένει κανείς ένα σακκί από άχυρο, τους

 έβαλε στους ώμους, πήγε στην Εκκλησία και λέει προς τους αδελφούς:

 Επειδή δεν μου επιτρέπεται πια να αδικώ, κι αυτούς τους βρήκα να έχουν 

έλθει εναντίον μου, τι με διατάσσετε να τους κάνω; Οι ληστές τότε 

αναγνώρισαν ότι ο καλόγερος που τους έπιασε, ήταν ο Μωυσής,

 ο διάσημος και ακαταγώνιστος λήσταρχος, κι αφου 

εξομολογήθηκαν στον Θεό, άφησαν την προηγούμενη ζωή τους 

και έγιναν και αυτοί μοναχοί δοκιμότατοι. Αφού έζησε λοιπόν ο 

άγιος γέρων με θεάρεστο τρόπο και καταπολέμησε τον δαίμονα 

της ακολασίας, έφτασε στο τέλος του, σε ηλικία εβδομήντα πέντε 

ετών, αφού είχε γίνει και πρεσβύτερος, αφήνοντας μάλιστα και

 εβδομήντα μαθητές᾽.

Ο όσιος Μωυσής ο αιθίοψ αποτελεί τον πιο γνωστό έγχρωμο άγιο 

της Εκκλησίας, έναν από τους πιο αγαπημένους αββάδες του

 Γεροντικού και βεβαίως την πιο περίτρανη απόδειξη ότι για 

τη χριστιανική πίστη δεν έχει καμμία σημασία το χρώμα του ανθρώπου, 

αλλά η εσωτερική, της ψυχής, κατάσταση, στην οποία και μόνον 

επιβλέπει ο Θεός. ῾Άνθρωπος γαρ εις πρόσωπον, Θεός εις καρδίαν

 βλέπει᾽. Ο λόγος του αποστόλου Παύλου ῾ουκ ένι Έλλην ή βάρβαρος, 

δούλος ή ελεύθερος, άρσεν και θήλυ᾽ θα μπορούσε κάλλιστα να 

συμπληρωθεί και με τη φράση, την οποία οπωσδήποτε θα 

προσυπέγραφε ο απόστολος, γιατί αυτό ήταν και το νόημά της,

 ῾ουκ έστιν και έγχρωμος ή λευκός᾽, διότι ῾εν Χριστώ Ιησού πάντες 

εις εστέ᾽. Το γεγονός ότι σημασία έχει η κατάσταση της καρδιάς 

του ανθρώπου, δηλαδή η αμαύρωσή της λόγω της αμαρτίας ή η

 λευκότητά της λόγω της χάρης του Θεού από τη βίωση της 

μετανοίας, είναι κάτι που το επισημαίνει ιδιαιτέρως και η 

ακολουθία του οσίου, όπως για παράδειγμα στο πρώτο ήδη 

τροπάριο της α´ ωδής του κανόνα του όρθρου: ῾Δήγματι

 αμαρτίας, μεμελανωμένην την καρδίαν μου, καταλεύκανον 

\Πάτερ, μετανοίας τοις όμβροις, πρεσβείαις σου᾽. Πάτερ (Μωυσή), 

διά των πρεσβειών σου, κάνε κατάλευκη, με τα δάκρυα της

 μετανοίας μου, την καρδιά μου, που είναι κατάμαυρη από το 

δάγκωμα της αμαρτίας.

Ο όσιος αποτελεί επίσης και σπουδαιότατο δείγμα της δύναμης 

της μετανοίας: από ληστής και άσωτος φθάνει στα ύψη της αγιότητας.

 Δεν είναι μόνον η οσία Μαρία η Αιγυπτία, την οποία προβάλλει η

 Εκκλησία μας στο θέμα αυτό, αλλά και ο όσιος Μωυσής. Και

 η δική του η μεταστροφή οφείλεται κατά πρώτο λόγο βεβαίως 

στη χάρη του Θεού, αλλά και στη συνεργαζόμενη με αυτή θέληση 

του αγίου. Κι αυτό σημαίνει ότι ο όσιος Μωυσής, παρόλη τη 

\φοβερότητά του, διατηρούσε μέσα στην καρδιά του αγαθά

 σπέρματα, που ενεργοποιήθηκαν, όταν ήρθε η ώρα της 

κλήσεώς του από τον Θεό. Από την άποψη αυτή, καταλαβαίνουμε

 ότι κανείς δεν μπορεί να καταδικάσει κανέναν άνθρωπο, έστω 

κι αν τον βλέπει στην έσχατη κατάντια. Όσο είναι ζωντανός

 ο άνθρωπος, έχει περιθώρια μετανοίας, άρα εξύψωσής του

 στο επίπεδο της αγιότητας. Με ωραιότατη ποιητική εικόνα, 

ο υμνογράφος επισημαίνει ότι ο Μωυσής ανήκε τελικώς, 

πέραν από τις επιφανειακές κρίσεις, στο καλό έδαφος,

 για το οποίο μιλά ο Κύριος στην παραβολή του καλού σπορέως: 

῾Αύλαξι διανοίας, κρύψας τα του λόγου, Πάτερ, σπέρματα,

 εγεώργησας σίτον᾽. Έκρυψες, Πάτερ, τους σπόρους του 

λόγου του Θεού στα αυλάκια της διανοίας σου και 

καρπορόφησες το σιτάρι (των αρετών).

Η ιδιαιτερότητα της θαυμαστής, μετά τη μεταστροφή 

του, ζωής του οσίου έγκειται στη γρήγορη πνευματική

 του ανέλιξη. Ο Μωυσής σε πολύ σύντομο χρόνο γέμισε 

από τις αρετές του αγίου Πνεύματος και απετέλεσε 

καθοδηγητικό φάρο και για τους απλούς πιστούς, αλλά

 και για τους ίδιους του μοναχούς. ῾Τας των πιστών 

καταλαμπρύνει καρδίας᾽, θα ψάλλει ο υμνωδός, και 

῾αλείπτης γέγονας, Πάτερ, των μοναστών προς πάλην 

εχθρών, έργοις τε και λόγοις᾽. Έγινες δηλαδή πνευματικός

 γυμναστής, Πάτερ, των μοναχών, με τα έργα και με 

τα λόγια σου, για να ξέρουν να πολεμούν τους εχθρούς.

 Τι εξήγηση μπορεί να δοθεί; Σε παρόμοιες περιπτώσεις, 

λένε οι άγιοι Πατέρες, όταν δηλαδή βλέπουμε πνευματικούς

 καρπούς σε μικρό χρονικό διάστημα, μία είναι η εξήγηση:

 ο άνθρωπος αυτός βρήκε την πιο σύντομη οδό που οδηγεί

 στη Βασιλεία του Θεού, την αγία ταπείνωση. Ο όσιος 

πράγματι, όπως σημειώνει αλλού η ακολουθία του, περιέφραξε

 τον εαυτό του από παντού με την ταπείνωση και έτσι μπόρεσε 

να διαφύγει τις επιθέσεις του Πονηρού: 

῾Τη ταπεινώσει πάντοθεν πεφραγμένος, διέφυγες, 

Πάτερ, Αιθιόπων νοητών τα τοξεύματα᾽. Την ίδια εκτίμηση

 – και αυτό είναι το πιο σημαντικό – έκαναν και οι σύγχρονοί 

του καλόγεροι: ῾ο Μωυσής, έλεγαν, μας έχει κρεμάσει

 όλους στο μικρό του δαχτυλάκι᾽, εννοώντας τη μεγάλη 

του ταπείνωση. Και δικαιολογημένα: όσο πιο ταπεινός είναι

 κάποιος, τόσο και πιο μεγάλος και σπουδαίος γίνεται, λόγω

 της παρουσίας στην καρδιά του του αγίου Πνεύματος. 

῾Επί τινα επιβλέψω – λέγει το Πνεύμα του Θεού 

- αλλ᾽ ή επί τον ταπεινόν και ησύχιον και ακούοντά

 μου τους λόγους και τρέμοντα αυτούς;᾽

Ταις πρεσβείας του οσίου Μωυσέως του Αιθίοπος,

 Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς.

Ακολουθείν

Τυπικόν της 28ης Aὐγούστου 2012

Τρίτη: Τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Μωϋσέως τοῦ Αἰθίοπος καί τῶν  Ἁγίων Μαρτύρων Διομήδους καί Λαυρεντίου.

Ἀπόστολος:  Τῆς ἡμέρας· Τρίτης ιγ΄ ἑβδομάδος Ἐπιστολῶν (Β΄ Κορ. η΄ 16-24, θ΄ 1-5). Εὐαγγέλιον:  Ὁμοίως· Τρίτης ιγ΄ ἑβδομάδος Ματθαίου (Μᾶρκ. γ΄ 13-21).

Μητροπολίτης Γλυφάδας, Παύλος: «Πως να προστατευτούν τα συμφέροντα της Ελλάδος, όταν δυστυχώς μας κυβερνούν τέκτονες, μασόνοι……»

Ο Μητροπολίτης Γλυφάδας Ε. Β. Β. και Β. κ. Παύλος συμπαραστάτης και στη ζωή και στο θάνατο.

Ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Παύλος, την Κυριακή 26 Αυγούστου 2012, ιερούργησε στον Ιερό Ναό Αγίου Νεκταρίου Βούλας όπου τελέσθηκε το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο του Νικολάου Παπαδόπουλου, ενός νέου ανθρώπου μόλις 29 ετών, όπου έχασε τη ζωή του από αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Να σημειωθεί ότι ο Μητροπολίτης μας τέλεσε και την Εξόδιο Ακολουθία του αγαπητού σε όλους μας Νικολάου, στον ίδιο Ιερό Ναό, όπως πάντα τιμής ένεκεν, και έδωσε παραμυθία με την παρουσία του και τα λόγια του, στους οικείους του.

