ΨΥΧΙΚΗ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗ
Ο παραλογισμός προέρχεται όχι μόνο από κάποια ελαττωματική λειτουργία του νου, αλλά και από την κακή ψυχική υγεία. Και αυτό το συναντούμε στην καθημερινή μας ζωή. Δεν παραλογίζονται οι διανοητικά καθυστερημένοι, αλλά γενικά και όλοι εκείνοι που νοσούν ψυχικά. Παραλογίζονταν επίσης και οι Ιουδαίοι εκείνοι που είχαν παρακολουθήσει την θαυματουργική θεραπεία του παραλυτικού του σημερινού Ευαγγελίου, που ήταν καθηλωμένος για τριάντα οκτώ χρόνια πάνω στο μαρτυρικό του κρεβάτι. Και μόνο με τον τρόπο που διατυπώνουν την ερώτηση τους προς τον θαραπευθέντα παραλυτικό μπορεί να διακρίνει κανείς τον παραλογισμό και την προκατάληψη των φανατικών Ιουδαίων.
Διότι μόλις ο θεραπευμένος παραλυτικός επιχείρησε να σηκώσει το ίδιο εκείνο φορτίο πάνω στο οποίο για τριάντα οκτώ χρόνια περίμενε τη θεραπεία του, οι Ιουδαίοι αμέσως του πρόβαλλαν την απαγόρευση της αργίας του Σαββάτου. «Σάββατόν έστιν, ουκ έξεστι σοι άραι τον κράβατον». Και ο πρώην παραλυτικός απάντησε με σεμνότητα: «ο ποιήσας με υγιή, εκείνος μοι είπεν άρον τον κράβατον σου και περιπάτει».
Το λογικό βέβαια θα ήταν οι Ιουδαίοι εντυπωσιασμένοι από το θαύμα να έλεγαν: μα εδώ έχουμε μπροστά μας ένα θαύμα. Συνεπώς εκείνος που είχε τη δύναμη να κάνει τέτοια θαυμαστά κατορθώματα, είναι και σε θέση να διακρίνει το να σηκώσει ο ασθενής το φορτίο του αποτελεί βεβήλωση και του Σαββάτου. Αυτό θα έλεγε κάθε άνθρωπος που είναι ψυχικά υγιής και αυτό θα επέβαλε η λογική. Αλλ’ εδώ υπήρχε η ηθική ασθένεια. Εδώ τα λεγόμενα υπαγορεύονται όχι από τη λογική και την αγνή καρδιά, αλλά από το φανατισμό και την προκατάληψη.
Γι’ αυτό αγνοούν το θαύμα και δεν έδειξαν έστω κι’ ένα μικρό σημείο χαράς, διότι ένας δυστυχισμένος παραλυτικός συμπατριώτης τους ήταν όχι μόνο όρθιος και περπατούσε, αλλ’ είχε τη δύναμη να σηκώσει μόνος του το φορτίο του. Ούτε δόξασαν τον Θεό γιατί απέστειλε ανάμεσα τους ένα τέτοιο πρόσωπο, προικισμένο με θεϊκή δύναμη και ο τόσο βαριά ασθενής συνάνθρωπος τους ήταν πλέον υγιής. Ούτε βέβαια και Τον αναζήτησαν για να εκδηλώσουν τα αισθήματα σεβασμού στο πρόσωπο Του μετά από μια τέτοια σημαντική και θαυματουργική θεραπεία που είχε επιτελέσει. Πολύ δε λιγότερο δεν κατάλαβαν όπως ήταν φυσικό να διακηρύξουν το θαύμα και να καλέσουν το λαό σε μια πάνδημη δοξολογία και ευχαριστία προς τον Θεό για ένα τόσο σημαντικό γεγονός που είχε γίνει μπροστά στα μάτια τους.
Το μόνο όμως στο οποίο έδωκαν σημασία οι Ιουδαίοι ήταν η αργία του Σαββάτου. Γι’ αυτό στυγνοί και αδυσώπητοι, με σκληρή καρδιά όρθωσαν μπροστά στον τέως παραλυτικό την ξερή απαγόρευση του Μωσαϊκού Νόμου! « Σάββατον έστιν, ουκ έξεστι σοι άραι τον κράβατον». Αυτό ήταν το μόνο το οποίο δεν έπρεπε να είχε κάνει. Προσπάθησαν να μειωνόσουν και τη χαρά του θεραπευθέντα και το κύρος του θεραπεύσαντος.
Αυτή ήταν η μόνη τους ενέργεια.
Τι απογοητευτικό, αλήθεια για όσους θέλουν να κάνουν το καλό! Αντί να επαινούνται, παραγνωρίζονται και αντί να τιμώνται, μειώνονται. Πόσο αποκαρδιωτικό είναι ιδιαίτερα για τους νεώτερους και με τι ενθουσιασμό να αναλάβουν έργα κοινωφελή, όταν βλέπει μια τέτοια διαγωγή απέναντι στους συντελεστές καλών έργων!
Την απάντηση όμως έδωσε ο Κύριος με τη στάση Του. Πληροφορήθηκε τι συνέβη με το θαύμα. Έμαθε, ότι ακριβώς για τα καλά που επιτελούσε ,μόνο και μόνο γιατί γίνονται, οι Ιουδαίοι « εζήτουν αποκτείναι». Αντιλήφθηκε ότι όχι τιμές και δόξες, αλλά με θάνατο επεδίωκαν οι Ιουδαίοι να Τον ανταμείψουν.
Ο Χριστός όμως δεν επηρεάσθηκε από την ελεεινή συμπεριφορά των συμπατριωτών Του, ούτε απογοητεύθηκε από την υποδοχή που έτυχαν οι θαυματουργικές θεραπείες Του. Απεναντίας με πλήρη συναίσθηση της μεγάλης αποστολής Του και με απόλυτη συνέπεια συνέχισε το σωτήριο έργο Του. Σταθερός προχωρούσε το δρόμο Του, αδιαφορώντας για τις ύποπτες φωνασκίες, τη θολή ευσέβεια και τους συκοφαντικούς παραλογισμούς των εχθρών Του. Έπρεπε να ολοκληρώσει το έργο που του αναθέσει ο Πατέρας Του, ώστε αναχωρώντας πάλι απ’ αυτόν τον κόσμο να είναι σε θέση να πει: « το έργο ο δέδωκας «μοι ετελείωσα».
Αυτή η στάση του Χριστού δεν αποτελεί μόνο μια απόδειξη του ηθικού μεγαλείου Του, αλλά και για μας μια ισχυρή παρόρμηση. Είναι ένα αδιάσειστο ηθικό στήριγμα για τις περιπτώσεις εκείνες που συναντούμε αντίδραση στο έργο μας και την αποστολή μας.
Επίσης για τις περιπτώσεις όπου αντί αναγνώρισης των καλών μας προθέσεων αντιμετωπίζουμε την παραγνώριση και αντί του σεβασμού μας υποδέχεται ο φθόνος και η κακία.
Το να καμφθούμε κάποιες στιγμές αντιμετωπίζοντας τέτοιες περιπτώσεις είναι ανθρώπινο. Το να λυγίσουμε όμως οριστικά και να εγκαταλείψουμε τη μικρή ή τη μεγάλη προσπάθεια μας για την εκπλήρωση του χρέους μας δεν είναι χριστιανικό. Είναι αντίθετο προς το υπόδειγμα το οποίο μας άφησε ο Χριστός και το οποίο ακολούθησαν οι δικοί Του.
Εμείς δεν πρέπει να το ακολουθήσουμε;
π.Γ.Στ
ΠΗΓΗ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά