Ο παπα-Γιάννης.Ο “σκουπιδιάρης της Παναγίας”.

 

 

Ο παπα Γιάννης και η Βασίλισσα

Το θέμα μας ” Ο Γιάννης της Παναγιάς” από την πρωτοδημοσίευση του (17/10/2010) είναι, διαρκώς, στην πρώτη πεντάδα αναγνωσιμότητος.
Για τον λόγο αυτό, επανερχόμαστε στον παπα Γιάννη, αντιγράφοντας από το μπλογκ του Νίκου Βαραλή (http://varalis.blogspot.com/) :

“Η τυφλότητα είναι περισσότερο σκληρή οταν δεν έχεις δει ποτέ το χρώμα του ουρανού και τα πρόσωπα των γονιών. Αυτά ήθελε ο Ιωάννης. Γεννήθηκε τυφλός.Προσπαθήσαν οι γονείς και έψαξαν παντού. Η επιστήμη το απέκλεισε. Στα δεκατέσσερα ανέβηκε με τους γονείς τους στην Παναγιά την Σπηλιώτισσα. Του δείξαν την εικόνα της Παναγίας και στάθηκε μπροστά της. Ζήτησε βοήθεια. Και η βοήθεια δόθηκε. Για πρώτη φορά είδε το φως. Τα χρόνια πέρασαν κι έμεινε εκεί, όπως είπε “σκουπιδιάρης της Παναγίας”. Ηρθανε κι άλλα. Μελάνωμα στο μάτι, σάρκωμα στο πόδι. Ο δρόμος είναι πάντοτε σκληρός.

Οταν είδε για πρώτη φορά το μοναστήρι πέτρα πάνω στην πέτρα, είπε οτι πρέπει να γίνει ξανά. Τον απέτρεψαν του είπαν οτι “είσαι άρρωστος. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ”. Κι έμεινε. Κι αρχίσαν οι πέτρες να μπαίνουν στη θέση τους γιατί τα σπίτια των ανθρώπων δεν υπάρχουν χωρίς τους ανθρώπους. Και τώρα το μέρος εκείνο έχει μια μυρωδιά παιδιού από τα μάτια εκείνα που μπορεί να μην βλέπουνε καλά τα έξω αλλά που κοιτάζουνε το μέσα μέρος της ψυχής εκείνο που πονάει κι ερωτεύεται.Να και τι γράψαν οι εφημερίδες

Πώς ένας μοναχός έδωσε “ζωή” σε εγκαταλελειμμένο μοναστήρι

19/05/09-10:09

Πριν από περίπου τέσσερα χρόνια ήταν ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στην άκρη του βουνού, με διάφορα κτίρια διασκορπισμένα και κατεστραμμένα από το πέρασμα του χρόνου. Σήμερα, όλα είναι διαφορετικά, καθώς η έλευση του γέροντα πατέρα Ιωάννη, από την Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας, και η σκληρή, προσωπική δουλειά του ίδιου και των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής έχουν αλλάξει εσωτερικά αλλά και εξωτερικά την όψη του μοναστηριού. Πρόκειται για την Ιερά Μονή Κοιμήσεως Θεοτόκου Χρυσίνου Καλαμπάκας, που βρίσκεται σε απόσταση τεσσάρων χιλιομέτρων από την όμορφη Κοινότητα Κλεινού της επαρχίας Καλαμπάκας, σε ύψος 680 μέτρων, στη θέση “Μπουζιάνα”.

Για την εποχή της ήταν ένα από τα σπουδαιότερα μοναστηριακά συγκροτήματα της περιοχής, καθώς είχε φρουριακή κατασκευή με πολεμίστρες στους τοίχους, κελιά και βοηθητικούς χώρους που καταλάμβαναν τη νότια και τη δυτική πλευρά, αλλά δυστυχώς κάηκαν στα δύσκολα χρόνια της περιόδου 1946-49.

Η Ιερά Μονή Κοιμήσεως της Θεοτόκου, επειδή κτίσθηκε έπειτα από την καταστροφή της ομώνυμης μονής, που ήταν κτισμένη στη θέση Χρύσινο- λίγο πιο χαμηλά- επικράτησε και είναι γνωστή ως μονή Χρυσίνου και γιορτάζει στις 23 Αυγούστου.

Εδώ και περίπου τέσσερα χρόνια, ο μοναχός πατήρ Ιωάννης κατοικεί μόνιμα στην Ιερά Μονή, δίνοντας σε αυτή ζωή με τις επισκέψεις εκατοντάδων προσκυνητών και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Όπως μας είπαν επισκέπτες της Μονής, πριν από τον ερχομό του γέροντα, η Ιερά Μονή ήταν ακατοίκητη, χωρίς να έχει γίνει κάποια ενέργεια από κανέναν φορέα ώστε να γίνει επισκέψιμη.

Η έλευση του πατέρα Ιωάννη κινητοποίησε και τους κατοίκους της περιοχής, ώστε μέσα από την προσωπική δουλειά και συνεισφορά όλων το μοναστήρι να αποκτήσει και πάλι ζωή και προοπτική συνέχειας.

Μάλιστα, πέρυσι, στις 23 Αυγούστου στο μοναστήρι βρέθηκαν, μέσω χωματόδρομου, περισσότερα από 2.000 άτομα από ολόκληρη τη χώρα.

