Μήπως το Φανάρι έγινε "κλεφτοφάναρο";

πηγή

Εισαγωγικό σχόλιο απο το "Ο.Π"

Αν ξεχάσουμε τα λόγια του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού:

«ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται, άλλ’ έχει ζωήν αιώνιον» (Ιωάν.3:15,ή αν χασμουριώμαστε όταν ακούμε το 3ο τροπ. Α΄ ωδής του κανόνος των Χριστουγέννων που λέει ότι :«Ιδών ο Κτίστης ολλύμενον τον άνθρωπον χερσίν ον εποίησε, κλίνας ουρανούς κατέρχεται τούτον δε εκ Παρθένου θείας αγνής όλον ουσιούται αληθεία σαρκωθείς, ότι δεδόξασθε»,τότε δεν μπορούμε  να αντιληφθούμε  το αληθινό νόημα της Σταυρικής Θυσίας  και της  Αγίας Αναστάσεως του μοναδικού  Μεσσία και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού , και αδίκως     καμαρώνουμε  φέροντας αναξίως τον  τιμητικό και απελευθερωτικό τίτλο  "Ορθόδοξος Χριστιανός".

Τότε  έχουμε κάθε δικαίωμα να θεωρήσουμε  ώς   ορθοτομούντα Τον Λόγον της Αληθείας, όχι μόνο  τις πλάνες του Οικ. Πατριάρχη  αλλά και κάθε  άλλου που  θεωρεί  υποδεέστερες τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος  απο  εκείνες  που δήθεν του  προσφέρει  η νοησιαρχία και η εκκοσμίκευση.

Θα τελειώσουμε αυτή την μικρή εισαγωγή μας  με τα λόγια  του μεγάλου  Σέρβου  Αγίου  των ημερών μας Ιουστίνου Πόποβιτς:

«Η Εκκλησία δεν είναι μόνον μία, αλλά και μοναδική.
Εν τω Κυρίω Ιησού δεν είναι δυ­νατόν να υπάρξουν πολλά σώματα· κατά τον ίδιον τρόπον δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν εν αυτώ πολλές Εκκλησίες.
Εν τω Θεανθρωπίνω Αυτού Σώματι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, όπως ο Θεάνθρωπος, ο Χριστός, είναι Ένας και Μοναδικός. Δι’ αυτόν τον λόγον διαίρεσις, σχίσμα της Εκκλησίας είναι πρωτί­στως ένα πράγμα οντολογικώς αδύνατον.Δεν υπήρξε ποτέ διαίρεσις της Εκκλη­σίας, και δεν είναι δυνατόν να υπάρξη, πλην υπήρξε και θα υπάρξη έκπτωσις εκ της Εκκλησίας, κατά τον τρόπον, πού πίπτουν τα ξερά και άγονα κλήματα από την Θεανθρωπίνην και αιωνίως Ζώσαν Άμπελον, που είναι ο Κύριος Ιησούς Χριστός (Ιω. 13,16).

Κατά καιρούς απεσπάσθησαν και εξεβλήθησαν από την μοναδικήν αδιαίρετον Εκκλησίαν οι αιρετικοί και σχισματικοί, οι οποίοι έκτοτε έπαψαν να αποτελούν μέλη της Εκ­κλησίας και μέρη του Θεανθρωπίνου σώμα­τός Της. Έτσι έχουν κατ’ αρχήν αποκοπεί οι Γνωστικοί, κατόπιν οι Αρειανοί, κατόπιν οι Πνευματομάχοι, κατόπιν οι Μονοφυσίται, κα­τόπιν οι Εικονομάχοι, κατόπιν οι Ρωμαιοκα­θολικοί, κατόπιν οι Προτεστάνται, κατόπιν οι Ουνίται και εν συνεχεία όλα τα άλλα μέλη των αιρετικών και σχισματικών λεγεώνων».

[Ιουστίνου Πόποβιτς, «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», (Γαλλική μετάφραση) Τόμος 4ος, σελ. 181, Lausanne 1995 - Αναδημοσιεύτηκε στον «Ορθόδοξο Τύπο» στις 29/6/2007].

ΣΥΜΠΛΕOYN TA «ΠΙΣΤΕΥΩ» ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΑΣOΝΩΝ! 

