ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΡΝΑΒΑΛΙ;

Ἡ λέξη «καρναβάλι» καί «καρνάβαλος», προέρχεται ἀπό τήν ἰταλική λέξη carne=κρέας + vale=ἔχε γειά. Τελευταία ἡμέρα κρεοφαγίας. Δηλαδή ἔχει ταυτόσημη ἔννοια μέ τήν ἑλληνική λέξη «ἀπόκρεω», πού σημαίνει ἀπομακρύνομαι ἀπό τό κρέας καί πού ἀφορᾶ στήν περίοδο πρίν τήν ἔναρξη τῆς νηστείας τῆς Μ. Σαρακοστῆς, τῆς προετοιμασίας δηλαδή γιά τό Πάσχα, πού εἶναι καθαρά χριστιανική παράδοση.  Σε αὐτή λοιπόν τήν πνευματική περίοδο πού καθορίστηκε ἀπό τήν Ἐκκλησία καί πού ὀνομάζεται «Τριώδιο», ἀναμίχθηκαν δυστυχῶς ἐκδηλώσεις, ἔθιμα, θρησκευτικές εἰδωλολατρικές τελετές καί δημιούργησαν ἕνα ἐνιαῖο σύνολο, γνωστό σήμερα σάν καρναβάλι.

Ἡ παράδοση τοῦ καρναβαλιοῦ εἶναι πολύ παλαιά. Συνδέεται μέ τίς εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων πρός τιμή τοῦ «θεοῦ» τοῦ κρασιοῦ, τοῦ Διονύσου, τοῦ λεγομένου καί Βάκχου. Αύτές οἱ τελετές πού εἶχαν ἔντονο εἰδωλολατρικό θρησκευτικό χαρακτῆρα, ἐπέδρασαν καί στή Δύση ἀλλά καί στήν Ἀνατολή, στούς Βυζαντινούς.

 Αὐτή καθ’ ἑαυτή ἡ διονυσιακή λατρεία, εἶχε βασικό χαρακτῆρα καί κύριο στοιχεῖο τά ἀκατανόμαστα ὄργια, τό χυδαῖο ἐρωτισμό, τίς πάσης φύσεως ἠθικές παρεκτροπές, τήν παθολογική ἔκσταση μέχρι τοῦ σημείου τῆς ὠμοφαγίας ζωντανῶν ζώων καί ἀνθρώπων! Σύμφωνα μέ τούς εἰδικούς, τό διονυσιακό πνεῦμα ἦρθε, ἐπιβλήθηκε καί ἐκτόπισε τό ἀπολλώνιο πνεῦμα, δηλαδή τό μέτρο καί τή νηφαλιότητα.
Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ διονυσιακή λατρεία ἐπιβλήθηκε ἀπό ἀπολυταρχικά καθεστῶτα, ὅπως ἐκεῖνο τῶν Πεισιστρατιδῶν τόν 6Ο π.Χ. αἰῶνα στήν Ἀθήνα, ὡς στροφή τῶν λαϊκῶν μαζῶν στόν ἠδονισμό, τίς ἠθικές ἐλευθεριότητες καί τή μέθη, προκειμένου νά μή διαμαρτύρονται γιά τήν πολιτική καταπίεση!

Γιά μᾶς τούς Χριστιανούς καί τήν Ἐκκληλία, οἱ καρναβαλιστικές ἐκδηλώσεις εἶναι ἔθιμο εἰδωλολατρικό, εἶναι συνέχεια τῶν ἀρχαίων εἰδωλολατρικῶν ἐκδηλώσεων. Εἶναι πομπές καί ἔργα σατανικά. Λατρεία τοῦ Σατανᾶ. Μάλιστα ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας, σέ παλαιότερη ἐγκύκλιό της, τό 1957, καλοῦσε ὅλους τούς πιστούς: «νά ἐγκαταλείψουν αὐτά τά σκοτεινά καί ὀργιώδη βακχικά σκιρτήματα»…Οἱ Χριστιανοί μάλιστα πού συμμετέχουν σ’ αὐτά ( εἴτε ντύνονται καρναβάλια, εἴτε ὄχι ), ἀφορίζονται, δηλαδή δέν μποροῦν νά συμμετάσχουν στή Θεία Κοινωνία.

Σχετικά μάλιστα μέ τίς μεταμφιέσεις, ὁ ΞΒ’ Κανών τῆς ΣΤ’ Οἰκουμ. Συνόδου, ἀναφέρει: «…μηδένα ἄνδρα γυναικείαν στολήν ἐνδιδύσκεσθαι, ἡ γυναῖκα τήν ἀνδράσιν ἀρμόδιον. Ἀλλά μήτε προσωπεῖα κωμικά ἤ σατυρικά, ἤ τραγικά ὑποδύσεσθαι…». Δυστυχῶς, σέ παρόμοιες εἰδωλολατρικές ἐκδηλώσεις, ἔλαβε μαρτυρικό θάναντο ὁ Ἀπόστολος Τιμόθεος, Ἐπίσκοπος Ἐφέσσου καί μαθητής τοῦ Ἀπ. Παύλου, ὅταν προσπάθησε νά διδάξει καί νά παρακινήσει στό σταμάτημα τῶν ἀταξιῶν καί ὀργίων.

Δέν μποροῦμε νά ἰσχυριζόμαστε ὅτι λατρεύουμε τόν Θεό καί ταυτόχρονα νά ἀποδίδουμε λατρεία στούς δαιμονικούς «θεούς». 

Ὀρθόδοξος Τύπος 12/02/2010

ΦΩΤΟΤΥΠΗΣΤΕ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΤΕ ΤΟ ΣΕ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΣΑΣ

Ιερομόναχος Εφραίμ Κατουνακιώτης.

Το ιστολόγιο μας, συνεχίζει το αφιέρωμα τιμής στους κληρικούς που ποτέ δεν εμφανίστηκαν με την αλαζονεία της αρετής αλλά απόμειναν μέσα στην ταπείνωση της αμαρτολότητας που όλοι μας σέρνουμε πίσω μας. Και στάθηκαν δίπλα στο Λαό του Θεού και σε κάθε πονεμένο άνθρωπο. Το αφιέρωμα μας σήμερα είναι στον Ιερομόναχο Εφραίμ Κατουνακιώτη.                  

Ο παπα- Εφραιμ Κατουνακιώτης γεννήθηκε το 1912 στο Αμπελοχώρι Θηβών. Ο πατέρας του ονομάζονταν Ιωάννης Παπανικήτας και η μητέρα του Βικτορία. Ο Γέροντας είχε σαν κοσμικός το όνομα Ευάγγελος. Τελείωσε το Γυμνάσιο αλλά η Χάρις του Θεού έκλεινε στον Ευάγγελο τις κοσμικές θύρες της αποκατάστασης.

Στην Θήβα, όπου είχε μετακομίσει η οικογένεια του, ο Ευάγγελος γνώρισε τους γεροντάδες του τον Εφραίμ και τον Νικηφόρο.

Η ζωή του Ευάγγελου ήταν καλογερική.Αγωνίζονταν πνευματικά με την ευχή του Ιησού, τις μετάνοιες, την νηστεία και κυρίως με την υπακοή.

Η μητέρα του αξιώθηκε να λάβει πληροφορία από τον Όσιο Εφραίμ τον Σύρο ότι το θέλημα του υιού της να γίνει μοναχός ήταν και θέλημα Θεού και πώς ο Ευάγγελος θα τιμήσει την μοναχική ζωή.

Την 14η Σεπτεμβρίου 1933 ο Ευάγγελος άφησε τον κόσμο ήλθε στην έρημο του Αγίου Όρους στα Κατουνάκια, στο ησυχαστήριο του Οσίου Εφραίμ του Σύρου και έβαλε μετάνοια στην συνοδεία των Γεροντάδων Εφραίμ και Νικηφόρου. Μετά την δοκιμασία του εκάρη μικρόσχημος μοναχός με το όνομα Λογγίνος. Το 1935 έγινε μεγαλόσχημος μοναχός από τον Γέροντα του Νικηφόρο και έλαβε το όνομα Εφραίμ. Τον επόμενο χρόνο χειροτονήθηκε Ιερέας.

Ο παπα-Εφραίμ αξιώθηκε και γνώρισε τον πρύτανη της ησυχαστικής ζωής τον διορατικό, προορατικό και άγιο Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898 -1959) και συνδέθηκε πνευματικά μαζί του με την ευλογία του Γέροντα του Νικηφόρου. Ο Γέροντας Ιωσήφ με την σειρά του είχε διδαχθεί την απλανή πνευματική ζωή από τους περίφημους ησυχαστές μοναχό Καλλίνικο και Ιερομόναχο Δανιήλ. Επομένως ο παπα-Εφραίμ μας διδάσκει την επίμονη αναζήτηση για την πνευματική ζωή και την ανεύρεση απλανούς πνευματικού οδηγού, πού θα είναι «Εκδόσεις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως». Ο απλανής πνευματικός βλέπει τις δαιμονικές πλάτες και με τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα οδηγεί τα πνευματικά παιδιά του στον Παράδεισο.

