«Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται».

Ένας επίσκοπος κάποτε, περιοδεύοντας τα χωριά της επαρχίας του , έφτασε σ’ ένα πολύ μακρινό χωριουδάκι. Ζήτησε  να δει τον ιερέα. Ύστερα από αρκετή  ώρα παρουσιάστηκε μπροστά του ένας απλοϊκός  χωρικός ,που μόλις είχε γυρίσει από το χωράφι του και φορούσε τα ρούχα της δουλειάς. Ήταν ο ιερέας του χωριού! Ο επίσκοπος δεν έμεινε ικανοποιημένος. Ήθελε πιο ευπαρουσίαστο τον λειτουργό του Υψίστου.
Η άλλη μέρα ήταν Κυριακή. Ο ιερέας ετοιμάστηκε να λειτουργήσει κι ο επίσκοπος δεν τον άφησε από τα μάτια του. ήθελε να τα παρακολουθήσει όλα. Θα έβρισκε ίσως πολλά σφάλματα στον αγροίκο εκείνο χωρικό.
Παράδοξο όμως! Από τη στιγμή που άρχισε η θεία λειτουργία, ο  ιερέας κυκλώθηκε από μια θεϊκή φλόγα που τον θέρμαινε και τον λάμπρυνε χωρίς να τον καίει! Κι αυτός κράτησε ως το τέλος της λειτουργίας.
Αφού  μοίρασε ο ιερέας το αντίδωρο στους χωρικούς, τον φώναξε ο επίσκοπος στο άγιο βήμα και πέφτοντας στα γόνατα, του ζήτησε να τον ευλογήσει. Ο ταπεινός κληρικός σάστισε.
-Πως είναι δυνατόν ο ανώτερος να ευλογηθεί από τον κατώτερο του; Εσύ ευλόγησε με, άγιε δέσποτα.
-Αδύνατον να ευλογήσω εκείνον που στέκεται μέσα σε θεϊκή φλόγα και προσφέρει την αναίμακτη θυσία. «Το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται».
-Υπάρχει τάχα, άγιε δέσποτα, επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή και διάκονος ακόμη, που να πλησιάζει το άγιο θυσιαστήριο και να μην περικυκλώνεται από ουράνιο φώς; Είπε με απορία ο απλοϊκός ιερέας.
Τι ν’ απαντήσει ο επίσκοπος σ’ εκείνον που έβλεπε το υπερφυσικό σαν το φυσικότερο πράγμα του κόσμους; Θαύμασε την καθαρότητα της καρδιάς του κι έφυγε από το μικρό χωριό ωφελημένος 
(Γεροντικόν)