Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΦΟΒΙΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Ο κάθε άνθρωπος, όταν γεννιέται, έχει μέσα του (κληρονομούνται σ’ αυτόν) ψυχολογικές και σωματικές αδυναμίες· π.χ. η ακόρεστη δίψα για ζωή, ο χωρισμός της ψυχής από το σώμα, η φθορά του σώματος, οι ποικίλες ιδιόμορφες καταστάσεις, καχυποψίες για άλλους και πολλά άλλα. Όλα αυτά του προκαλούν φόβο. Ο φόβος δεν τον αφήνει να τελειοποιηθεί στην αγάπη. Ο Χριστός όμως ήλθε να μας ελευθερώσει από το φόβο του θανάτου και της κολάσεως (Εβρ. 2, 14-15). Δεν μας έφερε πνεύμα δειλίας, που προκαλεί φόβο, αλλά πνεύμα υιοθεσίας (Ρωμ. 8, 14-15). Ο Χριστός μας ελευθέρωσε.

Όποιος πιστεύει στο Χριστό ελευθερώνεται και οδηγείται στην αγάπη που «έξω βάλλει τον φόβο» (Α´ Ιω. 4, 18). Για να φτάσουμε όμως στην αγάπη, χρειάζεται αγώνας και άσκηση και φυσικά δεν ζει κάποιος την κατάσταση αυτή δια μιας. Στα πρώτα βήματά του προς την τελείωση, ο άνθρωπος πρέπει να έχει φόβο για μερικά πράγματα, όπως π.χ. για την κόλαση, την αμαρτία, την γέενα του πυρός. Να φοβηθεί την αμαρτία μήπως τον χωρίσει απο τον Θεό και καταδικασθεί.

ΓΝΩΜΕΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΑΥΤΗ

• Ο φόβος που έχουμε να μην πέσουμε στην αμαρτία είναι αρετή. Αρχή της αληθινής ζωής του ανθρώπου είναι ο φόβος του Θεού. (Ισαάκ ο Σύρος)

• Ο φόβος είναι η πρώτη εντολή, που οδηγεί στο πένθος των αμαρτημάτων(Πέτρος ο Δαμασκηνός).

• Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβείται την κόλαση, κι αυτός που φοβείται την κόλαση, τηρεί τις εντολές. Αυτός πάλι που τηρεί τις εντολές, υπομένει τις θλίψεις, κι όποιος υπομένει τις θλίψεις, αποκτά την ελπίδα του στον Θεό (όπ.π.).

• Αλλο πράγμα να φοβείσαι τον Θεό και άλλο να εφαρμόζεις τις εντολές του Θεού(Συμεών ο ν. Θεολόγος).

• Θα μπορούσαμε να πούμε πως στην πνευματική μας ζωή προηγείται ο φόβος του Θεού, που μας κάνει να πενθούμε για τις αμαρτίες μας και ακολουθεί η εργασία των εντολών ως καρπός. Ο έμφυτος φόβος βοηθάει μαζί με την πίστη στην εργασία των εντολών.

• Ο φόβος του Θεού μας αναγκάζει να πολεμάμε την κακία και ενώ την πολεμάμε, η χάρη του Θεού την πολεμεί (Μάρκος ο Ασκητής).

• Η ρίζα της ευλάβειάς μας προς τον Θεό είναι ο φόβος του Θεού. Ο φόβος του Θεού είναι το πιό δυνατό όπλο για να πολεμήσουμε τις δυσκολίες στην πνευματική μας πορεία (Ιω. ο Χρυσόστομος).

• Παράδειγμα χαρακτηριστικό ο ληστής. Όλοι ξέρουμε τι είπε στον εξ ευωνύμων του Χριστού κακούργο, που λοιδορούσε τον Χριστό: «ουχί συ ο Χριστός; σώσον σεαυτόν και ημάς. Αποκριθείς δε ο έτερος επετίμα αυτώ λέγων· ουδέ φοβή συ τον Θεόν, ότι εν τω αυτώ κρίματι ει;» (Λουκ. 23, 29). Μπροστά στον Κύριο ο ευγνώμων ληστής αισθάνθηκε μεγάλο φόβο για τις αμαρτίες του και είπε τα περίφημα εκείνα λόγια· «Ιησού, μνήσθητί μου όταν έλθης εν τη βασιλεία σου» (Λουκ. 23, 41).

ΠΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ;

Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος λέγει πως ο φόβος του Θεού ξυπνάει την ανθρώπινη φύση εναντίον των πονηρών επινοήσεων του διαβόλου. Όπως τα Χερουβίμ ήσαν άγρυπνα μπροστά στην θύρα του Παραδείσου, έτσι και ο φόβος του Θεού είναι άγρυπνος φύλακας του ανθρώπου, για να μην πέσει στην αμαρτία. Αυτον τον φόβο χρειάζεται να τον διατηρεί για να μη βλαβεί από τον εχθρό.

Πράγματι πολλές φορές συγκρατούμεθα μακρυά από την αμαρτία, διότι μέσα μας υπάρχει ο φόβος του Θεού. Αναλογιζόμαστε· «πως θα το κάνω αυτό; φοβάμαι τον Θεό, φοβάμαι την κόλαση». Ο σωτήριος αυτός φόβος μας κάνει να μισούμε την αδικία, την ύβρη και την υπερηφάνεια, τονίζει ο Μέγας Βασίλειος.

Αυτός, που έχει φόβο Θεού, απομακρύνει εύκολα τους λογισμούς του διαβόλου,αφού δεν αιχμαλωτίζεται με τίποτε. Δεν έχει περισπασμούς στο νου του, διότι περιμένει τον Δεσπότη Χριστό. Επιμελείται των αρετών, για να μην καταδικασθεί.

Ο νους του ανθρώπου είναι μία μήτρα. Ο λόγος του Θεού είναι το σπέρμα. Κι αυτό που θα γεννηθεί, είναι ο φόβος του Θεού. Για να έχουμε καθαρή ελεημοσύνη, δηλ. απαλλαγμένη από κενοδοξία, φιλαργυρία και ηδονή, πρέπει να προηγηθεί ο φόβος του Θεού, ο οποίος θα νεκρώσει τα πάθη αυτά.

Όποιος θέλει να αγαπήσει τον Θεό, θα αρχίσει από τον φόβο του. Εξαιτίας αυτού του φόβου προσέχουμε και τα λεπτότατα αμαρτήματα. Ένας που φοβάται τον Θεό, λέγει και τα πιο μικρά του αμαρτήματα, διότι έχει την εντύπωση, πως μετά θάνατο τον περιμένουν πολύ άσχημες καταστάσεις.

Όποιος φοβάται τον Θεό, αγαπάει την εγκράτεια. Με φόβο πηγαίνει να κοινωνήσει. «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης προσέλθετε», προσκαλεί ο λειτουργός τους πιστούς. Ο φοβούμενος τον Κύριο, δεν φοβείται των δαιμόνων τις ορμές, ούτε τις απειλές των ανθρώπων.

Ο ΦΟΒΟΣ ΔΙΑΚΡΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΕΙΔΗ

Οι Πατέρες λένε πως ο φόβος του Θεού έχει δύο μορφές. Είναι ο φόβος των εισαγωγικών και ο φόβος των τελείων.

Ο φόβος των εισαγωγικών ή των αρχαρίων, που υπάρχει μέσα μας και δεν μας αφήνει να πέσουμε στην αμαρτία εξαιτίας της κολάσεως. «Εισαγωγικός εστίν ο απέχων της κακίας». Αυτός, που έχει αυτόν τον φόβο φοβάται σαν δούλος τα κολαστήρια, τις τιμωρίες και τις καταδίκες.

Υπάρχουν όμως και οι τέλειοι, που έχουν και αυτοί φόβο, αλλά με άλλη μορφή. Φοβούνται μήπως παραβούν κάποια εντολή του Θεού και τον λυπήσουν. Φοβούνται μήπως υποστούν τροπή ή αλλοίωση στην πνευματική τους ζωή και πέσουν στην αμαρτία.

Ο φόβος των εισαγωγικών εξαφανίζεται, όταν συγχωρηθούν τα αμαρτήματα του ανθρώπου, ενώ ο δεύτερος, των τελείων, παραμένει συνεχώς στον άνθρωπο και τον αγιάζει περισσότερο.

Απ’ όλα αυτά καταλαβαίνουμε πως μπορούμε να ωφεληθούμε τα μέγιστα από τον φόβο του Θεού. Μία ευχή της θείας Λειτουργίας το τονίζει αυτό εμφατικά. «Ένθες ημίν και των μακαρίων σου εντολών φόβον, ίνα τας σαρκικάς επιθυμίας πάσας καταπατήσαντες, πνευματικήν πολιτείαν μετέλθωμεν, πάντα τα προς ευαρέστησιν την σην και φρονούντες και πράττοντες».

Αυτές τις πνευματικές καταστάσεις ας επιζητούμε σταθερά, για να γίνουμε άνθρωποι του Θεού.

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΦΟΒΙΕΣ

Είδαμε διεξοδικά τι είναι ο φόβος και ποιές είναι οι ενέργειές του. Ας δούμε τώρα τις ανθρώπινες φοβίες.

Φοβία, ονομάζεται από την ανθρώπινη επιστήμη, δηλ. την ψυχιατρική, η πάθηση εκείνη, όπου το άτομο κατακλύζεται από φόβο, ενώ δεν υπάρχει πραγματική αιτία φόβου. Λέμε ότι κάποιος έχει κλειστοφοβία, όταν δεν μπορεί να εισέλθει σε κλειστούς χώρους, π.χ. σε ανελκυστήρα, ή να ταξιδεύσει με αεροπλάνο, τρένο κ.λπ., επειδή καταλαμβάνεται από μεγάλου βαθμού φόβο. Πλείστα πράγματα και καταστάσεις μπορούν να γίνουν αφορμή τέτοιας φοβίας. Τα συνηθέστερα είναι: Πλατείες ή χώροι όπου υπάρχουν πολλοί άνθρωποι (αγοροφοβία), η άνοδος σε υψηλούς ορόφους κτηρίων (υψοφοβία), ζωύφια ακίνδυνα για τον άνθρωπο, όπως π.χ. μικρές αράχνες (αραχνοφοβία) κατσαρίδες (κατσαριδοφοβίες) κ.λπ. Επίσης φόβος των μικροβίων (μικροβιοφοβία), γι αυτό και πλένουν τα χέρια και τα ενδύματα συχνότατα. Ακόμη διάφορες αρρώστειες, όπως π.χ. ο καρκίνος (καρκινοφοβία), με αποτέλεσμα να προσέχουν να μην τους εγγίσει άνθρωπος, που πάσχει από τη νόσο αυτή, ή κάποια άλλη. Όσοι έχουν μία από τις φοβίες αυτές, δε σημαίνει πως είναι άτομα δειλά και με μειωμένη προσωπικότητα. Αντιθέτως μπορεί να είναι επιτυχημένοι επαγγελματίες, σωστοί επιστήμονες, ή ακόμη να επιδίδονται και σε τολμηρές δραστηριότητες, όπως π.χ. την ορειβασία.