Ο μακαριστός παπα-Εφραίμ διαχώρισε την γνήσια υπακοή από την αρρωστημένη όταν συμβούλευσε κοινοβιάτη μοναχό να κάνει υπακοή στον Γέροντα του όχι σαν ζώο αλλά από αγάπη και ζήλο Θεού.

Ο άγιος Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής έδωσε ένα πρόγραμμα ησυχαστικής ζωής στον παπα-Εφραίμ, για να καλλιεργεί την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, υιέ του Θεού, ελέησον με», να έχει φυλακή των αισθήσεων και τον οδήγησε στην κάθαρση της καρδίας και τον θείο φωτισμό.

Ο παπα-Εφραίμ με την ευλογία του Γέροντος Ιωσήφ εντρύφησε στην «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών» και ελάμβανε τις συμβουλές των Νηπτικών Πατέρων για τον αγώνα του. Δεν διάβαζε ούτε βιβλία ψυχιατρικής, ούτε «κουλτουριάρικα» αναγνώσματα δια πνευματικές επιδείξεις στα σαλόνια, ούτε είχε τον φόβο μήπως τον αποκαλέσουν οι κοσμικοί κύκλοι «φονταμενταλιστή».

Το 1973 εκοιμήθη ο Ιερομόναχος Νικηφόρος ο Γέροντας του παπα-Εφραίμ.

Ο Γέροντας μετά το 1980 είχε συγκροτήσει συνοδεία και τήρησε την εντολή του Γέροντος Ιωσήφ να αποκτήσει συνοδεία μετά τον θάνατο του παπα-Νικηφόρου. Επομένως ο παπα-Εφραίμ πρώτα έφθασε στην κάθαρση και κατόπιν έγινε ο ίδιος Γέροντας. Ο παπα-Εφραίμ πολέμησε τον μεγάλο εχθρό της πνευματικής ζωής την κενοδοξία. Οι θυσίες του γίνονταν για τον Χριστό και όχι για προσδοκώμενο έπαινο από τους ανθρώπους.

Η θ. Λειτουργία για τον παπα-Εφραίμ ήταν συγκλονιστικό και βιωματικό γεγονός. Είχε εκμυστιρευθεί σε Ιερομόναχο πνευματικό φίλο του ότι από την πρώτη θεία Λειτουργία πού τέλεσε, έβλεπε αισθητά την Χάρη του Θεού να μεταβάλλει τα θεία δώρα. Μάλιστα, μετά τον καθαγιασμό των τιμίων δώρων, έβλεπε τον ίδιο τον Χριστό μέσα στο δισκάριο και ήταν αδύνατον να συγκρατήσει τα δάκρυα του, όταν έφθανε στο τεμαχισμό του Σώματος του Χριστού. Έβρεχε με τα δάκρυα του το αντιμήνσιο κατά την θεία Λειτουργία και έβλεπε δεξιά και αριστερά τους αγγέλους να συλλειτουργούν.

Όμως ο παπα-Εφραίμ δεν αναφέρθηκε ποτέ σε «λειτουργική αναγέννηση» και μάλιστα ζητούσε σε κοινοβιάτες, πού βρίσκονταν στα εξωτερικά διακονήματα να μη παραλείπουν το ψαλτήρι.

Ο παπα- Εφραίμ ήταν κοσμημένος με το διορατικό χάρισμα και έβλεπε την πνευματική κατάσταση κάθε κληρικού ή μοναχού και έδιδε τα κατάλληλα πνευματικά φάρμακα για την πρόοδο στην πνευματική ζωή.

Η Χάρις του Θεού είχε κοσμήσει τον παπα- Εφραίμ και με το προορατικό χάρισμα, γι 'αυτό και έβλεπε καταστάσεις πού έρχονταν (όπως ο σεισμός του 1977 στην Θεσσαλονίκη), αλλά και πολλές φορές είχε προσφωνήσει λαϊκούς ακόμα και μικρά παιδιά με τα ονόματα πού έλαβαν μετά από χρόνια στην μοναχική τους κούρα.Μάλιστα, κάποιος φοιτητής έστειλε μία περιληπτική και χωρίς λεπτομέρειες επιστολή στον μακαριστό Γέροντα και έλαβε απάντηση από τον παπα-Εφραίμ, πού του περιέγραφε με λεπτομέρειες την πνευματική του κατάσταση ακόμα και κατασταθείς στον χώρο πού διέμενε ο φοιτητής χωρίς αυτός να τις έχει προαναφέρει.

Κάποτε άγνωστοι μεταξύ τους κληρικοί συναντήθηκαν στον δρόμο για τα Κατουνάκια και όταν έφτασαν στον παπα-Εφραίμ, ο μακαριστός άγιος Γέροντας άρχισε να επιπλήττει έναν από τους κληρικούς, πώς δεν είναι παπάς αλλά μασόνος, πού έβαλε ράσο, για να κατασκοπεύει το Άγιον Όρος. Ο μασόνος παραδέχτηκε την ραδιουργία του.

Ο παπα-Εφραίμ έζησε εμπειρίες, πού μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί μπορούν να ζήσουν, μακριά από παπικές η προτεσταντικές πλάνες.

Κάποτε ένας ηγούμενος, δύο θεολόγοι και ένας φοιτητής ζήτησαν από τον παπα-Εφραίμ να τους εξηγήσει την ευωδιά των αγίων λειψάνων.

Ο Γέροντας έσκυψε το κεφάλι του στο μέρος της καρδιάς και προσεύχονταν. Ο τόπος γέμισε ευωδιά και ο παπα-Εφραίμ τους είπε πώς επειδή δεν μπορούσε ο ίδιος να το εξηγήσει παρακάλεσε τον Θεό να απαντήσει στους συνομιλητές.

Ο παπα-Εφραίμ αισθάνονταν τις αμαρτίες σαν δυσοσμία. Κάποιος επίσκοπος μέσω τρίτου ρώτησε τον μακαριστό άγιο Γέροντα για τον οικουμενισμό. Ο Γέροντας έκανε προσευχή, για να τον πληροφορήσει ο Θεός και τότε ξεχύθηκε μία δυσωδία με γεύση ξινή, αλμυρή και πικρή, πού τον γέμισε με αποτροπιασμό.

Η παρακαταθήκη του μακαριστού παπα-Εφραίμ για την ενότητα των Ορθοδόξων ήταν σαφής «Το σχίσμα εύκολα γίνεται, η ένωση είναι δύσκολος».

Άραγε, πόσο απήχηση έχουν σήμερα τα λόγια ενός θεοφόρου σύγχρονου Πατρός;

Ο παπα-Εφραίμ αναδείχθηκες με την Χάρη του Θεού και πρακτικός οδηγός στην ποιμαντική του γάμου και της οικογενείας, γιατί βοήθησε πολλούς νέους να καταλήξουν στον γάμο χωρίς να τους πιέσει γι' αυτό αλλά και οι επιστολές του, πού σώζονται, αποτελούν πνευματική παρακαταθήκη και «σχολή γονέων» χωρίς ψυχολογικές και φιλοσοφικές θεωρίες για τις αγωνιζόμενες πνευματικά οικογένειες.

Το 1996 ο παπα-Εφραίμ έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο και έπεσε σε ακινησία. Δεν γόγγυσεκαθόλου αλλά δοξολογούσε τον Θεό.

Μας αφήνει το άγιο παράδειγμα του για την αντιμετώπιση των ασθενειών.

Στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998 ο παπα- Εφραίμ Κατουνακιώτης του Αγίου Όρους παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή του στα χέρια του Δημιουργού του, πού υπηρέτησε από την νεότητα του.

Λέγουν πώς κάποτε ρωτήσανε έναν υπερήλικα, πού ζούσε τον 19ο αιώνα, να πει το συγκλονιστικότερο γεγονός στην ζωή του.

Ο υπερήλικας απάντησε ότι όταν ήταν μικρός είδε και άκουσε τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό.

Και η δική μας γενιά αξιώθηκε να γνωρίσει τα εύοσμα άνθη του Αθωνικού Μοναχισμού, τον Γέροντα Παίσιο και τον παπα-Εφραίμ τον Κατουνακιώτη, πού μας καλούν να ακολουθήσουμε την ζωή τους.

Τα τέλη του Γέροντα Εφραίμ Κατουνακιώτη
(14/27 Φεβρουαρίου 1998).
Το Νοέμβριο του ’96 ένα ισχυρό επεισόδιο τον έριξε μόνιμα στο κρεβάτι με σχεδόν τέλεια ακινησία, αφωνία, αδυναμία καταπόσεως. Φαινόταν να μην έχει καμιά επαφή με το περιβάλλον. Δεν προσπαθούσε να πει τίποτε, έστω και με χειρονομίες. Ούτε φαινόταν να ακούει ό,τι τον ρωτούσαν. Ήταν ένα μυστήριο. Μόνο όταν πονούσε πολύ, βογκούσε.