Κατά τα κήρυγμά του, ο Σεβασμιώτατος, στην αρχή διάβασε την Εγκύκλιο της Ιεράς Μητροπόλεως για την Αιμοδοσία που διοργανώνεται την Κυριακή, σε συνεργασία με το Ασκληπιείο Νοσοκομείο Βούλας στις 9 Σεπτεμβρίου, προς ενίσχυση της Τράπεζας Αίματος της τοπικής μας Μητροπόλεως και τη σχολίασε δεόντως.

Στη συνέχεια ανέλυσε την σημερινή Ευαγγελική περικοπή ΙΒ΄ Ματθαίου, τονίζοντας ότι ο νέος που ρώτησε τον Κύριο, δεν ήταν ούτε φτωχός, ούτε άρρωστος, ούτε αμόρφωτος κτλ και απευθύνθηκε στην πηγή της ζωής και της αλήθειας, στο οξυγόνο μας, στον νοητό ήλιο μας, στο φως μας, στον Σωτήρα μας, τον αυθεντικό Διδάσκαλό μας, τον Χριστό μας και γι’ αυτό έλαβε κατάλληλη και σωστή απάντηση.

Στη συνέχεια ο Ποιμενάρχης μας περιέγραψε την τραγική καθημερινότητα του μέσου απλού Έλληνα και πόσο διαφορετικά θα ήταν αν οι ισχυροί και οι κυβερνώντες τόσο της Ελλάδας, όσο και οι Ευρωπαίοι Ηγέτες και οι Επικεφαλείς του ΔΝΤ έκαναν το ίδιο, ρωτούσαν τον Κύριο αλλά κυρίως εφάρμοζαν αυτά που λέει ο Χριστός μας, πόσο διαφορετικά, πιο φιλάνθρωπα και βιώσιμα θα ήταν τα πράγματα.

Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, να μη μπορεί να συντηρηθεί ο κόσμος, ούτε να βρουν δουλειά οι νέοι μας, ούτε να παίρνουν τα φάρμακά τους οι ηλικιωμένοι με τις πενιχρές συντάξεις και συνεχώς να ζητούν βοήθεια από τον ίδιο και τους Ιερείς μας, οι οποίοι επίσης έχουν υποστεί όλα αυτά!

Αλλά αναρωτήθηκε : «Πως να προστατευτούν τα συμφέροντα της Ελλάδος, όταν δυστυχώς μας κυβερνούν τέκτονες, μασόνοι, ηγέτες που υπηρετούν τον Μαμμωνά και δεν συμβουλεύονται τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό γιατί δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο;» Συνέχισε « Όλα αυτά τα λέω όχι γιατί θέλω να πολιτικολογώ αλλά γιατί θέλω να μιλάω ρεαλιστικά για την αλήθεια», ανέφερε ο Ποιμενάρχης μας.

Εμείς όμως να μη σταματάμε να ελπίζουμε στο Χριστό μας, όπου και συντηρεί και τρέφει τα σύμπαντα και κάθε έναν που Τον επικαλείται με πίστη, αρκεί να τηρούμε τις εντολές Του και να αγαπάμε τις εικόνες Του, τους συνανθρώπους μας.

Μετά την Θεία Μετάληψη, την τέλεση του Ιερού Μνημοσύνου και την Απόλυση της Θείας Λειτουργίας, ο Σεβασμιώτατος κ. Παύλος μοίρασε το αντίδωρο σε όλους τους Εκκλησιαζομένους, λαμβάνοντας όλοι την ευχή του.

Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως

Ενημέρωση από π. Αντώνιο Χρήστου

πηγή

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗΣ.

Διαβάστε προσεκτικά και παρατηρήστε τις φράσεις που έχουν σημειωθεί μέσα στο 18ο κεφάλαιο της Αποκάλυψης. Δεν κάνω ερμηνεία, απλά επισημαίνω μια πιθανή εκδοχή.

Η Πτώση της Βαβυλώνας, η Πτώση της Αμερικής;

Η καταστροφή της μέσα από το 18ο κεφάλαιο πραγματοποιείται με φωτιά που θα την κατακάψει...

 "Όλα χαθήκαν σε μία ώρα μέσα...", αναφέρει η Αποκάλυψη! 

Μετά το κείμενο δείτε το βίντεο.

Γ.Θ   yiorgosthalassis.blogspot.com

Ἡ πτῶσις τῆς Βαβυλώνας

1 Ὕστερα ἀπὸ αὐτά, εἶδα ἄλλον ἄγγελον νὰ κατεβαίνῃ ἀπὸ τὸν οὐρανόν, μὲ μεγάλην ἐξουσίαν καὶ ἡ γῆ ἐφωτίσθηκε ἀπὸ τὴν λαμπρότητά του,

2 καὶ ἐφώναξε μὲ δυνατὴν φωνὴν καὶ εἶπε, «Ἔπεσε, ἔπεσε ἡ Βαβυλὼν ἡ μεγάληκαὶ ἔγινε κατοικία δαιμονίων, καταφύγιο διὰ κάθε πνεῦμα ἀκάθαρτον, καταφύγιον διὰ κάθε ἀκάθαρτον καὶ μισητὸν ὄρνεον,

3 διότι ὅλα τὰ ἔθνη ἔχουν πιῆ ἀπὸ τὸ κρασὶ τοῦ πάθους τῆς πορνείας της καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς ἐπόρνευσαν μὲ αὐτὴν καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐπλούτισαν ἀπὸ τὸν πλοῦτον τῆς χλιδῆς της».

4 Ὕστερα ἄκουσα ἄλλην φωνὴν ἀπὸ τὸν οὐρανὸν νὰ λέγῃ, «Βγὲς ἔξω ἀπ’ αὐτήν, λαέ μου, διὰ νὰ μὴ γίνετε μέτοχοι τῶν ἁμαρτιῶν της καὶ συμμερισθῆτε τὰς πληγάς της·

5 διότι αἱ ἁμαρτίαι της ἔφθασαν ἕως τὸν οὐρανὸν καὶ ἐθυμήθηκε ὁ Θεὸς τὰ ἐγκλήματά της.

6 Νὰ τῆς ἀνταποδώσετε ὅπως καὶ αὐτὴ ἀνταπέδωκε, νὰ τῆς πληρώσετε διπλᾶσύμφωνα πρὸς τὰ ἔργα της· εἰς τὸ ποτῆρι, ποὺ ἔκανε τὸ δικό της μῖγμα, δῶστε της διπλῆν ποσότητα μίγματος.

7 Ὅσον ἐδόξασε τὸν ἑαυτόν της καὶ παραδόθηκε εἰς ἀκολασίαν, τοσον βασανίστε την καὶ κάμετέ την νὰ πενθήσῃ, ἐπειδὴ μέσα της λέγει, «Κάθομαι σὰν βασίλισσα, δὲν εἶμαι χήρα καὶ δὲν θὰ ἰδῶ πένθος».

8 Γι’ αὐτὸ θὰ ἔλθουν σὲ μιὰ ἡμέρα αἱ πληγαί της, θάνατος, πένθος καὶ πεῖνα, καὶ θὰ καῇ μὲ φωτιὰ, διότι εἶναι ἰσχυρὸς ὁ Κύριος ὁ Θεὸς ποὺ τὴν ἔκρινε.

9 Θὰ τὴν κλάψουν καὶ θὰ τὴν θρηνήσουν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, ποὺ ἐπόρνευσαν μαζί της καὶ διέπραξαν ἀκολασίες, ὅταν θὰ ἰδοῦν τὸν καπνὸν τῆς φωτιᾶς της·

10 θὰ στέκωνται μακρυὰ ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ της καὶ θὰ λέγουν, «Οὐαί, οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ δυνατή, σὲ μιὰ ὥρα ἦλθε ἡ καταδίκη σου».

11 Οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐπίσης θὰ κλάψουν καὶ θὰ πενθήσουν γι’ αὐτήν,

12 διότι τὸ φορτίον τους κανεὶς δὲν θὰ τὸ ἀγοράζῃ πλέον, φορτίον ἀπὸ χρυσάφι καὶ ἀσῆμι, πολύτιμους λίθους καὶ μαργαριτάρια, λινὰ καὶ πορφύραν, μεταξωτὰ καὶ κόκκινα· κάθε ξύλον μυρωδᾶτο καὶ ἀντικείμενο ἐλεφάντινον, καὶ κάθε πρᾶγμα ἀπὸ πολύτιμον ξύλον, χαλκὸν, σίδηρον ἢ μάρμαρον·

13 κινάμωμον καὶ ἄμωμον, θυμιάματα, μύρον καὶ λιβάνι· κρασὶ, λάδι, σιμιγδάλι καὶ σιτάρι, ζῶα καὶ πρόβατα, ἄλογα, ἁμάξια, δούλους καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων.

14 «Τὰ φροῦτα ποὺ ἐπιθυμοῦσε ἡ ψυχή σου ἐχάθηκαν ἀπὸ σὲ καὶ ὅλα τὰ λιπαρὰ καὶ τὰ λαμπρὰ ἔφυγαν ἀπὸ σὲ καὶ δὲν θὰ τὰ βρεῖς πλέον».

15 Οἱ ἐμπορευόμενοι εἰς ὅλα αὐτὰ τὰ εἴδη, ποὺ ἐπλούτισαν ἀπὸ αὐτήν, θὰ σταθοῦν μακρυὰ ἀπὸ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ της, θὰ κλαίουν καὶ θὰ πενθοῦν

16 καὶ θὰ λέγουν, «Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ποὺ φοροῦσε ἐκλεκτὸν λινὸν καὶ πορφυρὸν καὶ κόκκινον ἔνδυμα, καὶ ἦτο στολισμένη μὲ χρυσάφι καὶ πολύτιμους λίθους καὶ μαργαριτάρια,

17 σὲ μιὰ ὥρα ἐρημώθηκε ὅλος αὐτὸς ὁ πλοῦτος». Ὅλοι οἱ κυβερνῆται πλοίων καὶ θαλασσοπόροι, οἱ ναῦται καὶ ὅσοι ἔμπορεύονται διὰ θαλάσσης ἐστάθηκαν ἀπὸ μακρυὰ καὶ ἐφώναζαν, ὅταν ἔβλεπαν τὸν καπνὸν τῆς φωτιᾶς της,

18 καὶ ἔλεγαν, «Ὑπῆρξε ποτὲ πόλις σὰν τὴν πόλιν τὴν μεγάλην;».

