Ομιλία στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής των Απόκρεω (Ματθ. 25, 31-46)του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Μελετίου

του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου

Νικοπόλεως και Πρεβέζης

κ. Μελετίου

Στό σκουπιδοντενεκέ οἱ «ἐξυπνάδες»

Ἕνα μεγάλο ἐρώτημα πού ζητᾶ τεκμηριωμένη ἀπάντηση καί ἀπασχολεῖ τήν ψυχή ὅλων τῶν ἀνθρώπων εἶναι:

Θά γίνει ἡ δευτέρα Παρουσία; Θά δικασθοῦμε; Θά κριθοῦμε; Ὑπάρχει ἡ αἰώνια ζωή; Τί γίνεται μετά τόν θάνατο;

Ἅμα τό πιστεύαμε σωστά, εἰλικρινά καί βαθειά, ὅτι ὑπάρχει αἰώνια ζωή, δέν θά κάναμε ποτέ μας ἁμαρτία. Δέν θά προτιμούσαμε ποτέ τά ἐπίγεια ἀπό τά ἐπουράνια. Δέν θά ἀφήναμε οὔτε στιγμή τό μυαλό μας, νά φεύγει ἀπό τόν Χριστό καί τίς εὐεργεσίες του.

Λέει ὁ Χριστός: «τί ὠφελήσῃ ἄνθρωπον ἐάν κερδίσῃ τόν κόσμο ὅλον καί ζημιωθῇ τήν ψυχή αὐτοῦ». Καί μάλιστα ὅταν ἡ ζημία εἶναι αἰώνια; Χωρίς διόρθωση. Χωρίς τέλος.

Πόσο λογικό εἶναι. Πόσο βαθειά πρέπει νά τό σκεπτόμαστε. Ἀλλά νά... Ὁ σατανᾶς, μέσα στό καλό χωράφι τοῦ Θεοῦ, στίς ψυχές μας, σπέρνει ζιζάνια. Κακό σπόρο. Ποιός εἶναι ὁ κακός σπόρος;

Οἱ ἐξυπνάδες...

Ἔ!.. Θά γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία;

Ὑπάρχει αἰώνια ζωή;

Καί κάτι ἄλλα χαζόλογα, γιά τά ὁποῖα μερικοί καμαρώνουν. Καμαρώνουν γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς τους.

Εἶναι αὐτονόητο, ὅτι τήν σημερινή μέρα θά τήν διαδεχθεῖ μιά ἄλλη. Ἔτσι νομίζομε.

Μά θά ἔλθει μιά μέρα, πού δέν θά τήν διαδεχθεῖ καμία ἄλλη. Γιατί θά ἀνατείλλει ἡ μεγάλη μέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τότε πού θά ἔλθει...

Αὐτή ἡ μεγάλη μέρα, ὀνομάζεται στήν Ἁγία Γραφή «ὀγδόη ἡμέρα». Ἡμέρα πού δέν ἔχει τέλος. Πού δέν θά τήν διαδεχθεῖ καμιά. Ὅσο εἶναι πραγματικότητα ὅτι βλέπομε τόν ἥλιο, ἄλλο τόσο ἤ μᾶλλον πολύ περισσότερο εἶναι πραγματικότητα, ὅτι θά ἔλθει ἡ αἰώνια ζωή καί ἡ παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Γιατί; Γιατί πρῶτα ἀπό ὅλα μᾶς τό ἔχει πεῖ ὁ Χριστός.

Καί μετά γιατί ὅταν ἀνοίξομε τά μάτια μας, ὄχι τοῦ σώματος, ἀλλά τῆς ψυχῆς, θά βεβαιωθοῦμε ὅτι ἡ αἰώνια ζωή εἶναι ἡ πιό μεγάλη πραγματικότητα στόν κόσμο.

Θά ἔλθει ὁ Χριστός. Θά καθίσει στό θρόνο του καί θά βρεθοῦμε ὅλοι μπροστά του.

Ὁ Χριστός τότε θά μᾶς χωρίσει μέ τήν ἴδια εὐκολία, πού χωρίζει ὁ τσοπάνος τά πρόβατα ἀπό τά κατσίκια. Τό ἴδιο εὔκολα θά χωρίσει ὁ Κύριος τούς καλούς ἀπό τούς κακούς. Ὁ καθένας θά κριθεῖ ἀπό τά ἔργα του καί τήν καρδιά του.

