...κι αν κάποτε μείνουμε χωρίς πατέρες;;;

Σε ένα χωριό της Ρουμανίας δεν υπήρχε παπάς και οι κάτοικοι πήγαιναν συχνά στον Πατριάρχη με το αίτημα, την πλήρωση της κενής θέσης. Όμως ο Πατριάρχης δεν είχε την δυνατότητα να ικανοποιήσει το αίτημα των ανθρώπων, διότι το χωριό ήταν απόμακρο και κανείς δεν πήγαινε. 



Μάταια πήγαιναν και ξαναπήγαιναν οι κάτοικοι, αλλά, ο Πατριάρχης τους έλεγε πάντα τα ίδια λόγια, ότι δεν έχω ιερέα να σας στείλω στο χωριό.

Εν τω μεταξύ άλλοι πέθαιναν αδιάβαστοι, άλλοι είχαν γυναίκες και παιδιά χωρίς γάμο, άλλοι είχαν παιδιά και μεγάλοι ακόμα που ήταν αβάπτιστοι. 

Μια μέρα σταμάτησε έξω από τον Ναό ένα αυτοκίνητο και κατέβηκε ένας παπάς. Όλο το χωριό με μιας έγινε ανάστατο και όλοι φώναζαν ήρθε παπάς... ήρθε παπάς! Μαζεύτηκαν οι κάτοικοι γύρω του, τον καλωσόρισαν και του είπαν: 

Πως ήρθες στο χωριό μας πάτερ, αφού ο Πατριάρχης μας είπε ότι δεν έχει παπά να μας στείλει; Τότε ο παπάς τους είπε γιατί αυτό δεν θέλατε; Δεν θέλατε ιερέα; Ορίστε ήρθα. 

Όλο το χωριό χάρηκε στην παρουσία του νέου τους παπά. Ο παπάς άρχισε αμέσως δουλειά πήγε σε όλους τους τάφους και διάβαζε την εξόδιο ακολουθία. Βάπτισε και πάντρεψε όλους στο χωριό, που ήταν αβάπτιστοι και συζούσαν χωρίς την ευλογία του Μυστηρίου! Έκανε κατηχήσεις και καθημερινά λειτουργούσε και κοινωνούσε τον κόσμο τα Άχραντα Μυστήρια του Κυρίου μας!

Μια μέρα καλεί τους χωρικούς και τους λέει ότι: Θα φύγω τώρα εγώ γιατί τελείωσε η αποστολή μου. Το χωριό αναστατώθηκε και του είπε: Τώρα που ήρθες θα φύγεις; Ο παππούλης όμως τους καθησύχασε και τους είπε πως τώρα που ήλθα εγώ εδώ, θ'ακολουθήσουν πάρα πολλοί ιερείς και δεν θα'χετε ποτέ πρόβλημα από εδώ και στο εξής. Πολύς κόσμος θα μαζεύεται εδώ και θα γίνει γενικά το χωριό σας Ορθόδοξο προσκύνημα! Οι χωρικοί δεν καταλάβαιναν πως θα γίνουν όλα αυτά, εκείνοι έβλεπαν πως θα ξαναμείνουν χωρίς παπά και συνέχισαν να τον παρακαλούν να μείνει. Εκείνος όμως επέμενε στην απόφασή του. Τότε αφού οι χωρικοί κατάλαβαν ότι δεν γινόταν τίποτε, καρδιακά τον ευχαρίστησαν για την προσφορά του και τον κατευόδωσαν. 

Μετά από μέρες ξαναπήγαν στον Πατριάρχη να τον ευχαριστήσουν που τους έστειλε έναν τόσο καλό παπά και να του πουν όταν μπορέσει να τους τον ξαναστείλει ή να τους στείλει κάποιον άλλον αλλά μόνιμο αυτό την φορά.

Ο Πατριάρχης όμως δεν ήξερε τίποτε. Τους είπε ότι εγώ δεν έστειλα κανέναν παπά γιατί δεν έχω, όμως περιμένετε μήπως ο πρωτοσύγκελος, σας έστειλε κάποιον για να σας εξυπηρετήσει. Πήρε τηλέφωνο τον πρωτοσύγκελο αλλά ούτε αυτός είχε στείλει κανέναν. 

Ο Πατριάρχης τους τότε τους είπε τι έκανε αυτός ο παπάς στην ενορία; Οι χωρικοί είπαν μας πάντρεψε, μας βάπτισε, μας έκανε τις κηδείες των γονέων, καθημερινά λειτουργούσε και γενικά μας έκανε ότι πρέπει να κάνει καθημερινά ένας παπάς. Καλά είπε ο Πατριάρχης δεν σας έδινε χαρτιά; Δεν έγραφε τα μυστήρια; -Βεβαίως, είπαν οι χωρικοί, μας έδινε χαρτιά και όλα τα μυστήρια που έκανε τα καταχώρισε στα βιβλία του Ναού. -Καλά δεν είδατε τι έγραφε; Και πως υπέγραφε και με τι όνομα; -Όλα τα στοιχεία Δέσποτα τα έγραφε στα ρουμανικά, αλλά εκείνο που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι την υπογραφή την έβαζε σε άλλη γλώσσα που δεν έχουμε ξαναδεί και δεν ξέρουμε τι έγραφε. 

Ο Πατριάρχης παρακάλεσε να πάνε να του φέρουν τα βιβλία για να δει ποιος ήταν αυτός ο κληρικός. Όταν του πήγαν τα βιβλία ο Πατριάρχης έμεινε έκθαμβος και δεν πίστευε στα μάτια του! Πράγματι όλα τα στοιχεία ήταν γραμμένα στα ρουμανικά ενώ το όνομα του ήταν γραμμένο στα ελληνικά, με το όνομα της υπογραφής Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως!

...κι αν κάποτε μείνουμε χωρίς πατέρες;;; Χωρίς παπάδες δηλαδή;;; Ο Θεός θα κατεβάσει τους Αγίους Του! Αμήν και τω Θεώ Δόξα!!!

(ειπώθηκε από ρουμάνες μοναχές στον Οικουμενικό Πατριάρχη κατά την επίσκεψή του στην Κρήτη) περιοδικό Αγία Ζώνη τεύχος 22, Μάρτιος 2011 

πηγή  / αντιγραφή

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΟΣΙΑΣ ΕΙΡΗΝΗΣ, ΤΗΣ ΧΡΥΣΟΒΑΛΑΝΤΟΥ

Γιορτάζουμε σήμερα 28 Ιουλίου, ημέρα μνήμης της Οσίας Ειρήνης, της Χρυσοβαλάντου.

Η Οσία Ειρήνη έζησε στα χρόνια της βασίλισσας Θεοδώρας, που αναστήλωσε τις άγιες εικόνες.