19 Καὶ ἔρριχναν χῶμα εἰς τὰ κεφάλια τους καὶ ἐφώναζαν κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, καὶ ἔλεγαν, «Ἀλλοίμονον, ἀλλοίμονον, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, εἰς τὴν ὁποίανὅλοι ὅσοι εἶχαν πλοῖα εἰς τὴν θάλασσαν ἐπλούτισαν ἀπὸ τὸν πλοῦτόν της.

20 Σὲ μιὰ ὥρα ἐρημώθηκε». Χαρῆτε, οὐρανὲ καὶ σεῖς οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, διότι ὁ Θεὸς σᾶς ἐδικαίωσε διὰ τῆς ἐναντίον της κρίσεως.

21 Καὶ ἕνας ἄγγελος δυνατὸς ἐσήκωσε μιὰ πέτρα, σὰν μιὰ μεγάλη μυλόπετρα καὶτὴν ἔρριξε εἰς τὴν θάλασσαν καὶ εἶπε, «Ἔτσι μὲ ὁρμὴν θὰ καταπέσῃ ἡ Βαβυλών, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, καὶ δὲν θὰ βρεθῇ πλέον.

22 Καὶ φωνὴ κιθαρωδῶν καὶ μουσικῶν, αὐλητῶν καὶ σαλπιγγτῶν δὲν θ’ ἀκουσθῇ πλέον σ’ ἐσέ· καὶ τεχνίτης οἱουδήποτε εἴδους τέχνης δὲν θὰ βρεθῇ πλέον σ’ ἐσὲ καὶ θόρυβος μύλου δὲν θ’ ἀκουσθῇ πλεόν σ’ ἐσέ·

23 φῶς ἀπὸ λυχνάρι δὲν θὰ φέξῃ πλέον σ’ ἐσέ· φωνὴ γαμβροῦ καὶ νύφης δὲν θ’ ἀκουσθῇ πλέον σ’ ἐσέ. Οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς καὶ μὲ τὴν μαγείαν σου ἐπλανήθησαν ὅλα τὰ ἔθνη».

24 Τὸ αἷμα προφητῶν καὶ ἁγίων εὑρέθηκε σ’ αὐτὴν καὶ ὅλων ποὺ ἔχουν σφαγῆ εἰςτὴν γῆν».

πηγή

Η Παρθένος Μαρία η Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων

πηγή

 του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής και Βύρωνος κ.Δανιήλ 

Ὁ μήνας Αὔγουστος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχήν Θεομητορικός μήνας. Προσφυῶς ἔχει χαρακτηρισθεῖ ὡς τό Θεομητορικόν Πάσχα, ἀφοῦ τό Θεομητορικόν πρόσωπο εὑρίσκεται εἰς τό κέντρο τῆς λατρευτικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας κορυφουμένης εἰς τήν ἑορτήν τῆς Κοιμήσεως τῆς Μητρός τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί τῆς πνευματικῆς ζωῆς ἑκάστου πιστοῦ. Οἱ πιστοί τιμῶμεν τό 'πανάρρητον τῆς οἰκονομίας κειμήλιον' κατά τόν ἅγιον Ἐπιφάνιον Κύπρου. Κάθε ἀνθρώπινη γλῶσσα αἰσθάνεται ἀδύνατη νά ὁμιλήσῃ διά τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, ὅσα ὁ φιλάνθρωπος Θεός καί Πατέρας         
 μας ἐβουλεύσατο προαιωνίως καί εἰργάσθη ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι’ ἡμᾶς καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν. Οὕτως ἀδύναμοι νά ὁμιλήσουν ἵστανται πάντες ἐνώπιον τοῦ προσώπου τῆς Παναχράντου Μητρός τοῦ Κυρίου μας, ἡ Ὁποία εἶναι κατά τόν πρύτανη τῶν θεολόγων, τόν ἅγιο Ἰωάννη τό Δαμασκηνό, 'τό κάλλος τῆς ἀνθρώπινης φύσεως', κατÕ ἄλλον δέ ἅγιον Πατέρα 'μεθόριον κτιστοῦ καί ἀκτίστου'. Ὁ δέ Θεοφάνης ὁ Νικαίας θεωρεῖ, ὅτι ἡ Παναγία εἶναι 'τό διαυγέστατον τῆς παρθενίας θεότευκτον κάτοπτρον, ἐν ᾧ τηλαυγέστατα διαδείκνυται ἡ εἰκών τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, αὐτό τό ἀμήχανον καί ἐράσμιον κάλλος τοῦ οὕτως ἐραστοῦ τε καί ἔρωτος, τήν πολυπόθητον λέγω καί πολυέραστον τοῦ ὄντος ἀγαπητοῦ μητέρα'. Τήν ἀδυναμία του νά ὁμιλήσῃ περί τῆς Μητρός τοῦ Θεοῦ ἐξομολογεῖται καί ὁ ἃγιος Ἐπιφάνιος Κύπρου εἰς τόν ἐγκωμιαστικόν λόγον εἰς τήν ἁγίαν Παρθένον. Πρέπει νά σημειώσουμε, ὅτι ὁ λόγος οὗτος ἔχει ἰδιαίτερη σημασία γιά τίς Θεομητορικές σπουδές, ἀφοῦ εἰς αὐτόν περιέχεται ἡ πρό τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου τῆς Ἐφέσου (431 μ.Χ.) πίστις τῆς Ἐκκλησίας, τήν ὁποία ἐπικύρωσε ἡ Σύνοδος αὐτή, ἀνακηρύξασα τήν Παρθένο Μαρία Θεοτόκον καί θέσασα τό θεμέλιον τῆς Θεομητορικῆς διδασκαλίας μας. Γράφει λοιπόν ὁ θεῖος Πατήρ Ἐπιφάνιος: 'Νῦν δέ τολμήσω περί τῆς μόνης Θεοτόκου καθ’ ὅ καταλαμβάνω καί πάλιν φοβοῦμαι, οὐκ ἔχω γλῶτταν ἀξίως εἰπεῖν τά λίαν μεγάλα. Ἰσχνόφωνος καί βραδύγλωσσος καί οὐκ εὔλαλος ὑπάρχω, ἵνÕ οὕτως εἴπω, περί τῆς μεγαλωνύμου καί ὁσίας καί ἀπειρογάμου καί Θεοτόκου Μαρίας, μητρός τοῦ Κυρίου, περί ἧς οὐκ εὐμαρῶς ἀνθρώπων γλῶσσα λαλήσει'.               Ἐξ εὐγνωμοσύνης ὅμως πρός τήν 'θελήσασα γενέσθαι Μητέρα τοῦ Θεοῦ' τοῦ Λυτρωτοῦ καί Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή κατά τόν ἅγιον Πρόκλον Κων/λεως 'αἱ τῶν Χριστιανῶν πανηγύρεις θεῖαι καί παράδοξοι καί ὄντως πηγαί καί θησαυροί σωτηρίας' εἶναι, θά σημειώσουμε λίγα ταπεινά πρός πνευματική οἰκοδομή, καί πρός ἀφορμήν πνευματικῆς εὐφροσύνης καί ἀγαλλιάσεως. Καθώς προσεγγίζουμε μέ σεβασμό καί εὐλάβεια τό σεπτόν καί σεβάσμιον πρόσωπο τῆς Παναγίας μας, ἐκ τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μεταξύ καί ἄλλων διδασκόμεθα δύο τινά διά τήν μητρότητα τῆς Κυρίας Θεοτόκου.