Θά ἀρχίσομε τότε νά θυμόμαστε ἐκεῖνα πού τώρα ξεχνᾶμε:

-Τί σχέση ἔχει τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, μέ τήν αἰώνια ζωή καί τήν ψυχή μας.

-Τί σχέση ἔχει ἡ ὀρθοστασία μέσα στήν Ἐκκλησία καί ἡ προσευχή, μέ τήν αἰώνια ζωή.

-Τί σχέση ἔχει ἡ Θεία Κοινωνία μέ τήν σωτηρία.

Ἐκείνη τήν ὥρα, οἱ ἐξυπνάδες θά πᾶνε στό σκουπιδοντενεκέ. Καί τότε θά καταλάβομε ὅτι κινδυνεύομε νά πᾶμε καί ἐμεῖς στό σκουπιδοντενεκέ, μαζί μέ τίς ἐξυπνάδες μας, γιατί χάσαμε τίς εὐκαιρίες πού μᾶς ἔδωσε ὁ Χριστός σ’ αὐτή τήν ζωή, γιά νά κάνομε τό θέλημά του.

Καθένας διαλέγει τόν δρόμο του.

Ὁ Θεός βέβαια, δέν θέλει κανενός τήν ἀπώλεια. Θέλει ὅλοι νά σωθοῦμε καί νά φτάσομε κοντά του. Γι’ αὐτό σήμερα Κυριακή τῆς Κρίσεως, διαβάσαμε τό Εὐαγγέλιο πού λέει πῶς θά κρίνει ὁ Θεός τόν κόσμο.

Στή συνείδηση μας, ὑπάρχουν μερικές σκηνές καί εἰκόνες, πού ἔχομε ἀκούσει καί διαβάσει, σύμφωνα μέ τίς ὁποῖες ἡ ἡμέρα ἐκείνη θά εἶναι φοβερή. Καί εἶναι πραγματικά φοβερή, γιά τόν ἄνθρωπο πού δέν ξέρει πού θά βρεθεῖ. Στά δεξιά τοῦ Χριστοῦ ἤ στά ἀριστερά. Θά πάρει τό δρόμο γιά τήν αἰώνια ζωή καί τόν Παράδεισο, ἤ θά καταλήξει στήν ἀπώλεια, στό θάνατο καί στήν καταστροφή.

Δέν πρόκειται γιά κάτι πού μποροῦμε νά τό παραβλέψομε. Ὅλη μας τή ζωή καί ἰδίως στή νεανική μας ἡλικία κουραζόμαστε, γιά νά μπορέσομε νά κάνομε προκοπή. Μά πιό πολύ παλεύομε νά σπρώξομε τά παιδιά μας στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, στή Βασιλεία του. Ἅμα τά καταφέρομε, λέμε: «Δόξα νἄχει ὁ Θεός. Ἔγινε κάτι καλό».

Τόν ἄνθρωπο πού δέν ἔκανε κάτι καλό, τόν λυπόμαστε καί τόν κακολογοῦμε. Ἤ τόν συμπονᾶμε. Ἀνάλογα.

Τήν ἡμέρα ἐκείνη ὁ Χριστός θά ἔλθει στόν κόσμο, ὅπως ἦλθε τήν πρώτη φορά. Τότε πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό στή γῆ καί γεννήθηκε στή Βηθλεέμ, γιά νά μᾶς σώσει. Γι’ αὐτό οἱ Ἄγγελοι ὅταν τόν ἀνάγγειλαν εἶπαν: «Γεννήθηκε ὁ Σωτήρας σας. Γεμίστε χαρά. Ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου ἦλθε στόν κόσμο».

Ὅσοι τόν πίστευσαν σκίρτησαν ἀπό χαρά. Λέγει ἕνα τροπάριο: Ἀκόμη καί τά ζῶα πού στάθηκαν γύρω του, στό σταῦλο τῆς Βηθλεέμ, συμφώνησαν μέ τούς Ἀγγέλους. Γιατί καί αὐτά, στάθηκαν μέ εὐλάβεια μπροστά στήν καλωσύνη τοῦ Θεοῦ, πού ἦλθε νά μᾶς σώσει.