Όπως είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η διευθύντρια της 19ης Διεύθυνσης Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Κρυσταλλία Μαντζανά, η Ιερά Μονή Χρυσίνου απέκτησε ζωή ουσιαστικά εδώ κι ένα χρόνο, με την καταλυτική συμβολή του πατέρα Ιωάννη, έπειτα από αρκετά χρόνια.

Το μέλλον της μονής, σύμφωνα με την ίδια, περνά μέσα από την αποκατάσταση των κελιών.

Σήμερα, πάντως, σύμφωνα με την αρχαιολόγο, ο καθένας μπορεί να φανταστεί την άρτια αρχιτεκτονική, αντικρίζοντας τους επιβλητικούς εξωτερικούς τοίχους των κελιών που σώζονται σε ικανό ύψος, όπως και τις επιβλητικές στοές, στην είσοδο τους στη δυτική πλευρά. Στη νότια πλευρά σώζεται μεγάλο τμήμα, πιθανότατα των βοηθητικών χώρων, ενώ στη ΝΑ γωνία σώζονται υπολείμματα του περιβόλου με την ξύλινη θύρα, πάνω στην οποία διατηρούνται ακόμα οι μεγάλοι μεταλλικοί ήλοι.

Τόσον έξω από τον χώρο της μονής όσο και στον προαύλιο χώρο της, το αίθριο δηλαδή, συναντάμε μεγάλες ποσότητες κατασκευαστικού υλικού των τοιχοποιιών, αλλά και αρχιτεκτονικά μέλη των κιόνων που δημιουργούσαν τις κιονοστοιχίες ή επίκρανα αυτών.

Εσωτερικά ο ναός είναι κατάγραφος, με τοιχογραφίες που ακολουθούν σε βασικές γραμμές το εικονογραφικό τυπικό των ναών.

Την Πλατυτέρα ανάμεσα σε αρχαγγέλους, με τους συλλειτουργούντες Ιεράρχες στην κάτω ζώνη, συναντάμε στην κόγχη του Ιερού, ενώ το εικονογραφικό πρόγραμμα τόσον στο Ιερό όσον και στον κυρίως ναό ακολουθεί τη διάταξη των ζωνών.

Η κάτω ζώνη περιλαμβάνει ολόσωμους αγίους, η μεσαία αγίους σε μετάλλια και η πάνω ζώνη σκηνές από τη Θεία Λειτουργία, το Δωδεκάορτο και τα Πάθη του Χριστού, όπως επίσης και τους 24 Οίκους του Ακάθιστου Ύμνου.

Το καθολικό είναι ναός καμαροσκεπής διαστάσεων 6,54 x 7,89 μ., δηλαδή το ιερό και ο κυρίως ναός χωρίς την κόγχη και το μεταγενέστερο στη δυτική πλευρά νάρθηκα.

Ο τύπος του καμαροσκεπούς συναντάται στη Θεσσαλία από τον 12ο αιώνα, όπως στην Παναγία Βελίκα στην Αγιά, στον ‘Αγιο Νικόλαο στα Κανάλια και στην περιοχή των Τρικάλων στον ναό της Παναγίας στην Ασπροκκλησιά του 12ου επίσης αιώνα.

Ο τύπος αυτός, σπάνιος στη βυζαντινή εποχή, γίνεται αρκετά συχνός στην εποχή της Τουρκοκρατίας.

Να σημειώσουμε πως πρόσφατα υπεγράφη σύμβαση για το έργο “Αποκατάσταση τμήματος κτιριακών εγκαταστάσεων στην Ιερά Μονή Χρυσίνου στο Δήμο Κλεινοβού”, προϋπολογισμού 400.000 ευρώ.

Η χρηματοδότηση γίνεται από το πρόγραμμα “ΠΙΝΔΟΣ” και με την εργολαβία προβλέπεται να γίνει επισκευή και συντήρηση της Δυτικής πτέρυγας των εγκαταστάσεων της Ιεράς Μονής, καθώς και κατασκευή ενός μικρού οικίσκου.

Έπειτα από τέσσερα χρόνια σκληρής και επίπονης δουλειάς, ο πατέρας Ιωάννης βλέπει πως οι κόποι του πιάνουν τόπο.

ΥΓ Τα λεφτά του Πίνδος “φαγώθηκαν” και το έργο σταμάτησε.Βέβαια κανείς δεν έψαξε για ενόχους.

 Ο γέροντας μάζεψε οτι λεφτά είχε κι οσα του εμπιστεύθηκε ο κόσμος στον λογαριασμό του και μπόρεσε και τελείωσε την μάντρα έτσι ώστε να κοιμάται περισσότερο ήσυχος γιατί το χειμώνα έμπαιναν εκεί αρκούδες.

 Η μάντρα του μοναστηριού τελείωσε.

 Για το άλλο προσεύχεται γιατί χρήματα από το πρόγραμμα δεν υπάρχουν.

 Βέβαια τα μοναστήρια, όπως λέει κι ο ίδιος, δεν τα φτιάχνουν τα προγράμματα αλλά η πίστη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού.

 Τώρα μένει εκεί, μέσα στο μικρό κοντένειρ με το λίγο φως στα μάτια, την καλοσύνη στην ψυχή και τους φίλους γύρω του που τον ακούνε, οταν μιλάει για την “βασίλισσά της καρδιάς του, την βασίλισσα όλου του κόσμου”