Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

 

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ζαγκλιβέρι τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.

Ὁ πατέρας της ὅμως σκότωσε ἕνα Τοῦρκο, μετὰ ἀπὸ φιλονικία μαζί του. Γιὰ ν᾿ ἀποφύγει τὴν τιμωρία τοῦ θανάτου, δέχτηκε τὸν μουσουλμανισμό. Ἀλλ᾿ ἡ μητέρα της ἔμεινε σταθερὴ στὸν Χριστὸ καὶ κάθε μέρα δίδασκε στὴν Ἀκυλίνα τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν πίστη. Παρὰ τὶς ἐπίμονες προσπάθειες τοῦ πατέρα της καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Τούρκων, ἡ Ἀκυλίνα δὲν ἀρνήθηκε τὸν Χριστό.

Ὅταν τὴν ὁδηγοῦσαν στὸ μαρτύριο τὴν ἀκολουθοῦσε καὶ ἡ μητέρα της, ποὺ τὴν παρότρυνε σ᾿ αὐτό. Ἡ Ἀκυλίνα ἤλεγχε μὲ θάρρος τοὺς Τούρκους καὶ τὴν θρησκεία τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει μαρτυρικά, μετὰ ἀπὸ πολυήμερο ραβδισμό, στὶς 27 Σεπτεμβρίου 1764.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀκυλίναν τὴν θείαν ἀνευφημήσωμεν, οἴα θεόφρονα κόρην καὶ Ἀθληφόρον Χριστοῦ, τὴ ἀγάπη γὰρ αὐτοῦ πίστει ἠνδρίσατο, καὶ καθεῖλε τὸν ἐχθρόν, δι' ἀγώνων ἱερῶν καὶ δόξης τυχοῦσα θείας Χριστῷ τῷ Λόγῳ πρεσβεύει, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον
Ζαγκλιβέριον χαίρει εν τη αθλήσει σου, η σε βλαστήσασα κώμη ως άνθος εύοσμον, Ακυλίνα του Χριστού καλλιπάρθενε· συ γαρ ενήθλησας στερρώς, και εδέξω εκ Θεού το στέφος της αφθαρσίας, εκδυσωπούσα απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

Συναξαριστης της 27ης Σεπτεμβρίου

Ὁ Ἅγιος Καλλίστρατος καὶ οἱ μαζὶ μ᾿ αὐτὸν μαρτυρήσαντες 49 Μάρτυρες

 

Καταγόταν ἀπὸ τὴν Καρχηδόνα. Οἱ γονεῖς του, καθὼς καὶ οἱ προγονοί του, ἦταν εὐσεβέστατοι χριστιανοί.

Ὅταν μεγάλωσε ὁ Καλλίστρατος, κατατάχθηκε στὸ στρατὸ σὰ νεοσύλλεκτος. Ἡ «ὁμίχλη» τῆς σαρκολατρείας ποὺ ἐπικρατοῦσε στὸ στράτευμα δὲν ἐπηρέασε καθόλου τὸν Καλλίστρατο. Ἀντίθετα μάλιστα, καλλιέργησε ἀκόμα περισσότερο τὶς εὐσεβεῖς συνήθειές του. Μία ἀπ᾿ αὐτὲς ἦταν νὰ προσεύχεται κατὰ τὴν νύκτα. Αὐτὸ ὅταν τὸ εἶδαν οἱ συνάδελφοί του, τὸν κατήγγειλαν στὸ στρατηγὸ Περσεντίνο (287 μ.Χ.). Αὐτὸς ἀμέσως τὸν κάλεσε, καὶ ὅταν ἄκουσε καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο ὅτι εἶναι χριστιανός, διέταξε καὶ τὸν βασάνισαν σκληρά.

Κατόπιν, ἀφοῦ τὸν ἔδεσαν μέσα σ᾿ ἕνα σάκκο, τὸν ἔριξαν στὴ θάλασσα. Ἀλλὰ μὲ θαῦμα ὁ σάκκος σχίστηκε, καὶ δυὸ δελφίνια ἔφεραν σῶο καὶ ἀβλαβὴ τὸν Καλλίστρατο, στὴ στεριά.

Τότε, 49 στρατιῶτες ποὺ εἶδαν τὸ γεγονὸς πίστεψαν στὸ Χριστό, καὶ ἀφοῦ ἔτρεξαν στὸν Καλλίστρατο, τοῦ εἶπαν: «Πράγματι, εἴδαμε ὅτι ὑπάρχει στ᾿ ἀλήθεια καὶ εἶναι μεγάλος ὁ Θεός σου, ὁ ὁποῖος καὶ ἀπὸ τὸ βυθὸ τῆς θάλασσας ὑπερφυσικὰ σὲ ἔβγαλε. Θὰ μποροῦσε, ἄραγε, νὰ δεχθεῖ καὶ ἐμᾶς τοὺς εἰδωλολάτρες;».

Ὁ Καλλίστρατος τοὺς ἀπάντησε: «Ὁ δικός μου Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἐκείνους ποὺ ἔρχονται κοντά του δὲν τοὺς διώχνει. Διότι Ἐκείνου ὁ λόγος εἶναι: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς». Τότε ὁ Καλλίστρατος κατήχησε ὅλους αὐτοὺς τοὺς στρατιῶτες μέσα στὴ φυλακή.

Ὁ δὲ Περσεντίνος, ἐρχόμενος σὲ ἀδιέξοδο ἀπὸ τὴν πίστη τους, ὅλους τοὺς ἀποκεφάλισε.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.
Τῷ θείῳ Πνεύματι, περιφραξάμενος, Μάρτυς Καλλίστρατε, λαμπρῶς ἠρίστευσας, καταβολῶν τὸν δυσμενῆ, σοφία τῶν σῶν ἀγώνων ὅθεν καὶ προσήγαγες, τῷ Χριστῷ ὡς θυμίαμα, δῆμον παναοίδιμον, Ἀθλητῶν πιστευσάντων σοί, μεθ' ὧν ὑπὲρ ἠμῶν ἐκδυσώπει, τῶν εὐφημούντων σὲ ἐν ὕμνοις.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὥσπερ ἄστρον μέγιστον, ἔλαμψας κόσμω, τᾶς ἀκτῖνας ἄπασι, τῶν σῶν ἀγώνων ἐφαπλῶν, καὶ τῶν θαυμάτων τοὶς κράζουσι, Χαίροις Μαρτύρων, τὸ κλέος Καλλίστρατε.

Μεγαλυνάριον
Κάλλος εὐσεβείας ὑπερφερές, Καλλίστρατε Μάρτυς, ἐν ἀγῶσι καρποφόρων, πρὸς θεογνωσίας, τὴν καλλονὴν ἰθύνεις, ἀθλητικὴν χορείαν, μεθ’ ἧς τιμῶμέν σε.

Ὁ Οἶκος
Τὸν τοῦ Κυρίου ἀθλητήν, καὶ μέγαν στρατιώτην, καὶ φίλον τῆς Τριάδος, καὶ μύστην τῶν ἀρρήτων, καὶ μιμητὴν τοῦ Ἰησοῦ, ᾄσμασιν ἐν πίστει συνελθόντες οἱ πιστοὶ χαρμονικῶς ὑμνήσωμεν, γεραίροντες αὐτοῦ τὰ παλαίσματα καὶ τάς ἀριστείας, τοὺς πόνους, οὓς ὑπέστη διὰ Χριστὸν τὸν παμβασιλέα, αἰτούμενοι τυχεῖν αὐτοῦ ταῖς πρεσβείαις, τῆς ἀμείνονος ζωῆς τοῦ Παραδείσου, ἔνθα οἱ χοροὶ εὐφραίνονται τῶν κραζόντων· Χαίροις Μαρτύρων τὸ κλέος Καλλίστρατε.

---

 

Ἡ Ἁγία Ἐπίχαρις

Ἦταν ἀπὸ τὴν Ρώμη στὰ χρόνια τοῦ Διοκλητιανοῦ (298) καὶ συνελήφθη ἐπειδὴ ἦταν χριστιανὴ ἀπὸ τὸν ἔπαρχο Καισάριο. Ὁμολόγησε μὲ θάρρος τὸν Χριστὸ καὶ βασανίστηκε σκληρά. Συνέτριψαν τὰ μέλη της μὲ μολύβδινη σφαῖρα καὶ στὸ τέλος τὴν ἀποκεφάλισαν.

---

 

Ὁ Ὅσιος Ἰγνάτιος ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σωτῆρος Χριστοῦ τῆς ἐπιλεγόμενης τοῦ Βαθέος Ρύακος

Καταγόταν ἀπὸ τὴν δεύτερη ἐπαρχία τῶν Καππαδοκῶν καὶ ἔζησε στὰ χρόνια τῶν βασιλέων Νικηφόρου Β´ Φωκᾶ (963-969) καὶ Ἰωάννη Α´ Τσιμισκῆ (969-976). Ἀπὸ μικρὸς ἀφιερώθηκε στὸν Θεὸ καὶ πῆγε στὸ Μοναστήρι τοῦ Βαθέος Ρύακος (ἡ Μονὴ αὐτὴ βρισκόταν στὴν Τρίγλια κοντὰ στὰ σημερινὰ Μουδανιὰ τῆς Μ. Ἀσίας).

Ἐκεῖ ἔμαθε ὅλη τὴν ἀσκητικὴ ἀκρίβεια ἀπὸ τὸν Ὅσιο Βασίλειο (+ 1 Ἰουλίου), ἡγούμενο καὶ κτήτορα τῆς Μονῆς αὐτῆς. Ὁ Ἰγνάτιος, ἐπειδὴ ἔφτασε σὲ μεγάλα ὕψη ἀρετῆς, χειροτονήθηκε Ἀναγνώστης, κατόπιν Ὑποδιάκονος, Διάκονος καὶ Πρεσβύτερος.

Ἔπειτα ἔγινε ἡγούμενος τῆς ἐν λόγῳ Μονῆς καὶ ἐπέφερε μεγάλη πρόοδο σ᾿ αὐτή, τόσο ὑλικὴ ὅσο καὶ πνευματική. Ὅταν κάποτε οἱ πολιτικοὶ ἄρχοντες θέλησαν νὰ μεταχειριστοῦν τὰ χρήματα τῆς Μονῆς, ὁ Ἰγνάτιος μὲ τὴν ἀποφασιστική του στάση, προστάτευσε τὴν μοναστηριακὴ περιουσία.

Ἀπεβίωσε στὸ δρόμο κοντὰ στὸ Ἀμόριο (κατ᾿ ἄλλους, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πιθανότερο στὸ Ἀρμουτλῆ), ὅταν κάποτε ἐπέστρεφε ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη. Μετὰ ἕνα χρόνο τὸ λείψανό του ἀνακομίστηκε στὴν ἀγαπημένη του Μονή, γιὰ τὴν ὁποία τόσο εἶχε μοχθήσει.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Μᾶρκος, Ἀρίσταρχος καὶ Ζήνων οἱ Ἀπόστολοι

Ὁ Ἀρίσταρχος εἶχε τὴν μεγάλη τιμὴ νὰ χρηματίσει συνεργάτης τοῦ ἀπ. Παύλου, (πρὸς Φιλήμ. α´, 23) καὶ συναιχμάλωτός του (Κολοσσ. δ´, 10). Κατόπιν διέπρεψε καὶ σὰν ἐπίσκοπος Ἀπαμείας στὴ Συρία.

 

Ὁ Μᾶρκος, ποὺ δὲν εἶναι βέβαια ὁ Εὐαγγελιστής, χειροτονήθηκε ἐπίσκοπος Βύβλου καὶ ἔδρασε ἀποστολικά. Ὅπως μάλιστα τοῦ Πέτρου (Πράξ. ε´, 15), ἔτσι καὶ αὐτοῦ ἡ σκιὰ μόνη ὅταν ἔπεφτε στοὺς ἀσθενεῖς τοὺς θεράπευε. Ὁ Ζήνων εἶναι ὁ ἴδιος με τὸν νομικὸ Ζηνᾶ, ποὺ σὰ γνήσιος καὶ εὐδόκιμος ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου, βοήθησε γι᾿ αὐτὸ καὶ στὴν Κρήτη μαζὶ μὲ τὸν Ἀπολλώ.
 

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τόσο συγκινητικὰ καὶ φιλόστοργα συνιστᾷ στὸν Τίτο, νὰ τοὺς φροντίσει τόσο πολύ, ὥστε νὰ μὴ τοὺς λείψει τίποτα (Τίτ. γ´. 13). Ὁ Ζήνων, διέπρεψε καὶ σὰν ἐπίσκοπος Διοσπόλεως.

---

 

Οἱ Ἅγιοι Φιλήμων ὁ Ἐπίσκοπος καὶ Φουρτουνιανός

Γιὰ τὴν ζωή τους δὲν βρίσκουμε κανένα στοιχεῖο στοὺς Συναξαριστές.

---

 

Ἡ Ἁγία Γαϊανή

Στοὺς Συναξαριστὲς δὲν ὑπάρχει κανένα βιογραφικό της στοιχεῖο, μόνο ἡ φράση «τὰ νῶτα φλεχθεῖσα τελειοῦται». (Ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν ὅτι μαρτύρησε μετὰ τῆς Ἁγίας Ἐπιχάρεως).

---

 

Οἱ Ἅγιοι 15 Μάρτυρες

Οἱ Ἅγιοι αὐτοὶ μαρτύρησαν μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Ἀφοῦ τοὺς ἔβαλαν μέσα σ᾿ ἕνα πλοῖο καὶ ξανοίχτηκαν στὴ θάλασσα, κατόπιν οἱ εἰδωλολάτρες τρύπησαν τὸ πλοῖο μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πνίγουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι αὐτοί.

---

 

Ἡ Ἁγία Ἀκυλίνα

 

Καταγόταν ἀπὸ τὸ χωριὸ Ζαγκλιβέρι τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἀνατράφηκε ἀπὸ γονεῖς εὐσεβεῖς.

Ὁ πατέρας της ὅμως σκότωσε ἕνα Τοῦρκο, μετὰ ἀπὸ φιλονικία μαζί του. Γιὰ ν᾿ ἀποφύγει τὴν τιμωρία τοῦ θανάτου, δέχτηκε τὸν μουσουλμανισμό. Ἀλλ᾿ ἡ μητέρα της ἔμεινε σταθερὴ στὸν Χριστὸ καὶ κάθε μέρα δίδασκε στὴν Ἀκυλίνα τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν πίστη. Παρὰ τὶς ἐπίμονες προσπάθειες τοῦ πατέρα της καὶ τὶς ἀπειλὲς τῶν Τούρκων, ἡ Ἀκυλίνα δὲν ἀρνήθηκε τὸν Χριστό.

Ὅταν τὴν ὁδηγοῦσαν στὸ μαρτύριο τὴν ἀκολουθοῦσε καὶ ἡ μητέρα της, ποὺ τὴν παρότρυνε σ᾿ αὐτό. Ἡ Ἀκυλίνα ἤλεγχε μὲ θάρρος τοὺς Τούρκους καὶ τὴν θρησκεία τους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ πεθάνει μαρτυρικά, μετὰ ἀπὸ πολυήμερο ραβδισμό, στὶς 27 Σεπτεμβρίου 1764.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Ἀκυλίναν τὴν θείαν ἀνευφημήσωμεν, οἴα θεόφρονα κόρην καὶ Ἀθληφόρον Χριστοῦ, τὴ ἀγάπη γὰρ αὐτοῦ πίστει ἠνδρίσατο, καὶ καθεῖλε τὸν ἐχθρόν, δι' ἀγώνων ἱερῶν καὶ δόξης τυχοῦσα θείας Χριστῷ τῷ Λόγῳ πρεσβεύει, ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ήχος πλ. α'. Τον συνάναρχον Λόγον
Ζαγκλιβέριον χαίρει εν τη αθλήσει σου, η σε βλαστήσασα κώμη ως άνθος εύοσμον, Ακυλίνα του Χριστού καλλιπάρθενε· συ γαρ ενήθλησας στερρώς, και εδέξω εκ Θεού το στέφος της αφθαρσίας, εκδυσωπούσα απαύστως, ελεηθήναι τας ψυχάς ημών.