Ὅμως, ἐκεῖνες τίς μέρες, δέν σώθηκαν ὅλοι. Κάποιοι πῆραν τόν δρόμο γιά τήν ἀπώλεια. Ὁ Ἡρώδης, ἄκουσε ὅτι γεννήθηκε Βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ, καί εἶπε: «πρέπει νά τόν σφάξω, γιά νά μή μοῦ πάρει τόν θρόνο». Καί ἔδωσε ἐντολή, τά παιδιά πού εἶναι κάτω ἀπό δύο χρονῶν, ὅλα, νά σφαγοῦν στήν Βηθλεέμ καί στήν γύρω περιοχή της. Γιά νά μήν εἶναι κάποιο ἀνάμεσα τους, πού θά τοῦ πάρει τόν θρόνο. Γέρος, ὀγδόντα χρονῶν, φοβόταν ἕνα νήπιο, νά μή τοῦ πάρει τόν θρόνο. Αὐτή εἶναι ἡ τρέλλα, ὁ παραλογισμός τῆς ἁμαρτίας. Ἡ τύφλωση.

Καί ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πῆρε τόν δρόμο γιά τήν ἀπώλεια. Ὄχι μόνο αὐτός μά καί μερικοί ἄλλοι.

Ὁ Χριστός τούς ἔφταιγε, πού ἦλθε νά σώσει ὅλο τόν κόσμο ἤ τό μυαλό τους;

Ὁ Χριστός, ἦλθε γεμάτος καλωσύνη γιά νά συγχωρήσει τόν ληστή, τόν τελώνη, τήν πόρνη, τόν ἐγκληματία.

Ποιός ἦταν ὁ ἐγκληματίας; Ὁ ληστής πού σταυρώθηκε μαζί του, καί τοῦ εἶπε: «Μνήσθητί μου». Ὁ Χριστός τόν ἀγκάλιασε τόν ληστή. Φεύγοντας ἀπό τόν κόσμο, τόν πῆρε μαζί του καί τόν πῆγε πρῶτο στόν πολυεύσπλαγχνο Πατέρα του, γιά νά τοῦ δείξει ὅτι τό ἔργο πού τοῦ ἀνάθεσε νά κάνει, πέτυχε. Καί ληστές παίρνει στήν Βασιλεία του, γιατί κανένα δέν ἀπορρίπτει ὁ πανάγαθος Θεός.

Κάτι νά κάνομε.

Ἀρκεῖ βέβαια νά γίνει «κάτι». Ποιό εἶναι αὐτό;

Νά τοποθετηθοῦμε σωστά ἀπέναντί του. Πῶς γίνεται;

Ὁ Θεός, εἶναι ἀγάπη καί καλωσύνη. Τί μᾶς εἶπε σήμερα τό Εὐαγγέλιο; Ὅποιος ἔχει ἕνα κουκουτσάκι ἀγάπη καί καλωσύνη δέν θά χάσει τόν μισθό του. Θά πάει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἐλᾶτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατέρα μου. Μπῆτε στή Βασιλεία μου». Γιατί; «Πείνασα, μοῦ δώσατε καί ἔφαγα. Δίψασα, μοῦ δώσατε ἕνα ποτῆρι νερό. Ἤμουνα ἄρρωστος, ἤλθατε νά μέ δεῖτε. Ἤμουν στή φυλακή, καταδεχθήκατε νά μέ ἐπισκεφθεῖτε. Ἤμουν γυμνός καί μοῦ δώσατε ἕνα ρουχαλάκι».

-Πότε Κύριε;

-Ὅτι κάνατε μέ καλωσύνη σέ ἕναν ἀπό τούς τιποτένιους ἀδελφούς μου, πού κανένας δέν τούς ἔδινε σημασία, σέ μένα τό κάνατε.

Τί σημαίνει αὐτό;

Ὁ Θεός, τῆς ἀπέραντης καλωσύνης πού ἦλθε κοντά μας νά μᾶς σώσει, ἄν δεῖ ὅτι ἔχομε καί ἐμεῖς λίγη καλωσύνη καί νοιαζόμαστε τόν πονεμένο, τόν θλιμένο, τόν δυστυχισμένο καί τόν συμπονᾶμε, μᾶς θεωρεῖ, ἀδελφούς του. Δικούς του.

Ἄν μάλιστα ἐκδηλώσουμε τήν ἀγάπη μας πιό πολύ, ὁ Χριστός μᾶς ἐπαινεῖ πιό πολύ. Καί μᾶς θεωρεῖ δικούς του πιό πολύ. Τί ὡραιότερο πράγμα, ἀπό τό νά μᾶς προσδεχθεῖ ὁ Θεός; Καί ὄχι ἁπλῶς νά μᾶς προσδεχθεῖ, ἀλλά νά μᾶς προσδεχθεῖ μέ ἀγάπη, στοργή καί συγκίνηση. Καί νά θέλει νά μιλήση γιά μᾶς στούς ἀγγέλους καί στούς ἁγίους, στήν Παναγία, στούς ἀποστόλους, στούς προφῆτες καί στούς μάρτυρες.

