Η αληθινή συμφιλίωση

Ο άγιος ιερέας των Αθηνών Παπα-Νικόλας Πλανάς (1932), βαθύς γνώστης της πνευματικής ζωής και έμπειρος ανατόμος των ανθρωπίνων παθών, έδωσε κάποτε την ακόλουθη θεραπευτική αγωγή σε μία πνευματική του θυγατέρα, για να την βοηθήσει να καταλάβει, πως πρέπει να συγχωρούμε αυτούς που μας αδικούν. Εξομολογείται η ίδια την εμπειρία της «Κάποτε είχα συκοφαντηθεί από κάποιους συγγενείς μου. Δεν ανταλλάξαμε όμως κουβέντες ούτε ύβρεις. Όταν εγκατασταθήκαμε και οι δυο οικογένειες στην Αθήνα, είχαμε απλώς ένα «γεια».

Όταν εξομολογήθηκα στον Παππού την υπόθεση, του είπα ότι δεν θέλω ανταλλαγή επισκέψεων. Καλά είναι, του λέω, αφού χαιρετιόμαστε. Εξάλλου, εκείνη ήταν κοσμική, ενώ εγώ κοντά στον Πάππου άλλη ζωή. Έτσι έλεγα, και το πίστευα ότι δεν έχω τίποτα μαζί της.
Τότε όμως, τον ακούω ξαφνικά να μου λέει: Όχι, παιδί μου. Αυτό δεν είναι αρκετό. Δεν το καταλαβαίνεις ότι το πάθος μέσα σου ακόμη ζει; Γι’ αυτό είναι ανάγκη να πας στο σπίτι της, να φας στο τραπέζι της και να κοιμηθείς μια μέρα στο σπίτι της.
Μου ήρθε κεραυνός! Πιό εύκολα θα έπινα το πιό πικρό φάρμακο, παρά να κάνω αυτό πυύ μου είπε! Τότε με δέος κατάλαβα, πόσο πάθος φώλιαζε μέσα μου! Έλα, όμως, που έπρεπε να κάνω υπακοή!
Με γόνατα που έτρεμαν πήγα στο σπίτι της. Ευτυχώς η ευχή του Παππού τους φώτισε και με υποδέχτηκαν καλά. τόσο αυτή όσο και ο σύζυγος και η μητέρα της. Στο τραπέζι, το μεσημέρι, έλεγα μέσα μου: Διαβολική τριάδα, εννοώντας φυσικά το ανδρόγυνο και τη μητέρα της. Δεν περιγράφεται ό ψυχικός αγώνας εκείνης της ημέρας! Το μεσημέρι κοιμηθήκαμε στο ίδιο δωμάτιο με την συγγενή μου. Μόλις κοιμήθηκα, είδα τον σατανά δίπλα μου να μου λέει: “Εδώ ήρθες, μωρή, να κοιμηθείς; Άντε να χαθεΙς! Ξύπνησα συντετριμμένη και της λέω: Είδα ένα κακό όνειρο. Μου λέει κι αυτή: Κι εγώ είδα ένα πολύ κακό όνειρο . Ούτε της είπα τι είδα, ούτε τη ρώτησα τι είδε αυτή. Έλειπε ακόμα η οικειότητα.
Από τότε όμως επανήλθαμε στην προηγούμενη σειρά της αδελφοσύνης και ξαναγίναμε – συν Θεώ πολύ αγαπημένες!…
Ο άγιος ποιμένας Παπα-Νίκόλας Πλανάς δίδαξε τη θυγατέρα του και διδάσκει και εμάς
-Μη βιάζεσαι να καθησυχάσεις τον εαυτό σου ότι «δεν έχεις τίποτε» με κάποιον, που σε πρόσβαλε!
-Ψάξε με ειλικρίνεια μέσα σου και παραδέξου ότι, τηρώντας τυπικές αποστάσεις, δεν βαδίζεις σωστά!
-Ανάλυσε βαθύτερα και κατανόησε ότι δεν τον έχεις συγχωρήσει όσο νομίζεις. Πάρε απόφαση να κάνεις σταδιακά τις θυσίες, που θα σε φέρουν πιο κοντά στον άνθρωπο, που σε αδίκησε.
-Παραδέξου με παλληκαριά το δικό σου μερτικό της ευθύνης και «φώναξέ το» στη προσευχή σου: «Κύριε, την ανομίαν μου εγώ γινώσκω…»!
Με αυτές τις προϋποθέσεις θα ελκύσεις την Ειρηνοποιό Χάρη του Θεού, που μπορεί να… σπάσει και τις πιο «πέτρινες» καρδιές!
Αρχιμ. Β. Λ.
(«Λυχνία», Νικοπόλεως, αριθμ. Φ. 338)