---

 

Ὁ Ὅσιος Σαββάτιος « ὁ ἐν Σολοβέτσκῃ» (Ρῶσος)

 

---

 

Ἀνάμνησις τοῦ ὀράματος καὶ τῆς ἀφωνίας τοῦ προφήτου Ζαχαρίου

(Ἡ μνήμη αὐτὴ βρίσκεται στὸ Ἱεροσολυμιτικὸ Κανονάριο (σ. 112).

Ὁ Ζαχαρίας ἦταν ἱερέας. Τὴν ὥρα τοῦ θυμιάματος μέσα στὸ θυσιαστήριο, εἶδε ἄγγελο Κυρίου, ποὺ τοῦ ἀνήγγειλε, ὅτι θὰ ἀποκτοῦσε γιὸ καὶ θὰ ὀνομαζόταν Ἰωάννης. Ὁ Ζαχαρίας σκίρτησε ἀπὸ χαρά, ἀλλὰ δυσπίστησε. Ἡ γυναῖκα του ἦταν στεῖρα καὶ γριά, πῶς θὰ γινόταν αὐτὸ ποὺ ἄκουγε;

Τότε ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε ὅτι γιὰ νὰ τιμωρηθεῖ ἡ δυσπιστία του, μέχρι νὰ πραγματοποιηθεῖ ἡ βουλὴ τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς θὰ ἔμενε κωφάλαλος.

Πράγματι, ἡ Ἐλισάβετ συνέλαβε, καὶ μετὰ ἐννιὰ μῆνες ἔκανε γιό. Μετὰ ὀκτὼ ἡμέρες, στὴν περιτομὴ τοῦ παιδιοῦ, οἱ συγγενεῖς θέλησαν νὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα τοῦ πατέρα του, Ζαχαρία. Ὅμως, ὁ Ζαχαρίας, ἔγραψε ἐπάνω σὲ πινακίδιο τὸ ὄνομα Ἰωάννης.

Ἀμέσως δέ, λύθηκε ἡ γλῶσσα του, καὶ ἡ χαρὰ γιὰ ὅλους ἦταν μεγάλη.

ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ

Τῌ ΚΖ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ
ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ

Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Καλλιστράτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ.
Τῇ ΚΖ' τοῦ αὐτοῦ μηνός, Μνήμη τοῦ ἁγίου Μάρτυρος Καλλιστράτου, καὶ τῶν σὺν αὐτῷ ἁγίων μθ' Μαρτύρων.
Τμηθεὶς ὁ Καλλίστρατος αὐχένα ξίφει,
Στρατῷ συνήφθη καλλινίκων Μαρτύρων.
Εἰς τοὺς ἁγίους μθ' Μάρτυρας
Δεκὰς τετραπλῆ Μαρτύρων σὺν ἐννάδι,
Διὰ ξίφους ἄθλησιν ἀθλεῖ τιμίαν.
Εἰκάδι ἑβδομάτῃ Καλλίστρατος ἔνθεν ἀέρθη.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς ἁγίας Μάρτυρος Ἐπιχάρεως.
Εὔτολμος Ἐπίχαρις ἦν πρὸς τὸ ξίφος,
Συλλήπτορα πλουτοῦσα τὴν θείαν χάριν.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Ἰγνατίου, Ἡγουμένου γενομένου τῆς Μονῆς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τοῦ ἐπιλεγομένου Βαθέος Ῥύακος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Μάρκου, Ἀριστάρχου, καὶ Ζήνωνος.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Φιλήμονος ἐπισκόπου, καὶ Φουρτουνιανοῦ καὶ τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Γαϊανῆς.
Γαϊανὴ φλεχθῆναι τὰ νῶτα δίδου,
Ὡς ἂν φλογίνης ῥομφαίας νῶτα φύγῃς.
Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ἁγίων δεκαπέντε Μαρτύρων, οἵτινες ἐν πλοίῳ ἐμβληθέντες τοῦ πλοίου πυρποληθέντος, ἐν τῇ θαλάσσῃ ἀπεπνίγησαν.
Ὁ τριπλοπεντάριθμος ἀθλητῶν στόλος,
Καὶ πυθμένος κατῆρε μέχρι ποντίου.
Ἡ ἁγία Μάρτυς Ἀκυλῖνα, ῥάβδοις συνθλασθεῖσα τελειοῦται.
Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

«Η Έρημος στην πίσω αυλή»

Η ανάγκη των ορθοδόξων στο δυτικό κόσμο για ναούς

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα που πρέπει να επιλύει παντού η Ορθόδοξη Ιεραποστολή είναι η απόκτηση ναών. Το πρόβλημα δεν υπάρχει μόνο στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, αλλά και στις δυτικές χώρες, στις περιοχές όπου δεν δραστηριοποιείται ισχυρή παροικία μεταναστών από ορθόδοξες χώρες, όπως Ελλήνων ομογενών, Ρώσων, Σέρβων, Ρουμάνων κ.λ.π. κ.λ.π. 

Φωτο: ναός που οικοδόμησε ηλικιωμένος νεοφώτιστος στην Ισπανία. Βλ. εδώ, όπου και σχόλιο για την ανάγκη ορθόδοξων χώρων λατρείας.

Οι ισχυρές παροικίες ορθόδοξων μεταναστών συχνά χτίζουν και ναούς. Όταν όμως κάπου ζουν λίγοι ορθόδοξοι χριστιανοί, προφανώς δεν υπάρχει αυτή η δυνατότητα.

Η έλλειψη ναών δεν αποτελεί πρόβλημα μόνο για την πνευματική ζωή των ορθόδοξων χριστιανών ενός τόπου, αλλά και πρόβλημα για την Ιεραποστολή. Και τούτο, για δύο κυρίως λόγους: Αφενός, επειδή ένας ναός θα αποτελούσε πόλο έλξης περαστικών, είτε περίεργων είτε πνευματικών αναζητητών, και, εφόσον θα έβρισκαν εκεί κάποιον να συζητήσουν, πιθανόν κάποιοι από αυτούς, με τη βοήθεια του Θεού, να πλησίαζαν την Ορθοδοξία. Αφετέρου, επειδή συχνά οι τοπικές ορθόδοξες εκκλησίες χωρών όπου πλειοψηφούν οι αιρετικοί χριστιανοί (όπως οι χώρες της Δύσης) έχουν αποκτήσει την κακή συνήθεια να δέχονται την παραχώρηση δανεικών ρωμαιοκαθολικών ή προτεσταντικών ναών για την τέλεση των ορθόδοξων ακολουθιών. Αυτό όμως δημιουργεί μια υποχρέωση κακώς εννοούμενου «σεβασμού» από πλευράς της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που έχει αναστολές να ασκήσει ιεραποστολή στους ντόπιους μη ορθόδοξους χριστιανούς.

Βεβαίως, δεν είμαι και πολύ σίγουρος ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία, ιδίως των Ελληνορθόδοξων Πατριαρχείων (ΚΠόλεως και Αλεξανδρείας), έχει όρεξη να αναλάβει ιεραποστολικό έργο στους αιρετικούς χριστιανούς (το Αντιοχείας φαίνεται ιεραποστολικά πιο δραστήριο στη Δύση, παρά τα προβλήματα στην έδρα του και την πιθανή ολιγωρία του να κάνει ιεραποστολή στους αιρετικούς χριστιανικούς πληθυσμούς της περιοχής του). Μπορεί και να κάνω λάθος – το εύχομαι. Πάντως έχουμε μπροστά μας ένα υπαρκτό πρόβλημα, που η υπέρβασή του μπορεί ν’ ανοίξει άλλες προοπτικές για τον ευαγγελισμό των λαών.

Παρακάτω θα δούμε πώς κάποιοι ορθόδοξοι Αμερικανοί αντιμετώπισαν το ζήτημα, μετατρέποντας σε παρεκκλήσια εξωτερικούς χώρους του σπιτιού τους – παρεκκλήσια, μάλιστα, που προσέλκυσαν πράγματι κι άλλους στην αρχαία Εκκλησία του Χριστού, την Ορθοδοξία. Αυτό μας δείχνει έναν τρόπο να ξεπεραστεί ως ένα βαθμό και ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει πλέον η ελληνική επαρχία, όπου αρκετά χωριά δεν έχουν δικό τους ιερέα και αναγκάζονται να μοιράζονται τον ίδιο ιερέα με άλλα χωριά, μένοντας πολλές Κυριακές αλειτούργητα. Εδώ βλέπουμε πως μερικές ακολουθίες μπορούν να τελούνται και από λαϊκούς, χωρίς την παρουσία ιερέα. Όχι βέβαια τα μυστήρια, αλλά η παράκληση προς την Παναγία ή κάποιον άγιο, οι Χαιρετισμοί, ο εσπερινός, ο όρθρος και άλλες ακολουθίες μπορούν να τελεστούν όπως τελούνται σε μικρές μοναστικές κοινότητες χωρίς ιερομόναχο και όπως διαβάζουν την παράκληση ή τους χαιρετισμούς ή απόδειπνο κ.ά. κάποιοι ορθόδοξοι χριστιανοί στα σπίτια τους (τα λόγια του ιερέα παραλείπονται σ’ αυτή την περίπτωση).

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το κλασικό πλέον έργο του Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, τόμοι Β΄ και Γ΄.

Ο π. Δαμασκηνός (Κρίστενσεν) είναι Αμερικανός πρώην βουδιστής που, μετά από δική του πνευματική αναζήτηση, έγινε ορθόδοξος χριστιανός ιερέας και μοναχός στη μονή του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, στην Πλατίνα.

Α. Το παρεκκλήσι στο αντλιοστάσιο

Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, τόμ. Β΄, Μυριόβιβλος 2007, σελ. 197-202 και 206-210.

Οι πατέρες της Πλατίνα κλήθηκαν επίσης να βοηθήσουν έναν άλλο σοβαρό αναζητητή του Θεού: τον Γκρεγκ Γιανγκ.

Όπως ο Βλαδίμηρος, έτσι και ο Γκρεγκ δίδασκε σε σχολείο ρωμαιοκαθολικό. Ήταν πολύ απογοητευμένος με τις ξαφνικές και αυθαίρετες αλλαγές που είχαν εμφανιστεί στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία μετά από την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο. Το 1966, μαθαίνοντας για το βιβλιοπωλείο της Αδελφότητας στο Σαν Φρανσίσκο από έναν φίλο, είχε πάει εκεί και είχε μιλήσει με τους μελλοντικούς πατέρες Σεραφείμ (Ρόουζ) και Γερμανό. Όπως θυμόταν πολλά χρόνια αργότερα: «Όταν άφησα αυτό το κατάστημα, σκέφτηκα: αυτό είναι πραγματικά κάτι! Αυτό το μικρό κατάστημα και αυτά τα δυο πρόσωπα έρχονται κατ’ ευθείαν από έναν άλλο κόσμο – διαμορφωμένο από παλιά, έντονο, πραγματικό – και δεν τους αγγίζει ιδιαιτέρως ο κόσμος που τους περιτριγυρίζει. Ήθελα να μάθω περισσότερα για τον κόσμο τους». […]

Ο Γκρεγκ συνάντησε αργότερα τους πατέρες της Πλατίνα στον καθεδρικό ναό του Σαν Φρανσίσκο το Μεγάλο Σάββατο το 1970, έξι μήνες πριν την κουρά τους. Στο μεταξύ, ο Γκρεγκ και η σύζυγός του Σουζάνα, μετά από πολλούς αγώνες, είχαν αποφασίσει τελικά να μεταστραφούν στην Ορθοδοξία. […]

Τον Αύγουστο του ίδιου έτους ο Γκρεγκ, η Σουζάνα και ο τετραετής γιος τους Ιωάννης προσχώρησαν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Γκρεγκ πήρε το όνομα Αλέξιος, προς τιμήν του αγίου Αλεξίου, του Ανθρώπου του Θεού.

Δυο έτη νωρίτερα, το 1968, ο Αλέξιος μετακόμισε με την οικογένειά του κοντά στη μικρή πόλη Έτνα (με πληθυσμό 750 άτομα), κοντά στα σύνορα Καλιφόρνιας – Όρεγκον. Όχι μόνο δεν υπήρχε ορθόδοξη κοινότητα στην περιοχή, αλλά δεν υπήρχε και ορθόδοξος χριστιανός για εκατοντάδες μίλια. Αφότου έγιναν ορθόδοξοι, το ζεύγος Γιανγκ αναρωτήθηκε εάν έπρεπε να μετακομίσουν πίσω, στην περιοχή του Σαν Φρανσίσκο, ώστε να έχουν κανονική ενοριακή ζωή. Όταν όμως ο Αλέξιος έγραψε στους πατέρες της Πλατίνα εκφράζοντας αυτή την ανησυχία, ο π. Σεραφείμ του απάντησε: «Εμπιστεύσου το Θεό. Εμπιστευθείτε τους λόγους για τους οποίους σας οδήγησε από την πόλη στην επαρχία». […]

Κατά τη δεύτερη επίσκεψή του [στη μονή του αγίου Γερμανού] ο Αλέξιος έφερε μαζί του τη σύζυγο και το γιο του. […] Καθώς κοίταζε τους επισκέπτες του και αναρωτώμενος από πού ν’ αρχίσει, ο π. Γερμανός σκέφθηκε την εικόνα του π. Αδριανού από το Νέο Ντιβέγιεβο. Άρχισε να μιλά στην οικογένεια γι’ αυτόν τον καταπληκτικό έγγαμο ιερέα, λέγοντας πως, σε κάθε τόπο όπου οι ιστορικές περιστάσεις τον είχαν οδηγήσει (Κίεβο, Βερολίνο, Ουέντινγκεν, Νέα Υόρκη), συστηνόταν μια κοινότητα ορθοδόξων από λαϊκούς. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των μεγάλων δοκιμασιών που υπέφερε στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, ο π. Αδριανός ήταν σε θέση να συλλάβει εκ νέου τη χαμένη ησυχία της ορθόδοξης παιδικής ηλικίας του, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις και να αποκτήσει την κατάσταση της ψυχής με την οποία αυτός και οι άνθρωποι γύρω του θα μπορούσαν να ζήσουν μια χριστιανική ζωή στην πληρότητα της θείας χάριτος. Η παρούσα κοινότητά του στην άνω Νέα Υόρκη, είπε ο π. Γερμανός, αναπτυσσόταν πνευματικά επειδή ο ίδιος ενστάλαζε στους ανθρώπους μια συνειδητή ορθόδοξη φιλοσοφία ζωής. Παρά το γεγονός ότι βρίσκονταν στη μέση του κόσμου, αυτός και το ποίμνιό του δεν ανήκαν στον κόσμο, διαμορφώνοντας ένα νησί ορθοδοξίας.

Ο π. Γερμανός επεσήμανε ότι ο παλμός της κοινότητας του π. Αδριανού προερχόταν από την τέλεση των καθημερινών ακολουθιών* και ενθάρρυνε τον Αλέξιο και τη Σούζαν να κάνουν το ίδιο. Τους προσέφερε ένα συγκεκριμένο πρότυπο που έπρεπε να ακολουθούν: από τις οκτώ ακολουθίες του καθημερινού κύκλου, είπε, πρέπει τουλάχιστον να κάνουν την ακολουθία της ενάτης ώρας (πριν τον εσπερινό) κάθε μέρα χωρίς παράλειψη.

Παίρνοντας το μήνυμα του π. Γερμανού για τις χριστιανικές κοινότητες των λαϊκών, ο Αλέξιος συγκινήθηκε βαθιά. «Αυτό είναι ό,τι χρειαζόμουν» είπε. «Τώρα έχω μια εικόνα για να ζήσω σύμφωνα με αυτήν».

Επιστρέφοντας στο σπίτι του στην Έτνα, ο Αλέξιος καλλιέργησε την «έρημο» στο πίσω μέρος της αυλής του. Κάθε βράδυ αυτός και η οικογένειά του έμπαιναν σε ένα μικρό παρεκκλήσι, που αφιερώθηκε στους αγίους Αδριανό και Ναταλία (ένα παντρεμένο ζευγάρι που μαρτύρησε για το Χριστό στη Νικομήδεια τον τέταρτο αιώνα μ.Χ.), το οποίο έφτιαξαν στο αντλιοστάσιο πίσω από το σπίτι τους. Εκεί διάβαζαν και έψαλλαν την ενάτη ώρα, στην οποία προσέθεσαν αργότερα την ακολουθία του εσπερινού.