Τί θά τούς πεῖ;

Αὐτός εἶναι μιμητής μου. Πονάει ὅπου πονάω· καί νοιάζεται γι’ αὐτούς πού νοιάζομαι καί ἐγώ.

Τί καλύτερο ἀπό τό «εὖγε» τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκείνη τήν ἡμέρα; Τί καλύτερο γιά κάθε ἄνθρωπο;

Αὐτή ἡ ζωή, κάποτε θά τελειώσει. Ἅμα ἔχομε ἐργαστεῖ καλά, δέν θά φοβόμαστε τόν πύρινο ποταμό. Γιά ἄλλους θά καίει. Ἄς προσπαθοῦμε νά τόν σβύσομε μέ τήν καλωσύνη μας.

Ὅπως ἡ καλωσύνη ἡ δική μου δροσίζει κάποιον ἄλλο καί ἡ καλωσύνη κάποιου ἄλλου δροσίζει καί παρηγορεῖ ἐμένα, μακάρι ἔτσι νά γίνει καί ἐκείνη τήν ἡμέρα.

Ἡ καλωσύνη νά εἶναι πάντοτε ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίαση τοῦ κόσμου.

Ὁ πατέρας ἀγαπᾶ τό παιδί του ὅταν τό τιμωρεῖ

Βλέπομε ὅμως ὅτι στόν κόσμο, συμβαίνουν πολλές φορές καταστροφές. Ἕνας σεισμός ἰσοπεδώνει ὁλόκληρες πόλεις. Χιλιάδες θαμένοι στά ἐρείπια. Γίνεται πλημμύρα καί πνίγονται ἄνθρωποι, καταστρέφεται ἡ παραγωγή καί ἄλλα πολλά.

Τί συμβαίνει; Ποῦ εἶναι ὁ Θεός, πού μᾶς βλέπει μέ καλωσύνη;

Ὁ Θεός εἶναι Πατέρας μας!

Ὁ πατέρας, μερικές φορές, φροντίζει τά παιδιά του ὄχι ὅπως τό θέλουν, ἀλλά ὅπως πρέπει. Ἕνας πατέρας βλέπει τό παιδί του νά κινδυνεύει γιατί ἐπιμένει νά κάνει τό κακό. Τό ἁρπάζει καί τοῦ δίνει μερικές. Ἄν τό παιδί συνέλθει, λέει ὁ πατέρας: «Δόξα νἄχεις Θεέ μου, πού μέ φώτισες καί τό μάλωσα, γιά νά συναισθανθεῖ τό λάθος του καί νά διορθωθεῖ».

Ἄλλωστε, ὅταν ὁ πατέρας τιμωρεῖ τό παιδί του, τό χέρι του πονᾶ περισσότερο ἀπό τό μάγουλο τοῦ παιδιοῦ. Περισσότερο πονᾶ ὁ πατέρας, γιατί τό ἀγαπᾶ τό παιδί του.

Ἀλλά χαίρει ὅταν τό ὁδηγεῖ στή σωτηρία.

Καί ὁ Θεός γι’ αὐτό παραχωρεῖ νά μᾶς συμβοῦν κάποια λυπηρά. Γιά νά μᾶς θυμίσει ὅτι τελειώνει ἡ ζωή. Δέν εἶναι μόνο χαρά ἡ ζωή. Ἡ χαρά, μερικές φορές, ἀποπροσανατολίζει. Μᾶς κάνει καί ξεχνᾶμε ὅτι ὑπάρχει αἰώνια ζωή. Καί νομίζομε ὅτι ἐδῶ εἶναι ὁ Παράδεισος καί ἐδῶ εἶναι ἡ κόλαση.

Ἔτσι δέν λένε μερικοί, πού δέν ξέρουν τί τούς γίνεται;

Φαίνονται τιμωρίες κάποιες ἐπεμβάσεις τοῦ Θεοῦ, μά εἶναι εὐεργεσίες. Πρέπει νά ἔχομε μυαλό, νά ψάχνομε, νά τά βλέπομε ὅλα αὐτά. Ἅμα δέν ψάχνομε, σημαίνει ὅτι μπορεῖ νά ἔχει τό κεφάλι μας μυαλό, μά δέν τό χρησιμοποιοῦμε καλά. Καί ὅποιος δέν τό χρησιμοποιεῖ καλά τό μυαλό του, «δέν ἔχει μυαλό».