1) Τήν θεληματικήν μητρότητά της

Ἠθέλησε, ὅπως ἐγράφη ἀνωτέρω, νά γίνῃ Μητέρα τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἐξάγεται ἐκ τοῦ διαλόγου, τόν ὁποῖον μᾶς ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τό Εὐαγγέλιόν του, ὅστις διεξήχθη μεταξύ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ καί τῆς Παρθένου Μαρίας (Λουκ. α' 26-38). Ἡ δέ συγκατάθεσίς της ἐξεφράσθη μέ τό 'ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ῥῆμά σου'. Ὁ Θεός κάλεσε τήν Παρθένο Μαρίαν νά ὑπηρετήσῃ τό ἔργον τῆς σωτηρίας καί ἡ κλήσις της ἦταν νά γίνῃ ἡ μητέρα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτή δέ ἀνταποκρίθηκε μέ προθυμία εἰς τήν κλήσιν της καί ἀνέλαβε τό λειτούργημα, τό ὁποῖο ὁ Θεός τῆς ἀνέθεσε. Τό ἴδιο εἶχαν πράξει ὅλοι οἱ δίκαιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ Πατριάρχες Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ καθώς καί οἱ λοιποί, ὁ Μωϋσῆς, οἱ Προφῆτες, καί τέλος ὁ Πρόδρομος καί Βαπτιστής Ἰωάννης. Ἀλλά καί οἱ Ἀπόστολοι τήν ἴδια προθυμία ἐπέδειξαν νά γίνουν ὄργανα τοῦ Θεοῦ διά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τήν ἀνακαίνισιν τῆς φύσεώς μας καί ὁλοκλήρου τῆς Κτίσεως. Οἱ θεολόγοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας στάθηκαν καί πρόσεξαν τό      
 σημεῖο αὐτό, τό ὑπεγράμμισαν εἰς τήν διδασκαλία των, εἰς τούς λόγους των, εἰς τούς ὕμνους των καί μᾶς χάρισαν πλοῦτον θεολογίας ἀντάξιο τῆς ὑπηρεσίας τήν ὁποίαν προσέφερε ἡ Παρθένος Μαρία εἰς τόν Θεό, ὑπουργήσασα τό κορυφαῖο μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί εἰς τό γένος μας λειτουργήσασα, ὡς γεννήσασα τόν Λυτρωτήν καί Σωτήρα μας. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Νικόλαος ὁ Καβάσιλας, Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, καί πολλοί ἄλλοι ἑρμηνεύουν αὐτή τήν ἑκούσιο καί ἐλευθέρα συγκατάθεσιν τῆς Παρθένου Μαρίαςεἰς τό ἔργο τοῦ Θεοῦ καί λέγουν, ὅτι οὕτως 'ἡ Παρθένος Μαρία ἐξεπλήρωσε τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου'. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικά ὅσα ἔγραψε περί αὐτοῦ τοῦ θέματος ὁ ἀείμνηστος Παναγιώτης Νέλλας σχολιάζων τούς Θεομητορικούς λόγους τοῦ Ἁγίου Νικολάου τοῦ Καβάσιλα: 'Βρέθηκαν ἴσως μερικοί ἄθεοι πού ὑπεστήριξαν μέσα στούς αἰῶνες, ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει Θεός. Κανείς ὅμως ποτέ, ἐκτός ἀπό τούς Ὀρθόδοξους Πατέρες, δέν τόλμησε νά ὑποστηρίξῃ ὅτι ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γεννήσῃ τόν Θεό. Κι ὅμως αὐτό τό μεγάλο παράδοξο εὐδόκησε ὁ Θεός νά ἀποτελῇ τήν μεγάλη ἀξία, ἀλλά καί τήν ὕψιστη εὐγένεια τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως'. Ὁ Θεός ἀξίωσε τήν ἀνθρώπινη φύσι νά γίνῃ "Θεοτόκος" . Ἡ ἀξία τῆς Παρθένου βρίσκεται ἀκριβῶς στό ὅτι πραγματοποίησε αὐτό τόν σκοπό. Καί τόν πραγματοποίησε λέγοντας: " Ἰδού ἡ δούλη τοῦ Κυρίου". Γιατί τό ἀληθινό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται ἀκριβῶς στό νά πραγματοποιῇ τόν ὕψιστο προορισμό πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός καί νά ἔχῃ ταυτόχρονα τήν συνείδησιν ὅτι " δοῦλος ἀχρεῖος ἐστι" (Λουκ. ιζ' 10)'.            

2) Τήν χαρισματικήν μητρότητά της

Στό πρῶτο σημεῖο ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς διδάσκει τήν κλήσι καί τήν λειτουργία τῆς Παρθένου Μαρίας. Στό δεύτερο τήν εὐλογία καί τήν τιμή πού ἔλαβε ἀπό τόν Υἱόν της. Ἀφοῦ πρῶτον Ἐκείνη ἐξεπλήρωσε τόν σκοπό της καί θέλησε νά γίνῃ Μητέρα Του, Ἐκεῖνος ἐν συνεχείᾳ συνεπής πρός τήν ὑπόσχεσή Του 'ἐάν τις ἐμοί διακονῇ, τιμήσει αὐτόν ὁ Πατήρ', (Ἰωάν. ιβ' 26), εὑρισκόμενος ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἐξύψωσε τήν δική Του Μητέρα σέ Μητέρα Τῶν Μαθητῶν Του. Τήν μεγαλειώδη καί συγκινητική αὐτή σκηνή μᾶς περιγράφει ὁ ἀγαπημένος μαθητής Ἰωάννης 'εἶτα λέγει τῷ μαθητῇ· ἰδού ἡ μήτηρ σου' (Ἰωάν. ιθ' 27). Ὁ Κύριος μέ τόν Σταυρό Του ἐκτός τῶν ἄλλων, μᾶς χάρισε καί τήν Μητέρα Του, ἀναδεικνύοντάς Την καί προσωπική μας Μητέρα. Ἡ Παρθένος Μαρία, ἀφοῦ ἔγινε Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἐν συνεχείᾳ ἀνεδείχθη, τῷ προστάγματι τοῦ Υἱοῦ Της, καί Μητέρα ὅλων μας. Γι’ αὐτό ὁ καθείς ἄς λέγῃ αὐτήν τήν ὡραιότατη προσευχή, τήν ὁποία καί οἱ Πατέρες μας ἔλεγαν πρός τήν πανύμνητον Μητέρα τοῦ Θεοῦ καί Λυτρωτοῦ μας Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ:

" Ὦ παντευλόγητε
καί παντομνημόνευτε
Μῆτερ
τοῦ Λυτρωτοῦ καί Θεοῦ μου,
διά νά Σέ συνεορτάζῃ
καί συνδοξάζῃ
μέ τήν τοῦ Υἱοῦ Σου
Ἐκκλησίαν τῶν Ὀρθοδόξων
καί ἡ ἁμαρτωλή

 

 

 

 

καί ἐλεεινή ψυχή μου
ἡ πολυπάθητος,
δίδου μοι σωτηρίαν,
παθῶν ψυχικῶν
καί σωματικῶν ἀλλοτρίωσιν" .

Άρρητα ρήματα και τα κρίνα τού αγρού...

Μερικά χωρία άπο το πνευματικώτατο έργο τοϋ Όσίου Παϊσίου Bελιτσκόφσκυ
 «Κρίνα τού Άγρού», αναφερόμενα στην Ευχή του Ίησού.

***
α. Νά είσαι σταθερά προσηλωμένος στον Θεό, διότι Εκείνος θα σε καθοδήγηση στο κάθε τι και θά σου αποκάλυψη, διά του Αγίου Πνεύματος, όλα τά επουράνια καί τά επίγεια μυστήρια.
β. Ό νους μας δεν είναι δυνατόν νά είναι σταθερά καί απόλυτα προσηλωμένος στόν Θεό, άν δεν αποκτήσουμε τίς έξης τρείς αρετές: την αγάπη σε Αυτόν καί τους ανθρώπους, την εγκράτεια καί την αδιάλειπτη προσευχή.
γ. Ή αγάπη εξορίζει την όργή, ή εγκράτεια εξασθενίζει την σαρκική επιθυμία καί ή αδιάλειπτος προσευχή διώκει άπό τόν νου τους λογι­σμούς, φυγαδευουσα ταυτόχρονα την εχθρότητα καί την έπαρσι.
δ. Ή Έύχή τού Ίησού είναι εργασία κοινη των Αγγέλων καί των ανθρώπων με την προσευχη αυτη οί άνθρωποι πλησιάζουν σύντομα την ζωη των Αγγέλων.
ε. Ή Έύχή τού  Ίησού είναι ή πηγη όλων των καλων έργων καί αρετών καί εξορίζει μακρυά άπό τόν άνθρωπο τά σκοτεινά πάθη· απόκτησε αυτήν, καί πρίν νά άποθάνης θά άποκτήσης ψυχη αγγελική.
ζ. Ή Έύχή τού Ίησού είναι θεϊκη άγαλλίασις. Είναι πολύτιμη σάν ξίφος. Κανένα άλλο πνευματικό όπλο δεν δύναται νά άναχαιτίση τόσο άποτελεσματικά τους δαίμονας· κατακαίει αυτους, όπως ή φωτιά τά βάτα.
ζ. Αυτη ή προσευχη αναφλέγει ολόκληρο τόν εσωτερικό άνθρωπο καί του φέρνει ανέκφραστη χαρά καί ευφροσύνη· έτσι, άπό την [πνευματικη] ήδονη καί την γλυκύτητα, ό άνθρωπος άδιαφορεί γιά την ζωη αυτη καί θεωρεί κάθε τι γήινο σάν χωμα καί στάκτη.
η. "Οποιος με πόθο καί χωρίς διακοπή, σάν την άνάσα που βγαίνει άπό τά στήθη του, επαναλαμβάνει την Έύχή τού Ίησού, τό «Κυριε Ίησού Χριστέ, Υίε του Θεου, έλέησόν με!», σύντομα θά γίνη κατοικητήριο της Αγίας Τριάδος, του Πατρός καί του Υίου καί του Αγίου Πνεύματος, ή Όποία «μονην παρ' αυτώ ποιήσει» (πρβλ. Ίω. ιδ' 23).
θ. Τότε ή Έύχή τού Ίησού θά καταβροχθίζη την καρδιά καί ή καρδιά την Έύχή· τότε ό άνθρωπος, άσκώντας νυκτα καί ήμέρα την ευλογημένη αυτην εργασία, θά λυτρωθη άπό όλες τίς παγίδες του έχθρου.
ι. Είτε στέκεσαι είτε κάθεσαι είτε τρως είτε ταξιδεύεις είτε κάνεις ό,τιδήποτε άλλο, επαναλάμβανε επίμονα την Έύχή τού Ίησού, άσκώντας ισχυρη βία στόν έαυτό σου, διότι αυτη πλήττει τους άοράτους έχθρους σάν ένας πολεμιστης με φονικη λόγχη.
ια. Χάραξε την Έύχή τού Ίησού στόν νοϋ σου καί λέγε αυτην μυστικά, χωρίς δισταγμό ή συστολή, άκόμη καί στους χώρους της σωματικης άνάγκης!
ιβ. "Οταν ή γλωσσα καί τά χείλη σου κουραστουν, προσευχήσου μόνο με τόν νου· όταν πάλι ό νοϋς κουραστη άπό την επίμονη αυτοσυγκέντρωσι καί ή καρδιά πονέση, τότε κάνε μία διακοπη καί πιάσε την ψαλμωδία.
ιγ. 'Από την προσευχή, που άσκείται γιά πολυ καιρό με την γλωσσα, γεννιέται ή προσευχή τού νού, ή νοερά προσευχή· καί άπό την προσευχή του νουύ γεννιέται ή προσευχή τής καρδιάς, ή καρδιακή προσευχή.
ιδ. Νά μή λέγης την Έύχή τού Ίησού δυνατά μέ τό στόμα, άλλα όσο χρειάζεται γιά νά τήν άκους· και τήν ώρα της προσευχής νά μή στρέφης τήν σκέψι σου έδώ καί εκεί, σέ κοσμικά καί μάταια πράγματα, άλλά νά μένης, πολεμώντας τήν ραθυμία, στήν μνήμη τής Ευχής καί μόνο.
ιε. Ή προσευχή δέν είναι παρά ή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στόν ορατό καί τόν άόρατο κόσμο, γι' αυτό πρέπει νά άφοσιώνουμε τόν νοϋ μας σέ αυτήν. "Οπου στέκεται τό σώμα, έκεί πρέπει νά ευρίσκεται μαζί του καί ό νοϋς, μήν έχοντας κανένα λογισμό έκτός άπό τά λόγια τής Ευχής.
ιζ. Οί "Αγιοι Πατέρες λέγουν, ότι άν κανείς προσεύχεται μέ τά χείλη, ό νοϋς του όμως είναι απρόσεκτος, κοπιάζει μάταια, έπειδή ό Θεός προσέχει τόν νου καί όχι τά πολλά λόγια· ή νοερά προσευχή δέν ανέχεται νά έχη ό νους καμμία φαντασία ή ακάθαρτη σκέψι.
ιζ. "Αν δέν έθισθή κανείς στήν νοερά Ευχή τοϋ Ίησοϋ, δέν θά δυνηθή νά άποκτήση τήν αδιάλειπτη προσευχή.
ιη. "Αν ή Ευχή του γίνη συνήθεια καί περάση μέσα στήν καρδιά του, θά ξεχύνεται άπό αυτήν όπως αναβλύζει τό νερό άπό μία  πηγή.
ιθ. "Ο,τι καί άν κάνη τότε ό άνθρωπος, όλες τίς ώρες καί σέ όλους τους τόπους, είτε είναι ξύπνιος είτε κοιμάται, θά κινήται αυθόρ­μητα στήν έπανάληψι τής Ευχής- ναί, άκόμη καί όταν νυστάζη ή τόν παίρνη ό ύπνος, άκόμη καί τότε ή Ευχή θά τόν ξυπνάη, άναβλυζουσα άκατάπαυστα άπό τήν καρδιά του.
κ. Γιά τόν λόγο αυτό ή προσευχή αυτή είναι τόσο μεγάλη, όταν δέν έγκαταλείπεται ποτέ, διότι άν καί τά χείλη κουράζωνται καί τό σώμα ναρκώνεται, τό πνευμα όμως δέν κοιμάται ποτέ.
κα. "Οταν έκτελή κανείς μέ προσήλωσι κάποια άναγκαία έργασία ή όταν λογισμοί εισορμουν στόν νουυ του ή όταν ό ϋπνος τόν καταβάλλη, τότε πρέπει νά προσεύχεται ζωηρά μέ τά χείλη καί τήν γλώσσα, ώστε ό νοϋς του νά άκουη τήν φωνή· όταν πάλι ό νους είναι ειρηνικός καί ήρεμος άπό λογισμούς, τότε ό άνθρωπος άς προσευχεται μόνο νοερά.
κβ. Αυτός ό δρόμος τής προσευχής όδηγεί συντομώτερα στήν σωτηρία, άπ' ό,τι ό άλλος μέ τους ψαλμούς, τους άσματικους κανόνες καί τίς συνήθεις προσευχές, που χρησιμοποιούν οί έγγράμματοι.
κγ. "Οσον διαφέρει ό ώριμος άνθρωπος άπό ένα παιδί, άλλο τόσο καί ή νοερά αδιάλειπτος προσευχή άπό μίαν άλλη, που έχει συνταχθή τεχνητά.
κδ. Ή προσευχή του νου καί τής καρδιάς είναι γιά τους προχωρη­μένους. Ή ψαλμωδία, δηλαδή ή συνήθης έκκλησιαστική μελωδία, είναι γιά τους μεσαίους. Ή υπακοή καί ό κόπος είναι γιά τους άρχαρίους.

