«O Παπουλάκης», Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός, 1786-1868 του μακαριστού Γ.Ιωσήφ

…Και ένα ακόμα αξιοπρόσεκτο γι’ αυτόν τον άγιον άνθρωπο, που μας προκαλεί το θαυμασμό, είναι η επιβολή του σ’ ολόκληρο το λαό του νησιού του· όχι μόνο τότε, με την προσωπική του παρουσία, αλλά και τώρα, μετά από έναν αιώνα, είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η μνήμη του στη ψυχή του λαού της Ιθάκης. Νομίζει κανένας, όταν ακούει τους Ιθακησίους να διηγούνται για τον Παπουλάκη, ότι τώρα ο Όσιος βρίσκεται ζωντανός και περιπλανιέται ανάμεσά τους. Δεν είναι αυτό τυχαίο πράγμα, αλλά ένα από τα δείγματα της μεγάλης του παρρησίας προς το Θεό και της διπλής αγάπης που ολοκληρωτικά καλλιέργησε ο χριστομίμητος. Μετά την αφοσίωσή του στο Θεό και την επιτυχία, με τη χάρη  του “καθ’ ομοίωσιν”, αγάπησε ισότιμα και τον “πλησίον” του, ώστε να δαπανήσει το υπόλοιπο της ζωής του στον καταρτισμό του λαού και να γίνει κατά το λόγιο “τοις πάσι τα πάντα” και, αν ήταν δυνατόν, όλους να παρηγορήσει και αναπαύσει. Έχοντας σύντροφο της αγάπης του προς τον “πλη­σίον” το θείο φωτισμό και το χάρισμα της προόρασης, οδηγούσε αλάνθαστα το λαό του Θεού στις διάφορες περιστάσεις της ζωής· ελευθέρωνε κάθε αδιάφορη ψυχή από την άγνοια ή αδιαφορία που επικρατούσε και γινόταν πράγματι ο σωτήρας και δάσκαλος όλου του νησιού, γι’ αυτό και δίκαια τώρα τον σέβονται και τον υπεραγαπούν.
Να, λοιπόν μια εικόνα ενός αληθινού δασκάλου και παιδαγωγού· ενός πνευματικού πατέρα και καθηγητή, που αντιπροσωπεύει τον πραγματικό εργάτη του νοητού θερισμού, τον οποίο ο Κύριός μας υποδεικνύει να αναζητούμε. [....]

«Αλλά οσιότατέ μας πατέρα και πρεσβευτή προς τον Κύριο, Ιωακείμ Παπουλάκη, μετά τη λύτρωσή σου από αυτά τα δεσμά της πολύμοχθης ζωής και τη μετάστασή σου στους κόλπους της Βασιλείας, μη πάψεις να πρεσβεύεις για μας τους ταπεινούς αδελφούς σου, στην Ιερή σου μετάνοια, το Βατοπαίδι, που καυχάται για σένα το παιδί του. Αν και για την υπακοή εγκατέλειψες προσωρινά τη μετάνοιά σου, εκπληρώνοντας έτσι το νόμο της αγάπης προς το λαό μας, τώρα όμως σε αισθανόμαστε, μαζί με τους υπόλοιπους συνασκητές σου και όλη τη χορεία των αγίων της μονής σου, να συμπαρίστασαι και σε μας τους ταπεινούς που ποθούμε τη σωτηρία μας».
Μεγίστη Μονή Βατοπαιδίου Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός 5/18.5.1998

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Άγιος είχε προφητέψει ότι: “Κάποιος πάπας από το Άγιον Όρος, με κόκκινα γένια, θα με βγάλει και θα με προβάλει πρώτος στο λαό!”. Πράγματι η προφητεία αυτή επαληθεύτηκε στο πρόσωπο του Καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου!!!(στις 23 Μαΐου του 1992).

Επίσης είναι αξιοσημείωτο ότι ο Άγιος είχε εμφανιστεί στον ύπνο ενός ιερέα, την παραμονή της ανακομιδής και του είπε ότι: “Στην ανακομιδή μου θα τους ικανοποιήσω όλους”. Πράγματι ενώ αρχικά υπήρξε μια διαφωνία για το ποιός είναι δίκαιο να πάρει την κάρα του Αγίου, η μονή ή η μητρόπολη, τελικά δεν υπήρξε πρόβλημα γιατί η χαριτόβρυτη κάρα του μοιράστηκε στα δυο μόλις την έβγαλαν από τον τάφο!!!

