Κυριακὴ Εἰκοστὴ Τετάρτη (Ἐφεσ. β΄ 14-22) +Μητροπολίτης Σερβίων καί Κοζάνης Διονύσιος

 

13 Νοεμβρίου 1966

Ἀγαπητοὶ Χριστιανοί,

Σήμερα ἂς μὴ μιλήσουμε ἐμεῖς· ἂς πάρουμε μία ὁμιλία τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου κι ἂς τὴν ἐξηγήσουμε στὴ γλώσσα μας. Ἂς ἐξηγήσουμε πρῶτα τὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα κι ὕστερα ἂς ἀκούσουμε νὰ μᾶς μιλάη ἐπάνω στὸ ἴδιο κείμενο ὁ ἱερὸς Πατέρας.

Ἀδελφοί, τέτοιος ἔπρεπε σ' ἐμᾶς ἀρχιερέας νὰ εἶναι ὅσιος, ἄκακος, ὁλοκάθαρος, ἔξω ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ παραπάνω ἀπὸ τοὺς οὐρανούς. Αὐτὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη, ὅπως οἱ ἀρχιερεῖς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, νὰ προσφέρη θυσίες πρῶτα γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες κι ὕστερα γιὰ τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ· γιὰ τὸν ἑαυτό του, γιατί εἶναι ἀναμάρτητος, καὶ γιὰ τὸ λαό, γιατί αὐτὸ τὸ ἔκαμε μιὰ γιὰ πάντα, ὅταν πρόσφερε τὸν ἑαυτό του. Γιατί ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης βάζει ἀνάμεσα στὸ λαὸ ἀρχιερεῖς, ποὺ ἔχουνε τὶς ἀνθρώπινες ἀτέλειες, ὅμως ὁ λόγος καὶ ὁ ὅρκος τοῦ Θεοῦ ὕστερα ἀπὸ τὸ νόμο, δηλαδὴ στὴν Καινὴ Διαθήκη, βάζει ἀρχιερέα τὸν υἱό του, ποὺ εἶναι τέλειος στὸν αἰώνα. Καὶ μ' ἕνα λόγο, ἔχομε τέτοιον ἀρχιερέα, ποὺ κάθισε στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς θείας μεγαλωσύνης στοὺς οὐρανούς, καὶ εἶναι λειτουργὸς τῶν Ἁγίων καὶ τῆς ἀληθινῆς σκηνῆς, ποὺ τὴν ἔχτισε ὁ Κύριος κι ὄχι ἄνθρωπος.

Ἐπειδὴ λοιπόν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τέτοιον ἔχομε ἀρχιερέα, ὅπως μᾶς τὸν περιγράφει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος, γι' αὐτὸ ἂς τὸν μιμηθοῦμε κι ἂς βαδίσουμε στὰ ἴχνη του. Δὲν ὑπάρχει, γι' αὐτὸ κι ἂς μὴν ἐλπίζουμε σὲ ἄλλη θυσία γιὰ τὴν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Μία θυσία προσφέρθηκε στὸ Θεὸ ἀπὸ τὸν Μέγαν Ἀρχιερέα, ὅπου μὲ αὐτὴν πρόσφερε τὸν ἑαυτὸν του· μία θυσία μᾶς καθάρισε καὶ μᾶς ἀποκατάστησε ἀπέναντι στὸ Θεό. Ὕστερα ἀπ' αὐτὴ τὴ θυσία, ἂν δὲν θὰ τὴν ἐκτιμήσουμε, δὲν μᾶς μένει παρὰ τιμωρία καὶ καταδίκη. Καὶ γι' αὐτὸ τὸ λόγο ἀκριβῶς ὁ ἅγιος Ἀπόστολος διαρκῶς μᾶς μιλάει γιὰ ἕναν Ἀρχιερέα καὶ γιὰ μία θυσία, γιὰ νὰ μὴ θαρρῆ κανεὶς πὼς εἶναι πολλὲς θυσίες κι ἔτσι χωρὶς φόβο ν' ἁμαρταίνη.

Ὅσοι λοιπὸν καταξιωθήκαμε νὰ λάβουμε τὸ ἅγιο Βάπτισμα καὶ τὴ σφραγίδα τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅσοι ἔχουμε τὴν ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τῆς θυσίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅσοι ἔχουμε θέση στὴν τράπεζα τῆς ἀθανασίας καὶ κοινωνοῦμε ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Κυρίου, ἐμεῖς λοιπὸν ἂς φυλᾶμε γιὰ πάντα τὴν εὐγένεια καὶ τὴν τιμὴ μὲ τὴν ὁποία μᾶς τίμησε ὁ Θεός. Κι ἂς μὴν ἁμαρταίνη κανεὶς μὲ τὴν πρόφαση τάχα καὶ τὴν ἐλπίδα πὼς ἔχει νὰ μετανοήση, πὼς πρὶν ν' ἀποθάνη θὰ τρέξη νὰ ξομολογηθῆ καὶ νὰ ζητήση τὴ συχώρεση τοῦ Θεοῦ, γιατί πολλὲς φορὲς δὲν τὸ κατορθώνουν αὐτὸ οἱ ἄνθρωποι.

Παρακαλῶ, χριστιανοί μου, νὰ πιστέψετε σ' αὐτὸ ποὺ θὰ σᾶς πῶ καὶ νὰ μὴ σᾶς περάση ἀπὸ τὸ νοῦ πὼς τὸ λέγω γιὰ νὰ σᾶς φοβίσω. Ξέρω πολλοὺς ποὺ τὸ ἔπαθαν αὐτό· ἁμάρταιναν μὲ τὴν ἀπαντοχὴ καὶ τὴν ἐλπίδα πὼς θὰ μετανοήσουν κι ἦρθε ἡ τελευταία τους ὥρα κι ἔφυγαν ἀμετανόητοι. Γιατί ὁ Θεὸς γι' αὐτὸ ἔδωκε τὴ μετάνοια· γιὰ νὰ συχωρέση τὶς ἁμαρτίες, ὄχι γιὰ νὰ τὶς πληθύνη. Ὅταν ὅμως κανεὶς χρησιμοποιῆ τὴν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ γιὰ εὐκαιρία ν' ἁμαρταίνη περισσότερο, τότε λοιπὸν ἡ μετάνοια γίνεται αἰτία τῆς ἀμέλειας καὶ τῆς ὀκνηρίας μας. Σᾶς παρακαλῶ λοιπόν, προσέχετε. Κανένας ἂς μὴν εἶναι σὰν μισθωτός, κανένας ἂς μὴν εἶναι ἀφιλότιμος, κανένας ἂς μὴν ἐργάζεται τὴν ἀρετὴ σὰν κάτι βαρὺ καὶ κουραστικό. Μὰ ἂς ἐργασθοῦμε τὴν ἀρετὴ μὲ προθυμία καὶ μὲ χαρά. Ἤ τάχα κι ἂν δὲν ἦταν μισθός, δὲν θὰ 'πρεπε λοιπὸν νὰ ὑπάρχη τὸ καλὸ κι ἡ ἀρετὴ στὸν κόσμο; Ἀλλ' ὅμως, ἔστω καὶ μὲ μισθὸ καὶ μὲ πληρωμή, ἂς γίνουμε καλοὶ καὶ ἐνάρετοι. Γιατί πῶς ἐτοῦτο δὲν εἶναι τάχα ντροπὴ καὶ καταδίκη; Ἂν δὲν μὲ πλήρωσης, λέγει, δὲν γίνομαι καλὸς ἄνθρωπος, φεύγω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Λοιπὸν τολμῶ κι ἐγὼ νὰ πῶ κάτι· Ποτὲ δὲν θὰ εἶσαι καλὸς ἄνθρωπος κι ἂς δείχνης σωφροσύνη, ὅταν τὸ κάνης ἐπειδὴ θὰ λάβης μισθό. Γιατί ποτὲ δὲν θὰ ἐκτίμησης τὴν ἀρετή, ἂν δὲν τὴν ἀγαπᾶς. Ὁ Θεὸς ὅμως, γιὰ τὴν πολλὴ ἀσθένειά μας, θέλησε ἡ ἀρετὴ νὰ γίνη ἐπιτέλους μισθὸς καὶ πληρωμή· ἐμεῖς ὅμως οὔτε καὶ ἔτσι εἴμαστε ἐνάρετοι.

Ἂς ἐξετάσουμε τώρα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, τί τάχα εἶναι βαρὺ καὶ κουραστικὸ ἀπ' αὐτὰ ποὺ μᾶς προστάζει ὁ Θεός. Νὰ 'χης, λέγει, τὴ γυναίκα σου καὶ νὰ 'σαι φρόνιμος, νὰ τὴ σέβεσαι καὶ νὰ τὴν τιμᾶς. Ἐτοῦτο λοιπὸν εἶναι βαρύ; Κι ὅμως πολλοὶ δὲν ἔχουν γυναίκα κι εἶναι φρόνιμοι καὶ κάνουν ἐγκράτεια· κι ὄχι μόνο χριστιανοί, μὰ καὶ εἰδωλολάτρες. Ἐκεῖνο λοιπὸν ποὺ κάνει ὁ εἰδωλολάτρης ἀπὸ ἐγωισμὸ καὶ ματαιοδοξία καὶ δείχνεται ἀνώτερος, ἐσὺ δὲν τὸ κάνεις οὔτε γιὰ τὸ φόβο τοῦ Θεοῦ.

Νὰ δίνης, λέγει, στοὺς φτωχοὺς ἀπὸ τὰ καλά σου. Κι ἐτοῦτο τάχα εἶναι βαρύ; Μὰ κι ἐδῶ μᾶς κατηγοροῦν οἱ ἐχθροί της Ἐκκλησίας, ποὺ δίνουν ὁλόκληρες περιουσίες ἀπὸ κενοδοξία, γιὰ νὰ ἱκανοποιήσουν τὸν προσωπικό τους ἐγωισμό.

Ἄλλη ἐντολὴ λέγει· Νὰ μὴν αἰσχρολογῆς· μέσα στὴν αἰσχρολογία εἶναι καὶ ἡ βλασφημία. Εἶναι τάχα κι ἐτοῦτο δύσκολο; Μὰ κι ἂν δὲν ἔδινε ὁ Θεὸς τὴν ἐντολὴ καὶ πάλι θὰ 'πρεπε ν' ἀποφεύγουμε τὴν αἰσχρολογία σὰν ἔντιμοι ἄνθρωποι. Πὼς ὄχι ἡ ἐντολή, μὰ ἡ αἰσχρολογία κι ἡ βλασφημία εἶναι δύσκολο πράγμα, τὸ βλέπουμε στὸ πῶς ὁ καθένας ντρέπεται καὶ κοκκινίζει, ὅταν τοῦ ξεφύγη κανένας αἰσχρὸς καὶ βλάσφημος λόγος, παρεκτὸς κι ἂν εἶναι μεθυσμένος.

Νὰ μὴ μεθᾶς λέγει ἄλλη ἐντολή, καὶ πολὺ σωστὰ τὸ λέγει. Γιατί τὸ μεθύσι ἀπὸ μόνο του εἶναι κόλαση καὶ τιμωρία τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν εἶπε νὰ στερῆς τὸν ἑαυτόν σου καὶ νὰ βασανίζης τὸ σῶμα σου, ἀλλὰ νὰ μὴ μεθᾶς. Δηλαδὴ νὰ μὴν ξευτελίζης καὶ ντροπιάζης τὸν ἑαυτό σου, ἔτσι ποὺ νὰ τοῦ ἀφαιρῆς κάθε ψυχικὸ καὶ λογικὸ γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου.

Μὴν τάχα καὶ δὲν πρέπει νὰ φροντίζουμε καὶ νὰ ἐνδιαφερώμαστε γιὰ τὸ σῶμα; Ὄχι, γιὰ ὄνομα τοῦ Θεοῦ! Δὲν λέγω αὐτό, ἀλλὰ λέγω νὰ μὴ φροντίζης γιὰ τὶς ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες του καὶ νὰ μὴν ἀνάβης μέσα σου φωτιά. Ὅπως ἀκριβῶς λέγει ὁ ἅγιος Παῦλος «τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας».

Ἄλλη ἐντολὴ λέγει· Νὰ μὴν ἁρπάζης καὶ νὰ μὴν κλέβης καὶ νὰ μὴν εἶσαι πλεονέκτης· νὰ μὴν παίρνης ψεύτικους ὅρκους στὰ δικαστήρια καὶ νὰ μὴν παραβαίνης ὅσα ὁρκίζεσαι κι ὅσα ὑπόσχεσαι. Ποιὸν κόπο τάχα καὶ ποιὸν ἱδρώτα χρειάζονται αὐτά;

Κι ἄλλη ἐντολὴ λέγει· Νὰ μὴν κατηγορῆς καὶ νὰ μὴ συκοφαντῆς. Ἔχει κι ἐτοῦτο κανέναν κόπο; Τὸ ἀντίθετο μάλιστα εἶναι πολὺ κουραστικό. Γιατί, μόλις κατηγορήσης κάποιον, ἀμέσως σὲ πιάνει ἀνησυχία καὶ σὲ βασανίζει ἡ ὑποψία· μὴν τύχη κι ὅ,τι εἶπες τὸ μάθη καὶ τὸ ἀκούση ἐκεῖνος ποὺ τὸν κατηγόρησες, ἐκεῖνος ποὺ τὸν συκοφάντησες.


Ἀγαπητοὶ χριστιανοί,

Τίποτα δύσκολο καὶ τίποτα βαρὺ δὲν μᾶς προστάζει ὁ Θεός, ἂν βέβαια θέλουμε. Εἰδεμὴ καὶ δὲν θέλουμε, τότε καὶ τὰ εὐκολώτερα μᾶς φαίνονται βουνά. Τίποτα ἀπ' ὅσα προστάζει ὁ Θεὸς δὲν ἔχει κόπο, ἂν θέλη ὁ ἀνθρωπος· γιατί ἀπὸ τὴ θέληση τοῦ ἀνθρώπου κι ἀπὸ τὴ θεία χάρη ἐξαρτῶνται τὰ πάντα. Ἂς θελήσουμε λοιπὸν κι ἂς ἀγαπήσουμε τὰ καλὰ σ' ἐτοῦτο τὸ βίο, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε καὶ τὰ αἰώνια ἀγαθά, μὲ τὴ χάρη καὶ τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Ἀμήν.

Η ολέθρια αφροσύνη. (Κυριακή Θ’ Λουκά)

Η συγκέντρωση αγαθών που εξυπηρετούν την ζωή αποτελεί μια πολύ φρόνιμη και λογική ενέργεια για τον άνθρωπο και μάλιστα για τον οικογενειάρχη που από την εργατικότητα και προνοητικότητά του εξαρτάται η ζωή των μελών της οικογενείας του. Την οκνηρία και απρονοησία κανείς ποτέ δεν επαίνεσε. Γιατί λοιπόν παρ’ όλα αυτά ο πλούσιος της σημερινής παραβολής χαρακτηρίζεται ως «άφρων»; Για τους εξής λόγους:

α) Πρώτα-πρώτα γιατί ο ορίζοντας του κόσμου γι’ αυτόν τελειώνει στα όρια του εαυτού του. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διήγησή μας επικρατεί η κτητική αντωνυμία «μου». Ο πλησίον είναι ανύπαρκτος για την σκέψη και τη ζωή του πλουσίου μας. β) Γιατί νομίζει ότι η υλική ευδαιμονία του είναι ατέρμονη και ότι δεν πρόκειται να του την αφαιρέσει κανείς. Έτσι καταστρώνει μακρόπνοα σχέδια λέγοντας στον εαυτό του: “ψυχή, έχεις, πολλά αγαθά κείμενα εις έτη πολλά· αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου”. Και γ) γιατί καταπίεσε τελείως μέσα στα βάθη του υποσυνειδήτου του τον Θεό, νομίζοντας ότι τον αφάνισε και γλύτωσε από τον έλεγχό του.

Να λοιπόν που βρίσκονται τα όρια ανάμεσα στη φρόνηση και στην αφροσύνη, ανάμεσα στη λογική προνοητικότητα και στην παράλογη αποθεματοποίηση αγαθών. Στην μια περίπτωση διευκολύνει κανείς και εξυπηρετεί τη ζωή τη δική του και των οικείων του, στην άλλη την καταστρέφει· γιατί δημιουργεί αγχώ­δεις καταστάσεις από τις οποίες δύσκολα ελευθερώνεται. Πραγματικά η χωρίς λόγο συσσώρευση αγαθών προκαλεί άγχος και προβλήματα, οφείλεται δε κατά βάση στον πόθο του ανθρώπου να ξεφύγει από την σκέψη του θανάτου. Έτσι, μαζεύει υλικά αγαθά, οχυρώνεται μέσα σ’ αυτά, για να αισθανθεί ασφαλής και σίγουρος, με συνέπεια να πετρώσει η καρδιά του για τον διπλανό του, ο οποίος του είναι τελείως αδιάφορος ή και ανύπαρκτος. Κι όταν λέμε αγαθά, ας μη πηγαίνει ο νους μας μόνο στα χρήματα. Υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που θεωρούνται σαν μέσα που εξασφαλίζουν τον άνθρωπο: Είναι οι γνώσεις, η επιστήμη, τα αξιώματα, οι τίτλοι, οι γνωριμίες, οι δεσμοί. Και εδώ πρέπει να χαράξει κανείς τα όρια ανάμεσα στη φρόνιμη ιεράρχηση των αγαθών και στην άφρονα ή αγχώδη αναζήτηση στηριγμάτων για μια ζωή χωρίς τον φόβο του τερματισμού της. Είναι πράγματι αφροσύνη να ξεχάσει ότι όλα αυτά που αναφέραμε προηγουμένως δεν είναι τρόποι εξασφαλίσεως του εγώ έναντι των άλλων αλλά μέσα εξυπηρετήσεως είτε του εγώ είτε των άλλων· κι είναι αφροσύνη ακόμη να νομίζουμε ότι μ’ αυτά γίναμε πανίσχυροι, εκθρονίσαμε τον Θεό και ξεφύγαμε τον θάνατο.

Έρχονται στιγμές που σ’ ένα ξέσπασμα της καταπιεσμένης συνειδήσεώς μας ακούγεται η φωνή του Θεού και θυμίζει αλήθειες ξεχασμένες και πραγματικότητες που θελήσαμε να τις παρακάμψουμε, Σ’ αυτές τις στιγμές βλέπει κανείς τη γύμνια και την αφροσύνη του παρ’ όλο που νόμιζε ότι ήταν θωρακισμένος με χίλια αγαθά και ότι η οργάνωση της ζωής του ήταν άρτια και απρόσβλητη. Πολύ εύκολα ξεγελιέται κανείς! Κι αυτό ακριβώς θέλει να τονίσει η σημερινή παραβολή: Η ανασφάλεια που αισθάνεται ο άνθρωπος από την αμαρτία και τη φθορά που βασιλεύουν μέσα στον κόσμο δεν θεραπεύεται με την συσσώρευση υλικών αγαθών, με τη δημιουργία υποκατάστατων του Θεού, με τήν οχύρωση του εαυτού μας σε ψεύτικα και ευπρόσβλητα χαρακώματα. Ασφαλής και σώφρων είναι ο άνθρωπος ο οποίος, χωρίς να παραμελεί τις βιοτικές ανάγκες του, βλέπει το Θεό σαν πηγή της ζωής και δωρητή των αγαθών. Αλλιώς, μόνον ως άφρων μπορεί να χαρακτηρισθεί, με όλες τις τραγικές συνέπειες της αφροσύνης του.

(Πηγή: Ιωαν. Δ. Καραβιδόπουλου, Ομοτ. Καθηγητού Α.Π.Θ. , «Οδός ελπίδας», σ. 35-37)

Κυριακή Θ’ Λουκά – Η παραβολή του άφρονος πλουσίου Κέρδη επίγεια και ουράνια

Δεν δίνουν ευτυχία

Θέλοντας ο Κύριος να δείξει πόσο ολέθριο είναι το πάθος της πλεονεξίας είπε την παρακάτω Παραβολή: Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα εκτεταμένα χωράφια απέδωσαν πλούσια παραγωγή. Κι αντί ο πλούσιος αυτός να χαρεί και να ευχαριστήσει το Θεό για την πλούσια σοδειά, κυριεύθηκε από έγνοιες και συλλογισμούς: Τι να κάνω; Πού να μαζέψω τους καρπούς που μου περισσεύουν; Έχασε την ειρήνη του, έχασε και τον ύπνο του. Επιτέλους κάποτε βρήκε τη λύση: Αυτό θα κάνω! Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω μεγαλύτερες. Και θα μαζέψω εκεί όλα τα αγαθά μου. Κι ύστερα θα πω στην ψυχή μου: Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά και σου φθάνουν για πολλά χρόνια. Μη σκοτίζεσαι πλέον για τίποτε. Τώρα πλέον ήρθε η ώρα να χαρείς με φαγοπότια και διασκεδάσεις.
Ο δύστυχος! Νόμιζε ότι θα ευτυχήσει με τα πλούτη! Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι αυτά δεν κάνουν τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Άλλωστε ο ίδιος ζούσε τη δυστυχία και μόνο με τη σκέψη των πολλών αγαθών, πριν ακόμη τα συγκεντρώσει και τα αποθηκεύσει. Δεν μπορούσε να χαρεί τίποτε, διότι η πλεονεξία του τον ταλαιπωρούσε και τον βασάνιζε. Ήθελε να κρατήσει όλους τους καρπούς για τον εαυτό του. Κι επειδή δεν μπορούσε να το κατορθώσει αυτό, βυθιζόταν σε εναγώνιες σκέψεις. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει ευτυχισμένος, εάν έπαιρνε μία γενναία απόφαση. Να δωρίσει τα αγαθά που του περίσσευαν στους φτωχούς, να χορτάσει τα πεινασμένα τους στόματα, και να ευχαριστήσει το Θεό που του δώρισε μια τέτοια ευφορία και δυνατότητα φιλανθρωπίας. Αλλά επειδή σκοτίσθηκε από την πλεονεξία κατάντησε δυστυχισμένος κι άρρωστος.
Τι κερδίζουμε λοιπόν από την προσκόλληση στα περιττά αγαθά μας; Ανάπαυση δεν κερδίζουμε. Ανήσυχες και βασανιστικές φροντίδες μας αιχμαλωτίζουν. Όσο περισσότερα αποκτούμε, τόσο περισσότερο βυθιζόμαστε σε συλλογισμούς και ανησυχίες: πώς θα διατηρήσουμε αυτά που αποκτήσαμε, πώς θα προσθέσουμε κι άλλα. Και συμβαίνει να χάνουμε συχνά και τον ύπνο μας με τις εναγώνιες σκέψεις μας. Τα θέλουμε όλα δικά μας για να τα απολαμβάνουμε μόνο εμείς, νομίζοντας ότι όσα έχουμε είναι όλα δικά μας.
Και πολύ περισσότερο δεν θέλουμε να καταλάβουμε ότι η ψυχή μας δεν χορταίνει με τα υλικά αγαθά. Η ψυχή ως πνευματική οντότητα ζει και ευτυχεί μόνο με ουράνια, πνευματικά αγαθά. Η αφθονία των υλικών αγαθών, των φαγητών, των διασκεδάσεων δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Κι έπειτα στη ζωή υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται με το χρήμα, αρρώστιες και θλίψεις, πειρασμοί και εντάσεις, οικογενειακά και άλλα προβλήματα που αφαιρούν συχνά κάθε χαρά και ειρήνη. Μη γελιόμαστε λοιπόν. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τα αγαθά που δίνουν ανάπαυση και ευτυχία προέρχονται από τον ουρανό κι εκεί καταλήγουν. Αυτά να αναζητούμε κι αυτά να επιδιώκουμε.