Στο βήμα του ομιλητή η γνωστή φιγούρα του π. Σεραφείμ Ρόουζ. Ο ιερέας με τα γυαλιά, δεξιά, είναι ο π. Αλέξιος Γιανγκ, που αργότερα χειροτονήθηκε (φωτο από εδώ). Ο π. Αλέξιος σήκωσε το σταυρό της χηρείας, καθώς η σύζυγός του χρόνια αργότερα κοιμήθηκε και ο ίδιος σήμερα είναι ιερομόναχος με το όνομα Αμβρόσιος (δες εδώ παρακαλώ).

Έχοντας πτυχία στη δημοσιογραφία και συγγραφικό ταλέντο, ο Αλέξιος άρχισε επίσης να γράφει για τη νέα του ζωή ως ορθόδοξου χριστιανού. Το 1971 έστειλε στους πατέρες ένα σύντομο άρθρο που είχε συντάξει, αισθανόμενος κάπως αβέβαιος γι’ αυτή την πρόωρη προσπάθεια και ρωτώντας την άποψή τους.

Απαντώντας ο π. Σεραφείμ έγραψε: «Δεν είναι καθόλου “αταίριαστο” για σένα να γράψεις ένα τέτοιο άρθρο, διότι τουλάχιστον σε βοηθά να διευκρινίσεις και να αναπτύξεις τις ιδέες και τα συναισθήματά σου… Μπορώ ακόμη και να σκεφθώ μια καλή θέση όπου θα μπορούσε να δημοσιευθεί: σε μια εφημερίδα με τον τίτλο Ορθόδοξη Αμερική, όπου, εκτός από δημοσιεύματα ορθόδοξων ειδήσεων, διαφωτισμό και την κατάλληλη ορθόδοξη άποψη στα σύγχρονα ζητήματα, διαθέτουν ένα τμήμα στο οποίο οι ορθόδοξοι νεοφώτιστοι και όλα τα παιδιά της διασποράς της Ορθόδοξης Αμερικής μοιράζονται μερικές από τις ιδέες τους, απόψεις, ελπίδες κ.λ.π. Δυστυχώς, μια τέτοια εφημερίδα δεν υπάρχει! Ίσως να υπάρξει κάποια μέρα». («Ν»: Η εφημερίδα Ορθόδοξη Αμερική ιδρύθηκε με τη βοήθεια του πατέρων της Πλατίνα λίγα χρόνια αργότερα). […]

Στο μεταξύ, οι ακολουθίες που η οικογένεια του Αλέξιου έκανε καθημερινά στο μικρό παρεκκλήσι του αντλιοστάσιου δεν είχαν περάσει απαρατήρητες. Μια ημέρα, μια κυρία από τη γειτονιά ήρθε και τους είπε: «Συγχωρέστε με – παραβλέψτε την αγένειά μου. Κάθε μέρα, όταν πλένω τα πιάτα, σας βλέπω να πηγαίνετε γρήγορα στο αντλιοστάσιο. Και όταν βγαίνετε, μισή ώρα αργότερα ή τόσο περίπου, είστε διαφορετικοί, φαίνεστε τόσο ήρεμοι και γαλήνιοι. Τι είναι αυτό που κάνετε εκεί μέσα;».

Η απάντηση ήταν: «Ελάτε και δείτε»!

Σύντομα, αυτή η γυναίκα και η κόρη της – προηγουμένως ήσαν πεντηκοστιανοί – ενώθηκαν με την οικογένεια Γιανγκ στις ακολουθίες τους. Όταν η σύζυγος ενός από τους συναδέλφους του Αλέξιου στο σχολείο (ο Αλέξιος ήταν δάσκαλος) έμαθε σχετικά με την ορθόδοξη κοινότητα, θέλησε επίσης να συμμετέχει στη ζωή της καθημερινής προσευχής. Σύντομα αυτοί οι άνθρωποι μεταστράφηκαν στην ορθόδοξη πίστη και αργότερα ακολούθησαν κι άλλοι. «Η λέξη ορθοδοξία» σημείωσε ο π. Σεραφείμ αφότου μερικοί από αυτούς είχαν επισκεφτεί το ησυχαστήριο «αγγίζει τις αμερικάνικες καρδιές. Πόσο προσεκτικά πρέπει να καλλιεργούνται!».

Τον Ιανουάριο του 1974, οι πατέρες Σεραφείμ και Γερμανός έκαναν την πρώτη επίσκεψή τους στο σπίτι και το παρεκκλήσι του Αλέξιου στην Έτνα. Έκαναν μια ακολουθία στο παρεκκλήσι, που στο μεταξύ ήταν βαμμένο και διαρρυθμισμένο εκ νέου – μαζί με την οικογένεια των Γιανγκ και τις δύο άλλες ορθόδοξες οικογένειες των νεοφωτίστων, που τότε αποτελούσαν μια μικρή κοινότητα. «Οι πατέρες έψαλαν μαζί μας τον Ακάθιστο στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό», θυμάται ο Αλέξιος. «Έψαλαν με τέτοια ζέση και συστολή, που, αν και βρισκόμασταν σε ταπεινά περίχωρα, “δεν γνωρίζαμε εάν ήμασταν στον ουρανό ή στη γη”. Έτσι είχαν παρουσιάσει την εμπειρία τους πριν από χίλια χρόνια οι απεσταλμένοι του μεγάλου δούκα Βλαδίμηρου μετά τη συμμετοχή τους σε ορθόδοξη λειτουργία για πρώτη φορά».

Επιστρέφοντας στο σπίτι μετά την επίσκεψη στην Έτνα, ο π. Σεραφείμ έγραψε ότι «εκεί, ο νεαρός βλαστός της ορθοδοξίας μεγαλώνει καλά». Αλλού σημείωσε ότι η κοινότητα «μέχρι στιγμής φαίνεται πως αναπτύσσεται σωστά για τη συντήρηση ενός καταφυγίου ορθοδοξίας».

Αυτή η νέα παραφυάδα της Αδελφότητας κέντρισε το ενδιαφέρον των πατέρων, ώστε να παρακολουθούν τις αρχές των λαϊκών ορθόδοξων κοινοτήτων, ειδικά όσων ζούσαν μέσα σε σύγχρονες συνθήκες. […]

Τα μέλη της κοινότητας της Έτνα πήγαιναν στο Σαν Φρανσίσκο για να κοινωνήσουν μια φορά το μήνα. Αλλά «η καθημερινή πνευματική ενίσχυσή τους» προερχόταν από την ανάγνωση πνευματικών κειμένων και τις ακολουθίες στο παρεκκλήσι. Το προφανέστερο εξωτερικό σημάδι μιας ορθόδοξης κοινότητας, έγραφε ο π. Σεραφείμ, «φαίνεται να είναι οι θείες ακολουθίες (ακόμη κι αν είναι μόνο ένα ελάχιστο μέρος τους), είτε με ιερέα είτε χωρίς – αλλά καθημερινά, αυτό είναι το σημείο γύρω από το οποίο όλα τα άλλα περιστρέφονται».

Σε μια σειρά άρθρων που έγραψε […] ο π. Σεραφείμ προσπάθησε να διαλύσει αυτό που αποκαλούσε «δημοφιλή παρερμηνεία, ότι οι ορθόδοξοι χριστιανοί δεν έχουν την άδεια να πραγματοποιούν οποιαδήποτε εκκλησιαστική ακολουθία χωρίς ιερέα και ότι, επομένως, γι’ αυτό το λόγο οι πιστοί άνθρωποι γίνονται αρκετά ανίσχυροι και είναι ουσιαστικά “ανίκανοι να προσευχηθούν” όταν βρίσκονται χωρίς ιερέα – κάτι που συμβαίνει όλο και συχνότερα σήμερα».

Μετά από έκκληση που έκανε ο Αρχιεπίσκοπος Αβέρκιος (στις ΗΠΑ) για τους ορθόδοξους χριστιανούς να ενωθούν σε κοινή προσευχή ακόμη και εκεί όπου δεν υπάρχει ιερέας, ο π. Σεραφείμ ολοκλήρωσε: «Αυτή η πρακτική μπορεί και πρέπει να αναπτυχθεί πολύ μεταξύ των πιστών, είτε πρόκειται για μια κοινότητα που έχει χάσει τον ιερέα της ή είναι πάρα πολύ μικρή για να έχει έναν είτε για μια ομάδα πιστών μακριά από την κοντινότερη εκκλησία, που δεν έχουν διαμορφώσει ακόμη κοινότητα, ή για μια απλή οικογένεια που αδυνατεί να παρευρεθεί στην εκκλησία κάθε Κυριακή και γιορτή».

Β. Μια ιεραποστολική εκκλησία στο γκαράζ – ή: όταν ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ευλογούσε ένα υπόστεγο με κοτόπουλα…

Ιερομονάχου Δαμασκηνού, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, τόμ. Γ΄, Μυριόβιβλος 2009, σελ. 93-98.

Το απόσπασμα προέρχεται από το βιβλίο, λίγο μετά την αφήγηση της χειροτονίας των πατέρων Σεραφείμ και Γαβριήλ σε ιερείς (ιερομόναχους).

Μιας και οι πατέρες κλήθηκαν τώρα να διανέμουν τη χάρη μέσω της ιεροσύνης, η ποιμαντικής τους εργασία ήταν φυσικό να επεκταθεί και πιο μακριά από τη μονή. Η αδελφότητα επρόκειτο να μπει σε μια νέα φάση, ιδρύοντας ιεραποστολικά κέντρα και διαδίδοντας την Ορθοδοξία στα βορειοδυτικά.

Η πρώτη ιεραποστολή επρόκειτο ν’ αρχίσει το 1978 στη γειτονική πόλη του Ρέντινγκ. Καθώς όλο και περισσότεροι προσκυνητές είχαν αρχίσει να συρρέουν στη μονή, το σπίτι της Βαλεντίνας Χάρβεϊ στο Ρέντινγκ είχε γίνει ένας ενδιάμεσος σταθμός, όπου άνθρωποι – συμπεριλαμβανομένων ιερέων και επισκόπων – θα περνούσαν το βράδυ κατά τη διαδρομή τους προς και από το μοναστήρι. Εκείνη την εποχή η μητέρα της Βαλεντίνας και ο σύζυγός της είχαν κοιμηθεί και αυτή ζούσε με την κόρη της Αλεξάνδρα. Συχνά προσκυνητές που διανυκτέρευαν έκαναν ακολουθίες στο μικρό της «κελί προσευχής». Βλέποντας πως το «κελί προσευχής» δεν ήταν αρκετά μεγάλο για να χωρέσει τον αυξανόμενο αριθμό των προσκυνητών, η Βαλεντίνα πρότεινε κάποτε στον π. Γερμανό πως το παρεκκλήσι ίσως θα έπρεπε να χτιστεί στο ευρύχωρο γκαράζ της. Το γκαράζ ήταν ένα ξεχωριστό κτήριο (69x40 πόδια) στο πίσω μέρος της αυλής της, που το χρησιμοποιούσε σαν αποθηκευτικό χώρο. Είχε μόλις χτιστεί, όταν η φωτιά είχε κάψει ένα στεγασμένο κοτέτσι που υπήρχε στο ίδιο σημείο.

Η ώθηση για το ιεραποστολικό παρεκκλήσι ήρθε απροσδόκητα, σαν την ώθηση για την ίδρυση της αδελφότητας. Στην εορτή της Βαλεντίνας, το Φεβρουάριο του 1978, ο π. Σεραφείμ πήγε μέχρι στο Ρέντινγκ μαζί με κάποιους προσκυνητές της μονής για να της ευχηθούν. Αργότερα το ίδιο βράδυ, ο π. Γερμανός ξεκίνησε χωριστά, μαζί με δύο αδελφούς, για την ίδια κατεύθυνση, σχεδιάζοντας να κάνουν την ενάτη ώρα και τον εσπερινό στο σπίτι της Βαλεντίνας. Όταν το φορτηγό τους χάλασε, λίγα μίλια πριν από το Ρέντινγκ, ο π. Γερμανός σκέφτηκε: «Α, χτύπημα του πειρασμού: κάτι καλό πρόκειται να γίνει!».

Άρχισαν να περπατούν μέσα στη νύχτα. Αφού είχαν προχωρήσει λίγα μίλια, τους πήραν ο π. Σεραφείμ και οι άλλοι προσκυνητές, οι οποίοι επέστρεφαν στο μοναστήρι.

Παρά τις δυσκολίες, ήταν όλοι χαρούμενοι και εμψυχωμένοι. Ο π. Γερμανός αντιλήφθηκε αυτή την πνοή και αισθάνθηκε πως είχε φτάσει η ώρα να υλοποιήσει την από πολύ καιρό κρυφή ελπίδα ν’ αρχίσουν μία ιεραποστολή στο Ρέντινγκ. Ανέβηκαν όλοι στο φορτηγό και πήγαν στο σπίτι της Βαλεντίνας.

Εικ. από εδώ

Μόλις την είδαν, ο π. Γερμανός είπε: «Πήγαινέ μας στο κελί των προσευχών σου». Άναψαν εκεί κεριά και έψαλαν έναν παρακλητικό κανόνα στη Θεοτόκο. Έπειτα ο π. Γερμανός μίλησε, λέγοντας σε όλους πως εκείνη η νύχτα του θύμιζε τις ακολουθίες στις αρχαίες κατακόμβες· πως, όπως εκείνοι οι πιστοί, οι χριστιανοί της σύγχρονης εποχής έπρεπε να ξεχωρίσουν τους εαυτούς τους από το πνεύμα του κόσμου τούτου. Υπενθύμισε στους ανθρώπους πως ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης [Μαξίμοβιτς] ήταν σε αυτό το σπίτι, σε αυτό το ίδιο δωμάτιο.

«Θέλατε ένα παρεκκλήσι στο Ρέντινγκ, δεν θέλατε;» ρώτησε τη Βαλεντίνα. Αυτή ένευσε καταφατικά. «Τότε ας αρχίσουμε ένα ιεραποστολικό παρεκκλήσι εδώ» είπε ο π. Γερμανός, «έτσι ένας “χριστιανισμός του άλλου κόσμου”, που ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης εκπροσωπούσε, μπορεί να καλλιεργηθεί για τους λαϊκούς».

Ο π. Σεραφείμ παρακολουθούσε τον π. Γερμανό με εσωτερική αγαλλίαση. «Μπορώ να έχω το κλειδί του γκαράζ σου;» ρώτησε τη Βαλεντίνα ο π. Γερμανός. Όταν του το έδωσε, αυτός είπε: «Φέρε μου την εικόνα με την οποία ο Βλαντίκα Ιωάννης σε ευλόγησε – και μια σκούπα». Η Βαλεντίνα έκλαιγε. Χαμογελώντας, έφερε μια μικροσκοπική χάρτινη εικόνα που της είχε δώσει ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης όταν ήταν μαθήτρια του κατηχητικού στη Σαγκάη.

Εκείνο το βράδυ ο π. Γερμανός σκούπισε μια γωνία του γκαράζ και τοποθέτησε εικόνες. «Είθε αυτό να γίνει ο νέος καθεδρικός ναός της Εγγυήτριας των Αμαρτωλών, προς τιμήν του αρχιεπισκόπου Ιωάννη!» δήλωσε. Το είπε αυτό, επειδή ο καθεδρικός ναός του αρχιεπισκόπου Ιωάννη στη Σαγκάη ήταν αφιερωμένος στην εικόνα της Θεοτόκου «Εγγυήτρια των Αμαρτωλών». Όταν εξέφρασε την επιθυμία να γινόταν το γκαράζ ένας «καθεδρικός ναός», σκεφτόταν τον αρχιεπισκοπικό «καθεδρικό ναό» στη Γαλλία (προφανώς των Ρώσων της Διασποράς), ο οποίος επίσης ήταν μια εκκλησία χτισμένη έξω από ένα γκαράζ.

Ο αρχιεπίσκοπος Αντώνιος έδωσε την ευλογία του για τη λειτουργία του ιεραποστολικού παρεκκλησίου «Εγγυήτρια των Αμαρτωλών» στο Ρέντινγκ. Λίγο μετά, την Κυριακή της Ορθοδοξίας, ο π. Γερμανός πήρε όλους τους νέους από τη μονή και, μετά από μια λιτανεία με εικόνες και λάβαρα, ευλόγησε το νέο παρεκκλήσι με αγιασμό. Την Παρασκευή της Διακαινησίμου έγινε εκεί λειτουργία για πρώτη φορά. Στους μήνες που ακολούθησαν, η Βαλεντίνα, η κόρη της Αλεξάνδρα και άλλοι πιστοί της περιοχής δούλεψαν σκληρά για να μετατρέψουν το πρώην γκαράζ σε μια αληθινή ορθόδοξη εκκλησία.