Η Ειρήνη καταγόταν από την Καππαδοκία και διακρινόταν όχι μόνο για την ευσέβεια της, αλλά και για την σωματική ωραιότητα της και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και ξεκίνησε για το Βυζάντιο.

Στη διαδρομή όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και τόσο ελκύστηκε από τη συναναστροφή των καλογριών, ώστε πήρε τη μεγάλη απόφαση να παραμείνει μαζί τους. Έτσι απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε στην πατρίδα της, πούλησε τα υπάρχοντα της, βοηθώντας πολλούς φτωχούς και τα υπόλοιπα χρήματα τα εναπόθεσε στη Μονή.

Έγινε μοναχή και η ζωή της μέσα στο μοναστήρι υπήρξε πολύ ασκητική και αγία.

Όταν πέθανε η ηγουμένη, η Ειρήνη, παρά την άρνηση της, ορίστηκε διάδοχος της. Από τη νέα της θέση, επετέλεσε τα καθήκοντα της άριστα. Ο Θεός μάλιστα, την προίκισε με το προφητικό και θαυματουργικό χάρισμα.

Έτσι δια της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια. Προαισθάνθηκε τον θάνατο της και απεβίωσε ειρηνικά, γεμάτη χαρά για το ευχάριστο ουράνιο ταξίδι της.

Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Απολυτίκιο:
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον.
Βασιλείας γήινους πάλαι ουκ έτυχες, αλλ' άφθαρτων στεφάνων νυν σε ηξίωσεν, ο Νυμφίος σου Χριστός ο ωραιότατος ω καθιέρωσας σαύτην, όλη καρδία και ψυχή, Ειρήνη Οσία Μήτερ, Χρυσοβαλάντου η δόξα, ημών δε προσφυγή και βοήθεια.

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΟΝΩΝ ΠΡΟΧΟΡΟΥ, ΝΙΚΑΝΟΡΟΣ, ΤΙΜΩΝΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΜΕΝΑ

Τῌ ΚΗ' 
ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΙΟΥΛΙΟΥ

Μνήμη
 τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Διακόνων
 Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος καὶ Παρμενᾶ.

Τῇ ΚΗ' τοῦ αὐτοῦ μηνός,
 Μνήμη 
τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ Διακόνων
, Προχόρου, Νικάνορος, Τίμωνος καὶ Παρμενᾶ.

Τετρὰς Μαθητῶν, τοῦ θεανθρώπου Λόγου,
Τριάδα σεπτὴν πᾶσι κηρύττει λόγῳ.
Εἰκάδι ὀγδοάτῃ Μυστῶν ξυνελήλυθε τετράς.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, 
Μνήμη
 τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Εὐσταθίου τοῦ ἐν Ἀγκύρᾳ.

Μνήμη
 τῆς ὁσίας μητρὸς ἡμῶν
 Εἰρήνης τῆς ἐκ Καππαδοκίας, ἀσκησάσης ἐν τῇ μονῇ τοῦ Χρυσοβαλάντου.

Ἡ ἁγία μάρτυς Δροσίς,
 ἐν χώνῃ χρυσῇ βληθεῖσα, 
τελειοῦται.

Ὁ ὅσιος Παῦλος ὁ Ξηροποταμηνός,
 ὁ ἱδρύσας τὰς δύο μονάς, 
τὴν τοῦ Ξηροποτάμου καὶ τὴν τοῦ ἁγίου Παύλου,
 ἤτοι τὴν τοῦ ἁγίου Γεωργίου, ἐν Ἁγίῳ Ὄρει, 
καὶ ἐκ γένους βασιλικοῦ, ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται.

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ,
 Μνήμη
 τοῦ Ἁγίου μάρτυρος Ἀκακίου,
 καὶ ἀνάμνησις τῶν Ἐγκαινίων τοῦ ναοῦ
 τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἐν τοῖς Διακονίσσης.

Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις,
 ὁ Θεός, 
ἐλέησον ἡμᾶς.
 Ἀμήν.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΓΥΝΑΙΚΑ - ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΟΝΙΜΕΣ ΚΑΙ ΕΥΣΤΟΧΕΣ

Joung S. (Ὀρθόδοξη Μοναχή)

Μετάφραση: Τάσος Τελεβάντος, Βιοχημικὸς

Στοὺς χρόνους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ ἰδίως στὸν εἰδωλολατρικὸ κόσμο oi γυναῖκες ἦσαν – ἐκτὸς λίγων ἐξαιρέσεων -πολὺ χαμηλῆς κοινωνικῆς θέσεως καὶ σὲ μιὰ κατηγορία ἀνάλογη μὲ αὐτὴ τῶν δούλων καὶ τῶν σκλάβων. Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ὑπῆρχεν ἡ πολυγαμία καὶ οἱ παλλακίδες. Τὸ μήνυμα ὅμως τοῦ Χριστοῦ τὰ ἄλλαξε αὐτά. Στὰ δικά του μάτια ὅλες oi ψυχὲς ἦταν ἴσες ἀσχέτως ἐξωτερικῶν διαφορῶν φυλῆς, χρώματος, ἡλικίας, θέσεως, φύλου. Οἱ γυναῖκες ἦταν ἀπὸ τοὺς πρώτους καὶ πιὸ ἀφοσιωμένους ἀκόλουθους τοῦ Χριστοῦ. Οἱ γυναῖκες ποτὲ δὲν ἐγκατέλειψαν τὸν Χριστό. Στὸν Χριστιανισμὸ ὑπάρχουν μερικὲς γυναῖκες Ἁγίες ποὺ τιμοῦνται ὡς «Ἰσαπόστολοι». Ἔρχονται ἀμέσως στὸ μυαλὸ τὰ ὀνόματα τῶν Ἁγίων Μαρίας Μαγδαληνῆς, Θέκλας, Ἑλένης κλπ. Ὁ Χριστὸς λοιπὸν ἄνοιξε ἕνα ἄλλο κόσμο. Ἡ ζωὴ ἀφιερώθηκε στὸν Θεό, γεμάτη σημασία καὶ νόημα. Στοὺς πρώτους μετὰ Χριστὸν αἰῶνες, οἱ χριστιανοὶ ἀνεχώρησαν πνευματικὰ καὶ σωματικὰ στὶς κατακόμβες.

Οἱ σημερινὲς γυναῖκες μποροῦν νὰ πάρουν πνευματικὴ δύναμη μὲ τὸ νὰ μιμηθοῦν τὴν πνευματικὴ ζωὴ στὶς παλιὲς κατακόμβες.

Αὐτὸ θὰ τις προετοιμάσει γιὰ τὶς ὑλικὲς κατακόμβες ποὺ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀναβίωσης τῆς εἰδωλολατρείας στὴν σημερινὴ κοινωνία.