Γι’ αὐτό φώναζε ὁ Κύριος: «Μετανοεῖτε!»

Τί σημαίνει μετανοεῖτε;

Ἁπλούστατα: Ἀλλάξτε μυαλά. Φροντίστε αὐτά τά μυαλά πού ἔχετε καί εἶναι κολλημένα στήν ἁμαρτία καί στόν κόσμο νά στραφοῦν στό Θεό. Στό θέλημά του. Στή σωτηρία. Στό καλό.

Ὅταν αὐτό τό κάνομε, ἀλλάξαμε μυαλά. Ἀποκτήσαμε θεϊκά μυαλά. Δηλαδή ὄχι τοῦ Θεοῦ μυαλά. Μά ὅπως τά θέλει ὁ Θεός. Καί κάναμε στόν ἑαυτό μας τήν μεγαλύτερη εὐεργεσία.

Ἡ Ἁγιασοφιά.

Νά ἀναφέρομε κάτι σχετικό ἀπό τήν ἱστορία μας.

Μᾶς εἶχε δώσει ὁ Θεός, τό μεγαλύτερο καί τό ὀμορφότερο κράτος στόν κόσμο. Εἴχαμε φτειάξει τήν περίφημη Ἐκκλησία τήν Ἁγία Σοφία. Μά ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, τά χάσαμε ὅλα. Γιατί;

Γιά νά θυμόμαστε ὅτι δέν πᾶμε καλά.

Καί ὅσο ἡ ἁμαρτία πληθαίνει, μπορεῖ νά ἔλθουν καί ἄλλες τιμωρίες μήπως καί συνέλθομε.

Ὁ Θεός δέν ξέρει τί κάνει, ἤ ἐμεῖς δέν ξέρομε τί μᾶς γίνεται;

Γι’ αὐτό ἄν νοσταλγοῦμε τήν Ἁγία Σοφία, ἄς τήν νοσταλγοῦμε σάν τόπο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Καί ὅπου καί νά εἴμαστε, ἄς προσευχόμαστε ὅπως προσευχήθηκαν τόσοι ἅγιοι μέσα στήν Ἁγία Σοφία, νά μᾶς φωτίζει ὁ Θεός νά γίνομε ἄνθρωποι τῆς Βασιλείας του. Καί σάν τέκνα τῆς Βασιλείας του νά ἀποκτήσομε κάθε καλό.

Παλεύοντας στήν καθημερινότητα

Ὅταν σκεπτόμαστε μόνο τά ἐπίγεια, εἴμαστε σέ λάθος δρόμο, πού δέν θά μᾶς βγάλει σέ καλό. Λέει ἡ Ἁγία Γραφή: «Ὅτι σπείρει ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνο καί θά θερίσει». Γι’ αὐτό ἀληθινή ἐξυπνάδα εἶναι ἡ διόρθωση τοῦ μυαλοῦ. Νά φροντίζομε νά σπέρνομε ὅτι καλύτερο μποροῦμε.

Οἱ μεγαλύτεροι νά σπείρομε σωστή διδασκαλία.

Νά νουθετοῦμε τούς μικρότερους καί τούς ἄλλους ἀδελφούς μας καλά. Νά ξέρομε ὅμως ὅτι τό καλό, προέρχεται πρῶτα ἀπό τόν Θεό καί μετά ἀπό τό δικό μας στόμα καί τίς δικές μας ἐνέργειες. Ἄς προσευχόμαστε λοιπόν ὅσο μποροῦμε περισσότερο, νά δίνει ὁ Θεός ἔλεος καί φωτισμό στούς ἀνθρώπους. Ἡ προσευχή εἶναι τό μεγαλύτερο ἔργο πού μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος. Αὐτό εἶναι τό ἔργο τῶν μοναχῶν καί τῶν ἱερέων. Προσεύχονται γιά τήν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Βέβαια, δέν τό ἀναλαμβάνουν ὅλοι αὐτό ἔργο. Κάνουν κάτι λιγότερο. Οἱ νεώτεροι αἰσθάνονται περισσότερο δεμένοι μέ τόν κόσμο. Ἀλλά ὅταν ἀγαποῦν τόν Θεό καί φροντίζουν νά τόν ἔχουν μέσα τους, βγάζουν τήν ζωτικότητά τους σέ καλά ἔργα.