Οι αδελφοί που τον αγαπούσαν, του έγραφαν: «Και όταν η καθημερινότης με παρασύρει πολλές φορές, βλέπω νοερώς εντός μου το δικό σας βλέμμα και ιλιγγιώ ο άθλιος μπροστά στη δική σας υπομονή και στις δικές σας δοκιμασίες»…

Παρ’ όλες τις δοκιμασίες όμως έβλεπε, έστω λίγο, και άκουγε μια χαρά. Και η απόδειξη ήταν ότι ανταποκρινόταν με χαμόγελα ή και γέλια ακόμη, όταν του διηγούνταν τις αγαπημένες του χαριτωμένες ιστοριούλες που συνήθιζε και ο ίδιος να χρησιμοποιεί παλαιότερα. Ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του στην κατάσταση τετραπληγίας που βρισκόταν. Πάντοτε ευχαριστιόταν να χαριτολογεί λέγοντας διδακτικές ιστορίες από την ελληνική μυθολογία ή την λαϊκή παράδοση, άλλοτε να αυτοσαρκάζεται ή να πειράζει τους άλλους με ευφυΐα και αγαθότητα.

Όταν κάποιος δεν έτρωγε το φαγητό του από θεληματάρικη άσκηση, διηγείτο για το γαϊδουράκι του Χότζα που δεν το τάισε μια, δεν το τάισε δύο, και χαιρόταν που δούλευε χωρίς έξοδα. Κάποια στιγμή όμως η πόρτα του στάβλου δεν άνοιγε, γιατί το γαϊδουράκι ψόφησε και έπεσε κάτω φαρδύ-πλατύ.

Άλλοτε σχηματίζοντας σαν παιδική τη φωνή του προσποιούταν τη συνομιλία δύο μικρών παιδιών:- Που είναι τα σταφύλια; -Τί τα θέλεις; – Να τα δω!» για να στηλιτεύσει την παιδική πονηριά κάποιου.

Για άλλον που δεν έλεγε να μάθει στοιχειώδη τυπικά, θυμόταν τη φλάσκα του παπά. Ήταν αγράμματος και μέτρησε κουκιά μέσα σε ένα σακούλι. Τρώγοντας ένα κάθε μέρα θα ήξερε πότε να κάνει Πάσχα. Η παπαδιά το αντιλήφθηκε και πρόσθετε κουκιά, για να τον ευχαριστήσει. Και ο παπάς απαντούσε στους παραπονούμενους χωρικούς: «Όπως πάνε τα κουκιά και όπως δείχνει η φλάσκα, ούτε φέτος έχει Λαμπρή ούτε του χρόνου Πάσχα».

Αν κάποιος έκανε υπακοή για τα μάτια, κουνούσε χαμογελώντας το κεφάλι, και με βαριά προσποιητή φωνή έλεγε: «Αντώνη, Αντώνη.,.», θυμίζοντας την αποδοκιμαστική φράση και έκφραση ενός άγιου γέροντος που ο υποτακτικός του έκανε υπακοή, μόνο όταν ήταν παρόντες άλλοι.

Αυτά και άλλα παρόμοια, μικρότερα ή εκτενέστερα, ήταν που του κρατούσαν εύθυμη συντροφιά τους δεκατρείς μήνες της συνεχούς κατακλίσεώς του στο κρεβάτι του πόνου. Όταν ο πυρετός και η ασθένεια δυνάμωναν, το χαμόγελο μαραινόταν στα γεροντικά χείλη του.

Δεν αναπαυόταν στην κατάκλιση. Προτιμούσε να κάθεται στο κρεβάτι με τα πόδια χαμηλά στο πάτωμα και την πλάτη στηριγμένη σε μαξιλάρια. Όπως πάντοτε πολύ σκυφτός. Η αγαπημένη του στάση προσευχής. Σ’ αυτήν τη στάση τον πήρε ήσυχα ο Θεός στις 14/27 Φεβρουαρίου 1998.

Επανειλημμένα είχε δώσει εντολές να γίνει η κηδεία του στον στενό κύκλο της γειτονιάς. Αλλά το μυστικό διέρρευσε και αρκετοί πατέρες πρόλαβαν τον τελευταίο ασπασμό του. Ένας απ’ αυτούς γράφει:

«Ο Γέροντας, άνθρωπος Όσιος, με αγία ζωή, έμπλεως της χάριτος του Θεού με πληροφορίας δι όσα ο ιδικός του κόσμος χωρούσε, και όμως ζούσε με την αίσθηση του αμαρτωλού και παρακαλούσε να ευχώμεθα δι΄ αυτόν.

“Παιδί μου, σε παρακαλώ, όταν φύγω, να μου κάνεις ένα σαρανταλείτουργο και πάντοτε να με μνημονεύεις”. Είχε δώσει εντολή στη θανή του να παρευρεθούν οι γείτονες, με τους οποίους πέρασε την παρούσα ζωή. Δι’ εμέ είχε δώσει ευλογία να με καλέσουν. Τον ευχαριστώ. Τη νύκτα της θανής του τον βλέπω στον ύπνο μου ντυμένο λευκή ιερατική στολή, αστράπτοντα, χαριέστατον και λέγοντα: “Παπαδάκο μου, υπάγω να λειτουργήσω”

Παρευρέθην εις την κηδεία του. Έβλεπα κοιμώμενον έναν όσιον ανήκοντα πλέον εις την χορείαν των Αγιορειτών Πατέρων και ηυχαρίστησα τον Θεόν και τον Γέροντα που με αγάπησε και χαρακτήρισε την ζωήν μου με την ιδικήν του. Τέλος, το σώμα του εδέχθη η μητέρα γη, αγιαζομένη υπ’ αυτού, την δε αγίαν του ψυχήν υπεδέχθη χαίρουσα η χορεία πάντων των Οσίων των εν ασκήσει διαλαμψάντων, των οποίων η μνήμη την ήμερα εκείνη ήρχιζε με τον Εσπερινό, δια να εορτά­σει ούτω ο Όσιος μετά των Οσίων.

»Εις ημάς άφησε μνήμην και υπόδειγμα ενάρετου ησυχαστικής ζωής, ζωής Αγιορείτου μονάχου και νοσταλγικήν ανάμνησιν του σεπτού του προσώπου.

»Εις τα τεσσαρακονθήμερα μνημόσυνα δεν ηδυνήθην να παρευρεθώ, διότι είχομεν εις το κελλίον μας κουράν, και εστενοχωρούμην που δεν ήμουν και εγώ εκεί. Εις την Λειτουργίαν μετά τον καθαγιασμόν, εις τήν μνημόνευσιν των κεκοιμημένων, λέγων “Μνήσθητι, Κύριε, του πατρός ημών Εφραίμ…” αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν στοργικά στους ώμους. Με έπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δεν βλέπω τίποτε. Τον ηυχαρίστησα και συνέχισα την Λειτουργίαν. Η αγαπώσα καρδία του πιστεύω ότι μας παρακολουθεί. Εύχεται και το αισθανόμεθα».

(Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης, Έκδ. Ι. Ησυχαστηρίου «Άγιος Εφραίμ» Κατουνάκια Αγίου Όρους).
πηγή

Πώς εξαφανίζεται ένας λαός. Υπογεννητικότητα – εκτρώσεις είναι η νέα γενοκτονία!

Τα τελευταία χρόνια ήταν για την χώρα μας εξόχως προβληματικά. Η οικονομική κρίση και τα παρεπόμενα αυτής, είτε αυτά εκφράστηκαν με δυναμικότητα στον δρόμο, είτε με τραγικό τρόπο στην ουρά κάποιου ΟΑΕΔ έχουν μετατρέψει την καθημερινότητα των Ελλήνων σε έναν ανήφορο, τον οποίο δεν δείχνουν οι περισσότεροι διατεθειμένοι να ανέβουν.

Μιλούσα μάλιστα με έναν φίλο δικηγόρο, ο οποίος μου ανέφερε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες εμπειρίες του, πρέπει από τον καιρό της κρίσης να έχουν αυξηθεί στην χώρα μας δραματικά τα ποσοστά των διαζυγίων, κυρίως λόγω του οικονομικού στριμωξίματος. Δεν έχω κάποια πρόχειρη στατιστική για να το αποδείξω και ως εκ τούτου το αναφέρω απλά σαν άποψη.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα ποσοστά των αυτοκτονιών, τα οποία έχουν επίσης αυξηθεί. Οι δε αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, έχουν αυξηθεί κατά 400% τα τελευταία δύο χρόνια.
Τον καιρό που πέρασε είδαν το φως της δημοσιότητας μελέτες επί μελετών η οποία επί της ουσίας μας λένε ότι στο δημογραφικό μέτωπο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και ότι στις επόμενες δεκαετίες το πρόβλημα θα ενταθεί.

Η οικονομία και το δημογραφικό είναι άλλωστε στενά συνδεδεμένα. Η χαμηλή γονιμότητα τόσο της χώρας μας όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, μπορεί να εξασφαλίζει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τις γενιές που πέρασαν, θέτει όμως σε κίνδυνο την ίδια την βάση της οικονομίας αλλά και την περίοδο της δικής τους σύνταξης, όταν κάποιοι άλλοι πρέπει να δουλεύουν για να μπορούν αυτοί να ζουν αξιοπρεπώς.