Η κατάσταση της φοβίας οφείλεται σε κάποια διαταραχή της λειτουργίας του κεντρικού νευρικού συστήματος. Όταν ο άνθρωπος, που πάσχει από τη φοβία, δεν έχει άλλα ψυχοπαθολογικά συμπτώματα, τότε η οδυνηρή αυτή κατάσταση ονομάζεται νευρωτική φοβία και το άτομο έχει πλήρη επίγνωση του παραλόγου της φοβίας του. Παρ’ όλες όμως τις προσπάθειές του δεν μπορεί να απαλλαγεί απ’ αυτό εύκολα. Ακόμη η φοβία μπορεί να είναι ένα από τα πολλά συμπτώματα ψυχοπάθειας, όπως π.χ. η μελαγχολία κ.λπ. Ας αναφέρουμε και δύο παραδείγματα. Ένας γιατρός μου έλεγε πως τον επισκεπτόταν συχνά κάποιος, που είχε τη φοβία του εμφράγματος της καρδιάς και γενικώτερα της φοβίας του θανάτου. Είχε καχυποψίες για τους πάντες και έτρεμε στην ιδέα πως μπορεί να πάθει έμφραγμα. Κάθε τόσο πήγαινε στον γιατρό και εξέφραζε τις ανησυχίες του. Όταν μετά από χρόνια συνέβη να πάθει καρκίνο ήπατος, επειδή ήταν συνειδητός χριστιανός, αντιμετώπισε την ασθένεια με αξιοθαύμαστη καρτερία και υπομονή και το καταπληκτικό ήταν, πως ήσυχος περίμενε το θάνατο. Το άλλο παράδειγμα. Καπετάνιος εμπορικού πλοίου, που διέπλεε συχνά τους ταραγμένους ωκεανούς και αντιμετώπιζε με επιτυχία τις φοβερές φουρτούνες της θάλασσας, τον επίανε μεγάλη φοβία, όταν έμπαινε στο λιμάνι και έβλεπε συνωστισμό (μποτιλιάρισμα) πλοίων. Νόμιζε πως δε θα τα κατάφερνε να μπει μέσα. Δεν φοβόταν τα άγρια κύματα του ωκεανού και έτρεμε τον συνωστισμό του ασφαλούς λιμανιού.

Ένας πνευματικός τι μπορεί να κάνει στην προκειμένη περίπτωση; Φυσικά δεν μπορεί να δώσει κατευθύνσεις που έχουν σχέση με φάρμακα και ιατρικές αγωγές. Οι παρατηρήσεις του τύπου, πως αυτό που έχει ο ασθενής δεν είναι τίποτε, και η προτροπή να μην πάει στο γιατρό, δεν έχουν καλά αποτελέσματα. Εάν έχει ανάγκη από ιατρική θεραπεία, θα το κρίνει ένας καλός και δοκιμασμένος γιατρός. Γίνεται πολλές φορές μη πιστευτός και μη έγκυρος ο πνευματικός που δίνει τέτοιες συμβουλές. Το έργο του πνευματικού στο εξομολογητήριο είναι να φύγει ο άνθρωπος, που θα καταφύγει στην βοήθειά του και έχει φοβίες, με ακλόνητη εμπιστοσύνη στο Θεό και με ελπίδα πως στη δίνη του προβλήματός του δεν θα είναι απούσα η χάρη του Θεού. Καταπληκτική είναι η εμπειρική διαπίστωση των αγίων Πατέρων πως όσο καθαρίζεται ο νους του ανθρώπου, τόσο και εξαφανίζονται τα πάθη του και οι ψυχολογικές του ανισότητες.

 Κάποτε ρώτησαν κάποιον από τους Γεροντάδες τι πνευματική εργασία κάνει, κι αυτός απάντησε: «Ημείς νουν τηρούμεν». Η τήρηση και η καθαρότητα του νου απαλλάσσει τον άνθρωπο από πολλές φοβίες. Ο καθαρός νους ηγεμονεύει της κεφαλής και υποτάσσει όλες τις αισθήσεις του σώματος. Ο μέγας άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς τονίζει, πως πάνω από τη σπουδή του ανθρώπου να γνωρίσει «άστρων μεγέθη και φύσεων λόγους», δηλ. θα λέγαμε σήμερα επιστημονικές γνώσεις, προτιμότερο είναι «το ειδέναι τον καθ’ ημάς νουν την εαυτού ασθένειαν και ταύτην ιάσασθαι ζητείν», να μπορέσει ο νους να γνωρίσει την ασθένειά του και να ζητήσει την ίασή του. Η καλλιέργεια του νου με την ησυχία, τη νηστεία, την προσευχή, τα καθαρτικά δάκρυα, τις ακολουθίες, την εργασία και με την επικοινωνία με τον πνευματικό και άλλους πατέρες, και την ακρόαση του λόγου του Θεού θα φέρει θετικά αποτελέσματα για τον άνθρωπο και θα μπορεί πιο δυναμικά να αντιμετωπίσει τις βασανιστικές φοβίες. Η χάρη του Θεού, όταν καταλάβει την καρδιά του ανθρώπου, καθαρίζει όλες τις δυνάμεις της ψυχής και μάλιστα την πιο κύρια δύναμη, που είναι ο νους. Έτσι μπορούν να θεραπευθούν και οι φοβίες.

Θα μπορούσαμε να πούμε πρακτικά πως η εργασία του νου με την συνεχή μνήμη του Χριστού, είναι ένα μέσον για να ελέγξουμε τις φοβίες μας. Πίσω από τα λόγια της σωτήριας ευχής κρύβεται η παρουσία του ίδιου του Χριστού. Ο άνθρωπος που προσεύχεται λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», έρχεται σε ζωντανή επαφή με τον Θεό και ζωοποιείται. Η ψυχή του ανθρώπου γεμίζει από αγάπη προς τον Ιησού και έτσι εγκαταλείπονται οι φοβίες. Έχω υπόψη κάποιον, που είχε διάφορες φοβίες, που τον εμπόδιζαν να κοιμηθεί, και όταν άρχισε να λέγει την ευχή και να ενεργεί μέσα του, πολλές από τις δύσκολες αυτές καταστάσεις εξαφανίσθηκαν.

Επίσης είναι αλήθεια πως οι ευαίσθητοι άνθρωποι υποφέρουν πάρα πολύ από τις φοβίες. Ο μακάριος Γέροντας π. Παΐσιος έλεγε πως ο πονηρός βρίσκει διάφορες ευκαιρίες και τους ευαίσθητους τους κάνει πιο ευαίσθητους και τους αναίσθητους πιο αναίσθητους. Οι ευαίσθητοι περνούν πολλές φορές μαρτυρικές μέρες από την ενέργεια της φοβίας. Διάφορα γεγονότα του καθημερινού βίου, η ενέργεια του πονηρού και εγγενείς ψυχολογικές καταστάσεις κάνουν τον άνθρωπο να υποφέρει πολύ. Τότε χρειάζεται τη βοήθεια του πνευματικού, να συζητήσει μαζί του, να ενισχυθεί από τα λόγια του, να νοιώσει τη θεία παρηγοριά. Η παρουσία των ανθρώπων, που μας αγαπούν ανιδιοτελώς, είναι ευεργετική.

Θα θέλαμε να θίξουμε κι ένα άλλο σημείο. Η θεραπεία της φοβίας εξαρτάται και από την ταπείνωση του ανθρώπου. Ενθυμούμαι τα λόγια ενός Γέροντα του Αγίου Όρους σε κάποιον, που είχε βασανιστικές φοβίες. Ήταν νέος στην ηλικία και φοβόταν να περπατήσει τη νύχτα ή να περάσει από τους χώρους των κοιμητηρίων, να κοιμηθεί μόνος του στο δωμάτιο κ.ά. Ο θεοφώτιστος, λοιπόν, εκείνος Γέροντας του είπε: «Όλα αυτά τα παθαίνεις από τον εγωϊσμό σου και επειδή δεν κοινωνείς συχνά». Η ταπείνωση του εαυτού μας και η ζωοποιός χάρη των μυστηρίων έχουν τη δυνατότητα να θεραπεύσουν τη φοβία.

Δεν αρκεί μόνο τα φάρμακα του ιατρού, αλλά χρειάζεται και η δύναμη της χάρης του Θεού, είτε έρχεται σε μας από τα μυστήρια της Εκκλησίας, είτε από τις διαπροσωπικές μας σχέσεις με το Θεό. Όπου χρειάζεται να συνδυάσουμε και τα δύο, θα το κάνουμε. Εάν οι φοβίες έχουν τις ρίζες τους σε καθαρά πνευματικά αίτια (όπως π.χ. σε αμαρτίες), θα καταφύγουμε στη βοήθεια του Θεού.

Ένα ωραιότατο τροπάριο της Εκκλησίας μας κάνει έκκληση στον Θεό να μας απαλλάξει από τη θλίψη και να την μεταποιήσει σε χαρά: «Τα λυπηρά του σου δούλου, του παρόντος κινδύνου, την ζάλην την πολλήν και χαλεπήν, μεταποίησον νυν, Δέσποτα, και μετάτρεψον τούτου, το πένθος εις χαράν διηνεκή· ίνα πίστει και πόθω, απαύστως μεγαλύνη σε» (Παράκλησις επί ασθένειαν).

Ας δώσει ο Θεός τη λύση αυτή σε όλους όσοι έχουν προβλήματα και θλίψεις.

Του Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ

πηγή

π. Γεώργιος Μεταλληνός: Ὅσοι λένε «θά κάνουμε μιά Κυβέρνηση πού θά εἶναι ἀνεξάρτητη» δέν ξέρουν τί λένε ἤ μᾶς ἀπατοῦν... Εἴμαστε μόνιμα προτεκτοράτο καί ὑπό κατοχήν κάποιας ἤ κάποιων Εὐρωπαϊκῶν Δυνάμεων, μέ τήν συγκατάθεσή μας!

Ἐμεῖς δέν ἀνήκουμε στήν Δύση... Ἀνήκουμε στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή καί εἴμαστε πρωτότοκοι ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς ἀνάμεσα στούς Ὀρθοδόξους ὁμοπίστους μας.

Τό σύνδρομο, πού μᾶς ἔχει κυριεύσει ἤδη ἀπό τήν δημιουργία τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀπό τό 1830 καί ἑξῆς, καί κυρίως στούς διανοουμένους καί τούς πολιτικούς, εἶναι τό Κοραϊκό Εὐρωπαϊκό σύνδρομο.