Τὸ πνεῦμα τῶν κατακομβῶν ἦταν μία ζωὴ ὁλοκληρωτικὰ ἀφιερωμένη στὸν Θεό, ποὺ βρῆκε τὴν ἔκφρασή της στὸν λειτουργικὸ κύκλο τῶν ἀκολουθιῶν ποὺ γινόταν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας καὶ τῆς νύχτας.

Τρέφονταν ἐπιπλέον ἀπὸ τὴν ζωὴ τῶν μαρτύρων ποὺ ἦταν τότε μία ζωντανὴ πραγματικότητα. Σὲ ἕνα κόσμο ποὺ μισοῦσε τὸν Χριστὸ οἱ ἁμαρτωλοὶ βρῆκαν ἐλπίδα στὸ νὰ ζοῦν καὶ νὰ πεθαίνουν γιὰ τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀτμόσφαιρα ποὺ ἐνέπνεε μιὰ ζωὴ ὄχι ἀνάλογη μὲ τὸ κοσμικὸ ρεῦμα ἔχει χαθεῖ σήμερα. Ὅταν ἐλευθερώθηκε ὁ Χριστιανισμὸς μετὰ τὸ Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων τὸ 311 μ.Χ. οἱ χριστιανοὶ ἄφησαν τὶς κατακόμβες ἀλλὰ μαζὶ ἔχασαν τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ χαλάρωσαν στὴν πνευματικὴ ζωή.

Αὐτοὶ ποὺ χρειάζονταν τὸν Θεὸ πήγαιναν στὴν ἔρημο νὰ ζήσουν μιὰν ἐν Χριστῷ ζωὴ χωρὶς περισπασμούς.

Περίπου τὸν ἴδιο καιρὸ ἄρχισε ἡ αἵρεση τοῦ χιλιασμοῦ.

Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν αἵρεση (ἀκόμη καὶ σήμερα ὑπάρχει) θὰ ὑπάρξει μία χιλιετὴς – στὴν κυριολεξία – βασιλεία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ.

Οἱ χιλιαστὲς εἶναι ἀνίκανοι νὰ καταλάβουν τὴν ἰδέα πὼς ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, μία πνευματικὴ βασιλεία, εἶναι ἤδη ἐδῶ μέσα σὲ κάθε πιστό. (Τὰ χίλια χρόνια εἶναι ὁ καιρὸς τώρα ὅταν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ χύνεται φανερὰ στὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὰ σωτήρια μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν γῆ).

Ἐγίναμε γιὰ τὸν Θεό, γιὰ νὰ γίνουμε κοσμήματα λάμποντας ἀπὸ πνευματικὴ λάμψη στὸν οὐρανό, ἀφοῦ στιλβωθοῦμε μὲ τοὺς ἀγῶνες μας σ’ αὐτὴ τὴν ζωή.

Ἕνας βασικὸς τρόπος γιὰ νὰ πετύχουμε αὐτὸ τὸ στίλβωμα εἶναι μέσῳ τοῦ ἀσκητισμοῦ (πειθαρχίας) βασισμένου πάνω στὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Αὐτὴ εἶναι ἡ βάση γιὰ χριστιανικὴ ζωή. Στὸ σύγχρονο κόσμο οἱ στόχοι μας καὶ οἱ φιλοδοξίες μας ὡς Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἴδιοι ὅπως τῶν πρώτων χριστιανῶν στοὺς χρόνους τῶν Κατακομβῶν.

Ὅταν ὑπάρχει πραγματικὸς διωγμὸς οἱ χριστιανοὶ ζοῦν σὲ πνευματικὲς καὶ κάποτε ὑλικὲς κατακόμβες.

Ἔτσι ἡ σύζυγος ἑνὸς ἱερέα ἦταν σὲ θέση νὰ προσφέρει παραπάνω γιὰ τοὺς ἀνθρώπους παρὰ ὁ ἴδιος ὁ ἱερέας ποὺ ἔπρεπε νὰ ζεῖ κρυμμένος. Αὐτὴ βοηθοῦσε τοὺς φτωχούς, τοὺς προετοίμαζε νὰ συναντηθοῦν μὲ τὸν ἱερέα καὶ γενικὰ ὀργάνωνε τὴν ἐνορία οὕτως ὥστε οἱ ἄνθρωποι νὰ ἔχουν εὐκολία στὸ νὰ πλησιάσουν τὰ Μυστήρια καὶ τὴν πνευματικὴ καθοδήγηση ὅσο ἦταν δυνατό. Στὸν Δυτικὸ κόσμο ὅπως καὶ κάτω ἀπὸ τὸν Κομμουνισμὸ ὁ καθένας διψᾶ γιὰ τὸν Θεὸ καὶ πρέπει ὅλοι νὰ προσφέρουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε. Πρέπει νὰ βροῦμε μιὰ φιλοσοφία τῆς ζωῆς γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν σημερινὴ νεο-ειδωλολατρία ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς προσφέρει συγκεκριμένες ἀπαντήσεις ἤ ἕνα ἀληθινὸ σύστημα ἀξιῶν.

Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ ντρέπονται γιὰ τὸ παρελθόν τους καὶ τὶς ἀξίες τους. Ἰδιαιτέρως δέ, δὲν πρέπει νὰ συμβαδίζουν μὲ τὸν μοντέρνο κόσμο καὶ τὴν ἐξάρτησή του ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη λογική.

Ἔτσι τὸ πρωταρχικὸν καθῆκον μιᾶς Χριστιανῆς μητέρας εἶναι νὰ σώσει τὰ παιδιά της ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα Διάβολο.

Τὸ πνεῦμα τῆς ἐποχῆς δὲν εἶναι τυχαῖο. Ὁ Διάβολος ἐμπνέει μόδες, γοῦστα καὶ φαντασιοπληξίες τόσο στὴν καθημερινὴ ζωὴ ὅσο καὶ στὸν «διανοούμενο» κόσμο.