8000 γεννήσεις – 9000 εκτρώσεις
Μόλις την Κυριακή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Μακεδονία” μία έρευνα για το τι μέλλει γεννέσθαι στην συγκεκριμένη περιοχή. Τα επόμενα 20 χρόνια στη Κεντρική Μακεδονία οι θάνατοι θα είναι περισσότεροι κατά 75.000 από τις γεννήσεις, χώρια όσοι μεταναστεύουν. Οι γεννήσεις έχουν πέσει πολύ κάτω από 8.000 ( το 20% υπολογίζεται ότι είναι νεογέννητα μεταναστών ) και γίνονται 40 εκτρώσεις κάθε μέρα, δηλαδή, περίπου 15.000, όλο το χρόνο, διπλάσιες από τις γεννήσεις !!! Ακόμα και γυναίκες που προσπαθούσαν να αποκτήσουν ένα παιδί το “ρίχνουν”, λόγω της οικονομικής κρίσης !!!

Είναι αυτό που προβλέπαμε, ότι τα μέτρα Στουρνάρα και Βρούτση θα “ερημοποιήσουν πολλές παραμεθόριες περιοχές και νησιά της Ελλάδα, θα υπάρξει εθνογραφική αλλοίωση του πληθυσμού, με ότι αυτό συνεπάγεται για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Μετά το 2010 ο αριθμός των ανθρώπων που εργάζονταν στην Ευρώπη, δεν είναι πια αρκετός για να χρηματοδοτεί τους συνταξιούχους της γενιάς των παπούδων τους. Οι χώρες με γηρασμένο πληθυσμό βλέπουν ήδη την ύφεση των οικονομιών τους. Αυξημένοι πόροι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ιατρική φροντίδα και τις συντάξεις μη παραγωγικών πλέον πολιτών.
Αυτό το πρόβλημα φυσικά δεν το αντιμετωπίζει μόνον η πατρίδα μας, αλλά το σύνολο της Ευρώπης. Απλά λόγω των εγγενών προβλημάτων της δικής μας οικονομίας, φαίνεται πιο γρήγορα και λιγότερο μεταβατικά.

Έναντι αυτού του πραγματικού προβλήματος οι λύσεις οι οποίες προτείνονται είναι μόνο δύο. Από την μία έχουμε την φιλελεύθερη άποψη, η οποία ζητά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, θεωρώντας μη πραγματιστικές τις ηλικίες στις οποίες συνταξιοδοτούνται οι Ευρωπαίοι, θέτοντας ζητήματα προσδωκόμενου μέσου όρου ζωής και ικανότητας οικονομικής δραστηριότητας πολλών συνταξιούχων. Κομμάτι της ίδιας άποψης είναι και η μετάβαση από μια οικονομία διανομής του χρήματος (συντάξεις) σε μια πιο δυναμική οικονομία αμερικάνικου τύπου (pension funds).

Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ως λύση στο πρόβλημα θεωρούν την ενσωμάτωση των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες, όπως η δική μας. Προτείνουν δηλαδή την χρησιμοποίηση της δημογραφικής ανάπτυξης της ασίας και της αφρικής, για να καλυφθούν τα προβλήματα της Ευρώπης.
Και οι δύο αυτές λύσεις είναι βαθύτατα ιδεολογικές. Και παρόλο που έχουν διαφορετική στόχευση, έχουν ως βάση την ίδια ακριβώς ιδεολογική ρίζα του ατομικισμού. Και ως εκ τούτου δεν αποκλείει η μία την άλλη αναγκαστικά. Έγγενή αποτελέσματα όμως της ιδεολογικής τους βάσης είναι σε ένας εθνομαζοχισμός ή μάλλον μια άρνηση της ίδιας της υπόστασης του έθνους και της φυλής ως κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες στον σύγχρονο κόσμο. Και η κάθε μία από αυτές έχει εγγενή προβλήματα. Η δε πρώτη διαταράσσει τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη αλλάζει την ίδια την ποιότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς οι μετανάστες τείνουν να τις μετατρέψουν αντί να ενσωματωθούν σε αυτές.

Ας το πούμε με απλά λόγια. Κανείς δεν σκέφτεται και δεν προτείνει στα σοβαρά το ενδεχόμενο της απλούστερης και βασικής λύσης, που θα λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Την αντιστροφή του προβλήματος της υπογονιμότητας. Η επικυρίαρχια ιδεολογία του ατομικισμού δεν επιτρέπει αυτή την λύση. Και ταυτόχρονα οι "ενοχές" των λευκών ευρωπαίων, που έχουν επί τόσα χρόνια καλλιεργηθεί και είχαν ως αποτέλεσμα αυτόν ακριβώς τον εθνομαζοχισμό δεν μπορούν να επιτρέψουν την δημιουργία αυξανόμενων - με αποκλειστικά χαρακτηριστικά - ακμάζοντων κοινοτήτων.

Αυτή, η τρίτη πρόταση, είναι εκτός συζήτησης για τις κυρίαρχες ομάδες που διαχειρίζονται οικονομία και πολιτική, γιατί αμφισβητεί την βάση των ίδιων των υπάρξεών τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επαναστατική λύση, καθώς η ίδια της η φύση ανατρέπει τόσο τους παγκοσμιοποιητικούς πολιτικούς συσχετισμούς όσο και την ίδια την τάση της δύσης να αυτοκτονεί αργά και σταθερά.

Όσον αφορά τις εκτρώσεις!
Εδώ όμως θα πρέπει να κάνουμε μια σημείωση, όσον αφορά στο θέμα των εκτρώσεων. Κατά την αποψή μου, αυτό δεν συνδέεται με το ζήτημα της οικονομίας. Άλλωστε οι εκτρώσεις στην Ελλάδα, πριν την οικονομική κρίση ήταν ένας τεράστιος αριθμός. Έχει να κάνει με την νοοτροπία.
Και είναι αυτή η νοοτροπία που τελικά μας οδήγησε – κατά την αποψή μου – και στην κρίση την οποία βιώνουμε. Η οποία θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν είναι μόνον οικονομική αλλά πρώτιστα ηθική.

Όποιος/όποια επιλέγει να σκοτώσει το αγέννητο παιδί του, είτε για να το ... προφυλάξει από την φτώχεια, είτε για να προφυλαχθεί ο ίδιος από την φτώχεια, είτε επειδή δεν θέλει να αλλάξει και να δυσκολέψει το lifestyle του, είναι μέρος του προβλήματος για εμένα και όχι θύτης. Ξέρω ότι αυτό ίσως ακούγεται σκληρό και άσχημο. Αλλά αν οι παπούδες και οι γιαγιάδες μας μάθαιναν ότι κάποιοι σκοτώνουν τα παιδιά τους λόγω ... φτώχειας ξέρω τι θα έλεγαν. Και νομίζω ότι ξέρουν και οι αναγνώστες αυτής εδώ της εφημερίδος

Δημήτρης Παπαγεωργίου

πηγη/ αντιγραφή

Τριώδιο: Περίοδος φραγκοπαπικῶν διασκεδάσεων ἢ περίοδος μετανοίας καὶ ἀπέκδυσης τῆς μάσκας τῆς ὑποκρισίας;

Διαβάσαμε ἕνα πολὺ ὡραῖο ἄρθρο γιὰ τὴν περίοδο τοῦ Τριωδίου. Ἀφορᾶ τὴν ἀπόφαση ποὺ θὰ πάρουμε ὅλοι τὶς προσεχεῖς ἡμέρες γιὰ τὰ καρναβάλια. Μικροὶ καὶ μεγάλοι, γονεῖς καὶ παιδιά, θὰ διαλέξουν «ἐνδυμασίες»… Ἀξίζει νὰ τὸ διαβάσουμε χωρὶς προκαταλήψεις. Ἀπὸ  τὴν ἰστοσελίδα «εὐχή».

Ἐμεῖς ὅμως μὲ ποιὸ πνεῦμα πορευόμαστε αὐτὴ τὴν περίοδο;    

Πρέπει νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση.

Λέγαμε καὶ μὲ τὰ παιδιὰ προηγουμένως ὅτι ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ τὸ πάρουμε ἀπόφαση· δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε ὅπως εἶναι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι, ποὺ πιστεύουν σὲ κάτι ἄλλο καὶ ζοῦν σύμφωνα μ' αὐτό. Αὐτοὶ πιστεύουν ἁπλῶς στὴ ζωὴ αὐτή, ἁπλῶς στὴ διασκέδαση, ἁπλῶς στοὺς χοροὺς καὶ στὰ παρόμοια. Σ' αὐτὰ πιστεύουν καὶ αὐτὰ κάνουν. Ἐμεῖς ὅμως οἱ χριστιανοὶ ὑποτίθεται ὅτι πιστεύουμε σ' αὐτὸ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Δὲν γίνεται ἑπομένως σ' ἐμᾶς τοὺς χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι γνωρίζουμε ὅτι ἀπὸ σήμερα εἰσερχόμεθα στὸ Τριώδιο, ἡ περίοδος αὐτή, ἡ λέξις αὐτὴ «Τριώδιο», ἀντὶ νὰ μᾶς θυμίζει ὅτι πρέπει νὰ μετανοήσουμε, πρέπει νὰ ταπεινωθοῦμε, πρέπει νὰ συγχωρηθοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους, νὰ μὴν ἔχουμε μὲ κανέναν ἔχθρα καὶ κακία, νὰ μᾶς φέρνει στὸν νοῦ χοροὺς καὶ διασκεδάσεις. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι ἔτσι εἶναι γιὰ μᾶς τὰ πράγματα, ἐπηρεαζόμαστε ἀπὸ τοὺς ἄλλους, μὲ ἀποτέλεσμα...