Η Βαλεντίνα τώρα κατάλαβε γιατί, όταν σκεφτόταν να φύγει από το Ρέντινγκ πολλά χρόνια πριν, ο αρχιεπίσκοπος Ιωάννης της είχε πει πως ήταν στο Ρέντινγκ για κάποιο λόγο. Ακόμη περισσότερο αξιοσημείωτο ήταν ένα περιστατικό, το οποίο θυμήθηκε από την τελευταία επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Ιωάννη στο σπίτι της, που πραγματοποιήθηκε μόλις τρεις μέρες πριν από την κοίμησή του στο Σιατλ. Όταν επρόκειτο να μπει στο αυτοκίνητο να φύγει για το Σιατλ, ξαφνικά σταμάτησε να ευλογήσει με την εικόνα της Θεοτόκου του Κουρσκ το υπόστεγο με τα κοτόπουλα της Βαλεντίνας. Έχοντας ευλογήσει την ιδιοκτησία της σε όλες τις κατευθύνσεις, πήγε άλλη μια φορά να ευλογήσει το υπόστεγο με τα κοτόπουλα.

Ρέντινγκ (από εδώ)

«Γιατί συνεχίζει να ευλογεί ένα υπόστεγο με κοτόπουλα;» ρώτησε η μητέρα της, στην οποία η Βαλεντίνα είχε απαντήσει αστειευόμενη: «Μάλλον θέλει να έχουμε την πιο ευλογημένη μονάδα κοτόπουλων!». […] Και μόνο τώρα, περισσότερα από είκοσι χρόνια αργότερα, όταν είχε ιδρυθεί ένα παρεκκλήσι στο γκαράζ της, στο ίδιο ακριβώς σημείο που πριν υπήρχε το κοτέτσι, η Βαλεντίνα συνειδητοποίησε τη σημασία των παράξενων πράξεων του αρχιεπισκόπου.

…Οι πατέρες θα λειτουργούσαν στο σταθμό του Ρέντινγκ όποτε μπορούσαν και πάντως όχι λιγότερο από μια φορά το μήνα.

Γ. Να βγάζεις τα σκουπίδια και ξαφνικά «να συναντάς το Βυζάντιο»…

Στο ίδιο, σελ. 100- 101.

… Από το 1978 ώς το 1984 η αδελφότητα ήταν σε θέση να ξεκινήσει περισσότερες ιεραποστολικές ενορίες σε: Γουΐλιτς, Καλιφόρνια· Μέντφορντ και Γούντμερντ, Όρεγκον· Μόσχα, Ίνταχο· και Σκοπέιν, Ουάσιγκντον. […] Η πλειοψηφία των μελών αυτών των ιεραποστολών ήταν κατά μέσο όρο Αμερικανοί που είχαν μεγαλώσει χωρίς να έχουν ακούσει τίποτα για την Ορθοδξία. […]

(Ο π. Γερμανός) ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος με την ιεραποστολή στη Μόσχα, στο Ίνταχο, η οποία είχε αρχίσει από ανθρώπους που είχαν μετακομίσει εκεί από μια μικρή πόλη, όχι μακριά από την Πλατίνα, το Φόρεστ Γκλεν.

Εκείνη την εποχή, μέλη της ιεραποστολής της Μόσχας είχαν νοικιάσει ένα κατάστημα με πρόσοψη στο δρόμο, μέσα στο οποίο είχαν ένα παρεκκλήσι και εικονοστάσι. «Ενώ κάναμε αγρυπνία στο παρεκκλήσι» θυμάται ο π. Γερμανός, «μια γειτόνισσα κατέβηκε από το διαμέρισμά της για να βγάλει έξω τα σκουπίδια και μέσα από τη μπροστινή βιτρίνα είδε ξαφνικά έναν μικρόκοσμο του Βυζαντίου: κεριά, θυμιατήρια, εικόνες και ψαλμωδίες. Μη γνωρίζοντας τι έβλεπε, στεκόταν με δέος και, όπως είπε αργότερα, δε μπορούσε να συγκρατήσει τον εαυτό της από το να μπει μέσα και να καθίσει μέχρι το τέλος της μεγάλης ακολουθίας. Μέσω αυτού του περιστατικού η ζωή της άλλαξε».

 

* «Ν»: Ακολουθίες ονομάζονται οι εκκλησιαστικές τελετές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στον καθημερινό λειτουργικό κύκλο, που τηρείται στα μοναστήρια, είναι: ο εσπερινός (με τη δύση του ήλιου), το απόδειπνο, το μεσονυκτικό (τη νύχτα), ο όρθρος και η θεία λειτουργία (το πρωί) και, μέσα στην ημέρα, οι τέσσερις «ώρες» (πρώτη, τρίτη, έκτη και ενάτη), μικρές τελετές που περιλαμβάνουν λίγα τροπάρια και κάποια αναγνώσματα (ανάγνωση αποσπασμάτων από την Αγία Γραφή). Κάθε «ώρα» αντιστοιχεί σε συγκεκριμένους συμβολισμούς γεγονότων από την Αγία Γραφή.

Η ενάτη ώρα τελείται λίγο πριν τον εσπερινό, με τον οποίο αρχίζει ο κύκλος της επόμενης μέρας. (Εδώ οι ακολουθίες είναι εννέα – δεν ξέρω γιατί στο βιβλίο αναφέρει οκτώ. Μάλλον δεν προσμετράται η θεία λειτουργία, όπως επισημαίνει φίλος μπλογκοναύτης στα σχόλια).
πηγή

Σκέψεις πρὶν τὸν Γάμο

Ἄγνωστος συγγραφεύς

 

Ἀγαπητοί μας,

Ὁ Γάμος εἶναι θεοσύστατο Μυστήριο. Εἶναι μάλιστα Μυστήριο "Μέγα" τὸ ὁποῖο τελεῖται στὸ κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, μπροστὰ στὶς Ἅγιες Εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων καὶ ἀπέναντι ἀκριβῶς ἀπὸ τὸ Ἱερὸ Θυσιαστήριο.

Στὸν Ἱερὸ αὐτὸ χῶρο ἐσεῖς οἱ δύο ὑποψήφιοι σύζυγοι σὲ λίγες ἡμέρες θὰ ὑποσχεθεῖτε ὅτι θὰ ζήσετε ἀφοσιωμένοι γιὰ πάντα ὁ ἕνας στὸν ἄλλο. Θὰ ζητήσετε καὶ θὰ πάρετε τὴν εὐλογία καὶ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ ξεκινήσετε τὴ νέα σας οἰκογένεια. Ἀπὸ τὴ στιγμὴ αὐτὴ θὰ ζεῖτε πλέον μαζί, μὲ ἀγάπη, συμπόνια καὶ ἀλληλοκατανόηση.


Τί εἶναι ὁ Γάμος;

Πολλὲς ἀπόψεις καὶ ὁρισμοὶ, εἰδικῶν καὶ μὴ, ἔχουν διατυπωθεῖ. Ἐμεῖς ὅμως ἐδῶ θὰ προσπαθήσουμε νὰ σᾶς κάνουμε κοινωνοὺς τοῦ γάμου ὡς Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας, στὸ ὁποῖο, ὅπως πιστεύουμε, οἰκειοθελῶς καὶ μὲ πλήρη ἐπίγνωση προσέρχεστε. Θὰ προσπαθήσουμε νὰ σᾶς κάνουμε κοινωνοὺς τῆς ἄγνωστης σὲ πολλοὺς ὀμορφιᾶς τοῦ γάμου, ποὺ ἡ Ἐκκλησία διαχρονικὰ προσφέρει καὶ θὰ προσφέρει στοὺς πιστούς της.

Ὁ Γάμος δὲν εἶναι μία συμφωνία ἢ ἕνα συμβόλαιο ἢ ἔστω καὶ μία ἁπλῆ καὶ ἤρεμη συμβίωση δύο ἀνθρώπων.

Ὁ γάμος εἶναι ἕνα Μυστήριο, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀμοιβαία ἀγάπη καὶ ὁ ἅγιος ἔρωτας, ποὺ νοιώθετε βαθιὰ μέσα σας μὲ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μεταμορφώνεται σὲ μία ἀδιάσπαστη ἕνωση ἔτσι ὥστε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος νὰ ὁρίζει τὸ Γάμο ὡς : "Μυστήριο τῆς ἀγάπης". Ἡ ἀγάπη ὡς τρόπος ζωῆς εἶναι τόσο ἰσχυρή, ὥστε νὰ νικᾶ καὶ αὐτὸ τὸ θάνατο διότι "κραταιὰ ἕως θάνατον ἡ ἀγάπη" (Ἆσμα ἀσμάτων Η' 6)

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ ἀληθινὰ χριστιανικὸς γάμος εἶναι ἰσόβιος. Στὰ μέτρα τῆς ἀγάπης αὐτῆς φτάνετε, ἂν πολεμήσετε τὸν ἀτομισμό σας καὶ τὸν ἐγωισμό σας, ἂν καλλιεργήσετε ὄχι τὸ "ἐγὼ" ἀλλὰ τὸ "ἐμεῖς". Τότε ἴσως ἀκούσετε νὰ λένε ὅτι εἶσθε ἐκτὸς πραγματικότητας, ὅμως ἐσεῖς θὰ ζεῖτε μυστικὰ μέσα σας τὸν πνευματικὸ νόμο τῆς ἀγάπης, θὰ εἶσθε πλήρεις στὴν κένωσή σας καὶ αὐξημένοι στὴν ἐλάττωσή σας.

Αὐτὴ τὴ μεγάλη δωρεὰ τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου νὰ μᾶς δωρίζει αὐτά, ποὺ οἱ ἄνθρωποι παρὰ τὰ πλούσια αἰσθήματά τους καὶ τοὺς μεγάλους ἔρωτές τους δὲν κατορθώνουν, μᾶς χαρίζει ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι ὁ γάμος εἶναι τὸ κλειδί, ποὺ ἀνοίγει τὴν μεγάλη θύρα τῆς ἁγιότητας καὶ τῆς ὁλοκληρωμένης ἀγάπης, εἶναι ἡ ἀρχὴ ἑνὸς δυναμικοῦ καὶ ὑπεύθυνου τρόπου ζωῆς, εἶναι ἡ προετοιμασία γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.


Προετοιμασία γιὰ τὸ Γάμο.

Ἡ ἐλλιπὴς παιδεία γάμου ἔχει δυσάρεστα ἀποτελέσματα (πολλὰ διαζύγια). Ἡ προετοιμασία ἔχει σκοπὸ νὰ καλλιεργήσουν οἱ μελλόνυμφοι τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἑνότητα ἀπὸ τὴν περίοδο τῆς μνηστείας. Σὲ αὐτὸ συμφωνοῦν ὅλοι. Ἡ διαφορὰ μας εἶναι στὴ μέθοδο.

Χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ πικράνουμε πρόσωπα, θὰ ἦταν ἀνέντιμο νὰ μὴν ἐπισημάνουμε τὴν, ὄχι μόνο ἀνορθόδοξη, ἀλλὰ καὶ τὴν γενικὰ ἐπιζήμια γιὰ τοὺς μελλονύμφους, συνταγὴ τῆς συμβίωσης πρὶν ἀπὸ τὸ γάμο.

Μία τάση ποὺ θέλει νὰ παρασύρει καὶ παρασύρει - καὶ τὶς χριστιανικὲς οἰκογένειες παίρνοντας μορφὴ "ἐπιδημίας" γιὰ τὴν ἀναγκαιότητά της καὶ ποὺ ἡ Ἐκκλησία δὲν υἱοθετεῖ ὡς προϋπόθεση ἐπιτυχίας ἑνὸς γάμου, διότι δὲν στηρίζεται στὰ πνευματικὰ θεμέλια, ποὺ οἰκοδομεῖται ὁ τίμιος γάμος.

Ἡ σαρκικὴ ἕνωση μέσα στὸ γάμο εἶναι ἡ πιστοποίηση τῆς ἑνότητας ποὺ ὑπάρχει καὶ ὄχι μία φυσικὴ ἐκπλήρωση τοῦ γενετησίου ἐνστίκτου, ποὺ μποροῦμε μὲ περισσὴ εὐκολία νὰ χυδαιοποιοῦμε ἀτιμώρητα.

Βασικὴ προϋπόθεση εἶναι ἡ πίστη στὸ Θεό. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν πίστη καὶ μὲ τὴν ἐνεργὸ συμμετοχή σας στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας θὰ παίρνετε τὴ δύναμη, γιὰ νὰ ξεπεράσετε τὰ ἐμπόδια της ζωῆς. Ἡ ἀγάπη, ἢ καλύτερα ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἀγάπης μεταξύ σας, εἶναι ἀδύνατη χωρὶς τὴν ἀναφορά σας στὸ Θεό. Οἱ πιστοὶ σύζυγοι ἔχουν ὡς πρότυπο στὴ ζωὴ τους τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Ἐκκλησία. Ὁ Χριστιανικὸς γάμος εἶναι ἕνα ἐργαστήρι ἁγιότητος, εἶναι μία δυνατότητα νὰ ζήσουμε τὸ Μυστήριο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσω τῆς ἑνότητος καὶ ἀνακαλύψεως τοῦ ἄλλου ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.

Εἶναι λοιπὸν αὐτονόητο ὅτι βάζοντας στὴ ζωὴ σας αὐτὸν τὸν προσανατολισμὸ ἡ σωστὴ προετοιμασία σας δὲν θὰ ἐξαντληθεῖ στὴν ἀπόκτηση μόνο τῶν ἀναγκαίων ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλὰ κυρίως στὴν πνευματική σας ὑποδομή.

Ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ θὰ σᾶς ἐνισχύουν στὴν κοινή σας πορεία. Ἡ πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἕνας συνεχὴς ἀγώνας γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς ἁμαρτίας-ἀποτυχίας καὶ γιὰ τὴν οἰκείωση μέσω τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τῆς κοινωνίας σας μὲ τὸ Θεό. Ἔτσι ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν "πνίγει" τὸ γάμο στὰ καθημερινά του προβλήματα, ἀλλὰ τὸν ἀναδεικνύει, τὸν προστατεύει καὶ χαρίζει στοὺς συζύγους τὴν κατάκτηση ἀρετῶν καὶ ὑψηλῶν πνευματικῶν βιωμάτων, τῶν ὁποίων κοινωνοὶ ( φορεῖς) εὐχόμεθα γρήγορα νὰ γίνετε.


Δυσκολίες στὸ γάμο σήμερα

Σήμερα, δυστυχῶς, οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ δὲν κατανοοῦν τὸ γάμο ὡς Ἱερὸ Μυστήριο, ἀλλὰ σὰν ἕνα κοσμικὸ γεγονός. Ἡ εἰσβολὴ νέων ἰδεῶν στὴν ζωή μας, ξένων πρὸς τὶς Ἱερὲς Παραδόσεις μας, ἀπομακρύνουν τοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ συντελοῦν στὸ νὰ μὴ συνειδητοποιοῦν οἱ μελλόνυμφοι τὰ τελούμενα.

Ὁ ἐλλοχεύων ἐγωκεντρισμὸς καὶ ἡ ἀδυναμία πλήρους ἀποδοχῆς τοῦ ἄλλου διασποῦν τὴν ἑνότητα καὶ ἐπιφέρουν τὴ ρήξη καὶ τὴ σύγκρουση. Ἔτσι ἡ κάλυψη τῆς ἀπουσίας τῆς ἀγάπης καὶ ἡ ἐπιθυμητὴ δικαίωση βρίσκουν τὴν καταφυγὴ τους πολὺ εὔκολα στὸ νόμο. Ὁ Γάμος ὅμως δὲν στηρίζεται στὸ δίκαιο διακανονισμὸ ὑποχρεώσεων καὶ δικαιωμάτων, ἀλλὰ στὴν αὐτοπροσφορὰ τῶν ἀγαπώντων προσώπων.