Ἐπιπλέον ὁ Χριστιανισμὸς πεθαίνει σὰν πολιτιστικὴ βάση τῆς κοινωνίας μας. Τώρα εἴμαστε περικυκλωμένοι ἀπὸ ἕνα νεοειδωλολατρισμὸ πολὺ χειρότερο ἀπὸ αὐτὸν τοῦ παρελθόντος, διότι τώρα ὑπάρχει μία συνειδητὴ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀκόμη καὶ τὰ σχολεῖα ἔχουν ἐπηρεασθεῖ. Προσπαθοῦν νὰ διώξουν τὶς Χριστιανικὲς ἰδέες ἐνῶ ἀντιθέτως προωθοῦν τὸν χιλιασμό, τὴν ἰδέα ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι βασικὰ καλός. Γιὰ νὰ μεγαλώσει τὸ πρόβλημα οἱ γονεῖς δὲν εἶναι βαθειὰ ριζωμένοι στὴν Ὀρθοδοξία καὶ δὲν ἀπορροφοῦν δύναμη ἀπὸ Ὀρθόδοξες πηγές. Εἴμαστε στὸ ἔλεος τῶν δαιμόνων τοῦ σύγχρονου κόσμου διότι δὲν ζοῦμε μία συνειδητὴ Ὀρθόδοξη ζωή. Οἱ προσύλητοι ὑπόκεινται σὲ ἰδιαίτερους πειρασμούς. Μερικοὶ νομίζουν ὅτι ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ βαπτίζονται ἀποκτοῦν αὐτόματα ἁγιότητα καὶ εἶναι ἔκτοτε «ἀμόλυντοι». Ἄλλοι χρησιμοποιοῦν τοὺς πνευματικοὺς πατέρες γιὰ νὰ «ἀναβοσβήνουν» τὴν πνευματικότητά τους μέσῳ μιᾶς τυφλῆς ὑπακοῆς. Ἄλλοι ἀκόμη, ἀρχίζουν νὰ ἀποστατοῦν καὶ νὰ ἀποθαρρύνονται μὲ τὴν πνευματική τους προοδο μπορεῖ μάλιστα νὰ χάσουν κάθε ἐνδιαφέρον. Ἄλλοι γυρίζουν στὸν ἐθνικισμὸ σὰν ἕνα ὑποκατάστατο τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα. Γιὰ νὰ τὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅλα αὐτὰ πρέπει νὰ γίνουμε ἀνεξάρτητοι Χριστιανοί. Μὲ αὐτὸ δὲν ἐννοοῦμε ἀνεξαρτησία ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ μᾶλλον μιὰ προσωπικὴ εὐθύνη καὶ ἀποφασιστικότητα νὰ ζήσουμε Ὀρθόδοξη Χριστανικὴ ζωὴ ὅσο ἀκριβὰ καὶ ἐὰν αὐτὸ κοστίσει.

Αὐτὸ εἶναι πολὺ σημαντικὸ διότι στὸ μέλλον ὅλες οἱ ὀργανωμένες ἐκκλησίες καὶ τὰ ἐπίσημα σχολεῖα θὰ ὑπηρετοῦν τὸν Ἀντίχριστο. Ἐν τούτοις ὀ,τιδήποτε καὶ ἐὰν συμβεῖ ἀνήκουμε στὸν Χριστὸ καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ὑπάρξεώς μας. Καὶ ἔτσι ἐρχόμαστε στὸ θέμα τῆς φιλοσοφίας μιᾶς Ὀρθόδοξης γυναίκας καὶ τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς της στὸν κόσμο.

Πρῶτα πρέπει νὰ θυμηθοῦμε πὼς ὁ γάμος ὅπως τὸν ξέρουμε εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Πρὶν τὴν πτώση δὲν ὑπῆρχε διαφθορὰ ἤ θάνατος. Μετὰ τὴν πτώση ὁ ἄνδρας διατάχθηκε νὰ καλλιεργεῖ τὴν γῆ γιὰ τὴν τροφή του καὶ στὴ γυναίκα τέθηκε τὸ φορτίο νὰ γεννᾶ παιδιὰ μὲ «θλίψη καὶ πόνο».

Δὲν μποροῦμε νὰ ξέρουμε τώρα τὸ ἀρχικὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ οἰκήσει τὴν γῆ, ἀλλὰ οἱ Ἅγιοι Πατέρες μᾶς λέγουν πὼς δὲν θὰ ἦταν μὲ τὴν γεννητικὴ πράξη.

Ὁ μεγάλος σκοπὸς τοῦ γάμου ἦταν νὰ φέρουν στὸν κόσμο παιδιὰ ποὺ φέρουν τὴν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ὁ οἰκογενειακὸς προγραμματισμὸς γιὰ ὑλικοὺς καὶ ἐγωιστικοὺς σκοποὺς εἶναι ἀντιχριστιανικός. Στὸν ἁγιασμὸ τοῦ γάμου ἡ Ἐκκλησία καλεῖ τὸ ζεῦγος νὰ γίνει «μία σάρξ». Συνεπῶς ὁ ἕνας δὲν θὰ πρέπει νὰ ἐπιβάλλει τὴν δύναμή του πάνω στὸν ἄλλον. Γι’ αὐτὸ ὁ γάμος γίνεται μέσον γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωτηρίας. Καθὼς οἱ ἄνθρωποι βρίσκουν εὐχαρίστηση στὴν ἐρωτικὴ πράξη, τὸ φυσικὸ ἀποτέλεσμα εἶναι τὰ παιδιά. Ἔτσι ἐπίσης ἡ Ἐκκλησία μᾶς διδάσκει νὰ περιορίζουμε τὶς γενετήσιές μας ὁρμὲς καθὼς ἐπίσης καὶ τὴν λαιμαργία μας. Ἡ κοινὴ ἰδέα σήμερα τοῦ νὰ μὴν ἀποχτοῦν παιδιὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς φιληδονίας καὶ τῆς φιλαυτίας. Τὸ νὰ ἀποφασίσεις νὰ ἀπολαύσεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη καὶ μὲ τεχνητὸ τρόπο νὰ σχεδιάσεις νὰ μὴν ἀποχτήσεις καθόλου παιδιά, εἶναι τὸ νὰ κάνεις τὴν ἐρωτικὴ πράξη μία θυσία στὸν διάβολο. Ἀκόμη προδίδει μία ἔλλειψη ἀγάπης καὶ ἐμπιστοσύνης στὸν Θεό.

Ὁ γάμος δὲν γίνεται – ὅπως τόσο συχνὰ νομίζεται – γιὰ τὴν εὐτυχία τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας, ἀλλὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν τους καὶ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν τους στὴν ἁγιότητα.