καὶ γιὰ μας Τριώδιο νὰ σημαίνει ὅτι θὰ κάνουμε χορούς.

Τὰ σύγχρονα καρναβάλια δὲν εἶναι οὔτε «πατροπαράδοτες παραδόσεις», οὔτε «ἑλληνικὰ ἔθιμα»: Στὴν ἀρχαιότητα οἱ πρόγονοί μας δὲν ἀσχολοῦνταν μὲ τέτοια ἀνούσια πράγματα. 

Οἱ μεγάλοι φιλόσοφοι, ὅπως ὁ Πλάτων καὶ ὁ Σωκράτης, καταδίκαζαν ὁποιαδήποτε ἀκολασία καὶ ἔκπτωση ἠθῶν ἔβλεπαν στὴν τότε κοινωνία. Οἱ Σπαρτιάτες οὔτε καν διανοοῦνταν νά... μασκαρευτοῦν καὶ νὰ «καρναβαλιστοῦν». Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος δὲν εἶχε καιρὸ γιὰ τέτοιες σαρκολατρικὲς ἐκτροπές, ἀφοῦ κατακτοῦσε τὸν κόσμο.

Τὰ ὄργια στὴν ἀρχαιότητα, ἐντάθηκαν ἐπὶ κατακτήσεως τῶν βάρβαρων Ρωμαίων: Μαζὶ μὲ τὶς μιθριδατικὲς καὶ ἀνατολίτικες «θεότητες» ποὺ εἰσήγαγαν, κατάφεραν νὰ διαλύσουν ΚΑΙ τὴν ἀρχαιοελληνικὴ θρησκεία, ὑπερτονίζοντας τὴ «λατρεία» «θεῶν» - πόρνων καὶ τρελῶν μέθυσων, ὅπως τοῦ Διονύσου!

Εἶναι λοιπὸν ἐντελῶς ἀνιστόρητο νὰ λένε κάποιοι πὼς τὰ καρναβάλια ἔχουν τὴν παραμικρὴ σχέση μὲ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμό: Ἡ «γενέτειρά» τους εἶναι ἡ Βενετία καὶ ἄλλες φραγκοπαπικὲς περιοχές (ἢ κατὰ ἄλλους φραγκολατίνικες), ὅπου τὸ μασκάρεμα ἐπιβλήθηκε ὡς ἄλλοθι γιὰ ἀκολασία μεταξύ... ἀγνώστων, σὲ ἐποχὲς ποὺ οἱ κοινωνίες ἦταν πιὸ συντηρητικὲς ἀπ' ὅ,τι σήμερα.

Οἱ περισσότεροι γονεῖς θὰ ποῦν στὰ παιδιά τους ὅτι αὐτὴ τὴν περίοδο ντυνόμαστε μὲ μάσκες γιὰ νὰ στολίσουμε τὴν ματαιοδοξία μας , καὶ τὴν πνευματική μας ὑποκρισία καὶ ἀνυπαρξία. Ὅτι ἔχει γέλιο καὶ χαβαλὲ νὰ γίνω μασκαρὰς καὶ νὰ πάω σὲ πάρτι ποὺ ὅλοι θὰ εἶναι ντυμένοι. 

Πόσοι γονεῖς θὰ πουν ὅτι: «Παιδί μου αὐτὴ ἡ περίοδος εἶναι δρόμος πνευματικῆς ἄσκησης ὄχι γιὰ νὰ λερώσουμε τὸ πρόσωπο καὶ τὴν εἰκόνα μας μὲ ψεύτικα εἴδωλα καὶ μάσκες τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ νὰ βγάλουμε τὴν μάσκα τῆς ὑποκρισίας καὶ νὰ ἐνδυθοῦμε μὲ τὰ στολίδια τῶν ἀρετῶν. Εἶναι ἡ περίοδος ποὺ ξεκινᾶ μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαϊου, νὰ κατέβουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ ἀνυψωθοῦμε γιὰ νὰ συναντήσουμε τὸ Χριστό. Ὁ Φαρισαῖος παιδί μου προσευχήθηκε σὲ μασκαρεμένο εἴδωλου τοῦ ἑαυτοῦ του, ἐνῶ ἐμεῖς θὰ προσπαθήσουμε νὰ βγάλουμε αὐτὴ τὴν μάσκα τοῦ ἐγὼ καὶ μέσα ἀπὸ τὸν πνευματικὸ ἀγώνα ἡ προσευχή μας μὲ ταπείνωση νὰ γίνει ἀγκαλιὰ γιὰ νὰ βάλουμε στὸ ἐμεῖς, τὸν συνάνθρωπο, τὸν ἐχθρὸ καὶ τὸν Χριστό».

Ἂς εὐχηθοῦμε πολλοὶ γονεῖς νὰ ἐπιλέξουν τὴν δεύτερη ὁδὸ πνευματικῆς καὶ γονεϊκῆς νουθεσίας καὶ νὰ ρίξουν στὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν καρποὺς πνεύματος.

Τὰ ἀποτελέσματα τοῦ Καρναβαλιστικῆς Περιόδου:

Στὴν Πάτρα καὶ σὲ πολλὲς περιοχὲς ποὺ γίνονται τὰ Καρναβάλια ἔχουμε κάποια στοιχεῖα γιὰ προβληματισμό:

1.       Πάνω ἀπὸ 100.000 ἐκτρώσεις (δηλαδὴ φόνοι, ὅπου τὸ θύμα δὲν τοῦ δίδεται καν τὸ δικαίωμα νὰ ἀμυνθεῖ) ἔγιναν πέρσι μετὰ τὶς καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις στὴν Πάτρα. Ἀπὸ μόνο του τὸ γεγονὸς εἶναι φρικιαστικὸ καὶ αὐτὸ σημαίνει πως στὸ καρναβάλι, δὲν πᾶνε νὰ διασκεδάσουν, ἀλλὰ νὰ βγάλουν ὅλα τὰ κτηνώδη τους ἀνώμαλα ἀπωθημένα! Οἱ καρναβαλικὲς γιορτές, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο ἀπὸἀπομεινάρια εἰδωλολατρικῶν ἑορτῶν ποῦ ἐν γνώσει τους ἢ ἐν ἀγνοία τους οἱ καλεσμένοι συμμετεῖχαν σὲ δαιμονικὰ πανηγύρια! Οἱ ἐκτρώσεις τῆς καρναβαλικῆς ἀσυδοσίας καταμαρτυρᾶ τὸν ξεπεσμὸ τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας!

2.       Γνωρίζετε πόσα παιδιὰ μεθοῦν μέχρι θανάτου ἐκεῖνες τὶς μέρες ποὺ τὸ ἀλκοὸλ ρέει ἄφθονο πίσω ἀπὸ τὴ χαλαρότητα τοῦ μασκαρέματος καὶ τοῦ γλεντιοῦ ; 

3.       Πόσα χρήματα δαπανῶνται σὲ καρναβαλικὲς ἐκδηλώσεις (;) ἄνευ νοήματος ἐνῶ ὁ κόσμος πεινάει;

«Ὄταν ἐνδυθεῖτε τόν Χριστό, δὲν θὰ κάνετε καμμιὰ προσπάθεια γιὰ τὴν ἀρετή. Ἐκεῖνος θὰ σᾶς τὴν δώσει». πατήρ Πορφύριος

πηγή

Στα πρόθυρα ενός νέου εθνικού διχασμού Μόνο ο Θεός μπορεί να αποσοβήσει τα δεινά που προκαλεί η εμμονή μας στην αμετανοησία

Ας μην γινόμαστε  τα κορόιδα στο πολιτικό παιχνίδι του μυστηρίου της ανομίας. Καμιά ξένη δύναμη δεν δύναται να σώσει την Ελλάδα. Μόνο οι Έλληνες μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Και μπορούν μόνο όταν επιστρέψουν στον Χριστό.

 

 

Η πνευματική πτωχεία που ταλανίζει την Ορθόδοξη Ελλάδα σε συνδυασμό με το τραγικό αδιαμφισβήτητο πλέον γεγονός ότι η πλειονότητα των πολιτικών και όχι μόνο αρχόντων που διοικούν τον ευλογημένο αυτό τόπο δεν έχει ηθικούς φραγμούς αυξάνει κατακόρυφα τον κίνδυνο του εθνικού διχασμού. Ήδη μεμονωμένα επεισόδια μεταξύ δημοσίων προσώπων αλλά και ιδιοτελείς σκέψεις μονοπώλησης και κατάχρησης της εξουσίας οδηγούν σε επικίνδυνες ατραπούς.

Είναι κοινά πλέον αποδεκτό ότι η κλυδωνιζόμενη ψευτο -δημοκρατία μας ελέγχεται απόλυτα από ένα σύστημα ανομίας που κυρίως δρα ανεξέλεγκτα μέσα στις σκοτεινές στοές, στις μιαρές λέσχες και στα κλαμπ των κάθε λογής ανωμάλων.