Προσευχή στήν Ζωοποιό Αγία Τριάδα:
«Πάτερ Αγαθέ, και Πανάγιε Υιέ, και Θείον Πνεύμα, Τριάς Αγία, Θεέ αδιαίρετε, έλέησόν με τόν άμαρτωλόν!».

Το στόμα έλεγε την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια,χωράφια..

    

            Γιατί
 έρχονται πολλοί
 στην εκκλησία,
 επαναλαμβάνουν 
μηχανικά ψαλμούς
 και ευχές, και 
φεύγουν, δίχως να 
ξέρουν τι είπαν. 
Τα χείλη κινούνται, 
αλλά τ' αυτιά δεν
 ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου, και θέλεις να σε εισακούσει
 ο Θεός; Γονάτισα, λες· αλλά ο νους σου πετούσε μακριά. Το σώμα 
σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η ψυχή σου έξω. Το στόμα έλεγε
 την προσευχή και ο νους μετρούσε τόκους, συμβόλαια, συναλλαγές, 
χωράφια, κτήματα, συναναστροφές με φίλους. Κι όλα αυτά συμβαίνουν, 
γιατί ο διάβολος είναι πονηρός· ξέρει πως την ώρα της προσευχής 
κερδίζουμε πολλά, γι' αυτό τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη σφοδρότητα.
 Άλλες φορές είμαστε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, και τίποτα δεν σκεφτόμαστε· 
ήρθαμε όμως στην εκκλησία να προσευχηθούμε, και ο διάβολος μας 
έβαλε ένα σωρό λογισμούς, ώστε καθόλου να μην ωφεληθούμε.

            Αν, αλήθεια, ο Θεός σου ζητήσει λόγο για την αδιαφορία 
ή και την ασέβεια που δείχνεις στις λατρευτικές συνάξεις, τι θα κάνεις; 
Να, την ώρα που Αυτός σου μιλάει, εσύ, αντί να προσεύχεσαι, έχεις 
πιάσει κουβέντα με τον διπλανό σου για πράγματα ανώφελα. 
Και όλα τ' άλλα αμαρτήματά μας αν παραβλέψει ο Θεός, τούτο φτάνει
 για να στερηθούμε τη σωτηρία. Μην το θεωρείς μικρό παράπτωμα.
 Για να καταλάβεις, τη βαρύτητά του, σκέψου τι γίνεται στην 
ανάλογη περίπτωση των ανθρώπων. Ας υποθέσουμε ότι συζητάς 
μ' ένα επίσημο πρόσωπο ή μ' έναν εγκάρδιο φίλο σου. 
Και ενώ εκείνος σου μιλάει, εσύ γυρίζεις αδιάφορα το
 κεφάλι σου και αρχίζεις να κουβεντιάζεις με κάποιον άλλο.
 Δεν θα προσβληθεί ο συνομιλητής σου απ' αυτή την απρέπειά σου;
 Δεν θα θυμώσει; Δεν θα σου ζητήσει το λόγο;

            Αλίμονο! Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το
 βασιλικό τραπέζι είναι ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται
 για χάρη σου, ενώ ο ιερέας αγωνίζεται για τη σωτηρία σου, εσύ
 αδιαφορείς. Την ώρα που τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ σκεπάζουν τα 
πρόσωπά τους από δέος και όλες οι ουράνιες δυνάμεις μαζί με τον
 ιερέα παρακαλούν το Θεό για σένα, τη στιγμή που κατεβαίνει από 
\τον ουρανό η φωτιά του Αγίου Πνεύματος και το αίμα του Χριστού
 χύνεται από την άχραντη πλευρά Του μέσα στο άγιο Ποτήριο, τη
 στιγμή αυτή η συνείδησή σου, άραγε, δεν σε ελέγχει για την
 απροσεξία σου; Σκέψου, άνθρωπε μου, μπροστά σε Ποιον στέκεσαι 
ην ώρα της φρικτής μυσταγωγίας και μαζί με ποιους - με τα Χερουβείμ, 
με τα Σεραφείμ, με όλες τις ουράνιες δυνάμεις. Αναλογίσου μαζί με
 ποιους ψάλλεις και προσεύχεσαι. Είναι αρκετό για να συνέλθεις, 
όταν θυμηθείς ότι, ενώ έχεις υλικό σώμα, αξιώνεσαι να υμνείς τον 
Κύριο της κτίσεως μαζί με τους ασώματους αγγέλους.

            Μη συμμετέχεις, λοιπόν, στην ιερή εκείνη υμνωδία με αδιαφορία.
 Μην έχεις στο νου σου βιοτικές σκέψεις. Διώξε κάθε γήινο λογισμό 
και ανέβα νοερά στον ουρανό, κοντά στο θρόνο του Θεού. Πέταξε εκεί 
μαζί με τα Σεραφείμ, φτερούγισε μαζί τους, ψάλε τον τρισάγιο ύμνο 
στην Παναγία Τριάδα.

Ποιά εἶναι ἡ ἀληθινὴ Ἐξομολόγηση; Anthony Metropolitan of Sourozh

Ὅταν ἕνα παιδὶ ἔρχεται γιὰ ἐξομολόγηση μοῦ μεταφέρει, ἀπὸ μνήμης ἢ σὲ γραπτό, μιὰ σύντομη ἢ μακριὰ λίστα “ἁμαρτιών”. Ὅπως ἀνακαλύπτω στὴ συνέχεια, ἔχει συνήθως συνταχθεῖ χωρὶς τὴ συμμετοχὴ τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ καὶ ἀντανακλᾶ μόνο τὰ παράπονα καὶ τὴν κριτικὴ τῶν γονέων του. 