ΜΕΡΟΣ Α’

Συνέντευξη

στόν Διονύση Μακρῆ

Οἱ περισσότεροι ἐπιδιώκουν καί θέλουν τόν παπά νά κινεῖται στό περιθώριο τῆς καθημερινότητας. Τόν θέλουν νά ἀναλίσκεται μόνο περί τῶν ἱερατικῶν καθηκόντων του! Καί ἴσως τούς ξενίζει ὅταν ἕνας παπάς τά λέει ἔξω ἀπό τά δόντια! Ὅταν ἕνας παπάς τιμᾶ τό ράσο καί τήν ἐν Χριστῶ ἀποστολή του! Ὅταν ἕνας παπάς ξεπερνᾶ τόν λεγόμενο ἐκκλησιαστικό καθωσπρεπισμό καί διατυπώνει εὐθαρσῶς τήν ἀλήθεια χωρίς φόβο καί ἰδιοτέλεια. Ὅταν ἕνας παπάς νοιάζεται καί ἀγωνιᾶ γιά τήν ἐν Χριστῶ σωτηρία τοῦ ποιμνίου του καί τρέχει νά τό προστατεύσει ἀπό τίς καλοστημένες παγίδες πού συστηματικά κάποιοι τοῦ στήνουν. Εἶναι παρήγορο κατά γενική ὁμολογία στήν κατρακύλα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ νά ὑπάρξουν τέτοιες στεντόρειες φωνές, σάν αὐτή τοῦ πατρός Γεωργίου Μεταλληνοῦ, τοῦ δασκάλου μου στή Θεολογική Σχολή! Γιατί οἱ ἀφυπνιστικές αὐτές φωνές βοηθοῦν σημαντικά, ὥστε νά ξεδιαλύνουμε ὅλοι μας τήν ἐμφυτευμένη καί μεθοδευμένη σύγχυση πού ἐπί σειρά ἐτῶν καλλιεργοῦν οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας στόν Ἕλληνα πολίτη, στόν Ἕλληνα Χριστιανό. Λόγω τῆς ἔκτασης τῆς συνέντευξης τήν χωρίσαμε σέ δύο μέρη. Στό πρῶτο μέρος παρουσιάζονται τεκμηριωμένες ἱστορικά διαφωτιστικές γιά ὅλους μας θέσεις, πού θαρρῶ πώς θά λύσουν πολλές ἀπορίες μας περί τῶν ὅσων βιώνουμε τόν τελευταῖο καιρό. Τό δεύτερο μέρος ἐπικεντρώνεται στά τῆς Ἐκκλησίας καί στή θέση πού αὐτή ὀφείλει νά διαδραματίζει ἔναντι τοῦ Χριστεπώνυμου ποιμνίου.

- Στό Εὐρωκοινοβούλιο, στίς 4 Φεβρουαρίου, ὑπερψηφίστηκε ἡ Ἔκθεση τῆς Λούνατσεκ. Ποῦ βαδίζουμε, πατέρα Γεώργιε, πεῖτε μας ἐσεῖς, πού ἔχετε ζήσει καί σπουδάσει στό ἐξωτερικό;

- Τό «ποῦ βαδίζουμε», κ. Μακρῆ, τό λέτε κι ἐσεῖς καλύτερα ἀπό μένα στό σπουδαῖο φύλλο τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἐφημερίδας πού ἐκδίδετε, τόν «Στῦλο Ὀρθοδοξίας» καί νομίζω, ὅτι φωτίζει πολλούς ἀπό τούς πιστούς, ὅσους θέλουν νά φωτισθοῦν, βέβαια. Θέλω νά πῶ ὅτι τιμῶ τήν προσφορά τοῦ ἐντύπου αὐτοῦ, διότι τήν ἔχουμε ἀνάγκη ὅλοι, καί μάλιστα τιμῶ κι ἐσᾶς ὡς διευθύνοντα αὐτή τήν ἔκδοση, ἀλλά καί τούς συνεργάτες σας.

- Σᾶς εὐχαριστοῦμε πολύ, πατέρα Γεώργιε...

- Ὡς πρός τήν Εὐρώπη, ἀπό ἐσᾶς τό ἀκούω ἐν λεπτομερείᾳ, νομίζω ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἐφαρμογή τῶν σχεδίων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων. Εἶναι νομίζω ἡ πορεία τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου. Ξέρετε, ὁ ὅρος «ἀλλαγή», ὡς σύνθημα πολιτικοκοινωνικό, θεμελιώθηκε στήν Γαλλική Ἐπανάσταση. Ὅλοι, λοιπόν, οἱ Εὐρωπαϊστές μιλοῦν συνεχῶς γιά ἀλλαγή, εἴτε εἶναι πρός τήν σοσιαλιστική εἴτε πρός τήν καπιταλιστική πλευρά. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού μᾶς δημιουργεῖ ἐρωτηματικά καί ἐξοργίζει κι ἐμᾶς, ὅπως εἶπα «ὀργίζεσθε καί μή ἁμαρτάνετε...», εἶναι ἡ στάση τῶν ἐκπροσώπων μας!!! Τούς ψηφίζουμε γιά νά ἐκπροσωπήσουν τό Ἔθνος μας. Τό Ἔθνος αὐτό εἶναι ἄνθρωποι... εἶναι Παράδοση Ἑλληνορθόδοξη... Τί πᾶνε, λοιπόν, νά ὑποστηρίξουν καί νά προασπίσουν; Τήν Εὐρωπαϊκή, Παπική, Προτεσταντική, Μασονική, Μαρξιστική καί ὅποια ἄλλη παρα-Παράδοση; Ἤ πᾶνε νά προβάλλουν τήν δική μας Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση, καί νά κάνουν κι ἕνα εἴδος κατηχήσεως; Γιατί ἡ στάση ἑνός ἀνθρώπου κατηχεῖ τούς ἄλλους (καί ὁ λόγος καί ἡ στάση). Τό ἐρώτημα, λοιπόν, εἶναι ποιά σχέση ἔχουν οἱ ἐκπρόσωποί μας μέ τήν Παράδοσή μας; Καί θά πῶ κάτι... Ὅταν με ρωτοῦν τί στάση κρατῶ ἀπέναντι στόν Κιναιδισμό, στήν Ὁμοφυλοφιλία, μέσα ἀπό τήν Πατερική προϋπόθεση, λέγω ὅτι τούς βλέπω ὡς ἀσθενεῖς. Ἀσθενεῖ κάποιος ἀδελφός μου καί δέν χρειάζεται οὔτε νά τόν χτυπήσω, οὔτε νά τόν τιμωρήσω... Χρειάζεται νά τόν διδάξω καί νά προσεύχομαι γιά τήν ἀνάνηψή του. Τό πρόβλημα, ὅμως, ὅπως τίθεται τό θέμα τῆς Ὁμοφυλοφιλίας στήν Εὐρώπη, εἶναι ἡ καταξίωση τοῦ πάθους. Βλέπετε, οἱ γάμοι κι ὅλα αὐτά εἶναι ἡ καταξίωση τοῦ πάθους.

- Πατέρα Γεώργιε, ἄν ὑποστηρίξετε δημοσίως, ὅτι τούς βλέπετε ὡς ἀσθενεῖς, μπορεῖ μελλοντικά καί νά σᾶς ὁδηγήσουν στό δικαστήριο. Προσφάτως ἕνας Ἱσπανός Ἀρχιεπίσκοπος τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας ὁδηγήθηκε στό αὐτόφωρο, ἐπειδή ἀκριβῶς ὑποστήριξε ὅτι ὁρισμένες μορφές τῆς ὁμοφυλοφιλίας εἶναι ἰάσιμες. Μέ βάση τόν ἀντιρατσιστικό Νόμο πού ἰσχύει ἐκεῖ τόν πῆγαν στόν εἰσαγγελέα. Τόν νόμο τοῦτο προσπαθοῦν νά μᾶς φέρουν καί στήν Ἑλλάδα.

- Μά νομίζω πῶς ἔχει εἰσέλθει τό θέμα αὐτό στό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο, δέν ξέρω ὅμως ἄν ψηφίστηκε...

- Ἔχει παγώσει πρός τό παρόν...

- Μακάρι! Ὄχι γιά νά κακοποιήσουμε ἤ νά κακοποιοῦμε τούς κιναίδους... Ὅπως δέν κακοποιοῦμε ἕναν παράλυτο ἤ ἕναν ψυχικά ἀσθενή, ψυχασθενή, τό ἴδιο καί σ' αὐτή τήν περίπτωση, χρειάζεται θεραπεία ὁ ἀσθενής γιά νά βρεῖ τόν γνήσιο ἑαυτό του... Βέβαια κάποιος θά γελάει πού λέω αὐτά τά πράγματα... ἀλλά τί νά κάνουμε; Αὐτή εἶναι ἡ Ἑλληνορθοδοξία! Ἄν θέλουμε νά τήν πετάξουμε, χάριν τοῦ Εὐρωπαϊσμοῦ, ἄς τήν πετάξουν κάποιοι, ὄχι, ὅμως, ἐμεῖς! Τό σύνδρομο, λοιπόν, πού μᾶς ἔχει κυριεύσει ἤδη ἀπό τήν δημιουργία τοῦ νεωτέρου Ἑλληνικοῦ Κράτους, ἀπό τό 1830 καί ἑξῆς, καί κυρίως στούς διανοουμένους καί τούς πολιτικούς, εἶναι τό Κοραϊκό Εὐρωπαϊκό σύνδρομο. Κάποιος γνωστός συγγραφεύς, ἔχει γράψει διδακτορική διατριβή γιά τόν Ἀδαμάντιο Κοραή καί λέγει ὅτι «μέ τόν Κοραή φτάσαμε νά γίνουμε οὐραγοί τῆς Εὐρώπης καί δεθήκαμε πολιτικά καί πνευματικά, πολιτιστικά, στό εὐρωπαϊκό ἅρμα»! Ὁ Σκαρίμπας, ὁ μακαρίτης, γνωστός λογοτέχνης, ἔλεγε πολλά ὡραῖα... Ἕνα ἀπ' αὐτά εἶναι ὅτι «ξυνόμαστε ἀκόμη ἀπό τήν ψώρα τοῦ Κοραή»! Θυμηθεῖτε δέ καί τό σύνθημα «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσην». Ἐμεῖς δέν ἀνήκουμε στήν Δύση... Ἀνήκουμε στήν καθ' ἡμᾶς Ἀνατολή καί εἴμαστε πρωτότοκοι ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς ἀνάμεσα στούς Ὀρθοδόξους ὁμοπίστους μας. Χωρίς νά παύει αὐτό νά μᾶς ἐπιτρέπει νά ἔχουμε συμμαχίες, νά συναγωνιζόμεθα γιά ὅποιο κοινωνικό πρόβλημα ὑπάρχει κ.λ.π. Ὁπότε, λοιπόν, τό Κοραϊκό αὐτό σύνδρομο τοῦ ἐξευρωπαϊσμοῦ μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε συνεχῶς ὑποτεταγμένοι, μέ πνεῦμα δουλικότητος στά εὐρωπαϊκά ἀφεντικά μας, καί στά ἀμερικανικά, πού εἶναι προέκταση τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀφεντικῶν μας, καί στήν Ρωσία ἀπό τήν ἄλλη μεριά... Εὐρώπη εἶναι κι αὐτή, μήν τό ξεχνᾶμε!

- Τό τραγικό εἶναι ὅτι 8 Βουλευτές ἀπό τήν Ν. Δημοκρατία δέν ἀκολούθησαν τήν γραμμή τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Λαϊκοῦ Κόμματος καί ἐπαναστάτησαν, διαφοροποίηθηκαν, ὑπερψηφίζοντας τήν πρόταση, ὅπως καί τοῦ ΛΑΟΣ ἐπίσης...

- Δηλαδή ἐφάνηκαν εὐρωπαϊκώτεροι τῶν Εὐρωπαίων...

- Ἀκριβῶς, καί βλέπουμε τούς Χριστιανοδημοκράτες τῆς Μέρκελ νά τήν καταψηφίζουν, βλέπουμε τό σύνολο τῶν Οὔγγρων καί Πολωνῶν Βουλευτῶν νά τήν καταψηφίζουν καί ἀπό τήν ἄλλη τούς Ἕλληνες νά διαφοροποιοῦνται καί ἀπό τούς 22 οἱ 13 νά τήν ψηφίζουν οἱ τέσσερις νά ρίχνουν λευκό καί οἱ 5 νά ἀπουσιάζουν.