Ασημένια λειψανοθήκη με την κάρα του Αγίου Ιωακείμ

Τελικά μαζεύτηκαν όλα τα άγια λείψανα που βρέθηκαν και κατά την τυπική τάξη, πλύθηκαν και τακτοποιήθηκαν.
Την ίδια μέρα ο Καθηγούμενος Εφραίμ και η συνοδεία του, αναχώρησαν για τη μονή Βατοπαιδίου όπου και έφτασαν την επόμενη. Η αδελφότητα επιφύλαξε θερμότατη υποδοχή στον Άγιο που επέστρεφε μετά από 170 περίπου χρόνια στην αγαπημένη του μονή την οποία εγκατέλειψε για να διακονήσει το λαό του Θεού στην ιδιαίτερη του πατρίδα Ιθάκη.
Μερικά θαύματα του Αγίου.
-Διηγείται η Ελένη Καραγιώργου για τη γιαγιά της, Αναστασία Καλλινίκου, ότι ήταν πολύ φτωχή και δεν είχε που να πλύνει τα ρούχα των παιδιών της, και τα έπλενε μέσα στην πέτρινη γούρνα που καθόταν ο Παπουλάκης, όταν πήγαινε στο σπίτι τους. Ένα βράδυ όμως, βλέπει στον ύπνο της τον Παπουλάκη που τη σκούντηξε λέγοντάς της με αυστηρό ύφος: “Αναστασία, αυτό που κάνεις δεν μ’ αρέσει, μέσα στη γούρνα μου να πλένεις τα σπάργανα”. Όταν μετά την επέμβαση του Αγίου σταμάτησε να χρησιμοποίει «τη γούρνα» του, φώλιασε μέσα ένα μεγάλο μελίσσι που έδωσε πολλά κιλά μέλι.
-Διηγείται η Άννα Μεγαλογένη ότι, όταν ήταν μικρή, ο αδελφός της Βασίλης σεληνιάστηκε. Η μητέρα της, Ακριβή, πήγε στην επιτρόπισσα του Ι. Ναού της Αγ. Βαρβάρας που της είπε: “Μη φοβάσαι, έχουμε τον Άγιο, τάξε του “. “Τί να τάξω;”, είπε η πονεμένη μητέρα. “Τάξε ένα χράμι”, της απάντησε, δηλαδή χοντρό μάλλινο σεντόνι. Μόλις εκείνη έταξε το χράμι στον Άγιο, ο γιός της έγινε καλά. Σ’ αυτό συνετέλεσε και μια «τριχιά» από τη ζώνη του Αγίου με την οποία έδεσε για ευλογία το άρρωστο παιδί της.
-Διηγείται η κ. Αναστασία Λεκατσά από τα Καλύ­βια, ότι σε ηλικία 15 χρονών, θυμάται το βοσκό Σπ. Παΐζη που τις καλοκαιρινές νύκτες κοιμόταν με το κοπάδι του στο βουνό. Αυτός έλεγε με δέος ότι κάποια νύκτα έβλεπε φως από το απέναντι βουνό της Βίγλας να ανεβαίνει και να πηγαίνει στην αγία Βαρβάρα και να χάνεται πίσω από την εκκλησία που είναι ο τάφος του Αγίου.

Ο τάφος του Αγίου Ιωακείμ

-Διηγείται ο Γεράσιμος Κουβαράς ότι στον πόλεμο του ’40 βρισκόταν στην πρώτη γραμμή και ένα βράδυ είδε στον ύπνο του ότι βρισκόταν πίσω από το ιερό Βήμα της αγίας Βαρβάρας, εκεί που είναι ο τάφος του Παπουλάκη. Όταν ξύπνησε απορούσε τί να σήμαινε αυτό και επικαλέστηκε με πίστη τον άγιο Παπουλάκη. Σε λίγο τον έπιασε πολύς πυρετός και εμετοί. Ειδοποίησαν το λοχαγό που έδωσε εντολή να τον πάνε κάτω στο γιατρό, δύο ώρες με τα πόδια από το μέτωπο. Ο γιατρός δεν του βρήκε τίποτε. Στο μεταξύ έκαναν επίθεση με όλμους οι Ιταλοί και κονιορτοποίησαν την πρώτη γραμμή. Επιστρέφοντας υγιής στη θέση του ο Κουβαράς, είδε ότι, αν ήταν εκεί, θα είχε κονιορτοποιηθεί και αυτός. Τότε εκ των πραγμάτων είδε ότι τον φύλαξε ο άγιος Παπουλάκης.
-Διηγείται η Ισμήνη Καλαδελφού από το Σταυρό Ιθάκης ότι, όταν ήταν έντεκα χρονών, το 1936, ο πατέρας της ήταν πολύ άρρωστος. Αυτή είχε σε πολλή ευλάβεια τον άγιο Παπουλάκη και προσευχήθηκε πολύ να κάνει ο Άγιος καλά τον πατέρα της, γιατί κινδύνευε να πεθάνει. Ένα πρωί βοηθώντας στις αρχαιολογικές ανασκαφές στην τοποθεσία Πηλικάτα, καθώς ήταν μόνη και απορροφημένη στις σκέψεις της, βλέπει σε όραμα τον Άγιο να της λέει: “Μην κλαις, κόρη μου, και θα γίνει καλά ο πατέρας σου. Σήκω μόνο να ανάψεις τα καντήλια στον άγιο Παπου­λάκη και στον άγιο Γεώργιο που είναι σβηστά και μην ανησυχείς για τον πατέρα σου”. Αμέσως μετά ο Άγιος εξαφανίστηκε από μπροστά της και ο πατέρας της θαυματουργικά έγινε καλά, αφού αυτή πήγε γονατιστή στον τάφο του Αγίου και άναψε τα καντήλια.
(+Γέροντος Ιωσήφ, «Ο Παπουλάκης, Άγιος Ιωακείμ ο Βατοπαιδινός». Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 6-αποσπάσματα.)