Παρόμοια ἐμπειρία ἔχει κανεὶς μὲ ἐνήλικες ἀνθρώπους ποὺ ἐμφανίζονται μὲ λίστες ποὺ ἀνακάλυψαν σὲ σχετικὰ βιβλία ἢ συνέταξαν μὲ τὴ συνδρομὴ τῶν πνευματικῶν τους γερόντων. 

Ἔτσι, τὸ ἑπόμενο βῆμα εἶναι νὰ θέσω τὸν ἄνθρωπο μπροστὰ στὸν προβληματισμὸ νὰ διερευνήσει τὴ δική του, προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό. Οἱ περισσότεροι δὲν ἔχουν παρὰ μιὰ ἐπιφανειακή, ἐξ ἀκοῆς γνωριμία μαζί Του γι’ αὐτὸ καὶ τοὺς ἐνθαρρύνω νὰ Τὸν γνωρίσουν καλύτερα μέσα ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου. 

Ἀπὸ μιὰ τέτοια προσέγγιση ἀρχίζει κανεὶς νὰ καταλαβαίνει ἂν τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ τὸν ἐλκύει. Ἐὰν ἐπιθυμεῖ νὰ γίνει ὅμοιος μὲ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ κτίσει μὲ Ἐκεῖνον μία σχέση φιλίας. 

Ἂς ἀναρωτηθοῦμε λοιπὸν ἂν τὸ στοιχεῖο τῆς φιλίας ὑπάρχει στὴ δική μας σχέση μὲ τὸν Χριστό. Ἂς ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας ἐὰν προσπαθήσαμε μὲ κάποιο τρόπο νὰ Τοῦ δώσουμε χαρὰ καὶ νὰ συμπαρασταθοῦμε στὸ ἔργο Του. Ἂν τὸ συμπέρασμα εἶναι ὅτι ἡ σχέση αὐτὴ μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους θὰ χρειαστεῖ νὰ ἐπανεξετάσουμε τί σημαίνει τελικὰ νὰ εἴμαστε Χριστιανοί. Ἐὰν ὅμως νιώθουμε εἰλικρινὰ τὸν Χριστὸ ὡς φίλο, ἂς ἀρχίσουμε νὰ ρωτοῦμε τὸν ἑαυτὸ μας καθημερινά: Τί ἔκανα, τί εἶπα, τί σκέφτηκα καὶ αἰσθάνθηκα, ποὺ μπορεῖ νὰ Τοῦ δώσει χαρὰ ἢ θλίψη;

Κι αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ βίωμα ἂς μεταφέρουμε στὴν Ἐξομολόγηση: “Ἀνάμεσα στὴν τελευταία καὶ τὴ σημερινὴ ἐξομολόγηση ὑπῆρξα ἕνας ἄπιστος, ἕνας ἀδιάφορος, ἕνας δειλὸς σύντροφος ἢ ἀντιθέτως, παραστάθηκα ὡς φίλος...”

Ὅταν προσερχόμαστε στὴν ἐξομολόγηση σπεύδουμε πρόσωπο μὲ πρόσωπο πρὸς ἕναν φίλο. Δὲν πρόκειται νὰ μᾶς κρίνει καὶ νὰ μᾶς καταδικάσει κανείς. Ἂς πολεμήσουμε τὸν φόβο ποὺ μᾶς διακατέχει γι’ αὐτὸ ποὺ πρόκειται νὰ συμβεῖ. Ἐρχόμαστε στὸν Ἕνα τῆς Τριάδος ποὺ ὄντας Θεὸς ἐπέλεξε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ μᾶς νὰ γίνει Ἄνθρωπος, ν’ ἀναλάβει πάνω Του τὴν ἀνθρώπινη φθορὰ καὶ νὰ δώσει τὴ ζωή Του γιά μᾶς. Ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατός Του εἶναι ἡ ἀπόδειξη ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι τόσο μεγάλη ὥστε νὰ μποροῦμε νὰ τὸν πλησιάσουμε χωρὶς δισταγμό, μὲ τὴν προσδοκία ὅτι σὲ κάθε περίπτωση θὰ ἀγκαλιάσει τὴν ἀδυναμία μας, πέρα ἀπὸ ἠθικὲς ἀξιολογήσεις. Ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἐὰν κάποιος πρόκειται νὰ θρηνήσει γιὰ τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἁμαρτία μας μὲ συμπόνια, ἔλεος, ἀγάπη δὲν εἶναι παρὰ Ἐκεῖνος –ποὺ θὰ ἦταν πρόθυμος νὰ σαρκωθεῖ καὶ νὰ πεθάνει ἔστω καὶ γιὰ ἕναν μόνο ἁμαρτωλό, γιατί δὲν μπορεῖ νὰ ὑπομείνει τὴν ἀπώλεια κανενός. Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι ὁ Χριστὸς στὸν ὁποῖο προσερχόμαστε κατὰ τὴν ἐξομολόγηση. Προσδοκᾶ τὴν ἴαση, τὴν παραμυθία, τὴν στήριξή μας – ὄχι τὴν κρίση καὶ καταδίκη μας.

Καὶ τότε ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τοῦ ἱερέως; Στὴν εὐχὴ ποὺ διαβάζει ὁ κληρικὸς πρὶν τὸ μυστήριο ὀνομάζεται “μάρτυρας”. Καλεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ παραβρίσκεται ἐνώπιον τοῦ ἁμαρτωλοῦ γιὰ νὰ μαρτυρήσει τὸ γεγονὸς τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ γιὰ κεῖνον, νὰ βεβαιώσει ὅτι ὁ Κύριος εἶναι παρὼν καὶ ἡ μόνη ἐπιθυμία καὶ πρόθεσή Του εἶναι ἡ σωτηρία καὶ ἡ αἰώνια εὐφροσύνη τοῦ μετανοοῦντος. Ἐπίσης, ὁ ἱερέας παρευρίσκεται στὸ ὄνομα τοῦ ἁμαρτωλοῦ, γιὰ νὰ ἱκετεύσει καὶ νὰ μεσιτεύσει στὸν Κύριο γιὰ τὴν συμφιλίωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ἂς ἀλλάξουμε, λοιπόν, τὸν τρόπο τῆς ἐξομολόγησης: ἂς διώξουμε τὸν φόβο τῆς τιμωρίας ἢ τῆς ἀπόρριψης κι ἂς βροῦμε τὸ θάρρος νὰ ἐλαφρώσουμε τὴν καρδιά μας ἀπὸ κάθε ἀμφιβολία. Ὁ Χριστὸς δὲν πρόκειται νὰ μᾶς ἀρνηθεῖ. Ἴσως ἡ ἐξομολόγησή μας νὰ εἶναι γιὰ Ἐκεῖνον ἕνας νέος σταυρός, ἀλλὰ θὰ τὸν δεχθεῖ, ἀφοῦ μᾶς ἀγαπᾶ πέρα ἀπὸ κάθε κρίση, μέχρι θανάτου: Ὁ θάνατός του ἔγινε ἡ δική μας ζωὴ – ζωὴ μέσα στὸ χρόνο καὶ ζωὴ στὴν αἰωνιότητα. 

Ἡ ἐξομολόγηση πρὶν ἀπὸ ὅλα εἶναι συνάντηση καὶ συμφιλίωση. Εἶναι συνάντηση μὲ τὸν Χριστὸ ποὺ ποτὲ δὲν μᾶς στρέφει τὰ νῶτα, ἂν κι ἐμεῖς φεύγουμε μακριά. Μερικὲς φορὲς μία τέτοια συνάντηση μπορεῖ νὰ γίνει ἔμπνευση γιὰ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ καὶ νὰ μᾶς δώσει δύναμη καὶ κουράγιο νὰ διάγουμε τὸ ὑπόλοιπο τοῦ βίου.

Συχνὰ ἁμαρτάνουμε σοβαρὰ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ὑπάρχουν κάποιες στιγμὲς τῆς ζωῆς ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ Ἐκεῖνον μὲ ἕναν ἰδιαίτερα βίαιο τρόπο, στιγμὲς μεγάλης ἀπιστίας. Θυμηθεῖτε τὸ περιστατικὸ μὲ τὴν προδοσία τοῦ Πέτρου. Ὅταν ἀργότερα μετὰ τὴν Ἀνάσταση ἡ Μαρία Μαγδαληνὴ συναντᾶ τὸν Ἄγγελο Κυρίου στὸν τόπο τοῦ μνημείου αὐτὸς τῆς παραγγέλει: “Ὑπάγετε, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ...”, γιατί ὁ Πέτρος ὄντας προδότης δὲν λογαρίαζε πλέον τὸν ἑαυτό του ὡς ἕνα τῶν μαθητῶν. Εἶχε ἀπαρνηθεῖ τὸν Χριστὸ κι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ὁ Κύριος τὸν ὀνοματίζει ἰδιαιτέρως θέλοντας νὰ τὸν βεβαιώσει ὅτι ἡ φιλία τους διατηρεῖται ἀλώβητη κι ὅτι παραμένει τὸ ἴδιο ἀγαπητὸς ὅσο καὶ τότε ποὺ ἦταν ἔμπιστος.

Καὶ τέλος ὑπάρχουν φορὲς ποὺ προσερχόμαστε στὴν ἐξομολόγηση γιατί θέλουμε νὰ ἀνανεώσουμε τὴν ἐγγύτητα τῆς σχέσης ποὺ ἔχει τραυματιστεῖ. Ἂς ἔχουμε κατὰ νοῦ ὅτι γιὰ νὰ ἐπανασυνδέσουμε τὴ φιλία μας χρειάζεται ν’ ἀνοίξουμε μὲ εἰλικρίνεια τὴν καρδιά μας καὶ νὰ φανερώσουμε τὶς ἀστοχίες καὶ τὰ λάθη ποὺ ἔχουν πληγώσει αὐτὴ τὴ σχέση. Δὲν χρειάζεται νὰ καταφεύγουμε σὲ λίστες ἁμαρτιῶν, οὔτε νὰ ἐρευνοῦμε τὰ βιβλία γιὰ ν’ ἀνακαλύψουμε τὴν ἁμαρτία μας. Ἀλλὰ μόνο νὰ σκύψουμε μέσα μας καὶ νὰ ἐξετάσουμε τὴ συνείδησή μας.