Ὁ πανσεξουαλισμὸς μέσα στὴν ποικιλία τῶν μορφῶν ποὺ αὐτὸς παρουσιάζεται εἶναι ἕνας ἀρνητικὸς παράγων γιὰ τὸ γάμο. Ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων ἀντὶ νὰ ὑπηρετεῖ τὴ σωφροσύνη θυσιάζεται στὸ βωμὸ ἀντιλήψεων ἄσχετων μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ πολλὲς φορὲς δικαιωμένων μὲ τὸ μανδύα καὶ τὴν ἐπικάλυψη ὡς δῆθεν "νέων ἐπιστημονικῶν ἐπιτευγμάτων".

Καθημερινὰ σήμερα γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων καταστάσεων ὅπου εἴτε μέσα ἀπὸ τὴν τηλεόραση εἴτε μέσα ἀπὸ τὸν τύπο κάποιοι εἰδικοὶ ἀναλαμβάνουν τὸν κόπο "ἐπιστημονικὰ" πλέον νὰ δικαιώσουν τὰ πάθη μας καὶ τὸ τέλμα μας. Ὅλες οἱ δυσκολίες ποὺ ὑπάρχουν εἶναι γιὰ μᾶς τοὺς πιστοὺς τρόποι ἀσκήσεως καὶ ὄχι δρόμοι φυγῆς. Εἶναι μία εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὅπου μὲ λίγη ὑπομονή, μὲ ταπείνωση καὶ μὲ ἀγάπη καὶ οἱ δύο μαζὶ σταυρώνοντας τὴν ἐγωπάθειά μας καὶ τὴν αὐτάρκειά μας βιώνουμε στὴν κάθε στιγμὴ τὴ χαρὰ τῆς αἰωνιότητας.

Τελειώνοντας σᾶς ὑπενθυμίζουμε τὰ σοφὰ λόγια του μακαριστοῦ γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωρόπουλου: " Ὅταν κάποιος εἶναι ἐλεύθερος, ἔχει δικαιώματα καὶ ὑποχρεώσεις. Ὅταν γίνει ἔγγαμος, ἔχει ἐλάχιστα δικαιώματα καὶ πάρα πολλὲς ὑποχρεώσεις. Ὅταν ὅμως ἀποκτήσει καὶ τέκνα, δὲν ἔχει καθόλου δικαιώματα, ἀλλὰ μόνο ὑποχρεώσεις".

Ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μας, σᾶς εὐχόμαστε νὰ ζήσετε μὲ ἀγάπη, μὲ ἑνότητα, παντοτινὴ εὐτυχία καὶ ἡ χάρη καὶ ἡ εὐλογία τοῦ Θεοῦ νὰ συνοδεύει τὴ νέα σας ζωή.


Θεωροῦμε ὑποχρέωσή μας νὰ σᾶς ὑπενθυμίσουμε τὰ ἀκόλουθα ποὺ ἀφοροῦν τὴ τέλεση τοῦ γάμου σας.

• Ὅπως προαναφέραμε εἶναι σωστὸ τώρα ποὺ πρόκειται νὰ πορευθεῖτε μαζὶ τὴ νέα σας ζωὴ ὡς ἐνεργὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας νὰ προετοιμασθεῖτε καὶ πνευματικά. Δηλαδὴ νὰ ἐπισκεφθεῖτε Πνευματικὸ γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἀκολουθώντας τὶς ὁδηγίες του νὰ ἑτοιμασθεῖτε γιὰ Θεία Κοινωνία.

• Παρακολουθεῖστε μὲ εὐλάβεια τὰ λόγια τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου. Εἶναι γιὰ σᾶς. Μὴν ξεχνᾶτε ὅτι ὁ Ἱερὸς Ναὸς εἶναι τόπος λατρείας καὶ προσευχῆς. Κάποιες συνήθειες ὅπως τὸ πάτημα τοῦ ποδιοῦ, τὰ κουφέτα, ὁ στολισμός... δὲν ἀνήκουν στὴν παράδοσή μας. Ἀντιθέτως λειτουργοῦν εἰς βάρος τοῦ Μυστηρίου καὶ κυρίως ὅταν παρεμβάλλονται στὴν πιὸ ἱερὴ στιγμή του, ἀποσπώντας τὴν προσοχὴ ὅλων.

• Νὰ μὴ λησμονεῖτε ὅτι ὁ γάμος σας τελεῖται μέσα στὸν Ἱερὸ Ναό, ποὺ εἶναι τόπος λατρείας καὶ προσευχῆς. Ἔτσι ἡ ἐνδυμασία σας νὰ εἶναι εὐπρεπὴς καὶ ὄχι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν ἱερότητα τοῦ Μυστηρίου.

• Ἡ προσέλευσή σας στὸν Ἱερὸ Ναὸ νὰ εἶναι ἔγκαιρη καὶ τὴν ὥρα ἀκριβῶς ποὺ ἀναγράφεται στὸ προσκλητήριο. Ἔτσι θὰ ἀποφύγετε τὴ δική σας ταλαιπωρία καθὼς καὶ τῶν καλεσμένων, ἀφοῦ συνήθως μετὰ τὸ δικό σας Μυστήριο ἀκολουθεῖ κάποιο ἄλλο.

• Σᾶς παρακαλοῦμε, ἐὰν παρευρίσκονται φωτογράφοι καὶ βιντεογράφοι, νὰ τοὺς συστήσετε νὰ ἐνεργοῦν μὲ διάκριση, χωρὶς νὰ ἐνοχλοῦν, ἔχοντας σεβασμὸ στὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου σας. Ὁ Ἱερὸς Ναὸς δὲν ὑποκαθιστᾶ σὲ καμμία περίπτωση τὸ στούντιο, στὸ ὁποῖο θὰ ἔπρεπε κανονικὰ νὰ βρίσκονται.

Πηγή

Μετάνοια - Πόσο μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Θεός!

Η συγκλονιστική ιστορία ενός μαύρου ληστού, ο οποίος μετανόησε και μυρόβλυσε

Σε παλιότερα χρόνια ζούσε ένας μαύρος ληστής. Ηταν πανύψηλος άνδρας με φοβερό παρουσιαστικό. Λήστευε στα μέρη της Παννέφου (της Αιγύπτου) κι ήταν τόσο τρομερός, ώστε όταν μούγγριζε, πέθαινες από τον φόβο σου.

Μια νύκτα όμως είδε ένα τρομακτικό όνειρο…
Ήταν, λέει, μια απέραντη πεδιάδα κι αυτός στεκόταν στην μέση. Σε μια στιγμή στρέφει το βλέμμα του και βλέπει ένα πύρινο ποταμό, που κυλούσε με πολύ θόρυβο, κι έτρωγε στο διάβα του ακόμη και το χώμα και τις πέτρες. Έκανε λίγα βήματα πιο κοντά για να δη. Μόλις όμως πλησίασε, βγήκαν τέσσερις φλόγες, τον άρπαξαν από τα μαλλιά και τον τραβούσαν να τον ρίξουν μέσα στο φλεγόμενο ποτάμι, για να τόν κατακάψουν. 

Του φάνηκε τότε ότι την ώρα που τον έσερναν, ένα πνεύμα του είπε:

« Άθλιε, αν μετανοούσες και γινόσουν Μοναχός δεν θα μπορούσαμε να σε καταποντίσουμε εδώ μέσα».

Ξύπνησε κατατρομαγμένος.
Τον είχε καταλάβει ίλιγγος και φρίκη απ τὸ φοβερό θέαμα. Τι να σημαίνει;…αναρωτιόταν. Και καθώς δεν μπορούσε να δώσει εξήγηση, αποφάσισε να πάει σ ένα αναχωρητή Μοναχό και να τον ρωτήσει τι είναι αυτός ο πύρινος ποταμός, που oνειρεύτηκε.

Παρευθύς πέταξε τα ληστρικά του σύνεργα και πήρε το δρόμο που οδηγούσε στην Πάννεφο. Βάδισε κάμποσο και σε λίγο, ρίχνοντας γύρω του μια ματιά, βλέπει ένα αναχωρητικό κελλί. Πλησίασε και κτύπησε την πόρτα.

Ενας Γέροντας του άνοιξε αμέσως.
-«Καλώς ήρθες, λεβέντη! Πως και μπήκες σ αυτὸ τον κόπο; Μήπως σε θορύβησε ο πύρινος ποταμός και οι τέσσερις φλόγες που σε άρπαξαν να σε ρίξουν μέσα; Τι φοβερή που είναι, παιδάκι μου, η απειλή εκείνου του ποταμού! Θέλεις να γλιτώσεις από τη φρίκη του; Μετανόησε για τα ληστρικά σου κακουργήματα και γίνε Μοναχός. Τότε θα σωθείς».

Ο ληστής άκουσε εμβρόντητος τα λόγια του ασκητή. Πέφτει αμέσως στα πόδια του:

-«Λυπήσου με, τίμιε πάτερ, τον μαύρο στο σώμα και στην ψυχή», παρακάλεσε, «ελέησέ με τον άθλιο και κάνε με ο,τι σε προστάξει ο Θεός».

Με δάκρυα εξακολουθούσε να τον ικετεύει, ώσπου ο άγιος εκείνος Γέροντας τον έκειρε Μοναχό. Και αφού τον δίδαξε όλα τα καθήκοντα της μοναχικής ζωής, του άφησε το κελί του κι εκείνος αποσύρθηκε πιο βαθιά στην έρημο, για να ζήση ανάμεσα στα θηρία…

Εκείνος λοιπόν ο μαύρος με την πολλή άσκηση έφτασε σε τέτοια μέτρα αρετής, ώστε την ώρα που προσευχόταν έμοιαζε ολόκληρος σαν πύρινος στύλος που λαμποκοπούσε. Χιλιάδες, αμέτρητοι δαίμονες ρίχνονταν εναντίον του, αλλ' αὐτὸς τους περιφρονούσε όλους. Η προσευχή του τους έκαιγε και τους αφάνιζε ολότελα.

Η σοφία του Θεού είχε καταυγάσει τον νου του. Εγραφε βιβλία κι έστελνε επιστολές στους Πατέρες της Σκήτης και σε πολλούς άλλους.

Όλους τους ωφελούσε διδάσκοντάς τους ανόθευτη και ξάστερη τήν αλήθεια του Χριστού. Και όταν ο μαύρος αυτός πέθανε, το άγιο λείψανό του ανέβλυσε πολύ μύρο, που, καθώς βεβαιώνουν όλοι στα μέρη εκείνα, θεράπευε τους δαιμονισμένους και όλους τους αρρώστους.

Βλ. Πέτρου Ιερομονάχου, Ενας Ασκητὴς Επίσκοπος – Αγιος Νήφων Επίσκοπος Κωνσταντιανής, 

έκδοσις θʹ, σελ. 72-73, Εκδοσις Ιερᾶς Μονής Παρακλήτου, Ωρωπὸς Αττικής 1987

πηγή

Οἱ βομβαρδισμοί στή Συρία δημιουργοῦν... μαῦρα σύννεφα στήν Ἑλλάδα! Τήν καυτή ἀνάσα τῆς Ἄγκυρας λόγω Ρωσίας θά νιώσει γρήγορα τό Αἰγαῖο καί ὁ Ἔβρος!

Πῶς συγκλίνουν καί ὁλοκληρώνονται οἱ προφητεῖες πού μιλοῦν γιά τά γεγονότα ἀπό τόν Ἅγιο Κοσμᾶ τόν Αἰτωλό μέχρι τούς γέροντες Παϊσιο καί Ἰωσήφ Βατοπεδινό

 

Γράφει ὁ Διονύσης Μακρῆς

 