Ἡ τελετὴ τοῦ γάμου μᾶς προσφέρει ἕνα ἐξυψωμένο ἰδανικὸ διότι ἡ μητρότητα σύμφωνα μὲ τὴν φύση δὲν εἶναι ἁγία, ἀλλὰ γίνεται μόνο ὅταν ἡ μητέρα ἀγωνίζεται νὰ ἀναθρέψει τὰ παιδιά της μὲ ἀγάπη καὶ φόβο Θεοῦ. Ἀφοῦ οἱ Προτεστάντες στεροῦνται ἐνεργοῦ ἐκδήλωσης ἀγάπης στὶς σχέσεις τους, πολλοὶ ἄνθρωποι – ἰδίως ἄνδρες -ντρέπονται νὰ ἐκδηλώσουν τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς γιούς τους. Ἕνας πατέρας πρέπει νὰ ἐπέμβει κατὰ τὴν ἐφηβεία τοῦ γιοῦ του γιὰ νὰ ἀποτρέψει αὐτὴ τὴ στέρηση ἀγάπης. Αὐτὸ ἐπίσης εἶναι μεγάλης σημασίας γιὰ τὶς κόρες διότι θὰ μεγαλώσουν καὶ θὰ δώσουν ζωὴ καὶ θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἐφοδιασμένες γιὰ νὰ ἐμφυσήσουν ἁγιότητα στὰ παιδιά τους καὶ νὰ τοὺς ἐμπνεύσουν ἀγάπη γιὰ τὸν Θεό. Ἂν δὲν ἀγαπηθοῦν τὰ παιδιὰ ἀπὸ τὴν σύλληψή τους θὰ εἶναι πάντα πεινασμένα γιὰ ἀγάπη. Τὸ διαζύγιο εἶναι ἐπίσης ἀποτέλεσμα τῆς αἱρέσεως τοῦ χιλιασμοῦ – ἡ ἰδέα ὅτι μπορεῖ νὰ τελειοποιηθεῖ ἡ ζωὴ πάνω στὴν γῆ. Ἔτσι οἱ ἄνθρωποι ἀναζητοῦν «εὐτυχία» καὶ «ἀγάπη» στὸν γάμο, ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ τὴν βροῦν διότι αὐτὸ ποὺ ἀναζητοῦν εἶναι μία γήινη ἀγάπη. Τέλος τὸ νὰ διαλέξει ἕνας νὰ μὴν παντρευτεῖ μπορεῖ νὰ συνδέεται μὲ τὸν ἐγωισμό. Ὁ Μοναχισμὸς εἶναι μία πολὺ ὑψηλὴ κλήση διότι εἶναι τὸ νὰ ζεῖς γιὰ τὸ Θεό. Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ὅλοι ποὺ δὲν παντρεύονται ἤ εἰσέρχονται στὴν μοναχικὴ ζωὴ ζοῦν ἀντίθετα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ τέτοιοι ἄνθρωποι πρέπει νὰ ἔχουν ἰδιαιτέρως ὑπ’ ὄψιν ὅτι προσπαθοῦν νὰ ζήσουν ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτὸ τους ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεό. Ἔτσι ἡ ἐκλογὴ τοῦ δρόμου τῆς ζωῆς πρέπει νὰ ὑπαγορεύεται ἀπὸ κίνητρο τοῦ πῶς νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεὸ παρὰ τὸν ἑαυτό τους. Πραγματικὰ ὅλοι μας πρέπει νὰ ἀφιερώσουμε τὴν ζωή μας στὸν Θεό. Καὶ μέσω τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεό μας καὶ νὰ ἐκτελοῦμε τὸ θέλημά Του μέσα στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ φιλοσοφία τῆς ζωῆς μας πρέπει νὰ εἶναι βασισμένη στὴν ταπείνωση καὶ στὴν παραδοχὴ τοῦ γεγονότος ὅτι δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ξέρουμε ὅλα. Παρὰ τὴν ὑπόσχεση τοῦ ὄφεως δὲν μποροῦμε «νὰ γίνουμε Θεοί».

Ἡ δυστυχία ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἀπουσία τοῦ Θεοῦ. Τὸ καθῆκον καὶ ἡ χαρὰ μας εἶναι νὰ ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ ὑπεράνω ὅλων, νὰ μετανοοῦμε καὶ νὰ ἀγωνιζόμαστε κατὰ τῶν ἁμαρτιῶν μας γιὰ νὰ ζοῦμε μία ζωὴ σύμφωνα μὲ τὸν Χριστό. Διότι ἐὰν ὁ κόσμος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιὰ τὸν Θεὸ -γιὰ νὰ ἀποκτήσει θέα κάποιου ἄλλου κόσμου – ποὺ ἡ ὀμορφιὰ του ἀντικατοπτρίζεται στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία.

 πηγή

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

"Ο γέροντας Παϊσιοςρώτησε κάποτε έναν νεαρό για το αν γνωρίζει ποιός είναι ο Επίσκοπος στην περιοχή του. Ο νεαρός τότε απάντησε: «Είναι ο Μητροπολίτης.....»

Ο γέροντας τον ρώτησε πάλι:
«Είσαι σίγουρος πως είναι αυτός που ανέφερες ο Επίσκοπος στην περιοχή σου;» Μα γέροντα αυτός είναι και μάλιστα δεν έχει πολύ καιρό που εξελέγη, επέμενε ο νεαρός. Και τότε ο γέροντας του είπε: «Ο Θεός παλικάρι μου έχει ορίσει τον τάδε ... (όνομα ενός μπακάλη γνώριμου του νεαρού) ως Επίσκοπο στην περιοχή σου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο τάδε με την άδολη αγάπη του, με τη δυνατή πίστη και την αδιάλειπτη προσευχή του που αναδύεται ως συνεχές λιβανωτό δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Ιησού Χριστό. Χαροποιεί τον Κύριό μας με την όλη άγια ζωή του και ο καλός Θεός ως ανταμοιβή για το άξιο αυτό παιδί του εισακούει τις προσευχές του, εκπληρώνει τα αιτήματά του και θωρακίζει την περιοχή του με την Χάρη του, εκδιώκοντας μακρυά απ’ αυτή τα δαιμόνια. Με λίγα λόγια τον έχει χρίσει Επίσκοπό του!» Με την αφήγηση αυτή ο σεμνός και ταπεινός γέροντας εξέφρασε εμμέσως την πικρία του για την κατάντια των κατά κόσμο Επισκόπων -Αρχιερέων και ταυτόχρονα επεσήμανε το πως κατά την παράδοση οφείλουν να λειτουργούν όσοι «επισκοπήν ορέγονται...»"