Ἂς χρησιμοποιήσουμε ἁπλοὺς τρόπους γι’ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν αὐτογνωσία. Τί ἦταν αὐτὸ ποὺ προτιμήσαμε στὴ θέση τοῦ Χριστοῦ; Τί εἶναι αὐτὸ ποῦ μᾶς κράτησε σὲ ἀδράνεια, ὥστε νὰ παραμείνουμε χωρὶς καρπό; Ἂς προσπαθήσουμε μέσα ἀπὸ τὶς γραμμὲς τοῦ Εὐαγγελίου νὰ ἐπισημάνουμε ὄχι ἐκεῖνα ποὺ μᾶς κρίνουν, ἀλλὰ τὰ λόγια ποὺ μιλοῦν στὴν καρδιά μας, ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς μαθητές: “οὐχὶ ἡ καρδία ἡμῶν καιομένη ἦν ἐν ἡμῖν, ὡς ἐλάλει ἡμῖν ἐν τῇ ὁδῷ καὶ ὡς διήνοιγεν ἡμῖν τὰς γραφάς;” 

Ἂς ἀνακαλύψουμε κι ἐμεῖς τὸν λόγο ποὺ μᾶς θερμαίνει τὴν καρδιά, ποὺ ἀγγίζει τὰ βάθη τῆς ὕπαρξης καὶ μᾶς φέρνει σὲ κοινωνία μὲ τὸν Κύριο. Αὐτὸ εἶναι τὸ κριτήριο. Στὴν πραγματικότητα δὲν ἔχει τόση σημασία ἂν ἀθετήσαμε κάποιους κανόνες. Αὐτὸ ποὺ μᾶς ζημιώνει εἶναι ὅτι ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν εὐλογημένη κοινωνία τῆς χάριτός Του. 

Ἂς ἐρευνήσουμε λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχή, ὄχι μὲ τὴ στείρα λογική τῆς ἐνοχῆς, ἀλλὰ μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ σταθμίσουμε πὼς χάσαμε τὴν ἐμπιστοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη ποὺ πρὸς στιγμὴν γευθήκαμε. Ἂς θυμηθοῦμε ἐκεῖνα τὰ λόγια ποὺ πύρωσαν τὴν καρδιά μας κι ἔδωσαν καθαρότητα στὸ λογισμό μας, ποὺ κίνησαν τὴ θέλησή μας στὸ ἀγαθὸ καὶ ἔφεραν γαλήνη στὰ μέλη μας καὶ τὰ μεταμόρφωσαν ἀπὸ σάρκινα σὲ σῶμα ἱερό: ἱερὸ γιατί μέσα ἀπὸ τὸ βάπτισμα ἑνωθήκαμε μὲ τὸν σαρκωμένο Χριστό, μέσα ἀπὸ τὸ Χρίσμα γίναμε δοχεῖο τοῦ Πνεύματος καὶ μὲ τὰ ἄχραντα μυστήρια γινόμαστε Σῶμα Χριστοῦ. Αὐτὴ τὴν ἐμπειρία ἂς μεταφέρουμε στὴν ἐξομολόγηση, μετανοώντας ὄχι γιὰ κάτι ἀφηρημένο ποὺ βρίσκεται σὲ κάποια λίστα ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ γιὰ κεῖνες τὶς ἐπιλογὲς ποὺ διέρρηξαν τὴ φιλία καὶ κοινωνία μας μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. 

Ζοῦμε συχνὰ μέσα στὸ ψέμα. Κατασκευάζουμε γύρω μας ἕναν κόσμο ὅπου μόνο ὁ θάνατος μπορεῖ νὰ θριαμβεύσει. Ἀρνούμαστε τὸν πλησίον μας καὶ κλείνουμε μόνοι μας τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο συγχώρεση ἁμαρτιῶν, ἀλλὰ δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀναζητοῦμε μία τυπικὴ ἄφεση. Πρέπει νὰ διψοῦμε γιὰ ἀληθινὴ συμφιλίωση, στὸ πλαίσιο τῆς ὁποίας θὰ ἀναθέσουμε στὸν Θεὸ τὴν ἀναξιότητα καὶ τὴν ἀπιστία μας – ὄχι μόνο πρὸς Ἐκεῖνον ἀλλὰ καὶ πρὸς τὸν πλησίον, τὸν φίλο, τὸν γνωστὸ καὶ συγγενῆ μας.

Ἂς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη ὅτι μόνο ἡ δική Του ἀκλόνητη φιλία μπορεῖ νὰ μᾶς παρακινήσει σὲ ἀλλαγή. “Ἐγώ καὶ φίλος καὶ μέλος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ. Μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σὲ καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις;” “Μπορεῖς ν’ ἀνταποκριθεῖς μὲ λίγη ἐμπιστοσύνη; Δὲν ζητῶ ὁλοκληρωτική, ἄμεση ἀλλαγή. Ἀλλὰ πορεία βῆμα πρὸς βῆμα. Θὰ σὲ στηρίξω, θὰ σὲ προστατεύσω, θὰ ὁδηγήσω τὰ βήματά σου – μόνον ἄλλαξε στάση. Κι ὅταν λάβεις συγχώρεση στὸ ὄνομά μου μὴν σκεφτεῖς ὅτι τὸ παρελθὸν ἔχει πάψει νὰ ὑπάρχει. Ἀλλὰ τότε μόνο θὰ ἔχεις ἀπαλλαχτεῖ ἀπὸ τὶς πληγὲς ὅταν γίνεις τόσο ξένος πρὸς αὐτὲς ὥστε νὰ μὴν τὶς λογαριάζεις πιὰ γιὰ δικὲς σου”.

Ὅταν τὰ παλιά μας πάθη ζωντανεύουν ἐνώπιόν μας καταλαβαίνουμε ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν μέσα σὲ μία στιγμὴ νὰ ἐλευθερωθοῦμε ἀπὸ τὸ παρελθόν. Χρειάζεται χρόνο γιὰ νὰ βαδίσουμε στὸ δρόμο τῆς ἐλευθερίας. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς μᾶς ἀρνεῖται τὴ συγχώρεση. Ἡ συγχώρεση τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται μέσα ἀπὸ τὴ συμπάσχουσα ἀγάπη του, τὴν ἀποδοχὴ καὶ τὴν διαρκῆ πρόνοιά Του ποὺ δὲν θὰ ἐπιτρέψει νὰ ὁδηγηθοῦμε ἀνυπεράσπιστοι στὸν ἴδιο πειρασμό. Ἔτσι, ἡ συγχώρεση τοῦ Κυρίου μπορεῖ νὰ λύνει τὴν ἀποξένωση, ἀλλὰ χρειάζεται ἐπίπονος ἀγώνας καὶ μετάνοια γιὰ νὰ γίνουμε καινοὶ μὲ τὴ χάρη Του. Ἡ ἄφεση δὲν σβήνει τὸ παρελθόν. Τὸ θεραπεύει μέσα ἀπὸ τὴ συνέργεια τὴ δική μας μὲ τὸν Θεό.

Ἂς ἐμπιστευόμαστε, λοιπόν, καθημερινὰ τὸν λογισμό μας στὸν Θεὸ μὲ εἰλικρίνεια. Κι ὅταν προσερχόμαστε στὴν Ἐξομολόγηση ἡ εὐχὴ τῆς συγχωρήσεως θὰ ἔχει ἀληθινό, πραγματικὸ νόημα: τὴν ἐπανασυγκρότηση μιᾶς φιλίας ποὺ ὅσον ἀφορᾶ τὸν Θεὸ παραμένει ἀναλλοίωτη ἀλλὰ ὡς πρὸς τὸ δικό μας μέρος χρειάζεται νὰ τὴν ἐπιδιώξουμε. Κι αὐτή μας ἡ πρόθεση πρέπει νὰ στηρίζεται ἀπὸ ἀποφασιστικότητα. Κι ἡ ἀποφασιστικότητα ἀπὸ πράξη καὶ καινότητα ζωῆς.
 πηγή

ΚΥΡΙΟΣ ΠΟΙΜΑΙΝΕΙ ΜΕ… - Ο Αγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης

Hταν ένα δροσερό φθινοπωρινό

 απόγευμα. Το ηλιοβασίλεμα αρκετά

 γλυκό σαν αυτά του καλοκαιριού 

πού δύσκολα ξεχνιούνται όλον

 τον χρόνο. 
Μόνο πού τώρα πια, τα ξερά

 φύλλα της γέρικης λεύκας

 βρίσκονταν σκόρπια στο

 μικρό ανηφορικό μονοπάτι, 

πού όδηγεϊ στο εκκλησάκι 

της Αγ. Παρασκευής. 

Οι πρώτες διστακτικές 

σταγόνες της βροχής

 μετά από την κάψα του θέρους έμοιαζαν να μην λυπούνται πού πέφτουν

 τόσο νωρίς, θυμίζοντας ότι μπήκε μια νέα εποχή του χρόνου. Το χώμα 

άρχισε να υγραίνει, ενώ τα πουλιά, πού άπ’ ώρα είχαν προαιοθανθεϊ το 

πρωτοβρόχι, πετούσαν για τελευταία φορά προς την δύση του ηλίου 

αποχαιρετώντας το καλοκαίρι. Και αυτό με τη σειρά του, τους έγνεφε

 και τους τραγουδούσε γλυκά ότι θα ξανάρθει. Τα πεύκα μοσχοβολούσαν

 σαν θυμιατήρια, καθώς ή βροχή, πού όλο και δυνάμωνε, τα δροσόλουζε.