Ἕνα νέο παιδί, πού πρίν λίγο εἶχε κάνει τόν γάμο του, δούλευε σέ ἕνα ἐργοστάσιο. Ἐκεῖ ἔπιασε ξαφνικά φωτιά, ἕνας χῶρος στόν ὁποῖο ἐργαζόταν ἕνας φίλος του. Ἀπό ἀγάπη γιά τόν φίλο του, ὥρμησε στή φωτιά, μά δέν πρόφτασε νά τόν σώσει. Κάηκαν καί οἱ δυό.

Αὐτό τό παιδί, ποῦ θά πάει μέ τέτοια ἀγάπη πού εἶχε γιά τούς ἄλλους; Μέ τέτοια προθυμία πού ἔδειξε, νά μπεῖ στή φωτιά, γιά νά γλυτώσει ἕναν ἄνθρωπο;

Ποῦ θά τόν βάλει ὁ Θεός;

Δέν θά τόν βάλει στή γλύκα τοῦ Παραδείσου, πού ἀπό ἐδῶ τήν εἶχε ἡ ψυχή του;

Λέει ἕνας μεγάλος διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας μας:

Ὅταν ἤμουν νεαρός, μοῦ ἄρεσε ἡ ὄμορφη ζωή. Ἔκανα προσευχή καί ἔλεγα: «Κύριε, φώτισέ με νά γυρίσω σέ σένα. Μή βιαστεῖς ὅμως νά τό κάνεις σήμερα. Ἄφησε μου τό σήμερα καί τό αὔριο, νά τό γλεντήσω ὅσο μπορῶ καλύτερα».

Ἀργότερα ἔλεγε αὐτός ὁ ἅγιος:

«Τί μυαλά εἶχα ὁ ταλαίπωρος. Ἤθελα νά ζήσω ἔξω ἀπό τόν Θεό. Χωρίς τόν Θεό. Γιά νά χαρῶ χωρίς τόν Θεό».

Ὅμως αὐτό εἶναι τό μεγαλύτερο κακό. Γιατί ὅταν κανείς ζεῖ χωρίς τόν Θεό, σκέπτεται χωρίς τόν Θεό καί ἔχει τήν καρδιά του μακρυά ἀπό τόν Θεό, ὅταν ἔλθει ὁ θάνατος θά τόν βρεῖ χωρίς τόν Θεό, μακρυά ἀπό τόν Θεό, ἀντίθετο ἀπό τόν Θεό.

Καί ποῦ θά πάει;

Κάπου μακρυά ἀπό τόν Θεό καί χωρίς τόν Θεό...

Αὐτό εἶναι τό μεγάλο κακό γιά τόν ἄνθρωπο.

Ἡ μετάνοια πού μᾶς καλεῖ ὁ Θεός, σημαίνει ὅτι πρέπει νά διορθώσουμε τά μυαλά μας. Καί νά ἐργαζόμαστε τό θέλημα του, γιά νά ἔχομε ἐλπίδα ὅτι θά μᾶς πάρει κοντά του, ἔστω καί ἄν εἴμαστε μολυσμένοι ἀπό πλῆθος ἁμαρτιῶν.

Τό βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς πού λέγεται Ἀποκάλυψη, τελειώνει μέ τά ἑξῆς λόγια τοῦ Χριστοῦ: «Ἰδού. Ἔρχομαι ταχύ». Γρήγορα θά ρθῶ. Καί ὅποιος τό ἀκούει νά ἀπαντᾶ: «Ναί, Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ. Ἔρχου. Ἔρχου. Σέ περιμένομε. Ἡ μεγαλύτερη χαρά γιά μᾶς, εἶναι νά σέ δοῦμε νά ἔλθεις κοντά μας».

Αὐτό νά κάνομε παράκλησή μας καί στεναγμό μας πρός τόν Χριστό. Θέλει νά ρθεῖ κοντά μας.

Νά τόν παρακαλέσομε νά ρθεῖ.

Ὅσο πιό γρήγορα.

Τώρα καί τότε. Στή Δευτέρα Παρουσία του. Γιά νά γίνει ἡ μεγαλύτερη χαρά σέ ὅλο τόν κόσμο.

Ὅσο πιό πολύ βάλομε αὐτά τά λόγια στήν καρδιά μας, τόσο καλύτερη γίνεται ἡ Σαρακοστή.

Τόσο περισσότερο ζοῦμε τήν ἀνάσταση.

πηγή:zoiforos  αντιγραφή από...