Η τελευταία μας ώρα

Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμενε ο πλούσιος. Πριν ακόμη προφθάσει να πει στην ψυχή του τα όσα σχεδίαζε, του μίλησε πρώτα ο Θεός: Άμυαλε άνθρωπε! Τη νύχτα αυτή, που την ονειρευόσουν ως νύχτα ευτυχίας, απαίσιοι δαίμονες ζητούν να πάρουν την ψυχή σου, σε λίγο θα πεθάνεις. Κι όλα αυτά που αποθήκευσες, σε ποιον θα ανήκουν; Κι ο Κύριος έκλεισε την Παραβολή λέγοντας: Τέτοιο τέλος θα έχει κι όποιος μαζεύει μόνο για τον εαυτό του τα υλικά αγαθά και δεν αποταμιεύει θησαυρούς στον ουρανό με τα έργα της αγάπης. Θα καταλήξει την τελευταία μέρα ή νύχτα της ζωής του στην αιώνια νύχτα της κολάσεως.
Αλήθεια· έχουμε σκεφθεί εμείς ποτέ πώς θα είναι το δικό μας τέλος, η δική μας τελευταία μέρα ή νύχτα; Η νύχτα αυτή του πλουσίου της Παραβολής ήταν η πιο εφιαλτική και αποτρόπαιη νύχτα της ζωής του. Ήταν η νύχτα την οποία ονειρευόταν ως νύχτα ευτυχίας, και την περίμενε με τη βεβαιότητα ότι θα άρχιζε να απολαμβάνει για πολλά χρόνια ακόμη τα πλούτη του. Εκείνη η νύχτα όμως έγινε γι’ αυτόν νύχτα αγωνίας και τρόμου. Μια νύχτα ατελείωτη και φρικτή.
Διότι όσοι είναι προσκολλημένοι στα υλικά αγαθά, την ώρα του θανάτους τους εισέρχονται σε μία νύχτα φοβερή και ατελείωτη. Εγκαταλείπουν πίσω τους όλα εκείνα για τα οποία μόχθησαν και με πολλές αγωνιώδεις φροντίδες συγκέντρωσαν και απέρχονται πάμφτωχοι, άδειοι από καλά έργα κι απ’ τη χάρη του Θεού. Σκοτάδι απογνώσεως απλώνεται γύρω τους καθώς παραλαμβάνουν την ψυχή τους οι σκοτεινοί δαίμονες.
Για τους δικαίους όμως, για τους ελεήμονες και φιλάνθρωπους, η τελευταία μέρα ή νύχτα είναι η ωραιότερη ανατολή μιας ημέρας ατελεύτητης και άδυτης. Είναι η είσοδος στη Βασιλεία του Θεού. Εμείς άραγε πώς θα βρεθούμε την τελευταία μας ώρα; Είναι φοβερό να έχουμε την κατάληξη του πλουσίου της Παραβολής. Γι’ αυτό ας καταπολεμούμε κάθε πλεονεξία, κι ας αποταμιεύουμε τα αγαθά μας στις αποθήκες του ουρανού, μοιράζοντάς τα στους πεινασμένους και ενδεείς. Για να μην παραλάβουν την ψυχή μας οι απαίσιοι δαίμονες αλλά οι αγαθοί άγγελοι και να την οδηγήσουν στην αγκαλιά του Θεού.

Περιοδικό «Ο Σωτήρ», τ. 1989

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ´ ΛΟΥΚΑ

῾Ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά, κείμενα εἰς ἔτη πολλά. ᾽Αναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου᾽ (Λουκ. 2, 19)

α. Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ὁ Κύριος φωτογραφίζει τήν τραγωδία τοῦ ὑλιστῆ ἀνθρώπου: ἐκείνου πού εἶναι προσανατολισμένος μόνον στά ὑλικά πράγματα προκειμένου νά ὑπηρετεῖ τίς αἰσθήσεις του καί πού ἔχει διαγράψει γι᾽ αὐτό ἀπό τή ζωή του τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπό του. Εἶναι ὁ ἄφρων ἄνθρωπος, αὐτός πού δέν ἔχει φρόνηση καί μυαλό, ὁ ὁποῖος ζεῖ μέσα σέ ψευδαισθήσεις καί φαντασιώσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά χάνει καί τήν ἐδῶ ἀλλά καί τήν αἰώνια ζωή.

β. 1. Τρεῖς εἶναι οἱ ψευδαισθήσεις τοῦ ἄφρονος πλουσίου τῆς παραβολῆς:

(α) ῾ψυχή μου, ἔχεις πολλά ἀγαθά᾽. Πιστεύει ὅτι τά ὑλικά ἀγαθά τοῦ ἀνήκουν, ὅτι εἶναι πράγματα δικά του. ῾Η ψυχή του εἶναι γεμάτη ἀπό αὐτά. Διακατέχεται συνεπῶς ἀπό μία αἴσθηση κατοχῆς τῆς ὕλης.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ πραγματικότητα; Τά πάντα ἀνήκουν στόν Θεό. ῎Αν ὑπάρχουν ἀγαθά πού ἀνήκουν σέ ἐμᾶς, εἶναι γιατί ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά τά ἔχουμε, προκειμένου νά τά διαχειριστοῦμε ὀρθά. Νά καλύψουμε δηλαδή τίς οὐσιαστικές ἀνάγκες μας, ἀλλά καί τίς ἀνάγκες τῶν συνανθρώπων μας. Στήν πρώτη ᾽Εκκλησία πού συνιστᾶ κριτήριο γιά ὅλες τίς ἐποχές, πουλοῦσαν τά ἀγαθά τους καί τό ἀντίτιμο τό ἔδιναν στούς ἀποστόλους γιά νά τό μοιράσουν στούς ἀναγκεμένους.

(β) ῾κείμενα εἰς ἔτη πολλά᾽. Πιστεύει ὅτι τό μέλλον εἶναι δικό του καί τοῦ ἀνήκει, ὅτι εἶναι σχεδόν αἰώνιος ἄνθρωπος. ῾Ο θάνατος δέν φαίνεται νά τόν ἀπασχολεῖ κι οὔτε ὑπάρχει στόν ὅποιον προβληματισμό του. Κι ἀκόμη: πιστεύει ὅτι ἡ ζωή του πάντοτε θά εἶναι ἡ ἴδια γι᾽ αὐτόν: πλούσια καί καρποφόρα.

Ποιά εἶναι ὅμως ἡ πραγματικότητα; ᾽Αφενός τό μέλλον εἶναι τοῦ Θεοῦ. ᾽Εκεῖνος εἶναι ῾ὁ Πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος᾽. Αὐτός συνιστᾶ τό Α καί τό Ω. Κανείς δέν γνωρίζει τό μέλλον πέραν τοῦ Θεοῦ ἤ πέραν ἐκείνου στόν ὁποῖο ὁ Θεός ἀποκαλύπτει κάτι σχετικό. ῾Ο θάνατος γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι παραμονεύει ἀνά πᾶσα στιγμή στή ζωή μας. Εἶναι ὁ μόνιμος συνοδοιπόρος μας. ᾽Αφετέρου ἡ ζωή ἀποκαλύπτει ὅτι ῾ὁ καιρός, ὅπως λέμε, ἔχει γυρίσματα᾽. Τά πράγματα ἀλλάζουν συνήθως μέ ρυθμούς καταιγιστικούς. Τίποτε δέν μένει τό ἴδιο. ῞Οπως ἀλλάζουν οἱ ἐποχές τοῦ ἔτους, ἔτσι συνήθως ἀλλάζει καί τό σκηνικό τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Πόσοι πλούσιοι γιά παράδειγμα ἐν μιᾷ νυκτί κυριολεκτικῶς ἔχασαν τά πάντα καί ὁδηγήθηκαν στήν ἀπόλυτα ἔνδεια καί τή φτώχεια; ῾Παράγει τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου᾽ κατά τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου, ἀλλά καί ῾τά πάντα ῥεῖ᾽ κατά τόν ἐμπειρικό λόγο τοῦ ἀρχαίου φιλοσόφου.

(γ) ῾ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου᾽. Πιστεύει ὁ ἄφρων  ὅτι ἡ ζωή εἶναι μία εὐχαρίστηση καί μόνο τῆς σαρκός. Σκοπός του φαίνεται νά εἶναι ἡ ἡδονή. Παραθεωρεῖ ὅτι ἡ ἡδονή περικλείει τήν ὀδύνη κι ὅτι ἡ ἀποκλειστική εὐχαρίστηση τῶν αἰσθήσεων ὁδηγεῖ στό στέγνωμα τῆς ψυχῆς, συνήθως δέ καί σέ πλῆθος σωματικῶν ἀσθενειῶν.

῾Η πραγματικότητα λοιπόν εἶναι καί πάλι διαφορετική: Μετά τήν πτώση τῶν ἀνθρώπων στήν ἁμαρτία τό κυριαρχικό στοιχεῖο τῆς ζωῆς εἶναι ἡ θλίψη καί οἱ δοκιμασίες της. ῾Κοιλάς πένθους καί δακρύων᾽ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου κατά τόν χαρακτηρισμό τῆς Γραφῆς. Κι ὅπως εἴπαμε: ἡ ὅποια ἡδονή περικλείει τίς περισσότερες φορές τήν ὀδύνη καί τόν πόνο. ῾Η ἐμπειρία μάλιστα διαρκῶς ἐπιβεβαιώνει ὅτι ἡ ὅποια ἀνάπαυση καί ἡ εὐφροσύνη τοῦ ἀνθρώπου συνιστοῦν καταστάσεις πρωτίστως τῆς ψυχῆς καί τοῦ πνεύματός του καί λιγότερο τῆς σαρκός.

2. ῾Ο Κύριος ἔκανε τήν ἀποτίμηση τῶν ψευδαισθήσεων αὐτῶν: ὅποιος τίς ἔχει εἶναι ἄφρων. Γιατί ἔρχεται ὁ θάνατος μέ τρόπο ἀνεπάντεχο καί ἐνώπιόν του φανερώνεται ὅτι ἡ ζωή τῆς ἀφροσύνης ἀποτελεῖ χαμένο κόπο (῾ἅ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;᾽), ὁδηγεῖ δέ στό χειρότερο: στήν παράδοση στά χέρια τῶν ἐχθρῶν δαιμόνων καί τήν ἀπώλεια τῆς αἰώνιας ζωῆς (῾τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ᾽).

3. ῾Η τραγωδία τοῦ ἄφρονος πλουσίου φαίνεται νά ὑφίσταται καί στή ζωή πολλῶν ἀπό ἐμᾶς τούς χριστιανούς. Διότι ἴσως καί σέ ἐμᾶς

- νά ὑπάρχει ἡ ἐπιδίωξη τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ὡς σκοπός ζωῆς, πού σημαίνει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπό τήν ἰδιοκτησιακή ἀντίληψη τοῦ κόσμου,

- νά μή σκεπτόμαστε τόν θάνατο, ἔχοντας διαμορφώσει τήν ἄφρονα ἀντίληψη μίας αἰωνιότητας τῆς ἐδῶ ζωῆς μας,

- νά θέτουμε ὑπεράνω ὅλων τίς σαρκικές ἀπολαύσεις καί εὐχαριστήσεις μας.

῎Αν συμβαίνει αὐτό χρειάζεται ἀμέσως νά μετανοήσουμε, ὅσο ἀκόμη ἔχουμε χρόνο. Δηλαδή:

- νά μνημονεύουμε τόν ἐρχόμενο θάνατό μας (῾μιμνήσκου τά ἔσχατά σου καί οὐ μή ἁμάρτῃς εἰς τόν αἰῶνα᾽, συνιστᾶ καί πάλι ἡ ῾Αγία Γραφή),

- καί νά προσανατολιζόμαστε στήν κατά Θεό πάντοτε προκοπή μας. 

γ. ῾Ο Κύριος ἔδωσε τή λύση καί τή διέξοδο: ῾νά πλουτοῦμε κατά Θεόν᾽. Δηλαδή νά ζοῦμε κατά τό ἅγιο θέλημά Του μέ προσπάθεια τά βήματά μας νά εἶνα πάνω στά ἴχνη ᾽Εκείνου. Τότε ὁ πλοῦτος τοῦ Κυρίου θά εἶναι μαζί μας, τώρα καί πάντα!
π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Κυριακή Θ Λουκά Ο Άφρων πλούσιος

Βρήκε επιτέλους τη λύση στο πρόβλημα του ο πλούσιος κτηματίας. Βασανίστηκε, έστυψε το μυαλό του, νύχτες ολόκληρες έμεινε άγρυπνος. Και τώρα, μετά από τόσους υπολογισμούς, αφήνει κάτω το μολύβι. Ένας αναστεναγμός ανακουφίσεως βγαίνει από μέσα του. «Αυτό θα κάνω μονολογεί, θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα κτίσω πολύ πιο μεγάλες. Θα συγκεντρώσω εκεί τα αγαθά μου, και θα περάσω ξένοιαστα και χαρούμενα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου».
Πόσο έπεσε έξω στους υπολογισμούς του ο δυστυχής. Την ίδια στιγμή που πίστεψε πως βρήκε την λύση, όλα γκρεμίζονται! Η φωνή του Θεού, τον προσγειώνει στην πραγματικότητα και μένει άναυδος. «Άφρον, (άμυαλε και ανόητε) αυτήν την νύκτα ζητούν χωρίς άλλο να πάρουν την ψυχή σου. Αυτά που ετοίμασες τίνος θα είναι και ποιος θα τα κληρονομήσει;»
Ο  αφρων πλούσιος  της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής είναι τύπος πολύ συνηθισμένος στα χρόνια μας! Είναι εκείνος που περιορίζει τα όνειρα και τις προσδοκίες του στα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτε περισσότερο. Οι βιοτικές μέριμνες είναι το καθημερινό του πρόβλημα και σ΄ αυτές εξαντλείται όλος ο δυναμισμός του. Αιχμάλωτος από το πάθος της υλικής προόδου, να δημιουργήσει όσο γίνεται μεγαλύτερη περιουσία, ο σημερινός άνθρωπος δεν σκέφτεται ότι το ταξίδι του θανάτου θα το κάνει χωρίς αποσκευές, χωρίς καταθέσεις και βιβλιάρια, χωρίς περιουσιακά στοιχεία, χωρίς τα υλικά αγαθά τα οποία ίδρωσε να αποκτήσει.
Και το πιο θλιβερό είναι ότι το πνεύμα αυτό το υλιστικό, το κληροδοτούμε και στα παιδιά μας. Τα κάνουμε υλιστές και συμφεροντολόγους, απομακρύνοντάς τα από ιδέες,αξίες και ιδανικά. Το ερώτημα που βασανίζει τους νέους σήμερα δεν είναι «τι θα προσφέρω» αλλά το «πόσα θα παίρνω». Έτσι και κείνα, μαζί με μας περιορίζουν τα όνειρα τους, στο τι θα φάνε, τι θα πιούνε, πως θα κάνουν χρήματα και πως θα περνούν όσο γίνεται πιο καλά χωρίς κούραση και στενοχώριες. Και ακόμη το πιο θλιβερό είναι το ότι για να πετύχουμε όλα αυτά χρειάζεται να γίνουν συμβιβασμοί ένοχοι με την συνείδηση μας, ανέντιμοι ελιγμοί, ύποπτες συνεννοήσεις, σκοτεινές συναλλαγές και αν χρειασθεί να πατήσουμε πάνω σε πτώματα, να γίνουμε «ατσίδες» για να εξυπηρετήσουμε τα συμφέροντά μας.
Έρχεται όμως η ώρα να εγκαταλείψουμε τα γήινα. Είτε το θέλουμε είτε όχι αργά η γρήγορα θα φύγουμε από αυτήν την ζωή χωρίς να μπορούμε να πάρουμε μαζί μας τίποτε από αυτά που αποκτήσαμε με αίμα και ιδρώτα. Όταν βρεθούμε μπροστά στο Ουράνιο Κριτήριο δεν θα ερωτηθούμε για τις περιουσίες μας, ούτε για τα σπίτια μας, ούτε για τα κτήματά μας, ούτε για την υλική μας προκοπή. Θα δώσουμε λόγο για κάθε τι που κάναμε, για την ψυχή μας, για κάθε τι που κάναμε η δεν κάναμε για τον ελάχιστο αδελφό μας. Τότε πραγματικά αν δεν θα έχουμε τι να απαντήσουμε, η καταδίκη μας θα είναι όμοια με εκείνη του άφρονα σκλάβου της ύλης και όχι πλουσίου της παραβολής.

Ένας ασκητής συνομιλούσε με έναν νέο, ο οποίος αποκάλυπτε τα όνειρά του : – Σκέπτομαι να σπουδάσω Αρχιτέκτων.

            Και ύστερα ; Του λέει ο Ασκητής.

–     Ύστερα θα πάρω υποτροφία στο εξωτερικό.

            Και ύστερα ;

–     Θα ανοίξω ένα Αρχιτεκτονικό Γραφείο, θα παντρευτώ, θα δημιουργήσω οικογένεια θα είμαι πλούσιος!

Και ύστερα ; Ξαναρωτά ο Γέροντας.

–     Θα γεράσω και όταν έλθει η ώρα θα πεθάνω!

Και ύστερα ; Επιμένει ο ερημίτης.

Ο νέος έσκυψε το κεφάλι!

Αλήθεια και ύστερα ;….

Το ίδιο ερώτημα του ερημίτη απευθύνεται προς όλους μας. Ας αφήσουμε ελεύθερη την φωνή της ψυχής μας να δώσει την απάντηση!

ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥ ΚΗΡΥΓΜΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ´ ΛΟΥΚΑ

῾῾Ο Χριστός ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν᾽ (᾽Εφεσ. 2, 14)

α. ᾽Εκπληκτικά ἐπίκαιρος ἀλλά καί παράδοξος ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου  ἀπό τήν πρός ᾽Εφεσίους ἐπιστολή. Κι αὐτό γιατί  σ᾽ ἕναν κόσμο πού σπαράσσεται ἀπό τούς πολέμους, τή βία, τό φόβο καί τήν ἀνασφάλεια ἐκεῖνος μιλάει γιά τήν εἰρήνη. ῾Η ἔννοια ὅμως πού τῆς προσδίδει πόρρω ἀπέχει ἀπό τή συνήθη κατανόησή της ἀπό τούς περισσοτέρους ἀνθρώπους. ῾Ο Χριστός – κηρύσσει ὁ ἀπόστολος – εἶναι ἡ εἰρήνη τῶν ἀνθρώπων. ᾽Εκεῖνος εἶναι πού ἕνωσε τούς εἰδωλολάτρες καί τούς ᾽Ιουδαίους καί μεταξύ τους καί μέ τόν Θεό.

β. 1. Ἡ εἰρήνη λοιπόν μεταξύ τῶν ἀνθρώπων δέν εἶναι τό ἀποτέλεσμα  ἁπλῶς μίας συμμαχίας τῶν λαῶν• δέν εἶναι ἡ συνέπεια μίας ἰσορροπίας δυνάμεων, ὅπως λέμε• δέν εἶναι ἀκόμη τό ἀποτέλεσμα ἐπιβολῆς μίας μεγάλης ἐξωτερικῆς δυνάμεως, ὅπως παλαιότερα μέ τή Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία (pax romana) ἤ κατά τούς νεώτερους χρόνους μέ τήν ᾽Αμερικάνικη ὑπερδύναμη (pax americana). Ἡ τέτοιου εἴδους εἰρήνη εἶναι πολύ εὔθραστη καί ἕωλη, γιατί ἀκριβῶς βασίζεται σέ ἐξωτερικές καταστάσεις ἐξαιρετικά εὐμετάβλητες.

2. Ἡ ἀληθινή εἰρήνη, κατά τόν ἀπόστολο, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Οἱ ἄνθρωποι δηλαδή μονοιάζουμε καί συνδεόμαστε μεταξύ μας ὅταν πιστέψουμε στόν Χριστό καί ἑνωθοῦμε μαζί Του. Γιατί; Διότι ὁ Χριστός εἶναι Αὐτός πού κατήργησε, ἰδίως μέ τή Σταυρική Του θυσία, ἐκεῖνο πού δυναμίτιζε καί δυναμιτίζει πάντοτε κάθε ἑνότητα καί κοινωνία: τήν ἁμαρτία. Πάνω στόν Σταυρό ὁ Κύριος σήκωσε τήν ἁμαρτία καί τήν κατήργησε, ἔτσι ὥστε ὅποιος ἑνώνεται μέ τόν Χριστό νά βρίσκει καί τόν δρόμο τῆς κοινωνίας μέ τόν συνάνθρωπό του, ἀλλά καί μέ τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό.

3. Καί πράγματι! Ποιός ἀμφιβάλλει ὅτι ὅταν ἀφήνουμε τήν ἁμαρτία μέσα μας, νά λειτουργοῦμε δηλαδή μέ βάση τόν ἐγωϊσμό μας, πέρα ἀπό τή διάσπασή μας μέ τόν Θεό δέν βρίσκουμε χῶρο στόν ἑαυτό μας νά χωρέσουμε καί τόν συνάνθρωπό μας; Ἡ κάθε ἁμαρτία εἶναι ἐγωϊσμός. Δέν ἐπιτρέπει τήν ἀγάπη στόν συνάνθρωπο. Κι αὐτό φαίνεται καθημερινά. ῾Ο φιλάργυρος γιά παράδειγμα: ἀγαπᾶ τά χρήματα καί τά ὑλικά ἀγαθά καί γιά χάρη τους εἶναι ἕτοιμος ἀκόμη καί νά σκοτώσει. ῾Ο φιλόδοξος καί ὑπερήφανος: δέν ἀνέχεται τόν συνάνθρωπό του παρά μόνον ὡς ὑποτελή του. ῾Ο φιλήδονος: εἶναι προσανατολισμένος μόνον στήν ἱκανοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ του καί ὁ ἄλλος ἄν δέν συνεργεῖ σ᾽ αὐτό γίνεται ἐχθρός του. Λοιπόν ὁ Χριστός καταργώντας τήν ἁμαρτία ἑνώνει στόν ῎Ιδιο ὅλους τούς ἀνθρώπους. Γιατί τούς δίνει τή δύναμη νά ἀγαποῦν σωστά καί ἀληθινά.

4. ῾Ο ἀπόστολος Παῦλος τονίζοντας τήν παραπάνω ἀλήθεια μᾶς ὁδηγεῖ καί σέ εὐρύτερο ἐπίπεδο: ῾Ενωμένοι ἐν Χριστῷ μέ τούς συνανθρώπους μας εἰσερχόμαστε στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, σέ ὅ,τι ὀνομάζεται λαός τοῦ Θεοῦ. ῾῎Αρα οὐκέτι ἐστέ ξένοι καί πάροικοι, ἀλλά συμπολῖται τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ᾽ (Δέν εἶστε λοιπόν πιά ξένοι καί χωρίς δικαιώματα, ἀλλά ἀνήκετε στόν λαό τοῦ Θεοῦ, στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ). ῾Η συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο μᾶς κάνει νά γευόμαστε τή μυστική πραγματικότητα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ: νιώθουμε ἕνα μέ ᾽Εκεῖνον πού εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματος, ἕνα μέ τά ἄλλα μέλη, δηλαδή τούς ἀποστόλους καί ὅλους τούς ἁγίους. ῞Οπως τό κλαδί ζωοποιεῖται ἀπό τούς χυμούς τῆς ρίζας καί τοῦ δένδρου, ἔτσι καί ὁ πιστός στόν Χριστό: νιώθει τήν παρουσία τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἁγίων στή ζωή του. Μπορεῖ τόν Θεό νά Τόν προσφωνεῖ ῾Πατέρα᾽ καί τούς συνανθρώπους ῾ἀδέλφια᾽ του. Κι αὐτό σημαίνει κατ᾽ ἐπέκταση ὅτι ἡ μοναξιά καί ὁ φόβος παύουν νά ὑφίστανται στόν χριστιανό. Πῶς νά νιώσει μόνος ὅταν εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Θεό καί τόν κόσμο ὅλο; Πῶς νά νιώσει φόβο, ὅταν ἀγαπᾶ τούς πάντες καί τά πάντα; ᾽Ακόμη κι ὁ φόβος τοῦ θανάτου χάνεται: τί νά φοβηθεῖ ἀφοῦ γνωρίζει τί εἶναι πιά ὁ θάνατος μετά Χριστόν; Μία ἁπλή δίοδος πού σέ ρίχνει καί πάλι στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ.