 Κάπου παράμερα κι ό γερο-πλάτανος, ό κατεργάρης έμοιαζε να έτοιμάζη 

τα κλωνάρια του -τα «σπαθιά» του- για να παλαίψη με τον άνεμο.Τον

 δρόμο για το ξωκκλήσι είχε πάρει ένα παλληκάρι. Περπατούσε σαν γέρος

 παρά τα νειάτα του και ή καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ’ την λύπη πού

 δεν τοϋ’δινε κουράγιο ούτε να κλάψει, θύμιζε καράβι δίχως πανιά πού

 βολοδέρνεται αδιάκοπα από τα αφρισμένα κύματα της απόγνωσης, 

έτοιμο να βουλιάξει. Όμως παρά την θλίψη, ό Σωτήρης εϊχε κάτι πού 

τοϋ’δινε δυνάμεις ν’ ανηφορίσει: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι 

εκεί πάνω στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο. 

Ή πληγωμένη καρδιά του νέου σταμάτησε για λίγο την μελαγχολική

 του σιωπή και αφέθηκε στο δροσερό αεράκι πού όλο και ξεθάρρευε.
Το ξωκκλήσι ξεπρόβαλε ανάμεσα στα ψηλά κυπαρίσσια πού λίκνιζαν τίς

 κορυφές τους στα σφυρίγματα του άνεμου, ενώ τα σπουργιτάκια πέταγαν

 τριγύρω μπας και βρουν κανένα σκουλικάκι γιά τά μικρά τους.
Ό Σωτήρης άνοιξε την σιδερένια πόρτα καί έκανε τον Σταυρό του.

 Τα καντηλάκια με το λιγοστό τους φως χρωμάτιζαν κατανυκτικά τίς

 εικόνες των Αγίων, την ώρα πού ό ήλιος έδυε αργά καί προσκαλούσε

 το βραδάκι για να σκεπάσει αυτό, τώρα, με το πέπλο του την φύση.

Το παλληκάρι προσκύνησε τίς εικόνες μιά-μιά, ξεχάστηκε για λίγο μπρος 

στο αναμμένο κερί καί μετά έστρεψε το βλέμμα του προς την εικόνα της

 Παναγίας. Στά μάτια της είδε το Απέραντο Βλέμμα της Ελπίδος των .

Άπηλπισμένων καί τοϋ’δωσε παρηγοριά. Τόσο θερμή ήταν ή παρηγοριά

 αυτή, πού καί ή ψυχή του ακόμα πετάχθηκε άπ’ τον λήθαργο της λύπης

 καί ξέσπασε σ’ ένα ασταμάτητο κλάμα. Τα δάκρυα στα μάτια του Σωτήρη

 σχημάτιζαν ένα ποταμάκι που λες κι έτρεχε για να δροσίσει τα ωχρά του

 μάγουλα. Ύστερα, ό νέος άνοιξε ένα διπλωμένο χαρτί πού εϊχε στην 

τσέπη του καί άρχισε να διαβάζει αυτά πού τοΰ’χε δώσει λίγο πριν 

κοιμηθεί ό Γέροντας:

«Δέσποινα μου Θεοτόκε, ή έλπίς μου, ή ισχύς μου, ή θερμή μου

 προστασία, σκέπη καί καταφυγή μου
Εκ ψυχής συντετριμμένης. Δέσποινα άναβοών Σοι, πρόφθασαν, 

άντιλαβού μου, σώσον με, έκδυσωπώ Σε».

Τα μάτια του -πνιγμένα στα δάκρυα-ίκέτευαν μέσα άπ’ το σκοτάδι της

 απελπισμένης ψυχής την Αγνή Παρθένον, ενώ τα χείλη ψέλλιζαν κι

 αυτά ό,τι ή καρδιά τους υπαγόρευε . Το ποτάμι του Ελέους άρχισε να

 περιδιαβαίνει τα σπλάγχνα του παλληκαριοΰ καί ν’ ανακουφίζει την

 διψασμένη ψυχή.
Μετά από λίγο, ό Σωτήρης σηκώθηκε, έσβησε το κεράκι καί τράβηξε

 για τον δρόμο του γυρισμού. Δεν εϊχε ακόμη νυχτώσει, όταν εκεί

 μπροστά στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- πρόσεξε μια 

ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε όμως, δίχως να δώσει σημασία,

 αφού νόμισε ότι τον πρόδιδαν τα δακρυσμένα μάτια του. Προχώρησε

 για λίγο μα… σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.
- Σωτήρη. Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδι μου!
Ό νέος γύρισε σαστισμένος καί άντίκρυσε καθισμένον στα

 σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως τον εϊχε γνωρίσει

 στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε στην Αίγινα. Με το ρασάκι του,

 το καλλιμαύχι, με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι στα

 χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα, ή γενειάδα του πιο λευκή άπ’ το

 χιόνι, ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.
- Μην φοβάσαι! Ό Πολυεύσπλαγχνος Κύριος 

καί ή Ύπεραγία Θεοτόκος

δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα, έτσι καί
τώρα είναι μαζί σου. Μην απελπίζεσαι!
Μόνον πίστευε! Ή πίστις είναι το πάν
παιδί μου, ή πίστις!… “Αντε, νάχεις την
ευχή μου…

Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι καί το ευλόγησε από

 μακριά. Ό Σωτήρης έκανε να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε.

 Ό Γέροντας είχε φύγει… Τότε έριξε μια ματιά στον ουρανό καί 

ευχαρίστησε τον Επουράνιο Πατέρα, ενώ άπ’ τα χείλη του ξεγλίστρησε

 μια φράση: ”Σ’ ευχαριστώ Θεέ μου! Σ’ ευχαριστώ Άγιε”!

‘Από δίπλα του πέταξε ένα σπουργιτάκι καί του ψιθύρισε κάτι στ’ αυτί. Ναί:

 «Κύριος ποιμαίνει με καί ουδέν με ύστερήσει». Αυτό του είπε καί πέταξε

 ψηλά σ’ ένα δέντρο, για να άναπαυθή καθώς ή βραδιά το 

καλούσε στην αγκαλιά της… 

πηγή

«Όποιος σκεπάσει αμαρτία αδελφού του θα σκεπάσει και ο Θεός τις δικές του αμαρτίες»

πηγή

Ποιο είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον άνθρωπο;

-Σίγουρα η υπερηφάνεια και η έπαρση. Αυτή, παιδί μου και τους Αγγέλους

ακόμη κατάφερε να ρίξει απ’ τον Ουρανό.
- Και η μεγαλύτερη αρετή ποια είναι;
-Αυτή, φυσικά, είναι επόμενο να είναι η ταπεινοφροσύνη, που μαζί με την

 υπακοή κάνουν το χρυσό δίδυμο των αρετών. Και τούτο, γιατί και άνθρωπο

 αμαρτωλό και δαίμονα, μπορούν να τον σηκώσουν από τα βάθη και τα

 σκοτάδια της αβύσσου και να τον ανεβάσουν στον Ουρανό.
-Γι’ αυτό το λόγο ο Κύριος μακάρισε τόσο πολύ 

« τους πτωχούς τῷ πνεύματι»;
-Ναι, πράγματι, αυτοί που είναι αληθινά ταπεινοί στην καρδιά

 δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
-Η νηστεία τι χρειάζεται στον άνθρωπο;
-Α! Η νηστεία είναι πολύ ωφέλιμη. Αυτή, παιδί μου, ξεριζώνει τα

 πάθη, ξεκόβει τις συνήθειες και προπαντός ταπεινώνει το

 υπερήφανο σώμα.
-Και η αγρυπνία;
-Η αγρυπνία, αντίθετα, καθαρίζει και λαμπικάρει το μυαλό. 

Με την αγρυπνία κανείς αποκτά Χερουβικό νου.
-Τι είναι αυτό που πρέπει εξάπαντος να αποφεύγει ο άνθρωπος;
-Σίγουρα την κατάκριση. Όπως ο νεκρός ούτε βλέπει, ούτε ακούει,

 ούτε μπορεί να κρίνει, έτσι και ο ταπεινόφρων άνθρωπος δεν έχει

 το δικαίωμα να κρίνει άλλον άνθρωπο, έστω και αν ακόμη τον δει

 να προσκυνάει είδωλα.
Γι’ αυτό και ο Κύριος απαγόρευσε την κατάκριση λέγοντας

 « μή κρίνετε ἳνα μη κριθεἳτε». Λέι μάλιστα κάπου ότι 

«όποιος ΣΚΕΠΑΣΕΙ αμαρτία αδελφού του θα σκεπάσει

 και ο Θεός τις δικές του αμαρτίες». Και ας μη φανταστεί

 κανείς ποτέ του ότι είναι ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ.
-Γέροντα, ποια είναι η μεγαλύτερη ντροπή;
-Η μεγαλύτερη ντροπή είναι να είσαι ο ίδιος γεμάτος πάθη

 και μικρότητες και να διδάσκεις τους άλλους να τα … αποβάλλουν.

 Αν είναι δυνατόν. Η διδασκαλία δεν είναι υπόθεση λόγων, αλλά

 έργων. Τα έργα είναι εκείνα που μας χαρακτηρίζουν και όχι τα λόγια.
-Και ποια κατά τη γνώμη σας είναι η μεγαλύτερη αμαρτία;
-Το να γίνεις ο ίδιος πρόξενος σκανδάλου. Το να σκανδαλίσεις με

 το φέρσιμό σου αδερφό και κυρίως μικρά και απονήρευτα παιδιά.

 Τότε, λέει το Ευαγγέλιο, δέσε καλύτερα μια μυλόπετρα στο λαιμό

 σου και πέσε στη θάλασσα. Είναι πιο συμφέρον.

απο το βιβλίο "ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ"