«Στις πρώτες σελίδες της Αγίας Γραφής διαβάζουμε ότι ο Θεός ευλόγησε τα υλικά αγαθά της γής και τα πρόσφερε στον άνθρωπο «εις βρώσιν». Η βρώση, αυτή η άμεση πρόσληψη του κόσμου (η συσσωμάτωση του ανθρώπου με την πραγματικότητα του κόσμου, η ματαποίηση των αγαθών της γής σε σάρκα και ζωή του ανθρώπου), ταυτίζεται με την ευλογία που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο, είναι μια έμπρακτη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό. Η κοινωνία του ανθρώπου με τον Θεό, πρίν απο τη πτώση, πρέπει να ήταν μια πραγματική σχέση ζωής με κάθε πράξη βρώσης και πόσης, με την καθολική σωματική μετοχή στην προσφερόμενη ευλογία · όχι με τρόπους αποσπασματικούς, διανοητικούς, ηθικούς ή θρησκευτικούς. Η ηθική και η θρησκεία εμφανίζονται όταν έχει καταλυθεί η οργανική και άμεση σχέση ζωής του ανθρώπου με τον Θεό, είναι προσπάθειες να αναπληρωθεί η απουσία της σχέσης με πράξειςατομικής εξιλέωσης και αξιομισθίας. Η Ηθική και η θρησκεία είναι αποτελέσματα της πτώσης του ανθρώπου, της άρνησης ή αδυναμίας του να πραγματώσει τη σχέση του με τον κόσμο ως ευχαριστία στον Θεό-να είναι η ευχαριστία η ίδια η ζωή του, η βρώση και η πόση που συνιστούν την κοσμική του ύπαρξη.
Το ίδιο το γεγονός της πτώσης φανερώνεται με την υποταγή της βρώσης και της πόσης- και γενικότερα της χρήσης του κόσμου- στην απολυτοποιημένη ανάγκη και απαίτηση κοσμικής επιβίωσης. Ο άνθρωπος αρνείται να δεί τον κόσμο ως ευλογία του Θεού-πραγματικό γεγονός σχέσης και κοινωνίας μαζί Του. Χρησιμοποιεί τα αγαθά της γής αποκλειστικά για τη συντήρηση και την ικανοποίηση της ατομικής του αυτοτέλειας. Έτσι, η χρήση του κόσμου γίνεται ο χώρος του ανταγωνισμού για την αυτονομημενη επιβίωση των ατόμων · τα αγαθά της γής παύουν να είναι αφορμή σχέσης και κοινωνίας, μεταβάλλονται σε αντικείμενα διεκδίκησης και ανταγωνιστικής πάλης προκειμένου να συντηρηθεί η ατομικότητα στη βιολογική της ύπαρξη. Αλλά με τον τρόπο αυτό η σχέση η σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο οδηγεί υποχρεωτικά στην προοδευτική φθορά και στον θάνατο, είναι μια σχέση που νεκρώνει τη ζωή, αφού την ταυτίζει με την ατομική επιβίωση στην υποταγμένη στο θάνατο. Ο άνθρωπος προσλαμβάνει τον κόσμο για να συντηρήσει στη ζωή την ατομική του ύπαρξη, αλλά η αυτοσυντήρηση της ατομικότητας αποδεικνύεται αναπόφευκτη φθορά, καταδίκη θανάτου.
Αυτή η μεταβολή στη σχέση του ανθρώπου με τον κόσμο, η αλλοίωση της ζωής σε θάνατο, δείχνει καθαρά ότι η πτώση και αμαρτία του ανθρώπου δεν είναι γεγονός δικανικό, μια νομική παράβαση ή μια απειθαρχία της θέλησης στις επιταγές του νού. Η αμαρτία είναι πέρασμα απο την «κατ'αλήθειαν» ύπαρξη στην «παρά φύσιν» ύπαρξη, μια άρνηση της ζωής, που είναι το φυσικό «τέλος» του ανθρώπου και του κόσμου. Η σύγχυση ανάμεσα στη ζωή και στην επιβίωση, ο σκοτισμός της αλήθειας για την ύπαρξη και την ελευθερία, η άρνηση ή αδυναμία του ανθρώπου να πραγματώσει την προσωπική του ετερότητα και ελευθερία στο γεγονός της σχέσης του με τον κόσμο- να αφθαρτίσει τον εαυτό του και τον κόσμο με την «όντως ζωή», που είναι η αγάπη-, αυτή είναι η αμαρτία του ανθρώπου, ο αδιέξοδος παραλογισμός της ανθρώπινης Ιστορίας».
Η Ελευθερία του Ήθους
Χρήστος Γιανναράς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το «Ελληνικά και Ορθόδοξα» απεχθάνεται τις γκρίνιες τις ύβρεις και τα φραγγολεβέντικα (greeklish).
Παρακαλούμε, πριν δημοσιεύσετε το σχόλιό σας, έχετε υπόψη σας τα ακόλουθα:
1) Ο σχολιασμός και οι απόψεις είναι ελεύθερες πλην όμως να είναι κόσμιες .
2) Προτιμούμε τα ελληνικά αλλά μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και ότι γλώσσα θέλετε αρκεί το γραπτό σας να είναι τεκμηριωμένο.
3) Ο κάθε σχολιαστής οφείλει να διατηρεί ένα μόνο όνομα ή ψευδώνυμο, το οποίο αποτελεί και την ταυτότητά του σε κάθε συζήτηση.
4) Κανένα σχόλιο δεν διαγράφεται εκτός από τα spam και τα υβριστικά