γ. ῾Ο Χριστός μέ τόν Σταυρό Του εἶναι τό κέντρο τοῦ κόσμου: μᾶς ἕνωσε μέ τόν Θεό καί μέ τόν κόσμο ὅλο. Τό ἐρώτημα εἶναι πόσο ἐμεῖς πού Τοῦ ἀνήκουμε ὡς χριστιανοί καί μέλη Του Τόν σκεφτόμαστε, Τόν ζοῦμε, Τόν ἀγαποῦμε; Πόσο δηλαδή ἀποτελεῖ καί γιά ἐμᾶς τό κέντρο τοῦ κόσμου μας! Δυστυχῶς ἡ καθημερινότητα ἀποκαλύπτει τίς περισσότερες φορές ὅτι ἄλλα συνιστοῦν τά κέντρα μας: ἡ δουλειά μας, ἡ καριέρα μας, τά χρήματά μας, ἡ οἰκογένειά μας. Γι᾽ αὐτό ὅμως καί γευόμαστε τά ἀρνητικά ἀποτελέσματα μίας τέτοιας ἀνατροπῆς: τό ἄγχος, τή
 στενοχώρια, τή μελαγχολία, τίς καθημερινές συγκρούσεις. ᾽Απαιτεῖται ἄμεσα ἀλλαγή πλεύσης. ᾽Απαιτεῖται δηλαδή μετάνοια. 
π. Γεώργιος Δορμπαράκης

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ´ ΛΟΥΚΑ“...ἵνα τούς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην” (᾽Εφεσ. 2, 15)π.Γεώργιος Δορμπαράκης

“...ἵνα τούς δύο κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ εἰς ἕνα καινόν ἄνθρωπον ποιῶν εἰρήνην”
(᾽Εφεσ. 2, 15)

α. Μέ ρωμαλέα θεολογική σκέψη καί μεγαλειώδη τρόπο ὁ ἀπόστολος Παῦλος προβάλλει στήν πρός ᾽Εφεσίους ἐπιστολή του τό ἑνωτικό ἔργο πού ἔφερε στόν κόσμο ὁ Κύριος ᾽Ιησοῦς Χριστός: εἶναι ᾽Εκεῖνος πού ἀποτελεῖ τήν ἀληθινή εἰρήνη τοῦ κόσμου, γιατί γκρέμισε μέ τόν σταυρικό Του θάνατο ὅ,τι σάν τεῖχος χώριζε τούς ᾽Ιουδαίους καί τούς ἐθνικούς καί προκαλοῦσε ἔχθρα μεταξύ τους. Στόν ἑαυτό Του δημιουργήθηκε ἡ νέα ἀνθρωπότητα, ὁ ῾καινός ἄνθρωπος᾽, ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε τήν ὑπέρβαση τῶν ὅποιων ἀνθρωπίνων μέχρι τότε διαφορῶν καί χωρισμῶν, μέ ἀποτέλεσμα διά τοῦ Χριστοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος νά εἶναι συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ. Μέ τόν Χριστό φανερώνεται ἡ νέα ἀνθρωπολογία, ἡ καινούργια ματιά γιά τόν ἄνθρωπο, κάτι πού συνιστᾶ καί ὅ,τι πιό σύγχρονο ὑπάρχει στόν χῶρο τῶν ἐπιστημῶν τοῦ ἀνθρώπου. ῾Ο ῾καινός ἄνθρωπος᾽ πού ῾ἔκτισε᾽ ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἀπάντηση καί σήμερα τῆς ᾽Εκκλησίας μας στόν σύγχρονο ταραγμένο ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐξακολουθεῖ καί ἀναζητεῖ τήν ταυτότητά του.

β. 1. Πρό Χριστοῦ κυριαρχοῦσε ἡ διάσπαση ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. ῾Ο καθένας κατανοοῦσε τόν ἑαυτό του καί γενικῶς τόν ἄνθρωπο μέ κριτήρια ἀπολύτως ἐνδοκοσμικά: φυλετικά, ἐθνικά, ταξικά. Οἱ ᾽Ιουδαῖοι γιά παράδειγμα. ῞Οριζαν ὡς ἄξιο λόγου ἄνθρωπο μόνο τόν ᾽Ιουδαῖο, τόν ἐκλεκτό τοῦ Θεοῦ. Τούς ἐκτός αὐτοῦ ἀνθρώπους τούς χαρακτήριζαν ἀπόπαιδα τοῦ Θεοῦ, μή ἀνθρώπους, ὄχι περισσότερο ἀπό ῾σκυλιά᾽. Οἱ ῞Ελληνες παρομοίως. Τό ῾πᾶς μή ῞Ελλην βάρβαρος᾽ ἦταν ἡ πεμπτουσία τῆς ἀπαξίωσης κάθε μή ῞Ελληνα καί τῆς ὑπεραξίας τῶν ἰδίων. Εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἄλλη ἡ ταξική προσέγγιση τῶν ἀνθρώπων ἀπό αὐτούς: ἡ διάκριση σέ δούλους καί ἐλευθέρους ἦταν φυσική γιά τούς ῞Ελληνες κατάσταση.

᾽Από τήν ἄποψη αὐτή γνώρισμα τῆς πρό Χριστοῦ ἀνθρωπότητος ἦταν ἡ ἔχθρα καί ἡ διάσταση ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. ῾Πόλεμος  πατήρ πάντων ᾽ τοῦ φιλοσόφου ῾Ηρακλείτου ἦταν ἡ λεκτική διατύπωση αὐτοῦ πού ὑπῆρχε ὡς αἴσθηση καί βίωμα τῶν ἀνθρώπων πρό Χριστοῦ. Κι αὐτό βεβαίως σήμαινε τήν ἐπιβεβαίωση τῆς ἁμαρτίας τους. Διότι ἡ ἁμαρτία στόν πυρήνα της εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἐγωισμός τοῦ ἀνθρώπου - ἡ νοσηρή στροφή καί ἀγάπη του μόνο στόν ἑαυτό του καί στά δικά του συμφέροντα – ἀπότοκο τοῦτο τῆς ἀπαρχῆς τῆς πλάσεώς  του ἐπανάστασης κατά τοῦ Δημιουργοῦ του. Μέ ἄλλα λόγια ἡ ἐναντίωση τοῦ πρώτου ἀνθρώπου, ῾τῇ συμβουλίᾳ τοῦ ὄφεως᾽ διαβόλου, πρός τόν Κύριο καί Θεό του ἔφερε τήν ἔχθρα καί τή διάσπαση καί μέ τόν ἴδιο τόν Θεό, ἀλλά καί μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του, μέσα στόν ὁποῖο ἑαυτό ἦταν καί ὁ συνάνθρωπός του. ῾Ο πρό Χριστοῦ ἄνθρωπος θέριζε τά θανατηφόρα ἐπίχειρα τῆς κακῆς χρήσεως τῆς ἐλευθερίας του.

2. ῾Ο ἐρχομός τοῦ Χριστοῦ ὅμως – προαναγγελμένος ἤδη ἀπό τήν ὥρα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου διά τοῦ πρωτευαγγελίου καί ἐπαναβεβαιούμενος ἔκτοτε διά τῶν προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης – σήμανε τήν κατάργηση τῶν διακρίσεων καί τῶν ἐχθροτήτων. ῾Ο Χριστός ἐρχόμενος στόν κόσμο ῾κτίζει᾽ στόν ἑαυτό Του τόν καινούργιο ἄνθρωπο καί ἀποκαθιστᾶ τή ῾χαλασμένη᾽ διά τῆς ἁμαρτίας ἀνθρωπότητα. ᾽Εν Χριστῷ ἔτσι ὑπερβαίνονται ὅλες οἱ διακρίσεις πού χώριζαν πιά τούς ἀνθρώπους, εἴτε φυλετικές ἦταν αὐτές εἴτε ἐθνολογικές εἴτε κοινωνικές.  ῞Ολοι οἱ ἄνθρωποι – καθ᾽ ἑαυτούς καί στή μεταξύ τους σχέση - στό πρόσωπο ᾽Εκείνου βρίσκουν τό κέντρο καί τήν ἑνότητά τους, πού σημαίνει ὅτι ὁ ᾽Ιουδαῖος καί ὁ εἰδωλολάτρης, ὁ ῞Ελληνας καί ὁ  βάρβαρος, ὁ δοῦλος καί ὁ  ἐλεύθερος, ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα, οἱ πάντες ἐν Χριστῷ γίνονται ἕνα. ῾῞Ινα κτίσῃ ἐν ἑαυτῷ τόν καινόν ἄνθρωπον, ποιῶν εἰρήνην᾽. Κι ὅπως τό διατυπώνει ὁ ἀπόστολος κι ἀλλοῦ: ῾οὐκ ἔνι ᾽Ιουδαῖος οὐδέ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ. Πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾽Ιησοῦ᾽. ῾Εἴ τις ἐν Χριστῷ καινή κτίσις᾽.

῾Ο χριστιανός ἄνθρωπος λοιπόν εἶναι ὁ καινός ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἑνωμένος μέ τόν Χριστό γίνεται μία φανέρωση ᾽Εκείνου στόν κόσμο κι ἀπό τήν ἄποψη αὐτή συνιστᾶ τήν κρίση τοῦ κόσμου. Διότι ὁ κόσμος κυριαρχημένος, μέχρι νά πιστέψει στόν Χριστό, ἀπό τό πνεῦμα τοῦ πονηροῦ καί σπαρασσόμενος ἔτσι ἀπό τά ἐγωιστικά πάθη του δέν ἀνέχεται τό κήρυγμα ἑνότητος πού προβάλλει ὁ χριστιανός πρωτίστως μέ τή ζωή του κι ἔπειτα καί μέ τά λόγια του. ῾Ο κοσμικός ἄνθρωπος ἔτσι, μέ τήν ἔννοια τοῦ μή ἀποδεχομένου τόν Χριστό, ἀδυνατεῖ νά κατανοήσει τήν ὑπέρβαση τοῦ ἑαυτοῦ καί τή μέχρι θυσίας ἀγάπη τοῦ χριστιανοῦ πρός τόν συνάνθρωπο. Καί γι᾽ αὐτό προκαλούμενος θέλει νά τόν βγάλει ἀπό τή μέση. ῞Ο,τι στάση κράτησε ὁ κόσμος ἀπέναντι στόν ἐν σαρκί φανερωθέντα Θεό, τόν Δημιουργό του, τήν ἴδια στάση κρατάει καί ἀπέναντι στούς ἀκολούθους Του. Κι ἡ στάση αὐτή εἶναι βεβαίως ἡ δίωξη καί ὁ θάνατος. ῾Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν᾽.

3. ῞Ωστε ὁ χριστιανός εἶναι ὁ καινός-καινούργιος ἄνθρωπος, γιατί εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Χριστό. Μιλᾶμε λοιπόν γιά μία χαρισματική κατάσταση, ἡ ὁποία προϋποθέτει δύο πράγματα: ἀφενός τήν πίστη στόν Χριστό ὡς τόν ἐνανθρωπήσαντα, καθώς εἴπαμε, Θεό, ὁ ῾Οποῖος ἦλθε στόν κόσμο προσλαμβάνοντας τήν ἀνθρώπινη φύση (σῶμα καί ψυχή) ὄχι στήν ὑπόσταση-πρόσωπο ἑνός συγκεκριμένου ἀνθρώπου (νεστοριανισμός), ἀλλά στήν ὑπόσταση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. ῾Η πρόσληψη τῆς ἀνθρώπινης φύσης καί ὄχι ἑνός μεμονωμένου ἀνθρώπου συνιστᾶ τή βάση τῆς ἀνθρώπινης ἑνότητος. Κάθε ἄνθρωπος πού ἔχει σῶμα καί ψυχή εἶναι ἐνταγμένος στήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καί συνεπῶς χάριτι Θεοῦ εἶναι πραγματικά ἑνωμένος καί μέ τόν Χριστό καί μέ τούς συνανθρώπους του. ῾Η ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο ἔτσι δέν ἀποτελεῖ ἕνα ἠθικό ἁπλῶς αἴτημα, ἀλλά καθίσταται ὀντολογική ἀναγκαιότητα: δέν μπορεῖ κανείς νά μήν ἀγαπᾶ, ἄν θέλει νά διατηρεῖ τήν ἀκεραιότητα πιά τοῦ ἑαυτοῦ του. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι ἡ βασική ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί στήν Παλαιά καί στήν Καινή Διαθήκη εἶναι τό ῾ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν᾽. ᾽Εν Χριστῷ ἡ ἑνότητα ὅλων, Θεοῦ καί ἀνθρώπων, εἶναι δεδομένη. ῾῞Ινα πάντες ἕν ὦσιν᾽.

᾽Αφετέρου ἡ ἑνότητα αὐτή πού ἔφερε ὁ Χριστός στούς ἀνθρώπους πραγματοποιεῖται μέσα πιά στό σῶμα Του, τήν ᾽Εκκλησία. ῞Ο,τι εἴπαμε ὡς ῾καινή κτίσιν᾽ μιλώντας γιά τούς χριστιανούς προϋποθέτει ὅτι ὁ ἄνθρωπος τό ἀποδέχεται μέ τή βούλησή του κι ἀρχίζει νά τό ζεῖ καθώς γίνεται μέλος Χριστοῦ διά τοῦ ἁγίου βαπτίσματος καί τοῦ ἁγίου χρίσματος. Κι αὐτό σημαίνει ὅτι μπορεῖ ἡ χάρη νά εἶναι δοσμένη καί παρούσα πραγματικότητα στόν κόσμο, ἀλλά ἄν δέν ὑπάρξει καί τό ῾ναί᾽ τοῦ ἀνθρώπου παραμένει μία ἀνενέργητη κατάσταση. ῞Ενα δῶρο χωρίς ἀποδέκτη.

4. ῾Η παραπάνω ἀλήθεια εἶναι φοβερή στήν κατανόησή της. Διότι μᾶς συνειδητοποιεῖ ὅτι μπορεῖ κανείς νά ζεῖ μετά Χριστόν ἀπό πλευρᾶς χρονολογικῆς, ἀλλά νά βρίσκεται ἀκόμη πρό Χριστοῦ ἀπό πλευρᾶς πνευματικῆς καί ἐσωτερικῆς. Δέν εἶναι τό χρονικό σημεῖο πού ζοῦμε πού μᾶς κάνει χριστιανούς, ἀλλά ἡ πίστη μας στόν Χριστό. Κι ἀπόδειξη: ὁ ἀλληλοσπαραγμός τῶν ἀνθρώπων μέχρι σήμερα σέ ἐπίπεδο λαῶν, οἱ ἐμφύλιες διαμάχες, οἱ ἔχθρες καί οἱ ἐγωϊσμοί καί μεταξύ τῶν χριστιανῶν. Τί ἄλλο ὅλα αὐτά φανερώνουν παρά τό γεγονός τῆς πρό Χριστοῦ ἀκόμη καταστάσεώς τους; Μετά Χριστόν ἀκούσαμε ἐπί χριστιανικοῦ ἐδάφους τά κηρύγματα τῆς ἀθεΐας, μετά Χριστόν ὁ ῾προφήτης᾽ κήρυξε τόν θάνατο τοῦ Θεοῦ ὡς τοῦ Πατέρα πού Τόν ῾σκότωσαν᾽ τά παιδιά Του! ῾Η ὀρφάνια ἀπό τόν Θεό Πατέρα ἔγινε δυστυχῶς σύμπτωμα καί τῶν ῾πιστῶν᾽ τῆς μετά Χριστόν ἐποχῆς, ἡ ὁποία διαλάλησε μεταξύ ἄλλων τό ῾homo homini lupus’,  ὁ ἄνθρωπος εἶναι λύκος γιά τόν συνάνθρωπό του.

γ. ῾Η μοναδική λύση καί διέξοδος στά ἀδιέξοδα καί τῆς ἐποχῆς μας εἶναι τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Σ᾽ ᾽Εκεῖνον παραμένει αἰωνίως ἡ εὕρεση τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου πού ἀποτελεῖ τήν ἑνότητα τῶν πάντων. Οἱ χριστιανοί καί μάλιστα οἱ ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι χάριτι Θεοῦ διασώζουμε τήν αὐθεντική εἰκόνα Του καί μποροῦμε νά Τόν ζοῦμε στήν ᾽Εκκλησία Του, πρέπει νά καταλάβουμε τήν ἱστορική εὐθύνη πού ἔχουμε. ῎Ισως εἶναι ἡ κρισιμότερη ὥρα τώρα πού ἀλληλοσπαράσσεται ὁ κόσμος καί ἡ παγκόσμια κρίση ἔχει καταστήσει ἀνισόρροπο καί θολωμένο τόν νοῦ τῶν περισσοτέρων, νά ἐνεργοποιήσουμε ὅσο μποροῦμε τή χριστιανοσύνη μας, δηλαδή τόν ἑνοποιό πρός ὅλους ρόλο μας. ῾Η αἴσθηση τῆς ἑνότητος μέ τόν Χριστό καί Θεό μας, ὅπως καί μέ τούς συνανθρώπους μας πρέπει νά μᾶς κινητοποιεῖ σέ βαθειά μετάνοια καί σέ προσευχή καρδιακή καί ἔμπονη γιά ὅλους. ῾Ο Θεός μας περιμένει αὐτήν τήν ῾ἀφορμή᾽ ἀπό ἐμᾶς, προκειμένου νά προσφέρει πλούσια τήν ἀγάπη Του. Θά εἶναι ὄχι ἁπλῶς κρίμα ἀλλά ἔγκλημα νά μή ῾διαβάσουμε᾽ τά σημεῖα τῶν καιρῶν καί νά περιδινιζόμαστε κι ἐμεῖς στίς μικρότητες τοῦ ἐγωϊσμοῦ καί τῶν συμφερόντων μας, ῾κατεσθίοντες᾽ τίς σάρκες τῶν ἀδελφῶν μας. ᾽Αλλά τότε ποιά ἐλπίδα μπορεῖ νά ὑπάρξει; ῾῏Αρά γε ἐλθών ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου εὑρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;᾽.

π. Γεώργιος Δορμπαράκης

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΩΝ--ΑΝΑΓΚΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ-ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Στο παρακάτω κείμενο ο Γέροντας Θεόφιλος Ζερβάκος αναφέρεται σε κοινωνικά θέματα,σε θρησκευτικά ζητήματα και πολιτικές παραινέσεις,βλέποντας την πτώση που υπάρχει στις μέρες μας και προς τα που πάει η κατάσταση.Η Τρόικα πιέζει για ισοπέδωση σε εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα,με αποτέλεσμα να ακούγονται φήμες για πρόωρες εκλογές ή για συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, ώστε να έρθει στην Κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ ή στην χειρότερη περίπτωση,κυκλοφορούν φήμες για θερμό επεισόδιο με την Τουρκία που θα έχει διάρκεια μηνών,ώστε να παραταθεί η θητεία του Προέδρου της Δημοκρατίας.Υπάρχουν επίσης φήμες για <<τελείωμα>>της Ελλάδος από την Τρόικα.Επίσης υπάρχει η επίσκεψη του Πάπα στην Τουρκία που θα συναντηθεί με τους Τούρκους ηγέτες αλλά και με τον Ορθόδοξο Πατριάρχη Βαρθολομαίο στην Κωνσταντινούπολη.Αναλόγως των πράξεων που θα γίνουν εκεί,θα ξεκινήσουν οι εξελίξεις σε θρησκευτικό και πολιτικο-οικονομικό πεδίο στην Ελλάδα,όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο.Παρακάτω ο Γέροντας περιγράφει την σημερινή κατάσταση των αμαρτιών μας,αναλυτικότατα.Αμαρτίες που θα επιφέρουν την τιμωρία μας.    

Ή αμαρτία σκοτίζει τόν νου του ανθρώπου καί σιγά -σιγά σκληρύνει την καρδία του καί ενώ ακούει δέν ακούει" καί τό μέν γλυκύ τό λέγει πικρό, τό δέ πικρό γλυκύ' τό φως σκότος καί τό σκότος φώς' τήν αλήθεια ψευδός καί τό ψεύδος αλή­θεια" τήν αρετή κακία καί τήν κακία αρετή" οί δέ περισσότεροι από τούς ανθρώπους ζουν στό σκοτάδι. Γι αυτό διστάζω νά ο­μιλήσω περί μετανοίας φοβούμενος μήπως δέν εισακουσθώ, άλλ' ακούω τόν Θεόν νά λέγη εις μέν τόν Προφήτην Ιεζεκιήλ, όταν ό Ισραηλιτικός λαός έξετράπη της ευθείας όδοϋ: «Έά ιδής την ερχόμενη ρομαφαία   έρχομένην καί μή σημάνης τή σάλπιγγι, καί ο λαός δε φυλάξηται, καί έλθούσα ή ρομφαία λάβει έξ αυτών ψυχή αϋτη μέν διά τήν άνομίαν αυτής ελήφθη, τό δέ αίμα αυτης έκ τής χειρός σου έκζητήσω» (Ίεζ. 33, 6). Εις δέ τόν

Προφήτην Ησαΐα τά έξης: «Άναβόησον έν ισχύ'ΐ καί μή φείση, ώς σάλπιγγα ϋψωσον τήν φωνήν σου καί άνάγγειλον τω λαω μου τά αμαρτήματα αυτών καί τω οίκω Ιακώβ τάς ανομίας αυτών» (Ήσ. 58, 1).

Αυτά άφοϋ άνέγνωσα, εγώ ό αμαρτωλός καί ανάξιος, καί φοβηθείς μήπως σάν πνευματικός πατήρ καί Ιερεύς του Υψί­στου, έάν σιωπήσω, βλέποντας τήν ερχόμενη ρομφαία, μέ εκ­ζήτηση ό Κύριος λόγον, αναγγέλλω τά αμαρτήματα του ελλη­νικού λαού καί του κλήρου, καλώντας όλους καί πρώτα τόν ε­αυτό μου (επειδή καί εγώ άμαρτωλότερος όλων υπάρχω) σέ μετάνοια καί έπιστροφήν. Έάν θέλωμε νά διαφύγουμε τόν κίν­δυνο, πού διατρέχουμε καί πού απειλεί νά μας καταστρέψη, έ­άν θέλουμε νά σωθούμε, τότε νά μετανοήσουμε όλοι, από τόν Πρόεδρο μέχρι τόν τελευταίο ιδιώτη, από τόν στρατηγό μέχρι τόν τελευταίο στρατιώτη καί άπό τόν Πατριάρχη μέχρι τόν τε­λευταίο καλόγηρο, επειδή όλοι είμεθα αμαρτωλοί, άπειθεΐς, παραβάται. Νά μετανοήσουν πρώτα oi άρχοντες τής πολι­τείας, υπουργοί, βουλευταί,

στρατηγοί, αξιωματικοί καί όλοι όσοι υπερέχουν σέ αξιώματα, διότι, εκτός άπό λίγες εξαιρέ­σεις, πολλοί άπό αυτούς είναι ασεβείς, άπιστοι, βλάσφημοι. Έντρέπονται νά ονομάζονται Χριστιανοί, άλλά νά όνομάζωνται μερικοί άπό αυτούς μασόνοι, όχι μόνον δέν ντρέπονται, άλλά καί τό έχουν καύχησι. Ντρέπονται νά κάμουν τό σημείο του Τιμίου Σταυρού, άλλά τά σημεία του μασονισμού (τήν σφραγίδα του Αντίχριστου) δέν ντρέπονται νά φέρουν επάνω στά ενδύματα τους. Ντρέπονται μερικοί νά προσευχηθούν, αμ­φιβάλλω δέ έάν γνωρίζουν τό Σύμβολο τής Πίστεως καί αυτή τήν Κυριακή προσευχή. Έντρέπονται μερικοί άπό αυτούς νά πάνε στήν εκκλησία τίς Κυριακές καί εορτές καί μόνον παρου­σιάζονται, σπάνια, όταν γίνεται τελετή ή κηδεία κάποιου έπισήμου, συγγενούς ή φίλου τους, άλλά νά πηγαίνουν κινηματογράφους, χορούς, διασκεδάσεις καί νά χαρτοπαιξίες δέν ντρέπονται. Επίσης  δεν ντρέπονται μερικοί άπό αυτούς, οί όποιοι εγκατέλειψαν τίς νόμιμες γυναίκες νά συζούν παράνομα μέ ξένες.

Αυτούς, λοιπόν, παρακαλώ, προτρέπω καί νουθετώ νά συναισθανθούν τίς αμαρτίες τους, νά τίς μισήσουν, νά μετα­νοήσουν καί νά επιστρέψουν στόν Θεό άπό τόν όποιο έχουν άπομακρυνθή. Νά παύσουν τά μίση μεταξύ τους, τίς έριδες καί νά αγαπήσουν τόν Θεό. Νά αποκτήσουν φιλαδελφία, αγάπη καί μέ πνεύμα πραότητος, ταπεινοφροσύνης, αγάπης, ειρήνης καί ομονοίας νά συνεργασθούν γιά τό καλό καί τήν ευτυχία της γλυκύτατης πατρίδος μας, αφού γίνουν τύποι καί καλό παρά­δειγμα στόν λαό, διότι κατά τό φιλοσοφικό λόγιο «φιλεΐ τό άρχόμενον τοις άρχουσιν έξομοιούσθαι».

Ανάγκη μετανοίας

Όφείλουν νά μετανοήσουν όσοι άπό τούς άρχοντας της Εκκλησίας, Πατριάρχαι, αρχιερείς, Ιερείς καί ηγούμενοι, πα­ραβαίνουν τίς εντολές του Θεού, διότι μερικοί άπό αυτούς άντί νά γίνουν φώς, κατά τήν παραγγελία του πρώτου Άρχιερέως καί Άρχιποίμενος Χριστού, του αρχηγού καί θεμελιωτού της πίστεως μας, έγιναν αιτία διχονοιών στό χριστεπώνυμο πλή­ρωμα* καί κατ' αυτόν τόν τρόπο, άφού άποκατασταθή ή ενό­τητα, νά στραφή ή    

προσοχή της Εκκλησίας πρός τά τόσον ε­πείγοντα καί σοβαρά ζητήματα, στά όποια καλείται νά δράση, κατά τήν δύσκολη αυτή στιγμή, τήν οποία διέρχεται ό κόσμος καί ιδιαίτερα ή πατρίδα μας, δηλαδή στήν συνδιαλλαγή, τήν ειρήνη, τήν ομόνοια καί αγάπη του ελληνικού λαού, τόν όποιο λαό oι άρχοντες της πολιτείας έχουν διαιρέσει σέ πολλά κόμ­ματα. Επίσης δέ καί στόν αγώνα κατά της βλασφημίας, της απιστίας, κατά τών εχθρών της Εκκλησίας (ουνιτών, ευαγγε­λιστών, χιλιαστών, πνευματιστών, μασόνων), εναντίον της ά­σεμνης ενδυμασίας τών γυναικών, της άνηθικότητος, της μέ­θης  τής άσελγείας, της φιλαργυρίας, της πλεονεξίας, τοϋ ψεύδους .της · συκοφαντίας και τόσων άλλων.Έπίσης πρέπει νά μετανοήσουν όλοι oι κληρικοί καί οι λαϊκοί, άνδρες καί γυναίκες, μικροί καί μεγάλοι καί νά παύ­σουν τήν υπερηφάνεια, τόν φθόνο, τήν έχθρα, τήν μνησικακία, τήν φιλαργυρία, τήν πλεονεξία, τήν αρπαγή, τήν αδικία, τό ψευδός, τήν συκοφαντία, τήν κατάκρισι, τήν καταλαλιά, τήν μέθη, τήν κραιπάλη, τήν ασωτία.

Νά παύσουν οι γυναίκες τό κάπνισμα, τήν χαρτοπαιξία, τό βάψιμο στά χείλη, τό πρόσωπο, τά νύχια, καί τήν πολυτέ­λεια. Νά σταματήσουν μερικοί έγγαμοι τήν αποφυγή της τε­κνογονίας, τίς εκτρώσεις καί τούς φόνους των βρεφών, τά ό­ποια ρίχνουν στους δρόμους, στά σκυλιά, στήν θάλασσα ή θά­βουν στήν γη. Νά αποφεύγουν τά περιττά έξοδα, τά όποια νά διαθέτουν γιά όσους πάσχουν, τούς ορφανούς, τίς χήρες καί τούς πτωχούς.

Νά σταματήσουν οί περισσότεροι άπό τούς Ιερείς καί μο­ναχούς τήν αμέλεια, τήν ραθυμία καί λοιπές παρεκτροπές καί στό έξης νά ζουν άξια της κλήσεως, της οποίας έχουν κληθή, καί σύμφωνα μέ τό θέλημα του Θεού.

Νά σταματήσουν οί άνδρες τίς μεταξύ τους διαιρέσεις, μάχες καί φιλονικίες, καί τό νά ονομάζονται εθνικόφρονες, βασιλόφρονες, δημοκρατικοί, λαϊκοί, κομουνισταί, πνευματισταί, χιλιασταί, μασόνοι, καί νά λέγωνται στό έξης χριστιανοί αδελφοί καί "Ελληνες, καί νά πολιτεύωνται θεάρεστα.

Νά μετανοήσουν οί κομουνισταί, οί μισέλληνες καί μισόχριστοι, οι ασπονδότεροι εχθροί καί διώκται τοϋ Ελληνισμού καί Χριστιανισμού, εκείνοι oi όποιοι προξένησαν, στήν πατρί­δα τους τήν Ελλάδα, ανυπολόγιστες συμφορές καί ζημίες, οί παραδώσαντες μέ ανήκουστα βάσανα σέ θάνατο μυριάδες α­νεύθυνους "Ελληνες, κληρικούς καί λαϊκούς κάθε τάξεως, ηλι­κίας καί καταστάσεως. Νά συναισθανθούν τό μεγάλο αμάρτη­μα τους, νά μετανοήσουν καί νά σπεύσουν στους κόλπους της γλυκύτατης πατρίδος καί της αγίας Εκκλησίας. Θά τούς δε­χθούν, όταν μετανοήσουν, μέ ανοικτές αγκάλες  μετατρέποντας τήν μεγάλη θλϊψι καί συμφορά της πατρίδας 

μας καί της αγίας μας Εκκλησίας καί της άμωμου δόξου πίστεως μας σέ χαρά, γαλήνη καί ευτυχία.

Άπό τους άρχοντας της Εκκλησίας νά καταβληθή προ­σπάθεια, ώστε νά δοθή ή καλύτερη λύσις στό ζήτημα του εορ­τολογίου, πού έδίχασε τήν Εκκλησία, καί έτσι νά ελθη ή τό­σον αναγκαία ένότης, διότι είναι πολύ λυπηρό καί επιβλαβές νά βλέπουμε χωρισμένους    τούς ορθοδόξους Χριστιανούς σέ δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, σέ παλαιοημερολογίτας καί νεοημερολογίτας. Εκφράζουμε τήν ζωηρά μας ευχή, όπως τό Πατριαρχείο της Κων/πόλεως καί ή Ιεραρχία της Ελλάδος, μέ σύνεσι, φρόνησι, φόβο Θεού καί αγάπη, φροντίσουν νά άρθή ή αιτία αυτή καί έπέλθη ομόνοια στήν Εκκλησία.

Μέχρις ότου οριστικά παύση ή διαίρεσις των πιστών σέ νεοημερολογίτας καί παλαιοημερολογίτας, καί γιά νά αποφύ­γουμε μεγαλύτερο χάσμα, φρονούμε ότι μερικοί άπό τούς φανατικούς παλαιοημερολογίτας πρέπει νά σταματήσουν νά δι­δάσκουν καί προτρέπουν τούς Χριστιανούς, όπου δέν υπάρ­χουν παλαιοημερολογΐται Ιερείς, νά μήν έκκλησιάζωνται οί Χριστιανοί, νά μήν εξομολογούνται, νά μήν κοινωνούν τών Άχραντων Μυ­στηρίων, νά μή βαπτίζουν τά παιδιά τους, νά μήν πηγαίνουν τούς νεκρούς τους στήν Εκκλησία τών νεοημερολογητών, διότι δή­θεν oi νεοημ/γϊται αρχιερείς καί Ιερείς έφράγκεψαν, οι εκκλη­σίες τους έμολύνθησαν καί ή πίστις άλλαξε. Επίσης καί γιά τόν λόγο, ότι στά μυστήρια τών νεοημ/γιτών δέν έπιφοιτά ή χάρις του Αγίου Πνεύματος, καί είναι όλοι τους κολασμένοι. Βιάζουν δέ τούς Χριστιανούς νά αναθεματίζουν τήν Εκκλη­σία, τούς αρχιερείς καί Ιερεις' επίσης αναβαπτίζουν καί άναμυρώνουν τούς νεοημ/γίτας, επειδή φρονούν ότι εκτός του ημε­ρολογίου δέν υπάρχει σωτηρία.

Οι νεοημ/γίται πιστεύουν, λατρεύουν καί προσκυνούν τόν αληθινό Θεό. Στά μυστήρια τους έπιφοιτα ή χάρις τού Πανα­γίου Πνεύματος, τήν οποία επικαλούνται* «καί κατάπεμψον,

λέγουσιν ως λειτουργοί εις τό άγιο Βάπτισμα, Κύριε, τό Πνεύμα Σου το Αγιον καί άγίασον τό ύδωρ τύΰτο». Επίσης καί εις τήν θεία Ευχαριστία, «κατάπεμψον τό Πνεύμα Σου τό "Αγιον εφ^" ημάς καί επί τά προκείμενα δώρα ταύτα». Επομένως τά μυ­στήρια τά τελεί καί τελειώνει τό Πνεϋμα τό "Αγιον διά τών υ­πηρετών καί λειτουργών του Υψίστου καί όχι τό παλαιό ημε­ρολόγιο, τό όποιο έχει έφευρεθή από τόν ειδωλολάτρη "Ελλη­να Σωσιγένη, αστρονόμο, τόν 4ο π.Χ., καί έχει θεσπισθή άπό τόν επίσης ειδωλολάτρη Ιούλιο Καίσαρα, δι' αυτό καί Ιουλια­νό έχει όνομασθή. Διότι, εάν παραδεχθούμε ότι χωρίς τό πα­λαιό ημερολόγιο τά μυστήρια δεν τελούνται καί είναι άκυρα, κατά συνέπεια είναι ανάγκη νά παραδεχθούμε, ότι τό ημερο­λόγιο είναι ανώτερο άπό τό "Αγιο Πνεϋμα. Έάν θά κολαζόμεθα μέ αιτία τό ημερολόγιο, ό γλυκύς μας Ίησοΰς, ό όποιος μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε ένώ ήτο Θεός καταδέχθηκε νά γίνη άνθρωπος καί νά χύση τό αίμα Του, επάνω στό ξύλο τοΰ Σταυ­ρού, γιά νά μας εξαγόραση άπό τήν κατάρα του νόμου καί μας ελευθέρωση άπό τά δεσμά του "Αδου καί της φθοράς, θά μας έλεγε καί θά μας παρήγγελλε, μαζί μέ τά άλλα, ότι διά νά σω­θούμε πρέπει νά φυλάξουμε τό νέο ημερολόγιο τοΰ Σωσιγένη, διότι αυτό τό ημερολόγιο στήν εποχή τοΰ Χριστού ήταν νέο, ε­πειδή τό ημερολόγιο πού ευρέθηκε άπό τόν Σωσιγένη, σάν ορ­θότερο, κατάργησε τό παλαιό του Πτολεμαίου.

Κατά τήν Δευτέρα παρουσία θά μας έξετάση ό Κύριος, έ­άν κάναμε έργα της πίστεως καί της αγάπης πρός Αυτόν καί τόν πλησίον, έάν δηλαδή αγαπήσαμε τούς πτωχούς καί τούς ε­λεήσαμε. Δέν θά μας έρωτήση ποιό ημερολόγιο έφυλάξαμε. Οι "Αγιοι Πάντες δέν άγιασαν, διότι έφύλαξαν τό παλαιό ημερο­λόγιο, άλλά διότι έπίστευσαν καί αγάπησαν τόν Θεό καί τόν πλησίον τους σάν τούς εαυτούς τους.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι ή αλλαγή του ημερολογίου επέφε­ρε σύγχυσι καί διαίρεσι στήν Εκκλησία, καί τήν κατάργησι, πότε - πότε κατά καιρούς, της νηστείας τών Αγίων Αποστό­λων. Δέν έπεται όμως μέ αυτό ότι oi νεοημ/γΐται αρνήθηκαν τόν Χριστό ή ότι τό νέο ημερολόγιο θά τούς σώση καθώς μερικοί από τούς παλ/γίτας αποδίδουν τέτοια δύναμι στο παλαιό

έλπίζοντες δτι θά σωθούν αρκεί νά είναι παλ/γϊτας καί ότι αυτό έχουν προεξόφληση" τήν γνησιότητα της ορθοδόξου πί­στεως.

Πρέπει νά μετανοήσουμε, επαναλαμβάνω, όλοι με ειλικρί­νεια* νά ζητήσουμε συγχώρησι άπό τόν "Υψιστο Θεό καί Ουρά­νιο Πατέρα μας' νά συνδεθούμε μέ τόν σύνδεσμο της αγάπης, της ειρήνης, της ομονοίας, καί τότε μόνον θά σωθούμε άπό τόν κίνδυνο καί έμεΐς καί ή πατρίδα μας.

"Ας επιστρέψουμε πρός τόν εύσπλαγχνο Θεό καί πατέρα μας, μέ αληθινή μετάνοια, μέ στεναγμούς καί δάκρυα" «Τάδε λέγει Κύριος. Έπιστράφητε πρός με εξ όλης της καρδίας υμών καί έν νηστεία καί έν κλαυθμώ καί έν κοπετώ καί διαρρήξατε τάς καρδίας υμών, ότι ελεήμων καί οικτίρμων εστί, μακρόθυμος καί πολυέλεος καί μετανοών επί ταΐς κακίαις» (Ίωήλ 2, 12-13). «Άπολιπέτω ό ασεβής τάς οδούς αύτοϋ καί άνήρ άνο­μος τάς βουλάς αύτοϋ καί έπιστραφήτω έπί Κύριον, καί έλεηθήσεται, ότι έπί πολύ αφήσει τάς αμαρτίας υμών» (Ήσ. 55, 7). «Ζώ εγώ, λέγει ό Κύριος, ού θέλω τόν θάνατον του αμαρτωλού ως τό έπιστρέψαι καί ζην αυτόν» (Ίεζ. 33, 11).

"Ας μετανοήσουμε αληθινά καί άς επιστρέψουμε στόν εύ­σπλαγχνο Πατέρα μας σάν τόν άσωτο υιό, καί άς πούμε όπως εκείνος: «Πάτερ, ήμάρτομεν εις τόν Ούρανόν καί ενώπιον σου» καί όπως οί τρεις παίδες, πού εβλήθησαν στό καμίνι καί μέ θεία δύναμι διεσώθησαν: «Εύλογητός εΐ, Κύριε ό Θεός τών πατέρων ημών, καί αινετός, καί δεδοξασμένον τό όνομα σου εις τούς αιώνας, ότι δίκαιος εΐ έπί πάσιν οις έποίησας ήμΐν... ό­τι έν άληθεία καί κρίσει έπήγαγες ταυτα πάντα έφ' ημάς, διά τάς αμαρτίας ημών. "Οτι ήμάρτομεν καί ήνομήσαμεν άποστήναι άπό Σοΰ καί έξημάρτομεν έν πάσι καί τών εντολών σου ουκ ήκούσαμεν, ουδέ συνετήρήσαμεν, ουδέ έποιήσαμεν, καθώς ένετείλω ήμίν, ίνα εϋ ήμίν γένηται...» (Δαν. 3, 27).

"Ας μετανοήσουμε όπως oι Νινευϊται, oι όποιοι, αφού άκουσαν

τόν προφήτη Ίωνα ότι μέλλουν νά καταστραφούν, μετενόησαν καί έκήρυξεν ό βασιλεύς μετάνοια, λέγων"οί άνθρωποι καί τά κτήνη καί oi βόες καί τά πρόβατα μή γευσάσθωσαν μηδέ νεμέσθωσαν μηδέ ύδωρ πιέτωσαν, καί περιεβάλλοντο σάκκους oi άνθρωποι καί τά κτήνη καί άνεβόησαν πρός τόν Θεόν εκτενώς" καί άπέστρεψαν έκαστος άπό της όδοϋ αυτών της πονηρας καί άπό της αδικίας της εν χερσίν αυ­τών λέγοντες* τίς οιδεν ει μετανοήσει ό Θεός καί αποστρέψει εξ οργής θυμοΰ αύτοϋ καί ου μή άπολώμεθα; καί είδεν ό Θεός τά έργα αυτών, ότι άπέστρεψαν άπό τών οδών αυτών τών πο­νηρών, καί μετενόησεν ό Θεός επί τη κακία, ή έλάλησε του ποιήσαι αύτοϊς καί ουκ έποίησε» (Ίωνας 3, 7-10).

Oi Νινευΐται μετανοήσαντες έσώθησαν" έάν καί εμείς αλη­θινά μετανοήσουμε, θά σωθούμε, έάν δέν μετανοήσουμε, θά α­πολεσθούμε. «Έάν μή μετανοήτε, πάντες ομοίως άπολείσθε» (Λουκ. 13, 3), τό γάρ στόμα του Κυρίου έλάλησε ταυτα.

Ή στροφή δλων πρός τόν Χριστόν σανίς σωτηρίας διά τό "Εθνος πού κινδυνεύει

Αδελφοί Χριστιανοί "Ελληνες, τά παθήματα άς μας γί­νουν μαθήματα, άς στοχασθοϋμε καλώς τί ήταν κάποτε ή Ελ­λάς καί τί είναι σήμερα. ^ΤΗταν μία μεγάλη, ισχυρά αυτοκρα­τορία καί σήμερα κατήντησε ένα μικρό, πτωχό, ασθενές βασί­λειο, πού δέν ημπορεί νά ζήση. Δέν του έμεινε τίποτε παρά μα­ταία καύχησις στους πολλούς τών Ελλήνων, ότι είναι "Ελλη­νες απόγονοι τών μεγάλων σοφών καί "Αγίων καί τών μεγάλων ηρώων της Ελλάδος, καί μία ματαία καί ψευδής έλπίς, ότι ή Ελλάς θά ζήση" «πάλι μέ χρόνους μέ καιρούς πάλι δικά μας θάναι».

Οι πολιτικές εξελίξεις δείχνουν ραγδαίες σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα ,εδώ θα αναφέρω μερικά χαρακτηριστικά:  http://kourdistoportocali.com/post/39482/ekdotis            

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΕΚΔΟΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΙ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ-ΦΩΤΙΑ -Tην Κυριακή θα πέσουν!!!

-Την Κυριακή το βράδι θα πέσουν!!!
Αυτό υποστηρίζει παραδοσιακός εκδότης μεγάλης εβδομαδιαίας εφημερίδας καθώς εξετάζει μαζί με τους νομικούς σύμβούλους του τα ντοκουμέντα φωτιά που καταφθάνουν στο γραφείο του.
Πολλά από αυτά προέρχονται από μεγάλο δικηγορικό γραφείο της Γερμανίας το οποίο έχει πρόσβαση στο γραφείο του κ. Βόλφαγκ Σόιμπλε. 
Οι εξελίξεις όπως όλα δείχνουν θα συμπαρασύρουν το πολιτικό σκηνικό της Κολομβίας των Βαλκανίων.
Τα ψέμματα τελειώσαν για το εγχώριο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. 
Η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει!                     http://www.makeleio.gr/?p=213390      

Economist: Το τέλος της κυβέρνησης του Σαμαρά έρχεται τον Φλεβάρη;!!!

    Το τέλος της αβύσσου των Ελλήνων… έρχεται τον Φλεβάρη έτσι όπως εκτιμά ο Economist. Tην προοπτική της αλλαγής κυβέρνησης στις αρχές του χρόνου περιγράφει ο Economist σε ένα άρθρο υπό τον τίτλο «Grecovery» προειδοποιώντας ότι η σταθερότητα μπορεί να κλυδωνιστεί αν επιστρέψει η νευρικότητα λόγω πολιτικών εξελίξεων, όπως αναφέρουν ειδησιογραφικά πορταλ. Στο άρθρο του, ο Economist επισημαίνει τα στοιχεία της ανάπτυξης της χώρας: «Η Ελλάδα έκανε την ευχάριστη έκπληξη καθώς τα πήγε καλύτερα από όλη την ευρωζώνη με ανάπτυξη 0,7%» αναφέρει και υπογραμμίζει: «Παρόλο που η Ευρωζώνη στο σύνολό της πάει άσχημα, η ελληνική ανάκαμψη φαίνεται ότι θα συνεχιστεί, τουλάχιστον σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα».     http://www.defencenet.gr/defence/item/%CE%AD%CF%81%CF%87%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5-%CF%87%CE%B9%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B5%CF%82-%CE%B5%CE%BA%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D%CF%82-%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AE%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%B9%CE%BB%CE%B5-%CF%84%CE%BF-%CF%85%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%B5%CE%AF%CE%BF-%CE%B5%CF%83%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CF%8E%CE%BD   Μία απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών που αν μη τι άλλο θα συζητηθεί βλέπει το φως της δημοσιότητας. Στις 12 Νοεμβρίου το υπουργείο Εσωτερικών με έγγραφο το οποίο χαρακτηρίζεται «κατεπείγον - εκλογικό»  και με αριθμό πρωτοκόλλου 43955 προχώρησε στην παραγγελία 5000 εκλογικών σάκων.
Η δικαιολογία, όπως αναγράφεται στο επίσημο έγγραφο, είναι οι επαναληπτικές εκλογές στους δήμους Ειδυλλίας, Καισαριανής και Τροιζήνας - Μεθάνων.
Εντύπωση προκαλεί ωστόσο ο αριθμός των εκλογικών σάκων που παραγγέλθηκαν, καθώς στους εν λόγω δήμους οι εκλογικές περιφέρειες μετά βίας ξεπερνούν τις 100...

Το συνολικό νούμερο παραπέμπει σε εκλογές σε όλη τη χώρα.
Ραγδαίες θα είναι οι πολιτικές εξελίξεις στις αμέσως επόμενες ημέρες με όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και "φορείς" αυτών των εξελίξεων την έρευνα που διεξάγεται σε αριθμό τραπεζικών λογαριασμών πολιτικών πολιτικών στο εξωτερικό (όχι μόνο στους λογαριασμούς του Γ.Καρατζαφέρη...), αλλά και στο θέμα των 100 δόσεων που έχει εξελιχθεί σε νέα "πέτρα στα πόδια" της κυβέρνησης, μετά την περίπτωση του ΕΝΦΙΑ.
Επισημαίνουμε αυτό που σας αναφέραμε και χτες: Πηγές από την Βουλή επιμένουν ότι "Το σαββατοκύριακό σκάει βόμβα με το όνομα κορυφαίου πολιτικού που συμμετέχει στην κυβέρνηση" και όλοι περιμένουν να δουν πόσο ισχυρή θα είναι αυτή η "βόμβα".

Αν είναι το όνομα που μάθαμε, όντως θα πρόκειται περί "πυρηνικής" βόμβας που θα καταστήσει αδύνατο το βίο της κυβέρνησης.

πηγή