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί και το ότι οι αντιστάσεις της ελληνικής κοινωνίας στη δαιμονική αυτή λαίλαπα που λυμαίνεται τον τόπο είναι από μηδαμινές έως και ανύπαρκτες. Κι ο βασικός λόγος της έλλειψης μίας ουσιαστικής αντίστασης είναι η απουσία του Θεού από τη ζωή του νεοέλληνα! Απουσία που καθιστά τη μετάνοια, νοούμενη ως επιστροφή στις ρίζες σχεδόν αδύνατη.

Ο Θεός καλοί μου άνθρωποι σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες είναι άγνωστος και απρόσιτος. Δεν αποτελεί, ως θα έπρεπε τη μόνη πηγή σωτηρίας και ευτυχίας. Αντιθέτως για ορισμένους αποτελεί εμπόδιο στην πορεία τους, για άλλους αποτελεί τρόπο επίλυσης δυσκολιών’ Οι τελευταίοι είθισται να Τον επικαλούνται μόνο όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα και εν συνέχεια να Τον λησμονούν. Και το πιο τραγικό είναι ότι ο τριαδικός και μόνο αληθινός Θεός ακόμη και για μεγάλο μέρος των Χριστιανών (ιερείς και λαϊκούς) είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα και τα σταθμά που ορίζει ο άμμετρος εγωκεντρισμός... Αυτοί Τον επικαλούνται μόνο για να τους εξυπηρετεί στη βιωτή τους και δεν τον αντιλαμβάνονται ως πηγή σωτηρίας!

Ως εκ τούτου η πνευματική ασιτία είναι εμφανής σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η ασιτία αυτή προκαλείται από την μη αποδοχή του αδιαμφισβήτητου λυτρωτικού γεγονότος ότι ο τριαδικός Θεός είναι η Αλήθεια, η Ζωή, η Αγάπη, το έλεος, η θυσία και προπαντός το Φως.

Είθισται λοιπόν να επικαλούμαστε καλοί μου άνθρωποι τη βοήθεια του Θεού, όχι για να βιώσουμε μαζί Του τα ανωτέρω αλλά για να επανέλθουμε στην ασωτία που ζούσαμε προ οικονομικής κρίσεως και τώρα την χάσαμε... Και η ασωτία τούτη εκλαμβάνεται για τους μικροπρεπείς στο νου ταγούς μας ως δήθεν ανάπτυξη, ως επενδύσεις, ως πάταξη της φοροδιαφυγής, ως πάσης φύσεως σκληρά και δυσβάστακτα μέτρα προς τέρψη των δανειστών μας και αυτών που δημιούργησαν την κατάσταση αυτή, κυρίως κέντρα ανομίας που δρουν στην αλλοδαπή! Αδυνατούμε λοιπόν να κατανοήσουμε ότι η ζωή του ασώτου με την οποία απολύτως σχεδόν ταυτιστήκαμε μας οδήγησε στη ασιτία, στην πτωχεία. Και η πτωχεία τούτη λογίζεται σήμερα ως κάθε μορφής αδυναμία, είτε αυτή λέγεται δυστοκία αποπληρωμής φόρων και δανείων είτε ανεργία, είτε ανασφάλεια, είτε αντιμετώπισης ψυχολογικών η οικογενειακών προβλημάτων κ.ο.κ.

Είναι λοιπόν λογικό επακόλουθο να πληρώνουμε σήμερα μέσα από τις πάσης φύσεως δυσκολίες, τα μεγάλα λάθη μας. Πληρώνουμε τις αμαρτίες που συνειδητά κάναμε παραβιάζοντας ασύστολα το νόμο που έχει ορίσει ο Θεός στο όνομα μίας εκτυφλωτικής ψευτο-προόδου και ενός εκσυγχρονισμού, στο όνομα μίας ψεύτικης δημοκρατίας που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετεί τα σχέδια του μυστηρίου της ανομίας... Ψεύδη, συκοφαντίες, πορνείες, μοιχείες, ασέβειες, κλεψιές, αχαριστίες και ιδιοτέλειες συνιστούσαν και συνιστούν το βασικό μενού της καθημερινότητας του προσηλωμένου και αγκιστρωμένου στον εύκολο πλουτισμό Έλληνα! Και να τώρα που η ασωτία τούτη, η κατάφωρη σπατάλη της περιουσίας του Δημιουργού Θεού πέραν της πολύχρονης πνευματικής ασιτίας οδηγεί τον λαό με βήματα σταθερά και στην υλική ασιτία. (βλ. ανεργία, πείνα)! Ήδη οι άρχοντες αλλά και η Εκκλησία αυξάνουν τα συσσίτια προκειμένου να αντιμετωπίσουν την ραγδαία αύξηση απόρων συμπολιτών μας, ακόμη και παιδιών. Το κύμα της πείνας γίνεται απειλητικό και συνιστά πλέον αιτία εκδήλωσης μιας κοινωνικής έκρηξης, την οποία με διάφορα «μπαλώματα» επιχειρούν να αποτρέψουν οι πολιτικοί μας ταγοί...

Καθώς λοιπόν βρισκόμαστε ένα βήμα πριν φθάσουμε να καταναλώνουμε στην καθημερινότητά μας χαρούπια (βελανίδια) όπως ο άσωτος Υιός της γνωστής ευαγγελικής παραβολής αρνούμαστε πεισματικά την άνευ όρων επιστροφή μας στο Θεό. Στυλώσαμε τα πόδια μας μιμούμενοι τους όνους (μουλάρια) αρνούμενοι να κάνουμε το απαραίτητο αλλά αναγκαίο βήμα της σωτηρίας. Εγκλωβιστήκαμε στα δεσμά του εγωισμού μας. Παγιδευτήκαμε από τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα και τα παραμύθια του πονηρού Αντιδίκου!

Επιλέξαμε να γκρινιάζουμε σαν τον παλαιό Ισραήλ για το νερό και το ψωμί. Επιλέξαμε να μένουμε στην απιστία που μας οδηγεί μακράν της γης της επαγγελίας, μακράν της ζωής με τον Χριστό, μακράν της χαράς της Ανάστασης... Ούτε λοιπόν καλοί μου Χριστιανοί η ΑΟΖ, ούτε το φυσικό αέριο, ούτε τα πετρέλαια, ούτε οι ξένες επενδύσεις, ούτε το γενικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, ούτε η Γερμανία ούτε η Γαλλία, ούτε οι σιωνιστές των ΗΠΑ έναντι πινακίου φακής θα σώσουν την χώρα! Μην ξεγελιέστε από την σχεδιασμένη ψυχολογική προπαγάνδα των πονηρών αρχόντων, που ασκείται μέσω της τηλεόρασης και των λοιπών ΜΜΕ.

Απλά αναρωτηθείτε πως είναι δυνατόν ένας πολιτικός άρχων όπως λ. χ. ο Φρανσουά Ολάντ που σύναψε προσφάτως συμβόλαιο με τον Αντίδικο νομιμοποιώντας την ψυχασθένεια του κιναιδισμού να αποτελεί λύση σωτηρίας για την Ελλάδα; Πως είναι δυνατόν ο άνθρωπος που επέλεξε συνειδητά να συμμαχήσει με το σκοτάδι της ανομίας, να δώσει λύση στα δικά μας αδιέξοδα;

Ας μην γινόμαστε λοιπόν τα κορόιδα στο πολιτικό παιχνίδι του μυστηρίου της ανομίας. Καμιά ξένη δύναμη δεν δύναται να σώσει την Ελλάδα. Μόνο οι Έλληνες μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση. Και μπορούν μόνο όταν επιστρέψουν στον Χριστό. Ο προφήτης και βασιλιάς Δαυίδ μας επισημαίνει «ο Θεός, συ επιστρέψας ζωώσεις ημάς, και ο λαός σου εφρανθήσεται επί σοι... Και γαρ ο Κύριος δώσει χρηστότητα, και η γη ημών δώσει τον καρπόν αυτής... (ψαλμ. 84)

Σύγχρονοι άγιοι γέροντες ακόμη μας αποκαλύπτουν το μυστικό της ευτυχίας και μας προσκαλούν να ανακαλύψουμε τούτο μέσω της ταπείνωσης, της ολοκληρωτικής συντριβής, της μετάνοιας. Την ίδια στιγμή η προστάτιδα του έθνους μας, η γλυκιά μας Παναγία εδώ και χρόνια έχει ανοίξει μία οδό σωτηρίας για το γένος μας. Ένα δρόμο που ενώ όλοι γνωρίζουμε ελάχιστοι επιλέγουν να τον περπατήσουν. Είναι ακριβώς η οδός της μετανοίας που χάραξε ο Υιός της και Θεός ημών Ιησούς Χριστός για την οποία μιλούν ευθαρσώς το σύνολο των γερόντων. Είναι η οδός της θυσίας και του ελέους, η οδός του Γολγοθά, η οδός που οδηγεί μέσω της αγάπης και της ταπείνωσης στην Ανάσταση και τη σωτηρία το ευλογημένο ελληνικό γένος μας.

Αντ’ αυτής όμως της μοναδικής διεξόδου ο Έλληνας επιμένει να παραμένει παγιδευμένος στα δίκτυα της αράχνης που άπλωσε ο πονηρός Αντίδικος. Επιμένει να αναπολεί την ασωτία. Επιμένει να φλερτάρει αδιάκοπα με μία άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη. Να υποθάλπει με τη ζωή του μία εμφύλια σύρραξη, ενός νέου εθνικού διχασμού! Ο κίνδυνος αυτός είναι πλέον υπαρκτός και τον αισθανόμαστε όλοι ανεξαιρέτως! Η ανεργία, η δυσβάστακτη φορολογία, ο αυξανόμενος πολιτικός εμπαιγμός ανίδεων και μικροπρεπών αρχόντων και η πείνα που συντροφεύει ήδη την καθημερινότητα μεγάλου αριθμού ελληνικών οικογενειών συνιστούν μία ωρολογιακή βόμβα, που φαίνεται πως δεν θα αργήσει να σκάσει...

Το μίσος άλλωστε και ο θυμός που αποτελούν τα κύρια συστατικά της βόμβας αυτής είναι βέβαιο πως θα φέρουν στο προσκήνιο τον εθνικό διχασμό. Και τότε ούτε οι δυνάμεις καταστολής, ούτε ο στρατός, ούτε οι σχεδιασμένοι αεροψεκασμοί της ατμόσφαιρας, ούτε η κατευθυνόμενη προπαγάνδα, ούτε η ξένη νατοϊκή επέμβαση θα μπορέσουν να τον σταματήσουν.

Σημαντικό ρόλο στην αφόπλιση της ωρολογιακής αυτής βόμβας θα μπορούσε να διαδραματίσει η εκκλησιαστική ηγεσία του τόπου. Ωστόσο, αποποιήθηκε του ρόλου αυτού προτιμώντας να παίζει το γνωστό της εδώ και δεκαετίες ρόλο, αυτό δηλαδή του αναβαθμισμένου περιθωριακού κομπάρσου στην κοινωνία. Πέταξε στην κυριολεξία το πυρηνικό όπλο που κρατούσε αιώνες τώρα στα χέρια της και ακούει στο όνομα ορθόδοξη κατήχηση. Και εκτός αυτής της συνειδητής εγκληματικής πράξης επέλεξε να σφυρίζει αδιάφορα σε αποφάσεις και διαβρωτικές πράξεις της πολιτικής εξουσίας που στρέφονταν κατά των δομών του Έθνους μας.

Ακόμη και τώρα η πλειονότητα της εκκλησιαστικής ηγεσίας τυρβάζει περί ανούσιων πολλών πραγμάτων πιστεύοντας πιθανόν στις υποσχέσεις περί ...ανάπτυξης των πολιτικών κατευθυνόμενων πιονιών του μυστηρίου της ανομίας! Δεν μπορεί οι εκκλησιαστικοί ταγοί να συνεχίσουν να σφυρίζουν αδιάφορα και να επενδύουν σε κοινωνικά συντρίμμια ενώ ο κίνδυνος εθνικού διχασμού του ελληνικού λαού όχι μόνο είναι υπαρκτός αλλά ενισχύεται ολοένα και περισσότερο. Δεν μπορεί να επιμένουμε στην ανούσια ξύλινη γλώσσα που καλύπτει την παταγώδη αδυναμία να ανταπεξέλθουμε δυναμικά στην μεγάλη αυτή δοκιμασία. Δεν μπορεί καλέ μου ρασοφόρε να πετάς λευκή πετσέτα όταν οι περιστάσεις σε καλούν να πέσεις στην φωτιά, ομολογώντας και μαρτυρώντας για τον Χριστό... Δεν μπορεί να συνεχίζεις να ακολουθείς την κατηφορική διαδρομή του σαθρού συστήματος και να μην πιάνεσαι από το χέρι του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που ήδη είναι απλωμένο για να σώσει τον νέο Ισραήλ. Ποιά δικαιολογία θα ξεστομίσεις ενώπιον του απολογητικού βήματος; Θα πεις δεν μπορούσα, τότε γιατί δεν έφευγες στη Μονή της μετανοίας σου. Θα πεις δεν το κατάλαβα, τότε γιατί επέμενες να λικνίζεσαι σε ηγετικούς θρόνους προκαλώντας εκκωφαντικούς θορύβους του αλαλάζοντος κυμβάλου.

Καλέ μου ρασοφόρε, αναλογίσου το «στώμεν καλώς» και πράξε γρήγορα ανάλογα δίδοντας τέλος στην κοινωνική διολίσθηση προς την άβυσσο... Πρόβαλε την αγάπη του Χριστού, το ανίκητο αιώνιο αντίδοτο που εξολοθρεύει τα σατανικά μίση και τα λοιπά τερτίπια του Αντιδίκου. Γιατί η αγάπη του Χριστού και η επιστροφή στη δικαιοσύνη του Θεού θα αφοπλίσουν την ωρολογιακή βόμβα του εθνικού διχασμού. Ο νοών νοείτω!

 

Ένας δούλος Κυρίου (www.orthodoxia.gr)

Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΔΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ (wwww.orthodoxia.gr)
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΩΚΕΑΝΙΑ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ Τοῦ Μητροπολίτη Προικοννήσου Ιωσήφ

Οἱ ὁμογενεῖς τῆς Ὠκεανίας χαρακτηρίζονται ἀπὸ εὐσέβεια, φιλοτιμία καὶ ὑπομονή. Γεμίζουν τοὺς ναοὺς σὲ κάθε λατρευτικὴ εὐκαιρία, σέβονται τὸν Κλῆρο, ἰδιαίτερα τὸν ἐφημεριακό, συνεισφέρουν γενναιόδωρα σὲ χρῆμα καὶ προσωπικὴ ἐργασία σὲ κάθε καλὴ ἐκκλησιαστική, ἐθνικὴ ἢ κοινωνικὴ πρωτοβουλία καὶ κάνουν πολλὴ ὑπομονὴ σὲ ὅσα παροικιακὰ ἢ ἐκκλησιαστικὰ τοὺς πικραίνουν. Θέλουν νὰ ἔχουν λόγο στὰ κοινοτικά, ἐνοριακά, ἐκκλησιαστικά, ἐκπαιδευτικὰ καὶ τοὺς ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα νὰ λαμβάνωνται ἀποφάσεις ἐρήμην τους καὶ νὰ καλοῦνται ἐκ τῶν ὑστέρων νὰ τὶς ὑλοποιοῦν χωρὶς γνώμη. Θεωροῦν ἀπαράδεκτο τὸν ἀκραῖο συγκεντρωτισμὸ τῆς ποιμαντορικῆς ἐξουσίας τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Στυλιανοῦ καὶ ἀπολύτως ἀπορριπτέα τὴ νοοτροπία τοῦ Pray, Pay and Obey. Ζοῦν σὲ δημοκρατικὲς χῶρες καὶ εἶναι ἰδιαίτερα εὐαίσθητοι σὲ θέματα σεβασμοῦ τῆς ἀνθρωπίνης προσωπικότητος.

ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ
Στὴ λατρεία ἐπιθυμοῦν τὴ διατήρησι τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης, μὲ ἐξαίρεσι ἴσως τὰ μυστήρια Γάμου καὶ Βαπτίσεως, καθὼς καὶ τὶς κηδεῖες, ὅπου ἡ δεύτερη καὶ τρίτη γενιὰ θέλουν παράλληλα καὶ τὴν ἀγγλική, κυρίως γιὰ τοὺς ξένους καλεσμένους τους. Ἀσφαλῶς καὶ τὸ κήρυγμα εἶναι ἀπόλυτη ἀνάγκη νὰ εἶναι δίγλωσσο καὶ σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἔτσι γίνεται. Ὅταν στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἱερωμένου ἀναγνωρίζουν τὰ χαρακτηριστικὰ τοῦ καλοῦ ποιμένος ἐνθουσιάζονται, συμπαρατάσσονται καὶ φθάνουν στὰ ὅρια τῆς θυσίας. Τὰ κακὰ παραδείγματα, ποὺ ποτὲ δὲν ἔλειψαν, καθὼς καὶ οἱ ἄστοχοι κατὰ καιροὺς διοικητικοὶ χειρισμοί, τοὺς πικραίνουν, τοὺς κάνουν νὰ ἀγανακτοῦν καὶ νὰ ἀντιδροῦν, κάποτε καὶ νὰ ἀπομακρύνωνται, ἀλλὰ στὸ βάθος ἡ ἀφοσίωσί τους στὴν Ἐκκλησία καὶ μάλιστα στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο εἶναι ἀμετακίνητη. Ἡ εὐσέβεια τῶν περισσοτέρων ἔχει βάθος ἰδιαίτερα ἀξιοπρόσεκτο. Καλοὶ πνευματικοὶ τὴν καλλιεργοῦν συστηματικὰ μὲ τὸν πειστικὸ φωτισμένο λόγο τους, ἀλλὰ καὶ μὲ τὸ καλὸ παράδειγμα προσωπικῆς ζωῆς ποὺ προβάλλουν.

ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ ὅτι ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς αὐστραλιανῆς ὁμογενείας ἔχουν ἀναδειχθῆ τόσοι μοναχοὶ καὶ μοναχές, τόσοι νέοι κληρικοὶ καὶ θεολόγοι. Σὲ ὅλα, σχεδόν, τὰ ἁγιορείτικα Μοναστήρια θὰ συναντήσουμε μοναχοὺς καὶ ἱερομονάχους ἀπὸ τὴν Αὐστραλία (μόνο στὴν Μονὴ Βατοπεδίου ὑπάρχουν δεκατρεῖς!..) καὶ σὲ πολλὰ γυναικεῖα τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου (Μετέωρα, Ὀρμύλια, Κουφάλια, Κορινθία κ.ἄ.) Αὐστραλοελληνοποῦλες μοναχές. Οἱ ἀριθμοὶ εἶναι τριψήφιοι! Ἀλλὰ καὶ στὴν Αὐστραλία ὑπάρχει μιὰ πρώτη μοναχικὴ παρουσία κυρίως στὸ Σύδνεϋ, ἀλλὰ καὶ στὴ Μελβούρνη καὶ τὴν Πέρθη. Σ’ αὐτὸ προφανῶς ἔχει συντελέσει θετικὰ καὶ ἡ κατ’ ἔτος μετάκλησι ἀπὸ μέρους τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας εὐλαβῶν Ἁγιορειτῶν ἐξομολόγων, ποὺ περιέρχονται ὅλη τὴν ἤπειρο, ἐξομολογοῦν, κηρύττουν, παρηγοροῦν καὶ στηρίζουν πνευματικὰ τοὺς πιστούς.

Ο ΜΑΔΑΓΑΣΚΑΡΗΣ ΚΥΡΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Αὐστραλίας βγῆκε ὁ μεγάλος Ἱεραπόστολος καὶ Φωτιστὴς τῆς Μαδαγασκάρης, ποὺ τόσο πρόωρα καὶ τραγικὰ μᾶς ἔφυγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα, μαζὶ μὲ τὸν Πατριάρχη του καὶ ἄλλους Ἐπισκόπους κατὰ τὴν πτῶσι τοῦ Σινοὺκ στ’ ἁγιορείτικα νερὰ πρὸ ἑξαετίας, ὁ ἐξ Ἀδελαΐδος μακαριστὸς Ἐπίσκοπος Νεκτάριος Κελλῆς. Ἀρχιμανδρίτης τῆς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας πορεύθηκε στὴ Μαδαγασκάρη ὅπου ἐθεμελίωσε τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἐδημιούργησε περὶ τὶς 65 ἐνορίες, ἐβάπτισε γύρω στοὺς 16.000 πιστούς, ἔκτισε ναούς, σχολεῖα, κλινική, ὀδοντιατρεῖο, ὀρφανοτροφεῖο, ἔκαμε ἔργο μεγάλου εὐαγγελιστοῦ. Ἐννοεῖται ὅτι πίσω ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ θαῦμα ὑπῆρχε συνεχής, γενναιόδωρη καὶ ἀμέριστη ἡ ὑλικὴ καὶ ἠθικὴ συμπαράστασι τῆς Αὐστραλίας, τόσο ἀπὸ πλευρᾶς ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς, ὅσο καί, κυρίως, ἀπὸ πλευρᾶς ἰδιωτικῆς πρωτοβουλίας. Ἀλλὰ καὶ ὁ ἱεραπόστολος τῆς Κένυας καὶ τῆς Σιέρρα Λεόνε ἀρχιμανδρίτης καὶ καθηγητὴς π. Θεμιστοκλῆς Ἀδαμόπουλος, παιδὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Αὐστραλίας εἶναι, ἀπὸ τὴν Μελβούρνη, καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Αὐστραλιώτη Ἑλληνισμοῦ τιμᾶ μὲ τὸ ἱερό, ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιέπαινο ἔργο του.

ΝΑ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΙ ΤΑΓΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Σὲ γενικὲς γραμμὲς θὰ μποροῦσα νὰ ὑποστηρίξω ὅτι ἡ ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Ὠκεανία ἔχει μιὰ ἱκανοποιητικῶς δυναμικὴ παρουσία, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ ἦταν πολὺ πιὸ σημαντική, οὐσιαστική, καρποφόρα καὶ ἐλπιδοφόρα γιὰ τὸ μέλλον, μὲ τὴν ἀπαραίτητη προϋπόθεσι ὅτι οἱ ταγοὶ θὰ τείνουν εὐηκοώτερον οὖς στὶς εὐαισθησίες τοῦ πληρώματος, θὰ σκύψουν μὲ περισσότερη ταπείνωσι καὶ ἀγάπη στὰ προβλήματά του καὶ θὰ παραμερίσουν ἀντιπαραγωγικὲς καὶ παρεξηγήσιμες συμπεριφορές, ὅπως λ.χ. ὅσες ἀναφέρονται σὲ πείσματα καὶ μνησικακίες, ποὺ πάντοτε λειτουργοῦν ὡς καταστροφικὸ σαράκι γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ καὶ τὸν ρόλο του στὶς πολυπολιτισμικὲς ἀνοικτὲς κοινωνίες, ὅπως τῆς Ὠκεανίας.

ΑΓ. ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ-ΛΟΓΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Και ο αδελφός είπε:
- Γιατί, γέροντα, δεν έχω κατάνυξη;
Και απεκρίθηκε ο γέροντας:
- Επειδή δεν έχουμε φόβο Θεού μέσα μας. Επειδή γίναμε καταγώγιο όλων των κακών και γι’ αυτό περιφρονήσαμε, ως ανάξια προσοχής την φοβερή κόλαση του Θεού. Γιατί ποιος δεν κατανύγεται όταν ακούει τον Δαυίδ που λέγει · «Άπαξ ελάλησεν ο θεός, δυο ταύτα ήκουσα ότι το κράτους του θεού, και σου κύριε το έλεος · ότι σύ αποδώσεις εκάστω κατά τα έργα αυτού» (Ψαλ. 61, 12-13). Και πάλι τον Εκκλησιαστή που λέγει · «Τέλος λόγου, το παν ήκουσε · τον θεόν φόβου, και τας εντολάς αυτού φύλασσε, ότι τούτο πας άνθρωπος · ότι σύμπαν το ποίημα άξει ο Θεός εν κρίσει εν παντί παρεωραμένω, εάν αγαθόν, και εάν πονηρόν» (Εκκλ. 12, 13-14).
* * *
Ποιος δεν τρέμει όταν ακούει τα ίδια από τον Απόστολο, που λέγει · «Δει γάρ πάντας ημάς παραστήναι τω βήματι του Χριστού, ίνα κομίσηται έκαστος ημών τα δια του σώματος, είτε αγαθόν, είτε κακόν» (Β΄ Κορ. 5, 10). Ποιος, λοιπόν, δεν θα θρηνήσει την απιστία μας και την τύφλωση της ψυχής μας; Γιατί ενώ ακούμε όλα αυτά δεν μετανοούμε, ούτε κλαίμε πικρά για την τόση αμέλειά μας και ραθυμία. Την οποία, προβλέποντας ο Ιερεμίας, έλεγε · «Επικατάρατος ο ποιών τα έργα του Κυρίου αμελώς» (Ιερ…). Αν είχαμε φροντίδα για την σωτηρία των ψυχών μας, θα τρέμαμε το λόγο του Κυρίου και θα σπεύδαμε να τηρήσουμε τις εντολές Του, με τις οποίες και θα σωζόμασταν. Αλλά εμείς παρόλο που ακούμε τον Κύριον να λέγει · «Εισέλθετε δια της στενής πύλης, της εισαγούσης εις την ζωήν» (Ματθ. 7, 13), προτιμήσαμε την πλατείαν και ευρύχωρον «την απάγουσαν εις την απώλειαν». Γι’ αυτό θ’ ακούσουμε, όταν θα έλθει από τους ουρανούς για να κρίνει ζώντας και νεκρούς · «Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού» (Ματθ. 25, 41).
* * *
Και αυτά θα τα ακούσουμε, όχι επειδή πράξαμε κακώς, αλλ’ επειδή αμελήσαμε τα καλά και δεν αγαπήσαμε τον πλησίον. Αν ακόμα πράξαμε και κακά, πως θα υποφέρουμε εκείνη την ημέρα, που ζούμε σε τέτοια αμέλεια; Πλην, όμως, το «ου μοιχεύσεις, ου κλέψεις, ου φονεύσεις», και τα εξής, ειπώθηκαν δια του Μωϋσέως στους αρχαίους. Ο δε Κύριος, γνωρίζοντας, ότι δεν αρκεί για την τελείωση του Χριστιανού η τήρηση μόνο αυτών, έλεγε · «Αμήν λέγω υμίν, ότι εάν μη περισσεύη υμών η δικαιοσύνη πλέον των Γραμματέων και Φαρισαίων, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ. 5, 20). Γι’ αυτό και παλαιά και τώρα, νομοθέτησε τον αγιασμό της ψυχής, δια της οποίας αγιάζεται και το σώματα, και την ειλικρινή αγάπη σε όλους τους ανθρώπους, με τα οποία θα μπορέσουμε ν’ αποκτήσουμε και την αγάπη προς Αυτόν. Έδωσε δε τύπο μέχρι θανάτου τον Εαυτό Του και τους μαθητές Του, όπως πολλές φορές είπαμε.

πηγή