Οἱ γνωστοί -ἄγνωστοι σ’ ὅλους μας ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας βρῆκαν τελικά τρόπο γιά νά χτυπήσουν τή Συρία μέσω τῶν ἐγκάθετων τυφλῶν ὀργάνων -κυβερνήσεων, πού ἀπολύτως ἐλέγχουν. Ὁ ἀγωγός φυσικοῦ ἀερίου ἀπό τή Σαουδική Ἀραβία καί τό Κατάρ πρός τήν Εὐρώπη ἐπιβάλλεται ὁπωσδήποτε νά ὁλοκληρωθεῖ τό συντομότερο δυνατόν καί δή μέσα στόν ἑπόμενο χρόνο, προκειμένου νά σταματήσει τό μονοπώλιο τῆς Ρωσίας καί τοῦ Πούτιν καί νά προχωρήσει ταχέως τό σχέδιο τῆς παγκοσμιοποίησης. Ἡ προπαγάνδα μέ τά χημικά ὅπλα, πού χρησιμοποιοῦσε δῆθεν ἡ κυβέρνηση Ἄσαντ, ἐξουδετερώθηκε ὡς γνωστόν πλήρως ἀπό τή ρωσική διπλωματία πρίν ἀπό ἕναν περίπου χρόνο. Ἡ ἐξουδετέρωση αὐτῆς συνέβαλε στήν καθυστέρηση τοῦ ἀνωτέρω ἀρχικοῦ στόχου ἀλλά ὄχι στήν πλήρη ἐγκατάλειψή του.
Μέ γκαιμπελικό λοιπόν τρόπο οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, πού δροῦν πάντα στό παρασκήνιο και στίς σκοτεινές στοές μέ κύριο στόχο νά ἀποδυναμώσουν τή ρωσική διπλωματία καί νά ἀπομονώσουν τή Μόσχα ἄνοιξαν τό ζήτημα τῆς Οὐκρανίας! Βασική ἐπιδίωξη τους ἦταν νά νιώθει τήν καυτή ἀνάσα τους ἡ Μόσχα, ἔτσι ὥστε νά μήν μπορεῖ νά πρωτοστατήσει καί νά ἀποτρέψει καί πάλι τή νέα προπαγάνδα τους στή Συρία πού τελικά τούς ἔδωσε τή δυνατότητα καί ἄναψε τό πράσινο φῶς γιά νά προετοιμάσουν τήν κοινή γνώμη, ὥστε νά «τελειώσουν» μέ τήν σθεναρῶς ἀντιστεκόμενη Δαμασκό. Ὅπλισαν ἀρχικά μέ συστηματικό τρόπο τούς τζιχαντιστές (ISIL) καί τούς ὤθησαν κατά τή γνωστή τακτική παρόμοια μ’ αὐτήν τῶν Ταλιμπάν τοῦ Ὀσάμα Μπίν Λάντεν στό Ἀφγανιστάν νά ἀνακηρύξουν κράτος (Χαλιφᾶτο). Ἐν συνέχεια μέ μία καλοστημένη προπαγάνδα «ἀποκεφαλισμῶν» ὁμήρων καλλιέργησαν τήν εἰκόνα τῆς ἄμεσης ἐπέμβασης καί τῆς ἔγκρισης τῶν ἀπαραίτητων οἰκονομικῶν κονδυλίων. Ἡ συνταγή στό Ἀφγανιστάν γιά τόν ἔλεγχο τῶν ἀγωγῶν πέτυχε καί ἐφαρμόζουν ἀκριβῶς τώρα τήν ἴδια στή Συρία.
Ἡ προπαγάνδα ἤδη συνέβαλε ὥστε νά ξεκινήσουν οἱ βομβαρδισμοί σέ Συρία καί Ἰράκ ἀρχικά καί μέχρι νά συμμετάσχουν σ’ αὐτούς καί ἄλλα εὐρωπαϊκά κράτη κατά στόχων τῶν φανατικῶν αὐτῶν νέων Ταλιμπάν... Καί ἀφοῦ ἡ «Δύση», πίσω ἀπό τήν ὁποία κρύβονται ὅλοι αὐτοῦ οἱ ἀγύρτες καί τά ὄργανα τοῦ Ἀντιδίκου ἀποκαταστήσει μέσω τῆς παρανομίας τή δῆθεν «νομιμότητα» θά ἀρχίσει τό ἀνελέητο σφυροκόπημα κατά τῆς κυβέρνησης Ἄσαντ... Θά εἶναι τότε πολύ πιό εὔκολη πλέον ὑπόθεση νά στηθεῖ στά πρότυπα τοῦ Γκαίμπελ μία νέα προπαγάνδα κατά τῆς σθεναρά ἀντιστεκόμενης Δαμασκοῦ...
Ὅλα τά ἀνωτέρω φυσικά καί ἐπιβεβαιώνουν τίς προφητικές ρήσεις τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ ἀλλά καί τοῦ Ὁσίου Ἱεράρχη Σισανίου καί Σιατίστης Ἀντωνίου. Ὁ πρῶτος ἔλεγε ὅτι ὅταν ὁ πόλεμος ἀρχίσει ἀπό κάτω λίγα κακά θά πάθετε ( ἀναφερόμενος στούς Ἕλληνες). Ὁ δεύτερος τόνισε λίγο πρίν τήν κοίμησή του ὅτι ὅλα θά ἀρχίσουν ἀπό τή Συρία... Ὁ γέροντας Ἰωσήφ ὁ Βατοπεδινός ἐπίσης ἐνέπλεκε στίς προφητικές ρήσεις ἐπέκταση τῶν γεγονότων σέ πολεμική σύρραξη μεταξύ Τουρκίας καί Ἑλλάδος καί ὁ ἅγιος γέροντας π. Παϊσιος ἀποκάλυψε μεταξύ ἄλλων πώς ἡ Ρωσία θά χτυπήσει τήν Τουρκία. Καί νά πού ὅλα αὐτά ἔχουν ἀρχίσει πλέον νά ἐπιβεβαιώνονται. Πῶς θά ἀναρωτηθεῖτε;
Ἡ Τουρκία ἑτοιμάζεται καλοί μου Χριστιανοί πυρετωδῶς νά ἐπιτεθεῖ μέσω τοῦ Ἔβρου ἤ τοῦ Αἰγαίου στήν Ἑλλάδα καί ἀναζητᾶ μία ἁπλή ἀφορμή. Ἡ Ἄγκυρα ὑποκινούμενη ἀπό τά «θηρία» τοῦ Ἀντιδίκου προγραμματίζει ἐκτός ἀπροόπτου νά χτυπήσει τήν Ἑλλάδα καί γι’ αὐτό συσσωρεύει στρατεύματα στόν Ἔβρο... τή στιγμή πού ἑτοιμάζεται ταυτόχρονα νά χτυπήσει σέ δύο τρία νησιά. Καί ξέρετε γιατί θά τό κάνει; Γιά νά κλείσει τά στενά τοῦ Ἑλλησπόντου στά ρωσικά πολεμικά πλοῖα, πού θά θελήσουν νά περάσουν στή Μεσόγειο, προκειμένου νά ἀποτρέψουν τήν ἐπικείμενη ἐπίθεση μέσα στίς προσεχεῖς ἑβδομάδες τῆς «Δύσης» στή Δαμασκό ἐπικαλούμενη τό ὅτι βρίσκεται σέ ἐμπόλεμη κατάσταση μέ τήν Ἑλλάδα... Ἡ ἐγκάθετη ἑλληνική κυβέρνηση στούς ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας τό πιθανότερο εἶναι νά λάβει τότε ἐντολή νά μήν ἀντιδράσει, ὅπως θά ἔπρεπε, ἀπέναντι στήν πολεμική τῆς Ἄγκυρας ἐπιλέγοντας νά κρατήσει μία νοσηρή ἀμυντική τακτική μέ τή προσφυγή της σε δῆθεν διεθνῆ ὄργανα (ΟΗΕ, ΕΕ κ.ἄ.). Ἡ Μόσχα ἀπ’τήν ἄλλη, πού ἔχει ἐντρυφήσει καλά στά γεωπολιτικά παιχνίδια τῶν γνωστῶν-ἀγνώστων μεγαλοτραπεζιτῶν τῆς Δύσης γνωρίζει πώς ἄν χάσει τό παιχνίδι στή Συρία τό ἑπόμενο χτύπημα θά εἶναι στήν ἴδια. Καί γι’ αὐτό δέν θά ἀποδεχθεῖ τήν ἀπόφαση τῆς Ἄγκυρας νά κλείσει τά στενά... Τό πῶς θά ἀντιδράσει θά τό δοῦμε τούς ἑπόμενες ἑβδομάδες ἤ μῆνες πού κρίνονται πολύ-πολύ κρίσιμοι.
Τά ἀνωτέρω τά ἐκμαιεύσαμε κατά τρόπο τινά ἀπό γέροντα ἀσκητή τοῦ Παγγαίου Ὄρους, ὅταν ἐκεῖνος μᾶς προέτρεψε νά πέσουμε στά γόνατα καί νά παρακαλέσουμε τόν Κύριό μας νά μᾶς λυπηθεῖ. Τόν ρωτήσαμε νά μᾶς ἐξηγήσει τό λόγο καί ἐκεῖνος ἀρχικά σιωποῦσε. Μέ σπασμένη στή συνέχεια φωνή μᾶς ἀποκάλυψε: «Δυστυχῶς τά γεγονότα βρίσκουν τελείως ἀπροετοίμαστο τόν ἑλληνικό λαό. Ἡ ἁμαρτία μᾶς ἔχει ἐγκλωβίσει. Ἡ ἀνομία θερίεψε καί κυρίευσε τούς προύχοντες, ἔτσι ὥστε νά λάβουν ἀποφάσεις πού καταδικάζουν πρωτοδίκως τόν εὐλογημένο αὐτό τόπο στό πῦρ τό ἐξώτερον (ἀντιρατσιστικός νόμος). Χάσαμε καί τή λιγοστή ἀξιοπρέπεια πού εἴχαμε ὡς λαός τοῦ τριαδικοῦ καί μόνου ἀληθινοῦ Θεοῦ καί προτιμήσαμε νά ἀκολουθήσουμε τήν πορεία τῶν Σοδόμων καί τῶν Γομόρρων. Θυμηθεῖτε ὅμως, τί παθαίνουν οἱ λαοί πού ἀπομακρύνονται ἀπό τό Θεό. Ὁ Ἰσραήλ λ. χ. ὡς ἐκλεκτός λαός τοῦ Θεοῦ ἔπεφτε σέ αἰχμαλωσία, ὅταν δέν τηροῦσε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. Οἱ «καλοί» μας λοιπόν γείτονες, «ἄσπονδοι φίλοι μας», τό συνονθύλευμα αὐτό τῶν διαφορετικῶν ἐθνοτήτων πού ὀνομάζουν σήμερα Τουρκία λειτουργεῖ πάντα κατά τό παράδειγμα τῶν Φιλισταίων ἀπέναντι στήν Ἑλλάδα. Γρήγορα λοιπόν ἀναμένεται ἡ χώρα μας νά νιώσει τήν καυτή ἀνάσα τῆς Ἄγκυρας. Ἄν ξεφύγουμε τίς ἑπόμενες κρίσιμες ἑβδομάδες θά γλυτώσουμε τά περισσότερα δεινά, τά ὁποῖα ὁριστικά δέν θά ἀποφύγουμε... Καί μή λησμονεῖτε ἡ Συρία ἀποτελεῖ τό κομβικό σημεῖο. Ἤδη τά γεγονότα εἶναι σέ πλήρη ἐξέλιξη καί ἀφοροῦν πλέον ὅλους μας! Ἔχουμε γίνει κομμάτια καί θρύψαλα. Ἀλλά μήν ξεχνᾶτε τό μωσαϊκό φτιάχνεται ἀπό ψηφίδες. Ὁ Θεός ἀφήνει τόν Ἀντίδικο νά διαλύει τά πάντα ἀλλά ἤδη ἔχει ξεκινήσει καί φτιάχνει ἀπό τίς ψηφίδες πού αὐτός ἀφήνει πίσω του, τό μωσαϊκό ὑπέρ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Τό ξανθό ὁμόδοξο γένος (Ρωσία) ἔχει ἑτοιμασθεῖ νά παίξει σημαντικό ρόλο, τό ὁποῖο εὐτυχῶς δέν ἀντιλαμβάνονται οἱ ἐκφραστές τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας, γιατί τούς ἔχει τυφλώσει ὁ Θεός! Τά ὄργανα τοῦ Ἀντιδίκου πιστεύουν πώς τά ἐγκλήματα πού διεξάγουν στό ὄνομα τῆς προπαγάνδας θά μείνουν ὑπό τόν μόδιον καί νομίζουν ὅτι ἐσαεί θά βρίσκονται ὡς ἰσχυροί τῆς γῆς σέ ἕνα καθεστώς ἀτιμωρησίας. Ὁ Θεός ὅμως, σημειώνει στό τεφτέρι Του τά πάντα καί ἤδη ἀπό πολλούς ἐκ τῶν ἀνόμων ἀρχόντων καί τῶν λαῶν πού αὐτοί ἐκπροσωποῦν ἔχει ἄρει τήν προστασία Του, μ’ ὅτι αὐτό συνεπάγεται... Ὁ ἔχων ὦτα ἀκουέτω!
Ὅσον ἀφορᾶ τήν χώρα μας, τήν Ἑλλαδίτσα, μᾶς γλυτώνει ἡ προστασία τῆς Παναγιᾶς. Ἡ γλυκειά μας Παναγιά ἔχει πέσει στά γόνατα καί παρακαλεῖ τόν Υἱό της καί Κύριό μας, τόν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστό νά ἁπαλύνει τή ρομφαία τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ. Ἕλληνες θαρσεῖτε! Μή μένετε ἀγκιστρωμένοι στήν ἀνομία. Ἐκμεταλλευτεῖτε τήν μεγάλη δοκιμασία τῆς κρίσης ἀκολουθώντας τό θέλημα τοῦ Θεοῦ μέσα ἀπό τήν μοναδική διέξοδο, τήν ὁδό τῆς μετανοίας. Γιατί ὅσοι καταφέρουν νά ἀνταπεξέλθουν σ’ αὐτά πού ἔρχονται θά ζήσουν πράγματα πού μόνο στό Βυζάντιο, μποροῦσε κανείς νά ζήσει... Αὐτοκρατορίες σύντομα θά πέσουν καί θά διαλυθοῦν καί νέες θά ἱδρυθοῦν. Παρακαλῶ τόν Χριστό νά διώξει γρήγορα τά μαῦρα σύννεφα πού συσσωρεύτηκαν πάνω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐξ αἰτίας τῆς ἀνομίας τῶν παντελῶς ἀκατάλληλων πολιτικῶν ἀρχόντων μας. Μετάνοια, μετάνοια, μετάνοια Χριστιανοί μου». 

 ΠΗΓΗ www.orthodoxia.gr -ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ τευχ. 159 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

* Τό ἀνωτέρω κείμενο δημοσιεύεται στην Ὀρθόδοξη ἀποκαλυπτική ἐφημερίδα "Στύλος Ὀρθοδοξίας" καί θά κυκλοφορήσει στα περίπτερα τό δεύτερο Σάββατο τοῦ Ὀκτωβρίου.

 

Συντάκτης: ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΜΑΚΡΗΣ
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (ΤΕΥΧ. 159) ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

Άγιος Αλέξιος του Ελνάτ ο δια Χριστόν σαλός(+12/25 Σεπτεμβρίου 1937)

Ἀνάμεσα στοὺς πολλοὺς νεομάρτυρες τῆς ῾Ρωσικῆς Ἐκκλησίας ὑπῆρξαν καὶ ἀρκετοὶ εὐλαβεῖς λαϊκοί. Ἕνας ἀπ᾿ αὐτοὺς ἦταν ὁ Ἀλέξιος Ἰβάνοβιτς Βορόσιν, ὁ ὁποῖος βάδισε τὸν δύσκολο δρόμο τῆς διὰ Χριστὸν σαλότητος. Ἕνα δρόμο ποὺ ἔγινε ἀκόμη πιὸ δύσβατος ἐπειδὴ ὁ Ἀλέξιος ἔζησε στὴ δύσκολη δεκαετία τοῦ ᾿30, ὅταν ἡ βιαιότητα τῆς Σοβιετικῆς πολιτείας ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν ὑπῆρξε φοβερή. Παρ᾿ ὅλες ὅμως τὶς ἀντιξοότητες τῆς ἐποχῆς, ὁ Ἀλέξιος κατάφερε νὰ κρατήσῃ τὴν πίστι καὶ νὰ στεφανωθῇ μὲ τὸν στέφανο τοῡ μαρτυρίου τὸ 1937. Ἂν καὶ οἱ ἐκτελεστές του ἔχουν πλέον ξεχαστῆ, τὸ ἄφθορο σῶμα του παραμένει στὴν πόλι τοῦ Ἰβάνοβο ζωντανὸ μνημεῖο γιὰ τοὺς πιστούς.

Τὰ πρῶτα του χρόνια

Ὁ Ἀλέξιος γεννήθηκε στὶς 24 Ἰανουαρίου τοῦ 1886 στὸ χωριὸ Καουρχίκχο στὴν περιοχὴ Οὔριεβετς τῆς ἐπαρχίας Κόστρομα. Γονεῖς του ἦταν ὁ Ἰβὰν καὶ ἡ Εὐδοκία Βορόσιν, ἄνθρωποι πιστοὶ ποὺ καλλιεργοῦσαν τὴ γῆ. Ἡ περιοχὴ ὅπου μεγάλωσε ὁ Ἀλέξιος ἦταν γνωστή, γιατὶ ἐκεῖ τὸν 16ο αἰῶνα ἔζησε ἀσκητικὰ ὁ ἅγιος Συμεὼν τοῦ Οὔριεβετς. Οἱ ζωὲς τῶν δύο αὐτῶν ἔχουν πολλὲς ὁμοιότητες, ἴσως γιατὶ –ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἔζησαν στὴν ἴδια περιοχή– ὁ Ἀλέξιος προσευχόταν θερμὰ στὸν ἅγιο Συμεών.

Ὅταν ὁ Ἀλέξιος ἔφτασε σὲ ἡλικία γάμου, ἄρχισε νὰ ψάχνῃ γιὰ σύζυγο καὶ ἦταν ἕτοιμος ν᾿ ἀρραβωνιαστῇ, ὅταν κάτι ἀναπάντεχο συνέβη κι ὁ ἀρραβώνας ἀπετράπη. Ἐκεῖνο τὸν καιρὸ οἱ νέοι τῆς περιοχῆς εἶχαν τὴ συνήθεια νὰ συνάζωνται στὰ χωριὰ καὶ νὰ συζητοῦν, ἀλλὰ οἱ συζητήσεις αὐτὲς πολλὲς φορὲς δὲν εἶχαν θέματα πίστεως καὶ ἦταν ἀμφιβόλου ἠθικῆς. Παρακάλεσε λοιπὸν τὴν κοπέλλα νὰ μὴ λάβῃ μέρος σὲ τέτοιου εἴδους ἀνευλαβεῖς συζητήσεις, κάτι τὸ ὁποῖο ἐκείνη δὲν ἄκουσε. Καὶ ὁ Ἀλέξιος σκέφτηκε· Ἂν τώρα δὲν μὲ σέβεται καὶ δὲν ὑπακούει, τί θὰ γίνῃ ὅταν θά ᾿νε γυναίκα μου; Στὴ συνέχεια ἄρχισε νὰ προβληματίζεται μὲ τὴν ὅλη πολιτειακὴ κατάστασι ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴ ῾Ρωσία, τῆς ὁποίας τὸ οἰκοδόμημα εἶχε ἀρχίσει νὰ σείεται. Εἶχε ἤδη ξεκινήσει ὁ Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος καὶ πολλοὶ ἐπέστρεφαν ἀπὸ τὸν πόλεμο πολὺ διαφορετικοί. Ὁ Ἀλέξιος διαισθανόταν ὅτι ἕνας ἐπικείμενος κίνδυνος ἦταν πρὸ τῶν πυλῶν.

Ἔτσι ἀποφάσισε νὰ διαλύσῃ τὸν ἀρραβῶνα του καὶ ν᾿ ἀποσυρθῇ στὸ ἐρημητήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος στὸ Κριβοεζέρσκ. Τὸ ἐρημητήριο αὐτὸ ἦταν ἀφιερωμένο στὸν ἅγιο Συμεὼν τοῦ Οὔριεβετς, καὶ ἱδρύθηκε τὸν 17ο αἰῶνα. Ἀπὸ τὶς τρεῖς πλευρὲς ὑπῆρχαν λίμνες καὶ στὴν τέταρτη πλευρὰ βρισκόταν ὑψηλὲς ἀμμώδεις πλαγιές. Ἐκεῖ ὑπῆρχε μιὰ πηγὴ ποὺ λεγόταν Ἡ πηγὴ τοῦ ἁγίου Συμεών, ὅπου ὁ Ἀλέξιος πήγαινε συχνὰ νὰ προσευχηθῇ. Ὁ ἡγούμενος τῆς μονῆς δέχτηκε τὸν Ἀλέξιο ὡςδόκιμο, ὁ ὁποῖος σιγὰ - σιγὰ συνήθισε τὴν τάξι καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τοῦ κοινοβίου, ἀλλὰ παρ᾿ ὅλα αὐτὰ δὲν ἔμεινε ἐκεῖ.