 Συμεών ο Στυλιτης

Νά ξέρεις ὅτι ὅποιος κι ἄν λειτουργεῖ στό μοναστήρι σου, σπουδαῖος ἤ ὄχι στήν πνευματική ζωή, ἡ λειτουργία λογίζεται τέλεια καί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ὑπερίπταται στήν ἁγία Τράπεζα καί μεταβάλλει τό ψωμί καί τό κρασί σέ σῶμα καί αἷμα Κυρίου ἀντίστοιχα, γιατί ἔχετε ἐκεῖ στό κοινόβιο κάποιον γέροντα στό ὄνομα Πατρίκιο. Αὐτός ὁ γέροντας κάθεται ἔξω ἀπό τό ἱερό, χαμηλότερα ἀπό ὅλους, κοντά στό δυτικό τοῖχο τῆς ἐκκλησίας. Λέει λοιπόν κι αὐτός τήν εὐχή τῆς προσκομιδῆς καί δική του λογίζεται ἀπό τόν Θεό ἡ ἁγία ἀναφορά.
Αμέθυστος

Η θεραπεία των δαιμονισμένων στα Γέργεσα – Θεολογική ερμηνεία στο Ματθ. 8,28-9,1

Η Πτώση των δαιμόνων

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου

Μετά το γαλήνεμα του ανέμου και της θάλασσας, που με θαύμα πραγματοποίησε ο Ιησούς, έφτασε με πλοιάριο στην απέναντι ανατολική όχθη της λίμνης Γεννησαρέτ, στην χώρα των Γεργεσηνών [ή ‘Γαδαρηνών’ ή ‘Γερασηνών’ σε ορισμένα χειρόγραφα: παραλιακής κωμόπολης στη χώρα των Γαδαρηνών]. Εκεί τον προϋπάντησαν δύο δαιμονισμένοι, οι οποίοι έβγαιναν από τα μνήματα, πολύ επικίνδυνοι, ώστε κανείς δεν ήταν δυνατόν να περάσει από το δρόμο εκείνον. Και φώναζαν: «Τι έχεις μαζί μας Ιησού, Υιέ του Θεού;» (ήτοι: Άβυσσος υπάρχει ανάμεσά μας). «Ήρθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» (δηλαδή πριν από την Τελική Κρίση, κατά την οποία γνωρίζουμε ότι θα καταλυθεί η δύναμή μας και θα τιμωρηθούμε;). Μακριά απ’ αυτούς ήταν μια μεγάλη αγέλη από χοίρους, που έβοσκαν. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν και έλεγαν: «Αν μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στην αγέλη των χοίρων». Και ο Χριστός τούς είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί τότε βγήκαν και πήγαν στην αγέλη των χοίρων. Και ολόκληρη η αγέλη κατακρημνίστηκε στην θάλασσα και χάθηκε στα νερά. Οι δε βοσκοί έφυγαν, και όταν ήρθαν στην πόλη, τούς τα είπαν όλα για τους δαιμονισμένους. Και όλη η πόλη βγήκε σε συνάντηση του Ιησού και, όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από τα σύνορά τους.

Στην αμέσως προηγούμενη από την παρούσα αγιογραφική ενότητα, ο ευαγγελιστής Ματθαίος παρουσιάζει το θαύμα της κατάπαυσης της τρικυμίας από τη θεϊκή δύναμη του Ιησού, ενώ στην παρούσα παράγραφο αναφέρει το θαύμα με τη θεραπεία των Γαδαρηνών, ώστε να φανερώσει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος και Θεός και ότι εξουσιάζει όχι μόνο τη φύση, αλλά και τον αόρατο υπερφυσικό κόσμο. 

Στα Ευαγγέλια βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις θεράπευσε ο Ιησούς ανθρώπους από δαιμονοληπτικές καταστάσεις, διέτασσε τα δαιμόνια και απομακρύνονταν, ενώ έκανε και ένα σωρό άλλες θεραπείες διαφορετικής παθολογίας. Επομένως όχι μόνο ο Ιησούς, αλλά και οι Ιουδαίοι της εποχής Του -που ήσαν και είναι πανέξυπνοι άνθρωποι, διακριθέντες, μέχρι σήμερα, σε όλους τους τομείς του πολιτισμού- δεν βρίσκονταν σε σύγχυση, δεν ήσαν θρησκόληπτοι και δεισιδαίμονες, αλλά διέκριναν την έννοια της αμαρτίας και ασθενείας από το δαιμονισμό. 

Οι δαιμονισμένοι είχαν καταντήσει κακοποιοί και επικίνδυνοι, μισούσαν τους ανθρώπους, τους θεωρούσαν εχθρούς τους, και κρύβονταν στα μνήματα. Ο σατανάς μισεί πράγματι τον άνθρωπο και θέλει το κακό του, τον εξευτελισμό του και το θάνατό του. Είναι ο χειρότερος τύραννος σε όσους του επιτρέπουν –με την ασεβή ζωή τους και τη φθαρμένη φαντασία τους- να τους εξουσιάζει. Αντίθετα, ο απόστολος Παύλος παρουσιάζει την εσωτερική ειρήνη και την προσωπική χαρά του πιστού, όταν λέγει: «Δεν ζω πλέον εγώ, αλλά ζει μέσα μου ο Χριστός» (Γαλ. 2,20). Για το φθοροποιό έργο του διαβόλου πολλές πληροφορίες αντλούμε από τη διδασκαλία των αποστόλων Πέτρου και Παύλου, από τη ζωή διαφόρων ασκητών και αγίων, του Μεγάλου Αντωνίου στην έρημο, το βιβλίο ‘Κλίμαξ’ του Ιωάννου του Σιναΐτου, τα έργα και τη διδασκαλία γενικά των Πατέρων της Εκκλησίας, του αγίου Γρηγορίου του Διαλόγου, του οσίου Εφραίμ του Σύρου, του αρχιεπισκόπου Μακαρίου Μόσχας, του Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ, από τα βιβλία του αγίου Νικοδήμου και πολλών άλλων φωτισμένων εκκλησιαστικών συγγραφέων. 

Προσβαλλόμενοι και μαστιγωμένοι από τις θείες και άκτιστες ακτίνες του Θεανθρώπου, οι δαίμονες φρίττουν, φοβούνται πολύ και διαβλέπουν την επερχόμενη –αρχής γενομένης από τα χρόνια της Επιφανείας του Μεσσία Χριστού- τιμωρία τους. Γι’ αυτό και με κραυγή μεγάλη αποκάλυψαν -και αποκαλύπτουν ακόμη και στην εποχή μας- όχι μόνο ότι ο Ιησούς είναι ο Κύριος, αλλά και πως δεν υπάρχει τίποτα το κοινό μεταξύ του Υιού του Θεού και του κόσμου της αποστασίας των διαβόλων. Οι αλήθειες αυτές που αποκάλυψαν οι επηρεασθέντες υπό πνευμάτων ακαθάρτων –και που αποτελούν διαχρονική εμπειρία της Εκκλησίας- είναι μια ακόμη απόδειξη πως η κατάστασή τους δεν οφειλόταν σε φρενοβλάβεια, αλλά πως ό,τι έπασχαν ήταν πέρα από τη δική τους θέληση και τις προσωπικές τους δυνάμεις. 