- Ὁ μακαρίτης Κωστῆς Μοσκώφ, αἰωνία του ἡ μνήμη, σπουδαῖος ἱστορικός, μιλοῦσε γιά τό ἁπόλυτο κέντρο τῆς ζωῆς μας καί τῆς Πολιτικῆς μας, πού εἶναι ἡ Δύση, ἡ Εὐρωπαϊκή Μητρόπολη, ἡ καθολική μας Μητρόπολη, ὅπως τό ἔλεγε... Αὐτή εἶναι ἡ ὑποταγή στόν «μεγάλο ἀδελφό». Μιλῶ γιά τήν στάση ὅποιων Βουλευτῶν ἐφάνησαν εὐρωπαϊκώτεροι τῶν Εὐρωπαίων... εἶναι ὁ «μεγάλος ἀδελφός»! Κι ἐπειδή μιλοῦμε καί δημόσια, πρέπει νά ὁμολογήσω κάτι μέσα ἀπό τήν μακράν πεῖρα μου στήν ἔρευνα τῆς Ἱστορίας καί τῶν Πηγῶν, κυρίως ἀρχειακῶν... Μιλοῦμε, ξέρετε, γιά μιά Ἑλλάδα ἀνεξάρτητη, γιά μιά Ἑλλάδα πού θά ἀποφασίζει γιά τόν ἑαυτό της... Δυστυχῶς, δέν ὑπάρχει κάτι τέτοιο! Εἴμαστε μόνιμα προτεκτοράτο καί ὑπό κατοχήν κάποιας ἤ κάποιων Εὐρωπαϊκῶν Δυνάμεων, μέ τήν συγκατάθεσή μας! Ὁ Μάνος Χατζηδάκης, τό λέω συχνά (αἰωνία του ἡ μνήμη), μέ λεβέντικο, ἀνδροπρεπές φρόνημα... ὁ Μάνος Χατζηδάκης τονίζω... παρ' ὅλο πού ὁ Κωνσταντίνος Καραμανλῆς, ἀείμνηστος κι αὐτός, ἐκαυχᾶτο γιά τήν ἔνταξή μας στήν Εὐρώπη, τοῦ ἔλεγε, καί ἔχω τά ἀντίστοιχα κείμενά του, ὅτι ἡ Εὐρώπη εἶναι μιά νέα «Τουρκοκρατία»! Μέ τήν διαφορά ὅτι στήν πρώτη Τουρκοκρατία μπήκαμε ὑποτεταγμένοι, νικημένοι, ἐνῶ τώρα μπαίνουμε μέ τήν θέλησή μας! Γι' αὐτό ὅσοι λένε «θά κάνουμε μιά Κυβέρνηση πού θά εἶναι ἀνεξάρτητη» κ.λ.π., δέν ξέρουν τί λένε ἤ μᾶς ἀπατοῦν... κυρίως τό δεύτερο! Δέν μπορεῖ νά γίνει κανείς τίποτε, ἄν δέν δηλώσει ὑποταγή! Μά, θά μοῦ πεῖτε, νά σταματήσουμε νά ἐλπίζουμε; Ἀπό «ἔξω» δέν περιμένω τίποτε! Δέν πιστεύω πώς κάποιος θά συγκινηθεῖ καί θά θέλει «μιά Ἑλλάδα δοξασμένη, στοῦ Χριστοῦ τό Φῶς λουσμένη», ὅπως ψάλλαμε στά παιδικά μας χρόνια... Ἁπλούστατα, καί ἡ Χοῦντα, θυμᾶστε... εἴχαμε Χοῦντα στρατηγῶν, καί Χοῦντα συνταγματαρχῶν... καί οἱ μέν καί οἱ δέ εἶχαν δώσει Γῆν καί Ὕδωρ στίς Η.Π.Α., πού ἦταν τό κύριο συλλογικό Πολιτικό πρόσωπο στόν κόσμο. Ὅταν οἱ συνταγματάρχες ἔδωσαν περισσότερα, τότε ὑπεσκέλισαν τούς στρατηγούς! Ἐδῶ χρειάζεται Ἑλληνορθόδοξη, Ρωμαίϊκη Πολιτική, πού θά μπορέσει, δίνοντας τήν ἐντύπωση στούς ξένους, στά ἀφεντικά μας δηλαδή, ὅτι θά ὡφεληθοῦν ἀπό τήν σχέση μαζί μας, καί μέχρις ἑνός σημείου κάνοντας καί μικρότατες θυσίες πού δέν βλάπτουν, ὅμως, τόν Ἑλληνισμό, νά μποῦμε ἔτσι στό πολιτικό παιγνίδι... Ἀλλά μή νομίζουμε πώς θά ἔρθει ἡ στιγμή ποτέ, πού θά τούς ποῦμε «μακριά ἀπό ἐμᾶς, ἐμεῖς χειριζόμεθα μόνοι τήν ζωή μας πιά»! Τά εἶπα ὅλα αὐτά, γιατί αὐτό εἶναι τό συμπέρασμα... Βρισκόμαστε στό Εὐρωκοινοβούλιο καί δέν ἔχουμε τήν δύναμη νά ὁμολογήσουμε τήν ταυτότητά μας... αὐτό εἶναι τό τραγικό!

- Σέ λίγο καιρό, ὅπως ὑποσχέθηκε ὁ Μανουέλ Μπαρόζο θά προωθηθοῦν καί στά Κράτη Μέλη τῆς ΕΕ σχέδια ὑποχρεωτικῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχῶν καί ἀξιῶν τῆς Μασονίας στήν Ἐκπαίδευση.

- Ἕνας πού ἀσχολεῖται ἐπιστημονικά, ἐρευνητικά, γιά νά τό πῶ σωστότερα, μέ τήν Δύση, βλέπει τήν Μασονία ὡς τήν Μεταφυσική τοῦ Δυτικοῦ Κόσμου. Κι ἀπό 'κεῖ ξεκινάει, ἀπό τήν ἴδια μήτρα προῆλθε καί ὁ Μαρξισμός καί ὁ Σοσιαλισμός καί ὁ Κομουνισμός κ.ο.κ. Γιά τήν Μασονία, ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά γράψω κάποια κείμενα κατά καιρούς, ὅπως σέ ἕνα σχολικό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '90. Λοιπόν, συζητώντας μέ ἐπισήμους τοῦ χώρου τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἄκουσα ἀπό ἀρκετούς νά μοῦ δηλώνουν ὅτι εἶναι Μασόνοι! Καί μάλιστα κάποια κυρία εἶπε ὅτι δέν θέλουν τά παιδιά τους νά διδάσκονται τά Θρησκευτικά!!! Κρατῆστε το αὐτό...Βλέπετε οἱ συνειρμοί αὐτοί ποῦ ὁδηγοῦν; «Τά παιδιά τους νά μή διδάσκονται Θρησκευτικά...». Δόξα τῷ Θεῷ, γιατί ἔτσι θά καταλάβουν ὅλοι ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ πολεμική κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κατέληξα, μετά ἀπό συνεννοήσεις καί μέ ἄλλα πρόσωπα πιό ἐπίσημα ἀπ' αὐτά, νά τούς ζητήσω, στήν ἐπανέκδοση τοῦ σχολικοῦ βιβλίου, νά μᾶς δώσουν τήν θέση τους οἱ Μασόνοι, γιά τό τί εἶναι, νά δηλώσουν τήν ταυτότητά τους, καί νά γράψω κι ἐγώ πῶς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βλέπει τήν Μασονία. Καί αὐτό ἔγινε!Εἴμαστε, λοιπόν, σέ μιά μόνιμη αὐταπάτη! Ξέρετε, αὐταπάτη ὑπάρχει ἐκεῖ, πού δέν μπορεῖ κανείς νά διαγνώσει τήν οὐσία τῆς πραγματικότητος, διότι τόν σκοτίζουν, τόν τυφλώνουν τά συμφέροντά του. Ἐάν κοιτάξουμε, ἐγώ ὡς κληρικός, ἤ ὡς δάσκαλος, κι ἐσεῖς ὡς ἐκδότης, πῶς θά ἱκανοποιήσουμε τά συμφέροντά μας κι ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι φαινομενικά ἤ πραγματικά στηρίζουν τά συμφέροντά μου, τότε θά χορέψω τόν χορό τους, θά τραγουδήσω τό τραγούδι τους... Οἱ Γερμανοί, ὅταν σπούδαζα, μοῦ ἔμαθαν μιά ὡραία παροιμία... «Οὕτινος τρώγω τό ψωμί, τοῦ τραγουδῶ καί τό τραγούδι του». Πιστεύω πώς ἐδῶ ἔγκειται ἡ οὐσία τοῦ προβλήματος... Πειθόμεθα τοῖς ῥήμασι τῶν ἡγετῶν μας, ἐκείνων, τούς ὁποίους θεωροῦμε ἀνωτέρους ἀπό ἐμᾶς, καί θεωροῦμε σωστό νά ὐποδουλωνόμεθα σ' αὐτούς μέ πολλά εὔφημα λόγια καί θριαμβολογίες περί Ἑλληνικότητος καί περί Ὀρθοδοξίας, πολλές φορές! Μήν ξεχνᾶμε τήν Εὐρωπαϊκή ἀθεΐα. Ὅλη ἡ διαλεκτική διαδικασία πνευματικά καί κοινωνικά στό χῶρο τῆς Δύσεως, μετά τήν πτώση τοῦ Χριστιανισμοῦ τῆς Δύσεως, πού δυστυχῶς εἶναι Χριστιανισμός ἄλλου εἴδους, μετά ἀπό ὅλα αὐτά ἔχουμε μιά διπλή Ἀθεΐα: Ἡ Καπιταλιστική ἤ Ἀστική Ἀθεΐα καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ἡ Μαρξιστικο-σοσιαλιστική Ἀθεΐα, παιδιά τοῦ ἰδίου πατέρα, τοῦ πατέρα ἐκείνου, ὁ ὁποῖος κυβερνᾶ σήμερα τόν κόσμο μέ κέντρο τίς Η.Π.Α. Δέν ἔχω τίποτα ἐναντίον τοῦ Ἀμερικανικοῦ λαοῦ, δέν ἔχω τίποτα ἐναντίον τοῦ Γερμανικοῦ λαοῦ, ἀλλά πρέπει νομίζω νά γνωρίζουμε καί ποιοί κινοῦν τά νήματα στήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.