Γυρίζοντας στὴν πόλι του δὲν ἔμεινε στὸ πατρικό του σπίτι μὲ τοὺς γονεῖς του, ἀλλὰ ἀποφάσισε νὰ ἐγκατασταθῇ στὸ ἀποχωρητήριο - μπάνιο ἔξω στὴν αὐλή. Σύντομα, μὲ τὴ βοήθεια τοῦ πατέρα του, ἔχτισε στὸν κῆπο ἕνα κελλάκι. Ὁ Ἀλέξιος ἀφιέρωσε ὅλο τὸν ἐλεύθερό του χρόνο στὴν προσευχή, ἀπομονώνοντας τὸν ἑαυτό του εἴτε στὸ κελλί του εἴτε στὴν πηγὴ τοῦ ἁγίου Συμεών. Ἡ περιοχὴ ἐκεῖ εἶχε τέτοια φυσικὴ διαμόρφωσι ποὺ ὁ Ἀλέξιος μποροῦσε νὰ κρυφτῇ ἀπὸ τὰ βλέμματα τοῦ κόσμου.

Ἔφτασε ὁ Μάρτιος τοῦ 1917 καὶ ἡ ῾Ρωσία ἄρχισε νὰ δέχεται τὸ πρῶτο ταρακούνημα ἀπὸ τὸ προεπαναστατικὸ κίνημα. Στὰ χωριὰ δὲν ὑπῆρχαν κάποιες κρατικὲς ἀρχὲς γιὰ νὰ βάζουν μιὰ τάξι. Οἱ κάτοικοι συγκεντρώνονταν στὶς τοπικὲς συνελεύσεις ἀγροτῶν γιὰ ν᾿ ἀποφασίσουν πάνω σὲ θέματα ποὺ τοὺς ἀφοροῦσαν. Στὸ χωριὸ τοῦ Ἀλεξίου οἱ κάτοικοι τὸν ἐπέλεξαν ὡς πρόεδρο τῆς κοινότητός τους. Μὲ τὸ ποὺ ἔγινε πρόεδρος ὁ Ἀλέξιος δὲν ἄλλαξε καθόλου τὶς συνήθειες ποὺ εἶχε μέχρι τότε· προσευχόταν πολὺ καὶ συμμετεῖχε στὶς ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας. Ἀκόμη κι ὅταν ἔπρεπε ν᾿ ἀποφασίσῃ γιὰ κάτι, δὲν ἔφευγε ἀπὸ τὴν ἐκκλησία ἀλλὰ παρέμενε μέσα προσευχόμενος μέχρι νὰ πάρῃ κάποια πληροφορία. Παρέμεινε πρόεδρος μόνο ἕνα χρόνο, γιατὶ κάποιος ἄλλος τοποθετήθηκε στὴ θέσι του ἀπὸ τὶς ἀρχές κ᾽ ἔτσι ὁ Ἀλέξιος σταμάτησε νὰ ἔχῃ ἐπαφὲς μὲ τὸν κόσμο καὶ κλείστηκε στὸ κελλί του, ἀφιερώνοντας ὅλο του τὸν χρόνο στὴν προσευχὴ καὶ στὴ νηστεία. Ἔτσι πέρασαν ἐννιὰ χρόνια.Μιὰ νέα πάλη

Τὸ 1928 ἐπέλεξε νὰ βαδίσῃ τὸν δύσκολο δρόμο τῆς σαλότητας. Ἄρχισε νὰ ζῇ ὅπου εὕρισκε, κ᾽ ἦταν ντυμένος μὲ κουρέλια. Κανείς δὲν γνώριζε ποῦ περνοῦσε τὰ βράδια του καὶ οἱ ἐμφανίσεις του ἦταν ἀναπάντεχες. Κάποια φορὰ ἐμφανίστηκε νὰ βαδίζῃ μέσα στὰ χωράφια μετρώντας τα μὲ ἕνα ῥαβδὶ καὶ ἐνοχλώντας τοὺς χωρικοὺς ποὺ δούλευαν. Αὐτή του ἡ συμπεριφορὰ προκάλεσε τὸ γέλιο τῶν χωρικῶν, ἀλλὰ ἐκεῖνος δὲν ἔδωσε σημασία. Οἱ χωρικοὶ ἀγρίεψαν κι ἄρχισαν νὰ τὸν κυνηγοῦν. Ὁ ἅγιος ἔφυγε, ἀλλὰ ξαναγύρισε κάνοντας τὸ ἴδιο πρᾶγμα. Ἕνα χρόνο μετά, ἐμφανίστηκε στὰ ἴδια χωράφια ἕνας Σοβιετικὸς γραφειοκράτης καὶ τὰ μετροῦσε.

Ἐκείνη τὴν ἐποχὴ δὲν περνοῦσε ἀπὸ τὸ μυαλὸ κανενὸς χωρικοῦ ὅτι θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ ἐξοριστῇ χωρὶς νὰ εἶνε ἔνοχος. Ὅμως ὁ ὅσιος πήγαινε στοὺς χωρικοὺς ποὺ θὰ ἐξωρίζονταν καὶ τοὺς προειδοποιοῦσε.
Οἱ χωρικοὶ ἄρχισαν νὰ συνηθίζουν τὶς ἐκκεντρικότητες τοῦ Ἀλεξίου, ἀλλὰ μιὰ μέρα ἐμφανίστηκε γυμνὸς σὲ δύο ὑποδηματοποιούς, τὸν Ἀλέξανδρο Σταπάνοβιτς καὶ τὸν Δημήτριο Ἰβάνοβιτς, κάτι ποὺ τοὺς ἔκανε ὅλους νὰ ἀπορρήσουν. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρό, ἦρθαν στὸ χωριὸ ἀντιπρόσωποι τῆς κυβερνήσεως καὶ κατέσχεσαν ὅλη τὴν περιουσία τῶν δύο ὑποδηματοποιῶν, μέχρι τὸ τελευταῖο ροῦχο, ἀφήνοντάς τους γυμνοὺς δίπλα ἀπὸ τὰ σπίτια τους ποὺ δὲν τοὺς ἀνῆκαν πλέον.

Ἄλλες φορὲς ὁ ἅγιος πήγαινε σὲ κάποια χωριὰ κι ἄρχιζε νὰ μετρᾷ τὰ σπίτια, δίνοντας ἕνα νούμερο ἄσχετο μὲ τὸ πραγματικὸ ἐμβαδὸν τῶν σπιτιῶν. Οἱ κάτοικοι τὸν ἔβλεπαν καὶ γελοῦσαν. Μετὰ ἀπὸ λίγο καιρὸ ὅμως οἱ ἰδιοκτῆτες αὐτῶν τῶν σπιτιῶν συλλαμβάνονταν καὶ φυλακίζονταν γιὰ τόσα χρόνια ὅσο ὁ Ἀλέξιος ἔλεγε ὅτι ἦταν τὸ ἐμβαδὸν τῶν σπιτιῶν τους.

Μιὰ ἄλλη φορὰ τὸ χειμῶνα, ποὺ τὰ πάντα ἦταν σκοτεινὰ καὶ κανείς δὲν βάδιζε στὸ δρόμο, ἐμφανίστηκε νὰ περπατᾶ ὁ Ἀλέξιος καὶ νὰ κατευθύνεται στὸ χωριὸ Σερεντκίνο χωρὶς νὰ φοράῃ τὰ ροῦχα του. Χτύπησε τὴν πόρτα ἑνὸς σπιτιοῦ στὸ ὁποῖο ζοῦσε ἡ Ἀναστασία καὶ ὁ Γεννάδιος. Ἡ γυναίκα, ἀνοίγοντας τὴν πόρτα, τοῦ φώναξε ὑψώνοντας τὴ γροθιά της• «Ἀδιάντροπε ἄνθρωπε, πότε θὰ σταματήσῃς νὰ μᾶς ἐκθέτῃς;». Ὁ σύζυγός της ὅμως τὸν προσκάλεσε μέσα καὶ τοῦ ἔδωσε μιὰ καινούργια φορεσιά. Ὁ Ἀλέξιος ντύθηκε καὶ ἀποχαιρέτησε τὸ ζευγάρι, λίγο πιὸ πέρα ὅμως ξεντύθηκε, δίπλωσε τὰ ροῦχα καὶ τ᾿ ἄφησε πάνω στὸ χιόνι. Τὸ ζευγάρι βρῆκε τὰ ροῦχα καὶ γιὰ πολὺ καιρὸ ἔψαχνε νὰ βρῇ τὸν λόγο τῆς πράξεώς του αὐτῆς. Στὸ τέλος τοῦ χειμώνα ἦρθαν στὸ σπίτι τοῦ ζευγαριοῦ ἀντιπρόσωποι τῆς κυβερνήσεως καὶ τοὺς πέταξαν ἔξω, ἀφήνοντάς τους μόνο μὲ τὰ ἐσώρουχα.

Κάποια ἄλλη φορὰ ὁ Ἀλέξιος ἐμφανίστηκε στὴν ἀδελφή του Ἄννα. Μάζεψε κάποια πράγματα καὶ τὰ ἔβαλε πάνω στὸ τραπέζι. Ὅταν τὸ τραπέζι γέμισε, φόρεσε τὸ καπέλλο του κ᾽ ἔφυγε. Ἡ Ἄννα σκέφτηκε ὅτι ἴσως ἦταν κάποιο σημάδι, ἔτσι ἔκρυψε αὐτὰ τὰ πράγματα κάπου μακριὰ κι ὅταν τῆς πήραν ὅλα της τὰ ὑπάρχοντα, τὰ μόνα ποὺ εἶχε ἦταν ὅσα εἶχε κρύψει.

Ὁ ὅσιος πολλὲς φορὲς ἐπισκεπτόταν τὰ χωριὰ Σελεζένεβο καὶ Παρφένεβο, ὅπου σ᾿ ἕνα ἀπὸ τὰ σπίτια εἶχε ἕνα τσουβάλι βιβλία καὶ πήγαινε, διάβαζε πίνοντας τὸ τσάϊ του. Μιὰ φορὰ ὅμως μπῆκε στὸ σπίτι καὶ κάθησε πάνω ἀπὸ τὴ σόμπα σιωπηλός. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ τὸν φιλοξενοῦσαν εἶχαν συνηθίσει τὴν παράξενη συμπεριφορά του καὶ περίμεναν κ᾽ ἐκεῖνοι σιωπηλοί. Λίγη ὥρα ἀργότερα ὁ Ἀλέξιος βγῆκε ἔξω καὶ κάθισε στὸ κεφαλόσκαλο, καὶ ἔτσι, ὅπως καθόταν, κατέβηκε τὶς σκάλες καθιστός. Ἔπειτα σκαρφάλωσε πάνω σ᾿ ἕνα κάρρο στὴν αὐλὴ καὶ ξάπλωσε ἀρχίζοντας νὰ βογγάῃ σιωπηλά.

Δυὸ ἑβδομάδες ἀργότερα ἡ κυρία τοῦ σπιτιοῦ, παίρνοντας μία μεγάλη σιδερένια κατσαρόλα βραστὸ νερό ἀπὸ τὴ σόμπα, τὴν ἔχυσε πάνω της καὶ κάηκε τόσο πολὺ ποὺ δὲν μποροῦσε νὰ βαδίσῃ. Βγῆκε ἔξω στὴ βεράντα, κάθησε στὰ σκαλοπάτια, τὰ κατέβηκε καθιστή, καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἔβαλαν πάνω στὸ κάρρο ὅπου ἔπρεπε νὰ περιμένῃ δύο ὧρες μέχρι ποὺ κατάφεραν νὰ τὴ μεταφέρουν στὸ νοσοκομεῖο.

Ἐπίτροπος τῆς ἐκκλησίας τοῦ χωριοῦ Ἔλνατ ἦταν ὁ Παῦλος Ἰβάνοβιτς, ἕνας εὐσεβὴς καὶ δίκαιος ἄνθρωπος. Κάποια μέρα ὁ Ἀλέξιος μπῆκε στὸ ναὸ ἐνῷ γινόταν ἡ ἀκολουθία, φορώντας καπέλλο κι ἔχοντας ἕνα τσιγάρο στὸ στόμα. Ἔκανε βόλτες μέσα στὸ ναὸ μὲ τὰ χέρια του πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη, προξενώντας τὴν δυσαρέσκεια ὅλων τῶν πιστῶν. Δὲν πέρασε πολὺς καιρὸς καὶοἱ ἀρχὲς διέταξαν τὸ κλείσιμο τοῦ ναοῦ ζητώντας τὰ κλειδιὰ ἀπὸ τὸν ἐπίτροπο Παῦλο, γιὰ νὰ δείξουν ὅτι οἱ πιστοὶ ἐθελούσια συμπράττουν στὸ κλείσιμο τῆς ἐκκλησίας. Ὁ Παῦλος ἀρνήθηκε νὰ παραδώσῃ τὴν ἐκκλησία στοὺς ἄθεους.

Φυλακίστηκε καὶ πέθανε στὴ φυλακή, ἐπειδὴ ἡ κλονισμένη του ὑγεία δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀντέξῃ τὴν ἀνάκρισι. Μετὰ τὴ σύλληψι τοῦ ἐπιτρόπου ἔκλεισαν τὴν ἐκκλησία καὶ ἐργάτες μὲ καπέλλα καὶ τσιγάρα βάδιζαν ἀναιδῶς μέσα στὸ ναό, ὁ ὁποῖος μετατράπηκε σὲ λέσχη διασκεδάσεως.

Πολλοὶ ἦταν αὐτοὶ ποὺ γελοῦσαν ἢ κυνηγοῦσαν τὸν Ἀλέξιο, βλέποντας τὴν περίεργη συμπεριφορά του.

Πολλοὶ νέοι τὸν πείραζαν, περπατώντας δίπλα του, ἀλλὰ ὁ Ἀλέξιος δὲν ἔδινε σημασία. Βάδιζε πάντοτε φορώντας ἕνα μακρὺ πουκάμισο μέχρι τὰ γόνατα. Ὅταν τοῦ ἔδιναν ροῦχα, ἐκεῖνος ἀμέσως τὰ μοίραζε.

Πολλὲς φορὲς οἱ ἀρχὲς τὸν εἶχαν συλλάβει, στέλνοντάς τον σὲ ψυχιατρικὴ κλινική, ἀλλὰ ἐκεῖ οἱ γιατροὶ δὲν μποροῦσαν νὰ διαγνώσουν κάποια ψυχικὴ πάθησι, κ᾽ ἔτσι τὸν ἄφηναν ἐλεύθερο.

Ὁ ὅσιος ἔλεγε συχνὰ στὴν Ἄννα Μπεζεμίροβνα, ὅταν ἀκόμη ἦταν μικρή, τὴν ἑξῆς φράσι• «δῶσε μου μισὸ λίτρο».

 –Μὰ τί λέει ὁ Ἀλέξιος; ἀναρωτιόταν ἡ μικρή. Μέχρι ποὺ παντρεύτηκε καὶ [τότε] ἄκουγε συχνὰ ἀπὸ τὸν μέθυσο ἄντρα της τὴν ἴδια φράση.

Τὸ 1931 ὁ πεθερὸς τοῦ ἀνεψιοῦ τοῦ Ἀλεξίου, ὁ Νικόλαος Βασίλιεβιτς, ἐξωρίστηκε. Ἐπειδὴ ἦταν ἥδη ἠλικιωμένος, ἡ οἰκογένειά του δὲν εἶχε καμμιὰ ἐλπίδα νὰ τὸν ξαναδῇ ζωντανό. Μιὰ μέρα ὁ Ἀλέξιος πῆγε στὸ σπίτι τοῦ ἀνεψιοῦ του, τοῦ Δημητρίου Μιχαΐλοβιτς, στὸ ὁποῖο ἦταν μόνο ἡ σύζυγός του Ἄννα Νικολάεβνα, κ᾽ ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ εἶνε ἄπραγος, βρῆκε κάτι ν᾿ ἀπασχολῆται• κ᾽ ἐνῷ ἦταν ἀπορροφημένος στὴ δουλειά του, σήκωσε τὸ κεφάλι κ᾽ εἶπε· –Δὲν θὰ ἔρθῃ ὁ Νικόλαος στὸ σπίτι;

 –Ποιός Νικόλαος; ρώτησε ἡ Ἄννα. 