Η αγέλη των χοίρων, που έβοσκαν πιο μακριά, ήσαν ακάθαρτα ζώα για τους Ιουδαίους -αλλά και για τους Αιγύπτιους και Άραβες- και μόνο οι εθνικοί τούς χρησιμοποιούσαν για τροφή. Ήτο αμαρτωλή πάντως ενασχόληση για εκείνους από τους Ιουδαίους που τους εξέτρεφαν. Τα δαιμόνια κατάλαβαν σύντομα ότι επρόκειτο να αλλάξουν διαμονή. Γι’ αυτό και παρακάλεσαν τον Χριστό να τους αφήσει τουλάχιστον να υπάγουν στους χοίρους, και όχι στην κόλαση -όπου μονίμως βασανίζονται- για να μην φύγουν από τον τόπο εκείνο, αλλά να συνεχίσουν με διάφορους τρόπους το φθοροποιό τους έργο. Η “παράκληση” αυτή των δαιμονίων σημαίνει ότι η ζωή όλων είναι στα χέρια του Θεού. Ούτε τα ζώα δεν μπορεί να επηρεάσει ο σατανάς, αν δεν το θελήσει ο Θεός. Ο οποίος ζυγιάζει πάντα το συμφέρον κάθε ανθρώπου και ενεργεί για τη σωτηρία του. 

Στα Ευαγγέλια παρουσιάζεται ο Ιησούς να χρησιμοποιεί δύο θαυμαστές ενέργειές Του φαινομενικά κατά της φύσεως, ήτοι όταν εξήρανε την άκαρπη συκιά και όταν επέτρεψε την καταφυγή των δαιμονίων στους χοίρους, οπότε και γκρεμισθέντες πνίγηκαν μέσα στα νερά. Πέρα όμως από ανώριμους συναισθηματισμούς, αναγνωρίζουμε ότι και αυτά ακόμη τα θαύματα δεν έγιναν χωρίς λόγο, αλλά για να υποδεικνύουν, σε όλες τις γενιές: (α) πόσο ξερός θα μείνει από θεία Χάρη ο άνθρωπος αν δεν ενωθεί με την αγάπη του Θεού, και (β) ποίας μεγάλης έκτασης ζημία επιζητεί να καταφέρει εναντίον των ανθρώπων το είδος του διαβόλου. Άλλωστε, και στην τελευταία περίπτωσή μας, το προκύψαν όφελος υπήρξε πολύ μεγαλύτερο: Οι τρωθέντες άνθρωποι σώθηκαν, τα απαγορευμένα ζώα χάθηκαν, η πόλη ελευθερώθηκε από τη μεταφυσική αυτή πληγή, το πνευματικό μάθημα δόθηκε στους Γεργεσηνούς που ήσαν και αυτοί φταίχτες, ο Χριστός αποδείχτηκε Σωτήρας και Κύριος. 

Οι κάτοικοι της πόλης, όταν ήρθαν και διαπίστωσαν τα γενόμενα, αντί να αγκαλιάσουν τον Ιησού και να μετανοήσουν, του ζήτησαν να φύγει μακριά τους. Ήσαν απ’ ότι φαίνεται άπιστοι και πνευματικά αναίσθητοι –η ίδια αρνητική προσέγγιση παρατηρείται και σε πολλούς ανθρώπους της εποχής μας, στη σχέση τους με την Αποκάλυψη του Θεού. Ο φόβος από τα θαύμα ενήργησε αντιστρόφως, κι αυτό γιατί δεν ήσαν άνθρωποι του Θεού και η ζωή τοχυς ήταν πωρωμένη στην κακία. Το γεγονός αυτό της εκδίωξης του Ιησού από τα μέρη εκείνα, συνηγορεί επιπλέον υπέρ της αληθείας της ευαγγελικής διήγησης, εφόσον, αν ήταν φανταστικό, θα παρουσίαζε τον Ιησού να θαυμάζεται και να προσκυνείται από τους κατοίκους των Γεργερηνών, όπως πράγματι έγινε στα μέρη της Γαλιλαίας και Ιουδαίας. Εκεί αντιμετωπιζόταν ο Χριστός ως μεγάλος προφήτης, θαυματοποιός και απεσταλμένος του Θεού, και όχι σαν μάγος και επικίνδυνος, όπως στις περιοχές των Γαδαρηνών.

Και σήμερα, όπως και τότε, ο εωσφόρος έχει τους συνεργάτες του στις κοινωνίες των ανθρώπων, που επιδίδονται σε μαγείες, πνευματισμό, δολοφονίες, ληστείες, τρομοκρατικά χτυπήματα, ανηθικότητα, πολέμους, εμπόριο ναρκωτικών και άλλα πολλά. Οι άνθρωποι όμως που βαθειά πιστεύουν στο Θεό, έχουν χρέος να μην εφησυχάζουν και δεν παραμένουν αδρανείς, παρά γίνονται απόστολοι αγάπης, όπως οι θεραπευθέντες πρώην δαιμονόπληκτοι του Ευαγγελίου. Πράγματι, στην παράλληλη διήγηση του Λουκά, ο Ιησούς προτρέπει τον ιαθέντα νέο ως εξής: “Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός”. Εκείνος τότε “έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα (καλά) έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς” (βλ. Λουκ. 8,38-39).

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, Αποστολικής Διακονίας, 2009
ΥΠΟΜΝΗΜΑ ΕΙΣ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, Π. Ν. Τρεμπέλα, εκδ. Ο ΣΩΤΗΡ, Αθ. 1989
ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ, Βαρθολομαίου Γεωργιάδου, επισκόπου Κορίνθου, εκδ. ‘Δημιουργία’, Αθ. 1992



 πηγή

«Τας θύρας, τας θύρας εν σοφία πρόσχωμεν»

Σ’ ένα κόσμο που όλα δημοσιοποιούνται και τα κρυφά γίνονται φανερά, η εκκλησία καλεί να κλείσουμε τις πόρτες και να προφυλάξουμε το μυστήριο.

Στη Λειτουργία μαζεύονται μόνο οι πιστοί, όσοι μυήθηκαν στην πίστη των πατέρων τους, συνεχίζοντας να ζουν και να πολιτεύονται όπως εκείνοι, με ορθοδοξία και ορθοπραξία.

Προχωρούμε λειτουργικά, μυστηριακά, ουσιαστικά. Δεν χωράει η δημοσιότητα, κι ας γίναν όλα ένα. «Τας θύρας, τας θύρας…» Μάζεμα στο χώρο μας, για ν’ αφουγκραστούμε τον Ερχόμενο, για να τολμήσουμε να ομολογήσουμε την πίστη μας στο Σύμβολο της πίστεως που ακολουθεί.