- Τά εἴπατε ὅλα, πατέρα Γεώργιε, μέ δυό λόγια! Σέ μιά ὁμιλία σας, παρουσίᾳ κι ἑνός ἀνώτατου πολιτικοῦ προσώπου, ταυτίσατε τήν Μασονία μέ τήν προδοσία ἑνός Ἔθνους. Μάλιστα στό τέλος τῆς ὁμιλίας σας, σᾶς ρώτησε εὐθέως ὁ πολιτικός ἐκεῖνος, ἄν τόν ἐκλαμβάνετε ὡς προδότη. Εἶναι σωστή ἡ πληροφορία;

- Ἐν τοῖς πλείστοις εἶναι ἔτσι... δηλαδή ἡ συζήτησή μας ἐστράφη εἰς τόν ρόλο τῶν πολιτικῶν σήμερα... δέν ἀπέχουμε πολλά χρόνια ἀπό τότε πού ἔγινε αὐτή ἡ συζήτηση. Τοῦ εἶπα, λοιπόν, πώς ὅλα τά βρίσκω σύννομα, ἄν θέλετε ὡς ἕνα σημεῖο καί ἑλληνικά, ἀλλά αὐτό, τό ὁποῖο μέ βάζει σέ σκέψεις, εἶναι ἡ σχέση σας μέ τήν Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Ἡ Λέσχη Μπίλντερμπεργκ εἶναι ἡ πολιτική πλευρά τῆς Μασονίας. Προετοιμάζει τούς ἡγέτες τοῦ κόσμου. Κι ἔχουμε πολιτικούς μας, πού μπαινοβγαίνουν εἰς τήν Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Γιατί πηγαίνουν; Ἐκεῖνοι ξέρουν γιατί πηγαίνουν! Καί τότε μέ ρώτησε ὁ καημένος, δέν εἶχε ἀκόμη ἀναρριχηθεῖ ἤ ἀνέλθει σέ ἀνώτερες θέσεις, ἄν τόν θεωρῶ προδότη. Καί τοῦ εἶπα ὅτι ἡ λέξη «προδότης» δέν ὑπάρχει στό λεξιλόγιό μου. Ἀλλά, κρίνοντας τούς πολιτικούς, βλέπω ποιοί ἐξαρτῶνται ἀπό τίς δυνάμεις τοῦ κόσμου τούτου, ὁπότε ἀνάλογη θά εἶναι καί ἡ πολιτική τους...

www.orthodoxia.gr

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΘΟΛΙΚΩΝ στην ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ του '21

Από το πόνημα του Τάκη Σταματόπουλου"Ο Εσωτερικός Αγώνας"

... Οι καθολικοί λοιπόν, και στον καιρό της Φραγκοκρατίας και της Τουρκοκρατίας ακόμα, καταπίεζαν σκληρά τούς Όρθόδοξους, για να τούς αναγκάσουν νά άλλαξοπιστήσουν. Ακόμα και κατά την επανάσταση, όπως θα δούμε παρακάτω, αν και λιγώτεροι, με την ενίσχυση πού τούς παρείχαν οι πρόξενοι των ξένων Δυνάμεων και η γαλλική προστασία, εξακολουθούσαν να κακομεταχειρίζουνται τούς Όρθόδοξους και νά αντιδρούν με πείσμα στον έθνικόν αγώνα.

Στα νησιά του Αιγαίου και πρό πάντων στίς Κυκλάδες, (όπου ήσαν πολλοί Καθολικοί), υπήρχε μια ιδιότυπη κατάσταση, πού παρόμοιο της δέ βρίσκουμε στην άλλην Ελλάδα, δηλ. ο μεγάλος διαχωρισμός και τό μίσος, ανάμεσα στους Ελληνες Καθολικούς και τούς Όρθόδοξους. Και τό βαθύ και αγεφύρωτο αυτό χάσμα, τό δημιούργησεν η Παπική προπαγάνδα. Κατάφερε τούς Καθολικούς, πού ήσαν και αυτοί Ελληνες και μιλούσαν τά ελληνικά (εξόν άπό τούς προύχοντες πού οι περσότεροι ήσαν απόγονοι των Φράγκων), νά μισούν τούς Όρθόδοξους περσότερο κι άπό τούς Τούρκους. Και τό θλιβερό αποτέλεσμα (πού είναι πολύ διδαχτικό και αξίζει ιδιαίτερα νά τονιστεί) είναι, ότι ό θρησκευτικός φανατισμός, έκαμε τούς Ελληνες Καθολικούς, νά γίνουν φιλότουρκοι. Κι' ακόμα τούς άλλαξε σέ τέτοιο βαθμό, τό εθνικό τους φρόνημα, ώστε όχι μόνο νά μή λάβουν μέρος στήν επανάσταση, αλλά νά καταντήσουν προδότες της ίδιας της πατρίδας. Κι' αυτό πιστοποιήθηκεν, όταν άρχισ’ η επανάσταση:
«Η υπέρ της ελευθερίας φωνή — γράφει ο Σ. Τρικούπης — αντήχησε καθ' όλας τάς Κυκλάδας και πολλάς τών Σποράδων. Μόναι αί καρδίαι των του δυτικού δόγματος Ελλήνων έκώφευσαν. Έφάνη κατά τήν περίπτωσιν ταύτην υπό τήν μορφήν του δόγματος τούτου όλη η άσχημοσύνη του φανατισμού προτιμήσαντος τήν ήμισέληνον του σταυρού και τήν δουλείαν της ελευθερίας. Ουδείς τών έν Πελοποννήσω και τη στερεή Ελλάδι Ελλήνων πρεσβεύει τό δυτικόν δόγμα. Ένδεκακισχιλίους του δόγματος τούτου περιείχαν αί τέσσαρες νήσοι του Αιγαίου, Σύρα, Τήνος, Νάξος και Σαντορίνη. Εξαιρουμένων δέ πολλά ολίγων φανέντων αληθών Ελλήνων έπί του αγώνος, οι λοιποί και αντείπαν και άντέπραξαν φανερά και κρυφ ί ω ς, και σχέσεις έλαβον μυστικάς π ρ ο ς τούς εχθρούς του Ε θ ν ο υ ς, και χ αρ α ν μεγάλην ασυστόλως έδειξαν έπί ταις άποτυχίαις τών ομογενών (π.χ. όταν έμαθαν τήν καταστροφή και τις σφαγές της Χίου έχόρευαν από τή χαρά τους!)...
Τόσην δέ κλίσιν έδειξαν προς τούς Τούρκους οι δυτικόφρονες έν γένει και κατ' εξοχήν οι της Σύρας, ους εύτύχησεν η Επανάστασις, και τόσον ολίγην πεποίθησιν είχον έπί τή εύοδώσει του εθνικού αγώνος, ώστε σ υ νεισέφερον διπλούς φόρους, τούς μέν έξ ανάγκης χάριν τών Ελλήνων, τούς δέ έκ προαιρέσεως χάριν τών Τούρκων».

Το πράγμα δέν επιδέχεται καμιάν αμφισβήτηση. Αλλος σύγχρονος ιστορικός, ο Φιλήμων, γράφει γιά τήν αντεθνική στάση τών Καθολικών: «Οι έτερόδοξοι άντεβοήθουν τοις Τούρκοι ς, εδώ μέν παρεμβάλλοντες μυρία προσκόμματα, εκεί δε σιτίζοντες φρούρια πολιορκούμενα, και πανταχού, όπου άν ήδύναντο, κατασκοπεύοντες και προδίδοντες π α ν Ε λ λ η ν ι κ ό ν κ ί ν η μ α... Κατά τόν αγώνα είδομεν Τούρκους στρατεύοντας μετά των Ελλήνων ουχί δέ και Λατινοδόξους Ελληνας του Αιγαίου οπλιζομένους υπέρ της κοινής πατρίδος». Ακόμα και μετά τόν αγώνα, ενώ οι Τούρκοι έπαψαν τά μίση, οι Καθολικοί Έλληνες, εξακολουθούσαν νά μισούν τούς ομοφύλους τους (Βλ. και Σπηλιάδη: «Έκ των τοιούτων Δυτικών Ελλήνων υπήρξαν και τίνες, οι οποιοι εστελλον τροφάς εις τούς Τούρκους τής Εύβοιας κα της Κρήτης και ώδήγουν ώς ναυαγοί τούς Τουρκικούς στόλους εις εκείνα τα μέρη», Απομνημονεύματα», τ. Α', α. 556).
Και ο Κυκλαδίτης ιστορικός Δ. Πασχάλης, είναι εξ ίσου κατηγορηματικός: «Οι Καθολικοι καίτοι πάντες σχεδόν Ελληνες τό γένος και τήν έλληνικήν γλώσσαν λαλούντες λόγω μόνον της διαφοράς του θρησκεύματος έκώφευσαν είς τήν φ ω ν η ν της πατρίδος και έ τ η ρ η σ α ν πράγματι άντεθνικήν στάσιν καθ’ όλην τήν διάρκειαν του άγώνο ς.
Αμέσως λοιπόν, μόλις άρχισ' η επανάσταση, εξεδήλωσαν οι Ελληνες Καθολικοί τήν αντίδραση, με τήν άρνηση τους νά αναγνωρίσουν την Ελληνική Διοίκηση και να της πληρώνουν φόρους, ενώ με προθυμία και χωρίς νά τούς αναγκάζει κανείς έπλήρωναν στους Τούρκους!


Άπό έγγραφο, πού εστειλ' ο έπαρχος Τήνου Σπυρίδων, γράφοντας στά 1822 στήν «Προσωρινήν Διοίκησιν Ελλάδος», βλέπουμε, ότι οι Καθολικοί «μή άναγνωρίζοντες τήν Έλληνικήν Διοίκησιν ουδέν άπέδιδον, καίτερ έχοντες τά πλέον εύκαρπα μέρη». Τό πράγμα επιβεβαιώνεται και άπό πίνακα, πού εύρήκε ο Ν. Άρμακόλλας, στ’ αρχεία της Επισκοπής των Καθολικών στήν Ξυνάρα της Τήνου, όπου φαίνεται, ότι υπήρχαν συνολικά 2.193 οικογένειες. Άπό αυτές οι 850 ήσαν Λατίνοι και οι 1343 Όρθόδοξοι. Και όλη η άξια των χτημάτων ήταν 412.523 άσπρα. Τά χτήματα τών Λατίνων είχαν αξία 220.000 άσπρα, ένώ σ' αναλογία με τους αριθμούς έπρεπε νά έχουν 159.893 άσπρα. Οι πλουσιότεροι λοιπόν ήσαν οι Καθολικοι, δπως έγραφε και ό Επαρχος και όμως δέν έδιναν τίποτε γιά τήν επανάσταση!
Με τήν προθυμία τους όμως νά πληρώνουν φόρο στους Τούρκους κι' όχι στήν Έλλ. Διοίκηση, παρουσίαζαν τά νησιά, ότι δέν ήθελαν τήν επανάσταση και αμφίβολη τήν ελληνικότητα τους, όπως τονίζει ο Δ. Κόκκινος: «...πλήν ελαχίστων, που έδείχθησαν πραγματικοί Έλληνες κατά τον αγώνα, οι άλλοι (Καθολικοί) αντέδρασαν όσον ημπόρεσαν και κρυφά και φανερά, προσεπάθησαν νά εμφανίσουν τάς νήσους των ώς άντιστρατευομένας εις τήν έπανάστασιν και πολλοι άπό αυτούς έδρασαν ώ ς πραγματικοί εχθροί, έφοδιάζοντες πολιορκούμενα τουρκικά φρούρια, κατασκοπεύοντες τούς Έλληνας, και εξακολουθούσαν νά καταβάλλουν τον πρός τούς Τούρκους φόρον και κατά τήν διάρκειαν της επαναστάσεως, παρουσιάζοντες κατ' αύτόν τον τρόπον άμφίβολον τήν ελληνικότητα τών νήσων των».
Αργότερα μάλιστα, οι Καθολικοί ξεθαρρεμένοι με τήν έξοδο του τούρκικου στόλου, δέν ήθελαν νά δώσουν με κανένα πλέον τρόπο τά εθνικά δικαιώματα ώς Έλληνες, ένώ με προθυμία μεγάλη εξακολουθούσαν νά πληρώνουν στούς Τούρκους.