ΣΥΜΠΤΩΣΙΣ;

Θεωροῦν ὅτι οἱ Γραφές τῶν θρησκειῶν εἶναι ἱερές καί θεόπνευστες!

(Μέρος Β΄)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ:

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ἀντιφώνηση τοῦ Παναγιωτάτου πρός τόν πρόεδρο τοῦ Ἰράν  Mohamend Khatami κατά τήν ἐπίσκεψή του  στήν ἰσλαμική αὐτή χώρα στίς 13-1-2002. Ἀπὸ τὸ ἐπίσημο περιοδικὸ τοῦ Οἰκουμεν. Πατριαρχείου ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ἀρ. 606, σελ. 2]
«Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι θερμός ὑποστηρικτής τοῦ διαθρησκειακοῦ καί δια-πολιτισμικοῦ διαλόγου, τήν ἀνάγκη τοῦ ὁποίου καί σεῖς ὑποστηρίζετε […]
Τό ἀνώτερον θέλημα Αὐτοῦ [= τοῦ Θεοῦ], τό ὁποῖον σαφῶς συνάγεται ἐξ ὅλων τῶν ἱερῶν γραφῶν, εἶναι ἡ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων εἰρηνική συνεργασία…».

[Ἀπόσπασμα ἀπὸ τό κοινό ἀνακοινωθέν πού συνυπέγραψε τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο μέ ἐκπροσώπους τοῦ Ἰσλάμ, ἀπό 18 χῶρες, στήν “9η Ἀκαδημαϊκή Συνάντηση Χριστιανῶν καί Μουσουλμάνων”, πού διεξήχθη στό Ἀμμάν τῆς Ἰορδανίας στίς  12-11-1998.]

«Ἡ Shura (“τό συμβούλιο τῶν εἰδημόνων”) [πού ἀσκεῖ ἐξουσία στίς ἰσλαμικές χῶρες] καί ἡ δημοκρατία [στόν ὑπόλοιπο κόσμο] περιέχονται σαφῶς στά ἱερά βιβλία πού ἀπεκαλύφθησαν ἀπό τόν παντοδύναμο Θεό· ὁ,τιδήποτε δέν ἔχει ἀποκαλυφθῆ ―στήν ἐπιστήμη καί τήν πολιτική― τό ἐπιτυγχάνομε μέσῳ τοῦ φωτισμένου νοῦ, ὁ ὁποῖος ἐμπνέεται ἀπό τά ἱερά βιβλία, τή ζωή τῶν δικαίων πού ἀποτελοῦν τά πρότυπά μας καί τίς μεγάλες ἀξίες πού ἀνεπτύχθησαν κατά τή διάρκεια τῆς μακρᾶς ἱστορίας μας». 

    [ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ἀρ. 563, σελ. 21 ]

ΜΕΓΑΛΗ ΣΤΟΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Βασικό προσόν, γιά εἰσδοχή καί ἀπόκτηση τῆς ἰδιότητας τοῦ μέλους, εἶναι ἡ πίστη στό Θεό καί στήν ἀποκεκαλυμμένη θέληση Αὐτοῦ. Μέλη μποροῦν νά γίνουν ἄνδρες, κάθε φυλῆς ἤ θρησκείας, οἱ ὁποῖοι ἐκπληρώνουν αὐτό τό βασικό προσόν καί εἶναι χρηστῶν ἠθῶν».

«Ἡ Βίβλος τοῦ Νόμου πού ὑπάρχει κατά τίς τεκτονικές ἐργα-σίες, ἀποτελεῖ τεκμήριο πίστης στό Θεό κι ἀνάλογα μέ τό θρήσκευμα πού ἐπικρατεῖ σέ κάθε χώρα, αὐτή εἶναι, συνηθέστερα μέν, ἡ Ἱερά Βίβλος [γιά τούς Χριστιανούς], ἄλλοτε δέ τό Κοράνι γιά τούς Μωαμεθανούς, οἱ Βέδες γιά τούς Βραχμάνους κ.ο.κ.».

[Ἀπὸ τὴν ἐπίσημη ἰστοσελίδα τῆς «Μεγάλης Στοᾶς τῆς Ἑλλάδος»:
www.grandlodge.gr/el/ΟΤεκτονισμός/ΗΚοσμοαντίληψημας.aspx