Κάποτε, που ο χριστιανοί δεν ήταν μάζα, η Λειτουργία βιωνόταν ως γεγονός οικογενειακό. Αδιανόητο η κοινοποίηση της πίστης στους αμύητους. Γι’ αυτό και αναγκαίοι οι θυρωροί, για να προφυλάσσουν το χώρο. Όποιος δεν έχει την αυτή ακριβώς πίστη δεν μπορεί να συμμετέχει. Η αγάπη ποτέ δεν είναι εις βάρος της αλήθειας.

Τώρα ακούγεται, οράται, γνωρίζεται σε όλους μέσω των Μαζικών Μέσων Επικοινωνίας. Δεν μένει τότε παρά να κλείσουμε τις πόρτες των αισθήσεων, που κάνουν το νου να περιτριγυρίζει και την καρδιά να μην μαζεύεται. ΄Ετσι η πρόσκληση γίνεται ουσιαστική ακόμα και σήμερα, καθώς καλούμαστε να μαζευτούμε για να δούμε, ν’ ακούσουμε, να ζήσουμε.

Από το βιβλίο ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου Αγίας Τριάδος – Μετόχι Ι. Μονής Μαχαιρά. Τηλ. 00357-99607871

πηγή

'Δια πίστεως''

Του Αρχιμ. Δαμασκηνού Λιονάκη*

Στό ἐνδέκατο κεφάλαιο τῆς πρός Ἑβραίους Ἐπιστολῆς ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μακαρίζει τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, «οἳ διὰ πίστεωςκατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγονστόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων».

Ἡ πίστη στόν Χριστό εἶναι, ἀδελφοί μου, ἀπαραίτητη γιά τήν εὐόδωση τῶν ἔργων μας, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς μας καί γιά τήν ποθητή σωτηρία μας· ἀπαραίτητη στόν νέο καί τόν ἡλικιωμένο, στόν ἐργαζόμενο καί τόν ἄνεργο, στόν ἀσθενῆ καί χειμαζόμενο, στήν μητέρα καί τόν πατέρα, στόνμαθ ητή καί τόν δάσκαλο, στόν κυβερνήτη καί τόν λαό, στόν ποιμένα καί τό ποίμνιο. Χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό ἡ ψυχή ἀτροφεῖ, ὁ «ἔσω ἄνθρωπος» λιμοκτονεῖ, ἀληθινή ζωή δέν οἰκοδομεῖται.

Χωρίς τήν πίστη στόν Χριστό γινόμαστε «ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ» (Ἐφεσ. 2, 12)!

«Ἡ πίστη εἶναι ἕνα μέγεθος πού ὑπόκειται σέ αὐξομειώσεις», σημειώνει σύγχρονος Γέροντας. Αὐξάνεται ἡ πίστη τοῦ χριστιανοῦ μέ τήν προσευχή καί τήν πρακτική καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, μειώνεται δέ μέ τήν ἀμέλεια καί τήν συγκατάθεση στήν ζωή τῆς ἀνομίας, ἡ ὁποία καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο παχυλό καί ἀνίκανο γιά πνευματικές ἀναβάσεις.

Λογισμοί ἀπιστίας πολεμοῦν ἀκόμη καί ἀνθρώπους ἀφιερωμένους στόν Θεό. Διαβάζουμε στόν βίο τοῦ Ἁγίου Νήφωνος, τοῦ θεοφιλοῦς Ἐπισκόπου Κωνσταντιανῆς, ὅτι ἐπί τέσσερα ἔτη πολεμήθηκε ἡ ψυχή του ἀπό τό φοβερό πνεῦμα τῆς ἀπιστίας.Χωρίς τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά στερεωθεῖ στήν πίστη καί νά ἀποδώσει καρπό πνευματικό.

Ἐντύπωση προκαλοῦν οἱ ἐγκωμιαστικοί λόγοι τοῦ Θεανθρώπου γιά τήν πίστη τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς Καπερναούμ,ὁ ὁποῖος μέ σταθερότητα προσέβλεψε στήν θεραπευτική δύναμη τοῦ Κυρίου μας καί ὡς δῶρο ἔλαβε τήν θεραπεία τοῦ δούλου του: «Λέγω ὑμῖν, οὐδὲ ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ τοσαύτην πίστιν εὗρον» (Λουκ. 7, 9).

Στό σημεῖο αὐτό, ἀδελφοί μου, ἄς ἀναρωτηθοῦμε: Ἔχουμε πλήρως ἐμπιστευθεῖ τήν ζωή μας στόν Κύριο, ὅπως ὁ ἑκατόνταρχος ἐμπιστεύθηκε τήν ὑγεία τοῦ δούλου του; Ἔχουμε ἀφεθεῖ ἀπροϋποθέτως στήν πατρική Του πρόνοια ἤ κάτι τέτοιο φοβίζει τίς καρδιές μας ὡς ζημιογόνο;

«Ἡ ζωή ἔχει πολλά γυρίσματα», διδάσκει ὁ λαός μας. Πρώην θεομάχοι καί ἀρνησίχρηστοι συμβαίνει κάποτε νά ἀναδεικνύονται βεβαιόπιστοι ὁμολογητές τοῦ Χριστοῦ, βοηθοί καί ἐμψυχωτές τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ἡ «βαθεῖα καρδία» τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ μυστήριο, γνωρίζεται δέ τελείως μόνο ἀπό τόν καρδιογνώστη Θεό.

Ἄς μή σπεύδουμε, λοιπόν, νά κατακρίνουμε συνανθρώπους μας ὡς ἀπίστους καί νά προδικάζουμε τήν ἀπώλειά τους μέ κριτήρια ἀνθρώπινα καί ἀτελῆ. Τρανά παραδείγματα ἁγίας μεταστροφῆς πολλοί πρώην ἐξισλαμισθέντες Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ ὁποῖοι «εἰς ἑαυτοὺς ἐλθόντες» ἔσπευσαν νά ὁμολογήσουν τόν Χριστό καί νά Τοῦ προσφέρουν θυσία μαρτυρική.

«῾Εαυτοὺς πειράζετε εἰ ἐστὲ ἐν τῇ πίστει, ἑαυτοὺς δοκιμάζετε» (Β’ Κορ. 13, 5), παραγγέλλει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Ἔχουμε κληθεῖ οἱ χριστιανοί, ἀδελφοί μου, νά ἐξετάζουμε μέ κριτήρια ἐκκλησιαστικά τό φρόνημά μας, τίς πράξεις μας καί τήν ἐν γένει ζωή μας, ὥστε νά διατηροῦμε τόν σύνδεσμό μας μέ τόν Κύριο καί νά βαδίζουμε μέ ἀσφάλεια πρός τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, «ἧς τύχοιμεν ἅπαντες». Ἀμήν.

* Ο Αρχιμ. Δαμασκηνός είναι Πρωτοσύγκελλος της Ι.Μ. Κυδωνίας και Αποκορώνου.            Πηγή