Σ' αύτό τούς ενίσχυσαν και οι πλοίαρχοι της Γαλλίας και Αγγλίας. Ό Δεγρανμπρέ, διοικητής της φρεγάδας «-Σαλαμάνδρα», απαγόρευε «κατά διαταγήν άνωτέραν» στον έπαρχο της Νάξου, Φώτη Καραπάνου, νά εισπράξει τά δέκατα άπό τούς Γκραικολατίνους, γράφοντας του, κοντά στ' άλλα: «Οι καθολικοί Λατίνοι Ελληνες ή και άλλοι, προστατεύονται ύπό της Γαλλίας... Θά σας εμποδίσω διά της βίας,του νά φορολογήσετε οπωσδήποτε τά υπάρχοντά των». Και απειλούσε, ότι θα τον έδιωχνε στήν Υδρα. Και ο Άγγλος διοικητής της κοβέρτας «η Μεδίνα», απαγόρευε στόν έπαρχο Άξιώτη, στή Σύρα ν ά φορολογεί υπηκόους Άγγλους, πού έμπορευόντουσαν εκεί, «θά είσθε ατομικώς υπεύθυνος (του έγραφε στίς 22 του Όκτ. του 1823), και ύποκίνδυνος ίδίως».

Κι' επειδή οι Καθολικοί και με δική τους πρωτοβουλία και γιατί ακόμα τούς παρακινούσαν οι πρόξενοι και οι πλοίαρχοι τών ξένων δυνάμεων, άρνιόντουσαν νά πληρώσουν τούς φόρους, ο Παπαφλέσσας υπουργός τών Εσωτερικών, έστειλε (9 Ιούνη του 1823) προκήρυξη στους Έλληνες της Δυτικής Εκκλησίας, όπου τούς τόνιζε, ότι υπάρχουν «πολλά Έθνη, έκαστον τών οποίων συνίσταται άπό θρησκευτάς διαφόρων διδασκαλιών, οιτινες με όλον τούτο είναι είς εν Έθνος συνδεδεμένοι». Π.χ. η Γερμανία, η Όλλανδία, Γαλλία έχουν Ευαγγελικούς, Καθολικούς και άλλων διαφόρων διδασκαλιών χριστιανούς, και όμως αποτελούν εν και μόνον Εθνος» τό καθένα τους. «Και σεις λοιπόν — συνεχίζει — οι χριστιανοί της Δυτικής Εκκλησίας, οσοι είσθε γεννημένοι είς τήν Ελλάδα, είσθε αχώριστοι άπό τό Εθνος μας. Έάν έκατηχήθητε άπό ίερείς της Δυτικής Εκκλησίας έπαύσατε τάχα νά είσθε του αυτού Έθνους με τούς, όσοι έκατηχήθησαν άπό ιερείς τής Ανατολικής Εκκλησίας; Μή γένοιτο! Αλλο Εθνισμός, και άλλο θρησκεία. Και σεις είσθε Ελληνες, και ύπόκεισθε άπαρασάλευτα είς τά αυτά εθνικά χρέη, και έχετε τά αυτά εθνικά δικαιώματα, καθώς και οι τής Ανατολικής Εκκλησίας χριστιανοι. Οθεν σας συμβουλεύομεν πατρικώς νά γνωρίσετε τά όποια έχετε πρός τήν κοινήν Πατρίδα χρέη, νά ύπόκεισθε ευπειθώς είς τούς νόμους του Εθνους μας, νά πληρώνετε το δέκατον τών προϊόντων τής ιδιοκτήτου γης σας και τάς λοιπάς νομίμους συνεισφοράς, ώς και οι λοιποι Έλληνες».

Γιά τδν ίδιο λόγο, έγραφε και ο Δ. Υψηλάντης στον Επαρχο Εύάγ. Μαντζαράκη στην Θήρα: «Έκ του γράμματος τών εφόρων βλέπω, ότι οι Λατίνοι συμπατριώται σας ετόλμησαν νά άρνηθώσι το χρέος τής αναλόγου φορολογίας. Δέν τούς έπρεπε διά θρησκευτικάς διαφοράς νά άναισθητώσι εις τά πολιτικά χρέη των και νά φέρωνται είς τήν ίεράν πατρίδα ώς εχθροί. Πασχίσατε λοιπόν νά τούς δώσετε νά καταλάβουν ότι είναι συμπατριώται, ομογενείς και ότι είναι χρέος των και χριστιανικόν και πολιτικόν νά αγαπούν τήν πατρίδα, νά συνεισφέρουν είς τάς κοινάς χρήσεις της και ώς αδελφοί και τέκνα τής αυτής μητρός νά συναγωνίζωνται προθύμως υπέρ τής ελευθερίας της»
Στήν αντίδραση τών Καθολικών στήν επανάσταση και στήν άρνηση τους νά πληρώνουν φόρους, συντέλεσαν -πολύ και οι πρόξενοι τών ξένων δυνάμεων, τής Γαλλίας, τής Αυστρίας και τής Αγγλίας, πού ήσαν φανατικοι τουρκόφιλοι και αντιδρούσαν με πείσμα στήν επανάσταση. Οι Αγγλοι μάλιστα πρόξενοι στήν Ελλάδα, έλεγ' ο Π. Π. Γερμανός «ήσαν Τούρκοιαπέναντι τών Ελλήνων».
"Ολοι τους αυτοι οι πρόξενοι τών ξένων δυνάμεων «οι όποίοι — κατά τον Δ. Πασχάλη — όλοι σχεδόν ήσαν εντόπιοι του δυτικού δόγματος, λησμονούντες όμως τήν έλληνικήν καταγωγήν των και τυφλοί έκ τής μισαλλοδοξίας», κατάτρεχαν φανερά τήν επανάσταση, παρακινούσαν τδν πληθυσμό νά μήν πληρώνει φόρους στήν Έλλ. Διοίκηση, νά μήν υπηρετεί στο ελληνικό ναυτικό και στρατό και νά προσκυνήσει στους Τούρκους. Ακόμα κυκλοφορούσαν και κίβδηλα νομίσματα και έ'τσι «γινότουν παραχάραξη τών ελληνικών».
Στή Μύκονο και στή Σύρα, «ο Επαρχος δέν ύψωσε τήν Έλληνικήν σημαίαν, διότι οι πρόξενοι και οι πράκτορες τών ξένων δυνάμεων δέν επέτρεψαν».
Κι' όταν ο τούρκικος στόλος πλησίασε στή Σαντορίνη, οι Δυτικοί ύποπρόξενοι έκαμαν επίσκεψη στον ναύαρχο του Μεχμέτ 'Αλή «κομίσαντες αύτώ πλούσια δώρα». Και ο Αγγλος άντιπρόξενος στήν Πάρο, έτρεξε νά χαιρετίσει τον Καπετάν Πασα, όταν έφτασ' έκεί.

Ό Παπαφλέσσας έχοντας ύπ' όψη του, ότι ο Γάλλος πρόξενος στήν Τήνο «παραβαίνει τά χρέη του και τολμά νά λάβη έπιρροήν είς τά πράγματα τοϋ Εθνους» κατάγγελνε στδ Εκτελεστικό Σώμα τις παραβάσεις του προσθέτοντας: «τής αυτής διαθέσεως είναι και οι λοιποί έν Ελλάδι πρόξενοι τών Ευρωπαϊκών Αυλών». Γι' αυτό, πρότεινε νά παρθούν μέτρα. Και ο Γεν. Γραμματέας του Εκτελεστικού κοινοποίησε σχετικήν εγκύκλιο, τονίζοντας ανάμεσα στ' άλλα: «...ότι ένώ αυτοί κυρίως πρόξενοι δέν είναι, η Ελληνική Διοίκησις, διά νά άποφύγη πάσαν δυσαρέσκειαν, απεφάσισε νά τούς αναγνώριση ώς τοιούτους... Και κυρίως πρόξενοι άν ήσαν πλειότερον έπρεπε νά περιορίζωνται είς τά του ύπουργήματός των και νά μή τολμούν παντάπασιν νά ανακατεύονται είς τά Ελληνικά πράγματα»

Oι Συριανοι και η επανάσταση
Τό δεύτερο επαναστατικό χρόνο, η έξοδος του τούρκικου στόλου με τόν Καρά-Άλή και η καταστροφή της Χίου, Εδωσαν τήν ευκαιρία νά φανούν τά άντιεπαναστατικά αισθήματα μερικών νησιωτών και η προθυμία τους νά προσκυνήσουν στους Τούρκους. Οι Συριανοί Καθολικοί προπάντων, περσότερο άπό τούς άλλους, αμέσως άπό τήν αρχή, είχαν δείξει τήν αντίδραση τους στήν επανάσταση κι' έχοντας τήν γαλλικήν υποστήριξη έρχονταν σέ συνεννόηση με τούς Τούρκους. Τούς έπλήρωναν τούς φόρους (ένω άρνιόντουσαν νά αναγνωρίσουν και νά πληρώσουν στήν ελληνική κυβέρνηση), τούς εφοδίαζαν με όλα κι' ετσι έπλούτισαν μάλιστα πολλοί, άπό αυτό και τήν μαύρη αγορά πού ασκούσαν. Γιά τήν ευημερία, τόν πλουτισμό και τήν αντεθνική τους δράση, οι Συριανοί ήσαν μισητοί στους άλλους Έλληνες. «Ιδίως η Σύρος —γράφει ο Ζουριέν ντε λα Γκραβιέρ—· έξήπτε τήν δργήν τών φιλοταράχων γειτόνων της... Τό μίσος, ο κακός ούτος σύμβουλος λαών και ατόμων, έξήγειρε μεθ' όλα ταύτα ζηλότυπον λύσσαν έπί τή παροδική τής Σύρου εύδαιμονία».
Μα εκείνο πού τούς έκαμε περσότερο μισητούς ήταν, όταν με τήν άφιξη του τούρκικου στόλου (τό Σεπτέμβρη τοϋ 1822), «οι φιλότουρκοι τής Σύρας έσπευσαν νά προσφέρωσι τήν βαθείαν ύπόκλισίν των τω Καπητάμπασα, άποστείλαντες τούς προεστώτάς των είς τήν ναυαρχίδα».