–Ὁ πατέρας σου. Ἐκείνη χτύπησε τὰ χέρια της ὅλο χαρὰ καὶ ρώτησε μὲ τὴ σειρά της 

–«Τί ἐννοεῖς, θεῖε Ἀλέξιε; ὑπάρχει περίπτωσι νὰ εἶνε τώρα στὸ δρόμο καὶ νὰ ἐπιστρέφῃ;

 –Ἴσως… ἴσως, ἀπάντησε ἐκεῖνος. Τὴν ἑπόμενη μέρα ὁ Νικόλαος ἐπέστρεψε σπίτι.

Ὅταν ἡ Ἄννα Νικολάεβνα γέννησε τὸ γυιό της, τοῦ ἔδωσε τὸ ὄνομα Νικόλαος, ἐπειδὴ εἶχε γεννηθῆ λίγες μέρες πρὶν τὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Νικολάου. Πρότειναν στὸν Ἀλέξιο νὰ εἶνε ὁ νονὸς τοῦ παιδιοῦ κ᾽ ἐκεῖνος δέχτηκε. Στὴ βάπτισι ὅλοι πῆγαν μὲ τὸ κάρρο ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ἀλέξιο πού, ὅπως συνήθιζε, πῆγε περπατώντας. Δύο μέρες μετὰ τὴ βάπτιση, μαζεύτηκαν στὸ σπίτι τοῦ παιδιοῦ νὰ γιορτάσουν τὴν ὀνομαστική του ἑορτή.

 Ἐκείνη τὴν ἡμέρα ὁ Ἀλέξιος ἐμφανίστηκε στὸ σπίτι, μπῆκε μέσα ἀθόρυβα καὶ χωρὶς νὰ πῇ λέξι ξάπλωσε στὸ πάτωμα καὶ σταύρωσε τὰ χέρια του στὸ στῆθος, σὰν νὰ ἦταν νεκρός. Οἱ συγγενεῖς κοίταζαν τὸν Ἀλέξιο μὲ ἀπορία. Τὸ γεγονὸς ξεχάστηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς, ἀλλὰ τὸ ξαναθυμήθηκαν 42 χρόνια ἀργότερα, ὅταν ὁ Νικόλαος βρέθηκε νεκρὸς στὸ δημοτικὸ κῆπο τοῦ Κίνεσμα καὶ κείτονταν στὸ ἔδαφος μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα στὸ στῆθος.

Τὸ μαρτύριό του

Πλησίαζε ἡ ἐπέτειος τῶν 20 ἐτῶν ἀπὸ τὴν πτῶσι τοῦ Ῥωσικοῦ κράτους καὶ οἱ συλλήψεις συνεχίζονταν. Ὁ Ἀλέξιος γνώριζε, ὅτι αὐτὴ τὴ φορὰ δὲν θὰ διαφύγῃ τὴ σύλληψι καὶ τὸ θάνατο. Θέλησε λοιπὸν ν᾿ ἀποχαιρετίσῃ τοὺς συγγενεῖς του κ᾽ ἔτσι ξεκίνησε γιὰ τὸ πατρικό του, στὸ ὁποῖο τώρα ἔμενε ὁ ἀνιψιός του Δημήτρης μὲ τὴν οἰκογένειά του. Ἦταν Μάιος τοῦ 1937. Εἶχε μαζέψει ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα σ᾿ ἕνα σάκκο, τὸν ὁποῖο ὅταν τὸν ἀντίκρυσε ἡ Ἄννα Νικολάεβνα τὸν ρώτησε·

 –Ἦρθες λοιπόν, Ἀλέξιε, νὰ μείνῃς γιὰ πάντα μαζί μας; Ὁ Ἀλέξιος δὲν ἀπάντησε, ἀλλὰ ἀρχίζοντας νὰ βγάζῃ ἕνα - ἕνα τὰ πράγματα ἀπὸ τὸ σάκκο σκεφτόταν τί θὰ ἔδινε στὸν καθένα.

 Ἡ οἰκογένειά του διαισθάνθηκε ὅτι κάτι παράξενο θὰ συμβῇ, ὅταν ὁ Ἀλέξιος, καθισμένος δίπλα στὴ σόμπα, ἄρχισε νὰ τραγουδᾶ ἕνα τραγούδι γιὰ τὴ φυλακή. Ἡ Ἄννα τὸν ρώτησε ἂν πρόκειται νὰ τοὺς συλλάβουν ξανά. Ἀφοῦ γευμάτισαν ὅλοι μαζί, ὁ Ἀλέξιος τοὺς εἶπε, κάνοντας μιὰ ὑπόκλισι·

 –Δημήτρη Μιχαΐλοβιτς, θὰ σᾶς τὰ ξεπληρώσω ὅλα, θὰ σᾶς τὰ ξεπληρώσω ὅλα. Θὰ ᾿ρθῆτε νὰ μὲ θάψετε, ἔτσι δὲν εἶναι; Ἐγὼ θὰ πεθάνω πρῶτος καὶ θὰ ᾿ρθῆτε νὰ μὲ θάψετε.

Τὸ πρωὶ τῆς ἑπομένης ἡμέρας ὁ Ἀλέξιος τοὺς ἀποχαιρέτησε καὶ κατευθύνθηκε πρὸς τὸ Παρφένοβο, ὅπου οἱ ἀρχὲς περίμεναν νὰ τὸν συλλάβουν.

Ἐκεῖνα τὰ χρόνια οἱ φυλακὲς ἦταν γεμᾶτες ἀπὸ ἱερεῖς, μοναχούς, ἀσκητάς, πιστοὺς ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἀκόμη καὶ παιδιά. Ἀνάμεσά τους ὅμως ἦταν καὶ κομμουνισταί, ποὺ εἶχαν καταλῃστέψει τὸ κράτος, ἄγριοι κακοποιοὶ καὶ φονιᾶδες. Ὅλοι αὐτοὶ βρίσκονταν ἀνακατεμένοι στὰ ἴδια κελλιά. Ὁ Ἀλέξιος, παρ᾿ ὅλο ποὺ ἦταν μαζὶ μὲ ἐγκληματίες, δὲν παρέλειπε νὰ προσεύχεται νύχτα καὶ μέρα. Κανείς δὲν γνώριζε πότε κοιμᾶται ἢ ἂν ἔτρωγε, διότι ὅλα τὰ ἔδινε στοὺς συγκρατουμένους του.

Ἐπειδὴ δὲν εὕρισκαν κάποια κατηγορία ἐναντίον του, χρησιμοποίησαν βασανιστήρια κ᾽ ἔτσι τὸν ἔβαλαν νὰ σταθῇ ξυπόλητος πάνω σὲ μιὰ σόμπα ποὺ ἔκαιγε.

Σύντομα στὴ φυλακὴ διαδόθηκε ἡ φήμη, ὅτι ἀνάμεσά τους ὑπάρχει ἕνας ἅγιος, κ᾽ ἔτσι ὁ ὑπεύθυνος τῆς φυλακῆς τὸν πλησίασε μιὰ μέρα καὶ τὸν ρώτησε· –Ὅλοι σὲ ἀποκαλοῦν ἅγιο. Τί ἔχεις νὰ πῇς γι᾿ αὐτό;

–Τί εἴδους ἅγιος εἶμαι ἐγώ; εἶμαι ἕνας ἁμαρτωλὸς καὶ ἁπλὸς ἄνθρωπος.
–Σωστά, ἀπάντησε ὁ ὑπεύθυνος, ἐμεῖς δὲν βάζουμε ἁγίους στὴ φυλακή, κάτι θὰ ἔκανες γιὰ νά ᾿σαι ἐδῶ. Γιατί λοιπὸν σὲ ἔφεραν ἐδῶ;
–Ἐπειδὴ αὐτὸ εἶνε ἀρεστὸ στὸ Θεό, ἀπάντησε μὲ πραότητα ὁ Ἀλέξιος.

Λίγα λεπτὰ σιγῆς ἀκολούθησαν ὅταν ὁ Ἀλέξιος εἶπε·

–Γιατί μιλᾶς τώρα σ᾿ ἐμένα, ἐνῷ αὐτὴ τὴ στιγμὴ στὸ σπίτι σου ὑπάρχει μιὰ μεγάλη συμφορά;

Ὁ ὑπεύθυνος τῶν φυλακῶν ξαφνιάστηκε, ἀλλὰ δὲν πῆγε ἀμέσως στὸ σπίτι του. Ὅταν ἐπέστρεψε, βρῆκε τὴ γυναῖκα του κρεμασμένη. Ἀπὸ κείνη τὴ στιγμὴ προσπάθησε πολλὲς φορὲς νὰ ἐλευθερώσῃ τὸν Ἀλέξιο, ἀλλὰ δὲν ἦταν θέλημα Θεοῦ.

Μετὰ ἀπὸ πολλὰ βασανιστήρια ὁ Ἀλέξιος κοιμήθηκε ἐν Κυρίῳ στὸ ἀναρρωτήριο τῶν φυλακῶν. Μετὰ ἀπὸ 13 μέρες τὸ σῶμα του παραδόθηκε στοὺς συγγενεῖς του νὰ τὸ θάψουν. Θάφτηκε στὸ παλιὸ κοιμητήριο τοῦ Κίνεσμα καὶ στὶς 12/25 Σεπτεμβρίου τοῦ 1985 τὸ ἄφθαρτο λείψανο τοῦ ὁσίου Ἀλεξίου μεταφέρθηκε στὴν ἐκκλησία τῆς πόλεως Ζάρκι. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1993 κατατάχτηκε στὸ ἁγιολόγιο τῆς ἐπισκοπῆς τοῦ Ἰβάνοβο καὶ τὸν Αὔγουστο τοῦ 2.000 ἔγινε ἡ ἁγιοκατάταξί του στοὺς νεομάρτυρες καὶ ὁμολογητὰς τῆς Ῥωσικῆς Ἐκκλησίας.
Τὸ ἱερό του λείψανο βρίσκεται τώρα στὸ ἅγιο βῆμα τῆς ἱ. μονῆς τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου στὴν πόλι Ἰβάνοβο, ὅπου ἐπιτελεῖ πολλὰ θαύματα καὶ ἰάσεις.

Απὸ τὸ περιοδικὸ «Orthodox Word», τ. 286 Σεπτ.-Ὀκτ./2012 τοῦ ἀρχιμανδρίτου Δαμασκηνοῦ Orlovsky μετάφρασις• ἱ. μονὴ Ἁγίου Αὐγουστίνου Φλωρίνης

πηγή

Το είδαμε εδώ

Πάτρα: Το Σαββατοκύριακο οι εκδηλώσεις για την 50ή επέτειο της Επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αγ. Ανδρέου - ΔΕΙΤΕ ΒΙΝΤΕΟ της συνέντευξης Τύπου του Μητροπολίτη κ.κ. Χρυσοστόμου

 

Τέσσερις ακόμη Αρχιερείς έχουν προσκληθεί και θα έρθουν στην Πάτρα για τον διήμ

Με λαμπρότητα και εκκλησιαστική μεγαλοπρέπεια θα τιμηθεί αυτό το Σαββατοκύριακο 27 και 28 Σεπτεμβρίου 2014 από την Ιερά Μητρόπολη Πατρών, η 50η επέτειος της Επανακομιδής της Αγίας Κάρας του Πολιούχου των Πατρών, Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου, στον τόπο του μαρτυρίου του, την Πάτρα.
Το μεγάλο ιστορικό, θρησκευτικό γεγονός της επανακομιδής της Τιμίας Κάρας του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου από την Ρώμη και την Καθολική εκκλησία στην Ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησία και την Πάτρα είχε πραγματοποιηθεί πριν ακριβώς μισό αιώνα, σαν σήμερα στις 26 Σεπτεμβρίου του 1964 μέσα σε μία ατμόσφαιρα ιερής συγκίνησης και παρουσία πλήθους κόσμου.
Τον μέγα αυτό εκκλησιαστικό θησαυρό που επεστράφη στην Αχαική πρωτεύουσα και την Ορθόδοξη Χριστιανική εκκλησία σχεδόν 500 χρόνια αφότου είχε παραμείνει στην Δύση, είχε τότε υποδεχθεί ο Μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πατρών Κωνσταντίνος, με ιερό συγκλονισμό και συγκίνηση.
Η Τιμία Κάρα του Πολιούχου των Πατρών είχε τοποθετηθεί τότε στον Παλαιό ιερό ναό του Αγίου ενώ από το φθινόπωρο του 1974 μεταφέρθηκε στο νέο ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου που είχε μόλις εγκαινιαστεί από τον Μακαριστό Μητροπολίτη πρώην Πατρών κυρό Νικόδημο.
Όπως ανέφερε στο thebest.gr ο προιστάμενος του ναού του Αγίου Ανδρέου και Υπεύθυνος για θέματα Τύπου και Επικοινωνίας της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών,πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Σκιαδαρέσης, στον φετινό διήμερο εορτασμό της σημαντικής αυτής επετείου για την Αποστολική Μητρόπολη των Πατρών αλλά και την εκκλησία μας, ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος έχει προσκαλέσει να παραστούν και να λαμπρύνουν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις, τέσσερις ακόμη Μητροπολίτες.
Πιο συγκεκριμένα το σαββατοκύριακο στην Πάτρα θα συμμετάσχουν και θα συγχοροστατήσουν με τον κ.κ. Χρυσόστομο, οι σεβασμιότατοι Μητροπολίτες Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ.κ. Παντελεήμων, ο οποίος έλκει την καταγωγή του από την Θεσσαλονίκη, Ζιχνών και Νευροκοπίου κ.κ. Ιερόθεος, ο οποίος διατελεί και Έξαρχος Παγγαίου, ο Πρεβέζης και Νικοπόλεως κ.κ. Χρυσόστομος (Τσιρίγκας), ο οποίος είναι και Υπέρτιμος και Έξαρχος Παλαιάς Ηπείρου και ο Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής κ.κ. Παντελεήμων Μουτάφης, ο οποίος κατάγεται από την Καβάλα και έχει γεννηθεί το 1970.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα του επετειακού εορτασμού, το Σάββατο 27/9/2014 στις 19.00 θα τελεστεί πανηγυρικός αρχιερατικός εσπερινός στο μεγάλο ιερό ναό του Αγίου Ανδρέου ενώ το πρωί της Κυριακής 28 Σεπτεμβρίου, 7.30 -10, θα τελεστεί πολυαρχιερατική Θεία λειτουργία και χειροτονία διακόνου.
Στις 17.45 το απόγευμα της Κυριακής θα ξεκινήσει η πομπή για την Ιχθυόσκαλα όπου ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος θα πραγματοποιήσει την καθιερωμένη δέηση και αγιασμό για την έναρξη της νέας αλιευτικής περιόδου ενώ στη συνέχεια όπως επιτάσσει το έθιμο, η Τιμία Κάρα και η εικόνα του Αποστόλου Ανδρέα θα μεταφερθούν με πλοιάριο διά θαλάσσης στον μώλο του Αγίου Νικολάου και στις 19.00 στην πλατεία Τριών Συμμάχων θα γίνει η Θεία δοξολογία και δέηση παρουσία των αρχών της πόλης και του κόσμου.
Μετά θα ακολουθήσει η ιερά λιτάνευση της Τιμίας Κάρας που θα τοποθετηθεί σε τιμητικό στρατιωτικό όχημα, κατά μήκος της οδού Αγίου Ανδρέου. Στην λιτάνευση θα συμμετάσχουν οι προσκεκλημένοι Μητροπολίτες, οι ιερείς, οι ψάλτες, οι εκπρόσωποι των πολιτικοστρατιωτικών αρχών του τόπου και ο κόσμος.
*Για τις εκδηλώσεις της 50^ης επετείου της Επανακομιδής της Αγίας Κάρας του Αποστόλου Ανδρέου στην Πάτρα, έδωσε και συνέντευξη Τύπου ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος στα τοπικά Μέσα ενημέρωσης την περασμένη Τετάρτη όπου και προσκάλεσε σύσσωμο τον Πατραικό λαό να δώσει το παρών στις εκδηλώσεις για τον Προστάτη της πόλης, Άγιο Ανδρέα.