Αντίθετα, οι Μυκονιάτες με τήν ηρωίδα τους Μαντώ, όταν 100 Αλγερινοί, έβγήκαν άπό τόν τούρκικο στόλο στό νησί τους, τούς έπολέμησαν, έσκότωσαν 13 κι' ανάγκασαν τούς άλλους νά φύγουν. Ακόμα και οι Τηνιακοί, ήσαν συγκεντρωμένοι ένοπλοι στήν παραλία, έτοιμοι νά αντισταθούν, άλλά ο τούρκικος στόλος αποσύρθηκε χωρίς νά κάνει απόβαση.
Γιά τήν τόσο δουλόπρεπη αυτή στάση τών Συριανών οι Κεφαλλωνίτες, πού ήσαν έκεϊ, αγανάχτησαν κι' έγινε συμπλοκή με τούς Συριανούς κι' έσκοτώθηκαν μερικοί και άπό τά δύο μέρη.
Επίσης η καταστροφή τής Χίου, έδωσεν αφορμή νά φανούν τά πραγματικά αίσθήματα τών Συριανών. Οταν έμαθαν τις φοβερές σφαγές τής Χίου, εξεδήλωσαν τή χαρά τους «διά χορών και ασμάτων»! «Η άτοπος χαρά —τονίζει ο Χέρτσμπεργκ— μεθ' ής λέγεται ότι οι Λατίνοι κάτοικοι τής Σύρου (δηλ. οι Καθολικοί Έλληνες) έχαιρέτιζον τάς συμφοράς τών Ελλήνων, και ιδίως τήν πτώσιν τής Χίου, και άλλα δείγματα εχθρικών φρονημάτων έπήνεγκον εν Σύρω ήδη περί τά τέλη τοϋ 1822 πολλάς πολλάκις γενομένας συγκρούσεις προς τούς Ιονίους ναύτας και πρδς άλλους Ελληνας νησιώτας».
Ακόμα, όταν οι πρόσφυγες άπό τις Κυδωνίες, τή Σμύρνη, τή Χίο κι' άργότερ' άπό τά Ψαρά, έζήτησαν έκεΐ καταφύγιο, οι Συριανοί όχι μόνο δέν τούς είδαν «με καλόν όμμα», άλλά και «οι ελεεινότεροι αυτών (οι Λατινοέλληνες) Συριανοί —ίνα μή μιανθώσιν βεβαίως— άντέκρουσαν και δι’ όπλων τήν θρησκευτικήν λατρείαν τών έν τη νήσω καταφυγόντων ορθοδόξων τής Σμύρνης, τών Κυδωνιών και διαφόρων άλλων τόπων».
Μά δέν περιορίστηκαν μόνο νά τούς εμποδίζουν νά τελούν τις θρησκευτικές τους τελετές, άλλά έφτασαν νά απαγορέψουν στό λαό νά τούς πουλάει ψωμί και δέν τούς επέτρεπαν ακόμη νά παίρνουν και νερό!.
Ό Λουκάς Ράλλης στις αναμνήσεις του, γράφει γιά τή «γενική δυστυχία» τών προσφύγων και ότι «οι πλείστοι ήσαν με λευκούς σκούφους έπί τής κεφαλής, με μισά σανδάλια, πολλοί με έσχισμένα ρούχα, άλλ' όλοι ώς μέλισσαι περιτρέχοντες πρός έξοικονόμησιν τών αναγκαίων και περί τής επαναστάσεως, πάντες ούχ' ήττον φροντίζοντες κ α ι άνεξετάζοντες». Παρ' όλη τήν εξαθλίωση τους, όμως το νου τους τον είχαν πάντα στήν επανάσταση!

Οι Έλληνες πολεμιστές, ήσαν αντίθετοι γιά τήν εγκατάσταση τών προσφύγων (όταν μάλιστα τύχαινε νά είναι και εύποροι), ιδιαίτερα στή Σύρα, πού ήταν εχθρική γιά τήν επανάσταση. «Το μόνον άπευκταΐον και άτιμον —έγραφ' ο αντιπρόσωπος τοϋ Υψηλάντη Σάλλας «το νά καταφύγωσιν οι ομογενείς μας είς τούς μόνους άσπονδους εχθρούς μ α ς» (τούς Συριανούς).
Οπως ήταν φυσικό, οι εχθρικές αυτές εκδήλωσες τών Καθολικών, έδημιούργησαν καθημερινές προστριβές με τούς πρόσφυγες.

Η κατάσταση εκτραχύνθηκε περσότερο, όταν μάλιστα οι Κεφαλλωνίτες πού είχαν συμπλακεΐ με τούς Συριανούς (άγαναχτισμένοι πού οι προεστώτες τους είχαν προσκύνηση τον Καπετάν πασά), ξαναγύρισαν στίς 12 Δεκέμβρη του 1822, μαζί με τό Ζακυνθινό Νέστορα Φαζιόλη κι' άλλους εφτανησιώτες και νησιώτες νά πάρουν εκδίκηση και νά λαφυραγωγήσουν. Οι Συριανοι όμως με τή βοήθεια αύστρακού πολεμικού, κατόρθωσαν νά τούς αποκρούσουν.

Ώς τόσο, οι συγκρούσεις μεταξύ «Πάροικων» (όπως έλεγαν τούς πρόσφυγες), και τών Συριανών, συνεχίστηκαν και η κατάσταση είχε φτάσει σέ οξύτατο σημείο. Γι' αυτό αναγκάστηκεν η Διοίκηση νά στείλει τό Γενάρη του 1823 επίτηδες άνθρωπο στή Σύρα γιά «νά καθησυχάση τά διατεταραγμένα τών ανθρώπων εκείνων πνεύματα, και τάς δύο φατρίας νά συμβιβάση, όσον είναι δυνατόν νά γίνη τούτο με άπλούς λόγους και νουθεσίας».

Στό μεταξύ στίς 10 του Φλεβάρη του 1823, ξαναγύρισ’ ο Φαζιόλης με 2000 στή Σύρα και μ' αναφορά του, έξιστορούσε στή Διοίκηση, τήν έκρυθμη κατάσταση: «ών εις τήν Σύραν, έβιάσθην νά δεχθώ και νά προφυλάξω είς τό ίδιον (πλοίον) τούς κατατρεγμένους Ελληνας παρά τών Συριανών και διά περισσοτέραν άσφάλειάν των νά υψώσω και τήν έλληνικήν σημαίαν και με τά όπλα νά προφυλάξω τήν ζωήν πολλών οπού ήθελον αδίκως νά θυσιασθοΰν παρά τών ιδίων». Ό Φαζιόλης άφού έκαψε μερικές αποθήκες στήν παραλία, έτοιμαζότουν νά μπει στήν άνω πόλη, όπου έζούσαν κυρίως οι Καθολικοί (εξόν άπό 12 οικογένειες), πού τούς προστάτευαν ιδιαίτερα οι Γάλλοι, άλλά ό Γάλλος πλοίαρχος Άργκούς, με τό πολεμικό του «Estafette», με κανονιοβολισμούς ανάγκασε τούς οπαδούς του νά αποσυρθούν, ένώ οι Καθολικοί είχαν υψώσει τή γαλλική σημαία και εζητούσαν τή βοήθεια του βασιλιά της Γαλλίας!

Και στις 5 του Ιούλη του 1823, ο Ν. Φαζιόλης έφτανε με ένα μπρίκι και 12 κανόνια γιά τρίτη φορά στή Σύρα, με τή διαφορά, ότι τώρα έρχότουν όχι ώς ιδιώτης, άλλά ώς επίσημος πλέον και αναγνωρισμένος άπό τή Διοίκηση «πολιτάρχης» (αστυνόμος). Ομως οι Καθολικοί έσπευσαν αμέσως νά ειδοποιήσουν το Γάλλο πλοίαρχο Ντέ Ριγνύ, πού ήρθε τήν άλλη ήμερα με το πολεμικό του «Μήδεια» κι' έπιασε το βρίκι ώς πειρατικό, έστειλε τούς άντρες τής πολιταρχίας στήν Υδρα και τό Φαζιόλη «σιδηροδέσμιον» στή Ζάκυνθο και τον παράδωσε στους Αγγλους πού τον έφυλάκισαν.

Παρ' όλην όμως τήν αποτυχία τών επιδρομών και τήν σύλληψη του Φαζιόλη, η κατάσταση έξακολουθούσε νά είναι πολύ ανώμαλη και νά σημειώνουνται πολλές αυθαιρεσίες, ακόμη κι' εγκλήματα και κλοπές. Γιά τήν τόσο κρίσιμη αυτή κατάσταση ανάμεσα στους «πάροικους» πού τούς έδερνε «γενική δυστυχία» και τούς φανατισμένους Καθολικούς, ο Αλέξανδρος Άξιώτης, έπαρχος στή Σύρα και τή Μύκονο, άπηυδισμένος έστειλε τήν παραίτησή του. Άλλά το Βουλευτικό, πού κατάλαβε, ότι ό Άξιώτης «βιασθείς κατά το παρόν άπό τινα παρατράγωδα γεγονότα έκεί, τά οποία χρήζουσιν έπιδιορθώσεως», ήθελε νά παραιτηθεί, με έγγραφο του στο Ύπουργείο τών Εσωτερικών, υποδείκνυε νά του κάμουν σύσταση νά μείνει στή θέση του, καθώς και νά του προσφέρουν κάθε ενίσχυση. Και ο έπαρχος πού διαδέχτηκε αργότερα τόν Άξιώτη, ο γαμπρός τών Κουντουριωταίων Έλ. Δρίτσας, προσπάθησε με αυστηρά μέσα νά επιτύχει τήν ειρήνευση. Άλλά και αυτός δυσαρέστησε ιδιαίτερα τούς Καθολικούς (πού έπροστάτευαν οι Γάλλοι στήν άνω Σύρα), ώστε έκάλεσαν πάλι (όπως γράφει ό Λ. Ράλλης στίς αναμνήσεις του), τόν Ντέ Ριγνύ, πού έστειλε πολεμικό και οι ναύτες του επήγαν στό Διοικητήριο και άφού απήγαγαν τό Δρίτσα «διά τής βίας», τόν έφεραν «όπου έδρευεν, η Ελληνική Κυβέρνησις»!
Για τήν άντεθνικήν αυτή στάση τών Ελλήνων Καθολικών, και τις αυθαίρετες ενέργειες τών Γάλλων, η Ελληνική κυβέρνηση, άπό τις αρχές του 1823, έθεωρούσε τήν κοινότητα τών Συρίων, ότι βρισκότουν σέ κατάσταση «ά ν τ ιπραττούσης ούδετερότητος», άλλά γιά λόγους εξωτερικής πολιτικής, επειδή δέν ήθελε νά εκτραχύνει περσότερο τά πράγματα «τήν ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενη ήπράκτει έναντι αυτής».

Και στήν Τήνο οι Καθολικοί, αν και λιγώτεροι (25 χωριά καθολικά, σέ 65 ορθόδοξα) , φανατισμένοι άπό τούς Παπικούς ιερωμένους και με τήν ανοχή και τήν ενίσχυση πού τούς παρείχαν οι Δυτικοί πρόξενοι, κατατυραννούσαν και έλήστευαν τούς Όρθόδοξους, όπως βλέπουμε σ' έγγραφο τους στόν έπαρχο Εμμανουήλ Σπυρίδωνος:
«...Ένώ φερόμεθα πρός αυτούς με τόσην πολιτικήν εύγένειαν ώστε ούτε εις αυτούς τούς ομοθρήσκους μας δέν φερόμεθα αυτοί όμως (οι Καθολικοί) δέν παύουν με όλους τούς τρόπους νά μας ενοχλούν, νά μας υβρίζουν, νά μας περιπαίζουν και νά μας καθυβρίζουν άναιδώς και ασεβώς τήν Διοίκησίν μας, τήν σημαίαν μας, τήν θρησκείαν μας, τήν ίεράν κοινωνίαν μας, τά ίερά έθιμα μας και όλας τάς έκκλησιαστικάς και πολιτικάς πράξεις μας, νά κλέπτουν τά ζώα μας και τούς καρπούς μας, νά μας υβρίζουν ν ά μ ά ς δ έ ρ ο υ ν, νά μας έπαπειλούν ότι όταν ήθελον έλθει οι Τούρκοι, θέλουν μας έβγάζει με τά λαγωνικά άπό τά σπήλαια διά νά μας παραδώσουν είς αυτούς, και άλλα μυρία αφόρητα κακά μάς κάνουν, τοσαύτα και τοιαύτα, ώστε σας διαμαρτυρόμεθα τον Θεόν και όρκιζόμεθα είς το ιερόν όνομα τής πατρίδος, ότι ούτε άπό αυτούς τούς εχθρούς μας έπί τής τυραννίας των ούτε έδοκιμάζομεν, ούτε ύπεφέρομεν έργα τοσούτον σκληρά και απάνθρωπα... Ηλθομεν πολλάκις άπό διάφορα χωρία δαρμένοι άπό τούς Δυτικούς... Πηγαίνομεν είς τον υποκονσολάτον (τον ύποπρόξενο), πολλάκις διά νά παραπονεθώμεν διά τά βάσανα μας, και αυτός όχι μόνον δέν δίδει άκρόασιν είς τάς δίκαια μας, άλλά μας υβρίζει, μας ξεκοντά και μάς διώχνει φοβερίζοντας μας». Και τον κόνσολο Μιχαήλ Σπαθάρη, τον κατηγορούσαν γιά δωροδοκίες και καταχρήσεις και ότι δέν έδειξε κανένα ενδιαφέρον. Γι' αύτό ζητούσαν άπο τον έπαρχο νά αντικαταστήσει τον κόνσολο, άλλως απειλούσαν ότι θά αναφερθούν στή Διοίκηση και ότι «θέλομεν εκδικηθεί με τάς χείρας μας εναντίον τών άδικούντων». Γιά τούς Δυτικούς γράφουν ακόμα, ότι «αυτοί όχι μόνον καμμίαν συνεισφοράν δέν έκαμαν άλλά ούτε τά εθνικά δικαιώματα, καθώς δέκατα τής ελληνικής γής και τελώνια... δέν έδωσαν, ένώ είς τον τύραννον έδιδον τά δεκαπλάσια».

πηγή

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΤΑΚΤΑ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΔΑΦΟΣ. ΑΝΕΙΠΩΤΗ Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΩΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΕΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΠΟΙΜΕΝΩΝ!

Δεκτός από τον Πάπα Φραγκίσκο
ο Επίσκοπος Αγαθάγγελος

 Ρώμη, του Νίκου Παπαχρήστου     Πηγή: www.amen.gr/article17326

«Δεκτός από τον Πάπα Φραγκίσκο έγινε το πρωί της Δευτέρας ο Επίσκοπος Φαναρίου Αγαθάγγελος, διευθυντής της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος και η πολυμελής συνοδεία του.

Ευγενικός και προσηνής ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας χαιρέτησε τον Επίσκοπο Αγαθάγγελο ο οποίος του προσέφερε μια εικόνα του Αγίου Φραγκίσκου.

Ο Πάπας χαιρέτησε  και ευλόγησε  τα μέλη της συνοδείας του Επισκόπου Φαναρίου μεταξύ των οποίων ήταν και η Γενική Διευθύντρια Θρησκευμάτων της αρμόδιας Διεύθυνσης του υπουργείου Παιδείας κυρία Αντιγόνη Φραγκουλιτάκη, ο Αρχιμ. Παντελεήμων Παπασυννεφάκης, Έλληνες φοιτητές υπότροφοι του Βατικανού σε Ποντιφικά Πανεπιστήμια της Ρώμης, υπάλληλοι της Αποστολικής Διακονίας και άλλοι».

Δυστυχῶς δὲν τὰ βλέπουν αὐτὰ οἱ λεγόμενοι ἀντι-Οἰκουμενιστές καὶ ἄλλοι ἐμπαθεῖς σοφολογιότατοι. Εἶναι σαφὲς ὅτι ἡ «αίρεση είναι μιά άρνηση τής αλήθειας τής εκκλησίας». Καὶ ἡ ἄρνηση τῆς αἱρέσεως γίνεται ἀποκλειστικὰ διὰ τῆς ἀνασκευῆς καὶ τῆς ἀπομακρύνσεως-ἀποκηρύξεως τῆς αἱρέσεως, δηλ. τῆς ἀποτειχίσεως (ὅπως ἐγινε π.χ. σὲ ὅλες τὶς φάσεις τῆς Εἰκονομαχίας), μὲ τελικὸ σκοπὸ τὴν ἀνατροπή της.

Ἐμπάθεια, συσχηματισμὸς καὶ δειλία. Τὰ ὅπλα τοῦ Διαβόλου στὰ χρόνια τοῦ Ἀντίχριστου!

      Ὑπ' ὄψιν ὅτι (ὅπως ἀναφέρει τὸ ἱστολόγιο "Ἀκτίνες"):

    Ο ἴδιος «Ορθόδοξος επίσκοπος αγιογράφησε τὸν παρακάτω παπικό “άγιο”Φραγκίσκο της Ασίζης και τον δωρίσε στον Πάπα με την επιγραφή …. "τη Α. Αγιότητι τω Πάπα και Επισκόπω Ρώμης….!!!!».

πηγή

ΣΥΝΤΑΡΑΚΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΤΟΥ π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Ακτίνες” το ακόλουθο απόσπασμα συνέντευξης του π. Γεώργιου Μεταλληνού:

“Γιά τήν Μασονία, ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά γράψω κάποια κείμενα κατά καιρούς, ὅπως σέ ἕνα σχολικό βιβλίο τῆς Α΄ Λυκείου στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ '90. Λοιπόν, συζητώντας μέ ἐπισήμους τοῦ χώρου τῆς Ἐκπαιδεύσεως, ἄκουσα ἀπό ἀρκετούς νά μοῦ δηλώνουν ὅτι εἶναι Μασόνοι! Καί μάλιστα κάποια κυρία εἶπε ὅτι δέν θέλουν τά παιδιά τους νά διδάσκονται τά Θρησκευτικά!!! Κρατῆστε το αὐτό...Βλέπετε οἱ συνειρμοί αὐτοί ποῦ ὁδηγοῦν; «Τά παιδιά τους νά μή διδάσκονται Θρησκευτικά...». Δόξα τῷ Θεῷ, γιατί ἔτσι θά καταλάβουν ὅλοι ἀπό ποῦ προέρχεται ἡ πολεμική κατά τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, κατέληξα, μετά ἀπό συνεννοήσεις καί μέ ἄλλα πρόσωπα πιό ἐπίσημα ἀπ' αὐτά, νά τούς ζητήσω, στήν ἐπανέκδοση τοῦ σχολικοῦ βιβλίου, νά μᾶς δώσουν τήν θέση τους οἱ Μασόνοι, γιά τό τί εἶναι, νά δηλώσουν τήν ταυτότητά τους, καί νά γράψω κι ἐγώ πῶς ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία βλέπει τήν Μασονία. Καί αὐτό ἔγινε!” 

Ο σεβαστός μας δάσκαλος π. Γεώργιος Μεταλληνός καταγγέλλει ότι μασώνοι είναι αυτοί που πολεμούν το μάθημα των Θρησκευτικων.

Ολος ο κόσμος όμως γνωρίζει ότι οι πρωτοστάτες εναντίον του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι οι Αρχιεπίσκοπος  Ιερώνυμος, Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος, Μεσσηνίας Χρυσόστομος, Δημητριάδος Ιγνάτιος, Σταύρος Γιαγκάζογλου, Πέτρος Βασιλειάδης και οι συν αυτώ της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, Ανδρέας Αργυρόπουλος και οι συν αυτώ ΚΑΙΡΟΣκόποι.

Αν αντιληφθήκαμε καλά ο π. Γεώργιος κατέχει στοιχεία ότι όλοι ή έστω οι πλείστοι από τους πιο πάνω είναι μασώνοι;

Αν όντως κατέχει αυτά τα στοιχεία η καταγγελία είναι σοβαρότατη επειδή το να ανήκει κανείς στη Μασωνία είναι σοβαρότατο παράπτωμα το οποίο επισύρει την ποινή της καθαίρεσης αν πρόκειται για κληρικό και τον αφορισμό αν  πρόκειται για λαικό και δη θεολόγο.

Αναμένουμε, π. Γεώργιε, να προσκομίσετε τα στοιχεία που έχετε νοουμένου ότι είστε ιστορικός και όπως αναφέρατε στο παρελθόν έχετε αυτό το ελάττωμα -όπως το χαρακτηρίσατε- να μιλάτε πάντοτε επιστημονικά.

Εμείς δεν θεωρούμε καθόλου ελάττωμα την επιστημονική κατοχύρωση των θέσεων γι’ αυτό σας παρακαλούμε θερμά να κατοχυρώσετε επιστημονικά τον ισχυρισμό σας.

Να επισημάνω επίσης πιθανή αντίρρηση ότι η αναφορά του π. Γεωργίου είναι για όσους πολεμούν το μάθημα των θρησκευτικών και όχι για όσους θέλουν να το απο-ορθοδοξοποιήσουν. Αλλά άραγε οι Μασώνοι ή οι Βουδδιστές ή Μουσουλμάνοι έχουν αντίρρηση να υπάρχει θρησκειολογικό μάθημα που θα δίνει ορισμένες πληροφορίες για τα διάφορα θρησκεύματα και όχι να κάνει ορθόδοξη κατήχηση, όπως προνοεί και το Σύνταγμα; Προφανώς όχι! 

Επομένως ο σεβαστός μας Γέροντας αναφέρεται στον ορθόδοξο χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, και επειδή είναι σε όλους γνωστοί οι πρωταγωνιστές της αλλοτρίωσης του χαρακτήρα τους, τον παρακαλούμε θερμά να κατοχυρώσει επιστημονικά τους ισχυρισμούς του. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν στοιχεία για μια τόσο σοβαρή καταγγελία κορυφαίων παραγόντων της Εκκλησάις και των Θεολογικών Σχολών και να μην καταγγελθούν στην Ιερά Σύνοδο για τα περαιτέρω.

 Παναγιώτης Τελέβάντος

Η ΠΕΙΝΑ ''ΘΕΡΙΖΕΙ'' ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ...

Στην Ελλάδα του 2014, πάνω από 1270 μαθητές βιώνουν ημέρες επισιτιστικής ανασφάλειας στην Πάτρα και στην ευρύτερη περιοχή, την ώρα που περίπου 460 βρίσκονται... σε λίστα αναμονής για την ένταξή τους σε πρόγραμμα επισιτισμού μαθητών. 
Από το νομό Αχαΐας έχουν συμπεριληφθεί - στο πρόγραμμα ΔΙΑΤΡΟΦΗ - 14 σχολεία από τα οποία τα 8 βρίσκονται μέσα στον πολεοδομικό ιστό της αχαϊκής πρωτεύουσας, ενώ αίτημα για ένταξη στο πρόγραμμα έχουν υποβάλει άλλα τέσσερα σχολεία. 
Η επισιτιστική ανασφάλεια υπό τη μορφή μέτριας ή σοβαρής πείνας επηρεάζει άμεσα την υγεία και την ανάπτυξη του παιδικού πληθυσμού της περιοχής. 

Στους μαθητές των σχολείων της περιοχής οι οποίοι συμμετέχουν στο πρόγραμμα παρέχονται καθημερινά φρούτα, λαχανικά, αρτοποιήματα, και γαλακτοκομικά. Αυτά καλύπτουν το 24-31% των ημερήσιων αναγκών τους σε ενέργεια και το 53-64% των αναγκών σε πρωτεΐνες.
πηγή  το είδαμε εδώ